ปรุงรสอลวนรัก 401-410

บทที 401 หาเรืองใส่ตวั หรือว่าก่อเรืองใหต้ ัวเอง กันแน่ ความจรงิ ปรากฏ แตว่ า่ เหลยี นซงิ วงั และเหมยซิวกวงยงั ไมร่ ูถ้ งึ พายฝุ นตทีกาํ ลงั ตงั เคา้ ในอนาคต “ไมเ่ ป็นไร คนของทางเหนือถกู จบั แลว้ พรุง่ นีก็สง่ คนทาง ใตไ้ ป จบั ไดก้ ลมุ่ หนงึ กย็ งั มีอีกกลมุ่ คกุ ทางการใหญ่เทา่ นนั ขา้ ดสู วิ า่ พวกเขาจะจบั ไดห้ มดหรอื ไม่ คกุ จะยดั ได้ หมดหรอื เปลา่ ” เหลียนซงิ วงั คดั คา้ น 1

สถาการณน์ ีอยใู่ นการคาดเดาของบคุ คลลกึ ลบั ผนู้ นั แต่ แรก จงึ วางแผงรบั มือไวก้ ่อนแลว้ เยียจินเซวียน เจา้ คดิ วา่ แจกโจ๊กไมก่ ีวนั จบั คนไดไ้ มก่ ีคน แลว้ จะแกป้ ัญหาไดอ้ ยา่ งนนั หรอื หๆึ ไมง่ ่ายดายขนาด นนั หรอก “ไมร่ ูว้ า่ พวกหวั หนา้ ขอทานหลายคนนนั ถกู จบั หรอื เปลา่ หากพวกนนั สารภาพออกมา...” เหมยซวิ กวงกงั วลเลก็ นอ้ ย เหลียนซงิ วงั เอย่ วา่ “เถา้ แกเ่ หมย อยา่ ไดก้ งั วลเกินเหตุ เรอื งเช่นนีพวกหวั หนา้ ขอทานไมม่ ีทางออกโรงเอง จะวา่ 2

ไปคนทีขา้ สง่ ไประวงั ตวั มาก ไมม่ ีทางเผยฐานะของตน เดด็ ขาด ตอ่ ใหพ้ วกหวั หนา้ ขอทานถกู จบั ได้ กไ็ มร่ ูว้ า่ ใคร เป็นคนบงการ” เหมยซวิ กวงไดย้ ินเหลยี นซงิ วงั พดู อยา่ งมนั ใจก็วางใจ อยา่ งนนั รอชมละครฉากสนกุ พรุง่ นีตอ่ กแ็ ลว้ กนั ! สองคนพดู คยุ กนั อีกสกั พกั หนงึ เหมยซวิ กวงถงึ ขอตวั กลบั บา้ น ทอ้ งฟา้ ยงั ไมส่ าง เหลียนซงิ วงั ถกู เสียงเคาะประตรู อ้ นรน ปลกุ ขนึ เสยี งเคาะประตนู นั ทงั รบี รอ้ นทงั หนกั แน่น อยา่ ง กบั ถกู โจรปลน้ บา้ นมปิ าน 3

ภรรยาของเหลยี นซงิ วงั กาํ ลงั ฝันหวาน ถกู คนปลกุ ขนึ ก็ รูส้ กึ ไมพ่ อใจ บน่ วา่ “เจา้ บา้ ทีไหนกนั ฟา้ ยงั ไมท่ นั สวา่ งกม็ าสง่ เสยี งดงั คนไม่ ตอ้ งหลบั ตอ้ งนอนพอดี” ในใจเหลียนซงิ วงั รูส้ กึ ไมส่ งบ คลมุ เสอื คลมุ ลกุ ขนึ เสอื ผา้ ยงั ไมท่ นั สวมเรยี บรอ้ ย ประตกู ็ถกู คนถีบเขา้ มา หน่วยตรวจตราหลายคนพงุ่ เขา้ มา จอ้ งมองเหลยี นซงิ วงั อยา่ งดรุ า้ ย “เจา้ คือเหลยี นซงิ วงั ใช่หรอื ไม”่ 4

เหลยี นซงิ วงั เหน็ สถานการณเ์ ชน่ นีก็พลนั รูส้ กึ เข่าออ่ น ฝืนเอย่ ถามเสยี งออ่ นวา่ “ใตเ้ ทา้ ทงั หลายนีคือ...” หวั หนา้ หนว่ ยตรวจตราโบกมือ “จบั ไว.้ ..” ลกู นอ้ งปรเี ขา้ มา ใชก้ ญุ แจเหลก็ จบั ตวั คนไป ภรรยาเหลียนซิงวงั รอ้ นรน ไมท่ นั ใสใ่ จวา่ ตนเองแตง่ ตวั ไมเ่ รยี บรอ้ ย วงิ ตามไป “ใตเ้ ทา้ ! ใตเ้ ทา้ ! นายทา่ นบา้ นขา้ ทาํ ผดิ กฎหมายอนั ใดกนั พวกทา่ นอยา่ จบั คนมวั ซวั เชียว...” 5

หวั หนา้ แคน่ เสียงเยน็ “เหมยซวิ กวงสารภาพความจรงิ แลว้ เหลยี นซงิ วงั แผนรา้ ยของพวกเจา้ ถกู เปิดโปงแลว้ ” เหลยี นซงิ วงั ตกใจใหญ่ ตอนทีหน่วยตรวจตราบกุ เขา้ มา เขาคิดถงึ เรอื งนี ในใจกค็ ิดได้ ถงึ เวลานนั จะบอกกบั พวก ใตเ้ ทา้ ทงั หลายอยา่ งไรดี แตเ่ ขาคดิ ไมถ่ งึ อยา่ งยิงวา่ เหม ยซวิ กวงกลบั สารภาพความจรงิ ออกไปจนหมดสนิ เจา้ เหมยซวิ กวงนา่ ตาย! ตวั ไรป้ ระโยชน์ ครงั นีขา้ ถกู เจา้ ทาํ รา้ ยแลว้ เหลยี นซงิ วงั หนา้ เศรา้ สลด เขาไมร่ ูว้ า่ ตอนนีเหมยซวิ กวงกก็ าํ ลงั ดา่ วา่ ตนเองอยเู่ ชน่ กนั 6

