แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

1 51 “อื้ม! บงั เอญิ จริงๆ ไม่คดิ ว่าจะเจอน้ำแขง็ กบั พี่ไมลท์ ีน่ ”่ี นำ้ แข็งยิ้มให้กับ เพ่อื นและขยบั เดินเขา้ ไปหาพมิ พลิ าท่ีอยูห่ ่างแคไ่ ม่กก่ี า้ ว “จรงิ ดว้ ย บังเอญิ จริงๆ พมิ มาคนเดียวเหรอ” “ใช่! ไม่คดิ เหมอื นกนั วา่ วันน้จี ะเจอกนั ที่น่ีแบบนี้ เห็นนำ้ แข็งบอกวา่ ต้อง เข้าไปช่วยงานคุณหญิงป้าทันที เลยไม่คิดว่าในวันทำงานแบบนี้จะเจอน้ำแข็งได้” นำ้ แข็งทน่ี ง่ิ ฟัง แต่เธอกส็ ลดั ความคดิ ท่รี สู้ ึกว่าเพอ่ื นตรงหนา้ พูดจาเหมอื นจับผดิ เธอ อยู่ “วันนน้ี ้ำแขง็ ทำงานครงึ่ วนั นะ” “ดจี ัง อยากไปฝกึ งานทีเ่ ดียวกบั น้ำแข็งบา้ งจัง ได้มั้ยคะพไ่ี มล”์ พิมพิลา เหลยี วมองไปทางไมล์ทย่ี ังยืนอยทู่ ่เี ดิม แคม่ องมาทางเธอกับน้ำแขง็ เงียบๆ “ไม่ไดส้ บายอย่างท่คี ุณพมิ เขา้ ใจหรอกครบั ” นำ้ แขง็ พยักหน้าเหน็ ดว้ ย แค่ สองสปั ดาหท์ เ่ี ธอไปทำ เธอการนั ตี วา่ ท่านประธานคนนี้โหดมาก “อ๋อค่ะ ว่าแตก่ ำลงั จะไปไหนกนั เหรอคะ” “กลับบา้ นครับ” ไมล์ตอบกลับทันที บ่งบอกว่าเขาอยากไปจากที่น่ีเต็มที แลว้ “เหรอคะ งนั้ น้ำแขง็ ใหพ้ ีไ่ มลก์ ลบั ไปกอ่ น แล้วเดนิ เล่นเปน็ เพ่ือนพิมไดม้ ้ัย” “คงไม่สะดวกครบั เพราะคุณแมร่ อน้ำแขง็ อย”ู่ นำ้ แขง็ ได้แต่อา้ ปากคา้ ง ไมท่ นั ไดเ้ อย่ พดู มาสองครงั้ แลว้ เพราะโดนไมล์ตัดหน้าตลอด “งัน้ เหรอคะ เสยี ดายจังเลยเนอะน้ำแขง็ ” “ขอโทษดว้ ยนะจะ๊ พิม” “กลบั ไดแ้ ล้ว” เสยี งเร่งเร้าทำใหน้ ำ้ แข็งตอ้ งโบกมือลากบั พมิ พลิ า เมือ่ คน ท้ังสองหันหลังเดินห่างไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวท่ีสวยจนคนต้องเหลียวหลังมองได้แต่ทำ หน้าบ้ึงบูดเบี้ยวเตม็ ไปดว้ ยความรษิ ยา รุ่งอรโุ ณทัย

1 52 “สวสั ดจี ะ๊ หนู” พมิ พลิ าหันกลบั ไปมองใครคนหนึง่ ที่เข้ามาทกั ทายเธอ และ เมื่อไดเ้ หน็ หน้า เธอก็ม่นุ คิ้ว เพราะเธอแนใ่ จมากๆว่าไม่รจู้ กั “สวัสดจี ะ๊ ฉันกรองแกว้ เปน็ ป้าของตาไมล์” พมิ พิลาเบกิ ตากวา้ ง และรีบ ยกมอื ทำความเคารพคนตรงหนา้ ทนั ที “อะไรนะคะ! ทำไมหนูไมเ่ หน็ รู้เร่ืองนเี้ ลย คณุ ป้าแน่ใจเหรอคะ” พิมพลิ า ย้ำถามกรองแก้วอีกคร้ัง เม่ือท้ังสองชวนกันมาทานมื้อเย็นและคุยทำความรู้จักกัน และทำใหพ้ มิ พลิ ารู้ว่าไมลก์ บั น้ำแขง็ กำลงั จะหม้ันกนั “ป้าไมแ่ ปลกใจเลยที่หนจู ะไม่รู้ กก็ ารหมั้นของสองคนนนั้ ตาไมลไ์ หนเลย จะเต็มใจ เขาก็ทำตามคำส่ังของแม่เขาน้ันแหละ ใครๆก็รู้ว่าศศิกานต์รักหลงเด็ก น้ำแข็งจะตายไป ตาไมล์พึ่งกลับมาจากอังกฤษไม่ได้รู้เร่ืองอะไร ไหนๆตัวเองก็ยัง ไมม่ ีใครก็ทำๆตามทแี่ ม่ตอ้ งการไปส่งๆแบบน้ันเองแหละ ป้าวา่ นะ ตาไมลไ์ ม่เหมาะ สมกับเด็กนั้นแลย ถ้าเป็นหนูพิมที่เพียบพร้อมขนาดนี้เหมาะกับตาไมล์มากกว่า” พิมพิลาอดยิ้มออกมาไม่ได้ แม้จะตกใจกบั ขา่ วใหม่ท่เี พ่อื นไมบ่ อกเธอสกั นิด “สองคนนั้นไมเ่ ต็มใจเหรอคะ” “ป้าแน่ใจวา่ ตาไมล์ไม่เตม็ ใจ แต่นำ้ แขง็ มีหรือจะไม่ โอกาสของตนมาแลว้ ” กรองแก้วเว้นความจริงเร่ืองที่น้ำแข็งกับไมล์อยู่กินกันแล้ว แบบเปิดเผยต่อคนใน ครอบครัวของคนท้ังสองฝ่าย เพราะถ้าเป็นแบบน้ันพิมพิลาคงหมดกำลังใจไปเลย จุดมุ่งหมายท่ีเธอต้องการก็แค่ต้องการหาเรื่องให้ไมล์ต้องกลุ้มอกกลุ้มใจจนเสียงาน เสยี การ เพราะจะอดีตทีผ่ ่านมาเรือ่ งหวั ใจทำใหไ้ มลเ์ สียความสามารถในการควบคมุ ตวั เองไม่นอ้ ย ดไี ม่ดีไมลอ์ าจจะหนกี ลบั องั กฤษไปก็ได้ แบบนน้ั ก็จะทำใหเ้ ขาดขู าด ความน่าเชื่อถือจากกรรมการและผู้ใต้บังคับบัญชา แล้วเร่ืองไหนมันจะมีพลังได้ดี เท่าเร่ืองของหวั ใจกันละ วยั หนุ่มสาว... รุ่งอรโุ ณทยั

1 53 “เหลอื เชอ่ื จรงิ ๆเลยนะคะคุณพ่อ วา่ ตาไมลจ์ ะมนี ้ำแข็งเปน็ เงาตามตัวแบบ เต็มอกเต็มใจของเจา้ ตวั อีกตา่ งหาก” ศศกิ านต์เอย่ กับบิดาตน ขณะท่ีมองบตุ รชาย กบั วา่ ท่ลี กู สะใภ้ลงมาจากรถ ไมใ่ ชแ่ คว่ ันนท้ี เี่ ธอเห็น แตม่ นั เป็นแบบนีม้ านานจนเธอ ไมค่ ิดว่าไมล์จะยินยอมงา่ ยๆแบบนน้ั เธออดย้มิ ขำไม่ได้ทแี่ ค่สองวันท่ีน้ำแข็งกลบั ไป นอนกบั ป้าของเธอ ลูกชายไม่วา่ จะทำอะไรอยู่ เดย๋ี วเดียวก็หนั ไปมองโทรศพั ท์ ไป มองนาฬกิ า และทำหน้าเหมือนกำลงั ตดั สินใจอะไรอยู่ อยากตามไป อยากโทร.หา แต่กย็ ับย้งั ใจไว้ ทำไมต้องทำเรอ่ื งใหม้ นั ยากนักนะกไ็ ม่รู้ “เพชรพระอมุ าของพอ่ กไ็ มจ่ บสักที โดนเจ้าหลานชายปากแข็ง แยง่ เวลา ของหลานสะใภ้ไปหมด มนั จะรตู้ ัวเองบ้างม้ัยว่าการกระทำของมัน มีแตค่ นตาบอด เทา่ นั้นแหละทไ่ี มเ่ ข้าใจ” “สวัสดคี ่ะ คุณทา่ น คณุ ป้า” “เอ้าๆๆๆ เรยี กตาได้แลว้ มง้ั วันนไ้ี ปเลือกแบบกนั แล้วไมใ่ ชเ่ หรอ” นำ้ แข็ง เขนิ จนหนา้ แดงทันที “ทำนำ้ แข็งเขนิ เสียแลว้ แบบน้กี ห็ มดเรยี่ วหมดแรงทตี่ ั้งใจว่าจะมาต่อเพชร พระอมุ าให้เสยี หนอ่ ย” “ชชิ ะ!!! เจ้าหลานสะใภ้คนน้รี า้ ยกาจขึน้ มาทันตาเลยนะ” ศศกิ านต์และ ไมล์อดย้ิมไม่ได้กับความน่ารักของน้ำแข็งท่ีมัดใจคุณตาเอกพจน์ได้อยู่มัด ความ เอ็นดูมากมายที่มอบให้กับน้ำแข็งดูแล้วไม่มีลดลงเลย มีแต่จะเพ่ิมมากข้ึนจนคนที่ ยืนมองยังรู้สกึ ได้ “ไมล์ จะไปไหนละน่นั ” “ผมขอตัวก่อนครับ ขนื อยู่ตอ่ คงตอ้ งทำให้คนบางคนไม่พอใจแน่ๆ” “เจ้าหลานชายหมายถงึ ใคร” รุง่ อรุโณทัย

1 54 “ศศิ ว่าคงหมายถึงคุณพ่อแหละค่ะ น้ีคงอยากเอาคนของตัวเองกลับไป ดว้ ยแนๆ่ ไปขัดใจอะไรเขาหรือเปล่าจ๊ะนำ้ แข็ง” “ปญั ญาของหนูเกินกว่าจะเข้าใจพไ่ี มลไ์ ด้จรงิ ๆคะ่ คุณปา้ ” น้ำแข็งพูดจบก็ ทำให้นึกถงึ หลังจากทแ่ี ยกจากพิมพลิ า เมอื่ เดินห่างกันมาไม่ก่กี า้ ว “เลกิ คบ เลิกติดต่อ กบั พิมพิลาซะ” จ่ๆู ไมล์ก็พดู ขึ้นมา นำ้ แข็งไมเ่ ขา้ ใจ ได้ แตห่ นั กลับไปมองไมล์ทนั ที “อะไรกนั คะ่ พี่ไมล์ ทำไมถงึ พดู จารา้ ยกาจแบบน้ลี ะคะ” “นำ้ แข็ง จำคำพี่ไว้นะ ถา้ เราไม่เลิกยงุ่ กบั พิมพลิ า ผู้หญิงคนน้นั จะนำพา เรื่องว่นุ วายมาให้แนๆ่ ” “เรอ่ื งวุ่นวายอะไร น้ำแขง็ กับพมิ เรารจู้ ักกันมาหลายปแี ลว้ นะคะ พิมเปน็ คนดนี ะคะ คอยชว่ ยเหลือน้ำแขง็ เรือ่ งเรยี นมาตลอด” ไมลแ์ ม้อายุไม่เยอะ แตผ่ ่าน อะไรมาไม่น้อย ผู้คนนะเหรอเขาเจอมาหลายรูปแบบ ผู้หญิงก็น้อยเสียท่ีไหน ประเภทแบบพิมพิลาเขาแค่ดูพูดคุยไม่ก่ีคำก็รู้แจ้งแล้วว่าเธอเป็นคนประเภทไหน ยายโง่! ถึงได้โง่ ซือ่ บ้อื แบบนไี้ งเลา่ ไมท่ ันเลห่ ์เลยี่ มเพือ่ นสาวคนนีห้ รอก กอ่ นหน้าที่ สองคนน้ียังคบกันได้ เพราะเทียบกันแล้วสำหรับพิมพิลาคงมองว่าน้ำแข็งไม่มีทาง เหนือกวา่ ตนไปได้ แต่พอตวั เขาเขา้ มาในชีวิตนำ้ แข็งทกุ อยา่ งกเ็ ปลย่ี นไป ถา้ ความ สัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของสองคนนี้จะแตกกันเพราะเขาแบบน้ันก็ไม่ผิด แต่เพื่อน แบบน้เี สียไปกไ็ ม่น่าเสียดายเลยสักนิด “ก็ตามใจ!” ไมล์พูดไดแ้ ค่นัน้ จะให้เขามาสาธยายนนิ ทาผหู้ ญงิ กใ็ ช่ทอี ยู่ ทำไมนะยายบื้อถึงได้โง่ซ่อื บริสทุ ธแ์ิ บบน้ี “แนน่ อน น้ำแขง็ ทำตามใจตัวเองอย่แู ล้วเรอื่ งนี้ พ่ไี มลห์ ้ามพดู เรอ่ื งนอี้ กี นะ นำ้ แข็งไมช่ อบ” “หึหึหึ!!! เสียงแข็งก็เป็นด้วยนะ” น้ำแข็งสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันที “...ถา้ งั้นกแ็ ก้ปญั หาท่ีทำตวั เปน็ แมส่ ่ือแมช่ ักดว้ ยนะครบั ” นำ้ แขง็ หนั กลับมามองไมล์ รุง่ อรุโณทัย

1 55 ทันที เพราะเธอเหมือนลืมเร่ืองน้ีไปแลว้ กต็ ลอดเวลาเกือบเดือนไมล์อยู่กับตนตลอด ไม่ได้ไปเจอกบั พิมพลิ าเลย แลว้ จะเอาเวลาไหนไปศกึ ษาและรูจ้ กั ตัวตนของพิมพิลา ได้ละ “พไ่ี มลไ์ มช่ อบพมิ จริงๆเหรอคะ” “ชา่ งกลา้ !” ไมลม์ อบนำ้ เสยี งเยยี บเย็นกับสายตาพิฆาตมารกลบั ไป แตใ่ คร เล่าจะคิดว่าวนั หยุดที่ไมลไ์ ดม้ โี อกาสพกั ผอ่ นสบายๆกับนำ้ แข็งที่บ้านของตน กลบั มี แขกทไ่ี มไ่ ดร้ บั เชญิ จากพวกเขามาเยือน รุง่ อรโุ ณทยั

1 56 ตอนที่ 5 …เงาที่กลายมาเป็นแสง คว้ิ หนาขมวดเข้าหากันทันทเี ม่ือเปดิ ตใู้ ตอ้ ่างลา้ งหน้าในห้องน้ำ สิ่งที่เห็นอยูต่ รงหนา้ ไมใ่ ช่ส่ิงที่ไมลต์ อ้ งการให้เกิดขน้ึ ... อารมณ์ที่ดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ก็ไม่เคยสักคร้ังที่จะเดือดดาลได้มากขนาดนี้ “ซมึ ซบั แหง้ ไว” คำอ้างสรรพคุณปรากฎตอ่ สายตาของไมล์กอ่ นทเ่ี ขาจะปิดล้ินชกั น้ัน และเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว “อยูไ่ หน!” นำ้ แขง็ งงงวยกับคำถามท่ีไม่มที ม่ี าท่ไี ป “อะไรอยูไ่ หน” “น้ำแข็ง เธอกินยาคมุ ใช่ม้ัย” ไมล์พูดพร้อมกบั เดนิ รดุ ไปยงั กระเป๋าสะพาย ของนำ้ แข็ง ในขณะท่ีนำ้ แข็งตาเบิกกวา้ งดว้ ยความรู้สึกหลายๆอย่าง ไมลเ์ องก็ไม่คิดว่านำ้ แข็งที่ดซู อ่ื ๆ จะคดิ ทำเรอ่ื งแบบเป็นได้ กล้ามากทที่ ำ เรอ่ื งน้โี ดยท่เี ขายังไมบ่ อกใหท้ ำ “อยู่ไหน” ไมลห์ นั กลับมาถามอกี คร้งั หลงั จากทค่ี น้ กระเป๋าเธอแลว้ ไมเ่ จอ “พี่ไมลจ์ ะเอาไปทำไมละคะ ยานั่นสำหรับผู้หญงิ เขากนิ นะคะ” “น้ำแขง็ ! ใครอนญุ าตใหเ้ ธอกนิ ฉันบอกเธอตอนไหนวา่ เธอต้องคมุ กำเนดิ ” นำ้ แขง็ งงงันไปทันที ทเี่ ขาพูดหมายความว่าไง เขาอยากให้เธอมลี ูกกบั เขาอย่างงัน้ เหรอ “พีอ่ ยากใหน้ ำ้ แข็งทอ้ งเหรอคะ?” รุง่ อรุโณทัย

1 57 “ใช่! คุณแม่กับคุณตาจะมีความสุขมากๆ ถ้ามีหลานให้พวกท่านเร็วๆ” เสียงเหตุผลที่เอ่ยออกไปมันขัดๆกบั ความรสู้ ึกของตวั เองไมน่ อ้ ย นำ้ แข็งยงั จอ้ งหนา้ คนตรงหน้าทำให้ไมลต์ ้องหลบเล่ียงสายตาน่นั อยา่ นอ้ ยใจ อยา่ นอ้ ยใจ น้ำแข็งเธอมันกแ็ ค่นแ้ี หละ “คะ่ นำ้ แข็งเข้าใจแลว้ น้ำแข็งจะไม่กนิ อีกแล้ว พีไ่ มลไ์ มต่ อ้ งกงั วลไปนะคะ” ไมล์มนุ่ คิว้ มากขน้ึ แมอ้ ยดู่ ว้ ย กนั ไม่นาน แต่กระแสบางอยา่ งบอกเขาว่า เขาควรพูดอะไรออกไปบ้างอีกหน่อย แต่ ไมล์ก็เลอื กทจี่ ะเงียบ จนนำ้ แขง็ เดนิ ออกจากห้องไป มอื้ เชา้ จึงมีบรรยากาศแบบที่ รอบตัวคนทผี่ ่านโลกมามากสองคนตอ้ งมองตากัน “เออ่ วันน้ลี กู สองคนมแี พลนจะไปไหนกันเหรอจะ๊ ” “อยู่บา้ น!.../อย่บู ้าน!...” สองเสยี งตอบกลับมาพรอ้ มกนั แตอ่ าการของคน ท้ังคู่เหมอื นกนั คือไมม่ องหน้ากนั ศศิกานต์มองคนท้ังสองสลับกันและหันไปมองประมุขของบ้านท่ีส่งสายตา บอกความหมายว่า ไมต่ ้องยงุ่ และเมื่อมือ้ เช้าเรียบรอ้ ยแลว้ ไมล์กับนำ้ แขง็ กแ็ ยกกัน ไปคนละทาง คนหน่ึงเขา้ หอ้ งหนังสือ อกี คนก็เดนิ ออกไปยงั สวนดา้ นหลัง “ทะเลาะกันเหรอเปล่านะสองคนน”ี้ “อยา่ งน้ำแข็งจะไปทะเลาะอะไรกบั เจา้ ไมล์” เอกพจนใ์ หค้ วามเหน็ “ถ้าให้ เดานะ...กค็ งไปทำอะไรขัดใจเสียมากกวา่ ” “เหน็ ดว้ ยอยา่ งยง่ิ ค่ะคณุ พอ่ เฮ้ยยยย ทำไมนะถึงไม่รู้จกั เรยี นรเู้ อาอกเอาใจ ผู้หญิงเขาบ้าง วันๆมีแต่ออกคำส่ังตกลงเราสองคนหาคู่ชีวิตให้ไมล์หรือหาคนใต้ บงั คับบัญชาใหล้ ะเนยี่ ” เอกพจนย์ มิ้ ออกมาทนั ที “คนบ้าบา้ บ้า เห็นเคา้ เปน็ อะไร เคา้ เป็นคนนะ ไม่ใช่แมพ่ นั ธ์ุวัวเสยี หนอ่ ย” “เป็นอะไรไปจ๊ะคนสวย มานงั่ พูดคนเดียว สติยังอยูด่ เี หรอเปลา่ ” นำ้ แข็ง ถอนหายใจยาวๆ ไม่ตอ้ งหนั ไปมองกร็ ู้วา่ เป็นใคร รุ่งอรโุ ณทยั

