วันทุกข์ที่ผ่านพ้น รวมเรื่องสั้น อ่านยาใจ อ่านเพื่อหัวใจอิ่มสุข

รวมเร่อื งสั้น “วันทุกข์ที่ผา่ นพน้ ” พดั เปรยี ญธรรมสามประโยค ถา้ เปน็ พระภกิ ษุจะมีคำนำหนา้ ช่ือ วา่ พระมหา หากเป็นสามเณรจะมีคำวา่ เปรียญ ห้อยท้ายช่อื สำนักเรยี นส่งนกั เรียนเข้าสอบเปรยี ญธรรมสามประโยค จำนวนยี่สิบรูป ผลประกาศออกมาปรากฏว่ามนี ักเรียนสอบไดแ้ ค่ รปู เดียว คือ สามเณรแคล้ว ได้เปรยี ญธรรมสามประโยคแล้ว ถา้ จะเรยี นตอ่ ช้นั สูง ข้นึ ไปคอื ประโยคส่ี-เกา้ ตอ้ งเดินทางขึ้นกรุงเทพฯอยา่ งเดยี ว สามเณรแคลว้ ถงึ เรยี นเกง่ ขยนั ม่งุ ม่ัน เอาจริงเอาจัง แตม่ ขี อ้ เสยี คือเข้าสงั คมไม่เก่ง ดว้ ยบุคลกิ เงยี บขรึม ผสมกบั รปู ลกั ษณ์หนักไป ทางอปั ลกั ษณ์ ทำใหไ้ ม่คอ่ ยมีใครอยากอปุ ถัมภค์ ำ้ ชู แตจ่ ะหยุด การศกึ ษาไวแ้ คเ่ ปรียญธรรมสามประโยคกน็ ่าเสียดาย จึงด้นิ รน ทจ่ี ะเดินทางหาวดั อย่ใู นกรุงเทพฯ เพอื่ ศกึ ษาต่อ วนั ตัดสินใจเดินทางขนึ้ กรงุ เทพฯ เพ่อื หาวดั อยู่ สามเณร แคลว้ กราบลาหลวงพอ่ เจา้ อาวาสวัดเดิม ทา่ นให้พรและให้ปจั จัย สำหรับเปน็ ทนุ การศึกษา ท่านย้ำสอนเรือ่ งศีล ไปอยเู่ มอื งหลวง ส่งิ เดียวที่จะเป็นเกราะป้องกนั จติ ใจชีวิตสมณะคอื ศลี ตอ่ ใหเ้ รียน เกง่ เรียนดขี นาดไหน แตห่ ากไมม่ ศี ีลกเ็ ปล่าประโยชน์ สามเณร แคลว้ จดจำคำส่ังสอนของหลวงพอ่ ท่ีเปรยี บเสมอื นบิดาคนท่ีสอง เพราะทา่ นเป็นผู้อปุ การะเลยี้ งดูไว้ตงั้ แต่เล็กๆ สว่ นบิดาจรงิ ๆ จนป่านนเ้ี ขาก็ยงั ไมร่ ู้วา่ เปน็ ใคร แมม้ ิใชเ่ ด็กน้อยอ่อนดอ้ ยต่อโลก เพราะบวชเป็นสามเณร มาสามปีกว่าแล้ว แถมช่วงหลงั ยงั อาศยั อย่วู ดั ในเมอื งตลอด แต่น่ันมนั ต่างจงั หวัด มิใชเ่ มอื งหลวง ดงั นน้ั พอสามเณรแคลว้ 150 ฟา้ หลังฝน

