เชลยร้ายอาญาสวาท

คุณเยาวเรศรอจนกระทงั รับประทานอาหารกนั ร้ อยเรียบก็เรียก บตุ รสาวขนึ ไปคยุ ในห้อง “คณุ แม่มีอะไรจะพดู กบั แพรเหรอคะ” “กเ็ รืองเรานนั แหละ แมอ่ ยากรู้ว่าทาํ ไมวนั นีลกู สาวของแม่ ดมู ีความสขุ กว่าทุกวัน แล้วนนั ...” ผ้เู ป็ นแม่จับมือลกู สาวขนึ มาดู เพราะเหน็ แหวนบนนวิ ของลกู สาว “พีเหนือซอื ให้คะ่ คณุ แม่” “จริงเหรอลกู ” “จริงสคิ ะ่ คณุ แม่ แพรไม่อยากเชอื เลยว่าแค่แพรพูดว่าสวย ตามทีคณุ แม่บอก พเี หนอื ก็ซอื ให้แพรเลย” “เห็นไหมละ่ แม่บอกแล้วว่าเราต้องรู้จกั อ้อนเอาของบ้าง แล้วต่อไปถ้าลกู อยากได้อะไร ลกู ก็ต้องรู้จกั ออดอ้อนนะ เชือแม่ เถอะ อ้อนเอาอะไรไป พ่อเหนือก็จะประเคนหาให้ลกู ของแม่อยู่ แล้ว ดสู เิ นีย ลกู สาวของแม่สวยน่ารักขนึ ทุกวัน งานบ้านงานเรือน ก็ไม่บกพร่อง ใครๆ ก็อยากได้เป็ นภรรยากันทังนัน แม่ว่าหมัน เดือนหน้า แล้วแต่งเดือนถัดไปเลยดีไหม แม่ไปหาหลวงพ่อมา หลวงพ่อบอกเดือนหน้ากบั เดอื นถดั ไปมฤี กษ์ดี” “คณุ แมพ่ ดู อะไรก็ไมร่ ู้” 150 องั สวรรณ

“ก็แม่พูดเรืองจริง ว่าแต่แหวนวงนีกีกระรัตล่ะนี จะว่าไป เพชรเม็ดเลก็ จนแทบมองไม่เหน็ ” “ใหญ่ๆ จะสวยเหรอคะ่ คณุ แม่ แพรว่าวงเท่านีก็สวยน่ารัก ดนี ะคะ ใสไ่ ด้ทกุ วนั ด้วย” “ต้องใหญ่ๆ ไว้ก่อนสลิ กู เพชรเลก็ ขนาดนี เดียวชาวบ้าน ชาวชอ่ งก็นินทากนั สนกุ ปากอีกหรอก วนั หลงั ลกู ต้องอ้อนเอาวงที เพชรใหญ่ๆ นะลกู แพร” “จะดีเหรอค่ะคุณแม่ แพรกลวั พีเหนือจะหาว่าเราปอก ลอก” “ไมต่ ้องไปคดิ มากหรอกลกู แพร ทําตามทีแมบ่ อกนแี หละดี ทีสดุ แล้ว” “กไ็ ด้ค่ะคณุ แม่ แพรจะทาํ ตามทีคณุ แมบ่ อก” “ดีมากลูกรัก ว่าแต่วันนีพ่อเหนือถามเรืองหมนั บ้างหรือ เปลา่ เหลอื เวลาอีกไมม่ ากแล้วนะ นีแมก่ ็เชิญคนรู้จกั ไปหมดแล้ว” “ไมค่ ะ่ คณุ แม่ ไปดหู นงั เสร็จ พีเหนือก็จะพามาสง่ บ้าน แต่ แพรขอขบั รถกลบั เอง” “ลกู แพร ทําไมไมใ่ ห้พเี ขามาสง่ ละ่ ” “ก็แพรเกรงใจพีเหนือ อีกอย่างรถแพรก็จอดอยู่ทีบ้านพี เหนอื ด้วย แพรก็เลยขบั รถกลบั มาเอง” 151 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ต่อไปลกู ต้องทําตามทีพีเขาบอกนะลกู เขาจะได้เห็นว่า ลกู ของแม่ว่านอนสอนง่าย แล้วนีพ่อเหนือบอกญาติพีน้องหรือยัง ว่าจะหมนั กบั ลกู สาวของแม่เดอื นหน้า” “คงบอกแล้วมังค่ะ แต่คุณแม่ก็รู้ว่าญาติๆ พีเหนืออยู่ ต่างประเทศ หรือไม่ก็อย่ตู ่างจงั หวดั ไกลๆ ทงั นนั เลย” “จะไกลหรือใกล้ก็ต้องเชิญมาสิ งานหมนั ลกู สาวคนเดียว ของแมท่ งั ทีจะให้มแี ตญ่ าติทางฝ่ ายเราได้ยงั ไงละ่ ” “เอาไว้แพรจะถามพีเหนือให้นะคะคณุ แม่” “ดีจ้ะลกู รัก” “แล้วคณุ แม่บอกทางญาติๆ ของเราครบแล้วเหรอคะ” “ครบแล้วจ้ะ แตแ่ ม่วา่ ตอนนลี กู กลบั ห้องไปพกั เถอะ แม่ว่า จะลงไปอ่านหนงั สอื เสยี หนอ่ ย แล้วจะขนึ นอน” “ค่ะคณุ แม่” แพรพิไลสวมกอดมารดา แล้วหอมแก้มซ้าย ขวา ก่อนจะเดินออกจากห้องมารดาไป พอเข้าห้องได้แล้วก็มอง แหวนบนนวิ แล้วกย็ มิ อยคู่ นเดยี วอย่างมีความสขุ ‘แพรรักพีเหนือทีสดุ เลย’ 152 องั สวรรณ

ตอนที 11 ช่วงเย็นวันต่อมา...ทบี ้านศศริ ักษา พริกกําลงั เช็คข้าวของทีตนและเก๋ออกไปซือตาม คําสงั ของผ้เู ป็ นนาย จนเมือครบแล้วก็พากนั ขนออกมารอไว้ ให้คนทีบ้านบนเขามารับไป ป้ าติวทีเพิงเสร็จจากงานในครัวเห็น เข้ากเ็ ดินออกมามองอย่างสงสยั “แกสองคนซือข้าวซือของมาทําไมเยอะแยะ” จะว่า คณุ เหนือสงั ตนกไ็ ม่รู้เรือง “ไม่ใช่ของฉันหรอกป้ า นีของทีคณุ เหนือสงั ให้ฉันสองคน ออกไปซอื ตอนทีป้ าไปบ้านคณุ แพรมานนั แหละ” พริกตอบแล้วก็ บอกให้เก๋ไปทํางานอืนๆ ได้แล้ว เพราะตนจะนังรอคนทีบ้านบน เขาเอง “ซอื ไปให้คนทีบ้านเขาเหรอ” “ใชป่ ้ า วา่ แต่ป้ าไปบ้านคณุ แพรทําไมเหรอ” 153 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ไมใ่ ชเ่ รืองของเอ็ง” “อ้าวป้ า ทีฉนั มีเรืองอะไรยังบอกป้ าเลย แล้วทําไมป้ าไม่ บอกฉนั บ้างละ่ ” “แกนีมันจริงๆ เลยนังพริก เออ! บอกก็ได้” ป้ าติวยกมือ ฟาดไปทแี ขนของพริกหนงึ ที ก่อนจะบอกเลา่ เรืองทคี ณุ เยาวเรศให้ ไปพบทบี ้าน “แล้วบอกไปหรือเปลา่ ว่าคณุ เหนือพาคุณปางไปอย่ทู ีบ้าน บนเขา” “ข้าไม่ใช่คนปากโป้ งนังพริก แล้วข้าก็เคยเตือนทงั เอ็งทัง นงั เก๋แล้ววา่ อยา่ เทียวเอาเรืองในบ้านไปบอกใครต่อใคร จําเอาไว้ ด้วย” “ฉันกับนังเก๋จําขึนใจแล้วป้ า แต่เรืองทีคุณเยาวเรศเรียก ป้ าไปถาม ฉนั เดาว่าคณุ แพรคงเริมสงสยั แล้วแนๆ่ แล้วป้ าว่าเรือง นีจะจบยงั ไง คุณเหนือจะเลอื กใครเป็ นเจ้านายพวกเรา แต่เท่าที ฉนั เห็น ฉนั กเ็ หน็ คณุ เหนือดีกบั คณุ ปาง สว่ นกบั คณุ แพร คุณเหนือ กด็ เี หมอื นกนั แถมยงั จะหมนั กนั แล้วด้วย” “หยุดพูดได้แล้วนังพริก คุณเหนือกลับมาแล้ว” ป้ าติว สะกิดบอกเมอื เหน็ รถของผ้เู ป็นนายกาํ ลงั ขบั เข้าบ้าน 154 องั สวรรณ

“วนั นคี ณุ เหนอื กลบั เร็วนะคะ” ป้ าติวทกั กอ่ นจะเรียกให้เก๋ หานาํ หาทามาให้ผ้เู ป็นนาย “ครับป้ า” เหนือเมฆตอบแล้วก็มองทีข้าวของทีเขาจะเป็ น คนเอาไปบ้านนนั เอง “พริก ซอื ของมาครบหรือเปลา่ ” “ครบค่ะคุณเหนือ ว่าแต่คุณเหนือจะให้พริกขนขนึ รถเลย ไหมคะ” เหนอื เมฆยงั ไมท่ นั ตอบ รถของแพรพไิ ลก็ขับเข้ามา สกั พกั เจ้าตวั กเ็ ดินขนึ บ้านมายมิ ทกั ทายทกุ คนก่อนจะหันมาทีเหนือเมฆ “พเี หนือคะ เย็นนีพีเหนือว่างหรือเปล่าคะ พอดีคุณแม่ให้แพรมา ชวนพเี หนือไปทานข้าวเย็นด้วยกนั แล้วก็จะคุยเรืองหมนั ของเรา ด้วย พเี หนอื ไปนะคะ วนั นปี ้ าโอบทาํ อาหารของชอบของพีเหนอื ไว้ ด้วย อ๊ยุ ! นขี ้าวของใครค่ะ เยอะแยะเชียว พีเหนือซือไปให้ญาติที บ้านบนเขาเหรอคะ” “ครับ” “ถ้างนั แพรขอไปกบั พีเหนือได้ไหมคะ แล้วค่อยไปพบคณุ แม่” “มันค่อนข้างไกล พีกลัวจะทําให้คุณแม่ของน้องแพรรอ นาน” “แล้วจะทาํ ยงั ไงดคี ะ” 155 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เดียวพีให้พริกเอาไปให้ สว่ นพีกจ็ ะไปบ้านน้องแพร” “เอางนั กไ็ ด้คะ่ แพรกไ็ ม่อยากให้คณุ แมต่ ้องรอนานๆ เดียว คณุ แม่จะหวิ ข้าวแยเ่ ลย แล้วพีเหนือจะอาบนําเปลยี นเสอื ผ้าก่อน ไหมคะ” “อาบสักหน่อยก็ได้ครับ น้องแพรไปรอพีทีห้องนงั เล่นนะ ครับ” บอกแล้วเหนอื เมฆกย็ มิ มมุ ปากนดิ ๆ มองสองมอื ทเี กาะแขน เขาไว้แน่นอย่างแปลกใจ เพราะปกติแพรพิไลจะไม่กล้าแตะต้อง ตวั เขา “แพรขอไปเตรียมเสอื ผ้าให้พีเหนือทีห้องได้ไหมคะ” สงิ ที ออกจากแพรพิไลไม่ใช่แค่เหนือเมฆทีสงสยั แต่ป้ าติวและพริกก็ สงสยั “พวี ่าอย่าดีกวา่ ครับ” “แตแ่ พร...” “คุณแพรไปกับป้ านะคะ เดียวป้ าจะเอาขนมไปให้ทาน ระหว่างรอคุณเหนืออาบนําเปลียนเสือผ้า” ป้ าติวเดินเข้าไปหา แพรพิไล “ไปคะ่ คุณแพร” เมือป้ าติวบอกอีกรอบ แพรพิไลก็จําใจ ปลอ่ ยมือแล้วเดินตามป้ าติวเข้าไปรอในห้องนงั เลน่ ด้านเหนือเมฆ ก็มองตามจนสองคนเข้าไปในห้องนังเล่นแล้วก็หนั มาทีพริก แล้ว ล้วงหยิบของบางอย่างออกมา 156 องั สวรรณ

