form_พิพิธ_4

มูล่า เซม คาเบซ่า “มลู ่า เซม คาเบซา่ ” (Mula Sem Cabeca) หรือเรียกในช่ือของ “เดอะ เฮดเลส มวิ ” (The headless mule) ซงึ่ แปลวา่ “อาชาไร้หวั ” ต�ำ นานความเชอื่ แหง่ ชาวแดนแซมบ้าหรือบราซิลที่สืบทอดกันมาหลายยุคหลายสมัยจนถงึ ทุกวนั นี้ เชอื่ กนั วา่ ผีตนน้ี ครง้ั หน่ึงเคยเปน็ หญงิ สาวทีถ่ กู ตอ้ งคำ�สาปของเทพเจา้ จากบาปท่เี ธอ เคยกอ่ ไว้ โดยอกี เร่ืองเล่าหนง่ึ ว่ากนั ว่าเธอผู้นเ้ี ปน็ ชู้กบั พระนกิ ายคริสต์ในโบสถแ์ ห่งหน่งึ จนทำ�ให้เธอต้องกลายร่างจากหญิงสาวในเวลากลางวันเป็นม้าท่ีไร้ศีรษะในเวลากลางคืน ซ่ึงเล่าว่าจะปรากฏตัวได้เฉพาะหลังพระอาทิตย์ตกดินของวันพฤหัสบดีจนถึงเช้าของวัน รงุ่ ขึน้ แคเ่ พียงคนื เดียวของในสปั ดาหน์ ั้น ตำ�นานไดเ้ รม่ิ เมอื่ ตน้ ศตวรรษที่ 16 ถึงการปรากฏตวั ของอาชาไรห้ วั แม้วา่ จะเปน็ สิง่ มชี วี ติ ท่ีแลดูผดิ ธรรมชาติ แตท่ น่ี า่ สยดสยองมากยง่ิ ขึน้ ไปกว่าน้นั คอื สว่ นที่ไร้ ศรี ษะมีไฟพวยพุ่งออกมาอยา่ งไมข่ าดสาย ท้งั นส้ี ผี ิวของอาชาตัวนห้ี ากไม่เปน็ สดี ำ�ก็จะ เป็นสีม่วงท่วั ตวั ซะสนิท โดยทกุ ครัง้ ของการโผลอ่ อกมาของมัน จะมีเสยี งเหลก็ เกือก มา้ กระทบพืน้ เป็นเสยี งดังสนัน่ ไปท่วั และถึงแมจ้ ะไร้หวั ก็ตามที บ้างก็ว่าจะมเี สียงควำ่� ครวญรอ้ งไหข้ องหญงิ สาวดงั มาจากมันนั่นเอง หญงิ สาวผตู้ อ้ งค�ำ สาปนีจ้ ะต้องทนทกุ ขท์ รมานเชน่ นไี้ ปตลอดกาล โดยเธอผ้นู ้ี ไม่อาจจะส่งตอ่ ใหแ้ ก่คนผูอ้ ืน่ รับช่วงตอ่ ไปได้ แตท่ งั้ นี้ก็มกี ารบอกกลา่ วถึงการป้องกันไม่ ให้เธอแปลงร่างเป็นผรี ้ายตัวนไ้ี ด้ ด้วยการน�ำ บังเหยี นม้ามาใส่ทป่ี ากของเธอผนู้ ั้น ซ่งึ เชือ่ ว่าจะเป็นการปอ้ งกันคำ�สาปไดช้ ว่ั ขณะ วธิ ีทีจ่ ะเช่ือได้อย่างแน่นอนว่าเธอคอื ผีอาชาไร้ หวั เพราะเมอ่ื เธอคืนรา่ งกบั เปน็ มนษุ ย์ เธอจะกลับคืนในสภาพทเี่ ปลอื ยเปลา่ ไรเ้ สื้อผ้า ทั้งนีก้ ล่ินตวั ของเธอจะเหมน็ สาบราวกับม้านนั่ เอง จงอยา่ ได้พยายามทีจ่ ะขวางทางผีตน นี้เมื่อไดพ้ บเจอ เพราะมนั จะวิง่ อยา่ งไมม่ ีวันหยุดดว้ ยความเจบ็ ปวดของคำ�สาป และหาก มีใครที่พยายามจะจับหรือหยดุ มนั ไว้ กอ็ าจจะตอ้ งพบจุดจบอย่างน่าเวทนาก็เป็นได้

คนใช้ เปน็ เวลานานมากกวา่ ยีส่ ิบห้าปแี ลว้ ทผ่ี มไม่ได้กลบั มาที่เมก็ ซิโก ทนั ทีท่ีผมลงจาก เครอื่ งบนิ ท่สี นามบินในเม็กซโิ กซติ ้ี ผมกข็ ้นึ รถบัสต่อไปยงั เมอื งเกเรตาโร่ ซ่งึ ใชเ้ วลามากกวา่ มากกวา่ สามชัว่ โมงกวา่ จะถงึ ทบี่ า้ นเกดิ ของผม ระหวา่ งการเดนิ ทาง สายตาผมจ้องมองไปววิ ขา้ งนอกรถ ในใจผมน่งั ครุน่ คดิ ตลอดการเดนิ ทางว่าหากธรุ กจิ ของผมไม่ได้ย�ำ่ แยล่ งขนาดนี้ ผม คงไมต่ อ้ งขายหนุ้ และบรษิ ทั ทิง้ ไปเช่นนี้หรอก ซง่ึ ในกรณนี นั้ ผมกค็ งจะไมไ่ ดก้ ลบั มาท่ีเมก็ ซโิ ก อกี เลยท้ังชวี ิตกไ็ ด้ ผมขายท้ิงทกุ อยา่ งไวเ้ บอ้ื งหลังของผม ผมไดล้ ้มเหลวครัง้ ใหญใ่ นชีวติ และ กำ�ลังจะกลับมายงั บ้านทีผ่ มโตมาอย่างผู้แพ้ เมื่อผมเร่มิ จำ�ความได้ พอ่ ผมก็ส่งผมไปเรียนที่อเมริกาต้ังแตเ่ รยี นจบมัธยมจนถงึ ปรญิ ญาโท หลังจากนนั้ กท็ �ำ งานลงทนุ เปดิ บรษิ ัทอยูท่ ีน่ ูน้ ผมยุ่งจนไม่ไดก้ ลับมาทนี่ เ่ี ลย แมแ้ ต่ การตายของพอ่ และแมข่ องผม ผมกย็ งั ยอมปลีกตวั กลบั มาท่งี านศพของพวกท่านเลย ผมมัน เป็นคนทีแ่ ยม่ าก ถึงแม้ผมจะมีเงินมากมายพอท่ีจะไม่ต้องทำ�งานไปตลอดชวี ติ แตผ่ มกย็ ังเลอื ก ที่จะบา้ แตง่ าน ซึง่ มาตอนน้ผี มกค็ งมีเวลาวา่ งมากมาย จากท่ผี มเคยบน่ ว่าอยากมี แต่ชีวิตโดด เดีย่ วไรค้ ู่ครองอยา่ งผมจะมอี ะไรดีถ้าต้องอยู่วา่ ง ๆ ไปแบบนี้ ผมไม่รู้วา่ บา้ นหลงั แรกทผี่ มโตมาจะเปน็ อยา่ งไรบา้ ง เพราะไมเ่ คยตดิ ต่อหรือไดข้ ่าว กับคนทางบา้ นเลย กอ่ นท่พี ่อผมจะเสยี พ่อบอกว่ายงั มีพวกเหล่าคนใชค้ อยดูแลบ้านเป็นอยา่ งดี อยู่ แตน่ ้ันมันเม่อื นานมาแล้ว ไมร่ ูว้ า่ ถึงตอนน้พี วกเขาจะยงั คงอยู่ที่นนั่ หรอื เปล่า เวลาหลายชว่ั โมงได้ผ่านไปรวดเรว็ ผมเดนิ ทางมาถึงก็เป็นเวลาเกือบตี 1 แล้ว หนา้ บา้ นของผมยังส่องสวา่ งจากแสงไฟท่ีเปดิ ไวอ้ ยู่ ผมกดกร่งิ ซงึ่ มีเสยี งดังลน่ั อย่างทีผ่ มจ�ำ ได้ ผา่ น ไปเกอื บ 5 นาที ก่อนท่จี ะมเี สียงถามผา่ นล�ำ โพงหน้าบ้าน “ใคร ?” เสยี งของผ้หู ญงิ มอี ายแุ ล้วคนหน่งึ ถาม ผมไมแ่ น่ใจว่าเป็นใครท่ผี มเคยจ�ำ ได้ หรอื เปล่า “ฉนั เอง... ลูกชายเจ้าของบา้ น...” ความเงยี บเปน็ ค�ำ ตอบ ผา่ นไปอกี ครูห่ นึง่ กอ่ น ทป่ี ระตูใหญ่จะค่อย ๆเลือ่ นเปดิ โดยอตั โนมตั ิ ผมถือกระเปา๋ เส้อื ผ้าใบใหญเ่ ดนิ เขา้ ไป บ่อน้�ำ พุหนา้ บา้ นยงั คงอยูต่ ามเดิมเท่าที่ผมจำ�ได้ ถงึ แมม้ ันนิง่ สนทิ ไม่ไดเ้ ปดิ เครอ่ื งป้ัมใหเ้ หน็ เปน็ สายนำ้�พุใหเ้ ห็นกต็ ามที บา้ นหลังโตที่ผมเคยจ�ำ ได้วา่ ใหญอ่ ลงั การ บดั น้มี นั กลับดเู ล็กลงมาถนัด ตา แตก่ ระนัน้ ในพ้ืนทข่ี นาดหา้ เอเคอร์ทีล่ ้อมรอบไปดว้ ยสวนดอกไม้และตรงกลางเปน็ บ้าน ก็ ยังถือว่าเปน็ บ้านที่หลังใหญม่ ากอยดู่ ี

ดว้ ยความเงยี บ มีแสงไฟแต่เพยี งเล็กน้อยรอบ ๆ บ้านผม ผมเดนิ ไปถงึ หนา้ บา้ นและเปดิ ประตใู หญ่ ภายในบา้ นดมู ดื ทบึ เหมือนไมม่ คี นอยู่ แต่กระน้ันผมยังสังเกตไดว้ า่ บา้ นถกู ดูแลเปน็ อย่างดี เพราะมีการท�ำ ความสะอาดโดยไร้ฝ่นุ “กลบั มาแลว้ เหรอคะคุณชาย” ผมตกใจเลก็ น้อยเพราะเสียงมาจากดา้ นหลงั ของผม ผม จึงหันตามไปทันที และผมก็จำ�เธอได้ในทนั ที “สวสั ดคี รับเดเนยี ล่า... นานแล้วทีไ่ ม่ได้เจอกนั สบายดไี หมครับ ?” เดเนยี ล่าคนใชป้ ระจ�ำ บา้ นน้ี เธอดูแลผมมานานเหมอื นแมค่ นทีส่ องของผมตั้งแตผ่ มเรมิ่ จำ�ความได้ ก่อนที่ผมจะจากบา้ นหลังนไี้ ปตอนน้นั เธอกอ็ ายุส่ีสิบกว่าแล้ว ผมทเี่ คยเป็นสีดำ�ของเธอ บดั นม้ี นั กลายเปน็ สีดอกเลาท้ังศรี ษะแลว้ อกี ทง้ั ยงั รอยยน่ ทท่ี �ำ ใหเ้ ธอดแู ก่ลงไปเยอะ กแ็ นอ่ ยแู่ ลว้ ผมจากไปตัง้ ยสี่ ิบหา้ ปีนี่นา ผมเองก็ยงั แปลกใจที่เธอยังคงอยูท่ ี่น่ีตอ่ ซง่ึ ผมก็ดีใจทไ่ี ด้เจอเธอ เธอ มองหน้าผมโดยทไ่ี มแ่ สดงสหี นา้ อะไรท้ังสนิ้ เลย แต่เธอกพ็ ยักหนา้ เล็กน้อยเป็นคำ�ตอบว่าเธอสบาย ดี “คณุ ผูช้ ายจะรบั อะไรไหมคะ เดยี๋ วดิฉันจะไปจัดให้ ?” ยังคงเป็นเดเนยี ล่าคนเดมิ ที่ผม รูจ้ กั ผมยม้ิ บาง ๆ ให้แก่เธอ เพ่ือแสดงว่าตอนน้ีผมยังไมต่ อ้ งการอะไรเปน็ พิเศษ ผมเพียงตอ้ งการ นอนหลับพักผอ่ นหลงั จากทีเ่ ดนิ ทางมาไกล “ไมล่ ะ่ ครับ เด๋ยี วผมจะขน้ึ ไปนอนพักผ่อนกอ่ นนะ” เธอพยักหน้าตอบรบั อีกคร้งั ผมหัน หลังใหเ้ ธอเตรยี มที่จะขึน้ ไปหอ้ งนอน แตแ่ ล้วผมกน็ กึ ไดว้ ่าจะถามเธออีกว่าอะไร “เออนี่ เดเนียลา่ รูไ้ ด้ไงว่าเป็นฉันจรงิ ๆ ที่มากดกรงิ่ หนา้ บ้าน...” คำ�ถามทคี่ าใจหลุดออกจากบา้ นพร้อมกับผมทห่ี นั มาหาเธอ แต่ผมหันกลบั ไปกไ็ มพ่ บใครเสยี แลว้ ผมงง ๆ เล็กนอ้ ยและนึกในใจว่าเธอช่างหายตัว รวดเรว็ ไปไดอ้ ยา่ งไง ซง่ึ ตอ่ มาผมกส็ ลดั ความคดิ เลก็ คดิ นอ้ ยนี้ออกไปและข้ึนไปทหี่ ้องนอนของผม เพอ่ื หาเวลาพกั ผอ่ น เช้าวนั รุ่งขน้ึ ผมตน่ื นอนแตเ่ ช้ากว่าปกตเิ ล็กน้อย แมว้ ่าจะกลบั มายงั บ้านทผ่ี มเคยอยู่ แต่ ก็ยังไมค่ ุน้ ดี เพราะจากทนี่ ไ่ี ปนานเหลอื เกนิ ตอนน้ผี มตอ้ งกลบั มาปรับตัวให้เป็นอยู่เหมือนกับเมอื่ กอ่ นแล้ว หลงั จากท่ผี มอาบนำ้�เปลีย่ นชดุ เสร็จแลว้ ผมกล็ งไปชน้ั ล่าง เพื่อหาอะไรทาน กพ็ บอาหาร ถูกจัดเตรยี มไวเ้ หมือนกบั เม่ือก่อนไมม่ ีผดิ ซึ่งกค็ ือขา้ วโอต๊ ผมจงึ เรม่ิ นั่งลงทานมัน... ทว่าระหว่างท่ี ผมทานไปก็รู้สกึ แปลกใจเล็กนอ้ ย เพราะทุกทขี ้าวโอต๊ ทเ่ี ดเนียลา่ เตรียมมกั ผมมักจะอนุ่ รอ้ นเสมอ แต่วนั นี้มันเยน็ จดื ช่นื หมดแล้ว เหมือนกบั วา่ ถูกท�ำ ทง้ิ ไวน้ านเกินไป ถึงกระน้นั ผมไม่ได้คิดอะไรมาก และลงมอื กินจนหมด เมือ่ กินอาหารเสรจ็ ผมซ่งึ ไมม่ ีอะไรตอ้ งท�ำ เป็นพเิ ศษอยูแ่ ลว้ จงึ ตัดสินใจเดินส�ำ รวจบา้ น เพื่อรำ�ลกึ ความหลังท่ีจากไปนานหน่อย ผมจงึ เร่ิมเดนิ ที่สวนหลงั บา้ น ถงึ แม้ตน้ ไมแ้ ละม้าน่ังอะไร