เจา้ เหลียนซงิ วงั นา่ ตาย กอ่ นหนา้ มใิ ช่พดู เสียดบิ ดีวา่ ตี ใหต้ ายก็ไมร่ บั สารภาพหรอกหรอื บอกวา่ แผนครงั นีลกึ ลบั ไมม่ ีทางเผยพริ ุธออกไปเดด็ ขาด ครงั นีดีเลย เจา้ สารภาพเองยงั ไมพ่ อ ทงั ลากขา้ ลงนาํ ดว้ ย ขา้ กแ็ คฟ่ ังคาํ พดู ไมก่ ีประโยคของเจา้ เทา่ นนั ไมไ่ ดล้ งมืออะไรเลย... คนทงั สองถกู แยกกนั จบั ตวั แยกกนั ไตส่ วน ในใจแคน้ อีก ฝ่ายแทบตาย ผลกั ไสความรบั ผดิ ชอบไปทีอีกฝ่าย เครอื ง ทณั ฑท์ รมานทงั หลายไมต่ อ้ งใชส้ กั อยา่ ง สองคนกเ็ ปิด ปากใหก้ ารสารภาพหมด เลา่ ถงึ ทีมาทีไปของเรอื ง ราวออกมาไดอ้ ยา่ งชดั เจน ซยา่ ฉนุ อวีไดค้ าํ ใหก้ าร ทวา่ ความเจบ็ แคน้ ยงั ไมส่ ญู 7

สลาย ในคาํ ใหก้ ารนีเอย่ ถงึ บคุ คลลกึ ลบั ผหู้ นงึ แตว่ า่ เหลยี นซิงวงั กบั เหมยซวิ กวงไมร่ ูว้ า่ คนผนู้ นั คือใคร ใตเ้ ทา้ ผวู้ า่ การพบเหน็ วา่ ซือจือไมพ่ อใจกบั ผลของคดีนี จงึ สงั ใหล้ กู นอ้ งลงมือไตส่ วนดว้ ยเครอื งลงทณั ฑ์ ตอ้ ง เคน้ เอาชือคนลกึ ลบั มาไดถ้ งึ จะหยดุ น่าสงสารเหลยี นซิงวงั กบั เหมยซวิ กวงถกู ตีจนเนือแตก สลบไปแลว้ ก็ตืนขนึ มาอีก ตายกไ็ มไ่ ด้ มีชีวติ อยู่ ทรมานกวา่ ตายเสยี อีก ทวา่ พวกเขาไมร่ ูจ้ รงิ ๆ วา่ บคุ คลผู้ นนั คือใคร ทงั สองทนการลงทณั ฑไ์ มไ่ หวอีก จงึ รบั สารภาพวา่ อีกฝ่ายเป็นผบู้ งการ 8

ครงั นีก็ดีเลย กลายเป็นวา่ ถกู ตีอยา่ งรุนแรงอีกยก หลงั จากนนั ทงั สองสารภาพวา่ ตนเป็นคนบงการ ทงั ยงั สารภาพคดีวางเพลงิ สถานอบรมอีกดว้ ย หลงั จากฟา้ สาง ทางการเปิดศาลไตส่ วน เยียเจียเหยา พาพวกเสยี วลมู่ านงั ฟัง ทกุ คนเหน็ เหลียนซงิ วงั กบั เหมยซวิ กวงถกู มดั มาในสภาพ เลอื ดโซมกาย ในใจสนั สะทา้ น ออกจะอนาถไปแลว้ แตว่ า่ เมือไดฟ้ ังคาํ สารภาพของทงั สอง รวมทงั คาํ ใหก้ าร ของหวั หนา้ ขอทานทงั สแี ละสมนุ ก็เกิดโทสะพวยพงุ่ 9

การแข่งขนั ในอาชีพเป็นเรอื งปกติ ลว้ นอาศยั ความ สามารถ เจา้ มีความสามารถสผู้ อู้ ืนไมไ่ ด้ แขง่ กบั ผอู้ ืนไม่ ไดก้ ต็ อ้ งยอมรบั ใชล้ กู ไมต้ าํ ชา้ เช่นนีแขง่ ขนั ไรเ้ หตผุ ล เกินไปแลว้ มองดสู ภาพอนาถของพวกเขาอีกครงั ในใจของทกุ คนมี คาํ สองคาํ ก็คือ...สมควร ทางการประกาศผลการตดั สนิ เหลียนซงิ วงั และเหมยซิ วกวงใชว้ ิธีการตาํ ชา้ ในการคา้ ก่อใหเ้ กิดผลกระทบรา้ ย แรง ทงั ยงั ชกั นาํ ใหเ้ กิดการวางเพลงิ มีความผิด สองอยา่ งตอ้ งไดร้ บั การลงโทษ ชดใชค้ า่ เสยี หายทางชือ เสยี งและดา้ นการเงินใหร้ า้ นเทียนซงั จวี รวมเป็นเงินขาว สามหมืนตาํ ลงึ 10

คนทงั สองสลบไป ขโมยไกไ่ มส่ าํ เรจ็ ยงั เสียขา้ วสาร พวก เขาเสียแคข่ า้ วสารทีไหนกนั นีมนั ชดใชด้ ว้ ยชีวติ แลว้ ลเู่ สยี วเทียนแสดงความเหน็ ในศาลวา่ ขอใหล้ บชือรา้ นเซี ยงอีกบั จวีเป่าไจออกจากสมาคมรา้ นอาหาร ขอใหท้ กุ คนเหน็ สองคนนีเป็นเยียงอยา่ ง คนทีมาฟังคาํ พิพากษาลว้ นเป็นคนในสมาคม ทกุ คน ตา่ งเหน็ ดว้ ย ในทีสดุ สหี นา้ เยียเจียเหยาคอ่ ยสงบลง นบั วา่ ไดร้ ะบาย อารมณแ์ ลว้ 11

เพียงแตบ่ คุ คลลกึ ลบั ผนู้ นั เป็นใคร เยียเจียเหยาคดิ จน สมองแทบแตกยงั คิดไมอ่ อกวา่ ตนไปลว่ งเกินใครเขา้ มี ใครทีมีปัญหากบั นางและรา้ นเทียนซงั จวี ถงึ แมว้ า่ ทา้ ยทีสดุ เหลียนซิงวงั กบั เหมยซวิ กวงจะยอมรบั วา่ พวกเขาตา่ งเป็นคนบงการ แตว่ า่ เยียเจียเหยายงั เชือ ในคาํ สารภาพแรกของพวกเขา ช่างเถอะ ศตั รูอยใู่ นทีลบั ไดแ้ ตส่ งบนิงรอชม ถงึ ยามนนั ทหารมาก็สง่ แมท่ พั ไปรบั ศกึ นาํ มาก็ใชด้ นิ กนั เรอื งนีจบลงเชน่ นี รา้ นเทียนจวีกลบั สภู่ าวะปกติ แตเ่ ยีย 12

