เชลยร้ายอาญาสวาท

“งนั เรากต็ ้องพาคณุ ปางไปยืนยนั ว่าไอ้เหนอื อยกู่ บั คณุ ปาง ไมไ่ ด้ออกมาฆา่ ใครอยา่ งทีคนของเสยี พงศ์พลบอกกบั ตาํ รวจ แล้ว พาคนงานทีเห็นไอ้เหนือทํางานตังแต่เช้าจนเย็นไปด้วย บ้างที ตํารวจอาจจะให้ประกนั ตวั ” “ถ้างนั ผมจะไปรับคณุ ปางมานะครับ แล้วตอนเช้าผมจะ ให้คนไปตามคนงานมา” “ฉันไปด้ วย จะได้ ไปพูดกับคุณปางให้ ช่วยไอ้ เหนือ” จากนนั ทงั สองก็พากันเดินไปทีรถ แต่ยงั ไม่ทันได้เปิ ดประตรู ถก็มี รถมอเตอร์ไซด์ขบั เข้ามา จากนนั วิทย์ก็เข้าไปถามเมือได้เห็นหน้า ชดั ๆ แล้ววา่ เป็นโยง่ คนทเี จ้านายหนมุ่ สงั ให้เฝ้ าบ้านบนเขา ถัดไป ก็เป็นพริก ทีหน้าตาดเู หนือยๆ “ไปทาํ ไรกนั มา หน้าตาดเู หนอื ยๆ กนั ทงั ค่”ู “คอื ...” “ไอ้โย่ง! มอี ะไรกพ็ ดู มาสวิ ะ” “คุณปางหนีไปแล้วครับ พอดีพวกผมได้ข่าวว่าคุณเหนือ ถกู จบั ก็เลยพากันออกมาถามข่าวกบั พี แต่ไม่เจอพี ผมก็เลยพา กันกลับไปทีบ้าน พอไปถึงก็เจอยัยพริกถูกขังไว้ในห้อง ส่วน คณุ ปางกห็ นไี ปแล้ว แล้วผมกบั ไอ้ต้องก็ออกตามหากนั ทวั แล้ว แต่ ก็ไม่เจอครับ ผมก็เลยรีบมาบอกพี” 200 องั สวรรณ

“ไอ้บ้าเฮ้ย! แล้วคราวนจี ะทํายงั ไง!” วิทย์ถงึ กบั หวั เสยี “ผม...ผมขอโทษพี” “มงึ ขอโทษแล้วจะได้ตวั คุณปางคืนมาหรือไง โธ่เว้ย! แล้ว คราวนจี ะชว่ ยคณุ เหนือออกมาได้ยงั ไงว่ะ!” “วิทย์ใจเย็นๆ กอ่ น โวยวายไปกแ็ ก้ปัญหาอะไรไมไ่ ด้ ฉนั ว่า แกไปบอกคนออกตามหาคุณปางก่อนดีกว่า แล้วจะได้ช่วย ไอ้เหนอื ออกมา” “ได้ครับ” วทิ ย์ตอบรับ พยายามตงั สติ จากนนั กบ็ อกให้โย่ง ไปตามคนมา และทันทีทีคนมากนั แล้วราวสบิ กว่าคน ทังหมดก็ ขนึ รถแยกย้ายกนั ไปตามหา หมอนพณัฐก็จะไปด้วย แต่ถูกวิทย์ ห้ามไว้ “ผมวา่ คณุ หมอกลบั ไปพกั สกั หนอ่ ยดกี ว่าครับ คณุ หมออยู่ ผ่าตดั ตงั หลายชวั โมง ร่างกายคงจะเพลยี สว่ นเรืองคุณปาง ถ้าได้ ความคบื หน้ายงั ไงผมจะรีบโทรบอกคณุ หมอ” “เอางนั กไ็ ด้ แตเ่ ดียวฉนั จะโทรหาลงุ ถามความคืบหน้า” “ครับคณุ หมอ” วิทย์ขานรับแล้วก็เดินไปขนึ รถ แล้วพากัน ออกตามหาปางสิริน ใจก็ภาวนาขอให้หาเจอ จะได้ช่วยเจ้านาย หน่มุ ออกมาส้คู ดีข้างนอก ทว่าตามหาตลอดคืนยันเช้าก็ยังไม่เจอ ตวั จิตใจของทกุ คนก็หอ่ เหยี ว ร่างกายก็ออ่ นล้าไปตามๆ กนั 201 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ปางสิรินรู้สึกตัวแล้ วในช่ วงสายๆ ของวัน ขณะที ร่างกายกก็ ลบั มาเป็นปกติแล้ว จะมกี ็แตอ่ าการปวดบวมทีเท้าข้าง ซ้าย ทยี งั มอี าการบวมให้เห็นอยู่ แต่ก็ถอื วา่ ดขี นึ มากแล้ว “รู้สกึ ตวั แล้วเหรอคะ่ ” ผ้ชู ่วยหมอทีคอยดแู ลถามขนึ “คะ่ วา่ แต่คนทีพาฉนั มาทนี อี ยไู่ หนเหรอคะ” “กลบั บ้านไปตงั แต่เมือคืนแล้วค่ะ แต่ดิฉนั ได้ยินคณุ หมอ คยุ กบั คณุ แพรว่าจะเข้ามาดคู ุณแต่เช้านะคะ แต่ดิฉันก็ไม่เห็นมา สกั ที” “คะ่ ” “แล้วนคี ณุ จะอาบนาํ ไหมคะ” “ทนี เี หรอคะ” “ใชค่ ะ่ ” “อาบสกั หน่อยกด็ ีค่ะ แตว่ า่ ฉนั ไมม่ เี สอื ผ้า” “เสอื ผ้าของคณุ อย่ใู นถงุ ค่ะ พอดีคณุ หมอสงั ให้ดิฉันเอาทํา ความสะอาดให้” ผ้ชู ่วยหมอสง่ ถงุ กระดาษให้ ก่อนจะพาปางสิริน ขนึ ไปอาบนาํ บนห้องพกั ชวั คราวของคุณหมอ ทีบ้างทีตรวจคนไข้ ดกึ มากท่านกข็ นึ มาพกั ผ่อนทีนแี ทนขบั รถกลบั บ้าน กระทงั อาบนาํ เปลยี นเสอื ผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกมาเจอ คณุ หมอ พดู คยุ กนั สกั พกั เธอก็ขอตวั กลบั บ้านของป้ า 202 องั สวรรณ

“แล้วหนปู างจะไปไหนละ่ ” “กลบั ไปทีบ้านค่ะ ป่ านนีญาติๆ ของปางคงเป็ นห่วงแย่ แล้ว สว่ นแพร ปางรบกวนคณุ หมอบอกแพรด้วยนะคะ ว่าปางจะ ติดต่อกลบั ไปหา” “เอางนั ก็ได้” “ขอบคณุ คณุ หมออีกครังนะคะทีช่วยเหลือปาง” ปางสริ ิน ยกมือไหว้อีกครัง ก่อนจะเดินออกจากคลีนิกอย่างระมัดระวัง เพราะกลวั คนของเหนอื เมฆจะตามมาเจอ และก็เจอจริงๆ แต่เป็ น รถทีติดสติกเกอร์ไร่เพลงิ ลาวลั ย์เอาไว้ “ทําไมซวยแบบนีเนีย” ปางสิรินรีบเดินไปหลบทีซอกตึก มอื ก็กาํ เงินสองพนั บาททีเธอหยิบจากกระเป๋ าของพริกทีวางไว้ใน ครัวแน่น “อีหนู! มาทําอะไรตรงนี เกะกะจริง ไปๆ หลบ” จ่ๆู ก็มี เสียงดังมาจากด้านหลงั ปางสิรินหันไปมองก็เห็นว่าเป็ นผู้หญิง ร่างท้วมเขน็ รถเข็นออกมา “ขอโทษค่ะ” “ไม่ต้องมาขอโทษหรอก แต่คราวหน้าคราวหลงั อย่ามายืน เกะกะขวางทางอีกละ่ ไปๆ หลบ ฉนั จะรีบไปขายของ” 203 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ปางสิรินขยับหลบ แต่ก่อนทีหญิงร่างท้วมจะเข็นรถพ้น ซอกตกึ เธอก็รีบถามวา่ แถวนมี ีห้องพักถกู ๆ ให้เช่าหรือไม่ ครันพอ ได้ชือห้องพักแล้ว เธอก็รีบเดินไปตามทางทีหญิงร่างท้วมบอก และมาเจอห้องพกั ให้เช่ารายวนั ราคาถกู เธอจงึ ขอเช่าทนั ที เพราะ ออกไปตอนนกี เ็ สยี งจะเจอคนของเหนอื เมฆจบั ตวั ไป เกือบเทียงแล้ว วิทย์ได้บอกให้ลูกน้ องทีไปตะเวน ตามหาคนมาหลายชวั โมงไปพกั แล้วให้คนอกี กลมุ่ ออกไปหาแทน สว่ นวิทย์ก็เดนิ ทางมาเยียมเจ้านายหน่มุ ทีโรงพักและเจอกบั หมอ นพณัฐ ทีมาแจ้งข่าวให้กับเพือนได้รับรู้ว่าตอนนีลงุ ของเขากําลงั ตรวจสอบการเงนิ ของเสยี พงศ์พลและตาํ รวจบางนายทโี รงพกั แห่ง นี “ขอบใจแกมาก นพ” “ไมเ่ ป็นไร แต่แกทนอกี สกั หน่อยได้หรือเปลา่ ” “ก็แค่ถกู ขงั ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” “ปากบอกไม่เป็นไร แตห่ น้าตาแกดเู ครียดๆ” “นดิ หน่อย” “ทนหน่อยเถอะเพือน” พูดจบโทรศัพท์ของนพณัฐก็ดงั ขนึ เจ้าตวั ขอออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก ก็ทราบว่าตอนนีตํารวจชนั 204 องั สวรรณ

