最佳女配 ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(นิยายจีนแปล) (จบตอนกลยุทธพิชิตอาหมอใจร้าย)

หนงึ่ บทเพลงจบลงไป ในท่ีสดุ หานเซา่ ก็ยอมตามเธอกลบั ห้องเสยี ที เพียงแตเ่ พิ่งเดินถงึ ชนั้ สองก็ต้องหยดุ ลง ไมย่ อมเดนิ ไปอีกชนั้ สกั คร่ึงก้าว อวีฉ่ ีรู้ซงึ ้ แล้ววา่ เจ้าพอ่ หานเวลาเมานนั้ กวนประสาทผ้คู นได้หนกั หน่วงเพยี งใด จงึ ยืนน่ิงอย่างไม่ต่นื เต้นรอคําสงั่ ตอ่ ไปของเขา อยา่ งท่ีคดิ หานเซา่ ขมวดควิ ้ อย่างไมพ่ อใจ ‚ฉนั จะกินนํา้ ‛ อวฉ่ี ียงั คงตอบรับอย่างคนใจเย็น ซอยเท้าวง่ิ ลงไปที่ห้องครัวเพือ่ เท นํา้ อ่นุ ขนึ ้ มา ก่อนยนื่ ไปตรงริมฝี ปากเขา หานเซา่ กลบั ผลกั แก้วนํา้ ออกไปอยา่ งงนุ ๆ งงๆ จบั สงั เกตเธออย่าง แปลกใจ ‚เธอเป็นใคร ทําไมถงึ เชื่อฟังอย่างนี‛้ ‚...‛ อะไรเธอก็รับได้ทงั้ นนั้ แตท่ ี่ทําให้เธอรับไมไ่ ด้มากท่ีสดุ คือการใช้ เธอวนุ่ นนู่ ทําน่ีอยคู่ อ่ นวนั แล้วจําเธอไม่ได้วา่ เป็นใคร รสชาตขิ องการ ทํางานให้ฟรีนนั้ ไมด่ ีเอาเสียเลย ใครจะรู้ว่าพอเธอกําลงั จะเอย่ ปากขานชื่อ ให้เขาได้ยินด้วยเสยี งดงั ฟังชดั นนั้ เอง หานเซา่ กลบั ถอยออกไป พยงุ ราว บนั ไดพร้อมยิม้ ออ่ น ‚ฉนั ขอเดาวา่ เป็นซอู วฉ่ี ี‛ องึ ้ อยนู่ าน อว่ีฉีแทบจะปลาบปลมื ้ จนรับไมไ่ หว แตย่ งั ไมท่ นั รอเธอ พดู สกั ครึ่งประโยค ก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนและสะอาดสะอ้านท้มุ น่มุ ของเขา

ดงั ขนึ ้ ทงั้ ยงั ติดสาํ เนียงเซ็กซเ่ี ป็นพิเศษ คล้ายกําลงั อทุ าน ‚มีเพียงอวี่ฉี เทา่ นนั้ ถึงเชื่อฟังอยา่ งนี‛้ เขาพดู จบประโยคนีแ้ ล้วหมดเรี่ยวแรง ร่างกายที่ พิงไว้กบั ราวบนั ไดคอ่ ยๆ รูดลง อวฉี่ ีถอนหายใจ ก่อนเขาไปพยงุ เขา เขาคล้ายจะหลบั ไปแล้ว แทบจะทิง้ นํา้ หนกั ครึ่งร่างกดทบั มาบนกาย ของอวีฉ่ ี ยงั ดีที่หลายวนั มานีเ้ธอออกกําลงั กายท่ีฟิตเนตขนาดเลก็ ในห้อง ใต้ดินบอ่ ยๆ กลบั ทําให้เธอพยงุ เขางอ่ นๆ แงน่ ๆ ชนนน่ั น่ีจนถงึ ชนั้ สามได้ สําเร็จ วางเขาบนเตยี งได้อยา่ งยากลาํ บากแล้ว อวฉ่ี ีก็เหนื่อยจนเหงื่อออก ท่วมหวั แต่ก็ยอมแพ้ในโชคชะตาไปปลดกระดมุ ถอดเสอื ้ ให้เขา เพิ่งช่วย ถอดสทู ได้ ยงั ไม่ทนั ได้ปลดกระดมุ เสอื ้ เชิต้ สามเม็ดดี ข้อมือก็ถกู เขา กระชาก อวี่ฉีเดิมทีก็ไม่ได้ตงั้ ตวั ใดๆ ถกู เขาดงึ จนล้มลงบนเตียง พอดีทบั ท่ี หน้าอกของเขา เธอไมไ่ ด้ดนิ ้ รน แตม่ องเขาเงยี บๆ กระดมุ เชิต้ ไหมของหานเซา่ ถกู ปลดไปสองเมด็ แล้ว เผยให้เหน็ กระดกู ไหปลาร้างาม ปกเชิต้ ท่ีเปิดออกทํา ให้ลาํ คอของเขาดเู รียวยาว

เขาวาดวงแขน โอบเธอทงั้ ตวั เข้ามาอยใู่ นอ้อมกอด ดวงหน้าอวฉ่ี ี แทบจะจมลงไปกบั กล้ามอกอนั อบอ่นุ ปลายจมกู ถกู กลน่ิ อายเยน็ ยะเยือก ของเขาปกคลมุ เพียงแตห่ านเซา่ เหมือนจะไม่คิดทําอะไรตอ่ เขาเพียงใช้นิว้ เรียวและ เย็นลบู ผมยาวดําขลบั ของเธอ คล้ายกําลงั อ้มุ สตั ว์เลยี ้ งอยา่ งไรอยา่ งนนั้ อวฉ่ี ีก็เป็นเดก็ ดีฟบุ อย่กู บั อกของเขาปลอ่ ยให้เขาทําทกุ อยา่ ง ไมไ่ ด้ พยายามหนีไปไหน ไมร่ ู้ว่านานเพียงใด หานเซา่ จๆู่ ก็ผลกั เธอออกไป มือกมุ ที่ท้องแน่น ควิ ้ เรียวขมวดม่นุ อวี่ฉีรีบลกุ จากเตียง พยงุ แขนของเขา ‚ทําไมเหรอคะ ปวดท้องหรอ‛ เขาไม่ได้พดู จา เพียงแตห่ น้าขาวซดี หน้าผากที่เรียบเนียนมีเหง่ือ เยน็ ผดุ ขนึ ้ มามากมาย ตาทงั้ สองปิดแนน่ คล้ายกําลงั อดทนกบั ความ ทรมานแสนสาหสั ปวดท้องปกตจิ ะไม่รุนแรงขนาดนี ้เขาแทบจะม้วนทงั้ ตวั อย่แู ล้ว มือ ทงั้ สองก็กดที่ท้องแนน่

อวีฉ่ ีตกใจจนตวั โยน คิดจะช่วยนวดท้องให้ก็แทรกมือเข้าไปไมไ่ ด้ ได้ เพียงแตล่ บู ไลต่ ามกระดกู สนั หลงั ของเขา พยายามช่วยเขาบรรเทาความ เจบ็ ปวด ‚เรียกหมอมาเถอะคะ่ หรือไม่ก็ลองไปโรงพยาบาลดสู กั หน่อย‛ อาการปวดที่รุนแรงแบบนี ้ทําให้หานเซา่ สร่างเมาพอสมควรแล้ว ทงั้ ร่างเขาสนั่ ระริก ได้ยินคาํ พดู ของเธอก็เพียงสา่ ยศรี ษะอย่างยากลาํ บาก นํา้ เสียงก็เหมือนลอดออกมาจากซอกฟันที่ขบแน่น ‚ไมต่ ้อง‛ ‚อาจเป็นกระเพาะขดเกร็งก็ได้ ฉนั จะไปหาถงุ นํา้ ร้อนคะ่ ‛ รีบพดู รัวๆ ประโยคหนงึ่ อวฉ่ี ีลงจากเตียงจะว่งิ ลงไปชนั้ ลา่ งด้วยเท้าเปลอื ยเปลา่ แต่ ถกู หานเซา่ เรียกไว้ก่อน ‚ไมต่ ้อง‛ เสยี งเขาแหบพร่า ‚ช่วยฉนั หยิบยาก็พอ อยใู่ นเสอื ้ คลมุ ตวั ใหญ่‛ ด้วยความรีบร้อน อวี่ฉียงั ไม่ทนั ได้ครุ่นคิดอะไร ได้แต่วิ่งลงไปยงั ชนั้ ลา่ ง หาเสอื ้ คลมุ ที่เขาถอดไว้ตอนเข้ามาในบ้านท่ีชนั้ แขวน ล้วงยามาได้ กระปกุ หนงึ่ จากกระเป๋ าด้านขวา เธอเหลอื บมองชื่อยาโดยอตั โนมตั ิ... Ginsenoside Rh2 ทา่ ทางจะว่งิ ขนึ ้ ชนั้ บนชะงกั ไป อวีฉ่ ีน่ิงองึ ้ อย่ตู รงนนั้ เอง

จินเซนโนไซด์ อาร์เอชทู หรืออีกช่ือเรียกวา่ ยาปกป้ องชีวิต ก่อนหน้า นีน้ านมาแล้วเธอเคยต้องอย่กู บั พระรองท่ีเป็นมะเร็งปอดระยะแรก ก็ใช้ยา ที่มีคณุ สมบตั ิต้านเซลล์เนือ้ งอกแบบนี ้ ถ้าเชน่ นนั้ แล้วหานเซา่ ละ่ กวา่ หานเซา่ จะสงบลงได้ก็เป็นเวลาเกือบฟ้ าสาง ทงั้ สองไมไ่ ด้หลบั กนั ทงั้ คืน เสอื ้ ผ้าไม่เรียบร้อย ผมเผ้าย่งุ เหยิง สะบกั สะบอมกนั ทงั้ คู่ สร่างเมามานานแล้ว แต่การกระทําแตล่ ะเร่ืองตอนเมายงั จําได้ตดิ ตา หานเซา่ เพียงรู้สกึ วา่ ความดงี ามตลอดชาตินีท้ ี่ทํามาได้พงั ทลาย หมดแล้ว เวลานีร้ ู้สกึ หวั สมองพองโตเหมือนลกู อ๊อด น่ีไม่ใช่ครัง้ แรกท่ีเขาเมา แน่นอน หานเซา่ รู้ว่าความประพฤตติ วั เอง หลงั เมาเหล้าไม่ดมี าก แต่คนรับใช้ทงั้ หลายก็รู้เรื่องนีเ้ป็นอย่างดี ตา่ งฝึก วชิ าเพ่งสมาธิปลายจมกู กําหนดลมหายใจเป็นวชิ าดีติดตวั สง่ เขากลบั ห้องแล้วก็รีบลงสนามรบรีบจบสงคราม คนพอถงึ เตียงนอนก็เพน่ โดยไว จึงอย่ดู ้วยกนั ได้ไมเ่ กิดปัญหา ใครจะคดิ วา่ ครัง้ นีเ้ขาเมาแล้วพาลพาโล เธอก็อยเู่ ลน่ เป็นเพ่ือนเขา เสียน่ี หานเซา่ รู้สกึ หวั เราะไม่ออกจะร้องไห้ก็ใชท่ ่ี

อว่ฉี ีกลบั ไมก่ งั วลใจในเรื่องนีเ้ลย ในหวั สมองเธอมีแตช่ ื่อของยาบนก ระปกุ Ginsenoside Rh2 เธอทํางานสวมบทบาทเป็นนางรองตวั ร้ายก็จริง แตน่ ่ีไม่ได้ หมายความวา่ เธอจะไร้หวั จิตหวั ใจ บําเพญ็ ตบะจนกลายเป็นเซียนแล้ว คนมิใช่ต้นไม้ใบหญ้า ถึงตดั ความรู้สกึ ได้ เธอก็ยงั เป็นคน มิใช่ห่นุ ยนต์ รูปร่างมนษุ ย์ที่ถกู สร้างขนึ ้ มาเพื่อทําภารกิจอยา่ งเดยี ว ระหวา่ งคนสองคนที่มีปฏิสมั พนั ธ์กนั ยอ่ มกอ่ เกิดความรู้สกึ ใน ภารกิจก่อนหน้านีน้ บั ครัง้ ไมถ่ ้วน ที่จริงเธอกค็ ดิ วา่ พระรองเหลา่ นนั้ เป็น เพื่อนสนิทของเธอเอง การเข้าถึงจิตใจของคนอ่นื แค่อาศยั เทคนิคฝี มือ และโชคชะตานนั้ ไมเ่ พียงพอหรอก คนเราล้วนไม่โง่ มีเพียงใช้ความรู้สกึ ที่ แท้จริงถงึ แลกความรู้สกึ นนั้ กลบั มาได้ สง่ิ เดยี วท่ีเธอชนะผ้อู ื่นก็คือการผา่ นเรื่องราวมามากมาย คอ่ นข้าง สามารถควบคมุ อารมณ์ของตวั เองได้ดี ในบางระดบั ก็ทําได้ถึงขนาด แสดงออกและกกั เก็บอารมณ์ได้อยา่ งลื่นไหล ถึงแม้จะเป็นอยา่ งนี ้ทกุ ครัง้ ที่จบแตล่ ะภารกิจเธอก็ยงั ต้องพกั ผอ่ นอย่หู ลายวนั เพอ่ื จดั ระเบียบของ ตวั เอง แล้วถงึ ทําภารกิจตอ่ ไป สว่ นครัง้ นี ้เธอกําลงั รู้สกึ เสยี ดายแทนหานเซา่ ด้วยใจจริง

