ของขวัญของหัวใจ

1

ช่ือสถานท่ี ตวั ละคร และเนอื ้ หาในเรื่อง เป็นเรื่องราวที่แตง่ ขนึ ้ เทา่ นนั้ 1

2

3

4

“สวสั ดคี รับเฮีย” “สวสั ดคี รับลงุ เพ่ิม ชว่ งนีค้ นเยอะ เหน่ือยหนอ่ ยนะ” “สบายมากครับเฮีย ไมต่ ้องหว่ งครับ” “วนั หยดุ สงกรานต์รอรับโบนสั เลยนะ” “ขอบคณุ ครับเฮีย เชิญครับ” ชายสงู วยั ผ้ทู ําหน้าท่ีดแู ลลานจอดรถ ของสถานบนั เทิงช่ือดงั ซ่ึงตงั้ อยู่ชานเมืองของกรุงเทพมหานคร ยกมือ ไหว้ผู้เป็นเจ้าของสถานท่ีอย่าง “เฮียพล” หรือ พลวัต ชายท่ีมีพร้ อมทงั้ หน้าท่ีการงานและทรัพย์สมบตั ิ แตย่ งั คงความโสดไว้จนอายสุ ามสิบแปด ปี แต่แม้ว่าวยั จะล่วงเลยเข้าใกล้เลขส่ี แต่ความหล่อและรูปลกั ษณ์ที่ดู 5

คมเข้ม ทําให้สาวๆ ที่ได้พบเจอเขาตา่ งหลงใหล จนลืมเรื่องอายไุ ปอย่าง สนทิ ใจ เมื่อเสียงเครื่ องยนต์ของรถราคาหลายล้ านบาทสมกับฐานะของ พลวัตดับลงในที่จอดรถประจําตําแหน่ง เขาก็เดินเข้ามาในสถานท่ีที่ สร้ างรายได้ ให้ เขาเป็ นกอบเป็ นกํา เสียงทกั ทายและการยกมือไหว้ของพนกั งานหลากหลายหน้าท่ี ทํา ให้เขาเลือกที่จะพยกั หน้าและสง่ ยิม้ น้อยๆ ตอบรับคนเหล่านนั้ แทนที่การ รับไหว้ เพราะถ้าจะให้เขามีมารยาทกบั ทกุ คน มีหวงั เขาคงต้องใช้เวลาไม่ ตํ่ากวา่ คร่ึงชว่ั โมง ในการเดนิ ไปถงึ ห้องทํางานที่ตงั้ อยบู่ นชนั้ ที่สี่แนๆ่ “สวัสดีครับเฮีย ทําไมวันนีม้ าเร็วจังครับ ยังไม่หกโมงเย็นเลย” ชชั ชยั ผ้เู ป็นเลขาส่วนตวั ของเขา ทําความเคารพและเดินตามเจ้านาย เข้าไปในห้องทํางานด้วยความสงสยั “ทําไมวะ กูต้องมาตรงเวลาเป๊ ะๆ เหรอ” พลวัลตอบกลับด้วย คําพูดท่ีดูเหมือนจะไม่พอใจคนถาม แต่ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วย รอยยมิ ้ “เฮียจะมาก่ีโมงก็ได้ครับ ผมแคถ่ ามแปลกใจเฉยๆ เพราะน่ีมนั เพ่ิง จะสี่โมงเย็นเอง” “ตื่นมาเข้าห้องนํา้ แล้วนอนไม่หลบั ไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะทําอะไร เลยมาทํางานเลยแล้วกนั เม่ือคนื ฉนั ยงั เคลียร์งานไมเ่ สร็จด้วย” 6

“อ๋อ ผมก็คิดว่าเฮียเจอคุณแม่บ่นเร่ืองลูกสะใภ้เหมือนทุกวัน” ชชั ชยั ถามอย่างรู้ทนั เขาทํางานกับพลวัตมาหกปี เรียกได้ว่ารู้เร่ืองราว ชีวติ ของกนั และกนั มากพอที่จะถามเรื่องสว่ นตวั แบบนีไ้ ด้ “ใช!่ ” “ทําไมไมบ่ อกไปละ่ ครับ วา่ เฮียยงั ไมเ่ จอคนที่ถกู ใจ” “ขีเ้ กียจจะพดู แล้วว่ะชชั ฉันเจอผ้หู ญิงมาเยอะ สดุ ท้ายก็เหมือนๆ กันหมด เห็นแก่เงินบ้าง พูดไม่รู้เร่ืองบ้าง จมูกโด่งเกินไปบ้าง หน้าอก ใหญ่เกินไปบ้าง ไมม่ ีใครพอดีสกั อยา่ ง” “ฮา่ ๆ ก็เฮียทํางานแบบนี ้ก็ต้องเจอแตผ่ ้หู ญิงที่รักสวย รักงามมาก เป็นพเิ ศษ เฮียทํางานตอนกลางคืน ก็เจอแตผ่ ้หู ญิงท่ีใช้ชีวิตตอนกลางคืน กวา่ เฮียจะได้กลบั ไปนอน กวา่ จะตื่นขนึ ้ มา ผ้หู ญิงท่ีใช้ชีวิตตอนกลางวนั เค้าก็เตรียมกบั บ้านไปนอนกนั หมดแล้ว” คําว่าทํางานแบบนี ้ท่ีชชั ชยั พดู เขาหมายถึงสถานบนั เทิงแหง่ นี ้หรือจะเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือผบั ท่ีท่ี ทกุ คนสามารถมาหาความสขุ จากเสียงเพลง เคร่ืองด่ืม อาหารปาก และ อาหารตา “เฮ้ย! มนั ไม่ได้เก่ียวกับผ้หู ญิงทํางานตอนกลางวนั หรือกลางคืน ประเดน็ มนั อยทู่ ่ี กยู งั ไมเ่ จอคนที่ถกู ใจ ถ้ากถู กู ใจ จะทํางานกลางวนั หรือ กลางคืน มนั ต้องไมเ่ ป็นอปุ สรรคอยแู่ ล้ว” “งนั้ ก็ลองเลือกดสู กั คนสิครับ ไปไหมเฮีย ผมจะพาไปห้องแตง่ ตวั ตอนนีส้ าวๆ เร่ิมเข้ามาทํางานแล้วนะครับ” “กไู มย่ งุ่ กบั ผ้หู ญิงของลกู ค้า มงึ ลืมเหรอ” 7

“ไม่ลืมหรอกครับเฮีย ผมแคถ่ ามดู เผื่อวา่ เฮียจะเปลี่ยนใจ” ชชั ชยั บอกอย่างเย้าแหย่ ผ้หู ญิงของลกู ค้า คือพนกั งานสาวสวยในร้านที่คอย ทําหน้าที่ดแู ลแขกของร้านนน่ั เอง “ไร้สาระไอ้ชชั ไปๆ มีอะไรก็ไปทํา ฉนั จะเคลียร์งานตอ่ ” “ออ่ ! เฮียครับ ผมรบกวนเฮียไปเดนิ เล่นสกั สิบห้านาทีได้ไหมครับ พอดีว่าวนั นีเ้ ฮียมาเร็วเกินไป ยงั ไม่ได้ทําความสะอาดห้องทํางานเลย ครับ” ชชั ชยั มองดนู าฬิกา เมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่แม่บ้านจะต้องเข้ามาทํา ความสะอาดก็รีบบอกเจ้านาย “ให้ป้านิดแกเข้ามาเลยก็ได้ ฉันจะเซ็นเอกสารแล้วค่อยออกไป” พลวตั ตอบสบายๆ เป็นเร่ืองปกติอย่แู ล้วที่ปา้ นิดผ้เู ป็นแมบ่ ้าน จะเดินเข้า เดินออกในห้องทํางานของเขา เธอเป็นแม่บ้านที่นี่ตัง้ แต่เปิดวันแรก จนกระทง่ั วนั นี ้ซ่ึงผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้ว และป้านิดก็เป็นหนึ่งในคนท่ี เขาไว้ใจมากที่สดุ รองลงมาจากชชั ชยั “เออ่ ... คอื วา่ ปา้ นิดปวดหวั เขา่ ไมไ่ ด้มาทํางานอาทติ ย์นงึ แล้วครับ” “...แล้วใครมาทํางานแทนปา้ นิด” พลวตั วางมือจากแฟ้มเอกสารที่ กําลงั จะเซ็นแล้วถามชัชชยั ด้วยความสงสยั เนื่องจากอาทิตย์ที่ผ่านมา ตรงกับช่วงวนั หยุด ลกู ค้าท่ีเข้ามาหาความสุขท่ีน่ีจึงเยอะขึน้ เป็นเท่าตวั เขาไมม่ ีเวลาใส่ใจกับเร่ืองอื่นๆ มากนกั จะมีก็แต่แจกนั ดอกไม้บนโต๊ะ ท่ี หลายวนั ก่อนมนั แปรเปลี่ยนจากดอกไม้ปลอมๆ ฝ่ นุ เกาะ เป็นดอกไม้สด สีสนั สวยงามและมีกล่นิ หอม แตม่ นั ก็ไม่ได้สําคญั มากพอท่ีจะให้เขาถาม ถงึ รายละเอียดและที่มาของมนั 8

“หลานสาวป้านิดครับเฮีย... ผมทดสอบดแู ล้วครับ ไว้ใจได้ ไม่มี อะไรหายไปจากห้องทํางานของเฮียแน่นอน” ชัชชัยกลัวว่าพลวัตจะ ตําหนิที่เอาใครก็ไม่รู้มาทํางานแทนป้านิด แต่เขาก็ไม่ได้ไว้ใจใครง่ายๆ และได้ทดสอบความซื่อสตั ย์ของหลานปา้ นิดอย่หู ลายครัง้ ไม่วา่ จะแกล้ง ทําเงินตกไว้ท่ีพืน้ เธอก็นํามาคืนให้เขา ครบถ้วนทกุ บาท ทกุ สตางค์ หรือ จะแกล้งวางแฟ้มเอกสารที่เขียนวา่ ลบั เฉพาะไว้บนโต๊ะทํางานของพลวตั เธอก็ไม่มีท่าทางอยากรู้อยากเห็น แต่กลบั เดินมาหาเขา และรบกวนให้ ย้ายแฟ้มเอกสารต่างๆ วางไว้ให้อยู่ถูกที่ถูกทาง เพราะไม่อยากจบั ต้อง หรือรับรู้เร่ืองที่ไม่ใช่ของตวั เอง และส่ิงท่ีทําให้ชชั ชยั ประทบั ในตวั เธอไม่ น้อย คือเธอไม่รับเงินค่าจ้างจากเขา ด้วยเหตุผลท่ีว่า เธอมาแทนป้าที่ เดนิ ไมไ่ หว ไมไ่ ด้ทํางานเพื่อตวั ของเธอเอง ก๊อก ก๊อก ก๊อก “รบกวนเฮียออกไปเดินเล่นสกั สิบห้านาทีดีกว่านะครับ เด๋ียวห้อง สะอาดเมื่อไหร่ ผมจะรีบไปตามเฮียกลบั มาตากแอร์เย็นๆ ครับ” ชัชชยั บอกพลวัตอีกครัง้ และเดินไปเปิดประตใู ห้แม่บ้านสมคั รเล่นเข้ามาใน ห้องทํางาน “ขอโทษค่ะ... หนูออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ค่ะ” เธอก้มหน้า บอกชชั ชยั เม่ือเห็นวา่ ตอนนีย้ งั ไม่สะดวกเข้าไปทํางานหน้าท่ี เน่ืองจากมี เจ้าของห้องทํางานนง่ั อยดู่ ้วย 9

