143 ๑๔๓ ขา้ พเจา้ ท ำข อ้ สอบส ว่ นท เี่ หลอื ด ว้ ยว ธิ นี จี้ นเสรจ็ เรยี บรอ้ ยหลงั จ าก ประกาศผลสอบออกมาขา้ พเจา้ ได้เกรดAเชน่ เคยเดือนต อ่ มาข้าพเจ้า ได้มีโอกาสนำเรื่องนี้ไปเรียนถวายให้หลวงปู่ทราบ ในคร้ังน้ัน มีเพ่ือน ของข้าพเจ้าซ่ึงเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยอีกแห่งหน่ึงมากราบหลวงปู่ด้วย เช่นกันเพ่อื นข้าพเจา้ คนน้ไี ด้ฟ ังเรื่องท ขี่ ้าพเจา้ เลา่ ถ วายหลวงปู่เขาจ งึ ได้ กราบเรยี นถามห ลวงปวู่ ่า “ผมได้ทำข้อสอบก ากบาทแบบน ี้เหมือนกัน ขอ้ สอบม ี ๑๐๐ ข อ้ พอเข้าห้องสอบผมก็หลับตานึกถึงหลวงปู่ ขอให้ช่วยทำข้อสอบด้วย จากน นั้ ก ท็ ำข อ้ สอบโดยใชว้ ธิ หี ลบั ตาเชค็ ท ลี ะข อ้ จ นค รบ๑ ๐๐ข อ้ ผ ลส อบ ออกมาปรากฏว ่าได้ F คือสอบต กทำไมเปน็ อยา่ งน คี้ รับหลวงปู่” หลวงปู่มองหน้าเพื่อนของข้าพเจ้า และเมตตาอบรมเตือนสติ ทั้งเพ่ือนและขา้ พเจา้ ว่า “แ กไมพ่ จิ ารณาให้ดี น ั่นแหละต วั ประมาท จ ำไวต้ วั ประมาทน ่ี แหละตัวตาย” ตรงกับพระพุทธพจน์ทวี่ า่ ปมาโท มัจจุโน ปทัง ความประมาทเป็นหนทางไปสู่ความตาย นั่นเอง luangpordu.com
๑๔๔ 144 ๗๘ ของโกหก มีพระพุทธพจน์ว า่ “บุคคลใดเหน็ สง่ิ อนั ไมเ่ ปน็ ส าระว า่ เปน็ สาระและเห็นสิ่งอันเปน็ สาระว่าไม่เป็นสาระ บุคคลน้ันมีความดำริผิดประจำใจ ย่อมไม่อาจพบ สาระได้ ส่วนบ ุคคลใดเห็นส ิ่งอ ันเป็นสาระว ่าเป็นส าระสง่ิ อ นั ไมเ่ ป็นส าระ ว่าไมเ่ ป็นส าระบ คุ คลนน้ั มคี วามดำรถิ ูกประจำใจยอ่ มสามารถพ บส ง่ิ อ ัน เปน็ สาระ” เรอื่ งราวเหตกุ ารณ์บุคคลสัตว์ส ิง่ ของต ่างๆท ่ผี ่านเขา้ มาในช ีวติ ของเรานน้ั สรรพส งิ่ ล ว้ นเปลยี่ นแปลงไมค่ งท่ี แ ละไมส่ ามารถค งอ ยตู่ ลอดไป หากเราร้จู ักส ังเกต ฝึกหดั พ จิ ารณาห าเหตหุ าผ ล จนใจคุ้นเคยกับ ความเห็นตามค วามจริง เราจ ะเหน็ ถ งึ ค วามเปลย่ี นแปลงท ง้ั บ คุ คลและส ง่ิ ของท กุ อ ยา่ งรอบต วั เราไดไ้ม่ยากน ัก luangpordu.com
145 ๑๔๕ ๗ ๙ ถ ึงว ัดห รอื ย ัง ธรรมะเปน็ ส งิ่ ท มี่ อี ยรู่ อบๆ ต วั เราท กุ ๆ ค นเพยี งแ ตว่ า่ เราจ ะส ามารถ มองเหน็ และนำมาพ จิ ารณาได้แค่ไหนอ ยา่ งไรในส มัยพ ทุ ธก าลท่านหมอ ชีวกโกมารภัจจ์ แพทย์ประจำองค์พระพุทธเจ้าของเรา สมัยท่ีศึกษาอยู่ กบั อาจารย ์ทิศาปาโมกข์กอ่ นจะส ำเร็จว ิชาก ารแพทย์ ท ่านให้ถือเสยี มไป เทีย่ วหาด วู ่ามสี งิ่ ห นงึ่ ส ง่ิ ใดที่ใช้เปน็ ย าไม่ได้ ให้นำม าให้ โดยใหไ้ ปเท่ยี วหา ๔วนั วันละทิศท ิศล ะ๑โยชน์ร อบเมอื งต ักศลิ าท า่ นห มอช วี กรบั ค ำสงั่ อาจารย์แล้วถือเสยี มไปเท่ียวหาตามคำส่ังข องอาจารย์ กไ็มไ่ ดพ้ บเห็นส ิ่ง ใดท่ีไม่ใช่ยาเลย เมื่อกลับมาแล้วเข้าพบอาจารย์ แจ้งความน้ันให้ทราบ อาจารย์จึงก ลา่ ววา่ เธอเรยี นวชิ าแ พทยส์ ำเร็จแ ลว้ ความร ู้เท่าน ีพ้ อเพยี ง ที่เธอจ ะใชเ้ป็นอ าชีพได้แล้ว ตน้ ไมท้ กุ ช นดิ หนิ ด นิ แ รต่ า่ งๆมคี ณุ คา่ ส ามารถนำมาเทยี บเปน็ ยา ได้ฉนั ใดบุคคลผ ู้มีค วามฉลาดก็ฉันน้ันร อบๆ ต ัวเราท กุ ส ง่ิ ทุกอยา่ งไมว่ ่า คนสตั ว์ส ง่ิ ของเรื่องราวเหตกุ าร ณ์ใดๆกต็ ามท ่เี กดิ ข ้นึ และผ า่ นเขา้ ม า ในชีวิตประจำวันของเรานั้น ไม่มีเร่ืองใด ท่ีไม่สามารถนำมาพิจารณาให้ เป็นธรรมะได้เลย luangpordu.com
๑๔๖ 146 พระพทุ ธเจาทานสอนใหเรามีความเขาใจในโลกธรรมทง้ั ๘ อยาง ไดแ ก ไดล าภเสอ่ื มลาภ ไดย ศเสอ่ื มยศ ไดร บั ความส ขุ ป ระสบก บั ความทกุ ข มคี นส รรเสรญิ และมคี นนนิ ทา ...ถา ใจเปรยี บเหมอื นนำ้ น ง่ิ เมอ่ื ใจเรากระทบกบั โลกธรรม๘อยา งน้ี แลวกระเพ่อื มไหวไปตามอารมณ ก็เปนโลก แตถาพิจารณาอยางมีสติ จนเทาทันโลกธรรม ๘ อยางแลว ไมซัดสายไปตามอารมณท้งั หมดน้ี ใจกเ็ ปน ธรรมอยโู ดยตลอด ธรรมะแทอยูท ่ใี จ มใิ ชท่วี ดั พระสงฆ หรอื คมั ภรี ใบลานทล่ี ว นเปน ศาสนสถาน ศาสนบคุ คลหรอื ศาสนวตั ถุ เทา นน้ั หากเราเขา ใจไดอ ยา งน้ี ศาสนธรรมอนั เปน สง่ิ สำคญั ทส่ี ดุ กจ็ ะเกดิ ขน้ึ ทต่ี วั เราเมอ่ื นน้ั เรากจ็ ะเขา ใจ คำวา “พระท ค่ี ลอ งใจ” มใิ ช “พระท ค่ี ลอ งค อ” หลวงป ดู่ ู ท า นสรปุ เรอ่ื งน ใ้ี หข า พเจา ฟง วา “ถ งึ แกม าว ดั แ ตใ จยงั ม โี กรธโลภห ลงไปตาม๘ อยา งท ว่ี า น้ี แก ยงั มาไมถ งึ วดั แตถ า แกอยบู า นหรอื ทไ่ี หนๆ แตไ มโ กรธ ไมโ ลภ ไมห ลง ไมม ี ๘ อยา งนม่ี ากวนใจขา วา แกม าถ งึ ว ดั แ ลว ” luangpordu.com
147 ๑๔๗ ๘ ๐ ร างวัลทนุ ภ ูมพิ ล เมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๗ ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังศึกษาอยู่ท่ีมหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์ ม เี หตกุ ารณห์ นึ่งซ ึ่งห ลวงป ูท่ วดได้เมตตาใหค้ วามชว่ ยเหลอื จนข้าพเจา้ ไม่มวี นั ท ่ีจะล ืมไปได้ คือวนั ห น่งึ ขา้ พเจ้าได้ทราบขา่ วว า่ ทาง มหาวิทยาลัยจัดประกวดการเขียนเรียงความในหัวข้อเร่ือง “พระบาท- สมเดจ็ พ ระเจ้าอย่หู วั ภ มู ิพลอดุลยเดชก บั พ ทุ ธศาสนาในส ังคมไทย” ขา้ พเจา้ เกดิ ค วามส นใจท จี่ ะเขยี นเรยี งค วามด งั ก ลา่ วข นึ้ ม าท นั ที แ ต่ ก็ไม่แน่ใจตนเองว่าจะมีความสามารถเขียนได้ดีสักเพียงใด เมื่อข้าพเจ้า ตดั สนิ ใจแ นน่ อนแ ลว้ ว า่ จ ะเขยี นจ งึ ไดม้ ากราบพ ระระลกึ ถ งึ พ ระคณุ ค รบู า- อาจารย์ และอาราธนาหลวงปู่ทวดและหลวงปู่ดู่เพื่อขอความช่วยเหลือ จากท่านให้งานเขียนช้ินนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ขณะท่ีข้าพเจ้ากำลังนึก อธษิ ฐานอ ยใู่ นห อ้ งพ ระเพยี งล ำพงั น ้ี ก บ็ งั เกดิ น มิ ติ เปน็ ห ลวงป ทู่ วดท า่ นเดนิ ออกม าจ ากโตะ๊ ห มบู่ ชู าม าห าข า้ พเจา้ ข า้ พเจา้ แ ลเหน็ ภ าพต วั เองน งั่ ค กุ เขา่ หมอบตวั ลงและหงายฝ า่ มอื ทัง้ ส องย่นื ไปข ้างห นา้ เบือ้ งหน้าข า้ พเจา้ แล เห็นเป็นภาพหลวงปู่ทวดยืนสวดมนต์ให้พร พร้อมกับเป่าลงท่ีมือท้ังสอง ของข า้ พเจ้าในนิมติ นั้นข้าพเจา้ เหน็ เป็นอักขระโบราณอ ยู่เตม็ ส องฝ่ามือ luangpordu.com
๑๔๘ 148 ขา้ พเจา้ จ งึ ก ราบเรยี นถ ามห ลวงป ทู่ วดว า่ “ อ ะไรห รอื ข อรบั ”ท า่ นต อบส นั้ ๆ ว่า“ ความร ”ู้ จ ากน ้นั ท ่านก ็หนั หลังเดินก ลบั หายล บั เข้าไปในโต๊ะหมู่บูชา ข้าพเจ้าปลื้มปีติมาก และเกิดเป็นกำลังใจอย่างยิ่งในการเขียน หนงั สอื ครง้ั นน้ั และไดใ้ ชเ้ วลากวา่ สามเดอื น จงึ เขยี นเรยี งความแลว้ เสรจ็ ขณะท่ีเขียนหากติดขัดอะไร เมื่อนึกถึงหลวงปู่ทวด จะเหมือนท่านช่วย ดลใจใหส้ ามารถเขยี นต อ่ ได้ จ ะค น้ ควา้ ห รอื ห าข อ้ มลู อ า้ งองิ ใดๆ ก ไ็ มต่ ดิ ขดั เลยเปน็ เรียงความเร่ืองยาวข นาดม ากกว่า๓๐หนา้ ก ระดาษพิมพ์ด ดี ซึง่ นับเป็นงานเขยี นทย่ี าวท ส่ี ดุ ในชีวิตของขา้ พเจา้ เลยทเีดียว เมอื่ ท างม หาวทิ ยาลยั ป ระกาศผ ลก ารป ระกวดเรยี งค วามงานเขยี น ของข้าพเจ้าเป็นงานเขียนช้ินเดียวในปีน้ันท่ีได้รับพระราชทานรางวัลทุน ภูมิพล โดยได้เข้ารับพระราชทานรางวัลเป็นทุนการศึกษาจากพระหัตถ์ ของพระบาทสมเด็จพ ระเจ้าอ ยู่หวั ฯในวันพระราชทานป รญิ ญาบ ัตร จากคนที่ไม่เคยเขียนหนังสือ จากคนท่ีไม่เคยสนใจงานด้านขีดๆ เขียนๆมาก อ่ นจนมาได้รับพ ระราชทานร างวัลทุนภ มู พิ ลไม่เปน็ ท ่สี งสัย เลยว า่ ข า้ พเจา้ จ ะย นิ ดแี ละด ใี จเพยี งใดข า้ พเจา้ ข อกราบแ ทบเบอื้ งบ าทข อง หลวงป ทู่ วดแ ละห ลวงปดู่ ู่ ข อน มสั การด ว้ ยค วามเคารพ...ด ว้ ยเศยี ร...แ ละ เกลา้ ...ท่ที ำฝันของขา้ พเจ้าให้เป็นจริง luangpordu.com