เจียเหยาตดั สนิ ใจแจกโจ๊กตอ่ ไป หลายวนั นีนางพบคน ยากจนมารบั โจ๊ก พาเดก็ ชายเดก็ หญิงมา แตล่ ะคนหนา้ ตาเหลอื งซีดผอมเซียว จินหลงิ เป็นเมืองทีรุง่ เรอื ง ทวา่ มี คนยากจนทีกินไมอ่ ิม สวมชดุ ไมอ่ นุ่ มากมาย ทาํ ใหเ้ ยีย เจียเหยารูส้ กึ ไมเ่ ป็นรสชาติ แตว่ า่ การแจกโจ๊กกไ็ มค่ วรแจกเปลา่ แจกไปในระยะยาว ก็ไมแ่ กไ้ ขปัญหาความยากจนของพวกเขา ทงั ยงั เพาะ บม่ นิสยั ชอบพงึ พาคนอืน เฉือยชา ไมต่ อ้ งทาํ งานก็มีกิน เปลา่ ภายหนา้ ใครยงั อยากทาํ งานอีกเลา่ ! ดงั นนั เยียเจียเหยาจงึ คิดหาหนทางมาได้ ตดิ ตอ่ รา้ นทาํ กลอ่ งหลายรา้ น ใหค้ นยากจนทงั หลายมารบั วสั ดไุ ป พบั กลอ่ งหา้ ใบไดโ้ จ๊กหนงึ ถว้ ย ยีสบิ ใบไดซ้ าลาเปาเนือหนงึ 13

ลกู หมนั โถวสองใบ หากไดส้ ามสบิ ใบแลกเงินสาม เหรยี ญทองแดง งานพบั กลอ่ งมิใช่งานใชฝ้ ีมืออนั ใด ทงั ยงั ไมเ่ หนด็ เหนือย เดก็ และสตรสี ามารถทาํ ได้ ใชแ้ รงกายของตนแลกกบั ความอิมทอ้ ง ชือเสียงดา้ นความมีเมตตาของเยียเจียเหยาคอ่ ยๆ แพร่ กระจายออกไป ความจรงิ เรอื งดีทีเยียเจียเหยาทาํ ไมใ่ ชเ่ พียงเรอื งนี ครงั นี เพราะถกู บีบถงึ ไดส้ รา้ งชือเสียงขนึ มา ยามนีในเมืองจิ นหลงิ โรงหมอหาหมอโดยไมค่ ดิ เงิน ทงั ยงั คดิ คา่ ยาตาม 14

ราคาทนุ มีเยียเจียเหยาเป็นคนรเิ รมิ โดยใหห้ มอเจียงเป็น คนตรวจ เรอื งนียงั ไมม่ ีใครรู้ วนั นีรถมา้ คนั หนงึ ขบั ผา่ นรา้ นเทียนซงั จวีไป รถมา้ ลด ความเรว็ ลง คนบนรถมา้ ใชพ้ ดั กระดาษเลกิ มา่ นหนา้ ตา่ ง รถขนึ มองดรู า้ นเทียนซงั จวีทีมีลกู คา้ ไมข่ าดสาย เดนิ ตอ่ ไปดา้ นหนา้ เป็นแถวยาวราวกบั มงั กรตวั หนงึ ในมือทกุ คนถือกลอ่ งกระดาษ ตอ่ แถวเป็นระเบียบ รอตรวจสอบ และรบั หมนั โถว หนา้ ตา่ งปิดลง จวั ชิงอวินมือซา้ ยถือพดั กระดาษเคาะลง ทีกลางมือขวา สีหนา้ สบั สน 15

เยียจินเซวียนเอย๋ เยียจินเซวียน เจา้ วา่ ขา้ ควรจดั การกบั เจา้ อยา่ งไรดี นางทาํ ใหเ้ ขาเสยี หนา้ อยา่ งใหญ่หลวง ทงั ยงั เสยี เงินสี ลา้ นตาํ ลงึ และลกู คา้ กลมุ่ ใหญ่ไปเปลา่ ๆ การสญู เสยี ใหญ่หลวง ผลคือขา้ ยงั ชว่ ยเจา้ กาํ จดั คตู่ อ่ สู้ ทงั ยงั ชว่ ยให้ เจา้ ไดร้ บั ชือเสียงอีกดว้ ย ขา้ ทาํ อยา่ งนีใช่หาเรอื งใสต่ วั หรอื กอ่ เรอื งใหต้ วั เองกนั แน่ จวั ชิงอวินกลดั กลมุ้ นอกจากความกลดั กลมุ้ แลว้ ยงิ เตม็ ไปดว้ ยความชืนชม 16

ทาํ ความดียงั มีลกู ไม้ ยกปลาใหมใ่ หย้ งั มิสสู้ อนคนจบั ปลา ความคิดของนางชา่ งวิเศษนกั จวั ชิงอวินกลดั กลมุ้ อยสู่ กั พกั หนงึ ในทีสดุ ก็ไดบ้ ทสรุป ตนเองกาํ ลงั หาเรอื งใสต่ วั ..... เยียเจียเหยาไมร่ ูว้ า่ คตู่ อ่ สกู้ าํ ลงั อยใู่ นภาวะสบั สนกงั วล เชน่ นี นางกาํ ลงั วนุ่ กบั รา้ นอาหารตะวนั ตก ซยา่ ฉนุ อวีพดู แลว้ วา่ นางเป็นคนวา่ งไมไ่ ด้ 17

แคก่ ๆ เยียเจียเหยาตอ้ งอธิบายเสยี หนอ่ ยวา่ นางไมใ่ ช่ วา่ งไมไ่ ด้ เพียงแคอ่ ยากใหท้ กุ คนกินอาหารหลากหลาย แน่นอนวา่ ยงั หาเงินไดก้ อ้ นใหญ่ จะไมย่ ินดีไดห้ รอื เยียเจียเหยาคิดไมถ่ งึ วา่ รา้ นอาหารตะวนั ตกของนางยงั ไมท่ นั เปิด กลบั มีคนมาขอเขา้ รว่ ม ทา่ ทางยืนกรานหนกั แนน่ พดู จาไมม่ ีเหตเุ ลย มีแคป่ ระโยคเดียวคือขา้ ชอบกิน หนิวไผ* ขา้ ยงิ ชอบกินหยางไผ** คนผนู้ ีกค็ ือองคห์ ญิงน่ายา่ เยียเจียเหยาแคแ่ สดงฝีมือตอ่ หนา้ นางครงั หนงึ หลงั จาก นนั พดู เรอื งอาหารตะวนั ตก น่ายา่ ก็เกาะตดิ พวั พนั ดงึ ดนั 18

