(10o Μέρος) - Απομαγνητοφωνημένες Ομιλίες - Αρχιμ. π.Σάββα Αγιορείτου

μετατράπηκε ἀπό πνευματικό πατέρα σέ πολιτικό διοικητή (φεουδάρχη) μέ ἐξουσίεςπολιτικές καί στρατιωτικές». Καί φτάσαμε στό ἐξωφρενικό νά εἶναι ἀρχηγός τῆςἈγγλικανικῆς «ἐκκλησίας», ξέρετε ποιός; Ἡ Βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας! Ἀπό ποῦ καίὡς ποῦ; Σούπερ ἐπίσκοπος δηλαδή… ὑπερ-ἐπίσκοπος… Πῶς φτάσαμε ἐδῶ;Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἔχασαν τήν ὀρθόδοξη παράδοση, πού οἱ ἐπίσκοποι ἔβγαιναν ἀπό τάμοναστήρια, ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἦταν ἀφιερωμένοι πλήρως στόν Θεό καί ὁἐπίσκοπος ἔγινε διοικητής. Δυστυχῶς, αὐτό ἔχει περάσει τώρα καί σέ μᾶς. Σήμερα οἱἐπίσκοποι στήν πράξη εἶναι διοικητικά πρόσωπα ἐν πολλοῖς. Ὑπάρχουν βέβαια καίἐπίσκοποι πολύ καλοί πού προσπαθοῦν νά ἀσκήσουν τό ποιμαντικό ἔργο, νάμιλήσουν, νά ἐξομολογήσουν, ἀλλά ὑπάρχει κι αὐτή ἡ τριβή μέ τά διοικητικά πούφθείρει καί αὐτούς τούς καλούς ἐπισκόπους.Καί ὁ ἐπίσκοπος, ἀπό πνευματικός πατέρας τῶν ἱερέων καταρχήν καί ὅλου τοῦ λαοῦ,εἶναι πολιτικός διοικητής – φεουδάρχης μέ ἐξουσίες πολιτικές καίστρατιωτικές. «Αὐτό ἔγινε καί στήν Γοτθική παράδοση καί στήν Φραγκική καί στήνΝορμανδική, ὄχι ὅμως τόσο στήν Γερμανική, διότι ὁ Γερμανικός φεουδαλισμόςδιαφέρει ἀρκετά ἀπό τόν Φραγκικό, τόν Γοτθικό καί τόν Νορμανδικό φεουδαλισμό.Καί τοῦτο, ἐπειδή οἱ περισσότεροι Γερμανοί δέν εἶχαν ὡς σκλάβους Ρωμαίουςδουλοπαροίκους, ἀφοῦ ζοῦσαν στήν Γερμανία, ὅπου δέν ὑπῆρχαν Ρωμαῖοι, οἱ δέδοῦλοι τους ἦταν ἁπλῶς αἰχμάλωτοι πολέμου». Ἀλλά καί ἐκεῖ βεβαίως δέν ὑπάρχει ἡὈρθόδοξη παράδοση.«Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἐπίσκοπος γίνεται φεουδάρχης, ἀρχίζει πλέον νά ἀσχολεῖται μέ τήνδιοίκηση καί μέ τήν καθυπόταξη τῶν Ρωμαίων δουλοπαροίκων καίβιλάνων». Γίνεται ἕνα πρόσωπο πολιτικό, διοικητικό καί μέ στρατιωτικέςἐπιχειρήσεις ἀκόμα, τό ὁποῖο ἔχει σκοπό ὄχι νά ἀσκήσει ποιμαντική καί νά βοηθήσειτούς πιστούς νά φτάσουν στήν θέωση καί στή σωτηρία, ἀλλά νά ὑποτάξει τούςὑπηκόους, νά τούς ἔχει ὑπό αὐτόν καί κατεξοχήν τούς Ρωμαίους, τούς ΡωμιούςὈρθοδόξους. «Ἔτσι δέν ἠσχολεῖτο πλέον μέ τά πνευματικά θέματα οὔτε μέ τάθεολογικά γράμματα, ἀλλά μέ διοικητικά θέματα. Τήν δέ Θεολογία τήν πῆραν στάχέρια τους, κάτι καλόγεροι στά μοναστήρια», στή Δύση. «Ὁπότε ἡ θεολογικήἐπιστήμη ἐκαλλιεργεῖτο συνήθως μέσα στά μοναστήρια, τά ὁποῖα καί αὐτά ὅμως -τάμοναστήρια τῆς δύσεως- δέν ἠσχολοῦντο μέ τό πῶς θά φθάσουν οἱ μοναχοί στήνκατάσταση τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, τήν ὁποία οὔτε ἐπεδίωκαν· διότιἐπηρεασμένοι ὄντες ἀπό τήν Θεολογία», τήν δική τους, τήν αἱρετική θεολογία,«δέχθηκαν μία φιλοσοφική ἀντίληψη περί τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως».«Βλέπουμε λοιπόν ὅτι στόν χῶρο τῶν κατακτητῶν τῶν Δυτικῶν Ρωμαίων ἡ ἐμπειρίατοῦ φωτισμοῦ φιλοσοφοποιήθηκε». Ἔγινε μιά φιλοσοφία καί αὐτό πού ἐδῶ στήνὈρθοδοξία γνωρίζουμε ὡς μετάνοια, ὡς προσπάθεια νά καθαριστοῦμε ἀπό τά πάθημας καί νά φτάσουμε στόν φωτισμό καί στήν θέωση, γιά αὐτούς ἦταν μία φιλοσοφία.Ἔγινε μιά φιλοσοφία «καί εἰσῆλθε στήν διδασκαλία περί φωτισμοῦ ὁ νοητός κόσμοςτοῦ Πλάτωνος. Αὐτή λοιπόν ἡ διαστρεβλωμένη καί παραποιημένη θεώρησις περί351

φωτισμοῦ μπῆκε μέσα στόν μοναχισμό τῶν Φράγκων καί ἔτσι καί ὁ μοναχισμός τῶνΦράγκων ἔχει πλέον μία ἰδιαίτερη ἐξέλιξη καί δέν εἶναι μία συνέχιση τῆς ἀρχαίαςπνευματικότητος καί ἀσκητικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά διαμορφώθηκε μίαπαράδοση διαφορετική». Ἄν δεῖτε τούς δυτικούς μοναχούς, δέν ἔχουν τό ὀρθόδοξοπνεῦμα καί βίωμα. Κάνουν κάποιες φιλανθρωπίες, σχολεῖα, νοσοκομεῖα… ἀλλά δένὑπάρχει ἡ προσπάθεια γιά τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη καί γιά τόν φωτισμό ἀπό τόἍγιο Πνεῦμα. Καί πῶς νά ὑπάρξει; Ἀφοῦ εἶναι ἀβάπτιστοι κατ’ ἀρχάς. Πῶς νάφωτιστοῦν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ δέν ἔχουν βαφτιστεῖ; Οἱ Λατίνοι εἶναιἀβάπτιστοι καί κακῶς τούς χρίουμε μόνο μέ μύρο αὐτούς πού γίνονται ὀρθόδοξοι.Κανονικά πρέπει νά τούς βαπτίζουμε, ὅπως κάνουν στό Ἅγιο Ὄρος.«Μέσα σ’ αὐτά τά πλαίσια», ὅπως τά λέει ἡ ἱστορία, «εἶναι πολύ παράδοξο τό νάἰσχυρίζονται οἱ Δυτικοί ὅτι ἐκεῖνοι μόνο καταλαβαίνουν τήν Πατερική παράδοση καίὅτι ἐμεῖς παρεκκλίναμε ἀπό αὐτήν. Ἰσχυρίζονται μάλιστα ὅτι ἐμεῖς ἀπό τόν ἍγιοἸωάννη τόν Δαμασκηνό καί μετά εἴμαστε μία εἰδωλολατρική μορφή τοῦΧριστιανισμοῦ(!)», οἱ Ὀρθόδοξοι! Ἐνῶ στήν οὐσία ἰσχύει τό ἀντίθετο. Αὐτοί ἔχουνπέσει στήν εἰδωλολατρία. Τό βλέπουμε στήν Εὐρώπη πῶς λατρεύεται τό χρῆμα, ἡκοσμική ἐξουσία, ἡ μάταιη δόξα καί οἱ ἡδονές. «Μέσα σ’ αὐτά τά πλαίσια γίνεταιλοιπόν στήν Δύση ἡ συζήτησις ἐπάνω στά διάφορα κατηγορήματα τῆς Πατερικῆςθεολογίας. Στήν Δύση γιά κάποιο λόγο δέχθηκαν ὅτι ἡ οὐσία καί ἡ ἐνέργεια τοῦΘεοῦ εἶναι τό ἴδιο πράγμα». Δέν κάνουν, δηλαδή, στήν Δύση διάκριση μεταξύοὐσίας καί ἐνέργειας στόν Θεό. «Ταυτίζουν δηλαδή τήν οὐσία μέ τήν ἐνέργεια τοῦΘεοῦ». Αὐτό προῆλθε ἀπό μία κακή κατανόηση τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Φαίνεταιότι στά πρῶτα του συγγράματα εἶχε διατυπώσει κάποια τέτοια πράγματα, τά ὁποῖαμετά ἀναίρεσε -γι’ αὐτό εἶναι καί Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας- ἤ αὐτοί δέν τά κατάλαβανσωστά.«Ἔτσι φαίνεται ὅτι οἱ Γερμανικές φυλές τοῦ Μεσαίωνα υἱοθέτησαν αὐτήν τήν -πλανεμένη- διδασκαλία τῆς ταύτισης τῆς οὐσίας καί τῆς ἐνεργείας στόν Θεό καίἔγινε πλέον ἡ σπονδυλική στήλη τῆς Σχολαστικῆς παραδόσεως. Σ’ αὐτήν τήν γραμμήὑπάρχουν καί ὁρισμένες παραλλαγές. Μερικοί ἐξ αὐτῶν κάνουν διάκριση μεταξύοὐσίας καί προσόντων στόν Θεό. Σ’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη τῆς Δύσεως οἱ ἐκπρόσωποιτῶν τριῶν ἐπικρατεστέρων τάσεων εἶναι ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης ἀπό τό ἕνα μέρος, ὁDuns Scotus ἀπό τό δεύτερο μέρος καί ὁ Γουλιέλμος Ockham ἀπό τό τρίτο μέρος. ὉDuns Scotus, τοῦ ὁποίου οἱ ὁπαδοί λέγονται Σκωτισταί, κάνει μία διάκριση μεταξύτῶν προσόντων καί τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, πού μοιάζει κατά κάποιο τρόπο μέ τήνὈρθόδοξη διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ». Ἐμεῖς οἱὈρθόδοξοι λέμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει οὐσία παντελῶς ἀπρόσιτη, πού δέν ξέρουμε καθόλουτί εἶναι καί ἔχει καί ἐνέργεια, στήν ὁποία μετέχουμε. Οἱ Δυτικοί, οἱ Λατίνοι,ταυτίζουν οὐσία καί ἐνέργεια στόν Θεό καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶνε πάρα πολλές αἱρέσειςκαί αἱρετικές ἀντιλήψεις πού ἔχουνε. «Μοιάζει, ἀλλά δέν ταυτίζεται, διότι ἡδιάκρισίς του εἶναι καθαρά φιλοσοφική, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη διάκριση εἶναι καθαράἐμπειρική». Ἐμεῖς τό γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει ἐνέργεια στόν Θεό, διότι ἔχουμε352

ἐμπειρία αὐτῆς τῆς ἐνέργειας, μετέχουμε σ’ αὐτή τήν ἐνέργεια. Εἶναι ἡ ἐνέργεια τῆςκάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θέωσης, στήν ὁποία μετέχει ὁ ἄνθρωπος. «Γι’ αὐτόκαί ἡ διάκρισίς του αὐτή ὀνομάζεται καί ὀντολογική ἤ μεταφυσική». Εἶναι μιάφιλοσοφική διάκριση.«Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία τέτοιες διακρίσεις, ὀντολογικές ἤμεταφυσικές, φιλοσοφικές δηλαδή, μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦἔκαναν συστηματικά οἱ αἱρετικοί. Οἱ πιστοί τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἔκαναν καί αὐτοίδιάκριση, πού ἦταν ὅμως καθαρά ἐμπειρική, ἀφοῦ ἐβασίζετο στήν ἐμπειρία τοῦφωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως».Ἐκεῖνο τώρα πού ἐν κατακλείδι μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι νά μήν ἐπηρεαζόμαστεκαθόλου ἀπό διάφορες φωνές Οἰκουμενιστῶν κ.λ.π. πού μᾶς λένε ὅτι «δέν ἔχουμεδιαφορές μέ τούς Παπικούς, μέ τούς Λατίνους.. κι αὐτοί στόν Χριστό πιστεύουνε..».Ὄχι, δέν εἶναι σωστό αὐτό, γιατί δέν ἔχουν σωστή πίστη γιά τόν Χριστό, γιά τήνἉγία Τριάδα. Δέν κάνουνε διάκριση μεταξύ οὐσίας καί ἐνέργειας. Γι’ αὐτό καί ἔχουνπέσει σέ πάρα πολλές αἱρετικές ἀντιλήψεις. Ἔχουνε χάσει τήν θεραπευτικήπαράδοση. Γι’ αὐτό καί ζοῦνε μέσα στά πάθη τους. Ἡ Εὐρώπη ζεῖ μέσα στά πάθητης. Εἶναι ἀβάπτιστοι καί οὐσιαστικά ὑποταγμένοι στά τρία μεγάλα πάθη, στήνφιληδονία, στήν φιλαργυρία καί στήν φιλοδοξία. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού δένμποροῦν νά μᾶς καταλάβουν. Ἔρχεται ἐδῶ ἡ Τρόικα καί λέει «θέλουμε τά λεφτάμας».. καί ἐμεῖς τούς λέμε, ἐντάξει, κάντε λίγη ὑπομονή…Δέν μποροῦν νά τό καταλάβουν αὐτό. Δέν ὑπάρχει, νά τό ποῦμε ἁπλά, εὐσπλαχνία,συμπόνοια, ὅπως ἔχει ὁ Θεός καί ἡ ὁποία ὑπάρχει μόνο στήν Ὀρθοδοξία. Ὁ Θεόςεἶναι ἄκρως φιλάνθρωπος καί φιλεύσπλαχνος, οἰκτίρμων καί ἐλεήμων. Στήν Εὐρώπηδέν ὑπάρχει φιλανθρωπία. Ἔχει χαθεῖ αὐτό τό πράγμα, γιατί οἱ ἴδιοι μέσα τους εἶναισκληροί, ψυχροί καί ἀνάλγητοι καί αὐτό ὀφείλεται ἀκριβῶς στήν λανθασμένηθεολογία πού ἔχουνε, στήν αἱρετική θεολογία. Ἔτσι μποροῦμε νά ἑρμηνεύσουμε τήνσυμπεριφορά τους, γιατί συμπεριφέρονται ἔτσι. Ἐντάξει, κάναμε λάθος, κάνανε οἱπολιτικοί μας λάθος, δέν λέμε ὅτι εἶναι ἀθῶες περιστερές… κάνανε αὐτά πού κάνανε.Ἀλλά κάντε λίγο ὑπομονή. Ὄχι, λένε, δέν γίνεται. Σοῦ βάζουν τό μαχαίρι στό λαιμό.Αὐτό εἶναι ἀναλγησία, εἶναι ἀπανθρωπιά. Ἐνῶ, ἕνας ὀρθόδοξος δέν θά τό ἔκανεαὐτό, ἕνας πού ζεῖ μέσα σ’ αὐτή τήν θεραπευτική παράδοση. Ἔχει ἔλεος, γιατί ἔλεοςἔχει ὁ Θεός. Καί ἔλεος πρέπει νά ἔχουμε κι ἐμεῖς. Νά τό καλλιεργήσουμε αὐτό τόπράγμα, αὐτή τήν ὀρθόδοξη, τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη, τήν ἀγάπη πού ξέρει νάσυγχωρεῖ, πού ξέρει ν’ ἀγαπάει καί τόν ἐχθρό, ξέρει ν’ ἀγαπάει καί αὐτόν πού μᾶςχρησιμοποιεῖ.Ἔτσι, λοιπόν, ἄς παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς δίνει αὐτή τήν ἀγάπη καί αὐτή τήνὀρθή πίστη. Νά μήν χάσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, γιατί ἄν χάσουμε τήν πίστημας, μετά χάνουμε καί τήν ὀρθή ζωή καί χάνουμε καί τήν σωτηρία.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης353

