แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

5 1 “เรามาตกลงกันดีกว่า” น้ำแข็งหยุดการดิ้นรนที่ไมล์ไม่ยอมให้เธอแยกไป ง่ายๆ “ตกลง ตกลงอะไร?” “เราสองคนต่างรู้ดวี า่ คุณแมอ่ ยากได้เธอมาเปน็ ลกู สะใภ”้ น้ำแข็งหน้าร้อน วบู เฉียบพลัน “เราแสรง้ มาทำให้คุณแม่สบายใจดีกว่า” นำ้ แข็งยงั เงียบอยู่ แต่ดวงตา จับจ้องมองตอบไมล์อย่างใคร่รู้ “เราก็แสร้งเป็นแฟนกันเฉพาะต่อหน้าคุณแม่และ คุณตา เป็นไง” “ไมเ่ อา” น้ำแข็งปฎเิ สธทันที จะใหเ้ ธอกลอกลวงผใู้ หญ่ท่ีมีพระคุณกับเธอ ได้ยงั ไง “ฉนั รนู้ ะวา่ เธอไมอ่ ยากโกหก แต่เคยไดย้ ินม้ยั โกหกสีขาว การโกหกที่ ทำให้คนทเี่ รารกั มคี วามสขุ มากข้ึน” ไมลย์ ังรสู้ ึกติดตากับสีหน้าของมารดาเม่อื วานน้ี ได้ดี ตอนท่เี ขาประกาศความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งเขากบั นำ้ แขง็ ออกไป ตอนน้ันเขารู้สึก แย่ไมต่ ่างไปจากมารดาเลย และเขาก็ต้องกลบั มาคดิ ทบทวนอีกครงั้ แนน่ อนว่าการ ทำขอ้ ตกลงกนั กับนำ้ แข็งเป็นทางออกท่ดี ที ส่ี ดุ น้ำแข็งครุ่นคิดอยูส่ ักพัก ไมลเ์ งียบลงอยา่ งอดทน รอคำตอบ “ตกลงค่ะ แลว้ ต้องทำอยา่ งไรบา้ ง” มุมปากหยักกดลึกก่อนตอบวา่ ... “ก็ต้องร่างข้อตกลงเป็นลายลักษณ์อักษรและลงนามรับทราบด้วยกันท้ัง สองฝา่ ย” นำ้ แข็งเบิกตากว้าง ทำข้อตกลง มันต้องขนาดน้ันเลยเหรอแต่คดิ ไวใ้ นใจ เปน็ ดีทีส่ ุด น้ำแข็งไม่มีคอมพิวเตอร์ในห้องนอนและไมล์ก็เช่นกันเพราะเขายังไม่อยาก ได้มนั ในตอนน้ี เขาจงึ ใหน้ ำ้ แขง็ เป็นผเู้ ขียนข้อตกลงตามคำบอกของเขา “ในขอ้ ตกลงฉบับน้ี เรยี กฉันวา่ ‘ฝา่ ยชาย’ ส่วนเธอ ‘ฝ่ายหญงิ ’...” นำ้ แข็ง ทำตามทีไ่ มล์บอกทุกอย่าง แบบเงียบๆ จนมาถึงขอ้ แรกในขอ้ ตกลง รุ่งอรโุ ณทัย

5 2 มอี ยวู่ ่า ฝา่ ยหญิงและฝ่ายชาย จะร่วมมือกันแสดงออกถงึ ความรกั ใคร่ทมี่ ี ตอ่ กันใหก้ บั ญาตผิ ใู้ หญ่ของฝา่ ยชายประจกั ษเ์ หน็ อย่างไร้ข้อกงั ขา “เออ่ ขอ้ ถามได้มย้ั คะ?” ไมล์พยักหนา้ เป็นการอนุญาต “การแสดงความรัก ใครแ่ บบทคี่ ณุ ว่ามนั แค่ไหนคะ?” “ต่อหน้าคุณแม่คุณตาก็แค่ยิ้ม และทำหน้าว่ามีความสุขมากๆ ฉันว่าไง เธอกว็ า่ ตามกัน” น้ำแข็งพยักหนา้ ข้อที่สอง มอี ยวู่ ่า ต่อหนา้ ญาตขิ องฝ่ายชาย ฝา่ ยหญงิ ตอ้ งเอ่ยเรียกฝ่าย ชายวา่ ‘พไ่ี มล’์ “แล้วคุณจะเรียกฉันว่าอะไรคะ?” น้ำแข็งที่รอฟังอยู่นานจำต้องเอ่ยถาม เมื่อไมลเ์ งยี บไปนาน “ถามโงๆ่ ฉนั ก็ต้องเรยี กชอ่ื เธอนะสิ” น้ำแขง็ มุ่นคิว้ หนั หนา้ ไปมองไมล์ เธอ กแ็ คถ่ ามดีๆ ทำไมต้องมาประชดประชนั ดว้ ย น้ำแขง็ จึงหนั กลับและก้มหน้าเขยี นตอ่ ความในข้อที่สองวา่ และฝา่ ยชายก็ตอ้ งเรียกฝ่ายหญิงว่า จๆู่ นำ้ แข็งกห็ ยุดเขียน เม่อื ไมล์ที่ก้มมองลงมาเหน็ บทความที่เธอเขียนและเขาก็พอจะเดาออก แตเ่ ขาไม่ไดห้ ยุด เธอ แต่เป็นเธอเองท่หี ยุดเขยี นเอง ไมลเ์ ลิกคิว้ ทันที เม่อื นำ้ แขง็ เปิดกระดาษหนา้ ใหม่ และเริ่มตน้ ลอกขอ้ ตกลง ใหม่ต้ังแต่บรรทดั แรก จนมาจบข้อสองเท่าทเี่ ขาบอกเพยี งแค่นนั้ “มตี ่อมยั้ คะ ขอ้ สาม” “ข้อสาม ในชว่ งระหว่างท่ยี ังไมม่ ีการบอกเลกิ หรอื ยตุ ขิ อ้ ตกลง ฝา่ ยหญิง หา้ มมเี พือ่ นชายในฐานะคนพเิ ศษ” เมอ่ื ไมล์กล่าวจบ น้ำแข็งจงึ ก้มหนา้ เขียนตามท่ี เขาบอกไมม่ ีทว้ งตงิ ใดๆ “จบเหรอยงั คะ?” น้ำแขง็ ถามเมอ่ื เสรจ็ ขอ้ สามแล้ว “ข้อที่สี่ ฝ่ายหญงิ มีหน้าท่เี ช่อื ฟงั ฝา่ ยชาย...” “เดยี๋ วนะคะ มันจำเป็นด้วยเหรอคะท่ตี อ้ งระบไุ ว”้ รุ่งอรโุ ณทัย

5 3 “ใช่ เพราะฉันเบ่ือทจ่ี ะตอ้ งมาอธิบายและชีแ้ จงเหตุผลในคำส่ังทฉ่ี นั บอกให้ เธอทำ” “ฉันจะต้องทำอะไร เราก็แค่แสร้งทำเป็นว่ารักกันต่อหน้าคุณท่านกับคุณ ปา้ กเ็ ทา่ นน้ั เอง” “คัดค้านข้อนี้อย่างงั้นเหรอ” น้ำแข็งหลบตาเบ่ียงหน้าหลบ เมื่อจู่ๆไมล์ เลื่อนหน้าเขา้ มาใกล้หนา้ เธอเร่อื ยๆ “ก็แคค่ ิดว่าไม่จำเปน็ กไ็ ด้ม้ังคะ” “ก็ถา้ มันไมม่ สี าระอะไรกับเธอ แล้วจะโต้แย้งทำไม ก็แค่เขยี นๆมนั ไป และ จำใส่สมองก็พอ” นำ้ แข็งค้อนวงใหญ่ใสไ่ มล์อย่างไม่รตู้ วั ก่อนทีจ่ ะก้มหน้าเขียนตาม ความตอ้ งการของเขา “ขอ้ หา้ ฝา่ ยหญงิ ไมม่ ีสิทธแิ สดงกรรมสิทธใิ นตัวฝา่ ยชายในทุก กรณีท้ังท่ีเป็นคำพูดหรือท่าทาง” น้ำแข็งย้ิมมุมปากเล็กๆอย่างเหลือเชื่อว่าคนตรง หนา้ เธอจะหลงตัวไดอ้ ย่างรา้ ยกาจ แตเ่ อาเถอะ! ก็อยา่ งเขาทำไดอ้ ยู่แลว้ “หมดแลว้ เหรอคะ” “สมองเธอคิดได้อยา่ งเดยี วเหรอไง วา่ คนอย่างฉันจะเอาเปรยี บเธอ ในเม่อื ฉันคิดหา้ ขอ้ ได้ เธอก็มสี ทิ ธิคดิ ได้หา้ ข้อเช่นกัน ตามสบาย...เอาเลย” นำ้ แขง็ นง่ิ มอง หน้าไมล์ “ขอบคุณท่ีกรุณาค่ะ” น้ำแข็งพูดจบก็ทำท่าครุ่นคิดเพียงเล็กน้อย ก็เร่ิม ลงมอื เขยี น ขอ้ หกในระยะเวลาท่ีข้อตกลงยงั มผี ลบงั คับใช้ ฝา่ ยชายจะไม่ใช้คำพดู ที่ สอ่ ให้ฝ่ายหญงิ รสู้ ึกวา่ เป็นการประชดประชัน ไมล์ทมี่ องหนา้ กระดาษขอ้ ตกลงอยู่ถึง กับขบกดั กรามไว้ ซง่ึ น้ำแข็งก็แอบย้มิ เล็กๆ “อยา่ ใหม้ ันนอกประเด็นไรส้ าระมากนัก” “การที่คุณคิดหาเหตุผลไม่ได้ ก็กรุณาอย่ามาตัดสินคนอื่นจะดีกว่าค่ะ ไหนๆคุณก็พูดออกมาขนาดน้ีแลว้ ฉันกบ็ อกหน่อยแลว้ กันนะคะ เวลาท่คี ุณพูดจาไม่ น่าฟังมันทำให้ฉันไม่อยากจะยิ้มหรือสบตากับใครๆทุกคนท่ีอยู่ตรงนั้น เพราะอย่าง รงุ่ อรุโณทยั

5 4 งั้นมนั กจ็ ะส่งผลเงื่อนไขขอ้ แรกของคุณ แตเ่ อาเถอะคุณทำไดอ้ ย่แู ล้ว เพราะเราสอง คนไม่จำเป็นต้องเจอและคุยกันในเวลาอื่นอยู่แล้ว...” น้ำแข็งรู้สึกโหวงๆแปลกๆกับ คำพูดประโยคสุดท้ายของตัวเอง เธอจึงก้มหน้าจดจ่อไปที่หน้ากระดาษอีกคร้ัง สายตาเลือ่ นข้ึนไปมองคำวา่ ‘พไี่ มล’์ น้ำแข็งเขยี นเลขข้อทเ่ี จ็ด แตแ่ ลว้ เธอกห็ ยุด ความตั้งใจเดมิ ของตนเองอีกคร้งั ในฉบั พลัน ไหนๆเรื่องของเธอกับเขามันก็ไม่มีทาง เป็นไปได้อยแู่ ลว้ นำ้ แขง็ จงึ ละทิง้ ความตัง้ ใจเดิมในข้อเจด็ ไป และเขียนไปว่า ฝ่าย ชายจะต้องไม่ละเมิดสิทธิทางร่างกายกับฝ่ายหญิงในทุกกรณีไปจวบจนข้อตกลง ฉบบั นี้ยังมีผลบังคับใช้อยู่ “เอาท่ีสบายใจ” ไมล์เปรยออกไปดว้ ยความรู้สกึ เยย้ หยนั น้ำแขง็ ไม่สนใจ ทา่ ทางแบบนั้น ใครจะไปรู้ละ ถา้ วนั ไหนเขาหน้ามืดคิดวา่ เธอคอื คุณน้ำแขง็ ของเขา ขึ้นมา ตอนน้นั เธอก็คงเสยี ใจไม่น้อย กันไว้ดกี ว่าแก้ แมต้ อนน้ีเธอจะรูส้ ึกดกี บั เขาแต่ ความรู้สึกน้ันไม่นานก็คงหมดไป มันก็ตามประสาความรู้สึกหวาบหวิวแบบวัยรุ่นท่ี เห็นผู้ชายหน้าตารูปร่างดีก็ต้องรู้สึกช่ืนชอบ เดี๋ยวพอมีอะไรที่น่าสนใจกว่าเธอก็คง หลงลืมความรู้สกึ แปลกๆทม่ี กี บั เขาไปเอง เธอมนั่ ใจว่าความรูส้ กึ ทม่ี ใี ห้กบั ไมล์จะไม่ มากข้ึนไปกว่าน้แี น่ เพราะเขาคงไมท่ ำอะไรใหเ้ ธอประทบั ใจในตวั เขาเปน็ แน่ น้ำแข็งจึงปิดท้ายข้อตกลงเพียงแค่นั้น เธอเขียนความต้องการของตัวเอง เพียงสองข้อ ซ่งึ ในข้อเจด็ เดมิ เธออยากจะเขยี นว่าใหเ้ ขาเรยี กเธอวา่ ‘นำ้ แข็ง’ บา้ งก็ เทา่ น้ัน แตก่ ต็ ้องเปลี่ยนใจเพราะแบบนนั้ มนั เปน็ การทำรา้ ยความร้สู ึกของเขามากไป และอกี อยา่ งเธอกค็ ดิ วา่ เขาคงไมไ่ ดเ้ รยี กเธอหรอก “ไมล์!” เสียงเรยี กทคี่ ุน้ เคยอยา่ งแปลกใจของมารดา ไมลห์ นั ไปตามเสียง เรยี กนน้ั ดว้ ยใบหนา้ ทีน่ ่งิ สงบ “มีอะไรเหรอครับคุณแม”่ “แม่ตา่ งหากทต่ี ้องถามลูก ลกู เข้าไปในหอ้ งน้ันไดย้ งั ไง” รงุ่ อรโุ ณทยั

5 5 “ผมก็เปดิ ประตเู ข้าไปครับ” “แม่หมายความว่า ลูกเข้าไปในห้องนอ้ งเขาได้ยังไง” “แม่หมายถึงยายเด็กขายขนมหวานเหรอครับ” ศศิกานต์ทำตาดุใส่ไมล์ “ตอนแรกผมไมร่ ้วู า่ หอ้ งน้ีคุณแม่ยกใหค้ นอน่ื ไปแลว้ แต่ตอนนท้ี ราบแลว้ ครบั ตอ่ ไป จะไม่ทำแบบน้ีอีกครับ” ศศิกานต์พยักหน้าเข้าใจ เพราะเธอรู้จักลูกชายดีว่าไม่ใช่ ผูช้ ายมกั ง่าย “ว่าแตว่ นั น้จี ะไปไหนเหรอเปล่า” “มีครับ แต่ไมส่ ำคญั มาก คณุ แมม่ ีอะไรเหรอเปล่าครบั ” “เปล่าจ๊ะ ไปเถอะ” “ครับ ออ! คณุ แม่ วนั น้ีผมขอยมื ลกู สาวสุดทีร่ ักของคุณแมห่ นอ่ ยนะครับ” “จะพาน้องไปไหน” “สำนักเขตแถวๆนีแ้ หละครบั ” ศศิกานต์พยกั หน้า เพราะเธอจำไดว้ า่ บตั ร ประชาชนของไมล์หมดอายุพอดี ช่วงนี้เขาว่างก็คงอยากจะจัดการเร่ืองเอกสารให้ เรยี บรอ้ ย “ไหนๆก็มีเพ่ือนแล้ว ลูกก็ไปหาซ้ือเสื้อผ้าของใช้เพ่ิมมาเลยแล้วกัน วันน้ี นอ้ งไม่มเี รียน ว่างทั้งวนั ” “คณุ แมท่ ราบขนาดน้ันเลยเหรอครบั ว่ายายเด็กขายขนมวา่ งท้งั วนั ” “น้ำแขง็ เปน็ เดก็ ดมี าก แลว้ วันหนง่ึ ไมลจ์ ะร้”ู ไมล์ไมแ่ สดงความคิดเหน็ แต่ ขอตัวกลบั หอ้ งเพอ่ื ไปเปลี่ยนเสอื้ ผา้ ศศกิ านตจ์ งึ เคาะประตเู บาๆกอ่ นท่ีจะเปดิ เขา้ ไป เห็นนำ้ แข็งน่ังอยทู่ ีโ่ ต๊ะ “นำ้ แขง็ พี่เขามาว่าอะไรเราอีกเหรอเปล่า” “เปล่าคะ่ ” “แลว้ เขาเข้ามาทำไม” รงุ่ อรุโณทัย

5 6 “ตอนแรกกน็ ่าจะเพราะเขา้ ใจผดิ ค่ะ แตช่ ว่ งหลัง เออ!” นำ้ แข็งลังเล แตเ่ ธอ ไมอ่ ยากปดิ บังผมู้ ีพระคณุ จงึ ยืน่ เอกสารข้อตกลงให้ศศิกานต์ได้อ่าน “ร้ายจรงิ ๆเลยตาไมล์ เอาเถอะเรากเ็ ล่นไปตามท่ีพี่เขาต้องการ ปา้ กอ็ ยากรู้ เหมอื นกนั ว่าตอนจบจะออกมาแบบไหน” น้ำแข็งกระพริบตาปริบๆ เอาแล้วสิ! คุณ แม่คณุ ลกู เล่นสงครามประสาทใส่กัน แล้วคนกลางอยา่ งเธอจะทำไงละคราวนี้ “ม้ือเยน็ นีค้ ณุ ไมล์จะประกาศใหค้ ณุ ทา่ นกับคุณปา้ ทราบคะ่ ” ศศิกานตย์ มิ้ อย่างเข้าใจ เธอตื่นเต้นจริงๆเลย เพียงแต่ไม่แสดงออกมาให้น้ำแข็งเห็นก็เท่าน้ัน เพราะเธอร้แู ล้วว่าแสงแห่งความหวังของเธอเริม่ ฉายออกมาแลว้ ลูกชายของเธอจะ ไม่มีวันทำเร่ืองเด็กๆแบบน้ีเด็ดขาดถ้าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับน้ำแข็งบ้าง ซ่ึงเธอ เข้าใจดีว่ามันยากท่ีไมล์จะยอมเปิดใจให้กับน้ำแข็งง่ายๆ ข้อตกลงฉบับน้ีก็คงเป็น เพียงม่านที่ไมล์เอามาเป็นข้ออ้างมากกว่า เพราะคนอย่างไมล์ถ้าไม่ก็คือไม่ เป็น เพียงคำตอบเดยี วเท่านัน้ “สองคนนนั้ ไปไหนกัน” เอกพจนเ์ อย่ ถามบตุ รสาว เมือ่ เห็นวา่ นำ้ แขง็ ขึ้นรถ น่ังเคียงคู่ไปกบั ไมลท์ ี่อยหู่ ลังพวงมาลยั “สำนักเขตคะ่ บตั รประชาชนตาไมลห์ มดอายคุ ่ะ และคงเลยกันไปซอ้ื ของ กันต่อคะ่ ” “ก็ดี” เอกพจน์เอ่ยตอบกลับมาส้ันๆ ศศิกานต์ตัดสินใจท่ีจะไม่บอกให้ เอกพจน์ทราบเรือ่ งทีไ่ มล์กับน้ำแขง็ ทำขอ้ ตกลงกนั ไว้ เธอกอ็ ยากจะเหน็ บทบาทการ แสดงของบตุ รชายเหมือนกัน ใบหน้าท่ีมีความสขุ ปรากฎอยู่บนใบหน้าของศศกิ านต์ ทำให้เอกพจนม์ องอยา่ งสงสยั เลก็ น้อย แต่ก็ไมไ่ ด้เอามาใสใ่ จอะไร น้ำแข็งที่นั่งอยู่ข้างๆเบาะคนขับ ซ่ึงหน้าท่ีของเธอก็แค่คอยบอกทางให้กับ เขา ไมล์กับน้ำแข็งใช้เวลาจัดการเรื่องบัตรประชาชนเกือบๆช่ัวโมง ทุกอย่างก็ เรียบร้อยแล้ว ร่งุ อรุโณทยั