ถงึ แม้เขาจะมนี ิสยั ประหลาดยากเอาใจไปสกั หนอ่ ย แตก่ ็ยงั เป็น สภุ าพบรุ ุษที่เปิดเผย ใจกว้างและเอือ้ เฟือ้ ทกุ คนตา่ งมีนิสยั บางอยา่ งที่ไมอ่ าจพดู เปิดเผยออกมาโดยงา่ ย เขาก็ แคช่ อบเดก็ ผ้หู ญิงอ่อนวยั เทา่ นนั้ ชอบก็คือชอบ เขาไมไ่ ด้เสแสร้งปิดบงั และไม่ได้ทารุณเดก็ สาวท่ีตดิ ตามเขา ไมเ่ คยตระหนี่ดอกไม้และของขวญั ไม่เคยพดู คําจําพวก ‘ชอบไหม ดหี รือเปลา่ จะตอบแทนฉนั ยงั ไง’ ตดิ ปาก อย่ตู ลอดเวลา ให้ก็คอื ให้ ทงั้ ยงั ไมแ่ ล้งนํา้ ใจขอสง่ิ ตอบแทน สถานการณ์ของซเู วยเวยเป็นเชน่ ไรเธอไม่รู้ แตต่ วั เองท่ีตดิ ตามเขา มาในชว่ งระยะเวลาหนงึ่ สปั ดาห์กวา่ เขาไมไ่ ด้ทําตวั เหมือนผ้ชู ายมกั ใน กามอื่นท่ีเลยี ้ งเดก็ สาวเอาไว้ ลงมือหรือพดู จาลวนลาม เขามีลกั ษณะ บางอย่าง ที่เข้าใจวา่ อะไรคือการเคารพให้เกียรติ ไมย่ ดั เยียดความอปั ยศ ให้ผ้อู ื่น แคบ่ างครัง้ ก็แนะนําเหมือนผ้หู ลกั ผ้ใู หญ่คนหนง่ึ เช่นวนั นนั้ ที่ให้ เธอปลอ่ ยผม แตเ่ ขาก็ได้จา่ ยคา่ ตอบแทนมาให้แล้ว แนน่ อนว่ามีอํานาจ เปล่ยี นแปลงสินค้าท่ีซอื ้ มาให้เป็นแบบท่ีตวั เองชอบได้ อวี่ฉีถอนหายใจ ถามเขาออกไปตรงๆ ‚เป็นระยะแรก ระยะกลาง หรือระยะสดุ ท้ายคะ‛ เธอถามออกมาตรงๆ เพราะคาํ ถามประเภทนีจ้ ะให้ อ้อมค้อมยงั ไงเม่ือเอ่ยออกปากแล้วก็ได้ผลเหมือนๆ กนั ไมไ่ ด้แตกตา่ งไป เพราะเปล่ียนวธิ ีการพดู เลย

หานเซา่ องึ ้ ไป เขานกึ วา่ สาวน้อยคนนีเ้ป็นแคเ่ ดก็ มธั ยมปลาย ธรรมดาๆ เห็นขวดยาก็คงคาดเดาอะไรไม่ได้ ไมค่ ดิ วา่ จะดถู กู เธอเกินไป แต่รู้แล้วก็คือรู้แล้ว ไม่ได้ไปฆา่ คนหรือวางเพลิง ไม่มีความจําเป็นต้อง ปกปิดอะไร ชีวติ หนงึ่ ของคนเราใครไม่เคยผ่านเร่ืองทกุ ข์ร้อนใหญ่โตสกั หลายครัง้ บ้าง เพยี งแตเ่ ขาพบเจอมนั เร็วไปสกั หน่อยเท่านนั้ เขาจ้องตาขาวดาํ ตดั กนั ชดั เจนของเธอ นํา้ เสยี งออ่ นโยนสงบน่ิงเป็น พเิ ศษ คล้ายกําลงั อธิบายอาการป่ วยของผ้อู ื่น ขอให้เธอไม่ต้องใสใ่ จ อยา่ งไรอย่างนนั้ ‚มะเร็งกระเพาะอาหารระยะกลาง‛ ไม่ใช่ระยะแรกที่มีโอกาสรักษาหายขาดสงู อวฉี่ ีชะงกั ไป ก่อนจะก้ม ศีรษะจบั มือเขาไว้ พดู เสยี งคอ่ ยวา่ ‚ฉนั จะอย่กู บั คณุ คะ่ ‛ คํามน่ั สญั ญาหนกั แนน่ จริงจงั เชน่ นีอ้ อกมาจากปากของเดก็ สาวคน หนง่ึ หานเซา่ ก็อดจะหวั เราะออกมาไมไ่ ด้ ดวงตาเหมือนตาหงส์ท่ีปกติมี แต่ความเยน็ เฉียบราบเรียบพลนั พาดผา่ นแววขําขนั ‚เธอกําลงั เห็นใจฉนั งนั้ หรือ‛ เขาคนนี ้ถงึ แม้จะหวั เราะออกมาก็ยงั เป็นเสมือนแสงสนธยาใน ฤดหู นาว รอยยิม้ มมุ ปากเย็นยะเยือกแทบจะปรากฏแล้วหายไปชวั่ พริบตา ‚แต่ฉนั ไม่ต้องการ‛

เขาพดู จบแล้วก็ย่ืนมือออกไปทาบทบั ศรี ษะท่ีผมน่มุ ปกคลมุ ลบู เบาๆ อยสู่ กั พกั ก่อนเอ่ยด้วยเสยี งท้มุ เบา ‚แตก่ ็ยงั ขอบใจเธอ อวีฉ่ ีน้อย เธอเป็นเดก็ สาวที่ดีจริงๆ‛ ทา่ ทางปลอบโยนอย่างไม่ตระหน่ี คล้ายผ้ใู หญ่ ชมเด็กท่ีสอบได้คะแนนดี อวฉ่ี ีไมพ่ ดู จา เพียงคดิ วา่ เขามีนิสยั ทระนงไม่ต้องการความเห็นใจ จากผ้อู ื่น แตห่ ลงั จากนนั้ เธอถึงเข้าใจอยา่ งแท้จริง ว่าเขาไม่ได้ทระนงตวั แต่รู้สกึ วา่ ตวั เองไม่ต้องการความเหน็ ใจจริงๆ มีน้อยคนนกั ที่จะคดิ ปลอ่ ย วางได้เมื่อต้องเผชิญกบั ความตาย รู้สกึ วา่ ชีวิตนีไ้ มไ่ ด้ขาดสิง่ ใดแล้ว จะ จากไปเร็วสกั หน่อยก็ไมเ่ ป็นอะไร คนสว่ นมากได้รับมามากมายก็ยงั ไม่ เพียงพอ ทกุ วนั ไม่หยดุ พรํ่าบน่ วา่ ชีวติ ไม่เป็นอยา่ งที่ต้องการ เช่นนีถ้ ึงจะมี อายยุ ืนยาวเป็นร้อยปีก็คงไร้ความสขุ สงบ ‚เอาละ่ ไปทําเร่ืองของตวั เองเถอะ‛ เขาลบู ผมดาํ ยาวเป็นครัง้ สดุ ท้าย ออกคาํ สงั่ ไลแ่ ขกโดยไมใ่ ห้ปฏิเสธ ‚ฉนั จะพกั ผ่อน‛ อวีฉ่ ีลงั เลเลก็ น้อย แตก่ ็ยงั เชื่อฟังเดินออกจากห้องไป ทงั้ ยงั ไมล่ มื ปิด ประตใู ห้เขาเบาๆ เธอลงจากชนั้ บนไปหาเสยี่ วโจว ถงึ รู้ว่าหานเซา่ รู้ว่าตวั เองเป็นมะเร็ง กระเพาะนานแล้ว ทงั้ ยงั ได้ทําการผ่าตดั เฉือนกระเพาะเพ่ือประคอง

อาการไปเมื่อหนง่ึ เดือนก่อน หลงั จากผา่ ตดั นบั วา่ ฟืน้ ฟไู ด้ดพี อควร ทกุ มือ้ จะกินข้าวได้ประมาณคร่ึงถ้วย สภาพร่างกายปกตดิ ี ยืดอายไุ ปอีกสามถึง ห้าปีก็มีความหวงั สงู มาก อว่ฉี ีอดเศร้าใจไม่ได้ ขนาดเธอยงั สามารถกินข้าวหนง่ึ ถ้วยได้อยา่ ง สบายๆ แตผ่ ้ชู ายโตเตม็ วยั สงู มากกวา่ เมตรแปดห้า หนง่ึ มือ้ อาหารกินข้าว ได้ครึ่งถ้วยก็ถือวา่ ฟืน้ ฟไู ด้ไมเ่ ลวแล้ว ทงั้ ยงั มีความหวงั ยืดอายอุ อกไปได้ เพียงสามถงึ ห้าปีเทา่ นนั้ เอง มือ้ เยน็ หานเซา่ ก็ลงมาจากชนั้ บน เป็นเหมือนท่ีเสยี่ วโจวบอกไว้ เพียงกินข้าวได้ไมถ่ งึ คร่ึงถ้วยก็ไมข่ ยบั ตะเกียบอีก เหมือนเมื่อครัง้ ก่อนเขา หยิบหนงั สือไปอ่านที่ห้องรับแขก อวี่ฉีกําลงั จะตามไป ก็ได้รับโทรศพั ท์ที่ซเู วยเวยโทรมาหา พอ โทรศพั ท์ถกู กดรับ ทางด้านนนั้ ก็ซดั คําถามเร็วระรัววา่ หานเซา่ ได้รังแกเธอ หรือเปลา่ เม่ือถามถงึ รู้ว่าบญั ชีท่ีเปิดไว้เพื่อเป็นคา่ รักษาของแมม่ ีรายการ โอนเงินเข้ามาจํานวนมหาศาล มากมายจนเกินไป เพียงพอให้ครอบครัว พวกเธอทงั้ สามคนใช้ได้ทงั้ ชีวติ ซเู วยเวยนกึ วา่ หานเซา่ ทําอะไรเกินเลยอวี่ ฉี ถึงได้ให้เงินเป็นคา่ ชดเชย

อวี่ฉีจําได้ว่าเขาเคยบอกไว้ ให้ซูเวยเวยเทา่ ไหร่ ก็จะให้เธอเท่ากนั ไม่ มากกวา่ นนั้ ไม่น้อยกวา่ นนั้ ใครจะรู้ว่าแค่พริบตาเดียวก็ผิดคาํ พดู ตวั เอง เสยี แล้ว ทงั้ ระหว่างมือ้ อาหารยงั ไมพ่ ดู ถงึ สกั ครึ่งประโยคด้วย บางทีเขา อาจลืมเรื่องนีไ้ ปแล้วด้วยซาํ ้ นี่สถิ งึ เรียกวา่ ใจกว้างจริงๆ ทําให้คณุ มากเท่าไหร่ก็ยงั ทําเป็นเหมือน เรื่องทําไปงนั้ ๆ ทําเสร็จแล้วยงั ลืมเลือนไปไม่เก็บมาจํา ไมส่ นใจวา่ คณุ จะ สาํ นกึ บญุ คณุ หรือไม่ เงียบงนั ไปครู่หนงึ่ อวี่ฉีก็ไมค่ ยุ ถึงเรื่องนีอ้ ีก แตก่ ลบั ถามไปคนละ เรื่อง ‚เม่ือไหร่ที่หานเซา่ เริ่มรู้สกึ ปวดท้องคะ‛ เสีย่ วโจวบอกแคว่ า่ เขารู้ตวั วา่ เป็นมะเร็งกระเพาะอาหารนานแล้ว แต่ไมไ่ ด้พดู วา่ เม่ือไหร่ ทางด้านซเู วยเวยกลบั แปลกใจมาก ‚เขาปวดท้องหรอ ทําไมพี่ไม่ เหน็ รู้เรื่องเลย‛ กลบั ไมร่ ู้เร่ืองนีจ้ ริงๆ ด้วย อว่ฉี ีองึ ้ ไป แทบไม่อยากจะเชื่อ ‚หนงึ่ เดือนก่อนเขาผา่ ตดั พี่ก็ไมร่ ู้ หรอคะ‛ ‚ผา่ ตดั อะไร ไส้ติ่งหรอ‛ ซูเวยเวยไมใ่ สใ่ จ ‚ไมเ่ ป็นอะไรหรอก คน อย่างเขาน่ะเทพขวางสงั หารเทพพระขวางสงั หารพระ เยบ็ ไมก่ ่ีแผลบา่ ยก็ ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ไมม่ ีอะไรทําร้ายเขาได้หรอก‛

‚...ฉนั ยงั มีเรื่องต้องทํา วนั หลงั คอ่ ยคยุ กนั คะ่ ‛ อวฉี่ ีพบวา่ ตวั เอง กําลงั รู้สกึ ไมพ่ อใจแทนหานเซ่า ถึงขนาดเกเรพาลไปโกรธซูเวยเวย เพียงใจเย็นลงเธอถงึ เรียกสตกิ ลบั มาได้ น่ีไมใ่ ช่ความผิดของซเู วย เวย หานเซา่ เจอเธอเดือนหนง่ึ ก็คงแคไ่ มก่ ี่ครัง้ หวั ใจของเธอทงั้ ดวง กระโจนหาแต่หลนิ เซียว จะสามารถรู้เห็นเร่ืองนีไ้ ด้อยา่ งไร คนท่ีคณุ ไม่ใสใ่ จแม้จะขาหกั ทงั้ สองข้าง บางทีคณุ ก็อาจไม่ห่วงใย เท่าคนท่ีคณุ สนใจถกู บาดแค่ปลายนิว้ มือ โลกนีก้ ็ไร้หวั ใจเช่นนีแ้ หละ เธอ รับรู้มานานแล้ว เพียงแตห่ านเซา่ ก็น่าเศร้าสลดเหลอื เกิน ความรู้สกึ ที่เขามอบให้ผ้อู ่ืน แลดพู ง่ึ พาได้จนเกินไป เรื่องจะใหญ่โตแคไ่ หนเขาก็เผชิญกบั มนั ด้วยสี หน้าเรียบเฉย คล้ายฟ้ าจะถลม่ ดนิ จะทลายก็ล้มเขาไม่ได้ ไม่วา่ จะเป็นคน รับใช้หรือคนรัก ล้วนคิดไปว่าเขาสําเร็จวชิ ากายาทองคํา พบเจอเร่ืองยาก เขญ็ เท่าใดก็จะไมร่ ู้สกึ เจ็บปวด อวฉี่ ีถอนหายใจ ท่ีจริงแล้วคนสว่ นมากละเลยสงิ่ นีไ้ ป คนบางคนจะ ย่ิงใหญ่แค่ไหนแตก่ ็ยงั เป็นคน ไม่ใช่เทพ พวกเขาได้รับบาดเจบ็ ก็เจ็บเป็น สงิ่ เดยี วที่แตกตา่ งคือพวกเขาค้นุ ชินกบั การอดกลนั้ ไว้คนเดยี ว เพราะวา่ ไม่มีใครสนใจ และไม่มีใครถามไถ่ห่วงใย

