วันทุกข์ที่ผ่านพ้น รวมเรื่องสั้น อ่านยาใจ อ่านเพื่อหัวใจอิ่มสุข

รวมเร่ืองส้นั “วันทุกข์ทีผ่ า่ นพ้น” “น่เี ด๋ยี วเบาๆ ก่อน ช-ู่ ” .. เปาะ แปะ...เปาะ เปาะ แปะ- เสยี งของฝนเหมือนสญั ญาณทบี่ อกว่าพวกเธอไดม้ าถึง แล้วยงั “เรนโซน” เม่อื มองไปตรงหนา้ ทงั้ ค่ไู ดเ้ ดนิ มาถงึ ทงุ่ หญา้ กวา้ งใหญท่ ีป่ กคลมุ ดว้ ยหญา้ สีเขยี วขจแี ละดอกหญา้ นานาชนดิ ปกคลุมอย่ทู ่วั สุดลกู หูลูกตา พรอ้ มกับตน้ ไม้ใหญ่กลางทุ่งนน้ั เสยี งฝนราวกบั เสียงแตรบรรเลงเพลงจากสรวงสวรรค์ แม้ท่ีนี่ ฝนจะตกอยู่ แตท่ ้องฟ้ากลบั ปลอดโปรง่ ยามเย็นที่พระอาทิตย์เร่มิ จะเคลอื่ นลงจบู กับพ้นื โลกเต็มที ทั้งคหู่ นั มองหนา้ กนั เฮเซลนทั ยมิ้ กว้างดว้ ยความดใี จให้แรมโรย แรมโรยกย็ ม้ิ เล็กนอ้ ยออกมา โดยไม่รตู้ วั เฮเซลนัทชะงักไปกับรอยยม้ิ ของแรมโรย บางทเี ธออาจ ยม้ิ เพราะทิวทศั น์อนั สวยงามราวกับรูปวาดนี้ หรือเพราะความดใี จ ที่ปะปนรวมกนั ระหวา่ งเธอและเฮเซลนทั “เราไปใต้ต้นไมใ้ หญน่ ่ันกันเถอะจะได้ไม่โดนฝน” เฮเซลนัท ว่าแล้วก็ลากแรมโรยไป ณ ตอนนท้ี ้องฟ้าเริ่มเปลยี่ นสีสู่ความมดื เหมอื นปิดไฟใหก้ บั ทอ้ งฟ้า หน้าทข่ี องพระอาทติ ย์ได้หมดไป ไดเ้ วลา ทำงานของพระจันทร์และดวงดาวเลก็ ๆ ท่ัวน่านฟา้ ท้งั คู่นอนลงขา้ งกัน เฮเซลนทั ชงิ หลบั ก่อนแรมโรยเสียอกี เธอไม่ได้พูดอะไรมากวา่ เรนโซนแห่งนสี้ ามารถลบความทรงจำอัน เลวรา้ ยไดจ้ รงิ หรอื แรมโรยมองไปยงั ท้องฟ้ายามคำ่ คืน หบุ เขา เนเดยี รแ์ ห่งนอี้ ย่หู ่างไกลพอท่สี ามารถมองเหน็ กากเพชร แสนสวยนี้โรยเตม็ กระดาษสีดำ แรมโรยครุ่นคดิ กบั บทสนทนา 100 แรมโรย

ประเภทเยาวชน ของเธอกับเฮเซลนทั “น่ีแรมโรย ตอ่ จากนเ้ี ธอกจ็ ะมคี วามสุขมากๆ แล้วละ่ ฉันเช่ือ” เธอที่ไมเ่ คยเข้าใจในคำวา่ ความสขุ ในเวลานี้ ท่ีมีเพยี งเสียงลมหายใจของเธอและเฮเซลนทั เสยี งฝนปรอยๆ ทีเ่ รม่ิ จะซาลงจนแทบไมม่ ีฝน อาจเปน็ เพียงน้ำคา้ ง ลมพดั เยน็ สบาย กบั โทรทศั น์ตรงหน้าท่ีขนาดใหญ่กวา่ ที่บา้ นพันเท่า หม่ืนเท่า อย่ๆู แรมโรยกค็ ดิ ขึ้นมาได้ว่า บางทีการทไี่ ด้มองดวงดาวยามคำ่ คนื และ หลับไป แค่นกี้ ็คือความสุขสินะ และเด็กสาวในผมสดี ำก็ผล็อยหลบั ไปตอนไหนก็ไมท่ ราบ .. “แรมโรยตน่ื ไดแ้ ล้วเชา้ มากแลว้ ” แรงเขย่าจากคนข้างกาย ทำใหเ้ ธอตืน่ ข้ึนมาแบบยงั มึนๆ การนอนใตต้ ้นไมก้ ไ็ ม่ได้แยน่ กั อาจเพราะมหี ญ้าแสนอบอุน่ คอยโอบกอดยามกลางคืน ตอนนี้ พระอาทิตย์ไดม้ าทำหน้าทขี่ องมนั ดงั เดมิ ฝนกไ็ มม่ ีอกี ต่อไป ณ ท่ีนีม้ ี แตท่ ้องฟ้าโปรง่ แสงส่อง “แล้วนี่ฉัน...” แรมโรยนกึ ขนึ้ ไดถ้ ึงเร่ืองการลบความ ทรงจำ เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นจึงลองนึกถงึ เรื่องในอดตี ท่บี ้านแห่ง ความทกุ ข์หลังนนั้ ทพ่ี อ่ ทง้ิ เธอไป ทแี่ มท่ งิ้ เธอไป หอื ? แรมโรยคดิ อย่างงุนงงในใจ เธอกจ็ ำไดท้ กุ เหตุการณ์ เลยน.่ี ... น่เี ฮเซลนทั ... “ไมต่ ้องพดู อะไร ฟงั ฉนั อยา่ งเดยี วนะแรมโรย ทุกเรื่อง ท่ีฉันพดู มาคอื ความจรงิ นะ แตว่ ่าท่ีว่าลบความทรงจำที่เลวรา้ ยน่ะ สริ ิวรรณ์ กิตินารถอนิ ทราณี 101

รวมเร่ืองส้นั “วันทุกข์ที่ผ่านพน้ ” ฉนั โกหก ฉนั ขอโทษจริงๆ ที่ฉันต้องโกหก อันท่ีจริงแล้วพวกฉันนะ่ มหี น้าทพี่ าคนออรา่ แบบเธอมาให้พบกับความสุข ฉนั คิดวา่ การท่ี ออกมาเปดิ หูเปิดตาเปดิ ใจรับสิ่งใหม่ๆ อาจทำให้เราคดิ อะไรท่ีเรา ไมเ่ คยคิดมากอ่ น ส่วนล็อกเกตเธอเอาไปไดเ้ ลยนะ ฉันอยากให้เธอ แตแ่ รกแลว้ เอาไปขายได้เลย” “น่เี ด๋ียวสิเธอ” แรมโรยไม่ได้รูส้ กึ โกรธหรอื เสียใจ เธอเพยี ง แตไ่ ม่เข้าใจความร้สู ึกตัวเองในตอนน้ี “แรมโรย ออรา่ เธอดดู ขี น้ึ แลว้ นะ ฉนั รูว้ ่าเธอไม่ได้โกรธ ฉันดใี จนะ ฉันทำใหช้ วี ิตของคนคนหน่ึงได้ร้จู กั ความสุขแล้วใช่มย้ั ” เฮเซลนัทพดู ด้วยสหี น้ายิม้ แย้ม แมใ้ นตาจะปกคลมุ ไปดว้ ยน้ำใสๆ แลว้ ก็ตาม “นคี่ ือความสขุ ...งัน้ หรอ...” “ใชแ่ ล้ว ความสุขไมใ่ ช่ความทกุ ข์ ฉนั เหน็ เธอนกึ ถึง เร่ืองราวในอดีตได้โดยไม่รสู้ ึกเจบ็ ปวด แคน่ ฉ้ี นั ก็...ฉนั ก็...กม็ ีความ สขุ เหมอื นเธอแล้ว เฮ้ยน่ีร้องไหท้ ำไม” ภาพของแรมโรยคอื เจา้ ของผมสเี ฮเซลนทั นนั้ นำ้ ตาไหลออกมาชา้ ๆ แตอ่ ยๆู่ ภาพก็เบลอไป รู้ตวั อีกทีใบหนา้ ของแรมโรยกเ็ ปรอะเปอ้ื นไปดว้ ย น้ำตาเชน่ เดียวกัน ไมใ่ ช่น้ำตาท่ไี หลออกมาเพราะความเจบ็ ปวด เหมอื นในอดีต แตน่ เ่ี ปน็ น้ำตาแห่งความปีตยิ ินดเี สียมากกวา่ ตอนนี้แรมโรยเหน็ คณุ ค่าในตวั เองเปน็ คร้งั แรกในรอบสิบปี “ขอบคุณนะ...ยัยผมเฮเซลนทั ” แรมโรยผ้ปู ระดิษฐ์ คำอันสวยหรไู มเ่ ก่ง ในตอนน้ีเธอสามารถคัดกรองออกไปจากปาก 102 แรมโรย

ประเภทเยาวชน ได้เพยี งคำเดยี ว เจ้าของดวงตาเฮเซลนัททต่ี อนนเ้ี ต็มไปดว้ ย น้ำตายมิ้ ใหแ้ รมโรยอยา่ งอ่อนโยน และเมื่อกะพรบิ ตาเพยี ง คร้ังเดยี ว เฮเซลนทั ตรงหน้ากก็ ลายเปน็ พื้นท่วี า่ งเปลา่ สุดท้ายจนแรมโรยกลับถึงบ้านของตน แรมโรยก็ยงั ไมร่ ู้จกั ชอ่ื ของคนสเี ฮเซลนทั ไมร่ ูด้ ้วยวา่ คนคนนั้นหายไปไหนอยา่ งไร แต่ ตอนน้ีแรมโรยมีอยา่ งหนง่ึ ทไ่ี ดร้ อู้ ยา่ งแจม่ แจ้งชัดเจนแล้ว - เธอรู้จักคำวา่ ความสุขเสยี ที - เก่ยี วกับผ้เู ขยี น สริ วิ รรณ์ กติ นิ ารถอินทราณี เกดิ ในจังหวัดสมุทรปราการ ปจั จุบันเปน็ นกั เรยี นชั้นมธั ยมศกึ ษาปที ี่ 4 ณ โรงเรียนแห่งหนึง่ ในประเทศไทย สิริวรรณ์ กิตนิ ารถอนิ ทราณี 103

บางครั้งทุกอย่าง มันไมอ่ าจเปน็ อย่างที่ เราหวงั หรอื ตั้งใจ บางครัง้ เราตอ้ งเจอคน หลากหลายประเภทในสังคม เราเลอื กไดว้ า่ จะ เก็บมันมาคดิ หรอื ปล่อยมันไป

อุปสรรคที่งดงาม ธันยชนก แสงบรรจง มนษุ ยค์ อื ส่ิงมีชวี ิตทม่ี ีอารมณ์เปราะบางมากท่สี ุด แต่ขณะเดียวกัน ก็แข็งแกรง่ มากทสี่ ดุ เชน่ กนั “ทำไมเราทำอะไรไม่ไดส้ กั อย่างเลยนะ” ความคิด ท่ีดังกอ้ งขึน้ ในหวั ของเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งคอ่ ยๆ กลนื กิน ความหวงั และความฝนั ลงไปเรอื่ ยๆ ในขณะเดียวกนั ตัวเธอเอง ก็เร่ิมรู้สกึ ตวั เลก็ ลงไปทลี ะนอ้ ย ทีละนอ้ ย และกลบั กลายเปน็ เลก็ เสียจนไม่มีใครมองเห็น… ไรค้ ่าไร้ความหมาย สับสนมนึ งง ความรสู้ กึ ทกุ อย่างพงุ่ เขา้ หาเธออย่างไม่หยดุ ยง้ั ราวกับวา่ มนั กำลัง ทมิ่ แทงหัวใจดวงนอ้ ยๆ ทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยความหวงั ให้เจบ็ ปวด และห่อเหย่ี วจนดำมดื สนทิ ซึ่งสุดทา้ ยแลว้ มันมืดจนมองไมเ่ หน็ แสงสวา่ งเลยแม้แต่น้อย ภายใต้แสงไฟที่สวา่ งจนแสบตา เสียงดงั กึกกอ้ งใน หอประชุมใหญ่ แสดงใหเ้ หน็ ว่ากำลังมีงานใหญอ่ ะไรสักอยา่ ง เด็กสาวคนหนึ่งกำลงั ตื่นเตน้ ทเ่ี ธอกำลังจะไดข้ ้นึ พูดบทความ วนั ครสู ุดพิเศษที่ตัวเองเขียนขึน้ อย่างพถิ พี ถิ นั และต้งั อกต้งั ใจ ในขณะน้ันแสงไฟในห้องประชุมทัง้ สวา่ ง ทงั้ สดใส และน่าต่นื ตา ตืน่ ใจ ทกุ อยา่ งกำลงั เป็นไปไดอ้ ย่างท่ีตั้งใจไว้ในตอนแรก ความจริง

รวมเรือ่ งสนั้ “วนั ทุกขท์ ี่ผ่านพน้ ” แลว้ จดุ ประสงคแ์ รกทีเ่ ธออยากจะเขยี นบทความนี้ก็เพียงเพราะ อยากให้กำลังใจครูท่กี ำลงั เหนือ่ ยล้า หรอื ท้อแท้เท่าน้ันเอง ไม่ได้ อยากจะอวดใหใ้ ครเห็นหรืออยากจะพูดเพ่อื เอาหนา้ แต่ในเมื่อได้ โอกาสตรงน้แี ลว้ กข็ อใช้โอกาสน้เี ป็นพ้นื ทใี่ นการใหก้ ำลงั ใจคนที่ กำลังทอ้ กำลงั เหน่ือยอยู่แลว้ กัน ภายใต้แสงไฟทส่ี วา่ งจนแสบตา เพือ่ นคนหนึ่งกำลังเดนิ เขา้ มาหาเดก็ สาวด้วยสีหน้ากระวนกระวายเล็กน้อย เขาพดู บางอยา่ งกบั เธอ แตส่ งิ่ ท่เี ขาพูดนน้ั ทำให้บรรยากาศในหอประชมุ เปล่ยี นไปโดยส้นิ เชิง ไฟที่สวา่ งจนแสบตากลับกลายเป็นความ สวา่ งท่กี ำลังแผดเผาตวั เธอ เสียงดงั กกึ กอ้ งอนั นา่ ตน่ื ตาตืน่ ใจกลบั กลายเป็นเสยี งรบกวนน่ารำคาญท่ดี งั เขา้ ไปถึงโสตประสาท ภายใต้แสงไฟที่สวา่ งจนแสบตา สง่ิ ที่เดก็ สาวได้รบั ร้จู าก เพื่อนคนน้ันกค็ อื … ความจริงแล้วครทู ี่เป็นแมง่ านไม่ชอบบทความ ของเธอเลย เขาไม่พอใจบทความน้ี มันยงั ไม่ดีพอ ครูจงึ บังคับให้ เพ่ือนคนน้ันแต่งบทความใหม่ โดยห้ามบอกให้ใครรู้ แตย่ ังคงให้ เธอพดู เหมือนเดิม โดยครสู ่ังให้เธออา้ งวา่ นคี่ ือผลงานของตวั เอง แตบ่ ทความท่ีเธอเขียนเองนน้ั มนั ไมไ่ ด้ออกสู่สาธารณะให้ใครรับรู้ เลยดว้ ยซ้ำ มันแสดงใหเ้ หน็ วา่ เดก็ สาวกำลงั ถูกมองขา้ ม ถกู ปฏเิ สธ มันทำให้เธอยอ้ นคดิ ถึงหลายสิง่ หลายอย่างท่เี ธอตง้ั ใจทำ ความ ร้สู ึกและใจท่เี ธอใส่ลงไปอย่างจรงิ ใจในผลงานทกุ ชิน้ ‘ทุกอยา่ ง… มันไมเ่ คยถูกยอมรบั เลย’ วนิ าทีที่ได้รับร้เู รื่องน้มี ันเหมอื นกบั ว่าใจ ของเดก็ สาวพังทลายลงอยา่ งไมม่ ีชน้ิ ดี ความต้งั ใจเลก็ ๆ ที่จะมอบให้ ครู เธอใหม้ นั ไม่ได้แลว้ สิง่ ท่เี ธอบรรจงเขยี น ใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ลงไปอย่างพถิ พี ถิ ัน มันเปน็ สงิ่ ทคี่ รูยงั ไม่พอใจ… แลว้ มนั ต้องดี 106 อุปสรรคท่งี ดงาม

