แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

2 51 “ค่ะ” น้ำแขง็ ยม้ิ รับ เธอปกปิดเร่อื งที่เธอรูแ้ ล้ววา่ แมนชั่นท่ีน่นั คอื หอ้ งทีไ่ มล์ เคยอยู่ เพราะดูจากการตกแต่งที่ไม่บ่งบอกว่าเป็นห้องของไมล์ก็ชัดเจนอยู่แล้วที่ แจค็ ก้เี องก็ไมไ่ ดม้ ีเจตนาให้เธอไดร้ ู้ น้ำแข็งไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี แจ็คกี้จึงจัดการสั่งอาหารมาหลายอย่างให้เธอ ไดท้ านไดช้ ิมอย่างเต็มท่ี เพราะฉะนนั้ เธอจะต้องไมท่ ำใหแ้ จค็ กี้ไม่สบายใจ น้ำแข็งจึง พยายามแสร้งลมื ความข่มขนื เร่อื งของไมล์ไว้และเก็บเขาไวใ้ นกน้ บ้งึ ของหัวใจ ว้าวววว “คณุ น้ำแข็งจริงๆด้วย” นำ้ แขง็ ที่ กำลงั กนิ ชมิ อยา่ งเพลิ ดเพลนิ ต้องเงยหนา้ ขน้ึ เม่อื มีใครคนหนึ่งมายนื ข้างๆโต๊ะเอย่ ทกั ทายเธอ “คณุ เวนน”์ “คุณจรงิ ๆ” เวนน์หนั ไปมองแจค็ กซ้ี ง่ึ แนน่ อนว่าเขาต้องรู้จักแจ็คกี้ เวนน์จับ มอื ทกั ทายกับแจค็ ก้ี และสายตาก็หนั มองไปที่โตะ๊ ควิ้ หนาสีนำ้ ตาลออ่ นขมวดเข้าหา กันเพราะถา้ มองจากการจดั โตะ๊ อาหารแลว้ แคส่ องคน “ไมลล์ ะครบั เขาไปไหน” ! ! แจค็ กี้ขบกรามทนั ที สายตาหันไปมองน้ำแข็งทกี่ ม้ หนา้ ลง “เวนน์ มาดินเนอรก์ บั ใคร” “ผมนดั ลกู คา้ ไว้ แตย่ ังไมถ่ งึ เวลานดั ครับ” เวนน์ทจ่ี ับกระแสความผดิ ปกติ ได้ เขาหลต่ี ามองน้ำแข็งทนี่ ั่งนง่ิ และเงยี บไปทันที และบางอย่างบอกกับเขาว่าสง่ิ ที่ เขาและไมล์เคยไดค้ ยุ กันไว้ตอนน้นั มนั เกิดข้นึ แล้ว โอ้ววววว เวนนร์ ้องในคออยา่ งเบาๆ “สวสั ดีค่ะคณุ เวนน์” น้ำแข็งหายใจเข้ายาวๆเรยี กกำลังใจใหก้ ับตัวเองกอ่ น “ผมดีใจทีค่ ณุ ตัดสินใจมาอยู่ทนี่ ่”ี ! น้ำแข็งและแจค็ กต้ี กใจทันทที ี่เวนนค์ ุกเขา่ ลงตรงหนา้ นำ้ แขง็ และบอก เธอไปแบบนนั้ น้ำแข็งกัดปากตัวเองทันที แบบนี้ก็ชดั เลยว่าเวนน์ตอ้ งรเู้ รอ่ื งระหวา่ ง เธอกบั ไมล์ แตจ่ ะรูแ้ ค่ไหนนำ้ แขง็ ก็ไม่แน่ใจ รุ่งอรโุ ณทัย

2 52 ทางด้านไมล์ ที่ตอนน้เี ขารู้แลว้ ว่าในขอบเขตรวั้ เดียวกันตอนน้ีไม่มีนำ้ แข็ง แลว้ เธอจากไปแล้วหนึ่งวนั แลว้ ทเ่ี ธอจากไป เม่อื คนื เปน็ อกี คืนในหลายๆคืนตลอด หกสิบวันทเี่ ขานอนไมค่ ่อยหลบั ออ้ แอ้ อ้ อ แอ้ ไมลห์ ันไปมองเจ้าของเสียงอ้อแอ้นัน่ ทันที รอยยิ้มคอ่ ยๆ ปรากฎบนใบหนา้ เขา ตอนนช้ี ีวิตเขากเ็ ปน็ ของนอ้ งมายด์แต่เพียงผ้เู ดียว ไมลห์ ันไป พดู คุยกับน้องมายดค์ วามสขุ เดียวท่ีเหลืออยขู่ องเขา กร๊ิงงงงงง นำ้ แข็งทน่ี ่ั งเพียงลำพังในแมนชน่ั อยา่ งคนเซง็ ทกุ อยา่ งในชีวติ ผ่อนลมหายใจยาวๆทันที มาไดท้ กุ ว่ที ุกวนั เวนกาเบรียน หรือ เวนน์ ตง้ั แต่คืนน้ันที่ เธอได้เจอกบั เขา และเมอ่ื เขารวู้ ่าเธอพักท่ีน่เี ขาก็มาหาเธอทุกวนั เพอ่ื มาชวนเธอออก ไปทอ่ งเที่ยวลอนดอน แตเ่ ธอกป็ ฎเิ สธเขาทกุ วนั เชน่ กัน “สวัสดี! อะ๊ ! ไมต่ ้องทำท่าจะปฎเิ สธผม วนั นี้ผมไมไ่ ดม้ าชวนคุณไปไหน แต่ ผมเอาน้มี า...” เวนนพ์ ูดพรอ้ มกบั โชวถ์ งุ ขนาดใหญใ่ นมอื Pizza “เชิญคะ่ ” น้ำแขง็ หลกี ทางให้เวนนเ์ ขา้ มา เขาคุ้นเคยกบั ทีน่ ี่อยา่ งเห็นได้ชดั แต่เขากไ็ ม่ได้เอ่ยและพดู อะไร น้ำแข็งทไี่ ม่ยอมออกไปไหนนานเปน็ สัปดาห์ตั้งแตเ่ ธอ มาถงึ ทน่ี ่ี ครัง้ แรกและครง้ั สุดทา้ ยท่ีเธอออกจากหอ้ งนี้ก็เปน็ วันแรกที่เธอมาถึงท่ี และ แจ็คก้ีพาไปดินเนอร์ และตอนนี้แจ็คก้ีก็รู้แล้วว่าเธอรู้แล้วว่าห้องน้ีเป็นของไมล์ แจค็ กีก้ ็ขอโทษขอโพยเธออย่างสำนึกผิดและบอกว่าจะใหเ้ ธอย้ายออก แต่น้ำแข็งก็ บอกกบั เขาไปวา่ ไมเ่ ปน็ ไร เพราะแจ็คกเี้ องกพ็ ยายามแลว้ ทีจ่ ะไม่ใหเ้ ธอรเู้ ร่ืองนี้ เป็น ความสะเพร่าของพนักงานทำความสะอาดจริงๆ นำ้ แข็งจงึ ขอเวลาสว่ นตวั กับแจ็คก้ี สักพกั บอกใหเ้ ขาอย่าใหเ้ ธกลายเป็นภาระใหเ้ ขาต้องกังวลใจ เธอแคข่ อเวลาพักใจ ทำใจซ่ึงแจ็คก้ีเข้าใจและยินยอมตามที่เธอขอ จะมีแต่เวนน์ที่น้ำแข็งไม่คิดว่าเขาจะ รุ่งอรโุ ณทัย

2 53 มาหาเธอได้ทกุ วท่ี ุกวนั และเธอเองกค็ ดิ วา่ ไม่มคี วามจำเปน็ ท่ีต้องขอเวลาส่วนตวั กับ เวนน์ แต่กลบั กลายเป็นว่าเวนนก์ ลายเป็นแขกของทน่ี ่ที กุ วนั น้ำแข็งน่ังเท้าคางบนโต๊ะ ส่วนเวนน์ก็เดินไปจัดจานจัดโต๊ะสำหรับสองที่ กับเมนู Pizza “ดม่ื โคก๊ หนอ่ ยนะครบั ” นำ้ แข็งมองแกว้ โคก๊ ท่ีความเย็นพวยพุง่ ใหเ้ ธอได้ เหน็ อยา่ งชัดเจน “คุณเวนน์ คุณกับพี่ไมล์เปน็ เพอื่ นทีส่ นทิ กันมากไมใ่ ชเ่ หรอคะ คุณมายงุ่ กับ ฉันมนั จะไมด่ ีต่อความสมั พันธ์ของพวกคุณนะคะ” “ไมเ่ ข้าใจ” เวนน์น่ังลงฝงั่ ตรงข้ามพรอ้ มกับวางถาด Pizza นำ้ แข็งกลืน น้ำลายลงคออย่างยากลำบากทันที เพราะเธอหิวข้ึนมาทันที น้ำแข็งไม่ได้ตอบ คำถามของเวนน์ เธอสนใจชิ้น Pizza ทเ่ี วนนต์ ักมาเสิรฟ์ ใหเ้ ธอท่จี านมากกว่า “คณุ ไม่เขา้ ใจก็ดีแล้ว ง้นั ฉันจะได้สบายใจ คณุ เปน็ เพ่ือนกับพีไ่ มล์กถ็ ือวา่ เป็นเพือ่ นกับฉนั ดว้ ย ถา้ งั้น กนิ เพ่อื นกนั ตลอดไป!!!!” เวนน์หนา้ บ้ึงใส่นำ้ แข็งทันที ไดแ้ ต่มองน้ำแข็งทกี่ ัดกิน Pizza อย่างเอร็ดอร่อย “นำ้ แขง็ คณุ ยังคิดและหวังวา่ ไมลจ์ ะรกั คุณในสกั วันหนึ่งใช่มยั้ ” ! น้ำแข็งค้างชะงักทนั ที เธอกลืน Pizza ท่ยี ังค้างอยู่ในปากไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาจับจอ้ งเวนนอ์ ย่างเอาเรอ่ื ง เธอกำลงั โกรธ และโกรธคนตรงหน้านี่แหละ!!!! ควบั !!! พรึ่บ!!! เวนน์แค่ปดิ เปลือกตา เมอื่ นำ้ แขง็ ยกถาด Pizza ทีถ่ ูกเอา ออกไปแค่ช้นิ เดยี วสาดซัดใส่ใบหน้าของเวนน์อยา่ งจงั “ออกไปจากท่ีนแ่ี ละไมต่ อ้ งมาอีก ฉนั ไมต่ อ้ งการเห็นหนา้ คณุ ” “ยอมรับความจรงิ ไมไ่ ดใ้ ช่มัย้ ” “หยุดพูดและออกไปเด๋ยี วนเี้ ลยนะ” เสียงตวาดดังล่นั อยา่ งมากออกมาจาก น้ำแข็ง รุ่งอรุโณทยั

2 54 “คุณไลผ่ ม เพราะผมพูดแทงใจดำคุณ คณุ เชอ่ื หรอื ไม่เชอื่ ตอบผมมา ถา้ คุณให้คำตอบผม ผมจะไป” นำ้ แขง็ กำมือท้ังสองขา้ งไวท้ ันที ริมฝปี ากเบียดแนน่ เขา้ หากนั อย่างตอ้ งการปิดก้นั เสยี งสะอ้นื “คุณไม่มีสิทธิ คุณเอาสิทธิอะไรมาตั้งคำถามนี้กับฉัน” น้ำแข็งตอบกลับ เสียงสั่นพร่า น้ำตาทพ่ี ยายามแลว้ ทจี่ ะไมใ่ ห้ไหลออกมา แต่มันก็หา้ มไม่อยู่ “คณุ พดู ไม่ผิด ผมไม่มสี ทิ ธิ ถา้ งน้ั คณุ ไมต่ อ้ งตอบผมกไ็ ด้ เอาเปน็ วา่ วนั น้ี ผมกลบั ก่อน พร่งุ นผี้ มจะมาใหม่” “ทำแบบนี้ทำไม” “ผมก็อยากถามคุณเหมือนกันน้ำแขง็ ว่าคณุ ทำแบบนีท้ ำไม ผมรู้ว่าคณุ เจ็บปวด แตค่ ุณอุตสา่ ห์หนีมาไกลถงึ น้ี เพื่อมานอนคลุกตัวอยแู่ ต่ในห้องแบบน้ี คณุ จะทำตัวแบบน้ีไปอีกนานแค่ไหน ทำไปแล้วไมล์เขาจะรักคุณอย่างงั้นเหรอ ทำไป แลว้ คุณจะหายเจ็บปวดอย่างน้ันเหรอ” ฮอื ออออ ฮื ออออ ฮื ออออ “เขาไมร่ กั ฉัน ทำไมถึงรกั ฉนั ไม่ได้ ฉันผิดมากใช่ ม้ัย ฉนั ยอมทกุ อยา่ งแลว้ ยอมแมจ้ ะเปน็ แค่เงา ขอแคใ่ ห้เขามองเหน็ ฉันบา้ งในบาง เวลา ขอแค่ให้เขาเก็บฉันไว้ตรงไหนก็ได้ในมุมท่ีฉันยังสามารถเห็นเขาได้บ้าง” น้ำแข็งทรุดเข่าปล่อยโฮครั้งใหญ่ เวนน์ขยับเดินเข้าไปหาและคุกเข่าโอบกอดร่างที่ สัน่ เทาไว้ “เร่ืองระหว่างพวกคุณสองคนคงต้องให้เป็นเร่ืองในอนาคตที่ไม่มีใครรู้และ ตอบไดแ้ มต้ วั คณุ เองว่าจะออกมาเปน็ แบบไหน ไมลจ์ ะรกั คุณหรอื ไมต่ อนนี้ก็ไมม่ ใี คร รู้นอกจากตวั ไมลเ์ อง แตถ่ า้ คุณเช่ือผมและทกุ คนรอบตวั คุณ ผมจะบอกคณุ วา่ ไมล์ รักคุณ เขารักคุณ แต่มีบางอย่างที่อยู่ในหัวใจเขาทำให้เขาไม่อาจรักคุณได้อย่าง บริสุทธใิ์ จ เขาจึงจำต้องเลอื กท่จี ะผลกั ใสคณุ ออกมา ผมคงไม่ใจดพี อทจี่ ะบอกให้ คุณรอ เพราะผมและทุกคนไมม่ ีใครรวู้ ่าไมลจ์ ะรตู้ วั เมอ่ื ไหรว่ า่ เขาต้องการคุณ แต่ผม คงทำได้เพียงเตอื นคณุ ว่าอย่ามีชวี ติ อยูแ่ บบทำรา้ ยตวั เองจะดีกว่า มนั มแี ต่จะแย่ยง่ิ รุง่ อรโุ ณทยั

2 55 กว่า คณุ หมกตัวอย่แู บบน้ีความคดิ ของคุณก็จะวนเวยี นอยแู่ ตแ่ คน่ ี้ ออกไปใชช้ ีวติ ของตัวเองเถอะ” นำ้ แขง็ นิง่ เงียบแตเ่ วนน์รู้วา่ เธอได้ยนิ และกำลังฟังเขาอยู่ “ฉันควรออกไปทำอะไรดลี ะคะ” เวนน์ย้มิ ออกมาทนั ที อืม เวนน์คร่นุ คิดอยสู่ ักแปบ็ “ผมก็นึกอยา่ งอ่นื ไมอ่ อก จะนกึ ได้อย่างเดียวก็ คือ คุณนา่ จะเรียนตอ่ ...ดมี ย้ั ?” นำ้ แขง็ มุ่นคิ้วคดิ ไม่ถึงเส้ียวนาทเี ธอกพ็ ยกั หนา้ รบั ท้ัง น้ำตา อา้ ! “ทำไมเป็นแบบนั้นละ แจค็ กี้ คณุ ปล่อยใหเ้ วนน์พานำ้ แขง็ ไปไดย้ ังไง โอย้ !!! ตายแล้ว ปารีสท่ีน่นั ท้งั สวยท้งั โรแมนตกิ ถา้ สองคนนเ้ี กดิ เกินเลยกนั ฉันไม่ ยอมนะ” !!! ไมล์ทเ่ี ดนิ ผ่านมาไดย้ นิ พอดี นานเหลอื เกนิ ที่เขาไมไ่ ด้ยินข่าวคราวของ น้ำแข็ง ที่แท้เธอกไ็ ปอยลู่ อนดอนเองเหรอเน่ีย “นำ้ แขง็ เขาโตแล้ว และพวกเขาก็ไปกนั แค่อาทิตย์เดียว” “วนั เดียวฉนั กไ็ มย่ อม ตาเวนนย์ งั ไงกันนะ รู้ทง้ั รวู้ า่ นำ้ แขง็ เป็นใคร ยงั จะมา เทียวไล้เทยี วขือ่ อยู่ได”้ “ศศิ ผมอยากให้คณุ เผื่อใจไวบ้ า้ ง คุ ณอาจจะไมร่ วู้ ่าตอนท่ีนำ้ แข็งมาถึงทน่ี ี่ เธอเป็นยังไงบา้ ง ถ้าไม่ได้เวนน์ ผมก็ไมร่ ูว้ า่ ปา่ นน้นี ำ้ แขง็ จะเปน็ อย่างไร ตอนนน้ั ผมก็ ไม่รู้ว่าจะช่วยน้ำแข็งยังไง ถึงผมจะรอู้ ย่แู กใ่ จวา่ เวนน์คดิ อะไรกับนำ้ แข็ง ผมกไ็ มอ่ าจ เห็นแก่ตัวกักและกันพวกเขาสองคน ตอนนี้น้ำแข็งเปลี่ยนไปมาก เธอมีความสุข แจม่ ใสในทกุ ๆวันตลอดหกเดือนที่ผ่านมา” “แจค็ กี้ ฉันกำลังจะเสียแมข่ องหลานรกั ไปแลว้ จริงๆเหรอ” ไมล์ทแี่ อบไดย้ นิ เขาไมอ่ าจทนฟังแดด๊ กับคุณแม่คุยกนั ตอ่ ไปอีกไดแ้ ล้ว รุ่งอรโุ ณทัย







