สูตรลับ ฉบับสัมผัส 1 Delicious by Touch

ตอนที่ 1 https://novel-lucky.com “เฮอื ก!” โกกยองฮาหายใจสะดดุ ขณะจะเอาแกงเตา้ เจยี้ วออกไปเสริ ฟ์ [แกงเตา้ เจยี้ วของผูม้ ปี ระสบการณค์ รวั ] ระดบั การปรงุ : เลเวล 2 วตั ถดุ บิ : ฟักทอง มนั ฝรง่ั หอมหวั ใหญ่ ตน้ หอม พรกิ ป่ น หอยลาย เตา้ เจยี้ ว 2 ชอ้ น โคชจู งั 1 ชอ้ น… เสน้ ผม ขน้ั ตอนการปรงุ อาหาร: หน่ั หอมหวั ใหญแ่ ละเตา้ หเู ้ ป็ นชนิ้ เล็ก

หน่ั ตน้ หอมและพรกิ เป็ นทอ่ นๆ ใสป่ ลาแอนโชวสี าหรบั ทานา้ ซปุ ลงในหมอ้ แหง้ ... . . . ‘อะไรกนั เนี่ย?’ ตวั อกั ษรบรรทดั ตอ่ บรรทดั ทปี่ รากฏเรยี งรายอยเู่ บอื้ งหนา้ นีค้ อื สตู ร อาหาร ทนั ทที ยี่ กแกงเตา้ เจยี้ วขนึ้ มาเพอื่ จะนาไปเสริ ฟ์ เหตกุ ารณ์ ประหลาดก็เกดิ ขนึ้ ! “นายกยองฮา ทาอะไรอยนู่ ่ะ”

‘อยุ่ !’ เห็นกยองฮายนื เหม่อ ในมอื ถอื หมอ้ ดนิ เอาไว ้ เถา้ แกจ่ งึ เดนิ เขา้ มา หาดว้ ยสายตาไม่เป็ นมติ ร กอ่ นจะถามขนึ้ “อย่าบอกนะวา่ ปวดหวั อกี แลว้ ” กยองฮาลางาน 3 วนั รวดจนถงึ เมอื่ วาน เหตเุ พราะจๆู่ ก็เกดิ ปวดหวั ขนึ้ มาอยา่ งหนัก ซงึ่ อาการรนุ แรงชนิดทวี่ า่ ยาแกป้ วดก็เอาไม่อยู่ ขนาดไปโรงพยาบาลขอตรวจอยา่ งละเอยี ดตง้ั แตห่ วั จรดเทา้ แลว้ ก็ ยงั ไม่เจอสาเหตแุ น่ชดั โชคดที หี่ ลงั จากผ่านไป 3 วนั อาการปวดก็ หายไปราวกบั โกหก หวั โลง่ ขนึ้ จนวนั นีก้ ลบั มาทางานไดอ้ กี ครงั้ แต่ ใครจะคดิ ละ่ วา่ เขาจะมาเห็นภาพหลอนอยแู่ บบนี้ กยองฮารบี ตอบทนั ทวี า่ “ปะ เปลา่ ครบั ไม่ไดป้ วดหวั แตค่ อื ...” จะบอกไปตรงๆ วา่ เห็นภาพหลอน ใครจะเชอื่ แตถ่ า้ จะแกต้ วั ดว้ ย เหตผุ ลอนื่ ก็ตดิ ทวี่ า่ ณ สถานการณป์ ัจจบุ นั ตวั เขาเป็ นแค่

พนักงานพารท์ ไทมท์ ลี่ าหยดุ ไปถงึ 3 วนั ตดิ ตอ่ กนั ทางามหนา้ เสยี จนความน่าเชอื่ ถอื ต่าเตยี้ เรยี่ ดนิ อนั ทจี่ รงิ ถา้ ถกู ไลอ่ อกขนึ้ มา กย องฮากไ็ ม่มขี อ้ โตแ้ ยง้ “เดย๋ี วแกงเย็นแลว้ มนั จะไม่อรอ่ ยนะ รบี เอาออกไปเสริ ฟ์ เถอะ” คราวนีท้ างฝ่ังหอ้ งครวั ตะโกนออกมาบา้ ง “เอาเป็ นวา่ ไปเสริ ฟ์ อาหารใหเ้ รยี บรอ้ ย เสรจ็ แลว้ มาหาฉันหน่อย” สดุ ทา้ ยแลว้ เถา้ แกจ่ ะตดั สนิ ใจยงั ไงนะ ‘โอย... จะโดนไลอ่ อกตอนนีไ้ ม่ไดน้ ะ’ กยองฮาอายุ 27 ปี เขาเป็ นนักศกึ ษาทกี่ าลงั หางานพรอ้ มกบั หา เลยี้ งตวั เองไปดว้ ย จนถงึ ตอนนีเ้ ขารอ่ นใบสมคั รงานไปหลายสบิ ที่ แลว้ แตย่ งั ไม่มแี มแ้ ตบ่ รษิ ทั เดยี วทตี่ ดิ ตอ่ กลบั มา ‘เงนิ คา่ เชา่ บา้ นน่ันก็เรอื่ งหนึ่ง แตท่ เี่ รง่ ดว่ นกวา่ คอื คา่ ใชจ้ า่ ย ประจาวนั เนี่ยส.ิ ..’

สาเหตทุ เี่ งนิ เก็บของเขาเขา้ ขนั้ ตดิ ลบ เพราะคา่ รกั ษาพยาบาลที่ บอกใครก็ไม่ได.้ .. ไออ้ าการปวดหวั บา้ บอน่ัน แลว้ ยงั มภี าพหลอน เฮงซวยนี่อกี ! ...ภาพหลอนงน้ั เหรอ? “มวั ยนื ทาอะไรอยลู่ ะ่ ไม่เห็นเหรอวา่ ลกู คา้ รออยู่ รบี ไปไดแ้ ลว้ ไม่ๆ... เอามานี่ดกี วา่ สวนเธอไปอยตู่ รงเคานเ์ ตอรซ์ ะ ไปๆ!” เถา้ แกย่ นื่ มอื สองขา้ งมาเพอื่ จะรบั หมอ้ ดนิ ไปถอื เอง แตไ่ ม่รทู ้ าไม กยองฮายงั คง ยนื กม้ หนา้ นิ่งไม่ไหวตงิ ทาเอาเถา้ แกข่ นลกุ พรบึ่ ในทนั ใด ‘ระ หรอื วา่ ...’ สงั คมสมยั นีเ้ ต็มไปดว้ ยความเกรยี้ วกราด คดสี ยองขวญั มากมาย เกดิ ขนึ้ จากการยว่ั ยโุ ดยไม่ตง้ั ใจ ‘คะ คงไม่ไดจ้ ะเอาแกงรอ้ นๆ น่ันมาราดใสฉ่ ันหรอกใชไ่ หม’ เถา้ แกเ่ กรง็ ไปทง้ั ตวั เพอื่ ใหส้ ามารถหลบเลยี่ งไดท้ นั ทว่ งที

ทนั ใดน้ัน! “มเี สน้ ผมอยใู่ นหมอ้ ครบั ” “...หา?” “เสน้ ผมน่ะครบั ถา้ ดดู ๆี จะเห็นวา่ ตรงนีม้ ผี มอยเู่ สน้ หนึ่งครบั ...” กยองฮาวางหมอ้ ดนิ ลงบนโตะ๊ ขา้ งๆ กอ่ นจะชไี้ ปยงั จดุ จดุ หนึ่ง เถา้ แกย่ กหมอ้ ดนิ ไปดใู กลๆ้ จนจมูกแทบจะทมิ่ ลงไป ‘จรงิ ดว้ ยแฮะ’ มผี มงอๆ เสน้ หนึ่งปะปนอยใู่ นเนือ้ แกง เถา้ แกร่ บี ยกถว้ ยซปุ กลบั เขา้ ไปในครวั ทนั ที “หวั หนา้ ชนิ ขอแกงเตา้ เจยี้ วใหม่หนึ่งที่ ดว่ นเลยนะครบั สว่ นป้ า นี่ ผมป้ าใชไ่ หม... ไม่ใชอ่ ะไรละ่ ดยู งั ไงก็ผมป้ าชดั ๆ ผมบอกกคี่ รงั้ แลว้