1 58 “สวสั ดคี ะ่ คุณนับแสน” “ไม่ต้องมากความ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้ว ว่าแต่พึมพำอะไรนะ” นบั แสนพูดพร้อมกบั ทรดุ น่งั ลงบนพ้นื หญ้าข้างๆนำ้ แข็ง “ก็เรอ่ื ยๆค่ะ” “ไปเท่ียวกันม้ัย” “ไม่ไป คุณนับแสนหยุดล้อเล่นได้มั้ย ตอนนี้น้ำแข็งกระดิกตัวทีต้องขอ อนญุ าตคนบ้าอำนาจนน้ั ก่อน สั่งโน้น สั่งน้ี ไอโ้ น้นทำได้ ไอน้ ไ้ี มไ่ ด้....” นับแสนย้มิ และหันมามอง แม้จะรู้สึกว่าคำพูดของน้ำแข็งไม่เก่ียวกับเร่ืองที่เขาคุยเลยแต่ก็พอ เข้าใจได้ “พี่รู้จักกับไมล์มาต้ังแต่เจ้านั้นเกิด พ่ีไม่เคยเห็นเจ้าน่ันจะปฎิบัติกับใคร เหมือนกับน้ำแข็งเลยนะ แม้แตเ่ ธอคนนนั้ ...” นับแสนหมายถึงน้ำแขง็ คนรักคนแรก ของไมล์ แม้ตอนนั้นไมล์จะสุภาพ แต่กไ็ ม่ได้เปน็ ตัวของตวั เองมากมายเท่ากบั อย่กู ับ น้ำแข็งคนนี้ “ก็น่นั เขารักของเขานีค้ ่ะ นำ้ แข็งกแ็ ค่เงา เฮ้ยยยย!! ชา่ งเถอะค่ะ แม้เป็นแค่ เงา แต่ก็เป็นเงาท่ีมีออร่าเป็นพื้นหลังนะคะ” นับแสนหันไปย้ิม น้ีคือส่ิงท่ีมีในตัว น้ำแขง็ การมองโลกแบบน้ี ทำใหเ้ ธอมคี วามสุขและพลอยใหค้ นที่อยดู่ ว้ ยสบายใจไป ด้วย สำหรบั ผู้ชายแลว้ เรื่องนสี้ ำคัญมาก ไมล์ที่อยู่ในห้องสมุด เขายืนนิ่งท่ีริมหน้าต่าง มองคนสองคนที่น่ังคุยกัน หัวเราะสนุกสนาน เขาไมไ่ ดห้ ึงหวง แต่เขาแคร่ ู้สกึ อจิ ฉาอย่างบอกไมถ่ กู แมน้ ำ้ แข็ง จะอยู่กับเขาตลอดเวลา เธอกไ็ มค่ ่อยเป็นแบบนัน่ นัก จนเขาเองไมแ่ นใ่ จว่าเคยได้ยิน เสียงหวั เราะของน้ำแขง็ ที่เปน็ ของเขาบา้ งม้ยั “คณุ ไมลค์ ะ่ มแี ขกมาขอพบค่ะ” “ใคร?” “เธอบอกว่าชอ่ื คณุ พมิ พลิ า” ร่งุ อรโุ ณทัย

1 59 “จันทร์บอกไปหรือยังวา่ ฉนั อยหู่ รือเปล่า” “เออ่ ! ค่ะ” “ไปเถอะ เดยี๋ วฉันออกไป ออ! ไปตามคุณนำ้ แขง็ ดว้ ย” “ค่ะ” “พไ่ี มล์ จรงิ เหรอเปลา่ คะ ทพ่ี กี่ ับนำ้ แข็งกำลงั จะหมนั้ กนั ” พมิ พลิ าแม้มั่นใจ เตม็ เปีย่ มที่เรอ่ื งนเี้ ปน็ จรงิ แต่เธอกอ็ ยากไดย้ ินจากไมล์เพ่อื จบั ท่าทีของเขาว่าเต็มใจ กบั เรอื่ งน้ีม้ัย “ครบั ” “ครับ! หมายความว่าพี่ไมล์ต้องหมั้นกับน้ำแข็งจริงๆเหรอคะ” ไมล์จ้อง พิมพิลา ผ้หู ญิงคนน้ีไมธ่ รรมดาจริงๆ ไมล์คิดในใจ เขาคงต้องทำอะไรบ้างแล้ว ถา้ นำ้ แขง็ ยังคบกับเธอคนน้ี ยายโงซ่ อ่ื บ้อื แบบนัน้ คงต้องเสียใจไมน่ ้อยกับเพ่ือนสาวคน น้แี นๆ่ “ครบั ผมตอ้ งหมน้ั กบั นำ้ แข็ง ต้องแต่งงานกบั น้ำแข็ง และตอ้ งให้เธอมา เป็นแม่ของลูกด้วยครับ” นับแสนและน้ำแข็งที่เดินเข้ามาพร้อมกัน ได้ยินสาม ประโยคของไมลอ์ ย่างชัดเจน นำ้ แข็งเรง่ ฝเี ทา้ ทนั ทใี นขณะท่นี ำ้ แข็งเดินเข้ามาสายตา ของพมิ พิลากเ็ ห็นเพอ่ื นพอดี แม้จะไมพ่ ออยู่ไมน่ ้อยกับส่ิงท่ีไดย้ ิน แตเ่ ธอก็เก็บอาการ ไว้จนไม่มพี ริ ธุ ใดๆ “ถา้ นำ้ แขง็ มาได้ยนิ แบบน้ี คงเสียใจมากๆเลยนะคะ ท่พี ีไ่ มล์ถกู บงั คับให้ ทำอะไรพวกน้”ี ! นบั แสนท่ไี มเ่ กี่ยวขอ้ ง ทันทที ่ไี ดย้ ินยงั อดตกใจไมไ่ ด้ ผ้หู ญิงคนนน้ั เป็นใคร กัน กลา้ หาญชาญชัยเหลอื เกิน แต่คนทเี่ ดนิ มาด้วยหยดุ ชะงกั เทา้ ทันที “จะร้องไหเ้ หรอ” นบั แสนก้มหน้าลงมาและกระซิบเบาๆทีข่ ้างหูเล็ก น้ำแขง็ เหลอื บตาหนั มามองนบั แสน ทำหน้าดใุ ส่ ‘จะร้องไห้เหรอ’ ไมม่ ีทางเสียหรอก เพราะ ร่งุ อรโุ ณทยั

1 60 ถา้ มใี ครสามารถบังคบั คนคนนั้นให้ทำแบบน้ไี ดจ้ รงิ ๆก็ดีสิ “วา่ แต่สาวสวยใจกล้าคน นั้นเปน็ ใคร” “เพอ่ื นน้ำแข็งเองคะ” ! นับแสนตกใจเทา่ ทวอี กี ครง้ั “เพ่อื นรกั หักเหล่ียมโหด” “ออกไปเลย! คุณนับแสนกลบั ไปได้แลว้ ...” น้ำแข็งหนา้ บู้ พร้อมกบั ดนั ไล่ นับแสนให้ออกไป เสียงหยอกเย้าท่ีดังข้ึน ทำให้สองคนที่น่ังอยู่ต้องหันไปสนใจ น้ำแข็งกบั นบั แสนทันที “น้ำแขง็ กอ็ ยเู่ หรอจ๊ะ” พิมพลิ าทักทาย “สวัสดีจ๊ะพิม” น้ำแข็งหันไปทักทายเพ่ือน และส่งสายตากลับมามอง นับแสนพร้อมกวักมือไล่ให้เขากลับไป ซ่ึงนับแสนก็คำนับรับปฎิบัติและเดินออกไป อย่างวา่ งา่ ยอย่างเข้าใจสถานการณ์ น้ำแข็งเดินเข้าไปน่ังที่เก้าอ้ีตัวเดี่ยว และได้รับสายตาพิฆาตจากไมล์ทันที ซึ่งไมล์เองก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา แค่คดิ ไว้ในใจวา่ เขาไมฝ่ ากไว้นานแน่ๆ ทำไมนะทกุ ไมร่ จู้ ักทำตัวเป็นเจ้าของบา้ นเจา้ ของเขานะ! “วันน้ีพมิ มาหาพีไ่ มล์ นำ้ แขง็ ไม่วา่ อะไรอยู่แลว้ ใช่ม้ยั ” “อื้ม” นำ้ แขง็ ขานรับในคอดว้ ยใบหน้ายิ้มแย้ม แตก่ ย็ ังนั่งอยู่ “น้ำแข็งกับพไี่ มลต์ อ้ งหมั้นกัน ไมเ่ ห็นน้ำแขง็ บอกพมิ เลย ใจรา้ ยจังเลยนะ” พมิ พลิ าไปต่อ แมจ้ ะเริม่ รูส้ กึ อดึ อดั แปลกๆ ท่เี พ่อื นและไมล์ดูไมเ่ ดือดรอ้ นอะไรเลย “ฮาฮาฮา” น้ำแขง็ หัวเราะแบบที่ไม่ขำเลย ก็เธอพึง่ รวู้ ันทต่ี ้องหมัน้ เมอื่ วันท่ี ไปวดั ตวั ตดั ชุดกว็ นั เดยี วกันกบั ทีเ่ ธอได้เจอกบั พิมพลิ าในตอนน้นั ตอนนนั้ ท่ีคณุ ทา่ น พูดเธอก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดข้ึนจริงๆ แม้ในใจแอบคิดอยากให้เกิดขึ้นจริงๆก็ตาม “น้ำแขง็ พ่ึงรู้เมอ่ื ไมก่ ว่ี ันน้ีเองจ๊ะ” ความจรงิ ท่ยี งั ทำให้คนฟังไม่พอใจอยู่ดี “แตเ่ รื่องท่ีพมิ ชอบพ่ไี มล์ น้ำแข็งก็รู้มาต้ังนานแลว้ ” ไมลเ์ งียบและหันไป มองน้ำแข็ง ซ่ึงน้ำแข็งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องทำท่ายังกับว่าไม่รู้มาก่อนอย่าง รุ่งอรุโณทัย

1 61 ง้ันแหละ แสดงทา่ ทางแบบนีม้ นั ชดั เลยทเี่ ขาโยนเร่ืองใหเ้ ธอเป็นคนแก้ชัดๆ นำ้ แขง็ จึงทำหนา้ มุ่นสง่ กลบั ไป “เร่ืองการหมั้น มนั เปน็ เร่ืองทีผ่ ู้ใหญเ่ ขาจัดการนะจะ๊ ” ฮะอื้ม ฮืมมมม ไมล์ไอออกมาเหมอื นมอี ะไรตดิ คอทนั ที ชา่ งคิดได้ แทนที่ จะยตุ ปิ ัญหากลับยืดเยือ้ ออกไปอกี ไมไ่ ดเ้ รอ่ื ง!!! ไมล์คดิ ในใจ แตก่ ็กลับมาเงยี บตอ่ เพราะเขาเริ่มชักสนุกแลว้ ไม่แนน่ ะ! วนั นสี้ งิ่ ท่ีเขาปราถนาอาจจะสมประสงคก์ ไ็ ด้ ที่ ไม่ต้องมีเลยดีกวา่ เพอ่ื นแบบน้ขี องยายโง่ “นำ้ แข็ง! โตจนป่านนแ้ี ล้วไมเ่ ขา้ ใจเหรอจะ๊ วา่ การหมน้ั หมายถงึ อะไร” “เข้าใจสิ!” เสียงตอบกลับหวานแหววเจ้ือแจ้วไร้ความหม่นหมอง “หม้ัน เสร็จ ตอ่ จากน้นั กแ็ ต่งงาน ใช้ชีวติ ร่วมกัน สรา้ งครอบครวั ” คราวนคี้ นท่อี ้งึ คือพมิ พิลา ในขณะท่คี นสามคนในหอ้ งรบั แขกกำลังพูดคยุ ออ้ มไปออ้ มมา ก็มผี ู้ลุ้นอยู่ และแอบยม้ิ ขำออกมาหลายครั้ง “นบั แสนมายืนทำอะไรตรงนี้” “คณุ อา อยา่ เสยี งดงั ไปครบั ลองแอบฟังแลว้ จะรคู้ รบั ” นบั แสนทีไ่ มเ่ คย สนใจเรอ่ื งของคนอนื่ แต่เร่อื งน้ีกลบั ทำให้เขาอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะต้องแอบฟงั ศศิกานตท์ ีไ่ มร่ ู้ อะไร แตก่ ็ทำตามคำแนะนำของหลานชาย “น้ำแขง็ เคยบอกเองว่าไมช่ อบพ่ไี มลไ์ มใ่ ช่เหรอ” “มันเกีย่ วด้วยเหรอ” น้ำแขง็ เอย่ ถามกลับทนั ที “เกย่ี วสิ นำ้ แข็งไม่ชอบพี่ไมล์ แล้วจะไปหมัน้ ไปแตง่ งาน ใชช้ วี ติ ร่วมกันกบั เขาแบบนน้ั น้ำแขง็ จะไปมคี วามสขุ อะไร เอ่อ! ขอโทษนะคะพไ่ี มล์ทพี่ ิมตอ้ งพูดออก มาตรงๆ” “ตามสบายเลยครับ” เสยี งแม้ไมด่ ังมาก แต่ถ้าคนทแี่ อบฟงั อย่างตั้งใจฟงั ก็ จะได้ยินชัดเจน ศศิกานต์หันมาสบตามองนับแสนทันที เธออยากจะเข้าไปดูหน้า ผหู้ ญงิ คนนจ้ี รงิ ๆ เอาสทิ ธิอะไรมาพูดเร่ืองแบบน้ี แตน่ ับแสนกห็ ้ามไว้ รุ่งอรุโณทัย

1 62 “นำ้ แข็งทำได้ทุกอย่าง เพยี งแคใ่ ห้คนที่ดแี ละรกั นำ้ แข็งมคี วามสุข” “แลว้ ความสุขของนำ้ แข็งละ” “ก็คนที่ดกี ับคนท่รี กั นำ้ แขง็ มคี วามสขุ ไง นั้นแหละความสขุ ของนำ้ แข็ง” “แล้วน้ำแขง็ ไมร่ สู้ กึ อะไรเลยเหรอ ว่าบางทนี ัน้ อาจจะเป็นการตดั สินใจทผี่ ิด คนอยา่ งพี่ไมล์ควรไดอ้ ะไรทีดีกวา่ น้ี” คราวน้ีเป็นไมล์ทีแ่ ทรกข้นึ มาทนั ที “ทีด่ กี ว่า แบบไหนทดี่ กี ว่าเหรอครบั ?” ไมลห์ ันไปถามพิมพลิ า “ผู้หญิงทม่ี ชี าติตระกูลดี การศกึ ษาดี หน้าตาก็ดี ผ้หู ญิงท่ีเหนอื กว่าน้ำแขง็ ทุกอย่างอย่างพมิ ไงคะ่ ” “น่ากลวั มาก” ศศิกานต์หันไปพึมพำเบาๆกบั นับแสน ซ่ึ งนบั แสนก็ยกน้ิว โปง้ และพยกั หน้ายนื ยันวา่ เห็นด้วย “ผมขอแบบเคลียๆหน่อยไดม้ ยั้ ครับ ว่าน้ำแขง็ เป็นยงั ไง” ในที่สุดพมิ พิลาก็ เขา้ มาสูเ่ สน้ ทางท่ีไมล์ต้องการ มีหรือวา่ เขาจะปลอ่ ยไปง่ายๆ อะไรทพี่ ิมพลิ าคิดอยู่ เขาย่อมร้ทู นั เธอแนน่ อน “พ่ีไมล์จะใหพ้ มิ พดู ต่อหน้านำ้ แข็งเหรอคะ พดู ส่ิงทเ่ี ราก็รกู้ ันอยู่แลว้ ” “ผมไมแ่ น่ใจครบั แตเ่ ท่าทีผ่ มรู้ ยายเนีย่ โง่มาก โงท่ ง้ั เรอื่ งเรยี น เรอื่ งการ เลอื กคบคนและกับเพ่ือนบางคน ชาติตระกูลถา้ คุณพมิ หมายถึงฐานะกจ็ นมาก ถา้ ไม่ได้คุณแม่ยื่นมือเข้าช่วยเพราะความเอ็นดูไม่รู้ว่าป่านน้ีจะเป็นยังไง ส่วนเร่ือง หนา้ ตารูปรา่ งก็แค่พอไปวัดไปวาไดไ้ มม่ อี ะไรโดดเด่นอะไรสักนดิ ” คำพูดของไมล์แม้ ฟังแล้วไม่น่าฟัง แต่กลับทำให้คุณหญิงศศิกานต์ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ รวมถึง นับแสนดว้ ย คนท่ีมอี คติกับน้ำแข็งไดย้ ินก็คงจะคดิ ว่าน้ำแขง็ กำลงั โดนดูถูก แต่ถา้ คนทเ่ี ปน็ กลางจะรสู้ กึ ไดว้ ่าคนพดู ใส่ใจอยา่ งมาก “พไี่ มลย์ ังตอ้ งการน้ำแขง็ อกี เหรอคะ ทง้ั ๆทส่ี งิ่ ที่พพ่ี ูดมาทง้ั หมดคอื นำ้ แข็ง คนน้ีคนท่ีไม่มีอะไรเหมาะสมกับคนแบบพี่เลย” น้ำแข็งนิ่งเงียบกับส่ิงที่ได้ยินจาก ปากคนทีเ่ ธอคิดว่าเป็นเพอื่ น ที่แท้ในใจของพิมพิลากค็ ิดกับเธอแบบน้ี รุ่งอรุโณทยั

1 63 “ต้องการแล้วไง ไม่ตอ้ งการแล้วไง เพราะยายเน่ียไมต่ ้องฉลาดก็ไดค้ รบั เพราะผมทง้ั เกง่ และฉลาดมากแคผ่ มคนเดียวก็พอ เรือ่ งฐานะยายเนี่ยปล่อยใหจ้ นไป เถอะครับ เพราะผมเปน็ ลกู คนเดียวของพ่อกบั แม่ทพี่ วกท่านรวยมาก เร่ืองหนา้ ตาที่ แค่พอไปวัดไปวาได้ก็เหมาะกับยายเนี่ยอยู่แล้วเพราะจะได้ไม่ต้องหลงระเริงว่าตัว เองจะสามารถข่มผมได้และท้ิงผมไป สรุปแลว้ ยายเน่ียไม่มอี ะไรจะเหนอื ผมไดเ้ ลย ก็ ไมต่ ่างกับลกู ไก่ในกำมือ ท่ีผมอยากจะบบี ให้ตายเมือ่ ไหรก่ ็ได้...” “คุณอา ไมล์เขาจะรู้ตัวม้ัยครับว่ารักน้ำแข็งเสียมากมายขนาดน้ีไปแล้ว” นบั แสนทเี่ ป็นผูแ้ อบฟงั ทดี่ ีมาต้ังแตต่ ้น อดไม่ไดท้ ่ีจะเอ่ยออกมา “มคี วามสุขทสี่ ุดเลย” ศศกิ านต์เอ่ยออกมา และดึงนบั แสนออกมา “ทำไม? อยากอยฟู่ งั ต่อเหรอ” ศศกิ านต์หันไปมอง ซ่งึ นับแสนกพ็ ยกั หน้า เธอจงึ เดินแยกออก มาเพยี งลำพงั เพราะสำหรับเธอไมม่ อี ะไรท่นี ่าสนใจอกี แล้ว ทกุ อย่างมันกระจา่ งแลว้ ลูกชายของเธอหาท่ีใหม่ให้กับหัวใจของตัวเองได้แล้ว แต่จะยอมรับหรือเปล่านั่นก็ แล้วแตว่ าสนากนั กแ็ ล้วกัน “นำ้ แขง็ ไมค่ ิดจะพดู อะไรเลยเหรอ” พมิ พลิ ารูส้ กึ เสียหนา้ และผดิ หวงั อย่าง มาก แม้ไมล์จะไม่ใช่ลกั ษณะผชู้ ายที่ใครจะจูงจมกู ได้ง่ายๆ แตเ่ ธอไม่คิดว่าไมล์จะ หนกั แนน่ ย่งิ กว่าหนิ ผาเสยี อีก “พิมท้ังเก่ง พิมทง้ั สวย พิมทง้ั รวย ไม่เหมาะกบั ผ้ชู ายหัวใจอำมหติ แบบตา เนี่ยหรอก น้ำแข็งแนะนำในฐานะเพ่ือนที่จริงใจกับพิม อย่าแลมองผู้ชายคนนี้เลย ผู้ชายท่มี องผหู้ ญิงเปน็ แคล่ ูกไก”่ น้ำแขง็ หนั ไปทางไมล์ตอนกลา่ วประโยคสุดท้าย ซอ่ื บอ้ื ! ไมลค์ ิดในใจ สุดยอด! นับแสนคดิ ในใจ “พมิ มากวนนานแล้ว ขอตวั กลับกอ่ นนะคะพไี่ มล์ สวสั ดคี ่ะ” พมิ พลิ าเอ่ยลา ไมล์เพยี งคนเดยี ว เพ่ือที่จะใหน้ ำ้ แข็งออกไปสง่ ตนทรี่ ถ แต่... ร่งุ อรโุ ณทยั

