เพชรพระอุมา เล่ม4ไพรมหากาฬ

669 [E-book] by SonyaLee ([email protected])

29 670 4 “ ” “ ” ” “ ” “ ?” “ [E-book] by SonyaLee ([email protected])

671 มากระทบ มันจะปลกุ ผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดพี รอ ม รา งกายสมบรู ณเตม็ ที่ ใน การเขา ปาทุกครัง้ ถาคราวใดผมรสู กึ วารา งกายไมแ ข็งแรงพอ ผมจะไมย อมเขา ปาเปน อันขาด ดูแต เมอื่ คราวท่ไี อผ โี ขมดลงมาเลน งานคนของเรา ตอนทเี่ ราตั้งแคมปก นั อยูท ีโ่ ปงกระทิงนน่ั ยังไงครับ คนื น้ันผมไมสบาย กอ นนอนคณุ หญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปน ตายเลย ไมรูสกึ ตวั แมแตน ดิ เดยี ว…” แลวเขากห็ ยดุ หวั เราะขนั ๆ อกี ครั้งหนงึ่ เอย ตอมาเปน เร่ืองชวนหวั วา “ถา คณุ ชายพบกบั พรานเฒาหนานไพรท่ผี มเคยเลาใหฟ ง คณุ ชายจะยิ่งแปลกใจกวา น้ี ถึง ผมเองในขณะนัน้ ก็อดทจี่ ะสงสัยเสยี ไมได คอื คนื หนงึ่ เราไปนอนอยดู ว ยกนั สองคนในปา บรเิ วณ ใกลเ คียงกับเหมอื งหว ยสดุ กอ นจะหลับไปดวยกนั กลางดานสตั ว เราสัญญากนั ไวว า ใหคอยดักฟง เสยี งรถยนตป ระจําเหมอื งทจี่ ะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน เพราะตองการจะฝากซ้อื เสบียงใน หมูบ า น รถเหมืองคนั นนั้ มหี นาที่วิ่งลอ งระหวา งตัวเหมอื งกับเมอื งกาญจนเปน ประจํา ราวๆ สกั ตี หน่ึงเหน็ จะได ผมกไ็ ดย นิ เสียงรถยนตว ิ่งกระหึ่มไตเ นินใกลกบั ดานท่ีเรานอนอยขู ึน้ มา ในปา กลางดึกอยา งนั้นเสยี งเครื่องยนตด งั กองไปหมด ผมรสู กึ ตวั แตห นานไพรนอนหลบั กรนสนน่ั หว่นั ไหว ตองเขยาปลกุ ข้ึนมาแลวพากนั วงิ่ ออกไปดกั รถ ผมถามแกวาเสยี งรถยนตอ อกดงั ล่ันไปท้ัง ปา อยางนน้ั แกไมไ ดย นิ หรือ แกกส็ น่ั หนา บอกวา แกหลบั สนทิ ไมไ ดย ินอะไรเลย พอดักรถฝากซ้ือ ของเรียบรอยแลว เรากก็ ลบั มานอนกนั ทเ่ี กา ผมนึกอยใู นใจวา อตี าพรานเฒา หนานไพรนแ่ี กเปน พรานใหญอยมู าไดย งั ไง ถึงนอนขเี้ ซาอยางนี้ ชกั ไมค อยเช่ือนํ้ามนตเ สยี แลว ทนี ้ีพอตอนตสี องเหน็ จะได ผมกาํ ลงั นอนหลบั สนทิ ทเี ดียว ตองลกุ พรวดข้ึนมาเพราะไดย นิ เสียงปนลน่ั ตูมข้นึ พอลืมตา ก็ เหน็ หนานไพรหวิ้ เมน ตัวหน่ึงเขามา แกถามผมบา งวา เมนมนั พากนั คลานมาเปน ฝูงไมไ ดย นิ บา ง หรอกรึ ซงึ่ ผมก็ไมไดย นิ จรงิ ๆ ตื่นข้ึนเพราะเสยี งปนนัน้ เอง หนานไพรไมไดย นิ เสียงรถยนต แตแ ก กลับไดยนิ เสียงสัตวตวั เล็กๆ เดิน ท้งั ๆ ทแี่ กนอนหลับ และอยาวา แตเ มนเลย ตอใหง ตู วั เล็กๆ เลอ้ื ย เขามาใกล แกกจ็ ะตอ งรูส ึกตวั ตื่นทันเสมอ เรอ่ื งประสาทสมั ผสั ของคนเรานี่ มนั อยทู ีก่ ารฝก ครับวา จะใหเคยชนิ กบั สิ่งใด” คณะนายจา งของเขาทง้ั สามพากันหวั เราะขึ้น ในเร่ืองที่เขาเลา ดารินบอกมาวา “มีนิทานเลา แกเหงาใหฟง ไดเ สมอแหละนะ นายพราน” “นีไ่ มใ ชเ รอื่ งนทิ านครับ แตเ ปนเรอ่ื งจริง” “มีอยา งทไี่ หน เสียงรถยนตว งิ่ เขามาใกลๆ ไมไดย นิ กลับไปไดยนิ เสียงเมน เดิน คณุ ถกู อี ตาพรานเฒาหนานไพรนนั่ ตนุ ใหก ระมัง ทแี่ กลง ทาํ เปนนอนหลบั ขณะท่ีรถคันทีจ่ ะดกั ฝากซ้ือของวง่ิ เขามาใกล แกข้เี กยี จลกุ จะหลอกใหค ณุ ลกุ ขึ้นว่ิงไปดกั รถคนเดยี ว” หลอ นแยง มาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขงึ ขงั “ผมรับรองไดวา หนานไพรหลบั จรงิ ๆ ครับ แกกรนออกลนั่ ไปหมด และที่พิสจู นช ดั วา แกไมไดแกลง นอนหลับก็คอื แกตองการจะดกั รถคันนนั้ เสียยง่ิ กวาผมเสยี อกี สาํ หรบั ผม...สง่ิ ท่ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

672 ตองการจะฝากซอ้ื ก็เพียงแคบ ุหร่ีกบั ยาควนิ ิน สวนของทีแ่ กตอ งการนนั้ สาํ คัญกบั แกอยางทีส่ ดุ ชนดิ ท่ถี าไมไ ดม า ก็เดนิ ตอไปไมไ หวทเี ดยี ว แกเปน คนตดิ ฝน คนขับรถคันนัน้ กับแกรูจักกนั ดี แก ตอ งการจะดักพบคนขับและสงั่ ใหคนคนนนั้ ไปซ้ือฝนจากพอ คา คนหนง่ึ ซ่ึงแกถือเปน ความลับ จะตอ งไปบอกกับคนขับดว ยตนเอง เชื่อไดแ นว าแกตอ งไมแ กลง นอนหลับ” “ก็นาจะเปน ไปไดอ ยางรพนิ ทรเ ลานเี่ หมือนกัน....” ไชยยนั ตเสรมิ “พรานปาอาจนอนขเ้ี ซาที่สดุ สาํ หรบั เสียงอื่นๆ แตก เ็ ฉยี บไวทส่ี ดุ สําหรับสตั วเ ลี้ยง มัน เปน สัญชาตญาณชนิดหนึง่ ของเขา เร่อื งท่ีเลา ใหฟ งนแ่ี ปลกดี หนานไพรทวี่ า น่ีเปน มือพรานเยย่ี ม ยอดมากไมใชห รือ?” “สําหรบั การลาชางละก็ ผมเคยเปนลกู ศษิ ยอ ีกน่ันแหละครับ หนานไพรไมเ คยยงิ ชา งตวั ไหนในระยะท่หี างเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนทจี่ ะนอนทส่ี งู กลับชอบนอนขวางดักอยูกลาง ดา นสตั ว ผมเองก็ไดอะไรดๆี จากแกมามากเหมือนกนั จะถือวา เปน ครูก็ไมผดิ นาเสียดาย ท่ีแกมา ตายเพราะกระทงิ แตก็ตายสมศักดศ์ิ รีพรานใหญ คอื กระทงิ ตวั นน้ั ถูกแกยงิ เอาตวั ได สว นแกมาตาย เพราะบาดแผลเปนพษิ ทหี ลงั ความจรงิ แกก็ลมกระทงิ มาเสยี นับไมถว นแลว แตมนษุ ยเ รามจี ดุ จบ ดว ยกนั ทัง้ นนั้ ผมเองกย็ ังไมท ราบเหมือนกนั ลาสตั วม ามาก ไมทราบวา จะตายเพราะสตั วช นดิ ไหน” “อาจเปนสัตวส องเทา ปากแดงๆ มเี ขาท่ีหนาอกกไ็ ด! ” ไชยยนั ตส ัพยอกมาดว ยอารมณค ะนอง ทกุ คนหวั เราะครืน ยกเวน ดารนิ ผหู ันไปคอ น เพอื่ นชายอยางขวางๆ บนอุบอบิ หนาแดง “บา! ไชยยนั ต พดู อะไรกไ็ มร ู หยาบคาย อยา งนอยท่สี ดุ ก็คดิ บา งซิวามสี ุภาพสตรีอยูใน คณะดว ยคนหนง่ึ พูดจาอะไรกค็ วรจะสงวนปากคาํ ไวบาง” “โทษที! ลมื ไป นกึ วาเธอเปน ชายอกสามศอกเหมอื นพวกเราคนหนงึ่ ก็ไหนเธอบอกวา พวกเราเสมอภาคกนั หมดยงั ไงละ ไมถือวา ใครเปน สภุ าพสตรหี รือใครเปนสุภาพบรุ ษุ ลงมาดวยกัน แบบนีแ้ ลว เธอก็คือผชู ายคนหนึง่ ” หลอนคอนอีกครงั้ “แตใ นดา นถอยคําวาจา กค็ วรเกรงใจฉันบา งซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดว า สัตวท ่ี ‘มีเขาท่ี หนา อก’ ออ ! เธอเหน็ ผูหญิงเปนสัตวไ ปเสยี แลว งน้ั หรอื ?” เพื่อนชายยกมอื ไหว หวั เราะแหง ๆ “ขอโทษอกี ครงั้ ไมไ ดต ัง้ ใจเลย ...ผูห ญงิ หรอื ผชู ายกเ็ ปน สตั วช นดิ เดยี วกนั น่ันแหละ สัตว มนุษยย ังไงละ” “ไปไดนาํ้ ขนุ ๆ เดี๋ยวเหอะ เดีย๋ ว ‘สตั วมีเขาทห่ี นาอก’ เกา ะแพน ‘สัตวม หี นวดทีป่ าก’ เสีย ดวยพานทา ยปน นี่หรอก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

673 หลอนขยบั พานทาย .470 ดบั เบิลไรเฟลคูมือ ไชยยนั ตรองลน่ั กระโดดถอยหา งออกไป พีช่ ายทําหนา ท่ีตลุ าการตามเคย จปุ ากเบาๆ “เอาละๆ หยดุ ทะเลาะกนั เสยี ที ทะเลาะกันมาตงั้ แตเล็กจนโต ไมร จู ักเบ่ือสักที สองคนนี่ ...” แลวกห็ ันมาทางจอมพรานผกู ลนั้ ย้ิมอยู ชวนคุยหาความรตู อไปอยา งสนใจ “คุณพอของคุณกเ็ ปน พรานชน้ั ยอดเหมอื นกนั ไมใ ชห รอื ความรูในเรอื่ งปาทุกชนดิ คุณ ไมไดรบั การถา ยทอดมาจากคุณพอคณุ โดยตรงหรอกหรอื ?” “คุณพอ ของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกนิ ไปครับ ทานสอนใหผ มรจู ักแตเ ฉพาะการลา การติดตามรอย และการศกึ ษาภมู ิประเทศของปาเทา นนั้ สวนวชิ าพรานแบบพนื้ บาน ผมเสาะ แสวงหาเพิม่ เติมเอาเอง จากพวกพรานพนื้ เมอื งเกาๆ คณุ พอสอนแตเ พียงวาถาปน ดี กาํ ลังใจดี ฝมอื การยงิ ดแี ละรจู ักปาตลอดจนสตั วทจี่ ะลา ไดด ีแลว กไ็ มม อี ะไรจะตอ งกังวล นี่เปน หลกั ของนักลา สตั วผ ูเ จรญิ แลวเขายดึ ถือกนั แตส ําหรบั พรานเกา แกโ บราณพื้นเมอื งแลว มอี ะไรท่ลี ึกลบั ซับซอ น กวา นน้ั อีกมาก มันออกจะคา นกบั วิทยาศาสตร แตม ันกไ็ ดผ ลศกั ดส์ิ ิทธิ์นา อศั จรรยเ หมอื นกนั เก่ียวกบั ทางไสยเวท อาคม สมยั แรกๆ ผมกไ็ มคอยจะเลอื่ มใสศรัทธานัก แตประสบการณที่ผานไป นานๆ บางขณะก็ทําใหต อ งยอมรับนบั ถอื เหมือนกนั สง่ิ ทีพ่ ูดถึงนี่กค็ อื พิธีกรรมตา งๆ ในปา เปน ตน วา การขมปา การขอลาภจากเจา ปา การขอสมาลาโทษ การบาํ บวงขอฝากสตั วทยี่ ิงไดไวใ นความ อารักขาดแู ลของเจาปา ในกรณที ี่เรายังไมส ามารถจะเคล่อื นยายสัตวท ่ียิงไดน ้นั ๆ ไปไดใ นทนั ที โดย ปอ งกนั ไมใ หส ตั วอ่นื มากนิ เสยี กอ น อะไรเหลา นี้ พรานพน้ื เมอื งเกง ๆ เทา น้นั ท่จี ะสอนใหไ ด” คณะนายจางทงั้ สามพากนั จองมองดเู ขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางออื ออกมาในลําคอ แลว หวั เราะเบาๆ “แปลกน่ี ผมเพิง่ จะมารูเ อาเดย๋ี วน้ีเองวา คณุ เลือ่ มใสอยูในหลกั ไสยศาสตรข องพราน พนื้ เมือง เกย่ี วกบั คาถาอาคมเหมอื นกนั ทา ทางคณุ ไมบ อกเลย” “ถึงวาซิ...” ไชยยนั ตกลาวมาโดยเรว็ อกี คนอยางทึง่ ๆ “แตผ มไมเ คยเหน็ คณุ มพี ธิ รี ีตองอะไรอยา งพรานพื้นเมืองเลย ก็เหน็ คุณเปนอยา งพราน ทนั สมยั ทีผ่ านโลกเจริญมาแลว ทุกสิง่ ทุกอยา งเหมอื นพวกเรานี่แหละ เวน ไวจ ากความชํ่าชองอันเกดิ จากประสบการณชํานาญเทา น้ัน” ดารินคนเดยี วท่นี ง่ิ เงยี บ ไดแตจองหนา จอมพรานอยเู ชน น้นั อยางสนเทห  เพราะอยา งนอย ทส่ี ุด หลอ นกไ็ ดเ ผชิญมากับตนเองแลว เกยี่ วกับเร่ืองในทาํ นองน้ี ยังจาํ ไดดีถึงการนั่งหา งที่โปง กระทิง และคนื น้นั หลอนเหน็ และไดยนิ ไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได มันเปน คนื ทน่ี า หวาดสยองทสี่ ุดในชีวติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

674 และเขาผูน ้แี หละ เปน คนสอนใหห ลอนทาํ พิธีสมานางไม ซง่ึ จากนั้นอาการของ ‘ประสาท หลอน’ ตา งๆ ก็หายเปน ปลดิ ท้งิ หลอ นนอนหลับไปไดอ ยา งสบาย ทาํ ใหเ ปนเรือ่ งนาคิดมาจนกระท่งั บดั น้ี มันไมนา เชอ่ื เลยวาคนทไี่ ดร บั การศึกษามาอยางดแี ลวเชน รพินทร ไพรวลั ย จะสนใจ ศรทั ธาอยูใน ‘มนตม ดื ’ ชนดิ น้ี แตเ มื่อหลอนพยายามสอบซกั ถามเพ่อื จะเอาความแนช ัดจากเขาใน วันรุงข้ึนถดั มา เขากก็ ลบั ใหค ําตอบแบบกาํ กวมชวนใหเ ขว จนหลอ นไมอ าจลงความเห็นอยา งใดได ถูก ระหวางทพ่ี รานใหญจิบกาแฟนง่ิ เฉยอยนู ้นั เชษฐากก็ ลา วถามย้ํามาอกี วา “ถามจริงๆ เถอะ เรอ่ื งอยางวา นี่ เปนความจรงิ หรอื รพนิ ทร?” จอมพรานยม้ิ ไมม ีใครตีความหมายในรอยย้มิ ของเขาออก สีหนา กรา นเกรยี ม คร้ึมไป ดวยเคราดก เปน เงาอยใู นสลัวของกองไฟ ขณะนน้ั ไกป าเริ่มขนั กระช้นั ถขี่ ึน้ เปน ลําดบั แววตาคม กราวระคมออนโยนคูน น้ั มองไปยังคณะนายจางของเขาทลี ะคนอยา งชา ๆ แลวก็มาจบั นง่ิ ประสาน กบั ดวงตาที่จองมากอ นแลว ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ “มันพูดยากครบั ในเรื่องน้ี...” ในท่ีสุดเสียงหา วตํา่ กด็ งั มาจากเขา “ทฤษฎีของในเมืองเปน ไปอยา งหนงึ่ และทฤษฎีของในปา มนั ก็เปน ไปอกี อยา งหนึ่งซงึ่ ไมเ หมือนกนั และยากทจี่ ะมาเปรยี บเทยี บกนั ได จะพสิ จู นก ับแบบกฎของเรขาคณติ หรือวิทยา- ศาสตร เพือ่ ใหไ ดผ ลลพั ธแนน อนออกมา กท็ ําไมไ ดอีกเหมือนกนั ผมอยากจะพูดวามนั เปนหลกั ของ จติ วิทยา เพ่อื ชว ยใหดา นกาํ ลงั ใจเสยี มากกวา เกีย่ วกบั เรื่องคาถาอาคมอะไรอยางวา น่ี ใครๆ ก็ยอมรับ กนั อยแู ลว วา ในปา มันเต็มไปดวยสิ่งลลี้ ับมหศั จรรยแ ละคอนขา งจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุ ของมนั ไมไ ดว า เกิดขึน้ จากอะไร ยกตวั อยา งงา ยๆ ในเร่อื งทีผ่ มจะเลาใหฟ ง คือคราวหนง่ึ เมอื่ ผมยงั มือออนหดั และอยใู นวยั รนุ หัดนัง่ หา งคนเดียวเปนครง้ั แรกท่ดี นิ โปง เดอื นมันหงาย และปา ก็โปรง ผมเห็นจากแสงเดือนถนดั ตาวาหมูโทนตวั หน่งึ เดนิ ลงมากินดินโปง เสียงขุดคุย ของมัน เสยี งเคย้ี ว อาหาร ยืนยนั อยชู ดั วาเปน มนั มหิ นาํ ซาํ้ แสงจันทรก ส็ วา งออกอยา งนั้น เหน็ ตัวมนั อยา งถนัด ปนท่ี ผมใชเ ปนปนลูกซองแฝด บรรจลุ ูกปรายชนดิ เกาเม็ดทง้ั สองลํากลอ ง ระยะหา งไมเ กนิ 20 วาอยา ง นั้น และเปาหมายท่ชี ัดอยา งน้ัน มนั ไมม ที างจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เช่ือรอย เปอรเ ซ็นตว าไมพลาดแน เพราะไดย ินเสียงมันรอ งและลม กลิ้งชกั ดิ้นชกั งออยู เพื่อความแนใ จผมซาํ้ ไปอีกนดั หนง่ึ มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิม่ ใจรอคอยแสงตะวนั พอรุงเชา มองลงมา อกี ครั้ง ส่งิ ที่ผมยิงลมและเหน็ นอนหงายทอ งอยใู นแสงจนั ทรเ มอ่ื คืนนน้ี ้นั ท่ีแทก ค็ ือตอไมน ั่นเอง คาํ ถามทนี่ าประหลาดใจทสี่ ดุ กค็ อื วา ถา ตาผมฝาดเห็นตอไมเ ปน หมไู ปแลว เสยี งหวีดรอ งของมนั เสยี งดิน้ ทุรนทรุ าย และภาพขาทั้งสี่ของมนั ทีส่ ั่นกระตกุ ชกั ด้ินพราดๆ ใหเหน็ เมือ่ คืนนคี้ ืออะไร...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

675 เขาเวน ระยะ จบิ กาแฟอีกครงั้ ในขณะที่ทกุ คนจองตาเขาไมกะพรบิ คอยฟงอยูอยา งแทบ จะสะกดกลน้ั ลมหายใจ พรานใหญห ัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา “ทนี ้อี กี คร้งั หน่งึ นะครบั นง่ั หางเหมอื นกนั แตเปนหางหนองน้าํ คราวนีใ้ ชไ ฟฉายขนาด สามทอนสอง เพราะเดอื นมนั มืดและปา ทบึ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟง เสยี งใบไมลนั่ กรอบแกรบอยู เปนเวลานาน รอคอยจนแนใ จ เพราะไดยินเสยี งจมุ จมกู ลงไปในนํา้ จงึ ฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟ ฉายมันเปน กวางเขางามตวั ใหญท ีเดยี ว ผมยงิ มเี สยี งรองลน่ั ออกมาทนั ทีที่กระสุนระเบดิ ...” รพนิ ทรก ระดกลนิ้ ออกมาเลยี ริมฝป าก มองสบตาทุกคน ถามวา “นกึ ออกไหมครบั กวางมันถูกปน มนั ควรจะรอ งเสียงยงั ไง?” ทุกคนส่นั หนา ไมคิดคนหาวาเสยี งกวางรองมันควรจะเปนเสยี งอยา งไร เพราะมวั แต ตืน่ เตนกระหายท่จี ะฟง เรื่องราวจากเขา จอมพรานนิง่ ไปครกู ็หวั เราะหึๆ แลวบอกมาหนา ตาเฉยดวย เสยี งเรยี บๆ เชน เดมิ ของเขาวา “มนั รอ งตอบเสยี งปนของผมออกมาวา ‘โอย !’ ครบั หูผมไมไดฝ าด จะเปนกวางหรอื อะไรผมกไ็ มก ลายืนยนั แตยืนยันวา ไดย ินเสียงรองอยางนจ้ี ริงๆ เม่ือปนของผมระเบิดเปรย้ี ง ออกไป” ดารินรอ งอะไรออกมาคําหน่งึ เบาๆ ยกมอื ข้นึ ลูบแขนอนั ขนลกุ เกรยี วอยใู นขณะน้ี สวน เชษฐากบั ไชยยันตหนั มามองดูหนากันดว ยความรสู กึ อันบอกไมถกู “แลวกวางตวั นัน้ ?” เชษฐาถามมาเร็วปรื๋อ จอมพรานยกั ไหล “พอปน ล่นั ตมู ไฟฉายเจา กรรมก็หลุดจากมอื ผมไปเพราะแรงสะทอ นถอยหลัง ภาพทกุ ส่ิงมดื มิด ตามความรูสึกของผมไดยนิ เสยี งมนั ลม ลงดิน้ นาํ้ แตกกระจาย แลว กม็ ีเสยี งตะกายลกุ ขนึ้ ได วิง่ สวบสาบหายไป...” “หลงั จากน้นั ละ ?” “พายุเร่ิมพดั กระหนํา่ อยางรนุ แรงทีส่ ดุ จนผมตอ งเอาผาขาวมามดั ตวั ติดไวก ับตน ไม ไม ใหญขางเคยี งอีกหลายตนหกั โคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลงิ อยูบนยอดไม จนกระท่งั สวาง พอลงมาดไู มปรากฏรอ งรอยอะไรทง้ั น้นั ผมก็ไดแ ตบอกกบั ตนเองวา สิ่งท้งั หลายที่เกดิ ขึน้ เมื่อ คนื น้ี ลว นเปน อาการประสาทหลอนของตัวเองเทา นนั้ ตอ มาอกี หลายตอ หลายครัง้ ทผ่ี มพยายามจะ ปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรอื หฝู าดในส่งิ วปิ รติ ผิดอาเพศตา งๆ ท่ผี มไดพบเห็น ในขณะท่ี ทอ งปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรยี กชอ่ื ...ผมฉายไฟก็ไมเ ห็นตวั บางขณะผมเห็นกองทพั ของ สงิ สาราสตั วรอยพันชนดิ มาเดนิ ขคู าํ ราม วนเวยี นอยูใตห า ง ยงิ เสียจนกระทั่งกระสนุ ทตี่ ิดตวั มา เกลย้ี งฉาด แลวกน็ ง่ั ตวั ส่นั อยบู นยอดไม ภาวนาใหรงุ เชา เสียโดยเรว็ บางขณะรางของอะไรสกั อยา ง ทสี่ ูงขนาดยอดยางเดนิ กาวผา นหา งผมไป ส่งิ เหลา นี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเหน็ ไดอ ยา ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

676 เดยี ววา มนั เปนภาพลวงตาในขณะทจ่ี ติ ประสาทของคนเราไมอยใู นภาวะปกตนิ ้ี เมอื่ คนเรากําลงั เปลา เปล่ียวเอกะ และบงั เกดิ ความพรั่นพรงึ ขน้ึ มา กส็ รา งภาพขน้ึ มาลวงตวั เอง ผมเองกล็ งความเห็น อยางน้นั เหมือนกนั เพ่อื ปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผา นพนภาวะนั้นไปแลว ทวา ในขณะท่ีมันกําลงั เผชิญอยูแ ตล ะครัง้ น่ันสิ ผมแทบเสยี สตเิ ปน บาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมอี ะไรมาแกอ าการ ของประสาทหลอนชนิดนไ้ี ด ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวทิ ยาศาสตร มนั กไ็ มเปน ผล จะพ่งึ ไฟ ฉาย พึง่ ปน ไมว าอานภุ าพดสี ักขนาดไหน มันก็ชว ยอะไรไมได อาการชนดิ น้ีแหละครบั ทาํ ใหผ ม เรม่ิ จะเหน็ คุณคาของวิชาพรานของผมสมยั โบราณ ทพี่ วกเราสมัยใหมเ หน็ กนั วาเปน สง่ิ เหลวไหลงม งาย ชวี ิตท่ีคลุกคลจี าํ เจอยใู นปา ดง จนถอื เอาปา เปนบา นอยา งผม จะเรยี นรเู ฉพาะปน สตั ว หรอื ตน ไม เพยี งสามอยางไมไ ด ตอ งเรยี นใหร ถู งึ วา ในปา นน้ั มนั มี ‘อะไร’ อยูดว ย กเ็ ขาหลักหนามยอก เอาหนามบง หรือเกลอื จม้ิ เกลอื นั่นแหละครบั เมือ่ ปา มันอาถรรพณล้ลี บั เรากต็ องทาํ ตัวให อาถรรพณล ีล้ ับไปกับมันดว ยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลงั จากน้นั เมอ่ื ผมจดั เจนชาํ นาญขนึ้ พอจะเขาใจไดว า อะไรเปน อะไรในปา ไมห ัวเราะเยาะ ไมดแู คลนพธิ กี รรมทางไสยเวทตางๆ ของ พรานรนุ ปรู ุน ทวด กไ็ มป รากฏวาสัตวตวั ไหนที่ผมยงิ แลว จะไมมรี องรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง ไมมีสัตวปา ตวั ไหนรอ งเปน เสียงคนตอบผมมา ไมม ภี าพลวงตาหลอกหลอนตา งๆ เกิดขึ้นอกี ” ไชยยนั ตจ ปุ ากเบาๆ หันไปมองดเู พื่อนของเขาดว ยสายตาตื่นเตน “ของจรงิ เสียแลว หรอื ไง เชษฐา เรื่องประเภทนเ้ี ราไดย ินไดฟงมาเสยี นักตอ นกั จาก พรานพ้ืนเมืองถน่ิ ตางๆ แตเ ราก็เชือ่ เสยี ไมไ ด จนกระทง่ั มาไดย นิ จากปากคําของรพนิ ทรเ อง ซ่งึ เขา เพ่ิงจะมาเปดเผยใหเ ราทราบเอาเด๋ียวนีเ้ อง ลงพรานทีผ่ า นการศึกษาองั กฤษ อเมริกา เยอรมนั นี มาแลว ถึงสามประเทศบอกกบั เราแบบนี้ มนั ก็ชัดเทา น้ัน” เชษฐาอดั ควนั จากกลองหนกั หนว ง สีหนา เครงขรมึ “ฮอื ม นาคิดมากทีเดยี วรพนิ ทร คณุ นเี่ กบ็ อะไรตออะไรไวมากเหลอื เกนิ นะ เพงิ่ มาคอ ยๆ ขยายใหเรารเู อาตอนทเ่ี ดนิ ปา ลึกเขามาทุกขณะน่ีเอง” “โปรดอยาถือสาเอาเปนเรอ่ื งจรงิ จงั อะไรเลยครบั คดิ เสียวา มนั เปน ประสบการณทีเ่ กดิ ขนึ้ เฉพาะตวั ผมเองคนเดยี วดกี วา พรานท่ีไดร บั การศึกษาดๆี อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปน ตองพบในสงิ่ ท่ผี มไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปน สิ่งเหลวไหลทง้ั สิน้ ทีผ่ มเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเหน็ วา เราไดม ารว มชวี ติ กนั แลวเชนนี้ พลาดพล้ังหนักเบาอยา งไร ก็คงจะอภยั ใหก นั ได” “ไมมีเหตผุ ลอะไรที่เราจะเหน็ วา คําพดู ของคณุ เหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพ่ือ อะไร รพินทร คําพดู ของคณุ มีเกยี รติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเรอ่ื งนใ้ี หเ ราฟง แตเ ราคาดค้นั ขอให คุณอธบิ ายเอง และคุณไมใ ชพ รานพ้ืนเมอื งที่งมงายในสงิ่ ทไี่ มม เี หตผุ ล” หวั หนา คณะเดินทางเอย แชม ชา หนักแนน “แนน อน! พวกเราดว ยกันทงั้ หมดนี่ ก็ไดเหน็ ฤทธเิ์ ดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากนั อยู ชัดเจนกบั ตาแลว ความพสิ ดารนาขนลกุ ของไอก ุด ความลึกลับมดื มนของเจา ผโี ขมดท่ียงั ขบคิดไม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