5 7 “เสรจ็ แลว้ คะ่ ” นำ้ แขง็ ยื่นบัตรประชาชนใบใหม่ให้ไมล์ “ไปช่วยถือของต่อดว้ ย” ไมล์พดู สัน้ ๆ ขณะรบั บตั รมาเก็บใส่กระเปา๋ และ เขายนื่ บัตรใบเก่าใหน้ ำ้ แข็ง “อะไรคะ” น้ำแข็งรบั มาพร้อมถามกลบั “ฉันไม่อยากพกบัตรประชาชนสองใบ ฝากเธอไปทำลายและท้ิงให้ด้วย” นำ้ แขง็ พยกั หนา้ เข้าใจ และเกบ็ บัตรของไมล์ไวใ้ นกระเป๋าสะพายของตน ทงั้ สองเดิน กลบั ไปทร่ี ถ จุดหมายตอ่ ไปคอื หา้ งสรรพสินคา้ ดงั สกั ทีห่ นึ่งในกรงุ เทพมหานคร ก่อนออกรถไมล์ถามความเหน็ จากนำ้ แข็งว่าเขาควรไปที่ไหนดี “คุณไมล์ไมร่ งั เกยี จแบบคนเยอะๆใชม่ ัย้ คะ” “เยอะมากก็ไม่เอา” น้ำแข็งพยักหน้า เธอจึงแนะนำห้างดังแถวถนน เพลินจิต ทีเ่ ดียวกับทเ่ี ธอไปกบั ศศกิ านต์ ไมลเ์ ขาคอ่ นข้างพิถีพิถนั กับของใช้ทกุ อย่าง สว่ นใหญ่เขามักจะเลือกเองทกุ อย่าง เราไม่ตอ้ งซอ้ื ไปเยอะหรอก ถา้ ไมถ่ กู ใจรนั แต่จะ สิ้นเปลอื ง คำพูดที่ออกมาจากศศกิ านต์ นำ้ แขง็ จำได้ดี ก็ตอ้ งจำได้ อย่แู ลว้ กค็ ณุ ป้า หวงั ผลกบั สงิ่ ที่พดู มาก ซ่ึงตอนนน้ั เธอยังไมเ่ จอตัวจรงิ ของเขาเลยด้วยซำ้ “สวสั ดีค่ะ” พนักงานตอ้ นรบั กลา่ วทกั ทายไมลแ์ ละนำ้ แข็งท่ีเดินเขา้ ไปเปน็ รา้ นแรก ร้านนาฬกิ า “ผมอยากดนู าฬิกาค”ู่ ไมลเ์ ลือกแบรด์ TAG HEUE กบั ROLEX พร้อม แบบ นาฬกิ าส่เี รือนมาวางเรียงกนั “ตัดสนิ ใจมา” ไมล์ดงึ แขนนำ้ แข็งเขา้ มาใกลๆ้ “หา๊ !” “เธอเปน็ คนเลอื กวา่ จะเอาคูไ่ หนระหวา่ งสองแบรนด์น”้ี “ทำไมฉนั ต้องเปน็ คนตดั สนิ ใจด้วยละคะ” นำ้ แขง็ ไม่เข้าใจ “น่ใี จคอเธอจะไม่ชว่ ยอะไรเลยเหรอไง บทบาททเ่ี ราต้องเล่นมันก็ตอ้ งมขี อง ประกอบฉากดว้ ยสิ” “หมายความวา่ คุณจะให้ฉนั ใสน่ าฬกิ าแพงๆแบบนีเ้ หรอคะ” รงุ่ อรุโณทัย

5 8 “คนทงั้ บ้านกำลงั จะร้วู ่าเธอเป็นแฟนของฉนั ฉันคงปล่อยใหเ้ ธอซอมซอ่ ไม่ ได้หรอกนะ เร็วๆเข้าเสยี เวลา!!!” นำ้ แขง็ กม้ หนา้ มองนาฬิกาสองคูต่ รงหน้า แบบทั้ง สองคล้ายๆกัน ไมล์คงชอบสายหนัง เพราะทเ่ี ขาเลือกไว้กเ็ ป็นสายหนังรวมถงึ ทเี่ ขา ใส่อยู่ดว้ ยตอนน้ี “มนั แพงมากๆเลยนะคะ” “เธอเป็นคนจา่ ยเหรอไง หน้าทเี่ ธอแคเ่ ลือกวา่ คู่ซา้ ยหรือขวา มนั ยากมาก ม้ัย” พนักงานขายมองไมล์กับน้ำแข็งสลับไปมา เธอได้ยินแค่บทสนทนาบางช่วง เทา่ นัน้ เพราะบางคำพดู ฝ่ายชายจะพูดเสยี งเบามากเพื่อให้ได้ยนิ แคผ่ ้หู ญงิ ทเี่ ขาพา มาด้วยเทา่ น้นั “ซา้ ย” นำ้ แข็งตอบกลบั โดยทไ่ี ม่หันกลับไปมองนาฬิกาอกี เลย “เลือกได้ดี ง้นั ผมเอาคนู่ ้”ี ไมล์ยน่ื มือไปหาพนกั งานขาย ซง่ึ พนกั งานก็หยิบ นาฬกิ าออกจากกลอ่ งสง่ ใหไ้ มล์ ไมลจ์ ับมอื นำ้ แข็งข้นึ มา เขาจัดการสวมนาฬิกาให้ นำ้ แข็งทันที “โอเคครบั เดีย๋ วคณุ ตัดสายออกอกี สักแคน่ ี้นะครบั ” ไมลย์ ่ืนแขนขา้ งที่ สวมให้กับน้ำแข็งใหพ้ นกั งานหญิงได้ดู ส่วนอกี เรือนของเขาไมต่ อ้ งทำอะไร ไมล์ย่ืน บัตรสเี งนิ ใหก้ บั พนักงาน พวกเขารอไม่นานมากทุกอย่างเรียบรอ้ ย ท้งั สองออกมา จากร้านแรกโดยที่ข้อมือน้ำแข็งมีนาฬิการาคาแพงลิบล่ิวเกินกว่าที่ชีวิตนี้เธอจะ ตัดสินใจซ้ือมันได้ และร้านที่สองท่ีไมล์พาน้ำแข็งเข้าไปคือร้านรองเท้าแน่นอนว่ามี ทั้งของเขาและเธอท่ีไมล์ยังให้เหตุผลเดิมคือ ‘ซอมซ่อ’ ของที่เธอใช้อยู่มันเก่ามาก แลว้ ก่อนหน้านีไ้ ม่ใช่ว่าศศกิ านต์จะไมอ่ ยากซื้อใหเ้ ธอ แตน่ ำ้ แขง็ ขอไมร่ บั เพราะแค่ คา่ เทอมและเงินเดือนท่ีได้มากม็ ากพอแล้ว ไมล์หันหลังกลับมามองคนถือของ แค่ร้านรองเท้าก็ส่ีถุงเต็มมือยายเด็ก ขายขนมหวานแล้ว ไมลจ์ ึงเดนิ กลับมาหานำ้ แขง็ ทเ่ี ดนิ ชา้ เปน็ ทุนเดิมอยูแ่ ลว้ ตอนนี้ เธอก็ยงิ่ ชา้ ไปอกี เม่อื สองมอื เธอเต็มไปด้วยถุงใบใหญอ่ ีกส่ถี ุง รงุ่ อรุโณทัย

5 9 “เอาไปกุญแจ เอาไปเกบ็ ไว้ท่รี ถก่อน เดยี๋ วฉันดเู ข็มขัดอยรู่ า้ นตรงน้ัน รีบไป รีบมาละ” ไมล์พูดพร้อมกับยัดกุญแจใส่ในกระเป๋าสะพายของน้ำแข็งให้อย่างคนมี นำ้ ใจ “น้ำแขง็ น้ำแขง็ จริงๆดว้ ย” เสยี งเรียกท่ีไม่คุ้นสำหรับไมล์ แตค่ นทีถ่ กู เรยี ก กลบั ไม่แปลกใจ เธอหนั กลับไปทศิ ทางของเสยี งเรยี กน้ัน “สวัสดจี ะ๊ พมิ พีพ่ ล” นำ้ แขง็ กลา่ วทกั ทายอยา่ งคุ้นเคย “นำ้ แขง็ มากับใครนะ” พิมพิลามองคนทย่ี ืนอยู่ด้านหลังนำ้ แขง็ อย่างสนใจ กเ็ ขาคนนั้นดึงดดู สายตามาก “เอ่อ กับคณุ ศตวรรษ ลกู ชายของคุณหญงิ ปา้ นะ” “ให้พ่ชี ่วยดีกวา่ นะ ถงุ เยอะแยะเลยคงหนกั น่าดู” พลพักษ์ หรอื พล เข้าไป หาน้ำแข็งทันที แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ได้สนใจไมล์เหมือนอย่างท่ีพิมพิลา สนใจ “อ้ยุ ! ไมต่ ้องค่ะพพี่ ล น้ำแข็งกำลังเอาไปเก็บทีร่ ถคะ่ ” “ไม่เปน็ ไร รถจอดอยทู่ ไี่ หนเดย๋ี วพเี่ ดนิ ไปเป็นเพือ่ น” ภาพการยื้อแยง่ สร้าง ความไม่พอใจใหก้ ับไมล์พอดู แต่เขาเลอื กทีจ่ ะเดินจากไป “เชญิ ตามสบายนะ ฉันรออยู”่ ไมล์พูดแคน่ ั้นเดนิ ไปยงั รา้ นท่เี ขาบอกไวก้ อ่ น หน้านี้ พิมพิลามองตามไมล์ไปอย่างสนใจและประทับใจอย่างบอกไม่ถูก ท้ังๆที่ สายตาของไมล์ไม่ได้หันมามองเธอนานดว้ ยซำ้ “งน้ั พพี่ ลชว่ ยน้ำแข็งถอื ของไปท่รี ถนะคะ” พมิ พลิ าพูดจบ เดินตามไมล์ไป ทันที น้ำแข็งไม่มเี วลาได้เหน็ สายตาของเพอ่ื น เพราะตอ้ งปลอ่ ยมอื จากถุงทงั้ หมดให้ กับพลพักษ์ และเดินไปยงั รถทจี่ อดอยู่ “สวสั ดีคะ่ ” พมิ พิลา กล่าวทกั ทายไมล์ ร่งุ อรุโณทัย

6 0 “สวัสดีครบั ” ไมลม์ ีมารยาทตอบกลับไป เขายังไม่ได้ลืมเธอคนนี้ เพอื่ นของ น้ำแข็ง “พิมพลิ า หรือ พิมเปน็ เพ่ือนกับน้ำแขง็ ค่ะ เราเรียนอยูค่ ณะเดยี วกนั ” ไมล์ พยกั หนา้ รับรู้ และทำเปน็ ไม่สนใจสายตาว้งิ ๆของเธอคนน้ี “ผมศตวรรษครบั ยนิ ดที ี่ไดร้ ูจ้ ักครับ” “พิมเรียกวา่ คณุ ไมลห์ รอื พ่ไี มลไ์ ดม้ ้ยั คะ เออ! พอดีพิมพอจะทราบมาบา้ ง ค่ะวา่ พี่ไมลเ์ ป็นใคร” ไมลพ์ ยักหนา้ เลก็ นอ้ ย ไมใ่ หก้ ค็ งตอ้ งให้แล้วกเ็ ธอเลน่ เอย่ เรียก พี่ไมล์มาต้ังสองคร้งั แลว้ น!ิ “น้ำแข็งเรียนเปน็ ไงบ้าง” ไมลเ์ อย่ ถาม จะวา่ ไปเขายงั ไมร่ ู้ระดบั ภมู คิ วามรู้ ความสามารถของผชู้ ่วยในอนาคตเลย “น้ำแข็งขยันค่ะ เธอแค่ไม่ค่อยถนัดเป็นบางวิชา” ไมล์เลิกคิ้วมองอย่าง สนใจรอคำขยายต่อจากพิมพิลา “พวกกลุ่มคณติ ศาตร์ วิทยาศาสตร์ ประมาณนัน้ คะ่ ” ไมล์แค่ยมิ้ มมุ ปากเล็กน้อย และหันกลบั ไปดูสนิ คา้ ของรา้ นต่อ พมิ พลิ าจงึ ขอ อนุญาตช่วยเลือก แต่ทั้งสองคนอยกู่ นั เพียงลำพังไม่นาน น้ำแข็งกบั พลพักษก์ เ็ ดินมา ถึง “คิดวา่ จะไม่กลับมาแล้ว” ไมลพ์ ูดเบาๆให้น้ำแขง็ ไดย้ นิ เพียงคนเดยี ว “ฉันแวะเข้าห้องน้ำแป็บเดียวเองนะคะ ไม่ได้นานเวอร์จนคุณต้องเอาพูด เลยด้วยซ้ำและอีกอยา่ งคณุ กม็ เี พื่อนอยู่ด้วยท้ังคน” “เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า ถ้าไม่รู้และจำไม่ได้ก็จำไว้เสีย ด้วย และคราวหน้าอยา่ ใหเ้ กดิ เหตกุ ารณ์แบบนีอ้ กี ” นำ้ แขง็ ทำหน้าเซง็ ใสไ่ มล์ทันที อะไรของเขาก็ไม่รู้ เม่ือกี้ก็ไม่เห็นจะอาการหนักแบบน้ี ทำไมต้องแควะต้องว่าเธอ นกั หนา กแ็ ค่มาชา้ ไปสักสองสามนาทีเอง นำ้ แขง็ จึงหนั ไปคยุ กบั พมิ พิลาและพลพักษ์ “พิม นำ้ แข็งต้องขอตวั ก่อนนะ คุณไมลย์ งั ตอ้ งซ้ือของอีกหลายอยา่ ง” รงุ่ อรโุ ณทยั

6 1 “ให้พิมไปช่วยเลือกมยั้ ” “ขอบใจมากแต่ไมเ่ ปน็ ไรจะ๊ ปกติคณุ ไมลเ์ ขาชอบเลอื กของใชเ้ องอยูแ่ ล้ว” พิมพิลาพยักหน้าเข้าใจและสายตาท่ีมองไปยังไมล์ที่เขาให้ความสนใจกับเข็มขัดอยู่ พลพกั ษจ์ งึ กลา่ วลานำ้ แขง็ และดึงแขนน้องสาวออกจากรา้ น “พมิ พ่ีไมช่ อบให้เราไปแสดงทา่ ทางแบบนั้นเลยนะ เรานะเป็นผูห้ ญิงนะ พ่ี เป็นผู้ชายยังมองสายตาเราออก แล้วมีเหรอเจ้านายของน้ำแข็งเขาจะมองไม่ออก มนั นา่ เกลียด” “พพ่ี ล! กพ็ มิ ร้สู ึกชอบประทบั ใจพ่ีไมลเ์ ขานะคะ” “ก็เก็บไว้ข้างใน สงวนท่าทีไวบ้ า้ งกด็ ี ผู้หญงิ ท่ดี ูงา่ ย ไม่มีผชู้ ายดีๆที่ไหนเขา ชอบหรอกนะ” “ใครเขาจะเหมอื นพีล่ ะ แอบชอบน้ำแข็งมาตง้ั นานนมก็ไม่กล้าบอกเขาไป ตรงๆ อ๊ะๆๆๆ พี่ไม่ตอ้ งมาปฎิเสธเลย น้องรูม้ าตั้งนานแล้ว แต่แค่ไม่อยากก้าวกา่ ยก็ เท่านัน้ นำ้ แข็งน่ารกั ก็จรงิ แต่พ่อจะยอมรับง่ายๆเหรอคะ่ นำ้ แขง็ จนมากๆ ฐานะทาง สงั คมกไ็ มม่ ี น้องว่าพีก่ ค็ งได้แอบชอบไปแบบนีก้ ็ดีแล้ว เพราะไม่มีทางสมหวงั แนๆ่ ” พลพกั ษ์มองหนา้ นอ้ งสาวเงียบๆ เพราะทกุ อยา่ งที่พิมพิลาพดู มาเปน็ เร่ืองจริงทง้ั หมด เพราะเหตุผลบ้าบอพวกนี้แหละที่ทำให้เขาไม่กล้าเปิดใจกับน้ำแข็ง เพราะถ้าเรื่อง ของเขาเกิดขึ้นจริงๆ น้ำแข็งจะต้องเจอกับเร่ืองยุ่งยากมากมาย และเขาไม่ เหมือนกับพิมพิลาท่ีดูภายนอกจะเรียบร้อยแต่ใครก็ตามท่ีได้รู้จักน้องสาวเขาคนนี้ จะร้วู ่าเป็นคนหัวแขง็ ประเภทอ่อนนอกแข็งใน ตา่ งกบั เขาท่เี ปน็ พ่ชี ายแทๆ้ บางอยา่ ง เขากลับไม่กล้าเหมือนน้องสาว อย่างเรื่องน้ำแข็งท่ีพ่อบอกให้พิมพิลาเลิกคบไปต้ัง นาน แตพ่ มิ พลิ ากป็ ฎเิ สธพอ่ หัวชนฝา “ถา้ หนูไม่เลือกเกบ็ คนดีๆไวข้ ้างกาย พอ่ วา่ หนู โง่หรือฉลาดคะ่ น้ำแขง็ เปน็ เดก็ ดีเปน็ คนดีต้งั แตห่ นูไดร้ ู้จักกบั นำ้ แข็ง นำ้ แขง็ ไมเ่ คย เลยสักครั้งที่จะเอาเปรียบหนูและทำตัวเหมือนเพื่อนเบ๊ของลูกเศรษฐี หนูอยากมี เพือ่ นทเ่ี รยี กว่าเพอื่ นคะ่ ไม่ต้องมากมาย แค่คนเดยี วทจี่ รงิ ใจกพ็ อคะ่ ” รุ่งอรุโณทัย

6 2 “เข้ามาใกล้ๆหน่อย” ไมล์ย้ำเรียกน้ำแข็งท่ียืนอยู่ห่างด่ังกับกลัวเขาจะกัด เสียอยา่ งง้ัน “อยุ้ ! จะทำอะไร” “จะวัดรอบเอวเธอ เธอก็น่าควรต้องมีเขม็ ขดั ไว้ใช้ด้วย” ไมล์โอบรอบเอว น้ำแขง็ โดยในมอื มเี ข็มขดั ทีเ่ ขาเลอื กไว้แล้ว น้ำแขง็ ยืนตวั แข็ง ไออุน่ กลน่ิ หอม ลม หายใจ ทุกอย่างท่ีเป็นของเขาทำให้เธอหายใจไม่ออก ใกล้ไปแล้วค่ะคุณไมล์ขา นำ้ แขง็ ไมก่ ล้าหายใจ “หยุดหายใจแบบนี้ ไมก่ ลวั ตายเหรอ” ไมล์กม้ ลงแซวอยา่ งขำๆ มีหรือท่เี ขาจะไม่รูส้ ึกวา่ ยายเดก็ ขายขนมหวานประหมา่ อยู่ไมน่ อ้ ยเลยตอนนี้ “เสร็จเหรอยัง คุณรีบๆถอยๆไปเลย” น้ำแข็งพูดพร้อมขยับตัวเอามือดัน แขนของไมลใ์ หเ้ ขาถอยห่างออกไป ไมลย์ ินยอมงา่ ยดายเขาย้ิมเลก็ ๆกอ่ นท่จี ะหนั ไป คุยกับพนักงานขาย และหยิบเข็มขัดอีกสองสามเส้นส่งให้พนักงานเอาไปตัดตาม ขนาดเดียวกนั เวลากว่าครึง่ ชั่วโมงในมอื ของนำ้ แขง็ กม็ ีหน่ึงถุงที่บรรจเุ ขม็ ขัดของเธอ และของไมล์ “ไปหาอะไรกนิ กัน เทีย่ งพอดี อยากกนิ อะไร” “อะไรก็ไดค้ ่ะ” “กินชาบูกันมั้ย” ไมล์ชวนน้ำแข็งพยักหน้ารับ บรรยากาศการร่วมรับ ประทานอาหารกันตามลำพังสองคนเป็นครัง้ แรก ในขณะทนี่ ้ำแขง็ กบั ไมลก์ ำลงั ทาน ไปไดส้ ักพัก พิมพลิ าและพลพกั ษ์ ก็เลอื กร้านนี้เชน่ กันกำลังเดินเขา้ มา เมื่อเหน็ สอง คนท่ีรจู้ ัก พิมพิลาจงึ เดินไปหาทนั ที “เจอกันอีกแลว้ ขอนัง่ ดว้ ยคนได้มัย้ ” “…/ไม่สะดวกครบั เราสองคนกำลังอมิ่ แลว้ ” น้ำแขง็ อา้ ปากค้างทก่ี ำลังจะ เอย่ วา่ เอาสิ! แต่เสียงของไมลป์ ฎเิ สธตัดหนา้ เธอไปอยา่ งสภุ าพแต่ไรม้ ารยาททาง สังคมสิ้นดี ทำให้สามคนตา่ งมองตากันและเงียบงันกันไป รุ่งอรโุ ณทัย

6 3 “ขอโทษที่พวกเรารบกวนนะครับ” พลพักษ์เป็นฝ่ายกล่าวขัดจังหวะความ เงียบงนั และสบตากบั นำ้ แข็งเป็นเชงิ บอกวา่ ขอตัว นำ้ แข็งยม้ิ แหยๆให้สองพนี่ อ้ งท่ี จากไป “คุณไมล์ ฉันไหว้คุณละนะ” น้ำแข็งพดู พรอ้ มยกมือทำตามที่พดู “ชว่ ยมี มารยาทกบั เพื่อนของฉนั หนอ่ ยเถอะนะคะ สักนดิ กไ็ ด้” “ฉันหยาบคายใส่พวกเขาตรงไหนไม่ทราบ ก็แค่ปฎิเสธในส่ิงที่เขาขอมา เธอกร็ ู้วา่ ฉันไม่ชอบคนเยอะๆ ยง่ิ คนแปลกหนา้ แล้วดว้ ย ไมเ่ อาหรอกที่จะใหม้ าร่วม โต๊ะอาหารตักโน้นน้ีน่ันในหม้อที่ฉันกิน” น้ำแข็งเงียบลงและมองบนอย่างเหลือเชื่อ เธอกม้ มองจานตัวเองและใชัตะเกียบคบี หมทู ่ีอยูใ่ นจานกินไปเงียบๆ จนทกุ อย่างใน จานของเธอหมดแลว้ น้ำแขง็ เกิดความลงั เลข้ึนมาทนั ทีวา่ คราวน้ีเธอจะกล้าตกั สิ่งที่ อยู่ในหมอ้ มากนิ ต่อได้ม้ัย ก่อนหนา้ นเี้ ธอไมไ่ ดค้ ดิ อะไร จนเขาพูดออกมานแ้ี หละเธอ จงึ ไมก่ ล้าเสียดื้อๆ ควบั ! น้ำแขง็ ตาโต เมอื่ กระบวยลอยขา้ มหมอ้ มาโดยท่ขี า้ งในกระบวยมหี มู ลูกช้ิน ตบั อะไรอกี มากมายเทา่ ท่ีเขาจะตักข้นึ มาได้ใสใ่ นถ้วยของเธอ “ง่ีเง่า” แถม ด้วยคำต่อว่าสองคำสน้ั ๆ นำ้ แข็งแกม้ ป่อง ก้มหนา้ ลงไมก่ ลา้ สบตาไมล์ เขารไู้ ดไ้ งว่าเธอคิดอะไรอยู่ หลังจากออกจากรา้ นชาบแู ล้ว ไมลเ์ ขา้ รา้ นเส้อื สูทแบรด์ดงั แต่ครง้ั น้เี ขาไม่ตอ้ งหิ้ว กลับ เพราะทางร้านมีบริการไปส่งให้ถึงบ้าน ไมล์ซ้ือสูทเกือบสิบชุดเป็นแบบสมัย นยิ มของยุคนพ้ี อดี นำ้ แขง็ ตาคา้ งเม่อื ไมลล์ องสวมแค่แบบเดียวและชุดเดยี ว เขาก็ หล่อขนั้ เทพแลว้ หุ่นเขาดีมาก ไซดแ์ ทบไม่ต้องแกเ้ ลย ทางรา้ นกแ็ ค่ทำในส่วนทต่ี ้อง ทำเก็บชายแขนเสอ้ื กับสว่ นขากเ็ ท่านั้น น้ำแขง็ ก็เพยี งเดินไปกรอกข้อมูลเขยี นแผนที่ ใหก้ ับทางร้าน “ไม่มขี องผหู้ ญิงบา้ งเหรอครับ” ไมลถ์ ามพนกั งานขาย ซึ่งได้คำตอบวา่ โซน เสื้อผา้ ของผหู้ ญิงจะอยูช่ ัน้ บน เม่อื พวกเขาออกจากร้านสทู ไมล์ก็เขา้ ร้านเลือกเนคไท ร่งุ อรโุ ณทัย