Πῶς θεολογοῦσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες (Πατερική Θεολογία – 28 Μέρος)Συνεχίζουμε σήμερα τήν Πατερική Θεολογία τοῦ π. Ἰωάννου τοῦ Ρωμανίδου καίνομίζω θά εἶναι καί τό τελευταῖο μας μάθημα. Τά ὑπόλοιπα τοῦ βιβλίου εἶναι εἰδικάπράγματα γιά τίς αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς πού δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν ἰδιαίτερα. Οἱἅγιοι Πατέρες τούς ἀντιμετώπισαν καί τούς καταδίκασαν μέ τήν χάρη τοῦ ἉγίουΠνεύματος. Θά ποῦμε σήμερα «Πῶς οἱ Πατέρες θεολογοῦν». Αὐτός εἶναι ὁ τίτλοςτῆς σημερινῆς ὁμιλίας. Ἔχει σημασία νά γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἱ Πατέρεςμιλᾶνε, γιατί πάντοτε ἀναφύονται καινούρια θέματα στήν Ἐκκλησία καί προσωπικάσέ μᾶς, ἀλλά καί γενικότερα, πού ἀφοροῦν ὅλη τήν Ἐκκλησία, γιά τά ὁποῖα πρέπεινά δώσει ἀπαντήσεις καί ἡ Ἐκκλησία καί ὁ καθένας μας.Αὐτές τίς ἀπαντήσεις χρειάζεται νά τίς ἀνακαλύψουμε, νά ξέρουμε ὅτι φτάσαμε στήνσωστή ἀπάντηση. Νά πῶ ἕνα παράδειγμα, γιά νά μήν εἴμαστε ἀφηρημένοι.Ὑπάρχουν πάρα πολλά θέματα πού δημιούργησε ἡ πρόοδος τῆς ἰατρικῆς, τάπροβλήματα βιοηθικῆς, ἄν ἐπιτρέπεται νά γίνεται κάτι ἤ ὄχι. Ἄν ἐπιτρέπεται νάγίνεται τεχνητή γονιμοποίηση ἤ δέν ἐπιτρέπεται καί οἱ ποικίλες μέθοδοι πούὑπάρχουν. Πῶς θά ἀπαντήσουμε σ’ αὐτά τά προβλήματα. Ποιά εἶναι ἡ σωστήμεθοδολογία, γιά νά βροῦμε τήν σωστή ἀπάντηση. Εἶναι ἁπλῶς νά ἐρευνήσουμε τάβιβλία μας, νά ψάξουμε τά βιβλία μας; Καί ὅποιος διαβάσει πιό πολλά βιβλία θά βρεῖἄραγε τήν ἀπάντηση; Ἤ ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο, τό ὁποῖο μᾶς ἐπιβεβαιώνει γιά τήνὀρθότητα τῆς ἀπάντησης; Πράγματι ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο, τό ὁποῖο εἶναι καί τό πιόσημαντικό, ἡ ζῶσα ἐμπειρία τῶν Ἁγίων, τῶν ζωντανῶν Ἁγίων.Ἀξιωθήκαμε νά γιορτάσουμε τήν ἁγιοκατάταξη, καί ὄχι ἁγιοποίηση, ὅπωςλανθασμένα λένε πολλοί, τοῦ πατρός Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ πολύ μεγάλουΓέροντος. Πού σημαίνει ὅτι ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί σήμερα συνεχίζει νάπαράγει Ἁγίους. Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνας σύλλογος ἀνθρώπων πού ἔχουνκάποια κοινά πιστεύω, ἀλλά εἶναι τό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ καρπός τοῦἉγίου Πνεύματος δέν εἶναι ἄλλος παρά οἱ Ἅγιοι.Ἑπομένως, καί σήμερα καί πάντοτε, ἡ Ἐκκλησία μας, ἐπειδή εἶναι ζωντανή καί εἶναιτό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θά παράγει Ἁγίους. Μή νομίζετε ὅτι Ἅγιοι εἶναι μόνοαὐτοί πού εἶναι ἐπίσημα καταχωρημένοι στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουνκαί πάρα πολλοί πού δέν εἶναι καταχωρημένοι, εἴτε γιατί τό θέλησαν οἱ ἴδιοι καί τόζήτησαν ἀπό τόν Θεό νά μήν γίνουν γνωστοί ὡς τήν Δευτέρα Παρουσία ἤ γιά ἄλλουςλόγους πού ὁ Θεός γνωρίζει. Ὁ Ἅγιος πατήρ Παΐσιος ἔγινε γνωστός καί κατατάχτηκεκαί ἐπίσημα καί τό πανηγυρίζουμε. Αὐτό τί σημαίνει; Ὅτι καί σήμερα τό ἍγιοΠνεῦμα ἐνεργεῖ καί ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν ἁγιότητα, στόν ἁγιασμό. Ποιούς;Αὐτούς πού θέλουν. Καί ὅλοι πρέπει νά θέλουμε, ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε.354

Λέει ὁ π. Ἰωάννης ὁ Ρωμανίδης λοιπόν, «Στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση οἱ Πατέρες πῶςθεολογοῦν; Οἱ Πατέρες πρῶτον ἐπικαλοῦνται τήν Ἁγία Γραφή». Θά δεῖτε, δηλαδή,διαβάζοντας π.χ. τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, πλῆθος ἀναφορές στήν ἉγίαΓραφή, στήν Καινή Διαθήκη καί στήν Παλαιά Διαθήκη. Οἱ Ἅγιοι ἤξεραν πάρα πολύκαλά καί τήν Παλαιά Διαθήκη καί τήν Καινή Διαθήκη. Ἡ πρώτη τους ἀναφοράλοιπόν, ὅταν μᾶς κηρύττουν, ὅταν μᾶς διδάσκουν, εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή. «Ἐπί πλέονὅμως ἐπικαλοῦνται καί τήν ἐμπειρία τῶν ζώντων θεουμένων, ὅταν ἐμφανισθεῖ μίααἵρεσις», ὅταν ἐμφανισθεῖ κάτι καινούριο, γιά τό ὁποῖο δέν γνωρίζουμε ἀμέσως τήνἀπάντηση. Δηλαδή, τό πρῶτο εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή. Τό δεύτερο, κάτι πού πρέπει νάἔχουμε ὑπόψη μας, εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν ζωντανῶν Ἁγίων γιά ὁποιοδήποτεπρόβλημα τό ὁποῖο ἀναφύεται καί γιά ὁποιαδήποτε αἵρεση.«Ὅταν ἐμφανίσθηκε ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου, οἱ Πατέρες ἐπικαλέστηκαν καί τήνἐμπειρία τῶν θεουμένων πού ζοῦσαν κατά τήν ἐποχή τῆς Ἀρειανικῆςδιαμάχης». Ἔχουμε, ἑπομένως, στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, τό θυμᾶστε πολύκαλά, τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγράμματος καί γιά νά ἀποδείξει τό δόγματῆς Ἁγίας Τριάδος μ’ ἕναν ὁρατό καί ἁπτό τρόπο, μέ τό κεραμίδι, καί βεβαίως μέ τήνχάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού εἶχε πλούσια, ἀπέδειξε τήν τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ.Ἔχουμε τόν Ἅγιο Νικόλαο πού μέ τήν χάρη πού εἶχε ἔδωσε ράπισμα στόν Ἄρειο καίσυγκλόνισε θά λέγαμε ὅλο του τό οἰκοδόμημα, γιατί φανέρωσε ὄχι μ’ ἕνανἀνθρώπινο τρόπο ἀλλά μ’ ἕναν θεανθρώπινο τρόπο τήν ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ στήνδιδασκαλία τοῦ Ἁγίου.Γιατί ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὅταν ἔδωσε ράπισμα, δέν τό ἔκανε ὡς ἕνας θιγμένοςἄνθρωπος, ἀλλά καθ’ ὑποβολή θά λέγαμε καί κατά ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Γι’ αὐτό καί ὅταν τόν ἔκλεισαν μετά στήν φυλακή, τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός καίδέν τόν τιμώρησε, ἀλλά τόν ἐβράβευσε κιόλας καί ἐπιδοκίμασε τήν πράξη του, γιατίἤτανε ἐμπνευσμένη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ Ἅγιοι, λοιπόν, χρησιμοποιοῦσαν καίτήν προσωπική τους ἐμπειρία καί τήν ἐμπειρία τῶν ζωντανῶν φορέων τοῦ ἉγίουΠνεύματος τῆς ἐποχῆς τους, τῶν ἄλλων συγχρόνων ἁγίων τους. «Ἔτσι ἔχουμε δύοεἰδῶν ἐπιχειρήματα». Ἀφενός μέν τήν Ἁγία Γραφή μέσα στήν ὁποία εἶναικατατεθειμένη ἡ ὀρθόδοξη πίστη καί διδασκαλία καί ἀφετέρου τήν ζωντανή ἐμπειρίατῶν Ἁγίων.«Γιά νά εἶναι ὅμως κάτι Ὀρθόδοξο, πρέπει αὐτά τά δύο νά εἶναι συμβατά μεταξύτους εἴτε νά ταυτίζονται εἴτε νά εἶναι ἀλληλοσυμπληρούμενα. Ὄχι νά εἶναιἀλληλοσυγκρουόμενα». Δέν μπορεῖ κάποιος, δηλαδή, νά ἔχει μία ἐμπειρία καί νάλέει ὅτι εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά εἶναι ἀντίθετη μέ αὐτά πού λέει ἡ ἉγίαΓραφή. Ἤ θά εἶναι ἴδια, ἤ θά συμπληρώνει τό ἕνα τό ἄλλο, θά εἶναι στήν ἴδιακατεύθυνση. «Ἡ βασική ἐπιχειρηματολογία πηγάζει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ἡἐπισφράγισις, ὅμως, τῆς ἐπιχειρηματολογίας αὐτῆς καθώς καί ἡ ἐπιβεβαίωση τῆςγνησιότητός Της γίνονται πάντοτε βάσει τῆς κατατεθειμένης ἐμπειρίας τῶν Πατέρωνκαί τῶν κεκοιμημένων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί τῆς ἐμπειρίας τῶν ζώντων355

Ἁγίων τῆς ἐποχῆς κατά τήν ὁποία ἐμφανίζεται μία αἵρεσις. Τό ἴδιο ὅμως συμβαίνεισέ κάθε ἐπιστήμη. Π.χ. στήν Ἀστρονομία, ἄν διαβάσουμε τά Κινεζικά χειρόγραφα,θά δοῦμε ὅτι τήν 12η Ἰουλίου 1054 ἔγινε μία μεγάλη ἔκρηξη στό σύμπαν, τήν ὁποίαοἱ Κινέζοι ἀστρονόμοι μπόρεσαν καί κατέγραψαν». Εἶναι ἱστορικό γεγονός καί τόκατέγραψαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς, οἱ ἐπιστήμονες τῆς ἐποχῆς. «Ἐπί δύοἑβδομάδες ἔβλεπαν τό φῶς ἀπό τήν ἔκρηξη αὐτή. Ἐδῶ, δηλαδή, ἔχουμε ἕνα Κινέζικοσύγγραμμα, τό ὁποῖο ἀναφέρει αὐτό τό γεγονός». Ἐμεῖς σήμερα τό διαβάζουμε καίμποροῦμε νά ποῦμε φαντασία τους εἶναι! «Ὅμως οἰ σημερινοί ἀστρονόμοιπιστοποίησαν ὅτι πράγματι συνέβη τότε αὐτή ἡ ἔκρηξη (μία σουπερνόβα)», ἔτσι τόλένε οἱ ἀστρονόμοι, «τό δέ ἀποτέλεσμά της ἦταν ἕνα νεφέλωμα πού τοῦ ἔδωσαν τόὄνομα Crab Nebula.Ἐδῶ δηλαδή βλέπουμε ὅτι ἔχουμε μία κατατεθειμένη γραπτή μαρτυρία γιά ἔναφαινόμενο, τό ὁποῖο –ἔγινε στό παρελθόν καί– ἐπιβεβαιώνεται –σήμερα– ἀπό τήνἐμπειρία τῶν σημερινῶν ἀστρονόμων». Ἔχει τόν τρόπο της ἡ ἀστρονομία νά ἐλέγξεικαί τό παρελθόν, τό τί συνέβη στό σύμπαν τό 1054 καί βρῆκε ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοίδέν ἔγραφαν ψέματα, εἶχε γίνει αὐτό πού γράφανε. Ἔχουμε, ἑπομένως, δύομαρτυρίες, τήν κατατεθειμένη γραπτή μαρτυρία καί τήν ἐμπειρική πλέονἐπιβεβαίωσή της σήμερα. Τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν Θεολογία καί μέ ὅλες τίςἐπιστῆμες. Ἔχουμε τήν κατατεθειμένη μαρτυρία στήν Ἁγία Γραφή ἀλλά καί τήνἐπιβεβαίωσή της ἀπό τούς συγχρόνους Ἁγίους.Λέει ἡ Ἁγία Γραφή π.χ. γιά τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, γιά τό ἄκτιστο Φῶς. Θά ἔλεγε ἕναςἄπιστος: – Ποιό φῶς; Ἐγώ δέν ἔχω δεῖ κανένα φῶς.. Ἐσύ μπορεῖ νά μήν τό ἔχεις δεῖ,ἀλλά ὁ σύγχρονος Ἅγιος, πού ἔχει κοινωνία μέ τόν Θεό, τό ἔχει δεῖ καί ἐπιβεβαιώνειἀκριβῶς αὐτό πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Λέει μάλιστα πώς εἶναι ἔτσι, ὅπως τά λέει ἡἉγία Γραφή, γιατί τά ἔχει ζήσει.«Ἔχουμε κατατεθειμένη στήν Ἁγία Γραφή τήν ἐμπειρία τῶν Προφητῶν καί τῶνἈποστόλων. Πῶς ὅμως θά γίνει ἡ πιστοποίηση αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τους σήμερα;Πῶς θά βεβαιωθοῦμε ὅτι τά πράγματα εἶναι ἔτσι, ὅπως περιγράφονται στήν ἉγίαΓραφή, προκειμένου περί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ; Ἀπό Πατερικῆς ἀπόψεως αὐτόγίνεται βάσει τῆς προσωπικῆς ἐμπειρίας ἐκείνων τῶν ζώντων Ἁγίων σέ κάθε ἐποχή,οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν νά δοῦν τόν Χριστό ἐν δόξη καί οἱ ὁποῖοι μποροῦν νάδιαβεβαιώσουν τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τους γιά τήν ἀλήθεια τῶν ἀναφερομένωνστήν Ἁγία Γραφή.Ἐκτός, δηλαδή, ἀπό τήν προσωπική ἐμπειρία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοιεἶχαν τήν ἴδια ἐμπειρία μέ τούς Προφῆτες καί τούς Ἀποστόλους, ἔχουμε ἐπί πλέονκαί τήν ἐμπειρία τῶν ζώντων Ἁγίων σέ κάθε ἐποχή». Θά λέγαμε, κατά κάποιο τρόπο,ἔχουμε τριπλή ἐπιβεβαίωση. Ἔχουμε ἀφενός μέν τήν Ἁγία Γραφή, τόν λόγο τοῦΘεοῦ, ἀφετέρου δέ τήν ἐμπειρία τῶν Πατέρων, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει αὐτά πού λέει ἡἉγία Γραφή, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου δηλαδή, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου,356

τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου… καί ἔχουμε καί τήν ἐμπειρία τῶνσυγχρόνων Πατέρων, τοῦ π. Παϊσίου, τοῦ π. Πορφυρίου, τοῦ π. Σωφρονίου τοῦἜσσεξ, τοῦ π. Ἀμφιλόχιου τοῦ Μακρῆ, τοῦ π. Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ… πλῆθοςσυγχρόνων ἁγίων… χαρισματούχων, θεουμένων, οἱ ὁποῖοι μαρτυροῦν τά ἴδιαπράγματα πού μᾶς εἴπανε καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγοςκαί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης καί ὅλοι οἱμεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κι αὐτοί ἐπιβεβαιώνουν αὐτά πού λέει ἡἉγία Γραφή, αὐτά πού εἴπανε δηλαδή οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί οἱἈπόστολοι. Ἕνας ἄθεος θά πεῖ: Ἐγώ δέν τά ξέρω, δέν τά πιστεύω. Ἄν μπεῖς κι ἐσύστήν διαδικασία νά γίνεις Ἅγιος, θά τά δεῖς. Δέν σέ καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νά πιστέψειςκάτι μόνο ἐπειδή τό λένε οἱ ἄλλοι. Ἀλλά μπορεῖς νά τό δοκιμάσεις καί νά τόἐπιβεβαιώσεις κι ἐσύ μέ τήν δική σου ἐμπειρία. Χρειάζεται νά κάνεις μόνο ἕνανκόπο. Ποιός εἶναι ὁ κόπος; Τῆς κάθαρσης, τῆς μετάνοιας.Καλή ὥρα σέ λίγο θά μποῦμε στήν περίοδο τοῦ Τριωδίου, που εἶναι περίοδοςμετανοίας. Δέν μᾶς βάζει ἡ Ἐκκλησία σ’ αὐτή τήν περίοδο, ὅπως μοῦ εἶπε ἕναπαιδάκι προηγουμένως, γιά νά ἔχουμε ποικιλία, νά μήν βαριόμαστε! Δέν εἶναι γιά νάἔχουμε ποικιλία.. εἶναι γιά νά μᾶς βάλει στήν διαδικασία τῆς μετανοίας. Ὅλο τόνχρόνο πρέπει νά τήν ἔχουμε, ἀλλά κατεξοχήν μᾶς τό θυμίζει αὐτή τήν περίοδο, μέ τάΕὐαγγέλια τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, τοῦ Ἀσώτου, τῆς Κρίσεως, τῆςΣυγχωρήσεως, τῶν πέντε Κυριακῶν τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς μέ τούς ἁγίους πούπροβάλλονται, γιά νά μᾶς πεῖ, πρέπει νά μετανοεῖτε, πρέπει νά κλαῖτε συνεχῶς τίςἁμαρτίες σας καί ἔτσι δέν θά ξαναπέσετε στά ἴδια πράγματα. Ἄν τώρα δέν μποῦμε σ’αὐτή τήν διαδικασία τῆς μετάνοιας, φυσικά δέν θά ἔχουμε κι αὐτή τήν ἐμπειρία τῶνἁγίων. Γιατί, γιά νά ἔχεις τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων, δηλαδή τήν θεοπτία καί νά πεῖς,πράγματι ἔτσι εἶναι ὅπως τά λέει ἡ Ἁγία Γραφή, θά πρέπει νά καθαριστεῖς καί ἡκάθαρση γίνεται διά τῆς μετανοίας.Ἐκτός λοιπόν ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε καί τήνπροσωπική ἐμπειρία τῶν ζώντων Ἁγίων. «Ἡ παράδοσις τῆς ἐμπειρίας τῆς θεώσεωςβλέπουμε νά συνεχίζεται ὁλοζώντανη μέχρι τό τέλος τῆς Τουρκοκρατίας καί νάδεσπόζει στήν συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων». Λέει ὁ π. Ἰωάννης μέχρι τό τέλος τῆςΤουρκοκρατίας, γιατί κατεξοχήν ἡ μεγάλη ἀλλοτρίωση στό ἔθνος μας -καί εἶναιτραγικό αὐτό - δέν ἔγινε στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς!Ἐμεῖς πανηγυρίζουμε τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά θά πρέπει νάθρηνοῦμε, γιατί ἀπό ἐκεῖ καί μετά ἀρχίζει ἡ μεγάλη ἀλλοτρίωση τοῦ ἔθνους μαςδιαμέσου τοῦ Διαφωτισμοῦ, τοῦ κακῶς λεγομένου διαφωτισμοῦ, οὐσιαστικάπρόκειται γιά σκοτισμό βαθύ, τῆς ζωῆς μας, τῆς διανοίας μας, τῆς ὅλης μας ψυχῆς,τοῦ ἔθνους μας, τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, γιατί μπῆκε τό πνεῦμα τοῦὀρθολογισμοῦ, τό πνεῦμα τῆς Δύσης, τό πνεῦμα τῆς νοησιαρχίας, τό ὁποῖοκυριάρχησε δυστυχῶς καί κυριαρχεῖ καί σήμερα, τό πνεῦμα τό προτεσταντικό καί τόπαπικό. Καί ἀλλοτριωθήκαμε ἀπό αὐτή τήν ὀρθόδοξη παράδοση πού εἶναι παράδοση357

τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θέωσης. Εἶναι παράδοση, δηλαδή, τῆςἁγιότητας. Χάθηκε αὐτό τό ἰδανικό τοῦ ἁγίου. Ποιό ἀπό τά νέα παιδιά σήμερα θέλεινά γίνει ἅγιος; Σπανιότατο πράγμα… Ἐνῶ, αὐτό θά ἔπρεπε νά εἶναι τό πρῶτοἰδανικό, τό κυρίαρχο. Ὅλοι θέλουν νά γίνουν γιατροί, δικηγόροι… καί ἀκόμαχειρότερα.. ἠθοποιοί, ποδοσφαιριστές κ.λ.π. Ἐνῶ τό κατεξοχήν ἰδανικό πού πρέπεινά ἔχουμε, εἶναι νά γίνουμε ἅγιοι. Γι’ αὐτό λέει ὁ π. Ἰωάννης τό ὁρόσημο αὐτό.Μέχρι τό τέλος τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρχε αὐτή ἡ παράδοση.Μετά δέν χάθηκε εὐτυχῶς, ἀλλά λησμονήθηκε στό μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἑλλήνων.Ὑπάρχουν, ὅμως, καί οἱ φωτεινές ἐξαιρέσεις, οἱ ἅγιοι, πού τούς γιορτάζουμε καί τούςπανηγυρίζουμε καί τούς χαιρόμαστε, ἀλλά θά πρέπει καί νά τούς μιμούμαστε. Ὁ π.Παΐσιος βεβαίως δοξάζεται καί τόν τιμοῦμε, ἀλλά ἡ μεγαλύτερή του χαρά εἶναι νάτόν μιμηθοῦμε. Καί, ὅταν ἦταν ἀνάμεσά μας, τήν μετάνοια δίδασκε. Πήγαιναν οἱἄνθρωποι καί τοῦ ἔλεγαν διάφορα πράγματα καί ἔλεγε, τί νά μοῦ πεῖς τί θέλεις… νάσοῦ πῶ ἐγώ τί θέλει ὁ Θεός ἀπό σένα! Ὄχι τί θέλεις ἐσύ ἀπό τόν Θεό. Γιατί,δυστυχῶς, ἔτσι πᾶμε στόν Θεό, πᾶμε νά ζητήσουμε νά κάνει τά θελήματά μας, ἀντίνά πᾶμε νά μάθουμε τί θέλει Ἐκεῖνος ἀπό μᾶς.«Ὑπάρχουν Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι στόν ἀγῶνα τους ἐναντίον τῶναἱρετικῶν ἐπικαλοῦνται καί τήν προσωπική τους ἐμπειρία, τῆς θεώσεως. Π.χ. ὁἍγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος -τόν ὁποῖο γιορτάζουμε αὔριο- ἐπικαλεῖται καί τήνπροσωπική του ἐμπειρία», ἐκτός ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, «στόν ἀγῶνατου ἐναντίον τῶν Εὐνομιανῶν», ἐναντίον αὐτῶν πού πολεμοῦσαν τό ἍγιοΠνεῦμα. Οἱ Ἅγιοι εἶχαν καί προσωπική ἐμπειρία αὐτῶν πού λέγανε. Πῶς ἔλεγε ὁἍγιος Γρηγόριος ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός; Τό ἔβγαζε μόνο ἀπό τίς μελέτες καίτίς θεολογικές σπουδές του; Ὄχι, τό ἔβγαζε καί ἀπό τήν ἐμπειρία του. Τό ἔβλεπε ὅτιὅπως εἶναι φῶς ὁ Πατέρας, εἶναι φῶς ὁ Υἱός, εἶναι φῶς καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τρίαφῶτα, ἕνα Φῶς. Τό ζοῦσε, τό ἔβλεπε. Γι’ αὐτό ἔλεγε εἶναι καί τό Ἅγιο Πνεῦμα Θεόςκαί ὅ,τι καί νά τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι, ὅσο φιλοσοφικά καί νά τά λέγανε καίψευτονομικίστικα, δέν τά δεχόταν, γιατί εἶχε τήν ζωντανή ἐμπειρία καί ἦταν ἀπόλυταβέβαιος γιά αὐτό πού ἔλεγε.Γι’ αὐτό, προσέξτε, οἱ Ἅγιοι ἐμφανίζονται καί ὡς στενοκέφαλοι γιά κάποιους, ὡςφανατικοί, ὡς κολλημένοι… καί τό λένε καί σήμερα… Μπορεῖ νά τό λένε καί γιάμένα… Ὄχι ὅτι ἐγώ εἶμαι ἅγιος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας…ὄχι.. ἀλλά ἐπειδή οἱἍγιοι ἦταν ἀπόλυτα βέβαιοι ἐξ ἐμπειρίας ὅτι ἔχουν τήν ἀλήθεια καί ἤξεραν ὅτι αὐτόπού λένε εἶναι ἡ ἀλήθεια, δέν ἀλλάζανε μέ τίποτα. Ἔλεγαν ἀγύριστο κεφάλι! Λίγο νάβάλεις νερό στό κρασί σου.. Ὄχι, δέν ἔβαζαν καθόλου, γιατί δέν μπορεῖς νά βάλειςκαί λίγο ψέμα μέσα στήν ἀλήθεια. Μετά παύει νά εἶναι ἀλήθεια.«Τό θέμα εἶναι ἄν καταλαβαίνουμε τήν σχέση μεταξύ τοῦ γραπτοῦ κειμένου τῆςἉγίας Γραφῆς καί τῆς ὑπαρχούσης σήμερα ἐμπειρίας. Τό ἄν βέβαια ἡ σημερινήἐμπειρία εἶναι σωστή, εἶναι ἄλλο θέμα. Θά τό ἐξετάσουμε αὐτό ξεχωριστά. Τό θέμα358

μας εἶναι τό ἴδιο, ὅπως στήν Ἄστρονομία. Ὑπάρχει ἡ γραπτή Ἀστρονομία, ὑπάρχεικαί ἡ ἔμπρακτος, ἡ ἐμπειρική Ἀστρονομία. Ἡ ἴδια σχέση πού ὑπάρχει μεταξύ τῆςκατατεθειμένης στά συγγράμματα Ἀστρονομίας καί τῆς Ἀστρονομίας τοῦ σημερινοῦτηλεσκοπίου, ὑπάρχει καί στήν Ἁγία Γραφή, μεταξύ ἀφ’ ἑνός τῆς κατατεθειμένηςστήν Ἁγία Γραφή ἐμπειρίας τοῦ δοξασμοῦ τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων ὡςκαί τῆς κατατεθειμένης ἐμπειρίας τῆς θεώσεως μέσα στήν Πατερική παράδοση καίἀφ’ ἑτέρου τῆς σημερινῆς ἐμπειρίας τῶν ζώντων Ἁγίων», ἡ ὁποία εἶναι ἴδια μέ τήνἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ἐπιβεβαιώνει τήν Ἁγία Γραφή. «Ἄν τώραἀγνοήσουμε τήν ὑπάρχουσα σημερινή ἐμπειρία τῶν ζώντων Ἁγίων, εἶναι σάν νάἀγνοοῦμε τήν ἐμπειρική Ἀστρονομία τοῦ τηλεσκοπίου καί νά ἐπαναπαυώμεθα μόνοστήν κατατεθειμένη στά βιβλία Ἀστρονομία».Νά πῶ πάλι ἕνα παράδειγμα. Ὑπάρχει σήμερα μιά αἵρεσις, παναίρεσις κατά τούςΠατέρες, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπάρχουν, ὅμως, κάποιοι πού λένε: – Γιατί; Εἶναικακό πράγμα; Μήπως δέν τά λένε καλά οἱ ἀντι-οικουμενιστές; Μήπως εἶναι πολύφανατικοί; Μήπως δέν ἔχουν ἀγάπη; Ἐπιτέλους, εἶναι κακό νά συνομιλοῦμε καί νάκάνουμε τίς συμπροσευχές καί ὅλα αὐτά; Γιατί εἶναι κακά; Ἔ, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, τίκάνουν; Δέν ἔχουν τήν ἐμπειρία τῶν ζώντων ἁγίων. Δέν λαμβάνουν ὑπόψη τους τήνἐμπειρία τῶν ζώντων ἁγίων. Γιατί, ὅλοι οἱ ζῶντες ἅγιοι ἦταν ἀντι-οικουμενιστές. Δένὑπάρχει ἕνας σύγχρονος ἅγιος πού νά ἦταν οἰκουμενιστής. Ὁ πατήρ Παΐσιος; Ἀντι-οικουμενιστής. Ὁ πατήρ Πορφύριος; Τό ἴδιο. Ὁ π. Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς; Σφόδραἀντι-οικουμενιστής. Ὅλοι οἱ ἅγιοι, οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, ἦταν ἀντίθετοι μ’ αὐτό τόπράγμα. Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν μπορεῖς ἀλάνθαστα νά πληροφορηθεῖς τήν ἀλήθεια. Ἄν ἐσύδέν ἔχεις αὐτή τήν ἐμπειρία, τήν ἔχουν οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι. Ἄν, ὅμως, δέν λαμβάνειςτήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων βεβαίως μετά θά πέσεις σέ σφάλματα, γιατί κριτήριο γίνεσαιἐσύ καί λές αὐτά πού νομίζεις ἐσύ. Ἀλλά αὐτό βεβαίως δέν εἶναι ὀρθόδοξη θεολογία,εἶναι προτεσταντική θεολογία, εἶναι αἱρετική θεολογία.«Ἄν ἀγνοήσουμε τήν ὑπάρχουσα σημερινή ἐμπειρία τῶν ζώντων Ἁγίων, εἶναι σάν νάἀγνοοῦμε τήν ἐμπειρική Ἀστρονομία τοῦ τηλεσκοπίου» καί νά ἐπαναπαυόμαστεἁπλῶς στήν Ἁγία Γραφή καί στά βιβλία. Αὐτό ἔκαναν οἱ Προτεστάντες καί τίἔπαθαν; Ὁ καθένας ἑρμηνεύει τήν Ἁγία Γραφή ὅπως νομίζει καί ὅλοι διεδκδικοῦναὐθεντικότητα. Ὅλοι λένε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τή σωστή ἑρμηνεία. Ἔχουν γίνει κάπου23000 ‘ἐκκλησίες’ καί ὁ καθένας ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά ἔχει διαφορετική ἑρμηνεία σέδιαφορετική χρονική στιγμή. Καί αὐτό εἶναι νόμιμο! Δηλαδή σχιζοφρένεια. Ἀλλα νάλέει τό πρωί καί ἄλλα νά λέει τό βράδυ. Λένε καί τό ἕνα σωστό καί τό ἄλλο σωστό.«Ἄν γιά κάποιο λόγο οἱ σημερινοί ἀστρονόμοι μείνουν κάποτε μόνο μέ ὅσαπεριγράφουν τά βιβλία περί Ἀστρονομίας, χωρίς νά ἔχουν τήν δυνατότητα νάἐπιβεβαιώσουν μέ τήν παρατήρηση διά τῶν τηλεσκοπίων τά ὅσα ἀναφέρουν αὐτά τάβιβλία τῆς Ἀστρονομίας, αὐτή θά εἶναι Ὀρθόδοξη Ἀστρονομία ἤ αἱρετικήἈστρονομία; Ἀσφαλῶς αἱρετική Ἀστρονομία, δηλαδή ὄχι γνήσια. Διότι πῶς θάμποροῦσε νά ἦταν γνήσια, ἀφοῦ δέν θά μποροῦσε νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἐμπειρικά μέ τήν359

παρατήρηση; Ἐξ ἄλλου ποτέ μία περιγραφή δέν μπορεῖ νά ἀποδώσει πλήρως τήνζῶσα ἐμπειρία καί πραγματικότητα».Ἄν ὑποτεθεῖ λοιπόν ὅτι καί ἐμεῖς σήμερα ἤ στό μέλλον θά μείνουμε χωρίς ἁγίους,χωρίς ζῶντες φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μείνουμε μόνο μέ τά βιβλία, τότε θάπέσουμε σίγουρα ἔξω, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά θεολογήσουμε σωστά. Γιατί θάπρέπει αὐτό πού λέμε νά ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τούς ζῶντες φορεῖς τοῦ ἉγίουΠνεύματος.«Τό ἴδιο συμβαίνει σέ ὅλες τίς θετικές ἐπιστῆμες, τό ἴδιο συμβαίνει καί στήνΘεολογία. Ἡ ζῶσα ἐμπειρία εἶναι ἐκείνη πού ἐλέγχει τήν γνησιότητα ἤ μή τῆςκατατεθειμένης γραπτῆς ἤ προφορικῆς παραδόσεως».Νά σᾶς πῶ ἄλλο θέμα. Τό θέμα τοῦ λεγόμενου ἐγκεφαλικοῦ θανάτου. Πότε πεθαίνειὁ ἄνθρωπος; Ποιός θά μᾶς τό πεῖ αὐτό; Ξέρουμε πότε πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος; Οἱ Ἅγιοιμᾶς τό λένε, μᾶς λένε ἀκριβῶς πότε πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος. Ὄχι ὅταν νεκρωθεῖ ὁἔγκεφαλος, ἀλλά ὅταν σταματήσει ἡ καρδιά. Τό λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης. Ἀλλά καί οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, οἱ χαρισματοῦχοι, ἔχουν μιλήσει γι’ αὐτότό θέμα καί ἔχουν πεῖ ἐναντίον ὅλων αὐτῶν τῶν ἰδεῶν πού κυκλοφοροῦν, τοῦἐγκεφαλικοῦ θανάτου καί τῆς δωρεᾶς τῶν ὀργάνων. Ἔχουν μιλήσει γιά φόνο, ὅταν ὁἄνθρωπος δίνει τά ζωτικά του ὄργανα, τήν καρδιά, τό ἧπαρ κ.λ.π. Φονεύεται,πεθαίνει κι αὐτό δέν ἐπιτρέπεται σύμφωνα μέ τούς Ἅγιους Πατέρες, ἄς λέει ἡλεγόμενη ἐπιστήμη -ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ ἄλλα συμφέροντα- ἀντίθετα πράγματα. Κιαὐτό τό λέμε καί τό ξέρουμε, γιατί μᾶς τό εἶπαν οἱ χαρισματοῦχοι ἅγιοι, οἱ ὁποῖοιἔβλεπαν ἀκόμα καί πότε φεύγει ἡ ψυχή. Ἔχουμε τόν Ἅγιο Ἁντώνιο πού ἔβλεπε τήνψυχή τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ Θηβαίου, πού ἀνέβαινε στόν οὐρανό.«Ἐρώτησις ἐπ’ ἀμφιθεάτρω: Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Γιατίνά εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως γιά τήν πιστοποίηση τῆς ἀληθείας τῆςἉγίας Γραφῆς;Ἀπάντησις: Διότι μέ τήν εἰσαγωγή τῆς Νεοελληνικῆς θεολογίας κάθονται σήμερα οἱὈρθόδοξοι στήν Ἑλλάδα καί ἀσχολοῦνται μέ τήν Ἁγία Γραφή ἀνεξάρτητα ἀπό τίςπροϋποθέσεις της».Τί θέλει νά πεῖ ὁ π. Ἰωάννης; Ἀσχολούμαστε προτεσταντικά μέ τήν Ἁγία Γραφή καίδυστυχῶς αὐτό τό πνεῦμα ἔχει μπεῖ καί μέσα στούς κύκλους. Κάνουμε στοχασμόχωρίς νά ἔχουμε τίς προϋποθέσεις γιά νά ἀσχοληθοῦμε. Ποιές εἶναι οἱ προϋποθέσεις;Τουλάχιστον ἡ μετάνοια, ἡ κάθαρση, ἡ προσπάθεια νά πολεμήσουμε τήν ἁμαρτία καίτά πάθη μας. Ἕνας ἄνθρωπος πού δέν μετανοεῖ, δέν μπορεῖ νά καταλάβει τήν ἉγίαΓραφή, πολύ περισσότερο νά τήν ἑρμηνεύσει.360