วา่ ใหใ้ สห่ มวกคลมุ ผม... ถา้ จะบอกวา่ รอ้ น มนั ก็รอ้ นกนั ทกุ คนน่ัน แหละ ป้ ารอ้ นเป็ นคนเดยี วหรอื ไง” เถา้ แกท่ อี่ ยใู่ นครวั ลดเสยี งลงพรอ้ มทาทา่ จะเทศนาอกี ยาว กยองฮา เขา้ ไปอธบิ ายเหตผุ ลทเี่ สริ ฟ์ อาหารชา้ ใหล้ กู คา้ เขา้ ใจอยา่ งรงู ้ าน หลงั จากน้ันไม่นาน เถา้ แกก่ ็ออกมา “กยองฮา!” “ครบั ?” “อมื ... ตาไวใชไ้ ดน้ ะเนี่ย ตอ่ ไปก็ทางานรอบคอบใหไ้ ดแ้ บบนีท้ กุ วนั ละ่ ” “ออ้ ... ครบั ขอบคณุ ครบั ” ***

หลงั จากเลกิ งาน กยองฮาก็กลบั มาทหี่ อ้ งพกั เขาจอ้ งมองบะหมกี่ งึ่ สาเรจ็ รปู ทตี่ วั เองตม้ อยา่ งมนึ งง [บะหมโี่ งๆ่ ของคนหาเลยี้ งตวั เอง] ระดบั การปรงุ : เลเวล 0 วตั ถดุ บิ : เสน้ ผงซปุ นา้ ขน้ั ตอนการปรงุ อาหาร: 1. วดั ระดบั นา้ ดว้ ยสายตา 2. ตง้ั ไฟแลว้ ใสผ่ งซปุ ทนั ที 3. หยอ่ นเสน้ ลงไปกอ่ นนา้ จะเดอื ด

4. ไม่คนเสน้ ระหวา่ งตม้ 5. ปิ ดไฟเมอื่ ตม้ ไปได ้ 1 นาที 37 วนิ าที เคล็ดลบั การเพมิ่ เลเวล: - ใชถ้ ว้ ยตวง - ปฏบิ ตั ติ ามขน้ั ตอนทเี่ ขยี นไวห้ ลงั ซองบะหมี่ - ขณะตม้ หากยกเสน้ ขนึ้ ใหถ้ กู อากาศเย็น จะทาใหเ้ สน้ เหนียวนุ่ม - ขณะตม้ เหยาะซอสเปรยี้ วเพมิ่ สกั สองสามหยดจะทาใหร้ สดแี ละ กลมกลอ่ มขนึ้ “...เจง๋ โคตร”

แมจ้ ะไม่ไดอ้ ยใู่ นรา้ นอาหารแลว้ เขาก็ยงั คงเห็นภาพหลอน ถา้ เขา เพ่งสมาธไิ ปทอี่ าหารจานไหน สตู รของอาหารจานน้ันก็จะลอย ขนึ้ มาเป็ นตวั หนังสอื เรยี งรายอยกู่ ลางอากาศ ทจี่ รงิ เมอื่ ครตู่ อนอยู่ ตอ่ หนา้ เถา้ แก่ เขาก็เอาตวั รอดมาไดเ้ พราะสตู รอาหารทโี่ ผลข่ นึ้ มา เหมอื นภาพโฮโลแกรม[1] นี่แหละ ในรายการวตั ถดุ บิ มเี สน้ ผมถกู เขยี นไวท้ รี่ ายการสดุ ทา้ ยพอดี “ก็เจ๋งดอี ยหู่ รอก แต.่ ..” หลงั จากทคี่ ดิ ทบทวนมาตลอดทง้ั วนั เขาก็ไดข้ อ้ สรปุ วา่ ความสามารถเหลอื เชอื่ นีน้ ่าจะเป็ นเพราะอาการปวดหวั น่ัน ทแี รก เขาก็ตกใจ ในขณะเดยี วกนั ก็รสู ้ กึ ทงึ่ ไปดว้ ย แตพ่ อมาถงึ ตอนนีเ้ ขากลบั รสู ้ กึ เสยี ดาย “ทาไมตอ้ งเป็ นเรอื่ งอาหารดว้ ยเนี่ย...” เดมิ ทกี ยองฮากบั การทาอาหารเรยี กไดว้ า่ อยกู่ นั คนละโลก ดแู คว่ ธิ ี ตม้ บะหมกี่ ็รแู ้ ลว้ แตท่ เี่ ขาเลอื กทางานในรา้ นอาหารก็ดว้ ยเหตผุ ล งา่ ยๆ อยา่ งเดยี วเทา่ นั้น คอื แกป้ ัญหาเรอื่ งคา่ ใชจ้ า่ ยประจาวนั ชว่ั คราว

“ไอเ้ ราจะเป็ นเชฟรกึ ็ไม่ใช”่ แลว้ ถา้ จะมคี วามสามารถพเิ ศษแบบนี้ ก็ชว่ ยเห็นอะไรทมี่ นั ตรงกบั ความถนัดหรอื ตรงกบั รสนิยมหน่อยไม่ไดห้ รอื ไง กยองฮาผลกั หมอ้ ไปไวท้ มี่ ุมหนึ่ง แลว้ ทงิ้ ตวั ลงนอนแผ่ “เฮอ้ ไม่รแู ้ ลว้ เวย้ นอนกอ่ นดกี วา่ ” เมอื่ ความคดิ สบั สน ความอยากอาหารก็ลดลงไปดว้ ย หรอื ไม่ก็คง เพราะเพงิ่ ไดร้ รู ้ ะดบั ฝี มอื ตม้ บะหมขี่ องตวั เองก็เป็ นได ้ *** “อะไรนะครบั ?” วนั ตอ่ มา ณ รา้ นอาหารตามสง่ั ขอ้ เสนอกะทนั หนั ของเถา้ แกท่ า เอากยองฮาถงึ กบั ไปไม่เป็ น

“ชว่ ยหน่อยนะ” เห็นวา่ ผูช้ ว่ ยครวั ไม่มาทางาน และผูช้ ว่ ยครวั ทวี่ า่ ก็คอื คณุ ป้ าทถี่ กู ตาหนิเรอื่ งผมเมอื่ วานน่ันเอง การโทรมาลาตอนเปิ ดรา้ นก็ไม่ตา่ งอะไรกบั การขาดงานโดยไม่ บอกลว่ งหนา้ ในสถานการณแ์ บบนี้ ถา้ จะรบี รอ้ นหาคนมาทางาน ก็ไม่รวู ้ า่ จะตอ้ งจา้ งนานแคไ่ หน แถมยงั เปลอื งเงนิ อกี ดว้ ย พูดง่ายๆ ก็คอื ตอนนีเ้ ถา้ แกก่ าลงั ตอ้ งการตวั ตายตวั แทนของคณุ ป้ าน่ันเอง “แตผ่ มไม่มปี ระสบการณใ์ นครวั เลยสกั ครงั้ ...” “ไม่เป็ นไรน่า ไม่มปี ัญหาหรอก งานในครวั จรงิ ๆ แลว้ ไม่ไดม้ อี ะไร มาก หนา้ ทขี่ องผูช้ ว่ ยหลกั ๆ ก็แคล่ า้ งจาน ทเี่ หลอื แคท่ าตามคาสง่ั ของหวั หนา้ ครวั ก็พอ เห็นไหม งา่ ยๆ เอง เอาเป็ นวา่ นายรบั หนา้ ที่ ไปนะ แลว้ ฉันจะเพมิ่ คา่ จา้ งรายชว่ั โมงใหอ้ กี พนั วอน เพราะถอื วา่ ฉันมาขอรอ้ งแบบกะทนั หนั เอา้ นี่ ผา้ กนั เปื้อน” “...”

