form_พิพิธ_4

โชน โชน “โชน โชน” (Chon Chon) สมัยตน้ ค.ศ. 1900 มีกลุม่ ชนพ้ืนเมืองของ ประเทศชิลแี ละอาร์เจนตนิ าทางตะวนั ตกเฉยี งใต้ ที่เรียกวา่ ชนเผา่ มาพเู ช่ พวกเขามี ความเชื่อในเรื่องไสยศาสตร์มนต์ด�ำ ของแมม่ ดหมอผเี ป็นอย่างมาก ปัจจบุ นั ยังมีชนเผ่า นอ้ี ยู่ แตด่ ว้ ยท่ียุคสมยั เปลีย่ นไป จนท�ำ ให้เร่ืองความเช่ือด้านพิธกี รรมไสยศาสตร์เชน่ น้ีลดนอ้ ยลง แตย่ งั หลงเหลือความเชอื่ เรอ่ื งปีศาจตนหนึง่ จนถึงปจั จบุ นั เรียกว่า โชน โชน มนั เกดิ จากศรี ษะมนษุ ยท์ ีต่ กเปน็ เหย่อื เวทมนตร์ ค�ำ สาปของแคลคูส (Kalkus) ซึ่งเปน็ ชอ่ื เรยี กของหมอผใี นชนเผ่า วิธีการสร้างโชนโชนของแคลคูสนนั้ จะวางยาพิษแก่ผ้คู นทต่ี ้องการให้เปน็ ผี อาจเปน็ คนท่ลี บหลูใ่ นตวั แคลคสู ไว้ จากน้ันจะใช้น้ำ�ยาซง่ึ เป็นสตู รท่เี ป็นความลบั ทาร อบลำ�คอของบุคคลนั้น หัวจะหลุดออกจากส่วนของร่างกายและด้วยอำ�นาจเวทมนตร์ ท�ำ ให้หวั นั้นเกิดเป็นสิ่งมีชวี ิตใหม่ ท่เี รยี กว่า โชนโชน หวั มนษุ ย์ ท่ีมีใบหดู ่งั ปีกค้างคาว ขนาดใหญ่สามฟตุ ปกี มนั สามารถใชก้ ระพือบนิ ได้ แคลคูลนำ�พวกมันมาใชเ้ ป็นทาส คอยกระทำ�สิง่ ชวั่ รา้ ยท่พี วกหมอผีตอ้ งการ โชนโชน จะปราศจากความทรงจำ�ตอนทีเ่ ป็นมนษุ ย์อยู่ และไรซ้ ่งึ ความรสู้ กึ ของมนุษย์ ทำ�หน้าที่คอยรับคำ�ส่งั ของแคลคูสทีเ่ ป็นผ้คู รองครองมันเทา่ นน้ั มันจะ ออกโบยบนิ ดว้ ยการบังคบั จากอำ�นาจเวทมนตร์ของแคลคูส ในค�่ำ คนื เดือนมืด ท่ีไม่มี พระจันทร ์ เม่ือมันบินผา่ นจะมเี สยี งที่เป็นเอกลักษณเ์ ฉพาะ ก้องบรเิ วณน่านฟ้าที่มัน ไป ถา้ บา้ นใดไม่ปดิ หน้าต่างมันจะสามารถเข้าไปดดู เลือดของคนทีก่ ำ�ลงั นอนหลบั อยู่ ได้ อกี ท้ังมันยงั เปน็ สญั ลกั ษณ์ของความโชครา้ ย เมื่อมันบินไปสูท่ ใ่ี ดมักจะมผี เู้ สียชีวิต หรอื เกิดหายนะขึ้นกับทีแ่ ห่งนัน้























กวั นาอาโต ในเมืองทมี่ ีชอื่ ว่า “กัวนาอาโต” (Guanajuato) เป็นเมอื งท่ีต้งั อยู่ช่วงตอน กลางของเมก็ ซโิ กและทางไปชายฝง่ั อา่ วเม็กซิโก เมืองแห่งน้ีเคยมีสงครามมารับครง้ั ไม่ ถว้ นและยังเคยตกเปน็ เมืองขนึ้ ของประเทศสเปนช่วงราว ค.ศ. 1520 มากอ่ น ท่ีแห่งน้ี มคี วามโดดเดน่ เรอ่ื งของแหลง่ การเงิน สถาปัตยกรรม ซึ่งมีโบสถเ์ ก่าแก่อายุหลายร้อย ปีมากกว่า 35 แห่ง อกี หนึง่ เร่อื งทข่ี น้ึ ชอ่ื ของทน่ี ก่ี ค็ ือ “มมั ม”ี่ เพราะที่แหง่ นีม้ กี ารฝงั ร่างและทำา มมั มี่เหมือนกับทีช่ าวอียิปต์เขาทำากัน เร่ืองราวของมัมม่ีในเมืองแหง่ นีไ้ มไ่ ด้เกดิ มาจาก ความเชื่อในการปลุกคนื ชีพเหมือนกบั อียิปต ์ แต่รา่ งมมั มีท่ ี่เห็นในพพิ ธิ ภณั ฑเ์ กดิ มา จากญาตพิ ีน่ อ้ งของผู้ตายท่ไี ม่ยอมจา่ ยภาษ ี ซ่ึงเปน็ กฎหมายของสมยั ก่อนในเมอื งแหง่ นว้ี ่าผูใ้ ดทีไ่ มย่ อมเสยี ภาษใี ห้กับผตู้ ายเพอ่ื นำาไปทาำ พธิ ีฝัง ศพจะถูกนาำ ไปเกบ็ ในหอ้ ง สุสานใต้ดนิ ขนาดยกั ษ์ เมื่อนานไปศพเหล่านก้ี ็แหง้ กรังจนกลายเป็นมมั มี่ มมั มี่ในห้องสสุ านไดถ้ ึงเก็บสะสมมาต้ังแต่ปี ค.ศ. 1870 จนถงึ ป ี ค.ศ. 1958 จนมรี ่างมมั มม่ี ากกว่าห้ารอ้ ยรา่ ง ทว่าในเวลาตอ่ มากม็ ีการขโมยศพเกดิ ขน้ึ จึงทำาให้ ห้องสสุ านท่นี ีถ่ ูกปดิ ตาย และกย็ กเลกิ กฎหมายการทาำ มมั มน่ี ี้ จนมาถึงชว่ งตน้ ศตวรรษที ่ 21 ที่ชาวเมอื งได้ลงความเหน็ ใหเ้ ปดิ สสุ านและ ปรับปรุงสถานท่ีแห่งน้ีให้มาเป็นพิพิธภัณฑ์และเปิดทำาการให้นักท่องเท่ียวได้เข้าชม เปน็ ครั้งแรกชว่ งปี ค.ศ. 2007 โดยภายในพิพธิ ภัณฑ์แห่งนีม้ กี ารจดั แสดงมมั มม่ี ากกว่า 111 ร่าง เมืองนจ้ี ึงกลายเป็นสถานทส่ี าำ หรับคนท่ีชอบเรื่องราวสยองขวัญ เพราะ นอกจากโบราณสถานและมัมมแี่ ลว้ ยงั มสี ถานที่เขาลอื กนั วา่ มผี ีสงิ สถติ มากมายอยูใ่ น เมอื งแห่งนี้