ประเภทประชาชนทั่วไป ลงรถไฟชัน้ สามท่หี ัวลำโพง สายตาพร่าพรายหูอ้อื ตาลายไปหมด ไม่รจู้ ะต้งั หลกั ตรงไหน สัมภาระทนี่ ำมาจากวัดบา้ นนอกแค่บาตร หน่งึ ลูก ผ้าสบงจีวรสำหรับเปล่ียนและส่ิงของเคร่อื งใช้สว่ นตัว เลก็ น้อย ใสย่ ่ามกบั ใสล่ ังกระดาษหนง่ึ ใบ สามเณรแคล้วเดนิ เขา้ ออกประตวู ัดต่างๆ เร่มิ ตั้งแต่ ละแวกหวั ลำโพงไปจนจรดฝ่งั แม่นำ้ เจา้ พระยาฝัง่ พระนคร ไมม่ วี ัดไหนรบั เข้าอยู่ ทกุ วัดบอกกุฏเิ ตม็ บางวดั บอกตรงๆ พอเหน็ สามเณรบ้านนอกหนา้ ตาดา่ งดำอปั ลกั ษณเ์ ข้าไปบอกจุดประสงค์ วัดน้ไี มร่ ับพระเณรไมม่ ีหวั นอนปลายเทา้ ไม่มคี นฝาก อยา่ ว่าแต่ รับเข้าอยเู่ ลย กระทั่งขอเขา้ หอ้ งน้ำ ยังถกู ปฏเิ สธไมใ่ หเ้ ขา้ เลยเพลแล้ว สามเณรแคล้วยงั ไม่ได้ฉันอะไร เดนิ สะพายยา่ มหิว้ ลงั บรรจสุ ัมภาระเข้าออกวัดแถวเกาะรัตนโกสนิ ทร์ บางวัดนอกจากไม่ได้รบั เขา้ อยู่ ยงั ไดท้ ร่ี ะลึกจากหมาหน้ากุฏิ เจา้ อาวาสไล่กัดจนจวี รขาดออกมา ความหิวเป็นสง่ิ หน่ึงท่ีเหมอื น เพือ่ นสนิท มีออกบอ่ ยไปตอนมมุ านะทอ่ งหนงั สอื จนลมื ฉนั ขา้ ว รา่ งกายเหมือนปรับสภาพต่อแรงหิวโหยไดด้ ี หรือบางทีความหวิ นแี่ หละเปน็ เพือ่ นแท้มาตง้ั แต่แรกเกิด ไมฉ่ นั ก็ไมฉ่ ัน สามเณรแคล้ว น่ังเรือขา้ มฟากไปยงั ฝง่ั ธนฯ เหมือนเดิมตงั้ แต่บ่ายถึงเย็นย่ำ เดนิ เขา้ ออกประตูวดั ที่ผา่ นทาง ถูกปฏิเสธดว้ ยคำพูดคล้ายๆ กัน ก่อนเดินทางหลวงพ่อเจา้ อาวาสสอนย้ำเสมอให้ยึดมนั่ ในศีล ท่ผี า่ นมาสามเณรแคล้วนอกจากตง้ั ใจเรยี นยังรักษาศีล อยา่ งเคร่งครดั ควบคูไ่ ปดว้ ย ในยามยาก ท้อแท้ และส้นิ หวัง อำนาจแห่งศีลและพลานภุ าพจากผา้ กาสาวพสั ตร์ได้สำแดงเดช ธารา ศรีอนรุ ักษ์ 151

รวมเรอ่ื งสั้น “วนั ทุกขท์ ่ีผา่ นพน้ ” ทันตาเหน็ เมือ่ ต้งั ใจวา่ หากวดั สดุ ท้ายนี้ไมร่ ับเข้าอย่อู กี จะกลบั บา้ นนอก เลกิ ล้มความตัง้ ใจเร่ืองเรยี นอกี ต่อไป ก่อนเข้าไปยงั กุฏทิ ่านเจ้าอาวาสต้องผา่ นหน้าอโุ บสถ สามเณรแคล้วยืนหลับตา ส่งกระแสจติ กราบนมัสการพระประธาน บอกเลา่ เจตนาของ ตนเองต่อพระองค์ เป็นวัดราษฎรเ์ ล็กๆ หา่ งจากถนนใหญ่ เสนาสนะอะไรดูไมเ่ ป็นระเบยี บ ท่านเจ้าอาวาสพอถาม จดุ ประสงค์และรบั ฟังว่าตลอดทัง้ วันน้สี ามเณรแคลว้ เดนิ เขา้ ออก วัดตา่ งๆ มาเกือบย่ีสบิ วดั ไมม่ วี ัดไหนรบั ทา่ นเกดิ เมตตาสงสาร