แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

2 01 ไปด้วยธารน้ำจากกายสาว ไมล์ดูดชิมอย่างหลงใหลทำให้แก้มสาวที่เป็นสีเลือดอยู่ แลว้ ยง่ิ เขม้ มากขน้ึ ไปอีก ไมล์รั้งร่างบางท่ีนอนกระสับกระส่ายขึ้นมาให้เธอน่ังบนตักเขาในขณะท่ีเขา ยดื ขายาวออกไป มือข้างหนง่ึ จับแกน่ กายของตนและคอ่ ยๆสง่ ส่วนปลายสมั ผสั ถูไถ กับกับกลบี สาวทเ่ี ปดิ กวา้ งด้วยทา่ บังคบั น้ำแข็งเสยี วซ่านลมหายใจถเี่ รว็ ซุกแนบคอ แกร่ง และอดไม่ได้ท่ีจะต้องเปิดปากกัดผิวกำยำบริเวณต้นคอของไมล์อย่างย่ัวยวน เมือ่ เขาคอ่ ยๆส่งแกน่ กายเขา้ ไปในกายเธอ ความคบั แนน่ คอ่ ยๆเบียดเปดิ โพรงสาวท่ี เปียกชืน้ เข้าไปอย่างชา้ ๆไม่รีบรอ้ น “โอ้วววว” เสยี งครางของไมลด์ ังออกมา แมเ้ กิดข้นึ ไม่บ่อยนัก แต่ถา้ เขา ครางเสียงดังแบบนี้ นั่นแสดงวา่ น้ำแขง็ ทำถูกจดุ กเ็ ธอทั้งกดั ท้งั เปา่ ลมร้อนรดต้นคอ เขามันก็ไม่ต่างกับการถูกเธอเล้าโลมเลย ส่วนด้านร่างเธอโพรงสาวก็ตอดรัดแก่น กายเขาไว้อย่างแนบแน่น “จะฆ่าพี่ให้ตายคาอกเลยเหรอไง” ไมล์หอบหายใจเอ่ย ด้วยเสยี งทแี่ หบพร่า “นำ้ แข็งเสยี วน่ีน่า ทำไงดคี ่ะ เสยี วมากจนจะขาดใจอย่แู ล้ว” น้ำแข็งกระซบิ บอกโดยท่ีไม่ยอมห่างจากซอกคอแกรง่ น้นั สักนดิ “ขยบั สะโพก แบบนสี้ ”ิ ไมลบ์ อกเสยี งแหบพร่า ให้ประสบการณใ์ หมก่ ับ นำ้ แข็ง ซงึ่ เธอกท็ ำตามทนั ทีอย่างวา่ ง่าย ไมลเ์ กรง็ ไปทัง้ ตัวเขาคอ่ ยๆนอนหงายแผน่ หลังแนบกับที่นอน ปล่อยให้น้ำแข็งเป็นฝ่ายขยับ ดวงตาเปิดข้ึนเล็กน้อยมองสาว นอ้ ยที่กำลงั เพลิดเพลนิ กบั กจิ กรรมใหมท่ ่ีเขาพง่ึ สอนใหท้ ำ น้ำแข็งขยับเรว็ ขนึ้ โดยทเ่ี ขาไม่ตอ้ งบอกเลย ทกุ อยา่ งเปน็ ไปตามธรรมชาติ ของร่างกายที่เรียกร้อง ไมล์ขบกรามแน่นเพราะความเสียวซ่านท่ีเกาะเก่ียวแทน กระแสเลือดในกายกำลังจะทำให้เขาแทบคลั่ง ความสดใหม่ของน้ำแข็งเร่งความ ตอ้ งการของเขาไดม้ ากจรงิ ๆ ร่งุ อรุโณทัย

2 02 น้ำแข็งที่เรียนรู้ไว้เร่ิมขยับเปล่ียนท่าทางด้วยตัวเธอเอง เธอเปลี่ยนจาก เลื่อนขึ้นหน้าถอยหลังเป็นขยับข้ึนลงปล่อยแท่งเน้ือของเขาต้องสัมผัสอากาศภายใน ห้องนอน “อม้ื มมมม” ไมล์ครางออกมา เมอื่ น้ำแข็งที่เลือ่ นกายแนบเบียดกลบั ลงมา หาเขา ดวงตาเธอปดิ สนิท ใบหน้าคมหวานแหงนขน้ึ เผยอปากน้อยๆ เพ่ือชว่ ยจมูก เลก็ ๆของเธอเอาอากาศเขา้ ปอด ในเมื่อเธอทงั้ เสียวและหลงใหลไปกบั ประสบการณ์ ใหม่ในตอนนี้เปน็ อย่างมาก ไมล์ทน่ี อนนิง่ ๆ เขาคงตอ้ งใหบ้ ทเรียนต่อไปกบั นำ้ แข็งเพม่ิ มากขน้ึ สะโพก สอบเรมิ่ ขยบั สวนทางกับจังหวะของน้ำแขง็ ทนั ที “อืม้ !” น้ำแข็งครางออกมา เพราะไม่คิดว่าจะไดร้ ับแรงกระแทกใส่กลับจาก คนท่อี ย่เู บ้อื งลา่ ง จงั หวะท่เี ธอขยับลงไมล์ก็ยกสะโพกกระแทกแนบสนิทปิดจุดหลอม รวมเชื่อมต่อระหว่างเขากับเธอกลางอากาศ หน้าท้องท่ีเป็นลอนคล่ืนแข็งแรงของ ไมล์ปรากฎให้เห็นชัดมากข้ึนเม่ือเขาเกร็งหน้าท้องสวยงามหน้าชวนมอง ย่ิงมอง จังหวะท่ีเร็วข้ึนแรงขึ้นเสียงปะทะดังก้องประสานไปกับลมหายใจยืดยาวต่อเน่ือง จนรา่ งบางทนตอ่ ความเสยี วซา่ นในร่างกายไม่ไหว กรดี๊ ดดดดด นำ้ แขง็ กรดี ร้องออกมา หยุดค้างการขยับ พรอ้ มๆกบั ไมลท์ ี่ สายธารแห่งชีวิตมาจดจ่อรออยู่ท่ีส่วนปลายนานแล้ว แต่ประสบการณ์และความ แขง็ แรงของเขา ทำใหเ้ ขาสร้างความสขุ ใหก้ ับนำ้ แขง็ ไดอ้ ย่างยาวนานตอ่ เนื่องตามที่ เธอตอ้ งการและพอใจ เมอื่ เธอพอเขาก็พอเชน่ กัน น้ำแข็งเคยคิดว่าความเหน่ือยอ่อนแรงที่เกิดขึ้นก่อนหน้าน้ีคือความอ่อน แรงมากสุดแล้วเท่าที่เธอเคยประสบพบเจอมา แต่เช้าวันน้ีไม่ใช่เลย เธอไม่เคย เหนอ่ื ยแทบหมดสตทิ ันทหี ลงั จากปลดปล่อยความเสยี วซา่ นแลว้ แบบนมี้ ากอ่ น น้ำแขง็ กไ็ มส่ นใจร่างกายตวั เองอีกตอ่ ไปแลว้ เธอไม่มแี รงขยบั แขนขยบั ขา ใบหน้าซบแนบท่ีแผ่นอกกว้างที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจปกติของเขา ไมล์ทำเพียง รุง่ อรุโณทัย

2 03 ยกแขนโอบกอดและลบู แผน่ หลังเธอไปมาอย่างออ่ นโยน ปลอ่ ยให้เธอนอนนานเทา่ ทตี่ อ้ งการ ‘การแสดงออกของคนที่ไมร่ ัก เขาเปน็ กนั แบบนี้เหรอ’ และแล้ววันสำคัญของท้ังคู่ก็มาถึงในที่สุด น่ันคืดวันหมั้นของไมล์กับ น้ำแข็ง น้ำแข็งมองตัวเองในกระจกเธอตะลึงมองตัวเองว่าคนในเงาสะท้อนใช่เธอ จรงิ ๆเหรอ ชดุ ทไ่ี มลเ์ ลือกใหช้ ่างเหมาะกับเธอจรงิ ๆ “สวยมากเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าทำผมพูดตามท่ีเห็น น้ำแข็งมีใบหน้าคม หวานผสมดื้อรั้นนิดๆ ทำให้มีเสน่ห์ชวนมอง ผมถูกเกล้าขึ้นตกแต่งเพียงแค่หวีป่ิน เพชรทีเ่ ข้าชดุ กนั กบั สร้อยคอ ตา่ งหู และสร้อยข้อมอื มูลค่าชดุ นี้ไมต่ ำ่ กวา่ สิบลา้ น เป็นของขวัญท่ีคุณหญิงศศิกานต์มอบให้กับน้ำแข็งเม่ือคืนน้ี เธอไม่อยากรับของท่ี มูลค่ามหาศาลขนาดน้ี แต่ไมล์ส่ังทางสายตาว่าเธอห้ามปฎิเสธแม่ของเขาโดยเด็ด ขาด เอาเถอะ! เม่อื ครบหกสิบวันเธอกไ็ ม่ได้จะเอาของพวกน้ไี ปดว้ ยเสยี หน่อย หลัง เสรจ็ งานนี้แลว้ กใ็ หไ้ มลเ์ ก็บไว้ ก็เขามตี ูเ้ ซฟของเขานน่ี ่า น้ำแข็งถูกตามเม่ือใกล้ถึงเวลา ทุกคนรอเธออยู่ชั้นล่าง วันนี้ปูไข่น่ารัก สมวยั เธอสวมชุดกระโปรงสชี มพหู วานเข้ากับรูปรา่ งและผิวของเธออย่างมาก “พี่ นำ้ แข็งสวยจงั เลย สวยมากๆเลยค่ะ” “แตพ่ กี่ ลับคดิ วา่ ไมใ่ ช่ตวั พี่เลยนะ” น้ำแขง็ ยมิ้ เขนิ ๆ แต่กก็ ล่าวขอบคณุ ปูไข่ ทงั้ สองจึงเดินไปด้วยกนั น้ำแขง็ ที่ไม่ไดบ้ อกเพื่อนรว่ มรุน่ จึงมเี พยี งปูไข่ทไี่ ด้รบั เชญิ มา แม้จะร้จู กั กนั ไมน่ านแต่ความจริงใจท่มี อบให้กันมนั สำคญั กว่าเวลาอยู่แล้ว เสียงหวั เราะเลก็ ๆกับฝเี ทา้ เบาๆท่คี ุ้นเคย ทำให้ไมล์ทย่ี นื อยตู่ รงตนี บันไดชั้น ล่าง หยุดบทสนทนาของตนและหันหลังให้กับกลุ่มคนท่ีเขากำลังพูดคุยอยู่ ทำให้ คนในกลุ่มหนั ตามไมลไ์ ปเชน่ กัน และดวงตาหลายสบิ คู่ตา่ งกเ็ ปดิ กว้างขึ้น เม่ือมอง ร่งุ อรุโณทัย

2 04 ไปตามสายตาของไมล์ เสยี งฮือฮารอ้ งออกมาเบาๆแตพ่ ร้อมเพรียงกันอยา่ งเหลือเชอ่ื นางฟ้าก็ไมใ่ ช!่ นางในวรรณคดกี ไ็ มใ่ ช!่ นำ้ แขง็ ที่หน้าตาคมคายดวงตากลมโตกบั ชุด ไทยก่ึงผสมยุคสมัยสีของผ้าไหมท่ีเปล่งประกายด้วยใยไหม ขับกับผิวขาวเนียนใน เรือนกายเพรียวระหง ทุกคนต่างมองกนั อยา่ งตะลงึ ยกเวน้ เพียงคนเดียว คอื ไมลท์ ี่ แคม่ องดว้ ยใบหน้าออ่ นลง แต่ไมต่ ่นื ตะลึงเหมือนคนอ่ืนๆ และไม่มใี ครหาคำนิยามท่ี เหมาะสมให้กับน้ำแข็งได้เลยในที่สุด แต่ส่ิงที่เห็นด้วยตาของทุกคู่บ่งบอกไปใน ทศิ ทางเดียวกนั ว่า เพอรเ์ ฟคสดุ ๆ “จบั แตง่ ตวั สวยจนตะลึงไปเลย” เวนน์ไปกระซิบกับไมล์ “ตาไร้แววจรงิ ๆ” ไมล์พดู สนั้ ๆ ไมอ่ ธิบายตอ่ และทำให้เวนนม์ องเพอ่ื น อย่างไม่เขา้ ใจ หมายความว่าไงกันแน่ เพราะเวนนช์ มเชยผู้หญิงของเพือ่ นอย่นู ะ น้ำแขง็ มองสบตากับไมล์ เธอไมร่ ้สู กึ ลงิ โลดหรือใจเตน้ แรงสักนดิ เพราะ ไมล์แค่มอง เธอรสู้ ึกไดว้ ่าเขาแค่มอง เขาคงไม่ไดค้ ดิ เหมอื นคนอืน่ ๆวา่ วนั น้ีเธอสงา่ งามงดงามมากแคไ่ หน มาตราฐานสูงจริงๆ นำ้ แข็งใหค้ วามเหน็ เกี่ยวกับไมลเ์ พียง ลำพงั ในใจ “พรอ้ มแลว้ คะ่ ” นำ้ แขง็ เอ่ยกบั ไมล์เมื่อมายนื ต่อหนา้ เขา ไมลห์ งายฝา่ มือ ขนึ้ น้ำแขง็ วางมือของตนบนมือของเขาและย้ิมนอ้ ยๆ เธอไม่ไดเ้ สยี ใจเลย น้ีคอื ความ จริง ก็รูอ้ ยแู่ ลว้ วา่ เขาไมไ่ ด้รักแตเ่ ธอรกั เขา เธอยำ้ บอกตวั เองตลอดเวลาว่าเธอรักเขา หกสิบวนั เวลาถูกนับถอยหลังน้อยลงเร่ือยๆ ตอนนเ้ี หลอื อีกหา้ สิบห้าวนั เท่านั้น ไมล์พาน้ำแข็งไปยังลานท่ีผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกำลังขยับเดินไปนั่งยังที่ของ ตน ไมลป์ ระคองชว่ ยใหน้ ำ้ แข็งนงั่ พบั เพยี บลงบนพรมผนื ใหญ่ ตลอดทกุ ย่างก้าวของ นำ้ แขง็ ช่างภาพเก็บภาพนบั รอ้ ยๆภาพ ท้ังภาพนิ่งภาพเคล่ือนไหว ชา่ งภาพท่ีมาทำ หน้าที่วันนมี้ ถี งึ หา้ คนตา่ งกท็ ำหน้าที่ของตนอยา่ งดีเยี่ยม บรรยากาศในงานดูเหมอื น ไมม่ ีอะไร แคง่ านหมัน้ แต่แขกที่มาร่วมเปน็ สกั ขพี ยานมากมายไม่ตำ่ กว่าสองร้อยคน ซ่ึงน้ำแข็งแทบไม่รู้จักใครเลย ส่วนใหญ่เป็นคนรู้จักของคุณตาเอกพจน์กับคุณหญิง รงุ่ อรุโณทัย

2 05 ศศกิ านตเ์ กอื บทงั้ นั้น ใครๆก็รู้วา่ ไมล์เป็นทายาทเพียงคนเดยี วของตระกลู อคั รกำธร ใครต่อใครก็อยากเห็นตัวจริงตัวเป็นๆผู้ชายคนนี้ และว่าที่สะใภ้ท่ีไม่มีใครรู้ช่ือเสียง เรียงนามเลยว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ต่างก็โจษจันกันว่าต้องเป็นลูกสาวเศรษฐี นกั การเมอื ง หรือนกั ธรุ กิจใหญ่ แต่สดุ ทา้ ยกไ็ มม่ ีใครรู้จักสะใภ้ของตระกลู น้ีเลย บาง คนแคม่ องจากดา้ นนอกไกลๆ เห็นแต่ความสวยสง่า และต่างกเ็ หน็ พ้องกันว่า ยงั เดก็ อยูเ่ ลย เพราะดา้ นนอกมีจอภาพขนาดใหญ่ฉายเหตุการณ์ด้านในใหค้ นทไี่ มส่ ามารถ เข้ามาได้ได้เห็นกัน งานในวันน้ีจัดอย่างย่ิงใหญ่ตอนที่น้ำแข็งเห็นทีมงานเข้าออก ตลอดหลายวันมานเ้ี ธอรู้สกึ เกร็งและเวียนหัวแทบทกุ วนั ที่มองมา ทำไมมนั เอิกเกรกิ และยงิ่ ใหญข่ นาดน้ี ตอนทไี่ ปแจกการด์ ก็ไม่คดิ วา่ สถานท่ีจะอลงั การเพียงน้ี “น่ีจ๊ะ” คุณหญิงศศิกานต์ส่งแหวนให้กับไมล์ เสียงชัตเตอร์กดกันรัวๆ พร้อมกบั เสียงฮอื ฮาใหญ่อกี คร้ัง เพชรแปดกะรัต แตน่ ำ้ แข็งกลบั นิง่ ไมต่ ่างกบั ไมล์ เลย เพราะแหวนวงน้ีนำ้ แขง็ เห็นมาแล้ว เพราะคุณหญิงศศิกานตต์ ้องวดั ไซดน์ วิ้ ของ เธอ ซึง่ ตอนนั้นเธอได้ลองสวมมาแล้วและมนั กห็ ลวมมาก คณุ หญิงจึงไปจดั การเอา ตัวเรือนเขา้ ใหข้ นาดเทา่ กับน้วิ นางของนำ้ แขง็ “นำ้ แข็ง ยน่ื มอื ให้พ่เี ขาสิจ๊ะ” ปา้ นันยำ้ เตือน เพราะเธอยังน่ังน่ิง นำ้ แข็ง จึงค่อยๆยกมือซ้ายส่งให้ไมล์ท่ีย่ืนมือเรียวยาวมารับไว้ และค่อยๆบรรจงสวมแหวน ใหก้ ับเธออย่างชา้ ๆ ดวงตาเขม้ เหลอื บมองมาพรอ้ มยกย้มิ มุมปากเล็กน้อย แตเ่ ธอ ไมม่ คี วามเขนิ อายใดๆ เลยสกั นิด นี้คือผลท่กี ินกนั กอ่ นแต่งหรือยงั ไงนะ! ไมลจ์ ึงยิ้ม เจ้าเล่ห์ส่งสายตากลับไปให้น้ำแข็งส่ือให้เธอเข้าใจเพียงผู้เดียวว่าสายตาเขากำลัง บอกอะไรกบั เธอ คนื น้จี ัดหนักแน!่ น้ำแข็งมนุ่ คว้ิ ใส่ไมลท์ นั ที มันใช่สถานทที่ เี่ ขาจะมาสง่ สายตาแบบน้ีกับ เธอม้ัย นำ้ แข็งทไ่ี ม่ทนั เกมของไมลจ์ ึงตอ้ งถกู เอด็ เลก็ นอ้ ย “น้ำแข็งทำไมทำหน้าแบบนั้นใส่พ่ีเขา ขอบคณุ พ่เี ขาได้แล้ว” ไมลย์ ้มิ ขันท่ี น้ำแข็งถูกป้านันดุเบาๆ แต่เขาก็ได้ยิน ศศิกานต์และเอกพจน์ต่างมองกันอย่าง รงุ่ อรโุ ณทยั

2 06 เปรมปรีด์ เพราะไมล์ดูมีความสุขยิ่งนักมีการหยอกล้อกลั่นแกล้งกันอย่างน่าเอ็นดู เหลือเกนิ ซง่ึ ตอนแรกศศกิ านต์คดิ ว่าจะโดนลูกชายตอ่ วา่ เร่ืองทแี่ ขกมามากมายเกิน ไป เธอให้ไมลก์ บั นำ้ แขง็ เอาการด์ ไปแจกแขกผ้ใู หญ่ไมถ่ ึงหา้ สิบคน สว่ นท่ีเหลือเธอ เป็นคนจัดการเองทั้งหมด เพราะงานในวันนี้ไม่เพียงแต่เป็นงานหมั้นแต่เป็นการ ประกาศให้โลกรู้วา่ ไมล์ ศตวรรษ อคั รกำธร ทายาทเพยี งคนเดยี วไดก้ ลับมารบั ตำแหนง่ แลว้ ด้วยความสามารถเกินวยั ก็สามารถขึน้ เป็นประธานใหญ่ของอัครกำธร กรปุ๊ อยา่ งไร้ขอ้ กังขาหลังจากที่เข้าทำงานอยา่ งเตม็ ตวั เพยี งหนง่ึ เดือนเท่าน้นั น้ำแข็งทำตามท่ีป้านันเอ่ยบอกทันที เธอเงยหน้าข้ึนมาอีกคร้ังหลังจากท่ี ไมล์ยนื่ มือไปรบั ไหวน้ ้ำแข็ง เธอย้มิ ใหก้ ับไมล์ทเ่ี ขาเองก็ย้ิมตอบกลบั เธอเช่นกนั วนั น้ี แค่เวลาไมก่ น่ี าทนี ำ้ แขง็ รสู้ ึกได้ว่าไมลย์ ม้ิ มากกว่าครัง้ ไหนๆที่ผ่านมาอีก “ชุดแบบนี้ร้อนไม่น้อยเลยนะ...ว่าม้ัย” ไมล์ท่ีนั่งข้างๆ หลังจากที่ไปไหว้ ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและรับของขวัญจากพวกท่านเรียบร้อยแล้ว แม้ใบหน้าเขาจะย้ิม น้อยๆชวนน่ามอง แต่คำพูดท่ีเปล่งออกมากลับมีเพียงน้ำแข็งที่ได้ยิน เขาร้อนแต่ ทำไมเธอไมร่ สู้ ึกแบบนั้นเลยนะ และแล้วพิธีช่วงเช้าก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไมล์พาน้ำแข็งขึ้นมาเปล่ียนเส้ือผ้า ดว้ ยตวั เขาเอง เพราะเขาเองก็อยากออกมาจากหมมู่ วลชนสกั พกั คณุ หญิงศศกิ านต์ ท่ีเข้าใจลูกชายดีจึงอนุญาต หน้าที่การดูแลแขกก็เลยต้องเป็นของแม่งานอย่างเธอ ไป “ต้องเปลยี่ นแลว้ จริงๆเหรอ” นำ้ แข็งถามไมลอ์ ย่างลังเล “ไมร่ อ้ นเหรอไง?” “ตนื่ มาตั้งแต่ตสี ี่ ใช้เวลาแตง่ หน้าแต่งตวั ไปก่ีชั่วโมงรู้มย้ั คะ แล้วเน่ียใสเ่ ดนิ ลงไปชน้ั ลา่ ง ยงั ไม่ได้ออกจากใต้ชายคาเลย กต็ ้องมาเปลี่ยนแล้วเหรอคะ เหน็ ใจกนั บา้ งมัย้ คะ” รุง่ อรโุ ณทัย