อโุ มงค์ มาเรียอานา่ เปน็ นกั เรียนผูห้ ญิงท่ีหนา้ ตาสะสวย เธอเปน็ ลูกคนเดยี วทคี่ รอบครวั ภาคภูมิใจและเปน็ หน้าเป็นตาใหก้ บั พวกตระกูล นอกจากกีฬาและเรื่องเรียนท่ีแทบจะไม่ เป็นรองใครแลว้ สงั คมของเธอก็เป็นที่ยอมรบั ในบรรดาเพอ่ื น ๆ และครบู าอาจารยท์ ั้งหลาย ในชีวติ เธอแทบจะไมเ่ คยท�ำ ให้ใครตอ้ งโกรธหรือผดิ ใจแต่อยา่ งใดเลย แต่ในเรอื่ งราวทีเ่ ธอตอ้ งเจอนีม้ ันไมไ่ ด้เกย่ี วข้องกับอดีต หรืออุปนสิ ัยเลยแม้แต่น้อย จะเรียกว่าผิดที่ผดิ เวลาหรือเปล่าก็ว่าได้ แตไ่ มม่ ีใครสมบูรณแ์ บบไปทง้ั หมดหรอก เพราะทกุ อยา่ งท่ีเพียบพร้อมของเธอ ต้องมาจบลงเพียงเพราะค�ำ วา่ “โชครา้ ย” เย็นวนั หนง่ึ หลงั จากทเ่ี ธอเลกิ เรียน เธอใช้เวลาชว่ ยเหลอื ทำ�กิจกรรมงานกฬี าสี ทท่ี างโรงเรียนกำ�ลังจะจดั ในเร็ว ๆ นี้ ปกตแิ ลว้ เธอจะน่ังรถประจำ�ทางกลบั ไปบ้าน แต่เพราะ วา่ วนั นเี้ ธอออกช้า จึงทำ�ให้คลาดกับรถเมล์ทนี่ าน ๆ จะมาที ตอนนนั้ เองทเี่ ด็กหญงิ ตัดสนิ ใจ จะไมร่ อรถเมลค์ ันต่อไปและเลือกที่จะเดนิ กลบั บา้ นเอง ทงั้ ๆ ที่พอ่ ของเธอส่ังนักหนาแลว้ วา่ ห้ามเดนิ กลับบา้ นเอง โดยท่ไี ม่มีเพื่อนหรอื ใครมาด้วย แตก่ ระนนั้ ระยะทางบา้ นของเธอทอ่ี ยู่ ไกลกว่าคนอนื่ ผสมกบั คนละทางของเพื่อน ๆ เธอ จ�ำ ใจใหเ้ ธอไมม่ ีทางเลอื กใหต้ ้องกลับบา้ น คนเดยี ว หญิงสาวร้สู ึกเหนด็ เหนอื่ ยจากการช่วยงานเพอ่ื น เธอกวาดสายตาไปรอบบรเิ วณ ท่ีเปน็ ทุง่ นาและภเู ขา ดวงตะวันก�ำ ลงั ลับฟา้ ทำ�ใหแ้ สงรอบ ๆ เปน็ สสี ้มและสว่างนอ้ ยลง มี เสียงนกกาก�ำ ลังบนิ กลบั รงั มนั ท�ำ ใหจ้ ติ ใจของเธออ้างว้าง มาเรยี อานา่ เหว่ยี งกระเปา๋ เรยี น เล่นไปมาดว้ ยความวา่ ง เธอกำ�ลังคิดว่าตอนนท้ี ี่บา้ นก�ำ ลังเตรียมอาหารอะไรใหเ้ ธอกนิ แต่ แลว้ ... มาเรยี อานา่ หยุดเดนิ เธอเดนิ มาถงึ ถนนที่จะม่งุ หนา้ ไปยงั บ้านของเธอ เธอหยดุ ชะงัดเพราะเบอ้ื งหน้าของเธอมอี โุ มงค์ขนาดใหญอ่ ยู่ เสน้ ทางของมันลอดใต้ภูเขาขนาด มหึมา เธอสามารถมองเห็นปลายทางทไ่ี กลมาก ๆ จากแสงที่มนี ้อยนิดทปี่ ลายอุโมงค์ ท่จี ริง แล้วอโุ มงคน์ เ้ี ธอลอดผา่ นมนั เปน็ ประจ�ำ แตไ่ มไ่ ดจ้ ากการเดนิ ซ่ึงมาจากการน่ังรถประจ�ำ ทาง ใบหนา้ ทย่ี ่นเขา้ หากันมองเขา้ ไปในความมดื ดว้ ยความกลวั ด้วยบรรยากาศที่มเี พยี ง เสยี งนกกาและลมเย็น ๆ ท่กี ำ�ลงั พดั ผ่านมา ท�ำ ให้เธอรสู้ ึกขนลุก หญิงสาวเรมิ่ ไมแ่ น่ใจวา่ ควรไปต่อหรือไม่ เธอนกึ คดิ ถึงหนทางอน่ื ซ่ึงมกี ็จริง แต่กต็ ้องใชเ้ วลาในการเดนิ อ้อมภเู ขา และมันจะกนิ เวลามากกว่าเดนิ ผา่ นอโุ มงค์น้ี เธอไมน่ กึ วา่ เส้นทางที่เธอใชก้ ลบั บ้านทกุ วนั จะ ทำ�ให้เธอขวัญผวาได้ในวนั นี้

เธอถอนหายใจและบ่นพมึ พำ�กับตวั เองวา่ “ไม่มอี ะไรหรอกนา่ ”มาเรียอาน่า รวบรวมความกล้าทีม่ ีอยู่ ถึงแมจ้ ะยงั คงมคี วามรูส้ กึ กลัวอยบู่ ้าง แตใ่ นทส่ี ดุ เธอกก็ า้ ว เทา้ ไปข้างหน้าตอ่ หลังจากที่เข้าไปได้สักพักเธอเร่ิมรู้สึกว่าบรรดาเสียงตั้งแต่กาหรือลมพัดได้หายไป จนหมดสน้ิ ความเงยี บเขา้ ครอบง�ำ ในจิตใจเธอ ซ่งึ มนั ยง่ิ แย่ลงไปอีก เม่ือแสงท่ีปลายทางเร่ิม ลดน้อยลงจากเวลาที่กำ�ลังผา่ นไป แตเ่ ธอก็ยังคงบอกกบั ตัวเองตลอดเวลาเหมือนเดิมว่า “ไมม่ อี ะไรหรอกนา่ ” ใช้เวลาเหมอื นเปน็ ชั่วโมง ซึ่งจรงิ ๆ เธอเพิง่ เข้ามาในอุโมงค์นี้เพยี งห้านาทีเอง แต่ กระนนั้ จิตใจเธอกค็ อยหลอกหลอนตัวเองอยูต่ ลอดเวลา สายตาเธอกวาดไปรอบทัง้ ผนงั อโุ มงค์และปลายทางออก ไม่มีความน่ากลวั ซ่อนอยเู่ บ้ืองหลังอย่างท่เี ธอคิดและกห็ วังว่าจะ เปน็ เชน่ นั้นตอ่ ไป กลนิ่ อบั ในนที้ �ำ ให้เธอรสู้ ึกอึดอัดหายใจไมค่ ่อยออกเลก็ นอ้ ย ตอนนมี้ าเรียอาน่าเดนิ เข้ามาได้คร่ึงทางแลว้ เธอพยายามเรง่ ผีเท้าให้เร็วข้ึน เพ่ือท่ี จะไดอ้ อกไปไดเ้ รว็ ลมหายใจของเธอรวั ถข่ี น้ึ มาเล็กน้อยจากความเหน่ือย เธอแอบโลง่ ใจขึ้น ทก่ี �ำ ลังจะออกไปได้แล้ว “รอเดี๋ยวนะ ก�ำ ลังจะไปหา!” มีเสียงตะโกนไล่หลังเธอมา ซึ่งเธอไดย้ นิ อย่างชัดเจน เสยี งนัน้ ดังกกึ ก้องเปน็ เสยี งสะทอ้ น ท�ำ ให้หญงิ สาวหยดุ เดนิ ดว้ ยพร้อมกบั ไหล่โยกทนั ที จาก นั้นเธอหนั กลับไปมอง... มีคนยนื อยกู่ ลางอุโมงค์ทีต่ น้ ทางเข้าทีเ่ ธอมา ทว่าเธอไม่สามารถ บอกได้วา่ เปน็ ใคร หรือแม้กระทัง่ เป็นผู้ชายหรือผหู้ ญิง แต่ฟงั จากเสยี งแล้วเธอคิดว่าน่าจะ เปน็ ผหู้ ญิง ในตอนแรกมาเรยี อาน่าคดิ ในใจวา่ เป็นหนง่ึ ในเพ่ือนของเธอหรือเปลา่ แตก่ ็ไม่มี ใครทีก่ ลบั บา้ นทางเดยี วกับเธอนน่ี า “ใครอะ่ ?” เด็กหญิงตะโกนถามกลับไป แต่เธอคนนนั้ กย็ งั คงยืนนิง่ ไมย่ อมตอบ กลับ มาเรยี อาน่าพยายามหรส่ี ายตาปรับแสงทม่ี ีอยู่น้อยนดิ เพอ่ื ดใู ห้แน่ใจวา่ คือใคร แตก่ ็ มองเหน็ เป็นเพียงแตเ่ งาดำ�เท่านน้ั “น่ันใครนะ่ ?” เธอถามอีกคร้งั ด้วยน้ำ�เสยี งทีด่ งั ข้ึนและข่มขู่ เพราะเธออยใู่ น อโุ มงค์เสยี งของเธอจึงสะทอ้ นอยู่ประมาณสามรอบได ้ มาเรียอานา่ หวังวา่ เธอคนนนั้ จะตอบ กลับ แตค่ �ำ ตอบกลับไมไ่ ด้มาเพือ่ คำ�ถาม “รอเดย๋ี วนะ ก�ำ ลังจะไปหา!” และแลว้ รา่ งเงานั้นก็เร่ิมวิ่งมาหาเธอ มาเรียอาน่าไม่ ชอบใจเอาเสยี เลย เธอเร่มิ เดินถอยออกห่างและเร่มิ วิ่งหนีเช่นเดียวกนั หยดุ นะ ไม่ตอ้ งเข้ามาใกลฉ้ นั !” เด็กหญิงเร่มิ ลนลาน เธอเริ่มกลวั บคุ คลนี้ เพราะ ไม่รู้ว่าจุดประสงคข์ องเธอตอ้ งการอะไรกนั แน่ แตก่ ระนัน้ เธอกไ็ ม่ต้องการท่ีจะรใู้ ห้แน่ชัด เธอว่ิงให้เร็วขน้ึ จากเดมิ เสียงฝเี ทา้ ดังสลบั ปนกบั ผมู้ าเยอื นมาเรยี อาน่าหนั กลับไปดทู ำ�ใหเ้ ธอ

หวาดผวามากเดิม เพราะผ้หู ญงิ คนนี้ว่งิ เร็วมาก เธอแนใ่ จว่าถา้ เปน็ แบบน้ี เธอโดนไลต่ ามทนั แน่ มาเรียอานา่ จึงโยนกระเป๋าเรยี นทิง้ และวงิ่ อยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ ลม หายใจของเธอรัวถ่ขี ึ้นกวา่ เดมิ ท้งั ด้วยความเหนอ่ื ยและดว้ ยความกลวั “ไปให้พน้ อย่าตามฉนั มานะ!” เธอกรีดรอ้ งไล่ เพอื่ หวงั ว่ามันจะได้ผล เพราะ เธอเรม่ิ ส้ินหวงั และกลัวว่าจะหนไี มพ่ ้น “รอเด๋ยี วนะ ก�ำ ลังจะไปหา!” ประโยคของเธอคนน้นั ยงั คงเหมอื นเดมิ แตท่ ่ีนา่ สยอง ขวญั มากกวา่ เดิม เพราะนำ�้ เสียงทุม้ หนกั และแหบพรา่ ขน้ึ อีกทั้งเสียงของมันยงั ดงั กึกกอ้ งราวกับ เสยี งของปศี าจรา้ ย ซึ่งฟังดูอยา่ งไงกไ็ ม่นา่ จะเป็นเสยี งของผู้หญงิ คนหน่งึ มาเรยี อานา่ เรมิ่ ไม่แน่ใจ แลว้ วา่ คนที่ไล่ตามเธอจะเปน็ ผู้หญงิ เพราะฟังดอู าจจะเปน็ เสียงของผชู้ ายมากกวา่ ... หรอื อันท่ี จรงิ “มนั ” อาจจะไมใ่ ช่คนก็ได้ เธอหันกลบั ไปดอู กี แตย่ งั เห็นเปน็ ร่างเงาทไ่ี ม่ชัดเจนว่าหน้าตาเปน็ ยงั ไง แตท่ ีแ่ น่ ๆ มนั เริ่มเขา้ ใกลเ้ ธอมากขน้ึ กว่าเดมิ แล้ว นอกจากนั้นมนั ยงั ยกมือท้ังสองขา้ งควา้ ไป มาในอากาศเหมอื นกับหมายจะใช้มันมาจับเธอ ใบหนา้ ท่บี ดิ เบีย้ วเพราะหวาดกลวั และเหงื่อที่ เปยี กชุ่มไปทวั่ หน้าเพราะความเหน่อื ยจากการวงิ่ ภายในใจเธอได้แต่คดิ ว่า “ไมน่ ะๆๆ ขอให้ฉนั หนีออกไปจากอุโมงค์บ้า ๆ นที้ ีเถอะ” “กร๊ดี ดด...!” เธอกรีดรอ้ งดว้ ยความกลัว เธอเริ่มรสู้ กึ ปวดท่ีขา พร้อมกับหัวใจท่ี เหน็ดล้าจากการทำ�งานหนัก แต่กระน้นั เธอก็ยงั คงทจ่ี ะวง่ิ ต่อไปอย่างไม่หยดุ “ฮ่ๆี ก๊ากๆ ฮา่ ๆ” เสียงหัวเราะดว้ ยความสะใจของมนั ระเบดิ เหมอื นกบั วา่ มันจับตวั เธอได้แล้ว ทำ�ให้สติเธอแตกกระเจิงมากกวา่ เดิม แต่แล้วหลังจากท่ีว่ิงมา นานมากแลว้ มาเรียอาน่ากเ็ อะใจอะไรบางอยา่ งขน้ึ มา “ท�ำ ไมท่ีว่งิ มาตง้ั นานขนาดน้ี เรายงั ไมถ่ ึงปลายทางอกี ละ่ เราน่าจะไปถงึ ปลายอโุ มงค์ แลว้ ไม่ใช่เรอะ ?”