จะยังคงอยู่ทเ่ี ดิม แต่กาลเวลาก็แปรเปลยี่ นสภาพไปเยอะมาก จากทสี่ วนนเ้ี คยมดี อกไมเ้ บง่ บาน สีสันตา่ ง ๆ มากมาย แตต่ อนน้ีกลับแหง้ ไม่มเี หลอื ชิ้นดี ม้าน่งั เหล็กต่าง ๆ กม็ ีสนมิ ขึน้ เตม็ ไปหมด ผมเดินไปไกลมากข้นึ จนไปถึงกรงนกทคี่ ุณพอ่ ผมชอบเลย้ี ง ซ่งึ ยงั คงมีนกยงู และนกอนิ ทรีอย่ใู นนน้ั ผมเพียงแต่ไม่แน่ใจวา่ เป็นตวั เดิมกันกบั เมือ่ ย่ีสบิ หา้ ปีทแ่ี ลว้ หรอื เปลา่ ถา้ ใชก่ ็นับวา่ พวกมันอายยุ ืน มาก “น่นั ใครน่ะ ?” มีเสยี งตะโกนขู่ลัน่ ดงั มาจากด้านข้างผม ผมหนั ไปเจอผชู้ ายสูงอายคุ น หนง่ึ ก�ำ ลงั เดนิ ตรงมาทางผม ในมือของเขามไี ม้กวาดและต้ังทา่ เหมอื นจะตผี ม ผมถอยหนีออกจาก เขาเลก็ น้อย แต่แลว้ ก็นึกข้ึนได้ว่าคนคนน้เี ขาคอื ใคร “ราอูน่นี า นฉี่ นั เอง!” ชายแกต่ รงหนา้ ผมมชี ่อื วา่ ราอู เขาเป็นคนสวนและคนขับรถให้ แก่พอ่ ของผม และกส็ ามขี องเดเนยี ลา่ ดว้ ย เขาหยดุ น่งิ กอ่ นจะหร่ตี าพจิ ารณามองดูผมให้ชดั เจน ถึงกระน้ันมอื กย็ ังไมล่ ดละเตรียมทีจ่ ะใช้ไมก้ วาดตีผมถา้ เกิดผมทำ�พเิ รนทร์ขึน้ มา และแลว้ เขาก็จำ� ผมได้ในทส่ี ุด “คณุ ผู้ชาย!” ผมย้ิมใหเ้ ขาทนั ทที ่เี ขารอ้ งเช่นนน้ั ชายแกร่ บี ทง้ิ ไม้กวาดลงพ้นื และปร่ีเขา้ มาจับมือผมทันที ทา่ ทางของเขาดีใจอย่างมากทีไ่ ด้เจอกบั ผมอกี “สบายดนี ะ ?” “ครับ ผมสบายดมี ากเลยครับ แกล่ งไปเยอะเลย แตค่ ณุ ผชู้ ายกโ็ ตจนผมจำ�แทบไมไ่ ด้ เหมือนกนั เลยนะครบั ” นับว่ากย็ ังดที เ่ี ขายังจ�ำ ผม เพราะตอนน้ผี มเองก็อายสุ ่ีสิบกว่าแล้วเหมือน กัน ผมเองก็ไม่ใชแ่ คเ่ ดก็ หรือวยั รุ่นเหมือนเมอื่ กอ่ นแลว้ เหมือนกัน คดิ มากเรอ่ื งอายุไปก็เท่านน้ั ผม จงึ ถามเรอื่ งภายในบา้ นบา้ ง “และคนในบ้านตอนนีเ้ หลือใครบ้างละ่ ?” “โอ๊ย! ตั้งแตน่ ายท่านกบั คุณนายเสยี ไป คนอนื่ มนั ก็ค่อย ๆ พากนั ลาออกกนั ไปหมด แล้วล่ะครบั เหลือกแ็ ค่ผมเน่ียแหละครับท่ีไมม่ ีท่ไี ป และกไ็ มอ่ ยากทิง้ ให้บ้านรา้ งด้วย” มินา่ บ้านถึง เหมอื นกับไม่ค่อยมใี ครดแู ล เพราะต่อใหเ้ กง่ แคไ่ หน แต่คนเพยี งสองคนกไ็ มอ่ าจจะดูแลทำ�ทุกอย่าง ใหส้ วยเหมอื นเมอื่ ก่อนกบั บ้านทีใ่ หญ่โตขนาดนี้ได้ ผมรสู้ กึ ซาบซึง้ ในความภกั ดขี องราอูเป็นอยา่ ง มาก “ขอบคุณมากนะราอู โชคดดี ้วยนะทม่ี ีเดเนียล่าช่วยดว้ ยอีกคน” เหมือนผมไปสะกดิ โดน ป่มุ ตกใจของเขาขึ้นมา เพราะจบประโยคเขากม็ ีท่าทสี ะดุ้งและน่ิงอ้งึ ไปช่วั ขณะ “คณุ ผ้ชู ายวา่ ยังไงนะครบั ?” ผมคิดวา่ เปน็ เพราะอายแุ กเยอะแลว้ แกจึงไดย้ ินไม่ค่อย ชดั “ผมบอกว่าโชคดที ่ ี เดเนยี ลา่ ยงั คอยอยชู่ ่วยราอดู แู ลบา้ นจนถึงทุกวันน”้ี เขาเลี่ยง สายตาผมและหลุบตามองไปที่พืน้ ในทนั ที ท่าทางเขาต่นื ตระหนกอย่างแปลก ๆ ผมมองเขาโดยที่ ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร

“มีอะไรเหรอ ?” เขาไม่ไดต้ อบผมทนั ที “เปล่าครบั ... ต้องขอโทษคณุ ผ้ชู ายกอ่ นหนา้ น้ดี ว้ ย จริงๆ แลว้ เพราะเมยี ของผมนน่ั แหละครับที่ยงั ทำ�ใหผ้ มยังอยูท่ นี่ ่ีตอ่ ไป” นน่ั สินะ เขาเปน็ สามภี รรยากนั นี่ อยู่กนิ ดว้ ยกนั มานาน ตวั คนสวนแกเ่ องกอ็ าจจะอยากไปท�ำ งานทีอ่ ่ืน แต่เพราะเดเนียล่าทไี่ มย่ อมจากท่ีนี่ไปกเ็ ลยต้องดึง ให้เขาอยูท่ ีน่ ีไ่ ปด้วยหรอื เปลา่ “ราอูพดู แบบนี้ราออู ยากออกไปอยทู่ อี่ ่ืนรึเปลา่ ?” เขาสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธอยา่ งจรงิ จัง “เปลา่ ครบั คณุ ผูช้ าย! ผมไมไ่ ดห้ มายความแบบนัน้ แต.่ .. ตอนนีเ้ มียผมมันป่วยอยู่ ผม เลยตอ้ งคอยอยู่ดแู ลมันใกล้ๆ...” “เดเนยี ล่าเป็นอะไรเหรอ ?” ผมถามดว้ ยความสงสัย เพราะดพู ีเ่ ขาก็ยงั ดีเลยเมอ่ื วานน้ี “ผมเองก็ไมร่ เู้ หมอื นกันครับ...” สหี นา้ ของคนสวนแกด่ ูเหมือนคนมที ุกข์ “ใหพ้ าไปหาหมอไหมละ่ ?” เขารบี โบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที “...ไม่เปน็ ไรครับ ผมวา่ สกั พกั มนั กค็ งจะดขี น้ึ เองแหละครับ คุณผชู้ ายเพ่งิ กลับมาเหน่อื ย ๆ คงยังไม่ได้กินอะไรเลยสนิ ะครบั เด๋ียวผมไปหาท�ำ อะไรใหท้ านเอาไหมครบั ?” เขาพยายาม เปล่ยี นเรอ่ื งหรอื เปลา่ ผมไมแ่ น่ใจ “ไม่หรอกเมือ่ เชา้ ผมกนิ ขา้ วโอต๊ ทเ่ี ดเนยี ลา่ ท�ำ ไว้ให้แลว้ ล่ะ” เขาทำ�หน้าแปลกใจมากกว่า เดิม ชายแก่นง่ิ มองผมสกั พัก ซึ่งทำ�ใหผ้ มสงสัยอยา่ งมากว่าเขาเปน็ อะไรกันแน่ แต่เขาก็ชงิ พดู ก่อน ทีผ่ มจะไดถ้ าม “ออ๋ ครบั งัน้ เดี๋ยวกลางวันผมจะเตรียมอาหารให้นะครบั คณุ ผู้ชายเดินเล่นไปก่อนก็ได้ นะครับ” และเขากโ็ คง้ ใหผ้ มเลก็ นอ้ ยก่อนที่จะเดนิ จากไปยังบา้ นพกั คนใช้ ทงิ้ ใหผ้ มทมี่ องตามยนื งนุ งงอยคู่ นเดียว ตลอดทั้งวันผม เมอ่ื ผมเดนิ เลน่ เสรจ็ ผมก็เอาแต่อย่ใู นห้องหนงั สือ เลอื กหนงั สอื อ่านเล่ม แลว้ เล่มเล่า สว่ นใหญ่เป็นหนังสอื ทีผ่ มเคยอา่ นแล้ว มีแต่หนังสอื เก่า ๆ ไมท่ นั ไรผมกเ็ รม่ิ รู้สกึ เบอื่ หน่ายกบั ชวี ติ แบบนี้ จากคนทท่ี �ำ งานเกือบตลอดเวลา จู่ ๆ กลับตอ้ งมาน่งั วา่ งหาอะไรท�ำ อย่างไมม่ ี จุดหมาย ผมก�ำ ลังคดิ ว่าผมควรจะกลบั ไปทำ�ธุรกิจใหม่ต้ังตน้ อกี ครัง้ ทเ่ี มก็ ซโิ กอีกเลยดีไหม คดิ จนเพลิน ผมร้สู กึ ตัวอกี คร้งั พระอาทติ ย์ก็ตกดินเป็นที่เรยี บร้อยไปแลว้ ผมเดินไปหอ้ ง นอนของคุณพ่อคุณแม่และไล่เดินดูรูปและรำ�ลึกถึงเรื่องราวครั้งที่บ้านหลังนี้ยังเป็นครอบครัวท่ี อบอนุ่ อยู่ ตอนนนั้ ความสุขคงหาที่ไหนอีกไม่ไดแ้ ลว้ เพราะผมมวั แตท่ ำ�งานจนละเลยส่ิงเหล่านี้ไป และตอนนี้ผมคงไมม่ โี อกาสได้สมั ผัสความสขุ นั้นอีกแล้ว... ผมถอื ไปป์ไปทร่ี ะเบยี งหอ้ งนอน จดุ สบู และนัง่ เกา้ อ้โี ยกของคณุ พอ่ เพื่อผอ่ นคลายความเครียดในใจ และจ้องมองพระจันทรอ์ ยา่ งโหย หาความหมายของชวี ิตหลงั จากน้ี

“คณุ ผู้ชายจะรับอะไรไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปจดั ให้” ค�ำ ถามมาจากดา้ นหลัง ผมหลุด ออกมาจากหว้ งความคดิ และหนั หลังกลบั ไป พบเดเนียลา่ ท่ีอยูใ่ นห้องแล้ว “ตกใจหมดเลย... ” ผมบอกเธอ เธอนิ่งหน้าเปน็ ค�ำ ตอบ “ขอโทษคะ่ คือดฉิ นั เหน็ ประตเู ปิดอยเู่ ลยถอื วสิ าสะเข้ามา...” ผมเหลอื บไปมองประตูท่ี ผมลมื ปดิ ซ่งึ อยา่ งไงผมก็ไม่ถือโทษในเจตนาทีด่ ีของเธอ ผมมองหน้าเธอท่เี อาแต่ก้มหน้ามองพ้นื นิง่ หน้า ผมสงั เกตวา่ หน้าของเธอดูขาวซดี กวา่ ปกติ “วันนผ้ี มเจอกบั ราอูแล้วนะ เห็นเขาบอกว่าเดเนียลา่ ไม่สบายเหรอ ?” เธอเงยี บกับ ค�ำ ถามของผมอยนู่ านกว่าจะตอบผม “....ดิฉันไม่เป็นอะไรค่ะ” ผมพยายามดูอาการเธอ จะวา่ ไปเธอกด็ ูผอมลงและซดี กวา่ คน ปกติมาก “เดเนียล่าแน่ใจนะ ใหผ้ มเรยี กหมอมาดูก็ได้นะ” เธอกลบั เงยี บนิง่ อีกครั้งกว่าที่จะยอม พูดอะไร “คณุ ผู้ชายไม่ตอ้ งหว่ งหรอกคะ่ แค่คุณผชู้ ายกลับมาดิฉนั ก็ดีใจแลว้ ...” พดู จบเธอกห็ นั กลบั ไปเดนิ ออกจากหอ้ ง ผมซง่ึ ยงั เป็นห่วงอาการของเธอรีบเดนิ ตามเธอออกไปดว้ ย แตท่ นั ทที ่ีผม เดินพน้ ประตู ซ่ึงน่าจะเห็นเธอกำ�ลงั เดินอยู่ ผมกลับไมพ่ บใครเลยสกั คน ผมหันซ้ายขวามองหาเธอด้วยความงุนงง นึกสงสยั วา่ เธอหายตัวได้เร็วขนาดน้ีไดอ้ ยา่ งไง แต่ก็คิดว่าเธออาจจะเดินเขา้ หอ้ งอ่ืนไปกอ่ นแล้วก็เปน็ ได้ ผมจึงไม่ไดค้ ิดอะไรมาก หลังจากทผี่ มเผลอหลับคาบนเก้าอีโ้ ยกไปโดยที่ไมร่ ตู้ ัว ผมตนื่ ขนึ้ มาอกี ทตี อนแสงอาทติ ย์ ก�ำ ลังจะขึ้นในตอนตีห้ากว่า ผมคดิ อะไรเพลนิ ๆ อย่างไม่จบไมส่ นิ้ ตลอดเวลา ขณะทผี่ มกำ�ลงั จะลุก ขึ้นเพอ่ื ยดื เส้นยดื สาย ผมจงึ คน้ พบทีต่ ัวของผมมผี ้าหม่ มาจากไหนไมร่ ู้ ผมมองผ้าหม่ อยา่ งคุ้นเคยดี เพราะเมอื่ ตอนท่ีผมยังเด็กทกุ ครัง้ ท่ีผมเผลอหลับเดเนยี ล่าจะเป็นคนน�ำ มาห่มให้ผม... เมอื่ ผมอาบน�ำ้ เสรจ็ ผมลงไปชั้นล่าง เป็นเหมือนเดมิ ที่ผมเจอข้าวโอ๊ตไดถ้ ูกจัดเตรยี มไว้ ทโ่ี ตะ๊ เรยี บร้อยแล้ว ผมหันไปรอบมองหาคนทำ�ให้ ซง่ึ เมื่อก่อนกม็ ีเพียงเดเนยี ล่าทีเ่ ปน็ คนจดั การ และเธอจะคอยยนื อยใู่ กล้ ๆ คอยปรนนบิ ตั ิผม แตต่ ้งั แต่ผมกลับมาคราวนี้เธอไม่อยเู่ หมือนทกุ ทเี ลย ขา้ วโอต๊ ยงั คงเยน็ เหมอื นเดิม เหมือนกับว่าทำ�มาเปน็ ชั่วโมงและวางทิง้ ไว้นานแลว้ รสชาติยังคงเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะหญงิ แกค่ งจะป่วยอยกู่ เ็ ลยทำ�ใหอ้ าหารเปน็ แบบน้ีก็ได้ ผมจงึ คิดว่าผมจะไปเกลี้ยกล่อมขอใหเ้ ธอยอมไปหาหมอกับผมจะดกี วา่ ผมเดินไปบ้านคนใช้ ซง่ึ จะ บา้ นหลังเลก็ อยู่ไม่ไกลจากบา้ นหลงั ใหญ่ท่ีผมอยู่ “เดเนยี ล่า! ราอ!ู ” ผมเคาะเรยี กท้งั สองเผื่อวา่ มีใครอยู่บ้าน แตก่ ็ไม่มเี สยี งตอบกลบั มาแต่ อย่างใด ผมท�ำ เชน่ เดมิ อยู่สองถงึ สามรอบ จนในท่สี ดุ ผมตดั สนิ ใจลองเปิดเข้าไป

ภายในบา้ นอับมืดมาก ผมมองอะไรแทบไมเ่ ห็น ภายในน้ที ำ�ใหผ้ มรสู้ ึกวังเวงเล็กน้อย แต่ พอมแี สงลอดผ่านชอ่ งเลก็ ๆ ของหน้าตา่ งทำ�ให้ผมจะเหน็ อะไรเป็นอะไรและรูส้ ึกดีบา้ ง มหี อ้ งอยูส่ ี่ หา้ หอ้ ง เพราะแบ่งเป็นห้องสว่ นตวั ของคนใช้แตล่ ะคนในสมัยก่อนที่ยังอยกู่ นั เยอะ ซึ่งผมกพ็ อที่จะ จำ�ไดว้ ่าหอ้ งไหนเป็นของเดเนยี ลา่ “เดเนยี ล่า...” ผมเคาะเรยี กท่ีหนา้ ห้องเธอ แตก่ ็ไมม่ เี สียงพอตอบกลับ ผมจงึ เร่ิมไมแ่ นใ่ จ วา่ มใี ครอยหู่ รอื เปลา่ ผมเรียกเสยี งดงั ขนึ้ มาอีกเลก็ น้อยอย่หู ลายรอบ จนผมเผลอใชม้ อื บิดลูกบดิ ประตูเข้าไปดใู หร้ ู้แล้วร้รู อดไปเลย ปรากฏวา่ ประตไู มไ่ ดล้ อ็ ก เสยี งความฝดื ลากยาวของประตสู ่งเสียงชวนนา่ ขนลกุ เหมอื นกับในหนงั สยองขวญั ผม ค่อย ๆ ชะโงกหนา้ เข้าไปอย่างเกรงใจอยบู่ า้ ง เพราะถึงผมจะเปน็ นายของบ้านหลังน้ี แต่ผมกค็ วร มคี วามส่วนตวั ใหบ้ ุคคลอน่ื ด้วย “เดเนียลา่ ...” ผมเรียกเม่อื เหน็ รา่ งทกี่ ำ�ลงั นอนตะแคงข้าง เธอหนั เอาด้านหลงั มาทางผม แต่กระน้นั ผมจำ�ชดุ กบั มวยผมของเธอได้ กระน้นั ไมใ่ ช่เธอแลว้ จะเป็นใครกนั เลา่ แต่เสยี งเรียกของ ผมไมม่ ีผลใหเ้ ธอหันกลับมา ตอนนผ้ี มม่ันใจแลว้ ว่าเธอตอ้ งป่วยหนักแน่นอน ผมค่อย ๆ เดนิ เข้าไป และเรยี กเธอเป็นครง้ั ๆ แสงในห้องนน้ี ้อยกวา่ หอ้ งกลางเสยี อกี ผมรสู้ กึ ภายในห้องน้เี หม็นอับอยา่ ง มาก เหมือนกบั ไม่ได้เปดิ ระบายอากาศมานาน ผมเดนิ ไปถงึ เธอเรียกเธออีกคร้ัง กอ่ นที่จะใชม้ อื จับ ทไี่ หล่และดงึ เธอ ตวั ของเธอกห็ นั กลับมาหาผมอย่างรวดเรว็ มนั กลับเปน็ ร่างโครงกระดูกที่แห้งเหยี่ ว! ผมตกใจกลัวจนแหกปากร้องเสียงดงั ลน่ั ศพโครงกระดูกรา่ งนน้ี อนนงิ่ เหมือนกับว่าตาย มานานแล้ว ทหี่ ้องมีกลน่ิ เหมน็ อบั มาจากมนั น้ีเอง ผมรบี วงิ่ หนอี อกจากห้องน้ัน กระน้นั ผมกย็ ัง ค่อยหนั กลบั มาดูเปน็ ครัง้ คราวเหมือนกบั ว่ามนั จะวิ่งตามผมมาดว้ ย ทันทที ี่ผมว่งิ พน้ ประตบู ้านคนใช้ และแล้วผมก็หยดุ เพราะชนกับสง่ิ ๆ หนงึ่ หรือจะให้ เรียกว่าคน ๆ หนงึ่ มากกว่า เขาคือ ราอูนัน่ เอง ผมพดู กับเขาเหมือนกับคนเสียสติดว้ ยความกลวั “ราอู! มะ... มีคนตายอยใู่ นห้องของเดเนียลา่ ... มีโครงกระดกู อยใู่ นหอ้ งเดเนยี ลา่ !” ผม พดู อยเู่ ชน่ น้ซี �้ำ ไปซำ้�มา เขาเองกท็ ้งั จับใจความได้บ้างไม่ได้บา้ ง แต่เขาก็ไม่ไดม้ ที า่ ทีตกใจแมเ้ ลก็ น้อย เพยี งแตส่ หี น้าเขาดูเหมอื นลำ�บากใจอยมู่ าก และความจริงกป็ รากฏใหผ้ ม “คณุ ผ้ชู ายครบั นน่ั แหละครับเมียของผม” เขาพูดอย่างไมเ่ ต็มปาก ผมคิดวา่ ผมได้ยินผดิ ไป “อะไรนะ!” “ครบั ... นัน่ แหละครับเดเนยี ลา่ เมียของผม คนใช้ของบา้ นหลงั น้ีแหละครับ” ผมหัน กลบั ไปกลับมาที่เขาและในบา้ นคนใช้ เหมือนสตผิ มจะสงบนง่ิ ลงมาเล็กน้อย เพราะไมเ่ ขา้ ใจเสีย มากกว่า

