แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

1 01 เล็กทั้งสองสัมผัสผิวเน้ือแท้ที่หนักแน่นแข็งแรงไปทุกสัดส่วน และอีกอย่างท่ีทำให้รู้ คอื คุณไมลซ์ อ่ นรปู มาก แม้เธอจะเคยเหน็ เขาเปลือยทอ่ นบนมากอ่ น ตอนนนั้ เธอก็ มองเพียงแคแ่ วบ็ เดียว ไมก่ ลา้ จบั จอ้ งนานนกั แตต่ อนน้เี ม่ือได้สมั ผสั ทม่ี ากกวา่ แค่ มอง ทำให้กายสาวสนองตอบกลับอย่างท่เี ธอไมเ่ ข้าใจเลยวา่ ความรู้สึกแบบนมี้ นั คือ อะไร แตด่ มี ากเลย ไมลเ์ ล่ือนมือสอดเข้าไปใต้เสื้อ และคอ่ ยๆเลิกเสอ้ื ขึ้น เมอื่ ผวิ เนียนถูกความ เย็นกระทบ สติทีเ่ ตลดิ ไปกลับคืนมาอกี ครั้ง แต่ไมลไ์ มม่ ที างปลอ่ ยใหน้ ำ้ แข็งขดั ความ ต้องการของเขาท่ีตอนนี้มันฟ้องแสดงตัวตนความเป็นชายอย่างน่าเกรงขาม ใครจะ เชอื่ ว่าหญิงสาวไรซ้ งึ่ ประสบการณ์ทกุ อยา่ ง กลบั กระต้นุ ความเปน็ ชายในตัวเขาได้ดี กว่าครัง้ ไหนๆที่ผ่านมาเลย มอื เล็กต่อต้านไม่ให้ความรว่ มมือในการถูกเปลอื ยกายทอ่ นบน แต่มหี รอื วา่ แรงเทา่ ไม้ซีกจะเอาชนะแรงไมซ้ งุ ของเขาได้ ไมก่ ว่ี นิ าทีต่อมา อกเตง่ ตงึ กป็ รากฎต่อ สายตาภายใต้แสงสลัวแต่ก็แจ่มชัดเมื่อผิวขาวเนียนสว่างไสวน่าชวนมองและน่าดูด ด่มื ย่ิงนัก ไมล์ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากกับการขัดขนื เลก็ ๆของน้ำแขง็ วา่ เธอจะไมเ่ ตม็ ใจ มนั กแ็ คก่ ระแสตอบกลับอาการของคนทไ่ี ม่เคยมปี ระสบการณม์ าก่อนกเ็ ทา่ น้นั และอกี ไม่กีน่ าทตี ่อมา นำ้ แข็งกเ็ ปลือยเปลา่ ไปทง้ั ร่างกายบนเตยี งท่ีกวา้ งแตท่ ้ังสองกลับไช้ พนื้ ทเี่ พียงนอ้ ยนิด ร่างเปลือยเปลา่ ทัง้ สองกอดกา่ ยคลอเคล้านัวเนยี กัน ฝ่ายรุกกร็ ุก อย่างไม่ทำให้คนฝ่ายรับต้องผิดหวัง เสียงกรีดร้องยามถูกดูดด่ืมและล้วงล้ำดังออก มาเมอ่ื สิ่งท่ีแสดงความบริสทุ ธ์ิสะอาดได้ถกู ทำลายลงในท่ีสดุ “เจ็บคะ่ คุณไมล์ น้ำแขง็ เจบ็ ” ช่วู ววววว ไมลป์ ลอบประโลมอย่างเขา้ ใจ รา่ งกายหยุดเคล่อื นไหว เพือ่ ให้ เวลากับน้ำแข็งปรบั ตวั รบั กับสิง่ ใหม่ท่ลี ว้ งลำ้ เข้าไปในร่างกาย เม่อื ลมหายใจเรม่ิ สงบ ลงยามถูกริมฝีปากหยักไล่พรมจูบปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน รุ่งอรุโณทยั

1 02 “เรยี กพไี่ มล์ ให้พีร่ ู้วา่ นำ้ แขง็ พร้อมแล้ว” “พีไ่ มล์” สัญญาณความยนิ ยอมและความต้องการฉายชดั ออกมา ไมล์ก็ เริ่มบทเรียนใหม่ให้กับน้ำแข็งได้เรียนรู้และเข้าใจว่าสิ่งนี้ดีอย่างไรต่อร่างกายมนุษย์ ชายหญงิ ไมลข์ ยับสะโพกถอยออกหา่ ง คนไร้ประสบการณ์ ผงะตกใจเมอ่ื เขา้ ใจว่า ทกุ อยา่ งจบลงแล้ว แค่นี้เหรอ? สองแขนโอบรดั รา่ งกำยำเอาไว้ คิ้วเรยี วขมวดเข้าหา กัน ดวงตาเบิกกวา้ ง “เดก็ โง!่ ” ไมล์เอย่ ออกมาดว้ ยเสียงท่ีแหบพรา่ เมือ่ มองเขา้ ไปในดวงตาต่นื ตระหนกแววตาอ่อนโยนก็สาดส่งกลับไป พร้อมประทับกดริมฝีปากของตัวเองบน กลบี ปากแดงท่เี จ่อบวมเพยี งเลก็ นอ้ ย แลว้ ทกุ อย่างท่นี ำ้ แข็งเขา้ ใจไปเองเริ่มกระจา่ ง เมอื่ ไมล์ดันสะโพกกลับเขา้ หาแนบชิดเรือนรา่ งจดุ ประสานแนบแน่นกว่าครัง้ แรก น้ำแข็งแม้เจ็บไม่น้อยกับการกระทำน้ันของเขา แต่สิ่งท่ีแฝงมาคือความ ซาบซ่าเสียวซ่านแปลกระคน และทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกที่ตอน แรกแคแ่ ฝง กลายเปน็ ความรสู้ ึกท่เี ด่นชดั และมัน่ คงยาวนานขน้ึ เรอ่ื ยๆ รมิ ฝีปากที่ถกู ล้วงล้ำด้วยล้ินหนาเริ่มเจ่อบวมมากข้ึน ไม่เว้นแม้แต่สะโพกที่ขยับตามเร่ียวแรง กระแทกเข้าๆออกๆไม่อยุดอย่างต่อเน่ือง ร่างกายเธอเหมือนกำลังจะระเบิดเม่ือถูก อดั แน่นตอกย้ำความเสยี วไม่หยุดหย่อน ไมล์ขยับขับเคลื่อนสะโพกกระแทกแก่นกายเข้าเสียดสีโพรงสาวที่คับแคบ ครั้งแลว้ ครงั้ เลา่ พ้ืนผิวกำยำชืน้ ข้นึ ทลี ะน้อยจากความรอ้ นในรา่ งกายแมห้ อ้ งจะเปดิ เคร่ืองปรับอากาศในระดับอุณหภูมิท่ีเหมาะสมกับอากาศและร่างกาย แต่มันไม่ เพยี งพอเลย เมอื่ รา่ งกายเขาเหมอื นจะเปลี่ยนผวิ หนังเปน็ เปลวเพลงิ ขนาดย่อม แรง ตอดรดั อย่างไรเ้ ดยี งสาช่างอนภุ าพรนุ แรงเหลอื เกนิ เธอบริสุทธผ์ิ ุดผ่อง ทุกอย่างของ เธอตอนนี้ลว้ นถูกเขากลืนกินอยา่ งไรค้ วามปราณี... รงุ่ อรุโณทัย

1 03 เขม็ นาฬกิ าเดินมาถึงเวลาของวันใหม่ ท่ีมาพรอ้ มกับเสียงครางอกี คราจาก ความสุขท่ีไปยังจุดสูงสุดของร่างกาย เสียงลมหายใจหอบถี่เร็วดังอยู่ในความเงียบ สงัดภายในห้องนอนบ้านพักตากอากาศของอัครกำธร เมื่อทายาทเพียงคนเดียวได้ ปลดปล่อยสายธารแห่งชีวิตเข้าสู่ผู้หญิงท่ีแม่เลือกให้อย่างสมบูรณ์ครั้งแล้วคร้ังเล่า ในคำ่ คนื น้ี น้ำแข็งหลับสนิทไปในทันทีเมอื่ รา่ งกายไดร้ บั อสิ ระ เธออ่อนเพลียเปน็ อย่าง มากกับสองสามช่ัวโมงที่ผ่านมา ไมล์ดึงผ้าห่มท่ีเขาปัดท้ิงไปเม่ือตอนที่เขาออกมา จากห้องน้ำตอนหัวค่ำถูกดึงกลับมาคลุมกายเปลือยเขากับเธอภายใต้ผ้าห่มเดียวกัน พร้อมโอบกอดร่างบอบบางท่ีเข้าสู่นิทราไปได้สักพักอย่างอ่อนโยนโดยไม่รบกวน เวลาพกั ผอ่ นของเธออกี ต่อไปแล้ว ไมลล์ ืมตาข้นึ มาอกี ครง้ั นาฬิกาบอกเวลาตสี ่ีกว่าๆ ไมล์ขยับลกุ จากเตียง เขาแต่งตวั จนเสร็จเรียบร้อย “น้ำแขง็ นำ้ แข็ง ตืน่ เถอะ” ไมล์กระซบิ ปลกุ เบาๆ “ไดเ้ วลาอาหารเชา้ แล้วเหรอคะ ยังง่วงอยู่เลย ขอน้ำแขง็ นอนตอ่ อกี หน่อย ได้มั้ย” โดยปกติน้ำแข็งเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว แต่จากประสบการณ์ใหม่ท่ีผ่านมา ทำใหร้ ่างกายของเธอไม่พร้อมจะตน่ื เชา้ ในเช้าวันนี้ “ต่ืนมาแต่งตัวแปบ็ หน่งึ แลว้ พี่ไมลจ์ ะให้นอนต่อ” นำ้ แข็งไมเ่ ข้าใจสักเทา่ ไหร่ ความง่วงนอนที่ล้นปร่ีทำให้เธอไม่ได้สังเกตหรือผิดวิสัยกับคำพูดของไมล์ท่ี เปลย่ี นไปอยา่ งมาก มากแตค่ นพดู กไ็ ม่ได้รสู้ กึ อะไรแม้สักนิด ดั่งกบั ว่าคำพดู แบบนี้ คือธรรมชาตทิ แ่ี ทจ้ รงิ ของไมลอ์ ยา่ งไงอยา่ งงนั้ แม้จะไม่อยากลกุ แตม่ อื ใหญร่ ั้งให้เธอออกจากเตียงอุ่นๆมาจนได้ เสอื้ ผ้าท่ี ถูกกำจัดออกไปถูกยื่นมาตรงหน้า น้ำแข็งหน้าแดงทันทีเมื่อเร่ิมคิดได้ว่าตัวเองนอน หลับท้ังๆท่ีไม่ได้สวมอะไรอยู่เลย เธอจึงรับเสื้อผ้ามาจากมือใหญ่น้ันอย่างรวดเร็ว และดึงผา้ หม่ พนั ร่างกายเรง่ ฝีเท้าเขา้ หอ้ งน้ำไปอยา่ งรวดเรว็ รุง่ อรุโณทัย

1 04 “เราจะไปไหนกนั เหรอคะ?” “ไปรอดพู ระอาทิตยข์ ้ึนกนั ” ไมลพ์ ดู ส้นั ๆ พรอ้ มคว้าผา้ หม่ ทีพ่ บั อยู่ เดินออก จากหอ้ งไปโดยท่นี ้ำแขง็ เดนิ ตามไปอย่างแปลกใจ ท่เี ธอคาดไมถ่ ึงว่าคนอยา่ งไมล์จะ สนใจเรือ่ งแบบนีไ้ ด้ แต่จากความตั้งใจท่ปี รากฎอยู่ตอนนี้ ก็แจม่ ชดั อยู่แลว้ ไมลเ์ ดินนำ นำ้ แขง็ เดินตาม เขาพาเธอขึ้นมาบนโขดหิน แสงยามเชา้ คอ่ น ข้างน้อยแต่เส้นทางเดินไม่มีความอันตรายเลย จนถึงที่พวกเธอปีนขึ้นมา มันเป็น ลานหนิ ที่แม้ไม่กว้างมาก แต่ก็เพียงพอใหน้ อนให้นัง่ ไดอ้ ย่างปลอดภัย “ไมย่ ักร้มู ากอ่ นวา่ แถวนม้ี ที ีแ่ บบนีด้ ้วย” นำ้ แขง็ เสียงแจม่ ใสมากข้นึ เมอื่ การเดินทางมาหลายนาทีทำให้ความง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้งไปช่ัวขณะ ไม่ผิดหวัง เลยแม้ฟ้าจะยังไม่สว่าง แต่จากแสงที่พอมองเห็นที่น่ีสวยเหมาะกับการนั่งรอดู พระอาทิตย์ขึ้นจรงิ ๆ “มานงั่ ตรงน้ีสิ” ไมลเ์ รียกเมื่อเขาใชผ้ า้ หม่ ผืนเดยี วเป็นทัง้ ท่รี องนั่งและคลุม กายในคราวเดียวกนั นำ้ แขง็ หันไปมอง แล้วเธอนั่งตรงไหนละ ซา้ ยขวาของเขาไมม่ ีที่ ให้เธอนั่งได้อยา่ งอบอุ่นเหมือนเขา “มาตรงน”ี้ น้ำแข็งทขี่ ยบั จะไปนัง่ ขา้ งๆกลับถกู เรียกให้มาน่งั ในอ้อมแขนดา้ นหน้าเขา นำ้ แข็งหนา้ แดงอีกแล้ว แตก่ ย็ อมทำตาม เพราะที่ตรงน้ันอนุ่ สบายกว่าตรง นีเ้ ป็นไหนๆ ทันทีทนี่ ้ำแข็งทรดุ กายลงนั่งยดื ขายาวออกไปแผ่นหลงั และรา่ งกายส่วน ใหญ่อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา จนร่างบางถูกดึงให้พิงกับแผ่นอกกว้าง อ้อม แขนแข็งแรงวางพาดอยู่บนเข่าท้ังสองข้างท่ีตั้งชันไว้ ล้อมร่างกายเล็กๆน้ันอย่าง อบอุ่นแฝงความหวงแหนไว้อย่างไม่รู้ตัว ทำให้น้ำแข็งนั่งอย่างสบายพร้อมอบอุ่น อย่างแปลกประหลาด แม้เธอจะเขนิ ๆไมน่ ้อยทีเดยี ว สายตาไม่ไดม้ องไปยงั ผนื กว้าง ท้องทะเลตรงหนา้ เธอแคน่ ่งิ ๆ สมองไม่ทนั ได้คิดเรอื่ งทีผ่ ่านมาไม่กี่ชั่วโมง เสยี งนุ่ม นวลก็ดังก้องเบาๆ... รุง่ อรุโณทัย

1 05 “ถา้ งว่ งก็นอนตอ่ ได้เลย เด๋ียวพป่ี ลกุ ” นำ้ แข็งไม่ไดต้ อบอะไร แต่พอเจอลม ทะเลเยน็ ๆกบั ไออ่นุ จากออ้ มแขนของเขา เธอก็เผลอหลบั ไปอีกครง้ั ในเวลาท่ีรวดเร็ว เพราะคิดว่าหลับไปเสียเลยดีกว่าน่ังมีสติและไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาดี ศีรษะแนบอิง อย่บู นท่อนแขนแข็งแรงไวอ้ ยา่ งเหมาะเจาะพร้อมกบั ระบบการหายใจที่สมำ่ เสมอ ในขณะทนี่ ำ้ แขง็ หลบั ไปอีกครั้ง ไมลม์ องไกลออกไป นี้ไมใ่ ชค่ ร้งั แรกที่เขา มานั่งรอดพู ระอาทติ ยข์ นึ้ เขาเคยมากับนำ้ แขง็ คนท่จี ากเขาไปแล้วครงั้ หนึง่ แตค่ รง้ั นน้ั กบั คร้ังนแ้ี ตกตา่ งกันมาก ต้งั แต่ตรงทีก่ ารนัง่ ตอนนั้นเขากบั นำ้ แขง็ แค่นง่ั ใกลช้ ดิ กนั แบบข้างๆ แมจ้ ะใชผ้ า้ หม่ คลมุ กายผนื เดยี วกนั แตก่ ไ็ มไ่ ด้นัง่ โอบรัดกอดกันแนน่ อยา่ งกับเขาจะกลนื รา่ งนำ้ แข็งคนนี้หายเข้าไปในรา่ งกายเขาแบบน้ี ไมล์ไม่รสู้ ึกผิดใดๆกับน้ำแข็งคนท่ีจากไปอย่างไมม่ วี นั กลบั แตเ่ ขากลบั รู้สึก บางอย่างกับน้ำแข็งที่นอนอยู่ในอ้อมแขนนี้ต่างหาก เขาเห็นแก่ตัวหรือคิดว่าเธอก็ ควรจะตอบแทนบญุ คุณคนทีท่ ำใหช้ วี ติ ของเธอดขี ึ้นมากในสองสามปนี ี้ เพราะเขาก็ แค่ต้องการชดเชยความผิดของตัวเองท่ีเอาแต่ใจนานหลายปีให้กับแม่ของเขา ก็ เท่าน้ัน การตามใจคุณแม่และคุณตาให้พวกท่านมีความสุขแค่น้ันก็พออย่าได้ไป สนใจอย่างอน่ื เพราะอยา่ งไรแลว้ น้ำแขง็ ก็ไดร้ บั การตอบแทนเปน็ ชีวิตที่ดขี น้ึ ดกี ว่า ต้องไปตกระกำลำบากและไม่ร้วู ่าจะตอ้ งไปเจอกบั คนประเภทไหนกบั โลกกวา้ งใบนี้ “น้ำแขง็ คุณจากไปพรอ้ มกบั หวั ใจรกั ของผม...” ไมลพ์ มึ พำเบาๆ ปลด ปลอ่ ยเสยี งไปกับลมให้ช่วยหอบเอาความในใจของเขาไปให้ถงึ คนบนฟ้า... “คุณไมล์ น้ ำแขง็ ไมเ่ คยคิดจะอจิ ฉาคนตายเลย แตท่ ำไมครั้งนี้น้ำแข็งถงึ รสู้ กึ วา่ ตัวเองช่างเลวรา้ ยเหลอื เกนิ ...” น้ำแข็งท่หี ลับๆตืน่ ๆในอ้อมแขนของไมล์ ได้ แต่คิดในใจ เพราะอยู่แนบชิดกับเขาถึงขนาดนี้ มีหรือว่าเธอจะไม่ได้ยินแม้เธอจะ หลับแตก่ ารถอนหายใจของเขาครัง้ แลว้ ครั้งเลา่ ทำให้เธอรสู้ ึกตัว เธอได้ร่างกายเขาไว้ แต่คณุ นำ้ แขง็ ไดห้ ัวใจของเขา มันใชห่ รือทีผ่ ้หู ญิงสองคนทไี่ มเ่ กย่ี วข้องกัน หน้าตา รงุ่ อรุโณทัย

1 06 เหมือนกนั และชื่อเล่นเหมือนกัน ความบังเอญิ มากมายเหล่านี้ มันใช่หรอื ทีเ่ ธอกบั เธอต้องมาแบง่ ปนั กันแบบนี้ T_T เม่อื อรุณเร่ิมฉายแสง น้ำแขง็ ค่อยเปดิ ดวงตาข้ึนดว้ ยความสงบเงียบ ไมล์ แค่ก้มหน้ามองเพียงเล็กน้อย เม่ือเห็นว่าเธอต่ืนแล้วดวงตาเล่ือนกลับมองไปยังข้าง หนา้ เปิดรับแสงสุรยิ ะและความอบอุน่ ทคี่ อ่ ยๆมากขน้ึ ทลี ะนอ้ ยอย่างสวยงาม แต่สำหรบั น้ำแขง็ แสงตรงหนา้ เป็นสญั ญาณเตอื นใหเ้ ธอได้รูว้ ่า ชีวิตใหม่ ไดเ้ รม่ิ ข้ึนแลว้ ชีวติ ของเธอมันกไ็ มต่ ่างอะไรกับ ‘แสงใตเ้ งา’ “มองนานแลว้ เจอสงิ่ ท่ีหาอยมู่ ้ยั คะ” น้ำแขง็ ที่น่งั อย่ตู รงข้าม เอ่ยถามกลบ เกล่อื นความเขนิ อาย สายตาท่ไี มลม์ องเธออยทู่ ำให้เธอมอื ไมไ้ ม่มีแรง ช้อนทตี่ ักโจ๊ก ก้งุ ในมือมนั จะหลุดล่วงอยู่ตลอดเวลา “พดู กบั ว่าทคี่ หู่ มนั้ สามที างพฤตนิ ัยแบบน้ีเหรอ” “โอ้ยยยย จะพดู ทำไม อายนะสะกดเปน็ มยั้ คะ?” “อายทำไม เรื่องแบบนีใ้ ครๆเขากท็ ำกนั ทง้ั น้ัน” “ไม่พูดดว้ ยแล้ว น้ำแขง็ อิ่มแล้ว ขอตวั ” ไมลย์ ้มิ ขำ เมื่อนำ้ แขง็ ยกชามโจก๊ ที่ เกือบหมดของตนและลุกออกไปทนั ที “ไปอาบนำ้ แปลี่ยนเสื้อผา้ เดยี๋ วเราจะไปวดั ทำบุญกนั กอ่ นกลับ” ไมล์รอ้ ง บอกตามไล่หลงั น้ำแข็ง ความตงั้ ใจแรกไมลก์ ะจะอยตู่ ่ออกี หนึ่งคนื แต่ดูเหมอื นไม่ จำเป็นแล้วเมื่อระหว่างเขากับน้ำแข็งขา้ วสารกลายเปน็ ขา้ วสุกไปแลว้ เขาทำอะไรลง ไปยอ่ มตอ้ งรบั ผดิ ชอบส่ิงทีท่ ำเสมอ วฒั นธรรมที่นี่ไม่เหมือนกบั ยุโรป แม้น้ำแข็งจะไม่ เรียกรอ้ งร่ำไห้อะไรเลย แตเ่ ขากพ็ อดอู อกวา่ เธอเองกห็ วัน่ วิตกไมน่ อ้ ยว่าอนาคตของ ตัวเองจะเป็นอย่างไร แต่จะให้เขามาคุกเข่าขอความรักแบบท่ีคนรักเขาทำกันคง ไมใ่ ช่ เพราะเขาเองรู้อยแู่ กใ่ จวา่ ทำไม รุ่งอรุโณทยั