2 59 “คุณไม่ลองกลบั ไปละ” “ใหก้ ลบั เมอื งไทยฉนั กลบั แน่ๆ เพราะเปา้ หมายในชวี ิตฉันไม่ใชท่ ่นี ี”่ เฮ้ยยยยย เวนน์ถอนหายใจอย่างผิดหวังแสดงให้น้ำแข็งได้เห็นอย่าง ชดั เจน “คนอะไรใจร้าย ใจแขง็ ชะมัด ผมตามจบี คณุ มาสองปกี วา่ แล้วนะ” นำ้ แข็ง หลตี่ าและมองเวนนด์ ้วยหางตา “ฉนั กบ็ อกคุณไปแลว้ นะ ว่าไม่มที างเปน็ ไปได้ คุณเองน้นั แหละทด่ี ันทรุ งั ไม่ เลกิ ” “โอเค โอเค๊ ผมมนั งเี่ งา่ เอง” “ใช”่ เวนน์ทำหน้าดใุ ส่นำ้ แข็ง และทำให้นำ้ แข็งหวั เราะคกิ คกั ออกมาทันที สองปีกว่าๆทผี่ า่ นมา เธอเองก็อยากจะเรม่ิ ต้นชีวติ ใหมก่ ับใครสักคน แต่ทำไมกไ็ มร่ ู้ เธอถึงทำไมไ่ ด้ “นำ้ แข็งผมขอถามคณุ ไดม้ ั้ย ถ้าคณุ ไม่สะดวกตอบก็ไม่ต้องตอบ ผมขอแค่ ว่าคุณอย่าโกรธผมกพ็ อ” น้ำแข็งเกบ็ มือถอื และหันไปมองเวนนอ์ ยา่ งจริงๆจัง เร่อื ง เดียวท่ีจะทำให้เธอโกรธได้คือเรื่องของไมล์ เธอจะไม่พอใจและไม่สบายยามท่ีใคร กต็ ามเอ่ยอะไรเกย่ี วกับเขา และเวนนเ์ องก็ไมเ่ คยเอย่ ถงึ ไมล์มานานแล้ว น้ำแข็งรูว้ ่า เธอไมไ่ ดเ้ ขม้ แขง็ มากไปกวา่ วันแรกท่เี ธอมาถงึ ทน่ี ่ี “คุณอยากถามอะไร” “ท่ีคุณไม่ยอมเปิดใจรับใคร เพราะคุณรู้ใช่ม้ัยว่าไมล์เองก็ไม่มีใครเช่นกัน คุณคิดว่าไมล์อาจจะรอคุณอยู่ใช่ม้ัย” น้ำแข็งถอนหายใจยาวๆเรียกกำลังใจให้กับ ตัวเองกอ่ นท่จี ะตอบคำถามนั่น “ตอบคำถามแรก เร่อื งทเ่ี ขามีใครเหรอยังน้ันฉนั จะไปรู้ได้ยังไง แตค่ ณุ รใู้ ช่ ม้ัยคะเวนน์...” เวนน์พยกั หน้า “ฉันพอทราบสาเหตุท่เี ขาไมม่ ีใคร แตเ่ ช่ือเถอะคะ รุง่ อรุโณทัย

2 60 เหตุผลไม่ใช่เพราะเขารอฉนั แนน่ อน แต่ฉนั ม่นั ใจวา่ เขารกั น้องมายดม์ ากและรกั คณุ น้ำแข็ง และทเ่ี ขาไมม่ ีใครคงเพราะน้องมายดแ์ ละคณุ นำ้ แข็งมากกวา่ คะ่ ” “ขออีกคำถามหนึ่ง” เวนน์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจแต่ก็อยากถามอีก คำถามทีค่ าใจเขามานาน “ถ้าไมลม์ ีใคร คณุ จะถอดใจจากเขาใชม่ ย้ั ” ! นำ้ แขง็ ร้สู กึ เจ็บที่หนา้ อกทันที เธอไมเ่ คยคดิ ถึงเรอื่ งนี้มากอ่ น เธอชินกับ การเป็นเงาของคนที่ตายจากไปแล้วในสายตาเขา แต่ให้กลายเป็นคนไร้ตัวตน สำหรับเขา เธอไมไ่ ดเ้ ตรยี มใจไวก้ บั ความรูส้ ึกนี้ “ถา้ เปน็ แบบนัน้ โลกนคี้ งอยู่ยากสำหรบั ฉัน” ! คราวนีเ้ ป็นเวนน์ทอ่ี ึ้ง เงยี บอย่นู าน “คณุ ควรกลับเมอื งไทย” เวนนพ์ ูดขน้ึ มาในความเงียบงัน น้ำแขง็ กม้ หนา้ ปกปิดหยาดนำ้ ตาท่ีไม่อาจเกบ็ ไว้ได้ สองมอื เลก็ กำแนน่ บนตน้ ขา ตัวเรม่ิ สั่นเทา “คุณ สองคนช่างเหมอื นกนั เหลือเกิน ฝังใจอยู่กบั คนท่เี ปน็ รกั แรก” “เวนน์ ฉัน ฉัน ฮอื อออ ฮอื อออ ฮื ออออ” น้ำแข็งปลอ่ ยโฮออกมา เวนน์ดงึ รา่ งที่สั่นเทาและเกิดภาวะออ่ นแออีกคร้ังในรอบสองปีท่ผี ่านมา “ฉันอยาก กลบั กลับ เมืองไทยจรงิ ๆ แต่ที่นัน่ ไมม่ ที ่ียนื สำหรับฉัน” น้ำแขง็ ครำ่ ครวญใบหนา้ ซบอิงท่แี ผน่ อกกวา้ งของเวนนท์ ่เี ขาเองก็โอบกอดนำ้ แขง็ ไวอ้ ย่างแนบแน่น สีหน้าและแววตาของ เวนนเ์ จ็บปวดไมแ่ พค้ นทก่ี ำลังตัวส่ันเทาอยู่ตอนนี้ เพยี งแคเ่ ขาไมม่ นี ำ้ ตาออกมากแ็ ค่ นน้ั ปิ้ง! ไมล์หยิบโทรศพั ทข์ องตนออกมา เมือ่ ไดร้ ับเสยี งเตือนว่ามีขอ้ ความเขา้ มือเรียวแข็งค้างเกร็งเส้นเลือกปูดโปนจนโทรศัพท์ท่ีอยู่ในมือแทบจะแหลกแตกสลาย เมื่อไมล์เห็นภาพจากผู้ที่ประสงค์ดีหรือไม่ดีสักคนมีน้ำใจส่งภาพน้ำแข็งกับเพื่อนรักท่ี นั่งประคองกอดกนั ในท่ีสาธารณะในลอนดอนทีไ่ หนสักทหี่ นง่ึ มาใหเ้ ขา ร่งุ อรโุ ณทัย

2 61 “คุณพ่อ คณุ พ่อขา คุณพอ่ ” ไมลค์ ืนสติ คนื อารมณท์ ีก่ ำลังกรุ่นโกรธให้จาง จากไปทนั ทเี มือ่ แขนเลก็ ๆของยอดดวงใจเขยา่ เรยี กเขาซ้ำแลว้ ซำ้ เลา่ “น้องมายด”์ “คุณพอ่ เป็นอะไรไปค่ะ” “คุณพ่ออยากขอความช่วยเหลือจากน้องมายด์” ศกุนตลาเอียงคอมอง บดิ าของตนทนั ที ไมลจ์ ูงมือนอ้ งมายด์เดินไปยังรถท่ีจอดอย่ทู ่ีหน้าโรงเรียน เขาเปิดประตูรถ เบาะหลังให้น้องมายด์ปีนข้ึนไป เขาดึงเข็มขัดนิรภัยรัดให้น้องมายด์อย่างเรียบร้อย ไมล์ไม่เคยละเลยหรือใช้ชีวิตอย่างประมาทแม้สักวินาทีตั้งแต่ที่น้องมายด์ลืมตาดู โลก น้องมายด์วยั สองขวบกวา่ ๆ เป็นลูกพอ่ ท่ีไม่ยอมและตอ้ งการมหี ้องนอนของตวั เอง จนคุณย่าต้องยอมยกธงขาวให้กับน้องมายด์ในเร่ืองน้ี ห้องท่ีทำข้ึนตกแต่งไว้ อย่างน่ารักสำหรบั นอ้ งมายด์ได้กลายเป็นแคห่ ้องท่มี หี ้องหน่งึ ในบา้ น และไมลเ์ องก็ ไมข่ ัดใจนอ้ งมายด์ในเร่ืองนดี้ ้วย จึงทำให้นอ้ งมายดว์ ัยเพยี งสองขวบกวา่ ๆ เปน็ คน คนเดยี วทีจ่ ะเขา้ ใจไมล์ย่งิ กวา่ ทีใ่ ครคดิ “คุณพ่อจะพาน้องมายด์ไปนั่งทานไอติมและคุยกัน” ไมล์เอ่ยเม่ือประจำ ตำแหนง่ หลังพวงมาลยั “ค่ะ” น้องมายด์ขานรับส้ันๆ นิสัยพูดน้อยถอดแบบมาจากไมล์จริงๆ น้องมายด์จะไม่ใช่เด็กลักษณะท่ีเจื้อแจ้ว แต่ก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหา จะพูดก็ต่อเมื่อ จำเป็นต้องพูด ไมล์เลี้ยงน้องมายด์ด้วยเหตุและผลแต่บางเร่ืองเขาก็ตามใจ น้องมายด์แบบสุดๆเช่นกัน ในบางครั้งนอกจากสองพ่อลูกคู่น้ีแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจ สองพ่อลกู นเี้ ลย “น้องมายด์คิดว่าทำได้ม้ัย” ไมล์ถามหลังจากที่พูดคุยกับน้องมายด์นาน กวา่ คร่ึงชวั่ โมงอย่างเป็นงานเปน็ การ รงุ่ อรโุ ณทยั

2 62 “ได้คะ่ ” น้องมายด์ ไม่เคยท่ีจะปฎิเสธไมลเ์ ลยสักครัง้ พอ่ ว่าไงนอ้ งมายด์ก็ วา่ ตามกัน “hi5” ไมล์เลกิ ค้ิว เมอ่ื นอ้ งมายด์พูดพร้อมยกมือข้นึ รอ แต่ไมล์ก็ยกมือแตะ hi5 กบั น้องมายดเ์ บาๆ Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้ าดงั ข้ึนกลางห้องประชุม ไมล์มนุ่ คิ้วลว้ งโทรศัพท์ ของตนออกมา หนา้ จอแสดงสถานทีต่ ดิ ตอ่ มานน่ั ก็คอื โรงเรยี นนอ้ งมายด์ “สวสั ดคี รบั ” ไมลก์ ล่าวขอโทษทกุ คนในหอ้ งประชมุ ก่อนรับสาย แต่กไ็ มไ่ ด้ ออกมาจากหอ้ งประชุม เขาเพียงแต่ลุกขึน้ ยนื และหนั หลงั ใหก้ บั ผเู้ ข้าประชมุ วันนี้ ท่ี หนงึ่ ในนั้นมนี บั แสนอยดู่ ้วย เขามองไมล์อย่างสนใจ เพราะไม่เคยทีไ่ มล์จะปลอ่ ยให้ เสียงโทรศพั ทด์ งั ในห้องประชุม “สวสั ดคี ่ะ คุณพอ่ นอ้ งมายดใ์ ชม่ ัย้ คะ” “ครบั ผมศตวรรษ” “นอ้ งมายด์ค่ะ นอ้ งมายด์อยู่ๆกเ็ ป็นลม” “เป็นลม! น้องมายด์เปน็ ลม เกิดข้ึนไดย้ งั ไงครับ” “ทางเราไม่ทราบจริงๆค่ะ เจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาลก็ไม่ทราบสาเหตุ เพราะทกุ อยา่ งดูปกตเิ หมือนทกุ วัน เพ่อื นๆบอกแคว่ า่ จู่ๆนอ้ งมายดก์ ฟ็ ุบลงไปกบั โตะ๊ เรียกอยา่ งไรกไ็ มร่ ูส้ ึกตวั ค่ะ ทางเราจะพาน้องมายด์สง่ โรงพยาบาล เลยโทร.มาสอบ ถามค่ะว่าโรงพยาบาลทนี่ อ้ งมายดม์ ีประวัตอิ ย่คู อื ที่ไหน” “ผมจะไปรับน้องมายด์เด๋ียวนี้ครับ” ไมล์วางสายและหันกลับมาด้วย แววตาและสีหนา้ เคร่งเครยี ด “ผมขอปิดการประชมุ แคน่ ้ี ผมขอตัว” ไมลพ์ ูดจบก็ผลุน ผลันออกจากห้องประชุมไปทันที “ไมล์ ไมล์ เกิดอะไรข้ึน” นบั แสนว่ิงตามออกมา เพราะเท่าทีไ่ ดย้ ินแคไ่ ม่ กคี่ ำ เขาก็เดาได้ถูกต้องว่าต้องเกิดเร่อื งกบั น้องมายด์แน่นอน รุ่งอรุโณทัย

2 63 “นอ้ งมายด์เป็นลม” “อะไรนะ! นอ้ งมายดเ์ นย่ี นะเปน็ ลม” ไมลพ์ ยักหนา้ นว้ิ กดปุม่ ลิฟท์ถรี่ วั อยา่ งรอ้ นใจ “พี่ไปดว้ ย” ไมลห์ ันมาพยักหน้าและท้งั สองก็เขา้ ไปในลฟิ ท์ท่ีเปดิ กว้าง อยา่ งรวดเร็ว ไม่ถึงยี่สิบนาทีไมล์และนับแสนกม็ าถึงโรงเรียน ท้งั สองคนรดุ เร่งไปยัง ห้องพยาบาลอยา่ งรวดเร็ว “นอ้ งมายด”์ “คณุ ศตวรรษ พาน้องมายด์ส่งโรงพยาบาลเลยมั้ยคะ ตัง้ แต่ท่ดี ิฉันโทร.ไป แจ้ง นีก่ ็เกือบสสี่ บิ นาทีแลว้ นอ้ งมายดย์ งั ไม่ฟ้นื เลยค่ะ” “พ่ีนบั แสนขบั รถใหผ้ มที” ไมลส์ ง่ กุญแจรถใหน้ บั แสน สว่ นตัวเขาก็ช้อนรา่ ง เล็กและเรง่ ฝเี ท้ากลับไปยงั รถ นับแสนเขา้ ประจำตำแหน่งอยา่ งรวดเรว็ เวลาไม่ถึง ห้านาทีนับแสนกเ็ คลอื่ นรถออกจากโรงเรยี นมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล น้องมายด์ที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนไมล์ยังคงไม่รู้สึกตัว ดูจากภายนอก เหมือนแค่นอนหลับ ไมล์ท้ังโอบกอดและหอมแก้มน้องมายด์อยู่ตลอดเวลา แต่ แววตาและสีหน้าไมส่ ูด้ ีนกั นับแสนทีล่ อบมองจากกระจกหลงั ก็ใจไม่ดีเช่นกัน “อะไรนะครับ! ลูคีเมีย!!!” ไมล์เซถลาอย่างหมดแรง เม่ือผลการตรวจ รา่ งกายของนอ้ งมายดอ์ อกมา “ไมล์ ใจเยน็ ๆ สมัยนโ้ี รคน้ีมีทางรักษาแล้วนะ เราจะตรวจไขกระดูกจากพ่อ และแม่ว่าของใครเข้ากับลูกได้ แม้น้องมายด์ยังเด็กแต่วิวัฒนาการทางแพทย์ ก้าวหน้า น้องมายด์จะไม่เป็นอะไร” “ผมสงสารนอ้ งมายด์ เราต่างก็รูว้ ่าช่วงเวลาของการรักษามันต้องเจบ็ ปวด มากแคไ่ หน ผมสงสารลกู ” “ข้ันตอนการปลูกถ่ายไขกระดูก เราจะเลือกไขกระดูกที่มีโอกาสสูงในการ รักษา ไมลพ์ อจะตดิ ตอ่ น้ำแขง็ ไดม้ ้ยั ” หมอนนท์เอย่ ถาม นับแสนท่ยี นื นงิ่ แต่ใบหนา้ รุง่ อรุโณทัย