แตว่ า่ ก็ดเี หมือนกนั เพราะวา่ ไม่มีใครมอบความหว่ งใยให้เขา ถ่าน อนุ่ ที่มีเธอแตเ่ พียงผ้เู ดยี วสง่ มอบให้ในยามวสนั ตฤดถู งึ ยิ่งมีคณุ คา่ มากขนึ ้ กลยทุ ธพิชิตฝ่ ายร้ายเลิฟโลลิ (6) ครัง้ นีห้ านเซา่ ไมไ่ ด้รีบร้อนจากไป และพกั อยทู่ ่ีชนั้ สาม แตเ่ วลา สว่ นมากเขาจะอยใู่ นห้องหนงั สือ มีเพียงเวลาสามมือ้ อาหารและหลงั มือ้ กลางวนั เท่านนั้ ที่ทงั้ สองอยดู่ ้วยกนั ที่ชนั้ หนงึ่ ไม่ใช่วา่ ไมเ่ คยคดิ ขนึ ้ ไปชนั้ สามเพื่อเพ่ิมโอกาสการอย่ดู ้วยกนั แต่ เสีย่ วโจวยํา้ แล้วยํา้ อีกวา่ ไมใ่ ห้ขนึ ้ ไปที่ชนั้ สาม และการเคารพในพืน้ ที่ สว่ นตวั ของผ้อู ื่นถือเป็นมารยาทพืน้ ฐานที่ดีอย่างหนง่ึ อว่ฉี ีจงึ ล้มเลกิ ความ ตงั้ ใจไป เวลาเดยี วท่ีสามารถพบหน้ากนั ได้ก็มีเพียงช่วงสามมือ้ อาหารและ ช่วงเวลาบา่ ยคํา่ ซง่ึ เธอกถ็ นอมหวงแหนเป็นที่สดุ แต่ท่ีทําให้รู้สกึ ปวดหวั ก็คอื โต๊ะยาวท่ีต้องนง่ั ห่างกนั มากมายในทกุ วนั สามเวลาอาหาร จะพดู คยุ กนั ประโยคหนง่ึ ก็ต้องตะโกน ไม่เป็น ประโยชน์ตอ่ การแลกเปล่ียนความรู้สกึ นกึ คดิ เลย อวี่ฉีจงึ ตดั สนิ ใจ เปลี่ยนแปลงสถานการณ์นี ้

แม้การทําเชน่ นีจ้ ะเลยี่ งตอ่ การลว่ งเกินท่านหาน แตเ่ ธอก็ยงั ให้เสี่ยว โจวเปลี่ยนโต๊ะยาวมาเป็นโต๊ะไม้แดงส่ีเหลย่ี มจตั รุ ัสแทน ซงึ่ เธอเลอื กมนั ด้วยตวั เอง รูปทรงหรูหราเป็นงานฝี มือประณีตชนั้ สงู แตเ่ ลก็ กะทดั รัด เป็น โต๊ะท่เี ลก็ มากๆ จริงๆ สองคนนงั่ ลงไปหลงั มือแทบกระทบกนั ได้ ระยะที่ เดิมทีหา่ งเหินเยน็ ชาถกู ลากเข้ามาใกล้ในชวั่ พริบตาเดยี ว ครัง้ แรกที่หานเซา่ เหน็ โต๊ะตวั นีก้ ็ต้องชะงกั ไป จากนนั้ ก็หนั หน้าไปมอ งอวฉ่ี ีที่ยืนอย่ดู ้านข้างอย่างไม่ลงั เล ทงั้ ๆ ที่สายตาช่างเรียบเฉย แตก่ ลบั มี รัศมีเฉียบคมเหมือนมองทะลหุ วั ใจคนได้ จ้องมองเสยี จนเธอรู้สกึ ร้อนตวั แต่สดุ ท้ายเขาก็ไมไ่ ด้พดู อะไร ดงึ เก้าอีแ้ ล้วนงั่ ลงไป อวฉ่ี ีถอนหายใจโลง่ อก ท่ีจริงแล้วเธอกงั วลวา่ การจดั การลกั ษณะนี ้ จะทําให้หานเซา่ ท่ีเป็นคนชอบกํากบั ทกุ ส่ิงอย่างให้อยใู่ นการควบคมุ โมโห แต่เห็นทีเธอคงคดิ มากเกินไป เขาไมใ่ ช่คนใจแคบเช่นนนั้ มีประโยคหนงึ่ ท่ี กลา่ วไว้ไม่ผิด ยิ่งเป็นผ้ชู ายท่ีมีความสามารถย่ิงไม่หงดุ หงิดโมโหง่าย ความน่าเกรงขามและมารยาทของพวกเขาคงอย่ตู รงนนั้ แล้ว ถ้าไม่แตะถงึ เส้นขีดจํากดั ก็จะไมถ่ ือสาเด็กผ้หู ญิงคนหนง่ึ หรอก อวีฉ่ ีนง่ั ลงตรงข้ามเขา ยื่นตะเกียบให้อีกฝ่ าย ทงั้ ยงั เล่อื นกาแฟท่อี ยู่ ทางด้านขวามือของเขามาที่ตนเอง แล้วเลอ่ื นนํา้ อ่นุ ข้างมือเธอไปให้เขา

เธอตงั้ ใจอา่ นข้อมลู ที่เกี่ยวข้องกบั มะเร็งกระเพาะอาหารในอนิ เตอร์เน็ต ท่องจําแตล่ ะบรรทดั แล้วบนั ทกึ ไว้ในหวั สมองอยา่ งไมม่ ีตกหลน่ ข้อ ต้องห้ามหนงึ่ ในนนั้ คือกาแฟมีสารกระต้นุ ผ้ปู ่ วยโรคมะเร็งกระเพาะ อาหารควรหลีกเลย่ี ง แม้เธอจะวาดหวงั ให้หานเซา่ หายป่ วยอย่างเดด็ ขาดด้วยใจจริง แต่ การกระทําในระดบั ไมป่ ลอ่ ยให้สง่ิ ใดเลด็ ลอดสายตานนั้ เธอจงใจทําขนึ ้ เอง ถ้าไมใ่ ชเ่ พอื่ สาํ เร็จภารกิจ เวลาปกติดแู ลกนั สกั เลก็ น้อยก็พอแล้ว ไม่ ต้องทมุ่ เทแรงกายแรงใจถึงขนาดนีก้ ็ได้ หานเซา่ ที่นงั่ อยตู่ รงข้ามเหลอื บมองเธอครัง้ หนงึ่ ไม่เอย่ ปาก แตห่ นั ไปมองจานอาหารท่ีอย่บู นโต๊ะนิ่งๆ เมื่อก่อนที่เป็นข้าวสวยก็ถกู เปล่ียนเป็น ข้าวต้ม กบั ข้าวทกุ อย่างมีรสออ่ นไมเ่ ห็นของมนั เผด็ ร้อนเลยสกั นิด กราด มองไปดเู ขียวครึม้ เป็นพืด นี่ก็เป็นสิ่งที่อวฉี่ ีสืบค้นเจอในอินเตอร์เนต็ เช่นกนั กินผกั ใบเขียวให้มากมีประโยชน์ต่อผ้ปู ่ วยโรคมะเร็ง อาหารที่ ประกอบด้วยวติ ามินเอ ซี อี ง่ายตอ่ การย่อย สว่ นข้าวต้มร้อนกเ็ หมาะสม ในการปรับสภาพกระเพาะอาหารทงั้ ยงั กินคลอ่ งคอกลืนงา่ ยอีกด้วย หานเซา่ มองไปทว่ั โต๊ะด้วยสายตาเรียบเฉยรอบหนง่ึ สดุ ท้ายจบั จ้อง ไปยงั ร่างของอวี่ฉี ควิ ้ หนาดกดําเหนือดวงตาหงส์เลิกขนึ ้ คล้ายกําลงั ขอ คําอธิบาย

ถ้าเป็นคนอ่ืน บางทีเธออาจแจกแจงพดู ให้เขาฟังฉอดๆ วา่ กาแฟไม่ ดีตอ่ กระเพาะอย่างไร ผกั ใบเขียวและข้าวต้มมีประโยชน์กบั ร่างกาย อยา่ งไร พรรณนาความเป็นห่วงเป็นใยท่ีมีตอ่ เขา บางทีอาจกลอ่ มหวั ใจ เขาได้โดยใช้โหมดคณุ แม่ขีบ้ น่ แล้วก็เป็นได้ แต่อีกฝ่ ายคอื หานเซา่ ดงั นนั้ เธอจงึ เพียงแคว่ างตะเกียบลง แล้วยิม้ เอาใจและวา่ นอนสอนงา่ ยใสต่ าเขา ‚ชว่ งนีฉ้ นั ชอบกินอาหารรสอ่อนคะ่ เลยขอตดั สินใจโดยพลการ‛ หยดุ ชะงกั ไป ก่อนจะยิม้ หวานมากย่ิงขนึ ้ ‚แต่รสชาตกิ ็ไมเ่ ลวนะคะ ลองชิมสกั หนอ่ ยสคิ ะ‛ คนอย่างหานเซา่ ถ้าคณุ พยายามเอาใจสอบถามสารทกุ ข์สกุ ดิบ มากไป รังแตจ่ ะทําให้ปะทะกบั กําแพงนํา้ แข็งเยน็ ชา และน่ีก็เป็นเหตผุ ล วา่ ทําไมคนสว่ นมากถงึ นกึ วา่ เขาไมต่ ้องการการเอาใจใส่ แตถ่ ้าคณุ ลองเปล่ียนวิธีการสกั หนอ่ ย ทงั้ หมดก็คงไม่เหมือนกนั แล้ว คนฉลาดแนน่ อนวา่ ต้องเข้าใจวา่ จดุ ประสงค์แท้จริงท่ีคณุ ทําก็เพ่ือตวั เขา เอง ในขณะเดียวกนั เขาก็จะเข้าใจวา่ ท่ีคณุ แสดงออกเช่นนีก้ ็เพื่อรักษา หน้าให้เขา บางทีเขาอาจไม่มีวนั พดู คําวา่ ขอบคณุ แตเ่ ขาจะจดจําไว้ในหวั ใจ และนี่ก็คือเป้ าหมายสดุ ท้ายท่ีเธอต้องการ

เห็นได้ชดั วา่ สหี น้าของหานเซา่ ผ่อนคลายลง ปากที่เคยเม้มไว้ก็ คลายออก สหี น้าเรียบเฉยเผยให้เห็นความอ่อนใจอยหู่ ลายสว่ น เขาจ้อ งอวี่ฉีอยคู่ รู่หนง่ึ ก่อนยกยิม้ มมุ ปาก ตาหงส์มีแววเรียบเฉยและห่างเหิน นํา้ เสยี งยงั คงอ่อนโยนอย่างท่ีเคยเป็นมา ‚ฉนั เคยพดู ไว้แล้ว วา่ เธอฉลาด‛ อวี่ฉีเพียงยิม้ ไม่ได้พดู จา เสีย่ วโจวที่อย่ดู ้านข้างไมเ่ ข้าใจการโต้ตอบที่รู้กนั อย่เู พียงสองคน ‚ท่านอยา่ ได้โทษคณุ หนทู ่ีตดั สินใจโดยพลการเลยครับ เธอย่งุ ตลอดเช้า เพื่อเตรียมของพวกนี ้ถงึ แม้จะไม่ถกู ปากก็กินสกั หนอ่ ยเถิดครับ อย่าง น้อยก็เป็นนํา้ ใจของคณุ หน‛ู ผลของการซอื ้ ใจคนในยามปกตแิ สดงผลแล้วในเวลานีเ้อง อวฉ่ี ีหน้า ไมเ่ ปลย่ี นสี แต่ในใจกําลงั ขอบใจเส่ียวโจว บางครัง้ สิบประโยคท่ีคณุ พดู เป็นหว่ งเป็นใยยงั ส้ไู ม่ได้กบั หนงึ่ ประโยคโดยไม่ตงั้ ใจของผ้อู ่ืน นี่เป็น หลกั การเดียวกนั กบั การเขียนเรียงความ บรรยายไปตรงๆ ร้อยอกั ษรบาง คราวก็ยงั ไมไ่ ด้ผลดีเท่าหนง่ึ ประโยคเปรียบเปรย หานเซา่ ถอนหายใจ บบี หว่างควิ ้ ก่อนเงยหน้าขนึ ้ มองอวฉ่ี ี วาดมือขนึ ้ ด้วยท่าทีสงา่ แล้วงอนิว้ เรียกหาเธอ ‚มานี่‛

เธอองึ ้ ไป แตก่ ็ยงั ลกุ ขนึ ้ อย่างวา่ ง่าย อ้อมโต๊ะไปอยขู่ ้างกายเขา ถาม เบาๆ วา่ ‚ทําไมหรอคะ‛ เพ่ิงจบประโยค เขาก็ยกแขนขนึ ้ มาโอบเธอแนบอกหลวมๆ คล้าย ผ้ใู หญ่กอดเดก็ น้อย อบอวลไปด้วยความไมถ่ ือสาและสนิทสนม มือของ เขาลบู หลงั ของเธอเบาๆ เหมือนเจ้านายท่ีใจเย็นกบั แมวน้อยท่ีนอนอย่บู น ตกั ครัง้ หนงึ่ และอีกครัง้ อวฉี่ ีเกร็งกาย ก่อนยกมือขนึ ้ ช้าๆ โอบกอดเอวท่ีนบั วนั จะผอมบางลง เรื่อยๆ ของเขา เธอวางปลายคางบนบา่ ท่ีไมน่ บั ว่าหนากว้าง ฟังเสยี งน่มุ ท้มุ เหมือนเซลโลบรรเลง กระแสลมหายใจอบอ่นุ พดั ผ่านใบหู เขาพดู ช้าแตช่ ดั เจนที่สดุ ตามตดิ มาด้วยเสยี งถอนหายใจ ‚อวฉี่ ี เธอ เป็นเดก็ ดี‛ พดู จบก็ย่ืนมือไปลบู ผมดาํ ของเธอ ‚ฉนั ดีใจท่ีเธอไมไ่ ด้ตงั้ แงก่ บั ฉนั เหมือนพ่ีสาวของเธอ แตเ่ ธอไมม่ ีหน้าที่ทําเชน่ นี ้ฉนั ชว่ ยเธอและ ครอบครัวไม่ใช่เพราะวา่ เป็นคนดี แตเ่ พราะมีจดุ ประสงค์แอบแฝง ฉนั หมายปองในรูปลกั ษณ์งดงามอ่อนวยั ของเธอและพี่สาว เธอไม่ต้องตอบ แทนอะไรฉนั ‛ อวีฉ่ ีพลนั เข้าใจ เขานกึ วา่ เธอทําเพื่อทดแทนบญุ คณุ เธอจงึ อดขมวด ควิ ้ ไมไ่ ด้ ตงั้ แตบ่ รรพกาลจนปัจจบุ นั หนง่ึ ในสามอนั ดบั แรกของมือสงั หาร