ผ้ใู หญ่ทีกรุงเทพฯ สังให้ชนั สูตรศพของสาวอีกครัง ทีตอนนีเสีย พงศ์พลก็ขออาสาเป็ นเจ้าภาพจัดการงานศพให้สองสาว ทําเอา ชาวบ้านตา่ งรําลอื ถงึ ความมีนําใจของเสีย แต่เมือเรืองขอชันสตู ร ศพอกี ครังรู้ถงึ ตํารวจทโี รงพกั สงั กดั ของสารวตั รวิบลู ย์ นายตํารวจ หน่มุ ก็พยายามติดต่อเสยี พงศ์พลให้รีบจดั การศพเสยี ไม่งนั ซวย กนั หมด! “อยา่ กลวั ไปหนอ่ ยเลยสารวตั ร” “แตว่ ่าเสยี ...” สารวตั รวบิ ลู ย์ยงั พดู ไมจ่ บ เสยี พงศ์พลก็วาง สายแล้วรีบออกไปพบตํารวจทีเดินทางมาขอนําศพไปชนั สตู รอีก ครังตามคําสงั จากผ้ใู หญ่ “จะมาเอาไปได้ยังไงคุณตํารวจ คดีนีมนั ปิ ดจ็อบไปแล้ว” เสยี พงศ์พลเดนิ เข้าไปหาผ้กู องหนมุ่ “มีคําสงั ให้รือคดีครับ ผมขอนําศพไปชันสตู รหาร่องรอย ฆาตกรอกี ครังครับ” “ไมไ่ ด้โว้ย! ฉนั ไมใ่ ห้เอาไป ไอ้โหน! ไอ้โต! ไอ้ยกั ษ์! พวกมึง มาสง่ พวกคณุ ตํารวจกลบั ไปซะ” เสยี พงศ์พลหนั ไปเรียกลกู น้องให้ มาเชญิ ตํารวจกลบั ไป ขณะทีลกู น้องก็ละล้าละลงั ไม่รู้จะจดั การ ยงั ไงดี “พวกคณุ กาํ ลงั ขดั ขวางการทํางานของเจ้าหน้าทีนะครับ” 205 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ก็คดีสองสาวมันปิ ดไปแล้ว แล้วคุณตํารวจจะมาเอาไป ชันสูตรห่าเหวอะไรอีก ไม่รู้หรือไงว่าทําแบบนีเป็ นการรบกวน วิญญาณคนตาย” เสียพงศ์พลตวาดกลบั อีกทังก็อยากจะฆ่า ลกู น้องทงิ ซะ ไมเ่ รืองสกั คน! “ผมได้รับคําสงั มาครับ แล้วถ้าหากเสียไม่มีสว่ นเกียวข้อง กบั การตายของหญิงสาวทงั สอง เสยี ก็ไม่ควรขดั ขวางการทํางาน ของเจ้าหน้าที” ผ้กู องตยิ ะพยายามเจรจา ขณะทีลกู น้องก็มองเชิง คนของเสยี พงศ์พล “นีคุณตํารวจกําลงั คิดว่าผมมีส่วนเกียวข้องกับการตาย ของสาวหรือไง” “ถ้าเสยี ไม่เกียวข้อง เสยี ก็ควรให้ทางเจ้าหน้าทีนําศพไป ชนั สตู รอีกครังนะครับ” เสียพงศ์พลนิงไปสกั พัก ก่อนจะตดั สนิ ใจให้ตํารวจนําศพ กลบั ไปชนั สตู ร สว่ นตนก็เดินทางกลบั ไปบ้าน แล้วโทรหาผ้กู ํากับ ให้ชว่ ยเหลอื แตก่ ลบั ได้รับการปฏิเสธ เพราะกาํ ลงั โดนเพง่ เลง็ “บดั ซบ!! คดิ จะให้กรู ับกรรมคนเดียวหรือไง ไมม่ ที าง! ถ้ากู ตดิ คกุ ใครก็อยา่ หวงั ว่าจะรอด” เสยี พงศ์พลคํารามกร้ าว ก่อนจะ สงั ให้ลกู น้องไปฆ่าตํารวจ “ฆา่ ตาํ รวจเลยเหรอครับ” 206 องั สวรรณ

“ก็เอ่อส!ิ หรือพวกมงึ จะรอให้พวกมนั สารภาพ แล้วพวกมงึ กบั กกู ็เข้าไปนอนในคกุ !” “ได้ครับเสยี ” โหนรับคาํ แล้วเดนิ ออกไปบอกโตให้หาคนไป จดั การผ้กู าํ กบั กบั สารวตั รวบิ ลู ย์” “จะไมเ่ สยี งเกนิ ไปเหรอวะ” “มงึ กอ็ ย่าประมาท แล้วถ้าเราไม่จัดการก่อน เกิดพวกนนั ปากสว่าง พวกเรากจ็ ะโดนจบั กนั หมด ไปเลย! รีบจดั การซะ” “จะไปเดยี วนแี หละ” โหนรอจนโตออกไปก็หันหลงั จะเข้าไปรายงานผู้เป็ นนาย ว่าได้ทําตามคําสังเรียบร้ อยแล้ว แต่ก็มีลกู น้องอีกคนเข้ามาหา กอ่ น “มอี ะไร” “ไอ้วศินมันมาขอพบเสียครับ มันบอกจะมาขอโอกาสกบั เสยี อกี ครัง แล้วมนั ยงั บอกนะครับว่าคณุ อรสนิ ียวั มนั มนั ก็เลยจํา ใจ” “ไอ้นีร่นหาทีตายแท้ๆ มันไม่รู้หรือไงว่าเสยี ไม่ชอบให้ใคร แตะต้องผู้หญิงของเสีย แต่มันมาก็ดีแล้ว กูจะได้ไม่ต้องหาให้ เมอื ย แล้วพ่อมนั ละ่ มาด้วยหรือเปลา่ ” “มนั มาคนเดียวพี” 207 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“งนั แกไปบอกให้เข้ามาได้เลย เดียวกจู ะไปบอกเสียเอง” โหนบอกแล้วก็ยิมเหียม เพราะตอนนีเสยี กําลงั อารมณ์ไม่ดี อาจ ได้ฆา่ คนแก้หงดุ หงิด ทกี ร็ อสกั พกั วศินกเ็ ข้ามาพบเสีย ทียอมเสยี ง ตายมากเ็ พราะไม่อยากอยใู่ นป่ าและหลบๆ ซอ่ นๆ อีกแล้ว จงึ บาก หน้ามาขอโอกาสกับเสีย แต่ไม่ทันได้พูดอะไรเสียก็ยิงทิงเหมือน หมเู หมือนหมา เพราะอย่ใู นชว่ งอารมณ์ไมด่ ี “แล้วศพมนั ละ่ ครับ” “ก็เอาไปทิงทีไร่เพลงิ ลาวัลย์นันแหละ ใครๆ ก็รู้ว่าไอ้วศิน กับพ่อของมันเป็ นวางเพลิงบ้านไอ้เหนือเมฆ พอข่าวมันตาย แพร่กระจายออกไป ทุกคนก็จะคิดว่าไอ้เหนือเมฆกับลกู น้องมัน ฆา่ มงึ รีบเอาศพมนั ไปให้พ้นหพู ้นตากซู ะไอ้โหน” “ครับเสีย” โหนเดินไปเรียกลูกน้ องให้ มาเอาศพวศิน ออกไป พร้อมสงั แม่บ้านมาจดั การคราบเลอื ดออกให้หมด ด้านคนทเี อาศพวศนิ ออกไปพ้นรัวบ้านพ่อของวศินก็วิงตัด หน้ารถ ทาํ เอาเบรกหวั ทิม ก่อนทีทดั เทพจะวิงเข้ามาทีรถ พอเห็น คนถูกห่อด้วยกระสอบโผล่แค่เท้าก็จําได้ทนั ทีว่าเป็ นลกู ชายคน เดยี วของตน! “พวกมงึ ฆ่าลกู ก”ู “มนั แส้หาเรืองตายเองนะลงุ ” 208 องั สวรรณ

“กูจะไปบอกตํารวจ ว่าพวกมึงฆ่าลูกกู แล้วกูจะบอกทุก อย่างด้วยว่าพวกมึงค้ายา แล้วก็จบั ผู้หญิงไปบงั คบั ขายตัว” คน สญู เสยี ทายาทสบื สกลุ รําไห้ป่ านจะขาดใจ ปากก็พรําสาปแช่งคน ทีฆา่ ลกู ชายให้ตกนรกหมกไหม้ “จะบอกไปตํารวจเหรอลงุ ” คนพูดจ่อกระบอกปื นทีศีรษะ ของผ้อู าวโุ ส “มงึ ...มงึ จะทาํ อะไรก”ู ทดั เทพลนลานหนีอย่างกลวั ตาย “สง่ ลงุ ไปอย่กู บั ลกู ไง” เสยี งปื นดังขนึ หลายนดั นับจากพูด จบ จากนนั ก็พากนั นําศพขนึ รถ เอาไปทงิ ทไี ร่เพลงิ ลาวลั ย์ 209 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 15 ทีสถานีตํารวจคุณเยาวเรศเดินทางมาหาเหนือเมฆ ในช่วงคําๆ ของวัน เพราะไม่อยากมาตอนกลางวนั กลัว ชาวบ้านชาวช่องจะมาเห็นแล้วเอาไปพูดกันในทางเสยี หาย ด้าน เหนือเมฆ เมือเห็นผู้อาวโุ สมาเยียมก็รีบลุกขนึ ไปทักทาย “สวัสดี ครับคณุ ป้ า” “พ่อเหนือเป็ นยังไงบ้าง แล้วเรืองคดีไปถึงไหนแล้ว พ่อ เหนอื จะตดิ คกุ ตลอดชวี ติ เลยหรือเปลา่ แต่ว่าป้ าว่าคดีฆ่าคนตาย แบบนนี ่าจะรอดยากนะ” “ผมยงั ไมท่ ราบครับ” เหนือเมฆตอบตามตรง เพราะเขาก็ ยงั หาชอ่ งทางออกไปส้คู ดไี มไ่ ด้ “ก็คงอย่างทีป้ าบอกไปว่ารอดยาก เพราะเป็ นคดีฆ่าคน ตาย” “ผมทราบดคี รับ” 210 องั สวรรณ

“ถ้างนั ป้ าขอเข้าเรืองเลยนะ ป้ าไม่อยากอย่ทู นี ีนานๆ” “เรืองอะไรเหรอครับ” “กเ็ รืองลกู สาวป้ า เอาตรงๆ เลยนะพอ่ เหนือ ป้ าไม่อยากให้ ลูกสาวคนเดียวของป้ ามายุ่งเกียวกับฆาตกร ป้ าก็เลยจะมา ยกเลกิ การหมนั หมายในครังนี พอ่ เหนือคงจะเข้าใจป้ าใชไ่ หม” เหนือเมฆนิงไปสกั พกั ก่อนจะตอบไป “เอาตามทีคุณป้ า เหน็ สมควรเลยครับ” “ขอบใจมากนะทีเข้าใจป้ า แล้วจากวนั นีไปพ่อเหนืออย่า ตดิ ต่อลกู สาวของป้ าอีกเลยนะ ป้ าอยากให้ลกู สาวป้ าไปเจอคนดีๆ เพราะอีกไม่นาน ป้ าจะสง่ ลกู แพรไปอย่ตู ่างประเทศ ให้ไปอย่กู ับ ลกู ชายเพือนรักของป้ า แล้วคงให้แตง่ งานกนั เร็วๆ นี” “ครับ” “พอ่ เหนอื อย่าโกรธป้ านะทีป้ าทําแบบนี” “ผมไมโ่ กรธครับ” “ถ้างนั ป้ ากลบั ละ่ ” “ครับ” เหนอื เมฆรอจนผ้อู าวโุ สลบั สายตาไป เขากเ็ ดนิ ถอย หลงั ออกมานงั พิงผนังห้องขัง มมุ ปากกระตกุ ยิมนิดๆ กบั ความ เปลยี นไปของคณุ เยาวเรศ ทีคงไม่หลงเหลอื ความปรารถนาดีต่อ เขาอีกแล้ว 211 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ภายในบ้านพกั แพรพิไลเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้าน ระหว่างรอมารดากลบั จากโรงพัก หลงั จากเธอคาดคนั จากแตน จนได้รู้ว่ามารดาไปเยียมวา่ ทีคหู่ มนั ของเธอ “คุณแพรขา หยุดเดินก่อนเถอะค่ะ แตนเวียนหัวไป หมดแล้ว” “กฉ็ นั ร้อนใจอยากพบคณุ แม่ แล้วเธอก็เหมือนกันนะแตน รู้ว่าคณุ แม่จะไปเยียมพีเหนือ กไ็ มย่ อมบอกฉนั ฉนั จะได้ขอตามไป ด้วย” “ก็คุณท่านไม่ให้บอก แตนก็เลยไม่กล้าขัดคําสัง” แต่ สดุ ท้ายก็ยอมเปิดปากบอกเจ้านายสาวทขี วู่ า่ จะหกั เงินเดอื น “ไมไ่ ด้เรืองเลย” พดู จบเสยี งรถกด็ งั แลน่ เข้ามา แพรพิไลรีบ เดินออกไปรอรับมารดาทันที “คณุ แม่ขา กลบั มาแล้วเหรอคะ” แพรพิไลทกั ทายเสยี งหวาน สหี น้าก็ยมิ แย้ม ผดิ กบั วนั ก่อน “ลกู แพร ดีใจอะไรนกั หนาน่ะเรา” คนเป็นแม่สงสยั เมือลกู สาวยมิ ร่าวิงออกมารับ “ก็แพรดีใจทีคณุ แม่ไปเยียมพีเหนือ แต่แพรก็แอบเสียใจ อย่นู ิดหนงึ ทีคณุ แมไ่ มบ่ อกแพรบ้างเลย แพรจะได้ไปเยียมพีเหนือ ด้วย” “แมใ่ ห้ไป แล้วถ้าลกู ไม่เชอื ฟังแม่ แม่จะขงั เราไว้อกี ” 212 องั สวรรณ