1 64 ควบั ! “จนั ทร์ ส่งแขก” นำ้ แข็งทกี่ ำลังจะเอ่ยและออกไปสง่ แขกซ่ึงเธอควร ทำ แต่ก็ถูกไมล์ตัดหน้าพร้อมลุกยืนคว้าข้อมือเธอไว้และดึงให้มายืนข้างกายเขา อย่างใกล้ชิด พิมพลิ ามองได้แตไ่ มพ่ อใจทางสหี นา้ ก่อนท่ีจะเดนิ ออกไป เธอไม่ไดเ้ สียใจ อะไรนักหนา แต่เธอแค่คิดว่าทำไมคนอย่างน้ำแข็งถึงได้ผู้ชายแบบไมล์ไปครอบ ครองอย่างงา่ ยดาย “ต่อไปอยา่ เอ่ยถงึ ฉันแบบน้นั อกี ” ไมลท์ ่ยี งั ไม่ไดส้ ะสางเรอื่ งเกา่ กบั นำ้ แข็ง เธอก็ยังสร้างเรื่องใหม่ให้เขาได้ฝากไว้อีก สรรพนามแทนตัวจึงเปล่ียนไปตั้งแต่เช้า ของวนั น้ี ‘ฉนั ’ “แบบไหน” “ตาเนีย่ ” “ทีคุณยงั เรยี กฉนั ว่า ยายเน่ีย ยายโง่ ทำไมถงึ เรียกไดล้ ะ” “ก็เพราะเธออยู่ล่างและฉันอยู่บนไง” น้ำแข็งไม่เข้าใจคำพูดนี้เลยสักนิด อะไรอยู่ล่าง อะไรอยู่บน แล้วมาเกี่ยวอะไรกัน แต่เธอก็ไม่มีโอกาสได้ซักถามข้อ สงสยั เม่ือไมล์เดินแยกไปแลว้ “ซื่อบอ้ื จรงิ ๆ” ไมลพ์ ึมพำกับตวั เองขณะทเี่ ดนิ แยกไป และตลอดวันหยดุ ไมลแ์ ละนำ้ แขง็ เลือกท่ีจะพักผอ่ นอยูบ่ ้าน แตเ่ รอ่ื งการออกกำลังกาย ไมลไ์ ม่อนุญาต ให้น้ำแขง็ ได้มวี ันหยดุ ในตอนเย็นของวนั หยดุ เสารอ์ าทิตย์ ไมลก์ ับน้ำแขง็ ก็ต้องมา รว่ มกจิ กรรมการออกกำลังกายด้วยกัน ตามคำสั่งของไมล์ แมจ้ ะมปี ากเสยี งใส่กนั บ้าง แงง่ อนใส่กันบ้าง แตก่ ลบั เป็นภาพที่ทำให้คนมองไดม้ องแลว้ รู้สกึ ว่ามนั ใช!่ มนั ลงตวั มากๆ “ทำไมตอ้ งหกั โหมขนาดนี้เน่ยี ” นำ้ แขง็ ทีเ่ หนอ่ื ยหอบมาก แต่ก็ยังถูกบงั คบั ให้วงิ่ ต่อ รงุ่ อรโุ ณทยั

1 65 “แม่แข็งแรง ลูกก็จะแข็งแรงด้วย” น้ำแข็งมองเข้าไปในดวงตาไมล์ด้วย ความเหนื่อยลา้ แตเ่ ธอก็ทำได้แคน่ น้ั นอกจากจะเป็นลูกไก่แลว้ เธอยังเปน็ พนั ธ์วุ วั ด้วยเหรอเนยี่ แล้วในคืนวันพฤหัสบดขี องสัปดาหต์ อ่ มา “พ่ไี มล์ยงั ไม่เปล่ียนชดุ อกี เหรอคะ” “ชุดอะไร” ไมลท์ ่นี งั่ อ่านหนงั สอื อยู่ในหอ้ งนอน หนั ไปมองน้ำแข็งที่เปลีย่ น มาใสช่ ดุ เตรยี มว่งิ แลว้ “เอ้า! แล้วเราไม่ไปวงิ่ เหรอคะ” “สามทมุ่ เกือบสีท่ มุ่ เน่ียนะ ไม่ละ” ไมลพ์ ดู แคน่ ัน้ วางหนังสือไว้บนเกา้ อท้ี ี่ตวั เองน่ังและเดินเข้าห้องน้ำไป วันน้ีพวกเขาสองคนกลับบ้านค่ำเพราะต้องเอาการ์ด เชิญงานหมั้นไปให้แขกผู้ใหญ่เพื่อนๆของคุณตาตามคำส่ังต้ังหลายท่ี กว่าจะเสร็จ และกลับถึงบ้านก็เกือบจะส่ีทุ่มแล้ว น้ำแข็งได้แต่ฉงนก็เธอจะไปรู้ได้ไงว่าเขา ตอ้ งการอะไร ไม่ใชไ่ มร่ ู้วา่ ดึกแล้ว แตเ่ ธอไมร่ ูว้ า่ เขาจะคดิ อยา่ งเธอมยั้ แตผ่ ลสรุปคอื เขาคดิ แบบเดยี วกัน นำ้ แข็งไม่ถือสาและคิดต่อใหป้ วดหัว เธอจึงเปลีย่ นเป็นชุดเสื้อ คลุมเตรยี มอาบนำ้ เข้านอนดกี วา่ ดีเหมอื นกันเพราะเธอก็อยากนอนหลบั หลับสนทิ เลยทเี ดียว วนั นห้ี นกั ไมน่ ้อยเลยกบั หนา้ ที่ทไ่ี ดร้ บั มอบหมาย อกี ไม่ถึงสิบวนั ก็ถึงวนั นั้นแล้ว วันหมนั้ ของเธอกบั เขา นำ้ แข็งทีอ่ อกมาจากห้องน้ำ ในหอ้ งนอนแสงไฟก็มีเพยี งแสงสลัวท่หี ัวเตียง ไมล์นอนน่ิงสงบบนเตียงไปแล้วเหมือนอย่างทุกวันในหลายๆวันน้ี เขาแทบจะหลับ ก่อนเธอทกุ วันและต่ืนกอ่ นดว้ ย ซึง่ คนื นี้กค็ งเหมือนกนั แต่วันนีน้ ้ำแขง็ กลับยังไมง่ ่วง แตเ่ ธอกต็ อ้ งขึน้ เตียงไปนอนด้านของตนอย่างเบาๆเพือ่ ไม่รบกวนคนท่หี ลบั ไปแลว้ น้ำแข็งนอนขบคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพิมพิลา ต้ังแต่วันน้ัน พมิ พิลาก็ไมไ่ ด้โทร.มาหาเธอ ส่วนเธอกไ็ ม่ได้โทร.ไป แต่ปกตเิ ธอไม่คอ่ ยโทร.หาพมิ รุ่งอรโุ ณทัย

1 66 กอ่ นมาตัง้ แตไ่ หนแตไ่ รแล้ว แม้นำ้ แข็งท่ีใครๆคดิ ว่าเธอซอ่ื บื้อหรือโง่ แตเ่ รอื่ งวนั น้ัน เธอเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งดีก็แค่ไม่แสดงออกมาก็เท่านั้นแค่คิดว่ามันไม่จำเป็น และโกรธเพ่ือนมั้ยแน่นอนว่าเธอไม่โกรธเลยสักนิด จะว่าไปคนท่ีผิดก็เป็นเธอเองท้ัง นน้ั แค่พิมทำกบั เธอแค่นถ้ี ือว่ายงั น้อยไปถา้ เทยี บกบั ท่เี ธอเมินเฉยตอ่ ความร้สู กึ ของ เพอื่ นที่มีต่อไมล์ แตต่ อนนี้เธอยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า เธอไม่รูว้ า่ พิมกบั เธอยงั เปน็ เพื่อนกันอย่อู กี มย้ั อุย! น้ำแข็งที่กำลังขบคิดปัญหาที่น่าจะจัดประเภทว่าปัญหาโลกแตกอยู่ เธอตอ้ งร้องออกมา เม่ือคนที่เธอคิดว่าหลบั ไปแล้วเรียกเธอออกมาจากภวังค์เมอื่ เขา ขึ้นคร่อมทาบทับเธอไว้ “พี่ไมลไ์ มไ่ ด้หลับเหรอ” “หลับแล้ว ตื่นแล้ว” ไมล์ตอบกลับโดยที่มือเร่ิมปะป่ายอยู่ไม่น่ิงบนเรือน กายภายใต้ชุดนอนของน้ำแขง็ “ทำอะไร?” “เม่ือกีห้ นา้ เธอเหมอื นกำลังคดิ เรือ่ งที่พ่เี คยพดู ไป ล่าง บน คนื นพ้ี จ่ี ะช่วยไข กุญแจสมองซ่ือบื้อให้ไง” น้ำแข็งมุ่นค้ิวย้อนรำลึกและไม่ก่ีวินาทีเธอก็เคลียประโยค คำพดู ของไมล์ “คนลามก!” “อย่ากินยาพวกนั้นอกี นะ จะไม่เตือนเป็นคร้ังท่สี อง ถา้ พูดไม่ฟงั จะจับกด ใหจ้ มเตียงสามวันสามคืนไมต่ ้องทำอะไรกนั เลยคอยด”ู นำ้ แขง็ ไม่มเี สยี งตอบ เธอ แค่พยักหน้ารบั อย่างเข้าใจ “พ่ีไมล์แน่ใจแลว้ จรงิ ๆเหรอคะ” “มาถึงขนาดนีแ้ ล้ว มอี ะไรไมแ่ น่ใจ” “เราสองคนมีโอกาสทีจ่ ะรักกันเหมือนค่รู ักคนอน่ื ๆมัย้ คะ” คำถามท่ีไมลไ์ ม่ คดิ วา่ น้ำแข็งจะเอ่ยออกมาได้ รุง่ อรุโณทยั

1 67 “ไม่ร้สู !ิ จะคดิ อะไรให้มากเรื่อง ทุกวนั น้ีไมเ่ พยี งพออกี เหรอ” “อม้ื ” น้ำแข็งขานรับทันทีเพราะเธอคงล้ำเสน้ มากไปแล้วสินะ!ในความคดิ ของน้ำแข็ง แต่คร้งั นคี้ ำพดู ของไมลก์ ลบั ทำใหต้ ่างฝ่ายเขา้ ใจกนั ไปคนละทาง สำหรบั น้ำแข็งเธอเจียมตัวเสมอว่าอย่างเธอเพียงแค่น้ีก็มากพอแล้ว ส่วนไมล์ท่ีไม่เคยทำ แบบนี้กับผู้หญิงคนไหนสำหรับเขามันก็ชัดเจนอยู่แล้วการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แม้เขาคิดว่ามนั ไมใ่ ช่ความรัก แตค่ วามเอน็ ดแู ละหวังดกี น็ ่าจะเพยี งพอ เพราะถา้ เขา เกิดความรักขึ้นมาอีกคร้ัง เขาก็จะกำจัดความรู้สึกน้ันท้ิงไปทันทีอาจจะท่ีตัวต้นเหตุ ของความรกั ก็ได้ เขาจะรกั ใครก็ได้แต่ต้องไม่ใชเ่ ธอคนน้ี แคอ่ ย่ดู ้วยกนั ได้แค่นนั้ กน็ า่ จะเพยี งพอ อย่าพยายามท่จี ะอยากได้อะไรของตนท่ีไมใ่ ชข่ องตนมากไปกว่านี้เลย ลมหายใจร้อนระอุค่อยๆเป่ารดท่ีแก้มใส แม้น้ำแข็งอยากจะบอกเขา สกั คร้งั ว่าเธอรกั เขาเข้าแล้ว รกั ทีเ่ ธอเคยคิดวา่ มนั ไม่มที างเกดิ ขน้ึ หรือถา้ มันเกิดขน้ึ ตั้งแต่ตอนน้ัน เดี๋ยวเดียวก็คงหมดไปเพราะเขาไม่ได้คิดจะสานต่อความรู้สึกที่เธอมี ให้กับเขา แตไ่ หงกลบั เปน็ แบบนไ้ี ด้ เธอรกั เขามากข้นึ ไปอีก มากข้นึ จนดใี จดว้ ยซำ้ ที่ ไดม้ อบร่างกายใหก้ ับเขา ไม่เคยอดิ ออดหรอื ขดั เคืองใจในสงิ่ ที่เขาต้องการเลย แมใ้ น ยามนี้ท่ีจมูกโด่งปะป่ายข้างแก้มใสท่ีมาพร้อมกับริมฝีปากหยักที่ประทับลงไปท่ัวพวง แกม้ ทรี่ ้อนผ่าวและแดงจัด ไมล์เล่ือนมาปิดผนึกริมฝีปากเล็กแดงระเร่ือตามธรรมชาติและบดขยี้ดึง ความสนใจของเธอกลับมาที่เขา น้ำแข็งเปิดตากว้างขึ้นเม่ือเขารุนแรงเกินไป ริมฝีปากเล็กขยับเพื่อจะถดถอยแต่กลับเป็นการเปิดทางให้ล้ินร้ายล้วงล้ำเข้าไปดูด ดืม่ ความหวาน แม้ไมล์จะได้ความสนใจกลบั มาแลว้ แต่ดเู หมือนว่าเขาจะไม่ผ่อน แรงลงเลย เขาดูดรั้งโพรงปากสาวหนกั ขึ้น น้ำแข็งรู้สกึ เจ็บจนตอ้ งใชค้ วามพยายาม ผละหนี แตแ่ รงเพียงนอ้ ยนดิ ของเธอไม่สง่ ผลอะไรกบั ไมลเ์ ลย มือเลก็ ทีข่ ยับมาเพ่ือ ผลักไหล่หนาให้พ้นทาง กลับถูกมือใหญ่คว้าจับไว้เกาะเกี่ยวนิ้วท้ังสิบประสานไว้ รงุ่ อรโุ ณทัย

1 68 และขยบั กางจนสุดแขน ทำใหน้ ้ำแขง็ ไรส้ ิน้ หนทางตอ่ สู้ในเวลาอันสั้น ไมลย์ งั ดูดด่ืม ปากเลก็ ที่อ่ิมเอิบจนเขาเองยังร้สู กึ ได้ แตค่ วามตอ้ งการของเขายังมีอยู่ น้ำแข็งเจ็บแต่ก็ไร้เสียงร้องเม่ือถูกเขากลืนกินไปหมดแล้ว มือท้ังสองก็ถูก เขาครอบครองไว้ น้ำแขง็ จึงเหลือแต่ฟนั ควับ! เธอกเ็ พยี งแค่ต้องการให้เขาหยดุ การกระทำทร่ี ุนแรง เธอจงึ กัดล้ินของเขาทันที แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รสู้ ึกอะไร แมล้ ้ิน ในโพรงปากจะขยับไมไ่ ด้แล้ว แต่เขากย็ งั ใช้รมิ ฝปี ากสดู ดึงอากาศของเธอไปไม่หยดุ ไมลร์ ูส้ กึ ได้วา่ น้ำแข็งจะไมไ่ หวแลว้ เขาจึงยอมถดถอยและคืนโพรงปากให้ กับเธอ เฮอ่ เฮอ่ เฮอ่ น้ำแข็งหอบหายใจ ไมล์ยงั ไม่ได้หา่ งไปไหนไกล แต่เขากลบั กดยิ้มมุมปากเม่ือเห็นอาการเหนื่อยหอบจากแสงสลัวของโคมไฟหัวเตียงท่ีมีเพียง ดวงเดยี ว “บทลงโทษ!” “เรอ่ื ง...เรอ่ื งอะไร ไปทำผดิ ไวต้ ้ังแตต่ อนไหน ไม่เหน็ จะรู้เร่อื งเลย” “เฮอะ! ทำไว้เยอะเลยละ คดิ เหรอวา่ จะให้ผ่านไปไดง้ า่ ยๆ เรือ่ งยา เรื่อง ทำตัวเปน็ แม่สอ่ื คราวนคี้ งหลาบจำแลว้ ใช่ม้ัย” น้ำแขง็ ไม่ตอบแค่เผยลนิ้ ออกมาเลีย รมิ ฝีปากท่เี จ่อบวมของตวั เอง เจ็บชะมดั ! เธอคดิ ในใจ การกระทำทไี่ มต่ ัง้ ใจกลบั สะกดไมลใ์ หจ้ อ้ งมองอยา่ งลืมตวั นำ้ แขง็ ไร้จรติ มารยาแคพ่ ฤติกรรมสนองกลับตาม ธรรมชาติของเธอกลับทำให้ไฟราคะในตวั ไมล์ลุกโชนอย่างน่ากลวั และคร้ังน้เี ขาคง ไม่ต้องกังวลหรือหวาดระแวงว่าจะทำให้น้ำแข็งต่ืนตระหนกตกใจกลัว ก็เธอผ่าน ประสบการณเ์ รอื่ งแบบนก้ี ับเขามาหลายคร้ัง อม้ื ! น้ำแข็งรอ้ งในคออยา่ งตกใจ เพราะคิ ดว่าทกุ อย่างจบลงแลว้ คิดว่า ไมลแ์ ค่อยากลงโทษเธอ แต่แลว้ รมิ ฝปี ากหยกั กดปดิ รมิ ฝีปากเจ่อบวมของเธออีกครงั้ เขาดุนดันล้ินเข้าโพรงปากเธออย่างคนเอาแต่ใจในแบบฉบับของเขา ลมหายใจ รอ้ นผ่าวหอบกระชน้ั มากกวา่ เม่ือครู่ สองเรยี วลน้ิ เก่ียวกระหวดั รดั ลงึ กันไว้ นำ้ แขง็ ท่ี รงุ่ อรุโณทยั

1 69 ไม่ไร้ประสบการณ์และครง้ั นี้เธอรู้แล้ววา่ มันไมจ่ บแค่น้ี การสนองตอบกลับให้พีไ่ มล์ ของเธอได้เสียวซ่านกเ็ กิดข้นึ ทันที ไมล์ขยับอ้อยอิ่งออกมาจากริมฝีปากเจ่อบวมที่เปิดกว้างเล็กน้อยเพื่อช่วย ระบบการหายใจให้กบั ตัวเอง อมื้ มมมมม นำ้ แข็งครางออกมา เมือ่ ไมล์เคลือ่ นปลาย ลิน้ เข้าโลมเลยี ใบหเู ลก็ ของเธอ รา่ งบางสน่ั สะทา้ นเมอื่ เขาหยอกลอ้ กัดเบาๆ ทำเอา ร่างกายสาวร้อนผ่าวจนรสู้ ึกถึงความเปียกชน้ื ความสาวกลางลำตวั ด้านลา่ ง สองแขน เล็กโอบรัดร่างกำยำด้านบนไว้แน่นตามธรรมชาติเม่ือเขาได้กลายเป็นหลักให้เธอยัง อยู่บนที่นอนนุ่มไม่ลอยไปไหนเสียก่อนเพราะความเสียซ่านมันตีรุมไหลเวียนอยู่ใน ร่างกายเธอจนแทบอยากจะระบายออกมาทางไหนสกั ทาง... ไมลใ์ ชส้ องแขนรับนำ้ หนักของตวั เองไว้เป็นส่วนใหญ่ แมก้ ระแสตอบกลบั ของนำ้ แขง็ ช่างเป็นอันตรายต่อสขุ ภาพเขายง่ิ นกั เมอ่ื ความขงึ ขงั ของตัวเองก่อตวั แข็ง แรงรอ้ นผา่ วอยา่ งรวดเร็ว ใบหนา้ คมไลเ่ ลือ่ นมาประทบั เบาๆทีร่ มิ ฝีปากบวมเจ่อทไ่ี ม่ พรอ้ มรบั การรุกรานตอ่ ได้อีกในเวลานี้ น้ำแข็งแหงนหน้าเปิดทางให้จมูกและริมฝีปากกดทับแนบบนพื้นผิวตาม ลำคอเสยี งดงั จ๊วบ จ๊วบ จว๊ บ เมือ่ ไมลด์ ดู รัง้ ดอมดมด้ วยลมหายใจถีเ่ รว็ สวนกระแส กับการกระทำที่ไม่เร่งร้อนอะไร ท่ีกดเน้นย้ำทุกจังหวะให้ร่างกายสาวแทบจะระเบิด เพราะความเสียวในทกุ ๆจงั หวะ มือเล็กค่อยๆดงึ เสือ้ นอนเน้อื นุ่มของไมลเ์ ลกิ ข้นึ เพือ่ ให้ฝ่ามือเล็กๆของเธอไดส้ มั ผัสผิวเนื้อแท้ที่แน่นหนกั ได้อยา่ งเตม็ ท่ี โดยทน่ี ้ำแข็งไม่รู้ ตวั เลยว่าสาบเสื้อนอนของตัวเองกระดมุ เม็ดสดุ ท้ายไดห้ ลดุ ออกจากกันแลว้ เผยอก เต่งตึงภายใต้บราลูกไม้บางๆสัมผัสเบียดกับแผ่นอกกว้างท่ีแนบสนิทเบียดเสียดให้ เสียวซา่ นวาบหวามยิ่งนัก ไมล์ขยับเอาเส้ือพ้นจากร่างกายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะดึงบราลูกไม้ตัว จ๋วิ ทีเ่ ขาไม่ต้องการแลว้ ออกไปเชน่ กนั รงุ่ อรุโณทัย