ใชจ่ ริง ๆ ด้วย มาเรยี อานา่ แน่ใจแลว้ ว่าระยะทางที่ปลายอุโมงค์ไม่ได้เขา้ มาใกล้ เลย อันที่จรงิ ทางออกสดุ ท้ายของเธอกลับออกหา่ งขนึ้ ไปอีกเรอ่ื ย ๆ.... จะเปน็ ไปไดย้ ังไง เธอคิด ทำ�ไมปลายอุโมงคถ์ ึงไดอ้ อกห่างไปเองเช่นนนั้ “รอเด๋ยี วนะ ฉนั ใกลจ้ ะถงึ แลว้ วว!” เสยี งที่บ้าคล่ังของมนั ดังมาจากดา้ นหลงั เธอ มาเรี ยอานา่ หนั กลบั ไปแวบเดียว มันอยู่ห่างไปไมม่ าก หากวดั เป็นจำ�นวนก้าวราว ๆ เจ็ดถงึ แปดก้าว เท่าน้ัน นอกจากนนั้ เธอยงั เหน็ หนา้ ของมันในความมืดของอุโมงค์ แต่เพราะแสงทีล่ อดเขา้ มา อุโมงค์ที่น้อยนดิ จงึ พอจะเหน็ มนั ได้ เธอสาบานมนั ไดเ้ ปน็ ผู้หญงิ ท่ใี ส่ชุดนกั เรยี นเหมอื นกัน แต่ทนี่ ่า แปลกชวนขนลกุ เธอรู้สกึ เหมอื นเธอคนน้ีถกู เยบ็ ปดิ ตา มาเรียอาน่าเร่มิ รอ้ งไหอ้ ย่างหมดหวัง แต่ กระน้ันเธอกย็ ังคงว่งิ อย่างไมห่ ยุด หวงั แต่เพียงจะรอดออกไปไดเ้ ธอหลอกตวั เองวา่ ตอนนีเ้ ธอก�ำ ลงั ฝนั และได้เวลาท่ีเธอจะตอ้ งตืน่ แล้ว

“ว้ายยยย!!!” เธอรอ้ งล่ัน วินาทีน้นั เองเธอร้ตู วั ว่ากำ�ลงั ลอยอยู่ในอากาศ เพราะสะดดุ กับ พนื้ รา่ งของเธอกระแทกกบั พืน้ อยา่ งรวดเรว็ แตน่ ้นั ไมน่ ่าวติ กเทา่ ไร เธอรีบหันกบั ไปสง่ิ ทีส่ ยดสยอง ทสี่ ุด เพราะมนั สง่ิ นน้ั อ้าปากเผยเห็นฟนั ที่แหลมคมเป็นจำ�นวนมากมายในปากของมัน ใบหน้าท่ี หดยน่ อยา่ งไม่เปน็ รูปร่าง และก็อยา่ งท่เี ธอเห็นกอ่ นหนา้ นคี้ ือตาท่ีถูกเยบ็ พุ่งเข้ามาหาเธอที่นอน อยูบ่ นพื้นอย่างรวดเร็ว “เสรจ็ ฉนั ล่ะ!!!”



























ลา เลชซู ่า “ลา เลชูซา่ ” (La Lechuza) ตำ�นานชาวลาตินอเมริกาทเ่ี ล่าถึงหญงิ แก่ท่ตี ายไป แลว้ ตอ่ มาก็สามารถแปรงรา่ งเป็นนกฮกู ตัวเข่อื งในเวลายามคำ�่ คนื ได้ ลักษณะของมนั ก็คอื จะมีศรี ษะเป็นมนษุ ยแ์ ต่กายเปน็ นก บางครงั้ กเ็ ลา่ ว่ามดี วงตากับปกี ท่ีเป็นนกทเ่ี หลอื เป็น รา่ งมนษุ ยห์ มด เช่ือกนั ว่า ลา เลชูซ่าเปน็ หญิงแก่ท่ขี ายวิญญาณให้แก่ปีศาจ และผลของ การขายวิญญาณให้แก่ปีศาจทำ�ให้เธอคนนี้ต้องตระเวนออกไปยามราตรีและลักพาตัว เด็กเลก็ ตามบา้ นเรือนต่าง ๆ เพือ่ นำ�มากนิ เปน็ อาหาร เพราะฉะนนั้ จงคอยเฝา้ ระวังรอย ข่วนของกรงเล็บท่ีหน้าประตูให้ดี เพราะเมือ่ ใดทม่ี ีรอยดงั กลา่ วปรากฏ นัน่ แสดงว่าคนื น้ี ลา เลชซู า่ ก�ำ ลังจะมาเยอื น ความสามารถพิเศษของปีศาจตนนี้คือสามารถหลอกผู้คนด้วยการทำ�เสียงเป็น เดก็ ทารกได้ ใครกต็ ามท่ีหลงกลและเดินหลงเข้าไปตามเสียงเดก็ ทารกท่ีมนั ท�ำ คนผนู้ น้ั ก็ ตอ้ งกลายเป็นเหยือ่ ของมนั ในทสี่ ดุ แมว้ ่าจะมีความเช่ือเรอื่ งรา้ ย ๆ เกยี่ วกบั ปีศาจตนนี้อยู่เยอะ แต่ในบางท้องถิน่ ก็เช่ือว่า ลา เลชซู า่ เปน็ ปีศาจทด่ี ีในการปกปอ้ งบา้ นเรือนให้ปลอดภัยจากโจรขโมยรวม ไปถงึ โรคภยั ไขเ้ จบ็ ขอเพยี งแคค่ รอบครัวผทู้ ไี่ ดร้ ับการปกปอ้ งจากมนั น้ันใหค้ วามเคารพ นับถอื แกล่ า เลชูซ่ากพ็ อ



















เอล ชูบาคาบร้า “เอล ชบู าคาบรา้ ” (El Chupacabra) หรือทแี่ ปลเปน็ ภาษาไทยวา่ “ผีดูด กลืน” ช่วงปี ค.ศ.1995 ในประเทศเปอโตริโกจนไปถึงเม็กซิโก มรี ายงานว่ามคี นเห็นสตั ว์ ประหลาดทเ่ี รยี กกันว่า เอลช ชูบาคาบรา้ ซง่ึ มีลกั ษณะคล้ายกบั สนุ ขั ทยี่ ืนไดส้ องขา โดยท่ี หลงั ของมนั จะมีหนามที่แหลมคมตดิ อยู่ ดวงตาของมนั จะมสี ดี �ำ ขลับกลมโต และพวกมนั กก็ ินเลอื ดของสัตวแ์ ละมนุษย์เปน็ อาหาร เช่อื กนั วา่ มนั นน้ั เป็นทั้งสตั วแ์ ละมนุษย์ต่างดาว มนั สามารถเคลอื่ นไหวไดร้ วดเร็วเหมอื น กบั ลมและสามารถซอ่ นตัวได้เงยี บกริบจนไม่มีใครสามารถหาที่ซอ่ นของมนั ได้ ว่ากันว่ามีความพยายามจะท่คี น้ หาตัวตนของเจา้ สง่ิ มีชีวิตนอี้ ยู่หลายครงั้ ใน บางครงั้ ก็มกี ารอ้างว่าได้คน้ พบศพของมนั อยา่ งเปน็ ทางการ แต่นกั วทิ ยาศาสตร์ก็ไม่ สามารถพิสจู นไ์ ดแ้ นช่ ดั ว่าเจา้ สิ่งนีม้ ันเป็นสง่ิ มชี วี ิตบนโลกหรอื ว่ามนุษยต์ ่างดาวกันแน่

