最佳女配 ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(นิยายจีนแปล) (จบตอนกลยุทธพิชิตอาหมอใจร้าย)

หานเซา่ ถกู อวฉ่ี ีสวมชดุ ให้จนมิดชิด มีทงั้ เสอื ้ คลมุ ตวั ใหญ่ผ้าพนั คอ และถงุ มือ คล้ายจะไปสาํ รวจขวั้ โลกเหนือ เขาก้มหน้าลงมองถงุ มือหนงั ของตวั เอง ก่อนจะหมนุ ศีรษะไปมองเธอ ‚อยา่ งนีจ้ ะจดุ ไฟได้ยงั ไง‛ อวฉี่ ียิม้ หวานแล้วผลกั เขาไปยืนด้านข้าง ‚ฉนั ไปจดุ เองคะ่ ท่าน มองดกู ็พอแล้ว‛ เธอมีร่างกายคลอ่ งแคลว่ วอ่ งไวใจกล้าหาญ จดุ ดอกไม้ไฟตงั้ เจด็ แปดอนั ติดกนั ถงึ หมนุ ตวั วง่ิ เพิ่งวิ่งไปไม่ได้ก่ีก้าว ดอกไม้ไฟก็เบ่งบานสวา่ ง ไสวทา่ มกลางท้องฟ้ าอนั มืดมิด สวยงามตระการตา อวี่ฉีวงิ่ กลบั มาอยขู่ ้างกายหานเซ่า เงยหน้ามองเขา ‚สวยไหมคะ‛ หานเซา่ โอบเธออย่างอ่อนใจ ‚บอกวา่ จะออกมาจดุ พลุ พอจดุ พลุ เสร็จตวั เองก็ไมด่ ู จ้องฉนั ทําไมกนั ‛ อวี่ฉียิม้ มองเขาอยอู่ ยา่ งนนั้ ปลอ่ ยให้ดอกไม้ไฟแตล่ ะดอกเบง่ บาน แล้ วจางหายไปเป็ นฉากหลงั หานเซา่ ลบู ผมดํายาวของเธอ เผยอริมฝี ปากน้อยๆ ดวงตาดํา สะท้อนแสงดอกไม้ไฟเฉิดฉายเตม็ ท้องฟ้ า ไม่เยน็ ชาเหมือนที่ผ่านพ้นมา แตเ่ ป็นแววตาของความอบอนุ่

เวลาดบี รรยากาศงดงาม เหมาะสมกบั การมอบจมุ พิตที่สดุ ดอกไม้ไฟดบั มอดลง ทงั้ สองกลบั ไปยงั คฤหาสน์ หานเซา่ ถอดเสอื ้ คลมุ ออก อวี่ฉีรับมาอย่างคลอ่ งมือ ก่อนหมนุ ตวั ไป แขวนไว้ที่ชนั้ แตถ่ กู ห้ามไว้เสยี ก่อน เขาสง่ั ให้เธอหยิบของออกมาจากกระเป๋ าเสอื ้ คลมุ อวี่ฉีก็หยิบ ออกมาตามคาํ บอก ที่ได้มาเป็นซองสีแดงขนาดเลก็ ซองหนง่ึ เธอชะงกั ไป คอ่ นข้างองึ ้ ‚นี่เป็นอง่ั เปาหรือคะ‛ หานเซา่ อืมอย่างเป็นธรรมชาติ ‚มีอะไรผิดปกติหรือไง‛ ตงั้ แตโ่ บราณจนถึงปัจจบุ นั องั่ เปาแสดงถึงคําอวยพรที่ผ้ใู หญ่มีให้ ต่อผ้นู ้อย ปกป้ องรักษาให้ผ้นู ้อยมีโชคดีสขุ ภาพแขง็ แรงในปีใหม่ที่จะ มาถึง เพียงแต่เธอคาดคดิ ไมถ่ ึงวา่ หานเซา่ จะให้อง่ั เปากบั เธอเลย ในขณะทเี่ ธอยงั คงองึ ้ อย่นู นั้ เอง เขาก็โน้มตวั ลงมากอดเธอ ‚อวีฉ่ ี สขุ สนั ต์วนั ปีใหม่‛ เว้นไปเลก็ น้อย ก่อนพดู ยิม้ ๆ ‚ตอนนีป้ ีใหมแ่ ล้วนะ‛ อวฉ่ี ีรัง้ สติกลบั มา ก็อดจะหวั เราะออกมาไมไ่ ด้ พร้อมยื่นมือไปกอด เอวของเขา ‚สขุ สนั ต์วนั ปีใหมค่ ่ะ‛

ไม่รู้วา่ เป็นเพราะใสเ่ กลือในเกี๊ยวมากเกินไปหรือเปลา่ พอนอนถงึ เช้ามืดตสี าม อวี่ฉีก็ต่ืนขนึ ้ มา จะเปิดประตอู อกไปข้างลา่ งเพ่ือรินนํา้ กิน เพิ่งถงึ ห้องครัว เธอก็เหลือบมองเห็นข้างหน้าตางมีเงาแผ่นหลงั สงู โปร่งยืนอยู่ จงึ รีบหมนุ ตวั ไปมอง เป็นหานเซา่ เขาหนั หลงั ให้เธอ ยืนมองความมืดมิดนอกหน้าตา่ งอยู่ เพียงลําพงั ไม่รู้วา่ กําลงั คดิ อะไรอยู่ ยามคาํ่ คนื เยน็ ยะเยือก เขายืนน่ิงไม่ ไหวติง เงาด้านหลงั อ้างว้างเดียวดายเหมือนคืนแรกที่เจอกนั อวี่ฉีรีบเดินไปหา เอ่ยเสยี งเบาวา่ ‚นอนไม่หลบั หรือคะ‛ หานเซา่ ได้ยินเสยี งของเธอ หนั ศรี ษะกลบั มา ดวงตาเรียวหงส์จ้อง เธอน่ิงชว่ั ครู่ จๆู่ เขาก็ก้มตวั ลงมาโอบเธอเข้าไปแนบอก นํา้ เสยี ง ออ่ นหวานดงั ขนึ ้ จากด้านบนยอดกระหมอ่ ม เขาเรียกช่ือของเธอ คล้ายติด สาํ เนียงอ่อนล้าอนั ไร้ท่ีสนิ ้ สดุ ‚อว่ีฉี‛ อวี่ฉีโอบกอดเขาตอบ แนบใบหน้ากบั แผ่นอกของเขา ‚เกิอะไรขนึ ้ หรือคะ‛ ‚ฉนั อ่านหนงั สือพมิ พ์ตอนเช้า เหน็ ประกาศการเสยี ชีวิต‛ หานเซา่ ถอนหายใจ ‚เป็นเพ่ือนร่วมธรุ กิจ ไม่ได้สนิทสนมอะไร‛ ชะงกั ไปเล็กน้อย

ก่อนพดู ตอ่ วา่ ‚เดมิ ทีไมไ่ ด้มีความสมั พนั ธ์มากน้อยแค่ไหน เพียงแตไ่ ม่รู้ ทําไมถงึ ฝันเห็นเขา ต่นื มาก็รู้สกึ วา่ ชีวติ ช่างบอบบางนกั ‛ เขาย่ืนมือไปวางหลงั ท้ายทอยของเธอ ‚เหมือนฉนั เพ่ิงรู้ว่าอะไรคอื ความตาย‛ เวลานีก้ ารปลอบโยนด้วยวาจาใดๆ คงไร้ผล อวีฉ่ ีได้แต่กอดเขาแนน่ ขนึ ้ ‚เดมิ ทีนกึ วา่ ตวั เองไม่หวาดกลวั เม่ือวนั นนั้ มาถงึ แตเ่ มื่อครู่ถงึ คดิ ขนึ ้ ได้วา่ ถ้าพรุ่งนีไ้ มส่ ามารถลมื ตาขนึ ้ มาได้อีก ความรู้สกึ นนั้ จะน่ากลวั ขนาด ไหน‛ อว่ฉี ีกอดเอวของเขาน่ิง เสยี งเบาหวิว แตน่ ํา้ เสยี งกลบั ตงั้ มน่ั ‚ทา่ น จะต้องอายยุ ืนร้อยปีคะ่ ‛ หานเซา่ วางปลายคางไว้บนศีรษะของเธอ หลบั ดวงตาทงั้ คฝู่ ังปาก และจมกู ไว้ในเส้นผมดาํ หอมกรุ่นของเธอ คล้ายคนท่ีจมนํา้ กอดพยงุ แผน่ ไม้ไว้ อวฉี่ ีลบู หลงั ของเขาอย่างระมดั ระวงั แล้วเอ่ยคําแนะนาํ ในเวลาที่ เหมาะสม ‚ทา่ นอยากไปชมสถานท่ีต่างๆ ในโลกไหมคะ ผอ่ นคลาย

อารมณ์บ้างดีไหมคะ‛ เธอเคยอ่านข้อมลู มีเหลายเคสของผ้ปู ่ วยเป็น มะเร็งระยะสดุ ท้ายเมื่อรู้ว่าตวั เองมีชีวิตได้อีกไม่นาน ก็ตดั สนิ ใจก้าวเท้า เข้าสเู่ ส้นทางทอ่ งเที่ยวรอบโลก ผลก็คอื เพราะได้ไปทอ่ งเที่ยวพกั ผ่อนมี จิตใจแจ่มใสคดิ บวก กลบั มาแล้วก็หายขาดจากโรคร้าย ครุ่นคดิ อยคู่ รู่หนงึ่ หานเซา่ ก็พดู เสยี งเบา ‚เธอจะยอมไปกบั ฉนั ไหม‛ เกรงใจแคไ่ หน เธอพงึ่ พาอาศยั ใต้ลมหายใจของเขา เขากลบั ยงั คง พดู วา่ ‘เธอจะยอมไปกบั ฉนั ไหม’ ไมใ่ ช่ ‘เธอต้องไปกบั ฉนั ’ น่ีสถิ งึ เป็น เกียรตทิ ี่แท้จริงของลกู ผ้ชู าย อว่ีฉีจะปฏิเสธได้อยา่ งไร เธอพดู เบาๆ วา่ ‚ขอเพียงเป็นความ ต้องการของทา่ น ฉนั จะอยขู่ ้างกายทา่ นเสมอคะ่ ‛ ผ้ชู ว่ ยทงั้ หลายของหานเซา่ มีประสทิ ธิภาพอยา่ งย่ิง ไมน่ านก็ช่วยอว่ี ฉีดร๊อบเรียนและทําเอกสารขอพาสปอร์ต กําหนดเส้นทางการเดนิ ทางให้ ทงั้ หมด ตวั๋ เครื่องบินและโรงแรมระหวา่ งทางก็จองไว้เรียบร้อยแล้ว เร่ือง เลก็ ๆ น้อยๆ ก็มีคนจดั การให้โดยเฉพาะ พวกเธอแคย่ กกระเป๋ าออก เดินทางก็พอแล้ว เงินนี่ช่างเป็นส่งิ ท่ีนา่ รักที่สดุ ในโลกจริงๆ มีแค่เงนิ ก็แทบจะทําได้ทกุ ส่ิง

ทงั้ สองคนสขุ สําราญกบั การอาบแดดบนชายหาดคอสตาริกา ลอ่ งเรือทีแ่ ม่นํา้ ของเวนิส ไปเกาะบาหลเี หม่อมองทะเลงดงามดงั อญั มณีสี ฟ้ า ดพู รมท่งุ ลาเวนเดอร์สะพร่ังรอบตวั ท่ีโพรวองซ์ ให้อาหารนกพริ าบขาว บริสทุ ธิ์ท่ีลานกลางเมืองปราก พนนั อยา่ งบ้าคลงั่ หนง่ึ ราตรีท่ีลาสเวกสั ... ทกุ ครัง้ ท่ีลืมตาตนื่ ขนึ ้ มาคือโลกใหม่ท่ีแตกตา่ งออกไป บรรยากาศ ด้านหน้าล้วนทําให้ผ้คู นตนื่ เต้นรอคอย ชีวติ เหมือนมีความหวงั ไร้ที่สนิ ้ สดุ พรั่งพรูถาถมเข้ามา ทกุ ส่งิ อย่างล้วนงดงามดงั เดิม เร่ิมแรกยงั มีผ้ชู ่วยสองคนอยขู่ ้างกายพวกเขาคอยจดั การเรื่องเลก็ ๆ น้อยๆ ตอ่ มาได้เรียนรู้มากเข้า อวฉี่ ีก็เข้าใจระเบยี บขนั้ ตอนทงั้ หมด เร่ิม จองโรงแรมตวั๋ รถไฟเอง ตดิ ตอ่ รถรับสง่ ทกุ วนั ถือโน้ตบ๊กุ วางแผน กําหนดการของสถานีตอ่ ไป ผ้ชู ว่ ยทงั้ สองคนจากไปอย่างรู้งาน โลกของสองเราได้เร่ิมต้นขนึ ้ แล้ว อยา่ งแท้จริง อวฉี่ ีเป็นกงั วลในอาการของหานเซ่า วางกําหนดการให้ช้าลง เดิมที พอถึงสถานท่หี นงึ่ ก็หยดุ อย่แู ค่สามสีว่ นั เธอก็ขยายออกไปเป็นหลายเท่า บ้างคร่ึงเดือนบ้างหนง่ึ เดือน ทงั้ ยงั เลอื กเฟ้ นไปแตใ่ นสถานที่ท่ีอากาศดี ทกุ วนั เค้นสมองจดั เตรียมสถานที่พิเศษสดุ ของแตล่ ะประเทศ ท่มุ เทกาย