1 70 “อื้ม พ่ไี มล์ เสียวคะ่ อารร์ รรร” น้ำแข็งรอ้ งครางออกมา เม่ือปลายลิ้นรา้ ย กวัดแกว่งหยอกล้อยอดเกสรอกเต่งตึงไปมา คร้ังแล้วครั้งเล่า เร็วข้ึนเร่ือยๆอยู่ข้าง หนง่ึ ในขณะอีกข้างกลบั ถูกน้ิวเรยี วยาวบีบบดขยเ้ี ล่นทำเอาร่างสาวไม่อาจนอนนิ่งๆ ใหเ้ ขากระทำตามใจได้นัก กเ็ ธอเสียวจนไมอ่ าจควบคุมร่างกายตวั เองได้แล้ว รา่ งบางบิดเกรง็ เสียวจนกรีดร้อง ไมใ่ ชบ่ ทลงโทษ แตท่ ำไมถงึ ทรมานปา่ น ใจจะขาดแบบนี้ กเ็ คยกบั เขามาตง้ั หลายครั้ง แตค่ รงั้ น้ีไมล์รรี อ เลน่ กับรา่ งกายเธอ อยา่ งมาก นวิ้ เท้าทง้ั สิบหดเกรง็ “พี่ไมล์ เสยี ว น้ำแขง็ หายใจไม่ทัน” นำ้ แข็งเสยี วจน ตอ้ งร้องบอกขอความปราณี ทงั้ ๆทเี่ ธอสรา้ งรอยแผลไวก้ ลางแผน่ หลงั ของไมล์อยา่ ง ไม่รู้ตัวแทๆ้ ไมล์ไม่มีกระแสเสยี งตอบกลับ แตเ่ ขาใหค้ วามปราณีกับเธอเชน่ กัน เปลี่ยน จากกวัดแกว่งยอดเกสรท่ีชูชันแข็งแทบปริแตกเป็นดูดร้ังเหมือนจะกลืนกินอกเต่งตึง เขา้ ไป จนนำ้ แข็งกรีดรอ้ งเสยี งดังมากขนึ้ สองมอื เลื่อนมาดึงรัง้ เส้นผมหยกั โศกสดี ำ อมนำ้ ตาลน้นั อย่างจงั เมอ่ื เธอเสียวจนไมร่ ู้จะระบายออกมาทางไหนดี แคก่ รีดรอ้ ง เสยี งดงั ดูเหมอื นจะไม่พอเลย ไมล์ส่ันสะท้านกับความต้องการท่ีล้นปร่ีไปไม่น้อยกว่าน้ำแข็ง แต่เขา ควบคุมตัวเองได้ดีกว่าหลายเท่า แก่นกายกลางลำตัวภายใต้กางเกงนอนมันดุนดัน เสียดสีแนบอยู่บนต้นขาเล็กท่ีขยับไปมาตามกระแสความรู้สึกไร้เดียงสา แต่กลับ กระตุ้นเร่งเร้าให้เขาต้องระบายความรู้สึกโดยการดูดรั้งยอดชูชันท่ีเปลี่ยนจากสีชมพู เปน็ สแี ดงสดนา่ กัดกนิ อยา่ งกับผลเชอร์รี่ และทสี่ ำคัญช่างหอมหวานจนเขาติดใจทกุ ครง้ั ยากทีจ่ ะผละออกไปไดง้ า่ ยๆ ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองผละออกมาจากเนินเนื้อท่ีแดงทั้งสองมาอย่าง แสนเสียดาย แตค่ วามบอบชำ้ ท่ีปรากฎทำใหไ้ มล์ต้องหยดุ สายตาคมมองความเต่ง ตึงท่ีกระเพ่ือมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจของเจ้าของที่เหมือนจะขาดใจได้ทุกวินาที ริมฝีปากหยักกดแนบลงบนผวิ กายไลล่ งตำ่ ดอมดม ดดู ร้งั แรงกวา่ คร้ังไหนๆบรเิ วณ รุ่งอรโุ ณทยั

1 71 หน้าทอ้ งแบบเรียบ ทำใหค้ นทีค่ ดิ วา่ จะได้หายใจหายคอสกั หน่อยตอ้ งสั่นสะทา้ นกบั ละลอกคลื่นใหม่ทีก่ อ่ ตวั และโหมกระหนำ่ อยา่ งเอาเป็นเอาตายต่อทันที นำ้ แขง็ สอดนิ้วทั้งสบิ ใตเ้ สน้ ผมหยักโศกนมุ่ นม่ิ มือ ยามท่เี จ้าของกำลงั ลาก ปลายลิน้ ไลว้ นหยอกล้อรอบสะดือของเธอ ไมล์เล่ือนมือจับขอบกางเกงนอนของน้ำแข็งเล่ือนลงเร่ือยๆอย่างไม่รีบร้อน ค่อยๆเผยเนินเนื้อสาวท่ีปกคลุมด้วยใยไหมบางเบานุ่มมือ ร่างบางให้ความร่วมมือ เหมอื นทุกๆครั้ง แมม้ นั คือหนา้ ทแี่ ต่ก็เปน็ หนา้ ที่ท่เี ธอยนิ ดรี ับไวอ้ ย่างเตม็ ใจ อมื้ มมมม นำ้ แขง็ ไมไ่ ดต้ กใจเมื่ อไมล์ขยับเรยี วขาของเธอใหแ้ ยกจากกนั กวา้ งขนึ้ ความหอมหวานของเธอเป็นทโ่ี ปรดปรานของเขาไปแลว้ ไมล์ไลป้ ลายลน้ิ ลง มาตั้งแต่สะดือบนหน้าท้องแบนราบจนมาถึงเนินเนื้อ น้ำแข็งแก้มร้อนเปลี่ยนเป็น สีแดงเหมือนเลือดในร่างกายของเธอไหลมารวมตัวอยู่บนแก้มท้ังสองไปแล้ว เมื่อ เธอเสยี วซ่านจากการปรนเปรอนั้น โอว้ วว! ปลายนิ้วของเขายังเกง่ กาจเหมอื นเดมิ อ้มื อื้ ม อื้ มมมมม น้ำแข็งครางออกมา เม่ื อไมล์เปลยี่ นจากปลายน้ิวมา เป็นลากลิน้ เปดิ แหวกกลบี สาว สองมอื เลก็ กอบกุมรง้ั ผ้าปูท่ีนอนบรเิ วณนน้ั จนยับย่ยู ่ี ขอ้ มือเลก็ เส้นเลือดปูดโปนอย่างเหน็ ไดช้ ัด ไม่มีเสียงอะไรจากเขาเลย มีเพียงเสียงลม หายใจถ่ีร้อนกับฝีไม้ลายมอื ทเ่ี ธอแทบคล่งั ขาดใจ อ้ยุ ! น้ำแข็งร้องออกมา เมอ่ื เธอถูกคนปากร้ายกดั เกสรกลางกลีบสาว “เจบ็ นะ!” ไมล์ย้ิมขันออกมาเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรเขาเพียงใช้ลิ้นเล้าโลมปลอบ ประโลมอย่างอ่อนโยน เรียวลิ้นกวาดต้อนธารน้ำท่ีเปียกชื้นด่ืมกินอย่างคนท่ีตกอยู่ มนต์สะกด เขาผ่านผู้หญิงมามากมายแต่เขาไม่เคยล้ิมลองของใครมาก่อนเลย แต่ ทำไมกลับน้ำแข็งเขาถึงต้องการเธอในแบบนี้ พอได้ลองแล้วครั้งหนึ่งเขาก็หยุดไม่ ได้ท่ีจะตอ้ งไดอ้ กี ครงั้ อีกครั้ง ... รงุ่ อรโุ ณทัย

1 72 “พ่ีไมล”์ เสียงท่ีดงั ปนหอบหายใจสน่ั พรา่ เม่อื กลางใจสาวถกู กระทำชำเรา ดว้ ยเรยี วล้ินอย่างไรค้ วามปราณี นำ้ แข็งส่ันสะทา้ นไปทุกจงั หวะ เธอร้อน ร้อนจนเธอ กลัวว่าเรียวลิ้นของไมล์จะทำให้พื้นผิวใจกลางสาวเธอไหม้เกรียมเพราะไฟราคะท่ีเขา เร่งเร้ามันจะกลายเป็นเปลวเพลิงจริงๆไปเสีย กลีบสาวท่ีถูกรุกรานอย่างทรมานจน เธอขยับขาเปิดกว้างเพื่อให้อากาศได้หาช่องแทรกแซงเข้าไปต้องสัมผัสกลีบสาวของ เธอเพ่ือลดความร้อนลงบ้าง แต่ทุกอย่างก็เสียเปล่าเมื่อไมล์ไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่ อากาศ ความเอาแต่ใจของเขาทำให้กลีบสาวและโพรงสาวแดงเอิบอิ่ม และนั่น แหละเขาถงึ จะยอมผละออกมา ถ้าเขายังอยู่ตอ่ น้ำในรา่ งกายเธอจะมพี อหล่ังให้เขา ไดด้ ื่มกนิ ต่ออกี มย้ั ไมล์ผละออกมาเพื่อกำจัดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนร่างกายของตัวเองออกไป อย่างรวดเร็ว ครง้ั นนี้ ้ำแขง็ ไม่กลา้ มองความย่ิงใหญต่ รงหนา้ เธอรบั รมู้ าตลอดตั้งแต่ ท่ีมันเสียดสีแนบอยู่บนท่อนขาของเธอแค่รับรู้จากความรู้สึกเธอก็อดไม่ได้ท่ี หวาดหวน่ั ในความยงิ่ ใหญ่ ตอนนม้ี นั กำลงั จะเขา้ มาเสยี ดสีในโพรงสาวของเธอ ไมล์ ไลล้ ูบมือไปตามเรียวขาเลก็ จนมาจบทป่ี ลายเท้าเล็ก เขาจบั และบบี มนั แรงพอเหมาะ ท่จี ะทำให้น้ำแข็งรู้สึกผอ่ นคลายจนเธอค่อยเปดิ ตาขึ้น “ยงั กลัวอยอู่ กี เหรอ” น้ำแขง็ พยกั หน้ารับพร้อมๆกับสบตาคมแข็งกรา้ วน้ัน อย่างไม่อาจละหนีไปได้ ไมล์ไมไ่ ดต้ อบกลับอะไร เขาขยับเลอ่ื นกายเปลอื ยกำยำไป อยู่ระหว่างขาเล็กที่ต้องเปิดทางให้กับเขามากขึ้น มือท่ีกอบกุมเท้าเล็กค่อยๆคลาย เลก็ นอ้ ยและขยับใหส้ องขาเลก็ ยกขนึ้ ไมล์โน้มกายเขา้ หาพร้อมกับควบคมุ ขาเล็กให้ เปิดทางกบั เขามากข้นึ ส่วนปลายแกน่ กายจดจอ่ อยทู่ ป่ี ากโพรงสาว เขามองเข้าไป ในดวงตาคมทีย่ ังมองเขาด้วยความเขินอาย นำ้ แข็งคนนี้ในยามเขนิ อายชา่ งเหมือน นำ้ แข็งคนทอ่ี ยใู่ นหัวใจรักของเขาเหลือเกิน มีแคช่ ่วงเวลาส้นั ๆในตอนน้เี ทา่ นนั้ ท่เี ขา เหมือนได้เห็น น้ำแขง็ ของเขากลับมา รงุ่ อรุโณทัย

1 73 อ้ืมมมม น้ำแข็งร้องออกมาเมอื่ ไมลน์ ำแกน่ กายท่รี ้อนผ่าวหายเขา้ สูโ่ พรง สาวท่ีเปียกชื้นไปอย่างรวดเร็ว ไมล์เองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมจู่ๆเขาถึงร่นระยะ เวลาของหญงิ สาวท่ีอยูใ่ นหวั ใจเขาใหส้ ั้นลง “ขอโทษ!” ไมลเ์ อ่ยออกมาเบาๆ แตน่ ้ำแข็งก็ไดย้ ิน เธอไมเ่ ขา้ ใจวา่ เขาจะ เอย่ คำนอี้ อกมาทำไม แตส่ มองของเธอก็ไม่ทันไดค้ บคดิ ตอ่ เมื่อโพรงสาวที่ถูกล่วงล้ำ เร่ิมบบี รัดแก่นกายที่เรม่ิ ขบั เคล่ือนเสยี ดสีเข้าออกโพรงสาวเรว็ ข้นึ แรงขึน้ จนร่างบาง ทีส่ นั่ ไหวตามแรงกระแทกหวีดรอ้ งออกมาเพอ่ื ระบายความเสยี วซา่ นออกไปบ้าง ไมล์มิได้ผ่อนแรงหรือมอบความอ่อนโยนให้น้ำแข็งเลยแม้แต่น้อย เขายัง คงขยับและเร่งจังหวะให้ถี่เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาทุ่มเทแรงกายสาดซัดเข้าไปเท่า ไหร่ ความซ่านเสยี วทวีคูณกม็ ากขึ้นเทา่ นัน้ แม้นำ้ แข็งจะมรี ูปรา่ งเพรยี วสูงแตก่ แ็ คถ่ ึง ไหลเ่ ขาเท่านัน้ โพรงสาวเธอจึงคบั แคบรดั แกน่ กายเขาไว้อย่างแนบแน่น สำหรบั ใน ฐานะผูช้ ายคนหนึง่ เขายอมรบั วา่ เขาตดิ ใจความสดใหมจ่ ากเธอไม่น้อย แมเ้ ธอจะไร้ ประสบการณ์ไม่มีมารยายวั่ ยวนเขาเลยก็ตาม โอว้ ววววว ไมล์ครางออกมาเป็นคร้ังแรกในทส่ี ดุ พรอ้ มกับน้ำแขง็ ที่ความ เสียวซ่านพาเธอไปจนถึงจุดสูงสุด เสียงหอบหายใจประสานกึกก้องไปท่ัวห้องนอน ใหญ่ แผ่นอกแขง็ แรงขยบั ขึ้นลงตามแรงการหายใจ ไมลท์ ย่ี ังหอบหายใจอยแู่ ตก่ ็ช้า ลง สายตามองน้ำแขง็ ทย่ี งั เหนอ่ื ยล้าอยูม่ าก “เหนอ่ื ยมากเลยเหรอ” ไมล์ลอ้ เลยี นถามโดยท่ไี มล่ ะไปจากร่างบาง แทง่ เนือ้ ขนาดใหญย่ ังคงฝังแนน่ อยูใ่ นโพรงสาวแนบแนน่ “อ้มื ” น้ำแข็งขานรับในคอ ลมหายใจคอ่ ยๆเบาลง ไมล์ดงึ จมกู เลก็ น่นั อย่าง เอน็ ดู ยายเด็กเน่ยี ไร้เดยี งสาจรงิ ๆ “ง้ันตอ่ นะ” เมอื่ ไมลห์ ยดุ นง่ิ รอจนระบบการหายใจของน้ำแข็งเขา้ ทีเ่ ข้าทาง รุ่งอรโุ ณทัย

1 74 “ห๊า!!!” เสียงราบเรียบของไมล์กับคำสามคำ สร้างความตระหนกให้กับ นำ้ แขง็ ได้อยา่ งทว่ มท้น แตเ่ ธอกไ็ ม่อาจปฎิเสธหรือขัดขนื อะไรออกมาไดเ้ ม่อื รมิ ฝปี าก ถูกบดขย้ีแมจ้ ะไม่รนุ แรงแต่กห็ วาบหวามใจได้มากพอสมควร โพรงสาวที่บอบช้ำจากการกระทำรุกรานถูกกระหน่ำถาโถมในท่วงท่าเดิม สองขาเล็กถูกโยกยกให้สูงขึ้นโน้มไปด้านหน้าอย่างน่าไม่อาย แต่ความเสียวซ่านที่ เกิดขึ้นทำให้น้ำแข็งละเลยท่าทางน่าเกลียดแบบน้ีไป ได้แต่ครวญครางเพราะเสียว ซา่ นอยา่ งสุขกาย เสยี งการปะทะของจุดหลอมรวมเป็นหน่งึ เดียวดังกึกก้องไปทว่ั ท้งั หอ้ งนอนของพวกเขา อุ้ย! น้ำแข็งร้องออกมาอย่างขัดใจเม่ือไมล์ท่ีคิดว่าเป็นจังหวะของเขาแต่ เขากลบั ปลดปล่อยใหเ้ ธอเปน็ อิสระ “ทำไม?” นำ้ แข็งได้แคเ่ อ่ยถามอยา่ งขุ่นเคืองใจท่ี อารมยถ์ ูกขดั กลางอากาศ ไมล์ไมต่ อบคำถามใด เขาช้อนรา่ งเปลอื ยของนำ้ แข็งเข้าส่อู ้อมแขน เดนิ เทา้ เปลือยกับรา่ งเปลอื ยของตนเขา้ ไปในห้องนำ้ ความต้องการท่มี ากลน้ ในรา่ งกาย ความเร้าร้อนทำให้ไมล์รู้สึกเหมือนมีไฟลุกท่วมในร่างกายกำลังลุกโชติช่วงในห้วง กระแสความตอ้ งการ แสงสว่างในหอ้ งนำ้ ทำใหน้ ำ้ แขง็ ต้องปดิ เปลือกตาลงทันที ร่างท่ลี อยสงู อยู่ ในออ้ มแขนกำยำคอ่ ยๆถกู วางให้ยนื ดว้ ยขาของตวั เองในหอ้ งอาบน้ำท่ีกว้างขวาง ซู่ ซู่ ซู่ ซู่ อยึ้ !!! นำ้ แข็งเบียดรา่ งกายเปลือยเข้าหารา่ งเปลือยทเ่ี ร้าร้อนพอ ให้เธอรู้สึกอุ่นมากข้ึนยามท่ีเขาเปิดน้ำให้ไหลรดผ่านร่างกายเธอและเขาไปพร้อมๆ กนั ไมล์ก้มมองร่างบางเปลือยที่เบียดกายแนบเขาเหมือนลูกแมวน้อยก็ไม่ ป่าน ไมล์คอ่ ยๆจับรา่ งบางหนั หลงั ให้เขาโดยทไ่ี มใ่ หห้ ่างกายออกไปมากนัก น้ำอนุ่ ๆ ยงั คงไหลรดพวกเขาท้ังคู่ ไมลล์ ูบไลเ้ รอื นรา่ งบอบบางจนมาสุดท่มี ือเลก็ ทง้ั สอง เขา ยกขน้ึ มาและให้เธอเอาฝา่ มอื แนบทผี่ นังเยน็ ของห้องอาบน้ำ รงุ่ อรโุ ณทยั