กลบั บา้ น ความทรงจ�ำ ของมนุษย์เราเปน็ สงิ่ ท่ีสำ�คญั ทีส่ ดุ การท่ีคนเราจะขาดมันไปน้นั มนั กเ็ หมอื น กับคนทตี่ ายไป เพราะมันจะท�ำ ให้คน ๆ น้นั ไมม่ คี วามสุข แตก่ อ็ ีกเชน่ กันที่เร่ืองน้จี ะแสดงให้เหน็ ถงึ ความทรงจำ�ที่สามารถทำ�ให้คนในเรอ่ื งนม้ี ีท้งั สุข ในขณะท่ีตวั เองต้องทนทกุ ข์อยู่กบั ความทรงจำ� ของตัวเอง.... เร่ืองราวน้ีเป็นเรือ่ งราวของเด็กหนุ่มอายสุ ิบปคี นหนงึ่ เขามีช่อื วา่ “เฟอร์นนั เดส” แต่ เพอื่ นจะเรยี กช่อื เล่นเขาว่า “ฟรวั ” เขาเป็นเดก็ ท่ตี วั เล็กและพูดน้อยมาก หรอื แทบจะไมไ่ ด้พูดเลย เพื่อน ๆ คดิ ว่าเขามีปญั หาบางอยา่ งในจิตใจ เขาเปน็ เด็กก�ำ พร้าไม่มคี รอบครัว ซึง่ ก่อนหน้านตี้ ัวเขา ไดอ้ าศยั อยบู่ ้านเดก็ ก�ำ พรา้ ความจรงิ บา้ นเด็กกำ�พร้ากไ็ ม่ใช่สถานทท่ี เี่ ลวร้ายนกั มีท่ีนอน ทพี่ กั ไดไ้ ปโรงเรียน มี เพ่ือน แต่กระนนั้ ฟรัวกย็ งั คงหลบหนีออกไปท่นี ่นั มาโดยตลอดเป็นเวลาสามปี นับตัง้ แตเ่ ขาอยทู่ ่ี นั่น เขามกั จะหายตวั ไปเป็นเดือน ๆ ก่อนทีจ่ ะมีคนตามเจอและน�ำ ตัวเขากลบั ไปที่บ้านเดก็ ก�ำ พรา้ ไม่มใี ครกล่าวโทษท่เี ขาพยายามหนอี อกไป เพราะเขาเองก็ไมไ่ ดท้ ำ�ผิดอะไรตงั้ แตต่ น้ ในการมาอยู่ท่ี นี่ ซง่ึ ทุกคนพยายามถามถึงเหตผุ ล แตเ่ ขาก็ไมเ่ คยปรปิ ากบอกใครเลย และวนั นก้ี เ็ ป็นอกี วนั ท่ฟี รวั จะหลบหนีออกไปอีก ซ่ึงจะเป็นวันสดุ ทา้ ยดว้ ยเช่นกัน เพราะ หลงั จากนน้ั กไ็ มม่ ีใครพบเขาอกี เลย... เด็กหนุ่มตวั ผอมเล็กมองซ้ายขวาทท่ี างเดินเพอ่ื ดูว่าปลอดคน เป็นชว่ งเวลากลางคืนท่ดี ึก มากแล้ว เขาว่ิงออกไปท่ีสวนด้านหลงั เขากระโดดเกาะต้นไมแ้ ละปีนขึน้ อย่างรวดเร็ว เพราะเคย ท�ำ มากอ่ น ไมม่ ใี ครเคยร้เู ลยวา่ เขาหนอี อกมาไดอ้ ยา่ งไง และวันน้เี ขาก็ยังคงใช้เส้นทางเดมิ ในการ หลบหนีอกี ดว้ ย การหนอี อกมาจากบา้ นเด็กกำ�พร้าเป็นผลส�ำ เร็จ ในตัวเขาสวมเส้ือยดื สขี าว กางเกงยีน และเสื้อแจคเกต กระนน้ั ระหว่างทางทีเ่ ดนิ ไปเขากอดตวั เองดว้ ยความหนาวเหน็บ มีไฟสลัวตาม ทางเดนิ แตก่ ็ไม่สว่างมากนักในยา่ มค�ำ่ คนื กลางถนน เขาใชเ้ วลาเดนิ เท้านานนับชว่ั โมง เขาม่งุ หน้าเดนิ ตามถนนอยา่ งคลอ่ งแคลว่ และรทู้ างดี ฟรัวหยุดชั่วขณะและเงยหน้ามองหอนาฬิกาที่ก�ำ ลงั จะบ่งบอกเวลาใกลจ้ ะเท่ียงคนื แล้ว เขาตอ้ งรีบ ไปเสียแล้ว ฟรัวก้าวเดนิ ตอ่ โดยเพ่มิ ความเร็วในการกา้ วไปขา้ งหน้าขึน้ ดวงตาของเขามีแตค่ วามมงุ่ ม่ันที่จะไปยังที่แหง่ น้นั ... เขากำ�ลังจะกลบั บ้าน

สกั พกั เม่ือไปถึง ณ จดุ มงุ่ หมาย ซึ่งสถานท่แี หง่ น้ี ไรบ้ า้ นหรือท่อี ยใู่ นชมุ ชน มีก�ำ แพง ขนาดยาวและร้วั อย่เู บือ้ งหน้าเขา ด้านหลังของรว้ั มีเพียงเศษปนู และไม้กองอยมู่ ากมาย รอบ ๆ บริเวณมตี น้ ไมแ้ ละหญา้ ขนึ้ อยู่มาก รกจนเกือบจะเรยี กวา่ เป็นปา่ เลยกว็ า่ ได้ เดก็ ชายปีนขา้ มรว้ั ไป ยังอกี ฝั่งหน่ึง ในความมดื สนิท มเี พียงแสงจากดวงจันทร์ทย่ี ังคงเผยให้เขามองสถานทีแ่ ห่งน้ี เขาเดนิ ไปยงั รอบ ๆ เศษปูนและเศษไม้ทก่ี องอยมู่ ากมาย เปน็ ความรูส้ ึกทีพ่ ิศวงท่ีมีเดก็ ผู้ชายมาเดนิ ในสถานที่ว่างเปลา่ ไมม่ อี ะไรเชน่ นี้ หากเปน็ เด็กทั่วไปแล้ว ไม่มีใครกลา้ ทจ่ี ะมายงั สถานทีท่ ด่ี แู ล้วชวนขนหวั ลกุ เชน่ นี้ แตก่ ระนน้ั ฟรวั ทเ่ี ป็นเด็กทพี่ เิ ศษกว่าคนอนื่ กย็ งั คงมาทน่ี ่ี เขา เดินไปเดินมารอบ ๆ เหมือนกำ�ลังรออะไรบางอย่างอยู่ ทันใดนัน้ เองทพี่ ืน้ ทเ่ี ตม็ ไปด้วยเศษสิง่ ก่อสรา้ ง คอ่ ย ๆ ลอยขน้ึ ไปบนอากาศช้า พวกมนั รวมตวั เข้าหากัน หญ้าและตน้ ไมท้ ่ขี น้ึ สูงและใหญ่ พวกมันหดลงไปในพื้นอยา่ งนา่ อศั จรรย ์ ฟรัว มองด้วยความสงบนง่ิ เหมือนดังเคยเหน็ ภาพเหลา่ นม้ี ากอ่ นแล้ว เพียงไม่ก่ีนาทจี ากลานทีเ่ คยร้าง เตม็ ไปด้วยขยะและหญา้ เปลยี่ นไปเปน็ บ้านสองชั้นทีส่ รา้ งด้วยปนู และไมอ้ ย่างสวยงาม หญ้าท่ขี ึ้น รกเป็นสนามหญ้าสีเขียวทจี่ ัดเรียงอย่างดี ตอ่ มามดี อกไมส้ ีสันต่าง ๆ งอกแทรกกับหญา้ ทกุ อย่าง ถูกเนรมติ ข้นึ มาเพยี งไมก่ น่ี าท.