สดุ ทา้ ยก็แทบจะโดนผลกั หลงั ใหเ้ ขา้ ไปในครวั หวั หนา้ ครวั 'ชนิ ยองฮ'ี ซงึ่ ทาหนา้ ทดี่ แู ลเรอื่ งอาหารเป็ นหลกั รวมถงึ เรอื่ งทง้ั หมดในครวั ยมิ้ ตอ้ นรบั กยองฮา “คณุ กยองฮา วนั นีฝ้ ากดว้ ยนะคะ” “อา่ ครบั ถา้ อยา่ งนั้นใหผ้ มเรมิ่ จากอะไรกอ่ นดคี รบั ?” “ตามทเี่ ถา้ แกบ่ อกเลยคะ่ ลา้ งจาน แลว้ ก็ยกอาหารไปเสริ ฟ์ ที่ หอ้ งอาหาร ระวงั อยา่ ใหอ้ าหารหกเลอะก็พอคะ่ ” “แลว้ เรอื่ งเตรยี มวตั ถดุ บิ ละ่ ครบั ?” “อมื ... เรอื่ งน้ันคดิ วา่ คงรอดหู นา้ งานแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อกี ที ไม่ทราบ วา่ เคยทาอะไรแบบนีม้ ากอ่ นไหมคะ” “ไม่เลยครบั เรอื่ งงานครวั นี่ครงั้ แรก”

ชนิ ยองฮยี มิ้ บางๆ ใหอ้ ยา่ งอบอนุ่ “ถา้ งนั้ ตอนนีย้ งั เชา้ อยู่ ฉันจะอาศยั ชว่ งทเี่ รายงั ไม่ยงุ่ สอนเคล็ดลบั ใหค้ รา่ วๆ แลว้ กนั นะคะ อมื เอาละ่ อยา่ งแรก รบั มดี ไปกอ่ น” เธอสง่ มดี ทาครวั ให ้ กยองฮาก็รบั มดี มาถอื โดยไม่ไดค้ ดิ อะไร ตอนน้ันเอง ‘เฮย้ ? อะไร? อะไรอกี ละ่ เนี่ย...’ คราวนี้ ความรสู ้ กึ ประหลาดไม่คนุ ้ เคยคอ่ ยๆ ลามขนึ้ มาตามปลาย นิว้ ----------------------------------------- [1] โฮโลแกรม: เป็ นภาพทฉี่ ายดว้ ยแสงเลเซอรใ์ หด้ สู วา่ ง มมี ติ ิ เหมอื นลอยอยใู่ นอากาศและหมุนไดร้ อบดา้ น

ตอนที่ 2 https://novel-lucky.com กยองฮาตง้ั ใจจะจบั มดี เฉยๆ แตม่ อื ดนั ทาตรงขา้ มกบั ความคดิ นิว้ กลาง นิว้ นาง และนิว้ กอ้ ยของเขาจบั ดา้ มมดี ไวอ้ ยา่ งม่นั คง สว่ น นิว้ หวั แม่มอื และนิว้ ชนี้ ั้นทาบลงบนสนั มดี อยา่ งแม่นยา ตอนนีก้ ยอง ฮาจงึ กลายเป็ นคนทจี่ บั มดี ไดอ้ ยา่ งเป็ นธรรมชาตสิ ดุ ๆ ประหนึ่งผูใ้ ช ้ มดี จนชา่ ชองมาหลายสบิ ปี ชนิ ยองฮจี อ้ งกยองฮาดว้ ยความ ประหลาดใจ “เคยใชม้ ดี มากอ่ นสนิ ะคะ” กยองฮาทาหนา้ ตะลงึ คา้ ง มองมอื ตวั เองทกี่ าลงั ถอื มดี อยา่ งงงๆ “เพงิ่ เคยใชค้ รงั้ แรกนี่แหละครบั เขาจบั กนั แบบนีใ้ ชไ่ หมครบั เนี่ย” กยองฮาตอบ ชนิ ยองฮที าหนา้ สงสยั พลางตอบ

“ครงั้ แรก แตจ่ บั ไดเ้ ป๊ ะตามวธิ มี าตรฐานเชยี ว โอเคคะ่ ... จบั แบบนั้น แลว้ หน่ั ไดเ้ ลย” “อา่ ... ครบั ” สมองของกยองฮาสบั สนวนุ่ วายขนึ้ เรอื่ ยๆ เมอื่ วานก็เห็นสตู รทา แกงเตา้ เจยี้ ว! ตอนนีก้ ็มาเจอความรสู ้ กึ ตอนจบั มดี อกี ! ‘ไอเ้ รอื่ งพวกนีม้ นั เกดิ ขนึ้ ไดย้ งั ไง... มผี พี ่อครวั ตามสงิ เราอยเู่ หรอ หรอื ชาตทิ แี่ ลว้ เกดิ เป็ นพ่อครวั ?’ ขณะทมี่ วั คดิ โน่นคดิ นี่ ชนิ ยองฮกี ็พูดแทรกขนึ้ มา “คดิ อะไรอยหู่ รอื คะ หนา้ เครยี ดเชยี ว ถา้ จบั มดี ดแี ลว้ ทนี ีฉ้ ันจะสอน การหน่ั หวั หอมกบั ตน้ หอมใหน้ ะคะ” “ครบั ...” ‘เอาเถอะ ตอ่ ใหค้ ดิ อะไรไปมากกวา่ นีก้ ็ใชว่ า่ จะไดค้ าตอบชดั เจน เอาเป็ นวา่ เรยี นรงู ้ านใหไ้ ดก้ อ่ นก็แลว้ กนั ’

กยองฮาทงิ้ ความคดิ ทง้ั หลายไวข้ า้ งหลงั แลว้ หนั มาฟังสงิ่ ทชี่ นิ ยองฮี อธบิ าย “อนั ดบั แรก ลอกเปลอื กหวั หอมทงิ้ ใหห้ มด เปิ ดนา้ ลา้ งใหส้ ะอาด แชท่ งิ้ ไวใ้ นนา้ สกั ครู่ ตอนทยี่ งั มนี า้ เกาะอยเู่ ราก็เอาขนึ้ มาตดั สว่ น หวั กบั ทา้ ยทงิ้ จากน้ันผ่าครงึ่ หน่ั ออกเป็ นทอ่ นๆ ทอ่ นละประมาณ 1 ซม. แบบนีน้ ะคะ ตน้ หอมก็เหมอื นกนั ลา้ งเสรจ็ แลว้ ตดั รากทงิ้ หน่ั เป็ นทอ่ นๆ ทอ่ นละ 1 ซม. กใ็ ชไ้ ดแ้ ลว้ คะ่ ” ชนิ ยองฮที าใหด้ กู อ่ นจะ พูดตอ่ “เดย๋ี วฉันขอตวั ไปเอาของทหี่ อ้ งเก็บของสกั ครู่ ทาตอ่ ไดใ้ ช่ ไหมคะ” “ไดค้ รบั ” กยองฮาตอบไปแบบนั้น แตใ่ นใจกงั วลลา้ หนา้ ไปไกลแลว้ ชนิ ยองฮเี ดนิ ไปทางหอ้ งเก็บของ กยองฮาทอดสายตามองตามหลงั เธอนิ่งๆ

‘นี่ครง้ั แรกนะครบั ผม ชว่ ยดใู หส้ กั นิดแลว้ คอ่ ยไปก็ยงั ดี เห็นทา่ จบั มดี เราแลว้ ดฝู ากความหวงั ไดข้ นาดน้ันเลยเหรอ ยงั ไงตอ่ ละ่ เอาแค่ มดี ไม่เฉือนมอื เป็ นใชไ้ ดแ้ ลว้ มงั้ ? อยา่ งอนื่ คอ่ ยวา่ กนั ’ วนิ าทที หี่ ยบิ หวั หอมขนึ้ มาตงั้ ทา่ จะลอกเปลอื กออก ตวั อกั ษรก็ ปรากฏขนึ้ ตรงหนา้ อกี ครง้ั [หวั หอม] ขอ้ มูลโดยยอ่ : พชื ใบเลยี้ งเดยี่ ว จดั อยใู่ นวงศพ์ ลบั พลงึ เป็ นพชื สอง ปี ขนาด: ตวั กา้ นยาว 50-100 ซม. สนั นิษฐานวา่ ขยายพนั ธมุ ์ าจาก รมิ ฝ่ังทะเลแถบเอเชยี ตะวนั ตกซงึ่ เป็ นแหลง่ กาเนิดเดมิ ยงั ไม่มี ขอ้ มูลแน่ชดั วา่ มชี นิดทเี่ ตบิ โตในป่ าดว้ ยหรอื ไม่ กลา่ วกนั วา่ หาก หน่ั หวั หอมอยา่ งละเอยี ด จะทาใหน้ า้ ตาไหล เนื่องจากกรดกามะถนั ทมี่ ฤี ทธเิ ์ ผ็ดจะเขา้ ไปกระตนุ ้ ดวงตา แตก่ ามะถนั นีล้ ะลายนา้ ไดง้ า่ ย จงึ มกี ารใชว้ ธิ ลี อกเปลอื กออกในนา้ หรอื นาไปแชน่ า้ ทงิ้ ไวส้ กั พกั

คอ่ ยนามาหน่ั ตอนทยี่ งั ไม่แหง้ เพราะความเผ็ดจะหายไป ไม่ตอ้ ง กงั วลวา่ จะเสยี นา้ ตา หน่ั ตอ่ ไม่ตอ้ งรอก็ได ้ . . . ‘อะไรเนี่ย? มาหมดเลยตงั้ แตต่ น้ กาเนิดยนั เคล็ดลบั การยงั ชพี ... ละเอยี ดเสยี ดว้ ย... จะวา่ ไป ไอภ้ าพหลอนนี่มาบอ่ ยขนาดนีไ้ ดย้ งั ไง นะ? ขนื เห็นมากเขา้ เราจะบา้ ไปเสยี กอ่ นรเึ ปลา่ ?’ เขาไม่รจู ้ ะหาคาใดมาอธบิ ายเรอื่ งนี้ ไม่วา่ อยา่ งไรก็คงจะอธบิ ายให ้ ใครเชอื่ ไดย้ ากเต็มที ‘เอาเถอะ มาดกู นั วา่ โชคชะตาจะพาเราไปถงึ ไหน... ใชโ้ อกาสนีห้ า เงนิ ใหเ้ ยอะๆ เสยี ดไี หม’