จะขอรว่ มทนุ ดว้ ยใหไ้ ด้ เยียเจียเหยาแสดงออกวา่ อบั จนคาํ พดู แคร่ า้ นอาหาร ตะวนั ตกเลก็ ๆ รา้ นเดียว ประการแรกนางไมข่ าดเงิน ประการสองนางไมข่ าดคน ยงั จะมารว่ มหนุ้ อะไรกนั อีก แตว่ า่ นา่ ยา่ ไมย่ อม บอกวา่ ถงึ จะไดส้ ว่ นแบง่ หนงึ ตอ่ เกา้ นางกจ็ ะเขา้ รว่ มดว้ ย ก็ได้ เยียเจียเหยาเชือวา่ นา่ ยา่ เบือถงึ ไดห้ าเรอื งอะไรทาํ ดงั นนั จงึ ไดแ้ ตย่ อมใหน้ างรว่ มดว้ ย นา่ ยา่ ยนิ ดี มารายงานตวั ทกุ วีทกุ วนั คอยจบั ตามองชา่ ง 19

ซอ่ มแซมรา้ น หยบิ เอาทา่ ทางของแมท่ พั หญิงออกมาสงั การ ทาํ เอาชา่ งทงั หลายทาํ งานกนั อยา่ งขยนั ขนั แข็ง ตงั ใจมากขนึ เป็นกอง วนั นีซยา่ ฉนุ อวีไปเดินวนรอบรา้ นอาหารมาเทียวหนงึ กลบั มาบอกเยียเจียเหยา “ขา้ วา่ รา้ นอาหารตะวนั ตกของเจา้ เปิดไดก้ ่อนกาํ หนด แลว้ ” เยียเจียเหยาแปลกใจ “เพราะอะไร” ซยา่ ฉนุ อวีกลนั หวั เราะ “วนั นีขา้ ไปดู คาดวา่ อีกสามวนั 20

งานก็เสรจ็ สนิ ” “ไวขนาดนีเชียว” เยียเจียเหยารูส้ กึ แปลกใจ งานซอ่ ม แซมตกแตง่ นีตามแผนคือหนงึ เดือน นีเพิงผา่ นไปครงึ เดือนเทา่ นนั เพราะวา่ น่ายา่ บอกวา่ งานชว่ งนียกใหน้ าง ดแู ล เยียเจียเหยาจงึ ไมไ่ ดไ้ ปดอู ีก ตวั เองยงุ่ กบั การทาํ รายการอาหาร ซยา่ ฉนุ อวีหวั เราะ “ทกุ วนั นีนา่ ยา่ ทาํ อยสู่ องเรอื ง หนงึ คือ เขา้ วงั ก่อกวนฮ่องเต้ สองคือไปรา้ นดคู วามคืบหนา้ ของ ช่าง” “เจา้ ไมเ่ หน็ ในมือนางถือแสห้ นงั ทาํ ตวั เหมือนกบั ผคู้ มุ 21

โหดเ**◌ย้ มมปิ าน” ซยา่ ฉนุ อวีคิดถงึ ทา่ ทางของน่ายา่ แลว้ กลนั หวั เราะไมไ่ หว อีก เยียเจียเหยาหมดคาํ พดู ดีจรงิ ! เรอื งนีนบั วา่ เป็นเรอื งดี แตว่ า่ รอรา้ นอาหารตะวนั ตกเปิดรา้ นแลว้ นางอยา่ ได้ ขยนั ขนั แขง็ เช่นนีกพ็ อ “จรงิ สิ ฝ่าบาททรงเรยี กเฮ่อเหลยี นเซวียนกลบั มาหรอื ยงั ” เยียเจียเหยาถาม ซยา่ ฉนุ อวี สหี นา้ ดีใจ “กาํ ลงั จะบอกเจา้ พอดี ฝ่าบาท 22

ทรงกลวั นา่ ยา่ วนั นีมีราชโองการเรยี กตวั เฮ่อเหลียนเซวี ยนกลบั มาแลว้ ” “จรงิ หรอื ” เยียเจียเหยายนิ ดีเป็นอยา่ งยิง ซยา่ ฉนุ อวีหวั เราะพยกั หนา้ “ตอนพระองคถ์ า่ ยทอดราช โองการนนั ขา้ ก็อยดู่ ว้ ย” --- *หนิวไผ คอื สเตก็ เนือวัว **หยางไผ คอื สเตก็ เนือแพะ 23

บทที 402 ความจริงเมอื หลายปี ก่อน ซยา่ ฉนุ อวีเหน็ ทา่ ทางดีใจของเยียเจียเหยา คาํ พดู หลงั จากนนั จงึ พดู ไมอ่ อก ถงึ แมฮ้ ่องเตจ้ ะเรยี กตวั เฮ่อเหลียนเซวียนกลบั มา แต่ พระองคย์ งั ระแวงสงสยั ในตวั เขา ใหเ้ ฮอ่ เหลยี นเซวี ยนพาองครกั ษป์ ระจาํ ตวั กลบั มาเทา่ นนั ผใู้ ตบ้ ญั ชาทงั หมดใหท้ ิงไวท้ ีตงเป่ย สว่ นคนทีรบั ช่วงตอ่ ฮ่องเตท้ รงสง่ พระญาตขิ องพระองคไ์ ปรบั ชว่ งตอ่ 1

ทีเทา่ กบั ตดั กาํ ลงั ทหารของเฮ่อเหลยี นเซวียน สาเหตทุ งั หมดมาจากอวีออ๋ งประทานให้ หากมิใช่เขา แอบสง่ สญั ญาณใหฮ้ ่องเตว้ า่ ทหารเดนตายขององคร์ ชั ทายาทมีเฮ่อเหลียนเซวียนเป็นคนกอ่ ตงั ฮอ่ งเตย้ อ่ มไมม่ ี ทางไมว่ างใจในตวั เขาเชน่ นี ถงึ แมส้ ดุ ทา้ ยไมม่ ีหลกั ฐาน แตฮ่ ่องเตเ้ กิดความระแวงแลว้ จงึ ไมอ่ าจสลายไดโ้ ดย ง่าย สถานการณต์ อนนีไดแ้ ตว่ างแผนไปทีละกา้ ว อยทู่ ีตงเป่ย ก็ไมใ่ ช่ทางแก้ ตอนนีมีคนจบั จอ้ งคา่ ยตงเป่ยราวกบั สงิ โต รอตะครุบเหยือ ใหเ้ ฮอ่ เหลยี นเซวียนกลบั มาวางแผนการ ทีนีเองจะดีกวา่ 2

