最佳女配 ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(นิยายจีนแปล) (จบตอนกลยุทธพิชิตอาหมอใจร้าย)

เธอไม่ได้ตอบ แตเ่ ขยง่ ปลายเท้า มือทงั้ สองโอบอ้อมคอของเขา แล้ว ผกู ผ้าพนั คอท่ียงั มีไอร้อนบนร่างของเธอให้เขาอยา่ งตงั้ ใจ ท่ีจริงวนั นีเ้ธอสวมใสเ่ สอื ้ โค้ตท่ีมีฮ้ดู แค่คลมุ ฮ้ดู ก็กนั ลมได้แล้ว แต่ เธอกลบั ไม่คลมุ มนั อยา่ งเจ้าเลห่ ์ ใชแ่ ล้ว เธอจงใจ เธอกําลงั สําแดงวิชาทรมานตวั เองเลก็ ๆ น้อยๆ ต้วนจิ่นเหยียนเหน็ ท่าทีของเธอ ก็ต้องชะงกั ไปครู่หนงึ่ ลมื เลือนการ ห้ามปราม ลืมเลอื นการขอบคณุ เพียงจ้องมองเธอองึ ้ ๆ อยอู่ ย่างนนั้ เธอเงยหน้าขนึ ้ น้อยๆ ปลายจมกู หนาวจนแดง นยั น์ตาดาํ ภายใต้ฟ้ า มืดแลดงู ดงามเป็นที่สดุ ลมหนาวระลอกหนง่ึ พดั มา เธอคล้ายจะสะท้าน ก่อนย่นคออย่างไม่รู้ตวั กลบั ยงั คงสานตอ่ งานใจมือตอ่ ไปอยา่ งตงั้ ใจ ต้วนจิ่นเหยียนเพียงรู้สกึ วา่ ผิวกายท่ีมือของเธอสมั ผสั ผา่ นอย่าง ไม่ได้ตงั้ ใจทําให้รู้สกึ วบู วาบอ่อนระทวย หวั ใจพลนั รัดแน่นเข้าแล้วคอ่ ยๆ คลายอ่อนยวบยาบลง กลอนสลกั แตล่ ะชนั้ ถกู สะเดาะออก คล้ายทงั้ ร่าง อบอ่นุ ขนึ ้ มาทนั ใด เขาอดจะเรียกเธอเบาๆ ไม่ได้ ‚อวีฉ่ ี‛

เธอขานรับเขาได้คาํ เดียวจมุ พิตก็ถกู ช่วงชิงไป ริมฝี ปากเย็นนมุ่ ของ เขานาบลงมา ยงั คงไอเย็นวาบหวิว จๆู่ ต้วนจิ่นเหยียนก็ไม่คดิ อยากแก้แค้นอะไรอีกแล้ว ชว่ งชิงตระกลู ลู่ มาได้แล้วยงั ไง ชนะลเู่ ทียนเหลย่ แล้วยงั ไง อะไรก็เทียบไมไ่ ด้กบั ในคา่ํ คนื หนาวเหนบ็ มีเธอคนนีอ้ ย่ขู ้างกาย บทท่ี 6 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (1) บทท่ี 6 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (1) ทํานองออ่ นหวานเกียจคร้านของบทเพลงภาษาองั กฤษไม่ทราบ นามบรรเลงเวียนวน คล้ายขนนกสีดาํ ลากผ่านใบหู ภายใต้แสงพร่ามวั หมน่ ของโคมไฟ กระต้นุ บรรยากาศโรแมนตกิ ยวั่ เย้าพร้อมกนั นนั้ ยงั มีพลงั เวทย์มนต์ทําให้ผ้คู นรู้สกึ ผ่อนคลายอยา่ งไมร่ ู้ตวั ร่างหอมกรุ่นพริง้ เพริศไป มาขวกั ไขว่ ทกุ ครัง้ ท่ีลกู ค้าสาวเดนิ ผา่ นจะทิง้ กล่นิ หอมเบาบางสายหนง่ึ หลายนาทีผ่านพ้นถงึ เจือจางหายไป

โต๊ะไม้อเมริกาวอลนทั ทรงเหลยี่ มจตั รุ ัสทบั ทาบไว้ด้วยผ้าปขู าว บริสทุ ธ์ิน่มุ นิ่ม ด้านในบาร์ฮีมาไทต์มีบาร์เทนเดอร์รูปลกั ษณ์หลอ่ เหลา่ ยืน อยู่ ทว่ั ทงั้ ร้านอาหารกําลงั จมอย่กู บั บรรยากาศอ่อนหวานสงบเงียบ การ ตกแต่งโทนสีพืน้ ไวน์แดงเพิ่มเติมความผอ่ นคลายด้วยความสง่างามและ สงู คา่ อยสู่ องสว่ น อวี่ฉีนง่ั อย่ทู ี่ริมด้านหนง่ึ ของชนั้ สอง กําลงั จบั จ้องไปยงั ตาํ แหนง่ ติด ริมหน้าตา่ งของชนั้ ลา่ ง นน่ั เป็นตําแหน่งท่ีเธอให้คนจองเอาไว้ ท่ีนดั พบคอื มอื ดขี องMETTO นมั เบอร์ทรีของปีลา่ สดุ ท่ีช่ือวา่ ‘หรงรุ่ย’ ใชแ่ ล้ว หรงรุ่ยก็คอื พระรองตวั ร้ายเป้ าหมายในครัง้ นี ้ท่ีไมเ่ หมือนกบั พระรองท่ีเธอค้นุ เคยก็คอื อาชีพของเขา ที่ทํางานให้กบั METTO นน่ั เอง ในนิยายเรื่องนี ้METTO ลกึ ลบั เป็นอย่างมาก มนั ไมใ่ ชห่ น่วยงานดาํ มืด และไม่ใช่ร้านขายบริการชาย ท่ีทําการหลกั ของมนั มีแตพ่ นกั งานใน สงั กดั เท่านนั้ ที่ทราบ เม่ือลกู ค้าหญิงมีความต้องการก็แคต่ ดิ ตอ่ METTO จา่ ยค่าตอบแทนและกําหนดจดุ นดั พบ ก็สามารถปลดปลอ่ ยความเงียบ เหงาอนั ยากจะทานทน

อวฉ่ี ีไม่ได้มีอคตอิ ะไรกบั อาชีพประเภทนี ้ในบางมมุ มองเธอยงั รู้สกึ เลยวา่ อาชีพนีค้ ล้ายกบั อาชีพของตวั เธอเองมาก ต้องการรูปลกั ษณ์โดด เดน่ สบายตา การแสดงสมบรู ณ์แบบ การรับมือทส่ี มตวั และการควบคมุ ความรู้สกึ นกึ คิดจิตใจของอีกฝ่ ายไว้ในกํามือเหมือนๆ กนั ถือโอกาสใช้เวลาตอนที่หรงรุ่ยยงั ไม่มา อวฉ่ี ีเร่ิมจดั ระเบยี บข้อมลู ใน สมองของตวั เอง ในนิยายเรื่องนี ้นางเอกชื่อวา่ ‘หลนิ ซวนซวน’ เป็นผ้ชู ่วยตวั เลก็ ๆ ธรรมดาๆ คนหนงึ่ เข้าทํางานวนั แรกก็ชอบทนายสว่ นตวั ที่ทํางานให้ เจ้านายที่ชื่อวา่ ‘เซินหราน’ ผ้ชู ว่ ยตวั น้อยที่มีจิตใจดงี ามแตค่ อ่ นข้างซือ่ บอื ้ กบั ทนายรูปหลอ่ ชาญฉลาดและอ่อนโยน ช่างเป็นคทู่ ี่เหมาะสมกนั เสยี ย่ิง กระไร แต่ที่โชคไมด่ กี ็คอื หลินซวนซวนบงั เอิญได้มีโอกาสชว่ ยเหลอื หรงรุ่ย ครัง้ หนงึ่ ที่แถมมาเป็นแพ็คคกู่ บั สาวงามชว่ ยเหลอื วรี บรุ ุษมกั จะเป็นวรี บรุ ษ ยอมพลกี ายใจให้สาวงาม เสียดายก็เพียงแตท่ ี่ถกู ช่วยไว้ไม่ได้เป็นวรี บรุ ุษ แตเ่ ป็นงพู ิษมืดหม่นเยน็ ชาตวั หนงึ่ หลงั จากชอบนางเอกแล้ว หรงรุ่ยก็ พบวา่ เธอมีใจให้คนอื่น ด้วยความโกรธเกรีย้ วความมืดก็ลงมาประทบั ร่าง

ในทนั ที เริ่มแผนการอยา่ งละเมียดละไม เริ่มแรกก็ทําให้นางเอกสงสยั วา่ ทนายเซินหรานมีก๊ิกกบั ผ้หู ญิงคนอื่น ทงั้ ยงั อาศยั เส้นสายของตวั เองทําให้ เซนิ หรานตกงาน ครู่ ักที่เดมิ ทีอย่กู นั ดีๆ ก็ต้องถกู จบั กระชากออกจากกนั อาจกลา่ วได้วา่ คนดวงซวยอยา่ งหลินซวนซวนหลงั จากชว่ ยเหลือ หรงรุ่ยแล้วก็ได้เปิดประตสู เู่ ส้นทางนา่ เศร้าตามแบบฉบบั ของชาวนาและ งเู ห่า เร่ิมต้นชีวติ น่านบั อปุ สรรคนบั แตน่ นั้ สว่ นอวีฉ่ ี คราวนีเ้ธอต้องสวมบทบาทเป็นนางร้ายท่ีช่ือวา่ ‘ฉินอวี่ฉี’ ได้รับมรดกจากบดิ ามากมายนบั ไม่ถ้วน ห้นุ ทนุ ทรัพย์ อสงั หาริมทรัพย์... ทรัพย์สินภายใต้ชื่อของเธอเพิ่มพนู ทวมี ากขนึ ้ ทกุ วนั ถึงแม้จะไม่ทําอะไร เลยตวั เลขท่ีเข้าบญั ชีของเธอวนั ๆ หนงึ่ ก็เป็นจํานวนมหาศาล ทงั้ หมดทงั้ มวลล้วนปลอ่ ยให้ทนายของเธอจดั การแทนทงั้ หมด งานเดียวท่ีเธอต้อง ทําก็คอื การใช้เงิน ผ้หู ญิงรํ่ารวยกลบั เหงาเปลา่ เปลย่ี ว ทงั้ ไมเ่ คยแตง่ งาน ดงั นนั้ METTO จงึ ได้กลายเป็นเป้ าหมายที่ฉินอวีฉ่ ีเยี่ยมเยือนบอ่ ยครัง้ ลกู ค้าระยะยาวคนหนง่ึ ของหรงรุ่ยก็คอื ฉินอว่ฉี ี ที่บงั เอิญมากกวา่ นนั้ คอื หลนิ ซวนซวนและเซินหรานก็ทํางานให้เธอเช่นกนั

ในตอนนีเ้ร่ืองราวเพง่ิ เริ่มต้นขนึ ้ หลนิ ซวนซวนเพ่ิงเร่ิมชอบเซินหราน ยงั ไมเ่ คยชว่ ยผ้ชู ายคนหนง่ึ ที่ชื่อวา่ หรงรุ่ย สว่ นฉินอว่ฉี ี ก็เป็นครัง้ แรกที่เข้ามาใช้บริการของ METTO และเป็น ครัง้ แรกท่ีนดั เจอหรงรุ่ย ทงั้ หมดเพิ่งเริ่มต้นขนึ ้ ทงั้ หมดยงั สามารถเปลย่ี นแปลงได้ ท่ีอวีฉ่ ีต้อง ทําก็คือทําให้หรงรุ่ยชอบตวั เอง ไมไ่ ปย่มุ ย่ามวนุ่ วายกบั คขู่ องหลนิ ซวน ซวนและเซนิ หราน ในเร่ืองราวดงั้ เดมิ ท่ีหรงรุ่ยชอบหลนิ ซวนซวน ไมไ่ ด้เพราะเธอสวย หรือเฉลียวฉลาด แตเ่ พราะวา่ เธอเป็นคนดมี ีนํา้ ใจ มองโลกในแงด่ ี และไร้ เดยี งสา เป็นแสงตะวนั สายหนง่ึ ที่บงั เอิญได้สาดสอ่ งมาต้องเขาท่ีอาศยั อยู่ ในความมืดมิด ไม่อาจทําให้เขาไมต่ ้องใจ แม้หรงรุ่ยจะเป็นมือพระกาฬของ METTO คนที่สามารถเป็นลกู ค้า ของเขาได้ สว่ นมากจะมีฐานะด้วยกนั ทงั้ สิน้ สวยมากกวา่ หลิวซวนซวนก็ มีมากมาย อีกทงั้ ยงั สงา่ งามสงู สง่ แตส่ ายตาท่ีลกู ค้าหญิงเหลา่ นนั้ มองเขา ล้วนเต็มไปด้วยความดถู กู และเหนือกวา่ คล้ายกําลงั มองรอยเปือ้ นโคลน ที่รองเท้าส้นสงู ของตวั เองไมป่ าน