ยอมรับไว้ แตม่ ขี ้อแม้วา่ ให้อยบู่ นศาลาการเปรียญไปพลางๆ ก่อน กฏุ สิ รา้ งยงั ไม่เสร็จ มวี ดั อยู่แล้ว แม้ต้องนอนบนศาลาชน้ั บน ชัน้ ล่างใช้สำหรบั ประกอบพธิ ีกรรมทางศาสนาต่างๆ ช้ันบนวา่ ง ปดิ ตาย ฝุ่นเยอะ ไมม่ ีพดั ลม ตอ้ งใชจ้ วี รเกา่ ๆ มาขึงทำเปน็ ผ้ามา่ นก้ันใหพ้ อดู เป็นห้อง ห้องน้ำต้องเดินไปใช้รว่ มกบั เดก็ วัดอีกฟาก อาหารการฉนั ปล่อยอิสระ บณิ ฑบาตฉนั ที่หอ้ งตัวเอง ไม่มีกฎระเบยี บอะไรมาก แค่ทำวัตรเช้าตีส่คี รึ่ง เย็นหนง่ึ ทมุ่ ใครไมว่ ่างตอนเช้ากท็ ำตอนเยน็ หากเย็นไม่ว่างก็ทำตอนเชา้ ขาดทงั้ เชา้ เย็นเกนิ สามครง้ั ใน หน่งึ เดือน เจ้าอาวาสเชิญให้ออกไปหาวดั อนื่ อยู่ใหม่ ครน้ั โรงเรยี นเปดิ สามเณรแคล้วเดนิ ทางไปเรยี นบาลีท่ี วัดสำนกั เรียนซงึ่ อยูอ่ ีกฝงั่ ของแมน่ ้ำเจา้ พระยา ระยะทางราวๆ สก่ี โิ ลเมตร ไป-กลบั แปดกโิ ลฯ ทำวัตรเช้าเสรจ็ ออกบณิ ฑบาต ฉันเสรจ็ ออกเดนิ ทางให้ทันเขา้ เรียนเกา้ โมงเช้า หยุดพักฉนั เพล ทางวดั สำนักเรยี นจัดเลี้ยง ถ้าเปน็ ชาวบา้ นทวั่ ไปนั่งรถเมล์ สะดวกสบายประหยดั เวลาได้อกั โข แตร่ ถเมลไ์ ม่คอ่ ยอยากรบั 152 ฟ้าหลังฝน

ประเภทประชาชนทวั่ ไป พระเณร คนแน่นขน้ึ ไปลำบากผโู้ ดยสารอืน่ ชว่ งแรกๆ เรยี นเชา้ - บา่ ย ไม่เป็นไร เลกิ เดนิ ทางกลบั มาทันทำวัตรเยน็ หน่งึ ทมุ่ แต่พอใกล้สอบเพม่ิ เรยี นภาคค่ำดว้ ย กลบั ถึงวัดปร่ิมๆ เท่ยี งคืน ทุกวนั บางทีฝนตกเดินในซอยเปล่ียว เน้อื ตัวเปียกเพรือ่ ยา่ มใส่ หนงั สือสมุดเปียกหมด ไดแ้ ตก่ ้มหนา้ กัดฟันจำทน คิดเพยี งแต่ว่า ตอ้ งเรียน ตอ้ งเรียนใหไ้ ด้ ต้องสอบให้ได้ เรยี นให้มนั ตายๆ ถ้าไมต่ ายตอ้ งได้ดี รุง่ ปีสามเณรแคลว้ สอบไดเ้ ปรยี ญธรรมสีป่ ระโยคแบบ สมคาดหมาย พร้อมๆ กบั เรียนประโยคหา้ เขาสมัครเขา้ เรยี น โรงเรียนปริยัติธรรมแผนกสามญั ไปดว้ ย คอื เรียน ม.4 เอาวฒุ ิ เปรยี ญสามประโยคเทียบเทา่ ม.3 เรียนต่อ ม.4 เรียนบาลตี อนเชา้ มัธยมตอนบา่ ยจนถงึ คำ่ เรยี นบาลีว่ายากแล้ว พอเพม่ิ เรียนทางโลก เขา้ ไปยง่ิ หนักเปน็ เท่าตวั แต่กระนั้นดว้ ยความมมุ านะ ถือคติเรยี น ให้มนั ตายๆ ถ้าไม่ตายตอ้ งได้ดี ปถี ดั ๆ มาสามเณรแคล้วสอบได้ เปรียญธรรม 5 6 และ 7 แบบไมต่ กเลยสกั ปี พร้อมๆ กับเล่อื นช้ัน ม.4 ม.5 ม.6 จนจบระดบั มธั ยมด้วยเกรดเฉล่ยี 4.00 ถึงตอนน้ี เขาไดเ้ บนเข็มการศึกษาไปทางโลกเตม็ ตวั เขา้ เรยี นตอ่ ในระดบั ปรญิ ญาตรีท่มี หาวิทยาลัยสงฆ์ และพอจบปริญญาตรีได้สอบชิงทุน ไปเรยี นตอ่ ระดบั ปริญญาโท ประเทศอินเดยี ในสาขาสันสกฤต ศึกษา จนจบไดเ้ กียรตนิ ิยมอนั ดับหนงึ่ ................................. ขณะเขียนประวตั ิตวั เองเป็นภาษาสันสกฤต แคลว้ นึกถึง การสอบสมั ภาษณ์คร้งั ที่ผา่ นมาในตำแหน่งอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย ธารา ศรอี นรุ ักษ์ 153

รวมเรอื่ งสัน้ “วนั ทกุ ขท์ ่ีผา่ นพน้ ” แห่งหน่งึ ถกู ผสู้ อบสัมภาษณพ์ ดู ในเชิงตลกขบขนั เหมอื นพยากรณ์ ผลสอบไดไ้ ม่ยากวา่ ไดห้ รือไม่ได้ อนั ท่จี ริงเขาไมค่ วรลาสิกขา ดว้ ยซำ้ ดว้ ยอายุพรรษาบวกวุฒทิ างเปรียญธรรมแคอ่ ย่างเดยี ว สามารถดำรงตำแหน่งเปน็ เจา้ อาวาสไหนสักวัดได้สบาย แตเ่ พราะ แม่ แม่ซง่ึ นบั วันชราลงเหมือนไสเ้ ทยี นรบิ หรรี่ ะยะสดุ ทา้ ย เน้ือเทียน เรอื นกายทใี่ ช้หล่อเลย้ี งชีวติ ลมหายใจเหลอื น้อยเตม็ ที จำเปน็ ตอ้ งมคี น คอยดแู ลประคับประคองอย่างใกล้ชิด เขาในฐานะลกู ถา้ ไม่ลาสกิ ขา ออกมาดูแล ก็จะกลายเป็นตราบาปตดิ ตวั ไปตลอดชีวิต กรมศลิ ปากรเปดิ สอบเจา้ หนา้ ทีน่ ักอกั ษรศาสตร์ มีคนมา สอบกันนับรอ้ ยคน ทวา่ รับเพียงตำแหน่งเดยี ว เร่ิมจากสอบข้อเขียน กอ่ น ผ่านข้อเขียนกน็ ดั สอบสัมภาษณ์ แคลว้ นึกว่าการสอบสมั ภาษณ์ จะต้องตอบข้อซกั ถามเกีย่ วกับวชิ าความรทู้ จ่ี บการศกึ ษามา แต่เปลา่ เลย ทันทที ่เี ขาโผล่หน้าไปในห้อง ผสู้ อบสมั ภาษณ์ให้นัง่ ลงแล้วเรมิ่ ถามชอื่ “ผมช่อื นายแคลว้ นามสกุลแก้วพุทธ ครบั ” จบจากไหนมา “จบปรญิ ญาตรี จากมหาวิทยาลยั สงฆ์ ปรญิ ญาโทด้าน สนั สกฤต ประเทศอินเดยี ครับ” เราขอใหค้ ณุ เขยี นประวตั ชิ ีวิตของคุณเป็นภาษาอะไรก็ได้ที่ มิใช่ภาษาไทย เขียนถึงภูมิลำเนาเดมิ การศกึ ษา เลา่ ชวี ิตความเป็นมา เป็นไป ใหเ้ วลายี่สบิ นาที เอาละ่ เรมิ่ ได้ 154 ฟ้าหลังฝน

