ΣΑΛΠΑΡΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Ειρήνη η Αθηναία  Η Ειρήνη η Αθηναία , γνωστή και ως Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από τον γάμο της με τον Λέοντα Δ΄ από το 775 έως το 780, Βυζαντινή αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ από το 780 μέχρι το 790, Βυζαντινός συναυτοκράτορας μαζί με τον γιο της από το 792 μέχρι το 797 και τελικά βασίλεψε μόνη της ως Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 797 έως το 802.  Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της, ασκούσε η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων, που θεσπίστηκε από τη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της, που διατάχθηκε από την ίδια.



Αγία Ελένη  Η Φλαβία Ιουλία Ελένη, επίσης γνωστή ως Αγία Ελένη, ήταν Ελληνίδα Μικρασιάτισσα αυτοκράτειρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Καταγόταν από εύπορη τάξη της ελληνικής πόλης Δρέπανο στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας και έγινε σύζυγος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνστάντιου Χλωρού.  Η Ελένη γεννήθηκε το 248 ή το 249 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος μετονόμασε το Δρέπανο σε Ελενόπολις, για να τιμήσει τη μητέρα του. Τη χρονολογία γέννησης τη συμπεραίνουμε από την πληροφορία που δίνει ο Ευσέβιος της Καισαρείας ότι η Ελένη πέθανε σε ηλικία 80 χρονών.  Δεν είναι γνωστό πότε γνώρισε για πρώτη φορά τον Κωνστάντιο. Ο ιστορικός Τίμοθι Μπάρνς έχει προτείνει ότι ο Κωνστάντιος, όταν υπηρετούσε τον Αυτοκράτορα Αυρηλιανό, θα μπορούσε να την είχε γνωρίσει ενώ ήταν στρατοπεδευμένος στη Μικρά Ασία σε εκστρατεία εναντίον της Ζηνοβίας.  Η Ελένη γέννησε τον μελλοντικό αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο στις 27 Φεβρουαρίου με αβέβαιο έτος λίγο μετά το 270.  Η Ελένη και ο γιος της στάλθηκαν στην αυλή του Διοκλητιανού στη Νικομήδεια, όπου ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε ως μέλος του στενού κύκλου της Αυλής. Η Ελένη δεν ξαναπαντρεύτηκε, και έζησε για κάποιο καιρό στην αφάνεια, αν και κοντά στο μοναχογιό της, ο οποίος είχε μεγάλο σεβασμό και αγάπη γι' αυτήν.



Θεοφανώ  Γεννήθηκε πιθανόν στη Λακωνία στην Πελοπόννησο σε οικογένεια με Ελληνική καταγωγή. Η Θεοφανώ ήταν γυναίκα λαϊκής καταγωγής, κόρη ταβερνιάρη, και το πραγματικό της όνομα φέρεται πως ήταν Αναστασώ.  Η Θεοφανώ σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς είναι πιθανόν να γνώριζε ή και να συμμετείχε στη δολοφονία του πεθερού της και του πρώτου συζύγου της. Όταν έμεινε χήρα, παντρεύτηκε τον Νικηφόρο Φωκά, αλλά όταν η πολιτική του άρχισε να προκαλεί το λαϊκό αίσθημα, η Θεοφανώ για να μην ταυτιστεί η μοίρα της με του Φωκά, συνωμότησε με τον ανιψιό του και τότε εραστή της ,Ιωάννη Τσιμισκή, να τον δολοφονήσουν.  Μετά την επικράτηση του Ιωάννη Τσιμισκή όμως, η ενοχή της ήταν τόσο φανερή που ο πατριάρχης Πολύευκτος εξεβίασε το νέο αυτοκράτορα ότι δεν θα τον έχριζε αν δεν απομάκρυνε την Θεοφανώ. Αυτή εξορίστηκε στα Πριγκιπόννησα, όπου έμεινε για ένα χρόνο -μέχρι το 970 μ.Χ. Δραπέτευσε και οργάνωσε συνωμοσία εναντίον του Τσιμισκή αλλά απέτυχε και την έκλεισαν σε μοναστήρι στην Αρμενία. Μετά το θάνατο του Τσιμισκή, οι γιοί της Βασίλειος Β' και Κωνσταντίνος Η' την επανέφεραν από την εξορία, χωρίς όμως να αναμειχθεί ξανά στην πολιτική.  Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, ξεχασμένη απ' όλους, αν και στα τελευταία της χρόνια έζησε στην άνεση των ανακτόρων.