แตห่ ลินซวนซวนไม่เหมือนกนั สายตาของเธอขาวดาํ แบง่ ชดั เจน ไม่ มีอคตใิ ดๆ สะอาดเหมือนฟ้ าหลงั ฝนท่ีผ่านการชําระล้าง ดงั นนั้ การท่ีหรง รุ่ยก็ชอบเธอก็สมเหตสุ มผลแล้ว ถงึ แม้จะรู้วา่ เดนิ ตามเส้นทางสายเดมิ ของหลินซวนซวนจะต้องพิชิต ใจของหรงรุ่ยสาํ เร็จแน่ๆ แต่อวฉ่ี ีจะไมท่ ําอยา่ งนนั้ เดด็ ขาด เพราะวา่ งาน ของเธอคือสวมบทบาทเป็นฉินอวฉ่ี ี เชน่ นนั้ ก็ทําได้แตใ่ ช้ฐานะของฉินอว่ฉี ี ใช้นิสยั ทา่ ทางของฉินอวฉี่ ีเดินเข้าไปอยใู่ นสายตาของหรงรุ่ย น่ีเป็น จรรยาบรรณของอาชีพท่ีเธอต้องรักษา เมื่อคดิ ถงึ ตรงนี ้อวี่ฉีก็ก้มศรี ษะลงมองนาฬิกาข้อมือ หา่ งจากเวลา นดั ประมาณสบิ นาที เป็นเวลาเหมาะสมที่สดุ ของการมาถึงจดุ นดั พบ สําหรับสภุ าพบรุ ุษ เธอมองไปทางปากประตู ก็เหน็ ผ้ชู ายผมดาํ คนหนงึ่ อายปุ ระมาณยี่สิบกวา่ ปีถกู นําทางเดนิ ไปยงั ตําแหนง่ ข้างหน้าตา่ งอยา่ งท่ี คาดไว้ ถึงแม้จะมองดจู ากชนั้ สอง ก็สามารถมองออกวา่ รูปร่างของเขาผอม สงู ขาเรียวยาวตรง เทียบเคียงได้กบั นายแบบปกนิตยสารเลยทีเดยี ว เขาไม่ได้สวมใสส่ ทู อามาน่ีเหมือนกบั ที่เพื่อนร่วมอาชีพของเขามกั ใช้ กนั แตส่ วมใสเ่ สอื ้ เชิต้ ลายตารางสเี ข้มสไตล์ลอนดอนกบั กางเกงดาํ ขายาว

ที่ข้อมือได้รูปประดบั ด้วยนาฬิกาลายเรียบๆ อวฉ่ี ีรู้วา่ น่ีเป็นรุ่นออกใหม่ ลา่ สดุ ของนาฬิกาแบนด์นี ้รสนิยมของเขาไม่เลว ไม่ได้สวมใสน่ าฬิกาทอง โอ้อวดไปทว่ั ปกเสอื ้ เชิต้ ตงั้ ตรง ปลดกระดมุ ด้านบนสองเม็ดเผยให้เหน็ ไหปลาร้า ได้รูป ลาํ คอสะอาดสะอ้าน ทงั้ ยงั ไม่ได้สร้อยจีโ้ ครงกระดกู หรือไม้กางเขน ให้ดเู ท่ห์โดยไมจ่ ําเป็น ถึงแม้จะเป็นอว่ฉี ี ก็ไม่คาดคิดถงึ สถานการณ์เช่นนี ้ หรงรุ่ยไมไ่ ด้เหมือนกบั คนในสายอาชีพของเขาเลยสกั นิด ดไู ปแล้ว เขาเหมือนกบั นกั เรียนจบจากองั กฤษเสียมากกวา่ ดคู งแก่เรียนมากมาย บนร่างของเขามองไม่เหน็ ความดาํ มืดหรือสกปรกแบบท่ีคนสว่ นมาก รู้สกึ นกึ คิด เขาเป็นเหมือนอากาศอบอ่นุ น่มุ นวลในเวลาบา่ ยคล้อย เป็นดงั่ ระลอกลมเบาบางที่พดั ผ่านสะพานรีอลั โตข้ามแกรนด์คาแนล ประณีต สง่าเรียบงา่ ย ไมเ่ สียทีท่ีเป็นมือหนงึ่ ท่ี METTO คดั สรรมาเป็นอยา่ งดี กริยาท่าทียงั งดงามมากกวา่ ลกู หลานรุ่นท่ีสามท่ีเกิดในตระกลู ชนั้ สงู เสีย อีก อว่ีฉีพลนั รู้สกึ โชคดีท่ีตวั เองมีประสบการณ์ผา่ นมาหลายภพหลาย ชาติ ไม่อย่างนนั้ คงต้องอบั อายขายขีห้ น้าตอ่ หน้าเขาแน่ๆ

แต่เธอก็ยงั ไม่ตดั สินใจลงไปชนั้ ลา่ ง ลกู ค้าหญิงของหรงรุ่ยมีไม่มาก แต่ก็ไม่นบั ว่าน้อย จะทาํ ให้เขาชอบตวั เอง ก้าวแรกก็ต้องทําตวั ให้ไม่ เหมือนกบั ลกู ค้าสาวเหลา่ นนั้ เสียก่อน ไมม่ ีอะไรจะทําให้ผ้คู นจดจําได้มากเท่าการรอคอยเท่าใดก็ยงั ไม่ มาถงึ อีกแล้ว กลอนโบราณของไป๋ จอู ี ้ได้อธิบายเหตผุ ลนีไ้ ว้อย่างลกึ ซงึ ้ สลกั จิต นน่ั เพราะวา่ ‘เร่ิมต้นท่ามกลางพนั เสียงเรียกหาหม่ืนเสยี งร้องขอ’ บทเพลงผผี านนั้ ถึงแลดไู ม่ธรรมดาเช่นนี ้ สิบนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว หรงรุ่ยเริ่มยกมือขนึ ้ เรียกบริกรมาสง่ั กาแฟ ผา่ นไปอีกย่ีสบิ นาที กาแฟถ้วยนนั้ หายไปเกือบครึ่งถ้วย เดิมทีอวี่ ฉีคิดวา่ เขาจะเร่ิมหมดความอดทน แตเ่ ขาก็ไม่ได้แสดงอาการเช่นนนั้ เพียงแตท่ ่าทีเพิ่มความเกียจคร้านอยหู่ ลายสว่ น ทา่ ทางพิงพนกั เก้าอีม้ ีกล่นิ อายของของความผ่อนคลาย เขาเอียงหน้าไปมองวิวนอก หน้าตา่ ง คล้ายไมส่ นใจเวลาท่ีผา่ นพ้นไป อวีฉ่ ีลกุ ขนึ ้ ยืน พยงุ ราวบนั ไดไม้สลกั ลงจากชนั้ บนลงไป บนั ไดนนั้ อยู่ ในตําแหนง่ เบอื ้ งหลงั ของหรงรุ่ย แตไ่ กลประตมู าก จากมมุ ของเขาไม่มี

ทางท่ีจะเห็นคนที่ลงบนั ไดมา อวฉี่ ีหมนุ กายแสร้งทําเป็นเดนิ เข้ามาทาง ประตไู ด้อยา่ งไร้ข้อสงสยั ให้จบั ผิดได้ หรงรุ่ยคงจะเคยเหน็ รูปหรือข้อมลู ประวตั ิของเธอมาแล้ว อวฉี่ ียงั เดิน ไมถ่ ึงด้านหน้าโต๊ะเขาก็จําเธอได้ เขายกยิม้ มมุ ปาก ไมม่ ากและไมน่ ้อย กวา่ นนั้ ทงั้ ไม่แลดเู ยน็ ชาและไม่กระตอื รือร้นเกินไป พอเหมาะพอสม งดงาม จากนนั้ เขาก็ลกุ ขนึ ้ จากเก้าอี ้เพ่อื เล่ือนเก้าอีใ้ ห้เธอ ท่วงทา่ เตม็ ไป ด้วยความสง่าตามสมยั นิยม แตไ่ มท่ ําให้รู้สกึ ตนื ้ เขิน กลบั แลดมู ีมารยาท เรียบร้ อย อวี่ฉีลอบถอนหายใจยอมรับนบั ถือ กลา่ วขอบคณุ เบาๆ แล้วนง่ั ลง รอจนหรงรุ่ยนงั่ ลงที่ตาํ แหนง่ ของตวั เองแล้วถงึ ยิม้ อยา่ งลแุ ก่โทษ ‚ขอโทษ ค่ะ ฉนั มาสายแล้ว‛ ไร้ข้อสงสยั ใดๆ ทงั้ สิน้ หรงรุ่ยเป็นผ้ชู ายท่ีหลอ่ เหลานา่ มองคนหนง่ึ จริงๆ ย่ิงมองในระยะใกล้ย่ิงรู้สกึ ต่ืนตะลงึ ผิวของเขาขาวมาก แทบจะไร้ ตําหนิใด เพยี งพอจะทําให้สาวน้อยอายสุ ิบแปดอิจฉา ขนควิ ้ ไมไ่ ด้หนา หยาบ บางเรียบได้รับการตกแตง่ อยา่ งเป็นธรรมชาติ ดงั้ จมกู แคบโดง่ สดั สว่ นงดงามเหมือนรูปปัน้ กรีก

ท่ีหาได้ยากย่ิงกวา่ นนั้ ก็คือหว่างควิ ้ หางตาซอ่ นความเกียจคร้าน คล้ายแมวเปอร์เซยี สายพนั ธ์แุ ท้ราคาแพงที่นอนหมอบอย่บู นตกั ของราชินี หรูหราสงู สง่ ถงึ แม้เขาจะยิม้ ดงึ เก้าอีใ้ ห้คณุ ก็ทําให้คนรู้สกึ วา่ เขาไมไ่ ด้ สนใจคณุ อยเู่ ลย แตท่ า่ ทีที่ไม่คอ่ ยใสใ่ จใครนีเ้อง ทําให้ลกู ค้าสาวหลงใหล เขาอยา่ งเป็นบ้าเป็นหลงั ในแวววงนี ้ขอเพยี งมีเงิน ก็มีเดก็ หน่มุ เรียบร้อยงดงามเชื่อฟัง มากมายเข้าหาเอาใจ ดงั นนั้ หรงรุ่ยจงึ แลดแู ตกตา่ งออกไปมากที่สดุ เขา เหมือนจะไม่ได้เข้าหาคณุ เพราะเงิน ถึงขนาดขีเ้กียจจะสนใจคณุ แต่ คนเราก็ทเุ รศทรุ ังเช่นนีเ้อง เขาย่ิงไมส่ นใจคณุ คณุ ก็ย่ิงอยากเอาชนะเขา ให้ได้ หรงรุ่ยนบั เป็นสิ่งอศั จรรย์ของวงการนี ้เขาไมไ่ ด้เอาอกเอาใจลกู ค้า หญิงเหมือนกบั เพื่อนร่วมสายอาชีพ เขาแคน่ ง่ั อยตู่ รงนนั้ ก็ทําให้ลกู ค้า หญิงมากมายยินยอมพร้อมใจฟังคําสงั่ ของเขาแล้ว ลกู ค้าหญิงบางคนแอบเรียกลบั หลงั เขาวา่ ‘ราชินี’ ขนุ นางทงั้ หลาย ถวายอญั มณีลาํ ้ คา่ เพียงเพื่อได้ยลรอยแย้มพระสรวลเบาบางจาก พระองค์

ดงั นนั้ น้อยคนนกั ท่ีจะนดั เขาแล้วมาสายขนาดนี ้หรงรุ่ยหรี่ตามอง สภุ าพสตรีท่ีนงั่ อยตู่ รงหน้าเขา เธอแตง่ หน้าบางแตป่ ระณีต สวมใสช่ ดุ เด รสลาํ ลองดําเรียบงา่ ย ทําให้ลาํ คอเรียวระหง เอวบางร่างเลก็ ท่ีจริงแล้วสีดาํ ทบั ถมผ้คู น คนเอเชียสว่ นมากไมเ่ หมาะสมจะสวมใส เสอื ้ ผ้าสีนี ้แตเ่ ธอกลบั สวมใสไ่ ด้งดงามต่นื ตา มีความสง่าในตวั หรงรุ่ยยกยิม้ มมุ ปากอยา่ งรู้สกึ สนใจ ก่อนพดู ด้วยนํา้ เสยี งนา่ ฟัง ‚การมาสายถือเป็นสทิ ธิตดิ ตวั มากตงั้ แตเ่ กิดของผ้หู ญิงสวยครับ‛ นํา้ เสยี งมแี รงดงึ ดดู ทําให้คนชื่นหสู บายใจ ความดีงามนนั้ แทบจะ ผสมอย่ใู นเลือดและกระดกู อวี่ฉียิม้ น้อยๆ เรียกบริกรแล้วหนั ไปทางเขา ‚คณุ จะกินอะไรคะ‛ หรงรุ่ยไม่ได้ระมดั ระวงั ท่าทีมากนกั หนั ไปสง่ั อย่างเป็นธรรมชาติ หลายอย่างแล้วหนั หน้ามา เหลือบมองเธออยา่ งเกียจคร้านครัง้ หนงึ่ ‚สเต๊กปลาแซลมอลเลมอนมะนาวกบั ชีสเค้กชาเขียวของท่ีนี่ไมเ่ ลว คณุ ลองดนู ะครับ‛ อาหารมือ้ นีก้ ินกนั อยา่ งมีความสขุ ทงั้ สองพดู คยุ กนั อย่างสมตวั ประสบการณ์มากรอบรู้เรื่องราว ข้อดีของคนฉลาดกบั คนฉลาดพดู คยุ กนั