«Καί ἔχει γίνει ἡ Ἁγία Γραφή ἕνα βιβλίο ξεχωριστό ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Προφητῶνκαί τῶν Ἀποστόλων». Γιά νά ἑρμνεύσεις σωστά τήν Ἁγία Γραφή καί νά θεολογήσειςσωστά, πρέπει νά ἔχεις τήν ἴδια ἔμπειρία μέ αὐτούς πού τήν ἔγραψαν, τούς Προφῆτεςκαί τούς Ἀποστόλους. Νά μπεῖς καί ἐσύ στήν ἴδια ἐμπειρία, στήν ἐμπειρία τοῦ ἉγίουΠνεύματος.«Ἐνῶ ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή μιλάει γιά τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως τῶν Προφητῶν καίτῶν Ἀποστόλων, ἡ Νεοελληνική Θεολογία οὔτε ξέρει οὔτε ἀσχολεῖται μέ τό ὅτι ἡἉγία Γραφή μιλάει γι’ αὐτό τό θέμα». Φτάνουν ν’ ἀμφισβητοῦν ἀκόμα κι αὐτά πούλέει ἡ Ἁγία Γραφή καί νά τά ἑρμηνεύουν μέ τόν δικό τους τρόπο. Ἔχω ὑπόψη μουμία ἐργασία γιά τίς φωτοφάνειες, ἕνα θέμα πού ἔδωσε ἕνας καθηγητής στήνΘεολογική Σχολή γιά τίς φωτοφάνειες μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Καί ἕνας συνάδελφόςτου τό ἤλεγξε «Τί εἶναι οἱ φωτοφάνειες; Ποῦ τίς εἶδες τίς φωτοφάνειες στήν ἉγίαΓραφή;». Ἐνῶ εἶναι γεμάτη ἡ Ἁγία Γραφή μέ φωτοφάνειες καί θεοφάνειες. Ἀλλάἐπειδή αὐτός ὁ καθηγητής ἦταν ἄμοιρος τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν εἶχε μπεῖ στήδιαδικασία τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ, τῆς μετανοίας, τά ἀμφισβητοῦσε. Γιατί καίαὐτά πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή ὡς φῶς, τά κατανοοῦσε μέ δικό του τρόπο… Ἄν ὁἄνθρωπος δέν μπεῖ στή διαδικασία τῆς μετάνοιας καί τοῦ φωτισμοῦ, δέν μπορεῖ νάκαταλάβει αὐτά πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή.«Ὡς ἀπόδειξη πάρτε τά μοντέρνα θεολογικά συγγράμματα. Δέν θά βρεῖτε πουθενά νάμιλᾶνε γιά τήν θέωση καί τόν δοξασμό τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν. Δηλαδήἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀπό τήν Ἑρμηνευτική τῆς Ἁγίας Γραφῆς στήν σημερινή Ἑλλάδααὐτή ἡ Πατερική ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης». Εἶναι μία θεολογίαχωρίς μετάνοια. Δυστυχῶς, ὑπάρχει αὐτή ἡ θεολογία καί οἱ σύγχρονες ΘεολογικέςΣχολές ἐνθαρρύνουν αὐτό τό πράγμα καί τά παιδιά πού πηγαίνουν ἐκεῖ δέν ἀκοῦν γιάμετάνοια. Ἀκοῦνε γιά ὑψηλές θεολογικές ἔννοιες καί ὑψηλές πνευματικέςκαταστάσεις, χωρίς νά ἔχουν κάνει τό Α… Πολλά ἀπό τά παιδιά πού σπουδάζουνἐκεῖ, γιά νά μήν πῶ καί ἀπό τούς καθηγητές, δέν ἔχουν κἄν Πνευματικό! Δένἐξομολογοῦνται. Πῶς αὐτό τό παιδί καί αὐτός ὁ καθηγητής θά μιλήσει γιά τόν Θεό;Ὑπάρχει θεωρία χωρίς πράξη. Ἀλλά οἱ Πατέρες μᾶς τό εἶπαν ξεκάθαρα ὅτι «πρᾶξιςθεωρίας ἐπίβασις». Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή θεωρία τοῦ Θεοῦ, θεοπτία, χωρίςπράξη, χωρίς μετάνοια, χωρίς δάκρυα, χωρίς κάθαρση.Ρώτησα προηγουμένως ἕνα παιδάκι: – Πόσες φορές πᾶμε καί λέμε τά ἴδια πράγματαστόν Πνευματικό; – Χιλιάδες φορές, μοῦ λέει, πάτερ. Ἀλήθεια εἶπε τό παιδάκι,χιλιάδες φορές, πᾶς καί λές τά ἴδια πράγματα. Γατί; Γιατί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶςδίδαξαν τό κατά Θεόν πένθος καί ἐμεῖς δέν θέλουμε νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίεςμας. Ἅμα μπαίναμε στήν διαδικασία τοῦ πένθους δέν θά ξανακάναμε τίς ἴδιεςἁμαρτίες. Γιατί οἱ Πατέρες λένε γιά νά μήν ξανακάνεις τήν ἴδια ἁμαρτία, τό ἴδιοσφάλμα, θά πρέπει νά λυπηθεῖς κατ’ ἀναλογία τοῦ σφάλματος. Ὅσο μεγαλύτεροεἶναι τό σφάλμα, τόση μεγαλύτερη πρέπει νά εἶναι ἡ μετάνοια. Ἀλλά καί αὐτό πού τόχαρακτηρίζουμε ὡς μικρό σφάλμα, δέν εἶναι μικρό. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θρηνοῦσαν γιά361

ἕνα μικρό σφάλμα ὅλη τους τή ζωή καί δέν πήγαιναν σέ δεύτερο σφάλμα οὔτεἐπαναλάμβαναν τό ἴδιο. Τούς φύλαγε αὐτό τό κατά Θεόν πένθος. Αὐτό εἶναι τόμυστικό, γιά νά μήν ξανακάνουμε τά ἴδια πράγματα, νά καλλιεργήσουμε τό κατάΘεόν πένθος, αὐτό πού εἶχε ὁ τελώνης καί θρηνοῦσε μπροστά στόν Θεό. Ἔτσιδιαφυλάσσεσαι καί δέν ἐπαναλαμβάνεις τά ἴδια ἁμαρτήματα.Ἕνας ὅμως πού δέν ἔχει μπεῖ κἄν στήν διαδικασία νά συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναιἁμαρτωλός, νά δεῖ τίς ἁμαρτίες του, πῶς θά μπορέσει νά προχωρήσει, γιά νά φτάσεινά ἔχει τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί νά θεολογήσει σωστά; Δέν εἶναι δυνατόν.Ἔτσι λοιπόν, λέει ὁ π. Ἰωάννης, «οἱ δικοί μας ἑρμηνευτές τῆς Ἁγίας Γραφῆς τόσοπολύ ἔχουν ἐπηρεασθεῖ ἀπό τούς Ρώσσους, τούς Προτεστάντες καί τούς Παπικούς,ὥστε δέν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους τήν Πατερική μέθοδο ἑρμηνείας τῆς ἉγίαςΓραφῆς», γιατί δέν ζοῦνε αὐτή τήν διαδικασία τῆς κάθαρσης καί τοῦ φωτισμοῦ.Δηλαδή μιλᾶμε γιά τά θεῖα χωρίς τό φῶς τοῦ Θεοῦ, ὁπότε κι αὐτά πού λέμε, ἄν δένεἶναι λανθασμένα, εἶναι ἁπλῶς μιά ἐπανάληψη -τίς πιό πολλές φορές ὄχι σωστή-αὐτῶν πού εἶπαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Καί βλέπουμε πάρα πολλά λάθη στίς σύγχρονεςθεολογικές γραφές.«Ἔχουμε τήν Παλαιά Διαθήκη, ἔχουμε τήν Καινή Διαθήκη, ἔχουμε τίς ἀποφάσειςτῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔχουμε τήν Πατερική παράδοση. Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμωςἔχουμε σήμερα ἀνθρώπους στήν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι εἶναι συντηρητικοί, οἱὁποῖοι ὅμως ἀποδέχονται τήν Παράδοση ἀπό μία τυφλή ἀφοσίωση στήν Παράδοση,δηλαδή μόνο τυπικά» καί καλλιεργεῖται, θά ἔλεγα, μία μαγική ἀντίληψη γιά τήνπίστη, μιά εἰδωλολατρική ἀντίληψη καί ὄχι μιά ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό.Μένουν σέ κάποια τυπικά, ἐξωτερικά πράγματα καί νομίζουν ὅτι ἄν τάἱκανοποιήσουμε αὐτά εἴμαστε ἐντάξει. Καί ρωτᾶνε: – Τί νά πάρω πρῶτα τόν ἁγιασμόἤ τό ἀντίδωρο; Δηλαδή μένουμε σέ ἐξωτερικά τελείως πράγματα. Ἐκεῖνο πούκατεξοχήν πρέπει νά καλλιεργήσουμε εἶναι ἡ ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό.«Ἐάν κάποιος δέν γνωρίζει τά θεμέλια τῆς Προφητικῆς, τῆς Ἀποστολικῆς καί τῆςΠατερικῆς ἐμπειρίας, πού εἶναι καί τά θεμέλια τῶν δογμάτων, πῶς θά μπορέσει νάὑποστηρίξει τά Ὀρθόδοξα δόγματα χωρίς νά κάνει ἀναφορά στίς ἐμπειρίες τῶνΠατέρων; Μόνο ἀπό ὅ,τι ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή; Ἄν κάνει ἀναφορά μόνο στήνἉγία Γραφή καί ὄχι στίς Πατερικές ἐμπειρίες, δέν θά μπορέσει νά ἐξηγήσει πῶς οἱΠατέρες ἐδογμάτισαν καί θά ὑποχρεωθεῖ ἔτσι νά συμφωνήσει μέ τούς ἑτεροδόξους,οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ Πατέρες φιλοσοφοῦσαν (!), ὅταν ἐδογμάτιζαν μέ βάσητά ἀναφερόμενα στήν Ἁγία Γραφή. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅμως ὅτι οἱ Πατέρεςἐδογμάτισαν βάσει τῆς ἐμπειρίας τους, τῆς θεώσεως, καί ὄχι μετά ἀπό φιλοσοφικόστοχασμό ἐπάνω στά ἀναφερόμενα στήν Ἁγία Γραφή». Δηλαδή, αὐτά πού διάβαζαν,τά ζοῦσαν κιόλας καί τά ἐπιβεβαίωναν.362

«Ἔτσι ἐμφανίζεται ἡ παράδοξη παράδοση ὅτι, ὅταν ἡ Νεοελληνική Θεολογίαπαρεξέκλινε ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση, ἡ ὁποία διεσώζετο μέχρι τό τέλος τῆςΤουρκοκρατίας, ὑποχρεώθηκε, χωρίς νά τό καταλάβει, νά πάρει τόν δρόμο τῶνφιλοσόφων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δρόμος αὐτός εἶναι νά ἐμφανίζονται οἱΠατέρες ὡς φιλόσοφοι πλέον, οἱ ὁποῖοι στοχάζονται φιλοσοφικῶς βάσει τοῦ ἀρχαίουἙλληνικοῦ πνεύματος, γιά νά διατυπώσουν τά δόγματα, πράγμα πού δέν εἶναι ἡπεριγραφή τῆς Πατερικῆς παραδόσεως, ἀλλά μία καθαρή καρικατούρα».«Ὁπότε ἐξ ἀπόψεως καθαρά ἐπιστημονικῆς ἐπιβάλλεται στόν Ὀρθόδοξο νάξεδιπλώσει τήν ἱστορική πορεία τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας βάσει τῆς Πατερικῆςμεθοδολογίας, γιά νά μπορέσει νά καταλάβει πού βρισκόμαστε σήμερα. Ἐάν δέν τόκάνει αὐτό, τότε ἡ Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ νά σταθεῖ. Ὅποιος γνωρίζει καλά τήνμοντέρνα φιλοσοφική μέθοδο, τήν ἐπιστημονική μέθοδο, τήν ἱστορία τῆςφιλοσοφίας, καθώς καί τήν ἱστορία τῆς Θεολογίας, θά δεῖ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖμόνο μέ στρατιωτικές δυνάμεις νά σταθεῖ καί ὅτι δέν πείθεται κανείς σοβαρόςἄνθρωπος γιά τήν ἀλήθεια καί τήν ἰσχύ τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων μέ αὐτόν τόντρόπο». Δηλαδή, ὅταν καταντήσει φιλοσοφία, τότε δέν στέκεται ἡ Θεολογία καί ἡὈρθοδοξία. Ὅταν ὅμως ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν συγχρόνων ἁγίων καίτῶν ἁγίων Πατέρων, τότε εἶναι ἀναμφισβήτητη ἡ ἀλήθεια της.Ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία δηλαδή ἀποκομμένη ἀπό τά θεμέλιά της εἶναι ἕνα τίποτε.Καί τά θεμέλιά της εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως.«Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἄρρωστος ἀπό τήν Πατερική ἄποψη. Δέν ὑπάρχει ἕναςἄνθρωπος πού νά εἶναι φυσιολογικός, ἐκτός ἀπό τούς Ἁγίους. Σήμερα τό τί εἶναιφυσιολογικός ἄνθρωπος, εἶναι κάτι πού κρίνει ὁ καθένας μέ τά δικά του κριτήρια.Ποιός, ὅμως, εἶναι ὁ πραγματικά φυσιολογικός; Ὑπάρχουν μερικοί ἄνθρωποι πούεἶναι τόσο πολύ ἀφύσικοι, ὥστε τούς κλείνουν μέσα σέ τρελλοκομεῖα, ἐπειδή εἶναιἐπικίνδυνοι εἴτε γιά τόν ἑαυτό τους εἴτε γιά τήν κοινωνία. Ὑπάρχουν ὅμως καίπολλοί ἄλλοι, πού εἶναι ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνοι, πού δέν εἶναι ὅμως κλεισμένοι στάτρελλοκομεῖα. Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά διακρίνουμε ποιός εἶναι νορμάλ καί ποιόςδέν εἶναι νορμάλ;».«Ἔρχεται λοιπόν ἡ Πατερική Θεολογία καί λέγει ὅτι κανένας δέν εἶναι νορμάλ. Καίἐπεξηγεῖ: Ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο νοερά ἐνέργεια, –τήν ἐνέργεια τοῦ νοῦ του–ἡ ὁποία εἶναι ἕνα φυσιολογικό συστατικό τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί ἡ ὁποίαδυστυχῶς στόν ἄνθρωπο δέν λειτουργεῖ καθόλου ἤ λειτουργεῖ ὑποτυπωδῶς. Γιά νάἐπαναλειτουργήσει αὐτή ἡ νοερά ἐνέργεια, χρειάζεται νά προηγηθεῖ ἡ θεραπεία τῆςἀνθρωπίνης προσωπικότητος». Αὐτή ἀκριβῶς ἡ θεραπεία γίνεται μέσα στήνἘκκλησία, ὅταν θελήσει ὁ ἄνθρωπος, συνεργαστεῖ μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί κάνειαὐτά πού μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τότε λειτουργεῖ μέσα του πάλι σωστά ἡνοερά ἐνέργεια. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά βρεῖ τόν Θεό, νά δεῖ τόν Θεό, νά ἔχειἐμπειρία τοῦ Θεοῦ διαμέσου αὐτῆς τῆς νοερᾶς ἐνέργειας.363

