เล่ห์ร้ายนิยายรัก

เลห่ ์ รา้ ยนยิ ายรัก ผ้ เูขียน ศรีสรุางค์ สงวนลขิ สทิ ธ์ ิตามพระราชบัญญัติลิขสทิ ธ์ ิ พ.ศ. 2537 ไมอ่ นญุ าตให้คัดลอก ดัดแปลง เผยแพรเ่ น้ือหาสว่ นหนง่ึ สว่ นใดหรอื ท้ังหมดของ จหะนไังดส้รอัืบเอลนม่ ญุ น้าี ตรวจมากถเงึ จก้าขารอสงรลา้ ขงิ ฐสาทนิ ธข์ แิ ้อลม้วูลเทอา่ิเนลก้ั็นทรอนกิ ส์ ไฟล์ เสยี ง หรอื อ่นื ใด เว้นแต่ พมิ พ์ ครัง้ ที่ 1 โดยสำนักพมิ พ์ 1168 มิถนุ ายน 2552 พมิ พ์ คร้งั ที่ 2 และจัดจำหนา่ ยในรปู แบบหนังสอื อิเลก็ ทรอนิกส์ โดย ศรสี รุ างค์ กุมภาพันธ์ 2558 ภาพประกอบ Dreamstime.com © Clearviewstock, Natis76, Rosinka ติดตามขา่ วคราวความเคลื่อนไหวเก่ยี วกับผลงาน หรอื สอบถามเรอ่ื งหนังสอื ได้ที่ https://www.facebook.com/srisurangwriter http://srisurang.bloggang.com

จัดทำและจัดจำหนา่ ยในรปู แบบหนังสอื อิเล็กทรอนกิ ส์(eBook) โดย บรษิ ทั ไอ.พ.ี เจ. อินเตอร์เนชนั่ แนล(1988) จำกัด 73 หมทู่ ่ี 5 ตำบลหลักหก อำเภอเมอื งปทมุ ธานี จังหวัดปทมุ ธานี 12000 โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779 สัง่ ซ้อื eBook ได้ท่ี www.hytexts.com [email protected] Special Thanks for Opensource license JS Font CKeditor

จากผ้เู ขยี น เล่ห์ ร้ายนยิ ายรัก เคยตีพิมพ์ มาแล้วกับสำนักพิมพ์ 1168 เมื่อปี 2552 เปน็ นิยาย รนกั อรกว่ จมาสกมเปัยน็ แแนฟวนเบนาๆิยายแหตร้มอื รหอนยอย้นมิ หสนำังหสรอื ับตผัวู้รยกั งกแาลร้วอา่ ยนังนเปว็นนนยิ ัากยเขียเพนรดา้วะนยคางะ่ เอกเรอ่ื งน้ี เรอ่ื งน้เี ล่าผา่ นมมุ มองของนางเอก ผ้เู ขียนกร็ สู้ กึ สนกุ สนานมากระหว่างท่เี ขียน คะ่ คิดพลอ็ ตข้นึ มาจากความชนื่ ชอบนิยายโดยสว่ นตัวเชน่ กัน เลยสร้างโครงเรอื่ ง ลค้รอบเลคยี รันนมกุเชสน่ ดุ ฮคติ ณุในสนมวบนัติยิมาายตยรอฐาดนนขยิ อมงพระเอกเผร้ยเูี ปกน็ ไดส้วภุ ่าารพวบมรุ รษุสงทาีท่มกุสคง่านชหนื่ รชหู อราบเอหาลไ่อว้ เลิศ แถมรำ่ รวยไม่ร้เู รอ่ื ง นางเอกแสนดมี นี ้ำใจ นิสัยรักเด็กผู้ตกระกำลำบาก ชะตา ชวี ิตทีถ่ กู ลิขิตรกั ด้วยพินัยกรรมของคณุ พอ่ และต้องต่อส้กู ับอุปสรรคให้ตื่นเต้นพอ งาม ตามด้วยเรอ่ื งคาดไม่ถึงอีกเล็กน้อย เสยี เองเขแยี ลนะจอบยเารกอื่ แงบค่งนปเันขยคี นวากมป็ สลขุ ้ืมนป้ใี รหมิ่ ้กยับ้มิ ผแู้อกา่้มนเตทงกุ่ ดท้วา่ ยนคด้ววายมคส่ะขุ ราวกับเปน็ นางเอก ขอบคุณครอบครัว ครอู าจารย์ มติ รรกั นักอ่านทุกท่านท่ชี ว่ ยอุดหนนุ และเป็น คกวำลามังใปจรใะหท้ศับรใสีจรแุ าลงะคค์ เสวมามอสมขุ ามารสวมนู่ ัทก้ังอทา่ ่านนคนนักนเ้ีขยี นจนนรยิ เิ ารยม่ิ ทสุกรท้างา่ ฝนันทใดี่ นิฉงันานไดเ้ขเคยี ยนอขา่ ้นึนมาผบ้นู ้างำ หวังว่าผู้อา่ นจะอารมณ์ ดไี ปกับหลงบุหลันในเรอ่ื งน้ีเชน่ กันนะคะ ศรีสรุางค์ กมุ ภาพั นธ์ ๒๕๕๘

แด่ ท่ านชายของปริศนา คณุ ชายกลางของพจมาน และพ่ีภาคย์ ของดาวพระศกุ ร์

บทท่ี 1 เริ่มนยิ ายรัก วันน้ีฉันคงต้องเขยี นนิยายสกั เรอื่ งแล้วละ ให้เปน็ นิยายรักหวานซาบซง้ึ ตรงึ จิต จนใจแทบละลาย ต่นื เต้นผจญภัยเลก็ น้อย ปรงุ ปนขำขันอีกนดิ หน่อยให้รสชาตอิ รอ่ ย กลมกล่อม ดไี หมคะ เรอ่ื งน้จี ะเปน็ เรอื่ งราวในชวี ติ ของฉันเอง กแ็ หม นิยายทัว่ ๆ ไปนะ่ เขาก็ต้องจำลองมาจากชวี ติ คนจรงิ ๆ บางสว่ น ไม่สว่ น มากกส็ ว่ นน้อยไมใ่ ชห่ รอื คะ แล้วชวี ิตของฉันเองเน่ีย แม้แตต่ ัวเองยังแทบไมเ่ ชอ่ื เลย ว่าไม่ใชน่ ิยาย บางครง้ั ทำเอาใจเต้นตกึ ตัก หวาดเสยี วจนไมก่ ล้าลืมตา (มองพระเอก) ได้แตก่ ้มหน้าก้มตากวาดพ้ืนตอ่ ไป บางครัง้ กโ็ ชคดเี กินไปจนหวั่นไหวมนึ งง เหมอื นซนิ เดอเรลลาหลงอยู่กลางคฤหาสน์ หลังงาม ท่ามกลางเจ้าชายกับนางอิจฉา คนเราลกึ ๆ แล้วยอ่ มอยากรเู้ รอื่ งราวชวี ติ ของคนอืน่ กันอยู่แล้ว ใชไ่ หมล่ะค่ะ อยา่ ...อยา่ ...อย่าปฏเิ สธเสยี ให้ยากว่าคณุ ไม่เค้ยไม่เคยซ้อื หนังสอื ซบุ ซบิ ดารามาอา่ นดู บ้าง อยา่ งน้อยก็สักฉบับหนึง่ ย่งิ รลู้ ะเอยี ด ร้ลู ึก ร้เู บ้ืองหลังความรกั ของใครได้ทุกแง่ทกุ มุม ทุกซอกหัวใจ ทกุ ความลับดำมดื มดิ สะเทอื นวงการ หรอื งานมงคลอันเปี่ยมสขุ สว่างไสว ย่งิ ถูกใจกันนัก ดังนั้นชวี ติ จรงิ ๆ ไม่อิงนยิ ายของฉันน่ีกค็ วรจะนา่ สนใจดเี หมือนกันไมใ่ ชห่ รอื คะ รับรองฉันจะเขียนรายละเอยี ดทุกๆ อย่างรวมถงึ ความรสู้ กึ ทกุ ห้วงในห้องหัวใจ ของนางเอกให้อา่ นกันเลยคะ่ แล้วคุณๆ ผู้อ่านลองตัดสนิ ใจดูนะคะ วา่ ชวี ติ ฉันนีม่ ัน เหมือนดั่งนยิ ายบ้างรเึ ปลา่ คณุ อาจตกใจกับคำตอบที่ได้ตอนท้ายเลม่ กไ็ ด้ จแะลเะขขียนื่ นดขนังมนิยท้ันา่ีเยคเดยร้วอไ่ื ดยง้พนเห้บไี ตวพ้ผุเาปลน็นทผด้ัง่าัง่หนบลมันาายททกึ ใ้ังแนปหชวง่ ว่ งรงทกั เไว่ีขดลอ้อางขุปตอมนงาเชสอาวีงธิตกเอกยันบ็กพไตวาัว้ฝหอัวนยนช่ารวง่ ำมงลหาึกเนบคึ้่งอื วงาแตมล้นหะวอาฉนาันจชใจน่ืหึง้

ความบันเทิงแกใ่ ครๆ ทเี่ ผอญิ เผลอมาอ่านเข้าด้วย เราจะเรมิ่ กันทตี่ รงไหนดี อืม... เรม่ิ ที่ตรงน้ีเลยกแ็ ล้วกัน เรม่ิ จากสง่ิ ท่เี ห็นได้ชัดเจนอยู่ตรงหน้าฉัน ทมี่ องเหน็ แล้วก็ต้องกะพรบิ ตาถีๆ่ เพ่งดใู ห้แนอ่ ีกทวี ่าไมไ่ ด้ตาฝาดไป พอร์ช 911 คาเรรา่ สเี งนิ เงาวับเหมอื นกระจกคันนั้นเคล่อื นเข้ามาตามถนนปูน แคบๆ ในซอยเล็กทีม่ ีความกว้างแทบไมพ่ อให้จักรยานยนต์ อกี คันหนึง่ แล่นสวนออก ไปได้ รถสปอร์ตคันหรซู งึ่ เปน็ นวัตกรรมยานยนต์ ที่ออกแบบและบรรจงสรา้ งอยา่ ง ประณตี ให้ความรสู้ กึ ถึงขุมพลังในทุกการขับเคลื่อนทีช่ าติน้ที ้ังชาตฉิ ันก็คงหาเงินดาวน์ ไม่ได้คันน้ันแล่นมาหยดุ ตรงหน้าประตูบ้านฉันพอดี บุหลัน หลแงหบะหุ ๆลันไ..ม.ซเ่ ปง่ึ ก็นค็ ไรอื ฉันบ.อ..เกอต..อ.ฉนันนย้เี ัลงไยมก่ไ็แดล้บ้วอกกันคนุณะหคระอกแหมรตอ่ื ้ัคงชะอว่ื า่ใฉหัน้ฉัชนอ่ืวห่าอลยงา่ งน้ี ทำนองวา่ มคี วามรกั ความหลังอะไรกับพระจันทร์สักอย่าง ถ้ายแาตมไ่ทมฉ่ี ย่ ันอเมปบ็นอเดกก็ฉดันี อซยงึ่ ่ากง็ ละเอียดหรอกค่ะ แม่มักเรยี กฉันยามเกเรวา่ ยายลูกหลง นานมากแล้ว แม่จะเรยี กฉันวา่ เดือน กว่า ชอ่ืฟเังลด่นูเปวา่็นเนดอืางนเอกก็เลนยยิ แาทยบสไมมัยม่ กีใอ่คนรเดคีไยหเมรยลี ก่ะคแะละแกตลเ่ ผายอเญิ ปน็ว่ายฉาันยหมัลกงเปม็นาจเนดก็ถเงึ กบเัดรมนา้ี ก ฉันอาศยั อยใู่ นบ้านเชา่ หลังเล็ก ในซอยจ๋วิ ทว่ี า่ น้เี องละคะ่ กำลังอ่านหนังสอื นยิ ายรกั เพลินๆ อยู่เชยี ว ก็ได้ยนิ เสยี งรถมาจอดหน้าบ้าน ความท่บี ้านมันก็แค้บ...แคบ และนยิ ามของคำวา่ สวนหน้าบ้านก็คอื แถบหญ้ากับ กอไม้รกกว้างประมาณหนึง่ ฟตุ ทคี่ ัน่ ระหว่างระเบียงกับร้ัวบ้านอยู่ ข้างประตมู ีกอยโ่ี ถ ดอกสแี ดงสดสวยสะพรงั่ อยู่กอหน่ึงพอแก้ความขายหน้า ฉันลงจากเปลญวนทก่ี ำลังนอนเล่นอยา่ งสบายอารมณ์ มองดูพาหนะคันงาม ด้วยความสงสัย ชายหน่มุ ผู้หน่งึ เหวีย่ งชว่ งขายาวเพรยี วในกางเกงผ้าไหมอิตาลกี ้าวออกมาจากรถ

เมอื่ เขายืดตัวข้นึ เตม็ ความสงู ประมาณร้อยแปดสบิ เซนติเมตร แล้วกวาดสายตาใต้แวน่ กันแดดสเี ข้มสำรวจไปรอบบรเิ วณ จนกระทั่งมาหยุดลงทฉ่ี ัน หัวใจฉันกแ็ ทบจะหยุด เต้น ต้องเปน็ เขาแน่ๆ จะเปน็ ใครอืน่ ไปได้อย่างไร คนทท่ี ำให้หัวใจของฉันเต้นผดิ จังหวะไปเพียงแคไ่ ด้เห็น รปู รา่ งสงู เพรยี วในชดุ สทู ตัดเย็บพอดีตัว แนบไปกับแผน่ อก ผงึ่ ผาย เอวสอบเพรยี ว ขายาวทรงพลัง...เอิม่ ...สำนวนบรรยายแบบน้ีเรมิ่ จะค้นุ ๆ มั่ง ไหมคะ เลียนแบบมาจากเจ้าแมน่ ิยายน้ำเพาะยุงคนโปรดของฉันมาน่ะคะ่ ก็แหม ฉันไม่ ร้จู ะบรรยายชายหนมุ่ ท่ีหล่อแบบสดุ ใจอยา่ งไรให้คุณเห็นภาพ เอาเปน็ ว่า รศั มีแห่งพลังอำนาจผสานกับความงามสงา่ รวมกันออกมาเป็นเขาคน น้กี แ็ ล้วกันนะคะ พอเขาเหน็ ฉันชัด เท้าในรองเท้าหนังแก้วสกี รมทา่ เกือบดำ(สเี ดยี วกับกางเกง สทู ) ก็พาเขาก้าวตรงดง่ิ เข้ามาหาฉันอยา่ งมงุ่ มั่น ราวกับตำรวจเห็นผ้รู ้ายใจทมฬิ ทำเอา ฉันถอยหลังไปก้าวหน่งึ อยา่ งไม่ต้ังใจด้วยความตืน่ ตระหนก เขาเกยี่ วแว่นกันแดดออกจากใบหน้าด้วยน้วิ เรยี ว กอ่ นจะพับและสอดมันไว้ใน กยิบระอเปย๋ใู่าเนสชอ้ื ั้นบเผรยรยใหาก้เหาศน็ สดะวทง้อตนาสแนีส้ำงตกาับลแเกข้้วมตาลท้อั้งมคดู่ใ้หว้ยเปขน็ นปตราะสกดี าำยสคนมทิ เหมแือดดนบกา่ลยั่นทแี่เตก้ลน้งระ “คณุ โมกข์ ” ตเปะ็นลรึงอตยฉ้อยันง้มมิ ไดนห้แตยต์ันเห่ตมะอืลงึนมเชอน่งใเบมือ่หนคร้าัปง้ สานดุ สท้าลยักทเสี่พลบากันค้วิ เขจ้มนกจรมะกู ทคัง่ มรมิ คฝาปี งาเขกียหวยคักรขม้ึ อองยเขา่ งาตบกดิ “หลงบุหลัน ในที่สดุ ผมก็หาคุณพบจนได้” OMG. Omigosh! พระเจ้าชว่ ยลกู หมดู ้วย เขามาตามหาฉันทำไม จำได้ว่าเมื่อตอนท่ลี าออกอย่างกะทันหันนัน่ ฉันไมไ่ ด้ ขโมยอะไรติดกระเป๋ามาเลยสกั อย่างเดียวน่ีนา ป่าโมกข์ เปน็ เจ้านายเกา่ ของฉันเองคะ่ เขาเป็นเจ้าของบรษิ ัทจัดจำหน่ายสนิ ค้า

ออปยุ ่าโเภขค้าบใจรโผิ ภดิ คไยปักวษ่า ์ใหญฉัน่ซเงึ่ คมยีตเกึปทน็ ท่ี เลำงขาานในหยร่าอืนผธ้ใูุรกต้ิจบใังจคกับลบาัญงเชมาอื โดงสยงูตหรลงาทยีเ่ คสยบิ คชุ้นน้ั ในแกลาระ ทำงานด้วยกันมาอะไรอย่างน้ัน...ไม่ใชเ่ ลย เขาน่ะอยชู่ ้นั ผู้บรหิ ารระดับสงู ขณะท่ฉี ันเคยเข้าไปสมัครทำงานเป็นพนักงานทำ ความสะอาดและเสริ ์ฟน้ำลูกค้าอยพู่ ักหนึ่งตอนถังแตก และเคยพบกับเขาแค่ผา่ นกัน ประมาณสองแวบเท่าน้ันเอง ชนั้ บรหิ ฉาัรนทตห่ี กาตเจะ้าลขึงออง้งึ ไอมั้น่ได้หไปรกอื รจะะปเป๋อน็ งหเพนรึ่งาะวแา่ ลฉะันกเาคแยฟแเจอ้าบกกรินรมกนาแ้ันฟเปก็นระขปอ๋องงเใขนาต้เูตย้อน็ งใไนม่ ใชแ่ นๆ่ คุณปา่ โมกข์ ผู้สงู สง่ ยอ่ มจะไมเ่ ดินทางมาด้วยเหตผุ ลเล็กน้อยเพียงเท่าน้ี แต่ควาคมณุจรองิ นาจ้ันคฉดิ ันว่ากฉำัลนังจเะขแา่ ทอบ่อเนปด็น้วลยมคดว้วายมคหววาามดดกใีลจัวทรี่มาวรี กาชับรกถำพลัองฝร์ัชนมราา้ เยกยหน้าจบติ ้าในจตื่น เตลดิ ค้นหาความผดิ ในอดตี ก่อนเก่าอันยาวนานข้ึนมาทบทวนดู ว่าลกู หมนู ้ไี ด้ทำผิด บาปอะไรไว้บ้างหนอ “คณุ จะตามหาฉันไปทำไม” ศสงกัู รด้อ์ ิศยรใหคี นกวทสาี่มสบิ ดเุเปจเมน็็ดือ่เเจซค้าน็ ดิขตออเิ ะงมไบตร้าไรนมขห่อ้ึนลออังกยน่า้องฝยฉนื ันเๆอก๊ย็ถาม(ผฉอ้เู ันชอาก่กบส็ไ้าปงูนเดหห้วมลยัืองเนสน้ยอีกงยันอเนออ่ ะานไวเบ้ ถายึงืดแตมพัว้จยเะตาตยม็ ้อาคงมวเยงาึยมด หน้าอีกนิดหนอ่ ย) เขาเข้ามาในถนิ่ ฉัน ดังนั้น ฉันไมม่ อี ะไรต้องกลัว จรงิ มั้ย ความคิดฉันเรม่ิ วกวนเมือ่ สบดวงตาเข้มข้นทีจ่ ้องมาเหมือนจะกล่าวหาอะไรสกั อยา่ ง เขาทำหน้าไมอ่ ยากเชอื่ กับคำถามของฉัน แล้วละสายตาไปมองบ้าน ฉันเหน็ เขากวาดสายตามองดูสวนโทรมๆ ล้อมร้อบบ้านไม้สองช้ัน ฝากระดาน เก่าง่อนแง่น หลังคาสังกะสแี ผน่ สเี ขยี วแบบเดยี วกับบ้านหลังอ่ืนในยา่ นชมุ ชนก่งึ แออัด แห่งน้ีแล้วก็พอเข้าใจวา่ ทำไมเขาถึงได้อ้งึ ไปไม่ตอบคำถาม สดุ ท้ายเขาลากสายตาจากเสาค้ำระเบียงทมี่ ีตะปูตอกแขวนปฏิทินกระดาษ ผา่ น เปลญวนที่ทำจากผ้าขาวม้าผูกไว้กับเสาระเบยี ง มาสำรวจฉันข้นึ ๆ ลงๆ ราวกับกำลัง