“เดี๋ยว!” พลวตั รัง้ เธอไว้ด้วยเสียงทรงอํานาจ เขาพยายามจะมอง หน้าเธอให้ชดั แตต่ วั ของเลขาก็ยืนบงั จนเขามองแทบไมเ่ ห็นอะไรเลย “เข้ ามาสิน้ องขวัญ” ชัชชัยหลีกทาง พร้ อมกับช่วยเข็นรถท่ีมี อปุ กรณ์ทําความสะอาดตา่ งๆ เข้ามาในห้อง “สวสั ดีคะ่ ” เธอยกมือไหว้พลวตั อยา่ งอ่อนน้อม ก่อนจะค่อยๆ เงย หน้าขึน้ มา การมาทํางานแทนปา้ นิดหนึ่งอาทิตย์นนั้ เป็นเวลามากพอที่ เธอจะได้ยินเรื่องราวของผ้ชู ายที่กําลงั มองหน้าเธออยู่ เขาจริงจงั กบั การ ทํางาน ไม่ชอบให้ใครขดั คําสงั่ หากทําให้เขาอารมณ์เสีย ก็เตรียมตวั หา งานใหม่ และเมื่อได้สบตากับเขา เธอก็ได้รับรู้อีกอย่างว่า ส่ิงสดุ ท้ายที่ พนกั งานท่ีนี่พดู นนั้ เป็นเร่ืองจริง... ไม่ว่าเขาจะดหุ รือน่ากลวั มากแคไ่ หน ความมีเสนห่ ์ของเขา จะทําให้ลืมไปเองวา่ เขานา่ เกรงขามมากเพียงใด “เป็นหลานปา้ นดิ ใชไ่ หม” พลวตั นงั่ กอดอกถามเธอ “คะ่ ” “ช่ืออะไรล่ะ เรียนอย่ปู ีไหน เรียนคณะอะไร” เขาถามตอ่ โดยไม่ละ สายตา ที่เขารู้ว่าเธอยงั เรียนอยู่ เพราะภายใต้ผ้ากันเปือ้ นนัน้ เป็นเสือ้ นกั ศกึ ษาสีขาว และกระโปรงพลีทสีดาํ ยาวเลยเขา่ ลงมาเลก็ น้อย “ชื่อของขวญั คะ่ เรียนอยปู่ ีสาม คณะคหกรรมศาสตร์คะ่ ” “คหกรรม?” พลวตั ถามกลบั ด้วยความคาดไมถ่ ึง เขาขาดเดาไว้ว่า เด็กผู้หญิงที่สงู เกินมาตรฐาน ดวงตากลมสวย จมูกโด่งรับกับหน้าผาก และปากสวยได้รูปอย่างเธอ คงจะเรียนนิเทศศาสตร์ เรียนแฟชนั่ ดีไซน์ หรือไมก่ ็อะไรท่ีหา่ งไกลจากการเป็นผ้หู ญิงที่ชอบเข้าครัวทําอาหาร 10

“...คะ่ ” เธอตอบด้วยนํา้ เสียงที่ไม่คอ่ ยมีความมนั่ ใจ เพราะสายตา ท่ีมองเธออยา่ งประเมินตงั้ แตห่ วั จรดเท้านนั้ ทําให้เธอเกิดอาการประหมา่ “แล้วปา้ นิดเป็นยงั ไงบ้าง” พลวตั เปลี่ยนเรื่องและลกุ จากเก้าอี ้ก่อน จะเดนิ มาถามเธอใกล้ๆ “ปา้ นิดปวดเขา่ คะ่ เดนิ นานๆ ไมค่ อ่ ยไหว” “ไปหาหมอหรือยงั ” “ไปหาหมอมาแล้วคะ่ ” “แล้วหมอวา่ ยงั ไงบ้าง” “หมอให้ยามาทานและรอดูอาการคะ่ ถ้าไมด่ ีขึน้ คงต้องผ่าตดั หวั เขา่ ” “แปลวา่ ปา้ นิดคงไมไ่ ด้มาทํางานอีกหลายวนั เลยใชไ่ หม” “ค่ะ หนูจะทํางานแทนปา้ นิดเองค่ะ ปา้ นิดบอกหนูว่า ถ้าเจอคณุ ให้หนบู อกคณุ ว่า ป้ายงั ไม่อยากลาออกคะ่ ถ้าหายดีแล้ว ปา้ จะกลบั มา ทํางานเหมือนเดมิ คะ่ ” “โอเค เก็บกวาดเสร็จแล้วก็ไปบอกชชั ชยั แล้วกนั ฉันจะได้กลบั เข้า มาทํางาน” “คะ่ ” ของขวัญก้มหน้ารับคําสง่ั ส่วนพลวัตท่ีกําลงั จะเดินออกไป จากห้อง ก็สงั เกตเห็นดอกไม้กุหลาบท่ีถูกห่อด้วยกระดาษหนงั สือพิมพ์ วางอย่ใู นรถเข็นทําความสะอาด และหนั มามองเด็กผ้หู ญิงที่ยืนหนั หลงั ให้เขาอีกครัง้ กอ่ นจะเดนิ ออกจากห้องไป 11

“เป็นยังไงบ้างครับเฮีย หลานป้านิดท่าทางไว้ใจได้ เหมือนที่ผม บอกไหมครับ” ฃชั ชยั อยากรู้ความคิดของเจ้านาย เพราะเมื่อครู่ เขาเห็น พลวตั มองเธออยา่ งให้ความสนใจ แตเ่ ขาอา่ นความคดิ ของพลวตั ไมอ่ อก “ดคู นมนั ต้องดนู านๆ” “แล้วเฮียจะไปไหนครับ” ชัชชัยได้ยินเขาตอบสัน้ ๆ ก็รู้ว่าตอนนี ้ เจ้านายยังไม่มีอารมณ์จะตอบคําถามอะไร แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ ท่ี พลวตั จะเดนิ ไปในทางท่ีไมเ่ หมาะกบั การเดนิ เลน่ ฆา่ เวลาสกั เทา่ ไหร่ “ไปเดนิ เลน่ ไง จะตามมาไหมละ่ ” “มะ... ไมค่ รับ ตามสบายครับเฮีย” 12

“กเู ดนิ เลน่ มงึ ทํางาน... โอเคไหม” “โอเคครับเฮีย เฮียว่ายงั ไง ผมก็ว่าตามนนั้ ครับ” ชชั ชยั พดู จบก็รีบ เดนิ ออกมา กอ่ นที่ตวั เองจะเผลอทําให้พลวตั อารมณ์เสียไปมากกวา่ นี ้ สามนาทีตอ่ มา การเดินเล่นของพลวตั ก็พาเขามาถึงห้องห้องหนึ่ง ซงึ่ เป็นห้องท่ีอยใู่ นมมุ อบั ของตวั อาคาร หากใครเดินผ่านไปผา่ นมา คงไม่ สนใจและคิดว่ามนั เป็นห้องเก็บของ แต่ความจริงแล้วห้องนี ้มีประตเู ข้า ออกจากสองฝ่ัง เม่ือเขาเดินทะลุมาอีกฝั่ง มนั ก็พาเขาถึงห้องพกั ท่ีเขา สร้ างเอาไว้พักผ่อนเป็นการส่วนตวั และมนั สามารถเชื่อมต่อไปยงั ห้อง ทํางานของเขาได้อีกด้วย หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือ เขาแกล้งเดินอ้อมมาที่ ห้องนี ้ทงั้ ๆ ที่เขาสามารถเข้ามาท่ีนี่ จากห้องทํางานของเขาก็ได้ และเม่ือ เขาทําการล็อคประตูจากด้านนอกเรียบร้ อย พลวัตก็เหยียดตัวนอน สบายๆ บนโซฟาตวั ใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศพั ท์มือถือขึน้ มาเปิดดคู วาม เคล่ือนไหวของแมบ่ ้านจําเป็นผา่ นกล้องวงจรปิดท่ีเขาแอบติดตงั้ เอาไว้ใน ห้องทํางาน ของขวญั ในชดุ นกั ศกึ ษา ตอนนีเ้ธอรวบผมยาวสลวยให้รวมกนั เป็น หนึ่งเดียว และกวาดพืน้ ห้องทํางานของเขาทกุ ซอกทกุ มมุ ก่อนจะใช้ผ้า ชุบนํา้ แล้วบิดหมาดๆ ทําความสะอาดตามชนั้ เอกสารและโต๊ะทํางาน ของเขา และตรงนีเ้องที่ทําให้พลวตั ลกุ ขนึ ้ มานง่ั ดเู ธออยา่ งตงั้ ใจ 13

ของขวญั ท่ีกําลงั จดั โต๊ะทํางานของพลวตั ให้เป็นระเบียบ สะดดุ ตา เข้ากับซองกระดาษสีเงินสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กๆ เธอหยิบมนั ขึน้ มาดู ด้วยความสงสยั และเมื่อรู้วา่ มนั คือสิง่ ใด เธอก็วางมนั ไว้ที่เดมิ ก่อนจะไป จดั สว่ นอ่ืนๆ ของโต๊ะตอ่ พลวัตที่แอบมองเธออยู่ก็ได้แต่สงสัย การท่ีเธอไม่ตกใจกับซอง ถงุ ยางอนามยั ท่ีเขาแกล้งวางไว้นนั้ แปลว่าเธอค้นุ ชิน้ กบั มนั หรือเธอไม่รู้ กันแน่ว่ามนั คืออะไร เขาดเู ธอทําความสะอาดส่วนต่างๆ ท่ีเหลือ และ เปล่ียนดอกไม้ท่ีเร่ิมเหี่ยวแห้งในแจกนั ก่อนจะนง่ั ขมวดคิว้ ด้วยความไม่ เข้าใจ วา่ เธอตามชชั ชยั เข้ามาในห้องเพื่ออะไร “พ่ีชชั คะ” “มีอะไรเหรอครับน้องขวญั ” “หนูเจอถุงยางอนามยั วางอย่บู นโต๊ะ แตไ่ ม่รู้ว่าจะเก็บไว้ตรงไหน คะ่ ” ของขวญั หยิบมนั ขนึ ้ มาให้ชชั ชยั ดู “ถงุ ยาง?” “คะ่ ปกตหิ นไู มเ่ คยเห็นคะ่ เพ่ิงเคยเจอวนั นีค้ รัง้ แรก เลยไม่รู้จะเก็บ ไว้ตรงไหน หนตู ้องวางไว้ที่เดิมหรือตรงไหนคะ” ของขวญั ถามโดยไม่ได้ คิดอะไรมาก เธอรู้ดีว่าที่แห่งนีค้ ือสถานที่แบบไหน แม้จะพยายามเรียก มนั วา่ สถานบนั เทงิ แตส่ ิง่ ที่อย่ดู ้านหลงั ห่างออกไปไม่กี่เมตรของท่ีน่ี ก็คือ โรงแรมท่ีพลวตั สร้างไว้เพื่อให้ลกู ค้าไว้สานตอ่ ความสมั พนั ธ์บางอยา่ งกบั คนท่ีตวั เองถูกใจ เรียกได้ว่าเขาน่ะตงั้ ใจจะรับรายได้ จากงานสถาน 14

บนั เทงิ และงานโรงแรมไปพร้อมๆ กนั และมนั ก็ไม่นา่ แปลกใจเลยสกั นิด ที่เจ้าของของที่น่ีจะพกสิง่ นีไ้ ว้ใกล้ๆ ตวั “วางไว้ที่เดิมก็ได้ครับ” ชชั ชัยแปลกใจไม่น้อย ที่มีสิ่งนีว้ างอยู่บน โต๊ะ เพราะมนั ควรจะอยใู่ นลนิ ้ ชกั หรือที่ที่ลบั สายตาคนมากกว่านี ้แตท่ ี่ทํา ให้เขาแปลกใจมากที่สุดคือการที่ของขวญั เจอมนั วางอยบู่ นโต๊ะ ในวนั ที่ เธอพลวตั เจอเธอเป็นครัง้ แรกน่ีสิ “ขอบคุณค่ะ... หนูขอตวั กลับเลยนะคะ หนูทํางานเสร็จแล้วค่ะ สวสั ดีคะ่ ” “สวสั ดีครับ... งนั้ พ่ีไปตามเฮียกลบั มาทํางานก่อนนะ น้องขวญั ให้ พ่ีช่วยยกอะไรออกไปไหม” ชัชชยั รับไหว้ของขวญั และถามเธออย่างมี นํา้ ใจ “ไมเ่ ป็นไรคะ่ พี่ชชั หนเู ข็นไปรอบเดยี วก็หมดคะ่ ขอบคณุ นะคะ” “งัน้ พ่ีเปิดประตูให้นะ” ชัชชัยพูดจบก็ก้าวยาวๆ ไปเปิดประตูให้ ของขวญั เข็นรถเข็นทําความสะอาดออกไปได้อย่างสะดวก ก่อนจะปิด ประตหู ้องทํางาน และออกไปตามหาเจ้านาย “อ้ยุ !” ของขวญั ตกใจ เมื่อเปิดประตหู ้องทํางานมาเจอพลวตั “เข้ามาทําอะไร!” เจ้าของห้องเองก็ตกใจไมแ่ พ้กัน เพราะเขาเพิ่ง เข้ามาที่น่ีจากห้องพกั ลบั ๆ ของเขาไมถ่ งึ สิบวนิ าที “หนลู ืมกระเป๋ าคะ่ ” “ใครอนญุ าตให้เธอเข้ามา” 15