6 4 อีกสิบกว่าเส้น เขาเร็วมากครั้งน้ีไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ส่งบัตรให้พนักงานเตรียมรูด “ถงุ เท้าได้เหรอยัง” ไมล์บอกใหน้ ำ้ แข็งไปเลอื กถุงเทา้ ให้เขา จนเขาจะจา่ ยเงนิ แลว้ ถงุ เทา้ กย็ ังไม่มาเสียที “ไดแ้ ล้วคะ่ ” นำ้ แข็งชถู งุ เท้าสบิ คู่ในมอื เธอคอ่ นขา้ งพิถพี ิถันในการเลือก มาก เธอต้องเปิดค้นคว้าเลยทีเดียวว่าควรเป็นผ้าแบบไหนท่ีคุณไมล์สวมใส่แล้วจะ สบายมาก “ไปหยิบถุงเทา้ กีฬามาด้วย” น้ำแข็งพยักหน้าอย่างเข้าใจ ครึ่งชัว่ โมงพวก เขากอ็ อกจากรา้ นน้ี ลำดบั ตอ่ ไปคอื รา้ นเสือ้ ผ้าชุดสำหรับทำงาน ไมลค์ ่อนขา้ งเสยี เวลากับร้านน้มี ากหน่อย แตเ่ วลาเกอื บช่ัวโมงเขาก็เลือกไดส้ บิ กวา่ ชุด ขณะที่รอไมล์ เดินเข้าไปใกล้น้ำแข็ง หยิบธนบัตรใบละหน่ึงพันให้เธอไปสิบใบ “ไปจัดการหาซ้ือ กางเกงชัน้ ในชายใหฉ้ ันดว้ ย” “หา๊ ! ฉันเหรอค่ะ ฉันเนีย่ นะ” นำ้ แขง็ หนา้ แดง หน้าร้อน ตัวชา ในฉบั พลนั “นอกจากเธอแล้ว ฉันคุยกบั ใครอื่นอกี มั้ย” “แล้วทำไมคุณไม่ไปซือ้ เองละคะ” “แลว้ ทำไมฉันจะใหเ้ ธอไปซือ้ ไมไ่ ดล้ ะ” “กม็ นั !” น้ำแข็งหยดุ คำพูดทันที เธอหายใจเข้าปอดยาวๆ เพ่ือเรยี กกำลังใจ คร้งั ใหญ่ กอ่ นเดนิ ออกจากรา้ นไป ไมล์มองตามและแอบยม้ิ ขำ “สวัสดีค่ะ” พนักงานขายทักทายน้ำแข็ง “ต้องการแบบไหนบา้ งคะ ไซด์ ไหนคะ” “เออ” “ซอื้ ให้คุณพอ่ หรอื ซอื้ ให้สามคี ะ่ ” “เออ่ ” นำ้ แขง็ พดู ไม่ออก เธอยม้ิ แหยๆ พนกั งานมองใบหนา้ ทแ่ี ดงก่ำของ เธอแลว้ ประสบการณ์ทีผ่ า่ นมาคงทำให้พนักงานเดาได้ รุง่ อรโุ ณทัย

6 5 “งั้นเชิญทางนคี้ ะ่ ” พนกั งานจงึ พาน้ำแข็งเข้ามาตรงช้นั ในชายท่ีมีภาพนาย แบบหนุ่มเนื้อแน่นรูปร่างดีโชว์สัดส่วน “ไซด์ประมาณน้ีได้มั้ยคะ” พนักงานชี้ไปที่ ภาพนายแบบ “นายแบบสูงเท่าไหร่เหรอคะ?” นำ้ แข็งกลา้ ถามในทีส่ ุด พนักงานยิ้มและ ตอบคำถามอย่างใจดี น้ำแข็งยมิ้ และพยักหนา้ บอกว่าไซดเ์ ดียวกัน และเนน้ ยำ้ ว่าขอ แบบอยา่ งดเี นน้ เนือ้ ผ้าทใี่ ส่แลว้ สบาย ขอบเอวต้องไม่ทงิ้ รอยไว้บนผวิ กาย พนักงาน รับทราบจึงหยิบสินค้าขึ้นมาให้น้ำแข็งได้ดู น้ำแข็งขอแบบสีพื้น ซึ่งเธอเลือกท้ัง แบบอันเดอร์แวร์และบ็อกเซอร์คละกันไปร่วมๆก็สามสิบตัวที่เธอจ่ายเงินให้พนักงาน ไป “เธอจะไปตง้ั แผงขายชน้ั ในชายเหรอไง” “เอาทส่ี บายใจค่ะ” ไมล์เลกิ ค้วิ “สบายใจฉันนะคะ ไมใ่ ชค่ ุณ” นำ้ แข็งไม่ สนใจท่าทีล้อเลียน เดินนำหน้าไมล์ไปไม่สนใจถุงกระดาษขนาดใหญ่ในมือเขาที่ ใหญ่และคงหนักกว่าของเธอหลายเท่า แต่ก็อดคิดค่อนขอดไม่ได้ว่าในเมื่อเขาเอง ไม่ใช่เหรอที่เป็นคนให้เงินเธอมาต้ังเยอะแล้วใครเขาจะไปรู้ละว่าเขาต้องการเท่าไหร่ ใหฌ้ สียขนาดนั้นก็จดั ไป “เดี๋ยวก่อน จะไปไหน เอาของพวกน้ีไปเก็บ เด๋ียวฉันไปนั่งรออยู่ที่ร้าน กาแฟดา้ นนัน้ ” ไมล์พดู พรอ้ มกับยดั ถงุ ในมอื ตัวเองท้งั หมดใสม่ ือนำ้ แขง็ “เจา้ คะ่ คุณเจ้านาย” นำ้ แขง็ รับมาและเดนิ หันกลบั ไปยังทิศทางออกลาน จอดรถ และอกี สิบนาทีตอ่ มาเธอกก็ ลับมานัง่ ทรดุ กายที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไมล์ “ฉันส่งั น้ำมะพรา้ วมาให้เธอนะ” ไมลพ์ ูดพร้อมย่นื แก้วนำ้ มะพรา้ วเยน็ ฉำ่ นา่ กนิ ไปใกล้ๆน้ำแข็ง รงุ่ อรโุ ณทัย

6 6 “ขอบคุณค่ะ” น้ำแข็งรับมาและดูดรวดเดียวหมดไปครึ่งแก้ว ไมล์น่ังดื่ม กาแฟด้วยทา่ ทางสบายๆ เท่ห์ๆ จนสาวๆทีเ่ ดินเข้ามาในรา้ นตา่ งก็ตอ้ งแอบลอบมอง กันเป็นส่วนใหญ่ น้ำแข็งที่ความเหนื่อยล้าเจือจางไปมากแล้ว หันมาถามไมล์ต่อทันที “มี อะไรอกี ทคี่ ุณยังต้องซอ้ื ” “หลายอยา่ ง อยากจะใหเ้ สรจ็ ๆวันนี้” “อา้ ว! แลว้ เราจะกลับไปทันทานมื้อเยน็ กับคุณป้า คุณท่านเหรอคะ” “ทำไม เธอกลวั อดข้าวหรอื อดเล่ือนตำแหน่ง” “ตำแหน่งอะไรของคณุ ” “แฟนในนามของฉันไง” น้ำแข็งมองบนพร้อมถอนหายใจออกมายาว เหยียด “สงสัยฉันจะยงั ไมต่ ืน่ เลยยังอยกู่ ับฝันร้าย” “ปากดีจริงๆเลยนะ” นำ้ แขง็ ไม่แคร์ แถมแลบลิน้ ใสไ่ มลก์ ลับไปดว้ ย ก็ อยากมาว่าเธอกอ่ นทำไมละ ไมล์ด่มื น้ำเปล่าก่อนลกุ ข้ึน นำ้ แขง็ รบี ดูดนำ้ มะพรา้ วที่ เหลอื อยจู่ นหมดและรบี ลกุ จากเก้าอ้ีตามหลงั คนที่เดนิ นำออกไปแลว้ อยา่ งรวดเร็ว “เฮ้ๆ คุณไมลน์ นั่ รา้ นเส้ือผา้ ผู้หญิงนะคะ” “ฉนั มีตา และไมไ่ ดโ้ ง่ ตามมา!” ไมล์เดนิ เข้าไปในรา้ น นำ้ แข็งเดินตาม อยา่ งเซง็ ๆ เขาคงไม่บงั คบั เธอเรื่องการแต่งตวั ด้วยหรอกนะ “สไตลก์ ารแตง่ ตัวของ เธอก็ไม่ได้น่าเกลียดนัก เพราะนอกจากชุดนักศึกษาก็ชุดน้ีแหละที่ฉันเห็นว่าเธอมี เสอ้ื ผ้าชุดอนื่ อยดู่ ้วย” ไมลจ์ บั ไหลน่ ำ้ แข็งหมุนรอบหนง่ึ รอบ “แต่มันเกา่ แลว้ แฟนใน นามของฉนั ต้องดูดที กุ กระเบียดน้วิ ” น้ำแขง็ พยกั หนา้ อยา่ งเขา้ ใจ และอกี อย่างตาม เอกสารขอ้ ตกลงในข้อสีค่ อื เธอต้องเชือ่ ฟงั เขา เอาเถอะ! ต้เู สอ้ื ผา้ เธอกโ็ ล่งอยูแ่ ลว้ ของ พวกนีท้ เ่ี ขาบงั คับซื้อให้ใส่ได้สบาย รุ่งอรโุ ณทัย

6 7 “คณุ ไมล์ พอเหรอยังคะ ฉนั ไมไ่ หวแลว้ ” น้ำแขง็ ร้องขอความเห็นใจ เธอ ลองชดุ ที่เลอื กมาสบิ กว่าชุดแลว้ “ได้ ผมเอาหมดน้นั แหละครบั นี่ครบั ” ประโยคหลังไมล์หันไปหาพนักงาน และส่งบัตรท่เี ขาแคใ่ สไ่ ว้ในกระเปา๋ กางเกงเพื่อง่ายตอ่ การหยบิ ใช้ในวนั น้ี “พอก่อนเถอะค่ะ ไม่ไหวแล้ว” น้ำแข็งยกแขนสองข้างที่เต็มไปด้วยถุง มากมาย “ร้านกระเป๋าอีกร้านเดียว” ไมล์พูดจบเดินนำไปเลย เขายืนพิจารณา กระเป๋าผู้หญิง เหมือนกำลังนึกภาพน้ำแข็งตอนลองชุดต่างๆ ยายเด็กคนน้ีรูปร่าง อรชรได้สัดส่วนมาก สวมใส่อะไรก็ดูดีไปทุกชุด เขาจึงเหมาทุกชุดที่เธอได้ลอง ทงั้ หมดมาเลย คราวนเี้ หลอื แต่กระเปา๋ ท่ตี ้องใหเ้ ขา้ กับเส้อื ผา้ สกั สามสี่ใบ “ใบเดียว คุณไมล์เอาแคใ่ บเดยี ว ขอร้องละนะคะ” “สามใบ ขาดตัว” ไมล์พูดแค่นน้ั และช้ีบอกพนกั งานทนั ที ย่ีสบิ นาทีน้ำแขง็ ก็เพ่มิ เติมถงุ ใบใหญ่อีกสามถงุ “กลบั จากทีน่ กี่ ัน ฉนั ตอ้ งการซื้อ iphone และ MacBook ” เพราะวันก่อนที่ เขาตงั้ ใจจะไปซ้ือกับมารดา แตเ่ ผอิญวันนั้นมารดาเกดิ มสี ายเรียกเข้าจากเพอื่ นสนิท คนสำคญั เขาเลยบอกไปว่ายังไมจ่ ำเปน็ เท่าไหร่ ไว้เขาหาเวลามาจัดการเอง และ วนั นก้ี ถ็ ือว่าดมี ากเลย เขามเี บป๊ ระจำตัวทีไ่ ม่บน่ เลยสกั คำ เพราะเขาไมร่ บั ฟังคำที่วา่ พอก่อน! สว่ นนำ้ แขง็ พยักหนา้ รบั อย่างเขา้ ใจ แม้ตอนนจี้ ะบ่ายแก่ๆแลว้ ก็ตาม นำ้ แข็งทเ่ี ดินตามหลังไมล์ แตท่ ิ้งระยะห่างมาก กไ็ มล์ตวั เปลา่ ในขณะท่ีเธอ ของเต็มไมเ้ ตม็ มอื ไปหมด น้ำแข็งไมเ่ คยบน่ โอดครวญขอความชว่ ยเหลือจากไมล์เลย แมส้ ักนดิ เดียว ซ่งึ ทำใหไ้ มล์อดคิดไมไ่ ด้ เขาจงึ ชะลอฝเี ทา้ ลง เพ่ือรอน้ำแข็ง “ทำไมเธอถึงไมข่ อให้ฉนั ช่วยละ” ไมลถ์ ามเม่อื นำ้ แข็งเดนิ มาถึง “ผ้ชู ายดๆี มีแต่ในนยิ าย เคยไดย้ ินม้ยั ” นำ้ แข็งพดู ไปโดยไม่หยดุ เดิน คนที่ ไดย้ นิ ขบกรามแนน่ และเรง่ ฝีเทา้ จนทนั ร่างบางท่พี ะรุงพะรัง รุง่ อรโุ ณทยั

6 8 “ง้ันกเ็ ชญิ มโนหาผชู้ ายจากในนิยายเองแลว้ กัน” ไมลพ์ ูดเสรจ็ และเดนิ เลย ไป ไม่หันกลับมามองอกี เลย น้ำแข็งมาถึงรถเธอยัดของใส่ไปหลังรถและส่งกุญแจให้ไมล์ท่ีมาถึงก่อน แตเ่ ขาไมม่ ีกุญแจ เม่อื ท้งั สองเขา้ ไปในรถ น้ำแข็งก็รู้สกึ คอแห้งอีกครง้ั อ๊ะ! ใบหน้าของไมล์และน้ำแข็งอยู่ห่างแค่สองเซ็นติเมตร เมื่อไมล์มอง กระจกหลังและเห็นถุงอะไรวางอยู่ท่ีเบาะหลัง เป็นจังหวะที่น้ำแข็งก็จะหันไปหยิบ ขวดนำ้ ท่ีอยูใ่ นถงุ น้นั เช่นกนั ดวงตาต่างสบประสาน ความใกล้ชิดแบบน้ีเกิดข้ึนอีกแล้ว แต่คร้ังนี้ เป็นการเผชิญหน้า ไมล์มองเขา้ ไปในดวงตากลมทเ่ี ปดิ กว้างมากขน้ึ อื้ม! นำ้ แข็งร้องเสียงในคอ เมือ่ ช่วงเวลาท่ีเธอกำลงั จะผละออกมา สิง่ เหนอื ความคาดหมาย เมอ่ื มือแขง็ แรงยกข้ึนมาโอบลอ้ มวางท่แี ก้มท้ังสองข้างของเธอเพื่อ ล็อคใบหน้าของเธอไว้ไม่ให้ผละหนีไป ยามที่ริมฝีปากของเขาประทับลงมาท่ีริม ฝปี ากของเธอ ดวงตากลมเบกิ กวา้ ง เบิกกว้างมากข้ึนจนมากกวา่ นไี้ ม่ไดแ้ ลว้ และ เธอก็ไมไ่ ดข้ ัดขนื อะไรทัง้ น้ัน รา่ งกายสาวเริม่ หลงเคลิบเคลม้ิ ไปกบั จูบนั้น คนที่มาก ประสบการณ์ไปต่ออย่างหลงลืมโลกความเป็นจริง ริมฝีปากดื่มด่ำกับความหอม หวานจากโพรงปากสาววัยใส น้ำแข็งไร้ซึ่งประสบการณ์ไม่รู้ว่าจะสนองกลับไป อยา่ งไร แตส่ ิ่งท่เี ธอไม่รแู้ ละสนองกลบั ไป ทำใหค้ นตวั โตสน่ั สะทา้ นเออ่ ล้นไปด้วย ความต้องการและอยากครอบครองในฉบั พลัน นำ้ แข็งหลับตาลงปล่อยใหไ้ มลล์ ่วงลำ้ เขา้ มาในโพรงปากตามต้องการ สติ ของเธอเตลดิ เปิดเปงิ ไปไหนแล้วไม่รู้ แตค่ วามรสู้ ึกนีด้ มี าก ยามทเ่ี ขาตวดั ลน้ิ เกีย่ วกับ ล้ินของเธอในโพรงปากเธอ ทำเอาเธอลืมหายใจ ร่างกายโยกโยนสั่นไหวตามแรง เบยี ดเข้ามาของเขา อะ๊ !!! น้ำแข็งสะดงุ้ และผละเอาตวั เองถอยออกมาอตั โนมัติ เมอื่ ฝ่ามอื ร้อน ที่อยู่ตรงแก้มเลื่อนลงมาบีบเคล้นอกเต่งตึงของเธอผ่านอาภรณ์ตัวเก่งของเธอ รุ่งอรโุ ณทัย

6 9 น้ำแข็งหอบหายใจก้มหน้ามองขาตัวเอง อายเกินกว่าจะเงยข้ึนมามองคนข้างๆที่ ตอนนีเ้ ขาทำอะไรอยู่เธอกไ็ ม่รู้ ไมลเ์ งียบ เงยี บมาก แตร่ ถเคล่ือนออกจากช่องจอดไปทนั ที ดวงตาของไมล์ แขง็ กรา้ ว โมโห โกรธ อะไรละท่รี สู้ ึกอยตู่ อนน้เี ขาไม่เขา้ ใจ แตเ่ ม่ือก้ีเขาทำบ้าอะไร เขาแทบไม่รตู้ ัวเลย น้ำแข็งเอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ตลอดทาง ระหว่างการเดินทางในรถนอกจาก เสียงลมหายใจท่ีแทบจะไมไ่ ดย้ ินแลว้ จากทั้งสองคนแลว้ กไ็ มม่ ีเสยี งอะไรเลย เวลา ผ่านไปนานแคไ่ หนไมร่ ู้ แตร่ ถทเี่ คลื่อนตวั อยตู่ ลอดสามสบิ นาทไี ด้จอดสนิทลงอกี ครง้ั “ลงจากรถไดแ้ ล้ว” คนมีสติมากกว่ารอ้ งบอกในทสี่ ดุ นำ้ แข็งยกมอื ทีส่ ่นั ๆ ขึ้น เพือ่ เปดิ ประตแู ละออกจากรถไปทนั ที “ไม่เคยโดนจูบมากอ่ นเหรอ” ไมลเ์ อ่ยถาม เม่อื เหน็ ทา่ ทางแปลกๆเอาหนักเลย นำ้ แขง็ ไมต่ อบแตเ่ ดินหนีไปยังทางเข้าห้างสรรพสนิ คา้ แหง่ ทสี่ อง ไมลแ์ อบ ย้มิ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ แตเ่ ขาก็ไม่เกบ็ มาใส่ใจอะไรมากนักเดินตามน้ำแขง็ จน มาถึงรา้ นท่ตี ้องการ “จัดมาแบบนส้ี องชุดครบั ” ไมล์สัง่ พนักงานขาย และย่นื บตั รเพ่อื ชำระเงิน น้ำแขง็ ท่ียืนอย่ขู า้ งๆ เงยหน้ามองเขาทันที “คงไมใ่ ชข่ องฉันใชม่ ย้ั ” นำ้ แขง็ พูดพรอ้ มกบั ชี้นว้ิ ตวั เองไปทต่ี วั เอง “ถอื วา่ เป็นค่าจบู ตะกีไ้ ปแลว้ กัน ฉันก็พง่ึ เคยเห็นน้แี หละ นักศึกษาท่ีไมม่ ี คอมพิวเตอรเ์ ปน็ ของตัวเอง” “ฉนั ใช้ของห้องสมดุ ทม่ี หา’ลัย กับ ในห้องทำงานของคุณท่านยะ๊ ” น้ำแขง็ ไขขอ้ ขอ้ งใจใหก้ ับไมล์ “ง้ันต่อไปกใ็ ช้ของตัวเองไดแ้ ล้วไมต่ ้องไปเป็นลกู พลอยอยู่ ขอบคณุ ฉนั กไ็ ด้ นะ ที่ให้ชวี ิตใหมก่ ับเธอ คนอย่างฉันไม่ชอบใชใ้ ครฟรีๆหรอก เอาเป็นว่าทุกส่ิงทกุ อย่างท่ีฉันทำให้เธอ ให้ถือเป็นการตอบแทนเธอที่หลายปีมานี้เธอทำให้คุณแม่กับ รุ่งอรโุ ณทัย