มองสง่ิ มหัศจรรย์ สงิ่ ท่แี ปดของโลกยุคใหม่ พอจะเดาได้หรอกวา่ พนักงานทำความสะอาดบ้านเขาคงดดู ีกว่าฉันในตอนน้ี ซงึ่ อยู่ในชดุ กางเกงยนี ส์ตัดขาด้ายห้อยรงุ่ รงิ่ เส้อื ยืดเก่าเปื่อยสมี ่วงอมน้ำตาลเหมือนสี งผอ้านข้รีเปว้ิ ็นเผรอืมถซออดยทส้งิ ้ันกยรุ่งะเจหายยิงไจมา่เขก้ากคารอู่ นยอูบ่ นนชพ้ไ้ีืนปคนละทิศละทาง รองเท้าแตะยางทเ่ี กา่ จน ฉันขยับตัวอย่างไม่สบายใจนิดหน่อย รสู้ กึ วา่ เส้อื ยืดเก่าจนเน้อื นุ่มบางตัวน้ีมัน ดเู หมอื นจะแนบชดิ ให้เหน็ สัดสว่ นและอวดผิวสนี ้ำผ้งึ นวลเนียนของฉันมากไปสัก เลก็ น้อย กฉ็ ันกำลังอยู่บ้านนีน่ า และถึงเส้อื ฉันจะเกา่ แต่ก็ซักสะอาดหอมกรนุ่ คณุ แม่บ้านทั่วไทยไม่อาจตำหนิได้นะคะ เมื่อตรวจตราด้วยสายตาจนพอใจแล้ว รมิ ฝปี ากหยักของเขากเ็ ม้มจนเปน็ จเสะน้เปต็นรองะไไรมเแ่ จน้าสใ่ งจ่ิ นวา้ั่นฉกัน็ผไ่าดน้เหไปน็ เแพวยี วงสแมวเบพเชดเียววทนแาผล้าว่ นสดหี วนง้าตเคาเรขง่ าขวรบู มึ หเยน็นึง่ หชราอปื นไมเย่ ไ้ยมห่วยา่ ัมนันก็ กลับมาใหม่ “จะไม่ให้ผมตามหาคณุ ได้ยังไง เด็กผู้หญิงตัวคนเดียว เรยี นยังไม่ทันจบกห็ นี ออกจากบ้าน ขโมยเงนิ ผ้ปู กครองแล้วหายเข้ากลีบเมฆ แถมยังสง่ จดหมายมาบอกว่า ออดย่ขาง้ารวงั อเกดยีนจ้ำเพ“นอ่ื ี่ถเอ้าาผเมงินรต้ไู ป้ังแซต้อื ่ตกอระนดทา่ีคษณุ มากเขวยีาดนพน้ืนยิ บายรษิปทัระอโยลู่วมา่ โคลุณกขเปา็ยน”ใครละเกข็..า.ส” าธยาย วาป่ น่าโอมกกจขา์ กยังจเะปเค็นย..เ.เปอ็น่ิมเ.จ..้ญานาาตยิหแา่ บงบๆผ่านนกอันก เอ่อ...ฉันยังไม่ได้บอกคณุ ใชไ่ หมคะ ไปมาสกั สองแวบในบรษิ ทั ยักษ์ใหญ่นั่นแล้ว สายเลอื ดกับฉันด้วย เขาเป็นบตุ รชายเล้ยี งของคุณยายน้อยของฉันเอง อยา่ เพิ่งงงค่ะ คือว่า คุณตาแท้ๆ ของฉันมีน้องสาว กค็ ือคุณยายน้อย แล้วคณุ ยายแตง่ งานกับผู้ชายคนหนึ่งซง่ึ มลี กู ตดิ มาด้วยกค็ ือเขา เราทั้งสองครอบครัวเคยอยบู่ ้านตดิ กันเมอ่ื เขาและฉันยังเล็ก ฉันจำอะไรไมไ่ ด้ มากไปกว่าชอื่ เขา แม้แต่หน้าก็จำไมไ่ ด้ กอ่ นท่ีเขาจะย้ายไปอยู่เมอื งนอกพร้อมกับคณุ

ยไดา้ไยปนส้อมยัคแรลเปะค็นรแอมบ่บค้านรวั ในตตอกึ นบนร้ันษิ ัฉทัขนอคงงเอขาายุสักสขี่ วบได้ ย่ีสบิ ปผี ่านไปหลังจากนั้น ฉัน ประมาณว่ารจู้ ักชอื่ เสยี งเรยี งนามและ เขาก็ร้จู ักฉันอย่างหา่ งเหนิ เหมอื นกัน หน้าตา (ตอนเด็ก) พอไมใ่ ห้ลมื เท่านั้นเอง “พอฉันรตู้ ัวว่ากำลังทำงานอยู่กับคณุ ฉันถงึ ต้องรบี ลาออก ไม่ใชเ่ พราะฉัน เอปับน็ อ.า..ยคทนีท่ รจ้ำู งักากนับสคจุ ณุรติ ขน้ึนะมคาะนะ่ ฉสัน”ิ กลัวว่าคณุ จะอายขายหน้าพนักงาน ถ้าใครเกิดรวู้ ่าฉัน ฉันอุตสา่ ห์ นึกถงึ ใจเขา ยอมเสยี สละหางานใหมท่ ำ พอดีได้งานล้างจานในรา้ น อาหารใกล้บ้านด้วย จะมาบอ“ไกมผ่เหมน็ วจา่ เะรตาเ้อปงน็ กญลัวาติกผันมไมอแ่ นายะเนลำยตัวไเมอเ่งหท็นันมทอี ีทะี่รไไู้รมต่ใ้อชงห่ อนายีหดน้ว้าแยล้วคลณุ าอตอ่างกหไาปกเลคยวร” ชายหนุ่มตำหนิ “ท้ังๆ ท่ผี มหาตัวคณุ อย”ู่ “ใครจะไปร้ลู ะ่ คะว่าคณุ หาตัวฉันอยู่” ฉันวา่ “ก็เราไมไ่ ด้สนิท ไมไ่ ด้คุ้นเคยกัน เลย” “นี่คงเป็นเหตผุ ลแก้ตัวท่คี ณุ หนีหน้าญาตขิ องตัวเองใชไ่ หม ถ้าคณุ ไมก่ ลัวใคร ตามตัวพบ คณุ จะหลบหน้าผมทำไมครบั ” ฉันชกั หงดุ หงดิ คนอะไรมาถงึ ก็ต้ังหน้าตั้งตาจะต่อวา่ กัน “ฉัน...” ฉันตอบไมถ่ ูก เพราะฉันเองก็ก่ึงหลบหน้าเขาจรงิ ๆ ด้วยน่ะซี คำพูดตอ่ มาของเขายง่ิ ทำให้ฉันเสยี ใจว่าไม่นา่ หวังดีลาออกเพราะคดิ ถึงหน้าเขา เลยสกั นดิ “คุณไม่เคยนึกเลยใชไ่ หมว่าคณุ ตาของคุณจะเป็นหว่ งขนาดไหน ไหนจะคุณป้า คุณอีก” เขากลา่ วหาเสยี งห้าว “พอผมได้ร้วู า่ คณุ อยู่ทนี่ ่ี ผมถงึ ต้องมาดเู องให้เห็นกับ ตาว่านา่ จะเขยา่ คุณให้หัวสัน่ หัวคลอนเผ่อื จะมีสตสิ ำนึกข้นึ มาบ้างรเึ ปล่านะ่ ส”ิ ฉันรสู้ กึ ได้เลยวา่ เลือดเหือดหายไปจากใบหน้า กอ่ นความโกรธจะพุง่ จ๊ดี “คุณมีสทิ ธ์ ิอะไรมาพดู จากับฉันอย่างน้ี!” ฉันร้อง อับอายที่คณุ ป้า (แมม่ ด)

ผใคู้ปรกๆครไอปงทั่ว(เกา่แ)ล้วขยอังงโฉกันรธเอทาี่เขเราอ่ืซงงึ่ บน้าับๆเปท็นเี่ ปคน็นคอว่ืนามจมราถงิ ไอื มอห่ ำมนดานจบ้ไี ปาตเทร่ยใี หวญโพก่ น้าทวกะน่ายาเบรออื่ กง สว่ นตัวของฉัน “คุณไมร่ เู้ รอ่ื งอะไรเลยแท้ๆ” ฉันยังเรยี นไม่จบกจ็ รงิ แต่เหลือเทอมสดุ ท้ายอกี แคส่ ามวิชาเท่านั้นฉันก็จะได้รบั ปรญิ ญาสาขานเิ ทศศาสตร์จากการเรยี นทางไกลทีพ่ ยายามมาต้ังนานสำเรจ็ แล้ว คณุ ป้า ใจรา้ ยไมร่ เู้ รอ่ื งน้ี เหน็ ทคี ุณตาก็คงไม่ได้บอกเขาให้เข้าใจ คุณป้าใจรา้ ยของฉันชอ่ื ผ่องพรรณ ต้ังแต่พ่อแม่ของฉันเสยี ไป ฉันกต็ ้องย้ายไป อย่กู ับป้า ป้าผ่องใช้ฉันทำงานบ้านสารพัด แถมเกณฑ์ แรงงานไปชว่ ยทำขนมขายเชา้ ยัน ค่ำยงิ่ กวา่ SME นรก จนฉันต้องอดหลับอดนอน ไปโรงเรยี นไม่ทันเพ่ือน สอบมัธยม ปลายผา่ นมาได้อยา่ งทลุ ักทุเล หลังจากนั้นยังกดี กันไม่ให้อา่ นหนังสอื ทกุ ประเภททฉี่ ัน รักด้วย ฉันทนคณุ ป้าแมม่ ดอกี ตอ่ ไปไม่ไหว ในเมอ่ื คณุ ตาล้มปว่ ยด้วยโรคอัมพฤกษ์และ ตเด้อิมงขยอ้ายงคไปณุ อตยาู่ใซนง่ึ คถวกู าปม้าดใูแจลรา้ขยอเขงค้าคณุ รนอ้บาทคีแ่ รสอนงกด็กีอลีกาคยนเป็นหนา่ รงไกกบลนไดปนิอสกี ำจหังหรับวฉัดันหน่ึง บ้าน อยใู่ นความอปุ การะดูแลของเธอ ซงึ่ ยัง ฉันตัดสนิ ใจไม่ทนเป็นซนิ เดอเรลลาอกี ตอ่ ไป เกรงว่ากว่าเจ้าชายจะจัดงาน เต้นรำ แขนฉันอาจมกี ล้ามโตเพราะกวนขนมทองเอกมากเกินไป ไม่เรยี วสวยอย่างน้ี อีกตอ่ ไปแล้วกไ็ ด้ ในวันทค่ี ุณป้าลำเลกิ บญุ คุณวา่ เหน่ือยยากเล้ยี งฉันมา (ทั้งทีต่ อนทแ่ี มจ่ ากไปฉัน กวแ่ลาอ็ ท้วากุยฉบุสันาบิ ยทสังทอขกุ ง้เี สกตยีไมาจง่ตตค้ัอว์ คเงปณุ ใ็นหต้คขาุณเนปป็น้าคฯเหนลนอฯื่ออยก(ยเทงาินั้งกทแโี่ฉลดั้นวย)ชจว่่าเยยสจทยี าำเกขงินบนัญเมสขชยี าทีทย่ีพออ่องยตก่ทู ั้งับุกเแทวมา่ันไ่เหหรลว่อื ัน(ไทวลั้ง้ใะทหห้ฉ่ีฉลัันนายร)ู้ ชัว่ โมง) ฉันก็สดุ จะทนอยู่ตอ่ ไป ฉันหนีออกจากบ้านมาเผชญิ โชคตามลำพัง หยบิ สร้อยแหวนในกลอ่ งท่เี ปน็ ของ แม่ และเงนิ คา่ ขนมในกระปุกทคี่ ุณตาให้ฉันมา ไม่ได้ขโมยของใครสกั หนอ่ ย ยายป้าใจ

รา้ ยหาวา่ ฉันขโมยเงนิ ไม่อยากจะเชอื่ เลย ป้าผ่องพรรณตา่ งหาก ท่ีเม้มเงินค่าขนมท่ีคุณตาให้ฉันไปตลอดเวลา คณุ ตาให้ ฉันไปโรงเรยี นวันละห้าสบิ แต่ฉันได้แคว่ ันละสามสบิ เท่าน้ัน (ถงึ อยา่ งนั้นกเ็ ก็บไว้วัน ละห้าบาทสบิ บาทได้จนเตม็ กระปกุ ละนา่ ) ฉันได้อาศัยเครอ่ื งประดับเลก็ ๆ น้อยๆ ของแมเ่ ป็นทนุ รอนเพ่อื เชา่ บ้าน และหา งานทำ เรมิ่ จากขายของในห้างสรรพสนิ ค้า และสมัครเรยี นทางไกลไปพรอ้ มๆ กัน ตอนน้ีฉันอยูไ่ ด้ด้วยตัวเองอยา่ งดีมาหกปีแล้ว ตอนชว่ งเปลยี่ นงานกท็ ำงาน สฉจันุ รหติ าทลุกำไอพย่พา่ งิเศทษหี่ ดาไ้วดย้อกยาา่ รงเไขมีย่เนก่ยีนงยิ งาอยนนา่ รไกัมว่ๆ่าจะขลา้ยางจาพนยาเยสาริม์ฟจอะเาปห็นารนักหเรขอื ียรนบั ปเลร้ยีะจงำเดที่ก็มี รายได้พอเพยี งเล้ยี งตัว และคดิ ว่าอีกไมน่ านคงจะสำเรจ็ ได้ ความฝันของฉันมันผดิ ตรงไหนหรอื ตั้งแตอ่ อกจากบ้านป้าผอ่ งพรรณ ฉันไมเ่ คยคิดว่าชวี ติ ตนเองน่าสมเพชอีกต่อไป แล้ว แล้วดูตอนน้สี ิ จะต้องมหี นุ่มไฮโซผู้ไมเ่ คยรดี เส้อื ผ้า ขัดรองเท้า ถบู ้าน หรอื แม้ กระทั่งชงกาแฟกินเองทบี่ รษิ ัทมาดถู กู ดูหมนิ่ เขาพูดรเขาวาถกับอวนา่ ใเจปน็ ผท้่ากู ทำากงับก้าหวรรอ้าื วคลนดเลขงียน“บเทอาลทะ่บี งกเราารจใะหไ้อมะ่เไรรมิ่ เดป้ว็นยอกยา่ารงทใะจเไลดา้ ะขกยันับกไ็ไหดล้”่ ถอดเสอ้ื สทู ท่ีไม่เหมาะกับอุณหภมู สิ ามสบิ กว่าองศาหน้าระเบยี งบ้านทไี่ มม่ ีเครอื่ งปรบั อากาศเยน็ เฉียบเหมอื นในรถของเขาออก คลายปมเนคไทแล้วปลดกระดมุ เม็ดบนของ เสอ้ื เชต้ิ ฉันรสู้ กึ แปลกกับอากัปกิรยิ าของเขาจนความโกรธหายไปสว่ นหน่ึง ร้สู กึ ราวกับ กำลังดูโฆษณาเสอ้ื ผ้า หรอื ภาพยนตร์สักฉาก ตอนพระเอกกลับบ้านเปล่ียนเครอื่ งแต่ง กาย เขาพาดเส้อื สทู ไว้บนราวระเบยี ง ปลดกระดุมแขนเสอ้ื แล้วพับข้นึ มาช้าๆ ทา่ ทาง ประณตี ฉันจ้องเขมง็ กะจะเกบ็ ภาพไว้บรรยายในนยิ ายเรอ่ื งตอ่ ไป ขณะที่ฟังเขาพูด “ผมจะไมว่ จิ ารณ์ คณุ ขอแค่ความรว่ มมอื เทา่ น้ัน”

“รว่ มมอื ?” ฉันถามอย่างใจลอย “ใช.่ ..ทีผ่ มต้องตามหาคณุ กเ็ พราะคณุ ลงุ ของผม...ซง่ึ กค็ อื คณุ ตาคุณ...ขอรอ้ ง ผมมา” กลายเป“ค็นุณนกตแา?ก”้วหนัดอพกูดจไาปกไเดข้อาจกี ะดด้วูถยูกความฝันของฉันแล้ว ยังสามารถลดระดับให้ฉัน ฉันงง ทำไมคณุ ตาต้องตามหาฉัน ในเม่อื ฉันเขียนจดหมายไปหาคุณตาเป็น ประจำทุกสปั ดาห์ นานๆ ทกี ็โทรไปหาคณุ น้าเพอ่ื ถามข่าวคราว (คา่ โทรศัพท์ ทางไกลมัน แพงสำหรับฉันน่ะค่ะ) เขาพยักหน้านิดหน่งึ แคอ่ าการขยับศรี ษะลงหนึ่งมลิ ลเิ มตร ใบหน้านิ่งขรมึ “เวลาน้ีทา่ นไมส่ บายมาก” “ไม่สบายมาก!” ฉันสง่ เสยี งสงู ด้วยความตกใจ “คุณตาเปน็ อะไรคะ?” อยู“่ทคี่ไุหณนคงอคยิด่าสงนิไระวแา่ แลคะส่องีก่ ขฝ่าา่ วยไเปปวน็ า่ สอยบา่ายงไดรแีคคุณ่นเั้นคกย็ เขาชายตามาอยา่ งตำหนิ เพียงพอ คณุ สบายดีจรงิ หรอื เปลา่ นจะึกไถปึงสบม้าัคงไรหเปมน็ ”แมแ่บล้า้วนเนขา่ะก็ปทรา่ นะณเปา็นมหฉ่วันงอกีกังวจลนใไจดม้ าก“เจมนอ่ื ไคมณุ ่ยอบมอทกาไนปวอา่ะตไรกงตานอคนรนา้ีรวา่ทงแี่กลา้ยว อ่อนแอเต็มท”ี ฉันตกใจจนพดู จาตะกุกตะกัก “ตะ แต่หลังจากนั้นฉันก็เขยี นไปบอกนค่ี ะวา่ สบายดี ได้งานแล้ว และนีก่ ็เรยี นจะจบแล้ว เพิ่งขายนยิ ายได้อกี เรอ่ื งหนึ่งด้วย” “เห็นได้ชัดว่าทา่ นไมไ่ ด้รับอะไรเลยในชว่ งสามเดือนหลังน้ี” เขาขัดข้นึ คราวน้ฉี ันเข่าอ่อนจรงิ ๆ รสู้ กึ ตัวโอนเอนจนอยากจะนัง่ แปะลงบนพ้ืนระเบียง คิดอะไรแทบไม่ออก “ฉะ ฉันต้องไปหาคณุ ตา” ฉันพดู ออกเพียงแค่น้ัน ไมก่ ลับปบา่้าโนมทก้ังขๆ์ ระทบ่ีผาย้มู ลีคมุณหปายว่ ใยจหเนบัากๆใดนรู สาาวยกตับาโเลขง่าฉใจันทอฉ่ี าันจเไปม็น่ไดเด้แ็กสเดลงวทม่าาทกาๆงตอ่ ต้านวา่ จะ

“คณุ จะไปกับผมเด๋ยี วน้ีเลยกไ็ ด้” เขาเสนอ “แต่มีอีกอยา่ งทคี่ ณุ ควรจะร้ไู ว้กอ่ น” ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างสับสนว้าวนุ่ ใจ “อะไรคะทฉ่ี ันต้องร้”ู เขานิง่ ไปครหู่ น่ึง ทา่ ทางลำบากใจเล็กน้อย “ท่านอาจจะ...ขอบางสงิ่ บางอยา่ งจากคุณ...และให้โอกาสคุณสามารถปฏเิ สธได้” เขาบอก ใ“นผคมวขาอมแเปนน็ะนจรำวงิ า่แลค้วณุคุณจะไปมฏส่ เิาสมธารเพถอ่ืปใฏหิเส้ทธ่านมันสบไดาย้” ใจกไ็ ด้ เพียงแต่คุณควรจะรู้ เอาไว้วา่ ฉันไม่เข้าใจปรศิ นาทายคำของเขา “คณุ ตาจะขออะไร” “ขอให้คณุ แต่งงานกับผม” ฉันทำหนังสอื นิยายรกั ทีอ่ า่ นค้างอยู่ในมอื หลน่ ลงพ้ืน ดำเนนิ เตป่อน็ ไปตออนย่านงั้นเชเนอ่ งนทิยี่ทากุยอพยาฝา่ งันกไรมะม่จผีา่ งดิ ชดั ข้ึนมาวา่ ฉันมชี วี ติ ทผี่ ่านมา และกำลังจะ แล้วอยา่ งน้ีคุณจะไม่ให้ฉันเขียนได้อยา่ งไรกันคะ จนมาถงึ วันน้ี วันท่ฉี ันจดปากกาเขียนเรอ่ื งน้ขี ้ึนจากประสบการณ์ ตรงของตัวเอง ฉันยังอัศจรรย์ ใจไมห่ ายในสง่ิ ท่ีชวี ติ น้อยๆ น้ีได้ผา่ นพบมา รสู้ กึ เลยว่า ไม่เขียนไมไ่ ด้ แล้ว อ่านต่อไปเถอะค่ะ ถ้าคุณเปน็ คนหนงึ่ ซง่ึ เปน็ แฟนนยิ ายรกั หวานฉำ่ รบั รองวา่ เรอื่ งน้จี ะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวัง แฟนนิยายน้ำเพาะยุงตัวจรงิ ให้คำรบั รองค่ะ