ใจเสาะหาอาหารพืน้ เมืองที่ทําจากวตั ถดุ บิ ธรรมชาติและย่อยงา่ ย ฝึกปรือ จนแทบจะโปรเทียบเท่ามคั คเุ ทศก์มืออาชีพอย่แู ล้ว หลายเดอื นผา่ นไป อาการของหานเซ่าดีขนึ ้ เรื่อยๆ อว่ีฉีกลบั ยงุ่ จนตวั ผอมไปรอบหนงึ่ ที่ระเบียงของโรงแรม ชายชราเชือ้ ชาติเดยี วกนั ท่ีอยหู่ ้องด้านข้าง มองเดก็ สาวท่ีย่งุ น่นู ย่งุ น่ีอยา่ งอิจฉา ‚พอ่ หนมุ่ เธอมผี ้ชู ว่ ยท่ีดนี ะ‛ หานเซา่ ไมค่ าดคดิ ว่าอายปุ านนีแ้ ล้วจะยงั มีคนเรียกตวั เองวา่ พอ่ หน่มุ อีก จงึ ได้แต่ยิม้ บางๆ อย่างเกรงใจ ‚เธอไม่ใช่ผ้ชู ่วย‛ เพ่ิงพดู จบ อวี่ฉี ก็ยกนํา้ กีว่มี าให้ วางไว้บนโต๊ะสีขาวข้างมือเขา หานเซา่ กมุ มือเธอวางไว้ท่ีไหลต่ วั เอง หนั ไปแนะนํากบั ชายชราผ้นู นั้ อย่างจริงจงั ‚เธอเป็นคนรักของฉนั ‛ เขาไมไ่ ด้ใช้คําวา่ แฟน ที่รักหรือคาํ เรียกอ่ืนๆ เรียกเธอ แต่ใช้คาํ ท่ี จริงจงั ที่สดุ อยา่ งคนรัก อวฉ่ี ีตะลงึ งนั แตก่ ็ไหวตวั ทนั ได้อยา่ งรวดเร็ว เผยรอยยิม้ เจิดจ้า ก่อน หนั ไปพยกั หน้าให้กบั ชายชรา ‚สวสั ดคี ะ่ ‛

ชายชรารัง้ สตกิ ลบั มา ไมไ่ ด้เผยสีหน้าแสดงความผิดปกติในเรื่อง อายทุ ี่แตกตา่ งกนั มากของทงั้ สองคน กลบั กนั สายตาของเขาคือการ ยอมรับ รอยยิม้ เป็นกนั เองซอ่ นไว้ด้วยคําอวยพร ครู่หนงึ่ อว่ฉี ีก็คกุ เขา่ ลงข้างกายหานเซ่า เงยหน้ามองเขา ‚วนั นีม้ ี งานเลยี ้ งรอบกองไฟ ไปกนั ไหมคะ‛ หานเซา่ ประคองใบหน้าของเธอ ลบู ไล้อย่คู รู่หนง่ึ ก่อนถอนหายใจ ‚เธอผอมลงอีกแล้ว‛ ชะงกั ไป ก่อนเอ่ยลแุ ก่โทษ ‚ฉนั ตดิ ค้างเธอมาก เหลอื เกิน‛ อว่ฉี ีกมุ มือขวาท่ีแนบแก้มของเธอไว้ ดงึ มาจมุ พิตเบาๆ นํา้ เสยี ง หวานอ่อนโยน ‚ไม่คะ่ ได้อย่ขู ้างกายท่านเป็นเกียรตขิ องฉนั ‛ หานเซา่ ลบู ผมสลวยดํายาวเบาๆ ดวงตาเรียวหงส์เตม็ ไปด้วยความ อ่อนโยน นํา้ เสยี งนิ่มนวลและเช่ืองช้า ‚อวฉ่ี ี ได้เจอเธอเป็นโชคดที ี่สดุ ใน ชีวิตของชายที่ชื่อวา่ หานเซา่ ‛ สดุ ท้ายแล้วคนื วนั นนั้ พวกเขาไม่ได้ไปงานเลยี ้ งรอบกองไฟ แตน่ อน แต่หวั คํา่ เพราะวา่ พรุ่งนีต้ ้องขนึ ้ เคร่ืองบินไปยงั อกี จดุ หมายปลาย

กลางดกึ หานเซา่ ลกุ ขนึ ้ มาเข้าห้องนํา้ ระหวา่ งทางกลบั รู้สกึ ผิดปกติ นอนลงไปก็พลิกตวั กระสบั กระสา่ ยไม่อาจขม่ ตาหลบั ลงได้ เมื่อมองไป นอกหน้าตา่ งด้วยความบงั เอิญ ก็เหน็ ควนั ไฟลอยมาจากที่ไมไ่ กลออกไป นกั เม่ือคิดวา่ คนื นีม้ ีงานเลยี ้ งรอบกองไฟ ใจก็ตกวบู บางทีบางท่ีอาจ เกิดอะไรผิดพลาดขนึ ้ มาก็ได้ ทําให้ไฟไหม้ เขารีบลกุ ขนึ ้ ในสมองมีแค่ ความคดิ เดยี วจบั จอง อว่ีฉีอย่ทู ี่ไหน เธอเป็นอะไรหรือเปลา่ วิ่งออกจากห้องอยา่ งร้อนรน มาถงึ ห้องด้านข้าง เคาะประตแู ล้วกลบั ไม่มีคนขานรับ ถ้าเธอก็อยใู่ นงานเลยี ้ งรอบกองไฟนนั้ ด้วย บางทีอาจได้รับบาดเจบ็ ในความร้อนรนเครียดขงึ เพียงรู้สกึ วา่ ท้องเกร็งกระตกุ ปวดเป็น ระลอก เขาปวดจนต้องก้มกายลง ทงั้ ตวั แทบจะม้วนพบั เข้าด้วยกนั พิง ประตหู ้องด้านอย่างออ่ นแรงก่อนคอ่ ยๆ หยอ่ นกายไถลลงมา ไมร่ ู้วา่ นานแคไ่ หน คล้ายมีคนพยงุ ตวั เองขนึ ้ มา เม่ือเขาเปิดดวงตา ทงั้ คู่ สายตาท่ีถกู เหงื่อเยน็ บดบงั ปรากฏร่างท่ีค้นุ เคยข้างกาย

เขายื่นมือออกไป กมุ แขนของเธอไว้ กระหืดกระหอบหลายครัง้ ถงึ สงบลงได้ ‚เธอไปไหนมา‛ อว่ีฉีใช้แขนเสอื ้ เช็ดเหง่ือเยน็ ท่ีหน้าผากให้เขา ‚ฉนั ได้ยินเสียง โวยวายด้านนอก เลยไปดวู ่าเกิดอะไรขนึ ้ คะ่ คนงานทําผิดพลาด แต่ จดั การได้หมดแล้วคะ่ ‛ ตอบอย่างรวดเร็ว เธอเข้าไปพยงุ เขาอย่างเป็น กงั วล ‚ท่านละ่ คะ ท่านเป็นอะไรไหม พวกเรารีบไปหาหมอกนั คะ่ ‛ หานเซา่ โอบเธอเข้ามาในอ้อมอก เหงื่อเย็นที่ไรผมยงั ไม่แห้ง ท้องก็ ยงั คงปวดอยู่ แตเ่ พราะการคงอยขู่ องคนในอ้อมกอด ความกงั วลในใจถึง วางลงได้ เวลานีท้ ี่นี่ เขาถึงเข้าใจวา่ เด็กสาวมีความหมายตอ่ เขาอยา่ งไร อวี่ฉีกอดเขาตอบ ยงั คงเป็นหว่ ง ‚ทา่ นรู้สกึ เป็นยงั ไงบ้างคะ ยงั ปวด ท้องไหม‛ ความเงียบงนั ครู่หนงึ่ ผ่านพ้นไป เสยี งแหบพร่าของหานเซา่ ดงั มา จากเหนือศีรษะ เตม็ ไปด้วยความออ่ นล้าภายหลงั ความเจบ็ ปวด นํา้ เสยี ง กลบั ม่งุ มนั่ ‚อวฉ่ี ี ได้โปรดอยกู่ บั ฉนั ไปตลอดชีวิตท่ีเหลอื อยู่‛

ครู่หนงึ่ เธอยงั ไมอ่ าจไหวตวั ทนั ถามกลบั โดยสนั ชาตญาณ ‚อะไรนะ คะ‛ นํา้ เสียงของเขามีความเหนื่อยล้าอนั ไม่อาจปิดบงั แตน่ ํา้ เสยี งยงั คง อ่อนโยน ออ่ นโยนอย่างท่ีสดุ ‚ฉนั ไมส่ ามารถห่างจากเธอได้อีกแล้ว อวี่ฉี‛ เขาเอย่ เสยี งแผว่ เบา ‚ได้โปรดแตง่ งานกบั ฉนั ‛ ถึงแม้ว่าจะบาปกรรมหนกั หนา ถึงแม้วา่ จะมีเวลาอีกไม่นาน เขาก็ ยงั คงต้องการแตง่ งานให้เธอมาเป็นภรรยา ลมราตรีพดั ผา่ นข้างแก้ม นกน้อยไมร่ ู้นามสง่ เสยี งร้องมาจากที่ หา่ งไกล เดก็ สาวผมดาํ เอ่ยอืมคําหนง่ึ สองแขนที่กอดเอวของผ้ชู ายคนนนั้ เอาไว้แนน่ กระชบั บทท่ี 22 - 23 บทพิเศษ(หานเซ่า) หนง่ึ ในเป้ าหมายของงานของอวฉ่ี ีก็คอื รับประกนั วา่ นางเอกและ พระเอกของนิยายทกุ เร่ืองจะครองครู่ ักกนั จนอวสาน ถ้าภารกิจสาํ เร็จแล้ว จากไปทนั ที ก็มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะทําให้พระรองฝ่ ายร้ายจิตตก และกลบั ไปหาเร่ืองพระเอกและนางเอกอีกครัง้

เพ่ือหลกี เลย่ี งการเกิดปัญหาเชน่ นีข้ นึ ้ เม่ืออว่ีฉีออกจากนิยายเร่ืองนี ้ ไป หนว่ ยงานกลางก็จะก็อบปีค้ วามทรงจําและนิสยั ของเธอเอาไว้ เพือ่ ทดแทนตวั จริงของเธอและอย่ใู นนิยายเร่ืองนีต้ ่อไป จนกระทง่ั เร่ืองราว ทงั้ หมดสนิ ้ สดุ ลง ความทรงจําใหมท่ ีเ่ กิดขนึ ้ จะย้อนกลบั ไปสรู่ ่างกายขอ งอวฉี่ ี กลายเป็นหนงึ่ ในประสบการณ์ที่ใช้เป็นหลกั ประกนั ในการสําเร็จ ภารกิจของเธอในภายภาคหน้าตอ่ ไป อธิบายให้ง่ายๆ หนอ่ ยก็คือ ร่างแมข่ องอวี่ฉีจากไปเพ่ือสําเร็จภารกิจ ถดั ไป สว่ นร่างแยกของเธอจะรัง้ อย่เู พ่ือจดั การทกุ ส่ิงอย่างแทน ในชวั่ วินาทีที่อว่ฉี ีจากไป ข้อมลู ตวั เลขกระจดั กระจายและจดั เรียง ตวั ใหม่ พริบตาเดียวก็ก๊อบปีค้ วามทรงจําและนสิ ยั ได้สาํ เร็จ รูมา่ นตาขยายและหดลงเหมือนเดิม เธอผละออกจากอ้อมกอดของ ผ้ชู ายร่างบอบบางอยา่ งนิ่มนวล แล้วคล้องแขนของเขา ‚ช่องทางเดนิ ลม แรง ฉนั พยงุ ท่านกลบั ห้องนะคะ‛ วนั ถดั มาเม่ือหานเซา่ ลมื ตาตน่ื ก็เหน็ อว่ฉี ีฟบุ หลบั สนิทอยขู่ ้างเตียง เขาคิดยกมือขนึ ้ ลบู ผมยาวดาํ ขลบั ของเธอ แตพ่ บวา่ มือขวาของตวั เองถกู เธอจบั ไว้แน่น

องึ ้ ไปเลก็ น้อยเขาก็กมุ มือเธอกลบั เรียกเธอด้วยนํา้ เสยี งออ่ นโยน ‚ขนึ ้ มานอนบนเตยี ง พืน้ เย็นจดั ‛ อวีฉ่ ีค่อยๆ ลมื ตาขนึ ้ มา สบเข้ากบั สายตาของหานเซา่ แล้วก็แย้มยิม้ ให้ ก่อนพยงุ กายขนึ ้ มาหอมที่ข้างแก้มเบาๆ เอ่ยด้วยนํา้ เสยี งอ่อนหวาน ‚อรุณสวสั ด์ิคะ่ ‛ หานเซา่ เองก็ยิม้ ได้ ‚อรุณสวสั ดิ์‛ เดมิ ทีบา่ ยสามต้องขนึ ้ เครื่อง แตเ่ พราะเกิดเหตไุ มค่ าดฝันขนึ ้ อวฉ่ี ีจึง เปล่ยี นตว๋ั เป็นคร่ึงเดอื นให้หลงั เพื่อรอให้หานเซา่ ฟืน้ ฟรู ่างกายให้ดี เสียก่อน ที่น่ีมีป่ าฝนท่ีอดุ มสมบรู ณ์ หาดทรายงดงาม ขนุ เขาเขียวครึม้ และลํา ธารทะเลสาบใส ไมต่ ้องกงั วลเลยวา่ ถ้าอย่นู านเกินไปจะเบอื่ หน่าย ทกุ วนั ทงั้ สองจะจบั มือกนั เดินเลน่ ที่ชายหาด ฝ่ าเท้าเหยียบย่ําลงบน เม็ดทรายละเอียดน่มุ น่ิม นํา้ ทะเลอนั อบอ่นุ ซดั สาดเท้าจนสะอาด นก นางนวลตวั ขาวหิมะทิง้ ตวั และร่อนเหินครัง้ แล้วครัง้ เลา่ หรือบางครัง้ เดิน เลน่ ที่ชายป่ าฝน ถ้าโชคดีก็จะเหน็ นกสรี ุ้งบินผา่ นสายตา