“เอาไปให้ปางสริ ิน แล้วบอกให้ใสด่ ้วย จําเอาไว้ว่าต้องใส่ ไม่งนั ฉนั จะลงโทษเธอ” “ได้ค่ะคุณเหนือ” พริกยืนมือไปรับแล้วรีบเก็บลงกระเป๋ า แต่ก็สงสยั อยเู่ หมือนกนั วา่ มนั คอื อะไร “แล้วบอกปางสริ ินด้วยวา่ วนั นฉี นั จะไปหาดกึ หนอ่ ย” “ค่ะคณุ เหนือ” “รถมาพอดี ไปได้แล้ว” เหนือเมฆรอจนพริกและคนของตน มาช่วยกนั ถือข้าวของไปไว้ในรถ และขับออกไป เขาจึงเดินเข้า ห้องไปอาบนาํ เปลยี นเสอื ผ้า แล้วเข้าไปพบคณุ เยาวเรศ...ว่าทีแม่ ยาย หลังจากทานอาหารคําเรียบร้ อยแล้ วปางสิรินก็ ออกมานงั เลน่ ทีระเบยี ง แล้วก็หยบิ ถงุ กํามะหยีออกมาส่องดูอย่าง สงสยั วา่ มนั คอื อะไรกนั แน่ แล้วทําไมเขาจะต้องมาบงั คับให้เธอใส่ ด้วย “ทาํ อะไรอยคู่ ะคณุ แพร” “พริก ทํางานเสร็จแล้วเหรอ” “เสร็จแล้วค่ะ” “ดเี ลย ฉนั อยากมเี พอื นคยุ พริกมาคยุ กบั ฉนั นะ” 157 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ได้เลยค่ะ แต่คุณแพรต้องใส่ของในถุงก่อนนะคะ ไม่งัน พริกโดนคณุ เหนือเลน่ งานแน่ๆ” บอกแล้วพริกก็ชไี ปทีถงุ กํามะหยี ปางสิริ นถอนหายใจมอ งถุงในมือแล้ วเงยหน้ ามองพริ ก “ทาํ ไมเจ้านายของพริกต้องบงั คบั ให้ฉนั ใสด่ ้วยละ่ แล้วถ้าฉนั ไม่ใส่ เขาจะทาํ อะไรพริกเหรอ” “พริกโดนเฆียนแน่ๆ” “ต้องโดนขนาดนนั เลยเหรอ” “ใชค่ ะ่ เพราะงนั คณุ ปางรีบใสเ่ ลยนะคะ พริกไม่อยากโดน เฆียน” บอกแล้วพริกก็แอบขอโทษในใจ เพราะเธอจําต้องโกหก เพือให้ใสข่ องในถงุ “ก็ได้ ว่าแต่ในนีคืออะไรนะ” ปางสิรินแท้ของลงบนมือ ก็ เหน็ ว่าเป็นสร้อยเพชรและแหวนเพชรอีกหนงึ วง “โห! สวยมากเลยคะ่ คณุ ปาง รีบใสเ่ ลยนะคะ” “อมื ” ปางสริ ินจําใจใส่ เพราะไม่อยากให้พริกโดนทําโทษ ใสเ่ สร็จแล้วเธอกเ็ ริมถามเรืองราวของเจ้าของสร้อยและแหวน “พ่อแม่คุณเหนือเสียไปตังแต่คุณอายุได้ยีสิบกว่าๆ ค่ะ น่าจะยีสิบเจ็ดยีสิบแปดนีแหละ แล้วตอนนนั คุณเหนือก็แต่งงาน กบั คณุ ปัดแล้วด้วย คณุ เหนอื เสยี ใจมากเลยนะคะ แต่ก็ได้คุณปัด 158 องั สวรรณ

นีแหละให้กาํ ลงั ใจ” พริกเลา่ ให้ฟังตามทีป้ าติวบอกเล่ามา อนั จริง ป้ าติวแกก็ไม่อยากเลา่ หรอก แต่เธอคะยนั คะยอจนป้ าติวรําคาญ เลยเลา่ ให้ฟัง “แล้วพ่อแม่เขาเสียเพราะอะไรเหรอ” ปางสิรินซักถาม อยา่ งสนใจ จะว่าไปก็เห็นใจเขาไมน่ ้อย “ป้ าติวเล่าให้ฟังว่าวันนันคุณพ่อคุณแม่ของคุณเหนือไป ทอดกฐินกนั ทีวัดต่างจังหวัด ไปกันหลายคนเลยค่ะ แล้วตอนขา กลบั ฝนตก เลยทําให้รถตกเหว ตายเกอื บสิบคนเลยนะคะ แล้วใน จํานวนนันก็มีคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็ญาติๆ ของคุณเหนืออยู่ด้วย หลายคนก็เสียใจจนพากันย้ายไปอยู่ต่างประเทศบ้าง บ้างคนก็ ย้ายไปอยบู่ ้านญาตๆิ ตามจงั หวดั อืน “โธ่...” “ตอนนนั ป้ าตวิ บอกว่าคณุ เหนือเสยี ใจมาก ไม่ได้เข้าไร่เป็ น เดือนๆ แต่ก็โชคดีของคุณเหนือทีมีพ่อของพีวิทย์กบั พีวิทย์คอยดู ไร่ให้” “วิทย์ นใี ครเหรอ” “ก็เป็ นคนงานในไร่แหละค่ะ คุณเหนือรักเหมือนน้องเลย นะคะ แล้วพีวิทย์ก็ดีแสนดี ทํางานให้ได้ทกุ อย่าง สว่ นพ่อของพี วทิ ย์ เสยี หลงั จากคณุ ปัดกบั ลกู ชายเสยี ไปราวครึงปีได้” 159 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เจ้านายของพริกนีชีวิตช่างอาภัพจริงๆ เลยนะ เจอแต่ เรืองร้ายๆ” พดู แล้วปางสริ ินก็หวนคิดถงึ ตัวเองทีพออายุได้สิบเอ็ด ปี แมก่ ็จากไป สว่ นพ่อเสยี ไปตงั แต่เธออย่ใู นท้อง แต่ก็โชคดีทีป้ า รัตน์เอามาเลยี งดู ส่งเสียให้เรียนจนจบ มีงานทํา แต่เธอยังไม่ทัน ได้ตอบแทนพระคณุ ป้ าก็มาจากไป เธอเสียใจมาก แต่ก็กลบั ไป ทาํ งานหลงั จากป้ าเสยี เกอื บสองปีเพือเก็บเงินสกั ก้อน แล้วตดั สนิ กลบั มาบ้าน เพือดูแลลงุ ทีอายุมากขึนทุกวัน ตามทีป้ าสงั เสียไว้ เพราะลกู เลยี งของป้ า ไม่ทํางานทาํ การอะไรเลย จะฝากฝังให้ดูแล ลงุ กค็ งไมไ่ ด้ แตเ่ ธอก็ไปถงึ ไม่บ้าน “คณุ ปาง! คณุ ปาง!” “มอี ะไรเหรอ” “ไมม่ คี ะ่ แต่คณุ ปางเป็นอะไรไปคะ พริกเห็นนงิ เงียบไป” “กค็ ดิ อะไรเรือยเปือยนะ่ ไมม่ ีอะไรหรอก ว่าแต่ทางมาบ้าน หลงั นมี ายงั ไงเหรอ แล้วไร่ของเจ้านายพริกอย่ตู รงไหน” “เส้นทางนถี ้าคนไมช่ ินทาง มหี วงั ขบั รถตกเขาแนๆ่ นพี ริกก็ ใจหายใจควาํ ทกุ ครังนะคะทีมา สว่ นไร่ของคุณเหนือ ถ้าออกจาก ไปนีเกือบๆ สามสกี ิโลก็จะเห็นไร่คุณเหนือแล้วค่ะ แถวนีมีแต่ป่ า แต่เขา ไม่ค่อยมีคนเข้าออก เพราะเป็ นทีของคุณเหนือ จะมีก็แต่ คนของคณุ เหนอื นีแหละทีจะไปมา แตพ่ ริกได้ข่าวว่ามีเสยี คนหนงึ 160 องั สวรรณ

มาขอซอื หลายครัง แต่คณุ เหนอื ไมข่ าย แล้วเสียคนนียังไลไ่ ปซือที ของชาวบ้านด้วยนะคะ บางคนก็ขายให้หมด แล้วย้ายเข้าไปอยู่ ในเมอื ง แตช่ าวบ้านทีมีทีติดกบั ไร่ของคณุ เหนอื ก็แห่เอามาขายให้ คุณเหนือจนหมดแล้วค่ะ เพราะโดนลกู น้องเสียคนนีกลนั แกล้ง สารพดั เพือบงั คบั ให้ขายทดี ิน” พริกเล่าไปเรือยอย่างนกึ สนกุ โดย ไม่ติดใจสงสัยอะไรเลย ขณะทีปางสิรินก็เก็บข้อมูลไว้ทุกเม็ด โดยเฉพาะเส้นทางออกไปจากทีนี “แล้วทีไร่ของเจ้านายพริก มที างออกไปถนนไหม” “ถ้ าไปตามทางเส้นนีนะคะ พ้ นไร่แล้วก็จะมีสองทาง ทางขวาเป็นทางไปบ้านคณุ เหนือ สว่ นทางซ้ายจะออกถนนเข้าไป ในเมืองคะ่ เส้นนคี นงานในไร่จะใช้กนั เยอะ” “แล้วไกลไหมวา่ จะถงึ ถนนใหญ่” “ไกลมากค่ะ ถ้าเดินออกไปคงลินห้อยแน่ๆ แต่ถ้าจะเดิน ออกจากบ้านนไี ปทไี ร่กล็ นิ ห้อยพอกนั แหละค่ะ แล้วชว่ งนอี ากาศก็ แปรปรวนซะด้วย เดียวร้ อนเดียวฝนตก น่าเบอื มากๆ คณุ ปางว่า ไหมคะ” “ฉันก็เห็นด้วย แต่ตอนนีสามท่มุ กว่าแล้ว พริกไปพกั ผ่อน เถอะ ฉันก็ว่าจะอาบนํานอนเข้านอนเหมือนกัน” ได้รับข้อมูลที พอใจแล้วปางสริ ินกบ็ อกให้พริกไปนอน 161 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ค่ะคุณปาง พริกก็ชักง่วงแล้วเหมือนกัน พริกไปอาบนํา นอนก่อนนะคะ” “จ้ะ” ปางสริ ินรอจนพริกออกไป เธอกค็ ดิ หาทนทางออกไป จากทีนี แล้วทแี นๆ่ ต้องผา่ นด่านผ้ชู ายร่างยกั ษ์สองคนนนั ไปให้ได้ เสยี ก่อน ‘จะจดั การคนตวั ยกั ษ์สองคนนนั ยงั ไงดี’ ปางสิรินครุ่นคิด จนหวั แทบระเบดิ แต่ก็คดิ ไม่ออก จงึ ลกุ ขนึ ไปอาบนาํ เตรียมตวั เข้า นอน ทบี ้านวงศ์พศิ ักดิ หลังจากรอผู้อาวุโสคุยธุระกับทาง ญาติ คณุ เยาวเรศก็รีบมาทีห้องนงั เล่นทันที หลงั จากปล่อยให้ลกู สาวอย่พู ดู คยุ กบั เหนือเมฆมาสกั พกั “พเี หนอื คณุ แมแ่ ล้วค่ะ” แพรพไิ ลรีบลกุ ไปประคองมารดา แล้วพากนั นงั ลง “ป้ าขอโทษทนี ะพ่อเหนอื พอดญี าติมาคยุ ธรุ ะด่วน” “ไม่เป็ นไรครับ ว่าแต่คณุ ป้ ามีเรืองอะไรจะคุยกบั ผมเหรอ ครับ” “พอ่ เหนอื รีบกลบั เหรอ” 162 องั สวรรณ