ΤΕΛΟΣ!!!!

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΑΠΌ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ : ΕΙΡΗΝΗ ΑΡΓΥΡΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΪΧΟΣΟΓΛΟΥ ΙΩΑΝΝΑ ΝΑΚΟΥ

ΔΙΑΤΡΟΦ ΒΥΖΑ

ΦΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΟ

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΙΑ Σ ΧΡΟ • Βασική επιδίωξη ήταν η αυτάρκει κάθε οικογένεια καλλιεργούσε τα κάποια ζώα (κυρίως πουλερικά). Β ισχύει στις μεγάλες πόλεις και ιδια που την περίοδο της ακμής της έφ αυτές τις περιπτώσεις η κρατική της πόλης.

ΣΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΟΝΙΑ ια του νοικοκυριού και γι' αυτό βασικά λαχανικά και ετρεφε Βέβαια αυτό ήταν δύσκολο να αίτερα στην Κωνσταντινούπολη, φτανε τους 500.000 κατοίκους. Για μέριμνα, κυρίως μέσω του έπαρχου

•Δεν υπήρχε ενιαία βυζαντινή κουζίνα. Αντίθετα, αυτή και πολιτισμικό μωσαϊκό που συγκροτούσε τη Βυζαντι κατείχε κυρίαρχη θέση σε όλα τα επίπεδα και είχε εξαπ Θάλασσα. Συνυπήρχε και επικοινωνούσε με πολλούς άλ Άραβες, οι Σύροι, οι Εβραίοι, οι Λατίνοι, οι Αρμένιοι και αλληλεπιδράσεων φάνηκαν και στο βυζαντινό τραπέζι τους Βυζαντινούς. Μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της β παράγοντες όπως, αρχαιότερες διατροφικές προτιμήσε επικρατούσαν στη βυζαντινή επικράτεια, τα εκτενή γεω και κοινωνική διαστρωμάτωση της βυζαντινής κοινων •Η πλούσια ποικιλία της βυζαντινής κουζίνας χαρακτηρ και τα εορταστικά δείπνα και τη νηστεία. Τα κύρια γεύ πρόγευμα, το μεσημεριανό γεύμα και ο δείπνος. Ωστόσ αρχαίων Ελλήνων είναι εμφανής. Εκτός από τα τρία κύ ψωμί βουτηγμένο στο κρασί, το οποίο έπαιρναν πριν το πριν δύσει ο ήλιος και συγκεντρωθούν όλοι για τον δείπ

αντανακλούσε το πολύμορφο εθνοτικό, φυλετικό ινή Αυτοκρατορία, παρότι το ελληνικό στοιχείο πλωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη λλους εξίσου ενδιαφέροντες πολιτισμούς, όπως οι ι οι Σλάβοι. Τα αποτελέσματα αυτών των αλλά και στο τραπέζι όσων ήρθαν σε επαφή με βυζαντινής κουζίνας διαδραμάτισαν και άλλοι εις, οι διάφορες κλιματολογικές συνθήκες που ωγραφικά όρια της και η περίπλοκη οικονομική νίας. ρίζει όλα τα γεύματα της καθημερινής ζωής, αλλά ύματα ενός μέσου Βυζαντινού ήταν τρία: το σο, η επίδραση των διατροφικών συνηθειών των ύρια γεύματα, υπήρχαν το «βουκκάκρατο», δηλαδή ο πρωινό, και το «δειλινό», ένα πρόχειρο γεύμα πνο

ΤΑ ΚΥΡΙΑ • Τα κύρια γεύματα των Βυζαντινώ το άριστον ή μεσημβρινόν (γεύμα χρησιμοποιώντας κυρίως τα χέρια μέχρι το 10ο αιώνα. Χρησιμοποιού και μαχαίρια. Πριν και μετά το φα χρησιμοποιώντας το χέρνιβι. Οι άν ψωμί, όσπρια-λαχανικά, σούπες, α τυρι, ελια-(λάδι), ψάρια-θαλλασιν καρυκέυματα. Για επιδόρπιο κρασ

