form_พิพิธ_4

บุรษุ ผู้โชครา้ ยต่อ “ในทีส่ ุดไฟฉายของเขากด็ ับลงไปพรอ้ มกับจิตใจของเขาดว้ ยเช่นกนั .... เขาตกอยู่ ในความวา่ งเปล่านานนบั ชั่วโมง แต่แลว้ มเี สียงบางอย่างเรยี กเขามาแตไ่ กล... เฮ.้ ..! เขาเร่ิมมีหวังท่ี จะรอดแล้ว เขาจงึ รบี ตอบกลับไป เฮ้... ทางนี.้ ..!!!” เดวทิ ตะโกนเหมอื นกับวา่ เขาเปน็ ชายผ้นู ้นั จริง ๆ สร้างความร�ำ คาญหนวกหูให้กับเพอ่ื นร่วมทางของเขา “แตท่ ำ�ไมเสียงมันยง่ิ เบาลงเร่ือย ๆ... เรือ่ ย ๆ... เหมอื นกำ�ลังออกไปไกล ชายผู้น้นั เกรง วา่ ความหวงั ของเขาจะสญู สลายไป ถงึ แม้จะในความมดื แตเ่ ขาก็ตะเกียดตะกาย ทั้งควา้ และไตไ่ ป ตามเสียง พรอ้ มทั้งตะโกนเรยี กให้ชว่ ยดว้ ย” มนั ยิ่งดูบ้าบอมากขึ้น เมอื่ เดวิทพยายามท�ำ ทา่ ทาง เลยี นแบบชายผู้นน้ั ในเรือ่ งเลา่ เขาทำ�เปน็ ไตพ่ ้ืนหนิ ตะกายหินงอกที่อย่ใู กล้ เหมอื นกับวา่ เขามอง ไม่เห็นจรงิ ๆ ท้ัง ๆ ทใี่ นมอื ของเขาสอ่ งไฟฉายไปตามทางอยู่ “เสียงปริศนานั้นเร่มิ หา่ งไกลเขาออกไปมากขึน้ จนกระท่ังมนั เงยี บลงไปในทสี่ ุด ชาย ผู้นั้นพยายามเรียกรอ้ งให้เสียงปริศนานน้ั ตอบกลบั นานอยเู่ กือบครึง่ ชัว่ โมง แต่ก็ไร้ซง่ึ เสยี งน้ัน อีก เขาหยุดอยกู่ บั ทอี่ กี ครง้ั ... เร่ิมกลับมาทจ่ี ดุ ท่เี ขาสิน้ หวงั แตเ่ หมือนมอี ะไรกลบั มาช่วยเหลือ เขาอีกครงั้ เมือ่ เสียงบางอยา่ งดังในความมืดอกี ครงั้ ... เพียงแต่คราวน้ีมันเปน็ เสียงหวั เราะท่นี า่ ขยะแขยง... เหอๆ” เจา้ ของเรอ่ื งเล่า หัวเราะใหด้ ูน่าขยะแขยงทส่ี ุด ซงึ่ ผ้ฟู ังก็รสู้ ึกเช่นน้นั “มนั ชา่ ง กรดี ความรู้สึกในหขู องเขา ย่งิ นา่ ขวญั ผวามากข้ึนเม่ือเสยี งมันเขา้ มาใกล้ขนึ้ เขารสู้ ึกกลวั เขาจงึ หนี ไปทศิ ทางตรงกนั ข้าม... มนั น่ากลวั มากเม่อื ตอ้ งเจอบางอยา่ งก�ำ ลงั ไล่ตามคณุ ในความมดื ท่ีคุณมอง ไมเ่ หน็ ” เดวทิ หันมาท�ำ ตาโตใส่มเิ กลเหมือนพ่ชี ายท่กี ำ�ลงั หลอกน้องอยู่ ใชแ่ ล้ว มนั ฟงั ดูน่ากลวั พลิ กึ เลยทีเดยี ว ถา้ มิเกลเป็นชายผนู้ นั้ ท่ตี อ้ งวงิ่ หนีเสยี งปริศนาในความมืด แต่เขากไ็ ม่ไดต้ อบอะไร กลับไปเผยความในใจของเขา “หวั เข่าเขากระแทกกับหนิ งอกจนเลอื ดออก