ต้นอ่อนของความรักก็คือส่ิงนี ้เข้าใจผิดไปว่าท่ีอีกฝ่ ายทําดีต่อตวั เอง เพราะต้องการตอบแทนความรู้สกึ ทําให้ครู่ ักมากมายต้องเดินเฉียดไหล่ คลาดแคล้วกนั ไป แตค่ นเป็นยอดนางรองตวั ร้ายอยา่ งเธอจะต้องไมท่ ําพลาดในเร่ือง เบสิกเช่นนีแ้ น่ อวี่ฉีรีบผละออกมาจากอ้อมกอดของเขา ยืนนิ่งตรงหน้าจ้องตาอนั สวา่ งวาบงดงามของเขา ‚ท่านหาน ฉนั รู้สกึ ขอบคณุ ทา่ นนนั้ เป็นความจริง แตถ่ ้าแคร่ ู้สกึ ขอบคณุ ฉนั คงไม่ท่มุ เทกายใจถึงเพียงนี‛้ ชะงกั ไปครู่หนง่ึ เธอย่อกายลงเลก็ น้อย ให้อยรู่ ะดบั เดียวกบั ท่ีเขานง่ั อยู่ หายเซ่าอดเลิกควิ ้ ขนึ ้ ไม่ได้ ‚งนั้ เธอต้องการอะไร ตาํ แหน่งทา่ น ผ้หู ญิงหานหรือไง‛ เขายิม้ ๆ ‚จากนนั้ ก็รับมรดกทงั้ หมดของฉนั ไป‛ ความคดิ ของเขาเหมือนจะย่ิงคดิ ยิ่งทะยานไปส้หู นทานที่ยํ่าแย่กวา่ เก่า สถานการณ์ตรงหน้าไม่อนญุ าตให้เธอชกั ช้าได้อีกต่อไป อว่ฉี ีถลาตวั ไปข้างหน้าจมุ พิตท่ีมมุ ปากของเขา จากนนั้ ก็เงยหน้าขนึ ้ จ้องท่ีดวงตาของ เขาอยา่ งจริงจงั ‚ไม่ใช่คะ่ ท่านหาน ฉนั เพียงแคห่ ลงรักท่าน‛ หานเซา่ นิ่งองึ ้

เพียงแตอ่ ว่ฉี ีไม่ปลอ่ ยให้เขามีโอกาสได้ไหวตวั ทนั กระทําตวั เหิมเก ริมตอ่ ไป เธอกอดเอวของเขาอีกครัง้ นํา้ เสียงทงั้ เบาหววิ ทงั้ น่มุ นวล และมี ความออ่ นหวานของเด็กสาวอายสุ บิ หกปี ‚ฉนั ไม่อยากจะเป็นท่านผ้หู ญิง หานอะไรนนั่ ฉนั เพียงหวงั ให้ทา่ นมีชีวติ อย่ตู ่อไป มีชีวิตอยตู่ ราบนานเท่า นาน‛ คนท่ีผา่ นร้อยฝนพนั หนาวอยา่ งหานเซา่ แน่นอนวา่ ต้องไม่ออก อาการทางสหี น้าเพราะคําสารภาพรักของเดก็ สาวตวั เลก็ ๆ คนหนง่ึ อยู่ แล้ว เขาเพียงชะงกั ไปก่อนจะยิม้ น้อยๆ แล้วตบบา่ ของเธอเบาๆ แตไ่ ม่ได้ พดู จาใดๆ เพียงแตข่ อแคเ่ ป็นคนต้องมีใจลาํ เอียง เดก็ สาวที่อายนุ ้อยและน่ารัก เหมือนๆ กนั คนหนงึ่ เกลียดคณุ อีกคนชอบคณุ หวั ใจต้องโอนเอียงไปหา ฝ่ ายหลงั เป็นธรรมดา น่ีเป็นเร่ืองปกติที่สดุ แล้ว หลงั จากวนั นนั้ แล้ว หานเซา่ ก็ไมไ่ ด้อาศยั อยแู่ ต่ในห้องหนงั สอื ทงั้ วนั อีก บางเวลาก็จะลงจากชนั้ บนมานง่ั เลน่ จํานวนครัง้ ที่ลงมาข้างลา่ งบอ่ ย ขนึ ้ วนั นีเ้ขายืนอยบู่ นขนั้ บนั ได ได้ยินเสยี งของอวฉ่ี ีกบั เสี่ยวโจวสองคนยืน ปรึกษาอย่ทู ่ีในห้องครัว ใช้เสียงคอ่ นข้างเบา แตก่ ็ยงั สามารถได้ยินอย่าง ชดั เจน

‚หลงั จากการผ่าตดั การรักษาสขุ ภาพเป็นเร่ืองสําคญั นะคะ การ รักษาทางเคมีมีสารพิษตกค้างมากอาจก่อให้ภมู ิค้มุ กนั ตาํ่ ลงก็จริง แต่ อยา่ งน้อยก็ควรใช้สมนุ ไพรรักษาอาการบ้างนะคะ ใช้เพียงยาปกป้ องชีวิต อยา่ งเดยี วแล้วเกิดอาการกลบั มากําเริบจะทํายงั ไง‛ เป็นเสยี งน่มุ นวลของ เดก็ สาว เพยี งแต่นํา้ เสียงไมว่ า่ ง่ายคล้ายในยามปกติท่ีพดู กบั เขา กลบั มี ความแขง็ กร้าวอยหู่ ลายสว่ น หานเซา่ ชะงกั ฝี เท้า ยืนอย่บู นบนั ไดน่ิงๆ พร้อมเหลอื บมองไปทาง ประตหู ้องครัวท่ีไมไ่ ด้ปิดไว้ เส่ยี วโจวพดู เสียงคอ่ ยไมก่ ี่ประโยค อวฉี่ ีน่ิงเงียบไปชว่ั ครู่ถงึ เอ่ยปาก ‚เอายามาค่ะ ฉนั จะกลอ่ มทา่ นให้กินเอง‛ หานเซา่ เลิกควิ ้ ก่อนสา่ ยหน้าอย่างตคี วามหมายไม่ถกู แตก่ ็ไมไ่ ด้พดู มากความ เพียงแต่เดนิ ลงไปชนั้ ลา่ ง ยงั คงไปอ่านหนงั สอื ของเขาตอ่ ประมาณคร่ึงชว่ั โมงผา่ นไป ในมอื ของอวี่ฉีก็ถือถงุ กระดาษเลก็ ๆ มายงั ห้องรับแขก เดินอ้อมไปนงั่ ข้างขาของเขาอยา่ งชํานิชํานาญ ยงั คงนง่ั บนพรมอ่อนน่มุ ขนยาวเหมือนในคืนนนั้ เธอไมไ่ ด้แต่งหน้า ใบหน้าขาว ผ่องสะอาดสะอ้านรูปไข่แหงนขนึ ้ ผมดําสลวยสยายตรง บนร่างคอื กระโปรงผ้าฝ้ ายขาวล้วนสะอ้านตา แลดนู า่ รักไร้เดียงสาเป็นท่ีสดุ

ที่จริงแล้วไม่ใช่อวีฉ่ ีไม่เป็นกงั วล การกินยาไมเ่ หมือนการกินอาหาร สามมือ้ ไม่อาจพดู วา่ ‚ช่วงนีฉ้ นั ชอบกินยาประเภทนีม้ าก คณุ ลองชิมดสู ิ‛ พวกเขาไมใ่ ช่เพอื่ นบ้านเตียงตรงกนั ข้ามในโรงพยาบาลบ้า ดงั นนั้ จงึ เหลือ เพียงวิธีการกลอ่ มไปตรงๆ เทา่ นนั้ ไม่แนว่ า่ ประโยคแรกก็อาจแตะโดน แดนอนั ตรายของหานเซา่ เข้าให้ อาจทําให้ตวั เองต้องถกู ทิง้ เข้าตําหนกั เย็นจนต้องออกจากสนามแขง่ ขนั ไป หานเซา่ เหน็ เธอทําท่าละล้าละลงั ก็เลยเอย่ ปากด้วยความหวงั ดี ‚การบ้านทําไปถึงไหนแล้ว‛ เธอยงั คงเอียงตวั มานง่ั ข้างขาของเขาอยา่ ง เก่า ไหลข่ าวผ่องสมั ผสั ชิดใกล้หน้าตกั ของเขา ศีรษะสงู เลยที่ท้าวแขน เก้าอีเ้พียงเลก็ น้อย เขาย่ืนมือออกไปลบู ผมดาํ ยาวของเธอได้อยา่ งถนดั มือ คล้ายกําลงั หยอกล้อลาบาดอร์หรือสนุ ขั ใหญ่ที่หมอบอยขู่ ้างขาตวั เอง อว่ฉี ีที่คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะถามถึงการบ้านตวั เองต้องชะงกั ไป ก่อน ตอบด้วยวาจาไมเ่ ป็นธรรมชาติ ‚พอสมควรคะ่ ‛ ย้ายมาไม่นานก็มีคนไป ขนของท่ีเธอใช้ในยามปกตจิ ากบ้านมาไว้ที่น่ีให้เธอทงั้ หมด รวมถงึ การบ้านชว่ งปิดเทอมฤดหู นาวด้วย เพียงแตเ่ ธอไม่ได้คิดอย่ทู ่ีนี่ไปชวั่ ชีวติ ทกุ วนั ที่นกึ ถึงเป็นกงั วลก็มีแค่จะสําเร็จภารกิจได้ยงั ไง จะวา่ งงานจนไปย่งุ เร่ืองการบ้านได้อย่างไรเลา่

หานเซา่ เหลอื บมองเธอน่ิงๆ ‚งนั้ ไปดทู ่ีห้องของเธอกนั ‛ นํา้ เสียงเรียบ นิ่งและอ่อนโยน แตม่ นั คือคําสงั่ ท่ีไมย่ อมให้เฉไฉปฏิเสธได้ อวี่ฉีเงยหน้ามองเขาอยา่ งแปลกใจ จ้องมองเข้าไปในสว่ นลกึ ที่สดุ ของดวงตาหงส์ดําทะมนึ คนู่ นั้ ตรงๆ พริบตานนั้ รู้สกึ ได้ถึงแรงกดดนั มหาศาลอนั ไร้สาํ เนียงจากดวงตาของเขามาสรู่ ่างกายของเธอ จงึ ลอบ ถอนหายใจ แล้วคอ่ ยๆ ลกุ ขนึ ้ ยืน ก้มหน้าลงยอมปฏิบตั ิตาม ‚คะ่ ท่าน‛ ชา่ งเป็นผ้ชู ายท่ีเตม็ ไปด้วยอํานาจ เขาไมต่ ้องข่ไู มต่ ้องเขญ็ ถึงขนาด ไม่ต้องถลงึ ตาใสค่ ณุ สกั ครัง้ เขาแคม่ องคณุ น่ิงๆ เรียบๆ ด้วยทา่ ทีสง่างาม แต่คณุ กลบั ไม่กล้าขดั คาํ สงั่ ใดๆ จากเขาเลย สิบนาทีผ่านไป อวฉ่ี ีก็พาหานเซา่ เข้าไปที่ห้องหนงั สอื ของเธอเอง ห้องตกแตง่ เอกลกั ษณ์สไตล์ยโุ รป เคร่ืองเรือนเรียบงา่ ยเปิดเผย ใน ห้องเงียบสงดั มีเพียงความอบอนุ่ จากแสงตะวนั สวา่ งจ้าที่ลอดเข้ามาทาง กระจกหน้าตา่ ง สาดสอ่ งต้องโต๊ะเขียนหนงั สือและชนั้ สีขาวล้วนข้างเคียง กนั ท่ีมมุ โต๊ะมแี จกนั แก้วที่ปักกหุ ลาบขาวไว้สิบกวา่ ชอ่ อีกด้านวางไว้ด้วย หนงั สือเรียนเรียงตงั้ สงู หานเซา่ เดินช้าๆ เข้าไปยงั ข้างโต๊ะ เหลอื บมองผ่านกหุ ลาบขาว หลายช่อนนั้ ครัง้ หนงึ่ ก่อนเคลื่อนมามองหนงั สอื ตงั้ โตบนโต๊ะ เขายื่นมือไป

พลกิ เปิดเลม่ ที่หนง่ึ ขาวสะอาดวา่ งเปลา่ เลิกควิ ้ เลก็ น้อย ก่อนยื่นมือไป พลิกเลน่ ท่ีสอง ยงั คงวา่ งเปลา่ คล้ายเด็กประถมรอการดวุ ่าไม่ปาน อวฉ่ี ียืนอย่างวา่ ง่ายข้างโต๊ะ ก่อนสารภาพอยา่ งจริงใจ ‚ฉนั ยงั ไมไ่ ด้ทําเลยคะ่ ‛ มือได้รูปของหานเซา่ ชะงกั ก่อนยืน่ ไปเปิดเลม่ ท่ีสาม ก่อนย้ายไปอีก ด้าน วางไว้บนศรี ษะของเธอ แล้วขยีเ้บาๆ อยา่ งออ่ นใจ ‚เร่ืองนีพ้ ส่ี าวของ เธอเก่งกวา่ เธอ ตงั้ ใจทําการบ้านที่สดุ ทกุ ครัง้ ‛ ถ้าเขาไม่เอาซเู วยเวยมายกตวั อยา่ ง อวี่ฉีคงไม่พดู อะไร แตใ่ นเมื่อ เขาเอาเธอมาเปรียบเทียบแล้ว ถ้างนั้ เพื่อไม่ให้ถกู เทียบจนทําให้ภารกิจ ล้มเหลว เธอจงึ ได้แต่ขอทําตวั เป็นพวกชอบยแุ ยงสกั ครัง้ แล้วกนั แต่การพดู เร่ืองไม่ดีของผ้อู ื่นก็ต้องมีวจิ ารณญาณ ถ้าจงใจวา่ ร้าย เกินไปก็จะลดระดบั ตวั เอง ขนั้ สงู สดุ ของศลิ ปะนีค้ อื พดู ชมตรงๆ แตต่ ิเป็น นยั ภายนอกคล้ายพดู ถ่อมตนยกย่องผ้อู ื่น แตแ่ ท้ท่ีจริงแล้วคอื ยกตนข่ม ท่าน อว่ฉี ีเบ่ยี งใบหน้าเลก็ น้อย คล้ายกําลงั พดู รําพงึ ‚พ่ีสาวมองการณ์ ไกลเสมอคะ่ เข้าใจวา่ จะต้องวางแผนเพ่ืออนาคตอยา่ งไร แน่นอนวา่ ตงั้ ใจ เรียนและทาํ การบ้าน‛ หยดุ พดู ชว่ั ครู่ ก่อนหนั ไปมองทางหานเซา่ ‚แตฉ่ นั