ก็คอื จะไม่มีการไมเ่ ข้าใจวา่ อีกฝ่ ายกําลงั พดู เร่ืองอะไร อีกทงั้ สามารถตอบ บทสนทนาได้อย่างรวดเร็ว คําคมวาจาน่าสนใจมีมาได้ไมห่ ยดุ หยอ่ น อว่ฉี ีผ่านงานมาหลายนิยาย มีวรยทุ ธขนาดนีไ้ มน่ ่าแปลกใจ แตห่ รง รุ่ยแคอ่ ยมู่ าได้ไม่ถึงเสยี ้ วชีวิต มีเทคนิควาจาได้ถงึ ขนาดนีน้ บั วา่ หาได้ยาก ย่ิง สําหรับความคดิ เห็นในเร่ืองเดยี วกนั อวฉี่ ีกลา่ วใจเย็นลกึ ซงึ ้ ตรง ประเดน็ หรงรุ่ยกลบั มีความขบขนั สไตล์ชาวองั กฤษ มกั ประชดแดกดนั แบบตลกเย็นชา แตะโดนจดุ ก็หยดุ ทําให้คนอดจะยิม้ น้อยๆ ไม่ได้ อวฉ่ี ีรู้สกึ วา่ ถงึ แม้จะไม่ใช่เพ่ือภารกิจ การพดู คยุ สนทนากบั คนเช่น เขาก็เป็นสงิ่ น่าสําราญอยา่ งหนง่ึ ไมเ่ สยี ทีที่เป็นอนั ดบั สามของปี ช่างมี คณุ ลกั ษณะที่ทําให้ลกู ค้าสาวนบั ไม่ถ้วนหลงใหลได้จริงๆ เธอเรียกบริกรมาจะจ่ายเงิน กลบั ถกู หรงรุ่ยรัง้ ไว้ ‚ให้สภุ าพสตรี จ่ายเงินเป็นความอดสขู องสภุ าพบรุ ุษ‛ ในนิยายดงั้ เดมิ เคยบอกไว้เหมือนกนั วา่ หรงรุ่ยเป็นที่นิยมอยา่ งนีไ้ ด้ ยงั มีอีกเหตผุ ลหนงึ่ นนั้ ก็คอื ไม่วา่ จะเป็นการใช้จ่ายครัง้ ใด เขาจะไม่ให้ ลกู ค้าสาวออกเงินสกั ครัง้ จะรูดการ์ดหรือทิปเงินล้วนไมต่ ระหนี่ ถึงแม้ใน

ใจของคนสว่ นมากจะรู้แล้ววา่ ขนแกะก็งอกมาจากตวั แกะนนั่ แหละ แต่ เหลา่ ลกู ค้าหญิงก็ยงั ชอบตดิ กบั อยรู่ ่ําไป การออกเดตกบั ผ้ชู ายก็เพ่ือจะสนกุ สนาน สาวๆ ท่ีไหนจะยอมควกั เงินเพ่ือจ่ายบิล นี่ไม่เก่ียวกบั เงินทอง แตเ่ กี่ยวกบั หน้าตา ความฉลาดที่แท้จริงของหรงรุ่ย คือวนั นีเ้ขาจา่ ยบิลจํานวนเลก็ น้อย วนั หน้าบางทีอาจได้รับผลตอบแทนจากลกู ค้าหญิงคนื มามากกวา่ เป็นสิบ เทา่ แวดวงนีก้ ็เป็นเช่นนีเ้อง คณุ รักษาหน้าตาให้ฉนั ฉนั ก็จะรักษาหน้าตา ให้คณุ …… เมื่อทงั้ สองยืนเคยี งข้างกนั ในลฟิ ต์แล้ว หรงรุ่ยก็มองมาที่เธอ จๆู่ ก็ ยิม้ เรื่อยๆ ‚คณุ ฉินมีคณุ สมบตั ิเช่นนี ้ทําไมยงั ต้องมาหาพวกเราอีกครับ‛ อวฉี่ ีเลกิ ควิ ้ น้อยๆ จงใจพดู อย่างยว่ั เย้า ‚เพราะวา่ เหงา จงึ แสวงหา ความรักมงั้ คะ‛ หรงรุ่ยองึ ้ ไปครู่หนงึ่ ถึงกลบั คนื สทู่ า่ ทีเกียจคร้าน เขาเลย่ี งสายตามา เอย่ เบาๆ วา่ ‚คณุ ฉินช่างมีอารมณ์ขนั เสียจริง‛ บทที่ 7 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (2)

เมืองมีกฎเมือง บ้านมีกฎบ้าน อาชีพก็มีกฎของอาชีพเหมือนกนั โฮสต์ชายสว่ นมากไมไ่ ด้นําวางออกจําหน่าย น่ีเป็นกฎของอาชีพนี ้ สง่ิ ท่ีไม่ได้มาเป็นเจ้าของดีที่สดุ เสมอไป การจําหน่ายจะลดเสนห่ ์ และความนิยมของพวกเขาลง และจะสง่ ผลกระทบถงึ รายได้ของพวกเขา ด้วย พวกเขาสามารถนง่ั ด่มื นงั่ คยุ เป็นเพื่อน ถ้อยคําหวานหอมเช่นไรได้ ตามต้องการ แตพ่ วกเขาไม่ขายร่างกาย ดงั นนั้ ตามเหตผุ ลแล้ว เม่ือจบการกินอาหารมือ้ นี ้ก็ต้องแยกย้าย จากกนั ไป แตถ่ ้าทกุ ครัง้ จะมีพฒั นาการเพียงนีล้ ะก็ การจบภารกิจคงจะยืดยาว ออกไปอย่างไร้ กําหนด แตส่ าํ หรับอวฉี่ ีท่ีมีความสามารถในอาชีพและมีประสบการณ์ มากมายแล้ว นี่ไมน่ บั เป็นอะไรได้ ไม่มีโอกาสอยดู่ ้วยกนั ก็สร้างโอกาสให้ ได้อย่ดู ้วยกนั สิ...ถงึ แม้จะต้องไม่เลอื กวิธีการให้ได้มนั มาก็ตามที

เมื่อออกมาจากร้านอาหาร ฟ้ าด้านนอกก็มืดแล้ว แสงอสั ดงกําลงั ลกุ โชนเป็นเพลงิ เจิดจ้า ณ ริมขอบโลก ย้อมสมี ืดมิดของผืนฟ้ า ระลอกลม หนาวยามเยน็ พดั ปะทะใบหน้า อวี่ฉีสน่ั สะท้านน้อยๆ จนอดจะยกแขน เรียวบางมากอดไหลต่ วั เองไม่ได้ วนิ าทีตอ่ มา ไหลท่ ่ีหนาวเย็นเพราะสายลมถกู ทาบทบั ด้วยฝ่ ามือ ค่อนข้างอบอนุ่ ข้างหนง่ึ หรงรุ่ยโอบเธอเบาๆ เอียงกายเลก็ น้อยเพื่อบงั ลม ให้เธอ อว่ฉี ีอดจะเงยหน้าขนึ ้ ไปมองเขาไมไ่ ด้ เขายกมมุ ปากน้อยๆ นยั น์ตา ดาํ ฉายรอยยิม้ ‚ขอโทษด้วยครับ ผมสวมเพียงเสอื ้ เชิต้ ตวั เดยี ว คงถอด ออกมาคลมุ ให้คณุ ไมไ่ ด้‛ ถ้าเป็นแตก่ ่อนเมื่อได้รับการปฏิบตั อิ ยา่ งเอาใจใสเ่ ชน่ นี ้อวฉ่ี ีคงนกึ วา่ ภารกิจสาํ เร็จไปแล้ว แต่คราวนีแ้ ตกตา่ งออกไป เขาเหมือนกบั เธอ คนๆ นี ้ แสดงบทออ่ นโยนเอาใจใสไ่ ด้อย่ใู นระดบั จกั รพรรดิการแสดง แค่บงั ลมให้ หน่อยเดยี ว คงไม่ได้หมายความถงึ สง่ิ ใดทงั้ นนั้ แต่รู้อยแู่ ก่ใจก็สว่ นรู้อย่แู ก่ใจ แตไ่ มอ่ าจแสดงท่าทีเย็นชาเกินไปหรือ เหน็ เป็นเร่ืองธรรมดาเกินไปได้ เธอเบยี่ งหน้ามา ขนตาหนากระพอื เลก็ น้อย ‚ขอบคณุ คะ่ ‛

‚การรับใช้สภุ าพสตรีผ้งู ดงามเป็นเกียรติของผมครับ‛ หรงรุ่ยยิม้ เกียจคร้าน ตาท่ีเหลอื บขนึ ้ อยา่ งเคยชินสะท้อนสีแดงเพลิงของอสั ดง เกิด เป็นภาพนา่ มองท่ีแตกตา่ งออกไป เม่ือก่อนเพยี งแค่ดกู ็รู้สกึ วา่ เขานนั้ สงู จริงๆ มาวนั นีถ้ กู เขาโอบไปยงั ลานจอดรถ ยิ่งสมั ผสั ได้ด้วยตวั เอง เธอทส่ี งู เมตรหกสิบเจ็ดกลบั ถึงแค่ ระดบั ปลายคาง ถกู โอบเดนิ ไปแทบจะเหมือนกบั ทงั้ ร่างเข้าไปซกุ อยใู่ น อ้อมกอดของเขา ปลายจมกู อบอวลไปด้วยกล่นิ อายของอีกฝ่ าย ไมน่ านก็ถงึ ลานจอดรถ หรงรุ่ยเหลือบมองรถเบนซ์สดี ําท่ีตวั เองขบั มา ใบหน้าที่เดิมทีแสดงความเกียจคร้านไม่ย่ีหระตอ่ สงิ่ ใดพลนั สลายหาย วบั ไป เบนซ์สีดํายงั คงจอดน่ิงอยตู่ รงนนั้ เพยี งแตย่ างสองล้อหน้าไม่รู้วา่ ถกู ของมีคมอะไรบาดเข้าให้ จนฉีกขาดเป็นรู ลมยางก็หายไปเกือบคร่ึงคอ่ น แล้ว ซงึ่ ก็คือฝี มือของอวี่ฉีนี่เอง เหน็ สหี น้าของหรงรุ่ยแปรเปล่ยี นไป คนบางคนที่มีฝี มือการแสดงลาํ ้ เลศิ ก็เลิกควิ ้ ขนึ ้ อยา่ งงนุ งง ‚ทําไมหรอ‛

‚ไมม่ ีอะไร‛ แม้ปากจะพดู อยา่ งนนั้ วา่ ‘ไม่มีอะไร’ แตด่ วงตารูปดอก ท้อกลบั วาบแววแปลกประหลาด นํา้ เสียงก็แอบมีกลิน่ อายของความ อาฆาต ‚มีคนกรีดยางรถผมเสียแล้ว‛ ‚อ้อ‛ เธอเหลอื บมองยางล้อรถท่ีลมออกอยา่ งไม่ใยดนี กั ทําสีหน้า นิ่งๆ พร้อมเอ่ยถึงเป้ าหมายสดุ ท้ายของตวั เองออกมา ‚งนั้ ฉนั ไปสง่ คณุ แล้วกนั คณุ พกั อย่ทู ่ีไหนละ่ ‛ หรงรุ่ยจ้องมองรถของตวั เองครู่หนงึ่ สดุ ท้ายก็ได้แต่ทอดถอนใจ หนั หน้าไปมองดวงตาของเธอ ‚เหน็ ที คณุ จะได้เป็นสภุ าพสตรีคนแรกท่ี เหยียบย่างเข้าบ้านผมแล้วละ่ ครับ‛ ‚เป็นเกียรติของฉนั คะ่ คณุ สภุ าพบรุ ุษ‛ อว่ฉี ีเลียนแบบนํา้ เสียงของ เขาพร้อมยกมมุ ปาก ก่อนจะตบแขนของเขาอย่างปลอบใจ ‚เอาละ่ ๆ รถ จอดไว้ที่น่ีคืนหนง่ึ ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก ให้คนขบั ของคณุ สง่ คณุ กลบั บ้าน ก่อนเถอะ‛ หรงรุ่ยมองเธอ บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินวา่ ‘คนขบั ของคณุ ’ หลาย คาํ นี ้แววตาถงึ ฉายรอยแย้มยิม้ เป็นประกาย ‚คณุ ฉิน คณุ ชา่ งนา่ สนใจ จริงๆ‛ ลกู ค้าหญิงที่มีอารมณ์ขนั เขาก็พบเจอมาไม่น้อย แตไ่ มม่ ีใครที่จะ เหมือนเช่นเธอ ทงั้ ไม่ถือดี ไมย่ ดึ ตดิ ฐานะ

