เชลยร้ายอาญาสวาท

“ว่าทีคหู่ มนั คณุ เหนอื ครับ” วทิ ย์ตอบแล้วก็สตาร์รถพาสาว สวยไปชมไร่ตามคําสงั ของเจ้านายหน่มุ ทว่ายังขบั รถไปไม่ถงึ ไร่ สาวสวยก็บอกให้กลบั ทําเอาวิทย์งง แต่ก็กลบั รถพาสาวสวยมา ส่งทีรถ ทีเขามองเห็นว่ามีคนอยู่ในรถด้วย แต่เห็นไม่ชัด เพราะ ฟิ ล์มกระจกค่อนข้างมืด สกั พกั รถก็เคลอื นตวั ออก วิทย์มองจนรถลบั สายตาไปก็หนั หลงั เดนิ กลบั มาขนึ รถ แต่ จงั หวะเปิดประตรู ถก็มคี นเรียกไว้ กอ่ นทีคนเรียกจะวิงมาหาแล้วก็ ยืนหอบแฮก่ อย่ใู กล้ๆ “มีไรไอ้จนั ถงึ ได้วิงหน้าตงั มาหาฉนั ” “เมือวานฉนั เห็นนายวศินทีโรงแรม มนั อย่กู ับผ้หู ญิง สวย มากเลยพวี ิทย์” “จริงเหรอ!” “จริงพี ฉนั ถ่ายรูปมาด้วย” จนั เดก็ หน่มุ ในหม่บู ้านรีบหยิบ โทรศพั ท์ของตวั เองออกมาแล้วเปิดภาพให้วทิ ย์ดู “เฮ้ย! นีมนั ...” “มอี ะไรพี” “ไม่มอี ะไร แตฉ่ นั ขอบใจแกมากทีมาบอก” วิทย์จัดการสง่ ภาพนันไปยงั โทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะล้วงเอาเงินเป็ นค่าจ้าง 100 องั สวรรณ

บอกขา่ วให้กบั จนั จากนนั เขาขบั รถไปหาเจ้านายหนมุ่ ทีไร่ พอเจอ ผ้เู ป็นนายแล้วกร็ ีบเข้าไปหา “คณุ เหนอื ครับ” ท่าทางของวิทย์ทําให้เหนือเมฆหันมาบอกให้แพรพิไลเข้า ไปรอในห้องทํางานกอ่ น จากนนั เขาก็เดินเลยี งออกมาคยุ กับวิทย์ กอ่ นทีวิทย์จะหยบิ โทรศพั ท์ออกมาเปิดภาพแล้วสง่ ให้ผ้เู ป็นนายดู “ผ้หู ญิงคนนี...” ควิ หนาขมวดยงุ่ เมือเห็นภาพหญิงสาวคน เมือเช้าอยกู่ บั นายวศิน “คนเมือเช้าแน่นอนครับ” “คงจะเป็นพวกเดยี วกนั แกไปสบื มาให้ฉันทีว่าผ้หู ญิงคนนี เป็ นใคร” เพราะเขาเริ มสงสัยแล้ วว่าอาจจะเป็ นคนของ เสยี พงศ์พล สง่ มาเพือทําให้เขายอมขายทดี นิ ให้มนั “ได้ครับ แล้วเรืองนายวศิน คุณเหนือจะให้ผมทํายังไง ครับ” “แกพาคนไปสกั สองสามคน ไปจับตาดูมันไว้ แล้วหากมี โอกาสเอาตวั มนั มา เดยี วฉันจะไปส่งน้องแพรทีบ้านก่อน ส่วนแก ถ้าได้ตัวไอ้วศินแล้ว ก็เอาไปไว้ทีกระต๊อบท้ายไร่ มัดมนั ให้แน่น ละ่ ” 101 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ครับคณุ เหนือ” วิทย์ขานรับแล้วก็เดินกลบั มาทีรถ พร้ อม โทรให้ลกู น้องไปรอทีบ้านเจ้านาย จากนนั เขาไปดักดนู ายวศินที โรงแรม รอจนกระทงั คํากเ็ หน็ มนั ออกมา “พีวิทย์ มนั ออกมาแล้ว” ลกู น้องสะกิดบอก “ตามมนั ไป” วทิ ย์สงั เมอื เห็นเป้ าหมายเดินไปทีร้ านสะดวก ซอื ขณะทเี ป้ าหมายพอรู้ตวั วา่ โดนสะกดรอย ก็รีบวิงหนี วิทย์และ ลกู น้องก็พากนั วิงตาม แต่ก็คลาดกนั ไปจนได้เมือเป้ าหมายวิงขนึ แทก็ ซี “ไอ้บ้าเฮ้ย!!” วิทย์สบถอย่างโมโหทีจับตัวฆาตกรมาไม่ได้ ก่อนจะพากนั เดินกลบั มาขนึ รถ ระหว่างนันวิทย์ก็โทรรายงานผู้ เป็ นนายไปด้วย ทําเอาเหนือเมฆฉนุ ไม่เบา และทนั ทีทีวางสาย จากลกู น้องเขาก็ขับรถไปทีบ้านบนเขา เมือมาถึงแล้วก็บอกให้ ลกู น้องไปพกั ผ่อนกนั ได้ สว่ นเขากเ็ ดนิ เข้าไปในบ้าน ยืนมือไปเปิ ด ประตู แต่เปิดไม่ได้ เพราะถกู ลอ็ กจากข้างใน อารมณ์ฉนุ ยงิ ปะทุ ปั งๆๆ เหนือเมฆเคาะประตูห้องเสียงดัง ทําเอาคนทีอย่ใู นห้อง สะด้งุ โหยง่ พร้อมคําสงั ให้เปิดประตู ปางสริ ินลงั เลทีจะเปิ ด เพราะ ดจู ากเสยี งเคาะห้องแล้ว เขาคงอย่ใู นอารมณ์ฉนุ เฉยี ว 102 องั สวรรณ

“ปางสริ ิน! เปิ ดประตู” เสยี งห้วนสงั อีกครัง “ถ้าเธอไม่เปิ ด ได้เห็นดีกนั แน่” “ฉันเปิ ดแล้ว” ปางสิรินเดินมาปลดกลอนประตู ครู่ต่อมา ประตกู ็ถูกดนั ให้เปิ ด เหนือเมฆเดินเข้ามากระชากร่างเลก็ เข้ามา ปะทะอกกว้าง มองเธอด้วยสายตาดุดนั แล้วผลกั เธอลงไปนอน บนทีนอน “คนสารเลว จะทาํ อะไรฉนั อีก” “ใครกนั แน่ทีเลว” “แกนนั แหละทเี ลว” “ฮึ!” ใบหน้ าหล่อเหลาดุดันน่ากลัว จนคนตัวเล็ก หวาดหวนั ความกล้าเมือครู่หายไปหมดแล้ว “ฉนั ...” “หบุ ปาก แล้วก็ทําหน้าทีของเธอซะ” ชายหน่มุ ซุกหน้าเข้า ทีลาํ คอหอม เขากดจบู หนักๆ อย่างลงโทษ และความแค้นทีมีอยู่ ในใจ เขากร็ ะบายเข้าใสร่ ่างเลก็ อยา่ งไมส่ นใจวา่ เธอจะเจ็บแคไ่ หน “ฉันเจ็บ ได้โปรด หยุด” ปางสิรินขัดขืน ปากก็พรําร้ อง ขอให้เขาหยุด “ อย่าทําอะไรฉันอีกเลย ฉันขอร้ อง ฮกึ ...” แต่ยิง ขอร้องเขากย็ งิ ฝากรอยจบู ทีดดุ นั มากยิงขนึ “หบุ ปาก!” 103 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“อยา่ !” แควก! เสอื ผ้าของเธอถกู กระชากด้วยแรงโมโหของคนตัวโต ตาม ด้วยบราเซยี ตวั น้อยๆ แม้จะพยายามปัดป้ องมากแค่ไหนกพ็ า่ ยแพ้ และตอนนีสองมือร้ ายกาจก็กําลงั คลงึ เคล้นเต้างาม แล้วอ้าปาก งบั ขบกดั อย่างสเิ นห่ า “ฉนั เจ็บ” “กเ็ รืองของเธอ” เสยี งท้มุ พร่าบอกอย่างไม่ใสใ่ จ ก่อนจะตงั หน้าตงั ตาดดู กลนื เต้างามสลบั กนั ไปมาทงั สองข้าง แล้วก็เลือนริม ฝีปากลงมาเรือยๆ และหยดุ ตวดั ลนิ ไล้เลยี ทหี ลมุ สะดอื “อย่า...” “อยา่ หยดุ ใช่ไหม” เหนือเมฆเงยหน้ายมิ ยวั โมโห แล้วเลอื น ตัวลงไป พร้ อมรูดอาภรณ์บนกายเลก็ ออกไปด้วย สายตาคมจด จ้องทีเนินเนือ ขณะทีสองขาเรียวสวยก็พยายามขยบั ปิ ดกนั สว่ น นนั จากสายตาคม “เธอจะปิดทําไม ปางสริ ิน” ชายหน่มุ ดเุ สยี งพร่า ยืนมือไป ดนั เรียวขาให้เปิดกว้าง แล้วฝังใบหน้าลงบนเนินเนือ ลนิ อ่นุ ถูกสง่ เข้าไปยงั ถาํ สวาทเพอื สร้างนาํ หวานให้หลงั รินออกมา 104 องั สวรรณ