บทที่ 2 พนิ ัยกรรมของคณุ พอ่ อย่างไพระเรหาวะา่ งสเำรหาสรับอคงคนนคใลนัง่ รรถถคคังนฟนังั้นเพเงรยี าะบกกวร่าบิ เสยี งมดแี นตตเ่ สรชยีี นงเิดคไรหอื่ นงยๆนต์ พลังสงู ฮัมเบาๆ ฉันกำลังพยายามจดจำรายละเอียดของแผงหน้าปัดท่หี รหู รานา่ ประทับใจ กล่ิน ขเปอน็ งเเจบลาะอหาบนนังส้ำะคอรามดี แเอตย่ี ง่ มผผมส...มบกอับกกไมล่ไิ่นดห้แอนม่วจ่าคางือๆอะไครล้แายตก่วับ่ามนัน้ำหคลอ้มายผกู้ชับากยลนิ่ หดรออื กอเาหจมจยะ หรอื จันทน์ กะพ้อ ที่ฉันเคยได้ยินมาวา่ จะหอมจางอยู่ปลายจมูก ล่องลอยอยใู่ น บรรยากาศรอบกาย หากพอคิดจะสดู ให้เต็มปอดก็หายไป ไม่สามารถเสาะหาได้วา่ ต้น ของมันอยู่ที่ไหนในปา่ กว้าง ฉันพยายามไม่มองไปที่เขา ไม่ดูมอื เรยี วแขง็ แรงซง่ึ ขยับเปล่ียนเกียร์อยู่เรอื่ ยๆ หข้ารงอื ทผม่ี วิ ีรสอที ยอเคงขราอจงาแงขๆนหทรพ่ี อื ้นวจ่าใากบหแขโู คน้งเมสนอ้ื เใชกต้ิลล้ไรายผรม้วิ ทซ่เี ปงึ่ เน็ ขแาพนับวไเรวยี้แบคสศ่ วอยก… แนวกรามด้าน ร้สู กึ ตัวอกี ทตี ากลมโตของฉันก็กำลังจดจ้องมองเขาราวกับจะพิจารณาหา ความหมายจากงานศลิ ปะ และเขา...กำลังย้มิ “ถูกใจม้ัย” เสยี งท้มุ ถาม กระตุกฉันออกจากภวังค์ “ถกู ใจอะไรคะ?” “เจ้าบ่าวในอนาคตของคุณ” เขาเหลอื บตาจากถนนมามองฉันนิดหนึ่ง ฉันรสู้ กึ หน้ารอ้ นผ่าวๆ ท่เี ขาจับได้วา่ แอบมอง เอ้อ ท่จี รงิ กไ็ มไ่ ด้แอบเท่าไหร่ จน ถงึ ขณะน้ี ท่ีคุณปา่ โมกข์ มาหาฉันและพาฉันนัง่ รถมาด้วยน่ี ก็ยังไม่คล้ายความจรงิ ใน ความร้สู กึ ของฉันเลยสกั นิด “ใครจะแต่งกับคณุ กัน”

ถึงจะจนฉันกม็ ศี กั ด์ ิศรเี หมอื นกันนะคะ ปากต้องแขง็ ไว้ก่อน แม้วา่ ใจจะเต้นไม่ เปน็ จังหวะ เขาให้เวลาฉันเกบ็ ข้าวของใสก่ ระเป๋าห้านาที รวมทั้งโทรลางานชัว่ คราวทรี่ ้าน อาหารด้วย คงประเมินจากสภาพทเี่ ห็นว่าฉันคงไมม่ ีของเยอะ ถึงกระน้ันฉันก็ใชเ้ วลา ตามสบายไปเกือบครงึ่ ชัว่ โมง เพ่อื ค้ยุ แล้วค้ยุ อีก หาเสอ้ื ผ้าทด่ี ูดีพอจะใสไ่ ปกับเขาได้ โดยไมท่ ำให้เขาอับอาย ก็พวกชดุ ท่ีไมเ่ กา่ จนถึงขนาดมีรอยขาดรอยปะไงล่ะ พิจารณา จากเส้อื ผ้าจำนวนจำกัดซงึ่ ฉันมอี ยู่แล้ว ฉันไมไ่ ด้ใช้เวลาเลอื กสเี ลอื กแบบมากไปกวา่ การคล่หี ารอยขาดเป่ือยตามคอและปลายแขนเส้อื หรอกค่ะ รับรองได้ สว่ นรองเท้าก็มอี ยสู่ ามค่เู ทา่ น้ัน แตะเรอื ใบ รองเท้าสวมไมม่ สี ้นสดี ำไว้ใสท่ ำงาน กับรองเท้าผ้าใบน้ิวโผลอ่ กี คนู่ งึ กางเกงแเปน็นน่ ยอนี นสฉ์ขันากย็ตาว้องหใวสผี ค่ ม่สู สดี ้ันำ ดเำพขรลาัะบสไปภสาพอมงัสนาดมูดทที ี ่สีแดลุ ้วกเก็ต็บากมรเขะเาปข๋า้นึ ใรบถนม้อายน่ีลเะปล่ียน คณุ ตาพักอยู่กับน้าของฉันทจี่ ังหวัดนครสวรรค์ ฉันคิดวา่ คงจะต้องค้างสกั สอง สามคนื พกาอยสขมอค“งผวฉรมันทดรไ้วมายบจ่ จแำเาวปกว็นคกตุณล้อ่าลวงุงหลชาำนบคามก์งวคถ่าคิดึงขณุวนา่ มฉาีเัดนงนินข้้ี”ีเใหนนบเขียัญาวเชปธใีรนสยเ่าสคอ้ืปารผรทา้าย่ทีจตนา่ นาเมกเกอา่ ็บแงทเไสวบ้อ้ใื เหปผ้อน็้าเยผคู่อ้ารขกี อ่ื ้ีรงว้ิแอตย่งู่ แล้วยังไม่ยอมซอ้ื ใหม่ ฉันยืดไหล่ข้นึ “เงนิ นั่นฉันเก็บเอาไว้เผอื่ เวลาฉุกเฉิน” ใครจะไปรวู้ ่าถึงเวลาจำเปน็ เมอ่ื ไหร่ ฉันไม่ชอบอยโู่ ดยไมม่ หี ลักประกันไว้ก่อน ของฉัน“หรามยดไไดป้ขกอับงคฉ่าันเชกา่ม็ บพี ้านอใชอ้ าหฉาันรแคค่ไ่ามเล่มา่ีเวเรลยี านไปแซลอ้ืะห” นฉังัสนอืแเกป้ต็นัวสว่ คนวใาหมญจร่ งิ ไเงหินนเจดะือคนา่ น้ำคา่ ไฟ ค่าเชา่ หนังสอื ค่าผ่อนคอมพวิ เตอร์และอินเทอร์เน็ตอีกล่ะ เล่าเรยี นกานระ่จไะมเปต่ ็น้องนพักดู เรถยี งึ นแลสะว่นนักกเขารียจนะทเปีด่ น็ ีมนันักกเ็ตข้อยี งนลมงันทุกนต็เห้อมงอืเรนม่ิ กตัน้ังแนตะ่หคาะประสบเรกอื่ างรคณา่ ์

จากการอา่ น พอเรมิ่ เขียนกต็ ้องมีคา่ ใช้จา่ ยในการเตรยี มต้นฉบับให้น่าอ่านอกี ฉัน ลงทนุ ซ้อื คอมพวิ เตอร์เพราะนอกจากจะชว่ ยในการหาข้อมูลแล้ว ยังชว่ ยให้แก้ไขงาน ได้งา่ ย รวดเรว็ ไม่ต้องนั่งลอกต้นฉบับด้วยมือใหม่ครง้ั แล้วคร้ังเลา่ (แม้ว่าต้องอด ข้าวแกง กนิ มาม่าไปหลายเดอื นกต็ าม) จขำนเปาดน็ ตเแัลดลยผ้วสมฉักฉันนันจิดกะเ็ตหัดลรปือะีลงหะบวคป่ารงรั้งเะสเมทอ้ื าา่ ผณน้าั้นสใหว่ ตมนัดก่ไทหับนกี ห็ใไนปหัง้แสสต้ันอื ง่ กเตลดุ ัว่มไใปโหปเ้สลรดยวยปงารฉมะัหนยเลัดือไปกฉไหดันน้อไังมกี ส่เเอยืหออน็ ยะคแ่แู วยลาะ้มว แตฉ่ ันยอ่ มไม่สาธยายรายละเอยี ดสว่ นตัวให้เขาฟังหรอก ฉันรบี เปล่ียนเรอ่ื งพูด วกกลับเข้าสเู่ รอื่ งทฉ่ี ันข้องใจมากทสี่ ดุ “ทำไมคุณถงึ บอกว่าฉัน...คณุ ...เอ้อ...เราต้องแต่งงานกันล่ะคะ” ปา่ โมกข์ ระบายลมหายใจหนักหนว่ งเม่ือได้ยินคำถาม สหี น้าผอ่ นคลายตามสบาย ของเขาเครง่ ข้นึ เลก็ น้อย ท่าทางเหมอื นกำลังจะแถลงการณ์ ใหญข่ องเขาทำให้ฉันใจ หาย “คุณตาไมไ่ ด้เป็นอะไรมากใชไ่ หมคะ” ฉันรบี ถาม ใจคอสนั่ “ผมเองก็ไม่แนใ่ จ” เขาตอบ “ลุงชนม์ อายเุ จด็ สบิ สแี่ ล้วนะ เดือน ทา่ นเปน็ คน ผอมมาแตไ่ หนแต่ไร ยิ่งไมส่ บายน้ำหนักลดกอ็ อ่ นแอมาก ตอนน้ีกล้ามเน้อื แขนขาซกี ขวาที่เคยเคล่อื นไหวได้ดกี พ็ ลอยออ่ นแรง เพราะท่านทานอาหารน้อยลง ไม่ค่อย เคล่อื นไหว ไม่คอ่ ยพูดจากับใครๆ” ฉันร้สู กึ ลำคอตบี ตัน “หากฉันรเู้ รว็ กวา่ น้ี ก็คงรบี กลับไปหา” ปา่ โมกข์ หันมามองฉันแวบหน่ึง แล้วพูดคล้ายปลอบใจ “ลุงชนม์ เพ่ิงมีอาการที่ว่า เรว็ ๆ น้เี อง” เขาวา่ “ท่านคงดีใจเมอ่ื เหน็ คุณ” ฉันกะพรบิ ลา่ ฝ้าน้ำตากลับลงไป พมึ พำเบาๆ “ไมม่ ใี ครเรยี กฉันวา่ เดือนอกี แล้ว คะ่ คุณเรยี กว่าหลงกไ็ ด้” ฉันกระแอม “แล้วก็ คณุ ยังไมต่ อบคำถามของฉันกอ่ นหน้าน้ี เลย”

เขาย้มิ เป็นรอยย้ิมบางๆ คล้ายกับไม่เตม็ ใจย้มิ ท่ีฉันลงความเหน็ วา่ มันคอื ย้มิ หยันอย่างเย็นชา “คณุ ตาของคณุ เพ่ิงได้ทราบวา่ พ่อของผมเคยขอหลานสาวทา่ นไว้ สมัยที่มารจู้ ัก กับคณุ พอ่ คณุ แมค่ ณุ เม่อื คุณยังเลก็ ๆ...ก็นานมากแล้ว” เขาสา่ ยหน้าน้อยๆ ราวไม่อาจ เตช้ออ่ื งกา“รพโออพนวหก้นุ ทใ่านนบเรสษิยี ัทไปทก่ีค็ไ้ามงอ่มยีใคู่ในรพชดูอ่ื ถคงึณุ เรพอื่ ่องนม้าเี ลเปยน็ ขจอนงผกรมะทจั่งงึเมไดอ่ื ้พเรบว็ วๆา่ ติดนป้ี ัญเมห่อืาบผามง อยา่ ง” ตา คล้ฉายันกกับลเ้ปัน็นหปายัญใหจาทไาอง้ เท‘ปคัญนคิหเาลบ็กางๆอยน่า้องย’ ๆทเ่ีนข้ันาพฉูดันออสกังหมราดณ้ว์ วยา่ ทม่าันทคางงสเปง็นบเอรยอ่ื า่งงใลหวญง่ สำหรับฉัน ซงึ่ กค็ อื “คคุณณุ พ่อเสผยี มกเ่ขอนียนพผินมัยกก็จระรหมมเดอสาไทิว้ธว์ ใิา่ นมถ้ราดผกมสไมว่ แ่นตข่งองงาผนมกับท่ีลท่ากู นสยาวกขใหอ้งคซณุ ง่ึ รไพวมศถาลงึ เงนิ กองทุนจำนวนหนง่ึ และหุ้นในบรษิ ัท RGS ซงึ่ ผมบรหิ ารอยทู่ ้ังหมด” ฉันอ้งึ RGS คือบรษิ ัท รชั ต์ เจเนอรัล ซัพพลาย ในตึกใหญ่ทฉ่ี ันเคยไปสมัครทำงาน ฉันรวู้ ่านอกจากบรษิ ัทน้แี ล้วยังมอี ีกหลายบรษิ ัทในเครอื เดียวกันท่ใี ชส้ ำนักงานในตกึ น้ันรว่ มกันด้วย แต่วา่ ความรขู้ องฉันก็จำกัดเพยี งแค่น้ี กับทีไ่ ด้ยนิ พนักงานคยุ กันวา่ เครอื ขา่ ยกว้างใหญ่ไพศาลท่ตี ระกูล พลภัทร ของเขาครอบครองอยู่น้ันไมส่ ามารถ จาระไนให้หมดภายในเวลาอันสนั้ ได้ “ผมต้องการ RGS มากกวา่ สว่ นแบ่งใน พลภัทรโฮลด้ิง เสยี อกี ถึงแม้ว่าจะยัง มอี กี หลายบรษิ ทั ในเครอื ของเรา แตผ่ มชว่ ยคณุ ปู่สร้างรัชต์ ข้ึนมากับมอื ต้ังแตย่ ังเรยี น ไมจ่ บด้วยซำ้ และอยกู่ ับมันมาตลอดจนถงึ วันน้ี ผมจะไม่ยอมเสยี มันไป บรษิ ัทอน่ื ๆ ผมไมห่ ว่ งเพราะน้องชายอกี สามคนก็รับหน้าที่ดแู ลอยแู่ ล้ว” ฉันอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกไปพักหนึง่ โอเค...สง่ิ ทเี่ ขาพูดมาเหมอื นกับฉัน ต้องร้ดู ีอยู่แล้วน้ี สาวไฮโซครง่ึ เมอื งอาจจะรู้ แตส่ าวโลโซอยา่ งฉันไมร่ ้นู ี่นา ไอ้พลภัทร โฮลด้งิ คอื อะไร...แตน่ ัน่ คงไมส่ ำคัญนักหรอก

“ฉันไมเ่ ข้าใจ ทำไมคุณพ่อคุณถึงได้เขียนพินัยกรรมไว้อย่างนั้นละ่ คะ มันออก จะ...แปลกประหลาดมาก” ฉันพยายามใช้คำพดู ไพเราะ หลกี เลีย่ งทจ่ี ะโพล่งออกไปตรงๆ วา่ ทำไมคุณพ่อ คุณถงึ ได้ทำอะไรบ๊องๆ ยังกับเศรษฐสี ติเฟ่ืองทฉี่ ันอา่ นเจอในนยิ ายบอ่ ยๆ เขาถอนใจเฮือก “พ่ออยากให้ผมแต่งงาน พยายามเซา้ ซผ้ี มมาตลอดต้ังแต่ป่าสกั แตง่ งาน และ ทา่ นไม่คอ่ ยพอใจกับ...บางสง่ิ บางอย่างทผ่ี มทำนัก” เขาตอบไมเ่ ต็มเสยี ง “พอ่ ก็เลย เขียนพินัยกรรมบ้าๆ นัน่ ข้ึนมาเพื่อดัดหลังผมนะ่ ส”ิ โอ๊ะ...โอ๋ ไอ้บางสง่ิ บางอย่างทีเ่ ขาทำนั้นมันคอื อะไร หากให้ฉันวเิ คราะห์ ตาม คแลว้าวมฉเันหกน็ ็ตส้อว่ งนเตดัวาวา่บวกพกฤับตติกัวรตรมนไขมอพ่ งงึ เปขราทะส่สี งงั คเก์ ขตอไงดเ้ขชาดั กค็ รงปู จหะลเป่อ็นขกับารรคถวหงรหู ญรวงิ ยไไมม่ซร่ ำ้ ้เูหรนอื่ ้งา และไมย่ อมตกลงปลงใจกับใครสกั ทีมาจนอายปุ า่ นน้ีแล้วก็ได้ ฉันนกึ คำนวณในใจ ป่านน้ี คณุ ปา่ โมกข์ ต้องอายุสามสบิ สองแล้วสนิ ะ ค้นุ ๆ ว่าป่าสกั คือชอื่ ของน้องชายคนหน่ึงของเขา ดเู หมือนจะมีกันสคี่ น ป่า โแสมนักก่ ขปท์ า่รรปาักบ่าสแกกัตับ่วปปา่ า่า่ ไปรทกั ่ารโมปเกป่าขไ็นท์ เบปรตุน็ เรบอคุตมิ่ ุณร..เ.ยพปาา่ยี ยทงน้ังค้หอนมยเดขดนียอ้งวจี ฉะขปัอน่างเเอภถงรอ่ื รนกยหน็าเรับกอื ญ่าขาปอตา่ งเเิ ปดคนี็ุยณวคพกณุ อ่ันนเฉข้าันาขกอสไ็งว่มฉนท่ ันรนาปบะ่่า ส.ิ ..อ๋ยึ “อยา่ งน้มี ิกลายเปน็ วา่ ฉันต้องมารบั เคราะห์ กับคุณไปด้วยหรอื คะ” ฉันถามด้วย ความสงสัย “ตอนพ่อผมเขยี นพินัยกรรมนัน่ คณุ หนอี อกจากบ้านไปแล้ว ทา่ นคงคดิ ว่าได้ สงเคราะห์ คณุ อยา่ งยิ่งใหญไ่ ปพร้อมๆ กันเลยละมัง” เขาบอกด้วยท่าทางหงุดหงิด “ผม ยังไม่ได้บอกคุณสนิ ะวา่ ต้ังแต่คุณหายไป คณุ ตาคุณกพ็ ยายามควานหาตัวคณุ มาตลอด ไหว้วานคณุ พอ่ ผมให้ชว่ ยด้วย แล้วพอ่ กม็ อบหน้าทีต่ อ่ มาให้ผม แต่ผมอาจจะไม่ กระตือรอื รน้ เท่าไหร่ พนิ ัยกรรมน้ีจะทำให้แน่ใจได้วา่ ผมต้องตามหาคุณจนเจอแนๆ่ ”

