最佳女配 ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(นิยายจีนแปล) (จบตอนกลยุทธพิชิตอาหมอใจร้าย)

หรงรุ่ยก้มหน้ามองไปทางมือท่เี กาะกมุ ข้อมือของเขา ช่างเป็นมือที่ คณุ หนผู ้รู ํ่ารวยเทา่ นนั้ ที่จะมีได้ ข้อกระดกู ได้รูปเนือ้ หนงั เรียบเนียน ขาว ผอ่ งน่มุ นิ่ม ผิวพรรณละเอียดเนียนลื่นเทียบได้กบั หยกหยางจ่ือ เขายิม้ น้อยๆ พร้อมพดู หยอกล้ออย่างไม่จริงจงั ‚คณุ หนทู า่ นนี ้ อยา่ ได้แตะเนือ้ ต้องตวั กนั บอ่ ยสิครับ‛ อวฉี่ ีหยดุ ยืนแล้วหมนุ ตวั กลบั หางม้าวาดผ่านอากาศในองศาท่ี งดงาม เธอยืนตรงมองเขาบนขนั้ บนั ไดที่สงู กวา่ สองสามขนั้ ควิ ้ ตางดงาม ตดิ รอยยิม้ แววตาเป็นประกายสดใส ‚แตะเนือ้ ต้องตวั งนั้ หรอ‛ หรงรุ่ยลอบรู้สกึ สงั หรณ์ใจไม่ดี แล้วก็ตามที่คาด วินาทีต่อมาเธอยก มือข้างที่เขาเพิ่งช่ืนชมขนึ ้ ก่อนเชิดปลายคางเขาด้วยท่าทีหยอกเอินคล้าย นกั เลงจีบสาว ก้มศีรษะลงมาแล้วจมุ พิตที่ริมฝี ปากของเขาเบาๆ ทีหนง่ึ วบู เดยี วคล้ายแมลงปอแตะผิวนํา้ ‚นี่สถิ ึงเรียกว่าแตะเนือ้ ต้องตวั ‛ เธอยิม้ ใช้นิว้ ลบู ไล้ปลายคางของ เขาช้าๆ หลายครัง้ ก่อนปลอ่ ยไป แล้วคว้าข้อมือเขาอีกครัง้ ‚ตามฉนั ขนึ ้ ไป ข้างบน มีของดอี ะไรจะให้‛ ที่จริงแล้วอวี่ฉีบงั เอิญคดิ ขนึ ้ ได้ว่าฉินอวฉ่ี ีในนิยายดงั้ เดิมนอกจาก เคยให้ของขวญั เป็นเคร่ืองประดบั อญั มณีแล้ว ยงั เคยให้กระดงิ่ ลมท่ีเธอ

ทําขนึ ้ ด้วยตวั เองอีกด้วย พวกของแพงเหลา่ นนั้ เธอกลบั จําไมไ่ ด้สกั เท่าไหร่ แตก่ ระดิง่ ลมอนั นีเ้ธอจดจําได้แมน่ ยําทีเดยี ว หรงรุ่ยตามเธอไปที่ห้องของเธออยา่ งมนึ งง เห็นเธอเข้าไปค้นรือ้ ลนิ ้ ชกั อย่หู ลายท่ี ถงึ ค้นเจอกลอ่ งกํามะหยี่เขียวประณีตอยา่ งยากลําบาก หลายวนั มานี ้เขาสลกั ความทรงจําของความ ‘ร่ํารวยมหาศาล’ ของ ใครบางคนอยา่ งลกึ ซงึ ้ ดีทีเดยี ว เห็นท่าทีของเธอเช่นนี ้ก็ยงั นกึ วา่ ในกลอ่ ง ใสไ่ ว้ด้วยของหาได้ยากอะไร ใครจะรู้วา่ พอเธอเปิดฝากลอ่ งออก ภายใน กลบั เผยให้เหน็ กระดง่ิ ลมสเี ขียวฝี มือหยาบกระด้างอนั หนงึ่ ริบบนิ ้ สีเขียวลอดผา่ นครอบกระจกใสทรงกลวงคร่ึงวงกลม ด้านบน วาดไว้ด้วยดอกไม้ใบไม้ดเู ดก็ น้อย ที่ภายใต้ครอบกระจกห้อยไว้ด้วยการ์ด สีเขียวหนง่ึ แผน่ กระด่ิงลมทํามือรูปแบบธรรมดา ดไู ปแล้วอยา่ งมากราคาก็แค่ยี่สิบ ยงั ไมถ่ งึ คร่ึงหนง่ึ ของราคากลอ่ งกํามะหยี่นนั้ เลย ท่ีจริงแล้วในวนิ าทีท่ีอวีฉ่ ีเปิดกลอ่ งออกก็ยงั รู้สกึ เลยวา่ คงไม่มีหน้า เอาไปให้ใคร ใครจะไปรู้ว่างานฝี มือของฉินอว่ฉี ีเลวร้ายถงึ ขนาดนีเ้ลา่ ริบบนิ ้ เขียวไม่ได้จบั ให้ดีแลดบู ิดๆ เบยี ้ วๆ ทงั้ ยงั รุ่ยปลายอีกตา่ งหาก สว่ น

ฝี มือการวาดภาพบนครอบกระจกก็อเนจอนาถถึงขีดสดุ ส้เู ดก็ อนบุ าลสี่ ขวบยงั ไม่ได้เลย อบั อายขายขีห้ น้าไปถงึ ไซบีเรียน่นู แล้ว แต่เม่ือเอาของออกมาถงึ ขนาดนีแ้ ล้ว ก็ไม่มีเหตผุ ลอะไรให้เอากลบั ที่เธอพอจะทําได้ก็มีเพียงแตข่ ายผ้าเอาหน้ารอด หรงรุ่ยเลิกควิ ้ สงู ที่มมุ ปากจะดอู ยา่ งไรก็กําลงั หวั เราะเยาะแน่นอน ‚กระด่ิงลม?” ‚อืม...ทําไว้ตอนเดก็ ‛ ที่ได้รับกลบั มาคือสายตาตดิ จะรังเกียจของหรงรุ่ย อวฉ่ี ียดั กระด่ิงลม ไว้ในมือของเขาด้วยสหี น้าถือดีของผ้เู หนือกวา่ หรี่ตาพร้อมข่มขู่ ‚กล้าทิง้ ละก็คณุ ตายแน่‛ หรงรุ่ยยงั คงเลกิ ควิ ้ ‚นี่นบั เป็นของหมนั้ หรือเปล่า?” ‚ทําไม คณุ คิดใช้ร่างกายตอบแทนหรือไงคะ‛ หรงรุ่ยมองกระดิง่ ลมอย่คู ร่ึงคอ่ นวนั ในทีส่ ดุ ก็กลนั้ ไมไ่ หวหวั เราะ ออกมาจนได้ แล้วจะอย่างไรก็หยดุ ไมไ่ ด้เสยี ด้วยสิ เขาพบวา่ เวลาที่อยกู่ บั หญิงสาวคนนี ้จํานวนครัง้ ที่ตวั เองหวั เราะได้ อย่างสบายใจยงั มากกวา่ จํานวนในหนงึ่ ปีท่ีผา่ นมารวมกนั เสียอีก ถ้าพวก

เขาไมไ่ ด้เจอกนั ในสถานการณ์ก่อนหน้านี ้บางทีเขาอาจหลงรักเธอไป นานแล้ วก็เป็ นได้ บทท่ี 11 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (จบ) บทที่ 11 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (จบ) ตอนบา่ ยหรงหรุ่ยต้องกลบั ไปเก็บของท่ีคอนโดของเขา อวฉ่ี ีขบั รถไปสง่ ระหวา่ งทางเธอก็โทรศพั ท์หาอเู๋ ฟิง ให้เขาสง่ คนมา ชว่ ยขนของด้วย แตใ่ ครจะรู้ว่าเม่ือจอดรถหน้าประตตู กึ คอนโดของหรงรุ่ย ท่ียืนรออยู่ ด้านหน้ากลบั เป็นเซนิ หรานกบั หลนิ ซวนซวน อวฉี่ ีเพียงรู้สกึ วา่ ป้ ายยี่ห้อพง่ึ พาได้มาโดยตลอดของอ๋เู ฟิงไม่มีอีก แล้ว ทํางานได้ยํ่าแย่มาก ไมต่ ้องพดู ถึงเซินหรานท่ีสวมชดุ เน๊ียบเรียบร้อย ไมเ่ หมือนกรรมกรขนของแม้แต่น้อย หลนิ ซวนซวนยิ่งดอู อ่ นแอแทบต้าน ลมไมไ่ ด้ สองท่านนีย้ ืนหน้าประตทู ําทา่ ทางเหมือนจะมาเป็นแขก จะดู ยงั ไงก็พง่ึ พาไมไ่ ด้เลยแม้แต่นิดเดียว

อีกทงั้ เรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดขนึ ้ ที่สดุ ก็คอื หรงรุ่ยได้เจอกบั หลิน ซวนซวน แตต่ อนนีด้ ้วยฝี มือของลกู น้องคนสนิทอ๋เู ฟิงกลบั ทํางามหน้านกั วนิ าทีนีเ้ธอเกิดความรู้สกึ เจบ็ ปวดระทมเหมือนยกหินมาทบั เท้าตวั เอง เห็นพวกเขาลงจากรถแล้ว เซนิ หรานก็เดินออกมาด้านหน้าหนง่ึ ก้าว เพิ่งกําลงั จะเผยรอยยิม้ น้อยๆ คงความสภุ าพ แตก่ ็ถกู อวฉี่ ีแทรกขนึ ้ มา ก่อน ‚พาแฟนของคณุ มาทางไหนกลบั ไปทางนนั้ เลย ท่ีนี่ไม่ต้องการพวก คณุ แล้ว‛ อวี่ฉีพดู ด้วยสหี น้าน่ิงจบก็เดินเข้าไปในตกึ ทนั ที สว่ นหรงรุ่ยยิม้ น้อยๆ ตามแบบฉบบั สายอาชีพของเขา พยกั หน้าให้ทงั้ สองคนด้วยทา่ ที หา่ งเหิน ก่อนตามหลงั อวี่ฉีเข้าไปด้านใน เซนิ หรานกบั หลนิ ซวนซวนมองหน้ากนั อย่างมนึ งงอย่กู บั ท่ี หลินซวน ซวนเหลือบมองแผ่นหลงั ของอว่ฉี ีครัง้ หนงึ่ แล้วพดู ขนึ ้ อย่างระมดั ระวงั ‚ท่านนนั้ คอื บอสลกึ ลบั ผ้อู ยเู่ บอื ้ งหลงั ในคํารํ่าลือใช่ไหมคะ รู้สกึ นา่ กลวั อยู่ เหมือนกนั ‛ เซินหรานเผลอหวั เราะ ย่ืนมือออกมาดีดท่ีหน้าผากเธอครัง้ หนง่ึ ‚คาํ รํ่าลอื เหลวไหลอะไรห‛ึ พดู จบแล้วก็ถอนหายใจ ‚ไปกนั เถอะ กลบั ไป เตรียมถกู ตําหนิได้เลย‛

หลนิ ซวนซวนหมนุ ตวั ตามเซนิ หรานไป ‚เธอเหมือนโกรธมาก พวก เราจะไมถ่ กู ไลอ่ อกใช่ไหมคะ‛ ‚ไมห่ รอก คณุ ฉินน้อยครัง้ ท่ีจะยื่นมือเข้ามาย่งุ เรื่องของบริษัท ทงั้ หมดถกู มอบให้มีคนจดั การโดยเฉพาะอยแู่ ล้ว‛ ชะงกั ไปครู่หนงึ่ เซิน หรานก็พดู จงใจแกล้งเธอ ‚แตถ่ ้าเธอต้องการจะไลพ่ วกเราออกจริงๆ ก็แค่ เพียงประโยคเดียวเท่านนั้ ‛ หลนิ ซวนซวนเร่ิมร้อนรนขนึ ้ มาจริงๆ เสยี แล้ว ...................................... อีกด้านหนงึ่ หรงรุ่ยเดนิ ตามอวฉี่ ีเข้าไปในลฟิ ต์ เม่ือกดชนั้ ท่ีอย่แู ล้วก็ เอียงหน้ามองเธอ ‚พวกเขาไมใ่ ชค่ นท่ีคณุ เรียกมาหรอกหรือ ทําไมสง่ พวก เขากลบั ไปอีกละ‛ อวฉ่ี ีมองหน้าเขาตรงๆ ไมต่ อบกลบั ตงั้ คาํ ถาม ‚คณุ รู้สกึ วา่ หญิงสาว เมื่อครู่นนั้ เป็นอย่างไรบ้าง‛ หรงรุ่ยไมเ่ ข้าใจจดุ ประสงค์ของเธอ จงึ ครุ่นคดิ อย่างถ่ีถ้วนแล้วถงึ ใช้ นํา้ เสยี งเกียจคร้านตดิ จริงจงั และเรื่องมากพดู ประเมินออกมา ‚ดนู ิสยั เดก็ ไปหน่อย‛ ชะงกั ไปก่อนคิดถึงเสอื ้ ผ้าท่ีใหญ่กวา่ ขนาดตวั ของเธอถงึ หนง่ึ