149 ๑๔๙ ๘๑ ห ลวงปู่ทวดช ่วยช วี ิต ความไมม่ ีโรคเปน็ ลาภอนั ประเสรฐิ เปน็ คำสอนของพระพทุ ธองค์ ท่ีใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย ความทุกข์ของคนเรานั้นมีมากมายหลายเร่ือง หลายอย่าง การเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่เพียรพยายามรักษาอย่างไร ก็ไม่ยอมหายสักที น่ีก็เป็นความทุกข์ท่ีทรมานจิตใจมากเร่ืองหนึ่งของ มนุษยเ์ราบ ทความท่ีท่านจะได้อา่ นต ่อไปน ้ี เป็นเรอ่ื งของค ุณรตั นาภ รณ์ อินทรกำแหง ซ่ึงเขียนโดยเบญจะ ชินปัญชนะ จากหนังสือขวัญเรือน ไดเ้ล่าไว้ดงั นี้ คุณรตั นาภ รณ์อ นิ ทรกำแหงเป็นศลิ ปินด าราท่เี ดน่ ดังในอ ดตี แ ละ ยงั มผี ลงานอยถู่ งึ ทกุ วนั น ้ี ช วี ติ จ รงิ ของศลิ ปนิ ทา่ นน ไ้ี ดผ้ า่ นอ ปุ สรรคมาแลว้ อย่างม ากมาย ตื่นเต้นเร้าใจย่ิงกวา่ ภาพยนตรท์ ่ีเธอแ สดง และเมือ่ ถงึ บ ท เศรา้ แ ลว้ เศรา้ ส ลดจ นต อ้ งฆ า่ ต วั ต ายเมอื่ ห ลายป กี อ่ นค ณุ รตั น าภ รณไ์ ดเ้ กดิ ลม้ ป ว่ ยเปน็ อ มั พาตล กุ เดนิ ไมไ่ ด้ ไดไ้ ปรกั ษาต วั ท โี่ รงพ ยาบาลม ชี อ่ื แ หง่ ห นงึ่ หมดเงนิ ไปร ว่ ม๒ แ สนบ าทแตไ่ มห่ ายและไม่ดีขึน้ เลยพอรขู้ ่าวว า่ ที่ไหน มหี มอเกง่ จ ะร บี ใหค้ นพ าไปร กั ษาแ ลว้ ก เ็ หมอื นเดมิ ร กั ษาไปจ นท รพั ยส์ นิ เงนิ ทองเกือบหมด luangpordu.com
๑๕๐ 150 โรคร้ายที่ทรมานเพราะลุกเดินไม่ได้ก็ยังทรมานใจอยู่ เป็นเช่นนี้ อยู่นานถึง๗ เดอื นจนคิดอยากฆา่ ตวั ตายคนเราเมอ่ื ห มดห นทาง ไม่มี ทางออกก ม็ กั คดิ ส นั้ ค นท ตี่ อ้ งอ ยใู่ นส ภาพท ชี่ ว่ ยต วั เองไมไ่ ดเ้ ปน็ ระยะเวลา นานๆตอ้ งอยู่แตใ่ นห อ้ งท แ่ี คบๆจ ะทำอะไรก ็ต ้องอาศยั ผ อู้ ่นื มนั นา่ เบือ่ หนา่ ยค บั แ คน้ ใจย ง่ิ น กั ต ายซ ะจ ะด กี วา่ ช าตทิ แ่ี ลว้ ค งท ำกรรมไวม้ ากขอย อม ชดใช้ก รรมแ ตเ่ พยี งเท่าน ี้ นั่นเป็นคำพูดของคุณรัตนาภรณ์ ท่ีน้อยอกน้อยใจในชะตากรรม ของต นเองก อ่ นท จี่ ะต ดั สนิ ใจไปต ายเมอ่ื ต ดั สนิ ใจแ ลว้ จงึ เดนิ ท างท อ่ งเทยี่ ว แบบส ง่ั ล าอ ยากไปท ไี่ หนก ไ็ ปช อบใจท ไ่ี หนก อ็ ยนู่ านห นอ่ ยเมอื่ ไปถ งึ ภ เู กต็ เกดิ ค วามเบอ่ื จงึ ห ลบไปช ายหาดท ไ่ี มม่ คี น ส ง่ั บ ตุ รบ ญุ ธ รรม(ค ณุ รตั น าภ รณ์ หรือคุณแดง ไม่มีบุตร) ให้ไปซ้ือข้าวปลาอาหารทานกันที่ชายหาด เมื่อ ไม่มีใครอยู่แล้ว ค ณุ แดงจ ึงได้ต ้ังจติ อธษิ ฐานต่อคุณพระศ รีร ตั นตรัย โดย เฉพาะหลวงป่ทู วดท่เี คารพนบั ถือมากเพราะเคยได้ประจกั ษ์ในอทิ ธิฤทธ์ิ อภนิ หิ ารจ ากก ารรอดต ายม าแ ลว้ (ถ งึ ก บั ไดช้ กั ชวนค ณุ สมบตั ิ เมทะ นี ด ารา ยอดนิยมในอดีต ช่วยกันสร้างพระเครื่องหลวงปู่ทวดถวายให้วัดช้างให้ ไปรุ่นหนึ่ง)ชว่ งนัน้ คณุ แ ดงไดต้ ้ังจ ิตอธษิ ฐานต่อองค์หลวงปทู่ วดไว้วา่ “ขณะนล้ี ูกไดถ้ ูกโรคร้ายเบยี ดเบยี นทนท ุกขท์ รมานเป็นเวลาน าน แล้ว วนั น ้ีได้ต ัดสินใจขอลาตาย บ ญุ ใดท ล่ี กู ได้ทำม าแ ล้ว ในอดตี ช าตกิ ็ดี และในช าตนิ กี้ ด็ ี ล กู ข ออ ทุ ศิ บ ญุ น นั้ ใหก้ บั เจา้ ก รรมน ายเวรท ไี่ ดล้ ว่ งเกนิ ก นั มาจ ะด้วยเจตนาก ด็ ี ไม่เจตนาก ด็ ี ข อใหห้ ลวงปู่ท วดชว่ ยเป็นสอ่ื ไปบอก luangpordu.com
151 ๑๕๑ ให้เจ้าก รรมน ายเวรต่างๆ ม าร บั ไปแ ละอ โหสกิ รรมใหล้ ูกด้วยแ ละถ ้าเม่ือ ลกู ไดห้ มดก รรมจ รงิ แ ลว้ ข อใหห้ ลวงปทู่ วดไดเ้ มตตาส งเคราะหใ์ หห้ ายจ าก โรคภยั ในว ันน้ดี ว้ ยถ ้าย งั ไมห่ ายล กู ข อลาตายในบ ดั น”้ี เมอ่ื จ บค ำอ ธษิ ฐานแ ลว้ ค ณุ แ ดงก ล็ งมอื ค ลานก ลง้ิ ต วั ล งท ะเลไปเมอื่ เจอค ลนื่ ซ ดั ม าก ก็ ลง้ิ ก ลบั ไปแ ตก่ ย็ งั ก ระเสอื กก ระสนค ลานต อ่ ไปแ ลว้ ก ถ็ กู คลนื่ ซ ดั เขา้ ฝง่ั อ ีกต ่อสกู้ บั ค ลนื่ เพ่อื ท ่ีจะไปใหล้ กึ พ อทจ่ี ะจ มนำ้ แล้วหายใจ ไมอ่ อกเปน็ เชน่ น อ้ี ยคู่ รงึ่ ช วั่ โมงจ นบ ตุ รบ ญุ ธ รรมก บั ค นใชม้ าพ บเหน็ ช ว่ ย พยุงตวั ขน้ึ ฝ ่งั ขณะนัน้ เหนอ่ื ยจ นไมไ่ดส้ ติม าตกใจรตู้ ัวเพราะเสยี งต ะโกน ล่นั วา่ “ แม่หายแลว้ !แ ม่หายแ ล้ว!” ปาฏิหาริย์เกดิ ข น้ึ แ ล้ว เพราะค ณุ แดงย ืนไดแ้ ลว้ เดนิ ไดด้ ้วย ห าย จากโรคร้ายแล้ว เพราะคุณพระรัตนตรัยและหลวงปู่ทวดท่ีประทานให้ เนรมิตใหโ้ดยใช้เวลาสั้นๆ หลังจากท่ีต ้องทนทรมานอ ยูน่ านถ ึง๗ เดอื น น้ีเป็นอีกเร่ืองหนึ่งที่ข้าพเจ้าขอฝากท่านผู้อ่านไว้เป็นเคร่ืองเจริญ ศรทั ธา luangpordu.com
๑๕๒ 152 ๘๒ ท าม าก อ็ ตจ ิ ทาม าก อ็ ตจ ิ ห รอื เจา้ ส ตั วเ์ ลยี้ งค อมพวิ เตอรท์ แ่ี สนจ ะข อ้ี อ้ นซ งึ่ ก ำลงั แพร่ระบาดและเป็นที่นิยมเล้ียงกันในหมู่นักเรียนนักศึกษา โดยเฉพาะ อย่างย่ิงท่ีญ่ีปุ่นและในบ้านเรา จนทางโรงเรียนต้องห้ามนักเรียนไม่ให้นำ มาโรงเรยี นเพราะจ ะท ำใหเ้ สยี ก ารเรยี นเนอื่ งจากต อ้ งค อยด แู ลท าม าก อ็ ต ย่งิ กว่าไข่ในหินต ้องคอยป้อนอ าหารใหท้ านพาเข้าห้องน้ำเจ็บป ่วยต อ้ ง พาไปหาห มอแ ละอืน่ ๆอ กี จิปาถะม ฉิ ะน้ัน...ม นั กจ็ ะตาย จากเรอื่ งท าม าก อ็ ตส ตั วเ์ ลย้ี งป ลอมท ำใหข้ า้ พเจา้ ค ดิ ถงึ ว รรณกรรม ทม่ี ชี อ่ื เรอ่ื งห นง่ึ ในอ ดตี ค อื “ต ลง่ิ ส งู ซงุ หนกั ”ข องน คิ มรายยว ากวซี ไี รท์ เม่ือหลายปีก่อน คร้ังนั้น นิคมได้นำเสนอเร่ืองความเป็น ของจริง และ ของปลอมไดอ้ ยา่ งไพเราะก นิ ใจย งิ่ น กั น คิ มไดใ้ ห้ ค ำงายต วั เอกข องเรอ่ื ง เรียนรู้และพบคำถามได้โดยการ “ประสบ” กับคำตอบอันเป็นรูปธรรม หลายๆ ค ร้งั จนสามารถโยงเข้าส ู่ป ริศนาในใจได้ คำงายเร่ิมแกะช ้างใหญ่ เทา่ ต วั จ รงิ เขาเรมิ่ ต งั้ ค ำถามว า่ “ เราเคยเดนิ ท างไกลไดพ้ บเหน็ อ ะไรห ลาย อย่างแ ต่ตวั เราเองเปน็ ของใกล้ท สี่ ดุ เราก ลับไม่เคยเหน็ มนั เลย” จ นเม่ือ คำงายแ กะชา้ งไดเ้ ปน็ ตัวเป็นต นแลว้ แ ต่เขาย งั หาความเป็นช ้างไม่ได้ luangpordu.com
153 ๑๕๓ จนวนั ห นึ่งเมื่อเขาอ ยู่บนหลงั พ ลายส ดุ ย ามท่พี ลายสดุ ต กมันเมือ่ เขาก ุมส ติได้ เขาพ บว ่าสิง่ นี้เองท เี่ ราอยากรู้ เขาคิดขณะความอุ่นและอ่อน ละมนุ จ ากตวั ช ้างแล่นซ า่ นใต้รา่ งเขามันมีอารมณ์ มีเลือดเนื้อมชี วี ติ และ วญิ ญาณเขาส มั ผสั ไดถ้ งึ ค วามม ทุ ะลรุ นุ แรงท ก่ี ำลงั ท ะยานไปข า้ งห นา้ รสู้ กึ ถงึ ความหวาดกลวั และหวน่ั ไหวชว่ั ขณะของมนั ความเศรา้ ความเจบ็ ปวด และค วามต กใจข ณะด นิ้ รนแ ละว งิ่ พ ลา่ นฟ ดั เหวยี่ งอ ยกู่ บั แ อง่ ท หี่ าท างออก ไมไ่ ด้ ส งิ่ ท คี่ ำงายค น้ พ บน ี้ ไมใ่ ชเ่ พยี งแ ตช่ วี ติ แ ละเลอื ดเนอ้ื ข องช า้ งต วั ห นงึ่ เทา่ นนั้ แ ตค่ อื ช วี ติ แ ละเลอื ดเนอ้ื ข องม นษุ ยชาตทิ ข่ี าดห ายไปในโลกป จั จบุ นั โลกทผ่ี คู้ นช มชน่ื กบั ช วี ติ ท เ่ี ปน็ “ ซ าก”มากก วา่ ช วี ติ ทเ่ี ปน็ “ จรงิ ” ดังน้ัน คำงายจึงหันกลับมาพิจารณาช้างไม้ของเขา อีกครั้งหน่ึง และฉงนฉงายนักว่า “คนเราน่ีแปลกจริงๆ ไม้ใหญ่มันก็ใหญ่ของมันอยู่ แลว้ ใครไมไ่ ดท้ ำใหร้ ปู ช า้ งใหญ่ แ ตท่ อ่ นไมม้ นั ใหญข่ องม นั เองต วั ม นั จ รงิ ๆ คอื ตน้ ไม้ใหญ่แตค่ นกลับไม่เหน็ ค วามส วยแ ละม ีค ่าของมนั ต อนมีร่มเงาม ี ชวี ติ ก ลบั โคน่ ม นั ล ดิ ก ง่ิ ใบใหเ้ ปน็ ซ ากไมแ้ ลว้ เอาม าแ กะใหเ้ หมอื นซ ากช า้ ง ช่นื ชมมนั ม ากก ว่าได้เหน็ ช ้างหรือตน้ ไม้ทม่ี ีชีว ิตจ ริงๆ เสียอ ีกทำไปท ำม า จะไม่มีข องจ ริงเลยส ักอย่างไม่ว า่ ช า้ งห รอื ไม้” เรื่องของทามาก็อตจิ คำงาย และพลายสุด เป็นตัวอย่างอันดีให้ ข้าพเจ้าไดค้ วามเขา้ ใจชดั เจนแจม่ แจ้งข น้ึ ในเรอ่ื งข องจ ริงข องป ลอม บทสนทนาตอนหนึ่ง ที่หลวงปู่ดู่ท่านพูดคุยกับข้าพเจ้าและเพ่ือน เม่ือคราวท่ีได้กราบนมัสการและถวายดอกบัวแก่ท่าน ก่อนท่ีจะถวาย luangpordu.com