“แล้วคุณตาร้เู รอ่ื งพินัยกรรมน้ีด้วยหรอื คะ” “คณุ ลุงชนม์ ไม่ร้เู รอ่ื งพินัยกรรม แตผ่ มเพิง่ บอกท่านว่า ผมได้ทราบมาวา่ พอ่ ของ ผเออยมง่าเกงคเ็ถยคูกขยตอไ้อดค้งทุณตราาไมบว้กมกับฎากพหอ่ ่อมนาขยแอลง้วมคแหีณุ ลลแะักเลหแะห็นผลดม่งีดยเ้ปวินย็นดวฝีทา่ ั่งจ่ีนเะป่าทจ็นะำฝตเปาาน็มใหคโช้ทวค่าามนดปคที ร่อคี่ ะยณุ สกงจินคะ์ ไขมดอีค้นงนผออนู้ใุปหหกญลาับร่ ะ” ทา่ น เขา เอ่ยเสยี งประชด “แตก่ ็คงจะถามความสมัครใจของคณุ กอ่ น เพราะรดู้ วี า่ อย่างคณุ น่ะ บังคับกันไม่ได้” นีค่ ณุ ตาเข้าใจเขาผดิ ไปละซี การไปบอกเฉยๆ ว่า ‘ยนิ ดที ำความประสงค์ ของ ผู้ใหญ’่ ในเรอื่ งแบบน้ีมันก็เท่ากับบอกอย่างสภุ าพวา่ เขาติดใจหลานสาวท่าน คุณตาจะ ไปคดิ ได้อย่างไรวา่ เหตคุ วามยนิ ดีของเขามันมาจากความจำใจเรอ่ื งพินัยกรรมบังคับ ตา่ งหาก ฉันคิดอย่างหดหู่ แต่คุณโมกข์ คงไมส่ ามารถบอกเรอื่ งพินัยกรรมออกไปตรงๆ ได้เชน่ กัน เพราะถ้า คณุ ตารเู้ รอ่ื งพนิ ัยกรรมนัน่ ทา่ นอาจค้านหัวชนฝาเรอ่ื งการแตง่ งานปลอมๆ ข้ึนมาก็ได้ คุณโมกข์ จงึ ไม่เสย่ี ง เตม็ ใจแแตนง่ ่นกอับนเขลาะวทา่ ่าคนุณจตะไาดค้หงดมีดใจหว่ งถ้าหทาา่ กนฝคา่ ิดยวช่าาเยขาเปเก็นดิ คมนาชดอี ฐบาฉนันะดจรี งกิ ๆ็ดีสำแหลระับฉมันุมยมนิ อดงี ของผ้ใู หญท่ ่ีมองดูลูกหลานกำพร้าอย่างฉัน ให้คุณตแาตเ่ฉปัน็นหกรว็่ สู้งกึ ราวกทัั้งบทเปี่ฉน็ ันเไดม็กไ่ อดน้ชาว่ ถยาเนหล่าสืองตสัวาเรอขง้นึ ไมมไ่าดก้อะทยันา่ งหเัดน็กอาฉยันสุ คบิ วสรอจงะขทวำตบัวเมไือม่ ่ ก่อนโน้นตั้งนานแล้ว แต่คุณตาก็ยังคงห่วงกังวลอยไู่ ม่คลายอยา่ งน้ันเอง บางทอี าจเป็นเพราะวา่ การท่ีฉันหนอี อกจากบ้านไปเปน็ การแสดงถึงการขาดวุฒิ ภลาาวกะกกล็ไับดไ้ ปเปก็นต็ แอรนงนงาั้นนฉนันรยกังอไีกมนบ่ ่ะรสรลิ ุนยิต่งิ ไภิ มา่มวะีคุณตฉาันคกอลยัวหว้า่ามคทุณัพปแ้ลาจ้วะตฉามันฉตัน้อจงกนลเจาอยแเปล็น้ว นางทาสอยา่ งแนน่ อน โทรไปหาคณุ น้าทีไร น้าก็เอาแต่สงั่ ให้กลับใจกลับไปอยู่กับป้าผอ่ งพรรณเสยี เถอะ ฉันกเ็ ลยไมย่ อมบอกท่อี ยู่ของตัวเองแก่ใครมาจนบัดน้ี คราวน้ีฉันคงต้องทำ

หลายสงิ่ หลายอยา่ งเพ่ือเปลย่ี นความคดิ ของคุณตา คณุ น้า และใครๆ เกยี่ วกับตัวฉัน ใหมเ่ สยี แล้ว “ฉันไม่จำเปน็ ต้องแตง่ งานเพอื่ ให้มีคนอปุ การะหรอกคะ่ ” ฉันบอกเขา “จำเป็นส”ิ เขายนื ยันเสยี งแขง็ “ไมจ่ ำเปน็ สักนิด ฉันตัดสนิ ใจได้ง่ายๆ ว่าจะไมแ่ ต่งงานกับคณุ ” เขานงิ่ ไปอึดใจหนงึ่ “อนุญาตให้เก็บไปคดิ ให้ดีอกี ครง้ั แล้วคอ่ ยตอบผมใหม่” ป่าโมกข์ พดู ด้วยน้ำเสยี งราวกับกำลังสัง่ เลขาให้บันทกึ ข้อความ ทรงอำนาจ ไม่ แยแส แล้วยังเจอื กระแสของการขม่ ขู่ ว่าจะมกี ารลงโทษหากทำไมไ่ ด้ตามทส่ี งั่ ฉันอ้งึ “มันต้องมสี ักทางสคิ ะทจ่ี ะแก้ไขสงิ่ ที่คุณพ่อคณุ เขยี นไว้” เปน็ ไปไมไ่ ด้ท่จี ะไมม่ ที างออกอน่ื ฉันเชอ่ื อยา่ งน้ัน โพมนิ ฆัยะกไปร“รถดม้า้วผเยปมเ็นชหโน่ามไกฆดัน้กะไค็ ดแง้ลไแมะนตม่ น่ัน่าพัน่จูดะกเกจ็ปับะน็ ทคเำณรุ ใอ่ื หเงร้คยอื่ ำงุ่ งสยนัง่ า้อเี กกยท่ียูแ่ าวนงกก่ๆับฎ”ทหรมพั าเยยข์ สยาคิงน่ิ กำอรวื่นา่ามๆน้หี ทลพี่“ามย่อที เผทามงา่ ท”สีจ่งั่ ไะวท้เำปใน็ห้ ฉันร้สู กึ มึนงงท่ีมาดสบายๆ ระบายรอยย้มิ ของเขาหายไป กลายเป็นเจ้านายจอม ดทุ ไ่ี มผ่ อ่ นปรน ...เร่ืองย่ งุ ยากทางกฎหมายกว่ าน้ ี หลายเท่ า... นเี่ ขาเห็นการแตง่ งานกับฉันเป็นเพียงแค่เรอื่ งง่ายๆ ทางกฎหมายเทา่ น้ันสนิ ะ แล้วข้อสำคัญ... “คณุ ...ยอม...แต่งงานกับฉันหรอื คะ” ฉันเกือบใช้น้ิวช้เี ขาแล้ว ใช.่ ..เขาเน่ยี นะ กับฉันเนี่ยนะ คณุ ลองนกึ ภาพเจ้าชายกับสโนว์ แบลค็ หรอื หมาปา่ แต่งงานกับหนนู ้อยหมวก แดงดูสคิ ะ ผิดฝาผิดตัวอยา่ งให้อภัยไมไ่ ด้เลยจรงิ ๆ “ใช่ และคุณไม่มีสทิ ธ์ ปิ ฏเิ สธ” เขาย้ำ

“ทำไมฉันถงึ ไม่มสี ทิ ธ์ ิตัดสนิ ใจเรอ่ื งชวี ิตของฉันล่ะ” ป่าโมกข์ หันมาจ้องฉัน ประกายตาวาว “ถ้าผมไม่ได้มรดกสว่ นของผม รวมทั้ง บรษิ ทั ที่ผมท่มุ เทสรา้ งข้ึนมาเพราะคณุ ละก็ ผมจะตามจองล้างจองผลาญคณุ ไปท้ังชาติ” โอ้... ฉันไม่เคยถูกใครมงุ่ รา้ ยมาก่อน แตส่ งิ่ ทปี่ ่าโมกข์ พดู ตลอดจนหน้าตาทา่ ทางของ เขา ประทับในความทรงจำของฉัน เหมอื นคำสาปท่ีคอยหลอกหลอน เน้ยี บกฉับันคไวดา้มรับสรภุ ใู้ านพขฉณาบะไนวั้น้เปเน็องฉวาา่ กหเขนา้าเปแน็ ตค่เขนาซไมบั ่ซไดอ้ ้เนป็นฉผล้บู ารดหิ ลากึรบแรลษิ ะัจทรปงิ รจะังเภเทสค้อื ณุ ผ้าชสาดยุ ทวัน่เี พๆียงสแนคใ่ไจดแ้รตบั ่แมตรง่ดตกัวมใาห้หมรีหดู นูด้าเีทขเี่ ้าซสน็ งั ชคอม่ื ตกาเ็ ปมเ็นรพอื่ งอทค่ีหณากะเผขา้บู ตร้อหิ งาเรปพ็นจิ คาณนกาเมุ หบ็นังสเหมียคนวรแเปล็น้ว ผ้วู างแผนงานและดแู ลการดำเนนิ การด้วยตนเอง เปน็ คนทรี่ วู้ ิธผี ลักดันให้ได้ทกุ อย่างตามทีต่ นเองต้องการ เขาเปน็ ประเภทที่ใชฉ้ ากหน้าสวยงามด้วยรอยย้ิมและรปู ลักษณ์ ทำให้สาวๆ กหลลงางใคหืนลได้งแ่าตย่แๆท้จรงิ แล้วเดปเู็นหคมนือทน่ีเหหน็นุ่มงเาจน้าสสำำคอัญางกขวับ่ารสถง่ิ สอปื่นอใรด์ตฉาแยลไะปไตม่มามคี งวาานมเปล้รียางนยจี านม กว่าจะได้ในสงิ่ ทเ่ี ขาต้องการ ตอนแรกเขามาหาฉันอยา่ งมั่นใจ ตำหนขิ ้อบกพรอ่ งของฉัน ในขณะท่ีฉันไม่ทัน กต้ัง็คตงัวอกพใจอสคัน่ วหามวัม่นั่นไหใจวฉดันใี พจลปันนหปาลย้ืมไปปีตเขิงาวกย็บงองก(ขซ้อง่ึ เฉสันนกอ็งเวรอย่ื งงสงจำครงัิญๆ คิดวา่ พอฉันได้ยนิ เชอ่ื ) ด้วยความไม่อยาก จากน้ันเขาจึงเรม่ิ ผ่อนคลาย ย้มิ เย้าฉัน เล่าเรอื่ งราวโน้มน้าวใจให้ฉันฟัง มั่นใจ วา่ ฉันต้องตอบตกลงอย่างง่ายดาย แต่เม่อื ฉันทำทา่ จะปฏิเสธ เขากม็ ีปฏกิ ริ ยิ าทันที ให้ เหตผุ ลหวา่ นล้อม ตบท้ายด้วยการขม่ ขู่ ฉันไม่สงสยั เลยว่าเขาสามารถตามจองล้างจองผลาญฉันได้จรงิ ๆ แล้วชวี ิตฉัน อาจตกนรกยงิ่ กวา่ ตอนอยู่กับป้าผ่องใจร้ายก็ได้

ฉันหนาวเยือกข้ึนมาในใจ สงิ่ ที่รสู้ กึ ได้ทำให้ย่ิงหวั่นกลัวการแต่งงานข้ึนไปอีก “ฉะ ฉันไมค่ ิดวา่ ...” “ไมต่ ้องแต่งจรงิ ๆ” เขาขัดข้ึน “แค่เซน็ ชอื่ ในทะเบียนให้ผม อาจจะจัดงานเลก็ ๆ หากคณุ อยากให้คุณตาได้รบั รู้ เราอยู่บ้านเดียวกัน คนละห้องสกั ระยะหนง่ึ แล้วผมจะ หยา่ ให้” พล็อตน้ีฉันคุ้นเคยอย่างบอกไมถ่ ูก “ระยะหนึ่งนั้นนานแคไ่ หนคะ” “ในพนิ ัยกรรมกำหนดไว้วา่ หลังจากที่แตง่ งานแล้วหกเดอื น ผมจงึ จะมสี ทิ ธ์ ิรบั โอนหุ้นได้” “แล้วฉันจะได้เทา่ ไหร”่ ฉันกฉ็ ลาดหัวไวเหมือนกันหรอกคะ่ เขาเลกิ ค้ิว “มากพอจะซ้อื บ้านสกั หลัง รถหนง่ึ คัน และลงทนุ พิมพ์ หนังสอื ของ ตัวเองได้สักสามสเี่ ล่ม...พอไหม” เขาขมวดค้ิวครนุ่ คดิ อย่างน่าหมัน่ ไส้ “หรอื วา่ สามสบิ เล่ม คณุ คิดวา่ เขียนสกั ก่เี ล่มถงึ จะประสบความสำเรจ็ พอจะยืนอยู่ด้วยตัวเองได้” “ทุกวันน้ีฉันก็ยืนเองได้อยู่แล้วนีค่ ะ” ฉันชใ้ี ห้เห็น เขาระบายลมหายใจอยา่ งระอาอีกหน “เท่าทผี่ มเหน็ ยังไม่นับเป็นการยนื ได้ด้วยตัวเองตามมาตรฐานที่ผมคดิ ไว้” เขาหัน มา “ถ้าง้ันผมจะให้เงนิ อกี ก้อนหนง่ึ คณุ ต้องการเทา่ ไหรด่ ีล่ะ” ฉันอ้ึงไปอกี ครง้ั ครงั้ น้คี ล้ายกับวา่ ในหัวใจมรี อยรา้ วเลก็ ๆ ทำให้รสู้ กึ ปวดลึกๆ และเศรา้ เขาไมน่ ่าเป็นญาติห่างๆ กับฉันเลย ฉันไม่คดิ วา่ ตัวเองจะได้ร้จู ักใครท่ีไรห้ ัวใจถึงขนาดน้มี ากอ่ น “สามล้าน...ห้าล้าน...” เขาเลิกค้วิ ข้างซ้ายขณะท่เี อยี งหน้ามานดิ หนงึ่ เพอ่ื มอง ปฏกิ ิรยิ าของฉัน “ไม่ต้องหรอกคะ่ ” ฉันรบี หยดุ การเสนอราคาใบทะเบียนสมรสของเขา นถ่ี ้าฉัน

หลงรักคุณโมกข์ อยู่ละก็ ราคาทเ่ี ขาเสนอมาคงเหมือนแส้ฟาดฟันใจฉัน แต่โชคดฉี ันไม่ ใชน่ างเอกนิยายที่ตัวเองเคยอา่ น “ฉันขอเวลาคิดดูสกั พักก่อน” “ผมไม่มเี วลาให้มากนัก” “ฉันเข้าใจคะ่ จะพยายามคิดให้เรว็ ” ฉันพยายามปรบั โหมดเป็นนักธุรกจิ หญิงตามเขาไปด้วย ปา่ โมกข์ ดพู ออกพอใจอยา่ งยิ่งกับคำตอบของฉัน เขาหันไปตั้งใจขับรถ เปิด เพลงคลาสสคิ เบาๆ จากเครอ่ื งเสยี งทตี่ ้ังโปรแกรมไว้ แล้วเราก็เดินทางกันโดยความ สงบตอ่ ไปจนถงึ จุดหมาย

บทที่ 3 ชวี ติ นางเอก สงิ่ ทั้งหมดท่ีเราคยุ กันยังคงก้องวนไปมาอยใู่ นหัวฉัน เมือ่ มาถึงบ้านคณุ น้าพรม้ิ พราวท่จี ังหวัดนครสวรรค์ ในเวลาเยน็ เกอื บคำ่ แล้ว คุณตาผอมลงกวา่ ที่ฉันจำได้มากนัก แต่ยังมสี หี น้าแจ่มใส ทา่ นดีใจมากท่เี ห็น ฉัน “ยายลูกหลงเอ๊ย!” ตาเรยี กฉันอย่างทีเ่ คย ฉันว่งิ เข้าไปหา กอดคุณตา น้ำตาซมึ “คดิ ถึงตาคะ่ ” แล้วออดอ้อนเหมือนสมัยยังเด็ก คุณตาลบู หน้าลูบตาฉัน ดวงตาของท่านมลี ะอองน้ำคลอคลองเชน่ กัน แล้วมอื ข้างขวาทส่ี ัน่ ระรกิ ของทา่ นกย็ กข้ึนตแี ขนฉันเผยี ะ “ทำให้ตาเป็นหว่ งสกั แค่ไหน ยายลกู หลง” แล้วแขนท่ียังใชก้ ารได้ของท่านข้าง น้ันก็กอดฉันเอาไว้อีก จากฉันฉไปันใอหธ้คบิ ุณายตเราฟอื่ ังงอรายว่าคงวคารมา่ เวปๆลย่ีแนก้ตแัปววล่างในชว่ งสามเดือนหลังที่ทา่ นขาดการตดิ ตอ่ “หลงไมร่ ้จู รงิ ๆ ว่าตาไม่ได้จดหมาย” คุณน้าบอกวา่ ต้ังแต่สามเดอื นกอ่ นมกี ารเปลย่ี นแปลงเขตรหัสไปรษณีย์ อาจ ทำให้จดหมายตกหลน่ ไป คุณตาขมวดค้วิ “ถึงได้รบั แล้วจะดยี ังไง หายคิดถึงกันได้เรอะ” มากมายฉทันี่ฉหันนผ้ามา่ น่อพยดบ้วมยาใคหว้ทามา่ นร้สูฟกึังผดิ สว่ นมากจและเะปใน็ ชเเ้ รวอื่ลงากตาลรอทดำงคา่ำนวัหนลนาั้นยเอลยา่ าเ่ รงอ่ืขงอตงา่ฉงันๆ และน้ำใจจากใครหลายคนซง่ึ คอยชว่ ยเหลือฉันเสมอยามลำบาก

“ไมน่ ่าเชอ่ื เลยนะจ๊ะ ท่หี ลงตัวคนเดียวแท้ๆ แต่ไมไ่ ด้เจอกับคนรา้ ยๆ อย่างทเ่ี คย นึกกลัวเลย” ฉันเล่า “ป้าสพุ รกับตาบ๊กิ ข้างบ้านก็ดีกับหลงยังกับป้าแท้ๆ” ฉันไขว้น้ิวใน ใจเม่ือมาถึงตอนน้ี ความจรงิ นะ่ ดกี ว่าป้าผ่องพรรณของฉันสักรอ้ ยเทา่ ยังเรยี น“เวลมา.ปทลีห่ าลยงอกยลเู่ับลดยกึ กแ็ไตด่ต้ตัวาบให๊กิ ญคอ่เทยา่ รบับ้าสนง่ หคลองดย้วเปย็นบอตดาบ้ีก๊กิ ารเป์ด็นใหล้หูกลชงาตยลขออดงป”้าสฉคุ ัน่ะ เจ้อื ยแจ้วต่อไป บอกวา่ “เเปจน็ ้านหา่วยงทหร่ลี บั งหกลลงัทวคำงนานรังแแตก่ลนะ่ะคนไมก่ตใ็ ้อจดงหี ว่ งไดเล้ปย้าคส่ะนุ ”ี่ละคะ่ แนะนำงานให้ ท่ีตาเคย คณุ ตานั่งมองฉันนง่ิ ๆ รับฟังท่ฉี ันเลา่ แล้วก็พดู วา่ “แกโชคดีมาแล้ว คดิ ว่าจะโชคดไี ปตลอดหรอื ยายหลง” ใจฉันห่อเหย่ี วลงอกี ครัง้ ไมใ่ ชว่ ่าฉันจะทำเปน็ เก่งกาจ ไม่หวั่นกลัวอะไรได้จากใจจรงิ ในยามท่ีต้องพึ่งพา แต่ตัวเองคนเดียวในสังคมกว้างใหญ่ทมี่ ไิ ด้มีแต่คนดีๆ เสมอไป ฉันกลัวเสมอ ไดก้ยลนิ ัวเจพะอื่ไมน่โรชว่ คมดงเีาหนมเลือ่านเปเคน็ ยประจเรำอื่ งบถาูกง ความกังวลไมม่ ั่นใจในอนาคตวันพรงุ่ น้ี ล้วงกระเป๋า ถูกจ้ี ถูกหลอก ถูกลวนลามนะ่ รายถูกแฟนไถหรอื ซอ้ มกม็ ี ทุกวันกอ่ นเข้านอนก็ต้องถอนหายใจว่า วันน้ีโชคดที ไี่ มใ่ ชฉ่ ัน ยิ่งฉันเป็นคนสวย...ฉันไม่ได้เพง่ิ รตู้ นเอง มีคนชมฉันเสมอวา่ รปู รา่ งหน้าตาดี ใบหน้ารปู ไข่หมดจด ตาโตสวย ผิวนวลเนียน หนุ่ ค่อนข้างสงู อ้อนแอ้น จากสายตาไม่ นน้า่อไยวห้วานงุ่มใมจขากอทงีไช่ ดา้ยผหา่ นนพมุ่ บคแะนม้เอพงียบงาผงคิวนเผนิ หรอื มกุทำจใบี หห้ฉญันิงพบอรรจดะราต้มู ัวที ว่ีฉ่าันเปมน็ ักจไุดด้สรับนจใาจกอหยนู่ไมุม่ ่ น้อย ฉันเรยี นร้ทู ่จี ะตอบสนองอยา่ งถูกต้อง ปฏิเสธนมุ่ นวลไม่นา่ ขุ่นใจ แล้วอาศัยน้องบ๊ิก หครืออืกลารุงทปัำน่ ไมสร่ ้ไาู มมช่ีป้อ้าี สยพุา่ งรสคภุอายพไล่ตทะำเใพหิด้กใาหร้ บ้างสำหรบั รายทีต่ ามต๊อื มาถึงบ้าน ฉันกพ็ อรอดตัว