2 07 “สำคญั ด้วยเหรอว่าตอ้ งใหใ้ ครต่อใครเห็น ใครต่อใครชื่นชม ใครตอ่ ใครเอ่ย วาจาหวานหู คนเหลา่ นนั้ สำคัญมากนกั เหรอ แค่พ่คี นเดยี วไม่พอเหรอ พี่เห็นแลว้ ว่า วันน้ีน้ำแข็งก็เป็นผู้หญิงที่แตง่ ตัวแบบนแ้ี ล้วดเู ขา้ ทนี ะ” “อืม้ ” นำ้ แข็งขานรบั ในคอสั้นๆ จรงิ อย่างทีเ่ ขาบอก จะมใี ครสำคัญไปกว่า เขาคนนีอ้ กี เล่า! แตค่ ำชมของเขา ‘ดูเขา้ ท’ี เฮย้ ยยยย น้ำแขง็ ไดแ้ ต่แอบถอนหายใจ ในใจ... ไมล์อาสาเป็นผู้ช่วยน้ำแข็งถอดชุดน้ีออก เขาเดินไปเปิดตู้เส้ือผ้าหยิบชุด กระโปรงสีโอรสออกมา “ชดุ น?้ี ” “ของขวัญจากพี่” ไมล์ตอบกลบั สัน้ ๆ และดึงชดุ ออกมาจากไม้แขวน จบั น้ำแขง็ สวมชุดใหมท่ ันที เขาก็แคไ่ ม่อยากพดู อะไรมาก และไม่ตอ้ งการคำขอบคุณ ใดๆจากเธอท้ังส้ิน ที่เขาซื้อชุดนี้เพราะน้ำแข็งคงไม่อยากได้เครื่องเพชรอะไรต่อมิ อะไรจากเขาอีกแล้ว ก็คุณแม่ให้ลูกสาวสุดท่ีรักเสียมากมายจนยายเน่ียทำหน้า เหมือนถูกจบั กินยาขมยังไงยังงนั้ เลย “รองเทา้ คู่นี้ดว้ ยเหรอ” น้ำแขง็ มองรองเท้าผ้าใบสีเดียวกบั ชดุ ที่ไมล์หยบิ มาและสง่ ให้ “เด๋ยี วเราตอ้ งออกไปเดนิ ใหแ้ ขกเหร่ือช่นื ชมนานนับเปน็ ชวั่ โมง พว่ี ่ารองเท้า แบบน้นี ้ำแขง็ น่าจะสบายมากกว่า” “พไ่ี มล!์ ” “มอี ะไร” ไมล์หยุดการเคลือ่ นไหวและหันกลับมา เม่ือน้ำแข็งเอย่ เรียก “พีแ่ นใ่ จเหรอคะว่า พี่ไม่ได้รกั น้ำแขง็ เลยแม้สกั นดิ นิดเดยี วกไ็ มม่ เี หรอคะ พี่แนใ่ จเหรอคะ?” “ทำไมตอ้ งมาพดู เรอื่ งแบบนี้ ตอนนดี้ ้วย ไร้สาระจรงิ ๆ” ไมลไ์ ม่ตอบและ เดนิ เข้าห้องนำ้ พร้อมกบั เสือ้ ผา้ ชุดใหมท่ ่เี ตรยี มไว้ รงุ่ อรุโณทยั

2 08 “ทำไมทีเราไม่ได้ไปเปลี่ยนเส้ือผ้าในห้องน้ำบ้างนะ” น้ำแข็งท่ีไม่ได้คาด หวังคำตอบต้งั แตแ่ รก แตเ่ ธอกอ็ ดไม่ได้นี่น่าทีจ่ ะตอ้ งเอ่ยถามออกไป นำ้ แข็งนั่งรอไมลอ์ ยู่บนเตยี ง ไมก่ ีน่ าทีเขากอ็ อกมาจากห้องนำ้ ดว้ ยชุดเสือ้ เชิ้ตสขี าวกางเกงสขี าวเขม็ ขัดสโี อรส และรองเทา้ ก็สขี าว เขาดดู ีตามเคยไมม่ เี วลา ไหนที่เขาจะดูน่าเกลียดเลย ผู้ชายคนนี้หลุดออกมาจากนิตยาสารแฟชั่นหรือยังไง ชว่ งขาที่ยาวของไมลเ์ พยี งไม่กี่กา้ วเขากม็ ายนื อย่ตู รงหนา้ เธอ “หวิ ” นำ้ แข็งไม่ลุก ไดแ้ ต่เงยหนา้ มองไมลอ์ ย่างตรงไปตรงมากบั ความรสู้ ึก “ถ้าเราออกไปท่ีงาน คงไม่ไดก้ นิ อะไรกนั แน่ งั้นเราไปทคี่ รวั กอ่ นแลว้ กนั ” นำ้ แข็งพยกั หน้าและเมอื่ พวกเขาออกมาจากหอ้ งเดินลงมาขา้ งลา่ ง แขกทเี่ คยอยใู่ น ห้องโถงใหญ่ต่างก็ได้แยกไปที่ลานสนามด้านนอกกันหมดแล้ว มีบ้างที่เดินเข้ามา ด้านในเพ่ือเข้าห้องน้ำ ไมล์กับน้ำแข็งเดินจูงมือกันไปในครัว ท่ีไร้ผู้คนมีแต่ถาด อาหารทบี่ รรจอุ าหารแบบคอกเทลวางไวม้ ากมาย น้ำแขง็ สลัดมือออกจากการเกาะ กุมทันทเี ธอคว้าส้อมและจานใบท่คี ่อนขา้ งใหญ่อย่างรวดเร็ว ไมล์ย้ิมขนั ออกมาเล็กนอ้ ย เดนิ ไปหยิบแก้วเพอ่ื ไปรนิ น้ำในตูเ้ ยน็ น้ำแขง็ ที่ ตกั ของทอี่ ยากกนิ มาหลายอยา่ งมากมาย เธอน่ังลงบนเก้าอีแ้ ละจดั การกบั อาหารคำ แรกของวันนไี้ ปอย่างรวดเรว็ ใบหน้าบ่งบอกวา่ เมนูทกี่ ินเข้าไปอรอ่ ยมาก น้ำแข็งไม่แล้งน้ำใจเธอใช้ส้อมจิ้มชิ้นอื่นและยื่นไปตรงหน้าไมล์ ตรงกับ โพรงปากเขาเมื่อเขามานั่งข้างๆบนเก้าอ้ีอีกตัว เป็นการบอกเขาว่าเธอมีน้ำใจแบ่ง และปอ้ นอาหารใหเ้ ขาไดก้ นิ เชน่ กนั ทุกอยา่ งเป็นไปอยา่ งธรรมชาติของคนทห่ี ิวโซแต่ มีน้ำใจ เพียงไม่นานจานใหญ่ท่ีน้ำแข็งถอื ก็ว่างเปล่าเมื่อเธอพลัดกนิ เองและป้อนให้ ไมล์ได้กินดว้ ยอย่างไมข่ าดปาก “อยุ้ ! คณุ ๆทำอะไรกนั ค่ะ” “พีจ่ ันทรน์ นั่ เอง นำ้ แข็งหิวมากค่ะ แต่ตอนนี้อมิ่ แลว้ ” ไมลย์ ืน่ แก้วน้ำให้ น้ำแข็งได้ดื่มส่วนตัวเขารับแก้วน้ำมาจากน้ำแข็งและเดินไปรินน้ำเองท่ีตู้เย็นใหม่เม่ือ รงุ่ อรุโณทยั

2 09 นำ้ แขง็ ดม่ื นำ้ ในแกว้ จนหมด เมือ่ ทอ้ งอิ่มกองทัพกเ็ คลื่อนขบวน นำ้ แข็งและไมลเ์ ดิน จูงมือกนั ออกไปสงู่ านท่ีลานดา้ นนอก และกวา่ ทุกอยา่ งจะลลุ ่วง นำ้ แขง็ และไมล์ได้ กลับไปพกั ผ่อนจรงิ ๆกป็ าเขา้ ไปสามทุม่ ไมล์ท่ีพึ่งออกมาจากห้องน้ำ มองร่างบางท่ีถอดเพียงรองเท้า ระบบการ หายใจสม่ำเสมอเธอหลบั ไปแลว้ นน่ั เอง ไมล์แคย่ ิ้มและดึงผา้ ห่มขนึ้ มาคลุมรา่ งบางท่ี ยงั สวมชดุ ที่เขาซอ้ื ใหเ้ ปน็ ของขวญั น้ำแขง็ ท่ีหลบั สนิทไปแลว้ ใบหนา้ ของเธอทเ่ี ผยออกมายามหลบั ทำให้ไมล์ อดคดิ ไมได้ว่าเธอคงกำลังฝันดี รุ่งอรโุ ณทยั

2 10 ตอนท่ี 8 …น้ำแขง็ อยากไปไหน เม่อื ไหร่ กไ็ ป แต่ลกู ของพี่ต้องอยู่กับพ่ี (แต่เด็กยังอยูใ่ นท้องนะคะ..o^o..) หนง่ึ เดือนหลงั จากงานหมั้น ชีวติ ของน้ำแข็งและไมลไ์ ม่ตา่ งอะไรกบั คู่ชีวติ ทดี่ ำเนินชวี ติ อยู่กินกันฉนั สามภี รรยา... วันธรรมดาพวกเขาต่ืนตอนเช้าไปทำงาน ไมล์ตำแหน่งประธาน น้ำแข็ง ตำแหน่งผ้ชู ว่ ยเลขาฯประธานพว่ งคำในวงเลบ็ ไว้ด้วยวา่ เดก็ ฝึกงาน วันหยุดก็ออกไป พักผ่อนตามประสาไมล์และน้ำแข็ง หนึ่งเดือนสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันแทบทุกวัน จะเรยี กวา่ ตัวติดกันตลอดยี่สิบสช่ี ่ัวโมง “คุณน้ำแข็งเป็นอะไรไปคะ?” ทับทิมเอ่ยถามนำ้ แข็งที่วันน้ีดเู พลยี ๆ หน้าตา กซ็ ีดๆ “ไม่ทราบเหมอื นกันคะ่ แต่น้ำแข็งรูส้ ึกมึนๆ ไม่อยากทานไมอ่ ยากดื่มอะไร เลย ทกุ อยา่ งมนั ดเู ลย่ี นจนอยากอาเจยี นไปหมด” “พักผ่อนน้อยไปเหรอเปลา่ คะ” นำ้ แข็งมนุ่ คิว้ ท่าทางครุ่นคิด น้อยไปหรือ เปล่างั้นเหรอ เวลาที่พ่ีไมล์เขาต้องการความสัมพันธ์เร่ืองอย่างว่า...เขาก็จะลากเธอ ขน้ึ นอนเรว็ กว่าปกติ เธอกเ็ กอื บจะนอนเวลาเดิมเป็นประจำทกุ วันอยแู่ ลว้ จะมบี า้ ง เฉพาะวันหยุด เขากอ็ าจจะเลยเวลาไปบ้าง ! น้ำแข็งตกใจและก้มหน้าหลบสายตาของคุณทับทิมทันทีที่จ้องมองเธอ อย่างไมเ่ ขา้ ใจว่าเกดิ อะไรขึ้น ท่ีจูๆ่ เธอกเ็ งียบ นำ้ แขง็ แกม้ แดงจนเห็นไดช้ ัด ก็เธอ กำลงั คิดเรื่องอยา่ งวา่ ของเธอกบั ไมล์อยนู่ นี่ า่ ร่งุ อรุโณทยั

2 11 “ม้งั คะ!” น้ำแข็งตอบกลบั เสยี งเบาๆ และรีบลุกจากท่ีน่ังอยู่ เดนิ เขา้ ไปยงั ห้องชงกาแฟ จดั อาหารวา่ งและเคร่อื งด่ืมไปให้ไมล์ในยามบา่ ยของวันทำงาน กอ็ ก ก็อก ก็อก นำ้ แข็งทำเพยี งเคาะนำ และผลักประตูเขา้ ไปตามปกติ เธอ วางของว่างไว้ทโ่ี ต๊ะเลก็ ริมผนงั กระจกตามปกติ “ทา่ นประธาน ขอเวลานอกหนอ่ ยคะ” ไมลเ์ งยหนา้ มองผู้ช่วยเลขาฯ ทีว่ ันน้ี ไมไ่ ดเ้ ขา้ มาแคว่ างของว่างและออกไปเหมอื นทุกครง้ั “พีไ่ มล์” เสียงเรยี กท่ีออ่ นลง ตามมาทนั ที ไมล์เลิกคิ้วขึน้ ทันที คำเรียกที่เปลี่ยนไปทำให้เขาเข้าใจโดยทันทีวา่ ตอ้ งเปน็ เรอ่ื งครอบครัว ไมลล์ ุกจากเกา้ อปี้ ระจำตำแหน่งเดนิ ไปนงั่ ประจำทีโ่ ตะ๊ อาหารว่าง “มอี ะไร?” ไมล์ถามพรอ้ มยกแก้วนำ้ ขึ้นด่มื “คุณทับทิมบอกวา่ นำ้ แขง็ พกั ผอ่ นนอ้ ยเกินไปค่ะ” ไมลข์ มวดค้วิ เอาแกว้ นำ้ ออกจากปากเล็กนอ้ ย “ไม่เขา้ ใจ” “น้ำแขง็ คอื ว่า น้ำแข็งคิดวา่ เพราะพี่ไมล์ มากเกนิ ไป เรามีอะไรกันมาก เกินไปคะ่ ” ฮะ อื ม แฮม!!! ไมลส์ ำลั กนำ้ ทก่ี ำลังดืม่ เข้าไปอกี ครงั้ ทนั ที “ออกไปทำงาน ได้แลว้ !!!” ไมลเ์ สยี งเข้มใสท่ นั ที นำ้ แขง็ หน้าบง้ึ ใส่ไมล์กลับไปทันที แต่เธอกย็ อมออก มาตามคำไล่นน้ั ไมลย์ มิ้ ขันออกมาทนั ที เดก็ จริงๆ “พ่ีไมล์จะไปไหนคะ” น้ำแข็งท่ีนั่งข้างคนขับในเช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็ เหมือนปกติ แต่วันนี้น้ำแข็งกลับทานอาหารเช้าไม่ได้เลย เธอจึงกินแค่ขนมปังชิ้น เดียวท่ีตอ้ งใชค้ วามพยายามอย่างมาก “ไปหาพ่ีหมอนนท์” รุ่งอรโุ ณทยั

2 12 “ไปตอนนีเ้ หรอคะ?” “กไ็ ปอยู่นไ่ี ง!” ไมล์รู้สกึ หงดุ หงดิ แปลกๆ จรงิ ๆเขากห็ งุดหงดิ มาสองสามวนั แล้ว เขาอยากใหแ้ นใ่ จว่าสงิ่ ท่เี ขาคิดมันใช่หรือไม่ “มากนั แลว้ ” หมอนนท์ทักทายท้งั สอง แตเ่ ขามายนื ตรงหน้าน้ำแข็ง จ้อง และจอ้ ง “พีห่ มอ จอ้ งน้ำแขง็ ทำไม?” หมอนนท์ไม่ตอบ แตก่ ลบั เรยี กพยาบาลเข้ามา และไปพดู อะไรกับพยาบาลเมอื่ เสรจ็ เขากห็ นั มาทางน้ำแข็ง “ไปกบั พยาบาลนอ้ ยหน่า เด๋ยี วเขาจะพานำ้ แข็งไปตรวจร่างกาย” “ตรวจร่างกาย ตรวจทำไมคะ ไมไ่ ด้เปน็ อะไรสกั หน่อย” “เป็นหมอเหรอไง” น้ำแขง็ ส่ายหนา้ เปน็ คำตอบ “ถ้างั้นก็อย่าด้ือ ทำตามท่ี พยาบาลเขาบอกให้ทำ” น้ำแข็งพยักหน้าหงึกๆ และหันไปมองไมล์ท่ีเงียบตลอด ตง้ั แตม่ าถงึ เขาพยกั หน้าบอกใหเ้ ธอทำตามนั้น น้ำแข็งจึงต้องเดินออกจากห้องตรวจของหมอนนท์ไปกับพยาบาลน้อยหน่า ไมลแ์ ละหมอนนทจ์ ึงนงั่ คุยกัน “ถา้ น้ำแขง็ ท้อง จะแต่งเลยม้ัย” หมอนนท์ถาม วนั นห้ี มอนนท์ไม่มเี วรท่ีตอ้ ง มา แตเ่ ม่ือคืนไมลโ์ ทร.ไปปรึกษาอาการของน้ำแขง็ หมอนนทจ์ ึงบอกใหพ้ านำ้ แขง็ มา ตรวจจะดกี ว่า “ยังไม่ได้คดิ ครบั ” “เฮย้ !!!! ไมล์ อย่าบอกนะวา่ นายไมค่ ิดจะแต่งกบั น้ำแข็ง” “คิดไมค่ ดิ มนั จะสำคญั อะไร ปกติผมก็ไมเ่ คยคิดกอ่ นทจ่ี ะทำอะไรเกีย่ วกบั ยายเนีย่ อยู่แล้ว” “เป็นคนเจา้ สำบดั สำนวนตงั้ แตเ่ มือ่ ไหร่” ไมล์แคม่ อง ไม่มีคำตอบหมอนนท์ เองก็มองกลบั แม้ไมล์กับน้ำแขง็ จะหมั้นกันแลว้ แต่หน่ึงเดือนทผ่ี ่านมาความสมั พันธ์ ของทั้งคู่กลับทำให้คุณป้าหญิงศศิกานต์ต้องโทร.มาคุยกับเขาอย่างกลุ้มใจ ชีวิต รุ่งอรุโณทยั

2 13 ทีร่ าบเรียบมันก็นา่ จะดี แตท่ ำไมคนรอบข้างถึงรสู้ กึ ได้ว่ากำลังมคี ลน่ื ใตน้ ้ำทก่ี ำลังก่อ ตัวอย่เู งียบๆ กอ็ ก ก็อก ก็อก เม่อื เวลาผ่านไปกวา่ เกือบช่ัวโมง เสยี งเคาะนำหอ้ งคณุ หมอ นนท์ก็ดงั ขน้ึ น้ำแขง็ กลบั เข้ามาพร้อมพยาบาลน้อยหนา่ ท่ีในมือถือแฟม้ มาด้วย เธอ ย่นื ส่งใหค้ ณุ หมอนนทก์ อ่ นที่จะขอตัวออกไป ใบหน้าแจ่มใสของหมอนนท์ค่อยๆแจ่มชัดมากขึ้น ไมล์เริ่มหงุดหงิดที่ หมอนนทเ์ งียบไปนานและเอาแตจ่ ้องแผน่ กระดาษในแฟม้ “พ่ีหมอนนท์!” ไมล์ท่ีกลายเป็นคนความอดทนต่ำ เอ่ยออกมาในท่ีสุด น้ำแข็งไดแ้ ตน่ งั่ เงียบเมือ่ เริม่ เดาเรอ่ื งราวต่างๆไดแ้ ลว้ “เออเออ พอไดเ้ ปน็ คุณพ่อกด็ ดุ ันขน้ึ มาทนั ทีเลยนะ ไวเ้ ปน็ ลกู สาวก่อนดมี ้ัย ถึงตอนนั้นคอ่ ยดุดนั ก็ได้” “พ่อ! / พอ่ !” สองเสียงเอ่ยออกมาพรอ้ มกนั ไมล์และน้ำแข็ง “น้ำแข็ง น้องต้องเปน็ คุณแมน่ ะจะ๊ ” หมอนนท์พูดอย่างอารมณด์ ี เป็นเรอ่ื ง ดีจริงๆ “ขอประกาศอย่างเป็นทางการว่าผมยินดีด้วยนะครับภรรยาของคุณกำลัง ตัง้ ครรภ.์ ..” หมอนนทพ์ ูดอยา่ งนอบน้อมและเป็นทางการจรงิ ๆดว้ ยใบหนา้ ทีย่ ิ้มแยม้ มอบใหว้ ่าท่ีคณุ พ่อและคณุ แม่มอื ใหม่ “สำเร็จแล้ว” ไมล์พูดออกมาเบาๆ ใบหน้าเขาแย้มย้ิมอย่างกระจ่างใส น้ำแขง็ เองก็ยนิ ดไี มน่ ้อยกับสง่ิ ทเี่ กิดขึ้น “แล้วจะแต่งงานกัน.../...ขอบคณุ ครับพี่หมอนนท์ แลว้ ผมตอ้ งทำยังไงต่อ” ไมล์พูดแทรกคำพูดของหมอนนท์ทันที แตด่ ว้ ยความกระตือรือร้นท่ีไมลแ์ สดงออกมา ทำให้หมอนนทล์ มื คำถามเม่ือครูไ่ ป สว่ นน้ำแขง็ ที่น่ังอยู่ข้างๆกำลังอยู่ในภวังคค์ วาม เหลอื เช่ือท่ีเธอจๆู่ กก็ ำลงั จะไดเ้ ปน็ แม่ ฝา่ มอื เลก็ ยกข้นึ มานาบหนา้ ท้องแบนราบของ ตนไว้ ร่งุ อรุโณทยั