๑๕๔ 154 ดอกบัว เพื่อนของข้าพเจ้าได้นำดอกบัว มาพับกลีบบัวให้ดูเหมือนเป็น ดอกกุหลาบ อีกกลุ่มก็เอาดอกบัวมาพับกลีบเข้าไปทีละชั้นจนเห็นเกษร ดอ กบวั ทอี่ ยู่ดา้ นในหลวงปูท่ ่านน ั่งม องดอู ยู่ในท่สี ดุ ท่านไดฝ้ ากข ้อคดิ ใน การไปทำบุญครงั้ น นั้ ให้ขา้ พเจา้ วา่ “ด อกบวั ท พ่ี บั ก บั ดอกบวั ท ไ่ี มไ่ ดพ้ บั อยา่ งไหนอยไู่ ดน้ านก วา่ ก นั ” “อ ย่างท ี่ไมพ่ ับค รบั ”ข า้ พเจา้ ตอบ “เออ้ !ก็เรามนั อยากน ่ีนาอ ยากให้เปน็ อยา่ งน้นั อยากใหเ้ ป็น อยา่ งนี้ ข ้าฝ ากแ กไปค ิดด ู” พับกันไปพับกันมา ในที่สุดของจริงก็อยู่ได้ทนนานตามธรรมชาติ กว่าของท่ีถูกพับ และก็ดูจริงๆ แล้วดอกบัวที่ถูกพับเป็นดอกกุหลาบน้ัน จะดเู ปน็ ดอกบวั ก็ไม่ใช่จ ะเป็นดอกกหุ ลาบกไ็ ม่เชงิ เอาความเปน็ ดอกบัว...ถ วายทา่ นดีกว่าข้าพเจา้ ตอบก ับต ัวเอง luangpordu.com
155 ๑๕๕ ๘๓ ไตรสร ณาค มน์ คณุ ห มออ มราม ลลิ าเปน็ ฆ ราวาสผ ปู้ ระพฤตธิ รรมท ขี่ า้ พเจา้ เคารพ นบั ถอื แ ละถอื เป็นแบบอ ย่าง วันหนง่ึ ข้าพเจ้าไดม้ โี อกาสส นทนาธ รรมก ับ ทา่ นทธี่ รรมสถานจ ฬุ าลงกรณม์ หาวทิ ยาลยั บทส นทนาว ันน ั้นได้พูดก นั ถงึ พ ระไตร สร ณาค มน์ คุณหมอได้ฝาก ข้อคิดในเร่ืองท่ีกล่าวกันว่าการขอถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็น สรณะเปน็ ทีพ่ ่งึ จะสามารถก ำจัดภัยได้จริงน ้ันถึงอยา่ งไรจ งึ กำจดั ภ ัยได้ จริงค ณุ หมอไดอ้ ธิบายว า่ การถ งึ พ ระพทุ ธเพอ่ื เปน็ ส รณะน น้ั ห มายถ งึ ก ารเขา้ ใจถ งึ ศ กั ยภาพ ของจิตแท้ที่เป็นพุทธะ ผู้รู้ ผู้ต่ืน ผู้เบิกบาน ใครก็ตามท่ีเช่ือเช่นน้ี จน พากเพียรบากบ่ัน ฝึกอบรมจิตใจของตนให้เกิดเป็นสัมมาทิฏฐิ ตั้งม่ันใน มรรคไม่ย อ่ ห ยอ่ นอ ่อนแอท อ้ แท้เกียจคร้านท ี่จะปฏิบัตใิ ห้ย่ิงๆข ้ึนไป จนในท ส่ี ดุ ใจน นั้ ถึงพรอ้ มด้วยส ติ ส มาธิปญั ญาแ ละมีกำลงั พ อทจี่ ะข ดุ รากถ อนโคนก เิ ลสอ าส วะท งั้ ป วงอ อกไปจ ากจ ติ ใจได้ จ ติ ข องผ นู้ นั้ ก จ็ ะเปน็ อสิ ระจากส่ิงเศรา้ หมองคืออ วชิ ชาต ัณหาอ ุปาทานตน่ื เบกิ บ านเป็น พทุ ธะ ม คี วามบ รสิ ทุ ธเิ์ ทยี บเทา่ ก บั พ ทุ ธะ ข องพ ระอ รห นั ต ท์ ง้ั ป วงแ ละข อง luangpordu.com
๑๕๖ 156 พระพทุ ธเจ้าทุกพ ระองค์ แต่ความสามารถท างอภญิ ญาอ าจย่ิงหย่อนกว่า กันได้ การถึงพระธรรมค ือก ารม สี ตริ กั ษาใจใหน้ ้อมเอาเหตกุ ารณต์ ่างๆ ทเี่ กดิ ข นึ้ ในช วี ติ ม าเปน็ ธ รรมะส อนใจแ ทนก ารป ลอ่ ยใหป้ รงุ ค ดิ เตลดิ ไปต าม สญั ญาอ ารมณ์ เกดิ เปน็ ค วามท กุ ขค์ วามค บั ข อ้ งใจห รอื เมอ่ื ใดใจค ดิ ฟ งุ้ ซ า่ น กห็ ยดุ ก ำหนดรอู้ ยกู่ บั ป จั จบุ นั ค อื ข ณะเดย๋ี วน ้ี เฉพาะห นา้ แ ตล่ ะข ณะแ ตล่ ะ ขณะใจท่ีฝกึ เช่นน ี้ จะเปรียบเสมอื นม ีธ รรมของพ ระพุทธองค์เทศน์ใหฟ้ งั อยู่ในใจตลอดเวลา เมอ่ื ไมม่ สี ิง่ กระทบก็รอู้ ยู่กบั ป จั จบุ นั เมอ่ื ม สี ่งิ ก ระทบไมว่ ่าจะเป็น ผสั สะ จ ากภ ายนอกห รอื อ ารมณข์ องใจเองก จ็ ะห มนุ ใหค้ ดิ เปน็ ม รรคท กุ ครงั้ จะเปลี่ยนจากความคิดที่เป็นกิเลสให้เป็นมรรค เปลี่ยนกิเลสเป็นมรรค ดงั นี้เรื่อยไปด งั น้ันความค ิดคำพ ดู ห รอื ก ารกระทำดว้ ยก ายทุกอย ่างๆ จะเปน็ การกระทำเพื่อค วามส น้ิ สุดแห่งทุกข์ถา่ ยเดียว การถ งึ พ ระส งฆ์ ค อื ก ารน อ้ มต นใหป้ ฏบิ ตั ดิ งั “ พ ระส งฆ”์ ค อื เปน็ ผู้ ปฏบิ ตั ดิ ี (สปุ ฏปิ นั โน)ปฏบิ ตั ติ รง(อชุ ปุ ฏปิ นั โน)ปฏบิ ตั ถิ กู (ญายปฏปิ นั โน) ปฏบิ ัติชอบ(สามจี ปิ ฏปิ นั โน)ตลอดเวลาท ่จี ะระลึกได้ การปฏบิ ตั ดิ งั กลา่ วม านีค้ อื ก ารถงึ พระพทุ ธพระธรรมพ ระส งฆ์ ที่ จะเป็นส รณะท พ่ี ่งึ อนั แทจ้ รงิ ส ามารถก ำจดั ท ุกข์ก ำจดั ภ ัยไดจ้ ริง ข้าพเจา้ ฟ ังคุณห มออ ธบิ ายจนจบได้แตอ่ มย้ิม ใบหน้าของหลวงปู่ดู่ลอยเด่นพร้อมกับเสียงของท่านดังขึ้นมาใน luangpordu.com
157 ๑๕๗ โสตป ระสาทของข า้ พเจา้ วา่ “ นน่ั แหละพระไตร สรณาค มน์ ใครเชอ่ื พ ระก เ็ ปน็ พ ระใครล ะได้ กไ็ มใ่ ช่คน” luangpordu.com
๑๕๘ 158 ๘ ๔ ไม่พอดกี ัน ขา้ พเจา้ เคยไดย้ นิ ผ อู้ ำนวยก ารว ยั ห า้ ส บิ ท า่ นห นง่ึ ในธ นาคารป รารภ กบั ผู้ใหญอ่ ีกท่านวา่ สมัยหน่มุ ๆม ีเร่ยี วแรงด ีแ ตเ่งินเดอื นน้อยอ ยากไป เทย่ี วเมอื งน อกก ไ็ ปไมไ่ ด้ เพราะไมม่ สี ตางค์ แ ตท่ กุ ว นั น มี้ เี งนิ เดอื นม ากอ ายุ ก็มากข น้ึ ต ามม ามเี งินไปเที่ยวได้อ ย่างสบายแต่ไมม่ ีแ รงไป ขา้ พเจา้ นกึ ถงึ คำคมท่ี อุดมแต้พ านิชหรอื “โนส้ ”ศ ลิ ปนิ ต ลกและ นักเขียนท ี่โด่งด งั ส ดุ ขีดจ ากเด่ียวไมโครโฟนและงานเขยี นห นังสือที่ข ายดี ตดิ อ นั ดบั ย อดข ายส งู สดุ ค นห นง่ึ ในบ า้ นเราข ณะน ี้ ไดเ้ ลา่ ไวใ้ นห นงั สอื N ote Bookหนา้ ๑ ๓๑ว ่า มีแรงมีเวลาไมม่ ีเงนิ มีแรงม เีงินไม่มีเวลา มเีงินมีเวลาไม่มีแรง นี้เปน็ ข้อคิดท ดี่ ที ีเดียวทำใหข้ า้ พเจ้าน กึ ถึงคำสอนห ลวงปู่ดู่ท่ีสอน ขา้ พเจา้ ให้ตง้ั อกตั้งใจภาวนาตงั้ แต่อ ายไุม่มาก ในเวลาทพ่ี อมเี รี่ยวแรง มี เวลา (จะมเี งินห รอื ไมม่ ีเงินช่างมนั !)ว่า “ข อ้ ส ำคัญท่ีสุดข องการปฏบิ ตั คิ ือต ้องไม่ป ระมาท luangpordu.com
159 ๑๕๙ ตอ้ งปฏบิ ตั ใิ ห้เต็มท ต่ี ัง้ แ ตว่ ันน ี้ ใครจะรูว้ ่าความต ายจะม าถ ึงเรา เมอื่ ไร?เคยเหน็ ไหมเพอื่ นเราคนทเี่ ราร ู้จักท ีต่ ายไปแลว้ นั่นน่ะเขา เตือนเรา ถา้ เราป ฏบิ ตั ไิ มเ่ ปน็ เสยี แ ตว่ นั น ี้ เวลาจ ะต ายม นั ก ไ็ มเ่ ปน็ เหมอื นกนั เหมอื นก บั ค นท่เี พง่ิ ค ดิ ห ัดวา่ ยน ำ้ เวลาใกลจ้ ะจมนำ้ ตายน นั่ แหละก จ็ ม ตายไปเปล่าๆ แกไมป่ ฏบิ ัตหิ นึ่งวนั น ี่ เสยี ห ายหลายแ สนวนั นึงก ม็ คี วามหมาย ข้าฝากใหแ้ กไปคดิ เป็นการบ้าน” luangpordu.com
๑๖๐ 160 ๘ ๕ ธรรมะจากสัตว์ เวลาพ ระพทุ ธเจา้ ต รสั ส อนเหลา่ พ ระส าวกท า่ นม กั จ ะย กส ตั วต์ า่ งๆ มาแ สดงเปรยี บเทยี บใหไ้ ดแ้ งค่ ดิ ท างธ รรมอ ยเู่ สมอน บั เปน็ ว ธิ สี อนธ รรมท ี่ ทำใหผ้ ู้ฟงั เกดิ ค วามเข้าใจแ ละมองเหน็ ภ าพได้อย่างช ดั เจนทีเดยี ว ดงั ตัวอยา่ งเช่นย กเรอื่ งงูพ ิษเปรียบกับการศกึ ษาเล่าเรยี นถ ้าเรียน ไมด่ ี เรยี นไมเ่ ปน็ ไดค้ วามรมู้ าผ ดิ ๆ ค วามรนู้ น้ั อ าจจ ะเปน็ อ นั ตรายด จุ เดยี ว กบั งพู ษิ ทข่ี นดหางยอ่ มถ ูกงูพษิ แวง้ ก ัดเอาได้ ยกลงิ โงอ่ ยากล องเอามือจับตังเอาเท้าถบี แ ละใชป้ ากกดั ผลท ีส่ ุด ติดตังดิ้นไม่หลุด เปรียบเหมือนคนที่ไม่รู้จักวิธีแก้ปัญหาท่ีถูกต้องเต็มไป ด้วยความเห็นผิด ความเข้าใจท่ีผิด ในที่สุดก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ ลำบาก ยกเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง ได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติก็จะหดหัว เข้าก ระดองปลอดภยั ไว้กอ่ นเปรียบดังผ้ปู ฏบิ ตั ิท สี่ ำรวมอินทรยี ์ (คอื ต า หู จ มกู ลนิ้ ก ายใจ)เหน็ อะไรไดย้ นิ อะไร...ก ็มีสติไมย่ นิ ดี ยนิ ร า้ ยไปต าม เสยี งเรา้ จากภายนอกก็ย อ่ มปลอดภัยจ ากกิเลสได้ ยกนกเขาท รี่ อ้ งเสยี งค ู ค ูเหมือนคนที่ตระหนีถ่ ี่เหนียวห วงแหน luangpordu.com
161 ๑๖๑ โภคทรัพย์ ไม่แบ่งปันคนอื่น ตัวเองก็ไม่กินไม่ใช้ บุญกุศลก็ไม่ทำ ได้แต่ นอนก อดทรพั ยภ์ ูมิใจว ่าทรัพยข์ องกูข องก ูหลงยึดตดิ อ ยู่อย่างนัน้ ในบรรดาเร่ืองท่ียกตัวอย่างมาน้ี เรื่องที่หลวงปู่ดู่นำมาเล่าเป็น อุทาหรณ์สอนใจให้ศิษย์ได้ฟังก ันบ่อยๆคือเรอ่ื งน กเขาท ร่ี อ้ งเสยี งค ูคู ไดฟ้ งั แ ลว้ เหมอื นเปน็ เครอ่ื งเตอื นใจใหศ้ ษิ ยท์ ง้ั ห ลายอ ยา่ ไดป้ ระมาทแ ละ หมน่ั พ ิจารณาอ ยเู่ นืองๆ ว่า ตวั เรา...ตัวเขา ไม่ใช่เรา...ไมใ่ ช่เขา ของเรา...ของเขา ไม่ใชข่ องเรา...ไมใ่ ช่ของเขา luangpordu.com