“พ่ีชชั ... เอ้ย! คณุ ชชั ชยั คะ่ คณุ ชชั ชยั บอกหนวู ่าให้เข้ามาเอาของท่ี ลืมไว้ได้เลยเพราะไม่มีคนอย่ใู นห้อง” ของขวญั รีบตอบด้วยความกลวั และเธอก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ว่าทําไมเขาถึงมาอยู่ในห้องนี ้ ทงั้ ๆ ท่ีเธอไมเ่ หน็ เขาเดนิ กลบั มาท่ีห้องเลยแม้แตเ่ งา “ใบนนั้ ใช่ไหม” เขาเห็นกระเป๋ าผ้าวางอยู่บนโต๊ะรับแขกใกล้ๆ ก็ ปลายตาถาม และเดนิ ไปหยบิ มนั สง่ ให้เธอ “คะ่ ” เธอยกมือไหว้ ก่อนจะรับมนั มาจากเขา “เหน็ ถงุ ยางบนโต๊ะเฮียหรือเปลา่ ” “เห็นคะ่ หนเู อาวางไว้ท่ีเดมิ คะ่ ” ของขวญั ตอบกลบั อยา่ งรวดเร็ว “แฟนเธอก็ใช้รุ่นนีเ้หรอ” พลวตั ถามตอ่ อย่างลองเชิง ถ้าเธอรู้วา่ มนั คอื ถงุ ยางอนามยั แปลวา่ เธอต้องเคยเหน็ มาบ้าง “เปลา่ คะ่ ” “ลองเอาไปให้แฟนเธอใช้ไหมล่ะ รุ่นนีด้ ีนะ บางเหมือนไม่ได้ใส่ ผ้หู ญิงที่ฉันนอนด้วยบอกว่าชอบทุกคน เธอก็น่าจะชอบนะ แฟนเธอใส่ ไซส์ไหนล่ะ เท่าของเฮียหรือเปล่า เฮียมีไว้ขายหลายไซซ์เลยนะ แบง่ เอา ไปใช้ได้” “ไมเ่ ป็นไรคะ่ หนไู มจ่ ําเป็นต้องใช้คะ่ ” “อะไร... ไมป่ อ้ งกนั เหรอ สมยั นีใ้ ครไมใ่ ชถ่ งุ ยางนี่เชยมากเลยนะ” “คอื หนหู มายความวา่ หนไู มม่ ีแฟนคะ่ ” 16

“อ๋อ... ยงั ไม่มีแฟน” พลวตั พยายามรักษาอาการให้นิ่งท่ีสดุ เพราะ นี่เป็นอีกครัง้ ท่ีเขามองเธอผิดไป ครัง้ แรกก็เรื่องการศกึ ษาของเธอ และ ครัง้ นีเ้ขาก็คดิ ไปเอง วา่ เธอมีแฟนอยแู่ ล้ว “ค่ะ... หนูกลบั ก่อนนะคะ สวสั ดีคะ่ ” ของขวัญไหว้เขาและก้าว ยาวๆ เดินออกจากห้องไป เธอไม่ชอบเลยจริงๆ ที่เขามองว่าเธอจะเป็น เหมือนผู้หญิงคนอ่ืนๆ ท่ีน่ี เพราะการท่ีเธอรู้จักถุงยางอนามัย ไม่ได้ แปลว่าเธอจะต้องเคยมีสมั พันธ์อนั ลึกซึง้ กับผ้ชู าย ส่วนพลวตั เองก็รู้สึก ประหลาดใจในตัวของหลานสาวแม่บ้านคนนี ้ ท่ีผ่านมาเขาไม่เคยดู ผ้หู ญิงคนไหนผิดพลาด และเขารู้สึกวา่ เธอเหมือนเกมตอบคําถาม ที่เขา อยากทายคาํ ตอบให้ถกู แม้วา่ จะทําพลาดไปแล้วถงึ สองครัง้ ก็ตามที “หาอะไรเหรอคะพ่ีชชั ” ของขวัญสะกิดแขนชชั ชยั เบาๆ หลงั จาก เห็นเขายืนมองซ้ายทีขวาทีอยทู่ ่ีทางเข้าออกของสถานบนั เทงิ “หาเฮียน่ะสิ น้องขวญั เดินผ่านมาทางนนั้ เหรอ เห็นเฮียบ้างไหม น่ี พี่โทรหาก็ไมร่ ับสาย” เขาชีไ้ ปด้านหลงั “เหน็ คะ่ ” “เหรอ! เห็นที่ไหนละ่ พี่จะได้ไปตามเฮียกลบั ไปห้องทํางาน” “อยทู่ ี่ห้องทํางานแล้วคะ่ ” “อ้าวเหรอ ขอบใจมากนะ” “คะ่ ” “งนั้ ก็กลบั ดีๆ นะ พรุ่งนีเ้จอกนั ครับ” 17

“คะ่ ... สวสั ดคี ะ่ ” เธอยกมือไหว้เขา ก่อนจะขอตวั กลบั อีกครัง้ “เฮียครับ” “วา่ ไง” พลวตั ถามด้วยไมม่ องหน้าชชั ชยั ท่ีเพิ่งเดนิ เข้ามาในห้อง “เฮียเอาถงุ ยางวางไว้บนโต๊ะทําไมครับ” “อยากลองเชิงเด็กมนั ก็เท่านนั้ แหละ อยากรู้ว่าเป็นเด็กแบบไหน ทําไมถงึ กล้ามาทํางานในท่ีแบบนี”้ “น้องขวญั เค้าไม่เหมือนคนอ่ืนๆ หรอกครับเฮีย เค้าแค่อยากช่วย ปา้ นิดเฉยๆ ผมว่าน้องขวญั เป็นเด็กดีมากเลยนะครับ เลิกเรียนแล้วก็รีบ มาทํางาน ทํางานเสร็จ ก็ต้องรีบกลบั ไปทํางานพาร์ทไทม์ตอ่ กว่าจะได้ กลบั บ้านก็เที่ยงคืน เช้ามาก็ต้องต่นื ไปเรียนอีก” “ขยนั ดีนะ... นา่ ภมู ิใจแทนปา้ นิด” “ใช่ครับ ผมเคยได้ยินปา้ นิดเล่าถึงน้ องขวญั มานาน พอได้เจอตวั จริง ก็ขยนั เหมือนท่ีปา้ แกพดู ไว้เลย เรียนได้เกรดสามกวา่ เลยนะครับ” “เก่งดีนิ... แบบนีน้ ่าจะไปเรียนหมอ หรือวิศวะว่าไหม ไม่รู้เรียน คหกรรมไปทําไม” 18

“น้องบอกว่าอยากเป็นเชฟครับ ตอนเด็กๆ ป้านิดกับแม่ของน้อง ขวญั เปิดร้านขายข้าวแกง น้องซึมซบั การทําอาหารมาตงั้ แตเ่ ด็กน่ะครับ งานพิเศษของน้องก็ไปทํางานในร้านอาหารหรูๆ แถวทองหลอ่ ครับ” “ออ๋ ... ด.ี .. แล้วแกพดู จบยงั ฉนั จะได้ทํางาน” “จบแล้วครับเฮีย จะใช้งานอะไรก็เรียกนะครับ” ชชั ชยั ยิม้ แหยๆ หลังจากโดนตําหนิด้วยสายตา เขาคงพูดมากไปจริงๆ ไม่อย่างนัน้ เจ้านายคงไม่เอ่ยปากไล่ แต่แท้จริงแล้ว ส่ิงที่อยู่ในใจพลวัตนัน้ ไม่ใช่ ความรําคาญแตอ่ ยา่ งใด เขากําลงั แปลกใจท่ีลกู น้องคนสนิท กําลงั ช่ืนชม เด็กนกั ศึกษาคนนนั้ ด้วยแววตาเป็นประกาย พลวตั มน่ั ใจว่าส่ิงที่ชชั ชยั แสดงออกมานนั้ เป็นไปอย่างไม่รู้ตวั แต่สําหรับเขา... เขารู้ตวั ว่า กําลงั สนใจเธอ ตงั้ แตท่ ําความรู้จกั กนั ได้ไมถ่ งึ ห้านาที “ชชั ชยั ” “ครับเฮีย!” ผ้เู ป็นเลขายืนต้อนรับเจ้านายอยา่ งรวดเร็ว “วนั นีฉ้ นั ไมเ่ ดนิ ตรวจงานนะ ฝากด้วย” พลวตั เดินมาบอก หลงั จาก เคลียร์เอกสารต่างๆ เสร็จเรียบร้ อย ตามปกติแล้ว ช่วงเวลาหกโมงเย็น จะเป็นช่วงที่เขาเดินตรวจความเรียบร้อยตา่ งๆ ของสถานบนั เทิงแห่งนี ้ ก่อนท่ีจะเปิดบริการบรรดาผ้คู นท่ีโหยหาความสขุ ในชีวิต “เฮียจะกลบั เข้ามาอีกไหมครับ” “น่ีมงึ จะต้องรู้ทกุ เรื่องเก่ียวกบั กเู ลยใชไ่ หมเน่ียไอ้ชชั !” 19

“ผมไม่ได้อยากยุ่งเร่ืองของเฮียหรอกนะครับ แต่วันนีม้ ีน้องๆ มา สมคั รงานหลายคนเลยครับ” ชชั ชยั พดู ถึงกล่มุ ผ้หู ญิงท่ีมาสมคั รงานเป็น พนกั งานของท่ีน่ี “งนั้ แกก็พาเดินดงู านแล้วกนั ใครรับได้และสนใจจะทําจริงๆ ก็ให้ อย่รู อจนกวา่ ฉนั จะกลบั มา” พลวตั ได้ยินที่เลขาบอกก็ไม่สามารถตดั ใจที่ จะทงิ ้ งานสําคญั ไปได้ “ครับเฮีย” ชชั ชยั รับคําสง่ั ด้วยรอยยมิ ้ ที่รู้ทนั เจ้านาย “ตรวจงานให้ดีนะ ถ้ามีอะไรผิดพลาด ฉันจะหกั เงินเดือนแก โอเค ไหม?” “ไมโ่ อเค ก็ต้องโอเคครับเฮีย” เขาพยกั หน้ารับอย่างไมม่ ีทางเลือก เพราะแม้ว่าคําขู่ของเจ้านายจะพูดออกมาด้วยนํา้ เสียงไม่จริงจัง แต่ เงินเดือนที่เขาโดนหกั มาตลอดเจ็ดปี ก็มากพอที่จะดาวน์รถยนต์มาขับ และผอ่ นสบายๆ ได้หลายงวดเลยทีเดยี ว 20

หลายชวั่ โมงตอ่ มา... พลวัตได้แต่นง่ั เบ่ือๆ อยู่บนรถยนต์ที่จอดไว้ในซอยแห่งหนึ่ง เขา มาถงึ ที่น่ี เพ่ือรอดอู ะไรบางอยา่ ง จนตอนนีเ้ป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ก็ยงั ไมเ่ หน็ ว่ีแววของคนท่ีเขากําลงั ตามหา “มาแล้ว...” และไม่ถึงหนึ่งนาทีที่เขาเงยหน้าจากนาฬิกาข้อมือ คนๆ นนั้ ก็เดนิ ผา่ นรถของเขาไป ปิ๊ด ป๊ิด 21