ทําไมไ่ ด้ สายตาของฉนั ตนื ้ เขิน เหน็ เพียงแคใ่ นวนั นีเ้ท่านนั้ ใสใ่ จห่วงใย อนาคตไมเ่ ป็น‛ หานเซา่ ไมพ่ ดู จา มองเธออยา่ งอ่อนใจ ครุ่นคดิ สกั ครู่เขาก็สา่ ยหน้า ดงึ เก้าอีอ้ อกมา แล้วกดตวั เธอให้นงั่ ลงไป หยิบหนงั สอื ทบทวนเลม่ หนง่ึ มา เปิดไว้ตรงหน้าของเธอ ‚วนั นีท้ ําเลม่ นีใ้ ห้เสร็จก่อน ฉนั จะรอตรวจ‛ ชะงกั เลก็ น้อย คล้ายรู้สกึ วา่ นํา้ เสยี งแข็งกร้าวเกินไป จงึ ผ่อนนํา้ เสียงให้ออ่ นโยน ขนึ ้ อีกนิด ‚เป็นเดก็ ผ้หู ญิง ไม่วา่ จะแตง่ งานหรือหางานทํา มีปริญญาอยู่ ข้างกายยงั ไงก็ดีกวา่ ‛ อวฉี่ ีน่ิงขงึ ถ้าไมพ่ ดู ถงึ ภารกิจ เวลานีเ้ธอกําลงั รู้สกึ นบั ถือผ้ชู ายคนนี ้ ด้วยใจจริง จากมมุ มองของเขา ซูอวี่ฉีแค่สวยและวา่ นอนสอนงา่ ยก็ พอแล้ว จะเรียนเก่งหรือไม่ อนาคตจะแตง่ งานได้ดีหรือเปล่า หรือจะหา งานทําได้หรือไม่ ท่ีจริงแล้วก็ไมเ่ กี่ยวอะไรกบั เขาเลย เขาไม่จําเป็นต้อง เสยี เวลาตรวจสอบการเรียนท่ีไร้ประโยชน์ต่อตวั เอง แต่เหตผุ ลท่ีเขาทําแบบนีเ้ธอก็คาดเดาได้ไมม่ ากก็น้อย คงเพราะเป็น หว่ งวา่ อีกสามถึงห้าปีข้างหน้าตวั เองต้องจากโลกนีไ้ ป เดก็ สาวท่ีไมม่ ี ปริญญาไมม่ ีงานทําขาดทงั้ ท่ีพง่ึ ทางการเงินและสงั คม จะยงั คงใช้เงิน ฟ่ มุ เฟือย จนหมดเนือ้ สนิ ้ ประดาตวั จากนนั้ ไร้หนทางไป

คล้ายพิสจู น์ข้อสนั นิษฐานของเธอ หานเซา่ ตบเบาๆ ท่ีไหลข่ องเธอ เอย่ เรียบๆ ว่า ‚เธออาจคดิ วา่ ท่ีฉนั ให้ไปนนั้ คงพอใช้ไปชวั่ ชีวิต แตอ่ ว่ีฉี เงิน จะมากยงั ไงก็มีวนั ที่จะใช้หมดไป ฉนั สามารถเปลยี่ นเธอให้เป็นเดก็ สาวท่ี ร่ํารวยได้อย่างง่ายดาย แต่ฉนั ไม่สามารถรับประกนั วา่ เธอจะสามารถเสพ สขุ ไปชว่ั ชีวติ ‛ หยดุ พดู ชว่ั ครู่ ก่อนเอย่ ตอ่ ไปช้าๆ และชดั เจน ‚ชวั่ ชีวติ หนง่ึ ของคนเราที่สําคญั ที่สดุ ไมใ่ ชแ่ คม่ ีเงินก็เพียงพอ แตต่ ้องมีคา่ พอ คนที่มีคา่ ไมว่ า่ จะอยทู่ ี่ไหนก็จะได้รับการชื่นชมและความสําคญั ฉนั สามารถทําได้ แคเ่ ปลี่ยนให้เธอเป็นเดก็ สาวท่ีมีเงิน สว่ นจะเป็นคนท่ีมีค่าได้หรือไม่นนั้ คง ต้องอาศยั แตค่ วามรู้ที่กว้างขวาง การอบรมสงั่ สอนขนั้ สงู ในวทิ ยาการและ สงั่ สมประสบการณ์ในสาขาใดสาขาหนง่ึ เทา่ นนั้ สิง่ เหลา่ นีฉ้ นั ช่วยเธอ ไม่ได้ เธอได้แตพ่ ง่ึ พาตวั เอง‛ คิดเพ่ือเธอขนาดนี ้แทบจะเรียกได้วา่ ทมุ่ เทกายใจ ผ้ชู ายคนนีเ้ปลือก นอกเยน็ ชาไร้หวั ใจ แต่ภายในคล้ายจะออ่ นโยนเป็นที่สดุ เพียงแคค่ าํ สารภาพรักสนั้ ๆ ง่ายๆ เขาก็โอบอ้มุ เธอเข้าสปู่ ีกกว้างของตวั เอง ทงั้ ยงั คดิ เผื่ออนาคตไว้ให้อยา่ งเหมาะสม ถงึ แม้ในบางแงม่ มุ เธอจะไม่ต้องการมนั เลย แต่ใจคนเป็นเลอื ดและ เนือ้ อวฉ่ี ีรู้สกึ ขอบคณุ เขา ขอบคณุ อย่างสดุ หวั ใจ

เธอหมนุ ตวั ไป กางแขนออกแล้วกอดเอวท่ีผอมบางของเขา ทงั้ ใบหน้าฝังไว้ตรงหน้าอกอ่อนน่มุ ด้วยเนือ้ ผ้าชนั้ ดี ก่อนพดู ด้วยใจจริง ‚ขอบคณุ ทา่ นคะ ทา่ นหาน‛ เดิมทีหานเซา่ ไม่หวงั ให้เธอเข้าใจความคดิ ความกงั วลของตวั เอง แต่ เหน็ เธอขอบคณุ เรื่องนีอ้ ยา่ งจริงจงั ก็อดจะองึ ้ ไปไม่ได้ หลงั จากนนั้ หวั ใจก็ เตม็ ปรี่ไปด้วยความปลมื ้ ใจ เขาห้ามใจย่ืนมือไปลบู ผมของเธอไมไ่ ด้ นํา้ เสยี งก็ยงั ออ่ นโยนกวา่ ที่ตวั เองคาดไว้ ‚ไปทําการบ้านของเธอ ฉนั จะอยู่ ข้างๆ‛ อว่ีฉีไมไ่ ด้ปลอ่ ยมือไป ถึงขนาดรัดแน่นขนึ ้ ‚ถ้าฉนั สามารถทําเลม่ นี ้ เสร็จก่อนอาหารเย็น ทา่ นจะรับปากฉนั เร่ืองหนงึ่ ได้ไหมคะ‛ หานเซา่ เหลอื บมองความหนาของหนงั สอื ทบทวนเลม่ นนั้ ในใจก็ไม่ เช่ือวา่ เธอจะสามารถทําได้เสร็จ จึงอืมรับปากไปงนั้ ๆ อว่ฉี ีได้รับคาํ ตอบรับ ก็รีบเงยหน้ายิม้ ให้เขา จากนนั้ ก็หมนุ ตวั กลบั ไป หยิบปากกาแล้วเร่ิมทําโจทย์ทนั ที ผ่านนิยายมาหลายชาตหิ ลายภพ เธอไม่รู้ว่าตวั เองสวมบทบาทเป็น นกั เรียนมธั ยมปลายมากี่ครัง้ แล้ว โจทย์พวกนีเ้ธอทําจนจําได้ขนึ ้ ใจ ถึงขนั้

พอยดั หนงั สือทบทวนเลม่ หนง่ึ ใสม่ ือเธอก็สามารถนําขนึ ้ ไปอธิบายหน้าชนั้ เรียนได้เลย เน่ืองจากเธอทาํ โจทย์ด้วยความเร็วมากเกินไป แทบจะเหน็ คาํ ถาม สายตาหนง่ึ ก็จรดวางเขียนตอบทนั ที ไม่เกินสองนาทีก็พลกิ อีกหน้า หาน เซา่ ยากท่ีจะเช่ือ จงึ อดเรียกให้เธอหยดุ มือไมไ่ ด้ อวี่ฉีแม้แปลกใจ แตก่ ็ยงั คงหยดุ ทําอย่างวา่ งา่ ย แล้วเงยหน้ามองเขา หานเซา่ ยื่นมือไปหยิบหนงั สอื เลม่ นนั้ ก่อนพลกิ เปิด เพียงเหน็ วา่ ใน ระยะเวลาสนั้ ๆ เธอได้ทําไปหนงึ่ ในห้าของเลม่ แล้ว เลกิ ควิ ้ แปลกใจ ครุ่นคิดเลก็ น้อย ก่อนเปิดไปดเู ฉลยด้านหลงั ไมม่ ีสกั ข้อที่ทําผิด ทงั้ วธิ ีการ ทําก็ยงั เป็นลาํ ดบั ชดั เจนดงู ่าย แทบจะเทียบเทา่ มาตรฐานเฉลยได้เลย ‚....เหน็ ทีฉนั คงดถู กู เธอเกินไป‛ หานเซา่ เหลอื บมองเธอคล้ายยิม้ คล้ายไมย่ ิม้ ยดั หนงั สอื ใสม่ ือของเธอแล้ว ก่อนยกยิม้ มมุ ปากเบาบางแทบ มองไมเ่ ห็น ‚แต่ ฉนั จําได้ว่าตอนเจอกนั ครัง้ แรกเธอเคยตอบวา่ ...เรียน คอ่ นข้างพอใช้ ส้พู ีส่ าวไมไ่ ด้‛ อว่ฉี ีองึ ้ ไป ก่อนยิม้ เขิน ‚การถ่อมตวั เป็นคณุ สมบตั ิของผ้ดู คี ะ่ ‛ ชะงกั ไป ก่อนแอบมองเขาด้วยหางตาอยา่ งระมดั ระวงั ‚ฉนั ไมไ่ ด้ตงั้ ใจโกหกนะ คะ‛ ท่ีจริงแล้วเม่ือตอนนนั้ เธอพดู ตามข้อมลู ท่ีมี ซอู วี่ฉีเรียนเก่งส้ซู ูเวยเวย

ไม่ได้จริงๆ แตอ่ ว่ฉี ีที่ข้ามภพไปมาในนิยายหลายเร่ืองสามารถชนะซเู วย เวยได้น่ี หานเซา่ ลบู ผมดาํ ของเธอ ‚เอาละ่ พดู คําขอของเธอมา‛ ‚แตฉ่ นั ยงั ทําไมเ่ สร็จ...‛ หานเซา่ ขดั เธอ ‚ตอนนีก้ ็คงได้ อยากขออะไร ตอนนีเ้ธอยงั ขบั รถ ไม่ได้ วนั หลงั ให้เธอสกั คนั ก็แล้วกนั ...แต่ถ้าชอบเคร่ืองประดบั อญั มณี อะไรก็ไม่เป็ นปั ญหา‛ อวี่ฉีไมด่ อื ้ ดงึ แตย่ ิม้ อย่างวา่ ง่าย แล้วหยิบถงุ กระดาษเลก็ ๆ ที่วางอยู่ บนชนั้ หนงั สือออกมา ถือไว้แนบอกก่อนพดู เสียงเบาหววิ ‚ฉนั ไม่มคี าํ ขอ อ่ืนใด ฉนั แคอ่ ยากให้ตงั้ แตว่ นั นีเ้ป็นต้นไปท่านเร่ิมทานยาพวกนีใ้ ห้ตรง เวลา‛ ชะงกั ไปเลก็ น้อย เงยหน้าขนึ ้ คล้ายกลวั เขาปฏิเสธ ‚ได้ไหมคะ‛ หานเซา่ องึ ้ ไป ก่อนคกุ เข่าลงอยา่ งอ่อนใจ หยิบถงุ เลก็ ๆ จากมือของ เธอมา วางไว้ในมือ มองพร้อมถอนหายใจพดู ‚อว่ีฉี บางครัง้ ฉนั ก็รู้สกึ วา่ เธอฉลาดจนไมเ่ หมือนเดก็ สาวในวยั เดยี วกนั บางครัง้ ฉนั ก็รู้สกึ วา่ เธอนนั้ โง่เหลือเกิน‛

แนน่ อนว่าเธอเข้าใจความหมายของเขา ตวั เธอยอมปลอ่ ยมือจาก ผลประโยชน์อยา่ งอญั มณีเครื่องประดบั ท่ีดิน แล้วเลอื กคาํ ขอท่ีเลก็ น้อย เพียงเท่านี ้ท่ีจริงแล้วโง่ถงึ ขนั้ ทะลเุ พดานเลยด้วยซาํ ้ แตเ่ ขาไม่รู้นี่วา่ เป้ าหมายของเธอไมใ่ ชค่ วามรํ่ารวยโดยไร้กงั วลใดๆ ในอีกคร่ึงชีวิต แตเ่ ป็น การทําให้เขาชอบเธอให้ได้ เป้ าหมายไมเ่ หมือนกนั แน่นอนวา่ ต้องเลอื กหนทางท่ีแตกตา่ ง ‚งนั้ ท่านตกลงแล้วใช่ไหมคะ‛ ในท่ีสดุ หานเซา่ ก็ยอมแพ้ ‚ซอู วฉ่ี ี เธอชนะอย่างงดงาม‛ หยดุ ไป เลก็ น้อย ก่อนพดู ยิม้ ๆ ‚ใต้หล้านีค้ ิดวา่ คงไมม่ ีผ้ชู ายคนไหนท่ีสามารถใจ แขง็ ปฏิเสธเธอได้หรอก‛ อวีฉ่ ียิม้ แล้วลกุ ขนึ ้ ‚ฉนั จะไปเทนํา้ อ่นุ มาค่ะ เป็นยาแคปซลู ทงั้ นนั้ เท ออกมาคงกําใหญ่น่าด‛ู หานเซา่ อืมเรียบๆ ลกุ ยืนอย่กู บั ท่ีมองถงุ กระดาษในมอื อยา่ งจนใจ อวีฉ่ ีวงิ่ ไปหลายก้าวก็พลนั ชะงกั แล้วว่ิงกลบั มากอดเขาแนน่ ๆ อีกครัง้ ‚ฉนั ดีใจเหลอื เกินคะ่ ‛