2 14 “เรากำลังจะไปไหนกันเหรอคะ?” ไมล์เลิกค้ิวหันกลับมามองน้ำแข็งเพียง แวบ็ เดียวและหนั กลับไปมองถนนดา้ นหนา้ ต่อ “ความร้สู กึ ชา้ จัง” “แล้วเราจะไปไหน” นำ้ แข็งย้ำถามอีกครงั้ “บา้ นพกั หัวหิน” “เพอื่ ?” “ก็พักผ่อนร่างกายและจิตใจของน้ำแข็งให้ปลอดโปร่ง เตรียมรับ สถานการณ์การเปลย่ี นแปลงครั้งยิง่ ใหญ”่ ไมล์และน้ำแข็งมาถึงบ้านพักก็แดดร่มลมตกแล้วก่อนเข้าบ้านพักไมล์พา น้ำแข็งไปทานอาหารทะเล ณ ร้านริมหาดแสนโรแมนติก แตน่ ้ำแข็งกลับไม่รสู้ ึก อยากทานอะไรเลย แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มท่ี เม่ือคนท่ีไม่เข้าใจผู้ญิงตั้งครรภ์ เอาแต่ทำตาดแุ ละบอกให้เธอพยายามกินเข้าไป ไมลไ์ ม่เพียงแตด่ แู ลเรื่องกนิ เขายัง ดแู ลเรื่องยาบำรุงท่ที างโรงพยาบาลจดั มาให้ “ไปเดนิ เลน่ กัน” ไมล์ควา้ ขอ้ มือเล็กไวก้ อ่ นท่นี ำ้ แขง็ จะเดนิ เขา้ บ้าน เม่ือลง จากรถเธอก็อยากจะนอนเสียมากกว่า อยากหลับเสียใหไ้ ดไ้ ปในทันทซี งึ่ น้ำแข็งม่ันใจ วา่ เธอทำไดแ้ น่ แมจ้ ะนงั่ รถไมน่ านนักแตเ่ ธอกเ็ พลยี จริงๆ แต่ดเู อาเถอะคนเอาแตใ่ จ หาใส่ใจเธอบา้ งมั้ย บอกว่าเธอตอ้ งเดนิ ยอ่ ยอาหาร นำ้ แขง็ เดนิ เคยี งขา้ งร่างสงู ท่ีกอบกุมมือเธอไว้แน่น เขาเดินชา้ ๆ ไม่รีบรอ้ น สายตามองไปข้างหน้า เขากำลังคดิ อะไรอยู่ เธออดคดิ ไมไ่ ดว้ ่าทำไมนะ เขาไม่กอด เธอบอกวา่ เขาดีใจ บอกวา่ เขารกั เธอแล้ว บอกว่าเรากำลงั จะมีลูกดว้ ยกนั ไม่มีคำ อะไรเลย และกอ่ นหน้าน้ที ่เี ธอกบั เขามาทีน่ ่ดี ้วยกนั ครั้งแรก เขากไ็ มเ่ คยชวนเธอมา เดนิ เลน่ แบบนี้ “ลกู พอ่ ชอบมัย้ นเี่ รียกวา่ ทะเล” รุง่ อรุโณทัย

2 15 ! เสยี งเบาๆแต่เธอได้ยินชดั เจน อ่อ! ท่ีแทเ้ ขาตอ้ งการพาลกู มารจู้ ักกับทะเล น้ำแข็งกัดปากตวั เองไวใ้ นความมืดเขาคงไม่เห็นหรอกวา่ เธอรสู้ กึ นอ้ ยใจเขาอยู่ หรอื แมเ้ ขาจะเห็นเขาจะสนใจมยั้ ตลอดเวลาสองเดือนทเี่ ธอไดร้ ู้จักเขา เริม่ ต้นจากที่เธอ คอยหลบหน้าเขาไม่กล้าให้เขาได้เจอกับเธอ แตค่ วามตอ้ งการแบบนั้นมนั จะเกดิ ขนึ้ ไดเ้ หรอ แตใ่ นเม่ือได้เจอกันแล้วเขาท่เี ปน็ ลกู กตัญญูบอกให้เธอร่างเอกสารข้อตกลง ระหว่างกัน เธอก็ทำตามก็แม่เขามีบุญคุณกับเธอนี่น่า ใช่เหตุผลแค่นั้นจริงเหรอ แน่นอนว่าน้ำแข็งรู้ใจตัวเองดีว่าไม่ใช่ เธอหลงรักเขาตั้งแต่ถูกวงแขนแข็งแรงโอบ กอดไว้ต้ังแต่ท่เี จอกนั ครัง้ แรกแมเ้ ขาจะคดิ วา่ เธอเป็นวญิ ญาณกต็ ามทเี ถอะ! แต่เขา ไม่ได้รกั เธอแม้เธอจะเดิมพันด้วยรา่ งกายให้เขาไปแลว้ เขากไ็ ม่รักเธอ เขาแค่เปลยี่ น ไปจากที่เหมือนจะร้ายก็กลับมาดีกับเธอ ให้สถานะคู่หมั้นท่ีเคียงหมอนมานานนับ เป็นเดือนๆ เขาตอ้ งการใหเ้ ธอตง้ั ครรภ์ เขาอยากให้เธอต้งั ทอ้ งลกู ของเขา แต่เขาไม่ เคยบอกรักเธอ เขาดกี ับเธอไม่ใช่แคเ่ สแสร้งทำ แตเ่ ขาดีกบั เธอจรงิ ๆ แต่เขากไ็ ม่รัก เธอ เขาไมไ่ ดร้ ักเธอ เขาไมไ่ ด้รกั เธอ ความจริงท่ีกอ้ งอย่ใู นหวั เธอคือ เขา ไม่ รกั เธอ นำ้ แข็งย้มิ ให้กับไมล์ เมอ่ื เขาขยับมายนื ตรงหนา้ ไมล์ยิม้ ตอบกลบั “นับจาก วันนีเ้ ป็นต้นไปพจ่ี ะดแู ลน้ำแข็งอยา่ งใกลช้ ิด จนกวา่ น้ำแข็งจะคลอด” “อม้ื ! แต่ เอ!๋ อกี สามสบิ วนั นำ้ แข็งจะไปแล้วนะคะ...” “น้ำแข็งอยากไปเมือ่ ไหร่กไ็ ปได้ แตล่ ูกของพีต่ ้องอยกู่ บั พ่เี ท่านนั้ ” “ห๊า! แตเ่ ด็กยังอยใู่ นทอ้ งนะคะ” ไมล์ย้มิ กลับเป็นคำตอบ และดึงรา่ งบาง แนบชิดมากข้ึน เขาโน้มหน้าลงมาสัมผัสอ่อนโยนประทับริมฝีปากหยักลงบนกลีบ ปากฉ่ำหวาน นำ้ แข็งเปดิ ทางอย่างเต็มใจ วงแขนเลก็ โอบเอวสอบไวม้ ่นั แหงนหน้ารับ เรียวล้ินของเขาให้เข้ามาดูดด่ืมความหวานในโพรงปากสนองตอบกลับให้เขาได้มี ความสุข “อยุ้ !” “เรากลบั เข้าไปพักดกี ว่า” ไมล์ท่กี ำลังดดู ดม่ื ความหวานผละออกและช้อน ร่างเธอขึน้ เข้าส่อู ้อมแขน สองขายาวย่างกา้ วอย่างม่ันคงเดินกลบั บา้ นพกั ทนั ที รุ่งอรุโณทยั

2 16 ไมล์ค่อยๆวางน้ำแข็งลงบนเตียงกว้างในห้องนอนเดิมของเขากับเธอ เขา ติดตามเธอแนบกายทาบทับมาอย่างออ่ นโยน น้ำแขง็ ไมไ่ ร้เดียงสาอีกตอ่ ไปแล้ว เธอ รวู้ า่ เขาต้องการอะไร สองแขนโอบรัดรอบคอแกรง่ ไว้ ฟันเรียงตัวสวยของเขาขบดงึ รั้ง รมิ ฝีปากทีเ่ อิบอิ่มจากการถกู ดูดรน้ั เมือ่ ครู่ น้ำแขง็ สั่นสะทา้ นไปทัว่ ร่าง เพยี งแค่เขาตอ้ งการ รา่ งกายเธอก็เรยี กรอ้ งหา เขาจนนา่ ไม่อาย รมิ ฝปี ากเลก็ เผยอเปดิ กว้างไลต่ ามรมิ ฝปี ากหยักท่ียงั ไม่ยอมล่วงลำ้ เขา้ หาเธอสักที ไมล์แข็งเกร็งไปทั่วท้ังร่างอย่างเงียบๆ เขาต้องสะกดความเร้าร้อนที่ถูก ความไร้เดียงสายัว่ ยวน เพยี งเธอตอ้ งการและแสดงออกมาเพียงแคน่ ้ีก็ตรึงเขาไว้อยู่ ในกำมือเธออย่างไม่ต้องออกแรงดึงร้ังไว้สักนิด ซ่ึงเขาจะปล่อยให้เป็นแบบน้ีไม่ได้ เพราะเขาต้องการแค่ให้ร่างกายกับถูกน้ำแข็งคนนี้ตรึงไว้แค่น้ัน เขาต้องการแค่นั้น ไม่ต้องการให้มากกว่านั้น... “พ่ีไมล”์ น้ำแขง็ เอ่ยเสยี งสั่นและแหบพร่าปะปนเว้าวอน เธอตอ้ งการเขา ตอ้ งการรา่ งกายเขา เขาท่นี ำทางพาเธอมาสูเ่ ส้นทางน้ี แม้ร้อู ยแู่ ก่ใจวา่ เขาไม่รกั แต่ เธอรักเขาแค่นั้นก็จบ เธอได้ร่างกายของคนท่ีเธอรักมาครอบครองแม้ชั่วคราวเธอก็ ขอรับความเสียวซ่านน้ีไว้อย่างเต็มใจและรอรับผลท่ีกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอัน ใกล้อย่างเต็มใจ แต่เธอก็ไม่สัญญาหรอกนะเม่ือเวลานั้นมาถึงเธอจะไม่ร้องไห้ แนน่ อนว่าเธอจะรอ้ งไห้และเฮิรท์ ใหม้ ันสุดๆไปเลย เมื่อสัญญาณความพร้อมส่งออกมา ไมล์ไม่รอช้าเขาจัดการปลดเปลื้อง อาภรณ์ทุกช้ินบนร่างกายเขาและเธอออกไปจนหมดส้ินคงเหลือไว้แต่ร่างเปลือย เปลา่ ทีเ่ กยแนบเข้าหากนั อกี ครง้ั เรียวขาเลก็ ยกขน้ึ รัดเอวสอบท่อี ยูเ่ หนือรา่ งตนไว้แนน่ ไมลค์ อ่ ยๆขยับดนุ ดนั แก่นกายเข้าสู่โพรงสาวที่เปียกล่ืนรอเขาให้เข้าไปรับความเสียวท่ีส่งผลให้ร่างกายมี ความสุข รุ่งอรโุ ณทยั

2 17 “อืม้ มมมมม” น้ำแข็งครางออกมา เม่ือไมลส์ ง่ ตวั ตนท่ีคบั แนน่ เขา้ ไปจนสุด ทาง จดุ ประสานแนบชดิ เบยี ดเขา้ หากนั อย่างหนักหนว่ ง “จะกลนื กนิ พ่ีไปท้งั ตัวหรอื อยา่ งไร” ไมลก์ ระซิบแซวแผ่วเบาท่ใี บหเู ลก็ เมอ่ื นำ้ แข็งรัดเขาแนบแน่นทัง้ นอกและในขนาดน้ี น้ำแขง็ เบิกตากว้างทันทเี ธอไม่รตู้ ัวเลย วา่ เปน็ ฝ่ายเร่งเร้าเขามากขนาดนี้ เธอรูเ้ พียงวา่ รา่ งกายเธอต้องการเขามาก มากเสยี จนกลวั วา่ ถ้าเขาปฎิเสธเธอในคร้ังน้เี ธอคงต้องคุกเขา่ ออ้ นวอนเขาทั้งน้ำตาแน่ๆ “พี่ไมล์ขยับ ขยับเถอะนะคะ” ไมล์กดยิ้มมุมปากก่อนและเร่ิมขยับอย่าง ช้าๆ เพราะเขาไม่ใจร้ายกับนำ้ แขง็ ให้เธอต้องรูส้ ึกเศรา้ หมองแม้แต่อย่างใด ร่างเลก็ ใตร้ า่ งค่อยๆผ่อนคลายเปิดรับความรู้สึกที่เรียกรอ้ งอย่างเตม็ ท่ี ไมล์ซุกไล้โลมเลียใบหูเล็กๆน้ัน ร่างบางพุ่งทะยานความซ่านเสียวอย่าง รวดเร็วดั่งต้องการได้อย่างทันใจ น้ำแข็งครวญครางเพ่ือระบายความรู้สึกที่แทบจะ ทำให้รา่ งกายเธอระเบิดแตกออกเปน็ ล้านๆชน้ิ ในทันที เมอ่ื ร่างกายถกู จู่โจมจดุ เสียว ทง้ั บนและลา่ ง กลบี สาวเสียดสี โพรงสาวตอดรดั ยามท่ีแกน่ กายขยบั เข้าออกอยา่ ง ต่อเนื่องไร้ซ่ึงความอ่อนแอ วงแขนเล็กโอบรัดร่างกำยำไว้แน่น ไมล์แม้จะต้อง ประคองร่างกายไม่ให้กดทับร่างบางท่ีเอาแต่จะร้ังเขาเหมือนจะกลืนร่างกายเขาด้วย รา่ งกายเธอเสียให้ได้ กไ็ มท่ ำให้จงั หวะการสรา้ งความสขุ ดงึ ความรูส้ กึ ของจุดสงู สดุ ท่ี ร่างกายต้องการยังคงตอบสนองความต้องการของเขาและเธอท่ีเร้าร้อนได้อย่างน่าดู ชมไม่มขี าดตกบกพร่อง ไมลม์ ีหรือจะเพยี งพอแคน่ ้ัน ฝ่ามอื เรียวกอบกุมบบี เคลน้ อกอวบที่เขาเองก็ รสู้ กึ มาได้สกั พักแลว้ วา่ นำ้ แข็งอวบขึน้ ซึง่ ตอนนเ้ี ขาร้สู าเหตุของความอวบอม๋ึ น้ีแลว้ ว่ามาจากสายธารแห่งชีวิตท่ีเขาพร่ำพยายามฉีดใส่เข้าไปฝากฝังในกายเธอได้ก่อร่าง สร้างตนแล้วในท่สี ุด สำเรจ็ แล้ว! อม้ื มมม น้ำแขง็ คราง “พ่ีไมล.์ ..” ไมล์กัดยอดเกสรแขง็ ชชู ันบนอกอวบอม๋ึ นั้นอยา่ งไม่เกรงว่านำ้ แขง็ จะเจ็บเลยสักนดิ รงุ่ อรุโณทยั

2 18 “นำ้ แขง็ พ่ีเสียวเหลือเกนิ ” ไมลก์ ระซิบบอกเสยี งแหบพรา่ สนิ้ เสยี งคำกล่าว สองร่างต่างนำพาไปยังจุดสูงสุดเสียงครางแห่งความสุขก้องกังวาลสะท้อนไปทั่วทั้ง ห้องนอนในบา้ นพักตากอากาศครั้งแลว้ คร้ังเลา่ ... ไมล์ยังคงปักหลักอยู่ท่ีบ้านพักหัวหินต่ออีกสักพัก เขาฝากงานให้นับแสน ชว่ ยดูแลต่อในชว่ งทเี่ ขาขอพักผ่อนดแู ลน้ำแขง็ ท่ีพ่ึงต้ังครรภไ์ ดเ้ พยี งสสี่ ัปดาห์ “พไี่ มล์ นำ้ แข็งเวยี นศีรษะจังเลยค่ะ” “พี่ไมล์ น้ำแขง็ อยากทานปลานง่ึ ” “พ่ีไมล์ น้ำแข็งอยากนอนค่ะ” “พไ่ี มล์ น้ำแขง็ คลื่นไส้” น้ำแข็งร้องหาไมล์ทุกๆขณะจิตเรียกร้องหาเขาแล้วหาเขาเล่า สามเดือน แรกนำ้ แข็งทท่ี ้องแรก ทอ้ งสาว มีความเอาแต่ใจแทบจะทงิ้ ความเปน็ น้ำแข็งลกั ษณะ นิสยั ของตนไปไมน่ อ้ ย แตไ่ มล์ไมเ่ คยตอ่ ว่าตอ่ ขานเธอเลยสกั นิด ไม่วา่ เธอต้องการ อะไรเขากจ็ ดั การจดั หามาใหท้ ุกอยา่ งไม่มีบ่นไมม่ ีต่อรอง “สวัสดี คณุ แม่คนสวย” “สวสี ดคี ะ่ คุณนับแสน ฮ่องกงเป็นไงบา้ งคะ่ ” “กเ็ ฉยๆ แต่ไมเ่ คยมีคร้งั ไหนที่ไปฮ่องกงแล้วไมถ่ ึงฮ่องกง เจา้ นอ้ งชายคาด หวังกับผลตอบรับคร้ังนี้มาก” น้ำแข็งย้ิมขัน ไมล์ส่งให้นับแสนไปประชุมกับลูกค้า แทนเขาท่ีฮ่องกง สาเหตทุ ่ีไมลไ์ มไ่ ปด้วยตวั เองเพราะเขาไม่ต้องการหา่ งจากเธอ จะ พาเธอไปด้วยก็เกรงว่าไม่มีคนดูแลเธอในยามท่ีเขาต้องไปคุยกับลูกค้า ไมล์คิดอยู่ นานจนได้ข้อสรุปว่าให้นับแสนไปแทนดีกว่าและกว่าทุกอย่างจะลุล่วงเสร็จส้ินสมดั่ง ทไ่ี มลต์ ้องการนับแสนแทบปักหลกั อยทู่ นี่ ่ันเกือบเดอื น “ลำบากคณุ นับแสนแยเ่ ลย” เพราะนำ้ แขง็ มักจะเหน็ ไมล์กับนับแสนวดี โี อ คอลคุยกันนานเป็นชั่วโมงเหมือนนั่งทำงานประชุมกันในห้องเดียวกันเลย ไมล์เป็น รงุ่ อรุโณทัย

2 19 คนทีล่ ะเอยี ดมาก เขาศึกษา สอบถามขอ้ มลู จากนับแสนทกุ กระเบียด และวางแผน ให้นบั แสนเดนิ เกมสต์ อ่ ทลี ะกา้ ว ถ้าลูกค้าวา่ มาแบบนีก้ ็ใหใ้ ชแ้ ผนน้ี ถา้ ลกู คา้ วา่ มา แบบนั้นก็ให้ใช้แผนน้ัน น้ำแข็งยังทึ่งท่ีไมล์มักจะคิดได้ก่อนเสมอว่าทางลูกค้าจะยัง ไง เขาคิดไว้หลากหลายทางจนเธอเองยังอดสงสยั ไมไ่ ด้หลายครั้งวา่ ทำไมไมลถ์ งึ คิด ว่าลูกค้าจะอย่างง้ันว่าลูกค้าจะอย่างง้ีได้มากมายแบบน้ัน “ก่อนอ่ืนเราต้องเข้าใจ พฤตกิ รรมลกู คา้ คนน้นั กอ่ น เพศก็สำคญั เชน่ กนั และดวู า่ เขามีอำนาจในการตดั สิน ใจมั้ย หัวใจของการวิเคราะห์หลักๆก็มีเท่านี้แหละที่เหลือก็เป็นรายละเอียดปลีก ยอ่ ย” “พม่ี ขี องมาฝากดว้ ย” “ตกุ๊ ตาดิสนีย์!” “ได้แวะไปแปบ็ หนึง่ กอ่ นกลับ เลยคดิ ว่าควรหาอะไรมาฝากคุณแม่คนสวย สกั หน่อย” “ขอบคณุ นะคะ นา่ รักจัง” นำ้ แข็งมองเหลา่ ตกุ๊ ตาเซรามคิ ทอี่ ยใู่ นขวดแกว้ ด้วยทา่ ทางอิรยิ าบถตา่ งๆ “แลว้ เป็นไงบ้าง พไ่ี ดข้ า่ วว่าแพห้ นักเลย” “ก็นิดหน่อย” “นดิ หน่อย! ใชเ่ หรอ พไี่ ด้ยนิ ว่าไมลแ์ ทบจะพลิกเขย่าโลกหาอะไรต่อมิอะไร ที่นำ้ แขง็ อยากกินอยากไดม้ าใหท้ ุกอย่าง” นำ้ แข็งไมต่ อบแคห่ ันไปมองนับแสนนง่ิ ๆ นับแสนมองตอบกลับมาและหล่ีตาเหมือนจับกระแสบางอย่างจากน้ำแขง็ “อ้า! พ่ีหมอนนทม์ าแล้ว คณุ นับแสน นำ้ แข็งขอตวั กอ่ นนะคะ” “จะไปไหนกัน” “ไปเยยี่ มหลวงพอ่ ประกอบนะคะ” นับแสนพยักหนา้ รับ แต่... “เอ๋! ไมลเ์ ขาให้ไปเหรอ” ไมม่ ใี ครทไ่ี ม่รู้วา่ ไมล์หวงน้ำแขง็ มากขนาดไหนยงิ่ ในยามนี้ เพราะเขาตอ้ งทนฟงั เสียงคณุ แม่ของเขาเปรยออกมาอยา่ งริษยาเดก็ รนุ่ ลูก รุ่งอรุโณทัย