“ของขวญั ใชไ่ หม?” พลวตั ขบั รถตามมาช้าๆ อยา่ งแนบเนียน ก่อน จะเปิดกระจกถามผ้หู ญิงท่ีเขาทราบชื่อดอี ยแู่ ล้ว “คะ่ ” ของขวญั พยายามตอบให้นํา้ เสียงเป็นปกติ แม้เธอตกใจไม่ น้อย ที่อยดู่ ๆี พลวตั ก็มาปรากฏตวั ในเวลานี ้ “เฮียกําลงั ไปเย่ียมป้านิดพอดี จะเข้าบ้านใช่ไหม ขึน้ รถมาด้วยกัน ส”ิ เขาบอกพร้อมกบั ปลดล็อคประตใู ห้เธอเดนิ ขนึ ้ มา “มาเย่ียมปา้ นดิ ตอนนีเ้หรอคะ?” เธอถามด้วยความสงสยั เพราะน่ี มนั ไมใ่ ชเ่ วลาท่ีเหมาะสมกบั การเย่ียมเยียนใครสกั เทา่ ไหร่ “...ใช่ เฮียโทรบอกปา้ นิดแล้ว ขนึ ้ มาสิ เฮียไมร่ ู้วา่ หลงั ไหน” “ขบั ตรงไปเลยคะ่ อีกสามหลงั ก็ถงึ แล้ว” “แล้วอยฝู่ ั่งไหนละ่ ซ้ายหรือขวา ขนึ ้ มาบนรถสิ จะได้บอกทางเฮีย” “ฝั่งซ้ายค่ะ จอดรถรอหน้าบ้านแป๊ บนงึ นะคะ หนูจะรีบเดินตามไป เปิดประตใู ห้คะ่ ” ของขวญั พดู จบก็เดินตอ่ ไป เธอเห็นวา่ อีกไม่กี่สิบเมตรก็ ถึงบ้านของเธอแล้ว การขึน้ ๆ ลงๆ บนรถของเขา น่าจะเสียเวลากว่าใช้ สองเท้า ส่วนพลวตั ก็รู้สึกไม่คอ่ ยพอใจ ท่ีถกู เธอปฏิเสธนํา้ ใจ ทงั้ ๆ ที่เขา เอย่ ปากชวนเธอด้วยวา่ ขนึ ้ รถมาสิถึงสามครัง้ “เฮียไมน่ า่ ลําบากมาหาปา้ เลย แทนที่จะได้ทํางาน ดสู ิ เสียเวลาหา เงินหาทองมาเยี่ยมคนแก่” ป้านิดออกมาต้อนรับพลวัตด้วยความดีใจ สําหรับเธอ เขาเป็นเจ้านายท่ีดีและมีเมตตา เขาจะจ้างคนที่อายนุ ้อยมา ทํางานก็ได้ แต่เพราะเขาเห็นว่าเธออยากมีรายได้ จึงรับทํางานไว้ และ 22

ยงั ให้เธอทําหน้าท่ีตามกําลงั ความสามารถ คือดแู ลรักษาความสะอาดใน ห้องทํางาน ห้องพกั สว่ นตวั ของเขา และชว่ ยงานเล็กๆ น้อยๆ เทา่ นนั้ “ลําบากอะไรกนั ปา้ ผมไม่อย่แู ป๊ บเดียว ชชั ชยั ดแู ลงานแทนผมได้ อยแู่ ล้ว ปา้ นดิ เป็นยงั ไงบ้างครับ ผมยงุ่ ๆ เลยไมไ่ ด้ถามอาการปา้ เลย” “เจ็บเข่าตามภาษาคนแก่นั่นแหละเฮีย เดินมากๆ ไม่ค่อยไหว นี่ หลานสาวปา้ จะพาไปตรวจอีกทีวา่ ต้องผา่ ตดั หรือเปลา่ เฮียเจอหลานปา้ หรือยงั คะ” “อ้าว! พดู ถึงก็กลบั มาพอดีเลย ขวญั มาหาปา้ ก่อน” ปา้ นิดกวกั มือ เรียกหลานสาว หลงั จากเธอเดนิ เข้ามาในบ้านช้ากวา่ พลวตั “ขวญั สวสั ดีเฮียสลิ กู ” “สวสั ดคี ะ่ ” ของขวญั ยกมือไหว้เขาตามคําสง่ั ของปา้ “จริงๆ เจอก็กนั ตงั้ แตเ่ ม่ือตอนบา่ ยแล้วครับ” พลวตั รับไหว้และหนั ไปคยุ กบั ปา้ นดิ ตอ่ “แล้วหลานป้าขวางหูขวางตาหรือเปล่าคะ ป้าส่ังให้ไปทําความ สะอาด กอ่ นเฮียจะเข้าไปทํางาน แปลว่าขวญั ไปถึงช้าใชไ่ หม” เธอหนั ไป ถามหลานสาว ท่ีกําลงั จะเดินขนึ ้ ไปบนบ้าน “ขวญั ไปตามเวลาที่ปา้ บอกคะ่ ” เธอตอบไมต่ รงคําถาม และนน่ั ทํา ให้คนฟังอย่างพลวัตนึกขําในใจ เธอคงเกรงใจที่จะบอกว่าเขาต่างหาก ท่ีมาทํางานเร็วกวา่ ปกตสิ ินะ “หลานปา้ ไมไ่ ด้ไปทํางานช้าหรอกครับ ผมไปถงึ เร็วเอง” “ออ๋ ... ปา้ ก็คดิ วา่ ไปผิดเวลาซะอีก” 23

“แล้วปา้ นิดต้องพกั อีกนานไหม พนกั งานถามถึงกันแย่แล้ว” เขา ถามปา้ แตต่ านนั้ มองไปยงั หญิงสาวท่ีเดนิ ขนึ ้ ไปข้างบนจนลบั สายตา “ถ้าต้องผ่าตัด ป้าก็คงต้องพักฟื ้นก่อน แต่หลังจากนัน้ ป้าก็จะ กลบั ไปทํางานได้เหมือนเดิมค่ะเฮีย เฮียอย่าเพ่ิงไล่ป้าออกนะ ให้หลาน ปา้ ไปทํางานแทนกอ่ น คนแกๆ่ อยา่ งปา้ จะหางานทําใหมก่ ็คงจะไมม่ ีใคร รับแล้ว” “แล้วลูกป้าไปไหนละ่ ครับ ผมไม่เห็นเลย” พลวตั ตดั สินใจถามใน สิง่ ท่ีเขาสงสยั บ้านหลงั ดเู งียบเหงาจนเกินไป “เฮ้อ... ไม่มีใครอยู่บ้านหรอกค่ะเฮีย มีแค่ป้ากับหลานป้าเน่ีย แหละ” “อ้าว! แล้วทําไมชัชชัยบอกผมว่าลูกป้า เปิดร้ านขายอาหารล่ะ ครับ” “ไม่ได้ขายแล้วค่ะ น้องสาวป้ามีสามีใหม่ เลยขอย้ายไปทํางาน โรงงานด้วยกันท่ีตา่ งจงั หวดั ส่วนน้องเขยปา้ ก็ไม่ต้องพูดถึงหรอก นอน สบายอยบู่ นสวรรคต์ งั้ แตห่ ลานปา้ ยงั เดก็ ๆ” “แล้วใครดแู ลคา่ ใช้จา่ ยในบ้านครับ” “ก็เงินเดอื นจากเฮีย แล้วก็ของขวญั หลานปา้ นี่แหละ น้องสาวปา้ ก็ โอนมาให้คา่ เช่าบ้านบ้าง ให้ลูกบ้าง แต่ก็เอาแน่นอนไม่ให้หรอกคะ่ เฮีย ขวญั มนั ก็บอกปา้ ว่า ไม่ต้องไปนง่ั รอเงินจากแม่ให้เสียเวลา หาเงินมาใช้ เองง่ายกว่า นี่ก็เพ่ิงกลบั จากทํางานพิเศษ ดีที่ลกู ค้าท่ีร้านส่วนใหญ่เป็น 24

ลกู ค้าฝรั่งกบั คนรวยๆ เลยได้สะสมเงินคา่ ทิปมาเก็บไว้เป็นคา่ รักษา เผื่อ วา่ ปา้ ต้องผา่ ตดั จริงๆ” “ถ้าปา้ อยากให้ผมชว่ ยเหลืออะไรก็บอกได้นะครับ คดิ ซะวา่ ผมเป็น เหมือนลกู หลาน ไมต่ ้องเกรงใจ” “ขอบคณุ เฮียมากนะคะ ตอนนีป้ า้ กบั ขวญั ยงั ไมเ่ ดือดร้อนอะไร แต่ ถ้าป้าเดือดร้อนจริงๆ ปา้ ก็คงไม่รบกวนเฮียหรอกคะ่ เด๋ียวหลานปา้ มันรู้ เข้า จะดปุ า้ ให้เสียคนแก่” “ทําไมละ่ ครับ” “ขวัญมนั ศกั ด์ิศรีเยอะ ไม่รู้หลานปา้ มนั ลืมหรือเปล่าว่าเอามาซือ้ ข้าวกินไม่ได้ มนั บอกปา้ ว่า ถ้าเงินท่ีมีอย่ไู ม่พอ จะไปทํางานหาเงินเพิ่ม เอง” “ออ๋ ... ผมก็คยุ กบั ปา้ เพลินเลย ปา้ ต้องเข้านอนแล้วใชไ่ หม” พลวตั เหน็ ปา้ นิดนงั่ หาวจงึ หยดุ ความสงสยั ใคร่รู้เอาไว้เทา่ นี ้ “คนแก่น่ะเนอะเฮีย” ป้าหัวเราะ เพราะพยายามเก็บความง่วงไว้ ตงั้ แตเ่ ขาโทรมาบอกวา่ จะเข้ามาเยี่ยม “ถ้างนั้ ผมขอตวั กลบั เลยนะครับ” “เด๋ียวปา้ ไปตามขวญั มาเปิดประตบู ้านให้นะเฮีย ขอบคณุ มากนะ คะที่มาเย่ียมคนแก่” ปา้ นิดพดู จบก็ลกุ เดินจะขึน้ ไปตามหลานสาวท่ีอยู่ บนบ้าน แตพ่ ลวตั อาสาจะไปตามให้เอง เพราะเหน็ ปา้ เดนิ ลําบาก “ผมไปตามให้ก็ได้ครับ” 25

“ดีเลยคะ่ ปา้ ก็ไมไ่ ด้ขนึ ้ ไปข้างบนนานแล้ว ปา้ นอนข้างล่างน่ีแหละ เดนิ ขนึ ้ เดนิ ลงบอ่ ยๆ ไมไ่ หว ครัน้ จะให้ตะโกนเรียกเสียงดงั ก็กลวั ข้างบ้าน จะโยนกระทะเข้ามาในรัว้ “ขึน้ ไปได้เลยใช่ไหมครับ” พลวตั ถามยํา้ เพ่ือให้แน่ใจว่าเจ้าของ บ้านอนญุ าต “ขนึ ้ ไปเลยคะ่ เฮีย ปา้ ขอเอนหลงั ตรงนีแ้ ป๊ บนึงนะ” เธอพดู จบก็เอน หลงั นอนลงบนโซฟาตวั โปรด หลงั จากนง่ั คยุ กบั เขามานาน “ขวัญ” พลวัตเดินขึน้ มาถึงชัน้ สองของบ้านก็เรียกหาของขวัญ เพราะไมร่ ู้วา่ เธอพกั อยทู่ ่ีห้องไหน “ขวญั ... ปา้ นดิ ให้มาตามไปเปิดประตบู ้าน” เขาหยดุ เดินและเลือก หยดุ อยทู่ ่ีหน้าห้องที่มีสตก๊ิ เกอร์แปะวา่ “ห้ามเข้า” เพราะคนอายมุ ากแล้ว คงไมเ่ อาอะไรแบบนีม้ าตดิ ไว้ “ขวญั ” เขาเคาะประตหู ้องเบาๆ เพราะไมอ่ ยากให้คนในห้องตกใจ “ขวญั ” แต่เม่ือไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา พลวัตจึงถือวิสาสะเปิดหมุน ลกู บิดประตู ภาพที่เขาเห็นเมื่อประตูเปิดกว้างออก คือหญิงสาวที่นอน หลบั อยบู่ นเตยี ง ร่างกายของเธอมีเพียงผ้าขนหนคู ลมุ กาย เขาเดินเข้าไป ใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามสญั ชาตญาณและความหลงใหลท่ี เกิดขนึ ้ ตงั้ แตช่ ว่ งบา่ ย หน้าอกถกู ผ้าเปิดออกมาให้เห็นเกือบคร่ึงเต้า เรียว 26