677 แตก เลห เ หลยี่ มราวกับอาชญากรทแ่ี สนฉลาดของเจามหิงสาตัวนนั้ และควายเจาปญ ญาเกินดิรัจฉาน ของไอแหวง! สิ่งเหลา นีย้ ืนยนั ในสิง่ ท่คี ุณพดู ไดเ ปน อยางดี” ไชยยนั ตกลาวอยา งตรึกตรองมาอกี คนหนง่ึ ดว ยความรสู กึ อันไมสจู ะสบายนกั แลว ก็หัน มาทางดาริน ถามวา “นักวิทยาศาสตรจ ะวายังไง คราวน้ีไมเ หน็ ขดั คอนายพรานของของเราเลย น่งั เงยี บเชียว นะ” แพทยส าวคนสวยยกั ไหล ยม้ิ จดื ๆ พูดออมแอม วา “ฉนั นะไมอ ยากจะพูด เพราะเจอมากบั ตวั เองแลว” “เจออะไร?” พ่ีชายและเพื่อนชายถามมาโดยเรว็ เปน คําเดียวกนั หญิงสาวหวั เราะกรอ ยๆ แลว ก็เปด เผย ถงึ ความล้ีลับพสิ ดารของปา ซึ่งหลอนเผชิญมากบั ตนเองในคนื ทน่ี ั่งหางคกู ับรพนิ ทรใ หท ัง้ สองฟง โดยตลอด เชษฐากบั ไชยยนั ตเ ตม็ ไปดว ยความงงงัน พอหลอนเลา จบ ไชยยนั ตกค็ รางออกมา “ออ! นีแ่ มน กั วทิ ยาศาสตรต ัวดี โดนเขาใหแ ลว เรอะ ปด เงยี บเชยี ว เพงิ่ จะมาขยายเอา เด๋ียวนเ้ี อง” “ฉนั ไมอยากจะเลา ใหฟ ง เพราะคิดวามนั เปน อุปาทานเสยี มากกวา ขนื เลาไปเดย๋ี วเธอกบั พ่ใี หญจ ะหวั เราะเยาะเอา กลายเปน จดุ ออนของฉันเสยี เปลา ๆ” “ถา งั้นเชษฐากค็ ดิ ถูกแลว ทส่ี งั่ ใหร พินทรไ ปนั่งหางเปน พเี่ ลย้ี งคมุ กนั เธอในคืนนนั้ ถาเธอ ขนื ไปจบั คูนงั่ อยูกบั ฉันหรอื เชษฐา เธอเกดิ อาการแบบนน้ั ข้นึ มา กค็ งไมรจู ะแกเคล็ดกนั ยงั ไง อยางดี กช็ วนกันกระโดดลงจากหา งว่งิ ปา ราบไปคนละทาง” ไชยยนั ตพูดแลวกห็ วั เราะออกมา “ผมเองบกุ มาหลายปา ยังไมเคยโดนจงั ๆ เขาสกั ที ทุกปา ที่ผานมาแลวกไ็ มลกึ เทากบั ปา น้”ี หัวหนา คณะเดินทางพดู เบาๆ “อาจเปน เพราะคุณชายประสาทดเี ปนพเิ ศษก็ไดครบั ผมกเ็ รียนแลว วา สิ่งเหลานีม้ ันไมได เกดิ ข้ึนกบั คนทเี่ ขา ปา ทกุ คนเสมอไป มันเปน ทๆี ของมนั เหมอื นกนั แตสําหรบั ผมกอนทจี่ ะคร่ํา หวอดมาถึงขนาดนี้ เจอมาเสยี นกั ตอนกั แลว พวกพรานพ้ืนเมอื งเขาเจอ เขาก็เอามาเลากนั มหิ นําซา้ํ ยงั ขยายความออกไปใหญโตใหเปน เรอื่ งต่ืนเตนนา กลวั ยิง่ ขน้ึ แตผ มเจอผมไมเ คยบอกเลากับใคร เพิ่งจะมาคยุ เปน เรอ่ื งสนกุ ๆ ใหคณะคุณฟง นแ่ี หละครับ” “แตผ มดคู ุณไมออกเลย วา คุณจะเปน คนเช่ือถอื ในวธิ ีการของพรานพ้ืนเมืองแบบนี้ เห็น เวลาคุณเดนิ ปา คุณกอ็ ยใู นอาการปกติธรรมดาๆ เหมอื นพวกเรานเี่ อง ไมไ ดเสกคาถาอาคมยกมอื ไหว หรอื ทําอะไรแปลกๆ ใหเหน็ เลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

678 ไชยยนั ตยังเตม็ ไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยม้ิ เล็กนอย ทาํ ใหส หี นา อนั กรา น เกรียมนน้ั มีแววออ นหวานขน้ึ “ผมเอามันมาประยุกตก ันครับ ระหวางความเชือ่ ถือตา งๆ กับเหตผุ ลสมัยใหม พรานอยา ง ผมจะเขา ปา แตละครงั้ มานัง่ บนบานศาลกลาว ยกมอื ไหวตน ไมห รือภูเขาทวมหวั บนอะไรหมบุ หมบั มนั กจ็ ะดกู ระไรอยู ผมใชว ธิ ีสํารวมจิตใหเทย่ี ง แลว กส็ งกระแสจติ ไปยังสิ่งท่เี ราไมอาจมองเห็น ไดด ว ยตาเปลาเหลา นี้ จะบอกกลา อยางใดกบ็ อกกนั อยใู นใจ เทานนั้ เปนอนั เสร็จพิธี มนั ก็ไดผ ล เทากันนน่ั แหละ คอื กาํ ลังใจของเราจะดีขนึ้ ไมจ าํ เปน ตอ งจดุ ธูปจดุ เทยี นใหมันเปลอื งของเสียเวลา แลวกเ็ สยี สถาบนั ที่ผมเคยผานมา” “เอ...แตผ มรูสึกวาจะสังเกตเหน็ อะไรจากคณุ อยางหนงึ่ นะ เพ่ิงจะมานกึ ข้นึ ไดเดยี๋ วนเี้ อง เมือ่ เรามาพดู กนั ถงึ เรอ่ื งน”้ี เชษฐาพูดย้มิ ๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอ ยางเลอ่ื มใส “คุณชายสังเกตเหน็ อะไรหรอื ครับ?” “เวลาคุณจะบกุ เขา ดงแตละครง้ั นะซิ ผมเห็นคุณยืนน่ิงๆ มองซา ยมองขวา แลว กห็ กั กิ่งไม เล็กๆ ทง้ิ คาไวท กุ คร้ัง มนั เปน พิธที างไสยเวทอะไรหรือเปลา ?” จอมพรานหวั เราะ ราชสกุลหนมุ ใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนม้ี คี วามสงั เกตอนั ละเอียดลออจรงิ ๆ “ไหนๆ ผมกบ็ อกกบั คุณชายมาถงึ เพียงนแ้ี ลว เพราะฉะนน้ั ไมจําเปน ทผ่ี มจะตองปด บัง อะไรอีก ท่ีคุณชายเหน็ ผมหกั กงิ่ ไมเลก็ ๆ ทง้ิ ไวทกุ ครง้ั น่ันนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกย่ี วกบั พิธี ของพรานสมยั โบราณ มันก็มีอยเู หมอื นกนั แหละครบั คอื มนั เปนพธิ ีขมปา หรือหักปา อะไรทํานอง นี้ วัตถุประสงคก ค็ อื ใหเรามอี าํ นาจเหนือปา บุกเขา ไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถ าจะ พจิ ารณากนั ตามหลักขอเท็จจริงอีกอยา งหนง่ึ มันกใ็ หประโยชนไมนอ ยทเี ดียวครับ ก่ิงไมที่เราหกั ไว กค็ อื การทําเคร่อื งหมายกนั หลงนนั่ เอง อยางนอยทสี่ ุดเวลาเราสาวรอยกลบั หรอื เดินยอนมาพบเขา เราก็จะจาํ ทางได เพราะตน ไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มนั มองดเู หมือนกนั ไปหมด ยากท่จี ะ กาํ หนดจดจํา แตเ ทา ทผี่ มหักก่งิ ไมไ วท กุ คร้งั กอ นที่จะบกุ เขาดง มนั เกดิ ขน้ึ จากนสิ ัยเคยชนิ มากกวา อยา งอ่ืน อะไรกต็ ามที่เราทาํ อยบู อยๆ เปน ประจาํ มันกต็ ดิ เปน นิสยั ” “ไมเสียแรงเลยนะทเี่ ราไดคณุ มาเปนคนนาํ ทางในครั้งน้ี พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดใน เรื่องของปา อยา งกวา งขวางเหลอื เกนิ ชนิดท่เี ราไมเคยมโี อกาสรูมากอน สารพัดทุกแงท ุกมมุ เลย แต เสยี อยา งเดยี ว คณุ คอยๆ ขยายออกมาทลี ะอยา ง” ไชยยนั ตเ อย ออกมาดวยความรูสกึ แทจรงิ ดารนิ กข็ ัดโพลงออกมา “อาว! ตามธรรมเนียมของทศิ าปาโมกข เกจิอาจารยผ ูป ระสิทธป์ิ ระสาทวิชาก็ตองอยา งน้ี ซิ คือตอ งใหผทู จ่ี ะมาฝากตัวเปน ศษิ ยป รนนบิ ัตวิ ตั ถาก ลาํ บากลําบนไปกบั อาจารยเ สยี ใหนานๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

679 หนอย จึงคอ ยๆ ใหว ชิ าทลี ะขัน้ ๆ ไป ลกู ศษิ ยตอ งคอยกราบไหวงอ งอนขอถา ยทอดวชิ าอยเู สมอ แหละ มา ยงัน้ กไ็ มใ ห” รพนิ ทรห วั เราะออกมาดังๆ ลากเสยี ง “ไมใ ชอ ยางนน้ั หรอกครับคณุ หญงิ บังเอญิ วาผมเปน คนไมคอยจะชา งพดู แลวถา ไมถ าม ผมจะบอกไดย ังไง ก็ยงั ไมท ราบมากอ นเหมอื นกนั วา อะไรที่รูดแี ลว หรอื อะไรทยี่ งั ไมร ู โดยเฉพาะ อยา งยิง่ สําหรบั คณุ หญิง เหน็ บอกวา ผานซาฟารีกบั ลมุ นํา้ อะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวลั ย แหง หนองน้ําแหงจะกลาบงั อาจหรือครับ จะกลายเปน สอนหนังสอื ใหส ังฆราชไป” หลอ นคอ นขวบั พดู สะบัดๆ “เอามาพูดอีกแลว! จะใหบ อกกนั สักกี่คร้งั วา โมเ ลน ” เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะอยางครึกครืน้ ทุกคนอยใู นอารมณแจม ใส ลมื เรอื่ งปญหาหนกั เฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมม ใี ครสามารถจะทําอะไรไดก อ นเวลาตะวันขน้ึ นอกจากจะรวมกลมุ สนทนาฆาเวลาลอมกองไฟทีใ่ ชหุงตม ไชยยนั ตย งั ตดิ ใจเรื่องเกา อยไู มห าย กถ็ ามมาอกี “บอกใหร ูหนอ ยไดไ หม พธิ ที างไสยเวทของพวกพรานปา เขามีอะไรบา ง?” “มันมากมายเหลือเกินครบั แตท่ีสาํ คญั ๆ กเ็ หน็ จะมอี ยูส องสามอยาง คอื การขมปา การขอ ลาภจากเจา ปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสตั วทีย่ งิ ไดใ หเ จา ปา ชว ยคุมครองรกั ษา กอ นทจ่ี ะมาขนยา ยอยางที่บอกแลว แมก ระท่ังการผกู หางก็ยงั ตองมพี ธิ ตี ามเคลด็ ภายหลังจากทยี่ ิง สตั วไดแ ลว พรานบางคนกต็ องมพี ิธสี ะกด แกอ าถรรพณ โดยเช่ือกนั วา ภตู ชิ นิดหน่ึงทสี่ ิงอยู ประจําตวั สัตว จะวิ่งเขา สิงตวั ของพรานคนยิงในทันทีทสี่ ัตวนั้นขาดใจตาย ซงึ่ จะทาํ ใหว ปิ รติ ฟน เฟอนไป พธิ ีเหลานก้ี ็คือการทอ งภาวนาถอยคําอนั เปน อตั คาถา ลกั ษณะของมันเปน คาํ บาลที ผ่ี สมไป กับวลหี ว นๆ ส้ันๆ ถาเอามาพูดใหฟ ง กน็ า หัวเราะอยไู มใชนอ ย เร่ืองของคาถาเปนเรอื่ งของการนา หัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผทู ีเ่ จรญิ แลว ” “แปลวา คณุ ใชค าถาเหลานเี้ ปน ประจาํ อยูตลอดเวลา?” คาํ ถามมาจากดารนิ และมนั เปนคําถามทพี่ รานใหญอ ดตี นักเรียนนายทหารสามประเทศ รูสึกอึดอดั พิกล “ตรงกนั ขาม ทกุ วันนีด้ ูเหมอื นจะลืมไปเสยี หมดดว ยซาํ้ ” “อา ว! ก็ไหนคณุ ยอมรับวาคณุ เชอื่ และรบั รองวา มนั เปน ความจริงยังไงละ ?” “วญิ ญาณของปากบั วญิ ญาณของรพินทรเ ดย๋ี วนก้ี ลมกลืนเปนอนั หนงึ่ อนั เดียวกนั เสยี แลว ก็เลยไมจาํ เปน วา แตค ณุ หญิงเถิดครับ เช่ือเร่ืองนีไ้ หมละ ?” เขายอนถามมา “คุณอยากจะใหฉนั เชอื่ ไหมละ ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

680 “ไมเ ชอื่ ไวแ หละครบั เปน ดี อยา งนอยกไ็ มตอ งมานกึ ทเุ รศตวั เองภายหลงั เมือ่ กลับเขา ไป ถึงโลกเจริญแลว แตม ขี อ แมอ ยูว า คณุ หญงิ ตอ งปรบั จิตใจใหม นั่ คงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทาน อีก สติอนั มนั่ คงของคนเรา กค็ อื คาถาอาคมอนั ศกั ด์สิ ิทธทิ์ ีส่ ุดเหนือกวาคาถาใดๆ ทง้ั ส้นิ ผมสรปุ ได แคน ้แี หละ” หญงิ สาวหนั ไปทางพี่ชายบอกวา “ฟงดเู ถิดคะพใี่ หญ นายพรานของเราคนน้ีพูดอะไรเปน สองแงส องมมุ ท้งิ เปน การบา น ใหเ ราตอ งคดิ ปวดสมองอยเู สมอ วนิ ิจฉยั ลงไปไมไ ดแ น เหตผุ ลขออรรถาธิบายของเขาเปรยี บ เหมอื นนา้ํ กลิง้ บนใบบอน จบั ไมต ดิ ” “โธ นอ ยก็ รพนิ ทรบ อกออกชดั อยา งนแี้ ลว เธอยังจะไปคาดคั้นไลต อ นเขาถงึ ไหนกนั เขา ตอบเราอยา งปญ ญาชน ถาเธอเปน ปญญาชน เธอควรจะเขา ใจไดเอง อยากจะไดค าํ ตอบชนดิ ที่ไม ตองวนิ จิ ฉยั อะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรอื บญุ คําซ”ิ ไชยยนั ตพดู พรอ มกับหัวเราะ “ตวั เองกย็ อมรับวา เหน็ มากบั ตาแลว เกงจริงทําไมถงึ ตอ งพงึ่ คาถาสมานางไมท ่รี พินทร บอกใหล ะ” “ออ แปลวา เธอเช่ือเรื่องน้รี อยเปอรเซน็ ตเ ตม็ เลย” “ยอมสารภาพวาในอาณาจกั รพงไพรนลี่ ะก็ ฉนั ยอมเชอ่ื พรานใหญข องเราทุกอยา ลงคิด จะถายทอดรํ่าเรียนวิชากันแลว ลกู ศษิ ยไมเ ช่อื ครแู ลวจะไปเชือ่ ใคร มหิ นาํ ซํ้ายังเปน ครูท่เี ห็นฝม อื มาแลววาขนาดไหน” หลอ นหนั ไปทางจอมพรานบอกวา “เปน โอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลงั ช้ลี งิ ใหไ ชยยนั ตดู แลวบอกวา เปน ชาง เขา จะตอ งเชอ่ื คณุ แนๆ ” รพนิ ทรก ับเชษฐาพากนั หวั เราะลั่น แตไ ชยยันตท าํ หนา ขงึ ขังจรงิ จงั “ออ ไมมีปญหา แมส ายตาของฉนั จะมองเหน็ อยทู นโทว าเปนลิง แตถ า รพนิ ทรบอกวา นน่ั คอื ชาง ฉนั กต็ อ งเช่ือตามเขารอ ยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตอ งดกี วา ฉนั แนๆ ใครจะรูได ฉันอาจ ตาฝาดเห็นชางกลายเปน ลงิ ไปกไ็ ด ไมใ ชเ ธอน่ี รพินทรบ อกวา ควายปา เธอกลบั บอกวาววั เถียงกนั ยังไมทันขาดคาํ ไอม หิงสาตวั น้ันกพ็ งุ พรวดเขาใสเลย เมอ่ื วานนลี้ มื เสียแลว หรือ? ไมไ ดพ รานใหญ ของเราทก่ี ระชากคนอวดดสี ูรูหลบเสียทนั อยางหวดุ หวดิ ปา นนเ้ี ธอก็แหลกไปแลว ” ดารินนง่ิ เฉยทาํ หนา ไมร ไู มช เี้ สีย พอพดู ถงึ มหิงสา ควายยกั ษต วั นนั้ บรรยากาศของการ สนทนาท่กี ําลงั ครึกครน้ื สนุกสนาน ก็เปลยี่ นมาเปน เครงเครียดอีกครง้ั เชษฐาหนั ไปปรึกษาหารือกบั ไชยยนั ต ครหู นึ่งกห็ นั มาทางจอมพราน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

681 “เราเหน็ จะตองเปล่ียนแผนชวั่ คราวแลว ละรพนิ ทร เกีย่ วกบั ไอควายมหากาฬตวั นี้ ทีแรก เราไมไดสนใจอะไรกบั มนั นกั แตเดย๋ี วนเ้ี หน็ ทจี ะตอ งหนั มาพจิ ารณามันใหจ รงิ จงั เด็ดขาดลงไป ปลอ ยไวไมเ หมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอ มๆ มองๆ สะกดเราอยแู บบน้ี” “พักทางไอแหวง ไวช ว่ั คราว มุงตามมันกอ นหรอื ครับ?” “ควรจะเปน อยางนัน้ ” ไชยยนั ตบอกมาแทนอยา งหนักแนน พรอมกนั ก็ตอวา มาปนหวั เราะเบาๆ วา “คณุ ไมยกั บอกใหผ มรเู ลยวา ไอค วายเจากรรมตวั นั้น ยองเขา มาใกลท ี่นอนเราเม่อื คนื ตอนท่ีผมต่ืนขนึ้ มาผลดั ยามคณุ ” “ผมไมอยากบอกใหค ณุ ไชยยันตเ กดิ กังวลในตอนนัน้ ครบั ตัง้ ใจไวว าจะบอกในตอนเชา ” แลว กม็ องไปทางหัวหนา คณะเดนิ ทาง “แลว แผนของเราท่จี ะออมไปดกั พบขบวนเกวยี นทีท่ งุ ชาง ตามทพี่ ดู กันไวเ มอ่ื วานละ ครบั ” “คอยหารือกนั ใหมท หี ลัง กอ นอ่นื ตามไอค วายเขาเกกตวั นีก้ อน ถา ยงั ไงไมไ ดตวั มนั เรา เหน็ จะไมม ที างเขาถงึ ไอแ หวง หรอก ยิ่งกวานน้ั ยังเต็มไปดว ยอันตราย” เมอื่ เปนคําส่ังของหวั หนา คณะเดินทาง พรานใหญก ็ไมม อี ะไรขดั ขอ ง ทกุ คนกินอาหาร ม้อื เชา กันเรยี บรอ ยกอนสวางเลก็ นอ ย พอปา เรม่ิ ปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเหน็ หนากนั ไดถนดั โดยไมตองอาศยั กองไฟ เขาก็ นาํ ทุกคนออกสํารวจรอบบรเิ วณทพ่ี ักนอน ไมมีอะไรจะตอ งเคลือบแคลงแมแ ตน ดิ เดียว รอยตีนของเจามหิงสาตวั น้ันปรากฏใหเ ห็น อยเู ดนชดั ยนื ยนั วา ทง้ั รพนิ ทรแ ละแงซายไมไดจบั รหัสเหตรุ า ยเมอ่ื คืนนผ้ี ดิ พลาดไปเลย มันเดนิ เลาะวนเวยี นอยรู อบๆ ปางพกั จริง ในระยะทห่ี า งออกไปในรัศมปี ระมาณเพยี ง 40 เมตรเทา นน้ั แลว ถอยขา มลําธารไปยังอีกฟากหนึ่ง มรี อยลบั เขาไวกับโคนตน ตะเคยี นใหญเ หนอื ฝงธาร เหมอื นจะ เตรยี มอาวธุ พรอมไวส ําหรบั ที่จะบดขยม้ี นษุ ยอนั เปน ศัตรขู องมนั พรานใหญม่นั ใจวา มันจะตองซมุ ตัวอยใู นละแวกไมเ กนิ 2 กโิ ลเมตรน่เี อง สาํ หรับเจตนาเตรยี มแผนพิฆาตของมัน “อาจหลบเขา หุบ หรอื มายกข็ ึ้นเขาไปแลว ก็ไดค รับ ผกู อง” นนั่ เปน ความเห็นของแงซาย ซ่ึงกม็ ีเหตผุ ลไมนอ ยเหมอื นกนั เพราะในเวลากลางวนั โดยเฉพาะตอนหวั รงุ เชน น้ี นิสัยของควายปามกั จะเขาไปซอ นกายอยใู นดงทบึ “ผมวา มันนา จะเผนไปไกลลิบทีเดยี ว ตอนทีเ่ ชษฐายิงเสือตัวน้ันตอนใกลรุง การทีเ่ สอื เขา มาใกลท ่พี ักของเรา กแ็ ปลอยชู ดั แลว วา ไอควายตวั นน้ั จะตอ งไมอ ยูในละแวกใกลเคียง สว นอีกอยา ง หนึ่ง ตอนท่ีเสยี งปน ดงั ขนึ้ เทา กับไปเตอื นใหม นั ออกหางไปอกี แทนทจี่ ะคิดอยูใกล” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

682 ไชยยนั ตคาดคะเนตามเหตผุ ลของเขาบาง รพนิ ทรยังไมอ อกความเหน็ ใดๆ ท้ังสน้ิ บอก ใหท ุกคนรอเขาทรี่ มิ ฝงธารกอน ตนเองลยุ ขามตามรอยท่ีเห็นอยหู ายลับเขาไปในดง ครใู หญกโ็ ผล กลบั มาทางปากดา นอกี ดา นหน่งึ “วแ่ี ววของมนั เปน ยงั ไงบาง?” เชษฐาถามอยา งรอนใจ “บายหนา ไปทางปาหนาม ทเ่ี ขา ไปหลบอยเู มือ่ เยน็ วานนค้ี รบั ทายไมถูกวา จะเขา ไปซมุ อยใู นนัน้ อกี หรอื จะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไ กลนัก” “เอาละไมวามนั จะวางแผนเลนกลอยา งไรกับเรา สาํ หรบั วนั นถี้ งึ ไหนถงึ กนั ” หวั หนาคณะตดั สนิ ใจเดด็ ขาด ทั้งหมดมเี วลาพกั เตรียมตวั ทธี่ ารนํา้ นนั้ ในระยะเวลาสนั้ ๆ ตางวักนาํ้ ขึน้ ลบู ศรี ษะและ ใบหนา พอใหค วามแชม ชนื่ และกรอกนา้ํ ใสก ระตกิ จนเต็ม ระหวางที่พรานใหญท รุดตัวลงนอน พังพาบอยทู ี่หนิ ราบเรยี บกอนหน่ึง จมุ ใบหนาลงไปสายอยูในนํ้าหางจากคณะนายจา งของเขาที่กาํ ลัง หารอื กันเบาๆ ออกมาทางรมิ ฝงดา นหน่ึง พอเงยหนา ข้ึนสะบัดน้ํา กเ็ หน็ ดารินมาหยดุ ยืนอยูตรงหนา ถืออะไรชนดิ หนงึ่ ไวในมอื แตไขวห ลงั ไมใ หเ ขาเห็น “จะหยุดพลตง้ั หลักกนั ทน่ี ่นี านสกั เทาไหร? ” หลอ นถามเรียบๆ รพนิ ทรตบทต่ี นคอแรงๆ แลววกั นํ้าเทกรอกลงไปทางคอเสือ้ ดานหลัง จนแผน หลงั เปย กชมุ “กน็ านพอทจี่ ะใหท กุ คนตัง้ สติ เตรียมกายเตรยี มใจใหพ รอ ม แตไมน านจนถึงขนาดที่จะ ใหใ ครนอนเปล้ืองผาผง่ึ แดดได ทําไมครับ อยากอาบนาํ้ เสียกอ นสักม้ือหนง่ึ กระมงั ?” “เปลา!” หลอ นกระชากเสียงหว นๆ “ท่ถี าม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาสนั้ ๆ ที่เราพักกนั อยนู ี่ คณุ ควรจะถางปา ใต คางออกเสยี บา ง ปา รอบดานมันรกนา กลัวอยแู ลว อยาใหใบหนา ของคนนําทางเปน ปาไปดว ย มัน ไมจ าํ เรญิ ตาสาํ หรบั นายจาง” รพนิ ทรล บู ทีต่ อบแกม อนั เขยี วครึม้ ไปดว ยเคราดก เลกิ ควิ้ มองดทู รวดทรงองคอ รที่ยืนอยู ตรงหนา “ขอโทษ ท่จี างมาน่นี ะ จา งมาเพอ่ื ความจําเริญตาหรือวา จา งมาเพือ่ นําทาง” “กจ็ างมาใหน าํ ทางนะซ”ิ “แลว หนา ผมจะเปนปา มนั ทาํ ใหบริการตามสัญญาจา งเส่อื มสมรรถภาพลงงั้นร”ึ “อยางนอย มนั ก็ผดิ วนิ ยั ของลกู จางท่ีดี ไมม นี ายจา งทไี่ หนหรอก ท่ีอยากจะเห็นคนงาน ของตวั หนวดเครารงุ รังราวกับโจรหา รอย มนั ไมสภุ าพเลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