ไซต์ จงึ อดจะเสริมไปอีกประโยคไม่ได้ ‚รสนิยมแยป่ ิดบงั รูปร่างท่ีนบั ว่า พอใช้ได้ของตวั เอง‛ อวี่ฉีพอได้ฟังก็รู้สกึ วา่ สามารถวางหินก้อนใหญ่ในจิตใจลงไปได้ ชีวิตคนเราก็นา่ อศั จรรย์เช่นนีเ้อง คนท่ีเดมิ ทีคณุ รักสลกั จิตถ้าเปล่ยี น ลกั ษณะมาปรากฏตรงหน้าของคณุ บางทีคณุ อาจขีเ้กียจแม้จะหนั กลบั ไป มอง ที่จริงแล้วบางทีหรงรุ่ยอาจไม่ได้หลงรักท่ีตวั ของหลินซวนซวน แต่ เป็นความหวงั อนั ริบรี่ในชีวิตที่ย่ําแยถ่ ึงขีดสดุ นนั้ อว่ฉี ีพงึ พอใจอยา่ งมาก ก่อนหร่ีตามองเขา ‚งนั้ คณุ รู้สกึ วา่ ฉนั เป็น อยา่ งไรบ้าง‛ ‚ให้ผมลองคดิ ก่อน‛ ‚บอกมาตอนนีเ้ลยคะ่ ไม่งนั้ ฉนั ก็คงจะได้รับเพียงแตป่ ระโยค พรรณนาอนั สวยหรูเทา่ นนั้ ‛ หรงรุ่ยอดหวั เราะออกมาไม่ได้ ‚คณุ สวยมาก รสนิยมการแตง่ กายก็ ไมธ่ รรมดา มีเอกลกั ษณ์เฉพาะตวั ‛

‚ฉนั ก็ยงั คงได้รับแตก่ องคาํ พดู พรรณนาเลิศหรูอย่นู นั่ เอง‛ อว่ฉี ีถอน หายใจอย่างอบั จนปัญญา เดนิ ออกไปก่อนหลงั ประตลู ฟิ ต์เปิดแล้ว ‚ยิ่งสงู ก็ยิ่งหนาว ขนาดความจริงสกั ครึ่งประโยคยงั ไมอ่ าจได้รับฟัง‛ ‚ผมพดู แต่ละประโยคล้วนเป็นความจริง‛ หรงรุ่ยเลิกควิ ้ น้อยๆ แล้ว เดนิ ตามออกไป ใช้กญุ แจเปิดประตู ‚ฟ้ าดนิ เป็นพยาน‛ อวฉ่ี ีไมเ่ อ่ยปาก นน่ั เป็นความจริงจริงๆ นนั่ แหละ เพียงแตเ่ ป็นความ จริงที่ถกู คดั สรรออกมาให้รื่นหนู ่าฟัง คนฉลาดก็ไมด่ ีตรงนีน้ ่ีเอง ลน่ื ไหล มากเกินไป ยากท่ีรู้วา่ ในใจเขาจริงๆ แล้วกําลงั คิดอะไรอยู่ หรงรุ่ยเพียงแตเ่ ตรียมของใช้ในชีวติ ประจําวนั จากนนั้ ก็เร่ิมจดั เสอื ้ ผ้า อว่ฉี ีนงั่ อย่ดู ้านข้างมองอยชู่ วั่ ครู่ ก่อนสดุ จะทนกบั ท่าทีพบั เสอื ้ ผ้าเก้ๆ กงั ๆ จงึ เดินไปชว่ ยพบั เสอื ้ ผ้าท่ีเขาจะนาํ กลบั ไปลงกระเป๋ าเดนิ ทางจน เรียบร้อย ฝี มือคลอ่ งแคลว่ ฉบั ไว หนงึ่ ชว่ั โมงผ่านไป อว่ีฉีมองไปท่ีนาฬิกาข้างพนงั ครัง้ หนงึ่ ‚พวกเรา ไปกินอาหารเยน็ ก่อนดีไหม‛

ยงั ต้องกลบั มาเก็บของตอ่ ถงึ ขบั รถกลบั คฤหาสน์อีกหนง่ึ ชว่ั โมงกวา่ เวลาไมไ่ ด้มากมายเหลอื เฟือ หรงรุ่ยจงึ เสนอไปกินกนั ที่ร้านอาหาร ด้านข้าง อวฉี่ ีเองก็ได้ขดั ข้อง ร้านอาหารร้านนนั้ อย่ใู กล้มาก ไมจ่ ําเป็นต้องขบั รถไป ฝนคงใกล้ตกแล้ว ท้องฟ้ าอมึ ครึมมืดมน ประทบั เงาบนตกึ โดยรอบ เป็นสที บึ ไม่รู้ว่าเมฆลอยตํ่าสีเทาไส้ดินสอมาจากหนใด คล้ายผ้าสเี ทา ครอบท้องฟ้ าไว้จนมิดชิด อวฉ่ี ีเพิ่งเลยี ้ วไปยงั ถนนเส้นเปล่ียวพร้อมกบั หรงรุ่ย เหนือศรี ษะคลมุ ด้วยเงาดําทะมนึ เงยหน้าไปเห็นชายร่างกํายําหน้าตาดดุ นั สองคนกําลงั ยืนขวางทางไปของพวกเขาอยู่ เธอชะงกั ไปครู่หนงึ่ ถงึ ฉกุ คิดขนึ ้ ได้ บางทีนี่อาจเป็นฉากที่หลินซวน ซวนช่วยหรงรุ่ยไว้ในนิยายดงั้ เดิม สามีของลกู ค้าหญิงคนหนงึ่ ของหรงรุ่ย จ้างนกั สบื เอกชนมาสะกดรอยเขา เพ่อื ถ่ายรูปภรรยากบั หรงรุ่ยท่ีไปกิน อาหารด้วยกนั ทา่ นพ่ีคนนนั้ โกรธแค้นจนสง่ คนมาสงั่ สอนผ้ทู ี่กล้าสวมเขา ให้เขาอย่างหรงรุ่ย

ในชีวิตจริงเรื่องนีบ้ างทีอาจฟังดไู ม่มีเหตผุ ลเทา่ ไหร่ แตน่ ่ีเป็นฉาก ของนิยายคงเอาจริงเอาจงั อะไรด้วยไม่ได้มาก อีกทงั้ ในเวลานีเ้ธอก็ตกอยู่ ในวงสถานการณ์นีด้ ้วย จงึ ได้แต่ยอมรับชะตาความซวยเทา่ นนั้ แต่น่ีก็มิใชเ่ ร่ืองเลวร้ายไปเสียทงั้ หมด ถ้าครัง้ นีฉ้ วยโอกาสไว้ให้ดบี าง ทีอาจสามารถจบภารกิจได้เลย ‚หลกี ไปสาวน้อย ไมใ่ ชเ่ รื่องของเธอ‛ หนง่ึ ในชายสองคนตะโกนใส่ เธออย่างหยาบคาย จบั เธอผลกั ไปด้านข้างแล้วก็ชกไปที่ท้องน้อยของหรง รุ่ยอย่างแรง ‚กล้าแตะต้องผ้หู ญิงของลกู พี่ เจ้าหนกู ล้าไมเ่ บานี่‛ หรงรุ่ยสําลกั คําหนงึ่ แล้วก้มลงกมุ ท้องน้อย เจ็บปวดเกร็งจนเส้น เลอื ดท่ีหน้าผากปดู เขียว อาศยั ช่วงเวลาก่อนหน้าที่ทงั้ สองจะลงมือ อวี่ฉีก็กดั ฟันแล้วพงุ่ เข้าไป จบั กระชากศอกของหรงรุ่ย ‚วิง่ ‛ หรงรุ่ยชะงกั เลก็ น้อยก่อนวิ่งตามฝี เท้าเธอ เดมิ ทีเขานกึ วา่ ใน สถานการณ์เชน่ นีผ้ ้หู ญิงปกตจิ ะวง่ิ หนีไปแล้ว แตไ่ มค่ ิดเลยวา่ เธอจะพ่งุ เข้ามาหาเขาโดยไมล่ งั เล

เอน็ เส้นหนงึ่ ท่ีรัดหวั ใจแน่นหนาเสมอมาพลนั ขาดสะบนั้ ลง ในชว่ั ขณะท่ีเธอย่ืนมือมานนั้ เอง ไมค่ ล้ายท่ีแสดงกนั ในภาพยนตร์ ท่ีพระเอกนางเอกโชคดีถึงขนาดวง่ิ หนีไปได้ไกลระยะหนงึ่ แล้วก็สลดั พ้น พวกเขาวิง่ ไปได้ไมก่ ่ีก้าว ก็ถกู วิ่งตาม ทนั ในอีกซอยหนง่ึ นกั เลงคนหนง่ึ จบั รัดคอหรงรุ่ยแล้วเหวย่ี งเขาลงกบั พืน้ อีกคนจบั กระชากผมของอวี่ฉีเข้ามาปะทะแล้วลอ็ กไว้กบั อกตวั เอง ‚ปลอ่ ยเธอไป‛ หรงรุ่ยกมุ ท้องลกุ ขนึ ้ มา ร่างกายสา่ ยน้อยๆ ‚เร่ืองนี ้ ไม่เก่ียวกบั เธอ‛ อวีฉ่ ีเพียงรู้สกึ วา่ หนงั ศีรษะถกู ดงึ จนเจบ็ เธอมองหรงรุ่ยครัง้ หนงึ่ พลนั หลบั ตาลง ใช้แรงทงั้ หมดเหยียบไปที่รองเท้าหนงั ของผ้ชู ายด้านหลงั เธอสวมรองเท้าส้นเขม็ นบั เป็นอาวธุ ทาํ ร้ายศตั รูที่ดีมาก ผ้ชู ายคน นนั้ ร้องโอยพร้อมปลอ่ ยมือ ทําให้เธอหนีรอดมาได้ อาศยั จงั หวะท่ีผ้ชู ายคนนนั้ กําลงั เจบ็ อวีฉ่ ีหยิบอิฐแถวนนั้ มาก้อน หนง่ึ แล้วฟาดไปที่หวั ของผ้ชู ายคนนนั้ โดยแรง

เธอไม่ใชผ่ ้หู ญิงท่ีออ่ นแอไมก่ ล้าแม้จะฆ่าไก่ ครัง้ นีจ้ งึ ไมไ่ ด้ผ่อนแรง สกั เลก็ น้อยด้วยความกลวั ลงมือทงั้ เหีย้ มและเดด็ ขาด ฟาดไปได้ครัง้ หนงึ่ ก็ไมช่ ะงกั สกั วินาทีฟาดลงไปอีกดอกทนั ใด ศรี ษะของผ้ชู ายคนนนั้ เลอื ดออกทนั ที เหม่อลอยครู่เดยี วก็สลบไป ทางด้านหรงรุ่ยคล้ายระเบดิ พลงั ท่ีเก็บกกั ไว้ออกมาในช่วงเวลา วิกฤต ไมร่ ู้ว่าใช้วิธีการใดถงึ ล้มคนลงไปนอนกบั พืน้ ได้ เพยี งแตค่ นๆ นนั้ เมื่อตะเกียดตะกายขนึ ้ มาได้กลบั คล้ายถกู กระต้นุ ตอ่ มดรุ ้าย ไม่รู้วา่ ควกั มีดเงาวาวมาจากที่ใด พงุ่ แทงไปทางเขา อวี่ฉีเหน็ ฉากนีเ้ข้าก็อดดา่ นกั แตง่ นิยายเร่ืองนีไ้ มไ่ ด้ แตก่ ็แคล่ งั เล เลก็ น้อยก่อนโผเข้าไป ทงั้ ร่างบงั ด้านหน้าของหรงรุ่ยไว้ มีดเย็นเฉียบปักเข้าท่ีไหล่ ‚ฉึก‛ เสยี งแทงผา่ นเนือ้ เลือดแดงสดพลนั อาบย้อมในชวั่ วินาที อวี่ฉีเพียงรู้สกึ ถึงความเจ็บปวดเทียบฟ้ าเทียมดิน ขา ทงั้ สองออ่ นยวบ ทงั้ ร่างล้มลงไปกบั พืน้ ชว่ั เสยี ้ ววินาทีก่อนสิน้ สติไป เธอได้ยินเสียงหรงรุ่ยเรียกชื่อของเธอ คล้ายภารกิจ...จะสาํ เร็จแล้ว บทที่ 12 กลยทุ ธพิชิตฝ่ ายร้ายเลิฟโลลิ

ไมก่ ่ีวนั ผ่านไป อวีฉ่ ีก็มาถงึ นิยายเรื่องใหม่ นางเอกของนิยายเรื่องนีช้ ื่อวา่ ‘ซเู วยเวย’ ครอบครัวยากจนแต่ เข้มแขง็ ใช้ชีวิตอย่กู บั แมแ่ ละน้องสาว ประคบั คองกบั มาตงั้ แตเ่ ลก็ ปีนนั้ ตอนอายสุ ิบแปดแม่ของเธอป่ วยหนกั เพื่อจา่ ยคา่ เรียนของตวั เองและ น้องสาวกบั คา่ รักษาพยาบาลจํานวนมหาศาลของแม่ เธอจงึ ติดตามผ้ชู าย คนหนงึ่ ที่ช่ือวา่ ‘หานเซา่ ’ ถ้าผ้ชู ายคนนีค้ อื พระเอกละก็ เช่นนนั้ นิยายเรื่องนีค้ งสามารถตดิ แท๊ก ‘ขงั รักหกั สวาท’ ได้อยา่ งเตม็ ภาคภมู ิ เสียดายท่ีเขาเป็นได้เพียงแค่ พระรองฝ่ ายร้ายเท่านนั้ ซเู วยเวยไม่มีความรู้สกึ ที่ดตี อ่ เขาเลยสกั นิดเดียว สาวน้อยท่ีทงั้ ไม่มนั่ ใจในตวั เองและรักเกียรติของตวั เองสว่ นมากมกั เป็น เช่นนี ้ถ้าคณุ เหยียบย่ําเกียรตขิ องเธอแล้วละก็ ถึงแม้คณุ จะให้เงินทอง ชว่ ยเหลือเธอมากมายเท่าใด เธอก็จะรู้สกึ วา่ คณุ ใช้อํานาจฟาดหวั เธออยดู่ ี พระเอกตวั จริงของเร่ืองคืออาจารย์มหาวทิ ยาลยั ของเธอ ‘หลินเซียว’ ผ้ชู ายท่ีออ่ นโยนสง่างาม มีความรู้กว้างขวางคนหนง่ึ ซเู วยเวยเห็นเขาใน คลาสครัง้ แรกก็รักเขาเข้าแล้ว ดงั นนั้ แท๊ก ‘ขงั รักหกั สวาท’ ไมร่ ู้วา่ เม่ือไหร่

