form_พิพิธ_4

ซานต้า มัวเต้ เทพแหง่ ความตาย “ซานตา้ มวั เต้” (Santa Muerte) ช่ือเป็นทรี่ ูจ้ กั ท้ังในฐานะเทพและผีร้ายเพศ หญงิ นอกจากช่อื นแ้ี ลว้ เธอยังมีชือ่ เลน่ อื่นอย่างเช่นว่า “สาวโครงกระดูก” หรอื ว่า “ผูค้ ้น พบโลกใหม่” ทจี่ ริงแล้วซานต้า มวั เตไ้ ม่ได้มีประวตั ิท่ียาวนานเหมือนกบั ผตี นอน่ื ๆ เพราะ มนั เปน็ ความเชอื่ ในยุคสมัยใหม่ของต้นศตวรรษท่ี 21 เทพแหง่ ความตายองค์นเี้ ป็นทเี่ คารพบชู าในหมู่พ่อคา้ ยาและมาเฟีย จนกลายเปน็ ศาสนาใหม่ทกี่ ำ�ลังเตบิ โตขน้ึ อยา่ งรวดเรว็ แตกต่างจากศาสนาทว่ั ไปทต่ี ้องหมนั่ ทำ�ความดี ลทั ธขิ องซานต้า มัวเตน้ ้ันเป็นความเช่อื เรอ่ื งการบชู ายัญทแ่ี สนน่ากลัว มรี ายงานในช่วงราว ปี ค.ศ.2009 ซึ่งมผี หู้ ญิงแม่ลกู วัยสามสิบตน้ กับสบิ สปี่ ียอมให้สาวกลัทธิสับพวกเขาใหเ้ ปน็ ชน้ิ ๆ เพ่ือมอบเลอื ดและเน้อื ให้แกเ่ ทพความตายองคน์ ้ี ปัจจุบันยังคงมีเหตุสลดคล้ายคลึงเช่นมีการลักพาตัวเด็กและผู้หญิงสำ�หรับใช้ใน การบูชายญั ผรี า้ ยตนนี้ เพราะพวกเหลา่ สาวกต่างเช่ือม่ันวา่ หากพวกเขาท�ำ ตามทเ่ี ทพแห่ง ความตายองค์นีส้ ง่ั มาแล้ว วนั หนง่ึ พวกเขาจะไดไ้ ปอยู่รว่ มด้วยกันกบั เทพแหง่ ความตาย องคน์ ี้ ถึงกระนน้ั พวกเขากก็ ลับเชือ่ วา่ การบูชาซานตา้ มัวเตจ้ ะท�ำ ให้พวกเขาได้พบกบั รกั แท้ ความสงบสุข หรือไมก่ ไ็ ด้ช�ำ ระลา้ งจิตใจให้บริสทุ ธ์ขิ น้ึ ได้

สุนัข ในงานศพทเ่ี ต็มไปดว้ ยกลิน่ ดอกไม้ เสยี งรำ่�ไหแ้ ขกเหร่ือของญาติผตู้ ายดังปะปนกบั เสยี งสวดบทพระคมั ภีรโ์ ดยบาทหลวง บรรยากาศรอบ ๆ เต็มไปดว้ ยความเศรา้ โศกและอึดอัด “เกเบรยี ล” หรอื ที่เหลา่ ลูกศิษย์เรยี กพวกส้นั ๆ วา่ “เก๊บ” มองไปรอบ ๆ โบสถท์ ผี่ ู้คนในงาน ใส่ชดุ สูทสดี ำ�นัง่ ก้มหนา้ สงบน่ิง ไม่กแ็ สดงอาการโศกเศรา้ เสียใจอยู่ท่นี ่งั ของตัวเอง ชายหนมุ่ วยั สามสบิ ตน้ หันไปมองดูรูปของผูต้ าย ซง่ึ เป็นหนึ่งในนักเรยี นวิชาภาษาสเปนในหอ้ งของเขา แม้ จะไม่ไดส้ นิทสนมอะไรกับนักเรยี นคนนี้ แต่มนั ก็เปน็ หน้าท่ขี องเขาท่ตี อ้ งมาร่วมงานศพนักเรยี น ในห้องเขาดว้ ย ทกุ อยา่ งในพธิ ีงานศพดำ�เนินเหมือนกับงานศพทั่ว ๆ ไป ถงึ แม้เก๊บจะรสู้ กึ สลดกับ การจากไปของนักเรยี นของเขา แตก่ ระนั้นเขากไ็ มไ่ ด้รสู้ กึ เสยี ใจขนาดนั้น อาจารยห์ นุ่มหันหน้า ไปมองรอบ ๆ โบสถ์ ที่มภี าพวาดของพระเยซู จนไปถงึ รปู ป้นั แกะสลกั ของพระแมม่ ารี ประตู หนา้ ท่ีเปิดอา้ เพ่อื ให้แขกเหร่ือเดนิ เข้าออกไดส้ ะดวกมีลมเยน็ ๆ พัดผา่ นเขา้ มาภายในตึก และ ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มสะดุดตาเหน็ สง่ิ หนึ่งเข้า มันคือหมาตัวสดี ำ�... หมาตัวนน้ั จอ้ งมองเขามาในงานอยตู่ ลอดเวลา นัยน์ตาสีดำ�ขลบั จับจ้องไม่ไดจ้ ากเขา ลงเลยละแมส้ ักวินาทเี ดยี ว ในตอนแรกเกบ๊ คดิ วา่ มันคงจ้องมองอาหารที่อยู่ภายในโบสถ์ แต่ สงั เกตจากสายตาท่ีมันมองมา เจา้ สนุ ัขตัวเขื่อนมนั กำ�ลังจ้องมาที่เขาอยา่ งแนน่ อน ดวงตาที่ ลึกลงไปของมนั ทำ�ใหเ้ กบ๊ ร้สู ึกพิศวงในความคิดของมนั มนั ช่างเป็นหมาสดี �ำ ทตี่ ัวใหญแ่ ละดนู า่ กลัวเสียเหลือเกนิ ในท่สี ุดเขาก็เปน็ ฝ่ายยอมแพ้และเลกิ ท่จี ะจ้องมองมันต่อไป เพราะตอนนนั้ บาทหลวงได้ประกาศถงึ ชว่ งสุดทา้ ยของพิธงี านศพก�ำ ลังจะเสรจ็ ส้นิ ลงแล้ว แขกเหรือ่ ภายใน งานเริ่มลุกขน้ึ เดินเรียงแถวกันไปท่ีโลงศพและบอกลากับผตู้ าย กอ่ นจะเดนิ ถัดไปหาญาติผู้ตาย เพือ่ แสดงความเสียใจ เก๊บเองกเ็ ป็นหนง่ึ ในน้ัน “ขอแสดงความเสยี ใจด้วยนะครับ...” เป็นประโยคซำ้�ซากทพี่ ดู วกไปวนมาซ้�ำ แลว้ คน ตอ่ คนให้แมท่ ีก่ �ำ ลงั รอ้ งหม่ ร้องไห้ ซึง่ มที งั้ ดจู รงิ ใจและท้งั พูดเปน็ พิธี เมื่อถงึ ควิ ของอาจารย์หนมุ่ เขากไ็ ม่ได้มคี �ำ พูดอะไรท่ดี ีไปกว่าแขกคนอ่นื เลย “เสียใจด้วยนะครบั เขาเปน็ นักเรียนทดี่ แี ละนา่ ยกย่องในหอ้ งเรียนผมมากคนหนงึ่ ” เก๊บเกิดนกึ ชอ่ื นกั เรยี นคนน้นั ไม่ออก จงึ ใช้เพียงคำ�ว่า ‘เขา’ ออกไป จากนั้นอาจารย์หนมุ่ กจ็ บั มอื มารดาผูต้ ายเพอ่ื แสดงความเคารพ กอ่ นที่เขาจะหันหลังเตรียมจะออกจากงานศพไป “ขอโทษนะคะครู” เสียงเรยี กของผหู้ ญิง ท�ำ ใหค้ ุณครหู ยดุ และหันหลงั กลบั ไป เขาพบ