ฉันไม่เคยเอาเรอื่ งเล็กน้อยเหล่าน้มี าเป็นกังวลเกนิ ไป หรอื บอกเลา่ ให้คุณตารู้ แตฉ่ ันกต็ ระหนักถงึ อันตรายแฝง ซงึ่ ป้าสพุ รได้เรยี กฉันไปอบรมตักเตอื นอยู่เรอ่ื ยๆ ป้าว่า ‘ป้าไมเ่ คยมีลูกสาว แต่กร็ ้จู ักหว่ ง หลงต้องระวังตัวให้ดี ถ้าไมร่ ้จู ักมักจกี่ ับ เขาดี อยา่ ไปเท่ียวไหนๆ กับผ้ชู ายสองต่อสอง เขาเอาอะไรให้กินให้ด่มื อยา่ กิน เด็ดขาด’ ป้าสอนฉันมากมาย อธบิ ายว่า พวกเขาอาจใสย่ าทที่ ำให้ฉันเมาหลับ แล้วพาตัว ไปทำรา้ ย อาจถ่ายรปู ถ่ายวดิ ีโอไปขายประจานฉันอีก แล้วยิ่งถ้าฉันรหิ ัดกินเหล้าเมา พวกคนรา้ ยเหลา่ น้ันกแ็ ทบไมต่ ้องออกแรงในการลอ่ ลวงฉันเลย ‘ผู้หญิงตัวคนเดยี ว ถ้าไมร่ จู้ ักระวังตัว ก็ถกู ผ้ชู ายเอาเปรยี บ ถ้าไมร่ ้จู ักระวังใจ ก็จะทำรา้ ยตัวเอง’ ป้าสพุ รบอกวา่ ไมร่ ้จู ักระวังใจกค็ ือ ถ้าฉันโลภ อยากได้ของมากเกินกว่ารายได้ท่ี ฉันหาได้ ฉันอาจรอิ า่ นทำงานไม่สจุ รติ ผิดบาปตา่ งๆ เพียงเพือ่ ให้ได้เงนิ มา อาจไปขาย ยาบ้า ยาอี ขโมยเงนิ นายจ้าง ไปเต้นรำโชว์ เน้อื หนัง หรอื อน่ื ๆ ล้วนแล้วแตเ่ ลวทราม ลงทั้งน้ัน ป้าสอนให้รจู้ ักสงั เกตนายจ้างท่เี อาเปรยี บเกินไป ใช้งานเกินหน้าทบี่ อ่ ยๆ เบ้ยี ว คา่ แรง หรอื นายผ้ชู ายท่มี อื ไว ป้าวา่ แคเ่ รมิ่ แต๊ะอ๋ังครงั้ เดียวน่กี ็เตรยี มลาออกได้เลย ของแบบน้มี ันมแี ต่จะเพ่มิ ข้นึ และแยล่ งเรอ่ื ยๆ ถ้าเรม่ิ สงั เกตเหน็ กใ็ ห้ถอยหนีคนพวก น้ีเอาไว้ งานสจุ รติ ทีเ่ จ้านายใจดียังมี ขยันหาหนทางเข้าไว้ ลศะลี แธวรกรปมบ้้าาสนพุจรระจู้ เไักปมน็นไ่ ดำตค้มัววแี อาตยม่ค่าพนงอขดเอพี งแยี ดตงอ่ปมก้าากบส็เัวใู่ปจผ็นดุ หผลแาักดลททะาใเ่ี งกชใิด้ปจัแญใตหญต่้ฉามันใโนไดดกย้ยาแึดรทดไ้ วำ้เเนสกมินารอชศวีกึ ิตษาไมแ่สมงู้วแา่ ตในม่ ี เปน็ ผู้ชว่ ยนางเอกตัวจรงิ เสยี งจรงิ เลยละค่ะ ฉันเลา่ เรอ่ื งป้าสพุ ร แล้วตอ่ ด้วยเรอื่ งของเพื่อนๆ ทฉ่ี ันพบในการทำงาน ตกงานรนา้ ั้นนอพาหพ่ี าักรตรรส์ทแเ่ี ปส็นบกเจำ้าลขังอซง้ดี ร้าทน่ฉีเคันยมเัปก็นไปเมชียว่ ยเกลา่ ้าฝงรจงั่ามนากรอ่บั นเงนิ พรอายฝวรันัง่ หแักว้ขใจัดวราะยหตวาา่ ยง

ได้เงินก้อนเล็กๆ มาเปิดรา้ นขายสม้ ตำ ในรา้ นมีแมค่ รัวหนง่ึ คนกับผ้ชู ว่ ย และเดก็ เสริ ์ฟ ประจำสองสามคน นอกนั้นจะออกๆ เข้าๆ สบั เปล่ยี นหน้าไปเรอื่ ยๆ ทั้งแม่ครวั มือสอง ทท่ี ำอาหารพวกข้าวผัด หรอื กะเพราไขด่ าวจานเดยี ว กับเด็กล้างจานเชน่ ฉันและคน อืน่ ๆ น้ันก็ไปๆ มาๆ อยเู่ สมอ พี่พักตร์เป็นคนเข้มงวด แม้แม่ครัวจะชอบคอ่ นขอด ‘มาตรฐานฝรงั่ ’ ของพี่ พักตร์ แต่กต็ ้องยอมรับว่านำมาใชก้ ับรา้ นอาหารได้ผลดี เพราะมกี ฎระเบยี บที่ชดั เจน ละเอียดลออ ท้ังมารยาทและความสะอาด อกี ท้ังคา่ ตอบแทนก็ยตุ ธิ รรม ไม่มีเบ้ียวไม่มี โกงค่าแรง เด็กใหม่จากต่างจังหวัดจะถูกฝึกให้ล้างมอื ล้างเท้า ใสเ่ ครอ่ื งแบบ ใสห่ มวก พูดจาไพเราะ ทำงานตรงเวลา ใครไม่ได้มาตรฐานจะถกู คัดออก ด้วยเหตุน้จี งึ มีทผ่ี ่าน มาตรฐานอย่ปู ระจำไม่กคี่ น สว่ นฉันน้ัน พพ่ี ักตร์ยกยอ่ งว่าเป็นเดก็ ล้างจานทเ่ี กนิ มาตรฐาน รบั ไว้ให้ชว่ ยงาน เพราะความสงสารทกุ ครง้ั ทีฉ่ ันตกงาน หรอื กำลังเปลยี่ นงาน และเพราะมาตรฐานอันสงู ของรา้ นสม้ ตำพ่พี ักตร์ทำให้มักจะขาดแคลนพนักงานอยู่เสมออยแู่ ล้วด้วย ฉันเคยรบั เล้ยี งลูกให้เพอื่ นพ่ีพักตร์มาแล้วหลายคน งานตา่ งๆ ทฉี่ ันเคยทำก็ ด้วยการแนะนำกันระหว่างคนร้จู ักอยา่ งน้ีเอง คณุ ปา่ โฉมันกเขล์ ผา่ เ้สู รงอูื่ สงงต่ น่าัง่งๆฟังอนยู้ด่ีให้ว้คยณุ เพตราฟาะังมอันยไา่ มง่ใเพชลค่ ิดวาเพมลลับนิ อะไไรมน่สีค่ นะใจว่ายังมคี ุณน้าและ ยิ่งให้ป่าโมกข์ ร้ไู ว้กด็ ีว่าคนที่เขาตั้งใจจะจดทะเบยี นสมรสด้วยน่ะ มีพ้ืนเพภูมิ หลัง ประสบการณ์ การทำงานมาอย่างไร จะได้ไม่มาตอ่ ว่าฉันทหี ลังหากเขาเกดิ ไปรเู้ ข้า แล้วมาหาวา่ ฉันไมบ่ อกเสยี กอ่ น ถมเถไปไม่ใชห่ รอื คะทีฉ่ ันเคยอา่ นพบวา่ อดตี วา่ ทข่ี องเหลา่ พระเอกน้ันจะไป เท่ียวขดุ ค้ยุ ประวัตอิ ันตำ่ ต้อย หรอื ชอ่ งโหวอ่ ันนา่ โจมตีของนางเอกมาตอ่ ว่าเสยี ดสี เชน่ ที่มาหยารศั มีทำกับดาวพระศกุ ร์ หรอื ท่ีรตีทำกับปรศิ นา หญิงเลก็ ทำกับพจมาน คังเยวอนทำกับฮันจีอนึ ....

ฉันเองก็ไมร่ ้วู ่า หากพระเอกพวกนั้นรับเรอ่ื งน้ีไม่ได้แล้วเขาจะมารักพวกเธอทำไม นางอิจฉาใจร้ายแสนโง่เหล่านั้นยงิ่ แกล้งนางเอก กเ็ หมอื นทำร้ายตัวเอง เยาะเย้ยอดีต ของคนอน่ื ทำให้ใครๆ เขาร้กู ันหมดว่าเธอนะ่ นสิ ยั ไมด่ ี... คุณตาเหน็ ด้วยกับความเห็นข้อน้ีของฉัน เพราะท่านสปั หงกถึงสองครั้งซอ้ น เฮ้อ...ฉันเลา่ เรอ่ื งตัวเองไปจนคณุ ตาเคล้มิ หลับจงึ ได้ร้วู า่ ดกึ แล้ว คืนนั้นฉันเข้านอนในห้องเลก็ ๆ ติดกับห้องเก็บของชัน้ ลา่ งด้วยความเหนอื่ ย อหนอ่ น่งึ นั้นห้ตอกงรเปับ็นแขขกอใงหปญา่ โ่มช้กนั ขบ์ ตนาทมี่ตคิดำบแอัญรช์แาลขะอมงเี ตคณุียงนก้าวไ้าปงแใหล้ญว ่สวยงามซง่ึ เหลอื อยู่อกี ห้อง “เขาเป็นผู้มบี ญุ คุณของน้ากับตารไู้ หม ที่อุตสา่ ห์ ไปลากตัวเธอข้นึ มาหาคณุ ตาได้ น่ีนะ่ ” คณุ น้ากระซบิ บอกฉัน “หลงนอนได้อยู่แล้วใชไ่ หมล่ะ ห้องเลก็ น่ะ” “ค่ะ” ฉันรบั คำ เหน็ ด้วยกับการจัดห้องของคุณน้าเต็มท่ีละไม่วา่ ผู้ชายอยา่ งเขาจะให้มานอนใน ห้องเลก็ อับๆ ทฉีม่ ันหี ชนนิ ้ากตับ่างพบ้ืนานกรเดะียดวานเบปนน็ เอสยอื่ ่าบงดางีอๆยู่แปลผู้ว้าทับบนพ้นื แบบฉันกค็ งจะนอน ไมห่ ลับเท่านั้น ฉันนอนคิดหนักถึงข้อเสนอของเขาในวันนั้น ก็เขาให้ฉันรบี คดิ นี่คะ ฉันขม่ ตไมาไใ่ มชล่ เ่ พงรแาะตว่เปา่ ฉ็นันคตวนื่ามเตค้นิดตแบกบใจนกิยับายเรๆอ่ื งทตว่ี ่า่งาๆ‘ถ้าฉซันงึ่ เตกกิดลขง้ึนแใตน่งวงันานนก้หี ับรเอขกาล่ะ’ทที่ ำให้ เจ้าความคดิ น้มี ันทำให้หัวใจฉันเต้นตึกตักจนไม่อาจหลับลงได้ จะบ้าเหรอยายหลง ฉันรบี ดตุ ัวเองในใจ การแตง่ งานเป็นเรอ่ื งใหญน่ ะยะ ไม่ใช่ ง่ายๆ แบบในหนังสอื แล้วนางเอกทกุ คนจะมีความสขุ ในตอนท้ายเสยี เมื่อไหร่ ขนาด คนรักกันบางคู่ แต่งงานยังไม่ทันข้ามวัน ทะเลาะกันหยา่ กันกย็ ังมี แล้วการแตง่ งาน แบบจับพลัดจับผลู แบบปลอมๆ อยา่ งน้ี ไม่มที างลงเอยอย่างแฮปป้ี ถ้าจะจบดีจรงิ ๆ คงต้องเปรยี บกับถกู ล็อตเตอรร่ี างวัลท่ีหนงึ่ ทุกงวด

แตป่ ศิ าจหลงบุหลันตัวเลก็ ๆ กระโดดข้นึ มาเกาะไหลซ่ ้ายของฉันแล้วกระซบิ อยา่ งชัว่ รา้ ย ‘แคแ่ ต่งงานกับเขาไมน่ าน เธอกม็ ีเงินก้อนโตแล้วนะ ไม่ต้องทำงานเชา้ ยันคำ่ เหนอ่ื ยแทบตาย มีเวลาเหลอื ให้อ่านหนังสอื เยอะๆ เขียนนยิ ายแยะๆ แถมมีบ้านอยู่ จออไดะอย่ ้นเ่านปงี่ น็โปแยหลลนญอ้วดเงิแธภสตอัาย่กกวมล็อผอี าาู้นยาจห่าหเรปาลกัร็นงกครนิ กันทเเขุกยาซม็นง้ึ่ือชคนา้นำไใชพมคว่แีบริตยจวแแะ่าทลรสู้ี่จะเพแรพงสิรอแางระลส้จปู้ววักรเา่ ะขคงส้าุนมเบาปเคสก็นยคาู่ ผรกฤณ้ชูันหา์ กาดยสาีทรนเแี่แ์ขหขสาลนง่อังขาดโัจนตี จททมะาเี่นีหงง้ำลยีธใรุบงจกรเหักิจสงเธภาุ เมอธาพกดือ็ ทะมนึ แห้งแล้งของเขายังไงล่ะจ๊ะ… ว้าว....เหมอื นละครหลังขา่ ว’ ‘ไมไ่ ด้นะ !’ นางฟ้าหลงบหุ ลันผู้มีความสขุ ุมรอบคอบกระพอื ปีกเลก็ ๆ สขี าวก้าว ปขพเสพ้นาะึ่รรโดะมมาเวะอากกเยกขขทนื ์ตเาาขบไัวงมานจกจไ่ รไฎดะหงิ เห้สปลมนแลข่ าลใ่ียยวจะนาขยเขลอน่ิงอยไงสิ งมวเัยฉข่ม่าเาันทีธเทาอกงา่ ผล‘ทนเ้ธจูาีเ่ั้นขยอะมเาจปจคาะ็นะเนแปหชตท็นลา่งจี่ เงยงจะราห้ตากันสน้อเกาธ่มุงวับอเผขซเด้ขูกอน็้วารงชยไณุเมอื่ข่ไาใเาดขปเนป้เารใดเน็าบปนด็ ใทน็ ขีคะปารเดินศบาิยีสจยนัไบมด้าม่ เีเเงพธพทาี นอ่ืออางมไใรหร์ีเคหหฟ้ ร้าเ่ ัขอวกแใาคกตมจ์ทค่อชีสีคว่ยัดทิาุณ่ามๆธง์ ิ ในมรดกของเขา ใครที่พอ่ เขาระบุชอ่ื เอาไว้กใ็ ชไ้ ด้’ เดียวกั‘นแตเ่ใรคมิ่ รจคากนเนป้ันน็ กเพจ็ ่อืะเนปทน็ ีด่ คตี นอ่ แกรันกทกอีไ่่ ดน้ม’ีสปทิ ิศธา์ ิใจกนล้อ้ชยดิ หสลนงิทบสหุ นลัมนกแับทเรขกาข้ึน อยบู่ ้าน เธอจะเ‘ปสน็ นลทิ กู สแนกมะซงึ!่ ?ไป’ อนยาบู่ ง้าฟน้าเหดลยี งวบกุหับลหันมเาชปดิ า่ คาแงนเถใ่ ียจงเหร‘อนวัน่ า่ ลจะะคปอืลคอวดาภมัยเสย่ี เงกขิด้อเขสาำโคดัญด เข้าตะครบุ เธอ เธอจะต้องเสยี ใจ’ ‘แบบทีพ่ ่ภี าคย์ ทำกับดาวพระศกุ ร์เลยเนอะ’ ปศิ าจน้อยเคล้ิมฝัน สว่ นนางฟ้าน้อยร้องกร๊ดี หน้าตาแดงก่ำ เถยี งว่า ‘แล้วถ้าเรอื่ งมันไมจ่ บอยา่ งดาว พระศกุ ร์ละ่ ถ้าเกดิ เธอท้องแล้วพภ่ี าคย์ เอ๊ย คณุ ป่าโมกข์ เขาไปรกั กับคนอน่ื ตอนนั้น เธอจะต้องเสยี ใจไปตลอดชวี ติ ’

ปศิ าจน้อยหน้าบ้งึ เท้าเอว ‘ใครบอกว่าฉันจะท้องกัน’ ‘เธอจะห้ามเรอ่ื งแบบน้ไี ด้ด้วยเหรอ’ ‘ยายบ้อื เอ๊ย สมัยน้เี ขามมี าตรการป้องกันตั้งหลายวิธี เธอจะแต่งงานกับเขานะ ‘แต่งงาน’ ก่อนที่จะรวู้ ่าการแต่งงานจะราบรนื่ จะต้องไม่เสยี่ งท้องเด็ดขาด’ ‘ใครบอกวา่ ฉันจะแต่งงานกับเค้า!’ ‘กฉ็ ันอยากแตง่ นิดนึงนี่...’ ปศิ าจน้อยหน้าเง้า ด้วยย่ะ‘’แลน้วาถงฟ้าฉ้านัน้อยยอกมรแะตฟ่งัดลกะรกะ็ เฟฉยี ันดก็ไม่ยอมให้เขา...เฉียดเข้ามาใกล้การทำให้ฉันท้อง ปศิ าจน้อยย้มิ แป้น ‘งั้นเธอเองกอ็ ยากแตง่ ด้วยเหมอื นกันใชม่ ้า...’ นางฟ้าน้อยหน้าแดง แตย่ ังปากแข็งว่า ‘ไม่’ ‘น้ีดนึง...’ ปิศาจน้อยชะโงกหน้าเอาน้ิวโป้งจดกับน้วิ ก้อยประกอบคำ น้ดี นึง อยา่ งยั่วเย้า นางฟ้าน้อยเม้มปาก สา่ ยหน้าจนผมกระจาย ‘ไมย่ อม’ ‘ใจรา้ ย... เธอจะยอมให้เขาเสยี บรษิ ัททส่ี ร้างมาต้ังหลายปไี ด้ลงคอเชยี วเหรอ น้องชายอีกสามคนของเขาจะได้รับสว่ นของตนยกเว้นเขาคนเดียวเองนะ แล้วยังมเี งิน กองทนุ อะไรของเขาอีกล่ะ ถ้าไมจ่ นหนทางจรงิ ๆ ละก็ คนอย่างเขาไมม่ าขอเราแต่งงาน หรอกนะ นา่ สงสารออก...’ คราวน้ีนางฟ้าน้อยอ้ำอ้งึ สหี น้าลังเลใจ ‘เธอไมใ่ จดำจนทำเปน็ ไมส่ นใจได้จรงิ ๆ หรอก ใชม่ ้า...’ เม่อื นางฟ้าน้อยนิ่งไป ปีศาจน้อยก็เรมิ่ กระพือปีก ดวงตาเปน็ ประกาย สว่ นฉัน กลอกตาแล้วถอนใจใสท่ ้ังสองตน “อยา่ ลมื เรอ่ื งสำคัญกวา่ น้ัน วา่ เขาข่จู ะตามจองล้างจองผลาญฉันด้วยสิ ถ้าไม่ ยอมแตง่ นะ่ ” ฉันพดู ออกไปดังๆ เพอ่ื นในจินตนาการตัวน้อยทั้งสองตัวหงายมือแล้วยักไหลใ่ นท่า ‘งั้นก็ชว่ ยไม่ได้

จรงิ ๆ’ ตัวหน่งึ อย่างยอมจำนน สว่ นอีกตัวหนึ่งอยา่ งแสนเรงิ รา่ แล้วทั้งสองกห็ ายวับไป ท้งิ ให้ฉันนอนลืมตาตื่นอยูเ่ กอื บตลอดคืน