«Αὐτές τώρα οἱ παράμετροι, δηλαδή ἡ ἀνάγκη θεραπείας καί ἡ μέθοδος θεραπείαςτῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος, συνιστοῦν τήν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.Ἀλλά δέν εἶναι μόνο ἡ νοερά ἐνέργεια τῶν Ὀρθοδόξων πού πρέπει νά θεραπευθεῖ,ἀλλά ὅλων τῶν ἀνθρώπων». Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς. «Νοῦν ἔχει ὅλος ὁκόσμος καί ὁ νοῦς αὐτός πρέπει νά θεραπευθεῖ. Ἔτσι, ὅταν μιλᾶμε γιά Ὀρθόδοξηπνευματικότητα, ὅπως τήν ἐννοοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι μιλᾶμεγιά τήν θεραπεία τοῦ νοός ὅλων τῶν ἀνθρώπων». Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός μας εἶπε«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28,19). «Ἡ Ὀρθόδοξηπνευματικότητα εἶναι μία θεραπευτική ἀγωγή, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούςἀνθρώπους καί εἶναι σχεδιασμένη νά περιλάβει ὅλους τούς ἀνθρώπους».«Λέγεται Ὀρθόδοξος, ἐπειδή δέν μπορεῖ κάποιος νά θεραπευθεῖ, ἄν δέν ἔχειἀσπασθεῖ τό Ὀρθόδοξο δόγμα ἄν, δηλαδή, δέν ἔχει Ὀρθόδοξη δογματική συνείδηση.Ἐδῶ ὁ σκοπός τοῦ δόγματος δέν εἶναι νά καθυποτάξει τόν ἄνθρωπο καί νά τόνἐγκλωβίσει μέσα σέ κάποια θρησκευτικά πλαίσια, ἀλλά νά βοηθήσει τόν ἄνθρωπο νάθεραπευθεῖ. Τό δόγμα καθ’ ἑαυτό δέν ἔχει κανέναν ἄλλο σκοπό, ἐκτός ἀπό τό νάὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο πρός τήν θεραπεία αὐτή». Εἶναι τό θεραπευτικό πλαίσιο. Ἄνθέλετε, μέ ἕναν σύγχρονο ἰατρικό ὅρο, εἶναι τό πρωτόκολλο. Σέ κάθε ἀσθένεια, οἱγιατροί ξέρουνε, ὑπάρχει ἕνα πρωτόκολλο, τί πρέπει νά κάνει ὁ γιατρός δηλαδή, γιάνά ἀντιμετωπίσει τήν κάθε ἀσθένεια.Ἤ ὑπάρχουν καί διάφορα παρεμφερή θεραπευτικά πρωτόκολλα γιά τήνἀντιμετώπιση τῆς τάδε ἀσθένειας. Ἔτσι ὑπάρχει τό θεραπευτικό πρωτόκολλο γιά τήνψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο λέγεται δόγμα, τό ὀρθόδοξο δόγμα. Ἄν κανείς δέν τόἀποδεχτεῖ αὐτό τό πρωτόκολλο, πολύ ἁπλά δέν θεραπεύεται. Ἑπομένως, δέν εἶναιφανατικοί οἱ Πατέρες πού λένε, «προσέξτε τό δόγμα», οὔτε εἶναι φανατικοί οἱσύγχρονοι ἀντι-οικουμενιστές πού λένε ἔχει σημασία τό δόγμα. Μιλοῦν ἀκόμα οἱΟἰκουμενιστές γιά οἰκουμενικό μινιμαλισμό. Μειώνουν δηλαδή τήν σημασία τοῦδόγματος, αὐτό θά πεῖ οἰκουμενικός μινιμαλισμός. Λένε, ἀφῆστε τό δόγμα, χωρίζει..Δέν χωρίζει τό δόγμα. Τό δόγμα εἶναι τό πρωτόκολλο καί τό πρωτόκολλο εἶναι τόπλαίσιο μέσα στό ὁποῖο θεραπεύεσαι. Ἄν χαλάσεις τό πρωτόκολλο, δέν θεραπεύεσαι.Αὐτό δέν σέ χωρίζει ἀπό τούς ἄλλους, ἁπλῶς σοῦ διασφαλίζει τήν θεραπεία.Σέ χωρίζει ἀπό τήν νόσο καί εἶναι καλό νά χωριστεῖς ἀπό τήν νόσο, ἀλλιῶς δένθεραπεύεσαι, παραμένεις ἀσθενής. Οἱ Οἰκουμενιστές τί λένε; «Ἀφῆστε τόπρωτόκολλο». Οὐσιαστικά τί λένε; Μείνετε ὅπως εἶστε, δηλαδή ἄρρωστοι! Βλέπετε;Εἶναι ἀκριβῶς στόν ἀντίποδα τῶν Πατέρων. Οἱ Πατέρες λένε ὅλοι ἔχουμε ἀρρώστιακαί πρέπει νά θεραπευθοῦμε καί τό θεραπευτικό πρωτόκολλο εἶναι τό ὀρθόδοξοδόγμα. Γι’ αὐτό εἶναι φοβερή αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός, γιατί ἀκριβῶς καταλύει τόθεραπευτικό πρωτόκολλο.«Ὁ σκοπός τοῦ δόγματος δέν εἶναι νά καθυποτάξει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά νά τόνθεραπεύσει. Τώρα ποιά εἶναι ἡ δυσκολία τῆς Νεοελληνικῆς θεολογίας; Εἶναι τό ὅτι,364

ἐνῶ οἱ Πατέρες ἀναγνωρίζουν τήν ὕπαρξη τοῦ νοός σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους – τόμαρτυροῦν οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, στίς ὁποῖες φαίνεται καθαρά ὅτι ἡθεραπεία τοῦ νοός εἶναι μιά θεραπεία πού ἀφορᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους – καθώς καίτήν ἀνάγκη θεραπείας του, ἡ Νεοελληνική Θεολογία, ἡ μοντέρνα δηλαδήὈρθοδοξία, δέν ἀναγνωρίζει αὐτήν τήν ἀνάγκη!». Γι’ αὐτό καί δέν μιλᾶνε ὄχι γιάθεραπεία τοῦ νοῦ οὔτε κἄν γιά μετάνοια. Καί μέσα στούς ναούς οἱ Πατέρες σπάνιανά μιλήσουν γιά μετάνοια. Δυστυχῶς πολύ λίγοι ἱερεῖς σήμερα μιλᾶνε γιά μετάνοια,ἐνῶ αὐτό εἶναι τό Α καί τό Ω τῆς πνευματικῆς ζωῆς.«Ἐάν δέν ξανατεθεῖ ἠ θεραπευτική ἀγωγή τοῦ νοός στά θεμέλια τῆς μοντέρναςὈρθοδοξίας, ἐάν δέν ἐπανέλθει δηλαδή τό Πατερικό θεμέλιο, τότε δέν θά ἔχουμε ὡςσυνέπεια μόνον ὅτι τό δόγμα ἀποκόπτεται ἀπό τά θεμέλιά του καί γίνεται ἀθεμελίωτοκαί ἀκατανόητο, ἀλλά θά ἔχουμε καί τό ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία θά ξεφεύγει ἀπό τόν κύριοσκοπό της, τό κύριο ἔργο της καί ἔτσι δέν θά μπορεῖ νά σταθεῖ». Τό βλέπουμε αὐτόσήμερα. Καί λένε: – Τί μᾶς χρειάζονται τά δόγματα; Βέβαια δέν μᾶς χρειάζονται…Ὅταν δέν ὑπάρχει μετάνοια, τό δόγμα εἶναι μετέωρο. Γιά ποιό δόγμα μιλᾶς;Γιατί πλέον ἡ ζωή μας εἶναι ἀλλοτριωμένη καί μοιάζει μέ αὐτῶν πού δέν ἔχουν τόόρθόδοξο δόγμα. Ὅταν δέν μετανοοῦμε, μοιάζουμε. Γιά νά μήν ποῦμε ὅτι εἶναι καίκαλύτεροι αὐτοί στή ζωή τους ἀπό ὅ,τι εἴμαστε ἐμεῖς. Ἤ μοιάζουμε μέ τούςΠροτεστάντες ἤ μοιάζουμε μέ τούς μουσουλμάνους. Καί πολλές φορές τό λένε«αὐτοί εἶναι καλύτεροι ἀπό μᾶς». Βέβαια εἶναι καλύτεροι, γιατί ἐμεῖς δένμετανοοῦμε. Ὁπότε λένε, ἀφοῦ εἶναι σάν κι ἐμᾶς, γιατί νά ἔχουμε διαφορές στάδόγματα; Καταλύουμε καί τά δόγματα… Βλέπετε πῶς ἔρχεται σιγά-σιγά καίἐπικρατεῖ ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ Πανθρησκεία;«Θά εἶναι σάν ἕνας οὐρανοξύστης –τό δόγμα– ὁ ὁποῖος δέν θά κάθεται ἐπάνω σέθεμέλια, ἀλλά ἐπάνω σέ ἕνα σύννεφο. Ἄν ἕνας κοινός ἄνθρωπος δεῖ μία τέτοιαεἰκόνα, τί θά πεῖ;». Ὅτι αὐτό βέβαια εἶναι μιά ἀνοησία. Μπορεῖ νά σταθεῖ έναςοὐρανοξύστης πάνω σέ ἕνα σύννεφο; Ἄν ὑπάρξουν μερικοί πού θά πιστέψουν ὅτιεἶναι δυνατόν ἕνας οὐρανοξύστης νά κάθεται ἐπάνω σέ ἕνα σύννεφο, αὐτοί δέν θάεἶναι στά καλά τους.«Τί κάνουν τώρα οἱ Νεοέλληνες θεολόγοι; Ἔβγαλαν τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως ἀπότά θεμέλια τῶν δογμάτων καί στήν θέση της ἔβαλαν τήν Ἁγία Γραφή». Μπῆκε τόπροτεσταντικό πνεῦμα: μόνο ἡ Ἁγία Γραφή. «Βέβαια μέσα της ἡ Ἁγία Γραφήπεριγράφει τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων». Ἀλλάπλέον εἶναι ἀκατανόητη, γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ζοῦνε τήν μετάνοια καί τήνκάθαρση, ὁπότε δέν ἔχουν καί τίς ἀνάλογες ἐμπειρίες πού περιγράφει ἡ ἉγίαΓραφή. «Στήν Ἁγία Γραφή ἀναφέρεται ὅτι ὅλοι οἱ Προφῆτες εἶδαν τήν δόξαν τοῦΘεοῦ, ὅταν ὅμως δέν ὑπάρχει ὁ ἔλεγχος αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας, τότε ὁ καθένας ἀρχίζεινά ἑρμηνεύει ἐκεῖνα πού ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή κατά τήν φαντασία του. Διαβάζειπ.χ. κάποιος ὄτι ὁ Χριστός ἀνελήφθη στόν οὐρανό μέσα σέ νεφέλη». Ἔτσι δέν λέει ἡ365

Ἁγία Γραφή; Τί ἦταν αὐτή ἡ νεφέλη; «Ἀπό τήν μία μεριά, ἄν εἶναι ἕνας σκεπτόμενοςἄνθρωπος, πού δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως οὔτε ἔχει ἀκούσει τίποτεσχετικό, ἅμα διαβάσει κάτι τέτοιο, θά γελάσει. Θά πεῖ δηλαδή: Πῶς εἶναι δυνατόνἕνας ἄνθρωπος νά κάθεται ἐπάνω σέ σύννεφο;». Ὅπως τό βλέπουμε ἀπό τόἀεροπλάνο καί σκεφτόμαστε νά περπατούσαμε πάνω στά σύννεφα… ἀλλά δένγίνεται αὐτό, θά πέσουμε κάτω στή γῆ. «Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἄν εἶναι ἕναςδεισιδαίμων Ὀρθόδοξος, θά πεῖ: Ἄ, ἔκανε καί αὐτό τό θαῦμα ὁ Χριστούλης μας!Κάθησε ἐπάνω σέ σύννεφο καί ἀνέβηκε στόν οὐρανό». Μαγεία δηλαδή! «Καί θά τόπιστεύει αὐτό.Ἕνας ἄλλος πάλι ἴσως νομίσει ὅτι ὁ Χριστός κατά τήν Ἀνάληψή Του ἄρχισε νάἀνυψώνεται ἐπάνω σέ ἕνα σύννεφο, ὅπως ἀνεβαίνει ἕνα ἀσανσέρ!». Ἀντί γιάἀσανσέρ εἶχε τό σύννεφο… «Κατά τούς Πατέρες ὅμως αὐτή ἡ νεφέλη δέν εἶναι μίακτιστή νεφέλη», δέν εἶναι ἕνα σύννεφο κτιστό, ὅπως αὐτά πού ξέρουμε, «ἕνα σύνολοδηλαδή ὑδρατμῶν». Ἀλλά τί εἶναι αὐτή ἡ νεφέλη; «Ἡ νεφέλη αὐτή εἶναι ἡ ἄκτιστηδόξα τοῦ Θεοῦ», εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. «Στήν Ἁγία Γραφή ἡ δόξα τοῦ Θεοῦλέγεται καί νεφέλη καί φῶς καί πῦρ» καί φωτιά. Οἱ γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς τίεἶναι; Εἶναι φωτιά κτιστή; Ὄχι. Εἶναι ἡ άκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ φωτιά τῆς βάτουτῆς καιομένης καί μή καταφλεγομένης τί εἶναι; Εἶναι φωτιά; Ὄχι. Εἶναι τό ἄκτιστοφῶς τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά γιά κάποιον πού δέν ἔχει ἐμπειρίατέτοια, εἶναι ἀκατανόητα. Λέει τί εἶναι αὐτά τώρα; Καί δίνει διάφορες ἑρμηνεῖες,ὅπως αὐτές πού εἶπε προηγουμένως ὁ π. Ἰωάννης.«Ὅταν ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει γιά στήλη πυρός ἤ στήλη νεφέλης, ἡ ὁποίαἐπροπορεύετο τῶν Ἰσραηλιτῶν στήν ἔρημο, καί τά δύο εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Εἶναιδηλαδή ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ». Δέν εἶναι σύννεφο, εἶναι τό φῶς τό ἄκτιστο τοῦΘεοῦ. «Ὁπότε ὁ Χριστός δέν ἀνελήφθη μέσα ἤ ἐπάνω σέ σύννεφο ὑδρατμῶν οὔτεἀνέβαινε στόν οὐρανό σάν μέ ἀσανσέρ, ἀλλ’ ἀνελήφθη ἐν δόξη, ὅπως λέγει καί τόἈπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως». Τό λέμε, ἀλλά πόσοι τόκαταλαβαίνουμε; Ἀναλήφθηκε μέ τήν ἄκτιστη θεία δόξα πού ἔχει, σημαίνει τό ἐνδόξη. Φανερώθηκε, δηλαδή, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἡ θεία ἐνέργεια. «Ὁ Χριστός ἁπλῶςἐξαφανίσθηκε μέσα σέ ἄκτιστη δόξα μπροστά στά μάτια τῶν Ἀποστόλων.Μέ τήν ἀποκοπή λοιπόν τῶν δογμάτων ἀπό τά θεμέλιά τους», πού εἶναι ἡ μετάνοια,ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός, ἡ θέωση, ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως,«τά δόγματα μένουνἀστήρικτα». Νά γιατί δέν μιλᾶνε οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές γιά μετάνοια! Δέν τούςσυμφέρει ἡ μετάνοια. Νά γιατί μιλᾶνε ἐνάντια στούς Ἁγίους Πατέρες, στήνΦιλοκαλία, ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοιμίλησαν γιά μετάνοια, γιά κάθαρση, ἡ ὁποία κάθαρση ἐπιβεβαιώνει τά δόγματα. Καίἐπειδή δέν θέλουν νά ἔχουμε δόγματα, θά χτυπήσουμε, λένε, τούς Πατέρες πούμιλᾶνε γιά μετάνοια. Βλέπετε πῶς πάει τό πράγμα καί ἑρμηνεύεται ξεκάθαρα;366