1 07 “คุณไมล”์ น้ำแขง็ เอ่ยเรยี กคนขา้ งๆ เมื่อรถจอดน่ิงทบี่ ้านอัครกำธรในชว่ ง หัวคำ่ “เฉพาะเวลาเขา้ ไดเ้ ขา้ เขม็ เทา่ นั้นใชม่ ้ัยท่ีเธอจะเรียกพวี่ ่า ‘พี’่ ” “โอ้ย!!! ถา้ รูว้ ่าจะถกู เอามาลอ้ ขนาดนี้ เม่อื คืนนา่ จะเอาอะไรฟาดให้สลบ ไปเลยดีกว่า” ไมลห์ ัวเราะเสยี งดังออกมา “เธอนมี่ นั อา่ นนยิ ายเยอะไปจริงๆ เอาละไม่ลอ้ แลว้ เรียกพว่ี ่าพก่ี พ็ อ ว่าแต่ มอี ะไรจะพูดกพ็ ดู มา จะไดเ้ ขา้ บา้ นไปนอน ขับรถมาหลายชว่ั โมงมันเมอ่ื ยมากๆ เม่ือ คืนกไ็ ดน้ อนนดิ เดียวเอง” “ขอกลบั ไปนอนบา้ นไดม้ ้ยั คะ?” “ถา้ หมายถึงบ้านคุณป้านัน ก็ไดน้ ะ แต่พีต่ อ้ งไปด้วย ถ้าน้ำแข็งไม่สงสารที่ พีต่ อ้ งไปเผชญิ กบั รถติดบนถนนกรุงเทพตอ่ อีกชวั่ โมง เรากไ็ ปตอนนี้เลยก็ได้” น้ำแขง็ องึ้ ! เรื่องไหนก่อนดลี ะ เอาเปน็ ว่าทุกเรื่อง ทุกตัวอักษรที่เขาพดู มาตั้งแต่คำแรกจนคำ สดุ ทา้ ย แมห้ ัวใจอดไม่ไดท้ จ่ี ะพองโต แต่เสยี งหน่ึงก็ดังแทรกเข้ามาทกุ ครง้ั ทหี่ วั ใจ ของเธอกำลงั เบง่ บาน “นำ้ แขง็ คณุ จากไปพรอ้ มกับหวั ใจรกั ของผม...” ปึก! น้ำแข็งไม่พู ดอะไร เธอเปดิ ประตู รถอย่างเรง่ รีบ วิ่งเขา้ บ้านไปโดยไม่ รอไมลเ์ ลย แน่ใจเหรอว่าผู้ชายคนน้มี ีแฟนมากอ่ นแค่คนเดียว ความรสู้ ึกมากมายตี รวนเธอจนทำให้นา่ สบั สน “น้ำแข็ง” “สวสั ดีคะ่ คุณปา้ ” “เป็นอะไรไปนะ หนา้ แดงมากเลย หนไู มส่ บายเหรอเปล่า” น้ำแข็งสา่ ยหน้า ไปมา “พ่ีไมล์รังแกหนูค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ” น้ำแข็งยกมือไหว้และรีบว่ิงข้ึน บันไดเพื่อกลับไปยังห้องของตน ศศิกานต์มองตามแม้จะผ่านโลกมานาน แต่ก็ไม่ อาจเดาความจรงิ ไดท้ ัง้ หมด รงุ่ อรุโณทยั

1 08 “ไมล์ รงั แกอะไรน้อง ถงึ ได้วง่ิ หนีไปขนาดน้นั ” “ลกู สะใภค้ ณุ แม่ ยอมรับความจริงได้ยากจงั เลยนะครบั ” ไมลพ์ ูดพรอ้ มกบั เดนิ เข้ามาโอบกอดมารดาและหอมแกม้ ซา้ ยขวาตามปกติ “นอี่ ย่าบอกนะ วา่ ลูกรังแกน้องแล้ว” “อะไรกนั ละครบั คุณแม่ ผมคิดวา่ คณุ แม่อยากมีหลานเรว็ ๆเสยี อีก ถึงได้หา เมยี มารอผมนานนับปขี นาดนี้ โอ้ย!คณุ แม่” ไมล์พูดจบกร็ อ้ งออกมา เม่ือมารดาทร่ี ัก ฟาดแขนกำยำของตนโดยทันทแี ละแรงมากๆ “โอย้ ! ทำไมถงึ ลำ้ เสน้ ขนาดนี้นะเจา้ ลูกคนนี้ น้องยังเดก็ อยู่เลย ทำไมไมร่ อ วันแต่งงาน ลกู เขามีผ้ปู กครองนะยะ๊ ตายแล้วเน่ีย! แมต่ ้องเรง่ แลว้ สิ หมน้ั เชา้ แตง่ เย็นมันเลยแล้วกนั ” ไมล์อดย้ิมออกมาไมไ่ ด้ เพราะเขาไม่เหน็ นานแลว้ แววตาความ สุขของมารดา ผมเชอ่ื แล้วครบั ว่าคุณแมร่ ักยายเด็กน้มี ากจรงิ ๆ ไมล์คิดในใจ “หมนั้ ไว้กอ่ นก็พอครบั คณุ แม่ เรื่องแต่งรอไปกอ่ น” ไมลพ์ ดู สัน้ ๆ ด้วยเสยี ง ราบเรียบ “คงไม่หมัน้ ทงิ้ หมน้ั ขว้างหรอกนะ” “ผมทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอครับ ผู้อุปการะยายเด็กขายขนมน่ากลัวมาก เลยนะครับเทา่ ทผ่ี มจำได้” “ลกู คนนีน้ !ิ เดยี๋ วเถอะ ไปไป ไปพักเถอะ แมจ่ ะไปคุยกบั คณุ ตา คงต้องเปดิ เซฟเลอื กแหวนกันหน่อยแล้ว ลกู สะใภ้ไดด้ ง่ั ใจแมจ่ รงิ ๆ” ศศิกานตพ์ ดู พร้อมกับเดนิ แยกออกไปอยา่ งมีความสุขลน้ เหลอื “ขอโทษนะครับคณุ แม่ ทผี่ มมันเห็นแกต่ ัวมาหลายปี ผมดีใจทีไ่ มส่ ายไปที่ ทำให้คุณแมแ่ ละคุณตามีความสุข” ไมลพ์ มึ พำเบาๆ ก่อนเดนิ ขึ้นบนั ไดกลับเข้าหอ้ ง นอนตัวเองไป เพื่อทจ่ี ะอาบน้ำเปล่ียนเสอื้ ผา้ แตจ่ ะนอนหอ้ งไหนเขายงั ไม่ไดค้ ิดตอน น้ี ร่งุ อรโุ ณทัย

1 09 Grrrr Grrrr น้ำแขง็ มองหน้าจอแสดงโทรศพั ทท์ ดี่ ังขน้ึ มาในยามวกิ าล “จะ โทร.มาทำไมเนี่ย” น้ำแข็งบ่นพึมพำกับตัวเองทันทีท่ีเห็นว่าเป็นพี่ไมล์จอมบงการ โทร.มา “Hello” “มาทห่ี ้องหน่อย เมอ่ื ยมาก” ไมลไ์ ม่กล่าวทักทายใดๆ คำสัง่ ออกไปทนั ที เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งทักทายตามมารยาทจากปลายสาย และกดวางสาย ตู๊ด ตดู๊ ตดู๊ นำ้ แขง็ น่งิ งงงันไปทันที “มอี ะไรเหรอคะ?” น้ำแข็งเอ่ยถามอย่างสุภาพ เมือ่ เขา้ มาในหอ้ งของไมล์ ตามคำส่งั แล้ว อย่างไรแลว้ เธอก็ตอ้ งมา ใครจะกลา้ ขดั คำส่ังลกู ผ้มู พี ระคุณกนั เล่า “เมื่อย มานวดใหห้ น่อย” น้ำแขง็ มองหนา้ คนออกคำสั่ง เขานั่งอยบู่ นเตียง ในชุดนอนแล้ว “ทำไมไม่เรยี กเดก็ ในบ้าน มานวดใหล้ ะคะ” “เธอน่ียังไง ใครเขาจะให้ผ้หู ญิงคนอน่ื มาจับต้องผชู้ ายของตัวเอง สมอง โงๆ่ คดิ กอ่ นพูดไดม้ ั้ย” นำ้ แขง็ บงึ้ ตงึ ทันที ชนิ ชิน ชนิ เสยี ทีเถอะยาย น้ำแขง็ ทำไมเจ็บ ไม่รจู้ กั จะจำ แค่ทำๆตามที่เขาส่ังกไ็ มต่ ้องโดนตอ่ ว่าใหเ้ จบ็ ใจเลน่ แบบนี้ “ตรงไหน” “มานง่ั ขา้ งหลงั นวดตัง้ แต่ต้นคอไปตามไหล่และแขน” “เมอ่ื ยยังกับคนแก่ ขับรถแคน่ ้เี อง” นำ้ แขง็ บน่ พึมพำเบาๆ ขณะคลานขน้ึ เตยี งนอนขนาดใหญ่ของไมลอ์ ย่างไมไ่ ดค้ ดิ อะไร เธอไปนัง่ คุกเขา่ อยู่ขา้ งหลงั และเริ่ม นวดตามท่เี ขาบอก “แรงกวา่ น้อี กี หนอ่ ย ม้อื เยน็ กก็ ินไปตัง้ เยอะ เอามาใชห้ น่อย” อึก อึก อึก น้ำแขง็ เงยี บ บอกตัวเองวา่ เงียบไว้ดกี วา่ อย่าแสดงความโง่ออก มาให้ตอ้ งโดนตอ่ ว่าอีกเปน็ ดีทีส่ ุด ในขณะท่ีทำหน้าท่ที ีไ่ ดร้ บั มอบหมาย น้ำแขง็ ยอ้ น คิดไปตอนทีเ่ พอื่ นสาวโทร.มาหา เม่ือตอนหัวค่ำ รุ่งอรุโณทยั

1 10 “นำ้ แขง็ พิมอยากขอเบอร์ตดิ ตอ่ พี่ไมลไ์ ดม้ ้ัย” นำ้ แขง็ หนักอกหนกั ใจอยา่ ง มาก น้นั กเ็ พื่อน นกี่ เ็ ขา ไม่ใหไ้ ปเพ่ือนก็ตอ้ งคดิ วา่ เธอโน้นนนี้ ้ัน แต่ตอนนัน้ เธอก็ให้ไป ในทีส่ ดุ เพราะอย่างไรแลว้ เธอก็โดนเขาตอ่ วา่ จนชินชาไปแล้ว โดนอีกสกั หนอ่ ยก็คง ไมเ่ ปน็ ไร เขาคงไม่ฆ่าเธอทิง้ หรอก และอีกอยา่ งบางที ผหู้ ญงิ ท่สี ามารถนำหัวใจรัก กลับคืนเจา้ ตวั ไดอ้ าจจะเป็นพมิ พลิ ากไ็ ด้ ในเมื่อเธอถูกตดั สนิ แพร้ าบไปแล้ว Grrrr Grrrr ! น้ำแข็งสะด้งุ กบั เสยี งเรียกเข้าโทรศัพทข์ องไมล์ ซ่ึงไมล์เองก็แปลกใจมาก คนท่ีมีเบอร์เขาก็อยใู่ นบา้ นหลงั น้กี ันทกุ คน แลว้ ใครละท่โี ทร.มา “ไปรบั โทรศพั ทใ์ ห้หนอ่ ย” ไมล์เอย่ บอก “ไม่ ไมน่ ะคะ” นำ้ แขง็ ปฎิเสธทันที เพราะเธอพอเดาได้ว่าเป็นใคร เวลา แบบนข้ี ืนเธอไปรบั สาย คงทำให้เพื่อนเข้าใจผิดแน่ๆ “อะไรของเธอเนีย่ ตกอกตกใจเกนิ เหตุไปแล้ว” ไมล์พดู พรอ้ มกบั ลกุ ไปหยิบ โทรศัพท์ เบอรท์ ี่ไม่รูจ้ กั “สวสั ดคี รบั ” และทันทที ่ไี มล์ทกั ทายไปตามสาย เสียงปลาย สายตอกกลบั มาพร้อมกบั การแนะนำตวั สายตาพฆิ าตมารก็จบั จ้องไปทีน่ ำ้ แขง็ ทีเ่ ธอ กลืนนำ้ ลายลงคออยา่ งยากลำบากในทนั ที น้ำแข็งขยับลงจากเตียงไปอยู่อีกฟากของเตียงอย่างรวดเร็ว เมื่อไมล์คุย โทรศัพท์ไปด้วยและเดินกลับมาด้วยท่าทางเอาเรื่องเธอ ไมล์ยังคงคุยกับปลายสาย อย่างสภุ าพ โดยทสี่ ายตาพิฆาตมารไมล่ ะไปจากน้ำแข็ง ซึ่งน้ำแข็งอ่านสายตาของ ไมล์ได้วา่ “เธอตายแน่” น้ำแขง็ มองไปยงั ประตทู างออก และท่าทางแบบน้นั ไมพ่ ้นสายตาไมล์ แม้ เขายังต้องคยุ กบั พมิ พลิ าต่อ “นะคะพ่ีไมล์ พร่งุ น้พี ่ีไมลว์ ่างอยแู่ ลว้ นะคะพิมจะขอโอกาสทานขา้ วกับพ่ี ไมล์สักมอ้ื นะคะ” รุง่ อรุโณทัย

1 11 “ครับ ครบั ” ไมล์ตอบตกลงออกไป เพยี งแคต่ ้องการจบบทสนทนากับคน ปลายสายเพ่ือมาจัดการกบั แมส่ ่อื แม่ชักตรงหนา้ แต่จังหวะท่ไี มล์กำลังจะตดั สายดนั เป็นจังหวะเดียวกับท่ีน้ำแข็งว่ิงไปยังประตูทางออก ไมล์ปล่อยโทรศัพท์ของตัวเอง ล่วงลงบนเตยี งน่มุ และขยับอย่างรวดเร็วเขา้ ควา้ รา่ งน้ำแข็งไดท้ นั ก่อนทเี่ ธอจะไปถึง ประตใู นอีกสองสามกา้ ว เสียงรอ้ งดว้ ยความตกใจของนำ้ แขง็ ดงั ข้ึน ทนั ให้พมิ พิลา ได้ยินในวนิ าทีสดุ ท้ายท่เี ธอจะตัดสายไมล์ทิ้ง ทง้ิ ให้คนปลายสายค้ิวขมวดเข้าหากนั ทนั ที เพราะเสยี งท่ีดังออกมานน้ั ไมอ่ าจทำใหพ้ มิ พิลาฟันธงไปไดว้ ่าเปน็ เสียงใครหรอื เสยี งจากทีวี “น้ำแข็งขอโทษท่ีไม่มาขออนุญาต พ่ีไมล์ก่อน” น้ำแข็งยกมือขึ้นพนม ขอโทษขอโพยในขณะที่เธอถูกจับกดอยู่บนเตียงกว้างโดยมีคนท่ีพร้อมจะสำเร็จโทษ น่ังครอ่ มทาบทับอยดู่ ้านบน “เท่าทีจ่ ำได้ ฉันย้ำเธอหลายครงั้ แลว้ นะ ว่าหดั ใช้สมองโงๆ่ คิดกอ่ นทำ คิด กอ่ นพดู ” “น้ำแขง็ ขอโทษ ตอ่ ไปจะไม่ทำแบบน้อี ีก” “ไมท่ ำแบบนี้ คือทำแบบไหน” “ไม่เอาเบอรพ์ ไี่ ปบอกใครงา่ ยๆ” “นน่ั กเ็ รอ่ื งหนง่ึ แตอ่ ีกเร่อื งฉนั เคยบอกแล้วใช่ม้ยั วา่ ใหเ้ ลกิ ทำตวั เปน็ แม่สอื่ แม่ชัก ฉนั เคยพูดกบั เธอไปแลว้ นะ ท่ีไมท่ ำตามเพราะอะไร คอื ไม่กลัว หรอื สมองเธอ มนั ฟ่อจนจำไมไ่ ด”้ น้ำแขง็ เงียบงัน และย้อนคดิ ไปถงึ คำพดู ของเพื่อน “นำ้ แข็งคดิ ดสู ิ ว่ าพิมเป็นลูกใคร พิ มยงั เป็นดาวคณะ และพมิ ก็มั่นใจวา่ เกยี รตินิยมอันดบั หนึง่ พมิ ตอ้ งได้แน่ๆ จะมผี ู้หญงิ คนไหนในวินาทีน้ที ่จี ะเหมาะสมกบั พ่ไี มลไ์ ดเ้ ทา่ กับพิม ไมม่ อี ีกแล้ว และพิมกเ็ ชื่อว่าแคพ่ ไ่ี มล์ไดร้ ูจ้ ักพมิ มากกวา่ นี้อีกสัก หน่อยพี่ไมลต์ ้องชอบพมิ แนๆ่ ” เพอื่ นสาวร่ายเสยี ยดื ยาวขนาดน้นั แลว้ เธอจะไมเ่ ปิด โอกาสให้กับเพือ่ นได้ยังไง เพราะตัวเธอเองไม่มีคุณสมบัตอิ ะไรเลยทีจ่ ะค่คู วรกบั เขา รุง่ อรโุ ณทัย

1 12 โงก่ ็ท่หี น่งึ จนกท็ ห่ี น่งึ สวยกเ็ ทียบพิมไม่ได้เลย ถา้ ไมลม์ พี มิ พลิ าเคยี งกาย เขาตอ้ งดี กว่าท่ีเปน็ เธอแนๆ่ แมน้ ำ้ แข็งจะรู้สึกผิดกบั คณุ ปา้ ไมน่ ้อย แตเ่ ธอคิดวา่ ในท่ีสุดคุณปา้ ก็ต้องเห็นว่าพมิ พิลาเหมาะสมกบั ไมลม์ ากกวา่ เธอแนๆ่ “จะเศร้าทำไม ฉนั มยั้ ทเี่ ปน็ คนถูกกระทำ” น้ำแขง็ ต่นื จากภวงั ค์ เธอไมเ่ คย รู้สึกวา่ ตวั เองตอ้ ยตำ่ มากอ่ นเลย ทำไมตอนน้เี ธอถงึ รสู้ กึ วา่ ตวั เองชา่ งไร้คา่ เหลอื เกิน “พดู เกินไปแล้วนะ พมิ เขาดไี ปทุกๆอยา่ ง ไม่โง่ สวยด้วย รวยอีกต่างหาก” ไมล์เงยี บลงทันที “โอ้ย!” นำ้ แขง็ รอ้ งออกมาทนั ที เมื่อจู่ๆ หนา้ ผากเธอก็โดนน้วิ พฆิ าต ดดี จนเปน็ ป้ืนแดงทันตาเหน็ “เธอนนี่ อกจากจะโง่แล้วยงั งีเ่ งา่ ได้เยอะเลยนะ” นำ้ แขง็ อดทนอดกลน้ั ต่อ ไปไมไ่ หวแล้ว ไมว่ ่าเธอจะทำอะไร คดิ อะไรกผ็ ดิ ไปหมด ความน้อยเนื้อตำ่ ใจจงึ เอ่อ ลน้ ออกมาในทันที เธอไมไ่ ดอ้ ่อนแอ และไม่เคยยอมแพต้ อ่ โชคชะตา แตเ่ ธอกเ็ ป็นแค่ เด็กผู้หญิงคนหน่ึงที่รักดีไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก งานหนักเหนื่อยร่างกายเธอ ทนได้ แตเ่ รื่องหวั ใจเหนอ่ื ยใจเธอขอไมท่ นไดม้ ั้ย ไม่เอาแล้ว ไอเ้ รื่องความรกั บา้ บอ มันทรมานเกนิ คำบรรยายจรงิ ๆ ‘ยอมแพ’้ แมแ้ พม้ าตัง้ แต่แรกแล้วกข็ อแพ้แบบแพ้ อกี ครัง้ แล้วครง้ั ฮือออออ ฮืออออ “ปล่อยนะ” นำ้ แข็งเรม่ิ ดน้ิ ปล่อยโฮครงั้ ใหญ่ ไมล์ดงึ รา่ งที่ ร้องไห้อย่างกบั เขื่อนแตกขึน้ มาโอบกอดไว้ ใบหน้าหวานเปียกช้ืนไปดว้ ยน้ำตาแนบ กับแผ่นอกกว้างแขง็ แแรงเวลาไม่นานแตเ่ ส้ือนอนของไมล์กเ็ ปยี กชื้นไปเยอะเลย แม้ นำ้ แข็งจะดนิ้ รนหนีหาอสิ ระใหก้ ับตัวเอง “จะกลับบา้ น ฮือ ฮอื ปลอ่ ยนะ!” ไมล์ไม่เพียงกอดปลอบใจร่างที่ส่ันเทาจากการร้องไห้อย่างหนัก ริมฝีปาก หยกั ปิดผนกึ ริมฝปี ากหวานท่ีแดงกำ่ จากการรอ้ งไห้ ไมลด์ งึ เวลาการพักผ่อนรา่ งกาย ออกไปอีกหลายช่ัวโมงกว่าร่างบอบบางท่ีเปลือยเปล่าจะสงบลงและหลับสนิทไปใน อ้อมกอดเขา รุ่งอรุโณทัย