บทท่ี 4 คณุ ผ้หู ญงิ คนใหม่ น่ี คื อสถานแห่ งบ้ านทรายทองท่ีฉั นปองมาส่ ู ฉั นยั งไม่ ร้ เูขาจะต้ อนรั บขั บส้ เูพียงไหน อาจมีย้ มิ อาบฉาบบนสีหน้ าว่ ามีน้ ำใจ แต่ ส่งิ ซ่อนไว้ ในดวงจิต...คื อความรษิ ยา...[1] งามของฉคันุณฮัมปาเ่ พโมลกงขน์ ค้อี รย้ังใู่ แนรกใจเเมสือ่ยี หด้วิายกทระผ่ี เปม๋ขาใอบงเฉลันก็ กไม้าว่ยเาขว้าพมอาใทน่จี อะถาณักเาปเข็นตเปคียฤสหอาสงขน้า์ หงลไดัง้ บ้านของเขา หรอื ควรเรยี กให้สมศกั ด์ ศิ รวี า่ ‘คฤหาสน์ หลังงาม’ อยา่ งทฉ่ี ันเรยี ก แไปหแลลม้วแตเ่งพดร้วาะยคแวถาบมไใมห้สญเี ขโ่ ้ตมสเปวน็ ยกงารมอบสอราา้คงาใรนสกไตรลอ์ บบาปวราะเตรยีูหนน้าตตาั่วงตึกสแลอะงลชวน้ั ดหลลาังยคทาแทยรงง บนผนัง หลังคามงุ กระเบ้อื งสนี ้ำตาลไหม้ มกี ระถางดอกไม้สสี ดใสประดับอยูใ่ ต้หน้าต่าง ทุกบาน บ้านของเขาทำความประหลาดใจให้แก่ฉัน โตมนื่ เดตราิ ์ตนฉื่นแันใบจคบแิดเกตว๋่เๆา่ รบยี ้าบในชงข่้ลาอยูกงเคลเุณก่น๋แขโตมอก่ไงมขแ่เ์บจวะบ่อเสรป์ ถ็นาเเปทพัตแ่ นยตตก่ไ์ เมรฮ่แร้ามขสง็แ์ชกลน้ั ระบะเทดน้คาสงนดุ ิคขหกอรางอืรตสอึกระสา้ไงรงู ททลี่่ีไหม้ำสรธ่ อืรมรบัยม้านดใทาหฟร้ดังงู แล้วนา่ งงจนตน่ื ตะลึงเพราะความเวยี นศรี ษะ เหมาะกับคนซบั ซอ้ นเข้าใจยาก และ เอาใจยากอย่างเขา อะไรประมาณนั้น เฉลยใทห้วฉ่าันฉทันรกาบลทับีหพลบังกวับ่าบบ้าน้าน...หทล่ีแังมน้จ้คี ะณหุ ลพังอ่ใหเขญาเ่ ป็นแคตนใ่ สหร้ค้างวามรสู้ กึ อบอุน่ นา่ อยู่ เขา “พอ่ สร้างบ้านสห่ี ลังบนทด่ี ินผืนติดกันให้ผมและน้องชายทกุ คนคนละหลัง

บังคับให้พวกเราอย่ใู กล้ๆ ทา่ น” เขาชใ้ี ห้ฉันดูบ้านแต่ละหลัง ซง่ึ รายล้อมด้วยสนามหญ้าและสวนงดงามเรยี งตอ่ กันภายในอาณาเขตรว้ั เดียวโดยมบี ้านของคณุ พ่อเขาอยตู่ รงกลาง เวลาน้ีคณุ ยายน้อยของฉัน หรอื คณุ แมน่ ้อยของเขาไมอ่ ยู่ ทา่ นเดนิ ทางไป ทอ่ งเทย่ี วแอฟรกิ ากับป่าไทร น้องชายคนเลก็ ของป่าโมกข์ ฉันไม่ได้พบคุณยายน้อยของฉันมาย่สี บิ กวา่ ปีแล้ว ด้วยสถานะใหมข่ องฉันตอน น้ี กย็ ังไมค่ อ่ ยแนใ่ จนักว่าถ้าทา่ นกลับมาแล้ว ฉันควรจะเข้าไปกราบแนะนำตัวกับท่าน อย่างไร สำหรับคณุ ตา ฉันตกลงไว้กับปา่ โมกข์ ว่าจะปกปดิ เรอ่ื งการแต่งงานของเราไว้เป็น ความลับ ฉันบอกเขาวา่ “ฉันไมอ่ ยากให้คณุ ตารู้ นอกจากท่านจะเปน็ ห่วงแล้ว พอเราหยา่ กัน ท่านคงจะ ต้องผิดหวัง” ฉันอธบิ าย จดทะเบ“เยี รนาแเพต่งรงาะานเหกตันุผแลคห่ ฉกันเดเชืออื่นแนพว่ อา่ คแณุยกตกาัจนะไไปม่เหทน็ ่านด้วคยงจะดเังสนยี ้ันใจถ้าเแปลน็ ะไถป้าไบดอ้ หกลวา่งแไคม่่ อยากให้ท่านร”ู้ ฉันถามเขา “ได้ไหมคะ” “แล้วคณุ จะอธิบายเรอ่ื งการย้ายทอ่ี ย่วู ่ายังไง” หลักแห“ลบง่อไกดแ้ดคีก่วว่า่าเดิมหลเหงมมอืาอนาคศณุ ยั อเปยน็ ู่ดผ้วย้ปู ชกัวค่ ครรอางวให้หลกงอ่ นอเยร่ายี งนนจ้ันบยหังาเงปาน็ นคแวลาะมทจอ่ี รยงิ ู่มเปา็นก กว่าเราบอกท่านวา่ แต่งงานกันเสยี อกี เพราะการแต่งงานน้ันมันไมจ่ รงิ เลย” รจาะยปลิดะบเปังอคา่ ยี โวดมาใกมนขจ์พเรหงนิิ น็ไัยวด้กไ้วดรย้ตรกมลับเอปฉด็นันอใยน่าเคงรดณุอ่ื ี งยนา้ียแนต้อ่วยา่ กขับอคงฉุณันแม่ขอ(งแเมข่านน้อ่ีสยิ ขฉอันงไเขม่แา)น่ใจเลทยราวบ่า ทระุกบอุไยว้า่ ปงา่กเโม็ไมมือ่ ก่คเขขว์ ตารไ้ัจงดใะ้รจมบัวีปส่าัญจทิ ะหธไ์าิใมน่ใหก้คารวโาอมนจหร้งุนิ หแลลุดะอจดอทกะไปเบกยี ่อนนหจยะ่าคจราบกกฉำันหแนลด้วที่พนิ หัยลกังจรรากมน้ัน

ดำเนนิ ฉควันาคม่อสนัมขพ้าันงจธ์ ะในหวแัน่บอบยผู่ใ้ทู น่ีอขา้ศอยันพ้ี งึ่แพต่ายกังันใจภชาย้นื ใทต่ีว้ช่าายถคึงอาเยด่าียงวไรอยฉา่ ังนบกรับสิ เทขุ ธา์กิใจต็ ้ังใไจมจ่มะี สงิ่ ใดแอบแฝง ดังทจี่ ะบอกแก่คณุ ตาและคณุ ยายจรงิ ๆ ทเขา้างใเจอคก“วสเราาอม่ืรงจเททำเ่าาปนงน็ั้กนขฎ”อหปงมผา่าโยมมท”กเ่ี รขา์ วทา่ ำล“งถไงึปคนุณั้นแมจ่ ะเรป้จู ็นรแงิ ๆคก่ การ็อแากจ้เไกมม่มพปี ิลัญึกหๆาอะไรขอทง่าคนุณคงพจ่อะ เลอ่ื นกนาร่าเดผใี ชจญิทคี่ หุณน้ายอาันยนน้อ่าหยวเัน่ดนิใจทอางอไกปไตป่าไงดป้อรีกะนเทาศนคพรอั้งนส้มีนคานวรกวา่ แสลาะมนเด่เี ปอื ็นนสง่ิ หนง่ึ ฉซันงึ่ นจึง่า ดใี จยง่ิ นัก เมอ่ื เทียบกับเรอื่ งเหนด็ เหนือ่ ยท้ังกายและใจท่ีฉันได้เผชญิ มาในสองวันน้ี เม่ือกลับจากบ้านคณุ ตาท่นี ครสวรรค์ มาถงึ บ้านเชา่ หลังน้อย ป่าโมกข์ กอ็ อกคำสงั่ ให้ฉันรบี เกบ็ ข้าวของทันที โดยไมส่ นใจคำคัดค้านหรอื ถ่วงเวลาใดๆ จากฉัน ทำให้ฉัน เสยี ใจว่าไมน่ า่ รบี บอกเขาในระหว่างทางกลับเลยว่า ฉันคดิ ว่าอาจจะตกลงยอมจด ทะเบียนเพื่อชว่ ยเขาได้ ฉันคิดว่าเขาจะให้เวลาตกลงใจให้แนน่ อน หรอื เวลาในการปรับตัว เตรยี มใจ ให้ค้นุ กับบทบาทใหม่ ลาออกจากงานเกา่ เตรยี มเรอื่ งการย้ายบ้าน แจ้งเจ้าของบ้านเชา่ ลว่ งหน้าเพอื่ ขอเงินประกันคืน บอกลาเพอื่ นๆ หรอื อะไรเลก็ ๆ น้อยๆ หลายอย่างท่ี สำคัญสำหรบั ฉันเหล่านั้นสกั เดือนหน่ึง แต่เห็นได้ชดั ว่า สง่ิ เหลา่ น้ันมีคา่ ความสำคัญเทา่ กับศนู ย์ ในสมองของปา่ โมกข์ เขาพ่งุ เข้างับเหยอื่ อยา่ งรวดเรว็ ราวกับปลาฉลาม และไม่ยอมปลอ่ ย รวมทั้งไม่มี เมตตาใดๆ ทั้งส้นิ และอนคุมำาวนา่ วา่‘อกาาจรจแะตตง่ งกาลนงจ’ ะตข้อองงฉเกันิดถขกู้นึ ตใัดนสทอันงใพดยไมาง่รคอ์ แชรา้ กอหอมกาไยปครวาาวมกวับ่ามบัันดไเดม๋ียเ่ ควยนม้เี ปีอน็ยู่ อยา่ งเรว็ ...อย่างชา้ พรงุ่ น้ี ทันที เแขลาเะรสม่ิ รวปุ าโงดแยผยน่อจใัดหต้ฉาันราฟงังเวเมลอื่ากฉาันรโถอานมหอ้นุยา่แงลสะงกสายั รบว่ารเหิขาารกงำาลนังบคริดษิ อัทะอไรยจา่ งึงไรดัด้มกีสมุ หีในน้า

พึงพอใจนัก ขู่ของเขเมาื่อฉดัน้วยทกำทารา่ จสะาปธยระาทย้วถงึงดค้ววยามคเวสายีมหตากยใขจองเบขราษกิ ข็ัทมหวากดวคา่้ิวกแาลร้โวอเตนือหนุ้นใชหา้ ้ฉไปันนคึกดิ ถเงึ ปค็นำ วันละกบี่ าทกสี่ ตางค์ รวมท้ังคา่ ใชจ้ า่ ยดอกเบ้ียและภาษี ทำเอาฉันมนึ เขาสง่ ฉันลงหน้าบ้านเชา่ พรอ้ มกับคำสัง่ ว่าจะมารบั ตัวฉันพรอ้ มกับข้าวของ ทั้งหมดในวันรงุ่ ข้นึ จากนั้นก็ผละไปทันที แม้จะตะลงึ งันจับต้นชนปลายไม่คอ่ ยถูก ฉันกร็ บี ตะลีตะลานเก็บทรัพย์ สมบัติ ยสังว่ มนีคต่าัวไทมกุ่ถอึงหยน่างง่ึ ใในนบร้าอ้ นยดข้วอยงคคว่าาเสมยีระหลาึยกวต่าอ่ วันททรเ่ี ัพขยาป์ สรมะบมัตาณิทุกกอารยม่างาขใหอ้ฟงัฉงันน้ีรวมกันแล้ว ร้สู กึ ราวกับเป็นหน้เี ขาทั้งๆ ทไ่ี ม่ได้เปน็ เชน่ น้ันสกั นดิ นีน่ ายป่าโมกข์ ทำอะไรกับฉัน เสอ้ื ผ้าจำนวนไมม่ ากมาย ของกนิ ของใช้ หนังสอื หนังหา ต้นฉบับ เครอ่ื งแต่ง บ้าน และสง่ิ ละอันพันละน้อยทฉี่ ันเคยคดิ วา่ น้อยแสนน้อยนั้น เอาเข้าจรงิ ก็สามารถ ทำให้ฉันเหงื่อตก ด้วยเหตุว่าต้องตัดสนิ ใจในเวลาอันส้นั วา่ จะนำสงิ่ ใดไปด้วย สง่ิ ใด ควรท้งิ ได้แล้ว หรอื วา่ ไมส่ มควรนำไป บางอยา่ งเชน่ พวกอาหารแห้ง โต๊ะเก้าอ้ีที่ฉันซ้อื มาเองและยังดี รวมท้ังหนังสอื เรยี นเกา่ ๆ ฉันเอาไปให้ป้าสพุ รบ้านข้างๆ แล้วถอื โอกาสบอกลาอยา่ งกะทันหันไปด้วย ป้าสตุ กใจมากที่จๆู่ ฉันก็จะย้ายปบุ ปับ ซกั ถามรายละเอยี ดเปน็ การใหญ่ ฉันกไ็ ด้ แตบ่ อกอย่างที่ตกลงกับ ‘คุณโมกข์ ’ ไว้วา่ “หลงจะย้ายไปอยู่กับ...เออ่ ...คณุ น้า ท่เี ปน็ ลกู เล้ยี งของคณุ ยายหลงน่ะค่ะ” ป้าสทุ ำสหี น้างงงัน บเป้าน็นขคอุณ“งคนปือ้า่าโว”มา่ กฉขตั์นขาเ้โนึปมมน็ เมาหอเว่อ้างงาหคปลว้างาสมจจนจุ ะรกไงิ นิดส้ไไอมมงต่่ไเดรก้อนื่ ใงจอมยนากไตมใ่อหห่ เญปลั็นบ่ เรหอื่ ลงเงดกียเ็ ลวกยัคนดิ วเา่ อนา่าศจักะดย์้าทิ ย่คี ไวปรอจยะู่

“อ้อ ! ยังง้ันหรอกร”ึ ป้าสโุ ล่งใจและยินดีในทสี่ ดุ “ดแี ล้วละ อยู่กับญาติ น่าจะดีกว่าอยู่ตัวคนเดยี ว” แล้วป้าก็ให้พรพรอ้ มทั้ง สงั่ เสยี อกี เยอะแยะยดื ยาว จบลงตรงท่วี ่า “ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็มาหาป้าได้เสมอนะลูกนะ โทรมาคุยกับป้าบ้างก็ได้ ป้าคง คิดถึงหลง” ป้าสลุ ูบเน้ือลูบตัว “ไปอย่บู ้านเขาใหมๆ่ อะไรยังไมถ่ ูกใจกอ็ ดทนเอาไว้ ก่อนนะลูก สกั พักกค็ งชนิ ลูกผ้หู ญงิ อยกู่ ับญาตดิ กี ว่าอยู่ตัวคนเดยี ว แต่ถ้าเกิดอยู่แล้ว มีเรอื่ งอดึ อัดคับข้องใจ ไมไ่ หวจรงิ ๆ ก็มาหาป้า มาอยู่ท่ีน่ีป้ากช็ ว่ ยดแู ลได้นะลกู นะ” ฉันอำลาป้าสมุ าด้วยความต้ืนตันใจ สัญญาว่าจะกลับไปเยีย่ มบ่อยๆ “ไปดมี สี ขุ แข็งแรงปลอดภัยจ้ะ” ป้าวา่ ป้าชา่ งมีพระคุณตอ่ ฉันนัก สายวันน้เี องที่คุณปา่ โมกข์ ไปรับฉันมาจากบ้านเชา่ หลังน้ัน เขาเปลย่ี นรถจากสปอร์ตคันเลก็ เปน็ รถขับเคลือ่ นสลี่ ้อคันโต ซง่ึ มที ีใ่ สข่ องท้าย รถกว้างขวาง ฉันชว่ ยเขาขนกระเป๋าเสอ้ื ผ้า ลังใสห่ นังสอื เครอื่ งคอมพิวเตอร์ และ ของอ่ืนๆ ท้ังหมดใสร่ ถ แล้วเรากจ็ ากมางา่ ยๆ อย่างนั้นเอง เรอื่ งเก่ยี วกับสัญญาเชา่ ค่าน้ำคา่ ไฟ และอื่นๆ ทีย่ ังค้างคา เขาบอกวา่ ค่อยมา จัดการวันหลัง เขาพาฉันไปแวะสำนักงานทะเบียนที่เขตเพอ่ื จดทะเบียนสมรส แล้วก็พาฉันมา ยังบ้านหลังน้ี คณุ ๆ อาจสงสัยวา่ ในวันสำคัญย่ิงน้ฉี ันแตง่ ตัวอยา่ งไร ไมม่ ีอะไรให้ประหลาดใจหรอกค่ะ คุณโมกข์ ไมไ่ ด้สัง่ ชดุ สวยมาเป็นของขวัญ พร้อมแหวนเพชรวงโต หรอื ว่าใสแ่ บล็คไทมารับฉัน เขาสวมสทู สดุ เน้ยี บเชน่ เดมิ เส้อื นอกและกางเกงสเี ทาเข้มลายรว้ิ เช้ติ สขี าวสะอาด เน็คไทสตี ะกั่ว งามเลศิ เกนิ บรรยาย สว่ นฉันค้นได้เสอ้ื กระโปรงชดุ ที่ใหมท่ ส่ี ดุ ของตัวเองออกมาใส่

เหมาะกเัสบอ้กื าครอสปวิดมแไปขสนมัสภสี่ าว่ ษนณส์เงี บาจนเปกน็ รคะุณโปครรงพทู รเ่ี ลง้ียเองสฟี ้าอหมรอืเทไปาจเขาง้าๆห้องแสบอบบเนรยีัน่ บแๆหละอคัน่ะ พอไปกันได้กับรองเท้าหุ้มส้นสดี ำคู่เดยี วทฉ่ี ันมี และทั้งหมดกม็ แี ค่น้ัน กเปำน็ลังสขามยในภีับรขปรณายกาะกกทาัน่ีเสรแเาี งสลิน้อวดง้าคมโนดเรผยยี ลมวัดีเตจกว้าันัหดเนเซป้านน็็ทชล่ีขอื่าอยลงมรงัฐใือเนชปเอ่ื็นอขพกอสยงาาเรนขสนาำอั้นคยัญ่างรฉชะัำนบนุวอิช่าดำมเนขอาางญแดลไูมมะือฉไ่ ดไันด้ ต้รกปู ซลงงึ่ ศรี ษะซง่ึ ปกคลุมด้วยผมสเี ข้มก้มเลก็ น้อย แพขนตาเป็นระเบียบหลุบลงเปน็ เงา ทาบแก้ม เรอื่ งท้ังหมดน้ีชา่ งไมน่ า่ เชอื่ คล้ายกับภาพฝันเสยี มากกวา่ ตรมิากฝันีปอาเกยพส่ารงชีาจะมังมพัวสู แดตดห่มวยองักตงอยาส้ยมิ นี ดา่ ้งำ้วตเผยาคลลวอเหาไมมผออื ลม่ินจอชงึ กตอ็ กอกใม่ิ โจกใเจแมอลอ่ื ยตเาข่เขงาไ้เมมงขยป่ ้นหิดขนบอั้างขง้เนึ ขแาลแ้วววมวอางมมเาปหน็ าปรเระกาสาบย ใจฉันเต้นผดิ จังหวะไป เมอ่ื ตระหนักว่าสายตาคนู่ ั้นยังคงจ้องมอง ในเวลาท่ฉี ัน จรดปากกาลงลายมือชอ่ื ตนเองบ้าง เมอ่ื ฉันหันไปอกี คร้งั คณุ ปา่ โมกข์ กย็ ังคงมองฉัน ไม่วางตา ซแทผ่งมีึ่ ฉีคนันณุงาไสภนมาาบอ่ ยพารตจเษิ ปารทัพน็ะบงึกพุไาหดรอ้รดแใอืนว่จไน่ขมอก่กแงเ็ ็อปตเขา็นค่ จาดไิจกดวะว้ เ่าาปดน็ มหคอาำงกแฉถนันาะมนำใมกหเี้ไ็คงปงาใคไชดร้้คนบุ่ รำคตกิ ดิ อาแรบลรมา้ะนาคเเปาสด็นรคมติ ะัสวเนเวลยอขแะงไลบระบปหาร้องะองมเยาสณ่า้อืง ฉันรบี เซน็ เอกสารจนเสรจ็ รสู้ กึ ผิวแก้มรอ้ นรมุ ด้วยความอับอาย ผมของฉันทีก่ ร้อนไว้ส้นั แทบเปน็ รองทรงของนักเรยี นชายเมือ่ ต้นปเี รมิ่ ยาวลงมา ถึงต้นคอแล้ว ดด้าำนขหลนับ้าขหอางกฉหันวมลี ันงมจางึ กไม็คเ่งปปน็ รกรปูคท้ิวรงอแตะไ่เนรเื่อลงยจากห่างร้านตัดผมมาเลยหก เดอื น ผมสั้นๆ ผิวสชี าเย็นใสน่ มของฉันน้ันก็ตากแดดตากลม ทนแดดทนฝนโดยมเิ คยแตะ ต้องครมี ประทินผวิ ใดๆ มิพักต้องกล่าวถึงเครอ่ื งสำอางให้เปลอื งงบประมาณค่าใชจ้ ่าย