โรงแรมที่พวกเธออยกู่ ่อสร้างบนเชิงเขาเลก็ ๆ ข้างทางล้วนเป็นหญ้า เขียวขจี เหยียบย่ําลงไปก็รู้สกึ นมุ่ นวลเหมือนเดนิ บนพรม เพียงแตเ่ วลาสว่ นมากก็ผ่านพ้นไปในโรงแรมอยดู่ ี อวี่ฉีตงั้ ใจเสาะหา ภาพยนตร์คอมมาดหี ้ ลากหลายประเภท แล้วปิดมา่ นรอบห้องสทู จน มิดชิด ทงั้ สองคนนอนอย่บู นเตียงเพ่ือชมภาพยนตร์กนั ตลอดบา่ ย ชว่ งเยน็ อว่ฉี ีจะเปิดเพลงสบายๆ ในห้อง เปิดไฟหวั เตียงแล้วอา่ น หนงั สือพิมพ์ นิตยสาร นิยายตา่ งๆ ให้เขาฟัง ทกุ ครัง้ หานเซ่ามกั จะยิม้ แล้วลบู ผมของเธอเลน่ ‚ฉนั แคก่ ระเพาะไม่ ดี สายตายงั ดอี ย่หู รอก‛ คร่ึงเดือนถดั มา พวกเขาขนึ ้ เครื่องบินไปยงั เมืองชายทะเลที่น่ารัก แห่งหนงึ่ พวกเขาซอื ้ คฤหาสน์สามชนั้ หลงั หนง่ึ ตดั สนิ ใจอาศยั อย่ทู ่ีเมืองนี ้ ระยะยาว ท่ีนี่มีอากาศดพี อเหมาะ มีชายหาดปาล์มที่งดงามท่ีสดุ มี แสงอาทิตย์สที องอนั ออ่ นโยนอบอ่นุ ท่ีสดุ มีเพื่อนบ้านที่มีความสขุ ท่ีสดุ วนั

เวลาคล้ายจะชะลอฝี เท้าลง ณ ที่นี ้ทกุ คนล้วนผ่อนคลายสบายใจ เหลอื ล้น ทกุ วนั ดีงามเหมือนพกั ผ่อนในวนั หยดุ ยาว เดมิ ทีอวี่ฉีคิดทําเร่ืองทกุ อยา่ งด้วยตวั เอง แตห่ านเซา่ ห้ามเธอไว้ และ จ้างแมบ่ ้านมาสองคน เขาโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก ‚อวฉ่ี ี เธอคือรักยอด ดวงใจของฉนั ไมใ่ ชค่ นรับใช้ ขงั เธอไว้อย่ขู ้างกายก็เหน็ แก่ตวั มากพอแล้ว จะให้เธอเหน็ดเหนื่อยขนาดนีอ้ ีกได้อย่างไร‛ เขาเหมือนมกั รู้สกึ วา่ การแตง่ เธอเป็นภรรยาคือการผลกั เธอลงสนู่ รก ด้วยมือของเขาเอง รู้สกึ ผิดมาโดยตลอด และโทษตวั เองไมจ่ บสนิ ้ ความรู้สกึ ด้านลบไม่เป็นผลดีตอ่ สขุ ภาพ อว่ีฉีดงึ มือเยน็ เฉียบของ เขาแนบกบั แก้มอบอนุ่ ของเธอ นํา้ เสียอ่อนโยนท่ีสดุ ‚ฉนั ยินยอมพร้อมใจ จะรู้สกึ เหน็ดเหนื่อยได้อย่างไรคะ‛ พกั ไปครู่หนง่ึ ก่อนยิม้ หวาน ‚ในโลกนี ้ จะมีเดก็ สาวสกั ก่ีคนท่ีได้แตง่ งานกบั คนที่รัก ฉนั โชคดีท่ีสดุ แล้วคะ่ ‛ ‚แต่ฉนั ไมส่ ามารถอย่เู คียงข้างเธอได้ตลอดไป‛ เขารู้สกึ ผิด ลบู ไล้ แก้มของเธอเบาๆ ลมุ่ หลงโง่งม ‚รับปากฉนั อว่ีฉี เม่ือฉนั จากไปแล้วให้หา ผ้ชู ายที่รักเธอ ให้เขาดแู ลเธอไปชว่ั ชีวิต‛

เธอลกุ ขนึ ้ ยืน กอดเอวเขาหลวมๆ ครู่หนง่ึ ก็แหงนหน้ามองเขา จ้อง ดวงตาเรียวหงส์ที่งดงามคนู่ นั้ นํา้ เสียงเรียบแตน่ ่ิมนวล ‚ชว่ั ชีวติ นีอ้ วฉี่ ีจะ ไม่มีคนรักคนที่สองเดด็ ขาด‛ เขาจ้องตาเธออยคู่ รู่หนง่ึ สดุ ท้ายก็ถอนหายใจอยา่ งยอมแพ้ เขา เขยิบไปด้านหน้า หน้าผากอิงกบั หน้าผากของเธอ พร้อมยกมือประกบมือ ของเธอ สิบนิว้ สอดประสาน ‚อวฉ่ี ี ฉนั จะพยายามมีชีวติ อย่ตู อ่ ไป”เขาพดู อย่างอ่อนโยน ‚ถึงแม้ว่าจะอย่เู คยี งข้างเธอได้อีกวนั เดียวก็ตาม‛ ปลายจมกู ของเธอแสบ แตก่ ลบั หวั เราะได้ นํา้ เสียงมน่ั คง ‚ฉนั พดู ตงั้ หลายครัง้ แล้วนะคะ วา่ ทา่ นจะมีอายถุ งึ ร้อยปีน่ะ‛ หลายวนั ถดั มา หานเซา่ ก็สงั่ ให้สาวใช้ไปซอื ้ เตา่ บกพมา่ มาตวั หนง่ึ แล้วเลยี ้ งไว้ที่ด้านหนง่ึ ของห้องรับแขก อวี่ฉีรู้สกึ ประหลาดใจ ยืนอย่หู น้าอ่างกระจกด้วยความงนุ งงท่ีสดุ ‚ทําไมท่านถงึ คิดเลยี ้ งเตา่ ขนึ ้ มาละ่ คะ‛ หานเซา่ โอบไหลเ่ ธอ ‚มีสตั ว์ให้เธอเลยี ้ งไง ชอบไหม‛ ไมเ่ สยี ทีท่ีเป็นหานเซา่ เลือกสตั ว์เลยี ้ งกบั เขาสกั ทีก็สามารถทําได้ แตกตา่ งจากคนอ่ืนเขาขนาดนี ้

อวฉ่ี ียกมือขนึ ้ แตะมือที่ขวาของเขาที่โอบเธอไว้ พร้อมเอียงหน้ายิม้ ให้ ‚เป็นของท่ีท่านให้ จะไม่ชอบได้อย่างไรคะ เพียงแต่ทําไมเป็นเตา่ ละ่ คะ‛ หานเซา่ กมุ มือของเธอกลบั อีกที สายตาเรียวหงส์เตม็ ไปด้วยความ ออ่ นโยน ‚เตา่ มีชีวติ ยืนยาว ฉนั หวงั วา่ มนั จะอย่กู บั เธอแทนฉนั ไปจนแก่ เฒา่ ‛ ทนั ใดนนั้ อวี่ฉีพดู อะไรไมอ่ อกอีก เขายิ่งออ่ นโยน ใจของเธอย่ิง เจบ็ ปวด เขากอดเธอมาแนบอก คล้ายปฏิบตั ิตอ่ เดก็ น้อยท่ีเศร้าสร้อย โอบอ้มุ ยอมรับ ‚อวฉ่ี ี อวี่ฉี ดใี จหนอ่ ยเป็นยงั ไง ฉนั ซอื ้ มนั เพื่อให้เธอดีใจ ไมใ่ ชใ่ ห้ เธอเจ็บปวดเสียใจ‛ ก่อนยิม้ เหมือนปลอบเดก็ ‚ตงั้ ชื่อให้มนั หนอ่ ยสิ‛ อวฉ่ี ีฝังร่างกบั อกของเขา พดู เสียงอ้อู ีอ้ อกมา ‚เรียนมนั วา่ อาเซา่ แล้ว กนั คะ่ ‛ หานเซา่ องึ ้ ไป ก่อนจะคิดขนึ ้ ได้ว่าวนั ที่เขาเมาคนื นนั้ เธอเรียกเขาวา่ อาเซา่ ด้วยนํา้ เสียงออดอ้อน ภาพความทรงจํายงั คงเดน่ ชดั ประหนง่ึ เกิดขนึ ้ เมื่อวาน

เมื่อรัง้ สตกิ ลบั มา เขาก็อดขําไมไ่ ด้ ‚ได้ เรียกมนั วา่ อาเซา่ ‛ ---------------------------------- สปี่ ีผา่ นไป อวฉี่ ีอายยุ ่ีสิบปีแล้ว ในวนั ท่ีท้องฟ้ าใสกระจา่ งเหมือนผ่านการชําระล้าง ลมเมฆสงบนิ่ง พวกเขาจดั งานแตง่ งานขนึ ้ ในโบสถ์ที่มีประวตั ิศาสตร์ยาวนานแห่งหนง่ึ หลงั คาโดมโค้งสงู เคร่งขรึม แท่นพิธีสีทองเขียวทําให้ผ้คู นกร่ิงเกรง บาทหลวงมองหานเซา่ ‚คณุ จะยินยอมรับคณุ ผ้หู ญิงทา่ นนีเ้ป็น ภรรยาของคณุ หรือไม่ ไม่วา่ เวลาเจบ็ ป่ วยหรือเวลาสบาย ยากจนหรือ รํ่ารวย งดงามหรือโรยรา ยามทกุ ข์ยามสขุ คณุ จะยงั คงรักเธอ ปลอบโยน เธอ ให้เกียรตเิ ธอ ปกป้ องเธอ ซือ่ สตั ย์ต่อเธอตลอดไป จนกระทงั่ จากโลกนี ้ ไป‛ นํา้ เสยี งทมุ่ ต่ําตา่ งภาษาดงั ขนึ ้ ในโบสถ์ ไม่มีเวลาใดท่ีจะศกั ดิ์สทิ ธิ์นา่ ยําเกรงมากกวา่ ในเวลานีอ้ ีก หานเซา่ ร่างผอมบางมากกวา่ หลายปีที่แล้ว แตน่ ํา้ เสียงยงั คง ออ่ นโยนดงั เดิม ‚ฉนั ยินยอม‛

บาทหลวงหนั ไปทางอวี่ฉี ‚คณุ จะยินยอมรับคณุ ผ้ชู ายทา่ นนีเ้ป็น สามีของคณุ หรือไม่ ไม่วา่ เวลาเจ็บป่ วยหรือเวลาสบาย ยากจนหรือรํ่ารวย งดงามหรือโรยรา ยามทกุ ข์ยามสขุ คณุ จะยงั คงรักเขา ปลอบโยนเขา ให้ เกียรติเขา ปกป้ องเขาซอื่ สตั ย์ตอ่ เขาตลอดไป จนกระทง่ั จากโลกนีไ้ ป‛ รูปลกั ษณ์ของอวี่ฉีเจริญเตบิ โตเตม็ ที่ งดงามประหนง่ึ รูปสลกั ฝี พระ หตั ถ์ของพระเจ้า เธอแย้มยิม้ น้อยๆ นํา้ เสยี งออ่ นหวานแตม่ นั่ คง ‚ฉนั ยินยอมคะ่ ‛ บาทหลวงประกาศให้ทงั้ สองแลกแหวนกนั ได้ หานเซา่ เอียงตวั มอง เธอ ดวงตาเรียวหงส์ทอประกายความอ่อนโยนและอบอนุ่ สว่ นเธอเพียง ยิม้ ให้เขา ลกั ยิม้ สองข้างแก้มน่ารักอ่อนหวาน หานเซา่ เองก็ยิม้ เช่นกนั ก่อนเอ่ยเสยี งแผว่ เบาตามคาํ ของบาทหลวง ‚น่ีเป็นครื่องหมายการแตง่ งานที่ฉนั มอบให้เธอ ฉนั ยินยอมแตง่ งานกบั เธอ รักเธอ ปกป้ องเธอ ไม่วา่ ยากดมี ีจน ไมว่ า่ เจบ็ ป่ วยหรือยามสขุ สบาย ฉนั จะเป็นสามีที่ซอื่ สตั ย์ตอ่ เธอ‛ เขาสวมแหวนให้เธอท่ีนิว้ นางข้างซ้าย ท่าที ออ่ นโยนเหมือนเธอเป็นดงั กระเบอื ้ งเปราะบาง อวฉี่ ียิม้ ให้เขา ก้มศีรษะลงสวมแหวนให้เขาท่ีนิว้ นางมือข้างซ้าย อย่างช้าๆ ก่อนให้คําสตั ย์สําเนียงออ่ นโยน น่ีเป็นคร่ืองหมายการแตง่ งาน

ท่ีฉนั มอบให้คณุ ฉนั ยินยอมแตง่ งานกบั คณุ รักคณุ ปกป้ องคณุ ไม่วา่ ยาก ดีมีจน ไม่วา่ เจ็บป่ วยหรือยามสขุ สบาย ฉนั จะเป็นภรรยาที่ซอ่ื สตั ย์ของ คณุ ‛ บาทหลวงยิม้ บางๆ ‚ทงั้ สองทา่ นโปรดเอย่ ตามพ่อ‛ พวกเขายิม้ ให้กนั และกนั เอย่ ขนึ ้ พร้อมกนั อย่างรู้ใจ ‚คณุ จะไป หนทางใด ฉนั จะไปหนทางนนั้ คณุ จะไปอย่ทู ่ีไหน ฉนั จะไปอย่ทู ี่นนั่ ประเทศของคณุ จะเป็นประเทศของฉนั พระเจ้าของคณุ ก็คือพระเจ้าของ ฉนั ‛ เสียงสอดประสานสมบรู ณ์แบบอยา่ งนา่ เหลอื เชื่อ เสยี งของบาทหลวงก้องกงั วานภายในโบสถ์ ‚ด้วยอํานาจที่พระผู้ เป็นเจ้ามอบให้พวกเรา พอ่ ขอประกาศให้พวกทา่ นทงั้ สองเป็นสามีภรรยา คคู่ รองพระเจ้าสรรสร้าง ไม่อาจแยกจากกนั ตลอดไป‛ พรมแดงโปรยด้วยกลบี กหุ ลาบทวั่ บริเวณ เขาคอ่ ยๆ เปิดผ้าคลมุ หน้าสีขาวของเธอ ก้มศรี ษะลงมอบจมุ พิต มือของเขาประคองที่ผมดํายาวของเธอ คล้ายผ้ใู หญ่ที่โอบอ้มุ ทกุ อยา่ งไว้ และคล้ายความอ่อนโยนหลงใหลของสามี เขาถอนหายใจเบาๆ ข้างใบหขู องเธอ ‚อวีฉ่ ี เธอเป็นเดก็ สาวท่ีงดงามที่สดุ ท่ีเคยพบเจอในชวั่ ชีวติ ของฉนั ‛