ี .. เด็กชายมองอยา่ งสงบนง่ิ ไปสักพกั เขายังคงสีหน้าเช่นเดิมโดยทีไ่ มแ่ ปลกใจกับส่ิงท่อี ยู่ เหนือธรรมชาตเิ หลา่ น้ี สกั พักเขาเขา้ ไปเปิดประตูเดนิ เข้าไปในบ้าน ภายในบา้ นซึ่งเปิดมาเปน็ หอ้ ง รับแขก ซ่งึ ตกแตง่ อยา่ งดีทงั้ โซฟาและพรม ตรงกลางของหอ้ งรบั แขกมเี ตาผงิ และไฟทีก่ �ำ ลังลกุ ไหม้ อยู่ ด้านบนของเตาผงิ มีหวั สตาฟ์ของกวางอยู่ มุมห้องด้านหน่ึงมีชน้ั หนังสอื ขนาดใหญแ่ ละหนงั สอื เรยี งรายอย่มู ากมาย อีกดา้ นมีนาฬิกาต้ังขนาดอลังการ ที่หน้าปัดบอกเวลาเทีย่ งคืนหน่อย ๆ ในเวลาต่อมามือสีขาวข้างหน่ึงย่ืนมาจากด้านหลังและวางบนหัวเขาก่อนจะลูบหัวเขาไปมาอย่าง เอ็นดู ฟรัวหันกลบั ไปมอง ซงึ่ มีผ้หู ญงิ ที่ดมู อี ายรุ าวๆ สสี่ ิบปกี ว่า แต่หน้าตาของเธอยังสวยอยู่ ผม ยาวสนี ้ำ�ตาลของเธอสยายราวกบั สายลมออ่ น ๆ เธอย้มิ ให้ฟรัวอย่างอบอุ่นในแบบทเ่ี ขาคนุ้ เคยและ จ�ำ ไดด้ ี เธอชา่ งดูสวยแบบนา่ พศิ วงจริงๆ... ผหู้ ญงิ คนนน้ั ดนั หลงั เขาเบา ๆ ใหเ้ ข้าไปทหี่ ้องรบั แขก เดก็ ชายเดินตรงไปยงั โซฟานัง่ แบบ คนเดียวขนาดใหญ่ เหนือของโซฟามีควนั สีขาวลอยขึน้ เป็นกลมุ่ อยู่ ฟรวั เดนิ ออ้ มไปด้านหนา้ พรอ้ ม กับผหู้ ญิง พบผชู้ ายวัยราว ๆ ห้าสบิ ปีกว่า ไว้หนวดยาว เขาอยู่ในชดุ สูทที่ดูภูมิฐาน ปากคาบไปป์ พน่ ควนั ออกมาเป็นช่วง ๆ ชายผนู้ น้ั หนั มามองฟรวั หน้าของเขาสงบนง่ิ เดก็ ชายไม่สามารถอ่านใจ ในความคดิ ของเขาได้ แตก่ ระน้นั เขาเอามือตบไหล่ฟรวั เบา ๆ เหมอื นเปน็ การทกั ทาย เด็กชายยิม้ กวา้ งให้เขา ไม่เคยมีใครไดม้ โี อกาสเหน็ รอยย้มิ ของเขาแบบนที้ ีบ่ า้ นเด็กก�ำ พร้า เพยี งไม่กี่นาทตี ่อมา มเี ด็กผชู้ ายอกี คนว่ิงเข้ามาในหอ้ งรบั แขก ท่าทางของเขาดตู นื่ เต้น มากทเ่ี จอกับฟรวั เด็กผ้ชู ายคนนีม้ อี ายุนอ้ ยกว่าฟรัวนา่ จะสกั สองสามปเี หน็ จะได้ แตฟ่ รัวก็จำ�

ท่าทางและใบหนา้ เด็กนอ้ ยคนน้ีได้เป็นอยา่ งดี เขายม้ิ ให้เดก็ ผชู้ ายและโผเข้ากอดทันที ขณะทีเ่ ด็กผู้ชายไดข้ นกลอ่ งขนาดใหญ่บรรจไุ ปดว้ ยตุ๊กตุน่ ทหาร ฟรวั กบั เด็กผู้ชายก็เล่น สงครามตกุ๊ ตนุ่ กันอยา่ งสนุกสนาน โดยผ้ชู ายวยั กลางคนยงั คงนัง่ อย่ทู โ่ี ซฟาและอา่ นหนังสอื นิยาย สบื สวนท่เี ขาชน่ื ชอบอยา่ งเงยี บ ๆ ระหวา่ งน้นั ผ้หู ญงิ ก็อยใู่ นหอ้ งครวั และก�ำ ลังจัดเตรียมอาหาร ส�ำ หรบั ค่�ำ คนื น้ี ซ่งึ สกั พกั ผูห้ ญิงได้มาตามพวกเขาไปห้องกนิ อาหาร ทั้งหมดเดินไปดว้ ยกัน ขณะท่ีเด็กท้ังสองว่งิ นำ�และไลจ่ บั กนั เมอ่ื เข้าไปถงึ ห้องกนิ อาหาร มโี ตะ๊ ไมโ้ อ๊คขนาดยาวอยูต่ รงกลางห้อง เก้าอไี้ มต้ กแตง่ ดว้ ยทองเหลอื งอย่างดวี างอย่รู อบโต๊ะหก ตัว บนโตะ๊ มอี าหารอย่สู อี่ ย่างอยู่ในจานดว้ ยกัน ทงั้ ทาโกช้ ิ้นโต ๆ ถั่วบดราดซอสชอกโกแลต ขา้ ว สวย สุดทา้ ยสลดั ผกั ในชามใบโต ฟรวั รูส้ ึกหวั ใจพองโตด้วยความดใี จ และด้วยความหวิ ฟรวั และ เดก็ ผ้ชู ายรีบว่ิงไปน่งั ทเ่ี กา้ อ้ีประจำ�ตำ�แหน่ง แตท่ ้ังค่ยู งั มมี ารยาทท่ดี ีและน่ังรอผชู้ ายและผ้หู ญงิ มา นัง่ ที่โต๊ะก่อนทจ่ี ะลงมอื หยิบอะไรมากนิ เรมิ่ โดยผชู้ ายทป่ี ระสานมือเขา้ ดว้ ยกันและกห็ ลบั ตา ซงึ่ คนอน่ื กท็ �ำ ตามด้วย ฟรัวรดู้ ีวา่ เป็นพธิ สี วดขอบคณุ พระเจ้าทป่ี ระทานอาหารมาใหพ้ วกเขา ทุกคนบนโตะ๊ เงียบไม่ส่งเสยี งแตอ่ ยา่ ง ใด สักพกั เม่อื ผ้ชู ายเร่มิ ลมื ตา ไม่นานคนอืน่ กล็ ืมตาข้นึ ดว้ ย เขายิม้ ใหท้ กุ ๆ คนบนโต๊ะ จากนัน้ ก็ หยิบจานอาหารและตกั อาหารใส่บนจานของตัวเอง ผ้หู ญงิ ได้ชว่ ยตักอาหารให้แก่ฟรวั และเด็กผู้ชายอกี คน เขาได้รบั อาหารครบทุกอย่างท่ี อยู่บนโตะ๊ ฟรัวและทกุ คนเร่มิ ลงมอื ทานอาหารของตนเอง อาหารท่ีฟรัวกนิ น้นั ยงั คงเป็นรสชาติ แบบท่เี ขาจำ�ได้ดี และเขารสู้ ึกอรอ่ ยกบั มันมากกวา่ อาหารทบ่ี า้ นเดก็ กำ�พร้า หลังจากกินอาหารเสร็จ ทกุ คนกลบั ไปนั่งเล่นอยใู่ นหอ้ งน่ังเลน่ อกี คร้งั ผชู้ ายยังคงกลบั ไปอ่านหนังสอื ท่โี ซฟาตัวเดมิ ขณะท่ีเด็กผชู้ ายคนเล็กและฟรวั กำ�ลงั นัง่ อยบู่ นตกั ของผู้หญงิ และ เธอกแ็ กล้งพวกเขาด้วยการจกั๊ จีเ้ ลน่ ที่สขี า้ ง สักพักผู้ชายวางหนงั สือลงเขามองไปทน่ี าฬิกาเปน็ เวลา เกอื บจะเที่ยงคืนแลว้ เขาจึงลุกขน้ึ แตะไหล่ผหู้ ญงิ เป็นการบ่งบอกให้ทุกคนรู้ ซึ่งฟรวั กเ็ ขา้ ใจทนั ที ว่าไดเ้ วลานอนแลว้ เขามองหนา้ ทุกคนและยิ้มให้แกก่ ันเลก็ น้อย ซ่งึ ท�ำ ใหฟ้ รวั รูส้ ึกสบายใจอย่าง บอกไม่ถูก หลงั จากฟรัวและเด็กผู้ชายผรู้ ่าเรงิ เปลย่ี นชดุ นอนแล้ว ทั้งสองก็ไปแปรงฟนั ในหอ้ งนำ�้ ชน้ั ทส่ี อง จากน้ันก็เขา้ ไปยงั หอ้ งนอนทันที ในหอ้ งนอนมีเตียงสองหลงั ซึ่งต้ังแทบจะตดิ กัน บนผนงั มีวอเปเปอรร์ ปู ดอกไม้และต้นไมท้ ี่ดูแลว้ สขุ ใจย่งิ นกั ชั้นวางหนังสือที่มีของเลน่ พวกตกุ๊ ตนุ่ ทหาร วางเรยี งสร้างเปน็ เรือ่ งราว ฟรัวมองหอ้ งท่ีคนุ้ เคย และจ�ำ ต�ำ แหน่งของเขาได้ เขากระโดดข้นึ เตียง ทนั ที ขณะทีเ่ ด็กผชู้ ายยังไม่ยอมหม่ ผ้าเตรยี มเขา้ นอน แตก่ ลบั กระโดดไปมาอยบู่ นเตียง ฟรวั ยม้ิ ให้ แกเ่ ขาในความร่าเรงิ ของเขา สกั พกั ผหู้ ญิงเดินเขา้ มาในหอ้ งนอน เธอจบั เด็กผูช้ ายอย่างน่มุ นวลให้ นอนลงและห่มผ้าใหเ้ ขา จากนั้นกจ็ บู หนา้ ผาก

เธอเดนิ มาทเี่ ตยี งของฟรัวและนัง่ อยขู่ ้างๆเขา ฟรวั ยม้ิ ใหเ้ ธอ ซึ่งเธอกย็ มิ้ ใหเ้ ขาอย่างอ่อน โยน ประตูหอ้ งนอนท่เี ปดิ อยูม่ ีผูช้ ายยนื ดพู วกเขาทง้ั สอง เขาเพยี งยนื สงบน่ิง เดก็ ชายร้สู ึกว่าเขา ช่างสง่างามมาก คนเปน็ ผหู้ ญงิ ค่อย ๆ ลูบหวั ของฟรวั อย่างทะนุถนอม ดวงตาของเขาคอ่ ย ๆ ปดิ ลงด้วยความงว่ ง ขณะนั้นเองผหู้ ญิงกค็ อ่ ย ๆ ก้มหน้ามาจบู ทหี่ นา้ ผากเขาและท้ังหมดนั้นกท็ �ำ เช่น เดยี วกันกับทีท่ ำ�กบั เดก็ ผชู้ ายคนเล็กอีกคนด้วย ...ฟรัวคอ่ ย ๆ หลับตาลงอย่างมคี วามสุข ไม่รู้เม่อื ไรที่ตัวของฟรวั เริ่มรสู้ ึกส่นั หว่นั ไหว เมื่อเดก็ ชายเรมิ่ ร้สู กึ ตวั ตื่นขึน้ มาทุกอย่างก็ ส่นั ไหวอยา่ งรนุ แรง ท้งั ชนั้ วางหนังสือ พวกเหล่าตุก๊ ตนุ่ ตกหลน่ กระจัดกระจายไปกองทีพ่ ืน้ ฟรัวหนั ไปทเี่ ตยี งเด็กผชู้ ายซงึ่ เขาก็ตน่ื ขึ้นมาแลว้ เหมอื นกนั ทา่ ทางของเขาตน่ื ตระหนกไม่แพก้ ับฟรวั เช่น กัน ดว้ ยความทีย่ ังเป็นเดก็ ท้งั คู่จึงท�ำ อะไรไม่ถกู สักพักผู้ชายกับผู้หญิงในชุดนอนว่งิ เข้ามาในหอ้ ง ด้วยทา่ ทางตกใจกลัว ผู้ชายรบี อุม้ เด็กผชู้ ายข้ึนจากเตียง ขณะที่ฟรวั ถูกจงู มือโดยผูห้ ญงิ ท้งั หมดรบี วิ่งออกไปจากหอ้ งนอน ดว้ ยความยากลำ�บากในการว่งิ ออกไป ท้งั หมดต้องวงิ่ เซไปเซมา มีเสยี งข้าวของตกหล่น ไปทั่ว บ้านทัง้ หลังสัน่ ไหวอยา่ งรุนแรงราวกับมีมอื ยกั ษ์จบั เขยา่ เด็กชายท้งั สองรสู้ ึกหวาดกลัวอยา่ ง มาก และเขาก็แน่ใจจากสีหน้าของคนอื่นวา่ รสู้ กึ เช่นเดยี วกบั พวกเขา ภายในบ้านที่เคยดูสวยงาม กลับดูเละไปหมด ขณะทที่ ั้งหมดวิ่งลงมายงั ชน้ั แรก จู่ ๆ พน้ื เพดานของชัน้ สองก็ถล่มลงมา บา้ นทั้ง หลงั พงั ลงมาอยา่ งรวดเร็ว ทบั ทุกอยา่ ง รวมท้ังไปถึงฟรวั และคนอ่ืน ๆ ด้วย... ...ผ่านไปได้สกั พกั ฟรัวทห่ี มดสตไิ ปนานเพยี งใดก็ไม่รู้ เขาคอ่ ย ๆ ลืมตาขึน้ และเร่มิ จำ� ไดว้ า่ เกิดอะไรขนึ้ เขารู้สกึ อนุ่ ๆ และเปียกท่ีบริเวณหัวเขา เด็กชายใช้มือท่พี อขยบั ได้จับดู ปรากฏ ว่ามันคอื เลอื ดของเขานน่ั เอง เขาพยายามมองรอบข้างและพบวา่ ข้างกันกับเขามีรา่ งของผชู้ ายและ เดก็ ผ้ชู ายนอนอยู่ มซี ากมากมายทับอยบู่ นตวั พวกเขา โลหติ สแี ดงหลงั่ ออกจากตามรา่ งกายของ พวกเขา ทง้ั สองนอนนง่ิ ไม่ขยับเขยื้อนแตอ่ ยา่ งใด ฟรวั พยายามจะใช้มือเขยา่ ใหท้ ้ังสองให้ตน่ื ข้นึ แต่ ก็ไรผ้ ล ฟรัวเรมิ่ อึดอัดหายใจไมค่ ่อยออก เขารสู้ กึ ทีต่ วั ของเขาหนกั แนน่ เหมือนมอี ะไรมากดทบั เขาอยู่ แต่กระนั้นของหนักทท่ี