มองยอ้ นกลบั ไป ชวี ติ ความเป็ นอยขู่ องกยองฮาในวยั เด็กใชว่ า่ จะดี นัก ตอ้ งอดอาหารกลางวนั แลว้ ดมื่ แตน่ า้ ทโี่ รงเรยี นเพอื่ บรรเทา ความหวิ อยเู่ ป็ นประจา ซา้ ยงั อยอู่ ยา่ งลาบากโดยไม่ไดร้ บั ความ ชว่ ยเหลอื ใดๆ ดา้ นการเงนิ เขาไม่มที างเลอื ก นอกจากเรมิ่ ทางาน พารท์ ไทมต์ ง้ั แตอ่ ายยุ งั นอ้ ยและตอ้ งทาตอ่ เนื่องมาเรอื่ ยๆ ตอนนีแ้ ม้ เก็บเล็กผสมนอ้ ยจนสามารถเชา่ หอ้ งพกั ขนาดรหู นูไดแ้ ลว้ กยอง ฮาก็ยงั ถอื เป็ นแบบฉบบั ของคนคาบชอ้ นดนิ มาเกดิ อยดู่ ี ดงั นั้นเรอื่ ง แคน่ ีไ้ ม่ไดท้ าใหเ้ ขากลวั เลย กยองฮาควา้ ตน้ หอมขนึ้ มาถอื ผลลพั ธก์ ็ยงั เป็ นแบบเดมิ [ตน้ หอม] แหลง่ กาเนิด: ไซบเี รยี แถบอลั ไต สรรพคณุ : แกไ้ อ ลดอาการหวดั ขจดั เสมหะ มฤี ทธชิ ์ ว่ ยขบั ปัสสาวะ

สว่ นทนี่ าไปใชไ้ ด:้ ใบ ลาตน้ ราก ตน้ หอมถกู นามาใชเ้ ป็ นพชื ปรงุ รสครง้ั แรกในประเทศจนี แถบ ตะวนั ตก จนี น้ันเรมิ่ ปลกู ตน้ หอม กนั มานานถงึ สามพนั ปี แลว้ สว่ นประเทศเกาหลเี ราก็มบี นั ทกึ ว่าเรมิ่ ปลกู ชว่ งกอ่ นยคุ สามกก๊ . . . ‘ขอ้ มูลมาเต็ม’ กยองฮาสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ กอ่ นจะลอกเปลอื กหวั หอมตอ่ ไป

กลนิ่ เผ็ดๆ จากหวั หอมทกุ ลกู ทผี่ ่านการลอกเปลอื กออกลอยมา กระทบจมูกของเขา กวา่ จะปอกจนครบ นา้ ตาก็รนื้ ขอบตาไปหมด แตท่ าไปทามาก็เรมิ่ ทนได ้ อยา่ งนอ้ ยก็ยงั รบั ไหวจนกวา่ จะยา้ ยไป หน่ั ตน้ หอมละ่ นะ... เขาตง้ั ใจจะลา้ งตน้ หอมใหส้ ะอาดกอ่ น ระหวา่ ง พกั ทงิ้ ไวใ้ หแ้ หง้ ก็ไปหน่ั หวั หอม ขณะเออื้ มหยบิ หวั หอมทแี่ ชน่ า้ อยขู่ นึ้ มาเตรยี มจะหน่ั เสยี งกรงิ่ ทไี่ ม่ คนุ ้ ก็ดงั ขนึ้ ในหู [ปลดล็อคสกลิ การหน่ั หวั หอมแลว้ ] ‘ดะ ไดส้ กลิ ดว้ ยเรอะ’ แมจ้ ะยงั งุนงงไม่หาย แตก่ ยองฮาก็พยายามจดจอ่ กบั งานตรงหนา้ เทา่ นั้น ความรสู ้ กึ ตอนทจี่ บั มดี ยงั เบาสบายเหมอื นเดมิ ตวั อกั ษร มากมายยงั มองเห็นไดร้ างๆ เขากม้ หนา้ กม้ ตาหน่ั หวั หอมตอ่ ไป

เงยี บๆ ทแี่ ปลกมากคอื ยงิ่ หน่ั ความเรว็ ก็ยงิ่ เพมิ่ ขนึ้ และทกุ ครง้ั ที่ หน่ั หมดหนึ่งลกู จะมเี สยี งพูดดงั ขนึ้ ในหวั เป็ นประโยคซา้ เดมิ [ระดบั ฝี มอื การหน่ั หวั หอมเพมิ่ ขนึ้ ] แน่นอนวา่ ไม่วา่ จะทาสงิ่ ใด หากยงิ่ ฝึ กฝนก็ยงิ่ เกง่ ยงิ่ รกู ้ ลวธิ ี หลากหลาย และยงิ่ ทาไดเ้ รว็ ขนึ้ แตน่ ี่มนั ชกั จะเกนิ ไปแลว้ เมอื่ เสยี ง เตอื นบอกระดบั ฝี มอื ดงั ความเรว็ ในการหน่ั ก็เพมิ่ ขนึ้ ทนั ที จน ตอนนีน้ ่าจะหน่ั ไดเ้ รว็ กวา่ เดมิ ถงึ สองเทา่ แลว้ กยองฮาเหมอื นโดน เจา้ เขา้ ทรง เมอื่ เขาหน่ั หวั หอมจานวนไม่นอ้ ยนั้นครบทกุ ลกู ก็มี เสยี งดงั ขนึ้ อกี ครง้ั [ปิ๊งป่ อง! สกลิ การหน่ั หวั หอมเลอื่ นขนึ้ เป็ นเลเวล 2]

‘เลเวล 2 อะไร? พูดถงึ ระดบั ฝี มอื งน้ั เหรอ ถา้ หน่ั ประมาณนีแ้ ลว้ จะ ไดเ้ ลอื่ นเลเวลเหรอ?’ กยองฮาสงสยั ยงิ่ กวา่ เดมิ เขาเรมิ่ หยบิ ตน้ หอมมาหน่ั ทง้ั ทมี่ นั ยงั ไม่ แหง้ ดี [ปลดล็อคสกลิ การหน่ั ตน้ หอมแลว้ ] เขาฟังเสยี งเดมิ ซา้ ๆ แลว้ หน่ั ไปเรอื่ ยๆ การหน่ั ตน้ หอมทาใหแ้ สบ จมูกยงิ่ กวา่ หวั หอมเสยี อกี ยงั หน่ั ไม่ทนั หมดขอบตาก็แดงกา่ จน นา้ ตารว่ ง “ตน้ หอม... ไอน้ ี่มนั เผ็ดใชไ้ ดแ้ ฮะ”

อยากจะเอามอื เชด็ นา้ ตา แตม่ นั น่าจะทาใหแ้ สบตายงิ่ กวา่ เดมิ มากกวา่ กยองฮาฝื นกลนั้ นา้ ตาเอาไว ้ หน่ั ตน้ หอมตอ่ ไปอยา่ งแน่ว แน่ ซงึ่ การหน่ั ก็เป็ นไปตามคาด เมอื่ ปลดล็อคสกลิ แลว้ ระดบั ฝี มอื ก็ เพมิ่ ขนึ้ เรอื่ ยๆ ‘เอะ๊ ... หน่ั ตน้ หอมหมดแลว้ ทาไมเลเวลไม่ขนึ้ ละ่ ?’ เสยี งเตอื นบอกสกลิ กบั ระดบั ฝี มอื ดงั แตเ่ สยี งเลเวลอพั ของการหน่ั ตน้ หอมกลบั ไม่ดงั ‘หรอื วา่ มนั จะขนึ้ อยกู่ บั ปรมิ าณการหน่ั จรงิ ๆ?’ กยองฮาเก็บคาถาม ไวใ้ นใจ เขาจดั การปัดกวาดเชด็ ถใู หเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ หนั มารอชนิ ยองฮที ี่ ออกไปเอาของทหี่ อ้ งเก็บของ หวั หอมและตน้ หอมจานวนนับไม่ ถว้ นทกี่ องอยตู่ รงหนา้ นี้ มองไปแลว้ ประหลาดเสยี จนบอกไม่ถกู วา่ ควรรสู ้ กึ อย่างไร ‘เราหน่ั หมดแลว้ เหรอเนี่ย ทจี่ รงิ ก็ไม่เห็นยากอะไรนี่หวา่ ’