เธอโอบเอวเขาไว้ ยิม้ อย่างออ่ นหวาน ในสายตาของเจ้าบา่ ว ในโลกนีไ้ มม่ ีผ้หู ญิงใดจะงดงามเท่าเจ้าสาว ของเขาอีกแล้ว อาเซา่ ถึงแม้โรคมะเร็งไมส่ ามารถรักษาให้หายขาด ได้แตค่ วบคมุ เอาไว้ แต่ มนั ก็ไมไ่ ด้น่ากลวั ขนาดนนั้ จากข้อมลู พืน้ ฐาน ผ้ปู ่ วยโรคมะเร็งของ สหรัฐอเมริกาสามารถมีชีวิตอยตู่ อ่ โดยเฉลี่ยสงู ถึงสิบเอ็ดปี ไม่ได้น้อยกวา่ ผ้ปู ่ วยโรคออกอาการช้าอย่างผ้ปู ่ วยโรคหวั ใจหรือโรคเบาหวานเลย ภายใต้การดแู ลอย่างระมดั ระวงั ของอวีฉ่ ี สขุ ภาพร่างกายของหานเซ่าคง ที่มาโดยตลอด แคช่ วั่ พริบตาเดยี วก็ผา่ นไปอีกหกปีแล้ว เตา่ ท่ีช่ือวา่ อาเซา่ ตวั นนั้ เตบิ โตจนตวั ใหญ่มากแล้ว ทงั้ ยงั ชอบลาก กระดองหนกั องึ ้ ของตวั เองเดินไปมาช้าๆ อย่ตู ลอดเวลา

หานเซา่ ก็ไม่ได้ดอู อ่ นเยาว์อีกแล้วเช่นกนั แตเ่ ดอื นปีเซาะสลกั ให้ ผ้ชู ายคนนีม้ ีเสนห่ ์เหลือล้น วนั เวลาได้ตกตะกอนภายในดวงตาลกึ ลาํ ้ คนู่ ี ้ คอ่ ยๆ บม่ เพาะจนได้ความงามพิสทุ ธ์ิ ทกุ กริยาท่าทางคือความสงา่ แค่ เอียงหน้าไปยิม้ บางๆ ก็เพียงพอทีจ่ ะทําให้สาวน้อยวยั สิบแปดใจเต้นระรัว แล้ว เขากลบั มกั รู้สกึ วา่ ตวั เองแกช่ รามาก ชอบล้อเลน่ กบั เธอว่า ‚เธอลอง ดสู วิ า่ ฉนั เหมือนพ่อของเธอไหม‛ และทกุ ครัง้ อวฉ่ี ีก็จะประคองใบหน้าของเขา ลบู ไล้เบาๆ ‚ไม่คะ่ ทา่ น ยงั คงหลอ่ เหลาเช่นเดมิ ‛ จากนนั้ เขาก็จะยิม้ ประมาณวา่ ‘ฉนั รู้วา่ เธอแคอ่ ยากปลอบใจฉนั ’ แต่งงานมาหกปีแล้ว เขาไม่เคยแตะต้องเธอ ถงึ แม้จะหลบั นอนเตียง เดยี วกนั ก็ยงั แคก่ อดเธออยา่ งสภุ าพบรุ ุษ ไมเ่ คยทําสิ่งใดท่ีลว่ งเกินกวา่ นนั้ บางครัง้ เขาก็จบู เธอ ด้วยทา่ ทางออ่ นโยนท่ีสดุ ไม่เคยข้ามไปขนั้ ตอน ถดั ไป

เมื่อเธอไม่เข้าใจ เขาก็โอบกอดเธอ นํา้ เสียงอบอนุ่ และออ่ นโยน ‚อวี่ ฉี ฉนั เป็นเพียงแคค่ นแก่ท่ีขีห้ งดุ หงิดฉนุ เฉียว ครอบครองหวั ใจเธอก็เห็น แก่ตวั มากแล้ว ฉนั ไม่อยากติดค้างเธอมากกวา่ นี‛้ มอบเงินให้เธอ มอบอญั มณีให้เธอ มอบเสอื ้ ผ้าให้เธอ แตง่ งานกบั เธอ สิง่ ใดท่ีเขามอบให้มากมายนีเ้ขาไม่เคยเอย่ ถงึ เพียงดอื ้ ดงึ อยา่ งตงั้ มนั่ คิดวา่ ตวั เองตดิ ค้างเธอมากมาย นิสยั ของผ้ชู ายคนนีช้ า่ งสงู สง่ เหลอื เกิน ครัง้ หนง่ึ เม่ือไปดอู าเซา่ ด้วยกนั ในทสี่ ดุ เขาก็พดู ความจริง ‚ท่ีจริง แล้วฉนั เลือกซอื ้ เตา่ เพราะเหน็ แก่ตวั ‛ เธออิงกายในอ้อมกอดเขา เงยหน้ามองเขาอย่างสงสยั ‚อะไรนะคะ‛ เขาย่ืนมือออกมาลบู ผมดํานมุ่ สลวยของเธอ เกลย่ี ไล้เบาๆ อยา่ งคลงั่ ไคล้ มมุ ปากอมยิม้ ออ่ นโยน ‚ฉนั กลวั วา่ ถ้าเลยี ้ งสนุ ขั หรือแมว เธอจะไม่มี เวลาสนใจฉนั ‛ ที่แท้ยงั มีเหตผุ ลเช่นนีด้ ้วย ผ้ชู ายคนนีช้ ่างน่ารักจริงๆ อวี่ฉีอดไมไ่ ด้ที่จะหวั เราะออกมา ดงึ มือเขามาจมุ พิต ‚ทา่ นคิดมาก ไปแล้วคะ่ ‛ หยดุ ไปนิดนงึ ก่อนจะพดู ล้อเลน่ กบั เขาอย่างสงสยั ‚แล้วทําไม วนั นีท้ ่านถงึ มาสารภาพเสียละ่ คะ‛

หานเซา่ ประคองใบหน้าของเธอ ‚เธออย่เู ป็นเพ่ือนฉนั นานพอแล้ว ฉนั พอใจแล้ว‛ นํา้ เสียงของเขายงั คงออ่ นโยนดงั เดมิ กลบั ติดสาํ เนียงอย่างหนง่ึ ที่ไม่ เป็ นมงคลเอาเสียเลย อวีฉ่ ีไมพ่ ดู จา จ้องมองเขานิ่งๆ อย่อู ย่างนนั้ หานเซา่ ยิม้ น้อยๆ จบั มือของเขาหลวมๆ ‚เยน็ นีไ้ ปเดนิ เลน่ ที่ตลาด กลางคืนด้วยกนั เป็นยงั ไง ฉนั เลยี ้ งของดดี ้วยนะ‛ ‚ทําอย่ดู ๆี ถึงอยากไปตลาดกลางคนื ละ่ คะ‛ เธอรัง้ สติกลบั มา ฝื น ยิม้ น้อยๆ ‚อาหารสว่ นมากในตลาดกลางคืนมกั เป็นของทอด มนั ๆ เล่ียนๆ ฉนั ไมช่ อบกินน่ีคะ‛ แน่นอนว่าหานเซา่ รู้ว่าเธอไมไ่ ด้ไม่ชอบ แต่เพราะกงั วลวา่ กินอาหาร มนั เลย่ี น เขาจะย่อยยาก เดก็ สาวคนนีม้ กั เป็นอย่างนีเ้สมอ ฉลาดรู้ความ จนทําให้ผ้คู นปวดหวั ใจ และเธอยิ่งเอาใจ เขาก็ยิ่งรู้สกึ ผิดตอ่ เธอ เพราะวา่ ร่างกายนี ้เขาไม่สามารถทําหลายเร่ืองเป็นเพ่ือนเธอได้ หนงึ่ ในนนั้ ก็คอื ดมื่ ดํ่ากบั อาหารรสเลิศทงั้ หลาย สบิ ปีท่ีผ่านมาเธอกิน ข้าวต้มผกั สดเป็นเพื่อนเขา กลบั ไม่เคยบน่ สกั คาํ เดียว

เขาลบู ไล้ผมของเธอ รอยยิม้ แฝงด้วยความละมนุ ‚อว่ีฉี ถือวา่ ไป เป็นเพื่อนฉนั ได้ไหม‛ จากนนั้ พวกเขาก็ยงั ไปท่ีตลาดกลางคืน จงู มือกนั เดนิ เลน่ เหมือน เมื่อก่อน ผา่ นไปแต่ละร้านค้าทีละแผงๆ ตลาดกลางคืนอกึ ทกึ แสงไฟบ้างสวา่ งบ้างริบร่ี ท่ีผ่านไปผ่านมาล้วน เป็นชาวตา่ งชาตติ าเขียวผมทอง นานๆ ทีจะมีคนผิวเหลอื งผมดําสกั ครัง้ หานเซา่ แทบจะซอื ้ ของทกุ ร้านสง่ ให้เธอ ยิม้ มองเธอกิน สดุ ท้ายอว่ีฉีรีบโบกมือวา่ เธอกินไมล่ งแล้ว เขาถึงเลิกรา แล้วเดนิ ไป ยงั ชายหาดเพอ่ื ยอ่ ยอาหาร แสงอสั ดงระบายเต็มท้องฟ้ าแล้ว อาทิตย์ตกสีทองสกุ สวา่ ง ลม ชายทะเลพดั ผ่านข้างแก้ม คอ่ นข้างเย็นช่ืน อวี่ฉีกระชบั เสอื ้ ให้เขา เงยหน้ายิม้ ให้ ‚พวกเรากลบั กนั เถอะคะ่ ‛ หานเซา่ ชว่ ยเธอจดั ทรงผมทถี่ กู ลมกระพือพดั ย่งุ เหยิง โอบเธอแนบ อก ‚รออีกหน่อยเถอะ อว่ฉี ี รออีกเดย๋ี วเดยี ว‛ เขาปลอ่ ยเธอช้าๆ แล้วยิม้ บาง ‚พวกเรามาดพู ระอาทิตย์ตกดนิ กนั เถอะ ดีไหม‛ เขาแทบจะใช้นํา้ เสียงอ้อนวอน อวีฉ่ ีไม่มีสิทธิปฏิเสธได้เลย

ทงั้ สองนง่ั ลงบนหินเทาขาวก้อนใหญ่ อวี่ฉีนง่ั ลงข้างเขาเงียบงนั แอบบงั ลมทะเลให้โดยไมใ่ ห้เขารู้ตวั หานเซา่ ยงั คงมองเหน็ มองเธออย่างอ่อนใจ ก้มหน้าลงกมุ มือซ้าย ขาวผ่องนมุ่ น่ิมของเธอไว้ พร้อมเอ่ยเสยี งหวาน ‚อสี่ฉี ขอบคณุ มากท่ีอยู่ เคียงข้างฉนั มาสบิ ปี ‛ เธอชะงกั น่ิง หนั หน้าไปมองเขา ผมยาวสยายปลิวไสวท่ามกลางลม แรง ‚ทกุ คําพดู ท่ีฉนั เคยบอกตอ่ เธอล้วนมาจากใจจริง อวี่ฉี รอฉนั จากไป แล้ว อย่าได้เศร้าสร้อย‛ เขาคอ่ ยๆ ช่วยเธอเกลยี่ ผมย่งุ ถดั ข้างหู ดวงตา เรียวหงส์งดงามสะท้องแสงอสั ดง ย้อมไปด้วยความอบอ่นุ ไร้ที่สนิ ้ สดุ ‚ใน โลกนีม้ ีผ้ชู ายอีกมากท่ีดกี วา่ ฉนั ในที่สดุ เธอจะได้พบกบั หนง่ึ ในนนั้ เขาจะ ถนอมเธอเหมือนดงั อญั มณีลาํ ้ คา่ ‛ ชะงกั ไปเล็กน้อย เขาประคองใบหน้า เธอ พดู อยา่ งจริงจงั ‚อยกู่ บั เขาให้ดีๆ‛ อวฉ่ี ีไม่พดู จา มองเขาอยา่ งดอื ้ รัน้ หานเซา่ ยิม้ บางๆ ลบู ผมของเธอเบาๆ ก่อนเอย่ ขนึ ้ ช้าๆ ‚เดก็ โง่ ฉนั ทํา ให้เธอเสยี เวลาจนถงึ ตอนนี ้ไมส่ ามารถรัง้ เธอไว้ชวั่ ชีวติ ‛ นํา้ เสยี งของเขา ทงั้ อ่อนโยนทงั้ เสยี ใจ ‚ไม่ต้องเศร้าสร้อย อาเซ่าจะอยเู่ ป็นเพื่อนเธอ