“ราอูพดู อะไรนะ ผมไม่เข้าใจ” “มนั ตายมาเกอื บสบิ ปไี ด้แล้วละครบั ” “ตาย! จะเปน็ ไปได้ยงั ไง กเ็ ม่อื คืนผมยงั เห็นเดเนยี ล่าเขาอยู่เลย เขาจะตายมาเกอื บสิบปี แลว้ ไดไ้ ง ?” ผมเร่มิ รู้สกึ วา่ เรอ่ื งมันแปลก ๆ แลว้ คนสวนแกก่ �ำ ลังปดิ บงั อะไรผมอยู่แน่ ๆ เขานิ่งไป สกั พกั ดวงตาของเขามนี �ำ้ ตาเอ่อล้นขน้ึ มาเหมอื นกับพร้อมจะเปลี่ยนมาเปน็ รอ้ งไหไ้ ด้ทุกเวลา “ผมต้องขอโทษคณุ ผูช้ ายดว้ ยครับ ผมน่าจะบอกเรอ่ื งน้กี บั คณุ ผูช้ ายตัง้ แตเ่ ม่ือวานที่เจอ แตผ่ มกก็ ลัววา่ คุณผูช้ ายจะกลัวมันหรือไม่กห็ าวา่ ผมเป็นบา้ ” เร่ืองราวแบบน้ีท�ำ ให้ผมสบั สนเข้าไป ใหญ่ ผมยง่ิ ไมเ่ ขา้ ใจความจรงิ ว่าเกดิ อะไรข้ึนกันแน่ “นมี้ นั เร่อื งอะไรกนั ?” เสยี งของราอูเรมิ่ เปล่ยี นเปน็ สั่นเครือ ซง่ึ ผมรับรู้ไดว้ ่ามันไม่ได้มา จากความกลวั แตม่ าจากความเศรา้ ต่างหาก “หลงั จากนายทา่ นและคุณนายเสียไป คนใชค้ นอื่นต่างพากนั ออก ตอนน้นั ผมเองก็ยงั ชกั ชวนใหม้ ันออกไปทำ�งานทีอ่ ่นื เหมือนกับคนอ่ืน ๆ เขา แต่มันยนื ยันว่ายังไงมันก็จะอยทู่ ่นี .ี่ .. มัน บอกมนั จะอยู่ดูแลบา้ นหลังน้ี มนั จะอยู่รอคณุ ผชู้ ายกลบั บ้าน” นำ�้ ตาของชายแก่ได้ไหลมาอาบที่ แกม้ “แตห่ ลงั จากน้นั มันก็ปว่ ยและลม้ ตายไป ผมจงึ เอามนั ไปฝง่ั ที่สวนดา้ นหลังสุดของบา้ น ตอน นัน้ ผมเองกว็ า่ จะยา้ ยไปหางานทำ�ทอ่ี น่ื แลว้ แตใ่ นคืนเดยี วกนั น้ันซง่ึ เปน็ วนั เดียวกับทีม่ นั ตาย มนั กลบั ออกมาจากหลุมและดแู ลท�ำ ความสะอาดบ้านเหมือนทุกทีท่มี นั ทำ�อยู่เปน็ ประจำ�” ชา่ งเปน็ เรือ่ งทเ่ี หลือเช่อื อะไรเช่นนี้ ผมได้แตอ่ ึ้งกับเร่ืองเล่า ทีเ่ หมือนกบั เร่อื งสน้ั ผีทีถ่ ูกปรงุ แตง่ มาจาก จินตนาการ คนสวนแกย่ ังคงเลา่ เร่ืองราวของเธอตอ่ ไปทั้งน้�ำ ตา “ในตอนแรกผมกลัวแทบตาย กวา่ จะทำ�ใจกลา้ เขา้ ไปคยุ กับมันก็ใชเ้ วลาเปน็ อาทิตย์เลย ละครบั ผมถามมันว่า มันรู้ตวั รเึ ปลา่ วา่ ตายไปแล้ว มันกลับด่าผมกลบั วา่ พดู บา้ ๆ ถา้ คุณผชู้ าย กลบั มาหา้ มพดู อะไรพล่อย ๆ แบบน้ีโดยเด็ดขาด ซึง่ หลังจากน้ันมันก็ดูแลบา้ นอย่างดไี ม่ขาดสาย แตม่ ันจะออกมาได้แต่เฉพาะตอนกลางคืน ส่วนตอนกลางวันมันกจ็ ะมานอนทีห่ อ้ งมันและกลบั เปน็ ศพเน่าเป่ือย... ผมพยายามแอบเอามันไปฝังอยูห่ ลายครัง้ แต่มันก็ยงั ลุกขน้ึ มาจากหลมุ กลับ มาทำ�งานต่อ จนเหลอื แต่โครงกระดกู แบบน้ีแหละครบั ” ทั้งนา่ เศรา้ และนา่ กลวั ในเรอื่ งเลา่ ท่ีผมเพิง่ ไดย้ ิน แน่นอนว่าถา้ ไม่เห็นดว้ ยตาผมกค็ งไม่ เชอื่ และก็คงหาว่าคนสวนแก่เปน็ บา้ อยา่ งที่เขาคิดในตอนแรกแน่ ๆ ซ่งึ อธบิ ายได้วา่ ท�ำ ไมเดเนียลา่ ถึงได้หายตวั ไปได้รวดเร็ว สว่ นข้าวโอ๊ตทเี่ ธอท�ำ ทุกเช้าใหผ้ ม เพราะเธอต้องรีบมาทำ�ใหผ้ มกนิ กอ่ น ที่พระอาทติ ย์จะขึ้นนนั่ เอง แนน่ อนวา่ ผมเกบ็ เอาไปคดิ ตลอดวันท่ีเหลืออย่ใู นห้องท�ำ งานของคณุ พ่อผม ผมรูส้ กึ หวาดกลวั กบั เธอมาก เดเนียลา่ เป็นผที ่ีนอนตายตาไมห่ ลบั เพอ่ื รอท่ีผมจะกลบั มา แตผ่ มก็กลบั มา แล้วน่ี เธอจะทำ�แบบนไี้ ปอกี นานแคไ่ หน ผมไม่รวู้ ่าผมจะทนได้จรงิ ๆ หรอื เปลา่ ที่ต้องมีคนรบั ใช้ เปน็ ผีแบบนี้

ผมไมร่ ู้ตัวดว้ ยซำ�้ ว่าพระอาทิตย์ไดล้ บั ฟา้ ไปนานแลว้ ผมเอาแต่คิดมากขนาดท่ีว่าเธออาจ จะรอการกลับมาของผมเพ่ือแก้แคน้ อะไรผมหรอื เปล่า เมอื่ ครงั้ ทผ่ี มยงั เปน็ เด็ก ผมเคยเอางปู ลอม ไปใส่ในเตยี งของเธอ จนเธอตกใจแหกปากรอ้ ง หรือแกลง้ บอกเธอให้นง่ั รอไปเรื่อย ๆ ตอนหลัง เลกิ เรียน และแอบหนีกลับบ้าน ปล่อยให้เธอนงั่ รอเป็นช่ัวโมง ๆ ท่แี ย่สดุ ท่ผี มจ�ำ ไดแ้ มน่ ยำ� เมื่อเธอ ทำ�อาหารอย่างหนงึ่ ใหผ้ มกนิ และผมไม่ชอบ ผมก็ปาอาหารทง้ิ ลงพ้ืนต่อหน้าเธอและด่าวา่ เธอทำ� อาหารเหมือนอาหารหมา เธออาจจะยงั โกรธเรื่องเหลา่ น้ีและรอการกลับมาเพ่อื เอาคนื ผมก็เป็นได้ ผมเร่มิ รูส้ กึ กลัวจนขนลกุ ขนึ้ มาแล้วสิ ตอ่ มาผมกน็ ่ังคดิ ไปเร่ือย ๆ ของผม ขณะทีผ่ มกำ�ลังนัง่ เหมอ่ อยใู่ นห้องท�ำ งานของคุณพอ่ ผม ผมน่ังอยใู่ นความมืดจนถงึ ตอนตสี ก่ี ว่า ๆ คดิ ถึงเรอื่ งราวทกุ อยา่ ง ผมไมร่ ู้วา่ ผมควรจะทำ�อย่าง ไงต่อไปดี ตอนนก้ี เ็ หมือนกับวา่ ผมอยู่กบั ผี แต่กระน้ันเธอกไ็ ม่ไดจ้ ะทำ�รา้ ยผมอะไรท้งั นัน้ ท่ามกลางด้านรา้ ยท่ผี มเคยทำ�กบั เธอ จู่ ๆ ผมก็ด้านดี ๆ ที่เราเคยมีด้วยกัน เมอื่ ตอนทผี่ ม จะไปโรงเรียน เธอกเ็ ป็นผจู้ ัดเตรยี มเสอื้ ผ้าให้ผม และจัดโต๊ะอาหารทีแ่ สนอร่อยรอไว้ทกุ เชา้ ย่าม เย็นเธอก็จะเป็นผไู้ ปรอรับผมเสมอ ไมว่ ่าผมจะเกเรหรอื ดื้อขนาดไหนเธอก็อดทนและเป็นคนรบั ใช้ ทด่ี กี บั ผมเสมอ เธอไม่เคยบน่ ในหน้าท่ีการงานกบั ใครเลยสกั นิด ตง้ั หนา้ ต้ังตาทำ�งาน แน่นอนว่าผม กร็ บั รูไ้ ดถ้ ึงความรกั ทเ่ี ธอมใี ห้แก่ผมราวกับแม่คนที่สองของผมเลยก็ว่าได้ ผมรู้สกึ ซาบซง้ึ วา่ แมเ้ ธอ จากโลกนไ้ี ปแล้ว แต่เธอกย็ งั ยดึ ม่ันในความภกั ดขี ้อนี้ต่อไป และเธอยังอยทู่ น่ี ่ี เพยี งรอว่าวนั หน่ึง เจ้านายของเธอจะกลับมาที่บ้านหลังน้ี และได้รับใช้เจา้ นายของเธออกี ครั้ง “คณุ ผู้ชายจะรับอะไรก่อนไหมคะ เดี๋ยวดฉิ นั จะไปจัดให้ ?” ค�ำ ถามที่ท�ำ เอาผมสะดุง้ ตกใจเล็กนอ้ ย ผมรีบหนั ไปพบคนใชแ้ กท่ ก่ี ำ�ลังจ้องมองผมอยู่ แมจ้ ะรู้สึกแปลก ๆ เลก็ น้อยที่รูว้ ่าเธอ ตายไปแลว้ แต่นา่ ประหลาดท่คี ราวนผ้ี มกลับไม่รู้สกึ วา่ กลวั เธอเลย อนั ที่จริงผมกลบั รู้สกึ อบอุ่น... อบอุ่นทไ่ี ด้กลับมาทบ่ี ้านหลงั นีอ้ กี คร้งั ผมรูส้ กึ สบายใจเหมือนกับเมื่อครง้ั สมยั ก่อนที่ผมยังเป็นเด็ก “กาแฟก็ดเี หมอื นกนั นะ” ผมบอกและยิ้มใหเ้ ธอเล็กน้อย ซงึ่ ก่อนทีเ่ ธอจะหันหลังกลับ ไป... เธอย้มิ ให้ผมอยา่ งอ่อนโยนในแบบท่ีผมจ�ำ ได้กอ่ นที่จะหันหลังออกไปจากหอ้ ง...































ลา อสิ ลา เดอ ลาส มเู นเคส เกาะตุ๊กตาผีสิง “ลา อสิ ลา เดอ ลาส มูเนเคส” (La Isla De Las Munecas) หรอื ทม่ี คี วามหมายในภาษาสเปนวา่ “เกาะตุ๊กตา” แทบจะเรยี กวา่ อยกู่ ลางเมืองของ ประเทศเมก็ ซโิ ก มีเกาะแหง่ หน่ึงซ่ึงมีชาวไร่ผู้ซึ่งละท้งิ ทางโลกชือ่ ว่า “ดอน จเู ลียต ซานตา น่า” (Don Julian Santana) เขาเปน็ ผ้อู าศยั อยูใ่ นเกาะแห่งน้ ี และอยมู่ ายาวนานถึงหา้ สิบ ปดี ว้ ยกัน ในบันทึกของเขาได้เขียนไวว้ า่ ครง้ั หนึ่งมีเดก็ ผ้หู ญิงจมน้ำาเสียชวี ติ ในคลองภายใน เกาะ เขาพยายามทจ่ี ะหาศพเดก็ ผู้หญิงคนนั้นกลบั ขึ้นมาทาำ พิธี แตห่ าอย่างไรก็หาไม่พบ จน กระท่งั มาถงึ ชว่ งฤดนู าำ้ แล้ง คลองแหง่ นั้นกแ็ ห้งสนิทไม่เหลือนา้ำ ดอน จูเลียต จงึ กลับไปหา ศพของเธออีกครัง้ แต่กลบั พบแต่เพียงตุ๊กตาหนึง่ ตวั อยู่ที่ก้นบอ่ แทน ดอน จูเลยี ต จึงนำาต๊กุ ตาตัวนัน้ กลบั มาทบ่ี า้ นและนาำ ไปแขวนไว้บนต้นไม ้ โดย เขามีความเชอื่ วา่ ตุก๊ ตาตัวน้เี ป็นเด็กหญงิ ที่จมน้าำ เสียชีวติ คนเดียวกัน เพราะท้ังน้ตี ัง้ แต่เขา พบตกุ๊ ตาตัวน ้ี ทัง้ เขาและชาวบ้านมกั จะได้ยนิ เสียงเดก็ ร้องเพลงหรอื ไม่กเ็ สยี งเด็กรอ้ งไห ้ นอกจากนแ้ี ลว้ ชาวบ้านทมี่ าตกปลารอบบริเวณเกาะ ซึ่งแทนท่ีปลาที่จะมากนิ เหย่ือติดเบ็ด กลบั กลายเปน็ ตกุ๊ ตาท่พี วกเขาตกขนึ้ มาไดแ้ ทน ชายแกท่ ี่ยังคงใช้ชวี ติ อย่บู นเกาะต่อไป เขาไดใ้ ช้เวลาไปกับการเก็บตุก๊ ตาท่เี จอใน นา้ำ หรอื ไม่กน็ ำาขา้ วสารและถั่วไปแลกกบั ชาวบ้านตามบรเิ วณใกลเ้ คยี ง เพื่อนาำ มาแขวนรอบ ๆ เกาะ ส่วนเหตผุ ลทเี่ ขาทาำ เช่นนน้ั ไมม่ ีใครร ู้ ว่ากันว่าเขาถกู ผีเดก็ ผ้หู ญงิ ส่ังให้ทาำ หรอื ไม่ก็ เปน็ ความเช่อื ส่วนตัวของเขาทจ่ี ะทำาใหว้ ิญญาณของเด็กผู้หญงิ ทเ่ี สยี ชวี ิตไปสงบสขุ ลงได้ จนกระทัง่ ชว่ งป ี ค.ศ.2001 มคี นพบศพเขา ดอน จูเลียตไดน้ อนควำ่าหน้าอยู่ใน น้าำ ซ่ึงเปน็ คลองเดียวกบั ที่เคยมตี าำ นานเด็กผู้หญิงจมนาำ้ ตาย ทง้ั ยังเปน็ วนั เดยี วกับท ี่ ดอน จู เลียตพบตุ๊กตาตวั แรกด้วย ตัง้ แตน่ ้นั เป็นตน้ มา ชาวบา้ นทมี่ าหาปลาใกล้บริเวณเกาะในเวลา กลางคนื ก็มกั จะยินเสยี งร้องโหยหวนจำานวนมากมาย เหมือนกับวา่ มผี นี ับรอ้ ย ๆ สงิ ส่อู ยู่ใน ตุ๊กตาบนเกาะแหง่ น ้ี จงึ ยิ่งเป็นทีม่ าของตาำ นานความน่ากลวั ของเกาะตุก๊ ตาแห่งนมี้ ากย่งิ ขน้ึ คร้ังหนง่ึ สภาพเกาะมคี วามเสอ่ื มโทรมลงไปมากจากอุถกภัยครง้ั ใหญ่ ซึง่ เกาะ ตุก๊ ตาแหง่ นีก้ โ็ ดนน้ำาท่วมครัง้ หนึ่งไปแลว้ ดว้ ย แต่หลังจากทน่ี ำ้าลด สภาพเกาะกถ็ กู ฟน้ื ฟูโดย ชาวบ้านใกลเ้ คียง และตอนนส้ี ถานทแ่ี ห่งน้กี ก็ ลายหน่ึงในแหลง่ ท่องเท่ียวสาำ หรับผ้ทู ่ีชอบ ความน่ากลัว