1 13 น้ำแขง็ ร้สู ึกตัวในตอนเชา้ ใบหน้าท่งี ัวเงยี อย่างมาก แตเ่ ธอก็ต้องลุกจาก เตียงทีไ่ ม่ใชเ่ ตยี งของเธอ เม่อื คืนเธอจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนก่โี มง แตเ่ ธอกห็ ลบั ไป ทนั ทหี ลงั จากโดนพี่ไมล์จบั กนิ อกี คราไปหลายชวั่ โมง “ตื่นแลว้ เหรอ” เสยี งของไมล์เอ่ยถามเมื่อเขากลบั เข้ามาในหอ้ งอีกคร้ัง ดู จากเสอ้ื ผ้าและเหงือ่ ทเี่ ปียกชืน้ อยู่บนชุดว่งิ เขาน่าจะออกไปวิ่งมา “กลบั หอ้ งดกี ว่า” “กไ็ ปย้ายของมาหอ้ งนเี้ ลยก็ได้ ต่อไปจะได้ไมต่ ้องเทียวไปเทียวมา” นำ้ แข็ง มองหน้าไมลฉ์ บั พลัน อาการงัวเงยี หายเป็นปลดิ ทิง้ สมองน้ำแข็งคดิ ไปตา่ งๆนานา เธอเป็นอะไรไปแลว้ เนีย่ โอ้ยยยย ไมอ่ ยากคิดเพราะยิง่ คดิ กย็ ิ่งรันทดใจ น้ำแข็งท่ีคิด ไปต่างๆนานาอย่างไม่เป็นธรรมกับตัวเองได้มากเพียงน้ี ก็เพราะเธอไม่รู้ว่าวันหมั้น ของเธอไดก้ ำลงั จะถูกกำหนดหมายในอีกไม่นานนี้ เม่ือเช้านี้คุณหญงิ ศศิกานตไ์ ปรับ ปา้ นัน ปา้ แทๆ้ ของน้ำแข็ง และชวนกนั ไปวัดทีอ่ ยุธยาหาหลวงพ่อประกอบ เพือ่ ให้ ทา่ นดูฤกษ์วนั มงคลให้กับพวกเขาทงั้ สอง และถา้ เธอร้วู ่ากอ่ นออกเดนิ ทางไมลย์ ้ำกบั มารดาว่าต้องการหมั้นให้เร็วท่ีสุด ทำให้คนเป็นแม่แทบจะน่ังไม่ติดเร่งรีบอยากจะ หายตัวไดแ้ ละไปโผลท่ ่วี ดั เลยดว้ ยซ้ำ “ไปละ” นำ้ แขง็ ไม่แสดงความเหน็ อะไรกบั คำสง่ั น้ัน เพราะเธอมคี ำตอบใน ใจอยแู่ ลว้ ว่า อยา่ งไรแลว้ ก็ไม่ย้ายยะ๊ เธอไม่ยา้ ยหอ้ งแลว้ เธอมแี ผนทีจ่ ะกลับบา้ น ปา้ ให้เร็วทส่ี ดุ ด้วย “เที่ยงนีพ้ ม่ี ีนดั กินขา้ วกบั พิมพิลา” น้ำแขง็ ชะงกั ฝเี ทา้ ทก่ี ำลังเดินไปยงั ประตู หวั ใจเธอเจ็บจ๊ีดขึน้ มาทันที น้ำแข็งไม่ได้หันกลบั ไปมองคนพูด เธอแค่พยกั หนา้ รับ ทราบและเดินออกจากห้องไปทันที “คุณป้าละคะ” น้ำแข็งถามหาศศิกานต์ เม่ือบนโต๊ะอาหารเช้ามีแค่สาม คนนอกจากเธอกบั เขาแล้วกม็ ีเพยี งคณุ ตาเอกพจน์เท่านน้ั รงุ่ อรโุ ณทยั

1 14 “เรายังไม่ได้บอกน้ำแข็งอีกเหรอ” เอกพจน์หันไปทางไมล์เม่ือน้ำแข็ง แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่รู้เร่ืองอะไรเลย ไมล์ที่นั่งทานข้าวต้มอยู่เงียบๆ เงย หน้าขนึ้ มา “สมองยายเนี่ยเตม็ แล้วครับคุณตา รับข้อมลู เพิม่ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ครบั ” เอกพจน์ ยิ้มขำออกมาและเอ็นดูความน่ารักของพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้ จะว่าไปเอกพจน์รู้สึกว่า ไมล์เปลย่ี นไปมาก เคยซะทีไ่ หนที่จะแกล้งใครเอาจรงิ เอาจังเทา่ กับแกล้งนำ้ แขง็ “กินเถอะ” เอกพจนเ์ อย่ บอกนำ้ แขง็ ท่ตี าลกุ วาวมองไมล์ แล้วไง สรปุ เธอก็ ไมร่ อู้ ย่ดู วี ่าคุณป้าไปไหน แถมเธอยังโดนลอ้ ว่าเปน็ คนสมองเล็กต้ังแตเ่ ช้าวันอาทติ ย์ เลยอกี ดว้ ย “แล้ววนั นจี้ ะไปไหนกนั ” “ผมมนี ดั ตอนเทย่ี งครับ” “น้ำแข็งจะกลบั บ้านคะ” ไมล์ค้ิวขมวดเข้าหากนั ทนั ที “ถ้าคืนนี้เธอจะไปนอนบ้านป้านัน ก็ให้ลุงใบไปส่งและเอาเส้ือผ้าของพ่ีไป ดว้ ย ชุดนอน ชดุ ทำงานสำหรับวนั พรุง่ นด้ี ว้ ย” “เอาไปทำไม” “ไมใ่ ชส้ มองอีกแลว้ นะ” “นำ้ แขง็ พ่ีเขาสงั่ อะไรก็ทำตามนนั้ แหละ” เอกพจนเ์ อย่ ห้ามทพั กอ่ นท่จี ะ เรียกให้ไมล์ตามไปคุยเร่ืองงานวันพรุ่งนี้ในห้องหนังสือก่อนท่ีไมล์จะออกไปข้างนอก ไมลห์ ันมาย้ิมกบั น้ำแข็งอย่างผ้มู ีชยั กอ่ นท่ีจะเดนิ ตามคุณตาไป “ขอบคุณคะ่ ลงุ ใบ” น้ำแข็งกลา่ วอยา่ งเกรงใจ เมือ่ ลุงใบชว่ ยถอื ถงุ เสอ้ื ผ้า ของไมล์มาถงึ ประตูหน้าบ้าน “พนี่ ้ำแข็ง” เสียงเรยี กของนาย “ป้านนั ไมอ่ ยเู่ หรอ ไปไหน นายรู้ม้ัย?” “ไปไหนไม่รู้ แต่ไปกบั ใครทราบครบั ” รุ่งอรโุ ณทัย

1 15 “ไปกบั ใคร” “คุณหญิงป้าคนสวยใจดขี องพ่ีนำ้ แข็งนัน้ แหละ” “ไปไหนกนั ” นำ้ แข็งพมึ พำกับตวั ไขกุญแจเปิดประตูบา้ น นายเข้าไปช่วย รบั ของมาจากลงุ ใบทข่ี อตวั กลับ “เส้ือผ้าของใครครับ สูทเท่หจ์ ัง” “อยา่ ถามมาก ไมอ่ ยากตอบ เอาไปหาทีแ่ ขวนไป๊” น้ำแข็งพูดอย่างไมส่ นใจ ล้วงโทรศพั ทก์ ดโทร.หาป้า แตก่ ต็ ิดต่อไม่ได้ จนเธอถอดใจ เดินขนึ้ บันไดไป ไม่สนใจ เส้อื ผ้าของไมลท์ ี่วางอยู่ด้านล่าง นำ้ แขง็ ตั้งใจวา่ วนั นีเ้ ธอจะเก็บเคลยี ห้อง รื้อหนังสือ เรียนออกจากห้องเพ่ือนำไปบริจาค และถือโอกาสจัดห้องใหม่ไปด้วย นายมอง เสื้อผา้ ท่ีถูกทิ้งไว้อย่างสงสัย แตก่ ไ็ มไ่ ดเ้ อ่ยถามอะไรต่อ ตามนำ้ แขง็ ขึ้นไปชนั้ บนและ ช่วยนำ้ แข็งขนหนงั สอื ลงมาขา้ งลา่ ง พรอ้ มกับชว่ ยกันทำความสะอาดห้อง สะอาด บา้ น ตลอดท้งั วัน “อาหารร้านนีถ้ ูกปากพี่ไมลม์ ัย้ คะ” พมิ พิลาเอย่ ถามคนตรงข้าม หลังจากที่ ทานกนั ไปเงยี บๆได้สักพกั หนึง่ แล้ว “ครับ” ไมล์ตอบรับสนั้ ๆ พิมพิลายม้ิ ออกมาเพยี งเล็กนอ้ ย แมจ้ ะร้สู กึ ได้ถึง การวางตวั อยา่ งเปน็ ทางการของไมล์กต็ ามที แตอ่ ยา่ งไรพิมพิลาก็ม่นั ใจในตัวเองว่า จะตอ้ งพชิ ิตใจไมลไ์ ด้แนๆ่ และเธอยงั ย่ามใจดว้ ยว่าจะใช้เวลาไมน่ านดว้ ย ช่วงเวลา ของอาหารจบลง พมิ พิลาหาข้ออ้างใหไ้ มลช์ ่วยเร่อื งท่จี ะหาของขวัญเซอร์ไพรส์ให้กับ พี่ชายของตน “วันเกดิ เหรอครับ” “เปล่าค่ะ ก็แค่นานแล้วที่พิมไม่ได้ซ้ืออะไรให้พี่พลบ้างนะคะ ปกติเรา สองพี่น้องก็จะนึกถึงกันเสมอค่ะ” ไมล์พยักหน้าด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แมจ้ ะรู้ทันพมิ พลิ าก็ตามที ซึ่งทำให้นกึ ถงึ ใครอีกคนท่ีไร้ซงึ่ มารยาหญิงสนิ้ ดี รงุ่ อรุโณทัย

1 16 ไมร่ ูป้ า่ นนจี้ ะเป็นไง พิมพิลาทลี่ อบมองไมลต์ ลอดเวลา อดเขา้ ใจผิดไม่ไดเ้ มอ่ื ใบหน้า ของไมลย์ ามนด้ี มู ีอ่อนโยนอยา่ งไมร่ ตู้ วั ยามท่มี เี ธออยขู่ า้ งกาย “พีห่ มอนนท์” “ไมล์” ชายหน่มุ ท่ีเดินสวนทางกนั อย่างบงั เอญิ ทักทายกนั ทันที “ไมลจ์ รงิ ๆ ด้วย กลบั มาแลว้ สนิ ะ” ความสนทิ สนมกนั ในอดีตไมเ่ คยจืดจาง ทง้ั สองสวมกอดกนั ทนั ที “พีห่ มอสบายดนี ะครบั ” “แขง็ แรงมาก พ่ีพึง่ กลับมาจากการเปน็ หมออาสาในโครงการ” “ผมทราบครับ น้ำแขง็ บอกผมแลว้ ” “เออ! พูดแลว้ กค็ ิดถึงเจ้าตวั แสบ ไม่เจอหลายเดอื นแล้วไม่รูเ้ ป็นไงบ้าง” หมอนนท์และไมลย์ นื คยุ กัน ลมื คนอกี คนท่ียนื อยขู่ า้ งๆไมล์ จนหมอนนทเ์ หลือบไป เห็น และม่ันใจว่าผู้หญิงที่ยืนข้างๆไมล์ไม่ใช่เจ้าตัวแสบท่ีเขากล่าวถึงแน่นอน ซ่ึง หมอนนท์เองก็แอบแปลกใจ มีเหรอว่าจะไม่รู้ว่าน้ำแข็งเป็นหญิงสาวท่ีประมุขบ้าน อัครกำธรได้เลือกไว้แลว้ ว่าจะเปน็ หลานสะใภ้ “ไว้พคี่ อ่ ยเจอเองดกี วา่ ครบั ยายตวั แสบอย่างงน้ั เหรอ กเ็ หมาะดี” “น้องชายรักษามารยาทหนอ่ ย เจ้ามากบั ใครแนะนำใหพ้ ่ีรจู้ กั ไดม้ ยั้ ” ไมล์ หันไปทางพมิ พลิ า “พมิ พลิ าครับ เพื่อนของยายตวั แสบ” พมิ พลิ ายกมอื ไหวแ้ ละกล่าวสวสั ดี คณุ หมอนนท์ แมจ้ ะผิดหวงั กบั สถานะท่ีไมล์เอย่ ออกไปกต็ ามที “ยินดที ่ีได้รจู้ กั ครับ ว่าแต่จะไปไหนกันเหรอเปล่า พม่ี ากวนเวลาเราสองคน เหรอเปลา่ ” “ไมเ่ ลยครบั แล้วพล่ี ะครบั ” รงุ่ อรุโณทัย

1 17 “พี่มาคยุ ธุระนดิ หน่อย เสร็จแล้วกว็ า่ จะกลับ แตพ่ อเจอนายกอ็ ยากชวนไป น่ังด่ืมกาแฟคุยกันหน่อย หรือถ้านายไม่มีอะไรด่วนไปน่ังด่ืมนั่งฟังเพลงกันต่อม้ัย” หมอนนทเ์ อ่ยชวน “พี่นั่งดื่มกาแฟเพียงลำพังสักช่ัวโมงหน่ึง เดี๋ยวผมพาพิมพิลาไปเลือกของ ขวัญ เสรจ็ เรือ่ งนีแ้ ล้วก็เดยี๋ วผมไปหาทีร่ ้านครบั ” หมอนนท์ตอบรบั ก่อนแยกกันซึ่ง ทัง้ สองไม่ลมื แลกเบอรโ์ ทรศัพทก์ ันไว้ก่อน “พี่ไมล์ พิมไปกับพวกพีด่ ้วยไดม้ ัย้ คะ พมิ สอบเสรจ็ แล้วก็อยากจะไปนั่งฟัง เพลงบ้างนะคะ” “ผับ สถานที่แบบน้ี ทบี่ ้านอนุญาตเหรอครบั ” ไมลร์ กั ษามารยาทไว้ “ไดค้ ่ะ ก็พิมไปกับพ่ไี มล์นคิ ะ เดยี๋ วพมิ โทรบอกทบี่ ้านกไ็ มม่ ีปญั หาคะ่ ” ไมล์ พยักหน้า และหมอนนท์ก็ต้องเลิกคิ้วเม่ือไมล์ไม่ได้เดินกลับมาหาเขาเพียงลำพัง อยา่ งทบี่ อกตอนแรก ทง้ั สามจึงทานมื้อเยน็ ด้วยกันก่อน พมิ บอกใหค้ นทบี่ า้ นมาเอา รถของเธอกลับจากห้างสรรพสินค้า และเธอก็น่ังรถของไมล์เพ่ือไปยังผับท่ีต้องเป็น สมาชกิ เทา่ นั้นทจ่ี ะเขา้ ได้ ซง่ึ หมอนนทก์ ็เป็นสมาชิกของทนี่ นั่ อาชีพหมอเป็นอาชพี ที่ ต้องแบกรบั ชวี ิต แต่ละคนย่อมหาวิธีผอ่ นคลายต่างกนั หมอนนท์วยั สามสิบสามท่ียงั โสด เลือกมาผ่อนคลายสมองด้วยการฟังเพลงและดื่มบ้างในผับของคนท่ีมีระดับ เทา่ นน้ั ทจ่ี ะเข้าได้ เพราะค่าสมาชิกของทนี่ ไี่ มน่ ้อยเลยสักนดิ แตอ่ ย่างหมอนนทจ์ ่าย ได้สบายอยู่แลว้ เพยี งแลกกับทส่ี บายกายสบายใจในยามพักผ่อน “พอใช้ได้ม้ยั ครับคุณพิม” “คะ่ ” พมิ พลิ าแม้จะเปน็ คณุ หนู แต่เธอไมเ่ คยสักครั้งทจี่ ะเคยมาผับทตี่ ้อง เปน็ สมาชกิ แตกตา่ งกับผับทั่วไปมาก คนไม่น้อยแต่ไม่หนาแนน่ แบบผับทว่ั ไป และ ท่ีนั่งด่ืมก็ต่างกันมาก และคนท่ีมาต่างก็แตกต่างซึ่งทุกคนท่ีนี่ส่วนใหญ่ดูไม่ธรรมดา บ่งบอกยำ้ ว่าคา่ สมาชิกตอ้ งไม่นอ้ ยเลย รงุ่ อรโุ ณทยั

1 18 ทงั้ สามเดนิ ตามพนักงานท่ีมาต้อนรบั เมอ่ื ไดท้ ี่น่ังแล้ว เครอื่ งดื่มกม็ าอยา่ ง ไมช่ า้ พมิ พลิ าเปน็ ผู้ฟังเสียส่วนใหญ่ ซ่งึ เธอก็ยอมรบั เงื่อนไขน้ีแล้ววา่ ถา้ เธอมาดว้ ย อาจจะเบ่ือได้เพราะไมล์กับหมอนนท์มีเร่ืองคุยกันมากจริงๆ แม้พิมพิลาจะไม่พอใจ บ้างยามทไ่ี ดย้ นิ ทั้งสองคยุ กนั เรือ่ งของน้ำแขง็ พิมพิลาไม่รู้มาก่อนเลยว่าน้ำแขง็ สนทิ กบั คนระดบั หมอนนทด์ ว้ ย หมอนนท์ถา้ ไม่บอกวา่ เป็นหมอก็เดาอาชีพเขายาก เพราะ เขาดูคมเขม้ ซึ่งคงมาจากที่เขาเปน็ คนทางใต้ รูปรา่ งสงู กำยำ ควิ้ เขม้ แมจ้ ะเทียบไม่ ได้กับไมล์แต่โดยรวมหมอนนท์ก็ผ่านในสายตาของสาวๆ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ แนน่ อน เคร่ืองดื่มท่ีผสมแอลกอฮอร์ของไมล์และหมอนนท์ถูกเอามาเสิร์ฟเติมแบบ ไม่ขาดตอน จนเวลาลว่ งมาเกอื บหา้ ทุม่ สองหนุม่ จึงขอตัวเพอ่ื ไปเขา้ ห้องนำ้ “เอางน้ั เหรอ” หมอนนท์ถามไมล์อีกคร้งั ทีต่ อ้ งลกุ มาเข้าหอ้ งนำ้ พรอ้ มกบั ไมล์ ทส่ี ง่ สญั ญาณให้เขามาดว้ ย และเม่ือร้จู ุดประสงค์ว่าไมล์จะฉ่งิ พมิ พิลา ขอตวั กลับและรบกวนใหห้ มอนนทไ์ ปส่งเธอแทน “พกี่ ร็ ู้วา่ ผมอยู่กับผหู้ ญงิ คนเดียวนานหลายช่ัวโมงไม่ได”้ “ตลกตายละ!” หมอนนท์สบายใจเปน็ อย่างมาก เมอ่ื วันนเ้ี ขาได้เห็นไมล์ กลบั มามีชีวติ ชวี าอกี ครั้ง ไม่รูส้ ินะ! เขาร้สู ึกวา่ ไมล์ดูมีความสขุ มากอย่างน่าแปลก ประหลาด “ผมไปแล้วครับ” “ตกลงคนน้ีไม่ใชแ่ น่ๆนะ” “ไม่มีทางครับ และผมก็ไม่เชื่อว่าพ่ีจะไม่รู้ว่าท่ีบ้านผมเตรียมไว้ให้แล้ว” หมอนนท์ย้ิมกว้างมากข้ึน ผู้ชายมองกันออกและย่ิงเห็นแววตาและสีหน้ายามท่ีคน พูดพดู ถึงแลว้ ย่ิงมน่ั ใจ “พีร่ อฟังข่าวดี” “พี่เตรยี มชดุ รอได้เลยครับ” ร่งุ อรโุ ณทยั