ขาขาวสวยที่ผ้าเกือบจะปิดสว่ นนนั้ ไมม่ ิด ทําให้เขาใจเต้นแรงขนึ ้ มา เขา มองใบหน้าสวยที่ดวงตาหลับพริม้ เธอคงเหน่ือยล้ามาทงั้ วัน จนเผลอ หลบั ไปโดยที่ยงั ไม่ได้ชําระล้างร่างกาย พลวตั ยอ่ ตวั ลงน่ังที่ข้างเตียง เขา มองเธอหน้าเดก็ ผ้หู ญิงที่ทําให้เขายอมละทิง้ หน้าท่ีการงาน เพราะอยาก รู้จกั เธอมากขนึ ้ อยา่ งพิจารณา ก่อนจะได้คําตอบว่า ความสวยที่ตราตรึง ใจเขานนั้ เขาไมไ่ ด้มองผิดไปเลยเม่ือได้เห็นเธอใกล้ๆ เธอสวยย่ิงกว่าครัง้ แรกที่เขาได้เจอเสียอีก “ช่!ู ” พลวตั รีบใช้มือปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนที่เธอจะตะโกนออกมา ของขวญั ตกใจสดุ ขีด เม่ือลืมตาขึน้ มาเจอเขา และก็ต้องสติหลุดอีกครัง้ เมื่อเธอลกุ ขนึ ้ นงั่ แล้วผ้าขนหนทู ่ีพนั เกาะอยบู่ นอกนนั้ ร่วงลงไปกองท่ีเอว “อยา่ มองนะ!” เธอดงึ มือเขาออกจากปาก และดงึ ผ้าห่มมาปิดตวั ไว้อย่างรวดเร็ว แต่พลวตั ทําตามที่เธอบอกไม่ได้ จากประสบการณ์อนั ลกึ ซงึ ้ กบั ผ้หู ญิงของเขา เขามน่ั ใจวา่ สงิ่ ท่ีได้เห็นเพียงไมก่ ี่วินาทีนนั้ เป็นส่ิง สวยงามที่ธรรมชาติสร้างมาอยา่ งลงตวั เขากลืนนํา้ ลายอกึ ใหญ่ เพ่ือดบั ความกระหาย สายตาจ้องมองมนั แม้จะมีผ้าห่มปิดบงั เอาไว้ เขาอยาก เห็นมนั อีกครัง้ แต่จิตใต้สํานึกฝ่ ายดีของเขาก็สง่ั การ ให้เขาหนั หลงั มอง ไปทางอ่ืน “เฮียเข้ามาในห้องหนทู ําไม” เธอถามด้วยนํา้ เสียงไมเ่ ป็นมิตร และ หยบิ เสือ้ ผ้ามาใสใ่ ห้เรียบร้อย “เฮียจะมาตามหนูให้ไปเปิดประตบู ้าน” พลวตั หนั กลบั มาคยุ กับ เธอให้เป็นปกตทิ ่ีสดุ 27

“ค่ะ” เธอมองเขาอย่างระแวดระวัง และเดินนําเขาออกไปจาก ห้องนอน “เดยี๋ วขวญั ...” “มาจบั มือหนทู ําไม” ของขวญั เบีย่ งแขนหลบมือของเขา แตม่ นั ก็ช้า กวา่ สมั ผสั ของพลวตั อยดู่ ี “ใจเยน็ ๆ เฮียไมไ่ ด้จะทําอะไร เฮียแคจ่ ะบอกวา่ เฮียขอโทษ” พลวตั ออกแรงจบั มือทงั้ สองข้างของเธอไว้แนน่ ขนึ ้ เพ่ือให้เธอดนิ ้ หนีไปไหน “ขอโทษแล้วก็ปลอ่ ยหนสู คิ ะ” “หนูยงั ไม่หายโกรธเฮียจริงๆ เฮียจะปล่อยได้ยงั ไง เมื่อกีเ้ ฮียไม่ได้ ตงั้ ใจจะทําให้หนตู กใจนะขวญั ” “หนกู ็ยงั ไมไ่ ด้วา่ อะไรเฮียสกั หนอ่ ย ปลอ่ ยหนคู ะ่ ” “ไมโ่ กรธเฮียเหรอ” พลวตั ถามตอ่ พร้อมกบั เดนิ เข้าไปหาเธอใกล้ๆ “ไมค่ ะ่ เฮียก็แคเ่ สียมารยาทที่ไมไ่ ด้เคาะประต”ู “เฮียเคาะแล้วนะ เรียกหนตู งั้ หลายรอบแล้วด้วย แตห่ นไู มไ่ ด้ยิน” “...ไมจ่ ริงคะ่ ถ้าเฮียเคาะประตู หนกู ็ต้องได้ยนิ ” “หนูจะได้ยินได้ยังไงล่ะ ก็หนูเล่นเผลอหลับไปทัง้ ๆ ท่ียังไม่ได้ อาบนํา้ แบบนนั้ ถ้าหนไู ด้ยินที่เฮียเรียกจริงๆ เฮียคงเดนิ เข้าไปในห้องหนู ไมไ่ ด้ จริงไหม?” เขาต้อนเธอให้จนมมุ ทงั้ คาํ พดู และร่างกาย เพราะตอนนี ้ ของขวญั อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว เขาก้มมองลงไปท่ีหน้าอกภายใต้ เสือ้ ยืดท่ีเธอใส่ ก่อนจะเงยหน้ามามองหญิงสาวตรงหน้า ที่แก้มแดงระ เร่ือด้วยความอาย 28

“ปลอ่ ยหนคู ะ่ ” “ถ้าอยากให้เฮียปล่อยจริงๆ ทําไมไม่ดิน้ ล่ะ ยืนนิ่งๆ ให้เฮียกอด ทําไม” พลวตั ยิม้ เยาะอย่ใู นใจ สดุ ท้ายแล้วเธอก็เหมือนผ้หู ญิงที่เขาเคย เจอ ปากพดู ปฏิเสธ แตใ่ นใจคงอยากให้เข้าใกล้ชดิ “ปลอ่ ยหนคู ะ่ ” ของขวญั บอกเขาอีกครัง้ “เฮียขอดูอีกได้ไหม... เม่ือกีท้ ่ีหนูแกล้งทําผ้าหลุด เฮียมองไม่ชัด เลย” เขากระซิบบอกเธอข้างหูๆ พร้ อมกับใช้สองมือแทรกเข้าไปที่ ชายเสือ้ ยืดของเธอ จริงๆ แล้วเธอก็แคแ่ กล้งหลบั เพ่ือออ่ ยเขาก็เทา่ นนั้ “หนคู ดิ ไว้ไมผ่ ดิ เลยจริงๆ คะ่ ” “หนคู ิดอะไรคะ... บอกให้เฮียฟังหนอ่ ยสิ” พลวตั เห็นเธอไม่ปฏิเสธ สมั ผสั ของเขาก็ได้ใจ เขาถามพร้อมกบั หอมต้นคอของหญิงสาว “หนคู ดิ ไมผ่ ดิ เลยวา่ คนหากินกบั ผ้หู ญิงอย่างเฮีย คงมีนิสยั ชอบเอา เปรียบและไม่ให้เกียรติผ้หู ญิง เฮียคงเคยชินกบั การได้ทําตามความใคร่ จนลืมไปวา่ ผ้หู ญิงทกุ คน ไมไ่ ด้ต้องการเฮียไปซะหมด... ปลอ่ ยหนคู ะ่ ” “...ได้ เฮียปล่อยก็ได้” เขาได้ยินเธอดงั นนั้ ก็เหมือนถูกต่อยเข้าท่ี ท้องหลายหมดั คําพดู ของเธอเหมือนมีดกรีดเขาให้เจ็บปวดในครัง้ เดียว เธอปฏิเสธเขาด้วยการใช้สมองและเหตผุ ล ไม่ได้ปฏิเสธเขาด้วยอารมณ์ เพียงอย่างเดียว และเม่ือได้จ้องมองสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ และเหยียดหยามจากเธอ ความรู้สกึ ในใจ มนั ก็ยิ่งสง่ั วา่ อย่าปล่อยเธอไป เดก็ ดอื ้ อยา่ งเธอจะต้องถกู เขาอบรมสง่ั สอนสกั หนอ่ ย 29

ของขวญั สะด้งุ เมื่อพลวัตทําท่าเหมือนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แตก่ ลบั หอมแก้มเธอ “หยดุ นะเฮีย!” เธอใช้สองมือปิดหน้าของตวั เองที่ถกู เขาหอมสลบั ข้างไปมาอยา่ งไมล่ ดละ “เบาๆ สิ อยากให้ปา้ นดิ ขนึ ้ มาเหน็ เฮียกบั หนใู นสภาพนีเ้หรอ” “ปลอ่ ยหนนู ะเฮีย” “บอกเฮียดีๆ สิ พูดเพราะๆ กบั เฮีย เฮียไม่ชอบเด็กดือ้ เห็นแล้วมนั อยากจะจบั ก้นมาตี” “หนไู มไ่ ด้ดอื ้ ปลอ่ ยหน!ู ” เธอพยายามหลีกหนีอ้อมแขนของเขา “เถียงไมห่ ยดุ แบบนี ้ยงั จะปฏิเสธอีกเหรอวา่ ไมไ่ ด้ดอื ้ ” “ปลอ่ ย!” “ไมป่ ลอ่ ย!” “ปลอ่ ย!” “เฮียไมป่ ลอ่ ย หนปู ลอ่ ยเอง!” ของขวญั รวบรวมแรงทงั้ หมดท่ีมีผลกั เขาออกหา่ งจากตวั ให้มากท่ีสดุ หลงั ถกู พลวตั ขโมยหอมแก้มอีกครัง้ “หยดุ ทําตวั แบบนีส้ กั ทีได้ไหม! นอกจากคณุ จะไมใ่ ห้เกียรติฉนั แล้ว คณุ ยงั ทําลายเกียรติของตวั เองด้วย!” เธอตอ่ ว่าเขาอย่างทนไม่ได้ ตงั้ แต่ เกิดมา เธอไมเ่ คยเจอผ้ชู ายคนไหน ทําตวั อดอยากปากแห้งเทา่ พลวตั “ลงไปเปิดประตบู ้านให้เฮีย เฮียจะกลบั ” เขามองหน้าผ้หู ญิงที่ต่อ ว่าเขาด้วยคําพูดที่แสนเจ็บปวดเป็นครัง้ ที่สอง แถมครัง้ นีเ้ ธอเรียกเขา 30

ด้วยถ้อยคําท่ีแตกต่างออกไป มนั ฟังดหู า่ งเหิน ทงั้ ๆ ที่เขายืนอยใู่ กล้เธอ เพียงแคเ่ อือ้ มมือ “ค่ะ!” ของขวัญตอบรับและเดินนําหน้าเขาไป เธอไม่อยากมอง หน้าผ้ชู ายอายเุ กือบสี่สิบ ที่แม้จะดหู ล่อมากแค่ไหน แต่นิสัยแย่ย่ิงกว่า เดก็ ท่ีไมร่ ับการสง่ั สอน 31

“มาแล้วเหรอครับเฮีย” ชชั ชยั ทกั ทายเจ้านายด้วยประโยคงา่ ยๆ “มึงก็เห็นกูยืนหวั โด่อยู่ตรงนี ้ กูจะยังไม่มาได้ยังไง!” พลวัตตอบ กลับอย่างหัวเสีย ตลอดทางกลับมาที่สถานบันเทิงเขาหยุดคิดถึง ของขวญั เลยไมไ่ ด้เลยสกั นิด เขาหงุดหงิดที่ตวั เองทําอะไรลงไปแบบนนั้ ทงั้ ๆ ที่มนั ไม่ใชน่ ิสยั ของเขา เขาไมเ่ คยต้องบงั คบั ฝืนใจผ้หู ญิงคนไหนให้ มาใกล้ชิด เขาไม่เคยทําตวั เป็นผ้ชู ายไร้เกียรตกิ บั ผ้หู ญิงคนไหนนอกจาก ของขวญั มาก่อน 32