683 “ผมเปน มคั คุเทศกน ําเดนิ ปานะครับ ไมใชม คั คเุ ทศกนําชมกรงุ ” “น่นั แหละ ยง่ิ รายใหญเลยทีเดียว คณะเดินปาชดุ นม้ี ีผหู ญิงตดิ มาดว ยคนหนง่ึ เปน คน ขวัญออน แลว กต็ าฝาดงา ยๆ ระหวางบกุ ปาเขาไปดวยกนั เกดิ มองเหน็ หนาพรานนําทางกลายเปน หนาเสอื หรือหนาหมไี ป อปุ ทวเหตจุ ากการยงิ เพราะเขาใจผิดกอ็ าจเกดิ ขึ้นได วิธปี ลอดภยั ท่สี ดุ กค็ อื ทาํ หนาใหเ กลยี้ งๆ เหมอื นมนุษยปถุ ุชนธรรมดา สงั เกตเห็นจําไดงา ยๆ ดกี วา” จอมพรานหวั เราะอยูในลําคอ “ผมไมเ คยพกมดี โกนในขณะออกปา ” “ไมเ ปน ไร ฉนั แกปญ หาใหไ ด เอา ! จดั การเสีย” พรอมกับพดู หลอนเอามอื ที่ไขวห ลงั ออกมา เดาะเครอ่ื งโกนหนวดไฟฟาทใี่ ชถ าน แบตเตอรี่แลว โยนมาให รพนิ ทรร บั ไวผ ิวปากหวอื “นค่ี ุณหญิงพกเครื่องโกนหนวดไฟฟา ตดิ ตัวอยเู สมอหรอื ?” “บา ! ของพ่ใี หญยะ ฉนั ขอยืมเขามาให ทนราํ คาญลูกนัยนต าอยูไมไ หว” วาแลว หลอนก็ผละไปรวมกลมุ อยูกับเชษฐาและไชยยนั ต รพนิ ทรห วั เราะหๆึ อยเู ชนเดมิ จดั การโกนหนวดเคราออกจนเกลยี้ งเกลาในระยะเวลา อันรวดเรว็ พลางกบ็ น อยูในใจวา ม.ร.ว.สาวคอู รคิ นนี้ สรางเร่ืองยงุ ปวดหวั ใหเ ขาอยตู ลอดเวลา ไหน จะภาระรับผดิ ชอบอนั หนกั องึ้ ไหนจะเรือ่ งจกุ จิกกวนใจสารพัด คิดไวแ ตแรกไมผดิ เลย ดเู อาเถอะ แมแ ตเสรภี าพในดา นสว นตวั หลอนก็ยังเขา มาบังคับควบคมุ หนวดเคราของเขา ตอ ใหมนั รงุ รังแคไหน ดูเปนโจรหา รอ ยอยา งไร (ทห่ี ลอ นวา ) มันกไ็ ม เห็นจะเกีย่ วอะไรกบั หลอ นสกั นดิ ซํ้ายังเขา ใจขูวา หลอนอาจเผลอยิงเอาเขาเขา เพราะเขา ใจผดิ มันไมใชเ รื่องท่ีเขาจะตองมาทนเส่ียงกับคาํ ขแู บบแผลงๆ ของผูห ญงิ ร้ันๆ ชอบเอาชนะ อยางหลอน ใครจะรไู ด ขนื ดื้อไมยอมโกน หลอ นอาจแกลง ยงิ เอาจรงิ ๆ ก็ไดไมโ อกาสใดกโ็ อกาส หน่งึ แมจ ะเปน การแกลงยงิ แบบขูเพื่อใหค ําสง่ั ของตนสมั ฤทธผิ ล เขาก็ไมต องการจะทดลอง! ไมก ่ีนาทหี ลังจากน้ัน ภายใตการนําของรพนิ ทร ทง้ั หมดลยุ ขามลําธารแคบๆ ตามรอย มหงิ สาตวั นนั้ ไป ซ่งึ ทศิ ทางกค็ ือหนทางทค่ี ณะท้ังหมดเดนิ ผา นมาแลว เมือ่ เย็นวานนน่ั เอง อากาศใน เวลาเชากําลังสดชน่ื เยน็ สบาย สะดวกแกก ารเดนิ ทางอยา งย่งิ รอยของมันแสดงวา เดนิ อยา งสบายไป ตามทางดานไมไดบ กุ แหวกเขาพง และจรงิ ตามท่รี พนิ ทรบอกไว มนั เดนิ ขน้ึ เนนิ เรียบไปทางไหล เขาเตย้ี ๆ แลววกลงสดู า นตะวนั ตกของลกู เขา บา ยหนายอนกลบั ไปทางปา หนามอันแนน ทบึ เปน ชัยภูมิทมี่ นั่ หลบเขาคมุ เชงิ อยูเม่ือพลบคํ่าของเมื่อเยน็ วาน รอยซ่งึ ใหมสดๆ รอ นๆ ฟองอยูชดั จนดู เหมอื นวา มนั เพิ่งจะเดินลวงหนาคณะติดตามไปเม่อื ไมกอ่ี ดึ ใจนเ่ี อง หนิ เลก็ ๆ บางกอ นทม่ี ันเหยยี บ พลิกไว ยังปรากฏรอยดินทชี่ ้ืน และกิ่งไมบ างกง่ิ ทถี่ กู กระทบหกั ยางยังออกซึมๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

684 กอนจะลงจากเนนิ ไหลเ ขา รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจทิศทางลม สวนเชษฐา ปน ขึน้ ไปบนโขดหินลกู หนง่ึ ใชกลองสอ งทางไกล สอ งสํารวจลงไปยงั ละเมาะสลับไปกับทงุ แฝก เบื้องลา งตดิ ตอ กับปาหนาม ดารินกบั ไชยยนั ตกม ลงสํารวจพจิ ารณารอยตนี ของมัน ทเ่ี หยยี บดินออ น ไวบ ริเวณหน่ึง เพอื่ ใหชดั ตาขึน้ ใจโดยไมสบั สน หากจะพบเห็นอกี ในเวลาขางหนา ทางลมเปนสิง่ สําคญั ทส่ี ุด ขณะนี้มนั พดั จากเชงิ เขาลงไปสทู ุงราบเบ้อื งลาง แดดในเวลา เกาโมงเชา เร่ิมจะกลา ข้นึ เชษฐาผสู าํ รวจภูมปิ ระเทศดว ยกลองก็กระโดดกลับลงมา “ผมเช่ือวา มนั หลบเขาไปในดงหนามนน่ั แนๆ โดยอาจคิดวาเปน สถานที่ปลอดภัยและ ไดเปรยี บทสี่ ุดของมนั ชนดิ ที่พวกเราไมก ลา ตามเขาไป ปา หนามทงั้ หมดนั่น อาณาเขตสกั เทาไหร ครบั ?” “ประมาณไมน อยกวา 5 ตารางกิโลเมตรครับ สดุ ดานหลงั ประชิดกบั เชงิ เขาชันทีเ่ ห็นผา หินขาวโลง ลิบๆ อยูนน่ั ซายมอื ออกทุงแฝกติดตอ กบั ปาแดง ลักษณะเปน ทุงโลง โดยตลอด แต ขวามือนาํ ลงสธู ารนํ้าสายเดียวกบั ทีเ่ ราขา มมาเม่อื เชาน้ี ในตอนเหนอื ข้ึนไปจากน้ันก็เขา หุบขน้ึ เขา ใหญล ูกโนน ” “เราอยเู หนอื ลมมันในขณะนไี้ มใชหรอื ?” ไชยยนั ตเ อย เบาๆ ปองตาดดู วงตะวัน แลว สงั เกตไปตามยอดไม “ครบั นี่เปน เร่ืองหนกั ใจ เราตองออ มไหลเขาลงไปทางดานใต ตดั เขา ละเมาะทาง ดา นซายนน่ั แลว วกขน้ึ มาอีกทหี นง่ึ ระยะทางไกลออกไปหนอ ยแตกไ็ มมีทางเลือก” “ตกลง! กําหนดแผนแบงกําลงั ซอมความเขา ใจกนั เสียเด๋ียวน้เี ถอะ ประเด๋ยี วยงุ ยากใน เวลากะทนั หนั ” เชษฐารอบคอบ เตือนขนึ้ พรานใหญทรดุ ตัวลงนงั่ คกุ เขากบั พ้ืน ใชก ง่ิ ไมส เกตซครา วๆ เปน แผนทล่ี งกับพ้ืนดิน ทกุ คนมุงลอ ม “มอี ยูส ามทางสําหรับมนั ในขณะน้ี คอื หนึง่ ...หลบซุม อยูในปา หนาม สอง...ออกทางทงุ แฝกดานซายมอื อนั เปนทางใตลม และสาม...ขา มธารขึ้นหุบทางดานขวามือทางดา นเหนือลม แตผม อยากจะเชือ่ วา ถา มันจะออกจากปาหนามนี่ มันควรออกทางดา นตามลมมากกวา คอื ทางซา ยมอื ออก ทงุ แฝก เม่ือมาถึงบรเิ วณปาหนาม หกคนของเราจะแบง ออกเปนสองพวก สามคนบกุ เขาไปทางดาน ซาย อีกสามคนแยกเขาไปทางดา นหนา ปลอ ยทางดา นขวาอนั เปนทางขน้ึ หุบทิ้งไว” “ผม แงซาย ไชยยันต พวกหน่ึง คณุ นอ ย กบั เกิด อกี พวกหน่ึง!” หวั หนาคณะเดินทางกาํ หนดให พรานใหญผงกหวั รับอยา งงายๆ ทกุ ครง้ั ของการกําหนดแบง พวก เชษฐาจะตอ งสงนองสาวคนสวยอนั เปนภาระหนกั ที่สดุ ในคณะ ใหมาอยใู นความรบั ผิดชอบของจอมพรานเสมอ นั่นแปลวาเชษฐามองไมเหน็ ใครจะทาํ หนาที่น้ไี ดดีไปกวา เขา แมก ระทง่ั ตวั เอง ในภาวะเสยี่ งอนั ตราย ซึ่งทุกคนเขา ใจดี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

685 เชษฐา เลือกเอาทางซา ยมอื อันเปน ทุง แฝก เพราะฉะนน้ั ทางดานหนา ซึ่งเปนของรพินทร พรานใหญห นั ไปทางแงซาย ผจู ะทําหนา ท่ีเปนมคั คุเทศกส าํ หรับฝา ยเชษฐา “จะพบมนั หรอื ไมก ็ตาม ใหอ อกมาสมทบกับฉนั ทางธารนาํ้ ดานขวา ใครออกมาถงึ กอน เปน ฝา ยรอคอย เขาใจไหม?” หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรพยกั หนารบั คาํ เมอ่ื นดั แนะเปน ท่เี ขาใจกันดีแลว รพินทรก ็นําไตข้ึน เขาเตย้ี ๆ โดยจากทางดานทเ่ี ดินมาแตเดมิ อาศยั ทางอพยพของสตั วอ อ มลงทางชายทงุ ดา นใตอนั เปน ทางใตลม หนทางเตม็ ไปดว ยความรกทบึ สงู ชันลาํ บากตอ การเดนิ อยางยิ่ง กินเวลาถงึ ชั่วโมงเตม็ กวา จะมาถงึ เปาหมายที่ตอ งการ ทกุ คนเหงอ่ื ออกทว มกาย เปน ร้ิว รอยไปดว ยหนามและกิ่งไมข ว น โดยเฉพาะอยางย่งิ ดาริน แตห ลอ นไมไดปรปิ ากคาํ ใดเลย พช่ี าย และไชยยนั ตค อยใหค วามชว ยเหลืออยเู สมอ ในขณะท่ีปน ขน้ึ หรือไตล งหนทางชนั ตามไหลเ ขา ครง้ั หนง่ึ ในขณะทไ่ี ตล งมาตามหนทางลาดชนั ดา นขวาเปนโตรกเหวลกึ กิ่งเถาวัลยแหง ก่งิ หนง่ึ ทห่ี ลอ นใชเหน่ยี วโหนพยุงกายขาดหกั ออก รางของหญงิ สาวเสียหลกั พลิกกลิ้งลงไปอยาง หวาดเสียว โชคดที ่รี พนิ ทรก บั แงซายไตล วงหนาลงไปกอนแลว ทัง้ สองหนั ขวบั มาเพราะไดย ินเสยี ง เอะอะของเชษฐากบั ไชยยันตผ เู ห็นเหตกุ ารณเพราะอยเู บอื้ งหลงั พรานใหญค วาตัวดารินไวไ ดอยา ง หวดุ หวดิ แตน ํ้าหนกั ตัวประกอบกับความแรงที่หลอ นกลิ้งลงมา และหนทางทเ่ี ทลาดเชนนนั้ พอ ปะทะหลอ นไวได เขากเ็ สยี หลกั ลนื่ เซคะมําหนาลงไปพรอมกบั หลอ นอกี คร้งั พอดตี ิดแงซายผยู นื เอาหลงั ยันตน ไมใหญคอยทา อยูตะครบุ ไวไ ดท ั้งสองคน เลยพากนั เสียหลกั ลมลงหมดทั้งสามคน แต ตดิ อยูทโี่ คนไมน ัน่ เอง จวนเจยี นจะหลดุ ขอบเหวลงไป ทุกคนใจหายใจควาํ่ ในอปุ ท วเหตนุ ้นั แมแ ตร พนิ ทรเอง แตเจาตวั คนประสบอุปทวเหตุ กลบั หวั เราะออกมาอยา งสนกุ สนาน ภายหลงั จากทแ่ี งซายเหนี่ยวแขนหลอนพยุงใหย นื ขนึ้ หลอ น ไมไดร ับบาดเจบ็ อะไรมากไปกวา ถลอกปอกเปก บางเล็กนอ ย หันไปกลาวขอบใจพรานใหญกบั แง ซายราวกบั ไมไ ดเกดิ อะไรขนึ้ เชษฐา ไชยยนั ตและเกิด พากันไตต ามลงมาโดยเร็ว เมอื่ มาถงึ เหน็ ดาริน รพินทร กบั แง ซายเปนปกตเิ รยี บรอยดี ตางก็ถอนใจออกมาโลง อก “ระวงั หนอย นอ ย!...” พช่ี ายจอ งดนู อ งสาวดวยความเปน หว ง และหนกั ใจยงิ่ “เหนอื่ ยมากกระมัง?” หลอ นหวั เราะเสยี งใส ปายแขนเส้ือขึ้นเชด็ เหง่ือทเ่ี กาะพราวอยูบ นใบหนาปราศจากแวว ต่ืนเตน ตกใจอะไรกบั อปุ ทวเหตเุ ม่อื ครู “เปลา หรอกคะ ไมท ันดใู หถนดั เสียกอ น ไปจบั เอากิง่ เถาวัลยผเุ ขา มนั ขาดกเ็ ลยเสยี หลกั พี่ ใหญโ ปรดอยา กงั วลไปเลยเรอื่ งเล็กนอ ยเหลอื เกนิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

686 เสยี งพช่ี ายกบั ไชยยนั ตบน พาํ อยางไมว ายอกส่นั ขวญั แขวนในเหตกุ ารณเมือ่ อึดใจทแ่ี ลว มา รพนิ ทรสีหนาเฉยๆ ลอบชาํ เลอื งไปทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวยนกั ผจญภยั เยย่ี มยอด สตแิ ละกําลงั ใจ ความกลาหาญของหลอนผดิ ธรรมชาตขิ องผูหญิงสามัญเอาจรงิ ๆ อนาคตขางหนา เหน็ จะไมต อ ง กงั วลมากนกั เขาคิดดวยความปลอดโปรงใจขึน้ หยุดพกั พอลมหายใจทัว่ ทอ งดีแลว ตา งกร็ ดุ หนา ตอไปอยางบกุ บ่นั ทรหด จนกระทงั่ มาถึง ชายดงดา นใตต ดั ปา หญา คาและละเมาะเตยี้ ๆ อกี สองแหง กม็ องเหน็ ปาหนามอนั แนนทบึ อยูเ บอื้ ง หนา ตาํ แหนง ใตลมตามทพ่ี รานใหญตอ งการ รพนิ ทรเดินเลาะตรวจรอยอยา งระมดั ระวังอยคู รูใหญ หยั่งทศิ ทางลมเพื่อความแนใจอีกคร้งั ก็หนั มาโบกมอื เรยี กทกุ คนเขา ไปรว มสมทบเพ่ือบอกแผนขนั้ สุดทา ย ตา งปลดเคร่ืองหลงั ทบี่ รรจุของใชจาํ เปน ออกวางกองรวมกันไวใ ตซมุ ไผ เพือ่ การเคลอ่ื น ไหวท่คี ลองแคลวสะดวกทสี่ ดุ โดยไมเ กะกะเปน ภาระ คงมีแตปน คูม อื และกระสุนสํารองเทานั้น กอนทีแ่ งซายจะนําเชษฐาและไชยยันตแ ยกไปยงั ทิศทางทต่ี กลงกนั ไว หวั หนาคณะเดนิ ทางสง มือให เขาจับ รพินทรยิ้มกระซบิ “ขอใหโชคดนี ะครบั คณุ ชาย!” “ฝากนอยดว ย!” “ไมตองหวงหรอกครับ” ฝา ยของเชษฐาตดั ดานเลก็ ๆ ลับพุม ไมไป พรานใหญห นั มาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน เหน็ หลอ นเทนํา้ ในกระตกิ กรอกใสป าก ดื่มเสียเต็มอิ่มราวกบั จะเผือ่ ไวส าํ หรับเหตุการณข า งหนา แกะ หมากฝรัง่ ออกมาใสปากเค้ยี วพลางเลิกคิว้ สง มาใหเขา จอมพรานโคลงศรี ษะชา ๆ กงึ่ ออนใจก่งึ ขนั ๆ ไมกลาวคําใดทงั้ ส้ิน โบกมือเปน สญั ญาณ แลวนาํ ออกเดนิ เลาะลดั ทางดานอีกดานหน่งึ ออ มไปทาง ตะวนั ออกของบรเิ วณปา หนามอันรกชฏั กรอบแดงเหน็ เปน ดงอยเู บื้องหนา หลอ นเดินตามหลงั เขา ปดทายดว ยเกดิ ตะวนั ใกลเ ทย่ี ง แผดแสงอา วระอุไปทว่ั บรเิ วณทุงราบกลางฤดูแลง เปลวแดดทรี่ ะเหยขึน้ สูอากาศแลดรู ะยบิ ระยับราวกบั มองผานเตามหายกั ษ ยงิ่ ใกลดงหนามเขาไปก็ย่ิงปราศจากทีก่ าํ บงั เพราะตน ไมส ลดั ใบรวงโกรน เห็นแตก ิง่ กานวางเปลาเหมอื นโครงกระดกู กลางทะเลทราย ไมม ีวแี่ ววของสัตวใ ดทั้งสิน้ แมแ ตนกเลก็ ๆ สักตัว ทันใดน้ันเอง ระหวางทเ่ี ดินกันมาในลักษณะเขา แถวเรยี งหนง่ึ รพนิ ทรผ สู าวเทายาวๆ แต เบากริบอยูเบอื้ งหนากห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลงอยา งกะทันหนั ! ดารินกมหนากมตาเดินวัดรอยเทาเขาไปทกุ ระยะ เพราะความรอ นอาวของอากาศรอบ ดานไมทนั ระวงั ตน ทรวงอกอันพุงตระหงานของหลอนจงึ ปะทะเขากับแผน หลงั ของเขาเตม็ รกั หญงิ สาวรอ งอุทานอะไรออกมาคาํ หน่งึ เหว่ยี งกําปนลงไปกลางหลังของเขาเต็มแรงอยา งโมโห [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

687 พรานใหญค วา ขอมือของหลอ นโดยไมเหลียวหลังกลบั บีบไวแ นน เปน สญั ญาณเตอื นใหห ลอ นเงียบ สายตาคงเพง ไปทางดงไผหนามอันแหง แดงเบอื้ งหนา ไมกะพรบิ หลอ นหันไปมองตามแลวกย็ นื ตวั แข็งเหมอื นถกู สาปไปในพริบตานนั้ ประจนั หนา ตระหงานเง้อื มอยเู บื้องหนา ระยะหา งเพยี งไมเ กิน 20 วา โดยมกี อหนาม พุงดอเต้ียๆ กนั้ กลาง รา งทะมึนของอะไรชนิดหนง่ึ ยนื แหงนหนาเบิง่ อยทู ่นี ัน่ หนังหนาเปนเกล็ดราว กบั เอาเกราะนกั รบโบราณมาปะไวเ ปน แถบๆ หวั เรยี วเลก็ ไมไดขนาดกบั ลาํ ตวั หยู าวรี เขาแทนทจี่ ะ งอกออกจากมมุ ของศีรษะทัง้ สองดานกลบั โผลแหลมตั้งโงงอยบู นจมกู เขาหนา ขาวใหญ. ..เขาหลังท่ี ขน้ึ เรียงซอ นกนั สั้นกวา เล็กนอ ย มันคอื แรดสองนอ หรอื กระซตู ัวขนาดลกู ชางรนุ ! ระยะทเ่ี ผชิญหนา กนั จูโจมกะทันหัน ทสี่ ดุ แทบจะเรียกไดว า เผาขน! ตา งฝายตางไมร ตู ัวมากอ น เกดิ ยนื นิ่งอยูกบั ท่ี เพราะรสู ัญชาตญาณของเจาสัตวดกึ ดําบรรพดุรา ยชนดิ นั้นดตี ามวิสัย ของพรานปา สว นนกั เผชญิ ภยั สาวสวยหวั รน้ั ภายหลังจากหลับตาแลว ลืมตาจองอกี คร้ัง ก็บอก ตนเองวา ตาหลอ นไมไ ดฝ าดไปเพราะไอแดดอยา งเชน ทเี่ ขาใจแตแ รก พอสติคนื สตู ัว .470 ดับเบลิ ไร เฟลในมอื กย็ กข้ึน หลอนขยับตวั เพียงนดิ เดยี ว กถ็ กู สกัดไวอ กี ดว ยอุงมอื แขง็ กราวปานคมี เหลก็ ของจอม พราน “น่ิง!” เขากระซิบรอดไรฟน ออกมาเบาทส่ี ุด แตก เ็ ฉียบขาดท่ีสดุ ดารนิ สะกดกลน้ั ลมหายใจ ยืนตวั แขง็ อยูเ ชนเดมิ แตล ะจงั หวะการเตน ของหวั ใจหลอ น เหมือนถูกกดจมอยูในนรกสันดาป ไมม โี อกาสนึกคิดหรอื ทํานายอนาคตไดท ้งั ส้ิน รพนิ ทรห นีบพานทายไรเฟล ไวในซอกแขนลักษณะเดมิ ปากกระบอกช้ี 45 องศาลงดิน เพยี งแตน ว้ิ เทา นน้ั ทส่ี อดเขา ไปแตะอยูที่ไก เขายืนประจนั สวนหนา กบั มนั น่ิงๆ ในระยะอันใกลช ิด นั้นโดยไมเ คลือ่ นไหว ราวกบั จะเปน เพียงเสาตน หนึ่ง อึดใจใหญตอ มา ซง่ึ ดารนิ รูสกึ วา นานสกั หมืน่ ปก ไ็ มป าน เจาสัตวด กึ ดําบรรพท ่ีคาดกันวา สญู พนั ธไุ ปหมดสน้ิ แลวสําหรบั ปา เมืองไทยหายใจแรงๆ ออกมาคร้งั หน่งึ เริ่มหนั รีหนั ขวางเงยจมูก ข้ึนพยายามสา ยหากลนิ่ สว นลูกตาเลก็ ๆ ของมนั ทง้ั สองขา ง ก็มองดคู ลา ยจะจองมาท่มี นุษยทงั้ สาม อยา งตัดสนิ ใจไมถ ูกอยเู ชนนน้ั ลมพัดจากมนั มาทางฝา ยมนุษยว ูบหนง่ึ กลน่ิ โคลนอับๆ โชยคลุง มา ถามันพรวดเขา มากห็ มายถงึ พรบิ ตาเดยี วเทา นน้ั ยอมถงึ ตวั แตแลว อยา งนา ประหลาดมหัศจรรยใจท่สี ดุ ในความรูสกึ ของดารนิ แรดตัวนัน้ ออกวง่ิ เหยาะๆ เลี่ยงไปทางดงหนามซายมือ หยดุ เงยจมกู สูดกลน่ิ มอี าการพะวา พะวงั เหลียวซา ยแลขวา แลว กค็ วบโขยกหางออกไปจนกระทงั่ ลับพงทบึ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

688 เสยี งเกิดถอนใจออกมาดังสน่นั ไมใชเสียงถอนใจเพราะพน จากภาวะวิกฤตท่ีสดุ มาได อยา งหวดุ หวดิ แตเปน การถอนใจเพราะความเสยี ดายอยา งสดุ ซงึ้ ทวา สําหรับหญิงสาวยงั คงเต็มไป ดว ยอาการตน่ื เตน จองหนา รพินทรดวยความประหลาดใจเหลือท่ีจะกลาว “ทาํ ไมคุณไมย อม แลว ทาํ ไมมันถึงไมวง่ิ เขา ใสเ รา ทั้งๆ ที่ประจนั หนากนั เผาขนแคน”ี้ หลอ นครางออกมา “ทีผ่ มไมย งิ กเ็ พราะมนั ไมใ ชส ัตวท่ีเราตองการ และท่มี นั ไมว ง่ิ เขาใสเรา ก็เพราะมนั มอง ไมเห็นเราชัด ยังไมแ นใจ แรดเปนสัตวทสี่ ายตาเลวท่สี ดุ มนั เชอื่ จมูกของมนั ยงิ่ กวา สายตา ถา เราอยู ใตลม เพียงแตย ืนนิ่งๆ เทานน้ั มนั ก็มองไมเ หน็ แลว ไมว า จะอยใู กลก นั สกั แคไหน” “นายท้งิ ลาภกอ นใหญของเราไปเสยี แลว หลายๆ ปจ ะไดพ บสักท”ี เสยี งเกดิ บน ออกมาอยางเสยี ดาย “ถา ยงิ ไอส องนอเมอื่ ตะก้ี กแ็ ปลวา เราชวดไอเ ขาเกกคูอ าฆาตของเรา งานสําคญั ของเรา อยทู ี่การลม ควายปา ตวั น้นั ไมใ ชม วั แตจะมาคดิ หาลาภโดยเฉพาะอยางยง่ิ ในเวลาน”้ี แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวย พดู ขรึมๆ “ขออภยั ท่ีหยดุ อยา งกะทนั หันเมื่อตะก้ี มนั ฉกุ เฉนิ ขวนตวั เหลอื เกนิ จะบอกกไ็ มทัน” หลอ นหลบคอ นขวับ หนาแดงดวยแสงแดดและความตนื่ เตน อยกู อ นแลวยิง่ มีสจี ดั ขนึ้ อีก บน อบุ อิบอยูในลาํ คอฟง ไมไ ดศ พั ท ควกั ผาเช็ดหนา ออกมาเชด็ เหงอื่ แลวถามกลบเกลอ่ื นวา “คุณเหน็ มนั ตอนไหน?” “กอ นหนา คณุ หญิงเดนิ มาชนผมพรบิ ตาเดียวเทา น้นั กาํ ลังเดนิ เพลินอยูเหมือนกนั อยๆู มันก็ลุกพรวดพราดจากกอหนามพุงดอนน่ั สงสยั จะนอนอยูกอ นแลว และคงไดยนิ เสยี งผดิ ปกตเิ ลย ลกุ ข้ึน โชคดีเหลือเกนิ ที่เราเดนิ มาทางใตล มมนั มา ยงัน้ เปนไดแหลกไปบา งแลว แรดเปนสตั วท ีม่ ี อารมณฉ นุ เฉยี วโดยไมม เี หตผุ ล ถา มนั ไดก ล่ินในระยะหา งกห็ นี แตถ าจวนตวั ก็พุง เขาใสท นั ที ดไี ม เดินไปชนมนั เขา” ครน้ั แลว พรานใหญกอ็ อกนาํ เงยี บๆ ตอไปตามเดิมโดยไมกลาวเชนไรอกี มาหยดุ ใครค วญอยรู มิ ปา หนามอีกอดึ ใจใหญ จึงวกสลู ําหว ยเลก็ ๆ อนั แหง ผากท่ีทอดโอบขอบดงคดเคีย้ วไป มา ตรวจสอบทางลมอยูท ุกระยะ การเดนิ ของเขาแผวฝเ ทาชาลงเปน ลาํ ดบั ในท่สี ดุ ก็กลายเปน ยอ ง กรบิ แสงตะวนั ยามเทยี่ งสาดลอดกิ่งใบของเถาวลั ยอันกรอบเกรยี ม ลงเปนจดุ สวา งเรอื งรองอยู ท่วั ไป อากาศระอุจนเส้ือเปย กชุม ราวกบั อาบน้ํา โดยเฉพาะอยางย่งิ สําหรับดารนิ เส้อื ลาสตั วผา ชนิดบางเบาของหลอ น รัดลงแนบเนื้อทาํ ใหเ หน็ สว นสัดไดถ นัดจนเจาตวั ตองดึงบอยๆ เสยี งนกกะรางรองรับอยเู ปนระยะ ลมสงัดลงอยางนาอศั จรรย แมใ บไมแ หง เล็กๆ กแ็ ทบ ไมกระดกิ พอไตข ึ้นจากลําหวย ซ่งึ เขา มาอยูใจกลางของปาหนามอนั เตม็ ไปดว ยดา นเลก็ ๆ อุดมไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