บั เขาอยู่กย็ ังมีความรู้สึกทน่ี ุ่มนิม่ ไปด้วย ฟรัวหนั กลับมาพบว่าสง่ิ ที่ ทับตัวเขาอยูค่ ือร่างของผหู้ ญิงนั่นเอง เธอใชร้ า่ งของเธอปกป้องเขาจากไม้และหินทถี่ ล่มลงมา หาก ไม่มีเธอเขากค็ งจะตายไปแล้วเชน่ กัน กระน้นั เธอก็ยังตอ้ งมารบั เคราะหแ์ ทนเขา ความรสู้ ึกต่าง ๆ นานาผุดข้นึ มาในหวั ของฟรวั มนั มีทัง้ เสยี ใจ... กลัว... จนเขาเรม่ิ ร้องไหอ้ อกมา ในเวลาตอ่ มา ผ้หู ญงิ ที่หมดสตคิ อ่ ย ๆ ลืมตาขึ้นมา ฟรัวร้สู กึ โล่งใจท่เี ธอยงั มชี วี ติ อยู่ เด็ก ชายสามารถมองเหน็ บาดแผลขนาดใหญ่และมีเลอื ดออกมาเป็นปรมิ าณมากทศ่ี ีรษะของเธอ ถงึ แม้ เธอจะบาดเจบ็ ถึงเพียงน้ี แต่เธอกพ็ ยายามไมแ่ สดง อาการเจบ็ ปวดหรอื หวาดกลวั ให้เดก็ ชายเห็น

เธอจ้องตาของฟรัวและสง่ รอยยิ้มอยา่ งอบอนุ่ มาให้เขา มือขา้ งหนึ่งของเธอที่ยังพอขยบั ไดล้ ูบหวั ของเด็กชายเบา ๆ จนเลอื ดในมอื ของเธอเปรอะเปอ้ื นไปท่ีหนา้ ของเขา ฟรัวไม่อาจจะกลน้ั น้ำ�ตาตัว เองไดอ้ กี ต่อไป มือของผหู้ ญงิ ทล่ี ูบอยา่ งแผว่ เบาเริ่มหยุดลง ดวงตาท่จี ้องมองมายงั เขาค่อย ๆ ปดิ ลงอีกครง้ั ในที่สดุ ความเงียบก็เขา้ ครอบง�ำ จิตใจของเขา ฟรัวยังคงได้แต่รอ้ งไห้ราวกบั เปน็ วนั ทโ่ี ลก ส้นิ สลาย เขารู้สกึ เหน่ือยและโศกเศรา้ อยา่ งรุนแรง ขณะทเี่ ขารู้สกึ หายใจไม่คอ่ ยออก ในความรสู้ กึ ทุกอย่าง เขาได้แต่หวงั ว่ามนั จะไม่ใชค่ วามเป็นจริง ไดแ้ ต่หวังวา่ เหลา่ ทกุ คนพวกนี้จะกลบั มาหาเขา และอยเู่ คียงคกู่ ับเขา ได้แตห่ วงั ใหพ้ วกเขากลบั มาเหมือนเดมิ เหมือนเม่ือไม่กชี่ ่วั โมงท่ีแลว้ มา กลับ มาอย่ดู ้วยกันอย่างมีความสุขและอบอุ่น... สักพักตาของฟรวั ก็ค่อย ๆ ปิดลงไปดว้ ยเชน่ กนั ... ฟรัวคอ่ ย ๆ ลมื ตาขึ้นอยา่ งช้า ๆ เขาพบวา่ ตวั เองนอนอยู่บนเศษอฐิ เศษปูน ทุกอยา่ งกลับ เป็นในสภาพตามเหมอื นเดิมกบั ตอนแรกทีเ่ ขาเขา้ มา เด็กชายค่อย ๆ ยืน เขาพบว่าตวั เองกลบั มา อยู่ในเสอ้ื ยืดสีขาว กางเกงยนี เสอื้ แจคเกต แต่ในสภาพทเ่ี นอ้ื ตัวเปือ้ นเพราะสิง่ สกปรก สหี น้าท่ี เคยมีความสุขของเขาไม่หลงเหลอื ให้เห็นแมแ้ ต่น้อย เขาเพียงสงบนิ่งยนื มองตัวตกุ๊ ตุน่ ทหารในซอก หนิ ก่อนทีเ่ ขาจะเบนสายตาไปมองไปป์นอนหราที่อยหู่ า่ ง จนไปถงึ กำ�ไลข้อมือทผี่ ู้หญิงใสต่ ลอดอยู่ แทบเทา้ เขา เขาเงยหนา้ มองพระอาทิตยท์ ีก่ ำ�ลงั ขึ้นเปน็ รุ่งเช้าของวันใหม่ แต่สำ�หรับเขามันไม่ใช่ เช้าท่ีสดใสเอาเสยี เลย ความรู้สึกตกตำ�่ สดุ ขีดรุกเข้ามาภายในจิตใจของเขา สิ่งเดยี วท่ีจะเยียวยาเขา ในตอนน้ไี ด้ คอื การทีเ่ ด็กชายไดก้ ลบั ไปอย่กู บั คนพวกนน้ั อกี ครง้ั ถึงแม้ทุกครง้ั ที่ฟรัวจะต่นื ข้นึ มาพรอ้ มกับความรสู้ ึกโศกเศรา้ แตอ่ ย่างน้อยทท่ี ุกคืนเขาได้ กลบั มาทีบ่ า้ น ช่ัวระยะเวลาสัน้ ๆ เขาก็ได้รับความอบอุน่ และความทรงจำ�ทีด่ ีกลับมาด้วย หลงั จาก ท่ีเขาคอยวนเวยี นอยู่แถวน้ัน และรอคอยวันเวลาทจี่ ะพบกับครอบครวั ที่จากไปแลว้ ของเขา ทุกคนื เขาจะมานอนหลับท่นี ี่ มีเพียงแค่เขากบั คนทเี่ ขารัก ซ่ึงในเช้าวนั ตอ่ มาของทุกวนั เขาก็จะตระเวรไปรอบ ๆ เมอื ง เพ่ือขออาหารและน�ำ้ จาก ผูค้ นทีใ่ จบุญพอจะแบ่งปนั ใหเ้ ขา แต่ถงึ กระนั้นก็ยังมบี างวันทฟ่ี รวั กไ็ มไ่ ดร้ ับบริจาคอะไรสกั อย่าง มาถึงมือเขา ตวั ของเขาจึงผอมโทรมมากขน้ึ กว่าเดิม ถึงแม้เขาจะมีทางเลือกทจี่ ะกลบั ไปยงั บา้ น เด็กกำ�พรา้ ท่ีมีทง้ั อาหารอรอ่ ย ๆ และที่นอนอนุ่ ๆ แต่กระนน้ั เขากไ็ มไ่ ด้ต้องการเช่นน้ัน เขาเลอื ก ทจ่ี ะอยู่ท่ีนี่... ที่บ้านของเขา ทุกคืนความรู้สึกของเขาจะเต็มเป่ียมไปด้วยความทรงจ�ำ ทเี่ ป็นสุข... และต่นื ขน้ึ ที่ลานท่ีวา่ งเปล่าพร้อมกบั ความทรงจำ�ท่ีเป็นทุกข์ เขาท�ำ เชน่ นน้ั ไปเรื่อยมา จนกระทง่ั วนั หนึ่งทเ่ี ขาไปนอนที่นน่ั และในเชา้ วันรงุ่ ข้ึนเขายงั คงนอนหลับโดยที่ไมไ่ ดต้ น่ื ขนึ้ มาอกี เลย