“ผมรบกวนเชิญเฮียไปคุยกับน้องๆ ที่ตัดสินใจจะทํางานได้ไหม ครับ” ชชั ชยั รู้ว่าเขาคงเจอกบั อะไรท่ีไมส่ บอารมณ์ก่อนจะกลบั เข้ามาที่น่ี จงึ ไมเ่ ส่ียงที่จะถามอะไรโง่ๆ อีก “สวัสดีค่ะ” เสียงหวานๆ ของผู้หญิงเกือบยี่สิบคน กล่าวทักทาย เมื่อพลวัตเดินตามชัชชยั เข้ามาในห้องประชุม ทุกคนต่างมองเขาด้วย สายตาหลงใหล แตพ่ ลวตั ก็ไม่ได้สนใจสายตายวั่ ยวนท่ีคอยจบั จ้องเลย แม้แตน่ ้อย “เลขาของผมคงพาพวกคุณเดินดูการทํางานของท่ีน่ีแล้ ว เพราะฉะนัน้ การที่พวกคณุ ยงั อยู่ในห้องนี ้ แปลว่าพวกคุณเต็มใจและ ยินดที ี่จะรับมือกบั ผ้ชู ายมือไว ผ้ชู ายห่ืน หรือผ้ชู ายที่อาจจะเมาจนอ้วกใส่ กระโปรงตัวโปรดของพวกคุณ แต่มีเรื่องท่ีผมอยากจะยํา้ ให้ทุกคนได้ เข้าใจตรงกนั อีกครัง้ ท่ีน่ีเป็นทงั้ สถานบนั เทิง งานของพวกคณุ คือบริการ ลูกค้า เอาอกเอาใจ รินเบียร์ ชงเหล้า หากมีลกู ค้ายื่นข้อเสนอให้คณุ ไป นอนด้วย คณุ จะไปหรือไม่ไปก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของคณุ ผมไม่ใช่พ่อเล้า ผมแค่อยากขายเหล้า ขายเบียร์ ขายอาหารอร่อยๆ ขายบรรยากาศดีๆ และเก็บคา่ ห้องพกั จากโรงแรมท่ีเปิดไว้ข้างๆ อย่าเข้าใจผิดว่าร้านของผม เป็นอาบ อบ นวด หรือเป็นอย่างอื่น” พลวตั พดู ถึงประโยคนี ้ก็มีเสียง 33

หวั เราะชอบใจจากสาวๆ โรงแรมท่ีเขาว่านนั้ เอาไว้ใช้ทําอะไรคงไม่ต้อง อธิบายให้มากความ “แบบนีแ้ ปลวา่ ... ถ้าเฮียชวนหนไู ปลองใช้เตียงในห้องพกั ที่เฮียพูด ถึง เราก็จะประหยดั เวลาเดินทาง และมีเวลาทําอะไรอย่างว่ามากขึน้ ใช่ ไหมคะ” คําถามของสาวใจกล้าคนหน่ึง เรียกเสียงฮือฮาจากคนท่ีกําลงั จะเป็นเพ่ือนร่วมงานกนั ได้ไมน่ ้อย “ผมไม่นิยมมีเซ็กส์กับลูกจ้าง ใครมีคําถามอะไรอีกไหมครับ” พลวัตตอบเรียบๆ แต่กลบั ทําให้คนฟังอึง้ จนทงั้ ห้องเงียบกริบ ไม่มีใคร ถามหรือสงสยั อะไรในส่งิ ที่เขาอธิบายไปเมื่อครู่อีกแล้ว “รายละเอียดอื่นๆ เด๋ียวชัชชัย เลขาของผมจะเป็นคนชีแ้ จงอีกที ออ่ ! แล้วถ้ามีปัญหาอะไร ให้แจ้งกบั ชชั ชยั ไมต่ ้องแจ้งกบั ผม เค้าจะเป็น คนคดั กรองเร่ืองตา่ งๆ ว่าผมควรจะรับรู้หรือไม่ เพราะฉะนนั้ ถ้าไมม่ ีเร่ือง อะไรสําคญั ก็อยา่ เพม่ิ งานให้เลขาผมนะครับ งานเค้าล้นมืออยแู่ ล้ว ยินดี ต้อนรับทุกคนนะครับ ขอให้ทํางานอย่างมีความสุข” พลวัตพูดเพื่อ เตือนสตใิ ครก็ตาม ที่คิดจะเข้ามาวนุ่ วายกบั เขาเกินความจําเป็น และไม่ ลืมที่จะส่งรอยยิม้ ปิดท้าย ซึ่งมนั ทําให้สาวๆ ในห้อง ลืมไปสนิทเลยว่า กอ่ นหน้านี ้เขาแสดงบทบาทของการเป็นนายจ้างได้โหดร้ายเพียงใด แต่ ท่ีพลวตั ทําลงไปนนั้ เขาไมไ่ ด้ต้องการจะสร้างความกลวั ให้กบั ใคร เพียง แค่อยากให้ทุกคนเข้าใจตรงกนั ว่าเขาไม่ได้ใช้พวกเธอ เป็นเครื่องมือใน การหารายได้ เขาไม่ได้มองว่าพวกเธอเป็นสินค้า และเขาไม่ได้บังคับ จิตใจและร่างกายของใครให้มาทํางานท่ีนี่ และเขาก็อยากจะพดู เรื่องนี ้ 34

ให้คนที่ต่อว่าเขาเม่ือช่ัวโมงก่อนได้ฟัง แต่เขาก็คิดว่าเสียเวลาที่เปล่า เพราะงานที่เขาทําอยู่ มนั สนบั สนุนสิ่งที่เขาทําผิดพลาดไปเม่ือครู่อย่าง หาข้อแก้ตวั ไม่ได้ ในเม่ือเธอยังไม่ได้รู้จกั เขาดีพอ การตดั สินใจส่ิงที่เขา เป็นจากภายนอกก็ถกู ต้องแล้ว บา่ ยวนั ตอ่ มา “น้องขวญั ! มาทําอะไรแตเ่ ช้า!” ชชั ชยั เดินมาทกั ของขวญั ที่นง่ั อยู่ ในร้านกาแฟใกล้ๆ กบั ร้าน “พ่ีชชั !” เธอเรียกช่ือเขาด้วยความดีใจ เพราะเธอโทรศพั ท์หาเขา หลายครัง้ แตเ่ ขาก็ไม่รับสาย เธออยากบอกเขาว่า วนั นีเ้ ธอจะเข้ามาทํา ความสะอาดกอ่ นเวลาปกติ เพราะไมอ่ ยากเจอหน้าเจ้าของห้อง “ดีใจอะไรขนาดนนั้ นี่พ่ีไม่ให้พระเอกละครนะเว้ย” เขาถามด้วย รอยยมิ ้ “ขวญั กําลงั อยากคยุ กบั พี่ชชั อยพู่ อดเี ลยคะ่ ” “อยากคยุ กบั พี่... มีอะไรเหรอ” “วนั นีข้ วญั ขอเข้าไปทําความสะอาดก่อนได้ไหม ตอนเย็นขวญั ต้อง รีบไปทํางานพเิ ศษคะ่ ” “ตอนนีเ้พิง่ เท่ียงคร่ึงเองนะ แล้วขวญั ไมม่ ีเรียนตอนบา่ ยเหรอ” 35

“ไมม่ ีคะ่ ” “พี่ไมว่ า่ งเข้าไปที่ร้านตอนนีด้ ้วยส.ิ ..” “ขอโทษด้วยนะคะท่ีเพิ่งบอกพี่ชชั ตอนนี ้แตจ่ ริงๆ แล้ว... ขวญั จะ บอกพ่ีชชั ตงั้ แตส่ ายๆ แล้วคะ่ แตพ่ ี่ชชั ไมร่ ับสาย” “ก็เน่ียแหละ พ่ีถึงเข้าร้านตอนนีไ้ ม่ได้ พี่ลืมโทรศพั ท์ไว้ท่ีบ้าน ต้อง กลบั ไปเอาก่อน” “ออ๋ ... ถ้าอยา่ งนนั้ ก็ไมเ่ ป็นไรคะ่ ขวญั นงั่ ทํางานรอพี่ชชั ที่น่ีก็ได้คะ่ ” ของขวญั ตอบอยา่ งเสียดาย เธออยากทํางานให้เสร็จ ก่อนที่พลวตั จะเข้า มาทํางานในชว่ งเยน็ เธอไมอ่ ยากเสี่ยงเพราะกลวั จะเจอพลวตั อีกครัง้ “เอาแบบนีด้ ีกว่า พ่ียืมโทรศพั ท์หน่อย” ชัชชัยไม่อยากให้เธอ เสียเวลาไปเปลา่ ๆ จงึ ตดั สนิ ใจโทรศพั ท์ไปขออนญุ าตเจ้าของห้อง “เฮียครับ ผมชชั ชยั นะครับ” “มีอะไรดว่ นชชั ... แล้วเอาเบอร์ใครโทรมา” พลวตั ถามด้วยนํา้ เสียง งัวเงีย เวลาเที่ยงคร่ึง ไม่ใช่เวลาท่ีเขาจะต่ืนมาอย่างสดใส มนั เป็นต้อง เวลาหลงั สามโมงเป็นต้นไป “วนั นีเ้ ฮียนอนท่ีร้ านหรือเปล่าครับ พอดีว่าน้องขวัญจะเข้าไปทํา ความสะอาดห้องทํางานเฮียตอนบา่ ยนี ้ตอนเย็นน้องไมว่ า่ งนะ่ ครับ” “ทําความสะอาด... บา่ ยกี่โมง” “ก็ถ้าเฮียนอนท่ีร้าน ผมก็จะให้น้องเข้าไปตอนบา่ ยโมงเลยครับ ถ้า เฮียไมอ่ ยกู่ ็ไมเ่ ป็นไรครับ เด๋ยี วผมให้น้องเข้าไปทํางานพร้อมผม” 36

“ออ๋ ... แกก็เอากญุ แจห้องทํางานฉนั ให้เดก็ มนั ไปสิ” “จะดีเหรอครับ น้องจะทํางานคนเดยี ว ไมม่ ีใครอยเู่ ฝา้ เลยนะครับ” “แกบอกฉนั เองไม่ใช่เหรอว่าเด็กคนนีไ้ ว้ใจได้ ถ้าไว้ใจได้จริงๆ ก็ให้ เข้ามาทําความสะอาดเลย” “ได้ครับ เฮียอนญุ าตใชไ่ หมครับ” “อือ... ตกลงน่ีเบอร์ใคร เบอร์ใหมเ่ หรอ?” “เบอร์น้องขวญั ครับ ผมลืมโทรศพั ท์ไว้ที่บ้าน แต่มาเจอน้องขวัญ พอดี แล้วก็จะกลบั ไปเอาโทรศพั ท์กอ่ น เลยเข้าไปที่ร้านตอนนี.้..” “เออๆ แคน่ ีน้ ะ จะนอนตอ่ ” พลวตั ขีเ้กียจฟังเร่ืองท่ีไมอ่ ยากรู้ เพราะ ได้คาํ ตอบท่ีต้องการตงั้ แตค่ ําแรกของประโยคแล้ว เขาตดั สายและลกุ ขนึ ้ ไปอาบนํา้ อยา่ งรวดเร็ว “น้องขวญั เดี๋ยวเอากุญแจห้องทํางานเฮียไปเลยนะ” ชชั ชยั เดิน กลบั มาบอกของขวญั “เข้าไปได้เลยเหรอคะ” “ใช่ครับ เสร็จแล้วก็ล็อคห้อง แล้วเอากุญแจใส่ไว้ในลิน้ ชักโต๊ะ ทํางานพี่นะ” “มีคนอ่ืนอยดู่ ้วยไหมคะ” “ไมม่ ีใครอยหู่ รอกครับ เวลานีเ้ค้านอนกนั หมด แตน่ ้องขวญั ไม่ต้อง หว่ งนะ ทําความสะอาดเสร็จก็กลบั ได้เลย” ชชั ชยั บอกโดยท่ีลืมไปวา่ เขา ยงั ไมไ่ ด้คําตอบวา่ เจ้านายนนั้ นอนค้างที่ร้านหรือเปลา่ 37

“ได้คะ่ ขอบคณุ นะคะ” ของขวญั ได้ยนิ วา่ ไม่มีใครอย่ใู นร้านก็สบาย ใจ เธอรับกญุ แจจากชชั ชยั และบอกลาเขาทนั ที ตอนนีเ้ ธออยากทํางาน ให้เสร็จเร็วๆ “สวสั ดีตอนบา่ ย!” “...” “จะไปไหน!” พลวตั รีบว่ิงไปยืนบงั ประตู ก่อนท่ีของขวญั จะหมนุ ลกู บดิ เดนิ หนีเขาไป “หนูจะเข้ามาทําความสะอาดตอนอื่นค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณ ทํางาน” “รบกวนอะไรกัน แล้วทําไมต้องเรียกเฮียว่าคณุ ด้วย เป็นทางการ เกินไปหนอ่ ยหรือเปลา่ เฮียรู้สกึ วา่ เราสนิทกนั มากพอสมควรนะ เรียกเฮีย วา่ คณุ มนั ฟังดหู ่างเหิน ทงั้ ๆ ที่เราก็ใกล้ชิดกนั จะตาย จริงไหม” เขาพูด พร้อมกบั โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ “เด๋ียวหนมู าทําความสะอาดตอนเย็นดีกว่าคะ่ ” เธอบอกและขยบั ตวั หนีเขาไปเร่ือยๆ “ตอนเยน็ ไมว่ า่ งไมใ่ ชเ่ หรอ” “...วา่ งคะ่ ” 38