“อือ! พอแล้ว” เสียงหวานสนั ร้ องห้าม แต่เขาไม่หยุดและ ยังเร่งระรัวลนิ สร้ างความทรมานสดุ หวามไหวใส่ร่างเล็กจนกรีด ร้องเสยี งดงั ลนั ห้อง เหนือเมฆกระตกุ ยมิ แล้วตวดั ลนิ เลยี นาํ หวานจากถําสวาท จนแห้งเหือด สว่ นคนตัวเล็กก็ดินอย่างทรมาน จนแทบจะขาดใจ ตายเสยี ให้ได้กบั เพลงิ สวาททีถาโถมเข้าใส่ “แค่ลนิ เธอยังร้ องจะเป็ นจะตาย ถ้าเจอดนุ เนือใหญ่ๆ เข้า ไป เธอไมช่ กั ตายเลยหรือไง” นาํ เสยี งนนั เต็มไปด้วยการเย้ยหยนั “ฉนั เกลยี ดแก ไอ้สารเลว” “เกลียดผัวตัวเองแบบนี คืนนีเธอก็ไม่ต้องนอนมันแล้ว” เหนือเมฆดันเรียวขาสวยเปิ ดทางให้ท่อนเนือบุกฝ่ าเข้าไป “กลีบ สวย ฉําแฉะดีจริงๆ คืนนีฉนั จะทรมานให้ทังคืนไปเลย” นําเสยี ง เตม็ ไปด้วยความหืนกระหาย กดปลายท่อนเนือถูไถ่ทีแอ่งเนือฉํา หวานเบาๆ “จะ...จะทรมานฉนั ไปถงึ ไหน” เสยี งสนั เครือของปางสิริน เอ่ยถาม ก่อนจะหลบั ตาแน่น เพราะไม่อยากเห็นรอยยิมเย้ยหยัน ทปี ระดบั บนหน้าหลอ่ เหลา เธอไปทําอะไรให้เขางนั หรือ เขาถงึ ได้ ทาํ แบบนกี บั เธอ 105 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“จนกว่าจะพอใจไง โอ้ว...ยงั แนน่ ดีเหมือนเดิม” เหนือเมฆ พึมพําชอบใจ จากนันก็ดันท่อนเนือเข้าไปจนสุดทาง แล้วเริม บรรเลงเพลงสวาทอย่างหนกั หนว่ ง “อ่า...เธอนเี ด็ดดวงดีจริงๆ ปางสริ ิน ตอดรัดจนฉนั จะทนไม่ ไหว” เหนือเมฆพึมพําเสยี งแหบพร่า กระหนําสะโพกระรัวเร็วจน ร่างเลก็ สนั คลอน เพอื ไปให้ถงึ ปลายทาง กระทงั เพลงิ สวาทสงบลง ปางสิรินก็ขยับถอยหนี แล้วลกุ ขึนไปอาบนํา ขัดถูร่างกายอย่าง โมโหทีปลอ่ ยให้เขายาํ ยีครังแล้วครังเลา่ พร้ อมนําตาทีหลงั รินราว สายฝน ก๊อกๆ “ปางสริ ิน ออกมาได้แล้ว” เหนือเมฆลกุ มาเคาะประตเู รียก เชลยสาว หลงั จากเจ้าตวั หายเข้าไปในห้องนาํ นานเกินไป “อย่ามาย่งุ กับฉนั !” คนทีร้ องไห้จนนําตาไม่มีให้ไหลร้ อง ตอบเสยี งแข็ง “อย่าออกฤทธิออกเดชให้มากนกั ปางสริ ิน ไมง่ นั ...” “จะสง่ ฉนั ไปให้ลกู น้องหรือไง” เสยี งของปางสิรินพดู แทรก เข้ามา ทําเอาคนทีกาํ ลงั จะข่มขู่ กระตกุ ยมิ นดิ ๆ “ถ้ารู้แล้วก็ออกมาซะ” 106 องั สวรรณ

ปางสริ ินกระชากประตเู ปิดออกมายืนประจนั หน้ากบั คนใจ ร้าย “ไอ้เลว” เธอดา่ ทออย่างเหลืออด แต่อีกคนกลบั ยิมหยนั ๆ ใส่ เธอจึงผลกั เขาออกไปแล้วเดินไปทิงตัวนอนบนเตียง เหนือเมฆ มองอย่สู กั พกั ก็เข้าไปอาบนําบ้าง ก่อนจะออกมานอนกอดเชลย สาว ทีแม้เธอจะบอกไม่ให้กอดเป็ นร้ อยครัง คนเลวก็ยงั หน้าด้าน ขอกอดต่อไป บ้านวงศ์พศิ กั ดิ จะเทยี งคนื แล้วแต่แพรพไิ ลยงั คงนังเปิ ดหนังสือหน้า แล้วหน้าเล่า เมือเนือหาในหนังสือไม่ได้ดึงดูดให้เธอสนใจอ่าน เพราะใจของเธอกาํ ลงั ครุ่นคดิ เรืองวา่ ทีคหู่ มนั “คุณแพร นียังเข้านอนอีกหรือคะ” ป้ าโอบทีเพิงจะเสร็จ จากงานในครัวเดนิ เข้ามาถามไถ่อยา่ งเป็นห่วง “ป้ าโอบก็ยงั ไมน่ อนเหมอื นกนั เหรอ” “ป้ าเพิงเตรียมของเสร็จค่ะ พอดีพรุ่งนีเช้าคณุ ท่านจะใส่ บาตร ป้ ากเ็ ลยเตรียมไว้ตงั แตค่ ืนนี พรุ่งนจี ะได้ตืนขนึ มาทําอาหาร เตรียมไว้ให้คณุ ท่าน ว่าแต่คณุ แพรมานงั ทาํ อะไรอย่คู ะ” “อ่านหนังสือค่ะป้ าโอบ” พูดจบแพรพิไลก็ถอนหายใจ หน้าตาเหมือนคนกําลงั คดิ มาก 107 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“มีเรืองอะไรให้คดิ มากเหรอคะ บอกป้ าได้ไหม” “แพรคิดวา่ พีเหนือกําลงั มีคนอนื ” “ตายจริง!” ป้ าโอบตกใจยกมอื ทาบอก “มนั อาจไม่ใช่ก็ได้ป้ าโอบ แพรคงคิดมากไป” เพราะเธอ อาจระแวงมากไปก็เลยพาลให้คิดมากไปด้วย “โธ่...คณุ แพร เอาซะป้ าตกอกตกใจหมดเลย ว่าแต่ทําไม คณุ แพรถงึ คิดแบบนนั คะ” “แพรก็ไมร่ ู้เหมอื นกนั ป้ าโอบ มนั รู้สกึ ไปเอง” “ป้ าว่าคุณแพรอย่าคิดมากเลยนะคะ ไหนๆ ก็จะหมัน หมายกนั แล้ว ป้ าอยากให้คณุ แพรทาํ ใจให้สบาย แล้วก็เชือใจคุณ เหนือ” “แต่ทพี ีเหนอื จะหมนั กบั แพร เพราะพเี หนือไม่อยากให้แพร เสยี หายต่างหากป้ าโอบ พีเหนือไม่ได้หมนั เพราะรักแพร” เสียง ของแพรพิไลสันเล็กน้อยๆ ป้ าโอบจึงขยับเข้ามารังเข้าไปกอด ปลอบ “คณุ แพรของป้ านา่ รักออกขนาดนี สกั วันคุณเหนือจะหลง รักคณุ แพรของป้ าแนๆ่ เชอื ป้ านะคะคนดี” 108 องั สวรรณ

แพรพิไลพยักหน้ารับ ก่อนจะขอตัวขึนไปอาบนํานอน เพราะรู้สกึ ดขี นึ มาบ้างแล้ว หลงั จากได้คาํ ปลอบโยนจากป้ าโอบ ที เธอก็ภาวนาขอให้เขารักเธอ ก่อนทจี ะหมนั หมายกนั 109 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 8 ปางสิรินตืนแต่เช้าเพือเข้ามาในครัว เพราะเมือวาน ไมม่ ีอะไรตกถึงท้องเลย สองมือเลยสาละวนกบั การทําต้ม จืด กระทังเสร็ จแล้วก็จัดการทอดไข่เจียวไว้ กินคู่กัน เสร็ จ เรียบร้อยแล้วกจ็ ดั ขนึ โต๊ะ ระหว่างนนั กม็ คี นบางคนเดินเข้ามาแล้ว สวมกอดเธอจากด้านหลงั “ไอ้บ้า! ปลอ่ ยฉนั นะ” “พดู ให้เพราะๆ กว่านไี หม” “ไมจ่ าํ เป็น” “ถ้างนั เธอกต็ ้องอย่ทู ีนไี ปจนแก่ตายละ่ กนั ” “หมายความวา่ ไง” “เช้านี เธอทําอะไรกิน” เหนือเมฆเปลยี นเรือง ก่อนลาก เก้ าอีออกแล้วนังลง แล้วหันไปสังให้ คนตัวเล็กนังลงกินข้ าว ด้วยกัน ปางสิรินอยากปฏิเสธแต่เพราะท้องร้ องหาอาหารทําให้ 110 องั สวรรณ

เธอนังลงกินข้าวกับคนใจร้ าย ขณะทีเหนือเมฆก็หวนให้คิดถึง ภรรยา ทที กุ เช้าภรรยาจะทาํ อาหารเอาไว้แบบนี “คุณ” เมือเห็นอีกคนรวบช้อนแล้ว เธอก็กําลงั รวบรวม ความกล้าเอ่ยเรียกเขา “อะไร” ชายหนมุ่ ขานรับเสยี งห้วนๆ “คณุ ...คณุ จะปลอ่ ยฉนั ไปแล้วใช่ไหม” “ใครบอกเธอ” “กเ็ มือครู่คณุ พดู ทาํ นองว่าถ้าฉันพูดเพราะๆ คณุ จะปลอ่ ย ฉนั ไป” “แตเ่ ธอเลอื กทีจะไม่พดู เพราะงนั เธอก็ต้องอย่ทู ีนีต่อไป” จนกว่าเขาจะจัดการสองพ่อลกู นันได้ หรือไม่ก็กักขังเธอไว้เป็ น นางบาํ เรอจนกวา่ เขาจะเบอื แล้วคอ่ ยเฉดหวั เธอไป “ฉนั ทําผิดอะไร ทําไมต้องเอาฉนั มากกั ขงั ไว้ด้วย” “ฮ!ึ ” เหนอื เมฆเหยยี ดยมิ ออกมา แล้วหนั ไปคว้าแก้วนํามา ดมื “บอกฉนั มา” เสยี งหวานแตส่ นั ๆ คาดคนั “เธอผิด...ทีเกิดมาเป็นหลานไอ้สารเลวทดั เทพไง” 111 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“คุณ...คุณหมายความว่าไง” ถามออกไปแล้วก็หวนคิด วนั ทพี ริกเลา่ ให้ฟัง หรือว่า...ลงุ ทดั เทพเป็ นคนวางเพลงิ เผาฆ่าลกู เมยี ของเขา ‘ไม่จริง เป็นไปไม่ได้’ ปางสริ ินพยายามบอกตัวเองว่าสงิ ที เธอคิดมันไม่ใช่ความจริง ต้องเป็ นคนอืนทีทําให้ลกู เมียของเขา ต้องตาย “เธอไม่จาํ เป็นต้องรู้ ปางสริ ิน” “แต่ฉันต้องรู้ ได้โปรดบอกฉันเถอะ แล้วถ้าลุงทดั เทพทํา อะไรไว้กบั คณุ ฉนั จะเป็นคนไปขอร้องให้ลงุ มาขอโทษคณุ เอง” “ขอโทษเหรอ!” เหนอื เมฆเออื มมอื ไปกระชากแขนเลก็ แล้ว บบี อยา่ งแรงด้วยความโมโห เพราะคําขอโทษทีจะเอ่ยออกมานนั มนั ทําเมียและลกู ของเขาฟื นมาไมไ่ ด้! “ฉนั เจบ็ ” ปางสริ ินพยายามปลดมือใหญ่ออกจากแขนตน ทถี กู บบี จนหกั คามอื ของเขาอย่แู ล้ว “สาํ ออย!” เหนือเมฆปลอ่ ยมอื จากแขนเลก็ แล้วหนุ หนั เดิน ออกไป ปางสริ ินทลี งั เลจะตามดไี ม่ แต่ในทีสดุ เธอก็ตามไป เพราะ อยากรู้ความจริง “คณุ อย่าเพิงไปส”ิ “กลบั เข้าบ้านไปซะ!” 112 องั สวรรณ