พอดกี บั ทชี่ นิ ยองฮหี อบของจากหอ้ งเก็บของเดนิ มาทางหอ้ งครวั เธอมองกยองฮาเป็ นเชงิ ขอความชว่ ยเหลอื สองมอื หอบมาทง้ั ผกั กระปกุ โคชจู งั และผลไม้ “สง่ มาใหผ้ มเถอะครบั เดย๋ี วผมชว่ ยถอื ” กยองฮาเลอื กถอื กระปกุ โคชจู งั ทหี่ นักทสี่ ดุ เอาไปวางดา้ นในครวั ไม่รเู ้ พราะท่าทางดนู ่าสงสารหรอื เพราะอะไร ชนิ ยองฮไี ม่กลา้ สง่ ของใหเ้ ขาถอื เพมิ่ อกี “ขอบคณุ นะคะ ทเี่ หลอื ฉันจดั การเองคะ่ ” ระหวา่ งจดั วางของใหเ้ ขา้ ที่ ชนิ ยองฮจี อ้ งกองหวั หอมกบั ตน้ หอมที่ กองพะเนินบนเคานเ์ ตอร ์หวั หอมและตน้ หอมทง้ั หลายถกู หน่ั เรยี บรอ้ ยจดั แยกไวอ้ ยา่ งสมบรู ณแ์ บบ เธอตกใจจนตาเบกิ กวา้ ง เหมอื นกระตา่ ยทตี่ นื่ ตระหนกสดุ ขดี “พะ พวกนีค้ ณุ หน่ั หมดแลว้ เหรอคะ”

สาหรบั เธอ แคก่ ยองฮาหน่ั ไดส้ ว่ นเดยี วก็ถอื วา่ น่าพอใจแลว้ สว่ น กยองฮาเกาหลงั คออยา่ งเขนิ ๆ กอ่ นจะตอบเรยี บๆ “ครบั ผม” ชนิ ยองฮอี า้ ปากคา้ ง ตวั แทบจะแข็งเป็ นหนิ ‘อะไรกนั ... ไหนวา่ เพงิ่ เคยหน่ั ครง้ั แรก! หน่ั ยงั ไงจนหมดเนี่ย’ ขนาดเธอเอง จะใหห้ น่ั ทง้ั หมดนี่ยงั ตอ้ งใชเ้ วลาไม่ตา่ กวา่ 10 นาที จากหอ้ งเก็บของถงึ ตวั รา้ นใชเ้ วลาเดนิ 5 นาที หาวตั ถดุ บิ และเดนิ ถอื กลบั มาทคี่ รวั ใชเ้ วลาราว 6 นาที รวมๆ แลว้ ก็ 11-12 นาที ดว้ ยเวลาเทา่ นีท้ าเสรจ็ หมดเลยอยา่ งน้ันเหรอ... เทยี บกบั ตวั เธอแลว้ ดา้ นความเรว็ จดั วา่ แทบไม่ตา่ งกนั ดว้ ยซา้ “ทวี่ า่ เพงิ่ เคยจบั งานครวั ครงั้ แรกนี่ลอ้ เลน่ ใชไ่ หมคะ” ชนิ ยองฮขี อ้ ง ใจจนอดถามไม่ได ้

ตอนที่ 3 https://novel-lucky.com “คะ ครง้ั แรกจรงิ ๆ นะครบั ...” “เป็ นไปไดย้ งั ไง ทง้ั หวั หอมทง้ั ตน้ หอม หน่ั เรว็ ขนาดนีเ้ ชยี ว” เมอื่ ถกู ตาโตราวไขห่ า่ นของเธอจบั จอ้ งเขา้ เขาก็ใจเสยี ขนึ้ มาเสยี อยา่ งน้ัน ชนิ ยองฮมี ที า่ ทไี ม่ยอมถอย ถามตอ่ แบบกดั ไม่ปลอ่ ย “จะบอกวา่ ไม่เคยหน่ั ของพวกนีแ้ มแ้ ตค่ รงั้ เดยี วเลยจรงิ ๆ เหรอคะ” ขนาดเสยี งพูดยงั ดงั ขนึ้ กวา่ เดมิ กยองฮาตอบกลบั ดว้ ยเสยี งเบาราว กบั ยงุ บนิ “คอื วา่ ... ทจี่ รงิ บางครงั้ ผมตม้ บะหมกี่ นิ ทบี่ า้ น ก็เคยหน่ั หวั หอมกบั ตน้ หอมใสล่ งไปดว้ ยเหมอื นกนั มนั ก็เลย... หน่ั ไดด้ ขี นึ้ มงั้ ครบั ” ครน้ั ตอบออกไปแลว้ ความกงั วลก็มาเยอื น การทจี่ ๆู่ ก็มองเห็นสตู ร อาหารลอยไปมา ทกั ษะการใชม้ ดี พุ่งกระฉูด แลว้ ยงั ไดเ้ ลอื่ นระดบั

ขนึ้ เลเวล 2 นี่... ขนื เลา่ ออกไปตรงๆ มหี วงั กลายเป็ นไอบ้ า้ เสยี สติ ไปเลยแน่ๆ ไดฟ้ ังดงั นั้น ชนิ ยองฮกี ็พยายามทาความเขา้ ใจ แมจ้ ะแคน่ อ้ ยนิด ‘อมื ... บางทอี าจจะเป็ นอยา่ งน้ันก็...ก็ไดม้ งั้ ...? น่าจะหน่ั เสรจ็ เรว็ ขนาดนั้นไดแ้ หละ ถงึ จะดเู หมอื นเป็ นไปไม่ไดก้ ็เถอะ’ คนธรรมดากบั ผูเ้ ชยี่ วชาญนั้นยอ่ มแตกตา่ งกนั อยา่ งเห็นไดช้ ดั สงิ่ ทผี่ ูเ้ ชยี่ วชาญมแี ตค่ นธรรมดาไม่มี คอื ทกั ษะความชานาญ กยองฮาถามชนิ ยองฮที ยี่ งั ไม่หายตนื่ ตระหนกดดี ว้ ยเสยี งเบา ตามปกตวิ า่ “ใหผ้ มทาอะไรตอ่ ดคี รบั ” เวลาแบบนีแ้ หละตอ้ งรบี เปลยี่ นเรอื่ งพูด “อมื ... ทเี่ หลอื ฉันจดั การเองคะ่ ไปพกั กอ่ นเถอะคะ่ ”

ชว่ งทรี่ า้ นยงั ไม่เปิ ด ชนิ ยองฮจี า่ ยงานโดยกะเวลาใหเ้ ขาทาอยา่ งพอ ดบิ พอดแี ลว้ แทๆ้ แตก่ ยองฮาดนั ทาเสรจ็ หมดแถมยงั เหลอื เวลาอกี ตง้ั 30 นาที จะใหท้ าตอ่ ก็ไม่รจู ้ ะใหท้ าอะไร “ถา้ อยา่ งน้ัน ใหผ้ มเตรยี มขา้ วเชา้ ไหมครบั ?” เห็นกยองฮาเอาการเอางานแบบนี้ น่ารกั น่าชนื่ ชมจนเธอใจเย็นลง เล็กนอ้ ย “อะ๊ ! ดเี ลยคะ่ ... ชว่ ยเตรยี มขา้ วก็ดเี หมอื นกนั ” เธอตอบ “รบั ทราบ จะเตรยี มเดย๋ี วนีเ้ ลยครบั ” พดู จบก็ลงมอื จดั การทนั ที ในระหวา่ งน้ัน เถา้ แกม่ องเขา้ มาทคี่ รวั แลว้ เรยี กชนิ ยองฮไี ปหา เธอจงึ เดนิ ไปทางแคชเชยี ร ์เถา้ แกก่ ระซบิ ถามตงั้ แตเ่ ธอยงั เดนิ ไป ไม่ถงึ “เป็ นยงั ไงบา้ ง นายกยองฮานี่ใชไ้ ดไ้ หม”