ตลอดเวลา‛ หยดุ ไปเลก็ น้อย ก่อนพดู เสยี งเบาหววิ ‚มนั จะแทนตวั ฉนั เฝ้ า มองความสขุ ของเธอ‛ เธอกลนั้ เอาไว้ไม่อยอู่ ีกตอ่ ไป นํา้ ตาเอ่อล้นขอบตา พอเขาพดู จบ เธอ ก็โผเข้าหาอ้อมกอดของเขา เอ่ยเสียงสะอืน้ ‚ท่ีฉนั เคยพดู ไว้ก็มาจากใจ จริงเชน่ กนั ชีวติ นีอ้ ว่ฉี ีจะไมม่ ีคนรักอื่นอีกแล้ว‛ เธอกอดเอวของเขาแนน่ ‚ยงั จําได้ไหมคะ ท่ีฉนั เคยให้คาํ สาบานตอ่ หน้าบาทหลวง‛ เธอสงบใจอย่คู รู่หนง่ึ ถงึ ผละออกมาจากอ้อมกอดของเขา ดวงตา ขาวดาํ ตดั กนั ชดั เจนจ้องหน้าของเขา นํา้ เสียงอ่อนโยนอยา่ งที่สดุ ‚ไม่วา่ จะยากดีมีจน ไม่วา่ จะยามป่ วยไข้หรือสขุ สบาย ฉนั จะเป็นภรรยาท่ี ซื่อสตั ย์ของท่าน จนกระทง่ั ฉนั จากโลกใบนีไ้ ป‛ หานเซา่ จ้องเธอน่ิง สายตาอ่อนโยนและคลง่ั ไคล้อาลยั เป็นความ ออ่ นโยนโอบอ้มุ ของคนเป็นผ้ใู หญ่และสามี นานทีเดียว เขาก็แย้มยิม้ น้อยๆ ‚พระอาทิตย์งดงามถงึ เพียงนี ้เธอ ควรดมู นั ไมใ่ ช่มองฉนั ‛ เสยี งอ่อนโยนเอย่ เอือ้ น ‚เม่ือตอนท่ีดอกไม้ไฟ สวา่ งเตม็ ท้องฟ้ าด้านหลงั ของเธอ ฉนั ก็รู้สกึ วา่ เธอโง่เหลอื เกิน ดอกไม้ไฟที่ งดงามขนาดนนั้ นา่ มองกวา่ ชายแก่อย่างฉนั มากมาย เธอกลบั เลอื กที่จะ

มองสิง่ ที่ไมน่ ่าด‛ู เขาลบู ใบหน้าเธอ ‚สิบปีผ่านไปแล้ว เธอควรจะฉลาดขนึ ้ อีกนิดแล้ว หนั ไปดพู ระอาทิตย์ตกดนิ สิ หืม‛ อวี่ฉีหนั ศีรษะไปมองทงั้ นํา้ ตา มองขอบฟ้ าที่อย่ไู กลลบิ อาทิตย์อสั ดงยิ่งใหญ่ดงั ภาพวาดในประวตั ศิ าสตร์ นํา้ ตาท่ีเออ่ ล้นมา เนิ่นนานหลงั่ ริน ไมร่ ู้วา่ นานเท่าใด เธอเอียงหน้าไปมองเขา กลบั เห็นเขาพิงก้อนหิน ใหญ่เทาขาวสลบไสลไปแล้ว มมุ ปากยงั คงแย้มยิม้ เขาไม่ได้ต่นื ขนึ ้ มาอีกเลย สามวนั ตอ่ มา หานเซา่ หยดุ หายใจ ประโยคสดุ ท้ายท่ีเขาพดู กบั เธอ คือให้เธอหนั ไปดพู ระอาทิตย์ตกดนิ บทท่ี 24 กลยทุ ธพิชิตอาหมอใจร้าย (1) น่ีเป็นห้องคอนโดท่ีไมใ่ หญ่มาก สองห้องนอนหนงึ่ ห้องรับแขก ไมร่ ู้ วา่ เพราะเป็นวนั ฟ้ าครึม้ หรือทศิ ของห้องไม่ดกี นั แน่ ถงึ แลดมู ืดหม่นนกั ไม่ มีกลน่ิ อายของความอลงั การเหมือนหลายชาติท่ีเคยข้ามภพมา กลบั เหน็ เฟอร์นิเจอร์ของใช้ที่เรียบงา่ ยถงึ ขนั้ แร้นแค้น แตถ่ ปู ัดกวาดจนสะอาด บน พืน้ ไม่มีเส้นผมเลยสกั เส้นให้เหน็ นอกจากนนั้ แล้ว ยงั มีกองหนงั สืออยู่

แทบทกุ มมุ ห้อง ตงั้ หนาเป็นชนั้ ๆ ล้วนเป็นหนงั สือแพทย์เฉพาะทางทงั้ สิน้ ดลู กึ ซงึ ้ น่ามนึ งง อว่ีฉีเดนิ วนรอบห้องหนงึ่ รอบ เหน็ บนโต๊ะกินข้าวมีธนบตั รหนงึ่ ร้อย สองใบถกู แก้วนํา้ วางทบั ไว้ บนกระดานดําด้านข้างคอื ตวั อกั ษรลายมือ สวยหนงึ่ บรรทดั อธิบายไว้วา่ เงินบนโต๊ะคอื คา่ ใช้จ่ายในอาทิตย์นี ้ จ้องมองมนั อยคู่ รู่หนง่ึ เธอก็ย่ืนมือออกไปหยิบธนบตั รเข้ากระเป๋ า นงั่ บนโซฟาแล้วเร่ิมจดั เรียบความสมั พนั ธ์ของตวั ละครในนิยายเร่ืองนี ้ ในวินาทีที่ข้อมลู ตวั เลขมหาศาลถกู สง่ เข้าสมอง อวี่ฉีก็ต้องรู้สกึ อ่อน ใจ นิยายครัง้ นีเ้ป็นเรื่องในตาํ นานประเภทท่ีชีวิตของพระเอกนางเอก เหลือเพียงแตค่ วามรัก คล้ายวา่ นอกจากความรักแล้วในชีวิตนีก้ ็ไมม่ ีอะไร อีกแล้ว เรื่องเรียนเร่ืองงานเป็นหมอกควนั ในนภาอากาศ แต่งานก็คอื งาน ไม่วา่ จะเป็นนิยายท่ีน่าหนา่ ยใจขนาดไหน ก็ต้องใช้ความเป็นมืออาชีพ เผชิญหน้ากบั มนั ให้ได้ ช่ือของนางเอกคือ ‘หนิงชิงชิง’ เป็นนกั ศกึ ษาปริญญาโท คนสวยที่ เรียนเก่งคะแนนเย่ียมนิสยั ร่าเริงสดใส เป็นศษิ ย์ที่เหลา่ อาจารย์ภาคภมู ิใจ ครัง้ หนง่ึ ได้ตดิ ตามอาจารย์ไปกินข้าวในนดั พบปะสาํ คญั และได้รู้จกั กบั

พระเอก ‘ฉินโม่’ ใชแ่ ล้ว พวกคณุ คาดเดาได้ถกู ต้อง ฉินโม่เป็นผ้ใู ห้เงินทนุ ในโครงการของพวกเขา เป็นผ้ใู หญ่มนั่ คง หลอ่ เหลาร่ํารวย เม่ือผ่านพ้นเร่ืองราวตา่ งๆ นาๆ ด้วยกนั แล้ว ไปๆ มาๆ ทงั้ สองคนก็ ถกู ใจกนั จากนนั้ โศกนาฏกรรมท่ีแท้จริงก็เร่ิมต้นขนึ ้ หนิงชิงชิงพบวา่ ท่ีฉิน โม่เริ่มดกี บั ตวั เองเพราะวา่ ตวั เองหน้าตาคล้ายแฟนเก่าที่ตายไปแล้วที่ช่ือ วา่ ‘ฟางหวนั่ ’ ดงั นนั้ จงึ เร่ิมทะเลาะกนั เพราะความเข้าใจผิดตา่ งๆ จน เลกิ รากนั เข้าสเู่ ทรนนิยาย ‘ยิ่งรักย่ิงร้ายตอ่ เธอ’ จนก่ไู ม่กลบั นางเอกพบพระรองฝ่ ายร้าย ‘ก้จู วนิ หลงิ ’ ได้ก็เพราะวา่ หนิงชิงชิงเป็น ไข้อยใู่ นหอพกั จนโรคหอบกําเริบ ทางมหาวิทยาลยั สง่ ตวั เธอไป โรงพยาบาล ผลการตรวจพบวา่ เป็นอาการหอบเรือ้ รัง ต้องรักษาตวั อย่ทู ี่ โรงพยาบาล แพทย์ท่ีเป็นเจ้าของไข้ของเธอก็คอื ก้จู วินหลิง ที่บงั เอิญจน นํา้ เน่ากวา่ นนั้ ก็คอื สองปีก่อนเขาเคยตามจีบฟางหวนั่ ด้วยเหมือนกนั เห็นหนิงชิงชิงหน้าตาคล้ายฟางหวนั่ อย่หู กสว่ น แนน่ อนวา่ ไมอ่ าจไม่สะด้งุ สะเทือนเอาเสยี เลย หนิงชิงชิงไมท่ ราบเรื่องนี ้แตเ่ พื่อประชดฉินโม่ เธอจงึ เร่ิมคบกบั ก้จู วินหลิงท่ีเหมือนจะสนใจตวั เอง ด้านหนงึ่ ก้จู วินหลงิ ก็ดีตอ่ เธอไมเ่ ลว อีก ด้านหนง่ึ ก็อาศยั เขายวั่ ฉินโมเ่ พ่ือระบายความโกรธในใจของตวั เอง แต่ สดุ ท้ายแล้วเมื่อเธอพบวา่ ก้จู วนิ หลงิ เองก็ใช้เธอเป็นตวั แทนเหมือนกนั

ด้วยความโกรธจงึ หนีไปอีกครัง้ สว่ นฉินโมก่ ็ช่วงชิงโอกาสนีก้ ลอ่ มนางเอก กลบั มา ก่อนจะจบแบบแฮปปีเ้ อนดงิ ้ โดยกาลฉะนี ้ แม้จะเข้าหานางเองด้วยเหตผุ ลท่ีเธอหน้าคล้ายฟางหวน่ั เหมือนๆ กนั แตเ่ พราะวา่ ฉินโมเ่ ป็นพระเอก ดงั นนั้ นกั อา่ นจึงเข้าใจไปวา่ สดุ ท้าย แล้วเขารักนางเอกจริงๆ และไม่ได้ต่อต้านเขาเท่าไหร่ สว่ นก้จู วนิ หลิงไม่ได้ โชคดีขนาดนนั้ เพราะวา่ ใช้นางเอกเป็นตวั ตายตวั แทนร่วมกบั การขดั ขวาง หนทางไม่ปลอ่ ยนางเอกกลบั ไปหาพระเอกทําให้ข้อหาเพ่ิมเป็นสองกระทง มงกฎุ ของพระรองฝ่ ายร้ายจงึ หลน่ ลงบนหวั ของเขาดงั เป๊ ง ไมม่ ีโอกาส อทุ ธรณ์ได้อีกเลยนบั แตน่ ีไ้ ป บทบาทของอวี่ฉีครัง้ นีค้ ือลกู สาวของฟางหวน่ั ‘ฟางอว่ีฉี’ เพราะวา่ เป็นลกู สาวของฟางหวน่ั ท่ีขดั ขวางไม่ให้พระนางอย่ดู ้วยกนั ดงั นนั้ จงึ ถกู ปัดไปอยคู่ า่ ยของฝ่ ายร้ายอยา่ งไม่ต้องสงสยั ฟางหวนั่ แม่ของเธอเป็นผ้หู ญิงในตํานาน เป็นคนสวยแตไ่ มถ่ ือตวั ตอนเรียนมธั ยมหกปีนนั้ ได้ตงั้ ครรภ์โดยบงั เอิญ เธอกลบั ไมย่ อมทําแท้ง แต่เลือกหนทางลาํ บากเรียนไปด้วยทํางานเลยี ้ งลกู ไปด้วย แต่ซิงเกิลมมั ท่ี ไม่มีใบปริญญาตรีเลยี ้ งลกู ด้วยตวั คนเดยี วต้องลาํ บากแคไ่ หน วนั หนงึ่ หลงั จากหลายปีผ่านไปงานหลายแหง่ ท่ีเคร่งเครียดหนกั หน่วงเกินกําลงั ใน

ท่ีสดุ ก็ล้มเธอได้ลง ฟางหวนั่ ทนท่วงเวลาไปไม่ได้เท่าไหร่ก็จากโลกนีไ้ ป ทิง้ ให้ฟางอวฉ่ี ีท่ีมีอายสุ ิบสองปีกําพร้าไร้ท่ีพง่ึ ฟางหวน่ั ท่ีตายไปไมม่ ีญาติสนิทในโลกนีอ้ ีกแล้ว สว่ นก้จู วนิ หลงิ ที่ ตามจีบเธอมาหนง่ึ ปีนนั้ เป็นรักแท้ของเธอจริงๆ ไม่สนใจคําคดั ค้านของ ครอบครัวสกลุ กู้ ใช้สมั พนั ธ์ความเป็นเพ่ือนสนิทของเธอยินยอม รับผิดชอบ กลายมาเป็นผ้ปู กครองฟางอวีฉ่ ี รับฟางอว่ีฉีอายสุ บิ สองปีมา อย่ใู นการดแู ลที่บ้านของเขา อาจกลา่ วได้ว่าความสมั พนั ธ์ลกั ษณะร่วมชายคานนั้ งา่ ยตอ่ การ สําเร็จภารกิจ แต่ท่ีจริงแล้วไมไ่ ด้เป็นเชน่ นนั้ เลย ภารกิจนีม้ ีอปุ สรรค ลาํ บากหลายจดุ ท่ีต้องฝ่ าฟันไปให้ได้ หนงึ่ ก็คือฟางหวน่ั รักแท้ที่ตายไปแล้วของก้จู วินหลงิ สองคือการ ปรากฏตวั ของนางเอกหนงิ ชิงชิงท่ีนบั ว่าเป็นอีกหนง่ึ อปุ สรรค สามคอื ฟางอว่ีฉีคนนีไ้ มไ่ ด้มีรูปร่างหน้าตาที่ดีเหมือนหลายชาติก่อน ขาด คณุ สมบตั ิในการดงึ ดดู ผ้ชู าย บางทีอาจเป็นเพราะสบิ สองปีที่ผ่านมาอยกู่ บั ฟางหวนั่ ต้องอดมือ้ กิน มือ้ ฟางอวฉี่ ีถึงแม้หน้าตาจะคล้ายมารดาบงั เกิดเกล้า แต่เติบโตมาไม่ สมบรู ณ์นกั ทงั้ ตวั ผอมแห้งแคระแกรน ดไู ปแล้วเหมือนลกู ลงิ ไมอ่ าจโทษ