หวิ โหย หลงั จากพิธรี บั พรบวชเป็นพระใหม่เสร็จสิ้น ดิเอโก้กเ็ สมอื นไดเ้ กิดใหมใ่ นฐานะ บาทหลวงฝึกหัดในโบสถแ์ หง่ น้ี ชายหนมุ่ มศี รัทธาแรงกล้าและพรอ้ มท่ีจะรบั ใช้พระเจา้ ตราบจนวนั ตาย สว่ นสาเหตทุ ่เี ขาเลอื กทจ่ี ะมาเปน็ บาทหลวงนัน้ เกดิ มาจากเหตกุ ารณท์ พ่ี ช่ี ายของเขา ท่ีไดล้ ่วงลับไปด้วยโรคร้าย จนเขาได้เรมิ่ ศึกษาคัมภีร์ไบเบล้ิ อย่างจรงิ จัง ดิเอโกห้ วังวา่ เขากระท�ำ ของเขาในครัง้ นนี้ อกจากจะช่วยส่งบญุ กุศลให้แก่พช่ี ายของเขาแล้ว เขาก็หวังวา่ ตัวเขาเองน้นั จะ สามารถพบกับแสงสว่างท่พี ระผเู้ ปน็ เจ้าเป็นผู้ชนี้ �ำ ใหแ้ กเ่ ขา เน่อื งจากเดิมทีดเิ อโกเ้ คยเปน็ คนเมอื งกรงุ มาก่อน ทวา่ หลังจากทเ่ี ขาเลือกหนทางรับใช้ พระเจา้ เขานั้นได้ย้ายกลับมาทีเ่ มืองฮลิ ิตรา้ ซ่งึ เป็นบา้ นเกดิ ของเขา ชายหนุม่ จึงอยากท่จี ะทำ�งาน ในวิถศี าสนาพรอ้ มกับกลับมาอยู่ทบ่ี า้ นเกิดของตัวเองอย่างสงบอีกด้วย ในวันแรกของชวี ติ การเปน็ บาทหลวงใหมอ่ ย่างเตม็ ตัว ดเิ อโกย้ ังคงวางตวั ไม่ถกู นกั เพราะผู้คนท่ีเขา้ มาทำ�พิธีกรรมในโบสถ์ต่างใหค้ วามเคารพในแบบท่ีเขาไมเ่ คยไดร้ ับมาก่อน โชคดี ทีม่ หี ลวงพ่ออนั เดรสผูซ้ ่งึ เปน็ พระเก่าเจ้าถ่ินท่อี ยู่มานานคอยชี้แนะใหแ้ กเ่ ขายามที่เขาสงสัยอะไร เก่ียวกบั หน้าที่ ซง่ึ บาทหลวงอันเดรสจะท�ำ หน้าที่ตรงน้อี ีกไม่กป่ี ีก่อนทจ่ี ะยกหัวเรอื ตรงนใ้ี หอ้ ยา่ ง เปน็ ทางการแก่ดเิ อโกอ้ กี ที ไม่ทันไรงานใหญก่ เ็ ขา้ มาในวนั แรกแล้ว เมื่อมศี พทเ่ี พ่ิงถูกขนยา้ ยมาให้เตรยี มท�ำ พธิ กี รรม ทางศาสนาส�ำ หรบั วันรงุ่ ข้ึน ดเิ อโก้ท่เี ก้ ๆ กงั ๆ ช่วยเหล่าชายฉกรรจ์อีกสองคนยกโลงไปตั้งทแี่ ทน่ ทำ�พิธี หลังจากนน้ั หลวงพอ่ อนั เดรสกเ็ ปิดฝาโลงเพอื่ ตรวจสอบความเรยี บร้อยของศพอีกคร้ัง โดย ท่มี ดี เิ อโก้มองดอู ยู่หา่ ง ๆ เขาจ้องมองศพที่น่งิ สงบราวกับคนทกี่ ำ�ลังนอนหลบั มันเป็นสัจธรรมที่เขารูส้ กึ ตระหนกั ตลอดเวลา “หลวงพ่อดิเอโกเ้ ราไปสวดมนต์ตอนเย็นกันเถอะครับ” หลวงพ่ออันเดรสพูดให้ดิเอโก้หลุดออกจากภวงั ค์วงั วนใหค้ วามครุ่นคดิ ชายหนุ่มละสายตาจากศพ และหันไปหน้าบาทหลวงแก่อายหุ กสิบปีกว่าท่กี �ำ ลงั ส่งยิ้มให้แกเ่ ขา กอ่ นที่ชายหนมุ่ จะพยกั หนา้ และเดนิ ตามเขาไปยังห้องสวดมนต์ดา้ นหลังโบสถ์ “จริงสหิ ลวงพอ่ ผมลมื บอกเรอ่ื งนี้เลย...” จู่ ๆ ไมม่ ปี ่มี ีขลุ่ยขณะทีท่ ้ังสองกำ�ลงั เดนิ คูก่ นั ไปท่หี ้องสวดมนต์ บาทหลวงอนั เดรสก็เกรน่ิ ข้ึนมาก่อนจะหันไปหาดิเอโก้ขณะท่เี ดินไปด้วย

“ที่นีม่ ีกฎหา้ มใครออกมาเดนิ ในช่วงเวลาตอนกลางคืนนะครบั ...” บาทหลวงแกบ่ อก ห้ามแต่เพียงเทา่ นนั้ ทวา่ กลบั ไมไ่ ด้บอกว่าเพราะเหตใุ ด ซง่ึ แม้วา่ ดเิ อโก้จะเกิดคำ�ถามสงสัยในเร่ือง นี้ กระนน้ั เขาก็เลือกทีจ่ ะไมถ่ ามอะไรตอ่ ให้มากความ “ครบั หลวงพ่อ” ชายหน่มุ ตอบเพราะคิดเพยี งแคว่ ่ามนั คงจะเป็นกฎท่วั ไปของท่ีโบสถ์ แห่งน้อี ยู่แลว้ ประตโู บสถท์ กุ บานได้ถูกปิดลงกลอนลง ชายหน่มุ กลับไปยงั ห้องพกั สว่ นตัวท่อี ยู่คนละ ชั้นกับหลวงพอ่ อันเดรส ทีแ่ หง่ น้ใี นยามค�่ำ คนื จะเหลือเพียงเขาสองคน ซงึ่ ตวั ดเิ อโก้เองกไ็ ม่คิดว่า มันจะรสู้ กึ โดดเด่ียวขนาดน้ยี ามท่ีต้องมาใชช้ ีวิตอยู่เช่นน้จี รงิ ๆ ความเงยี บเข้ากลืนกินรอบข้าง ดิเอโก้ที่เพิ่งเปลี่ยนเสอื้ ผ้าเปน็ ชดุ นอนทิ้งตัวลงบนเตยี งพรอ้ มกบั หลบั ตาลงเพอ่ื ทจ่ี ะปล่อยใหต้ ัวเองไปสหู่ ว้ งนทิ รา “เออ...!” เสยี งประหลาดบางอยา่ งดงึ ให้ดเิ อโกต้ ้องลมื ตาข้นึ อีกครั้ง มันดังมาด้านนอกท่ีไหนสกั แห่ง ด้วยความสงสัยว่าเสยี งของสัตวก์ ลางคนื หรือเปล่า แต่เสยี งน้ันมนั ดังออกมาเหมือนอยู่ในล�ำ คอของใครสกั คน ชายหน่มุ ไดย้ ินเสียงเดิม ๆ ซ�้ำ ไปมาจากไกล ๆ ดว้ ยความรำ�คาญบาทหลวงหนุ่ม จึงลกุ จากเตียงกอ่ นจะเดินไปทีห่ นา้ ต่างเพ่ือดูวา่ มนั เป็นเสียงอะไรกนั แน่ พระจนั ทรใ์ นยามค�ำ่ คืน ทำ�ให้ดิเอโก้สามารถเห็นเหตกุ ารณ์ทีอ่ ยขู่ า้ งนอก ซึง่ ทั้งนีห้ อ้ งของเขายังตรงกับตำ�แหน่งท่ีตั้งของ สสุ านอีกด้วย มรี ่างเงาดำ�มากมายกำ�ลงั เดนิ วนไปวนมาอยรู่ อบ ๆ สสุ าน! ดิเอโก้ถึงหงายหลังตกใจกลวั ทนั ที ไม่ต้องคดิ อะไรให้เยอะแยะ ชายหนมุ่ กพ็ านคดิ ในใจ ทนั ทีว่า “ใช่แน่ ๆ” ตอนน้บี าทหลวงหนมุ่ รูแ้ ล้ววา่ ทำ�ไมหลวงพ่ออันเดรสจงึ ไม่ให้เขาออกไปขา้ ง นอกตอนกลางดึก ด้วยความกลัว ดิเอโกจ้ งึ รีบรบี มดุ เขา้ ไปใต้ผ้าห่มคลุมโปง คร้ันก็ประสานมือสวด ขอให้พวกเหลา่ เงาด�ำ ทีเ่ ขาเห็นอย่าไดเ้ ข้ามาในหอ้ งเขาไดเ้ ลย ตึง ๆๆ! เมือ่ มีเสียงเคาะดังทีห่ นา้ ห้องเขา ดิเอโก้กส็ ะดุ้งต่ืนในทันที ชายหนุ่มแงนหนา้ ดูนาฬิกา บนข้างฝาที่เปน็ เวลาหกโมงเช้ากวา่ แลว้ ตอนแรกบาทหลวงหนุ่มลังเลทจ่ี ะเปดิ ประตู แต่สักพัก ได้ยินเสียงของอันเดรสเรยี ก เขาจงึ โล่งใจยอมทีจ่ ะเปดิ ให้ “แตง่ ตวั ได้แลว้ อกี เดี๋ยวกไ็ ด้เวลาทพ่ี วกชาวบา้ นจะเข้ามารว่ มพิธงี านศพแล้ว” บาทหล วงอนั เดรสไม่ไดโ้ กรธที่ดเิ อโก้หลบั เพลินและยังไมไ่ ดเ้ ตรยี มตัวเลยสักนดิ จากนั้นชายแกก่ ็กา้ วเท้า ออกจากตรงนนั้ ไป ท้งิ ไว้แต่เพยี งบาทหลวงหนมุ่ ท่ไี ม่มีโอกาสได้ถามสง่ิ ท่เี ขาเพ่งิ เจอเม่อื คืนแมแ้ ต่ นอ้ ยเลย

บาทหลวงฝกึ หดั มีเวลากินอาหารกอ่ นท่ีจะเร่ิมงานอยา่ งเปน็ ทางการ ซึง่ ดิเอโก้เองนนั้ กนิ ไดไ้ มค่ อ่ ยเยอะ เพราะวา่ ยังมัวแตค่ รุ่นคิดเรื่องเมอ่ื คนื มากกว่า ตง้ั แตเ่ สียงที่ชวนนา่ ขนลกุ จนไปถึง ภาพของเงาประหลาดเหล่าน้ัน มนั เปน็ ไปได้ไหมท่มี นั จะเปน็ เพียงแคภ่ าพลวงตาจากการทเี่ ขาร้สู ึก ไมค่ นุ้ เคยกับสถานที่ สดุ ท้ายคดิ ใหต้ ายอยา่ งไงกไ็ มม่ ีทางรูแ้ น่ชดั ได้ ดเิ อโก้จงึ ต้องสลัดเรือ่ งนี้ออกไป จากหัวก่อน ยง่ิ พิธีกรรมในงานศพทีผ่ า่ นไปอยา่ งเชอื่ งชา้ ท�ำ ใหด้ เิ อโก้ลมื เรือ่ งที่กงั วลไปเสยี สนทิ ซำ�้ เขายังรสู้ กึ ง่วงจากอาการหลบั ๆ ตืน่ ๆ ที่นอนไม่เตม็ อิ่มของเม่อื คืนอีกดว้ ย กวา่ พธิ กี รรมงานศพจะ เสร็จสิน้ เวลากล็ ่วงเลยจนเกินจะถงึ เทยี่ งวนั แล้ว แต่ความร้สู ึกนั้นกม็ ากระตุน้ ดิเอโก้อกี ครัง้ เม่ือเหล่าบรรดาญาติและแขกเหรอ่ื ทีแ่ บก โลงศพของผู้ตายออกไปท่ลี านสสุ านหลังโบสถ์ ซงึ่ ถงึ แม้วา่ มันจะเปน็ ช่วงเวลากลางวนั ก็ตาม แต่ บาทหลวงหนมุ่ ก็อดทจี่ ะรู้สกึ ขนลุกตามไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ชายหนุ่มสาดสายตามองป้ายหลุมศพทีม่ ีรปู รา่ งลกั ษณะแตกตา่ งมากมายออกไป ตัง้ แต่ทรงไม้กางเขน ทรงแทน่ หนิ แบบเรยี บงา่ ย ทรงรปู เทวดามาโปรด บาทหลวงหน่มุ มาหยดุ อยู่ปา้ ยหลมุ ศพหน่งึ ด้วยเหตผุ ลประการใดก็ไมร่ ู้ เขาย่างสามขมุ ไปดูรูปและวันเกดิ และวนั ตายทส่ี ลักบนป้ายหลมุ ศพหนิ อ่อนสเี ทา ดิเอโกอ้ ดทจี่ ะคิดถงึ เรือ่ งของพี่ ชายเขาไมไ่ ด้จริง ๆ มันทำ�ใหเ้ ขารูส้ กึ ปลงกับชีวิตถงึ มารำ่�ไร ณ เวลานัน้ ความทรงจ�ำ ของชายหนุ่ม ก็ยอ้ นกลับไปเมื่อครัง้ ที่เขากับพช่ี ายยังพดู คยุ กันอยู่ดี ๆ ก่อนท่ใี นอาทิตย์ต่อมาพ่ีชายของชายหนมุ่ จะด่วนจากไปโดยท่ีไมม่ วี ีแ่ ววเลยแมแ้ ต่น้อย ท้ัง ๆ ทอ่ี ายขุ องพี่ชายดิเอโกก้ ็ไม่หา่ งจากตัวเขามาก นกั “ชวี ิตมนั ไมแ่ น่นอนแบบนแี้ หละ” ประโยคท่ีดังมาจากดา้ นหลงั บาทหลวงหนุ่ม ทำ�ให้ เขาหันกลับไปมองทนั ที ดเิ อโก้พบกบั บาทหลวงทดี่ ูมีอายุมากกว่าเขาราวสบิ ปกี ำ�ลังยนื ส่งยิ้มบางๆ ให้แกเ่ ขา ดิเอโกเ้ ดาวา่ ชายผู้น้คี งจะบาทหลวงจากโบสถ์ใกลเ้ คียงแถวนีแ้ น่ เพราะวันทีเ่ ขาเดนิ ทาง เขา้ มาทเี่ มอื งฮลิ ติ รา้ เขาเองก็ยงั เจอกับบาทหลวงคนอื่นอีกตงั้ เยอะในเมืองดว้ ย “ใช่ครับ ผมเขา้ ใจความหมายทที่ ่านบอกดีครบั ” ดเิ อโกบ้ อกสหี นา้ ของเขาเปล่ยี นเปน็ ความเศรา้ สลดอย่างเห็นได้ชัด เนอ่ื งจากการนน้ั ก�ำ ลังคิดถึงพ่ีชายของเขา “มนั เปน็ กรรมของเขา ทกุ ชวี ติ ของมนุษย์เรามีโชคชะตาลขิ ิตทถี่ กู กำ�หนดมาแลว้ แตห่ ลงั จากน้นั จะดีหรอื จะรา้ ยถงึ อยู่กบั กรรมที่เราเคยทำ�เม่ือคร้ังยงั มีชีวติ ” บาทหลวงแปลกหนา้ ผนู้ น้ั กลา่ วอยา่ งน่านับถือ ส่วนดิเอโกท้ ี่ไดฟ้ งั เช่นนน้ั กม็ ีความรสู้ ึกวา่ บาทหลวงผ้นู ้คี งจะออกบวชรบั ใช้ พระเจา้ มายาวนานอยา่ งไม่ตอ้ งสงสยั แลว้ แน ่ ดิเอโก้หนั ไปมองดูรูปของคนตายตามปา้ ยสสุ านอกี ครั้ง “คนพวกนี้เปน็ ชาวบ้านในละแวกนี้หมดเลยเหรอครบั ?”