1 75 น้ำแข็งหอบหายใจ ก็พอรู้ว่าเขาคงไม่จบและทิ้งความรู้สึกค้างคาไว้กลาง อากาศแบบนน้ั แน่ๆ อา้ ร์รรรรรร น้ำแข็งครางออกมา เมื่อเนนิ อกเตง่ ตงึ ทีย่ งั คงมีร่อง รอยแดงท่ีไมล์ตีตราไว้และถ้ามองให้ดีจะเห็นเป็นรอยฟันหลายรอยของเขาด้วยซ้ำไป กำลังถกู บบี เคล้นกระตุน้ ให้โพรงสาวใหห้ ลั่งน้ำทิพยอ์ อกมาในเฉียบพลัน ไมล์ค่อยๆละมือใหญ่ออกมาข้างหน่ึงเขาลูบไล้มาตามส่วนเว้าส่วนโค้งของ รา่ งกายสาว นำ้ แข็งไมใ่ ชห่ ญิงสาวอวบอึ๋มเลยสกั นิด แต่ผิวกายเธอเนียนละเอียดนุ่ม มอื ยิง่ นัก สะโพกกลมเล็กถกู ลูบไล้ผสมบบี เคล้นอย่างนา่ หลงใหล นำ้ แข็งเคลิบเคลิ้ม ไปกับการปรนเปรอชวนพิศมัยของไมล์ จนไม่รู้ตัวเลยว่าโพรงสาวกำลังถูกเติมเต็ม จากทางด้านหลังอยา่ งชา้ ๆ แม้กลีบสาวจะบอบช้ำอยา่ งมากกับการรกุ รานก่อนหนา้ น้ี แตค่ วามเยา้ ยวนของไมล์ในตอนนก้ี ลับไมท่ ำใหน้ ้ำแข็งถดถอยหรอื ต่อตา้ นใด อม้ื มมมม น้ำแขง็ ครางออกมา เมอ่ื แก่นกายทย่ี ังคงยงิ่ ใหญแ่ ขง็ แรงเขา้ เตมิ เต็มโพรงสาวไปจนสุดทาง จนเธออดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงอย่างเราๆน้ีช่างมหัศจรรย์ จรงิ ๆทสี่ ามารถเก็บความยง่ิ ใหญ่ของผชู้ ายไว้ได้อยา่ งปลอดภยั “อ้า อา้ อา้ อา้ พไ่ี มล.์ ..” นำ้ แขง็ กรดี ร้องออกมา เมอ่ื ไมล์ขยับสะโพก กระแทกแก่นกายเข้าออกด้านหน้าของเขาสัมผัสกับก้นงอนๆของเธอ เรี่ยวแรง มหาศาลท่ีไมเ่ คยมอดหมดไป ไม่ไม่ส!ิ !! มนั รุนแรงมากกว่าคร้งั ไหนๆ ไมลช์ ืน่ ชอบ บทเริงสวาทแบบนม้ี าก เขาทำแบบนีก้ ับผหู้ ญิงทกุ คนทผ่ี า่ นเขา้ มา เขาไม่ตอ้ งระวงั และทนุถนอมร่างบางๆของพวกเธอเหล่านั้นมากนัก เพราะจากทางด้านหลังสร้าง ความเสยี วซ่านใหก้ ับเขาไดด้ เี ยีย่ มและไมท่ ำร้ายผหู้ ญิงมากจนเกินไป แม้นำ้ แขง็ จะ ถูกเลือกให้มาเป็นแม่ของลูกเขาในอนาคต เร่ืองแบบนี้เธอก็ไม่อาจได้รับการยกเว้น ใดๆ ถงึ แม้เขาไมอ่ าจรกั ใครได้แล้ว แตเ่ ขายินดที ่ีจะหยดุ และจบที่น้ำแขง็ คนน้ีเป็นคน สดุ ท้าย รุง่ อรโุ ณทัย

1 76 น้ำแข็งใช้เร่ียวแรงกดยันผนังไว้อย่างม่ันคง แม้แรงกระแทกจะมากมาย เธอก็ยังสามารถยืนอยู่ได้ สะโพกท่ีถูกกระแทกแม้จะแรงแต่ก็ไม่สาหัสเท่ากับก่อน หน้าน้ี และท่ีสำคญั แบบนเ้ี ธอเสียวซ่านมีความสขุ ไมแ่ พก้ บั กอ่ นหนา้ นี้ ไมล์ตอกย้ำกระหน่ำสายน้ำช่วยบรรเทาความเร้าร้อนในกายได้ดีกว่าความ เย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนหลายเท่านัก กว่าเสียงกรีดร้องท่ีบ่งบอก จุดสุดยอดดังออกมาก็ล่วงเวลามานานมาก เสียงหอบหายใจดังก้องประสานกับ เสียงน้ำไหล ไมลร์ บั รา่ งบางทก่ี ำลงั จะทรุดลงไปทนั ทที ่เี ขาถอดถอนแก่นกายออกมา น้ำแข็งซบใบหน้ากับแผ่นอกกว้าง ระบบการหายยังถ่ีเร็วอยู่ แต่วงแขน แข็งแรงที่โอบรัดเธอไว้กลับทำให้เธอไร้ซ่ึงข้อกังขาใดๆ ในขณะที่ไมล์กลับสับสน ความร้สู ึกผดิ เกาะกนิ ใจอยา่ งแปลกประหลาดวา่ ส่งิ ไหน ใคร ทีท่ ำให้เขาเป็นแบบนี้ และความรู้สึกแบบนี้จะทำให้เขาต้องอดทนเหรอไม่ ถ้าต้องทน มันจะดี เหรอ เขากำลงั จะทำอะไรไปนะ!.... ร่งุ อรุโณทัย

1 77 ตอนที่ 6 …เม่ือทุกอยา่ งไมไ่ ด้ง่ายอยา่ งทค่ี ิด “แมค่ ้า ขนมเทา่ ไหร่จ๊ะ” น้ำแข็งที่กำลังเหม่อลอย ไม่ไดย้ ินเสียงเอ่ยถามของลูกคา้ ทเี่ ดนิ มาทหี่ นา้ แผงขายขนมของปา้ ... “สบิ หา้ บาทจ๊ะ” ป้ านนั เอ่ยตอบลูกค้าเสียเอง เมื่อหลานสาวเหมือนยงั ไม่ ร้สู ึกตวั ลูกคา้ กซ็ ักถามอย่างอื่นตอ่ และซ้ือกลบั ไปหลายอย่าง นำ้ แข็งหันกลับมามอง เม่ือสติเรม่ิ กลับมา “ขอโทษค่ะปา้ ” “เปน็ อะไรไป” “เปล่าค่ะ” “คุณไมล์ให้กลับมาพักไม่ใช่เหรอ แล้วออกมาช่วยป้าขายขนมแบบน้ีเขา จะไมว่ ่าเอาเหรอ” เฮ้ยยยย น้ำแข็งถอนหายใจ “ไม่หรอกค่ะ อีกอย่างชว่ ยป้าทำขนม ขาย ขนมไม่ใช่งานท่ีหนักหนาสาหัสเลยถ้าเทียบกับงานท่ีบริษัทของเขา อันน้ันนะ! เฮย้ ยยย ย่ิงกวา่ ออกรบเสยี อีก” “เรากพ็ ดู เกนิ ไป แตง่ ตัวสวยๆนง่ั ในท่สี วยๆ มันจะไมด่ ีตรงไหน” “ไมเ่ อาละ ไมพ่ ูดเรอื่ งน้ีกบั ป้าแลว้ เอาเปน็ วา่ ขายขนมชว่ ยปา้ ดีกวา่ หลาย เทา่ และอีกอยา่ งในเมือ่ เขาให้หนกู ลบั มาอยู่กบั ป้าจนถึงงานวนั หม้นั เพราะฉะน้นั หนูกต็ ้องมีสทิ ธติ ดั สินใจเองว่าในแต่ละวันอยากทำอะไร ไมอ่ ยากทำอะไร” “แลว้ เมื่อคืนใครละท่ีถูกบ่นจนโทรศัพทร์ อ้ นแสบหูซะขนาดนน้ั ...” นำ้ แขง็ ยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างทันที เมื่อคิดถึงตอนท่ีไมล์โทร.มาหาก่อนเข้านอน รุ่งอรโุ ณทัย

1 78 สองวนั แลว้ ที่เธอกลับมานอนบา้ นปา้ งานท่บี ริษทั ไมลก์ ็บอกว่าไมต่ ้องไปทำ รอหลงั งานวันหมน้ั และทีบ่ ้านเขากบ็ อกว่าไมต่ อ้ งไป เน่ืองจากงานจะจัดท่บี ้าน ฝา่ ยจัดงาน ต่างก็เข้ามาจัดสถานที่กันอย่างเอิกเกริก เพราะงานวันนั้นไม่เพียงเป็นแค่งานหมั้น แต่เป็นงานเปิดตัวหลานชายทายาทของอัครกำธรพร้อมเปิดตัวหลานสะใภ้ไปใน คราวเดียวกันเพราะไมล์ไม่ชอบความวุ่นวายเขาจึงขอให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นภายในวัน เดยี วงานเดียวกันเลย “จะว่าไปแล้วนะคะ ตอนแรกหนูคิดว่าพี่ไมล์จะเป็นคนปากหนักเสียอีก ทไ่ี หนได้หนูดผู ิด ผดิ มหันต์เลย” “นนิ ทาพีเ่ ขยผมอยู่เหรอครบั ไมด่ ีนะ! ผมอัดเสียงไว้เป็นหลักฐานแลว้ ดว้ ย” “เจา้ นอ้ งทรยศ!” นำ้ แข็งตอบกลบั ดว้ ยน้ำเสยี งไมเ่ ดือดร้อนและไมห่ นั กลับ ไปมองดว้ ย “ปา้ นันครบั พ่ีเขยบอกให้ผมมาเหมาขนมครับ” นายไมส่ นใจนำ้ แขง็ หันไป ทางป้านัน “เหมาทำไม?” แต่คราวน้เี ป็นน้ำแข็งท่ีหนั กลับมาและสนใจ “เพือ่ นพี่เขยมาจากองั กฤษนะ เขาเลยบอกใหผ้ มมาเหมาขนมปา้ นันเอาไป เลี้ยงเพอ่ื นเขานะครบั ” “เพ่อื นจากองั กฤษเหรอ เขามาเท่ียวกนั เหรอ” “หึหึหึ พี่สาวผมกลายเป็นคนคิดช้าไปตั้งแต่เม่ือไหร่ ผมไม่ต้องใช้สมอง อะไรมากมายก็เดาไม่ยากว่าเขาต้องมาร่วมแสดงความยินดีกับพ่ีเขยและพ่ีสาวไง ครับ” นำ้ แขง็ หลี่ตามองนาย ไม่ใช่วา่ เธอจะคิดไมไ่ ด้ แต่เธอกำลงั คดิ ว่าทำไมเรอ่ื ง สำคัญแบบน้ีไม่เห็นเขาบอกเธอสักคำ แล้วเธอควรไปต้อนรับเพ่ือนเขาไม่ใช่เหรอ ดเู อาเถอะ!แมแ้ ตข่ นมเขายังใชน้ ายแทนทีจ่ ะบอกเธอใหเ้ ธอเป็นคนเอาไปให้ “เดยี๋ วพีไ่ ปเอง” รุง่ อรุโณทัย

1 79 “อะ๊ !!! ไม่ได้ครับพเี่ ขยสั่งมาวา่ ตอ้ งเป็นผมเท่าน้นั ” น้ำแขง็ หลีต่ ามองนาย ทนั ที “คิดถึงพ่ีเขยใชม่ ัย้ ละ เอางเี้ อางี้ พห่ี อมแก้มผมฝากไปให้พี่เขยก็ได.้ ..” นำ้ แข็ง หนา้ บึง้ ใส่น้องชายทนั ที ในขณะทสี่ องพี่นอ้ งตอ่ ล้อตอ่ เถียงกนั ปา้ นนั ที่ได้ยนิ ต้ังแต่ แรกกต็ ัง้ หน้าต้งั ตาจัดขนมลงกล่องอย่างสวยงาม “นาย เอาไปใหค้ ณุ ไมล์ได้แล้ว เด๋ยี วเขาจะรอนาน” “ครับป้า ผมไปแล้วนะ พี่สาวแน่ใจนะว่าไม่ฝากความคิดถึงให้พี่เขย” น้ำแข็งหันไปยกมือสองกำป้ันกลับไปให้นายแทน เรียกเสียงหัวเราะสดใสของนาย กอ่ นทจ่ี ะจากไป Grrrr Grrrr สท่ี ุ่มของวันท่ีสามตรงเวลาเป๊ะ ไมเ่ หน็ หน้าแตก่ ็โทร.หาทกุ วัน น้ำแข็งมองหน้าจอทโี่ ชวใ์ ห้เห็นว่าปลายสายคือใคร “ไม่รับเหรอ” ป้านันเอย่ ถาม “ขี้เกียจ” น้ำแข็งเมินหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์และหันไปดูทีวีที่กำลังเป็น ชว่ งเวลาของละครที่เธอไม่รู้ดว้ ยซ้ำวา่ เรอ่ื งราวเป็นแบบไหน Grrrr Grrrr เม่ือส้นิ เสี ยงเรยี กเขา้ เคร่ืองของนำ้ แข็ง เสยี งเรียกเข้ าเครอ่ื ง ของปา้ นันก็ดังขนึ้ ทันที “สวสั ดีค่ะ” “สวัสดคี รับป้านนั หลานสาวป้านนั ยงั ปกติดอี ยมู่ ย้ั ครบั ” ปา้ นันย้ิมพรอ้ ม กับเสียงหัวเราะเล็กๆ น้ำแข็งคว้าโทรศัพท์ของตัวเองและลุกวิ่งขึ้นช้ันสองกลับเข้า หอ้ งไปอยา่ งรวดเร็ว หน๋อยยยย! พอเธอไม่รับก็โทร.หาป้า Grrrr Grrrr นำ้ แข็งมองหน้าจอของตัวเองอีกครั้ง ราวไี ม่เลกิ เลยนะ!!! “สวัสดีค่ะ” นำ้ แขง็ มุ่นคิว้ เล็กน้อยทนั ที ทีไ่ ด้ยนิ เสียงรอบขา้ งของปลายสาย ท่ีค่อนข้างดังมาก รงุ่ อรโุ ณทยั

1 80 “พีจ่ ะโทร.มาบอกวา่ วันนพี้ พ่ี าเพอ่ื นมาน่งั ด่มื อะไรกนั นิดหน่อย” “อ่อ” นำ้ แขง็ ขานรับในคอ เป็นแบบนี้เอง แตก่ แ็ ปลกๆบ้างทจ่ี ู่ๆก็มใี ครสกั คนคอยมาบอกว่าทำอะไรอยู่ทไี่ หน “แค่น้เี หรอ” “อม้ื ” ไมล์ยมิ้ เลก็ น้อย ยายเนีย่ คงนอ้ ยใจใหญ่แล้ว แค่สองวนั เองก็หงอยได้ ขนาดน้ีแลว้ “ง้ัน แค่น้ีแล้วกนั ” “……” น้ำแข็งหน้าม้ยุ ทันที แต่กไ็ มร่ จู้ ะตอบโตย้ งั ไง เธอจึงไดแ้ ตเ่ งยี บ แต่... “คิดถึงพมี่ ากเหรอ” นำ้ แข็งหนา้ รอ้ นเฉียบพลนั “หรือนอ้ ยใจดว้ ย” นำ้ แข็ง กล้นั หายใจ แต่โทรศัพทก์ ลับแนบหูไว้แน่น “เฮย้ ยยย ถ้าไมใ่ ช่ท้ังสองงั้นพวี่ างสาย นะ กะวา่ คนื น้ีจะแวะไปหาสกั หน่อย แต่คงไมต่ ้องแลว้ ม้ัง ดแู ล้วเหมอื นจะไปรบกวน คนที่ไม่อยากเจอ” นำ้ แขง็ ทำหนา้ เหมือนคนจะร้องไห้ทันที ทำไมเขาถึงใจร้ายกบั เธอ นักนะ จะมากม็ า ไม่มาก็ช่าง แตท่ ำไมตอ้ งมาพดู ให้อยากและจากไปแบบนด้ี ว้ ยเล่า ตดู๊ ตู๊ ด ตู๊ ด และเสียงปลายสายก็กดวางไปเสยี งัน้ ในขณะมราน้ำแข็งลด มือท่ีถอื โทรศัพท์ด้วยความเศรา้ หมองในจิตใจอยา่ งบอกไม่ถูก ติง้ ! เสยี งข้อความ เข้า พี่คงไมไ่ ดไ้ ปหาหรอกคืนนี้ คณุ แม่สง่ั ไว้นะ อีกอย่างมนั กค็ งดกึ มาก ฝันดีนะ เอ!๋ คณุ แมส่ ั่งแสดงว่าพีไ่ มล์ไมไ่ ดอ้ ยากแยกกันอยแู่ บบนีส้ นิ ะ แคป่ ระโยคส้นั ๆกลับ ทำให้ความน้อยเน้อื ต่ำใจกห็ ายไปเป็นปลิดทิง้ รกั เขามากข้นึ อีกแล้ว หัวใจเจ้าเอย๋ ช่างไมร่ กั ดเี สียเลย ตอนสายของวนั รงุ่ ขน้ึ นำ้ แข็งท่ลี งมาจากชนั้ สอง วันนี้เปน็ วันหยุดทปี่ า้ ไม่ ได้ขายขนมในตลาดเลยไม่ต้องต่ืนเช้ามาก แต่ป้ายังต้องทำขนมเพ่ือส่งไปตามร้าน รงุ่ อรโุ ณทัย

1 81 แตป่ ริมาณไมม่ ากเหมือนทีต่ อ้ งขายในตลาดด้วย แต่วนั น้กี ลับมคี นท่เี ธอไม่รจู้ กั เดนิ ขออนญุ าตเข้ามาในบ้าน “สวัสดีคะ่ มาพบใครเหรอคะ?” “ทีน่ ใี่ ชบ่ ้านคุณนันเหรอเปลา่ คะ?” “ใช่ค่ะ” “สวัสดีค่ะ ดิฉันมาจากห้องเสื้อค่ะ นำชุดท่ีคุณนันตัดไว้มาส่งนะคะ” น้ำแขง็ พยักรับอย่างเขา้ ใจ จงึ เซน็ รบั ชุดของปา้ มา “ใครมาเหรอ?” “เขามาส่งชดุ ของปา้ นะคะ” ป้านนั ยิ้มกว้างทันที รบี เดนิ ไปดชู ุดที่น้ำแข็ง แขวนไว้ นำ้ แข็งมองหนา้ ป้าที่ย้มิ แก้มแทบปริ “ดีใจขนาดน้เี ลยเหรอคะ...” “แน่นอนสิ หลานสาวป้ากำลังมคี นดีดูแล ทำไมป้าจะไม่ดีใจละ” นำ้ แข็ง หน้าม่ยุ เลก็ น้อย “ปา้ นัน ป้าวา่ หนโู ชคดมี ากมย้ั คะ?” “ทำไมถามแบบนั้นละ” ป้านันแขวนชุดไว้ท่ีเดิม เดินกลับมานั่งข้างกาย หลานสาว “ตอนแรกหนูก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนั้นก็แค่สำนึกในบุญคุณของ คุณหญงิ ป้าทที่ ่านชา่ งเมตตา แต่ตอนน้หี นูกลบั คดิ มากขนึ้ ถา้ คณุ นำ้ แข็งไม่จากไป ทุกส่ิงทกุ อย่างท่ีหนไู ด้อยตู่ อนน้ี หนจู ะไดม้ าเหรอคะป้า ความโชคดีของหนูตอ้ งแลก มากับหนึ่งชวี ติ ไมเ่ วน้ แม้แตเ่ รอ่ื งความรกั ” “น้ำแข็ง หนลู องคดิ ดวู า่ มันใชอ่ ย่างที่เราคดิ เหรอเปล่า สง่ิ ทห่ี นูได้มาตอนนี้ ล้วนแลว้ แต่เพราะตัวหนเู องทัง้ น้ัน ใหห้ นูหน้าตาเหมอื นคุณน้ำแข็งแล้วไงตอ่ ละ ถ้า หนูไม่เป็นเดก็ ดจี ะมีใครเหรอท่จี ะรักหนแู บบนี้ ส่ิงท่ีหนูได้มาทัง้ หมดในวันน้ลี ้วนเกดิ จากส่งิ ตอบแทนจากการกระทำดขี องหนทู ั้งนั้นต่างหากละ” รงุ่ อรุโณทัย