ก้จู วนิ หลงิ ท่ีเจอกบั เธอทกุ วนั ได้ว่าไมเ่ คยเกิดความคดิ ในทางพิศวาสใดๆ เลย แตแ่ ม้จะเป็นแบบนี ้ก้จู วนิ หลิงกลบั เป็นผ้ปู กครองทรี่ ับผิดชอบมาก คนหนง่ึ สําหรับคนเป็นแพทย์ห้องฉกุ เฉินของโรงพยาบาลระดบั ตติยภมู ิ ขนั้ สงู ท่ีจริงก็มีปริมาณงานมากอย่แู ล้ว ทํางานวนั ๆ หนงึ่ ก็เหนื่อยจนแทบ ไมอ่ ยากพดู จา ซง่ึ ถงึ แม้จะเป็นอยา่ งนีเ้ขาก็ยงั ตรวจการบ้านของฟางอว่ี ฉีทกุ คนื สอนการบ้านข้อทเ่ี ธอไม่เข้าใจ นอกจากนีแ้ ล้วถ้าทางโรงเรียนมี งานพบผ้ปู กครองหรือกิจกรรมอื่น ไม่วา่ งานเขาจะย่งุ แคไ่ หนก็หาเวลา มาร่วมงานทกุ ครัง้ ทงั้ ยงั มาถึงตรงเวลาและไม่เคยจากไปก่อนงานเลิก ด้วย ตามเหตผุ ลแล้ว เม่ือเดก็ กําพร้าคนหนง่ึ อบั จนหนทาง ก้จู วินหลงิ เป็น คนเดียวท่ียื่นมือออกไปช่วยฟางอวีฉ่ ี ทงั้ ยงั ประคบั ประคองให้เธอมีพืน้ ที่ ยืนในโลกนีอ้ ยา่ งสดุ กําลงั เธอควรจะพงึ่ พิงเขา เชื่อมน่ั ในเขา เหน็ เขาเป็น คนที่สาํ คญั ที่สดุ ในโลก แตใ่ นความเป็นจริงกลบั ตรงกนั ข้าม ทงั้ สองคนนอกจากเวลาจําเป็น แล้วไม่ได้พดู จากนั เลย ถ้าก้จู วินหลงิ มีเรื่องสําคญั ต้องพดู กบั เธอก็เขียนไว้ ที่กระดานดําในห้องรับแขก ลายมือสวยคมแตก่ ลบั เยน็ ชา เหมือนกบั เสอื ้ กาวน์เย็นยะเยือกที่เขาสวมใสต่ วั นนั้ สว่ นฟางอวฉี่ ีก็หลกี เล่ยี งเขาอยา่ ง

ท่ีสดุ ถงึ แม้ตวั เองอยใู่ นห้องจะได้ยินเสยี งเขาเลิกงานกลบั มาบ้านแล้ว ก็ แสร้งทําเป็นไม่รู้เร่ืองทํางานของตวั เองตอ่ ไป ทงั้ ๆ ที่สองคนอย่ใู ต้ชายคา เดียวกนั แตป่ ฏิบตั ติ อ่ กนั อย่างเคารพเยน็ ชาต่ออีกฝ่ ายเหมือนคนไม่รู้จกั กนั นี่อาจเกิดจากปัญหาของนิสยั ของพวกเขาทงั้ สองคน ก้จู วนิ หลงิ คนๆ นีแ้ ม้ภายในจะเป็นคนอ่อนโยนมนั่ ในรัก แตภ่ ายนอกกลบั เคร่งสหี น้าไม่ ชอบยิม้ ไม่ชอบพดู ทงั้ ร่างบนๆ ร่างๆ ดแู ข็งทื่อเยน็ ชาแผร่ ัศมี ‘อํานาจของ ผม’ อย่ตู ลอดเวลา และด้วยเพราะงานทท่ี ําอยู่ เขาให้ความสาํ คญั กบั ประสิทธิภาพและความละเอียดถกู ต้องเป็นอยา่ งมาก ไม่อาจยอมรับ ความสะเพร่าของผ้อู ่ืนเลยแม้แต่น้อย นอกจากนีย้ งั เป็นโรคจิตรักความ สะอาดอย่อู ่อนๆ ดงั นนั้ การเข้ากบั ผ้อู ื่นไม่ได้นนั้ เป็นเร่ืองปกตทิ ่ีสดุ สว่ นทางด้านฟางอวฉ่ี ีเองก็เป็นเดก็ สาวที่ไมใ่ ช่วา่ ไมร่ ู้จกั ตอบแทน บญุ คณุ คน เพียงแตต่ งั้ แตเ่ ลก็ เธอถกู คนอื่นดถู กู มามาก ค่อนข้างเก็บเนือ้ เก็บตวั เมื่อต้องเจอกบั คนท่ีเข้าหาได้ยากเย็นอยา่ งก้จู วนิ หลงิ ปฏิกิริยาแรก ท่ีแสดงออกมาคือหลีกเลีย่ ง ไม่ใชว่ า่ ไม่เคยลองตอบแทนพระคณุ เขา หลงั จากเลิกเรียนเธอเคยรีบกลบั มาทําความสะอาดห้องเพ่ือช่วยแบง่ เบา ภาระเขา เพยี งแตท่ กุ ครัง้ ก็ยงั ไมส่ ามารถทําได้ถึงมาตรฐานท่ีเขาต้องการ ไม่ใช่ที่นี่เช็ดไม่สะอาดก็เป็นที่นนั่ ยงั มีฝ่ นุ แนน่ อนวา่ ก้จู วนิ หลิงไมไ่ ด้โทษ

ต่อวา่ เธอ เพียงแคร่ ับอปุ กรณ์ทําความสะอาดมาจากมือเธอเงียบๆ แล้ว ทําความสะอาดอยา่ งละเมียดละไมอีกรอบ แต่ถงึ แม้จะเป็นอย่างนี ้ สําหรับเดก็ สาวที่ดถู กู ตวั เองคนหนง่ึ แล้ว อาจกลบั กลายเป็นการตอ่ วา่ โดย ไร้สําเนียง นบั แตน่ นั้ มาฟางอวีฉ่ ีก็หลบอย่ใู นเปลือกหอยทากของเธอไม่ ออกมาอีกเลย เม่ือครุ่นคดิ ถงึ ตรงนี ้นอกประตกู ็มีเสียงฝี เท้าดงั ขนึ ้ เสยี งไม่ดงั มาก แตเ่ ป็นจงั หวะ ชดั เจนรวดเร็วแตไ่ ม่สบั สน ไม่นานฝี เท้าก็หยดุ ลงที่หน้า ประตู ไมด่ งั ขนึ ้ อีก รู้ตวั วา่ ก้จู วนิ หลงิ กลบั มาแล้ว อว่ฉี ีก็ลกุ ขนึ ้ จากโซฟาไปที่ประตโู ดย อตั โนมตั ิ สที ้องฟ้ าไม่เช้าแล้ว ในห้องไมไ่ ด้เปิดไฟ เมื่อประตหู ้องถกู เปิด ออกมาแสงไฟสีเหลืองตรงทางเดนิ ก็สาดเข้ามาให้ห้องโดยฉบั พลนั เพราะวา่ ย้อนแสง อวฉี่ ีจึงไมส่ ามารถเหน็ หน้าตาอีกฝ่ ายได้อยา่ งชดั เจน แตก่ ็ยงั สามารถมองออกวา่ รูปร่างของเขาสงู โปร่ง ขาตรงยาว ก้จู วินหลิงยืนตวั ตรงอย่หู น้าประตู มองจากด้านนอกเข้ามาจากมมุ ที่ สงู กวา่ ไม่ได้พดู จา เพียงมองเธอเทา่ นนั้

อวีฉ่ ีจะเริ่มเอ่ยปาก เขาก็ย่ืนมือเข้ามา เปิดไฟที่พนงั ห้อง แสง หลอดไฟสีขาวแยงตาสวา่ งขนึ ้ ฉายมาโดนใบหน้าของทงั้ สองคน หน้าตาของก้จู วนิ หลงิ ไมไ่ ด้เคร่งขรึมจริงจงั เหมือนท่าทีของเขา กลบั กนั หน้าตาเขาดพู อใช้ สงู โปร่ง เคร่ืองหน้าคมชดั ถ้าสวมเสอื ้ เชิต้ ก็ ปลอมเป็นนกั ศกึ ษาได้เลย เขามีดวงตาเลก็ เรียวแตค่ ม แวน่ ตากรอบทองทาบสนั จมกู เส้นขอบ รูปหน้าตรงปลายคางแลดสู ะอาดสะอ้าน ผนวกกบั ผิวขาวของเขา แผ่รัศมี ของบณั ฑิตผ้เู คร่งขรึมออกมาจากบคุ ลิกภายใน แตก่ ็ไมเ่ หมือนกบั เดก็ ชายท่ีรู้จกั แตเ่ รียนหนงั สอื อย่างเดยี ว ยงั มีความนา่ เกรงขามของ นกั วิชาการอีกด้วย ถ้านําแวดวงของเขามาเปลีย่ นเปรยกบั สนามรบ คณุ จะสามารถรู้สกึ ได้อย่างง่ายดายวา่ เขาไมใ่ ชจ่ ้าวควา่ ท่ีรู้จกั แตร่ บบนกระดาษ แต่ได้ผ่าน สงครามมานบั ไมถ่ ้วน ผลงานท่วมท้น เขามองอวฉี่ ีด้วยสหี น้าน่ิงๆ ก่อนจะเดนิ ผ่านข้างกายเธอเข้ามา เปลย่ี นรองเท้าแล้วสายตาก็กราดมองบนโต๊ะสะอาดอยา่ งรวดเร็วครัง้ หนงึ่ ก่อนจะหนั มามองเธอ ‚เธอยงั ไมไ่ ด้กินข้าวเย็น‛

อาจเป็นเพราะมีการอบรมศกึ ษาท่ีดี ก็เหมือนกบั ฝี เท้าของเขา เสียง ของเขาช่างแผว่ เบา จะไม่รบกวนผ้อู ่ืนเป็นอนั ขาด แตก่ ็ฟังได้ชดั เจน เสนาะใสเหมือนหินหยกกระทบกนั ถ้าในสถานการณ์อื่น เป็นไปได้มากที่อว่ีฉีจะตอบด้วยประโยคที่ว่า ‘ฉนั กําลงั รอคณุ ’ แตค่ รัง้ นีฟ้ างอว่ีฉีที่เธอต้องสวมบทบาทเป็นเดก็ สาวท่ีดู ถกู ตวั เองไมก่ ล้าแสดงออก ดงั นนั้ เธอจงึ ได้แตย่ ิม้ ๆ อยา่ งเคอะเขิน ไม่ พดู จาใดๆ นิสยั อยา่ งเขา ก้จู วนิ หลงิ ไม่เคยพดู มาก เหน็ เธอยิม้ ก็ถือวา่ ยอมรับ เชน่ นนั้ จงึ หมนุ ตวั ไปเปิดประตตู ้เู ยน็ แล้วหยิบกลอ่ งรักษาอาหารออกมา หลายกลอ่ ง นําอาหารในนนั้ ออกมาอนุ่ ทีละอยา่ งแล้วนําขนึ ้ โต๊ะอยา่ ง รวดเร็ว อวฉี่ ีเดนิ ไปในครัวเพอ่ื หยิบตะเกียบออกมาอยา่ งรู้หน้าที่ กลบั มาที่ ข้างโต๊ะอาหารแล้วย่ืนให้เขา ก้จู วินหลงิ กลบั ขมวดควิ ้ น้อยๆ ไม่ได้รับมา แต่หมนุ ตวั เข้าไปหยิบอีกคดู่ ้วยตวั เอง ถึงดงึ เก้าอีแ้ ล้วนงั่ ลง เธอชะงกั ไป ถึงคิดขนึ ้ ได้วา่ เขามีนิสยั รักความสะอาด จากท่ีเธอเคยรู้มา คนที่เป็นโรครักความสะอาดมากๆ มกั มีแนวโน้ม ชอบความสมบรู ณ์แบบ นอกจากนีแ้ ล้ว การอบรมของครอบครัวก็เป็น

สว่ นสําคญั ที่สง่ ผลทาํ ให้เกิดขนึ ้ ด้วย ปกตแิ ล้วคนรักความสะอาดล้วน ได้รับการสงั่ สอนเข้มงวดจนถงึ ขนาดโหดร้ายจากครอบครัว ทําให้พวกเขา ตดิ นิสยั ละเอียดประณีตเกินไป หวั แขง็ เถรตรงขาดความรู้สกึ อารมณ์ของ มนษุ ย์และความมีชีวติ ชีวา ถงึ ขนาดเคยชินกบั การพกั ผอ่ นดแู ลตวั เองเป็น เวลา ทําเร่ืองทกุ อยา่ งมรี ะเบยี บเป็นขนั้ เป็นตอน ซง่ึ เหมาะสมกบั สถานการณ์ในขณะนีข้ องก้จู วนิ หลิงแล้ว เพียงแตจ่ ดุ ประสงค์ของเธอไมใ่ ชเ่ ปลี่ยนแปลงนิสยั ที่แทบจะ ใกล้เคยี งกบั คนป่ วยของเขา แตเ่ ป็นการทําให้เขาชอบเธอ ดงั นนั้ แค่ พยายามยอมรับความต้องการมาตรฐานสงู ลิบของเขาให้ได้ก็พอแล้ว เม่ือคิดถึงตรงนีเ้ธอก็ตงั้ สตไิ ด้ เร่ิมพยายามกินผกั และเนือ้ แดงให้ มาก ร่างกายนีแ้ ม้จะขาดสารอาหารอย่างเหน็ ได้ชดั แต่หน้าตายงั พอใช้ได้ เพียงแคก่ ินให้มากอีกหนอ่ ยเพ่ิมนํา้ หนกั และหมน่ั ดแู ลผิวอยา่ งระมดั ระวงั ก็คงเป็นสาวน้อยผ้งู ดงามได้แล้ว เพราะวา่ ทงั้ สองคนไม่ได้เอ่ยปากทงั้ คู่ ดงั นนั้ มือ้ อาหารนีจ้ ึงจบลง อยา่ งเงียบและรวดเร็ว ก้หู วินหลิงวางตะเกียบลงแล้วก็ลกุ ขนึ ้ เก็บถ้วยและ ตะเกียบ อว่ีฉีรีบลกุ ขนึ ้ ยืน ‚หนทู ําเองคะ่ คณุ อาไปพกั ผอ่ นนะคะ‛