ความกงั วลหลงั จากนีไมเ่ อย่ ขนึ ซยา่ ฉนุ อวีเหลือบมอง ตาํ ราทีเปิดอยบู่ นโต๊ะ ดา้ นในเป็นตาํ ราอาหารตวั อกั ษร หยกึ หยกั ... “ตอนนีเจา้ เรยี บเรยี งอาหารประเภทไหนอย”ู่ เขาถามขนึ เยียเจียเหยาเอย่ ดว้ ยความปวดหวั “อาหารเซียง (อาหาร หหู นาน) เป็นอาหารทีขา้ ไมถ่ นดั มากทีสดุ ตอ้ งไปขอคาํ ชี แนะจากพอ่ ครวั อาหารเซียงหน่อย แตว่ า่ พวกเราอยทู่ ีจิ นหลงิ ผเู้ ชียวชาญดา้ นนีมีนอ้ ยยงิ กวา่ นอ้ ย” “อยา่ งนนั เจา้ ไมท่ าํ อาหารทีถนดั กอ่ นเลา่ สว่ นอาหารเซี 3

ยงรอพวกเราไปทางใต้ ทอ่ งเทียวทวั เซียงซีสกั เทียวหนงึ ศกึ ษาดสู กั เทียวหนงึ จากนนั คอ่ ยไปขอคาํ ชีแนะจาก พอ่ ครวั ทีนนั ก็แกป้ ัญหาไดแ้ ลว้ ” เยียเจียเหยาสายตาวาวโรจน์ จากนนั กส็ งบลงทนั ที การ เดนิ ทางลงใตไ้ มร่ ูว้ า่ เป็นเรอื งของแหง่ หนปีใด อยา่ งนอ้ ย ในระยะสองปีนีไปไมไ่ ด้ นางอยากใหต้ าํ ราอาหารของ ตนเปิดเผยสโู่ ลกหลา้ ไวหน่อยดว้ ยซาํ ! ซยา่ ฉนุ อวีอา่ นใจเยียเจียเหยาออก ยิมเอย่ “ผอู้ ืนเขียน ตาํ ราสอื จีชวั ชีวิต ตาํ รายาเลม่ หนงึ ใชเ้ วลาหลายสบิ ปี เหยียบยาํ ทงั ภเู ขาทงั แมน่ าํ ศกึ ษาสมนุ ไพรเป็นรอ้ ยชนิด เรอื งทีเจา้ ทาํ เทียบกนั ดา้ นความยากลาํ บากแลว้ ไมห่ า่ ง จากพวกเขานกั คอ่ ยเป็นคอ่ ยไปเถอะ เจา้ ทาํ ไดถ้ งึ ขนั นีก็ 4

ยอดเยียมมากแลว้ ” เยียเจียเหยาไดฟ้ ังพลนั รูส้ กึ เบกิ บาน จรงิ ดว้ ย สงิ ทีตน เขียนในเวลานีเป็นเพียงความรูท้ ีสงั สมมาจากชีวิตก่อน ในชีวิตนีสถานทีทีนางไป มีแคเ่ สน้ ทางจากซานตงจนถงึ จินหลงิ สว่ นในยคุ นีกห็ าใชป่ ระวตั ิศาสตรย์ คุ สมยั ทีนาง คนุ้ เคย บางทีอาจจะยงั มีอาหารทีนางไมร่ ูอ้ ีกมาก ปิด ประตสู รา้ งรถเชน่ นียากไมใ่ หค้ นระแวงสงสยั ถงึ เวลานนั ถกู คนหวั เราะเยาะกแ็ ยแ่ ลว้ คอ่ ยเป็นคอ่ ยไป ชีวิตนีขอ เพียงทาํ เรอื งนีสาํ เรจ็ ก็นบั วา่ ไมต่ ดิ คา้ งแลว้ “ฉนุ อวี ขอบคณุ ทา่ นมาก” หลงั จากเยียเจียเหยาคิดตก ทวั ทงั รา่ งรูส้ กึ ผอ่ นคลายลง โอบคอสามีเอาไว้ จมุ พิตลง ทีแกม้ เขา 5

ซยา่ ฉนุ อวียมิ รา้ ย ลบู แกม้ ตน “ดีจรงิ จบู หนา้ จนนาํ ลาย เลอะหนา้ ขา้ ไปหมด จบู มาไมจ่ บู กลบั กเ็ สยี มารยาท แลว้ ” เยียเจียเหยาโมโห “ขา้ ไมใ่ ช่เป่าเออ๋ รส์ กั หนอ่ ย นางสถิ งึ จะเลน่ นาํ ลาย! ” “พวกเจา้ กเ็ หมือนๆ กนั นนั แหละ” ซยา่ ฉนุ อวีกดทา้ ยทอย นาง กดจบู ลงทีเปลือกตาและจมกู ของนางอยา่ งแรง “อา๋ ทา่ นเป็นเจา้ ดาํ หรอื ไง มีใครเลียคนแบบนีบา้ ง” เยีย เจียเหยาหลบอยา่ งเอาเป็นเอาตาย 6

“อะไรนะ เจา้ ดาํ ถงึ กบั กลา้ เลยี เจา้ เจา้ มา้ นา่ ตาย! กลา้ เกินไปแลว้ ! ขา้ จะจบั มนั ตนุ๋ นาํ แกงเสยี ...” “เจา้ ดาํ นะ่ ไกลสดุ ปลายฟา้ ใกลเ้ พียงสายตา...” “ดีเหลือเกิน เจา้ กลา้ ยอกยอ้ นมาดา่ ขา้ ดสู ขิ า้ จะจดั การ เจา้ ยงั ไง...” “ชว่ ยดว้ ย ไมก่ ลา้ แลว้ ...” นอกหอ้ งเฉียวซีกบั เซียงเถากระดกมมุ ปากแอบยมิ ซือ จือกบั คณุ นายรองช่างรกั กนั ดีเสยี จรงิ 7