แนน่ อนวา่ หานเซา่ ก็ก้มศรี ษะกอดเธอตอบ พร้อมหวั เราะเบาๆ ‚เดก็ โง‛่ หานเซา่ ไมเ่ คยลมิ ้ ลองชีวติ เช่นนีม้ าก่อน ทกุ วนั กินนอนเป็นเวลา ดื่ม นํา้ ข้าวต้ม กินผกั ใบเขียว ไม่ได้มีห้องหนงั สอื หนาวเย็นวา่ งเปลา่ เป็นเพ่ือน เวลานงั่ พิงโซฟาอ่านหนงั สอื ร่างกายอบอนุ่ ของสาวน้อยมกั แนบอิงเบาๆ ข้างขา นงั่ น่ิงๆ เงียบๆ เป็นเพื่อนเขาเสมอ เมื่อเทียบกบั ชีวิตกลางวนั เป็นกลางคืนกลางคืนเป็นกลางวนั ร่ําสรุ า ปลาเนือ้ แล้ว ช่างแตกกนั ราวฟ้ าดิน แตก่ ็ทําให้คนรู้สกึ ถึงความสขุ สงบได้ อย่างน่าประหลาด ลอ่ งลอยอยเู่ พียงลาํ พงั มาเนิ่นนานเกินไป ความ ฟ้ งุ เฟ้ อละลานตาพวกนนั้ ล้วนทําให้ผ้คู นเบ่อื หนา่ ย เขามอบภาระงานทงั้ หมดของบริษัทให้ผ้ชู ่วยจดั การ ไม่ออกไปทํา ธรุ กิจใดๆ อีก น่ีทําให้อว่ีฉีดใี จอย่างไม่ต้องสงสยั เพราะเวลาที่พวกเขาได้ อยรู่ ่วมกนั เพิ่มขนึ ้ มาก ทกุ ๆ วนั เธอจะเปลี่ยนวิธีการทําอาหารให้หลากหลายแตกตา่ งกนั อาหารจานไหนท่ีหานเซา่ คบี ตะเกียบไมก่ ่ีครัง้ ก็จดจําเอาไว้ หนงึ่ วนั สาม มือ้ ล้วนทําตามรสชาติที่เขาชื่นชอบ ถึงแม้จะเป็นอยา่ งนี ้แตท่ กุ มือ้ เขาก็ไม่ เคยกินข้าวมากกวา่ คร่ึงถ้วยเลย ยงั คงกินน้อยกวา่ เธอมากอย่ดู ี

ลบั หลงั หานเซา่ เสีย่ วโจวมกั ล้อเธอเลน่ บอกวา่ เธอเหมือนคนทํา ฟาร์มเลยี ้ งหมู ทกุ วนั คดิ ค้นหาวิธีเตรียมอาหาร เพียงแตท่ า่ นหานกลบั ขนุ ไมอ่ ้วนสกั ที เขาล้อเลน่ คอ่ นข้างเกินเลยไปสกั หน่อย ท่ีย่ิงซวยกวา่ นนั้ ก็คอื เมื่อพดู จบประโยคนีแ้ ล้วก็พบวา่ หานเซา่ ยืนอย่ดู ้านหลงั เขานานแล้ว จึง ตกใจจนหาข้ออ้างเผ่นแนบไป จากนนั้ ก็ไม่กล้าปรากฏกายต่อหน้าหาน เซา่ อีกสามวนั เตม็ ๆ แต่วา่ เขาก็พดู ได้ถกู ต้อง เดมิ ทีคนป่ วยเป็นโรคนีก้ ็กินดื่มลาํ บากอยู่ แล้ว ทงั้ หานเซ่ายงั ทําผ่าตดั เฉือนกระเพาะไปสว่ นหนงึ่ ด้วย ย่ิงกินไม่ได้ มากเข้าไปใหญ่ ทงั้ ตวั ดซู ูบผอม ถึงแม้จะคลมุ เสอื ้ หนาแล้วร่างก็ยงั บอบ บางอยดู่ ี ทกุ ครัง้ ท่ีกอดอวีฉ่ ีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เอวบางอย่างนีห้ นากวา่ เธอ ไม่เท่าไหร่เลย ในหนงั สอื บอกวา่ ให้กินอาหารเป็นเวลา กินทีละน้อยแต่มากมือ้ ก็ยิ่ง ดี อวีฉ่ ีปฏิบตั ิตามประหนงึ่ ราชโองการ ทกุ วนั สามมือ้ ตรงเวลา ช่วงบา่ ย สามโมงเพ่ิมขนมและชาอีกมือ้ ช่วงเย็นยกของวา่ งตอนส่ีทมุ่ ตรงเผง ขนาด ขนุ กนั อย่างนี ้รูปร่างของหานเซ่าตอนนีก้ ็ยงั ทําได้แค่รักษาไว้ไม่ให้ผอมลง ไปเทา่ นนั้ เอง โรคนีท้ ําให้คนมีภมู ิค้มุ กนั และกําลงั กายถดถอย ถึงแม้วา่ ในห้องจะ เปิดฮีตเตอร์จนอ่นุ สบายแล้ว ทกุ ครัง้ ที่อว่ีฉีลบู มือของหานเซา่ ก็ยงั เย็น

เฉียบ เธอไมก่ ล้าทําอยา่ งโจง่ แจ้งเกินไป ทกุ ครัง้ จะแสร้งเหมือนกําลงั ออด อ้อนจบั มือของเขาไว้ จนกระทงั้ มือท่ีเย็นเป็นนํา้ แข็งนนั้ อนุ่ ขนึ ้ ถึงปลอ่ ยมือ หลายครัง้ เข้าแน่นอนวา่ หานเซา่ ต้องจบั ได้ เมื่อเธอจบั มือเขาแล้วไม่ ยอมปลอ่ ยอีกครัง้ เขาก็ถอนหายใจ เอือ้ มมือไปกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อม อก ปลายคางวางไว้ที่ผมดกดาํ ของเธอ ปิดตาลงด้วยความเหน่ือยล้า ‚อวี่ ฉี เธอทําให้ฉนั รู้ว่าตวั เองบาปหนานกั ‛ น่ิงไปชวั่ ครู่ ก่อนลบู ผมยาวเธอ เบาๆ ‚เธอควรออกไปดหู นงั เดินซอื ้ ของร้องเพลงกบั เดก็ หนมุ่ วยั เดียวกนั ดืม่ ดํ่ากบั ชีวติ วยั รุ่น ไมใ่ ช่มานง่ั ขนึ ้ ราอยเู่ ป็นเพื่อนฉนั อย่างนี‛้ อวีฉ่ ีนง่ั นิ่งๆ อย่ใู นอ้อมกอดของเขา แก้มแนบกบั หน้าอกของเขา พดู ด้วยเสยี งแผว่ เบา ‚ฉนั ชอบอยทู่ ่ีน่ีค่ะ‛ ‚ท้ายท่ีสดุ เธอต้องเสียใจภายหลงั ชว่ งชีวติ ที่งดงามที่สดุ ต้องผา่ นพ้น ไปกบั คนอย่างฉนั ‛ อวฉ่ี ีรัง้ ตวั มาจากอ้อมกอดของเขาอยา่ งอ่อนโยน เงยหน้าขนึ ้ มอง พลนั ยกมือขนึ ้ ช้าๆ ประคองใบหน้าเขาไว้ พร้อมเขยง่ ปลายเท้าจมุ พิตที่ ข้างริมมีปากอีกฝ่ ายเบาๆ พดู ด้วยนํา้ เสียงจริงจงั ‚ชีวิตนีท้ ี่ฉนั รู้สกึ โชคดี ที่สดุ คอื คืนนนั้ ขนึ ้ รถมากบั ทา่ น‛ ชะงกั ไปแล้วเบ่ยี งหน้าหลบ ‚แม่ป่ วยมา นาน พ่ีก็ย่งุ ทกุ วนั ตงั้ แตเ่ ลก็ ท่ีฉนั เพ่ิงพาได้มีแต่ตวั เอง ทกุ วนั จะกินอะไร

สวมใสอ่ ะไร มธั ยมต้นขนึ ้ มธั ยมปลายเลอื กโรงเรียนไหนดี เป็นฉนั ตดั สินใจเองทงั้ หมด ไมม่ ีใครให้คาํ ปรึกษาฉนั ได้สกั ครึ่งประโยค ไมม่ ีใคร ใสใ่ จวา่ ฉนั ก็กินอ่ิม ไหมสวมเสอื ้ อนุ่ พอไหม ย่ิงไมม่ ีใครใสใ่ จวา่ ฉนั จะต้อง นอนข้างถนนหรือเปล่า‛ ท่ีเธอพดู เป็นเร่ืองจริง ในข้อมลู แสดงความเป็นจริงเชน่ นี ้แตใ่ ช้ วิธีการนีบ้ รรยายออกมาเป็นความจงใจของเธอเอง ในหลายครัง้ ความรัก มกั เกิดขนึ ้ จากความสงสารเห็นใจ เมื่อคณุ เห็นใจเพศตรงข้ามและรู้สกึ เรียกร้องความยตุ ธิ รรมแทนเขาอย่างไม่รู้เนือ้ รู้ตวั เมื่อนนั้ คณุ ก็ไมห่ า่ งจาก หลมุ รักเทา่ ไหร่แล้ว หานเซา่ ไมไ่ ด้พดู จา เพียงมือทลี่ บู ผมของเธอไม่รู้วา่ หยดุ ลงเม่ือไหร่ อวี่ฉีพดู ช้าและแผว่ เบา ‚ท่านคะ ในโลกนีไ้ มม่ ีใครใสใ่ จวา่ ซอู วฉี่ ีจะ เป็นหรือตาย นอกจากท่าน ดงั นนั้ เม่ือเทียบกบั การทําเรื่องไร้สาระพวกนนั้ ฉนั อยากอย่ขู ้างกายทา่ นมากยิ่งกวา่ นี่ไมใ่ ชก่ ารตอบแทนบญุ คณุ แตท่ ํา เพ่ือตวั ของฉนั เอง‛ หานเซา่ ดงึ เธอเข้ามากอดแน่น เพราะวา่ ผอมบาง แขนของเขาจึงไม่ มีกําลงั มากนกั แผ่นอกก็ไมแ่ ขง็ แกร่งกว้างขวาง อ้อมกอดของเขาเบาบาง

ทงั้ ยงั เตม็ ไปด้วยความเย็น อวฉี่ ีมดุ หวั ลงไปฝังกบั หน้าอกของเขา แขนทงั้ สองโอบกอดเอวของเขาไว้ โอบกอดกนั เงียบๆ เน่ินนาน หานเซา่ ก็ผลกั เธอช้าๆ เขายอ่ กายลง ตรงหน้าเธอ ดวงตาหงส์งดงามมองเธอน่ิงๆ คล้ายผ้ใู หญ่ท่ีมองเดก็ อย่าง เมตตา ทงั้ คล้ายผ้ชู ายมองคนรักอยา่ งอ่อนโยน นํา้ เสียงเขาออ่ นโยนที่สดุ ‚อวฉ่ี ี ตอ่ จากฉนั แล้ว เธอจะพบเดก็ ผ้ชู าย ที่ดมี ากมาย พวกเขาทงั้ งดงาม เลน่ บาสเก่งฝี มือฉมงั สามารถเดนิ เท่ียวดู หนงั เป็นเพื่อนเธอ สามารถพดู วาจาออ่ นหวานทําให้เธอดใี จ เปิดใจของ เธอต้อนรับพวกเขาเถิด จากนนั้ เธอต้องหาเดก็ ผ้ชู ายท่ีใสใ่ จเธอจริงๆ เธอ จะได้พบกบั ความสขุ ท่ีสดุ มีความสขุ มากกวา่ ใครทงั้ นนั้ ‛ ต้องการทําให้ผ้อู ื่นซงึ ้ ใจ ต้องกลอ่ มให้ตวั เองซงึ ้ เสียก่อน อวี่ฉีเข้าบท นานแล้ว พอได้ยินประโยคนีน้ ํา้ ตาก็หลง่ั รินเป็นสาย นํา้ เสยี งตดิ สะอืน้ ‚จากนนั้ ละ่ คะ ความสขุ ของฉนั จะไม่มีท่านอย่ดู ้วยหรอคะ‛ เธอสดู ลม หายใจ ไมไ่ ด้ผ่านความคิดคาํ นงึ ใด สา่ ยหน้าอยา่ งมนั่ ใจ ‚จะไมเ่ ป็น เชน่ นนั้ ไมแ่ น่นอน ท่านจะต้องอย่ยู ืนยาวไปร้อยปี จะมีชีวติ ยืนยาวกวา่ ฉนั เสียอีก‛

หานเซา่ จนใจ ‚เธอกําลงั พดู อย่างไร้เดยี งสา อว่ฉี ี‛ แม้จะพดู อยา่ งนี ้ เขาก็ยงั ตบหลงั ของเธอเบาๆ คล้ายกําลงั ปลอบโยนเดก็ น้อยที่กําลงั เศร้า ใจ ‚เร่ืองราวยงั ไมย่ ่ําแย่อยา่ งท่ีเธอคดิ ไว้ รอจนอีกหลายปีตอ่ จากนีเ้ธอก็ จะลมื ฉนั ข้างกายของเธอจะมีเพื่อนชายที่อ่อนโยนชา่ งเอาใจ นน่ั ถงึ เป็น ชีวิตท่ีเธอสมควรมี‛ อวี่ฉียงั คงอินกบั บทบาท นํา้ ตาไหลไมห่ ยดุ หานเซา่ ได้แตล่ บู หลงั เธอ เร่ือยๆ ‚อวฉี่ ี อว่ฉี ี พวกเรามาคยุ เรื่องสนกุ กว่านีก้ นั เถอะ‛ เขาพดู กบั เธอเหมือนกําลงั โอ๋เดก็ ‚ฉนั ซอื ้ ของขวญั ให้เธอด้วย‛ เขาคิดวา่ เธอยงั เป็นเดก็ เจ็ดขวบจริงๆ นะ่ หรือ เศร้าใจก็ซอื ้ ของขวญั มาโอ๋ อวี่ฉีค่อยๆ สงบลงได้ เธอถอยหลงั ไปสองก้าว ใช้หลงั มือปาดนํา้ ตา นํา้ เสียงแหบเลก็ น้อย ‚ถงึ เวลาแล้ว ฉนั ขนึ ้ ไปหยิบยาชนั้ บนนะคะ‛ แคปซลู เขียวๆ แดงๆ ยาลกู กลอนสีดํา เทออกมาวางไว้บนฝ่ ามือ กองพะเนินเป็นภเู ขาลกู ยอ่ ม หานเซา่ มองจนขมวดควิ ้ นวดหน้าผากเบาๆ ‚วางไว้ด้านข้างก่อน ฉนั มีของขวญั ให้เธอ‛ เขาสง่ั เธอไปหยิบเสอื ้ สทู ดาํ ท่ี แขวนไว้ บนชนั ้