2 64 เคร่งเครียดไมแ่ พ้ไมล์ ไมล์ทรุดเขา่ ลงกับพ้นื สองมอื กำแนน่ ปดิ ใบหนา้ ทีเ่ จบ็ ปวดของ ตวั เองไว้ “พ่เี อง พ่ีจะคยุ กับน้ำแขง็ เอง” นบั แสนอาสาโดยทันที !!!! เพลง้ !!!!! เวนน์ หันไปมองแหลง่ ตน้ กำเนดิ เสยี งทั นที นำ้ แข็งท่ีขอตัว ออกไปรับสายโทรเข้ามาจากนบั แสน เวนนไ์ มร่ อชา้ ขยบั เขา้ ไปหารา่ งท่ีกำลังทรดุ ลง รา่ งกระแทกพน้ื ไวอ้ ย่างทนั ท่วงทเี ม่ือนำ้ แข็งหมดสติไปฉบั พลัน ควับ!!! Hello เวนนท์ ค่ี วา้ นำ้ แขง็ ไว้ทัน เขาหยบิ โทรศัพทข์ องนำ้ แข็งและกรอกเสยี ง ทกั ทายไปทันที เขาตอ้ งการร้วู า่ มันเรอื่ งอะไร ที่จู่ๆทำให้นำ้ แข็ง ช็อคหมดสติไปทันที “นำ้ แข็ง นำ้ แขง็ ” เสยี งเรยี กหาของปลายสาย “ผม เวนน์ เพอื่ นของน้ำแข็ง ตอนน้นี ำ้ แขง็ เป็นลมหมดสตไิ ปแล้ว คณุ พอ จะบอกผมไดม้ ยั้ วา่ เกดิ อะไรขึน้ ” นบั แสนตกใจไม่น้อยกับสิง่ ทีไ่ ดย้ ิน เขาจึงบอกราย ละเอียดใหก้ ับเพ่อื นของไมล์และน้ำแข็งทราบอีกคร้ัง “ร้ายแรงมากม้ัยครบั ” “ก็ยัง ระยะเริม่ ต้น ทางนตี้ อ้ งการรักษาให้เรว็ ที่สุด ผมตอ้ งการใหน้ ้ำแข็ง กลับมาอย่างเรว็ ท่ีสุด” “เขา้ ใจแลว้ ครบั ” เวนนเ์ คร่งเครียดมาเฉยี บพลนั เขาช้อนตัวน้ำแขง็ และพา ไปนอนบนเตยี งกวา้ ง “เวนน์ คณุ จะไมร่ ังแกนำ้ แข็งใชม่ ้ัย” คำถามเมือ่ สองปีก่อน เวนน์รับปากว่าจะไม่ล่วงเกินน้ำแข็งถ้าหากเธอไม่ยินยอม จากวันน้ันถึงวันน้ีก็สอง ปกี วา่ แล้ว นำ้ แขง็ ไม่เคยเผลอใจกับเขาเลย และเขากช็ นิ แลว้ ทำให้ตลอดเวลาท่ี คบหากันแบบเพ่ือนเวนน์สามารถเข้าออกแมนช่ันแห่งนี้ได้ตลอดเวลา ไม่ต่างกับ ตอนสมัยที่ไมล์อยู่เลย ร่งุ อรโุ ณทัย

2 65 เวนน์ เอาผ้าชุบนำ้ หมาดๆ คอ่ ยๆซบั ใบหน้าใหก้ ับน้ำแขง็ ท่ียังไม่ได้สติ กริง่ กร่งิ งงงง เสยี งกร่ิงประตดู งั ขึ้น เวนนอ์ อกไปเปิดประตู “เวนน์?” แจค็ กีแ้ ปลกใจที่เห็นเวนนท์ ่ีน่ี ในเวลาหัวค่ำแบบนี้ “แจค็ กี้ คณุ มาเร่ืองนอ้ งมายด์ใชม่ ัย้ ครับ” “ใช่ น้ำแขง็ ตอ้ งเดินทางกลบั เมืองไทยทันที เธออย่ไู หน เตรียมตัวแล้วเหรอ ยงั ฉนั จัดการเรอ่ื งตั๋วแลว้ เราจะต้องไปสนามบินในอีกสองช่ัวโมง” “เข้ามาก่อนเถอะครับ” เวนน์หลบหลีกให้แจ็คก้ีเข้ามา ดวงตาสีน้ำเงิน คราม เบิกกวา้ งทนั ที เมอื่ เดินเขา้ มาในหอ้ งนอน น้ำแข็งยงั นอนสงบน่ิง “ทำไมน้ำแข็งหน้าซีดขนาดน้ัน หรือว่าเร่ืองน้องมายด์” เวนน์พยักหน้า แจค็ ก้ีเครง่ เครียดไมแ่ พ้เวนน์ และท้งั สองก็ออกมาน่งั ดา้ นนอก รอเวลาให้น้ำแข็งร้สู กึ ตัว คณุ แม่ขา...น้องมายดต์ อ้ งไปแล้วนะคะ ไม่ไม่ไม่ น้องมายด์ อย่าไป อยา่ จากแมไ่ ป ไม่!!!! เสียงกรีดรอ้ งของน้ำแขง็ ทำใหส้ องคนดา้ นนอกผลุนผลนั เข้ามาทันที “ฮอื ฮือออออ นอ้ งมายด์ ไมน่ ะ ไมจ่ รงิ ใชม่ ัย้ คะ น้องมายดไ์ มไ่ ด้ ไมไ่ ดเ้ ป็น ลูคเิ มยี มนั ไมใ่ ชเ่ รื่องจรงิ ใชม่ ัย้ คะ ฮือออออออ ฮอื อออออ” น้ำแข็งรอ้ งไห้เหมอื นคน ท่ีหัวใจแตกสลายไปแล้วและกำลังย่อยสลายหายไปจากโลกใบนี้ในฉับพลันเหมือน วา่ เธอไม่มีอะไรในชีวิตเหลืออีกแลว้ “นำ้ แข็ง!” แจ็คกข้ี ยบั เข้าไปใกล้น้ำแข็ง และดงึ ร่างท่เี สียขวัญจนนา่ สงสาร เข้ามาโอบกอดไว้ “เตรยี มตัว เราจะกลบั เมืองไทยทนั ที ไปช่วยนอ้ งมายด์กัน เรายังมีโอกาส นำ้ แข็งฟังแด๊ดนะ ลูคิเมยี รกั ษาได้ น้องมายดม์ ีพ่อและแม่ ต้องใครสกั คนหนึ่งท่ี ไขกระดูกเข้ากันกับน้องมายด์” รุ่งอรุโณทยั

2 66 “ฮอื ฮือออออ แจ็คก้ี นำ้ แขง็ กลัว กลวั จริงๆค่ะ กลัววา่ จะช่วยลูกไม่ได”้ “อย่าหมดกำลังใจ น้องมายดจ์ ะตอ้ งปลอดภยั ถ้าไขกระดูกของน้ำแข็งและ ไมล์เข้ากันกับน้องมายด์ไม่ได้ แด๊ดจะจ่ายให้กับคนท่ีไขกระดูกเข้ากับน้องมายด์ สองลา้ นเหรียญสหรัฐ แดด๊ จะประกาศไปท่ัวโลก แดด๊ ทำได้ เชอ่ื แด๊ดนะ” นำ้ แขง็ กอดเอวแจค็ ก้ไี ว้แน่น และซบใบหนา้ ปลอ่ ยโฮแนบกับแผ่นอกคนทีเ่ ธอรกั เหมือนพอ่ “ไมลน์ อนเสยี บา้ งเถอะ!” “ผมไม่เป็นไรครับ” ไมล์น่ังอยู่ข้างเตียงน้องมายด์มาสองวันสองคืนแล้ว น้องมายดแ์ คน่ อนอยู่ในโรงพยาบาล มเี พยี งการตรวจร่างกายตามปกติเหมอื นทุกวัน ศศิกานต์และเอกพจน์ จะมาอยู่กับไมล์และน้องมายด์ในตอนกลางวัน ส่วนตอนกลางคนื ไมลจ์ ะเฝา้ นอ้ งมายดอ์ ย่างไม่ห่างไปไหน “คณุ แม่พาคณุ ตากลบั บ้านเถอะครบั ” “ไมเ่ ปน็ ไร ขอตาอยู่กับน้องมายดต์ อ่ อกี หนอ่ ย” กอ็ ก กอ็ ก ก็อก เสียงเคาะนำ นบั แสนผลักประตูเข้ามา “น้ำแขง็ นำ้ แข็งจะมาถึงในอีกสิบสองชั่วโมง เธอและแจ็คกี้ข้นึ เคร่อื งมา แลว้ ครบั ” ข่าวท่ีนับแสนนำมาประกาศเรียกความต่ืนเต้นดีใจให้กับศศิกานต์และ เอกพจน์อย่างชดั เจน แตพ่ วกเขากลับไม่มีใครไดเ้ หน็ รอยยม้ิ ของไมล์ และไมม่ ใี คร ตีความนยั ในรอยยมิ้ นนั่ ได้ “ผมจะไปคุยกับพี่หมอนนท์ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากพาน้องมายด์ไปพักที่ บ้านครับ” “ลองดู แตถ่ ้าหมอเขาไมเ่ ห็นด้วยเราก็อย่าฝืนนะ” ศศกิ านต์กล่าวเตอื นไมล์ รุ่งอรุโณทยั

2 67 “ครบั คณุ แม่” ไมล์พูดจบ ก็ลุกและเดินออกไปจากห้องทนั ที คลอ้ ยหลังไมล์ นอ้ งมายด์ทน่ี อนหลบั อยูใ่ นยามบา่ ยค่อยๆรู้สกึ ตวั “คณุ พ่อนอ้ งมายดไ์ ปไหน” เมือ่ ตื่นมากร็ ้องหาไมลท์ ันที “คุณพ่อไปหาคุณลุงหมอนนท์จ๊ะ” “คุณพอ่ น้องมายดไ์ ปนานมั้ยคะ” “ไม่จ๊ะ เด๋ียวก็กลับมาแล้ว น้องมายด์ ย่ามีข่าวดีจะบอกเราด้วย” นอ้ งมายด์เอยี งคอมองศศกิ านตอ์ ยา่ งเต็มตา “คณุ ย่ามขี ่าวดอี ะไรเหรอคะ?” “คณุ แม่ของน้องมายดก์ ำลังจะมาหานอ้ งมายดแ์ ล้วนะจ๊ะ” “คุณแม่!” น้องมายด์เอ่ยออกมาเสียงดัง บ่งบอกถึงความดีใจอย่างมาก น้องมายด์ชแู ขนทง้ั สองขนึ้ เหนอื ศีรษะจนสดุ แขน เยเ้ ย้เยๆ้ ๆๆๆๆๆ และกู่ร้องออกมา เหมอื นเด็ก ทำให้คนทง้ั สามมองอยา่ งเหลอื เชอ่ื น้องมายด์ไมเ่ คยแสดงอารมณข์ อง ตัวเองออกมามากมายเพยี งน้ี “คณุ ย่าขา คณุ ย่า เร่อื งจริงใชม่ ย้ั คะ คุณแมก่ ลบั มา แลว้ คุณพอ่ พดู ถูก ถ้านอ้ งมายดป์ ่วยคณุ แมจ่ ะกลบั มา” !!! คำพดู ของน้องมายด์ ทำให้สามชีวิตมนุ่ คิว้ พรอ้ มกนั สายตาหนั ไปมอง นอ้ งมายด์ “น้องมายด์ บอกลุงหน่อยครับ วา่ ถา้ น้องมายดป์ ่วย แลว้ คุณแมจ่ ะกลับมา นอ้ งมายด์หมายความวา่ อยา่ งไร อธบิ ายให้คุณลุงฟังหน่อยได้มยั้ ครบั ” “ได้ค่ะ คุณพ่อบอกว่าให้ปิดบังเรื่องที่น้องมายด์แกล้งป่วย รู้เพียงแค่ นอ้ งมายด์ คณุ พ่อและคณุ ลงุ หมอนนท์ จนกวา่ คุณแม่จะกลับมา” “แกล้งป่วย!” เอกพจน์ ศศกิ านต์ เอย่ พดู ออกมาพร้อมกัน “น้องมายดไ์ ม่ไดเ้ จ็บตรงไหนเลยเหรอ” ศศิกานตย์ ้ำถาม รงุ่ อรุโณทยั

2 68 “ไมค่ ะ่ นอ้ งมายดไ์ มเ่ จบ็ อะไรเลย คณุ พ่อบอกใหน้ อ้ งมายด์แกลง้ นอนหลับ คุณครูเรียกกไ็ ม่ต้องต่ืน ไม่ตอ้ งลมื ตา ใหน้ อนนง่ิ ๆ และคณุ พ่อจะไปหาน้องมายด์ ทนั ทีคะ่ ” “เดี๋ยวนะ เมอ่ื สองวันกอ่ น น้องมายด์แกล้งหลบั ” “ใช่คะ่ คณุ พอ่ บอกให้ทำคะ่ นอ้ งมายด์เปน็ เด็กดีของคณุ พอ่ นะคะ” “คุณพ่อบอกเหรอวา่ ถา้ น้องมายดแ์ กลง้ หลับ คุณแม่จะกลบั มา” นับแสน ย้ำถามเม่ือเร่มิ เขา้ ใจเรื่องราว “ใช่ค่ะ คณุ พอ่ บอกวา่ คณุ แมจ่ ะกลับมา คุณพอ่ บอกนอ้ งมายด์ทุกวันเลย” “บอกทกุ วนั ” ? “ใชค่ ะ่ ต้ังแต่ที่นอ้ งมายดจ์ ำได้ ทุกวันท่ตี ืน่ มา คุณพอ่ บอกว่า พรุ่งนี้คณุ แม่ นา่ จะกลับมา เพราะฉะน้ันน้องมายด์จะเป็นเดก็ ดีในวันนี้ เพอื่ ท่พี ร่งุ น้ีคณุ แม่จะได้รกั น้องมายดค์ ะ่ ” !!! สามชีวิตองึ้ เรอ่ื งนไี้ มม่ ใี ครรู้เลย ท่แี ทไ้ มลร์ อการกลบั มาของนำ้ แขง็ ทกุ วันเลยเหรอ ผลว๊ั ะ! ประตูถูกผลักเข้ามา ไมลเ์ ดนิ เข้ามา และทำให้สายตาท้งั สี่คหู่ ัน กลบั ไปมอง สามค่จู ้องไมล์ แตกตา่ งกับอกี คทู่ ี่กระจา่ งใส ยน่ื แขนออกไปสุดแขน ไมล์ทำเปน็ ไม่เห็นสายตาของนับแสน ศศกิ านต์ และคุณตาเอกพจน์ ซงึ่ เขา เดาได้ไมย่ ากว่าทกุ คนคงรเู้ รื่องกนั หมดแล้ว “ตืน่ แลว้ เรากลบั บ้านไปรอคุณแมท่บี า้ นกนั นะ” “กลบั บ้าน! เยๆ้ ๆๆ” นอ้ งมายด์รอ้ งเสียดงั กอดไมลแ์ นน่ อยา่ งดีใจ “ใครสอนให้แกคดิ วิธแี บบนี้ ไอเ้ จ้าหลานคนน้ี รมู้ ยั้ ว่าทำเอาหวั ใจตาเกือบ หยดุ เตน้ ” รงุ่ อรุโณทัย

2 69 “ใช่! ไมล์ วิธอี ่นื มตี ้ังเยอะแยะ อยากให้เขากลบั มา แกก็แค่บอก แกไมร่ ู้ เหรอว่าน้ำแข็งพร้อมกลับมาหาแกตลอด ขอแค่แกเอ่ยปากออกมาแค่คำเดียว” ศศกิ านต์กส็ าดซดั วาจาใสไ่ มล์เช่นกนั “ไมล์! เรือ่ งนอ้ งมายด์ป่วยเป็นลูคเิ มยี น้ำแขง็ ชอ็ คหมดสตไิ ปเลยนะโว้ย! เล่นหนกั ไปมัย้ ” นับแสนกระชากดึงไมล์ออกมา “แกเลน่ แรงไปแล้ว เอาความเป็น ความตายของนอ้ งมายดม์ าล้อเลน่ แบบน้ไี ด้ไง” นับแสนกระชากคอเส้อื ไมล์ เขา โกรธท่ไี มลท์ ำเรอ่ื งเกนิ กวา่ เหตุจรงิ ๆ “ก็ใครให้เธอกล้าไปสนทิ กบั เวนน์ขนาดน้ัน” “เวนน์ สนิท ทำไมว๊ะ ในเม่อื แกไมต่ อ้ งการนำ้ แขง็ แลว้ จะหวงก้างไปทำไม” “ผมพดู ตอนไหนว่าไมต่ อ้ งการน้ำแขง็ ผมแค่บอกว่าผมรกั เธอไม่ได้ และผม ก็ไมเ่ คยบอกใหเ้ ธอตอ้ งไป ทุกคนตัดสนิ ใจเร่อื งน้แี ทนเธอและผมเองต่างหาก” “แกไมร่ ักนำ้ แขง็ แลว้ ไง! แกมสี ทิ ธิทำร้ายนำ้ แข็งอยา่ งง้ันเหรอ” “ผมไปทำร้ายยายนนั่ ตัง้ แต่ตอนไหน” “เออ! แกไม่ได้ทำร้ายรา่ งกายนำ้ แข็ง แต่แกทำร้ายหัวใจของเธอไงวะ๊ ” “ใครบอกพี่ ยายนน่ั บอกพี่เหรอวา่ ผมทำร้ายหัวใจของเธอ” “……..” นับแสนเงียบงนั ใช่ๆๆๆ เรื่องน้ีมชี อ่ งวา่ งมากมาย แตบ่ างอยา่ ง มันต้องออกมาเปน็ คำพดู เหรอ แคก่ ารกระทำมันกช็ ัดเจนอย่แู ล้ว “ถ้าพ่ีไม่มีอะไรจะถามผมต่อ ปล่อยผม ผมจะพาคุณแม่ คุณตาและ นอ้ งมายด์กลบั บ้าน” นบั แสนหายใจเข้ายาวๆ ถ้าน้องมายดไ์ ม่นั่งอยูต่ รงนี้ เขาอยาก จะซัดกำปัน้ ใส่ไมล์สกั หมัดสองหมัด เอาคนื ใหก้ บั นำ้ แขง็ “ไมล์ แกใชค้ นตายทำร้ายคนเป็นมาแลว้ คร้ังหนงึ่ ตอนนแี้ กยงั ใช้ดวงใจ ของนำ้ แขง็ ทำรา้ ยเธอได้อีกลงคอ ความรักของแกมนั ชา่ งนา่ กลวั เหลือเกิน” เอกพจน์ พดู จบเดินออกจากห้อง ศศกิ านต์เดนิ ตามพอ่ ของตนไปทันทีเชน่ กนั แตก่ ไ็ ม่วายตอ้ ง สง่ สายตาตำหนิไปใหก้ บั ไมล์ รุ่งอรโุ ณทัย