ประเภทเยาวชน สกั แคไ่ หนกนั เชยี ว มหิ นำซำ้ ยงั ต้องมาพูดบทความของคนอนื่ แต่ เป็นชือ่ เธอ ทั้งรู้สึกเสยี ใจ เสยี ดาย หมดคุณค่าและอดึ อัดใจทตี่ ้อง บอกว่าบทความนีเ้ ป็นของเธอเองทั้งๆ ทเ่ี พือ่ นเป็นคนเขยี น สภาพ จติ ใจเธอกำลังยำ่ แย่ เธอกำลังโทษว่าเป็นความผิดของตวั เองที่ทำ อะไรไดไ้ ม่ดีสกั อยา่ ง ระหว่างนนั้ เรื่องราวตา่ งๆ ทีเ่ ปน็ แผลในอดตี งานที่ทำไมไ่ ดห้ รือทำผิดพลาดมันเร่มิ มากองไว้ทสี่ ่วนลึกของใจ และทำใหเ้ กดิ ความรู้สกึ ปวดใจเหมอื นมีคนกดหนามแหลมทฝี่ ังไว้ ใหล้ กึ ลงไปอีก ท่จี รงิ อาจจะเปน็ เพราะ เหตุการณแ์ บบน้มี นั ช่างเกิด กับตวั เองบ่อยเสียเหลือเกนิ แต่ก็ยังไมเ่ คยทำใจยอมรบั มันได้สักที เธอกำลังคดิ ว่า หรอื ความจริงแล้ว… “เรามันทำอะไรไม่ได้สกั อยา่ ง” “ทำไมเรา อ่อนแอขนาดน้”ี ภายใตแ้ สงไฟที่สว่างจนแสบตา ตอนน้ที กุ อยา่ งกำลงั คอ่ ยๆ เปลี่ยนไปโดยส้นิ เชงิ มนั เร่ิมด้วยความรูส้ กึ จกุ อกเสียจนพูดออกมา เปน็ คำไม่ได้ และจติ ใจเธอกำลงั ร้องไหเ้ ป็นเผาเต่า มแี ตเ่ พยี งสีหน้า เท่านัน้ ท่ีแสดงออกไปวา่ ไมเ่ ปน็ ไร และย้มิ รับไปดว้ ยท่าทางทป่ี กตดิ ี ภายใต้แสงไฟทสี่ วา่ งจนแสบตา ตอนนม้ี ันทำให้เดก็ สาว แสบตามากจริงๆ เพราะน้ำตามากมายทีเ่ ธออัดอั้นไวก้ ำลังรวมตัว กันเหมอื นเมฆฝน ท่ยี ิง่ รวมตวั กนั มากขึ้นเท่าไร ฝนก็จะย่งิ พรง่ั พรู ออกมามากเทา่ น้ัน และขณะน้ีไดเ้ วลาท่ฝี นเทลงมาแล้ว เด็กสาว กลนั้ นำ้ ตาไว้ไมอ่ ยู่ ตาท่ีแดงกำ่ เร่มิ มนี ้ำใสๆ ไหลออกมาอยา่ งไมม่ ี ทา่ ทีว่าจะหยดุ หยอ่ น เธอเอามอื มากมุ ไว้ที่อกเพ่อื บรรเทาอาการสัน่ ทเ่ี กดิ ข้นึ เป็นระลอก แตม่ นั ก็ไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไรเลย ธนั ยชนก แสงบรรจง 107

รวมเรอ่ื งส้นั “วันทกุ ขท์ ีผ่ ่านพ้น” อันที่จรงิ เหตกุ ารณ์ทเี่ กิดอาจอุปมาได้วา่ เปน็ เพยี งสายลม ทผ่ี ่านพัด เพราะมันชา่ งธรรมดาเหลอื เกนิ หากเปรยี บเทียบกับ ทง้ั หมดของชวี ติ เรา น่คี ือสง่ิ ทีค่ นอน่ื ๆ กำลังนกึ คิดถึงเหตุการณ์ดงั กล่าว …แมว้ ่าอาจจะเป็นข้อเทจ็ จรงิ แต่สำหรับจิตใจมนุษย์ทเ่ี ปราะบาง และยากจะหยั่งถึง มนั ไมง่ า่ ยเลยทจี่ ะกา้ วขา้ มผ่านสำหรบั คนบางคน มันยากทีจ่ ะยอมรบั ความจริงสำหรับใครหลายคน อนั ทจี่ รงิ เราอาจเพยี งต้องการใครสกั คนมาน่ังฟงั ในสิ่งที่เราอยากจะพดู อยากจะบอก ใครสักคนท่ีมาน่ังฟังเราระบายความในใจออกมา มานง่ั ฟังความรสู้ ึกของเรา เพียงเทา่ น้นั จริงๆ เดก็ สาวเลอื กท่ีจะระบายความรู้สึกทีห่ นักองึ้ ในหัวใจของ เธอให้คนทว่ี างใจได้ พดู มนั ออกมาจนหมดสนิ้ ใหต้ ัวเองไม่รู้สกึ คับข้องใจ รอ้ งไห้สุดขดี อยา่ งเอาเปน็ เอาตาย เพื่อปลดปล่อย ความรสู้ ึกทีพ่ นั ธนาการเธอเอาไว้ ในความเปน็ จริงการร้องไห้ไมไ่ ด้เปน็ การแสดงออกถึง ความอ่อนแอเลยแมแ้ ตน่ ้อย มันคอื การปลดปล่อยอารมณ์ ไมว่ ่าจะเปน็ ความเครียดหรอื ความกงั วล ไม่ใชแ่ ค่เดก็ ท่ีรอ้ งไห้ เพราะความเจ็บปวด แตผ่ ใู้ หญ่เองก็เจบ็ ปวดเปน็ เหมอื นกัน อยา่ คดิ เลยว่าโตแล้วหา้ มมีนำ้ ตา หรอื โตแลว้ ต้องอดทน ทุกๆ คน มีสทิ ธิท์ ่จี ะรอ้ งไห้เพื่อปลดปลอ่ ย อยา่ เกบ็ มนั เอาไวใ้ นใจเลย ย่ิงนานวันเข้าไปมากเท่าไหร่ ปมในใจจะยิ่งพนั ผกู มากขึ้นเรือ่ ยๆ จนในทา้ ยทส่ี ุด เราอาจคลายปมนน้ั ออกไปไมไ่ ด้ 108 อปุ สรรคทีง่ ดงาม

ประเภทเยาวชน เด็กสาวเดินเขา้ ไปหาครูคนนั้น พูดทุกความรสู้ กึ ท่คี บั ข้อง ใจออกมา บอกกบั ครูวา่ เธอรูส้ กึ ไมด่ ที ค่ี รูทำแบบนนั้ ลงไป ร้สู ึกแย่ กบั ตัวเองแคไ่ หนเม่ือเจอเร่อื งแบบนี้ และนัน่ ทำให้เธอเบาใจลงได้ อีกหน่อยหนึ่ง ท่ีไดพ้ ดู ความในใจออกไป เหมือนกบั วา่ ภเู ขาทีห่ นกั อึง้ ในอกของเธอถูกยกออกไปแล้ว อย่างไรกต็ ามถงึ เธอจะยกภเู ขาท่ีหนกั อึง้ ออกไปไดแ้ ล้ว แตพ่ ้ืนดินกไ็ มไ่ ดร้ าบเรียบไปเสียทเี ดยี ว เพราะยังมปี ัญหาสำหรับ เธออย่อู ีกอย่างหนึ่ง คือจะยอมอ่านบทความคนอน่ื ตามเดิมไป หรือจะทำตามเสยี งหัวใจเรียกร้องโดยการพูดบทความของตวั เอง ไปในวนั น้นั เลย เพราะอย่างไรเสียก็ไมม่ ีใครมาลากตัวเธอลงจาก โพเดยี มได้อยดู่ ี เดก็ สาวครุ่นคิดอย่แู สนนานวา่ จะยอมหกั หรอื จะ ยอมงอ หากเธอยอมหักไมย่ อมงอ แน่นอนวา่ เธอจะไม่เสยี ศักด์ศิ รี ผลงานไดอ้ อกสู่สาธารณะ และยงั ไดท้ ำตามอดุ มการณ์แรกทีเ่ ธอ ตัง้ ใจไวอ้ กี ด้วยวา่ อยากจะใหก้ ำลังใจครทู ีร่ สู้ ึกเหนอ่ื ยหรือท้อแท้ ในทางกลบั กัน ถ้าเธอพูดตามบทที่ได้รบั มอบหมายมา เธอจะไมไ่ ด้ อะไรกลับมาเลย แต่กจ็ ะไม่มปี ญั หา ความสับสนกำลังมาเยอื น อีกครั้ง… ไม่ว่าเด็กสาวจะคดิ สักเทา่ ไรเธอก็ทั้งลังเลและสบั สน เด็กสาวตัดสินใจถามคำถามน้ีกบั คนรอบข้างว่าเธอควรทำอยา่ งไร เสยี งส่วนมากนัน้ บอกใหท้ ำตามเสียงหวั ใจ แตอ่ ยา่ งไรเสยี เธอกไ็ มใ่ ช่คนกลา้ ขนาดนั้น เธอไม่กล้าท่ีจะทำตามเสยี งหวั ใจไม่พอ แต่ยังไม่กล้าท่ีจะเสียศักดศิ์ รีอกี ด้วย “ทำไมเราเปน็ คนแบบนี้ กนั นะ” คำพูดแบบนด้ี ังก้องในใจอกี ครงั้ ธันยชนก แสงบรรจง 109

รวมเรือ่ งสน้ั “วนั ทกุ ขท์ ีผ่ า่ นพน้ ” “ซู่ๆ ซู่ๆ ๆ” ภายใตท้ อ้ งฟา้ ทีอ่ มึ ครมึ และหม่นหมอง เหมอื นจติ ใจของเด็กสาว ตอนน้ฝี นกำลงั เทลงมาอยา่ งไม่หยดุ ยั้ง ราวกับวา่ จะซำ้ เติมใหเ้ ศร้าไปมากกวา่ เดมิ ไม่รูว้ า่ เพราะสวรรค์ กลัน่ แกลง้ หรือพระเจา้ ไม่อยขู่ ้างเธอกนั แน่ เดก็ สาวไดแ้ ตค่ ิดอะไร ท่ีมันซำ้ เตมิ ความรสู้ กึ ตวั เอง ย่งิ ฝนตกมากขึ้นเท่าไร ทอ่ ระบายน้ำ กย็ งิ่ ระบายน้ำออกไปไม่ทัน ทำใหป้ รมิ าณนำ้ เพิ่มสูงข้นึ เรอ่ื ยๆ มิหนำซ้ำฝนเจ้ากรรมก็ไม่มีท่าทวี ่าจะหยุดตก เวลาผา่ นไปไม่ กน่ี าที นำ้ กเ็ ริม่ ท่วมสูงขึน้ เดก็ สาวต้องว่ิงออกจากหอ้ งเรียนเพอื่ ไป เก็บของดา้ นนอกโรงเรียน แตน่ ้ำก็ทว่ มสงู เหลือเกนิ เธอมที างเลือก เพยี งแค่สองทาง คอื จะลยุ หรือจะเล่ียง เด็กสาวเลอื กทจ่ี ะเล่ียง พ้นื ทท่ี นี่ ำ้ ท่วมไปใช้ทางลดั แทน “ซๆู่ ซูๆ่ ๆ” ภายใตท้ ้องฟ้าทีอ่ ึมครมึ และหมน่ หมอง เหมือนจิตใจของเดก็ สาว ความจริงทอ้ งฟ้าก็ไม่ไดม้ ดื ครมึ้ ไปเสียทเี ดียว เคยมีคนบอกว่า ‘เราอาจจะเจอเร่อื งรา้ ยๆ เปน็ ร้อยๆ เรื่อง แต่เชือ่ สิ ในเรือ่ งร้ายนัน้ อยา่ งไรเสยี กต็ อ้ งมีเรื่องดีๆ ซ่อนอยู่เสมอ อย่ทู วี่ า่ เราเลือกทจี่ ะมองเห็นมนั หรือมองขา้ มมันไป’ ใช่แลว้ …ความจรงิ ในวันนกี้ ไ็ มใ่ ชว่ ันที่แย่ ฝนตกน่กี ็ออกจะให้ ประโยชนก์ บั เรา เพราะมนั ทำให้คิดไดว้ า่ … ไม่ว่าเราจะเดินไปไหนก็ตาม ทางทีเ่ ดินมนั ยอ่ มมีอปุ สรรค ขัดขวางอย่แู นแ่ ท้ อยทู่ ่เี ราจะเลือกเดินลุยน้ำไปแล้วเท้าเปียกแฉะ หรือเราจะเลือกเดินทางลัดที่ไม่มีนำ้ ท่วม จริงอยู่ท่ีการเดนิ ไป ทางลัด อาจจะทำให้ถึงทห่ี มายชา้ กว่าเดมิ และยงั ไม่ไดเ้ ผชญิ กบั นำ้ ทีท่ ่วมอยู่ตรงหนา้ จริงๆ แต่อย่างนอ้ ย ถา้ เท้าเราไม่เปียกกจ็ ะ 110 อุปสรรคทงี่ ดงาม