689 ดวยฝนุ และใบไมแ หง เกดิ ก็เริม่ ใชหฟู ง แนบกับพน้ื สว นรพินทรเ คลื่อนไปลกั ษณะคอ มๆ บางขณะ ก็ทรุดตวั ลงน่งั พิจารณาไปรอบดา น ดารินไมม ีโอกาสท่จี ะปริปากเอย ถามขอ สงสยั ใดๆ จากเขาอกี เลย นอกจากคอยสังเกตดูอาการและปฏบิ ตั ติ ามไปทุกระยะ หลอ นเตม็ ไปดว ยความอึดอัดใจ เพราะ ไมร ูความถึงการเคล่อื นไหวไปแตละกาวของรพินทรกบั เกดิ นอกจากอาศยั เดาเอาวามันกาํ ลังเปน ระยะเขา ดายเขา เขม็ ทีส่ ดุ ทงั้ ๆ ท่ีต้งั แตเ ขามาในเขตดงหนามอนั กวางใหญห นาทึบแหง น้ี หลอ น สงั เกตไมเ หน็ รองรอยของเจา มหงิ สาตัวนนั้ เลยจนนิดเดยี ว อีกครง่ึ ชั่วโมงผานไป มนั เต็มไปดวยความทรมานอยา งย่ิง สําหรบั คนท่ไี มเคยมากอ น อยา งหลอ น อากาศก็แสนจะรอน ปารกเต็มไปดวยหนาม จะกระดกิ ตัวคบื หนา ไปไดแตล ะคืบแสนท่ี จะยากเยน็ หลอ นเพิ่งจะมาประจกั ษแ นชดั เอาบัดน้ีเองวา นักลาสตั วท ดี่ ีจะตอ งเต็มไปดวยความใจ เย็น และตอสกู บั ความอดกลั้นอยา งเหลอื ขนาด หลอ นลากไรเฟล คืบตามหลงั เขาไปอยางทรหดเวน ระยะหางหนงึ่ ชว งแขน นกึ ไมอ อก เหมือนกนั วา หากเจาควายมหากาฬตวั นัน้ จโู จมพรวดพราดออกมา ภายในบริเวณอนั แคบจาํ กดั ที่ ตองคอ ยๆ เล้อื ยคืบหนา ไปราวกับตวั ตนุ น้ี หลอนจะกลบั ตวั ทันตอเหตกุ ารณห รอื ไม ลึกเขาไป...และลึกเขาไปเปน ลําดบั ภาวะเชน นด้ี ารนิ ไมสามารถจะบอกไดว า หลอ น กาํ ลังอยทู ่ไี หน และขณะนฝ้ี ายของเชษฐากําลังอยูทไี่ หน นอกจากวา จะคอยตดิ หลงั ตามพรานใหญ ไปทกุ ระยะสดุ แลว แตเขาจะคลาน หรือคืบไปทางใด ไมมีการพดู ไมมกี ารใหคาํ อธิบายกัน เอาแต ดอมๆ คลานๆ อยา งเดยี ว ประเดย๋ี วแยกไปทางซาย ประเด๋ยี ววกกลับมาทางขวา มนั เปน ความอดึ อัด ใจเหลอื ประมาณ แทบวาจะหมดสิ้นความอดกล้นั นานๆ ครงั้ เทา นน้ั ทีเ่ ขาจะหันกลบั มามองดูหลอ นแลว ก็ยิม้ ใหนดิ ๆ หลอ นอยากจะดวู า นัน่ เปน การยมิ้ เยาะสะใจทพ่ี าเอาหลอ นมาทรมาทรกรรมอยา งนไ้ี ด แลวก็ฮดึ มานะมองตอบอยา งไม ยหี่ ระ คลายจะบอกวา เมอ่ื นายไหวฉนั ก็ไหวเหมือนกนั ไมว า จะคลานหรือเลอ้ื ยไปลงนรกกนั ท่ไี หน ครั้งหน่ึง ขณะท่ีมดุ ลอดซมุ ไผใ หญเ สียงลกู ปนสํารองทใ่ี สไ วใ นกระเปา เสอื้ ของหญงิ สาว กล้งิ กระทบกนั จนเกดิ เสียงข้นึ รพินทรห นั ขวบั มาโดยเร็ว จองหนา หลอ น แตด ารนิ ไมเขาใจ ความหมายมองตอบทําหนา ตืน่ ๆ ถาม พรานใหญพ ยกั หนาเปน สญั ญาณ ใหเขาไปใกลจ นมาหมอบ อยูช ดิ กนั ทโ่ี คนสะแกตนหนงึ่ “ลูกปน...” เขาจอ รมิ ฝป ากชิดชอ งหขู องหลอ น “อยา ใหมนั กลง้ิ กระทบกนั เกดิ เสียงขนึ้ !” หลอ นตใี บถามมาเปนเชิงวา แลว จะใหท าํ ยังไง รพนิ ทรหลับตาลง สัน่ หวั ดกิ ๆ อยา งออ นอกออนใจ แลว ลวงกระเปา เสอ้ื หยิบยางรดั ของ เสน หนงึ่ สงไปใหห ลอน หญงิ สาวยงั งงไมเขาใจความหมายวา เขาสง ยางเสนเลก็ ๆ ใหห ลอนทําไม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

690 พรานใหญจงึ ทาํ มอื บยุ ใบใหห ลอนจดั การมดั ลูกกระสนุ สํารองเหลา นั้นไวด ว ยกนั ปอ งกันไมใ ห กลงิ้ กระทบเกดิ เสียงขน้ึ ในขณะเคล่ือนไหว ดารนิ ย้ิมออกมาจดื ๆ เพง่ิ จะรูเ รือ่ ง ปฏบิ ัติคาํ สงั่ โดยดี เขาใหห ลอ นกาํ ไวในฝา มือ สาํ หรับเตรียมพรอมสองนดั โดยเหตทุ ีป่ นของหลอนเปนปน แฝด สามารถบรรจกุ ระสนุ เขาลํากลอ งไดเพยี งสองนัดเทา นัน้ หลอนขยับปากจะถามอะไรสักอยา ง แตจ อมพรานแตะริมฝป ากไว ออกคลานนําตอ อึด อดั ใจเขาเตม็ ท่ี ดารนิ เลยจิ้มนว้ิ ลงไปกลางหลงั เขาเต็มแรง รพนิ ทรส ะดงุ หนั มามอง หลอ นทําหนา ตา เฉยเสยี แกลง ยกนวิ้ แตะริมฝป ากเปน สญั ญาณหา มไมใ หเขาพดู เชน ไรบา ง อกี ฝายหนง่ึ ไดแ ตก ะพริบ ตาปรบิ ๆ เกิดผูเล้อื ยราวกบั งู ลอดเขา ไปตามพงหนามทบึ ดานขวามือ ชมู ือสงู ขึ้นใหเหน็ และกวัก เรยี ก รพนิ ทรก บั ดารนิ คลานเขา ไปสมทบ พรานพื้นเมอื งผมู จี มกู และสายตาพอๆ กบั สตั วป า คอ ยๆ เอามือแหวกพมุ ไมเ บื้องหนา ออก แลวบยุ ปากลงไปยังพน้ื เทลาดเปนแอง เรียบ ในระหวางวงลอ ม ของพงหนามหวายไมหา งออกไปนัก รอยตีนของเจา มหิงสายา่ํ เกลอ่ื นอยทู ีน่ ่ัน มองเหน็ ชัดแมก ระทง่ั รอยนอนของมนั บริเวณ นนั้ ดูเหมือนจะเปนตาํ แหนงรมเย็นทีส่ ดุ ภายในพงหนามแหง นี้ เพราะเบอ้ื งบนเปน หลังคาของกิ่งไม แหงทีห่ ลนหักลงมาทับถมกนั อยู บนซมุ ไมใ หญป ระกอบไปดวยเครอื เถาวลั ยท่แี นน ทึบราวกับใคร มาสานไว รพนิ ทรก วาดสายตาไปรอบๆ ขณะนั้นลมสงัดทง้ั ปาเงยี บสงบจนแทบจะไดย ินเสียงหวั ใจเตน มนั เปน ความเงยี บอยา งนา คดิ เกิดเอาหแู นบพืน้ อกี คร้ังแลว เงยจมกู ขึ้นสา ยรอนไปมาใน อากาศ “ผมไดก ล่ินมนั นาย! มนั อยไู มหา งเราน่เี อง” พรานหนมุ พนื้ เมอื งกระซิบ ดารินกระชบั .470 ไวใ นมือแนน ปลดหามไกแผวเบา รพินทรเ มมปาก ประสาททกุ สวนเขม็งเกลยี วเครยี ด ถงึ แมเขาจะไมถ งึ กับไดก ล่ินของมนั อยา งเกดิ วา ก็ตามที แตสิง่ ทีเ่ หน็ อยกู บั ตาในขณะนม้ี นั กบ็ อกไดชดั เหลือบตัวเลก็ ๆ ฝูงหน่งึ ยงั คงบนิ ตอมอยตู รง บริเวณแอง ท่ีมนั นอน ฟองนา้ํ ลายก็ตดิ อยกู บั พ้นื บางสว นชนดิ ที่ยังไมท นั แหง พิสจู นไ ดช ดั วามนั เพง่ิ จะลุกขึ้นผละไปภายในอดึ ใจใหญๆ นเี่ อง แตนา ประหลาดใจในขอทว่ี า มนั เคลื่อนไหวไปอยา งไมม ี เสยี งเลยจนนดิ เดียว ขณะที่เขาตามเขา มาใกลจ นเกอื บจะถึงตวั อยูแ ลว และการยา ยทจี่ ากลักษณะท่ี กําลังนอนพกั อยขู องมันน้นั ...เปนการเคล่อื นยา ยโดยบงั เอิญ หรอื วามันไดก ล่ินมนษุ ยคูอ าฆาตของมันกนั แน! ชําเลอื งมาทางนายจางสาวสวย ผคู อยติดหลังแจอยูราวกบั เดก็ เลก็ ๆ ทตี่ ดิ พี่เลย้ี ง รพนิ ทร เร่มิ หนักใจจนบอกไมถกู ภมู ิประเทศรอบดานมนั รกทึบจนไมสามารถจะหมนุ ตวั ไดถ นดั ในภาวะ เขาดายเขาเข็มเชน น้ี มนั สรา งความกรง่ิ เกรงกงั วลใหแ กเ ขาเหลอื ประมาณ อึดใจใดกย็ ังไมส ามารถ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

691 จะทาํ นายไดถ กู ที่เจา ควายผีนั้นอาจพรวดพราดจูโจมเขา มาจากรอบทิศ และยามนน้ั มนั ยอ มเปน ฝายไดเ ปรียบมนุษยร อยเปอรเ ซน็ ต เจาตวั คนท่ถี ูกหวงเองกลบั ไมเหน็ วาจะมอี าการหวนั่ ไหวสะทกสะทา นอะไร เคย้ี วหมาก ฝร่งั อยเู ยบิ ๆ คอยมองดเู ขาอยูเชน นนั้ ความไมประสีประสาตอเหตุการณน น้ั บางขณะก็ทําใหผหู ญิง กลา ไออยา งประหลาดเหมือนกนั สงิ่ ท่รี พินทรก ลัวไมย ิ่งหยอ นไปกวาการเผชญิ หนากับเจา เขาเกก ในขณะนกี้ ็คอื ถา วินาทีฉกุ เฉนิ ท่สี ุดมาถงึ และในระยะกะทนั หนั ประชดิ ตวั เชนนี้ หมอ มราชวงศ หญงิ คนสวย อาจทําปนลน่ั ถกู เขาหรือเกดิ เขา กไ็ ด มันไมเ หมาะนกั ที่จะใหห ลอ นเดนิ ตามอยู ทางดานหลังเขา จอมพรานโบกมอื เปน สัญญาณใหเกดิ เดนิ เล่ียงออกไปทางดา นซา ย แลวรัง้ แขนดารินให ขน้ึ มาอยูเ คยี งขาง แทนทจี่ ะใหห ลอ นแกวงปากกระบอกปน ฉวดั เฉวยี นอยแู ถวๆ บริเวณศีรษะหรอื ตน คอของเขา “ไมตองกงั วลวาจะตอ งรอผม หรือเกดิ ถา เห็นตวั กย็ งิ เลย อยาตืน่ เตน ผลผี ลามในเวลายิง ระวังวิถีกระสนุ ไวด วย อยาใหถ ูกกันเอง” หลอ นพยกั หนารบั โดยรอยตีนทป่ี รากฏอยูเ ดน ชดั น้ัน ท้ังสามออกตามไปอยางระมัดระวงั ประสาทตาและหู ตืน่ พรอ ม โดยเฉพาะดาริน...ความเหนด็ เหนอื่ ยออนเพลยี หายไปราวกบั ปลดิ ทงิ้ เมือ่ รแู นว า เปา หมาย การลา รอคอยอยใู นอนาคตอันใกล ไมมใี ครพดู คาํ ใดกันอีกเลย รอยนั้น ดเู หมือนจะเดินโดยอาการปกตไิ ปตามทางดานอยา งไมเรง รอนอะไรนกั มนั นํา วนเวียนไปในระหวา งปา หวายและหนามพุงดอ ท่ขี นึ้ อยสู ลับซบั ซอ นเปนละเมาะ ซอกนนั้ มองเห็น ทิศทางรอบตวั ไดในระยะหางไมเกนิ 10 กา ว โดยไมส ามารถจะบอกไดว า การประจันหนา จะเกดิ ขน้ึ ยังตาํ แหนง ใด เวลาผา นไปอีกย่สี ิบกวานาทีก็พบวา รอยเหลา นน้ั เปน รอยเดนิ วนแบบทางเขาวงกต เหมือนจะวางกบั ดัก เพราะมนั นํายอ นกลบั มาท่ีเกา อนั เปน ตาํ แหนงนอนของมนั ท่ีคนพบในตอน แรก เกิดเกาหวั สบถพํา ในขณะทรี่ พนิ ทรก ดั รมิ ฝปาก “ไอค วายผีนรก มนั จะเอายงั ไงกันแน ลอใหเดนิ วนเสียแลว ” เสยี งพรานพ้นื เมืองออู ี้อยใู นลําคอ “ท่ดี งไผด า นเหนือ ตรงที่เราคิดวา เปน รอยเกาของมันน่ันอาจเปน ทางแยกไปของมนั ก็ได” รพนิ ทรพ ดู อยา งใครครวญ ดารินไมรูเร่อื งอะไรกเ็ บยี ดชดิ เขา มากระทบไหล ถามวา “ทาํ ไมหรือ?” “เราตามรอยมันกลบั มาถึงทีเ่ กา อีกครบั แปลกมาก ถาเราไมห ลงรอยมนั ตรงทางแยกแหง ใดแหงหน่ึง กแ็ ปลวามนั เดินลอ ใหเราตามเปนรปู วงกลม วนเวยี นอยนู เี่ อง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

692 ไมทันขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงนกระวงั ไพรรอ งกอ งมาทางดานเหนอื ก่งิ ไมแ หง ท่ใี ดสักแหงหนงึ่ หลน ลงมากระทบพงเสียงผลวั ะผะ แลว ก็ปรากฏเสียงเหมือนสตั วข นาดใหญต ะลยุ พุม ไมครนื ไป มันดังอยูชวั่ ขณะเทาน้นั กเ็ งยี บหายไปตามเดมิ แตเ สยี งนกยงั คงรอ งอยเู ปน ระยะ “ทางโนนแนแ ลว ครบั นาย” เกิดกระซบิ เร็วปรอ๋ื แลว ออกเรงฝเทา ไปอยางรวดเรว็ รพินทรแยกตดั ดานเลก็ ๆ ไป ทางขวาโดยมดี ารนิ สาวเทา ตามมาติดๆ เคียงไหล มาบรรจบกับเกดิ ทซ่ี มุ ไผใหญแลว กต็ ดิ รอยซึ่งนํา ขึ้นสเู นินสูงอนั มรี อยตนี ตะกุยขน้ึ ไป สองฟากทางเปน ปา สะแกและเถากระทกรกทแี่ หงกรอบเกรยี ม สลับไปกบั ตนไขเ นา ทางนน้ั ลาดชนั ข้นึ ทกุ ขณะ พน้ื ดินแขง็ เปน หนิ ปนกรวดจนแทบจะมองไมเ หน็ รอยตีนของมนั นอกจากจะพจิ ารณาใหถี่ถว นจริงๆ พอมาถงึ ยอดเนนิ ทเ่ี ต็มไปดว ยตนยางและพุม ขอ ยพนออกมาจากบรเิ วณปา หนาม กค็ น พบวา เจาควายมฤตยูแฝงตวั เขา ไปหลบกาํ บงั อยพู ุมขอ ย แหงหนึ่ง รมิ ทางดาน รอยของมนั หยดุ อยทู ่ีนัน่ รอยปส สาวะยงั เปน ฟอง แลวก็บา ยหนาลงลาํ หว ย กวา งไปสพู น้ื ตา่ํ อีกฟากหนง่ึ ทง้ั หมดกระช้ันรอยเขาไปอยางเรง รีบ ความระมดั ระวงั เตรยี มพรอมทวี ขึ้นถงึ ขีดสดุ ในลาํ หว ย รอยตนี ของมันไมมีอะไรมาลบไดอกี แลว ในภาวะทไี่ ลหลังกันอยา งกระชนั้ ชิด เชน นี้ เพราะกองใบหญา แหง ท่รี บั น้าํ หนกั ตัวอันมากมายของมัน ปรากฏฟอ งใหเหน็ ชัด ตลิ่งหว ย บางแหง กถ็ ูกลาํ ตัวของมันเสียดสขี ณะทเ่ี ดินผาน เปน รอยถลม สดๆ รอนๆ น่ีเอง ปากหว ยอันลาดตํ่าลงทุกขณะนนั้ นาํ ออกธารนํ้าของลูกเขาใหญอีกฝง หน่งึ ทีม่ องเหน็ ปา เขยี วชอุมอึมครมึ อยูเบอื้ งหนา กอ นจะถึงลําธารนํา้ ใสทไ่ี หลผานแกง หนิ ปรากฏเสยี งดงั รกิ ๆ อยูนนั้ เปน พ้นื ทรายปนกรวด ลักษณะหาดย่นื จากปากหว ยออกไปประมาณ 40 เมตร รอยตีนของเจา มหิงสามองเหน็ ไดใ นระยะไกลวายาํ่ ตรงไปยงั ธารแคบๆ น้นั ตางเรง ฝเทา ตามออกไปท่ีชายหาดน้ันอยางรีบดวน ดว ยความเขา ใจวา เจาควายเปลย่ี ว มหากาฬ คงจะขา มลําธารขน้ึ ดงฝง ตรงขา มไปแลว แตเมอื่ มาถงึ ท้ังสามกม็ องตากนั งงงนั ไปอกี ครงั้ อยางคะเนอะไรไมถ ูก รอยตีนยาํ่ จากปากหวยตรงมาที่ลาํ ธารนาํ้ แหง นก้ี ็จริง มนั มาส้ินสุดเอาตรง ตําแหนง ชดิ ชายนาํ้ ระหวา งกลมุ โขดหนิ หมหู น่ึงพอดี แตม องไมเห็นรอ งรอยแมแ ตน ดิ เดียววา มันจะ ขามไปฝง ตรงขา ม ท่นี า มหศั จรรยท่ีสุดก็คอื รอยหวนกลบั หรอื แยกไปทางอน่ื ก็ไมม !ี มหิงสาตวั นนั้ หายไปไหน?!! “มนั เหาะไปไดยังไง นาย!” เกิดลมื ตาโพลง รองออกมาอยางประหลาดใจ รพินทรก วาดสายตาไปยงั ภมู ิประเทศรอบดา น แลว กมลงพจิ ารณารอยตนี เหลา นน้ั อีกครง้ั เขาเองก็มคี วามรูสึกไมผ ดิ อะไรกับเกิดในขณะน้ี งงไปหมด ดารนิ เองก็พอจะรสู ึกถงึ ความแปลก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

693 ประหลาดในขอ นี้ หลอ นเดนิ ลยุ นํ้าซ่ึงกวา งประมาณสิบเมตรข้ึนไปยงั ชายหาดตรงขา ม แลว สํารวจดู ตามพน้ื ทราย “มนั ไมไ ดขามมาฝง นีแ้ น” หลอนรองบอกมา “ทางน้กี ็ไมม รี อยวกกลับ มีแตร อยทเ่ี ดินยา่ํ ลงมาครั้งแรกเทา น้นั นายหญิง!” เกิดตอบ ความระแวงชนิดหนงึ่ ผา นแวบขึน้ สูสมองพรานใหญ เขาเองไมเคยพบเห็นกบั ตาตนเอง มากอ น ในอบุ ายเลหก ลอนั ลึกล้ําของสตั วป ระเภทมหงิ สา แตด เู หมือนจะเคยไดย ินไดฟ ง จากพราน รุนเกา ท่เี คยเลาไวในลกั ษณะทีฟ่ งแลว ออกจะเกินความจรงิ ซงึ่ เขาไมเ คยคดิ วา มนั จะเปนไปได พรอมๆ กบั ความเฉลียวคิดขอ นนั้ รพนิ ทร ไพรวลั ย หนั ขวับไปทางปากหว ย อนั เปน ตําแหนง ตนทางท่รี อยควายตวั นนั้ เดินลงมาในทันที ทวา มันสายเสยี แลว สาํ หรบั ความไหวทนั ของเขา!! วบู เดยี ว ท่เี ขาหนั กลับมาเตม็ ตวั มันก็เปน วูบเดยี วกบั ทีภ่ เู ขายอมๆ ลกู หนงึ่ กลงิ้ ลงมาจาก หลังซุมไมท ี่ทบึ ริมปากหวย ระยะหา งจากที่เขาและเกิดยนื อยเู พียงไมเกินสิบหา กา ว แสงตะวนั บา ย สาดกระทบรางนัน้ เปน เงาทะมนึ แลมะเมือ่ ม หวั อันใหญโ ตกม ต่าํ เหน็ เขาแหลมโคง ท้ังคู พงุ ดงิ่ เขา มา ราวกับดาบของพญามัจจุราช เร็วเหมอื นเงาผี...เร็วจนไมอาจเหน็ อะไรไดถ นัดตานกั ... “เกดิ ! ระวงั !!” หลุดปากกองออกไปไดเพยี งแคน ้นั รพนิ ทร ไพรวลั ย กจ็ ําไดแ ตเ พียงวา ยกเทาถบี กน พรานพื้นเมือง ผูท ่ีกาํ ลงั ยงโยย งหยกกมลงดรู อยตนี อยู เซคะมําไปทางขวา ตนเองเผนสุดแรงไปทาง ดานซา ย ไมมโี อกาสแมแ ตจะยกปน ข้นึ ทัน เพราะบัดนภ้ี เู ขาลกู นนั้ ฮวบเขามาถงึ ตรงท่ีเขากบั เกดิ ยนื อยูเสยี แลว ระหวา งท่รี างของพรานใหญ ทีก่ ระโจนหลบไปอยา งไมคดิ ชวี ติ ไปกระทบเขากบั แกง โขดหิน เกดิ ผูถูกแรงถบี สง ตัวใหพ น ไปจากปลายเขาอนั แหลมคมอยา งหวุดหวดิ กต็ ะกายตัวเองให พน จากรัศมกี ารแวงกลับ สาดลาํ กลอ ง .375 แม็กนม่ั เขาใสพ รอ มกบั ล่ันไก ชนดิ ทีป่ ากกระบอกหาง จากลําตวั อนั ใหญโตมโหฬารนั้นเพียงคืบเดยี ว พรอมกบั เสียงระเบิดตมู คนยงิ กถ็ กู รอยโคงของเขาดา นนอกตวดั กระทบสขี า ง ลอยข้ึน ทัง้ ตวั กระเด็นไปลมควํ่าคะมาํ หงายอยกู ับพน้ื สี่หา วา ไรเฟล กระเด็นไปอกี ทางหน่งึ มหงิ สาบาเลือด ยกตวั ข้ึน โขกเทา หนาทง้ั คกู ระทบื พืน้ ราวกับแผน ดนิ จะถลม ทลาย งุด หัวลงตาํ่ แลว กพ็ งุ ดิ่งเขามา หมายจะบดขยเ้ี หย่อื ใหแ หลกละเอียดไปกับพ้นื ทราย มนั เปนจงั หวะเดียวกับท่รี พนิ ทรจ ับปนไดถนัด เขาไมไดย กขนึ้ เล็งเลย พอหนั ลาํ กลอง ตรง กป็ ลอ ยกระสนุ ตามหลงั มนั ออกไปในระยะเผาขน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