“คณุ แม่!” “ไม่ต้องเรียกแล้ว แม่เบอื จะฟัง แล้วก็จําเอาไว้ด้วยว่าแม่ ห้ามลกู ไปเยยี มคนบ้านนนั ” “แล้วทาํ ไมคณุ แมไ่ ปเยยี มพีเหนอื ได้คะ” “แมก่ ็ไปพดู เรืองสาํ คญั ไง จะได้ไม่ตดิ ค้างอะไรกนั อกี ” “เรืองสาํ คญั ?” “ใช่” “นีคณุ แมไ่ ปยกเลกิ การหมนั เหรอคะ” เสยี งแพรพไิ ลเริมสนั “แล้วลกู คิดว่าแม่จะยอมให้ลกู สาวคนเดียวของแม่ไปหมนั กับคนขีคุกหรือไงล่ะ” พูดจบก็ปลดมือลูกสาวออกแล้วเดินไป ห้องนงั เลน่ พร้อมบอกให้แตนหานาํ หาทาไปให้ด้วย แพรพไิ ลยืนนงิ ไปครู่หนงึ ก่อนจะรีบตามมารดาเข้าไปถาม ให้รู้เรือง “คณุ แม่ขา” “ไมต่ ้องมาทําเสยี งอ้อนใสแ่ ม่” “แต่แพรรักพีเหนือ แพรอยากหมัน อยากแต่งงานกับ พีเหนือนะคะคณุ แม่” “เราเลกิ พูดเรืองนีซะทีแพรพิไล เรืองนีแม่ตัดสินใจดีแล้ว แล้วลกู กเ็ ตรียมตวั เอาไว้ แม่จะสง่ ไปอย่ตู า่ งประเทศ แล้วก็ไม่ต้อง กลวั ว่าจะเหงาหรอก ทีนนั มีลกู ชายเพือนแม่อยู่ แม่จะฝากฝังให้ 213 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

เขาดูแลเราเอง ส่วนเรา ตัดใจจากคนขีคุกซะ แล้วไปเริมต้นใหม่ หาผ้ชู ายดีๆ มาแต่งงานด้วย” “แพรไม่ไปไหนทงั นนั ” “นลี กู กล้าขดั คําสงั ของแม่เหรอ” “ก็คณุ แม่กําลงั บงั คับแพร แล้วเรืองผ้ชู ายคนใหม่ คุณแม่ ไม่ต้องหามาให้แพรนะคะ แพรไม่เอา แพรรักพเี หนอื คนเดยี ว แล้ว แพรกจ็ ะแต่งงานกบั พีเหนอื ให้ได้” แพรพิไลประกาศกร้ าว ก่อนจะ วงิ ขนึ ห้อง คิดหาทางออกไปจากบ้าน เพือไปหาคนทีรัก ขณะทีคน เป็นแม่กส็ งั ให้คนขบั รถไปหาคนมาเพิม เพือจะช่วยกนั ดแู ลไม่ให้ ลูกสาวของตนออกไปไหนได้ จนกว่าจะถึงวันเดินทางไป ต่างประเทศ เช้าวันต่อมา ปางสิรินเดินทางออกจากทีพัก แล้วไหว้วานป้ าคน หนึงช่วยหารถให้ กระทังได้มีรถแล้วก็นัดหมายไปเจอกัน แต่ ขณะทีเดนิ ไปยงั จดุ นดั หมาย ก็เจอรถตดิ ชอื ไร่เพลงิ ลาวลั ย์จอดอยู่ ไมห่ ่าง คนกําลงั จะหนมี องซ้ายมองขวาหาทางไป “ตัวคนอยู่ทางไหนกันแน่เนีย” คนจะหนีลังเล ไม่รู้จะไป ทางไหนดี เพราะตอนนเี จอแตร่ ถไร่เพลงิ ลาวลั ย์ แต่คนไมอ่ ยู่ 214 องั สวรรณ

ปางสริ ินลงั เลอย่สู กั พกั ว่าจะไปซ้ายหรือขวาดี จนในทีสดุ เธอกว็ งิ ไปทางขวา เดนิ แกมวงิ เพือยงั ไปยงั ทจี ดุ นดั กบั คนขบั รถ “คุณปาง!!” วิทย์ทีได้รับรายงานจากบรรดาแม่ค้าทีไปไล่ สอบถามจนมีคนเห็นปางสิริ นแถวท่ารถ เขาจึงรีบคน ออก มาตามหา แล้วก็เจอ แต่อีกคนกลบั วิงหนี วิทย์สงั คนแยกย้ายไป สกดั ไว้จนปางสริ ินมาจนมมุ เมือเจอทางตนั “ปลอ่ ยฉนั ไปเถอะ ฉนั ขอร้องละ่ ” ปางสริ ินยกมือไว้ขอร้ อง ตวั สนั เป็นลกู นกตกนาํ นาํ ตากร็ ินไหล เพราะไม่อยากถกู จบั ไปอีก แล้ว “ผมไม่ทําร้ ายคุณหรอกครับ อย่ากลัวผมเลย” วิทย์บอก กอ่ นจะบอกให้คนอืนๆ ถอยออกไป “ถ้างนั ก็ปล่อยฉันไปตามทางของฉนั สิ ฉนั ไม่อยากอย่กู ับ เจ้านายของพวกเธอ” “แตเ่ จ้านายของผมต้องการคณุ นะครับ” “เขาต้องการคหู่ มนั ของเขาต่างหาก เธอปลอ่ ยฉันไปเถอะ นะ อย่าจบั ฉนั ไปให้เจ้านายของเธออีกเลย ฉัน...ฉันไม่อยากอยู่ กบั เขา” 215 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ครับ ผมจะปล่อยคุณ แต่คุณต้องช่วยผมก่อน” วิทย์ รับปาก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเจ้านายจะปล่อยหรือไม่ ทว่าตอนนีเขา จําต้องรับไปเสยี กอ่ น เพือให้อกี คนไปชว่ ยเจ้านาย ปางสริ ินหยดุ สะอนื แล้วมองอีกคนอยา่ งไม่เข้าใจ “คุณเหนือถูกจบั ครับ ผมเลยอยากคุณปางไปช่วยยืนยัน วา่ คณุ เหนอื อยกู่ บั คณุ ” “เขาโดนจบั เรืองอะไร” ถามไปกเ็ ช็ดนาํ หนู าํ ตาไปด้วย “คณุ เหนอื ถกู ใสร่ ้ายว่าฆา่ คนครับ” “ฆา่ คน!” “ครับ แต่คณุ ปางกร็ ู้วา่ คณุ เหนืออยกู่ ับคุณทีบ้านตลอดจน เช้า” “มนั กใ็ ช่ แตฉ่ นั กไ็ ม่แนใ่ จนะวา่ กลางคืนเขาจะแอบออกไป ไหนหรือเปลา่ แล้วคนอย่างเขานะ่ หรือจะถกู ใส่ร้ ายได้ง่ายๆ ฉัน... ฉนั ไม่เชือหรอก อย่ามาหลอกเลย” ปางสิรินเริมมองอย่างระแวง แตก่ ย็ งั หนไี ปไหนไม่ได้ เพราะด้านหลงั เป็นทางตนั วิทย์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเล่าเรืองบาดหมางกับเสีย พงศ์พลให้กับอีกฝ่ ายฟัง เพราะเสียพงศ์พลต้องการทีดินของไร่ เพลงิ ลาวลั ย์ทงั หมดจนทาํ ให้มีเรืองกระทบกระทังกันเรือยมา ครัง ลา่ สดุ ก็สง่ ลกู น้องมาข่มขู่ และลามไปข่มข่ชู าวบ้านทีมีทีดินติดกบั 216 องั สวรรณ

ไร่เพลงิ ลาวลั ย์ให้ขายทใี ห้ แตเ่ จ้านายก็ไม่ยอมขายและยงั รับซือที เดินจากชาวบ้านแล้คงทําให้เสียพงศ์พลยิงโกรธเคือง จนมาโยน ความผิดให้เจ้านายเรืองฆา่ สองสาวทีคนหนงึ เขาเคยเห็นหน้า แต่ อีกคนไม่เคยเหน็ ปางสิรินฟังแล้วก็ตกใจ ทว่าใจของเธอก็ยงั ระแวงกลวั ว่า เรืองทงั หมดวทิ ย์จะกขุ นึ มาหลอกลอ่ จบั ตวั เธอไปให้เจ้านาย “แล้ วเรือง...เรื องเมียกับลูกเขาล่ะ เสียคนนีเป็ นคน วางแผนหรือเปลา่ ” “ผมมันใจว่าเสียพงศ์พลเป็ นคนบงการให้ลงุ ของคุณเป็ น คนวางเพลิงฆ่าลกู เมียคุณเหนือ” วิทย์เสยี งสนั ไปเมือต้องพูดถึง เรืองอดตี แสนเจบ็ ปวดของผ้เู ป็นนาย “ไม่จริง ลงุ ฉนั ไมไ่ ด้ทาํ ” “แต่ทางเรามีหลกั ฐาน” เพราะวนั เกิดเหตุคนงานไปเจอแก ลอนนํามัน แล้วยังมีโทรศัพท์ตกอยู่ใกล้ๆ บ้าน เขาจึงสง่ ให้ทาง ตํารวจหาลายนิวมือแล้วก็พบว่าเป็ นโทรศัพท์เป็ นของนายวศิน จริงๆ และยังพบลายนิวมือของนายวศินกบั นายทัดเทพอย่ทู ีแก ลอนนํามนั แต่แม้จะมีหลกั ฐานแต่ก็ไม่สามารถจับกุมคนร้ ายได้ เพราะตาํ รวจทีรับผิดชอบคดถี กู ย้ายกะทนั หนั แล้วทกุ อย่างกเ็ งียบ เข้ากลบี เมฆ 217 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ถ้ามีหลักฐาน แล้วทําไมจับลุงฉันไม่ได้ล่ะ เธออย่ามา โกหกนะ” “ลงุ ของคุณหนีไปอยู่กับเสยี พงศ์พลไงครับเลยทําให้เอา คนผิดมาลงโทษไม่ได้ แล้วเสียพงศ์พลกบั ตํารวจบางนายมีการ ชว่ ยเหลอื กนั ” “แล้วลงุ ฉนั ไปทําเรืองอะไรไว้เหรอ ทําไมต้องหนีไปอย่กู ับ เสยี คนนนั ด้วย” “ลงุ คณุ กบั นายวศินโกงเงินคณุ เหนือ พอคุณเหนือจับได้ คุณเหนือไม่เอาเรือง เพราะทํางานกันมาหลายปี แต่คุณเหนือ ขอให้ลงุ ของคณุ หาเงนิ มาชดใช้ แตล่ งุ คณุ ไม่มีเงินมาให้เลยหนีไป กอ่ นไปลงุ คณุ ยงั ฆ่าคนงานไปหนงึ คนด้วย” “ไม่จริง ลงุ ฉนั ไมใ่ ชค่ นโหดร้ าย” ปางสิริสา่ ยหน้าไปมา ไม่ ยอมรับกบั สงิ ทเี กดิ ขนึ “มนั ก็จริงทีจะเชือยาก แต่สกั วันความจริงจะปรากฏ แล้ว เมือถงึ วันนนั คุณเองก็หนีความจริงไม่ได้ ว่าญาติของคุณฆ่าเมีย และลูกของคุณเหนือ” วิทย์นิงไปสักพัก และจ้องมองหญิงสาว “แล้วถ้าคณุ อยากจะชดใช้ในสงิ ทีญาติของคณุ ทําไว้กับคุณเหนือ ผมก็อยากให้ คุณไปเป็ นพยานว่าคุณเหนืออยู่กับคุณ ก่อนที ตํารวจจะมาพบศพสองสาวทีไร่ของคุณเหนือ” วิทย์จําใจหว่าน 218 องั สวรรณ