ประเภทเยาวชน สามารถกา้ วไปไหนต่อไหนด่งั ใจหวัง แตห่ ากเราใช้เท้าทเี่ ปยี ก เดนิ ไปคงจะไมง่ ่ายเลยทีไ่ ม่มีอปุ สรรคระหว่างเดิน เหมือนกบั การท่เี ดก็ สาวจะเลือกทำตามเสียงหัวใจ หรือทำตามความถูกต้อง ตอนนีเ้ ธอรูแ้ ล้ววา่ ตวั เองจะเลอื ก ทางไหน ทำตามหวั ใจอาจจะดีสำหรับตวั เอง แตท่ ำตาม ความถกู ต้องน้ันมันจะทง้ั ดีกบั คนรอบข้างและตวั เธอ และมันจะ ไมส่ รา้ งปัญหาใหเ้ พมิ่ พูนมากขึ้นอกี ด้วย ไมใ่ ชว่ ่าการทำตามเสียง หัวใจเปน็ เรอ่ื งผดิ แตก่ ารจะทำอะไรน้นั ก็อยู่ทบ่ี ริบทของ เหตกุ ารณน์ น้ั ๆ อกี ดว้ ย และวนั ทจ่ี ะต้องพูดบทความนั้นก็ไดม้ าถงึ อยา่ งรวดเรว็ กอ่ นหนา้ นัน้ เดก็ สาวพยายามอย่างเต็มทีเ่ พื่อจะทอ่ งตามบท ที่ไม่ใชข่ องเธอออกมา ทั้งพยายามจำท้งั พยายามมีอารมณร์ ่วม ไปตามนน้ั แม้จะมอี ยูม่ ากท่ีขัดแยง้ กับความคิดของเธอ แต่ เ ด ็ก ส า ว อ ย า ก พ ิส ูจ น ์ใ ห ้ค น ร อ บ ข ้า ง เ ห ็น ว ่า เ ธ อ ก ท็ ำ ไ ด้ เหมือนกัน และเธอคดิ วา่ อยา่ งไรความพยายามของเธอต้องถกู มองเหน็ อยา่ งแน่นอน ในเชา้ วันถัดมา เดก็ สาวไปโรงเรียนอย่างปกติดี แตว่ ่า… ทกุ อยา่ งมนั ไม่ได้ดอี ยา่ งท่คี ดิ เม่อื เธอเจอกบั ครูคนหน่งึ เขาบอกกับ เธอว่า “เมอ่ื วานท่ีพูด มันไม่เข้าใกลค้ ำว่าดเี ลยดว้ ยซำ้ กอ็ ยา่ งที่ บอกแหละไมพ่ ยายาม ไม่เห็นความสำคัญกเ็ ป็นแบบนแ้ี หละ กเ็ คยบอกไปแลว้ อะเนอะ ไมพ่ ดู ซำ้ ละ” เด็กสาวใจหายอยา่ ง บอกไมถ่ กู ไมค่ ิดว่าจะมีคนพูดแบบนใี้ ส่ เธอเริ่มมอี าการนอ้ ยใจ กำเริบข้นึ มาอีกครง้ั เร่มิ โทษตวั เอง เร่ิมคิดพะวา้ พะวังกับสง่ิ ท่ี ธันยชนก แสงบรรจง 111

รวมเร่ืองสั้น “วันทุกข์ทผ่ี า่ นพน้ ” ตวั เองพูดออกไปในวันนั้น ไมม่ คี ำพูดอะไรออกมาจากปาก เดก็ สาวทีแ่ ววตาเงียบงัน ทกุ อยา่ งมันย้อนกลับมา มปี ญั หา ซำ้ แล้วซำ้ อีกไมจ่ บไม่สิน้ และนก่ี ็เป็นอกี ครัง้ ทน่ี ำ้ ตาไหลมา ไม่ขาดสายราวกบั เธอเปน็ คนอ่อนแอ หรอื อันท่ีจรงิ เธออดกล้นั กับมันมามากพอแล้ว เธอรบั มือมนั ไมไ่ หวแล้ว การร้องไห้สำหรับ เธอในตอนนเี้ ปน็ ทางที่ดีที่สุดสำหรบั การปลดปลอ่ ยอารมณ์ตัวเอง เด็กสาวเริ่มโกรธและดา่ ทอทุกสิ่งทกุ อยา่ ง ท้งั ครู ทัง้ ตัวเธอ เอง ทุกส่ิงทกุ อยา่ งท่ีมนั ไม่ไดเ้ ป็นอย่างใจ อารมณร์ อ้ นขึ้นลุกเป็น ไฟ สายตาและแววตาเธอเปลย่ี นไป จากสายตาท่ีโลง่ วา่ งเปลา่ สน้ิ หวัง มนั กลับกลายเปน็ สายตาทด่ี ูเหมือนจะหาเรอื่ งกับแทบทกุ สิ่ง ทำไมเธอจงึ เป็นแบบนน้ี ะ…อาจเพราะว่า ท่จี ริงในใจทกุ คนอาจจะกำลงั รอ้ งไห้ แต่เพราะไม่อยาก ทีจ่ ะเศรา้ เลยต้องโมโหออกมาหรอื เปล่าไมร่ ู้ ทา่ มกลางความโมโหและความโศกเศร้ายังมีอกี สงิ่ หน่งึ ที่เดก็ สาวไม่ไดต้ ระหนักถงึ … บางครง้ั เราก็เอาแตใ่ สใ่ จกบั ความรสู้ ึกคนไกลตวั ว่าเขาจะ มองเรายังไง อยากชนะใจ อยากใหร้ วู้ ่าเราก็ทำได้ กลวั ความคดิ ของ คนอน่ื ว่าเขาจะมองเรายงั ไง จะดูแย่ในสายตาเขาหรอื ไม่ แต่เรา ลมื มองคนใกล้ตัวไปหรอื เปล่า ในขณะที่เราต่อสู้กับสายตาของคน ภายนอก แลว้ คนใกล้ตวั เราล่ะ เรามองเห็นเขาหรอื ไม่ ถึงจะดูเหมือนวา่ ไมม่ ีใครเขา้ ใจเดก็ สาว แต่ความพยายาม ของเธอไมไ่ ดถ้ กู มองข้ามเลย ในขณะที่เธอกำลงั พยายามเต็มท่ี เธออาจจะไมร่ ้ตู วั แต่เพ่ือนๆ ในห้องเห็นและรบั รไู้ ด้ คนใกล้ตัวเธอ 112 อุปสรรคทีง่ ดงาม

ประเภทเยาวชน รแู้ ละรู้สกึ ถงึ ความพยายามนี้ มนั ไม่ไดส้ ญู เปลา่ เลย เพยี งแค่ เธอมองไกลเกนิ ไปเท่าน้นั เอง สว่ นครทู ่ีพดู แบบน้ัน น่ันก็เป็น ปัญหาของครเู ขาทไ่ี ม่พอใจเรา ในเมื่อเร่อื งมันผ่านมาแล้วก็ปล่อย ให้มันผ่านไป ไมต่ ้องเกบ็ มาคดิ มากมายขนาดน้นั บางครง้ั คดิ ย้อนไปอาจจะมีใจหายบ้าง แต่พอเวลาผา่ นไปเรอื่ งนจ้ี ะเป็น ภมู ิคุ้มกันชนั้ ยอดเลยทเี ดยี ว มันสอนให้รูว้ ่าบางครั้งทกุ อยา่ ง มันไมอ่ าจเปน็ อยา่ งทเี่ ราหวังหรอื ตงั้ ใจ บางคร้ังเราต้องเจอ คนหลากหลายประเภทในสังคม เราเลอื กได้วา่ จะเกบ็ มันมาคิด หรือปลอ่ ยมนั ไป ถา้ สิ่งไหนเปน็ ขอ้ ผดิ พลาดก็พยายามปรับปรงุ ถา้ อะไรทท่ี ำให้ทกุ ขใ์ จก็อยา่ เก็บมาใส่ใจ แนน่ อนวา่ มันอาจเปน็ เรอ่ื งยากมากเลยทีเดยี วทจ่ี ะไม่ใสใ่ จกับเรื่องท่กี ระทบตอ่ จติ ใจ แต่อยากให้เราใหก้ ำลงั ใจตัวเองเยอะๆ มองให้เหน็ คนใกลต้ วั อย่ายดึ ตดิ กบั คนไกลตัว และปล่อยใหเ้ รือ่ งที่ผา่ นไปแล้วผา่ นเลยไป ราวกบั ลมทพี่ ัดผ่านเราไป ในตอนแรกเด็กสาวเจอปญั หาทส่ี ง่ ผลกระทบตอ่ จิตใจ เธอ ทำให้คิดวา่ ตัวเองทำอะไรไมไ่ ดส้ ักอย่าง เธอจงึ เลอื กท่ีจะ สื่อสารกับคนอนื่ อย่างชดั เจน โดยการตัง้ คำถาม และบอกในสิ่ง ทค่ี ดิ กบั คนอืน่ ใหร้ บั รูเ้ พื่อหลกี เลีย่ งความเข้าใจผิดหรอื ปญั หา อน่ื ๆ ทจี่ ะตามมาในภายหลงั ต่อมาเดก็ สาวจึงเลอื กทำในส่งิ ท่ี ถูกต้องตามบริบทของเหตกุ ารณ์ และเธอกย็ งั เจอบทเรียนส้นั ๆ งา่ ยๆ ในวันฝนตกอีกดว้ ย และตอ่ มาเม่อื เจอสง่ิ เรา้ ท่ีทำให้ปวดใจ ซ้ำสอง เดก็ สาวก็เลอื กทีจ่ ะมองข้ามสิง่ นนั้ ไป แล้วมองใหเ้ หน็ เพยี งแต่คนใกลต้ วั แมว้ ่าเด็กสาวจะไมไ่ ดผ้ ่านเรือ่ งราวตา่ งๆ ไปไดอ้ ย่างราบเรียบ หรอื สมบรู ณ์แบบ แตเ่ พราะนีค่ ือชวี ติ มันเลย ถือเป็นการเรียนรู้ ธนั ยชนก แสงบรรจง 113

เรือ่ งบางเรือ่ งเราไม่จำเปน็ ตอ้ งฝืนใจทจี่ ะรกั หรือยอมรบั มนั กไ็ ด้ เหมอื นกับเด็กสาวทีพ่ ยายามจะฝนื ใจตวั เองใหย้ อมรบั ใจ ความบางส่วนของบทความนัน้ ทเ่ี ธอไมไ่ ดเ้ ปน็ คนแต่ง มนั ไม่ คมุ้ ค่าเลยกบั ความรสู้ กึ แย่ๆ ทีเ่ ธอไดร้ ับ บางคร้งั ทุกวันในชีวติ เรากอ็ าจดูเหมอื นเปน็ เรอื่ งทถ่ี ูก จัดฉากไว้ ย่งิ วง่ิ หนเี ทา่ ไหรย่ ่ิงเหมือนกบั เข้าไปใกล้ความผิดพลาด มากขึน้ แต…่ เรากแ็ คเ่ ดนิ ตอ่ ไป แมจ้ ะเจอความผดิ พลาด แนน่ อนวา่ เราจะผา่ นมนั ไปไดเ้ สมอ ถงึ วันไหนเราจะไม่มโี ชคแตก่ ็ยงั คงเดินตอ่ ไปได้ ถงึ จะก้าว แลว้ ลม้ ลงไป แตก่ ย็ ังลกุ ขนึ้ มาเดินเตาะแตะได้ ขอแค่เราเดินตอ่ ไป ไม่ไหวกพ็ ัก อาจจะเดนิ ชา้ บา้ ง ไมท่ นั คนอ่ืนบา้ ง หรืออาจจะทำตัว เชอ่ื งช้าเหมอื นคนขเ้ี กียจไปบา้ ง แตเ่ ราก็จะก้าวเท้าไปตามแบบ ของคนแต่ละคน และความไม่สมบรู ณ์แบบของเรานเี่ อง คอื ความงดงามของความเปน็ มนุษย์ ฉันเขา้ ใจวา่ บางครง้ั ชีวติ ก็ช่างใจร้ายเหลอื เกิน แต่ถงึ กระนั้นก็อยากใหท้ กุ คนก้าวขา้ มผา่ นอุปสรรคไปดว้ ยเทา้ ของ ตัวเราเอง เกี่ยวกบั ผู้เขียน ธนั ยชนก แสงบรรจง อายุ 17 ปี กำลงั เรยี นชน้ั มธั ยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนวฒั นาวิทยาลยั กรุงเทพฯ





เร่อื งสั้น ประเภทประชาชนท่วั ไป

มันอาจแปลกในสายตาคนอืน่ ดตู ลกใน ความคดิ คนทัว่ ไป แต่สำหรับฉัน พดู จากกน้ บ้งึ หัวใจ มนั คอื ความอบอุ่น คือส่ิงที่ลูกสาวอย่าง ฉนั ควรภูมิใจ ไม่ใชเ่ รอื่ งนา่ อาย

ไมยราบ ชาครติ แก้วทนั คำ ถา้ แมอ่ ยู่ด้วยกค็ งดี ฉนั น่ังดตู ัวเองถือป้ายประกาศคนหายในเฟซบกุ๊ นางแพรวพรรณ อาสา อายุ 56 ปี หายออกจากบ้านจงั หวดั นนทบุรี เมื่อวนั ท่ี 18 สิงหาคม 2557 เวลาประมาณ 08.00 น. สงู 165 เซนติเมตร รูปรา่ งทว้ ม ผิวดำแดง ผมหยกั ศกยาวรวบไว้ ดา้ นหลัง วนั ที่หาย สวมเส้ือสีดำแขนสามสว่ นลายดอกกหุ ลาบแดง นุง่ กางเกงยีนขายาวทรงกระบอก สวมรองเทา้ แตะ สยี าง มะตอย สวมสร้อยเงนิ แจ้งเบาะแส มลู นิธิกระจกเงา โทร.095-631- 1914 เล่ือนน้วิ ลงมา หนา้ จอปรากฏคลิป ฉันมองหญงิ สาว ผมยาวตรงในเส้อื เชิต้ สีครีม ยนื สวมหนา้ กากอนามัย ให้สัมภาษณ์ นักข่าวช่องหนง่ึ นยั น์ตาหมองเศรา้ วันนั้นไม่ตา่ งจากตอนน้ี คณุ แม่ หาย คุณแมห่ ายไป คุณแม่หายตัวออกจากบ้านไป คณุ แม่ คณุ แม่… เสียงคุณแม่ยังดังอยู่ในหู ฉันฟังตัวเองพร่ำซำ้ คำว่าคุณแม่ คุณแม่ ร้สู ึกวา่ คำนแ้ี สนห่างเหนิ หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะแกไ้ ข เรยี ก