‚พวกเราเพ่ิงรู้จกั กนั วนั เดยี วเทา่ นนั้ ‛ อวฉ่ี ียกยิม้ มมุ ปาก ดงึ เปิด ประตรู ถแล้วเข้าไปนงั่ อย่างกระฉบั กระเฉง ก้มศีรษะลงแล้วสอดกญุ แจ เข้าไป ‚วนั หลงั คณุ จะพบวา่ ฉนั น่าสนใจมากๆ เลยทีเดยี ว‛ ‚หรือครับ งนั้ ผมจะรอคอยวนั นนั้ ‛ มือทงั้ สองวางไว้ที่พวกมาลยั อว่ีฉีปลดเบรกมือพร้อมเปิดปาก ‚หรง รุ่ย คณุ หรง คณุ เคยลองคบหาใครแบบจริงจงั สกั ครัง้ หรือไม่‛ บางทีถ้าเป็นคนอ่ืน เร่ืองแบบนีอ้ าจต้องการขนั้ ตอนดาํ เนินการไป ตามลําดบั แตส่ าํ หรับคนๆ นี ้ที่ดที ่ีสดุ คือพดู ให้ชดั เจนตงั้ แตเ่ ริ่มต้น ไม่เชน่ นนั้ ไม่วา่ จะท่มุ เทไปสกั เท่าไหร่เขาจะคิดว่าคณุ กําลงั แสดงบทเลน่ พอ่ แมล่ กู เหมือนกนั กบั เขา หรงรุ่ยองึ ้ ไปครู่หนงึ่ แตไ่ มน่ านก็ไหวตวั ได้ทนั เขาเลิกควิ ้ แล้วกลา่ ว คําพดู ของเธอซาํ ้ อีกครัง้ ‚ความสมั พนั ธ์คบหากนั อยา่ งจริงจงั งนั้ หรือครับ‛ พดู จบตวั เองก็ยิม้ ออกมาก่อน ‚ขอร้องละ คณุ ฉิน คณุ กินข้าวกบั ผมแค่ เพียงมือ้ เดียวเองนะ ทําไมถงึ รีบร้อนคดิ ไปถึงตราบนานเท่านานเสยี แล้ว‛ ‚ฉนั ไมไ่ ด้ล้อเลน่ คณุ หรง‛ อวฉ่ี ีเหลอื บมองเขาครัง้ หนงึ่ พดู อยา่ ง จริงจงั ‚นี่เป็นข้อเสนอของฉนั คณุ เองก็ลองคดิ ให้ดี‛

หรงรุ่ยเพียงคิดวา่ นี่เป็นอารมณ์ชว่ั วบู ของเธอ จงึ เอนตวั พิงเบาะรถ ตามสบาย ไม่ใสใ่ จกบั มนั นกั ‚ถ้าเป็นระยะยาวละ่ ก็ราคาคอ่ นข้างสงู นะ ครับ‛ ฐานะครัง้ นีค้ อ่ นข้างเป็นใจ เลยี ้ งดหู รงรุ่ยสกั สบิ คนในระยะยาวก็ไม่ เป็นปัญหา ดงั นนั้ อวีฉ่ ีจงึ ไมล่ งั เลเลย ‚ราคาคณุ เรียกมาได้เลย‛ ‚...ผมแทบจะนกึ ไปวา่ คณุ รักผมเข้าให้แล้วนะเนี่ย คณุ ฉิน‛ หรงรุ่ย ยิม้ อย่างแปลกใจ ‚จงั หวะของคณุ เร็วเกินไป ผมเกือบสงสยั วา่ อีกหนง่ึ ชว่ั ตอ่ ไปคณุ จะขอผมแตง่ งานหรือเปลา่ ‛ อว่ีฉีเหยียบคนั เร่งด้วยรอยยิม้ ‚ถ้าเป็นความต้องการของคณุ ละ่ ก็‛ .......... หรงรุ่ยพกั อย่ทู ่ีคอนโดไฮคลาสกลางเมือง ห้องหนงึ่ ขนาดร้อยกวา่ ตารางเมตร ตกแตง่ เรียบงา่ ยดโู อ่งโถง ประดบั สิ่งของอยา่ งพถิ ีพถิ นั ไม่มี กลน่ิ อายของความออ่ นหวานเลยสกั นิด ให้ความรู้สกึ สะอาดสะอ้าน ตรง กบั ท่ีเขาพดู ไว้จริงๆ เธอเป็นผ้หู ญิงคนแรกที่เขาเหยียบย่างเข้ามาในห้องนี ้ หรงรุ่ยหยิบรองเท้าแตะให้เธอ เดนิ ไปยงั ห้องครัวพลางสอบถามเธอ ‚ด่มื อะไรครับ กาแฟไหม‛

‚อืม เตมิ นํา้ ตาลหนงึ่ ช้อน ไม่เติมนม‛ อว่ฉี ีเปลยี่ นรองเท้า เพิ่งจะเดิน ไปนงั่ ท่ีโซฟาก็ได้ยินเสยี งของหรงรุ่ยตะโกนดงั มาจากห้องครัว ‚ที่โต๊ะนํา้ ชามีถ้วยกาแฟวางอยู่ คณุ ช่วยหยิบมนั มาหนอ่ ย‛ อว่ฉี ีมองโต๊ะนํา้ ชากระจกตรงหน้า ก็เหน็ ตรงใกล้มือเธอวางไว้ด้วย ถ้วยกระเบอื ้ งดนิ เผาสดี ํา จึงหยิบมาแล้วเดนิ ไปทางห้องครัว ‚อนั นีห้ รือ เปล่า‛ ‚ท่ีบนโต๊ะก็มีอย่ถู ้วยเดยี ว ไม่ใชอ่ นั นีแ้ ล้วจะเป็นอนั ไหนได้ครับ‛ หรง รุ่ยไมเ่ กรงใจกนั สกั นิดเดียว ใช้เธอตอ่ อย่างเห็นเป็นเรื่องสมควรแล้ว ‚วาง ไว้ท่ีเคาเตอร์ด้านนนั้ ก็พอ‛ อวฉี่ ีวางไว้ตามคําที่เขาบอก ก่อนกอดอกพิงขอบประตู ‚คณุ หรง ฉนั พบวา่ คณุ ไมเ่ พียงใช้ฉนั เป็นคนขบั รถ ยงั ใช้ฉนั อยา่ งกบั สาวใช้ด้วย‛ ‚คณุ ไม่ได้อยากมีความสมั พนั ธ์ระยะยาวกบั ผมหรอ‛ หรงรุ่ยฉีกซอง กาแฟสําเร็จรูปเทลงไปในถ้วย ล้อเธอเลน่ โดยไม่ได้เงยหน้าด้วยซาํ ้ ‚แคน่ ีก้ ็ ทนไม่ได้เสยี แล้ว‛ อว่ีฉีมองเขาเทนํา้ ร้อนลงถ้วย อดจะเลิกควิ ้ น้อยๆ ไม่ได้ ‚คณุ ให้ฉนั ดม่ื กาแฟสาํ เร็จรูปประเภทนีง้ นั้ หรือ วธิ ีต้อนรับแขกของมือพระกาฬ METTO เป็นอย่างนีเ้องหรอไง‛

‚ตอนนีเ้ป็นเวลาเลกิ งาน‛ หรงรุ่ยเหลือบมองเธออย่างเตือนให้คดิ ได้ ‚ท่ีจริงแล้วพวกเราคยุ มากนั ตลอดทาง ไมไ่ ด้เก็บเงินคา่ คยุ กบั คณุ ก็นบั ว่า เป็นของแถมสาํ หรับมิตรภาพที่ผมมอบให้คณุ แล้ว‛ อวี่ฉีคิดไม่ถงึ ว่าเขาจะสามารถพดู เรื่องนีอ้ อกมาอยา่ งตรงไปตรงมา จึงองึ ้ อยนู่ านถงึ เรียกสติกลบั มาได้ ก่อนจะหวั เราะออกมา ‚ท่ีจริงแล้วฉนั เป็นคนขบั รถให้คณุ นงั่ มาหนง่ึ ชวั่ โมงกวา่ ถ้านบั กนั จริงๆ แล้ว คา่ จ้างฉนั ไปขบั รถให้ก็ไมน่ ้อยเหมือนกนั ‛ หรงรุ่ยสง่ เสยี งหึ ใช้ช้อนคนๆ ในถ้วยอยา่ งขอไปที พยกั หน้าน้อยๆ อยา่ งพอใจ แล้วก็ย่ืนถ้วยไปให้อว่ฉี ี ‚กาแฟของคณุ ด่มื เสร็จคณุ ก็กลบั ไป ได้แล้ว‛ เดมิ ทีอวี่ฉีจะพดู คยุ กบั เขาสกั หลายประโยคหาวธิ ีการยืดเวลา ออกไปสกั เลก็ น้อย จากนนั้ ก็ใช้ข้ออ้างวา่ ‘ดกึ แล้ว’ เพื่อขออาศยั ค้างแรม ด้วยอย่างสมเหตสุ มผล ใครจะไปรู้ว่าเขากลบั ตงั้ ฉากกนั้ ไลแ่ ขกกลบั เสยี เฉยๆ ครู่หนง่ึ ท่ีเธอรู้สกึ วา่ เสียเวลาวางแผนมาตงั้ นานโดยเปลา่ ๆ ปลีๆ่ แต่ทํางานอาชีพนีม้ านาน ก็มีบ้างที่วางแผนแล้วใช่ไมไ่ ด้ผล อวฉ่ี ีเคย ชินเสียแล้ว พริบตาเดียวท่ีชะงกั ก่อนจะสงบลงได้ แล้วเริ่มสร้างเร่ืองมว่ั ซว่ั

พดู ออกมาเหมือนกบั เป็นเชน่ นนั้ จริงๆ ‚เส้นทางท่ีน่ีฉนั คอ่ นข้างไมค่ ้นุ เคย กลบั บ้านคนเดยี วไม่เป็น‛ หรงรุ่ยเอียงหน้าไปมองเธอ หรี่ตาดอกท้อคนู่ นั้ ช้าๆ หางตาเบ่ียงขนึ ้ น้อยๆ ‚คณุ คิดงอแงอยทู่ ี่นี่ ไม่ยอมกลบั แล้วใช่ไหม‛ ถกู เขาเผยไตต๋ รงๆ อว่ฉี ีก็ยิ่งไร้ข้อกงั วลเข้าไปใหญ่ พลนั นงั่ พิงลงบน โซฟาอย่างสงา่ งามเยอ่ หยิ่ง ‚ให้ฉนั พกั ด้วยคนื หนง่ึ คา่ ที่พกั ไมเ่ บยี ้ วคณุ หรอก‛ หรงรุ่ยจ้องเธอครู่หนงึ่ คล้ายรู้สกึ วา่ คงไลไ่ ม่ไปจริงๆ แล้วนน่ั แหละ ถงึ พดู ด้วยนํา้ เสียงติดอ่อนใจ ‚ไมก่ ลวั วา่ ผมจะทําอะไรคณุ หรือ‛ อวีฉ่ ีหยิบหมอนน่มุ บนโซฟามาวางไว้บนตกั แล้วหยิบรีโมทโทรทศั น์ ขนึ ้ มาอยา่ งไมใ่ สใ่ จนกั ‚แล้วคณุ จะทําหรือไง‛ หรงรุ่ยคล้ายไมค่ ิดสนใจเธออกี หมนุ กายแล้วเดินเข้าห้องตวั เองไป ‚ผมจะไปอาบนํา้ ทางที่ดคี ณุ ควรจะนง่ั อย่แู ต่ในห้องรับแขกอย่าได้เดนิ ไป ทว่ั ‛ ชะงกั ไปเลก็ น้อย เขาถึงพดู เสริมมาอีกประโยค ‚ถ้าดอู ะไรที่ไม่สมควร ดลู ะก็ ผมจะ...‛ ‚ทําไม‛ อวฉ๋ี ีเปิดโทรทศั น์ ‚ควกั ลกู ตาฉนั ออกมางนั้ หรอ‛

‚เปลา่ ควกั ลกู ตาของคณุ ออกมาผมจะได้อะไร แตผ่ มจะสง่ บิลไป เก็บเงินกบั คณุ ไม่ตํ่ากวา่ ตวั เลขนี‛้ หรงรุ่ยหนั มาทํามือให้เธอดกู ่อนจะเข้า ห้องนอน นิว้ มือทขี่ ้อกระดกู ชดั เจนทงั้ ห้ากางออกโบกน้อยๆ ให้เธอเห็น ‚ห้าพนั ‛ ‚เตมิ ศนู ย์ไปอีกตวั ห้าหม่ืนตา่ งหาก‛ ‚...‛ ย่ีสบิ นาทีผ่านไป หรงรุ่ยเดนิ ออกมาจากห้องนํา้ สายตาแรกก็คือมอง ไปยงั อวี่ฉีท่ีนงั่ พิงอย่บู นโซฟา เธอเปลี่ยนชดุ เดรสลาํ ลองสีดาํ ตวั นนั้ แล้ว ไม่รู้วา่ ไปหยิบค้นเสอื ้ เชิต้ ขาวของเขามาจากไหนแล้วสวมใสบ่ นร่าง รูปร่างของหรงรุ่ยมีลกั ษณะ แบบสวมใสเ่ สอื ้ ผ้าแล้วดผู อม ถอดเสอื ้ ผ้าแล้วมีเนือ้ มีหนงั ดงั นนั้ ไซต์ เสอื ้ ผ้าจงึ ไม่เลก็ นกั เม่ือสวมบนร่างของเธอจงึ คอ่ นข้างหลวมเผยให้เหน็ ไหลข่ าวเนียนดงั หยกเนือ้ ดี ทําให้เธอดตู วั เลก็ บาง แทบจะเหมือนเดก็ ชนั้ มธั ยม