“เปล่าครับ แต่ผมเห็นว่าจะสีทุ่มแล้ว ผมก็เลยกลัวจะ รบกวนเวลาพกั ผอ่ นของคณุ ป้ า” “ไมร่ บกวนหรอกจ้ะ แล้วเรืองทีป้ าจะคยุ กบั พ่อเหนือก็เรือง หมนั นนั แหละ ป้ าเห็นว่าตอนนีก็ใกล้เข้ามาแล้ว ป้ าก็เลยอยากรู้ วา่ พอ่ เหนือจดั การเรืองของหมนั เรียบร้อยหรือยงั ” “ผมยงั ไม่ได้เตรียมอะไรเลยครับคณุ ป้ า” แล้วถ้าให้ตอบ ตรง เขาลมื เรืองหมนั ไปสนทิ ใจ “ตายแล้ว! แล้วจะทนั เหรอพ่อเหนือ” คุณเยาวเรศรู้สกึ ไม่ พอใจมาก แต่กพ็ ยายามเก็บสหี น้าเอาไว้ “ผมขอโทษครับคณุ ป้ า แต่อีกวันสองวันผมจะจัดการทุก อย่างให้ เรียบร้ อย” “จ้ะ แตก่ ็เร่งๆ เตรียมหน่อยแล้วกนั ป้ ากลวั จะไม่ทนั สว่ น ของหมนั ป้ าไม่เรียกร้ องหรอกนะว่าควรเท่าไหร่ แต่พ่อเหนือควร จะจดั การให้เหมาะสมกับลกู สาวของป้ า พ่อเหนืออย่าลมื ว่าป้ ามี ลกู สาวแคค่ นเดียว” “ครับคณุ ป้ า” “แล้วญาตๆิ ละ่ พ่อเหนอื ได้โทรไปบอกกลา่ วหรือยงั ” “ผมบอกแล้วครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะมากนั ได้หรือเปลา่ พวกท่านบอกว่ามนั เร็วไป” 163 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ไมเ่ ห็นจะเร็วเลย แต่ถ้ามาไม่ได้ก็ไม่เป็ นไรหรอก แต่งาน แต่งต้องมานะ ไมง่ นั ป้ าไม่ยอมแน่ๆ” “ครับคณุ ป้ า” “ถ้างันพ่อเหนือก็กลบั บ้านไปพักผ่อนเถอะนะ สีทุ่มกว่า แล้ว ลกู แพร ออกไปสง่ พีเขาสิ” คุณเยาวเรศหันมาทางลกู สาว แล้วพยกั หน้าให้ออกไป แพรพิไลจงึ ลกุ เดินตามเหนือเมฆออกไป สง่ ทรี ถ “ขบั รถดีๆ นะคะพีเหนอื ” “ครับ น้องแพรเข้าบ้านเถอะ” “ค่ะพีเหนอื ” เหนอื เมฆรอจนแพรพไิ ลเข้าบ้าน เขาจงึ ได้เปิดประตูรถเข้า ไปนงั สกั พกั กข็ บั ออกไปด้วยความหนักใจกับการหมนั ครังนี แต่ก็ เป็ นเพราะเขาเองทีตกลงจะหมันเอง เห็นทีต้องเคลียร์ปัญหาคา ราคาซงั ให้จบๆ กอ่ นจะถงึ งานหมนั ‘ปัด...พีขอโทษนะ ทีพีสญั ญาแล้วทําไม่ได้’ เหนือเมฆ พมึ พําขอโทษผ้เู ป็นภรรยา หลงั จากเขาได้ให้สญั ญาว่าจะตามลา่ คนร้ายมารับโทษให้ได้ก่อน แล้วถงึ จะคิดมีครอบครัวใหม่ แต่พอ เอาเข้าจริง เขากลบั ทําไม่ได้ตามทสี ญั ญา 164 องั สวรรณ

“ลูกแพร ทาํ อย่นู ่ะลูก” คุณเยาวเรศเอ่ยถามลูกสาว หลงั รออย่สู กั พกั แต่ลกู สาวก็ไมเ่ ข้าไปหาเสยี ทเี ลยเดินออกมาตาม ด้านแพรพิไลก็แอบมองเหนือเมฆแม้รถจะออกไปพ้นรัวบ้านแล้วก็ เถอะ แต่เธอก็ยังมองเพราะตอนนีรู้สกึ สงสยั เพราะตลอดเวลาที นงั อยใู่ นห้องนงั เลน่ ระหว่างรอมารดาของเธอคยุ ธรุ ะกบั ญาติๆ อยู่ นนั วา่ ทีคหู่ มนั ของเธอมองนาฬกิ าบอ่ ยมาก บอ่ ยจนเธออดคิดมาก ไม่ได้ว่าจะมคี นรอวา่ ทคี ่หู มนั ของเธอ “ลกู แพร ไมไ่ ด้ยนิ เสยี งแม่หรือไง แล้วนนั มองอะไรอยู่” แพรพิไลทีรู้ตวั นานแล้วว่ามารดามาหา ค่อยๆ ไปหนั หา มองมารดานิงๆ ครู่หนงึ “คณุ แม่คิดว่าพีเหนือจะว่าเราเร่งรัดไป หรือเปลา่ คะ” “ทาํ ไมถามแมแ่ บบนนั ละ่ ” ย้อนถามไปแล้วกจ็ บั มอื ลกู สาว ขึนไปคุยบนห้ องนอน ระหว่างเดินมาห้ องนอนของมารดา แพรพไิ ลกถ็ อนหายใจไปหลายรอบ “คณุ แม่ ทําไมไม่ตอบแพรคะ” “ก็แม่ไม่ได้เร่งรัด แล้วพ่อเหนือก็เป็ นคนให้แม่ไปหาฤกษ์ หายามเอง แล้วจริงๆ แม่จะพดู เรืองแต่งเดอื นถัดไปเลยด้วยซาํ ” “อยา่ เพิงเลยนะคะคณุ แม่ แพรอยากหมนั ไว้ก่อนสกั ระยะ แล้วคอ่ ยแตง่ ” 165 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เกิดอะไรขนึ อีกล่ะ ไหนว่าลกู รักพีเขา แล้วทําไมต้องยืด ระยะเวลาออกไปอีก ระวังเถอะ ทําเลน่ ตัวเข้าไป เดียวก็มีคนอืน มาตดั หน้า อย่าลมื นะวา่ คนอย่างพอ่ เหนอื มพี ร้อมทกุ อยา่ ง สาวๆ ทีไหนก็อยากได้เป็ นสามีกันทงั นัน” พูดแล้วก็นกึ หงดุ หงิดลกู สาว คนเดียวทีไม่ค่อยได้ดังใจ “เป็ นอะไรอีกล่ะเรา เงียบนิงเชียว มี อะไรก็บอกแมม่ าสิ แมจ่ ะไปจดั การให้” “ก็ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่ แพรคงคิดมากไป เพราะตอนทีพี เหนอื นงั รอคณุ แมค่ ยุ ธุระอยกู่ บั แพร พีเหนือมองนาฬิกาบ่อยมาก บอ่ ยจนแพรคดิ ว่าพเี หนือนดั ใครไว้” “คิดมากอีกแล้วนะลกู แล้วพอ่ เหนือจะไปนัดใครได้อีก ใน เมือผ้หู ญิงคนเดียวทีพอ่ เหนอื สนิทสนิมด้วย ก็มีแค่ลกู สาวของแม่ คนเดยี วเท่านนั ” คณุ เยาวเรศสา่ ยหน้าไปมากบั ความคิดมากของ ลกู สาว ทตี นกเ็ ป็นหว่ งจนต้องโทรไปเรียกป้ าติวมาสอบถาม แล้วก็ บอกว่าพอ่ เหนอื ไม่เคยพาผ้หู ญิงคนไหนมาทบี ้านเลย “แพรอาจคิดมากไปจริงๆ” “ทําใจให้สบายนะลกู ใกล้วันหมนั เข้าไปทุกทีแล้ว แม่ว่า ลกู ต้องเข้าคอร์สบาํ รุงผิวบ้างนะ วนั งานผิวพรรณจะได้ผอ่ งใส” “ค่ะคุณแม่” แพรพิไลพอยิมได้บ้างเมือได้กําลังใจจาก มารดา 166 องั สวรรณ

“แล้วหลงั จากหมนั หมายกนั เรียบร้อยแล้ว ลกู ก็ใช้สทิ ธิของ ค่หู มนั ให้เต็มทีล่ะ อย่าให้ผ้หู ญิงหน้าด้านทีไหนมาเข้าใกล้ค่หู มนั ของลกู จําไว้นะ” คณุ เยาวเรศสอนสงั บตุ รสาว เพราะตนนนั เคย เจบ็ ชาํ นาํ ใจมากอ่ น เมอื สามที ีประพฤตติ นดีมาตลอด จนพ่อและ แม่ของเธอไว้วางใจ ยอมให้แต่งงานกัน แต่พอแต่งและมีลกู สาว ด้วยกนั สามกี เ็ ปลยี นไป เลยี งผ้หู ญิงหลายคน ทําให้ตนชําใจ แม้ จะห้ามจะบอกหลายครังหลายครา แต่สามีก็ไม่ฟัง ซํายงั จะพา ผ้หู ญิงหน้าด้านเข้ามาอยใู่ นบ้าน แต่ยังมาไม่ทนั ถงึ บ้าน เวรกรรม ทีทําให้ตนชําใจอย่างแสนสาหัสก็ตอบสนองสามีกับผ้หู ญิงหน้า ด้าน เมอื รถทีสามีขบั ชนเข้ากบั รถบรรทกุ จนตายกนั ทงั คู่!! 167 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 12 เหนือเมฆขับรถมาถึงทีบ้ านบนเขาในเวลาใกล้ จะ เทียงคืน จากนันก็เข้าไปอาบนําเปลียนเสือผ้าแล้วเดินมา นงั ทีเตียง ทีมีร่างเล็กนอนหลบั อยู่ แสงไฟจากหัวเตียงสว่างมาก พอให้เขาได้เห็นว่าเจ้าตวั ใสส่ ร้ อยทีเขาซือมาให้ เหนือเมฆยืนมือ ไปรังสร้อยออกมาดู ก็เหน็ วา่ เจ้าตวั เอาแหวนมาทําเป็นจี “ไม่รู้จะใส่แหวนนิวไหนหรือไง ถึงได้เอามาทําเป็ นจี” เหนอื เมฆพยายามปลดสร้อยเพือเอาแหวนออกมา แต่อีกคนกลบั ดนิ พลกิ ตวั ไปมา มือก็ปัดสะเปะสะปะ จนเขาต้องรวบไว้ “คณุ !” “ตนื แล้วเหรอ” “นีคณุ จะทําอะไรฉนั ” ถามเพราะลืมตามาก็เห็นมือเขาอยู่ ทคี อ หรือว่าเขาจะบบี คอให้เธอตาย! “อย่าฆ่าฉนั เลยนะ ฉนั ...ฉัน ยงั ไม่อยากตาย” ปางสริ ินอ้อนวอนขอร้องเสยี งสนั เครือ 168 องั สวรรณ