2 70 ตอนที่ 12 …รักของพไ่ี มล์ทำหัวใจนำ้ แขง็ แทบพัง!!! เสยี งกปั ตนั บนเครือ่ งบนิ พาณิชยจ์ าก ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรวป์ ลายทาง ทา่ อากาศยานนานาชาตสิ ุวรรณภมู .ิ .. ประกาศแจ้งการมาถึงจุดหมายปลายทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว น้ำแข็ง ประสานสองมือกอบกุมไว้แนบอก เธอหลับๆตื่นๆตลอดการเดินทางสิบกว่าช่ัวโมง แม้แจ็คก้ีพยายามบอกให้เธอนอนให้หลับซึ่งเธอก็เข้าใจในความหวังดีน้ัน แต่เธอก็ พยายามแล้ว ทันทที ่เี ธอหลบั ตา เธอก็ฝนั เห็นแตใ่ บหนา้ นอ้ งมายด์ที่ร้องไห้ในยาม เจบ็ ปวด ที่เกดิ จากความมโนของเธอเองลว้ นๆ รถตู้สีดำคอ่ ยๆเล้ยี วเขา้ ประตรู ว้ั บา้ นอคั รกำธร ศศิกานต์และนบั แสนยนื รอ รบั คนทง้ั สองท่พี วกเขาเลือกที่จะรออยูท่ ่บี า้ น เพยี งสง่ ลุงใบกับรถไป “สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณนับแสน” น้ำแข็งยกมือทำความเคารพคนท้ังสอง ศศิกานต์เข้าโอบกอดน้ำแข็ง แม้เธอจะเดินทางไปเย่ียมน้ำแข็งทลี่ อนดอนมาสองครัง้ แล้วก็ตาม แตอ่ ย่างไรแล้วกเ็ ทยี บไม่ได้กบั การทมี่ าเหน็ นำ้ แขง็ ยนื อยหู่ น้าบ้านหลังน้ี อกี คร้ัง “ดีใจเหลอื เกิน แมด่ ใี จมาก” “ทำไมลุงใบถึงพาน้ำแข็งมาท่ีนี่ละคะ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลละคะ” นำ้ แขง็ รอ้ นใจ เอ่ยถามในทนั ที รงุ่ อรุโณทัย

2 71 “ไปสวัสดคี ณุ ตาก่อนดกี วา่ จะ๊ ” น้ำแข็งพยักหนา้ เดินเข้าไปข้างใน ศศกิ านต์ แค่ย่นื มือไปจับมอื แจ็คก้ี ในขณะที่นบั แสนจบั มือทักทายแจ็คกีต้ ามธรรมเนยี มตะวัน ตก แต่ก่อนทีจ่ ะพูดคุยไขขอ้ สงสยั ของนำ้ แข็งและแจค็ ก้ี ผูท้ ี่พ่งึ มาเยือนก็ตอ้ งเข้าไป แสดงความเคารพประมุขของบ้าน “คุณตาขา นำ้ แข็งอยากเจอน้องมายด์ค่ะ เกดิ อะไรข้ึนกับนอ้ งมายดค์ ะ?” นำ้ แขง็ เริม่ ใจไมด่ ี ดวงตาพร่าเลอื น เธอมองไปรอบๆ กไ็ มเ่ ห็นนอ้ งมายด์ “นอ้ งมายด์เขาอยกู่ ับพอ่ เขา เดี๋ยวกค็ งพามาแหละ ตาให้จนั ทร์ไปบอกแลว้ วา่ น้ำแข็งมาถึงแล้ว” “อยทู่ น่ี ี่ นอ้ งมายดอ์ ยทู่ น่ี ี่ ทำไมถึงไม่ใชโ่ รงพยาบาลคะ” “คณุ แม่!” แต่ยังไม่มใี ครได้ใหร้ ายละเอยี ดไขขอ้ สงสยั เสยี งเรยี กทที่ ำให้ นำ้ แขง็ ตวั แขง็ และหันไปตามเสียงนนั่ นอ้ งมายยืนอยขู่ ้างกายเขา ‘พ่ไี มล’์ “น้องมายด์ น้องมายด์ลูกแม่” น้ำแข็งผละยืนขึ้น ดวงตาพร่าเลือน นอ้ งมายดน์ ่ารกั มาก ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีเดียวกบั พไ่ี มล์ ริมฝีปากแยม้ ยิ้มกว้าง เหมอื นกบั เธออยา่ งท่ีใครๆบอกจริงๆเ้วย “คุณแม่ขา” ไมลป์ ล่อยมือน้องมายด์ ใหเ้ ธอวิ่งมาหาน้ำแขง็ “น้องมายด์ลกู แม่” นำ้ แขง็ คุกเข่าลงพร้อมกางแขนโอบรัดร่างเลก็ บอบบาง ของลูกสาวตวั น้อยวัยสองขวบกวา่ “นอ้ งมายด์ น้องมายด์ ลูกเจบ็ ตรงไหนบ้าง บอก แมม่ าซิจะ๊ แม่จะพาลูกไปหาหมอ ไปรกั ษาให้หายนะจะ๊ ” “คณุ แม่ คณุ แมร่ อ้ งไห้ คุณพอ่ บอกวา่ คณุ แม่จะข้ีแง ตอนท่ีเจอนอ้ งมายด์ วันน้ี น้องมายด์เช็ดน้ำตาให้นะคะ” น้ำแข็งกระพริบตาถี่ๆ ดวงตาจับจ้องมอง น้องมายด์ตั้งอกตั้งใจเช็ดคราบน้ำตาให้เธอด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กท่ีถืออยู่ในมือไม่ หยดุ รุ่งอรุโณทยั

2 72 น้ำแข็งมองน้องมายด์อย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก และเธอก็กวาดสายตา มองตั้งแตบ่ นลงลา่ ง น้องมายดไ์ ม่เหมอื นเลย ไม่เหมือนสักนิด วา่ จะมีอาการปว่ ย ใดๆ นำ้ แขง็ หลบั ตาลงผอ่ นลมหายใจ เมอ่ื คดิ อะไรบางอย่างไดใ้ นทส่ี ุด หมับ!!! น้ำแขง็ ดึงรา่ งเลก็ เข้ามากอดอีกครงั้ น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แต่ ครัง้ น้ีคอื ความโล่งอก นอ้ งมายดไ์ ม่ได้ป่วย ลูกของเธอแข็งแรงดี “แมด่ ีใจ ดใี จ ดใี จเหลอื เกิน” “คุณแม่ขา น้องมายดห์ ายใจไม่ออก” น้ำแขง็ ยิม้ และคลายออ้ มแขน และ ส่งรอยยิ้มหวานใหก้ ับนอ้ งมายด์ เธอกบั นอ้ งมายด์แม้จะอยูห่ ่างกนั คนละทวปี แตไ่ ม่ ได้หมายความว่าพวกเธอสองคนจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพูดคุยกันผ่านทางโซเชียล ทีย่ ่อโลกไว้แค่ฝา่ มอื “เมอื่ วันกอ่ น น้องมายด์ยงั เลา่ เรื่องอะไรนะใหแ้ มฟ่ งั ยงั ไมจ่ บเลย แม่อยาก ฟังต่อ น้องมายด์ไปเล่าให้แม่ฟังที่เรือนคุณตาทวดได้ม้ัยจ๊ะ” เสียงราบเรียบของ น้ำแข็งแม้ไม่ดังมากแต่ทุกคนก็ได้ยิน และเมื่อสถานการณ์ไม่ได้แย่อย่างที่ทุกคน กลัว ต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก สว่ นศศกิ านตก์ ็เป็นคนบอกความจริงท้งั หมดให้ แจค็ กฟี้ งั “คณุ ปู่ คณุ ปู่” นอ้ งมายดท์ ีพ่ ง่ึ เหน็ แจค็ ก้ี ร้องเรียกและวิ่งเข้าไปหาอยา่ ง ดใี จไม่แพก้ ับทเ่ี จอนำ้ แข็ง หลังจากทพ่ี ยกั หน้ารบั ปากกบั น้ำแขง็ แล้ว “สวัสดีจ๊ะหลานรัก ขอปู่หอมให้หายคิดถึงหน่อย” ไมล์ที่ยืนอยู่ไม่ได้รับ ความสนใจจากนำ้ แขง็ เลยแม้แตน่ อ้ ย เธอยืนหันหลงั ให้เขา ไมล์จึงขยบั เดินเขา้ มา ใกล้น้ำแข็งมากขึ้น น้ำแข็งรู้สึกตัวเพราะพลังไออุ่นจากร่างกายของไมล์แผ่กระจาย ปะทะเขา้ กบั ร่างกายเธออย่างเต็มท่ี “จะไม่ทักทายกันบ้างเหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่อย่างไรแล้วเราก็มีลูกคน เดยี วกันนะ” ไมล์ทเี่ ข้ามายืนซ้อนหลังนำ้ แขง็ เอ่ยเบาๆ ไดย้ ินเพยี งเธอคนเดยี ว ร่งุ อรโุ ณทยั

2 73 “สวัสดคี ะ่ ” น้ำแข็งทักทายส่งไปแต่เสยี ง แต่ยงั ยนื นิง่ อยกู่ บั เธอ สายตามอง น้องมายดห์ ยอกลอ้ อยกู่ ับแจค็ ก้ี “สั้นจงั ” “……….” น้ำแข็งไม่พูดอะไร เธอพยายามกักสะกดอารมณ์ที่อยากจะ กระโดดกดั คอไมลใ์ หแ้ หว่งกับสิง่ ที่เขาได้ทำไว้กบั เธอ เรื่องอะไรเธอกอ็ ดทนกลำ้ กลืน ฝืนทนไดห้ มด แตเ่ ร่อื งของน้องมายดเ์ ธอไมอ่ าจใหอ้ ภัยเขา เธอรู้ว่าไม่มีใครกลา้ ทำ เรอ่ื งแบบนีแ้ น่ เขาจะรมู้ ้ยั วา่ เขาไดฆ้ า่ เธอตายท้งั เป็นเป็นครัง้ ที่สองอยสู่ องวัน “อยุ้ !” นำ้ แข็งร้องออกมาอย่างตกใจ เมอ่ื ไมล์กย็ ังเปน็ ไมล์ ความอดทนใน บางเร่อื งไมลต์ ิดลบไดอ้ ยา่ งน่าเหลอื เชอ่ื อาทิเช่น เร่อื งของน้ำแข็งในตอนน้ที ่ีทำทา่ ทางไม่สนใจเขา ไมลจ์ ึงคว้าแขนของน้ำแข็งและลากเธอออกจากหอ้ งรบั แขกทม่ี คี น อ่ืนๆอยู่กันมากมาย และเสียงร้องของน้ำแข็งก็เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง แต่ก็ไมม่ ใี ครคดิ ทจ่ี ะห้ามหรือตามท้ังสองออกไป “โอย้ ! ปลอ่ ยนะ ปลอ่ ย...” นำ้ แขง็ ร้องเสียงดังมากข้ึนพร้อมกับออกแรงพยายามดึงแขนของตัวเองกลับมา เม่ือลับ สายตาของนอ้ งมายดแ์ ละคนอื่นๆ แตไ่ มลไ์ ม่ฟังเสยี ง เขายังฉดุ กระชากลากน้ำแขง็ ออกไปจนถึงสวนด้านหลัง “โอ้ย!!!” และเม่ือไมล์ยอมปล่อย แต่น้ำแข็งไม่ทันตั้งตัวจังหวะท่ีไมล์ปล่อยเป็น จงั หวะเดยี วกันกบั ทนี่ ้ำแข็งฝนื ตวั ไมย่ อมเดนิ ไปตามแรงลากของเขา จงึ ทำให้นำ้ แข็ง ล้มก้นกระแทกกับพื้นหญ้าหงายท้องนอนหงายไป โดยท่ีไมล์คว้าไว้ไม่ทันเช่นกัน อยา่ งไมต่ ัง้ ใจให้เกดิ ขน้ึ “น้ำแข็งเจ็บม้ัย” ไมล์ทรุดเข่าลงตามไปและพยายามช่วยพยุงน้ำแข็ง เพราะเมือ่ ก้ีเขาไมไ่ ด้จะใหน้ ำ้ แขง็ ลม้ ไปแบบน้ี “ปล่อย!!!” นำ้ แขง็ ไม่รับความชว่ ยเหลือจากไมลย์ ังพอวา่ เธอยังผลกั เขาให้ ห่างๆ จนไมล์ก็เสยี หลกั ล้มหงายท้องไปเช่นกนั เมอ่ื เขาเองก็ไมท่ นั ระวังและตงั้ ตวั พรึ่บ! ร่งุ อรโุ ณทยั

2 74 “จะไปไหน” นำ้ แข็งไม่สนไมล์ เธอเรง่ รดุ ทจี่ ะรีบลกุ ข้ึนและไปให้ไกลจาก คนใจรา้ ย มีหรอื วา่ เธอจะไมอ่ ยากกอดเขาบอกเขาว่าเธอคดิ ถงึ เขามากแค่ไหน แต่ ถ้าเธอทำแบบน้ันก็คงโดนเขาตอกกลบั มาใหเ้ สียใจหนักยง่ิ กวา่ ท่ีไม่ได้บอกไปเสียอกี แต่ไมล์ก็ตั้งหลักเร็วทันท่วงที เขาคว้าข้อเท้าน้ำแข็งไว้ทันก่อนที่เธอจะลุก และห่างไกลจากมือทจี่ ะคว้าได้ ไมลโ์ ถมกายทาบทับน้ำแขง็ ท่ีด้นิ รนอยา่ งสดุ กำลงั ไว้ และกกั รา่ งเธอไวใ้ ตร้ า่ งเขา “ปล่อยนะ ออกไป” “จะไปไหนเล่า ก็บอกแลว้ ไงวา่ ตอ้ งคุยกัน” “ไม่คุย เราไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ กันแล้ว ฉันไมต่ ิดคา้ งอะไรคุณ เพราะฉะนั้นฉัน ไมค่ ยุ ปล่อยนะ” “ทำไม? ที่ไมค่ ยุ เวนน์ ส่งั มาเหรอ” น้ำแข็งหยดุ ชะงกั ฉบั พลนั หวั ใจร้สู ึก เจ็บแปลบ็ มาทนั ที “ถ้าใช่แล้วจะทำไม ถ้าไมใ่ ชแ่ ล้วจะทำไม คณุ มสี ทิ ธิอะไรมาบังคบั ฉนั ” “สิทธ?ิ …ก็ได.้ ..” สนิ้ เสยี งไมล์ นำ้ แขง็ เบิกตากวา้ งเม่ือไมล์ปดิ ริมฝีปากเธอ ด้วยริมฝีปากเขาในทันทีโดยท่ีเธอไม่คาดคิดและทันต้ังตัว น้ำแข็งอื้ออึงไปชั่ววินาที แม้ความรู้สึกหวาบหวามจะบังเกิดขึ้นในความรู้สึกแต่ความน้อยเน้ือต่ำใจทำให้ น้ำแขง็ ไม่อาจยินยอมใหไ้ มล์ทำตามแต่ที่ใจของเขาต้องการ อม้ื มมม นำ้ แข็งร้องเสยี งในคอ พร้อมดนิ้ รนขัดขืนอยา่ งสดุ กำลงั ข้อมือทงั้ สองขยับบิดหาอิสระอย่างเต็มกำลัง ร่างบอบบางท่ีถูกร่างกำยำทาบทับยากต่อการ ขยับ สองขาเล็กถูกสองเรียวขาท่ียาวกว่าเก่ียวคล้องรัดแนบติด ร่างกานถูก พันธนาการไว้ไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ไมล์ดูดรั้งริมฝีปากบางที่เอิบอิ่มหอมหวานอย่างต่อเนื่องไม่ยี่หระต่ออาการ ต่อต้านท่ีดูจะไร้ผลอย่างมากสำหรับไมล์ ลิ้นหนาดุดันเบียดเปิดริมฝีปากเล็กที่เม้ม ปดิ ไมย่ อมให้เขาลกุ ล้ำเขา้ ไปดูดดม่ื ความหวาน นานเหลอื เกินเขาไม่แตะต้องใครอกี รุ่งอรุโณทัย