ΓΕΥΜΑΤΑ ών ήταν το πρόγευμα ή πρόφαγον, α), καθώς και ο δείπνος. Έτρωγαν α, αφού το πιρούνι ήταν άγνωστο ύσαν επίσης κοχλιάρια ή κουτάλια αγητό έπλεναν τα χέρια τους, νθρωποι στο Βυζάντιο έτρωγαν: αυγα, φρουτα-ξηροι καρποι, γάλα- νά, κρέατα-πουλερικά,σάλτσες και σί και άλλα ποτά

Το ψ • Το ψωμί είχε τόσο σημαντικό ρόλο συντεχνία των αρτοποιών της Κω απαλλαγμένη από δημόσιες λειτου διαδικασία της παραγωγής του. • Οι πλούσιοι έτρωγαν λευκό ψωμί με τους υπόλοιπους κάτοικους (φ Κωνσταντινούπολης.

ψωμί ο στην βυζαντινή διατροφή που η ωνσταντινούπολης ήταν υργίες για να μην διακοπεί η της καλύτερης ποιότητας, αντίθετα φτωχούς,αγρότες) της

Όσπρια - • Η φθηνότερη αλλά και πιο διαδεδ μέρος του πληθυσμού ήταν τα λαχ κατανάλωση είχαν τα λάχανα, τα τα ραδίκια, τα καρότα, ο αρακάς κ • Τα όσπρια ήταν φθηνά και είχαν τ ασθενέστερα οικονομικά τάξεων. μπορούσαν να διατηρηθούν επί μα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και σ αυτοκρατορίας.

Λαχανικά δομένη τροφή στο μεγαλύτερο χανικά και τα όσπρια. Μεγάλη πράσα, τα κρεμμύδια, τα μαρούλια, και η ρόκα. την τιμητική τους στο τραπέζι των Το γεγονός ότι τα όσπρια ακρόν επέτρεπε να φθάνουν στα στις απομακρυσμένες περιοχές της

Σούπες • Μετά από το 1204 και την κατάκτηση το διατροφικές συνήθειες φαίνεται να διαφ επιρροές, όσο και από την οικονομική κρ αποτελούσαν μία συνηθισμένη επιλογή σ Σούπες φτιαχνόντουσαν με διάφορα υλικ κρέας κ.α. • Τα αβγά κότας ήταν ένα συνηθισμένο τρ ψητά, τηγανητά ή και «ροφητά» (ωμά). Ο φασιανών σε σχέση με τ΄ αβγά της χήνας

- Αυγά ου Βυζαντίου από τους σταυροφόρους, οι φοροποιούνται, τόσο από τις δυτικές ρίση που ακολούθησε. Φαίνεται ότι στα βυζαντινά νοικοκυριά του 13ου αιώνα. κά, δηλαδή, από λαχανικά, ψάρια, παστό ρόφιμο στο Βυζάντιο. Τρώγονταν βραστά, Οι βυζαντινοί προτιμούσαν τ΄ αβγά των ς, της πάπιας και της πέρδικας.

Γάλα – • Τα γαλακτομικά προϊόντα δεν έλειπαν απ ενδοχώρα, όπου η κτηνοτροφία ήταν περ • Το τυρί οι Βυζαντινοί το έφτιαχναν από γ και βουβαλίσιο. • Στις γραπτές πηγές αναφέρονται διάφορ μυζήθρα, το κρητικό το περίφημο «βλάχι ποιότητας «ασβεστότυρο» . • Από το γάλα έφτιαχναν ακόμη «οξύγαλο»

– Τυριά πό το βυζαντινό τραπέζι, ιδιαίτερα στην ρισσότερο διαδεδομένη. γάλα πρόβειο, κατσικίσιο, αγελαδινό, αλλά ρες ποικιλίες τυριών, όπως το ανθότυρο, η ικο τυρίτσι», αλλά και το χαμηλής »(γιαούρτι) και βούτυρο.

Ψάρια και Θ • Τα ψάρια οι Βυζαντινοί τα έτρωγαν «εκζε «τηγάνου» (τηγανητά). • Τα παστά ψάρια ήταν διατηρημένα σε χο το χειμώνα, αλλά και καθόλη τη διάρκεια αυτοκρατορίας, που ήταν απομακρυσμέν • Στο βυζαντινό τραπέζι σερβίρονταν ακόμ «αγνά» (καλαμάρια, χταπόδια, γαρίδες, χ κ.λπ), τα οποία τα μαγείρευαν με διάφορ

Θαλασσίνα εστά» (βραστά), «οφτά» (ψητά) ή οντρό αλάτι και καταναλώνονταν κυρίως α τους έτους στις περιοχές της νες από τη θάλασσα. μα και θαλασσινοί μεζέδες, τα λεγόμενα χτένια, πεταλίδες, μύδια, στρείδια, αχινοί ρους τρόπους ή τα έτρωγαν ωμά.