“ไม่หรอก... ส่วนใหญแ่ ล้วเปน็ ศพไมม่ ญี าติ คนพเนจรทหี่ ลงมาอาศัยอยูแ่ ถวน้ีบา้ ง หนาว ตาย หรือเดก็ กำ�พร้าทไี่ มม่ ีพอ่ แม่ ถกู ทง้ิ ให้อดตาย พวกนส้ี ว่ นใหญ่ถูกทงิ้ ใหต้ ายโดยทไี่ ม่มีใครสนใจ จนโบสถต์ ้องน�ำ รา่ งมาทำ�พิธีและฝงั ไวท้ ี่น่”ี วินาทีน้ันเองทด่ี เิ อโกร้ สู้ ึกขนลกุ เกรียวขน้ึ มาเล็กนอ้ ย เพราะก�ำ ลังคดิ ว่าเงาท่ีชายหน่มุ เห็นเม่อื คนื ใช่บุคคลเหล่าหรอื เปลา่ จะว่าไปปา้ ยหลมุ ศพบางรายก็ ไม่มที ง้ั ชือ่ หรือวนั เกิด มเี พียงวนั ตายทจ่ี ารกึ อยู่บนนั้น คนพวกนี้น่าสงสารกวา่ พี่ชายของดเิ อโกม้ าก ระหวา่ งที่บาทหลวงหนุ่มกำ�ลงั คิดไปเรื่อย เขานัน้ ไดเ้ บนสายตาไปเห็นหอ้ งเกบ็ ศพขนาด ท่ีใหญ่ทต่ี ้งั อยู่ด้านหลงั สดุ ของสสุ าน ทวา่ มตี ้นไม้และเถาวัลย์ขึน้ พนั รอบนอกอยเู่ ปน็ จ�ำ นวนมาก ดูแล้วน่าจะสว่ นที่เก่าแกท่ ี่สุดในสสุ านน้ี ตอนน้นั ดเิ อโก้เตรยี มทีจ่ ะอา้ ปากถามถงึ เจ้าของสสุ านนี้ ทว่าบาทหลวงผู้น้นั ไดช้ งิ ตดั บทพูดก่อน “พิธีใกล้จะเสรจ็ แลว้ ท่านกลบั เข้าไปดแู ลแขกผ้ตู ายในโบสถต์ ่อเถอะ” วา่ แล้วเขากเ็ ดนิ จากตรงน้ันไปโดยทไ่ี มเ่ ปดิ โอกาสใหด้ ิเอโกถ้ ามไถ่เขาแมแ้ ต่ช่ือ หลังพระอาทติ ยไ์ ด้ลบั ตาไปเปน็ ทเ่ี รียบรอ้ ยแล้ว ยามกลางคืนของโบสถก์ ลางป่ากลางเขา ทไี่ ม่มีไฟฟ้าใชเ้ ชน่ น้ี มีเพยี งแสงจากเทยี นเท่าน้นั ท่เี ปน็ แสงสอ่ งสวา่ ง ดเิ อโกท้ ่กี ลับมาถึงห้องดว้ ย ความเหน็ดเหน่อื ย เขาเปล่ียนเสือ้ ผ้าเป็นชดุ นอนและดบั เทียนเตรยี มทจ่ี ะเข้านอน โดยในใจกต็ งั้ ม่นั ไวแ้ ล้ววา่ ไมว่ ่าเขาจะได้ยินเสียงอะไรในคราวนี้ เขาจะไม่โผลห่ ัวออกไปดทู ห่ี น้าตา่ งอกี แล้ว ทว่า... ไมถ่ งึ ช่ัวโมงทีบ่ าทหลวงหนมุ่ ปิดตาลง เขาก็ต้องตืน่ ข้นึ มาเนื่องจากเกดิ อาการปวดทอ้ งฉ่ี ชายหนุม่ ลังเลอยูพ่ อสมควร เพราะวา่ ห้องนำ้�ของโบสถม์ เี พียงหอ้ งเดยี วและกอ็ ยทู่ ่ชี ั้นล่างใกล้กับ หอ้ งโถงท�ำ พธิ ี ดเิ อโก้ทนตอ่ ไปไม่ไหว เขาตดั สินลุกขนึ้ จากเตยี งและดิ่งตรงไปยังชน้ั ล่างเพอ่ื ท�ำ ธรุ ะ ใหเ้ สรจ็ สิ้น บรรยากาศรอบ ๆ โบสถใ์ นยามกลางคืนทป่ี ราศจากแขกเหร่อื น่ากลัวกวา่ ทดี่ ิเอโก้คิดไว้ มาก มีเพยี งความมดื มนและความเงยี บสงดั อย่รู อบกายเขา เสยี งวิง ๆ ภายในหัวของเขารบกวน จิตใจเขาเปน็ อย่างมาก มนั ไม่ช่วยทำ�ใหใ้ จของชายหนุม่ สงบไดเ้ ลย จะเหลอื กม็ ีเพียงแสงเทยี นท่ี ช่วยให้เขาพอรสู้ กึ อุน่ ใจข้ึนมาหนอ่ ย สหี น้าของบาทหลวงหนุ่มมีแตค่ วามหวาดระแวงสิง่ รอบขา้ ง ด้วยเวลาอนั รวดเร็ว เพราะการสับขาอยา่ งเรง่ ด่วนท�ำ ใหถ้ ึงดิเอโกม้ าถงึ หอ้ งนำ�้ ทีช่ ้ันลา่ ง อย่างรวดเร็ว ชายหนุม่ รีบท�ำ ภารกิจของตนเองใหเ้ รว็ ทส่ี ดุ จนในท่ีสุดความรสู้ กึ ปลดปล่อยอยา่ ง แสนสบายหลังจากทอ่ี ดั อั้นมานานกแ็ ล่นเข้ามาในหัวของเขา “เออ...!” เสยี งทบี่ าทหลวงหนมุ่ คนุ้ เคยดีดังมาจากดา้ นนอกหอ้ งน้ำ� ดิเอโก้ถึงกับหยุดชะงักทกุ อากปั กริ ิยา ดวงตาของเขาเหลือบไปมารอบ ๆ เสยี งร้องครางยังมาให้ได้ยนิ เป็นรอบ ๆ เขาแนใ่ จว่า มันน่าจะเป็นพวกสัมภเวสเี ช่นเดียวกับที่เห็นเม่อื คืน ชายหนุ่มพยายามสะกดกลนั้ ลมหายใจไว้ไมใ่ ห้ มนั ได้ยิน จากนั้นก็คอ่ ย ๆ แงม้ เปดิ ประตหู ้องนำ้�ออกมาทีละนดิ

รา่ งเงาด�ำ จำ�นวนนับสบิ ๆ ก�ำ ลังเดนิ วนไปวนมาอยูร่ อบหอ้ งโถงโบสถ์! “อบุ ...!” ด้วยความท่ีไมต่ ้งั ใจ ดเิ อโก้เผลอร้องดว้ ยความตกใจกลัว หนึ่งในรา่ งเงาด�ำ ตน หนง่ึ ได้ยนิ เสยี งของเขาและหนั มามองบาทหลวงหนุ่มทห่ี ลบซอ่ นในหอ้ งน้ำ� ซ่ึงเมอ่ื ดิเอโก้เองกร็ ตู้ วั ถูกจบั ไดแ้ ล้ว เขากร็ ีบพุง่ ตัวออกจากทีน่ ั่นทนั ที ชายหนุ่มสับฝีเท้าอย่างไม่คิดชวี ติ ภายในใจมแี ต่ ความหวาดกลวั และไมอ่ ยากจะคิดว่ามันจะท�ำ อะไรเขาหากถกู จับตวั ได้ ประตไู มท้ ่ถี ูกเหวีย่ งปิดดังสนนั่ หลงั จากทดี่ เิ อโก้กลบั เขา้ มาในหอ้ งนอนได้ ชายหนุ่ม หายใจรวั พรอ้ มกับหัวใจท่ีเต้นรนุ แรงไม่เปน็ จงั หวะ เขารีบกระโดดขน้ึ เตียงพร้อมกับดึงผ้าหม่ ข้นึ มา คลุมโปงเหมอื นกบั เมื่อคนื กอ่ น ถ้าเปน็ แบบนี้ต่อไปทุก ๆ คืน เห็นทหี นทางการเป็นบาทหลวงอยู่ท่ี นี่มนั จะยากเยน็ เกินกวา่ สำ�หรบั เขาแลว้ เวลาผา่ นไปเกือบหา้ นาทีเต็ม ดิเอโกไ้ ม่ไดย้ ินเสียงใด ๆ แม้แตน่ อ้ ย จนกระทั่งหลงั จาก ผ่านไปนานนับสบิ กวา่ นาที ดิเอโก้จงึ กล้าทจี่ ะโผลห่ นา้ ออกมาจากใต้ผา้ ห่ม แม้สงิ่ ทเ่ี ขาคิดมนั จะ ไมใ่ ชไ่ อเดียที่ดเี ลย กระน้ันดิเอโกก้ อ็ ยากจะตรวจดเู พื่อความแน่ใจว่าพวกเงาดำ�สยองเหลา่ นนั้ ไม่ได้ อยแู่ ถวหนา้ หอ้ งเขา ชายหนมุ่ จึงตดั สินใจคอ่ ย ๆ ยอ่ งไปทห่ี นา้ ประตแู ละส่องดวงตาผา่ นร่องประตู มองออกไปดูด้านนอก ใบหนา้ ของเงาดำ�ตนหนึ่งกำ�ลงั จอ้ งมองเขากลับเข้ามา!!! ไมเ่ พียงเทา่ นน้ั ยงั มผี ตี นอ่นื ๆ เดินวนไปวนมาอยรู่ อบ ๆ หนา้ หอ้ งเขาอกี ด้วย บาทหลวง หนุ่มท่ีตกใจสุดขดี ถอยหนที นั ที คราวนพี้ ุ่งกลับไปทนี่ อนและน่งั คลุมโปงด้วยร่างกายทสี่ นั่ เทาไปทง้ั ตัว แม้พวกมนั จะไมไ่ ด้เขา้ มาในห้องของดเิ อโก้ กระนั้นเสยี งครางของพวกมนั ก็ยงั ดังรบกวนจิตใจ ของชายหนุ่มตลอดท้งั คนื ค�ำ่ คืนนัน้ ดเิ อโกไ้ มอ่ าจจะนอนหลบั ได้เลย เขาเอาแตน่ ่ังสวดมนต์ตลอดทง้ั คืน จนเม่อื พระอาทิตยข์ นึ้ ทขี่ อบฟ้า ตอนนัน้ เองท่ีบาทหลวงรสู้ ึกไดว้ า่ เสียงครางชวนสยองนนั้ ไดห้ ายไปหมด แลว้ เขาถึงกล้าทจี่ ะลุกจากเตียง จากน้นั เขาก็ไม่รรี อทจี่ ะเก็บเส้อื ผา้ และของใช้สว่ นตวั เพอื่ เตรยี ม ทจ่ี ะเผ่นออกไปจากทน่ี ท่ี ันที ระหวา่ งที่ดิเอโกก้ �ำ ลังเก็บข้างของอยู่น้นั บาทหลวงอนั เดรสก็เดนิ เขา้ มาเคาะเรียกพอดี ชายหนุ่มทมี่ ัวพัลวนั เก็บของไม่ทันได้ยนิ เสียงทบ่ี าทหลวงแก่เป็นผู้เคาะเรยี ก จนเขาตอ้ งถอื วิสาสะ เปดิ ประตูเข้าไปและก็พบวา่ ชายหนุ่มก�ำ ลังเกบ็ กระเป๋าอยู่ “ท่านจะไปไหนเหรอ ?” หลวงพ่ออนั เดรสถามดว้ ยน�ำ้ เสยี งทรี่ าบเรยี บ คนถูกถามสะดงุ้ เฮือกเพราะเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เป็นพวกผีเงาด�ำ ที่กลบั มา จนชายหนุ่มรูส้ กึ โล่งใจท่เี ป็นเพียงบาทหลวง แกท่ เ่ี ขาคนุ้ เคยเท่าน้นั “ผมอยู่ท่ีนต่ี ่อไปไมไ่ ด้แลว้ ครับหลวงพอ่ มะ... เม่อื คืนผมเจอผหี ลอก” ดเิ อโก้พูด ตะกุกตะกักดว้ ยน้�ำ เสียงที่สน่ั เทาก่อนทจี่ ะหันไปเกบ็ ของต่อ บาทหลวงอันเดรสทไี่ ด้ยนิ ดงั นนั้ ก็ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า

“ท่านอย่าไดก้ ลวั ไปเลย ผีที่ท่านเหน็ นะ่ ไมไ่ ดม้ าเพือ่ ทจี่ ะทำ�ร้ายอะไรทา่ นหรอก” ถงึ จะ พูดอยา่ งน้ันก็เถอะ แตล่ องได้เจอแบบที่ชายหนุ่มเจอเป็นใครกท็ นไมไ่ หวหรอก ดิเอโกย้ งั คงเก็บ ของต่อไปไม่ใยดี ปล่อยให้บาทหลวงแก่พดู ต่อว่า “ผีพวกน้ันเขาเพียงแคต่ ้องการสว่ นบุญ บางครง้ั ก็ออกมาหาอาหารกินเพราะด้วยความ รู้สึกท่โี หยหิวกเ็ ท่านน้ั เอง” อนั เดรสเว้นช่วงพูดก่อนทีจ่ ะเดนิ ไปในระยะมอื เอือมและวางมอื ท่บี ่า ของดเิ อโก้ “ขอเพียงท่านรักษาจิตใหม้ นั่ คงไว้ แผค่ วามรกั ให้พวกผเี หลา่ น้นั พวกเขากจ็ ะไมม่ ารบก วนใหท้ า่ นเห็นเองแหละ”แหม ท�ำ เหมอื นกับว่ามนั เป็นเร่ืองทง่ี า่ ยดาย ชายหนุ่มหนั ไปเผชิญหนา้ กับบาทหลวงแก่ “มันคงจะล�ำ บากหนอ่ ยนะครับ... แตถ่ ้าหลวงพ่อพอจะใหผ้ มยืมไมก้ างเขนของท่าน เอา ไว้เป็นเคร่อื งขับไล่พวกมนั ผมก็คงจะร้สู ึกสบายใจมากกวา่ น้”ี หลวงพ่ออนั เดรสสา่ ยหน้าเลก็ นอ้ ย “วัตถุไมใ่ ช่สง่ิ ทส่ี ำ�คัญหรอก จติ ใจของทา่ นตา่ งหากทจี่ ะช่วยท่านได้... หลวงพอ่ ดเิ อโก้ตั้ง สติใจเย็น ๆ และครุน่ คดิ เรอ่ื งนใี้ ห้ดีก่อนเถอะครับ อยา่ ลมื เรอื่ งทที่ า่ นมาบวชในครง้ั นก้ี เ็ พอ่ื พช่ี ายผู้ ลว่ งลับไปแลว้ ไม่ใชเ่ หรอ” ดิเอโกท้ ่ีได้ยินเชน่ นน้ั ก็เรมิ่ ต้ังสติได้ ชายหนุม่ เกือบลืมไปเลยว่าท่เี ขา มาบวชในครัง้ น้ีกเ็ พื่อพช่ี ายของเขาเอง ใบหนา้ และความทรงจำ�ในหัวของดิเอโกย้ ้อนกลับไปในชว่ ง เวลาทพี่ ช่ี ายของเขายังมีชวี ิตอยู่ มที ัง้ เร่อื งทท่ี ะเลาะหรือเรื่องราวตา่ ง ๆ ผดุ ข้นึ มาในหวั ของดิเอโก้ แตส่ ดุ ทา้ ยแลว้ ท้ังสองกม็ ีความสุขท่ไี ดอ้ ยใู่ ชช้ ีวติ ร่วมกนั ในฐานะพ่ีนอ้ งรว่ มท้องเดยี วกบั มารดา ตอนนี้พี่ชายของดิเอโก้ได้จากไปได้และเขาก็อยากตอบแทนพี่ชายของเขาให้ไปในภพภูมิ ที่ดีกวา่ นี้ ซึง่ ตัวพชี่ ายของดิเอโกเ้ องก็คงดีใจไมใ่ ชน่ ้อย ทีร่ ู้ว่านอ้ งชายของเขายอมท�ำ ดี ๆ เพือ่ เขา เชน่ นี้ ในห้วงแห่งความสงบ ชายหนมุ่ มองไมก้ างเขนทห่ี ้อยคอบาทหลวงอันเดรส ภาพพระเยซู ท่ถี ูกตรงึ บนน้นั ท�ำ ใหด้ ิเอโกร้ สู้ กึ กลบั มารวบรวมสตไิ ดอ้ ีกครั้ง จากนนั้ ชายหนุ่มกเ็ บนสายตาออกไป นอกหนา้ ต่าง ซึง่ เป็นภาพหลมุ ศพของผไู้ รญ้ าตนิ ับไมถ่ ว้ น บุคคลเหล่านสี้ ทิ ่เี ปน็ ผทู้ น่ี ่าสาสาร ตาย ไปแล้วก็ไมม่ คี นท�ำ บุญหรอื สง่ ผลบญุ ให้ พวกเขาอาจจะตอ้ งทุกข์ทนมานและโหยหิวในฐานะผี เพ่ือ ชดใชก้ รรมท่พี วกเขาเคยกอ่ ไว้... หลังจากนัน้ ไมน่ าน ในเวลาต่อมาดิเอโก้ก็ตัดสินใจทจี่ ะอยูท่ โ่ี บสถแ์ หง่ น้นั ตอ่ ไป ชายหนุ่ม ในชดุ บาทหลวงเดินไปที่สสุ านเพอ่ื ขจดั ความรูส้ ึกทสี่ บั สนและหวาดกลัวออกไปจากจิตใจเขา ซึ่ง ชายหนมุ่ ไมไ่ ดม้ าเพียงมอื เปลา่ เพราะเขาหอบเอาดอกไม้ชอ่ ใหญ่มาดว้ ย กอ่ นท่ีเขาจะวางดอกไม้ที ละดอกหน้าหลมุ ศพและสวดภาวนาส่งผลบุญใหพ้ วกเขาได้เป็นสุข จนกระท่ังดิเอโกเ้ ดนิ มาถงึ หอ้ งเกบ็ ศพด้านหลังสสุ านทีเ่ กา่ แกท่ ีส่ ุดในสุสานแหง่ น้ี ชาย หน่มุ ได้วางดอกไมเ้ หลืออยใู่ นมือหนา้ ทางเข้า ขณะทบ่ี าทหลวงหน่มุ เตรียมก�ำ ลงั จะเดินหนั หลัง

กลบั เข้าโบสถ์ เขากน็ ึกเอะใจขึ้นมาเล็กนอ้ ยกอ่ นที่เขาจะใชม้ ือแหวกเถาวัลยแ์ ละตน้ ไมท้ ีอ่ ยดู่ ้าน หนา้ ออกไป ซงึ่ วนิ าทที พ่ี วกเถาวัลย์ถูกปดั ออกจนหมด ชายหนมุ่ ก็พบเห็นรปู ภาพของชายคนหนง่ึ แปะหราอยูห่ น้าทางเข้า แม้เขาจะรสู้ กึ ตกใจเล็กน้อยทเ่ี หน็ รูปเจ้าหอ้ งเกบ็ ศพแห่งน้ี แต่มานกึ ทบทวนเปน็ อยา่ งดีแลว้ เขาก็คดิ ไดว้ า่ มันอาจจะเปน็ โชคชะตาทที่ �ำ ใหด้ ิเอโก้และเขาคนนไ้ี ดเ้ จอกนั เขาคนนั้นคงจะเตือนสติใหด้ เิ อโก้อยา่ ได้ลมื ถึงจดุ ประสงคก์ ารบวชคร้งั น.ี้ .. ดิเอโก้เผยรอยยมิ้ พร้อมนำ�้ ตาออกมา เขาพมึ พ�ำ ขอบคณุ อยูต่ รงหน้ารปู ภาพนั้นเบา ๆ กอ่ นทีจ่ ะลุก ขึ้นหนั หลงั เดินกลับไปท่โี บสถ์ โดยทไ่ี มร่ อู้ ะไรดลใจ จงั หวะก่อนท่เี ขาจะกลับเขา้ ไปในโบสถเ์ ขาหัน กลับไปท่ีหน้าห้องเก็บศพโบราณนั้นอีกคร้ังและพบกับบาทหลวงที่เขาเคยคุยด้วยก�ำ ลังส่งยิ้มมาให้ เขา แมว้ ่าหลังจากนัน้ เปน็ ตน้ มา ดเิ อโก้ยังคงเห็นพวกเงาดำ�เหลา่ น้นั ในยามคำ�่ คืน แต่ชาย หนุ่มกไ็ มไ่ ด้รสู้ ึกหวาดกลวั เหมือนกบั วนั แรก ๆ ท่มี าอยู่ ในบางคนื พวกเขาเหลา่ นนั้ กม็ าเขา้ ฝันดเิ อ โก้ พวกเขาจากทเี่ คยมีร่างกายดำ�ทะมนึ กลบั กลายเป็นมาเปน็ มนุษยด์ งั ปกติ ซ่งึ ในฝนั พวกเขากล่าว ขอบคณุ ดเิ อโก้เป็นครง้ั สดุ ทา้ ยกอ่ นท่ีจะเดินเขา้ ไปยังอุโมงค์แสงสวา่ ง และนน้ั เป็นคร้ังสดุ ทา้ ยทด่ี ิ เอโกเ้ หน็ หนา้ คนพวกนี้ กอ่ นทจ่ี ะมีบคุ คลหน้าใหม่ ๆ มาทำ�เช่นเดมิ กับบาทหลวงหน่มุ