2 75 เลยนำ้ แขง็ คือผหู้ ญิงคนสุดทา้ ยของเขา ผ่านมาสามปแี ล้วสำหรับความต้องการของ ร่างกาย ทกุ อยา่ งสงบน่ิงมานานแลว้ ทำไมนะผหู้ ญิงที่เขาพร่ำบอกตวั เองบอกใคร ต่อใครว่าไม่รกั เขาไม่รกั เธอคนน้ี กลับทำให้เขาไม่ตอ้ งการผู้หญิงคนไหนอกี เลย ถ้า ไมใ่ ชเ่ ธอเขากข็ ออยอู่ ย่างฤษีดีกวา่ ไมล์ไม่ละ ไม่เลกิ ยงั ดูด ดุนดนั ปลายลิน้ เขา้ ไปอยา่ งไม่มคี ำว่ายินยอมตอ่ อาการตอ่ ตา้ นใดๆท้ังสน้ิ ลมหายถี่ร้อนเปา่ รดใส่กนั และกัน ไมลไ์ ม่สนใจวา่ สถานทที่ ่ี ตวั เองกำลังลกุ ล้ำโพรงปากหวานอยนู่ ้คี อื สนามหญ้าสวนหลงั บ้าน อาจจะมใี ครผ่าน ไปผ่านมาหรือคนในบ้านอาจจะออกมาตามเขากับน้ำแข็งก็ได้ถ้าพวกเขาหายกันมา นาน น้ำแข็งทอี่ อ่ นลา้ จากการเดนิ ทาง การพกั ผอ่ นกไ็ ม่เพยี งพอ เรยี่ วแรงก็น้อย นิด ทำใหร้ ่างกายทแ่ี ขง็ ขืนค่อยๆออ่ นแรงลง แขนท้งั สองท่ถี กู พนั ธนาการกดไว้บน พ้นื หญา้ คอ่ ยๆผอ่ นคลาย ร่างกายคอ่ ยๆหยดุ นง่ิ ริมฝปี ากท่ีตอ่ ตา้ นค่อยๆถูกเรียวล้ิน หนาลว่ งลำ้ เข้าไปในท่สี ดุ ไมล์พุ่งเรยี วลิน้ เขา้ ไปกวาดตอ้ น กวดั แกวง่ หยอกลอ้ กบั เรยี วล้ินเลก็ ๆ ได้ อย่างสมใจ ความหวาบหวามท่ีเกิดขึ้นกับร่างบอบบางทำให้น้ำแข็งตอบสนองกลับ รสจูบท่ีอ่อนโยนแต่แฝงความเร้าร้อนบ่งบอกถึงความต้องการ ความต้องการที่มาก ขน้ึ มากข้ึนไปอกี จนเจา้ ตัวกไ็ มอ่ าจควบคมุ ได้ ไมล์ปล่อยมือจากข้อมือเล็กเมื่อการต่อต้านหายไปจนหมดสิ้น เรียวนิ้ว ลูบไล้คลายมือเล็กที่กำเข้าหากันทั้งสองข้างออกเปลี่ยนเป็นการประสานมือเกาะ เกี่ยวน้ิวท้ังสิบของกันและกันไว้ ใบหน้าคมคร้ามค่อยๆผละถอยห่างให้ริมฝีปากตน ออกจากกลีบปากแดงท่ีแดงมากขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง และเลื่อนใบหน้าเข้าสูดดมหอม แกม้ เนียนใสดูดกลิ่นสาวเข้าไปอย่างเตม็ ปอด นำ้ แข็งหอบหายใจ หนา้ อกขยบั ขน้ึ ลงเบยี ดแผ่นอกกำยำท่แี นบชดิ อยา่ งไม่ อนุญาตให้อากาศลอดผ่านระหว่างร่างของพวกเขาไปได้ ศีรษะท่ีแนบอยู่บน รงุ่ อรโุ ณทัย

2 76 พน้ื หญา้ เอนเอยี งเพอ่ื ขอพื้นท่ีในการหายใจ ไมล์ขยับใหจ้ มกู ดอมดมชอนไชซอกไซร์ โลมเลียไลล่ งต่ำมาทีซ่ อกคอเลก็ “ยะ...อย่า” เสียงเล็กๆที่แหบพร่า ไม่มีความมั่นคงในน้ำเสียงท่ีเอ่ยมา นำ้ แข็งตอ้ งเป็นฝา่ ยร้องเตือน แม้เธอจะห่างสมั พนั ธ์ทางกายมานาน ไมล์ไมไ่ ดแ้ ตะ ต้องเธอเลยต้ังแต่เธอมอี ายุครรภ์ไดแ้ ปดเดือน จากวันนัน้ ถึงวันนี้กเ็ กือบๆสามปีแลว้ เธอไมม่ ีใครนอกจากเขา แม้หา่ งมานานแตเ่ ธอกไ็ มไ่ ร้เดียงสา ความแขง็ ขนื ของเขาที่ แนบแนน่ เสยี ดสีทต่ี ้นขาเธอบ่งบอกวา่ เขาตอ้ งการ เธอต้องมสี ติยบั ย้งั เขาและตัวเอง ไว้ ไมล์หยุดชะงักทันที เพราะนำ้ แขง็ ถกู เขาจะมาทำอะไรท่นี ไี่ ม่ได้ ลมหายใจ ถเ่ี รว็ รอ้ นผ่าวหยดุ อยู่กับที่ รดเป่าที่ขา้ งๆซอกคอขาว รา่ งกายน่งิ สงบ ไมล์พยายาม สะกดกลั้นเก็บความต้องการเอาไว้ เวลาผ่านไปหลายนาทีกว่าระบบลมหายใจจะ เขา้ ท่เี ข้าทาง “ปลอ่ ยฉันไดแ้ ล้ว” นำ้ แขง็ เอ่ยออกมาอีกครง้ั เมื่อไมลท์ ก่ี ็น่าจะปกตแิ ลว้ แตเ่ ขายงั รดั รา่ งเธอไว้บนพนื้ หญา้ แนบแนน่ “ไม่ตอ้ งไปไหนแลว้ ” ! น้ำแข็งตวั แข็งทือ่ เฉียบพลนั หมายความว่าไง ไมต่ ้องไปไหนแลว้ เม่ือกี้ เขาพูดกับเธอแน่นอน ความหมายของประโยคนีข้ องเขาใชค่ วามหมายแบบเดยี วกนั กับท่ีเธอเข้าใจมยั้ “กลับมาอยดู่ ว้ ยกันเถอะ” “จะไม่เป็นการทำร้ายคุณเหรอคะ” น้ำแข็งเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท่ี พยายามใหร้ าบเรยี บไม่แฝงความรสู้ กึ “นอ้ งมายด์คิดถงึ แม่นะ” ! “ไอค้ นบ้า!!!” นำ้ แขง็ แผดเสียงใส่ไมล์ เรี่ยวแรงที่หายไปกลับมาอีกครั้ง สองแขนยกขึ้นทุบตีไมล์ไม่หยุด น้ำแข็งไม่สนใจว่าฝ่ามือเธอจะฝาดใส่หน้าไมล์ไป ร่งุ อรุโณทัย

2 77 กี่คร้ัง น้ำแข็งไม่สนใจว่าไหล่เขาจะช้ำเขียวไปบ้างเหรอยัง เม่ือเธอแม้จะนอนอยู่ ใตร้ า่ งเขากไ็ ม่เปน็ อปุ สรรคในการทำร้ายร่างกายเขา ไมล์ไมห่ ลบ ไม่หลีก ไมห่ า้ ม ปลอ่ ยใหน้ ำ้ แข็งระบายความรู้สึกท่อี ัดแน่นใน ใจออกมาโดยการทำร้ายทบุ ตีเขาตราบเทา่ ทีเ่ ธอตอ้ งการ ปึก ตับ เพยี๊ ะ อกึ ไมล์ขบกดั กรามแนน่ แมจ้ ะเจ็บอยหู่ ลายครั้ ง เขาก็ไม่ ร้องออกมาเลย ยงั นิ่งปลอ่ ยให้น้ำแขง็ ค่อยๆอ่อนแรงและหยุดไปเอง ฮือ ฮื อ ฮื อ นำ้ แขง็ ปล่อยโฮออกมาในทีส่ ดุ สองแขนจากทท่ี บุ ตไี มลอ์ ยเู่ ม่อื สกั ครเู่ ปลีย่ นเปน็ โอบรดั รอบคอไมล์และดึงเขาลงมา “พไี่ มล์ หัวใจของน้ำแข็งทนต่อ การเสียใจแบบนี้ไม่ไดแ้ ลว้ คะ่ ปลอ่ ยน้ำแข็งไปเถอะนะคะ...ฮือ ฮอื ออออ” น้ำแข็ง ปลอ่ ยโฮ ร้องบอกเสยี งสะอืน้ ถ้าวันหนา้ เขาเกิดบอกให้เธอไปจากเขาละ เธอคงตอ้ ง ตายต่อหนา้ เขาแนๆ่ ให้เธอมีชวี ติ อยหู่ า่ งจากเขาอยา่ งตายทัง้ เปน็ แบบนเี้ สยี ยังดกี ว่า เพราะอย่างไรแล้วเธอกย็ ังมีชวี ติ อยู่ แต่ถ้าให้เธอกลบั มาอยกู่ บั เขาเพ่อื ในวนั หนา้ ตอ้ ง จากกนั อีกครัง้ เธอ เธอทำไม่ได้ เธอจะไมอ่ ดทนเพ่ือลกู ตอ้ งอยูก่ ับเขาเพอ่ื ลกู เพราะ แบบน้ันมันไม่ได้ส่งผลที่ดีกับน้องมายด์เลย น้องมายด์เคยชินกับที่ชีวิตส่วนใหญ่มี แค่เขาก็มีความสุขดีอยู่แล้ว เวลาได้พิสูจน์แล้วว่าเขาเลี้ยงน้องมายด์ได้เป็นอย่างดี จรงิ ๆ “พี่รกั น้ำแขง็ คนนี้เสยี แลว้ ส!ิ ” “.....!!!!!.......” นำ้ แข็งน่งิ งัน ตัวเยบ็ วาบ หัวใจเหมือนจะหยดุ เต้น นำ้ ตาที่ ไหลออกมาจๆู่ ก็หยดุ ไหล เวลารอบตัวน้ำแข็งเหมือนหยดุ ไปทันที แม้แต่จะหายใจ นำ้ แข็งยังไมอ่ าจหายใจได้ เขาพูดออกมาแลว้ เขารักเธอแล้ว ฮืออออ ฮื ออออ ฮอื อออ นำ้ แขง็ รอ้ งไหเ้ สี ยงดังออกมาอกี ครัง้ ซงึ่ ครงั้ น้ีดงั กว่าคร้ังไหนๆในชวี ิตของเธอ ส่ปี !ี เธอหลงรักเขามาสปี่ ี รกั เขาตง้ั แตค่ รง้ั แรกท่เี จอ เขา รกั เขาต้ังแต่ทีเ่ ขากอดเธอในสวนแหง่ น้ี ความรักของเธอเกิดขน้ึ ทนี่ ่ี และในท่ีสุด ความรกั ของเธอกส็ มหวังในทีส่ ุดในสถานท่ที เี่ ธอเกดิ ความรกั ครงั้ แรก รงุ่ อรโุ ณทัย

2 78 “รกั ของพ่ีไมล์ ทำหัวใจนำ้ แขง็ แทบพัง!” ไมลย์ มิ้ ออกมาพร้อมกับแนบหนา้ ผากของตนกับหนา้ ผากมนเนียน “ในเม่ือพี่เปน็ คนทำพัง พี่กต็ ้องรับผิดชอบซอ่ มเอง ตกลงมั้ย” นำ้ แขง็ ยม้ิ ท้ัง น้ำตา เธอไมไ่ ด้ฝันใชม่ ย้ั เรอื่ งท่ีเกิดข้ึนตอนนี้คือเร่ืองจรงิ ใชม่ ้ยั ตอ่ ใหเ้ ปน็ ความฝนั ก็ ชา่ ง เพราะเธอจะไม่ยอมตืน่ จากฝนั ครงั้ นีเ้ ดด็ ขาด สำหรบั เธอแลว้ ไมลไ์ มจ่ ำเปน็ ต้อง ใช้ความพยายามอะไรในการง้อเธอเลย แคเ่ ขายอมเอ่ยคำเดียว วา่ ‘รกั ’ ครัง้ เดยี ว เธอกพ็ รอ้ มจะคกุ เข่าขอบคุณเขาในทันที เธอก็เป็นแบบนีแ้ หละ ให้อภัยคนทเี่ ธอรัก ได้เสมอ เธอเสยี เวลาไปมากพอแล้วสองปกี วา่ ที่ตอ้ งห่างกัน เพยี งแคเ่ ขารกั เธอแลว้ กไ็ ม่จำเปน็ ที่จะทำพ่อแงแ่ ม่งอนใหเ้ สียเวลาท่ีจะได้อยู่ดว้ ยกัน “พ่ีไมลซ์ ่อมหวั ใจนำ้ แข็งไดจ้ ริงๆเหรอคะ” “ซอ่ มพ่ีซ่อมได้ แต่จะออกมาดีเหมือนเดมิ หรอื เปลา่ พ่กี ไ็ ม่แนใ่ จ” “ไม่เปน็ ไรคะ่ พก่ี ค็ ่อยๆทำไป ไม่ตอ้ งรีบรอ้ น งานละเอียดออ่ นต้องใชเ้ วลา คะ่ ” “จรงิ ด้วยสนิ ะ งน้ั พใ่ี ชเ้ วลาท้ังชีวติ ของพซ่ี ่อมหวั ใจให้กบั นำ้ แข็งแลว้ กนั ” “ค่ะ” รงุ่ อรโุ ณทยั

2 79 ตอนพเิ ศษ ไมล์ & นำ้ แขง็ “คณุ แม่อยากให้เราจดั งานแตง่ งานกัน น้ำแข็งว่าไง” ไมล์เอย่ ขึน้ พร้อมๆ กับเดนิ จูงมอื นำ้ แขง็ เดนิ ลดั เลาะไปตามรมิ หาดไกลออกมาจากบ้านพกั ค่อนขา้ งมาก “น้ำแข็งแล้วแต่พี่ไมล์เลยค่ะ” ไมล์หยุดเดิน หันกลับมามองหน้าน้ำแข็ง ด้วยดวงตาท่หี ลเี่ ลก็ ลงทนั ที “แต่งงานกบั พี่ ไม่ร้สู กึ ต่นื เตน้ อะไรบา้ งเลยเหรอ” นำ้ แขง็ เบิกตากวา้ งขนึ้ ช่วงนี้เขาเปน็ อะไรนักนะ เธอรสู้ กึ วา่ เธอพดู อะไรไปก็ดูจะไมเ่ ข้าหูเขาสักเทา่ ไหร่ “ตน่ื เต้น ไม่ต่นื เตน้ มันสำคญั มากเหรอคะ” หึหหึ ึ ไมลห์ วั เราะในคออย่างเยย้ หยนั การประกาศใหโ้ ลกรู้วา่ เขาตกเป็น ของเธอแลว้ เนีย่ นะ ต่นื เตน้ หรอื ไม่ตนื่ เต้น ก็ได้ “สำคญั สิ พ่อี ยากรูว้ า่ นำ้ แข็งอยากแต่งงานกับพีห่ รือเปลา่ ” “แตง่ กไ็ ด้ ไมแ่ ตง่ ก็ได้คะ่ ” คำตอบทไ่ี มล์ไดย้ นิ แลว้ อยากจบั เธอปลดเปล้ือง เสื้อผา้ และฟาดใหก้ น้ ลายด้วยมือเขาเสยี จรงิ ๆ “ก็ได้ ในเมอ่ื น้ำแขง็ ไม่อยากแต่ง พี่กไ็ มอ่ ยากฝนื ใจ ไม่แตง่ ก็ไมแ่ ตง่ ” “ค่ะ” น้ำแข็งพูดจบก็เริ่มจะเดินช่ืนชมวิวลมทะเลต่อ แต่เธอก็ขยับไม่ได้ เม่ือไมล์รั้งแขนเธอไว้ สีหน้าเหมือนอยากจะเอาเรื่องเธอเอามากๆ แต่ขณะท่ีไมล์ กำลังจะเอ่ยอะไรออกมา... “โอ้! โลกเราน้ชี ่างเล็กเหลอื เกนิ ” พมิ พิลา เอ่ยออกมาโดยท่ีขา้ งกายเธอมี ผู้ชายสักคนท่ีไมล์และน้ำแข็งเดาได้ไม่ยากว่าเป็นคนพิเศษของพิมพิลา เพราะเธอ เดนิ ควงแขนเขาไว้อย่างแนบแนน่ หวงแหน ชาวตา่ งชาตหิ นา้ ตาดมี าก “ใช่ครับโลกใบนี้เล็กจริงๆ แต่ก็ไม่เล็กเกินกว่าท่ีพวกเราจะเดินห่างๆกัน กไ็ ด้” ไมลต์ อกกลับอย่างไม่เกรงใจ น้ำแขง็ ไดแ้ ตเ่ งยี บงนั อย่างเคย เธอเงยี บแบบน้ี รุ่งอรโุ ณทัย