2 20 นถ่ี ้าเขากับน้ำแขง็ เกิดเป็นอะไรกันคงต้องเกิดเรือ่ งแมผ่ ัวกบั ลูกสะใภ้แนๆ่ แต่เร่ืองน้ี ถ้าเกิดขึ้นจริงก็น่าจะดีกว่าเร่ืองที่ตอนน้ีแม่ ให้เขาพยายามสนิทสนมกับพิมพิลา ลกู สาวรัฐมนตรเี พอื่ นของน้ำแข็งคนน้ัน ซง่ึ เขายงั จำวนั น้นั ไดด้ ี วนั ที่พิมพิลามาออก ฤทธิ์ใส่ไมล์กับน้ำแข็งและล่าถอยกลับไปอย่างเจ็บแค้นโดยท่ีได้แสดงความน่า เกลียดของตัวเองออกมาและไม่ได้อะไรกลับไปเลยสักนิด ผู้หญิงท่ีแม่เลือกให้กับ ผู้หญงิ ท่แี มเ่ ขาไม่ปลืม้ ตลกสิน้ ดี ทำไมเขาไมม่ แี มแ่ บบไมลบ์ ้างนะ!!! “นำ้ แข็งตอ้ งไปแล้วนะคะ เดีย๋ วจะสายค่ะ” นำ้ แขง็ เลย่ี งไมต่ อบ เพราะ แนน่ อนคือไมล์ไม่อนญุ าตแนน่ อนถ้าเขารู้ เมอื่ เช้าเธอบอกเขาวา่ อยากพักอยู่ทีบ่ ้าน เธอรู้สึกอยากนอนอยู่ตลอดเวลาซึ่งไมล์ก็เข้าใจเพราะอาการแบบนี้เป็นเรื่องปกติของ หญิงสาวทต่ี งั้ ครรภ์ นำ้ แขง็ ไมบ่ อกไมลว์ า่ จะไปอยุธยากบั หมอนนท์ และไม่ได้บอกหมอนนทว์ า่ ไมล์ไมร่ ู้เรื่องนี้ “นน่ั อะไรนะ” “อ๋อ ของฝากจากคุณนับแสนนะคะ” หมอนนท์พยักหน้ารับทราบและ เคล่ือนรถออกจากร้ัวบ้านไป วันน้ีปลอดโปร่งเพราะคุณแม่กับคุณตาไปเยี่ยมเพื่อน ของคุณตาที่ไม่คอ่ ยสบาย นำ้ แข็งจงึ ออกจากบ้านได้อย่างราบรนื่ “มากันแล้วสินะ” หลวงพ่อประกอบที่น่ังอยู่ในกุฎิกับเด็กวัดท่ีคอยมา ปรนนบิ ตั ดิ ูแล “หลวงพอ่ เป็นอยา่ งไรบ้างคะ?” น้ำแขง็ เอ่ยถามอยา่ งเป็นห่วงจากใจจริง ท่ี พวกเธอต้องเดินทางมาที่น่ีเพราะลูกศิษฐ์ท่ีมีหน้าแจ้งข่าวต่อพวกเขายามที่หลวงพ่อ ประกอบอาพาธ “ไมม่ อี ะไรรา้ ยแรง อย่าไดก้ ังวล สังขารล้วนไมเ่ ที่ยง ว่าแต่เราเป็นไงบ้าง? ต้องดแู ลรา่ งกายให้ดนี ะ ไม่ใชต่ ัวเปล่าแลว้ ” ร่งุ อรโุ ณทัย

2 21 “น้ำแข็งไมเ่ ปน็ ไรคะ่ ก็อาการท่ัวๆไป มยี าให้ทานตามปกติค่ะ” “ดีๆ” “ง้ันน้ำแข็งขอตัวเอาดอกไม้ไปเย่ียมคุณน้ำแข็งก่อนนะคะ พ่ีหมอจะได้ ตรวจรา่ งกายหลวงพ่อค่ะ” หมอนนท์และหลวงพ่อพยักหนา้ นำ้ แข็งท่อี อกมาจากกฎุ ิ กำลงั จะเดนิ ไป “พี่นำ้ แข็ง พน่ี ้ำแข็ง” “มีอะไรเหรอจะ๊ ” เด็กวัดที่หนา้ ทด่ี แู ลหลวงพ่อประกอบ วิง่ ตามมา “หลวงพอ่ ให้ผมเดินไปเป็นเพอ่ื นครับ” “ออ่ ” นำ้ แขง็ พยักหนา้ และยืน่ ชอ่ ดอกไมใ้ นมอื ให้เด็กวัดมีนำ้ ใจที่ยืน่ มอื มา ขอถือดอกไม้ให้ การต้ังครรภม์ นั ดีกวา่ ที่คิดไว้ “สวสั ดคี ะ่ คณุ น้ำแขง็ วันนนี้ ำ้ แข็งมี ขา่ วดีมาบอก ตอนน้ีน้ำแข็งกำลังไดเ้ ป็นแม่คนแล้วนะคะ แมน้ ้ำแขง็ จะรู้อยแู่ ก่ใจวา่ คงอยู่กบั พไี่ มล์ไดอ้ ีกไมน่ าน คณุ นำ้ แข็งคะจะทำอย่างไรดีคะ? นำ้ แขง็ ไม่ได้อยาก จากพ่ีไมล์ไปเลย แต่เขา...เขาไมต่ ้องการนำ้ แขง็ คนน้ี คณุ น้ำแข็งไมต่ ำหนนิ ำ้ แขง็ นะ คะท่ีขอเอาคนื พ่ไี มลบ์ า้ ง คนไมม่ ีหวั ใจ เขาใจรา้ ยมาก...” เรอ่ื งราวตลอดสามเดือน ที่ผ่านมา ที่ทุกคนรอบข้างเห็นว่าไมล์หาทุกอย่างท่ีเธอต้องการมามอบให้ไม่เคยมี อะไรที่เธออยากไดอ้ ยากกนิ เธอจะไมไ่ ด้ แตท่ ้ังหมดทเ่ี กดิ ขึ้นนำ้ แข็งกแ็ คอ่ ยากแกล้ง เขากเ็ ทา่ นัน้ เธอผิดเหรอ ไม่เลย! เธอรดู้ วี ่าตวั เองไมไ่ ดท้ ำอะไรเกนิ ไป อย่างเช่นเธอก็ อยากทานขา้ วต้มกุ้ยตอนตหี นง่ึ ตีสอง ไมล์ก็ไม่เคยเลยจะบ่นเขาก็ลกุ จากที่นอนออก ไปซอื้ มาใหเ้ ธอได้กนิ ซึ่งในตอนเจ็ดโมงเชา้ เขาตอ้ งต่นื ไปทำงาน ในขณะท่ีเธอยงั นอน หลับสบายได้ตามที่ร่างกายต้องการซ่ึงเป็นแบบนี้ก็บ่อยไป ยามเวลาทำงานไม่พ้น แม้แต่ยามท่ีเขาประชุมอยู่ น้ำแข็งอยากดื่มน้ำผลไม้ปั่น มีหรือว่าเธอจะให้ใครใน บริษัทไปซือ้ มาให้ แต่กรณีนเ้ี ธอยินดีไปหาซือ้ เองแต่เขาตา่ งหากละท่ไี มย่ อมเอง ไมล์ ทำถึงขั้นปิดการประชุมกลางคันและบอกกับทุกคนว่าขอดูรายละเอียดส่วนที่ได้ ประชมุ ไปแล้วกอ่ น ตดิ ขดั สงสยั ประการใดจะเรียกแต่ละแผนกมาคยุ อีกครัง้ และเขา รงุ่ อรโุ ณทัย

2 22 ก็ออกไปซื้อน้ำผลไม้ป่ันให้เธอด้วยตัวเขาเอง เอาง่ายๆว่าเขาไม่ไว้ใจใครที่จะหา ของกนิ ให้กับเธอไดก้ นิ เขา้ ไปเพราะลกู ในท้องเขาจะตอ้ งรบั ทุกส่ิงที่เธอกินเขา้ ไป ไมล์ จึงพิถีพิถนั มาก จนพจ่ี นั ทร์คนสนิทท่ีได้รับหนา้ ทีด่ แู ลเร่ืองการกินของเธอ เขากจ็ ะลสิ รายการอาหารให้อย่างละเอยี ด ผักเอ่ยตอ้ งจากทน่ี ีเ่ ท่านัน้ ผลไม้ก็ตอ้ งจากทีน่ น่ั จน น้ำแขง็ ยงั อดท่ึงไม่ได้วา่ เขาไปรูเ้ รอื่ งเหล่านีต้ ั้งแตเ่ มื่อไหร่ “ขอบคณุ นะจะ๊ ท่ีเกดิ มา” น้ำแขง็ ลบู ทอ้ งทน่ี นู ขึ้นมาบ้างแล้วของเธอพร้อม รอยยิม้ ออกมาอย่างสุขใจ เมือ่ นึกถึงยามทีไ่ มลจ์ ะจมุ พิตหน้าท้องของเธอตัง้ แต่ยงั ไม่ นนู จนมนั นนู ขึ้นมา เขาจะทักทายลูกของเขาทุกวันเช้าเย็น บางวันกม็ ากกวา่ สองครั้ง แมอ้ นาคตจะเกิดอะไรข้ึนระหว่างเธอกับไมลก์ ็ตามที แต่เธอจะร้วู ่าลกู ของเธอในทอ้ ง เปน็ ความเตม็ ใจและต้ังใจทไ่ี มล์ตอ้ งการใหเ้ กิดขึ้นมา แมเ้ ขาจะไม่รกั เธอแตเ่ ขาจะรัก เด็กคนนี้ เด็กที่เป็นลกู จากท้องของเธอ... “อะไรนะครับ!!!” ไมลเ์ สียงดังเมือ่ ได้รบั โทรศัพท์จากหมอนนท์ “น้ำแข็งอยู่ในห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดอยุธยา ไมล์รีบ มานะ” ไมลว์ ิ่งออกจากหอ้ งทำงานไปอย่างรวดเร็ว น้วิ เรียวจ้มิ กดลฟิ ท์รัวๆ อยา่ ง หงุดหงิดและโกรธ น้ำแข็งไปโผล่อยู่ที่น่ันโดยท่ีเขาไม่รู้เร่ืองเลยเนี่ยนะ! แล้วยังมา เกดิ อุบัตเิ หตอุ กี ... โครม!!! นำ้ แขง็ ที่อยูใ่ นหอ้ งฉกุ เฉินกระสบั กระสา่ ย ดวงตาปิดสนิท แต่ใน ความฝันของเธอกำลังฝันถึงเหตุการณ์ท่ีทำให้เธอต้องมานอนอยู่ในห้องฉุกเฉินของ โรงพยาบาลประจำจงั หวัดอยธุ ยา “โอย้ !!!” รถของหมอนนทท์ ี่จอดรอสัญญาณไฟแดงอยู่ จๆู่ กถ็ กู กระแทกชน ทา้ ยแมไ้ ม่แรงมาก แตก่ ็ทำใหร้ ถไหลไปข้างหน้า แม้หมอนนท์จะเหยียบเบรคไว้อย่าง รุ่งอรโุ ณทัย

2 23 มน่ั คง แตอ่ ุบัติเหตกุ เ็ ป็นเหตุการณท์ ี่ไมค่ าดคิดวา่ จะเกิดขึน้ ทำใหแ้ รงกระแทกจาก ด้านหลงั แบบทีไ่ มต่ ้ังตวั ร่างบอบบางของนำ้ แข็งกระแทกกับเข็มขัดนิรภัยอย่างแรง ซึง่ นับเปน็ โชคดีท่ีน้ำแข็งรดั เขม็ ขัดนิรภัยไมง่ ้ันเรื่องอาจเลวรา้ ยกวา่ นี้ “นำ้ แข็ง!!!” หมอนนทท์ ีค่ วบคมุ รถได้แล้ว เขาหันมามองนำ้ แข็งท่ีรอ้ งออก มาเพยี งส้นั ๆ ฝา่ มือเล็กกอบกุมทห่ี นา้ ท้อง ใบหน้าซดี เซียวลงอยา่ งเห็นไดช้ ดั และเธอ ก็สลบไปในทนั ที “พ่ีหมอ นำ้ แขง็ และลกู ของผมเปน็ ไงบ้าง?” “ยงั ยังเลย ยังไม่ออกมาจากหอ้ งฉุกเฉนิ เลย” หมอนนทท์ ี่แม้จะตกใจไม่ น้อยท่ีเวลาแค่ชวั่ โมงกว่าๆ ไมล์กม็ าถงึ ทน่ี ี่ แตใ่ นเม่อื ไมลท์ ่คี งขบั รถมาอยา่ งเรว็ แต่ เขาปลอดภัยดี หมอนนท์ก็ปล่อยเรือ่ งนีไ้ ปเพราะสิ่งสำคญั ตอนนค้ี อื นำ้ แขง็ ตา่ งหาก “น้ำแขง็ มาโผล่ที่นไี่ ดไ้ งครับ” “ห๊า! นำ้ แข็งไม่ได้ บอกนายเหรอวา่ จะไปเย่ี ยมหลวงพอ่ กนั พอดที า่ นไม่ ค่อยสบายนิดหนอ่ ย” ไมลข์ บกรามแนน่ ในใจคดิ แตว่ า่ ยายเน่ียคงใหค้ วามไว้ใจกัน ไม่ได้แล้ว ส่วนหมอนนท์แม้ไมล์จะไม่ได้ตอบกลับเป็นคำพูดแต่จากสีหน้าของไมล์ หมอนนทก์ ็เดาคำตอบได้ไมผ่ ิดเพ้ียนไปจากความจริงเลยว่าไมล์ไมร่ ้เู รอ่ื งนมี้ ากอ่ น ผลั๊วะ เสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิด หมอเดินออกมาพร้อมกับพยาบาล ไมลแ์ ละหมอนนทข์ ยบั ประชิดตวั หมอทันที “ปลอดภัยท้งั คุณแมแ่ ละเด็กในครรภค์ รบั ” ไมล์และหมอนนท์ถอนหายใจ พร้อมกันทันที “แตส่ ามสว่ี ันน้ีคงต้องให้นอนนิง่ ๆอยทู่ น่ี กี่ ่อนนะครับ” “ครับ” หมอนนทต์ อบกลับอย่างเขา้ ใจ และหันไปใหร้ ายละเอยี ดกบั ไมล์ เอง รงุ่ อรุโณทัย

2 24 “นำ้ แข็งไดร้ ับการกระทบกระเทือนอยา่ งแรง โชคดที ปี่ ลอดภัยแต่ก็ยงั ต้อง ระมัดระวงั มากอยู่ดชี ่วงนี้ คงต้องนอนนิง่ ๆสกั สามส่ีวนั ตามทคี่ ณุ หมอเขาบอก เพื่อ ไมใ่ ห้เกิดการกระทบกระเทือน” ไมลพ์ ยกั หน้ารับทราบอย่างเข้าใจ “เธอจะฟ้นื ตอนไหนครับ” “หมออยากให้พักผ่อนก่อนนะครับคงจะเป็นพรุ่งนี้ครับ เด๋ียวทาง โรงพยาบาลจะจัดหอ้ งให้นะครับ” “ครับ” ไมล์ตอบรับอย่างจำยอม แม้เขาจะอยากย้ายน้ำแข็งกลับเข้า โรงพยาบาลในกรงุ เทพกต็ าม แตก่ ารเคลื่อนยา้ ยน้ำแขง็ ในตอนน้ีไมไ่ ดร้ ับการแนะนำ ใหก้ ระทำจากหมอทัง้ สอง “ไมล์ พี่ขอโทษ” หมอนนท์เอย่ กับไมลอ์ ย่างสำนึกผดิ “ขอโทษเรอื่ งอะไรครับ” “ถ้าพี่ไม่พานำ้ แขง็ มา เหตกุ ารณว์ นั นค้ี งไม่เกดิ ขน้ึ ” “ใชค่ รบั พ่หี มอพูดถกู เพราะถ้าผมรู้คงไมม่ ีทางอนญุ าตเด็ดขาด แต่พหี่ มอ ไม่ผดิ อะไรหรอกครบั ยายแสบนนั่ ตา่ งหากทผ่ี ดิ ไวใ้ หผ้ ่านชว่ งน้ีไปก่อนผมจะจัดการ ใหห้ ลาบจำเลย” หมอนนท์ยมิ้ เจือ่ นๆ ภาพที่เบลอๆ ค่อยๆปรากฎต่อสายตาของน้ำแข็งที่ค่อยๆเปิดข้ึนในอีกวัน จนเธอต้องปิดเปลือกตาลงต่อเพราะความปวดร้าวตามร่างกายอย่างทรมาน เธอ พยายามต้ังสติในห้องสีขาวที่แสงสลัวๆนานกว่าหลายนาทีที่เธอจะเปิดเปลือกตาข้ึน อีกคร้ังแมค้ วามปวดร้าวตามร่างกายไม่ได้จืดจางไป ฝา่ มอื เล็กค่อยเล่อื นมากอบกุม หนา้ ท้อง เม่อื เธอม่นั ใจแล้วว่าตวั เองอย่โู รงพยาบาล นำ้ แข็งไมต่ อ้ งรอใหห้ มอแจง้ ข่าวใดๆ สญั ชาตญิ าณความเป็นแม่บอกเธอ ว่าลูกของเธอยังคงพักผ่อนอยู่ในครรภ์ของเธอ น้ำแข็งผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก รงุ่ อรโุ ณทยั

2 25 แตเ่ ธอไม่พร้อมจะขยับร่างกายเลย เพราะแคก่ ระดกิ ตัวนิดหน่อยเธอก็ปวดระบบไป หมด คงเป็นผลมาจากการกระแทกของอบุ ัติเหตุแนๆ่ อะ๊ ! นำ้ แข็ งท่ีเปิดดวงตาได้แลว้ สายตาคอ่ ยๆกวาดมองรอบๆ ศีรษะของ ไมลฟ์ บุ อยูบ่ นเตยี งข้างกายเธอนเ้ี อง นาฬิกาบอกเวลาตหี า้ เธอรูส้ ึกหวิ นำ้ มากแตเ่ ธอ ไม่พร้อมขยับตัวและไม่กล้าเอ่ยเรียกคนที่ใบหน้าฟุบหลับอยู่บนท่อนแขนตัวเองด้วย น้ำแข็งจงึ แค่นอนลืมตา นอนน่ิงๆปลอ่ ยให้เวลาคอ่ ยๆเดนิ ไปเรื่อยๆนานนบั ชั่วโมงจน ลว่ งมาถงึ ตอนหกโมงเชา้ อ้ืม ไมล์ค่อยๆรสู้ กึ ตวั ในที่สุด เขาขยับคอไปมาเพอ่ื คลายปวดเม่อื ยท่หี ลับ ไปในท่าแบบน้ี “ต่นื แลว้ เหรอคะ” ! ไมลเ์ บิกตากวา้ งมองนำ้ แขง็ “รสู้ ึกตัวนานแล้วเหรอ” “อื้ม และหิวนำ้ ด้วยคะ่ ” “ทำไมไมเ่ รียกพี่นะ จะทรมานตวั เองไปทำไม” ไมล์บน่ พรอ้ มขยบั รินนำ้ ให้ นำ้ แข็ง เขาค่อยๆจ่อหลอดไปที่ปากซดี เซียวน้ันอยา่ งอ่อนโยน “อย่าพง่ึ ขยับ” “พอแล้วค่ะ” นำ้ แขง็ ท่ดี ม่ื น้ำเสร็จก็ทำท่าจะนอนหลับต่อ “ให้พี่เรยี กหมอหรือพยาบาลมัย้ ” “เรยี กทำไมคะ” “หมอเรียกมาเผื่อน้ำแข็งรู้สึกเจ็บหรือรู้สึกไม่ค่อยดี พยาบาลเรียกมาอยู่ เปน็ เพ่อื น” “ไม่เปน็ ไรค่ะ น้ำแข็งดีข้ึนแลว้ และนำ้ แข็งกอ็ ยู่คนเดยี วได้” น้ำแข็งพูดจบ หลบั ตาทันที เขาคงตอ้ งไปแลว้ ไม่มีคำปลอบโยนใดๆออกมาสักคำ เขาคงรู้แล้ววา่ ลูกปลอดภัยแลว้ อย่างอ่นื กไ็ ม่จำเป็นแลว้ สินะ! ไมเ่ หมือนพระเอกในนิยายที่เธอเคย อ่านเลยท่ีพระเอกจะเผยความรู้สึกท่ีแท้จริงของตัวเองออกมายามท่ีรู้ตัวว่าขาด รงุ่ อรโุ ณทยั