ตอนฟางอวี่ฉีอายสุ ิบสองขวบพบก้จู วนิ หลงิ ครัง้ แรกเรียกเขาวา่ คณุ อา ถงึ ตอนนีก้ ็ยงั เรียกเขาวา่ อา ไมเ่ คยเปลย่ี นแปลง ก้จู วนิ หลงิ กลบั ทําเหมือนไม่ได้ยิน เพียงรีบเก็บทกุ สงิ่ อยา่ งรวดเร็ว แล้วเดินไปทางห้องครัว หางตาคล้ายจะเหลอื บเห็นอะไรเข้า ก็ชะงกั เลก็ น้อย เขาหยดุ เดิน ก้มศีรษะมองรองเท้าแตะคีบสฟี ้ าท่ีอวฉ่ี ีสวมอยู่ ก่อนที่ควิ ้ จะขมวด ‚อย่าสวมรองเท้าประเภทนีอ้ ีก นานเข้าเท้าจะผิดรูป‛ อวฉ่ี ีเพิ่งมาวนั แรก รองเท้านีเ้ป็นรองเท้าที่ฟางอว่ีฉีคนเดิมซอื ้ มา แต่ ไม่วา่ ยงั ไงข้อหาอนั พิลกึ พิลนั่ นีเ้ธอก็ต้องรับมาแบกไว้อย่ดู ี เธอองึ ้ ไปก่อน จะรับคําได้อยา่ งรวดเร็ว รอจนก้จู วินหลงิ ล้างถ้วยเสร็จ ท่ีเท้าเธอก็ เปล่ียนเป็นรองเท้าผ้าฝ้ ายหลวมใสส่ บายคหู่ นงึ่ แล้ว เขามองครัง้ หนง่ึ ก็ ไมไ่ ด้พดู อะไรอีก สีหน้ายงั คงไร้ความรู้สกึ ใด และนํา้ เสียงก็ราบเรียบ กลบั ถามไปอีกเร่ือง ‚การบ้านทําเสร็จหรือยงั ‛ อว่ฉี ีถึงเพิ่งนกึ ขนึ ้ ได้ ในข้อมลู ท่ีบนั ทกึ ไว้ไม่ได้ละเอียดขนาดนนั้ เธอ ไม่รู้ว่าฟางอวฉี่ ีคนเดมิ ทําการบ้านเสร็จหรือยงั ดงั นนั้ จงึ เงียบใสเ่ ขา ยงั ดที ี่ก้จู วินหลิงเองก็ไม่ได้เป็นคนพดู มาก เห็นเธอไมต่ อบก็ไม่ได้ ซกั ไซ้ เพยี งแคเ่ ดนิ ตรงไปยงั ห้องของเธอ สว่ นอวีฉ่ ีก็รีบตามไปตดิ ๆ

ความเป็นจริงพิสจู น์แล้ววา่ ฟางอวฉี่ ีเป็นเดก็ ดี บนสมดุ การบ้าน เขียนคาํ ตอบไว้ถี่ยิบ นอกจากบางข้อทด่ี คู อ่ นข้างยากยงั คงเว้นวา่ งไว้ เพราะวา่ เป็นการบ้านที่คณุ ครูให้ไว้ ไมไ่ ด้ให้คําตอบอ้างอิงมาพร้อม กนั ดงั นนั้ ก้จู วินหลงิ จึงพลิกเปิดสมดุ การบ้านของเธอแล้วเริ่มไลต่ รวจให้ เขาทําตวั ประหลาดมาก ไมไ่ ด้นง่ั ลง แตย่ ืนข้างโต๊ะหนงั สอื ใช้นิว้ เรียวยาว แตะวิธีการทําแตล่ ะบรรทดั ของเธอ เมื่อพบจดุ ที่ต้องคํานวณก็ไมไ่ ด้เครื่อง คดิ เลขหรือกระดาษทด คํานวณในใจสองวินาทีก็ได้คําตอบแล้ว ถ้าถกู ก็ ผา่ นไป ผิดก็ใช้ดนิ สอขีดเป็นรอยด้านข้างโจทย์บางๆ จากนนั้ ก็ดขู ้อถดั ไป ไม่ก่ีนาทีสนั้ ๆ เขาก็ตรวจการบ้านนีเ้สร็จ หนั หน้าไปมองอวี่ฉีที่ยงั คง ยืนตรงสงบเรียบร้อยอย่ดู ้านหลงั ก่อนขมวดควิ ้ น้อยๆ ใช้สายตาพยกั เพยิดไปทางเก้าอี ้‚นง่ั ลง‛ ‚คณุ อานงั่ ลงเถิดคะ่ หนยู ืนก็ได้‛ ไม่วา่ เป็นการอบรมของบ้านไหน ก็ ไมม่ ีเสียหรอกที่จะให้ผ้ใู หญ่ยืนลาํ บากอยดู่ ้านข้าง แล้วให้ลกู หลานนง่ั ลง สบายๆ ก้จู วินหลงิ มองเธอครัง้ หนง่ึ แล้วยืนอธิบายโจทย์ให้เธอฟังเสียอย่าง นนั้ แนวคิดรัดกมุ แสดงออกง่ายกระชบั สหี น้าเยือกเย็นเรียบเฉย คําพดู น้อยนิดแตต่ รงประเดน็ ทําให้คนเกิดความรู้สกึ เลื่อมใสได้โดยง่าย

เขาพดู จบแล้วก็เอียงศีรษะไปมองเธอน้อยๆ ‚เข้าใจแล้วใชไ่ หม‛ อวฉี่ ีพยกั หน้า ก้จู วินหลงั ยงั คงจ้องเธออยู่ แม้เวลานีส้ หี น้าของเขาจะ ไม่ได้แสดงสือ่ ความหมาย แตก่ ็ยงั ทําให้ผ้คู นเกิดความรู้สกึ วา่ เขากําลงั กงั ขาได้ ตามที่คิดเลย วนิ าทีตอ่ มาเขาก็สอดสา่ ยสายตาหาโจทย์ข้อหนงึ่ เลอื กข้อทมี่ ีลกั ษณะคล้ายๆ กนั ให้เธอดู ‚ลองทําข้อนี‛้ อวี่ฉีค่อนข้างอยากขํา แต่ก็ยงั อดกลนั้ ไว้ได้ แล้วเริ่มทําอย่างตงั้ ใจ สดุ ๆ เพยี งแตย่ ืนข้างโต๊ะก้มตวั ไปที่สมดุ ไมค่ อ่ ยถนดั ยงั ดที ่ีเธอทําเร็ว ไม่ นานก็เสร็จแล้ว ก้จู วนิ หลิงมองขนั้ ตอนการแก้โจทย์ของเธอตลอด แม้สีหน้ายงั คง เรียบเฉย แตแ่ ววตาเปลยี่ นแปลงตลอดเวลา สดุ ท้ายรอเธอวางปากกาลง เขาก็ต้องมองเธออย่างแปลกใจเลก็ น้อย อวี่ฉีจงใจสบตาเขาที่ไร้สีหน้า ‚ทําไมหรอคะ‛ ก้จู วนิ หลงิ กลบั มาตสี ีหน้าน่ิงได้แล้ว นํา้ เสยี งยิ่งนิ่งกวา่ ‚ไมม่ ีอะไร ความสามารถในการเข้าใจของเธอพฒั นาขนึ ้ แล้ว‛ แม้ว่าสหี น้าและ

นํา้ เสียงทีพ่ ดู ประโยคนีจ้ ะปกตทิ ี่สดุ คล้ายสาธยายเรื่องทว่ั ๆ ไป แตไ่ มร่ ู้ ตรงไหนที่แปลกๆ คล้ายก่อนหน้านีถ้ กู เขาดถู กู อย่างไรอยา่ งนนั้ เพราะวา่ ตวั ปลอมบางคนเข้าใจทกุ อย่างโดยไมต่ ้องการติวเลยสกั นิด ดงั นนั้ การสอนการบ้านท่ีเม่ือก่อนที่ต้องเสยี เวลาชว่ั โมงกวา่ มาวนั นีแ้ ค่ คร่ึงชวั่ โมงก็เสร็จแล้ว ก้จู วินหลิงยืนหน้านิ่งอย่ขู ้างโต๊ะแป๊ บนงึ คล้ายกําลงั มองอวี่ฉีอยา่ งไมอ่ ยากจะเชื่อ แตส่ ดุ ท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้พดู อะไร ตอนเดนิ ออกจากห้องยงั ชว่ ยเธองบั ประตดู ้วยซาํ ้ ที่จริงแล้วด้วยความสามารถของเธอ แสร้งทําเป็นโงส่ กั หน่อยก็ไม่ เป็นปัญหา แต่ความเป็นจริงมนั ช่างโหดร้าย มีร่างกายที่ไมค่ อ่ ยสวยงาน แล้ว ถ้าไม่ทําตวั ให้ดฉู ลาดสกั หน่อย ถงึ แม้จะอย่กู บั ก้จู วนิ หลิงทกุ วนั เกรง ว่าคงไมส่ ามารถเรียกร้องการสงั เกตและความสนใจจากเขาได้เลย ท่ีเขาวา่ กนั วา่ รูปร่างภายนอกไม่ไหวใช้ความดีงามภายในสง่ เสริม ก็ มีเหตผุ ลอย่เู หมือนกนั ใช้ชีวติ อยกู่ บั ก้จู วนิ หลงั ในห้องเดียวกนั ย่ิงเวลานานเข้าย่ิงรู้สกึ วา่ เขา เป็นคนเข้มงวดมาก ผ้ชู ายบางคนพอกลบั ถึงบ้านก็สะบดั สทู กระชากเนค ไท แล้วล้มตวั ลงบนโซฟารอใครบางคนมาปรนนิบตั ิรับใช้ แตก่ ้จู วินหลงิ

ไมใ่ ช่ ถึงแม้จะอยใู่ นบ้าน เขาก็ยงั แตง่ ตวั เป็นทางการ ผกู เนคไทตรงเป๊ ะ ติดกระดมุ เสอื ้ เชิต้ ทกุ เมด็ ไมว่ า่ เวลาใดก็สามารถวงิ่ โร่เข้างานเลยี ้ งได้ทนั ที ไมเ่ พียงบนร่างของเขาตงั้ แตเ่ สอื ้ เชิต้ จรดกางเกงจะเรียบกริบไมเ่ ห็น แม้หนงึ่ รอยยบั ยน่ ขนาดผ้าขนหนใู นห้องนํา้ ยงั ขาวสะอาดไมม่ ีแม้สกั รอย เปือ้ น สบิ ผืนพบั เป็นระเบยี บเรียบร้อยวางเป็นตงั้ อยบู่ นชนั้ ที่ใช้แล้วก็วาง ไว้ที่ตะกร้าไม้ด้านข้าง หลงั จากซกั แล้วก็ตากให้แห้งแล้ววางกลบั ไปท่ีเดมิ นอกจากกองหนงั สือแพทย์ท่ีวางเป็นตงั้ หนาตรงแหนวเหมือน ผ้าขนหนใู นทกุ ๆ ที่ในห้องแล้ว ในห้องคอนโดนีก้ ็แลดธู รรมดา ไมม่ ี เฟอร์นิเจอร์ราคาแพง และไม่มีของประดบั ของสะสมที่มีราคาค่างวด แตก่ ็ เป็นเร่ืองปกติ เพราะถึงแม้ก้จู วนิ หลงิ จะเป็นนายแพทย์ใหญ่ท่ีอายนุ ้อย ท่ีสดุ ในโรงพยาบาลของพวกเขาแล้ว แต่แผนกฉกุ เฉินก็ไมไ่ ด้เป็นแผนกที่มี รายได้สงู ที่สดุ เขาคนนีย้ งั ไมย่ อมรับองั่ เปา และไม่เคยจ่ายยาแพง ดงั นนั้ รายได้หนง่ึ เดือนก็แคห่ ้าพนั ถงึ หกพนั เท่านนั้ (ประมาณสองหม่ืนห้าพนั บาท) ที่จริงแล้วคนสว่ นมากไมท่ ราบ ว่าอาชีพแพทย์นนั้ ดไู ปแล้วมีหน้ามี ตา ความจริงผลตอบแทนนนั้ น้อยกวา่ ส่งิ ท่ีเสยี สละไปมากนกั ถ้าคนแตง่ นิยายเรื่องนีร้ ู้ข้อเท็จจริงนีล้ ะ่ ก็ คดิ วา่ คงไม่กําหนดให้อาชีพของพระรอง เป็นหมอหรอก ย่ิงเป็นหมอห้องฉกุ เฉินด้วยแล้ว

เอ่อ..ชกั นอกเร่ือง ตอนนีเ้นือ้ เร่ืองยงั ไม่ดาํ เนินไปถึงนางเอกหนิงชิงชิงถกู สง่ เข้า โรงพยาบาล ดงั นนั้ สถานการณ์เฉพาะหน้าที่อวี่ฉีต้องคิดคอื หนง่ึ จะเพ่ิม ความรู้สกึ ดีๆ ท่ีก้จู วินหลิงมีต่อตวั เองได้ยงั ไง และสอง จะบาํ รุงร่างกาย ผอมแห้งให้ดีขนึ ้ นีย้ งั ไง เพราะวา่ นิสยั ของก้จู วนิ หลงิ การจะพดู กบั เขาสกั ประโยคมนั ยากย่ิง กวา่ ตะกายฟ้ า เขาไมพ่ ดู คณุ สามารถพดู ไมม่ ีหวั ข้อพดู คณุ ก็หาเอาสกั เรื่อง แตถ่ ้าคณุ พดู มากเกินไป เขาอาจจะรู้สกึ ระอาก็ได้ สําหรับการเพิม่ ความรู้สกึ ดแี ล้วมีแต่ผลเสยี ไร้ประโยชน์ใดๆ เลย ดงั นนั้ อวี่ฉีจึงให้ ความสําคญั กบั การช่วยเขาทําความสะอาดห้องเป็นอนั ดบั แรก แตกตา่ งจากฟางอว่ีฉี การทํางานของเธอมีทงั้ ประสิทธิภาพและ คณุ ภาพสงู ดงั นนั้ จงึ ไมเ่ คยเกิดปัญหาที่คณุ หมอก้กู ลบั มาทําซาํ ้ อีกรอบ เลย จากประสบการณ์เมื่อก่อน ผ้ชู ายประเภทลงมือทาํ มกั ถกู ชะตากบั คน ที่ก้มหน้าก้มตาทําไม่พดู มากเหมือนๆ กนั ดงั นนั้ เธอจงึ ไมเ่ คยเอย่ ถงึ สกั คาํ วา่ ‘หนถู บู ้าน’ หรือ ‘หนซู กั ผ้าคณุ หนแู ล้วนะคะ’ สว่ นในข้อท่สี อง จะยกระดบั หน้าตารูปร่างยงั ไง อวฉี่ ีได้ทําตาราง ภารกิจประจําวนั ออกมา ทงั้ ยงั ปฏิบตั ิตามในแตล่ ะรายการให้สําเร็จอย่าง