รวมเรือ่ งสนั้ “วันทกุ ขท์ ่ผี า่ นพน้ ” แม่วา่ แม่ แมห่ าย แมห่ ายไป แมห่ ายตัวออกจากบ้านไป คนฟังจะ ไดร้ ู้สึกถงึ ความรัก ความผูกพันมากกว่า แม่ไดย้ นิ กจ็ ะรู้ว่าฉันเรยี ก หาดว้ ยความหว่ งใย ฉันกดไอโฟนโทรหาแม่ “ไม่มเี ลขหมายท่ที ่านเรยี ก กรณุ า ตรวจสอบใหมอ่ ีกครงั้ ” ฉนั ไมเ่ คยอายทม่ี ีแมเ่ ปน็ แบบนี้ นับตง้ั แต่แมห่ ายตวั ไป ความทรงจำเกย่ี วกบั แม่ก็ผดุ ข้ึนมา ฉนั จำได้ แม่จะโดยสารรถสองแถวไปส่งฉนั ท่โี รงเรยี น นั่งบน ม้าหนิ ออ่ นใตร้ ม่ หูกวาง รอจนเวลาพักเทย่ี ง แลว้ แม่กจ็ ะหิ้วปน่ิ โต เดนิ ไปโรงอาหารทเ่ี ต็มไปด้วยเสยี งคยุ จ๊อกแจ๊กผสานช้อนส้อม กระทบจาน สารพดั กล่ินยว่ั น้ำลาย ฉันน่ังกินขา้ วกบั แม่เงียบๆ จากน้ันแม่จะออกจากโรงเรยี น เดนิ ฝา่ แดดเปรยี้ งไปห้องสมุด ประชาชนหา่ งออกไปเกอื บแปดรอ้ ยเมตร ขลกุ อยใู่ นโลกทเี่ ต็ม ไปด้วยหนังสือ อา่ นปรชั ญาจวงจอ่ื รอจนกว่าฉันเลกิ เรยี น เราจะ กลายร่างเป็นผีเสือ้ โบยบนิ กลบั บ้านพรอ้ มกัน แรกๆ ฉนั กท็ นกบั สายตาท่ีเต็มไปดว้ ยความสงสัย มองมา หรุบตา ซุบซิบ เล่ยี งหลบ เดินจากไป ครูหลายคนเขา้ มาถาม ฉนั อึกอกั ตอบกลับไปว่า แม่กลวั ฉนั หาย กลวั คนมาทำอนั ตรายฉัน ครูบางคนเออออ ยิ้มจืดเจือ่ น บางคนแคพ่ ยักหน้า บางคนบอกวา่ แม่ควรใส่ชุดนักเรยี นมาด้วย จะได้ดกู ลมกลนื เหมอื นพ่กี บั นอ้ ง ภาพซำ้ ๆ ที่แมน่ ่งั บนมา้ หินออ่ นใต้ร่มหกู วาง ไม่ลกุ ไปไหน ถงึ แดดจะลอดก่งิ ไมล้ งมา ลมจะพดั ใบไม้สีนำ้ ตาลปลิดร่วง แมก่ ็รอ 120 ไมยราบ

ประเภทประชาชนทั่วไป จนถงึ เวลาพักเที่ยง หิว้ ป่นิ โตส่ชี ้ัน เดนิ ไปโรงอาหาร เปน็ ภาพปกติ ธรรมดาในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึง่ หมอบอกว่าแมป่ ว่ ยเปน็ โรคจิตเภท มอี าการประสาทอ่อนๆ พอ่ เคยพาแม่ไปรักษาทโ่ี รงพยาบาล รบั ยามากนิ ตอ่ ท่บี า้ น อาการ ของแมไ่ มห่ นักหนา ตอนนนั้ ฉันไมไ่ ดค้ ิดอะไร แต่ถ้าแมไ่ มก่ ินยา แม่จะมอี าการ เหมอ่ ลอย พูดคนเดยี ว ฉันขอเพียงมแี มอ่ ยใู่ กลๆ้ คอยห่วงใย มาส่ง-มารับทโี่ รงเรยี นทุกวัน มันอาจแปลกในสายตาคนอื่น ดตู ลก ในความคิดคนท่วั ไป แตส่ ำหรับฉนั พดู จากก้นบึง้ หวั ใจ มันคือ ความอบอุน่ คือส่งิ ท่ลี ูกสาวอยา่ งฉนั ควรภูมใิ จ ไมใ่ ช่เรื่องน่าอาย มีบ้างอาจแค่เขินๆ เวลานักเรยี นหนุ่มลอ้ วา่ แม่มาเฝ้าถึงในโรงเรยี น ฉนั คงโตพอท่ีจะรับรูอ้ ะไรได้บ้าง แยกแยะสิง่ ทีเ่ กิดขึ้น ยอมรบั ความจริง ไมห่ นั หลังหนปี ัญหา กุมมอื แม่ กอดแม่ บอกรักแม่ทุกวนั ฉนั จึงกา้ วข้ามมนั มาไดด้ ว้ ยตนเอง คร้ังหน่ึง ระหว่างเดินกลับบ้าน ฉันเหน็ แมห่ ยดุ กม้ ลงหยบิ กอ้ นหนิ เหลีย่ มๆ กลมๆ รมิ ถนน เกบ็ มันใสก่ ระเป๋าเสื้อกระเป๋า กางเกง กอ้ นแล้วกอ้ นเลา่ แมบ่ อกว่ามนั สวย ยกหินกอ้ นหนึ่งเหนอื ระดับสายตา หนั ไปทางทศิ ที่ดวงตะวนั กำลังตก จะเอาไปประดับ สวนทบ่ี ้าน ฉนั ยม้ิ แมห่ วั เราะเสียงใส แมบ่ อกว่าไมห่ รอก กว่าจะ เดินถึงบา้ น รสู้ กึ ตวั เบาๆ ลอยๆ เหมอื นลูกโป่ง ตอ้ งเกบ็ กอ้ นหนิ ถว่ งเอาไว้ ฉันหยิบกอ้ นหนิ ใสก่ ระเป๋ากระโปรงบ้าง แม่ไม่มวี นั ลอย ไปจากชีวิตฉนั หรอก แล้วเรากเ็ ดินจับมอื กันกลับถึงบา้ น บ้านไม้ ชน้ั ครงึ่ ทม่ี พี อ่ แม่ และฉนั อยกู่ ันพรอ้ มหน้า ชาคริต แกว้ ทนั คำ 121

รวมเรอ่ื งสั้น “วันทกุ ข์ทีผ่ า่ นพ้น” คำ่ นน้ั หลงั พอ่ เลกิ งานจากธนาคาร ครอบครัวพรอ้ มหน้า บนโต๊ะในครัว ม้อื นแ้ี ม่ลงมอื ทำนำ้ พริกปลาทู แกงจืดมะระหมสู บั ฉนั ช่วยผัดฟกั ทองใสก่ ุ้ง ตม้ ขา่ ไกข่ องโปรดพ่อซ้ือจากตลาด ตบท้ายด้วยลอดช่อง มีแตพ่ ่อคนเดียวที่ชอบอะไรท่หี วานๆ และใส่ กะทิ ย้ายมานั่งดูขา่ วสารบ้านเมืองด้วยกันสกั ครู่ แม่ฉุดมือฉนั ไป ล้างจาน เสร็จแลว้ ไปน่ังคยุ กนั ในห้องของแม่ รื้อคน้ ตูเ้ สอื้ ผา้ สนกุ สนาน แล้วหยบิ ชุดกระโปรงสีชมพูกลบี บวั ดินทาบกบั ตวั ชายกระโปรงเป็นผา้ ชฟี องเบาบาง แม่ฮมั เพลงที่ฉนั จำเนอื้ ร้อง ไม่ได้ บิดตัวซ้ายทีขวาที ยนื่ ชุดในมอื มาให้ฉัน ลองใสด่ ู ใส่ใหแ้ ม่ดู หน่อยนะ แมค่ ะยัน้ คะยอ ฉนั สา่ ยหน้า มาเตน้ รำดว้ ยกันดกี ว่า ฉันเสเปลี่ยนเร่อื งแล้วโค้งตวั แมย่ งั กม้ หนา้ ดซู มึ เซื่องไปชว่ั ขณะ ฉันยน่ื มือ แมย่ งั นงิ่ ฉนั เขา้ ไปกอด กระซบิ ข้างหู คอ่ ยใสว่ นั หลังนะ แม่ไมย่ อม ด้ินไปมาอยู่ในออ้ มกอดแน่น คับไปหลวมไปจะได้รู้ แม่จะแกช้ ุดให้ ได้ยนิ แค่นนั้ ฉันสะอกึ น้ำตาคอ่ ยๆ ซมึ เอ่อ ถา้ ใส่ ไม่ไดแ้ ม่จะซื้อตวั ใหม่ให้ ฉันยกหลงั มอื ปาดความซงึ้ ซาบอุน่ ๆ ที่ไหลนองสองแกม้ ถา้ ฉนั รลู้ ว่ งหนา้ ว่าแม่จะหายตวั ไป ฉันจะไมป่ ฏเิ สธคำขอ ฉนั จะสวมชุดกระโปรงสชี มพูฟฟู อ่ ง เปน็ นางฟ้าตวั นอ้ ยเต้นรำอยู่ เบอื้ งหนา้ แม่ “เอา้ ฮา เฮ่ ฮา เฉยชา้ อยไู่ ย เอ้า ฮะ ฮ่ะ ไฮ้ ใครต่อใครเขา ร้ายท้งั นัน้ นะ่ เอา้ ฮิ ฮิ ฮิ ดใู ห้ดีเขาลีลาศกนั ยกั แย้ แยย่ นั เห็นเขา เตน้ กันเสยี วซ่านอุรา…” 122 ไมยราบ

ประเภทประชาชนทว่ั ไป พอ่ ยังรักแมม่ ย้ั ทุกเสาร์ อาทิตยห์ รือวนั หยดุ นกั ขตั ฤกษ์ ฉันกับพ่อจะนั่ง รถยนตเ์ ก๋งสขี าว ตระเวนตามหาแม่ ตง้ั ต้นที่สถานีขนส่งหมอชิต แลว้ ขบั ไปตามถนน จากทศิ เหนือไปใต้ เชา้ จรดเย็น มองหาแม่ หวงั จะเหน็ หญงิ วยั กลางคน อายุ 56 ปี สูง 165 เซนติเมตร รูปร่าง ทว้ ม ผิวดำแดง ผมหยกั ศกยาวรวบไว้ดา้ นหลงั ยืนโบกมือ 4 ปผี า่ นไป ฉนั หาเบาะแสทุกช่องทาง ประกาศตามหาแม่ ไรแ้ ววหวงั มผี ปู้ ระสงคด์ ีพบเห็นหญงิ วยั กลางคน ลกั ษณะตาม ประกาศ แจง้ เบาะแสในกล่องข้อความ ฉันกบั พ่อรบี บ่งึ รถไป ทันที แตไ่ ม่ใช่ ไม่ใช่คนทฉ่ี ันกับพอ่ ตามหา โลกใบนย้ี ังมคี นบา้ คนไร้บ้าน คนอกี หลายคนทเ่ี ดนิ ทางบนทอ้ งถนนอยา่ งไรจ้ ดุ หมาย พ่อยังรักแมม่ ั้ย? พ่อไมป่ ลอ่ ยให้มีช่องวา่ งระหว่างคำตอบ ไม่รกั จะออกตามหาทำไม แตค่ รบ 5 ปนี ับจากวันที่แม่หายตัวไป ตามกฎหมายกำหนด พ่อก็ยน่ื เรือ่ งต่อศาลรอ้ งขอให้แม่เปน็ บุคคล สาบสญู ฉันกดไอโฟนโทรหาแม่ “ไมม่ ีสัญญาณตอบรับจาก หมายเลขทที่ ่านเรียก” บา่ ยวนั น้นั ฉันจำได้ฝังแนน่ ขณะวุน่ วายเลอื กถอนตน้ ไมยราบ ใบหุบทุกครั้งทถี่ กู แหย่ และหนามของมันกเ็ กยี่ วนิว้ เหลอื เกนิ ฉนั นัง่ ยองๆ ถอนตน้ ไมยราบที่ข้นึ รกในทดี่ นิ วา่ งเปล่า ตรงข้ามบา้ น เอามนั มาปลูกใส่กระถางดินเผา เรยี งเป็นแถว ตดิ ขอบร้วั บา้ นด้านทิศตะวนั ออก รอมันฟื้นตวั เตบิ โต ออกดอก ชาคริต แก้วทันคำ 123

รวมเรือ่ งสั้น “วนั ทุกข์ท่ผี า่ นพน้ ” สชี มพูฟูฟอ่ ง เหมือนฟองนำ้ ลอยพืน้ มนั ทำใหฉ้ ันนกึ ถงึ ชดุ กระโปรงตัวนัน้ ตวั ท่ีฉนั ไม่เคยลองสวมใส่ พอ่ พาผูช้ ายคนหนึ่งมาท่บี ้าน วดั ดว้ ยสายตา อายขุ องเขา น่าจะอ่อนกวา่ พอ่ เกอื บยส่ี ิบปี ฉนั มองทุกความเคล่อื นไหวของ พวกเขา ย่ิงกวา่ กลอ้ งวงจรปิดลอ่ งหน ได้กล่นิ แปลกปลอม ประหลาด ไมใ่ ชก่ ลนิ่ น้ำหอมทีฉ่ ันฉีดพรมทกุ คร้งั ทอ่ี อกจากบ้าน พอ่ แนะนำหน่มุ รนุ่ น้องทที่ ำงานดว้ ยกันใหร้ จู้ กั ฉนั จ้องใบหน้า คมคาย หขู ้างขวาของเขาสวมตา่ งหกู ลมสีดำ รปู ร่างผอมสงู แต่นุ่ง กางเกงขายาวฟิตไปหนอ่ ย วันน้ันต้นไมยราบยงั ไมฟ่ ้ืนตวั ใบหุบห่อ รอหลายวนั ผ่าน ไป ไมยราบปรับตัวแล้ว ทกุ คร้งั ทีห่ นุ่มหน้าคมของพอ่ เย่ียมกราย มาท่ีบา้ นไม้หลังนี้ ทุกก้าวทเ่ี ขาเหยียบยา่ งประหน่งึ แผน่ ดินไหว ต้นไมยราบคอ่ ยๆ หุบใบ ส่งแรงสน่ั สะเทอื นไปถงึ หัวใจคนปลูก พ่อยงั รกั แมม่ ้ยั ? ฉนั ไมเ่ คยถามหลังจากน้ัน หลงั จากพ่อ บอกจะยา้ ยไปอยูบ่ า้ นหลังใหม่ พ่อติดประกาศขายบ้านหลังน้ี บา้ นไม้ช้นั ครึง่ ที่เตม็ ไปดว้ ยความทรงจำของฉันกับแม่ ฉนั ได้แต่ ยืนนิ่ง หมดศรัทธา นำ้ ตาจะหลั่งทะลัก แตก่ ็เกบ็ กกั กลั้นเอาไว้ กลนื ก้อนขมคบั อก หากวนั ใดแม่กลบั มาที่น่ีล่ะ กลับมาแลว้ ไมเ่ จอ พวกเราจะทำยังไง พ่อโคตรใจยักษ์ ถึงฉันจะไมไ่ ด้เอ่ยออกไป แตป่ ากคอสั่น ใจแหง้ ผาก น้ำตานองหน้า พอ่ คงไมฟ่ งั คำของ ลกู สาวคนนอี้ ีกแลว้ แสงทเี่ คยสอ่ งสวา่ งนำทางทุกคร้ังที่ตามหา แมด่ บั สญู 124 ไมยราบ