7 0 คณุ ตาของฉนั มีความสขุ ” น้ำแข็งมองไมลอ์ ยา่ งเหลือเชือ่ ดูไม่ออกเลยวา่ เขาจะคดิ เรื่องแบบน้ีเป็น “ขอบคุณค่ะ ในที่สุดคุณก็เช่ือแล้วสินะว่าฉันบริสุทธ์ิใจกับพวกท่านจริงๆ ไม่ได้หวังจะเคลมคุณอย่างท่ีคุณเข้าใจ” น้ำแข็งไม่รู้จะกล่าวคำไหนได้ดีกว่าคำนี้ พร้อมกับรอยยิ้มใสซ่ือส่งให้ไป ทำเอาคนที่ได้ยินจ้องเธอแบบจะยิงเลเซอร์ให้เธอ แหลกสลายหายไปในทันที เมอื่ ไมล์ชำระเงนิ ใหก้ บั ทางรา้ นเรยี บรอ้ ย แต่อุปกรณต์ ้องรอกับอพั และลง โปรแกรมอีกหลายนาที ไมล์จึงออกความเห็น “กลับไปกนิ ท่บี า้ นคงไม่ทนั ฝากของไว้ที่น่ีกอ่ น ไปหาอะไรกินกัน แลว้ คอ่ ย กลบั ทีเดยี ว” นำ้ แขง็ พยกั หน้าอยา่ งเหน็ ด้วย ถนนหนทางในกรงุ เทพฯ ไมเ่ หมาะท่จี ะ หว้ิ ทอ้ งกลับไปกนิ ขา้ วทบ่ี ้านเลย ในเวลาสามทมุ่ รถราคาหลายลา้ นมาจอดอย่ทู างปากซอยเล็กๆ “บ้านของ เธอหลงั ไหน” ไมลถ์ าม “ต้องเดินเข้าไปในซอยตอ่ อีกหน่อยค่ะ ขอบคณุ นะคะ” ไมลม์ องไปในซอย ทเ่ี ธอบอก แสงไฟมันน้อยมาก “แน่ใจเหรอวา่ เธอออกมาจากซอยมดื ๆแบบน้ัน ทกุ วัน” น้ำแขง็ หวั เราะขำ กับประโยคคำพดู ของไมล์ ทีด่ ูไม่ค่อยเข้ากบั เขาสกั เทา่ ไหร่ มขุ ตลก “ไมม่ อี ะไรหรอกคะ เดนิ เขา้ ไปแคร่ อ้ ยเมตรเองก็ถงึ บ้านฉันแล้ว แถวน้ีไม่ เคยเกิดเรือ่ งอะไรไม่ด”ี “แลว้ ของพวกนเ้ี ธอจะหวิ้ เขา้ ไปได้เหรอ” “ออ! คงตอ้ งฝากคุณกลบั ไปที่บ้านคณุ กอ่ นค่ะ เดีย๋ วพรุ่งนฉ้ี ันไปเลอื กอีกที วา่ อะไรจะเอาอะไรมาเกบ็ ทนี่ บี่ า้ ง ขอบคณุ นะคะ ฉันไปละ” นำ้ แข็งพดู จบลงจากรถ รงุ่ อรโุ ณทัย

7 1 ไปอย่างรวดเร็ว ไมล์มองตามร่างบางในชุดเดรสขาวที่ค่อยๆเล็กลงและหายไปจาก สายตาเขา้ ไปในเงามดื ปัง! ไมล์เกิดความไม่สบายใจอยา่ งไมเ่ ข้าใจตวั เองกบั ความรสู้ กึ น้ี เขาจึง ลงจากรถและเดินไปยังทิศทางเดียวกับน้ำแข็ง ช่วงขาที่ต่างกันทำให้ไมล์มองเห็น รา่ งท่คี ุ้นตา เธอกำลงั เดนิ อยู่ ไมล์เลอื กท่จี ะเดินตามไปเงียบๆ “จ๊ะเอ๋!” “นาย! พีต่ กใจหมด” ไมล์เองกเ็ กอื บไปเชน่ กันทจี่ ะวง่ิ เขา้ ไปหาน้ำแขง็ ท่จี ูๆ่ มี วยั รุ่นชายกระโดดมาจากเงามดื มาดกั หนา้ นำ้ แข็ง แตด่ แู ลว้ ท้ังสองรจู้ กั กันเปน็ อย่าง ดี “ทำไมวนั นพ้ี ก่ี ลบั ดึกนักละ” “อืม ตดิ ธุระนิดหน่อย” ท้ังสองเดินเคียงขา้ งกนั ไป นายเหมอื นจะเห็นไมล์ แต่ก็ไม่ไดส้ นใจอะไร เพราะนายไม่ไดร้ จู้ กั ไมล์ “คนื นใ้ี ห้ผมมานอนเปน็ เพ่อื นมั้ย” เสยี งคำถามแม้ไมด่ ังมาก แต่ในความ มดื และความเงียบ นอกจากน้ำแข็งแล้วคนทเ่ี ดินตามมาก็ไดย้ นิ เชน่ กนั “ทำไมต้องมานอนเปน็ เพอ่ื นละ” นำ้ แข็งถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “ปา้ นันไมอ่ ยู่ พีไ่ มร่ เู้ หรอ” น้ำแข็งมุน่ คิว้ และรบี ล้วงโทรศัพทเ์ ครื่องเกา่ ของ ตนออกมา ใบหนา้ สาวเซง็ สุดๆ เพราะแบ็ตเตอร์รี่หมดไปต้งั แต่ตอนไหนเธอไมร่ เู้ ลย “วา่ แตป่ ้าไปไหน เรารเู้ ปลา่ ” “รู้สคิ รบั ก็เรอื่ งนา้ เพลงนนั้ แหละ เฮ้ยยย ผมก็บอกป้านันแลว้ อย่าไปยุ่งกับ นา้ เพลงเลย น้ีไปตามสามแี กไปถึงพัทยาอะไรโนน้ แนะ ป้านันเปน็ หว่ งกลัวจะเกดิ เรอ่ื งร้ายๆเลยตามไปเป็นเพ่อื นหลงั จากท่หี ้ามแลว้ ห้ามอกี ว่าอยา่ ไป ผมละนะสงสาร ป้านัน ไมร่ จู้ ะใจดีไปถงึ ไหน” น้ำแขง็ อดเปน็ หว่ งป้าไม่ได้ แต่โทรศัพท์เธอแบต็ เตอร่ี หมด ต้องรีบเข้าบ้านไปชาร์ทแบ็ตก่อนและรีบโทร.หาป้าดีกว่า แต่เม่ือเดินมาถึง รุ่งอรุโณทยั

7 2 ประตูบ้านขณะท่ีน้ำแข็งกำลังล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจ เงาใหญ่กว่าก็ทาบทับบดบัง เงาของเธอกบั นายจนเสยี มดิ ชิด ทำให้ทัง้ สองหันหลงั กลับไปทันที “คุณไมล์” นายมองคนตรงหน้าที่สายตาชำเลืองมองมาทางเขาแค่แว็บ เดยี ว ก็หนั ไปจดจอ้ งมองน้ำแขง็ “มีอะไรในบ้านท่ีต้องเอาม้ัย ถ้าไม่ก็กลับไปนอนท่ีบ้านฉันตอนน้ีเลย จนกว่าป้าเธอจะกลับมา” น้ำแข็งเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ เขารู้ได้ไง มีเคร่ือง ดกั ฟงั ติดอยู่ทีเ่ ธอเหรอ น้ำแขง็ ไม่แค่คิดแต่ก้มหน้ามองตัวเองรอบตวั พร้อมกับลูบจบั ตัวหาไอข้ องที่เธอคดิ อยู่ “พี่รู้จักเขาด้วยเหรอ ผมเห็นเขาเดินอยู่ข้างหลังพ่ีมาตั้งแต่กลางซอยแล้ว” นายไขขอ้ สงสัยใหก้ บั นำ้ แขง็ น้ำแขง็ หยดุ ชะงกั การกระทำทา่ ทางแปลกๆทนั ที “คุณสะกดรอยตามฉันมาเหรอคะ” “นอกจากจะอ่านนิยายรักมากแล้ว เธอยังบ้าอ่านนิยายสืบสวนด้วยสินะ” นายหวั เราะออกมาเบาๆ กับคำพดู ของไมล์ “ไม่เปน็ ไรครบั คณุ พ่ีชายตวั โต ผมนอนเปน็ เพอื่ นพี่สาวไดค้ รบั ” “ถ้านายไม่ใช่น้องชายท่คี ลานตามมาจากทอ้ งเดียวกนั กบั เธอ กห็ บุ ปากไป ซะ ฉนั ไมไ่ ดข้ อความเห็นและน้ำใจจากนาย” ! น้ำแข็งและนายต่างตกใจกับคำพูดมะนาวไม่มีน้ำของไมล์ แต่ครั้งน้ี นำ้ แข็งรสู้ กึ วา่ ไมลพ์ ดู แรงไป เขากบั เธอรจู้ ักกันแคไ่ ม่กว่ี นั แต่เธอกับนายรจู้ ักกันมา เกือบท้งั ชวี ติ ของนายเลย “ไม่ต้องพีเ่ อง” น้ำแขง็ ยกมือหา้ มนายทเ่ี ลอื ดขน้ึ หน้าเชน่ กัน “ขอบคณุ นะคะคณุ ไมลท์ ่หี วงั ดี แต่คุณกลับไปเถอะคะ่ บา้ นหลงั นี้มีท่ีให้กบั นายคะ่ เขาไมจ่ ำเปน็ ตอ้ งเปน็ นอ้ งชายทค่ี ลานออกมาจากทอ้ งเดยี วกนั กับฉนั เขาก็มี สิทธินอนทบี่ า้ นนี้ได้ อย่าว่าแค่ในบ้านเลยค่ะ แมแ้ ตบ่ นเตยี งนอนฉัน เขากน็ อนได้ รงุ่ อรุโณทยั

7 3 โดยที่ไมต่ ้องใช้สิทธอิ ะไรทง้ั นั้นค่ะ” ไมลข์ บกรามแน่น เขาเปน็ อะไรไปไม่รู้ แตท่ ี่แน่ๆ ประโยคของน้ำแข็งทำให้หัวใจเขาแกวง่ ไหวแปลกๆ นอนบนเตยี งเธออยา่ งง้นั เหรอ ส่วนนายยมิ้ กระหยม่ิ ใจ ยิ่งเห็นใบหนา้ พี่ชายหลอ่ ๆ โกรธกย็ งิ่ สะใจ กช็ ว่ ย ไม่ได้อยากมาวา่ เขากอ่ นทำไม “ฉนั จะจำไว้วา่ เตยี งนอนของเธอมนั สาธารณะ ง้ันคนื นฉ้ี นั จะนอนบนเตียง สาธารณะนั้นแล้วกัน เม่ือครู่นี้เธอก็พูดเองว่าไม่จำเป็นต้องอ้างสิทธิใดๆก็สามารถ นอนบนเตียงเธอไดไ้ มใ่ ช่เหรอ” นายและน้ำแข็งอ้าปากค้างกับคำยอ้ นตอกกลับ ไมล์ จึงเอื้อมมือไปดึงกุญแจบ้านมาจากมือของน้ำแข็ง แต่ก่อนท่ีเขาจะไขกุญแจเขาหัน มาทางนาย “นายขับรถเปน็ ม้ยั ” ไมล์ถามนาย “เอ่อ! เปน็ ครบั ” นายตอบกลับอัตโนมตั ิ “ดี” ไมล์โยนกญุ แจรถของตวั เองใหน้ าย “รถสีดำท่ีจอดอยหู่ น้าปากซอย ไป หาทจ่ี อดให้หน่อยนะ นายเป็นคนแถวนี้ นา่ จะรวู้ ่าท่ีไหนจอดได้ และพรุ่งนี้เอากลับ มาจอดไว้ท่ีเดิมและเอากุญแจมาให้ฉัน ฉันจะมีค่าตอบแทนให้อย่างงามกับการท่ี นายดูแลรถใหฉ้ นั คืนน”ี้ นำ้ แขง็ หนั มองคนโน้นที คนนที้ ี “นายเขายงั ไม่มีใบขบั ข่ีนะคะ” “ฉนั ไมไ่ ด้ถามเร่อื งนน้ั ตกลงทำไดม้ ้ัย” นายพยักหน้าและวง่ิ ไปทันที ไมล์ จงึ หนั ไปไขกุญแจเข้าบา้ นไมห้ ลงั เลก็ สองชนั้ ขา้ งในสะอาดไมไ่ ดม้ เี ฟอรน์ เิ จอรอ์ ะไร มากนักมีแตข่ องที่จำเป็นต้องใช้ “คณุ เอาจริงเหรอเน่ยี ” น้ำแขง็ เอย่ ถามเมื่อก้าวตามไมลเ์ ขา้ มาในบ้านของ ตน “ถามโงๆ่ ” ไมลพ์ ดู อย่างไมย่ หี่ ระ นำ้ แข็งเรม่ิ ชินมาก มากเสยี จนไม่คิดอะไร แล้ว หากเขาต่อวา่ เธอ เธอไม่ว่า แตถ่ ้าเขาไปวา่ คนอื่นโดยทเ่ี ธอเป็นสาเหตุนน้ั เธอ ยอมไมไ่ ดเ้ หมือนอย่างนายเมอื่ สกั ครู่ รงุ่ อรุโณทยั

7 4 นำ้ แขง็ จึงเลกิ สนใจไมล์ รีบกา้ วขึน้ บันไดเพ่อื ไปชารท์ โทรศพั ท์ในห้องนอน ของตัวเองทนั ที ไมลท์ รดุ นั่งลงบนเก้าอีไ้ มต้ วั ยาว มองสำรวจบ้านอกี ครัง้ ดา้ นในดแู ตกตา่ ง จากดา้ นนอกมาก เพราะดจู ากข้างนอกแมต้ ัวบ้านไม้จะทาสขี าวทั้งหลังดูสะอาดตา แต่ภายในกลับเป็นวัสดุที่ยังใหม่อายุการใช้งานไม่น่าจะเกินสองสามปี พื้นเป็นไม้ เนื้อดีราคาไม่ต้องบอกเลยว่าของทุกอย่างเป็นของดีและแข็งแรงทั้งสิ้น ยกเว้นพวก เฟอร์นิเจอร์ท่อี ายุน่าจะเทียบเทา่ ตัวบ้านมากกวา่ “เธอพ่งึ ซอ่ มบ้านใหม่เหรอ” ไมล์เอย่ เมือ่ นำ้ แข็งเดนิ ลงมา “ออ๋ ! คุณปา้ จดั การให้นะคะ เมือ่ สองปีก่อน” ไมล์พยกั หน้ารบั อยา่ งเข้าใจ เขาไม่นา่ ลืมไปไดเ้ ลยว่าแม่เขารักยายเดก็ คนนี้มากแค่ไหน “คุณไมล์ฉันวา่ คุณกลับ ไปดีกว่านะคะ ท่ีนีไ่ มม่ อี ะไรจะทำใหค้ ุณสะดวกสะบายเทา่ บา้ นของคุณหรอกคะ” “ก็จริง แตม่ ีอะไรทฉี่ นั ตอ้ งกลวั ในเม่ือเธอก็อยู่ใกลๆ้ แบบน้ี เรือ่ งไรซ้ ่งึ ความ ลำบากคงตัดท้ิงไปได้ และอีกอยา่ งแมข่ องฉัน ฉันรจู้ กั ทา่ นดี ทกุ อยา่ งในบ้านหลงั นี้ แม่ฉันเป็นคนจ่ายให้เธอ เพราะงั้นฉันมีสิทธิอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้โดยท่ีไม่ต้องขอ อนญุ าตเธอเสียด้วยซ้ำ” “ใหฉ้ ันเอากุญแจบ้านให้คณุ ด้วยเลยม้ัย” ไมล์มองหนา้ คนเหนบ็ แนม “ฉันไม่เคยพกกญุ แจ ถา้ เปน็ แบบนั้นฉนั พกเธอไวเ้ ลยไมด่ กี วา่ เหรอ สบาย จะตาย” “เจา้ คะ่ คณุ เจ้านาย ว่าแต่ตอนน้ดี กึ แลว้ เจา้ นายจะนอนทีไ่ หนค่ะ เพราะ บ่าวอยากนอนมากๆแล้ว บา่ วง่วงเหลอื เกนิ คะ่ เจา้ นายขา” “ไปหาเส้อื ผ้ามาให้เปลย่ี น ฉนั จะอาบน้ำ” ไมลท์ ำเป็นไม่สนใจคำแหนบ็ แนมอีกครัง้ นำ้ แข็งวิ่งกลับขึน้ ไปขา้ งบนอีกคร้ัง เพียงชวั่ ครู่เธอก็ลงมาพร้อมกับในมอื มี เพียงผา้ ขนหนกู บั แปรงสฟี ันใหม่ รงุ่ อรโุ ณทัย

7 5 “คุณเขา้ ไปเปลี่ยนเอาชดุ นอ้ี อกมาก่อนค่ะ เด๋ยี วฉนั เอาไปปั่นพร้อมกับชดุ ท่ี จะใส่นอนคืนนี้ เป็นชุดนอนเก่าของพ่อฉันเอง แต่มันอยู่ในกล่องนานหลายปีแล้ว เดีย๋ วฉนั เอาไปซกั รดี ก่อนดีกวา่ ” น้ำแขง็ อธิบายพรอ้ มยนื่ สง่ ผ้าขนหนูกับแปรงสีฟนั ให้ ไมลแ์ ละชไ้ี ปยงั ห้องน้ำข้างล่าง ไมล์พยกั หน้าเขา้ ใจพรอ้ มรบั ของมาและเดนิ ไปยังห้องน้ำ เพียงชว่ั ครู่ ทุก อย่างก็ถกู โยนออกมาพรอ้ มชั้นในชาย น้ำแขง็ หนา้ แดงขึน้ มาทนั ที “คนอะไรไร้อย่างอายเป็นท่ีสุด” น้ำแข็งคิดดังจนคนที่อยู่ในห้องน้ำตะโกน ออกมา “ฉนั ไดย้ นิ นะ” น้ำแข็งรีบกม้ เกบ็ ชน้ิ สว่ นของไมลแ์ ละเดินไปด้านหลัง เธอ โยนเสื้อผ้าของเขาและชุดนอนเก่าของพ่อลงไปในถังปั่น ปล่อยให้เครื่องทำงานไป โดยอัตโนมัติ และช่วงเวลานี้น้ำแข็งไม่ปล่อยให้เสียเปล่าเธอว่ิงกลับข้ึนข้างบน จดั การตัวเองเช่นกนั “อยุ !” นำ้ แขง็ ท่ีวิง่ กลับลงมาข้างล่างอีกครง้ั ในชดุ นอน ร้องตกใจเม่ือเห็น ผู้ชายเปลือยทอ่ นบนเป็นคร้ังแรกในระยะประชดิ ไมลน์ ัง่ อย่บู นเก้าอีย้ าวหนา้ ทีวีทีเ่ ขา กำลังสนใจดูรายการทวี ที ่มี ีอยู่ตอนน้ี “จะให้ฉนั อยูใ่ นสภาพนอ้ี ีกนานม้ัย แม้เธอจะอยากมอง แตฉ่ ันอาจจะเปน็ ปอดบวมได้นะ อากาศทีน่ เ่ี ย็นลงเร่ือยๆอยา่ งเหลือเชื่อจรงิ ๆ” ไมลบ์ ่นพึมพำเบาๆใน ทอ่ นหลัง น้ำแขง็ ดึงสติของตวั เองกลบั มาไดอ้ ย่างรวดเร็ว สิบนาทตี ่อมานำ้ แขง็ มา พร้อมชุดนอนและชัน้ ในที่ซักรีดเรียบร้อยมายื่นใหไ้ มล์ “คุณนา่ จะตัวสูงกว่าพ่อของฉัน แต่กน็ ่าจะใส่นอนได้สบายคะ่ ” ไมล์ไมไ่ ด้ บน่ อะไรเขารบั มาและลุกเดนิ ไปเข้าห้องน้ำ น้ำแขง็ กลับไปจดั การกบั ชุดท่เี ขาใส่วันน้ี เพ่ือทพี่ รุ่งนเ้ี ขาจะไดใ้ ส่กลับ ระหว่างทนี่ ำ้ แข็งกำลังรีดเสอื้ ให้เขาอยู่ ทำใหเ้ ธอคดิ วา่ ทำไมเขาไม่ถามเธอเรื่องท่ีเขามานอนท่ีนี่แล้วคุณป้าท่ีเป็นคุณแม่ของเขาจะว่า อย่างไร เพราะตอนที่เธอโทร.ไปหาป้านันแล้ว เธอก็โทรกลับไปแจ้งคุณป้าด้วยว่า รุง่ อรุโณทัย