หัวไหลเ่ ฉียดหนิ ย้อยจนถลอก บางครั้งหนา้ เขากระแทกเข้ากบั ก�ำ แพงหนิ เขา้ อย่างจงั แต่มันเทยี บไม่ไดเ้ ลยกับสงิ่ ทก่ี �ำ ลังตามเขามาอยู่ เขาจึง ไม่อาจจะหยุดว่ิงตอ่ ไปได้ ในท่ีสุดกวา่ ทเ่ี ขาจะรู้ตัวเอง เขากล็ ื่นลม้ ตวั ไถลลงไป ลึกลง... ลกึ ลงไป อกี ความสูงท่เี ขาตกลงไปท�ำ ให้ชั่วขณะหน่งึ ของเขาลอยอยู่ในอากาศ และสดุ ท้ายกห็ ยดุ ลง ใน ความมดื เขาไมส่ ามารถมองอะไรเหน็ ได้ แตก่ ระน้ันเขาก็ยงั สามารถรู้สกึ ได้ เขารูส้ ึกอ่นุ ๆ รอ้ น ๆ ทก่ี ลางหนา้ อกของเขา เขารู้สึกเหมอื นมีของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกมาจากอกของเขา ” มเิ กลหมด ความอดทนกับเร่ืองทง้ั หมดนี้ “คุณเดวทิ ! ขอร้องล่ะครบั คณุ ช่วยกรุณาหยุดเร่ืองเลา่ หลอกเด็กและพยายามโฟกสั เรื่อง ทจี่ ะหาทางออกไปจากท่นี กี่ ่อนจะไดไ้ หมครบั !” ซึ่งก็ได้ผลเดวทิ หยุดเดนิ ไปช่วั ขณะ จากนน้ั เขาก็ ก้าวเดินไปต่อโดยท่ีไม่ปรปิ ากอะไรสกั คำ� ทา่ มกลางในความเงยี บทกุ อย่าง มเิ กลเริ่มรสู้ ึกสบายใจ ขน้ึ มาเล็กน้อยทไี่ มต่ อ้ งฟงั เรือ่ งเล่าสยองขวัญน้นั ตอ่ ทัง้ สองคนกเ็ ดนิ กับต่อไปในความเงยี บ ความ เงยี บท�ำ ใหม้ ิเกลนกึ ถงึ เร่ืองเล่าอย่างอดไม่ได้ แตเ่ ขากค็ ดิ ว่านีค้ งเปน็ เร่อื งแตง่ ทเี่ ดวทิ กุข้ึน จะวา่ ไป

เขากน็ กึ ขึ้นไดว้ า่ ตอนพบเดวทิ ทำ�ไมข้างตัวเขาถงึ ไมม่ กี ระบอกไฟฉายท่ีแตกหรือส�ำ ภาระอะไรสัก อย่างเลยละ เขามองแผน่ หลังของเดวทิ ที่สงบนิง่ เดินลงลกึ เข้าไปในถ�ำ้ มากข้นึ เขาอยากได้ยินอะไร จากเดวทิ เขาอยากพูดคยุ เรือ่ งอะไรกไ็ ด้กบั เดวิท เขามองแผ่นหลังของเดวิททสี่ งบน่ิงเดนิ ลงลกึ เข้าไปในถ�้ำ มากข้ึน “เออ่ ... คุณเดวิทครับ” “ตอนนี้คณุ เขา้ ใจแลว้ รึยังว่าผมร้สู กึ ยงั ไง!” เดวทิ หันกลับมาอย่างรวดเรว็ ด้วยใบหน้า ท่ีเน่าเละเหมอื นกบั คนตาย มิเกลตกใจกลวั รอ้ งลน่ั เผลอกา้ วถอยหลงั หนีไปใหไ้ กลจากเดวิท เขา สะดุดหินและหกล้ม ร่างของชายหน่มุ ไถลตกลงไปในความมืดสว่ นลึกของถ้ำ� และเขาก็สลบไปใน ที่สดุ ... ...