เข้มงวด เธอพยายามเพ่ิมสารอาหารให้ตวั เอง ทงั้ ยงั ซอื ้ แผน่ มาสก์หน้า เพ่ิมความช่มุ ชืน้ แบบธรรมชาตมิ าบาํ รุงผิวหน้าทกุ วนั ทาครีมรักษาผิวมือ อยตู่ ลอด ทกุ ครัง้ ที่สระผมต้องใช้ครีมนวดและนํา้ มนั บํารุงสกั หนงึ่ ถึงสอง หยด ตอนเช้าไปวิง่ ที่สนามกีฬาของโรงเรียนสิบรอบ... ถงึ แม้จะไม่สามารถเปลีย่ นเป็นสาวน้อยน่ารักได้ในเวลาอนั สนั้ แต่ อยา่ งน้อยเธอก็แข็งแรงขนึ ้ เรื่อยๆ ผิวเนียนขาวมีนํา้ มีนวลมากขนึ ้ ทกุ วนั ไม่ ดเู หมือนคนอพยพหนีภยั พิบตั ิอีกแล้ว เดมิ ทีฟางอวฉ่ี ีที่เป็นลกู สาวของฟางหวน่ั หน้าตาก็ไม่นบั ว่าเลวร้าย ตอนนีย้ งั ตงั้ ใจบาํ รุงอกี จงึ คอ่ ยๆ เริ่มมีเพ่ือนผ้ชู ายเข้ามาสนใจเทคแคร์ แม้ การเทคแคร์เหลา่ นีอ้ วีฉ่ ีจะไมต่ ้องการ แตเ่ ธอก็นบั ว่าพอใจแล้ว อย่างน้อย ก็แสดงวา่ ความพยายามของเธอมีผลลพั ธ์ที่ดีระดบั หนงึ่ บา่ ยวนั นีห้ ลงั เลิกเรียนจๆู่ ฝนก็ตกหนกั เม็ดฝนขนาดถวั่ เหลืองหยด กระทบพืน้ นํา้ สาดกระจายเป็นวง เหลา่ นกั เรียนแตล่ ะคนลงมาเบียดใต้ ชายคาอาคารเรียนรอผ้ปู กครองมารับ พดู คยุ สง่ เสยี งจ๊อกแจ๊กกบั เพื่อนๆ อว่ีฉียืนอยรู่ ิมที่สดุ ขมวดควิ ้ มองต้นไม้ท่ีถกู ลมพดั ไหวเอนกบั เต้นท์จอด จกั รยาน..เธอข่ีจกั รยานมาโรงเรียน ก้จู วินหลงิ รับผิดชอบฟางอว่ีฉี แตไ่ ม่เคยตามใจจนเหลงิ

ท่ีควรทําเพ่อื เธอเขาก็ทําให้ไม่เคยขาด เหมือนงานพบผ้ปู กครอง ร่วมกิจกรรมครบรอบก่อตงั้ โรงเรียน ตรวจการบ้าน เตรียมอาหารเช้าและ เยน็ เขาทําทงั้ หมดโดยไม่บา่ ยเบยี่ ง แตเ่ ร่ืองท่ีเธอควรทําเอง เขาก็ไม่เคย แทรกแซง อยา่ งเช่นการจดั กระเป๋ า พบั ผ้าห่ม ซกั เสอื ้ ผ้า ต่างๆ ดงั นนั้ ตงั้ แตแ่ รก เขาก็ให้เธอข่ีจกั รยานไปกลบั โรงเรียนเอง บ้านห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนกั ข่ีจกั รยานแค่สิบห้านาทีก็ถงึ ปกติ แล้วสะดวกมาก แตเ่ วลานีก้ ลบั ทําให้เธอกระอกั กระอ่วน อวี่ฉีไม่ได้พกร่มมา แนน่ อนว่าไมน่ บั เป็นปัญหาอะไร แคเ่ ดนิ ตากฝน ไปซอื ้ ทรี่ ้านสะดวกซอื ้ ข้างโรงเรียนก็ได้แล้ว ก้จู วินหลงิ ให้เงินคา่ ใช้จา่ ยกบั เธออย่างใจกว้างมาโดยตลอด ซอื ้ สกั สองสามคนั ก็ไม่เป็นปัญหา แตเ่ ธอข่ี จกั รยานมา ไมส่ ามารถกางร่มได้ ในสภาพอากาศฝนตกหนกั ลมแรงอย่าง นี ้ถงึ แม้จะสวมเสอื ้ กนั ฝนก็อาจจะเปียกได้อยดู่ ี เดก็ ผ้ชู ายที่อย่ดู ้านข้างเหน็ เธอขมวดควิ ้ ก็เข้ามาเสนออย่าง กระตือรือร้นวา่ ให้รอผ้ปู กครองเขามารับไปสง่ เธอระยะหนง่ึ ก็ได้ อวีฉ่ ีปฏิเสธไปอยา่ งไมล่ งั เลเลย สําหรับก้จู วนิ หลงิ ฐานะของเธอน่า ตะขิดตะขวงใจ แทบจะเหมือนลกู เลยี ้ งด้วยซาํ ้ ทําให้เขาหนั มาชอบตวั เอง

ก็ยากมากพออยแู่ ล้ว ถ้ายงั เกิดเรื่องประเภทมเี ดก็ ผ้ชู ายมาทําให้เข้าใจผิด ระดบั ความยากคงทะลเุ พดาน ได้ไมค่ ้มุ เสี่ยงแน่นอน แค่ตากฝนสกั พกั เทา่ นนั้ เอง กลบั บ้านไปอาบนํา้ ร้อนและดมื่ นํา้ ขิง หนงึ่ แก้วก็พอแล้ว ในขณะที่เธอเตรียมตวั จะว่ิงไปท่ีเต้นท์จอดจกั รยาน ทนั ใดนนั้ ภายใต้ท้องฟ้ าดําครึม้ ก็เหลอื บเห็นเงาร่างอนั ค้นุ เคยเดินฝ่ ามา่ น นํา้ ฝนหนามา ดเู หมือนเขาจะรีบมาจากโรงพยาบาล เสอื ้ กาวน์บนร่างยงั ไม่ถอด ออก ท่ีจริงแล้วอวฉี่ ีเองก็คดิ ไมถ่ งึ ว่าเขาจะมารับเธอ แพทย์แผนกของเขา สองสามคนไปร่วมงานสมั มนาที่ต่างเมือง แผนกฉกุ เฉินของเขามีคนไม่ พอ หมอทกุ คนต้องรับภาระทําหน้าที่งานสองคนทํา มกั ต้องตอ่ เวร กลางวนั และกลางคืนเสมอ ยงุ่ ตดิ กนั สบิ กวา่ ชวั่ โมงจนแทบไม่มีเวลานง่ั พกั สกั หนง่ึ นาที ใครก็ไม่คาดคดิ วา่ ในเวลาทํางานที่ต้องการสมาธิและเคร่งเครียด อย่างนี ้เขาจะยงั สามารถสงั เกตเหน็ วา่ ด้านนอกฝนตกทงั้ ยงั เจียดเวลามา รับเธอได้ กบั ลกู แท้ๆ ของตวั เอง คนบางคนยงั รับผิดชอบไมไ่ ด้ถึงขนาดนี ้ อว่ฉี ีเล่อื มใสเขาเหลอื เกิน

ก้จู วินหลงิ เดินเร็วมาก แตก่ ารย่างก้าวไมไ่ ด้แลดรู ีบร้อนเลย ชายเสอื ้ กาวน์โบกสะบดั ตามลม ดเู ทห่ ์ที่สดุ มือขาวได้รูปจบั ก้านร่มสีดาํ จากมมุ ของเธอเห็นเพยี งแตป่ ลายคางสะอาดและริมฝี ปากสีอ่อนของเขาเทา่ นนั้ หน้าตาของคณุ หมอก้แู ม้จะแคด่ สู ะอาดสะอ้านเทา่ นนั้ แตไ่ หลก่ ว้าง เอวสอบชว่ งขายาวดดู ีมาก สวมเสอื ้ กาวน์ตวั หลวมให้ดเู หมือนโค้ทกนั ลม ชนั้ สงู สงั่ ตดั พิเศษได้ เขาหยดุ ลงท่ีหน้าอาคารเรียน ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแวน่ สีทอง เหลือบมองนกั เรียนทงั้ หมดจากซ้ายไปขวาอยา่ งรวดเร็ว สดุ ท้ายสายตา หยดุ ลงท่ีร่างของอวี่ฉี ก้จู วนิ หลิงเลิกควิ ้ น้อยๆ กําลงั จะเดนิ ไปทางเธอเดก็ สาวผมดาํ สวม เสอื ้ เชิต้ เครื่องแบบนกั เรียนก็วิ่งฝ่ าฝนมาหาเขาแล้ว อว่ีฉีว่งิ เข้ามาใต้ร่มของเขา หอบเลก็ น้อยก่อนจะเงยหน้ายิม้ ให้เขา บางๆ ‚คณุ อาคะ‛ นํา้ เสียงหวานตดิ เคอะเขิน เสนาะหนู ่าฟังอย่างย่ิง คณุ หมอก้กู ้มหน้าลงมอง เห็นเสอื ้ เชิต้ ท่ีเปียกจนโปร่งใสบางสว่ น และปลายผมตรงหน้าผากที่เปียกชืน้ ก็ต้องขมวดควิ ้ แล้วยื่นมือไปโอบไหล่ ของเธอ พาเธอเดินไปยงั นอกประตโู รงเรียน

หน้าประตโู รงเรียนมีรถยนต์จอดอย่เู ตม็ แล้ว ผ้ปู กครองสว่ นมากขบั รถมารับลกู กลบั บ้าน ก้จู วนิ หลิงมาคอ่ นข้างช้า รถยนต์จอดอยคู่ ่อนข้าง ไกล ดงั นนั้ ทงั้ สองคนจงึ ต้องเดนิ อีกระยะหนงึ่ ร่างของเขาสงู แขนของเขาโอบไหลเ่ ธอได้พอดบิ พอดี ยงั ให้ความ อบอนุ่ ด้วยเลก็ น้อย ไลค่ วามหนาวเย็นได้ในฉบั พลนั ท่ามกลางฝนตกหนกั เปาะแปะกระทบผิวร่ม แล้วคอ่ ยๆ ไหลลงมา ตามโครง อวฉ่ี ีสงั เกตเหน็ วา่ ไมม่ ีหยดนํา้ ฝนตกลงมาโดนตวั เองเลยสว่ น แขนที่โอบไหลข่ องเธอกลบั เปียกชืน้ แล้ว แขนเสอื ้ สีขาวเริ่มเปียกเป็นดา่ ง ดวง นอกจากนีแ้ ล้ว ไหลอ่ ีกด้านของเขาก็เปียกฝนไมน่ ้อย เนือ้ ผ้าชมุ่ นํา้ จนบางโปร่ง ลแู่ นบกบั เนือ้ ของเขา อวีฉ่ ียกมือขนึ ้ ช้าๆ กมุ มือซ้ายของเขาที่ถือร่มอยู่ คณุ หมอก้ชู ะงกั ไป ก้มศรี ษะลงมองเธอ ตาเรียวท่ีถกู เงาสะท้องของ แวน่ กรอบทองบดบงั ฉาบความสงสยั อยบู่ างๆ

เธอกลบั ไมไ่ ด้มองเขา แต่กมุ ข้อมอื ของเขาให้เอียงเลก็ น้อย ทําให้ร่ม ดาํ เอียงไปทางเขาอีกนิด จากนนั้ ถึงปลอ่ ยมือ แล้วก้มศีรษะเดินไป ข้างหน้าตอ่ 最佳女配（快穿）: ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(Quick time travel) - บทที่ 26 กลยทุ ธพิชิตอาหมอใจร้าย (3) ก้จู วนิ หลงิ ไม่ได้พาเธอกลบั บ้าน แต่พาเธอขนึ ้ รถตรงไปโรงพยาบาล เลย อวฉี่ ีเป็นเดก็ ดไี มไ่ ด้ถามมากเร่ือง เธอพอจะคาดเดาได้แล้ว แผนก ฉกุ เฉินตอนนีค้ งจะขาดคนไม่ได้เลยสกั วินาทีเดียว อีกทงั้ ยงั เป็นเวลาช่วง เลิกงานคนเยอะรถตดิ ถ้าสง่ เธอกลบั บ้านก่อนไม่แน่วา่ อาจต้องติดอย่บู น ถนนอีกครึ่งชวั่ โมง ตลอดทางท่ีผ่านมา อว่ีฉีเหน็ หมอสวมเสอื ้ กาวน์สีขาวเดนิ ผา่ นไปมา แตก่ ็เหมือนกบั ที่นกั เรียนแพทย์ชอบประชดกนั เลน่ ๆ วา่ ไม่ใชว่ า่ ใครก็ได้ที่ จะใสเ่ สอื ้ กาวน์ออกมาแล้วดดู ี มีบางคนแขนสนั้ ไปใสแ่ ล้วเหมือนคนขาย พะโล้ สวมแบบแขนยาวไปกลายเป็นคนขายหมนั่ โถว ติดกระดมุ แล้วเป็น คนงานโรงงานแป้ งมนั สําปะหลงั ...เมื่อมีสิ่งเปรียบเทียบแล้ว คณุ หมอก้กู ็ ดจู ะเป็นหงส์ในหมนู กกาขนึ ้ มาเลยทีเดยี ว