“ฉนั ไม่ไป โอ๊ย!” หญิงสาวร้ องเสียงหลง เมือจ่ๆู อีกคนก็ เดินเข้ามากระชากแขนเธอ “จับเบาๆ ได้ไหม แขนฉนั จะหักอยู่ แล้วนะ” “แขนเธอจะหักแน่ ถ้าเธอยังไม่เลิกถามมาก” พูดจบก็ ปลอ่ ยมอื แล้วมองคนตวั เลก็ ด้วยสายตาดดุ นั ด้านปางสิรินก็ถอย กลบั เข้าบ้านไป สกั พกั เธอกไ็ ด้ยินเสยี งรถขับออกไป ก่อนทีเธอจะ เดินออกมาสอ่ งดทู หี น้าตา่ งก็เห็นวา่ ยงั มีคนของเขาคอยคมุ อยู่ แต่ เหลอื เพียงสองคนจากตอนแรกมีหกคน ‘แลว้ จะหนีไปไดย้ งั ไง คนพวกนีก็ตวั ยกั ษ์ๆ กนั ทงั นนั ’ ทีห้ องพักภายในโรงแรม อรสินีทีอยู่ในชุดคลุม อาบนาํ เดินวนรอบห้อง เพราะติดต่อวศินไม่ได้เลยตงั แต่เมือวาน แตข่ ณะทีกําลงั หงดุ หงิดอยนู่ นั เสยี งออดก็ดงั ขนึ เธอรีบเดินไปสอ่ ง ตาแมวดกู ่อนจะรีบเปิดประตเู มอื เห็นเป็นคนทเี ธอกําลงั ติดตอ่ หา “แกหายหัวไปไหนมาไอ้วศิน” อรสินีถามด้วยนําเสยี งไม่ พอใจ “อยา่ มาทาํ หน้าดผุ วั แบบนสี ”ิ “ไอ้บ้า! ใครเมยี นาย” 113 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ก็คุณอรยงั ไงครับ” วศินยิมกรุ้มกริม และยังจําวันแรกที มาถงึ โรงแรมได้เลยว่าเขาและค่ขู าของเสยี พงศ์พลระเริงรักกนั ไป หลายรอบ แล้วดทู า่ คขู่ าของเสยี พงศ์พลก็ติดใจลีลารักของเขาไม่ น้อย “ฉนั ไมเ่ คยรับใครเป็นผวั แกอย่ามามวั ” “ถ้างนั ผมขอเป็นผวั บาํ เรอของคณุ อรกไ็ ด้” วศินโผเข้ากอด รัดหญิงสาว ซกุ ปากซกุ จมกู ซกุ ไซ้ซอกคอหอมๆ ของหญิงสาว “ไอ้วศนิ ปลอ่ ยฉนั นะ” “แน่ใจว่าอยากให้ผัวปลอ่ ย” วศินสอดมือเข้าใต้ชุดคลมุ แล้วสอดนิวเข้าส่กู ลางกายทีกําลังหลงั นําหวานออกมาอาบนิว “เปียกขนาดนแี ล้ว คงไม่ต้องบอกให้ผัวปล่อยหรอกมงั ทูนหัวของ ผวั ” วศนิ กระชากชดุ คลมุ ออก แล้วผลกั ร่างเซ็กซลี งบนทีนอน แล้ว ตามไปทาบทบั ปลาํ จบู อยสู่ กั พกั กถ็ อยออกมาปลดเสอื ผ้าออก “เร็วๆ หน่อย ไอ้วศิน” “ผวั ก็รีบอย่”ู กลวั ไมท่ นั ใจสาวสวย วศินจงึ กระชากเสอื ผ้า จนขาดแล้วโผเข้าไปเสพสขุ กบั ค่ขู าของเสียพงศ์พล ก่อนจะหมด แรงไปตามๆ กัน แต่ระหว่างพักยกโทรศัพท์ของอรสินีก็ส่งเสียง ร้ องขัดจงั หวะ สาวสวยเอือมมือไปคว้าโทรศพั ท์มากดรับ พร้ อม เสยี งทกั ทายแสนหวาน “สวสั ดคี ่ะเสยี ” 114 องั สวรรณ

“เรืองไปถงึ ไหนแล้วหนอู ร” “ยงั ไม่ได้เรืองเลยค่ะเสยี แต่อรพยายามแล้วนะคะ แต่อร เข้าไปไม่ถงึ ตัวคุณเหนือเสียที” พดู จบอรสินีก็หันไปถลงึ ตาใสอ่ ีก คนทเี ข้ามากอดมาหอมตวั เธอ “เสยี ให้เวลาอกี สามวนั ถ้าหนอู รยังทําไม่ได้ก็กลบั มา เสยี จะสง่ คนอนื ไป” “เสีย! เดียวก่อนเสีย เสีย!” อรสินีเอ่ยเรียก ขณะที เสยี พงศ์พลกว็ างสายไปแล้ว ก่อนจะปาโทรศพั ท์ทิง เมือเห็นภาพ สนทิ สนิมของค่ขู าคนสวยกบั ลกู น้อง “เลยี งไม่เชอื งทงั คู่!!” เสียพงศ์พลประกาศกร้ าว ด้านคนที ยนื รับใช้อย่ไู ม่ห่างอายอุ านามห้าสิบปลายๆ ก็หน้าซีดเผือด กลวั เสยี จะฆา่ ลกู ชายคนเดยี วของตน “แล้วเสยี จะให้ผมจดั การสองคนนเี ลยหรือเปลา่ ครับ” “คนเลยี งไม่เชอื อย่างพวกมนั ฉนั ไม่เกบ็ เอาไว้เป็นหอกข้าง แคร่หรอก แต่ปล่อยให้มันสองคนเสวยสขุ กันไปให้พอ แล้วค่อย จดั การมัน” แล้วถ้าครบสามวันเมือไหร่ มันสองคนได้ไปลงนรก แน่!! “ครับเสยี แล้วเรืองทีดินทีเสยี อยากได้ เสยี จะทาํ ยงั ต่อครับ หรือจะรอคณุ อร” 115 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“นงั งพู ิษคนนนั มนั ไม่มีทางทาํ เสร็จหรอก” “แล้วเสยี จะใช้วธิ ีไหนดคี รับ” “แกไปสบื มาว่าไอ้เหนือเมฆมนั รักชอบอย่กู ับใคร แล้วจับ ตวั นงั นนั มา!” “ได้ครับเสยี ” โหน ลกู น้องคนสนิมขานรับแล้วเดินออกไป เจอกบั นายทดั เทพ พ่อของนายวศิน “มาทําอะไรอย่ตู รงนีลงุ งาน ของลงุ คือในสวนไมใ่ ช่เหรอ” “ลงุ ...ลงุ แคอ่ ยากมาเจอลกู ชายของลงุ ” “ลกู ชายลงุ ไม่อยู่ เสยี สง่ มนั ไปทํางาน” “ทไี หนละ่ บอกลงุ ได้ไหม” โหนหยดุ คิดก่อนจะบอกทีอย่ไู ป พร้ อมบอกว่าถ้าลงุ จะไป เยยี มมนั ก็ไปได้เลย เสยี ไมว่ า่ แน่นอน “ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม ถ้างนั ลงุ ขอไปหาลกู ชายวนั นเี ลยนะ” “ได้ แล้วฉนั จะบอกเสยี ให้” โหนรอจนชายวัยกลางคนเดิน พ้นห้องรับแขก ตนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรรายงานผ้เู ป็ นนาย กอ่ นจะได้รับคําสงั วา่ ให้จดั การไปพร้อมลกู ชาย ด้านคนทีกําลังชะตาขาดก็ระเริงรักกันต่ออีกยก ก่อนที อรสินีจะลุกขึนไปอาบนําแต่งตัว เพือออกไปทํางานให้ กับ เสยี พงศ์พล 116 องั สวรรณ

“คุณอร อย่าไปเลย แล้วผมจะบอกให้ว่าคุณไม่มีวัน ทํางานสาํ เร็จหรอก” วศนิ เข้ามาโอบกอดรังหญิงสาวเอาไว้ “ถ้าฉนั ไมท่ าํ งานตามทีเสียสงั ฉันก็คอขาดสิ แกปลอ่ ยฉัน ได้แล้ว ไอ้วศิน แล้วแกไปหาทีหลบใหม่ซะ อย่ามาอยู่กบั ฉันทีนี ฉันไม่อยากติดร่างแห่ไปกบั แกด้วย” อรสินีผลักวศินออก พร้ อม คําสังเด็ดขาด หลังได้รู้ว่าอีกฝ่ ายกําลังหนีการตามล่า เพราะ ไอ้หมอนกี บั พ่อไปวางเพลงิ เมยี กบั ลกู ของเหนอื เมฆ “จะไลผ่ วั ไปอยไู่ หนละ่ ยาหยี” “ไอ้วศิน! ฉนั บอกแกกคี รังแล้วว่าแกไมใ่ ชผ่ วั ฉนั ” “โธ่ยาหยขี องผวั ” “แกหยุดเรียกฉันแบบนีได้แล้วไอ้วศิน แล้วก็ออกไปจาก ห้องพกั ฉนั ซะ!” คราวนอี รสนิ ผี ลกั แรงกว่าเดมิ จนร่างสงู เซเสยี หลกั กอ่ นทเี ธอจะเดนิ ออกจากห้องพกั เพือไปทํางานตามคําสงั ของเสยี พงศ์พล ด้านวศินแม้จะแค้น แต่ก็ทําอะไรไม่ได้ เลยเดินกลบั เข้า ห้องมองหาของมีคา่ ระหวา่ งนนั โทรศพั ท์ในกระเป๋ ากางเกงก็แผด ร้องขนึ มา ล้วงออกมาดกู เ็ ห็นวา่ เป็ นเบอร์แปลก แต่กต็ ดั สนิ ใจรับ “นีพอ่ เองเหรอ” “เออ่ ข้าเอง แล้วนแี กอยไู่ หน” “อย่โู รงแรมในตวั เมอื ง แล้วพอ่ มีธุระอะไรกบั ฉนั ” 117 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“อย่กู บั ค่ขู าของเสยี ละ่ ส”ิ “กเ็ สยี สง่ ฉนั มาดแู ลคณุ อร ฉนั ก็ต้องอยกู่ บั อรสพิ ่อ” “งนั แกรีบออกมาได้แล้ว ก่อนทคี นของเสยี จะมาฆา่ แก” “เสยี จะมาฆา่ ฉนั ทําไมพ่อ ฉนั ไม่ได้ทาํ อะไรผิด” “ฮึ! แกนีน่า ไอ้วศินอยู่กับเสียดีๆ ไม่ชอบ ดันไปยุ่งกับ ผ้หู ญิงของเสยี ทงั ทีเอ็งก็รู้ว่าเสยี ไม่ชอบให้ใครยุ่งกับผ้หู ญิงของ เสยี ” “คณุ อรออ่ ยฉนั นะพ่อ” “ไอ้หา่ ! จะอ่อยหรือไมอ่ ่อย ตอนนเี สยี ก็จะเอาชีวิตเอ็งแล้ว เอง็ รีบออกมาเลย พ่อจะรออยขู่ ้างๆ ร้านข้าวต้ม” “ระวงั คนของคณุ เหนือด้วยนะพ่อ วันก่อนฉันเพิงเจอพวก มนั มา” “ไม่มีหรอก ข้ามองดูทวั แล้ว เอ็งรีบออกมาได้แล้วไอ้วศิน เราต้องหนีกอ่ นทพี วกของเสยี จะมา” “ได้พ่อ” วศินเดินหาของมีค่าของอรสินี เจอพวกแหวน นาฬิกาก็จัดการเก็บเอามาเรียบ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักไป หาผู้เป็ นพ่ออย่างระมดั ระวัง กระทังเจอกันแล้วก็พากันไปหลบ ซ่อนตัวอย่กู ับญาติ ทีตอนแรกญาติก็โวยวายไม่อยากให้อย่ดู ้วย 118 องั สวรรณ