ประเภทประชาชนทั่วไป แคลว้ รีบทำตามด้วยใบหน้าเรยี บนง่ิ คร้ังนี้ไม่ใชค่ รง้ั แรก สำหรบั การสอบสมั ภาษณ์ ทกุ ทีเ่ ขาสอบขอ้ เขยี นผา่ นงา่ ยดาย ตลอด แตม่ กั มาสะดดุ ตรงสอบสัมภาษณ์ บางท่ีพิจารณาบคุ ลกิ หนา้ ตาไม่ผา่ น พูดจาไมเ่ กง่ ไม่ฉะฉาน จบจากมหาวิทยาลยั วัด ไมเ่ ปน็ สากล รบั เขา้ ไปแลว้ อาจไม่เป็นท่ีเชิดหน้าชูตาให้กบั องคก์ ร ‘เด๋ียวน้ี พระเขามีเรียนแบบจบปรญิ ญากันด้วยเหรอ นกึ ว่า เรียนกันแตส่ วดมนต์ ถา้ ไมบ่ อกไม่ร้มู ากอ่ นนะเนีย่ 555’ คำเหล่าน้ี เหมือนเป็นท่อนสร้อยจากปากฝ่ายบุคคลผู้สัมภาษณ์งาน เม่ือเขา แนะนำตวั วา่ จบมาจากมหาวทิ ยาลัยสงฆ์ หลังตัดสินใจลาสิกขา แคลว้ ดน้ิ รนหางานทำไปพลางๆ เพอื่ ให้สามารถดำรงอยู่ได้ เช่าหอ้ งถกู ๆ อยูช่ านเมือง รับแม่ซ่งึ สติไม่คอ่ ยดมี าอย่ดู ้วย หลวงพอ่ เจา้ อาวาสมรณภาพกอ่ นเขาเรยี นจบ ไมก่ ี่เดอื น คณะสงฆไ์ ด้เชิญพระรูปใหม่ดีกรีระดับดอกเตอร์ จากวัด ในเมืองมาทำหน้าที่แทน เจ้าอาวาสรปู ใหมไ่ มค่ ่อยถูกใจท่ีมี หญิงบา้ อยู่ในรั้ววดั ประกาศหาญาติให้รบั ไปดูแล เขาจงึ ตัดสินใจ ลาสกิ ขา เพราะเลกิ เหลา้ เป็นเวลานาน อกี ทั้งไดอ้ ยู่ในวัดดินแดน สงบสงัด ทำให้สติท่ีเคยขาดกระจุยคอ่ ยๆ เก่ียวพนั สานรอ้ ยขึ้นได้ บา้ งเลก็ นอ้ ย หลงั จากรบั แมม่ าอยูด่ ้วยและพาไปเข้ารักษา ท่ีโรงพยาบาลทางประสาท ไดก้ ินยาตามหมอส่ัง แม่คอ่ ยๆ พูดรู้เรือ่ ง แต่ยังมนี สิ ัยกลวั คน ไม่กลา้ พบใครนอกจากแคลว้ ซง่ึ ก็ นับเปน็ เรือ่ งดีท่วี ่าไม่ตอ้ งกลัวแม่จะออกไปเที่ยวเพ่นพา่ นใหค้ นอ่นื ต่นื กลัว ธารา ศรอี นรุ กั ษ์ 155