ดวงตาของมิเกลคอ่ ย ๆ ลืมขน้ึ อย่างยากลำ�บาก สง่ิ แรกทเ่ี ขาเห็นคือไฟฉายทคี่ าดหวั ของเขาตกอย่ขู า้ ง ๆ หวั ของเขาร้สู กึ เจ็บปวดเหมอื นกับไปโขกเขา้ กับหิน มิเกลใช้มอื กมุ ที่หัวและ มองท่ีมือของเขา มเี ลือดเลอะอยูเ่ ป็นจ�ำ นวนมากออกมาจากหัวของเขา เขาพยายามท่จี ะพยงุ ตัว ขน้ึ ยนื กร๊อบบบ!!! เสยี งเหมือนไมแ้ หง้ หกั ดังทขี่ าเขา มิเกลลม้ ตัวลงไปกองทีพ่ ืน้ อกี ครั้ง คราวนม้ี คี วามเจบ็ ปวดอย่างมหาศาลแลน่ จากขาข้นึ มายังสมองเขา มอื ท่สี ั่นเทาของเขาหยิบไฟฉายมาส่องบรเิ วณ ท่เี จบ็ ปวด เขาถึงกบั ต้องตกใจกบั ภาพที่เหน็ เมอื่ กระดูกขาขวาหนา้ ท่ิมทะลุออกมานอกรา่ งกาย ของเขา มเี ลือดออกเปน็ จ�ำ นวนมาก เพยี งแคห่ ายใจเขากร็ สู้ กึ เจบ็ ปวดทรมานแล้ว เขาพยายามใช้ ไฟฉายสอ่ งไปรอบเพื่อดหู นทางเอาตวั รอดครั้งน.ี้ .. “เฮย้ ...!!!” ชายหนุ่มร้องตกใจกลวั เมื่อพบโครงกระดกู รา่ งหนง่ึ ท่มี หี ินงอกท่มิ ทะลุอยทู่ ่ี กลางอก และเขาก็หวาดผวามากข้ึนเม่ือโครงกระดูกรา่ งนนั้ ใสเ่ ส้อื ผ้าชดุ เดยี วกบั เดวิท มเิ กลหายใจ หอบแรงขนึ้ เขาใชม้ อื ผลกั พน้ื ดันตัวเองออกมาใหห้ ่างทสี่ ุด ไฟฉายของเขาเริ่มกระพริบเปน็ จังหวะ ๆ เขาหันมาดทู ่ีกรอบดา้ นหนา้ ไฟฉายซ่ึงมรี อยรา้ วขนาดใหญ่ เพียงไมท่ ันไรไฟฉายกด็ บั อยา่ งถาวร “ตอนน้คี ณุ เข้าใจแล้วรึยงั วา่ ผมรสู้ กึ ยังไง...” เสียงทีค่ ุ้นเคยและเย็นยะเยือกดงั ขนึ้ มาจาก ด้านบนสกั แหง่ หนง่ึ ของเขา มิเกลหันไปรอบทงั้ ท่อี ยใู่ นความมดื “คุณอาจจะยังไมเ่ ข้าใจหรอกวา่ สง่ิ ที่น่ากลัวทส่ี ุดไม่ใชส่ ่งิ ทคี่ ณุ มองไมเ่ หน็ ....” มเิ กลพยายามมองหาเดวิท แตก่ ไ็ รป้ ระโยชน์ในความมดื แตแ่ ลว้ เขากน็ ึกไดว้ า่ ในกระเป๋าเปข้ องเขามกี ล้องถ่ายรูปอยู่ เขารบี หยิบมนั ออกมา ใช้แฟลชถา่ ยรูป ไปยงั บริเวณรอบ ๆ ทีม่ าของเสียง แต่กย็ ังไม่พบใครทง้ั สน้ิ “แต่มันเปน็ ความเหงาทค่ี ุณจะต้องอยู่ อยา่ งเดี่ยวดาย...” ในท่สี ดุ มิเกลกส็ ุ่มจนเจอตัวเดวทิ แล้ว แสงแฟลชเส้ยี ววนิ าทีเผยให้เห็นรา่ งของ เดวทิ ที่ยนื อย่เู หนือหลมุ ทมี่ เิ กลตกลงไป สภาพของเขาเป็นเหมอื นคนปกตทิ เี่ จอกอ่ นหน้านี้ ไมใ่ ช่ หน้าเละท่ีเขาเพ่งิ เจอ แตก่ ระนน้ั มเิ กลกย็ ังคงกลัวเดวทิ มาก “คณุ จะตอ้ งทรมานกบั มนั อยา่ งมาก...