ล้อมด้ วยเหตุผลนี เพราะเวลานีต้องการให้ เจ้ านายออกมา เสยี กอ่ น ในเมือเขารู้อยเู่ ตม็ อกว่าเจ้านายถกู ใสร่ ้าย “เธอคิดว่ามนั จะชดใช้กันได้เหรอวิทย์ ชีวิตคนตงั สองคน นะ” ปางสริ ินออ่ นล้าไปหมดแล้ว นาํ ตาก็ไหลไม่หยดุ “ผมรู้ว่ามันชดใช้กันไม่ได้ แต่ถ้าคุณช่วยคณุ เหนือทีไม่ได้ ทําผิดอะไรออกมาส้คู ดีข้างนอก มันอาจลบล้างความผิดให้กับ ญาตคิ ณุ ได้บ้าง สกั เลก็ น้อยก็ยงั ดี” “แล้วฉันล่ะ ฉนั ผิดอะไร ทําไมเจ้านายของเธอต้องจับฉัน มายํายีด้วย” “ผม...” เจอแบบนเี ข้าไปวทิ ย์ก็ถงึ กบั พดู ไมอ่ อก “เจ้ านา ยของเธ อก็มีควา มผิดเหมื อนกับลุงของฉันนัน แหละ” “ผมขอโทษแทนเจ้านายด้วยครับ” “ฮ!ึ ” ปางสริ ินคาํ ราม แล้วก็คิดว่าจะทําอย่างไรดี ไม่ช่วยก็ คงถกู จับตวั ไป แต่ถ้าช่วยแล้วเขาจะปล่อยเธอไปงนั หรือ แล้วจะ ไปช่วยยืนยันในฐานะอะไรว่าเขาอยู่กับเธอทงั คืน แล้วถ้าเรืองที เธออยู่กับเขาทังคืนแพร่ออกไป แล้วว่าทีคู่หมันของเขาจะคิด อยา่ งไร จะมาแหกอกเธอหรือเปลา่ 219 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ระหว่างทีปางสิรินคิดอย่างสับสนว่าจะไปช่วยดีหรือไม่ หมอนพณัฐก็มาถึงทีทีเจอปางสิริน จากนันก็เข้ าไปขอร้ อง ปางสริ ินให้ช่วยเหนือเมฆออกจากห้องขงั เพราะถ้าจะให้รอทาง ลุงของเขาตรวจสอบทีมาทีไปของเรืองทังหมด รวมถึงเรือง เสยี พงศ์พลทรี ะยะหลงั ๆ รํารวยผดิ ปกติ กค็ งต้องใช้เวลาอีกสกั พกั “ช่วยไอ้เหนือสกั ครังนะครับ คณุ ปาง” “ผมขอร้องนะครับคณุ ปาง ช่วยเจ้านายของผมด้วย” ทังหมอนพณัฐทังวิทย์พยายามช่วยกันขอร้ องปางสิริน ก่อนเธอจะบอกให้สองหน่มุ หยุด แล้วเธอเป็ นฝ่ ายพูดบ้าง “ฉัน ช่วยกไ็ ด้ แตจ่ ะให้ฉนั ไปช่วยยืนยนั ในฐานะอะไร” “เมยี !” สองหน่มุ ตอบพร้อมกนั แบบไมไ่ ด้นดั หมาย “จะบ้าเหรอ! เดียวข่าวแพร่ออกไป ฉันได้โดนว่าทีคู่หมัน ของเขาแหกอกเอาส”ิ “น้องแพรไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนนั ครับ” นพณฐั ยืนยนั “คณุ แนใ่ จนะ” “ครับ” “งันฉันจะไปช่วย แต่หลังจากช่วยแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ทนั ที” 220 องั สวรรณ

“ครับ” ตอบไปแล้วคุณหมอหน่มุ ก็ไม่แน่ใจนักว่าเพือนจะ ยอมปล่อยปางสิรินไปหรือไม่ แต่ถ้าไม่ปล่อย เห็นทีเขาจะต้อง ขอร้ องเพือน เพราะอีกไม่นานเพือนก็จะหมัน เหนือเมฆก็ต้อง ปลอ่ ยอกี คนไป ปางสิรินถูกพามาทีสถานีตํารวจในเวลาต่อมา และ เมอื มาถงึ กเ็ จอพริก รวมถงึ คนอืนๆ อีกเป็ นสิบคน พอถามวิทย์ก็รู้ ว่ามาเป็ นพยานช่วยยืนยัน ปางสิรินยืนถอนหายใจอยู่ครู่หนงึ จึง ได้เดินขนึ ไปบนโรงพัก ตามมาด้วยคนอืนๆ มาถึงแล้วก็แจ้งเรือง แต่ตํารวจก็ยังไม่เชือ หลายๆ คนจึงช่วยกันยืนยันทําเอาร้ อยเวร กมุ ขมบั บอกให้รอสารวตั รเจ้าของคดมี าก่อน ทีก็นงั รอกันอย่รู ่วม ชัวโมงสารวัตรวิบูลย์ก็มาทีโรงพักด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะ เพงิ ได้ขา่ วว่าผ้กู ํากบั ถูกลอบยิง อาการสาหัส และไม่ต้องเดาเลย ว่าใครเป็ นคนลงมอื “สารวตั รครับ” ร้อยเวรตรงไปรายงานสารวัตร ทีพอทราบ เรืองก็ออกไปพูดคยุ กบั ชาวบ้านและหญิงสาวแปลกหน้าอีกหนึง คน “คณุ เหรอครับทมี ายนื ยนั ว่าผ้ตู ้องหาไม่ได้ไปทาํ ร้ายใคร” “ค่ะ” 221 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“แล้วมีใครเห็นบ้างวา่ ผ้ตู ้องหาอย่กู บั คณุ ” “คนนไี งค่ะเหน็ และฉนั ขอยืนยนั ด้วยชวี ติ ของฉนั เลยว่าฉนั อยกู่ บั เขาตลอดเวลา เขาไมไ่ ด้ออกไปไหนแน่นอน” ปางสริ ินหนั ไป ทางพริกและลกู น้องอีกสองคนของเหนือเมฆ เพือช่วยกนั ยืนยัน สารวตั รวิบูลย์มองแล้วก็หนั มาทีปางสิริน “แล้วคุณเป็ นอะไรกับ ผ้ตู ้องหา” “ฉนั เป็นภรรยาของเขาคะ่ ” “ภรรยา” “ค่ะ ภรรยา” พอจบคํายืนยันจากปางสิริน ชาวบ้านทีอยู่ บนโรงพกั รวมถงึ คนงานคนอืนๆ ทีไม่รู้เรืองนีมาก่อนพากนั มอง มาทปี างสริ ิน สว่ นชาวบ้านคนอนื ๆ กห็ นั ไปจบั กลมุ่ ซุบซิบกัน บ้าง คนก็สงสารลกู สาวคณุ นายร้ านทอง บ้างคนก็เชียร์ให้เจ้าของไร่ เพลงิ ลาวลั ย์อยกู่ บั คนนี ทีคนพูดแบบนีก็เพราะได้ข่าวว่าคุณนาย ร้านทองมายกเลกิ งานหมนั ของลกู สาวถงึ โรงพกั เสยี งเซง็ แซ่บนโรงพกั ทําให้ปางสิรินอยากจะหายตวั ไปซะ ตอนนี ส่วนตํารวจบนโรงพักก็ปราบให้ชาวบ้านลดเสียง ด้าน สารวตั รวิบลู ย์กย็ อมให้ประกนั ตวั เหนอื เมฆออกไปในทสี ดุ ไม่นาน เหนือเมฆก็ถูกปล่อยเป็ นอิสระ ขณะทีปางสิรินเห็นว่าอีกคนถูก 222 องั สวรรณ

ปล่อยตัวแล้วก็เดินออกจากโรงพัก แต่หมอนพณัฐตามมาขอให้ เจอหน้าเหนือเมฆกอ่ นแล้วค่อยไป “ไม่ค่ะ ฉนั จะรีบกลบั บ้านของฉนั ” “อย่รู อสกั นิดนะครับ คณุ กบั ไอ้เหนือจะได้จากกนั แบบไม่ ต้องตดิ ค้างอะไรกนั อกี ” “ฉนั กบั เขาไม่มอี ะไรตดิ ค้างกนั แล้ว” “แต่ถ้าคุณไปโดยไม่บอกกล่าว ไอ้เหนือจะต้องตามหา คณุ ” “ตามกต็ ามไปสิ ฉนั ไม่สนหรอก คุณปลอ่ ยฉันไปเถอะ ฉัน จะไปตามทางของฉนั ” “แต่ไอ้เหนอื ...” “ถ้าคุณยงั รังฉันอีก ฉันจะขึนไปแจ้งตํารวจจบั เพือนของ คณุ ข้อหากกั ขงั หน่วงเหนียว” ปางสิรินขู่ เพราะตอนนีเธอเห็นคน บางคนกําลังเดินออกจากโรงพกั และทันทีทีนพณัฐปล่อยเธอก็ เดนิ แกมวิงไปทนั ที แต่เหนือเมฆก็ไวเหมือนกัน วิงตามมารังตวั ไว้ ได้ทนั “ปลอ่ ยฉนั นะ!” “กลบั บ้านกัน แล้วจะปล่อยให้โวยวายเต็มที” เหนือเมฆ กอดรัดร่างเลก็ เอาไว้ แล้วมองวทิ ย์ ทีกําลงั ขบั รถมารับ 223 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ฉนั ไมไ่ ป ฉนั จะกลบั บ้านของฉนั ปลอ่ ยฉนั เดยี วนนี ะ” “ก็กําลงั จะพากลบั บ้านนีไง” “ฉนั จะไปบ้านฉนั ” “ก็กาํ ลงั จะไปบ้านของเธอไง ปางสริ ิน” ปางสริ ินหยุดดิน แล้วเงยหน้ามองคนตัวโต “คุณพดู จริงๆ นะ” “จริงสิ นนั ไงรถมาแล้ว ขนึ รถกนั เถอะ จะได้ถงึ บ้านเร็วๆ” “คณุ รู้จกั ทางไปบ้านฉนั ด้วยเหรอ” “รู้ดีด้วย ขึนรถเถอะ” เหนือเมฆเปิ ดประตแู ล้วดนั หลงั คน ตวั เลก็ ให้เข้าไปนงั ในรถ ตามด้วยเขา จากนนั กส็ งั ให้วทิ ย์ออกรถ 224 องั สวรรณ