เขาเดนิ ไปทางเธอด้วยจิตใต้สํานกึ แตก่ ลบั ต้องหยดุ นิ่งเม่ือยงั หา่ ง จากเธอหลายก้าว เพราะวา่ เขาพบวา่ เธอกลบั สวมเพยี งแต่เสอื ้ เชิต้ ขาวตวั นนั้ กางเกงสกั ตวั ก็ไมใ่ ส่ หรงรุ่ยรีบเดินกลบั ไปยงั ห้องนอนของตวั เอง รีบหยิบกางเกงยนี ส์ ออกมาแล้วโยนไปตรงหน้าเธอ ‚รีบสวมซะสิ‛ อวฉี่ ีได้ยินเสียงจากข้างหู ก็หนั หน้าไปโดยอตั โนมตั ิ เธอก้มศีรษะลง มองกางเกงยีนส์ตวั นนั้ ก่อนสา่ ยหน้าปฏิเสธ ‚ไม่เอา สวมกางเกงยนี ส์แล้ว นอนไมส่ บาย‛ หรงรุ่ยกําลงั จะพดู อะไร สดุ ท้ายก็ได้แตย่ อมแพ้ เพียงเอ่ยไปประโยค หนง่ึ วา่ ‚คอนโดผมมีห้องนอนเดียว ถ้าคณุ จะค้างก็ได้แตน่ อนโซฟาแล้ว ละ่ ‛ อวฉี่ ีพยกั หน้าแสดงวา่ เข้าใจแล้ว ไม่ได้พดู อะไรมาก หรงรุ่ยกลบั ไปยงั ห้องนอนของตวั เองแล้วก็ลอ็ กปิดประตแู น่นหนา ถึงขนึ ้ เตยี งได้อย่างวางใจ บทท่ี 8 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (3)

บทที่ 8 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (3) เม่ือเทียบกบั งานก่อนๆ แล้ว ครัง้ นีท้ ี่แตกตา่ งออกไปคงอย่ทู ี่หรงรุ่ยมี ตวั เลือกมากมายเกินไป เพราะวา่ อาชีพของเขาต้องมีปฏิสมั พนั ธ์กบั ผ้หู ญิงอยบู่ อ่ ยๆ ไมอ่ าจรับประกนั ได้ว่าจ่ๆู วนั ไหนเขาจะเกิดคกึ สนใจคน ใดคนหนง่ึ ขนึ ้ มา ส่ิงที่อวีฉ่ ีต้องทําก็คอื หยดุ ยงั้ การไปมาหาสรู่ ะหวา่ งเขาและลกู ค้า หญิงพวกนนั้ และทําให้ตวั เธอกลายเป็นตวั เลือกท่ีเขาจะชอบได้เพียงหนง่ึ เดยี ว แน่นอนว่า การพดู ออกไปโต้งๆ ‘ห้ามไปหาพวกเธอคณุ อยกู่ บั ฉนั ได้ เพียงคนเดยี ว’ ก็คงเป็นไปไมไ่ ด้ การกระทําเช่นนีท้ งั้ โง่เงา่ และมทุ ะลุ ถงึ แม้ว่าตอนเริ่มรับภารกิจตอนแรกๆ เธอจะไมใ่ ชไ่ มเ่ คยทําเร่ืองไมส่ ง่า งามเชน่ นีก้ ็ตาม

ที่จริงแล้ววิธีที่ดีท่ีสดุ ก็คอื ทําสญั ญาระยะยาว กฎของอาชีพนีก้ ็คือ ขอเพียงทําสญั ญาระยะยาวแล้วจะไม่รับลกู ค้าคนอ่ืนอีก จะบริการลกู ค้า เพียงคนเดยี ว นี่นบั เป็นทางเลือกท่ีดที ่ีสดุ เพียงแตเ่ ธอลองหยงั่ เชิงท่าที ของเขาแล้ว เขาไม่ได้วางแผนจะทําเชน่ นนั้ เลย เธอจงึ ได้แต่เลอื กหนทาง จดั การอื่น ในสถานการณ์ปกติ จะเป็นลกู ค้าหญิงติดตอ่ กบั METTO จากนนั้ สาํ นกั งานใหญ่ของ METTO จะสง่ พนกั งานออกไป ลกู ค้าสว่ นมากมาขอ ใช้บริการชว่ั ครัง้ คราว ไม่ได้หาคอู่ ยกู่ นั ทกุ เม่ือเช่ือวนั ดงั นนั้ ปกตแิ ล้วจะ พบหน้ากนั ครัง้ หนงึ่ เพ่ือปลดปลอ่ ยความเหงาไป เจอกนั สกั หลายครัง้ เบอื่ กนั แล้วก็เปลยี่ นคน นอกจากจะถกู ใจเป็นพิเศษไม่งนั้ ก็จะไม่พฒั นาเป็น ความสมั พนั ธ์ระยะยาว นนั่ กลา่ วได้ว่า ถ้าไม่มี METTO เป็นนายหน้าเชื่อมสมั พนั ธ์ หรงรุ่ยก็ จะไมม่ ีลกู ค้าอีก อย่างนีเ้ธอก็สามารถบรรลเุ ป้ าหมายได้เหมือนกนั ทงั้ เฉียบขาดมากกวา่ ด้วย แม้หรงรุ่ยจะเป็นที่นิยมสงู เป็นมือหนง่ึ ที่ METTO เลยี ้ งดอู ยา่ ง พถิ ีพถิ นั ทกุ ปีนํารายได้เข้า METTO มากมายมหาศาล แต่ขอเพียงเรียก ราคาได้สงู พอ ก็ไม่มีเรื่องใดท่ีทําไม่ได้

วนั ถดั มาอวฉ่ี ีลกุ ขนึ ้ ตืน่ จากโซฟาแล้วก็ได้รับเมสเสสวา่ ทํางานสําเร็จ เรียบร้อย คนจดั การเร่ืองนีก้ ็คอื ‘อ๋เู ฟิง’ ลกู น้องท่ีพ่อของอวีฉ่ ีอบรมเลยี ้ งดู และไว้วางใจที่สดุ คนๆ นีม้ ีความสามารถเก่งกล้าผลสมั ฤทธิ์สงู เช่ือใจได้ มากที่สดุ ท่ีหาได้ยากย่ิงที่สดุ ก็คือเขาไม่เคยถามวา่ ทําไม ขอเพียงสง่ั การ ลงไปเขาก็จะไปจดั การให้ทนั ที ทงั้ เช่ือฟังทงั้ ภกั ดี ถ้าไม่เกิดเหตกุ ารณ์เหนือความคาดหมาย บา่ ยนีห้ รงรุ่ยก็คงจะได้รับ ข่าวการเลิกจ้างจาก METTO แล้ว แตเ่ ขาจะไมม่ ีวนั รู้เหตผุ ลการเลิกจ้าง ไปตลอดกาล อเู๋ ฟิงทํางานครัง้ ใดล้วนเข้มงวด ความลบั ไม่มีทางหลดุ รอด ออกมาได้ อวีฉ่ ีลบเมสเสสอย่างพอใจ ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ไปยงั หน้าประตู ห้องนอนเพือ่ สํารวจครัง้ หนง่ึ ด้านในเงียบมาก เขาคงยงั ไม่ต่นื การทํางานประเภทนีส้ ว่ นมากมกั เริ่มงานช่วงบา่ ย บางครัง้ ยงั ต้อง อยเู่ ป็นเพื่อนลกู ค้าถงึ ดกึ ด่นื เท่ียงคนื ดงั นนั้ เขาคงจะอาศยั อย่บู นเตยี ง ตลอดชว่ งเช้านนั่ แหละ ตน่ื มาตอนเที่ยงก็เป็นเร่ืองปกติ แตว่ า่ ...ประตลู อ็ กอย่งู นั้ หรือ อวฉี่ ีบิดลกู บิดประตคู รัง้ หนง่ึ อยา่ งสงสยั เมื่อแนใ่ จวา่ ประตลู อ็ กจริงๆ แล้วถงึ อดจะสา่ ยหน้าน้อยๆ ไมไ่ ด้

ไม่มีความรู้สกึ ปลอดภยั ? มีความระแวดระแวงภยั ต่อผ้อู ื่น? ที่จริงแล้วเขาขาดความรู้สกึ ปลอดภยั ก็เป็นเร่ืองปกติ เพราะทํา อาชีพนี ้ทกุ วนั ต้องเผชิญหน้ากบั ผ้หู ญิงมากหน้าหลายตา ลกู ค้ามาแล้วก็ ไป ไมม่ ีสิง่ ใดที่ยืนยาวมนั่ คงเลย เม่ือคดิ ตกผลกึ ได้แล้ว อว่ีฉีก็เตรียมจะใช้จดุ นีใ้ นการแสวงหา ความรู้สกึ ดีๆ จากเขา คนปกตมิ กั แสวงหาสิ่งท่ีตวั เองไม่มี คนจนอยากได้เงิน สาวอ้วน ปรารถนาห่นุ บอบบาง เป็นอยา่ งนีท้ กุ คนไมม่ ีข้อยกเว้น หรงรุ่ยบางทีอาจ ขาดความรู้สกึ ปลอดภยั เชน่ นนั้ การมอบความปลอดภยั วางใจให้เขาคือ ยทุ ธวธิ ีชนะใจของเขาได้ดที ่ีสดุ อว่ีฉีหมนุ ตวั เดนิ ไปทางห้องครัว ผ้หู ญิงคนหนงึ่ คิดมอบความรู้สกึ ปลอดภยั สบายใจให้ผ้ชู ายคนหนง่ึ วธิ ีการท่ีสะดวกรวดเร็วก็แคท่ ําอาหาร ให้เขาสกั มือ้ ไมต่ ้องพิถีพถิ นั มากมาย เป็นมือ้ เช้าง่ายๆ ธรรมดาๆ ก็ เพียงพอแล้ว หวั ใจของผ้ชู ายบางครัง้ ก็แข็งกระด้างจนเย็นชาไร้หวั ใจ บางครัง้ กลบั ตนื ้ ตนั ใจได้งา่ ยๆ ด้วยบางสิ่งท่ีนา่ แปลกประหลาด คราวนีก้ ็แล้วแต่ วา่ คณุ จะเข้าใจธรรมชาติของมนั หรือเปล่า

ห้องครัวสะอาดสะอ้าน สะอาดจนนา่ ขนลกุ เลยทีเดียว นอกจาก เคร่ืองครัวจานชามที่ควรมีอยแู่ ละเครื่องปรุงซอสเกลอื เลก็ น้อยแล้ว นอกนนั้ ไมม่ อี ะไรอีกเลย โชคดีที่เธอต้องการแคเ่ พียงทําอาหารเช้ามือ้ เดยี ว ไม่เชน่ นนั้ ในสถานการณ์ท่ีขนาดผกั สกั ใบยงั ไมม่ ีเช่นนีค้ งเหมือนแม่ ครัวหวั ป่ าก์ไร้ข้าวจะหงุ แล้วละ่ อว่ฉี ีขมวดควิ ้ น้อยๆ เปิดประตตู ้เู ยน็ ออกดู นอกจากนมไมก่ ี่กลอ่ ง และขนมปังห่อหนง่ึ ก็เก็บเก่ียวอะไรไมไ่ ด้อีก เธอมองอีกรอบอย่างไม่ ยินยอมพร้อมใจ ก็ควานออกมาได้แค่ไส้กรอกแฮมรมควนั ไม่ก่ีอนั …… อาจเป็นเพราะระแวงวา่ ในบ้านมีคนอ่ืนอยู่ วนั นีห้ รงรุ่ยจึงตื่นเช้ากวา่ ปกตเิ ลก็ น้อย เขาล้างหน้าในห้องนอน เปล่ียนเสอื ้ ผ้าแล้วถึงออกมาจาก ห้อง เดิมทีเขานกึ วา่ ฉินอว่ีฉีจะจากไปแล้ว หรือไม่ก็ยงั นอนอยู่ ซง่ึ จะ อย่างไรก็คิดไมถ่ งึ เลยวา่ เธอจะยงั อยใู่ นห้องครัว ทงั้ ยงั สวมผ้ากนั เปือ้ นท่ี เขาซอื ้ มาใช้ไม่กี่ครัง้ อกี ด้วย