1 82 “ความดี สามารถเอาชนะทกุ ส่งิ ได้เหรอคะ” “ใชแ่ น่นอน” “แลว้ ความรักแบบหนมุ่ สาว ความดสี ามารถเปน็ ผู้ชนะด้วยม้ัยคะ” “เรอื่ งของความรกั แค่ความดอี ยา่ งเดยี วมันอาจจะไมพ่ อหรอก มีเยอะไปที่ คนดๆี กผ็ ิดหวังในความรกั แต่ป้าเช่ือในเรือ่ งของพรหมลขิ ิตและเนื้อคู่ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา่ ง ท่ีเกิดขึ้นลว้ นแลว้ แตช่ ะตาลิขติ ไว้ อย่างหนูกับคุณไมลไ์ งจะ๊ ” “หนูกับคุณไมลเ์ นี่ยนะคะ! สงสารคุณไมล์จัง อย่างเขาน่าจะเป็นเนอื้ คกู่ ับ เหล่านางฟ้ามากกว่านางทาสอยา่ งหนูนะคะ” ปา้ นนั ยม้ิ ขันมองหลานสาวอยา่ งเอน็ ดู “เรากน็ ะ! ดูพูดเขา้ ” “ก็จริงๆนะคะ ทห่ี นูตอ้ งหมน้ั กับเขาก็เพราะเขาสง่ั ให้หนูทำ จริงๆนะคะป้า หนูถูกเขาบังคบั จริงๆนะคะ” น้ำแข็งยำ้ แล้วยำ้ อกี ใหป้ ้าของตนได้ฟัง แตด่ เู หมอื นป้า ของตนจะไมเ่ ชือ่ เลยสกั นดิ “อะอะ ไหนบอกป้าสิ วา่ ทำไมเราถงึ ไปใส่รา้ ยพ่ีเขาขนาดน้ัน” “ใสร่ า้ ย! โอป้ า้ จ๋าป้า!!! หนูไมไ่ ด้ใส่ร้ายเลย กพ็ ี่ไมลเ์ ขาบอกใหห้ นทู ำตาม คำสง่ั เขา สัง่ ใหห้ นหู ม้นั สงั่ ใหห้ นูทำโน้นนี่นั่น ดว้ ยเหตผุ ลเพียงเพราะใหค้ ณุ หญงิ ป้า และคุณทา่ นมีความสขุ และทีห่ นูต้องทำกเ็ พราะต้องสำนึกบญุ คณุ ท่พี วกทา่ นทัง้ สอง รักและเมตตาหนมู าตลอดหลายปมี าน”้ี “คงมผี หู้ ญงิ อีกหลายรอ้ ยเลยทอี่ ยากทดแทนบญุ คณุ แบบน้ีนะ” นำ้ แข็ง หน้ามยุ่ ทันที เธอไม่พดู ต่อแลว้ เพราะสดุ ทา้ ยแลว้ เธอก็ตวั คนเดยี วกระเทยี บลบี ทกุ คนล้วนอยูข่ า้ งเดียวกบั ไมล์กันไปหมดแลว้ “แล้วนนั่ จะไปไหน” “วา่ จะชวนนายไปดหู นังแกเ้ บอ่ื ค่ะ งานก็ไมม่ ใี ห้ทำนค่ี ะ หนไู ปนะคะ เดีย๋ ว บ่ายๆกลับค่ะ” “บอกคุณไมล์เขาด้วยละ” นำ้ แขง็ มองบนทนั ที โอย้ ! เธอแค่จะหมั้นกบั เขา เองนะ แมจ้ ะอยู่และมอี ะไรกันแล้วกต็ ามทีเถอะ รุ่งอรโุ ณทัย

1 83 “นาย!” “พีน่ ้ำแข็ง กำลงั จะไปไหนครบั ” “มาอยนู่ ี้ได้ไง” นายหนั ไปมองทางอืน่ ทนั ที จะบอกพ่ีสาวได้อย่างไรวา่ ถกู วา่ จ้างมาจากพเ่ี ขยใหค้ อยดูแลพ่ีสาวอย่าให้คลาดสายตา “ผมกก็ ำลงั มาหาพ่ีไง” นำ้ แข็งหลี่ตาจอ้ งเพ่ือหาพริ ุธ “พี่ละกำลงั จะไปไหน” “กว็ า่ จะไปหานาย ชวนไปดหู นังแก้เซง็ ” “เซง็ ! พนี่ ้ำแข็งเนยี่ นะเซ็ง” “เออ เซ็ง เซ็ง ชดั ยัง ถา้ เขา้ ใจแล้วกไ็ ปกนั ไดแ้ ลว้ ...ทำไม?” นำ้ แขง็ ถามยำ้ เม่ือนายยงั ไม่ขยับแตเ่ หมือนอยากขออะไร “ชวนปูไขไ่ ปดว้ ยได้มยั้ ” “ดีเลยหลายๆคนสนุกดี ไปไป” นายย้ิมออกมาอยา่ งดใี จ ขณะทีเ่ ดินไปด้วย กนั นายกย็ กโทรศัพทโ์ ทร.ออกหาปไู ข่ สี่สิบนาทีต่อมาสามชีวิตกม็ ายืนอย่หู นา้ บอร์ด รายการหนังทีจ่ ะเขา้ ฉายในวนั นี้ “วนั อาทติ ยค์ นเยอะ เอาไงดีครับ” “มเี รอื่ งไหนที่ปูไขย่ ังไม่ไดด้ ูบา้ ง กเ็ อาเรอ่ื งนนั้ แหละ ให้มีท่ีให้เรานง่ั ดกู ็พอ” นายมองพส่ี าวของตนอย่างเหลือเชือ่ “พนี่ ำ้ แข็งเป็นอะไรนะ” ปไู ขก่ ระซิบถามนาย “เฮอะๆๆๆ กำลงั จะหม้นั วนั ศุกรท์ ่จี ะถงึ น้แี ลว้ ก็เลยเพีย้ นๆนะ” นายกบั ปูไ่ ข่ ทีเ่ ขา้ แถวรอควิ ซ้อื ตวั๋ หนังกระซิบกระซาบกัน “วา้ วววว พีไ่ มลโ์ ชคดีจัง” นายอึง้ ! เขาก็พ่ึงจะไดย้ นิ เปน็ ครง้ั แรกเลยนะเนย่ี คนทพ่ี ดู แบบน้ี มีแต่คนพดู วา่ พี่นำ้ แข็งโชคดเี สียสว่ นใหญ่ “มองอะไร?” ปไู ขเ่ อย่ ถาม เมื่อนายมองอยา่ งกับไม่เคยเห็นคน “เป็นคร้ังแรกเลยที่ปูไข่เห็นด้วยกับเราที่ว่าพี่ไมล์โชคดีที่พี่น้ำแข็งยอมหมั้น ด้วย” รุง่ อรุโณทัย

1 84 “เอ!๋ ” ปูไขไ่ มเ่ ข้าใจ “ก็มีแต่คนว่าพ่ีน้ำแข็งโชคดี แต่เราคิดว่าพ่ีไมล์โชคดีเหมือนท่ีปูไข่คิด พี่ นำ้ แข็งของเราประเสิร์ฐที่สดุ ในใตห้ ลา้ ” ปไู ขย่ ้ิมขำเมอื่ เห็นทา่ ทางประกอบคำพดู ของ นาย “วา่ แต่ทำไมปูไข่ถงึ คดิ เหมอื นเรา” “เปลา่ คิดเหมอื นสกั หนอ่ ย เราคดิ เองไดย้ ะ๊ ” “เออ เออ น้ันแหละ ทำไม อยากรู”้ “เราพึ่งเจอกบั พ่ีนำ้ แขง็ คร้งั เดียว ก็ประทับใจโดยทันที ใครวา่ พ่เี ขาไม่สวย จริงๆแลว้ พี่นำ้ แขง็ สวยท้ังนอกสวยทนั้ ในเลย เวลาเราไดม้ องพน่ี ้ำแข็งมองเทา่ ไหรก่ ็ ไม่เบ่อื เลยสกั นดิ ผหู้ ญิงทย่ี ิ่งมองย่งิ อยากมอง ยงิ่ มองยิง่ สวย และจิตใจไม่ตอ้ งพดู ถงึ จนเราเคยคิดว่าพนี่ ้ำแขง็ รู้จกั คำว่าคดิ ร้ายบ้างม้ยั ” “ใชน่ น้ั แหละพส่ี าวเรา เราดใี จนะทีผ่ ู้ชายคนนน้ั เป็นพไี่ มล”์ “เพราะพไี่ มล์ทงั้ เก่งและฉลาดใช่มยั้ ?” “ใช่! พไี่ มลเ์ ปน็ คนหนักแนน่ ทันคน พีน่ ำ้ แขง็ จะไมถ่ ูกเอาเปรยี บจากคนที่ ไมป่ ระสงค์ดี เราถงึ ไม่กดี กนั พ่ีนำ้ แข็งจากพี่ไมล์เลยไง” “นาย กดี กันพวกเขาได้ด้วยเหรอ” “แน่นอน ถ้าพี่ไมลไ์ ม่เปน็ พี่ไมล์แบบน้ี ต่อให้เป็นลกู ชายคุณหญงิ ปา้ แสน สวยแสนใจดี เราก็ไมม่ ีทางยอมเด็ดขาด เรายอมตายเพือ่ พน่ี ำ้ แข็งเลย” “งนั้ โชคดีทั้งสองคนเลยแล้วกนั เนอะ” “อ้มื ” นายขานรบั ส่วนน้ำแข็งท่ีอาสาเดินไปจัดการเร่ืองป็อบคอร์นและเคร่ืองด่ืม เธอซ้ือชุด เลก็ มาทัง้ หมดสามชดุ อกี สองชุดเธอวางข้างตวั ในมือถอื กลอ่ งป็อบคอรน์ นง่ั รอปูไข่ และนายพรอ้ มๆกับหยิบป็อบคอร์นในกลอ่ งของตนกนิ ไปอยา่ งเพลดิ เพลนิ วันนี้เปน็ วนั อาทิตย์ผคู้ นแนน่ ขนดั ตา น้ำแข็งสาดซัดสายตามองไปเร่อื ยๆ ไม่เจาะจง... รงุ่ อรโุ ณทยั

1 85 พร่ึบ! ว้าย!!! Sorry!!!! ก็อย่างที่บอกคือคนเยอะแน่นขนัดตา เด็กวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ท่ีชวนกันมาดู หนังเช่นกันต่างก็หยอกล้อกัน จนไปชนกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติคนหน่ึงที่อยาก จะมาดูหนังในโรงภาพยนตร์ของประเทศไทย เขาถูกเด็กในกลุ่มนั้นชนเข้าอย่างจัง ทำให้กล่องป็อบคอร์นหลุดจากมือข้าวโพดท่ีพองตัวรสช็อคโกแลตจึงได้ราดรดใส่ นำ้ แข็งท่ีน่งั อยู่ Sorry!!!! Sorry!!!! Sorry!!!! Nevermind! น้ำแข็งตอบกลับพร้อมกับปัดป็อบคอร์นออกจากตาม รา่ งกาย ชาวตา่ งชาตคิ นนนั้ กจ็ ะเข้ามาช่วย แต่... อ้า!!!! น้ำแข็งกลบั ร้องเสยี งดัง ออกมา Sorry!!!! ชาวต่างชาตคิ นนั้นรอ้ งกลา่ วขอโทษ โดยเข้าใจวา่ ทำใหน้ ้ำแข็งได้ รับบาดเจ็บ อารามความตกใจทำให้เขาลืมคิดไปว่าสิ่งที่ราดรดใส่น้ำแข็งคือแค่ ปอ็ บคอรน์ ภาพเหตกุ ารณท์ ำให้สายตาของผู้คนในบริเวณนัน้ ตา่ งกห็ นั มามองกนั “พ่ีค่ะ หนูขอโทษนะคะ” เด็กผู้หญิงในกลุ่มเข้ามาพนมมือกล่าวขอโทษ น้ำแข็ง และหันไปกลา่ วขอโทษชาวต่างชาตแิ ละบอกว่าจะซ้อื ปอ็ บคอร์นชดใช้ให้ แต่ ชาวตา่ งชาติคนนั้นบอกวา่ ไมเ่ ป็นไร มันเปน็ อุบัติเหตแุ ตก่ ็กล่าวตกั เตอื นเด็กสาวและ เพื่อนๆใหร้ ะวังให้มากขนึ้ หน่อย น้ำแข็งที่ได้ยินกลับรู้สึกช่ืนชมชาวต่างชาติคนน้ี เธอเองก็บอกกับเด็กสาว ไปเช่นกันวา่ ไม่เป็นไร พวกเขาจงึ แยกย้ายกนั ไป เหลอื แต่ชาวตา่ งชาตทิ ีย่ งั ยืนมอง เธออยู่ “ไม่มอี ะไรแล้ว เชิญคณุ เถอะคะ่ ฉันไมเ่ ป็นอะไร” น้ำแขง็ พดู ตอบกลบั เป็น ภาษาอังกฤษเรว็ ปรือ “แตเ่ ม่ือกค้ี ุณรอ้ งซะเสยี งดงั แน่ใจเหรอครับว่าไมเ่ ปน็ ไร” ร่งุ อรุโณทยั

1 86 “ฮาฮาฮา ที่ฉันร้องเพราะคุณจะมาถูดตวั ฉันต่างหาก ฉันไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บ และมันคงเกดิ ขึน้ ไม่ไดแ้ นๆ่ ค่ะ” น้ำแขง็ พูดพร้อมกบั หยบิ กลอ่ งป็อบคอรน์ ของตวั เอง ขึน้ มาใหช้ าวตา่ งชาตติ รงหนา้ ดู เวนน์ยิ้มแหย่ๆ อย่างเอียงอาย เคยซะที่ไหนที่ร้สู ึกหน้าไม่อายขนาดน้ี “จริง ด้วยสิครับ งัน้ ผมขอโทษนะครับ ผมลืมตัวไป” “อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก คุณไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเสียหน่อย เอาละคะ น้องๆฉนั มาแล้ว ดหู นังใหส้ นุกนะคะ ฉันไปละคะ ออ่ ประเทศไทยยินดตี ้อนรับนะคะ เที่ยวเมืองไทยให้สนุกช่วยเศรษฐกิจของโลกไปในตัวด้วย ลาก่อนค่ะ” เวนน์อึ้ง! มองตามนำ้ แขง็ ไป และไดแ้ ต่คิดว่า นา่ รักแฮะ! “เป็นอะไรวะ๊ !” ไมลท์ แี่ ยกไปเขา้ ห้องนำ้ ทักถามเพือ่ นทยี่ นื อึ้ง นิง่ นงิ่ อยา่ ง คนตกอยูภ่ วังค์รัก “ผหู้ ญิงไทยน่ารกั ดีวะ๊ ” เฮอะ เฮอะ เฮอะ ไมล์หวั เราะในคอ และกอดคอเพ่อื นเดินเขา้ โรงหนงั ไป “อยากเจอเธออกี จงั เลย ตากลมโตๆ” “เพอ้ เจอ้ ” ไมล์ไม่จรงิ จังนัก ไดแ้ ต่ลากคอเพ่อื นไปนัง่ ยงั ท่ีทีไ่ ด้จองไว้ ไมล์ ทำตามสัญญาเสมอ ตอนนั้นท่ีลอนดอนทเ่ี ขาไดร้ จู้ กั กับเวนน์ เวนน์บอกวา่ ในฐานะ เจ้าบ้านขอเลี้ยงไมล์โดยพาเขาไปดูหนัง ตอนน้ันไมล์จึงบอกว่าถ้าเวนน์มีโอกาสได้ มาเมืองไทยเขากจ็ ะทำหน้าที่เจ้าบา้ นเช่นกนั วันนี้ไมล์แต่งตัวสบายๆเขาสวมเส้ือโปโลสีแดงกางเกงสามส่วนสีขาวกับ รองเท้าผ้าใบสีขาว ทิ้งมาดประธานใหญ่คงเหลือไว้แต่ชายท่ีหล่อเหลาน่าชวนมอง มองๆไปการแต่งตัวแบบน้ีทำให้คนท่ีผ่านไปมาคงคาดเดาอายุของไมล์ผิดแน่ๆ แม้ หน้าตาจะดูคมแต่นัยน์ตาสีน้ำเงินครามและรูปร่างที่สูงโปร่ง หลายๆคนอาจเดาว่า ไมลค์ งเปน็ วัยร่นุ อายุไมม่ ากนกั รุง่ อรุโณทัย

1 87 TheEnd เม่ือจอใหญ่ปรากฎคำดังกล่าว แสงแสดงทางออกก็สว่างข้ึน คนในโรงต่างก็ทยอยลุกขึ้นและเดินออกไปตามทางออกท่ีใกล้กับท่ีนั่งของตน และ ทกุ ทางออกกจ็ ะเขา้ สเู่ สน้ ทางเดียวกัน “เฮ!้ !! คุณ คุณ” ไมล์ท่ีเดนิ อยขู่ า้ งๆเวนน์ มองเพอ่ื นอย่างแปลกใจที่เขา กำลังเร่งฝเี ท้าเดนิ ตามใครสกั คนด้านหน้าในฝูงชน “อา้ ว!! คณุ อกี แลว้ ” นำ้ แข็งทกั ทายเวนน์ ทำใหน้ ายและปูไขก่ ม็ องคนที่ น้ำแข็งทกั ทายกลับอย่างสงสัย “เหลือเช่อื จรงิ ๆ ว่าเราดูหนงั เร่อื งเดียวกนั โรงเดียวกนั ดว้ ย” นำ้ แขง็ ขำดเู ขา ทำทา่ ทางว่ามนั เป็นเรื่องมหัศจรรยท์ ั้งๆทธี่ รรมดาจะตายไป “คุณมาคนเดยี วเหรอคะ” นำ้ แขง็ เอย่ ถามธรรมดาไม่ได้ใครร่ ู้มากนัก “ผมมากบั แฟน” นำ้ แข็งเลิกค้วิ เล็กน้อย แต่รสู้ ึกสบายใจทช่ี าวตา่ งชาตคิ น นี้ไมไ่ ด้คดิ อะไรกบั เธอเกินเลยแนน่ อน กเ็ ขามากับแฟน “อา้ ! นัน่ ไงแฟนผม” ! ! ! สายตาสามคู่เบิกกวา้ งพร้อมกนั อยา่ งเหลือเชอ่ื เมือ่ ไมล์เดนิ มายืนข้าง กายเวนน์ ไมลเ์ ลกิ ควิ้ เล็กน้อยท่เี ห็นพวกนำ้ แข็ง แตก่ ็ไมไ่ ด้เอ่ยอะไร มุมปากหยักกด ลึกเล็กนอ้ ย สายตาออ่ นลงเมอ่ื มองสบตาและใบหน้าของน้ำแข็ง “เขาเหรอคะ? แฟนของคณุ ” น้ำแขง็ ชนี้ ้ิวไปทางไมล์ ไมล์ที่ไมไ่ ด้ยินว่า เพือ่ นคยุ อะไรไว้ แตไ่ ด้ยนิ น้ำแข็งพูดกบั เพอื่ นเขาอย่างชัดเจน ไมล์แค่เลกิ ควิ้ ข้ึนเลก็ น้อย ไมล์ไม่แปลกใจท่ีเวนน์ชอบเล่นหนักแบบน้ี เพราะเวนน์ทำเป็นประจำท่ีชอบ บอกสาวๆท่ีรู้สึกดีด้วยว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนน้ัน และดูว่าเธอเหมาะสมกบั ตวั เองเหรอมย้ั ไมล์ย้ิมเล็กนอ้ ย และไม่พดู อะไร เขาปล่อยให้น้ำแขง็ ไปตอ่ ดว้ ยตวั เธอเอง ในขณะทนี่ ายและปูไขม่ องไมล์กบั ชาวต่างชาติสลับไปมา ซง่ึ นายแทบจะสำลกั น้ำที่ ถือติดมอื มาเพ่อื ด่ืมตอ่ รงุ่ อรโุ ณทยั

1 88 น้ำแข็งมองไมล์แปบ็ หน่ึง คนบ้า! ไม่เดือดเน้ือรอ้ นใจอะไรเลย ส่วนชาวตา่ ง ชาตคิ นน้กี ็น่าจะเปน็ เพือ่ นเขาท่เี ดนิ ทางมารว่ มงานหม้ัน นสิ ยั ตา่ งกันสดุ ขัว้ ไมน่ ่ามา คบกันได้เลย “เขาบอกวา่ คุณเปน็ แฟนของเขาคะ่ ” น้ำแขง็ หนั ไปพดู ไทยกับไมล์ เวนนท์ ี่ ไม่รู้ภาษาไทยจึงหันไปถามไมล์ว่าน้ำแข็งพูดว่าอะไร ไมล์จึงพูดเป็นภาษาอังกฤษ บอกเวนน์ไปว่าน้ำแข็งพูดอะไร ช่องทางเดินเริ่มกว้างมากขึ้นเม่ือผู้คนก่อนหน้านี้ ทยอยเดนิ กันออกกันไปหมดแล้ว “คณุ ไม่เชอื่ ผมเหรอ” เวนนห์ ันไปถามน้ำแข็ง “ฮา ฮา ฮา คณุ อุตสา่ หบ์ อกซะขนาดนี้ ฉันต้องเชื่ออยู่แล้ว ยินดดี ว้ ยนะคะ ขอให้คณุ สองคนมีความสุข ลูกเตม็ บา้ นหลานเต็มเมืองนะคะ” เวนน์หุบย้ิมทนั ที นาย และปไู ข่หัวเราะมเี สยี งดงั ออกมา แม้ไมม่ ากแต่กท็ ำใหเ้ วนน์เหวอแปลกๆ “อวยพรกันเสร็จแล้ว ไปหาอะไรกินด้วยกันทั้งหมดเน่ียแหละ” ไมล์เป็น ฝ่ายเอย่ ตอ่ และขยับเดินไปกอดคอนำ้ แขง็ ต่อหนา้ ตอ่ ตาเวนน์ ทม่ี องอย่างงงงัน เวนน์ มองไปที่ปูไข่และนายที่ยืนหัวเราะกันอยู่ ในขณะท่ีไมล์และน้ำแข็งเดินห่างออกไป หลายก้าว “สวัสดีค่ะ คุณคงไม่รู้ว่าเขาสองคนเป็นว่าท่ีคู่หมั้นกันค่ะ” ปูไข่เอ่ยบอก ความกระจ่างให้กบั เวนน์ “เจา้ เพ่อื นตวั แสบ!” ไมล์แนะนำใหเ้ วนน์รู้จักกบั นำ้ แข็ง นาย และปูไขอ่ ย่างเป็นทางการ หลงั จากนนั้ ทุกคนก็เลอื กร้านและสั่งอาหาร และในระหว่างที่รอ...“เม่ือคนื หลบั สบายมยั้ ?” ไมล์หนั ไปถามนำ้ แขง็ ทนี่ ่งั ขา้ งตน น้ำแข็งหันกลับไปมองหนา้ ไมล์เขา้ ใจความหมายทเ่ี ขาอยากส่อื ท่มี ากกว่าแค่ ถามสารทกุ ขส์ ุขดิบทว่ั ไป แต่ก็ยังไม่เข้าใจเจตนาหลกั ของเขาทง้ั หมดอยดู่ ี รุ่งอรุโณทยั