7 6 ลูกชายท่านอยทู่ ีน่ ่ี ด้วยเหตผุ ลทีเ่ ปน็ เร่ืองจรงิ ทั้งหมด ตอนนนั้ คุณปา้ กไ็ ม่ไดพ้ ดู อะไร ท่านเพยี งบอกวา่ “เหนอื่ ยเธอแลว้ ละน้ำแข็ง” “ใกล้เสร็จยัง จะไดไ้ ปนอนเสียท”ี ! นำ้ แข็งทตี่ กอยูใ่ นภวงั ค์ หนั ไปมองเสียงพูดทม่ี าอยา่ งไมร่ ู้ตัว “เสรจ็ แล้วค่ะ คณุ รอเด๋ียวนะคะ” นำ้ แขง็ รบี จัดการเก็บของ เมอ่ื เสอ้ื ของ ไมลท์ ่ถี ูกรีดแขวนเรียบรอ้ ยแล้ว “อา้ ! คณุ ขน้ึ มาทำไม” นำ้ แขง็ ทกี่ ้าวข้ึนบนั ไดหนั หลงั กลับมา เน่อื งจากเธออยู่เหนอื ไมล์ไปสองขน้ั จึงทำใหเ้ ธอดสู งู กว่าเขานิดหนอ่ ย “ถามโงๆ่ ฉันก็ไปนอนสิ” “นอน คณุ ตอ้ งนอนขา้ งล่าง” “ปญั ญาออ่ น ฉันไม่นอนข้างลา่ งนเี้ ด็ดขาด เธอชว่ ยมองดูสวิ า่ มีตรงไหนท่ี เรียกวา่ ทนี่ อนบ้าง” “แต่คณุ จะข้นึ ไปนอนขา้ งบนไมไ่ ด”้ “เพราะ” “เพราะข้างบนมหี อ้ งนอนเพียงสองหอ้ ง ของฉันกบั ของปา้ ” “แล้ว” “แล้ว! ก็ไม่มรี ายนามชอ่ื ของคุณเปน็ เจา้ ของหอ้ งข้างบนไง” “บ้านหลังนี้แมฉ่ นั ปรับปรงุ ซ่อมแซมใหเ้ ธอ นั่นกบ็ ่งบอกว่าฉันมีสทิ ธิชัดเจน และเม่ือกีน้ เ้ี ธอกบ็ อกเองวา่ เตยี งนอนของเธอ ใครกน็ อนไดไ้ มใ่ ชเ่ หรอ” “นี่!!!! ฉันไม่ไดบ้ อกแบบน้นั เตยี งนอนของฉนั มีแคน่ ายเท่านั้นท่สี ามารถ นอนได้ เพราะเขาคอื นอ้ งชายฉนั คณุ รูไ้ ว้ด้วยว่าฉันกบั นายรูจ้ ักกนั มาสบิ ปีแล้ว เรา เป็นเพื่อนเป็นพ่ีน้องกนั มาโดยตลอด” ไมล์ยมิ้ ออกมา และเขากห็ ุบยมิ้ ทันที เมื่อเขา ไมร่ จู้ ะดีใจกับเรือ่ งน้ไี ปทำไม “ง้ันหาวธิ ีมา วา่ เธอจะทำอย่างไร เพราะฉนั จะไม่นอนตามลำพังในบา้ น หลงั นี้ และฉันก็จะไม่ทนนอนบนพน้ื ไมแ้ ขง็ ๆ และเย็นๆ ดว้ ย” ร่งุ อรโุ ณทยั

7 7 “งั้นคณุ ควรกลบั บ้านไปตอนน้นี ะ” “นั่นวิธีแก้ปัญหาของเธอเหรอ สมองโง่ๆของเธอคิดได้แค่นี้เองเหรอ” น้ำแข็งอ้าปากค้างเหวอในฉับพลัน ตอนนี้เธอแจ่มชัดแล้วกับคำพูดของคุณป้าผู้มี พระคณุ “เหน่ือยเธอแล้วละน้ำแขง็ ” ไมลย์ ิม้ จ้องหน้ารอฟงั คำตอบจากน้ำแข็ง และสุดท้ายเธอกห็ นั หลังกลบั “เชญิ คะ่ ” เสยี งกระแทกบ่งบอกความไม่พอใจ นำ้ แข็งผลักประตหู ้องนอน ของตัวเองเข้าไปโดยมไี มล์เดนิ ตามเข้าไป สายตาเขามองหอ้ งทีไ่ ม่ใหญม่ าก แต่ทกุ อย่างก็สะอาดพร้อมกบั กลิ่นหอมออ่ นๆทไ่ี ดส้ ูดเข้าไปแลว้ รสู้ กึ สบาย ไมล์เดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะเขียนหนังสือ ในขณะที่น้ำแข็งกำลังดึงท่ีนอน ปิกนคิ ออกมา คว้ิ หนาขมวดเข้าหากนั ทนั ทีเมอ่ื มองสมุดการบา้ นของน้ำแข็ง เสยี ง พลิกเปิดกระดาษไปมา “เธอน่โี ง่ยง่ิ กว่าทเี่ พือ่ นของเธอบอกไวเ้ สยี อีก” ! น้ำแขง็ เงยหน้าขึน้ มาจากทกี่ ำลงั มนุ่ อยูก่ บั การกางปทู นี่ อน “ทำอะไรของคณุ นะ!” “ก็ดูการบ้านของเธออยู่ไง ฉันคิดผิดคิดถูกละเนี่ย ที่ให้เธอมาเป็นผู้ช่วย เลขาฯของฉนั ” “เอาของเค้าคนื มาเลยนะ” น้ำแขง็ เดนิ ไปใกลเ้ พือ่ ทจ่ี ะไปเอาสมุดการบา้ น คืน คนเราไมไ่ ด้เก่งไปเสียทกุ อย่างหรอก ก็วิชาพวกนเ้ี ธอไมถ่ นดั เลยมันก็ต้องผดิ บ้าง อะไรบ้าง และอีกอย่างการท่ีเธอไม่รู้เร่ืองพวกนี้ทั้งหมดก็ไม่ได้ความว่าเธอจะทำมา หากินไม่ได้เสียหน่อย เขาเยอะไปมากกว่าหรือไม่ก็เป็นพวกมาตราฐานสูงเกินคน ธรรมดาเดินดินแลว้ ละ “มาน่ังนเ่ี ลย” ไมล์บอกพรอ้ มลุกจากเก้าอท้ี ม่ี ตี วั เดียว “ทำไมฉันต้องนั่งดว้ ย” รุ่งอรโุ ณทยั

7 8 “ใครอนุญาตให้มีคำถาม สมองระดับอย่างเธอแค่ทำตามที่บอกก็พอแล้ว นั่งลง!” ไมล์เสยี งเขม้ ดวงตาแข็งกร้าว น้ำแขง็ จงึ ต้องทำตามอย่างจำยอมแบบเกรงๆ เพราะจะว่าไปแล้วเขาก็ดุใช่เล่น ทันทีท่ีน้ำแข็งนั่งลง ไมล์ก็เปิดหนังสือเรียนและ อธิบายเข้าส่โู หมดวิชาการให้นำ้ แขง็ รับฟงั ใหม่ เขาค่อยๆอธบิ ายอย่างช้าและชใี้ ห้เธอ เห็นจดุ ทผี่ ิดในการบ้านของเธอ จากสบิ นาทกี ลายเปน็ เกอื บชั่วโมง กว่าไมล์จะถอย ออกมาจากโตะ๊ หนังสือเมอื่ น้ำแข็งเริ่มเข้าใจและแก้การบา้ นของตวั เองไปเรื่อยๆ ไมลห์ นั ไปมองเตียงนอนกบั ที่นอนจำเป็นกลางพนื้ หอ้ ง และเขาเลือกล้มตวั ลงบนเตยี งขนาดสามฟุตครงึ่ มันก็เหมาะสมกับการนอนคนเดยี วดี “อืม้ มมมม” น้ำแขง็ บดิ ร่างกายเม่อื การบา้ นของเธอเสรจ็ แล้วในท่ีสดุ และ ความถูกต้องไมต่ ้องพูดถงึ เธอม่นั ใจกว่าครง้ั ไหนๆ เขาก็เกง่ ใช้ได้ นำ้ แขง็ คิดและหนั ไปยงั ทนี่ อนจำเป็นกลางพ้ืนหอ้ ง เฮย้ ! มนั วา่ งเปล่า แตบ่ นเตยี งเธอกลับไมม่ ีท่วี ่าง “สภุ าพบุรุษมาก” น้ำแข็งพึมพำเบาๆ เธอก็ทำได้แค่น้ีแหละ ในยามวิกาล นำ้ แข็งที่นอนหลบั อยบู่ นท่นี อนกลางพ้ืนห้องคอ่ ยๆลกุ ข้นึ นงั่ ดวงตาไมไ่ ด้เปิดขน้ึ มาเลยสักนิด เมอื่ จๆู่ เธออยากเข้าหอ้ งน้ำ ไมก่ น่ี าทเี ธอก็ออกมา จากห้องน้ำ และกลบั ไปยังทเ่ี ตยี งนอนตามปกติ ไมลท์ ห่ี ลบั สนิทค่อยๆลืมตาขนึ้ เมือ่ ถูกรบกวน ดวงตาเขม้ มองรา่ งบางท่ไี ม่มี ดวงตาให้เขาได้เห็นค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างกายเขา ท่ีไมล์ต้องขยับแบ่งพ้ืนท่ีให้กับ เธออย่างรวดเร็ว ไมล์ไม่ได้ขยับหรือลุกจากเตียงเขากลับดึงผ้าห่มคลุมกายให้กับ นำ้ แข็งและหลบั ต่ออยา่ งไมม่ เี รอ่ื งผดิ ปกติอะไร สำหรับไมล์แลว้ การทเี่ ขาจะมีเพ่อื น รว่ มเตียงไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหมแ่ ละแปลก แต่คอยดเู ถอะเชา้ พรุง่ นยี้ ายเดก็ น้ตี ืน่ มาจะเปน็ ไง ไมล์ย้ิมมุมปากแค่อาการมโนเหตุการณ์ล่วงหน้าก็ทำให้เขาขำอย่างมีความสุขได้ ขนาดนเ้ี ลย แลว้ เหตุการณ์จรงิ จะสนุกแค่ไหนนะ ไมล์จะรู้ตัวไม่ว่าตอนนี้ม่านท่ีเขาสร้างขึ้นมาระหว่างเขากับน้ำแข็งมันกำลัง ถกู ลอกทลายความหนาออกไปทลี ะชนั้ เรอ่ื ยๆ รงุ่ อรโุ ณทัย

7 9 ตอนที่ 3 …ลงปักฐานใจ อยา่ งไมร่ ตู้ ัว น้ำแข็งทตี่ ่ืนเช้าเปน็ ประจำ ตหี า้ ครง่ึ รา่ งบางค่อยๆเร่ิมขยับเปน็ ประจำทุกวัน... แตส่ ำหรับเช้าน้มี นั ไม่ปกติ เม่อื ดวงตาเธอมองเห็นแขนใหญอ่ ยู่กลางลำตวั เธอ สตขิ องเธอกลบั มาอย่างครบถว้ นในเวลาอันส้ัน เธอขึน้ มานอนบนเตียงไดย้ งั ไง แนน่ อนวา่ ต้องไม่ใชเ่ ขาแนๆ่ ที่จะไปอ้มุ เธอข้ึนมา ใบหนา้ ของนำ้ แข็งตอนนเี้ ธออยาก จะรอ้ งไห้ เธอจะลุกจากเตียงโดยวิธีไหนทไี่ มใ่ หเ้ ขาร้ตู วั “อมื ” น้ำแข็งหลับตาลงทันที เมื่อไมลเ์ รม่ิ ขยบั ตวั พลกิ ตวั พลกิ ตัวสิคะ่ พลิกนะได้โปรด น้ำแข็งหลับตาป๊ีและภาวนาในใจให้ไมล์พลิกตัวหันไปอีกด้านหรือ เปลย่ี นท่านอนเอาแขนเขาบนตวั เธอออกไปเลย แต่ทกุ อย่างกลับตรงขา้ ม “อ้มื มมมม” นำ้ แข็งรอ้ งเสยี งดังออกมา เมอ่ื เขาเบยี ดกายกำยำแนบชิดเธอ มากขน้ึ กว่าเดมิ “ว้ายยยยย” นำ้ แข็งทีด่ ิน้ รนอย่างสุดกำลังดว้ ยอารามตกใจ เตียง ขนาดเลก็ ไม่อาจรบั ร่างบางไวไ้ ด้เธอจงึ ตกเตยี งไปในท่ีสดุ “โอย้ ยยยย!!!” ฮา ฮา ฮา ในขณะทีน่ ้ ำแข็งรอ้ งออกมาด้วยความเจบ็ แบบจุก ไมล์กลับ หวั เราะออกมาอย่างขบขัน “เหตุการณ์จริงสนุกกวา่ ท่ีคดิ ไว้อกี ” “คนบ้า! คณุ แกล้งฉนั น”่ี นำ้ แข็งบ่นเสียงดงั เลก็ น้อย “ไหนมาดสู ิ กระดกู เคล่ือน สะโพกครากหรือเปลา่ ” “ไม่ต้องมาย่งุ เลยนะ” น้ำแขง็ ขยบั ถอยหา่ ง เม่ือไมลข์ ยับอยบู่ นเตียงมาใกล้ น้ำแข็งทน่ี ัง่ อยตู่ รงพื้นไมด้ ้านลา่ ง น้ำแขง็ พดู จบรบี ลุกและว่งิ เขา้ หอ้ งนำ้ ไปเลย ให้ ร่งุ อรโุ ณทยั

8 0 เจ็บแค่ไหนเธอก็ขออดทนไว้ดีกว่า เธอเขินอายเกินกว่าจะให้เขาเข้ามาใกล้เธอใน ยามเช้าตอนพ่ึงต่ืนนอน หน้าไม่ได้ล้าง ฟันก็ยังไม่ได้แปรง ความอายมีมากกว่า อาการเจบ็ เลก็ ๆพวกนีเ้ สยี อกี ไมล์แค่ย้ิมและเมื่อเห็นแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก เขาก็ล้มตัวลงนอนอีก ครัง้ เมอ่ื ตอนนี้ยังเชา้ มาก ไมลจ์ งึ หลับตอ่ ไปอยา่ งง่ายดาย โดยทีไ่ มไ่ ด้ฉุกคดิ เลยว่า หลายชั่วโมงท่ีผ่านมาเขาสามารถนอนหลับได้อย่างสบาย ทั้งๆที่คนข้างกายคือ นำ้ แขง็ น้ำแข็งคนทไ่ี มใ่ ช่คนที่เขาเกบ็ ไว้ในหัวใจรักอย่ตู ลอดเวลา ไมล์ลงมาข้างล่างทั้งๆชุดนอนในตอนเจ็ดโมงเช้า เพราะตลอดเวลาท่ีเขา หลับไปอีกคร้ัง เขาแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าน้ำแข็งเธอออกจากห้องน้ำตอนไหน เก็บ ที่นอนจำเป็นไปตอนไหน ไมล์ปฎิเสธไม่ได้ว่าตัวเองสามารถนอนหลับได้อย่างสนิท ในบ้านหลงั น้ี กล่ินหอมๆจากห้องดา้ นหลังทำใหไ้ มล์ต้องเดนิ ตามกล่ินไป “ทำอะไรนะ” “โจ๊กค่ะ คุณไปอาบนำ้ เปลยี่ นเสือ้ ผ้าไดเ้ ลย ทกุ อย่างจะเรียบรอ้ ยหลงั จาก นน้ั ค่ะ” ไมล์เข้าใจและเดนิ ออกมาทำอย่างทนี่ ้ำแข็งบอก พอเขาเขา้ ไปในหอ้ งนำ้ ทุก อย่างถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เสื้อผ้าชุดเมื่อวานที่เธอซักใหม่ ผ้าขนหนูและช้ันในชาย เธอคงไปเอามาจากในรถแน่ๆ “ใชไ้ ด้” ไมล์เอย่ ชมเงยี บๆ เมอ่ื หยิบช้นั ในชายตวั ใหม่ขน้ึ มาสำรวจ ขนาด เปะ๊ มาก และเน้อื ผ้าเธอเลือกแบบอย่างดี สามสบิ นาทตี อ่ มาไมลอ์ อกมาจากห้องน้ำ เหน็ ใครคนหนงึ่ ซง่ึ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนาย “มาแต่เชา้ เลยนะ” ไมล์เอ่ยกบั นาย และทรดุ ลงนง่ั ลงบนเก้าอี้ว่างขา้ งๆนาย น้ำแขง็ ท่กี ำลงั ถือชามโจ๊กหน่งึ ชามออกมาให้กบั นาย และได้ยนิ คำทักทาย ของไมลท์ ม่ี กี บั นาย เธอแปลกใจแกมเหลอื เชื่อที่คนอย่างไมล์จะทกั ทายใครก่อน เธอ ไมไ่ ดร้ ูจ้ กั เขาดีอะไรมากมาย แตด่ จู ากลักษณะและประสบการณท์ ีผ่ ่านมาคนอยา่ ง เขาเนย่ี นะจะทักทายใครกอ่ น ทำตวั อย่างกบั เทพ เอาเถอะอยา่ งเขาทำได้อย่แู ล้ว รุ่งอรุโณทัย

8 1 “เมื่อคืนพ่ีทำอะไรพี่สาวผมอ๊ะเปล่า” น้ำแข็งหยุดฝีเท้าทันทีและถอยหลัง ซ่อนตัวหลังกำแพงไม้ที่กนั้ ระหว่างห้องสองห้อง เม่ือได้ยนิ เสียงคำถามของนาย “ทำ แล้วมีปญั หาอะไรมยั้ ” นำ้ แข็งเบกิ ตากว้าง ลมหายใจตดิ ขดั หน้าร้อน วูบ ในขณะทีน่ ายองึ้ ไปทนั ที “พ่อี ยา่ มาหลอกผมเลย ถ้าพ่ที ำอะไรพน่ี ้ำแข็งจริง สภาพพคี่ งไมย่ ังดดู ีแบบ น้ีหรอกครบั ” ไมล์หนั ตัวและหน้ามามองนายตรงๆ “ทพ่ี ดู หมายความวา่ ไง” “กห็ มายความตามที่พดู เลย ผู้หญงิ ดๆี อย่างพนี่ ้ำแข็งไมม่ ที างให้พีช่ ายหนา้ หล่อกนิ ไดง้ ่ายๆ แบบฟรๆี หรอกครับ ผมยืนยนั นอนยนั ” ไมลย์ มิ้ เจา้ เลห่ ์ “อยา่ พ่ึงแนใ่ จนัก ลองไปถามเจา้ หลอ่ นดกู อ่ นเถอะ” ไมลท์ ง้ิ ทา้ ยไวแ้ บบ สองแงส่ องง่าม ทำเอานายถงึ กบั อ้ึงอกี คร้งั และใบหนา้ แสดงออกถึงความลังเล นำ้ แข็งกัดปากตวั เอง และหายใจเขา้ ยาวๆเรียกกำลงั ใจให้กับตัวเองกอ่ นท่ี จะเดนิ ออกมาปรากฎตัวใหส้ องหนมุ่ ไดเ้ ห็นว่าเธอมาแลว้ ปกึ ! เสยี งกน้ ชามโจ๊กกระแทกพื้นโตะ๊ ตรงหน้านาย เมอ่ื นำ้ แขง็ วางมันลง “ของนาย ส่วนของคุณรอสกั คร่”ู นำ้ แขง็ พูดและหันไปมองไมลน์ ดิ เดียว เดินกลบั เขา้ ไปด้านหลังอีกคร้ัง เพือ่ ตักโจ๊กใหก้ บั ไมล์ “พ่ีสาวผมทำโจ๊กได้อร่อยมากเลยละ ขนมไทยก็สุดยอดลูกค้าติดตรึม” นายโฆษณาความสามารถของนำ้ แขง็ เสยี เต็มท่ีในขณะทกี่ ำลังตกั โจ๊กกินไม่หยุด “เวอร์ไปละ กแ็ คโ่ จก๊ ของฟรอี ะไรๆ กอ็ ร่อยท้ังนัน้ แหละ สำหรับคนอยา่ ง นาย” ไมลเ์ หน็บแนมอยา่ งไมส่ นใจ จนชามโจ๊กของตนถูกนำมาเสิร์ฟ พร้อมๆ กับใน ส่วนของน้ำแขง็ ที่เธอนั่งลงตรงข้ามคนทงั้ สองหลงั จากทเี่ สิรฟ์ นำ้ เปลา่ แล้ว “ขออกี ชาม/ขออีกชาม” สองเสยี งดงั ข้ึนพร้อมกนั นำ้ แข็งเงยหนา้ จากชาม โจ๊กของตัวเองทพ่ี งึ่ ทานไปได้แคค่ รึง่ เดยี วในขณะทไี่ มลแ์ ละนายกินหมดไปแล้ว รุง่ อรโุ ณทัย