สองคนหยอกเลน่ กนั อยา่ งเบิกบาน เยียเจียเหยาหอบ เลก็ นอ้ ย ไมง่ า่ ยเลยกวา่ จะดนิ รนขดั ขืนออกมาได้ บน่ วา่ “ทา่ นดทู า่ นสิ ทาํ ผมขา้ ยงุ่ ไปหมด” นางรบี ไปจดั ผมเผา้ หนา้ กระจก อีกประเดียวยงั ตอ้ งไป เรอื นหลกั อีกนะ ซยา่ ฉนุ อวีดืมชาทีเยน็ แลว้ ไปครงึ แกว้ เพือคลายรอ้ น ทกุ ครงั ทีหยอกลอ้ นางกลบั ทาํ ใหต้ วั เองควบคมุ แทบไม่ ได้ พดู ไปแลว้ กแ็ ปลก แตง่ งานมานานแลว้ ทาํ ไมยงั เป็น หนมุ่ วยั ฉกรรจ์ ถกู นิดถกู หนอ่ ยกเ็ กิดอารมณ์ การควบ 8

คมุ ตวั เองแยเ่ กินไปแลว้ ดา้ นนอกซง่ ชีถือจดหมายฉบบั หนงึ เขา้ มา เหน็ เฉียวซีกบั เซียงเถายืนอยทู่ ีระเบียงหวั เราะเบาๆ จงึ ถามวา่ “ซือจือ เลา่ ” “อยดู่ า้ นใน” เซียงเถาชีไปดา้ นใน สงบอารมณล์ งได้ ซง่ ชีเป็นคนมีไหวพรบิ จงึ เขา้ ใจไดท้ นั ที เวลานีคนขา้ งใน พลอดรกั กนั อยู่ ไมอ่ าจรบกวน ทวา่ ซือจือสงั การไว้ หาก หยางโจวมีจดหมายมาใหม้ ารายงานทนั ที “แตว่ า่ ...” 9

เฉียวซีถาม “ดว่ นหรอื ไม”่ ซง่ ชีพยกั หนา้ เรอื งทีสงั การเป็นพเิ ศษตอ้ งเป็นเรอื งดว่ น แน่! เฉียวซีคิดแลว้ จงึ ไปรายงาน “ซือจือ ซง่ ชีขอพบเจา้ คะ่ ” ซยา่ ฉนุ อวีเลกิ มา่ นหนา้ ประตอู อกมา ซง่ ชีรบี ยืน จดหมายให้ ซยา่ ฉนุ อวีเปิดดู โบกมือไลซ่ ง่ ชีออกไป ตนเองหมนุ ตวั กลบั หอ้ ง 10

“ซง่ ชีมาหาทา่ นมีเรอื งอะไร” เยียเจียเหยาจดั ทรงผม เรยี บรอ้ ยแลว้ เหน็ ฉนุ อวีสหี นา้ ไมป่ กติ ดเู ครง่ ขรมึ ขนึ มา จงึ ถามดว้ ยความเป็นหว่ ง ซยา่ ฉนุ อวีสง่ จดหมายใหน้ าง “เจา้ ลองด”ู เยียเจียเหยาเปิดดดู ว้ ยความสงสยั หนา้ ถงึ กบั เปลยี นสี ไปอยา่ งไมร่ ูต้ วั เรอื งนีนางแทบลมื ไปแลว้ คิดไมถ่ งึ วา่ ฉนุ อวีจะยงั สบื ความมาตลอด 11

“เป็นหนิงซืออยา่ งทีคาด” เยียเจียเหยาเอย่ ดว้ ยโทสะ บอกวา่ เป็นจดหมายฉบบั หนงึ ความจรงิ แลว้ เป็นคาํ ให้ การแผน่ หนงึ ทีทา่ นหมอกผู้ เู้ คยตรวจอาการใหเ้ ยียเจีย เหยาสารภาพวา่ ตวั เขาถกู หนิงซือบงการ ความจรงิ แลว้ เขาวางยาพษิ ลงในยาของเยียเจียเหยา “หมอกคู้ นนี หลงั จากทาํ รา้ ยเจา้ ก็ออกจากหยางโจว หลายปีทีผา่ นมาเป็นหมอทีตา่ งถิน หาตวั เขาไมง่ า่ ยเลย ตอนแรกเขายงั บา่ ยเบียง ใชล้ กู ไมเ้ ลก็ นอ้ ยเขาถงึ ยอมสารภาพ” ซยา่ ฉนุ อวีเลา่ “แลว้ เจา้ อยากทาํ อยา่ งไร” ทาํ อยา่ งไร หนิงซือกต็ ายไปแลว้ ตอ่ ใหเ้ จ็บแคน้ ก็คงไม่ 12

อาจขดุ หลมุ ศพขนึ มาเอาแสฟ้ าดกระมงั ! น่าเสียดายทีรู้ ชา้ เกินไป สว่ นหมอกทู้ า่ นนี เป็นแพทยส์ มควรรกั ษาคน เขากลบั วางยาพษิ คนไขเ้ พือเงินเลก็ นอ้ ย หมอประเภทนี ไรจ้ รรยาบรรณ ไมค่ คู่ วรเป็นหมอ เขาสามารถทาํ รา้ ยคน เพือเงินได้ ใครจะกลา้ รบั ประกนั วา่ เขาจะไมท่ าํ รา้ ยคน ตอ่ ไปอีก ผา่ นมาตงั หลายปีแลว้ คนทีถกู เขาทาํ รา้ ยมีมาก นอ้ ยเพียงใดกนั เยียเจียเหยาขบเขียวเคียวฟัน “เรอื งนีใหท้ างการจดั การ เป็นแพทยก์ ลบั เอาวชิ าความรูม้ าทาํ รา้ ยคน ไมอ่ าจ ละเวน้ ” มารดามนั เถอะ! หากไมไ่ ดพ้ บทา่ นหมอเจียง ชวั ชีวิตนี ของนางก็จบเหแ่ ลว้ 13

ซยา่ ฉนุ อวีเหน็ ดว้ ยกบั ความคดิ นาง เขาเองกต็ อ้ งการเชน่ นี “จดหมายคาํ สารภาพนี ยงั ตอ้ งสง่ ใหพ้ อ่ เจา้ ดใู หด้ ีดว้ ย” ดใู หด้ ีหลายคาํ นี ซยา่ ฉนุ อวีเนน้ ยาํ ถงึ เรอื งนีจะเป็นฝีมือ หนิงซือ ทวา่ เขาเป็นคนปกครองบา้ น เป็นบิดา ละเลย บตุ รสาวของตนถงึ ขนั นี การทีหนิงซือกลา้ หาญทาํ เรอื ง เช่นนีเกียวพนั กบั การทีเขาใหท้ า้ ยตามใจ ไมอ่ าจละเวน้ ได้ ทาํ ใหเ้ ขาเกือบสนิ ทายาท ยงั จะละเวน้ ไดห้ รอื 14