เพราะกลวั จะมคี วามผิดไปด้วย แตเ่ มือทดั เทพให้เงินไปปึกใหญ่ก็ ยินยอมให้อยแู่ ต่โดยดี ทบี ้านศศริ ักษา แพรพิไลรีบลุกเดินออกมาดูเมือได้ ยินเสียงรถแล่ น เข้ ามา แต่แทนทีจะเป็ นคนทีเธอมานังรอเป็ นชัวโมง กลับ กลายเป็นผ้หู ญิงหน้าตาสะสวยแทน อรสนิ ีจอดรถแล้วเหลยี วมองรถทีจอดอย่กู ่อนหน้าเลก็ น้อย ก่อนจะเปิ ดประตูออกไป โดยมีเก๋ออกมาต้อนรับ เพราะจําได้ว่า เป็ นแขกของเจ้ านาย “คณุ เหนอื อย่หู รือเปลา่ ” “คณุ เหนอื ไม่อยคู่ ่ะ” “เขาไปไหน” “ไมท่ ราบค่ะ” “แกเป็นคนใช้ประสาอะไร เจ้านายไปไหนดนั ไม่รู้” “เอ่อ...” เก๋หน้าเสียได้แต่อําอึง เพราะตนไม่รู้จริงๆ ว่า เจ้านายไปไหน แล้วตงั แต่เช้ามืดทีตนมาทํางานบ้านก็ไม่เห็นรถ เจ้านายจอดอย่ทู โี รงรถ 119 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“นงั โง่! อาํ องึ อยนู่ นั แหละ พาฉนั ไปรอในห้องรับแขกสิ แล้ว เอานําส้มมาให้ฉนั ด้วย” อรสนิ ีตวาดสงั แต่สาวใช้ยังไม่ทันได้พา ไป แพรพไิ ลกเ็ ดินออกมาบอกให้เกก๋ ลบั เข้าไปในทํางานในครัวตอ่ “เชญิ คณุ ทีห้องรับแขกค่ะ ตอนนีพีเหนือไม่อยู่ และไม่รู้จะ กลบั มากีโมงด้วย” “หล่อนนีทําตัวเหมือนเป็ นเมียเจ้าของบ้านเลยนะ ทังที ความจริงไมใ่ ช่” อรสนิ เี หยียดยมิ ดถู กู ใสแ่ พรพไิ ล “คุณก็ไม่ใช่ภรรยาเจ้าของบ้านเหมือนกัน แต่กลบั ทําตัว เสยี มารยาทกบั คนในบ้าน” “แล้วแกรู้ได้ยงั ไงวา่ ฉนั กบั คณุ เหนือยงั ไม่ได้มอี ะไรกนั ” “ฉันเชือใจพีเหนือว่าพีเหนือไม่มีวันมีอะไรกับคนอย่าง คณุ ” “นงั ...” อรสนิ ียังไม่ทันได้ด่าให้ส่าแก่ใจ เสยี งรถก็แล่นเข้า มาจอดภายในบ้าน เธอผลกั อีกฝ่ ายออกแล้วเดินแกมวิง หวังจะ ออกมารับเจ้าของบ้านคนแรก แต่พอมาถึงแล้วกลบั ไม่ใช่เจ้าของ บ้านอยา่ งทีใจหวงั เธอจงึ เดินกลบั เข้าไปนังรอให้ห้องรับแขกและ เดินเบยี ดแพรพิไลจนแทบเซล้ม แตด่ ีทนี พณัฐมารับไว้ได้ “ขอบคุณนะคะพีหมอ” แพรพิไลหนั มายกมือไว้ขอบคุณ อีกฝ่ ายทนั ที 120 องั สวรรณ

“ไมเ่ ป็นไรครับ ว่าแต่ไอ้เหนืออย่หู รือเปล่าครับ แล้ว...สาว สวยเมือกีเป็ นใครกนั ” หมอหนุ่มถามแล้วก็ชะเง้อมองเข้าไปใน บ้าน “พีเหนือไม่อยู่หรอกค่ะ สงสัยเข้าไร่ตังแต่เช้ามืด ขนาด แพรมาหาตงั แต่หกโมงยังไม่เจอพีเหนือเลย ส่วนคนทีพีหมอเห็น เมอื ครู่นา่ จะเป็นแขกของพีเหนือ” “สงสยั งานในไร่จะเยอะ” หมอหนมุ่ บอกกลา่ ว แต่กําลงั คิด วา่ เพอื นรักคงไม่ได้กลบั บ้านตงั แตเ่ มือวาน แล้วไม่ต้องบอกเลยว่า เพือนไปอาศยั นอนทีไหน “คงงนั แหละค่ะ แล้วเมือคืนกฝ็ นตกหนกั ด้วย” แพรพิไลพูด จบก็หันไปเห็นกล่มุ คนหลายคน เธอจึงชีชวนให้นพณัฐดู ก่อนที หมอหน่มุ จะร้องถามจนได้ความว่าฝายกันนนั พัง เหนือเมฆจึงให้ มาเกณฑ์คนไปช่วยจะได้ เสร็ จทันก่อนทีฝนจะตกลงมาอีกรอบ นพณัฐจงึ อาสาไปช่วยด้วยโดยทแี พรพไิ ลกข็ อตามไป “จะดเี หรอน้องแพร มแี ตด่ ินโคลนนะ” “แพรไปได้พหี มอ” “ถ้างนั ก็ไปด้วยกัน” บอกแล้วหมอหน่มุ ก็พาแพรพิไลไปที รถแล้วจะได้ขบั ตามรถคนั อืนๆ ไปทฝี ายกนั นาํ 121 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 9 นพณัฐและแพรพิไลมาถึงฝายกันนําไลๆ่ กับคนอืน ทีพอมาถึงแล้วทุกคนก็พากนั ลงไปช่วยซอ่ มฝาย ทีหากทํา ไม่เสร็จวนั นนี าํ อาจทว่ มชมุ ชนด้านลา่ ง ขณะทีแพรพิไลก็นึกสงสยั ว่าบ้านทเี หน็ ไม่ไกลนนั เป็นของใคร แต่ก็ไมร่ ู้จะถามใคร เพราะแต่ ละคนกําลงั ย่งุ เหนอื เมฆทเี หน็ เพือนพาแพรพิไลมาก็ร้อนใจ สง่ สายตาไป ยงั เพอื น สกั พกั นพณัฐก็เดินลงไปหาเพือนทีมือกําลงั สาละวนกับ การตอกท่อนไม้ลงหลุม โดยทีแพรพิไลก็ถูกขอร้ องให้รออยู่ ด้านบน ไมใ่ ห้ลงไปช่วยคนอืนๆ “ไอ้นพ แกพาน้องแพรมาทาํ ไม” เหนอื เมฆกระซิบกระซาบ กบั เพือน เพราะไม่อยากให้คนอืนๆ ได้ยิน 122 องั สวรรณ

“ฉนั ก็ไมไ่ ด้อยากพามา แต่น้องแพรขอมา ฉันก็ไม่รู้จะพูด ยงั ไง กเ็ ลยให้มาด้วย” “แกก็รู้วา่ ฉนั ไมอ่ ยากให้ใครรู้วา่ ฉนั สร้างบ้านไว้ทีนี” “กลัวน้องแพรจะรู้ว่าแกซ่อนผู้หญิงไว้หรือไง” นพณัฐทํา หน้าเป็ นใส่ ขณะทีเหนือเมฆกําลงั ซีเรียส เพราะเขายังไม่อยาก ปลอ่ ยตวั ปางสริ ินไป ตราบใดทยี งั ไมไ่ ด้ตวั สองพอ่ ลกู มารับโทษ “ไอ้นพ ปากแกนีมันน่าโดนตอกสกั ทีสองที” เหนือเมฆยก ไม้ในมือใสเ่ พอื น “อย่ามาทําหน้าเหียมใส่ฉันเลยไอ้เหนือ แล้วก็เป็ นเพราะ แกนนั แหละทสี ร้างปัญหาขนึ มา เพราะงนั แกกต็ ้องไปตอบคําถาม น้องแพรเอง ถ้าน้องแพรสงสยั ว่าบ้านหลงั นันเป็ นของใคร แต่ฉัน ว่าน้องแพรคงรู้แล้วแหละว่าบ้านหลงั นันเป็ นของแก เพราะนัน เป็นเขตพนื ทขี องแก” “แกนี...ไม่ชว่ ย แล้วยงั จะก่อปัญหาขนึ มาอีก” “อ้าว” “ไม่ต้องมาอ้าว รีบๆ ทํางาน แล้วพาน้องแพรกลบั ไปซะ ก่อนทีฝนจะเทลงมา แกก็รู้ว่าเส้นทางนี ถ้ าฝนตก จะไปมา ลาํ บาก” 123 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“รู้แล้วนา่ ว่าแตแ่ กเถอะ ไมไ่ ด้กลบั บ้านเลยใช่ไหม วนั นฉี นั ไปเจอน้องแพรทีบ้านของแก น้องแพรบอกมาหาแกตงั แต่หกโมง เช้าเลยนะเพอื น” “ฉนั ไม่ได้กลบั ” “น่าเห็นใจน้องแพรจริงๆ เฝ้ ารอคนทีตัวเองรัก แต่เขาคน นนั ดนั ไปอยกู่ บั หญิงอืน” “ไอ้นพ” เหนอื เมฆเสยี งเข้ม พลางส่งซิกบอกให้เพือนรีบๆ ทาํ งาน จะได้พาแพรพิไลกลบั บ้าน กระทงั สีโมงเย็น งานซ่อมฝาย ก็เรียบร้ อย เลา่ คนงานและชาวบ้านทีมาช่วย ก็พากันขนึ รถกลับ บ้านไป จะเหลอื กแ็ ตเ่ หนือเมฆ นพณัฐ แพรพิไลและวิทย์ “พีเหนือ เหนือยไหมคะ” เสียงหวานๆ ของแพรพิไลเอ่ย ถาม และพอเห็นหน้ าของเหนือเมฆเปื อนดินโคลนก็รีบเอา ผ้าเชด็ หน้าออกมาเช็ดให้ “น้องแพรไม่ต้องครับ เดียวพีไปล้างหน้าเอง” เหนือเมฆ ปฏเิ สธความหวงั ดนี นั “แตว่ า่ ...” “พีจัดการเองได้ ส่วนตอนนีพีว่าน้องแพรรีบกลบั ไปกับ ไอ้นพกอ่ นนะครับ พีกลวั ว่าถ้าช้า เดียวฝนจะตกระหวา่ งทาง” “แล้วพเี หนอื จะกลบั ตอนไหนคะ” 124 องั สวรรณ