ตอนที 16 นงั รถมาสกั พกั ปางสิรินก็เผลอหลบั ไป เพราะความ เพลีย เนืองจากตงั แต่เช้าไม่ได้ทานอะไร แล้วไหนจะวิงหนี คนของไร่เพลงิ ลาวลั ย์อีก ทําให้ไม่รู้ว่าตอนนีรถทีนังมากําลงั มุ่ง หน้าสบู่ ้านศศิรักษา หาใช่บ้านของเธอ ครันเมือรถจอดสนิทแล้ว เธอกถ็ กู ปลกุ ให้ตืน “ไม่ใชบ่ ้านฉนั !” พดู แล้วกห็ นั มามองคนข้างๆ ตาเขียว “นแี หละบ้านของเธอ ปางสริ ิน” “ไม่ใช่!” ตอบไปแล้วก็นึกโกรธตัวเองทีไม่น่าไปหลงเชือ คาํ พดู คนเลวเลย “ถ้าเธอเป็นเมียฉนั นนั ก็หมายความว่าบ้านหลงั นีเป็ นของ เธอ” เหนือเมฆบอกแล้วก็เปิ ดประตูรถออกไปยืนรออีกคน ทว่า ปางสิรินขยับเปิ ดประตูอีกฝัง หวังจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้ เพราะ 225 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ลกู น้องของเขามาขวางทางเอาไว้ เธอจงึ มองวิทย์ด้วยสายตาขึง โกรธ “เธอผิดสัญญา ไหนบอกจะปล่อยฉันไป ถ้ าฉันช่วย เจ้านายของเธอ” “ผม...” “ปางสริ ินขนึ บ้านเถอะ” เหนอื เมฆพดู ขดั ขนึ ก่อนจะเดินไป คว้ามือเลก็ ปางสริ ินสะบดั มอื ออก ไม่ยอมให้เขาพาขนึ บ้านง่ายๆ แตม่ หี รือทีแรงผ้หู ญิงตวั เลก็ ๆ จะส้แู รงชายได้ ในทีสดุ เธอก็ถูกพา เข้ามาในบ้านแล้วกพ็ าเข้าไปในห้องนอน โดยไม่มีใครกล้าเข้ามา ช่วยเหลอื เธอสกั คน ทงั ทเี ธอร้องขอจนปากจะฉกี “จะกกั ขงั ฉนั ไปถงึ ไหน” เข้ามาในห้องได้สกั พกั เสียงหวาน สนั เครือก็เอ่ยถามคนตวั โตทียืนกอดอกมองเธอราวกบั ไม่เคยพบ เคยเห็นกนั มาก่อน “ไมไ่ ด้คิดจะขงั ” “งนั กป็ ลอ่ ยฉนั ไปสิ ฉนั อยากกลบั บ้านของฉนั ” “ก็ทีนีไงบ้านของเธอ อยไู่ ด้ตามสบาย” ปางสริ ินถอนหายใจแรงๆ เบอื จะต่อปากต่อคํากับคนคนนี จริงๆ เธอจ้องเขากลบั ไปสกั พัก สมองก็คิดประมวลคําพูดว่าจะ พดู อย่างไรดถี งึ จะพดู กนั ให้เข้าใจวา่ เธอไมต่ ้องการจะอย่ทู ีนี 226 องั สวรรณ

“เข้าไปอาบนํากนั ไหม จะได้สบายตัว แล้วเราค่อยมาคุย ตกลงกนั ใหม่” เมอื คนตวั นงิ เหนือเมฆจงึ ชวนอีกคนเข้าไปอาบนาํ “ไม่” แต่คําปฏิเสธของเธอไม่มีผลอะไรกบั เขาเลย เพราะ คนตวั โตเดนิ มาอ้มุ พาเข้าไปในห้องนํา จัดการจับเธออาบนําฟอง สบจู่ นหอมฟ้ ุง ก็หนั มาฟอกให้ตวั เองบ้าง เพราะเขาไม่ได้อาบนํา เลยตงั แต่อย่ใู นห้องขงั กระทงั อาบนําเปลียนเสอื ผ้าเรียบร้ อยแล้ว ปางสิรินก็เดินไปนังบนเตียง เพราะจะไปทีประตูก็มีร่างโตๆ มา ขวางเอาไว้ “อย่ทู นี ีนะ” เหนือเมฆเอย่ ขอร้องเสยี งท้มุ น่มุ เพราะเวลานี เขาไม่มีพนั ธะใดๆ อีกแล้ว เมือคณุ เยาวเรศมายกเลิกการหมนั ที เขาก็ตงั ใจไว้ว่าจะไปขอยกเลิกการหมนั ด้วยตวั เอง เพราะเขาไม่ อาจทําใจรักแพรพไิ ลอยา่ งคนรักได้ แต่ก็มาถูกจับเสียก่อน อีกทงั ยงั ไมค่ ดิ เลยว่าคณุ เยาวเรศจะมาขอยกเลิกการหมนั ในขณะทีเขา อยใู่ นห้องขงั “อยา่ มาเสยี เวลารังฉนั ไว้เลย อีกไม่นานคณุ ก็จะหมนั แล้ว เพราะงันคุณต้องปล่อยฉันไป” พูดจบสายตาก็หันไปเห็นรูป ผ้หู ญิงสวยๆ กาํ ลงั อ้มุ เด็กตงั อยบู่ นโต๊ะริมหน้าตา่ ง เหนือเมฆเห็นสายตาของคนเล็กจึงเอ่ยปากบอกเธอ “นนั รูปปัทมากบั ลกู ชายของผม” 227 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เธอสวยมาก ลกู ชายของคุณก็น่ารัก” ปางสิรินเสยี งสนั แม้จะพยายามคิดว่าลงุ ไม่เกียว แต่สดุ ท้ายเธอก็เชือว่าลงุ เป็ นคน พรากดวงใจของผ้ชู ายทีกําลงั สนทนากบั เธอไปอย่างไม่มีวนั หวน กลบั “ใช่ ปัทมาสวยมาก และเธอยังยิมเก่ง ทําให้ฉันหลงรัก ตงั แต่แรกเห็น แล้วเราก็รักกนั มาตลอดจนตกลงแตง่ งานกนั แล้วก็ มีลกู ด้วย ชีวิตครอบครัวของเรามีแต่ความสขุ กนั มาก ก่อนที...” เหนอื เมฆนงิ ไป ภาพเปลวเพลิงลกุ ไหม้บ้านทงั หลงั ยงั ตราตรึงอยู่ ในใจ แล้วก็ได้แต่โทษตัวเองว่าเป็ นคนทิงให้เธอต้องเผชิญชะตา กรรมแสนโหดร้ าย “ฉนั รู้หมดแล้ว คณุ ไมต่ ้องพดู ต่อหรอก” “ใครบอกเธอ” “วิทย์ เลา่ ให้ฉนั ตอนไปเจอฉัน แล้วก็ขอร้ องให้ฉนั ไปช่วย ยนื ยนั วา่ คณุ อยกู่ บั ฉนั ” “แล้วเธอจะอย่กู บั ฉนั ไหม” “คณุ กําลงั จะหมนั อย่ามารังฉนั ไว้เลย ฉนั ไม่อยากแย่งคน รักของใคร สว่ นเรืองทีผ่านมา ฉนั จะลมื มนั ให้หมด” “เรืองหมันถูกยกเลิกไปแล้ว” เหนือเมฆเดินเข้าไปนังบน เตียงใกล้กับคนตัวเล็ก แล้วจับมือเธอมากุมไว้ ตาก็จ้องมอง 228 องั สวรรณ

ใบหน้าเนยี นสวย ไร้เครืองสําอาง เขาพร้ อมจะเริมต้นกับใครใหม่ แล้ว แตเ่ ขาไมไ่ ด้ลมื ปัทมา เธอยงั อยใู่ นหวั ใจของเขาเสมอ ...แต่ในหวั ใจของเขาก็มีผ้หู ญิงชือปางสริ ินอย่ดู ้วยกันเช่น เขารักเธอ ทเี ขากบ็ อกไม่ถูกเช่นกนั ว่ารักตอนไหน แต่ตอนนีหัวใจ ของเขาได้มอบให้เธอไปแล้ว “ปลอ่ ยมือฉนั ได้แล้ว” “ไม่ปลอ่ ยจนกว่าเธอจะยอมตกลงอย่ทู ีนี อย่ใู นฐานะเมีย เจ้าของบ้าน” เหนือเมฆพูดจบก็มองคนตัวเลก็ อย่างล้นุ ระทึกว่า จะเจ้าตวั จะตอบอย่างไร ทว่าเจ้าตวั ก็เอาแตน่ ิง “หรือตลอดเวลาที เราอยดู่ ้วยกนั เธอไมม่ ีเยือใยให้ผ้ชู ายคนนเี ลย” “ฉนั ...ไมร่ ู้” เพราะตอนนเี ธอสบั สนไปหมดแล้ว จะไปจริงๆ ก็เหมอื นมบี างอยา่ งมารังไว้ ‘อย่าบอกนะว่าเธอชอบผูช้ ายคนนี คนทีมีเจ้าของแลว้ ’ “ทําไมถึงไม่รู้ หรือว่าในหัวใจของเธอมีคนอืนอย่แู ล้ว แต่ เท่าทสี บื ประวตั ขิ องเธอมา เธอไมม่ ีแฟน และฉนั ก็เป็ นคนแรกของ เธอ” เหนอื เมฆยาํ ประโยคท้ายๆ “ไมต่ ้องมายาํ ได้ไหม” “ต้องยาํ บอ่ ยๆ เธอจะได้จําขนึ ใจว่ามผี วั แล้ว” 229 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ฮึ!” ปางสิรินคํารามในลาํ คอ ก่อนจะสะบัดมือออกแล้ว ลกุ ขนึ ยืน แต่ห้องกลบั หมุนเคว้งราวกบั ลกู ข่าง ก่อนทีเธอจะทรุด และตกอย่ใู นอ้อมกอดของอีกคน ทกี ร็ ้องเรียกให้คนด้านนอกตาม หมอนพณฐั ข่าวถูกปล่ อยตัวของเหนือเมฆแพร่ สะพัดไปทัว ชาวบ้านหลายคนต่างพากันดีใจ แต่บางส่วนก็ประกาศว่าจะไม่ เข้าใกล้ฆาตกรเด็ดขาด และขา่ วนีก็ทําให้สาวใช้ในบ้านวงศ์พิศักดิ ก็กําลงั ถูกผู้เป็ นนายคาดคัน หลังเข้าไปได้ยินสาวใช้พูดกันเรือง อดีตวา่ ทคี หู่ มนั ของลกู สาวซกุ ซอ่ นเมียเอาไว้ และแล้วเมียคนนนั ก็ ไปยนื ยนั ความบริสทุ ธิจนเหนือเมฆได้รับการประกนั ตวั “ยยั แตน! แกจะเลา่ หรือไม่เลา่ ” “เลา่ ค่ะเล่า” แตนขานรับอย่างเร็ว แต่ทีตนอึกอักก็เพราะ ป้ าโอบได้ สังห้ามพูดเรืองเจ้าของไร่เพลิงลาวัลย์ซ่อนเมียให้ เจ้านายฟัง แตส่ ดุ ท้ายเจ้านายกม็ าได้ยินตอนทีตนเล่าให้เพือนฟัง ในครัว “ถ้างนั กเ็ ลา่ มาส”ิ “คะ่ ” แตนเลา่ ทุกอย่างทีได้ยินคนในตลาดพูดกนั ให้ผ้เู ป็ น นายฟังโดยไม่ใสส่ ตี ีไข่ 230 องั สวรรณ