2 26 นางเอกไมไ่ ด้เมื่อนางเอกพน้ จากความเปน็ ความตายมาอย่างหวุดหวดิ นิยายชา่ งดี เหลือเกนิ ... “อย่าคิดว่าทำทา่ ทางแบบนแ้ี ลว้ จะหนคี วามผิดของตวั เองไปไดน้ ะ” “เขา้ ใจแลว้ คะ่ ” “เข้าใจ?” “อืม” “เขา้ ใจอะไร?” “เข้าใจแล้วกัน!” น้ำแข็งตอบกลับโดยท่ีไม่ลืมตามามองคนที่เธอคุยด้วย เลย “น้ำแข็ง ตัวเองผิดอยู่แท้ๆ แล้วทำไมถึงต้องมาแสดงท่าทางปั้นปึงใส่พี่ ด้วย” ฮอื อออ ฮอื ฮือ ฮืออออ ไมลต์ กใจที่จู่ๆน้ำแข็งกร็ ้องไหอ้ อกมา เขาดุเธอเกนิ ไปเหรอ “พ่ีไมล์ใจร้าย คนใจร้าย ออกไปเลย นำ้ แข็งไมอ่ ยากเห็นหน้าไม่อยาก ไดย้ นิ เสียงคนใจร้าย ออกไป ไปเลย ไปไกลๆเลยคนบ้าไมต่ อ้ งกลบั มาอีกนะ!” ไมล์ เลิกล่กั ทำอะไรไม่ถกู พรอ้ มกบั ตกใจท่ีนำ้ แขง็ ไม่ควบคมุ สติ ไมลจ์ ึงโผเขา้ หากดร่างให้ นำ้ แขง็ นอนนง่ิ ๆตามคำสั่ง “นำ้ แขง็ พะ...พขี่ อโทษ อยา่ ร้องนะ! พ่ไี ม่วา่ แลว้ ” ไมลต์ กใจกล่าวขอโทษ ขอโพยพัลวันไปหมด โอ๋โอว๋ ววววว “พีไ่ มลใ์ จรา้ ย ออกไป อยา่ มาถูกตัวน้ำแข็ง” “ใหอ้ ภยั พ่ีเถอะนะ พขี่ องรอ้ ง พ่ขี อโทษ อยา่ ไล่พ่ีไปเลยนะ” ไมลส์ ูญเสยี การทรงตวั อย่างหนกั ออดอ้อนนำ้ แข็งเปน็ ครง้ั แรกในชีวิตเลยกว็ ่าได้ เขาเคยทำกบั ใครแบบน้ีเสยี ทีไ่ หน อาจทำออกมาไม่ดีนัก ดไู ม่เปน็ ธรรมชาตกิ ใ็ ห้อภยั เขาเถอะ ยาย เนยี่ ร้องไหง้ อแงเหมือนเด็กๆเลย รุ่งอรโุ ณทยั

2 27 “คนใจร้าย! คนใจร้าย คนใจรา้ ย” นำ้ แข็งเอาแต่คร่ำครวญปนเสียสะอ้ืน ตอ่ ว่าต่อขานไมล์ จนหลบั ไปในออ้ มแขนของไมล์ในทสี่ ดุ ไมลย์ ังคงโอบกอดลบู ไล้ ปลอบประโลมอยา่ งออ่ นโยนจนล่วงเวลามาถึงชว่ งสาย “เกิดอะไรขึ้น?” หมอนนท์ที่กลับมาตอนสายเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าไมล์ยังคง นั่งโอบกอดปลอบประโลมน้ำแข็ง “น้ำแข็งยังตกใจอยู่เหรอ” ไมล์ส่ายหน้าไปมา “อ้าว! แลว้ นำ้ แข็งเป็นอะไร” “ไม่รู้ครับ ผมก็แค่พูดไม่กี่คำ หลังจากน้ันก็ร้องห่มร้องไห้ พูดแต่ว่าผม ใจร้าย ไลผ่ มใหไ้ ปไกลๆ” ไมล์พูดดว้ ยอารมณท์ ไ่ี มด่ นี ักแตใ่ ชน้ ำ้ เสียงบางเบาเพราะ เกรงว่าจะทำให้คุณแมข่ ี้งอแงตอ้ งตน่ื “แลว้ ไปพูดอะไรของนาย ไอท้ ่ีว่าไมก่ ี่คำ พูดอะไรวะ๊ ” หมอนนท์ถามจรงิ จัง อย่างตอ้ งการอยากรู้ เพราะเรม่ิ ชกั ไมแ่ น่ใจไอ้เจา้ น้องชายนอกไส้คนนี้เสยี แลว้ “ผมกแ็ ค่คาดโทษไว้” หหึ ึหึ หมอนนท์ หัวเราะในคอออกมาทนั ที “เหลอื เชอ่ื ! ไมลน์ ้องเอ๋ยน้อง ชาย เจ้าช่างทำไปได้” “ผมทำอะไรผิด นำ้ แขง็ ผิดแท้ๆ ตวั เองเกือบตายไม่ตอ่ วา่ ให้รู้จกั ความผิด ของตวั มนั จะไดเ้ หรอครับ” “ผดิ เหรอ นั่นมนั มุมมองของนายนะ จรงิ อยูท่ ่นี ำ้ แขง็ เขาผดิ ทห่ี นไี ปอยุธยา กบั ฉันโดยพละการ แต่นายเคยคิดถงึ จติ ใจของน้ำแข็งบ้างมย้ั ว่าเธอพ่ึงผ่านอะไรมา อุบัติเหตุท่ีอาจทำให้นายสูญเสียเมียและลูกไปพร้อมๆกันได้เลยนะ แทนท่ีนายจะ ปลอบใจเรยี กขวัญเธอกลับมา นายกลบั คาดโทษเนยี่ นะ บา้ เหรอเปลา่ !!!” ! ไมล์อ้งึ เงยี บไปทนั ที คำพูดของพี่หมอนนท์ถูกต้องทกุ อย่าง เขาลืมเร่อื งนี้ ไปทันทพี อน้ำแข็งและลูกปลอดภัยแล้วทางรา่ งกาย เขากลับไม่ไดค้ ิดเร่อื งของขวญั และจติ ใจของเธอเลยจริงๆวา่ เธอจะตกใจมากแคไ่ หน ร่งุ อรโุ ณทัย

2 28 นำ้ แขง็ ที่ตืน่ ข้ึนมาอีกครงั้ ในตอนสาย กต็ อ้ งตง้ั รบั ไมท่ ันกบั ท่าทีทเี่ ปลีย่ นไป ของไมล์ คราวนีเ้ ขาพูดจาออ่ นโยนกบั เธอ คอยถามเธอตลอดว่าเจบ็ ตรงไหนม้ัย คอย ปอ้ นอาหารทที่ างโรงพยาบาลจัดมาให้ และเขาก็เฝา้ เธออยู่ที่น่ีไม่ไปไหนตลอดสามสี่ วนั ท่ีตอ้ งพักอยู่ทีน่ ี่ คุณแมแ่ ละคุณตาเดินทางมาจากกรงุ เทพฯ มาเย่ยี มเธอในทันที เช่นกัน ไมเ่ ว้นแม้แตค่ ณุ นับแสนทเี่ ร่งรีบมาเยย่ี มเธอ ส่วนป้านันท่บี อกว่าจะมาเฝา้ ดูแลน้ำแข็งใหเ้ พอ่ื ทไ่ี มลจ์ ะไดไ้ ปทำงานได้ แตไ่ มล์กบ็ อกปา้ นนั วา่ ไม่เป็นไรเขาจะเฝา้ และดแู ลนำ้ แขง็ เอง “พ่นี ำ้ แข็ง พไ่ี มล์เขาเป็นอะไรไปเหรอเปล่าครบั ” นายถามนำ้ แข็ง “เป็นอะไร พีก่ เ็ ห็นเขาปกติดี” “ไม่นะคะ ปไู ขก่ ็เห็นดว้ ยกับนาย” ปไู ขท่ ่มี าเย่ียมน้ำแขง็ ดว้ ยใหค้ วามเหน็ “แล้วอะไรท่ปี ไู ข่วา่ พ่ไี มลไ์ ม่ปกติ” อื้มมมม “ก็ประมาณวา่ พ่ไี มลค์ อยมองพ่ีน้ำแขง็ ตลอด เหมือนพีห่ ายใจ ก่อนพี่ไมล์ถึงจะหายใจได้ พอพ่ีขยับพี่ไมล์ก็ขยับดูว่าพี่ต้องการอะไรแทบทุกวินาที เลย” นำ้ แข็งม่นุ คิว้ ทันทีเม่ือไดย้ นิ แบบน้ัน ปูไข่ไมใ่ ช่คนพูดจาเวอรว์ งั และสิ่งทีป่ ่ไู ข พูดน้ำแข็งเองก็ไม่โต้แย้งเพราะเธอเองก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ตั้งแต่วันน้ันเขาก็ไม่มีคำ คาดโทษหรอื คำพดู ท่ที ำให้เธอต้องสะเทือนจติ ใจเลย “เอาละ! เรียบรอ้ ยแลว้ กลบั ไปพักท่บี า้ นได้แลว้ ” ไมลท์ ไ่ี ปจดั การเรื่อง คา่ ใชจ้ ่ายเรียบร้อยเอ่ยออกมาเมอ่ื กลบั เข้ามาในห้องพกั ผปู้ ่วย เขากลบั เข้ามาพร้อม กับบรุ ษุ พยาบาลทม่ี าพรอ้ มกับรถเข็น นายและปูไขช่ ว่ ยถอื ของให้น้ำแขง็ ในขณะท่ี ไมลเ์ ป็นคนอ้มุ น้ำแขง็ ออกจากเตียงผปู้ ว่ ยและคอ่ ยๆวางบนรถเขน็ เมื่อมาถึงรถไมล์ประจำตำแหน่งหลังพวงมาลัยในขณะท่ีน้ำแข็งน่ังอยู่เบาะ หลังกบั ปไู ข่ สว่ นนายนั่งขา้ งๆคนขับ บรรยากาศภายในรถไม่ได้เงยี บเลย เมอ่ื นายมี เร่ืองพูดคุยสร้างบรรยากาศท่ีดี แม้แต่ไมล์ที่เป็นคนไม่ค่อยพูดยังสามารถคุย สนกุ สนานกบั นายและปไู ขไ่ ด้ ทำใหน้ ้ำแขง็ ร้สู กึ ผ่อนคลายได้อยา่ งมาก แมน้ ้ำแข็งยัง รุ่งอรโุ ณทัย

2 29 ตอ้ งการการพกั ผ่อน ไมลก์ ็ไมไ่ ด้รีบร้อนต้องกลบั กรงุ เทพฯทนั ที เขาแวะวัดพาน้ำแขง็ ไปทำบญุ ให้อาหารปลา ปล่อยนก ปลอ่ ยเตา่ กวา่ ทง้ั สีจ่ ะกลบั ถึงบา้ นกด็ กึ มากแล้ว “เหน่ือยมากเลยเหรอ” ไมล์ถามอยา่ งหว่ งใย ขณะที่ยืน่ ยาใหน้ ้ำแขง็ ทาน ก่อนนอน “ไมเ่ ลยคะ่ ขอบคุณนะคะ ราตรีสวสั ด์”ิ ไมลม์ ุน่ คิว้ ทนั ที น้ำแขง็ พดู จบพูด เสร็จ กล็ ม้ ตัวลงนอนบนเตยี งเข้าสนู่ ิทราไปอยา่ งรวดเรว็ ไมลไ์ ด้แต่ยืนนิง่ มอง ในมอื ยังคงถอื แกว้ น้ำเปลา่ ทีน่ ้ำแข็งดมื่ จนหมดและส่งคนื ให้ตอนกินยาเสร็จแล้ว รงุ่ อรโุ ณทยั

2 30 ตอนท่ี 9 …เดก็ หญงิ ศกุนตลา อคั รกำธร (น้องมายด)์ อแุ ว้ อุแว้ แวว้ ววววว ชู่วววววว ไมล์รับร่างเดก็ ทารกทพี่ ึ่งลมื ตาดโู ลกได้ไมก่ ี่นาที มาจากพยาบาลทย่ี น่ื สง่ ให.้ .. เสียงร้องกังวาลบ่งบอกถึงความมีสุขภาพท่ีดี ไมล์ปลอบประโลมด้วย ดวงตาท่ีพรา่ เลอื น เม่อื ดวงตาลกู ผูช้ ายกห็ ลั่งน้ำความปล้ืมปิตยิ ินดีออกมาได้เหมือน กัน “ยินดีต้อนรับครับน้องมายด์ลูกพ่อ” น้ำแข็งท่ีหอบหายใจอย่างอ่อนล้า คอ่ ยๆชำเลืองสายตาหันไปมองพอ่ ลกู น้องมายดแ์ มไ้ ม่ไดห้ ยุดร้องเสียคราเดียวแตก่ ็ เบาเสยี งลงทนั ทเี มอ่ื มาอยู่ในอ้อมแขนของไมล์ สายสมั พันธ์พอ่ ลูก ไมล์หันกลับมาทางน้ำแข็งที่ยังนอนเหนื่อยล้าอยู่บนเตียง ไมล์เดินเข้าไป ใกลพ้ รอ้ มโนม้ กายย่ืนแขนวางน้องมายดใ์ นออ้ มแขนของน้ำแข็ง เสียงร้องทเ่ี บาบาง ลงไปเยอะคอ่ ยๆหายไปทันที เมือ่ นำ้ แข็งย่นื นิ้วเขีย่ มือเล็กของนอ้ งมายด์ “ลูกพอ่ น่ารกั มาก” อื้อ! “ไม่ได้นะคะ โบราณเขาถือเขาไม่ให้ชม ถ้าเด็กน่ารักเขาให้พูดว่า น่าเกลียดน่าชังคะ่ ” ไมล์ม่นุ คิ้วแต่ไมไ่ ดโ้ ต้เถยี งอะไร “ไม่เหนื่อยแล้วเหรอ” ไมล์ถามอย่างแดกดัน เขายังจำได้ตอนที่ช่วยกัน คลอด นำ้ แขง็ รอ้ งว่าเหน่ือยมาก ชาวบ้านเขาเจบ็ แตย่ ายเน่ียรอ้ งเหนอื่ ย “เหนอ่ื ยได้กห็ ายเหน่อื ยได้ แตต่ อนน้ีง่วงนอนมากกว่า” ไมลม์ นุ่ คิ้วและหนั ไปทางคุณหมอ รงุ่ อรุโณทัย

2 31 “ออ่ ไม่มปี ัญหาอะไรคะ่ คุณแม่เสยี งเลอื ดมากกวา่ ปกติ แตไ่ ม่ถึงขัน้ เปน็ อันตรายมาก แคใ่ ห้เวลาพักฟ้นื พกั ผอ่ นเยอะๆห้าหกวันก็เปน็ ปกตแิ ล้วคะ่ ” ไมล์พยกั หน้ารับอยา่ งเข้าใจ ขณะทไ่ี มล์คยุ กับหมอพอหนั กลับมาน้ำแข็งและนอ้ งมายด์กห็ ลับ ไปแล้ว สายตาทไี่ มลม์ องท้งั สองไมม่ ีใครคาดคิดว่าตลอดเวลาปีกวา่ ท่ีน้ำแขง็ อยูภ่ าย ใต้การดูแลของไมล์ ทเี่ ขาท้งั ดีท้ังเอาใจใสก่ บั น้ำแขง็ นัน้ มันไมไ่ ดช้ ว่ ยให้ไมล์ยอมรับ ความจริงที่หัวใจเขาต้องต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่ยินยอมให้มันเกิดขึ้น แมม้ นั จะเกิดขน้ึ แลว้ ก็ตามที “น้ำแขง็ ผมขอโทษ ผมจะแกไ้ ขให้มนั ถกู ต้อง” น้ำแข็งพักฟ้ืนอยู่โรงพยาบาลนานกว่าปกติจากเดิมที่หมอคาดการณ์ไว้ ตอนแรกแคห่ ้าวัน กลายเป็นวา่ นำ้ แขง็ ต้องอยู่ตอ่ อกี สามวัน เพราะรา่ งกายเสียเลือด มากเกินไปตอนคลอด แตน่ ัน่ ก็ไมใ่ ชป่ ัญหาอะไรมากมาย แม้น้ำแข็งจะตอ้ งอยู่ต่อ เธอเองก็ไม่เดือดร้อนอะไรเลย ในทางตรงกนั ข้ามเธอกลบั ไม่เหงาเพราะในทกุ ๆวนั จะ มีคนมาเยย่ี มเธอและน้องมายดโ์ ดยตลอด และไมลเ์ องก็เป็นประธานที่ขอลาพกั ร้อน เช่นกัน ซงึ่ เขาอย่เู ฝ้ามาโดยตลอดทั้งกลางวันกลางคืน ไมล์ยังคงดูแลน้ำแข็งและน้องมายด์เป็นอย่างดี อาหารที่น้ำแข็งต้องกิน ส่วนใหญ่เน้นคุณประโยชน์ในด้านการบำรุงเลือดกับการสร้างน้ำนมที่มีคุณค่า เพราะน้องมายด์แม้จะเกิดมาแข็งแรงแต่ร่างกายไม่อาจรับนมท่ีทางโรงพยาบาลจัด มาเสรมิ ให้ไดเ้ ลย ทำให้นำ้ แข็งต้องเขม้ งวดกับตวั เองอย่างมาก เพื่อที่รา่ งกายจะได้ สรา้ งนำ้ นมใหก้ บั น้องมายด์ได้ด่มื กนิ วันละหลายๆรอบ ไมล์มักจะชอบนั่งเท้าคางมองน้ำแข็งท่ีนั่งพิงหลังอยู่บนเตียงพร้อมกับโอบ อุ้มน้องมายดท์ กี่ ำลงั ดดู นมจากอกของน้ำแขง็ กนิ อย่างเตม็ ท่ีอยบู่ อ่ ยๆ ในสายตาและ ความรสู้ ึกของเขาภาพแบบนช้ี ่างงดงามจริงๆ “สงสัยอะไรเหรอเปลา่ คะ?” รงุ่ อรุโณทัย

2 32 “นิดหนงึ่ ” หหึ ึหึ น้ำแข็งหวั เราะเบาๆ เพราะทเี่ ธอถามกเ็ พราะเธอเหน็ หลาย ครง้ั แลว้ ที่ไมล์มักจะชอบมองเวลาเธอใหน้ มน้องมายด์ “แลว้ คดิ วา่ อยากถามมย้ั ละคะ” “อยากถามสิ แต่จะตอบได้เหรอ” “นำ้ แข็งเหรอคะ” “น้องมายดต์ ่างหาก พ่แี ค่อยากรูว้ ่านำ้ นมจากอกแมม่ นั อรอ่ ยมากขนาดนั้น เลยเหรอ” “ก็ไวอ้ กี สกั ปสี องปีพีไ่ มลก์ ็ไว้คอ่ ยถามอีกครัง้ แลว้ กนั ค่ะ” “ตลกตายละ” นำ้ แขง็ ไมส่ นใจไมล์ เธอก้มหน้ามองน้องมายดท์ ไี่ มส่ นโลกน้ี ทงั้ นัน้ ในตอนน้ี ซึ่งเอาแต่ดดู นมกนิ ไมห่ ยดุ เลย นอ้ งมายดม์ ีสองอยา่ งทีเ่ หมือนเธอคอื ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำและริมฝีปากที่คมได้รูปน่ามองตั้งแต่เด็ก สว่ นทเี่ หลอื น้องมายด์ช่างลูกพ่อจริงๆ แม้ตอนน้ีไมช่ ัดเจนนกั ในบางอย่าง แตน่ ำ้ แขง็ ค่อนข้างม่ันใจว่าน้องมายด์จะเติบโตโดยท่ีน้องมายด์จะมีลักษณะนิสัยเหมือนคุณ พ่อไมลแ์ นน่ อน หนึ่งเดือนผ่านไปอยา่ งรวดเรว็ อุแว้ อแุ ว้ อแุ ว้ เสยี งร้องไห้จากเตยี งเดก็ ใน ห้องนอนของไมล์ คืนนี้เป็นคร้ังที่เท่าไหร่แล้ว แต่ไมล์ก็ไม่มีทีท่าว่าเอือมระอาหรือ เหน่ือยลา้ สกั นดิ เขาลุกจากเตยี งทีพ่ ึง่ นอนหลับไปไดไ้ มถ่ ึงช่วั โมง เขาเดนิ กลบั ไปยงั เตียงเด็กทห่ี า่ งไปแคไ่ มก่ กี่ ้าว “นอ้ งมายด์” ไมลเ์ อย่ เบาๆ เมื่อเขาเดนิ มาถึงเตียงเดก็ สบตากบั นอ้ งมายด์ เสียงร้องไห้ก็เงียบลงทันที ไมล์จึงตัดสินใจอุ้มน้องมายด์ข้ึนมาจากเตียงเด็ก และ พากลับไปยังเตียงกว้างของตน เขาค่อยๆนอนลงและวางน้องมายด์ให้นอนคว่ำบน แผน่ อกกวา้ งของเขา และไมถ่ งึ หนึ่งนาทนี ้องมายดก์ ห็ ลบั สนิทไปทนั ที เป็นแบบนี้ แทบทุกคนื น้องมายด์ไมย่ อมนอนเพยี งลำพงั แมไ้ มล์เคยเอามานอนบนเตยี งตรง หลางระหวา่ งเขากบั น้ำแขง็ นอ้ งมายด์ก็ไมย่ อมหลบั แต่พอเอามาวางนอนบนแผ่น ร่งุ อรโุ ณทยั