อันจำกัด เลบ็ ทต่ี ัดสั้นอย่างสขุ ภาพดีก็ไมเ่ คยผา่ น nail salon ทไี่ หน รวมทั้งเสอ้ื ผ้า ราคาถกู แบบโหลทขี่ ายตามแผงลอยข้างถนนหรอื ในตลาดนัดกลางดินน้ันคงไม่อาจดู ชน่ื ตาเขาได้ เทยี บกับเนคไทผ้าไหม และเขม็ กลัดไทเพชรเด่ียวเม็ดเล็กๆ ของเขาแล้ว ฉัน รสู้ กึ อายขายหน้าตัวเอง ความจนของฉันน้มี ันคงแสดงว่าชาติกอ่ นๆ ฉันเป็นคนทำบุญน้อย ไมค่ อ่ ยเอ้อื อารเี ท่าเขากระมัง แตย่ ังไงเสยี ชาตนิ ้ฉี ันต้ังใจจะทำบุญให้ทานทกุ ครง้ั ทม่ี ีโอกาส ทำกุศล ด้วยแรงกายแรงใจ ประหยัดคา่ ใช้จ่ายของตัวเองเพอ่ื มเี หลอื เจือจานคนอืน่ บ้าง ไมใ่ ห้ แพ้ชายหนุ่มมาดโก้ท่นี ั่งข้างๆ คนน้เี ดด็ ขาด ใครจะรู้ บางทีความต้ังใจอารขี องฉันอาจ เพขอาใทนำสชมาตกินาร้บี ใ้าหง้ใกก็เลป้น็เคไยี ดง้ ทัดเทียมกับสมองเครอื่ งคิดเลขท่ไี ม่ยอมเสยี ผลประโยชน์ ของ เรานั่งเงยี บกันมาตลอดทางจากสำนักงานทะเบยี นมาจนถึงบ้านของเขา ฉันน้ัน ยังคงชอ็ กกับการตัดสนิ ใจและการเปลี่ยนแปลงท่เี กดิ ข้นึ ในชวี ิตตนเอง สว่ นเขาฉันไม่ อาจร้ไู ด้ คณุ โมกข์ สงั่ ให้เดก็ คนงานเปน็ ผ้ขู นของท้ังหมดออกจากรถเมือ่ มาถึงบ้าน ฉัน ห้ิวเพยี งกระเป๋าใสข่ องสว่ นตัวใบเล็กใบเดียว หงา้อมงเกทบ็ั้เงขพราอลพงอาเทฉย้ัาไนซพผงึ่ล่ามนินชี รั้นะผวเบีเาสงยี อ้ตื งิดดชผ้านวนนหังนชเป้มา็นปูสหแิัดนลสแะผวแ่ นพน่ รสเเซี ขย่ี้มงรไาฮย้ ลเ้อขม้ามดา้วสยหู่ ก้อรงะโถถางงไมด้ด้านอขก้สางวเยปน็ ไโทม้มรทะัคศโนา่ ถ์ แงลทะแาเงลคเะขรผอ่้ืา้นางฝเั้นส้าตยยี อ่งสเกนีหับ้ำมตหือ้าอนลงโเรฉรบั งดแภตขา่าพกงยใๆหนญตร่ เ์ขลจนยัดาเแดขต้ยาไ่ง่อปอมเยปา่น็ งถหหัด้อรไหูงปนรเาปัง่ ด็นเ้ลวหย่น้อโทงอนะดสไ้อารี นตบ่หออมนุ่นิอง่ึ ขวะอไางรง อีกหลายห้องทฉ่ี ันเพยี งแคเ่ ดินตามเขาผ่านไปจนถึงบันไดตรงสดุ ทางเดิน ไปยังห้“อขง้าหงนบงึ่นซนง่ึ ้ีมตีหดิ ้อกังบนหอ้อนงนห้ัาง่ หเล้อ่นงชน้ัห้อบงนนหัง่้อเลงแ่นรสกองแหล้อ้วงเปแิดลปะหร้ะอตงใูพหร้ฉะ”ัน ปา่ โมกข์ เดินนำ

“ผมให้เขาจัดห้องน้ใี ห้” ฉันมองเข้าไปในห้องสเี่ หล่ยี มกว้างขวาง เตียงไม้ขนาดใหญส่ ไตล์ ยโุ รปโบราณ คลมุ ผ้าสเี หลืองออ่ น มโี ต๊ะทำงานตัวเลก็ ๆ ต้ังอย่รู มิ หน้าต่าง ชั้นวางหนังสอื ชดิ ผนัง ชดุ เก้าอ้ีนวมลายดอกไม้เล็กๆ จัดไว้มุมหน่ึง หน้าตา่ งตลอดผนังแขวนมา่ นสคี รมี อ่อน มองออกไปเหน็ สวนดอกไม้ด้านลา่ ง หนิ อ่อนมสีปชีระมตพเู พปู ดิร้อไปมสอหู่่า้งอองาแบตน่ง้ตำแัวบซบงึ่ ลมอตี ย้เู สตอ้ืัวผ้าสงูหจ้อรงดอเพาบดฝานักรบอัวบห้อเงคาน์ เตอแรล์ไะมห้ฝ้อังงอนา่ ้งำ เคลอื บติดก๊อกผสมน้ำอุ่นทองเหลอื งเงาวับ ฉันมองดไู ปรอบๆ และกล่าวขอบคณุ เมอื่ เด็กคนงานยกของมาวางไว้ให้จนครบ ทุกชน้ิ คณุ ป่าโมกข์ ซงึ่ ยืนรออยกู่ บ็ อกฉันวา่ เย็นด้ว“ยควุณันคน้งี ตย้อังงมกอี าระเไวรลต้าอเงกพ็บูดจักดันข้าอวีกขหอลงายอผยม่าจงะ”ไปเทขำางยากนขต้ออ่ มือขค้นึงจดะูนกาลฬับกิ มาาท“าผนมขจ้าวะ ให้เขาเตรยี มอาหารกลางวันไว้ให้ ต้องการอะไรกบ็ อกคนงานในบ้านได้ทกุ คน ไว้ค่ำน้ี ผมมเี วลาจะแนะนำคณุ อีกคร้งั กแ็ ล้วกัน” แล้วเขากอ็ อกจากบ้านไป ยอดเย่ียมจรงิ ๆ ใชไ่ หมคะ สามี (โดยฐานะสมมติ) ของฉันเป็นคนเอาการเอางาน เขารบี กลับไปทำงานท่ี บรษิ ัททันทีหลังจากเอาฉันมาหย่อนท้งิ ไว้ทีบ่ ้านแล้ว ฉันกล็ ืมถามเขาไปเลยว่า สำหรบั คนงานในบ้านแล้ว ฉันเข้ามาอยใู่ นฐานะญาติผ้อู าศัยคนหน่ึง เหมอื นกับที่เราตกลงกัน วา่ จะบอกคณุ ตาของฉันใชไ่ หม ตามกฎหมายไทยแล้ว เพียงแคจ่ ดทะเบยี นสมรสก็มผี ลเต็มทต่ี ามกฎหมายโดยไม่ ต้องอาศัยอยู่รว่ มกันรเึ ปลา่ ถแ้ลาห้วาจกะมสกีามาราพรถิสฟจู ้อนง์ ไใดห้ว้กา่ เารราแไตม่ง่ไงดา้ในชเช้ ปวีน็ ติ โรมว่ ฆมะกไัดน้หในรอืฐาไมน่ะสามี ภรรยา เชน่ แยกบ้านกันอยู่ ฉันเคยอ่านพบวา่ หากสามีภรรยาไม่ได้อยูด่ ้วยกันนานเกนิ สามปี ฝา่ ยใดฝ่าย หน่งึ สามารถฟ้องหย่าได้ แล้วก็สงสยั วา่ หากแตง่ งานแล้วไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเลย จะสามารถทำให้เปน็

โมฆะได้ด้วยหรอื ไม่ ฉันสงสัยว่าอาจจะได้ เหตนุ ้ีปา่ โมกข์ จึงยืนยันให้ฉันอยูร่ ว่ มบ้าน กับเขา แต่ข้อน้ีฉันกไ็ มแ่ น่ใจเหมอื นกัน ฉันปัดข้อสงสัยในใจท้งิ ไปก่อนชวั่ คราว หันมาเรมิ่ ร้อื ข้าวของของตนออกมาจัด ให้เข้าทเ่ี ข้าทาง เรมิ่ จากการเก็บเสอ้ื ผ้าเข้าตู้ ตู้เสอ้ื ผ้าซงึ่ ท้ังสวยงามและใหญ่โตนั้น เมือ่ บรรจอุ าภรณ์ อันน้อยนิดของฉันเข้า กไปวแ้างลใ้วหญเห่ซลง่ึ เือปท็นว่ี แา่ ผงมน่ าไกมม้เนาย้อื อดกี เี คปลระือมบาสณเี งเกาว้าับจุดเกก้ราอในบสบบิานขสอลงพัก้นเื สทล่ี าลภาายยสใวนยชนอ่ ั้นงเกบ็มกีขอองง ผ้าเกา่ ๆ โทรมๆ กองอยตู่ รงมมุ เลก็ ๆ มมุ หนงึ่ ดูราวกับผ้าข้ีรว้ิ ท่ีนำมาเกบ็ ผิดท่ีผิดทาง ความแตกต่างระหว่างกันนั้นชา่ งน่าพรนั่ พรงึ ฉันยักไหลแ่ ล้ววางแตะเรอื ใบกับรองเท้าผ้าใบน้วิ โผลอ่ กี คูห่ น่งึ ไว้ด้านล่างของตู้ คิดวา่ เม่ือซ้อื รองเท้าคูใ่ หมแ่ ล้วค่อยเอามันไปท้งิ ถังขยะ ในอนาคตอันใกล้น้ีฉันจำต้อง เก็บมันไว้ก่อน ตอ่ มาก็เปน็ การรอ้ื หนังสอื ออกมาจัดใสช่ น้ั ฉันดีใจจรงิ ๆ ทห่ี ้องน้ีมีช้ันวาง หนังสอื ใหญๆ่ ไม่อยา่ งน้ันฉันอาจต้องเอาหนังสอื ไปเกบ็ ไว้ในต้เู สอ้ื ผ้า ฉันคอ่ ยๆ จัดเรยี งหนังสอื เปน็ หมวดหมู่ด้วยความเพลิดเพลินจนลมื เวลา กระทัง่ ได้ยินเสยี งเคาะประตเู บาๆ เดก็ สาวในชดุ เสอ้ื ขาว กระโปรงแคบคล้ายผ้าถุงสชี มพอู ่อนย้มิ แย้มให้ฉันแล้ว บอกวา่ “อาหารเทย่ี งพรอ้ มแล้วค่ะ” ฉันหันไปดนู าฬกิ าเรอื นสวยท่ตี ดิ อยู่บนผนังห้อง จงึ เพงิ่ ร้วู า่ เวลาผ่านไปเกือบ สองชัว่ โมงแล้ว ฉันเดนิ ตามเธอลงไปชัน้ ล่าง ถือโอกาสถามชอื่ เสยี งเรยี งนาม เดก็ สาวตัวเล็ก อตป๋ยวิอบา่ งควเณุ่าปเ็นธแอทมชา่บงอ้ื่ากนาซรขง่ึ ยรอูบั งหปนแา่ โ้ลามทะกี่ทจขาำ์กอกาวหาา่ ใรารสนดอบ้ว้บายนปชนาอกื่้มี คพี แำนปอ๊ัดีกกเงลเาปน็ก็นทนแ้ำอคมยว่ขฉาอมันงสกปะ๋็ไวิ อดา้ทแดลรสา้วบอยกงังคอ่ มนนีพคกนอืาักรงแยานนู ะกขนัับบำ

รหถนหึง่ นคึงน่ คชนอ่ื ซหง่ึมขดุ ณเะปนน็ ้ปี คฏนบิ ทัตีช่ ิหว่ นย้ายทก่อี กยรู่กะับเปค๋าณุ ใหป้ฉ่าโันมเกมข่ือ์ ชสอา่ื ยนายอดุ ร รวมทั้งเดก็ คนสวนอีก ฉันเดินลงบันไดผา่ นห้องโถงกลางตรงไปยังห้องอาหารซง่ึ อยู่ค่อนไปทางด้านหลัง บ้านตดิ กับสวนต้นไม้ใหญ่ด้วยความร้สู กึ โลง่ ใจว่า บ้านน้ไี มม่ พี ี่หญงิ ใหญ่ น้องหญงิ เล็ก และหม่อมแม่อาศัยอยู่ด้วย สหญดุ ทิง้ายทันแเลใปดะน็ เนรชั้นมิ่ว่ นฉงหยัินนากยึง่ ็รใใสู้ หนกึ มชม่ทวี คี ส่ีิตวดทาใี่สมสขสุ เสขุคงลบ้มิ ฝในันอเหนกม่าอคานะตทกอจีั่บกี ะกหมากีทรขเนุ ดยรือัอนนนอฉ่กาันน้อคหนนงใไัหงดสญ้ใอืช่ไเปช้ รวเยีี ริตนมิ่ อสเดยามนิา่ งวทเชิจาง้าา แห่งชวี ิตจรงิ ต่อไป ฉันเล้ียวขวาเข้าห้องอาหารตามหลังยไู ป แล้วตกใจนิดหน่งึ เมือ่ จูๆ่ ยกู ย็ อบตัว ลงแล้ววิง่ ปรดู หายไปทางห้องเตรยี มอาหารทีอ่ ย่ตู ิดกัน บนโต๊ะอาหาร เครอ่ื งแก้วและถ้วยชามอันงดงามจัดวางอย่างหรู ข้าวอบสบั ปะรด ในลกู สับปะรดสดุ สวย ต้มยำปลากระบอกเน้ือแน่นสสี ด ก้งุ เจ๋ียนน้ำมันหอยเคยี งข้าง ด้วยบรอคโคลีส่ เี ขียวนุ่มน่ารับประทานในจานท่วี างรอฉันอยไู่ มท่ ำให้ฉันตน่ื ตะลึงมาก ไปกวา่ ผ้ทู ีน่ ัง่ คอยอยูห่ ัวโต๊ะยาวเหยยี ดน้ัน ฉันลืมไปได้ยังไงนะวา่ ป่าโมกข์ มนี ้องชายถึงสามคน และพจมานอยา่ งฉันกำลัง จะได้พบกับ ‘ชายน้อย’ หมายเลขหน่ึงซงึ่ นั่งคอยพร้อมรอยย้มิ บาดใจ “ไฮ” เขาผ้นู ั้นทักทาย และทำให้รอยย้มิ ของฉันชะงักหายไปพรอ้ มกับความหิว

บทท่ี 5 ปา่ รัก เขาเหมือนกับปา่ โมกข์ มากเหลือเกนิ ราวกับวา่ ไมไ่ ด้เกดิ จากมารดาคนละคน ผู้ชายตรงหน้าฉันคนน้ีแทบไมม่ เี ค้าคุณยายน้อยของฉันเลย หากฉันมิได้คุ้นชนิ กับคณุ โมกข์ มาตลอดสามวัน ใกล้ชดิ เห็นหน้ากันเกอื บตลอด การเดินทางไปนครสวรรค์ แล้วละก็ เขาอาจทำให้ฉันยืนตะลงึ รอบสอง เหมอื นในวันที่ ฉันพบคุณปา่ โมกข์ ครง้ั แรก เครอื่ งหน้าคมคายเหมาะเจาะราวกับเทวบตุ รผ้จู ุตลิ งมาทรมานใจหญิงเหมือนๆ กัน แต่ว่า เขาคนน้มี บี คุ ลิกแตกตา่ งจากคณุ โมกข์ มาก แววตาระยิบระยับแพรวพรายฉายประกายสนกุ สนาน ชา่ งห่างไกลกับความ เครง่ ขรมึ ครนุ่ คดิ และเป็นการเป็นงานของพ่ชี าย มาดสบายๆ ในเส้อื ยดื คอกลมกับ กางเกงยีนส์เก่าๆ ผมยาวปรกหน้าผาก อัศจรรเยข์ ใาจคจลนาแยทยบ้ิมปชดิ า้ ๆไมม่ดดิวงขตอางเเตจ้น้าขวอบิ งวับ ทีฉ่ ันเข้าใจในท่ีสดุ ว่า มันมาจากความขบขัน “ให้ตายสิ !” เขาเรม่ิ การสนทนา “เขาแต่งงานกับคณุ จรงิ ๆ ใชไ่ หมน่ี ไม่นา่ เชอื่ เลย !” ฉันเกอื บอ้าปากค้าง ใจหายวบู วาบ นเ่ี ขาร้เู รอื่ งราวมากแคไ่ หนกันนะ เขาผู้ทฉ่ี ันแน่ใจวา่ ถ้าไมเ่ ป็นน้องกเ็ ป็นญาตคิ นหนึ่งของป่าโมกข์ ยนื ข้นึ แล้ว แนะนำตัว ของคณุ “ผแมตปต่ า่ รอกั น”นเ้คี ขงากยล้ิมาเยอเยี ปงน็ ๆน้ดอ้วงไยปรแมิ ลฝ้วปี ”ากข้างหน่ึง “นับญาติก็เป็นคณุ น้าคนทส่ี อง “หลงบุหลันคะ่ ” ฉันพดู บ้าง ไมไ่ ด้ไหว้เขา เพราะคะเนดแู ล้ว เขาน่าจะอายุใกล้ เคยี งกันกับฉัน

“ผมร้”ู เขาพยักหน้างา่ ยๆ “ผมเพง่ิ ร้วู ่าพโ่ี มกข์ พาคุณมาเม่อื ตอนสาย คดิ ว่าจะมา พบเขากับคณุ แต่เหน็ ว่าเขาไมอ่ ยู่ คงไมร่ ังเกียจทีจ่ ะมเี พอ่ื นทานข้าวกลางวันสกั คนใช่ ไหมครบั ” นายป่ารกั โมเมเองอยา่ งราบรน่ื ท(หและตเาบ่ใยนยี อนฉนยักานา่ มงับคใ)ครหณาุ ้เงทปใโัน็นนมททกใี่ีเจขข.์ ไ.ห้า.ปตใาแจกาลยกเข้ัวแนาจลกไ้รวมอ่ งิ ่ทนๆ้งิ ฉฉันนันนะ่ไคปี่ฉงปันไเบุมปคปต่น็ วั้บอครงจวกะาสยมรละอผอะมดิ ัเกวรขกับลอรตางะอาปอมย่าว่ ทอู่โนมีเ่ธขอกบิ ายขาค์ย่าเาชงแดนยีลค้ีวะะตเนกฉรลันเึ งปโหลทล่าษวายส่าจสามดง่ิ ี ยังมใี คฉรอันีกไไมห่รมวู้ นา่ ค่ี วทรี่ฉแันสดจะงพทา่ลทันีอไยดา่้พงบไรอดยี า่ ยงอไมมค่ ราบั ดหฝรันอื ปแฏลเิ ส้วธยังพคลนาใงนกบฉ็ ้ากุนคติดั้งหข้นลึ าไยดค้ว่านอจกี ะ ละ่ ท่าทางของฉันคงคล้ายกระต่ายถูกไฟสอ่ ง ตะลงึ งงหาทางกลับรงั ไมถ่ ูก ปา่ รกั จงึ พูดข้นึ วา่ “ไมต่ ้องหว่ งหรอกครบั เรอื่ งน้ีผมไมบ่ อกใคร รดู้ ีวา่ มันยังเป็นความลับอย”ู่ ฉันรสู้ กึ สะกดิ ใจหน่อยๆ กับรอยย้มิ ท่ียังไมห่ ายไป และคำวา่ ยั ง...เปน็ ความ ลับ...อย่ ู นักแสดจงะตเชลอ่ืกคสำักรคบั นรอไดง้ขออยงา่ คงไนรกเพันงิ่ ร้จูแักมก้วัน่าเไขดา้ไจมะ่กเปว่ี น็ นิ คาทณุ ี น้าทขี่ยอ้มิ งเฉยันาะจฉรันงิ ๆเหมกือต็ นามกำลเัขงมานอัง่ง ลงและเชญิ ชวนรับประทานอาหาร เราจึงเรมิ่ ม้อื กลางวันกันเงยี บๆ ฉันฝดื คอในเบ้ืองต้นเพราะความกังวล แต่พอคำแรกผ่านไปฉันก็ถกู รสอาหาร อันแสนอรอ่ ยดึงความสนใจและความหิวกลับมา ชเดวน่ นปครยุ ะปเจ่ารรำอ่ื วักงันเสจพัรกญิเาพรอเเาหมหรือาะงรอมยภาา่กางพกไยมวน่่าตฉิดตันขร์ลสัด่าอสรงดุาเทวทกา่ ไ่ี ัปบเดรขจูู้ าักเรพสบั ลนปงริททะสีช่ทนอานมบกอฟันยังม่างอาเเอาปหร็นาด็ รปอรี รา้ ตนอ่ ั้งยโแปตรพ่เดรรอื่ อ้ไงปมขจท่านวั้ง ถึงร้านเสรมิ สวยดีๆ แถวน้ีทฉี่ ันนา่ จะไป หรอื ร้านเส้อื ทีแ่ ฟนคนลา่ สดุ ของเขาชอบซ้อื ฯลฯ