1 89 “สบาย” น้ำแขง็ ตอบกลับคำเดยี วและกำลงั จะหันหน้าหนี แตไ่ มล์โอบแกม้ ห้ามไว้ การกระทำที่ไม่แคร์สื่อ ทำเอาน้ำแข็งและอีกสามคนสนใจคนทั้งคู่มากข้ึน โดยเฉพาะเวนน์ท่ีต้ังแต่รู้จักเพ่ือนมาไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยเห็นไมล์ ปฎบิ ัติกบั ผู้หญงิ คนไหนแบบนีม้ ากอ่ น กเ็ ข้าใจว่าเป็นคู่หมน้ั แต่สำหรบั เขาก็คอื ภาพ แปลกตาอยู่ดี “อยากกลับมาเลยมัย้ ไม่ต้องสนใจอยา่ งอืน่ ” น้ำแขง็ มองคนพูด อะไรของ เขาเนี่ย แค่สามวันเองทแี่ ยกกันอยู่ จะว่าไปเธอกับเขากอ็ ยดู่ ้วยกันแคเ่ กือบสองเดอื น เอง ทำตัวติดกนั จนแยกกนั ไม่ออกไปแล้วเหรอ “พีไ่ มลข์ อร้องน้ำแขง็ อย่เู หรอคะ” “แน่นอน!...ว่าไม่ใช่ แต่พี่พูดแทนเราที่ทำหน้าขอร้องพ่ีอยากกลับมาใจ แทบขาด” น้ำแข็งหน้าตูมใส่ไมล์ทันที ผู้ชายคนน้ี! ไม่ยอมอ่อนข้อเลยสักนิด หม่ันไส้!!! “ค่ะ” แต่คำตอบที่บอกไปกลับทำให้ไมล์มอบรอยย้ิมกระชากใจสาวกว่า ครึง่ รอ้ ยใหส้ ลบตรงหน้าในเฉยี บพลัน น้ำแข็งแก้มแดงทนั ที กเ็ ธอรักเขาน่ีน่าโอกาส มาถงึ แลว้ จะเล่นตัวให้ปวดหวั ใจเลน่ เพ่ืออะไร วันหน้าไม่รจู้ ะเกิดอะไรขน้ึ บ้าง เธอขอ ไควค่ ว้าความสขุ วนั นไ้ี วก้ ่อนแล้วกนั “สวสั ดคี ะ่ ” เสียงทกั ทายทำให้คนท้งั โตะ๊ หันไปมองผมู้ าเยอื น “พมิ พ่พี ล!” ไมล์หนั ไปมองนำ้ แขง็ ทันที เขาไม่ตอ้ งการใหน้ ้ำแข็งเอ่ยเรยี ก สองคนน้ีแบบสนิทสนมกนั อกี ตอ่ ไปแลว้ “สวสั ดคี รับคณุ พมิ พิลา คณุ พลพกั ษ์” ไมล์ทกั ทายกลับอย่างเป็นทางการ และรักษาระยะห่างไว้ตัวตามมารยาท “ต้องขอโทษด้วยนะครับท่ีคู่หมั้นผมเสีย มารยาท” น้ำแขง็ หน้างอก้มหน้าลงทนั ที เธอเขา้ ใจไมล์ทนั ทีวา่ ตอ้ งการอะไร พิมพิลามองไมล์ด้วยความขุ่นเคือง และอดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้ท่ีไมล์ กอบกุมมือน้ำแข็งไว้อย่างหวงแหน จริงๆแล้วเธอไม่ได้เสียใจอะไรมากนักเพราะ รุง่ อรุโณทยั

1 90 ระหว่างเธอกับไมล์แทบจะไม่ได้เริ่มอะไรมากมาย แต่เธอรู้สึกเสียหน้าท่ีเธอเหนือ กวา่ นำ้ แข็งทุกอย่างตง้ั แตไ่ หนแตไ่ รมา เธอเกง่ กวา่ เธอสวยกวา่ เธอรวยกวา่ เธอเป็น ท่ีนา่ สนใจมากกวา่ ไม่เคยมผี ชู้ ายหรอื ใครก็ตามใหค้ วามสำคญั กับนำ้ แขง็ เท่ากับเธอ และมากกว่าเธอยง่ิ เป็นไปไมไ่ ดแ้ ละไม่นา่ จะเกดิ ขึน้ แตไ่ มลก์ ลบั ทำใหม้ ันเกิดขนึ้ ... “พี่พลเราไปกันเถอะค่ะ ตอนน้ีเราสองคนไม่คู่ควรที่จะคบหากับคุณกรกต ไปเสยี แลว้ ” พิมพลิ าและพลพกั ษเ์ ดนิ แยกจากไปทนั ที โดยพลพกั ษไ์ ดแ้ ตเ่ หลียวมอง นำ้ แข็งอย่างอาลัย ควบั ! ไมล์จบั น้ำแขง็ ไว้ และสง่ สายตาดบุ อกให้เธออยูเ่ ฉยๆ แมว้ ธิ ี ของเขา จะไม่น่าดูชมนัก แต่การท่ีน้ำแข็งไม่ข้องแวะกับพิมพิลาอีกเลยย่อมดีกับน้ำแข็ง มากกว่า พิมพิลาไม่จริงใจกับน้ำแข็งเลยเขาเร่ิมรู้ตั้งแต่ท่ีน้ำแข็งจดสูตรและท่องจำ ในวิชาคำนวณที่ยายโง่เน่ียไม่ถนัด และยายนั่นก็บอกกับเขาว่าสูตรน้ีจะผิดได้ไง เพราะพิมพิลาเขียนให้เองเลย ถ้ามันผดิ แคส่ ตู รเดียวเขากจ็ ะไมค่ ดิ อะไรมาก แตน่ ้ีผดิ ตั้งหลายสูตร มนั จงใจชดั ๆถึงว่ายายซอื่ บอ้ื ถึงเกือบตก ทำไมนะเวลาอาจารยเ์ ขาสอน ไมค่ ่อยจะจำหรือตง้ั ใจเรยี นใหม้ ากๆ ไปเชื่อเพ่อื นที่ไมค่ วรเรยี กวา่ เพอื่ นเลย และหลงั จากน้ันคำพูดทีพ่ ิมพิลาพดู ถึงน้ำแข็งกท็ ำใหเ้ ขามั่นใจอยา่ งเตม็ ที่และตดั สนิ ใจว่าต้อง ใหส้ องคนนี้แตกหักแบบไม่เกย่ี วข้องกนั โดยเด็ดขาด เวนนม์ องพมิ พลิ า ผู้หญงิ คนนส้ี วยบาดตาจรงิ ๆ แต่กแ็ คน่ า่ มองแคน่ ้นั ไมล์ ไม่ใช่ผู้ชายท่ีช่ืนชอบผู้หญิงแค่ความสวย แต่สองคนน้ีมีปัญหาอะไรกันเขาคงไม่มี โอกาสไดร้ ู้ แตท่ แี่ น่ๆการปกป้องแบบนี้ ไมเ่ รียกวา่ รกั แลว้ เรียกว่าอะไรได้อีก “ความรกั ของนาย สุดยอดมากๆ เพือ่ นรกั ” ! ไมล์กบั น้ำแขง็ ตกใจพรอ้ มกนั ทันที นำ้ แข็งหนั ไปจ้องหน้าไมล์ “ไรส้ าระ อาหารมาแลว้ กนิ ๆไป” ไมล์โมโห หงดุ หงิดทนั ที ทำใหส้ ามคนมอง อย่างไมเ่ ข้าใจ ส่วนนำ้ แข็งก็กม้ หนา้ ลงอยา่ งน้อยใจระคน แต่หลงั ม้อื อาหารทง้ั ห้าคน เดินเล่นกันต่อ ไมล์ท่ีกล่าวหาเพื่อนรักว่าไร้สาระนั่นกลับไม่รู้สึกเลยอะไรเหรอที่เดิน ร่งุ อรุโณทัย

1 91 จูงมือน้ำแข็งแสดงออกถึงการเป็นเจ้าของเสียออกหน้าออกตา ให้ใครมองมาก็ต้อง คดิ แบบเดยี วกันวา่ ผชู้ ายคนนี้รกั ผหู้ ญงิ ท่ีเขาจูงมือไว้อย่างแน่นอน แล้วเขาเลา่ ! จะ ยอมรับความรูส้ ึกทเี่ กิดขึน้ น้ไี ด้ม้ยั น้ำแข็งได้แตภ่ าวนาว่าขอให้เธอสมหวัง... น้ำแข็งอดไม่ได้ที่จะมองไมล์อย่างแปลกใจเขาเนี่ยนะมาเดินเล่นในห้าง สรรพสินค้า แคเ่ ดนิ เล่นไมใ่ ชว่ ิสัยทไ่ี มลจ์ ะอยากทำ ถา้ เขามาก็ต้องมีเป้าหมายจับ จ่ายซือ้ กว็ า่ กนั ไป แตม่ าเดนิ เลน่ เน่ยี นะ!และไหนจะแตง่ ตัวแบบน้อี ีก เธอไม่เคยเหน็ ด้วยซ้ำ ดูดีไปอีกแบบ สุดท้ายคือเขาเดินจูงมือเธอไม่ยอมปล่อยเลยอันนี้ดีสุดๆ และเธอก็ไม่ขดั ขืนอะไรท้ังนนั้ ก็เพราะเธอรกั เขานนี่ ่า อะไรก็ทำไดห้ มดแตอ่ ย่างเดียว ท่เี ธอทำไม่ไดค้ อื บอกรักเขา ไมใ่ ช่แค่อยากจะบอกรักเขาเฉยๆนะ เธออยากจะให้ราย ละเอียดด้วยว่า เธอหลงใหลความหลอ่ ของเขาในตอนแรก และคดิ ว่าต่อมาก็คงจะ จืดจางไปเองเพราะเขาทำนิสัยไม่ดีใส่เธอตลอดเลย มันจะเป็นไปได้อย่างไรว่าคน อย่างเธอจะรักเขาได้มากไปกวา่ นี้ แตส่ ุดทา้ ยจนมาถงึ วันนเี้ กดิ อะไรข้ึนกบั เธอกัน ทกุ อยา่ งท่ีผ่านมากเ็ พราะเธอรักเขานะ ไมว่ ่าเรอื่ งอะไรแค่เขาเอ่ยปากแค่ครั้งเดยี วเธอก็ ยอมทำตามท่ีเขาต้องการในทันที ไมเ่ ลน่ ตัว ไม่โวยวาย ขอแคเ่ ขาต้องการก็เทา่ นนั้ “พีน่ ้ำแขง็ พน่ี ำ้ แขง็ พสี่ าว!” นายท่ีเรียกแลว้ เรยี กอกี น้ำแข็งท่ีกำลงั เหมอ่ ไม่ได้ยนิ เสียงเรยี กน้ันสักนดิ “ห๊า!” น้ำแขง็ มองคนโน้นคนนี้สลับไปมา เมื่อทุกคนหนั มามองเธอกนั หมด “มอี ะไรเหรอ?” “พวกเราจะแยกกันแลว้ ครบั ” นายเอ่ยบอกนำ้ แข็ง “อ่อ” “ผมไปแล้วนะครับทุกคน” “ส่งปูไข่ให้ปลอดภัยนะ” นายทำท่าทางรับคำสั่งเหมือนนายตำรวจช้ัน ผู้นอ้ ยท่ีทำความเคารพนายตำรวจผู้เปน็ นายใหก้ ับนำ้ แข็ง และกล่าวลาไมล์กบั เวนน์ และแยกเดนิ จากไป รงุ่ อรโุ ณทัย

1 92 ไมล์ น้ำแข็งและเวนน์ แยกเดนิ มาอีกทางเพื่อไปยังลานจอดรถ “เวนน์ พัก ที่บ้านเรา” ไมล์เอ่ยบอกกับน้ำแข็งเป็นภาษาไทย น้ำแข็งพยักหน้ารับทราบอย่าง เข้าใจ “วา่ แต่พ่ไี มล์มเี พื่อนแค่คนเดียวเหรอ” ไมลห์ ลี่ตาก้มมองน้ำแข็ง แววตา ขวางๆสาดส่งไป “เพ่ือนมีหลายคน แต่ที่อยากให้มาแค่เวนน์คนเดียว เวนน์ไม่ใช่เป็นแค่ เพื่อนเขายังเป็นหุ้นส่วนธุรกิจด้วยและเขาก็เป็นเพ่ือนคนแรกของพ่ีที่เจอกันที่ ลอนดอนนะ” นำ้ แข็งพยกั หนา้ ไมล์เดนิ อยู่ตรงกลาง อกี ด้านคอื เวนน์ นำ้ แขง็ มอง ไมล์และเวนน์ที่ตัวสูงใหญ่พอๆกัน แต่ด้วยไมล์เป็นลูกครึ่งเธอว่าพี่ไมล์ของเธอ นา่ มองกว่าเพอ่ื นของเขาตัง้ เยอะ จะวา่ เธอคดิ แบบลำเอยี งกไ็ ด้นะ ซ่งึ จริงๆแล้วเวนน์ ก็ไมเ่ ลวเลยทีเดยี วแต่เธอก็ตอ้ งวา่ คนของเธอดกี วา่ อยู่แล้วในสายตาเธอ ฮฮิ ฮิ .ิ .. “วา่ ไปคุณเวนนก์ ห็ น้าตารูปร่างดไี มเ่ บา ทำไมเขาไมม่ ีแฟนละคะถึงมาคน เดยี ว” “พดู มาก ถามมาก เรื่องของตัวเหรอ” ไมลห์ งดุ หงิดทีไ่ ดย้ ินคำชมที่ น้ำแข็ง มีให้กับเวนน์ เมื่อเหน็ วา่ ไมล์ไม่ชอบนำ้ แขง็ จงึ หุบปากลงทันที เมื่อเดนิ มาถงึ รถ ไมล์ เปิดประตูเบาะหลงั ให้กับน้ำแขง็ สว่ นตัวเขาประจำที่คนขบั ด้านข้างคนขับเปน็ เวนน์ ที่เข้าไปนงั่ และรถก็คอ่ ยๆเคลอ่ื นออกจากลานจอด เอย๊ี ดดดดดด โอ้ย!!!! “น้ำแขง็ !!!! นำ้ แขง็ เจ็บมากม้ัย?” ไมล์เปล่ยี นเกยี ร์ รบี ลงจากรถและเปดิ ประตูด้านหลังทันที น้ำแข็งที่น่ังเบาะหลังไม่ได้คาดเข็มขัด ทำให้ร่างท้ังร่างเท กระแทกกบั เบาะด้านหน้าอย่างแรง เมื่อไมลท์ ่อี อกตัวแมไ้ มเ่ รว็ มาก แต่จู่ๆกลับมรี ถ อีกคันที่ออกจากช่องจอดมาอย่างกะทันหัน ดีท่ีไมล์เท้าไวเหยียบเบรคได้ทันแบบ ร่งุ อรุโณทยั

1 93 ห่างแค่สองเซ็นติเมตร ไม่ง้ันคงชนเข้าอย่างจัง แต่ผลจากการเบรคอย่างแรงและ ไมท่ นั ต้งั ตวั สง่ ผลกระทบให้กบั คนน่งั เบาะหลังอยา่ งจงั เวนนล์ งจากรถเช่นกนั เขาเดินไปเคาะกระจกรถคนขบั ท่ียงั ไม่ยอมออกมา อย่างเอาเรอ่ื ง ต้องอบรมกันหน่อยเสียแลว้ ทางดา้ นไมล์ต้องมุน่ ค้วิ ทนั ที เพราะหนา้ ผากของนำ้ แข็งแดงและเรมิ่ นนู ขึน้ ทีละนดิ “เจ็บจงั ! ฮือ ฮือออออ” น้ำแข็งปลอ่ ยโฮออกมาทนั ทีเพราะความเจบ็ ไมล์ ขยับเข้าไปนั่งเบาะหลังเบียดข้างกายน้ำแข็งที่น้ำตาไหลพรากร้องไห้เหมือนเด็กๆกัน เลยทีเดียว ไมลข์ ยบั ใหน้ ้ำแข็งหนั มาทางเขา ชวู่ ววววว ไมลเ์ ป่าลมอุ่นไปทส่ี ่วนทน่ี ูนบน หน้าผากของน้ำแข็ง พร้อมลูบหลังปลอบโยนไปพร้อมๆกัน เขาไม่สนใจคู่กรณีท่ี เกือบเป็นคู่กรณี เขาสนใจแต่น้ำแข็งที่ตอนน้ีหยุดร้องได้บ้างแล้วแล้วแต่ก็ใช้เวลา หลายนาทอี ยู่เหมือนกัน ซึง่ เสยี งสะอนื้ ยังคงอยู่ ไมล์ไม่สนใจรถทีเ่ ลี้ยวมาเส้นทางนีท้ ่ี ตอ้ งทยอยถอยออกเพราะคิดวา่ เกดิ อุบัตเิ หตุ จนเจ้าหน้าท่รี ักษาความปลอดภยั วงิ่ กรู กนั เขา้ มา แต่เวนนท์ อี่ ยดู่ ่านหน้าสอ่ื สารกบั เจา้ หนา้ ท่ีไมค่ ่อยเขา้ ใจนัก คนกอ่ เหตุก็ไม่ ยอมออกมาจากรถ ส่วนไมล์กเ็ อาแต่ปลอบโยนน้ำแข็ง จนเร่ืองลกุ ลามใหญโ่ ตเพียง เพราะส่ือสารกนั ไม่เขา้ ใจ “พีไ่ มล์ ออกไปแกไ้ ขสถานการณไ์ ด้แลว้ ” น้ำแขง็ ท่ดี วงตาเรม่ิ มองอะไรชัด ขน้ึ ทำให้มองดา้ นนอกกำลังวนุ่ วาย ไมล์มองตามนำ้ แขง็ เขาพยกั หนา้ รบั และขยับ ออกจากรถไป ไมล์หนั ไปพดู กับเจ้าหน้าท่ีไมน่ านนกั เขากด็ ึงกึ่งลากแขนเวนน์กลับ เข้ามาในรถ “ไม่เข้าใจ ยอมทำไม คนในรถน่ัน สติดีเหรอเปล่า น่าจะเอาเร่ืองให้ หลาบจำ” เวนน์บ่นยืดยาวทนั ทีเม่อื ไมล์ขยับขึ้นประจำตำแหนง่ แตไ่ มล์ไม่ได้เอย่ กับ เวนน์ เขาหนั กลบั มาทน่ี ำ้ แขง็ อกี ครัง้ ร่งุ อรุโณทยั