ประเภทประชาชนท่วั ไป ระหว่างประกาศขายบ้าน ฉันยังด้ือรัน้ อยู่ที่นี่ อยู่รอ จนกวา่ แม่กลับมา อยไู่ ปจนกวา่ จะขายบ้านหลงั น้ไี ด้ ฉันหา กระปกุ น้ำเกลอื ใชแ้ ลว้ รองนำ้ ตา ฉดี ความอ้างวา้ งผสมเขา้ ไป ทำราวแขวนไว้ข้างกำแพง ให้น้ำค่อยๆ หยดทีละหยด เหมอื น นำ้ ตาท่ีรนิ ไหลทุกคำ่ คนื ทีฉ่ ันนอนกอดภาพถา่ ยแม่ “แมอ่ ยู่ไหน กำลังทำอะไร แม่กินขา้ วหรอื ยงั กนิ กบั อะไร หิวน้ำรึเปล่า กลางคนื มผี า้ ห่มไหม แมก่ ลวั ม้ัย มใี ครทำรา้ ยแมบ่ า้ ง ทำไมแมไ่ ม่ยอมกลับมาสักที… กลับมาหาฉนั ที่บ้านหลงั นี้ กลายรา่ งเปน็ ผีเสือ้ โบยบินมาก็ได้ ฉันคดิ ถึงแม่ ฉนั รกั แม่นะ แม่อยู่ไหน ฉนั จะไม่ดอ้ื ฉันสญั ญา ฉันจะสวมชดุ กระโปรง สชี มพฟู ูฟอ่ งรอแม่ เราจะเต้นรำดว้ ยกนั …” ฉันเคยคิดฆ่าตัวตาย เม่ือฉันตืน่ ขน้ึ มาในเช้าวันหน่ึง ทุกอย่างเป็นสที มึ เทา อาการมึนศีรษะสะสม จดหมายสมัครงานท่สี ง่ ไปตามบริษทั ต่างๆ ปลิวหาย ฉันเดินออกจากบา้ นอยา่ งคนหัวใจวา่ งโหวง โดยสาร รถไฟใตด้ นิ เหน็ ห่วงทีย่ ดึ ตรงราวใตห้ ลังคาล้อแสงสีสม้ ผ้คู นยนื เบียดอดั บา้ งจ้องหน้าจอ แตฉ่ ันอยากยืดตัว เอาคางสวมเข้าไป ให้รถไฟใตด้ นิ พาฉันไปส่งในโลกทีไ่ ม่มีวันขาดแม่ ฉนั ในชดุ ผ้าฝ้ายขน้ึ บันไดเลื่อน ออกจากอุโมงค์ เดินไปท่ี ปา้ ยหยุดรถประจำทาง ผู้คนยนื หลบแดดใตก้ นั สาด ลมรอ้ นพดั มา วูบหนึ่ง นักศกึ ษาหญิงหยบิ สมดุ ขนึ้ มาพัดพ่บั พั่บ กลน่ิ ควนั ดำจาก ท่อไอเสียลอยเขา้ จมูก เสยี งเอย๊ี ดเรียกสติ เหง่ือ น้ำหอม ฝุ่นคลงุ้ ชาคริต แกว้ ทันคำ 125

รวมเรอื่ งส้นั “วนั ทุกข์ท่ผี า่ นพ้น” ในอากาศ ทา่ มกลางคนแปลกหน้า รถราขับสวนทางกนั อย่าง รีบเร่ง ปะทะสายตาคนที่เดินผ่านไปแล้วหนั กลับมามอง ฉนั สวม หนา้ กากอนามัยยนื ชูปา้ ยประกาศคนหาย เหน็ ข่าวในสอ่ื สังคมออนไลน์ พบศพหญงิ วัยกลางคนอายุ ประมาณ 50-60 ปี ไม่ทราบชอื่ -นามสกลุ ถูกรถยนตก์ ระบะชน เสยี ชวี ติ ทจ่ี งั หวดั ชลบุรี ฉันรบี ไปท่ีเกิดเหตุ ใจสน่ั หววิ มือเยน็ เฉยี บ ถามหาร่างผู้เสยี ชีวิตท่โี รงพยาบาล ความหวังกำ้ กง่ึ โศกเศรา้ ใชแ่ ม่ ไหมนะ ใชแ่ ม่ฉันมัย้ ฉนั คอ่ ยๆ เปิดผา้ คลมุ สขี าวออก ฉันเห็นตัวเองยืนอยู่ท่ีหาดจอมเทียน มีวัยรุ่นกลุม่ หน่งึ เล่นนำ้ คล่ืนลมพดั ชดุ ผา้ ฝา้ ยปลวิ แนบเนื้อ ผมดำยาวระใบหนา้ กลิ่นอายเค็มอวลจมกู สองเทา้ เหยียบบนทรายน่มุ ละเอยี ด ดวงอาทิตยก์ ลมโตสรี าวไขแ่ ดงเคม็ กำลังตก แสงสุดท้ายของวนั เปลยี่ วเหงา ฉันยกมอื ข้างขวาวางทาบบ่าซา้ ย แลว้ ยกมือข้างซ้าย วางทับบนบ่าขวา กอดตัวเอง บอกลาสายลม เหม่อมองฟากฟ้า เดินลงทะเลเยียบเย็น จากระดบั นำ้ ทว่ มหลังเท้า สูงเทา่ หนา้ แข้ง หวั เข่า สะโพก เอว เสมอหน้าอก ลอยคอเหมอื นฟองนำ้ ปลายล้ิน ล้ิมรสเค็มปะแลม่ ยามคล่ืนซดั ก่อนจะมดุ หัวดำดง่ิ ลงไป หวังวา่ แม่จะมชี ีวิตอยู่ ร่างบอบบาง สมองมนึ ชา หัวใจบุบสลาย ถูกใครสกั คน ช่วยเหลอื ให้รอดชวี ติ มจั จรุ าชยังปรานี ใหฉ้ ันไดห้ ายใจต่อไป ในวนั ทแี่ มไ่ มอ่ ยู่ ฉันนอนท่ีโรงพยาบาล นอนรอพอ่ มารบั กลบั ไป รกั ษาสภาพจิตใจตอ่ ท่บี า้ น ฉันจงึ เป็นสว่ นหน่ึงของบา้ นปูน 126 ไมยราบ

ประเภทประชาชนทั่วไป ชัน้ เดยี วหลงั ใหม่ มีสวนหินเล็กๆ ดา้ นหนา้ ปลูกตน้ เขม็ แดง เปน็ แนวยาวตามทางเขา้ สตู่ วั บ้าน มนั ควรจะหลงั ใหญ่กว่าน้ี ถ้าพ่อ ไมห่ มดเงนิ ไปกบั การตามหาแม่ บ้านปนู ชนั้ เดียวสีฟา้ พาสเทล หลังทีม่ พี ่อ ชายหนุ่มร่นุ น้อง และสว่ นเกนิ อยา่ งฉัน ฉนั กดไอโฟนโทรหาแม่ “เลขหมายที่ทา่ นเรยี กไมส่ ามารถ ตดิ ตอ่ ไดใ้ นขณะน”้ี กระเสือกกระสนกลบั ไปท่บี า้ นไมช้ ้ันครึง่ ปา้ ยปดิ ประกาศ ขายยงั แขวนอยทู่ ่ีเดิม ไขกญุ แจคลอ้ งประตเู หล็กดดั เข้าไป สภาพบา้ นรา้ งไรช้ วี ติ ผนงั ไม้ซดี เกา่ ฉันลองตะโกนเรยี กแม่ ไม่มี เสียงใดตอบรบั กลับมา ไมยราบในกระถางรมิ กำแพงเฉาแดด น้ำตาในขวด น้ำเกลือทแ่ี ขวนไวห้ ยดตง๋ิ เกอื บหมด ฉนั อมุ้ กระถางไมยราบ ต้นทอ่ี อกดอกสชี มพูฟฟู อ่ งเขา้ บ้าน วางมันไวบ้ นโต๊ะชดุ รบั แขก น่ังบนโซฟาสเี ขียวใบตอง มองฟองน้ำทรงกลมขนาดจว๋ิ ดอกสวย พร้ิงพราว ยงิ่ ทำใหฉ้ นั นกึ ถงึ ใบหน้าแม่ จ้มิ น้ิวส่นั เทา แตะใบ หุบฉบั ทำเหมือนตัวเองจะหลบั ใหลไปช่วั นิรันดร์ สง่ั มื้อบ่ายจากฟู้ดแพนด้า แว่วเสยี งออดเรียกเปิดประตู ฉันพบหมาขี้เร้ือนนมห้อยโตงเตงกระดิกหาง หันมองโดยรอบ ไรเ้ งาพนักงานส่งอาหาร ฉนั จอ้ งตาแมห่ มาข้เี รือ้ นนา่ สงสาร รอกอ่ นนะ รอตรงนนี้ ะ ฉันก่ึงเดินกง่ึ วง่ิ เขา้ บ้าน เปิดตเู้ ยน็ เห็น นมจืดบรรจุขวด ฉนั คว้าตดิ มือ ถอื ถว้ ยไปด้วย กระหืดกระหอบ ออกไปที่ประตู แม่หมาขเี้ รื้อนยังรออยู่ ฉนั เทนมจดื แมห่ มา หันมองฉนั ตาแป๋ว กล่นิ ตัวมันเหม็นสาบจนฉันต้องกลนั้ หายใจ ชาครติ แก้วทนั คำ 127

มันยนื่ จมกู ดมฟดุ ฟิด ใช้ลน้ิ แลบเลีย แล้วฉนั ก็เห็นลกู หมา ผอมกะหร่องสี่ห้าตัว ออกจากพงหญา้ รกในทีด่ ินวา่ งตรงขา้ มบ้าน ว่งิ ดุก๊ ดก๊ิ เหยยี บดงไมยราบมาหาแม่มนั ครางหงงุ หงงิ ง้ีดงาดลอ้ ม หนา้ หลงั แย่งมดุ หัวเลก็ ๆ ลงในถว้ ย แมห่ มาเงยหนา้ เลยี ปากแผล็บ มองดูลกู ๆ ของมนั แลว้ ยืน่ ขาสองขา้ งมาดา้ นหนา้ ฉนั ผลริ อยยมิ้ มองผเี สอ้ื ปีกดำลายจดุ ตวั หน่งึ บินวนเวียนรอบตัว เกยี่ วกบั ผเู้ ขียน ชาคริต แก้วทนั คำ เปน็ นักเขยี น นักวิจารณ์อิสระ มีภมู ลิ ำเนาเดมิ อยทู่ ่ี อำเภอแม่สอด จังหวดั ตาก ปจั จุบนั ทำสวนและอาศยั อยทู่ ีจ่ งั หวัดตรงั



เคก้ แอปเปิลอบเชย ยังคงเป็นเมนทู ่สี ุด ในใจฉนั เสมอ เขาก็เชน่ กัน แชมปจ์ ะเป็นเพือ่ น ที่ดที ส่ี ุดในชวี ติ ฉัน ขอบคุณทท่ี ำใหฉ้ นั ได้เรียนรู้ ชีวติ ขอบคณุ ที่เข้ามาเป็นชีวติ ของฉนั ฉันตอ้ ง กา้ วผ่านอย่างท่ีแกบอกฉนั เสมอแลว้ นะ

ขนมผเี สื้อ วรวฒั นา อินต๊ะใจ คพั เคก้ ชน้ิ เลก็ โรยหน้าด้วยแอปเปลิ และอบเชยหอมหวานในห่อ กระดาษถูกทิ้งลงถังขยะไปพร้อมกบั ความมั่นใจของผทู้ ิ้ง เด็กสาวมองมัน ยกมือป้ายน้ำตาร้นื ออกไม่ใหใ้ ครสงสัยเมอ่ื กลบั ถงึ บา้ น ยืนช่ังใจอย่คู รเู่ ดียวก็หันหลงั เดนิ จากไปเริ่มต้นใหม่ เป็น คร้ังทหี่ ลายรอ้ ย เธอเรม่ิ ตน้ ใหมซ่ ำ้ ๆ หรอื ครัง้ น้ีเธอ อาจไม่เริม่ ต้นแลว้ “ฉนั ชอบขนมของเธอจงั ” ประโยคน้นั เหมอื นจุดบอลลนู ในใจเด็กนอ้ ย เธอหันกลบั ไปมอง พบเดก็ ชายวยั ไล่เลย่ี กนั ยนื กนิ ขนมในหอ่ กระดาษอยา่ ง เอรด็ อรอ่ ยอยู่ ถึงจะดีใจ แต่เธอกไ็ มอ่ าจคิดไดว้ า่ เดก็ ชายตรงหนา้ ไมไ่ ด้พูดความจรงิ “ไมห่ รอก เธอไมไ่ ดอ้ ยากกินมนั หรอก ขนาดเพอ่ื นๆ กันคุณครูยงั บอกวา่ ไมอ่ รอ่ ย รสชาติหว่ ยแตกเหมือนขยะ” ยง่ิ พูดเธอกย็ งิ่ เจบ็ ภาพท่ที ุกคนหวั เราะเยาะ หรอื ปาขนมเธอลงพ้นื บดขยีม้ นั ดว้ ยเทา้ ลอยเขา้ มาในหัว ภาพทค่ี รูดุดา่ เหมอื นกบั เธอ

รวมเรอ่ื งส้ัน “วันทุกขท์ ่ผี า่ นพ้น” ทำผดิ รา้ ยแรง ทั้งทเี่ ธอแคท่ ำห้องคหกรรมเลอะเทอะและกำลังจะ เก็บยังเล่นซ้ำบ่ันทอนใจ นนั่ ทำใหภ้ าพตรงหนา้ แตกต่าง รอยย้มิ อยา่ งจริงใจเปลีย่ นความคิด “มนั อร่อยมากเลยต่างหากและฉนั อยากจะกนิ มันอกี เธอชว่ ยทำใหฉ้ นั กนิ อีกสิ ฉันจ่ายเงินก็ได้นะ” “ได้ รับปากแล้วนะว่าจะกนิ ” “แนน่ อน เธอก็อยา่ ละท้ิงการทำขนมนะ” ฉนั ต่นื มาในหอ้ งนอนทม่ี ีม่านปดิ ทบึ จนแทบแยกวันเวลา ไมอ่ อก หรอื แยกออกก็ไม่สำคัญสำหรับฉนั อกี แลว้ ในหวั ฉันอื้ออึง แต่ รา่ งกายยังทำหน้าท่ขี องมนั ต่อไป ใชช้ วี ติ เพื่อไมใ่ หต้ ายไปวนั ๆ ถา้ คุณ สงสัยวา่ ฉันไม่ทำการทำงาน ฉนั ขอตอบตรงน้เี ลยว่า ฉนั ตกงานตง้ั แต่ หลายเดอื นกอ่ นแลว้ และใช่ ตอนนีเ้ งนิ ในบญั ชฉี ันก็ร่อยหรอลงทกุ วัน ฉนั ควรหางานทำหรอื ไม่กไ็ ปทำขนมขายแบบเก่า แตฉ่ นั ทำไมไ่ ด้ คนกนิ ไมอ่ ย่แู ล้ว ฉันจะทำขนมไปเพอ่ื อะไร? บางทีฉันควรกา้ วข้ามอยา่ งจรงิ จงั ซ่งึ ดูสิ ! ขนาดกลบั ไปทำ ขนมอย่างเกา่ ฉนั ยังทำไม่ได้ งานอยา่ งอนื่ ฉันกค็ งล้มเหลวเหมอื น ท่ีใครๆ ปรามาสฉันอยตู่ ลอด เมือ่ ก่อนฉนั เคยมคี วามสขุ มากกว่านี้ ตอนทฉ่ี ันยงั ทำงาน เป็นฝ่ายการตลาดของบรษิ ัทสตารต์ อพั แหง่ หนง่ึ ฉันกเ็ ป็นเหมอื น มนษุ ยเ์ งินเดือนทว่ั ไป ทำงานหนกั เก็บเงนิ และใชม้ นั สรา้ ง ความสุขใหต้ ัวเอง ความสขุ ของฉันไม่ไดอ้ ยู่ในฮอลล์จัดแสดง หรอื โรงหนงั มันอยูใ่ นห้องครัว ฉันใชเ้ วลาไปกบั การทดลองทำขนม สตู รต่างๆ กบั เพือ่ นรกั แชมป์ 132 ขนมผเี สือ้