ฉันชอบมองเขา คนรปู งามให้ความสบายตาเวลามองอยแู่ ล้ว แต่ยังมีความ สคณบุ าโยมใกจขอ์ ยดูฉ่ ้ัวนยไมทเ่ คุกยๆกลส้าว่ มนอขงอเขงาเขตราทงๆำใหเ้ฉปัน็นเนวกึ ลถานงึ ปาน่าโๆมกจขะ์ กไลม้ว่าม่าตอางตจอมนกู ทเ่ี ปขาากเผแลตอก่ตับัว หรอื กำลังทำอะไรอยูเ่ ท่าน้ัน แล้วพอเขาร้สู กึ ตัวหันมา ฉันกไ็ ม่กล้ามองต่อ ปา่ รักย้ิมง่าย และสังเกตดูจากความลื่นไหลของบทสนทนา ท่แี ทบไมเ่ หมือนว่า เราเพิ่งพบหน้าค่าตากันคร้งั แรก รวมถึงการเอย่ นามเพื่อนสาวสองสามคนของเขาแล้ว คุณน้า หรอื คุณน้องคนน้ีของฉันทา่ ทางจะเจ้าเสน่ห์ ไม่เบา เขาบอกฉันอยา่ งอารมณ์ ดีวา่ “วันน้ีคุณต้องฉลอง” ฉลองแตง่ งานน่ะหรอื ฉันนึกข้ึนมาในใจทันที นไ่ี มใ่ ชก่ ารแตง่ งานจรงิ ๆ เลย และฉันกย็ ังรสู้ กึ ไม่มั่นคง ไม่แนใ่ จในอะไรต่ออะไรพอที่จะเฉลิมฉลองได้หรอก เจ้าความสขุ สงบของชวี ติ เจ้าหญิงท่ีฉันเพิง่ รสู้ กึ ว่ามอี ยูเ่ มอ่ื ครกู่ อ่ น ก็ได้ถกู เขา ทำลายลงไปเสยี แล้ว ปา่ รักเตอื นให้ฉันร้ตู ัววา่ ยังมีใครหลายคน และอะไรอกี หลาย อยา่ งรอให้ฉันรบั มือด้วย “ฉันคิดว่า...” ฉันทำทา่ จะปฏิเสธ “อย่างน้อยก็ต้องฉลองให้ตัวเอง” ปา่ รกั ย้ิมบาดใจ “รไู้ หมว่าคณุ ทำอะไรลงไป” เขาพูดอยา่ งต่นื เต้น พอเห็นฉันสา่ ยหน้าอยา่ งงุนงงก็ผายมอื ออกทั้งสองข้าง “คุณทำสงิ่ มหัศจรรย์ ที่ผ้หู ญงิ พันกวา่ คนทำไม่สำเรจ็ ลงไปแล้ว !” ปา่ รักหัวเราะ ชอบใจ “เรอื่ งของคุณทำให้พโี่ มกข์ แทบคลั่งไปเลยร้ไู หม ผมคดิ แทบตายวา่ เขาจะหา ทางออกได้ยังไง แต่กต็ ้องยอมรับละนะว่าเขาเกง่ จรงิ ๆ ทจี่ ับคณุ เซน็ ชอ่ื ในทะเบียน สมรสได้” เฮอะ เก่งตายละ การข่มขกู่ ับงบประมาณคา่ เสยี หายรอ้ ยล้านต่างหากล่ะที่มีผล มากทส่ี ดุ นะ่ เขาหยดุ นิดหน่งึ “ผมไม่ได้กำลังเข้าใจผดิ ใชไ่ หม ไม่อยา่ งนั้นคณุ จะย้ายเข้ามาได้ อย่างไร ?”

ตายจรงิ ...แม้แต่ป่ารักยังสงสยั อยา่ งน้ี แล้วน่ฉี ันกับป่าโมกข์ จะปดิ เรอ่ื งการสมรส จากคณุ ตาคณุ ยายได้จรงิ หรอื ยังดีหนอ่ ยที่คุณตาไมท่ ราบเรอ่ื งพินัยกรรม แตใ่ ครกต็ าม ท่ที ราบจะต้องเดาเรอื่ งไปทางน้ีทันทีแนๆ่ ฉันถอนใจอย่างยอมจำนน จำเป็นจ“อรงิยๆ่า”ให้ฉันพูดอะไรเลยนะคะ” ฉันว่าอยา่ งกลางๆ “คุณเองก็รวู้ ่ามันเป็นความ ย้ายเข้าฉมันาเยพังรเาผะือ่คเณุ น้อืตทาเเ่ีปอ็นาไหว่ว้สงำกหารรบั อคยว่ตู าัวมคจนำเเปดน็ ยี อวื่นขอๆงฉดัน้วยไงนะ เชน่ ความจำเปน็ ที่ต้อง ป่ารักยังคงมองฉันด้วยรอยย้มิ ขบขันที่ปิดไม่มิดในสหี น้า ‘ผมไม่อยากเชอ่ื ’ ของ เขา “ผมคงบอกได้คำเดยี วว่าตอนน้ผี มอยากหัวเราะพี่โมกข์ ให้ลัน่ ไปทั้งห้าบ้านเลย” “คณุ โมกข์ คงไมเ่ หน็ ตลกไปด้วยนะคะ” ฉันพูดอยา่ งระมัดระวัง แล้วปา่ รักก็ ระเบดิ หัวเราะออกมา เราจบอาหารเที่ยงอันประหลาดม้อื นั้นลงด้วยขนมทับทิบกรอบใสม่ ะพรา้ วกะทคิ น ละถ้วย ก่อนเขาลกุ ข้นึ ยนื กล่าวอำลา “ยินดอี ยา่ งยิ่งนะครบั ทีค่ ณุ หลงได้มาเปน็ สมาชกิ ในครอบครวั เราอีกคนหนึ่ง” เขาบอกอย่างจรงิ ใจ ฉันเดนิ ออกไปสง่ เขาทหี่ น้าบ้าน ยังคงไมว่ างใจในรอยย้ิมขันท่ีแฝงแววเจ้าเล่ห์ แสนกลข้นึ ทุกที กอ่ นจากไป ป่ารักเอียงหน้าเข้ามากระซบิ กระซาบด้วยน้ำเสยี งลึกลับ “ขออนุญาตแนะนำด้วยความหวังดีนิดนะครบั พี่สะใภ้” ฉันเอะใจข้ึนมาทันทวี ่าหวังดีจรงิ ๆ น่ะรึ อ่อนแอ“เพปโ่ี ็นมพกิเขศ์ นษ่ะเชวอลบาทผี่ส้หู ภุ ญาพงิ แสตต่งรตเี ปัวนท็ ันฝส่ายมเัยรมเิ่ ซตก็ ้นซกท่ี ่อ่ีมนคี วแามตม่งัต่นัวใอจใยน่างตคัวุณเอเงนยี่ และจะ ระวังเขา

จะเบือ่ เอางา่ ยๆ นะครับ พ่โี มกข์ น่ะชอบแมเ่ สอื สาว ร้ไู หมล่ะ” หยอ่ นระเบดิ ลกู โตเสรจ็ เขากข็ ยบิ ตาให้แล้วจากไป อ๊าย...น้าชาย...เอ๊ย...น้องชายจอมปิศาจ ฉันข้นึ ชอื่ เขาในบัญชดี ำหมายเลขหนงึ่ ศัตรใู นคราบมติ รผ้ไู มน่ า่ ไว้วางใจ ตาย จรงิ ถ้าน้องชายอีกสองคนของปา่ โมกข์ แสบสันได้ประมาณน้ี ฉันมเิ ท่ากับตกนรกดๆี นี่เองหรอื ตลอดบา่ ยวันนั้นฉันจัดของอยา่ งใจลอย ระเบดิ ของนายปา่ รักยังคงอานภุ าพ ทำลายล้างอย่างไม่สามารถประมาณความเสยี หายได้ จิตใจของฉันหงุดหงิด และความ มั่นใจพลอยมลายหายไปเหมือนลูกบัลลูนถูกไฟไหม้ ถึงแม้วา่ ของสว่ นใหญ่จะจัดเสรจ็ ไปแล้วเมือ่ ตอนสาย แตเ่ พราะไมม่ ีสมาธิ การจัด โต๊ะทำงานและคอมพวิ เตอร์ของฉันจึงคืบคลานไปอย่างชา้ ๆ ด้วยความเรว็ ของหอยทาก นายปา่ รักตัวร้ายต้องแกล้งหลอกฉันเลน่ แนๆ่ เขาต้องกำลังร้สู กึ สนกุ สดุ ขดี พอ มทาำเใหหน็้คฉุณันโกมับกขเส์ ต้อื กผต้าะชลดุ งึ สอแลบ้วสนัมาภยาตษัวณร์า้เขย้กาก็จ็เะลสยะปใั้นจขเร้ึนอ่ื องกีขเ้ึนปมน็ าสแอกงลเ้งทา่ นถ้าะ่ ฉซันี เต้นตามกค็ ง เห็นได้ชัดว่าปา่ รกั ดถู กู ดหู มนิ่ การแต่งกายอย่างสภุ าพเรยี บร้อยของฉัน ด้วย ความมัน่ ใจในตัวเองเตม็ เปย่ี ม ฉันเคยแตง่ ชดุ น้ีและชดุ ไหนๆ ในตู้เสอ้ื ผ้านั่นมาแล้ว โดยไมห่ วั่นไม่พรนั่ ต่อสายตาและความคดิ เห็นของผ้ใู ด แล้วทำไมตอนน้ีฉันจงึ รสู้ กึ หดหู่ กระวนกระวาย การแตง่ ตัวของฉันมันแยน่ ักหรอื ชายลุ่ยอีกเสค้อรื ้ังเกท่าี่ฉเัปน่ือนยกึ เถปงึ็นภราจูพ๋วิ กๆองดเส้ว้อยื ผค้วาเากมา่ รปสู้ อกึ นเกใ๋นาดตีไู้แดล้อ้วยหา่ ่องเไกห่าลล่ ะตห่อรอไื ปฉจันะกจะลใ้าสลข่ากาสเจน้ั ้า แตะเรอื ใบออกไปไหนได้อย่างไรในเมอื่ เครอ่ื งแบบพนักงานทำความสะอาดบ้านเขายัง ใหม่กวา่ ชดุ ทดี่ ที ส่ี ดุ ของฉันเลย ในทีส่ ดุ ฉันก็ยอมรบั ด้วยความจำใจวา่ เหน็ ทจี ะต้องลงทนุ ซอ้ื เสอ้ื ผ้าใหม่หลาย

ชปดาุ่ รกั เเองนิ ย่ ทช่เีอ่ื กใบ็ หไ้ฟวั้ยงสามอฉงสุกาเมฉแนิ หค่งงแไลด้ว้ใคชอ้คยราน่ วนร้ีบี เฉลันกิ คคดิดิ ใแนวบทไันปใถดงึ เส้อื ผ้าสดุ เซก็ ซใ่ี นบูติกท่ี ไมม่ ีทางท่ีฉันจะใสช่ ดุ สดุ เปรย้ี วสไตล์ น้ันได้แน่ ไม่ว่าคุณโมกข์ จะมรี สนิยมในเรอื่ งเส้อื ผ้าสตรอี ยา่ งไรก็ไม่เก่ียวกับฉันนี่ และฉัน กไ็ ม่อยากรดู้ ้วย ไม่ว่าทีป่ ่ารกั พดู จะจรงิ เท็จแคไ่ หน ฉันก็จะต้องไม่สนใจๆ ไม่เหน็ ต้องกังวลไปเลยว่าคุณโมกข์ จะเบอื่ ฉัน หรอื เหน็ ว่าฉันแตง่ ตัวดไู ม่ได้ เรา ไม่ได้มาอยู่รว่ มบ้านกันเพราะเหตุนั้น ฉันต้องไมค่ ดิ ผิดลูผ่ ดิ ทางเด็ดขาด แล้วฉันก็ย้ำ ความคดิ น้ีกับตัวเองอกี สามครั้งกันลมื ตายแล้ว...นฉี่ ันจะไปเดนิ ซอ้ื เสอ้ื ผ้าอย่างไรโดยไม่มีเสยี งแนะนำของปิศาจปา่ รัก คอยหลอกหลอน แยย่ ง่ิ กวา่ นั้น ถ้าฉันเกดิ อยากใสก่ ระโปรงสั้น เสอ้ื สายเด่ียวในวัน อากาศรอ้ นข้นึ มา จะเผชญิ หน้าคุณปา่ โมกข์ ได้ยังไงกัน คิดแล้วแค้นใจนายปา่ รักนัก ฮ้ึย...เลกิ คดิ ดกี ว่า ยังมีปัญหาหนักกวา่ เรอ่ื งเส้อื ผ้าอกี หลายเท่ารอฉันอยู่ น่ีฉันโงเ่ กินไปใชไ่ หมจงึ คดิ วา่ จะปิดคุณตาไปได้ถึงหกเดือน ฉันประหลาดใจพออยู่แล้วเมื่อไปเยย่ี มคณุ ตาทน่ี ครสวรรค์ นั้น ตลอดสองวัน สองคนื ทีอ่ ยู่ทีน่ ัน่ คุณตาไมไ่ ด้เอ่ยถึงเรอื่ งทคี่ ณุ พอ่ ของป่าโมกข์ ขอฉันไว้กับพอ่ ของฉัน ก่อนทา่ นเสยี ไปสกั นิดเลย และฉันก็มัวแตก่ ังวลใจกับของเสนอของคุณโมกข์ จนลมื สังเกต เวลาอยตู่ ่อหน้าคณุ ตากเ็ อาแตด่ ใี จท่ีได้พบหน้าท่านหลังจากคิดถงึ มานาน ไม่ พล่ามพดู เรอ่ื งของตัวเองกซ็ กั ถามอาการท่าน ปรนนิบัตพิ ัดวีท่าน ฉันระลกึ ถึงสายตาสขุ สงบของคณุ ตาทมี่ องมาเงยี บๆ เวลาท่ีฉันอยู่ใกล้ๆ บาง คร้งั ทา่ นกเ็ คล้ิมหลับด้วยความสบายใจเวลาฉันนวดให้ คุณตาอาจจะลมื ไป หรอื ไมเ่ ห็นความสำคัญของการทาบทามในอดตี กาลนานโพ้น ครง้ั น้ันอีกแล้ว โดยเฉพาะหากทา่ นไมท่ ราบเรอื่ งพนิ ัยกรรมพลิ กึ ของคณุ พ่อเขา

เป็นไปได้มากทีเดียววา่ หลังจากทีไ่ ม่ได้พบหน้าฉันมาเนิ่นนาน ในวันแรกท่เี จอ ฉกันันทเป่านน็ ยเด่อ็กมหไัวมดอ่ ้อื ยากขนนำาเดรอ่ืหงนทีปจ่ี ้าะผต่อ้องงพทรำรใหณ้ฉอันอตกกจใาจกแบล้านะลไปำบอายกคู่ ในจขเด้นึ ียมวาตพั้งดู แตอ่ ยา่ิงยทสุ า่ นบิ เรจวู้ ็ดา่ แพลูด้วถจงึ ูๆ่ ควาจมะจบำอเปกน็ วก่าฉับันฉนันา่ไจวะ้กแ่อตน่งลงาะนกก็ ัฉบัในคครงกคไ็ ้ามน่รห.ู้ .ั.วเรชอื่นงฝใหา ญ่แน่ หากคณุ ป่าโมกข์ ไม่มา เปน็ ไปได้ไหมว่าคุณตาอาจรอไว้กอ่ น ถ้าไมเ่ หน็ ความจำเปน็ ก็คงไมพ่ ดู เรอื่ งน้ีข้ึน มากับฉัน ซงึ่ ไม่เหมือนการคาดคะเนของปา่ โมกข์ ซงึ่ คดิ วา่ เมือ่ เขาบอกคุณตาของฉัน แล้ว อย่างน้อยคุณตานา่ จะลองถามฉันดู ฉันพยายามไม่คดิ ถงึ ความเป็นไปได้อีกทางหนงึ่ ทว่ี า่ คณุ ตาไมเ่ หน็ ด้วยวา่ ฉันควร พิจารณาคำขอแตง่ งานของปา่ โมกข์ แม้แต่นดิ ท่านจึงเงียบไปไมบ่ อกอะไรฉัน และคณุ โมกข์ ก็เงยี บเหมอื นกัน ไม่ซักถามหรอื ออกความเห็นอะไรในเรอ่ื งน้ีออกมาแม้แต่น้อย เกรงว่าถ้าฉันรวู้ ่าคณุ ตาไม่เห็นด้วย จะยงิ่ ต่อต้านเขา ฉันพอฉหัานยเใลจอื หกาทย่ีจคะอคอิดอวก่าบ้างคณุ คตุณาไตมา่บเอองกกเพเ็ ปร็นาะคเหนน็ดฉเุ หันมเือปนน็ กคันนด้ือฉเันสเยี สดยี กี ววสา่ ยอมงเันมทอื่ ำนใึหก้ วา่ ถ้าความลับแตก คณุ ตาจะโกรธฉันสกั แคไ่ หน โกรธทฉี่ ันแตง่ งาน คงไมเ่ ท่ากับทีแ่ ตง่ งานโดยไม่บอกท่าน แต่นั่นกย็ ังน้อย ถ้าร้วู ่าเป็นการแตง่ งานปลอมๆ เพราะเหตุผลทางกฎหมายและผลประโยชน์ ของ คุณป่าโมกข์ ...อันน้ฉี ันก็ไมร่ ้เู ลยจรงิ ๆ วา่ คุณตาจะยอมรบั ได้สักแคไ่ หน เปน็ ประฉวันัตแิตทิดบตไัวดไ้ยปนิ ตเลสอยี ดงคชุวณี ิตตาต่อวใ่าคสรัง่ ทสี่ไอหนนเเลขยาวจา่ะไป‘ลรกูเู้ ลผ่าู้หวญ่าเรงิ ายจังดบทระสิ เทุบธีย์ ผิ นดุ คผรั้งอ่ หงนอึง่ยกรู่ ็ึ เปลา่ ข้ึนชอื่ ว่าเคยมสี ามแี ล้ว มันจะกลับไปเหมือนไมม่ ไี ด้ยังไงกันหือ’ แตฉ่ ันกม็ ีเหตผุ ลของฉันเอง ความเปน็ อยู่ที่สขุ สบายและปลอดภัยกับเงนิ คา่ ตญอาตบคแิ ทนนหอนางึ่ จตไ้อมงส่ ปารมะาสรถบชคดวาเชมยลสำบง่ิ าทกี่ฉลันำบเสนยี แสลละะคใวหา้เมขเาสไยดี ้หายแทตาถ่ งงึ กอายรา่เงงนิไรเฉปั็นนจจะำนปลวน่อมยาใกห้