๑๖๒ 162 ๘ ๖ สงั คมว ปิ รติ ในห นงั สอื พ ทุ ธธ รรมก บั ส งั คมซ ง่ึ เขยี นโดยศ าสตราจารยน์ ายแ พทย์ ประเวศว ะส ี ไดก้ ลา่ วถ งึ ส งั คมไทยต งั้ แ ต่ พ .ศ .๒ ๕๒๘ ไวว้ า่ “ป ระเทศไทยมี วดั ก วา่ ๒ ๕,๐๐๐ว ดั พ ระก วา่ ส องแ สนรปู เณรก วา่ แ สนรปู พ ทุ ธศ าส นกิ ชน อกี เตม็ ประเทศไฉนเราจ งึ มีปัญหาท างส ังคมมากข ึน้ เร่อื ยๆ ” ความเป็นค นใจบุญส ุนทาน ขอ งผ คู้ นไทยในอ ดตี และการท ่ีมีว ัดวา อารามส รา้ งอย่ทู กุ ม มุ เมืองไม่ได้ชว่ ยให้ป ญั หาส ังคมลดลงไปในป ัจจบุ นั สภาพเศรษฐกิจการเมืองและสังคมถึงข ้ันวิกฤตผ ้คู นม คี วามท กุ ข์ ยากกันม ากมายเราม ผี ูน้ ำบ า้ นเมอื งทไ่ี มส่ ามารถเอาเปน็ แ บบอยา่ งท่ดี ีได้ จนสอ่ื มวลชนต า่ งพ ากันข นานนามวา่ เป็นยุคร าหูครองเมอื งทัง้ ผู้นำและ คนรอบขา้ งห มดป ัญญาแก้ไขปัญหาบา้ นเมอื งในทางท ่ถี ูกท ค่ี วรถงึ ข นาด ตอ้ งส ะเดาะเคราะหต์ อ่ ช ะตาท ำพ ธิ รี บั ส ง่ ราหู ด ฮู ว งจ ยุ้ ก นั ใหว้ นุ่ ว ายส บั สน จนเปรอะก ันไปห มดป ระชาชนเดือดรอ้ นส ังคมวิปริตกันถ้วนหน้า ทา่ นพ ระพ รหมค ณุ าภรณ์ (ป .อ .ป ย ตุ โฺ ต)ไดฝ้ ากข อ้ คดิ ห ลกั ธ รรมไว้ ในห นงั สอื ข องท า่ นช อื่ “ เมอื งไทยจ ะว กิ ฤตถ า้ ค นไทยม ศี รทั ธาว ปิ รติ ” ซ ง่ึ ขา้ พเจา้ ขออนญุ าตคดั ล อกมาณ ท น่ี ้ี ส รปุ ความวา่ ค ณุ สมบตั ขิ องชาวพทุ ธ luangpordu.com
163 ๑๖๓ ที่ดี ห รอื อุบาสกธรรม๕ ป ระการท ่ีค วรปฏบิ ัตคิ อื ๑.มศี รทั ธาเชอื่ อย่างม เี หตุผลม ั่นในคุณพ ระรัตนตรัย ไม่งมงาย ๒.ม ศี ลี มคี วามป ระพฤตสิ จุ รติ ดงี าม อยา่ งนอ้ ยด ำรงต นไดใ้ นศลี ๕ ๓. ไม่ตน่ื ขา่ วมงคล เช่ือกรรม มงุ่ หวังผลจากก ารกระทำ มใิ ชจ่ าก โชคลางของข ลังพ ิธีกรรมส่ิงศ ักดิส์ ทิ ธ์ิ ๔.ไม่แสวงห าทักข ิไณยน อกหลักคำสอนของพระพทุ ธเจ้า ๕.เอาใจใส่ ท ำนุบำรงุ ช ่วยก จิ การพระพทุ ธศ าสนา เร่ิมตน้ ท่ีตวั เรา...เรม่ิ ที่บา้ นเรา แ ล้วเราจะม ใิ ชต่ วั ป ัญหาทที่ ำสังคม ใหว้ ปิ ริตแต่จะเป็นส่วนห นึ่งท ีช่ ่วยแ กป้ ัญหาสงั คมวิปรติ ใหเ้ปน็ ส ่วนหนึ่ง ท่ีลกู ศิษย์หลวงปู่มอบเปน็ ของข วัญถวายแดใ่ นหลวงแ ละมอบถ วายแ ด่... หลวงปู่ของเรา luangpordu.com
๑๖๔ 164 ๘๗ เชอื้ ดอ้ื ยา หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน ฉบับวันอังคารท่ี ๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙ หนา้ ๒๐ ในคอลัมน์เมนูข้อมลู โดยน ายด าตา้ ไดพ้ ดู ถ ึงเร่ืองของ หมอกับการสัง่ ย าให้แกค่ นไข้เรอ่ื งของเร่ืองม ีว่าม ีคำถามจากชาวบ้านถ ึง นายดาต้าข ้าพเจา้ ขอค ดั ล อกมาดังนี้ “ ผ มส งั เกตว า่ เดยี๋ วน ไี้ ปห าห มอแ ลว้ ห มอส งั่ ย าม าใหม้ ากอ ยา่ งเปน็ หวัดไปร ักษาท ่โี รงพยาบาลเอกชนค า่ รกั ษาค า่ ย า๔ ๐๐-๕ ๐๐บ าทท กุ ครงั้ ท ้งั ที่แตเ่ ดิมน ัน้ โรคหวดั น ่ีกนิ ยาแผงไม่ก ่บี าทก็ห ายแลว้ ทำไมถ ึงเปน็ เชน่ น้นั ” จากคำถามข้อสงสัยดังกล่าว นายดาต้าก็ได้ตอบไปในลักษณะท่ี ว่า หมอจ่ายยาให้ไปเกินกว่าเหตุ ข้าพเจ้าได้นำเร่ืองนี้ไปสอบถามจาก ญาติซึ่งเป็นอายุรแพทย์ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางการรักษาด้วยยาซึ่งก็ได้ ความก ระจา่ งก ลบั ม าว า่ เราค งเคยท ราบก นั ว า่ ม เี ชอ้ื โรคม ากมายม อี าการ ดอื้ ยาท ำใหร้ กั ษาห ายไดย้ ากโดยเฉพาะในเมอื งไทยท ง้ั นี้ ม สี าเหตทุ สี่ ำคญั คือการให้การรักษาท่ีไม่เต็มท่ี ดังเช่น คนไข้ไปซื้อยามาทานเองจากร้าน ข ายย าห รอื ไปพ บแ พทยต์ ามค ลนี คิ โรงพ ยาบาลแ พทยส์ ว่ นใหญจ่ ะจ ดั ย า luangpordu.com
165 ๑๖๕ ให้คนไข้ครบต ามจำนวนว ่า จ ะต อ้ งทานยาก ี่วนั ๕ว นั ๗ ว ันห รอื ๑ ๐วนั ก็จะจดั ยาใหค้ รบเชน่ คนไขเ้ ป็นหวดั เน่อื งจากติดเช้อื แ บคทเี รียซ ง่ึ คนไข้ จำต อ้ งไดย้ าป ฏชิ วี นะห รอื ย าแ กอ้ กั เสบค นไขท้ เี่ ปน็ ว ณั โรคค นไขท้ เี่ ปน็ โรค กระเพาะปสั สาวะอ กั เสบฯ ลฯ เมอื่ ค นไขเ้ หลา่ น ท้ี านย าแ ลว้ ม อี าการด ขี น้ึ ห รอื ห ายไปก จ็ ะห ยดุ ย า ทัง้ ๆท ่เี ชอื้ โรคยังไมห่ ายเมอ่ื หยดุ ย าข ณะท่ีเชอ้ื โรคบางสว่ นย งั ไม่ต ายนน้ั มนั จะกลบั ฟน้ื ขน้ึ มาใหม่ แพรพ่ นั ธใุ์ หมอ่ อกมาซง่ึ เปน็ พนั ธทุ์ ม่ี วี วิ ฒั นาการ ใหด้ อ้ื ต อ่ ย าท เ่ี คยใชม้ าก อ่ นแ ตใ่ ชไ้ มค่ รบต ามจ ำนวนจ ากน น้ั ไมน่ านอาการ เจ็บไข้ก็จะเกิดข้นึ มาใหม่ คราวน้ีจะรักษาให้หายก็จะยากกว่าคร้งั แรก แนน่ อนต อ้ งใชย้ าท แี่ รงข นึ้ ก วา่ เกา่ ห ากค นไขใ้ ชย้ าผ ดิ ว ธิ ี เชอื้ ก จ็ ะด อ้ื ยาข น้ึ มาอีก ทุกวันน้ีจึงมีโรคดื้อยาเกิดข้ึนมากมาย เพราะการใช้ยาท่ีไม่ศึกษา ใหถ้ กู วธิ ี ในเร่อื งของการศึกษาป ฏบิ ตั ิธรรมก ็เชน่ เดยี วกนั การใช้ยาไม่ถูกวิธี... ทำให้เชื้อโรคด้ือยาขึ้นฉันใด การศึกษา ปฏบิ ัตธิ รรมไมถ่ กู วธิ ี...กท็ ำให้ศษิ ยด์ ื้อค ำส อนของค รอู าจารย์ฉนั น ้ัน luangpordu.com
๑๖๖ 166 ๘ ๘ ค ุณธ รรม๖ ป ระการ หลวงปดู่ ู่ เคยป รารภธ รรมเกยี่ วก บั เรอ่ื งก ารเจรญิ โพชฌงค์ อ นั เปน็ คณุ ธ รรมท ท่ี ำใหบ้ คุ คลผ ปู้ ฏบิ ตั ติ ามไดบ้ รรลมุ รรคผ ลน พิ พานม แี ตค่ วาม เยน็ ใจในทุกท ที่ กุ สถานในกาลท กุ เมื่อเปน็ ธรรมท ีเ่ป็นประโยชนอ์ ยา่ งย ง่ิ อกี ท งั้ ม คี วามไพเราะท งั้ อ รรถแ ละธ รรมจ งึ ข อฝ ากไวก้ บั ศ ษิ ยห์ ลวงปู่ ใหไ้ ด้ นำไปพ จิ ารณาก ัน “ด กู อ่ นท า่ นผ เู้ หน็ ภ ยั ในว ฏั ฏส งสารท ง้ั ห ลายผ ทู้ เี่ หน็ ภ ยั ในว ฏั ฏ- สงสารน น้ั ถา้ ประกอบดว้ ยคณุ ธ รรม๖ป ระการน้ี ย อ่ มจ ะไดบ้ รรลมุ รรค ผล นพิ พานถงึ ค วามเยอื กเยน็ อยา่ งยอดเยย่ี มคณุ ธ รรม๖ ป ระการนน้ั คอื ข่มจติ ในส มัยทค่ี วรข ่ม ประคองจิตในส มัยทคี่ วรป ระคอง ย งั จ ติ ให้ร ่าเริงในสมยั ท่คี วรร า่ เริง ว างเฉยจ ติ ในส มยั ท ี่ควรวางเฉย มีจ ติ น ้อมไปในมรรคผลอันป ระณตี สูงสุด ยินดยี ง่ิ ในพระนิพพาน” luangpordu.com
167 ๑๖๗ ผู้ปฏิบัติท่ีมีความชาญฉลาด ย่อมจะต้องศึกษาจิตใจและอารมณ์ ของตนให้เข้าใจ และรู้จักวิธีกำหนด ปล่อยวาง หรือควบคุมจิตใจและ อารมณใ์ หไ้ ด้ เปรยี บเสมอื นเวลาท เ่ี ราข บั ร ถยนต์ จ ะต อ้ งศ กึ ษาใหเ้ ขา้ ใจถ งึ วธิ กี ารข บั ขท่ี ป่ี ลอดภยั บ างครง้ั ควรเรง่ บ างคราวควรผ อ่ นบางทกี ต็ อ้ งห ยดุ เร่งในเวลาท ี่ควรเร่ง ผ่อนในเวลาที่ควรผ่อน หยุดในเวลาทคี่ วรหยดุ ก็จะส ามารถถงึ ทห่ี มายได้อย่างป ลอดภยั เปรียบเหมือนการปฏิบัติธรรมะนี่ล่ะ ทำนองเดียวกันให้พิจารณา อยา่ งน ้ี luangpordu.com
๑๖๘ 168 ๘๙ ลงิ ต ดิ ตงั ท่ามกลางกระแสสังคมทีส่ บั สนว ุ่นว ายไม่วา่ จะเป็นกจิ ธ ุระส ว่ นต ัว กิจธุระเร่ืองครอบครัว เรื่องที่ทำงาน เร่ืองของญาติสนิทมิตรสหาย จน บอ่ ยค รงั้ ท เ่ี รารสู้ กึ เหมอื นถ กู พ นั ธนาการด ว้ ยภ าระแ ละห นา้ ทที่ ตี่ อ้ งจ ดั การ มากมายอ ยู่ทุกวที่ กุ วันท ้งั ต ัวเราเองและท ง้ั ผู้คนร อบข้าง หลวงปู่ได้เคยเปรียบลักษณะเช่นน้ีกับอาการของลิง โดยท่านได้ ถามข้าพเจ้าว่า“แกเคยรู้จกั ไหมโลกติดตัวเหมอื นล ิงต ิดต ัง” (“ ต งั ” ต ามค วามห มายในพ จนานกุ รมห มายถ งึ ย างไมท้ ผ่ี สมก บั ส งิ่ อืน่ แล้วทำให้เหนยี วใช้สำหรับด กั นก) เวลาที่เขามาดักจับลิง เม่ือลิงมาติดกับที่มีตังติดอยู่ ตังติดมือลิง ขา้ งห น่งึ มนั กใ็ ชม้ ืออ กี ข ้างมาแ กะอ อกแตแ่ กะไม่อ อกก ลบั ตดิ ต ังท ัง้ สอง มอื เอาเทา้ มาช่วยถ ีบออกก ็ไม่อ อกอกี เอาปากก ดั อ ีกผลที่สดุ เลยต ดิ ต ัง ไปท้ังต ัวท้งั สองมอื สองเท้าและป ากติดต ังไปหมดน อนร อใหเ้ขาม าจ บั ตวั เอาไปขา้ พเจ้าก้มลงด ูตวั เองและเหลยี วมองดูรอบต วั ไมเ่ ห็นล ิงแ ม้แต่ ตัวเดยี วทตี่ ิดต ังเหน็ แตต่ ัวเองและคนร อบๆ ข า้ งติดต งั เตม็ ไปหมด...ไมม่ ี ลงิ สักตัว ...ใครก ็ได้ ช่วยแ กะท ีเถอะครับ! luangpordu.com