โสตประสาทหขู องอวีฉ่ ีดีมาก ได้ยินเสียงหรงรุ่ยเปิดประตหู ้องตงั้ นานแล้ว แตใ่ นเวลาแบบนีถ้ ึงแม้จะได้ยินก็ต้องแสร้งทําเป็นไมไ่ ด้ยิน จากนนั้ ก็ทํางานในมือตอ่ ไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขนึ ้ เธอก้มหน้าลงใช้ตะหลิวพลิกแผน่ ขนมปังสองแผ่นในกะทะ แล้วปิง้ ต่ออีกสกั ครู่ จากนนั้ ตกั ขนึ ้ มาวางในจานท่ีอยดู่ ้านข้าง คนท่ีเป็นพนกั งานชนั้ โกลด์อย่างเธอ อว่ีฉีเชื่อมน่ั มาโดยตลอดว่าวิชา ท่วมหวั เอาตวั รอดได้ ไมแ่ นน่ ่ีวา่ วนั ไหนวิชาท่ีร่ําเรียนมาจะได้นํามาใช้ ทกุ ๆ ครัง้ ท่ีข้ามภพ ศิลปะการทําอาหารถกู เธอฝึกฝนจนช่ําชองสมบรู ณ์ แบบ เวลาและการใช้ไฟเธอควบคมุ ได้อย่างดี ขนมปังท่ีถกู ยา่ งจนเป็นสี เหลอื งทองจงึ ดยู วั่ นํา้ ลายเป็นอย่างมาก จากนนั้ ก็ทอดไข่ดาวสองฟองอย่างคลอ่ งแคล้ว นําไส้กรอกที่หามา ได้บงั้ ตรงกลางแล้วใสก่ ะทะลงทอด ก่อนจะวางไว้ตรงกลางขนมปัง สดุ ท้ายใช้มีดหนั่ ขนมปังสองแผน่ แนวทะแยงทมุ กลายเป็นแซนวซิ อยา่ ง งา่ ยๆ หม้อเลก็ อ่นุ นมร้อนนานพอสมควรแล้ว จนได้ยินเสยี งเดือดของนํา้ กลิน่ นมหอมอบอวลไปทว่ั ห้องครัวท่ีไมใ่ หญ่โตนกั อว่ีฉีปิดเตาไฟ แล้วเท นมใสถ่ ้วยแก้วสองใบ

หรงรุ่ยยืนนิ่งเงยี บสงั เกตการณ์อยดู่ ้านข้างนานแล้ว ในที่สดุ ก็เอย่ ปากขนึ ้ ในขณะท่ีอว่ฉี ีกําลงั จะหมนุ ตวั ยกจานและถ้วยนมออกจาก ห้องครัว ด้วยนํา้ เสยี งเกียจคร้าน ติดแหบพร่าของคนเพิ่งตืน่ นอน ‚มีสว่ น ของผมไหม‛ อว่ีฉีเลิกควิ ้ ตอบอย่างฉะฉานเฉียบขาด ‚ไม่มี‛ หรงรุ่ยยิม้ บาง บางทีอาจเป็นเพราะอยบู่ ้าน เขาถึงแตง่ กายสบายๆ เสอื ้ ทีเชิต้ ขาวพบั คอปกออกด้านนอกคลมุ ทบั ด้วยเสอื ้ ไหมพรมขนแกะสี เทาอ่อน แลดเู กียจคร้านและผ่อนคลาย เวลานีเ้ขากอดอก เอียงกายพิงขอบประตมู ีทา่ ทีสงา่ หน้าท่ีเพ่ิงล้าง ยงั มีละอองนํา้ มมุ ปากยกขนึ ้ กึ่งยิม้ กง่ึ ไมย่ ิม้ สายตาเหลอื บมองไปที่จาน แซนวซิ รอบหนง่ึ ถึงวนไปมองที่ใบหน้าของเธอ ‚ดแู ล้วรสชาติไมเ่ ลว‛ ‚ยงั มีนมอกี แก้ววางอย่ทู ่ีเคาเตอร์ คณุ ไปหยิบเอง‛ อว่ีฉียกจานและ นมเดินออกไป นง่ั ลงข้างโต๊ะอาหาร ไมน่ านหรงรุ่ยก็เดินออกมา แล้ววางแก้วนมไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะนง่ั ลง ตาม ‚น่ีนบั เป็นคา่ ค้างแรมหรือเปลา่ ครับ‛

อวฉ่ี ีดมื่ นมอกึ หนงึ่ อย่างมาดมนั่ ‚ไมพ่ อหรือคะ ในโลกนีม้ ีไม่ก่ีคน หรอกนะท่ีจะได้กินอาหารเช้าฝี มือของฉนั ‛ หรงรุ่ยเพียงยิม้ ๆ ไมไ่ ด้พดู จาอีก กินมือ้ เช้ากนั แล้ว อวีฉ่ ีก็เปลยี่ นเป็นชดุ ที่ใสเ่ ม่ือคนื วาน แล้วขอตวั กลบั เห็นพอสมควรแล้วพอนบั เป็นศิลปะอยา่ งหนงึ่ ถ้ายงั หน้าด้านอย่ตู อ่ ท่ีน่ี ความรู้สกึ ดๆี ที่ใช้มือ้ เช้าแลกมาคงลดน้อยถอยลงไปอีก ผ้หู ญิงสาวสวยนานๆ ทีงอแงดอื ้ ดงึ บ้างคงจะนา่ รัก แตถ่ ้าใช้ไม้นี ้ บอ่ ยมากเกินไปก็คงทําให้ผ้คู นระอาแล้ว อวี่ฉีรู้ลกึ ซงึ ้ ในข้อนี ้และไม่คดิ จะ ทําผิดพลาดทงั้ ๆ ที่รู้อย่แู ล้ว ขบั รถกลบั ถึงบ้านแล้ว อว่ีฉีก็เอนลงบนเตียงอยา่ งช้าๆ หยิบแผ่นซีดี ออกมาดู เมื่อดหู นงั จบไปสองเรื่อง โทรศพั ท์ก็ดงั ขนึ ้ คงจะเป็นหรงรุ่ยท่ีรู้ว่า ตวั เองถกู ไลอ่ อกแล้วแนๆ่ อ๋เู ฟิงทํางานเรียบร้อยมาโดยตลอด เธอไมไ่ ด้ เป็นห่วงเรื่องหรงรุ่ยจะรู้ความจริง จงึ รับโทรศพั ท์ได้อยา่ งมนั่ ใจ

นํา้ เสียงตาํ่ ดงึ ดดู ผ้คู นเหมือนอย่างท่ีเคยเอ่ยออกมาตรงๆ ใน ประโยคแรก ‚คณุ ฉิน ข้อเสนอคณุ ยงั มีผลอย่ไู หม‛ ไวจริงแท้ อวี่ฉีอดแปลกใจไมไ่ ด้ เธอนกึ วา่ อย่างน้อยก็ต้องผ่านไป หลายวนั เขาถึงมาหาเธอ เธอกระพริบตาถ่ีๆ ทอดเสียงลงต่ําและช้าอย่างมีเทคนิค ทําให้ฟังดู อ่อนโยนมาก ‚ใช่ ยงั มีผลอยู่ ขอเพยี งคณุ ต้องการ ก็สามารถกลายเป็น ความจริงได้ทกุ เม่ือ‛ ครู่หนงึ่ ท่ีเขาไม่พดู จา อีกฝั่งสายมีเพียงเสียงลมและนํา้ ลอดออกมา ให้ได้ยิน อวี่ฉีลกุ ขนึ ้ หยิบกญุ แจรถที่อย่ดู ้านข้าง แล้วพดู กบั เขาอยา่ งใจ เย็น ‚ตอนนีค้ ณุ อย่ไู หน ข้างแม่นํา้ หรอ‛ อีกสกั พกั เขาถึงเอ่ยปากเรียบๆ นํา้ เสียงเบาหววิ ‚คณุ จะมาหาผม ไหม‛ ‚อืม ฉนั จะไปหาคณุ ‛ เธอตอบอยา่ งออ่ นโยนมาก ด้วยนํา้ เสียง คล้ายกําลงั กลอ่ มทารก อดทนอย่างที่สดุ หรงรุ่ยบอกอาคารที่เป็นแลนมาร์กโดนรอบแล้ว ถงึ ขอบคณุ เธอเบาๆ

อวฉ่ี ีชะงกั ไป แตก่ ็หวั เราะออกมาเบาๆ ได้ทนั ควนั ‚ขอบคณุ ฉนั ทําไมคะ ฉนั เพียงอดใจรอไมไ่ หวเทา่ นนั้ ‛ หรงรุ่ยหวั เราะ แตน่ ํา้ เสยี งไมไ่ ด้หวั เราะด้วยสกั เท่าไหร่ กลบั เตม็ ไป ด้วยความเหน่ือยล้าที่ไม่อาจปิดบงั ‚คณุ ฉิน คณุ เป็นผ้หู ญิงท่ีเอาใจใส่ ผ้อู ่ืนคนหนง่ึ ‛ อวี่ฉีสวมรองเท้าเดนิ ออกไปด้านนอก พดู ล้อเลน่ อย่างชํานิชํานาญ ‚นอกจากนีแ้ ล้ว ฉนั ยงั ไม่ใช่ผ้หู ญิงที่ทําให้ผ้คู นชื่นชอบด้วยหรือคะ‛ หรงรุ่ยเพียงหวั เราะอีกครัง้ แล้วพดู แผว่ เบาก่อนท่ีเธอจะวางสาย ‚ผมรอคณุ ‛ บทท่ี 9 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (4) อวฉ่ี ีไมค่ อ่ ยค้นุ ถนนหนทางของเมืองนีเ้ท่าไหร่นกั เสียเวลาอยนู่ าน ถงึ หาอาคารท่ีเขาบอกเจอ แล้วถงึ ขบั รถเลยี บแม่นํา้ ช้าๆ เพื่อค้นหา ใน ท่ีสดุ ก็เจอเงาแผน่ หลงั ที่ค้นุ เคยท่ีข้างราวกนั้ ถนนช่วงหนงึ่

ก่อนออกจากบ้านเขาคงเปล่ยี นชดุ แล้ว เวลานีบ้ นร่างคือเสอื ้ คลมุ ลม ยาวสีดาํ การออกแบบตดั เย็บเข้ารูปเน้นเอวสอบ คอเสอื ้ เผยให้เห็น เสอื ้ เชิต้ ลายตารางคอพบั ยงั คงสไตล์นกั เรียนองั กฤษอย่างเคย ภายใต้บรรยากาศเย็นๆ ยามคาํ่ แสงไฟน้อยนิด บนถนนไม่คอ่ ยมี คนสญั จร มีเพียงลมพดั ใบไม้แห้งบนพืน้ ลอยขนึ ้ มาเป็นระลอกเทา่ นนั้ หรงรุ่ยพิงราวกนั้ แม่นํา้ แตเ่ พียงลาํ พงั ก้มหน้าไมร่ ู้ว่ากําลงั ครุ่นคดิ สิง่ ใด เงาแผ่นหลงั ของร่างสงู โปร่งคอ่ นข้างแลดเู หงาเศร้า หาที่จอดรถด้านข้างแล้ว อวฉ่ี ีเดินเลยี ้ วเข้าไปยงั ร้านสะดวกซอื ้ เปิด ย่ีสิบสชี่ วั่ โมงแล้วซอื ้ กาแฟร้อนมาสองถ้วย ก่อนเดินสาวเท้าไปหาเขา เขากําลงั เหม่อลอย อวฉี่ ีเดนิ ไปหยดุ อย่ขู ้างกายเขาแล้วก็ยงั ไม่ รู้สกึ ตวั ยงั คงจ้องเงียบงนั จ้องมองผืนนํา้ ดําวาวภายใต้สีของราตรี จนกระทง่ั ถ้วยกาแฟร้อนแตะโดนหลงั มือ หรงรุ่ยถึงรัง้ สตกิ ลบั มา จากความคดิ ชะงกั ไปครู่หนงึ่ แล้วรับกาแฟมา ‚คณุ มาแล้ว‛ ‚อืม‛ อว่ฉี ีเองก็ท้าวแขนบนราวกนั้ มองไปทางแมน่ ํา้ จงใจเอ่ยปาก เหมือนไมท่ ราบเรื่อง ‚ทําไมจๆู่ ถึงคดิ ตกแล้วละ่ ‛

เดิมทีเธอนกึ วา่ เขาจะพดู เรื่องที่ตวั เองถกู เลิกจ้าง แต่ใครจะไปรู้ว่า หรงรุ่ยกลบั ไปเลน่ ตามบท ‚เม่ือมีคนยื่นเช็คมาไว้ถึงมือผม ผมก็ควรจะรับไว้ไมใ่ ช่ผลกั ไสไป อีก ทงั้ คนท่ียื่นเชค็ มาก็เป็นผ้หู ญิงท่ีสวยถงึ ขนาดนีด้ ้วย‛ ตอนท่ีเขาพดู เขาจ้อง ตาเธออยตู่ ลอด ทําให้เกิดจินตภาพเหมือนวา่ เต็มไปด้วยความรัก อ่อนหวาน อวีฉ่ ีคดิ แค่เพียงแป๊ บเดียวก็เข้าใจวา่ ทําไมเขาถงึ ทําเช่นนี ้ผ้ชู าย อาชีพนีล้ ้วนอาศยั เสนห่ ์หากิน ถ้าลกู ค้ารู้วา่ เขาถกู เลกิ จ้างละก็ ไมแ่ น่วา่ เสน่ห์อาจตกลงก็ได้ ดงั นนั้ เขาจึงปิดบงั ไว้ หรงรุ่ยก็คอื หรงรุ่ย ชา่ งเฉลียวฉลาดลกึ ซงึ ้ จริงๆ เธอยิม้ ต้อนรับสายตาของเขา ‚คณุ กําลงั ชมวา่ ฉนั สวยงนั้ เหรอ‛ ‚นี่เป็ นความจริง‛ ‚คณุ เองก็หลอ่ เหลา รสนิยมไมธ่ รรมดา‛ ‚ขอบคณุ ที่ชม‛ อวีฉ่ ีตากลมแม่นํา้ เป็นเพ่ือนเขาอยคู่ รู่หนง่ึ ก่อนเอ่ยปาก ‚วนั นีย้ ้าย ไปบ้านของฉนั แล้วกนั ‛