694 ขาหลังของมนั หกั พับลง กอ นที่จะกระโจนเขา ถงึ ตวั เกดิ เพยี ง 2 วาเทา นน้ั กาํ ลังแรงทีม่ นั พุง มาประกอบกับอาํ นาจปะทะของ .458 แมก็ นัม่ ทาํ ใหร างใหญโ ตน้ันปดเปอ อกไป เกดิ ตะกาย คลานส่ตี ีนไปกบั พ้ืนทราย พยายามจะเอาตวั หนอี ยา งไมเ หน็ แกช วี ิต ควายมหากาฬทรงตัวขนึ้ มาอีกครัง้ คราวน้ีมนั ตลบสวนควนั ปน แทนทจ่ี ะมุง ทเี่ หย่อื เดิม รพินทรกระชากลูกเลอื่ นพรอ มกับกระโดดเขา หาหนิ ใหญ ขณะนั้นเองเขากส็ ะดุดหนิ เลก็ ๆ หงายหลงั โครมลง ทกุ สง่ิ ทุกอยาง ควรจะสน้ิ สดุ เสยี ทีสําหรบั ชวี ติ ของเขา...นน่ั เปน ความคดิ คร้งั สุดทา ยของ จอมพรานระบือนาม...แลวกก็ ลิ้งตัวเปน ลกู ขนุน ปลอ ยใหโชคชะตาใหเ ปนไปตามยถากรรม เขายังไมหมดสติ ประสาททุกสว นตน่ื อยทู กุ ประการพรอ มที่จะเผชิญหนา กับวนิ าทสี ยอง ของตนทุกขณะ เพราะฉะนนั้ ...หเู ขาไมฝ าดแน ในระหวางเสยี งหายใจหนกั ๆ ของมันชนดิ ท่ไี ออนุ ปลวิ มาสัมผสั ตัว และเสยี งแผดระเบดิ กกึ กองของไรเฟล นดั หนง่ึ ซึง่ ดังราวกบั ระเบดิ ทิง้ จาก เคร่ืองบนิ ตาของเขาก็ไมไ ดห ลบั เพราะฉะนั้น จึงมองเห็นกระจา งชัดท่สี ุด มจั จุราชเขาโงงผกู าํ ลังเตรียมจะใชเ ขาเสยรา งทีน่ อนราบอยูก บั พน้ื ของเขาบัดน้ี ผงกศรี ษะ เริดขน้ึ ราวกบั ถกู คอ นยกั ษกระหนํ่าอยางแรง ครน้ั แลวพริบตาตอมา เสียงตมู ท่สี องกก็ ัมปนาทขึ้นอกี จนราวไปหมดทัง้ แกว หู เจา ควายยกั ษผ งกหวั กลับอีกครงั้ เอาจมูกทม่ิ พื้นทราบขาหลังท้ังคูถบี ลอย ขนึ้ จากพนื้ แลวรางอนั มโหฬารก็ฟาดสนนั่ ลงเกอื บจะบดทับรางของรพนิ ทรผูกลงิ้ ตัวหลบรอดการ ลมทบั ไปไดเ พยี งแคฝามือเดยี ว! กอ นทเ่ี ขาจะยนั ตัวลุกขึน้ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ผูเปนทารกท่สี ดุ ในขบวนการผจญ ภัยตามทเี่ ขาคิดไวแ ตแ รก กว็ ิ่งตะลุยขา มลําธารตรงเขา มา หนา ของหลอ นขาวซดี หลอ นยนื พะวาพะวัง ในระหวางรพนิ ทรผ บู ดั น้นี งั่ ถา งขาเอามอื ยนั พนื้ กับเกิดผนู อนตัวงอกมุ สีขา งอยู สว น เจา ควายยกั ษตวั นัน้ ขาทง้ั ส่ยี ังคงส่ันกระตกุ พลวิ้ เลือดทะลกั ออกมาจากบาดแผลที่กลางหนา ผาก และสันจมกู ราวกับทอประปาแตกไหลซมึ ลงไปกับพ้ืนทรายจนชุม “ผมไมเปนอะไรหรอก ไปดเู กิดเถอะ!” เขาพูดหอบๆ ปาดแขนเส้ือขนึ้ เช็ดเหงื่อทีห่ นา ผาก แลว ยนั กายลุกขนึ้ ยนื ดารนิ วางปน ลง ว่ิงปราดเขาไปท่พี รานพน้ื เมอื ง รองถามละล่ําละลัก รพนิ ทรก ม็ าถึงในเวลาไลๆ กัน สอดแขนเขา ประคองปก หว้ิ คนของเขามานงั่ ทโ่ี ขดหนิ ใตร มไม จากการตรวจดอู ยา งถถ่ี วน เกดิ ไมมีบาดแผล ฉกรรจใ ดๆ เลย เคราะหดที ถ่ี กู เขาของมนั ทางดานนอก เปน รอยเขียวชา้ํ คร้ังแรกเขาใจวา ซ่โี ครงหกั แตภ ายหลงั จากตรวจอยา งถ่ีถวนกป็ รากฏวา ซีโ่ ครงของเกดิ ทกุ ซอี่ ยูเ ปน ปกตเิ รยี บรอยดีทกุ อยาง เพยี งแตจ ุกไปเทาน้ัน ทัง้ สองชว ยกันปฐมพยาบาลกนั อยคู รเู ดยี ว เกดิ กห็ ายใจสะดวกขนึ้ ย้ิมออกมา แหงๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

695 “ผมคงไมเปนไรหรอกครบั นายหญิง ขดั ๆ ทีซ่ ่ีโครงเทานั้น ถาไมไ ดนายหญิง ผมกบั นาย คงแหลกเหลวอยูตรงนีเ้ อง มนั เรว็ จนเราดไู มทนั ” เมอื่ ตางคนตางโลงอก ที่ทราบวาไมม ใี ครไดรบั อันตรายรา ยแรงนกั กห็ นั กลบั มาพจิ ารณา ทซี่ ากควายตวั นั้น ความจรงิ มันไดพ สิ ูจนช ัดออกมาวา เจามหงิ สามฤตยเู ดนิ ลอ ฝา ยมนษุ ยผ ตู ามลา มนั มายัง ธารน้าํ แลว กเ็ ดินถอยหลงั เหยยี บซาํ้ รอยตนี เดิมของมนั วกกลบั ไปแอบซมุ อยทู ี่หลงั พุมไม เพราะ ฉะนนั้ การติดตามรอย จึงมาพบกับความงงงันตรงตาํ แหนงทีม่ นั ทงิ้ ไวครง้ั สดุ ทา ย ดูเหมือนมนั จะ ลอ งหนอนั ตรธารตัวเอง หรอื มฉิ ะน้ันกเ็ หาะไป กวา ท่รี พนิ ทรจะเฉลยี วคดิ ทนั ในเลห ก ลอันฉลาดสุด ยอดของมัน มนั กช็ ารจ รเ่ี ขา มาเสยี แลว เปนการโชคดสี ําหรับเขากับเกิดอยา งย่ิง ทด่ี ารินผไู มป ระสีประสาทีส่ ดุ เดนิ ลุยขา มลาํ ธาร ไปอยูฝง ตรงขา ม จงั หวะทม่ี หิงสาตวั นนั้ ควบล่ิวเขา ใสร พนิ ทรก ับเกดิ จนตองหลบกนั อยา งชลุ มนุ นัน้ หลอ นจึงเปน คนเดยี วทมี่ โี อกาสต้ังหลกั ไดอยางถนดั ทีส่ ุด เพราะอยหู า งไปอกี ฝงหนึง่ หลอน ตะลึงไปเหมอื นกัน ขณะทมี่ ันควบรีล่ งมา แตกไ็ ดสติเม่อื ทง้ั เกิดกับรพินทรถูกตะลยุ กระจดั กระจาย กันออกไปไมเ ปนส่าํ แลว ดงั นนั้ กอ นทีม่ นั จะพุงเขาขยี้พรานใหญ ชวั่ เส้ียวของวนิ าทขี ณะทีเ่ ขาถอย หลังลมลง หลอนจงึ ลนั่ กระสนุ ทง้ั สองลาํ กลองออกไป เปนกระสนุ สัง่ อยางเฉยี บขาดทัง้ คู เพราะจบั เขา สวนสมองหยดุ มนั ลงไดแ บบประกาศติ ลูกปน นัดแรก ทล่ี น่ั เขาสตู ัวของมนั เปน ลกู .375 ของเกดิ ทเ่ี จาะเขากลางลาํ ตวั ซึ่งแทบไม มีความหมายอะไรเลย นอกจากสรางความบาเลือดใหแ กม นั ย่งิ ขนึ้ สว นนดั ทีส่ องที่รพนิ ทรย งิ ไล หลงั ไป หวั กระดูกขาหลงั ดานซา ยใกลเ คยี งกับรอยทเ่ี ชษฐายิงบาดเจ็บไวเมื่อวนั กอ น มันพบจดุ จบลงดวยมือของหญงิ สาวผูไมม ใี ครคาดฝน มากอ น แมก ระท่ังเจาตวั คนที่ พชิ ิตมนั ลงเอง! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

696 30 รางอันดาํ ทะมนึ ของมันนอนกองพะเนนิ เทินทกึ อยูท ห่ี าดทรายรมิ ธารนา้ํ มองดรู าวกบั ภเู ขาเลากา รพนิ ทร เกิด และดารนิ ยืนรายลอ มซากนน้ั มองดหู นากนั เองอยางงงๆ อยูอ กี อึดใจใหญ โดยไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดออกมาเลย เหตุการณท ี่อบุ ัตขิ ึน้ มนั เหมอื นกับความฝน ในทสี่ ดุ พรานใหญก็ถอนใจยาวออกมา ถอดหมวกออกโคงคาํ นบั ใหแกห ญงิ สาวอยา ง ออ นนอ ม “เปน ทป่ี รากฏออกมาแลว วา พรานเอง บางขณะกต็ องเปนหนีบ้ ุญคณุ ชีวิตของนายจาง เหมอื นกนั โดยเฉพาะอยา งยงิ่ นายจา งผนู นั้ เปนแตเพยี งผหู ญิง ถึงคราวแลว ครบั ทผ่ี มจะตอ งกลาว ขอบพระคุณคณุ หญิงบาง ในการชว ยชวี ิตผมกับเกดิ ไวไ ดอ ยางหวดุ หวิด” สหี นา ของหลอนยงั ไมส รา งจากความตนื่ เตน ระคนมนึ งง หลอ นแทบไมเช่ือสายตาวาเจา มหิงสารายกาจตัวน้ี พบจุดจบลงดวยนํ้ามอื ของหลอ นเอง หลอ นจองหนา เขา สายตาปราศจากรอย ภาคภมู หิ รือเยอ หยง่ิ ยโสใดๆ ทัง้ สิน้ นอกจากประกายแหงความปติ เมอ่ื เห็นวา เจาควายยักษตัวนนั้ ดับดนิ้ ส้นิ ชพี ลงแลว โดยทท่ี ั้งเกิดและรพนิ ทรไ มไดร ับอันตรายใดๆ “อยา ขอบใจฉนั เลย ขอบใจโชคชะตาหรือเทวดาประจาํ ตัวของคณุ เองดีกวา มนั เปน เหตุการณบงั เอญิ ท่สี ุด ที่ฉนั คนเดียวขา มไปอยูฝง โนน ตอนทีม่ นั พงุ เขาใสคุณกบั เกิด ฉันจงึ พอตง้ั ตวั ต้ังสติทนั ถา หากฉันอยฝู ง เดยี วกับคุณ เราอาจแหลกกนั หมดทง้ั สามคน ตอนท่ลี นั่ กระสนุ ออกไป ฉันแทบไมร ูสกึ เสียดว ยซ้าํ ไมน ึกเลยวาจะลมมันไดใ นวนิ าทคี ับขนั ท่ีสุด” “นายหญงิ ยิงเดด็ เหลือเกินครบั เขา สมองทัง้ สองนัด ตอนทีม่ ันลมก็เกือบจะลมทบั นาย ดี วา นายหลบเสยี ทัน” เกดิ พดู มองดารินดว ยความเคารพเช่อื มนั่ ในฝม อื เตม็ ท่ี แลวชใ้ี หด แู นวกระสนุ ซึ่งเจาะ บริเวณศรี ษะของควายมหากาฬตัวนนั้ ระยะหางกนั เพยี งไมกนี่ ว้ิ ระหวา งแผลแรกกบั แผลทส่ี อง หลอ นทรดุ ตวั ลงนั่งบนโขดหินกอ นหนึ่งอยา งหมดแรง เปา ลมออกจากปาก “หนู บางขณะถามโี อกาส ก็อาจชว ยราชสหี ไดเหมอื นกนั นะ...” พึมพําออกมาเหมอื นจะกลา วกบั ตนเอง กระแสเสียงไมม เี จตนาท่จี ะกระทบหรือเปรียบ เปรยเหน็บแนมรพินทรเชน ไรทัง้ สนิ้ อันผดิ ไปจากทกุ ครงั้ “ฉันงงไปหมดแลว ไมอ ยากจะเชือ่ ตัวเองเลย นี่ฉนั ยิงเจา ควายยกั ษต วั นลี้ มดว ยมือฉันเอง หรอื น่ี พี่ใหญ ไชยยนั ต แงซาย หรือใครๆ รูเขา คงประหลาดใจไปตามๆ กนั ” แลว หลอ นกห็ วั เราะเกอ ๆ ออกมา สน่ั ศีรษะชาๆ ฉงนสนเทห ต ัวเอง “ไมใ ชลม มนั เฉยๆ ในลกั ษณะธรรมดา แตเ ปน การลมในวินาทีฉกุ เฉนิ ทส่ี ุด โดยชว ยชวี ติ ผมกบั เกดิ ไวเสียดว ย อยา ประหลาดใจไปเลยครบั ฝมือยงิ ปน ตามปกตขิ องคณุ หญงิ เย่ียมอยแู ลว และ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

697 ผมก็เคยบอกแลว วา ถาสามารถควบคมุ สตไิ ดโดยไมต น่ื เตน ตกประหมาเกนิ ไปนกั คณุ หญิงก็ สามารถจะพิชติ สตั วปาอนั ตรายทกุ ชนดิ ลงไดโดยไมยากเลยครับ” จอมพรานพดู แผวต่ํา นํ้าเสยี งจรงิ จัง เหตกุ ารณในครงั้ น้ี เขาไมถือวาเปน ‘ฟลกุ ’ อยางท่ี เจาตวั คนยงิ เองเขา ใจ เพราะกระสนุ ทเ่ี ขาจุดตายอยางแมน ยําทัง้ สองนดั เปน เคร่อื งยนื ยนั ใหเ ห็นชดั วา หลอ นยิงดวยฝมือจริงๆ ภายหลงั ท่ีเริม่ จะคุนกบั เหตุการณฉกุ เฉนิ ชนดิ น้มี าจนเกิดความเคยชนิ บางแลว “ขอบใจมาก ท่ีอตุ สาหสรรเสริญยกยองฝม ือฉัน ฉันรตู วั ดอี ยหู รอกวามนั เปน เรื่องบงั เอญิ ประจวบเหมาะขนาดไหน ถา ฉนั มฝี ม ือจรงิ ฉนั จะตองสามารถอาน แกะรอย และลมมันลงดวย ตนเอง โดยไมจ าํ เปนจะตอ งเดินตามหลังคุณตอ ยๆ แบบนี้ คณุ เองถาไมเคราะหร ายถอยหลังสะดดุ หินลม คุณกค็ งจะหยุดมนั ลงไดกอ นฉนั แนๆ มนั อยูที่จังหวะและโอกาสมากกวา ทง้ั เกดิ และคณุ ไมม ี โอกาสจะยงิ มนั ไดในขณะทชี่ ลุ มนุ ติดตวั อยนู ั้น แตฉ นั ไดโ อกาสน้ี วา แตวา มนั ไปยงั ไงมายงั ไงกนั นี่ เราเห็นรอยของมนั มาสิ้นสดุ เอาท่ธี ารนํ้าน่ี แลว ทาํ ไมจๆู มันกต็ ลบออกมาทางดา นหลงั ของพวกเรา ทุกคน รอยเดนิ ยอ นกลับกไ็ มเห็นม”ี รพนิ ทรควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสบู เปน ตัวแรก ภายหลงั จากตกอยใู นภาวะเครงเครยี ดตดิ ตอ กนั มาเปนเวลานาน “มันทําอุบายหลอกเราครบั ทาํ ใหเ ราเหน็ รอยเทา ของมันตรงไปท่ลี าํ ธารเหมอื นจะขา มไป ฝงโนน แลวก็เดินถอยหลังเหยยี บซํ้ารอยตนี ของตัวเอง วกกลับไปซมุ อยูท ี่หลงั พมุ ไมปากหว ยโนน คอยดักเลน งานเรา ระหวางทีเ่ รากาํ ลังงงกนั อยู มันกพ็ รวดออกมาเลย” หญิงสาวลืมตาโพลง อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ จองพิจารณาดูรอยตีนเหลา นน้ั อยาง อศั จรรยใ จไปหมด “ไมน าเช่อื เลย สัตวด ริ ัจฉาน จะมคี วามคดิ อา นเลห กลไดล ึกซงึ้ ถงึ เพยี งนี้ เปน ไปไดห รือ อยางคณุ วา นะ” “เปนไปไดห รอื ไมไดค ุณหญงิ กเ็ หน็ กบั ตาอยแู ลว ยังไงครบั เราเหน็ แตร อยมันเดนิ ลงมา แตไ มเห็นรอยวกกลับขึน้ ไป แลวมนั ก็โผลออกมาทางดา นหลงั เรา ถามนั ไมเ ดนิ ถอยหลังซาํ้ รอย ตัวเองไปทกุ ฝก าวอยา งวา น่ี มันจะมวี ธิ ีใด” ไมท ันจะขาดเสียงพูดของรพนิ ทร ทุกคนกต็ องสะดงุ สุดตวั เสยี งไรเฟล แผดระเบดิ สนนั่ หวัน่ ไหวขึน้ สองนัดซอ น ดงั มาจากดานใตของบรเิ วณปา หนาม ท่ตี า งผา นกันออกมากอนแลว หา ง กนั ไมถึงวนิ าที มนั ก็กกึ กอ งขึน้ ถ่ยี บิ ฟง จากเสียงเปน ปน คนละขนาดกนั ซงึ่ แปลวามากกวาหนง่ึ กระบอกขน้ึ ไป พรอมกัน มเี สียงกิง่ ไมหกั ระเนระนาด ระคนไปกบั เสียงตะโกนโวยวายฟง ไมไ ดศ พั ท แวว ๆ มา “พวกของคุณชาย ปะทะกบั อะไรเขาใหแ ลว !” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

698 พรานใหญร องออกมาเรว็ ปรื๋อ เกดิ กบั ดารนิ ซง่ึ นงั่ อยูพ รวดขึน้ ยนื อยางตระหนก ยงั ไมทัน จะเอย คําใดกนั ท้งั สิน้ กมั ปนาทปน กส็ ะทา นมาอีกสองตมู ตดิ ๆ กัน แลว หลังจากน้ัน ทุกสิง่ ทกุ อยางก็ เงียบสงดั ลงตามเดิม เหมือนไมไ ดม อี ะไรเกดิ ขน้ึ ทัง้ สามไดแ ตจองตากนั อยูเชน นน้ั “ชา งกระมัง?” หญงิ สาวอุทานเสยี งสั่น จอ งตาเขาอยางรอ นใจ รพินทรเ มมริมฝป ากแนน พยายามจบั เสยี ง ก็ไมไ ดยนิ อะไรทัง้ ส้นิ เกิดเขยกขาลากปนเขา มาสมทบ “คงไมใชช างหรอกครบั นายหญงิ ถาชางปานน้คี งไดย นิ เสยี งมนั รอง เสียงปาแตกลั่นไป แลว ” ทกุ คนไดแ ตจ อ งตา นง่ิ งนั กนั ไปอกี ความเงียบคอื ปรศิ นาท่ีทําใหต อ งคิดไปในทางไม ชอบมาพากลนัก เสียงเหมือนกระซิบของดารินดงั มาอีก “แลวทําไมถึงเงยี บกริบกนั ไปแบบนน้ั เสยี งปนตัง้ 6-7 นดั แลวกเ็ งียบกนั ไปเฉยๆ” คาํ พูดของหญงิ สาว ทาํ ใหเ ขาตดั สินใจในทนั ทนี ัน้ บรรจลุ กู ปนจนเตม็ ซองอยางรวดเรว็ แลว กระชากลกู เลอื่ นขน้ึ ลาํ หนั มาทางเกิดออกคาํ สงั่ โดยเร็ววา “เกิด! แกกับนายหญิงรออยทู ่ีนี่แหละ ฉันจะตามไปดเู อง” ขาดเสยี ง กก็ าวพรวดๆ ตดั พน้ื ทรายริมลาํ ธารตรงไปยงั ปากหว ยเขา ดงไปอยา งรวดเรว็ ท้ิง ใหพ รานพนื้ เมอื งกบั นายจางสาวรอคอยตรงบรเิ วณท่มี หงิ สาลมอยู ดารนิ ขยบั จะวิง่ ตามไปดวย แต แลว ก็ชะงกั เพราะเกดิ รอ งทว งไว หลอ นจงึ เปลีย่ นความต้งั ใจ ระลึกขน้ึ มาไดว า ในภาวะเชนนีก้ าร ปฏบิ ตั ิตามคาํ สัง่ ของรพินทรยอ มเปนการดีทส่ี ดุ พรานใหญร ดุ เรงมาตามลําหว ย อันเปน ทางเดียวกบั ท่เี ขาไดต ามรอยเจา มหงิ สามาเมอ่ื ครู ใหญน้ี ยอนกลับขึ้นปาหนามอกี คร้งั ดว ยความรอ นใจ เสียงปนท่ซี ลั โวสนัน่ หลายนดั ซอนเมื่ออึดใจ ท่ีแลว ทําใหเ ขาไมส ามารถจะทายอะไรถกู ทายฝายเขาระเบิดกระสนุ เขา ใสเ จา มหงิ สาบา เลอื ดตวั น้นั กอ น เวน ระยะหา งกนั เพยี งไมเ กิน 2-3 นาทีเทานน้ั กม็ เี สียงยิงสนน่ั หวน่ั ไหวมาจากดา นของ เชษฐา ซ่งึ แยกออมไปอีกทางหนึง่ ลกั ษณะของเสยี งปน ทรี่ ะเบดิ ขน้ึ หลายนัด ในชวงจังหวะตางๆ กัน แสดงวา เปน การปะทะในข้นั ดเุ ดือดรา ยแรงทเี ดยี ว ครัน้ แลว มันก็เงียบหายไปเสยี เฉยๆ โดยไมม ี อะไรกระโตกกระตากเลยเชน นี้ ทําใหเ ขาไมส บายใจนกั จากความจดั เจนจนคุนเคยกบั ภมู ปิ ระเทศดีอยกู อ นแลว ไมก่ีอดึ ใจหลังจากน้นั รพินทรก ็ พบตวั เองในปา หนามอนั แหง เกรยี มกวา รกทบึ บายหนา ไปตามทิศทางทไ่ี ดย นิ เสยี งปน สอดสาย สายตาและเงยี่ หูสดบั ตรบั ฟงไปทุกฝก า ว ใจเตนระทกึ ระหวา งเชษฐา ไชยยนั ต และแงซาย ทงั้ สาม คนเขาไมกลาทีจ่ ะเดาวา คนใดคนหนง่ึ หรอื มิฉะนัน้ กท็ งั้ สามคน มีอันเปน ไปเชนไรเสียแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

699 ใจช้ืนข้นึ เลก็ นอ ย เม่ือไดยนิ เสยี งคนพูดกนั แวว ๆ ทางพงหนามขางหนา เขาก็ปองปากกู ใหส ญั ญาณออกไป พอขาดเสยี ง ก็มีเสียงกูตอบออกมา พรานใหญเ รง ฝเทาขนึ้ อกี พอพนรอยแยก ของทางดานเล็กๆ สองฝง เปนปารก เบื้องหนาเปน เนนิ สงู เขากถ็ อนใจออกมาโลงอก เชษฐา ไชยยนั ต และแงซาย ยนื รวมกลุมกันอยูริมซุม ไผหนาม หา งออกไปเล็กนอย บน กอหนามพงุ ดอ ภูเขายอ มๆ ลูกหน่งึ กองฟบุ อยูทีน่ ่ัน พอมองเหน็ เขา ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตก ็สง เสยี ง รอ งทักอยางดใี จลนั่ มา พรานใหญว ิ่งตรงเขา ไป พอถึงกพ็ บวา ภูเขาทกี่ องอยนู น้ั คือแรดสองนอหรือ กระซูตัวเดยี วกบั ท่ีเขาไดเ ผชญิ หนา กบั มนั มากอนเมื่อชวั่ โมงท่แี ลว กอนหนา ทจ่ี ะปะทะกบั มหิงสา นน่ั เอง เชษฐานน้ั เส้ือลาสัตวท างดานหลังขาดรุงร่ิง ราวกบั ใครเอามดี กรดี สาํ หรับไชยยนั ต แขนทงั้ สองขา งและบริเวณใบหนา เปนรอยขดี ขว นจากหนามยบั ไปหมด เลือดโทรม สวนแงซายดเู หมือน จะไมไดรับอนั ตรายอะไรเลย มองเหน็ แคน ้ัน เขากท็ ายอะไรไดถ กู หมด “เปนอะไรหรอื เปลาครับ คุณชาย คณุ ไชยยนั ต” เขาถามแทบจะไมหายใจทันทที พ่ี รวดเขา มาถงึ ท้ังสองหัวเราะ แสดงวาไมม ีรายแรงสาหสั มากไปกวา ทเ่ี หน็ “กไ็ มเ ปนไรหรอก แคเ กือบตายเทา นน้ั ...” ไชยยนั ตต อบพลางหวั เราะอยา งอารมณขัน “เชษฐาถูกมันเสยลอยขน้ึ ท้งั ตวั ทแี รกนึกวาแหลกแลว โชคดีเหลอื เกินนอของมันเฉียด สันหลงั ไปอยา งหวดุ หวดิ กระชากเสอ้ื ขาดออกทัง้ กระบิ สวนผมว่ิงตะลุยเขาไปในกอหนาม หนา ตา เน้ือตวั ไมม เี หลืออยา งทเ่ี หน็ อยนู ่แี หละ ไหนอธบิ ายหนอ ยซผิ กู อง ไอม หงิ สาของคุณ ไหงถงึ จําแลง รา งกลายเปนกระซูไ ปไดย งั ง?ี้ ” “มันจําแลงรา งไมไ ดห รอกครับ มันคนละตัว คนละชนดิ กนั ตะหาก แตบ งั เอิญวามนั เขา มาอยูในบรเิ วณใกลเ คยี งกนั เทาน้ัน” เขาตอบย้ิมๆ พลอยขบขนั สหี นา อาการของไชยยนั ต ผมู ักจะหวั เราะไดแ มก ระท่งั ความ ตาย จากการบอกเลา ความก็ปรากฏพอจะลําดบั ภาพไดวา ฝา ยของเชษฐา ไชยยนั ต และแง ซาย ซึ่งออมสกัดเขา ทางดานซา ยของดงหนามตามทนี่ ดั แนะกนั ไว พบรอยของมหงิ สาท่หี มายลา อยางชัดเจน และสาวรอยกระช้ันกนั เขามาเปน ลาํ ดบั แตย งั ไมมวี ีแ่ วววา จะเห็นตวั ขณะท่ดี อมๆ กัน อยูนัน้ ตา งกไ็ ดย นิ เสยี งปนระเบิดกกึ กองขน้ึ จากฝายของรพนิ ทร อนั ทําใหเขาใจไดแ นชดั วา พราน ใหญจะตอ งเขา ถงึ ตัวมหงิ สาแลว พรอ มๆ กับเสยี งปนท่ลี นั่ ถยี่ บิ อยูหลายนัด กม็ เี สียงปา แตกลูเปน ทางตรงเขา มา ทําใหค ดิ วามหงิ สาถกู ปนบา ยหนา หนีมาทางฝายของตน จงึ ซมุ สกัดอยู แตค วามจริง นัน้ เสียงทว่ี ่งิ เตลิดมา เปนเสยี งของกระซตู วั นี้ ซึ่งต่นื ตกใจเสยี งปน มาจากฟากโนน เสียงวงิ่ ตรงเขา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

700 มานัน้ หยุดชะงักคลา ยๆ จะไดก ล่ิน แลว ก็เปล่ยี นทศิ เลยี่ งออมไปทางหนึง่ แงซายซงึ่ ทาํ หนาทเี่ ปน พรานจงึ ชวนออกกา วสกดั ระหวา งทต่ี ามเขาชดิ โดยทย่ี งั เขา ใจวา เปน มหิงสานนั่ เอง เจา กระซูตวั นกี้ โ็ ผลพรวดออก มาจากดงหนามอันหนาทึบทม่ี ันกาํ บังซุมตวั อยู ดิ่งเขา ใสเชษฐาเปน คนแรก เสยี งปน สองนัดแรกท่ี ดงั ขนึ้ เปน เสยี งปนจากไชยยนั ต ผูกระหนา่ํ ใสท งั้ ลํากลองซา ยขวาโดยไมต องเล็ง มันถูกเขาระหวา ง ตะโพกหลงั กบั ชวงทองอยางจัง ลมตะแคงไป จงั หวะทเ่ี สยนอขึน้ หมายขยเ้ี ชษฐาจึงเสยี ไป เปนผล ใหเ สอื้ ขาดตดิ ปลายนอ ราชสกลุ หนมุ หวั หนา คณะเดนิ ทางพนวนิ าทดี ับจิตนน้ั ไปไดอ ยา งหวุดหวดิ พอมนั ทรงตัวติดกส็ วนควนั ปนเขา ใสค นยงิ ผซู ่งึ วิ่งอยา งไมค ิดชีวิตผา เขา ไปในดงหนาม และกอ นที่มนั จะทนั ถงึ ตวั ไชยยนั ต เชษฐากบั แงซายกร็ ะเบิดไรเฟล ในมอื เขา ใสโดยไมนับ ภายหลงั จากทม่ี นั ลมหมดฤทธิเ์ ดชลงแลว แงซายตองใชมดี เดินปา ถางพงหนามเขาไปรับ ตัวไชยยนั ตออกมา ซึ่งเจา ตวั ก็ไมสามารถบอกไดเ หมอื นกนั วา ขณะนน้ั เขาสามารถตะกายบกุ เขา ไปในปาหนามอันแหลมเหลา น้นั ไดอ ยา งไร “ดีวา นี่สามคนชว ยกัน ถาคนเดียวปานนีเ้ สรจ็ ไปแลว ยงิ มนั ไมท ันแน” เชษฐาบอก ยกมอื ขน้ึ ลูบสนั หลังตวั เอง ซงึ่ มรี อยเสอื้ ขาดยับเยนิ แลว ท้งั สองกแ็ สดงทา ประหลาดใจ เมือ่ พรานใหญบ อกใหท ราบวาเขาเผชญิ หนา กบั กระซูตัวนี้มากอ นแลว “ผมนึกไมถงึ เลยครับวา พวกของคณุ ชายจะมาปะทะกับมันเขาในเวลาไลๆ กับที่ทางดา น ผมก็ฟาดกับเจา ควายปา ตวั นน้ั ” แลวเขากเ็ ลาเหตุการณ ท่เี ผชิญหนา กับมหิงสาใหเ ชษฐากบั ไชยยนั ตฟ ง โดยละเอยี ด พอ ทราบวา ควายมหากาฬตวั นนั้ ถกู พชิ ิตลงดว ยฝม อื ของดารนิ ทงั้ สองอา ปากคา งตะลงึ งนั ไปดว ยความ ประหลาดใจสดุ ขีด “นอยนะเหรอ เปนคนควํา่ มนั ?” พี่ชายรองออกมาอยางตืน่ เตน อัศจรรยใจ “เปนความจรงิ ครับ ถาไมใชเ พราะฝมอื คุณหญงิ ปานนีผ้ มกบั เกดิ กแ็ หลกไปแลว ” “เปนเร่ืองมหศั จรรยทสี่ ดุ น่ีถา ไมใ ชเ พราะคณุ บอกละก็ ตอใหอ มพระมาพูด ผมกไ็ มเชื่อ เดด็ ขาด” ไชยยนั ตครางหวั เราะออกมาอยางงงๆ กะพริบตาปรบิ ๆ แงซายผเู งียบขรึมทกุ สถาน- การณก็พดู ขน้ึ ลอยๆ “นายหญงิ เปน คนสตดิ ี ยิงปน กแ็ มน ผดิ คาดไปถนดั ผมนึกวามนั จะลมลงดวยปน ของผู กองเสยี อกี ” เมื่อตา งฝา ยตา งเลาถึงเหตุการณ เชษฐา กบั ไชยยนั ต จงึ เขาใจในทันทวี า เหตุไรฝา ยของ ตนถงึ ประจันหนากับเจา กระซูต วั นเี้ ขา ทง้ั สองฝายตางเผชญิ หนากับอนั ตรายในเวลาไลเ ล่ียใกลเ คียง กนั และเกอื บจะเอาชวี ติ ไมรอดดวยกนั ทัง้ สองดานจากสตั วร ายสองชนดิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