คิดถงึ ยามอยเู่ นินเฮยเฟิง เหยาเหยาเลา่ ถงึ ชีวติ ทีนา่ สงสารของนาง เขายงั ระแวงสงสยั ทีแทล้ ว้ นเป็นความ จรงิ หากเยียปิงไหวยืนอยเู่ บืองหนา้ เวลานี เขาตอ้ งสงั สอนอีกฝ่ายอยา่ งรุนแรงสกั ยกแน่ “ช่วงเดือนหา้ ขา้ ไมก่ ลบั ไปแลว้ ” เยียเจียเหยาโมโห วนั ทีแปดเดือนหา้ เป็นวนั ทีแตง่ งานของเยียปิงไหว อายุ ปนู นีแลว้ ยงั เป็นเจา้ บา่ วอีก เดิมนางคิดไปรว่ มงานก็ เพราะจง้ หยวน นางจาํ เป็นตอ้ งไป มาตอนนีนางไมอ่ ยาก ไปแลว้ ไมอ่ ยากเหน็ หนา้ เยียปิงไหวจรงิ ๆ 15

“เจา้ ไมต่ อ้ งไป ขา้ ไปเอง” ซยา่ ฉนุ อวีเสนอ “การไปครงั นีก็เพือรบั จง้ หยวนกลบั มา ไวท้ กุ ขห์ นงึ ปีครบ แลว้ เขาสมควรกลบั สถานศกึ ษาเสยี ที ภายหนา้ ใหเ้ ขา อาศยั อยทู่ ีจินหลงิ กนั ไมใ่ หเ้ อาบดิ าเจา้ เป็นเยียงอยา่ ง” บดิ าเชน่ นนั เยียปิงไหวไมใ่ ชพ่ อ่ ของนางเยียเจียเหยา พอ่ ของนางเยียเจียเหยาเป็นคนมีเมตตา ทงั ยงั เป็นพอ่ ทีมี เหตผุ ลทีสดุ เยียเจียเหยาก่นดา่ อยใู่ นใจ ทวา่ ไมพ่ ดู ออกไป ซยา่ ฉนุ อวีรบี เขียนจดหมายฉบบั หนงึ เอาคาํ สารภาพนนั 16

ปิดผนกึ ไปดว้ ย สงั ใหค้ นนาํ สง่ ไปหยางโจว ..... เวลาอาหารคาํ โยวซือเหน็ เยียเจียเหยามีเรอื งในใจจนไม่ อยากอาหาร จงึ ถามดว้ ยความเป็นหว่ ง “วนั นีอาหารไม่ ถกู ปากเจา้ หรอื ” “เปลา่ ไมใ่ ชเ่ จา้ คะ่ อาหารอรอ่ ยมาก! ” เยียเจียเหยาได้ สติ รบี ตอบ โยวซือยิมนอ้ ยๆ “เจา้ ดสู ิ เจา้ ผอมขนาดนี ตอ้ งกินให้ เยอะหน่อย เฉียวซีตกั นาํ แกงไกใ่ หค้ ณุ นายรอง นาํ แกง 17

ไก่ช่วยบาํ รุงรา่ งกายดีทีสดุ โดยเฉพาะกบั สตร”ี ยามนีทกุ อยา่ งสงบลง ทีโยวซือกงั วลใจมากทีสดุ คือเรอื ง ทายาทของฉนุ อวี พษิ ในกายจินเซวียนถกู กาํ จดั ไปแลว้ นางถามหมอเจียงครงั แลว้ ครงั เลา่ ทา่ นหมอบอกวา่ ไม่ เป็นปัญหาอีก กอ่ นหนา้ นีเพราะช่วงไวท้ กุ ขใ์ หญ่ ไมอ่ าจ มีบตุ รได้ ตอนนีฝังพระศพไทเฮาไปจวนจะสามเดือนแลว้ สมควรมีข่าวดีบา้ งแลว้ ส!ิ หรอื สาเหตมุ าจากจินเซวี ยนผา่ ยผอมเกินไป อืม ตอ้ งกินเยอะอีกหนอ่ ย อว้ นอีก นิดถงึ จะตงั ครรภไ์ ดง้ า่ ย “ขา้ ตกั เอง” ซยา่ ฉนุ อวีตกั นาํ แกงไก่ใหเ้ ยียเจียเหยากบั มือ 18

“นอ้ งรองช่างเอาใจใสน่ กั ” เฉียวซือเอย่ อยา่ งอจิ ฉา สาย ตากลบั มองไปทีฉนุ หลี ฉนุ หลที าํ เหมือนมองไมเ่ หน็ เรอื งแบบนีเวลาอยกู่ นั สอง คนยงั ทาํ ได้ ทวา่ ตอนนีคนทงั บา้ นอยดู่ ว้ ย เขาไมอ่ าจทาํ เฉียวซือเหน็ เขาไมข่ ยบั จงึ ตวดั สายตาใสเ่ ขาอยา่ งหงดุ หงิด โยวซือเหน็ อยใู่ นสายตา พอคิดถงึ วา่ ตนเองแตง่ งานให้ ทา่ นโหวมาหลายปี เขาไมเ่ คยคีบอาหารใหน้ างสกั อยา่ ง เดียว ก็ถอนใจวา่ “เฮอ้ ผใู้ หญ่ยงั ไมส่ เู้ ดก็ เลย” 19

ทา่ นโหวกาํ ลงั ตกั เนือตงพวั ชินหนงึ อยู่ ไดฟ้ ังกน็ ิงไป คิด ไดโ้ ดยพลนั ยมิ แหะๆ เอย่ “ฉนุ เฟิง รบี ตกั กระเพาะปลา ใหแ้ มเ่ จา้ เรว็ ” ฉนุ เฟิงรบี ทาํ ตามทนั ที ยมิ รา่ เอย่ “ทา่ นแม่ ทา่ นพอ่ รูว้ า่ ทา่ นชอบกินกระเพาะปลาทีสดุ ” โยวซือถลงึ ตาใสท่ า่ นโหว “ทา่ นไมม่ ีมือหรอื ถงึ ไดใ้ ชล้ กู ” ทา่ นโหวชะงกั “กระเพาะปลาวางอยตู่ รงฉนุ เฟิงนนู้ ไมใ่ ช่ หรอื ไง ใกลก้ บั เขามาก” 20