Κρέ • Το κρέας δεν αποτελούσε καθημερινή τροφή για μάλλον σπάνιο και ακριβό, αλλά και εξαιτίας τω θρησκεία, για τις μισές τουλάχιστον ημέρες του • Περισσότερο αγαπητό ήταν το χοιρινό κρέας, το • Από το τραπέζι τους δεν έλειπαν τα αρνιά, οι γίδ • Βρώσιμα θεωρούνταν όλα σχεδόν τα μέρη των τα εντόσθια. Το κρέας που δεν καταναλώνονταν συνήθως παστώνονταν, προκειμένου να διατηρ

έατα α τους Βυζαντινούς. Όχι μόνον επειδή ήταν ων νηστειών που υπαγόρευε η χριστιανική υ χρόνου. ο οποίο μαγείρευαν με ποικίλους τρόπους. δες, τα βοοειδή. ζώων -ακόμα και το κεφάλι, η ουρά, τα πόδια και ν αμέσως -μετά από τη σφαγή του ζώου-, ρηθεί μεγαλύτερο διάστημα.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ Σ Καθ’ όλη την διάρκεια της ελληνιστ γυμναστική και η άθληση αποτελού αγωγής και του Ελληνικού τρόπου ήταν οι μεγάλοι ελληνικοί αγώνες: Τ Ίσθμια, τα Νέμεα και οι Ολυμπιακο

ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ τικής εποχής ή ύσαν μέρος της ζωής. Τέσσερις Τα Πύθια, τα οί αγώνες.

Έκτος από τους μεγά διεξάγονταν και άλλοι τα Σωτήρια, στην Πέρ στην Μαγνησία τ Λευκοφρύνια, στην Μ Λάρισα τα Ελευθ

άλους αυτούς αγώνες ι όπως: στους Δελφούς ργαμο τα Νικηφόρια, του Μαιάνδρου τα Μίλητο τα Δίδυμα, στην θέρια, και άλλα.

Ο αθλητισμός στο Βυζάντιο δεν είχε τ αρχαιοελληνικό κόσμο. Οι νέοι δεν ασχο ο αθλητισμός έπαψε να είναι ένα μέσον καθαρό θέαμα. Στον 2ο -1ο αι. π.Χ, οι αθ οι οποίοι επιδείκνυαν τις ικανότητές τ αυτήν τους την απασχόληση με μισθό. Σ στιγμές αντιπαραθέσεων, οι οποίες είχα οι βένετοι (γαλάζιοι), οι ρούσσοι (κόκκ στον ιππόδρομο, οι οποίες όμως συχνά τη συμπερ

τη μορφή και τη θέση που κατείχε στον ολούνταν συστηματικά με τον αθλητισμό, ν εκπαίδευσης, και οι αγώνες αποτελούσαν θλητές ήταν πλέον ειδικοί επαγγελματίες, τους στους αγώνες, και πληρώνονταν για Στη Βυζαντινή Aυτοκρατορία, συναντούμε αν βάση τους τον αθλητισμό. Οι πράσινοι, κινοι) και οι λευκοί ήταν ομάδες οπαδών ά προκαλούσαν ευρύτερα προβλήματα με ριφορά τους.



Ιππικοί αγώνες Η αρματοδρομία διεξάγονταν σε ιδιαίτερο στάδιο, το «ιπποδρόμιο», αγνώστων σήμερα διαστάσεων. Το μοναδικό ιπποδρόμιο που διασώζεται σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στο Λύκαιο όρος και έχει μήκος 300 μέτρα, ή ενάμιση σταδίου, και πλάτους εκατό μέτρων.

Το τζυκα Το τζυκανιστήριο ήταν στάδιο, όπου λάμβ πόλο το οποίο υιοθετήθηκε από τους Βυζ Αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Το τζυκάνιο παιζόταν από δύο ομάδες έφ μπαστούνια στην κορυφή των οποίων υπ προσπαθούσαν να σπρώξουν την σε μέγεθ την εστία της αντίπαλης ομάδος.