“ฉนั ไม่น่าไปหลงไว้ใจคนอย่างเหนือเมฆเลย! เจ็บใจจริง เชียว มาหลอกกนั ได้ว่าไม่มีใคร” พอฟังแล้วคณุ เยาวเรศก็โกรธที อีกฝ่ ายปิ ดบงั เรืองนีกับตน แต่ก็ถือว่าดีแล้วทีตนไปยกเลิกการ หมนั ไมง่ นั ลกู สาวของตนคงได้เป็นเมียน้อย! “แตนขอไปทํางานต่อนะคะคณุ ท่าน” “ไปเถอะ แตอ่ ย่าเลา่ เรืองนใี ห้ลกู สาวฉนั ฟังเดด็ ขาด” “ค่ะคณุ ท่าน” แตนพูดจบก็หนั หลังจะเดินออกไปแต่เจอ กบั เจ้านายสาว “คณุ แพร!” เสยี งขานเรียกของแตนไมใ่ ช่แค่เจ้าตัว ทีตกใจ แตค่ ณุ เยาวเรศกต็ กใจเช่นกนั “แตน! เธอไปได้ยินเรืองนีมาจากไหน” แพรพิไลยืนขวาง ไม่ให้แตนไปไหนจนกวา่ จะตอบคําถามของเธอ “เอ่อ...” “ยยั แตน แกออกไปได้แล้ว” คณุ เยาวเรศเอ่ยปากไล่สาวใช้ แต่แตนกไ็ ปไม่ได้เพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เจ้านายสาวก็มา ขวาง “เลา่ มาเดยี วนแี ตน” “ลกู แพร ลกู จะไปคาดคนั เอาอะไรอีก ผ้ชู ายเลวขนาดนนั ลมื ไปซะ!” 231 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“แพรไม่เชือว่าพีเหนือจะมี...” หัวใจของแพรพิไลแตก สลาย คําพูดทีอยากจะพูดออกไปก็จุกอย่ทู ีลาํ คอ นําตาเออคลอ ทําเอาคนเป็ นแม่ได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้ว่าลกู สาวจะไปหลงรักอะไร นกั หนา “คณุ แพรขา ตอนนใี ครๆ กพ็ ดู กนั เรืองนนี ะคะ” “ยัยแตน! หยุดพูด แล้วก็ออกไปทํางานได้แล้ว ส่วนลูก แพร ถ้าอยากรู้อะไรกม็ าถามแม่” แพรพิไลเดินเข้าไปนงั ทีโซฟาแล้วขออนุญาตออกไปดูให้ เห็นกบั ตาว่าคนทีเธอรักมีภรรยาจริงหรือไม่ “ลกู จะไปดใู ห้มนั ชาํ ใจทาํ ไม” “กแ็ พรอยากรู้วา่ ผ้หู ญิงคนนนั เป็นใคร ทําไมพีเหนือถงึ รัก” ผดิ กบั เธอทีอย่ใู กล้ชิดมานานแตก่ ลบั ไมไ่ ด้หวั ใจมาครอบครอง ทงั ทเี ธออดทนเฝ้ ารอ แต่สดุ ท้ายเขากเ็ ลอื กผ้หู ญิงคนอนื “แตแ่ มไ่ มอ่ ยากให้ลกู ไปเหยยี บบ้านนนั ” “ให้แพรไปนะคะคณุ แม่” “ลกู แพร” คนเป็นแมอ่ ่อนอกออ่ นใจเหลอื เกินกับอาการดือ รันของลูกสาว ท่านมองลูกสาวอยู่สักพักก็พูดขึน “ครังนีครัง สดุ ท้ายนะ แล้วลกู กต็ ้องสญั ญากบั แม่วา่ ลกู จะไปต่างประเทศ” “แตว่ ่า...” 232 องั สวรรณ

“ถ้าไม่ไปต่างประเทศ แม่ก็ไม่ยอมให้ลกู ไปเหยียบบ้านนัน ลกู ไม่เห็นหรือไงว่าคนบ้านนันทําให้ลกู เสียใจแค่ไหน แล้วยังไม่ เหน็ หวั แมอ่ ีกด้วย มาหลอกกนั ได้วา่ จะหมนั แตต่ ัวเองกลบั ซุกเมีย เอาไว้!” “ก็แพรไม่อยากไป แล้วถ้าแพรไป คณุ แมจ่ ะอย่กู บั ใคร” “คนบ้านเราเยอะแยะไป แล้วถ้าลกู ไม่ไป ลกู จะทนอย่ใู ห้ ชาวบ้านนินทาไหวหรือไง” “ก.็ ..” “ไมต่ ้องกแ็ ล้ว ตอบมาเลยวา่ ลกู จะไปต่างประเทศ” “แล้วคณุ แม่จะให้แพรไปเมอื ไหร่คะ” “เดอื นหน้านแี หละ แม่ตดิ ตอ่ ทางนนั ไว้แล้ว” แพรพิไลฟังแล้วก็นงิ ไปสกั พกั เพราะเวลานเี ธออยากจะไป ดหู น้าผ้หู ญิงทมี าแย่งคนรักของเธอไป แต่จะไปได้อย่างไรในเมือ มารดาให้คนมาเฝ้ าเอาไว้อยแู่ บบนี “ค่ะ แพรจะไป” “อยา่ มากลบั คําทหี ลงั นะ” “แพรไม่กลบั คําหรอกคะ่ ” “ดีมากจ้ะลูกรักของแม่ ถ้างันลูกก็ไปบ้านนันเถอะ แล้ว กลบั มาเกบ็ ข้าวของไปเริมต้นใหม่กบั พีเอ็มทตี ่างประเทศ” คนเป็ น 233 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

แม่เอ่ยถงึ ลกู ชายของเพอื นรักตน ทีตอนนีทํางานหาประสบการณ์ ทีต่างประเทศ แล้วจะกลบั มารับช่วงต่อธรุ กิจจากพ่อแม่ “แพรไปนะคะคณุ แม่” “จ้ะ แต่เอายยั แตนไปด้วยนะ ลกู จะได้มคี นช่วย” “ชว่ ยอะไรเหรอคะ” “กช็ ว่ ยจดั การผ้หู ญิงหน้าด้านยงั ไงล่ะ แต่ทางทีดีแม่ว่าลกู ควรจะต่อว่าฝ่ ายชายด้วย ทีแอบซุกเมียไว้ นีก็ไม่รู้ว่าจะซุกลกู ไว้ ด้วยหรือเปลา่ ” “ไมห่ รอกคะ่ คณุ แม่” “ยงั จะเข้าข้างอกี หรือไงลกู ” “ก็พีเหนือเป็ นคนดี แพรว่าคงเป็ นฝังผ้หู ญิงมากกว่าทีคิด จะจบั พีเหนือ” “กค็ งอย่างนนั แหละ แล้วคงเป็นผ้หู ญิงทอี นื แน่ๆ เพราะคน แถวนีรู้กันหมดว่าลูกเป็ นว่าทีคู่หมันเจ้าของไร่เพลิงลาวัลย์ ” เพราะโกรธอีกฝ่ ายทําให้คณุ เยาวเรศไม่แม้แต่จะอยากเอ่ยชือให้ เป็ นเสนียดปาก “แล้วถ้าพีเหนือเลิกกับผู้หญิงคนนัน คุณแม่จะให้แพร แต่งงานกบั พเี หนอื หรือเปลา่ คะ” 234 องั สวรรณ

“แมไ่ ม่อยากได้คนขคี กุ เป็นลกู เขย ลกู รีบไปเถอะ กอ่ นทีแม่ จะเปลยี นใจ” แพรพไิ ลรีบออกไปทนั ทกี ่อนทีมารดาจะเปลยี นใจ ทีแรกก็ จะไปคนเดยี วแต่แตนวงิ แจ้นออกมา เธอเลยต้องรับให้ไปด้วย หลังจากเป็ นลมปางสิรินก็รู้สึกตัวและมีป้ าคนหนึง คอยเฝ้ าดตู ามคําสงั ของผ้เู ป็ นนาย ทีกินข้าวเสร็จก็เข้าไปทํางาน ในไร่ทนั ที “ตืนแล้วเหรอคะ” ป้ าติวหันมาถาม ขณะทีกําลงั เก็บโต๊ะ ทํางานให้ผ้เู ป็ นนาย ก่อนจะวางมือจากงานแล้วเดินมาดคู นบน เตียง “คะ่ แล้วป้ า...” “ป้ าติวค่ะ เป็ นแม่บ้านให้คุณเหนือมาหลายปี แล้ว ว่าแต่ คณุ หวิ หรือเปลา่ คะ” “ก็นิดหนอ่ ยค่ะ แล้วเจ้านายของป้ าติวไปไหนเหรอคะ” “คณุ เหนือออกไปดูไร่ค่ะ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไปเพราะเป็ น ห่วงคณุ แต่ไม่ได้เข้าไปเลยตงั แต่เกิดเรือง คุณเหนือก็เลยต้องเข้า ไปดสู กั หน่อย แตอ่ กี เดียวก็กลบั มาแล้ว” 235 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ถ้างนั ปางขอกลบั บ้านก่อนนะคะ” ปางสริ ินลกุ ขนึ ทันที แม้จะรู้สกึ เวียนหัวหน่อยๆ แต่ก็จําต้องลกุ เดินไปทีประตู โดยมี ป้ าติวตามมาห้าม “คุณปางจะไปไหนเหรอคะ” พริกทีเห็นเข้าก็รีบวิงเข้ามา ถามหน้าตาตืน “กลบั บ้าน เธอถอยไปเลยนะพริก แล้วฉนั ก็ขอโทษด้วยที เอาเงินเธอไป แต่เดียวฉนั จะหามาคืนให้ แต่คงช้าหน่อย ” บอก กลา่ วจบแล้วก็จ้อง สง่ สายตาบอกเป็ นนยั ว่าให้หลีกไป “ถอยไปสิ พริก ฉนั จะรีบไป” “ถอยไม่ได้หรอกค่ะ คณุ เหนอื สงั ไว้วา่ ห้ามคณุ ปางไปไหน” “งันฉันจะไปแจ้ งตํารวจว่าทุกคนในบ้ านหลังนีช่วยกัน กกั ขงั ฉนั ” ปางสริ ินบอกเสยี งแข็ง มองพริกตาดๆุ “เออ่ ...” “คณุ ปาง อย่าไปไหนเลยนะคะ” “ป้ าอย่าห้ ามปางเลย ปางอยากกลับบ้านของปาง” ปางสริ ินมองหญิงตา่ งวยั ทงั สองคนทีพากนั มาขวางทางเธออย่าง อ่อนใจ อยากจะผลกั แตก่ ็กลวั ป้ าแกเจ็บตวั “คุณปาง ป้ าขอร้ องนะคะ อยู่กับคุณเหนือเถอะค่ะ ป้ าดู ออกว่าคุณเหนือชอบคณุ ” ป้ าติวบอก เพราะสงั เกตจากอาการ 236 องั สวรรณ