อวีฉ่ ีที่วา่ งา่ ยเกิดดอื ้ ดงึ ขนึ ้ มาอยา่ งหาได้ยาก แนว่ แนจ่ ะให้เขากินยา ให้ได้ น้อยครัง้ ท่ีหานเซา่ จะถกู คนขดั คําสง่ั แตเ่ วลานีเ้ขาไมร่ ู้สกึ ไม่พอใจ เลยสกั นิดเดยี ว เพยี งรู้สกึ จนใจเทา่ นนั้ อว่ีฉีย่ืนนํา้ อ่นุ ไปข้างริมฝี ปากเขา เขาแหงนคอกลนื ยากํานนั้ ลงไป ก่อนด่มื นํา้ จากแก้วท่ีเธอถือหลายอกึ เสอื ้ สทู หยิบมาแล้ว เขาก็หยิบกลอ่ งกํามะหย่ีสเ่ี หล่ียมสีเข้มออกมา ให้เธอ ยิม้ บาง ‚เปิดดวู า่ ชอบไหม‛ เมื่อก่อนเป็นผ้อู ่ืนสง่ มาให้ท่ีหน้าประตู นี่เป็นครัง้ แรกท่ีเขามอบ ของขวญั ให้เธอด้วยตวั เอง อว่ฉี ีรู้สกึ ปลาบปลมื ้ จนทําตวั ไมถ่ กู เธอเงยหน้ามองเขา ถงึ หยิบ กลอ่ งมาเปิดดู เป็นสร้อยเส้นหนงึ่ อญั มณีสีแดงสะท้อนแสงล้อมด้วยกรอบเพชร เม็ดเลก็ จีไ้ มใ่ หญ่นกั แตอ่ อกแบบอย่างประณีต เรียบงา่ ยงดงาม แนน่ อนวา่ สวยมาก เพียงแตท่ ี่ทําให้รู้สกึ ดใี จที่สดุ ก็คือ ครัง้ นีไ้ ม่ใช่ ฝี มือของเลขาหรือผ้ชู ว่ ยคนไหน ควรเป็นหานเซา่ เลือกเองกบั มือ อวฉี่ ียืด ตวั กอดเขาครัง้ หนงึ่ ใช้เสียงสะอืน้ พดู ขอบคณุ

หานเซา่ ตบบา่ ของเธอ หยิบสร้อยเส้นบางนนั้ มาอยา่ งเป็นธรรมชาติ นิว้ มือยาวขาวผอ่ งปัดผมของเธอไปไว้ข้างใบหู เขาก้มหน้าลง ช่วยเธอ สวมสร้อยอยา่ งตงั้ ใจ อวฉ่ี ีไมข่ ยบั ปลอ่ ยให้เขาทําตามใจ จนกระทง่ั เขาสวมให้เสร็จถอย หลงั ไปเลก็ น้อย ถึงพดู ขอบคณุ เบาๆ อีกครัง้ หานเซา่ ยกมือขนึ ้ ลบู ผมเธอ นํา้ เสยี งอ่อนโยนมากๆ ‚อวี่ฉี สขุ สนั ต์ วนั เกิด‛ เธอชะงกั แขง็ ทื่อไปทงั้ ร่าง นานทีเดียวถงึ รู้สกึ ตวั อีกครัง้ วนั นีเ้ป็นวนั เกิดของซอู ว่ฉี ีจริงๆ ในข้อมลู เขียนไว้ชดั เจนอย่างนนั้ เส่ยี วโจวเข็นรถเข็นคนั เลก็ มาปรากฏกายต่อหน้าคนทงั้ สอง ในรถ วางไว้ด้วยเค้กสามชนั้ ก้อนโต ‚คณุ หนู สขุ วนั ต์วนั เกิดครับ‛ ถงึ แม้จะไมใ่ ชซ่ อู วฉ่ี ีตวั จริง ถงึ แม้วนั นีจ้ ะไม่ใช่วนั เกิดของเธอจริงๆ อว่ฉี ีก็ยงั อดซงึ ้ ใจไม่ได้เลย ไม่ ไมใ่ ชเ่ พราะสร้อยเส้นนนั้ และไมใ่ ชเ่ ค้กก่อนนี ้ถงึ ขนาดไม่ใช่ เพราะสขุ สนั ต์วนั เกิดประโยคนนั้ ด้วย

แตเ่ พราะหานเซา่ ผ้ชู ายที่ไม่นบั วา่ ออ่ นโยนคนนี ้วนั นีเ้ขาเลอื กท่ีจะ ใช้วิธีการท่ีสาํ หรับเขาแล้วไม่คอ่ ยสบายใจถงึ ขนาดรู้สกึ แปลกๆ มา แสดงออกถงึ คาํ อวยพรของเขา ซอู วี่ฉีอยใู่ นบ้านเขากินของเขาดื่มของเขาเสพสขุ กบั บญุ คณุ ท่ีเขา มอบให้ เขายงั จําวนั เกิดเธอได้ก็นบั วา่ มีนํา้ ใจที่สดุ แล้ว ที่จริงไมต่ ้อง เสียเวลามาเลอื กของขวญั มอบเค้ก ด้วยนิสยั ของเขา แคพ่ ดู วา่ สขุ สนั ต์วนั เกิดก็นบั ว่าหาได้ยากยิ่งแล้ว แตเ่ ธอมีความดอี ะไร ถงึ ได้รับเกียรตินีม้ า หานเซา่ ดนั เธอไปอยหู่ น้าเค้ก ริมฝี ปากบางยกขนึ ้ แววตาหงส์ท่ีมกั ดําทะมนึ ฉายรอยยิม้ ‚แม้ฉนั จะไม่คอ่ ยเช่ือเร่ืองพวกนี ้แตว่ นั เกิดปีหนงึ่ มี ครัง้ เดยี ว ยงั ไงก็อธิษฐานเสยี สิ‛ อวฉี่ ีองึ ้ ไป เงยหน้ามองเขาครู่หนงึ่ ก่อนก้มหน้าลงช้าๆ เป่ าเทียนสิบ หกเลม่ บนเค้กเบาๆ จนดบั เธอยกสองมือขนึ ้ มา หลบั ตาแล้วอธิษฐานขอพรในวนั เกิดของตวั เอง

หานเซา่ ลบู ยอดกระหม่อมของเธอ ในดวงตาดาํ มีความออ่ นโยน ‚อธิษฐานอะไร‛ ชะงกั ไปเล็กน้อย ก่อนพดู คล้ายล้อเลน่ ‚ไมแ่ นว่ า่ ฉนั อาจ สามารถทําให้ เป็ นความจริง‛ อวีฉ่ ีโผเข้าหาอ้อมอกของเขา กอดเอวเขาแนน่ นํา้ เสยี งติดสะอืน้ ‚ท่านต้ องสามารถช่วยให้ เป็ นความจริงได้ แน่นอนค่ะ‛ ‚หืม‛ หานเซา่ เลกิ ควิ ้ เสียงเธอสนั่ สะท้าน ‚ปีนี ้ปีหน้า ปีถดั ไป...‛ หยดุ เลก็ น้อย ก่อนกลืน ก้อนสะอืน้ ‚ตอ่ จากนีท้ กุ ปีในวนั เกิด ขอให้ท่านอย่ขู ้างกายของฉนั ตลอดไปนะคะ‛ หานเซา่ องึ ้ ไป ถ้าในสถานการณ์อ่ืนคาํ อธิษฐานของเธอบางทีอาจ เป็นคํารักหวานซงึ ้ อนั ประณีต แต่ในเวลานี ้เขาเข้าใจอยา่ งที่สดุ เธอเพียง กําลงั อ้อนวอนเขาอ้อมๆ คล้ายคืนวนั นนั้ ท่ีเธอพดู วา่ ‘ฉนั เพียงหวงั ให้ท่านมีชีวิตอย่ตู ่อไป มี ชีวิตอย่ตู ราบนานเท่านาน’

ทกุ วนั ทงั้ สองคนอยแู่ ตใ่ นคฤหาสน์ไมย่ ่างเท้าออกมาข้างนอก ข้าว ของใช้ในยามปกติล้วนให้เส่ยี วโจวออกไปหาซอื ้ แทน แทบจะเหมือน อาศยั อยใู่ นป่ าลกึ อย่างไรอย่างนนั้ และแทบจะทกุ วนั เช่นกนั ท่ีหานเซา่ จะพดู กบั เธอซาํ ้ ๆ ประโยคเดิม ‚เดก็ สาวต้องออกไปเดนิ เลน่ บ้าง อาบไอแสงแดด ให้เส่ียวโจวไปกบั เธอสิ ไปซอื ้ เสอื ้ ผ้าเครื่องประดบั เพิ่มเติม‛ คล้ายเขารู้สกึ วา่ การให้เธออยขู่ ้างกายเป็นสิ่งอยตุ ธิ รรมสาํ หรับเธอ ทกุ วนั จะคอยกลอ่ มให้เธอออกไปเท่ียวเลน่ อย่เู รื่อย เมื่อวนั ๆ หนงึ่ ต้องพดู ขนึ ้ สกั ครัง้ อวฉ่ี ีจึงค้นุ เคยเป็นอย่างดี โผเข้าไป กอดแขนของเขา ยิม้ อ่อนหวานเหมือนดอกไม้ ‚ทา่ นรังเกียจที่ฉนั ไมส่ วย พอหรือคะ ต้องการเสอื ้ ผ้าเคร่ืองประดบั เสริมเตมิ แต่งให้สวยขนึ ้ ‛ หานเซา่ ถอนหายใจ ยื่นมือออกไปลบู ผมดกดาํ สลวยเหมือนแพร ไหมของเธอ ‚เธอสวยมากพออย่แู ล้ว สวยจนทําให้ฉนั ละอาย‛ เขาลบู ไล้ ผิวขาวหิมะดง่ั เคร่ืองกระเบอื ้ งองั กฤษของเธอ ‚ใบหน้าออ่ นเยาว์ของเธอไร้ ตําหนิ สว่ นหางตาของฉนั เตม็ ไปด้วยรอยยบั ย่น‛ ไม่รอให้เธอเอ่ยปาก เขาก็ยิม้ เย้ยหยนั ตวั เอง ‚ทงั้ ๆ ที่แก่ผผุ งั แล้ว ยงั ต้องการมีเดก็ สาวอยขู่ ้างกาย ฉนั ชา่ งรนหาเร่ืองให้ตวั เองอบั อาย‛

อว่ีฉีใช้สองมือแตะแก้มของเขา จ้องในสว่ นลกึ ท่ีสดุ ของดวงตาหงส์ เอย่ เสียงแผ่วเบา ‚ไมค่ ะ่ ในโลกนีไ้ ม่มีเสน่ห์ใดที่เทียบเคยี งผ้ชู ายอายุ สามสิบเจ็ดได้อีกแล้ว‛ คําพดู นีเ้ป็นความจริง ไม่ใชพ่ ดู เพราะต้องการสําเร็จภารกิจ เธอคดิ เชน่ นีจ้ ริงๆ สติปัญญาลมุ่ ลกึ ทงั้ ยงั มีความรับผิดชอบ เหมือนอปุ สรรคทกุ อย่างล้วนสามารถเผชิญหน้าและแก้ไขให้สนิ ้ ไป เม่ือถึงอายนุ ี ้วนั เวลาได้ นําพามาด้วยความเป็นผ้ใู หญ่ ซงึ่ มีเสน่ห์ที่สดุ แล้ว เสยี ดายท่ีหานเซา่ ไมไ่ ด้คิดเชน่ นนั้ เขาเพียงแตย่ ิม้ ๆ ‚ขอบใจเธอท่ี ปลอบใจ‛ ‚ไมใ่ ชค่ ะ่ น่ีเป็นคาํ พดู จากใจจริง‛ อวี่ฉีพดู ช้าๆ ‚ท่ีดงึ ดดู ผ้คู นจริงๆ ไม่ใชร่ ูปลกั ษณ์ภายนอก แตเ่ ป็นลกั ษณะที่แสดงออกมา ทา่ นเช่ือไหมคะ ถ้าไปหาดาราเกาหลีอายสุ ิบแปดสกั คนมายืนข้างทา่ น เดก็ สาวร้อยละเก้า สิบห้าต้องโผเข้าซบอกของทา่ นอย่างไมล่ งั เล ชะงกั ไปเล็กน้อย เธอก็ หวั เราะออกมา ‚อีกอยา่ งท่านก็ดไู มแ่ ก่เลย ไม่สิ ควรบอกวา่ หลอ่ มาก ต่างหาก สวมเสอื ้ เชิต้ กางเกงยีนส์แล้วคงปลอมตวั เป็นรุ่นพ่ีของฉนั ได้เลย นะคะ‛

หานเซา่ ถกู เธอล้อจนขําออกมา ก่อนพดู อยา่ งจริงใจ ‚อวี่ฉี ปากของ เธอต้องทานํา้ ผงึ ้ มาแน่นอน‛ วนั เวลาสงบสขุ ได้ปลดิ ปลิวผ่านไปดงั สายนํา้ หลาก พริบตาเดียวก็ ปลายปี แล้ว อวฉ่ี ีตืน่ ขนึ ้ มาแตเ่ ช้า ตดิ ป้ ายอกั ษรฝ(ู ความสขุ )สีแดงทว่ั ทกุ ห้องเตม็ ไปหมด ทงั้ ยงั ทําความสะอาดคฤหาสน์ข้างบนข้างลา่ งกบั เส่ียวโจวจน เรียบร้ อย หานเซา่ ลงมาข้างลา่ งไมเ่ หน็ เธอเหมือนในเวลาปกติ เพียงเห็นทกุ ท่ี ที่สายตามองไปเตม็ ไปด้วยอกั ษรฝสู ีแดงสวา่ ง ถงึ สํานกึ ได้ว่าวนั นีเ้ป็นวนั อะไร เทศกาลดีเช่นนี ้ขนาดห้องที่แลดเู งียบเหงายงั คล้ายอาบไปด้วยอณู ของความรื่นเริง เขาอดจะคลี่ยิม้ ไมไ่ ด้ ก่อนไปหาอวี่ฉี ผ่านห้องรับแขกห้องอาหาร เขาไปที่ชนั้ สอง ยงั คงวา่ งเปลา่ ถาม เส่ียวโจวแล้วถงึ รู้ว่าเธออย่ใู นห้องครัว พอลงมาชนั้ ลา่ ง ก็เห็นเธออยใู่ น ห้องครัวกําลงั หอ่ เกี๊ยวอยจู่ ริงๆ ทงั้ มือเตม็ ไปด้วยแป้ ง ใบหน้ายงั เปือ้ นนิด หนอ่ ย คล้ายแมวเหมียวมอมแมม เขาพิงประตมู องอย่นู าน หวั ใจก็ดิง่ จมลงช้าๆ คล้ายใบไม้ร่วงหลน่ กลบั คนื สรู่ าก ธลุ ีตกลงสปู่ ฐพี ก้นบงึ ้ หวั ใจสงบสขุ อย่างแท้จริง