รวมเรื่องสน้ั “วันทุกข์ท่ผี ่านพน้ ” เขียนจบแคลว้ สง่ กระดาษชวี ประวัติตัวเองใหผ้ ู้สอบ สมั ภาษณ์ และถอื เป็นการเสรจ็ ส้นิ คอ่ ยฟังผลติดประกาศอีกสาม วันขา้ งหน้า เขาเดนิ ออกจากห้องด้วยความรู้สึกลา้ ๆ ในใจมีเสยี ง เรยี กผู้สอบสมั ภาษณ์คนใหมเ่ ขา้ ไปแทนเขา แต่ละคนก็มาดว้ ย ความหวังวา่ จะได้งานเพอื่ ความมน่ั คงในชีวิตไม่ตา่ งกัน กอ่ นเดนิ ทางไปฟงั ผลสอบที่กรมศิลปากร แคล้วกม้ ลง กราบเทา้ แม่ ใชม้ ือทงั้ สอบลบู หลงั เทา้ แมแ่ ล้วนำมาลูบหวั ลูบหนา้ ตัวเอง น้ำตาเขาไหล รสู้ กึ อ่อนลา้ ท้อและเหน่ือยกับการตอ้ ง คาดหวังแลว้ ผิดหวังซำ้ ๆ ซากๆ ตอนเป็นบรรพชติ เหมอื นอยู่ อีกโลกทไ่ี ม่ต้องด้ินรน สงบ ไม่ต้องแข่งขันกับใคร แต่พอบอกคืน พระธรรมวินยั คืนผา้ กาสาวพัสตร์ ต้องดนิ้ รนสารพัดเพือ่ ดำรงชีพ ใหอ้ ยู่ได้ในสังคมมือใครยาวสาวไดส้ าวเอา แคลว้ อยากใหแ้ ม่ รบั รวู้ ่าเขาทอ้ แท้ หวาดกลวั ตา่ งๆ นานา เขาเหมอื นลกู นก ทถี่ ูกเลยี้ งในกรงต้งั แตเ่ ลก็ ๆ แล้ววันหน่งึ ตอ้ งออกจากกรงไปไหน ไมถ่ กู ไม่รู้จะเร่มิ ท่ีตรงไหน และท่ีร้ายกว่าหาจุดเรม่ิ ตน้ ไมไ่ ด้คือ ต้องเรม่ิ ต้นและต้องไปต่อใหไ้ ด้ เขาอยากใหแ้ มร่ บั ทราบและพูดจา กับเขา ปลอบโยนเขา กอดเขาบ้าง... ชอ่ื นายแคลว้ แกว้ พุทธ ปรากฏอยูบ่ นแผ่นกระดาษ มโี ลโกต้ ราครุฑ ลงวนั ทป่ี ระกาศและขอ้ ความรายละเอยี ด เก่ียวกับผลการสอบคัดเลือกเจา้ หน้าท่ีนักอักษรศาสตร์ ประจำกรมศลิ ปากรตดิ อยบู่ นแผน่ ป้ายประกาศ แคล้วน้ำตาไหล อาบแก้มด้วยดีใจเปน็ ที่สดุ ภาพหลวงพอ่ เจา้ อาวาสผดุ ขนึ้ ใน มโนสำนึก กอ่ นภาพแมผ่ ุดทบั ข้ึนสลบั ไปสลบั มา 156 ฟา้ หลังฝน

ประเภทประชาชนท่ัวไป ในบรรดาผู้เขา้ สอบสัมภาษณแ์ ละถกู ใหเ้ ขยี นประวัติ ทกุ คนเขียนเป็นภาษาองั กฤษทัง้ หมด มีเพียงแคล้วเท่านั้นท่เี ขียน เป็นภาษาสนั สกฤต และกรมศิลป์ฯ กำลังตอ้ งการนักสันสกฤตศกึ ษา เพ่อื ไปแปลศิลาจารกึ ทค่ี น้ พบใหมอ่ ยู่พอดี ................................. (แรงบนั ดาลจากชวี ประวัติ อาจารยช์ ะเอม แกว้ คล้าย นกั อักษรศาสตร์ ประจำกรมศิลปากร อาจารย์พเิ ศษโรงเรยี นบาลเี ตรยี มอุดมศึกษา มหาวิทยาลยั มหาจุฬาลงกรณราชวทิ ยาลยั ) เก่ยี วกบั ผู้เขียน ธารา ศรอี นุรักษ์ เป็นคนร่อนพบิ ลู ย์ จังหวดั นครศรธี รรมราช สำเร็จ การศกึ ษาจากมหาวทิ ยาลยั วดั (มจร.) ปัจจุบนั รับทำหนังสือเลม่ ในนาม Artbook และเขียนหนังสอื เล็กๆ นอ้ ยๆ ธารา ศรีอนุรกั ษ์ 157