หรงรุ่ยชะงกั ก่อนอธิบายกบั เธอ ‚สญั ญาระยะยาวคือในชว่ ง ระยะเวลาที่กําหนดผมจะไมพ่ บเจอกบั ลกู ค้าคนอื่น บริการคณุ เพียงคน เดยี ว ไมร่ วมถึง…‛ ‚ย้ายมาเถอะ‛ อวฉ่ี ีแทรกพดู นํา้ เสยี งราบเรียบ ‚ราคาคณุ บอกมาได้ เลย‛ หรงรุ่ยเงียบชวั่ ครู่ ‚…งนั้ ผมต้องเก็บของ‛ ‚คนื นีย้ ้ายมาก่อน พรุ่งนีฉ้ นั จะไปเก็บของเป็นเพ่ือน‛ ในที่สดุ หรงรุ่ยก็ยอมแพ้ ‚ลกู ค้าคือพระเจ้าครับ‛ ‚พระเจ้าเชิญคณุ ไปยงั สวรรค์ของเธอ คณุ ก็ควรซาบซงึ ้ จนนํา้ หนู ํา้ ตา ไหลสิ‛ หรงรุ่ยอดขําไมไ่ ด้ ก่อนพดู อยา่ งมีความหมายลกึ ซงึ ้ ‚ครับ ผมควร ซาบซงึ ้ จนนํา้ หนู ํา้ ตาไหล‛ ......................... อวี่ฉีขบั รถพาเขาไปจากริมแมน่ ํา้ มงุ่ สคู่ ฤหาสน์ชานเมือง ท่ีจริงแล้ว คอนโดกลางเมืองของเธออย่ใู กล้ที่สดุ แตเ่ ธอรู้สกึ วา่ คนมากวนุ่ วาย สถานที่ไม่เอือ้ ตอ่ โลกของสองเรา ซงึ่ ส่ิงแวดล้อมของคฤหาสน์ที่ไกลโพ้น

สามารถสร้างบรรยากาศของโลกท่ีเหลอื เพียงสองตอ่ สองได้สะดวกกวา่ การสบื สานความสมั พนั ธ์ก็ง่ายขนึ ้ มาก คฤหาสน์เป็นสถานท่ีท่ีฉินอว่ีฉีอาศยั ตอนเดก็ ตอ่ มาทงั้ ครอบครัว ย้ายไปอย่กู ลางตวั เมืองแล้ว แม่บ้านก็ยงั คงอยทู่ ี่เดมิ บางครัง้ คนของ ครอบครัวฉินก็กลบั ไปเยี่ยมบ้าง ล้วนมีแมบ่ ้านชราจดั การเร่ืองอาหารการ กินให้ ระยะเวลาห่างจากกลบั ไปเม่ือครัง้ ก่อนก็หนง่ึ ปีมาแล้ว แมบ่ ้านชราดี ใจมาก คนเก่าคนแก่ท่ีอายไุ มน่ ้อยคอยตามหลงั อว่ฉี ี ถามอยตู่ ลอดว่าจะ สง่ั งานอะไรบ้าง อดทําให้คนรู้สกึ สงสารไมไ่ ด้ แมบ่ ้านชราไม่รู้ฐานะของหรงรุ่ย ก็คดิ ไปวา่ คณุ หนผู ้หู ญิงหาคคู่ รอง เป็นหน่มุ หน้าตาหลอ่ เหลาคนนี ้จงึ รู้สกึ ปลมื ้ ใจมาก อ้าปากเปิดปากก็ เรียกว่าคณุ ผ้ชู าย เรียกจนหรงรุ่ยรู้สกึ ขดั เขิน อว่ีฉีก็มองชมเร่ืองสนกุ อยดู่ ้านข้าง พลนั คิดขนึ ้ ได้ว่าท่ีคฤหาสน์หลงั นีใ้ นนิยายดงั้ เดมิ ยงั เลยี ้ งซามอยด์ไว้ตวั หนง่ึ ช่ือวา่ ‘เจ้าชาย’ จงึ ถามขนึ ้ วา่ ‚เจ้าชายละ่ ทําไมไมเ่ หน็ มนั เลย‛ แมบ่ ้านชราร้องอ้าครัง้ หนงึ่ บอกวา่ ตวั เองอยใู่ นคฤหาสน์คนเดียว เหงาเกินไปจงึ ย้ายบ้านของเจ้าชายไปไว้ท่ีห้องของตวั เอง ปกติแล้วจะได้มี

เพ่ือน หลงั จากพดู จบก็รีบขอโทษขอโพย แล้วรีบไปเปิดประตใู ห้ มนั จะได้ ออกมาหานายน้อย หรงรุ่ยได้ฟังก็เลิกควิ ้ ‚เจ้าชาย?‛ อวฉี่ ีคดิ เลก็ น้อย แล้วบอกเขาเหมือนกบั ที่รู้จากข้อมลู มา ‚ฉนั เลยี ้ ง ซามอยด์มาหลายปีแล้ว แตด่ แู ลย่งุ ยากจงึ สง่ มาอย่ทู ่ีนี่‛ หรงรุ่ยพยกั หน้า พดู เบาๆ วา่ ‚มนั คงคดิ ถงึ คณุ มาก‛ ‚คณุ รู้ได้ยงั ไงคะ‛ ‚ผมก็เคยเลยี ้ งสนุ ขั ทกุ ครัง้ ที่กลบั บ้านมนั จะดีใจออกนอกหน้าแล้ว กระโดดทบั คณุ ‛ หรงรุ่ยยิม้ มมุ ปากโค้งขนึ ้ อยา่ งอ่อนโยน ‚ในตอนนนั้ คณุ จะรู้สกึ วา่ คณุ เป็นทงั้ โลกของมนั ‛ อวี่ฉีไมเ่ คยเลยี ้ งสนุ ขั ไม่เข้าใจความรู้สกึ แบบนนั้ จงึ ถามออกไป ประโยคหนงึ่ ‚ต่อมาทําไมไมเ่ ลยี ้ งแล้วละ่ คะ‛ หรงรุ่ยชะงกั มองมือของตวั เอง ‚มนั อย่กู บั ผมหลายปีก่อนจะป่ วย ตายไป…ไม่ใช่ไมเ่ คยคดิ อยากเลยี ้ งอีกตวั เพียงแตย่ งั ลมื มนั ไม่ได้เลย‛

อวี่ฉีหรี่ตา รู้สกึ วา่ การมาท่ีนี่เป็นการตดั สนิ ใจท่ีชาญฉลาดท่ีสดุ เจ้าชายตวั หนงึ่ ไม่แนว่ า่ อาจเพ่มิ ความรู้สกึ ดๆี ได้มากกวา่ เชค็ สิบใบเสยี อีก เม่ือคิดได้ถึงตรงนี ้ชนั้ บนก็เกิดเสยี งลนั่ ฟ้ าสะเทือนดิน ทงั้ สองหนั ไปมองพร้อมกนั เพยี งเห็นสนุ ขั สีขาวหิมะตวั ใหญ่ ว่ิงลง มาอย่างระริกระรีด้ ใี จ ขนบนร่างของมนั เงาวาวเหมือนหิมะนํา้ แขง็ ถ้า ไม่ใช่เพราะทา่ ทางกระตอื รือร้นดงั เปลวเพลิงของมนั ก็คงจะมีความสงู สง่ ดงั เจ้าชายจริงๆ ตามช่ือของมนั เจ้าชายพ่งุ ชนเข้าสอู่ ้อมกอดของอวี่ฉีเหมือนรถไฟสีขาวขบวนน้อยๆ จนเธอล้มลงไปบนโซฟา สเ่ี ท้าเหยียบลงบนท้องและต้นขาของเธอ ก่อน ออกแรงมดุ เข้าอ้อมอก กระตอื รือร้นจนทําให้คนแทบรับไม่ไหว อว่ีฉียืดตวั ขนึ ้ ด้วยความชว่ ยเหลอื ของหรงรุ่ยอยา่ งยากลาํ บาก ตอนนีเ้ป็นฤดกู าลผลดั ขนของซามอยด์ เมื่อผา่ นสมรภมู ินีม้ าแล้วเสอื ้ คลมุ สดี าํ ด้านนอกของเธอก็ถกู มนั ถไู ถจนติดขนขาวเตม็ ไปหมด หางตาของเธอเหมอื นเห็นหรงรุ่ยกําลงั หวั เราะ อว่ีฉีขมวดควิ ้ น้อยๆ ‚คืนนีค้ ณุ นอนที่ห้องด้านข้างห้องฉนั ‛ หยดุ เลก็ น้อย ก่อนพดู วา่ ‚อยา่ ได้ล็ อกห้องอีกละ่ ‛

เหน็ รอยยิม้ ของเขาแขง็ ค้าง อวี่ฉีเลกิ ควิ ้ แล้วพดู ด้วยนํา้ เสยี งท่ฟี ังดู จริงจงั ที่สดุ ‚อยา่ คดิ เลยเถิด ถ้าฉนั จะทําอะไรคณุ จริงๆ ฉนั จะให้คณุ ไป นอนที่ห้องฉนั เลย‛ พอพดู จบอว่ีฉีก็ลกุ ขนึ ้ ยืนจะขนึ ้ บนั ได ก่อนไปยงั ไมล่ ืม ยดั อ้งุ เท้าหน้าของเจ้าชายไว้แนบอกของหรงรุ่ย พร้อมพดู อย่างมีประสงค์ ร้าย ‚เจ้าชายทกั ทายป๊ ะป๋ าในอนาคตสลิ กู ‛ อว่ฉี ีขนึ ้ ชนั้ สองไปแล้ว หรงรุ่ยจบั อ้งุ เท้าปกุ ปยุ ของเจ้าชายอย่างขดั เขิน จ้องมองรอยยิม้ ไม่ทกุ ข์ไมร่ ้อนของมนั อย่นู าน ในท่ีสดุ ก็ถอนหายใจดงั เฮือก ‚เฮ้ เจ้าตวั เลก็ นายมีเจ้านายท่ีชวนปวดหวั เสียจริง‛ ......................... วนั ถดั มา อว่ฉี ีตืน่ ขนึ ้ มาในเวลาหกโมงสามสิบนาทีตรง ล้างหน้า แปรงฟันแล้ว ก็หาชดุ ออกกําลงั กายในต้เู สอื ้ ผ้ามาเปลี่ยน ถงึ เดนิ ออกจาก ห้อง เดินไปไม่ได้กี่ก้าว เจ้าชายก็ไมร่ ู้วา่ มดุ ออกมาจากซอกหลบื ไหน แล้ว มาพนั แข้งพนั ขาเธอ ต่างบอกตรงกนั วา่ ซามอยด์มีรอยยิม้ ที่งดงามท่ีสดุ ในโลก มองเพียง ครัง้ เดียวใจก็ต้องละลาบ อวฉ่ี ีหร่ีตาจ้องมนั ครู่หนงึ่ ในท่ีสดุ ก็ยอมแพ้จนได้ พามนั ไปยงั ห้องหรงรุ่ยด้วยกนั พร้อมเคาะประตู

รอสกั พกั ไม่มีคนมาเปิดประตู อวฉ่ี ีเลกิ ควิ ้ ตดั สนิ ใจที่จะไม่รออย่างสภุ าพบรุ ุษ บิดลกู บิดเข้าไป ทนั ที หรงรุ่ยเชื่อฟังอย่างไมน่ า่ เช่ือ ประตไู ม่ได้ลอ็ ก บิดแล้วก็เปิดเข้าไปได้ เลยทนั ที อวฉ่ี ีพาเจ้าชายเข้าไป เห็นคณุ ชายหรงยงั นอนหลบั สนิทอย่บู นเตยี ง อย่างที่คดิ ไว้ ผมท่ีปกติจะจดั ทรงเรียบร้อยปลอ่ ยยงุ่ เหยิงกระจายเต็ม หมอน เธอก้มตวั ลงไปแล้วตบหวั โตๆ ของเจ้าชาย ผลกั มนั ไปทางเตียง ‚เรียกเขาให้ตืน่ สิ‛ เดมิ ทีซามอยด์ก็ร่าเริงเข้ากบั คนงา่ ย ทงั้ เม่ือวานก็ยงั วนุ่ วายกบั หรง รุ่ยอยคู่ ร่ึงคอ่ นวนั เวลานีจ้ งึ สา่ ยหางกระโดดขนึ ้ เตยี งทนั ที สองเท้าหลงั เหยียบท่ีท้องของหรงรุ่ย สองเท้าหน้าอย่บู นบา่ เลง็ ปลายคางเขาก่อนก้ม ลงเลยี ทนั ใด