2 80 ตลอด แม้ยามท่ีเธอกับพิมพิลาเจอกันที่ลอนดอนหลายต่อหลายครั้ง น้ำแข็งก็จะ โดนพมิ กลา่ วกระแหนะกระแหนตลอดที่เจอกนั ตอนน้นั เวนน์ยังถามเธอด้วยซ้ำว่า พิมเขาพูดอะไรกับเธอ ความนิ่งเงียบของเธอทำให้เวนน์อดสงสยั ไมไ่ ดว้ ่า พวกเธอ รู้จักกันม้ัย หรือพิมพิลาสติไม่ปกติท่ีพูดอะไรอยู่ได้คนเดียวโดยที่เธอไม่ตอบโต้อะไร หรือแสดงสีหน้าและท่าทางว่ารู้จักคนตรงหน้า เธอปล่อยให้พิมพูดจนจบและเดิน จากไปเป็นแบนที้ กุ ครัง้ ทที่ ้ังสองเจอกนั ทกุ ครั้ง “นำ้ แข็งนีเ้ สน่ห์แรงไมเ่ บานะคะ อยลู่ อนดอนก็ควงกบั คนหนึ่ง อยู่เมืองไทย ก็ควงอยูอ่ กี กบั คนหน่งึ ” “ครบั ” ไมลต์ อบรับพร้อมมอบรอยย้มิ ให้กับพิมพิลา “ผูช้ ายอย่างเราๆ ก็ เป็นแบบนแ้ี หละครบั ชอบผู้หญิงทสี่ วยจากข้างในนะครับ ซง่ึ มนั กเ็ ป็นธรรมดาของ ยายเน่ยี อยู่แล้ว ไม่มีผูช้ ายคนไหนอดใจไมห่ ลงเสนห่ ์ไดห้ รอกครับ” น้ำแข็งยังยืนนิ่ง ใบหน้าเรยี บเฉย ตอนอยูล่ อนดอน พมิ พลิ ากพ็ ูดในทำนองวา่ ไมล์โงแ่ บบน้ันโงแ่ บบนี้ ทีป่ ล่อยให้เธอสวมเขาให้ น้ำแข็งได้ยินหลายครัง้ จนเบือ่ จนนกึ ตอ่ ไดว้ ่าเด๋ยี วพมิ พลิ า จะพดู อะไรตอ่ “กินแต่ของท่ถี ูกคนอ่นื กนิ แล้ว ไม่สะอดิ สะเอยี นบ้างเหรอคะ” “คณุ พิมพิลา โปรดระมัดระวงั คำพูดบา้ งก็ดนี ะครับ เรอื่ งบางเรือ่ งมันไม่ใช่ หน้าที่ของคุณ ผมว่าคุณเอาเวลาที่มีค่าของคุณไปดูแลครอบครัวคุณดีกว่า โดย เฉพาะคุณพอ่ ของคณุ ไม่มีความลับใดบนโลกใบนห้ี รอกครบั บ้านเมืองมีกฎหมาย ใครท่ีทำอะไรไว้ยอ่ มไดร้ บั ผลต่อการกระทำทง้ั สิ้น” “คุณพูดหมายความว่าไง คณุ กำลังหมิ่นประมาทคณุ พ่อฉันอย่นู ะคะ” ไมล์ ยกยิ้มมุมปากเลก็ น้อย “ผมเป็นแค่คนวงนอก ยังรู้อะไรตั้งมากมาย แล้วคนวงในท่ีมีหน้าท่ี เกี่ยวข้องโดยตรงเขาจะไม่รู้เชียวเหรอ ผมว่าตอนน้ีพวกเขาอาจกำลังรวบรวมหลัก ฐานอยู่ก็ได้ ทางท่ดี ีคุณอยหู่ ่างๆภรรยาของผมไว้จะดีกวา่ เพราะผมไมต่ ้องการให้ รุง่ อรโุ ณทัย

2 81 ภรรยาของผมตอ้ งแปดเป้อื นนะครับ ลาก่อน ขอใหโ้ ชคดีนะครบั เกิดอะไรข้นึ อย่ามา ยงุ่ กบั ภรรยาผมโดยเด็ดขาด แล้วอย่าหาว่าผมไมเ่ ตือน!” ไมล์พูดจบกค็ วา้ มอื นำ้ แข็ง เดนิ ผา่ นพิมพลิ าทเ่ี ดือดดาล แทบอยากจะกรีดรอ้ งเสยี งดงั “พีไ่ มล์ เกิดอะไรขน้ึ กับคุณพ่อของพิมเหรอคะ” “พ่อของพิมพิลา อยู่ในกลุ่มนักการเมืองคอรัปช่ันท่ีตอนนี้กำลังถูกเพ่งเล็ง และตรวจสอบอยา่ งหนักอีกไมน่ านหรอกขา่ วก็คงออกมา” ! น้ำแขง็ ตกใจกับเรือ่ งนีเ้ ป็นอยา่ งมาก แมเ้ ธอจะรู้วา่ พอ่ ของพิมพิลาไมค่ ่อย จะชอบเธอนัก แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเรื่องนี้เลย เธอได้แต่แอบส่งกำลังใจไปให้ พิมพิลาอยู่เงียบๆ แม้เพ่ือนจะไม่ต้องการก็ตาม แต่ด้วยความสวยความรู้ความ สามารถท่ตี ดิ ตวั พิมพิลาอยู่กน็ า่ จะใหเ้ ธออยตู่ อ่ ไปไดอ้ ย่างเขม้ แขง็ นะ “เลกิ คิดเรอ่ื งของคนอ่นื ได้แลว้ เรอ่ื งของเรายังไมไ่ ด้เคลียกนั เลยนะ” “เรอื่ งของเรา เรื่องอะไรอีกเหรอคะ” “ยายโง่! เรื่องแตง่ งานไง” “อา้ ว! เมื่อก้พี ่ไี มล์ก็สรปุ จบไปแล้วไมใ่ ช่เหรอคะ นำ้ แข็งยังจำได้อยู่นะคะ” “สรุปจบอะไร เมอื่ ก้พี ป่ี ระชด” “อ้าว! แลว้ พี่ไมลจ์ ะมาประชดน้ำแขง็ ทำไมละคะ” “ยังมหี นา้ มาถามอีก เรื่องแต่งงานของเรา ทำไมน้ำแข็งถงึ ไม่ดใี จท่ีพยี่ อมที่ จะแต่งงานดว้ ย” น้ำแข็งเบกิ ตากว้าง อ้าปากคา้ ง “เราสองคนจดทะเบียนสมรสกันแล้วนะคะ” ไมล์ขบกรามแน่น ขยับมา เผชิญหนา้ กับนำ้ แขง็ สองแขนยกกอดอก สายตาจบั จ้องอย่างเอาเร่อื ง “อยา่ บอกนะว่าตอนนพี้ ก่ี ลายเปน็ ของตายของน้ำแข็งไปแล้ว” น้ำแข็งเมม้ ปากตวั เองแน่น ไม่ให้หวั เราะขบขันไมล์ “พ่ีไมล์ ตอนน้ีน้ำแข็งอายุก็เกือบย่ีสิบหกแล้ว ส่วนพี่ไมล์ก็สามสิบย่าง สามสิบเอ็ดแลว้ เราสองคนรวมกนั ก็เกือบหกสบิ แลว้ นะคะ แถมมลี กู สาววยั สามขวบ รุง่ อรโุ ณทัย

2 82 กันแลว้ งานแต่งงานมนั ยงั ต้องสำคัญไปกวา่ เรอ่ื งพวกนีอ้ กี เหรอคะ...น้ำแขง็ ชักสงสัย แล้วสิค่ะ ว่าชว่ งน้พี ไี่ มลไ์ มค่ อ่ ยสบายเหรอเปล่า อารมณข์ ้นึ ๆลงๆแปลกๆ ยงั กับคน วัยทองหรอื ผู้หญิงแพท้ อ้ ง...!!!! แพ้ท้อง!!!” !!!! ไมลเ์ องก็ตกใจเช่นกนั ที่จู่ๆน้ำแข็งกพ็ ดู เรอื่ งนข้ี ึ้นมา เร่ืองเขาแพ้ทอ้ ง ดวงตาคมหลม่ี องนำ้ แขง็ ทย่ี กน้ิวขึ้นมานบั และกำลงั ทำท่าครนุ่ คิดหนัก “พ่ไี มลห์ รอื ว่านอ้ งมายด์กำลงั จะมนี อ้ งคะ” !!!! ไมลต์ กใจปนงงๆ ไหงเรอ่ื งงานแตง่ งานระหวา่ งเขากบั เธอ ถึงบาน ปลายมาเปน็ เรือ่ งการตั้งครรภ์ไปละเนี่ย “ร่างกายผดิ ปกตแิ ลว้ เหรอ” ไมล์ถามกลบั อย่างต่ืนเต้น “กใ็ ชค่ ่ะ” ไมลไ์ มร่ อชา้ พานำ้ แข็งกลบั บ้านพัก คนอยา่ งเขาจะไมป่ ักใจเชื่อ อะไรงา่ ยๆจนกว่าจะไดร้ ับการพสิ จู น์อย่างแน่ชัด “พีไ่ มล์ทำอะไรค่ะ เดี๋ยวน้องมายด์เข้ามาเหน็ นา่ เกลยี ด” “ไม่เห็นหรอก คงกำลังสนุกกับปาร์ต้ีบาร์บีคิวกับทุกคน” ไมล์ท่ีโอบกอด น้ำแข็งในชุดเส้ือคลุมอาบน้ำไว้ไม่ให้เธอได้แต่งตัวได้ง่ายๆ เมื่อก่อนที่น้องมายด์ไม่ ยอมแยกห้องนอนไมล์ไม่เคยถือสาไม่เคยขัดใจลูก แตเ่ นี่ยกห็ ลายเดือนแล้วทีน่ ้ำแข็ง กลับมาอยู่กับเขาเป็นครอบครัว น้องมายด์ก็ไม่ยอมแยกห้องนอนออกไปจากเขา และหนักกว่านน้ั ก็คอื นอ้ งมายดเ์ กาะติดนำ้ แข็งเอามากๆ ทำให้ไมลต์ อ้ งหาเวลาอ่นื ลากนำ้ แขง็ เขา้ หอ้ งแบบไมส่ นใจเวลากลางวันกลางคนื เวลาท่เี ขาและนำ้ แข็งไดอ้ ยู่ กนั ตามลำพังแม้จะแคช่ วั่ โมงสองชวั่ โมงไมล์ก็จะไม่ให้ตอ้ งเสยี ไปเปลา่ ๆเลยสักนิด “คนอื่นๆเขารออยนู่ ะคะ” “ไมม่ ใี ครรอเราหรอก พวกเขาเรม่ิ ปาร์ต้ีกนั ไปสกั พักแลว้ ” ไมล์พดู ไปพร้อม กับถอดเส้ือของตัวเองออก และดึงเชอื กทีเ่ อวออกใหน้ ้ำแข็งโดยทนั ทีเช่นกัน นำ้ แข็ง ทพ่ี ึ่งออกมาจากหอ้ งนำ้ เมื่อไรเ้ สอ้ื คลุมร่างกายเธอก็เปลือยเปลา่ รงุ่ อรุโณทยั

2 83 ไมล์สูดดมหายใจเข้าจมูกชอนไชไปตามร่างกายท่ีหอมกรุ่นด้วยสบู่อาบน้ำ รู้สึกให้ร่างกายเขาสดช่ืนกระปร้ีกระเปร่าย่ิงนัก ริมฝีปากที่ซุกซนวกเข้าหาริมฝีปาก แดงระเรื่อเรียวลิ้นล่วงล้ำเข้าสู่ความหอมหวานดูดดื่มกวาดต้อนตักตวงอย่างคนหิว กระหายมานาน อ้ืมมมม น้ำแขง็ ครางออกมา เม่ือร่างที่เปลือยเปล่าถกู ฝา่ มือที่ร้อนยิ่งกว่า ไฟผลาญปะปา่ ยไปทั่วร่าง อกเตง่ ตึงถกู บีบเคล้นคลึงจนยอดอกชชู ันแข็งเป็นไต เรียก ร้องให้โพรงปากหยกั ต้องเข้ากดั แทะดดู ดื่มเสียงดังก้องไปทัว่ หอ้ ง การเร่งเร้าเรียกอารมณ์ความต้องการจากการเล้าโลมที่เร้าร้อน ทำให้ ใจกลางสาวเปียกชื้นหลั่งธารน้ำออกมาจนเปียกช้ืน ริมฝีปากหยักไล้ลงดูดดึง ผวิ เนยี นทง้ิ รอยหลักฐานการจองจำไว้อยา่ งมากมาย ไมล์หยุดนิ่งท่หี นา้ ท้องแบนราบ เขาประทับริมฝีปากอยา่ งออ่ นโยน จบู นี้ไม่ใชส่ ำหรบั นำ้ แข็งแตเ่ ขามอบให้กับอกี ชีวติ ในน้ันต่างหาก เม่ือตอนบ่ายไมล์พาน้ำแข็งไปตรวจและผลก็ออกมาอย่างที่คาด การณไ์ ว้วา่ น้ำแข็งตัง้ ครรภ์แลว้ นั่นเอง ไมล์ขยับเรียวขาเล็กให้แยกจากกัน พร้อมกับฝังใบหน้าเข้าดูดด่ืมธารน้ำ ทพิ ยอ์ ย่างไม่เกรงใจและคิดแบง่ ปนั ใคร นำ้ แข็งกรดี ร้องเพราะความเสียว เมื่อเรียว ล้ินโลมเลียลากไลไ้ ปมาตามกลบี สาวและเข้าสูโ่ พรงสาวขยับเข้าๆออกๆ ไมม่ ที ีท่าจะ เหนื่อยหรืออ่อนแรงลงให้กับเธอเลย พ่ีไมล์เขาร้ายกาจกับความบอบบางของเธอ มากเกนิ ไปแลว้ ไมลใ์ ชเ้ วลาไม่นานกลีบสาวกเ็ อิบอิ่มเปลย่ี นเป็นสีแดงเข้มอยา่ งเห็น ไดช้ ัด นำ้ แขง็ ช่างบอบบางเหลือเกิน ไมลไ์ ดแ้ ต่คดิ แบบน้ี โดยทเ่ี ขาไม่คดิ ว่าตัวเอง รนุ แรงกับนำ้ แข็งมากเกนิ ไป ลมหายใจหอบถ่ีของนำ้ แข็งทำใหร้ า่ งกายขยับตามแรง การหายใจ ไมล์มองดูแล้วช่างยั่วยวนเขาเสียเหลือเกิน เพียงแค่เสี้ยวววินาทีไมล์ กำจัดกางเกงของตวั เองออกไป รุ่งอรโุ ณทัย

2 84 อ้มื ! นำ้ แขง็ ครางออกมา เมื่อไมลส์ ง่ แก่นกายทแี่ ขง็ แรงเข้าไปในโพรงสาวที่ เปียกช้ืนอย่างรวดเร็ว เขาไม่รอช้าสะโพกสอบขยับดึงแก่นกายท่ีพ่ึงหายเข้าไปใน กายสาวออกมาแต่เขาไมแ่ ยกจากเธอไปจนหมด เขาวกกลบั เข้าไปดว้ ยจงั หวะท่เี ร็ว และแรงไมน่ ้อย นำ้ แข็งร้องเสียงหลงออกมา “รัดพ่แี นน่ ไปแล้วท่ีรกั ” ไมล์ขบกรามแนน่ รอ้ งบอก เขาเสียวซ่านไปทว่ั กาย นำ้ แขง็ ทต่ี วั เลก็ บอบบางยงั คงคบั แน่นมาก อา้ อ้ า อ้ า อาร์รรรรรร สองเสียงครางออกมาเมอื่ ไมลเ์ ป็นฝา่ ยรกุ กระหนำ่ สาดซัดแก่นกายท่ไี มย่ อมทิ้งห่างโพรงสาวขยับไปเรือ่ ยๆ ความเสียวซา่ นแผก่ ระจาย ไปท่ัวร่างบางที่ตอนนี้เปล่ียนจากสีขาวนวลเป็นแดงก่ำและแดงเป็นจ้ำๆอีกมากมาย ทุกอย่างทป่ี รากฎบนรา่ งกายนำ้ แขง็ ล้วนเปน็ ฝีมือของไมลท์ ง้ั สิ้น ร่างกำยำท่ีเป็นฝ่ายขับเคลื่อนสร้างละลอกคลื่นความเสียวมอบให้กับ น้ำแข็งเป็นรางวัลสำหรับชีวิตตัวน้อยๆท่ีกำลังจะเกิดข้ึนอีกครั้ง ไมล์มีความสุขและ ดีใจกับเร่ืองน้ีไม่น้อยแม้เขาจะไม่แสดงออกมาเหมือนตอนน้องมายด์แต่น้ำแข็งก็รู้ว่า ไมลย์ ินดกี ับเรอ่ื งนไ้ี ม่น้อย เสียงแห่งความสุขดังก้องกังวาลเม่ือไมล์และน้ำแข็งปลดปล่อยสายธาร แหง่ ความเสยี วซา่ นสาดซดั ใสก่ นั และกนั เสยี งหอบหายใจยังคงไมห่ ายไป ไมล์กอด รา่ งเปลอื ยของน้ำแข็งแนบเรือนกายเปลอื ยของตนไวอ้ ย่างแนบแน่น “เราหายมานานแลว้ นะคะ” “ช่างเถอะ เดก็ คดิ ไมไ่ ดไ้ ม่เป็นไร แต่ถา้ พวกท่ีโตแล้วคิดไม่เป็นผมจะปลด ออกจากทกุ ตำแหนง่ เลย” “วา่ นายเหรอคะ” “ก็ตอนนน้ี อ้ งมายด์อยกู่ บั ใครเล่า” เฮย้ ยยย นำ้ แขง็ ถอนหายใจ และไมเ่ อ่ยอะไรออกมา ตอนนนี้ ายเขา้ ทำงาน ท่ีอัครกำธรกรุ๊ปแม้ยังเรียนไม่จบ แต่ไมล์มองเห็นความสามารถของนายจึงให้มา รงุ่ อรุโณทัย