พอ่ ของผม เร่ืองราวต่อไปนค้ี ือเร่อื งราวความสมั พันธข์ องผมและพอ่ ของผม มันเปน็ ประสบการณท์ ี่ ยงิ่ ใหญแ่ ละชว่ั ชีวติ นีผ้ มไม่อาจจะลมื ไดล้ งเลย ทกุ อยา่ งเรมิ่ ตน้ ต้งั แต่ผมเกดิ แน่นอนวา่ เราทกุ คนมพี ่อ แตข่ ้ึนอยูก่ ับว่าเราจ�ำ พ่อของตวั เองได้ดีแบบไหน สำ�หรับผมจ�ำ ท่านในฐานะผูช้ ายทใ่ี จดีท่ีสดุ และคอยมอบความรกั ปกป้องผมจาก ทุกอย่าง อย่างคร้งั หนึ่งทีผ่ มถกู หมากัด ตกจากท่ีสงู เพราะเลน่ กบั เพ่อื น จนทา่ นตอ้ งรบี พาผมไปโรง พยาบาล เพราะความเล่นซนของผม (เหตุการณ์น้ียงั ทงิ้ แผลเป็นให้ผมอย)ู่ ผมนับวา่ เปน็ เด็กท่ีค่อนข้างจะไดร้ บั ทุกอย่าง ทง้ั การเรียน และของเล่นท่ีตอ้ งการ เพราะ ธุรกิจทเ่ี ขาท�ำ รายไดไ้ ด้อย่างดี ตลอดเวลาเขาให้ผมทกุ อยา่ งท่ีผมอยากได้ ครอบครัวไดม้ โี อกาสไป เท่ียวทีต่ ่างประเทศบอ่ ย ๆ เชน่ อิสราเอล อเมรกิ า ยุโรป ฯลฯ ชวี ิตดูเหมอื นจะสมบูรณแ์ บบ ซ่งึ หากจะมขี อ้ บกพร่องในครอบครัวผมก็มีเพียงความรักระหวา่ งคณุ พอ่ และคุณแม่ผม แมข่ องผม ไม่ใช่คนทีเ่ ลวรา้ ยอะไร แตจ่ ากคนไม่มีพษิ สงก็สามารถเปล่ียนเปน็ คนบา้ ได้ เพราะฤทธิข์ องเหล้า ทา่ นมักจะถูกชกั ชวนโดยเพื่อน ๆ ให้ไปร่วมสังสรรค์เสมอ และทุกคร้งั ทีก่ ลับบ้านมาก็จะมนึ เมา และมีเรอ่ื งทะเลาะกบั พอ่ ของผม เรือ่ งมนั ยงิ่ หนกั ข้อมากขนึ้ ทุกวัน การทะเลาะของพ่อแมผ่ มยง่ิ รุนแรงมากข้ึน ท้ังขว้างปา ข้าวของใส่กนั ท�ำ ร้ายกนั ที่หนักสดุ เปน็ ครั้งที่แม่ผมหยบิ ดาบขา้ งฝาผนังมาหมายท่ีจะแทงพอ่ ผม โดยทุกเหตุการณ์ที่เกดิ ข้ึนผมเปน็ พยานเห็นเหตกุ ารณ์ ในท่สี ุดทั้งสองก็ตอ้ งเลกิ รากนั ไป ตัง้ แตน่ ้นั ผมกต็ อบไม่ถูกว่าผมถกู ใครเลย้ี งดูแลกนั แน่ เพราะผมอยู่กับแมท่ ี่บ้าน ในขณะทพี่ ่อผมไปอยู่ทอี่ ื่น แตพ่ ่อผมเป็นผ้สู ่งเลี้ยงคา่ เลา่ เรียนหรือกนิ อยู่ ของผม ทา่ นมักจะมาหาผมและเอาเงนิ มาให้ผมบอ่ ย ๆ จนในทส่ี ุดผมเรยี นจบมหาวิทยาลัย ผมจะ มคี วามสัมพนั ธ์ทด่ี ีและร้สู กึ รักกบั พอ่ เสมอ ซึ่งในทางตรงกันข้ามกับแม่ผม ทไ่ี ม่เคยเอาใจใสด่ ูแลในช่วงทผ่ี มตอ้ งการทีป่ รกึ ษาหรือ ความชว่ ยเหลอื เร่อื งปากท้อง สิ่งท่ีทา่ นคิดอยตู่ ลอดเวลาคือเรอ่ื งเงินและทรพั ยส์ ินของพอ่ ผม ผม มักจะมีปัญหามปี ากเสยี งกบั ท่านเสมอ จนผมไม่อยากทีจ่ ะพูดคยุ กับท่าน แต่ ณ ปจั จบุ นั เราปรับ ความเขา้ ใจกนั แล้วพดู คยุ กนั ดีมากข้นึ กวา่ แต่กอ่ น เพราะท่านได้เลิกเหลา้ อยา่ งเด็ดขาด แตก่ ระน้ัน บทสรุปของครอบครวั เราแตกแยกเพียงเพราะสิง่ ทเ่ี รยี กว่า สรุ า กลับมาทีพ่ ่อผมอีกคร้งั ในช่วงเวลาตอ่ มานอกจากปัญหาความรกั ของท่านแล้ว ยังมี ปญั หาท่ีรมุ เร้าเข้ามาในชีวิตของท่านคือ เรื่อง งาน ธรุ กจิ และเศรษฐกจิ เปลี่ยนไปอย่างมาก ทำ�ให้ เงนิ และค่าใช้จา่ ยถกู ใช้มากกวา่ รบั นอกจากงานที่เปล่ยี นไปแลว้ ยงั ทำ�ใหเ้ ขาเปลี่ยนไปด้วย เขา

กลายเปน็ คนทโี่ มโหรา้ ย จะทำ�อะไรหรอื จะพดู อะไรก็มีแต่ความโกรธบ้า ทำ�ให้คนรอบข้างรสู้ ึก อดึ อดั แมแ้ ต่ตวั ผมก็รสู้ กึ เชน่ นั้น... ทา่ นเป็นเชน่ นี้และท�ำ งานหนกั เช่นน้ีมาเป็นเวลามากกว่าสิบปี ไม่วา่ ทา่ นจะพยายาม ด้ินรนหนอี อกจากนรกนี้ เขากไ็ มเ่ คยทจ่ี ะหนีออกมาได้สกั ที ความโชคร้ายของเขาไมจ่ บเพียงเทา่ น้ี คณุ พ่อทา่ นเปน็ คนทีจ่ ะถกู เอาเปรยี บเสมอ ไม่ว่าจะเรอื่ งงานหรอื แม้กระท่งั เพื่อนฝงู ทเ่ี อาเปรียบ เรอ่ื งเงนิ ๆ ทองๆ ซ�ำ้ ร้ายเมือ่ เขาพยายามทจี่ ะหารักใหม่ มันกไ็ ม่เคยทีจ่ ะประสบผลส�ำ เร็จเลย มีแต่ ล้มเหลว พ่อผมไดแ้ ต่งงานใหม่ โดยทแี่ ฟนสาวของท่านกไ็ ม่ไดแ้ ย่มากนกั พวกเขาอยูด่ ว้ ยกนั มา นานจนมลี ูกสาวอกี คนหนึง่ หรือนอ้ งสาวผมนน่ั เอง เพยี งแตเ่ หมือนโชคชะตาทีเ่ ลน่ ตลกกบั เขา ผู้ หญิงใชช้ วี ิตดว้ ยกนั กบั ท่านเพียง แปดปี ก่อนทเี่ ธอจะเสยี ชวี ิตไปเพราะโรคร้าย ท่นี า่ ตกใจท่ีสุดคือ เธอเปน็ โรคติดต่อร้ายแรงทีเ่ รียกว่า “เอดส์” น่ันเอง ผมและพอ่ ตา่ งตกใจถึงข่าวน้ที ่ผี หู้ ญิงปิดบังมา นานหลายปี ทา่ นมัน่ ใจวา่ ตวั ท่านกับนอ้ งสาวของผมได้รบั มาด้วยแนน่ อน แตเ่ หมือนยังมโี ชคช่วยที่ นับวา่ โชคดชี นิดหนงึ่ ในลา้ น เพราะทงั้ สองไดต้ รวจเลือดแลว้ ผลปรากฏว่าเป็นลบ ไมม่ ีเชือ้ ร้ายตวั น้ี อยา่ งแนน่ อน เหมือนคนเกิดใหม่อกี ครั้ง แตก่ ารตายของผู้หญงิ คนนัน้ ได้ถกู ปกปิด โดยญาติฝงั่ ผหู้ ญิง ผู้โลภมาก เพราะต้องการทจ่ี ะขโมยแยง่ ชงิ สมบตั ิทเ่ี ธอครอบครวั ถึงแมจ้ ะเปน็ ผลงานการทำ�งาน ของพอ่ ผม แต่ถกู นำ�ไปฝากทีบ่ ัญชีหรอื ช่อื ของฝ่ายหญิง... นแี้ หละนา้ ... มนษุ ย์ ยังคงเหน็ดเหน่อื ยจากการงาน โดยไร้คนทค่ี อยเปน็ ก�ำ ลงั ใจ มเี พียงผมทเี่ ข้าใจความรู้สกึ และคอยอยู่เคยี งขา้ งเขา แต่มันก็ไม่ช่วยให้ทา่ นรสู้ กึ ดขี ึ้นเลย จนวนั หน่ึงเหมือนกับความหวงั ใน ชีวติ ของเขาจะดขี น้ึ ท่านได้พบกบั ผ้หู ญิงอีกคนหนึ่งทไ่ี มม่ อี ะไร ทา่ นไดใ้ ชช้ วี ติ มอบความรักและ ความจรงิ ใจทุกอยา่ งใหแ้ กเ่ ธอ ไมน่ านพวกเขากม็ ีลูกสาวทเี่ ป็นน้องสาวคนเล็กของผม ในช่วงแรก ๆ ผมกร็ ูส้ กึ วา่ ผหู้ ญิงคนนอ้ี าจจะเปน็ คนทที่ �ำ ใหพ้ ่อผมมีความสุขก็ได้ แตม่ ันกลับตรงกนั ข้ามโดยสนิ้ เชงิ มันยงั คงเหมือนกบั ผรี ้ายที่คอยรังควานท่าน วันหน่ึงท่านบอกกับผมว่าร่างกายท่านแปลก ๆ ไมเ่ หมอื นเดมิ รา่ งกายของท่านเริ่มทรุด โทรมอยา่ งเร็วรวด เพราะเกิดจากการท�ำ งานท่หี นักและเครยี ดอย่างมาก ผมต้องพาทา่ นไปโรง พยาบาลอยู่บอ่ ยครงั้ แต่กไ็ ม่ช่วยใหด้ ีขึน้ เลยในทีส่ ดุ ทา่ นตัดสนิ ใจวา่ ถึงเวลาแล้วทจ่ี ะตอ้ งกลบั ไป พกั รักษาตวั ทีบ่ า้ นเกดิ พรอ้ มกบั ผ้หู ญิงคนลา่ สดุ ของทา่ น และยังมีน้องสาวทงั้ สอง ซงึ่ ตอ่ มาเธอ กลายเปน็ แมเ่ ลีย้ งของน้องสาวคนแรกของผม ตวั ผมไดอ้ ยู่ห่างไกลจากบา้ นเกดิ ของเขามาก อีกทง้ั ต้องกลายเปน็ ผูส้ านธุรกจิ ต่อจากเขา และผมก็อยากใหแ้ สดงให้ทา่ นไมต่ ้องเป็นห่วงหรือกงั วลแต่อยา่ งใดระหว่างท่ีกลับบ้านเกดิ เปน็ ระยะเวลามากกว่าสามปที ่ผี มหา่ งจากพ่อของผม แตเ่ รายงั คงติดตอ่ กันอยเู่ สมอ ในขณะท่ผี มคิด

วา่ ท่านจะได้รับการเยยี วยามากขึ้น แตก่ ลบั กลายเป็นวา่ เคราะห์ร้ายยงั ไม่เลิกตามราวีเขา คณุ ยา่ ของผม ผูเ้ ป็นแมข่ องพอ่ ผม ได้กล่าวโทษและด่าว่าชวี ติ ของท่านเป็นชีวติ ทลี่ ้มเหลว กลบั มาตายรัง เหมือนกับผแู้ พ้ บน่ั ทอนจิตใจท่านอยา่ งมาก ในที่สดุ ทา่ นตอ้ งยา้ ยออกมาหาเชา่ ท่อี ยู่ของตวั เองกบั ครอบครัว ไม่เคยจบสิน้ พ่อของผมยังถูกทรยศโดยผหู้ ญงิ ที่เขารกั ที่สุด ในระยะเวลาสามปีทอ่ี ยู่ด้วย กัน เธอเทยี่ วแตอ่ อกไปหาผูช้ ายคนอื่น หลับนอนและนอกใจอยา่ งหน้าไม่อาย พอ่ ผมจบั ได้เป็น หลายครั้งหลายคราว ซ่งึ ความเป็นจริงอาจจะมมี ากกว่าท่ีพอ่ ผมรกู้ ็ได้ มคี รั้งหน่งึ ท่ีรา้ ยกาจทส่ี ดุ เม่ือเธอคนนน้ั อุ้มน้องสาวคนเลก็ หนไี ปอยู่กบั ผู้ชายคนอ่ืน หายไปนานนบั อาทิตย์ แตจ่ ู่ ๆ วันหน่งึ ก็กลบั มาอยทู่ ี่บ้านน่งั เล่นคอมพิวเตอร์อย่างหน้าตาเฉย พ่อผมบอกวา่ “ผูช้ ายคงไม่อยากไดล้ ูกติด แบบเธอละสิ” หวั ใจของทา่ นย่งิ แตกสลายมากขึ้นไปใหญท่ ่ีถกู ทำ�รา้ ยอยา่ งสาหสั เช่นน้ี ซง่ึ ผมก็ถามท่าน เสมอวา่ ท�ำ ไมไมจ่ บเรอ่ื งจบราวใหค้ นแบบนี้ไป แตท่ า่ นบอกแตเ่ พยี งวา่ ... “ฉันกลัวทตี่ ้องอยูค่ นเดียว ใครเหล่าจะดแู ลวัวแกท่ ี่ป่วยอยา่ งฉัน” แม้แต่นอ้ งสาวที่กำ�ลัง กา้ วเข้าสวู่ ัยรุน่ กย็ ังไม่ยอมเขา้ ใจถึงจติ ใจและรา่ งกายท่ีเจบ็ ปวดของทา่ น อย่างคร้งั ที่ผมฟงั แล้วร้สู กึ เศร้าใจทีส่ ุดตอนทท่ี ่านเคยเลา่ วา่ น่งั อยทู่ ีบ่ นภเู ขาในปา่ อยคู่ นเดยี ว จนมดื ค่ำ�พระอาทิตยต์ กดินก็ แลว้ แต่ก็ไม่มใี ครห่วงหรอื สนใจทจี่ ะโทรหาเขาเลยแมแ้ ตค่ นเดียว ผมจึงตัดสินใจท่จี ะเดินทางไปพบท่านหลังจากทีจ่ ากกันมานาน ครั้งแรกทผ่ี มเจอท่านผม ถึงกับตกใจ เพราะรปู รา่ งและหนา้ ตาของท่านเปลย่ี นไปในทางท่ีแย่อยา่ งมาก ทา่ นดผู อมและโทรม ลงไปมาด ผมถึงกับทง้ั ดใี จท่ไี ด้เจอและเสยี ใจที่เจอท่านสภาพเช่นนี้ ผมใชเ้ วลาทัง้ เจด็ อาทิตย์อยู่กบั ท่าน เรามชี ่วงเวลาทด่ี ีกันมาก ทุกวันผมจะไปไหนมาไหน กบั ท่าน ทัง้ กลบั ไปบ้านเกา่ ท่ที ่านเติบโตและทำ�ความสะอาดด้วยกนั นงั่ กินกาแฟและคยุ เรื่องสมยั ก่อน เชน่ แฟนของเกา่ ของทา่ นท่ชี ่อื วา่ “มายา่ ” ท่านบอกวา่ ทา่ นเกอื บได้แต่งงานกบั ผหู้ ญงิ คน นแี้ ละผมก็คงไม่ได้เกดิ เราไปเยีย่ มคณุ ยา่ ทตี่ อนนน้ั อยู่บ้านพักคนชรา ถงึ แม้ท่านจะไม่มสี ตคิ รบ เหมอื นเมอื่ ก่อน แตท่ า่ นกย็ ังพอจดจ�ำ ผมและพอ่ ผมได้ นอกจากน้ันเราเดนิ ทางไปหาพ่ีสาวท่าน หรือปา้ ของผม แตร่ ะหว่างการเดนิ ทางผมได้ทอ่ งเท่ียวแวะไปเท่ียวยงั สถานท่ีต่าง ๆ ทผ่ี มอยากไป มานาน พวกเรามีชว่ งเวลาทดี่ ีกนั มาก อนั ทจ่ี ริงเป็นชว่ งเวลาทดี่ ที ่สี ดุ ในชีวิตของผมเลย ผมบอกกบั ทา่ นว่า “ครง้ั หนา้ เราไปท�ำ แบบนก้ี นั อีกนะ” ท่านเพียงเงยี บ ผมถามอกี วา่ “ไมอ่ ยากไปแลว้ เห รอ ?” ท่านสา่ ยหนา้ และบอกว่าไมใ่ ช่ว่าไม่อยาก แต่ท่านคิดวา่ ทา่ นคงทำ�อีกไมไ่ ดแ้ ลว้ ผมคิดว่ามัน ไรส้ าระและเราต้องกลับมาทำ�แบบน้ีด้วยกนั อกี อย่างแน่นอน หารู้ไม่วา่ ... ท่านพดู ถูกจริง