“เกง่ เลยละ่ คะ่ เจา้ ตวั บอกวา่ เพงิ่ เคยทาครงั้ แรก แตฝ่ ี มอื ดจี นน่า ตกใจ ถงึ ฉันจะยงั ไม่ไดใ้ หท้ าอยา่ งอนื่ นอกจากหน่ั หวั หอมกบั ตน้ หอมก็เถอะคะ่ ” ไดย้ นิ อยา่ งนีแ้ ลว้ เถา้ แกก่ ็วางใจ “อมื ... กาลงั หว่ งอยเู่ ลย ดๆี วนั นีค้ งไม่มอี ะไรยากเกนิ รบั มอื แลว้ ละ่ นะ” เถา้ แกค่ นื เครดติ ความน่าเชอื่ ถอื ใหก้ ยองฮาเล็กนอ้ ย ทง้ั สามคนรบั ประทานอาหารเชา้ กนั งา่ ยๆ เวลานีน้ ับวา่ ยงั เชา้ ไปสกั หน่อย แตอ่ ยา่ งไรคนเราก็ตอ้ งกนิ ตอ้ งอยู่ ดงั น้ันจะทางานใหไ้ ดด้ ี ตอ้ งเตมิ ทอ้ งใหเ้ ต็มอมิ่ ไวก้ อ่ น หลงั รบั ประทานมอื้ เชา้ เรยี บรอ้ ย เถา้ แกก่ ็แจง้ เรอื่ งการเตรยี มตวั ตอ้ นรบั ลกู คา้ สนั้ ๆ ตามระเบยี บ “อยา่ งทที่ กุ ทา่ นทราบกนั เราจะยงุ่ วนุ่ วายมากชว่ งเวลาเรง่ ดว่ น แม้ บางวนั จะวา่ ง แตส่ ถานการณจ์ รงิ ของรา้ นเราตอนนีย้ งั ขาดอกี หนึ่ง คนทจี่ ะมาชว่ ยทางหอ้ งอาหาร สว่ นทางครวั ทคี่ นยงั ครบอยผู่ มก็เชอื่

วา่ จะตง้ั ใจทาใหด้ กี นั ตอ่ ไป โอเค... ถา้ อยา่ งนั้น วนั นีข้ อใหท้ กุ คน เรมิ่ ตน้ ทางานกนั ใหส้ นุกนะครบั ” ทนี่ ี่คอื รา้ นอาหาร ฮนั อลุ ของเถา้ แก่ อนั อลิ เท แมจ้ ะไม่ใชร่ า้ นอาหารทขี่ ายดอี ะไรขนาดน้ัน แตก่ ็ไม่เคยขาดทนุ เป็ นรา้ นธรรมดาๆ ทไี่ ม่ไดต้ า่ งจากรา้ นอาหารตามสง่ั ทว่ั ไป “คะ่ ” “ครบั ผม” ชนิ ยองฮแี ละกยองฮาตอบรบั ขนึ้ มาพรอ้ มกนั หรอื วา่ เรมิ่ ทางาน เขา้ ขากนั ไดแ้ ลว้ ? *** 11 โมง 30 นาที ยงิ่ ใกลเ้ วลาพกั กลางวนั เทา่ ไหร่ รา้ นก็ยงิ่ วนุ่ วาย ขนึ้ เรอื่ ยๆ

“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั กที่ า่ นครบั ” เถา้ แกท่ ตี่ อนนีต้ อ้ งมารบั หนา้ ทดี่ แู ลหอ้ งอาหาร เอย่ ปากถามชาย หนุ่มสวมสทู สะอาดสะอา้ น “สองคนครบั ” หนึ่งในน้ันตอบ เถา้ แกเ่ ลอื กทนี่ ่ังสาหรบั สองคนให ้ เขาเดนิ นาชายหนุ่มทงั้ คทู่ ดี่ ู เหมอื นพนักงานบรษิ ทั ไปทโี่ ตะ๊ อยา่ งใจดี เถา้ แกย่ งั ตอ้ งรบั ออเดอรอ์ กี ดว้ ย! เขาไปทเี่ คานเ์ ตอรแ์ คชเชยี ร ์สง่ ออเดอรท์ รี่ บั มาไปใหฝ้ ่ังครวั และ แลว้ เมนูแรกกม็ าเป็ นเสยี งสญั ญาณสนั้ ๆ พรอ้ มกระดาษจากเครอื่ ง ปรนิ ท ์ [ขา้ วผดั ผกั รวม 1 / ชสี ทงคตั สึ 1]

ชนิ ยองฮฉี ีกกระดาษอยา่ งชานาญ เสยี บไวต้ รงเคานเ์ ตอร ์จากนั้น เตอื นตวั เองในใจ ‘ขา้ วผกั หนึ่ง ชสี ทงหนึ่ง’ ระหวา่ งทเี่ ธอเตรยี มทาอาหารอยา่ งแข็งขนั กยองฮาก็ถามขนึ้ “ผมจดั จานเตรยี มไวใ้ หด้ ไี หมครบั ?” ชนิ ยองฮหี นั มามองแลว้ ก็ตอ้ งตกใจ เพราะกยองฮาเอาพวกทเี่ ป็ น เครอื่ งเคยี งมาจดั เตรยี มไวห้ มดแลว้ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ ็ไม่รู ้ ‘ทาเสรจ็ ตง้ั แตต่ อนไหนเนี่ย เรว็ จรงิ ’ เธอหยดุ ความคดิ มากมายเอาไว ้ ยมิ้ บางๆ พลางตอบ “ดคี ะ่ ทาไดใ้ ชไ่ หมคะ”

ขอเพยี งลกู คา้ ไม่ลน้ จนเกนิ ไป เธอตง้ั ใจจะรบั ผดิ ชอบจดั จาน ทง้ั หมดเองอยแู่ ลว้ แตเ่ ป็ นไปไดว้ า่ หลงั จากนีอ้ าจจะยงิ่ ยงุ่ กวา่ เดมิ หากเป็ นเชน่ น้ัน แคเ่ วลาจะพดู กนั สกั คายงั ไม่มี ชนิ ยองฮจี งึ ตอ้ ง บอกกยองฮาใหเ้ ขารทู ้ กุ รายละเอยี ดเทา่ ทจี่ ะเป็ นไปได ้ เพอื่ ทคี่ ราว หลงั จะไดช้ ว่ ยเหลอื กนั อย่างถกู ตอ้ ง “จานใสข่ า้ วผดั ใชใ้ บทอี่ ยชู่ น้ั บนสดุ ทางขวานะคะ จานทงคตั สกึ ็ เหมอื นกนั ...” “ครบั ผม” กยองฮาตอบ พรอ้ มหยบิ จานสองใบน้ันออกมาและจดจาไว ้ ‘ตอนจดั จานขา้ วผดั ...ตอ้ งมผี กั เคยี ง แลว้ ก็เหมอื นจะมขี า้ วโพด ดว้ ยสนิ ะ!’ ชว่ งทเี่ ป็ นคนเสริ ฟ์ เขาเคยเห็นมาแลว้ จงึ จาไดเ้ องโดยปรยิ าย แม้ ไม่ไดส้ ง่ั กยองฮาก็รู ้ จงึ จดั การทาเองอยา่ งกระตอื รอื รน้

“โห... หวั ไวจงั ฉันแคอ่ ธบิ ายไปนิดเดยี วเอง เอางี้ ชว่ งเชา้ มา ชว่ ยงานในครวั เสยี เลยดไี หมคะ” “ยะ อยา่ งน้ันก็ดนี ะครบั ” กยองฮาตอบ หลงั จากน้ันทง้ั สองคนตา่ งแยกยา้ ยไปทาหนา้ ทขี่ องตวั เอง ผ่านไป ราว 7 นาทเี มนูทสี่ ง่ั เขา้ มาก็เสรจ็ เรยี บรอ้ ย ชนิ ยองฮกี ดกรงิ่ กงิ๊ กอ่ ง! “จดั เสรจ็ แลว้ สง่ มาเลยนะคะ” “ครบั ” กอ่ นจะหยบิ จาน กยองฮาชะงกั ไปกะทนั หนั เพราะนึกไปถงึ ตอนที่ เห็นสตู รแกงเตา้ เจยี้ วลอยขนึ้ มา ‘เป็ นไปไดไ้ หมวา่ สตู รของจานนีก้ ็จะลอยขนึ้ มาดว้ ย?’

ใจคดิ ไปเรอื่ ย แตต่ ามองจานขา้ วผดั ผกั รวมกบั จานชสี ทงคตั สนึ ิ่ง “ทาอะไรอยนู่ ่ะ ทาไมไม่รบี สง่ มาละ่ คะ” เห็นกยองฮายนื เหม่ออยหู่ นา้ จานอาหาร ชนิ ยองฮจี งึ ถามขนึ้ “ออ้ ... ครบั ” ดว้ ยความตกใจ จงั หวะน้ันกยองฮาจงึ ฉวยทง้ั สองจานขนึ้ มาพรอ้ ม กนั มอื ซา้ ยถอื ขา้ วผดั ผกั รวม มอื ขวาถอื ชสี ทงคตั สึ เป็ นไปตามคาด สตู รอาหารโฮโลแกรมปรากฏขนึ้ มาทนั ที ‘โผลม่ าอกี แลว้ แฮะ’ เมอื่ เถา้ แกไ่ ดย้ นิ เสยี งกรงิ่ ก็เดนิ มาทหี่ นา้ หอ้ งครวั เขาเป็ นหว่ งกยอง ฮาจงึ ถามขนึ้ “กยองฮา เกดิ อะไรขนึ้ หรอื เปลา่ ?”