1 94 “อดทนหนอ่ ยนะ เด๋ียวกถ็ งึ บา้ นแลว้ ” ไมลพ์ ูดส้นั ๆ แตย่ งั ไมข่ ยบั รถ เขาลง จากรถและมาเปิดประตหู ลงั เขาขยับใหน้ ้ำแขง็ นง่ั ใหเ้ รยี บร้อยและดงึ เขม็ ขดั คาดให้ เธออยา่ งเรียบรอ้ ยและปลอดภัยก่อนจะกลบั ไปประจำตำแหนง่ พวงมาลยั อีกครัง้ “โอ้วววว!!!!” เวนนร์ อ้ งออกมา เมอ่ื หันมามองน้ำแขง็ ที่ตอนน้หี นา้ ผากปดู โนน “รีบกลับเลย รบี ๆๆๆ” เวนน์เข้าใจเพอ่ื นทันทถี ึงสาเหตุที่ไมล์อยากออกจากที่น่ี ใหเ้ ร็วทีส่ ดุ “น้ำแขง็ เดินเองไดค้ ่ะ” รีบร้องบอกเมื่อไมล์ท่ีจอดรถเรยี บรอ้ ยแล้ว เร่งรีบลง มาปลดเข็มขดั นริ ภัยออกให้ และชอ้ นรา่ งบางเขา้ ส่อู อ้ มแขนและเดนิ เข้าบา้ น “จันทร์ จนั ทร”์ ไมล์เสยี งดงั เป็นครงั้ แรก จันทร์ทไ่ี ดย้ นิ รบี วิง่ ออกมาตาม เสียงเรียก “คุณไมล์ อ้า! คุณน้ำแขง็ เป็นอะไรไปคะ?” “ทำที่ประคบและเอาไปให้ฉันบนห้อง” ไมล์พูดจบเดินขึ้นช้ันสองไปอย่าง รวดเรว็ คุณหญงิ ศศกิ านตท์ ไ่ี ดย้ นิ เสยี งเอะอะก็เดินออกมาดแู ตไ่ ม่ทนั ไมลท์ ขี่ น้ึ ไปข้าง บนแล้ว “เวนน์ เกดิ อะไรขน้ึ ” เวนนจ์ ึงพาคณุ หญิงศศกิ านต์ไปนัง่ และเล่าเรือ่ งราว ทุกอย่าง ในขณะท่ีจันทร์ว่ิงกลับไปทำสมุนไพรประคบแก้บวมตามคำส่ังของไมล์ อย่างรวดเร็ว ไมลท์ ี่กลับเขา้ มาในห้องนอนคอ่ ยๆวางนำ้ แข็งไวบ้ นเตียง เขาถอดรองเทา้ ใหน้ ำ้ แข็งอยา่ งไม่เกี่ยงงอน น้ำแข็งทีต่ ง้ั ตัวไมท่ ันกับทุกสิง่ ทเ่ี กดิ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็วมาก เหลอื เกนิ ได้แตน่ อนทำตาปรบิ ๆ กระพริบถ่ๆี อย่ตู ลอดเวลา จนเกนิ ทจี่ ะทนต่อไปได้ “พ่ีไมล์ หยุด หยดุ ” น้ำแข็งร้องหา้ ม น้ำตาไหลพราก ไมล์หล่ีตามองน้ำแขง็ “เจ็บอีกแล้วเหรอ?” ไมล์ถามอย่างเป็นห่วงเม่ือเห็นน้ำแข็งท่ีน้ำตาไหล พรากนองหนา้ อกี ครงั้ ร่งุ อรุโณทัย

1 95 “พอ หยดุ แคน่ ี้เถอะค่ะ” “พ่ไี ม่เข้าใจ” “พที่ ำแบบนที้ ำไม พไ่ี มลพ์ ี่รักน้ำแขง็ ม้ัยคะ” น้ำแข็งเกนิ จะทนทานต่อไปได้ อกี แล้ว ถา้ เขารักเธอเรื่องกจ็ บ แตค่ ำถามท่ีพรง่ั พรูออกมาพรอ้ มนำ้ ตากลบั ไดค้ วาม เงยี บเปน็ คำตอบ น้ำแข็งกร็ ู้อยูแ่ ลว้ วา่ คำตอบตอ้ งออกมาเปน็ แบบน้ี “น้ำแข็ง หกั หา้ มใจของตวั เองไว้ อย่าได้รักผูช้ ายทเ่ี ขาไมม่ ที างรกั ตอบเดด็ ขาด” หัวใจดวงน้อยของน้ำแขง็ แทบสลาย เธออยากจะเสยี งดงั ใสเ่ ขาไปเหลือเกินว่า คนก็ตายไปแล้วนะ! ทำไมเขาตอ้ ง ตอ้ งฝังใจกับคนทต่ี ายไปแล้วขนาดน้ี ทำไมถึงไม่ ใหค้ วามสำคัญกับคนทยี่ ังอยู่ อ่อ!ไมส่ ิ เขาใหค้ วามสำคัญคนทยี่ งั อยู่ แต่คนเหลา่ นน้ั ไม่ใช่เธอไมม่ เี ธออยูใ่ นกลุ่มคนเหลา่ น้นั สิ่งท่ีเขาทำไปท้ังหมดกเ็ พียงเพราะคณุ หญิง ป้ากับคุณท่านเท่าน้ัน ทำตามความต้องการของพวกท่านเพื่อทดแทนบุญคุณคนท่ี เขารกั และเคารพ “พีไ่ มล์ นำ้ แข็งอยู่แบบน้ไี มไ่ ดแ้ ลว้ ค่ะ รักก็ไม่ได้ ไม่รักก็ทำไมไ่ ด้ ไม่สงสาร นำ้ แข็งบ้างเหรอคะ?” “อยูไ่ มไ่ ด้ก็ตอ้ งอยู่ ถา้ พ่ดี ีกับนำ้ แขง็ มากไป ตอ่ ไปพีจ่ ะระวงั ตัวให้มากขนึ้ นอนพักซะ เด๋ยี วพใี่ ห้จันทรม์ าดแู ลต่อแลว้ กัน” ไมล์พดู จบกำลงั เดินจากไปแต.่ .. “พี่ไมล์ กำหนด กำหนดเวลาได้ม้ัยคะ อย่าให้น้ำแข็งต้องอยู่แบบนี้ไป ตลอดชวี ิตเลยคะ่ นำ้ แขง็ ขอรอ้ ง...” น้ำแข็งเอย่ ขอน้ำตาไหลริน หวั ใจแทบหยุดเต้น ไมลท์ ีค่ วามหงดุ หงิดเพ่มิ ทวมี ากขึ้น เขาอยากจะออกไปจากห้องน้ี เขาไม่ อยากคุยเรือ่ งน้ี แต่ไมลไ์ มต่ อบแมเ้ ขาจะหยดุ นงิ่ อยกู่ บั ท่ี “สองเดอื น!” ไมล์หยดุ ชะงักเทา้ ทนั ทีทก่ี ำลังจะเดินออกไปอกี คร้งั เมอื่ เสยี ง ทป่ี นสะอ้ืนของนำ้ แข็งเอย่ ออกมาเสยี เอง “ไดม้ ย้ั ” เสียงบางเบาเอย่ ย้ำ “ได้ วนั นี้อกี สองเดอื นขา้ งหนา้ เธอยา้ ยออกไปได้เลย” ไมล์พูดจบเดินออก จากห้องไปทนั ที รุง่ อรุโณทยั

1 96 “ขอบคณุ คะ่ ” น้ำแขง็ เอ่ยกลบั ไป แต่ไมล์คงไมไ่ ดย้ ินเม่อื เขาออกจากห้อง ไปก่อนเสียงขอบคุณน้ัน “น้ำแข็งจะตักตวงความสุขของหกสิบวันท่ีเหลือน้ีไว้ค่ะ” น้ำแขง็ ย้ิมท้ังน้ำตา เธอนอนลงและหลับตา แทบไม่รูต้ วั เลยวา่ จันทร์เขา้ มาตอนไหน และออกไปตอนไหน ไมลท์ อี่ อกไปนานหลายชัว่ โมง กลบั เข้ามาในห้องก็ดึกมากแล้ว แสงไฟใน ห้องมีไม่มาก น้ำแข็งในชุดนอนหลับไปแล้วและคงหลับสนิทแน่ๆ เพราะจันทร์ รายงานว่าได้ให้น้ำแข็งกินยาแก้ปวดไปด้วย ไมล์มองหน้าผากส่วนที่นูนที่ดีข้ึนมาก พรงุ่ นกี้ ค็ งทุเลาไม่นอ้ ย สองวันกค็ งหาย เขาจงึ เดินเข้าห้องนำ้ ไปในท่สี ุด และออกมา พร้อมกับที่สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เขาคลานข้ึนเตียงและโอบกอดน้ำแข็งท่ีคราง เสียงในคอเบาๆยามที่ถูกรบกวนเพียงเล็กน้อยและท้ังสองก็เข้าสู่นิทราให้อ้อมกอด อนั อบอุ่นที่มอบให้แก่กันและกัน รุ่งอรุโณทัย

1 97 ตอนที่ 7 …60 วนั ในเชา้ วันรุ่งขึน้ นำ้ แข็งทเ่ี รม่ิ รูส้ กึ ตวั กอ่ นไมล์ ใบหน้าทผ่ี อ่ นคลายของเขาน่ามองจนนำ้ แข็งลืมตวั มองจนลืมหายใจ... เพราะเกรงว่าเขาจะตื่น เช้าน้ีทำให้น้ำแข็งอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องท่ีคุยกัน เมอ่ื วานนี้ไมไ่ ด้เกดิ ขึ้น ‘หกสบิ วัน’ หกสบิ วันก็หกสิบวัน กเ็ ธอเองไม่ใชเ่ หรอท่ีเป็น ผู้กำหนดเวลา ไมม่ ากไปไม่น้อยไป แคน่ ก้ี พ็ อใหเ้ ธอตกั ตวงไดม้ ากมายแลว้ “ดีขึ้นเยอะเลย” น้ำแข็งกระพริบตาถๆ่ี เม่ือจู่ๆคนท่คี ดิ วา่ หลบั อยู่ จู่ๆกเ็ อย่ อะไรออกมาไมเ่ ขา้ ใจ แต่พอมองตามสายตาเขา ออ่ ! เขาหมายถึงหัวปูนโนของเธอ นน่ั เอง “อ้ืม” น้ำแข็งขานรับในคอและเตรียมจะผละออกไป แต่ไมล์ดึงเธอไว้ สายตากลมเหลือบไปมองนาฬกิ า “ไม่ไปทำงานเหรอคะ?” เธอถามอย่างสงสัยเพราะ วนั น้ีเป็นวันจนั ทร์ “ไมล่ ะ แจง้ คณุ ทบั ทิมไปแล้ว ขืนพไ่ี ปทำงาน คุณแม่คงไม่พอใจมากๆ ที่พ่ี ปลอ่ ยใหว้ ่าที่คหู่ มนั้ นอนบาดเจ็บอยบู่ ้านตามลำพัง” “อ่อ!” น้ำแข็งพยักหน้ารับทราบอย่างเข้าใจ ความจริงมันเป็นแบบน้ีเอง สนิ ะ! “พีไ่ มลจ์ ะไปกไ็ ดน้ ะคะ เพราะน้ำแขง็ คงไม่นอนเจบ็ หรอกคะ่ ไม่คอ่ ยเจ็บแลว้ เดี๋ยวน้ำแขง็ ลกุ ไปอาบนำ้ และไปน่ังเจ็บขา้ งล่างกไ็ ดค้ ะ่ ” ไมลย์ ้ิมขนั ออกมาทนั ที ซึ่ง จรงิ ๆแล้วเขาไมไ่ ดห้ ว่ งเรือ่ งนั้นนกั แตเ่ ร่อื งอะไรละทเี่ ขาเป็นกงั วล ทเ่ี ขาไมอ่ ยากให้ นำ้ แขง็ อยเู่ พียงลำพัง ไมล์ย้อนคดิ ทคี่ ยุ กับเวนนเ์ ม่อื คนื รุง่ อรโุ ณทัย

1 98 “เปน็ อะไรไป” เวนนท์ เี่ อ่ยถามเมือ่ เพ่ือนที่ลงมาจากช้ันบน ก็เอาแตน่ ัง่ นง่ั เงียบๆ “ไมล์ เรารจู้ ักกันมาหลายปแี ล้ว ฉนั ไมเ่ คยถามเลยว่า เกิดอะไรขนึ้ กับนาย” เวนน์ไม่เคยรู้เรือ่ งอดตี ของไมลเ์ กยี่ วกับความรกั ระหวา่ งเขากบั นำ้ แข็งผู้ล่วงลับ ไมล์ หนั ไปมองเพือ่ นเพยี งชั่วครู่ กอ่ นท่จี ะตดั สินใจเลา่ ทุกอย่างใหเ้ วนนไ์ ด้ฟัง นีน่ า่ จะเป็น ครัง้ แรกเลยท่ไี มล์ยอมระบายความรสู้ ึกท้ังหมด “...ถ้าวันนนั้ ฉนั ไปกับเธอ เธอกค็ งไม่ตาย” “อย่าบอกนะไมล์ นายโทษตัวเองมาโดยตลอด” เวนน์ค้วิ ขมวดเขา้ หากัน ทนั ทีหลงั จากฟังเรื่องราวทัง้ หมด “ไมล์ รู้ใชม่ ้ยั ว่ามันไม่ใช่ความผิดของใครท้งั นนั้ ” “แตถ่ ้าฉนั ไป หรอื บอกใหเ้ ธอรออกี สกั วนั เธอกค็ งไมเ่ กดิ เรื่อง” “แกเป็นเทวดาหรือไงทีจ่ ะรู้วา่ อนาคตจะเกดิ อะไรขึ้น” “ช่างเถอะ! มันผ่านไปแล้ว ตอนนฉ้ี ันกพ็ ยายามแกไ้ ขทุกส่งิ ทุกอย่างอยู่...” “เด๋ยี วนะ! เม่ือก้นี ายบอกว่า คุณน้ำแข็ง กบั คณุ น้ำแข็ง สองคนน้ีหน้าตา และชอ่ื เล่นเหมอื นกันมาก จรงิ เหรอวะ๊ ” “อื้ม เหมือนแบบไม่มสี มั พนั ธ์ทางสายเลอื ด น้ำแขง็ ตอนนี้เหมอื นกับนำ้ แขง็ ในตอนน้ันมาก กแ็ ค่ชือ่ กับหนา้ ตา ส่วนทีเ่ หลือไมใ่ ชเ่ ลย ไมม่ อี ะไรเหมอื นกันเลย” “อย่าบอกนะ! ท่ีนายว่าพยายามแก้ไขทุกส่ิงทุกอย่างอยู่ตอนนี้คือคุณน้ำ แข็งคนน้ี โอว้ ววว!!!! ไมลน์ ายบา้ ไปแล้ว!” เวนน์ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อมอง เขา้ ไปในดวงตาเพื่อน และอา่ นไดต้ ามนน้ั “แลว้ ทำไมจะไม่ได้ ฉันดกี บั ยายเด็กนที้ ุกอย่าง” “แล้วหวั ใจละ นายให้คุณน้ำแข็งไปดว้ ยไดม้ ้ัย” “………” ไม่มีสญั ญาณตอบกลับมา “ไม่นะ! ไมล์ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้ พวกเขาสองคนคือคนละคนกนั นาย ชดเชยทุกอย่างให้กับคนที่ตายจากไปแล้ว โดยการเล่นตลกกับหัวใจของคนเป็น แบบน้ไี มต่ ่างกับตายทั้งเปน็ เลยนะโว้ย! นายเคยคิดม้ยั ถา้ คณุ น้ำแขง็ โอว้ วว!!! ไมม่ ี รุง่ อรโุ ณทัย

1 99 คำวา่ ‘ถา้ ’ คณุ น้ำแข็งรักนายเหน็ ๆ สายตาท่เี ธอมองนายมันชัดเจนมาก ไมลน์ ายคง ไม่เล่นตลกกับเธอหรอกนะ” “แนน่ อนวา่ ไม่ เพราะนำ้ แขง็ ไมต่ ลกกบั เรื่องน้ี เธอกำลงั จะไปจากฉัน” ! เวนน์ ตกใจนักกว่าเดิม “แลว้ นายว่าไง” “ฉนั ตกลง” “ไมล!์ !!!” เวนน์พดู ไม่ออก และไมลก์ ็หันกลบั ไป น่งั น่งิ ๆ มองไปในความ มืด เรอ่ื งของหวั ใจ ทำไมมันถงึ ยากแบบน้ี “นายกแ็ ค่รับความจริงวา่ นายต้องการ นำ้ แข็งคนนี้ ทำไมว๊ะ ทำไมถงึ ทำให้มนั ยากนกั ” “ผ้หู ญิงทช่ี บุ มอื เปบิ คนนน้ี ะเหรอ” เวนน์หลี่ตามองเพอ่ื น เขาไม่เขา้ ใจแล้ว จริงๆ ตกลงมันอะไรกนั แน่ ทำดเี พราะเกลยี ดอย่างนน่ั เหรอ “นายบา้ ไปแลว้ จริงๆ” “นายบ้าไปแล้วจรงิ ๆ” “นายบา้ ไปแล้วจรงิ ๆ” เสียงกล่าวหาของเวนน์ดังก้องในหัวของไมล์ แต่เขากับมีรอยยิ้มให้กับ น้ำแข็ง และเขาโน้มกายทาบทับน้ำแข็งไว้ และเขาได้รับการโอบกอดกลับจาก น้ำแขง็ เป็นการตอบแทน น้ำแข็งมองเข้าไปในดวงตาของไมล์ สำหรับเขาก็แค่ต้องการตามประสา ผูช้ าย สำหรับเธอก็แคต่ อ้ งการตามประสาคนทมี่ ีความรกั ให้กับเขา ริมฝีปากค่อยๆสัมผัสอ่อนโยนท่ีหน้าผากส่วนท่ียังปูดโนนอยู่เล็กน้อย อยา่ งกบั วา่ เขากำลงั ปลอบโยนนำ้ แข็งด้วยวธิ ีการในแบบเขา ใบหนา้ ท่ีมีเคราหนวด ขึน้ บางๆค่อยๆไล่เสียดสผี ิวแกม้ สาวอย่างอ่อนโยน ริมฝปี ากบางถูกครอบครองดว้ ย ฟันขาวไม่เบาและไม่แรงจนเกินไป น้ำแข็งสั่นสะท้านเสียวซ่านไปทั่วร่างอย่าง รวดเร็ว ลิ้นสากค่อยๆล่วงล้ำเข้ามาอย่างช้าๆ ทุกอย่างท่ีเกิดข้ึนล้วนอ่อนโยนและ รุง่ อรุโณทัย

2 00 เช่อื งช้าแตเ่ สียวซ่านสน่ั สะท้าน ฝ่ามอื เรยี วใหญเ่ ล่อื นกอบกมุ อกเตง่ ตึงทเ่ี ทียบไม่ได้ กบั ผหู้ ญิงทเี่ ขาผา่ นมาเลย น้ำแขง็ ตัวเล็กทุกสว่ นในร่างกายยอ่ ลงตามสัดสว่ น แต่ กลับกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการจนแก่นกายขยายตัวอย่างแข็งแรงในเวลาอัน สน้ั ไมล์แทรกเข่าขยบั เรียวขาเล็กใหเ้ ปิดกวา้ งมากขนึ้ เขาเบยี ดเสยี ดสแี ท่งเน้อื แก่นกายที่คับแน่นภายใต้อาภรณ์กับกลีบสาวท่ีเปียกชื้นภายใต้อาภรณ์น้ันเช่นกัน เรยี วล้นิ เกีย่ วกระหวดั รัดรงึ กันอย่างแนบแนน่ นำ้ แข็งเกง่ ขึ้นมากรูจ้ งั หวะรับจงั หวะรกุ ทำให้เขาพึงพอใจไม่นอ้ ยเลย อม้ื ! เสยี งครางเล็กๆออกมาแมโ้ พรงปากกำลังดดู ด่ืมกัดเก่ียวล้นิ หยาบใน โพรงปากตนอยกู่ ต็ าม กลบี สาวท่ียังโดนปกปิดกลบั ถกู แรงเสียดสีกระตนุ้ พลงั ความ ต้องการในกายให้ลุกลามใหญ่โตจนร่างกายแทบจะระเบิดกับความเสียวท่ีวิ่งพล่าน ไปทั่ว เธอรบั รแู้ ละตอ้ งการความย่งิ ใหญ่ท่ีแขง็ แรงนน่ั จนแทบทนตอ่ ไปไม่ไหว จน ต้องเบียดสะโพกยกโยกขึ้นสูงเพ่ือที่จะได้รับแรงเสียดสีและกดท่ีหนักจากไมล์มาก ขน้ึ ใบหน้าครา้ มไล่ลงตำ่ “พี่ไมล”์ เสยี งครางเล็กๆเป็นฝา่ ยเรียกหาเสยี เองโดย ไมต่ อ้ งร้องเตอื น บ่งบอกถึงความต้องการเขาเป็นอยา่ งมาก ไมลย์ กใบหนา้ ขน้ึ เลก็ น้อยพร้อมรอยยิ้ม “ความอดทนสัน้ จัง” ไมล์ล้อออก ไปอย่างเอ็นดู “พีไ่ มล์” นำ้ แข็งรอ้ งขออีก น้ำตาคอ่ ยๆไหลออกมา เหลือเชอ่ื วา่ เธอต้องการ เขามากๆ ถ้าไม่ได้ตอนน้เี ธอเหมอื นจะขาดใจตายเสียให้ได้ ไมลไ์ ม่ใจร้ายกับความ น่ารักตรงหน้า เขาใช้เวลาอันส้ันกำจัดชุดนอนของเขาและเธอออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างเปลอื ยเปล่าเบยี ดเข้าหากนั ไมล์แยกเรียวขาเพรียวออกห่างจากกัน ใช้ปลายน้ิวสำรวจกลีบสาวอย่าง เย้ายวน เรยี กเสยี งครางไหลออกมาจากคอเล็กขาวนน้ั ไมห่ ยดุ ปลายน้ิวเขาเปยี กชืน้ รุง่ อรโุ ณทัย