1 19 “อา้ วเฮ้ยยย! จริงเหรอว๊ะ ยายแสบของพีข่ ายออกจริงๆ” “แค่โง่มากกน็ ่าสงสารแล้วครบั ปล่อยให้ขน้ึ คานกด็ จู ะโชคร้ายยกกำลังสอง ไปหน่อย” หมอนนทม์ องไมล์อยา่ งเหลอื เชอ่ื เขาไมเ่ คยเห็นไมล์จะเอน็ ดูผหู้ ญิงคน ไหนมาก่อนเลย แม้แต่ผู้หญิงท่ีจากไปแล้วก็ตาม ความรักคร้ังใหม่ของไมล์มัน มากกว่าแคค่ วามรกั ไม่รสู้ นิ ะว่าเจา้ น้องชายคนนี้จะรใู้ จตัวเองเหรอเปลา่ “พ่ีดใี จ บอกตรงๆเลยวา่ ดีใจมากทน่ี ายไม่ปล่อยผ้หู ญิงแบบนำ้ แข็งไป เด็ก คนน้จี ะทำให้นายและคนรอบข้างที่รักนายมคี วามสุข” ไมล์แค่ย้มิ “ผมไปละครบั ปา่ นนี้ไม่ร้วู ่าความสขุ ของผมท่พี ีห่ มายถงึ จะเปน็ ไง ต้องอยู่ บา้ นคนเดียว” ไมลร์ วู้ า่ คนื น้ีป้านันจะไมก่ ลับ และน้ีกใ็ กลห้ ้าทุม่ แลว้ ไม่ร้วู ่าจะเป็นไง บ้าง คดิ แล้วไมล์ก็เร่งฝีเท้าเร็วขน้ึ ไมน่ กึ ถึงคนทเ่ี ขาท้ิงไวท้ ่ีน่เี พราะรจู้ ักหมอนนท์อยู่ แล้วว่าจะตอ้ งพาพิมพิลาไปสง่ ถงึ บา้ นอย่างปลอดภยั แนน่ อน ก็อก ก็ อก ก็ อก เสียงเคาะกระจกรถ ไมล์หันไปมองทนั ทเี มื่อเขามาถึงปาก ซอยเขา้ บ้านของน้ำแข็ง นายน่ันเอง “เจอก็ดีแล้ว เอารถพีไ่ ปเกบ็ ใหห้ นอ่ ย” “คนื น้ีพจี่ ะค้างทีบ่ ้านพนี่ ้ำแขง็ อีกเหรอครบั ” “ทำไมละ” “ก็แคห่ วงพ่ีสาวไมไ่ ดเ้ หรอครบั ” ไมล์ยิม้ เจา้ เล่ห์ตอบกลับนายไป “เอ้ากุญแจ และเงินคา่ จ้าง พรุ่งนี้เจด็ โมงเช้ารถตอ้ งพรอ้ ม พวกพต่ี อ้ งไป ทำงานแตเ่ ช้า เขา้ ใจม้ยั ” นายรับทัง้ สองมาพร้อมพยกั หน้า “พคี่ ดิ ยังไงกับพ่ีสาวผม” “นายจะอยากรไู้ ปทำไม” “เอา้ ! ผมถามพ่อี ย่นู ะ ทำไมพีต่ ้องมาถามผมกลบั ด้วยละครบั ” รงุ่ อรโุ ณทยั

1 20 “เรอื่ งของผู้ใหญ่ เดก็ จะอยากรูไ้ ปทำไม” นายม่นุ ค้วิ และทำจมกู ฟตุ ฟติ เม่อื ลมยามค่ำคนื พดั ทำให้กล่ินทตี่ ิดตวั ไมลล์ อยแตะจมกู ของนาย “โห!๊ พี่ไปด่มื มา เมาปะ๊ เน่ีย” “รู้มากจรงิ เสียเวลากับเรานานแลว้ มันดึกแล้ว ไมร่ ู้วา่ พ่สี าวนายปา่ นนี้ หลับอุตุ เคาะเรียกจะได้ยนิ มย้ั กไ็ ม่ร”ู้ นายยม้ิ “หลับผมไมเ่ ถียง เพราะวนั น้ีทั้งวันพ่ีน้ำแขง็ เกบ็ กวาดห้องกวาดบ้านทง้ั หลงั เลย จะหลบั สนิทกไ็ ม่แปลก เรอ่ื งเคาะเรียกกอ็ าจจะจริง พีเ่ ขาอาจจะไม่รู้สึกตัวแล้ว มั้งครบั แต่น.่ี ..” นายพดู พร้อมล้วงกญุ แจไขประตูบ้านของน้ำแขง็ ออกมาอวด “เช่ือแล้วว่านายสำคัญกับพ่ีสาวของนายมาก” แต่เม่ือไมล์จะคว้ากุญแจ จากมอื นาย นายกห็ ลบหลีกหนีอย่างรวดเรว็ “ใครจะให้พไ่ี มท่ ราบ” “งั้นพซี่ ้อื ” “เท่าไหรก่ ไ็ ม่ขาย” “ดีมาก ถ้านายจะไมข่ ายใหก้ บั คนอืน่ ท่ไี มใ่ ชพ่ ี่ แตก่ บั พี่ พี่ใหห้ นง่ึ หม่นื ทใี่ ห้ ไม่ใช่แค่ค่ากุญแจ และพ่ีไม่ได้ตีราคาความไว้วางใจท่ีน้ำแข็งมีให้กับนาย แต่ท่ีพี่ อยากให้ เงนิ ท่มี าจากงานสจุ รติ พี่สาวนายบอกไว้ไม่ใชเ่ หรอว่านายรับได้ เงินจำนวน น้ไี มน่ ้อยนะ วา่ ไง? แลกกนั มยั้ เพราะมนั เป็นค่าทพี่ ่ีจะไม่ตอ้ งไปรบกวนเวลาพกั ผอ่ น ของพ่สี าวนายไง เพราะยงั ไงพ่สี าวของนายก็ต้องมาเปดิ ประตูแนน่ อน” นายลงั เล เงินก็มากอย่แู ละเหตุผลของไมลก์ ็เข้าที เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทสี มองเดก็ หนุ่มมเี หรอ จะทันชายหนุ่มที่มากด้วยประสบการณ์และความสำเร็จพบเจอคนมามาก แค่นาย คนน้ีไม่ครณามือของไมล์ที่จะจัดการให้อยู่หมัดเลย ไม่กี่นาทีต่อมาไมล์ก็เข้ามายืน ในห้องนอนของน้ำแข็ง ร่างบางในชุดนอนสีขาวหลับปุ๋ยจริงๆอย่างท่ีนายว่า และ หอ้ งนอนกเ็ ปลี่ยนแปลงไปมากจากทีเ่ ขามาเม่อื หลายอาทติ ย์กอ่ น รุง่ อรโุ ณทัย

1 21 ไมลร์ ู้สึกมึนมากพอสมควร ยอมรบั ว่าเขากด็ ม่ื ไปไม่นอ้ ยเลย แต่คนคอแขง็ อยา่ งเขาไมล่ ม้ งา่ ยๆ ไมล์จงึ เดินเขา้ หอ้ งน้ำจดั การตัวเองทนั ที น้ำแข็งค่อยๆรู้สึกตัวเมื่อเสียงดังจากในห้องน้ำดึงเธอออกมาจากนิทรา และดวงตากเ็ บกิ กวา้ งทันทเี มอ่ื ไม่ใชแ่ ค่เสยี ง แสงไฟจากหอ้ งน้ำด้วย ความง่วงหาย ไปทันที เธอรบี รนรานลงจากเตียงเพอื่ จะว่ิงไปยังประตูทางออก ! แต่แลว้ บางอยา่ งบนพนักเกา้ อี้เตะสายตาเธอเข้าพอดี เสื้อสทู เนค็ ไท กางเกง ในขณะที่นำ้ แขง็ กำลงั ยืนพิจารณาว่าสิง่ ที่เหน็ อยตู่ รงหน้ามนั คนุ้ มาก ผลัก๊ เสยี งประตูห้องน้ำก็เปิดออก “จะต่นื มาทำไมเนย่ี ” น้ำแขง็ มองบนอยา่ งเหลอื เชือ่ วา่ เขาจะไม่รูต้ ัว เสยี ง รบกวนดังขนาดนี้ถ้ายังนอนแบบไม่รู้สึกตัวก็คงไม่รอดมาจนถึงทุกวันน้ีได้หรอก น้ำแข็งไม่สนใจที่จะตอบคำถามท่ีไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง เมื่อคนพูดเดินไปน่ัง บนเตยี ง น้ำแขง็ แก้มเปล่ยี นสีไปทนั ที เมอ่ื เหน็ วา่ เขาเอาผ้าเชด็ ตัวผืนทเี่ ธอใช้ไปเมื่อ ตอนหวั คำ่ พนั รอบเอวอย่างหม่ินเหม่ ส่วนอีกผืนก็กำลังเชด็ ผมสนี ำ้ ตาลเขม้ “มีไดร์เป่าผมม้ัย” น้ำแข็งเดินไปหยิบส่ิงที่เขาต้องการออกมาวางบนโต๊ะ เครือ่ งแป้ง บอกเขาเปน็ นัยว่า ควรยา้ ยท่ี “ไกลจัง ง้ันมาเช็ดผมให้หนอ่ ย” “ไม่เอาหรอก น้ำแข็งง่วง และนะ...ไม่เขา้ ใจเลยคะ่ ว่าคณุ จะมาท่ีนท่ี ำไม” “สมองเธอนี้มันช่างน้อยนิดจริงๆ ฉันจะย้ำอีกครั้งให้ก็ได้ ว่าเธอจะนอน เพียงลำพงั ที่บา้ นหลงั น้ไี ม่ได”้ “ออ่ ” นำ้ แข็งรอ้ งเสียงแกมประชด และเธอไม่สงสัยเลยสกั นดิ ว่าไมล์เขา้ มา ในบ้านได้ยังไง ไมล์ไม่อยากเสียเวลาเลยยอมลุกจากเตยี งไปท่ีโต๊ะเคร่ืองแปง้ “ไปเตรยี มชุดนอน” น้ำแข็งยอ่ เข่าแบบถอนสายบวั ใหค้ นออกคำส่ัง และ เดินออกจากหอ้ งนอนไป เพราะเสื้อผา้ ของเขาท่ีเธอยังไม่ไดแ้ ตะตอ้ งมนั เลยตัง้ แต่ที่ นายนำเข้ามาในบ้าน “เอานำ้ มาให้กินด้วย” เสียงคำสัง่ ไล่หลังตามไป รุง่ อรุโณทัย

1 22 ไม่กน่ี าที น้ำแขง็ มาพรอ้ มกับทกุ อย่างทีไ่ มล์ตอ้ งการ และเดนิ ไปดงึ ทนี่ อน ปกิ นคิ ออกมาใช้งานอกี ครั้ง ไมลไ์ ม่ไดส้ นใจแตย่ งั เป่าผมต่อไป เม่อื เสร็จเขากร็ ู้สกึ คอแหง้ นำ้ เปลา่ ที่น้ำแขง็ เอามาเขาด่มื จนหมดเพยี งเวลาสนั้ ๆ และเขากก็ ลับไปน่งั บนเตียงอีกคร้ัง ยังไม่สนใจชุดนอนทน่ี ้ำแขง็ วางไวใ้ ห้ “มาทางนหี้ น่อย” เสียงเอาแตใ่ จแผ่อำนาจออกมาอกี ครั้ง นำ้ แขง็ เงยหนา้ ขึน้ มาและมองไปทางเขา “ต้องการอะไรอกี เหรอคะ?” คำถามตรงไปตรงมาแบบไมค่ ดิ อะไร “เธอ” คำตอบกลับแบบตรงไปตรงมาเชน่ กนั ไมอ่ อ้ มค้อม “…..” นำ้ แขง็ ไมต่ อบ หน้าแดงอกี แลว้ ทำไงละคราวนี้ รา่ งบางขยับไม่ได้ แต่ในใจคดิ เพยี งอยา่ งเดียวว่า นา่ ไม่อายจรงิ ๆ คนอะไรพดู เร่อื งอย่างวา่ ออกมาได้ ง่ายๆแบบไม่อายปาก ไมล์ยม้ิ กบั ทา่ ทตี อบกลบั แบบน้ันทนั ที เพราะเขาพงึ่ ร้ตู ัวว่าตัวเองเสพยต์ ิด ความใสซ่อื ของคนตรงหนา้ ไปแล้ว ‘ตดิ กับคณุ แม่แล้วสนิ ะ’ ไมลค์ ิดในใจ ร่างใหญ่ เปน็ ฝา่ ยเดนิ เขา้ มาหาแทน สองมือประคองรา่ งทย่ี งั นงั่ อยู่บนที่นอนจำเปน็ ใหย้ ืนขน้ึ “เรยี กพี่ไมลส์ ”ิ สญั ญาณรอ้ งเตือนให้อีกฝ่ายรู้ว่า เพียงแค่เธอเอ่ยเรยี กพ่ี ตามท่เี ขารอ้ งบอก น่นั คอื สัญญาณการยนิ ยอมอยา่ งเตม็ ใจ “พีไ่ มล์” นำ้ แขง็ เอ่ยตอบกลบั ดว้ ยเสียงทบ่ี างเบา หวั ใจเตน้ แรง เม่ือรู้ว่า กำลงั จะเกดิ อะไรขนึ้ ในอกี ไม่กี่วนิ าทอี ันใกล้ ชดุ นอนสขี าวค่อยๆถูกเล่อื นออกจากรา่ ง บางอย่างอ่อนโยนจนร่างกายคนท้ังสองเท่าเทียมกันเม่ือไมล์ก็เอาผ้าขนหนูออกจาก ร่างกำยำ โน้มกายทาบทบั ร่างเลก็ บนเตียงเลก็ “ด่ืมมาเหรอคะ” นำ้ แข็งเอย่ เมื่อลม หายใจคนด้านบนปะทะใบหนา้ เธอ “ก็พอสมควร” ไมล์ตอบกลับสั้นๆ และประทบั รมิ ฝีปากกลบเสยี งคนชา่ งซัก เป่ารดลมหายใจท่ีเจือจางเคร่ืองดื่มมึนเมาให้น้ำแข็งมึนเมาไปกับรสสัมผัสของเขา รุง่ อรโุ ณทัย

1 23 อยา่ งมีความสุข เสียงแหง่ ความรื่นรมยย์ ามที่สองเรอื นกายหล่อหลอมเปน็ หนงึ่ เดียว นำพาจุดสูงสดุ ของความต้องการมามอบให้แกก่ นั และกันในยามคำ่ คนื อ้ืมมมม เสียงครางเล็กๆของคนตัวเล็กที่พานพบประสบการณ์แบบนี้มา ก่อนแม้ไม่กี่ครั้งแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าช่ืนชอบไปไม่น้อยกว่าคนตัวโต แม้ร่างกายจะ ต้องเหนื่อยล้าแทบเรียกว่าสลบหลังเสร็จสมความต้องการของคนตัวโตก็ไม่ หวาดหวั่น ร่างบางชุม่ เหง่ือไปทว่ั วงหนา้ เมอื่ ถูกจโู่ จมด้วยลมหายใจร้อนระอุประกอบ กบั ความร้อนรมุ่ ในรา่ งกายท่ีไม่มีทที า่ จะลดลงง่ายๆ แมเ้ ข็มนาฬิกาล่วงเวลาของวัน เกา่ เขา้ ส่วู ันใหม่ รา่ งกำยำกไ็ มม่ ที ที ่าจะหยุดการลุกล้ำร่างบางท่เี กาะเกยี่ วคนดา้ นบน ไว้แนบแนน่ เสียงลมหายใจหอบถ่ีรัวกระชั้นดงั ไม่หยดุ ตอ่ เนือ่ งยาวนาน น้ำแข็งไม่ต้านแรงรุกที่ไมล์กระทำต่อร่างกายเธอเลยแม้สักนิด เริมฝีปาก อม่ิ ทีเ่ จอ่ บวมอยา่ งเหน็ ได้ชดั ดทู ่าจะไมพ่ อเลยสำหรบั ไมล์ เขากดั รงั้ ยอดเกสรอกเต่ง ตึงนน้ั จนผิวขาวเปล่ยี นเปน็ สแี ดงเขม้ ไปท่วั อาณาบรเิ วณกวา้ ง จว๊ บ จ๊ วบ จ๊ วบ เสยี งดูดร้งั ดังอย่างต่อเนอ่ื ง โพรงสาวถูกเบยี ดเสียดสีดว้ ย ต้นขากำยำของเขาที่แยกเรียวขาเล็กให้เปิดทางให้กับเขากว้างมากข้ึน ไมล์ละผละ จากมาจากความบอบชำ้ ที่มากเกนิ ไปแลว้ เขายา้ ยไปหาจดุ กระทำชำเราแหล่งใหม่ นำ้ แขง็ เสยี วซา่ น ซา่ นเสียวจนแทบจะขาดใจ แตเ่ ธอกต็ อ้ งการเขา ในเมอ่ื เธอบอกเขา ไปแล้วว่าเธอต้องการเขา เธออนุญาตเขาไปแลว้ เพราะฉะน้ันเขาจะทำอย่างไรกับ เธอกไ็ ด้ “สะ...เสียว...” “ดีมากเลยใช่มัย้ ” “คะ่ พีไ่ มล์ ดมี ากเลยคะ่ ” ไมลย์ ิ้มออกมา ไมเ่ คยมีผู้หญิงคนไหนจะไม่ชื่นชอบเซ็กสข์ องเขา ไมลข์ ยับ เปดิ เรียวขาให้กวา้ งมากขน้ึ นวิ้ เรยี วกรดี กรายลูบไลก้ ลีบสาวไปมา ทำเอารา่ งสาว รุ่งอรุโณทยั

1 24 แทบระเบิดด้วยความเสียวจากการกระทำน้ัน สองขายกต้ังชันสิบน้ิวเท้าจิกลงบน ทนี่ อนเกรง็ ไปทง้ั ตัวเพราะความเสียวท่ีไมลส์ รรสรา้ งปรนเปรอใหก้ บั เธอ “น้ำแข็งพี่เสียวแทบคล่ัง” ไมล์พูดพร้อมกับดึงมือเล็กเข้ามากอบกุมแก่น กายร้อนดั่งกระบองไฟ นำ้ แขง็ ตกใจกบั ความแขง็ แรงและขนาดทม่ี ือของเธอไมอ่ าจ กอบกุมได้หมด เธออดหว่ันใจแบบใจสั่นๆไม่ได้ว่า จุดหวงแหนของเธอจะเป็น อยา่ งไรบ้างเพราะอกี ไม่นานเธอก็ต้องดดู กลืนแก่นเน้อื แทน้ ้ีเข้าไปทงั้ หมด ไมล์ใช้สองน้ิวสอดใส่หายไปในโพรงสาวเปิดทางรักให้กับเขามากขึ้น น้ำแขง็ กรดี ร้องเพราะไมอ่ าจทนต่อการความเสียวซ่านทเี่ กิดข้ึนได้ “หวงั ว่าจะไมท่ ง้ิ พ่ไี ว้นะ” ไมลล์ ้อ และดงึ น้วิ ของตวั เองกลับมา เมื่อน้ำแขง็ ใกลไ้ ปถงึ ฝัง่ ฝนั ไดง้ า่ ยๆเพียงสองนิ้วของเขา ไมล์ใช้สองแขนประคองร่างกายตนที่อยู่เหนือร่างบางไว้อย่างมั่นคงทุก จังหวะการเคลื่อนลกุ ล้ำโพรงสาวทตี่ อดรดั เขาไดท้ ุกส่วนอย่างแนบแนน่ จนเสยี วซา่ น กระตนุ้ แรงกายใหค้ งความรู้สึกนี้ไว้นานๆ นานนับนาทเี ปน็ สิบนาที เสียงครางหวานๆ ดังออกมาเป็นกำลังใจให้คนที่ต้องออกแรงไปต่ออย่างหน้าไม่อายยาวนานไปเรื่อยๆ กวา่ จะมาถึงจุดหมายปลายทาง เข็มเล็กบนหน้าปดั นาฬกิ าก็เลยเลขหน่งึ ของวนั ใหม่ ไปแล้วก่อนที่ทั้งสองจะก่ายกอดอย่างหวงแหนเข้าสู่นิทราไปอย่างสงบในทีสุดของ คำ่ คนื น้ขี องเช้าวันใหม่... รุง่ อรุโณทัย

1 25 ตอนที่ 4 …เรยี นรู้ อบรม ส่ังสอน เพือ่ เขา้ กนั ได้ เชา้ ของการทำงานวันแรกกบั ประธานคนใหมข่ องอคั รกำธรกร๊ปุ ไมลพ์ รอ้ มผชู้ ว่ ยเลขาฯ... ก้าวลงจากรถท่ีมีคนรถมารับเพ่ือจะนำรถไปเก็บ เสียงลือเสียงเล่าอ้างดัง ห่ึงๆ เมื่อเหล่าพนักงานที่ทราบว่าวันนี้ประธานคนใหม่หรือเจ้านายตัวจริงจะเข้ามา บริหารงานวันนี้เป็นวันแรก คุณหญิงศศิกานต์ยืนรอพร้อมรอยย้ิมด้วยความภาค ภูมิใจในตวั บุตรชายที่สง่างาม องอาจในทกุ ท่วงทา่ อายเุ ปน็ เพียงตวั เลขสำหรับไมล์ อีกไม่นานเหล่าคณะกรรมการจะได้รู้และหมดความกังขาท่ีหลายปีมานี้ทำไมเธอถึง เปน็ เพยี งประธานรักษาการไม่ยอมรบั ตำแหนง่ ประธานบริหารอยา่ งเต็มตวั ทำไมเธอ ถงึ ต้องรอบุตรชายคนน้ี “เท่หม์ ากๆเลย” เสียงกระซบิ เบาๆของเหลา่ พนักงานดังออกมา ต่างกก็ ล่าว ชนื่ ชมตัวจริงของประธาน “เมอ่ื คนื หลับสบายมั้ยจะ๊ ” ศศกิ านต์ทกั ทายบุตรชาย เมื่อเธอเองกพ็ งึ่ มาถงึ ก่อนหนา้ บุตรชายไม่ถึงห้านาที ทม่ี าจากอยธุ ยากันเลยทเี ดียว ไมล์ยิม้ เปน็ คำตอบ ในขณะที่คนเดินตามหลังกม้ หน้างดุ ๆ อย่างเขนิ อาย “สวัสดคี รบั คุณทบั ทมิ ” ไมล์หันไปกลา่ วทักทายเลขาส่วนตัวของเขาต่อจาก นี้ไป “สวัสดคี ะ่ คุณไมล์ ออ่ ด้านหลังน้ันใชผ่ ชู้ ่วยของทบั ทมิ เหรอเปล่าคะ” คณุ ทบั ทมิ วยั สามสิบปลายๆ ชำเลืองไปมองหญงิ สาวรา่ งบอบบางหน้าตาน่ารกั น่าเอน็ ดู รุ่งอรโุ ณทยั