“ครัง้ หนา้ เราไปทำ�แบบนีก้ นั อีกนะ” ทา่ นเพยี งเงียบ ผมถามอกี วา่ “ไม่อยากไปแลว้ เหรอ ?” ทา่ น สา่ ยหนา้ และบอกวา่ ไม่ใชว่ า่ ไม่อยาก แตท่ า่ นคิดว่าท่านคงท�ำ อกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ ผมคดิ ว่ามนั ไร้สาระและ เราตอ้ งกลับมาทำ�แบบนด้ี ว้ ยกนั อกี อย่างแนน่ อน หารู้ไม่ว่า... ท่านพูดถกู จรงิ ช่วงเวลาการเดนิ ทางคร้งั นี้ ผมจดใจได้อย่างดี โดยทม่ี คี วามสุขที่สดุ กับท่าน คือ ครง้ั ท่ี ทา่ นอยากข่จี ักรยานด้วยกัน ผมกับทา่ นจงึ ลากจกั รยานไปทถ่ี นนกัน ถงึ แมท้ ่านจะข่จี กั รยานอย่าง ล�ำ บาก เพราะอาการท่ปี ว่ ยอยู่ แตส่ หี น้าของทา่ นก็ดมู คี วามสขุ มาก และผมก็เชน่ กัน แต่ความสุขของเราก็ส้ินสุดลง เมอ่ื วนั ท่ผี มจะตอ้ งเดินทางกลบั ไปดแู ลธุรกจิ ต่อ ในตอน แรกท่านอยากใหผ้ มอยทู่ ่บี า้ นเกดิ เขานานขึน้ อีกหน่อย แตผ่ มคิดวา่ ผมกลับไปท�ำ งานของผมและ หาโอกาสกลบั มาหาทา่ นในช่วงเวลาอันใกล้กอ่ นดกี วา่ เรากอดกันและร้องไหก้ ับการจากครงั้ นี้ ผม รู้ดวี ่าจะได้กลบั มาเจอท่านอกี แตผ่ มหาร้ไู ม่เลยวา่ ผมไดก้ ลับมาเจอทา่ นอีกครงั้ จริง ๆ ในวนั ทที่ า่ น ไมไ่ ดห้ ายใจแลว้ วันทส่ี นามบนิ เป็นวนั สดุ ท้ายที่ผมเจอท่านขณะทีย่ ังมีลมหายใจ... ท่านบอกกบั ผมวา่ แรงเยียวยาของเขาทย่ี งั ทำ�ให้เขายืดชวี ิตของตัวเองไดท้ ุกวันนี้ คือ ผม คนเดียว ทย่ี ังใสใ่ จและเป็นห่วงดแู ลเขาเสมอ ในสองวนั ก่อนท่ที ่านจะจากผมไป ท่านโทรมาบอกว่า “ฉนั เจบ็ ... เจบ็ ไปทกุ อย่างท้งั กายและใจ ฉันอยากตาย ปล่อยให้ฉนั ตายเถอะ...” เป็นความ ประสงคท์ ท่ี ำ�ใหผ้ มร้สู กึ เศร้าและเจบ็ ปวดมาก ผมคิดแตว่ า่ ถา้ ผมสามารถแบ่งความเจ็บท่ีเขามอี ยู่ ได้ ผมอยากรับทัง้ หมดทเ่ี ขามีจริง ๆ ผมไดแ้ ตป่ ลอบเขาวา่ ทา่ นยังมผี มอยู่ อย่าพูดอะไรแบบน้ีเลย ไม่นานผมจะตอ้ งหาไปทา่ นอยา่ งแนน่ อน และในทสี่ ุด... ทา่ นกจ็ ากผมไปในวันที่ 12 มกราคม ผมร้องไห้เสียใจอยสู่ ามวันอยา่ งไม่มีท่าทจี ะสามารถหยุดได้ ผมกลับไปที่บ้านเกดิ ของพอ่ ในวนั ต่อมาทรี่ ขู้ ่าว เพ่อื ท�ำ พธิ ีศพให้ทา่ นทันที คณุ ย่าของผมทแ่ี มว้ า่ ตัวทา่ นเองจะไรส้ ตเิ หมือนกบั ตัวเองอยู่ในฝัน ก็ยงั สามารถรับรคู้ วามเจบ็ ปวดคร้ังนีไ้ ดเ้ ลย ในงานศพผมเปน็ คนเดียวท่ขี ึน้ ไปกลา่ วคำ�ไว้อาลยั ผมรำ�ลกึ ถึงช่วงเวลาที่เราเจอมาดว้ ย กัน ทั้งสขุ และทุกข์ แตส่ ่ิงส�ำ คัญท่ี เรายงั มีกันและกัน เพยี งแตว่ ่าผมรสู้ กึ เหงาใจกบั การจากคร้งั น้ี มาก บาทหลวงไดร้ ้องเพลง “เซลล์ งิ่ ” (Sailing) ของ “ร็อด สจ๊วต” (Rod Stewart) เนือ้ หาของ เพลงกนิ ใจผมมาก ผมสามารถเหน็ พ่อของผมที่กำ�ลงั นงั่ แล่นเรือในเรือลำ�เล็ก ๆ อย่างมคี วามสขุ หรือบางคร้ังกเ็ หน็ ท่านบินไดเ้ หมือนกบั นก ตงั้ แตน่ ั้นมาทกุ คร้งั ที่ผมไดย้ ินเพลงนมี้ นั จะท�ำ ให้ผมจะ คิดถงึ ท่าน โลกของผมเปล่ยี นไปทันที แต่ถา้ ถามวา่ ผมเสียใจถึงเมอ่ื ไรผมตอบได้ว่ายังเสียใจถงึ ตอน น้ี นับต้ังแตน่ ้ันมาผมหมดแรงใจท่ีจะตงั้ มั่นใช้ชีวติ ต่อไป ผมหมดอาลยั ตายยาก ผมพยายามที่จะ กลับมาใช้ชวี ติ เชน่ เดมิ แตม่ นั ก็ชา่ งยากมาก... ยากมากเกินไป...

สงิ่ ทีน่ ่าแปลกของผมเกิดขน้ึ ตัง้ แต่นน้ั มา มหี ลายตอ่ หลายคืนท่ีผมจะฝันถึงท่านบอ่ ยมาก ในฝนั ทา่ นดูดีในแบบทผี่ มจ�ำ ได้ ทา่ นพูดคยุ ในฝันกบั ผมเหมือนมีความสุขดี ผมมกั จะถามท่านใน ฝันเสมอวา่ “พ่อรูต้ ัวไหมว่า พ่อตายแลว้ ?” ท่านกลบั มีสหี น้าทีส่ งบและบอกกบั ผมว่า “พ่ออยยู่ ังอย่ทู ่นี ี่... พ่อกย็ ังอย่ดู อี ย.ู่ ..” เปน็ ความรู้สกึ ท่แี ปลกประหลาด แตผ่ มก็พอใจ และมชี ว่ งเวลาได้อยูก่ ับท่าน แม้มันจะเปน็ เพียงความฝนั เปน็ บอ่ ยครั้งมากท่ีผมไดเ้ จอทา่ นในฝนั และบางทผี มก็อยากให้ความฝนั เปน็ ความเป็นจรงิ แตค่ วามจรงิ กค็ อื ความจรงิ มันท�ำ ใหผ้ มตอ้ ง เจ็บปวดทีร่ บั ร้เู ช่นน้ัน จนบางครัง้ ทผ่ี มตื่นขึ้นมาและรอ้ งไห้ออกมาเหมือนกบั เดก็ อยา่ งครง้ั หนึ่งผมฝนั วา่ กลบั ไปทีบ่ ้านเกิดของพ่อ ในความฝันนัน้ ผมได้เจอกับปขู่ องผมท่ี เสียไปเม่อื สบิ ปที ี่แลว้ อีกทง้ั กม็ ยี ่าของผม (ซึ่งในความฝันนเี้ ปน็ ตอนหลงั จากทพี่ อ่ ผมตายไปแล้ว และหลงั จากน้นั อกี หา้ เดอื นตอ่ มาย่าผมกจ็ ากไปดว้ ยเช่นเดยี วกัน) และพ่อของผม พวกเราอย่ดู ว้ ย กันพรอ้ มหน้า จนทำ�ให้ความรูส้ ึกท่ีแสนสขุ ของผมกลบั เขา้ มาในจติ ใจอกี ครั้ง มนั ร้สู ึกอบอนุ่ และ ดใี จอย่างบอกไม่ถกู ในฝนั พวกเรานง่ั ล้อมโต๊ะกินขา้ วในห้องอาหารขนาดเลก็ และกนิ อาหารฝมี อื ของคณุ ยา่ ไปดว้ ยกัน ผมคงจะหาความสุขไปมากกวา่ นั้นไมไ่ ดอ้ กี แล้ว ผมยังเชือ่ ว่าพอ่ ผมยังอยใู่ กล้ ๆ ผม ซงึ่ ผมเองก็รู้สึกเช่นนน้ั เพื่อนบา้ นทผ่ี มยังติดตอ่ กัน อยู่ (บา้ นเขาอยตู่ ิดกบั บ้านของพอ่ ผม) แม้แต่เขายังบอกวา่ เขารสู้ กึ เหมือนกับเห็นพอ่ ผมยังเดนิ ไป เดินมาอยูใ่ นบ้าน สว่ นแมผ่ มกบ็ น่ วา่ “พอ่ แกยังชอบมาหาฉนั ในฝันอยู่เปน็ ประจ�ำ เลย” มีอกี ความ ฝันหนง่ึ ท่ผี มกลับมาทบ่ี า้ นเกิดพอ่ ผมเห็นท่านก�ำ ลังนอนอยู่ทห่ี อ้ งนั่งเลน่ ผมได้แต่เพียงจ้องทา่ น ในความฝนั ท่านหลบั ใหลอย่างสงบ ในฝนั ไมม่ ีใครพูดอะไร แต่ผมกร็ ้สู กึ ดใี จที่ท่านมชี ว่ งเวลาทีไ่ ด้ พักผ่อน หลงั จากท่ีถกู ทำ�ร้ายจากความเป็นจรงิ เมอื่ ครง้ั ยงั มีชีวิต แตต่ อ่ มาในขณะที่ทา่ นยังนอนอยู่ ท่านกค็ ่อย ๆ เหี่ยวแห้ง และค่อย ๆ เปลยี่ นเปน็ ศพทีก่ �ำ ลังเน่าสลาย... มันหมายความว่าท่านก�ำ ลงั จะจากผมไปอย่างถาวรจรงิ ๆ หรอื ผมกไ็ ม่ร.ู้ .. เพ่ือนชาวตา่ งชาติคนหน่งึ ของผมเคยบอกผมวา่ เขาเชื่อเรือ่ งวญิ ญาณ เพราะไม่อยา่ งน้นั คนเราจะขยับนึกคดิ ไดอ้ ย่างไร หากคนเราไม่มีวิญญาณละก็ มนษุ ยเ์ รากค็ งฉลาดพอทจ่ี ะอยอู่ ย่าง อมตะไดแ้ ลว้ กอ็ าจจะจรงิ ของเขา ผมเมอ่ื กอ่ นท่ไี ม่เคยเชื่อเรือ่ งของผสี างเลย เพราะผมเปน็ คนมี เหตุและผล แต่เพราะเร่ืองทงั้ หมดของพอ่ ผมนี้ทำ�ให้ผมเรม่ิ ท่ีจะลังเลในความเชือ่ ของผม ท�ำ ใหผ้ ม เช่ือวา่ ทา่ นยังคงอย่ทู ี่ไหนสักแห่ง “เวลาผา่ นไปเรว็ เสมอ เมอ่ื รู้ตวั อีกทเี รากแ็ กแ่ ลว้ ” เปน็ ประโยคท่ที า่ นมกั จะพูดให้ผมฟัง เสมอ ทา่ นมักจะอาลยั อาวรณ์ชว่ งเวลาหน่มุ ท่ีเขามีท้งั เงิน สขุ ภาพทด่ี ี ความรักที่สดใสกับแมข่ อง ผมก่อนที่ทา่ นจะตดิ เหลา้ แตท่ า่ นได้จากไปตอนทเี่ หลอื ทุกอย่างเพยี งนอ้ ยนดิ และก็มันก็แตกต่าง ไปจากสมยั ก่อนมาก ซง่ึ กจ็ ริงอยา่ งท่ที า่ นว่า

ชวี ิตคนเราจะไมร่ ู้ความหมายน้ีเลย ถา้ ในอดตี ท่ผี า่ นมาคณุ ไม่เคยสมั ผัสเรือ่ งทรี่ า้ ย ๆ และเรอ่ื งท่ีดี ๆ ในชีวิต เพราะผมเองก็ตระหนกั คำ�พดู นี้และสามารถมองเหน็ ภาพในอดีตเลยว่า เรา ผา่ นเร่อื งแย่ ๆ และมีความสุขมากเยอะมาก แต่ผมดใี จที่เข้าใจคำ�พดู น้ี เพราะทกุ ภาพอริ ิยาบถใน หวั ผมเปน็ เรือ่ งราวของพ่อลูก ท่ผี มกับพ่อผมฝา่ ฟนั มาดว้ ยกัน ผมยงั คงฝนั และคดิ ถงึ ท่าน แมแ้ ตใ่ นตอนนี้ และทกุ คร้ังท่ผี มฝนั ถึงทา่ น ผมรีบลุกข้นึ มา จดบันทกึ ทนั ที อย่างเช่นลา่ สุดผมฝันถึงทา่ นไปทโ่ี รงงานกบั ท่าน (ซึง่ ปจั จบุ ันปดิ กิจการไปแลว้ ) มีคนงาน มากมายกวา่ เท่าทผี่ มจำ�ความได้ คนงานในฝนั นน้ั ทุกคนต่างทำ�งานกันอย่างขยันขันแขง็ ต่างจาก ความเป็นจรงิ ท่ผี มและพอ่ เคยพบ ยงิ่ ไปกวา่ น้ันสภาพจิตใจของพ่อผมในฝนั ดมู ีความสขุ มากกวา่ ปกติทท่ี า่ นเคยเปน็ เพราะเมือ่ ครั้งทท่ี ่านมชี ีวติ ทา่ นมกั จะเป็นคนอารมณโ์ กรธ หงุดหงดิ เครยี ด เม่อื ทุกครัง้ กา้ วเท้ามาเหยยี บในโรงงานแห่งน้ี... แต่ไม่... ในฝันท่านช่างดูปกตดิ มี าก ผมมคี วามสุข มากท่เี หน็ ท่านเป็นเชน่ น้ี กระน้ันผมก็ร้ตู วั เองดวี ่ามันไมใ่ ชค่ วามจรงิ และบอกกับพ่อว่ามันเป็นเพยี ง แค่ความฝนั ทา่ นกเ็ พยี งทำ�หนา้ งง ๆ เหมือนกบั วา่ ผมกำ�ลงั พดู อะไรอยู่ “พ่อครบั นีม้ ันเปน็ ความฝนั พ่อตายไปแลว้ ...” ทา่ นไม่ไดโ้ กรธหรือตกใจ เขาเพียงพูดวา่ “แต่พอ่ อยูต่ รงนแ้ี ล้วไง...” ผมก็ยงั พยายามอธบิ ายวา่ ทกุ อยา่ งมันไม่มแี ลว้ โรงงานแหง่ น้.ี .. ห้องท่พี วกเราอยูก่ นั ตรงนี้.... โซฟาทเ่ี ขานั่งอยูต่ รงน.้ี .. คนงานเหลา่ น้.ี ... ห้องทำ�งานทส่ี วย สะอาดพวกน.้ี ... ทกุ อย่าง... ไม่มีอกี แลว้ ... มันเป็นเพียงแค่ความฝันและจินตนาการของผม แตใ่ นความฝันผมกร็ ้องไหแ้ ละดใี จทีเ่ จอ ทา่ นอกี มันท�ำ ให้ผมอบอุน่ ใจและโลง่ ใจที่ได้เจอท่าน ถึงแม้วา่ จะร้วู ่ามันเปน็ ความฝัน แต่เม่อื มเี สียง จากโลกแหง่ ความเปน็ จริงกำ�ลังจะปลุกใหผ้ มตื่น ผมกลบั ไมอ่ ยากจะออกไปจากท่นี น่ั เลย ผมยัง อยากอยกู่ บั ท่าน พอ่ ของผมเพยี งแต่ยม้ิ ให้ผม และผมกค็ อ่ ย ๆ คืนสติของผมจะกลบั คืนมาสู่ความ เปน็ จรงิ ... บทเรียนทีม่ ีคา่ เรือ่ งน้ขี องผมสอนให้ผมรวู้ า่ “คนเรามกั จะพรอ้ มทจ่ี ะใชท้ กุ วินาทีไปกบั คนท่ีเรารักกต็ อ่ เม่ือมันสายเกนิ ไปสายแล้ว” ผมรสู้ กึ เสยี ใจและเสียดายท่ผี มไมไ่ ดใ้ ชเ้ วลาอยกู่ ับเขา ใหม้ ากกว่าน้ี หากผมยอ้ นเวลากลบั ไปเจอเขาขณะท่ีเขายงั มชี ีวิตอยไู่ ดเ้ พียงหนึง่ ช่ัวโมง ผมยอมที่ จะแลกกบั เวลาทง้ั ชวี ติ ผมทเี่ หลือเพียงเพอ่ื ได้บอกเขาวา่ ผมรกั เขามากเพยี งใด ถึงกระนั้นแม้ว่าทุกอย่างน้ีจะเป็นเพียงจินตนาการของผมหรือมโนภาพท่ีผมสร้างหรือ หวงั จะได้เห็นไดพ้ บเจอทา่ น หรือมนั อาจจะเปน็ เพียงเรือ่ งทเ่ี กดิ ข้นึ ในหัวของผม แตผ่ มกไ็ มใ่ ส่ใจว่า อะไรจรงิ อะไรไม่จริงอีกตอ่ ไป ผมรู้แตเ่ พียงว่าผมมีความสขุ ทกุ ครงั้ ที่เจอทา่ นในความฝัน ทุกครั้งที่ มีการอธฐิ านขอพรจากสิง่ ศักดส์ิ ทิ ธ์ิ ผมภาวนาแต่สิง่ เดียวในใจของผม น่ันกค็ อื ... ใหผ้ มได้เกดิ เปน็ ลกู พอ่ อีกคร้งั ...