2 85 ทำงานท่ีบริษัทฯ แบบเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเพื่อเสริมสร้างทักษะและ ประสบการณ์และเมื่อนายเรียนจบปริญญาตรีก็ยังต้องการให้ทำงานอย่างเต็มตัว เพิม่ ประสบการณ์อีกสกั สองปแี ละต่อจากนน้ั เขาจะสง่ นายไปเรยี นตอ่ ทอี่ ังกฤษ น้ำแข็งซาบซึ้งใจเร่ืองนี้เป็นอย่างมาก ยามท่ีเธอกับไมล์แยกกันตอนน้ัน ไมลไ์ ม่เคยละทงิ้ เร่อื งท่จี ะตอ้ งดแู ลนายและปา้ นนั เลย โดยเฉพาะนายท่ไี มล์เป็นธรุ ะ ส่งเสียให้นายได้เรียนต่อท้ังๆท่ีน้ำแข็งเองก็ไม่ได้ทอดทิ้งนายแม้ยามที่เธออยู่ ลอนดอน เธอกบั นายติดตอ่ กันตลอด เรอื่ งคา่ ใชจ้ า่ ยน้ำแขง็ ก็จัดการโอนมาใหน้ าย จนนายบอกกับเธอว่าไม่ต้องโอนเงินมาให้เขาแล้ว เพราะไมล์ดูแลเขาต่อจากเธอ ตั้งแต่แรกแลว้ เงนิ ที่เธอโอนใหก้ ่อนหน้านน้ี ายก็จะนำไปมอบให้ป้านนั เพราะตอน แรกนายไม่กลา้ บอกกบั เธอน่ันเอง “อะไรนะ!” ไมล์เอ่ยถามน้ำแข็งเมื่อเห็นในมือของเธอถือกล่องขนาดใหญ่ เข้ามาข้างใน “ของขวัญนะคะ” “ของขวัญของใคร” “ของน้ำแขง็ กับน้องมายดค์ ่ะ” “ซื้อมาเหรอ?” “เปล่าคะ่ เวนน์ส่งมาใหจ้ ากลอนดอน” “เวนน์!!! อีกแลว้ นะ! เลกิ รบั ของจากมันสักที อะไรนกั หนาเนยี่ ส่งมาให้ทกุ วาระทุกโอกาส” “อะไรกันค่ะพไ่ี มล์ คนเขามีมิตรไมตรที ีด่ ีต่อกัน การทจี่ ะมอบของขวัญให้ กนั ไม่เหน็ จะแปลก” รุ่งอรโุ ณทัย

2 86 “ไม่อนุญาตแลว้ พ่ีจะไปโทร.คุยกบั มนั ใหร้ ู้เร่ือง มอี ย่างท่ไี หนสง่ ของมาให้ ลกู ใหเ้ มียชาวบ้านเขาอยไู่ ด้ แล้วนะ! น้ำแขง็ เธอจนมากเหรอยงั ไง...” “ชาวบ้านทีไหน เขาเป็นเพ่ือนสนิทของพ่ีไมล์ไม่ใช่เหรอ แล้วการรับของ ขวัญมันก็ไม่เกี่ยวกันกบั เร่ืองฐานะเสียหนอ่ ย” “เมื่อก่อนใช่ แต่หลงั จากนไี้ ม่ใชแ่ ล้ว พ่จี ะโทร.ไปตัดเพอื่ นกับมัน ทนี ม่ี ันก็ กลายเป็นชาวบา้ นแล้ว และมนั จะได้เลิกสง่ มาสักที” “เลิกส่งเหรอเปล่าน้ันน้ำแข็งไม่รู้หรอก และพี่ไมล์อยากจะตัดเพ่ือนกับ เวนน์น่ันก็เป็นสิทธิของพี่ไมล์ แต่น้ำแข็งกับเวนน์ก็ยังเป็นมิตรหายที่ดีต่อกันไป ตลอด” “น้ำแข็ง! นี่เราก็ขัดคำส่งั พ่ีเหรอ” “ขดั คำสงั่ อะไร น้ำแขง็ ไมเ่ ขา้ ใจ” “พข่ี อสั่งใหเ้ ราเลิกคยุ กับเวนน์นับตั้งแตบ่ ัดนเ้ี ป็นต้นไป” “เหตุผลละคะ” “เหตผุ ลเพราะวา่ มนั มากเกินไป” “อะไรที่มากเกนิ ไป” “ทกุ อยา่ ง ของขวญั การพูดคยุ พไ่ี มเ่ ขา้ ใจวา่ นำ้ แขง็ และนอ้ งมายด์จะคยุ อะไรกบั เวนน์ได้นานเป็นชว่ั โมง” ไมลป์ ลดปล่อยความไม่พอใจเรอื่ งนอี้ อกมาในทส่ี ดุ แม้น้ำแข็งจะกลับมาอยู่เมืองไทยต้ังแต่ตอนน้ันเธอก็ไม่ได้กลับไปลอนดอนอีกเลย ก็ตามที เวนน์กย็ ังคงติดตอ่ กลับมาหาพูดคุยกบั น้ำแข็งโดยตลอด ถ้าเทียบกบั เขาที่ แยกกับเวนน์เม่ือหลายปีก่อนท่ีเขาขายหุ้นทั้งหมดให้กับเวนน์และกลับมาเมืองไทย พวกเขาท่รี จู้ กั กนั มานานกวา่ ทนี่ ำ้ แขง็ กบั เวนน์รู้จักกนั เวนนก์ ไ็ มเ่ คยติดต่อกลบั มาคยุ กบั เขาแบบทตี่ ดิ ตอ่ นำ้ แขง็ เลย แลว้ แบบน้ีจะไม่ให้เขาหงึ ยงั ไงละ เจ้าเพอื่ นรกั คิดไม่ ซอื่ ดจู ากของทส่ี ง่ มาไมเ่ คยเลยทจี่ ะเปน็ เพียงแคข่ องนำ้ แข็งต้องมีของน้องมายด็ด้วย ทกุ ครั้ง แบบนี้มนั หมายความว่าไง เวนนค์ ิดการใหญม่ ากไปแล้ว รุ่งอรโุ ณทัย

2 87 “เขากแ็ คเ่ คยชนิ กับการทด่ี ูแลนำ้ แข็งกเ็ ท่าน้ันเอง” “สองปกี ว่าเองนะทีน่ ำ้ แขง็ อย่ทู ่นี ัน่ ” “เองเหรอค่ะ ตงั้ สองปกี วา่ เลยนะคะ ถ้าตอนน้ันไม่ได้เวนน์ นำ้ แข็งจะเป็น ยังไงบา้ งก็ไมร่ ู้ ไม่เอาแลว้ น้ำแข็งไมค่ ุยกับพ่ไี มล์แล้ว...เสยี เวลาจริงๆ” “เสยี เวลา! อะไรกนั เนย่ี พพ่ี ดู อย่กู ับนำ้ แข็งนานสองนาน ไมเ่ ขา้ ใจเลยเหรอ ไง” “ไมเ่ ขา้ ใจค่ะ น้ำแข็งขอตวั นะคะ” “อา้ ว! แล้วนน่ั จะไปไหน” นำ้ แขง็ พดู จบก็หันหลังเตรยี มขยับขึน้ บนั ได “น้ำแขง็ คดิ ออกแลว้ ว่าให้อะไรเป็นของขวัญกบั เวนน์ค่ะ” “ของขวญั ! อะไรนะ นน้ี ้ำแข็งจะมีของขวัญให้มันดว้ ยเหรอ” “เรารับของเขามาตั้งเยอะแยะแล้ว ไม่ให้อะไรตอบแทนเขาบ้างน่าเกลียด ตายเลย และอีกอยา่ งเดอื นหน้าก็เปน็ วันคลา้ ยวนั เกิดของเวนน์แลว้ ดว้ ย” “โอ้!!! รู้วนั เกิดมนั ด้วยเหรอ” “จะไมร่ ู้ไดไ้ ง น้ำแขง็ อยูท่ น่ี น่ั สองปีกว่านะคะ ไปฉลองวนั เกิดกับเขาทกุ ปี แหละ” หหึ ึหึ ไมลห์ ัวเราะในคอ “น้ำแข็งที่รักของพี่ไมล์ เรานะอยู่กับเวนน์แค่สองปีกว่าเองนะ แต่ชีวิตท่ี เหลอื ของนำ้ แขง็ ต้องอยูก่ บั พี่ มนั มากกวา่ สองปีกว่าไม่รูก้ ีเ่ ทา่ ต่อกี่เท่า นำ้ แขง็ ตอ้ ง ใส่ใจดูแลพี่ถึงจะถูก อีกอย่างต้ังแต่ที่เรารู้จักกันมาพี่ยังไม่เคยได้รับของขวัญอะไร จากน้ำแข็งเลยนะ” “พไี่ มล์ยังจะต้องการของขวญั อะไรอย่างอ่นื อีกละคะ ตัวนำ้ แขง็ หวั ใจของ นำ้ แขง็ ไมใ่ ชข่ องขวัญทด่ี ีท่ีสุดของพไ่ี มล์อีกเหรอคะ” ไมล์นิง่ เงียบ จรงิ สินะ! เขามีชิ้น ของขวัญท่ดี ีท่สี ดุ อยู่แล้ว แล้วจะไปดน้ิ รนอะไรอีก เมือ่ คิดไดด้ ัง่ น้ันไมลจ์ ึงขยบั เข้า โอบกอดน้ำแขง็ ด้วยความซาบซง้ึ “พีไ่ มล์ปล่อยน้ำแข็งได้แลว้ คะ่ นำ้ แขง็ รบี ” รุ่งอรุโณทัย

2 88 “รบี ! รีบเร่อื งอะไร” “นำ้ แข็งจะไปเปลยี่ นเสื้อผ้า จะออกไปเลอื กซ้อื ไหมพรม นำ้ แขง็ จะถกั เสอ้ื ไหมพรมให้เปน็ ของขวญั กบั เวนนค์ ่ะ เสียดายมากเลยน้ำแขง็ กำลงั ถักไวต้ ัวหนึ่งยงั ไม่ เสรจ็ เลยคะ่ ถ้ารู้ว่าไม่ได้กลบั ไปที่น่นั อีกนาน นา่ จะเอากลับมาดว้ ยจะไดไ้ ม่ต้องเรมิ่ ตน้ ใหมแ่ บบน้ี นำ้ แข็งพึ่งหดั ถกั ยงั ไม่เกง่ คงต้องเริม่ ใหเ้ ร็วจะได้ทันส่งไปเป็นของขวัญ วันเกิดให้กับเวนน์คะ่ ” ไมล์มองบนอย่างเหลอื เช่ือ เขาไร้ซึ่งคำพดู อะไรต่อ ทเ่ี ขาพดู ไปกอ่ นหนา้ นท้ี ัง้ หมดไรป้ ระโยชนโ์ ดยสน้ิ เชงิ “คุณพ่อคะ่ ” ไมลท์ ีย่ นื นงิ่ อยนู่ านตามลำพัง น้องมายด์เดนิ มาสะกดิ มอื เอ่ย เรียกเบาๆอย่หู ลายครงั้ “น้องมายด์ ทำไมถงึ อยคู่ นเดียว” “เปลา่ คะ่ ปา้ จันทร์อยูต่ รงน่นั ค่ะ” นอ้ งมายดช์ น้ี ิ้วพร้อมหันไปยังตำแหนง่ ท่ี จนั ทร์ยืนอยู่ ไมล์มองตามและพยกั หน้ารบั ทราบ “คณุ แม่ไปไหนแลว้ ละคะ เม่ือก้ี ปา้ จันทรบ์ อกว่าคุณแม่อยแู่ ถวๆน้”ี “คณุ แม่ขึ้นไปบนหอ้ งนะ” “งัน้ น้องมายด์ไปหาคณุ แมแ่ ลว้ นะคะ” “ทำไมเหรอ นอ้ งมายด์มีธรุ ะอะไรกับคณุ แม”่ “ปา้ จนั ทร์บอกว่ามีกลอ่ งส่งมาจากต่างประเทศ ตอ้ งเป็นคุณอาเวนนส์ ง่ ของ ขวัญมาให้น้องมายด์แน่ๆเลยค่ะ น้องมายด์อยากเห็นของขวัญที่คุณอาส่งมาค่ะ” ไมล์เงียบและมองบนพร้อมถอนหายใจอย่างหนัก เขาได้แต่มองและปล่อย น้องมายด์ทจี่ นั ทรก์ ็ขยับตามไป และในใจกค็ ิดแตว่ า่ ตอ้ งจดั การเรื่องนอ้ี ย่างเด็ดขาด !!!เจา้ เพือ่ นตัวแสบ!!! น้ำแข็งท่ีออกมาจากบ้านตามความต้ังใจท่ีเธอจะทำจริงๆคือมาเลือกซื้อ ไหมพรมถงั เสอื้ ใหก้ บั เวนน์ แตเ่ ธอก็ติดต่อเวนนก์ ลบั ไปทันทีเช่นกัน เวลาท่ีแตกต่างก็ รุ่งอรโุ ณทยั

2 89 ไมเ่ ปน็ ปญั หาสำหรบั เวนน์ ตอนนี้เมอื งไทยเวลาบ่ายโมงลอนดอนกเ็ จ็ดโมงเช้า เวนน์ กดรับสายอย่างรวดเร็ว “ทีร่ กั คณุ และนอ้ งมายดไ์ ด้รับของขวัญจากผมแลว้ ” “ค่ะ ขอบคณุ นะคะ นอ้ งมายด์และฉนั ชอบมาก แตเ่ วนนค์ ะ่ คณุ หยุดสง่ ของขวญั มาให้ฉันกับนอ้ งมายด์ไดแ้ ล้ว พอแลว้ คะ่ ” “ไม่หยุด ผมพอใจท่ีจะทำและผมก็ไม่เดือดร้อนด้วย และให้ผมเดานะ เจ้าเพือ่ นรักของผมตอนนีม้ นั คงอยูไ่ มส่ ุขแล้วสนิ ะ” “เขาเริม่ จะไมพ่ อใจแล้ว ฉันไม่อยากใหพ้ วกคุณมีปญั หากัน” “ใครจะสน ไมล์ต้องได้รับบทเรยี นเสยี บ้าง คุณไมใ่ ห้บทเรียนกับมันเพราะ คณุ รักมนั มากเกินไป ผมกค็ วรจะตอ้ งยำ้ ใหม้ ันสำนกึ และรบู้ า้ งว่า คณุ ไมใ่ ชผ่ หู้ ญงิ ท่ี มันอยากจะวางหรืออยากจะหยิบตอนไหนตามแต่ท่ีใจมันต้องการและอีกอย่างท่ีผม ทำแบบนเี้ พราะผมกร็ กั ไมลม์ ากเช่นกัน” “เข้าใจแลว้ ค่ะ เอาเป็นวา่ ตอนน้พี ่ไี มล์เขาก็ดีกับฉันมาก ออมมือใหก้ บั เขา บ้างนะคะ” เวนนย์ มิ้ ออกมาทนั ที ท่เี ขาทำไปทกุ อย่างก็เพราะเขารักเธอคนน้ีเสยี แลว้ แตค่ วามรักของเขาก็แคต่ อ้ งการใหค้ นทเี่ ขารักมคี วามสุข “ไวผ้ มจะไปเย่ยี มพวกคุณนะ” “ค่ะ ดคี ่ะ และจะดมี ากถา้ คณุ จะมาแตต่ ัวก็พอนะคะ” “เรื่องอะไร ตอนน้ีคะแนนผมกำลังนำมาเปน็ ทหี่ นงึ่ น้องมายดก์ ็ชอบของท่ี ผมอยากจะให้หลานมากมาย เจา้ ตวั เล็กท่กี ำลงั จะเกิดมาก็ไม่พ้นต้องรกั ผมอกี แนๆ่ ดูแลตวั เองใหด้ ๆี นะ คุณสุขผมก็สขุ ” “ค่ะ เช่นกัน เวนน์หาความสุขใส่ตัวบ้างนะคะ” “ผมกท็ ำอยู่นไี้ ง ลาก่อน แลว้ เจอกันทรี่ กั ” นำ้ แข็งวางสายด้วยความร้สู ึกที่ เปน็ สขุ เธอมีเพอ่ื นน้อย แต่มีมากมนี ้อยจะสำคัญอะไร มีคนเดียวแตด่ ีมากๆ กด็ กี วา่ มีเยอะแต่ไม่มีคณุ ภาพ ^^ รุง่ อรโุ ณทัย

2 90 ตอนพเิ ศษ นาย & ปไู ข่ “สวัสดจี ะ๊ ปูไข่ พ่ชี ือ่ พเี่ อกคณะวิศวะปีสี่ พี่แอบชอบปูไข่มาตง้ั นานแลว้ ให้ โอกาสคบพ่ีเป็นคนพิเศษได้ม้ัย” ปูไข่ที่น่ังอยู่ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ในมหาวิทยาลัย เธอกำลังรอนายอยู่ ปไู ข่เงยหนา้ มองคนทีเ่ ขา้ มากระพริบตาปริบๆ ใบหนา้ เรยี บเฉย แต่ในขณะทีป่ ากกำลังอ้าเอ่ยเรียกคนตรงหนา้ .... “พเ่ี อก!” แตค่ นที่เอ่ยเรียกกลบั ไมใ่ ชป่ ูไข่ แตเ่ ป็นคนทป่ี ไู ข่รออยู่ นายเดินมา ยืนซอ้ นด้านหลังพ่เี อก “นาย” “พ่มี ีธรุ ะอะไรกบั ปูไข่เหรอครับ” “เออ่ ! ฉนั มาขอคบกบั ปูไข่ อยากคบเป็นแฟนกนั ” นายมองปไู ข่และพ่เี อก สลับกนั ไปมา “ขอคบกับปูไข!่ พ่เี อกเปน็ ผชู้ ายไม่ใช่เหรอครบั ” ! ! ? ? ความสบั สน งงงวยของปูไข่และพเ่ี อก มองไปทนี่ าย “ใช่พี่เปน็ ผูช้ ายที่ชอบผหู้ ญิง พ่ชี อบปไู ขแ่ ล้วมนั แปลกตรงไหนเหรอ” “เพราะปูไข่ไม่ใช่ผูห้ ญิงนะครบั พ่ีตัดใจไปเถอะครับ ขอตัวนะครบั ผมคง ตอ้ งพานอ้ งชายไปสง่ บา้ นแลว้ ” นายพดู จบกค็ ว้าจบั แขนปไู ขใ่ ห้ลุกข้ึนและเดินไปกบั เขาทนั ที ท้ิงพเ่ี อกท่มี องตามอยา่ งไมเ่ ข้าใจ ‘นอ้ งชาย’ “นาย ฉนั ไปเป็นนอ้ งชายนายตง้ั แต่เม่อื ไหร”่ ปูไขถ่ ามอยา่ งไม่เขา้ ใจเหมือน กัน แม้เธอจะไม่ไดแ้ ตง่ ตัวแบบผู้หญงิ จา๋ แต่เธอก็เปน็ ผ้หู ญิงนะ และเธอกม็ นั่ ใจว่า นายกร็ วู้ ่าเธอเป็นผู้หญงิ “เดย๋ี วแวะพาปูไข่ไปตดั ผมออกเสยี หนอ่ ย ผมเริ่มยาวเรม่ิ สรา้ งปญั หาไปกัน ใหญแ่ ล้ว” รงุ่ อรุโณทัย