“พูดบ้าอะไรของเธอ ใครจะฆ่าเมียตวั เองลง” เหนือเมฆ สา่ ยหวั ไปมากบั ความคดิ ฟ้ งุ ซ่านของอกี คน “ฉนั ...ฉนั ไม่ใช่เมยี คณุ ” “เรานอนเอากันแทบทุกคืน ไม่เรียกเมียแล้วจะให้เรียก อะไร หรือจะเป็นนางบาํ เรอ” ปางสริ ินปากสนั ระริกกบั คําพดู เถรตรงของอีกคน “จ้องกนั ขนาดนีจะเอาอะไร หรืออยากให้ผัวทําหน้าที งนั ถอดเสอื ผ้าออกเลย ผัวพร้ อมแล้ว” เขาเน้นประโยคท้าย สายตา จากทดี ดุ นั ก็เปลยี นเป็นเจ้าช้กู รุ้มกริม “ไอ้...ไอ้คนปากเสีย จะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับฉัน” ปางสริ ินทงั โกรธทงั อาย แตก่ ท็ ําอะไรอกี ฝ่ ายไม่ได้ “จะช่วยตวั เองหรือไง” เหนอื เมฆนกึ สนกุ พูดยัวโมโหคนตวั เลก็ ทหี น้าแดงจดั “ไอ้บ้า!! ออกไปเลย” ปางสริ ินคว้าหมอนมาไล่คนปากเสยี แตแ่ ทนทีคนปากเสียจะออกไปจากห้อง กลบั จับเธอกดลงทีนอน ปากหยกั ประกบลงบนปากอิมอย่างดดู ดืม มือไม้ก็เริมรุกเร้ ากาย เลก็ อย่างมีชนั เชิงทาํ เอาคนอ่อนประสบการณ์โอนออ่ นโดยง่าย “ออื ! พอแล้ว” กายเลก็ บดิ เร้าอยา่ งซ่านเสยี ว ขณะลนิ อนุ่ ที ระรัวลงกลางร่าง ทกี าํ ลงั ฉําด้วยหยาดนาํ แห่งความหวาม 169 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ไมพ่ อหรอก เธอต้องโดนมากกว่านี ปางสริ ิน อยากไล่ผัว ดนี กั ” ชายหนมุ่ สง่ ลนิ ตวดั เลยี นาํ หวานบนเนนิ เนอื สีชมพทู ีถูกแบะ กว้างจนเห็นเมด็ ทบั ทมิ สสี วย เขาปาดเลยี หนักๆ จนนําหวานแห้ง เหือด แล้วเงยหน้าขนึ มองอกี คน “มองอะไร!” “สงสยั ต้องจดั ให้หนกั กวา่ นี เธอจะได้ทาํ ตวั น่ารักขนึ บ้าง” “อย่านะ!” เหนือ เม ฆ ขยับตัว ขึนไ ปปร ะ กบปาก จูบปากอิม อีกครั ง อย่างดูดดืม มือก็นวดเฟ้ นทีเต้ างามๆ ทังสอง สลับกันไปมา จากนนั ก็เลอื นใบหน้าลงมาทหี วา่ งอก สลบั กบั มองใบหน้าเนียนที แดงกาํ “มองอยไู่ ด้” เสยี งหวานสนั ประท้วงอยา่ งเอยี งอาย “ไม่มองก็ได้” ตอบเสยี งสนั กระเสา่ ก่อนจะหนั มาจ้องมอง สองเต้างามๆ แล้วอ้าปากดดู กลนื ยอดอกอย่างเมามันทงั สองข้าง สลบั กนั ไปมาจนหนําใจแล้วก็เลือนใบหน้าลงมาเรือยๆ และหยุด นิงทีกลางร่าง เขาลกุ ขนึ แล้วจบั สองขาเรียวแยกกว้าง ก่อนแทรก ตัวเข้าไป ขยับสะโพกเบาๆ ให้ท่อนเนือทีเหยียดขยายสัมผัสกับ กลบี เนอื สสี วย หยอกเย้าอยนู่ านจนคนตวั เลก็ ทกั ท้วง 170 องั สวรรณ

“ใจร้ อนจริงๆ” เหนือเมฆบอกเสียงแหบพร่า ก่อนจะส่ง ท่อนเนือเข้ าสู่ถําสวาท อึดใจต่อมาบทสวาทก็เริ มต้ นขึน ทา่ มกลางแอร์เย็นๆ แต่ไมอ่ าจดบั ความร้ อนรุ่มในกายของทงั สอง ได้เลย ต่างฝ่ ายต่างผลดั กันให้ความสขุ ทีแม้ปางสิรินจะขัดเขิน แต่เมือถกู เขาสอนและเร่งเร้ า เธอก็ได้ยอมทําตามบญั ชาของเขา จนเพลิงสวาทสงบลง คนตัวโตก็คว้าเธอเข้ ามากอดแนบอก ปางสริ ินนอนฟังเสยี งหวั ใจของเขานงิ ๆ เพราะจะออกไปเขาก็ห้าม แต่ฟังไปฟังมาก็ได้ยินเขาถอนหายใจบ่อยครังจนอดถามขนึ มา ไมไ่ ด้ “คณุ ถอนหายใจทําไม” เหนอื เมฆนงิ ไปนานกวา่ จะตอบออกมา “วนั ที 9 เดอื นหน้า ฉนั จะหมนั กบั น้องแพร” ปางสริ ินนิงไปแล้วหวนคิดถงึ ตวั เอง เธอก็ถกู เขาจบั มาวันที 9 เชน่ กนั แล้วเมอื ถงึ วนั ทีเขาหมนั กจ็ ะครบเดอื นพอดี แล้วเมือไหร่ เขาจะปลอ่ ยเธอไปเสยี ที คิดแล้วนาํ ตากเ็ ออคลอ “ทําไมไมพ่ ดู อะไรเลย” “ฉนั ไม่รู้จะพดู อะไร” ตอบเสยี งสนั ๆ “เป็นอะไรไป เสยี ใจเหรอทีฉนั จะหมนั กบั คนอืน” “เปลา่ ” 171 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“แต่เสยี งของเธอสนั ” “ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่คุณเถอะจะหมันหมายอยู่แล้ว เมือไหร่จะปลอ่ ยฉันไปจากทีนีเสยี ที ฉนั ...ฉนั ไม่อยากอย่ทู ําลาย ชีวติ ครอบครัวของใคร” “ไม่ปลอ่ ย” ตอบแค่นนั เหนือเมฆก็ลกุ ไปเข้าห้องนํา ใช้นํา เยน็ ๆ ดบั ความว้าว่นุ และสบั สนในใจ เขาควรเลือกใครดี หรือเขา ควรจะบอกแพรพิไลไปตรงๆ ว่าเขาทําใจรักเธอในฐานะอืนไม่ได้ เลย นอกจากน้องสาว แต่กลบั ปางสริ ิน...ยิงอยใู่ กล้ ความรู้สกึ ก็ยงิ ชดั !! ‘ปัด ปัดไม่โกรธพีใช่ไหม ทีพีรักผู้หญิงคนอืน’ เหนือเมฆ ปล่อยให้สายนําเย็นๆ ราดรดตัวเองอยู่นาน จนคนทีอยู่ข้างนอก นกึ สงสยั จงึ เคาะห้องเรียก ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “คณุ ! เป็ นอะไรหรือเปล่า ทําไมเข้านานจัง ฉันอยากใช้ ห้องนาํ บ้างนะ” จบคาํ ของเธอ ประตกู เ็ ปิดออกกว้าง “อาบนาํ ด้วยกนั ไหม” เหนอื เมฆถาม แต่ไม่รอคําตอบจาก คนตัวเล็ก เขารังร่างเล็กเข้ามายืนใต้ฝักบวั ทีเปิ ดนําเบาๆ แล้ว ประกบปากจบู จากนนั ห้องนาํ กก็ ลายเป็นสนามรักของคนทงั สอง 172 องั สวรรณ

“อยา่ เกลยี ดฉนั นะ” เหนือเมฆพมึ พําขณะอาบนําให้คนตัว เลก็ และเมอื จดั การเรียบร้อยแล้วก็อ้มุ ร่างเลก็ มานงั เชด็ เนอื เช็ดตวั ก่อนจะพาเข้านอนในอ้อมกอดของเขา โดยทีปางสริ ินไม่ปริปาก พดู อะไรออกมาแม้แตค่ ําเดียว วันต่อมา...ทบี ้านเสยี พงศ์พล หลังจากทํางานไม่สําเร็จในวันนัน อรสินีก็พยายาม ไปทบี ้านศศิรักษาอกี ครังแต่กโ็ ดนลกู น้องของเหนือเมฆห้ามไม่ให้ เข้าไป อรสินจึงเดินทางกลับมาหาเสียทีบ้านตามลําพัง เพราะ ติดต่อวศนิ ไมไ่ ด้ แตท่ นั ทีทีเจอหน้าเสยี เสยี กลบั ไลเ่ ธอออกไปจาก บ้าน “เสยี ! เสยี อย่าไลอ่ รไปเลยนะคะ อรอยากอยกู่ บั เสยี ” “อยา่ มาครําครวญ รําคาญชิบหาย เฮ้ย! พวกมงึ รีบมาลาก ตวั แมน่ อี อกไป” “อย่าเข้ามา!” อรสินีหนั ไปตวาดลกู น้องของเสีย ก่อนจะ หนั มาหาเสีย “เสยี ขา เสียให้โอกาสอรอีกครังนะคะ ครังนีอรจะ ทํางานตามทเี สยี สงั ให้สาํ เร็จ” 173 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เธอแนใ่ จวา่ จะทําสาํ เร็จ ดอู ย่างคราวก่อน ไปถงึ แล้วกเ็ อา แต่นอนแบให้ไอ้วศินเอาทงั วนั จนงานไม่สาํ เร็จ ผ้หู ญิงร่านเซ็กส์ อยา่ งเธอ ฉนั ไมเ่ กบ็ ไว้ให้รกหรู กตาหรอก ไอ้โหน! ลากตวั ออกไป” “ไอ้วศนิ มนั ข่มขืนอรนะคะเสยี อรไมไ่ ด้อยากมีอะไรกับมนั เสียขา! เสียอย่าไล่อรเลยนะคะ อรอยากอยู่กับเสีย” อรสินีครํา ครวญ ไมย่ อมให้ลกู น้องเสยี พาตัวไปให้ และเสียงนันก็ทําให้สาว สวยอีกคนทมี าบริการเสยี ถงึ บ้านเดินออกมาดู “เสยี ขา เสยี งดงั อะไรกนั แต่เช้าคะ ววี ีนอนไม่หลบั เลย” “เสยี ขอโทษหนวู ีวดี ้วยนะจ้ะ แต่เดียวเสยี จะรีบเคลียร์เรือง นา่ รําคาญใจหนวู วี ใี ห้เสร็จเร็วๆ หนวู วี ีไปรอเสยี ในห้องนะจ้ะ เดียว เสยี จะตามเข้าไป” “ไอ้เสีย!! เพราะแกมีคนอืนใช่ไหม แกถึงได้เขียฉันทิง ไอ้สารเลว ไหนแกบอกจะรับเลยี งฉนั ตลอดไปไง” อรสนิ ีตวาด เจ็บ ใจทถี กู เขียทงิ “ไอ้โหน! มงึ ปลอ่ ยตวั นงั นที ําไม เอาตัวออกไป รําคาญลกู ตา!” “ขอโทษครับเสยี แตเ่ ดยี วผมจะรีบพาคณุ อรออกไป เฮ้ย!” โหนตกใจเมอื ถกู ผลกั กอ่ นทีอรสนิ ีจะส่ายปื นทีแย่งมาจากโหนไป 174 องั สวรรณ