เด็กผ้หู ญิงรนุ่ เดียวกบั ผู้ตาย เขาจำ�เธอได้ในทนั ที เพราะเธอเองกเ็ ปน็ ศิษยเ์ ขาและอยู่หอ้ งเรียน เดยี วกับพช่ี าย “เสยี ใจเรื่องพเี่ ธอดว้ ยนะ...” “คะ่ คุณครู... คือวา่ ... หนขู อรบกวนเวลาครูสกั ครนู่ ึงไดไ้ หมคะ หนูมีเร่ืองอยากจะ ปรึกษากบั คุณครหู น่อย” เธอพดู ด้วยนำ้�เสียงทีห่ วาดหว่ัน แตเ่ ก๊บก็ไม่แปลกใจในนำ้�เสยี งเทา่ ไร เพราะเธอเองก็เพ่งิ จะสญู เสยี พชี่ ายตวั เองไป แตเ่ ขาก็สงสยั วา่ เปน็ เร่อื งอะไรที่จะปรกึ ษาดว้ ย พวกเขาไปหาทีน่ ่งั ดา้ นทา้ ยของงานศพ “คือ... เรื่องท่ีหนจู ะปรึกษาด้วยเป็นเร่อื งการตายของพี่หนนู ะ่ คะ่ ... คือหนคู ดิ ว่าการ ตายของพช่ี ายหนมู ันมอี ะไรมากกวา่ นั้น” อาจารย์หนุ่มเลกิ ค้วิ ขนึ้ ดว้ ยความแปลกใจ เพราะ สาเหตุการตายของลกู ศิษย์หนมุ่ น้ันมันเป็นเกิดมาจากการจมน�้ำ ขาดอาการตายก็เทา่ นน้ั มันจะ มีอะไรมากกว่านั้นไดอ้ ยา่ งไง “มันเปน็ อบุ ตั เิ หตุไมม่ ใี ครคาดเดาได้ ครรู วู้ า่ มนั ยากแต่เรากต็ อ้ งยอมรับมันให้ไดน้ ะ... ” เขาพยายามบอกเปน็ เชิงปลอบใจ “แต่ว่าพห่ี นูเป็นคนว่ายน้�ำ เกง่ มากเลยนะคะ... หนไู ม่เข้าใจวา่ คนน�้ำ เกง่ แบบพ่ีจะจม นำ�้ ตายแบบนั้นไดย้ ังไง.... ” น�ำ้ ตาของเธอทอี่ ดกล้ันมานานเริม่ ไหลรนิ ลงมาอาบแกม้ เก๊บได้ แต่เพยี งสงบปาก ก่อนท่เี ขาเอามือตบเบา ๆ ท่ไี หลข่ องเธอเบา ๆ เดก็ สาวของผตู้ ายปลอ่ ยเสียง ร้องไหไ้ ปสักพักก่อนที่จะพูดต่ออีกว่า “ท่สี �ำ คัญหนูเองกต็ ิดใจเร่อื งน้มี ากทสี่ ดุ ด้วย... ช่วงเวลาทพ่ี ข่ี องหนูยงั มีชีวิต เขาเอาแต่ บน่ กบั หนวู า่ มหี มาสีดำ�ตามเขาตลอดเวลา... ” เพยี งเท่านน้ั อาจารยห์ นมุ่ ก็อง้ึ ไปชัว่ ครู่ เขาอดไม่ ไดท้ ่จี ะนึกถึงหมาดำ�ตวั เม่ือสกั ครู่ “พ่ีบอกว่าไม่ว่าเขาจะไปท่ไี หน หมาสีดำ�ตัวเดมิ กจ็ ะตามเขา ตลอดเวลา... พีร่ สู้ ึกไดว้ ่ามนั ตามเขามาด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง คร้งั หน่ึงพี่เขาเคยช้หี มาตวั น้นั ใหห้ นดู ตู อนทีเ่ ราก�ำ ลงั เรยี นอยู่ หนูก็เห็นมนั ... มนั เป็นหมาตัวใหญส่ ดี ำ� ขนของมันยาว ถงึ แมว้ า่ มนั จะไมไ่ ดส้ นใจหนเู ลยสกั นิด แต่หนดู ูแลว้ ยังรู้สึกกลัวมากเลยค่ะ” อาจารย์สอนภาษาสเปน ร้สู กึ ขนลกุ ขน้ึ มาเลก็ น้อย นำ�้ เสยี งของนอ้ งสาวผเู้ คราะห์รา้ ยยังคงสัน่ ไหว แตเ่ ธอกย็ งั คงเลา่ เรอ่ื ง เล่านต้ี ่อไป “หนูไมก่ ล้าท่ีจะบอกพอ่ กบั แม่ เพราะวา่ กลัวว่าพวกเขาจะหาว่าพวกหนูคิดมากไร้ สาระ และวันท่กี ่อนพ่ีหนตู าย เขาบอกกบั หนวู ่า เขากลัว... เขากลัวหมาตวั น้ัน และเขากร็ ู้สึกวา่ มนั อยใู่ กลเ้ ขามาก วนั ตอ่ มาเขาก.็ .. เขาก็... ฮืออออออ!” เธอซบหนา้ ไปทไี่ หล่ของเกบ๊ ก่อนจะระเบดิ เสียงรอ้ งไห้ ซงึ่ เขาสงบนงิ่ นึกคิดเร่ืองแปลก ประหลาดเร่ืองนห้ี รอื มันอาจจะเป็นเพียงเรอื่ งบงั เอิญเทา่ นน้ั ก็ได้ เขานกึ ถงึ หมาสดี ำ�ตวั ท่เี ขาเห็น ก่อนหน้านี้ว่าเป็นหมาตวั เดยี วกันหรอื เปล่า ระหว่างทลี่ กู ศิษย์เขาก�ำ ลงั รอ้ งไห้อยู่ เขาคอ่ ย ๆ หัน ไปมอง ณ จดุ ทเี่ ขาเคยเห็นหมาตวั นน้ั อกี คร้งั ... แตม่ นั ก็หายไปแล้ว