«Γι’ αὐτό καί σήμερα στήν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία περνάει μία κρίση. Γιατί; Διότι μετάτόν πόλεμο τοῦ ‘40 πῆγαν τά Ἑλληνόπουλα στά Κατηχητικά Σχολεῖα τοῦΝεοελληνισμοῦ καί ἐκεῖ ἔμαθαν τούς εὐσεβισμούς, ἔμαθαν τήν νέα ἑρμηνεία τῆςἉγίας Γραφῆς Προτεσταντικοῦ τύπου». Κοιτᾶξτε, τά λέει ὁ πατήρ ξεκάθαρα καίεἶναι ἀλήθεια αὐτό τό πράγμα. Ἔμαθαν «τήν νέα ἑρμηνεία τῶν δογμάτων, τήν νέαὈρθοδοξία κλπ… καί γέμισαν ἀπό ἠθικολογία καί πουριτανισμό».Δηλαδή ἠθικές ἀρχές, ἠθικές ἀξίες, νά εἶσαι ἠθικός ἄνθρωπος, καλός ἄνθρωπος, νάμήν κλέβεις, νά εἶσαι καλός στή δουλειά σου, ἐπαγγελματίας, καλός μαθητής στόσχολεῖο, ἄριστος μαθητής ἄν εἶναι δυνατόν καί αὐτό εἶναι ὁ καλός χριστιανός.Τελεία ἀλλοτρίωση δηλαδή! Χάθηκε τό πρώτυπο τοῦ Ἁγίου, χάθηκε ἡ ὀρθόδοξηπαράδοση, πού εἶναι ἡ μετάνοια, τά δάκρυα, ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί κάναμε καίτήν Ὀρθοδοξία, ὅπως λέγαμε καί μιά ἄλλη φορά, ἀξία καί τήν πίστη μας μιά ἀξία καίτήν Ἐκκλησία μιά ἀξία. Τί νά τίς κάνει τό παιδί τίς ἀξίες, χωρίς τό πρόσωπο τοῦΧριστοῦ; Χωρίς τήν ζωντανή σχέση; Χωρίς τήν ἀγάπη; Ὁ ἄνθρωπος θέλει τήνἀγάπη, θέλει ν’ ἀγαπήσει τόν Χριστό. Γι’ αὐτό εἶναι φτιαγμένος ὁ ἄνθρωπος. Δένθέλει νά τοῦ δώσεις ἀξίες. Τί νά ἀγαπήσει θεωρίες; Ἰδέες ν’ ἀγαπήσει; Λέξεις ν’ἀγαπήσει; «Καί βέβαια αὐτά τά ἔμαθαν ὡς συνθήματα». ʿὍλα τά καλά παιδιά τά ἀγαπάει ἡ Παναγία᾽. Δηλαδή τά κακά παιδιά δέν τά ἀγαπάειὁ Χριστός καί ἡ Παναγία;! «Καί ποιός ξέρει πόσοι ἀπό σᾶς περάσατε ἀπό τέτοιαΚατηχητικά σχολεῖα. Γεμάτα συνθήματα καί τραγουδάκια. Μέ τραγούδια δηλαδή«Ὦ Χριστέ μας, ὦ Χριστέ μας…», τούς ἔμαθαν Ὀρθοδοξία». Δηλαδή συνθήματαπροτεσταντικοῦ τύπου καί συναισθήματα παπικά. Ὁ παπισμός, τί εἶναι; Οὐσιαστικάεἶναι μία κίνηση τοῦ συναισθήματος. Αὐτό προσπαθοῦνε, μέ ἐντελῶς ἀνθρώπιναμέσα, μέ τραγούδια, μέ ἁρμόνια, μέ γλυκανάλατα ἄσματα, νά κινητοποιήσουν τόσυναίσθημα στόν ἄνθρωπο, γιά νά νιώσει κάτι. Ἀλλά αὐτό τό κάτι δέν εἶναιθεανθρώπινο. Εἶναι πάλι ἀνθρώπινο καί δέν σώζει.«Μετά τί συνέβη; Ὅσοι πῆγαν σέ τέτοια Κατηχητικά σχολεῖα τί ἔπαθαν; Κλονίστηκεἡ πίστις τους, διότι δέν εἶχε θεμέλιο καί τούς ἔμεινε ὁ πουριτανισμός», ἔναςἠθικισμός δηλαδή. Ἁπλῶς νά ἔχεις ἠθικές ἀρχές, νά εἶσαι ἠθικός ἄνθρωπος καί αὐτόεἶναι ἀρκετό. Ὄχι, δέν εἶναι καθόλου ἀρκετό. Γιατί ὁ Χριστός δέν ἦρθε νά μᾶς δώσειἠθικές ἀρχές, οὔτε ἀκόμη ἦρθε νά μᾶς δώσει τήν Ἁγία Γραφή. Ἦρθε νά μᾶς δώσειτόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του καί τήν ζωντανή σχέση μαζί Του. Καί εἶπε «ἄν δέν μέ φᾶτεκαί δέν μέ πιεῖτε, δέν ἔχετε ζωή» (Ἰω. 6,53). «Γι’ αὐτό ἔχουμε σήμερα στήν Ἑλλάδαἠθικιστές πολιτικούς, πού κάνουν δηλαδή ἠθικολογία». Καί τώρα βέβαια, πετάξαμεστήν ἄκρη καί τήν ἠθική καί ἔχουμε χάσει τά πάντα. «Αὐτοί οἱ πολιτικοί ἀντί νάχρησιμοποιήσουν τόν Νόμο ὡς κριτήριο ἐννόμου τάξεως, χρησιμοποιοῦν ἠθικάκριτήρια γιά τήν ἀξιολόγηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν πολιτῶν (τό καλός καί τό κακόςδηλαδή). Γι’ αὐτό καί στήν Ἑλλάδα σήμερα, κινδυνεύει ἡ Δημοκρατία. Ἐπειδήταυτίζουν τόν Νόμο μέ τήν ἠθική, ὁπότε δέν μπορεῖ νά ἔχει κανείς Δημοκρατία,ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ τούς «κακούς».367

«Ἔτσι τώρα, πού εἶναι κλονισμένη ἡ πίστις σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πῶς θάγίνουν Ὀρθόδοξοι; Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι σήμερα μέ τήν ἐλεύθερη διακίνηση τῶν ἰδεῶνπού ὑπάρχει, αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ Νεοελληνισμοῦ θά θαφτεῖ». Τό βλέπουμεσήμερα. Μοῦ λέγανε γιά παιδί Α΄ Λυκείου πού βγαίνει μπροστά σ’ ὅλα τά παιδιά τοῦσχολείου καί λέει: εἶμαι ἄθεος καί τό καυχιέται. Αὐτό εἶναι φαινόμενο τό ὁποῖο λέειπολλά πράγματα. Πῶς φτάσαμε σ’ αὐτό τό σημεῖο; Διότι τά παιδιά αὐτά δέν πῆραντήν ὀρθή, τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἄκουσαν ἁπλῶς κάποια ἠθικιστικά συνθήματακι αὐτό δέν στέκεται μέσα στόν ἄνθρωπο. Λέει: – Γιατί; Ἐγώ θά φτιάξω τήν δική μουἠθική, αὐτό πού μοῦ λέει τό ἔνστικτό μου.«Ἡ θεολογική μέθοδος τῆς Ἁγίας Γραφῆς στηρίζεται στήν ἐμπειρία τοῦ δοξασμοῦκαί τῆς θεώσεως. Ποῦ τό ξέρουμε αὐτό; Διαβάστε τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη.Θά δεῖτε ἐκεῖ πόσο συχνά ἀναφέρεται ὅτι ἐδοξάσθη ἕνας Προφήτης, δηλαδή ὅτι εἶδετήν δόξα τοῦ Θεοῦ, εἶδε τόν Ἄγγελο τῆς δόξης, εἶδε τόν Θεό κλπ. Tό ἴδιο πράγμασυμβαίνει καί στήν Καινή Διαθήκη. Αὐτή εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, δηλαδή μίαπεριγραφή τῶν ἀποκαλύψεων τοῦ Χριστοῦ πρό καί μετά τήν Ἐνσάρκωση». Ἀλλάποιός τό καταλαβαίνει αὐτό; Μόνο αὐτοί πού μπαίνουν σ’ αὐτή τήν διαδικασία τῆςκάθαρσης καί τοῦ φωτισμοῦ. Γι’ αὐτό αὐτοί μόνο κάνουν σωστή ἑρμηνεία τῆς ἉγίαςΓραφῆς.«Ὁ ἀληθινός, ὁ γνήσιος προφήτης, εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει φθάσει σέ θέωση κατά τόνἈπόστολο Παῦλο. Kατ’ ἀντιδιαστολήν ὁ ψευδοπροφήτης εἶναι ἐκεῖνος πού λέγει ὅτιἔχει φθάσει σέ θέωση, χωρίς ὅμως νά ἔχει φθάσει σέ θέωση. Τά περί δημιουργίας τοῦκόσμου ξέρει ὅποιος ἔχει φθάσει στήν θέωση, διότι σ’ αὐτήν τήν κατάσταση βλέπειτά ἐκ τοῦ Πατρός καί τά ἐκ τοῦ μή ὄντος. Δηλαδή βλέπει ἐκεῖνα πού εἶναι ἀπό τό μήὄν, ἀλλά ἐξαρτῶνται ἀπό τήν βούληση τοῦ Θεοῦ· βλέπει ἐπίσης ἐκεῖνα πού εἶναι ἀπότόν Θεό. Αὐτά δέ τά τελευταῖα εἶναι τά τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ οὐσία, ἡφυσική ἐνέργεια τῆς οὐσίας, τό κράτος, ἡ βασιλεία, ἡ δόξα, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, πούπολλαπλασιάζεται ἀπολλαπλασιάστως στούς πολλούς. Ὅ,τι προέρχεται καί ὑπάρχειἀπό τόν Πατέρα καί ὄχι ἀπό τό μή ὄν, εἶναι ἄκτιστο, ἐνῶ ὅ,τι προέρχεται ἀπό τό μήὄν εἶναι κτιστό». Αὐτά τά ζοῦνε οἱ Ἅγιοι καί οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι καί μᾶς τά λένεκιόλας.«Βάσει αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τῆς θεώσεως ἐγράφησαν ὅσα ἐγράφησαν περί τῆςδημιουργίας τοῦ κόσμου στήν Ἁγία Γραφή. Ἡ Ἁγία Γραφή δέν τά πῆρε αὐτά πούλέγει «ἀπό τόν οὐρανό», δέν ἐγράφησαν οὐρανοκατέβατα δηλαδή», ὅπως λένε οἱΜουσουλμάνοι ὅτι τό Κοράνι τούς ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό, καί «πιστεύουν ὅτι τόΚοράνιο εἶναι ἄκτιστο. Οὔτε εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή μία νοησιαρχική ἀποκάλυψις.Ἀποκομμένη δηλαδή ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως». Ὁ προφήτης Μωϋσῆς τά εἶδεαὐτά ἐν Ἁγίω Πνεύματι καί τά ἔγραψε, τό πῶς ἔγινε ἡ Δημιουργία.«Ἡ Ἁγία Γραφή μιλάει γιά ἐμπειρίες Προφητῶν καί Ἀποστόλων, μιλάει γιά δοξασμό,μιλάει γιά προσευχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁπότε βλέπουμε ὅτι μέσα στήν Ἁγία368

Γραφή ὑπάρχει μία παράδοσις πρό τῆς ἐμφανίσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πρίν δηλαδήἀπό τήν συγγραφή τῆς Πεντατεύχου ἀπό τόν Μωϋσέα. Ἡ Ἁγία Γραφή ἐμφανίζεταισέ κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στήν ἱστορία. Ὁ πυρήνας ὅμως τῆς ἉγίαςΓραφῆς ὑπάρχει πρίν τήν ἐμφάνισή της ὡς γραπτοῦ κειμένου. Ποιός, ὅμως, εἶναιαὐτός ὁ πυρήνας; Εἶναι ἡ κοινωνία τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν μετά τοῦΘεοῦ». Ἡ ζωντανή σχέση δηλαδή τῶν Ἁγίων μέ τόν Θεό. «Ὁπότε ὁ κεντρικόςἄξονας τῆς Βιβλικῆς παραδόσεως δέν εἶναι τό βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλά οἱἐμπειρίες θεώσεως τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν».«Ἡ Ἁγία Γραφή τότε τί κάνει; Ἁπλῶς καταθέτει γραπτῶς τήν περιγραφή αὐτῶν τῶνἐμπειριῶν, οἱ ὁποῖες ὅμως οὐσιαστικά δέν μποροῦν νά περιγραφοῦν, διότι εἶναι στήνκυριολεξία ἀπερίγραπτες, ἀφοῦ εἶναι ὑπεράνω τῆς λογικῆς τοῦ ἀνθρώπου». Τόἄκτιστο, ὁ Θεός δέν περιγράφεται. «Ἡ Ἁγία Γραφή δέν ἔχει ὡς σκοπό νά περιγράψειτόν Θεό, διότι ὁ Θεός εἶναι ἀπερίγραπτος. Ἡ Ἁγία Γραφή ἔχει σκοπό νά ὁδηγήσειτόν ἄνθρωπο σέ ἕνωση μέ τόν Θεό». Αὐτό κάνει. «Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ γλώσσα τῆςἉγίας Γραφῆς εἶναι συμβολική, ὅταν μιλάει γιά τόν Θεό. Ὁ Προφήτης ἀναγκάζεταινά χρησιμοποιήσει νοήματα, σχήματα καί εἰκόνες παρμένες ἀπό τήν ἀνθρώπινηἐμπειρία γιά νά περιγράψει τό ἄκτιστο πού εἶναι ἀπερίγραπτο».Αὐτά ἤθελα νά ποῦμε σήμερα ὡς καταληκτικό μάθημα γιά τήν Πατερική Θεολογίατοῦ π. Ἰωάννου τοῦ Ρωμανίδη. Νά μέ συγχωρεῖτε, ἄν κάποια ἦταν λίγο δυσνόητα,ἀλλά ἦταν καί μία ἀφορμή γιά νά προβληματιστοῦμε καί νά δοῦμε μέ μιά σύγχρονηματιά ἑνός σύγχρονου μεγάλου θεολόγου καί τήν δική μας πραγματικότητα. Γιατίεἶναι πολύ σημαντικό νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας καί ὡς πρόσωπα καί ὡςσύγχρονη ἑλληνική κοινωνία, τό πῶς μεγαλώσαμε, ὥστε νά ἑρμηνεύσουμε καί γιατίζοῦμε. Γιατί δέν ζοῦμε αὐτά τά ὁποῖα καλούμαστε νά ζήσουμε μέσα ἀπό τήνἐμπειρία τῶν Ἁγίων. Γιατί τήν ἴδια ἐμπειρία πού ἔχουν οἱ Ἅγιοι, πρέπει νά ἔχουμε κιἐμεῖς.ΕΡΩΤΗΣΕΙΣἘρ. : Ὁ νοῦς μου, ὅταν ἄκουσα γιά αὐτό τό παιδάκι νά λέει στήν μιά περίπτωση ὅτιἀλλάζουμε κατά κάποιο τρόπο τίς συνήθειες γιά νά μή βαριόμαστε καί στήν ἄλληπερίπτωση ὅτι χιλιάδες φορές ἐξομολογούμαστε κάτι καί τό ξανακάνουμε… Σίγουρααὐτό τό παιδάκι δέν ἔχει προλάβει νά ζήσει χιλιάδες φορές κάποια ἁμαρτία ἀλλά θάἔχει ζήσει χιλιάδες φορές μέσα στό σπίτι του τήν ἁμαρτία τῶν γονέων του πούἐξομολογοῦνται καί κάνουν πάλι τά ἴδια λάθη. Σίγουρα μέ θλίβει αὐτό τό γεγονός καίσκέφτομαι ὅτι πολλά χρόνια στό σπίτι μου εἴτε στό πατρικό μου εἴτε τώρα ἀλλάζαμεσυνήθειες. Δηλαδή εἴχαμε τό τσουρέκι, τά αὐγά, τό κατσικάκι, τή μαγειρίτσα,γλέντια… οὔτε μετάνοια, οὔτε ἀγάπη ζούσαμε ἀπόλυτη καί αὐτό πάλι μέ θλίβειπροσωπικά καί τό αἰσθάνομαι καί δέν ξέρω ἄν ποτέ καταφέρω νά βάλω στήν ζωήμου αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀγκαλιάζει τούς πάντες. Βλέπωκαθημερινά εἴτε εἶμαι στό μοναστήρι εἴτε εἶμαι στό Ἅγιο Ὄρος εἴτε εἶμαι369