มา แล้วหยดุ ทีวีวี อรสนิ ีไม่พูดพรําทําเพลง ลนั ไกใส่หญิงสาวไป หลายนดั ก่อนทวี ีวีจะทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาเสยี พงศ์พล “หนูวีวี!!” เสียพงศ์พลตกใจทีสาวสวยจากไป ทังทีตน กําลงั ตดิ อกติดใจ “ถงึ ตาแกแล้วไอ้เสยี ” อรสนิ ีเลง็ ปืนไปหาเสยี “ไอ้โหน! มงึ ทําอะไรสกั อย่างสวิ ่ะ” เสยี ร้ องสงั ลกู น้อง ด้าน โหนแค่ขยบั อรสนิ กี ็หนั กระบอกปืนมาใส่ ก่อนจะหนั ไปหาเสยี อดึ ใจต่อมาเสียงปื นก็ดังขนึ หลายนัด ร่างของอรสนิ ีทรุดลงไปนอนที พนื แน่นิงเป็นศพทีสอง “เฮ้ ย! กูถูกยิง! กูถูกยิง! พวกมึงรีบมาช่วยกู เร็ว!” เสยี พงศ์พลโวยวายลนั กอ่ นทีโหนและมอื ปืนจะเข้ามาหาเสียบอก วา่ คนทีโดนยงิ คอื อรสนิ ี “นไี งครับเสยี ไอ้โตมนั ยงิ คณุ อรตายแล้ว” โหนชใี ห้ดู “กูไม่ได้ถูกยิงแน่เหรอว่ะไอ้โหน” เสียพงศ์พลทีรอดตัว หวดุ หวิดสาํ รวจตวั เองอีกครัง “จริงครับเสยี ตวั เสยี ไมม่ เี ลอื ดสกั หยด วา่ แตเ่ ราจะทํายงั ไง กับศพพวกนีดีครับ” โหนชักกังวล ครันจะเอาไปทิงในสระนํา เหมือนเคยก็ไม่ได้แล้ว เพราะชาวบ้านเจ้าของสระนําได้ถมไปแล้ว หลงั จากเมือปีกอ่ นมีศพลอยอดื ขนึ มาสศี พ 175 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“เอาไปทิงไว้ทีไร่หรือใกล้ๆ บ้านไอ้เหนือเมฆซะ ส่วนที เหลอื กจู ะให้สารวตั รวิบลู ย์จดั การต่อ” เสียพงศ์พลยิม ก่อนจะเร่ง ให้ลูกน้ องลากศพสองสาวออกไป แล้วเรียกให้ บรรดาคนใช้ ออกมาจดั การคราบเลือด จากนนั ผ้เู ป็ นนายก็เข้าห้องทํางานโทร หาสารวตั รวบิ ลู ย์ “อีกแล้วเหรอเสีย” สารวตั รวิบลู ย์ถงึ กับตกใจและหวันใจ เพราะตอนนีทางการก็กําลังกวาดล้างตํารวจทีรับสว่ ยอยู่ ทําให้ ตนต้องระวงั ตวั มากเป็นพิเศษ “เอาน่าสารวตั ร งานนผี มให้ค่าเหนือยสารวตั รหกแสน” “หกแสนเหรอเสยี ” “ใช่แล้วสารวตั ร” “แล้วของท่านผ้กู ํากบั ละ่ ” “กม็ ากกว่าสารวตั รนดิ หนอ่ ย แล้วตกลงสารวตั รจะจดั การ ให้เสยี ได้หรือเปลา่ ” “ได้ครับเสยี ” “ถ้างนั เสยี จะให้เลขาจดั การเรืองเงินให้เลย” คยุ เสร็จเสยี พงศ์พลกเ็ รียกเลขามาหาแล้วให้จดั การเรืองเงินให้เรียบร้ อย ด้าน ลกู น้องกพ็ ากนั ห่อศพแล้วนําใส่รถกระบะ รอเวลาดกึ ๆ ถึงจะเอา ศพไปทงิ 176 องั สวรรณ

ช่วงบ่ายแก่ทีบ้านหลังหนึง วศินช่วยโอกาสทีญาติ ของตนออกไปทําไร่และทิงให้ลกู สะใภ้อย่บู ้านตามลําพัง วศินจึง ช่วยโอกาสล่วงเกิน ทีแรกก็ไม่ยอมแต่สักพักก็ยอมแต่โดยดี กระทังถูกขัดจังหวะด้วยเสยี งเรียกของผ้เู ป็ นพ่อ ทีนงั กินข้าวอยู่ หลังบ้านแล้วได้ยินคนข้างบ้านพูดกันเรืองคนของเสยี พงศ์พลที ตลาด “เรียกทําไมพ่อ ฉนั กาํ ลงั สนกุ เลย” “จะตายห่าอย่แู ล้ว ยังมัวสนุกอย่ไู ด้ รีบไปเก็บข้าวของได้ แล้ว” “จะไปไหนพ่อ” “เอง็ อยากถกู คนของเสียฆ่าตายหรือไงว่ะ มวั ถามมากอยู่ ได้ ไปเกบ็ ของ” วศินไมพ่ ดู พลา่ มอีกแล้วเมือรู้ตัวว่ากําลงั จะถกู ฆ่า เจ้าตัว รีบกลับห้องกวาดของมีค่าลงกระเป๋ า แล้วตรงไปยงั ห้องเจ้าของ บ้าน รือหาทรัพย์สินจากนนั สองพ่อลกู ก็พากันหลบเข้าไปในป่ า ทําให้คลาดกับคนของเสียพงศ์พล ทีมาเคาะประตูบ้านเสยี งดัง สนัน ใบตอง ลูกสะใภ้ คนสวยของบ้านทีกําลังอาบนํารีบนุ่ง กระโจมอกออกมาเปิ ดประตู “เออ่ ...พวกพๆี มาใครเหรอจ๊ะ” 177 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“พมี าหาไอ้วศินกบั พอ่ ของมนั อย่หู รือเปลา่ จ๊ะคนสวย” ใบตองอายม้วนเมือถกู หนมุ่ ๆ จ้อง “ตอนแรกก็อย่จู ้ะพี แต่ ตะกไี ม่รู้รีบร้อนไปไหนกนั ทงั พีวศนิ ทงั ลงุ ทดั เทพ” “มนั ไปทางไหนเหรอคนสวย” “ขรี ถออกไปทีถนนกันทงั พ่อทงั ลกู เลยจ้ะพี” ใบตองโกหก ตามทีวศินกําชับ ทีสัญญาว่าจะมาหาอีก คนหลงเสน่ห์ลีลารัก ของวศนิ เลยยอมทกุ อย่าง “ถ้างันพีไปก่อนนะคนสวย” บอกแล้วก็หันไปบอกพรรค พวกเสียงห้วน อึดใจต่อมาก็พากันขนึ รถแล้วออกไปตามหาสอง พอ่ ลกู ด้านใบตองก็ยิมหัวเราะสะใจทีหลอกคนได้ ก่อนจะเข้าไป อาบนาํ ตอ่ แล้วเดินออกมาเจอวศนิ “พวี ศนิ ! ทาํ ไมกลบั มาเร็วจงั แล้วลงุ ทดั เทพไมว่ ่าเอาเหรอ” “จะไปว่าได้ไงล่ะ อีกอย่างพีก็คิดถึงน้องใบตองด้วย มา ขอให้พีหอมที” วศินซุกไซ้จมูกเข้าทีซอกคอของใบตองคนสวย ตามด้วยดงึ ผ้าเชด็ ตวั ออก “พีวศิน เดยี วผวั ใบตองจะกลบั มาแล้วนะ” “พีรู้จ้ะ แต่ครังนีพีจะรีบทํา” ว่าแล้ววศินก็รีบจัดการทันที จากนันก็บอกให้ใบตองไปหาของกินมาให้ เพราะตนคงต้องไป 178 องั สวรรณ

หลบอยู่ในป่ าอีกสักพัก จนกว่าคนของเสียพงศ์พลจะไปจาก หม่บู ้าน ใบตองรี บเข้ าไปในครั วแล้ วขนเอาของกินใส่ถึงใบใหญ่ พร้อมหม้อหงุ หาอาหารพร้อมเสร็จ ตามทีวศนิ สงั “นีจ้ะพี ของทตี ้องการ ว่าแต่พีไปคราวนี แล้วพีจะออกมา หาฉนั อกี ตอนไหน” “พีก็ไมร่ ู้เหมือนกนั แต่พจี ะมาหาน้องใบตองแน่นอน” วศิน จบู ลา กอ่ นจะรีบหลบเข้าไปในป่ า ไปหาผ้เู ป็ นพ่อ ทีกําลงั รออย่าง กระวนกระวาย กลวั ลกู ชายจะไปเจอคนของเสยี “พ่อ!” “มาแล้วเหรอ แล้วได้อะไรมาบ้าง” คนเป็ นพ่อทีกําลงั สร้ าง ทพี กั ชวั คราว วางมือจากงานแล้วหนั มาถามลกู ชาย พร้ อมมองถงุ ข้าวของ “ก็ของกินตามทีพ่อสังนันแหละ ว่าแต่เราต้องหลบอย่ใู น ป่ าอีกนานแค่ไหนเนีย ฉนั ไม่อยากในป่ าตลอดไปนะพอ่ ” “ข้าก็ไม่รู้ แต่คงจะออกไปตอนนีไม่ได้ คนของเสยี คงเดิน กนั เตม็ หม่บู ้าน” “ฉนั ว่ามนั คงไม่มาแล้ว” “ทําไม” 179 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ใบตองหลอกพวกมันว่าเราขับรถหนีออกไปจากหม่บู ้าน แล้ว” “แล้ วแกคิดว่าคนของไอ้ เสียมันจะ โง่ใ ห้ หลอกไ ด้ หรื อไ ง ไอ้วศนิ แกอยา่ ประมาท แล้วเวลาออกไป ก็อย่าอย่นู าน ข้าใจคอ ไม่ดี” “รู้แล้วน่า พ่อก็ระแวงเกินไป ว่าแต่ยัยปางทําไมมนั เงียบ หายไปเลยล่ะพ่อ ไหนพ่อบอกว่ามนั จะกลบั มาทํางานแถวบ้าน นีฉนั ก็ว่าจะขอเงินมันสกั สองสามหมืน แต่ไม่เห็นหัวมันสกั ที โทร หาก็ไมม่ ีคนรับสาย หรือมนั จะเอาตวั รอดไปคนเดียว” “ข้าไม่รู้! เอ็งมาช่วยข้ากางเต้นท์ก่อนไอ้วศิน คืนนจี ะได้มีที หลบั ทนี อน สว่ นยยั ปาง ถ้าแกได้ออกไปข้างนอกกล็ องโทรหามันดู อีกที” “ได้พ่อ” จากนนั สองพ่อลกู ก็ช่วยกันกางเต้นท์เสร็จแล้ว วศินก็ขอ ตวั ไปอาบนําทีลําธาร ส่วนคนเป็ นพ่อก็หันมาหงุ หาอาหารเอาไว้ กนิ ทําไปกห็ วนคิดถงึ อดีตทีผ่านมาทีตนและลกู ชายทํางานอย่ทู ีไร่ เพลงิ ลาวลั ย์ และได้รู้จกั กบั พนกั งานอายนุ ้อยกว่าตนสบิ กว่าปี คยุ ไปคุยมาตนก็บอกให้อีกฝ่ ายยักยอกเงินจากรีสอร์ต ยกั ยอกมา เรือยๆ จนมาถกู จบั ได้ตนก็ฆา่ พนกั งานคนนนั ทิง แล้วไปขออาศัย 180 องั สวรรณ