“มะ ไม่มคี รบั ผม” “งนั้ รึ ยงั ไงก็ยมิ้ เยอะๆ หน่อยแลว้ กนั นะเวลาทางาน” เถา้ แกบ่ อกกยองฮาทงั้ ทตี่ วั เองก็ยงั ไม่วา่ งพอจะยมิ้ ดว้ ยซา้ ไป เวลานีเ้ ลยเทยี่ งตรงมาแลว้ ลกู คา้ เขา้ มาทรี่ า้ นเยอะเสยี จนไม่มที วี่ า่ ง เหลอื ใหน้ ่ัง! “พคี่ ะ” “ครบั ” “สง่ั อาหารหน่อยคะ่ ” “ครบั สกั ครนู่ ะครบั ”

ทางโนน้ ทางนีย้ กมอื กนั ระวงิ เพอื่ จะสง่ั อาหาร ปกตเิ วลาถงึ มอื้ เทยี่ ง ก็มลี กู คา้ ประมาณนีอ้ ยแู่ ลว้ เพยี งแตต่ อนนีส้ ถานการณไ์ ม่ เหมอื นเดมิ เพราะคนเสริ ฟ์ อาหารทางฝ่ังหอ้ งอาหารน้ันมแี คค่ น เดยี ว เถา้ แกต่ อ้ งวงิ่ วนุ่ เป็ นเดอะแฟลช[1] รบั ออเดอรแ์ ลว้ มุ่งไปที่ โตะ๊ แคชเชยี ร ์ ‘เฮอ้ ... กอ่ นจะยงุ่ ไปกวา่ นี้ ตอ้ งเคลอื่ นไหวใหเ้ รว็ อกี หน่อยแลว้ ’ เถา้ แกพ่ มิ พเ์ มนูทรี่ บั ออเดอรม์ าลงในเครอื่ ง POS[2] ทลี ะอย่าง กย องฮายนื่ หนา้ เขา้ มาในครวั รายงานสถานการณใ์ หช้ นิ ยองฮฟี ัง “ออเดอรน์ ่าจะกาลงั เขา้ มาแลว้ ละ่ ครบั ” “โอเคคะ่ ” จากน้ันแทบจะทนั ที เสยี งสญั ญาณสนั้ ๆ ก็ดงั พรอ้ มกบั กระดาษจาก เครอื่ งปรนิ ทท์ ไี่ หลออกมาตดิ ตอ่ กนั ถงึ 4 แผ่น [ขา้ วผดั ผกั รวม 1 / แกงเตา้ เจยี้ ว 1]

[ซปุ เกยี๊ วแป้ งต็อก 1 / รามยอน 2] [แกงเตา้ เจยี้ ว 1] [อดู ง้ ทะเล 2 / กว๋ ยเตย๋ี วนา้ ใส 1] ชนิ ยองฮดี งึ กระดาษมาทลี ะแผ่น เสยี บเรยี งไวท้ เี่ คานเ์ ตอร ์ ตามลาดบั ทจี่ รงิ เมนูประมาณนีส้ าหรบั ชนิ ยองฮถี อื วา่ งา่ ยยงิ่ กวา่ ปอกกลว้ ยเขา้ ปาก ตวั เธอผ่านรอ้ นผ่านหนาวมาไม่รเู ้ ทา่ ไหรใ่ น ธรุ กจิ อาหาร สง่ั สมประสบการณม์ ากมายมากวา่ 10 ปี กระทง่ั ที่ รา้ นอาหารแหง่ นีก้ ็เชน่ กนั หลงั ขดหลงั แข็งแคไ่ หนก็เป็ นเรอื่ งปกตทิ ี่ เธอคนเดยี วตอ้ งรบั หนา้ ทที่ าอาหารทง้ั หมดใหไ้ ด ้ “เดย๋ี วผมจดั จานใหเ้ องครบั ” กยองฮาเสนอตวั อยา่ งม่นั ใจ ชว่ั ขณะนั้นเอง เครอื่ งปรนิ ทก์ ็สง่ เสยี งสนั้ ๆ ตดิ กนั หลายครงั้ ตาม ดว้ ยออเดอรย์ าวราวกบั นักมายากลทกี่ าลงั สารอกกระดาษออกมา ทางปาก กระดาษทง้ั หมดนับแลว้ ได ้ 8 แผ่น

เห็นชนิ ยองฮขี ยบั กระดาษตดิ จะลกุ ลนเล็กนอ้ ย กยองฮากร็ สู ้ กึ เป็ น ห่วง ‘ออเดอรม์ ากมายขนาดนั้น ทาคนเดยี วไหวไหมเนี่ย?’ เวลาก็ชา่ งผ่านไปเรว็ เหลอื เกนิ อาหารหลายอย่างทาเสรจ็ แลว้ นาไปเสริ ฟ์ เรยี บรอ้ ย แตถ่ า้ จะใหท้ าทงั้ หมดทอี่ อเดอรเ์ขา้ มาใหท้ นั บอกเลยวา่ มเี วลาไม่พอ... แถมระหวา่ งนีย้ งั มที สี่ ง่ั เพมิ่ แทรกเขา้ มา อกี กยองฮารสู ้ กึ ไดว้ า่ แมภ้ ายนอกชนิ ยองฮจี ะตหี นา้ นิ่ง แตภ่ ายในตอ้ ง กาลงั รสู ้ กึ เหมอื นไฟลนกน้ อยา่ งแน่นอน เธอน่าจะกงั วลขนาดทวี่ า่ ประสบการณก์ วา่ 10 ปี ทสี่ ง่ั สมมากาลงั ทาเธอขายหนา้ หนัก กวา่ เดมิ ‘วนั นีท้ าไมคนเยอะขนาดนีเ้ นี่ย’ หากเป็ นเวลาปกติ ป้ าจนิ ผชู้ ว่ ยครวั ยงั สามารถชว่ ยทาอาหารไดใ้ น ระดบั หนึ่ง แตว่ นั นีก้ ลบั ตา่ งออกไป ตอ่ ใหช้ านาญมากแคไ่ หน แต่ ถา้ ไม่มผี ูช้ ว่ ยก็ทาอะไรไม่ได ้ เพราะวนั นีพ้ นักงานเสริ ฟ์ หนึ่งเดยี ว ของรา้ นดนั มาเป็ นผชู้ ว่ ยครวั น่ะสิ

จงั หวะน้ัน มเี สยี งถามดว้ ยความโมโหดงั มาจากหอ้ งอาหาร “นี่ รามยอนตม้ ยาทะเลยงั ไม่ไดเ้ ลยนะ!” “อะ๊ ! รอสกั ครนู่ ะครบั ” เถา้ แกย่ มิ้ อยา่ งใจดี แตไ่ ม่ไดช้ ว่ ยใหค้ วามโกรธของลกู คา้ ลดลง “จะไดเ้ มอื่ ไหรล่ ะ่ ครบั นี่สง่ั ไปเกนิ 30 นาทแี ลว้ ” “เดย๋ี วผมไปดใู หน้ ะครบั ” เถา้ แกท่ กี่ าลงั ลนลาน เดนิ มาทางหอ้ งครวั เพอื่ ตรวจดกู ารจดั การ ออเดอรอ์ าหาร “รามยอนตม้ ยาทะเลยงั ไม่เสรจ็ เหรอ?” “เออ้ ! ตายแลว้ ดสู .ิ .. ฉันจะตงั้ เตาเดย๋ี วนีแ้ หละคะ่ ”

สถานการณก์ าลงั คบั ขนั อยา่ งทสี่ ดุ กยองฮามองชนิ ยองฮที กี่ าลงั หวั รอ้ นตม้ แกงกมิ จติ อ่ ดว้ ยรามยอนตม้ ยาทะเล แลว้ ก็หนั มามอง กระทะบนเตาทเี่ พงิ่ ตดิ ไฟ ดเู หมอื นจะตง้ั ไวท้ าขา้ วผดั กมิ จิ ‘ไอน้ ี่ก็ออเดอรด์ ว่ นเหมอื นกนั ไม่ใชเ่ หรอ’ ------------------------ [1] เดอะแฟลช เป็ นตวั ละคร The Flash (ใน DC comic) ทวี่ งิ่ เรว็ มากเหมอื นสายฟ้ าแลบ [2] เครอื่ ง POS เป็ นอปุ กรณทโี่ ตะ๊ แคชเชยี ร ์ลกั ษณะแบบ คอมพวิ เตอร ์มจี อ มเี ครอื่ งพมิ พใ์ บเสรจ็ เครอื่ งอา่ นบารโ์ คด้ และ ลนิ้ ชกั เก็บเงนิ