8 2 “ไหนบอกว่าผมเวอร์ไปไงละครับ” นายหันไปเหน็บแนมไมล์ท่ีร้องขอเพิ่ม พรอ้ มกบั ตน “เม่อื คืนฉันนอนดกึ เสยี แรงไปเยอะ เช้าน้เี ลยต้องกินเรยี กกำลงั คืนเยอะ หนอ่ ย มีปัญหาอะไรมย้ั ” “คณุ !” น้ำแขง็ ท่เี งียบมาโดยตลอด เธอทำเป็นไมไ่ ดย้ ินบทสนทนากอ่ นหนา้ ของสองคนน้ี แต่คำพูดน้ขี องไมล์ทำให้เธอคิดเจตนาเขาไปได้เพียงทางเดยี ว “เรว็ ๆ” ไมลเ์ ลือ่ นชามไปตรงหนา้ น้ำแขง็ อยา่ งไมใ่ ส่ใจทา่ ทางของนายและ นำ้ แข็งท่คี ิดเจตนาคำพดู ของเขาไปในทางเดยี วกัน แมไ้ มล์และนายจะไม่รู้วา่ น้ำแข็ง รเู้ รื่องและไดย้ นิ ทพ่ี วกเขาคุยกัน น้ำแข็งหยิบชามเปล่าท้ังสองไปด้วยอารมณ์คุกกรุ่น เธอไม่มีโอกาสได้ แก้ตัวแก้ไขประโยคคำพูดของไมล์กับนายเลย ไมล์หันมาย้ิมอย่างผู้มีชัยกับนาย “เหน็ แล้วใชม่ ้ัยวา่ อะไรเป็นอะไร พี่สาวรว่ มโลกของนายเป็นของฉัน ไม่อย่างง้ันเธอ จะเชือ่ งขนาดนีเ้ หรอ” ไมล์ก้มหน้าพดู เบาๆกบั นายดว้ ยน้ำเสียงเย้ยหยนั อย่างผมู้ ชี ยั นายได้แตท่ ำหนา้ ทำตาขวางใส่ไมล์ ก่อนที่ไมล์และน้ำแข็งจะออกจากบ้านกลับไปยังรถที่นายเอามาจอดไว้ท่ี เดมิ ตามคำสง่ั ของไมล์ ไมล์บอกให้น้ำแขง็ จ่ายเงนิ ใหน้ ายไปสองพันบาท ซงึ่ นำ้ แขง็ ก็ ทำตามเพราะเงินสดที่เหลือจากเมื่อวานเธอยังไม่มีโอกาสได้คืนเขาเลย นายรับเงิน มาแบบไมค่ ิดอะไร เพราะเงนิ จากการทำงานสุจริตนำ้ แขง็ บอกเสมอว่าเขารับมันได้ “เธอมเี รียนเช้าเหรอ” “คะ่ ” ไมล์พยกั หนา้ เขา้ ใจ และเคลอื่ นรถออกไปจากหนา้ ปากซอยเล็กๆ มุง่ หน้าส่มู หาวิทยาลัย “ขอบคุณนะคะ” น้ำแขง็ มีมารยาทเสมอกบั คนทีม่ นี ำ้ ใจกับเธอ ไมล์แค่พยักหน้าและกำลังจะออกรถเม่ือน้ำแข็งกำลังปิดประตู แต่คนหน้าคุ้นท่ีเขา พง่ึ เจอเมอื่ วานเดนิ มายนื ตรงข้างประตู ร่งุ อรโุ ณทัย

8 3 “สวสั ดีคะ่ พี่ไมล์ จำพมิ ได้ม้ัยคะ?” นำ้ แขง็ ทกี่ ำลังปิดประตู หนั ไปมองเพ่อื น อย่างเหลือเช่ือ พิมพิลาไม่เคยเป็นแบบน้ีเลย หรือว่าเพ่ือนสาวคนสนิทจะคิดกับ คณุ ไมลข์ องเธอเหรอเน่ีย “สวัสดีครับ” ไมล์ที่เลื่อนกระจกลงมาแล้ว กล่าวทักทายตามมารยาท ใบหน้าเขานิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา แม้ผู้หญิงตรงหน้าจะจัดว่าเป็นคน สวยคนหนึ่งเลยทีเดียว “พไี่ มลก์ ำลงั จะไปไหนเหรอคะ ถึงสามารถแวะมาสง่ น้ำแขง็ ได”้ ไมล์ย้มิ มมุ ปาก ในขณะที่น้ำแข็งรู้สึกหน้าชาเมื่อสน้ิ เสียงประโยคของเพ่อื น ไมลร์ ับรู้ได้ถึงความ มั่นใจของพิมพิลาที่เธอคิดว่าถ้าผู้ชายต้องเลือกระหว่างเธอกับน้ำแข็งแล้ว เธอต้อง เขา้ วนิ ก่อนแน่ๆ “ผมกำลังจะกลับบ้านเลยแวะมาส่งน้ำแข็งครับ” คำตอบของไมล์ทำเอา พิมพิลาหุบรอยยิ้มไปทันที แม้ไม่ได้พูดตรงๆแต่ความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไมล์ กำลังบอกเธอวา่ เขาไปคา้ งทบี่ า้ นน้ำแข็งมา น้ำแข็งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และเมื่อสายตาของเพื่อนมอง มาทางเธอทำให้น้ำแขง็ ร้สู ึกจะป้นั หนา้ ยาก “ผมขอตวั ก่อนนะครับ” ไมลก์ ล่าวลาและเล่ือนกดกระจกขึน้ เขาเคล่อื นรถ ออกไปโดยท่ีไมไ่ ด้หนั ไปมองนำ้ แขง็ เลย แต่เขาก็นกึ หน้าเธอออกวา่ ตอนนหี้ นา้ เธอจะ เป็นแบบไหน แค่คดิ ไมลก์ ็ย้มิ ออกมาอย่างมีความสุขแบบไม่ร้ตู วั เลย “นำ้ แข็ง เธอกบั พ่ไี มลค์ บกันแล้วเหรอ” นำ้ แข็งเหวอไปทนั ที จะใหเ้ ธอตอบ เพื่อนว่าอย่างไรละ ก็สัญญาข้อตกลงเธอไม่มีสิทธิกล่าวอ้างหรือแสดงความเป็น เจา้ ของเขานนี่ า่ “เป็นเรื่องเข้าใจผดิ กันแล้ว” “หมายความวา่ ไง คบหรือไม่คบ” น้ำแขง็ สา่ ยหนา้ เปน็ คำตอบ พมิ พิลายมิ้ ออกมาทันที “งนั้ ในฐานะท่ีเราเป็นเพ่อื นรกั กัน พิมชอบพ่ไี มล์ นำ้ แขง็ ชว่ ยพิมได้มั้ย รงุ่ อรุโณทยั

8 4 ให้เราสองคนมีโอกาสได้เจอกันใกล้ชิดกัน ไม่นานพี่ไมล์ต้องชอบพิมแน่ๆน้ำแข็งว่า มย้ั ” น้ำแขง็ ย้ิมแบบหน้าปน้ั ยากอีกครั้ง และเธอก็รสู้ ึกจี๊ดท่ีหวั ใจแปลกๆ Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าโทรศัพทเ์ ครื่องเกา่ ของนำ้ แขง็ ดงั ขึ้นในเวลาเท่ียง ตรง เบอร์ทีโ่ ชวเ์ ปน็ เบอรแ์ ปลก แต่จะวา่ แปลกก็ไมเ่ ชงิ มนั ก็คนุ้ ๆ แตน่ ้ำแข็งไม่เสีย เวลานึกจึงกดรบั ในขณะท่เี ดินออกจากห้องเรยี น “ฉนั รออยทู่ ี่เดมิ ” เสียงคุ้นเคยท่เี ธอไม่ไดล้ ืม อ่อ นึกออกแลว้ เบอรข์ องคุณ ไมล์นี่เองก็เม่ือวานเธอไปเปิดเบอร์ใหม่กับเขาด้วย ท่ีแค่คุ้นๆเพราะเธอมองแค่แป็บ เดียวตอนท่ีไมล์ถามว่าเบอรน์ ้เี ปน็ ไง ตอนนัน้ เธอกแ็ ค่พยักหนา้ อาจจะเพราะวา่ เธอ กำลังเบลอๆ ที่พง่ึ ถูกเขาจูบมาหมาดๆ ก็ได้ “คุณมารบั ฉันทำไม” “พดู มาก รบี ๆฉันไมช่ อบรอใครนาน” น้ำแข็งหน้ามนุ่ “มีอะไรเหรอ ใครโทร.มาเหรอ” พิมพิลาทเ่ี ดนิ ตามมาถามตามปกติ นำ้ แขง็ ลงั เลท่ีจะตอบและอาการแบบนน้ั ของน้ำแข็งทำให้พมิ พลิ าเดาไดท้ ันที “พ่ไี มลใ์ ช่ มัย้ ” นำ้ แขง็ พยักหนา้ “แล้วเขาว่าไง” “เขารออยู่ทีเ่ ดิม” พิมพลิ าย้มิ ออกมาทนั ที “นำ้ แข็งใหพ้ ิมไปหาพไ่ี มล์แทนไดม้ ้ยั ขอร้องละ ใหพ้ ิมได้อย่กู บั พีเ่ ขาตาม ลำพังนะ” น้ำแข็งพยกั หนา้ พรอ้ มมอบรอยยิ้มใหก้ ับเพอ่ื นท่กี ล่าวขอบใจเธอและเดิน แยกไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยยยยย “นำ้ แข็งเอย๋ กเ็ ธอมนั ข้ขี ลาดขนาดนี้ แลว้ ผู้หญิงอย่างเธอจะเอา อะไรไปคู่ควรกบั เขาละ” นำ้ แขง็ จงึ เดนิ คอตกคอ่ ยๆลงจากตกึ เรียนไปอยา่ งไม่รบี ร้อน สามช่วั โมงตอ่ มาเธอก็มาปรากฎตวั อยู่ทีว่ ดั ในจงั หวดั อยธุ ยา “โยมน้ำแขง็ มานัง่ ทำอะไรอยตู่ รงน”ี้ นำ้ แขง็ กราบหลวงพ่อ รงุ่ อรุโณทัย

8 5 “นมสั การคะ่ หลวงพอ่ น้ำแข็งกำลงั จัดดอกไมเ้ พอื่ ไปวางไว้ท่หี น้าป้ายของ คุณน้ำแข็งค่ะ แล้วหลวงพ่อสขุ ภาพเปน็ ไงบ้างคะ่ อีกไม่กว่ี นั หมอนนท์ก็กลับมาแลว้ ” “ขอบใจนะ ไม่เป็นไรฉันกนิ ยาตามทีห่ มอส่ัง เอาเถอะตามสบายแต่อย่า กลับเยน็ มากนะ เขา้ ฤดูหนาวฟา้ มืดไว” “คะ่ ” นำ้ แขง็ รสู้ กึ สบายใจมากขนึ้ เธอสามารถท้ิงเรอื่ งของไมลอ์ อกไปจน หมด ดอกไมใ้ นแจกนั ถกู จัดไว้อยา่ งสวยงาม เธอจงึ ถอื และเดนิ ไปท่หี น้าบริเวณโกศ ของคณุ นำ้ แขง็ “สวัสดคี ่ะคณุ นำ้ แข็ง วนั นน้ี ้ำแข็งเอาดอกกหุ ลาบขาวมาฝากด้วย ค่ะ” นำ้ แข็งไมร่ ตู้ วั เลยว่าตัวเองไมไ่ ดอ้ ยตู่ ามลำพัง มใี ครบางคนทพ่ี ง่ึ มาถึงตามคำ บอกกลา่ วของผหู้ ญงิ อกี คนท่ีบอกว่า “น้ำแขง็ มักจะไปวัดวัดทมี่ คี นทช่ี อื่ และหนา้ ตา เหมอื นกบั เธอมาก พิมไม่เคยเห็นหรอกนะคะ แตเ่ รอ่ื งแบบนก้ี น็ า่ เหลอื เช่ือจริงๆ พ่ี ไมลว์ า่ มยั้ ” ยายเดก็ น้ีมาทนี่ ี่จรงิ ๆ เธอมาวุ่นวายอะไรทนี่ ่หี รอื แมเ่ ขาบงั คบั ให้เธอมา ไม่ๆ แมเ่ ขาไม่เคยบงั คบั ใคร ไมลค์ ดิ เอง ถามเอง ตอบคำถามของตัวเอง เสร็จสรรพ ไมล์มองภาพหญิงสาวที่เดินเก็บใบไม้กิ่งไม้ที่ล่วงลงมาแถวบริเวณโกศของ น้ำแข็ง ท่าทางของยายเด็กน่ีบอกวา่ เธอคนุ้ เคยกบั ท่นี ี่มาก ไมล์จึงผละออกมาเงียบๆ และเดนิ ไปหาหลวงพ่อ “น้ำแข็งหรอกเหรอ โยมไมล์น่าจะรู้จักเธอไปแล้วนะ โยมแม่ของโยม อปุ การะเดก็ คนน้ไี ว”้ “ครบั หลวงพ่อ แต่ผมไม่เขา้ ใจว่าเธอมาทำอะไรทน่ี ี่ครับ” “มาเปน็ ประจำแหละ ทกุ วันพระ ทกุ วันทว่ี ่าง เธอก็จะมาทำความสะอาด เอายามาให้อตมา เดก็ คนนเ้ี ป็นเด็กดีมาก” ไมลเ์ งยี บและฟงั “ถา้ โยมจะกลับพาโยม นำ้ แข็งกลบั ไปด้วยนะ เย็นมากแล้ว ทางเดนิ ท่นี ม่ี นั ค่อนข้างเปลย่ี ว” ไมลต์ อบรบั พรอ้ มกราบลาหลวงพอ่ รงุ่ อรุโณทยั

8 6 “อุย! คณุ ไมล”์ น้ำแขง็ ตกใจเม่อื หันกลับมาหลังจากที่ทำความสะอาดโกศ ของคุณนำ้ แข็งเรียบร้อยแลว้ “เสร็จเหรอยงั ” “คะ่ เสรจ็ แลว้ ” น้ำแขง็ ตอบกลบั อยา่ งงงๆ “งั้นกลบั ” ไมลพ์ ูดจบหันหลังเดนิ นำออกไปทนั ที นำ้ แข็งไมพ่ ูดอะไรแตเ่ ดนิ ตามไมลไ์ ปเงยี บๆ บางอยา่ งบอกเธอว่า เธอมีความผิดตดิ ตัว น้ำแขง็ ขน้ึ น่งั คู่กบั คน ขับ รถเคลอื่ นตัวออกไปโดยทีใ่ นรถเงยี บสนทิ จนเขา้ สู่ถนนทางหลวงเขา้ ส่ภู าวะรถ ตดิ ตามปกติของกรุงเทพมหานครในเวลาหนึ่งชวั่ โมงตอ่ มา “ทำไมเธอถงึ ขัดคำสง่ั ฉัน ช่วยบอกเหตุผลตอ่ การกระทำท่ีสิน้ คดิ หน่อยส”ิ เอาแลว้ ส!ิ นำ้ แขง็ คดิ ในใจ เธอคดิ วา่ เขาจะไม่ถอื สาเธอ เพราะเขากม็ พี ิมพิลาแสนสวยอยู่ด้วยท้ังคน เออ!จริงสิ! แลว้ พิมละ? “พิมละคะ” “ฉันจะไปรู้เหรอ” ไมลเ์ สียงดังใส่ เขาไมพ่ อใจมากๆเอาเสียเลย น้ำแข็ง เงยี บลงทนั ที ไมลถ์ อนหายใจออกมา “เอาละตอ่ ไปถ้าฉันบอกว่ารออยู่ หน้าท่เี ธอคอื ตอ้ งมาตามทฉี่ นั บอก เขา้ ใจมัย้ ” “คะ่ ” น้ำแข็งตอบกลบั เสยี งเบาๆ ต่อจากนั้นกเ็ ขา้ สภู่ าวะเงียบไปตลอดเสน้ ทางจนกลับมาถงึ บ้าน “คนื นี้นอนทีน่ ี”่ ไมลพ์ ดู จบกล็ งจากรถ ลงุ ใบว่งิ มารอเพือ่ เอารถเขา้ ไปเกบ็ นำ้ แข็งค่อยๆลงจากรถเดินเขา้ ไปในบา้ นแบบเงียบๆ “น้ำแข็งเปน็ อะไรไป ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ศศกิ านต์ทเ่ี ดนิ ออกมา ร้อง ถามน้ำแข็งทันทพี รอ้ มเดนิ เข้าไปหา “คุณไมล์ดุอย่างกบั เสือ” ศศิกานต์ยิ้มออกมา “อยา่ ไปถือสาพ่ีเขาเลย เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ เดยี๋ วกช็ นิ ไปเอง แต่ถ้าเรา ไม่อยากชินก็อย่าไปขัดใจพี่เขาก็เป็นพอ รายน้ันนะจะร้ายก็เฉพาะตอนท่ีโดนขัดใจ รุ่งอรุโณทัย

8 7 เท่านน้ั แหละ” น้ำแข็งมองสบตาคุณป้าผมู้ ีพระคณุ เธออยากจะบอกคุณป้าเหลือเกนิ วา่ คำแนะนำแบบน้ีไมไ่ ด้ชว่ ยอะไรเลย อย่าขัดใจ โอย้ ยย! แลว้ เธอจะทำไงละเนยี่ นนั่ กเ็ พื่อน นี่ก็ลูกชายผูม้ พี ระคุณ... “ไปๆ ไปกินขา้ วกนั ดีกว่า” เสยี งของศศิกานต์ ขัดจังหวะการเขา้ สภู่ วงั ค์ของนำ้ แข็ง “คณุ ปา้ ไปกอ่ นนะคะ เดีย๋ วนำ้ แขง็ ขอแวะไปลา้ งมอื ก่อนแล้วจะรีบตามไป คะ่ ” น้ำแข็งแยกตวั ขึ้นไปชน้ั สองเพือ่ กลบั ไปยงั หอ้ งของตวั เอง ทันทีทเี่ ข้าไป ถุงของท่ี ซื้อมาเมอ่ื วานวางอย่มู ากมาย ไมลค์ งใหเ้ ดก็ ขนข้ึนมา แตถ่ ุงที่ใสเ่ สือ้ ผา้ ไม่มี แสดงว่า เดก็ ในบา้ นคงเอาไปทำความสะอาดแล้ว น้ำแขง็ จงึ เดนิ ผา่ นของพวกน้นั ไปก่อน เธอ รีบเข้าหอ้ งน้ำจัดการตวั เองอยา่ งรวดเรว็ เพราะต้องรีบลงไปทานมอ้ื เยน็ ทใ่ี กลไ้ ดเ้ วลา แล้ว “อยุ !” นำ้ แข็งร้องตกใจออกมาอีกคร้งั เมือ่ ออกจากหอ้ งนำ้ แล้วเห็นแผน่ หลงั ของไมลย์ นื อยู่กลางหอ้ ง “เด๋ียวฉันจะบอกคุณแม่และคุณตาว่าเราสองคนตกลงจะเป็นแฟนกัน” น้ำแขง็ พยกั หน้ารับอย่างเข้าใจ ไม่รสู้ กึ แปลกใจหรอื ตื่นเต้น “ถ้าเธอเข้าใจแลว้ กไ็ ม่ ต้องทำตัวเปน็ แมส่ ื่อแมช่ กั เกบ็ เพ่ือนของเธอไวเ้ ป็นเพื่อนเธอตอ่ ไปดีแล้ว ไม่ตอ้ งเอา ฉันไปยุ่งอะไรด้วย” “คุณไมล์ ไมล่ องคบกับพมิ ดลู ะคะ พิมทัง้ เก่ง...ทงั้ สวย...” นำ้ แขง็ แข็งค้าง คำพดู ของตัวเองทนั ที เม่ือสายตาพิฆาตมารถ่ายทอดสง่ มาถงึ เธออยา่ งไมป่ ดิ บัง “เรอื่ งของฉนั เธอไม่ตอ้ งยุ่ง หิว ไปกินข้าวได้แล้ว” ไมล์พดู จบเดนิ นำออก จากหอ้ งของน้ำแขง็ ไปทันที ร่งุ อรุโณทยั

8 8 “อาทิตย์หนา้ ก็จะสอบแลว้ ช่วงน้ีเรานา่ จะพกั อยทู่ ่ีนี่ดีกวา่ นะ ใหไ้ มล์ช่วย ตวิ ให้ รายน้เี ขาเรยี นเก่งมาก” เอกพจน์พูดกบั น้ำแข็ง ขณะทท่ี ุกคนกำลังรับประทาน อาหารเย็น “จรงิ ด้วย พเ่ี ขาเกง่ มากเลย อันน้ีปา้ การันตี” “ครบั ” !!!!! เสียงตอบรับทด่ี ังมาจากไมล์ ทำให้ทกุ คนน่งิ งนั ไปทันที สองพอ่ ลูก มองสบตากันบนโตะ๊ อาหารอยา่ งเหลือเช่อื “ไมล์ เมอื่ ก้ีลกู ว่าอะไรนะ!” ศศิกานต์ยำ้ ถามอกี คร้ัง เพ่ือใหแ้ นใ่ จวา่ ตัวเอง หูไมแ่ ว่วไปเอง ยังไม่ทันไปคะย้ันคะยอเลย ไมใ่ ชเ่ ลย ไม่ใช่นสิ ยั ลูกชายเธอเลยสกั นดิ “ครับคุณแม่ ผมเหน็ ดว้ ยทค่ี นโปรดของคุณแม่ โง่ แสนโง่ ควรได้รับการ ช้แี นะ จะมาช่วยงานผมไม่รูจ้ ะเรยี นจบเหรอเปลา่ โงข่ นาดน้นั ” นำ้ แข็งกม้ หนา้ ลง ทันที เธอไม่ได้โง่มากเท่ากับจำนวนความโง่ที่เขาย้ำแล้วย้ำอีก ก็แค่ไม่ถนัดไปทุก เรือ่ งก็เทา่ นั้นม้ัย “ไมล์” เอกพจนเ์ ปน็ ฝา่ ยออกเสียงปรามหลานชาย แม้จะไมเ่ คยเหน็ ว่าไมล์ จะใสใ่ จใครมากเทา่ นม้ี ากอ่ น แต่ไอว้ ธิ กี ารแสดงออกแบบเดก็ ๆแบบนี้ ผหู้ ญิงเขาไม่ สามารถเขา้ ใจเจตนาดที ีแ่ ฝงอยไู่ ด้หรอก “ขอโทษครับ คุณตาไมต่ อ้ งเปน็ หว่ งครับ ผมไม่ปลอ่ ยให้แฟนตัวเองเรยี นไม่ จบเพราะความโงห่ รอกครบั ” ‘แฟน’ เรยี กความสนใจจากเอกพจน์และคนท่ีกำลังเดนิ เขา้ มา “แฟน ใครเปน็ แฟนใครครบั ” เสียงของนับแสนดังมาจากทางเขา้ นับแสน นง่ั ลงข้างไมลพ์ รอ้ มกับกลา่ วสวัสดีผู้ใหญท่ ง้ั สอง “หวดั ดจี ๊ะน้ำแขง็ คนขยนั ” “สวัสดคี ่ะคุณนับแสน” นำ้ แขง็ ยกมอื ขน้ึ ทำความเคารพตามปกติ แต่คราว นเ้ี ธอไม่คอ่ ยจะมรี อยยิม้ ใหม้ ากมายอยา่ งท่ผี า่ นมา รงุ่ อรุโณทัย