อย่กู บั เสยี ก่อนทีเสยี จะจ้างให้มาเผาบ้านเจ้าของรีสอร์ต แลกกบั เงินทเี สยี บอกจะให้เอามาใช้หนี แตส่ ดุ ท้ายก็ไมไ่ ด้สกั บาท แต่ก็ยงั ดีทีเสียให้ทีซุกหัวนอน แต่ลกู ชายตนดันก่อเรือง ไปยุ่งกับผ้หู ญิง ของเสยี จนโดนตามฆา่ ‘มีทีคุ้มกะลาหัวอยู่ดีๆ ไม่ชอบนะ ไอ้วศิน’ คนเป็ นพ่อ ครุ่นคิด แล้วก็สา่ ยหน้าไปมาอย่างเหนือยหน่าย เพราะถ้าลกู ชาย ไมก่ อ่ เรือง ก็คงไม่ต้องหนหี วั ซกุ หวั ซุนกนั ทงั พ่อทงั ลกู ! 181 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตอนที 13 วันต่อมา...ทตี ลาดในตวั เมือง ข่า ว ค น ถูก ฆ่า ต า ย ส อ ง ศ พใ น ไ ร่ เ พ ลิ งล า วัล ย์แ ล ะ เจ้าของไร่ก็ถกู จบั เข้าคกุ ไปแล้ว ทําให้ชาวบ้านชาวช่องทวั ตลาดพูดคยุ กนั ถึงเรืองนี บ้างก็ว่าไม่เชือว่าเจ้าของไร่จะฆ่าสอง สาว บ้างก็ว่าเจ้าของไร่ฆ่า และบ้างคนถึงกับร้ องไห้ผิดหวังที เหนอื เมฆเป็ นคนโหดร้ ายป่ าเถือน แต่บ้างคนก็บอกเหนือเมฆถูก ใสร่ ้าย เพราะเชอื มนั วา่ เหนือเมฆเป็นคนดี แต่มีอยู่คนหนึงทีทิงตะกร้ าใส่ผัก แล้วรีบวิงไปขึนรถเร่ง กลบั ไปแจ้งขา่ วใหญ่กบั ผ้เู ป็นนาย กระทังมาถึงบ้านก็ร้ องเรียกหา ผ้เู ป็นนาย “คุณท่าน! คุณท่าน!” แตนร้ องเรียกลนั บ้านทําเอาคนอืน ตกใจ กอ่ นจะวงิ มาทีห้องนงั เลน่ 182 องั สวรรณ

“อะไรของแก ยยั แตน แหกปากซะลนั บ้าน” คุณเยาวเรศที กําลงั นังอ่านหนงั สอื อย่เู งยหน้าถามสาวใช้ทีหน้าตาแตกตืนเข้า มา ถดั ไปก็เป็นป้ าโอบทกี ็ตกอกตกใจไม่แพ้ผ้เู ป็ นนาย ก่อนจะเข้า ไปยกมอื ฟาดเข้าทแี ขนสาวใช้ไปแรงๆ “ป้ าโอบ! ตีฉนั ทําไม” “กใ็ ครใช้ให้แกแหกปากลนั บ้าน” “ก็ฉนั มีข่าวไม่ค่อยดีจะมาบอกคณุ ท่านนี ก็เลยต้องเรียก เสยี งดงั ไปหนอ่ ย” “แกนมี นั จริงๆ นงั แตก” คณุ เยาวเรศโบกมือห้าม “ป้ าโอบพอก่อน แล้วให้ยยั แตน เล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึน แกถึงได้ทําหน้าตืนตกใจ” ถามด้วย นาํ เสยี งคาดคนั “คณุ เหนอื โดนจบั เข้าคกุ ไปแล้วค่ะคณุ ทา่ น” “ห๊ะ!!” ทงั คณุ เยาวเรศทงั ป้ าโอบตกใจกนั มากทีเดียว ก่อน จะหนั มาทีแตน “แตนพดู จริงๆ ค่ะ แล้วตอนนีทีตลาดก็พดู กันให้แซดเลย ด้วย” แตนยืนยัน ด้ านคนฟังทังสองคนก็เหลียวมองหน้ ากัน คณุ เยาวเรศนพี ดู ไม่ออก เพราะชอ็ ก 183 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“นงั แตน แกอยา่ มาพูดมวั ๆ นะ แกเห็นไหมว่าทําคุณท่าน ตกใจแคไ่ หน” ป้ าโอบดุ “ฉนั ไมไ่ ด้มวั นะป้ า คนพดู กนั ให้แซดวา่ คณุ เหนือฆ่าผ้หู ญิง ตายสองคน แล้วศพกถ็ กู ทงิ ไว้ทีไร่ ตอนเช้ามีคนไปเจอ เลยไปแจ้ง ตาํ รวจ ตาํ รวจกเ็ ลยมาเอาคณุ เหนือไปเข้าห้องขงั ” “เอ็งแน่ใจนะนังแตน อย่ามากเุ รืองหลอกนะ ถ้าข้าจบั ได้ แมจ่ ะซดั ให้ควําเลย” “ฉนั แนใ่ จล้านเปอร์เซน็ ต์เลยว่าคณุ เหนอื ฆา่ คนตายจริงๆ” “แก...แกว่าอะไรยัยแตน” คุณเยาวเรศทีได้สติถามเสียง ตะกกุ ตะกกั นกึ ห่วงลกู สาวจบั ใจ เพราะเมือเช้าลกู สาวบอกจะไป หาเหนอื เมฆทีบ้าน “คณุ เหนอื ฆา่ คนตายคะ่ สองคนด้วยนะคะ” “นงั แตน!! แกมามัว” ป้ าโอบทียงั ไม่เชือ ต่อว่าแตนด้วย หน้าตาซีดเผือด ใจคอกเ็ ริมไม่ดี “จริงๆ ป้ า” “อย่าเพิงเถียงกนั ป้ าโอบไปโทรถามคนบ้านก่อนว่าเรือง เป็นยงั ไง แล้วถามด้วยวา่ ลกู สาวฉันอย่นู นั หรือเปลา่ ถ้าอยู่ก็บอก ให้รีบกลบั มา” คณุ เยาวเรศห้ามแล้วหนั มาทางป้ าโอบ ทีก็รีบไป 184 องั สวรรณ

โทรสอบถามคนบ้านนนั ซงึ กไ็ ด้คาํ ตอบตามทีแตนเล่ามา ครันพอ ถามถงึ ลกู สาวคณุ เยาวเรศ คนทีนนั ก็บอกไม่ได้มา ป้ าโอบวางสายด้วยสหี น้าซีดเผือด นําตาคลอเบ้า ปากคอ สนั ระริก แล้วคอ่ ยๆ เดนิ กลบั ไปหาผ้เู ป็ นนาย นําตาก็ร่วงเป็ นสาย ฝน “ป้ าโอบ บอกฉันมา อย่าเอาแต่ร้ องไห้” คุณเยาวเรศเห็น ทา่ ทีของป้ าโอบกย็ ิงใจคอไม่ดี กลวั ลกู สาวจะโดนฆ่าไปอีกคน อีก ทงั กไ็ มค่ ิดเลยว่าคนดๆี อย่างนนั จะใจคอโหดเหยี มถงึ เพียงนี “เป็นอยา่ งทนี งั แตนบอกค่ะคณุ ทา่ น สว่ นคณุ แพร ไม่ได้ไป ทีนนั ” “ฉนั จะบ้าตาย! ทาํ ไมพ่อเหนือถงึ ได้เป็ นคนแบบนีนะ แล้ว ลูกสาวฉันล่ะ ป่ านนีจะเป็ นยังไงบ้าง ไม่มีใครเห็นเลยหรือไง ยัยแตน! ขนึ ไปเอามือถือมาให้ฉันที” คุณเยาวเรศสงั แล้วรอไม่ นานก็ได้มือถือมาแต่โทรหาบุตรสาวหลายครัง บุตรสาวก็ไม่รับ เสยี ที “เป็ นไงบ้านคะคุณท่าน คุณแพรรับสายหรือเปล่าคะ” ป้ าโอบทกี ็ร้อนใจไมแ่ พ้ผ้เู ป็นนายถามด้วยเสยี งร้อนรน “ไม่รับเลย หรือว่าลกู สาวฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป ยัยแตน ขนึ ไปดบู นห้องส”ิ 185 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ได้ค่ะ” แตนรีบวิงหน้าตงั ขนึ ไปบนห้องนอนของแพรพิไล มองหาทวั ห้องกเ็ หน็ ว่ามอื ถือวางอย่บู นโต๊ะเครืองแป้ ง เจ้าตวั เลย รีบเอาไปให้เจ้านายดู “แล้วจะทาํ ยงั ไงดลี ะ่ ตอนนยี ยั แพรอย่ทู ไี หนก็ไม่รู้” “เดียวป้ าให้คนขบั รถออกไปตามหานะคะ” “รีบไปจดั การเลย ฉนั ร้อนใจจะแย่แล้ว” บอกกลา่ วจบแล้ว ก็ได้ แต่นังรอลูกสาวกลับมาทีบ้าน และขอให้ กลับมาอย่าง ปลอดภยั อยา่ ได้ถกู ฆา่ เหมอื นสองสาวนนั เลย ทีโรงพัก วิทย์พยายามไปคุยกับตํารวจว่าเป็ นเรือง เข้าใจผดิ เจ้านายของเขาไม่ได้ฆ่าใครแนๆ่ เพราะเจ้านายของเขา ไปอย่ทู ีบ้านบนเขาตลอด แล้วตอนจากบ้านก็มาทํางานทีไร่ เลย คนงานก็เหน็ ตลอดว่าเจ้านายของเขาไมไ่ ด้ออกไปไหน “ไอ้วทิ ย์ มงึ กลบั ไปได้แล้ว ระวงั เถอะมงึ เอาแต่เข้าข้างคน ผดิ เดยี วกไ็ ด้โดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดไปอีกคนหรอก” โหน ทีตามมา ดคู วามเคลอื นไหวเจ้าของไร่เพลงิ ลาวลั ย์พดู ขนึ ด้วยเสยี งเยาะเย้ย “ไอ้โหน! มงึ หบุ ปากไปเลย” วิทย์ชหี น้าลกู น้องเสยี พงศ์พล ก่อนจะหนั มาทางตาํ รวจ “คณุ ตาํ รวจครับ เชือผมเถอะว่าเจ้านาย ของผมไม่ได้ฆ่าใคร” 186 องั สวรรณ