ถึงได้กลายมาเป็นความรักระหวา่ งอาจารย์และลกู ศษิ ย์ที่ตดิ แท๊ก ‘รัก ต้องห้าม’ เสียได้ และท่ีรันทดที่สดุ คือซเู วยเวยรักอาจารย์ของตวั เอง แตไ่ ม่ อาจไม่ใกล้ชิดสนิทสนมกบั ผ้ชู ายอีกคนเพอ่ื มีชีวิตอย่ตู อ่ ไป ท่ีจริงแล้วหานเซา่ คนนีน้ บั ได้ว่าทําเรื่องชว่ั ช้าน้อยท่ีสดุ เทา่ ท่ีอวฉ่ี ีเคย ประสบพบเจอมาในนิยายเร่ืองใดๆ ส่ิงเดยี วที่เป็นตราบาปของเขาคือการ ครอบครองนางเอกเท่านนั้ ไมไ่ ด้ ‘รักเธอดงั นนั้ จงึ ปลอ่ ยเธอไปมีความสขุ ’ ผลท่ีตามมาคอื ถกู ครอบหวั โขนที่ได้ชื่อวา่ เป็นพระรองตวั ร้าย สว่ นอวีฉ่ ีได้ข้ามภพมาเป็นเดก็ สาวที่ชื่อวา่ ‘ซูอวฉ่ี ี’ ใช่แล้ว เธอเองก็ นามสกลุ ‘ซ’ู เชน่ กนั เป็นน้องสาวที่ซเู วยเวยประคบั ประคองเลยี ้ งดกู นั มา ตงั้ แตเ่ ลก็ สองพนี่ ้องขาดความรักจากพ่อ จงึ ชอบผ้ชู ายประเภท เดียวกนั ดงั นนั้ น้องสาวซูอวฉี่ ีท่ีได้ตดิ ตามซเู วยเวยไปกินข้าวกบั พระเอก หลินเซยี วมือ้ หนง่ึ แล้ว ก็หลงรักผ้ชู ายอบอ่นุ คนนี ้เริ่มแก่งแย่งชิงหวั ใจของ ชายคนนีก้ บั พ่ีสาว และได้ช่ือวา่ เป็นนางรองตวั ร้ายทนั ที ท่ีจริงแล้วคราวนีข้ อเพียงอวีฉ่ ีทําให้หานเซา่ รักตวั เองได้ ไม่ให้เขาไป ยงุ่ เร่ืองราวระหวา่ งพ่ีสาวซเู วยเวยและอาจารย์หลนิ เซยี ว ภารกิจของ นิยายเรื่องนีก้ ็เสร็จสมบรู ณ์

เพียงแตห่ านเซา่ เข้าหาไม่งา่ ยดายเหมือนหลนิ เซียว ซูอวฉี่ ียงั ไม่เคย พบเขาเลยสกั ครัง้ และไมม่ ีโอกาสได้พบเขา หลงั จากซเู วยเวยตดิ ตามเขา แล้วก็ย้ายไปอยคู่ ฤหาสน์ของเขาเป็นนกน้อยในกรงทอง สว่ นซอู วฉ่ี ียงั อยู่ ที่บ้านหลงั เดิม ทกุ เดอื นจะได้รับเงินท่ีพส่ี าวสง่ มาเพอื่ ใช้จา่ ยใน ชีวิตประจําวนั ดงั นนั้ อยา่ ได้พดู ถึงการทําให้หานเซา่ รักตวั เองเลย ขนาดการจะพบ หน้าเขาสกั ครัง้ ยงั เป็นเร่ืองยาก แต่แค่วนั ท่ีสามที่อวฉี่ ีข้ามภพมาถงึ โอกาสก็มาถงึ แล้ว เยน็ วนั นนั้ เธอรับโทรศพั ท์สายหนง่ึ เป็นซเู วยเวยโทรมา เสยี งขนึ ้ จมกู และเสยี งสะอืน้ ทําให้อวฉ่ี ีรู้ว่าอีกฝ่ ายกําลงั ร้องไห้ เธอ ชะงกั ไปครู่หนง่ึ ถงึ เรียกพี่สาวด้วยนํา้ เสียงออ่ นโยน ถามวา่ เธอเป็นอะไร ซเู วยเวยไม่พดู จา นานทีเดียวถงึ ขอร้องเธอด้วยเสียงแหบพร่า ‚ฉีฉี มารับ พี่ได้ไหม พ่ีไมม่ ีที่ไปแล้ว‛ อวฉ่ี ีพลนั เข้าใจวา่ เธอทะเลาะกบั หานเซ่าอีกแล้ว สนั ชาตญาณบอก วา่ น่ีเป็นโอกาสที่ดีท่ีสดุ ไมอ่ าจปลอ่ ยผ่านได้

เพียงแตท่ างด้านซเู วยเวยกลบั รู้สกึ ตวั ได้ก่อนวา่ เวลานีก้ ็ไมเ่ ช้าแล้ว ให้เดก็ ผ้หู ญิงมธั ยมปลายออกจากบ้านมารับตวั เองก็จะเป็นการเอาแตใ่ จ ตวั เองเกินไป ดงั นนั้ จงึ ตงั้ สตแิ ล้วฝื นหวั เราะออกมา ‚พ่ีพดู เลน่ น่ะฉีฉี พ่ีไม่ เป็นไร ไม่ต้องมารับพี่หรอก พ่ีจะกลบั ไปเอง‛ อว่ีฉีรีบพดู ทนั ที ‚พอ่ี ย่ไู หน ฉนั จะไปรับพี่เด๋ียวนีเ้ลย‛ ‚ไม่ต้อง ดกึ แล้ว...‛ อวี่ฉีแทรกขนึ ้ นํา้ เสียงเดด็ เด่ียว ‚พี่อย่ไู หน‛ ซเู วยเวยยอมแพ้ บอกที่อยกู่ บั เธอไป อวฉี่ ีปลอบเธอสองประโยคก็ วางหโู ทรศพั ท์ เปลี่ยนชดุ เตรียมตวั ออกจากบ้าน ครุ่นคดิ ถงึ ท่าทีของการ ไปรับคนวา่ ต้องทํายงั ไง ก่อนค้นหาเสอื ้ คลมุ ที่ซเู วยเวยที่ทิง้ เอาไว้ท่ีบ้าน แล้วพกไปด้วย จากนนั้ ล๊อกประตกู ่อนออกเดนิ ทาง ไม่มีชาตกิ ําเนิดท่ีดีเหมือนหลายชาติก่อน อว่ฉี ีจงึ ได้แต่เอามือถือ ออกมาหาเส้นทาง โดดขนึ ้ นง่ั รถเมล์ได้ก็รีบไป รถเมล์วงิ่ ออกไปในทิศทางท่ีเปลี่ยวขนึ ้ เรื่อยๆ ยี่สิบกวา่ นาทีต่อมา อวฉี่ ีก็ลงจากรถ ยืนอย่ทู ่ีป้ ายรถเมล์ไร้ผ้คู นมองกราดไปรอบด้าน ที่ไมไ่ กล ออกไปหน้าธนาคาร ICBC เธอเห็นซเู วยเวยนง่ั อย่บู นขนั้ บนั ได

เธอสวมใสช่ ดุ ราตรีเปลือยแผน่ หลงั สขี าวราคาแพง เท้าสวมใสส่ ้นสงู สบิ เซนตเิ มตร ลาํ คอสวมใสส่ ร้อยเพชรราคาไม่ธรรมดา กลบั ไมแ่ ลดมู ีสง่า ราศเี ลยสกั นิด แตก่ ําลงั ก้มหน้าเหมือนลกู สนุ ขั ท่ีถกู เจ้านายทิง้ ไว้ ขดตวั สน่ั นา่ สงสารทา่ มกลางลมหนาว เธอแทบไมอ่ ยากจะเชื่อ ในสภาพอากาศเช่นนีซ้ ูเวยเวยท่ีสวมชดุ แบบนีก้ ลบั สามารถอยขู่ ้างนอกได้นานเกือบครึ่งชว่ั โมง ปลายเดอื นหนง่ึ เป็นชว่ งที่อากาศหนาวเยน็ ท่ีสดุ ของเมืองนี ้ทงั้ ยงั เป็นชว่ งกลางคืนทีห่ นาวที่สดุ ของวนั คนจํานวนน้อยไม่กี่คนบนถนนล้วน กระชบั คอเสอื ้ รีบจํา้ กลบั ท่ีพกั พนั ผ้าพนั คอแนน่ หนาแล้วก็ยงั หนาวจน หน้าแดง แตเ่ ธอกลบั ไมไ่ ด้สวมแม้กระทง่ั เสอื ้ คลมุ เปลือยผิวแผ่นหลงั นง่ั อยทู่ า่ มกลางลมหนาวดง่ั ใบมีดเฉือนเนือ้ อวฉี่ ีวงิ่ เยาะๆ เข้าไปหา คลมุ เสอื ้ กนั หนาวที่คล้องแขนไว้ให้กบั เธอ ซูเวยเวยสนั่ น้อยๆ ก่อนเงยหน้ามองเธอ พร้อมยิม้ อย่างขมขื่น ใช้ เสียงแหบพร่าเรียกเธอ ‚ฉีฉี‛ อว่ฉี ีขานรับคาํ หนงึ่ ลบู ใบหน้าเยน็ เฉียบของเธอ ‚เกิดอะไรขนึ ้ ‛

ซูเวยเวยสา่ ยหน้า ไหลส่ องข้างคล้ายแบกรับนํา้ หนกั หม่ืนพนั ตาควิ ้ ท่ีงดงามแสดงความเหน่ือยล้ามากมาย อว่ฉี ีโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด หางตาเหลือบมองเหน็ เงาร่างสงู สง่าทา่ มกลางความมืดมิดของราตรี จงึ เงยหน้าขนึ ้ มองด้วยสนั ชาตญาณ ดกึ มากแล้ว ถงึ แม้ดวงไฟของหมื่นครัวเรือนจะเปิดสวา่ งไสว แต่ไม่ สามารถเพ่มิ ความอบอนุ่ ให้ราตรีที่เยือกเยน็ เลยแม้แตน่ ้อย และเขายืนนิ่ง อยใู่ นสขี องราตรีในสว่ นท่ีมืดมิดที่สดุ สทู ดําล้วนทงั้ ร่างคลมุ ไว้ด้วย โค้ตยาวดําสนิท รูปร่างสงู โปร่งเหมือนฝักดาบ มองจากท่ีไกลๆ เหน็ หน้าตาไม่ชดั เพียงรู้สกึ วา่ รอบร่างกายของเขาเตม็ ไปด้วยกลิ่นอายเคร่ง ขรึมเยน็ ชา คล้ายภเู ขานํา้ แข็งสงู ใหญ่ท่ีตงั้ ตะหง่านในผืนมหาสมทุ รดาํ ทมิฬ แรงกดดนั มากมายเหลอื เกิน อวฉี่ ีอดถามขนึ ้ ไมไ่ ด้ ‚คนนนั้ คือหานเซา่ หรอ‛ ซเู วยเวยมองตาม สายตาของเธอไป เพียงแคส่ ายตาเดยี วก็เบยี่ งหน้า พ่นลมหายใจออกทาง จมกู ครัง้ หนงึ่ หร่ีตาครู่หนงึ่ อวี่ฉีก็ยอ่ กายสบตากบั ซเู วยเวย แววตาสงบน่ิง ‚พี่ ยงั มีเงินเก็บอยเู่ ท่าไหร่ พอจ่ายคา่ รักษาของแม่ในแตล่ ะวนั ตลอดไปหรือ เปลา่ ‛ หยดุ ครู่หนง่ึ ไม่รอให้เธอตอบก็รีบพดู ขนึ ้ อีกวา่ ‚ยงั มีค่าเรียนของฉนั

และพอี่ ีกละ่ พี่ไม่ได้อยากไปเรียนตา่ งประเทศหรอกหรอ เร่ืองพวกนีล้ ้วน ต้องใช้เงินไมใ่ ชห่ รอ อย่างน้อยในตอนนี ้ตอนท่ีพวกเรายงั ไม่มี ความสามารถพอจะหาเงนิ เองได้ พวกเรายงั ต้องการเขาอยู่‛ ขนตาของซเู วยเวยสนั่ กระพือถี่ ครู่หนง่ึ ถึงพดู เสยี งต่าํ วา่ ‚ฉีฉี น้องไม่ รู้วา่ เขาคนนี.้..‛ ชะงกั ไป คล้ายกําลงั หาคาํ มาพรรณนา นํา้ เสียงมคี วาม ลงั เล ‚อปุ นิสยั ของเขาแปลกประหลาดเดี๋ยวร้อนเดีย๋ วหนาว ปลกี วิเวกเยน็ ชาจนยากจะเอาใจ อย่ดู ้วยกนั กบั เขาพี่เพียงรู้สกึ เหน่ือยล้าไปทงั้ กายใจ...‛ ‚อยา่ งนนั้ ฉนั ไปเอง‛ อวี่ฉีพดู เรียบๆ นํา้ เสยี งสงบน่ิงและเข้าใจ ‚พ่ี ควรพกั ได้แล้ว พสี่ าวคะ ตงั้ แตว่ นั นีเ้ป็นต้นไปให้ฉนั ดแู ลพ่ีและแมเ่ อง พ่ี สามารถไปไลต่ ามหาคนที่พีช่ ื่นชอบ สามารถทําเร่ืองที่พี่ต้องการทําได้ทกุ อยา่ ง‛ ซูเวยเวยองึ ้ ไป แล้วตอบออกมาโดยไม่ต้องคดิ ทนั ที ‚ไมไ่ ด้‛ อวฉี่ ีไมไ่ ด้พดู จา สดุ ท้ายยืดตวั ขนึ ้ กอดอีกฝ่ ายครัง้ หนงึ่ จากนนั้ ก็ หมนุ ตวั วง่ิ ไปหาหานเซา่ เขาไม่ได้อยทู่ ี่เดิมอีกแล้ว แต่เดินไปยงั รถคนั หรูสีดาํ ที่จอดอยขู่ ้าง ทางช้าๆ เงาแผ่นหลงั สะท้อนความเยน็ ชาของราตรี แลดผู า่ ยผอมเปลา่ เปลยี่ ว