เยียเจียเหยาอยากจะรอ้ งไห้ การกระทาํ เดียวของฉนุ อวี ถงึ กบั ชกั นาํ ความอิจฉาของอาซอ้ ใหญ่และทา่ นแม่ นาํ สม้ สายชหู กรดไปทงั ไหแลว้ ...เฮอ้ จิตใจของสตรลี ว้ นเป็น เหมือนกนั ไมว่ า่ เดก็ หรอื ผใู้ หญ่ลว้ นหวงั ใหค้ นรกั ของตน ดแู ลเอาใจใส่ แมส้ กั ครงั ก็ยงั ดี ในยคุ สมยั ทีเหน็ บรุ ุษสาํ คญั กวา่ สตรนี นั ใหบ้ รุ ุษ ปรนนิบตั สิ ตรไี มใ่ ช่เรอื งงา่ ย ฉนุ อวีเป็นบรุ ุษทีดีขนาดนี นบั วา่ หาไดย้ ากมากแลว้ กไ็ ด้ วนั นีนางจะช่วยทา่ นแมก่ บั อาซอ้ ใหญ่สมปรารถนา สกั ครงั 21

“ซนุ มามา ทา่ นยกปลาเปรยี วหวานมาทางนี แบบนีทา่ น โหวจะไดค้ ีบไดถ้ งึ ” เยียเจียเหยาเอย่ ยมิ ๆ ซนุ มามารบั คาํ ขยบั จานปลาเปรยี วหวานดว้ ยหนา้ ตา เบิกบาน โยวซือปรายตามองทา่ นโหว ดซู วิ า่ ทา่ นยงั จะมีขอ้ อา้ ง อะไรอีก 22

บทที 403 มแี ล้วใช่หรือไม่ ทกุ คนยิมรา่ มองทา่ นโหว สหี นา้ รอคอยชมดลู ะครฉาก สนกุ นีสมควรเป็นการกระทาํ ธรรมดาระหวา่ งสามีภรรยา เป็น การแสดงความรกั แตเ่ มืออยใู่ นบา้ นหลงั นี กลบั เป็นการ เปิดศกั ราชใหม่ คอ่ ยๆ เปลยี นแปลงเรอื งบรุ ุษเป็นใหญ่ กวา่ สตรที ีเป็นไปไมไ่ ด้ ทาํ ไดแ้ ตค่ อ่ ยๆ ปรบั นิสยั เปลยี น แปลงไปทีละนิด เรมิ เปลยี นจากการคีบอาหารใหก้ ่อน 1

ทา่ นโหวกระตกุ มมุ ปาก เดมิ คิดวา่ จะทาํ มนึ ผา่ นไปได้ ใครคดิ วา่ โยวซือไมป่ ลอ่ ย จินเซวียนยงั เป็นผชู้ ่วยอีกดว้ ย มีลกู ๆ คอยดอู ยู่ จะใหเ้ ขาเอาหนา้ ไปไวไ้ หนกนั ลว้ นเป็นเพราะฉนุ อวีหนา้ เหมน็ ตวั เองเอาใจภรรยาทาํ ลบั ๆ ไมไ่ ดห้ รอื ไง ไฉนตอ้ งแสดงออกตอ่ หนา้ ทกุ คนดว้ ย คราวนีดีเลย ทาํ ใหแ้ มเ่ จา้ ตารอ้ น ซยา่ ฉนุ อวีทีเป็นคนเรมิ ตน้ กลบั ไมก่ งั วลสกั นิด ตกั อาหาร ใหเ้ ยียเจียเหยาไมห่ ยดุ หยอ่ น ยดั เตม็ ถว้ ยของเยียเจีย เหยาแนน่ จนเป็นกองภเู ขาขนาดเลก็ ทงั ยงั เอย่ เสียงออ่ นโยนวา่ “กินเยอะหนอ่ ย จะไดไ้ มผ่ อม” 2

นา่ เสียดายทีอยหู่ า่ งกนั ไมอ่ ยา่ งนนั ทา่ นโหวจะลอบเตะ เขาใตโ้ ต๊ะสกั ทีหนงึ ทา่ นโหวจนปัญญา ทาํ ไดแ้ ตย่ มิ ตกั อาหารใหภ้ รรยา อยา่ งวา่ ง่าย “ฮหู ยนิ คราวนีเจา้ พอใจแลว้ สนิ ะ” “ไมพ่ อใจ ตอนนีขา้ อยากกินกระดกู หมเู ปรยี วหวาน” โย วซือไดค้ ืบจะเอาศอก ทา่ นโหวหางตากระตกุ แตท่ าํ ไดแ้ คย่ ืนมือยาวออกไปคีบ หมเู ปรยี วหวาน 3

คราวนีโยวซือยิมอยา่ งพอใจ ฉนุ หลชี มอยา่ งเบกิ บาน คิดไมถ่ งึ วา่ ทา่ นพอ่ ทีดดุ นั ราว กบั เสอื ก็มีชว่ งเวลาเชือฟังคีบอาหารใหภ้ รรยาดว้ ย เขา พลนั รูส้ กึ ถงึ กระแสเยน็ วาบมาจากดา้ นขา้ ง รา่ งกายครงึ ซา้ ยชาไป เมือหนั กลบั ไปเพียงเหน็ เฉียวซือฝืนยมิ จอ้ งเขา ฉนุ หลหี ดคอ หยบิ ถว้ นเฉียวซือขนึ มาตกั นาํ แกงอยา่ งเชือ ฟัง มีทา่ นพอ่ เป็นแบบอยา่ ง เขาก็ไมม่ ีอะไรใหเ้ สยี หนา้ อีก สตรที งั สามบนโต๊ะหวั เราะมองหนา้ กนั ไมต่ อ้ งเอย่ อะไร 4

ในใจเบกิ บานยงิ ขาซยา่ ฉนุ อวีสะกิดขาเยียเจียเหยา สง่ สายตามองนาง แสดงออกวา่ ...สามีเจา้ ทาํ ตวั ไมเ่ ลวเลยใชห่ รอื ไม่ เยียเจียเหยาเบป้ ากใส่ กลนั หวั เราะ กม้ หนา้ ซดนาํ แกง ไก่ดาํ เป็นของทีจวู งั สง่ มา ไกเ่ ลยี งเอง ไดร้ สธรรมชาติ เป็นไกบ่ า้ นแทๆ้ จงึ หอมเป็นพเิ ศษ เยียเจียเหยาดืมไปคาํ หนงึ รสชาตเิ ขม้ ขน้ ดงั คาด กอปร กบั เหด็ หหู นู เหด็ หอม บวกกบั ขาหมรู มควนั หลายแผน่ ยงิ ไดร้ สชาติกลมกลอ่ มเกินเปรยี บ 5