ในค่�ำ วันน้ันเก๊บตดั สินใจอาสาขบั รถไปส่งครอบครวั ของลกู ศษิ ย์ผู้ตาย ซง่ึ ภายในรถมที ง้ั พอ่ แม่ และก็นอ้ งสาวของผูต้ าย ระหว่างการเดนิ ทางมีเพยี งเสยี งร้องไหข้ องผเู้ ปน็ แม่ นอกน้นั ก็เป็น ความเงียบของทุกคนภายในรถ ระหว่างทางบนถนนภายในใจของเก๊บก็ครุ่นคิดแต่เรื่องเดิม เขา ร้สู กึ วา่ มนั เป็นเรอื่ งท่ีแปลกประหลาดมาก แตก่ ็ยากเกินกว่าทเี่ ขาจะสามารถหาคำ�อธิบายได้ “โชคดีนะครับ ขอแสดงความเสียใจอกี ครัง้ นะครบั ” เปน็ เวลาทดี่ กึ มากแลว้ เก๊บได้ส่งครอบครัวของลกู ศิษย์ผตู้ ายถึงบา้ นและก็ลากัน สีหน้าของลกู ศษิ ย์สาวยงั ได้แตเ่ พยี งจอ้ งมองเขาอยา่ งไมเ่ ลกิ ประตรู ถได้ปิดลงหลังจากทค่ี นสุดท้ายลงจาก รถ เขาออกรถดว้ ยความรสู้ ึกเหน่ือยล้าและเตรยี มจะขับรถม่งุ หนา้ กลับบ้าน ทวา่ ทนั ทที ่เี ขาออก รถไปได้เพยี งเล็กน้อย ชายหน่มุ ท่ีเผลอหันกลบั มามองกระจกหลัง แตแ่ ล้วเขากเ็ บรกกะทนั หัน ชายหนุ่มเพง่ มองกระจกหลังเพอ่ื ความแนใ่ จ หมาสดี �ำ สามตัวก�ำ ลงั นั่งอยู่ท่ีหนา้ บ้านของลูกศิษยส์ าวทเ่ี ขาเพียงสง่ ลงจากรถ... เม่อื อาจารยห์ น่มุ กลบั มาถงึ บา้ น เกบ๊ ทง้ิ ตัวลงบนเตยี งดว้ ยความเหนือ่ ยล้าระหว่างนัน้ ความคิดของเขาไม่อาจจะสลดั เรอ่ื งหมาสามตัวนนั้ ได้เลย เขารู้สกึ วา่ หมาสดี �ำ สามตัวชา่ งคล้ายคลงึ เหมือนกนั ราวกับแกะ แถมพวกมนั ก็ยงั พรอ้ มเพียงทจ่ี ะมารวมกันอยู่ที่ตรงนน่ั มนั ชา่ งแปลก ประหลาดเสยี เหลือเกิน จนแลว้ จนรอดชายหนุ่มก็ตอ้ งสลดั ความคิดเหล่านอ้ี อกจากหวั เพราะไม่มี อะไรที่จะมาตอบค�ำ ถามน้ใี ห้แกเ่ ขาได้หรอก “วันนเ้ี ลกิ เรยี นเพยี งเท่าน้ี พร่งุ น้ีอยา่ ลมื เอาการบา้ นมาส่งดว้ ยนะ” ในรุ่งข้ึนเก๊บทย่ี ่งุ กับ การสอนวชิ าเรียนของเขา จนชายหนุ่มท่ปี ระกาศเลกิ เรียนประจ�ำ วนั เพิ่งสงั เกตเหน็ วา่ มเี ก้าอี้เรียน ทีว่ ่างเปล่าของสองตัว ซ่งึ มนั เป็นของสองพ่ีนอ้ งทอ่ี าจารย์หน่มุ เพงิ่ ไปงานศพของคนพ่ีมาเม่อื วาน ชายหนุม่ เดาว่าคนเปน็ น้องสาวคงจะยังเสียใจเกนิ กวา่ ทจี่ ะมาเรยี นในวันนี้ได้ ซ่ึงเขากพ็ อจะเข้าใจ ได้ เก๊บส่ายตวั เบา ๆ ก่อนทีจ่ ะเกบ็ ข้าวของในการสอนหนังสอื จากนั้นก็เดนิ ตรงกลบั เข้าไปยังหอ้ ง พกั ครู ทันทที ี่อาจารยห์ นุ่มเปดิ ประตเู ปดิ เขา้ ไป เขาก็พบเหลา่ ครทู า่ นอืน่ ภายในหอ้ งกำ�ลงั จบั กลุ่ม ลอ้ มวงยืนคุยกัน ซึ่งมนั เปน็ ภาพท่ีไม่ปกติส�ำ หรับเขาอย่างแน่นอน “มเี รอ่ื งอะไรกันเหรอครับ ?” อาจารย์หนุ่มเขา้ ไปถามด้วยความสงสยั “เฮอ้ ออ กเ็ ม่ือคนื น้ีน่ะสคิ รับ... ครอบครัวของนกั เรียนในโรงเรียนของเราคนหนึ่งโดย ไฟไหม้บา้ น ท้งั หมดถกู ไฟคลอกตายกันยกบา้ นกันน่ะสิครบั ” ขา่ วร้ายนท้ี ำ�เอาเก๊บถึงกับสะดุ้ง เฮอื ก แต่ขา่ วรา้ ยสุดยังไมไ่ ด้ถูกเปดิ เผย“แถมยังเปน็ ครอบครวั น้องสาวของนกั เรยี นเราทเ่ี พ่งิ จะ จมน้�ำ ตายไปหยก ๆ นีด้ ว้ ย” เกบ๊ แทบจะลม้ ทัง้ ยืน เพราะคงจะไมม่ นี ักเรยี นหอ้ งอ่ืนทีบ่ งั เอิญจม น้ำ�ตายเหมอื นกบั นกั เรียนในหอ้ งเขาเป็นแน่ จากน้นั ครผู แู้ จ้งขา่ วร้ายก็ย่ืนหนังสือพิมพ์ฉบบั เช้านี้ ใหค้ รูสอนภาษาสเปนดู ซ่งึ เป็นรูปบา้ นของเดก็ สาวทเ่ี ก๊บเพิง่ จะไปสง่ มาบา้ นเมื่อคืน ภายในภาพ

บา้ นหลังเล็กมีไฟท่ีก�ำ ลงั โหมกระหนำ�่ ลกุ โชนเจิดจรสั ชายหนมุ่ จอ้ งมองรปู อย่างแทบไมอ่ ยากเชื่อ สายตา “ไมม่ ใี ครรอดเลยเหรอครบั ?” เขาถามทำ�ลายความเงียบข้ึนมา หนึง่ ภายในกลมุ่ สา่ ยหวั เป็นค�ำ ตอบ “ต�ำ รวจยงั สรุปไมไ่ ดเ้ ลยวา่ เปน็ อุบัติเหตหุ รือจะเปน็ การฆาตกรรม มขี อ้ สงสยั วา่ อาจจะ เปน็ การฆ่าตวั ตายกไ็ ด”้ ซง่ึ ทุกคนเงยี บอีกครงั้ ด้วยสีหน้าที่เครง่ เครียด เกบ๊ ไมอ่ ยากจะเชือ่ ในส่ิงท่ี เกดิ ขน้ึ และไมร่ ้วู ่าเพราะเหตใุ ดสิง่ ทเี่ ขาข้ึนได้ ณ ตอนนี้กม็ เี พียง หมาสีด�ำ สามตวั ... เกบ๊ กลบั ไปถงึ บ้านก็ถึงช่วงกลางดกึ มากแลว้ เขายังคงชอ็ กกบั เรือ่ งทเี่ พง่ิ เกดิ ชายหน่มุ รสู้ ึกพศิ วงงุนงงกบั เรื่องท้งั หมด มนั เป็นเหตุบงั เอิญที่นา่ กลัวมาก ที่ศษิ ย์ของเขาตายเพราะจมน้�ำ และตอ่ มาครอบครัวของเดก็ หน่มุ ท้งั หมดยงั มาถกู ไฟคลอกตายอกี มันย่งิ น่าสงสัย เม่ือทุกคดมี หี มา สดี ำ�เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยกนั หมดเลย อาจารยภ์ าษาสเปนพยายามคดิ ไขคดีปรศิ นานล้ี �ำ พังอยูท่ ่ีโต๊ะ กนิ ข้าว แต่ไมท่ นั ที่เขาจะได้คำ�ตอบด้วยตนเองความจริงกลับมาเฉลยใหเ้ ขาถงึ ทห่ี นา้ บา้ น ว.ู้ ..! เสียงหมาหอนดงั ลั่นมาจากข้างนอก ในตอนแรกเขาพยายามท่จี ะไมส่ นใจมนั เทา่ ไร จน กระทงั่ พวกมนั หอนดังอย่างต่อเน่ือง ชายหนุ่มตัดสนิ ใจลุกขึ้นเดนิ ไปทห่ี ลงั มา่ นกอ่ นทีจ่ ะแหวกมา่ น เปดิ ดู หมาสีด�ำ นบั สบิ ๆ ตัวกำ�ลังเดนิ ผา่ นหนา้ บา้ นเขาอยู่ มันเหมือนกองทัพหมาทเ่ี ดินผา่ นหน้าบ้านเขา เก๊บตกตะลงึ กบั ภาพตรงหนา้ หมาทุกตัว ก�ำ ลังมุ่งหนา้ ไปทางเดยี วกนั หมด ชายหน่มุ ไดแ้ ตย่ นื อา้ ปากค้างเหมอื นต้องมนต์สะกดจนไมอ่ าจ ขยับเขย้ือน เม่ือหมาตวั สดุ ทา้ ยเดนิ ผา่ นหนา้ บ้านเขา เขานิง่ และคดิ อย่างรวดเรว็ วา่ มันเกิดอะไรข้นึ กนั แน่ ในทส่ี ุดอาจารยส์ อนภาษาสเปนจึงตัดสนิ ใจว่าแทนท่ีจะน่งั คดิ อยา่ งไม่มคี �ำ ตอบ เขารบี วิ่ง ไปยังประตหู นา้ บ้านและมองไปตามถนนท่พี วกมันน่าจะมุง่ ไปกนั เกบ๊ เหน็ กน้ ของพวกมันไว ๆ ท่ี เดนิ เลยี้ วหวั มมุ ถนน ชายหนุ่มเหน็ ดงั น้นั กจ็ งึ วง่ิ ตามพวกมนั ไปทนั ท ี มบี างอยา่ งลกึ ๆ ก�ำ ลังบอก เขาว่า ท่ที ่ีพวกมันก�ำ ลังจะไปนัน้ กำ�ลังจะมีหายนะเกิดข้นึ ว.ู้ ..! การประสานเสยี งหอนทดี่ งั มากมายกวา่ ตอนแรกหลายเท่า เกบ๊ ได้ยนิ อยา่ งชัดเจนมาแต่ ไกล เขารีบสับฝเี ทา้ ใหเ้ ร็วข้นึ ไปตามเสียงของพวกมัน เม่ือเกบ๊ วิง่ มาถงึ จดุ ท่ีมาของเสยี ง ชายหนุ่มก็พบว่าตนนัน้ มาถงึ ยงั ณ ศาลากลางเมอื งท่ี เปน็ พื้นทโี่ ลง่ ขนาดใหญ่ แต่แทนพน้ื ท่โี ล่งปราศจากผคู้ น บดั นมี้ นั กลับเต็มไปดว้ ยหมาสีด�ำ นับรอ้ ยๆ

หนุ่มสอนภาษาสเปนได้แตม่ องอย่างตกตะลงึ มนั เกนิ กวา่ ความเป็นไปได้ท่จี ะมีหมาสีดำ�เยอะ ขนาดนีใ้ นเมอื งเขา ในใจเขาคดิ ว่าพวกมันอาจจะต้องเปน็ ยมทตู สีดำ�ทก่ี �ำ ลงั มารับตัวใครบางคน เปน็ แน่ ชายหนุ่มจอ้ งพวกมันโดยทีไ่ มอ่ าจจะสามารถจะท�ำ อะไรพวกมันได้ ถงึ แม้บนลานกว้างจะมหี มานบั รอ้ ย ๆ ตวั แตก่ ลับไมม่ ีสกั ตัวเลยทจ่ี ะมองมาทเ่ี ขา ไมส่ !ิ มเี พียงตวั เดียวทกี่ ำ�ลังมองเขามายงั เขา ดวงตาทีล่ ึกลับจบั จ้องเขาอยา่ งไมล่ ะสายตาเลยสกั วนิ าที เดยี ว และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทีท่ �ำ ใหช้ ายหนมุ่ มนั่ ใจวา่ หมาสีดำ�ตวั ทกี่ ำ�ลงั จ้องเขาอยู่นน้ั เป็นตัว เดยี วกับเขาสบตาดว้ ยกนั ในงานศพของลกู ศิษย์เขา เก๊บร้สู ึกกลวั จบั เข้ากระดกู ดำ� เขาจ้องเข้าไป เห็นดวงตาของมนั ทเ่ี ปน็ สแี ดงกำ่� ซึ่งตัดกับสีขนของมนั ความรู้สึกขนลกุ ขนพองอยา่ งช่วยไม่ไดโ้ ผล่ เขา้ มาในจติ ใจของเขา เหง่ือกาฬบนหน้าของเขาไหลอาบไปทั่ว ทันใดนนั้ เองพ้ืนที่เขายืนอยู่ จู่ ๆ ก็เกดิ อาการส่นั หว่นั ไหว ความแรงของมันเร่มิ ทวคี ณู หนักขึ้นมาเรอื่ ย ๆ จนชายหนมุ่ ไม่อาจจะยืนอย่นู ่ิงได้ พสธุ าทีเ่ คยม่ันคงกลบั สั่นสะเทอื นราวกบั มี มอื ปีศาจมาจับเขย่าโลก “เหวออออ!” ชายหนุม่ ตื่นตระหนกด้วยความกลัว เหลา่ หมาสีด�ำ ยงั คงหอนตอ่ ไปไมห่ ยุด แผน่ ดินทีเ่ ก๊ บยืนแยกออกเป็นเส่ยี ง ๆ บ้านเรอื นรอบข้างรวมไปถึงศาลากลางถูกดดู ลงไปใตธ้ รณี ชวี ติ นบั ร้อย ๆ สญู ส้ินจากเหตุการณแ์ ผน่ ดินไหวครง้ั นนั้ รวมไปถึงชวี ิตของเก๊บดว้ ยเชน่ เดยี วกัน...

