169 ๑๖๙ ๙ ๐ ป รารภธรรมเรื่อง“การเกิด” บ่ายร ่มลมเย็นว นั ห น่ึงในอริ ิยาบถสบายๆ ของหลวงปทู่ ่กี ฏุ ทิ า่ น หลวงปู่ได้ปรารภธรรมเก่ียวกับเร่ือง “การเกิด” ให้กับศิษย์ได้ฉุกคิด เป็นการบา้ น ท่านได้ป รารภไวว้ ่า “ค นเราเกดิ ม าไมเ่ หน็ ม อี ะไรด ี ม ดี อี ยอู่ ยา่ งเดยี วส วดม นตไ์ หวพ้ ระ ปฏบิ ตั ิภาวนา” ขา้ พเจา้ ห วนรำลกึ ถ งึ ค ำส อนท า่ นพ ทุ ธท าสภ กิ ขจุ ากห นงั สอื “ เลา่ ไว้ เม่อื ว ัยสนธยา” ซ่งึ สมั ภาษณ์โดยพระประชาปสนั นธ ัมโมท่านพ ุทธท าส ภิกขุได้พูดถึงเรื่องท่ีสำคัญที่สุดในชีวิตว่า คนเราเกิดมาควรจะได้อะไร เกดิ ม าทำไม คนส่วนใหญ่สมัยเป็นเด็กๆ ไม่มีทางรู้ว่าเกิดมาทำไม พ่อแม่ก็ไม่ ได้สอนว่าเกิดมาทำไม เพียงแต่ได้รับการดูแลว่า ทำอย่างนั้นทำอย่างน้ี ที่เรยี กว า่ ดๆี ใหเ้ รียนห นงั สอื ใหป้ ระพฤติด ี กด็ ีแต่ไม่ร้วู ่าเกิดม าท ำไมจน กระทง่ั เป็นห นุ่มสาวก ็ไมร่ ้วู ่าเกิดม าทำไมเพือ่ ป ระโยชนอ์ ะไรแต่กไ็ ดท้ ำ ทุกๆ อย่างตามที่ผู้หลักผู้ใหญ่สอนให้ทำตามขนบธรรมเนียมประเพณี luangpordu.com
๑๗๐ 170 มีใหท้ ำจ ึงม กี ารศกึ ษาม ีอ าชพี สำหรับทำม าหากินม คี วามเปน็ อ ยทู่ ่ีดขี น้ึ บางคนจนเลยวัยผู้ใหญ่ล่วงถึงวัยชรา ก็ไม่มีโอกาส แม้จะคิดหาคำตอบ ท่ีสำคัญท่ีสุดในชีวิตนี้ ข้าพเจ้าขออนุญาต ขีดเส้นใต้คำว่า ที่สำคัญที่สุด ในชีวิตนี้ ทา่ นพุทธท าสภิกขุได้เฉลยคำตอบน ไ้ี วว้ ่า... “เกิดมาให้ได้รับส่ิงดีที่สุดท่ีมนุษย์ควรจะได้ คือให้มีชีวิตท่ีเย็น ท่ไี ม่เป็นทกุ ขเ์ลย” สรปุ ไดว้ า่ เพื่อแ สวงหาความส ุขท่ีไม่กลับกลายเป็นความทุกขอ์ ีก มีสุภาษิตจีนบ ทหนง่ึ ทวี่ า่ ... รกู้ ่อนแ ก้ก อ่ น ร ู้หลงั แก้หลัง ไม่รู้ไม่แก้ รู้แ ลว้ ทำไมไมแ่ ก้ น่นั น่ะซ ิ ร้แู ลว้ ...ท ำไม(ยงั )ไมแ่ ก้(ว ะ)! ข้าพเจา้ อ ทุ านก บั ต วั เอง luangpordu.com
171 ๑๗๑ ๙ ๑ เมดอ นิ ว ัดส ะแก ทา่ นท ม่ี คี วามสนใจในวตั ถมุ งคลของหลวงปดู่ ู่ พ รหมปญั โญ จะพบ ว่าพระเคร่ืองพระบูชาของท่านมีมากมายหลายรุ่นหลายแบบ เท่าท่ี พอจะสืบทราบ หลวงปู่ได้เร่ิมสร้างต้ังแต่ปี พ.ศ.๒๔๘๔ เร่ือยมา มีท้ัง ชุดพระบูชาท่ีเป็นพระพุทธรูปและท่ีเป็นรูปหล่อหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่ ครูบาอาจารย์องค์อ่ืนๆ เช่น หลวงปู่เกษม เขมโก ท่ีเป็นพระเครื่องก็ ไดแ้ ก่ ช ดุ พ ระเหนอื พ รหมช ดุ ช ยั มงคลค าถา(พ าห งุ ฯ )ช ดุ เหรยี ญรปู เหมอื น หลวงปดู่ ู่ รวมท ง้ั เหรยี ญโลหะอ นื่ ๆ พ ระห ยดน ำ้ รปู ห ลอ่ ล อยอ งคข์ นาดเลก็ พระพิมพต์ า่ งๆตลอดจนล็อกเกตและแหวน เมอื่ ต น้ ป ี ๒ ๕๔๐ข า้ พเจา้ ไดเ้ หน็ ห นงั สอื พ ระเครอ่ื งเลม่ ห นง่ึ ผ เู้ ขยี น ไดเ้ ลา่ ถึงข ่าวดังในร อบปี๒ ๕๓๙และไดจ้ ดั อนั ดบั ๑ ๐ข่าวดงั แห่งว งการ พระเครือ่ งในรอบป ี ซึ่งก ็วา่ กันไปตามประสาค นในวงการพ ระเครื่องแต่ มีข่าวหน่ึงในบรรดา๑ ๐ข า่ วดังนที้ ่ีสะดดุ ใจข้าพเจ้าค ือ “สบั สนท ส่ี ดุ ในวงการพ ระเครอ่ื งค อื พ ระเครอ่ื งบชู าของหลวงป ดู่ ู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก อำเภออุทัย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา สับสน จนบรรดาเซียนพระไม่กล้าจัดประกวดเพราะไม่สามารถแยกแยะได้ว่า luangpordu.com
๑๗๒ 172 อันไหนของจรงิ อ ันไหนข องปลอม” ข า้ พเจ้าอ่านแ ลว้ อ ดขำไมไ่ ด้ ก ็พวก ท่านทั้งหลาย (บรรดาเซียนพระเคร่ือง) เล่นจัดประกวดพระเคร่ืองด้วย วัตถุประสงค์ท่ีจะตีราคาพระเคร่ืองพระบูชาของหลวงปู่ออกมาในเชิง พาณิชย์ เพื่อนำมาซ้ือๆ ขายๆ แสวงหากำร้ีกำไรกันในตลาด ซึ่งไม่ใช่ วตั ถปุ ระสงคข์ องห ลวงปู่ วัตถุประสงค์ของหลวงปู่ ต้องการให้พระเครื่องบูชาของท่านเป็น สือ่ ...ใหเ้ ขา้ ถ งึ พ ระแท้ในจิตใจข องผ ้ปู ระพฤตปิ ฏบิ ัติต ามธรรมคำส อนข อง ทา่ นต อ้ งการใหพ้ ระน ไี้ ดถ้ งึ ม อื บ คุ คลท สี่ นใจศ กึ ษาป ฏบิ ตั จิ รงิ ๆ ด งั จ ะเหน็ ไดจ้ ากก ารท มี่ พี ระเครอ่ื งพ ระบ ชู าข องห ลวงปู่ จ ำนวนม ากท ที่ ำเปน็ พ ระผ ง ผสมป นู ซ เี มนตข์ าวม จี ำนวนม ากมายน บั แ สนอ งค์ จ นบ างค นม คี วามรสู้ กึ ว า่ พระห ลวงปดู่ .ู่ ..ไมม่ รี าคาแ ตข่ า้ พเจา้ ก ลบั รสู้ กึ ต รงก นั ขา้ มวา่ พระหลวงปดู่ ู่ ...เมดอินวดั สะแกน ้ีทวี่ ่า...ไมม่ รี าคาน ั้นคอื ไมม่ รี าคาแ บบท ห่ี าค า่ มไิ ด้ เป็นInvaluableห รือPricelessT hingสำหรับผรู้ ู้ คุณค่ามใิ ช่ส ำหรับ ผู้รู้ มลู คา่ ท ่นี ิยมก ารซือ้ ขายแ ลกเปลยี่ นเปน็ เงนิ ท องกัน luangpordu.com
173 ๑๗๓ ๙๒ ห ลวงปู่ดู่ ห ลวงป ู่ทวด วนั ห นง่ึ ในค ราวท ป่ี ลอดค นข า้ พเจา้ ไดม้ โี อกาสอ ยทู่ ก่ี ฏุ ขิ องห ลวงปู่ กับท่านโดยลำพงั หลวงปูไ่ดเ้ ลา่ ให้ข้าพเจา้ ฟังว ่ามีลูกศ ิษย์นายทหารคน หนึง่ มาเลา่ ใหท้ ่านฟงั ว า่ หลวงป ู่ทวดท ่านไปห ลอกเขา “หลอกย ังไงห รือครบั ” ขา้ พเจา้ ถามท า่ น “เขาว่าเวลาท่ีเขาภาวนาอยู่ หลวงปู่ทวดไปยืนอยู่ข้างหน้าเขา สกั พกั ต วั ท่านก็เปลย่ี นไปห ัวเปน็ หลวงป ่ทู วดตวั เปน็ ข ้า...” หลวงปตู่ อบข้าพเจา้ ยงั ไม่จบข ้าพเจ้าอดถามแ ทรกไมไ่ ดว้ ่า“เขาร ู้ ไดอ้ ยา่ งไรครับวา่ ตวั เป็นห ลวงป”ู่ ทา่ นต อบข า้ พเจา้ ว า่ “ เขาจ ำร อยส กั ร ปู ผ เี สอ้ื ท มี่ อื ข า้ ได้ ” ห ลวงปู่ ได้เล่าต่อว่า “เม่ือหลวงปู่ทวดไปหลอกเขาโดยแสดงให้เห็น หัวเป็น หลวงป ทู่ วดต วั เป็นข ้าแ ลว้ ส ักพกั ก็เปล่ยี นใหม่ ทีนหี้ ัวเปน็ ข า้ ส ่วนต ัว เปน็ หลวงป ทู่ วดถ ือไมเ้ ท้าก ลับไปก ลบั มาอย่างน ้ี ” เรอื่ งท ห่ี ลวงปไู่ ดเ้ ลา่ ใหข้ า้ พเจา้ ฟ งั น ้ี ต รงก บั น มิ ติ ท ศี่ ษิ ยข์ องห ลวงปู่ หลายค นเคยม นี มิ ติ เกยี่ วก บั ท า่ นค อื เปน็ น มิ ติ รปู พ ระพทุ ธเจา้ อ ยตู่ รงก ลาง ดา้ นข วาด า้ นซ า้ ยม รี ปู ห ลวงป ทู่ วดแ ละห ลวงปดู่ ู่ ส กั พ กั ภ าพท งั้ ส ามก ค็ อ่ ยๆ luangpordu.com
๑๗๔ 174 เลื่อนมารวมเป็นภาพเดียวกันคือเป็นภาพพระพุทธเจ้า ...หากหลวงปู่ดู่ และหลวงปู่ทวดมิใช่พระองค์เดียวกันแล้ว สมควรแล้วหรือท่ีนิมิตท่ีศิษย์ นายทหารท่านนั้นจะเห็นศีรษะหลวงปู่ดู่ไปวางบนลำตัวหลวงปู่ทวด สมควรแล้วห รอื ท่ศี รี ษะห ลวงป ทู่ วดม าวางบ นลำตัวหลวงปดู่ ู่และสมควร แล้วหรอื ทภ่ี าพพระพทุ ธเจา้ ห ลวงปูท่ วดและห ลวงปู่ดู่ ม ารวมเปน็ ภาพ เดยี วกนั ข้าพเจ้าเช่ือว่าหลวงปู่ดู่เป็นพระโพธิสัตว์ท่ีปรารถนาพุทธภูมิ เช่นเดียวกับหลวงป ู่ทวดสว่ นท ่านจะเปน็ องคเ์ดยี วกันหรอื ไม่นน้ั ขา้ พเจ้า ไมท่ ราบได้ เพราะเปน็ ว สิ ยั ข องผ มู้ ญี าณเทา่ นน้ั ท จ่ี ะพ งึ ท ราบเหตทุ บี่ นั ทกึ เร่ืองนี้ไว้ก็เพียงเพื่อเตือนใจตัวเองท่ีคร้ังหนึ่งหลวงปู่ได้เคยเมตตาเล่า เรื่องน้ีให้ข้าพเจ้าฟัง และหากจะเป็นประโยชน์กับใครบ้าง ช่วยสร้าง ศรัทธาปสาทะให้เกิดความพากความเพียร ที่จะก้าวล่วงความทุกข์ให้ได้ แล้วข า้ พเจ้าขออ นุโมทนาดว้ ยอยา่ งยิง่ ค รบั luangpordu.com
175 ๑๗๕ ๙๓ ก รรมฐ านพาลจ ิตเพ้ียน หลายป ีก อ่ นม ีการเสวนาท างวิชาการเรอื่ ง“ โรคจติ ก บั กรรมฐาน” จดั โดยธ รรมส ถานจ ฬุ าลงกรณม์ หาวทิ ยาลยั ในค รงั้ น น้ั ม กี ารเชญิ จ ติ แพทย์ จากโรงพยาบาลศ ิรริ าชมาเล่าถ งึ ปัญหาโรคจติ ท เี่ กิดจากการน งั่ วปิ ัสสนา กรรมฐ านว า่ ทจี่ รงิ แ ลว้ ก ารท ำกรรมฐ านไมไ่ ดเ้ ปน็ ส าเหตขุ องก ารเกดิ โรคจติ แตป่ ระการใดการทค่ี นท ัว่ ไปน ง่ั ว ิปัสสนาก ลบั มาแล้วเกิดอาการทางจิตท่ี คนอืน่ มองว ่า“ เพย้ี น” ห รอื เป็นโรคประสาทเป็นเพราะท ำไม่ถกู ว ธิ ี จิตแพทย์ท่านนั้นได้กล่าวว่า การท่ีมีผู้ไปทำวิปัสสนากลับมาแล้ว ผดิ ปกตมิ ไี มม่ ากน ักแ ตส่ ิง่ ท ่นี า่ เป็นห ่วงมากก ็คือป จั จุบนั มสี ำนกั ส อนก าร ปฏบิ ตั ริ วมท ง้ั ว ปิ สั สนาเกดิ ข นึ้ อ ยา่ งม ากมายจ นท ำใหค้ นค ดิ ว า่ เปน็ แ ฟชน่ั ท่ีกำลังได้รับความนิยม คาดว่ามีสำนักน้อยใหญ่ทั่วประเทศเป็นพันแห่ง สาเหตุที่ทำให้คนมุ่งเข้าสู่สำนักกรรมฐานเหล่านี้เนื่องมาจากความทุกข์ ความผดิ หวังในชวี ติ ตอ้ งการทพี่ ่งึ ทางใจสรปุ ไดว้ า่ ค นท ่เี พ้ียนจ ากการทำ กรรมฐ านน น้ั ส ว่ นใหญม่ คี วามอ อ่ นแอท างจ ติ ใจอ ยแู่ ลว้ แ ละม าพ บแ นวทาง ปฏบิ ตั ทิ ผี่ ดิ ๆ เชน่ อ า่ นต ำราแ ลว้ น ำไปต คี วามเองห รอื คดิ คน้ ว ธิ ปี ฏบิ ตั เิ อง นอกแ บบของค รูอาจารย์ หรอื ฟังจ ากเพ่อื นท่เี ลา่ ใหฟ้ งั ต ่อๆ ก ันม า luangpordu.com