701 มันเปน การลาที่ไดร ับผลสาํ เรจ็ แบบโชคสองช้ัน โดยที่ไมมีใครคาดฝน ไวลวงหนา คอื ไม เพียงแตจะไดต ัวเจามหิงสาอนั เปนเปา หมายสําคัญเทา นน้ั ยังมผี ลพลอยไดจากกระซตู ัวมหึมาเพิ่ม ขน้ึ อกี ตวั หน่ึงดว ย ทวา ชวี ิตของคณะพรรคแตล ะฝาย กแ็ ทบจะปลิดลงไปในสภาพทแ่ี ทบไม แตกตา งไปจากกนั ไมม ีใครแสดงความสนใจกบั กระซูตัวน้ันนัก จดุ หมายสาํ คญั ในขณะนอ้ี ยูท ่มี หงิ สามาก- กวา รพนิ ทรบอกใหทิง้ ซากเจาแรดสองนอตวั นนั้ ไวก อน นําตรงไปยังลาํ ธารชายดงหนาม ซงึ่ เกิดกบั ดารนิ รอคอยฟง ขา วอยใู นขณะน้ี ดารนิ มีสหี นา แชม ชืน่ ขนึ้ เมอ่ื เหน็ พรานใหญโ ผลกลับมา พรอ มกับคณะพ่ีชายของหลอน ซง่ึ สงั เกตเหน็ ผาดๆ วา ไมม ีใครไดรับอนั ตรายรา ยแรงอะไรนกั หลอ นวง่ิ ถลันออกไปรบั โดยเรว็ ภายหลังจากการสอบซักบอกกลา วกันและกัน ทัง้ สองฝายก็รูเ รอ่ื งโดยตลอด เชษฐา ไชยยนั ต และแง ซายตรงปราดเขา พจิ ารณาดทู ซ่ี ากควายยักษต ัวนั้นอยางตนื่ เตน ตางถา ยทอดในสงิ่ ที่ไดเ ผชญิ มากบั ตนเองใหอ กี ฝา ยฟงโดยละเอยี ด และหยุดพกั กันทน่ี ่นั ชว่ั คราว เพ่อื พกั ผอนความเครง เครียดทางกาย และสมอง ทีต่ างผจญกนั มาตง้ั แตเ ชา เชษฐาเขา มาสาํ รวจอยา งถีถ่ วนที่ซากน้นั พรานใหญก ช็ ใี้ หดแู ผลเกาตรงตะโพกซา ย ซึ่ง เชษฐายิงไวเ มอ่ื วนั กอ น มนั เจาะทะลเุ นอ้ื ตะโพกออกไปเฉยๆ โดยไมก ระทบกระดูก เปนแผลทไ่ี มมี ความฉกรรจอ ะไรเลย นอกจากสรางความเจบ็ ปวดและพยาบาทมาดรายใหแ กม นั ย่งิ ขน้ึ “มองผาดๆ ยังกะชางหนมุ ...” หัวหนา คณะเดินทางจุป าก โคลงศรี ษะชา ๆ “ทาํ ไมมนั ถงึ ใหญโ ตมโหฬารถึงขนาดนี้ แทบไมเ ชอื่ สายตาเลย เหมอื นสตั วโบราณงนั้ แหละ” “อายขุ องมนั มากเตม็ ทแี ลว ครบั แกเสียจนกระทงั่ เขากรอ น รูสกึ วานํ้าหนกั ตวั จะมากกวา กระซูตัวเม่อื กนี้ ีเ้ สยี อกี ” สว นกวา งทส่ี ดุ คอื กลางลําตวั ของมนั ขณะทลี่ ม ตะแคงอยูน ัน้ คนรา งใหญขนาดเชษฐา และแงซายสองคน ยืนกันอยูคนละดาน เชษฐาทดลองโดยยนื่ สง มีดเดินปา ทย่ี าวศอกเศษไปใหแ ง ซาย หนุม กะเหรย่ี งพเนจรเออ้ื มมือมารับสุดเอ้ือม ยงั ไมส ามารถจะเอ้อื มถึงปลายมีดท่เี ชษฐายน่ื สงมา ใหได “ลมไอควายยกั ษต วั น้ลี ง เธอกเ็ อาปริญญาเอกของนักลาสตั วไปไดแ ลว นอย” ไชยยนั ตห นั ไปบอกกับดารนิ แพทยสาวคนสวยยิ้มเลยี่ น สหี นาของหลอนไมม ีแวว ภาคภูมใิ จใดๆ ท้ังสน้ิ นอกจากรองรอยของความอกสัน่ ขวญั หาย ทย่ี ังเหลอื คางอยใู นแววตา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

702 “เห็นจะไมขอรับดีกรอี ันนหี้ รอก ฉนั เพง่ิ จะเรยี นรูชดั เดยี๋ วนเ้ี องวา การประจนั หนา กบั สัตวใหญด รุ า ย ขณะท่ีมนั หมายจะเขา มาเอาชีวิตเราน้นั มันเปนอยา งไร ยอมรบั วา ขณะนน้ั กลัวจน ตวั ส่นั สติสตงั ไมไ ดอยกู บั เนอ้ื กบั ตัวเลย ทําอะไรลงไปตามสญั ชาตญาณบงการอยา งเดยี วเทา นัน้ ” แลวหลอนก็ยกมือข้ึนลบู คลาํ ไหลขวา อนั ราวระบมไปหมดดว ยอาํ นาจแรงสะทอนถอย หลงั ของ .470 บนอบุ อบิ อยใู นลาํ คอ ภายหลังจากเรอ่ื งตนื่ เตน ผา นพน ไปแลว การสนทนากก็ ลับกลายมาเปนเรื่องขบขนั สนุกสนานอีกคร้ัง เมอื่ ทัง้ สองฝา ยผลัดกันเลา ถงึ เหตุการณใ นวนิ าทฉี กุ เฉินขีดสุด ซง่ึ ตา งเผชิญกนั มา คนละแงม ุม เรอื่ งของการผจญภัยในปา มีทง้ั ความนา กลวั และขบขันรวมอยใู นตวั ของมันเองเสมอ ดารนิ หวั เราะจนน้าํ ตาไหล เมือ่ เชษฐาเลา ถึงลกั ษณะของไชยยนั ตท ี่วงิ่ อยางไมค ิดชวี ติ ผา เขาไปในดงหนาม แลวก็กลบั ออกมาไมไ ด สว นไชยยนั ตก็พรรณนาโดยละเอยี ดวา ขณะทก่ี ระซูตัว นน้ั พุงเขาใสเ ชษฐาน้นั เชษฐาออกวง่ิ กระเจิดกระเจงิ โดยไมร ทู ิศทางอยางไรบา ง จนกระท่ังถกู ขวดิ เสยลอยควางขน้ึ ทง้ั ตวั รพินทรก ับเกดิ ก็รูสึกขบขันตนเอง เมื่อดารินผเู ห็นเหตกุ ารณอ ยา งถนดั ท่สี ดุ เลา ใหฟ ง วา ทัง้ เขาและเกดิ อยใู นอาการอลหมา นเชนไร ตอนท่มี หงิ สาควบเขาไล ทุกคนตระหนกั ไดด วี า ชวี ติ ท่ีรอดมาไดนน้ั ตกเปน หนบ้ี ุญคณุ ของอานภุ าพไรเฟล ขนาด หนกั แทๆ เพราะขณะทย่ี งิ ออกไป ถงึ แมจะยงั ไมถกู ที่สําคัญพอทจี่ ะหยดุ มนั ไดอ ยา งเฉยี บขาด อาํ นาจแรงปะทะอนั มากมาย ก็ทําใหมันชะงักปด เปเสยี การทรงตวั ไป เปดโอกาสใหผเู คราะหร ายที่ กาํ ลังจะถกู มนั บดขยหี้ ลบเอาตัวรอดไดอยางหวุดหวิด กรณีทเี่ หน็ ชัดที่สดุ ก็คืออํานาจของ .600 ไน โตรเอกซเปรส ซึ่งไชยยันตก ระหน่ําเขาใสก ระซหู นังหนาตวั นนั้ ขณะทม่ี นั กําลังพงุ เขา ขวดิ เชษฐา แมจะถกู ตรงตะโพกและบริเวณทอ ง ก็ทาํ ใหม นั ช็อกลม ฮวบลงไดชว่ั อดึ ใจใหญ ชวยใหเ ชษฐารอด พนวนิ าทีมรณะไปไดพ รอมกบั ต้งั ตวั ทนั “ถา ไมไ ด .600 ท่ีไชยยนั ตยงิ สง เดชปะทะไวเ สียกอน ผมก็คงเละไปท้ังตัวแลว ” หัวหนาคณะเดินทางบอกอยางไมว ายหวาดเสยี ว หันไปตบไหลเพื่อน ผบู ัดนมี้ ีพลาสเตอร ติดตามแขนขาและใบหนา เตม็ ไปหมด ทาํ ใหมองดแู ลว เปนท่ีชวนขบขนั ย่งิ ผทู ่ีไมไ ดร ับอนั ตรายใด เลยแมแตร อยขีดขวน ก็มีเพียงสองคนเทา นั้น คือดารนิ กบั แงซาย นอกนนั้ กม็ รี อยขัดยอกและ ถลอกปอกเปก กันไปทุกคน ไชยยนั ตมบี าดแผลปปุ ะมากกวาทกุ คน มนั เปนเกมแหง การเส่ยี ง ทค่ี ณะนายจางทง้ั หมดยอมรบั วา สาสมใจยิ่ง แงซายกับเกดิ ไดร ับคาํ ส่งั ใหเ ดนิ ยอนกลับไปเอาสัมภาระของทกุ คนที่ปลดกองรวมกนั ไว ชายดง กอนทีจ่ ะแยกกนั ยอ งตามมหิงสา รพินทรเปด หนังควายยกั ษต วั น้นั ตรงบริเวณสันหลังออก แลเ อาเฉพาะเนือ้ สนั ออกมากอ ไฟยา งอยางชนดิ สดๆ รอนๆ รมิ ลําธารทนี่ งั่ พักกนั อยู เพื่อชดเชย ใหแ กพ ลังงานและความเหนอื่ ยยากแทบจะเอาชวี ติ ไมรอด ในการตดิ ตามพิชติ มนั มนั เปนเนอื้ สดมอื้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

703 แรกสําหรบั ทกุ คน ภายหลังที่ไดผละจากขบวนเกวยี นออกมา ดารินคนเดียวเทา นน้ั ทีก่ ินไมล ง หลอนไดแ ตนง่ั มองเฉยๆ และปฏเิ สธเดด็ ขาด ไมว า ไชยยนั ตหรอื พช่ี ายจะชวนคะยน้ั คะยอมาเชน ไร “เห็นตวั ของมัน นึกถงึ ภาพเมอื่ ตะกน้ี แ้ี ลว ขยอกไมล ง ใครจะกนิ กก็ นิ เถอะ ไมต องเปน หว งฉนั หรอก” หลอนวา แลวหลอนกร็ อคอยอาหารกระปอง ซงึ่ เกดิ กบั แงซายกาํ ลังเดินทางไปขนมา ประมาณครงึ่ ชว่ั โมง ทั้งสองก็หอบเอาสมั ภาระตดิ ตัวของทุกคนทถี่ อดท้งิ ไว กลับมาถงึ และรวมวง สมทบกนิ เน้อื ยางอยา งเอร็ดอรอ ย “สาํ เรจ็ ไปอีกหน่ึงละ ทนี ก้ี ถ็ งึ คราวไอแหวง จอมนกั เลงโตเสยี ท”ี ไชยยนั ตพูด แววตาของอดตี นายทหารปน ใหญสกุ ใสราเรงิ อยเู หมอื นเดิม มนั สอถึงความ บกึ บึนทรหดแบบนกั เผชิญภยั แทจรงิ การเสี่ยงแบบทามฤตยู เปน ความสนุกสนานบันเทิงสําหรับ เขา ทั้งๆ ทีด่ ผู าดๆ ในครงั้ แรกวาเขาจะเปนคนสํารวจและออกจะขลาดๆ อยบู า ง ธาตุแททีซ่ อ นเรนอยูในตวั คน มนั มกั จะมาสาํ แดงตนเดนชดั ในขณะทร่ี ว มชวี ติ กันอยู กลางปา เชน นีเ้ อง “รสู ึกวาคุณไชยยนั ตจะเจ็บมากกวาพวกเราทุกคนนะครบั แผลเตม็ ตัวทีเดยี ว ระยะวนั สองวนั น่ีจะตามไอแหวง ไหวหรือเปลากไ็ มท ราบ” เขาพดู เบาๆ อยา งเปน หว ง เจา ตัวคนมพี ลาสเตอรต ิดเตม็ หวั เลาะล่ัน “โอย! เร่อื งเล็ก รพนิ ทร ผมเพยี งแตถกู หนามเกย่ี วเทา นนั้ ไมมีอะไรสาหสั สากรรจนัก หรอก ใหนอ ยฉดี ยากนั บาดทะยกั กินยาแกอ ักเสบ ไดนอนเตม็ อ่มิ สักคนื เดียว ถงึ ไหนถึงกัน ผมเปน หวงเชษฐามากกวา เหน็ ถกู มันเสยงดั ลอยขน้ึ ท้ังตัว แผลขางนอกไมม ี ขา งในอาจชา้ํ ขนึ้ มาก็ได” แลวกห็ ันไปทางสหาย ถามวา “เปน ยังไงบาง เชษฐา?” คําพดู ของไชยยนั ต ทําใหทกุ คนเบนสายตาไปยงั หวั หนาคณะเดนิ ทางเปน ตาเดยี ว โดย เฉพาะอยา งย่งิ นอ งสาวคนสวย สหี นา ของหลอนแสดงอาการวิตก ลุกข้ึนเดนิ มานัง่ ใกลๆ พี่ชาย และ ขอตรวจดูรอยถูกขวิดทางดานหลังของเขา “พใ่ี หญร สู ึกยงั ไงบางคะ?” หลอ นถามแผว เบา จองหนาพชี่ าย เชษฐายมิ้ เรียบๆ “ขณะนย้ี ังไมรสู กึ อะไรมากนกั หรอก ยอกๆ คลายๆ ใครเอาตะพดมานวดหลังขนาด เบาะๆ เทา น้นั เชอ่ื วาคงไมเปนอะไร” ดารนิ พจิ ารณารอ งรอยกลางแผน หลงั ของพี่ชายอยา งถี่ถว น มนั เปน รอยเขียวชาํ้ เลก็ นอ ย หลอนทดลองใชฝา มอื กดหนกั ๆ ลงไปยงั ตาํ แหนง น้นั และบริเวณหลังท้งั หมด พรอมกบั สอบถามวา เขามคี วามรูส ึกเจ็บหรอื ไม เชษฐาส่นั ศรี ษะ สหี นาอยใู นอาการปกตธิ รรมดา หลอนออกคาํ ส่งั ใหเ ขา ลองสูดลมหายใจเขา ออกหนกั ๆ และใหล องไอแรงๆ พีช่ ายปฏิบัตติ ามคําสัง่ โดยดี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

704 “เจบ็ บางไหมคะ?” “ปกตธิ รรมดา” แพทยส าวถอนใจออกมาอยา งโลงอก เงยหนา ข้ึนพดู กบั ทกุ คน “คงไมเ ปน อะไรหรอก แตจะรแู นช ดั ก็ในราวพรุง นี้ พใ่ี หญยังไมถงึ กบั หลังเดาะ และตา เกิดยังไมถงึ กบั ซโ่ี ครงหักก็นับวาเปน บุญท่สี ดุ แลว ” หลอ นจดั การฉีดยาใหไ ชยยนั ต และใหย ากนิ กบั พ่ีชายจากชดุ เครือ่ งเวชภณั ฑข นาดจ๋วิ ท่ี ตดิ ยา มหลงั มาดว ย ทุกคนมคี วามรสู ึกเหมอื นยกภูเขาออกไปจากอกไดล ูกหนง่ึ เม่ือกาํ จัดเจามหงิ สา เขาเกก ซง่ึ กอ กวนรงั ควานและทาํ หนา ทเี่ ปน กองระวงั หลงั สําหรับโขลงไอแ หวง ลงไดส าํ เร็จ เชษฐามองดนู าฬกิ าขอ มือ แลวแหงนหนาขน้ึ เทยี บกับดวงตะวนั ทบ่ี า ยคลอ ยตํ่าไปมาก แลว พลางหนั มาขอความเหน็ รพนิ ทร “เสร็จศึกไอมหงิ สานล่ี งแลว จะเอายงั ไงกนั ตอ ไปละ?” ขณะนนั้ มนั เปน เวลาบา ยส่ีโมงเศษ ดวงตะวนั กําลงั แตะขอบลงกบั เหลีย่ มผาทางดาน ตะวนั ตก เสยี งนกหวารอ งโหยหวนกงั วานกอ งมาจากปา บน พรานใหญใครครวญอยเู ปนครู กบ็ อก เบาๆ วา “ถา เราออกเดนิ ทางกนั เด๋ยี วน้ี เพอ่ื จะไปสมทบกบั ขบวนเกวยี น จะอยางไรเสียกไ็ มทนั แลวละครบั เราเดนิ กนั ไดอกี ไมเกนิ 3 ช่ัวโมงก็คาํ่ ” “ตอนน้ีขบวนเกวยี นของเราอยูท ไ่ี หน พอกะถกู ไหม?” พรอมกบั ถาม เชษฐางัดเอาแผนทซี่ งึ่ พรานใหญท ําไวใ หอ อกมากางตรงหนา รพนิ ทร ขมวดค้วิ คาํ นวณกะวนั เวลาอยอู ีกอดึ ใจใหญกเ็ อากิง่ ไมเลก็ ๆ ท่ีอยูในมอื ชี้ใหน ายจา งของเขาดู “ถา พวกนน้ั ไมไ ปโอเ ออยูเ สียทีไ่ หน และเดินทางตามแผนเดมิ ทก่ี ําหนดไวใ ห ราวๆ ค่ํานี้ ก็จะถงึ ทงุ ชา งน่คี รับ ซ่ึงถาเราไมมาเสยี เวลาตามมหงิ สาเสีย และออกเดนิ ทางต้ังแตเมื่อเชาที่แลวมา ผมก็กะไวว า จะตอ งตามทนั พวกนน้ั ทท่ี ุงชา งในคํ่านแ้ี หละ ทนี ้ีถาเราออกเดนิ ทางจากทีน่ โี่ ดยตง้ั เขม็ ทงุ ชางกร็ าวๆ เกอื บสวางของคืนน้ี แปลวา ตอ งเดนิ ทางกลางคนื ตลอดทงั้ คืนโดยไมห ยุด การเดนิ ปา กลางคนื มันไมเ หมาะนัก เพราะตอ งตัดเขาหลายลูก ไมใ ชเ ดินในปา โปรง” “ไมไ หวหรอก เดินกนั ตลอดทัง้ คืนแบบทวี่ านน่ั นะ โดยเฉพาะอยา งยงิ่ พวกเราทกุ คนก็ กราํ หนกั กันมาทงั้ วนั แลว ” ดารนิ เอยข้ึนลอยๆ พรานใหญไมแสดงความเหน็ เชน ไร เพยี งแตมองดหู นาเชษฐากบั ไชย ยันต เหมือนจะขอคาํ ชข้ี าดตามฐานะของลกู จางที่ดี “ถาตามขบวนเกวยี นของเราไมทันกอ นค่ําวนั นี้ กไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไรทจ่ี ะออกเดิน” ไชยยนั ตว า “สมมติวา เราหยุดพักทน่ี ค่ี นื น้ี เราจะตามทนั เกวยี นทไ่ี หนเมอ่ื ไหร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

705 เชษฐาถาม “พรงุ นี้เยน็ ทีบ่ รเิ วณปา หวายครับ แตตอ งลัดทางกนั นา ดทู ีเดียว เดนิ บนสันเขาโดยตลอด” “ถา ง้นั คืนน้ีหาชัยภูมเิ หมาะๆ นอนเอาแรงกนั ไวสักคนื หนงึ่ กอ นเถอะ เชา มืดคอ ยเดนิ ตอ ” “ถา จะตัดสินใจแนว า นอน เรากค็ วรเลอื กท่ใี กลๆ กบั ธารนํ้านี่แหละเหมาะท่สี ุด ไมค วร เดนิ ไปใหไ กลอีก” ดารนิ เสนอ เพราะธารนา้ํ ใสแหง นเี้ ปน ตาํ แหนง ทีถ่ ูกใจหลอ นทีส่ ดุ อันเนื่องมาจากหา งนาํ้ ไมไ ด ทกุ คนกเ็ หมอื นจะเขา ใจความตอ งการของหลอ นไดดี รพินทรซอ นย้มิ พยักหนา “ก็ไดเหมอื นกนั ครับ แตถ ึงอยางไรเรากต็ องเดินเลาะธารน่ขี ึ้นไปทางเหนือ อกี สกั กโิ ลเมตรเศษๆ สาํ หรบั ท่ีเรานั่งกนั อยูนไี่ มเหมาะแน” “ทาํ ไมหรือ?” หลอนถามอยา งสงสัย กวาดสายตาไปรอบๆ เกิดก็ตอบแทนมาวา “ธารน้าํ ตรงบรเิ วณนี้ เปน กง่ึ กลางของดา นสัตวครบั นายหญงิ เหนอื ดงข้นึ ไปโนนกม็ โี ปง ตอนกลางคืนชางอาจยกโขลงลงมากนิ นาํ้ ทีน่ ก่ี ็ได นายหญิงไมส ังเกตรอยหรอื ครับ เปน เทือกไป หมด เดนิ ขึน้ ไปอีกนดิ ตรงทพ่ี รานใหญว าเปน ท่ที ี่สบายและปลอดภยั กวา ตลิง่ สงู เปนผากัน้ และมีชะ เวิกเขา ไปคลา ยถํา้ กนั นํา้ คา งกนั ลมไดอยา งดี ธารตอนนน้ั กก็ วางนา้ํ ลึก พ้นื หาดทรายโลงเหน็ อะไร ไดไกลๆ” ดารนิ ขยับตวั อยา งอึดอดั เปาลมลงไปในอกเส้ือ “ถางัน้ ก็รีบเคล่ือนยายกนั ไปท่นี น่ั เดยี๋ วนเ้ี ถอะ บอกตรงๆ วา ฉนั ตองการอาบน้าํ ยสี่ ิบสี่ ชว่ั โมงมาแลวไมเจอะน้ําเลย เหนยี วเหนอะหนะคันยิบไปหมดทงั้ ตวั ตอนทีบ่ ุกเขาไปในปา หนาม มวั แตช กั ชา ประเดยี๋ วตะวันตกดินก็หนาวอาบไมไดเสยี เทา นนั้ อดนอนนะฉนั อดได แตอดอาบนาํ้ น่ี ไมไหวเอาจรงิ ๆ ยอมแพ” ไมมใี ครขดั ใจหลอ น ระหวา งเตรยี มเคล่ือนยาย เพ่อื หาชยั ภูมิตัง้ แคมปสาํ หรบั คืนนี้ รพินทรกห็ ันไปทาง หวั หนา คณะเดินทาง “ควาย กบั กระซูน่ี จะจัดการยงั ไงครับ ถา คิดในแงล า สตั วแ ลว จัดวา มนั เปนลาภใหญท ีส่ ุด ของการลาทีเดียว โดยเฉพาะอยางย่ิงแรดสองนอตวั นน้ั ” เชษฐาส่ันศรี ษะ ตบไหลเขาเบาๆ “ถกู แลว ถา คดิ ในแงลา สตั วแ ลว ตองถอื วา เปน ลาภใหญม าก แตในขณะน้ีเราไมไดล าสัตว ในความหมายน้ัน เพราะฉะนนั้ อยาไปกังวลกับมันใหเ สียเวลาเลย รพนิ ทร สงิ่ กังวลของเรายังมอี ีก มากนัก ขนื มวั แตห วงมนั อยกู ็เสียการเทานัน้ อกี อยา งหนง่ึ ขณะนี้เราก็อยหู างกับขบวนเกวยี นของ เรามากกวา จะเดนิ ทางไปถึง กวา จะสงพวกน้ันใหกลับมาขนเนอ้ื ก็เนา ไอครนั้ จะจดั การกันเองก็เกนิ กาํ ลงั ของพวกเราท้ังหมดหกคนนี่ ไหนจะชําแหละ ไหนจะยา ง ไหนจะตองแบกขนกันไป เจาสอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