เป็ นห่วงเป็ นใยของผู้เป็ นนายระหว่างทีปางสิรินเป็ นลม ซึงมัน ชดั เจนวา่ เจ้านายของตนรู้สกึ ดๆี กบั ผ้หู ญิงคนนี “เจ้านายของป้ าเหรอจะมาชอบหลานสาวของฆาตกร ฆาตกรทีฆ่าเมียกับลูกตวั เองของเขาเลยนะป้ า!” ปางสิรินเดิน เบียดตัวพริกออกไป ก่อนทีพริกจะรีบตามไปขวางทาง ขณะที ป้ าตวิ กําลงั ตกใจกบั สงิ ทไี ด้ยนิ “คณุ ปาง พริกไหว้ล่ะ อย่าไปเลยนะคะ ไม่งนั พริกกับคน อืนๆ ตายแน่ ถ้าคณุ เหนอื กลบั มาแล้วไม่เจอคณุ ปาง” “เขาไม่ฆ่าใครหรอก แต่ถ้าเธอยังขวางฉัน ฉนั นีแหละจะ ทําร้ายเธอ!” ปางสริ ินขู่ “คณุ ปาง” ระหว่างกําลงั พยายามห้ามกันอยู่ก็มีรถเข้ามาจอดหน้า บ้าน แต่คนในบ้านไม่ทันได้ยิน เพราะกําลงั คิดหาทางรังปางสริ ิน ทตี อนนพี ริกเข้าจบั ตวั ไว้แล้ว หลงั จากห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล ด้าน ปางสิรินก็ปลดมือพริกออกแล้วรีบวิงไปทีบันได แต่ไปเจอกับ แพรพิไล “แพร!” “ปาง! เธอมาทาํ อะไรทนี ี” แพรพไิ ลถาม กอ่ นจะเดินเข้าไป ในบ้าน เมอื ปางสริ ินถอยหลงั กลบั ขนึ ไปในบ้าน 237 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“คอื ฉนั ...” “หรือเธอเป็นเมียพีเหนอื อยา่ งทีชาวบ้านเขาลอื กนั ” “ฉนั จาํ เป็นต้องบอกแบบนนั นะแพร เพราะถ้าไม่บอกแบบ นนั ตาํ รวจอาจไม่ให้ประกนั ตวั เขา แล้วฉนั ก็ไม่ได้คดิ จะแยง่ เขามา จากเธอ จริงๆ นะแพร แตว่ า่ ฉนั ถกู เขาจบั ...” “อย่ามาตอแหล!!” แพรพิไลตวาดลนั และไม่ใช่แค่ปางสิ รินทตี กใจกับคําด่าทอนนั ทว่าคนอืนๆ ในทีนีก็ตกใจเช่นกนั และ ไม่อยากจะเชือคําพูดนันจะออกมาจากปากแพรพิไล สาวสวย แสนเรียบร้ อย “แพร เธอฟังฉนั ก่อนได้ไหม” “ฉนั ไม่ฟังอะไรทงั นนั นังเพือนสารเลว! เธอทํากบั ฉันแบบ นีได้ยังไง กล้าแย่งคนรักของฉันได้ไงห๊ะ! บอกฉนั มา! อีเพือน ทรยศ!” เพราะพิษรักแรงหงึ ทาํ ให้แพรพิไลขาดสติ เธอด่ากราดไป อย่างคนคบั แค้นใจเมือเพือนสนิทแย่งคนรักไป ก่อนจะสะบดั ฝ่ า มือใสห่ น้าเพือนสดุ แรง เพยี ะ!! ปางสริ ินหน้าหนั ไปตามแรงตบแบบทีเธอไม่ทนั ตงั ตัว ก่อน จะตามมาเป็นตบทสี องจนเธอเซล้ม ดีทพี ริกมารับไว้ 238 องั สวรรณ

“อีเพอื นสารเลว! ฉนั ไม่น่าช่วยแกไว้เลย น่าจะปลอ่ ยให้แก ไปตายซะ อีคนทรยศ! จากวนั นีแกกับฉันไม่ใช่เพือนกนั อีกแล้ว!” แพรพไิ ลเข้าไปจะตบสงั สอนคนหน้าด้าน “อย่า! คณุ แพร” พริกเข้ามาปกป้ องปางสริ ิน “กล้าห้ามฉนั เหรอ” แพรพิไลตบหน้าพริกไปหนึงครังแรงๆ แล้วสังให้ แตนมาเอาตัวพริกออกไป ก่อนทีเธอจะพุ่งเข้าหา ปางสริ ิน แตค่ ราวนปี างสริ ินไมย่ อมให้ตบ “หยดุ บ้าได้แล้วแพร แล้วฟังฉนั ” “ฟังแกตอแหลน่ะเหรอ” แพรพิไลตะโกนใสห่ น้าปางสริ ิน “แพร!” “แกอย่ามาเรียกชอื ฉนั อีเพือนทรยศ ถ้าไม่มแี ก เดือนหน้า ฉนั กบั พีเหนือก็ได้หมนั กันแล้ว แต่เพราะแก แกคนเดียวทีมาทํา ทกุ อย่างพงั แกทําให้ฉนั ไม่ได้หมนั กับพีเหนือ ฉันเกลยี ดแก อีสาร เลว!!!” 239 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 17 เพยี ะ!! แพรพิไลหน้าหันไปตามแรงตบของปางสิริน และ ไมไ่ ด้ตบแค่ครังเดียว แต่ปางสิรินซดั ฝ่ ามือใสเ่ ป็ นตบทีสอง ในขณะทีทกุ คนตกอกตกใจ กอ่ นทีแตนจะเข้าไปพยงุ เจ้านาย แล้ว หันไปมองปางสิรินด้ วยสายตาขึงโกรธ ทีบังอาจมาตบหน้ า เจ้านายของตน “มองฉันทําไม อยากโดนตบอีกคนก็เข้ามาสิ ฉนั จะได้ตบ เรียกสติทงั นายทงั บา่ วไปเลย” ปางสริ ินเงอื มอื ขนึ สงู พร้อมตบ แพรพไิ ลเหน็ เข้าก็ยิงเดือด “อีหน้าด้าน! แย่งคนรักของฉนั ไปแล้วยงั กล้าทําร้ายฉนั อกี เหรอ แกมนั อเี ปรต อีนรกสง่ มาเกิด ถ้า ไม่แกสกั คน ฉนั กบั พเี หนือก็หมนั กนั แล้ว เพราะแก! เพราะแก! แก ทําชีวิตฉนั พงั ” 240 องั สวรรณ

“ฉันตบเธอ เพราะต้องการเรียกสติของเธอ แล้วฟังฉัน อธิบายบ้าง” “ฉนั ไม่ฟังคําพดู ทีมีแต่ความตอแหลของแกหรอก แล้วแก อยา่ ได้หวังว่าจะได้อย่กู บั พีเหนืออย่างสขุ สบาย ฉันจะแย่งคนรัก ของฉนั คนื มา แล้วฉนั กบั พเี หนือจะแต่งงานกนั !” “ก็แล้วแตเ่ ธอแล้วกนั ” ปางสริ ินพูดจบก็เดินตรงมาทีบนั ได แต่แทนทีจะได้ไปจากทีนีกลับต้องชะงัก เมือเจ้าของบ้านเดิน ขนึ มาพร้อมวทิ ย์ “จะไปไหน” เสียงของเหนือเมฆทีเอ่ยถามปางสิรินดงั พอ ให้คนอนื ๆ ได้ยนิ แพรพไิ ลรีบเข้ามาสวมกอดเหนอื เมฆทนั ที เบยี ด จนปางสริ ินแทบล้ม “พเี หนือ พีเหนอื หมนั กบั แพรนะคะ นะคะพีเหนือ” “น้องแพรปลอ่ ยพีก่อน” “ไม่แพรไม่ปล่อย พีเหนือต้องเป็ นของแพรคนเดียว” แพรพิไลกอดรัดและเขย่งปลายเท้า หวังจะทาบปากจูบกับปาก หยกั “น้องแพรจะทําอะไร” เหนอื เมฆถามพร้อมเบยี งหน้าหลบ 241 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“จูบพีเหนือไงค่ะ พีเหนือจูบกับแพรนะคะ แพรทําได้ทุก อย่างเหมือนทีนังผู้หญิงหน้าด้านทํากับพีเหนือ พีเหนือทํากับ แพรนะคะ นะคะพเี หนอื ” คําพูดทีออกจากปากแพรพิไลทําเอาทุกคนหันมองเป็ น ตาเดยี ว โดยเฉพาะแตน ทไี มค่ ิดว่าเจ้านายสาวแสนเรียบร้ อยของ ตนจะหาญกล้าชวนผ้ชู ายมีอะไรด้วย “น้องแพร!!” “แพรพดู จริงๆ พีเหนือทํากบั แพรแบบทีพีทํากบั นงั ผ้หู ญิง ด้านนะคะ นะคะพีเหนือ แพรยอมเป็ นของพีเหนือ” แพรพิไล ปล่อยมือจากเอวหนา แล้วหนั มาปลดกระดมุ เสอื ของเหนือเมฆ ทา่ มกลางสายตาของทกุ คน “แพรพิไล!!” เหนือเมฆตวาดเสยี งดงั แล้วจับสองมือเล็ก ออก จากนนั ก็ผลกั หญิงสาวออกหา่ ง “พีเหนือ! พีไมร่ ักแพรแล้วใชไ่ หม ถงึ ได้ผลกั ไสแพร” “พรี ักน้องแพรเสมอ แต่พีรักน้องแพรในฐานะน้องสาว” ที เขาก็พยายามเห็นเธอเป็นมากกว่าน้องสาวแล้วตงั แต่บอกจะหมนั แต่ก็ทาํ ไม่ได้ “แล้วพีเหนือไปบอกคณุ แมท่ ําไมวา่ จะหมนั กบั แพร” 242 องั สวรรณ

“เรืองนนี ้องแพรไปถามท่านเองจะดีกว่า เดียวพีไปส่งน้อง แพรทีบ้าน” “แพรไม่ไปไหนทังนัน จนกว่าพีจะไล่อีหน้ าด้านคนนัน ออกไป” แพรพไิ ลชไี ปทปี างสริ ิน “น้องแพร! อย่าเรียกปางสริ ินแบบนีอีก แล้วเรืองทงั หมด เป็นเพราะพีคนเดียวทีทําให้มันเกิดเรืองขนึ มา ถ้าน้องพีจะด่าจะ ฆ่าพี ก็มาลงทพี คี นเดยี ว ปางสริ ินไมผ่ ิด!” “นีพีเหนือหลงอนี งั เพอื นทรยศของแพรขนาดนเี ลยเหรอ!” “น้องแพรหมายความว่าไง ปางสริ ินเป็ นเพือนน้องแพรงนั เหรอ” แพรพิไลยงั ไมไ่ ด้ตอบคําถามของเหนือเมฆ ทกุ คนก็หันไป ทีหน้าบ้านเมือมีรถเข้ามาจอดสามคัน สองในสามคันเป็ นรถ ตํารวจ สกั พกั หมอนพณฐั ก็เปิ ดประตอู อกมา เป็ นเวลาเดียวกับที ลกู น้องของเหนอื เมฆวงิ กระหดื กระหอบเข้ามา หลงั ไปเจอเรืองน่า ตกใจทีปากทางเข้าไร่ แต่พอเจอตํารวจอย่หู น้าบ้านหลายนายก็ ชกั กลวั หมอนพณฐั จงึ พาผ้กู องติยะไปพบกบั เหนอื เมฆทกี าํ ลงั เดนิ ลงจากบ้านไม้หลงั งาม ตามติดด้วยแพรพไิ ล ทีเกาะติดแจไม่ยอม ปลอ่ ยจนเหนือเมฆเบอื จะบอก 243 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ไอ้เหนอื นีผ้กู องติยะ ลงุ ฉนั สง่ มาทาํ คดีของแก ผ้กู องครับ นีเหนือเมฆ เจ้ าของไร่ เพลิงลาวัลย์ ทีพบศพสองสาวครับ ” หมอนพณัฐหนั มาแนะนาํ กบั ผ้กู องหน่มุ “สวสั ดคี รับคณุ เหนอื เมฆ” “เช่นกนั ครับ ผ้กู องติยะ” แพรพไิ ลทีเกาะแจรอให้เหนือเมฆแนะนําเธอบ้าง แต่ก็ไม่ แนะนําเธอจงึ ต้องแนะนาํ ตวั เองกบั ผ้กู อง “แพรค่ะ เป็ นว่าทีค่หู มนั ของพีเหนือ” “สวสั ดคี รับ คณุ แพร” “น้องแพร พีว่าน้องแพรกลบั บ้านกอ่ นดกี วา่ พีมีธุระสาํ คัญ ต้องคุยกับผู้กอง” บอกกล่าวจบแล้วก็หันไปทีลูกน้องทีดูกระวน กระวาย แต่ไม่ทันได้ถามเสียงแพรพิไลก็ขัดขึนมาว่าไม่กลับ หมอนพณัฐทมี องเห็นความอดึ อดั ระคนรําคาญของเพอื นจงึ อาสา ไปสง่ แพรพิไลทีบ้านเอง แต่แพรพิไลกย็ นื กรานไม่กลบั “พหี มอไม่ต้องพดู หรอก ยงั ไงแพรก็ไม่กลบั ” “แตพ่ วี ่าน้องแพรควรกลบั นะครับ ไอ้เหนือจะได้คยุ ธุระกับ ผ้กู องตยิ ะ” 244 องั สวรรณ