8 9 “ว่าแต่ใครเป็นแฟนใคร” นับแสนหันไปถามไมล์ในขณะท่ีเด็กกำลังยกชุด จานออกมาอีกหน่งึ ชดุ ไมล์พยกั พเยิดหน้าไปทางน้ำแขง็ “แฟนผม” นับแสนเบกิ ตากว้าง เม่อื มองตามสายตาของไมล์ “ตกลงคบกนั แลว้ เหรอ เฮย้ ยยย! แบบนี้คุณนับแสนก็อกหกั เสียแล้วสคิ ะ่ คุณน้ำแข็ง” นบั แสนทีร่ ้อู ยูแ่ ล้ววา่ เรือ่ งตอ้ งออกมาเปน็ แบบน้ี แตพ่ อเอาเข้าจรงิ ๆ เขา กต็ อ้ งกลบเกล่ือนความรู้สึกของตัวเองด้วยวาจาตลกแอบแซวไป ไมลเ์ ลิกคิว้ มองนำ้ แข็งทนั ที มีหรือวา่ เขาจะไมร่ ู้จักลูกพลี่ กู นอ้ งตวั เอง แม้ นับแสนจะจดั ว่าเจ้าชู้ แต่เขาไม่เคยเหน็ นับแสนจะแสดงท่าทางคำพดู แบบนีก้ ับใคร มาก่อน เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะยายเด็กขายขนมหวาน “สรุปคอื เราสองคนเปน็ แฟนกนั แล้ว วา้ ววววว ดีจงั เลย! แมน่ อนตายตา หลบั แล้วส”ิ ศศกิ านต์รอ้ งบอกไป แม้จะรเู้ ร่อื งขอ้ ตกลงของทัง้ สองคน แต่พอไดย้ นิ แบบน้ีเธอกร็ ู้สกึ ดอี ยา่ งบอกไม่ถูก “ตาใจรอ้ น เอาเปน็ วา่ หลงั จากที่นำ้ แข็งสอบเสร็จ ไมลก์ บั นำ้ แข็งก็หม้นั กนั ไวก้ ่อน รอนำ้ แขง็ เรียนจบก็คอ่ ยแตง่ ” !!!! นำ้ แข็งตกใจ รวมถงึ ทกุ คนบนโตะ๊ อาหาร คุณตาเอกพจน์มาเหนือชนั้ กวา่ ไมล์ท่ไี มไ่ ดต้ ัง้ รับกบั เหตกุ ารณ์เหนอื การควบคมุ แบบนไี้ ว้ ก็อ้ึงไปเช่นกนั แต่ ศศิกานต์แอบย้ิมอย่างดีใจ นี้เธอยังไม่ได้บอกอะไรคุณพ่อของเธอเลยนะเนี่ย แต่ แบบนี้ก็ดีเหมอื นกนั ไมล์ ไมล์ เหนอื ฟา้ ยงั มีคณุ ตาจ๊ะลกู รัก ศศกิ านต์คดิ ในใจ ไมล์ได้แต่แอบคดิ ว่า ตกลงใครกันแน่ท่คี บกนั กอ่ นหมนั้ ก็ตอ้ งศกึ ษาดใู จ กันก่อนมยั้ ตกลงเขาไมต่ ้องศึกษาแลว้ เพราะคุณตากับคณุ แม่ศึกษาใหเ้ ขาแลว้ สนิ ะ! คลุมถุงชนแบบเนียนๆเลยนะครบั คุณตา... “คณุ ไมล์ เราจะทำไงดีคะ่ ” น้ำแข็งรอ้ นใจ เธอถามอยา่ งรอ้ นรนและรอ้ นใจ เมอื่ ทัง้ สองกลับเข้ามาในห้องนอนของน้ำแข็งเพ่ือที่จะเตรยี มการติวคร้ังใหญ่ ร่งุ อรุโณทัย

9 0 “เรอ่ื ง?” นำ้ แขง็ เอ๋อเฉียบพลนั กบั คำท่ถี ามกลับ “ก็ เรือ่ งหมัน้ เร่ืองแตง่ งาน” “ไมร่ ้!ู ยังไม่ไดค้ ดิ และเธอดว้ ยจะรีบคิดไปทำไมเรอ่ื งนน้ั มาคิดเรอ่ื งสอบ ก่อนม้ัย ถา้ เธอสอบไม่ผา่ น ฉนั ฆา่ เธอแน่ มานงั่ ตรงนเ้ี ร็วๆ” ไมล์ดุ ปรญิ ญาโท เกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยดังจากประเทศอังกฤษของเขาจะเสียก็ตอน ทไ่ี ม่สามารถตวิ ใหย้ ายโงน่ ้ีสอบผ่านได้ ดังน้นั ต้งั แตว่ ันน้ันเรอ่ื งงานหมั้นถูกพบั เกบ็ ไว้ ในล้นิ ชกั ด้านในสดุ ไปกอ่ น ในทุกๆวนั ไมล์กับนำ้ แข็งตัวตดิ กันตลอด สองสัปดาหท์ ี่ ผา่ นมาไมล์ทุม่ เทเวลาใหก้ บั นำ้ แขง็ เกอื บทงั้ หมด “โอ้ย!” น้ำแขง็ ยกมือกมุ ศีรษะตวั เอง ท่ีถกู ไมล์เคาะศรี ษะ ใชแ้ รงไม่มาก แต่กท็ ำใหเ้ ธอเจ็บนดิ ๆ ทุกเวลามคี ่าแมใ้ นยามกลางคืน ทีบ่ างวันไมล์จะออกมาจาก หอ้ งของน้ำแขง็ ในตอนเช้าตรู่ เปน็ ท่แี ปลกใจของคนในบา้ นกแ็ คช่ ่วงสองวันแรก แต่ เมื่อทุกคนทราบว่านำ้ แข็งถกู ตวิ เตอรเ์ ขม้ งวดแทบไม่ได้นอน ตา่ งกท็ ำไดแ้ คส่ ง่ กำลัง ใจไปช่วยน้ำแขง็ กนั ทั้งบา้ น “เข้ามา” ไมล์เป็นคนเอ่ยเมื่อเสียงเคาะนำจากประตูห้องนอนของน้ำแข็ง เด็กในบ้านมาพร้อมกับนมอุ่นๆสองแก้ว จันทร์สบตากับน้ำแข็งอย่างเห็นใจ เม่ือ น้ำแข็งทำหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ คงโดนคุณไมล์ดุเอาแน่ๆ จันทร์จึงส่ง สายตาท่อี ่านไดว้ า่ สูส้ ู้ ไปใหก้ ับนำ้ แขง็ และรีบออกจากหอ้ งไปอย่างรวดเรว็ เมื่อสบ สายตาดรุ ้ายของคุณไมล์ “เอาละ ด่มื นมแล้วนอนซะ” นำ้ แขง็ ยิ้มออกมา “พรงุ่ น้ฉี ันจะไปสง่ และจำ ไว้นะ ถ้าเธอสอบไม่ผ่าน เธอตายแน!่ !!” รอยยม้ิ กระจ่างสวา่ งบนใบหนา้ ของนำ้ แข็ง หายวบั ไปทนั ที กบั ประโยคหลังของไมล์ น้ำแข็งมองตามแผน่ หลังของไมล์ที่เดนิ ออกจากห้องนอนเธอไป เฮย้ ยยย นำ้ แขง็ ถอนหายใจ การสอบในวันพรงุ่ นีเ้ ธอบอกตรงๆเลยนะ ว่าเธอมน่ั ใจมากวา่ จะ ร่งุ อรุโณทยั

9 1 ทำข้อสอบได้ เธอไมเ่ คยมัน่ ใจแบบนี้มากอ่ น นำ้ แข็งโทร.หาป้านนั เป็นประจำทุกวัน กอ่ นเขา้ นอนตลอดสองสัปดาหท์ ผ่ี ่านมา ทีเ่ ธอไมไ่ ด้กลับบ้านเลย ส่วนไมล์ท่ีกลับมายังห้องของตนเร็วกว่าทุกวันในรอบสองสัปดาห์นี้ เขา หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือของตวั เองออกมา และกดโทร.ออกใสร่ หัสต่างประเทศ “เวนน์ ฉนั ไมล์นะ” ไมลพ์ ดู เปน็ ภาษาองั กฤษกับคนปลายสาย “นายเงียบไปนานเลย ฉั นคดิ ถึงนายมาก ก่ อนกลับกบ็ อกวา่ จะรีบติดตอ่ กลบั มา ฉนั ละนอ้ ยใจจรงิ ๆที่กลายเปน็ คนทีถ่ ูกเพ่อื นลมื ไปเสยี แลว้ ” ไมล์ยม้ิ กบั คำ บ่นของเพอื่ นรกั “บ่นไปเถอะ เพราะต่อไปนายจะถูกลืมมากกว่าน้ีอีก เพราะฉันกำลังจะ หมั้น” “หม้นั ไมล์นายกำลังจะหม้ัน ว้าววววว เป็นหน่งึ ในขา่ วดขี องชวี ติ ฉนั เลย ว๊ะ ฉันยินดีกับนายและเธอคนนนั้ ดว้ ย ฉนั จะไปหานายให้เร็วทีส่ ดุ รอฉันดว้ ยนะ ฉนั จะต้องไปรว่ มงานสำคญั ของนายแนน่ อน” “ได้ แตเ่ ธอคนนัน้ ของนายจะคดิ วา่ เป็นโชคดมี ยั้ นน้ั กไ็ วน้ ายมาบอกเธอเอง แล้วกัน” “แนน่ อน” ไมลล์ ม้ ตัวลงนอนหลังจบบทสนทนากับเพ่อื น บนระเบยี งชนั้ สองของบา้ น ศศิกานตม์ องตามท้ายรถของบตุ รชายทค่ี อ่ ยๆ เคล่ือนออกจากบ้านไปในตอนเช้าเป็นคร้ังท่ีสามในรอบสัปดาห์น้ี ท่ีไมล์ทำตัวเป็น ผู้ปกครองของนำ้ แข็งไปแล้ว เขาไปส่งและรอรบั กลับ ตวิ เขม้ ทุกวิชากอ่ นสอบ และ วนั น้เี ป็นวันสดุ ท้าย เน่ืองจากเปน็ ปสี วี่ ิชาเรียนไม่ได้เยอะมาก หลังจากวันนี้ไปน้ำแข็ง ก็คงจะไดพ้ กั และเขา้ สชู่ ว่ งเวลาการฝกึ งานตามหลกั สูตร รุง่ อรุโณทยั

9 2 “เราคิดไม่ผดิ ใชม่ ัย้ คะคุณพ่อ ท่ใี หไ้ มลเ์ ปน็ ตวิ เตอรใ์ ห้กับน้ำแขง็ ” เอกพจน์ ยิ้มแกมขำ “ถ้าถามอยากใหพ้ อ่ ตอบ ก็ตอบไดเ้ ลยว่าไม่ผดิ หรอก ไมลเ์ ป็นคนแบบไหน เรากต็ า่ งร้อู ยู่ น้ำแขง็ เองกใ็ ช่ว่าเราจะไมร่ ู้จกั เธอเสยี ทไ่ี หนสามปมี าน้เี ราสองคนก็เหน็ แล้ววา่ เดก็ คนนี้เป็นอย่างไร สองคนน้ันเหมาะสมกันมาก คนทตี่ งึ อย่างไมล์ควรมีคน แบบนำ้ แข็งเคียงข้าง ดแี ลว้ ไมลแ์ ข็งท้งั นอกและใน มาเจอกบั คนท่อี ่อนทง้ั นอกและ ใน คนท่ีขาดก็ไดร้ บั การเติมเต็มจากคนท่ีมี ดีแล้ว สองคนนไ้ี ปกนั รอดแนๆ่ ” “ไปเถอะได้เวลาแลว้ อยา่ ได้ทำให้ฉนั ต้องผิดหวังเดด็ ขาด ไมง่ ัน้ เธอไมต่ าย ดีแน”่ นำ้ แข็งมองบนกบั คำอวยพรของคณุ ไมล์ ติวเตอร์สุดโหด นนั้ แหละเขา “สวัสดีคะ่ พไ่ี มล์” พมิ พิลาทกั ทายไมล์ ไมล์หันไปตามเสียงเรยี ก เม่ือเห็นว่า นำ้ แข็งเดนิ เข้าอาคารเรียนเพ่อื เขา้ หอ้ งสอบ “สวสั ดีครับ” ไมลท์ กั ทายตามมารยาท “พมิ ทราบมาวา่ พี่ไมลเ์ ปน็ ติวเตอร์ใหก้ บั น้ำแขง็ ผลการสอบคร้ังนค้ี งต้อง ออกมาดมี ากๆ แตม่ นั ก็ไม่อาจจะชว่ ยอะไรไดม้ ากเมอื่ คะแนนเก็บของน้ำแขง็ ที่ผ่าน มาก็คาบเส้นอย่”ู “ครบั ” ไมล์ยม้ิ เล็กน้อย “มากไม่มากก็ไมเ่ ปน็ ไรครับ เพราะอย่างไรแล้วก็ได้ ชว่ ย อดตี เรากลบั ไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็ทำตอนนใ้ี หส้ ดุ ความสามารถ อดตี ทไี่ มค่ ่อยดี ก็สามารถดีขน้ึ ไดก้ บั การกระทำในปัจจบุ ัน” “นำ้ แข็งโชคดีจังเลยนะคะท่มี ีพไ่ี มล์อยใู่ กลๆ้ แบบน้ี” “ครบั ” พมิ พิลารู้สึกไมช่ อบใจกบั คำตอบส้ันๆของไมล์ เขาไมป่ ฎเิ สธอะไร เลยสกั อย่าง ร่งุ อรุโณทยั

9 3 “นำ้ แขง็ เปน็ แค่เด็กในความอปุ การะของคุณหญงิ ปา้ ยงั ไดร้ ับการเอาใจใส่ จากพ่ไี มลด์ ขี นาดน้ี ถ้าใครไดเ้ ปน็ แฟนพไ่ี มลค์ งโชคดมี ากๆเลยนะคะ” ไมล์ยมิ้ “พเี่ อาใจใสเ่ ฉพาะแฟนเท่านัน้ ครับ” พมิ พลิ าหนา้ เสยี ทนั ที คำพูดของไมล์ เขาหมายความว่าอะไร ความหมายแฝงคือน้ำแข็งเป็นแฟนเขาอย่างง้ันเหรอ แต่ พิมพลิ ายังไมย่ อมแพ้ “พี่ไมล์พูดจาแปลกๆนะคะ นี่ถ้าน้ำแข็งไม่ได้บอกพิมไว้ก่อนว่าไม่ได้เป็น อะไรกับพี่ไมล์ คำพูดของพ่ีไมลค์ งทำใหพ้ มิ เขา้ ใจผดิ แน่ๆ เอาละคะพมิ ต้องไปสอบ แล้ว แลว้ เจอกนั นะคะ” พิมพิลายม้ิ ใหก้ ับไมล์ ทเ่ี ธอมองเห็นแววตาและใบหนา้ ที่ เปล่ียนไปของไมลอ์ ย่างชัดเจนกับประโยคน้ขี องเธอ “เธอไมต่ ายดแี นย่ ายเดก็ ขายขนม ซอ่ื บื้อจริงๆ” ไมล์ฝากคำอาฆาตให้กบั น้ำแข็งไปกบั สายลม “ฮูว้ ววววว ดีใจที่สุดเลย สอบเสรจ็ แลว้ คุณไมล์น้ำแขง็ เรยี นจบแลว้ ใน ท่ีสุดก็จบแล้ว” อารามดีใจของน้ำแข็งที่ร้องบอกไมล์ ทำให้เธอแทนตัวเองว่า ‘น้ำแข็ง’ เป็นคร้ังแรกตามความเคยชินของจิตใต้สำนึกท่ีน้ำแข็งรู้สึกว่าไมล์คือคน กันเองท่ีสนทิ ไปแล้ว ส่วนไมลท์ ่ียงั มีสติอยู่ เขาได้ยินชดั เจน แตเ่ ขากลับไมร่ ้สู ึกถงึ ความขุน่ เคืองใดๆ เลย ปลอ่ ยใหน้ ำ้ แข็งเป็นไปตามธรรมชาตขิ องเธอ “ห!ึ ดว่ นสรุปไปมยั้ ผลคะแนนเก็บของเธอไม่น่าจดจำนกั ลมื เรื่องนไ้ี ปแลว้ เหรอ” “คุณพดู เองน่า...วา่ ไม่นา่ จดจำ น้ำแขง็ จำไม่ได้หรอก นำ้ แข็งไม่ไดค้ าดหวัง เกยี รตินยิ มอันดบั ต่างๆเสยี หน่อย แตอ่ ย่างไรแลว้ น้ำแขง็ ก็จบ อีกอย่างคุณป้าบอก วา่ ขอแค่เรยี นจบได้ งานก็มีใหท้ ำอยู่แล้ว บริษัทคณุ ตำแหนง่ ทเี่ หมาะกับสมองระดับ น้ำแข็งมเี ยอะแยะไป” หึ หึ หึ ไมล์หวั เราะในคอ “เธอพดู ยงั กบั ว่าจะเกาะแมฉ่ นั กินไปตลอดชีวิต” รุง่ อรโุ ณทยั

9 4 “บา้ ! ทำงานตอบแทนท่านต่างหาก และอกี อยา่ งนำ้ แขง็ ไมไ่ ดข้ อเงินเดือน หลกั หม่ืนหลกั แสนเสียหนอ่ ย” “จะรับเงนิ เดอื นหลักร้อยใช่มย้ั ก็โอเคนะ! กับระดับสมองแบบเธอ กค็ ุม้ จ่ายอย”ู่ “ชิ!” น้ำแขง็ เลิกต่อปากต่อคำกับไมล์ รถท่เี คลือ่ นออกไปสกั พักแลว้ เริม่ เข้า สูโ่ หมดสนใจของนำ้ แขง็ “จะไปไหนคะ?” นำ้ แข็งถามทันทีเม่ือรถเขา้ สูม่ อเตอร์เวย์ “วันจนั ทร์ เราจะต้องเขา้ ไปทำงานทบี่ รษิ ทั ฉันกเ็ ลยอยากจะไปตากอากาศ สักสองวัน และจะใหเ้ ธอไปเป็นเบ๊ประจำตวั ” “ห๊า!” นำ้ แข็งร้องออกมาเพราะความตกใจกอ่ นเปน็ อันดับแรก แตอ่ ารมณ์ ต่อมาคอื ความไม่พอใจ “คณุ ไมล์ ฉนั ไมใ่ ช่เบ๊ของคุณนะคะ เท่าที่จำได้ ฉนั เป็นแฟน คุณต่างหาก แฟนไดย้ ินมย้ั ว่าแฟน ไม่ใชเ่ บ๊” มมุ ปากหยักกดลึกออกมาทันทีแตไ่ มล์ ไม่ได้โต้ตอบอะไร สายตายังมองไปถนนด้านหน้าพุ่งทะยานรถไปยังจุดหมายเดิม “อยากทำหนา้ ท่ีแฟนมากสนิ ะ!” ไมลค์ ดิ ในใจ “ทำอะไรไม่ปรึกษา เสื้อผ้าเปล่ยี นก็ไม่ได้เอามา” ส้ินเสียงน้ำแขง็ สายตา พิฆาตมารสาดสง่ มาหาคนพูดทันที แต่น้ำแข็งกท็ ำเปน็ ไมเ่ หน็ กม็ อี ย่างทไ่ี หน อยาก ทำอะไรกท็ ำ ก็รู้แหละว่าอย่างเขาทำไดท้ ุกอย่างตามทต่ี ัวเองอยากจะทำ “หาซ้อื ถกู ๆแถวนน้ั กไ็ ด้ จะเยอะเพอ่ื ?” น้ำแขง็ หน้ามนุ่ เพียงลำพงั ไหง กลายเปน็ เธอท่ผี ิดไปละเน่ีย เฮย้ ยยย จะเอาชนะคนระดับเขาคงต้องไปเกิดใหมอ่ ีก สิบชาติ ณ ริมชายหาด อำเภอหวั หนิ รถพงุ่ ทะยานไปตามเส้นทาง น้ำแข็งเคยมา แล้วสองครั้ง บา้ นพกั ตากอากาศของคุณปา้ แตเ่ สน้ ทางน้ไี มลไ์ มไ่ ดม้ ุ่งไปบ้านพกั โดย ทันที ‘ตลาดนำ้ หัวหนิ สามพันนาม’ เม่ือป้ายบอกทางปรากฎต่อสายตาน้ำแขง็ เธอ รุ่งอรุโณทัย