ในขณะทเ่ี ขากําลงั จะก้าวขาเข้าไปนงั่ ในรถ แล้วปิดประตลู ง ใน ที่สดุ อวฉ่ี ีก็เร่งมาถึง เธอพลางหอบพลางเคาะกระจกรถ เผยรอยยิม้ วา่ นอนสอนง่ายของซอู วฉ่ี ี ครู่หนงึ่ กระจกรถก็คอ่ ยๆ เลอ่ื นลง อาศยั แสงไฟเพียงเลก็ น้อยในรถ ในที่สดุ เธอก็ได้เหน็ ลกั ษณะของผ้ชู ายที่นงั่ อยเู่ บาะหลงั นิยายต้นฉบบั บอกไว้วา่ หานเซา่ อายสุ ามสบิ เจ็ดปี กําลงั อยใู่ นชว่ ง อายทุ ่ีมีเสนห่ ์ท่ีสดุ ของผ้ชู าย เพียงแต่เขาดแู ลร่างกายดีเกินไป วนั เวลา ไม่ได้ทิง้ ร่องรอยบนใบหน้าเขาเท่าใดนกั กลบั ตกตะกอนความเป็นผ้ใู หญ่ และเก็บงําประกายไว้ ให้ความรู้สกึ มน่ั คงพง่ึ พาได้ เขาดแู ลรักษาร่างกายดี ดไู ปแล้วเหมือนแคอ่ ายตุ ้นสามสิบ โครง หน้าท่ีงดงามแตเ่ ย็นชาภายใต้แสงสาดสอ่ งกระทบแลดเู ดน่ ชดั ย่ิงขนึ ้ แตท่ ่ี ทําให้ผ้คู นจดจําได้ไม่ลืมเลือนคอื ดวงตาของเขา ตายาวเรียวเหมือนตาหงส์อ้างว้างเยน็ ชา คล้ายท้องฟ้ ามืดหม่นหลงั ดอกไม้ไฟจางหาย ลกึ ลบั และคาดเดาได้ยาก ลมหนาวปะหดู งั หวีดหววิ อวีฉ่ ีจ้องที่ตาของเขา ‚ทา่ นหาน ฉนั ชื่อ ซูอวฉ่ี ี น้องสาวของซเู วยเวยคะ่ ‛

หานเซา่ พยกั หน้าน้อยๆ สายตากราดมองผ่านใบหน้าของเธอน่ิงๆ ‚สวสั ดี‛ ไม่เหมือนกบั รูปลกั ษณ์เยน็ ชาภายนอก นํา้ เสียงเขาต่าํ ท้มุ อบอนุ่ นา่ ฟังร่ืนหู ทงั้ ช้าและชดั เจน ทําให้ผ้คู นเกิดมโนภาพไปวา่ เขางา่ ยตอ่ การ คบหา อว่ีฉียิม้ น้อยๆ แขนทงั้ สองวางทบั กนั ท่ีริมหน้าตา่ งกระจกรถ ‚ถ้า อยา่ งนนั้ ท่านเห็นวา่ ฉนั พอใช้ได้หรือไมค่ ะ‛ ร่างกายนีก้ ็เหมือนกบั ลอู่ วี่ฉีก่อนหน้านี ้อายเุ พียงสบิ หกปี ร่างกาย ยงั ไมโ่ ตเตม็ ท่ี ยงั มีความไร้เดียงสาและออ่ นเยาว์ แตข่ าดความงดงาม กดดนั ผ้คู นเหมือนลอู่ วี่ฉี เพียงบอกได้แค่วา่ นา่ รักเทา่ นนั้ ถ้าพดู กนั จริงๆ แล้ว ซูอว๋ีฉีในตอนนีย้ งั ไม่สวยเหมือนซเู วยเวย แตเ่ ธอ กล้ามาเสนอตวั เองเป็นหมอนข้างอยตู่ รงนีก้ ็เพราะมีความมน่ั ใจ พนกั งานระดบั โกลด์อยา่ งเธอ ไม่เคยยกทพั ออกรบในสงครามที่ไม่มี โอกาสชนะ นิยายต้นฉบบั เคยกลา่ วถึง หานเซา่ ชอบเดก็ สาวอายนุ ้อย บางทีอาจ บอกได้ว่ามีอาการของคนรักเดก็ อย่เู ลก็ น้อย ตอนท่ีซูเวยเวยติดตามเขาไป มีอายสุ ิบแปดปี และก่อนหน้านนั้ ก็มีเดก็ สาวที่อยกู่ บั เขาอีกสองคน คน หนงึ่ อายสุ บิ เจ็ด อีกคนสบิ ห้า ต่างเป็นอายทุ ่ีมีความสดใสงดงามเหมือน

ดอกไม้แรกแย้ม ดวงตายงั มีความไร้เดียงสาของคนทีย่ งั ไม่ได้เผชิญกบั โลกโหดร้ ายภายนอก หานเซา่ จบั สงั เกตเธอ เป็นสายตาของผ้ชู ายวยั ฉกรรจ์มองสาวน้อย ครู่หนง่ึ ก็ยกมือขนึ ้ มาอย่างสงา่ งาม เชิดคางของเธอขนึ ้ น้อยๆ นิว้ มือของเขาสวยมาก สีผิวขาวข้อนิว้ ชดั เจนได้รูป บางทีอาจเพราะ ยืนต้านลมหนาวอย่ขู ้างนอกนานเกินไป ปลายนิว้ มือของเขาถึงยงั มีความ เยน็ เสยี ดแทงกระดกู อว่ฉี ีเย็นจนสนั่ สะท้าน แต่ก็ว่านอนสอนงา่ ยไม่ได้ ถอยออกมา แต่เชิดคางขนึ ้ น้อยๆ ตามแรงนิว้ ของเขายอมให้เขาสาํ รวจ รอยยิม้ ที่มมุ ปากไม่ได้แปรเปล่ียนไปเลย ครู่หนงึ่ หานเซา่ ก็รัง้ มือกลบั พยกั หน้าน้อยๆ ‚ขนึ ้ รถ‛ อว่ฉี ีแย้มยิม้ ไม่ได้ขนึ ้ รถไปทนั ที แตม่ องไปทางที่ซเู วยเวยยืนอยู่ ‚ท่านหานคะ พสี่ าวของฉนั เธอ...‛ เขาตดั บทเธออยา่ งเยน็ ชา จ้องหน้าเธอพดู วา่ ‚เสี่ยวจาง ไปสง่ ซเู วย เวยกลบั บ้าน‛ ชายหนมุ่ ที่นง่ั อย่เู บาะข้างคนขบั รับคาํ หนงึ่ วงิ่ ลงจากรถไปหาซเู วยเว ยอย่างทะมดั ทะแมงวอ่ งไว

อวฉี่ ีพดู ขอบคณุ ดงึ ประตรู ถขนึ ้ ไปนงั่ หานเซา่ นง่ั อยใู่ นตาํ แหน่งคอ่ นข้างตรงกลางเบาะหลงั เธอขนึ ้ รถไป แล้วก็แทบจะนง่ั เกยบา่ ของเขา ใกล้ชิดกนั มาก จนสามารถได้กลิ่นอาย เย็นๆ คล้ายมีคล้ายไมม่ ีจากร่างกายของเขา เธอไม่ได้หลบไปด้านข้างอย่างขีข้ ลาด และไม่ได้ซบเขาไปด้วยทา่ ที กระตือรือร้น แตน่ ง่ั น่ิงๆ อย่อู ยา่ งนนั้ รักษาความเงียบสงบที่กําลงั พอเหมาะพอสม แลดรู ู้งานเช่ือฟังอย่างย่ิง ครู่หนง่ึ หานเซ่าก็เหลือบมองเธอ วิจารณ์เธอเรียบๆ ‚เธอฉลาดกวา่ พส่ี าวของเธอ‛ อว่ีฉีเพิ่งจะยกมมุ ปากสง่ ยิม้ น้อยๆ ตอบรับเขา ก็ได้ยินประโยคตอ่ มา ‚ฉนั ไมช่ อบเดก็ ผ้หู ญิงท่ีฉลาดเกินไป เอาตวั เองเป็นใหญ่และน่า รําคาญ‛ เขามองตรงไปด้านหน้า ไมม่ องมาท่ีเธอสกั สายตา ‚เป็นผ้หู ญิง ของฉนั ไม่ต้องมีความเฉลียวฉลาดอะไร ที่เธอต้องทําเพียงเป็นแจกนั ดอกไม้ท่ีงดงามเท่านนั้ อยใู่ นที่ที่ฉนั หวงั ให้เธออยู่ แคน่ นั้ ‛ อวฉ่ี ีเงียบไปสกั ครู่ พยกั หน้าน้อย ‚คะ่ ทา่ น‛

จ่ๆู หานเซา่ ก็เอียงหน้ามามองเธอ สีหน้าเรียบเฉยจนทําให้คนคาด เดาอารมณ์เขาไมอ่ อก ดวงตาเรียบยาวดง่ั ตาหงส์มืดหม่น จ้องมองจนอวี่ ฉีใจกระตกุ เธอพลนั เกิดตื่นเต้นขนึ ้ มาบ้างแล้ว แต่ก็ยงั ฉีกรอยยิม้ ได้ ผ่านพ้นความเงียบงนั ท่ีแสนสนั้ ไป เขาก็วางมือไว้ท่ีศีรษะของเธอ ลบู เบาๆ สองครัง้ คล้ายปลอบโยนสตั ว์เลยี ้ งท่ีต่ืนตระหนก นํา้ เสียงเบา หวิวอ่อนโยน กลบั คล้ายผ้ใู หญ่ใจดีชื่นชมเธอ ‚เดก็ ดี‛ หลงั จากถกู คาํ พดู แล้งไร้นํา้ ใจโจมตแี ล้ว ทําให้ผ้คู นรู้สกึ วา่ ประโยค ชมกนั ง่ายๆ เชน่ นี ้ชา่ งย่ิงใหญ่เกินตวั หลงั จากผา่ นไปสิบกวา่ นาที อวฉ่ี ีถึงตงั้ สติได้ น่ีคงเป็นตบหวั แล้วลบู หลงั ที่กลา่ วขานกนั ซง่ึ ได้ถกู ผ้ชู ายคนนีแ้ สดงออกมาได้ชํานิชํานาญเสยี เหลอื เกิน ฝี มือเชน่ นี ้ผนวกกบั เสนห่ ์เฉพาะตวั ของเขา การจะฝึกเดก็ สาวคน หนง่ึ ให้เช่ืองคงเป็นเรื่องงา่ ยดายเป็นท่ีสดุ อวี่ฉีอดเริ่มนบั ถือซเู วยเวยไมไ่ ด้ เธอกลบั สามารถยืดหยดั มาได้หลายปีโดยไม่สน่ั คลอนเลย เพียงแตภ่ ารกิจนี ้เห็นทีจะไม่ได้สําเร็จได้งา่ ยๆ เสยี แล้ว

หานเซา่ ลอบจบั สงั เกตนกกระจิบทองที่บินเข้าสกู่ รงขงั ของเขาด้วย ตวั เองโดยไมใ่ ห้อีกฝ่ ายรู้ตวั เธออยใู่ นวยั ท่ีงดงามท่ีสดุ ดวงตาขาวดาํ ตดั กนั ชดั เจน ผิวขาวผอ่ ง นวลใส ถึงแม้จะมีรูปลกั ษณ์ดเี พยี งหกสว่ น แตใ่ นวยั ที่ดงึ ดดู ทกุ สายตา เชน่ นีก้ ็กลายเป็นความงามอนั สมบรู ณ์แบบ ประหนงึ่ นํา้ ค้างเกาะบนยอด กหุ ลาบในสวนดอกไม้ยามเช้าตรู่ ถึงแม้จะเป็นดอกไม้ตมู รอการเบง่ บานก็ ยงั ดงึ ดดู สายตาผ้คู น เดก็ สาวออ่ นวยั ก็เป็นเชน่ นีเ้อง ไมผ่ ดั แป้ งแตง่ หน้าก็ ยงั สวยสมจนคนตะลงึ เพียงแตไ่ มร่ ู้วา่ กระจิบทองตวั นีจ้ ะนา่ รักกวา่ พสี่ าวท่ีดอื ้ ดงึ เหมือนลา ตายซากสกั เลก็ น้อยหรือไม่ สองมือของเขาประสาน วางไว้ที่หน้าตกั ก่อนถามอยา่ งไมใ่ สใ่ จ ‚ปีนี ้ อายเุ ทา่ ไหร่‛ ด้วยทา่ ทีเป็นธรรมชาติที่สดุ เหมือนกําลงั ถามสารทกุ ข์สขุ ดิบของลกู สาวเพ่ือน ดเู ปิดเผยจริงใจ ‚สบิ หกปี เรียนอย่มู ธั ยมสี่คะ่ ‛ อวีฉ่ ียิม้ ๆ เผยให้เหน็ หลมุ ลกั ยิม้ น้อยๆ ข้างแก้มซ้าย ด้วยทา่ ทีเปิดเผยเช่นกนั ไมก่ ระตือรือร้นเอาอกเอาใจ ไมย่ น่ ระย่อตะกกุ ตะกกั และดวู า่ ง่ายจริงใจ