คุณจะยอมแลกทุกอย่างเพยี งขอใหไ้ ดม้ ีใครสักคนคยุ ด้วย...” มิเกลไมไ่ ดต้ อบ เขายิงแฟลชไปทจี่ ุด เดมิ อกี คราวนี้เผยเปน็ ใบหน้าทเ่ี นา่ เฟอะท่ีแสนจะนา่ กลัวของเขา มรี ูขนาดมหมึ าที่กลางอกเขา สายตาของเดวิทท่ีจ้องมองมาทีเ่ ขา ทำ�ใหม้ เิ กลขนลกุ อยา่ งหวาดกลวั “แตอ่ ย่าไดห้ ว่ งเลย ในถำ�้ นม้ี เี พื่อนอยู่มากมายใหค้ ณุ อยู่ โดยไมต่ อ้ งเหงาอีกต่อไป...” ลมหายใจท่ีหอบถก่ี บั หวั ใจของมิเกลรัวไมเ่ ป็นจังหวะ เขากลัวท่ีจะเหน็ สภาพเดวิทแบบนั้นอกี แต่ กระนน้ั เขาก็ตดั สนิ ใจยิงแฟลชไปทจี่ ดุ เดมิ อกี ซ่ึงทำ�ใหม้ ิเกลตกตะลงึ จนช็อกไปชวั่ ขณะ เพราะ คราวนนี้ อกจากเดวทิ แลว้ มรี ่างของผู้คนทเ่ี นา่ เละยนื อยูข่ ้างเดวิทมากกว่ายี่สิบคน สิ่งสุดทา้ ยท่ี ชายหนมุ่ เหน็ ก่อนทแ่ี สงแฟลชจะถกู ความมดื ดดู กลนื เขา้ ไปคือ รอยแสยะย้ิมทีน่ ่าสะพรึงกลวั และ คำ�พดู ในความมดื วา่ “ยินดีต้อนรบั สู่บา้ นหลังใหม่ของคณุ นะมารค์ ...” ส้นิ เสียงเดวิท เสียงหัวเราะท่ีน่าขยะแขยงจ�ำ นวน มากดังขน้ึ รอบ พวกมนั หวั เราะกันอยา่ งไมเ่ ป็นจังหวะ “เหอ ๆๆ...” นำ้�ตาของมิเกลเริ่มหลั่งออกมาดว้ ยความกลวั เขาพยายามกดชัตเตอร์อกี ครง้ั แตเ่ หมือน กับว่าแบตเตอรจี่ ากกล้องถ่ายรปู ก็จะหมดด้วยเช่นกนั เขาติดอยใู่ นความมดื ทเี่ ตม็ ไปด้วยความ กลัว นา่ อึดอัด สยองขวญั ไปดว้ ยผีมากมาย และสุดทา้ ย... ความเหงา... ในถ�ำ้ แหง่ นี้