1 26 “อย่าเรียกว่าผู้ช่วยเลยครับ เอาเป็นว่ายายเน่ียมาเป็นลูกศิษฐ์ของคุณ ทับทิมเลยดีกว่า เอาฉบบั เขม้ งวดเลยนะครบั ” น้ำแขง็ เงยหนา้ มองไมล์ ตาขวางๆ คนท่ผี า่ นโลกมามากมองออกทันทวี า่ อะไรเป็นอะไร “เข้าใจแล้วค่ะ งั้นพวกเราข้ึนไปข้างบนเถอะคะ คณะกรรมการและ ผู้จัดการฝ่ายต่างๆพร้อมแล้วในห้องประชุม” น้ำแข็งอาศัยช่วงท่ีเดินเข้าไปในลิฟท์ ทักทายและทำความเคารพคุณทับทิมพร้อมกับวาจาน่ารักว่า “โปรดเมตตาน้ำแข็ง บา้ งนะคะ เจอโหดมาเยอะแลว้ คะ่ ” ไมลค์ ้ิวขมวด หันกลบั ไปมองพรอ้ มทำหนา้ ดใุ ส่น้ำแข็งที่ยืนอยูข่ า้ งหลังกับ คุณทบั ทิม ในขณะท่ศี ศกิ านตแ์ ละทับทมิ ย้ิมเอน็ ดูคนท้งั สองทนั ที “สวัสดีครับทุกท่าน ผมคงไม่ต้องแนะนำตัวอะไรมากให้ต้องเสียเวลาของ ทกุ ทา่ นนะครับ การประชมุ วนั นผี้ มแจ้งเลยครบั วา่ ภายในหนงึ่ สปั ดาห์ต่อจากนีผ้ ม จะดูผลงานและการทำงานย้อนหลงั ของทุกแผนก ซง่ึ ในวันน้ีผมจะเรม่ิ ต้นจากการขอ ฟังรายละเอียดแต่ละแผนกจากผู้จัดการทุกท่านอย่างตั้งใจ และท่ีผมเชิญคณะ กรรมการทกุ ท่านมาในวันนี้ หลายๆทา่ นอาจจะทราบการทำงานของแต่ละแผนกมา โดยตลอดแล้ว ซึ่งผมจึงจะรบกวนท่านกรรมการทุกท่านให้คำชี้แนะผมต่อการ ทำงานของแผนกทผี่ มมขี อ้ สักถาม” ไมล์กลา่ วออกไปอย่างมัน่ คง มั่นใจ แค่เริม่ ตน้ ก็ น่าเกรงขามได้เพียงน้ี น้ำแขง็ รสู้ กึ แปลกๆไปทันที เพราะบทบาทแบบนขี้ องไมล์เธอก็ พ่งึ จะเห็นเป็นคร้ังแรก กร็ ้อู ยูว่ ่าเขาเก่ง แตไ่ ม่คิดวา่ จะดูเกรงขามไดอ้ ย่างน่าช่นื ชมต่อ หนา้ เหล่าคนกว่าสามสบิ คนทท่ี ุกคนลว้ นแต่อายุอานามมากกว่าเขาท้ังนั้น ต้องแบบ น้ีสินะถงึ จะปกครองคนแบบนไี้ ด้ ช่วงเช้าการประชุมเป็นไปอย่างเข้มข้น น้ำแข็งต้ังใจเป็นอย่างมากเช่นกัน วิสัยทัศน์การแนะนำของไมล์ให้กับแผนกต่างๆ ทำให้เหล่าคณะกรรมการถึงกับ ปรบมือให้กับเขาคร้ังแล้วครั้งเล่า ซึ่งไมล์ก็ไม่ได้หลงระเริงไปกับคำเยินยอเหล่าน้ัน เลยสักนดิ และในทุกครง้ั เขาจะหันมาทางน้ำแข็งใหบ้ นั ทึกกำหนดการระยะเวลาของ รุ่งอรุโณทัย

1 27 แผนกนั้นๆไว้เพื่อการติดตามงาน ซ่ึงนั้นเป็นงานหลักของเธอในตอนน้ี ส่วน คุณทับทิมจะมีหน้าท่ีในการประสานและนำข้อมูลเพ่ิมเติมที่เขาต้องการของ แผนกนนั้ ๆมาให้เขาในเวลาตอ่ มา ศศกิ านต์ท่นี ่งั เงยี บและฟงั มาโดยตลอด เธอเองกค็ ิดว่าลูกชายเกง่ อยู่ แต่ ไมค่ ดิ วา่ จะเก่งกาจเพยี งนี้ และเห็นว่าเปน็ คนค่อนข้างไว้เนอื้ ไวต้ วั แตก่ ลบั เปน็ คน กว้างขวางรู้จักคนในวงการที่เก่ียวข้องไม่น้อย ซึ่งในบางครั้งเขาสามารถบอกให้ คุณทับทิมประสานงานกับคนเก่ียวข้องภายนอกเพื่อเข้ามาช่วยเหลือและพัฒนา แผนกท่ีต้องปรับต้องแก้ในยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เย็นนี้คงต้องรีบกลับบ้านไปเล่าเรื่อง ราววันนใี้ ห้พ่อของตนฟงั อย่างภาคภูมิใจในตวั บุตรชาย และจะตอ้ งโทร.ไปหาแจ็คกี้ ยกความดีใหก้ ับเขาด้วยคร่ึงหน่งึ “หิวมากขนาดนน้ั เลยเหรอ” ไมลห์ นั ไปเอ่ยกับน้ำแข็งท่ีนั่งอยู่ข้างๆ บนโตะ๊ อาหารที่น่ังทานกันสี่คน ซ่ึงแม่เขากับคุณทับทิมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เพราะน้ำแข็ง เอาแต่กิน กินและกิน เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินคำท่ีเหมือนจะห่วงใยแบบ แดกดันอย่างคนชอบแกล้งเธอ ซ่ึงน้ำแข็งกำลังเคี้ยวแก้มป่องอยู่เธอจึงไม่พูดอะไร แค่ยกนิ้วโป้งแสดงความช่ืนชมว่าไมล์เย่ียมมากส่งกลับให้ไป และก้มหน้าทานต่อ ในใจเธอคิดแต่ว่าเธอต้องเติมพลังไว้ให้เยอะๆ เพราะช่วงบ่ายต้องเข้าไปประชุมต่อ วนั แรกก็โหดมากถงึ เพียงน้ี เพราะงน้ั เธอต้องพรอ้ ม ศศิกานต์และทับทิมอดไม่ได้อีกคร้ังท่ีจะต้องยิ้มสบตากันอย่างเข้าใจตรง กนั เม่ือเห็นความน่าเอ็นดขู องคนทั้งคู่ คนหน่ึงกเ็ หมือนราชสีหท์ ยี่ ิง่ ใหญ่ อีกคนหนงึ่ ก็ เหมือนหนูในนิทานเล็กบอบบางแต่มีคุณค่าท่ีราชสีห์ก็ขาดไม่ได้ ลงตัวกันอย่าง สมบูรณ์ เฮย้ ยยย นำ้ แขง็ ร้ องออกมาพรอ้ มทิง้ ตวั ลงบนเตยี งใหญใ่ นหอ้ งนอนของ ไมล์ ซ่ึงทำให้คนท่ีมองอดร้สู กึ ดีกบั ภาพตรงหนา้ ได้อยา่ งแปลกประหลาด ไม่เคยมี รุง่ อรุโณทัย

1 28 ใครทำแบบน้ีมากอ่ นจริงๆ กแ็ นล่ ะ ในชวี ติ เขามผี ู้หญิงแคส่ องคนเท่านั้นและมีแค่คน น้ีคนเดียวท่ีมาได้ไกลมากเพียงระยะเวลาส้ันๆ “ธุรกิจที่ประสบความสำเร็จมันเป็น แบบน้เี อง โหดทุกหยดกับวินาทที ีผ่ า่ นไปเลยจริงๆ” “คุณตาสอนเสมอ คนท่ีจะประสบความสำเร็จได้ต้องมีความพยายาม ความอดทนอยา่ งมาก และอีกสองสามอย่างที่ตอ้ งจำไวแ้ ละปฎิบัตใิ ห้ได้” น้ำแข็ง พลกิ ตวั นอนควำ่ กวัดแกว่งเท้าหนั มองไมลท์ ีเ่ ดนิ ไปยงั ตเู้ สอื้ ผ้า “อะไรอกี เหรอคะ” “บอกไปจะจำไดเ้ หรอ สมองแบบเธอนะ” นำ้ แข็งปากจ๋ยู น่ จมูกใสอ่ ย่างไม่ ชอบใจ แตก่ ็ไมพ่ ูดอะไร “อ๊า! อะไรละเนี่ย” น้ำแข็งหลบไมท่ ัน เสอื้ ผ้าของเธอลอยมาอยู่บนศรี ษะ เธอพอดิบพอดี มือเล็กหยบิ ชดุ วอรม์ ท่ีวา่ จอ้ งดแู ละถามกลับ “ไปออกกำลงั กายกนั ” “หา๊ ! ออกกำลังกายตอนทุ่มครงึ่ เนย่ี นะ ไม่เอาหรอกพ่ึงกนิ อมิ่ ๆมา” “ดื้อ! ขัดคำสั่ง! ไปเปลี่ยนเสื้อผา้ เดย๋ี วนี้!” ไมล์เสียงดงั และเข้มขึน้ ท่ีมา พรอ้ มกบั ทา่ ทางคุกคาม น้ำแข็งเห็นท่าไมด่ ี จึงรีบขยบั ลุกจากเตียงและวิ่งเขา้ ห้องนำ้ ไปอย่างรวดเร็ว “ประสาทเหรอเปล่า” น้ำแข็งบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องน้ำ แต่ก็เปล่ียน เส้ือผา้ ตามคำส่ังนัน้ “เจอหนักละสิวันนี้เจ้าหลานชาย” เอกพจน์เปรยกับบุตรสาวท่ีนั่งอยู่ข้างๆ บนระเบียงช้ันสอง ซ่ึงกำลังมองภาพการว่ิงของหลานชายกับว่าที่หลานสะใภ้กำลัง ว่งิ ตามกนั “ค่ะ ทำให้ศศิมั่นใจมากขึ้นว่าไมล์เป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาพร้อมกับทุกอย่าง แล้วจรงิ ๆค่ะ” ร่งุ อรุโณทัย

1 29 “ตายตาหลบั แลว้ สินะ” ศศกิ านต์หนั ไปย้ิม คำดเู หมอื นน่ากลวั แตน่ ำ้ เสยี ง นนั้ บ่งบอกใหค้ นฟงั ได้ยนิ ชัดเจนเลยว่า คนพูดไมม่ ีข้อกงั ขาอะไรอีกแล้ว lucky in game and lucky in love “คณุ จะปล่อยใหม้ นั เป็นแบบนเี้ หรอคะ” นบั แสนหนั ไปมองมารดาของตน ทันทีเมือ่ สนิ้ เสยี งประโยคแบบนี้อีกแลว้ ของมารดา “ผมบอกคณุ หลายครงั้ แล้วว่า ให้เลกิ คิดเรือ่ งแยๆ่ ไปซะ บญุ คณุ ที่คุณพ่อ ท่านใหม้ า ผมกับลกู ไม่มที างทำอะไรแบบทค่ี ุณต้องการเด็ดขาด” “มันไมย่ ุตธิ รรม อคั รกำธรกรุป๊ คณุ และนับแสนเหนือ่ ยมาไม่น้อย แล้วจๆู่ ทำไมเดก็ เมอื่ วานซืนอยา่ งไมล์จะมาชบุ มือเปบิ แบบน้ี” นบั แสนถอนหายใจอยา่ งเบ่อื หน่ายกับความคิดของมารดาตน “กรองแก้ว ถ้าคุณเลิกคิดแยๆ่ ไม่ได้ มันก็เรือ่ งของคุณ แตอ่ ย่ามาทำให้ นับแสนแปดเป้อื นความคิดเลวๆของคุณไปดว้ ย” “คุณณฤทธ์ิ!!!” นับแสนกลา่ วขอตัวและเดินออกมา อย่างไมฟ่ ังเสียงเรยี กของมารดา ทำไม นะแม่ของเขาถึงทำใหเ้ ขาผิดหวังในเรอ่ื งนไ้ี ดม้ ากมายเพียงน้ี กรองแก้วจอ้ งมองสองหนุ่มสาวที่กำลงั วง่ิ แบบนีม้ าหลายวนั แลว้ เม่ือไม่มี ใครเห็นด้วยกับเธอ เธอก็จะคิดและทำด้วยตัวเอง สายตาจับจ้องไปท่ีร่างเล็กที่ว่ิง ตามหลังอยู่อย่างมีแผนในใจ คงต้องเร่ิมที่การกำจัดกำลังใจสำคัญออกไปก่อน กรองแก้วคิดในใจ “พี่ไมล์ พอพอ ไมไ่ หวแลว้ ค่ะ พรงุ่ นวี้ นั หยุดนะคะ ทำไมเราต้องมาวอร์ม ก่อนออกรบแบบนอ้ี กี ละคะ” ไมล์หยุดวง่ิ เสยี ดือ้ ๆ อ๋ยึ ยยย น้ำแข็งเบรคไม่ทนั จึงชน ไมลอ์ ยา่ งจัง และไมลไ์ มค่ วา้ จับตวั เธอไว้ นำ้ แข็งจงึ ลม้ ไปนั่งบนพนื้ หญา้ อย่างจัง รงุ่ อรุโณทัย

1 30 ฮา ฮา ฮา ไมล์ หวั เราะออกมาอยา่ งขบขัน เขาก้มหน้าลงไปใกลใ้ บหน้า น้ำแข็งทีเ่ งยหนา้ ข้นึ มาเชน่ กัน จบุ๊ ! จงั หวะการจุ๊บจงึ เกิดขน้ึ ท่ามกลางแสงจันทร์ “ใครบอกว่าสงครามสงบแล้ว คืนน้ีเราสองคนตอ้ งทำสงครามสวาทกันตอ่ เพราะงั้นจึงต้องวอร์มกนั หนอ่ ย...” นำ้ แข็งเบิกตากว้าง แกม้ ทแี่ ดงอย่แู ลว้ จากสบู ฉีด ของเลอื ดจากการออกกำลงั ตอนน้มี ันแดงข้ึนเป็นสองเท่ากับการสูบฉีดของสว่ นกาย สาวด้านอารมณ์ จะว่าไปตั้งแต่คืนน้ันไมลก์ ็ไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ งตัวเธอมากไปกว่าการนอน เคียงข้างกันในทุกคืน และอีกอย่างเธอเองก็หลับสนิททุกๆคืนตลอดสี่คืนที่ผ่านมา การฝึกงานของเธอมันช่างเหมือนการออกรบจริงๆ “จะไปไหน” ไมล์กดไหล่บางที่ กำลังจะลกุ หันหนีหลงั สิน้ เสยี งกระซิบแผว่ เบา “พรุง่ น้วี ันหยุด นำ้ แขง็ ควรกลบั ไปนอนกับปา้ นนั ค่ะ” นำ้ แข็งรบี พูดเร็วปรอื๋ “พ่นี า่ กลัวขนาดนนั้ เลยเหรอ” นำ้ แข็งหลบหลกี หนีหนา้ เมื่อไมลน์ ัง่ ชันเข่า ข้างหนึ่งและใบหน้ายน่ื เข้ามาใกล้ใบหน้าเธอมากไป “ไม่รู้สิค่ะ น้ำแข็งไม่เข้าใจว่าพี่ไมล์จะทำแบบนี้ทำไม ไม่สงสารกันบ้าง เหรอ” น้ำแขง็ ท่ไี ม่เคยพูดออกไปเลยเรือ่ งระหว่างเขากับเธอ จูๆ่ ก็ใชว้ าจากำกวม “แลว้ ทำไมถึงคดิ ว่า เร่อื งระหว่างเรา จึงเป็นการทำรา้ ยกันละ” “เราต่างก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” ไมล์เลิกคิ้วทีหน่ึงและค่อยๆมุ่นค้ิวจนขมวด เขา้ หากันมาข้นึ เรื่อยๆ “อะไรคอื อะไร ไม่เขา้ ใจ” นำ้ แขง็ แกม้ ปอ่ งใส่ในทนั ที จะใหเ้ ธอพูด เหรอไง ว่า วา่ เธอมนั แคเ่ งาของผหู้ ญงิ อกี คน “นำ้ แขง็ คณุ จากไปพร้อมกับหวั ใจรักของผม...” คนทไ่ี ม่มที างเป็นไปได้ คนทไี่ ม่มที างมตี วั ตนของตวั เองในสายตาเขา เธออยากจะ บอกเขาเหลอื เกินว่า รักเขานานแลว้ รกั จนถอนตวั ไม่ขึน้ ไม่เคยเสียใจที่มอบกาย บริสุทธ์ใิ ห้กับเขา ดีใจเสยี ดว้ ยซ้ำที่เปน็ เขา “นำ้ แข็งจะกลบั บ้าน” รงุ่ อรโุ ณทยั

1 31 “ท่ีน่ีคอื บ้าน” “นำ้ แขง็ จะกลบั ไปหาป้า” “ไมอ่ นญุ าต” นำ้ แข็งตาโตใส่ ไรร้ อยยิม้ เธอเอาแต่จ้องตากลับไปไม่มีใคร หลบใครอยู่นาน “ยวั่ ยวนจงั เลยนะ ยงั หวั คำ่ อยเู่ ลย” “พีไ่ มล!์ ” ผล่ัก!!! นำ้ แข็งอาศัยตอนทไี่ มลเ์ ผลอ ผลักจนเขาหงายหลังเซถลา ถอยหลัง และรบี ลกุ ว่งิ เข้าบ้านไปอย่างรวดเรว็ ไมล์ได้แต่ยิ้ม ไม่ได้ขยับตามไป เขายังน่ังอยู่ที่เดิม เงยหน้ามองฟ้าที่ ดวงดาวพราวระยับ เขาไม่ปฎิเสธในการคิดถงึ ผูห้ ญงิ อีกคนหนงึ่ “ไมเ่ หมือนกนั เลย” ไมลเ์ ปรยออกมา “แกล้งอะไรนอ้ งเขาอีกละ” ศศกิ านต์เอ่ยถามลูกชายท่เี ดินเขา้ บ้านมา “ใครจะกล้าละครบั ลูกรักของคณุ แม่ เดก็ หนอเด็ก ขดั ใจนดิ ขดั ใจหนอ่ ย เปน็ ตอ้ งงอนและวิง่ หน”ี ศศกิ านตย์ ิม้ ออกมา “แล้วทำไมไม่บอกน้ำแข็งเรื่องหม้ันไปเสียที เราบอกว่าจะเป็นคนบอกเอง แต่จนปา่ นนแ้ี ลว้ นะ” “จะรบี ไปทำไมครบั อีกตง้ั เดอื นกวา่ ” “ก็เราเองไม่ใช่เหรอที่เลือกฤกษ์นั่นเองนะ” ศศิกานต์เองก็ไม่เข้าใจเหมือน กันว่าทำไมบุตรชายถงึ เลอื กฤกษ์ที่ไกล เพราะเธอไดม้ าสองฤกษ์ แตไ่ มลก์ ลบั เปลี่ยน ใจและบอกวา่ ไมจ่ ำเป็นตอ้ งรีบเรง่ เขาเลยเลอื กที่ฤกษ์อีกเกือบสองเดอื น “คณุ แม่กลวั จะเสียลูกสะใภ้คนน้ีไปเหรอครบั ไมต่ อ้ งกลวั หรอกครบั ผมรบั ผิดชอบกับการกระทำของตวั เองเสมอ” “ไมล์ เราไม่มคี วามสขุ กบั สง่ิ ทตี่ อ้ งรับผิดชอบอย่างง้นั เหรอ” คำถามของ มารดาไรค้ ำตอบกลับ ไมล์แคข่ ยบั เดนิ เข้ามาหอมแกม้ มารดาและกลา่ วราตรีสวัสด์ิ รงุ่ อรโุ ณทยั