๑๗๖ 176 เจ้าสำนักกรรมฐานบางแห่งมักใช้วิธีพิสดารต่างๆ เพ่ือสร้างความ ขลังให้สำนักตนด้วยก ารฝกึ แบบแปลกๆ จนท ำให้คนท่ีฝ ึกแบบท่ีผิดๆ น้ี เกิดอาการเคร่งเครียด บ้างก็เกิดความกลัวหวาดระแวง เกิดเป็นอาการ เพ้ียนตา่ งๆตามม าอ าการเพยี้ นน้มี ิใชเ่พ่งิ เกิดในสมัยปัจจบุ นั หากแ ต่ใน ครงั้ พุทธกาลก ม็ ีหลกั ฐ านปรากฏในพ ระว ินยั ป ิฎกภาคอาทกิ ัมมกิ ะค ือ สมัยหน่ึงที่พระพุทธเจ้าทรงสอนกรรมฐานข้อที่ว่าด้วยการให้ พิจารณาร่างกายดุจเป็นซากศพแก่พระภิกษุ หลังจากน้ันพระพุทธเจ้า เสดจ็ เข้าผาสุกว ิหารธรรมคือทรงพกั ผ อ่ นสว่ นพระองคเ์ ปน็ เวลา๑ ๕ว นั ในระหวา่ งน้ีจะไมเ่ สดจ็ ออกบิณฑบาตจ ะมีแต่พระภ กิ ษผุ ทู้ ำห น้าทคี่ อย อุปฏั ฐากอ ยู่ ไมท่ รงรับแขกแ ละงดก ารแสดงธ รรม พระภ กิ ษทุ ไ่ี ดฟ้ งั พ ระพทุ ธเจา้ ส อนเรอ่ื งอ สภุ ะ ก รรมฐ านไดน้ ำค ำส อน ไปปฏิบัติโดยไม่มีครูอาจารย์คอยควบคุมอย่างใกล้ชิดก็เกิดอาการวิปริต เห็นร่างกายเป็นซากศพ เป็นท่ีน่าขยะแขยงเป็นทุกข์ จึงจ้างวานคนอ่ืน ใหฆ้ า่ ตัวเองบา้ งล งมือฆา่ ก ันเองบ ้างเมอื่ พ ระพทุ ธเจ้าทรงเสรจ็ จ ากผ าสกุ วหิ ารธ รรมทรงทราบเร่ืองเข้าจงึ ท รงสอนให้ภ ิกษทุ ่เี หลืออยูใ่ห้พ ิจารณา กรรมฐานในแนวใหม่ อกี เรอ่ื งห นง่ึ เรอ่ื งพ ระภ กิ ษกุ ลมุ่ ห นงึ่ เรยี นก รรมฐ านจ ากพระพทุ ธเจา้ แลว้ กราบท ลู ล าเขา้ ปา่ หาท่สี งบป ฏิบัติก รรมฐานจนไดบ้ รรลุฌานแ ล้วไม่ นานก เ็ กดิ ค วามส ำคญั ผ ดิ ค ดิ ว า่ ต นไดส้ ำเรจ็ ข นั้ อ รห นั ต แ์ ลว้ จ งึ ช วนก นั อ อก จากป่ากลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้า และได้บอกความประสงค์เร่ืองน้ีแก่พระ luangpordu.com
177 ๑๗๗ อานนท์ พระอานนท์เข้าไปกราบทูลพระพุทธเจ้าเพ่ือขออนุญาตเข้าเฝ้า พระพทุ ธเจา้ ไมท่ รงอ นญุ าตรบั สง่ั ใหพ้ ระอ านนทไ์ ปบ อกพ ระภ กิ ษเุ หลา่ น น้ั ใหไ้ ปพ จิ ารณาซ ากศพในป า่ ชา้ ก อ่ นซ งึ่ ในข ณะน น้ั ในป า่ ชา้ ม คี นท ตี่ ายใหมๆ่ ยงั ไมไ่ ดเ้ ผาพระภ กิ ษเุ หลา่ น น้ั ก ไ็ ดไ้ ปด ศู พในป า่ ชา้ เมอื่ ด ศู พท ก่ี ำลงั ข นึ้ อ ดื ก็บังเกิดความเกลยี ด และเม่ือไปด ูศพหญิงสาวท ่ีเพิ่งตาย แลเห็นอ วยั วะ ทุกส่วนยังสดอยู่ก็บังเกิดราคะ พระภิกษุเหล่าน้ันจึงทราบว่า พวกตน ยงั ไมไ่ ดบ้ รรลธุ รรมใดๆก เ็ กดิ ค วามส ลดส งั เวชใจในค วามส ำคญั ผ ดิ ข องต น หลงั จ ากน นั้ ไดเ้ ขา้ เฝา้ พ ระพทุ ธเจา้ ไดฟ้ งั ธ รรมจ งึ ไดส้ ำเรจ็ เปน็ พ ระอ รห นั ต ์ ในเวลาต ่อมา นเ้ี ปน็ ห ลกั ฐ านว า่ การป ฏบิ ตั กิ รรมฐ านต ามห ลกั ศ าสนาพ ทุ ธจ ำเปน็ ตอ้ งม คี รอู าจารยค์ อยด แู ลเชน่ ค อยแ นะนำว า่ ภ าพท เ่ี หน็ แ ละค วามค ดิ ท เี่ กดิ ข้ึนในขณะท ีเ่ จริญพระกรรมฐ านหรือเวลาน่ังกรรมฐานตลอดจ นอารมณ์ ต่างๆ ท่ีเกิดขึ้นในระหว่างนั้นมีความหมายอย่างไร และควรวางอารมณ์ ตอ่ สง่ิ เหลา่ น้นั อย่างไรมิฉ ะนั้นผ ้ทู ำกรรมฐานอ าจเกดิ ค วามเห็นผ ิดแล้ว พฒั นาก ลายเปน็ ความว ิปรติ ห รอื ผิดเพ้ียนทสี่ ุดแ ลว้ อาการอาจรุนแรงจน ควบคมุ ไมไ่ ด้กลายเป็นคนว กิ ลจรติ ไปก ม็ ี ผู้ปฏิบัติจึงควรเริ่มต้นศึกษาพุทธศาสนาด้วยการศึกษาหาความรู้ ทำความเข้าใจในหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าให้เข้าใจ ก่อนท่ีจะลงมือ นั่งส มาธิเจรญิ ภาวนาเพราะการทำสมาธิแต่เพียงอย่างเดยี วก ็มโีทษม ิใช่ มีประโยชนด์ า้ นเดียว luangpordu.com
๑๗๘ 178 ดงั น น้ั จ งึ ข อฝ ากผ ปู้ ฏบิ ตั ทิ มี่ กั ม นี มิ ติ ภ าวนาไมว่ า่ เปน็ น มิ ติ ป ระเภท ภาพเสียงก ลิน่ ห รือสงิ่ อ ่ืนใดก ต็ ามหลวงป่ทู า่ นเคยสอนไวว้ ่า “อย่าย นิ ดียินร ้ายและอ ยา่ น้อมใจเชอ่ื ในนมิ ติ ทเ่ี กิดข ้นึ ” ทา่ นส อนไม่ใหป้ ฏิเสธหรอื วา่ ไมใ่หเ้ ชือ่ น มิ ติ ทันทีท่นี มิ ิตเกิดข ึ้นแต่ สอนให้เช่อื หรอื ป ฏเิ สธกต็ ่อเมื่อค วามจ รงิ ป รากฏขน้ึ เท่าน้ัน หลวงป ดู่ ลู ย์ อ ต โุ ลท า่ นไดเ้ คยแ นะนำว ธิ ลี ะน มิ ติ ก บั ศ ษิ ยค์ นห นง่ึ ใน หนังสอื “ หลวงปูฝ่ ากไว”้ เรยี บเรียงโดยพ ระโพธินันทม ุนี ว่า “...นมิ ิตบางอ ยา่ งมนั ก ส็ นุกดี นา่ เพลิดเพลินอยู่หรอกแตถ่ า้ ต ดิ อยู่ แคน่ นั้ ม นั ก เ็ สยี เวลาเปลา่ ว ธิ ลี ะไดง้ า่ ยๆก ค็ อื อ ยา่ ไปด สู ง่ิ ท ถ่ี กู เหน็ เหลา่ น น้ั ใหด้ ผู ู้เห็นแลว้ ส ิ่งท ี่ไม่อ ยากเห็นน ่ันก ็จะหายไปเอง” luangpordu.com
179 ๑๗๙ ๙๔ จ ะไปทางไหน หลวงปู่เคยพูดถึงความรู้สึกห่วงใยของท่านท่ีมีกับบรรดาศิษย์ว่า หลายคนก่อนจะมาเกิดน่ี พวกที่อยู่บนสวรรค์ก็ได้ไปร่ำลาพระก่อน พอ ลงมาแล้วก ม็ าเพลิดเพลินหลงต ิดอย่กู บั โลก ค รั้นเมื่อตายไปแลว้ กไ็ปเกิด ในท่ีลำบากในอ บายภมู ิม นี ร กเปรตอสรุ กายส ตั ว์เดรจั ฉานไม่ส ามารถ กลบั ขึ้นไปร บั ผลบ ุญบ นส วรรค์ช้นั พรหมหรือไปนพิ พานได้ พระพทุ ธเจา้ เคยเปรยี บบ คุ คลไว้ ๔ จ ำพวกคอื ๑. บ คุ คลท ม่ี ดื มาแ ลว้ ม ืดไป เปรียบได้กับบ ุคคลท ่ีมาจ ากภพภ ูมิท ่ี ต่ำก วา่ มนษุ ย์ ได้แก่น รกเปรตอ สุรกายสัตว์เดรจั ฉานค รนั้ มาเกดิ แลว้ ก็ประกอบแตก่ รรมช่วั เม่ือต ายจ ากโลกมนษุ ย์กก็ ลบั ไปสูอ่ บายภมู ิอีก ๒.บ คุ คลท ม่ี ดื ม าแ ลว้ ส วา่ งไปเปรยี บไดก้ บั บ คุ คลท มี่ าจ ากภ พภ มู ทิ ี่ ตำ่ ก วา่ ม นุษย์ ไดแ้ ก่นรกเปรตอสุรกายสตั ว์เดรจั ฉานค รั้นมาเกดิ แ ลว้ ก็ ประกอบแ ตก่ รรมด ี เมอ่ื ต ายจ ากโลกม นษุ ย์ เขาก ส็ ามารถไปส สู่ คุ ตมิ สี วรรค์ พรหมพระนิพพานได้ ๓.บ คุ คลท ส่ี วา่ งม าแ ลว้ ม ดื ไปเปรยี บไดก้ บั บ คุ คลท ม่ี าจ ากภ พภ มู ทิ ่ี สงู ก วา่ ภ มู มิ นษุ ย์ ไดแ้ ก่ สวรรค์ พ รหมค รนั้ ม าเกดิ แ ลว้ ก ป็ ระกอบแ ตก่ รรมช วั่ luangpordu.com
๑๘๐ 180 เม่อื ตายจากโลกม นษุ ยก์ ก็ ลบั ไปส ู่อ บายภ ูมิ ๔. บุคคลที่สว่างมาแล้วสว่างไป เปรียบได้กับบุคคลที่มาจากภพ ภูมิท่ีสูงกว่าภูมิมนุษย์ ได้แก่ สวรรค์ พรหม คร้ันมาเกิดแล้วก็ประกอบ แตก่ รรมดีเมอื่ ตายจากโลกม นุษย์ เขากส็ ามารถไปส่สู ุคติมสี วรรค์ พรหม พระน ิพพานได้ จะมืดมาห รอื สวา่ งม าขา้ พเจา้ ค ิดว่าไมส่ ำคัญเทา่ กบั จ ะม ืดไปห รอื สว่างไปเพราะอย่างไรเสยี เราก ไ็ ด้มาเกดิ แลว้ แ ต่ขณะนีเ้ ราย ังไมไ่ด้...ไป ในประวัติของสมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี แห่งวัดระฆัง- โฆสิตาราม เมื่อคราวที่ในหลวงรัชกาลที่ ๔ ทรงให้ขุดสระน้ำและปลูก พระตำหนักก ลางสระน้ำอย่างสวยงามท ่านได้ตรสั ถ ามส มเดจ็ โตว่า “สวยไหมขรวั โต” สมเด็จโตกราบทูลตอบว่า “สวยมากมหาบพิตร ดุจราชรถอัน วิจิตร” เท่านีแ้ หละ ในหลวงท รงกรว้ิ ไปห ลายวัน เพราะท ่านเปน็ ปราชญ์ เชีย่ วชาญภ าษาบ าลีคำก ราบทลู ของสมเดจ็ โตว ่า“ ด ุจราชร ถอนั วิจติ ร” น้ี ตรงก ับพทุ ธภ าษิตบทห นงึ่ วา่ “ส ทู ง้ั ห ลายจ งม าด โู ลกน ้ี อ นั ต ระการต าด จุ ราชรถอนั ว จิ ติ รท พ่ี วก คนโงห่ ลงต ดิ อ ยู่ แ ตผ่ รู้ หู้ าตดิ ข อ้ งอยไู่ ม”่ luangpordu.com
181 ๑๘๑ ๙ ๕ ตีเหล็กร ้อนๆ ค รงั้ ห นง่ึ ม เี พอื่ นผ ปู้ ฏบิ ตั ธิ รรมข องข า้ พเจา้ ไดฝ้ ากเรยี นถ ามห ลวงปู่ วา่ “ ในย คุ ป จั จบุ นั ผ คู้ นก ำลงั ม คี วามท กุ ขก์ นั ม ากมายน อกจากก ารป ฏบิ ตั ิ ธรรมแล้วค วรทำอย่างไรอกี ครับ” ขา้ พเจ้าได้กราบเรียนถ ามหลวงปู่ ซ งึ่ ทา่ นเมตตาตอบว า่ “คำถามม นั ม คี ำต อบอ ยใู่ นต วั แ ลว้ น อกจากก ารป ฏบิ ตั ธิ รรมแ ลว้ ไมม่ อี ยา่ งอ น่ื เพราะก ารป ฏบิ ตั ธิ รรมค อื ป ฏบิ ตั ใิ หถ้ กู ต อ้ งท ส่ี ำคญั อยา่ ง แรกค อื ต อ้ งท ำความเหน็ เราใหถ้ กู เสยี ก อ่ นว า่ ทว่ี า่ ป ฏบิ ตั ธิ รรมน น้ั ป ฏบิ ตั ิ อะไรและป ฏบิ ตั อิ ยา่ งไร” หลวงปทู่ า่ นไดข้ ยายความโดยแ ยกแยะไวเ้ ปน็ ส องน ยั ค อื โลกยี ธรรม และโลกตุ รธ รรม โลกียธ รรมค ือให้ป ฏิบัตหิ น้าทขี่ องเราใหพ้ รอ้ มส มบูรณ์ ไม่ว า่ จ ะ เปน็ หนา้ ทต่ี อ่ พ ่อแ ม่ค รูบาอาจารย์ห ัวหนา้ ล กู น้องเพื่อนๆ แ ละหนา้ ท่ี ต่อตวั เอง โลกตุ รธ รรมก ใ็ ชท้ กุ ขจ์ ากส ภาพท เ่ี ปน็ อ ยนู่ แ้ี หละเปน็ เครอื่ งก ำหนด รู้ สำหรับผู้มีปัญญาแล้ว ย่ิงเห็นทุกข์มากเท่าใด ก็ยิ่งอยากท่ีจะพ้นทุกข์ luangpordu.com
๑๘๒ 182 มากเท่าน้นั โดยอ าศยั หนทางมรรคที่พระพทุ ธเจา้ ส อนเป็นแนวทางเดนิ เม่ือได้ฟังคำตอบของหลวงปู่ ทำให้ข้าพเจ้าระลึกถึงประวัติของ สมเด็จโตวัดร ะฆงั ฯอกี ค ร้ัง... โดยปกติในหลวงรัชกาลที่ ๔ มักนิมนต์สมเด็จโตเข้ามาเทศน์ใน วงั เสมอว ันหน่ึงท ที่ า่ นน ิมนตส์ มเด็จโตมาเทศน์พอดีวนั นัน้ ท า่ นม กี จิ ธ รุ ะ ท่ีจะต้องไปทำต่อ เม่ือสมเด็จโตมาเทศน์ ท่านทราบดีว่าในหลวงมีเร่ือง ร้อนพระทัยอยู่จะรีบไป ท่านก็เทศน์ให้ในหลวงฟังอยู่เสียนานกว่าจะจบ ลงได้ ครั้งต่อมา ในหลวงนิมนต์สมเด็จโตเข้ามาเทศน์ในวังอีก วันนั้น ทา่ นว า่ งจ ากก จิ ธ รุ ะก ารงานด แี ลว้ ต ง้ั ใจจ ะฟ งั เทศนส์ มเดจ็ เตม็ ท ี่ ส มเดจ็ โต แทนที่จะเทศน์อะไรให้ในหลวงฟังว นั น ั้นท ่านก ลบั ไม่แสดงธรรมแ ละไม่ เทศนเ์ ลยเพยี งแ ตข่ น้ึ ตน้ ว า่ “ธรรมใดๆม หาบพติ รก ท็ รงท ราบด อี ยแู่ ลว้ เอวงั ก ม็ ดี ว้ ยป ระการฉะน”้ี เรอื่ งนส้ี อนให้ร วู้ ่าจ ะตเี หลก็ ให้ตตี อนรอ้ นๆในว ันแรกในหลวงท รง มีเร่ืองกังวลพระทัยจิตใจไม่ปกติ สมเด็จโตท่านจึงต้องเทศน์นานหน่อย แต่วันต่อมาท่านสบายพระทัย จิตใจเป็นปกติดี ก็ไม่มีเหตุอันใดที่ต้อง เทศน์ส อนอกี ฉนั ใดก ารพ จิ ารณาทุกข์ใหเ้ ข้าใจท กุ ข์ใหผ้ ่านทกุ ข์ใหไ้ ด้ ก็ ต้องพิจารณาในยามท่ีเผชิญทุกข์มากๆ ยามที่ปัญหาเศรษฐกิจรุมเร้าเช่น ปจั จบุ ันน้ี ฉนั น น้ั luangpordu.com
183 ๑๘๓ ๙๖ ค รพู ักล ักจ ำ คณุ ธ รรมท โี่ ดดเดน่ ข องห ลวงปดู่ อู่ กี ป ระการห นง่ึ ท ขี่ า้ พเจา้ ย งั จ ดจำ ได้ดี คือหลวงปู่รู้จักเอาเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ท่ีดูเหมือนไม่สลักสำคัญ อะไรม าจ ดุ ป ระกายค วามค ดิ แ กศ่ ษิ ย์ ดว้ ยว ธิ คี ดิ แ ละก ศุ โลบายอ นั แ ยบคาย จนท ำใหเ้ หตกุ ารณเ์ ลก็ ๆ น อ้ ยๆ ก ลบั เปน็ เรอื่ งราวท มี่ คี า่ ก ลายเปน็ บ ทเรยี น อันทรงคณุ คา่ สำหรับศ ิษย์ในเวลาต อ่ ม าอ ย่างเช่นเรอื่ งหน่งึ ในส่ี หลวงปู่ ได้เคยปรารภธรรมก ับขา้ พเจา้ วา่ “ ข้าน่ังดูดยา มองดูซองยาแล้วต้ังปัญหาถามตัวเองว่า เรานี่ ปฏบิ ัติได้หนง่ึ ในส ข่ี องศาสนาหรอื ย ังถ ้าซ องย านี้แบ่งเป็นส ส่ี ่วนเราน ่ี ยงั ไมไ่ ดห้ นงึ่ ในส ่ี ม นั จ วนเจยี นจ ะไดแ้ ลว้ ก ค็ ลายเหมอื นก บั เราม ดั เชอื ก จนเกือบจ ะแ น่นได้ทีแ่ ล้วเราป ลอ่ ย ม ันก็ค ลายอ อก เราน่ียังไมเ่ช่ือจ ริง ถ้าเช่อื จรงิ น ่มี นั ต ้องได้หนง่ึ ในส ีแ่ ลว้ ” ต่อมาภ ายหลังท่านไดข้ ยายค วามใหข้ ้าพเจ้าฟ ังวา่ “ท ว่ี า่ ห นง่ึ ในส น่ี นั้ อ ปุ มาด ง่ั ก ารป ฏบิ ตั ธิ รรมเพอื่ ใหบ้ รรลมุ รรคผล ในพ ุทธศาสนาทา่ นแ บง่ ไว้เปน็ ข ั้นโสดาบนั ส กทิ าค ามีอน าคามี และ อรห ตั ต ผ ลอ ยา่ งน อ้ ยเราเกดิ ม าในช าตนิ ไี้ ดพ้ บพระพ ทุ ธศ าสนาเปรยี บ luangpordu.com
๑๘๔ 184 เหมอื นไดพ้ บส มบตั ลิ ำ้ คา่ ห ากไมป่ ฏบิ ตั เิ อาใหไ้ ดอ้ ยา่ งน อ้ ยหน ง่ึ ในส ่ี ให้ ถงึ ค วามเป็นพ ระโสดาบันป ดิ ประตูอบายภ มู ิใหไ้ ด้ กเ็ ทา่ กบั ว า่ เราเป็น ผปู้ ระมาทอ ยมู่ าก” ย่ิงขา้ พเจ้าได้ศกึ ษาได้เรียนร้กู ับห ลวงปู่ ขา้ พเจา้ ก ย็ ิ่งบ ังเกิดค วาม อศั จรรยข์ นึ้ ในจ ติ ใจท า่ นส อนใหเ้ ราไดห้ ลกั แ ละว ธิ คี ดิ ด ว้ ยโยนโิ สม นสกิ าร ทำใหเ้ ราไดเ้ กดิ ศ รทั ธาแ ละก อ่ ใหเ้ กดิ “ ป ญั ญา” อ นั เปน็ ย อดป รารถนาข อง ทกุ ค นท ำใหเ้ กดิ ค วามเขา้ ใจแ จม่ ช ดั ในเรอื่ งต วั ต นข องเราแ ละท กุ ช วี ติ ท อี่ ยู่ รอบข ้าง หลวงป่ทู า่ นเคยเลา่ ให้ขา้ พเจ้าฟังว า่ “คนสมัยก่อนท่ีเขาปฏิบัติกันได้ดี ต้องรู้จักลักสังเกตจดจำสิ่งที่ ดงี ามข องผอู้ น่ื ม าป ฏิบัติตาม เพ่อื ให้เกดิ ใหม้ ที ต่ี ัวเรา เหมอื นที่ขา้ ส อน พวกแ กน ี่ ไมใ่ ชส่ ำนกั ป ฏบิ ตั ิ ไมใ่ ชส่ ำนกั ว ดั ส ะแกถ า้ เปน็ ส ำนกั ก ต็ อ้ งต งั้ แบบใหม่ ท่ีข้าสอนน ี่ไมใ่ ช่แ บบใหม่แตเ่ปน็ แบบข องพระพทุ ธเจา้ ข้าก็ลัก สอนแอบส อนอ ยนู่ ่ีใครเช่อื จ รงิ เอาจ รงิ ก็ได้ไปชว่ ยๆก ัน...ช ว่ ยเหลือ พระศาสนา” luangpordu.com
185 ๑๘๕ ๙ ๗ ทส่ี ุดแ หง่ ท ุกขเวทนา “ธรรมน้ันอ ยฟู่ ากต ายไม่รอดตายไม่เหน็ ธรรม” เป็นคำสอนธ รรมทีไ่ พเราะ กนิ ใจ แ ละเปน็ ประโยชนใ์ นก ารนำม า ขบคิดพิจารณาให้แ จม่ แจง้ ก บั ต นเองอยา่ งยงิ่ วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้าน่ังปฏิบัติภาวนา ใจมีความสงบระงับพอ สมควรเวลาผ่านไปได้สกั ๒-๓ชวั่ โมงท กุ ขเวทนาอ ันเนื่องม าจากความ ปวดเมอ่ื ยตามร ่างกายเรม่ิ ท วีขึน้ เร่ือยๆ ในคร้ังแรก ข้าพเจ้าอาศัยกำลังสมาธิเข้าข่มความเจ็บปวด โดย พยายามใหจ้ ติ จดจอ่ อ ยกู่ บั คำภ าวนาใหม้ น่ั คงขน้ึ ค วามป วดเมอ่ื ยก ห็ ายไป แต่กเ็ ปน็ เพยี งชั่วขณะไม่นานนัก ความปวดเมื่อยน้ันก ็กลบั คนื มาอ ีกและ รนุ แรงข ้นึ ข า้ พเจ้าจึงต งั้ ค ำถามต ัวเองว่า... “ทีว่ า่ เจ็บปวดม ันปวดต รงไหนท จ่ี ติ ห รอื ท่ีกาย” “เจ็บท่ีกาย”ขา้ พเจ้าต อบตัวเอง “เออเจ็บทก่ี ายมนั ก ็ต้องไม่เกี่ยวก บั จิตถ ้าเราเชือ่ พระพุทธเจา้ ว ่า จิตก บั กายเปน็ คนละส่วนกนั เราจ ะต้องเหน็ จ ติ เหน็ ก ายว า่ เปน็ คนละสว่ น ดว้ ยต วั เราแ ละต อ้ งไมท่ รุ นท รุ ายจ ากค วามเจบ็ ป วดอ นั น ”ี้ ข า้ พเจา้ บ อกก บั ตวั เองอกี luangpordu.com
๑๘๖ 186 เวลาผ า่ นไปอ ยา่ งช า้ ๆแ ตอ่ นจิ จาค วามเจบ็ ป วดม ไิ ดห้ ายไปไหนเลย กลับทวีความรุนแรงถึงขนาดที่ขาทั้งสองข้างของข้าพเจ้าส่ันระริกและ กระตกุ ด ว้ ยความเจบ็ ป วดเองข ณะน ั้นเกิดเป็นความรอ้ นท ัว่ ร า่ งกายโดย เฉพาะท่ีหัวเข่าท่ีน่ัง ขัดสมาธิเกิดความเจ็บปวดแสนสาหัสเหมือนมีใคร มาบ ดิ ขาแ ละด งึ ให้ย ดื อ อกเป็นค วามทรมานทส่ี ุดครง้ั หนงึ่ ข องก ารป ฏบิ ตั ิ ภาวนาของขา้ พเจ้าทีเดยี ว ข้าพเจ้าบอกกับตนเองว่าวันน้ีต้องให้เห็นท่ีสุดของทุกขเวทนาให้ ได้เราจ ะไมย่ อมลกุ จ ากท ่นี ่งั โดยไมผ่ า่ นท ุกข์ไมเ่ ห็นท ี่สุดของท กุ ขเวทนา ถา้ เราล กุ แ ปลว า่ เราไมเ่ ชอื่ พ ระพทุ ธเจา้ ถ า้ เราเชอื่ พ ระพทุ ธเจา้ จ รงิ เราต อ้ ง ผา่ นท กุ ขใ์ หไ้ ด้ ใหใ้ จเราเหน็ ใหไ้ ดว้ า่ “ จติ ก บั ก ายน เี้ ปน็ ค นละส ว่ นก นั ”ถ า้ หากว นั น เ้ี ราแ พก้ ไ็ ปห าผ า้ ถงุ ม าน งุ่ เสยี แ ลว้ ไมต่ อ้ งม าป ฏบิ ตั อิ กี เลยป ฏบิ ตั ิ ไปก็ตายเปล่าเพราะคนข แ้ี พ้ทำอะไรมนั ก ็แพ้อ ยวู่ นั ยังคำ่ เวลาจ ะต ายม ัน เจ็บปวดเพยี งไรจ ะท นไหวห รอื เมอ่ื ต กลงก บั ต วั เองด งั นแี้ ลว้ ค วามเจบ็ ป วดก ย็ งั ม ไิ ดห้ ายไปไหนเลย คราวนี้กลับเพ่มิ ค วามรุนแรงข ้นึ จ นน ำ้ ตาข ้าพเจ้าไหลออกมาเปน็ ส าย ใน ใจขณะนั้นข ้าพเจ้าไมห่ วงั อ ะไรทัง้ ส้นิ ไม่ต้องการแม้กระทั่งความสงบนกึ เพยี งอ ยา่ งเดยี วว า่ ทเ่ี ราท ำอ ยนู่ ้ี ท ำด ว้ ยศ รทั ธาด ว้ ยค วามร กั ห ลวงปดู่ แู่ ละ ขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เมื่อความเจ็บปวดรุมเร้าข้าพเจ้าอย่างแสนสาหัส ถึงขนาดเจียนอยู่เจียนไป จนข้าพเจ้ารู้ตัวดีว่าไม่สามารถทนต่อไปได้อีก แล้วแตใ่จก็ย งั ไมย่ อมแพ้ไม่ย อมล ุกและไม่ย อมขยับเขยือ้ น luangpordu.com