หานเซา่ ตอบรับเรียบๆ คําหนง่ึ ตาหงส์เรียวยาวหนั กลบั ไปไม่มอง เธออีก ทา่ ทีย่ิงแลดเู ย็นชาห่างเหินมากขนึ ้ ‚การเรียนเป็นยงั ไงบ้าง‛ อวฉ่ี ีกลบั ทําเหมือนสมั ผสั ไม่ได้ถงึ ความห่างเหินนนั้ ‚ก็พอใช้ได้คะ่ สู้ พ่ีสาวไม่ได้‛ หานเซา่ พยกั หน้าเลก็ น้อย ไม่ถามคําถามอีก เพียงแต่ในใจเข้าใจ แล้ววา่ ซอู วีฉ่ ีไม่เหมือนกบั ซเู วยเวยเลยสกั นิด เธอลน่ื ไหลจนไม่เหมือนกบั หญิงสาวในอายเุ ท่านี ้แตเ่ หมือนข้ามผ่านเดือนปีมาเนิ่นนาน ฝึกตนจนไม่ สะทกสะท้าน ไร้โลภโกรธหลง จนลกั ษณะคล้ายเขาตอนที่ยงั อายนุ ้อย ถือ เป็นเดก็ ที่โตเกินวยั เป็นเชน่ เธออยา่ งนีก้ ็ดเี หมือนกนั เดก็ สาวอายนุ ้อยแนน่ อนว่างดงาม ดงึ ดดู สายตา แตน่ ิสยั กลบั ไม่สมดงั่ ใจเท่าไหร่นกั มกั หวีดเหว่ยี งเอาแตใ่ จ จนนา่ รําคาญ คร่ึงชวั่ โมงผา่ นไป รถก็เคลื่อนมาถึงเขตของคฤหาสน์ แล้วหยดุ ลงท่ี หน้าประตขู องหนงึ่ ในหลายหลงั นนั้ คฤหาสน์สไตล์ตะวนั ตกท่ีไม่นบั วา่ ใหญ่โตมากมาย ถ่อมตนเป็น ที่สดุ ไมม่ ีกล่ินอายของคนอวดรวยที่มกั ทําให้รู้สกึ สะอิดสะเอียน อวฉ่ี ีรู้สกึ วา่ โชคดี

ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเตม็ ที่ อบอ่นุ เหมือนเดือนสาม อว่ฉี ีติด ตามหลงั หานเซา่ ยา่ งเหยียบพืน้ ที่ปพู รมขนยาวเข้าไป หานเซา่ ไปยงั ห้องหนงั สอื มอบอว่ีฉีให้เส่ยี วโจวอยา่ งไมใ่ ยดี เธอนกึ วา่ เส่ียวโจวก็คอื พอ่ บ้านในตํานาน แตแ่ ท้จริงแล้วไมไ่ ด้มี ความโรแมนตกิ สไตล์องั กฤษเชน่ นนั้ หรอก ชายหนมุ่ อายนุ ้อยที่เรียบร้อย งดงามผ้นู ีเ้ป็นเพียงผ้ชู ่วยคนหนง่ึ ของหานเซา่ รับผิดชอบจดั การเร่ืองทกุ อย่างในคฤหาสน์หลงั นี ้ เสีย่ วโจวพาเธอไปค้นุ เคยสถานที่ ทา่ ทีเกรงใจมีมารยาทที่มาพร้อม กบั ความเยน็ ชาหา่ งเหิน ‚ห้องอาหารและห้องครัวล้วนอยทู่ ี่ชนั้ หนงึ่ ห้อง หนงั สือ ห้องพกั ผอ่ นและห้องแตง่ ตวั ของคณุ หนอู ย่ทู ่ีชนั้ สอง ชนั้ สามคอื ห้องหนงั สอื ห้องพกั ผอ่ น และห้องประชมุ ของทา่ น ชนั้ หนงึ่ และชนั้ สอง คณุ สามารถไปมาได้อย่างอิสระ เพยี งแตถ่ ้าไมไ่ ด้รับอนญุ าตจากทา่ น ทาง ท่ีดีอย่าได้เหยียบย่างไปยงั ชนั้ สามเดด็ ขาด‛ อวี่ฉีพยกั หน้าแสดงตวั วา่ เข้าใจแล้ว ‚ผมรู้สกึ ดใี จท่ีคณุ ไมไ่ ด้ถามวา่ ทําไม เดก็ ผ้หู ญิงแทบทกุ คนที่มาท่ีนี่ จะต้องถามวา่ ทําไมไมส่ ามารถไปที่ชนั้ สาม‛ เสี่ยวโจวมีอารมณ์ขนั อยู่ เหมือนกนั ‚ไมไ่ ด้ก็คือไม่ได้ ไหนเลยจะมเี หตผุ ลอะไรมากมาย พวกเธอนกึ

วา่ ตวั เองเป็นตวั เอกละครสบื สวน ชนั้ สามมีโครงกระดกู ซอ่ น...‛ คล้าย รู้สกึ ตวั วา่ กําลงั พดู เลยเถิด เขาก็ไมไ่ ด้พดู ตอ่ อีก ‚ถ้าคณุ มีคาํ สงั่ อะไร สามารถมาหาผมได้ อาหารเย็นเร่ิมในอีกครึ่งชวั่ โมง คณุ สามารถไป อาบนํา้ ก่อนได้‛ อว่ีฉีทําตามคําแนะนําของเขา อาบนํา้ ด้วยความรวดเร็ว เปล่ยี นเป็น ชดุ เดรสในต้ชู ดุ หนง่ึ อย่างงา่ ยๆ แล้วลงมาชนั้ ลา่ ง เพ่ิงมาถึงครัง้ แรก ที่ห้ามผิดพลาดก็คือปลอ่ ยให้เจ้าบ้านรอ อาหารมือ้ เย็นอร่อยและประณีต แตไ่ มค่ อ่ ยแฮปปีส้ กั เท่าไหร่ ทงั้ สอง คนนงั่ กินอย่ทู ่ีปลายโต๊ะยาวมากๆๆ คนละด้าน ขนาดสนทนากนั สกั คาํ ก็ ยงั ไมม่ ี บรรยากาศเงียบและกดดนั โชคดที ี่เป็นอวฉ่ี ี ถ้าเปลย่ี นเป็นเดก็ สาวคนอื่น ด้วยความรู้สกึ ไม่ ปลอดภยั ในสภาพแวดล้อมแปลกที่ผนวกกบั เจ้าบ้านท่ีไม่เข้าใจการเอาใจ ใส่ บางทีอาจต้องเผชิญหน้ากบั ราตรีท่ีข่มตาหลบั ไมล่ งแล้วละ่ หลงั มือ้ อาหารหานเซา่ หยิบหนงั สือเลม่ หนงึ่ ไปอา่ นทห่ี ้องรับแขก อว่ี ฉีถามเสย่ี วโจวท่ีกําลงั เก็บโต๊ะอาหารอยวู่ ่า ‚ตอนนีฉ้ นั ต้องทําอะไรบ้าง คะ‛

‚บางทีคณุ อาจรีบไปพกั ผอ่ นก็ได้‛ อวฉ่ี ีคิดครู่เดียว ครัง้ นีก้ ลบั ไม่ได้เลือกหนทางท่ีเขาเสนอแนะ เธอเดนิ ไปยงั ห้องรับแขก หานเซา่ นงั่ อยบู่ นโซฟากํามะหย่ีท่ีนงั่ เดียว เสอื ้ เชิต้ กางเกงสทู ดหู ลอ่ เหลา สองขาไขว้ซ้อนกนั มือขวาวางไว้บนท่ีท้าวแขน กายเอนไปข้างหลงั เลก็ น้อย มือซ้ายถือหนงั สอื ปกหนาก้มหน้าลงอา่ น ผ้ชู ายคนนี ้ถึงแม้จะไม่ พดู สกั คําก็ยงั แผร่ ัศมีเคร่งขรึมเข้มงวดออกมา ทําให้ผ้คู นไมก่ ล้าเข้าใกล้ ได้ยินเสียงก้าวเท้าของเธอ หานเซ่าก็ไมไ่ ด้เงยศีรษะ ยงั คงอา่ น หนงั สอื ในมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมพดู ลอยๆ ‚ไมไ่ ปนอนหรือไง‛ นํา้ เสยี งทแี่ ตกต่างจากท่าทีของเขา ยงั คงอ่อนโยนและท้มุ ต่าํ คล้ายลาํ ธาร ใสกลางหบุ เขา อว่ีฉีเดินเข้าไปใกล้อีกหลายก้าว แล้วยืนน่ิงมน่ั คงยงั จดุ ที่ไม่ห่างจาก โซฟานกั ‚ฉนั ขอนง่ั เป็นเพ่ือนท่านสกั ครู่ได้หรือเปลา่ คะ‛ หานเซา่ เลิกควิ ้ น้อยๆ เหลือบตามองเธอ ตาดาํ ในนยั น์ตาหงส์ลมุ่ ลกึ คล้ายสามารถดบั ทกุ แสงสวา่ งใดๆ อวีฉ่ ีไม่ได้ถอยหลงั และไม่ได้เดินไป ด้านหน้า เพียงยืนอย่ทู ี่เดมิ มองเขายิม้ ๆ

ครู่หนงึ่ หานเซา่ ก็ปิดหนงั สอื ในมือ มือซ้ายได้รูปวางทบั บนหนงั สือ สว่ นมือขวายกขนึ ้ น้อยๆ กวกั มือเรียกมายงั เธอ คล้ายกําลงั เรียกหาพดุ เดลิ ้ หรือไมก่ ็สก๊อตติสโฟลด์ตวั หนง่ึ ‚มานง่ั ที่น่ี‛ เขาพดู ด้วยนํา้ เสียงอบอนุ่ รื่นหู ทําให้ผ้คู นเข้าใจผิดวา่ เขานิสยั อ่อนโยน อว่ีฉีเดินเข้าไปหา กลบั ไมเ่ ห็นวา่ จะมีตรงสว่ นใดที่เธอสามารถนง่ั ได้ เลย ใต้ร่างของเขามีเพียงโซฟาเดีย่ วตวั เดียว ไมม่ ีช่องวา่ งเหลือให้เธอ สามารถเบยี ดเข้าไปได้ แตเ่ ธอก็ไมม่ ีทา่ ทีมือไม้ลนทําตวั ไมถ่ กู นงั่ ลงบน พรมขนยาวข้างโซฟาอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แสดงท่าทีเปิดเผยจริงใจ ที่สดุ หานเซา่ ชะงกั ไป ก่อนจะยกยิม้ มมุ ปาก ‚นี่คอื การท่ีเธอบอกวา่ จะนง่ั เป็นเพ่ือนฉนั สกั ครู่นะ่ หรือ‛ อว่ีฉีเหน็ วา่ นานๆ ทีเขาจะมรี อยยิม้ บนใบหน้า ก็รู้ว่าเขาไมไ่ ด้ถือสา อะไร ลอบคดิ ในใจวา่ เขาก็ไมไ่ ด้ยากเอาใจเหมือนท่ีซเู วยเวยบอกเลย แต่ ใบหน้ากลบั ไมไ่ ด้แสดงความรู้สกึ นนั้ ออกมาสกั นิด ‚งนั้ ฉนั ไปนง่ั ที่อื่นแล้ว กนั คะ่ ‛

‚ไม่จําเป็น‛ เขายื่นมือออกมาวางท่ีกลางกะหม่อมของเธอ ลบู เบาๆ นิว้ มือยาวลากผ่านเส้นผมดาํ เร่ือยเป่ือย ‚นงั่ ที่น่ีก็ดแี ล้ว‛ อว่ีฉีเงียบปลอ่ ยให้เขาลบู ผม ครู่หนงึ่ ก็ได้ยินเขาวา่ ‚เส้นผมเธอมี สขุ ภาพดมี าก‛ หลงั จากเม่ือครัง้ ก่อนท่ีถกู ชมวา่ ฉลาดแล้ว อวี่ฉีก็เรียนรู้ที่จะไมเ่ ผย รอยยิม้ ให้เมื่อเขาช่ืนชม ครัง้ นีเ้ธอเพียงเงยหน้าขนึ ้ มองดเู ขาน้อยๆ เพือ่ รอ ประโยคตอ่ ไป อย่างท่ีคดิ เขาก้มศีรษะลงมองเธอ แววตาเรียบเฉย ‚เดก็ สาวอายุ เท่าเธอมกั ชอบมดั หางม้ากนั แทบทกุ คน ทะมดั ทะแมงมนั ก็จริงอยู่ แตข่ าด กล่ินอายของเดก็ สาว แตล่ ะคนเหมือนซามไู รหญิงของญี่ป่ นุ ดนู า่ กลวั นกั ‛ นํา้ เสียงบรรยายออกมาง่ายๆ ออ่ นโยนกงั วาน แต่คาํ พดู ท่ีออกมาช่าง ประชดเสียดสี เรียกปากอสรพิษกนั ได้เลยทีเดยี ว อวีฉ่ ีได้ฟังแล้วก็ไม่ได้แสดงสหี น้าไม่พอใจ ไมพ่ ดู พร่ําทําเพลงยกมือ ขนึ ้ ดงึ ยางรัดผมทนั ที ผ้ชู ายที่มีอํานาจสว่ นมากชอบเดก็ สาวที่เชื่อฟัง ที่สามารถเตมิ เต็ม ปรารถนาแห่งอํานาจควบคมุ และครอบครองของเขา อว่ีฉีไมไ่ ด้รักเขา เพียงต้องการรักจากเขา ดงั นนั้ ขอเพียงตอบรับในส่งิ ท่ีเขาสบายใจก็