ανιστήριο βανε χώρα το τζυκάνιο, ένα είδος ζαντινούς από την Περσική φιππων, εξοπλισμένων με μακρυά πήρχαν δίχτυα, με τα οποία θος μήλου δερμάτινη σφαίρα προς

z Βυζαντινός στρα  Ο Βυζαντινός στρατός ή ανατολικός ρωμα των βυζαντινών ενόπλων δυνάμεων, που Πολεμικό Ναυτικό. Αποτελούσε τη φυσική Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και διατηρούσε οργάνωσης. Μάλιστα, για ένα μεγάλο κομ συνιστούσε την πιο ισχυρή και αποτελεσμ Ευρώπης.

ατός και η οργάνωσή του. αϊκός στρατός ήταν το κύριο στρατιωτικό σώμα υ υπηρετούσε παράλληλα με το Βυζαντινό ή συνέχεια των Λεγεώνων της αρχαίας το ίδιο επίπεδο πειθαρχίας, δυναμισμού και μμάτι της ιστορίας του, ο Βυζαντινός στρατός ματική στρατιωτική δύναμη ολόκληρης της

Ξένοι και Μισθοφ z  Κατά τα 1.123 χρόνια της ύπαρξής του, από τη με Κωνσταντινούπολη στις 11 Μαΐου του 330. Μέχρι Βυζαντινός στρατός χρησιμοποίησε στρατεύματα π ομάδες. Αυτά τα στρατεύματα συμπλήρωναν και υ φορές αποτέλεσαν ακόμη και τον κορμό του στρατ του ιστορίας, αυτοί οι ξένοι μισθοφόροι αντανακλο αυτοκρατορίας, αφού ο αυτοκράτορας που ήταν σ από τις τέσσερις γωνιές του γνωστού τότε κόσμου  Οι ξένοι στρατιώτες κατά την ύστερη Ρωμαϊκή περ «ομόσπονδοι-σύμμαχοι» και συνέχισαν να αποκαλ τίτλος τους είχε Ελληνοποιηθεί σε «Φοιδεράτοι». Έ «Εταιρείαι» και συνήθως υπηρετούσαν στην αυτοκ «Μεγάλη Εταιρεία», τη «Μέση Εταιρεία» και τη «Μ αντίστοιχους Εταιρειάρχες. Πιθανότατα, ο διαχωρισ  Κατά την περίοδο των Κομνηνών οι μονάδες των μ ονομάζονταν σύμφωνα με τη χώρα προέλευσής το Κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Θεόφιλου αναφ αυτές, κυρίως οι Σκυθικοί, χρησιμοποιούνταν και σ

φόροι Στρατιώτες εταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας στην την άλωση της Πόλης στις 29 Μαΐου του 1453, ο προερχόμενα από πολλές διαφορετικές εθνικές υποστήριζαν τον τακτικό Βυζαντινό στρατό. Κάποιες τού αυτού. Μα για το μεγαλύτερο μέρος της μακράς ούσαν τον πλούτο και την αίγλη της Βυζαντινής σε θέση να συγκεντρώνει στην υπηρεσία του στρατιές υ ήταν πραγματικά τρομερός. ρίοδο ήταν γνωστοί ως φοϊντεράτι δηλαδή λούνται έτσι μέχρι και τον 9ο αιώνα περίπου, αν και ο Έκτοτε, οι ξένοι μισθοφόροι έγιναν γνωστοί ως κρατορική φρουρά. Η δύναμη αυτή διαιρούνταν στην Μικρά Εταιρεία», που διοικούνταν από τους σμός αυτός γίνονταν με θρησκευτικά κριτήρια. μισθοφόρων διαιρούνταν απλά κατά εθνότητα και ους: Ιγγλίνοι (Άγγλοι), Φράγκοι, Σκυθικοί, Λατινικοί κτλ. φέρονται ακόμη και Αιθίοπες μισθοφόροι. Οι μονάδες σαν αστυνομική δύναμη στην Κωνσταντινούπολη.