1 32 “ขอเวลาอีกหนอ่ ยนะครบั คณุ แม่ ผมร้วู า่ ไมย่ ตุ ธิ รรมกับน้ำแข็งคนนี้ แตผ่ ม มนั คนเหน็ แก่ตัวครับ” ไมล์คิดในใจขณะเดนิ ขึน้ ช้นั สองไป ควิ้ หนาขมวดเขา้ หากันทันที เมอื่ กลับมายังห้องของตนซง่ึ ภายในทัง้ มดื ทั้ง เงยี บบง่ บอกการว่าไร้สิ่งมีชวี ิต “ผ้หู ญงิ จริงๆ” ไมล์พึมพำก่อนเดนิ เขา้ ห้องนำ้ ครง่ึ ช่ัวโมงต่อมาเขาออกจากห้องน้ำในชุดนอนแต่ไม่ได้เดินไปยังเตียง เขาเดินออกจาก ห้องนอนและกา้ วลงบันไดมาข้างลา่ ง “จันทร์ ไปหยบิ กุญแจหอ้ งนอนคณุ นำ้ แขง็ มาหนอ่ ย” ไมล์ออกคำสัง่ ทนั ทีที่ เจอใครสกั คนขา้ งลา่ ง จันทร์พยกั หน้าและรีบทำตามทนั ที ไมลไ์ ม่สนใจวา่ เรื่องของ เขาจะต้องรู้ถึงหูทุกคนในครัวในระยะเวลาอันส้ัน ไมล์มั่นใจว่าน้ำแข็งยังไม่ได้กลับ ไปบ้านปา้ นันแน่ๆ เพราะมันดึกแลว้ คนอย่างน้ำแขง็ ไม่กล้ารบกวนใครใหไ้ ปสง่ และ ถ้าเธอจะกลับเองก็ไม่ได้รับอนุญาตจากคนที่น่ีเช่นกัน อย่างไรแล้วเธอก็ต้องไปลา คณุ แมซ่ ง่ึ อย่างไรแลว้ กไ็ มไ่ ดร้ บั อนุญาตให้กลบั ตามลำพงั แน่นอน “อุย!” นำ้ แขง็ ร้องตกใจ เมือ่ หันไปแลว้ เหน็ วา่ ใครเปิดประตเู ข้ามา “ยา้ ยบา้ นไมไ่ ด้ ก็ย้ายห้องกย็ ังดสี นิ ะ” “เรอื่ งของเคา้ ” “ทำตวั เป็นเด็กเล็กๆไปได”้ “เรอื่ งของเคา้ ” “ถ้าพดู ซำ้ เหมอื นเดมิ อีกครัง้ เจอดแี น่” นำ้ แข็งจึงเงียบเสียงลง ไมลเ์ ดินเข้า มาใกล้ น้ำแข็งไมไ่ ด้หลบไปไหนจนไมล์เดนิ มายืนตรงหน้า “จะนอนทนี่ เี่ หรอ” “ค่ะ” อย่างไรแล้วเธอก็ไม่สามารถโหวกเหวกโวยวายใส่ไมล์ได้อยู่ดี เขา เปน็ ใครแลว้ เธอเป็นใคร เธอจำไดด้ ี “ตามใจ” หัวใจดวงน้อยกระตุกแบบโหวงๆแปลกๆ แต.่ .. “พ่ไี มเ่ คยนอน ห้องน้มี ากอ่ นเลย ก็นา่ จะลองสักหนอ่ ย” หัวใจดวงน้อยเปล่ยี นจังหวะการเตน้ ทันที ร่งุ อรโุ ณทัย

1 33 เพราะสิ้นเสียง ปากหยักโน้มลงมาหอมแก้มใสสูดลมหายใจเอากลิ่นหอมจากเรือน กายสาวเขา้ ไปเตม็ ปอด สองแขนเล็กยกข้ึนมากั้นกลางระหว่างเรือนกายทั้งสอง แต่คนตัวสูงไม่ได้ ใสใ่ จอะไร กลบั เลอื่ นใบหน้าสูดดมกลน่ิ สาวไล่ไปตามหน้าผากเนียน และมาหยดุ น่ิง ที่ริมฝีปากแดงแสนหวาน ความอ่อนโยนเข้าดึงดูดให้ร่างเล็กตกหลุมเคลิบเคล้ิมไป กับการกระทำน้ัน เรียวล้นิ โลมไล้หยอกลอ้ ริมฝีปากเล็กทคี่ ่อยๆแย้มเปดิ อยา่ งรู้หน้าที่ แต่ไมล์กย็ ังรรี อ เขารอ รอสัญญาณ “เรียกพีไ่ มล”์ ไมลย์ ้ำเตอื นเมื่อรอนานแลว้ แต่ สาวนอ้ ยกย็ งั ไมใ่ ห้สัญญาณอนุญาต “พไ่ี มล”์ สนิ้ เสยี งสัญญาณเพยี งเส้ียววินาที รมิ ฝีปากแดงถกู จู่โจม ลว่ งล้ำ เข้าสูค่ วามหวาน พบเจอกบั เรยี วลิ้นเล็กทเี่ กีย่ วรัดตอบสนองกลับอยา่ งรงู้ าน สร้าง ความส่นั สะท้านให้กับคนตัวโตในทันที ไมล์ดดู ด่ืมความหวานในโพรงปากสาวอยู่นาน ซึง่ สำหรับเขาแล้วเท่าไหร่ก็ ไมพ่ อ รา่ งกายเขายังต้องการเพ่มิ มากขนึ้ มากข้นึ เรื่อยๆ ไมเ่ คยรสู้ กึ กบั ใครแบบนม้ี า ก่อน ยง่ิ ได้แล้วกลบั อยากได้อกี ไม่มจี ุดของคำวา่ พอ วงแขนแข็งแรงรงั้ ร่างบางแนบ ชดิ มากขึ้น ฝ่ามืออุน่ ลูบไลไ้ ปตามแขนเล็กค่อยๆดึงออกจากทีข่ วางก้ันเขาอยู่ ซ่ึงไร้ การต่อตา้ นใดๆ ไมล์เป็นผู้นำไปยังเตียงกว้าง ริมฝีปากท่ีผละถอนออกมาอย่างเสียดายได้ วกกลับไปใหมท่ นั ที ครั้งนนี้ ำพาความเร้ารอ้ น เรง่ เรา้ น้ำแขง็ ไม่ไร้ประสบการณแ์ ล้ว เธอเกง่ ข้นึ จากครคู นน้ีที่เขาคงไมอ่ ยากใหเ้ ธอไปเกง่ เร่ืองน้กี บั ใคร สองแขนเล็กยกขนึ้ โอบรอบคอแกร่ง สนองตอบกลบั เร้ารอ้ นไมแ่ พก้ นั สรา้ งความพึงพอใจให้กับไมลเ์ ปน็ อย่างมาก ริมฝปี ากท้ังสองตา่ งผลดั กนั รกุ ผลดั กนั รับ ลมหายใจรอ้ นระอุคกุ ร่นุ ทวั่ ท้งั หอ้ งนอนทก่ี วา้ งพอให้เย็นสบาย แต่ท้งั สองกลับร้อนลุม่ จนรสู้ กึ ว่าหอ้ งท้ังหอ้ งรอ้ นจน ไม่อาจสวมใสอ่ าภรณ์ได้อีกต่อไป ร่งุ อรุโณทัย

1 34 ไมล์จัดการกบั ชุดนอนเสอื้ กางเกงของเธอออกไป เหลือเพยี งบราลกู ไม้เนือ้ บางติดกายไว้มองดูแล้วช่างเซ็กส์ซี่นักในสายตาไมล์ รอยย้ิมเผยออกมาอย่างพึง พอใจ แต่ก่อนท่ีไมล์จะโน้มกายสาวให้นอนราบไปกับเตียง ตัวเขากลับกำจัดทุก อยา่ งของตวั เองออกจนเปลือยเปล่า นำ้ แข็งแก้มแดง แมเ้ ธอจะเห็นเขาแบบนม้ี าหลายครง้ั แลว้ กต็ าม แต่ไม่มี ทางชินได้หรอกเร่ืองแบบนี้ ไมลท์ าบทบั ลงมา ดูดรงั้ ริมฝปี ากเลก็ ทเี่ จ่อบวมเลก็ นอ้ ย นัน้ อกี ครั้ง เสียงดดู กลืนริมฝีปากดงั เข้าโสตประสาทของทั้งสอง ยิ่งกระตุ้นเรือนกาย สาวเบื้องลา่ งใหเ้ ปียกชื้น “อ้ืมมมมม” นำ้ แขง็ ครางออกมา เม่อื รมิ ฝปี ากที่ผละออกมาจากปากเจอ่ บวม เขาก็ครอบครองยอดอกอวบท่ีเธอรู้สึกว่ามันอวบขึ้น ยอดเกสรที่ยังมีเน้ือผ้า ลกู ไมข้ วางก้ันไม่ไดเ้ ป็นอปุ สรรคกับการดูดด่ำน้ันเลย เมือ่ ทกุ อยา่ งเข้าไปอยู่ในโพรง ปากไมล์ เนอ้ื ผา้ เปียกชนื้ ยอดเกสรชชู นั ทีถ่ ูกเขาดดู จนแข็งเป็นไต นา่ กลวั วา่ เขา อยากจะกินมนั เขา้ ไปให้รู้แล้วร้รู อด ซึ่งมนั กำลงั ดุนดันเน้อื ผา้ ลูกไม้บางเบาอยากจะ ออกสภู่ ายนอกเต็มที ร่างบางสั่นสะท้านเพราะความเสียวซ่านในร่างกายกำลังจะทำให้ตัวเธอ ระเบิด วนั นีเ้ ขาแตกต่างเหลอื เกนิ เธอกำลังรบั กบั ความดดุ ัน เร้าร้อน ฉบบั เต็มจาก ไมลเ์ ป็นครัง้ แรก ก่อนนี้ไมลใ์ หบ้ ทอ่อนโยนมาตลอด มันถงึ เวลาแลว้ ทน่ี ้ำแข็งจะตอ้ ง เรยี นรูค้ วามสัมพนั ธ์ระหวา่ งรา่ งกายชายหญงิ ทไี่ ม่ไดม้ ีแค่น้นั บางครง้ั ออ่ นโยน บาง ครงั้ เดือดดาล บางคร้ังป่าเถอ่ื น บางครง้ั ทารณุ ใบหน้าทีม่ ีเคราหนวดขึน้ มาบา้ งเล็กน้อย แนบถากผิวเนียนอยา่ งจงใจ เมอ่ื ไมล์ฝังใบหน้าของตัวเองไล่ดอมดมผิวกายสาวในทุกๆจุดเป็นลำดับต่อมาหลังจากที่ ยอดอกเปยี กชื้นแดงชำ้ ไปอย่างตงั้ ใจ “ไม!่ ” น้ำแขง็ ร้องเสียงตกใจ เมือ่ ไมล์แยกขาเธอออกจากกนั อย่างรวดเรว็ เขาฝังใบไว้ระหว่างขาริมฝีปากหยักกดลงกลางใจสาว แม้จะมีเนื้อผ้าลูกไม้ก้ันอยู่ รุ่งอรโุ ณทยั

1 35 ก็ตาม แต่นำ้ แขง็ กร็ สู้ กึ ถงึ ความรอ้ นของล้ินหนาและลมหายใจอยา่ งเสยี วซา่ น โอ้ย! เสยี วจงั เลย!!! นำ้ แข็งไมม่ เี สยี งทัดทาน เมอ่ื ร่างกายสาวตอบรบั ส่ิงนี้ เธอจะตายมย้ั ความเสียวท่เี ป็นอยจู่ ะทำเธอตายหมดลมไปเพราะเสียวมั้ย ซ๊ดู ดดด เสียงดดู ธารนำ้ สาวดังขึน้ ในความเงียบ ทำเอาสาวเจ้าต้องยกมอื ข้ึนมาปิดหน้าตัวเองอย่างเอียงอาย เม่ือไมล์กำลังอร่อยและหลงใหลกับธารน้ำสาว ของเธอ เล็บท้งั สิบกดจกิ บนเตียง ขาทัง้ สองเกร็งจนเธออดคิดไม่ไดว้ ่าเลือดเธอจะ ไหลอยูไ่ ดม้ ย้ั หรอื นำ้ ในตัวเธอจะหมดมยั้ กบ็ ราลกู ไมต้ วั จ๋ิวเปียกชืน้ ไปหมดแล้ว “หวานมาก” ไมลเ์ อย่ ชม เม่ือผละออกมา และค่อยๆเล่อื นบราลกู ไม้ทเี่ ปียก ออกจากเรียวขา ปลายนิ้วลบู ไลก้ ลีบสาวไปมา ไม่ทำให้นำ้ แข็งขาดตอน ยังคราง เสยี งเล็กๆออกมาอีกครงั้ นำ้ แข็งปรอื ตามองใบหน้าคนเหนอื รา่ ง “พไี่ มล์ อย่าแกลง้ น้ำแขง็ ” น้ำแขง็ รอคอยเขาอยู่ แต่เขากไ็ ม่จัดการเสียที เธอต้องการเขา รา่ งกายเธอต้องการเขามาก ตอนนี้ “ดอ้ื ให้มันนอ้ ยๆลงได้มย้ั ” “พ่ีไมล์ ฮือ” น้ำแข็งหายใจติดขัด นิว้ เขาทำอะไรกับเธอ ทำไมเหมือนจะดี แต่ก็รู้สึกขัดใจระคน เขาทำอะไรกับตรงนั้นของเธอ ทำไมถึงทรมานแบบน้ี “เชือ่ ฟงั พ่”ี ไมล์ออกคำสัง่ ตวั เขากแ็ ทบจะเจยี นตายอยแู่ ล้ว แต่ตอ้ งทนไว้ เขากำลงั ยัว่ ให้น้ำแขง็ ต้องการ แตก่ ไ็ มไ่ ดร้ บั การตอบสนองกลบั เสยี ที แม้เธอจะเริ่ม หงุดหงดิ แลว้ ก็ตาม “รู้ รู้ รู้แล้ว เช่ือค่ะ น้ำแข็งจะตายอยู่แลว้ ” ไมล์ยิม้ แต่ขอแหยอ่ ีกหนอ่ ย ยง่ิ เหน็ ใบหนา้ หวานมดี วงตาพร่าเพราะหยาดน้ำตาเขาก็อยากสัง่ สอนใหห้ ลาบจำ “แล้วจะให้พ่ที ำไง” “ทำ ฮืออออ พ่ีไมลท์ ำเหมอื นเดมิ พี่ไมล์เข้ามาสคิ ะ่ ” นำ้ แข็งพูดเสยี งสัน่ เร็ว ปรือ๋ นิ้วเขาร้ายกาจเหลือเกนิ แตไ่ ม่มหศั จรรย์เท่ากบั อีกอยา่ งที่เธอจ้องมองอยู่ รุ่งอรโุ ณทยั

1 36 “ครับ” ไมลต์ อบรับพร้อมรอยยิ้ม ขยับกายเข้าไปใกลม้ ากขึน้ น้ำแขง็ ขยบั เปดิ ทางอย่างต้องการ ไม่มปี ดิ บงั แม้จะรู้วา่ หนทางข้างหน้าความเจบ็ ปวดจะรออยู่ ก็ตาม แต่มันไม่นานความรู้สึกที่รออยู่หลังความเจ็บปวดต่างหากท่ีเธอต้องการ ใบหน้าหวานบิดเบยี้ วเลก็ นอ้ ย เมอ่ื ไมล์เข้ามาจนสุดทางอยา่ งรวดเร็ว และเขาไม่รีรอ ขยับขับเคล่ือนสะโพกสอบท่ีได้รับการตอบสนองจากสะโพกเล็กเป็นจังหวะลงตัวท่ี เรา้ ร้อนครง้ั แล้วครั้งเลา่ เนน่ิ นาน กวา่ ทงั้ สองรา่ งจะปลดปล่อยสายธารความรู้สึกของ จดุ สงู สุด “เก่งมาก” ไมล์เอย่ ชมจากใจจรงิ “อย่าแกลง้ น้ำแขง็ แบบนีอ้ กี นะคะ” “ฮา ฮา ฮา ทรมานมากเลยเหรอ” “แนล่ ะส!ิ มนั หงุดหงิดมาก พีไ่ มลใ์ จรา้ ยมากไปแลว้ ครั้งหน้านำ้ แขง็ คง ตอ้ งคิดเยอะๆแล้วท่ีจะใหพ้ ีไ่ มลท์ ำแบบน”ี้ “กลา้ เหรอ” “กล้า ไม่กลา้ กค็ อยดู” นำ้ แข็งคาดโทษไมล์ไว้ “ไมก่ ลัวเหรอว่าพีจ่ ะไปกอดผหู้ ญงิ อื่น” นำ้ แขง็ กดั ปากทันที แคค่ ิดหวั ใจ เธอกเ็ หมือนจะเต้นต่อไปไมไ่ ดเ้ สยี ดอ้ื ๆ “นำ้ แขง็ จะไปมีสิทธอิ ะไรได้ละคะ เรื่องนนั้ มนั ก็เรือ่ งของพ่”ี พรึบ่ !!! ไมลข์ ยบั นอนตะแคงเท้าแขนตัวเอง หนั มามองน้ำแข็งท่ีนอนห่อหุม้ ตัวเองดัวยผ้าหม่ แล้ว บางอย่างทำให้ไมล์อยากแหย่แกลง้ ต่อ ทง้ั ๆทรี่ วู้ า่ ตัวเองเปน็ ผู้ถูกรกั จากคนตรงหนา้ “พดู เหมือนไม่อยากยุ่งถ้าพ่จี ะไปกอดผู้หญงิ คนอน่ื ” “คนบา้ ! พดู แบบนห้ี มายความว่าไง ไม่อยากย่งุ พดู มาได้ ใครจะไปยอมละ นำ้ แข็งกค็ งทำได้แค่...” น้ำแขง็ หยุดพูดทันที เธอพลิกกายหนั หลงั ใหไ้ มล์ น้ำตาไหล ออกมาทันที ร่งุ อรุโณทยั

1 37 ไมลเ์ ลิกค้วิ มองตาม รมิ ฝปี ากกดลึกอยา่ งพอใจ เม่อื เหน็ วา่ รา่ งบางส่นั เทา จากการร้องไห้ วงแขนจงึ โอบรดั แนบกายเปลอื ยของตนไว้แน่น “รักพมี่ ากมย้ั ?” เสยี งกระซบิ แผ่วเบาทำเอารา่ งบางน่งิ งนั ทนั ที แตไ่ มลก์ ลบั ได้คำตอบเป็นความเงียบ ไมล์ไม่ได้เซ้าซ้ีท่ีจะเอาคำตอบจริงจัง จมูกโด่งกดที่ข้าง แก้มก่อนท่หี ลับตาเข้าสู่นทิ ราไป ลมหายใจแผ่วเบาสมำ่ เสมอของคนด้านหลงั ทำให้ น้ำแข็งรู้ว่าเขาหลับไปแล้ว คำถามสุดท้ายเธอได้ยินชัดเจนและเธอก็มีคำตอบอยู่ แลว้ “มากกว่าชีวิตน้ำแข็งค่ะ” เสียงตอบกลับแผ่วเบา ที่ได้ยินเพียงคนพูด เทา่ น้ัน “น้ำแข็ง คณุ จากไปพร้อมกับหวั ใจรักของผม...” เพราะเธอไม่หลงลมื ประโยค ยนื ยนั ความจรงิ ทีจ่ ะเป็นฝา่ ยรักเขาขา้ งเดียวเทา่ น้นั ในเช้าวันรงุ่ ข้นึ น้ำแข็งไดร้ ับอนญุ าตใหก้ ลับไปเย่ยี มปา้ ได้ “ต่อจากนี้ไป ที่ น่ีคือบ้านของน้ำแข็ง ส่วนที่นั่นคือบ้านป้านัน กลับไปเย่ียมท่านได้ สัปดาห์เว้น สปั ดาห”์ คำสั่งชดั เจน นำ้ แข็งทำเพยี งพยักหนา้ รบั ทราบอยา่ งเขา้ ใจภาษาพูด แตจ่ ะ ปฎิบัตทิ ้งั หมดเหรอเปลา่ คอ่ ยวา่ กันไป ไมล์เดินมาส่งน้ำแข็งท่ีเบาะหลังรถตู้ของที่บ้านที่ลุงใบจะขับไปส่งตามปกติ ไมล์โน้มหน้าหอมแก้มน้ำแข็งต่อหน้าลุงใบที่น่ังอยู่หลังพวกมาลัย และเขาไม่วายท่ี จะพูดเสียงดังได้ยนิ สามคน “จะไมจ่ ูบลาหน่อยเหรอ” “คนบ้า!” นำ้ แขง็ อายจนแก้มแดง แต่ก็ต้องทำตามเพราะไม่งั้นไมล์กจ็ ะไม่ ยอดถดถอยออกไปแน่ๆ รุ่งอรโุ ณทยั

1 38 “อยา่ เถลไถลไปไหนนะ บา้ นป้ากต็ ้องบ้านปา้ ” นำ้ แข็งพยกั หนา้ รบั หงกึ ๆ “อย่าทำลายความไวว้ างใจที่ม”ี น้ำแขง็ พยักหน้าหงึกหงึกอีกครงั้ ไมลจ์ ึงยอมปล่อย ใหร้ ถเคล่อื นออกจากบ้านไปไดใ้ นทสี่ ุด “หวงขนาดน้ี ทำไมไมต่ ามไปดว้ ยละ” “คุณตาตื่นแตเ่ ช้าเลยนะครับ” “เช้ายงั ไงก็ไม่ทนั เจา้ สองคนอยดู่ ”ี “น้ำแข็งอยากกลับไปเยีย่ มปา้ นะครบั ” “ก็ดีแลว้ ให้เวลาเขาหายใจหายคอบ้าง สรุปคนน้ียอมรับแลว้ นะ” “กไ็ มเ่ ชงิ ครบั แต่ก็ไม่รงั เกียจครบั ” “เรานีม่ นั จรงิ ๆ แต่เอาเถอะ! ตาวางใจแล้ว” ตอ่ จากนนั้ ไมลแ์ ละเอกพจน์ก็ คยุ เรอ่ื งงานกันตลอดเชา้ ไมลร์ ายงานทกุ อย่างให้คุณตาทราบอย่างละเอยี ด ใครจะรู้ แม้เอกพจน์จะอยู่แต่บ้านแต่ทุกอย่างในบริษัทเอกพจน์ยังคงติดตามอยู่ตลอด ก่อน หน้าน้ีจะเป็นศศกิ านตก์ ับนับแสน และตอนน้ีก็เป็นไมล์ในฐานะประธานกรรมการผู้ บริหารสูงสุด เขาเองก็พอรู้จากกรรมการคนอื่นมาบ้างแล้ว ท่ีต่างก็โทร.มาหาเขา ชนื่ ชมไมล์ไม่ขาดปาก “ท่านควรจัดงานเลี้ยงเปดิ ตัวคณุ ไมล์อย่างเป็นทางการไดแ้ ลว้ นะคะ” หนง่ึ ในคณะกรรมการรุน่ นอ้ งเสนอแนะเอกพจนม์ าเมอ่ื วันก่อน แต่ตอนนน้ั เขากป็ ฎเิ สธไปเพราะรูจ้ กั หลานชายดีว่าเปน็ คนอย่างไร เขาเองก็อยากจะจดั งานเปดิ ตัวประธานคนใหม่ โฆษณาโพรไฟล์ทีย่ อดเยย่ี มให้ชาวโลกรู้ แต่เจ้าหลานชายตอ้ งไม่ ยอมแน่ๆ ตอนแรกกห็ วังงานหมัน้ ทเี่ ขาจะถอื โอกาสเชญิ แขกมาใหค้ รบทุกสำนักมา รว่ มงานเพอ่ื เป็นการเปิดตัวไมล์ไปเลยดว้ ย แตเ่ จา้ หลานชายกด็ ันเลอื กฤกษไ์ กลเสีย ได้ อยา่ งกบั นกรเู้ สียอย่างน้ัน ก็อก ก็อก เสยี งเคาะประตูห้องทำงานทไ่ี มลก์ บั เอกพจนน์ ั่งคุยกันอยู่ จนั ทร์ ใหเ้ สียงขออนุญาต “คุณไมล์มแี ขกมาพบคะ่ ” ร่งุ อรุโณทัย