2 33 อกของไมล์ น้องมายด์กลับหลับไปจนเช้า แต่ไมล์นั่นสิท่ีต้องคอยระวังน้องมายด์ ทำให้เขาไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสนิท น้ำแข็งได้แต่ปล่อยไปเพราะไมล์บอก เพียงว่า “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวน้องมายด์โตข้ึนอีกหน่อยก็คงไม่อยากนอนแบบน้ี แลว้ ” นำ้ แข็งจงึ ทำได้เพยี งตน่ื แต่เช้ามดื และอุ้มน้องมายดอ์ อกมาจากแผ่นอกกวา้ ง แสนอบอุ่นของคณุ พอ่ สุดที่รกั ของน้องมายด์ เพอ่ื ให้ไมลไ์ ด้นอนหลับสนทิ ในตอนเช้า สกั สามสชี่ ่วั โมงกอ่ นออกไปทำงาน “ไมล์ เมือ่ ไหรจ่ ะกำหนดวนั แตง่ งานสักที” คุณหญิงศศกิ านตเ์ อ่ยถามบตุ ร ชายอกี ครง้ั ครงั้ ที่เทา่ ไหร่แลว้ นะ เธอถามไมล์มาตงั้ แต่หลงั วันหมน้ั ตอนนั้นไมลก์ ็ บอกว่าพึ่งเข้ารับตำแหน่งประธานอัครกำธรกรุ๊ปขอเวลาทำงานก่อน ซึ่งก่อนท่ีจะ หม้ันกันไมล์ก็เหมือนจะไม่มีปัญหาเรื่องการแต่งงานเลยแต่ทำไมพอหลังจากท่ีหมั้น กันเขาบา่ ยเบี่ยงเรือ่ งการแต่งงานตลอด แมต้ ่อมาพอเธอทราบเร่ืองท่ีน้ำแข็งต้งั ครรภ์ เธอก็อยากรีบจัดงานเลยไมล์ก็บอกว่าให้รอก่อน น้ำแข็งต้องดูแลสุขภาพเป็นสิ่ง สำคัญ จนแล้วในทีส่ ุดน้องมายดก์ ็เกิดมาแล้ว และวนั นคี้ ุณหญิงศศกิ านต์อดไมไ่ ด้ท่ี จะถามอกี ครง้ั “คุณแม่ ผมมีคำถามท่ีจะขอถามคุณแมค่ รับ ถา้ คุณแมไ่ ม่สะดวกทีจ่ ะตอบ กไ็ ม่เป็นไร แต่ผมขออนุญาตถามนะครับ” “ไมล์ ลกู กำลงั จะสื่ออะไรกันแน่!” “น้ำแขง็ ผมหมายถงึ น้ำแขง็ คนน้ี ผมถามหน่อยเถอะครบั ทำไมเธอถงึ เขา้ มาอยู่ในบา้ นหลงั น้ไี ดค้ รบั ” “ไมล์! แกอยากจะพูดอะไรพูดออกมาตรงๆเลย” คุณหญิงศศิกานต์จับ กระแสความผิดปกตไิ ด้ และไมค่ ิดวา่ เร่ืองนี้ไมลจ์ ะเอามาเอ่ยในทีส่ ุด มนั ผ่านมาปี กว่าแล้วนะ ทำไมนะ! ถึงไม่พูดไมเ่ คลยี กนั ไปเลยต้ังแต่ท่ีได้เห็นน้ำแขง็ คร้งั แรก แบบ นมี้ ันไม่เกนิ ไปหน่อยเหรอ ข้าวสารยงิ่ กวา่ เป็นขา้ วสุกไปแลว้ ... ร่งุ อรโุ ณทัย

2 34 “ครับ ผมอยากจะเตือนคุณแม่และทุกคนครับว่าน้ำแข็งคนนี้ไม่ใช่น้ำแข็ง ของผม ไดย้ นิ มยั้ ครับวา่ เธอไมใ่ ช่ ผมไม่ได้รักเธอ ท่ีผมทำไปท้งั หมดเพียงแค่ต้องการ ใหค้ ณุ แม่และคุณตามีความสุข” !!!! “ไมล์” คุณหญิงศศกิ านต์ตกใจจริงๆและมากดว้ ย เรีย่ วแรงเธอหายไป เฉียบพลันกับคำพูดเพียงไม่ก่ีบรรทัดของไมล์ “แกอย่าบอกนะว่าเวลาปีกว่าๆที่ผ่าน มา แกไม่ได้รักและใยดนี ำ้ แข็งเลย” ไมล์ขบกรามแน่น ดวงตาบ่งบอกถึงความสับสนแต่ก็เพียงช่ัวครู่เดียว เท่าน้ัน เขาก็กลับมาแข็งกร้าวในเฉียบพลัน “คุณแม่จะให้ผมรักผู้หญิงชุบมือเปิบ แบบนน้ั ไดเ้ หรอครบั ” “โอ!้ !! ไมลท์ ำไมถึงเปน็ แบบน้ี แม่ทำอะไรลงไป” คณุ หญงิ ศศิกานตแ์ ทบ ลืมหายใจ เม่อื คิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนง่ึ ทเ่ี ธออยู่ของเธอดีๆ นำ้ แขง็ ไมไ่ ด้เปน็ ฝา่ ยวง่ิ เข้ามาหาครอบครวั เธอ เธอตา่ งหากท่พี ลกั ดันดงึ นำ้ แขง็ เขา้ มา จริงอยใู่ นตอนแรก เธอสะดุดกับหน้าตาของนำ้ แข็งและตอ่ มากค็ อื ช่ือ ผหู้ ญงิ สองคนทไี่ มเ่ กีย่ วข้องกนั แต่ ช่อื เล่นกบั หนา้ ตากลบั เหมือนกันเหลอื เกนิ แต่กน็ ะ! มนั กแ็ ค่นน้ั ทีส่ องคนนี้เหมอื นกนั แต่สิ่งท่ีทำให้เธอรักและเอ็นดูน้ำแข็งไม่ใช่หน้าตาของเธอสักหน่อย แต่เป็นนิสัย ใจคอของเธอตา่ งหาก “คุณน้ำแขง็ ทำไมมายืนตรงน้คี ะ” ! !!! เสยี งของจนั ทร์ ทำให้ไมล์และศศิกานต์หนั ไปมองตรงชอ่ งประตู ภาพ ทเ่ี หน็ คอื หญงิ สาวใบหนา้ ซดี เซยี ว ยืนนิง่ ใบหน้าเปยี กช้ืนไปดว้ ยหยาดน้ำตาที่ไหล ออกมาอย่างไมอ่ าจห้ามไวไ้ ด้ “นำ้ แข็งขอโทษนะคะ” ไมลแ์ ค่หันไปมองเพียงแวบ็ เดยี ว เขาก็ผนิ หน้าหัน ไปทางอน่ื สำหรับน้ำแขง็ ตอนนเี้ ธอคงคดิ ไดเ้ พยี งว่าเขาคงเกลียดเธอจนไม่อยากมอง หน้าเธอ แคค่ ิดว่าตลอดเวลาปีกว่าๆท่ีเขาตอ้ งกล้ำกลนื ฝืนทนให้เธออยขู่ า้ งกาย เขา คงทรมานไมน่ อ้ ย คำนัน้ เปน็ คำขอโทษท่เี ธอให้กับเขากบั ปกี วา่ ๆท่ผี ่านมา รงุ่ อรโุ ณทัย

2 35 “ไหนๆเธอก็ไดย้ ินแล้ว กไ็ ม่มอี ะไรตอ้ งพดู ตอ้ งยำ้ กันอีก” นำ้ แข็งเดินเข้าไป หาไมล์ เธอไปยืนตรงหนา้ เขา พรบ่ึ ! ไมลเ์ บกิ ตากวา้ ง ศศกิ านต์ทีน่ ้ำตาไหลออกมากม็ องไปทน่ี ้ำแข็งท่ีจู่ๆ เธอก็คุกเข่าลงตรงหน้าไมล์ และเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าที่เปียกไปด้วยสายธาร หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอยา่ งตอ่ เนื่อง “พี่ไมล์ พมี่ องหน้านำ้ แขง็ ดีๆสคิ ่ะ วา่ พ่เี หน็ ใคร เห็นนำ้ แข็งหรอื คณุ นำ้ แขง็ ” ไมล์ขบกรามแนน่ มือทั้งสองกำแน่น “นอกจากน้ำแขง็ ของฉนั แล้ว ฉนั ก็ไม่เห็นใครอีกเลย” น้ำแข็งเมม้ ปากแน่น กลบเสียงสะอื้น แต่ไมอ่ าจกล้ันนำ้ ตาไว้ได้ เมื่อได้ยนิ คำตอบทเ่ี ธอถามออกไป เจบ็ ปวดเหลือเกนิ เจบ็ ทง้ั ๆทีร่ อู้ ยู่แกใจว่าเขาต้องตอบแบบนี้ แต่เธอกย็ ังอยากได้ยนิ จาก ปากเขาอยู่ดี เจบ็ ชะมัด! หัวใจเธอแตกสลายไปแลว้ ! “พ่ไี มล์ นำ้ แขง็ คนน้ีรกั พีน่ ะคะ นำ้ แข็งเต็มใจยนิ ยอมเปน็ อะไรกไ็ ด้สำหรับ พี่” ก็ขอไดบ้ อกความในใจทเ่ี ธออยากบอกเขาสกั ครัง้ ออกมาดงั ๆ ไมใ่ ช่ไดแ้ ตบ่ อกใน ใจตลอดปกี วา่ ๆทผี่ ่านมา “แตฉ่ นั ไม่ตอ้ งการอะไรจากเธออกี แล้ว สง่ิ เดยี วทฉี่ นั ต้องการคือลกู ลกู ที่ เกิดจากผู้หญิงท่ีเป็นเพียงเงาให้กับผู้หญิงท่ีฉันรัก ฉันรักน้ำแข็งของฉันคนเดียว” เสยี งตอกย้ำ น้ำแขง็ ไดย้ นิ อย่างชัดเจน ลมหายใจเฮือกสดุ ท้ายพยุงหัวใจทแ่ี ตกดับไป แล้วก่อร่างสร้างตัวอีกคร้ังเพ่ืออ้อนวอนเขา ตอกย้ำความจริงอีกคร้ังให้เขาท่ีเธอคิด วา่ เขาอาจจะลืมไปแล้วเรอ่ื ง... “คนเขาตายไปแล้วนะ” เสียงปนเสียงสะอื้นดังออกมาไม่ดังเท่ากับตอน แรก แต่ไมลก์ ไ็ ดย้ ิน “ถ้าน้ำแข็งไม่ตาย แล้วเธอคิดว่าตัวเธอจะมีโอกาสมานั่งอยู่ท่ีนี่แบบนี้ เหรอ” น้ำแข็งก้มหน้าลงทันทีกับวาจาที่ไม่มีแม้แต่คำหยาบคายแต่เธอรู้สึกเจ็บใจ รงุ่ อรโุ ณทัย

2 36 ชะมัด และทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาเกลียดเธอ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าการตายของคุณ น้ำแข็งเป็นความผดิ ของเธอไปเสียแล้ว “พไี่ มล์ ชีวติ พี่ไม่คิดจะรกั ผู้หญิงคนไหนได้อกี แล้วเหรอคะ?” น้ำแขง็ ยังไม่ ยอมแพ้ เธอขอต่อสู้ สูก้ ับคนทีต่ ายไปแลว้ แย่งพืน้ ที่ในหัวใจของเขาอกี สักยก “สี่ปีที่ฉันไม่เคยมองใคร แล้วปีกว่าๆท่ีผ่านมา เธอคิดว่าฉันจะรักเธอที่ ทำตัวเป็นเงาแฝงคนทต่ี ายไปแล้วอยา่ งง้ันเหรอ” “พะ...พีไ่ มล์...” ไมม่ ีคำใดท่ีจะออกมาจากปากของนำ้ แข็งไดอ้ กี ต่อไปแลว้ ยอมแพ้! เธอแพ้แล้ว... “พอ! พอแลว้ น้ำแข็ง” คนท้งั สามหนั ไปยงั ทิศทางเสยี ง เป็นประมุขของบา้ น ท่ีเดินเข้ามาพร้อมกับนับแสน จันทร์ท่ีคิดว่าไม่ควรอยู่ รีบออกไปทันที เพราะดู เหมอื นเรอื่ งราวจะไมเ่ ล็กเสยี แล้ว จันทรร์ ีบเรง่ รดุ ไปทส่ี วนทตี่ อนน้ีแมข่ องเธอกำลังดู คุณหนนู อ้ งมายด์อยู่ แมจ้ ะอยากรอู้ ยากเหน็ แต่บางเรอ่ื งร้นู ้อยไว้ดกี วา่ “คณุ ตา...” นำ้ แขง็ ร้องไหโ้ ฮ หนั ไปมองคนทเี่ ป็นคณุ ตาของไมล์ แต่กลับรัก เธอเหมือนหลานในไสไ้ ม่แพ้กับที่รกั ไมล์ “มาหาตา” น้ำแข็งทำตามทันที เธอคุกเข่านั่งบนพ้ืนข้างๆขาคุณตา เอกพจน์ โดยมนี ับแสนคุกเข่าลงนง่ั ข้างนำ้ แข็ง เขาดงึ ทชิ ชแู่ ละส่งให้น้ำแข็ง “ตาจะ บอกอะไรให้น้ำแขง็ ได้ฟงั ฟังตานะ! น้ำแข็งสวยและนา่ รกั มากในสายตาของตา แต่ ท่ที ำใหต้ ารักและเอน็ ดูน้ำแข็งเพราะนำ้ แขง็ เปน็ เด็กดี กตญั ญู ร้คู ุณ ขอบใจมาก ตลอดหลายปมี านี้ทที่ ำให้ตามคี วามสขุ ใครไมร่ ักนำ้ แข็งไม่เป็นไร ในเม่อื คนทน่ี ี่ไม่ ตอ้ งการน้ำแขง็ คนดขี องตา ตาจะสง่ น้ำแขง็ ไปอยู่ท่ีอนื่ ที่ท่ีดไี ม่น้อยไปกว่าที่นี”่ “ไมไ่ ด้นะครับ คุณตา!” ไมล์คา้ นเสยี งดงั ขน้ึ มา แมจ้ ะรู้สกึ เจบ็ แปลบ็ ๆท่ี หวั ใจ ยามทีค่ ณุ ตาพูดกบั นำ้ แข็งแบบนน้ั แต่เขาจะให้นำ้ แขง็ ไปตอนน้ีไมไ่ ด้ “อะไรของแก ในเม่ือแกไม่ต้องการน้ำแข็ง และฉันก็คิดว่ามันมากเกิน พอแลว้ ทฉี่ นั มสี ่วนทำให้ชีวิตของแกเจบ็ ปวด ฉันก็จะจัดการเรอ่ื งทุกอย่างใหถ้ ูกต้อง รงุ่ อรโุ ณทัย

2 37 ในเมื่อแกไม่ต้องการน้ำแข็ง ฉันก็จะให้เธอไปจากที่นี่...น้ำแข็งจะต้องไปจากที่น่ี” เอกพจนพ์ ดู และหนั กลับมามองน้ำแข็งอีกครัง้ “ไปจากทน่ี ่ี มนั จะเจบ็ ไมน่ อ้ ย มนั ก็แค่ ชว่ งเวลาส้ันๆ เพราะตาเช่ือว่าเวลาจะทำให้นำ้ แขง็ คอ่ ยๆดขี ึน้ ไปเถอะนะ! ไปจากทน่ี ี่ ตาจะอปุ การะน้ำแขง็ ไปตลอดชีวิตของตา และให้ตาต้องตายไปตากจ็ ะทำพนิ ัยกรรม ยกทรพั ย์สมบตั ิของตาให้หนดู ว้ ยสว่ นหนงึ่ หนจู ะได้เทา่ ๆกบั ไมล์ นับแสน และ ศศิกานต์ ตาสญั ญา...” “ผมยงั ยืนยันวา่ น้ำแข็งยงั ไปจากทน่ี ีไ่ มไ่ ดค้ รับคณุ ตา เร่ืองทรพั ยส์ มบัตเิ งนิ ทองของคณุ ตาผมไม่คดั คา้ นคณุ ตาจะทำยังไงก็ได้ แตน่ ำ้ แข็งยังไปจากทน่ี ่ตี อนนีไ้ ม่ ได้ครับ” น้ำแข็งที่น่ังนิ่งๆตลอดหลังจากท่ีเอกพจน์เข้ามาขัดเหตุการณ์นองน้ำตา และคนอื่นทีอ่ ยูใ่ นหอ้ งแห่งนก้ี ห็ นั ไปมองไมล์เช่นกนั เพราะไมว่ า่ จะเปน็ นบั แสนและ ศศิกานต์ต่างก็เห็นด้วยว่าน้ำแข็งควรไปจากไมล์เป็นดีท่ีสุด ไปเพ่ือให้เวลาเยียวยา รักษาแผลในใจและเรม่ิ ต้นชวี ติ ใหมอ่ กี ครง้ั “แม่เห็นด้วยกับคุณตา ไมล์ลูกจะคัดค้านทำไม ในเม่ือลูกไม่ต้องการ น้ำแข็งแล้ว” ศศิกานต์หันไปถามบุตรชายเสียงเข้มขึ้นแฝงความผิดหวังในเร่ืองน้ีไม่ นอ้ ย “ใช่ครบั ผมไม่ต้องการนำ้ แขง็ คนน้ี ผมไมเ่ คยต้องการเธอ แต่นอ้ งมายดย์ ัง ตอ้ งได้รบั น้ำนมจากอกแม่” ! ! ! ! เหตุผลของไมล์ทำให้สคี่ นน่ิงเงยี บไปทนั ที ใครจะคิดวา่ นอ้ งมายด์จะ เขา้ มาเก่ียวขอ้ งกับเรอื่ งนี้ในที่สุด “สองเดอื น!” น้ำแข็งเป็นคนเอย่ ออกมา แม้นำ้ นมจากแม่จะมีประโยชน์กบั เด็กแต่ก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่าน้ัน เพราะเด็กควรได้รับสารอาหารอย่างอื่นเพ่ิมด้วย “น้ำแข็งเคยตกลงกับพี่ไมล์ไว้ค่ะว่าน้ำแข็งจะอยู่กับพี่ไมล์แค่หกสิบวัน แต่น้ำแข็ง กลับมีน้องมายด์เสียกอ่ น ไหนๆกไ็ หนๆแลว้ น้ำแข็งจะทำตามที่พูดไว้ แต่หกสิบวนั นี้ น้ำแขง็ จะอย่เู พอื่ นอ้ งมายด์คะ่ และหลงั จากนนั้ นำ้ แข็งจะไปคะ่ ” รุง่ อรโุ ณทัย

2 38 นับแสนท่ีน่ิงเงียบตลอด มองน้ำแข็งที่ไม่เคยย่อท้อและแพ้พ่ายต่อโชค ชะตา แมเ้ สียงเธอจะเข้มแข็งแตต่ อนนห้ี ัวใจของเธอคงแตกสลายไปแล้ว เขาไม่มี สิทธิในการรักษาหัวใจของน้ำแข็ง ท้ังๆท่ีเขาอยากดึงร่างที่หลงเหลือแต่ร่างกายเข้า มาโอบกอดไว้ และร้องบอกเธอกลบั ไปว่า เขาอยากจะดแู ลเธอเอง ศศิกานต์และเอกพจน์ได้แต่เงียบ ใจหนึ่งแม้จะอยากแอบหวังว่าเวลา หกสิบวันนับจากน้ีอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ท้ังสองก็คิดได้ว่าโอกาสแทบเป็น ไปไม่ได้ ไมล์เป็นคนแบบไหนมีหรือว่าพวกเขาจะไม่รู้ ปีกว่าๆน้ำแข็งที่ตัวติดไมล์ แบบนัน้ ยังไม่อาจเปลี่ยนหัวใจของไมลไ์ ดเ้ ลย แลว้ แค่หกสบิ วันนี้มนั จะเปน็ ไปได้ เหรอ ถา้ มนั จะเปน็ ไปไดก้ ค็ งเป็นช่วงเวลาการทรมานของน้ำแขง็ เสยี มากกวา่ “นำ้ แขง็ แมข่ อโทษนะจะ๊ ขอโทษจริงๆ” ศศิกานตท์ นต่อไปไมไ่ ด้ น้ำแขง็ ท่ี ตอนน้ีน้ำตาเหือดแห้งได้แต่นั่งน่ิง ซ่ึงเธอทนต่อไปไหวจึงเป็นฝ่ายเข้าโอบกอด รา่ งบางที่ตอนนไ้ี ม่วา่ ใครจะจบั ไปวางไว้ตรงไหนกไ็ ด้เข้ามาโอบกอดไวแ้ นน่ “ไมเ่ ป็นไรจรงิ ๆค่ะ คุณแม่...เอ่อ คุณปา้ อย่าโทษตวั เองเลยนะคะ” นำ้ แข็ง ยม้ิ ใหศ้ ศิกานต์ท้ังๆทเ่ี ธอจะพยายามแยม้ ยิ้มรมิ ฝปี ากทม่ี ันสัน่ เครือ ดวงตาพยายาม กระพริบระงบั หยาดนำ้ ตาไม่ใหไ้ หลรินออกมาอยตู่ ลอดเวลา “น้ำแข็งย้ายไปอยู่เรอื นของตา ต้งั แต่ตอนนเ้ี ปน็ ต้นไป...นบั แสนพาปกู่ ลบั ” เอกพจน์ลุกจากทนี่ ั่งเดนิ ออกไปไม่หันไปมองไมล์ทีย่ ืนน่งิ เงียบ ท่ีกรามขบกัดแน่น นำ้ แข็งคอ่ ยๆลกุ ขึน้ เดนิ ตามเอกพจน์และนับแสนไปอย่างเงียบๆ ศศิกานต์ หันมามองไมลด์ ้วยความผดิ หวงั “แบบนีใ้ ชม่ ย้ั ที่ลูกตอ้ งการ แม่หวังวา่ ลูกจะมคี วามสขุ กับสิ่งที่ได้เลอื กแล้ว นะจ๊ะ” ศศิกานตพ์ ูดจบเดินออกไปเชน่ กัน ทิ้งไมลท์ ค่ี อ่ ยๆทรุดนัง่ ลงบนเกา้ อีอ้ ยา่ งไร้ เรี่ยวแรงเป็นครัง้ แรก ใครเล่าจะเข้าใจเขาไม่มีใครเลยจรงิ ๆ เขาก็มีหวั ใจเหมือนกัน ทำไมทุกคนถึงคดิ วา่ เขาใจร้ายกับน้ำแข็ง มีใครเคยคิดถงึ ในมมุ ของเขาบา้ งมัย้ ให้ เขาต้องทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึนใช้ชีวิตอยู่ต่อไปกับน้ำแข็งคนน้ี เห็นหน้าเธอ รุ่งอรุโณทัย