“แต่แพรเป็ นว่าทีคู่หมันของพีเหนือ แล้วอีกหน่อยเราจะ แต่งงานเป็ นครอบครัวเดียวกัน แล้วทําไมแพรจะอยู่ฟังธุระของ พีเหนือกบั ผ้กู องไม่ได้คะ” “เรืองหมนั กบั ไอ้เหนือ พวี ่าน้องแพรไปถามคณุ แมข่ องน้อง แพรดูก่อนดีกว่า” จบคําของหมอนพณัฐ แตนก็เดินเข้ามาสะกิด บอกผู้เป็ นนายว่าให้ กลับบ้านกันเถอะ เพราะตนเพิงได้ รู้ว่า คณุ เยาวเรศไปบอกเลกิ งานหมนั จากปากของพริก แพรพิไลชักสีหน้าใสส่ าวใช้ แต่สุดท้ายก็ยอมกลบั ไปแต่ โดยดี เพราะแต่ละคนมองมาทีเธอราวกับรําคาญเธอเสยี นักหนา และเมือแพรพิไลกลบั ไปแล้วเหนือเมฆก็หันไปถามลกู น้องจนได้ ความว่าเจอศพทปี ากทางเข้าไร่ “ศพใคร?” “ผมไม่ทราบครับคุณเหนือ พอดีผมไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ ๆ แตม่ ีสองศพ เป็นผ้ชู ายทงั ค่”ู จบคําบอกเลา่ ของคนงาน เหนือเมฆ กห็ นั มองเพอื นรัก ทีต่างกค็ าดเดาว่าอาจจะเป็นศพของสองพ่อลกู “ผมว่าเรารีบไปทีเกิดเหตุกนั เถอะครับ” จบคําของผู้กอง ตยิ ะ ตํารวจอกี สนี าย เหนอื เมฆ หมอนพณฐั และวิทย์ ก็พากันขนึ รถขบั ออกไป และเมอื ถงึ ทีเกิดเหตเุ หนอื เมฆก็จําได้แม่นยําว่าเป็ น อดตี คนงานในไร่เพลงิ ลาวลั ย์! 245 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ก๊อกๆ ประตหู ้องนอนถูกเคาะแบบไม่เกรงใจคนในห้อง ทาํ ให้ปางสริ ินนงั มองตาเขียว หลงั จากพยายามจะไปจากทนี ี แต่ก็ไป ไม่ได้ เพราะถกู ลกู น้องเจ้าของบ้านขัดขวาง แบบทีพร้ อมจะจับ เธอโยนขนึ บ้านทนั ทถี ้าหากเธอก้าวเท้าลงบนั ได “ปางเปิดประตหู น่อย” “คณุ มีอะไรก็พดู มาส”ิ “เปิ ดประตูให้ก่อน แล้วจะได้คุยกัน ผมมีเรืองสําคัญจะ บอกนะ” เหนอื เมฆบอกอยา่ งใจเย็น ก่อนจะหนั ไปบอกให้พริกไป หยิบกุญแจในห้องทํางานมา สกั พกั ได้มาอย่ใู นมือ แล้วก็จัดการ ไขเข้าไป สว่ นคนในห้องเมือเหน็ คนเปิดประตเู ข้ามาก็ลกุ จากเตียง ถอยหนไี ปจนมมุ ทโี ต๊ะหนงั สอื “อย่าทาํ อะไรฉนั นะ!” “ทําไมไมอ่ วดเก่งให้ตลอดละ่ ” “ก็...” “ก็อะไร” “ไมม่ อี ะไร คณุ มอี ะไรกพ็ ดู มาเลย ฉนั จะได้ออกไปข้างนอก บ้าง อยแู่ ต่ในห้องอดึ อดั จะตายอย่แู ล้ว” “กไ็ มไ่ ด้ห้ามให้ออกไป แล้วทําไมเธอต้องอย่แู ต่ในห้อง” 246 องั สวรรณ

“ตอนนนั ไม่อยากออกไป แต่ตอนนีฉันอยากออกไปแล้ว คณุ รีบพดู ธุระมาเร็วๆ เถอะ” เหนือเมฆจ้องหน้าคนตวั เลก็ อยอู่ ดึ ใจจงึ ได้พดู เรืองทีต้องที บอกคนตวั เลก็ “ศพทีเจอปากทางเข้าไร่คือลงุ กบั พชี ายของเธอ” ปางสริ ินเซจนต้องพิงพนงั ห้องเอาไว้ แล้วถามยําว่าฟังไม่ ผิด “คณุ แน่ใจเหรอว่านนั เป็นลงุ กบั พวี ศนิ จริงๆ” “จริง และตอนนศี พกําลงั ถกู สง่ ไปชนั สตู ร คงได้รู้เร็วๆ นีว่า ใครเป็นคนฆา่ ” “แล้วเป็ นคุณหรือเปล่าทีฆ่าลุงกับพีวศิน” ปางสิรินจ้อง หน้าคนตวั โตด้วยนาํ ตาคลอเบ้า “ปางสิริน” เหนือเมฆเรียกเสียงดุๆ แต่อนั ทีจริงเขาก็เคย คิดจ ะฆ่ าคน สา รเ ลวที ฆ่า ลูก เมีย เข าใ ห้ ตา ยต กต ามกันไ ปอ ยู่ เหมอื นกนั แต่เขาไม่ได้ใจคอโหดร้ายเหมือนสองพ่อลกู ทีฆ่าคนได้ อย่างเลอื ดเย็น เขาได้แต่รอให้คนชัวๆ ได้รับผลกรรม และเวลานี สองพอ่ ลกู กไ็ ด้รับผลกรรมทีก่อไว้ “ใครๆ ก็ว่าลงุ ฉนั เป็นคนวางเพลงิ ฆา่ ลกู กบั เมยี ของคณุ ” “ผมไมไ่ ด้ใจคอโหดร้ายเหมอื นสองพ่อลกู นนั ” “ขนาดไม่โหดร้ าย คุณยังส่งลูกน้องไปจบั ฉัน ทีไม่รู้เรือง อะไรด้วยมารังแกสารพดั ” 247 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

เหนอื เมฆถอนหายใจ แล้วก็ยอมรับว่าเขาผิดทีคิดแก้แค้น ด้วยการลากเธอมาลงทัณฑ์แทนสองพ่อลกู “ผมขอโทษ ผมรู้ว่า ผมผิด ทีทําแบบนนั แต่ให้อภัยสกั ครังได้ไหม” เสยี งท้มุ อ่อนโยน เอ่ยบอก พร้อมเดินเข้าไปจบั มือเลก็ “ไมใ่ ห้อภยั ” ปางสริ ินปฏเิ สธอย่างไร้เยอื ใย “ปาง” “ฉนั ขอออกไปเดินเล่น” ปางสริ ินปลดมือใหญ่ออก แล้ว เดินออกมาจากห้อง ด้านเหนือเมฆก็ได้แต่มองตาม จนประตปู ิ ด สนิท เขาจะไม่ตามไปเซ้าซีให้เธอรําคาญใจ แต่จะรอเวลาให้เธอ พร้อมให้อภยั คนเลวๆ อยา่ งเขา เหนือเมฆเดินไปหยิบรูปของปัทมาและลกู ชายมาดูแล้วก็ มองอยอู่ ย่างนนั ก่อนจะพรําเพ้อถามคนในรูปว่าเขาผิดมากหรือ ไงทที ําอยา่ งนนั และบอกกลา่ วภรรยาว่าคนชัวๆ ได้รับผลกรรมที ก่อไว้แล้ว ขอให้เธอไปอย่างหมดหว่ ง ปา ง สิ ริ น ถู ก ต า ม ใ ห้ ม า รั บป ร ะ ท า น อ า ห า ร คํ า ห ลั ง ออกไปเดินเล่นได้สกั พักใหญ่ๆ ทีแรกเธอก็ไม่อยากไป แต่เพราะ เกรงใจป้ าติวทพี ดู ขอร้องอย่หู ลายครัง เธอจงึ ยอมกลบั ขนึ บ้านไป ยงั ห้องทานข้าว ทีตอนนีมีเจ้าของบ้านนังรออย่กู ่อนแล้ว เธอเดิน 248 องั สวรรณ

ไปนังฝังตรงข้าม แล้วเหลอื บตามองคนตรงข้ามนิดหนึง ก่อนจะ เริมรับประทานอาหารโดยไม่พดู จาสกั คาํ สว่ นเหนือเมฆก็คอยตัก กบั ข้าวให้อย่างเอาอกเอาใจ จนกระทงั เธออิมก็ขอตวั ออกมาเดิน ยอ่ ยอาหาร เหนอื เมฆขอตามไปด้วย “นี! ไม่ต้องตามฉันทุกฝี ก้าวก็ได้ ฉันไม่ไปไหนหรอก” ปางสริ ินหนั มาดคุ นตวั โต ทเี ดินใกล้เธอเกินไป “เป็ นห่วง” “หว่ งอะไร ฉนั ไม่ได้เจ็บป่ วยอะไรสกั หน่อย ไปเลย ไปเดิน หา่ งๆ ฉนั ” ปางสริ ินผลกั คนตวั โต แต่อกี คนไม่ขยบั เธอจงึ เป็ นฝ่ าย เดินห่างออกมาหลายก้าว เหนือเมฆยิมเบาๆ แล้วพูดขึน “แถวนีเคยมีงูเข้ามาเผ่น ผา่ น ตวั ใหญ่ด้วยนะ” “ห๊ะ!” ปางสริ ินเริมระแวง ก้มมองดเู ท้าตวั เอง จากนันเธอก็ ก้าวถอยหลงั ไปเรือยๆ จนมาหยดุ เคียงค่กู บั คนบางคนทซี อ่ นยมิ ไว้ ใต้ใบหน้าเรียบเฉย “กลวั เหรอ” “ไม่” 249 เชลยรา้ ยอาญาสวาท