ὁπουδήποτε δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀγάπη καί δέν ὑπάρχει καί ἀπό ἀνθρώπους πούθεωροῦν, ὅπως καί ἐγώ κάποια στιγμή, ἐπειδή μπῆκα στόν δρόμο λίγο τοῦ Θεοῦ ὅτιεἶμαι καλύτερος. Μπορῶ νά πῶ ὅτι τό σκέφτηκα καί εἶμαι χειρότερος ἀπό αὐτούςπού δέν πᾶνε Ἐκκλησία… Θέλω νά μάθω ὑπάρχει τρόπος, ὑπάρχει ἐλπίδα νάἀποκτήσουμε τήν μετάνοια, αὐτή τήν θλίψη, τήν καλή θλίψη, τήν λύπη γιά αὐτά πούἔχουμε κάνει; Γιατί σίγουρα τά ἁμαρτήματα πού ἔχουμε κάνει γυρνᾶνε στό μυαλόμας. Δέν φεύγουν ποτέ ἀπό μέσα μας γιατί ἴσως λίγο θλιβόμαστε… καί ἀνησυχῶ, ὄχιγιά τό ἄν λυτρώσω τήν ψυχή μου, ἀλλά ὅταν φύγω ἀπό αὐτή τήν ζωή καί ἀνταμώσωτόν ἄγγελό μου πού δέν θά μπορεῖ νά δώσει λόγο στά δαιμόνια… Εἶναι δύσκολο…Ἀπ. : Ναί, ὑπάρχει τρόπος. Οἱ Πατέρες μᾶς τό εἴπανε: εἶναι ἡ μνήμη τοῦ θανάτου.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τόν θάνατο, τότε ἔρχεται σέ μία κατάσταση νά ἐξετάσειτόν ἑαυτό του, νά δεῖ ποιός εἶναι καί νά διαπιστώσει τήν ἁμαρτωλότητά του, ὁπότενά μπεῖ στήν διαδικασία κατ’ ἀρχήν νά παραδεχτεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του. Νάπαραδεχτεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, ὅτι ἔκανε λάθη, ὅτι ὅλος εἶναι ἕνα λάθος, ὅλη του ἡζωή εἶναι ἕνα λάθος, κάθε στιγμή του εἶναι καί μία ἁμαρτία. Ἀλλά, γιά νά μπεῖ σ’αὐτή τήν διαδικασία, πρέπει νά θυμᾶται τόν θάνατο ὁ ἄνθρωπος.Εἶναι ἡ μνήμη τοῦ θανάτου λοιπόν, ἡ ὁποία, μᾶς λένε οἱ Πατέρες, ὅτι ἀρχίζει νάβάζει τόν ἄνθρωπο στήν διαδικασία τῆς μετάνοιας. Θυμᾶσαι τόν θάνατο, ὁπότεἀρχίζεις νά αὐτοερευνᾶσαι, νά αὐτοἐξετάζεσαι. Αὐτοεξεταζόμενος καίαὐτοερευνώμενος διαπιστώνεις ὅτι ἔχεις κάνει ὅλες τίς ἁμαρτίες, τά πάντα. Ὅτανἔλεγαν οἱ Ἅγιοι, ὁ π. Παΐσιος τό ἔλεγε ὅτι ʿἔχω κάνει ὅλες τίς ἁμαρτίες᾽, δέν ἦτανσχῆμα λόγου αὐτό. Δέν τό ἔλεγαν ἔτσι ἀπό ταπεινολογία, τό πίστευαν. Μπορεῖ νάμήν τίς ἔχεις κάνει ἐν πράξει, ἐν σώματι, ἀλλά τίς ἔχεις κάνει κατά διάνοια. Ἐνῶ ὁἄλλος ἔρχεται στόν πνευματικό καί μόνο ἄν τοῦ πεῖ, μᾶλλον ἔχεις καί λίγοὑπερηφάνεια, τότε λέει, μᾶλλον θά ἔχω λίγο… Δέν τό βλέπει! Ἐνῶ ἔχει ὀγκόλιθομέσα του. Γιατί ἀκριβῶς ἔχει ξεχάσει τόν θάνατο, ἔχει ξεχάσει ὅτι θά δώσει λόγοστόν Θεό, ὅτι θά ἐξεταστοῦν τά πάντα. Ὄχι μόνο οἱ πράξεις καί οἱ σκέψεις καί οἱἐπιθυμίες, τά βαθύτερα τοῦ εἶναι μας.Ρώτησα τά παιδάκια ποιός πιστεύει ὅτι δέν εἶναι καλός… Μέ κοιτάγανε… Ποιόςπιστεύει ὅτι δέν εἶναι καλός; Καί ἀπό μᾶς ἐδῶ… Πάλι μοῦ εἶπε ἕνα παιδάκι κάτιπολύ σωστό… – Λέμε ὅτι δέν εἴμαστε καλοί, ἀλλά κατά βάθος(!) ὅλοι πιστεύουμεὅτι εἴμαστε καλοί! Καί εἶπε ἀλήθεια τό παιδί, ἔτσι εἶναι. Στό βάθος-βάθος ὅλοιπιστεύουμε ὅτι εἴμαστε καλοί, ἄρα δέν ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας. Καταλάβατε; Ἄρα,τί εἴμαστε; Φαρισαῖοι εἴμαστε, ὄχι τελῶνες. Γι’ αὐτό καί δέν πενθοῦμε, δέν χτυπᾶμετό στῆθος μας ὅπως ὁ τελώνης, δέν κλαῖμε… ἀλλά πᾶμε καί λέμε στόν πνευματικόʿπάτερ, ἐγώ εἶμαι πολύ καλός, ἔχω κάνει αὐτές τίς ἐλεημοσύνες, ὁ παππούς μου ἦτανδεσπότης, ἐγώ πήγαινα παπαδάκι ἀπό μικρός στήν Ἐκκλησία᾽ κ.λ.π. Αὐτός τί εἶναι;Ἕνας σύγχρονος Φαρισαῖος. Γι’ αὐτό πᾶς στόν Θεό; Ἔτσι προσεύχεσαι στόν Θεό;Καί μετά περιμένεις νά δικαιωθεῖς; Θά κατακριθεῖς.370

Ἐνῶ, ἄν εἴχαμε αὐτή τήν μνήμη τοῦ θανάτου ἀφενός καί ἀφετέρου τήν διαδικασίατῆς αὐτοεξέτασης, τῆς αὐτοέρευνας καί τῆς συνεχοῦς μετανοίας, δέν θάἐπαναλαμβάναμε τίς ἁμαρτίες. Ὅπως οἱ Ἅγιοι. Δέν θυμᾶμαι ποιός ἅγιος εἶναι, πούμικρός εἶχε βρεῖ κάτω κάποια σύκα καί τά εἶχε πάρει καί αὐτό τό πράγμα τόθρηνοῦσε σέ ὅλη του τήν ζωή. Καί ὅταν τό θυμόταν λέει, ἐρχόταν σέ κατάστασησυντριβῆς μεγάλης, καί τό ἀξιοποιοῦσε γιά νά κλαίει. Λοιπόν, ἦταν δυνατόν αὐτός ὁἄνθρωπος νά κάνει ἄλλες ἁμαρτίες, ἀφοῦ θρηνοῦσε γιά αὐτή τήν μία; Ἐμεῖς θάλέγαμε τί πειράζει τώρα αὐτό; παιδικά πράγματα… καί μετά κάνουμε καί ἄλλαχειρότερα καί χειρότερα. Γιατί, ὅποιος δέν προσέχει στά μικρά, θά κάνει καί ἄλλα.Ἐνῶ βλέπετε οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς λένε ὅτι τό κατά Θεόν πένθος εἶναι φυλακτικόντῶν ἁμαρτιῶν, δηλαδή προφυλάσσει τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβει τίςἁμαρτίες.Βλέπετε μπαίνοντας στό Τριώδιο ἡ Ἐκκλησία ἀμέσως μᾶς δείχνει τόν τελώνη.Σηματοδοτεῖ καί χαρακτηρίζει ὅλο τό Τριώδιο ὁ τελώνης. Σοῦ λέει: νά, κοίταξε,μπαίνουμε στήν περίοδο τῆς μετανοίας, πάρε τό πρότυπό σου. Τό πρότυπό σου εἶναιὁ τελώνης. Μοιάσε σ’ αὐτόν καί θά σωθεῖς. Μᾶς βάζει ἀμέσως στό πνεῦμα ἡἘκκλησία. Λοιπόν, παίρνεις αὐτό τό πρότυπο καί μετά ζεῖς θρηνώντας. Ἀλλά αὐτόςὁ θρῆνος δέν εἶναι κατάθλιψη κοσμική. Εἶναι κατά Θεόν λύπη, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήνκατά Θεόν παρηγορία, κατά τό «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοίπαρακλήθησονται» (Ματθ. 5,4). Παράκλησις εἶναι ἡ παρηγοριά καί παράκλητοςεἶναι ὁ παρηγορητής. Θέλεις νά βρεῖς παρηγοριά στήν ζωή σου; Ψάχνουν παρηγοριάκαί δέν βρίσκουν οἱ ἄνθρωποι, γιατί τήν ψάχνουνε ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει, σέπρόσωπα… στόν σύζυγο, στήν σύζυγο, στά παιδιά, στά χρήματα…Δέν ὑπάρχει ἐκεῖ παρηγοριά. Ἡ παρηγοριά ὑπάρχει στό κατά Θεόν πένθος, δηλαδήστήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἑλκύεται ἀπό τό κατά Θεόν πένθος. Καί ὅταν ὁἄνθρωπος ἔχει αὐτό τό κατά Θεόν πένθος, γίνεται ἕνα μεγαλειῶδες πράγμα. Ξέρετε τίγίνεται; Ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες σου, τό λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τίς λογαριάζει ὡς μήγενόμενες, δηλαδή σάν νά μήν τίς ἔκανες! Εἶναι πολύ σπουδαῖο πράγμα αὐτό καίπολύ παρήγορο. Ὅπως ἕνας πατέρας βλέπει τό παιδί του πού λέει: μπαμπάσυγχώρεσέ με, ἔκανα αὐτό, συγχώρεσέ με.. Ἔ, τότε τί θά κάνει ὁ πατέρας; Θά τοῦπεῖ: Ἐντάξει παιδάκι μου, σταμάτα, δέν θέλω νά κάνεις ἔτσι… Σάν νά μήν τό ἔκανες,τελείωσε… Ἔτσι κάνει καί ὁ Θεός. Πολύ περισσότερο κάνει ὁ Θεός, ὅταν ὁἄνθρωπος θρηνεῖ ἔτσι μπροστά στόν Θεό. Νά ποιό εἶναι τό κατά Θεόν πένθος.Δηλαδή, ἐκτός τοῦ ὅτι σέ προφυλάσσει ἀπό τό νά μήν τό ξανακάνεις, ὁ Θεός τίςἀμαρτίες σου τίς θεωρεῖ ὡς μή γενόμενες.Εἴπατε ἔχω κάνει πολλές. Ὄντως, ἔχουμε κάνει πάρα πολλές. Ὅμως μέ αὐτό τόντρόπο φτάνεις στό σημεῖο νά σοῦ πεῖ ὁ Θεός «ἐντάξει, δέν ἔκανες τίποτα, εἶσαικαθαρός, μήν τό ξανασκεφτεῖς, τελείωσε». Ἐμεῖς, ὅμως, θά τό ξανασκεφτόμαστε, γιάνά μήν ξανακάνουμε τά ἴδια, γιατί εἴμαστε πολύ ἐπιρρεπεῖς στήν ἐπανάληψη. Ἄρα ἡμέθοδος εἶναι αὐτή: μνήμη θανάτου, κατά Θεόν πένθος, ὁπότε ἔρχεται ἡ θεία371

παρηγορία. Ἐνῶ βλέπετε ἡ κοσμική, ἡ διαβολική μέθοδος εἶναι τό ἀντίθετο: «ξέχνατόν θάνατο, μήν μιλᾶς γιά θάνατο». Ὅπως ἔλεγε μία πεθερά «ἐδῶ δέν θά μιλᾶς ποτέγιά θάνατο, μόνο γιά νύφες, γιά γάμους κ.λ.π.». Γιατί ἄν μιλᾶς γιά αὐτά στό σπίτι, θάζήσεις αἰώνια χαρούμενος. Ἀνοησίες! Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ κοσμική μέθοδος, μή μιλᾶςγιά θάνατο, χτύπα ξύλο, γιά πένθος θά μιλᾶμε καί θά κλαῖμε τίς ἁμαρτίες;… χαρά,ξεφάντωμα… Ἀλλά αὐτό δέν σοῦ δίνει τήν παρηγορία. Ἡ κοσμική χαρά ὁδηγεῖ στήνἀηδία καί στήν ἁμαρτία καί στήν ἐπανάληψη τῆς ἁμαρτίας καί στήν ἀπελπισίατελικά καί στήν αὐτοκτονία πολλές φορές, γιατί ὁ ἄνθρωπος διαπιστώνει συνεχῶςτήν ἁμαρτωλότητά του. Ἡ συνείδηση δέν σταματᾶ νά ἐλέγχει τόν ἄνθρωπο, ὅσο κιἄν προσπαθεῖ νά τήν καλύψει, νά τήν καπακώσει, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος πούμιλοῦσε γιά «καπακωμένη συνείδηση», ὅμως αὐτό κάποια στιγμή θά ξυπνήσει.Ἡ συνείδηση εἶναι πού αἰώνια θά βασανίζει τόν ἄνθρωπο καί στήν ἄλλη ζωή καίτελικά ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ μία ζωή πού δέν ἔχει καθόλου μά καθόλου παρηγοριά.Καί βλέπεις τούς ἀνθρώπους τούς κοσμικούς τούς καημένους πού εἶναι τελείωςἀχαρίτωτοι, τελείως χωρίς χαρά, τελείως ἀπελπισμένοι, κενοί, ἄδειοι. Θυμᾶμαι ἕναποιήμα πού κάναμε στό σχολεῖο, πού ἴσως δέν ὑπάρχει καί κατέληγε ὁ ποιητής ἐκεῖ,ἕνας μεγάλος ποιητής, νομίζω ὁ Σεφέρης, «…ἕνα κενό»! Ἔλεγε γιά τόν ἑαυτό του,περιδιάβαινε κάποια ἐρείπια ἀρχαίας πόλης καί κατέληγε σ’ αὐτό, ἕνα κενό. Ζοῦσετό ὑπαρξιακό του κενό καί τό ὁμολογοῦσε ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶμαι ἄδειος. Ὁ ἄνθρωποςχωρίς τόν Θεό εἶναι ἄδειος ἤ, γιά νά ποῦμε πιό σωστά, εἶναι γεμάτος μέ πονηράπνεύματα, μέ τά πάθη του καί μέ τίς κακίες του, τά ὁποῖα ὄχι παρηγοριά δέν δίνουνεἀλλά τό ἀντίθετο, ἀπελπισία καί αὐτοκτονία ἀκόμα.Ἐρ. : Εὐλογεῖτε πάτερ. Πολλές φορές βλέπουμε γύρω μας πολλά στραβά πούσυμβαίνουν στήν Ἐκκλησία μας, σέ ἱερεῖς, σέ θεολόγους, ὅπως εἴπατε, πού ἦτανλανθασμένοι, τό κατηχητικό… Καί λέω ὁ λογισμός μου εἶναι, τά βλέπω ἔτσι ἐγώ..Πολλά ἔχω δεῖ. Πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε αὐτό; Εἶναι πράγματι ἔτσι τά πράγματα;Δέν πᾶμε καλά; Ποῦ βαδίζουμε δηλαδή; Ποῦ βαδίζει, πῶς νά τό πῶ; Ἡ πίστη μας, ἡἘκκλησία μας, ἡ Ὀρθοδοξία μας;Ἀπ. : Καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος τά ἔβλεπε καί ὅλοι οἱ ἅγιοί μας τά βλέπανε. Ἀλλά τί λέει ὁΧριστός μας; «Βγάλε πρῶτα τό δοκάρι ἀπό τό μάτι σου καί τότε θά δεῖς νά βγάλειςκαί τήν ἀγκίδα ἀπό τό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. 7,3). Αὐτό δέν σημαίνει ὅτιπρέπει νά εἴμαστε ἀδιάφοροι. Καί γιά τά ἐθνικά μας θέματα καί πολύ περισσότερογιά τά ἐκκλησιαστικά μας θέματα πρέπει νά ἐνδιαφερόμαστε. Οἱ ἅγιοι τόνιζαν ὅτικάθε πιστός εἶναι ὑπεύθυνος γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία. Μήν περιμένουμε μόνο ἀπό τόνἐπίσκοπο ἤ ἀπό τόν ἱερέα. Πρέπει νά ἐνδιαφερόμαστε γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία. Ἀλλάπῶς νά ἐνδιαφερθεῖ κανείς, ἐάν δέν συνειδητοποιεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του πρῶτονκαί δεύτερον ὅτι καθετί πού κάνει ἔχει ἀντίκτυπο σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Νά σᾶς πῶἕνα παράδειγμα. Ἡ πορνεία. Δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἠθική παράβαση, μία ἀνηθικότητα,ἀλλά εἶναι μία βλάβη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. Ἕνας πού πορνεύειδηλαδή, δέν κάνει κακό μόνο στόν ἑαυτό του ἤ καί στό ἄλλο πρόσωπο τό ὁποῖο372