 Κεφαλάδες: Οι Κεφαλάδες ήταν οι στρατιωτικοί βυζανzτινών αρχόντων και ονομάζονταν άρχοντε  Ιππικό: Το Βυζαντινό ιππικό αποτελούσε τον πε λεγεώνων. Οπλισμένοι συνήθως με τόξα, λόγχε στις πεδιάδες της Ανατολίας και βόρειας Συρίας αναμέτρησης με το Ισλάμ. Αν κι ελαφρύτερα οπ ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί ενάντια στους Ά και Πατσινάκες στη Δύση.  Κατάφρακτοι: Η λέξη Κατάφρακτος χρησιμοποιο λαούς για να περιγράψει τους βαριά οπλισμένο αρχαιότητα μέχρι και το τέλος του Μεσαίωνα. Αρ προστάτευε ολόκληρο το σώμα του ιππέα και το Οι Κατάφρακτοι ήταν τρομεροί αλλά και πειθαρ θωρακισμένοι, και οι ιππείς έφεραν λόγχες, τόξα άλλους ιππείς αλλά η αποτελεσματικότητά τους αυτοκράτορα του Νικηφόρου Φωκά- ήταν κατασ τριγωνική παράταξη) μάχης, ήταν η αιχμή του δ οπλισμένοι Κατάφρακτοι λέγονταν Κλιβανοφόρο να περιγράφει και τις δύο κατηγορίες ιππέων.  Πεζικό: Η στρατιωτική παράδοση του Βυζαντίου στρατός του πάντα περιελάμβανε επαγγελματίε τακτική ποικίλε κατά περιόδους, συχνά έπαιζαν έφεραν αλυσιδωτό θώρακα, μεγάλες ασπίδες κ συνιστούσαν ένα από τα καλύτερα σώματα πεζ

αξιωματούχοι που προέρχονταν μόνο από τις τάξεις των ες από σπαθίου. ειθαρχημένο, καλοθωρακισμένο διάδοχο των Ρωμαϊκών ες και ξίφη, ήταν ιδανικά προετοιμασμένοι να πολεμούν ς, που από τον 7ο αιώνα αποτέλεσαν τον κύριο χώρο πλισμένοι και θωρακισμένοι από τους δυτικούς ιππότες, Άραβες και Τούρκους στην Ανατολή και τους Ούγγρους ούνταν από τους Ελληνόφωνους και Λατινόφωνους ους ιππείς. Το όνομα αυτό διατηρήθηκε από την κλασσική ρχικά ο όρος περιέγραφε ένα είδος θωράκισης που ου ίππου του. Αργότερα χαρακτήριζε τον ίδιο τον ιππέα. ρχημένοι πολεμιστές. Άνθρωπος και άλογο ήταν βαριά ξα και δευτερεύοντα όπλα. Ήταν λιγότερο ευέλικτοι από ς στο πεδίο της μάχης –και μάλιστα υπό την ηγεσία του στροφική. Ο σχηματισμός τους(διπλή τετράγωνη ή δόρατος της επίθεσης του ιππικού[1]. Οι βαρύτερα οι. Με τον καιρό το όνομα των Καταφράκτων επικράτησε υ προέρχονταν από την ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο και ο ες πεζικάριους. Αν και η σημασία τους για τη Βυζαντινή αποφασιστικό ρόλο στις Βυζαντινές νίκες. Συνήθως και κρατούσαν κοντάρια και ξίφη. Υπό ικανή ηγεσία, ζικού στον κόσμο.

Ο Στρατός της πρώιμης z  Όπως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή σωστ αποτελούσε τη συνέχεια της Ρωμαϊκής α Στρατός ήταν η προέκταση του Ρωμαϊκού του Ρωμαϊκού στρατού διατηρήθηκε μέχρ

Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τότερα η Βασιλεία Ρωμαίων αυτοκρατορίας, έτσι και ο Βυζαντινός ύ. Το παλαιό αυτοκρατορικό σύστημα ρι και τις αρχές του 7ου αιώνα