“พขี อตรวจดงู านอีกสกั พกั ถงึ จะกลบั ” “ถ้างนั แพรขออยรู่ อพีเหนอื นะคะ” “เอาไว้ไปเจอกนั ทีบ้านดกี วา่ ครับ” “แต่แพรอยากกลบั พร้ อมพีเหนือ พีเหนือให้แพรอย่รู อนะ คะ นะคะพีเหนอื ” เหนือเมฆอดึ อดั ใจเมือแพรพไิ ลดอื รัน “นะคะพเี หนือ” เมือว่าทคี ่หู มนั นงิ แพรพไิ ลจงึ ทาํ เสยี งอ้อน ต่อ “น้องแพร พีว่าเรารีบกลับกันดีกว่าครับ ไอ้เหนือจะได้รีบ ไปตรวจงาน แล้วจะได้รีบกลบั บ้านไปหาน้องแพร” นพณัฐพดู ขนึ บ้าง ด้ านแพรพิไลทีร้ ู ตัวว่ากําลังทําให้ เหนือเมฆอึดอัดใจจึง ยอมกลบั ไปพร้ อมกับหมอหน่มุ ทําให้ทีฝายเหลือเหนือเมฆและ วิทย์ ก่อนทีผ้เู ป็ นนายจะบอกให้วิทย์ขบั รถไปส่งทีบ้านบนเขา ที ตอนนปี างสริ ินถกู จบั มดั ไว้ในห้อง เมอื เหนือเมฆสงั ให้คนทาํ หน้าที เฝ้ าเชลยสาว ไปช่วยกนั ซ่อมฝาย ด้านคนถกู มัดก็ดินจนอ่อนแรง เลยเผลอหลบั ไป แต่ก็มาสะด้งุ ตืนเมือได้ยินเสยี งรถขับเข้ามาใน บ้าน 125 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ปางสริ ินพยายามจะชะเง้อมองไปทหี น้าต่างแต่มองไม่เห็น เพราะขยบั ตวั ยาก ทเี ธอนกึ โกรธคนสารเลวจนอยากจะฆ่าให้ตาย ทีจู่ๆ ก็มาจับเธอมดั ส่วนทีหน้าบ้านเหนือเมฆก็กําลงั คุยกับคน สนทิ “วิทย์ แกรีบขับรถกลบั ไปได้แล้ว เดียวฝนตก” เหนือเมฆ บอกแล้วก็แหงนมองท้องฟ้ า ทีมืดครึมมาอีกแล้ว หลังจากเมือ บ่ายก็มืดราวกับจะตกห่าใหญ่ แต่ก็ไม่ตก ซึงก็โชคดีทําให้งาน ซ่อมฝายสาํ เร็จไปได้ด้วยดี “แล้วคณุ เหนือจะกลบั ยงั ไงครับ” “พรุ่งนเี ช้าแกค่อยมารับฉนั ” “แล้ว...” “เดยี วฉนั โทรหาน้องแพรเอง แกรีบไปเถอะ” “ครับคณุ เหนอื ” เหนือเมฆรอจนลูกน้ องขับรถออกไปก็หยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรบอกแพรพิไลว่าจะกลับดึก ไม่ต้ องอยู่รอ ขณะที แพรพิไลหน้าหมองเศร้ าอย่างเห็นได้ชดั ทันทีทีวางสายจากว่าที คหู่ มนั “คณุ แพรเป็ นอะไรไปครับ” นพณัฐทีทําหน้าทีขบั รถเอ่ย ถาม 126 องั สวรรณ

“ไม่ได้เป็ นอะไรค่ะ พีเหนือแค่โทรมาบอกจะกลบั บ้านดึก ไมต่ ้องให้แพรอยรู่ อ แพรก็จะไมร่ อ” “แต่ฟังจากนาํ เสยี ง เหมือนน้องแพรจะน้อยใจไอ้เหนือ” “กน็ ดิ หน่อยคะ่ ” เพราะเธอรู้สกึ ว่าตัวเองไม่ได้สําคัญอะไร เลยกบั ชวี ติ ของวา่ ทคี ่หู มนั “อย่าน้อยใจไปเลยครับ ไอ้เหนือก็เป็ นแบบนี งานมาก่อน เสมอ” “แพรรู้ค่ะ แต่บ้างทแี พรกอ็ ยากให้พีเหนือสนใจแพรบ้าง วา่ แต่พีหมอสนิทกบั พีเหนือมากกว่าใคร พีหมอ เอ่อ...” แพรพิไล อกึ อกั ไมก่ ล้าถามเรืองทกี าํ ลงั สงสยั “น้องแพรจะถามอะไรพี ก็ถามมาเถอะครับ ถ้าพีรู้ พีจะ ตอบน้องแพร” “แพรสงสยั วา่ พเี หนอื กาํ ลงั มคี นอืน” นพณัฐทํารถสะดุดไปเล็กน้ อย เมือเจอคําถามของ แพรพิไล แต่พอตงั รับได้แล้วก็เอ่ยถามอีกฝ่ ายว่า “ทําไมน้องแพร ถึงคิดแบบนันครับ” ถามแล้วก็เริมเป็ นห่วงเพือนรัก ทีไม่รู้จะ แก้ปัญหานไี ด้อย่างไร “แพรเห็นช่วงนพี เี หนอื ทําตวั ดลู กึ ลบั ยงั ไงก็ไม่รู้ แล้วพีหมอ รู้ไหมคะว่าบ้านหลงั สวยๆ บนเขานนั เป็นของใคร” 127 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เป็ นบ้านไอ้ เหนือแหละครับ” “แล้วสร้างให้ใครอยเู่ หรอคะ” “น่าจะญาตมิ งั ครับ” “ญาติคนไหนเหรอคะ” แพรพิไลถามกลับอย่างสงสัย เพราะพ่อและแม่ของว่าทีคู่หมันก็เสียไปหลายปี แล้ว แล้วเท่าที เธอรู้ญาติทางแม่ไม่ได้ไปมาหาส่กู ันนานแล้ว เพราะแต่ละคนก็ แยกย้ายกนั ไปอย่คู นละจงั หวดั บ้างก็ตา่ งประเทศ “พกี เ็ ดาไปเรือยแหละครับ มันอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ แต่ พีว่าน้องแพรอย่าไปคิดมากเรืองไอ้เหนือเลยนะครับ ถ้ามันจะ หมนั กับน้องแพรแล้วก็แสดงว่ามนั เหลือน้องแพร” แต่เห็นทีเขา จะต้องไปบอกให้เพือนรีบจดั การเรืองปางสิรินเสยี ที เพราะผ้หู ญิง คนนไี มไ่ ด้เกยี วข้องกับการตายของปัทมาและลกู ชาย เหนือเมฆ ตอ้ งปลอ่ ยเธอไป “แพรกภ็ าวนาขอให้เป็นอย่างนนั ” แพรพิไลฝื นยิม และนัง เงียบจนกระทงั รถมาถึงบ้านศศิรักษา เธอลงจากรถแล้วก็ขับรถ กลับบ้านเลย โดยมีนพณัฐขออาสาขับรถตามไปส่งถึงบ้าน กระทงั สง่ หญิงสาวเรียบร้อยแล้วเขาก็ขับรถกลบั คลนี ิค ทีตอนนีมี คนไข้รออยู่ 128 องั สวรรณ

ทีบ้านบนเขา เหนือเมฆมาถึงแล้วก็เข้าไปอาบนํา เปลียนเสอื ผ้า ก่อนจะเดินมาทีห้องพักของเชลยสาว ทีก็รอนาน มากกวา่ จะมคี นจะมาแก้มัดให้เธอ ทงั ทีเธอได้ยินเสยี งรถมาจอด สกั พกั แล้ว “คุณจะทรมานฉันไปถึงไหน ไม่รู้หรือไงว่ามัดคนเป็ น ชัวโมงแบบนีมันทรมาน” สะบัดมือไปมาแก้ ปวดเมือยแล้ ว ปางสริ ินกห็ นั มาถามคนตวั โตเสยี งเขยี ว “จะถามไปทาํ ไม หรืออยากออกไปหาผวั ใหม่” “พูดบ้าอะไร” ปางสิรินอยากตะบนั หน้าคนสารเลวนัก หวั สมองคดิ ได้แตเ่ รืองทเุ รศ! “ฮ!ึ พดู ถกู ใชไ่ หมละ่ ถงึ ได้โกรธหน้าแดงขนาดนี” “ไอ้คนทเุ รศ!” ปางสริ ินพดู จบกล็ กุ ขนึ แต่เพราะถูกมดั นาน เป็นชวั โมงเลยทําให้เสยี หลกั เกือบล้มก้นกระแทกแน่ๆ หากไม่มี คนมาชว่ ย “เป็ นอะไรหรือเปล่า” คนทีตะกองกอดร่างเลก็ เอาไว้เอ่ย ถาม “เปลา่ ” หญิงสาวบอกเสยี งกระแทกแล้วผลกั คนตวั โตออก แต่แทนทีเขาจะถอยออกห่าง กลับล้มลงไปบนเตียงพร้ อมดึงตัว เธอตามตดิ ไปด้วย 129 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ปางสริ ินดนิ อยบู่ นกายใหญ่ “ปลอ่ ยฉนั นะ!” “ก็แค่ผัวกอด จะสะดีดสะดิงไปทําไม” เหนือเมฆจัดการ พลิกคนบนตัวลงไปนอนแทนทีโดยมีเข้าทาบทับเอาไว้ ใบหน้า ของทงั สองอย่หู ่างกนั แคค่ ืบเดียวเท่านนั “จะ...จะทําอะไร” เสยี งหวานเอ่ยถามตะกกุ ตะกกั “จูบ...” ปากหยักทาบลงบนปากอิมทีเผยออกเล็กน้อย เลยทําให้ ลินอุ่นสอดแทรกเข้ าไปควานหานําหวานได้ อย่าง ง่ายดาย ปางสิรินเบียงหน้าหนี แต่ก็กลบั ถูกมือใหญ่ล็อกเอาไว้ แล้วปลาํ จบู อยา่ งเอาแต่ใจ จนคนใต้ร่างโอนออ่ น เสอื บนกายเลก็ ถกู คนตวั โตถอดออกอยา่ งชํานาญ เพียงไม่ นานกายเล็กก็เปลอื ยโชว์เนือหนังลอ่ สายตาคม ทีกําลังจดจ้อง สองเต้างามอย่างกระหาย “สวย...” คนชมใช้นิวสะกิดยอดทับทิมสีชมพูระเรือน่า ดดู กลนื และไม่รอช้าปากหยักก็อ้างบั ขบกัด หยอกเย้า จนกาย สาวสนั สะท้าน “ออื ! อย่ากดั แรง ฉนั เจบ็ ” “ถ้าเจ็บ แล้วแอ่นอกให้ทําไม” คนพูดยิมยัวโมโห ใช้นิว สะกดิ ยอดทบั ทิมระรัวเร็ว “ไอ้...” 130 องั สวรรณ