ลา แพลนชา่ ความตาย “ลา แพลนชา่ ” (La Plancha) ผีสาวพยาบาลท่สี งิ สู่ในโรงพยาบาล ซงึ่ ทกุ คนเรียก เธอว่า “ลา แพลนช่า” โดยความหมายในภาษาสเปนทีแ่ ปลว่า “หญงิ เหลก็ ” เร่อื งราวของ เธอถกู เลา่ ในมมุ มองท่นี ่าสงสารและโศกเศร้า แต่กแ็ ฝงไปดว้ ยความสยองขวญั ไมใ่ ช่นอ้ ย ตำ�นานของเธอถูกเล่ามาครัง้ ตงั้ แตป่ ี ค.ศ.1847 ณ โรงพยาบาลแห่งหน่งึ กลาง กรงุ เม็กซโิ ก โดยเธอเปน็ หญิงสาวท่ีมีช่ือว่า “ยลู าเลยี ” (Eularia) เธอเป็นพยาบาลสาว สวยประจ�ำ อยู่ในโรงพยาบาลแหง่ นี้ และเธอได้หลงรกั กบั หมอหนุ่มผมู้ อี นาคตและเพียบ พรอ้ มไปทุกสง่ิ ยลู าเลียเชอ่ื จากคำ�มน่ั สัญญาว่าได้รับการแต่งงานจากหมอหนุ่มผู้น้ี จน กระทั่งหลังจากท่ีชายหนุ่มได้ออกไปรักษาผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลเป็นเวลานานนับหลาย เดอื น ดว้ ยความเช่ือมน่ั พยาบาลสาวยังนง่ั รอคอยการกลับมาของเขา จนกระทัง่ ข่าวที่ ท�ำ ใหห้ วั ใจเธอสลาย เมื่อรวู้ า่ หมอหนุ่มผู้น้จี ะไมม่ วี ันหวนกลับมายงั โรงพยาบาลแห่งน้ี แล้ว เพราะชายผู้นไี้ ดแ้ ต่งงานกบั หญงิ สาวคนอื่นเป็นทเ่ี รยี บรอ้ ยแล้ว บางตำ�นานเลา่ ว่ายลู าเลยี ได้ตรอมใจตาย บา้ งก็เล่าว่าเธอได้ฆ่าตวั ตายในโรง พยาบาลท่ีเธอทำ�งานอยู่ แตแ่ มว้ า่ เธอจะส้นิ ใจตายไปแล้ว ตามคำ�บอกเล่าของผู้ปว่ ย และคนทที่ �ำ งานในโรงพยาบาลเห็นเธอเดินท�ำ หนา้ ท่ีของเธอ ดว้ ยการให้ยาและดูแลผู้ ป่วย เหมอื นคร้ังทีเ่ ธอยงั มชี ีวติ อยู่ ซ่ึงมีบางคร้ังเธอกห็ ายตวั ไปหรอื ไมก่ ็เดนิ ทะลกุ ำ�แพง ไปตอ่ หน้าต่อตาผู้ท่พี บเห็น แม้เธอจะไมไ่ ด้ทำ�ร้ายหรอื สร้างความเสียหาย แต่ก็สร้าง ความหวาดกลัวและขวัญผวาให้กบั ผคู้ นท่ีเห็นไม่ใช่นอ้ ย























รถเมลผ์ ีสงิ “รถเมล์ผ”ี มีต�ำ นานเก่ียวกบั เรือ่ งรถเมลผ์ ีสงิ ในประเทศเม็กซิโก ระหว่างเมือง โทลกู ้า (Toluca) จนไปถงึ เมืองอิสเตบาน เดลาซา (Ixtapan De La Sal) เลา่ วา่ มรี ถเมล์ สายหนง่ึ ท่วี ิ่งประจ�ำ ระหว่างสองเมืองนี้ ทว่าครง้ั หนึ่งระหวา่ งทางท่ีรถเมลค์ ันหนึ่งก�ำ ลัง ว่ิงในหบุ เขาท่มี ีเตม็ ไปด้วยทางลาดชนั ฝนท่กี ระหน่ำ�ตกลงมาหนกั ส่งผลท�ำ ใหร้ ถเมล์คัน นี้ตกเขา จงึ เป็นเหตุทำ�ใหค้ นภายในรถตายยกคนั ต้ังแตน่ ้นั เปน็ ต้นมา มรี ายงานวา่ มคี นเหน็ รถเมล์รุ่นโบราณสภาพเก่า (ปจั จุบนั รถเมล์สายนีไ้ ด้เปลีย่ นเปน็ รนุ่ ท่ใี หมก่ ว่านีแ้ ลว้ ) ว่ิงผา่ นถนนเสน้ นี้เป็นประจำ� ใครก็ตาม ทโี่ บกรถเมล์คนั นี้ คนขับกจ็ ะจอดรับในทนั ที ทว่าหารู้ไมว่ า่ พวกเขาได้ก้าวขึ้นไปยังบน รถเมลผ์ สี งิ แล้ว และจะเป็นทกุ ครัง้ ทีบ่ นรถเมล์จะมที วี่ า่ งเพยี งหน่งึ ท่ีเท่าน้นั ซง่ึ หลังจาก ท่เี ขาหรือเธอนงั่ บนรถเมล์ผีสงิ คันนี้ไปไดส้ ักพกั คนขับรถเมล์กจ็ ะบอกให้คนคนลงจาก รถซะ และตอนเดินมายังหน้าประตทู างออก ไม่วา่ อยา่ งไงกห็ า้ มหนั กลับมาโดยเด็ดขาด ซ่ึงใครก็ตามทฝี่ า่ ฝืนกฎและหันกลบั มามอง เขาหรอื เธอกจ็ ะพบว่าผู้โดยสารคนอ่ืน ๆ ท่ี โดยสารมากับเป็นผีตายโหงหรือโครงกระดูกนั่งเรียงรายอยู่ตามท่ีน่ังเต็มบนรถเมล์คันน้ี และคนผู้นน้ั ก็จะไมม่ ีวนั ได้ลงจากรถเมลผ์ ีสงิ นัน้ อีกต่อไป (บา้ งกว็ ่าคนท่ีหนั กลบั มาดูจะ ตอ้ งประสบอุบตั ิเหตุตายในอีกไม่ก่วี นั ตอ่ มา) หนทางเดยี วท่ีจะรอดจากรถเมลผ์ ีสงิ น้ีได้ คือ “หา้ มหนั หลังกลบั มามองโดยเดด็ ขาด

ซอ่ นหา “สวสั ดคี ่ะ ยินดตี อ้ นรบั เข้าสรู่ ายการเจาะคดดี ำ� หลงั จากท่ีมกี ารค้นหาเป็นเวลานาน หลายเดือน ต�ำ รวจกย็ ังไม่สามารถค้นพบเบาะแสใด ๆ ได้ทัง้ สน้ิ ทางดา้ นแม่ของเด็กหญงิ จงึ ได้ รอ้ งขอให้ทมี คน้ หาอยา่ เพ่งิ ยอมแพ้ในการคน้ หาลกู สาวของเธอในครงั้ น.้ี ..” ฮาวี่มองภาพนัก ขา่ วสาวทรี่ ายงานขา่ วในโทรทัศน์ ชายหนมุ่ นัง่ ดอู ย่างสงบน่ิงภายในห้องพกั ของเขา ตวั เขาเอง ตดิ ตามขา่ วนี้มาตง้ั แตแ่ รกเร่มิ การหายตวั ของเด็กคนนี้ หากเปน็ คนท่ัวไปดขู ่าวแบบนี้ คงจะ มองเรอ่ื งการหายตวั ไปครัง้ นเ้ี หมือนเร่อื งปกติทเี่ กดิ ขึน้ บ่อยคร้งั ในเมก็ ซิโก เพราะบ่อยคร้งั ที่ เด็กเหลา่ น้ถี กู แก๊งคา้ มนษุ ยล์ ักพาตวั เดก็ ไปขายต่อทตี่ า่ งแดน แต่ที่ทำ�ให้ฮาวไี่ มค่ ดิ วา่ เด็กหญงิ ในข่าวคนนเ้ี ปน็ ไปตามความคดิ ของคนท่วั ไป นนั่ ก็เพราะวา่ เขาฝันเห็นเด็กผ้หู ญงิ คนน้ี “...