ประเภทประชาชนท่วั ไป ฉันไมร่ ้วู ่าจะพูดถึงเขาดไี หม บางทคี วามทรงจำกท็ ำร้าย เรานะ ว่าไหม? โดยเฉพาะความทรงจำที่มคี วามสขุ แตใ่ นเมือ่ เขา เป็นความสุข ฉันกจ็ ะเล่า ฉันกบั แชมป์เป็นเพื่อนกนั มาต้งั แต่ เพงิ่ ขึน้ มัธยม เขาเปน็ เพือ่ นคนแรกท่ชี มว่าขนมของฉนั อรอ่ ย เปน็ คนแรกท่ีซอ้ื อปุ กรณท์ ำขนมเปน็ ของขวญั วันเกิด เปน็ คนแรก ท่สี นับสนุนให้ฉันเปน็ เชฟ และเป็นคนเดียวท่ีทำเรือ่ งอยา่ งน้นั ตั้งแตว่ ัยเรียน เข้ามหาวิทยาลัย จนทำงาน แชมป์ก็ไม่เคยเปล่ยี น แม้กระทัง่ วันทีฉ่ ันสูญเสยี เขาก็เปน็ คนรวมวิญญาณ แตกสลายของฉนั แล้วประกอบมนั คืนมา ปี 2020 โรคระบาดกำเนดิ มาครา่ ชวี ิตผู้คน มากระหนำ่ ซำ้ เตมิ เศรษฐกจิ จากเดิมย่ำแยอ่ ยู่แลว้ ให้ซบเซายงิ่ ขน้ึ ธุรกิจ รายยอ่ ยเจ๊งกันเปน็ แถว บรษิ ัทล้มละลาย ที่ทำงานไลพ่ นกั งานออก บ้างก็บีบให้ลาออกเอง ฉันเปน็ หนึง่ ในอย่างหลัง ฉันจงึ ไมม่ ีสทิ ธ์ิ รับเงินชดเชยตามกฎหมาย เสน้ สิน้ เดอื นใกลเ้ ข้ามา ตอนนนั้ ฉนั กังวลมาก ไหนจะคา่ น้ำคา่ ไฟคา่ กินอยู่จิปาถะ เงินก็หาไม่ไดง้ า่ ยๆ แตฉ่ ันก็ไมอ่ ยากกรดี เลือดเถือเน้ือตวั เอง มันเป็นชว่ งทฉี่ ันกนิ ไมไ่ ด้ นอนไม่หลบั นง่ั หางานอยหู่ ลายวนั ไมแ่ ตะขา้ วปลา และฉันคงตาย จริงๆ ถ้าแชมปไ์ ม่มาหาฉันทบ่ี ้าน ฉันในตอนน้ันสภาพอย่างกบั ผีดบิ ไม่ผดิ ปกตถิ ้าฉันเครียด ฉนั ก็อาจจะลุกไปทำขนม แตไ่ ม่ใช่ในภาวะระส่ำระสายทางการเงิน เชน่ น้ี และยิง่ ฉนั ไมไ่ ดท้ ำงาน ไม่มีเงิน ฉันกร็ สู้ กึ วา่ ตัวเองไรค้ ่า ทั้งยัง ไม่มีใครใหป้ รึกษานอกจากเพ่ือน เพราะพ่อแม่ฉนั ลว้ นเสยี ไปหมด แลว้ จากอบุ ตั ิเหตรุ าวๆ สองปีกอ่ น ฉนั จงึ อยู่บา้ นน้ีตวั คนเดียว เปน็ ผู้รบั ผดิ ชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดคนเดยี ว นนั่ ทำใหฉ้ นั ยง่ิ เครยี ด วรวัฒนา อนิ ตะ๊ ใจ 133

รวมเรอื่ งส้นั “วนั ทกุ ข์ทผี่ ่านพน้ ” แชมป์ใหฉ้ นั ระบายมันออกมาโดยทีเ่ ขารบั ฟงั อยา่ งต้งั ใจ ฉนั เหนือ่ ย เครียด เสียใจ รอ้ งไหจ้ นต้ังสติได้ เขาก็พาฉนั ไปกินข้าว ไปแต่งตวั “ถา้ สภาพร่างกายไม่พร้อมกไ็ มม่ ีแรงทำงานนะ กินข้าว จะได้มีแรงกาย แต่งตัว เตมิ ปากสวยๆ จะได้มีแรงใจ” เขาบอกฉัน อย่างน้ัน แลว้ พวกเรากค็ ยุ กันถึงงานทจ่ี ะทำ “เธอทำขนมเก่ง เธอก็ทำขนมขายส”ิ เขาพูดอย่างน้ัน แต่ ขอโทษนะ ขนาดตวั เองยงั ไม่เชื่อเลยวา่ จะทำได้ กระนั้น เขายงั ไม่ ถอดใจจากการใหฉ้ ันทำขนมขาย เย็นวันนั้นเขาจากไปโดยทง้ิ วัตถดุ บิ ทำแพนเคก้ ไว้ให้พรอ้ มกับคำพูดชวนฉกุ คิด “อยา่ เพิ่งกลัวสิ ยังไม่ไดล้ งมือทำเลยนะ” น่ันแหละ เขาพดู ให้ฉันทำขนมไดจ้ รงิ ๆ ฉันลองทำ แพนเคก้ และขนมอีกหลายอยา่ ง คร้งั นฉี้ ันไมไ่ ด้ขาย ฉนั ใชว้ ิธี แจกจ่ายให้เพอ่ื นบา้ นชมิ ถา้ พวกเขาตดิ ใจ ฉันจงึ ค่อยทำขายจรงิ จัง คณุ ต้องไม่เช่อื แน่วา่ จากฝีมอื ทที่ กุ คนดถู กู ในวนั นน้ั จะมาถึงจุดที่ คนได้กินขนมแลว้ ต้องถามหาซ้ำ ฉันรู้สึกประสบความสำเร็จมาก เมื่อถึงจดุ หนึง่ แล้ว ฉันจึงสร้างแอคเคานต์ขายขนมในแอปพลิเคชัน ต่างๆ ใชค้ วามรกู้ ารตลาดดงึ ดดู ให้คนสั่งขนม เพียงวันแรกกย็ อด แตะครงึ่ ร้อย เป็นความดีใจเหมือนแข่งทอ็ ปเชฟชนะเลยละ่ “ถ้าทำ แกกท็ ำได้อย่แู ล้ว แกเกิดมาเพ่ือทำขนม และฉัน ม่ันใจวา่ แกจะมคี วามสขุ กับงานนี้ ฉันเชอื่ ว่าขนมของแกสง่ ความสุขไปยงั คนกนิ คนจะรักขนมของแกเหมอื นทีแ่ กรกั มัน” ประโยคจากปลายสายยงั ตดิ ตรงึ ในใจฉนั เขาคือเหตผุ ลที่ ฉนั ยังคงทำขนมและจะเปน็ เช่นนัน้ ตอ่ ไป 134 ขนมผเี สื้อ

ประเภทประชาชนท่ัวไป ในทุกวันฉนั ตอ้ งออกไปซอื้ วัตถดุ ิบในตอนเช้ามืดแลว้ กลบั มาทำขนมในตอนสาย ซ่งึ พอกลับมาถึงบ้าน แชมป์กจ็ ะชอบมา นัง่ เลน่ พร้อมกับโนต้ บุ๊กหรอื แฟ้มเอกสารกองพะเนนิ หมอนี่ ทำงานบัญชี นนั่ หมายความว่าเขาจะย้ายงานไปทำที่ไหนก็ได้ รวมถงึ มาน่งั ดู รอกนิ ขนมทฉ่ี ันทำ บางครั้งก็มาเปน็ ลกู มือชว่ ย นิดๆ หน่อยๆ จริงๆ ฉันเคยสงสยั วา่ ทำไมเขาถึงผลกั ดนั ความฝัน ฉนั ขนาดน้ี ถึงขนาดเคยถามไปวา่ ทำไมไม่ทำขนมกินเอง รไู้ หม มันตอบกลับมาว่าอะไร “ถา้ ฉันทำขนมเองเปน็ ฉนั คงเปดิ กิจการ แขง่ กับแกไปแล้วมน” ดูมันพูดเข้า จรงิ ๆ ท่ีฉันวา่ ประสบความสำเรจ็ เนย่ี มันไมไ่ ดด้ เี ลศิ ไปทกุ อย่างหรอก บางครงั้ กวา่ จะไดข้ นมออกมาสกั ถาดกม็ ที ำ เสียบ้าง ไหม้บ้าง ไมส่ กุ บ้าง กจ็ ะโดนคนไมไ่ ด้ซ้อื ไมไ่ ด้ขายบ่นตลอด “ชว่ งนีไ้ ข่ไก่แพง แกก็อย่าทำเสยี บ่อยละ่ เดย๋ี วได้จ่ายเงนิ เพ่ิม แล้วมางอแงบอกขาดทุน” “โธ่! ก็แคถ่ าดเดยี ว” “ถาดเดยี วแตจ่ ดั ไดแ้ ปดชดุ เลยนะ! ถงึ จะไม่ขาดทนุ แตแ่ กก็ไม่ได้กำไรอยดู่ ”ี “ร้แู ล้วนา่ พรงุ่ นี้คอ่ ยทำกำไรก็ได้” หมอน่ีกเ็ ป็นแบบนี้ประจำ ชอบทำประโยคหวงั ดีเป็น ประโยคดา่ บางครง้ั วา่ แรงเกนิ ไปเขากข็ อโทษ ฉนั ไม่ได้โกรธ จรงิ จังหรอก เพราะฉันทำตัวไมด่ ีจริงๆ ในบางครง้ั รูส้ ึกขอบคณุ และดใี จท่ยี ังเตือนกนั อยู่ อกี อย่าง ฉันก็ชอบให้แชมป์มาชว่ ยฉัน ทำขนมนะ มนั ทำให้ฉนั รสู้ ึกไม่โดดเด่ียว วรวัฒนา อินตะ๊ ใจ 135

รวมเร่ืองส้นั “วนั ทกุ ขท์ ่ีผ่านพ้น” “แชมป์ ดูกระทะใหห้ น่อยสไิ หมไ้ หม?” “ไมไ่ หม”้ “หา! ? ไมไ่ หม้หรอื ไหม้ๆ ?” ขนมบางอย่างฉันยังทำไม่ไดส้ ักที ไมว่ า่ จะลองกค่ี ร้งั ต่อ กค่ี ร้ัง อยา่ งวุ้นเยลลี ท้ังทอี่ ยากทำใหแ้ ชมปม์ ัน แต่จนแลว้ จนรอด ก็ไมไ่ ด้ผล ท้ังทเ่ี ป็นของโปรดมนั แทๆ้ อย่างนอ้ ย ถา้ ทำไดจ้ ะไดเ้ ป็น ฝา่ ยใหม้ นั บา้ งในโอกาสพเิ ศษ “พมิ พ์นน้ี ำ้ เยอะไป มันเลยไม่เซตตัว พิมพน์ แี้ ช่นานไป แล้ว อันนน้ี ำ้ แข็งไมใ่ ช่เยลลแี ล้วเน่ีย” “กบ็ อกแล้วไงว่าทำไม่เป็น ทำก่คี ร้งั มันกไ็ ม่ได้อยดู่ ีแหละ” “นี่ ไมม่ ีใครทำเปน็ หรอื ทำได้ดมี าตัง้ แตเ่ กดิ เวย้ ทุกคน ลว้ นต้องฝึกท้งั น้นั แกกค็ วรฝึกด้วย” มนั เป็นช่วงเวลาแหง่ ความสนุกที่ได้ทำขนมกบั เพ่ือนที่รกั การทำขนมกลายเป็นชวี ิตฉัน ห้องครัวกลายเป็นพนื้ ทีเ่ ก็บความ ทรงจำระหว่างเราสองคน รอยยิ้มตอนคยุ กัน เก้าอ้คี ร้ังนัง่ ถกกนั ด้วย เรอ่ื งปรชั ญาหรอื การเมืองยังต้ังอย่คู โู่ ต๊ะตวั ท่ชี ่วยกนั ห่อขนม รสชาติ และกลิ่นหอมของขนมยงั เจือจางในบริเวณ ไมม่ วี ันไหนมอง ห้องครวั แล้วจะไม่นกึ ถึงเพ่ือนรกั นอกจากทำขนมเป็นงานหลกั แล้ว ฉนั กท็ ำมนั เป็น งานอดเิ รกโดยการดัดแปลงโนน่ นดิ น่หี นอ่ ยให้มันเปน็ ส่วนผสมท่ี ลงตวั ตามแบบฉบบั ของฉัน หรอื ก็ตามอารมณ์นั่นแหละ ตาม 136 ขนมผเี สอ้ื