1 39 “ใคร” “เธอบอกว่าช่ือพิมพิลา” เอกพจน์หนั ไปมองไมล์ทนั ที “เพือ่ นของน้ำแข็งนะครับ” “แลว้ เขามาหาแกหรือมาหานำ้ แขง็ ” ไมลจ์ งึ หันไปทางจนั ทร์ ทไี่ มแ่ น่ใจเชน่ กันเพราะเธอเองกไ็ มร่ ้วู า่ แขกทม่ี าพบเป็นเพอื่ นกับน้ำแขง็ “เออ่ ! คณุ พิมพิลา แจง้ วา่ มาพบคุณไมล์คะ่ ” “อย่าให้มีปัญหารักสามเศร้าเด็ดขาดนะ ตาไม่สนุกด้วย” ไมล์พยักหน้า ก่อนขอตัวและออกจากห้องไป เอกพจน์มองตามหลังหลานชาย คนท่ีผ่านโลกมา มากย่อมมองออกว่าอะไรเป็นอะไร เขาต้องตัดไฟตัดลมในทันทีเร่ืองหนุ่มสาวมัน ยุ่งเหยงิ จนนา่ กลวั เลยละ “สวัสดีคะ่ พีไ่ มล”์ “สวสั ดีครับคณุ พมิ พลิ า มาหานำ้ แขง็ เหรอครับ” ไมล์นง่ั ลงตรงขา้ ม หลัง จากใหแ้ ขกนงั่ ลงก่อน “น้ำแข็งอยูท่ นี่ ่ีเหรอคะ” พมิ พิลาแปลกใจ ไมล์ย้มิ ออกมาเล็กนอ้ ย “ตอนนีไ้ มอ่ ยู่ครบั และคณุ พิมมธี รุ ะอะไรเหรอครับ ถงึ ต้องลำบากมาถงึ ท่ี น่ี” “พิมทราบวา่ วันนี้พ่ีไมลอ์ ย่บู า้ น เลยอยากชวนไปดหู นังค่ะ วนั ก่อนพ่ีไมลก์ ็ กลับไปไมบ่ อกพิมสกั ครั้ง พิมโกรธอยูน่ ะคะ แต่พิมไม่อยากกวนใจเพราะทราบวา่ พี่ ไมลพ์ งึ่ เรม่ิ รับตำแหนง่ คงกำลงั ยุ่งมาก” “ออ่ ขอโทษด้วยนะครับ วันนัน้ ผมรบี นะครับ เลยไม่ทันได้ลา” “ไถ่โทษไดม้ ยั้ คะ วันน้ีพาพมิ ไปดหู นังนะคะ” พิมพลิ ารกุ ไมล์อย่างหนัก ร่งุ อรุโณทยั

1 40 “วันนน้ี ้ำแขง็ กว็ า่ งนะครบั ” พมิ พลิ ามองไมลอ์ ย่างผดิ หวัง เขาทิ้งเธอไว้ใน คืนนน้ั ไมโ่ ทร.กลบั ไมร่ บั สาย เขาไม่ติดต่อเธอกลบั มาเลย และวันน้ที เ่ี ธอทราบวา่ ไมลอ์ ยูบ่ ้านก็เพราะว่าเธอโทร.หาเพอ่ื นสาว จงึ เร่งรีบมาหา “พี่ไมลไ์ ม่อยากไปไหนมาไหนกับพมิ ใช่มัย้ คะ?” ไมลน์ ิ่ง “ตอ้ งขอโทษด้วยนะครบั ท่ีผมเสยี มารยาท” “เอาละค่ะ ไมเ่ ป็นไรค่ะ พมิ จะทำตามคำแนะนำของพไ่ี มล์ ชวนน้ำแข็งกบั พ่พี ลไปก็ได้คะ่ สนุกไม่แพ้กัน” ไมลค์ ้วิ ขมวดเข้าหากนั พลพักษ์กับนำ้ แข็ง แต่ไมล์ ไมโ่ ง่ เขาแค่ยม้ิ ใหพ้ ิมพิลาปลอ่ ยใหเ้ ธอทำตามท่ีต้องการ แม้จะไมพ่ ออยบู่ า้ ง แต่มุข เดก็ อ่อนแบบน้ีของพิมพิลาทำอะไรเขาไมไ่ ด้หรอก Grrrr Grrrr นำ้ แขง็ ล้วงโทรศัพท์ของตนออกมาทันที “ทำตัวให้ดี ทำตวั ให้เหมาะสม อย่าสร้างเร่อื งใหต้ ้องถูกลงโทษ” เพยี งแค่ กดรบั สาย เสียงปลายสายกด็ ังเปน็ ประโยคยาวๆเพียงหนึง่ ประโยค และเขากก็ ดวาง ไปอย่างรบี รอ้ น เหมือนเขามีอะไรท่ีตอ้ งทำเรง่ ดว่ นและเรื่องของเธอก็ปลอ่ ยไปไม่ได้ “มอี ะไรเหรอ” พมิ พิลาเอ่ยถามอย่างสงสยั แตน่ ำ้ แขง็ กลับตอบวา่ ไมม่ ีอะไร และนับแต่เสียงในวันน้ัน น้ำแข็งก็ไม่ได้รับสายหรือข่าวคราวจากไมล์อีกเลยจนเช้า วันจนั ทร์ทโ่ี ทรศพั ท์ของน้ำแขง็ ดังขน้ึ อกี คร้ัง “รออย่หู น้าปากซอย” เขามารบั เธอไปทำงานในเช้าวนั จนั ทร์ อกี หา้ นาทีต่อ มานำ้ แขง็ ก็มาปรากฎตวั ขา้ งกระจกคนขับ ไมลถ์ อดแว่นตาและลดกระจกลง เขาสง่ สายตาบอกใหน้ ้ำแขง็ ขึ้นไปบนรถ “สวสั ดีคะ่ ” น้ำแข็งทักทายอยา่ งมมี ารยาท “สองวันน้ีเป็นไงบา้ ง” ไมล์ถามขณะเคลื่อนรถมงุ่ สู่ถนนหลวง “สบายดคี ่ะ” “กด็ ”ี ไมลต์ อบกลับสน้ั ๆพร้อมรอยยมิ้ “คนื นจ้ี ะจัดให้หนัก” รงุ่ อรโุ ณทัย

1 41 “อ้า!! คนบ้า” ไมลย์ มิ้ ออกมาอย่างสบายใจ ซ่งึ น้ำแข็งรวู้ ่าไมล์จะคยุ เลน่ กบั เธอกช็ ว่ งเวลานีเ้ ท่าน้ัน แต่ก็น่ันแหละไม่บอ่ ยนกั ท่ีไมล์จะพดู เลน่ แบบสบายๆแบบน้ี เธอกไ็ ม่ควรทำให้เสียบรรยากาศ ทันทที ีเ่ ธอและเขาต่างแยกกันไปทำหน้าที่ของตน ไมล์ก็เหมือนเป็นอกี คน ทันที ทกุ คำทีเ่ ขาพูดกับเธอคือการสัง่ การเกย่ี วกับงาน และหน้าท่อี กี อย่างของนำ้ แข็ง คือเครื่องดม่ื อาหารวา่ งของไมล์ คือต้องคอยดเู วลาเรื่องกินใหก้ บั เขา เพราะเขาจะ ทำงานจนลืมเร่ืองเวลาอาหาร “ล็อคประตดู ้วย” น้ำแข็งหนั กลับไปมองไมลท์ ันที สายตาสงสยั ระคน แค่ เอาอาหารว่างมาวางและเดนิ ออกไปเงยี บๆ ไมถ่ งึ นาทดี ้วยซ้ำ ทำไมต้องล็อคประตู ด้วย ยุง่ ยาก แตน่ ้ำแขง็ กย็ งั คงเป็นน้ำแข็ง คำสง่ั ทหี่ าเหตแุ ละผลไม่ได้ เธอไมค่ อ่ ยจะ ปฎิบัตติ ามสักเท่าไหร่ และไมล์เหมอื นจะตอ้ งยอมอย่หู ลายครัง้ ถา้ เวลาเขามไี มม่ าก ทจี่ ะปราบปรามยายโง่ที่ถอื ว่าตัวเองมีแบค็ ดี น้ำแขง็ ที่ขยับเดินมาถึงกลางหอ้ ง ต้องหยุดเดนิ เมอื่ คนที่น่งั อยูห่ ลังโต๊ะใหญ่ ลุกจากเก้าอี้เดนิ ผา่ นเธอไปยงั ประตแู ละล็อคประตดู ้วยตัวเอง “จะถืออยทู่ ำไม เอาไปวางสคิ รบั ท่านหญงิ ” เสียงไมล์ทำใหน้ ้ำแข็งตอ้ งเดนิ ก้าวต่อ และวางถาดอาหารไว้ทโ่ี ต๊ะเลก็ รมิ ห้องท่มี เี กา้ อ้สี องตัว นำ้ แข็งเมอ่ื วางเสรจ็ ก็หนั กลับแตก่ ลบั ชนเขา้ กบั รา่ งสงู ใหญ่อย่างจงั เดินมาตอนไหน? ไมล์รวบแขนท้ังสองรัดร่างบางแนบชดิ ลำตวั และก้มหนา้ ปิดเปลือกปากท่ี กำลังเผยอจะเอ่ยถามอะไรสักอย่าง แต่เสียงก็ถูกกลืนหายเข้าไปในโพรงปากไมล์ ทนั ทีเมื่อถูกเขาสบู ดดู ทกุ อยา่ งไหลเขา้ ไปในปากเขาและลงสู่กระเพาะเขาไปอยา่ ง รวดเร็ว ไมล์เองก็ไม่เข้าใจทั้งท่ีใจบอกว่าไม่รัก แต่ทำไมการกระทำมันช่างแปลก เหลือเกนิ แคไ่ ม่เกลียดแตก่ ็ไม่ได้หมายความวา่ จะตอ้ งดึงดันแนบชดิ ใกลไ้ ว้กับตวั ให้ มากท่ีสุดแบบนี้อยู่ตลอดเวลา รงุ่ อรโุ ณทัย

1 42 “ไปได้แลว้ ตั้งใจเรียนร้งู านให้มากๆ ยายเด็กโง”่ นำ้ แข็งตะลงึ นงิ่ ค้าง งงงัน ทกุ อย่างเกดิ ขน้ึ เร็ว และจบเรว็ แตจ่ ะว่าเร็วนักก็ไม่เชิง น่าคงสกั สองนาที เพราะตอนนั้นเธออึ้งอยู่ ลืมหายใจ อย่างเธอก็คงอยู่บนโลกใบน้ีได้แบบไม่ต้อง หายใจก็เต็มทแ่ี ค่สองนาทีเทา่ นัน้ กว่าเธอจะดึงสติกลับมา ไมล์ก็กลับไปนั่งท่ีโต๊ะท่ีเขาเดินจากมาเมื่อสอง นาทกี ่อน และกม้ หนา้ ทำงานอย่างเปน็ เรอื่ งปกติ ไม่ใชว่ า่ เธอไมเ่ คยถกู จูบจากเขา มากอ่ น แต่ท่ีนี่ ที่เขาทำแบบน้คี ร้งั แรกเลย ปกตเิ ขาคอ่ นขา้ งระมดั ระวังตัวอย่างมาก ในทท่ี ำงาน แต่เม่ือก้ีไหงจ่ๆู ถงึ มาทำแบบนั้นกบั เธอได้ละ แลว้ แบบนีเ้ ธอจะกลา้ เดิน เข้ามาในหอ้ งเขาเพยี งลำพังอกี มย้ั นะ ขาดทุนอีกแล้วสิเรา... “คณุ น้ำแขง็ ทำไมปากถงึ บวมแบบน้นั ละคะ กินอะไรผดิ สำแดงมาเหรอ เปลา่ คะ” ทับทิมนั่งทำงานอยู่ แต่ทนั ทที เ่ี งยหนา้ ขึ้นมาและเหน็ ใบหน้าแปลกๆของ ผ้ชู ่วยจึงอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะตอ้ งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงดว้ ยความบรสิ ุทธใิ์ จ “นำ้ แข็งแพ้ถว่ั ม้ังคะ” นำ้ แข็งตอบกลับเสยี งเบาๆ แก้มแดงนดิ ๆ “จริงเหรอคะเนย่ี รา้ ยแรงมากมยั้ คะ ตอ้ งไปหาหมอม้ยั คะ” “อ้อ!!! ไมต่ ้อง ไม่ตอ้ งค่ะ เดย๋ี วกห็ ายคะ่ ไมไ่ ดแ้ พ้มาก เม่ือก้คี งกนิ คุกกท้ี ีม่ ี ถวั่ เปน็ สว่ นผสมไปกเ็ ท่าน้นั คะ” ซง่ึ จรงิ ๆแล้วน้ำแขง็ ไมไ่ ดแ้ พ้ถ่ัวอะไรเลย ท่ปี ากเธอ ทั้งแดงท้ังบวมก็เพราะฝีปากของประธานที่นั่งทำงานอย่างไม่รู้ไม่ช้ีอยู่หลังประตูบาน ใหญน่ ัน้ ต่างหาก หนอ๋ ยยย!!! แลว้ ยังมหี น้าปลอ่ ยเธอออกมาจากหอ้ งทำงานทั้งหลกั ฐานแสดงความหื่นอกี นะ! ปกึ ปึก ปึก น้ำแข็งเงยหน้าข้ึนมาทนั ที เมอื่ มเี สยี งเคาะน้ิวอยหู่ นา้ โตะ๊ และ ตอ้ งพบกับใบหน้าทีม่ าพร้อมแววตาตำหนิของท่านประธาน ไมล์ไมไ่ ดพ้ ูดอะไรแคเ่ ลอื่ นสายตาไปทนี่ าฬกิ าบอกเวลา “ตายจรงิ ! เทยี่ ง แลว้ เหรอเน่ยี ” น้ำแขง็ ทำงานจนลมื เวลาเพราะหนา้ ท่นี ้เี ป็นของเธอทต่ี ้องไปเตือนเขา รุง่ อรโุ ณทัย

1 43 และพาเขาออกไปกิน และคุณทับทิมต้องออกไปประสานงานกับฝ่ายงานอื่นตั้งแต่ สบิ เอด็ โมงเชา้ เลยไมม่ ีใครเตือนเธออีกแรง “ไม่ได้เร่ือง” ไมล์ตำหนิไมจ่ รงิ จงั แต่ยังวางสีหนา้ เคร่งขรมึ “ขอโทษค่ะ ท่านประธาน” นำ้ แข็งรักษามารยาทเสมอในท่ที ำงาน แม้เวลา นีเ้ ธออยากจะกระโดดกัดคอเขาก็ตามที แตส่ ดุ ท้ายเธอกท็ ำเพยี งเดินตามหลังเขาไป ยังลิฟท์ โดยที่ไม่ทราบล่วงหน้าเลยว่ามื้อน้ีไม่ได้แค่มาทานอาหารเท่ียงแล้วกลับมา ทำงานเหมอื นอยา่ งทุกวัน “หิวมากมั้ย” ไมล์หันไปถามคนที่นั่งขา้ ง “ไมม่ ากค่ะ” “ดี งั้นทนหน่อยนะ เดี๋ยวเราไปทำธุระให้คุณแม่อีกที่ก่อน” น้ำแข็งแค่ ขานรับไม่ซกั ถามอะไรตามนสิ ยั ของเธอ แมจ้ ะแปลกใจเลก็ นอ้ ยเมือ่ เธอและไมลม์ า ยืนหน้าร้านหอ้ งเสอ้ื ใหญ่ในห้างสรรพสนิ ค้าชื่อดงั “สวัสดีค่ะคุณไมล์ เชญิ เลยค่ะ คณุ หญงิ อตุ สา่ หโ์ ทร.มาสัง่ ดว้ ยตวั ท่านเอง เลยคะ่ ” ไมล์แคพ่ ยักหน้าและเดินเขา้ ไปเพียงลำพังไมก่ ่กี ้าว จำตอ้ งหยดุ เทา้ เมื่อคนที่ เดนิ ตามหลังมายงั ไม่เดนิ เข้ามา “ยืนเพือ่ ?” น้ำแขง็ ยน่ จมกู ใส่คนแดกดนั และเดนิ เขา้ ไปอย่างรวดเร็ว “งน้ั ขอวัดตัวเลยนะคะ” น้ำแข็งหันซ้ายแลขวาอยา่ งไมเ่ ข้าใจ ทนั ทีท่เี ดินเขา้ มา พนกั งานหญิงในรา้ นสองคนก็ตรงด่งิ มาหาเธอ คนหนึง่ ถอื ดินสอกบั กระดาษอะไร สกั อย่าง อีกคนก็ถือสายวัด “วัดตวั ตดั ชุดงานหมัน้ ” ไมลเ์ หน็ ท่าทางเลกิ ลก่ั แลว้ ร้สู ึกขัดตา จึงเอ่ยบอก เสยี งเยียบเยน็ “อ่อ! ขอบคณุ นะคะทอี่ ตุ ส่าหบ์ อกกัน” นำ้ แข็งแมจ้ ะรวู้ ่าตวั เองตอ้ งหมน้ั กบั ผชู้ ายท่จี ับเธอมานอนดว้ ยทุกคืนตอนนี้ แตแ่ บบนมี้ ันไมม่ ากเกนิ ไปเหรอ มาบอกเอา รงุ่ อรโุ ณทัย

1 44 ตอนที่สายวัดอยู่รอบเอวแล้วเนี่ยนะ! เวลาแดกดันต่อว่าพูดออกมาได้เร็วอย่างไม่ ตอ้ งขอ แตพ่ อไอเ้ ร่ืองแบบนี้จะบอกให้รตู้ วั ลว่ งหนา้ ทำไมมนั ยากนักนะ! น้ำแข็งเอาแต่บ่นในใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เอ่ยบอกไปน้ันกำลังรู้สึก แปลกๆ ความเขินอายทีไ่ มเ่ คยเกดิ ขึน้ กบั ไมล์มานานแล้ว มนั เกิดขึ้นอกี แล้ว เขาร้สู กึ วา่ มันยากเหลอื เกินทีจ่ ะพูดจะบอกออกไป หัวใจเขามันเตน้ แรงแปลกๆ “นคี่ ะ่ คณุ หญงิ เลอื กแบบไว้แลว้ มที ีผ่ ่านเข้ารอบหา้ แบบนค้ี ่ะ คุณหญงิ บอกวา่ ให้คณุ สองคนเปน็ คนตัดสนิ ใจค่ะ” ไมล์และนำ้ แขง็ ทีน่ ง่ั อยู่ รบั สมุดภาพเลม่ ใหญ่ที่มีแบบชุดสำหรับงานหมั้นห้าแบบ แต่ละแบบสวยงามแบบไม่รู้จะอธิบาย อยา่ งไร นำ้ แขง็ เปิดดูท้ังห้าแบบแล้วสองรอบ “พี่ไมลเ์ ลอื กแล้วกนั ” “ได้” ไมล์ตอบรบั และรบั สมดุ ภาพเลม่ ใหญม่ าอยา่ งไม่อดิ ออด เขาเปิดดทู ี ละแบบ ในแต่ละแบบใชเ้ วลาพเิ คราะห์นานมาก นำ้ แข็งมองท่าทางของเขา แต่กไ็ ม่ อาจรวู้ า่ เขาคดิ อะไร “เอาแบบนี้ครับ” เจ้าของร้านที่รับสมุดภาพคืนมา มองแบบที่ไมล์เลือก ทำให้เธอต้องหัน กลับไปมองน้ำแข็ง สลับกับแบบที่ไมล์เลือกและรอยยิ้มค่อยๆเผยออกมา เหมาะ จริงๆกับเธอคนน้ี ผ้านงุ่ สแี ดงปกั ลายกบั สไบพ้ืนสมี ว่ งปักลายดว้ ยไหมแดง ดเู ปน็ คู่ หมั้นท่เี ขม้ แขง็ สง่าแฝงความน่ารักน่าคน้ หา เผยให้ดโู ดดเด่นยง่ิ นกั “หิวมากแล้วใชม่ ้ยั ?” น้ำแข็งพยกั หน้า ขณะที่ทัง้ สองกำลงั เดินไปย่านรา้ น อาหาร “อา้ !” นำ้ แข็งหยดุ เดินและคว้ารงั้ แขนไมลไ์ ว้ “มอี ะไร” “ตู้ ต้เู อทเี อม็ ” “ใช่ พกี่ ็ไมไ่ ด้เหน็ ว่ามนั เป็นตไู้ อติม” รุ่งอรโุ ณทัย