หากผู้ใดพบเบาะแสหรือเคยพบเด็กผ้หู ญิงคนน้ี กรณุ าแจง้ มาที่ทางรายการของ เราหรือติดตอ่ กบั ตำ�รวจท่เี บอร์ตดิ ตอ่ น้ี” รปู ภาพของเธอคนนัน้ ขึน้ ที่มมุ จอโทรทศั น์ ฮาวี่จ้อง มองใบหนา้ ของเธอด้วยความรู้สึกคนุ้ เคยเป็นอยา่ งดี ไมใ่ ช่ในฐานะคนทเ่ี ขาเคยรู้จัก แตฐ่ านะผู้ มาเยอื นเขาในยามราตรที ี่เขาหลับตาฝนั “หาฉนั ที...” เปน็ ค�ำ พูดเดียวทเ่ี ธอพูดในฝนั สหี นา้ ของเธอคนนั้นดูเศร้าสรอ้ ยและ อ้อนวอนใหฮ้ าว่ที ำ�ตามสิง่ ทเี่ ธอขอร้อง “...ครง้ั สดุ ทา้ ยท่มี ีคนพบเธอ ตอนท่ีเธอออกไปวิ่งเล่นกบั เพ่อื น ๆ ของเธอ ซึง่ เป็น หลังจากนนั้ กไ็ ม่มีใครเห็นเธออีกเลย ตำ�รวจเชอ่ื ว่าน่เี ป็นคดีนเ้ี ป็นคดลี ักพาตัว แต่กระนนั้ กย็ ัง คงไม่มีการติดตอ่ ใด ๆ มาจากโจรลกั พาตัวเลย” ข่าวยังคงรายงานเร่อื งราวของเธอ ชายหนุ่ม ก�ำ ลงั คร่นุ คดิ ถงึ เรือ่ งราวของคดีนอี้ ยู่ เร่มิ แรกทเ่ี ขาฝนั ถึง เดก็ หญิงผ้นู ี้ออกมาจากในความมืด และร้องขอใหต้ ามหา แต่ในคนื หลัง ๆ เขาฝันเห็นเธอยนื อยู่ในสวนผลไม้แหง่ หนงึ่ ซง่ึ ในเช้าวัน นั้น เขาสืบค้นหาสวนผลไม้ทีฝ่ ันถงึ และกโ็ ชคดีทีเ่ ขาค้นพบเจอสวนแหง่ นน้ั ในเวลาอนั สั้น และ ตรงนัน้ เองทเ่ี ขาพบกับเบาะแสส�ำ คัญชิ้นหน่ึง ซึง่ มันก็คือโบวส์ แี ดงที่นอนหราอยูก่ ลางสวนผล ไม้ มนั ยงั วางอยูท่ จี่ ุดเดยี วกับท่ีเดก็ ผูห้ ญงิ คนนนั้ ยืนอยู่ในความฝนั แถมยังเปน็ โบวอ์ ันเดียวกบั ทีเ่ ธอผกู ในความฝนั ด้วย “ถึงกระน้ัน แม่ของเด็กกย็ งั คงเชื่อวา่ เธอยัง...” ฮาว่ีกดปมุ่ ปิดโทรทัศน์ เน่ืองจากเขา ไม่มีความจำ�เป็นตอ้ งรบั ข่าวสารอกี ตอ่ ไปแล้ว เน่ืองจากเมือ่ คนื เขาฝนั ถึงเธออกี ครง้ั และคราว น้ีขอ้ ความทเี่ ธอส่งมาถึงเขามันกเ็ ป็นข้อความใหมท่ ส่ี ่งตรงมายังเขา เพราะคร้ังนีเ้ ธอยนื อยู่ กลางสนามเด็กเลน่ ท่ีไหนสักแห่ง ปญั หาคอื มนั สามารถเป็นสนามเด็กเลน่ ทไี่ หนของเมก็ ซิโก

ก็ได้ ฮาวพ่ี ยายามนกึ ถงึ สนามเดก็ เล่นเทา่ ทจ่ี ะสามารถจะนกึ ออก ได้ และกเ็ หมือนกับสวรรค์ เขา้ ข้างเขา เมื่อเขานึกขึน้ ได้วา่ วนั ทเี่ ขาเจอโบว์สีแดง จากสวนผลไมแ้ ห่งนนั้ มสี นามเดก็ เล่นอยู่ ใกลก้ ันดว้ ย ฮาวไ่ี มร่ รี อและขับรถออกไปจากสนามเดก็ เลน่ แหง่ นนั้ ทันที ภาพสนามเด็กเลน่ ทถ่ี ูก ทง้ิ ร้างมานาน บง่ บอกถึงวันเวลาที่สถานทแ่ี ห่งนถ้ี ูกทิง้ มานาน ชายหนุ่มตดั สินใจเดินลุยผ่าน หญ้าท่ีสงู ถึงเอวเขา ไม่ไกลจากสนามเด็กเลน่ มบี ้านร้างให้เห็นอยหู่ ลายหลงั ฮาวีส่ งั เกตเห็น ปา้ ยโฆษณาโครงการบ้านจดั สรรในทีน่ ี้ ถึงแมจ้ ะเหน็ โครงสร้างอาคารที่ก�ำ ลงั ก่อเป็นรูปเป็น รา่ งบ้านของทอ่ี ย่อู าศยั แต่ก็ไมร่ เู้ พราะเหตใุ ดจงึ ไมม่ ีคนงานหรือดแู ลมาจัดการดำ�เนนิ กอ่ สรา้ ง ต่อ แต่น่ันก็ไม่ใชป่ ระเด็นทฮี่ าวีต่ อ้ งมองหาค�ำ ตอบ ณ ตอนน้ี ประเด็นของเขากค็ ือตอ้ งหา เบาะแสภายในสนามเดก็ เลน่ แหง่ น้ตี า่ งหาก สนามเดก็ เลน่ แหง่ นี้กว้างใหญอ่ ยพู่ อสมควร มเี ครอื่ งเล่นทีส่ กปรกจนข้ึนสนมิ อยู่รอบ ทศิ ตั้งแตส่ ไลเดอร์ ไม้กระดก บันไดลงิ หรอื มา้ หมนุ ขนาดเล็ก แตส่ ภาพของสนามเดก็ เลน่ แห่งนไี้ ม่ตา่ งอะไรจากสุสานทช่ี วนให้น่าขนลุกเลยแมแ้ ต่นอ้ ย มันคงถกู ท้งิ มาเช่นนี้มาเปน็ เวลา นานแรมปแี ลว้ เปน็ แน่ มีลมเย็นพัดผา่ นเขา้ มารอบบริเวณ แสงอาทิตย์ที่ก�ำ ลงั รบิ หรข่ี องยาม เย็นบ่งบอกว่าวนั นี้กำ�ลงั จะหมดไป ท�ำ ให้ฮาวแ่ี อบท่จี ะอดรู้สกึ น่ากลัวไม่ได้ เขานึกเหตผุ ลไม่ ออกว่าท�ำ ไมเด็กผู้หญิงคนนีถ้ ึงเขา้ มายงั บริเวณแห่งนไี้ ด ้ ชายหน่มุ พยายามมองหาสิ่งท่ีจะเป็น หลกั ฐานชน้ิ ตอ่ ไป ซง่ึ เขาก็ใชเ้ วลาไม่นาน เพราะเขาเดนิ ไปยังจดุ ที่เดก็ ผหู้ ญิงยืนในความฝนั ของเขา ฮาว่สี งั เกตเหน็ ส่งิ ๆ หน่ึงในทันที