Ο Στρατός της Μέση  Θέματα z  Το Θεματικό Σύστημα στα 780.  Αποδιδόμενα συνήθως στον Ηράκλειο, τα Θέματα ήταν διοικη εκτελούσε και στρατιωτικά και πολιτικά καθήκοντα.  Ο Ηράκλειος εμπνεύστηκε τα Θέματα από τον θεσμό των Εξα όπου κυριαρχούσαν οι εχθροί της αυτοκρατορίας. Ο ίδιος προ  Τα πρώτα πέντε Θέματα βρίσκονταν όλα στη Μικρά Ασία και σ αναλώσει τις επαρχίες της Συρίας και Αιγύπτου. Αυτά ήταν τα  Θέμα Αρμενιακόν, που σχηματίστηκε γύρω από τη στρατιά τη Πόντο και τον Ευφράτη.  Θέμα Ανατολικόν, που σχηματίστηκε γύρω από τη Στρατιά Αν  Θέμα Οψίκιον, που σχηματίστηκε γύρω από το Obsequium, μ αυτοκράτορα κι εκτείνονταν στις περιοχές της Βιθυνίας και Πα  Θέμα Θρακήσιον, γύρω από τη Στρατιά της Θράκης, που εκτε  Θέμα Καραβησιάνων, το \"Θέμα των Πλοίων\" στην Παμφυλία κ Αραβικού στόλου.

ης Βυζαντινής Περιόδου ητικές υποδιαιρέσεις της αυτοκρατορίας, όπου ένας στρατηγός αρχάτων, που ήταν απομωνομένες βυζαντινες νησιδες σε περιοχές οερχόταν από το Εξαρχάτο της Καρχηδόνας. σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίσουν την Αραβική τζιχάντ, που είχε ήδη εξής: ης Αρμενίας κι εκτείνονταν από την Καππαδοκία μέχρι τον Εύξεινο νατολής κι εκτείνονταν στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Μικρά Ασία. μια στρατιά που παλαιότερα βρίσκονταν υπό την άμεση διοίκηση του αφλαγονίας. είνονταν στη Βορειοδυτική Μικρά Ασία, στα παράλια της Ιωνίας. και Ρόδο, ένα ναυτικό Θέμα υπεύθυνο για την αναχαίτιση του

z Στρατιω  Στο βυζαντινό στρατό υπηρετούσαν μόνιμα, σε πό τη Θεία Λειτουργία και άλλες ιερουργίες και στήριζ καθήκοντα των ιερέων ήταν πνευματικής φύσης κ κυρίαρχη γνώμη των εκκλησιαστικών αρχών ήταν ιερείς. Ωστόσο στην πράξη αυτό συχνά παραβιαζ ορισμένους ιεράρχες (π.χ. Μέγας Αθανάσιος, 3ος επιτρεπόταν η συμμετοχή ιερέων στη μάχη και ο φ υπήρξαν στρατιώτες πριν χειροτονηθούν, όπως ο ΣΤ’ στα Τακτικά, περιλαμβάνει την ιερατική μέσα σ πολέμου. Πληροφορίες για τους στρατιωτικούς ιερ πηγές, όπως αγιολόγια. Μέσα στα καθήκοντα των του στρατού και των βάνδων ή φλάμουλων (σημα μάχη, και η τέλεση λειτουργίας και θείας μετάληψη το πρωί πριν τη μάχη. Ο Πορφυρογέννητος αναφ εκστρατείες να μεταφέρεται και σκηνή – εκκλησία συνοδευόμενος από διάκονο τελούσε σύντομη ευ επιβίβαση των στρατιωτών. Οι ιερείς τελούσαν επ

ωτικοί ιερείς όλεμο και σε ειρήνη, ιερείς οι οποίοι τελούσαν ζαν το ηθικό των στρατιωτών. Επισήμως τα και δεν σχετίζονταν με μάχιμη υπηρεσία. Η ν ότι απαγορευόταν η χρήση όπλων στους ζόταν, ειδικά μετά τον 8ο αιώνα. Κατ’ ς – 4ος αι. επιστολή προς Αμμούν) φόνος των εχθρών.[2] Ορισμένοι ιερείς ο Όσιος Λουκάς ο Στυλίτης (879-979). Ο Λέων στις «τέχνες» που συνεργούσι τη φύσει του ρείς περιλαμβάνονται και σε αφηγηματικές ν ιερέων ήταν η ευλογία και ο καθαγιασμός αιών) που γινόταν μία ή δύο ημέρες πριν τη ης στους στρατιώτες που γινόταν το βράδυ ή φέρει ότι μεταξύ άλλων πρέπει στις α με όλα τα ιερά σκεύη. Στο ναυτικό ο ιερέας υχή σε κάθε πλοίο ξεχωριστά μετά την πίσης επινίκιες λειτουργ