“ถ้าด่าผวั คืนนไี มต่ ้องนอน” “ฉนั ไม่ได้ดา่ สกั คาํ ” เสยี งหวานแย้งพร้อมชกั สหี น้าใส่ “ทําหน้าให้น่ารักกว่านีได้ไหม” เหนือเมฆตบทีแก้มนวล เบาๆ “ถ้าฉนั นา่ รัก คณุ จะปล่อยฉันไปหรือเปลา่ ” จ่ๆู เธอก็กล้า ตอ่ รอง “กต็ ้องดกู อ่ นวา่ จะนา่ รักได้แคไ่ หน” “แล้วคุณจะให้ฉนั น่ารักแค่ไหนล่ะ บอกมาสิ ฉันจะได้ทํา ตวั ถกู ” ปางสริ ินถามกลบั อยา่ งมีความหวงั เพราะอยากไปจากทีนี ให้เร็วทีสุด และจะไปถามความจริงกับลุงให้รู้เรืองว่าเป็ นคน วางเพลงิ เผาบ้านเขาจริงหรือไม่ แล้วถ้าจริง เธอจะให้ลงุ ไปขอขมา ให้ได้ “แค่ไหนดลี ะ่ ” เหนือเมฆล้มตวั ลงไปนอนโดยปลอ่ ยร่างเล็ก เป็นอสิ ระ ปางสริ ินรีบคว้าเอาเสอื มาใส่ “ไมต่ ้องใสห่ รอก เหน็ มาหมดทกุ ซอกทกุ มมุ แล้ว” “ยงั ไงฉนั ก็อาย” “ไหนว่าจะทําตวั น่ารัก” เหนือเมฆทาํ เสยี งดใุ ส่ “แก้ผ้าโชว์เนยี เหรอ คือการทาํ ตวั น่ารักของคณุ ” “อมื ” 131 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“โรคจิต!!” เหนอื เมฆหวั เราะเบาๆ แล้วยืนมือมาแย่งเสอื ไปเหวียงทิง ปางสริ ินทาํ ได้แคม่ องตาเขียว เพราะเวลานเี ธอต้องทนทกุ อย่างให้ ได้ แล้วรอโอกาสไปจากทนี ี “จะทําอะไร!” เสียงหวานร้ องถามอย่างตกใจ เมืออีกคน กาํ ลงั ถอดกางเกง “ร่วมรัก” จบคํากางเกงก็ถูกถอดออกไปทังชันนอกและ ชนั ใน ตามด้วยเสอื ครู่ตอ่ มากายใหญ่ก็เปลือยล่อนจ้อน ในขณะ ทีอกี คนกย็ กมอื ปิดหน้าปิดตา “บริการผัวหน่อย” คนพูดแยกขาออกกว้าง รอเวลาให้ เชลยสาวเข้ามาทาํ หน้าที “ไม่” “อยากโดนดีหรือไง” “ก็ได้!” ปางสิรินค่อยๆ เปิ ดตามอง ก็เห็นว่าอีกคนนอน แยกขากว้าง โชว์เรือนร่างได้อยา่ งหน้าไม่อาย เธอเลยต้องหลบั ตา อีกครัง ด้านคนชอบโชว์ก็หวั เราะเบาๆ ให้กบั ทา่ ทางของเชลยสาว “เร็วหน่อย ผวั แข็งหมดไปแล้ว” 132 องั สวรรณ

“ไอ้โรคจิต! พดู อะไรออกมา” ปางสริ ินต่อว่าอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะขยบั เข้าไปใกล้ๆ ร่างใหญ่ มือกค็ ่อยๆ คลาํ ไปตามร่างกาย ของอกี คน “เอาให้แตกคาปากเลยนะ” “ไอ้...กรีด!!” คําด่าทอยงั ไม่ทันหลดุ จากปาก หน้าก็ทิมไป โดนอะไรบางอย่างทีทังแข็งและร้ อน ปางสิรินเริมตาขึนมาเห็น แล้วก็รีบถอยห่าง ก่อนทีเหนือเมฆจะดึงเข้ามาปลําจูบ เพราะ ตอนนีความต้องการของเขามันมีมากขึนทุกวินาที แต่แม่เชลย สาวก็ชักช้าไม่ทันใจ ทังทีคอยสอนวิธีสร้ างความสขุ ให้คู่นอนไป แล้วแท้ๆ แตก่ ย็ งั ทาํ อาย! “ทําตวั ให้น่ารัก” จบู จนปากแทบชาํ ก็กระซิบเสียงแหบพร่า มอื กล็ บู ไล้ไปทวั กายเล็ก “อ้าขาออก ปางสิริน” ชายหน่มุ สงั เสยี ง แหบพร่า “ยะ...อย่า” เหนือเมฆหาได้สนใจคําห้ามปรามจากคนตัวเลก็ เขาส่ง นวิ สร้างความสขุ แก่กายเล็กจนดินพล่าน ไม่พอยังสง่ ลนิ อ่นุ ๆ สดุ ร้ายกาจสร้างความทรมานต่ออกี ทอด “ไอ้บ้า ไอ้เลว อือ...” เสยี งหวานพร่าสนั ต่อว่าเสียงเบาราว กระซบิ 133 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ดา่ ผัวเก่งๆ แบบนีต้องโดน” เหนือเมฆดนั เรียวขาสวยให้ เปิ ดกว้างยิงขึน เพือเปิ ดทางให้ท่อนเนือเข้าส่ถู ําสวาท “ของจริง แล้วนะ” ชายหนุ่มไม่ฟังคําใดๆ จากคนตัวเล็ก จดจ่อตัวตนที พร้อมสาํ หรับเกมสวาท เข้าไปยงั ถาํ สวาทดนั จนสดุ ทาง “โอ้ว...ดจี ริงๆ” ชายหนมุ่ โน้มตวั ลงทาบปากบดขยีปากอิม พร้ อมเริมขยบั สะโพกแกร่งเป็ นจังหวะ และหนักหน่วงขึนเรือยๆ จนกระทงั พากนั และกนั ไปคว้าเส้นชยั แห่งความสขุ “อา่ ...” เหนอื เมฆปลดปลอ่ ยธารสขี าวข่นุ เข้าสกู่ ายสาวทกุ หยาดหยด พร้อมเสยี งหอบเหนือยอยา่ งมีความสขุ กอ่ นจะอ้มุ ร่าง เลก็ เข้าไปอาบนาํ แตง่ ตวั แล้วพากนั ออกมาทําอาหาร ทีปางสิรินก็ พยายามทาํ ตวั ให้นา่ รัก จะได้ไปให้พ้นทีนเี สยี ที ทรี ะเบียงเหนือเมฆนอนหนุนตักเชลยสาว แล้วพา กนั เฝ้ ามองดวงดาว ทีเวลานีเขาละทิงความแค้นในใจไว้สักพัก แล้วซมึ ซบั ความสขุ กบั เชลยสาว ทีปางสิรินก็อดแปลกใจไม่ได้กับ ท่าทีอ่อนโยนของเขา แต่ต่อให้อ่อนโยนมากกว่านี เธอก็จะหนี ทนั ทีทีมหี นทาง! “เธอเกลียดฉันไหม ปางสิริน” ปล่อยให้เงียบมานาน จู่ๆ เหนือเมฆกถ็ ามขนึ มา สว่ นคนถกู ถามกไ็ ม่รู้จะตอบอย่างไรดี หาก 134 องั สวรรณ

ตอบตามความจริงวา่ เกลยี ดและโกรธมากก็คงจะทําให้ตัวเองถูก ขงั อยทู่ นี ตี ่อไปแนๆ่ “ทําไมไม่ตอบ” เหนอื เมฆลกุ ขนึ มานงั คาดคนั เอาคําตอบ “เกลยี ด” “ทําไมถงึ เกลยี ด” “ฉนั คงไม่บ้าไปชืนชอบคนทที าํ ร้ายฉนั หรอก” “อยา่ มาใสค่ วามกนั ” “ฉนั เหรอใสค่ วามคณุ ” “ใช่” ปางสริ ินชักสีหน้าใส่ แล้วพดู ต่อ “ฉันไม่คุยด้วยแล้ว” พูด จบกล็ กุ ขนึ ทนั ที แตย่ งั ไมท่ นั ได้เดนิ ไปไหนแขนกถ็ กู ฉดุ เอาไว้ “อย่าเพิงไป มาคยุ กันให้รู้เรืองก่อน” เหนือเมฆฉดุ ร่างเลก็ ให้นงั ลงบนตกั และกอดคนบนตกั ไว้แนน่ “ปลอ่ ยฉนั นะ” “ถ้ายงั ไมห่ ยดุ ดิน จะปลาํ ทีระเบยี งนีแหละ” เขาขู่ แล้วกด ปากลงบนแก้มน่มุ “ฉันหยดุ ดินแล้ว! มีอะไรจะพดู ก็พูดมาเลย ฉันจะได้ไป นอน” ปางสริ ินบอกเสยี งฉนุ ๆ 135 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“อย่ทู นี ตี ลอดไปได้ไหม” เหนือเมฆก็ตกใจไม่น้อยกับสงิ ที พดู ออกไป สว่ นคนบนตกั นะหรือ นงิ ราวกบั ถกู สาป “ปางสริ ิน” “ฉัน...” ปางสิรินพูดได้ แค่นันโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะ เสยี ก่อน เหนอื เมฆหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นเป็ นแพรพิไลโทร มา เขามองคนบนตกั เลก็ น้อย ก่อนจะปลอ่ ยมอื ปางสริ ินจึงลกุ ขนึ แล้ววิงเข้าห้อง สว่ นเหนือเมฆก็ได้แต่มอง แล้วหนั มากดรับสาย จากแพรพไิ ล “สวสั ดคี รับ น้องแพร” “พีเหนือกลบั ถงึ บ้านหรือยงั คะ่ แพรเป็นหว่ งพีเหนอื ” “วนั นพี นี อนทบี ้านอกี หลงั ครับ” “ใช่บ้านหลงั สวยๆ บนเนินเขานนั หรือเปลา่ คะ” “ใชค่ รับ” “อยกู่ บั ญาตใิ ช่ไหมคะ” “ญาติ?” “เอ่อ...แพรสงสยั ก็เลยถามพีหมอ แล้วพีหมอก็บอกว่าพี เหนอื สร้างบ้านหลงั นนั ให้ญาติอย่”ู “เหรอครับ” 136 องั สวรรณ