1 45 “คนอย่างพ่ไี มลจ์ ะไปเขา้ ใจอะไร วันนีเ้ ปน็ วนั สิ้นเดือน เงนิ เดือนของนำ้ แขง็ คะ่ ” “เด็กฝึกงานมีเงินเดือนด้วยเหรอ ใครกันนะที่คิดนโยบายนี้ คงต้องปรับ แก้ไขกนั หน่อยแล้ว” “อ้า! ทำไมถงึ นิสยั แบบน้นี ะ เดก็ ฝกึ งานแลว้ ไง ก็ทำงานให้เหมือนกนั มั้ย” ไมล์หลี่ตามอง ยายเด็กนี้พอออกจากเขตการปกครองของท่ีทำงานก็ต่อล้อต่อเถียง เกง่ จรงิ ๆ “หวิ แล้ว จะยืนพดู อกี นานมั้ยเร่ืองต้เู อทีเอม็ กับ รายได้ของเดก็ ฝึกงาน” “รอแปบ็ หนงึ่ นะคะ” นำ้ แขง็ พูดจบเดนิ ไปยังตู้เอทีเอ็ม ไมล์เดนิ ตามไปอย่าง ใครร่ ู้ น้ำแข็งเปดิ เช็คยอดในบญั ชีท่ีมีเงินคงเหลอื อยู่หม่นื ต้นๆ “มอ้ื นน้ี ้ำแขง็ เล้ยี งนะ” นำ้ แข็งเอ่ยเม่ือเห็นยอดเงนิ ในบัญชแี หงนมองมาทางไมล์ทนั ที “มเี ทา่ นเ้ี นี่ยนะ แลว้ ม้อื นี้ตอ้ งกินงบไมเ่ กินเท่าไหร่ละเนี่ย” “ห้าร้อย กเ็ ยอะแลว้ แคเ่ ราสองคน จะอะไรนักหนา” ไมล์แสยะย้มิ แหย่ๆใส่ นำ้ แขง็ นำ้ แขง็ ค้นอะไรในกระเปา๋ สะพายออกมา เธอเปดิ สมดุ เล่มเล็กๆ ไมลช์ ำเลอื ง ไปมองมันคือเลขที่บัญชีสองบัญชี น้ำแข็งกดโอนเงินในบัญชีของตนไปอีกบัญชี ไมลม์ องหนา้ จอ เงนิ หมืน่ ต้นๆของเธอเหลอื เพียงพันกวา่ บาท “โอนเงินให้ใคร” ไมลถ์ ามทันที เพราะบัญชปี ลายทางเป็นผู้ชาย “นายค่ะ นายกำลังเข้ามหาวิทยาลัยแลว้ ” ไมล์ขมวดคิ้วเขา้ หากนั ทันที ไมล์ ไม่ได้สงสัยในเร่ืองอย่างอื่น เพราะทราบดีว่าน้ำแข็งกับนายมีสัมพันธ์ฉันท์พ่ีน้องไม่ ตา่ งกับพน่ี ้องคลานตามกนั มา เพยี งแคน่ ้ที ำใหไ้ มล์เขา้ ใจเรือ่ งราวในทนั ที ยายเดก็ นี้ ทำอะไรเกินตัวจริงๆ น้ำแข็งกดเงินสดที่เหลือที่กดได้ออกมาจากบัญชี “ไปค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ” แต่ไมลก์ ลบั หยบิ กระเปา๋ เงนิ ของตัวเองออกมา เขาหยบิ บตั รออก มาและสอดเขา้ ไปในตเู้ อทีเอม็ เสียงเครือ่ งดำเนินงานการอย่างรวดเรว็ ไมลห์ ยบิ เงนิ ทโ่ี ผลอ่ อกมาถือไว้ในมือ และเขาก็ทำเหมอื นเดิมอกี ครั้ง รงุ่ อรุโณทยั

1 46 “ส่วนนี้คือเงินเดือนของเธอจากฉันในฐานะอะไรคงรู้นะ” น้ำแข็งเบิกตา กว้างมองเงินสดส่ีหมื่นที่ไมล์ยัดใส่มือเธอและเดินนำออกไป “หิว!” ไมล์หันมาทำ หน้าดุแตเ่ สยี งกลบั เบามาก น้ำแข็งเหมือนรู้สึกตวั รีบขยับเทา้ เดินตามไมลท์ นั ที “เงนิ นีใ้ ห้น้ำแข็งเหรอคะ” “อมื ” “มันเยอะไปมัย้ คะ เงนิ เยอะขนาดน้ี น้ำแขง็ ไมร่ ้จู ะเอาไปทำอะไร พีไ่ มลเ์ อา คนื ไปเถอะคะ่ ” “อยากตายใชม่ ยั้ ” ไมลห์ ยุดเดินและหันกลับมาจอ้ งหนา้ น้ำแขง็ “พ่ีน้ำแข็ง!” แตเ่ สียงเรยี กแตไ่ กล ร้องทักเปน็ ระฆังห้ามยกไปทันที “นาย!” “สวัสดีครบั พเ่ี ขย” นายยกมือทกั ทายไมล์ “มาได้ไงเนยี่ ” “ก็ยายคนน้แี หละครับ” นายพูดพร้อมกบั พยักเพยิดหน้าไปทางคนข้างกาย “ปไู ข่ พ่นี ้ำแข็งพสี่ าวเรา และนีพ้ ีไ่ มล์ พเี่ ขยเราเอง” ปไู ขย่ กมอื ทำความเคารพคนท้ัง สอง “เอ๋ พ่ีไม่เคยรมู้ าก่อนเลยวา่ นายมเี พื่อนหนา้ ตานา่ รักแบบนี”้ “ฮา ฮา ฮา พ่นี ำ้ แข็งสายตาควรไปตรวจไดแ้ ล้วครบั มองผูห้ ญงิ คร่งึ คน แบบยายเนี่ยน่ารัก” นำ้ แข็งปดิ ปากทันที มองปไู ขท่ น่ี า่ รกั มาก แม้เธอจะไวท้ รงผมส้ัน ซอย แตใ่ บหนา้ หวาน ตาโต ปากนดิ จมูกหน่อย รปู ร่างเลก็ ๆตัวบางๆ ผิวขาวผอ่ ง สวมเส้อื เชต้ิ สขี าวกบั กางเกงยนี สเ์ ขา้ รปู รองเทา้ ผา้ ใบ น่ารักจะตายไป! ใหด้ ยู งั ไงก็ ไม่พ้นคำวา่ น่ารัก “ปูไข่ ให้อภัยน้องพี่ทีต่ าถัว่ เอาโล่ไปเลยด้วยนะ” ไมล์ยม้ิ ขันออกมาเล็กนอ้ ย เพราะน้เี ป็นคร้ังแรกทีเ่ ขาเห็นดว้ ยกบั นำ้ แข็ง นายตาถัว่ จริงๆ รุง่ อรโุ ณทัย

1 47 “พ่ีนำ้ แขง็ ไมต่ อ้ งกงั วลค่ะ ปไู ขใ่ ห้อภัยนายเนี่ยมาตั้งนานแลว้ ถอื ว่าเอาบญุ นะคะ” นายหน้ามุ่นใสน่ ้ำแข็งและปูไข่ทนั ที “วา่ แต่เราสองคนมาทำอะไรกนั ทีน่ ี”่ “อ๋อ ก็ยายเน่ยี พงึ่ มาจากตา่ งจงั หวัด ไม่มีเพ่อื นสักคน ผมที่บงั เอิญเจอกนั สองคร้งั โดยบังเอญิ และวนั น้เี จอกันเปน็ ครั้งท่ีสาม ยายเน่ียเลยถอื วิสาสะบอกกบั ผม วา่ ผมไม่ใช่คนแปลกหนา้ ง้ันมาเป็นเพือ่ นกนั แลว้ อยากดหู นังนะครับ แต่เผอิญหนงั จะเข้าบ่ายสามเลยกะจะเดินไปหาอะไรทานกันก่อนนะครับ” ไมล์ท่ีฟังนายพูด สายตามองไปทปี่ ูไข่ ตา่ งจงั หวัดเหรอ? ทำไมเขาไมร่ ู้สกึ แบบน้นั นะ ปูไขอ่ ายุแค่สิบ แปด แต่แววตาและบุคลิกของเธอถ้าบอกเขาว่ามาจากต่างประเทศยังน่าเชื่อกว่า เด็กท่ีเติบโตในต่างประเทศจะเก่งกล้าในการเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพังตั้งแต่ เยาว์วยั และทสี่ ำคัญปูไข่เปน็ ผูห้ ญิงดไู ม่ใช่แค่เด็กทวั่ ไปแนน่ อน แววตามันบอกเขา แบบนั้น “ท่ีบอกวา่ เจอกนั สองคร้งั โดยบังเอญิ ท่ีไหนเหรอ” น้ำแขง็ ใคร่สนใจ “ทม่ี หาวิทยาลัยครบั คร้ังแรกตอนไปสมัคร ครัง้ ท่สี องตอนไปสอบ ดันนั่ง สอบอย่ใู กล้ๆกันอกี ...” นำ้ แข็งพยกั หนา้ รับรู้อย่างเข้าใจ “ง้นั เอางี้ ไปกนิ ดว้ ยกันกบั พวกพ่ี มือ้ น้ีพเ่ี ลีย้ งเอง ถือว่าเป็นการเลย้ี งฝากตัว นายไว้กับปูไข่แล้วกัน อย่างไรแล้วก็กินข้าวพ่ีแล้วอย่าได้ออมมือกับน้องชายพ่ีนะ จะ๊ ” ปูไขย่ ิ้มพยักรบั ทันที และส่งสายตาวางมาดกลับไปหานายทันที “พ่ีน้ำแข็ง!” เสียงของนายเอ่ยเรยี กออกมาแต่นำ้ แขง็ ก็ไมส่ นใจ เดินนำหนา้ คนท้ังสามไปทันทีด้วยความมุ่งม่ันการเป็นเจ้ามืออย่างเต็มท่ี ไมล์มองแล้วอดยิ้ม ขบขันออกมาไมไ่ ด้ ยายน!ี้ เมือ่ กี้ยงั บอกเองว่าเขาและเธอจะต้องกินกันไมเ่ กนิ หา้ ร้อย แลว้ เน่ียมาอกี สองกระเพาะ คงเอาอยูห่ รอกนะห้ารอ้ ยกบั รา้ นอาหารในหา้ งฯแบบนี้ “วนั น้พี ่ีน้ำแขง็ ไปรวยอะไรมา” นายที่เดินตามหลงั พมึ พำเสยี งเบาๆ พร้อมกบั ใบหน้า งนุ งง รุ่งอรโุ ณทยั

1 48 “ปล่อยเขาไปเถอะ วนั เงนิ เดือนออก” ไมล์ไขขอ้ สงสยั ใหก้ ับนาย ซ่ึงนายก็ หันมามองไมล์อย่างไม่เข้าใจ เพราะพ่ีสาวตนแค่เข้าไปฝึกงานไม่ถึงเดือนก็มีเงิน เดอื นแลว้ เหรอในความคิดของนาย แตใ่ นความหมายของไมล์คือเงินเดือนในฐานะ ‘เมยี ’ ต่างหาก “มองอะไร” นายถามปูไข่ เมอื่ นัง่ กนั ตามลำพังในรา้ นในขณะที่ไมลแ์ ละ นำ้ แข็งขอตวั ไปเขา้ ห้องน้ำก่อน หลังจากทสี่ ่งั อาหารแลว้ และกำลังรออาหารอยู่ “ก็นายกบั พน่ี ้ำแขง็ ไมเ่ หน็ เหมอื นกนั เลย” “พนี่ ้ำแขง็ ไมใ่ ชพ่ ี่แทๆ้ อย่างพ่นี ำ้ แข็งนบั เป็นแม่เราไดเ้ ลย” “ไม่เขา้ ใจ” ปูไขท่ ่พี ูดไทยได้ชดั เจน แต่ถา้ มคี วามหมายแฝงในคำพดู เธอจะ ไมม่ ีทางเข้าใจเลย ก็เธอเกิดและโตที่ตา่ งประเทศมาทัง้ ชวี ิต ตอนน้นั เธอบอกกบั นาย แค่ว่ามาจากต่างถ่ินไม่ใช่คนกรุงเทพ นายก็ทึกทักเอาเองว่าเธอมาจากต่างจังหวัด แต่กช็ า่ งเถอะ มาจากไหนกไ็ มส่ ำคญั สำคัญทค่ี วามจรงิ ใจมากกวา่ “เรากับพีน่ ำ้ แขง็ ไม่ใช่พนี่ อ้ งทเ่ี กิดจากพอ่ แมค่ นเดยี วกัน เราสองคนรจู้ กั กนั เมือ่ สิบกว่าปกี ่อน ตอนนัน้ พน่ี ำ้ แข็งน่าจะสิบขวบ ส่วนเราหา้ หกขวบเราพง่ึ ยา้ ยมา จากตา่ งจังหวดั กบั แม่ แม่เราจนมาก ตอ้ งทำงาน เลยไม่มีเวลาดูแลเรา วนั น้นั เมือ่ สบิ กว่าปกี ่อน แมไ่ มอ่ ยู่ ไมไ่ ดก้ ลบั มาบ้านสองวัน เราหิวมาก เลยเดนิ ออกจากบา้ นขัด คำส่ังแม่แต่ท่ีเราทำแบบน้ันตอนน้ันเราจำได้ว่าเราหิวมากและเราจำได้ไม่ลืม เรา เดนิ ไปเรอ่ื ยๆ จนไปถึงบา้ นของพน่ี ำ้ แข็ง กล่ินขนมหอมลอยแตะจมกู มาเลย เราเลย ปนี รว้ั เข้าไปเพราะความหวิ ป้านันกับพี่นำ้ แข็งกำลงั นัง่ ทำขนมกนั อยู่ พอเหน็ เราทั้ง สองก็แคไ่ ถถ่ ามวา่ เรามาจากไหน พอไดค้ วามและรวู้ ่าเราไม่ได้กินอะไรมาต้งั แตเ่ มอื่ วาน พ่นี ำ้ แขง็ จงึ หาข้าวหานำ้ จัดขนมให้เรากนิ อย่างเต็มที่ และตัง้ แตว่ นั น้นั เรากไ็ ป หาพี่น้ำแข็งทุกคร้ังทเี่ ราหิว ตามท่ีพี่นำ้ แขง็ บอกไว้ ถ้าหวิ กใ็ ห้มาหาอะไรกนิ ทน่ี ีไ่ ด้เลย จากวนั นน้ั ถงึ วันน้กี ็ผ่านมาสบิ กวา่ ปแี ลว้ ” “พ่ีของนายสดุ ยอดมากๆ และนายก็เจง๋ ดว้ ยอ๊ะ” รงุ่ อรโุ ณทยั

1 49 “ยงั น้อยไป เพราะพ่นี ำ้ แขง็ ไม่แคใ่ ห้ขา้ วใหน้ ำ้ พี่น้ำแข็งยงั ขอให้ปา้ นนั พา เราไปสมคั รเขา้ โรงเรียนอีกด้วย ตอนนัน้ พีน่ ำ้ แข็งบอกวา่ เราต้องเรยี นหนังสอื เรา บอกวา่ แมเ่ ราไม่มเี งนิ พ่นี ้ำแขง็ วา่ ไงรูม้ ัย้ ...” “วา่ ไงเหรอ” “พกี่ ไ็ ม่มีเงนิ แต่พห่ี าเงนิ ใหน้ ายเรยี นหนังสือได้ ขอแคน่ ายไปเรียนหนงั สือก็ พอ” “จรงิ ด้วย พน่ี ้ำแขง็ ยิ่งกว่าสดุ ยอดอกี ” “พีน่ ้ำแขง็ ทำงานมากขึน้ ในหอ้ งพ่นี ำ้ แขง็ จะมีกระปกุ ออมสินสองใบ ใบ หนึ่งจะมปี ้ายชอ่ื เราไว้ พนี่ ำ้ แขง็ จะแบง่ เงนิ ที่ทำงานมาหยอดกระปกุ ในใบของเราทกุ ครง้ั ชุดนกั เรียนชดุ แรกของเราพนี่ ำ้ แขง็ เป็นคนพาเราไปซื้อ เด็กหกขวบกบั เดก็ สิบ ขวบเดินเข้าร้านและบอกว่าจะมาซ้ือชุดนักเรียน พี่น้ำแข็งเทกระปุกออมสินของ ตวั เองออกมาเอาเงนิ เหรียญใส่ในถุงพลาสติกและใสเ่ ปห้ นังสอื จงู มอื เราไป ภาพวัน นั้นจนถึงวนั น้เี ราไม่เคยลืมเลย พีน่ ำ้ แขง็ พูดกบั เราไว้นะว่า มาเป็นนอ้ งชายพน่ี ะ พีจ่ ะ ได้มีนอ้ งกับเขาสักคน คำพดู ของเด็กสิบขวบ สดุ ยอดไปเลยวา่ ม้ัยพอมาคดิ ๆด”ู “เข้าใจแล้ว ต่อไปนายต้องต้ังใจเรียน และจบออกมาหางานดีๆทำและ ดแู ลพ่ีน้ำแข็งให้ด”ี นายมองคำพูดของปูไข่ท่ฟี ังเปน็ ผใู้ หญเ่ กินตัวมาก บทสนทนา ของนายกับปูไข่ยังมีผู้ฟังท่ีดีอีกคนที่กลับมาจากห้องน้ำก่อนน้ำแข็ง น่ิงฟังอย่าง เงยี บๆ น้ำแข็งกลับมาพร้อมกบั อาหารท่สี ง่ั ถูกยกมาเสิรฟ์ ไมล์ท่ีเดินเขา้ มานัง่ เงียบ ด้วยความรูส้ กึ บางอย่างรบกวนเขาย่ิงนัก ! นำ้ แขง็ มองจานตัวเอง ท่ีม้ือน้ีเกดิ อะไรขน้ึ ไมลแ์ ละนายตา่ งก็ตักกบั ขา้ ว มาใส่จานเธอพร้อมกันและมากมายหลายต่อหลายครั้ง ปูไข่เห็นแล้วอดยิ้มออกมา ไมไ่ ด้ “คณุ ไมล์เราไม่ต้องเข้าออฟฟิศแลว้ เหรอคะ” รงุ่ อรุโณทัย

1 50 “ไม!่ พ่ีอยากดูหนงั ในโรงภาพยนตรบ์ า้ งนะ” “ง้ันพวกเราไปดูด้วยกันเลยนะครับ ผมเช็คที่น่ังเพ่ิมเลยนะครับ” นาย กระตอื รื้อรน้ อย่างมาก ปไู ขห่ ยบิ โทรศัพทข์ องตนออกมาทันที และไมถ่ งึ หา้ นาทีปไู ขก่ ็ บอกว่าทกุ อย่างเรยี บรอ้ ย ทงั้ สี่จึงเคลื่อนขบวนเดินไปยงั โรงภาพยนตร์ทนั ที “เยน็ เหรอ” ไมลถ์ ามนำ้ แขง็ ทีน่ ่ังขา้ งๆ ในขณะรอภาพยนตรต์ วั อยา่ งทกี่ ำลงั จะฉายแลว้ โดยในมือถือกลอ่ งป็อปคอร์นไว้ “นิดหนึ่งค่ะ” ไมล์จึงขยับถอดเสื้อสูทของตัวเองออก และดึงกล่อง ปอ็ ปคอรน์ อกี กล่องในมือนำ้ แข็งมาถอื ไว้ขณะท่สี ง่ เสอ้ื สทู ใหก้ บั นำ้ แข็ง “สวมซะจะไดน้ ั่งสบาย” น้ำแข็งรับมาอยา่ งเขินๆ แตก่ ็ยอมทำโดยดี การ แสดงความหว่ งใยท่ไี มลม์ ีใหก้ บั น้ำแขง็ ไม่ได้มแี คน่ ายและปูไข่ท่ีมองอยู่ ยังมใี ครอกี คนที่น่ังอยู่ก่อนแล้วแถวบนถัดไปของคนท้ังส่ี พิมพิลาท่ีเข้าโรงภาพยนตร์มาก่อน เห็นน้ำแข็งเพ่ือนสาวกับไมล์ชายที่ตนมีความรู้สึกท่ีพิเศษให้ สายตาเธอไม่ได้สนใจ บนจอใหญ่ขา้ งหนา้ เธอมองแต่ศีรษะของคนตวั สงู ทเ่ี ดีย๋ วกข็ ยับเขา้ หาคนท่ีนัง่ ขา้ งๆ โดยตลอดเวลา “แน่ใจนะว่าไม่ให้พ่ีไปส่ง” น้ำแข็งถามนายกับปูไข่ ที่ปฎิเสธพร้อมกัน เพราะทัง้ สองยังอยากจะไปทอ่ี ่ืนกันตอ่ “ไมเ่ ป็นไรครับ ปไู ขพ่ ักที่คอนโด น่งั รถไฟฟา้ ไปสะดวกกวา่ ครับ” “ใชค่ ่ะ ขอบคุณนะคะ พ่ไี มล์พนี่ ้ำแขง็ ปูไขล่ านะคะ” และท้ังสองก็แยกยา้ ย กัน ไมล์กับนำ้ แขง็ เดินไปยังลานจอดรถ มีสายตามากมายมองไมล์กับนำ้ แข็ง เพราะ ไมล์ไม่ได้ลืมแต่เขารู้สึกว่าน้ำแข็งยังสวมเสื้อสูทของเขาไว้แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบเพราะ ใหใ้ ครมองมาก็เดาไมอ่ ยากวา่ เขาสองคนเปน็ อะไรกนั มนั กด็ .ี .. “นำ้ แขง็ !” เสียงเรียกทีค่ นุ้ ๆ ทำให้สองคนทเี่ ดินเคียงขา้ งกนั หนั กลับทันที “พมิ !” รงุ่ อรโุ ณทัย