“โกหกมนั บาปนะ... ชชั ชยั บอกเฮียว่าหนจู ะเข้ามาทําความสะอาด เพราะวา่ ตอนเย็นหนไู มว่ า่ ง” “ตอนแรกไม่ว่าง แตต่ อนนีว้ ่างแล้วค่ะ ขอตวั นะคะ” ของขวญั พดู จบก็เดินหนีเขา แต่มีหรือที่พลวตั จะยอมให้เธอออกไปง่ายๆ เขายืนบงั ประตเู อาไว้ ถ้าเธอจะออกไปจากห้องทํางาน เธอก็ต้องผา่ นดา่ นเขาไปให้ ได้กอ่ น “เฮียรู้นะว่าหนูกําลังจะหลบหน้าเฮีย เพราะเรื่องเมื่อคืนใช่ไหม” เขายืนพงิ ประตแู ละกอดอกถามเธอสบายๆ เหมือนว่าสิ่งที่เขาทํานนั้ เป็น เรื่องปกตธิ รรมดา ตา่ งกบั ในใจท่ีรู้สกึ ผดิ กบั เหตกุ ารณ์ท่ีเกิดขนึ ้ “เปลา่ คะ่ ” ของขวญั พยายามสบตาเขา เหมือนว่าเธอไมร่ ู้สึกอะไร ถ้าเธอโวยวายหรือเรียกร้องให้เขารับผิดชอบ เธอแคก่ ลวั ว่าเขาจะเข้าใจ วา่ เธอแกล้งหลบั และอยากให้เขาลวนลาม เธอจงึ เลือกท่ีจะแสดงออกให้ เขาเห็นวา่ มนั ไมไ่ ด้เป็นเรื่องสําคญั อะไรกบั ชีวติ “ถ้าไมไ่ ด้หลบหน้าเฮีย แล้วทําไมไมอ่ ยู่ทําความสะอาดตอ่ ล่ะครับ” พลวตั ยงั คงคาดคนั้ เอาความจริงจากผ้หู ญิงตรงหน้า สายตาและคําพดู ของเธอ กําลงั ดอื ้ รัน้ มากขนึ ้ เร่ือยๆ “หนเู ข้ามาในห้องนี ้โดยท่ีไม่ได้เคาะประตกู ่อนก็เสียมารยาทมาก พออย่แู ล้วและหนคู ิดวา่ คงไมเ่ หมาะสม ท่ีจะทําความสะอาดห้องนี ้โดย ที่มีเจ้าของห้องกําลงั ทํางานอยคู่ ะ่ ” “ชชั ชยั ไมไ่ ด้บอกเหรอวา่ เฮียอยทู่ ี่ห้อง” “ไมค่ ะ่ ... พี่ชชั บอกวา่ ไมม่ ีคนอย่”ู 39

“โอเค! หนเู ข้าใจว่าไม่มีคนอยู่ เลยเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้เคาะ ประตู แตพ่ อเปิดมาเจอเฮีย หนเู ลยไมอ่ ยากรบกวนเฮียใชไ่ หม” “ใชค่ ะ่ ” “แล้วสรุปตอนเย็นหนวู า่ งหรือไมว่ า่ ง” “ไมว่ า่ งคะ่ ” “แนใ่ จนะวา่ ไมว่ า่ ง ไมใ่ ชอ่ ยากหลบหน้าเฮียเฉยๆ เหรอ” “หนไู มว่ า่ งจริงๆ คะ่ ” ของขวญั จําใจพดู โกหก แม้วา่ ไม่อยากทําเลย สกั นิด “งัน้ เฮียอนุญาตให้หนูทํางานของหนูตามสบาย เฮียก็จะทํางาน ของเฮีย ไม่ต้องเกรงใจ หรือคิดว่าไม่เหมาะสม ตกลงไหม” พลวัตยื่น ข้อเสนอ “แต.่ .. แตต่ อนทําความสะอาดมีฝ่นุ เยอะนะคะ” “ไมเ่ ป็นไร เฮียไมไ่ ด้เป็นโรคแพ้ฝ่นุ ” “คะ่ ... หนขู ออนญุ าตทํางานเลยนะคะ” ของขวญั พูดจบ ก็เดนิ ไป หยิบไม้กวาด มากวาดพืน้ ส่วนพลวตั ก็เดินสบายๆ ไปนงั่ ท่ีโต๊ะทํางาน เขาหยิบงานขึน้ มาทํา และคอยแอบมองหญิงสาว ท่ีคงจะอึดอดั น่าดูที่ ต้องทําสิง่ ตา่ งๆ โดยที่มีเขานง่ั อยแู่ บบนี ้มีหลายครัง้ ที่สายตาของเขาและ เธอมองประสานกนั โดยที่เขาตงั้ ใจให้เธอรู้ว่าเขามองเธออยู่ ส่วนเธอนนั้ แอบมองเขา เพื่อระมดั ระวงั ตวั เองให้มากท่ีสดุ จนเมื่อเวลาผา่ นไปเกือบ หนงึ่ ชว่ั โมง ห้องทํางานของเขาก็สะอาดหมดจด ยกเว้นก็แต.่ .. 40

“ขวญั !” พลวตั เรียกเธอเสียงดงั ขณะที่เธอกําลงั จะเดินออกจาก ห้องทํางาน “คะ?” “ทําไมไม่เช็ดโต๊ะทํางานเฮีย ฝ่ นุ จบั เตม็ ไปหมดแล้ว” เขาใช้นิว้ มือ ปาดลงไปท่ีโต๊ะ และยกให้เธอดวู ่าฝ่ นุ ละอองที่เธอปัดกวาด มนั ตกลงบน โต๊ะทํางานเขามากเพียงใด ของขวัญเห็นดังนัน้ ก็รีบเข้าไปทําความ สะอาด เธอไม่ได้ลืมหรอกนะ แต่เธอเห็นเขาน่ังอยู่ จึงไม่อยากรบกวน หรือจะให้พดู จริงๆ คือเธอไม่กล้าบอกเขา ว่าเธอต้องการเช็ดโต๊ะตวั นีน้ ่ะ สิ “มายืนเช็ดใกล้ๆ สิ ทําไมต้องยืดแขนขนาดนัน้ ” เขาตลกปน หงุดหงิดท่าทางของเธอ ท่ีหวาดกลวั เขาจนไม่กล้าเข้าใกล้ แม้จะมีโต๊ะ คน่ั กลางอยกู่ ็ตาม เพล้ง! “อ้าว... แก้วตก” พลวัตเห็นเธอทําหูทวนลม ก็หยิบแก้วนํา้ มา ปล่อยมันให้ตกลงพืน้ จนเศษแก้วแตกกระจายไปทว่ั เขากระตุกยิม้ มุม ปากให้เธออยา่ งกวนประสาท “นงั่ อยเู่ ฉยๆ นะคะ ให้หนทู ําความสะอาดก่อน” ของขวญั พยายาม อดทน แม้จะรู้วา่ เขาตงั้ ใจ แตเ่ ธอจะไมโ่ วยวาย เพื่อให้ตวั เองตกอยใู่ นเกม ที่เขาเป็นผ้นู ํา 41

“น่ีเฮียทําขนาดนีแ้ ล้ว หนูยงั ทําเป็นไม่สนใจเฮียอีกเหรอ” พลวตั หมดความอดทน เขาลงทนุ ทําอะไรงี่เง่าแบบนี ้ก็เพราะว่าอยากให้เธอ สนใจ แตเ่ ธอกลบั เมนิ เฉย ตอ่ พฤตกิ รรมของเขา “แล้วทําไมเฮียต้องทําขนาดนีล้ ่ะคะ ทําไมต้องทําให้มันยุ่งยาก ด้วย” ของขวญั พดู ไปก็เก็บกวาดเศษแก้วไปด้วย “ก็ ก็เฮีย...” เขาไมก่ ล้าตอบในสิ่งที่เป็นเหตผุ ลของทงั้ หมด เขาไม่ กล้าตอบวา่ เขาอยากให้เธอสนใจ “ขออนญุ าตไปรับโทรศพั ท์นะคะ” เธอบอกเขาและเดินออกไปคยุ โทรศพั ท์ที่หน้าห้องทํางาน โดยท่ีพลวตั รีบเดินตามไป เขาแอบฟังเธอคยุ โทรศพั ท์ ผ่านประตทู ่ีถูกแง้มออกเล็กน้อย และเขาก็ได้ยินว่าเธอตกลง เวลานดั หมายกบั ปลายสาย ในเวลาบา่ ยสามโมงเย็น ซ่ึงเป็นเวลาอีกส่ี สบิ นาทีตอ่ จากนี ้ “อยา่ ทําอะไรตกลงมาอีกนะคะ หนตู ้องไปแล้ว” ของขวญั เดนิ กลบั เข้ามาในห้อง เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทํางาน ก็บอกให้เขารู้ว่าเธอไม่มีเวลา ทําเรื่องไมจ่ ําเป็นอีกตอ่ ไปแล้ว “เฮีย!” เธออดทนกบั พฤติกรรมของพลวตั ไม่ได้ เธอยงั ทําความ สะอาดเศษแก้วและนํา้ ท่ีหกอยเู่ ตม็ พืน้ ไม่เสร็จ เขาก็แกล้งเธอด้วยการทํา กลอ่ งปากกาหลน่ ลงพืน้ “ทําไม! จะถงึ เวลานดั แล้วหรือไง” 42

“หนูจะเก็บแค่แก้วท่ีแตกแล้วก็เช็ดนํา้ ให้แห้งเท่านัน้ นะคะ ส่วน ปากกาที่เฮีย ทําตก หนขู อไมเ่ ก็บคะ่ ” ของขวญั บอกเขาอยา่ งหวั เสีย เธอ รู้ว่าในฐานะของลกู จ้าง เธอไม่ควรชกั สีหน้าใส่เขาแบบนี ้แตส่ ่ิงที่เขาทํา มนั เป็นการเอาเปรียบและกลนั่ แกล้งเธอจนเกินไป “แคเ่ ก็บปากกาไม่กี่ด้าม มนั เสียเวลามากเลยใช่ไหม ตกลงว่านดั ใครไว้ ทําไมต้องรีบร้อน หรือวา่ โกหกวา่ ยงั ไมม่ ีแฟน!” พลวตั ลกุ จากเก้าอี ้ และดงึ ตวั เธอให้ขนึ ้ มาเผชิญหน้ากบั เขา “หนจู ะมีแฟนหรือไม่มีแฟน แล้วมนั เกี่ยวอะไรกนั กบั การทําตวั เป็น คนตรงตอ่ เวลาเหรอคะ หรือวา่ ปกติเฮียเป็นคนไม่ตรงตอ่ เวลา เลยไมร่ ู้ว่า ต้องทําตวั ยงั ไง เวลามีนดั กบั คนอื่น” เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็น แตเ่ ธอไมไ่ ด้ เถียงด้วยเหตผุ ลท่ีฟังไมข่ นึ ้ นะ “เฮียไมเ่ คยนดั ใครแล้วไปช้า!” “ถ้าอย่างนัน้ เฮียก็เป็นคนแก่แต่นิสัยเหมือนเด็ก เรียกร้ องความ สนใจ เอาแตใ่ จ กวนประสาท และไมม่ ีเหตผุ ล” “ทําไมพดู กบั เฮียแบบนี”้ “แล้วก็เป็นคนชอบวางอํานาจ และไมย่ อมรับความจริงด้วย” “ของขวญั !” “เรียกทําไมคะ ถ้าไม่มีอะไรสําคญั ก็ปล่อยให้หนูทํางานให้เสร็จ เถอะค่ะ ชีวิตหนไู ม่ได้อย่เู ฉยๆ ก็มีเงินใช้เหมือนเฮียนะคะ หนูต้องไปทํา ธรุ ะ” 43