“ใช่พเี หนือ แล้วถ้าแพรจะขอไปเยียมญาติพีเหนือบ้างจะ ได้ไหมคะ” “พียงั ไมส่ ะดวกครับน้องแพร น้องแพรไม่โกรธพีนะครับ” “ถ้าพเี หนือไมส่ ะดวกก็ไมเ่ ป็นไรค่ะ” ปากบอกไม่เป็ นไรแต่ นําตาเริมคลอ ทงั น้อยใจทงั อดึ อดั ทีตัวเธอไม่เคยมีความสาํ คัญ กบั ว่าทคี หู่ มนั เลย “น้องแพรไมโ่ กรธพใี ชไ่ หมครับ” “ไมค่ ่ะ แพรเข้าใจ” “ครับ” “ถ้างนั แพรไม่รบกวนพีเหนือแล้วนะคะ แล้วพรุ่งนีแพรจะ ทาํ กบั ข้าวไปให้พีเหนือนะคะ” “ครับน้องแพร พีจะกลบั ไปแตเ่ ช้า” “คะ่ พเี หนอื ” แพรพิไลกดวางสายแล้วกน็ อนมองเพดานอยู่ สักพักด้วยความสงสัย เพราะนานวันว่าทีคู่หมันก็ชอบทําตัว ลกึ ลบั แล้วทีบ้านบนเขานนั ใครมาอย่กู นั แน่ ‘เมือไหร่พีเหนือจะรักแพรบ้าง รักสกั นิดก็ยงั ดี’ หญิงสาว พมึ พําอย่อู ย่างนนั ก่อนจะหยิบโทรศพั ท์ออกมาอีกครัง แล้วโทร หาเพอื นทเี งยี บหายไปนาน แต่กย็ งั ติดต่อไม่ได้เหมือนเดิม ทําเอา 137 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

เธอเริมเป็นหว่ งเพอื น ทีไม่ได้ข่าวคราวเมือร่วมเดือน ‘หรือปาง จะ เปลียนเบอร์ไปแลว้ ’ 138 องั สวรรณ

ตอนที 10 ปางสิรินตืนแต่เช้าแล้วลกุ ขึนไปอาบนําแต่งตัวด้ วย เสือผ้าทีเจ้าของบ้านหามาให้ จากนันก็เปิ ดประตูออกมา จากห้องนอน และทุกครังทีตืนนอนเธอก็จะมามองหาคนเฝ้ า ทีก็ ยงั มีคนเฝ้ าเหมอื นทกุ วนั ‘เมือไหร่จะเลิกให้คนพวกนีมาเฝ้ าสกั ทีนะ’ ปางสิรินครุ่น คิดอย่างหงุดหงิด เพราะสาเหตนุ ีทําให้เธอไปจากทีนีไม่ได้เสียที แม้จะพยายามลองแล้ว ถงึ ขนาดวา่ ยนาํ จะข้ามฝัง แต่สดุ ท้ายก็ไป ไมร่ อด โดนลกู น้องคนเลวพา่ ยเรือไปลากกลบั มาตามเดิม หญิงสาวสลดั ความคิดฟ้ ุงซ่านทีไม่มีวันเป็ นไปได้ออกไป แล้วมองไปทีต้เู ย็น “ทาํ อะไรกินดีนะ” พดู ไปก็ค้นหาของในต้เู ยน็ ที มีทังปลา เนือหมูและผักต่างๆ เธอจึงตัดสินใจจะทําต้มยํา แต่ ระหว่างทีสาละวนกับการหุงหาอาหารเช้า ทีประตูก็มีคนยืนพิง 139 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ประตแู ละกอดอกมองดอู ยู่ เพราะเขาตืนทนั ทีทีแม่เชลยสาวเปิ ด ประตอู อกไป “เช้านีเธอทําอะไรกิน” หลังจากยืนมองอยู่นานเขาก็เอ่ย ถามออกไป ทาํ เอาคนทีกาํ ลงั ชิมนําต้มยําสะด้งุ ช้อนในมือก็แทบ จะหลน่ ลงไปในหม้อต้มยํา “ทาํ ...ต้มยํา” “ไหนขอชมิ หนอ่ ย” เหนือเมฆเดนิ มาสวมกอดร่างเลก็ “น!ี ปลอ่ ยฉนั นะ” “กอดนิดกอดหน่อย ทําหวงไปได้ หรือลืมไปแล้วว่าคนที กําลงั กอดเธอเป็นผวั ของเธอ” “ไม่ต้องพดู แล้ว แต่คณุ มากอดฉนั แบบนี แล้วจะชิมต้มยํา ยงั ไง” “จริงด้วย” เหนือเมฆหอมแก้มนุ่มไปหนึงฟอดก่อนจะ ปลอ่ ยร่างเลก็ ทกี ําลงั ตาเขยี วใสเ่ ป็นอสิ ระ จากนนั เหนือเมฆก็บอก ให้ตกั ต้มตํายํามาให้ชิม “รสชาตเิ ยียม งนั กนิ เลยแล้วกนั ” “คณุ กนิ ข้าวเช้าขนาดนเี ลยเหรอ” “ฉนั อยากกนิ ข้าวกบั เธอ” เหนอื เมฆยืนหน้าเข้าไปตอบ 140 องั สวรรณ

ปางสริ ินชักหายใจไม่ทัวท้อง ก่อนจะตอบเขาออกไปด้วย เสียงสนั และประหม่าสุดฤทธิ “ถ้างันฉัน...ฉันจะตักข้าวเลยแล้ว กนั คณุ ถอยออกไปส”ิ “อืม” เหนือเมฆถอยออกไปเลือนเก้าอีนังมองเชลยสาว เตรียมอาหาร พอได้แล้วก็บอกให้มานังกินด้วยกนั โดยมีเขาคอย ตกั กบั ข้าวให้ “ฝี มือเยียมเลย แบบนีฉันคงต้องตืนมากินข้าวกับเธอทุก เช้า” “ไม่มงี านทําหรือไง” เสยี งหวานอ้อมแอ้มถามกลบั “มี แต่ไปสายหน่อยก็ได้” พูดจบก็ตกั กบั ข้าวบริการคนตัว เลก็ “ฉนั อิมแล้ว” บอกพร้อมยกจานข้าวหนี “งนั ผมขอข้าวอกี จาน” “คะ่ ” ปางสริ ินลกุ ไปตกั ข้าว แล้วกลบั มานงั มองเขากินข้าว จนหมดจาน พอดีมีรถขบั เข้ามาจอด เหนือเมฆยกแก้วนําขนึ ดืม โดยมปี างสริ ินมองอยู่ ใจกภ็ าวนาขอให้เขาเอ่ยปากบอกให้เธอไป จากทีนีได้แล้ว เพราะเธอทําตวั นา่ รักตามทีเขาบอกแล้ว “เย็นๆ จะกลับมากินข้าวเย็นด้วย ทํากับข้าวไว้ด้วย ขอ นาํ พริกกะปิ ไขช่ ะอมได้ไหม” 141 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ออื !” “ทําไมทาํ เสยี งแบบนี ไมอ่ ยากให้ไปงนั เหรอ” ปางสริ ินถอนหายใจ แล้วตอบกลบั ไป “เปลา่ !” เหนือเมฆหวั เราะเบาๆ แล้วเดินออกไปเจอกับวิทย์ยืนรอยู่ ทีรถ ทีวิทย์ก็สงั เกตเห็นว่าเจ้านายของตนกําลงั หัวเราะขณะเดิน ออกมา ขณะทีปางสริ ินก็เดินมาแอบมองดูว่าจะมีใครไปกบั เขา บ้าง “วันนีดคู ุณเหนือมีความสุขมากเลยนะครับ” วิทย์พูดขึน ทนั ทที ีผ้เู ป็นนายเดนิ มาถงึ รถ “จริงเหรอ” “จริงครับ” “แกอยา่ ใสใ่ จเลย ไปกนั เถอะ” “ครับ” ทงั สองหน่มุ เปิดประตูขนึ รถ แต่เหนือเมฆหยดุ มอง ไปในบ้านแล้วกระตกุ ยิม เพราะเขาเห็นว่ามีคนบางคนแอบมอง อยู่ ก่อนจะหลบเข้าไป “คณุ เหนือมองอะไรเหรอครับ” ขบั รถออกมาได้สกั พกั วิทย์ กถ็ ามขนึ มา “เปลา่ ” 142 องั สวรรณ