“แต่มีพยานเหน็ วา่ เจ้านายของเธอฆ่าคน” สารวตั รวิบลู ย์ชี แจ้ง “ใครล่ะครับทีมันเห็น หรือไอ้คนทีเห็นเป็ นลูกน้องไอ้เสีย พงศ์พล!” วทิ ย์ตะคอกกลบั อยา่ งเหลอื อด และรู้ดวี า่ ตํารวจทีนีเป็ น คนของเสยี พงศ์พล “เฮ้ย! ไอ้วิทย์ มึงอย่ามาลามปามถึงเจ้านายกแู บบนีนะ โว้ย เดยี วกกู ็ให้สารวตั รเอามงึ เข้าคกุ อีกคนหรอก” “ไอ้โหน มงึ ...” “พอได้แล้ว! โหน แกกลบั ไปได้แล้ว สว่ นแกกก็ ลบั ควรกลบั เหมือนกนั นายวิทย์” สารวตั รวิบลู ย์ปรามทงั สอง ก่อนจะหนั ไปส่ง ซิกให้ โหนกลับไป ด้ านวิทย์เมือเห็นลูกน้ องเสียไปแล้วก็ข อ อนุญาตตํารวจไปหาเจ้านายก่อนกลับ เมือเจ้าหน้าทีอนุญาต วิทย์และคนงานในไร่อกี สามคนกพ็ ากนั ไปหาผ้เู ป็นนายทหี ้องขงั “คณุ เหนือ” “แกยงั ไม่กลบั อกี เหรอวิทย์” เหนอื เมฆถามกลบั ไม่ได้รู้สกึ สะทกสะท้านอะไรเลยกับการต้องเข้ามาอย่ใู นห้องขงั เพราะเขา เชอื มนั ในความบริสทุ ธิของตวั เอง สกั วนั ความยตุ ิธรรมจะปรากฏ “ผมกลบั ไมไ่ ด้หรอกครับ ถ้าคณุ เหนือยงั อย่ใู นห้องขังแบบ น”ี 187 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“แกอย่าห่วงเลยฉัน กลับไปดูงานในไร่ซะ ทุกคนด้วย ทํางานกนั ให้ดี อีกไมน่ านฉนั คงได้ออกไป” “แต่ตํารวจทีนีก็เป็ นคนของไอ้ เสียพงศ์พลนะครั บ คณุ เหนือ” วิทย์กระซิบตอบโต้ หวันใจกลวั เจ้านายจะมีความผิด และต้องถูกตัดสินให้ จําคุกตลอดชีวิต หรือไม่ก็อาจโดนโทษ ประหาร ในเมือคนพวกนันจ้องเล่นงานเจ้านายของเขาอยู่ แล้ว หากมโี อกาสพวกมนั ไม่ปลอ่ ยไว้แน่ “มันต้องมีสิว่ะไอ้วิทย์ พวกแกกลับไปได้แล้ว แล้วไปหา ไอ้หมอ ให้มนั ตดิ ตอ่ กลบั ลงุ ของมันทีกรุงเทพฯ อาจมีทางช่วยฉนั ออกไป” “ได้ครับ ถ้างันเย็นๆ ผมจะให้ป้ าติวทําอาหารมาให้นะ ครับ” “อืม” เหนือเมฆมองจนลกู น้องไปกันหมดแล้วจงึ ถอยหลงั เดินไปนงั พิงกําแพง มองไปรอบๆ ตัวก็เห็นคนถกู จับขังหลายคน อยู่ บางคนเขาก็เคยเห็นหน้าและเคยช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ทําไมถึง ได้มาติดคุกแบบนี ครันพอสอบถามก็ได้ความว่าโดนคนของ เสยี พงศ์พลมนั ใสค่ วามจนโดนจบั มาขงั เหนือเมฆถอนหายใจ ก่อนจะให้คํามนั ว่าจะช่วยจะให้ได้ แต่ตอนนคี งต้องรอให้ทางญาติของนพณฐั สบื เรืองราวเสยี กอ่ น 188 องั สวรรณ

เกือบห้าโมงเย็นแล้วแต่ไม่มีใครมาทีบ้านเลย ทังที ก่อนจะออกไปเจ้านายหน่มุ ได้บอกไว้วา่ บา่ ยๆ จะให้คนมารับกลบั แต่รอจนเย็นก็ไม่มีคนมาสักคน พริกเดินออกมาชะเง้อมองแล้ว มองอีก ขณะทีปางสิรินก็เข้าครัวเตรียมทําอาหารรอคนบางคน ตามคําสงั ของเขาทีออกจากบ้านไปตงั แต่เช้าด้วยท่าทางรีบร้ อน ทําไปก็ชะเง้อมองคนร่างยกั ษ์สองคนไปด้วย เพราะอยากจะให้ สองคนนหี ายไปซะ แล้วเธอจะได้ไปจากทนี เี สยี ที “คณุ ปางขา” “พริก! เรียกซะดงั ฉนั ตกใจหมดเลย” “พริกขอโทษค่ะ ว่าแต่ทําไมไม่มีใครมารับพริกกลบั เลย คณุ ปางสงสยั บ้างไหมคะ” “เธอเบือแล้ วเหรอทีจะอยู่กับคนช่างถามอย่างฉัน ” ปางสริ ินวางมือจากหน้าเตาแล้วหนั มาทางสาวใช้ “เปลา่ หรอกคะ่ แต่พริกแค่สงสยั ว่าทําไมไม่มใี ครมารับ” “ถ้าพริกอยากกลับก็ให้คนทีนีไปส่งสิ” ปางสิรินแนะนํา เพราะถ้าเหลอื ผ้ชู ายคนเดียว เธอคดิ ว่าเธอน่าจะจดั การได้ เช่น... ดกั ตีหวั ให้สลบ “ไม่ได้หรอกค่ะ พีๆ สองคนนนั จะไปก็ต่อเมือได้ รับคําสัง จากคณุ เหนือ” 189 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“งนั กไ็ ปถามดแู ล้วกนั วา่ ทาํ ไมไมม่ ีคนมารับ” “จริงด้วย งันพริกไปถามก่อนนะคะ” พริกรีบออกไป สอบถามจากสองหนุ่มทีกําลังคุยกันสีหน้าเคร่งเครียด หลังได้ รับทราบข่าวว่าเจ้านายหนุ่มถูกจับ ตอนนีอยู่ในห้องขัง ทําเอา พวกตนเป็นหว่ งอยากจะไปสอบถามวิทย์ คนทีเจ้านายหน่มุ สนิท มากทีสดุ จะได้ทราบเรืองราววา่ มนั เป็นยงั ไงกนั แน่ “แล้วคณุ ปางละ่ ใครจะเฝ้ า” “ก็ยัยพริกไง แล้วฉันก็คิดว่าคุณปางไม่หนีไปไหนหรอก เจ้านายเราดีกับเธอจะตายไป ไปกันเถอะ จะได้รีบกลบั มาดแู ล คณุ ปางต่อ” จบคาํ สองหน่มุ กพ็ ากนั ขนึ มอเตอร์ไซด์แล้วขับออกไป “พี!! ออกไปไหนกัน พี! เดียวก่อน” พริกทีออกมาก็ได้แต่ เรียกเอาไว้ แต่สองหน่มุ ก็ไม่ได้ยิน พริกจงึ เดินกลบั เข้าไปในบ้าน และทกุ อย่างก็ตกอย่ใู นสายตาของปางสริ ิน “คณุ ปางขา พีสองคนนันขีมอเตอร์ไซด์ออกไปไหนก็ไม่รู้ ท่าทางรีบร้อนกนั มากเลย...เฮ้ย!!” พริกร้ องเสียงหลงเมือจ่ๆู ก็ถกู ผลกั เข้าไปในห้อง “คณุ ปาง คณุ ปางทําอะไรคะ” พริกถลามาทีประตูพร้ อม เสียงร้ องถามอย่างตืนตระหนก พยายามเปิ ดประตู แต่ก็เปิ ดไม่ ออก เพราะถกู ลอ็ กจากด้านนอก 190 องั สวรรณ

ปางสริ ินมองเชือกทีใช้มดั ประตไู ว้ครู่หนงึ ก่อนจะรีบออก จากบ้านเดินไปตามทางเดนิ อย่างเร่งรีบ และคอยระวังคนไปด้วย เดินไปเรือยๆ ฟ้ าก็เริมมืด แต่สองเท้าเล็กๆ ยังไม่หยดุ เดินสลบั วิง จนหา่ งไกลบ้านบนเขามากขนึ ทกุ ที ท้องก็เริมร้องหาอาหาร ‘จะมาหิวอะไรตอนนีเนีย’ ปากกบ็ น่ ไป เท้ากเ็ ร่งเดินสลบั วิง อย่อู ย่างนันจนทัวท้องฟ้ ามืดครึม บอกเวลาว่าเป็ นช่วงกลางคืน แล้ว ปางสริ ินแม้จะหวาดกลวั แต่ก็ยังม่งุ มนั เดินต่อไป กระทังมา เห็นแสงไฟ เธอก็รีบหลบเข้าไปในป่ า หลบอย่สู กั พกั ก็เห็นคนขีรถ มอเตอร์ไซด์ผา่ นไปสกั ระยะเธอจงึ ลกุ ออกมาจากทซี ่อน แล้ววิงไป ตามทางจนมาเหนือยหอบและหยดุ พักทีต้นไม้ใหญ่ พกั ไม่ถึงห้า นาทีก็ออกเดินต่อด้วยสภาพร่างกายทีอ่อนล้า แต่ก็กัดฟันเดิน ตอ่ ไปจนเกือบจะพ้นไร่อย่แู ล้ว ก็เห็นแสงไฟจากรถ คราวนีเธอไม่ หลบ เพราะหลบไมท่ นั กอ่ นจะทรุดลงไปนงั ลงทพี นื “ช่วยฉันด้วย ช่วยฉนั ด้วย” คนเหนือยจนหมดแรงพําเพ้อ ขอความชว่ ยเหลือ ขณะเจ้าของรถทีสาดแสงไฟหน้ารถใส่ก็ลงั เล จะลงไปดีไหม ทว่าสดุ ท้ายแล้วแพรพิไลทีตดั สินใจขบั รถเข้ามาในเขตไร่ แม้จะรู้วา่ อนั ตราย แต่เพราะอยากรู้ว่าใครอย่บู ้านบนเขาทําให้เธอ 191 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

ตดั สินใจจะไปให้เห็นกับตาว่าคนทีบ้านหลงั นันเป็ นผู้หญิงหรือ ผ้ชู าย แต่ไปไม่ทนั ถงึ ก็มาเจอคนล้มฟบุ ตดั หน้ารถเสยี ก่อน แพรพิไลลงไปยืนข้างรถอยู่ครู่หนึง จึงได้เดินเข้าไปใกล้ๆ มองคนทีนงั ฟบุ อย่กู บั พืนสกั พกั ก็จําได้ว่าเป็ นเพือนสนิททีหายไป นาน “ปาง! นีเธอมาทําอะไรอยทู่ นี ี” “ใครน่ะ” “ฉนั แพรไง แล้วนีเธอเป็นอะไร มาอย่แู ถวนไี ด้ยงั ไง” “แพรเหรอ ชว่ ยฉนั ด้วยส”ิ “แพรจะช่วย แต่ปางพอจะลุกเดินไปขึนรถได้ไหม เดียว แพรช่วยประคอง” “ได้” ปางสริ ินกดั ฟันลกุ ขนึ โดยมีแพรพิไลช่วยพยุง กระทัง พากนั เข้ามานงั ในรถได้แล้ว และสภาพของปางสิรินไม่ค่อยดีเลย แพรพิไลจึงเปลียนใจจะขับรถไปทีบ้านบนเขาแล้วพาเพือนไปให้ ลงุ หมอทคี ลนี กิ ดอู าการ ผ่านไปเกือบชัวโมงก็มาถงึ คลีนิกของลงุ หมอทีครอบครัว เธอรู้จัก ปางสิรินถูกคุณหมอตรวจเช็คร่างกายและทําแผลทีเท้า เพราะบวมเป่ ง เสร็จเรียบร้ อยแล้วก็ให้นอนพัก โชคดีทีคลนี ิกของ ลงุ หมอมีห้องให้ได้คนป่ วยนอนพกั “ขอบคณุ ลงุ หมอมากนะคะทชี ว่ ยเพอื นแพร” 192 องั สวรรณ