“ได้! ถ้าเฮียทําให้หนเู สียเวลามากละ่ ก็ เฮียจะไปสง่ หนเู อง” พลวตั พดู จบก็ดงึ ข้อมือเธอออกมาจากห้องทํางาน “เฮียปล่อยหนูนะ หนไู ปเองได้!” เธอใช้แขนข้างท่ีเป็นอิสระเกาะ โต๊ะทํางานเอาไว้ “ไปหยิบกระเป๋ า แล้วให้เฮียไปส่ง ไม่อย่างนัน้ ก็ไม่ต้องออกจาก ท่ีนี่!” “ไม่คะ่ หนูจะหยิบกระเป๋ า แล้วออกไปจากท่ีน่ีโดยที่เฮียไม่ต้องไป สง่ !” “จะดอื ้ ใชไ่ หม!” “ไม่ได้ดือ้ ค่ะ แต่เฮียจะไปส่งหนูทําไมคะ แค่ปล่อยให้หนูกลบั ไป ตอนนี ้หนกู ็ไปทนั เวลานดั แล้ว” “ก็ชดเชยท่ีเฮียทําให้หนเู สียเวลาไง” พลวตั คิดหาเหตผุ ลแทบไมท่ นั เขาก็ไมร่ ู้เหมือนกนั จริงๆ วา่ จะไปสง่ เธอทําไม “ไมเ่ ป็นไรคะ่ ไมต่ ้องรับผิดชอบอะไรทงั้ นนั้ คะ่ ” “ไม่อยากอย่กู บั เฮียสองตอ่ สอง เพราะกลวั ว่าเฮียจะหอมแก้มหนู อีกใชไ่ หม” “หนยู อมรับก็ได้ค่ะว่าหนูกลวั ... อย่าทําอะไรหนูอีกเลยนะคะ หนู มาทําความสะอาดแทนป้านิด ไม่ได้มาทํางานอย่างอ่ืน” ของขวัญ สารภาพตามตรง แววตาของเธอไมไ่ ด้แสดงความดือ้ รัน้ อีกตอ่ ไป มีเพียง แววตาท่ีมองเขาอยา่ งขอความเห็นใจ 44

“...เก็บเศษแก้วแล้วก็เช็ดนํา้ ซะ ทําเสร็จแล้วจะได้ไปให้ทันเวลา นดั ” พลวตั รู้สึกผิดอีกครัง้ คําพดู ของเธอทําให้เขาเจ็บ โดยท่ีไมต่ ้องมีคํา หยาบเลยแม้แต่คําเดียว และเขาก็ไม่เข้าใจตวั เองเหมือนกัน ว่าทําไม ต้องแสดงออกไปแบบนนั้ เขาเดินไปหยิบปากกาที่ตกกระจดั กระจายอยู่ ที่พืน้ กอ่ นจะเดนิ ออกจากห้องไปเงียบๆ โดยท่ีของขวญั มองตามหลงั เขา ด้วยความไมเ่ ข้าใจ ตกลงเขาเป็นคนแบบไหนกนั แน่ เวลาท่ีเขาจะพดู จารู้ เร่ือง เธอก็ไมต่ ้องอธิบายอะไรให้มากความ บทจะไม่สนใจส่ิงท่ีเธอพดู ก็ เถียงคอเป็นเอ็น อีกใจก็คดิ ถึงคําพดู ของปา้ นิด ที่เคยบอกว่าเขาเป็นคนดี เพียงแคเ่ ราต้องมองให้เหน็ เทา่ นนั้ เอง “ลามกขนาดนี.้ .. จะเป็นคนดีแค่ไหนกันเชียว” เธอพูดออกมา ตามที่ใจคิด ถึงเขาจะดีในเร่ืองอื่น แต่เรื่องความหื่น เธอตดั สินแล้วว่า เขามนั พวกบ้ากามชดั ๆ และเม่ือมองไปยงั นาฬิกา เธอก็รีบจดั การงานท่ี คง่ั ค้างให้เสร็จ เพราะมีงานดว่ นให้เธอต้องไปทํา เธอดีใจท่ีคํากล่าวอ้าง ของเธอที่บอกเขาไป กลายเป็นเรื่องจริง เพราะเธอไมไ่ ด้โกหกพลวตั แล้ว 45

“ขวญั ...” “ขอโทษทีกร เรามาช้าตงั้ ห้านาที ขอโทษนะ” ของขวัญบอกกร หรือ พงศกร เพื่อนร่วมชนั้ เรียนท่ีนดั เธอมาคยุ เร่ืองรายงานที่ร้านอาหาร ใกล้ๆ กบั มหาวทิ ยาลยั “ไมเ่ ป็นไรเลยขวญั เราเพ่ิงมาถึงก่อนขวญั แป๊ บเดียว” เขาตอบกลบั สบายๆ เพราะเธอไมไ่ ด้มาสายจนทําให้เขาเสียเวลา “ไหน? เราต้องแก้รายงานตรงไหนบ้าง” เธอวางกระเป๋ าเสร็จ ก็ ถามถึงสาเหตทุ ี่ทําให้เธอต้องรีบมาหาพงศกร “ตรงนีเ้ลย ตรงหวั ข้ออาหารจากประเทศตะวนั ตก” 46

“หวั ข้อย่อยไหนเหรอ” เธอถามพงศกร ซ่ึงถกู อาจารย์จบั ฉลากให้ ทํางานร่วมกนั “ส่วนที่ขวญั แบง่ ไปทํา ไม่ต้องเพ่ิมอะไรแล้วล่ะ เพราะขวญั ทํางาน ละเอียดมาก แต่ในส่วนของเรา เราว่าข้อมูลเร่ืองการต้อนรับและการ บริการลกู ค้าในร้านอาหารตะวนั ตกยงั ไม่แน่นพอ เราเลยอยากรบกวน เวลาขวญั ชว่ ยแนะนําหนอ่ ย ขวญั ทํางานท่ีร้านอาหารยโุ รปใชไ่ หม” “ใชแ่ ล้ว งานพิเศษของเราเองแหละ เราเป็นพนกั งานเสิร์ฟและรับ ออเดอร์ แตบ่ างครัง้ ก็ไปเป็นพนกั งานต้อนรับ ทําสลบั ๆ กนั ไป เราขออ่าน กอ่ นนะวา่ กรตกหลน่ ตรงไหนบ้าง เราจะได้ชว่ ยเพม่ิ ให้” “ท่ีจริงขวญั ทําส่วนนีต้ งั้ แต่แรก ขวญั ก็ไม่ต้องเสียเวลามาช่วยเรา ขอโทษที่เรารบกวนเวลานะ” “รบกวนอะไรกนั ล่ะ นี่งานกล่มุ นะ แล้วเราตกลงกนั แล้วนิ วา่ จะทํา เรื่องท่ีเราไม่ถนัด เราจะได้มีความรู้ในเร่ืองนัน้ เพ่ิม แล้วอีกอย่างวันนี ้ วนั หยดุ ขวญั ไมต่ ้องรีบไปทํางานพเิ ศษที่ร้านอาหาร” “แล้วพรุ่งนีล้ ะ่ ต้องทํางานหรือเปลา่ ” พงศกรมีความคดิ ดีๆ ในหวั “พรุ่งนีว้ นั เสาร์ ขวญั ไมต่ ้องทํา ขวญั หยดุ วนั ศกุ ร์กบั เสาร์” “เยี่ยม! งนั้ ทํางานเสร็จแล้วไปเที่ยวกนั ” “เที่ยวไหนอะ” “ก็เที่ยวตามประสาวยั รุ่นไงยะ” เสียงค้นุ หขู องผ้หู ญิงคนหน่ึง ดงั มา ก่อนตวั “แค!” 47

“อยา่ เรียกแค! เรียกแครอทสิ เรียกแคเฉยๆ เดี๋ยวมนั ไมน่ า่ หมน่ั ไส้” แครอท หรือ เขมิกา บอกของขวญั ด้วยสีหน้าไมพ่ อใจเกินความจําเป็น “จ้ะ! แมแ่ ครอท แล้วน่ีมาได้ไงอะ” “อ้าว! ก็ทํารายงานไง ไมไ่ ด้อ่านกรุ๊ปไลน์อีกแล้วใชไ่ หม” เขมิการู้ นิสัยของของขวัญดี รายนีม้ ักจะเชื่องช้าต่อเหตุการณ์บ้านเมือง หรือ แม้กระทงั่ เร่ืองของกลมุ่ เพื่อนสนิท “แล้วไหนเทนนิสอะ ไมม่ าทํารายงานกบั แกเหรอ” ของขวญั ถามหา เทน็ หรือ นิติ แตด่ ้วยความท่ีตวั เป็นชาย แตห่ วั ใจเป็นหญิง เท็นจงึ ขอร้อง แกมบงั คบั ให้เพื่อนๆ เรียกวา่ เทนนิส “ช้าตลอดอะแหละอีเทนนสิ นะ่ วา่ แตแ่ กคืนนีแ้ กไปเที่ยวกบั พวกฉัน ไหม ไปเถอะ แกปฏิเสธพวกฉันมาหลายครัง้ แล้วนะเว้ย ตงั้ แตเ่ ปิดเทอม จนจะปิดเทอมอยู่แล้ว แกยงั ไม่ไปปาร์ตีก้ ับพวกฉันเลย กรก็ไป เพื่อนๆ ในคลาสอีกหลายคนก็ไป” “ไมใ่ ชว่ า่ ฉนั ไมอ่ ยากไปนะ แตฉ่ นั ไมว่ า่ ง” “แต่วันนีข้ วัญว่าง เราถามขวัญแล้วแครอท วันนีข้ วญั ไม่ต้องไป ทํางานพเิ ศษ พรุ่งนีก้ ็ด้วย” “เลิศ! งนั้ สรุปวา่ แกตกลง ห้ามปฏิเสธ โอเค?” “แก... คือฉนั ...” “ไม่ต้องอ้างอะไรทงั้ นนั้ ไม่ต้องอ้างว่ากลวั เมา เพราะคืนนีแ้ กเมา แน่ แต่พวกฉันจะเป็นคนดูแลเอง กรก็จะช่วยดูแลแกด้วย ใช่ไหมกร” เขมกิ าหนั ไปสง่ สญั ญาณให้พงศกรตอบตกลงทางสายตา 48

“ใชๆ่ คนคอออ่ นอยา่ งขวญั สบายใจได้ มีคนขอแข็งไปเป็นเพื่อนตงั้ หลายคน ไมม่ ีอะไรต้องกงั วล” “ตกลงตามนีน้ ะ! ฉันไปโทรศพั ท์ไปตามนงั เทนนิสก่อน ไม่รู้เดิน ตามผ้ชู ายหลอ่ จนหลงทางหรือเปลา่ เดี๋ยวฉนั มา” เขมิกาพดู จบก็ลกุ จาก โต๊ะไป เธอไม่อยากเปิดโอกาสให้คนไม่ชอบสังสรรค์อย่างของขวัญ ปฏิเสธ และอยากให้พงศกรได้มีเวลาอย่กู บั เพื่อนรักของเธอสองตอ่ สอง ด้วย “นานๆ ขวญั จะไปเท่ียวกบั พวกในคลาสสกั ที ไมต่ ้องคิดมากหรอก ถือซะว่าไปปลดปล่อย อาทิตย์หน้าก็ต้องเข้าครัวทําอาหารแล้ว คงไม่มี เวลาให้เราเท่ียวเล่นแบบนีเ้ ท่าไหร่” เขาชกั แม่หลายสายมาเป็นเหตผุ ล ให้ของขวญั รู้สกึ วา่ การไปเท่ียวกบั พวกเขานนั้ ไมใ่ ชเ่ ร่ืองท่ีต้องกงั วล “เรากลวั เมานะ่ สิ เราดมื่ ไมเ่ กินห้าแก้วก็เมาละ ออ่ นเนอะ” “ฮา่ ๆ ไมอ่ อ่ นหรอก เรียกวา่ ร่างกายไวตอ่ ฤทธ์ิแอลกอฮอล์ดกี วา่ ” “มนั ก็อยากไปนะ แตก่ ลวั จะเป็นภาระเพ่ือนแล้วจะหมดสนกุ กนั นะ่ ส”ิ “กรบอกแล้วไง กรจะดแู ลขวญั เอง ไปเถอะนะ” พงศกรบอกเธอ อย่างส่ือความหมาย แตเ่ หมือนวา่ เธอจะไม่เข้าใจสิ่งท่ีเขาจะบอกเลยสกั นดิ “ไปก็ได้... ไมไ่ ด้ไปเปิดหเู ปิดตานานแล้ว” เธอตอบตกลงอยา่ งยินดี การได้ไปสงั สรรค์กับเพ่ือนๆ ตามประสาวัยรุ่น ถือว่าเป็นการเก็บเก่ียว ประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมหาวิทยาลยั อย่างหนงึ่ เหมือนกนั เธอสง่ ยิม้ 49