ตอนที่ 4 https://novel-lucky.com ชนิ ยองฮตี อนนีท้ ง้ั หวั ทง้ั ใจรอ้ นไปหมด นึกถงึ ป้ าจนิ ผูช้ ว่ ยครวั แลว้ ก็กลา่ วโทษป้ าไลย่ อ้ นไปถงึ เรอื่ งสมยั พระเจา้ เหาเลยทเี ดยี ว “โอย๊ ... หงุดหงดิ ทสี่ ดุ ทาไมตอนคบั ขนั แบบนีถ้ งึ ไม่มา ปลอ่ ยให ้ ลาบากลาบนอยคู่ นเดยี ว” จๆู่ เธอก็โพลง่ ประโยคไม่เสนาะหขู นึ้ มาเฉยๆ ทาเอากยองฮาสะดงุ ้ กาลเวลาไม่เคยคอยใครอยแู่ ลว้ ตอนนีร้ า้ นเต็มแน่นไม่มที วี่ า่ งเหลอื แถมยงั มอี อเดอรข์ า้ วกลอ่ งล็อตใหญเ่ ขา้ มาอกี จงั หวะน้ันชนิ ยองฮี จงึ เผลอพูดสงิ่ ทอี่ ยใู่ นใจออกมาโดยไม่ทนั ระวงั “นี่ถา้ ป้ าจนิ อยู่ คงทาเสรจ็ ทกุ อยา่ งไปแลว้ ...” และสงิ่ ทเี่ ธอพูด กยองฮาก็ไดย้ นิ “...”

เวลามาทางานแทนคนอนื่ แลว้ ดนั เจอเหตกุ ารณแ์ บบนีก้ ็กระอกั กระอว่ นใจไดเ้ หมอื นกนั “ถอื เสยี วา่ ไม่ไดย้ นิ ก็แลว้ กนั นะคะ ยงั ไงเดย๋ี วฉันทาทงั้ หมดเอง” เธอพยายามผอ่ นความโกรธ แลว้ ลงมอื ทาอาหารตอ่ ไป จะโดน ตาหนิอยา่ งไรก็ตอ้ งทาใหเ้ สรจ็ อยดู่ ี คดิ ดวู า่ เธอยงุ่ จนสตหิ ลดุ ขนาด ไหน ออเดอรส์ าคญั อย่างขา้ วผดั กมิ จเิ ธอยงั ลมื กยองฮาสอดสอ่ งดทู า่ ทใี หแ้ น่ใจวา่ ทางสะดวก กอ่ นจะคอ่ ยๆ เขยบิ คบื เขา้ ไป เอามอื จบั กระทะ ไม่มเี สยี งเตอื นใดๆ ดงั ขนึ้ มนั ก็ตอ้ งเป็ นแบบนั้นอยแู่ ลว้ สิ ก็บนกระทะไม่มวี ตั ถดุ บิ สกั อยา่ ง เดยี วไม่ใชห่ รอื เมอื่ หาวธิ อี นื่ ไม่ได ้ กยองฮาจงึ หยบิ สมารท์ โฟน ขนึ้ มาเปิ ดแอปพลเิ คชน่ั คน้ หาอยา่ งระมดั ระวงั จากน้ันเสริ ช์ คาวา่ ขา้ วผดั กมิ จิ

‘หน่ั กมิ จเิ ป็ นชนิ้ เล็ก สบั หอมหวั ใหญแ่ ตไ่ ม่ตอ้ งละเอยี ด ผสม เครอื่ งปรงุ รสใหเ้ ขา้ กนั โดยใชน้ า้ ตาล 0.5 สว่ น นา้ จากกมิ จิ 3 สว่ น และโคชจู งั 0.3 สว่ น ใสน่ า้ มนั พรอ้ มนา้ มนั งาลงในกระทะ เคลอื บ ใหท้ ว่ั กอ่ นหยอ่ นกมิ จลิ งไปผดั จนนิ่ม ตอ่ ดว้ ยหอมหวั ใหญ่ ผดั ให ้ สกุ จงึ เรมิ่ ใสข่ า้ วลงไป...’ กยองฮาเรมิ่ ทาขา้ วผดั กมิ จติ ามทอี่ า่ นเป๊ ะๆ พอเรมิ่ ผดั ไดส้ กั ระยะ เหนือกระทะก็ปรากฏมาตรวดั ขนึ้ [ขา้ วผดั กมิ จิ ขณะนี.้ ..กาลงั ดาเนินการ 47%] กยองฮาพดู อะไรไม่ออก ‘นี่เราเลน่ เกมอยหู่ รอื ไง’ ผดั ซา้ ยผดั ขวาไปสกั พกั จๆู่ เสยี งเตอื นก็ดงั ขนึ้ ในหอู กี แบบไม่ทนั ตง้ั ตวั

[ระวงั ! กรณุ าคลกุ ขา้ วใหท้ ว่ั ถงึ มฉิ ะนั้นจะไดผ้ ลลพั ธเ์ ป็ นขา้ วผดั ที่ รสชาตไิ ม่เขา้ เนือ้ ] กยองฮาหนา้ นิ่วควิ้ ขมวด ทเี่ สยี งเตอื นยงั ไม่หายไปน่าจะเป็ นเพราะ ขา้ วฝ่ังหนึ่งไม่โดนเครอื่ งปรงุ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ยงั เป็ นสขี าวสะอาด เหมอื นเพงิ่ ใสล่ งไป เขาเอาตะหลวิ กดขา้ ว ลองคลกุ ไปมาจนสภาพ ดขี นึ้ กวา่ เมอื่ ครหู่ น่อยหนึ่ง [ใหเ้ วลาใสซ่ อสปรงุ รส เรมิ่ 5, 4, 3…]

เดย๋ี วนีม้ นี ับถอยหลงั ใหด้ ว้ ยเรอะ... ถงึ จะรสู ้ กึ น่าขนั แคไ่ หน กยองฮาก็ยงั คงทาตามเสยี งเตอื น จนใน ทสี่ ดุ ก็มาถงึ ขน้ั ตอนสดุ ทา้ ย การทาขา้ วผดั กมิ จยิ งั ไม่จบแคน่ ี้ หลงั จากเอาขา้ วทผี่ ดั เสรจ็ แลว้ ใส่ ลงในจาน จะตอ้ งมไี ขด่ าวโปะหนา้ โรยผงสาหรา่ ยและงาอกี ชน้ั หนึ่ง ดว้ ย ตอนทอดไขเ่ พอื่ โปะหนา้ เสยี งกวนใจก็ยงั คงดงั มาใหไ้ ดย้ นิ อยา่ งตอ่ เนื่อง ในทสี่ ดุ ก็เสรจ็ สนิ้ ทกุ กระบวนการอนั แสนจะสบั สนวนุ่ วา่ ย ขณะกาลงั ปาดเหงอื่ เย็นๆ ทเี่ กาะพราวตามหนา้ ผาก สรรพเสยี ง หลากหลายก็ดงั เขา้ มาในหพู รอ้ มๆ กนั [วา้ ว! ขา้ วผดั กมิ จดิ าเนินการเสรจ็ สนิ้ ] [ระดบั ฝี มอื การทาขา้ วผดั กมิ จเิ พมิ่ ขนึ้ ]

[ขา้ วผดั กมิ จเิ ลเวล 1 ถอื กาเนิดขนึ้ แลว้ ] เมอื่ แตะจานขา้ วผดั กมิ จทิ ที่ าเสรจ็ ขอ้ มูลสตู รอาหารลกั ษณะ เดยี วกบั แกงเตา้ เจยี้ วคราวกอ่ นก็ปรากฏใหเ้ ห็น [ขา้ วผดั กมิ จขิ องมอื ใหม่หดั เขา้ ครวั ] ระดบั การปรงุ : เลเวล 1 วตั ถดุ บิ : กมิ จิ หอมหวั ใหญ่ ขา้ วสวย นา้ กมิ จิ นา้ ตาล โคชจู งั ผง สาหรา่ ย ขน้ั ตอนการปรงุ อาหาร: หน่ั กมิ จเิ ป็ นชนิ้ เล็กๆ