ถำ�้ เรอ่ื งราวตอ่ ไปนค้ี อื เรอ่ื งราวความสัมพนั ธข์ องผมและพอ่ ของผม มนั เป็นประสบการณ์ท่ี ยิง่ ใหญ่และช่ัวชีวติ น้ผี มไม่อาจจะลมื ได้ลงเลย ทกุ อย่างเริ่มต้นตงั้ แตผ่ มเกิด แน่นอนว่าเราทุกคนมีพอ่ แต่ขน้ึ อยู่กับวา่ เราจ�ำ พ่อของตวั เองได้ดีแบบไหน ส�ำ หรับผมจ�ำ ท่านในฐานะผูช้ ายท่ใี จดที ส่ี ดุ และคอยมอบความรกั ปกป้องผมจาก ทกุ อย่าง อย่างคร้งั หนง่ึ ทผี่ มถูกหมากดั ตกจากท่ีสงู เพราะเลน่ กับเพอื่ น จนทา่ นต้องรบี พาผมไปโรง พยาบาล เพราะความเล่นซนของผม (เหตกุ ารณ์นี้ยังท้ิงแผลเปน็ ให้ผมอยู่) ผมนบั วา่ เปน็ เดก็ ทค่ี อ่ นข้างจะไดร้ บั ทุกอยา่ ง ท้งั การเรียน และของเล่นท่ตี อ้ งการ เพราะ ธุรกจิ ที่เขาทำ�รายไดไ้ ดอ้ ย่างดี ตลอดเวลาเขาใหผ้ มทกุ อยา่ งที่ผมอยากได้ ครอบครวั ได้มโี อกาสไป เท่ียวท่ตี า่ งประเทศบอ่ ย ๆ เชน่ อิสราเอล อเมรกิ า ยุโรป ฯลฯ ชีวติ ดเู หมือนจะสมบรู ณแ์ บบ ซ่งึ หากจะมีขอ้ บกพร่องในครอบครวั ผมก็มีเพยี งความรักระหวา่ งคุณพอ่ และคณุ แม่ผม แมข่ องผม ไมใ่ ช่คนทเี่ ลวรา้ ยอะไร แตจ่ ากคนไมม่ ีพษิ สงก็สามารถเปล่ยี นเป็นคนบา้ ได้ เพราะฤทธข์ิ องเหลา้ ท่านมักจะถูกชักชวนโดยเพื่อน ๆ ใหไ้ ปร่วมสังสรรคเ์ สมอ และทกุ คร้งั ทก่ี ลับบ้านมากจ็ ะมึนเมา และมีเร่อื งทะเลาะกบั พอ่ ของผม เร่อื งมนั ยง่ิ หนักขอ้ มากขนึ้ ทุกวนั การทะเลาะของพ่อแมผ่ มย่งิ รุนแรงมากขน้ึ ทัง้ ขว้างปา ข้าวของใส่กนั ทำ�รา้ ยกัน ท่ีหนกั สดุ เปน็ ครัง้ ที่แมผ่ มหยบิ ดาบข้างฝาผนังมาหมายที่จะแทงพอ่ ผม โดยทกุ เหตุการณท์ เี่ กดิ ขนึ้ ผมเปน็ พยานเห็นเหตุการณ์ ในท่ีสุดท้ังสองก็ต้องเลกิ รากนั ไป ตั้งแตน่ ้นั ผมกต็ อบไม่ถกู วา่ ผมถูกใครเลีย้ งดูแลกนั แน่ เพราะผมอยกู่ บั แม่ท่ีบา้ น ในขณะทีพ่ อ่ ผมไปอยทู่ ีอ่ ืน่ แตพ่ อ่ ผมเปน็ ผู้ส่งเลีย้ งคา่ เลา่ เรยี นหรอื กนิ อยู่ ของผม ท่านมกั จะมาหาผมและเอาเงินมาให้ผมบอ่ ย ๆ จนในท่ีสุดผมเรยี นจบมหาวิทยาลยั ผมจะ มคี วามสมั พนั ธท์ ด่ี แี ละรสู้ ึกรกั กับพอ่ เสมอ ซึ่งในทางตรงกนั ขา้ มกบั แมผ่ ม ท่ีไมเ่ คยเอาใจใส่ดูแลในชว่ งทผ่ี มต้องการทีป่ รึกษาหรอื ความชว่ ยเหลือเรือ่ งปากท้อง สง่ิ ท่ีท่านคิดอย่ตู ลอดเวลาคอื เรอ่ื งเงินและทรพั ยส์ ินของพ่อผม ผม มกั จะมีปญั หามปี ากเสียงกับทา่ นเสมอ จนผมไม่อยากทจี่ ะพูดคยุ กบั ท่าน แต่ ณ ปัจจบุ นั เราปรบั ความเขา้ ใจกนั แล้วพูดคุยกนั ดมี ากขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะท่านไดเ้ ลิกเหลา้ อย่างเด็ดขาด แต่กระน้ัน บทสรปุ ของครอบครวั เราแตกแยกเพยี งเพราะสง่ิ ทเี่ รียกวา่ สุรา กลบั มาท่พี ่อผมอกี ครงั้ ในช่วงเวลาต่อมานอกจากปญั หาความรกั ของท่านแล้ว ยงั มี ปัญหาที่รุมเร้าเขา้ มาในชวี ติ ของท่านคอื เรื่อง งาน ธุรกจิ และเศรษฐกจิ เปล่ียนไปอยา่ งมาก ท�ำ ให้ เงินและคา่ ใชจ้ า่ ยถูกใชม้ ากกว่ารับ นอกจากงานทีเ่ ปลยี่ นไปแล้ว ยงั ทำ�ใหเ้ ขาเปลยี่ นไปด้วย เขา

สอ่ งไฟบนหัวเขาไปรอบ ๆ เผยใหเ้ หน็ ผนังถำ�้ บนเพดานมีหินยอ้ ยอย่จู �ำ นวนมากมาย มาร์คคดิ ตาม ว่าหนิ ทดี่ สู วยงามเหลา่ นีน้ ่าจะอาศัยอยทู่ ีน่ ่มี ีนบั ลา้ นๆ ปีแล้ว โลกมนั ช่างพิศวงและน่าค้นหาตอ่ ไป จรงิ ๆ มิเกลส่องไฟไปตามเสียงพบค้างคาวเกาะอยบู่ นเพดานถ�ำ้ มากมาย พวกมนั หอ้ ยหัวจ้อง มองเขาด้วยความประหลาดใจ หนุ่มนักผจญมองด้วยความรสู้ ึกท่ีชื่นชมความสวยงาม เขาหยบิ กล้องถา่ ยรปู ถ่ายบริเวณรอบ ๆ โดยใช้แฟลชกลอ้ ง ความรูส้ กึ ทน่ี ่าคน้ หายง่ิ ทวีคูณขึน้ มเิ กลใชเ้ วลา เกอื บช่ัวโมงไปโดยท่ีไมร่ ตู้ ัว และก้าวเขา้ ไปในส่วนทีล่ ึกของถ�ำ้ มากข้นึ เรื่อย ๆ ดว้ ยความเพลดิ เพลนิ เขาถา่ ยรปู ภายในถ�ำ้ ตลอดเวลาทเี่ ขาเหน็ ว่าอะไรสวย แตร่ ะหว่างนั้นเองมเี สยี งก้องเบา ๆ มาแต่ ไกลจากดา้ นในลึกข้ึนลงไปในถำ้� “ชว่ ยดว้ ย!” มิเกลหยดุ ถา่ ยรูปทนั ที เขาพยายามตั้งใจฟังว่ามาจากทางไหน เสยี งเงยี บสักพกั เขาจงึ ลองตะโกนเรยี กดูบ้าง “สวสั ดคี รับ!!” “ชว่ ยด้วย!!” เสยี งเรยี กรอ้ งขอความชว่ ยเหลอื ตอบกลับทันที มิเกลตอนนี้แน่ใจแลว้ วา่ มี คนก�ำ ลงั ตอ้ งการความชว่ ยเหลอื อย่ใู นนี้ พวกเขาตอบกลบั ไปกลับมาด้วยคำ�พดู ทีว่ ่า “อยูต่ รงไหน ครับ ?” โดยอกี ฝา่ ยตอบ “อย่ทู างน้ีครบั !” ซ่งึ ความเสยี งของอกี ฝ่ายเร่ิมชดั เจนมากขน้ึ จนกระทั่ง ราว ๆ สิบห้านาที มิเกลกม็ าพบผชู้ ายคนหนึ่งนงั่ พงิ อยู่ที่หนิ ขนาดใหญ่ในหลมุ “เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง ชายคนน้นั ดีใจมากท่ไี ดเ้ จอม มิเกล เขารบี ยืนข้นึ “ผมไมเ่ ป็นอะไรครบั ... แต่เม่อื วานนผี้ มพลาดทา่ ลืน่ ล้มและไถลลงมาในหลุม น้ี ตวั ผมไมเ่ ป็นอะไร แต่ไฟฉายทีผ่ มพกมาดว้ ยเกิดแตก ทำ�ให้ผมหาทางออกไม่ไดต้ ดิ อยู่ในนคี้ รบั ” เขาได้ยนื่ มือให้ชายคนนนั้ จับและพาเขาขึ้นมาจากหลมุ ชายคนนีแ้ นะน�ำ ตัวเองว่าช่ือ เดวิท สภาพของเขาดมู อมแมมเล็กนอ้ ยจากฝุ่นในถ�ำ้ เขาดูมอี ายมุ ากกวา่ มิเกลเล็กนอ้ ย กระน้นั เขาก็เลา่ ให้ฟงั ถึงเรอ่ื งราว ซึ่งคลา้ ย ๆ กันกับมเิ กลท่อี ยากลองเข้ามาส�ำ รวจดแู ละในที่สดุ ก็มาติดอยู่ในนี้ “ตอนนค้ี ณุ สบายใจได้แลว้ ครับ เดี๋ยวผมพาคุณออกไปจากทีน่ ี่เอง” “ออ่ ครบั ... วา่ แต่คณุ เข้ามาจากดา้ นหนา้ ของถำ�้ ใช่ม้ัยครับ?” มิเกลพยกั หน้าเปน็ ค�ำ ตอบ “คือวา่ ผมเคยเข้ามาในถ�ำ้ แห่งน้ีแล้วรอบหน่งึ ตอนนน้ั ผมเจอทางออกอกี ทางที่ง่ายกว่า กลับไปทางเดิม ผมวา่ จะดกี วา่ ถา้ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลายอ้ นกลับไป เพราะขากลบั คณุ จะตอ้ ง ปีนขน้ึ เยอะกว่าตอนลงมาที่น่ีนะครบั ” เป็นคำ�แนะน�ำ ทนี่ ่าสนใจ เพราะตอนมิเกลเข้ามา เขาเดิน ลงเกอื บตลอด ซง่ึ ทางลงค่อนข้างชนั แตก่ ระน้นั กเ็ ถอะ เขาก็ไมม่ ่นั ใจวา่ ชายคนนจี้ ะแน่ใจในทางที่ เขาจะไปหรอื เปล่า ขนาดตัวเขาเองยังมาตกหลมุ ตดิ อย่ทู ่นี ่ีได้เลย แต่กเ็ หมอื นกับวา่ เดวิทสามารถ อ่านใจเขาได้ “มาเถอะครับ ไมต่ อ้ งกลัวหรอก ผมรบั รองว่าไมพ่ าคณุ ไปหลงแนๆ่ ครับ” มเิ กลลังเล อยู่คร่หู นึง่ ก่อนที่จะตดั สินใจตกลงตามขอ้ เสนอเขา เพราะคดิ ว่าเขาเป็นคนชว่ ยชีวิตชายผนู้ แ้ี ละ

ไมม่ ีเหตุผลทีจ่ ะตอ้ งหลอกให้เขาหลงหรือคิดร้ายกับเขา เขาย่ืนไฟฉายส�ำ รองอกี กระบองให้เดวทิ เปน็ คนน�ำ ทาง เดวทิ ย้ิมใหเ้ ขาและเริ่มเดนิ น�ำ เดวิทไดก้ ้าวขา้ มก้อนหินและมุ่งหน้าไปตอ่ มิเกลมอง ไปรอบ ๆ และลองจินตนาการสภาพตวั เองอยู่ในถำ�้ แห่งนที้ ม่ี แี ต่ความมืด เขาก�ำ ลงั คดิ ว่าการเป็น เดวิทเม่อื วานน้เี ขาคงอยใู่ นสภาพทหี่ วาดกลัวและยำ่�แยม่ าก แต่ดแู ล้วเดวทิ ดูใจเยน็ ไมค่ อ่ ยกลัวสกั เทา่ ไร หลังจากทีท่ ัง้ คเู่ ดนิ ไปได้สักพกั เดวิทเปน็ คนแรกทีพ่ ดู ทำ�ลายความเงยี บทงั้ หมด “คณุ รไู้ หมครับ วา่ มีหลายคนท่ไี ม่ไดโ้ ชคดีเหมอื นผม มีนกั เดินทางและนกั ส�ำ รวจหลาย คนนะครับทีเ่ ขา้ มายังในถ้ำ�แหง่ นี้ และไม่ไดอ้ อกไปเหน็ แสงสวา่ งข้างนอกอกี เลย” เขาพดู ไปทั้ง ๆ ทไี่ มห่ ันกลับมามอง มเิ กลกำ�ลงั รสู้ ึกว่าเขาเหมอื นจะล้อเล่นใหเ้ ขากลวั ซง่ึ เขาก็แอบเคอื งเล็กนอ้ ย ที่ยงั มีหน้ามาเล่าเรอื่ งอัปมงคลแบบนอ้ี ีก“อยา่ งคร้งั หนึง่ มผี ชู้ ายคนหนงึ่ และตดั สนิ ใจลองเขา้ มาดู ภายในน้ี ด้วยความอยากรู้อยากเห็น” แสงไฟฉายทคี่ าดหัวมเิ กลกระตกุ เขาไดแ้ ตห่ วังวา่ แบตเตอร่ี จะมากพอทพ่ี าพวกเขาให้ออกไปจากท่ีนไี่ ดก้ ่อน “ด้วยความทีเ่ ขาไมร่ ะวงั เขากเ็ กิดลน่ื ล้มตกลงไปยงั จดุ ท่ีลกึ ที่สุดของถำ้� เขาจงึ พยายาม หาทางออกไปจากถำ้�แห่งน้ใี ห้ได้ แตก่ ระนนั้ ไม่วา่ เขาจะพยายามสกั เทา่ ไร เขาก็หาทางออกไม่พบ เสียที เหมือนกบั ว่าท่ีแห่งน้เี ปน็ เขาวงกต ชายคนน้นั รู้สกึ เหนือ่ ยเพลยี ในท่ีสุดเม่ือเขารู้สกึ ไปต่อ ไม่ไหวและกน็ อนหลับไป ยาวนานเท่าไรกไ็ ม่รู้ เขารสู้ ึกเหมอื นตัวเองก่ึงหลบั ก่งึ ตื่น แต่ไม่ว่าเขาจะ หลบั ตาหรือลมื ตา สงิ่ ทเี่ ขาพบก็มเี พยี งความมดื อยรู่ อบกายเขาเทา่ น้ัน ใจเขามีแตค่ วามกลวั คณุ พอนึกออกไหมว่า ตวั คณุ ที่ก�ำ ลังหลงอยู่ที่ไหนกไ็ มร่ ู้ แม้แตช่ ่วงเวลาคณุ ยังไมร่ เู้ ลยว่าเปน็ กลางวัน หรือกลางคนื ” “ไม่ครบั ผมไม่รู้” มิเกลพูดอยา่ งอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบเรอื่ งราวท่คี ลา้ ย ๆ กับ สถานการณ์ของพวกเขาในตอนน้ี เขารู้สกึ ว่าตัวเองยงั สบายใจมากกวา่ ทีต่ อ้ งเดนิ ในถ�้ำ คนเดียวดี กวา่ มาเดินกบั ชายแปลกหน้าทีเ่ ล่าเร่อื งสยองขวัญ “อาหารและน้�ำ ทีเ่ ขาเตรยี มในกระเปา๋ ค่อย ๆ หมดลงไปเรอื่ ย ๆ แสงไฟจากไฟฉายเร่มิ อ่อนกำ�ลงั ลงไปเรอ่ื ย ๆ เป็นสิ่งเดยี วทีเ่ ขาแน่ใจวา่ เขาก�ำ ลงั จะตกอยใู่ นความมดื ตลอดกาล ถ้าไมร่ ีบ ออกไปจากท่ีน่”ี เรื่องราวของเดวิท ท�ำ ใหม้ ารค์ ขวัญผวาเล็กนอ้ ย เขาอยากส่งั ใหเ้ ดวิทหบุ ปาก แต่ กระนนั้ เขาก็ยงั คงรกั ษามารยาทท่ดี ีของผ้นู ำ�ทาง “อีกไกลไหมครบั กวา่ จะออกไปได้ ?” แตเ่ หมอื นกบั วา่ เดวิทไมไ่ ด้ยินค�ำ ถามของเขา “ชายคนนั้นเริม่ รอ้ งไหเ้ หมอื นกับเดก็ เขาไดแ้ ต่หวงั วา่ ไม่เคยเขา้ มายังท่ีแห่งนี้ เขาเริ่มเสีย สติ ซง่ึ มาจากทั้งความกลวั ... หิว.... แตท่ ่ีมากที่สดุ คอื ... ความเหงา” ชา่ งไรส้ าระเสียเหลือเกิน มิ เกลเริ่มรู้สกึ ร�ำ คาญชายผนู้ ม้ี ากข้ึน เขาคิดผดิ จรงิ ท่ีเข้ามายงั ทแ่ี หง่ นี้ ไมร่ ดู้ ้วยเหตุผลอะไรท่ตี อ้ ง หลอกให้เขากลวั เช่นนี้ แตก่ ต็ ้องยอมรบั ว่ามันไดผ้ ลจริง ๆ มิเกลได้แตห่ วงั วา่ จะถึงทห่ี มายเร็วกวา่ น้ี เขารสู้ กึ วา่ เรอื่ งเล่านท้ี ำ�ให้เหมอื นเปน็ ช่วงเวลาทีย่ าวนานตลอดกาล เดวทิ ยังคงเลา่ เร่ืองราวของ