ประเภทประชาชนทว่ั ไป บรรยากาศของไอดิน กลิน่ หลังฝน เมฆยามเยน็ หรอื ดาวในคืน ขา้ งแรม บางคร้ังกน็ ำความรู้สึกมาสร้างเป็นรสชาติ มฉี ันและเขา เป็นส่วนผสม ฉนั ไม่รูร้ สชาติของมนั แตเ่ ม่อื กินก็ทำใหม้ ีความสขุ หลงั จบมอ้ื เย็น พวกเราก็ใชเ้ วลาอยู่ดว้ ยกนั อยา่ งท่ี เพ่อื นทำ นอนดหู นัง เล่นเกม ฟังเพลง ทำความสะอาดบา้ น ปลูกต้นไม้ เลน่ กีฬางา่ ยๆ อย่างแบดมนิ ตนั หรือหมากกระดาน เหมือนทพ่ี วกเราเลน่ กันตอนปิดเทอมหนา้ รอ้ นสมัยเด็ก ฉนั ชอบ ทจ่ี ะนอนดหู นงั เพราะการขยบั ตัวทำงานทัง้ วันกอ็ ยากให้ รา่ งกายได้พักบ้าง เวลาดูหนังก็จะชอบเดาความเปน็ ไปได้ ดหู นังจบกค็ ุยกนั จนวนั หนงึ่ แชมป์ก็ถามฉัน “แก ถ้าฉนั ตายไปจะเป็นยังไงวะ?” “ใครล่ะ ฉันหรอื แก?” “ก็ท้ังคูแ่ หละ แตฉ่ ันหว่ งแกนะมน” ตอนน้ันฉันถอนหายใจ นึกคิดว่าต่างกโ็ ตกนั อายุปนู น้ี ยงั หว่ งอะไรกันอีก แต่พอนึกถงึ หัวข้อบทสนทนาแลว้ ฉนั กอ็ ด คดิ ตามไมไ่ ด้ ดสู ิ ก็ฉันเป็นแบบนี้จะไม่ให้เพื่อนหว่ งไดอ้ ยา่ งไรเลา่ กระน้ันก็เถอะ ฉนั พยายามเปลย่ี นเรอื่ งคุย ไม่อยากนึกถงึ อะไรแยๆ่ ท่ียังไมเ่ กดิ ทั้งท่ตี อนนัน้ ฉันถามอะไรเขาไดม้ ากแทๆ้ “แชมป์” “หือ?” “ถ้าโรคระบาดนี้หมดลง เรามาหุ้นร้านขนมกนั มั้ย?” วรวัฒนา อนิ ต๊ะใจ 137

รวมเรอ่ื งส้นั “วันทุกข์ท่ีผา่ นพน้ ” ฉนั ถามออกไป ส่งยิ้มขำเมอ่ื หมอน่คี ร่นุ คดิ และยม้ิ กวา้ งอกี เมอ่ื เขาตอบ “ตกลง” “เฮ้ย! ฉันพดู เลน่ ” หวังว่าหมอนีจ่ ะไม่ได้พดู เลน่ เหมอื นฉัน“แต่ฉันจรงิ จังนะมน เดย๋ี วพรุ่งนีฉ้ ันไปหาทำเลต้งั ร้าน เลยกย็ ังได้ ยังไงฉันก็ออกไปสง่ งานอย่แู ลว้ ” น่ีฉนั ไมไ่ ดฝ้ ันหรือคดิ ไปเองใช่ไหม? ฉันกำลงั จะมรี า้ นเป็นของตัวเอง “แล้วเราจะตัง้ ช่อื รา้ นว่าอะไรกนั ด?ี ” ฉันคดิ นึกถงึ วนั แรกทเี่ จอกนั วนั ทเี่ ราตา่ งก้าวเข้าไปใน ชีวิตของกันและกนั “แอปเปิลเคก้ ร้านช่ือแอปเปลิ เคก้ ดีไหม?” “ชือ่ น่ารักจงั แก นกึ ถงึ ตอนทเ่ี ราเจอกันเลยเนอะ” เราไมไ่ ดพ้ ูดอะไรกันต่อ ในความมืดฉันเองกค็ ดิ วา่ เรายมิ้ ดว้ ยกนั ทง้ั คู่ มนั เป็นอะไรท่ีอบอุน่ หัวใจ นกึ ย้อนไปถึงกอดของ พ่อกับแม่เม่ือนานมากแลว้ และฉนั กำลังรสู้ ึกแบบเดียวกันอกี คร้ัง ชวี ติ น้ีฉนั จะเจอคนแบบนีไ้ ด้อีกทไ่ี หน คนทีเ่ ปน็ ท้งั เพื่อน พนี่ อ้ ง ครอบครัว คธู่ ุรกจิ เปน็ ทกุ อยา่ งใหก้ ันและกนั ของชีวติ แตแ่ ล้ว ส่งิ ท่ฉี ันไมค่ าดคดิ ก็เกดิ ขึ้น สายวันถัดมา หลังบรรจขุ นมลงหอ่ แลว้ โทรศัพท์ เบอร์แปลกกแ็ สดงบนหน้าจอ ฉันกดรับดว้ ยความตนื่ เต้น เพราะ นกึ วา่ เป็นสายจากลกู คา้ แตป่ ลายสายกลับเปน็ ตำรวจ ใจฉัน โหวง สมองหยดุ ประมวลผล น้ำตาเอ่อแลว้ หยดลงบนเคาน์เตอร์ จากหนง่ึ เป็นสอง จากสองเป็นสายหลง่ั รนิ ลงมาพรอ้ มกับความรสู้ กึ ท้งั หมดทีม่ ี พร้อมเศษความทรงจำที่กระจัดกระจายไปทวั่ บริเวณท่ี เราเคยอยู่ดว้ ยกัน 138 ขนมผเี ส้อื

ประเภทประชาชนท่ัวไป “คณุ เป็นญาตคิ ณุ อัปราชัยใช่ไหมครับ...ขอแสดงความ เสียใจด้วยนะครับ รถของคุณอัปราชยั ประสบอบุ ัติเหตชุ นกับ ต้นไม้ เจ้าของรถเสยี ชีวติ คาที่ ขอความกรณุ าไปรบั ศพทน่ี ิติเวช ในเย็นน้ีด้วยนะครบั ” สายตัดไปแลว้ แต่ฉนั ยงั จำความรสู้ ึกตอนนน้ั ได้เป็น อยา่ งดี เศษวญิ ญาณทเ่ี ขาเคยประกอบมนั ใหม่กลับมาแตกสลาย อกี ครั้ง ครง้ั นเี้ สยี หายหนกั กว่าครั้งไหนจนยากจะทำใหม้ นั กลบั เป็นเหมอื นเดมิ รสู้ ึกเหมอื นโลกทง้ั ใบกำลงั บบี ฉนั เขา้ มาเรื่อยๆ จน ฉันอยากจะหายไปจากตรงนี้ซะเด๋ยี วน้ี ฉนั ไม่เหลือใครแลว้ จนกวา่ เวลารับศพจะมาถงึ ฉนั ร้องไห้ รอ้ งแลว้ ร้องเลา่ รอ้ งจนไมม่ ีน้ำตา พอถึงเวลาฉันกแ็ ตง่ ตวั ออกจากบา้ น เพ่อื ไปรับเพื่อนกลบั บ้าน ฉันอยากจะเขม้ แข็งนะตอนนน้ั แต่พอฉันเห็นเขา เห็นรา่ ง ซีดใตผ้ า้ ขาว นำ้ ตาฉันกย็ อ้ นกลับมา ฉันไมอ่ ายใครหรอื ฟงั อะไร แล้วทงั้ นั้น ขอแคไ่ ดก้ อด ไดฟ้ มู ฟายกบั ร่างไรว้ ญิ ญาณนัน้ รา่ งทฉ่ี ัน จะไม่ไดเ้ ห็นอีกตลอดไปนับแต่ชีวติ ท่ีเหลอื ฉนั เลือกจดั งานที่วัด เล็กๆ ใกล้บา้ น กอ่ นโทรแจง้ ข่าวแก่แมข่ องแชมป์เธอกเ็ สียใจไม่ต่าง จากฉนั คืนน้นั เราเลยกอดกันร้องไหห้ น้าศพหนา้ รปู ถ่ายขาวดำ เจา้ ของรา่ งไรช้ ีวติ ในโลง หน้าช่อดอกไม้ไรก้ ล่นิ หนา้ คนผไู้ มม่ วี นั หวนคนื งานศพของแชมปเ์ งยี บเหงา มีผ้มู ารว่ มงานไมก่ ี่คน สวดไม่ ก่วี นั กเ็ ผา คณุ แมน่ ำอฐั ิทัง้ หมดไปเกบ็ ไว้ ท่บี า้ นตา่ งจงั หวดั สว่ นฉนั เก็บไว้ได้เพยี งความทรงจำ ฉันกลบั มาบา้ น บา้ นทม่ี คี วามทรงจำของเรา ไมว่ ่ามองไป ทางไหน ฉนั กเ็ ห็นภาพของเราทับซอ้ นในทุกๆ ที่ รอยยม้ิ กบั กลิน่ ขนมอบ ยังวนเวยี นอยู่รอบๆ น่นั ทำให้ฉันรอ้ งไห้ออกมา วรวฒั นา อนิ ตะ๊ ใจ 139

รวมเรื่องสั้น “วนั ทกุ ขท์ ่ผี า่ นพน้ ” ครัง้ แล้วคร้ังเลา่ วนั แล้ววนั เลา่ เกบ็ ตัวอย่ใู นหอ้ งนอนปดิ มดื ไมใ่ ห้แสงผ่านสะทอ้ นวัตถพุ รอ้ มความทรงจำเข้าในสมอง ส่วนการมองเหน็ ฉนั ทำขนมไม่ไดอ้ ีกแล้ว ในห้องมดื นี้ เวลาผ่านจากวนั เป็นสปั ดาห์ จากสัปดาหเ์ ป็น หลายสัปดาห์ จนฉนั ลืมวนั คนื ไปหมดแลว้ ฉนั มีชวี ติ อย่ไู ดแ้ ค่เพราะ นำ้ เปล่ากับการขดตวั นอนเป็นดกั แดไ้ ม่สิน้ สุดของฉนั อยกู่ บั คำถามมากมายเสมือนแผลเปน็ ท่ีจะระลึกถงึ เม่ือครัง้ เหตุการณ์ ยงั เกิด ทำไมเขาตอ้ งตาย? ทำไมฉันไม่ตาย? ฉนั ตายแทนเขา ได้ไหม? ทำไมเขาไมม่ าบอกลากันเลย? อยา่ งน้อยก็ให้ฉนั ลาเขา กอ่ นได้ไหม? ฉันไมไ่ ดอ้ ยากเสียเขาไป...ไมเ่ ลย ฉนั หลับตา หยดน้ำใสร่วงลงบนหมอนช้นื ตำแหนง่ เดิม กับคืนก่อนนี้และคืนกอ่ นหนา้ เอื้อมมอื ไปหยบิ โทรศัพทม์ าเปดิ ดรู ปู เราซ้ำๆ หน้าตลกของแกทำใหฉ้ ันตอ้ งรอ้ งไห้ซ้ำแลว้ ซำ้ เล่า มอื เลอื่ นไปถงึ รปู ถ่ายพวกเราท่ีโรงหนงั คดิ ย้อนไป ตอนน้ัน ฉนั เครยี ดที่เงนิ เดอื นลด แชมปจ์ งึ ชวนฉนั ไปดูหนงั หนงั สนุกมาก มตี อนหนง่ึ ท่ตี วั เอกสญู เสยี คนทีร่ ัก เขาจึงกลบั ไปตอ่ สู้กบั ตวั รา้ ย ดว้ ยความสามารถพเิ ศษของเขา “เปน็ อะไรไหนเลา่ มาซ”ิ ฉันหวนนึกถงึ ประโยคท่ีเขาถาม หลังดูหนังจบ น้ำตากพ็ ลันร่วง ไม่รูท้ ำไมคร้ังนี้ฉนั ถึงปาดมนั ออก แมม้ ันจะยังหลง่ั รนิ เสียงในความคดิ ดังกอ้ งในหู “ถ้าสภาพร่างกายไม่พร้อมกไ็ มม่ แี รงทำงานนะ กินข้าว จะไดม้ แี รงกาย แต่งตัว เตมิ ปากสวยๆ จะได้มแี รงใจ” ฉนั ไมม่ แี รง 140 ขนมผเี สอ้ื

ประเภทประชาชนท่ัวไป จะทำอะไรท้งั นน้ั แลว้ ขนมทไ่ี ม่มคี นชมิ ฉันจะทำมันไปทำไม? ฉัน...ฉัน “...ฉนั เชือ่ ว่าขนมของแกสง่ ความสขุ ไปยงั คนกนิ คนจะรัก ขนมของแกเหมอื นทแ่ี กรกั มนั ” ใจฉันทรุดลงไปทิ้งตวั ในผา้ หม่ แตข่ าอ่อนเปลี้ยกลับยันตวั ฉนั ลุกขน้ึ มอื ยังโอบกอดสลับปดั ป้อง ใบหน้า สมองอื้ออึงขณะเดยี วกบั สองเทา้ กา้ วไปยังที่ที่ภาพ ความหลงั หลน่ กระจัดกระจาย และมันยงั คงทิ่มแทงตวั ฉนั ซึง่ ฉันกไ็ ม่ร้สู ึกอะไรอกี แล้ว “...เธอก็อย่าละทงิ้ การทำขนมนะ” ส่วนผสมตามอารมณ์ ถกู เทลงในชามผสม มอื ยกตะกรอ้ ข้ึนคนของในชามทงั้ น้ำตา ความโศกเศรา้ ความสิน้ หวัง เศษเส้ยี วอดตี แตกหัก ความหวัง ความฝนั ฉนั ใสท่ กุ สง่ิ ท่ีอยากใส่รวมมนั เข้าดว้ ยกนั แล้วโยนมัน เขา้ เตาอบ ใหส้ ่ิงทคี่ วบคุมไดส้ ร้างขดี จำกดั แกส่ ิง่ เหนอื การควบคมุ เสยี งเตาอบปลกุ หัวใจใหส้ บู ฉีด ฉันยกสว่ นผสมอดตี ออกมา มัน ฟฟู อ่ งเหมือนเกลด็ สีบนปกี ผีเส้ือ...เค้กแอปเปิลอบเชยยงั คงเปน็ เมนทู ีส่ ุดในใจฉนั เสมอ เขาก็เช่นกัน แชมป์จะเปน็ เพอ่ื นทดี่ ที ่ีสดุ ในชีวิตฉัน ขอบคณุ ทีท่ ำให้ฉนั ได้เรียนรู้ชวี ติ ขอบคุณท่ีเขา้ มาเป็น ชีวติ ของฉัน ฉนั ตอ้ งกา้ วผ่านอยา่ งทแ่ี กบอกฉันเสมอแล้วนะ หนึง่ ปหี ลังจากแชมป์เสียชวี ิต โรคระบาดยงั คงมี และดำเนินต่อไปพร้อมกับเศรษฐกจิ ซงึ่ ตอ้ งการเวลาปรับตวั ฉันสมัครงานไดแ้ ลว้ บริษัทนเ้ี นน้ work from home ฉันจงึ ทำ ขนมขายควบคู่ไปด้วย ก่อนหน้านั้นฉนั ก็เปลี่ยนอะไรไปบ้างเช่น เปลีย่ นผนงั ห้องไปทาสีเหลอื ง เปลีย่ นตวั เองให้ดดู ีแลว้ ไปพบ วรวัฒนา อนิ ตะ๊ ใจ 141