9 5 ตืน่ เต้นมากเมอื่ เดาได้ทันทวี า่ ไมล์กำลังจะพาไปซื้อของท่ไี หน ความขุ่นเคืองท่เี กิดข้ึน เมือ่ ครู่หายเป็นปลดิ ทงิ้ น้ำแข็งสนุกสนานกับการเลือกซื้อของและถ่ายรูปอย่างมาก ความสดใส น่ารักของนำ้ แขง็ ทำให้ไมลเ์ ผลอตวั ปลดปลอ่ ยอารมณเ์ พลดิ เพลนิ ไปกบั เธอ “ไปยืนไป๊ เดี๋ยวฉันถ่ายให้” น้ำแข็งยม้ิ ส่งโทรศัพท์ของตนใหไ้ มล์ทันทอี ย่าง ซาบซง้ึ ใจในความกรณุ าของเขา แม้สองมอื ของน้ำแขง็ จะเต็มไปด้วยถุงบรรจุเส้ือผา้ ของเธอและเขาอยู่เพยี งลำพังก็ตามที เธอกไ็ ม่รสู้ ึกอะไรกับการเป็นเบ๊ครงั้ นี้ และเมือ่ ไมลถ์ ่ายภาพเดย่ี วให้กับน้ำแข็งแล้ว เขาหนั ไปพูดกบั นักท่องเท่ยี วทผี่ ่านไปมา และ เขาก็ย่ืนโทรศัพท์ของน้ำแข็งให้กับนักท่องเท่ียว ส่วนตัวเขาเดินมาหาน้ำแข็ง “จะ แปลกมากที่คนเปน็ แฟนกันจะไมม่ ีภาพค”ู่ ไมลพ์ ูดเบาๆกบั นำ้ แข็งพร้อมกับโอบเอว เธอให้แนบชิดกับเขามากขน้ึ น้ำแข็งหนา้ แดงฉบบั ทันด่วนทันที สายตาของเธอไมไ่ ด้มองไปทก่ี ลอ้ งจาก โทรศัพท์ ภาพถกู บนั ทกึ โดยท่สี ายตาของเธอมองใบหนา้ ดา้ นข้างของไมล์ “ร้อนมากเลยเหรอ?” ไมล์ถามน้ำแข็งเมื่อเดินไปเอาโทรศัพท์คืนพร้อม กลา่ วขอบคุณนกั ทอ่ งเที่ยวใจดีคนน้ัน “รอ้ น?” น้ำแขง็ ไม่เขา้ ใจ อากาศก็โอเคนะ แบบนี้ไมถ่ ือวา่ รอ้ นหรอก “ก็หน้าเธอแดงลามไปจนถึงใบหูเลย ดูเอาเองเลย” ไมล์พูดพร้อมกับส่ง โทรศพั ท์คนื น้ำแข็ง เปิดภาพคู่ครงั้ แรกของเขากบั นำ้ แขง็ ค้างไว้ นำ้ แขง็ หนา้ ร้อนเทา่ ทวีคูณเมื่อมองภาพคู่นั้น โอย้ ยยย! สายตาและสีหน้าท่ี เธอมองเขามันชดั เจนมากเลยว่า เธอเขนิ อาย หลงใหลในตัวเขา ทำไมถงึ ไร้สตเิ ก็บ อาการเอาไว้ไมอ่ ยขู่ นาดนี้นะ หนา้ เธอแดงไปจนถงึ ใบหูจรงิ ๆอยา่ งที่เขาวา่ แต่ไม่ใช่ เพราะอากาศร้อน หวั ใจตา่ งหากละท่มี นั รอ้ นรักหลงเขาจนทะลักออกมาให้เห็นขนาด น้ี รงุ่ อรโุ ณทัย

9 6 น้ำแข็งก้มหน้าเดนิ อยขู่ ้างหลงั ไมล์ เพราะเธอร้สู ึกอายอย่างบอกไมถ่ ูก แม้ ไมล์จะไมไ่ ด้พดู อะไรตอ่ กต็ ามที เธอไมไ่ ด้กินปูนรอ้ นท้อง แตเ่ รียกวา่ รอู้ ย่กู บั ใจมาก กวา่ “เอา้ !” ไมล์ส่งถุงนำ้ หวานเยน็ ๆให้ “เธอนา่ จะหวิ นำ้ เอามากนะ” นำ้ แข็ง หนา้ ม่นุ ใส่ไมลท์ นั ที เมอ่ื ในทสี่ ุดเขากล็ ้อเธอจรงิ ๆ “ฉนั ไมห่ ิวน้ำ แตฉ่ ันหวิ ขา้ ว จะกนิ อาหารทะเลเดย๋ี วน้”ี น้ำแขง็ เสียงเข้ม เอาแต่ใจกลบเกลื่อนความเขินอาย ไมล์กลับย้ิมขำออกมากับท่าทางแบบน้ันของ นำ้ แข็งไรซ้ ่งึ ความไม่พอใจใดๆทัง้ สิน้ “กไ็ ปส”ิ ไมล์ตอบกลบั ส้นั ๆแบบย้มิ ๆ ช่วงเวลาอาหารทะเลเปน็ ไปอยา่ ง ราบรน่ื นำ้ แข็งแปลกใจมากท่ไี มล์แกะปูเก่งมาก เก่งมากๆ ปนู ่าจะเปน็ อาหารทเ่ี ขา ชอบแน่ๆ แม้เขาจะไม่ไดพ้ ดู อะไร แตเ่ ธอก็ไดก้ ินเนอื้ ปนู ่ึงอย่างเต็มท่ี กว่าสองคนจะ กลบั เขา้ บ้านพกั ก็เกือบสองทุ่มแลว้ “เดีย๋ วนำ้ แข็งเอาเส้อื ผา้ พวกนไ้ี ปซักให้ดว่ นเลยนะคะ” น้ำแข็งพูดจบเดนิ ไป ดา้ นหลงั ของบ้านทนั ทที ไี่ มล์ไขกญุ แจเปดิ บา้ นแล้ว ซ่ึงทำให้ไมลร์ ทู้ นั ทีว่าน้ำแข็งตอ้ ง เคยมาท่ีน่ีแล้ว ซึ่งมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ก็แม่ของเขารักเธอคนนี้มากเสีย เหลือเกิน ถา้ เขาเลอื กยายเดก็ นี้ คงตัดปัญหาแม่ผัวลกู สะใภไ้ ปเลย “คณุ ไมล์ คณุ เอา ที่ชาร์ทโทรศัพท์ตดิ มาบ้างม้ัยคะ?” นำ้ แข็งทเี่ อาเสื้อผา้ ลงถังป่นั แลว้ วิ่งออกมาหา ไมล์ที่นงั่ หนา้ ทีวีขนาดใหญ่ “ฉันเป็นเบ๊หรือว่าเธอกันแน่ท่ีเป็นเบ๊ ทำไมฉันต้องพกของพวกนั้นด้วยไม่ ทราบ” นำ้ แข็งน่ิงเงยี บไป เพราะเธอโงเ่ องแหละทมี่ าถามเขา นา่ จะรแู้ ละชนิ ไดแ้ ล้ว แท้ๆ ทำไมถงึ ไม่จำสักที “ฉันจะจำไว้” ค้ิวหนาขมวดเข้าหากันทันทีกับคำพูดทิ้งท้ายของเบ๊ประจำ ตัว ทเี่ ดินกลบั ไปดา้ นหลงั แล้ว หมายความว่าไง ไมล์แคม่ องตามและคดิ ทางด้าน น้ำแข็งกลับมานั่งเท้าคางอยู่หน้าเคร่ืองซักผ้า และย้อนคิดคำพูดของคุณหญิง รุง่ อรโุ ณทัย

9 7 ศศิกานต์ “อยา่ ใหพ้ ่ี เขารังแกเราไดง้ ่ายๆท้ังคำพูดและการกระทำ ถ้าเกินทนก็ ยอ้ น กลับไปเลยจ๊ะ” ตอนนน้ั น้ำแข็ งไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ วา่ แมล่ กู คนู่ ้ี เขายังไงกัน แตด่ ูเหมอื น ว่าเธอจะมแี บ็คดีมาก แมแ้ บค็ จะไมอ่ อกหน้าก็ตาม ซง่ึ น้ำเล้ยี งทสี่ ง่ มาช่างมหาศาล เหลอื เกิน แตเ่ ธอจะกลา้ รบั ไว้หรือ? “ฉันจะไปเดนิ เลน่ เด๋ยี วกลับมา” ไมลเ์ ดนิ เขา้ มาและเอ่ยออกมา แมไ้ มด่ ัง มากแต่ก็ทำให้คนท่ีกำลังเหม่อตกอยู่ในภวังค์ตกใจได้เช่นกัน จะไม่ให้ตกใจได้ไงก็ เธอกำลังคิดนนิ ทาเร่ืองเขาอยู่นี่นา่ ! “ค่ะ” น้ำแข็งตอบรับส้ันๆ ไมล์จึงเดินออกจากบ้านไป น้ำแข็งมองที่ หน้าจอบอกเวลาของเคร่ืองซักผ้าเหลืออีกเกือบยี่สิบนาที เธอจึงคิดว่าควรจะไปดู ห้องนอนดีกว่าแม้จะไม่ต้องทำอะไรมากมาย เพราะบ้านหลังนี้มีคนมาทำความ สะอาดทกุ ๆสามวนั อยแู่ ลว้ ทุกอยา่ งพร้อมใช้งานตลอดเวลา จะขาดกเ็ พียงอาหาร สดเทา่ นั้น ถา้ ไม่มีการแจง้ ให้คนดูแลทราบล่วงหนา้ น้ำแข็งยืนลังเลว่าจะเลือกห้องไหนดี ท่ีนี่มีสามห้องนอนขนาดต่างกัน น้ำแข็งกำลังคบคิดว่าอย่างไมล์จะเลือกห้องไหน เพราะเธอจะได้เข้าไปในห้องท่ีคิด ว่าเขาจะไม่เลือก เมอื่ กี้ก็นา่ จะถามเขาไป นำ้ แขง็ คดิ อย่างเซง็ ๆที่เธอต้องมาปวดหวั กบั เร่อื งแบบนี้ นี่ถ้าโทรศัพท์เธอแบต็ ไม่หมดเธอก็จะโทร.ไปถามเขา ห้องสามห้องทแี่ ตกต่างกัน หอ้ งท่วี ิวดีมากๆ แตห่ ้องนัน้ กลับมีเตียงสำหรับ นอนคนเดียวอยู่สองเตียง ห้องตรงกลางวิวก็ไม่เลวเพียงแต่ด้านท่ีออกนอกทะเลมี ต้นไม้ใหญ่บดบังวิวไว้เกือบคร่ึงและมีเตียงใหญ่หน่ึงเตียง และห้องถัดไปห้องน้ีเล็ก มาก เตียงก็เล็ก วิวกง็ ั้นๆ แต่ทกุ ห้องมีห้องน้ำในตวั นำ้ แข็งจึงเลอื กหอ้ งน้แี หละ เพราะไมล์น่าจะมีแนวโน้มเลือกสองห้องนัน้ มากกวา่ คนอย่างเขาคงไมม่ านอนห้องนี้ แน่ นำ้ แข็งไม่รู้เลยวา่ หอ้ งที่เธอเลอื กเปน็ หอ้ งที่ไมลจ์ ะนอนทุกครัง้ ท่ีมาพักท่ีนี่ เพราะ เขาเป็นผู้น้อยจะต้องเอาหอ้ งดีๆใหก้ บั คณุ แมแ่ ละคณุ ตา แต่ตอนท่ีเขามากับนำ้ แขง็ ปตมิ า เมือ่ สป่ี ีกอ่ น เขาใหน้ ำ้ แขง็ พกั หอ้ งใหญท่ ี่ววิ ดีท่สี ุดส่วนตวั เขากพ็ กั หอ้ งถัดมา รงุ่ อรุโณทัย

9 8 แม้จะอยากนอนห้องเดียวกันก็ตามทีเถอะ แต่ไมล์กลับคิดเพียงว่าการให้เกียรติกับ ผหู้ ญิงทเ่ี ขารักมันดมี ากกวา่ เพราะเขาไมอ่ ยากทำลายความไวว้ างใจท่ีเธอมใี ห้ นำ้ แขง็ เขา้ ตรวจสอบความเรียบรอ้ ยหอ้ งของตัวเองและเมื่อเสร็จแล้ว เธอก็ ไม่ลืมทจี่ ะเขา้ ไปอีกสองหอ้ งตรวจเชค็ เชน่ กัน ไม่วา่ ไมลจ์ ะเลอื กห้องไหน ทุกอยา่ งกม็ ี ครบยกเว้นแค่เสื้อผ้าชุดใหม่ น้ำแข็งจึงกลับลงไปข้างล่างอีกครั้ง โดยที่เธอไม่ได้ ตรวจเช็คอกี อยา่ งคือเคร่อื งปรบั อากาศของท้งั สามห้อง สสี่ ิบนาทีตอ่ มาประตบู ้านถูกผลักเขา้ มาอีกครง้ั ไมล์กลบั มาแล้ว เขากวาด มองข้างล่างไมม่ ใี คร นำ้ แขง็ น่าจะเข้าห้องพกั ไปแล้ว ไมลผ์ ลกั ประตหู อ้ งนอนทเ่ี ขา เดาไดว้ า่ อย่างน้ำแข็งต้องเลือกหอ้ งน้ี และกจ็ รงิ นำ้ แข็งในชุดใหมเ่ สอ้ื ยดื สขี าวกบั กางเกงขาสนั้ เธอกำลงั เงยแหงนมองเครื่องปรบั อากาศ “มอี ะไร” นำ้ แข็งหนั กลับไปมองไมล์อย่างไม่แปลกใจอะไร “แยแ่ ลว้ คะ่ ” “อะไร” “เครือ่ งปรบั อากาศทำงานแคห่ ้องเดยี ว” ไมลม์ นุ่ ค้วิ ทนั ที “ใหเ้ ดานะ ว่าหอ้ งกลาง” นำ้ แข็งพยักหน้าอย่าง งงๆ วา่ เขารู้ไดไ้ ง “ดทู า่ คณุ แม่อยากจะอุ้มหลาน” ไมลพ์ ูดตลก ไมเ่ ดือดรอ้ นอะไร แตค่ นที่ ไดย้ ินหันกลับมามองไมล์ และถอยหลังรกั ษาระยะหา่ งออกไปทันที ใบหนา้ แดงกำ่ หู แดงจัด “คุณไปเถอะ เด๋ียวฉนั นอนห้องนเ้ี อง” “เธอจะนอนยงั ไง พดั ลมก็ไม่มี จะเปดิ ระเบียงไว้ปดิ แคม่ ้งุ ลวด กไ็ ดต้ าย อยา่ งสงบแน่ๆ ถ้าใครไม่รู้ปนี เขา้ มา” น้ำแข็งเครง่ เครียดมาทันที เพราะที่เขาพดู มา ถูกทุกอย่าง “สญั ญาข้อตกลงของเรา ยังคงมีผลอยูใ่ ชม่ ั้ย” “สัญญาอะไร” ไมล์แกล้งทำเป็นจำไมไ่ ด้ ร่งุ อรโุ ณทยั

9 9 “อะไรของคณุ ละเนี่ย ทีฉันยงั ทำตามทุกข้อ คุณกด็ ว้ ยกค็ วรทำตามนั้น ไม่ งน้ั ยกเลกิ ทุกอยา่ ง” “ก็ดี” ไมล์พูดพร้อมค่อยๆขยับเดินเข้าไปหาน้ำแข็ง ด้วยแกล้งทำท่าที คุกคาม “อ้า!!! คุณเขา้ มาทำไม ถอยไปเลยนะ ฉันยกเลิกสญั ญาขอ้ ตกลงแล้ว” “ก็ถกู แล้วไง กเ็ ธอยกเลกิ ทุกอยา่ งแลว้ แล้วทำไมฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้ ในเมื่อไมต่ ้องทำตามขอ้ ตกลงแล้ว” น้ำแข็งอ้าปากคา้ ง โอ้ยยยย ทำไมเธอถึงไดโ้ ง่ แบบน้นี ะ ไมล์แอบยมิ้ ขันกับท่าทางของนำ้ แข็ง แกล้งยายนก่ี ็สนกุ ดเี หมอื นกนั “หยุดๆๆๆ อยา่ เข้ามา ฉันเปล่ยี นใจแล้ว สัญญาขอ้ ตกลง ยงั มผี ลบังคับใช้ อยู่ คณุ ทำอะไรฉันไม่ได”้ ไมล์ยิ้มขบขัน และตอนนก้ี ็สามทุ่มกวา่ ไปแลว้ เขาอยาก นอนเร็วๆแล้ว เพื่อพรุ่งนี้เขาอยากตื่นมาตอนเช้ามืดเพ่ือมานั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้น ไมล์จึงเลิกแกลง้ น้ำแข็ง “เธอนมี่ ันโลเลจรงิ ๆ เขา้ ใจแล้ว สรุปสญั ญายังมตี ่อไป ฉนั จะไปอาบนำ้ นอน ส่วนเธอก็ปิดล็อคหน้าต่างระเบียงให้เรียบร้อยและตามฉันไปนอนห้องกลาง และไมต่ อ้ งมาทำหน้าแบบน้นั เลย เธอลืมไปแล้วเหรอวา่ เราก็เคยนอนเตยี งเดยี วกัน และตอนนั้นเธอเองก็เป็นฝ่ายข้ึนมานอนกับฉันเองด้วย เธอก็ยังเป็นเธออย่าง สมบรู ณ์อยู่ตอนนี้” น้ำแข็งยังยนื น่งิ อยู่ทีเ่ ดมิ คดิ ทบทวนคำพดู ยดื ยาวของไมล์ กจ็ รงิ อยา่ งทเ่ี ขาวา่ คนอย่างเขาจะมาทำอะไรเธอ กเ็ ขาไมไ่ ด้ชอบอะไรเธอแม้สักนิด ตอน นนั้ ทีถ่ ูกเขาจูบ เขากค็ งคิดว่าเธอเป็นใครอีกคน เศรา้ จงั ! นำ้ แขง็ คดิ เองเศร้าเอง เธอ จึงทำอย่างท่ีไมล์บอก เธอลงไปข้างล่างตรวจสอบกลอนประตูหน้าต่างตามท่ีเขา บอกอีกครงั้ และเดินกลบั ขึน้ ขา้ งบนเข้าไปในห้องนอนกลาง ที่ตอนนภ้ี ายในหอ้ งเยน็ สบาย แตไ่ มล์ยังอยูใ่ นห้องน้ำ เพราะเสยี งนำ้ ยงั ดังอยู่ นำ้ แขง็ จงึ ขยับหมอนทว่ี างคู่ รุ่งอรโุ ณทัย

1 00 กนั ถอยห่างออกมา และเธอกอ็ อกจากห้องนอนไปอกี คร้งั แตเ่ พียงแค่ไม่กวี่ นิ าทีเธอ กก็ ลบั เข้ามาพรอ้ มกับผา้ ห่มในมอื อกี ผนื กบั หมอนขา้ งอกี ใบ น้ำแข็งลม้ ตัวลงนอนใช้ผา้ หม่ ผนื ทเ่ี ธอเอามาใหม่ ส่วนหมอนขา้ งเธอก็วาง ไว้กลางเตยี งที่มีอยแู่ ลว้ หน่ึงอัน ไม่กี่วนิ าทีต่อมา นำ้ แข็งกห็ ลับไปอยา่ งรวดเรว็ นำ้ แขง็ ไม่รู้วา่ ตวั เองหลบั ไปนานแค่ไหน แต่เมือ่ เธอหลับสนทิ ไปแลว้ เธอ จึงคิดว่าเธอหลับไปนานแลว้ ทัง้ ๆท่ีแค่ไมถ่ ึงสบิ นาที ดวงตากลมโตคอ่ ยๆเปิดขนึ้ เม่อื เธอรู้สกึ ถงึ สงิ่ ผิดปกติ “คะ...คณุ ไมล์” นำ้ แขง็ เอ่ยเรยี กเสยี งขาดหาย เมอ่ื แสงสวา่ งในห้องน้อยลง มา แต่ม่านท่ีระเบียงถูกเปิดเพ่ือรับแสงจันทร์และวิวด้านนอกท่ีเป็นต้นไม้กับทะเล อย่างละคร่งึ สิง่ แวดลอ้ มพวกน้นั ช่างมนั เถอะ สิง่ ท่อี ยู่ตรงหนา้ เธอตอนน้ีตา่ งหากละ เขาอยใู่ กล้เธอมาก อย่าเรยี กวา่ ใกล้เลย เรียกวา่ เขาทาบทับตัวเธอไว้เกนิ ครึ่งดีกว่า “จะทำอะไรคะ?” “สอนบทบาทใหมใ่ หเ้ ธอไงละ” ไมลพ์ ดู จบไมร่ อช้า เขาปดิ กลีบปากท่กี ำลงั จะแย้มทักท้วงนั้นอย่างรวดเร็ว ข้อมือเล็กของน้ำแข็งถูกกอบกุมไว้อย่างคาดการณ์ ไวแ้ ลว้ แตไ่ มล์กใ็ ชก้ ำลงั ไมม่ ากและไม่นาน เมอ่ื น้ำแขง็ ค่อยๆออ่ นลงในเวลาอันสัน้ โพรงปากเล็กถูกล้วงล้ำด้วยลิ้นสากท่ีเก่ียวกระหวัดกับลิ้นของผู้ท่ีไร้ประสบการณ์ คร้ังนี้แตกต่างกับครั้งท่ีแล้ว เม่ือไม่ใช่เพียงริมฝีปากที่แนบชิดสนิทกัน เรือนกายก็ แนบชิดเบียดเข้าหากันจนแทบจะเปน็ คนคนเดียวกนั เด็กโง่ของคุณไมล์ตอบสนองกลับอย่างไร้เดียงสา เร่งเร้าคนตัวโตให้ เรา้ รอ้ นมากข้ึน มือเรยี วใหญ่ไลล่ งตำ่ กอบกุมอกเตง่ ตงึ ภายใตเ้ ส้ือยืดสขี าว แรงบีบ เคลน้ มากขึ้นเรอื่ ยๆไปตามกระแสอารมณ์ความตอ้ งการ “อาร์รรรร” นำ้ แขง็ ครางออกมา อย่างไมร่ ู้ตัวเมื่อรมิ ฝีปากไดร้ ับอิสระ ยาม ใบหน้าชวนมองไล่ลงมาซอกไซร์ท่ีซอกคอเล็กหอมกรุ่นกับกล่ินสาวแรกแย้ม แขน เลก็ ที่ไดร้ ับอิสระแลว้ เขา้ โอบกอดรา่ งกำยำ และน่นั ทำให้น้ำแขง็ พึ่งจะรับรูว้ า่ ฝา่ มอื ร่งุ อรุโณทัย