“จริงเหรอครับ แต่ผมว่าผมเห็นคณุ ปางออกมาแอบมอง อยู่นะครับ สงสยั เธออยากมากับเราด้วย” วิทย์บอก แล้วเขาก็ สงสารหญิงสาวมากด้วย แต่ก็ไม่รู้จะทําอย่างไร ทว่าอย่างน้อยก็ เบาใจทีเจ้านายของเขาไม่ได้ทาํ ร้าย หรือฆ่าเธอไปตงั แต่วันแรกที พบหน้า “ไอ้ วิทย์ แกคิดว่าฉันทรยศต่อปัดหรือเปล่า ทีฉัน ...” เหนือเมฆหยดุ พดู ไปดอื ๆ “อะไรเหรอครับ” “ไม่มอี ะไร แกรีบขบั รถไปเถอะ” ผ้เู ป็ นนายบอกปัด เพราะ ไม่อยากบอกใครให้รู้ว่าเวลาอย่กู ับหลานสาวของศัตรูทําให้เขา รู้สกึ มีความสขุ เหนือเมฆถอนหายใจเป็นระยะ กระทังมาถึงบ้าน ก็เห็นว่ามรี ถจอดอยสู่ องคนั คันหนงึ เขารู้ดีว่าเป็ นรถของแพรพิไล แตอ่ กี คนั ... “ไอ้วิทย์ แกรู้จกั เจ้าของรถหรือเปลา่ ” “เลขทะเบยี นอนั นี ค้นุ ๆ นะครับ” วิทย์พยายามนกึ แต่ยงั ไม่ทนั นึกลกู น้องก็โทรมาหาเสยี ก่อน วิทย์รับสายพดู คยุ ไม่กีคําก็ วางสาย แล้ววิงตามเจ้านายทีกาํ ลงั เดินขนึ บ้าน “คณุ เหนือครับ” “มีอะไร” 143 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“รถคนั นเี ป็นของคณุ อรสนิ ี ทเี คยมาหาคณุ เหนอื คราวก่อน แล้วเมือครู่คนของผมเพิงโทรมาบอกว่าคุณอรสินี เป็ นคนของ เสยี พงศ์พล” “ฉนั ก็คิดไว้อยแู่ ล้ว วา่ แต่คนของแกทีไปดกั ซุ่มอย่ทู ีโรงแรม เป็นยงั ไงบ้าง ไอ้วศินมนั ยงั อย่หู รือเปลา่ ” “เออ่ ...” “มอี ะไรไอ้วทิ ย์ อย่ามาอาํ องึ ฉนั ไมช่ อบ” “คนของผมพลาดครับ” “ฉนั วา่ แกเลกิ ใช้คนพวกนซี ะทีไอ้วทิ ย์ ทํางานไม่เรือง!” “ผมขอโทษครับ” “แกไปได้แล้ว แล้วกไ็ ปสบื ดวู ่าไอ้วศนิ มนั ไปอย่ทู ีไหน” “ครับ คุณเหนือ” วิทย์ขานรับแล้วรีบเดินกลบั มาทีรถ ไป หาคนทํางานมาใหม่ ด้านผ้เู ป็ นนายก็เดินขนึ บ้านไปเจอกบั อรสินี และแพรพิไล “พีเหนือ / คุณเหนือ” สองสาวเดินเข้ามาหาเจ้าของบ้าน กอ่ นทีอรสนิ ีจะเข้ามาเกาะแขน ทําเสยี งอ่อนเสียงหวานใส่ เพราะ ตนนันถูกเสียพงศ์พลกดดันมา หากงานไม่สําเร็จ ก็จะชวดเงิน สว่ นทเี หลอื 144 องั สวรรณ

“ปล่อยผม คุณอร แล้วมีอะไรก็ไปคุยกันทีห้องรับแขก” เหนอื เมฆจดั การปลดมืออกี ฝ่ ายออก “ถ้างันอรขอคุยกับคุณเป็ นการส่วนตัวได้ไหมคะ” อรสินี ปรายตาไปทแี พรพไิ ล “ผมไมม่ ีความลบั กบั วา่ ทีคหู่ มนั ของผมครับ” เหนอื เมฆหัน ไปยมิ กบั แพรพิไล “แตเ่ รืองทีเราจะทาํ กนั คณุ เหนือแน่ใจเหรอคะว่าอยากให้ ว่าทคี ่หู มนั ของคณุ รู้” “คณุ จะพดู เรืองอะไร” “กเ็ รือง...คืนนนั ของเรา คืออรอยากมาทบทวนความหลงั กบั คณุ ทีห้องนอนของคณุ ” อรสนิ ีพดู ไปก็จ้องมองไปทีแพรพิไล ที ตอนนหี น้าซดี เป็นกระดาษไปแล้ว “ผมไม่เคยมีอะไรกับคุณ และไม่คิดจะมีด้วย แล้วผมจะ บอกให้คุณรู้ว่าผมรู้ว่าคุณเป็ นคนของเสียพงศ์พล แล้วผมก็รู้ จดุ ประสงค์ในการมาของคณุ ด้วย เพราะงนั คณุ กลบั ไปซะ อย่าให้ ผมต้องเรียกลกู น้องมาลากคณุ ออกไป” “คุณเหนือพูดเรืองอะไรเหรอคะ อรไม่เห็นจะรู้เรืองเลย แล้วใครกนั เสยี พงศ์พล อรไม่เคยรู้จกั ” “ใครอย่แู ถวนี ขนึ มาเอาตวั ผ้หู ญิงคนนอี อกไป” 145 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“คณุ เหนือ! นีคุณกลวั ว่าทีค่หู มันจะรู้เรืองความสัมพนั ธ์ ของเราถึงขนาดกุเรืองมาใส่ร้ ายอรเลยเหรอคะ อรไม่คิดเลยว่า คณุ เหนือจะใจร้ ายกับอรได้ถึงขนาดนี” อรสินีใส่มารยาเต็มร้ อย ขอเพียงให้ได้อยใู่ กล้ชิดกบั เหนอื เมฆ แล้วงานทเี สยี สงั จะได้สําเร็จ เร็วขนึ “เอาตวั ผ้หู ญิงคนนีออกไป” เมือเห็นคนในบ้านขนึ มาแล้ว เหนือเมฆกอ็ อกคาํ สงั ทนั ที อรสินีถูกพาตัวออกไป แม้จะพยายามขอร้ องให้เจ้าของ บ้านปลอ่ ยตนก็ไม่ได้รับความสนใจ จงึ ต้องกลบั ไปด้วยความโกรธ ด้านเหนือเมฆก็ถอนหายใจออกมาดังๆ เมือลกู น้องพาคนของ เสยี พงศ์พลกลบั ไปเสยี ได้ “พเี หนอื คะ” “ครับ น้องแพร” ขานรับแล้วเหนือเมฆก็กมุ มือบางพาเดิน เข้าไปในบ้าน พากนั ไปยังห้องนังเลน่ ก่อนทีเก๋จะเอานํามาให้ผู้ เป็ นนาย “คณุ เหนอื จะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ” “ไม่ละ่ เธอจะไปไหนกไ็ ปเถอะ” 146 องั สวรรณ

“ค่ะคุณเหนือ” เก๋รับคําแล้วรีบออกไป ภายในห้องนังเล่น ตกอยู่ในความเงียบสกั พัก เหนือเมฆก็ถามแพรพิไลถึงเรืองที อรสนิ พี ดู “แพรไมเ่ ชือหรอกค่ะ พีเหนอื อย่ากงั วลไปเลยนะคะ” “ครับ” เหนือเมฆรีบคาํ แล้วยกแก้วนาํ ขนึ ดืม “พีเหนือคะ วนั นมี หี นงั เข้าใหม่ พีเหนือพาแพรไปดูหนงั ได้ ไหมคะ” “น้องแพรอยากดเู หรอครับ” “คะ่ ” “งนั พจี ะพาไปนะครับ” “จริงนะคะ” “จริงสคิ รับ ว่าแตเ่ ราไปดรู อบเทยี งเลยไหม” “ถ้างนั ออกไปตอนนเี ลยดีไหมคะพีเหนือ พอดีแพรต้องไป รับของให้คณุ แมด่ ้วย” “ได้ครับ แต่พีขอไปเปลียนเสือก่อน ว่าแต่วันนีน้องแพร ทําอาหารมาให้พหี รือเปลา่ ” “ทําคะ่ แตถ่ ้าพีเหนอื ไม่ทานก็ไม่เป็ นไรค่ะ เดียวแพรจะไป บอกให้ป้ าตวิ เอาให้คนอนื ทานกนั ” “เอางนั กไ็ ด้ครับ แตเ่ ดียวพีเปลยี นเสอื กอ่ นนะครับ” 147 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ค่ะพเี หนอื ” แพรพิไลยมิ หวาน มองจนว่าทีค่หู มนั เข้าห้อง ไป เธอจงึ เดนิ ไปบอกป้ าตวิ วา่ ให้กนิ อาหารทีเธอทําได้เลย ก่อนจะ ออกมารอวา่ ทีคหู่ มนั ทีหน้าบ้าน “น้องแพร ไปครับ” “ค่ะ” แพรพิไลยืนมือไปจับแขนของว่าทีค่หู มนั หน่มุ แล้ว พากันเดินลงบ้านไปทีรถ จากนันก็พากันไปยังห้างสรรพสินค้า โดยทีแพรพไิ ลก็ขอไปรับของให้มารดาทีร้ านเพชรก่อน เหนือเมฆ จงึ พาว่าทคี หู่ มนั ไป “พีเหนือแหวนวงนีสวยไหมคะ” รับของเรียบร้ อยแล้ว แพรพิไลก็เดนิ ดแู หวน ก่อนจะชชี วนให้อกี คนดู “น้องแพรชอบเหรอครับ” “ก็ชอบคะ่ แพรว่ามนั น่ารักดี” “ถ้างนั พซี อื ให้นะครับ ตอบแทนทนี ้องแพรคอยดพู ี” “อย่าเลยค่ะพีเหนือ” แพรพิไลรีบปฏิเสธ แต่ก็ยังไม่ยอม วางแหวนในมือ “ไม่เป็ นไรครับ” เหนือเมฆจัดการส่งบัตรเครดิตให้กับ พนักงานสาว และพอได้ ของแล้วเหนือเมฆก็ส่งให้ แพรพิไล จากนนั ก็ไปนงั ในร้านไอศกรีม ระหว่างรอเวลาหนงั ฉาย แพรพิไล หยิบแหวนเพชรออกมาดู 148 องั สวรรณ

“พีใสใ่ ห้ไหม” “จะดีเหรอคะ” “ทาํ ไมจะไมด่ ีละ่ ครับ” “ถ้างันใส่นิวนางข้างซ้ายนะคะพีเหนือ” แพรพิไลบอก อยา่ งเอียงอาย “เอางนั เหรอครับ” “นะคะพีเหนอื ” “ได้ครับ” เหนอื เมฆสวมแหวนเพชรลงบนนิวข้างซ้ายตาม ความต้องการของหญิงสาว ก่อนทีแพรพิไลจะไหว้ขอบคุณ และ นงั ทานไอศกรีมและพดู คยุ กนั จนได้เวลาหนังฉายก็พากนั เข้าไปดู นงั ไปสกั พกั แพรพิไลกเ็ ริมมองคนรอบข้าง ทีคาดว่าคงจะเป็ นค่รู ัก กนั เพราะนงั ซบกนั จนน่าอิจฉา ส่วนเธอก็ไม่กล้าเอนไปซบว่าที ค่หู มัน เพราะแค่ทําตามคําสงั ของมารดาเรืองแหวนเพชร เธอก็ อายพอแล้ว คงไม่กล้าเอนตวั ไปซบเหมือนค่อู นื ๆ แพรพไิ ลกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้ามีความสุข ทาํ เอาผู้ เป็นแมท่ นี งั รอลกู สาวมารับประทานอาหารเย็นด้วยกันมองอย่าง สงสยั แต่ก็ยงั ไม่เอ่ยตามในตอนนี เพราะไม่อยากให้คนอืนๆ รู้ 149 เชลยรา้ ยอาญาสวาท