คือ ตกุ๊ ตาท่วี างอยูข่ า้ งหน่ึงทนี่ ่ังของไม้กระดก และ เขากจ็ ำ�มันไดใ้ นทนั ที เพราะเปน็ ต๊กุ ตาตวั เดยี วกับทเ่ี ดก็ ผ้หู ญิงถือในมือของเธอในความฝัน “หาฉันที...” เสียงทีค่ ้นุ เคยดังมาจากทไี่ หนสกั แหง่ ฮาว่ีหันรีหันขวางมองหาทีม่ า ของเสยี ง แต่แลว้ สายตาของเขาก็ต้องตกตะลงึ เม่ือไกลออกไป เขาสามารถมองเหน็ เดก็ ผู้หญงิ ที่ดนู ่ารัก ผกู หางเปียสองข้างลอย สวมชุดนักเรยี นเสื้อสีขาว กระโปรงสีนำ�้ เงนิ ใบหนา้ ของเธอ สงบนง่ิ ราวกบั กำ�ลังเหมอ่ ลอยไมไ่ ด้สติ มีประโยคเดมิ ๆ ลอยพูดมาตามอากาศสง่ มาถึงฮาวี่ “หนูน้อย!” ชายหนมุ่ เรียกหาเดก็ หญิงใหย้ นื อยู่ทีเ่ ดมิ ขณะท่ีเขารบี กา้ วขาไว ๆ ไปหาเธอ ใน ตอนนนั้ เองท่ฮี าวเี่ พงิ่ สงั เกตว่าเด็กหญงิ ยืนอยหู่ นา้ ทางเขา้ ตกึ รา้ งแห่งหนึง่ ชายหน่มุ พจิ ารณา มองตึกร้างแห่งนีด้ ว้ ยความรู้สกึ สะพรงึ กลวั ตึกทตี่ ้ังตระหง่านดดู ำ�ทะมนึ และไม่น่าไว้ใจ ราวกับเป็นปากของอสูรร้ายท่กี �ำ ลงั รอใหเ้ หย่อื เขา้ ไปในปากอันกว้างใหญข่ องมนั บดั นแ้ี สง พระอาทติ ย์เหลอื เพียงน้อยนิด เพราะใกลท้ จี่ ะตกขอบฟ้าเต็มทแ่ี ลว้ ขณะทีฮ่ าว่กี ำ�ลังวงิ่ ฝา่ ดงหญา้ ไปดว้ ยน้นั ภายในใจของเขากค็ ิดไปด้วยว่าเดก็ นอ้ ยคน น้คี งจะถูกโจร ลกั พาตัวจบั ไปขงั ทีต่ กึ รา้ งแห่งน้ันแน่ ๆ แต่เธอคงหาโอกาสหนพี วกมันออกมา

ได้ และเป็นจงั หวะดที ฮี่ าวี่มาพบเขา้ พอดดี ้วย ความรสู้ ึกของฮาว่ีในตอนนเี้ ตม็ ไปดว้ ยความโลง่ ใจ เขาไดช้ ว่ ยเหลอื เด็กนอ้ ยตวั นิดคนนี้ได้ส�ำ เร็จแลว้ ชายหนุ่มแอบวาดภาพในฝนั ว่าเขานน้ั ได้ พาเธอคนนก้ี ลับไปหาอ้อมกอดของผเู้ ปน็ แม่ ใบหนา้ ของแม่และเด็กผู้หญงิ คงจะต้องเปยี่ มไป ด้วยรอยยมิ้ และความดใี จ ผ้คู นรอบข้างเขาคงจะพากนั ส่งเสยี งยนิ ดีและยกย่องใหเ้ ขาเปน็ ฮโี่ ร่ อย่างแนน่ อน ฟู่...! “เฮ้ยยยย!” จงั หวะท่ีเขาก�ำ ลงั วิ่งและคดิ เพลิน ๆ ชายหนมุ่ กต็ อ้ งผงะเมื่อจังหวะที่ก้าวเท้าลง ไปเหยียบบนพงหญ้า เขาน้นั เกอื บจะเหยียบเขา้ กบั งตู วั เขื่อนทสี่ ่งเสียงขูด่ งั ลั่น โชคดีท่ีเขา กระโดดถอยหนีไดท้ ันก่อนท่มี ันจะมีโอกาสฉกใสข่ าของเขา ซง่ึ ทนั ทที งี่ ูมันเหน็ วา่ ชายหน่มุ ทิ้ง ระยะคลานถอยออกจากมนั มนั จงึ ใช้โอกาสนีเ้ ลอื้ ยหนีเข้าไปในพงหญ้าไป “เกือบไปแล้วไหมละ่ ” ชายหนุม่ พดู ด้วยความรู้สกึ โล่งใจทเี่ ฉยี ดตายไปเพยี งนดิ เดยี ว เมื่อฮาว่ีเห็นว่าปลอดภัยดแี ล้ว เขาจงึ ใช้แขนยันด้านข้างเพือ่ ทจี่ ะผลักให้ตัวเองลุกข้นึ ทวา่ มอื ของเขาไปโดนบางส่งิ บางอย่างนมิ่ ท�ำ ให้เขาต้องหันไปมองโดยอัตโนมตั .ิ .. มอื ... มอื เล็ก ๆ ทข่ี าวซีดและเร่มิ ส่งกล่นิ สง่ ผลใหฮ้ าวี่ถึงกับร้องเสยี งหลง ชายหนุม่ เดง้ ตวั ท้ิงถอยหลังด้วยความหวาดกลัว มนั สยองย่งิ กว่างูตัวเมื่อสักครู่น้ีอกี มอื ขา้ งขวายาวเลยขอ้ มอื ของใครสักคนนอนหราอยกู่ ลางกอหญ้า ฮาวห่ี ายใจหอบอย่างรนุ แรง เขาขวญั ผวาไปดว้ ย ความกลวั ตัวของเขาส่ันไม่อาจจะหยุดยัง้ ได้ มนั ดขู าวซีดและแหง้ กรงั เหมือนกับถกู ตดั ท้ิงมา นานแลว้ ขณะน้ชี ายหนมุ่ กลวั เกนิ กว่าท่ีจะทำ�อะไรตอ่ ได้ ฮาวี่ไม่อาจจะห้ามใจได้ว่ามันอาจจะเป็นมือของเหยื่อของโจรลักพาตัวคนก่อนหน้า นี้ก็ได้ ถา้ เช่นน้นั เด็กหญงิ ตัวนอ้ ยทอี่ ยู่หนา้ ตึกกก็ �ำ ลังตกอยู่อนั ตรายเปน็ แน่ หากเขาไม่รีบช่วย เธอออกไปในตอนน้ี เธออาจจะไมไ่ ดม้ ีชวี ติ กลับออกไปกไ็ ด้ “หาฉันท.ี ..” เสยี งเรยี กเดิมรอ้ งบอกชายหนมุ่ อีกครั้ง ท�ำ ใหเ้ ขานกึ ถงึ ได้ถึงเดก็ หญงิ ท่ี เผลอลมื ไปช่วั ขณะ ทวา่ เมื่อเขาหันกลับไปที่ยงั หนา้ ตึกร้างเขากไ็ ม่พบใครอยู่ตรงนัน้ แลว้ แสดง ว่าเธออาจจะถกู คนร้ายจบั ตวั กลับเขา้ ไปในตึกแลว้ ก็เป็นได้ “หาฉนั ท.ี ..” ประโยคเดมิ ยังลงลอยมาจากทีไ่ หนสักแหง่ ภายในอาคารรา้ ง บัดนี้ รอบข้างได้มืดลงสนทิ ปราศจากแสงแลว้ โชคดที ีฮ่ าวพี่ กไฟฉายมาดว้ ย เขาเปดิ ไฟส่องหาเดก็ หญิงผโู้ ชครา้ ย ชายหนมุ่ ไม่กลา้ ท่จี ะตะโกนเรียกหาเธอ เพราะกลัวว่าคนร้ายจะรตู้ วั และเข้ามา ท�ำ รา้ ยเขา ปัง ๆๆๆ!