706 ตัวนนั่ รวมกนั แลวก็เทา กบั ชา งใหญๆ ตัวหนง่ึ พอดี ทงิ้ มันเถอะ อยางดเี รากจ็ ะอาศยั เน้อื ควายเปน อาหารเฉพาะเทาท่ีเราพกั กันอยทู ่นี ี่ หรอื มา ยกส็ ํารองไปเปนอาหารระหวางทางนดิ หนอยเทา นน้ั ถงึ อยา งไรผมก็ยอมรับวาเปนครง้ั แรกในชวี ิตท่ีพบเหน็ กระซใู นปา และยงิ มันได ตนื่ เตน ไมน อ ยทเี ดยี ว แตง านสาํ คญั ทร่ี ออยขู า งหนาทําใหสนใจกับมันไมไ ดม ากนกั เสยี ดายนะ ตอ งเสยี ดายแนๆ ทวา ไมร ู จะทาํ ยังไง” รพินทรไ มกลา วเชน ไรอกี มีแตเ กดิ กบั ไชยยันตเทา นน้ั ทบี่ น เสียดายกระซตู วั นนั้ เปน อยาง ย่งิ เพราะถา คดิ เปนราคาเงินมนั ก็ไมนอยอยู สําหรับรา งกายทกุ สว นของมันซ่ึงลว นตีราคาไดทง้ั สิ้น นับตั้งแตเลอื ด นอ เนอื้ หนงั ลงไปถึงกระดกู แตกต็ อ งจาํ นนดว ยเหตุผลของหวั หนาคณะเดนิ ทาง รพนิ ทรน ําท้งั หมดผละออกเดินจากที่นงั่ พกั กันอยู เลาะเลยี บไปตามแนวชายหาดของลาํ ธาร ซง่ึ กั้นระหวางเขาใหญแ ละปาราบไวข ้นึ ไปทางตนน้ํา ภูมิประเทศท้ังสองฝง สวยสดงดงามไป ดว ยธรรมชาติ ดานหนง่ึ เปน ดงดนิ อนั ทบึ ทะมนึ หนาแนน ไปดว ยไมใ หญดกึ ดําบรรพ แตล ะตน สงู ทะยานเยย่ี มเมฆ อกี ดานหนงึ่ เปนปา เต้ียประเภทพลวงและกระชดิ มีโขดแกง หนิ งอกอยเู ปนฉากชน้ั ระเกะระกะรปู ลกั ษณะตา งๆ ธารบางตอนก็มแี นวนา้ํ ไหลกวาง และบางตอนถูกบีบลงมาเปน รอ ง เล็กนิดเดียว ซงึ่ ฤดูน้ีนาํ้ แหง ทิ้งพน้ื ลาํ ธารสวนใหญ ใหเ หลือแตก รวดทรายเปน หาดโลงออกไป นากฝูงหน่งึ ประมาณ 7-8 ตัว สง เสียงรองเอด็ ดาํ ผุดดําวายอยูในตาํ แหนง ธารนาํ้ กวางเบือ้ ง หนาตอนหนึง่ พอเห็นกลมุ คนเดนิ พน โคง ตล่งิ ลงมา ก็พากนั ว่ิงขน้ึ ฝงหายเขา ไปในซอกโขดหินใหญ นกกระลุม คูข ันพูอยบู นยอดยางสูง สลบั ไปกบั เสียงเจาะโพรงไมถร่ี วั ของนกหวั ขวาน แดดเหลอื ง อรา มลงเปนลาํ ดบั ทุกคนตา งเดนิ กันไปโดยไมเรง รอ นอะไรนกั และอยใู นอารมณปลอดโปรง เพราะ ธรรมชาตอิ ันงดงาม และบรรยากาศที่ระรน่ื โดยเฉพาะอยา งย่งิ ดารนิ นยั นต าของหลอ นเปนประกาย แทบจะลืมความเหนด็ เหน่อื ย และเรอื่ งอันตื่นเตนแทบจะถงึ เลอื ด ถงึ ชวี ติ หมดสนิ้ หลอ นเดนิ เลาะ ชิดชายนาํ้ ชมนกชมไมไ ปอยา งเพลดิ เพลิน ไมน านนกั กม็ าถงึ ตาํ แหนง ทรี่ พินทรกําหนดไว มนั ดเู หมอื นจะเปน บรเิ วณที่รื่นรมยท ีส่ ุด ภายใตชะงอนเว้งิ ผา ซง่ึ มลี กั ษณะเหมือนฝาหอย หรือมิฉะนน้ั กม็ ใี ครมาเจาะควา นไว พ้นื ทราย บรเิ วณน้ันละเอียดขาวสะอาดและโลง เตียน มกี อนหินนอยๆ งอกขนึ้ เปนหยอ มๆ สลบั สสี นั วิจิตร ประหนึ่งใครเอาแกวตางๆ สีมาแกลง ประดับไว เวิง้ นนั้ ใชแ ทนผนงั หรอื กําแพงกนั้ ดา นหลงั ไดโ ดย ไมต องหว ง ซาํ้ ยังมีหลงั คากันฝนหรือน้าํ คางเปน อยา งดี คงจะมแี ตด า นหนา เทานั้นที่เปน หาดโลง ออกไปถงึ สายธาร และขา มฟากหางไปประมาณ 30 เมตร เปน ปาสงู เชงิ เขาใหญส ามารถจะสํารวจ มองเหน็ อะไรไดอ ยา งชดั เจนโดยไมม ีมมุ อบั พอมองเหน็ ชยั ภมู อิ นั แสนสบายเชนนน้ั ไชยยนั ตก็ผิวปากหวอื ออกมาลม ตัวลงนอนหงาย แผหลา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

707 “ถา จะตอ งเปน พระราม ตอนเดินดงกนั แบบนี้ตลอดไปแลว ก็ขอใหไ ดคูหาสวรรคอยา งน้ี เปนทตี่ ง้ั แคมปทกุ ครัง้ ไปเถิด จะใหอ ยนู านสกั ขนาดไหนกย็ ังไหว” เขารอ งออกมา แลว ก็ทําหนา นิ่ว ครางอู เมอื่ หัวไหลทถี่ กู หนามเกยี่ วไวเ ปนแผลลกึ เอนลง ไปกระทบกบั แงห ินตอนหนง่ึ ทําใหทกุ คนหัวเราะ รพนิ ทร เกดิ และแงซาย ชว ยกนั ดําเนนิ การตงั้ คา ยพกั ชวั่ คราวขึน้ อยา งรวดเร็ว อึดใจใหญตอ มามันกพ็ รอมท่จี ะใชพ ํานักพกั นอนสาํ หรบั คืนน้ีได อยางสขุ โขสโมสร และอบอนุ ปลอดภยั กวา ทุกคืนทแ่ี ลวมา และอนั เนอื่ งจากพน้ื เปน ทราย พราน ใหญส่งั ใหข ดุ หลุมเปน รางยาวสําหรบั เตรยี มกอ ไฟหุงหาและยางเนอ้ื สวนไฟผิงและไฟกันสัตวน ้นั เกดิ ไปลากเอาขอนไมแหงขนาดใหญม าสามสี่ตน วางกา ยกนั ไวท างดานหนาแทนประตไู ดเ ปน อยาง ดี ขณะทด่ี า นหลังใชผ นงั หนิ ธรรมชาตชิ วยกันอยูดว ย เชษฐากําลังคน ยา มของเขา เพอื่ จะรอื้ ของจําเปน ออกมา หันไปเหน็ เกดิ เขามานง่ั ยองๆ ซบุ ซบิ อะไรกับพรานใหญก ถ็ ามมา “อะไรหรือ?” พรานพืน้ เมอื งหัวเราะแหะๆ รพินทรต อบวา “เกิดเสยี ดายกระซูตัวนั้นมากครบั อยากจะขออนญุ าตไปเอานอของมัน บอกวา จะเอาไป ฝากเพ่อื นกะเหรย่ี งท่หี มูบา นหลม ชา ง” ราชสกลุ หนมุ ยิม้ อยางอารมณดี พยักหนา “ไปซิ อยากเอาก็ไปเอา แตห วงั วาคงไมโ ลภมากถึงกบั แบกกระซูตัวนัน้ มาทัง้ ตัวนะ แลว กร็ บี กลบั มาใหถ ึงทีน่ ่ีกอนคา่ํ เอาแงซายไปเปนเพอ่ื นดวย อยา ไปคนเดยี ว” เกิดกระโดดลกุ ข้ึนอยางยนิ ดี หนั ไปพยักหนากับแงซาย ซ่ึงดเู หมอื นจะรูกันอยกู อ นแลว ฉวยปนประจํามือคนละกระบอก ตงั้ ทา จะผละไป ไชยยนั ตก ร็ องบอกมาวา “ขากลับอยา ลมื แวะท่ไี อท รพตี วั นน้ั เอาเนอ้ื มาเผอ่ื สําหรับอาหารเยน็ และเชา พรุงนี้ดว ย เอาแตเ นื้อสนั มานะ สว นอ่นื อยาเอามา” ท้ังสองรบั คาํ ชวนกนั เดนิ ตดั หายขน้ึ ปา กระชดิ หายไป ดารนิ ถอดบูต ออก แลวสอดเทาเปลอื ยลงไปกลบอยใู นพน้ื ทราย เหมือนจะใหท รายชวย ดดู ความชาทส่ี วมรองเทา อยูเ ปนเวลานาน ตัง้ คําถามขึ้นลอยๆ วา “แรด กบั กระซูน ี่มันตา งกันยงั ไงนะ?” เพราะรพนิ ทรท ําเปน เหมอื นจะไมไดยนิ นั่งจัดการกบั เตายา งเนอ้ื แบบพเิ ศษของเขาเฉย เสยี พ่ชี ายจงึ ทาํ หนา ทวี่ ิสชั นามาใหแทน “มนั กอ็ ยางเดยี วกันนน่ั แหละ ผิดกันแตว า ถามนี อเดยี วเขาเรียกแรด ถามสี องนอ เรียก กระซู ที่ยงิ ไดน ีเ่ ปนกระซ”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

708 “แปลก! นอยกเ็ พิง่ จะมาไดย ินคําวากระซนู เ่ี อง ออกแปรงหไู ปเพราะไมเคยไดย ินมากอน เหน็ ทแี รกนอ ยกว็ าแรดนัน่ แหละ พรานใหญเ องก็บอกกับนอ ยวา มนั เปนแรด ออ ถือเอาหลักวา ถา นอเดียวเรยี กแรด ถาสองนอก็เรียกกระซูงนั้ หรอื คะ?” “เทา ท่รี ูๆ มากอ็ ยา งนนั้ ” “แลว ทําไมนายพรานของเรา เขาไมย กั บอกนอ ยใหร ูไวเ ลย ตอนทป่ี ระจนั หนากับมัน เขา บอกนอ ยวา แรด” “พิโธ! กบ็ อกแลว ยังไงวา แรด หรือกระซมู นั อยา งเดยี วกันนัน่ แหละ” ไชยยนั ตร องมา “รพินทรไ มอ ยากจะใหเ ธอมขี อ สงสัย ซกั โนน ซักนี่มากเรื่องอยนู ะซิ ถงึ เรียกวาแรดให เธอเขา ใจไดง ายๆ เขาบอกเธอวา แรดนะดแี ลว ถา เขาบอกเธอวา หมู เธอกไ็ มม ีวนั รู” “บา! เห็นฉนั เปน เดก็ อมมอื งนั้ หรือ?” ดารินตวาดแวด คอ นเพ่ือนชายปะหลบั ปะเหลือก ไชยยนั ตก ับเชษฐาหวั เราะกกึ ๆ อยใู น ลาํ คอ นกั มานษุ ยวิทยาผปู ราดเปร่ือง (ทวา เปน นกั สัตววทิ ยาทอ่ี อ นหดั ) ทําปากหมบุ หมิบอยา งฉิวๆ มา ก็เลยพาลคอ นใหอกี คน พดู มาอยางพาโลวา “ไมต องมาทาํ ย้ิมดีอกี คนหนงึ่ หรอก ถาคุณบอกฉันในขณะน้ันวา มนั คอื หมู รับรองวา ขณะทยี่ ืนประจันหนา กับมันอยใู นตอนน้ัน ฉนั เปนผลกั คณุ เขาไปหามนั แนๆ ตอนนนั้ ฉนั ยืนอยูขา ง หลังคณุ ดว ย โอกาสดีท่ีสดุ ” พรานใหญค รางออ ยๆ แลวก็อธิบายเรยี บๆ ในขณะที่มอื ยังทํางานอยวู า “คําวา กระซู เปน ภาษากะเหร่ยี งครบั เรายืมมาใชเรยี กแรดทม่ี ีสองนอตามที่คุณชายบอก เมอ่ื กี้นี้ และถาจะวา กนั ตามจริงแลว แรดกับกระซแู มจะเปน สตั วป ระเภทเดียวกนั กจ็ ริง แตถ า จะ พจิ ารณากนั ใหถ ถี่ ว นตามหลักของสัตวศาสตรแ ลว มันมอี ะไรผดิ กนั อยูบ างเหมอื นกนั ไมใชผดิ กัน ทนี่ ออยา งเดยี วหรือสองนอเทานั้น” “ผิดกนั ยงั ไง อาจารย? ” ไชยยนั ตยนั ตวั ข้นึ น่ัง รอ งถามมาอยางอารมณสนกุ “ตามปกติ แรดมีขนาดใหญก วา กระซคู รับ แลวหนังกห็ นามากกวาดว ย สวนขนตามตัว กลับมีนอ ยกวา รอยเทา คลา ยๆ รอยชางรุน มเี พียงเลบ็ เทาละสามเล็บ ฟนหนาทกี่ รามลา งมอี ยสู องคู สวนกระซหู นงั เรยี บกวาแรดไมขรขุ ระนัก มีรอยพับตรงชว งไหลเ พยี งพบั เดียว ขนยาว ฟน หนา ขางลา งมอี ยูค ูเดยี ว และนอมกั จะยาวกวา แรด ท้งั แรดและกระซเู ปน สตั วห าไดยากมากในปาเมอื งเรา สําหรับชีวติ พรานของผมเทา ที่พบเห็นมนั มากไ็ มเกนิ 10 ตัว มันเปน สตั วป ระเภททพี่ รานกรงุ ท้ัง หลายเขาเช่อื กนั วา สูญพนั ธุไปหมดแลว แตอันที่จริงมนั ก็ยังพอมหี ลงเหลืออยบู าง ในปา สูงทค่ี น สวนมากเขาไปไมถ งึ มนั มีคา สาํ หรับพรานเสียยิง่ กวา ชา งงามๆ เสยี อกี พอมีขา วมันมาปว นเปย นอยู ในแถบไหน พวกพรานกอ็ อกตามกันเปน เดอื นเปน ปทเี ดียว ถือวา เปน สัตวท มี่ ีราคาทสี่ ุดสาํ หรบั การ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

709 ลา เมอื่ งวดทแ่ี ลว กอนจะเขา ปา มาน่ี ผมกโ็ ชคดดี กั มาไดต ัวหน่ึง ใหญพ อๆ กบั ตัวนแ้ี หละ แตเปน ชนดิ นอเดียว คุณอําพลใหผ มสามหมืน่ แตมันไมค มุ กนั เลยกบั การเสยี เวลาติดตามมันเปน เวลาถึง สามเดอื นเศษ แลวยังเสียพรานมือดีไปอกี ทง้ั คนกวา จะไดต วั มัน” “เปน ความจรงิ เหรอ ทเ่ี ขาวา ตลอดทง้ั ตัวของมนั โดยเฉพาะอยางยง่ิ นอแรดเปน ตวั ยาชน้ั วเิ ศษ ทว่ี งการผลิตยาแผนโบราณตอ งการกนั เสยี ยิ่งกวา อะไร?” เชษฐาถาม รพนิ ทรห วั เราะ “เปนความจรงิ ในขอ ท่ีวา พวกยาแผนโบราณ ทง้ั ยาไทย ยาจนี ตอ งการมนั อยา งยิง่ ทเี ดยี ว ครับ และใหร าคาสงู ราวกบั ทอง แตว า มันจะมีคณุ สมบัตใิ นดานการรักษาโรคไดสักขนาดไหนนนั้ ผมกไ็ มท ราบเหมอื นกนั เรื่องนท้ี ่ีจะตองขอความเหน็ จากแพทยห ญิงผเู ชีย่ วชาญอยา งคณุ หญงิ ดารนิ ซ่งึ คงจะอธิบายไดด ีกวา ผมแนๆ ” คนทถ่ี ูกเอย นาม ทําจมูกยน เบป าก “เร่ืองเหลวไหล เร่ืองเช่ือถอื กนั สืบตอ มาเรอ่ื ยๆ ตะหาก หรือมายก็เปน การเอาเคล็ดอะไร กนั สกั อยา งมากกวา ฉนั มองไมเ หน็ วา สว นตา งๆ ของแรดจะมีสภาพเปนตวั ยาอันวิเศษอะไรข้นึ มา เลย ลองแยกธาตุเอามาวจิ ยั ดกู ็ได แตก ไ็ มรเู หมือนกนั นะ ทฤษฎีของวทิ ยาศาสตรก ารแพทยสมยั ใหม อาจสสู มัยเกาไมไดก ไ็ ด ตัง้ แตเขา มาเผชญิ พบเห็นอะไรพลิ กึ ๆ ในปา นี่ ฉันกไ็ มก ลา ที่จะยนื ยนั อะไร ตามทฤษฎเี ดิมทฉี่ นั เรียนรูม าเหมือนกนั ” “แตฉันเชอื่ แฮะ เชอ่ื รอยเปอรเ ซน็ ตเต็มเลย” ไชยยนั ตแ ยงมาอยา งขึงขัง “พวกยาสมัยใหมทกุ วันน้ี สว นมากก็สกัดไดมาจากพืช หรือทเ่ี ราเรยี กกันวา ‘สมุนไพร’ นัน่ เอง เมอื่ ตวั ยาเราสามารถไดม าจากพืช ทาํ ไมเราถึงจะไดมาจากสัตวบ า งไมไ ด ไมต อ งดอู ื่นไกล หรอก ขนาดเลือดคางยงั เปน ยาแกเ ม่อื ย แกออนเพลียไดเลย จะวายาแผนโบราณเขาเหลวไหลนกั ก็ ไมได มันจะตอ งมีสวนจริงอยูบ า ง มา ยพวกรานยาจะตองการไปทําไม” “ก็นา คิดตามทแ่ี กวา น่ีเหมือนกนั ” เชษฐาคลอยตาม เปลีย่ นสายตามาทีร่ พนิ ทร “เวลาลาสัตว หมายถึงการยงิ ตายนะ พวกพรานเขาจดั การยังไงกับมนั ถงึ จะกลายเปน สินคาไปสงขายได แลเนือ้ ออกหมด คดั เอาเฉพาะกระดูก นอ และเลือดของมันไปขายอยางนั้นร?ึ ” “เปลา ครับ เขาเอาทกุ อยา งของมันโดยไมย อมใหเ สียเปลา ไปเลย คอื ในทนั ทีที่ยิงมันลม ลง ขนั้ แรกทีส่ ดุ ถา สามารถจะเอาเลือดสดๆ ของมนั ได เขาก็พยายามเก็บเลือดสดเหลา นนั้ ลงภาชนะไว กอนใหม ากทสี่ ุด ขนาดเลือดทกี่ องอยกู ับดนิ ยังขดุ ดนิ เก็บมาทงั้ กระบิเลย ตอจากนนั้ กจ็ ะใชว ธิ ตี ดั แบง แยกรางกายของมันออกเปน สวนๆ หรอื ทอ นๆ โดยใหต ดั ท้ังเน้อื หนงั และกระดกู ไมมกี ารแยก ออกจากกนั เลย จดั การยางไฟรมควนั ไวเปน การยางใหเ กรียมเฉพาะผวิ นอก เพือ่ เกบ็ รกั ษาเนื้อขา ง ในไวไ มใ หเนา ชัว่ คราว แบบเดยี วกบั ที่เรายา งเนอ้ื ในปา เพ่อื เก็บไวเปน เสบียงสดนัน่ เอง หลังจากนน้ั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

710 จงึ นําไปสง ใหแ กผ ูซื้อ ซึง่ ทางผูซ อื้ ก็ไปจดั การเอาเองวาจะทาํ อยา งไรบา ง เพราะเม่อื ผา ผิวนอกทีย่ า ง รมไวอ อกไป เนอ้ื และกระดกู ขา งในกย็ งั พอจะสดอยบู าง บางทีก็ยังพอมีเลือดตดิ อยดู ว ย” แลวพรานใหญกห็ วั เราะออกมาเบาๆ “ถา ไมก งั วลวาเราจะตองตดิ ตามไอแหวง และหลงั จากที่ถงึ หลม ชา งแลว เรายังตองออก เดนิ ทางไปอยา งไมมีกาํ หนด ผมกอ็ ยากจะขออนญุ าตคณุ ชายจดั การกบั กระซูต ัวน้ี อยา งวา นนั่ แหละ ครบั เพราะมนั หมายถึงเงนิ ชัดๆ ทที่ ง้ิ กองอยนู ่ัน แตใ นภาวะอยางน้กี ไ็ มม ปี ระโยชนอะไร นอกจาก ทําใหเกดิ ภาระเสียเปลา ๆ” คณะนายจา งทง้ั สองมองดุหนากันเอง สนใจกับการบอกเลาของเขาอยางย่ิง “ลองตรี าคามาซิ กระซตู ัวเมอื่ กีน้ ้ี เราจะขายไดส ักเทาไหร ถา แยกชนิ้ สว นจดั การมันได อยางวา นนั่ ?” จอมพรานคงหวั เราะเรือ่ ยๆ อยูเชนนน้ั “อยา งช่วั ท่สี ดุ ก็เหน็ จะไมต่าํ กวาหมน่ื บาทครับ” “ซมั ธิงก!...” ม.ร.ว.หญิงดารนิ อุทานออกมา ลืมตาโต “มนิ าละ ตาเกิดถึงไดเปน หว งพะวกั พะวนนัก นใี่ นบรรดาสตั วปาทงั้ หลาย เหน็ จะไมม ี อะไรมีราคาขายดเี กนิ ไปกวา แรดกระมงั ?” “กข็ มุ ทองเคลือ่ นทขี่ องพวกพรานปา อยา งทผ่ี มบอกแลว น่นั แหละครับ ถาพบรอยเขาก็ ยอมลงทุนทุมชีวิตตามกนั เปน ปเ ลย หมายถงึ พวกพรานพ้ืนเมือง” “ถางั้นมีทางท่จี ะจดั การกนั ใหไ ด โดยไมเสยี เวลาการเดินทางของเราพรงุ น้ไี หมละ” เชษฐาพดู มาอยางใจดี “คนื นี้ จัดการแบง สวนมนั ออกยา งรมควันทิ้งไวเสียกอ นกันเนา พอเราไปพบขบวน เกวยี นแลวคอยใหพ วกลกู หาบยอ นกลับมาขนไป ผมกไ็ มอ ยากท้งิ ใหม นั เสียเปลา เหมอื นกนั ย่งิ มารู วา มันมีคา สาํ หรบั พวกพรานปาทั้งหลาย อยางนอยท่สี ุดเราเอาไปเปน ของกํานลั พวกกะเหรยี่ งท่ี หมูบ า นหลม ชา งกย็ งั ดี เพราะเราตองพงึ่ พาพวกเขาในการฝากของไวก อ นออกเดนิ ทาง แลว แบง สันปนสว นเปนรางวลั ใหพ วกลูกหาบของเราบา ง” รพนิ ทรยกมือลูบริมฝป ากคดิ อยางลังเล ไชยยนั ตช วยสนบั สนนุ มาอกี คน เขาบอก ออมแอมไมเตม็ เสยี งวา “ผมกลัววา จะไมไ หวนะซคิ รบั ตัวมันออกเบอเรอเบอรา เปนงานใหญไมใชน อ ยทเี ดียว กาํ ลังงานก็มกี นั เพียงสามคนเทา น้ัน คือผม เกดิ แลว แงซายที่จะระดมแรงชว ยกนั ได ปญ หาหนกั อกี อยา งก็คอื เคร่อื งมอื เราไมค รบ ลําพังมดี เดนิ ปา ตดิ ตวั กนั อยนู ะ เหน็ จะไมไหวหรอกครบั มนั ตอ งมี เลื่อยแลว กข็ วาน ถงึ จะจดั การกบั หนงั หนา และกระดูกใหญๆ ของมันได เครือ่ งมอื เหลา นี้เราไมไ ด ติดตวั กนั มาดว ย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

711 “เอานา ทาํ ไดแคไหนก็เอาแคน้นั กแ็ ลว กนั ดีกวาจะทงิ้ เสยี เปลา ผมอาสาเปน ลกู มอื คุณ ดวยอกี แรงหนงึ่ ” ไชยยนั ตบ อกมาแข็งขัน “ผมดว ย เราชว ยกนั ทําทง้ั หมดน่ีแหละ” หัวหนา คณะเดนิ ทาง บอกมาอกี คนหนึ่งอยา งเอาไหนเอากัน แตดารินขัดโพลง ข้ึนหนา ตา เฉย “แตร ายการนฉี้ นั ขอออกตวั กอ น สนบั สนนุ โดยการนั่งดเู ฉยๆ” อีกสามชายหวั เราะ ภายหลังจากชัง่ ใจอีกครู พรานใหญก บ็ อกวา “ถา ง้นั ประเดยี๋ วผมลองหารอื เกดิ กับแงซายดกู อนนะครบั ” หญิงสาวลุกขนึ้ สลดั ผมท่มี ว นพับไวสยายเต็มบาแลว ก็พดู ขนึ้ ลอยๆ “ฉนั จะอาบน้าํ ละ ในระหวางสภุ าพบรุ ุษทง้ั สามคนนี่นะ ใครจะเปน ผเู สียสละถอื ปนคมุ กันใหฉ ันบาง รบั รองวาเดี๋ยวเดยี วเทานน้ั ” รพินทรใจหายวาบ แตแ ลว กล็ อบถอนใจออกมาอยางโลงอก เม่อื พ่ชี ายของหลอ นเองควา ปน ลุกข้นึ อยา งแชมชา พยกั หนากับนอ งสาว “ไป คราวนเ้ี ปน เวรของพ่ีเอง คราวหนา ก็ถงึ ตาไชยยนั ตบ า ง” หลอนหัวเราะเสียงใส ชะโงกเขามาจูบเบาๆ ทแ่ี กม ของพ่ีชาย แลว รื้อยามสว นตวั คนหา เสื้อผา ชุดท่จี ะผลดั ใหมพรอ มท้ังสบูแ ละผา เชด็ ตวั ฮัมเพลงเบาๆ อยางสบายใจ เสียงไชยยนั ตบ น มา เบาๆ “แลวก็ไมร จู กั เอาแฟนมาดวย จะไดน ัง่ เฝาเวลาแมเ จา ประคุณอาบนาํ้ ทกุ คร้งั ไป โดยไม ตอ งใหค นอ่ืนเขาเดือดรอ น” “ถึงวาซ.ิ ..” แพทยสาวคนสวยพูดเรียบๆ “รงู ้ีเอามาดวยเกาะดี จะไดไมตองมานัง่ งอ นอกจากพีช่ ายของฉันเองแลว มีแตคนใจดาํ อํามหิตเหลอื เกิน พึ่งพาอาศยั ไมไดเ ลย” ไชยยนั ตหวั เราะ แตรพนิ ทรสะดงุ แลว หลอ นก็เดนิ ตรงไปยงั โขดหนิ งอกกลางนาํ้ ตอน หนึง่ อนั เปน ทล่ี ับตา โดยมีพช่ี ายเดินสูบบหุ ร่ี ถอื ปน คอยเปนเพ่ือนนง่ั คมุ กนั อยดู ว ย พรานใหญเอนตวั ลงนอนอยา งออ นเพลยี ไชยยนั ตร ินบร่นั ดลี งถวยพลาสตกิ สงมาใหเขา ท้งั สองสนทนากันเบาๆ “เราควรจะรัก และแตง งานกนั แตเ ราก็รกั กนั ไมได. ..” อดีตนายทหารปน ใหญ นกั ผจญภยั เอยถงึ เพือ่ นสาวของเขาขึน้ เอง โดยท่ีรพนิ ทรม ไิ ด กลาวพาดพิงใดๆ ไปถงึ กอนเลย พรานใหญเปา ควนั บหุ รีล่ อยควา งขนึ้ ไปบนอากาศ จับตาอยูท่ีกลุม ควนั นน้ั ปราศจากความหมาย ถามเหมือนกระซบิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