ครัง้ นีไ้ ม่ได้จงใจให้เป็นเชน่ นีเ้ลย อว่ีฉีไมไ่ ด้สงั เกตเห็นเขาจริงๆ คน ป่ วยเป็นโรคนีก้ ินได้แต่อาหารท่ีย่อยง่าย เธอกําลงั พยายามหอ่ เกีย้ วโดย คลงึ แป้ งให้บางอีกนิด นานทีเดยี วถึงรู้สกึ วา่ มีคนอย่ทู ี่หน้าประตู เธอหนั หน้าไปมอง หาน เซา่ สวมเสอื ้ ไหมพรมขนแกะบางๆ ตวั หนงึ่ ยืนอย่นู อกประตู ไมร่ ู้ว่าเพราะ สไตล์เสอื ้ หลวมโพรกอยแู่ ล้วหรือเขาผอมเกินไป ร่างของเขาจงึ แลดบู อบ บางขนาดนี ้ เม่ือเทียบกบั ชนั้ สองและสามแล้ว ชนั้ หนงึ่ โลง่ โปร่งกวา่ มาก ไมค่ อ่ ย กกั เก็บความอบอ่นุ จะเปิดฮีตเตอร์ให้แรงแคไ่ หน ก็ยงั คงมีความเยน็ อยู่ นน่ั เอง หลายวนั มานีอ้ วีฉ่ ีเป็นห่วงน่นู น่ีจนชิน เหน็ เขาสวมเสอื ้ ผ้าบางก็รีบ ล้างมือทนั ทีแล้วเดนิ ไปหา ‚ฉนั จะไปหยิบเสอื ้ คลมุ ให้ท่านนะคะ‛ ‚ไมต่ ้องหรอก‛ เขาปฏิเสธอยา่ งออ่ นโยน มองเคาเตอร์ด้านหลงั ของ เธอ ก็เลกิ ควิ ้ น้อยๆ ‚วนั นีก้ ินเกี๊ยวหรือไง‛ ถามด้วยนํา้ เสยี งเป็นธรรมชาติ มาก คล้ายคสู่ ามีภรรยาท่ีอย่ดู ้วยกนั มาเป็นสบิ ปี ชว่ั วินาทีที่เอย่ ปากเขา เองยงั ต้องตะลงึ งนั ไป อว่ีฉียิม้ ‚คืนสง่ ท้ายปีก็ต้องกินเกี๊ยวสิคะ ท่านชว่ ยอะไรฉนั อย่างหนงึ่ ได้ไหมคะ‛

ในความทรงจําของเขา อวี่ฉีไม่เหมือนกบั เดก็ สาวคนอื่นที่คอยแตจ่ ะ ขอรถสปอร์ตขอคอนโดจากเขา เธอไม่เคยเอย่ ปากขออะไร ครัง้ นีเ้ธอกลบั ขอเขาออกมาตรงๆ อย่างหาได้ยากย่ิง เขาแทบจะพยกั หน้าโดยไม่ผ่าน ความคดิ ด้วยซาํ ้ ‚เร่ืองอะไรละ่ ‛ ‚ท่ีหน้าประตขู าดกลอนคู่ ฉนั เขียนหนงั สอื นา่ เกลียด คงต้องอาศยั แตท่ า่ นแล้วละ่ คะ่ ‛ อวี่ฉีเงยหน้ามองเขา ‚เส่ียวโจวบอกวา่ ที่ห้องหนงั สือ ของท่านมีเครื่องเขียนครบเลยน่ีคะ‛ ที่จริงแล้วเธอก็เคยคดั อกั ษรเหมือนกนั ลายมือนบั วา่ พอเอาไปโชว์ ใครตอ่ ใครได้ ถงึ แม้จะหา่ งไกลจากนกั เขียนช่ือดงั แตก่ ็ไม่นบั ว่าน่าเกลียด เพียงแตย่ งั ไงในห้องหนงั สือก็ยงั อบอ่นุ กวา่ ที่นี่แน่ ทงั้ สองตามตดิ กนั ขนึ ้ บนั ไดไป เมื่อเกือบจะถึงชนั้ สามแล้วอว่ฉี ีถงึ หนั หน้าไปมองหานเซ่า เหน็ เขาไมไ่ ด้แสดงทา่ ทีอะไรตวั เองจงึ เอย่ ปาก ‚ฉนั ขนึ ้ ไปได้ไหมคะ‛ ‚อะไร‛ หานเซา่ ยงั ไหวตวั ไม่ทนั รอจนคิดได้ว่าเธอหมายถึงอะไรก็ รู้สกึ ออ่ นใจ ‚แนน่ อนว่าได้ ไม่ใชส่ ถานท่ีหวงห้ามน่ี‛ ‚แต่เสย่ี วโจวกําชบั ว่าไม่ให้ฉนั ขนึ ้ ไปชนั้ สามเดด็ ขาด‛

หานเซา่ หลดุ ขํา ‚เขากําชบั ไปเองทงั้ นนั้ ฉนั ก็แค่ชอบความเงียบ สงบ‛ หยดุ เลก็ น้อย ก่อนลบู ผมดาํ ของเธอ นํา้ เสียงอ่อนโยน ‚เพียงแตเ่ ธอ ต้องการ เม่ือไหร่ก็ขนึ ้ มาได้ทงั้ นนั้ ‛ หานเซา่ มีฝี มือการคดั อกั ษรท่ีดีจริงๆ พริบตาเดยี วก็เขียนกลอนคู่ เสร็จแล้ว ‘ดอกท้อทว่ั สารทิศส่งไออนุ่ สีละมนุ ใบไม้ผลิวกหวนคืน’ อวีฉ่ ีอา่ นออกเสียงช้าๆ ไมร่ ู้วา่ ทําไมพอเห็นประโยคหลงั ถึงรู้สกึ ปวด ใจเชน่ นี ้แตใ่ บหน้ายงั คงเผยรอยยิม้ พดู ถึงแตป่ ระโยคแรก ‚ดอกท้อมา จากไหนคะ‛ หานเซา่ วางพ่กู นั ลง ย่ืนมือไปโอบเธอมาไว้ข้างกาย พลางปัดรอย แป้ งท่ีเปือ้ นข้างแก้มให้อย่างน่ิมนวล นิว้ มือเยน็ ลากผา่ นแก้มน่มุ อว่ฉี ี ชะงกั ไป ก่อนจะหวั เราะออกมา แก้มเนียนปรากฏรอยบมุ๋ น่ารักสองข้าง อ่อนหวานย่ิงนกั เป็นดงั่ ดอกท้อดอกสาลอี่ นั ทรงเสน่ห์ สแี หง่ ใบไม้ผลทิ ่ีเบง่ บาน ดวงตาหงส์เรียวจ้องมองเธอน่ิงๆ นํา้ เสียงอบอ่นุ นนั้ พดู เชิงบอกเป็น นยั ‚ทําไมจะไมม่ ี‛ เว้นไปเลก็ น้อย ก่อนใช้มือช้อนใบหน้าของเธอ

นิว้ หวั แม่มือกดลกั ยิม้ ท่ีแก้มข้างขวาเบาๆ ก้มศีรษะลงจมุ พิตท่ีหน้าผาก ของเธอ ‚อว่ฉี ี สขุ สนั ต์วนั ปีใหม่‛ อวฉี่ ีองึ ้ ไป ก่อนยิม้ บางๆ ‚ยงั ไม่เท่ียงคืนเลย ไมน่ บั วา่ เป็นวนั ปีใหม่ นะคะ‛ หานเซา่ เพียงยิม้ แล้วลบู ผมของเธอ ไม่ได้เอย่ วาจา อว่ีฉีไปที่หน้าประตเู พื่อติดกลอนคู่ หานเซา่ เดนิ ช้าๆ ตามหลงั เธอไป มือทงั้ สองสอดไว้ในกระเป๋ ากางเกง เอ่ยกําชบั เบาๆ ‚สวมเสอื ้ ให้หนาก่อน ออกไป‛ เธอรับคําหนงึ่ แล้วหยิบเสอื ้ คลมุ จากชนั้ มาสวม กลอกตาไปเห็นเขา ยงั คงยืนอยทู่ ี่ปากประตกู ็เริ่มดบุ น่ ออกมาอยา่ งไม่รู้สกึ ตวั ‚ท่านสวมเสอื ้ บาง ถอยออกไปหน่อยคะ่ อีกเดย๋ี วลมเยน็ ปะทะเข้ามาแล้วจะหนาวตวั ‛ เมื่อพดู จบเธอก็รู้สกึ วา่ ไมถ่ กู ต้อง จิตใต้สํานกึ ของเธอเกียจคร้าน เกินไปเสียแล้ว หานเซา่ ไม่ได้เป็นคนนิสยั ใจดี จะใช้สําเนียงเหมือนสง่ั เขา ให้ทําน่นู น่ีได้อยา่ งไร ครู่หนงึ่ ท่ีเธอหงอ ได้แตย่ ืนอยกู่ บั ท่ีมองเขา สายตา น่าสงสารอยา่ งย่ิง

หานเซา่ ไม่ได้รู้สกึ อยา่ งนนั้ กลบั ถอยหลงั ไปหลายก้าวจริงๆ ยืน ไกลๆ อย่ทู ี่โซฟามองเธอ สีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้แสดงความรู้สกึ โกรธเคือง สกั นิด อว่ฉี ีตะลงึ ไป เห็นเขาไมไ่ ด้ใสใ่ จวาจาลว่ งเกินของเธอเม่ือครู่ ถึงผลกั ประตไู ปอย่างองึ ้ ๆ ติดกลอนเสร็จแล้ว เธอพลนั คดิ ขนึ ้ ได้ว่าคาํ วจิ ารณ์ท่ีซเู วยเวยมีให้ หานเซา่ ที่สรุปได้ประมาณวา่ เป็นผ้ชู ายนา่ รังเกียจชอบจบั จด ปลกี วเิ วก เห็นแก่ตวั นิสยั ประหลาดและไม่สนใจความคิดของคนอน่ื นนั้ แทบจะเป็น ข้อบกพร่องของผ้ชู ายเลวทงั้ โลกนีม้ ารวมกนั แตค่ วามเป็นจริงแล้ว เขา ชอบจบั จด ปลกี วเิ วก เห็นแก่ตวั ไหม แล้วมีนิสยั ประหลาดไมร่ ับฟัง ความเหน็ ของผ้อู ื่นหรือเปลา่ ไมใ่ ช่ ในเวลานีเ้ขาแทบจะสามารถเรียกได้ ว่ามีนิสยั อ่อนโยน สงา่ งามท่ีสดุ ด้วยซาํ ้ อวฉ่ี ีอดถอนหายใจไมไ่ ด้ ใครบอกวา่ มีแตผ่ ้หู ญิงเท่านนั้ ท่ีต้องเลีย้ ง แบบทะนถุ นอมตามใจถึงเป็นผ้หู ญิงที่ดี ผ้ชู ายดๆี ก็ต้องทําเหมือนกนั แหละหนา่ ถ้าคณุ ไม่ใสใ่ จทําตวั เยน็ ชาตอ่ เขา แล้วจะโทษที่เขาไม่ใสใ่ จ ความรู้สกึ ของคณุ ได้อยา่ งไร ในโลกนีไ้ ม่มีมือ้ กลางวนั กินฟรี มีแตต่ ้องจา่ ย

ด้วยการปฏิบตั อิ ยา่ งออ่ นโยน ถงึ สามารถได้รับความอ่อนโยนตอบแทน กลบั มา นบั แตโ่ บราณจนปัจจบุ นั ล้วนเป็นเช่นนี ้ บทที่ 21 กลยทุ ธพิชิตฝ่ ายร้ายเลิฟโลลิ (จบ) ไมน่ านก็ถึงเวลาเยน็ อว่ฉี ียกจานเก๊ียวร้อนระออุ อกมาจาห้องครัว เธอทมุ่ เทเวลาให้กบั มนั ไม่น้อย เก๊ียวเปลอื กแป้ งบางไส้เยอะ แตล่ ะชิน้ เหมือนคริสตรัล แทบจะโปร่งใส ดไู ปแล้วทําให้เจริญอาหารมากมาย ถงึ แม้จะเป็นตวั ของหานเซา่ เองก็ยงั กินไปหลายชิน้ เมื่อกินได้คร่ึงหนงึ่ หานเซา่ ก็วางตะเกียบ สายตาเหลอื บไปมองชนั้ ไวน์แดงที่อยดู่ ้านข้างก่อนเอย่ เรียบๆ ‚วนั นีเ้ป็นวนั สง่ ท้ายปี พวกเรามาดื่ม ไวน์กนั สกั หนอ่ ยไหม‛ แม้อวฉี่ ีจะแปลกใจท่ีเขาสอบถามความคิดเหน็ ของเธอ แต่ก็ยงั ไม่ อาจตอบตกลงได้ อีกฝ่ ายป่ วยเป็นโรคประเภทนี ้สรุ าบหุ ร่ีเป็นของ ต้องห้าม แตจ่ ะปฏิเสธยงั ไงนี่แหละยงั เป็นปัญหา เธอจึงเงยหน้ามองเขา อยา่ งลาํ บากใจ หานเซา่ เห็นสีหน้าของเธอ ก็อดยกมือขนึ ้ ลบู หวา่ งควิ ้ ไม่ได้ ‚เอาละ่ ไม่ดื่มแล้วกนั ‛

อว่ฉี ีผอ่ นลมหายใจโลง่ อก ก่อนยิม้ ออกมา ‚ที่จริงแล้วคนื สง่ ท้ายปี ยงั มีอีกหลายอย่างท่ีทําได้นะคะ‛ ‚ดรู ายการงานเลยี ้ งปีใหมน่ ะ่ เหรอ‛ หานเซา่ เลกิ ควิ ้ ก่อนวิจารณ์ อย่างแดกดนั ‚ไม่ส้ไู ปนอนดกี ว่า‛ สาํ หรับรายงานงานเลยี ้ งปีใหม่อนั นา่ เบอ่ื ซาํ ้ ซากทกุ ปี อว่ฉี ีเองก็ไม่ อาจพดู คาํ ชมที่ไม่ตรงกบั ใจออกมาได้ จงึ ได้แตเ่ ปลีย่ นหวั ข้อสนทนา ‚งนั้ พวกเราไปจดุ พลไุ หมคะ‛ วนั นีเ้สีย่ วโจวไปตงั้ แตก่ ลางวนั เพอ่ื กลบั บ้านไป หาครอบครัว จะเลน่ ไพน่ กกระจอกมีแคส่ องคนยงั ไงก็รวมตวั ไมค่ รบวงสี่ คน เลน่ สลาฟก็อยา่ งน้อยต้องสามคน ดรู ายการทีวหี านเซา่ ก็ไมช่ อบอีก ดงั นนั้ ดเู หมือนจะเหลอื ก็เพียงแตจ่ ดุ พลจุ ดุ ประทดั แล้วท่ีเป็นกิจกรรมเลน่ ในยามคํ่าคนื ได้ หานเซา่ เหลอื บมองเธอ ‚เธออยากไป‛ คดิ ถงึ วา่ เด็กสาวคงชอบเลน่ ของพวกนี ้ดงั นนั้ จงึ ไมร่ อให้เธอเอย่ ปากก็พยกั หน้าตอบรับแล้ว สดุ ท้ายแล้วทงั้ สองก็ชว่ ยกนั ยกดอกไม้ไฟลงั ใหญ่ออกจากประตู แล้วเดินไปหาพืน้ ลานว่างเปลา่