ในขณะท่ีชายหนุ่มก�ำ ลงั สาดส่องสายตามองหารา่ งของเด็กหญงิ เสยี งกระหนำ่�ทบุ เหลก็ ดงั สนน่ั จนทำ�หให้ฮาว่ีสะดุ้งหันขวบั ไปตามเสยี ง ซ่งึ เสียงมันดงั มาจากดา้ นหลงั ของเตาเผาขยะทีอ่ ยู่ไม่ไกล จากตรงทีเ่ ขายนื ฮาวจี่ ึงรีบวิ่งไปยงั หน้าเตาเผาขยะ เสยี งทบุ จากเบอ้ื งหลังจู่ ๆ ก็เงียบลงทนั ทีทีเ่ ขาวง่ิ ไปถงึ เหมอื นกับว่ามันจะรูถ้ ึงการมา ของเธอจงึ หยุดไปดอ้ื ๆ นา่ แปลกทเี่ ขาแคค่ วรจะเปิดประตเู ตาเผาขยะเพื่อชว่ ยเดก็ ผูห้ ญงิ ตัวน้อย ออกมา ทว่าเขานนั้ กลบั ไมก่ ล้าที่จะท�ำ เช่นนัน้ ในจิตใจของเขามันมคี วามร้สู ึกหวาดกลวั อย่างน่า แปลกประหลาด มันเปน็ ความกลัวทไ่ี มส่ ามารถอธิบายได้ ภายในหัวของฮาวกี่ ็มีเสยี งกึกก้องของ เดก็ ผหู้ ญิงคนน้ันดังไปมา เหมือนกำ�ลังกระซิบอยู่ข้างหูเขา “หาฉันท.ี .. หาฉันท.ี .. หาฉนั ที...” ฮาวเี่ อ้อื มมอื จับทีบ่ านจบั ประตูอย่างไม่มนั่ ใจ เขาหวงั ว่าเบื้องหลังในประตูบานเหล็กเขาจะไดพ้ บกบั เด็กผหู้ ญงิ ตาใสซอื่ ท่กี �ำ ลังนงั่ รอ้ งไหอ้ ยู่ในนัน้ แอด๊ ดดดด... เสียงประตเู หลก็ ถกู เปิดออกช้า ๆ ความฝดื ของมันสง่ เสียงดงั ทัว่ ท้งั ตกึ ภายในเตาเผา ขยะนอกจากฮาวี่จะไม่เจอรา่ งของเดก็ หญิงแล้ว ชายหนมุ่ กพ็ บแตเ่ พียงแต่ถุงพลาสติกสดี �ำ ท่ีวาง หราอยูต่ รงหน้าเท่านั้น ไม่มีทางเลยท่ีเดก็ ผหู้ ญงิ คนหนึง่ จะอยูใ่ นถงุ นที้ ัง้ ตัวได้ มือของฮาว่สี ่นั เทิ้มไปหมด ในใจ เขาเต็มไปดว้ ยความกลวั ในส่งิ ที่ก�ำ ลังจะไดเ้ จอ เมื่อมือทง้ั สองขา้ งของเขายนื่ ออกไปจบั ถุงพลาสตกิ สดี �ำ เขาค่อย ๆ คล่เี ปดิ ออกเพอ่ื ดูว่ามอี ะไรอย่ใู นนัน้ มีกลิ่นเหม็นคาวเลือดโชยเขา้ จมกู เขาจนเขา แทบอยากจะอว้ ก ภาพทเ่ี ขาเห็นในถุงทำ�ให้เขาตกตะลงึ ตาเบิกกว้าง หวั เดก็ คนเดยี วกับทอ่ี ยใู่ นฝนั ! ใบหนา้ เป้ือนไปดว้ ยเลอื ด ขณะท่เี ขาก�ำ ลงั จ้องมองหวั ท่ีไรว้ ิญญาณของเธอ แตแ่ ล้ว เปลอื กตาของเธอก็เปิดพรวดขน้ึ มา ฮาว่ีอ้ึงน่งิ ขนลกุ ช็อกกบั ภาพตรงหน้า จนไมอ่ าจจะขยับเขยอ้ื น ราวกบั เขาถกู สะกดให้กลายเปน็ หิน ใบหน้าของศรี ษะทไ่ี ร้กายน้นั สง่ รอยย้มิ ใหก้ ับฮาว่ีก่อนจะพดู ดว้ ยเสยี งท่ีเย็นยะเยอื กวา่ “เธอพบฉนั แลว้ คราวนต้ี าเธอไปซ่อนบา้ งละ” “สวัสดีค่ะ ยินดตี อ้ นรบั เข้าสู่รายการเจาะคดีด�ำ หลงั จากที่มีแจง้ การคน้ หาคนหาย โดย เหล่าญาติ ๆ ต�ำ รวจและทีมคน้ หาเร่ิมสืบหาถงึ การหายตัวของชายหนมุ่ ที่ชื่อวา่ นายฮาวี่ การ์เซีย ทงั้ นี้ตำ�รวจไดต้ ัง้ ขอ้ สงสยั วา่ เป็นการหนีออกจากบ้าน หรือชายผู้นไ้ี ปเกยี่ วพันกบั คดียาเสพติด...” หญงิ สาวคนหนึ่งไดก้ ดปิดข่าวในทีวี เธอนง่ั คิดอย่างสงบในหอ้ งพกั ของเธอ ตวั เธอเองติดตามขา่ ว นี้มาตั้งแต่เริ่มตน้ การหายตัวของชายคนน้ี เธอนกึ ถึงภาพของนายฮาวที่ ก่ี �ำ ลังเป็นขา่ วดังในขา่ ว ซึ่งเขาคนนี้เปน็ คน ๆ เดียวกับในฝันของเธอทเ่ี ธอเหน็ เขามาหลายคนื แล้ว ในฝนั ชายหนมุ่ พูดแต่ ประโยคเดิมว่า “หาฉันที...”