712 “ทาํ ไมละครบั ?” อกี ฝายหน่งึ ยักไหล “เราสนทิ กนั มากเกนิ ไป เหน็ กันมาแตเ ดก็ ๆ ความจริงผมรักเขามากทสี่ ุด แตเ ปน ความรกั ชนดิ เดยี วกบั ทเ่ี ชษฐาและอนชุ ามีตอเขา เขาเองกม็ ีความรสู กึ เชน เดยี วกนั เราสค่ี น เชษฐา อนุชา ผม และดาริน เคยถูกพี่เลย้ี งคนเดยี วกันจบั อาบนา้ํ พรอ มๆ กัน” ภายหลงั จากนง่ิ เงียบไปนาน รพินทรก ็หลุดปากถามแผวเบาออกมา โดยที่ตนเองก็ไม ต้ังใจ “แลวคณุ หญิงละครับ ไมเ คยรกั ใครเลยหรอื ?” ไชยยนั ตหวั เราะ ตามนิสัยอนั เปด เผยตรงไปตรงมาของเขา “โอย ! นอยนะเหรอจะรักใคร ธาตขุ องผูหญงิ แทบจะไมม ีอยูในตวั เลย คุณก็เหน็ อยแู ลว เพ่ือนผูช ายของเขามากมายกา ยกองกจ็ ริงแตตัวเขากเ็ หมอื นๆ กบั ผชู ายคนหน่ึง แลว ผชู ายคนไหนจะ กลา รกั ” “แลวคุณไชยยนั ตละครบั มผี หู ญิงท่หี มายตาไวแลว หรอื ยงั ?” จอมพรานคงถามเร่ือยๆ อยใู นกระแสเสียงเดิม คราวนีผ้ ถู ูกถามหัวเราะลั่น “ผมยังไมม แี ฟนหรอก รพนิ ทร มีใหเ กดิ หว งทาํ ไม สงสัยคสู รางยังไมเ กิด วาถึงตัวคณุ เอง บางเถอะ” “ก็คงอยูใ นความหมายอยางเดียวกับคุณนนั่ แหละครบั เพม่ิ เตมิ ดว ยเหตุผลจําเปนอีกสอง ประการ คือหนึ่งฐานะอันหาเชา กินคา่ํ ของผม และสองชวี ติ ที่กรากกรําอยูแ ตใ นปา ...” แลวเขาก็ หัวเราะออกมาบา งอยางขันๆ “ถา บงั เอญิ กาลขางหนา ผมจะมภี รรยาสกั คน คงไมแ คลว ผูหญงิ บานปา แนๆ รูปการณ สิ่งแวดลอมมนั บอกชดั ” “กไ็ มแนน กั เรอ่ื งของคสู ราง...บพุ เพสนั นวิ าส...” ไชยยนั ตพ ูดเนบิ ๆ นํา้ เสยี งหนักแนนจรงิ จัง “อยกู ันคนละฝง ฟายังมาพบกนั ได ถาฟา กาํ หนด” สองพีน่ อ งแหง ราชสกุลเดนิ กลบั เขา มา ดารินผิวหนา ผองใสสดชนื่ หลอนเปลย่ี นชดุ ใหม ท่อี ุตสา หม ีติดตัวสํารองมาเรยี บรอ ย พรอ มท้ังชดุ เกาท่ีผลดั ซาํ้ นาํ มาคลผี่ ึง่ ไวท แี่ งห นิ แลวใชแปรงปด เสนผมท่สี ระไวยงั มีรอยชนื้ ๆ พอเห็นเขา ไชยยนั ตก อ็ ดแหยไ มไ ด “เปน ยังไง?” “อะไร?” หลอ นพาซ่ือ เลิกคว้ิ ยอนถามมา “ปลาตายไปกตี่ ัว?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

713 “บา!” ดารินคอ นขวบั ครง่ึ ย้มิ ครง่ึ บง้ึ “มีสบู มแี ปรง มีผา เช็ดตัวมาครบเชยี วนะ” “เรื่องของฉัน...ฉนั แบกของฉนั มาเอง ไมไ ดท ําใหใ ครหนกั ” “มลี ิปสตกิ ครีมรองพน้ื ฝนุ ปดหนา อายแชโดว แลวกก็ ระจกมาดวยหรือเปลา ?” “บาๆๆ อยามายว่ั นะ ตาไชยยนั ตน ี่ ตงั้ แตร อิ านสุงสงิ กบั พรานใหญ ตดิ นิสยั ยว่ั ประสาท มาอกี คนหนึ่งแลว โรคตดิ ตอ หรือยังไง?” รพินทร ไพรวลั ย กะพริบตาปรบิ ๆ กลืนนาํ้ ลายลงคออยา งยากเยน็ ไชยยันตห วั เราะ “มันเรือ่ งอะไรกนั ละ ทีไ่ ปพาลเอากบั รพนิ ทรเ ขา เขาอยูดๆี แทๆ นอยนก่ี พ็ ิลกึ ” พ่ีชายพูดปนหวั เราะ หลอ นคอ นกราด “ไมรูหรือคะ เห็นนง่ั ซบุ ซิบอะไรกนั อย”ู ไชยยนั ตหนั ไปสะกดิ รพนิ ทร บอกหนาตาเฉยวา “โธเ อย กรรมของคณุ แทๆ แตไมเ ปน ไรนะ เราเปน ลูกแกะ ใครๆ เขากร็ ”ู “ออ นี่หาวา ฉนั เปน หมาปา งนั้ ซิ!” แสนงอนประจําปา เอด็ ตะโรลั่น “เออแนะ จํานทิ านอีสปเรอ่ื งนี้ไดแมน เหมอื นกนั ...” พรอ มกบั พูด ไชยยนั ตขยับตัวบดิ ขี้เกียจปด ปากหาว “เห็นจะตองสระสรงคงคามงั่ แฮะ เหนยี วตัวเหลอื เกนิ นอ ยนีร่ อบคอบแท อตุ สาหเ อาสบู มาดวย” วา แลว เขากเ็ ออื้ มมือไปหยิบสบู แตเ จา ของสบตู ีมอื เผียะ ตวาดแหว “ไมให! นอกจากพ่ใี หญแ ลว ใครจะเอาสบูของฉันไปใชไมไดเ ด็ดขาด ใครจะสระสรงคง คายังไงกเ็ ชญิ ทรายรมิ หาดโนนแนะเยอะแยะไป ใบขอ ยกไ็ ด เอาขัดขไ้ี คลเขา พูดมากดีนกั แลวไม วายจะมาขอสบู” ไชยยนั ตห นามอย “โธๆๆ นเี่ หน็ เปนปลาไหลไปเสยี แลวหรอื ยังไง จะไดเ อาทราบกะใบขอ ยขัดตวั ยมื หนอ ยนา ใจดาํ ไปได” “บอกวาไมใ หใ ชอยา งเดด็ ขาด ไมไ ดย นิ เรอะ คา ท่ปี ากดนี ัก จะตอ งมาพงึ่ สบูฉันทาํ ไม วานใหไปน่งั เปนเพ่อื นหนอยก็ข้ีเกยี จ เก่ียงกันอยนู ่ันแหละ จนพีช่ ายเขาอดรนทนอยไู มได ตอ งไป น่ังเปนเพื่อนให นี่นะหรอื สภุ าพบรุ ุษ” “กเ็ ธอเลน ‘โนพีช’ อาบนาํ้ แบบน้ี สภุ าพบุรษุ ที่ไหนเขาจะอยากไปนง่ั เปนเพอื่ น นอกจาก บุรุษที่ไมส ภุ าพ อยางอนื่ เตรยี มมาไดสารพดั จะเตรยี มชดุ อาบนํา้ มาสกั ชุดกไ็ มได...” ไชยยนั ตบ น แลวหนั มาทางรพินทรผ นู ัง่ สงบเฉยอยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

714 พยกั หนา ชวน “ไมใ หสบู เรากไ็ มง อ นิ รพนิ ทร ไป! ไปอาบนาํ้ กนั ม่งั ดกี วา ประเดย๋ี วตะวนั ตกดนิ แลว ขืนอาบเขา ไปกช็ กั ตายเทา นนั้ ” “บอกกลา วเสยี กอนดว ยนะ ถา แผลถกู น้าํ เปนหนองละกอ็ ยางมารอ งหาฉนั ” ดารินปองปากตะโกนไลห ลงั มา เพ่ือนชายทําหนา ยน ลอ โบกมอื “พลาสเตอรของฉนั วอเตอรบ รฟู น้าํ เขา ไมไดห รอก แตถงึ แผลจะเปน หนองก็รับรองวา ไมยอมหาหมอที่ชอ่ื ดารินหรอก หมอใจรา ยพรรคน”ี้ “ดลี ะ จําคาํ พดู ของตวั เองไวใ หดเี ชยี วนะ” หลอ นอาฆาต แลว กเ็ อนตัวลงนอนพกั อยา งสบาย บนผนื ผา ใบทใี่ ชป ูรองพืน้ ในบรเิ วณแคมป ใน ระหวางท่ีสามชายชวนกันลงไปอาบน้ํา มอื ท้ังสองประสานกันวางไวบ นอก หลับตาลง เสียงไชย ยันตตะโกนขนึ้ มาจากกลมุ โขดหินรมิ ธารอีกวา “นอย! แลว กนั ซิ วา!...นอนอยไู ด เอาปน มานง่ั คุมใหห นอยซิ พวกพอ งกาํ ลงั อาบน้าํ ไมม ี ปน สักกระบอก” “ไมร ูไ มช ี!้ ...” หลอ นตะโกนตอบลงไป ไมขยบั ตวั ไมล มื ตา “ถา เสือหรือชางมันโผลออกมา ก็ใหพรานใหญเขาตวาดไลมนั ไปกแ็ ลวกนั อยา มา กวนใจ” ไชยยนั ตจะตะโกนมาเชนไรอกี หลอ นไมสนใจ นอนฟงเสียงชะนแี ละนกยูงรอ งสั่ง สายณั ห แลวกผ็ ลอ็ ยหลบั ไปดวยความละเหี่ยจากการกราํ หนักมาตลอดท้ังคนื และวนั ท้งั สามอาบนา้ํ เสรจ็ เรยี บรอยกลบั มาทบ่ี รเิ วณปางพกั ดารนิ ก็ยังคงนอนหลบั ปยุ อยเู ชน- นัน้ ไมม ใี ครรบกวนหลอน เพราะสงสารที่สมบุกสมบนั มาทั้งวัน ขณะน้นั อากาศเริ่มขมกุ ขมวั เพราะ ใกลค ํา่ เตม็ ที รพินทรเร่ิมกอไฟสําหรบั หุงหา สวนเชษฐาและไชยยันตน อนพักสบู บุหร่คี ุยกันเบาๆ ทนั ใดน้นั ทกุ คนก็ตองสะดุงเพราะเสยี งปนแผดคาํ รามกองขนึ้ นัดหนงึ่ สะทา นไปทง้ั ปา มนั ดงั ไมห างออกไปนัก เชษฐากับไชยยนั ตต ะครบุ ไรเฟลคมู อื ที่วางอยูขา งตัวข้ึนมา ดวยสัญชาต- ญาณ สว น ม.ร.ว.หญิงดารนิ ผูหลบั สนิทอยู ตน่ื พรวดพราดขึ้นมาดว ยอาการตกใจ ท้งั หมดลุกข้ึนยืน เตรยี มพรอมราวกับนดั กนั ไว ยกเวนพรานใหญค นเดียว ผยู งั นัง่ อยใู นอาการเดมิ แตส ีหนาฉงน เงยี่ หู คอยสดบั ตรบั ฟงเสียงท่ีจะเกดิ ข้ึนตอ ไป “แงซายกบั เกดิ ...” ไชยยนั ตกระซบิ ตาํ่ “ยิงอะไรกไ็ มร ู” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

715 “เราตามไปดกู นั เถอะ” เชษฐากลาวเรว็ ปรื๋อ “ไมตองหว งหรอกครับ ไมม ีอะไรหรอก...” จอมพรานขัดขึน้ เรยี บๆ ยม้ิ ใหภ ายหลงั จากจับเสยี ง และทุกสงิ่ ทุกอยา งเงยี บกริบลง ตามเดมิ โดยไมม ีอะไรกระโตกกระตาก “ถา เสียงปน ดงั ข้นึ นดั เดยี วแบบน้ี กแ็ ปลวา สองคนน่ันคงจะยิงอะไรสกั อยางหน่ึง และก็ ไมม อี ะไรรายแรงเกดิ ขน้ึ ประเดย๋ี วเราก็รวู าเขายงิ อะไร ใกลๆ นเี่ องไมหางมากนกั ” คณะนายจา งทง้ั สามเบาใจลง เมอื่ ไดย นิ คาํ พูดของเขา ตา งทรุดตวั ลงนั่งตามเดิม ดารินตา สวา งขึ้นในทนั ทนี ั้น และไมค ดิ ทจ่ี ะนอนตอไปอีก ท้ังหมดรอคอยการกลับมาของเกดิ กบั แงซายดว ย อาการกระสับกระสาย...ทายไมถ กู นอกจากรพนิ ทร ผูด าํ เนนิ การหุงหาอยูปกติ หา หกนาทหี ลงั จากนนั้ เงาของชายสองคนกป็ รากฏลับมมุ บังของโขดหินใหญร มิ ธาร เดินดุมตรงเขา มา เกิดนาํ หนา แงซายตามมาขา งหลัง มสี ตั วอ ะไรชนดิ หน่งึ แบกครอมมากบั ไหลด ว ย เหตกุ ารณม นั ตรงกับการคาดคะเนของพรานใหญทุกอยา ง “กลับมากนั แลว แบกอะไรกนั มาดว ยนะ ” ไชยยนั ตร อ งออกมาอยา งยนิ ดี ท้งั สองเดินเขา มาถึง แงซายเหว่ยี งส่งิ ทแ่ี บกอยูลง มนั คอื เกง ขนาดเข่ือง เกิดพูดพลาง หวั เราะพลางวา “พบตรงชายดงกระชิดใกลๆ น่ีเองครับ ผมจะปลอยใหม นั ผา นไปแลว แตแงซายบอกวา นายหญิงไมก นิ เนือ้ มหงิ สา จะเอาเกงตัวนม้ี าฝากนายหญงิ ผมกเ็ ลยบอกใหเขายงิ ” ดารนิ ลมื ตาโต หันไปทางหนมุ กะเหร่ยี งพเนจร แลวรอ งแหลมออกมาดวยเสียงหวาน “ขอบใจมาก-มาก แงซาย เธอรอบคอบและดีตอฉันมาก นารกั เหลอื เกนิ ไมม ใี ครเขา หว งใยคิดถึงฉนั หรอก นอกจากเธอเทานั้น แหม! ดีจงั ” แงซายไมตอบเชน ไร สหี นาอาการเฉยๆ ขรึมๆ อันเปน คณุ ลกั ษณะเดมิ จัดการลากเกง ตัว นั้นไปรมิ ลําธารเพือ่ ถลกหนงั แลเ น้อื ทํางว นอยคู นเดยี ว เชษฐาถามเกดิ ถงึ นอแรด แลวขอเอาไป พจิ ารณาดู ไชยยนั ตเ ขามาชะโงกหนา ดูอยดู ว ย “ไดยินเสียงปน เมอ่ื ตะกเ้ี ลนเอาสะดุง” อดตี นายทหารปนใหญ บอกกับพรานพืน้ เมืองยมิ้ ๆ “นึกวา แกกบั แงซายลอกบั ชา งเขาใหแ ลว เกอื บจะตามออกไปอยแู ลว ดวี าพรานใหญหาม ไวเสยี ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

716 “ผมเห็นวาตอนนเ้ี รายังไมไดแกะรอยอะไรในระยะติดพนั แงซายจะขอยิงเกงกเ็ ลยใหย ิง คดิ เหมอื นกันแหละครบั วาเสยี งปนอาจทําใหพ วกเจา นายเขา ใจผิด แตเ รายงิ นัดเดียวเทาน้นั เปนการ หาอาหาร แตก เ็ กือบไปเหมอื นกันแหละครบั เกือบลอไอล ายอกี ตัว” “ทาํ ไม?” “เกง ตัวนั้น มนั เผนหนไี อล ายมาเขา ทางปนพอดคี รบั มนั กาํ ลงั ไลก ันมา โชคไอล ายดี เหลือเกิน เพราะมันเหน็ เราเสยี กอ น แวงตวั หลบเขาซุมไม ผมกาํ ลังจะยงิ มนั อยแู ลว เลยยิงไมทัน แถวน้ีเสอื ชมุ ไมแ พหว ยยายทอง ถาอยากยงิ เสอื คนื น้ีดกั นั่งเฝาซากเจามหงิ สาตัวนนั้ เปน ไดย ิงแน” ดารนิ ไลเกดิ ใหไปชวยแงซายจดั การกบั เกง ตัวนนั้ พอทง้ั สองชว ยกนั ชาํ แหละเนื้อเสรจ็ ขนกลบั มา เตายางแบบพเิ ศษของพรานใหญทข่ี ดุ เปน รางไว ถานก็ระอแุ ดงฉานไดท ่พี อดี มันก็เปน เวลามืดสนิท ท้งั หมดนงั่ ลอ มวงกองไฟ เชษฐาเอาบรั่นดขี วดใหญออกมาเปดแจกจา ยกนั ท่วั ทกุ คน เน้อื เกง ยางน้าํ กําลงั ตก สงกลิน่ หอมหวนชวนใจใหท ุกคนหิวกระหาย ทา มกลางเสยี งจักจน่ั เรไรอนั เปน ดนตรีไพรบรรเลงขบั กลอมอยู ตา งพกั ผอ นและสนทนากนั อยางมีความสุข บรรยากาศกลางดง ของค่ําคนื นี้ สดช่นื ร่นื รมยเปน พิเศษ ภายหลังจากท่ไี ดแ ยกจากขบวนเกวียนใหญออกมา เตม็ ไปดว ย ความอบอุนและกันเอง มติ รภาพสมั พันธก ระชับเกลยี วระหวางกนั และกนั ขึ้น อยา งแนนแฟน ทกุ ขณะ หญิงสาวนั่งกอดเขา มองดไู ฟยางเน้อื ทก่ี ําลังจะไดท ี่ แลวกเ็ อย ขน้ึ วา “เสยี ดาย ทไ่ี มไ ดอยแู คม ปใหญของเรา ถา มอี ุปกรณครบ จะทําบาบคิ วิ เกง ใหก นิ ” “หายโมโหเตาแลว เรอะ?” “ยงั ไมห ายหรอก บอกกลา ไวด ว ยนะ เกง ตวั นี้ขอสงวนสิทธิโ์ ดยเฉพาะ เพราะแงซาย เจตนาหามาใหฉ ันกนิ นอกจากฉนั แงซาย และพีใ่ หญซ่งึ ยกเวน เปนพิเศษแลว คนอ่นื แยงกนิ ขอให ลงทองตาย!” หลอ นพูดหนาตาเฉย ไชยยันตห ันไปสะกดิ รพินทร “เราอตุ สา หก อ ไฟยา งใหเ ขาแทๆ จะนกึ ถงึ บุญคณุ กห็ าไมน ริ พนิ ทรนิ คุณเอาเนื้อแรดที่ เกดิ แลตดิ ตัวมา ยา งปนเขา ไปดวยไมใ ชห รือ พยายามยางสบั กนั ใหด ีเถอะ เปลย่ี นเอาเนอื้ แรดใหคน งกกินเสยี ใหเ ข็ด สวนพวกเราเลอื กเน้อื เกง กนิ เสีย” ดารนิ ชูมือหงกิ ๆ ให “มะเหงกน่แี นะ ยะ ฉนั รหู รอก อยา งไหนเนอื้ เกง อยางไหนเนอื้ ชนดิ อืน่ อยามาแหกตาเสีย ใหย าก!” ทุกคนหวั เราะอยา งครึกคร้นื อาหารคาํ่ รมิ กองไฟมอื้ น้ัน ทกุ คนกนิ กนั อยา งเอรด็ อรอ ย และมากเปนพิเศษ เพราะ สิง่ แวดลอมและความเหน็ดเหน่ือยสายตัวแทบขาด ทต่ี า งผจญกันมาตลอดทงั้ วัน ระหวางท่ีคณะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

717 นายจา งดืม่ กาแฟหลังอาหารอยู พรานใหญก ็เรียกเกดิ กบั แงซาย เขา ไปซบุ ซบิ หารืออะไรกนั แลว ก็ เดนิ มาทรุดตวั น่งั ที่โขดหินเลก็ ๆ ตรงหนา เชษฐา “ผมหารือกับสองคนน่ันดแู ลวครบั เก่ียวกบั กระซตู วั นัน้ ...” จอมพรานพดู เบาๆ “เห็นจะไมมีทางจัดการกบั มนั ตามท่ีคดิ ไวไ ดแน เพราะเราไมมขี วานกบั เลอ่ื ย ผมมีมดี โบวอ่ี ยเู ลม หนง่ึ เกดิ กับแงซายมมี ีดประแดะอกี คนละเลม รวมเปนมดี สามเลม เลก็ ๆ ท้งั นั้น แลห นงั มันไมเ ขา และถาจะลงมือทาํ กนั กต็ อ งทําตลอดทงั้ คนื ไมมเี วลาพัก ไหนจะตดั ออกเปน สว นๆ ไหน จะตองกอ ไฟยา งแลว เราตองยายขบวนไปทํากนั ตรงทมี่ นั ลมนน่ั ดว ย” เชษฐาพยกั หนา “ถา เหลอื บา กวาแรงเกินไปนัก ก็ไมต อ งเปน หวง ทิง้ มนั เสียกแ็ ลว กนั ” คงจะเน่อื งมาจากการออนเพลยี เพราะอดนอนติดตอกันมาหลายคนื คา่ํ คนื นี้ ดารนิ วรา ฤทธิ์ หลับไปกอนทุกคน หลังเวลาอาหารเยน็ เล็กนอย เชษฐา ไชยยนั ต และพรานใหญย ังคงหารอื กันถึงแผนติดตามรอยไอแหวง ตอ ไปอีกเลก็ นอย ตกลงกนั เปนทแ่ี นน อนวา จะอยางไรเสยี ก็จะตอ ง เดินทางไปสกดั ดักพบขบวนเกวยี นใหญเ สยี กอนในวันรงุ ข้ึน “ระหวา งทเี่ ราแยกตามรอยไอควายเขาเกกตัวนั้นมา พบรอ งรอยของไอแ หวงบางหรือ เปลา ?” ไชยยนั ตถาม “รอยของไอม หิงสา แยกจากไอแ หวง ทหี่ ว ยยายทองตรงท่ีเราพักนอนกนั เมอ่ื คืนทแี่ ลว ครับ แปลวา มนั ลอใหเราแยกทางตามมนั มาอกี ดา นหนงึ่ เบนลงทางตะวนั ตกเฉยี งเหนือของทิศทาง เดิมของไอแหวง โชคดเี หลือเกินท่ีเราปราบมนั ไดภ ายในระยะเวลาเพยี งไมเกิน 24 ชัว่ โมง ถา มายงั้น ยงั ไมร ูวา เจามหิงสาจะพาเราเตลิดไปทางไหนอีกบาง ดไี มด ยี อ นกลับลงไปโปง กระทงิ อีก หา งไกล จุดหมายออกไปทุกท”ี “เอาละ จะอยา งไรเสยี เราก็ไปคิดกันใหม เมื่อพบกบั ขบวนเกวียนแลว แยกทางจากพวก น้นั มาสามวนั สามคนื เต็มๆ เปนหว งยังไงบอกไมถกู ตา งฝายตา งไมรขู าวกันเลย” เชษฐาสรปุ แลว ทกุ คนกเ็ อนตัวลงนอน สําหรบั เวรยามนน้ั คงเปน ไปตามทีไ่ ดก าํ หนดนัดแนะกนั ไว แลว คอื ผลัดกันคนละสองชั่วโมง เกิดเปนยามตม ถดั มากร็ พินทรแ ละแงซาย สว นไชยยนั ตแ ละ เชษฐา เปนยามปลายติดตอ กนั ในตอนใกลรงุ คนื น้ี ปาท้งั ปา เต็มไปดว ยชวี ติ ชวี า พระจันทรขางขน้ึ ออนๆ สาดแสงจางๆ ลงมาจบั ธารนํา้ และพื้นหาดทราย แลเหน็ ขาวนวลตัดกบั ความทะมนึ มดื เปน เงาของดงดิบฝง ตรงขาม เสยี ดหรดี เรไรเพรยี กระงมอยเู ปนจังหวะ ยามใดที่มเี สยี งพยัคฆรายรอ ง คํารนขึน้ ดนตรไี พรเหลานนั้ กห็ ยดุ สงบเสียงลงชั่วขณะ แลวก็เรมิ่ ตน เซ็งแซอีกตอไป จะหยุดชะงกั ลงพรอมเพรียงกนั หมดเชน น้ี ในทกุ คร้ังท่ปี รากฏเสยี งเสือขน้ึ นานๆ ครัง้ จะไดย นิ เสียงกวางรอ ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

718 อยางตนื่ ตระหนก สลบั ไปกบั ชางแมล ูกออนสงเสียงเรยี กลูกอยปู าทุง ดานเหนือ นกกนิ ยุงรองรับกัน อยเู ปนจงั หวะ “หวงั วา คนื นี้ เราคงจะนอนกนั อยา งสบายทสี่ ดุ !” ไชยยนั ตเ ปรยขึน้ มา พลางชกั ผาหมผืนบางๆ คลมุ ตวั เชษฐาผูรอบคอบก็ขดั ขึน้ วา “ไวใจอะไรไมไดท ัง้ สน้ิ เตอื นตัวเองไวทกุ ขณะวา จะตอ งนอนไว” แลวทง้ั สองกส็ งบเสยี งเงยี บกนั ไปดว ยนิทรารมณ ประมาณเกอื บสท่ี มุ รพนิ ทรต นื่ ขน้ึ รับยามตอจากเกดิ ไดย นิ เสียงหมาในฝงู ใหญ เหาหอน อยูท างดา นใตข องธารนาํ้ อันเปนตําแหนง ทซี่ ากมหงิ สาตัวน้นั นอนอยู พวกมนั คงจะคุมฝงู ผา นมา พบเหย่ืออนั โอชะเขาพอดี หรอื มายกม็ งุ มาตามกลน่ิ แมจ ะอยหู างไกลกันถึงเกอื บพนั เมตร แตค วาม เงียบสงัดของยามดึกเชน นี้ ก็ยงั สามารถไดยนิ เสยี งมนั รมุ กดั ทง้ึ ซากควายปา อยางดเุ ดอื ด ตะกละ ตะกลามไดอยา งถนัด คํานวณดูจากเสียงเหา หอนและกดั กนั เองเพอื่ แยงเหย่ือของพวกมัน ตลอดจน เสียงการเคลอื่ นไหวอยา งวุนวายคึกคกั มนั จะตองมจี าํ นวนนบั เปน รอ ยๆ ตัวขน้ึ ไป ซึ่งจดั วาเปน ฝูง ใหญม ากมายผิดไปกวาฝูงหมาในตามปกติ ที่เขาเคยพบเหน็ วาในฝูงหน่ึงมไี มเ กิน 7-8 ตัวเปน อยาง สูง เกิดยังไมน อนในขณะนน้ั ตะแคงหฟู ง เสยี งและมองตาเขาน่งิ ๆ “พรงุ น้ี ควายปาท้งั ตัว อาจเหลือแตกระดกู !” พรานพน้ื เมืองพึมพํา นยั นต าต่นื เบกิ โพลงอยใู นเงาสลวั ของแสงไฟวอมแวม “แกวาหมาใน หรือหมาจิง้ จอก?” เขาหยงั่ ความเหน็ “ผมวาหมาในครับ แตทําไมมันถึงฝงู ใหญอ ยา งน้ี ผมฟง เสียงมันมานานแลว กอ นทน่ี าย จะตื่น ทแี รกเสือสองตัวลงกนิ ซากควายกอ น ไอพ วกหมาผีนัน่ จับฝูงคึ่กๆ ออกจากดงทบึ ฝง โนน มา ทหี ลงั ไลก ดั เสือสองตัวเปดไป แลวพวกมนั ก็ยดึ เหยอื่ แทน ลงถา เสือใหญส องตวั ยงั อยไู มไ หว พวก มนั ก็จะตองเปน รอ ย” จอมพรานเมมปาก ประกายตาเครง ลง ขนึ้ ชอื่ วา ‘หมา’ แลว ในความรูสึกของคน โดยทัว่ ไป มนั แทบจะไมมคี วามหมายอะไรเลย แตถา มนั เปน ‘หมาใน’ และคมุ ฝงู กนั ไดเ ปน รอ ยๆ ตัวเชน นี้ ตอใหเ สอื ทอี่ ยูในชน้ั เจา ปา ถา เผนไมทนั กม็ หี วงั ตกเปนเหย่อื และถา มนั เลยผา นจากซาก ควายตวั น้ันมาโดยท่ีแตละตวั ย่ิงไมอ่ิมเต็มคราบ มายังทตี่ ัง้ แคมปของหกชีวติ ในตอนนี้ อะไรจะ เกิดขึน้ บาง ลาํ พังไรเฟล ขนาดใหญท่มี ีประจํามือกันเพยี งละกระบอก และกระสนุ เพยี งไมก ่นี ัด ยอ ม ไมม ีทางยบั ย้งั ความกระหายเลอื ดของพวกมันไดแ นน อน เขากอบฝนุ ขา งตวั ขึ้นมาโปรยเพือ่ หาทศิ ทางลม โปรง ใจข้นึ เล็กนอยทพ่ี บวา ทศิ ทางทีต่ งั้ แคมปอยูในระดบั ใตทางลมของพวกมนั ในขณะนี้ สั่งใหเ กดิ ขนเอาขอนไมแ หงทน่ี ํามากองสํารอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])