2 39 ทุกวันและคอยบอกตัวเองว่าเธอคนน้ีไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ ตลอดเวลาท่ีผ่านมาเขา นอนกอดใครอยู่ตัวเขาเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าใครกันแน่ที่เขาต้องการให้อยู่ใน ออ้ มแขนเขาตอนนี้ ความทรมานแบบนี้มใี ครมยั้ ทจี่ ะคิดเผื่อเขาบา้ ง ไมล์ยิ้มเยาะตัวเอง ห้าปีก่อน เขาปลีกตัวออกจากสถานที่และบุคคลท่ี เกี่ยวข้องท่ีจะทำให้เขาคิดถึงน้ำแข็งคนน้ัน แต่ตอนน้ีเขาเลือกที่จะไม่เป็นฝ่ายหลบ หลีกแต่เขาผลักใสคนที่ทำให้เขาทรมานใจออกไปจากชีวิตเขาแทน แต่ไม่ว่าเขาจะ เลอื กวธิ ีไหน สุดท้ายเขากเ็ จบ็ ปวดเหมือนเดิม “ขอโทษ” คำเปรยท่ีออกมาเพยี งลำพงั คำขออภัยน้ีเปน็ ของใครกนั ไมม่ ีใครรไู้ ดน้ อกจากตวั ผูพ้ ดู เอง ‘ไมล’์ กอ็ ก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูหอ้ ง ควิ้ หนามนุ่ ค้ิวเขา้ หากันทนั ที ไมล์วาง นอ้ งมายด์บนเตียงเด็กก่อนและเดินไปเปิดประตู “คณุ ไมล์ นี่คะ่ นมของคุณหนนู อ้ งมายดค์ ะ่ ” ไมล์รับกล่องรักษาอณุ หภูมทิ ี่ ดา้ นในใสข่ วดนมขนาดเลก็ ทม่ี ีนำ้ นมบรรจไุ ว้ ปัง! ไมล์ปดิ ประตูลงทันที อารมณข์ นุ่ มัวเออ่ ลน้ ออกมาอยา่ งมากมาย แต่ ไมลก์ พ็ ยายามสะกดเกบ็ มนั ไว้ มือใหญบ่ บี กล่องรกั ษาอณุ ภูมไิ วม้ ั่น เขาหายใจเข้า ออกยาวๆ และเดนิ ไปหานอ้ งมายด์ทเี่ หมอื นกำลงั รอสิง่ ท่เี ขารบั มา “น้องมายด์ลูกพ่อ ลูกจะไม่โกรธพ่อใช่มั้ย พ่อเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ย พ่อ สญั ญาว่าจะเล้ยี งดูนอ้ งมายด์อย่างดี คุณพอ่ จะไม่ให้ใครมารงั แกลูกสาวของพ่อคน นเี้ ดด็ ขาด น้องมายด์ของคุณพ่อจะมคี วามสขุ ทีส่ ดุ ” ไมลพ์ ดู พร้อมกบั ป้อนนมกอ่ น นอนให้กับนอ้ งมายด์ท่ีดดู กนิ อยา่ งมคี วามสุข คำ่ คืนแรกท่ไี มล์ต้องนอนเพยี งลำพงั กับน้องมายด์ แม้คืนน้ีนอ้ งมายดจ์ ะไม่ กวนเลย แต่ไมลก์ ลบั นอนไม่หลับ สายตาพาลแต่จะหนั ไปมองอกี ฟากของเตยี งที่ว่าง รงุ่ อรโุ ณทัย

2 40 เปล่า ทำไมเขาถึงรู้สึกหนาวใจแบบน้ี เขาตดั สินใจไมผ่ ดิ ใช่มย้ั เวลาจะไม่เพยี งรกั ษา เธอแตเ่ วลาก็จะรักษาเขาด้วยเช่นกนั “น้องมายด์ คุณพ่อไปทำงานแล้วนะครับ” ไมล์หอมแก้มน่ิมๆของ นอ้ งมายด์ท่ยี งั หลบั ๆต่นื ๆในออ้ มแขนเขา ไมล์หันซา้ ยแลขวา ศศิกานตก์ ำลังเดนิ มา ส่งบตุ รชายไปทำงานและมารบั ตัวหลานสาว “เมื่อคืนนอ้ งมายดง์ อแงมย้ั ?” ไมลส์ ่ายหนา้ เป็นคำตอบ ศศกิ านต์รับรู้อย่าง เขา้ ใจ แม้ทกุ คนในบ้านจะรอู้ ยู่แลว้ ว่าไมลจ์ ะเป็นคนดูแลน้องมายด์ในตอนกลางคนื ดว้ ยตวั เองเสียส่วนใหญ่ ตอนกลางวันในวันทำงานนำ้ แข็งจะดแู ลดว้ ยตัวเธอเอง แต่ ถ้าเป็นวันหยุดทั้งไมล์และน้ำแข็งจะอยู่ข้างกายน้องมายด์ตลอด ตลอดเวลาเกือบ เดือนกอ่ นเกิดเรื่อง ภาพพ่อแม่ลูกทีท่ ุกคนในบ้านไดเ้ หน็ เป็นภาพที่งดงามอยา่ งมาก แตห่ ลงั จากนีไ้ ปคงไม่มีอกี แลว้ ภาพเกา่ เหล่านนั้ คงเป็นได้แคค่ วามทรงจำเก่าๆของผู้ ท่ีได้พบเหน็ “ผมไปแลว้ นะครับ” ไมล์กล่าวลามารดาพรอ้ มกับโน้มหน้าหอมแก้มมารดา ตนและน้องมายด์อีกคร้ังในอ้อมแขนมารดา แม้มีบางอย่างเปลี่ยนไปเพราะคนท่ี ต้องมาส่งเขาไปทำงานก่อนหน้านี้คือน้ำแข็งกับน้องมายด์ แต่ไมล์ก็ไม่รีรอหรือมี ท่าทางจะมองหานำ้ แข็งเลยสกั นิด เขาเดนิ ออกจากบ้านและเข้าไปในรถของตนทถี่ ูก นำออกมารออยู่แลว้ ทีห่ น้าประตบู ้าน เม่ือรถของไมล์ค่อยๆเคล่อื นออกไป นำ้ แขง็ ท่หี ลบอยกู่ ็เดนิ ออกมา พร้อม กบั รบั นอ้ งมายด์มาจากศศิกานต์ ท่มี องนำ้ แข็งดว้ ยแววตาเศรา้ อยา่ งมาก ตรงขา้ ม กับนำ้ แข็งที่แย้มยมิ้ ทกั ทายนอ้ งมายด์อยา่ งแจ่มใส เฮ้ยยยยย ศศิกานต์ได้แตถ่ อนใจ มองน้ำแขง็ อมุ้ นอ้ งมายด์เดนิ แยกไป วัน คืนผ่านไปวนั แล้ววันเล่า หา้ วันแลว้ ทีบ่ รรยากาศภายในบา้ นเปน็ แบบนี้ ไมลไ์ ม่ได้ เห็นหน้าน้ำแข็งเลยแม้จะรู้ว่าน้ำแข็งยังอยู่ในอาณาเขตรั้วบ้านเดียวกันก็ตาม ใน ตอนหัวคำ่ ของทกุ วนั จนั ทร์จะนำนมท่นี ้ำแข็งปม๊ั จากอกมาให้น้องมายดท์ กุ คนื ส่วน ร่งุ อรุโณทัย

2 41 ในตอนเช้าวนั ทำงานแม่เขากจ็ ะมาสง่ เขาและรบั น้องมายดไ์ ป เขารูว้ ่าตอนกลางวัน นอ้ งมายด์จะอยู่กับนำ้ แข็ง และตอนกลางคืนจะนอนกบั เขา เขาจะดแู ลน้องมายด์ใน ตอนกลางคืน และบนโตะ๊ อาหารมอื้ เยน็ ทเี่ มือ่ ก่อนจะมคี ณุ ตา คณุ แม่ น้ำแข็ง และ เขา ตอนน้ีเหลอื เพยี งเขากับคณุ แม่ ท่ที ่านยงั มาทานม้ือเย็นกบั เขาอยู่ คุณตาคงยัง ไม่หายโกรธยามที่เขาไปหาคุณตาท่านก็แค่พูดคำตอบคำ ท่านไม่เอ่ยถามอะไรทั้ง นน้ั ความหา่ งเหนิ ทที่ ่านแสดงออกมาชดั เจนว่าท่านยังโกรธเขาอยู่ แต่เขากไ็ มเ่ จอ น้ำแข็งอยู่ดี ยามท่ีเขาเดินไปหาคุณตาที่เรือนไม้ท่ีท่านย้ายไปอยู่ที่นั่นเมื่อกลางปี ก่อน ที่นัน่ สงบและบรรยากาศสดช่ืนมากเพราะคณุ ตาตกแตง่ ทำสระปลา ปลกู ตน้ ไม้ เพิ่มเตมิ อีกมาก บา้ นไมช้ ัน้ เดยี วสองห้องนอนซง่ึ หน่ึงในน่นั ไดเ้ ปน็ หอ้ งของนำ้ แข็งไป แล้ว ณ ขณะนี้ เช้าวันเสาร์ ไมล์ลงมาจากช้ันสองพร้อมกับน้องมายด์ที่นั่งอยู่ในอ้อมแขน ของไมล์ วันหยุดวนั แรกจะเป็นอย่างไร แต่ไมลก์ ไ็ ม่ตอ้ งคดิ นาน จนั ทร์เดนิ เขา้ มา พร้อมกับกล่องเก็บอุณหภูมิ ไมล์แค่มองและพาน้องมายด์ออกไปเดินรับอากาศ บริสุทธิ์ น้ำแข็งท่ีน่ังอยู่ในสวนเธอกำลังเก็บดอกมะลิที่ออกดอกมาเยอะแยะอย่าง สงบ ตลอดเวลาห้าวันนำ้ แข็งสงบน่งิ พูดน้อย ถึงเวลาท่ตี อ้ งกินเธอกก็ นิ ถึงเวลาท่ี ต้องดูแลน้องมายด์เธอก็ทำอย่างมีความสุข แม้ในยามท่ีต้องหลบหน้าไมล์เธอก็ ทำไดด้ ีจนมาถึงวันน้ี นำ้ แข็งท่กี ้มๆเงยๆต้ังหน้าตงั้ ตาเกบ็ ดอกมะลิ เธอไมร่ ตู้ ัวเลยว่ามีดวงตาสอง คกู่ ำลังจ้องมองเธออยู่ และจ้องอยนู่ านแคไ่ หนเธอก็ไม่รู้ แต่เมอ่ื นำ้ แข็งหนั กลบั เพื่อ ท่ีจะกลับเรือนคุณตาก็ปะทะเข้าอยา่ งจงั กบั พอ่ ลูก “สบายดีเหรอ” ไมล์เป็นฝา่ ยทักทายก่อน สายตาเหลือบมองมือทีก่ อบกมุ ถว้ ยแกว้ ขนาดใหญ่ทเี่ ธออมุ้ อยู่ ‘ว่างเปล่า’ นวิ้ นางขา้ งซ้ายวา่ งเปลา่ แลว้ แมไ้ มล์จะรู้ สึกแปล๊บๆทห่ี ัวใจบ้างแตเ่ ขากย็ ังสงบน่งิ เกบ็ อาการไวไ้ ดอ้ ยู่ รุง่ อรุโณทัย

2 42 ! แต่ไมล์กลับตกใจเม่ือสิ่งที่ได้กลับมาเป็นรอยย้ิมแจ่มใสแย้มเผยบน ใบหน้าของนำ้ แขง็ น้ำแขง็ เดินเขา้ มาใกล้ ไมล์ได้แตย่ นื นง่ิ ไม่คดิ วา่ เธอจะเป็นฝา่ ย เดนิ เขา้ มาหา เธอควรเดินจากไปส!ิ “น้ำแข็งสบายดีค่ะ...น้องมายด์ลูกแม่เช้าน้ีเป็นไงบ้างจ๊ะ...” น้ำแข็งตอบ คำถามของไมล์ส้ันๆตามมารยาทและหลังจากน้ันความสนใจของเธอท้ังหมดก็ไปอยู่ ที่น้องมายด์ที่น่ังอยู่ในอ้อมแขนของไมล์ น้ำแข็งพูดคุยเล่นกับน้องมายด์สองสาม ประโยคก็กล่าวลาและเดนิ จากไป ไมลท์ ี่ไมท่ นั ตั้งตัวกับสถานการณ์ทีเ่ ขาคาดเดาผิด ทำให้ไมล์ได้แต่ยืนนิ่งและเขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำแข็งเดินจากไปไกลและนานแล้ว จนเสียงของน้องมายด์ร้องก้องกังวาลออกมา แสดงออกถึงความหิวและง่วงนอน ตามประสาเด็กแรกเกดิ อายเุ ดอื นกวา่ ๆ ส่วนทางด้านน้ำแข็งทันทีท่ีกลับเข้ามาเรือนไม้เธอก็ทรุดเข่าลงนั่งกับพ้ืน แผ่นหลังพิงผนังกำแพงไม้ ชันเข่าท้ังสองข้างและก้มหน้ามุดร้องไห้อย่างเจ็บปวด อยา่ งทรมาน เอกพจนท์ เี่ ดินออกมาได้แตย่ ืนนิง่ มองเงยี บๆ นำ้ แขง็ เป็นแบบนที้ ุกวนั เอกพจนไ์ ม่หา้ มปรามปลอ่ ยใหน้ ้ำแขง็ ระบายออกมาแบบนี้ดที ีส่ ดุ แล้ว นับแสนท่ีพ่ึงเข้ามากำลังจะเดินไปหาน้ำแข็งแต่ก็สบสายตากับคุณปู่ เอกพจน์เสียก่อน ท่านส่ายหน้าเป็นการห้าม นับแสนเข้าใจจึงปล่อยให้น้ำแข็งอยู่ เพียงลำพัง ตั้งแต่วันนั้นนับแสนมักจะมาทานมื้อเย็นที่นี่เป็นประจำถ้าเขาสามารถ กลับบ้านเร็ว เขากแ็ คอ่ ยากมาใหก้ ำลงั ใจน้ำแขง็ มาพดู มาคยุ เป็นเพื่อนเธอ น้ำแข็งยามอยู่ต่อหน้าทุกคนเธอก็จะไม่แสดงความเจ็บปวดหรือเสียใจ อะไรออกมา แต่ยามทเี่ ธออยเู่ พียงลำพังเธอก็จะเหม่อลอย เธอจะแยม้ ย้ิมสนกุ สนาน ยามทม่ี ีน้องมายดอ์ ยูข่ า้ งๆในทกุ ๆวันเป็นแบบนี้ จากวนั นัน้ ถึงวันนี้ เวลาหกสิบวันก็ เหลอื เพียงสามสบิ วันแลว้ หลังมือเย็นในคืนหนึ่งเอกพจน์และนับแสนออกมาเดินคุยย่อยอาหารกัน ตามปกติ รุ่งอรุโณทัย

2 43 “เร่ืองเอกสารของน้ำแข็งจัดการไปถึงไหนแล้ว” เอกพจน์ถามนับแสน ตดิ ตามเรื่องที่ให้นับแสนไปจดั การ “ไม่มปี ัญหาครับ ตอนนเี้ หลือแคใ่ ห้ทางสถานทตู อนมุ ัติ ทกุ อย่างก็จะเสร็จ ส้ิน” “ดี เม่อื ครบกำหนดเวลาปจู่ ะใหน้ ำ้ แขง็ เดนิ ทางทนั ที” “คณุ ปูแ่ นใ่ จแลว้ เหรอครบั ” “มอี ะไรไม่แน่ใจ นำ้ แขง็ ตอ้ งได้เรมิ่ ตน้ ชวี ิตใหม่ ยงั สาวและน่ารักแบบนี้ ปู่ ว่าไม่นานน้ำแข็งต้องได้เจอคนที่รักเธอจริงๆ และคนอย่างน้ำแข็งต้องได้คนดีที่ เหมาะสมกับเธอแน่นอน นับแสนไม่ว่าปู่นะท่ีปู่ไม่ได้สนับสนุนนับแสนเป็นตัวเลือก นั้นของน้ำแขง็ ” “ผมเข้าใจครับคณุ ปู่ หลายปีทผ่ี มไดร้ ้จู กั กบั นำ้ แขง็ ผมยอมรับครับวา่ ผม คิดอะไรมากกว่าแค่น้องสาวกับนำ้ แขง็ แต่ผมกร็ แู้ ละเขา้ ใจ ผมหักหา้ มใจตวั เองมา โดยตลอด บุญคุณที่คุณปู่มีให้กับผม ผมรู้ครับว่าคุณปู่ให้ส่ิงที่ดีที่สุดกับผมกับ น้ำแขง็ และกับไมล”์ “ขอบใจ เจ้าช่างเปน็ ลูกพอ่ จรงิ ๆ” นับแสนย้ิม เขารดู้ ีวา่ แมค้ ุณป่เู อกพจน์จะ ไม่แสดงออกว่าแม่เขาเป็นอย่างไรน่ันไม่ได้หมายความว่าท่านจะไม่รู้ แต่ในเมื่อพ่อ เขายงั ควบคมุ แม่เขาไม่ให้ออกนอกกรอบมากเกนิ ไปคณุ ปู่กจ็ ะไมก่ า้ วก่ายแนน่ อน “คุณปแู่ นใ่ จแลว้ จริงๆเหรอครับ ทีจ่ ะทำแบบนี้” นบั แสนอดไมไ่ ดท้ ี่จะย้ำ ถาม เพราะเขาคิดว่ามันน่าจะมีหนทางอืน่ ที่ดีกว่า “ทำไม นบั แสนอยากให้ปู่บงั คบั เจ้าไมลอ์ ยา่ งงน้ั เหรอ” “ผมวา่ ถา้ คุณปู่บงั คับ ไมล์ก็นา่ จะทำตามท่ีคณุ ป่ตู ้องการ” “ก็จรงิ แตไ่ มแ่ ล้วละ มผี หู้ ญิงสองคนท่เี ขา้ มาในชวี ิตของไมล์ คนหนงึ่ จาก ตาย อีกคนหนึง่ จากเปน็ มนั กเ็ จ็บทงั้ น้นั แต่เราต่างร้ดู ีวา่ การจากโดยอยา่ งหลงั ไมล์ รุ่งอรุโณทัย

2 44 เปน็ คนเลอื กเอง มันโตแลว้ ถ้ามันทำไดแ้ คน่ ้ีปู่ในฐานะตาของมัน ได้แตท่ ำใจยอมรับ ความจริงดีกวา่ ...” บทสนทนาของเอกพจน์และนับแสนไม่ได้มีเพียงสองคนท่ีคุยกันท่ีได้ยิน ไมลท์ ีเ่ ดนิ มาสูดอากาศ เขายืนหลบหลงั ตน้ ไม้ใหญ่ทันทแี ละไดย้ ินทกุ อยา่ ง และเมือ่ สองคนน้นั เดนิ หา่ งไปไกล ไมลค์ อ่ ยๆทรุดเขา่ ลงน่งั บนพน้ื หญา้ สองแขนวางไวบ้ น เข่าท้ังสอง ใบหนา้ ไมแ่ สดงอารมณใ์ ดๆออกมา แต่หัวใจเขาทำไมถงึ รู้สกึ ทุรนทรุ าย แบบน้ี และตง้ั แตว่ นั นนั้ เขากไ็ ม่ไดเ้ หน็ หนา้ น้ำแขง็ อกี เลย แมแ้ ตก่ ารกลา่ วถงึ จากทุก คนในบา้ นเขากไ็ ม่มีโอกาสไดย้ นิ เหมอื นกบั ทุกคนจะปดิ ปากสนทิ ไว้ถ้าเป็นเรอ่ื งของ น้ำแข็ง จนวนั น้ีทเี่ ขาบังเอญิ มาได้ยนิ แต่ส่ิงทไี่ ด้ยินกลบั ทำใหห้ ัวใจเขาแตกสลาย ...พ่ีรกั เธอแล้วจริงๆเหรอ น้ำแขง็ ... รุ่งอรุโณทยั