187 ๑๘๗ ขา้ พเจา้ ร สู้ กึ ว า่ ต วั เองเหมอื นเดก็ ท ย่ี นื ก ำห มดั ก ดั ฟนั แ ลว้ ว งิ่ เขา้ ไป ชกกับคู่ต่อสู้ที่รูปร่างสูงใหญ่ได้เปรียบกว่าทุกประตู ข้าพเจ้าท้ังร้องไห้ ทั้งตะโกนอ ยู่ในใจว ่า“ ผ มทำถวายห ลวงปูค่ รบั ” ส้ินคำกล่าวของข้าพเจ้านี้ เหมือนกับหลวงปู่ท่านรับทราบ พลัน เกิดเหตุอัศจรรย์เป็นนิมิตท่ีข้าพเจ้าจดจำได้ตลอดชีวิต คือ ข้าพเจ้าเห็น หลวงปู่ดู่เปา่ พรวดลงม าท ่ีกระหม่อมข องข า้ พเจ้าค วามร สู้ กึ ข ณะน ัน้ ด ุจม ี นำ้ ท พิ ยช์ โลมร ดต งั้ แ ตศ่ รี ษะ จนจ รดป ลายเทา้ ท กุ ขเวทนาค วามป วดเมอ่ื ย ทเ่ี มอ่ื ส กั ค รรู่ าวกบั ถ กู ก อ้ นห นิ ท ม่ี นี ำ้ ห นกั ห นง่ึ รอ้ ยก โิ ลท บั ไว้ ก พ็ ลนั ห ายไป ในพ รบิ ต าเกดิ เปน็ ค วามเยน็ ก ายเยน็ ใจต งั้ แ ตศ่ รี ษะจ นจ รดป ลายเทา้ ไมม่ ี ที่ใดทค่ี วามเจบ็ ป วดซอ่ นเร้นห รอื หลงเหลืออยเู่ ลย ขา้ พเจ้าเรม่ิ มคี วามม่ันใจในการปฏบิ ตั ิม ากข ้นึ ค วามล ังเลสงสยั ใน วิถีทางปฏิบัติเร่ิมหมดไป มีแต่ความปลาบปลื้มปีติในธรรมอย่างที่ไม่เคย เปน็ ม าก อ่ นส งั เกตด จู ติ ก บั อ ารมณถ์ กู แ ยกอ อกเปน็ ค นละส ว่ นเหมอื นแ กว้ ทใ่ี สน่ ำ้ ไว้ แ กว้ ก บั น ำ้ แ มอ้ ยดู่ ว้ ยก นั แ กว้ ก เ็ ปน็ แ กว้ น ำ้ ก เ็ ปน็ น ำ้ อ ยกู่ นั ค นละ สว่ นฉนั ใดจ ติ ก็เป็นจ ติ ..เป็นผ ูร้ ู้ อ ารมณ์ก เ็ปน็ อารมณ์..เปน็ ผ ถู้ กู รู้ ฉ ันนั้น เมอ่ื ห ยดุ อ ยสู่ กั พ กั ห นงึ่ จ งึ น อ้ มเอาค วามส งบม าพ จิ ารณาธ รรมารมณต์ า่ งๆ ทีม่ าก ระทบใจตอ่ ไป อยา่ งน ก้ี ระมงั ทท่ี า่ นห ลวงตา(พระอาจารยม์ หาบ วั ญาณส มั ป นั โน) เคยสอนไว้วา่ ก ารต อ่ สู้ก ับก เิ ลสถา้ สูก้ ับม ันช กกบั มนั หากสู้ไม่ไหวถ กู มนั จบั ได้ จับม ือเราม ัดไว้ ขาเราม ีก ็ต้องเตะถบี มันหากถ กู มนั จบั ข าไดอ้ ีก luangpordu.com
๑๘๘ 188 ปากเรามีกต็ ้องกดั ตอ้ งด่าม ันให้สู้จนยบิ ตา ขา้ พเจา้ เรมิ่ เขา้ ใจบ ทเรยี นบ ทน แ้ี ลว้ ค วามเขา้ ใจเรมิ่ ม มี ากข น้ึ พ รอ้ ม กับความร กั ท ่มี ตี ่อหลวงปดู่ ่กู ็มีมากข นึ้ เชน่ กัน luangpordu.com
189 ๑๘๙ ๙ ๘ พุทธนมิ ติ ก ารต อบค ำถามข องห ลวงปแู่ กศ่ ษิ ยช์ า่ งส งสยั อ ยา่ งข า้ พเจา้ บ างค รง้ั ทา่ นไมต่ อบต รงๆ แ ตต่ อบด ว้ ยก ารก ระทำก ารแ สดงใหด้ ู แ ละก ารต อบข อง ทา่ นก็ย งั ความอัศจรรยใ์ หเ้ กดิ ขนึ้ แ กข่ ้าพเจา้ แ ละเพอ่ื นๆเป็นอย่างย ่ิงดงั เหตกุ ารณ์เม่ือครั้งท ี่เกดิ “พ ุทธน ิมิต”เมอ่ื ค นื วนั ขึน้ ๑ ๔คำ่ เดือน๖ ก่อน วันวิสาขบชู าป ี พ.ศ.๒๕๒๘ห นงึ่ ค นื ท ี่วดั สะแก เหตเุ รมิ่ แ รกเกดิ จ ากเมอื่ ต อนก ลางวนั ในวนั น น้ั ข า้ พเจา้ และหมเู่ พอื่ น ไดม้ ากราบน มสั การห ลวงปทู่ วี่ ดั พ รอ้ มก บั พ กพ าเอาค วามส งสยั ๒ เรอ่ื งค อื เวลาท ห่ี ลวงพอ่ ห ลวงป ทู่ งั้ ห ลายท า่ นจ ะไปช ว่ ยล กู ศ ษิ ยท์ อี่ ยหู่ า่ งก นั ค นละ ท่ีในเวลาเดียวกันท ่านไปได้อยา่ งไรพรอ้ มกบั เร่ืองน ี้ ในวนั น้ันขา้ พเจา้ ได้ นำรูปปาฏิหาริย์ของครูอาจารย์ท่านอื่นๆ ที่ศิษย์ของท่านเหล่าน้ันถ่าย ภาพไดร้ วบรวมม าถ วายใหห้ ลวงปทู่ า่ นด ู ม ภี าพข องพ ระอ าจารยม์ หาป นิ่ หลวงปู่ขาวหลวงป คู่ รบู าชยั ย ะวงศาฯแ ละพ ระอาจารยจ์ วนด ว้ ยค วาม งวยงงสงสยั ข า้ พเจา้ จึงถามท่านว ่าภาพเหลา่ นี้ถา่ ยกนั จริงห รือว่าทำขึ้น มาห ลวงปทู่ า่ นพ จิ ารณาด รู ปู เหลา่ น น้ั ท ลี ะใบจ นค รบใชเ้ วลาป ระมาณห นง่ึ นาทีแล้วร วบเขา้ ไวด้ ้วยก นั ยกมือไหว้แ ล้วบอกขา้ พเจา้ ว ่า“ข ้าโมทนา สาธุด ว้ ยของจรงิ ทั้งน น้ั ”ด งั น ้ันจึงไมม่ ีคำอธบิ ายอ ืน่ ใดอ ีกนอกจากน้ี luangpordu.com
๑๙๐ 190 คร้นั ตกเวลาก ลางค นื ป ระมาณส องท มุ่ ข ้าพเจา้ ก บั เพอ่ื นๆม าทกี่ ฏุ ิ หลวงปู่อกี ครง้ั ม ลี กู ศ ษิ ย์มากมายตา่ งมาสรงนำ้ หลวงปู่ในโอกาสวนั คล้าย วันเกิดท่าน...วันวิสาขปุรณมี เมื่อคณะท่ีมาสรงน้ำหลวงปู่เดินทางกลับ ไปหมด เหลือแต่ข้าพเจ้าและเพ่ือนๆ พวกเราขออนุญาตหลวงปู่ถ่ายรูป กบั ทา่ นไว้เป็นท่รี ะลึกข า้ พเจา้ จำไดด้ ีว่าเมื่อห ลวงปอู่ นุญาตแล้วจ ากนน้ั ท่านก ็นง่ั น งิ่ ไม่ขยบั เขย้ือนไม่เคลอ่ื นไหวใดๆท ้งั ส ิ้นศ ษิ ยต์ ากลอ้ งผ ลดั กันถ่ายภาพได้ประมาณสิบภาพ แล้วทุกคนก็กราบนมัสการท่านอีกครั้ง บรรยากาศค นื น นั้ ข า้ พเจา้ ม คี วามรสู้ กึ ท แ่ี ปลกไปก วา่ ท กุ ว นั จ ำไดว้ า่ บ รเิ วณ กฏุ ิหลวงปู่เยน็ สบาย...เย็นเข้าไปถ งึ จิตถ งึ ใจข ้าพเจ้าอยา่ งย ิ่ง เมอ่ื น ำฟ ลิ ม์ ท งั้ หมดไปล า้ งป รากฏว า่ ม ภี าพป าฏหิ ารยิ ์ “ พ ทุ ธน มิ ติ ” เกดิ ข้ึนส ว่ นแ รกเปน็ ภ าพพ ุทธนิมิตคือเป็นภ าพพ ระพทุ ธเจ้าท ีถ่ า่ ยได้โดย ไมม่ ีว ัตถุทเ่ี ปน็ พ ระพทุ ธร ูปเหตอุ ศั จรรย์อกี ป ระการห นง่ึ ค ือเปน็ ภาพทอ่ี ยู่ ตน้ ฟ ลิ ม์ ท ม่ี ไิ ดต้ ง้ั ใจถ า่ ยเปน็ ภ าพท ผ่ี ถู้ า่ ยต อ้ งก ารกดชตั เตอรท์ ง้ิ ส ว่ นท ส่ี อง เปน็ ภาพห ลวงปโู่ดยม แี สงสเี ป็นรงั สีตา่ งๆรอบๆอ งค์ท า่ น สำหรับข้าพเจ้าแล้ว น่ีเป็นการตอบคำถามท่ีหลวงปู่เมตตาตอบ ข้าพเจ้าที่ได้ถามท่านไว้สองคำถามเม่ือตอนกลางวันภาพ “พุทธนิมิต” เป็นการตอบคำถามที่ว่า เวลาท่ีหลวงพ่อหรือหลวงปู่ทั้งหลายท่านจะไป ช่วยลูกศิษย์ที่อยู่ห่างกันคนละที่ในเวลาเดียวกันท่านไปได้อย่างไร ส่วน ภาพห ลวงปู่ด ูท่ ่ีมีแสงส เี ปน็ รงั สีตา่ งๆ ร อบๆอ งค์ท่านก เ็ ปน็ การตอบตอ่ คำถามท่ีว่าภาพครูอาจารย์องค์ต่างๆ ที่ข้าพเจ้านำมาถวายให้ท่านดูน้ัน luangpordu.com
191 ๑๙๑ “เป็นของจริง” ข้าพเจ้าเช่ือแน่เหลือเกินว่า หลวงปู่คงมิได้ตอบคำถาม ข้าพเจา้ เพยี งสองคำถามเท่านัน้ จึงขอฝากท่านผู้รู้ท่ไี ด้เหน็ ภ าพเหล่าน้ีให้ นำไปพจิ ารณาด ้วยดี ก ็จะได้รับประโยชนอ์ ีกมากทเี ดียว หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ ข้าพเจ้าได้นำภาพเหล่าน้ีมาถวายให้ หลวงปู่ดู่และกราบเรียนข อค ำอธิบายจากท ่าน ทา่ นต อบอยา่ งร วบรดั ว่า“เขาทำใหเ้ ชื่อ” หลวงปูเ่นน้ เสยี งสหี น้าเกลื่อนย้มิ ด ้วยเมตตา luangpordu.com
๑๙๒ 192 ๙ ๙ ห ลวงปบู่ อกหวย ความจ รงิ แ ลว้ ข า้ พเจา้ ค วรต ง้ั ช อื่ เรอื่ งน วี้ า่ “ ว ดี โี อป ระวตั แิ ละค ำส อน ของห ลวงปู่”มากก ว่าแต่ช ือ่ เร่อื งยาวไปแ ละไม่ช วนอ่านเท่า“ห ลวงปู่ บอกหวย”จ ึงข ออ นญุ าตใช้ช่อื เรื่องนี้แทน ขา้ พเจา้ แ ละห มคู่ ณะอ กี ห ลายค นม คี วามต งั้ ใจท จี่ ะท ำว ดิ โี อป ระวตั ิ และค ำส อนข องห ลวงปู่ เพอื่ เปน็ อ นสุ รณร์ ำลกึ ถ งึ ท า่ นโดยจ ดั ท ำด ว้ ยค วาม เคารพท า่ นเปน็ ท ี่สุดไม่ต้องการห าผลก ำไรจ ากก ารนี้ จากน น้ั ก ไ็ ดป้ รกึ ษาก นั ในเรอื่ งท นุ ท จ่ี ะด ำเนนิ ก ารแ ละห ลงั จ ากท ไี่ ด้ แบง่ งานก นั แ ลว้ ท กุ ค นพ รอ้ มใจก นั ม ากร าบน มสั การห ลวงปตู่ อ่ ห นา้ ส รรี ะ ของท า่ นท ตี่ งั้ ไวท้ ห่ี อส วดม นต์ ซ งึ่ อ ยตู่ รงข า้ มก บั ก ฏุ ขิ องห ลวงปใู่ นป จั จบุ นั ขา้ พเจา้ จ ำไดว้ า่ ค ำอ ธษิ ฐานข องพ วกเราในว นั น นั้ ค อื ข ออ นญุ าตต อ่ ห ลวงปู่ ในการจัดทำวิดีโอประวัติและคำสอนของท่าน และหากหลวงปู่อนุญาต ขอใหห้ ลวงปู่บอกพวกเราดว้ ยจ ะโดยน มิ ติ มาเข้าฝ ันห รอื วิธีใดก ็แลว้ แต่ เพือ่ ใหพ้ วกเราสบายใจว า่ ไมไ่ด้ทำโดยทหี่ ลวงปูไ่ มอ่ นญุ าตและขอใหส้ ่ิงที่ จะต อ้ งทำท ุกอยา่ งส ะดวกราบร ่นื ไม่ตดิ ขดั จ นงานสำเร็จแ ตห่ ากหลวงปู่ ไมอ่ นญุ าตแ ลว้ ข อใหก้ ารท ำงานข องพ วกเราต ดิ ขดั ม อี ปุ สรรคท ำใหท้ อ้ ใจ และเลกิ ลม้ ความตง้ั ใจท ีจ่ ะท ำก ันในที่สดุ luangpordu.com
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