“ไมเ่ ป็นไรหรอกหนแู พร” “วา่ แตเ่ พือนของแพรจะรู้สกึ ตวั เมือไหร่คะลงุ หมอ” “ให้นอนพกั สกั คืนร่างกายกฟ็ ื นแล้ว สว่ นแผลทีเท้าก็กินยา และทายาลดอาการปวดสกั สองสามวนั ก็หายดี” “คะ่ ลงุ หมอ ถ้างนั แพรขอไปดเู พอื นได้ไหมคะ” “เข้าไปเลยหนแู พร” “ขอบคณุ คะ่ ” แพรพิไลเข้าไปดเู พือนทีนอนนิงไร้ สติ แล้วก็ อดสงสยั ไม่ได้ว่าเพอื นไปทาํ อะไรแถวนนั เธอนงั มองนังดูเพือนอยู่ พักใหญ่ๆ ก็เดินออกมาได้ยินชาวบ้านทีมาหาหมอพูดกันเรือง เจ้าของไร่เพลงิ ลาวลั ย์ถกู จบั เข้าห้องขงั “ป้ า! ป้ าเอาอะไรมาพดู กนั พเี หนอื เหรอจะไปฆ่าคน” “ถ้าไมเ่ ชอื ป้ าก็ลองโทรไปถามคนคุณนายเยาวเรศดเู อาสิ ป่ านนีคุณนายน่าจะรู้แล้ว คนเขาลือกันทังตลาดแล้วว่า ว่าที คหู่ มนั ของคณุ แพรฆ่าคนตาย” พอได้ฟังแล้วแพรพิไลก็ชักสีหน้าใส่สองป้ า ก่อนจะเดิน ออกมาเปิดกระเป๋ าหาโทรศพั ท์ แต่กไ็ มม่ ี ก่อนจะนกึ ได้ว่าหลงั จาก วางสายจากร้ านทําผมทีเธอนัดเข้าไปทําผมเสร็จแล้ว ก็วางไว้ที โต๊ะเครืองแป้ ง 193 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

‘บ้าจริงเลย เลยไม่รู้เลยว่าเรืองเป็นยงั ไงกนั แน่’ แพรพิไล ส่ายหัวไปมา ก่อนจะเดินเขาไปหาลุงหมอแล้วบอกจะขอกลับ บ้านไปก่อน แล้วพรุ่งนีเช้าจะรีบมาหาเพือน พร้ อมฝากบอกให้ เพือนอย่รู อเธอด้วย จากนนั เธอก็รีบขบั รถกลบั บ้าน ทตี อนนีคนทงั บ้านกาํ ลงั เป็นห่วง ให้คนขบั รถออกไปตามหาก็ไมเ่ จอ “คณุ ท่านขา คณุ แพรกลบั มาแล้วคะ” แตนร้ องบอกคนใน บ้าน กอ่ นจะออกไปรับกระเป๋ าจากเจ้านายสาว “แตน คณุ แม่อย่หู รือเปลา่ ” “อยู่ข้ างในค่ะ คุณแพรรี บไปหาคุณท่านเถอะนะคะ คณุ ท่านรอคณุ แพรนานแล้ว” แพรพิไลพยักหน้าให้สาวใช้ จากนันก็เร่งฝี เท้าเข้าไปหา มารดาทีห้ องนังเล่น ทีตอนนีอยู่กับป้ าโอบ แพรพิไลเข้ าไป สวมกอดมารดา “คณุ แมข่ า แพรกลบั มาแล้วคะ่ ” “ลกู รู้ตวั หรือเปลา่ ว่าทาํ ให้แมเ่ ป็นหว่ งแค่ไหน” “แพรไปทําผมมาค่ะ แล้วคุณแม่ก็รู้ว่าเวลาทําผมจะใช้ เวลานาน ว่าแต่เรืองทีชาวบ้านพดู กนั ว่าพีเหนือฆ่าคนตาย จริง หรือเปลา่ คะคณุ แม่” “จริงจ้ะลกู แพร แล้วจากนีไปลกู อย่าไปทีนันอีกนะ แม่ไม่ อยากให้ลกู ไปยงุ่ เกยี วกบั ฆาตกร” 194 องั สวรรณ

“แพรไมเ่ ชือวา่ พเี หนอื จะฆา่ คน แพรจะไปบอกตํารวจว่าพี เหนือไม่ได้ทํา แล้วคุณแม่ก็อย่าห้ามแพรเลย แพรต้องไปช่วยพี เหนอื พเี หนือบริสทุ ธิ” แพรพิไลลกุ ทนั ที แต่ถกู มารดาห้ามไว้ “นงั ลงลกู แพร” “แตแ่ พรจะไปหาพีเหนือคะ่ ” “จะไปหาทําไม เดยี วกต็ ดิ ร่างแหไปด้วยหรอก แล้วนับจาก วนั นไี ป แม่ขอสงั ห้ามไม่ให้ลกู ไปเหยียบบ้านนนั อีก สว่ นงานหมนั ของลกู แมจ่ ะยกเลกิ ” “คุณแม่!” แพรพิไลตกใจกับคําพูดของมารดา ก่อนจะไป ทางป้ าโอบให้ช่วยพูดกบั มารดา ทว่าป้ าโอบไม่ช่วยเลย แพรพิไล จึงหันมาขอร้ องมารดา “คุณแม่อย่ายกเลิกงานหมันเลยนะคะ แพรรักพเี หนอื ” “ลกู แพร! นีลกู ยงั จะหมนั กบั ฆาตกรอกี หรือไง” “พเี หนือไม่ได้ฆา่ ใคร คณุ แม่ต้องเชอื พเี หนอื สคิ ่ะ” “ลกู คนนี! ทําไมถึงได้หลงฆาตกรหัวปักหัวปํ าขนาดนีเนีย แล้วถ้าไม่ได้ฆ่าใครจริง จะโดนตํารวจจบั เข้าห้องขังทําไมละ่ ไม่รู้ ล่ะ ตังแต่วนั นีลกู ห้ามไปยุ่งเกียวกับคนบ้านนันอีก ถ้าไม่เชือแม่ แม่คงต้องขงั ลกู ไว้ในห้อง” “คณุ แม่!” 195 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“หยุดเรียกแม่ได้แล้ว ป้ าโอบพายัยแพรขนึ ห้องไปได้แล้ว แล้วให้คนเฝ้ าหน้าห้องไว้ด้วย อย่าให้ลูกสาวฉันออกไปคบค้า สมาคมกับพวกฆาตกรอีก ทุกคนด้วย อย่าไปข้องแขวะกบั พวก บ้านนนั ถ้าใครไม่เชือฟัง ฉนั จะไลอ่ อก!” คุณเยาวเรศสงั เสียงแข็ง ด้านคนเป็นลกู ก็อยากจะถกเถียงต่อ แต่ก็ถูกป้ าโอบปราม เธอจึง ยอมขนึ ห้องพกั อยากจะโทรหาใครก็ไม่ได้ เพราะมารดายึดมือถือ ไป 196 องั สวรรณ

ตอนที 14 วทิ ย์ขบั รถกลบั มาทบี ้านผ้เู ป็นนายในเวลาเกือบ ห้าทมุ่ หลงั จากไปรอหมอนพณฐั ตงั แตบ่ ่าย แตเ่ พราะ หมอนพณัฐมีผ่าตัดใหญ่ เขาเลยไม่ได้พบหมอ ทังทีรอมาหลาย ชวั โมงเลยตดั สนิ ใจกลบั มาทบี ้านผ้เู ป็นนาย หลงั ได้ฝากเรืองไว้กับ พยาบาลว่าให้หมอโทรหาดว่ นหากออกจากห้องผา่ ตดั “เจ้าวิทย์ เป็ นไงบ้าง ช่วยคุณเหนือได้หรือเปลา่ ” ป้ าติวที สง่ ข้าวสง่ นาํ ให้เจ้านายหนมุ่ แล้วก็กลบั มารอฟังข่าวจากวิทย์ ทีได้ บอกวา่ จะไปคยุ กบั หมอนพณัฐเพอื หาทางช่วยเจ้านายหน่มุ “คณุ หมอติดผา่ ตดั ป้ า ฉนั เลยไม่เจอหมอเลย” “ถ้างันก็รอสักหน่อยแล้วกัน ยัยเก๋ ไปหานําหาข้าวให้ เจ้าวิทย์กินไป” 197 เชลยรา้ ยอาญาสวาท

“ขอบคุณนะป้ า” วิทย์ทิงตวั นงั ตรงบนั ไดนนั แหละ เพราะ ไม่มแี รงจะเดินเข้าไปในบ้าน อีกทงั เขาก็รอคุณหมอด้วย ระหว่าง นนั ก็ฝื นกินข้าวไปหนึงจานตามคํารบเร้ าของป้ าติว จากนันก็พา กนั นงั รอโทรศพั ท์จากหมอนพณัฐ จนจะเทยี งคืนกม็ รี ถขบั เข้ามา “นนั รถหมอนพ” ป้ าติวร้ องทกั ก่อนทีวิทย์จะลกุ ขนึ เดินไป หาหมอหน่มุ “วทิ ย์! ไอ้เหนือละ่ อย่หู รือเปลา่ ” นพณัฐถามทันที เพราะ เขาได้ฟังมาจากพยาบาลพูดกนั แต่ก็ไม่เชือเลยรีบบงึ รถมาถาม ด้วยตวั เอง “คณุ เหนืออย่ทู ีโรงพกั ครับ” “แสดงว่าไอ้เหนอื โดนจบั จริงๆ ใช่ไหมเนีย บ้าเฮ้ย! เสียท่า ไอ้เสยี คนนนั จนได้” “ใช่ครับ แตค่ ณุ เหนือบอกวา่ คณุ หมอมญี าตเิ ป็นตาํ รวจอยู่ ทกี รุงเทพฯ คณุ หมอพอจะชว่ ยได้ไหมครับ” “ฉันช่วยเต็มทีอยู่แล้ว แกอย่าห่วงเลย แล้วตอนนีลงุ ฉัน กําลงั สบื หาหลกั ฐานอยู่ แต่คงต้องรอสกั ระยะ เพราะต้องสบื ให้รู้ แนช่ ดั และมหี ลกั ฐานมดั ตวั ถงึ จะลงมือทาํ อะไรเลย” “ผมเข้าใจครับ” วิทย์ตอบ แต่ก็อดเป็ นห่วงเจ้านายไม่ได้ที คงต้องอยหู่ ้องขงั ยาวแนๆ่ 198 องั สวรรณ

“แต่เราต้องเอาให้เหนือออกมาก่อน ว่าแต่แกรู้ไหมว่าวัน นันไอ้เหนืออยู่ทีไหน แล้วทําอะไร มีใครเห็นบ้าง แล้วคืนนัน ไอ้เหนอื อย่ทู ไี หน” นพณฐั สอบถามเพอื จะได้หาช่องทางเอาเพือน ออกมากอ่ น “ตงั แต่เช้าจนเย็น คณุ เหนอื ก็ทํางานในไร่ แล้วตอน คําผมก็ไปส่งคณุ เหนือทีบ้านบนเขา แล้วก็อยู่ทีนันจนเช้า จงึ ได้ กลับมาดูศพทีคนงานพบ ก่อนทีคนของเสียพงศ์พลจะพาตัว ตํารวจมาเอาตัวคุณเหนือไป ผมว่าพวกมันวางแผนกันมาแล้ว แนๆ่ ” “กค็ งงนั แหละ ไมง่ นั ไอ้พวกนนั จะไปตรงจุดพบศพได้ยังไง ว่าแตใ่ ครมาเอาตวั ไอ้เหนอื ไป” “สารวตั รวบิ ลู ย์มาเองเลยครับ ผมกบั คนงานพยายามบอก แล้ว แต่สารวัตรก็ยืนยันต้องเอาตัวไปให้ได้ แล้วพวกคนของ เสยี พงศ์พลมันก็อ้างว่าเห็นคุณเหนือฆ่าสองสาว แล้วเอาศพมา ทงิ ” “ก็สารวตั รคนนมี นั โดนเสยี พงศ์พลซอื ตวั ไปแล้ว สารวตั รก็ ต้องทาํ ตามคําสงั เสยี คนนนั อย่แู ล้ว ว่าแตเ่ มือกีแกบอกว่าไอ้เหนือ อย่กู บั คณุ ปางทงั คนื ใชไ่ หม” “ใชค่ รับ” 199 เชลยรา้ ยอาญาสวาท