พอแล้ว ไมต่ ้องไปกงั วลเร่ืองอื่น โชคดที ี่ด้วยความสามารถการแสดงของ เธอแล้ว สวมบทบาทเป็นเดก็ สาววา่ นอนสอนง่ายนนั้ งา่ ยท่ีสดุ แล้ว หานเซา่ ยงั ไม่ทนั ได้รัง้ มือกลบั มา เส้นผมดาํ ขลบั ของเธอก็สยายออก คล้ายผ้าตว่ นแพรชนั้ สงู เยน็ เฉียบลากผ่านมือของเขาไป อวฉี่ ีเงยหน้ามองเขา ใบหน้ามีลกั ยิม้ ปรากฏทงั้ สองข้างแก้ม รอยยิม้ อ่อนหวานที่สดุ ‚ตอนนีใ้ ช้ได้แล้วใช่ไหมคะ‛ เขาไมไ่ ด้พดู จา แต่ก้มหน้าจดั ลบู ผมของเธอ วธิ ีการอ่อนโยนอย่าง หาได้ยาก เพียงไม่ใชค่ วามอ่อนโยนท่ีผ้ชู ายมีต่อผ้หู ญิง แตค่ ล้ายผ้ใู หญ่ที่ มีต่อเดก็ เสียมากกวา่ หรือไมก่ ็ความรู้สกึ ของนกั สะสมท่ีมีตอ่ ของสะสมลํา้ คา่ เป็นความออ่ นโยนท่ีไร้ความปรารถนาทางเพศ มือของเขาขาวผอ่ งและพลวิ ้ ไหว ไมน่ านก็จดั ผมยาวให้เธอจนเสร็จ เอนไปด้านหลงั เลก็ น้อย ทิง้ ระยะเพ่ือมองครู่หนง่ึ ก่อนพยกั หน้าด้วยความ พงึ พอใจ ‚อย่างนีส้ วยแล้ว‛ นํา้ เสียงตดิ จะภาคภมู ิใจ แววตาเหมือนกําลงั มองผลงานชิน้ เอกท่ีทําขนึ ้ ด้วยมือของเขาเอง อว่ีฉีรู้สกึ ขํา แตก่ ็ยงั อดกลนั้ ไว้ได้ แล้วพดู อยา่ งวา่ นอนสอนงา่ ย ‚งนั้ วนั หน้าฉนั จะปลอ่ ยผมตลอดคะ่ ‛

หานเซา่ พยกั หน้ารับ ยกหนงั สือขนึ ้ มาอีกครัง้ นํา้ เสียงคอ่ นข้างพอใจ ‚เดก็ สาวใต้หล้านีเ้ป็นเดก็ ดเี หมือนเธอทกุ คนก็คงจะดี‛ เขาพดู จบก็อ่านหนงั สือต่อ สว่ นอวีฉ่ ีก็นง่ั นิ่งเงยี บอย่ขู ้างขาของเขา สกั พกั หานเซา่ ก็สง่ั โดยไม่เงยหน้าขนึ ้ มา ‚ไปเรียกเสี่ยวโจวชงกาแฟ มาให้ฉนั ‛ อวี่ฉีลกุ ขนึ ้ ยืน ลงั เลเลก็ น้อย ‚ดม่ื กาแฟตอนกลางคนื อาจจะทําให้ นอนไม่หลบั นะคะ‛ หานเซา่ เลิกควิ ้ ปิดหน้าหนงั สอื แล้วเงยหน้ามองไปทางเธอ ดวงตา เรียวเหมืองตาหงส์หรี่ลง ‚เธอไมก่ ลวั ฉนั จริงๆ สินะ‛ ‚ทําไมต้องกลวั ด้วยคะ‛ อวฉี่ ียิม้ ๆ ‚ทา่ นหานพร้อมด้วยรูปลกั ษณ์ หลอ่ เหลาและความสง่างาม ไม่ได้เป็นปีศาจร้ายอปั ลกั ษณ์ท่ีไหน‛ ไม่มีใครไมช่ อบที่จะได้รับฟังคาํ ยกยอ คดิ ต้องการความรู้สกึ ดีๆ จาก ผ้ชู ายคนหนงึ่ ก็ยิ่งต้องช่ืนชมเขาให้มาก เดก็ ผ้หู ญิงชอบผ้ชู ายปากร้าย สว่ นผ้ชู ายกลบั ไมแ่ นว่ ่าจะชอบผ้หู ญิง ปากเสีย ที่จริงแล้วสตั ว์ตวั ผ้มู กั ชอบการชื่นชมจากสตั ว์ตวั เมียโดย ธรรมชาติ พวกเขาตา่ งดื่มดํ่ากบั ความรู้สกึ นีเ้หมือนๆ กนั

เพียงแตห่ านเซา่ เหมือนจะไม่ใช่ผ้ชู ายปกตทิ วั่ ไป เขาไมไ่ ด้ลงิ โลดดี ใจยิม้ หน้าบานเมื่อได้ยินคาํ ชมนี ้ หานเซา่ มองเธอ ในแววตาไร้รอยยิม้ ‚พส่ี าวของเธอหลบลฉี ้ นั เหมือนงเู หมือนแมงป่ อง เธอกลบั พดู วา่ ฉนั สง่างาม‛ เขาแค้นยิม้ เย็นพดู วา่ ‚เธอไม่ต้องท่มุ เทกายใจเพือ่ เอาใจฉนั ขนาดนนั้ ฉนั ให้พส่ี าวของเธอ เทา่ ไหร่ ก็จะไม่ให้เธอมากหรือน้อยกวา่ นนั้ ‛ เหมือนกบั ที่ซเู วยเวยพดู ถึงไม่มีผิด นิสยั ของผ้ชู ายคนนีร้ อนๆ หนาวๆ คิดจะชกั สีหน้าก็ชกั สหี น้าไมส่ นใจใคร อวฉี่ ีรู้สกึ หวั ใจออ่ นหล้า แต่สหี น้ายงั สงบน่ิง ‚พสี่ าวมีนิสยั เยอ่ หย่ิง จนเข้ากระดกู ดาํ แตฉ่ นั ไมใ่ ช่ ท่านไมส่ ามารถนําฉนั ไม่เปรียบเทียบกบั พีส่ าว‛ ชะงกั ไป ก่อนเธอจะยิม้ อย่างผ่อนคลาย ‚ฉนั ไม่ได้คดิ มากเร่ืองเอา อกเอาใจ แค่ปกติแล้วเมื่อเหน็ ดอกท้อเบ่งบานงดงาม ฉนั ก็จะชมความ งามของมนั จากใจจริง น่ีเป็นแคป่ กตวิ สิ ยั ของฉนั เพยี งเทา่ นนั้ เองคะ่ ‛ ความเยน็ ชาของหานเซ่าลดทอนลงไป แต่ยงั คงเรียบเฉย นยั น์ตาดํา มืดมิดเหมือนมหาสมทุ รยามเท่ียงคนื สร้างแรงกดดนั อนั ไร้สําเนียง ‚ฉนั อายไุ มน่ ้อยแล้ว และข้างกายเธอมเี ดก็ ผ้ชู ายที่สวยงามมากมาย พวกเขา ก็เหมือนกบั เธอ มีชีวิตชีวาสดใส‛

อวี่ฉีไม่กล้าเอ่ยชมเขาอีก จงึ ได้แตต่ ําหนิผ้อู ื่นแทน ‚เดก็ ผ้ชู ายอายุ น้อยสว่ นมากมทุ ะลไุ มร่ ู้จกั กาลเทศะ เกิดอะไรขนึ ้ ก็โหวกเหวกโวยวายไมม่ ี ความรับผิดชอบ ฉนั ไมช่ อบคะ่ ‛ ในท่ีสดุ ใบหน้าของหานเซา่ ก็ปราศจากความเยน็ ชา แตน่ ํา้ เสยี งยงั ไม่นบั ว่าดีมาก ‚ซูอวฉ่ี ี เธอช่างมีฝี ปากกล้า ไม่ปลอ่ ยวางผ้คู น บางทีเธอ เองก็อาจจะวา่ ลบั หลงั ฉนั เชน่ นีด้ ้วยสนิ ะ‛ อวฉ่ี ีรู้สกึ วา่ จะพดู อะไรก็ผิดไปเสยี หมด นํา้ เสยี งท่ีกลา่ วออกมาจงึ ตดิ ออดอ้อนขอการอภยั โดยไมร่ ู้ตวั ‚จะเป็นไปได้อยา่ งไรคะ ท่านหาน ฉนั นบั ถือทา่ นมากนะคะ‛ หานเซา่ ในที่สดุ ก็ไมห่ าเรื่องเธออีก ยกมือประคองศรี ษะ นํา้ เสียงเผย ถงึ ความเหน่ือยล้าระอาอยมู่ าก ‚พสี่ าวของเธอพดู ไม่ผิด ฉนั ยากจะรับใช้ ใชไ่ หม‛ อว่ฉี ีเกือบจะตอบวา่ ไมใ่ ช่โดยอตั โนมตั ิแล้ว ก่อนจะฉกุ คิดขนึ ้ ได้และ รู้สกึ วา่ เขาคล้ายจะไม่คอ่ ยชอบถกู ชมเสยี เท่าไหร่ จงึ พดู ไปอย่าง ระมดั ระวงั วา่ ‚มีบ้างคะ่ ท่าน แตก่ ็ไม่ได้น่ากลวั เหมือนที่พส่ี าวเคยบอกไว้‛

เธอใจลมุ่ ๆ ดอนๆ กลวั วา่ ประโยคนีจ้ ะเป็นการล่วงเกินเขา ทําให้ ตวั เองถกู ขงั ตาํ หนกั เยน็ ตงั้ แตต่ อนนี ้และความสาํ เร็จของภารกิจก็จะ เลอื่ นออกไปอย่างไร้กําหนด แตเ่ หนือความคาดหมาย เขากลบั หวั เราะ ท่าทางเหมือนจะชอบใจ ‚เธอกล้าพดู จริงๆ‛ ชะงกั ไป ก่อนจะโบกมือ ‚ไปนอนได้ เดก็ สาวนอนดกึ ขอบตาจะคลาํ ้ ‛ อวฉี่ ีผอ่ นลมหายใจโลง่ อก กําลงั จะหมนุ ตวั ขนึ ้ ชนั้ บนก็เห็นมือซ้าย ของหานเซ่าที่เดมิ ทีถือหนงั สืออย่ไู ม่รู้ว่าเม่ือไหร่ลดลงมากมุ อย่ทู ่ีท้อง ตําแหน่งที่วางคอ่ นข้างอยดู่ ้านบน ไม่เหมือนเป็นท่าทางเคยชินท่ีไร้ ความตงั้ ใจ แต่เหมือนกําลงั ระงบั ความเจบ็ ปวด คล้ายเวลาท่ีเธอเคยปวด ท้องประจําเดือนมากกวา่ เขาคงยืนอยทู่ า่ มกลางลมหนาวนานเกินไป เช่นนนั้ บางทีอาจได้รับ ความเย็นจนท้องไมส่ บายก็เป็นได้ อวีฉ่ ีกระพริบตาปริบๆ แล้วหมนุ ตวั ไปยงั ห้องครัว เหน็ วา่ เสยี่ วโจวอยู่ ที่นน่ั จริงๆ ‚มีถงุ นํา้ ร้อนหรือเปลา่ คะ‛ เธอเดินเข้าไปหา พดู เสียงแผว่ เบา

เสีย่ วโจวบอกวา่ มี ให้เธอรอสกั ครู่ เขาล้างมือก่อนจะออกไปสกั พกั แล้วกลบั มาพร้อมถงุ นํา้ ร้อนสฟี ้ าในมือ พร้อมพดู ถามเชิงขอโทษ ‚อณุ หภมู ิห้องไมส่ งู พอหรือเปลา่ เดย๋ี วผมจะไปปรับให้ใหม่‛ ‚ไมต่ ้องแล้วคะ่ อณุ หภมู ิกําลงั พอเหมาะแล้ว‛ เธอพยกั หน้าให้เสยี่ ว โจว แล้วเติมนํา้ ร้อนใสถ่ งุ ก่อนนําไปยงั ห้องรับแขก หานเซา่ นกึ วา่ เธอขนึ ้ ไปชนั้ บนพกั ผอ่ นแล้ว ตอนนีเ้ห็นเธอที่จากไป กลบั มาก็เลิกควิ ้ ขนึ ้ อย่างสงสยั อวี่ฉีเดนิ เข้าไปคกุ เขา่ ข้างกายเขาอย่างเงียบงนั นําถงุ นํา้ ร้อนวางไว้ท่ี ท้องเขาเบาๆ พดู เสียงคอ่ ยวา่ ‚ใช้ถงุ นํา้ ร้อนประคบไว้บางทีอาจดีขนึ ้ เลก็ น้อยคะ่ ‛ หานเซา่ ชะงกั กลบั เห็นเธอแหงนหน้ามองตวั เอง ดวงตาขาวดาํ กระจา่ งมีแววสอบถาม เธอถามขนึ ้ อีกวา่ ‚รู้สกึ ดีขนึ ้ ไหมคะ ให้ฉนั ชว่ ยคลงึ ให้ไหม‛ หานเซา่ ไม่ใช่หน่มุ น้อยที่ยงั เขินอายเมื่อถกู เดก็ สาวจบั มือ เขาผ่าน อะไรมามาก เมื่อถึงอายขุ นาดนีแ้ ล้วอะไรก็สามารถไมใ่ สใ่ จได้ทงั้ นนั้ ทงั้ หมดทําไปเพื่อเสพสขุ กบั ชีวิต

เขาไมม่ ีเหตผุ ลใดให้ปฏิเสธอวฉี่ ี ดงั นนั้ จงึ ปลอ่ ยมือทีก่ มุ ถงุ นํา้ ร้อนไป อว่ีฉีเห็นทา่ ทางของเขาก็รู้วา่ เขาตอบตกลงแล้ว จงึ ก่งึ คกุ เข่าบนพรม อนั ออ่ นน่มุ พร้อมขยบั เข้าไปใกล้ มือซ้ายท้าวพยงุ ตวั ท่ีหน้าตกั ของเขา มือ ขวาวางองั บนถงุ นํา้ ร้อน จนกระทง่ั ฝ่ ามือร้อนแล้วถึงกดคลงึ ท่ีท้องบริเวณ กระเพาะ ‚เจบ็ ไหมคะ‛ มือของเธอไมห่ ยดุ เงยหน้ามองเขาเลก็ น้อย นํา้ เสียงท่ี เอ่ยแผว่ เบาอ่อนหวาน นมุ่ นวลเหมือนกบั แรงมือของเธอ เขามองตาเธอชะงกั งนั ตอบโดยอตั โนมตั ิ ‚ไม่ แคย่ งั คงรู้สกึ ไม่คอ่ ย สบายเท่านนั้ ‛ ‚อาจเพราะต้องความเย็นนานเกินไป‛ เธอวนิ ิจฉยั ด้วยสหี น้าจริงจงั คล้ายเคยสอบใบวิชาชีพแพทย์มาอยา่ งไรอย่างนนั้ ‚ไม่นา่ เมื่อครู่ทา่ นถึง ทานได้น้อยมาก‛ หานเซา่ ไมไ่ ด้พดู จา เขาพริม้ ตาลงอยา่ งออ่ นล้า เอนกายแนบหลงั พิง กบั พนกั โซฟา วินาทีนนั้ ห้องรับแขกพลนั เงียบสงดั อวฉี่ ีไม่ได้พดู จารบกวนเขาอีก แตท่ ํางานของตวั เองเงียบๆ ตอ่ ไป คลงึ ตามเข็มนาฬิกาห้าสิบรอบ คลงึ