2 45 ตอนท่ี 10 … เม่อื ครบกำหนด 60 วัน อุแว้ อแุ ว้ อแุ วว้ ววว “ไม่มีอะไรผิดปกตเิ ลยนะคะ” “แล้วทำไมนอ้ งมายด์ถงึ ร้องไมห่ ยดุ แบบนี้ คุณหมอตรวจดแี ล้วเหรอครบั ”... ไมล์ถามอย่างร้อนใจ เนื่องจากวันน้ีท้ังวันน้องมายด์ที่ต่ืนจากนอนเอาแต่ รอ้ งไหโ้ ดยหาสาเหตุไมไ่ ด้ เขาเอานมให้กินนอ้ งมายดก์ ็ไม่ยอมกิน ทัง้ ๆทีก่ ่อนหนา้ นี้ ประมาณสิบวันน้ำแข็งเอานมผงให้น้องมายด์กินสลับกับนมจากอกของเธอน้อง มายด์กไ็ มม่ ที ีท่าว่าจะแพน้ มอีกแล้ว แต่วนั นนี้ อ้ งมายด์กลับไมย่ อมกินเลย แต่ดีทยี่ งั นอนหลับบ้างบางเวลา แต่ไมล์ก็ไม่อยากประมาทเขารู้สึกร้อนรนเป็นคร้ังแรกที่ไม่ เข้าใจนอ้ งมายด์ว่าเกดิ อะไรขึน้ กนั แน่ “น้องมเี ร่อื งไม่สบายใจอะไรเหรอเปลา่ คะ?” ! ไมล์ตกใจทนั ที “เดก็ สามเดือน มีความรู้สกึ แบบนนั้ ดว้ ยเหรอครับ” หมอที่ ไม่บอ่ ยนักจะอุ้มเดก็ แตเ่ น่อื งจากหมอที่เห็นว่าไมลม์ าเพียงลำพังไม่มผี ูท้ ี่ได้ชอ่ื ว่าแม่ ของเด็กน้อยคนน้ีมาด้วย คุณหมอจึงอุ้มน้องมายด์และปลอบโยนจนน้องมายด์ ค่อยๆหยุดรอ้ งและกำลงั จะเคลม้ิ หลบั ไปอกี คร้ังในออ้ มแขนของคุณหมอ “คุณพอ่ เป็นคณุ พ่อเล้ียงเดีย่ วเหรอคะ” คุณหมอถามกลบั อย่างตรงไปตรง มา ! ไมล์อ้งึ ทนั ที วนั นีน้ ้ำแข็งกำลังจะยา้ ยออกจากท่นี ่ี วนั นนี้ ้องมายด์อยกู่ ับ เขาท้ังวนั ซ่งึ ปกตมิ ันก็เป็นแบบน้ันถา้ เปน็ วนั หยดุ แตว่ ันน้ีน้องมายดก์ ลบั งอแงใสเ่ ขา ทั้งวนั เด็กสามเดอื นจะรู้เชียวเหรอว่าแมก่ ำลงั จะจากไปแลว้ รงุ่ อรโุ ณทัย

2 46 “ถ้าลูกผมไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ไมล์พูด และเข้ารับน้องมายด์ท่ีหลับไปอีกครั้งมาจากคุณหมอและออกจากห้องตรวจไปทันที ลงุ ใบท่รี ออยรู่ ีบลุกจากเก้าอี้ “คณุ หนนู อ้ งมายดไ์ มเ่ ป็นอะไรใชม่ ัย้ ครับ” “ครับ เรากลบั บา้ นกนั เถอะครับ” ลงุ ใบเกิดความลังเล “กลับบ้าน คุณไมล์แน่ใจเหรอครับว่าจะกลับบ้าน” ไมล์หันไปมองลุงใบ ด้วยสายตาไรค้ วามอ่อนโยน “ครบั ๆๆ กลับบา้ นครบั ” ไมล์ท่ีน่ังอยู่ตอนหลงั ของรถต้ทู ่ลี งุ ใบกำลงั ขบั เคลอ่ื นกลับบ้าน ในอ้อมแขน มีนอ้ งมายด์ที่หลับไปแลว้ น้องมายด์พ่อรักหนูมากนะครับ ให้โอกาสคุณพ่อของน้องมายด์นะครับ คณุ พอ่ ของนอ้ งมายด์คนนจี้ ะเปน็ ทั้งพอ่ และแมใ่ ห้กบั นอ้ งมายดอ์ ยา่ งดที ี่สดุ โปรดให้ โอกาสคุณพ่อนะครบั ไมล์ค่อยๆก้มหน้าประทับริมฝีปากบนหน้าผากเล็กๆของน้องไมล์อย่างอ่อน โยนขอกำลังใจจากลกู นอ้ ยอยา่ งเงยี บๆ ดวงตาคมกลา้ แกร่งปดิ สนทิ เพื่อปดิ บังความ เจบ็ ปวดท่จี ะออกมาทางแววตาไว้อย่างมิดชิด “เดินทางปลอดภัย” เอกพจน์พูดกับน้ำแข็งที่ก้มลงกราบเขาอย่างเคารพ ก่อนทจี่ ะเดินขนึ้ รถตอู้ กี คัน พร้อมกบั นบั แสนและศศิกานต์ท่จี ะไปสง่ นำ้ แข็งทส่ี นาม บิน รถที่คอ่ ยๆเคลื่อนออกไปจากอาณาเขตของอคั รกำธร นับแสนและศศิกานตน์ ิ่งเงยี บ แต่ก็ไมว่ ายแอบชำเลอื งมองนำ้ แขง็ ทยี่ ังนัง่ นิ่งคอต้ังตรง ดวงตาน่ิงสงบไม่มีหวน่ั ไหวหรือสน่ั คลอนเลยสกั นิด แต่ทง้ั สองรวู้ า่ ตอน นห้ี วั ใจของน้ำแขง็ คงกำลังรวดรา้ ว นบั แสนได้แต่หวังวา่ นำ้ แขง็ คงไมต่ ้องร้องไหย้ าม ท่ีแอบเห็นแอบมองไมล์อีกแล้ว เขาจับไม่ได้นับไม่ไหวเลยทุกคร้ังที่น้ำแข็งเห็นไมล์ รุ่งอรโุ ณทัย

2 47 อย่ไู กลๆโดยบงั เอญิ เธอจะรอ้ งไหเ้ สียใจอยู่เพยี งลำพงั ทุกคร้งั หกสบิ วันท่ีผา่ นมามีวนั ไหนมัย้ ท่ีน้ำแข็งจะไมร่ อ้ งไห้ การจากไปเขาเห็นดว้ ยอยา่ งมากแล้วจริงๆ “พ่ีนำ้ แขง็ พตี่ อ้ งไปจริงๆเหรอครบั เปล่ยี นใจไมไ่ ดเ้ หรอครับ ผมไมอ่ ยากให้ พี่ไป พกี่ ลบั มาอยูก่ บั ปา้ นันกไ็ ด้ ผมดแู ลพี่ได้นะครบั ” นายทถี่ ึงแมจ้ ะโตแล้ว อดไม่ ได้ท่ีจะน้ำตาไหลเหมือนเด็กเล็กๆที่ร้องตามแม่ก็ไม่ป่าน ปูไข่ยังอดไม่ได้ท่ีจะต้อง ปาดนำ้ ตาที่ไหลออกมา “เจา้ เดก็ คนนี้ งอแงเป็นเดก็ เลก็ ๆ หยุดรอ้ งไดแ้ ล้ว คดิ ถึงพ่ีก็ตอ้ งตั้งใจเรยี นรู้ ม้ยั และดูแลป้านนั แทนพีด่ ้วย อย่าให้ป้านันต้องเจ็บตอ้ งปว่ ยและเปน็ อนั ตรายนะ” น้ำแข็งดึงนายเข้ามากอดไว้ นายได้แต่ซับเช็ดน้ำตาของตัวเองและพยักหน้าหงึกๆ ในอ้อมกอดของผู้หญิงท่ีอายุนิดเดียวแต่เขารักดั่งกับว่าผู้หญิงคนน้ีเป็นแม่ของเขาไป แลว้ หลังจากนนั้ นำ้ แข็งกห็ นั ไปกล่าวลาทกุ คน ปา้ นนั โอบกอดนำ้ แข็งไว้แน่นน้ำตา ไหลออกมาเกินกวา่ จะเก็บไว้ได้อกี ต่อไปแล้ว “น้ำแขง็ อภัยให้แม่คนน้ีด้วย แม่ยังเปน็ แม่ของน้ำแขง็ ใชม่ ย้ั ” “คณุ แม่อย่ารอ้ งไห้สคิ ่ะ นำ้ แข็งไม่เป็นอะไรจริงๆคะ่ ดูแลตวั เองด้วยนะคะ น้ำแข็งฝากน้องมายด์ด้วยนะคะ” ศศิกานต์ซับน้ำตาที่ไหลออกมา และโอบกอด นำ้ แข็งไวแ้ นบแน่น “ลาก่อนนะคะทกุ คน” นำ้ แข็งกลา่ วลาคนทัง้ หา้ คณุ หญงิ ศศิกานต์ ปา้ นนั นบั แสน ปูไข่ และนาย “แลว้ ผมจะไปเยย่ี มนะ” นับแสนกล่าวทิ้งท้ายก่อนโบกมอื อำลากนั ปาฎิหารยิ ข์ องเธอ เธอใช้ไปหมดแลว้ น้ำแข็งหนั หลังให้กับทกุ คนและเดนิ เข้าไปในส่วนของผู้โดยสาร ทุกยา่ งก้าวมนั่ คง ไมเ่ ชือ่ งช้า เธอจะไปเรม่ิ ตน้ ชีวิตใหม่ ณ ดนิ แดนอ่ืนทไ่ี กลมาก ท่ไี ม่ใชท่ ่ีนี่ ปาฎหิ ารยิ ์ที่ไดเ้ จอกบั คุณหญงิ ศศิกานต์ ปาฎหิ ารยิ ์ที่ประมุขอัครกำธรรกั และเอ็นดู รงุ่ อรุโณทัย

2 48 ปาฎิหารยิ ์ท่ไี ดใ้ ช้ชวี ติ กับชายที่ตนรกั ช่วงหน่ึงของชีวติ พไี่ มล์ ปาฎิหาริย์ทีม่ นี อ้ งมายดล์ กู รักของแม่ หมดแล้ว ปาฎหิ ารยิ ์ ของเธอ หมดแลว้ ตอ่ จากนไ้ี ปคือสิ่งที่เธอตอ้ งอดทน และผ่านมนั ไปใหไ้ ด้ เขาและเธอหมดสน้ิ กันแลว้ แต่ทำไมนะ! เธอถงึ ไมร่ ู้สึกถึงการ เต้นของหวั ใจว่ามันกำลังเตน้ อยู่ มนั หยุดเต้นไป หรือ มันไมม่ ีอยใู่ นร่างกายเธอเสีย แลว้ ... “สวัสดคี ่ะ แจค็ ก้ี” น้ำแข็งยกมือทำความเคารพพ่อบงั เกดิ เกล้าของไมล์ ท่ี เขามารบั เธอที่สนามบนิ ดว้ ยตวั เขาเอง “ลอนดอน ยนิ ดีตอ้ นรับ” นำ้ แขง็ กล่าวขอบคุณ แจ็คกไี้ ม่ไดม้ าเพียงลำพัง เขามีบอดิการ์ดติดตามมาอีกสองสามคน หนึ่งในน้ันเดินไปเข็นกระเป๋าให้น้ำแข็ง ทันที “เหน่ือยมากม้ัย” “ไม่เลยค่ะ ชั้นบิสสิเนสทำเอาน้ำแข็งหลับสบายมาตลอดการเดินทางเลย คะ่ ” แจ็คก้ีย้มิ ออกมา เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นตัวจริงของนำ้ แข็ง ผู้หญิงคนนี้อยดู่ ้วย แล้วร้สู ึกสบายใจดจี ริงๆอยา่ งที่ศศกิ านตพ์ ูดวา่ ไว้ เป็นคนทไี่ ม่คดิ จะทำให้คนขา้ งกาย รสู้ ึกตอ้ งเหน่ือยและลำบากใจจริงๆ “ไป ไปดแู มนชน่ั ที่แด๊ดเตรยี มไวใ้ ห้ แนใ่ จนะวา่ จะไมไ่ ปอยบู่ า้ นกบั แด๊ด” “แมนช่นั สะดวกกวา่ ค่ะ ไวแ้ จค็ กี้มีเวลาอยู่บ้านเมื่อไหรน่ ำ้ แข็งค่อยไปเยย่ี ม นะคะ” แจค็ กย้ี ้มิ ออกมา “ศศิ เล่าเกนิ จรงิ เหรอเปล่า แด๊ดไม่ได้บา้ งานอยา่ งทท่ี ุกคนเข้าใจหรอกนะ เอาเถอะ! แด๊ดจะพาน้ำแข็งไปเทย่ี วและถา่ ยรปู อวดศศใิ หเ้ จา้ หลอ่ นได้เหน็ ไปเลยวา่ คนอยา่ งแจค็ กกี้ ็รู้จักหาความสุขใสต่ ัวเหมือนกนั ” น้ำแข็งยิม้ ออกมา น้ำตาคลอเคลา้ ดวงตาทนั ที มหี รอื ว่าเธอจะไมร่ ู้ว่าแจ็คก้ีกำลงั ชดเชยและดูแลเธอแทนใครบางคน รงุ่ อรุโณทัย

2 49 “ค่ะ สัญญานะคะ” น้ำแข็งชูน้ิวก้อยยื่นให้แจ็คก้ี ซ่ึงแจ็คก้ีก็เกี่ยวก้อย สญั ญากัน แม้นำ้ แขง็ จะไม่เรียกแจค็ กว้ี า่ แดด๊ แต่ความเคารพท่ีเธอมใี ห้ก็คอื พ่อ “แมข่ องหลานนา่ รักขนาดน้ี นอ้ งมายดต์ ัวจริงจะน่ารกั แค่ไหนกนั นะ อยาก เจอหลานปูจ่ รงิ ๆ” นำ้ แข็งเพียงแคย่ ิม้ เพราะแจ๊คกคี้ งไดเ้ หน็ นอ้ งมายด์จากภาพน่ิง และภาพวีดีโอทคี่ ุณแมส่ ง่ มาให้ได้ดูตลอดเวลาอยู่แล้ว แจ็คกพี้ านำ้ แขง็ มายงั แมนชนั่ กลางกรุงลอนดอน แตเ่ ขาเลย่ี งทจี่ ะไม่บอก ว่าห้องแห่งน้ีเป็นของไมล์ ไมล์เองก็เบื่อที่จะไปอยู่ท่ีบ้านของเขาเช่นกัน ที่น่ีเป็น แมนชนั่ ทแ่ี จ็คกีซ้ ้อื ไวใ้ ห้ไมล์ แตก่ อ่ นท่นี ้ำแขง็ จะเขา้ มา เขาส่งั คนให้เขา้ มาจัดการ เก็บของทกุ อยา่ งของไมลย์ ้ายเอาไปเกบ็ ไว้ที่บ้าน และเขากต็ กแต่งใหม่ให้เหมาะสม กบั ห้องทผี่ หู้ ญงิ อาศัยอยู่ “สวยจังเลยค่ะ” น้ำแขง็ ท่ีเขา้ มาในแมนชั่นท่โี อ่อ่ามากเหลือเกิน ทุกอย่างดู แล้วล้วนแตร่ าคาสงู ลิบลว่ิ แนๆ่ แค่พรมเช็ดเท้าทด่ี ูเจิดจรัสอลงั การก็คงหลายพันบาท แนๆ่ ถ้าตเี ป็นเงนิ ไทย “ดีแลว้ ท่ีหนูชอบ ตามสบายเลยนะ เดยี๋ วเยน็ ๆ แด๊ดจะส่งคนมารับ แด๊ดจะ พาไปดินเนอร์เลี้ยงต้อนรับ” “ค่ะ” น้ำแข็งยิ้มกว้างให้กับแจ็คกี้ที่ขอตัวออกไป ปล่อยให้น้ำแข็งเดิน สำรวจห้องตา่ งๆ แมนชน่ั แห่งนม้ี สี องหอ้ งนอนขนาดไมเ่ ท่ากนั นำ้ แข็งลากกระเปา๋ ไป ยงั หอ้ งนอนใหญ่ ท่ีตกแต่งเป็นสเี หลอื งนวลตา มองแล้วร้สู กึ จติ ใจปลอดโปร่งมาก เธอเดินออกไปยังระเบียงด้านนอก ห้องแห่งน้ีอยู่ช้ันท่ีย่ีสิบห้า ฝ่ังด้านนี้ยังเป็นวิว ความโออ่ ่าของลอนดอนไมต่ อ้ งถกู ตกึ อาคารอืน่ ปิดลอ้ มววิ สวยงามไว้ นำ้ แขง็ สูดลม หายใจเข้ายาวๆ อากาศเย็นๆกส็ ดช่นื ดี เธอยืนชมววิ รับลมเพยี งไมน่ านก็กลบั เข้าไป เอาของออกจากกระเปา๋ เธอไม่ได้ขนอะไรมามากมายเพราะคณุ แม่บอกว่าใหไ้ ปหา ซ้ือเอาที่โน้น น้ำแขง็ จึงใชเ้ วลาไมน่ านกจ็ ดั ของออกจากกระเป๋าจนหมด รุง่ อรโุ ณทัย

2 50 อ้ืมมมม น้ำแข็งกำลังกอดอกครุ่นคิดมองชุดท่ีเธอเอามาไม่กี่ชุดที่แขวน เรยี บร้อยแล้วในตู้ เธอกำลงั ตัดสนิ ใจวา่ ควรจะเป็นชุดไหนดี เอะ๊ ! แต่สายตาท่กี วาด มองอยกู่ ส็ ะดุดเข้ากับอะไรบางอยา่ งที่ไมใ่ ชข่ องเธอแน่นอน ในตอนแรกท่เี ธอจดั ของ เธอไม่เห็นกระดายแผน่ หนง่ึ ทเ่ี สียบอยู่ด้านในของซอกตู้เสือ้ ผ้า นำ้ แขง็ ย่นื แขนไปดึง มันออกมา ! “นี่มนั ! ทำไม ทำไมถงึ มลี ะ” นำ้ แข็งมือส่นั เทา ดวงตาเบกิ กว้าง เธอหนั หลังกลับมองทุกอยา่ งในห้องแห่งน้ีทนั ที ไม่จริง! กระดาษท่อี ยูใ่ นมือค่อยๆล่วงลงสู่ พื้นท่ีหงายด้านหน้าเป็นภาพท่ีถ่ายจากกล้องโพลารอยด์ภาพของไมล์ที่ในมือถือแก้ว เครื่องด่ืมยืนพิงแนวขอบกั้นบนเรือ โดยมีหญิงสาวผมสีทองปากแดงคลอเคลียซบ ไหลเ่ ขาอยา่ งออดออ้ น นำ้ แข็งไมไ่ ดร้ สู้ กึ อะไรกบั ภาพผู้หญิงท่เี คลา้ คลอไมลใ์ นภาพ แตเ่ ธอแคช่ อ็ ค ท่ีทำไมภาพของไมล์ถงึ มาอยู่ในหอ้ งนี้ ถ้างั้นทน่ี ี่กค็ ือหอ้ งของเขาอย่างงนั้ เหรอ คนท่ี เธอต้องอยู่ให้ห่างๆไม่ใช่เหรอ น้ำตาเจ้ากรรมค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เธอพยายามแล้วที่จะไม่คิดถึงเขาทั้งๆที่เธอคิดถึงเขาอยากกลับเมืองไทยตอนนี้เด๋ียว น้ี เธอคิดแบบนี้วนไปวนมาไม่รู้กี่ร้อยพันคร้ัง เพียงเพื่อกลับไปหาเขาไปคุกเข่า อ้อนวอนเขา ขอเธอได้อย่ใู กล้ๆกบั เขา ฮอื ฮือ ฮือ ฮืออออออ น้ำแข็งลม้ ตวั ลงนอนบนพ้ืนพรมในห้องนอนอย่างคน สิ้นเรย่ี วแรงท่ีจะยนื และนั่งต่อไปได้ ร่างกายขดงอกอดตวั เองไวแ้ นน่ และปล่อยเสียง ร้องไห้โฮปา่ นคนทข่ี าดใจไปแลว้ เธอไมม่ ีหัวใจอีกแลว้ พ่ีไมล์ พ่ไี มล์ น้ำแข็งคิดถงึ พ่ี ไมลจ์ งั เลย พไี่ มล์ พี่ไมล์ เสยี งคร่ำครวญปนเสียงรำ่ ไหท้ ่ีไดย้ ินเพยี งคนเดยี วนน่ั ก็คือ เธอ นำ้ แขง็ ตวั คนเดียว “ชอบม้ัย” แจ็คก้ถี ามเมอ่ื พามายังร้านอาหารทว่ี ิวดา้ นบนช่างสวยงาม รงุ่ อรุโณทัย