συμπράττει καί κάνουν μαζί τήν ἁμαρτία, ἀλλά βλάπτει ὅλη τήν Ἐκκλησία, γιατίαὐτό τό μυστήριο τοῦ γάμου λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό Ἅγιο Πνεῦμα δηλαδή,«μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν» (Ἐφ. 5,32). Καί«ὅποιος γίνεται ἕνα μέ τήν πόρνη, τά μέλη τοῦ Χριστοῦ τά κάνει πόρνης μέλη»(Α΄Κορ. 6,16), ὁπότε ἀποκόπτεται ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὑπαρξιακά δηλαδήαὐτοκτονεῖ. Κόβεται ἀπό τή ρίζα τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός. Τό σῶμα τοῦΧριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλά καί κολοβώνει τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό ἕναμέλος. Βλάπτει δηλαδή ὅλη τήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ δηλαδή ἐσύ καλεῖσαι νά γίνεις ἅγιοςκαί νά ἀνεβάσεις, θά λέγαμε, συνολικά ὅλη τήν τοπική Ἐκκλησία μέ τήν ἁγιότητάσου, ὅπως τό ἔκανε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἄς ποῦμε, πού μᾶς βοήθησε καί μᾶς βοηθάει καίθά μᾶς βοηθάει στήν αἰωνιότητα, ἔτσι ὀφείλουμε νά κάνουμε ὅλοι μας, ἀντί νάκάνεις αὐτό λοιπόν, ἐσύ κάνεις τό ἀνάποδο.Ἄν δέν τό συνειδητοποιήσεις αύτό, μετά πῶς νά φωνάξεις καί νά πεῖς γιά τόνΟἰκουμενισμό, γιά τίς αἱρέσεις κ.λ.π.; Ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος δέν ἔχεις συνειδητοποιήσειτόν ἀντίκτυπο τῶν πράξεών σου σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία; Γιατί ὅ,τι κάνουμε ἔχει θάλέγαμε ἐκκλησιολογικές συνέπειες. Ὅταν εἶναι καλό, βοηθάει ὅλη τήν Ἐκκλησία,ὅταν εἶναι κακό, καταβαραθρώνει πάλι ὅλη τήν Ἐκκλησία. Καί ὅταν μετάδιαπιστώνεις τό κακό στόν ἄλλον, ἔχοντας σωστή ἐκκλησιολογική συνείδηση, θάβλέπεις καί τόν ἄλλο μέ συμπάθεια. Ἐμεῖς κατακεραυνώνουμε τόν Οἰκουμενισμόἀλλά ἀγαπᾶμε τούς Οἰκουμενιστές καί τούς Πατριάρχες μας καί ὅλους ὅσοιπαρεκτρέπονται. Δέν τούς βλέπουμε ὡς ἀντιπάλους μας, ἀλλά ὡς πάσχοντα μέλη τοῦσώματος τοῦ Χριστοῦ καί πονᾶμε γιά αὐτά. Καί πρέπει νά πονᾶμε.Ὁπότε μετά, φωτίζεσαι ἀπό τόν Θεό νά ἐνεργήσεις σωστά, ἐκκλησιολογικά σωστά,γιατί πολλές φορές προσπαθώντας νά θεραπεύσεις ἕνα κακό μπορεῖ νά προξενήσειςμεγαλύτερο κακό. Ἕνας πού ἔχει δοκάρι στό μάτι του καί πάει νά βοηθήσει τόνἄλλο, μπορεῖ μέ τό δοκάρι πού ἔχει νά στραβώσει καί τόν ἄλλον χειρότερα. Θέλει,δηλαδή, καί σωστό τρόπο. Ἀλλά αὐτόν τόν σωστό τρόπο θά τόν ἐμπνευστοῦμε, ὅτανἔχουμε μπεῖ σ’ αὐτή τήν διαδικασία πού μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τῆς κάθαρσης,τοῦ φωτισμοῦ, τῆς θέωσης. Ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά ξεκινήσουμε, ἀπό τήν μετάνοια, ἀπότήν προσωπική μας μετάνοια. Καί τότε ἡ ἴδια μας ἡ ζωή θά μιλήσει καί στούς ἄλλουςγιά μετάνοια. Ἕνας ἄνθρωπος πού μετανοεῖ, πού ζεῖ σωστά, καί μόνο πούκυκλοφορεῖ εἶναι κήρυγμα μετανοίας γιά τούς ἄλλους. Μπορεῖ νά μήν λέει καίτίποτα, ἀλλά μόνο ἡ παρουσία του ἐμπνέει καί τούς ἄλλους.Βλέπουμε πῶς εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ταπεινοί, ἁπλοί, φτωχοί, γεμάτοι ἀγάπη,γεμάτοι καλοσύνη… Φαίνεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν ὅλοι τόν παραδέχονταιἀκόμα καί οἱ ἐχθροί του.Ἐρ. : Βεβαίως, συμφωνῶ πάτερ μου. Ὁ ἁπλός πιστός χριστιανός νά κάνει τόν ἀγῶνατου, νά προσπαθήσει νά μετανοήσει κ.λ.π. Ὅταν κάποιοι δάσκαλοι, καταλαβαίνετε τίἐννοῶ, αὐτοί πού θά μᾶς διδάξουν, πού θά μᾶς δείξουν τόν δρόμο.. πολλές φορές373

βλέπουμε κακά παραδείγματα.. ἐκεῖ θέλω νά ἑστιάσω. Γιατί νά συμβαίνουν; Γιατί νάεἶναι ἔτσι τά πράγματα;Ἀπ. : Ἐκεῖ θά κάνουμε αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: κατά τά λόγια τους θά κάνουμε-ὅταν εἶναι σωστά βέβαια, γιατί τώρα δέν λένε καί σωστά λόγια- ἀλλά κατά τά ἔργατους δέν θά κάνουμε. Καί ὁ Κύριος εἶχε στήν ἐποχή του τούς δασκάλους, οἱ ὁποῖοιδέν ζοῦσαν σωστά καί οἱ ὁποῖοι Τόν σταύρωσαν. Οἱ γραμματεῖς καί οἱ φαρισαῖοι, οἱθρησκευόμενοι ἄνθρωποι καί μάλιστα οἱ κορυφές τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπωνΤόν σταύρωσαν. Τί εἶπε ὅμως στόν λαό; Τούς εἶπε, χωριστεῖτε, φύγετε; Σκοτῶστετους, τούς εἶπε; «Κατά τά λόγια τους νά κάνετε, κατά τά ἔργα τους νά μήν κάνετε»(Ματθ. 23,3). Γιατί καί ὁ λαός δέν ἦταν χαζός, ἔβλεπε. Καταλάβαινε ὅτι αὐτοί ἦτανὑποκριτές. Λέγανε μέν τά σωστά ἀλλά στήν ζωή τους ζοῦσαν ἀνορθόδοξα, ἀντίθετα.Αὐτό θά κάνουμε.Γιά τό δογματικό θέμα, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς εἶπαν ὅτι ἐκεῖ ἐπιτρέπεται καίἐπιβάλλεται ἡ δημόσια καταγγελία. Ὅταν εἶναι θέμα πίστεως καί ὁ ἄλλος γυμνή τῆκεφαλῆ, εἶναι ἀρχιερέας, εἶναι ἱερέας… κηρύσσει αἵρεση, ἐκεῖ ὀφείλουμε νάδιαμαρτυρηθοῦμε καί νά καταγγείλουμε τήν αἵρεση δημόσια. Ὅταν εἶναι ὅμως θέμαβίου, θέμα ζωῆς, ἠθικῆς δηλαδή, ἐκεῖ δέν τό δημοσιοποιοῦμε, γιά νά μήν γίνειχειρότερος σκανδαλισμός στό σύνολο τῆς Ἐκκλησίας. Τό σκεπάζουμε. Ἀλλά βέβαιαπροσπαθοῦμε τόν ἴδιο προσωπικά νά τόν βοηθήσουμε, ἄν μποροῦμε καί ὅσομποροῦμε, νά μετανοήσει. Αὐτή εἶναι ἡ διάκριση.Ἐρ. : Εὐλογεῖτε πάτερ. Θέλω νά ρωτήσω πάνω στήν πρώτη ἐρώτηση, ὅτανμετανοοῦμε καί πᾶμε νά ἐξομολογηθοῦμε αὐτό πού μᾶς βαραίνει, ἐλαφραίνει ἡκαρδιά, χαιρόμαστε… Μετά, ὅμως, ἐγώ προσωπικά, πάλι ἀρχίζω καί στενοχωριέμαιγιά τήν συγκεκριμένη ἁμαρτία. Πρέπει νά ἔχω τήν στενοχώρια ἤ κάτι δέν κάνωσωστά ἐγώ;Ἀπ. : Θά τήν ἔχουμε τήν στενοχώρια ἀλλά χωρίς τήν ἀπελπισία καί χωρίς τήν ἰδέαὅτι δέν συγχωρεθήκαμε. Συγχωρεθήκαμε. Ἀλλά ὅμως λυπούμαστε, ἔχουμε τό κατάΘεόν πένθος, καλλιεργοῦμε τό κατά Θεόν πένθος, γιά νά μήν ξαναπέσουμε. Ὑπάρχειδιαφορά. Ὑπάρχει ἡ ἐγωιστική λύπη: «πῶς τό ἔπαθα ἐγώ νά πέσω σ’ αὐτό τόπράγμα;». Αὐτό εἶναι ἐγωισμός, εἶναι ὑπερηφάνεια. Θά πεῖς: τέτοιος πού εἶμαι,τέτοια ἔκανα. Τί πιό φυσικό νά πέσω ἔτσι πού ἔπεσα;! Ὅμως θρηνῶ καί ζητάω τόἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πρέπει νά τό κάνουμε.Βεβαίως σέ καμιά περίπτωση δέν θά πιστεύουμε ὅτι δέν συγχωρεθήκαμε. Γιατίπολλοί ἀμφιβάλουν καί τό λένε, τό ξαναλένε… Ὄχι, αὐτό εἶναι ἀπιστία στόμυστήριο. Συγχωρεθήκαμε. Ὁ Θεός πάντοτε μᾶς συγχωρεῖ.Ἐρ. : Δηλαδή, φεύγω ἀπό ἐδῶ μέ χαρά καί μέχρι νά πάω στό σπίτι μέ ἔχει πιάσει ἡστενοχώρια…374

Ἀπ. : Ὄχι. Στενοχώρια πού δέν ἔχει ἐλπίδα εἶναι ἀπό τόν διάβολο καί δέν τήνδεχόμαστε. Ἡ κατά Θεόν λύπη ἔχει μέσα της ἐλπίδα. Ὅταν βλέπετε μέσα σας ἄγχος,ἀγωνία καί κατάθλιψη, αὐτή δέν εἶναι κατά Θεόν λύπη. Εἶναι διαβολική λύπη.Ἐρ. : Πατέρα Σάββα μέ ὅλο τόν σεβασμό, μπορῶ νά κάνω μία ἐρώτηση πού δέν ἔχεισχέση μέ τό θέμα;Ἀπ. : Ὅ,τι θέλετε. Πέστε…Ἐρ. : Ἐπειδή εἴχαμε προηγουμένως μιά συζήτηση, τό βάπτισμα μπορεῖ νά σέἀπάλλάξει ἀπό τίς ἁμαρτίες, ἐάν μόνο βαπτιστεῖς καί ἡ μετέπειτα πορεία τῆς ζωῆςσου δέν ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό;Ἀπ. : Ὑποτίθεται ὅτι μετανοεῖς ὅταν βαπτίζεσαι καί ἀποφασίζεις νά ἀλλάξεις ζωή.Γι’ αὐτό βλέπετε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος πού βάπτιζε ἐν ὕδατι καί ὄχι ἐνπνεύματι, τούς ἔλεγε «γεννήματα ἐχιδνῶν, γεννήματα ὀχιῶν, ποιός σᾶς εἶπε νά’ρθεῖτε ἐδῶ; νά ποιήσετε ἔργα ἄξια τῆς μετανοίας», (Ματθ. 3,7-8) γιά νά σᾶς δεχτεῖ ὁΘεός. Δέν ἀρκεῖ τό βάπτισμα μαγικά. Δέν μᾶς σώζει μαγικά τό βάπτισμα. Ἄν δένμετανοήσουμε, φυσικά δέν σωζόμαστε καί βαπτισμένοι νά εἴμαστε. Δέν ἐνεργεῖμαγικά. Ὑποτίθεται ὅτι μετανοοῦμε, γι’ αὐτό καί, καλά ὅταν εἶναι βρέφος δέν μπορεῖνά ἐξομολογηθεῖ, ὅταν εἶναι μεγάλος πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ πρῶτα, πρίν βαπτιστεῖ.Καί φυσικά δέχεται κατήχηση καί δέν πρέπει νά βιαζόμαστε. Στήν ἀρχαία Ἐκκλησίαοἱ κατηχούμενοι ἔμεναν τρία χρόνια μέχρι νά βαφτιστοῦν. Ἀφοῦ ὁμολογήσει τήνπίστη ὁ ἄνθρωπος καί φυσικά ἀλλάξει ζωή… Δέν μπορεῖ λ.χ. νά συζεῖ καί νά θέλεινά βαφτιστεῖ. Πῶς νά βαφτιστεῖς; Πρέπει νά σταματήσεις νά συζεῖς, νά σταματήσειςνά πορνεύεις δηλαδή καί τότε θά μπορέσεις νά βαφτιστεῖς.Ἐρ. : Τά παιδιά βαφτίζονται μικρά. Δέν γίνεται ὅπως παλιά. Στήν πορεία ὅμως ἡ ζωήκάποιου ἀποδεικνύει ὅτι δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν Θεό καί κάποιοι ὑποστήριζανὅτι ἐπειδή εἶναι βαπτισμένος σώζεται…Ἀπ. : Δέν σώζεται, ἐάν δέν μετανοήσει. Δέν ἐνεργεῖ μαγικά. Γι’ αὐτό οἱ Πατέρες μαςκαί ὁ Χριστός μας, μᾶς ἔδωσε τό δεύτερο βάπτισμα πού εἶναι τῶν δακρύων. Αὐτόπού εἴπαμε προηγουμένως τό κατά Θεόν πένθος, εἶναι τό βάπτισμα τῶν δακρύων, τῆςμετανοίας. Δέν εἶναι τά δάκρυα μόνο τήν ὥρα πού ἐξομολογούμαστε ἤ λίγο πρίν,ἀλλά ὅλη μας τή ζωή πρέπει νά τήν περάσουμε μέ δάκρυα. Γι’ αὐτό καί ἡ ζωή ἐδῶδέν εἶναι ζωή χαρᾶς, μέ τήν ἔννοια τῆς κοσμικῆς χαρᾶς καί τοῦ ξεφαντώματος, εἶναιζωή δακρύων καί μετανοίας. Γι’ αὐτό βλέπετε οἱ Ἅγιοι ἔκαναν καί αὐλάκια στάμάτια τους ἀπό τά πολλά δάκρυα. Καί ὁ Κύριος μακάρισε τό πένθος. Ἀλλιῶς θά μᾶςἔλεγε: μακάριοι οἱ ξεφαντώνοντες, ἄς ποῦμε… Δέν τό εἶπε. Εἶπε «μακάριοι οἱπενθοῦντες» (Ματθ. 5,4). Ἔτσι εἶπε.375

Ἀλλά ὁ διάβολος λέει «μακάριοι οἱ ξεφαντώνοντες»… τώρα πού εἶναι καί Τριώδιοεἶναι καί πιό κατάλληλη ἐποχή… Ἔχει τό ἀντι-τριώδιο ὁ διάβολος. Θά σέ βάλει νάἀλλοιώσεις τό πρόσωπό σου, πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί νά κάνεις αὐτή τήνβλασφημία. Εἶναι βλασφημία, ὅταν κάποιος ἀλλοιώνει τό πρόσωπό του εἴτε ἄνδραςεἶναι εἴτε γυναίκα. Καί μία γραμμή νά βάλεις δέν ἐπιτρέπεται. Εἶναι σάν νά πηγαίνειςστήν εἰκόνα, ἐδῶ πού ἔχουμε τόν Ἅγιο Πέτρο καί νά λές κάτσε νά βάλω καί ἐγώ μιάγραμμούλα… Εἶναι βλασφημία, εἶναι ἀσέβεια. Δέν ἀλλοιώνουμε τό πρόσωπό μας.Πολύ περισσότερο δέν καλύπτουμε τό πρόσωπό μας μέ μάσκες κ.λ.π. ὅπως κάνουνστά καρναβάλια, γιά νά καλύψουν τίς ἁμαρτίες τους. Νομίζουν ὅτι τίς καλύπτουνε.Καί πολύ περισσότερο ὅλα τά ἄλλα, τά ὁποῖα ἀπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας, τούςχορούς καί τά σατανικά τραγούδια καί ὅλα αὐτά πού νομίζω τά γνωρίζετε. Αὐτόἔλεγα καί στά παιδιά, γιατί αὐτό ἔχει ἐπεκταθεῖ καί στά σχολεῖα. Ἐπίσημα πλέον τάσχολεῖα κάνουν ἀποκριάτικα πάρτυ καί γιορτές καί τέτοια. Τούς εἶπα καί τό λέω καίσέ σᾶς, ὅτι ἔχει εὐλογία ἐκείνη τήν ἡμέρα νά μήν πᾶτε στό σχολεῖο. Νά μήν πῶἐντολή… Καλύτερα νά πᾶνε μία ἐκδρομή μαζί σας, κάπου… ἤ καί μέσα στό σπίτι νάκαθήσουν.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ! Ακούστε όλες τις ομιλίες της σειράς στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.youtube.com/playlist?list=PL1IyRFUYI0Q3XeTDyhAwSBJBiXwD8ISBv376

*************************************************************** Κατεβάστε τις συνέχειες της σειράς,όπως και μελλοντικά pdf με νέες απομαγνητοφωνημένες ομιλίες που θα αναρτούνται ανα διαστήματα,στην ανωτέρω ηλεκτρονική διεύθηνση,στην επίσημη ιστοσελίδα,στην στήλη του blog (πάνω-δεξιά). (hristospanagia3.blogspot.gr) *************************************************************** Λίστα και Σύνδεσμοι Απομαγνητοφωνημένων ομιλιών http://hristospanagia3.blogspot.gr/p/blog-page_27.html *************************************************************** Πώς θα Σωθούμε - (Σειρά ηχητικών ομιλιών) Κατεβάστε την σειρά ομιλιών σε pdf από εδώ: http://www.hristospanagia.gr/?p=61046 *************************************************************** Βιβλιογραφία π.Σάββα Αγιορείτη http://hristospanagiapsavvas.blogspot.gr/ ***************************************************************377