หรงรุ่ยสะลมึ สะลอื ลมื ตาขนึ ้ มา หลบไมพ่ ้นก็เอามือมาบงั ไว้ที่หน้า มองไปทางประตอู ย่างออ่ นใจ เหน็ อว่ีฉีในชดุ ออกกําลงั กายทะมดั ทะแมง ยืนอยหู่ น้าประตตู ามคาด มมุ ปากคล้ายยิม้ คล้ายไมย่ ิม้ มองมาที่ตนเอง เอือ้ มมือไปกอดเจ้าชายไม่ให้มนั ขยกุ ขยิก หรงรุ่ยพดู เสยี งแหบพร่า ‚มีอะไรหรอครับ‛ ‚มาหาคณุ ไปวิง่ ออกกําลงั กายตอนเช้าด้วยกนั ‛ อวฉี่ ีเอียงคอน้อยๆ หรงรุ่ยเพียงรู้สกึ วา่ ตวั เองคงได้ยินผิดไป ‚วงิ่ ตอนเช้า‛ ‚ให้เวลาคณุ สบิ นาที ล้างหน้าแล้วมาหาฉนั ข้างลา่ งนะคะ‛ บทที่ 10 กลยทุ ธพิชิตโฮสต์หน่มุ วายร้าย (5) หรงรุ่ยตนื่ นอนอย่างปลงๆ ล้างหน้าแล้วก็เปล่ียนเป็นชดุ ออกกําลงั กายตวั หลวมท่ีแมบ่ ้านชราเอามาให้ ถึงลงไปพร้อมอ้าปากหาวไปด้วย ท่ีจริงแล้วจนกระทง่ั ตอนนีเ้ขาก็ยงั รู้สกึ วา่ ทงั้ หมดนีไ้ มป่ กติ ใครท่ีไหน บ้างเขาจะจ่ายเงินตงั้ มากมายเพ่ือพาเขามายงั สถานท่ีหา่ งไกลจากนนั้ ก็ ชวนเขาวง่ิ ออกกําลงั กายตอนเช้าเป็นเพื่อนเธอ…ชา่ งยากจะเข้าใจจริงๆ

เจ้าชายที่ไมไ่ ด้ออกจากบ้านไปวง่ิ เลน่ มานานคล้ายจะรู้วา่ พวกเขา กําลงั ไปทําอะไรกนั จงึ ตื่นเต้นจนกระโดดดง๋ึ ขนึ ้ ลง โผเข้าหาร่างพวกเขา สองคนไม่หยดุ อวฉ่ี ีสวมปลอกคอกบั ร้อยเชือกจงู ให้มนั อย่างยากลําบาก พอออก จากประตกู ็เอาสายเชือกจงู วางไว้ในมือของหรงรุ่ย สว่ นตวั เองว่ิงไป ข้างหน้าอย่างสบายใจเฉิบ เจ้าชายเหน็ เจ้านายว่งิ ก็รีบกระโจนตามไป หรงรุ่ยถกู กระชากจนร่าง เอนไปด้านหน้า แค่ออกจากประตกู ็เกือบล้มหน้าคะมํา เขาสา่ ยหน้า ก่อนว่ิงตามไปอย่างอ่อนใจ อากาศชานเมืองสดชื่นกวา่ ในใจกลางเมืองมาก ผืนหญ้าเขียวออ่ น นมุ่ นิ่มคล้ายพรมขนยาวในคฤหาสน์ บ้างก็แตง่ แต้มด้วยพ่มุ ดอกไม้ป่ าสี มว่ ง เงยหน้าขนึ ้ มองสามารถมองเหน็ ฟ้ าสีเขียวคราม เสยี งนกเจือ้ ยแจ้วดงั มาเป็นระลอก กลบั ทําให้โดยรอบยิ่งสงบร่มเย็น มากขนึ ้

หางม้ามดั สงู ของสาวน้อยด้านหน้าแกวง่ ซ้ายขวาตามย่างก้าว ปัด ผ่านลาํ คอขาวราวหยกเป็นจงั หวะ เจ้าชายขาวหิมะทงั้ ร่างวิ่งตามหลงั ของ เธอ ขนยาวขาวของมนั นมุ่ และพองฟู การชมทิวทศั น์งดงามและมองดหู ญิงสาวสวยล้วนทําให้คนสขุ ใจ หรงรุ่ยยกยิม้ มมุ ปาก นยั น์ตาดําดงั นํา้ หมกึ คนู่ นั้ ก็โค้งยิม้ อยา่ งไมร่ ู้สกึ ตวั เขาเร่งว่ิงหลายก้าว จนตามทนั ฝี เท้าของอว่ฉี ี วิง่ เคยี งบา่ เคียงข้าง เธอ ก่อนพดู ด้วยนํา้ เสียเกียจคร้านดงั่ แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ ‚ทําไมจ่ๆู ถงึ ได้อยากว่ิงตอนเช้าขนึ ้ มาครับ‛ อว่ฉี ีมองเจ้าชายครัง้ หนงึ่ ‚ทกุ วนั มนั ต้องออกมาเดนิ เลน่ ครึ่งชว่ั โมง ขนึ ้ ไป คณุ ไมไ่ ด้เคยเลยี ้ งสนุ ขั หรอกหรือ‛ ‚อืม‛ หรงรุ่ยเหลอื บมองเธอ ‚ผมเพียงแตค่ ดิ ไม่ถึงวา่ คณุ จะเป็น เจ้านายท่ีดเี ทา่ นนั้ ‛ อว่ีฉียกมมุ ปาก เอียงหน้ามองเขาอย่างแปลความหมายไม่ออก พดู ส่ือความหมายลกึ ซงึ ้ ‚ฉนั เป็นเจ้านายที่ดีหรือไม่ ตอ่ ไปคณุ ก็จะรู้เอง‛

“…” หรงรุ่ยหลบสายตา เปลี่ยนหวั ข้อสนทนาอย่างเจ้าเลห่ ์ ‚เม่ือก่อนทกุ ครัง้ ที่วง่ิ ตอนเช้าผมเองก็พาข้าวสาลไี ปวง่ิ เลน่ เหมือนกนั แป๊ บ เดยี วก็ผา่ นมาหลายปีแล้ว เวลาผา่ นไปเร็วจริง‛ อวฉ่ี ีอดหวั เราะไม่ได้ ‚ข้าวสาลี? คณุ ชา่ งตงั้ ชื่อจงั ‛ ‚อืม เป็นลาบราดอที่งดงามตวั หนง่ึ ขนเงาสวา่ ง คล้ายรวงข้าวสาลี ต้องแสงตะวนั ‛ อวฉี่ ีสะบดั หางม้าที่ด้านหลงั ศรี ษะให้เขาดู ‚คณุ ดสู ิขนของฉนั ไม่ได้ เงางามเช่นกนั หรอกหรอ ทําไมคณุ ไมล่ องเลยี ้ งฉนั แล้วตงั้ ชื่อให้วา่ ‘งาดํา’ เป็ นไง‛ หรงรุ่ยขําจนยืดเอวขนึ ้ ไมไ่ ด้ เจ้าชายเองก็เข้ามาร่วมสนกุ ด้วยการ เลียหน้าเขาอย่างบ้าคลงั่ เม่ือหวั เราะพอแล้วเขาก็มองตาของเธอก่อนให้คะแนนประเมินเธอ อย่างเคร่งขรึมจริงจงั ‚คณุ ฉิน คณุ ชา่ งมีอารมณ์ขนั ‛ ‚ยงั เรียกคณุ ฉินอย่อู ีกหรอคะ‛ เขาก้มหน้ามองเจ้าชาย แล้วหรี่ตาเรียกช่ือของเธอแผ่วเบา ‚อว่ฉี ี‛

ง่ายๆ สนั้ แคส่ องคํา ถกู เขาเรียกด้วยนํา้ เสียงตดิ เกียจคร้านเช่นนี ้ ประกอบกบั ลมเอ่ือยออ่ นโยนท่ีพดั ผา่ น เหมือนดงั คํากระซบิ แผ่วหวาน ระหวา่ งคนรักท่ีใกล้ชิดกนั ท่ีสดุ เธอขานรับคาํ หนง่ึ ก้มศรี ษะลงไปจ๊บุ เร็วๆ ที่ข้างแก้มขวาของเขา ประทบั รอยไว้ จากนนั้ ก็ยืดตวั ขนึ ้ แล้วถอยหลงั วิ่งไปข้างหน้า ยิม้ อยา่ งเจิด จ้าภายใต้แสงตะวนั อนั อบอ่นุ หรงรุ่ยองึ ้ ไป ครู่หนงึ่ ก็ต้องสา่ ยหน้าแล้วหวั เราะขํา บางทีเธออาจพดู ไม่ผิด เธอเป็นเจ้านายที่ดจี ริงๆ การทํางานให้เธอนนั้ มีความความสขุ กวา่ ท่ีเขาคาดไว้ ร้ อยเทา่ …… เม่ือทงั้ สองกลบั ไปถึงคฤหาสน์ทงั้ ร่างก็ช่มุ ไปด้วยเหงื่อ ตา่ งกลบั ห้อง ของตวั เองไปอาบนํา้ ก่อนมานง่ั ที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารร่วมกนั หลงั จากมือ้ เช้าอวีฉ่ ีก็ลากหรงรุ่ยไปแปรงขนให้เจ้าชาย โดยใช้แปรง ซหี่ ่างสางเรียงเส้นขนก่อน ถึงใช้แปรงเข็มหวเี ก็บขนที่พองฟทู งั้ หมด จากนนั้ ก็แปรงขนหมปู ่ าสองชนั้ แปรงซ้ายขวาหน้าหลงั อีกหลายรอบ ซา มอยด์ตวั เต็มวยั ตวั หนง่ึ แปรงขนแตล่ ะครัง้ ต้องใช้เวลาประมาณคร่ึงชวั่ โมง ได้

หรงรุ่ยอดพดู ออกมาไมไ่ ด้ว่า ‚เลยี ้ งสนุ ขั ใหญ่คงมีแตค่ นมีเงินและ วา่ งมากเทา่ นนั้ ถงึ จะทําได้‛ ‚คณุ เองก็เคยเลยี ้ งข้าวสาลีนี่‛ อว่ีฉีเอ่ยทกั ท้วง เธอกําลงั ขดั สมาธิอยู่ บนสนามหญ้าออ่ นนมุ่ หลงั คฤหาสน์ ผมปลอ่ ยสยายยาวสลวยพาดบา่ ทํา ให้หน้าตาแลดกู ระจ่างสดใส เธอสวยจนสามารถใช้หน้าตาหากินได้ มิใช่คนประเภทที่จะจา่ ยเงิน มากมายเพือ่ มาหาเขาเลย ยิม้ ตอบแล้ว หรงรุ่ยก็ทํางานในมือตอ่ เพียงแต่จๆู่ ท่ีหน้าตกั ก็ต้อง รู้สกึ หนกั เป็นอวีฉ่ ีที่นอนลงมา แล้วใช้ศีรษะวางที่หน้าขาของเขา ผมดก ดําอ่อนน่ิมสยายออก คล้ายขนห่านดําสงู คา่ พาดทบั ลงมาบนกางเกงยีนส์ ของเขา กลิน่ หอมอนั ออ่ นหวานของหญิงสาวโชยผา่ นปลายจมกู เหมือนมี เหมือนไมม่ ี หลบซอ่ นยว่ั เย้า เขาชะงกั ไป แทบจะไม่สามารถเพ่งสมาธิ แปรงขนให้เจ้าชายได้ สายตามกั จะเหลอื บไปมองทางเธออยา่ งไมร่ ู้ตวั วนั นีเ้ธอไมไ่ ด้แตง่ หน้า ใบหน้าขาวเนียนกระจ่าง คล้ายสอ่ งแสงจาก ภายในออกมา เนือ้ ดดี ง่ั หยกอ่นุ เมื่อรู้สกึ ได้ถึงสายตาที่มองผา่ นใบหน้า

หลายครัง้ อวฉี่ ีก็ลืมตาขนึ ้ มองอย่างช้าๆ ก่อนหร่ีดวงตาเหมือนแมวเหมียว ‚คณุ กําลงั มองฉนั อย่?ู ” หรงรุ่ยองึ ้ ไปเสยี ้ ววินาทีเดยี ว ก่อนเพ่งสมาธิไปตงั้ ใจแปรงขนให้ เจ้าชายได้อยา่ งรวดเร็ว สมาธิแน่วแนด่ ีจริงๆ ไมเ่ สยี ทีท่ีเป็นบรุ ุษที่เคยเดนิ ผา่ นกอพมุ่ ร้อย พนั ธ์บุ ปุ ผามาแล้ว อวฉี่ ีลอบถอนหายใจ ได้แตเ่ ลน่ ให้หนกั ขนึ ้ เธอเอียง ศรี ษะเลก็ น้อย แนบข้างใบหน้ากบั ท้องน้อยแบนราบของเขา สองมือก็ อ้อมไปด้านหลงั โอบเอวเขาคล้ายหมีโคอาลา่ เกาะต้นไม้ มือท่กี ําหวีอย่ขู องหรงรุ่ยอดท่ีจะสน่ั น้อยๆ ไม่ได้ ทําให้กระชากขน ของเจ้าชายจนมนั ร้องเสียงหลง แล้วมดุ เข้าไปในอ้อมกอดของเขาเพื่อให้ โอป๋ ลอบโยน แสงอาทิตย์ค่อยๆ แรงขนึ ้ ทงั้ สองจงึ พาเจ้าชายเข้าบ้าน แมบ่ ้านชรา กําลงั ยงุ่ กบั งานบ้านอยู่ เหน็ พวกเขาเข้ามาก็รีบยื่นนํา้ ชาขนมของวา่ งให้ ก่อนบอกวา่ อาหารเท่ียงกําลงั จะเสร็จแล้ว อว่ีฉีรีบบอกเธอวา่ ช้าๆ ก็ได้ไม่ต้องรีบร้อน เม่ือพดู จบก็ลากข้อมือ ของหรงรุ่ยขนึ ้ ชนั้ บน