ทวนเขม็ นาฬิกาห้าสบิ รอบ สลบั ไปมาซํา้ หลายครัง้ แล้วถึงวางถงุ นํา้ ร้อนไว้ ท่ีท้องของเขาอีกครัง้ ก่อนคอ่ ยๆ ลกุ ขนึ ้ ยืน สะบดั ขาท่ีปวดเม่ือยของตวั เอง ดเู หมือนหานเซ่าจะหลบั สนิทแล้ว ขนตาดําสขี นนกกาพริม้ ทาบบน ใบหน้า ดไู ปแล้วไม่คล้ายคนประหลาดแปลกแยกสงั คมเลย เม่ือควิ ้ คลาย ออกไมข่ มวดมทู่ กู่ ็หลอ่ เหลาอ่อนวยั มีเพียงรอยที่หางตาเท่านนั้ ที่เผยอายุ แท้จริงของเขา อวี่ฉีผลกั แขนของเขาเบาๆ ‚ทา่ นหาน ทา่ นหานคะ‛ หานเซา่ ลมื ตาทงั้ สอง เหมือนยงั ไม่ต่นื เต็มที่ แววตาฉายอาการ ลอ่ งลอย นํา้ เสียงก็แหบพร่าเหมือนคนเพ่ิงตื่นนอน ‚ทําไมหรือ‛ อวฉ่ี ีมองเขา พดู เสียงเบา ‚กลบั ไปนอนทห่ี ้องเถิดคะ่ อากาศท่ีห้องนี ้ เยน็ เกินไป‛ ............................ วนั ถดั มาเมื่ออวี่ฉีตืน่ นอน หานเซา่ ก็ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว เส่ียว โจวบอกวา่ กลางดกึ เขาได้รับโทรศพั ท์สายหนงึ่ ก็หยิบเสอื ้ สทู แล้วไปทนั ที นกั ธรุ กิจก็เป็นแบบนีเ้อง ธรุ กิจสําคญั กวา่ สิ่งใดทงั้ นนั้

เส่ียวโจวมองสีหน้าของเธอ เหน็ เธอไม่ได้มีอาการไม่พอใจก็ผอ่ นลม หายใจโลง่ อก ยิม้ พร้อมพดู วา่ คณุ หนชู ่างเข้าอกเข้าใจ ตอนบา่ ยมีดอกไม้มาสง่ เป็นชอ่ กหุ ลาบขาวสิบสองดอกประดบั แซม ด้วยฟอร์เกตมีนอท ถกู จดั อยใู่ นกระดาษหอ่ สขี าวและสีฟ้ าอ่อนหลายชนั้ มีริบบนิ ้ สีฟ้ าผกู รัดไว้อยา่ งประณีต ดไู ปแล้วหรูหรามีรสนิยม ช่อดอกสะอาดสะอ้าน ไม่มีการ์ดใดๆ ทงั้ สิน้ และไม่มีคาํ รักซงึ ้ กินใจ เชน่ กนั เป็นสไตล์ของหานเซา่ โดยแท้ ผา่ นไปอีกวนั ก็มีสร้อยคอสง่ มา ในชว่ งเวลาหนง่ึ อาทิตย์กวา่ จะมี ของขวญั ราคาไม่น้อยในกลอ่ งงดงามสง่ มาถงึ หน้าประตทู กุ วนั สร้อย ข้อมอื แหวน กระเป๋ าหนงั เสอื ้ ผ้า นํา้ หอม จํานวนก็มากมายจนนา่ ใจหาย ถ้าเป็นผ้หู ญิงอ่นื อาจดีใจจนบ้าไปแล้ว แต่อวี่ฉีไมเ่ ป็นเชน่ นนั้ เธอ แนใ่ จวา่ น่ีไม่ใชข่ องท่ีหานเซา่ เลอื กด้วยตวั เองแนน่ อน คงจะเป็นฝี มือของ ผ้ชู ่วยเหลา่ นนั้ ขอเดาวา่ เดก็ สาวท่ีผา่ นๆ มาก็คงจะได้รับการปฏิบตั ิเชน่ นี ้ เหมือนกนั ไม่มีอะไรให้ยินดี ท่ีเธอต้องการคอื หวั ใจของเขา ไม่ใช่ เครื่องประดบั อญั มณี แนน่ อนไมไ่ ด้หมายความวา่ เธอจะยโสจนเหน็ เงิน

ทองเป็นดง่ั ก้อนดนิ ที่จริงแล้วเธอเข้าใจคา่ ของเงินทองมากก่ีสดุ มีเงินถึง กระทําเรื่องใดได้ง่ายขนึ ้ หานเซา่ ไมไ่ ด้กลบั มาอีกเลย บางทีอว่ีฉีก็ลอบสืบถามข้อมลู จาก เสีย่ วโจวบ้าง เข้าใจในรสนิยมความชอบของหานเซา่ เพือ่ รู้เขารู้เรา เพียงแตค่ ําตอบของเสี่ยวโจวก็สกดั ข้อมลู อ้างอิงท่ีมีค่าอะไรออกมาได้ไม่ มากนกั จะอย่างไรก็เป็นเดก็ ผ้ชู าย ไม่คอ่ ยใสใ่ จในรายละเอียดอย่แู ล้ว กลบั เป็นซเู วยเวยเสยี อีกท่ีมอบข้อมลู ให้เธอมาไมน่ ้อย วนั ท่ีสองหลงั จากหานเซา่ จากไปซเู วยเวยก็โทรศพั ท์มา นํา้ เสียง ระมดั ระวงั เป็นอยา่ งมาก คล้ายกลวั วา่ การพดู ผิดสกั คําจะทําร้ายจิตใจ น้องสาวท่ียงั อาศยั อยใู่ นรังหมาป่ า ทกุ ห้าประโยคจะต้องแทรกมาประโยค หนงึ่ วา่ กลบั บ้านเถอะ คล้ายถ้าอวี่ฉีอย่นู านกว่านนั้ สกั วนิ าทีจะมีอนั ตราย ถึงชีวิตไมป่ าน เธอไมอ่ าจไมย่ ํา้ กลบั ไปอีกวา่ ‚ฉนั อย่ดู ีคะ่ พี่ ฉนั ไมเ่ ป็นอะไร‛ ซเู วยเว ยถึงฝื นสงบใจลงได้ เงียบไปสกั พกั อวฉ๋ี ีก็ถามขนึ ้ บ้าง ‚พีค่ ะ พี่รู้หรือเปลา่ ว่าทา่ นหาน ชอบอะไรบ้าง‛

ทางด้านซเู วยเวยชะงกั ไป ‚ความชอบงนั้ หรอ‛ ชะงกั ไปครู่หนงึ่ ก็ แค่นเสยี งเยน็ ‚ของที่เขาเกลยี ดน่ะมีมากกวา่ ของท่ีชอบมากมาย สิ่งท่ีเขา ชอบเพียงเดียวก็คงเป็นเดก็ ผ้หู ญิงสวยอายนุ ้อย ที่ดที ี่สดุ คือผมดาํ ยาว กระโปรงขาว รสนิยมครํ่าครึโบราณเสยี ไม่มี‛ ปกติแล้วซเู วยเวยก็นบั วา่ เป็นเดก็ ที่มีการอบรมสงั่ สอนที่ดี เหน็ คนก็ยิม้ ทกั รักศกั ด์ศิ รีของตวั เอง เข้มแข็งมมี ารยาท แตพ่ อเป็นเรื่องที่เก่ียวข้องกบั หานเซ่าก็อดจะกระแหนะ กระแหนไม่ได้ เหน็ ได้ชดั เลยวา่ ท่านหานมีพลงั ยทุ ธวิชาเรียกความแค้น สงู สง่ ไม่ธรรมดา อวฉี่ ีไม่ได้สนบั สนนุ แตแ่ อบจําไว้ว่าเขาชอบเดก็ ผ้หู ญิงสวมใส่ กระโปรงขาว ครุ่นคิดเลก็ น้อย ก่อนจะถามอีกวา่ ‚งนั้ เขาเกลยี ดอะไรหรอ คะ‛ ซูเวยเวยได้ยินคําถามประเภทนีก้ ็อดจะเริ่มบน่ ตอ่ ไม่ได้ ‚เป็นพนั เป็น หมื่นในโลกนีเ้ลยละ่ ไม่มีอะไรที่เขาไมเ่ กลยี ดหรอก ทงั้ วนั เคร่งหน้าขมวด ควิ ้ บ่นคนอ่ืน แตง่ หน้าเข้มไปก็ไม่ได้ สวมเสอื ้ สจี ดั ไปก็ไมไ่ ด้ ผมจะเกล้าขนึ ้ ก็ไมไ่ ด้ ใสส่ ้นสงู ก็ไม่ได้ ตนื่ สายก็ไม่ได้ พดู มากไปสกั สองสามประโยคก็ ไม่ได้...ถึงขนาดเขียนหนงั สือหวดั ก็ไม่ได้ พดู อะไรก็ผิดทงั้ นนั้ ทําอะไรก็ผิด ทงั้ นนั้ อีก เหมือนเขาจะทําให้น้องรู้สกึ เลยละ่ วา่ แคห่ ายใจก็ผิดแล้ว‛

อวีฉ่ ีย่ิงฟังแล้วยิ่งรู้สกึ ตลก ซูเวยเวยกบั หานเซ่าน่ีนา่ สนกุ มาก ถ้าไม่ มีอาจารย์มหาวทิ ยาลยั หลินเซียวคนนนั้ กบั เธอ ไมแ่ น่วา่ ทงั้ สองคนนีอ้ าจ ทะเลาะกนั ไปจนเป็นครู่ ักกนั ก็เป็นได้ เพียงแตใ่ นโลกนีไ้ ม่มีคาํ วา่ ถ้า ในเมื่อเธอมาแล้ว ถงึ แม้จะต้องใช้วชิ า จนหมดทงั้ ร่าง ก็จะไมใ่ ห้ซเู วยเวยและหานเซ่ามีโอกาสอย่ดู ้วยกนั อีก เดด็ ขาด วนั ๆ หนงึ่ ผ่านไป หานเซ่ายงั ไมก่ ลบั มา อวฉ่ี ียงั ทําตามมาตรฐาน เข้มงวดอยา่ งคงเส้นคงวา ทกุ วนั หวผี มยาวน่มุ สลวย สวมเสอื ้ ผ้าเรียบๆ งา่ ยๆ สีขาวล้วน ไมแ่ ตง่ หน้าเข้มไมท่ าปากแดง นอนตรงเวลาตน่ื ตรงเวลา ทงั้ หมดล้วนทําตามความชอบของหานเซา่ ถงึ แม้จะอา่ นหนงั สอื พกั ผ่อนก็ เลือกที่จะนงั่ บนโซฟาริมหน้าตา่ ง นานๆ ทีก็จะมองไปนอกหน้าตา่ งสกั ครัง้ กลวั วา่ เขากลบั มาจะไมเ่ หน็ ตวั เอง ถ้ามีการประกวดศรีภรรยายอดเยี่ยมประจําปีละก็ อว่ีฉีจะต้องได้รับ การเสนอชื่อแน่นอน เพียงแตเ่ ธอไมค่ าดคิดเลยวา่ วนั ที่หานเซา่ กลบั มาจะเป็นกลางดกึ ตอนตสี อง เธอได้นอนหลบั ไปแล้ว ผมยาวสลวยได้ถกู นอนทบั จนย่งุ เหยิง

กระโปรงขาวก็ถกู เปล่ียนไปแล้ว บนร่างมีเพียงชดุ นอนผ้าฝ้ ายเนือ้ นมุ่ ธรรมดาๆ แคโ่ ชคดที ่ีเป็นสีขาว หานเซา่ ต้านทานลมหนาวเข้ามาในห้อง เสี่ยวโจวได้รอรับอยู่ ด้านข้างแล้ว พลางช่วยเขาถอดเสอื ้ คลมุ พลางบน่ อบุ อิบ ‚หลายวนั มานี ้ คณุ หนซู ูเฝ้ าคอยทา่ นกลบั มาทกุ วนั ทกุ วนั จะนง่ั ข้างหน้าตา่ งมองไปข้าง นอกหลายๆ ครัง้ วนั นีใ้ นที่สดุ ทา่ นก็กลบั มาแตเ่ ป็นเวลานีเ้สียน่ี คณุ หนู หลบั ไปนานแล้ว พรุ่งนีเ้ธอตื่นขนึ ้ มาไม่รู้วา่ จะผิดหวงั แคไ่ หน‛ ไปข้างนอกทําธรุ กิจต้อนรับลกู ค้า จึงไมพ่ ้นจะต้องดื่มสรุ าบ้าง สตสิ ข องหานเซา่ คอ่ นข้างเลอะเลอื น ได้ยินวา่ คณุ หนซู ูก็นกึ วา่ เขาพดู ถึงซเู วยเวย จงึ องึ ้ ไปก่อนพดู วา่ ‚ซเู วยเวย ลาโง่ตวั นนั้ นะ่ หรอ เธอคิดได้แล้วหรือไง‛ เส่ยี วโจวรู้สกึ หวั เราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ‚ไมใ่ ช่ครับท่าน เป็นซอู วฉ่ี ี คณุ หนซู ู ท่ีทา่ นรับกลบั มาเม่ือหลายอาทิตย์ก่อนไงครับ จําไมไ่ ด้แล้วหรอ ครับ‛ หานเซา่ กมุ หน้าผาก ค้นหาในท้องทะเลสมองท่ีถกู พายสุ รุ าปั่นจน สบั สนวนุ่ วาย ก่อนเอ่ยเอือ้ นเสยี งเบาหวิว ‚ซูอวี่ฉี‛