จติ แพทย์ ตอนนี้ฉนั แข็งแรงทั้งกายและใจ พร้อมจะกลับมา ใช้ชีวติ ตามปกติได้หลายเดอื นแลว้ วันน้วี นั หยุดของฉนั ฉันเลยอยากลองทำเยลลอี กี คร้ัง คราวนีฉ้ นั ไม่พลาดอีกแน่ และตอนนี้ก็ไดเ้ วลานำมนั ออกจากตู้เยน็ ! ฉันตน่ื เตน้ มาก หวังวา่ คร้ังนี้มนั จะเซตตวั เด้งดึ๋ง ฉนั จะได้ไปดู ขนมปงั หน้าหมใู นกระทะ ฉนั ควำ่ ชามแม่พิมพ์ลงกบั จานเขย่ามนั เลก็ นอ้ ยกอ่ นจะยกขนึ้ ด้วยใจลุน้ ว้าว! ดนู น่ั ส!ิ ก้อนเจลาตินนุม่ นิ่ม สแี ดงในจานนนั่ ! ฉันทำสำเรจ็ แล้ว! “เย!้ ฉันทำเยลลไี ดแ้ ลว้ ! แชมปแ์ กมาดูนสี่ !ิ ” เมื่อนกึ ถงึ สง่ิ ที่พดู ฉันก็หบุ ยม้ิ ลง กอ้ นนา่ รกั ในจานเบลอ เปน็ เม็ดสี ก่อนฟิลเตอร์หยดนำ้ จะรว่ งลงมาจากดวงตา ฉันกะพริบตา ถๆี่ ไล่นำ้ แต่ไมไ่ ด้ผล โอไ้ มน่ ะ ขนมปังหนา้ หมู ไหม้แน่ๆ “แชมป์ ปิดเตาใหห้ น่อยสิ ขนมไหมแ้ ล้วนะ” ฉันอดสะอ้ืนไม่ได้เลย กลนิ่ ไหมย้ งั โชยมาแตะจมกู จนฉัน ต้องเดนิ ไปปดิ เอง ฉันทรดุ ตัวลงน่ัง ภาพจำทีค่ ดิ วา่ ฉันใสไ่ ปในขนม เผามันดว้ ยเตาอบ หรือเก็บห่อไวส้ วยงามจนหมดแลว้ แทจ้ ริงมนั ยงั ไม่หมด ไมส่ ิ มนั ไมเ่ คยไปไหนด้วยซำ้ และยงั ติดอยใู่ นใจ ตราบชัว่ ชีวิตของฉนั แม้เจา้ ของความทรงจำจะไม่อยู่แล้วก็ตาม เก่ยี วกับผเู้ ขยี น วรวฒั นา อนิ ตะ๊ ใจ อายุ 16 ปี อาศัยอยจู่ ังหวัดเชยี งใหม่ ปัจจบุ นั ศกึ ษาที่ โรงเรียนสาธติ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่



บางวดั บอกตรงๆ พอเหน็ สามเณร บา้ นนอกหน้าตาด่างดำอปั ลกั ษณเ์ ข้าไปบอก จุดประสงค์ วดั นไ้ี มร่ ับพระเณรไมม่ ีหัวนอน ปลายเทา้ ไม่มคี นฝาก อย่าวา่ แตร่ บั เข้าอยูเ่ ลย กระท่งั ขอเข้าห้องนำ้ ยงั ถูกปฏเิ สธไม่ใหเ้ ข้า

ฟา้ หลังฝน ธารา ศรีอนรุ กั ษ์ อากาศเชา้ สดชน่ื อาจเพราะหัวรุ่งมีฝนตกลงมาล้างเขมา่ ควนั เมอื ง จนใบหนา้ ฟ้าสดใส เหน็ รวิ้ เมฆสีขาวปุยลอยฟ่อนตดั กับทอ้ งฟา้ ใส เหมือนกระจก ยอดไมใ้ บหญ้าดูมชี ีวติ ชีวารบั แสงอาทติ ย์ สาดสอ่ ง นกกระจอกตัวน้อยๆ เตน้ ระบำอยูบ่ นสายไฟ นกเขาเลก็ สองตวั ผวั เมยี ชวนกันจกิ กนิ ดอกหญ้าเลก็ ๆ ใตต้ น้ ตะแบกอยา่ ง ไม่กลัวภัยใดๆ ทงั้ สิ้น ทัง้ สองกระโดดเหยาะมาเกอื บถงึ ม้าน่ัง หนุ่มวัยเบญจเพสตดั สนิ ใจแวะมาน่ังท่สี วนสาธารณะแห่ง นี้ ใจหนงึ่ เพ่ือผ่อนคลายอาการเหนอ่ื ยลา้ จากการเบยี ดเสยี ด รถเมลช์ ่วั โมงเรง่ ดว่ นในวันทำงาน ใจหนงึ่ เพ่ือปลกุ ปลอบพลงั ใจ กอ่ นไปรอนัดสมั ภาษณ์งานตอนสิบโมงเช้า เขาตน่ื เตน้ เล็กน้อย จึงมากอ่ นเวลาร่วมสองชั่วโมง รองเทา้ คตั ชู กางเกงสแล็กดำ เข็มขัดหนังแบบสภุ าพ เสอ้ื เช้ติ สีครีม ผูกเนคไทสฟี า้ ออ่ น ดขู ัดแย้ง กบั ทรงผมส้นั ตดิ หนังศีรษะ ถ้ามองแต่เส้อื ผา้ กบั ทรงผมยังคง คลุมเครอื ไม่อาจคาดเดาอะไรได้ แต่พอมองค้วิ ทง้ั สองทเี่ พ่ิง



ประเภทประชาชนทว่ั ไป เอากรอกปากเด็ก ที่เหลอื ใช้อาบพรมรา่ งจนทว่ั ไม่นานเด็กค่อยๆ หายใจถข่ี น้ึ กอ่ นร้องไหจ้ า้ ออกมาในทสี่ ุด ถา้ เด็กตายไปคงหมดเวรหมดกรรมกันแค่นั้น แตพ่ อรอด เวรกรรมยังทำงานต่อ ใครจะเล้ียงเด็กในเมื่อแม่เมาไม่เป็นผู้ เป็นคน สุดทา้ ยวดั คอื ทางออก หลวงพ่อเอ่ยปากรับเลีย้ งแต่มี ข้อแม้วา่ ผหู้ ญงิ ลกู อ่อนในหมู่บ้านต้องชว่ ยให้นมเดก็ จนกว่าจะ ท้งิ นม เมอ่ื เป็นแบบนี้ทุกคนก็ยินดี และร่วมกันตั้งชื่อใหเ้ ด็กวา่ ‘แคลว้ ’ เด็กชายแคลว้ เตบิ โตขน้ึ แบบขาดๆ เกนิ ๆ หดั เขียน ก กา ในวัดจนอ่านออกเขยี นได้เหมอื นเดก็ ทัว่ ไป พออายุครบบวชเณร หลวงพ่อให้บวชเรียนไปทางสายพระ ปกตผิ ้าเหลืองจะขับให้ กลุ บุตรผแู้ รกปลงผมโกนค้ิวนุ่งห่มดูเปลง่ ปลงั่ มีรัศมนี า่ เล่ือมใส แต่ไมใ่ ช่กบั สามเณรแคล้ว ดว้ ยแผลเป็นรอยพุพองตอนเด็ก เปน็ รอยด่างทั้งตวั ไมเ่ ว้นใบหนา้ หนังหัวเป็นดวงปรดุ ำนา่ เกลยี ด นา่ กลัวมากกว่าน่าเลือ่ มใส สำหรบั เดก็ ที่ถกู ผู้ใหญ่ส่งั สอนมา อยา่ งดีไมก่ ล้าพดู จาล้อเลียนคะนองปากอะไรเวลาเจอสามเณร แคลว้ แต่หากเด็กแก่นๆ เกเรมกั ชวนกันลอ้ เลียนอยา่ งสนุกปาก โน้นๆๆๆ เณรหน้าผีเดินมาแล้ว พวกเราเร็วๆ มาดเู ณรหนา้ ผีกนั ฮะฮะฮา่ ... เหมือนความอัปยศทบเพ่มิ เป็นล้นทวี เวลามีงาน ต้องไปทำหน้าทีส่ วดรว่ มกบั พระในวดั งานศพ งานบวช งานแตง่ งานขึน้ บ้านใหม่ เจ้าภาพนิมนต์พระเณรท้ังวัดไปสวด งานไหน งานนัน้ ภาพแม่เมาไมเ่ ป็นผู้เปน็ คนนอนจมกองปฏกิ ูลอยู่ ธารา ศรีอนุรกั ษ์ 147

รวมเรือ่ งสนั้ “วนั ทกุ ขท์ ผ่ี า่ นพน้ ” ขา้ งโรงพระบ้าง โรงเลีย้ งบ้าง เหน็ คนสาดนำ้ ใสแ่ ม่ไลใ่ ห้ไปนอน พ้นๆ สรา้ งความอดสูใจแก่สามเณรแคล้วเปน็ ท่สี ุด ดว้ ยความ อบั อายน้ี สามเณรแคล้วไมช่ อบออกไปสวดทีไ่ หนอีก มงุ่ ม่ันท่องตำรา สอบนกั ธรรมตรไี ด้ ปีนั้นมพี ระเณรสอบกันทัว่ อำเภอถึงเก้ารปู แตผ่ ล ประกาศออกมามีรปู เดียวเทา่ นน้ั ทสี่ อบไดค้ อื สามเณรแคล้ว สอบนกั ธรรมช้นั ตรีได้ หลวงพ่ออยากให้สามเณรแคล้ว ไดเ้ รยี นชัน้ สูงๆ ขึ้นไป คือเรียนวชิ าบาลี ติดแตว่ ่าวัดในอำเภอไม่มี ท่ีไหนเปดิ สำนกั เรียน ต้องฝากไปอยวู่ ัดในเมอื ง ดที ี่ว่าท่านมี สหธรรมกิ เป็นเจา้ อาวาสทน่ี น่ั จึงฝากฝงั ใหเ้ ขา้ เรยี นศกึ ษาตอ่ ได้ไม่ยาก ยา้ ยไปอยูใ่ นเมอื ง ข้อดคี อื ทำให้สามเณรแคล้วไม่ต้อง เห็นหรือรบั รูภ้ าพอุจาดตาของโยมแม่ แตก่ ็มีขอ้ เสียคือ แลว้ ใครจะ คอยดแู ลแม่ ถึงจะอบั อายแคไ่ หน แมค่ ือผู้ใหช้ วี ติ จะเตม็ ใจให้ หรอื ไม่กต็ ามที ก่อนน้ันไดเ้ งินจากไปกจิ นิมนตอ์ ะไรมา สามเณร แคล้วเกบ็ รวบรวมไว้ให้แม่ รทู้ ง้ั รวู้ ่าเงนิ นน้ั อีกหนอ่ ยแมต่ ้องเอาไป ซ้ือเหล้า แต่อยา่ งไรเสยี แมก่ ต็ อ้ งกนิ ขา้ วกนิ ปลาด้วยจึงยอม กล้ำกลนื ย่นื ให้ วนั ไหนตั้งใจเอาเงนิ ไปให้ เจอแม่เมามายไมไ่ ด้สติ ก็ฝากเงินน้ันไวก้ ับรา้ นคา้ เจ้าประจำ สง่ั ว่าหากแมส่ รา่ งเมาแล้ว ต้องการซอื้ ข้าวปลาอาหารก็ให้หกั เอาจากเงินทฝ่ี ากไว้ แรกๆ สามเณรแคล้วกลับเยีย่ มแม่เดอื นละคร้ัง แต่หลงั ๆ ด้วยเรยี นหนัก และการเดนิ ทางจากวดั ในเมอื งมาวดั เดิมต้องเสีย คา่ รถ อยูใ่ นเมืองไมม่ รี ายไดอ้ ะไรเลย ขนาดออกไปบิณฑบาต ตอนเช้าๆ ยงั แทบไม่พอฉัน พระเณรอาศัยอยูก่ นั เยอะ อาหาร การกินอัตคัดมาก แต่ราวกับว่าความทุกขย์ ากลำบากทุกประการ 148 ฟ้าหลังฝน

ประเภทประชาชนทว่ั ไป เป็นพลงั หนุนใหส้ ามเณรแคล้วตงั้ ใจเรยี นเพิม่ ขนึ้ เร่ือยๆ เวลาหวิ เพราะฉันไม่พอก็แกท้ ้องหวิ ด้วยเอาหนงั สือมาท่อง ท่องให้ลืม อาการหวิ สง่ ผลให้สอบไล่ได้ประโยคเปรยี ญธรรมหนึง่ และสอง ชนิดทำข้อสอบได้เหมือนถ่ายสำเนาจากคำตอบ ไม่มตี วั ไหนผดิ สกั ข้อได้ ‘สามให้’ ทุกวิชา ไดเ้ ลอื่ นชน้ั ขน้ึ เรยี นเปรยี ญธรรม สามประโยคในปีถดั ไป ทว่าพอเรียนประโยคสามไดไ้ ม่กเี่ ดือน สามเณรแคล้ว ได้รบั โทรเลขแจง้ ข่าวจากหลวงพอ่ วา่ โยมแมป่ ว่ ยหนักตอนนี้ มาพกั อยใู่ นวัด พิษเหลา้ ท่ีสง่ั สมนานวนั ได้ทำลายสตสิ มั ปชญั ญะ จนไมเ่ หลือ กลายเป็นคนสตวิ ปิ ลาส ค้มุ ดีคุม้ รา้ ย สามเณรแคล้ว หลั่งน้ำตาออกมาอยา่ งเกินสกัดกั้น รู้สกึ เวทนา ภาพแมต่ ั้งแต่ จำความได้มีแต่เรอื่ งรา้ ยๆ เหมือนชีวติ ถกู ลขิ ติ ให้จมด่งิ ลงบอ่ ทกุ ข์ อยา่ งไม่สิน้ สุด แต่บางทีการทแี่ ม่กลายเป็นคนบ้ากด็ ีเหมือนกนั จะได้ ไม่ตอ้ งตกเป็นทาสนำ้ นรกอกี ข่าวของแม่เหมอื นแรงสะเทอื นภายในแลว้ สะท้อนกลบั ออกมาให้ม่งุ มน่ั การเรยี นยง่ิ กว่าเดิมชนิดไมพ่ ูดไม่จากับใคร นอนแค่ส่ชี ว่ั โมง เวลานอกเหนอื จากบณิ ฑบาต ฉนั ขา้ ว เขา้ เรียน ประจำวนั ที่เหลอื ทุ่มให้กบั การเรียนท้ังหมด เปรยี ญธรรม สามประโยคข้นึ ชือ่ เรอื่ งความยาก ทผี่ ่านมาสำนกั เรยี นแห่งน้ี ส่งนกั เรยี นพระเณรเข้าสอบจำนวนหลายสบิ รปู แต่สอบได้ไมถ่ ึง สองรปู ทุกปีไป บางปีตกยกชน้ั ต้องเรียนกันใหม่ ใครสอบชนั้ น้ผี า่ น จะไดร้ ับพระมหากรณุ าธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยหู่ ัว โปรดฯ ทรงต้งั ใหเ้ ปน็ เปรยี ญ ได้รับพระราชทานประกาศนียบตั ร ธารา ศรีอนรุ ักษ์ 149