2 91 ! “ห๊า! อะไรนะ ตัดผม ไมเ่ อาหรอก ฉันต้ังใจจะไว้ผมยาวแล้ว” “ไมเ่ อา ทรงเดิมกด็ ีอยูแ่ ลว้ ” “ผมของเค้า ตวั มาอยู่อะไรด้วย” ปูไขห่ นา้ มุน่ ท่ีเธออยากกลับมาไว้ผมยาว อีกครง้ั ก็เพราะวนั น้ัน “ผ้หู ญงิ คนน้นั ผมยาวสวยจั ง” สายคำทอี่ อกมาจากปากของ นาย ทำให้ปไู ข่รู้วา่ นายชอบผูห้ ญิงผมยาว “แล้วจะไวย้ าวเพื่อให้เปน็ ปญั หาทำไม” “ปัญหาอะไร?” ปไู ข่เรมิ่ จะไมพ่ อใจ เสยี งดงั ใส่นาย “ทำไม อยากให้ใครต่อใครเข้ามาจีบมากเหรอไง” นายเองก็ไม่ยอมแพ้ เพราะอารมณ์ที่ไม่ดยี งั คา้ งอยู่ “ไมใ่ ช่เสยี หน่อย ฉนั ไม่ไดอ้ ยากให้ใครต่อใครมาจีบนะ ทท่ี ำไปทั้งหมด ก็ แคอ่ ยากใหน้ ายหนั มามอง มองว่า...” นายหล่ีตามองปไู ข่ “มองอะไร?” นายถามกลับ “ฉนั ก็ กเ็ ปน็ ผูห้ ญงิ คนหนึ่งนะ” ปูไข่ไมเ่ คยเสียความมัน่ ใจมากเทา่ น้ีมาก่อน เสยี งทีต่ อบออกไปจึงค่อนขา้ งเบา เบามากแตน่ ายก็ยังไดย้ ิน “จะบอกทำไม ตาไมไ่ ดบ้ อดนะ ก็เห็นอยู่” “เหน็ ! แต่เมือ่ กี้นายพดู แบบนั้นไปกับพเ่ี อก มันตคี วามหมายเปน็ อะไรได้ อกี ” “ทำไมถึงตอ้ งอยากใหค้ นอน่ื เหน็ วา่ ตวั เองเปน็ ผ้หู ญงิ สวยนักนะ แค่เราคน เดียวไมพ่ อเหรอ” “ห๊า!!! หมายความว่าไง” “ก็แค่อยากเกบ็ ไว้ดคู นเดยี วไมไ่ ดเ้ หรอ” ปไู ขห่ นา้ แดงกำ่ ทนั ที รุกๆๆๆๆ เธอ ต้องรกุ “งน้ั เราเปน็ เพ่อื น เป็นแฟนกนั เลยนะ” ปูไข่พูดพรอ้ มกบั ยกนิ้วกอ้ ยขน้ึ มา นายมองและก็ยกนวิ้ ก้อยเก่ยี วสญั ญา รุ่งอรโุ ณทยั

2 92 “เราเป็นเพื่อน เป็นแฟนอย่างเป็นทางการแล้วนะ” ปูไข่ย้ิมกว้างออกมา ทนั ทเี ม่ือนายยำ้ คำอกี ครงั้ “แต่จะบอกอะไรให้นะ สำหรบั เราแล้ว ปไู ข่เปน็ คนพเิ ศษ ในสายตาเรามานานแล้ว” “เหมอื นกันเลย นายก็เปน็ คนพเิ ศษของเรามานานแล้ว” “เราตกลงกนั เลยนะ ว่าเราจะไมป่ ิดบงั ความรู้สึกทด่ี ีที่ใหก้ นั ” “อืม้ สัญญา” ความรักท่ีเรม่ิ ต้นจากสมั พันธ์ความเป็นเพอ่ื น ไดพ้ ฒั นามา อีกข้ัน แต่นายท่ีรู้จักขอบเขตของการคบหา ทำให้ความสัมพันธ์ของท้ังสองคน ยนื ยาวออกไป จนกระทงั่ นายไดร้ ู้ความจรงิ วา่ ปไู ข่ไมใ่ ชเ่ พยี งแต่นางสาวปูไข่ ที่แท้ ปูไข่คือ หม่อมหลวงปไู ข่ เธอเกดิ และเตบิ โตอยตู่ า่ งประเทศมาโดยตลอด และคณุ พอ่ ของปไู ข่ก็เป็นหมอ่ มหลวงทม่ี ีอาชพี เปน็ ทตู ไมล์ เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้มาตลอด แต่ไมล์ก็ไม่ได้เอะอะอะไรออกไป เพราะความสัมพันธ์ระหวา่ งปไู ขก่ ับนายมันช่างบรสิ ุทธิ์ ทุกอย่างพัฒนาไปตามเวลา ทเ่ี วลาเปน็ ตวั พสิ ูจน์ความดีและความจรงิ ใจทนี่ ายมีให้ปูไข่ และไมล์ก็มหี น้าท่ีเพียง ส่งเสริมดูแลนาย ใหเ้ หมาะสมค่คู วรกับปไู ข่ “นางฟา้ บางทเี รากต็ ้องให้เปน็ นางฟา้ อยา่ ไดด้ ึงลงมาจะดีกว่า แตถ่ า้ อยาก เคียงข้างนางฟ้าทำไมเราไม่ลองเป็นฝ่ายปีนข้ึนไปหาละ มันยากมากเลยนะ แต่นาย ก็ควรจะลองทำดูนะ” สายคำท่ีไมล์พูดกับนาย และน่ันทำให้นายที่ไม่เพียงแต่เก่ง และฉลาดเขาพฒั นาตัวเองให้ยงิ่ ฉลาดและยิ่งเกง่ เพอ่ื ทจ่ี ะไดค้ คู่ วรกับนางฟ้าปูไข่ รงุ่ อรุโณทัย

2 93 ตอนพเิ ศษ นอ้ งมายด์ ศกุนตลา นับแสนหลี่ตามองร่างเล็กที่นั่งเท้าคางมองบางอย่างท่ีวางอยู่บนโต๊ะ นบั แสนกวาดสายตามองไปรอบๆ ไมม่ ีใครนอกจากนอ้ งมายด์ จนั ทรไ์ ปไหน ทำไม ถึงปลอ่ ยให้น้องมายดอ์ ยตู่ ามลำพังแบบน้ี ถา้ ไมล์มาเห็นเข้าคงเปน็ เรอ่ื งแน่ๆ “สวสั ดจี ะ๊ น้องมายด์” “คณุ ลุงนับแสน” น้องมายดไ์ มไ่ ด้ชำเลืองมองคนที่เข้ามาทัก แต่คำทักทาย ของน้องมายด์บง่ บอกว่ารับรกู้ ารมาถงึ ของนับแสน “น้องมายด์ ทำไมมานั่งอยู่ตามลำพงั แบบนี้ จนั ทรไ์ ปไหน” “ปา้ จันทร์ไปเอาอาหารวา่ งคะ่ ” นับแสนพยกั รับรู้ และทรุดนง่ั ลงที่เกา้ อีฝ้ ่งั ตรงขา้ ม สายตากวาดมองกระปกุ ออมสินหมใี หญ่ที่น้องมายด์กำลังจบั จอ้ งอยู่ “เกดิ อะไรขน้ึ กับเจ้าหมีตัวนเ้ี หรอ” นับแสนถามอยา่ งสงสยั “คุณลงุ ว่าในตัวพ่หี มี จะมเี งนิ พอค่าเตยี งนอนใหม่มยั้ คะ” “ห๊า! เตยี งนอนใหม่ คุณลุงไมเ่ ข้าใจครับ” นับแสนไมเ่ ขา้ ใจจริงๆ “คุณพอ่ บอกวา่ เตยี งนอนเลก็ เกินไปสำหรบั พวกเราสี่คนคะ่ ” นบั แสนมุ่น ค้วิ เขาก็รู้ว่าน้องมายดไ์ ม่ยอมแยกห้องจากไมล์และนำ้ แข็ง ตอนนนี้ ำ้ แขง็ ใกลค้ ลอด มากแล้ว ก็จรงิ ของไมลท์ ี่เตยี งนอนของไมลจ์ ะนอนกันส่ีคน ยอ่ มเปน็ ไปไดย้ าก และ นอ้ งของน้องมายดท์ กี่ ำลงั จะเกิดมาไม่ปลอดภยั แนๆ่ ทจ่ี ะมนี อ้ งมายด์นอนข้างๆ และ จากที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ไมล์กำลังตกแต่งห้องเดิมของน้องมายด์ใหม่อีกครั้ง สำหรับ ลกู ท้งั สองคนของไมล์ “น้องมายด์ไมอ่ ยากแยกห้องจากคุณพ่อเหรอครบั ” “คณุ ลุงนบั แสน มีเงนิ ให้นอ้ งมายดย์ ืมมยั้ คะ” แต่คำตอบของนอ้ งมายด์ก็ ตอบคำถามของนับแสนได้อยา่ งเบ็ดเสรจ็ แบบไม่เปลืองทรัพยากรโลกจริงๆ รงุ่ อรโุ ณทัย

2 94 ! นับแสนตกใจ เด็กย่างสข่ี วบร้จู กั การยมื เงนิ แลว้ เหรอ แตจ่ ะวา่ ไปก็ไม่นา่ จะแปลกนักสำหรับน้องมายด์ น้องมายด์มีค่าขนมตั้งแต่เป็นเด็กเตรียมอนุบาลเลย ด้วยซ้ำ เขายงั จำได้ เมื่อตอนท่นี ้องมายด์อายุได้สองขวบกว่าๆ เขาทก่ี ำลงั นงั่ คยุ อยู่ กบั คุณปู่ จๆู่ วนั นนั้ นอ้ งมายดก์ ็วิ่งเขา้ มาหาบอกว่า อยากไปโรงเรยี น ตอนนัน้ เขาเอง ยังแปลกใจด้วยซ้ำ ทีจ่ ่ๆู นอ้ งมายด์ก็เกิดอยากไปโรงเรียน พอถามกลับไปว่าโรงเรยี น คอื อะไรน้องมายดก์ ็ตอบว่า “โรงเรียนจะมีเด็กแบบน้องมายด์เยอะๆ คุณพ่อบอกว่าให้เรียกว่าเพ่ือน เพอ่ื นจะทำใหน้ ้องมายด์สนกุ ค่ะ” นบั แสนพยักหนา้ เขา้ ใจ ก็ถกู ของนอ้ งมายดแ์ ละ ไมล์ น้องมายดจ์ ะตอ้ งรู้จักเข้าสังคมแมท้ ุกคนจะรู้สกึ ว่าอาจจะเรว็ ไป แตน่ ่นั คงไมใ่ ช่ สำหรบั ไมล์ “และนอ้ งมายด์จะมีรายไดจ้ าการไปโรงเรยี นดว้ ยค่ะ” “รายได?้ ” “คุณพ่อจะให้เงินน้องมายด์ หยอดกระปุกออมสินทุกวันก่อนไปโรงเรียน คณุ พอ่ บอกว่าเงินนีน้ อ้ งมายดจ์ ะเก็บสะสมไวซ้ ้ืออะไรก็ไดท้ ่ีนอ้ งมายด์อยากได”้ จาก วันนั้นถึงวันนี้ก็เกือบสองปีแล้ว เงินที่อัดแน่นอยู่ในพี่หมีจะเป็นจำนวนเท่าไหร่ไม่มี ใครตอบไดค้ นท่รี ู้ก็คงมแี ต่ไมล์ ตราบใดท่ีไม่แกะและเทเงนิ ทอ่ี ยขู่ ้างในออกมา “ตอนน้ีน้องมายด์ตัดสินใจได้แล้วใช่ม้ัยครับว่าอยากได้เตียงนอนท่ีใหญ่ กวา่ เดมิ ” “คะ่ ” “แล้วทำไมไมใ่ ห้คุณพ่อเป็นคนซื้อเตียงเองละครับ” “คุณพ่อบอกว่า เงินมีไม่พอค่ะ คุณพ่อต้องจ่ายเงินให้คุณหมอท่ีโรง พยาบาลเพื่อที่จะให้น้องปลอดภัย แล้วคุณพ่อยังต้องจ่ายเงินค่าไปโรงเรียนให้กับ น้องมายด์อกี คะ่ ” หหึ หึ ึ นับแสนหั วเราะในคอเบาๆ สองพอ่ ลูกคนู่ ี้เขาอยูเ่ ขาคุยกนั แบบไหน ละเนย่ี ใครเลา่ จะเข้าใจสองพอ่ ลูกค่นู ้ไี ด้เท่าทพ่ี วกเขาเขา้ ใจกนั เอง ร่งุ อรโุ ณทยั

2 95 “แล้วทำไมนอ้ งมายด์ดกู ลุ้มใจขนาดนี้ละครับ” “ก็น้องมายด์กลัวว่าเงนิ น้องมายดจ์ ะไมพ่ อที่จะซือ้ เตยี งใหม่” “น้องมายดไ์ ดบ้ อกคุณพอ่ เรื่องนี้ม้ัยครับ” “บอกค่ะ” “แล้วคณุ พ่อว่ายังไง” “คุณพ่อมีทางเลอื กสองทางใหน้ อ้ งมายดค์ ะ่ ” “ทางไหนบ้างครับ” “ทางเลอื กแรก คอื ให้น้องมายดล์ องไปนอนที่เตยี งใหม่ในหอ้ งใหม่ก่อน เพราะนอ้ งมายดอ์ าจจะชอบที่นั่นกไ็ ด้ค่ะ” “ทางเลอื กที่สอง” นับแสนถามกลับทันที “ทางเลือกท่ีสอง ช่วงท่ีน้องมายด์ยังหาเงินได้ไม่พอซื้อเตียงใหม่ ช่วงนี้ น้องมายด์กไ็ ปนอนที่เตียงใหม่ห้องใหม่กอ่ น จนกว่าจะซื้อเตียงทีใ่ หญก่ วา่ มาได้ค่ะ” นับแสนย้มิ ขนั ในใจ เจ้าน้องชายเล่หเ์ หลย่ี มแพรวพราวยิง่ นกั นบั แสนเขา้ ใจเจตนาที่ แอบซอ่ นไว้ของไมล์ ก็ตั้งแตน่ ำ้ แขง็ กลบั มา นอ้ งมายด์กไ็ มย่ อมแยกห้องนอนด่ังเดมิ ทำให้เวลาสว่ นตัวของไมลก์ บั น้ำแขง็ ถูกขัดขวางจากลูกสาวสดุ ทรี่ กั ไม่น้อยเลย ตอนแรกนบั แสนก็สงสยั ว่าหลายเดือนทผี่ า่ นมาตั้งแต่น้ำแขง็ กลบั มา ไมล์ก็ แปลกไปมาก เม่ือกอ่ นเวลาทัง้ หมดของไมลค์ ืองานกบั นอ้ งมายด์ แตต่ อนนเ้ี วลาของ งานลดลง นับแสนเคยเดนิ ไปหาไมล์ในยามบา่ ยทหี่ อ้ งทำงานครั้งหน่ึง คุณทับทิม เลขาของไมล์แจ้งว่าไมล์ออกไปต้ังแต่เที่ยงแล้วและไม่กลับเข้ามาแล้ว เป็นแบบน้ี หลายคร้ัง บางวนั กเ็ ข้ามาทำงานแคช่ ่วงบา่ ยเปน็ แบบน้ีติดต่อกนั หลายเดอื น จนวนั หนง่ึ ทเ่ี ขากลบั มาจากตา่ งจงั หวัดในวันทำงาน จู่ๆเขาก็เหน็ รถของไมล์จอดอยูท่ ่ีบา้ น ทำใหน้ ับแสนม่นั ใจในทส่ี ุดว่าทัง้ หมดมนั คืออะไร ร้ายนักนะเจา้ นอ้ งชาย นับแสนย้ิม ออกมา สำหรับไมล์แล้วถ้าเขาจะแบ่งเวลาของตัวเองให้กับอีกคนที่เขารัก เขาดึง ร่งุ อรุโณทัย

2 96 เวลางานมาให้กับนำ้ แข็งดกี วา่ ทจ่ี ะดึงเวลาท่ีมใี ห้นอ้ งมายด์ เจา้ น้ีตดั สินใจได้ถูกต้อง เพราะถ้าเป็นเขา เขากเ็ ลือกแบบนี้... “ตกลงคุณลุงนับแสนมเี งนิ ให้น้องมายด์ยมื มั้ยคะ” นับแสนกลับสู่ปจั จุบัน ทนั ทีเม่อื เสียงคำถามและสายตารอคำตอบ นอ้ งมายดค์ งตดั สินใจแลว้ วา่ จะไม่เลือก สองทางเลือกของไมล์ แล้วใครเล่าจะเข้าใจเขามั้ยท่ีตกท่ีน่ังลำบากเสียแล้ว และอีกอย่างทำไม จันทร์ถงึ ไม่มาสกั ที อย่าบอกนะวา่ เขาตกหลุมกบั ดกั ของนอ้ งมายด์เสยี แล้ว “…T _ T …” รงุ่ อรุโณทัย

2 97 ร่งุ อรโุ ณทยั