ไม่รู้ทําไมใบหน้ายิม้ แย้มจนเห็นลกั ยิม้ บมุ๋ ลกึ สองข้างถงึ ลอยมา ปรากฏตอ่ หน้าเขา ยงั มีเมื่อคืนนนั้ ท่ีเธอคลงึ ท้องให้ด้วยนํา้ หนกั มือ พอเหมาะกําลงั สบาย ในท่ีสดุ เขาก็นกึ ออก เงยหน้าขนึ ้ มองไปทางเส่ียวโจว รูม่านตาขยาย เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ‚เธออยไู่ หน‛ ‚คณุ หนซู ูหลบั แล้วครับ จะให้เรียกเธอไหม‛ หานเซา่ ขมวดควิ ้ คล้ายครุ่นคดิ การตดั สนิ ใจเรื่องสําคญั มากอย่นู าน ถึงโยนคําสองคาํ ให้เสี่ยวโจวอยา่ งหนกั แน่นจริงจงั แบบถ้าหลน่ พืน้ คงเกิด เสยี ง ‚ไมต่ ้อง‛ เสย่ี วโจวเงียบงนั ไปครู่หนงึ่ ก่อนเข้าไปพยงุ ‚ทา่ นเมาแล้ว‛ ‚ฉนั ไม่เป็นอะไร‛ ครัง้ นีเ้ขากลบั ตอบได้รวดเร็ว ท่ีมมุ หนง่ึ มีเสยี งหวั เราะลอดออกมาให้ได้ยิน ก็คอื อว่ฉี ีท่ีได้ยินเสยี ง คนพดู คยุ แล้วตะกายออกจากเตียงมาหาความจริงนนั่ เอง โชคดที ่ีเธอหลบั ไม่ลกึ มาโดยตลอด ตอนหลบั ก็ไมไ่ ด้ปิดประตู ถึงได้ ยินเสยี งวา่ เขากลบั มาแล้ว ไม่งนั้ คงพลาดโอกาสทําคะแนนให้เขาเกิด ความรู้สกึ ดๆี กบั เธอ

อวฉี่ ีเดินไปข้างหน้า รับหานเซ่ามาพยงุ จากมือของเสย่ี วโจว พดู เสยี งเบาวา่ ‚คณุ ไปพกั ผ่อนเถิดคะ่ คณุ หานให้ฉนั ดแู ลเอง‛ ถ้าเป็นซเู วยเวยพดู อย่างนี ้เสีย่ วโจวคงไม่ตอบตกลงแน่ แตน่ ี่เขา เพียงลงั เลครู่เดยี วก็พยกั หน้ารับคาํ ‚งนั้ รบกวนคณุ ซแู ล้ว‛ เสย่ี วโจวเดนิ จากไปแล้ว หานเซา่ ก็สะบดั มือเธอออก ดวงตาหงส์คู่ งามหร่ีมองเธอ พดู เน้นทีละคาํ ว่า ‚ซอู วีฉ่ ี‛ ‚ใชค่ ะ่ ฉนั เอง‛ อวฉี่ ียิม้ รับคาํ อย่างเข้าอกเข้าใจ ‚ฉนั จะพยงุ ทา่ น กลบั ห้องไปนอนนะคะ‛ หานเซา่ สงั เกตเธอครู่เดียว ด้วยสีหน้าจริงจงั ‚เสย่ี วโจวบอกวา่ ...เธอ หลบั ไปแล้ว‛ ‚ค่ะ เมื่อครู่ฉนั ได้ยินเสียงเลยลกุ ขนึ ้ มาคะ่ ‛ ‚เธอกําลงั จะบอกเป็นนยั วา่ ฉนั เสียงดงั ทําให้เธอตื่นใช่ไหม‛ หานเซา่ ที่เมาเลก็ น้อยรับมือได้ยากกวา่ ตอนมีสติดีเสยี อีก อวฉ่ี ีจนใจ เธอเข้าไปพยงุ ตวั เขาใหม่ แล้วเดินไปทางบนั ได พลางพดู อย่างใจเยน็ ‚ฉนั ไมไ่ ด้หมายความอย่างนนั้ คะ่ ทา่ นหาน‛

‚เธอคงกําลงั ลอบดา่ ฉนั วา่ ทงั้ เอาใจยากทงั้ นิสยั ประหลาดอยใู่ ช่ ไหม‛ ชะงกั ไป แล้วก็พยกั หน้ากบั ตวั เอง ‚ใช่สิ ฉนั รู้ดี‛ อวฉ่ี ีรู้สกึ วา่ ไม่มีประโยชน์ที่จะพดู เหตผุ ลกบั เขาอีกแล้ว ได้แต่ตอบไป อยา่ งแห้งแล้ง ‚...ฉนั ไมไ่ ด้ทําอยา่ งนนั้ คะ่ ท่านหาน‛ หานเซา่ จ้องเธอนิ่งๆ ครู่หนง่ึ ในตอนท่ีเธอนกึ วา่ เขาจะพน่ คําทําร้าย ผ้คู นนนั้ เอง เขากลบั พดู ลอยๆ มาประโยคหนงึ่ ‚ฉนั อยากอ้วก‛ อวี่ฉีล้มเลกิ ความตงั้ ใจท่ีจะพยงุ หานเซา่ ขนึ ้ ไปชนั้ บนทนั ที แล้วรีบพา เขาไปยงั ห้องนํา้ ชนั้ ลา่ ง เดิมทีเธอคดิ ตามเข้าไปด้วย แตถ่ กู เขาปิดประตใู สห่ น้าทิง้ ไว้ด้าน นอกอยา่ งไร้เยื่อใย เม่ือตดั สนิ ใจแล้ววา่ จะสวมบทบาทเป็นเดก็ สาวที่หวั อ่อนเชื่อฟัง ดงั นนั้ เวลานีเ้ธอจึงไมส่ ามารถพงั ประตบู กุ เข้าไปอย่างนกั เลงหวั ไม้เหมือน เมื่อสองชาติก่อน อวีฉ่ ีจงึ ได้แต่รอคอยเงียบๆ อยดู่ ้านนอก ผ่านไปสิบห้านาที ด้านในไม่มีเสียงอะไรลอดออกมาให้ได้ยินนาน แล้ว ความเงียบอนั ผิดปกตทิ ําให้ใจคนรู้สกึ ว้าวนุ่ อวฉี่ ีลงั เลอย่สู กั ครู่ ก็ เคาะประตหู ้องนํา้ ‚ทา่ นหาน ทา่ นเป็นอะไรไหมคะ‛

ไม่มีคําตอบ มีเพียงเสียงนํา้ เวลากดชกั โครกแวว่ ออกมาให้ได้ยินจาก ภายในห้อง อว่ฉี ีไม่เตรียมจะรอคอยตอ่ ไปแล้ว แตผ่ ลกั ประตหู ้องนํา้ แล้ว เดนิ เข้าไปทนั ที เดิมทีนกึ วา่ จะได้เหน็ ฉากเป้ าหมายเป็นลมสลบล้มพบั ไป ที่จริงแล้วเธอก็ค่อนข้างเครียดเหมือนกนั แตเ่ มื่อเห็นภาพภายในแล้ว ท่ี แสดงออกมามีเพียงสหี น้าแบบร้องไห้ไม่ออกหวั เราะไม่ได้ หานเซา่ นง่ั อย่บู นพืน้ กระเบอื ้ งขาวเงาแวววาวของห้องนํา้ หลงั พิง พนงั สองขายาวงอขนึ ้ เลก็ น้อยแบบสบายๆ สองแขนพาดอย่ทู ี่หน้าตกั ถงึ แม้จะเป็นทา่ ทางคอ่ นข้างไร้มารยาทเชน่ นี ้แตเ่ ม่ือเป็นเขา ก็ทําให้เกิด ภาพอนั สงา่ งามเปิดเผย เขาองึ ้ มองจดุ ๆ หนง่ึ อย่างเหมอ่ ลอย ขนตายาวลู่ ลง ดวงตาเรียวหงส์มีแววงนุ งง อวี่ฉีเดินเข้าไปหา คกุ เขา่ ลงตรงหน้าเขา ก่อนหลดุ ปากเอย่ ถาม ประโยคแรกวา่ ‚ทา่ นหาน ท่านยงั อยากอ้วกอย่ไู หมคะ‛ หานเซา่ กระพริบตาปริบๆ แววตาเหม่อลอยคอ่ ยๆ ปรับโฟกสั ได้ สายตาเฉยเมยคอ่ ยๆ ย้ายมาที่ร่างของเธอ คล้ายกําลงั แยกแยะอยสู่ กั ครู่ หนงึ่ ถงึ พดู เรื่องที่ไมเ่ กี่ยวข้องกบั ท่ีถามเลย ‚อยา่ เรียกฉนั วา่ ท่านหาน‛ ชะงกั สกั พกั แล้วเค้นเสยี งพดู อยา่ งไม่พอใจ ‚แตล่ ะคนๆ เรียกแตแ่ บบนี ้ พวกเธอแอบปรึกษากนั มาก่อนใชไ่ หม‛

อวฉ่ี ีไมใ่ ชเ่ ดก็ สาวไมร่ ู้ความท่ีได้ยินคาํ หยอกล้อก็ต้องหน้าแดงไปครึ่ง ค่อนวนั เธอองึ ้ ไปครู่เดียวก็เรียกเขาวา่ ‘อาเซ่า’ อยา่ งเป็นธรรมชาติโดยไม่ ต้องทําใจก่อนเลย นํา้ เสียงทงั้ อ่อนหวานออดอ้อน ทงั้ ตดิ สําเนียงคนสนิท สนมค้นุ เคย กลบั ทําให้หานเซา่ ท่ีโอดครวญไปประโยคเดยี วต้องตะลงึ ไป ‚ฉนั พยงุ คณุ กลบั ห้องนะคะ‛ เธอถือโอกาสถามกลบั ทงั้ ยงั ขยบั เข้า ไปจะพยงุ เขาขนึ ้ มาโดยไม่รอเขาตอบ แตถ่ กู หานเซา่ ผลกั ไส เขาประคอง ศรี ษะ ท่ีควิ ้ แสดงร่องรอยความเหนื่อยล้า ‚ฉนั อดึ อดั ‛ เสียงเขาแหบพร่า เลก็ น้อย คล้ายเสยี งตํ่าของเซลโลอนั สงู คา่ ท้มุ มีเสนห่ ์สงา่ งาม เวลานีเ้ป็นชว่ งเวลาท่ีสามารถเพม่ิ ความรู้สกึ ดๆี ของเขาได้มากท่ีสดุ อวฉ่ี ีไม่มีละ่ ทจ่ี ะหมดความอดทน ใจเย็นเหมือนนายหน้าสาวขายบ้าน ‚อดึ อดั ตรงไหนคะ‛ เวลานีห้ านเซา่ ไมพ่ ดู จาแล้ว เพียงกําหมดั ดนั หน้าผาก ควิ ้ ก็ขมวดมนุ่ อวี่ฉีคกุ เขา่ ลงนง่ั เงียบๆ อย่ขู ้างกายเขา ประหนง่ึ สนุ ขั ตวั ใหญ่เคียง ข้างเจ้านายอย่างซ่อื สตั ย์ภกั ดี สกั พกั เธอก็ยกมือขนึ ้ ไปนวดขมบั ให้เขา เงียบๆ นวดได้ครู่เดียวข้อมอื ก็ถกู เขาจบั ไว้ มือที่นิว้ เรียวได้รูปแตะทข่ี ้อมือของเธอเบาๆ หานเซา่ เงยหน้ามองเธอ ช้าๆ เดมิ ทีอว่ฉี ีก็เข้ามาใกล้ชิดมากอยแู่ ล้ว เขาก้มหน้าอยกู่ ็ยงั ดี เวลานีเ้งย

หน้าขนึ ้ มาระหวา่ งทงั้ สองแทบจะปลายจมกู แตะต้อง ใกล้กนั จนขนตา เกือบสมั ผสั กนั ได้ อว่ฉี ีไม่ได้ถอยหลงั ไป แตจ่ ้องตากบั เขาน่ิงๆ ภายในแววตาหงส์ดําสนิทลมุ่ ลกึ คือความเงียบของความตาย แต่ ภายใต้การจ้องมองของเธอทําให้ปรากฏแววร่ืนเริงทีละนิด หานเซา่ ยกมือ ขนึ ้ เชิดปลายคางของเธอขนึ ้ หรี่ดวงตาเรียวยาวคนู่ นั้ ออกคําสง่ั เสียงท้มุ ‚ร้องเพลงให้ฉนั ฟัง‛ ‚อะไรนะคะ‛ ขออภยั ที่อวฉ่ี ีต้องอดเอย่ ถามเขาขนึ ้ มาไมไ่ ด้ ใน สถานการณ์เชน่ นีถ้ งึ แม้เขาจะจบู เธอก็ถือเป็นกรณีปกติ แตน่ ี่...ร้องเพลง เน่ียนะ หานเซา่ ที่เมาแล้วรับมือได้ยากเหนือธรรมดา เขาไม่พดู มาก และไม่ เร่งเร้า จ้องเธอน่ิงๆ อยอู่ ย่างนนั้ อว่ฉี ียอมแพ้ หมนุ ตวั ไปปิดประตหู ้องนํา้ แล้วร้องเพลงกลอ่ มให้เขา ฟังแบบสนั้ ๆ คนที่เป็นพนกั งานยอดเย่ียมอยา่ งเธอ อวี่ฉีสามารถเรียกได้ ว่าเป็นอจั ฉริยะในทกุ ด้าน ถึงแม้จะร้องสดก็ยงั มีรสชาตอิ ย่หู ลายสว่ น อ่อนหวานน่มุ นวลร่ืนหู