“ไอน้ แี่ กลง้ บา้ หรือบา้ จริง” ผมนกึ ในใจ ระหวา่ งทเี่ ดินต่อไปยังท่าเรือ แตอ่ ดขำในใจ ไมไ่ ด้กบั เหตกุ ารณ์ทเ่ี พงิ่ ผา่ นพน้ บางครง้ั คนเรากก็ ลวั ต้งั ไว้กอ่ นเสยี จนมันนา่ หวั เราะ เมื่อความเปน็ จรงิ ผ่านพ้น

เงาในน้ำ สุกรี เกษมเดชา “แน่จรงิ มึงเขา้ มาซี่...” เป็นประโยคคำพดู ที่สุดทา้ ยกอ่ นเอย่ ชอ่ื สารพดั สัตว์ พร้อมบรรดาศักดน์ิ ำหนา้ ให้ทุกชื่อว่า “ไอ้” เสียงสบถ ท่ีดุดนั และเกรี้ยวกราดดงั อยู่ไกลๆ แตพ่ อใหเ้ หน็ เค้ารางร่างของ ตน้ กำเนดิ เสียงทค่ี อ่ ยๆ เคลือ่ นตัวมาในระยะใกล้กบั ผมทกี่ ำลังใช้ ทางเดนิ เดียวกนั แตจ่ ุดหมายเราสวนทางกนั บนบาทวถิ รี ิมคลอง แสนแสบในย่านรามคำแหงชว่ งค่ำคนื ม่านสีดำกระจายคละคลงุ้ บดบงั รปู ลกั ษณท์ ุกสรรพสิ่ง ผมรู้จกั กับชายคนนเี้ ป็นคร้งั แรกจาก เหตกุ ารณน์ ี้ ในคร้งั นั้น ครงั้ แรกท่ีได้ยนิ น้ำเสยี งและทา่ ทางท่ีเปน็ เงา รา่ งคนเลอื นรางดว้ ยถูกความมืดเจอื จาง จนมองเห็นไม่ถนัด สายตานัก เขาเคลอ่ื นตวั เขา้ มาหาตวั ผมแล้วสบถดดุ ันสน่ั ประสาท นำ้ เสยี งอนั เกร้ียวกราดแทรกกล่ินฉนุ ของนำ้ คลองแสนแสบมา ทุกขณะก้าว เสยี งทผ่ี มได้ยนิ กบั ปรากฏการณเ์ บอ้ื งหน้าของชาย ผู้นั้น มันทำให้ผมตอ้ งเกรง็ รา่ งกายเกือบทกุ สว่ น กำมอื กำหมัด ทำเปน็ อาวธุ เฉพาะกิจเตรยี มรับเหตุเฉพาะการณ์ การเดนิ

รวมเรื่องสน้ั “วนั ทุกข์ท่ผี า่ นพ้น” แต่ละกา้ วของผมชา้ ลง อากาศที่สดู เข้าไปในปอดเรม่ิ ตดิ ขัด สติเคร่งเครยี ด เตรียมพร้อมหากเกดิ เหตรุ า้ ยที่คาดว่ามนั จะมาถงึ ในไมช่ ้า “วนั นี้แม่ไม้มวยไทยต้องมี เวทมี วยช่องเจ็ดสตี อ้ งเกิด เปน็ ไงเปน็ กนั ” ตน้ กำเนิดเสียงยังคงสาวเท้าอยา่ งรบี รอ้ น ไมก่ ี่อดึ ใจอยตู่ รงหนา้ ในระยะเยอื้ งกนั คำสบถและแชง่ ดา่ ยังคง ออกมาเหมอื นระยะทอี่ ยไู่ กลกัน แสงไฟส่องทางทำใหผ้ มเหน็ เขา ชัดพอๆ กบั ที่เขาเห็นผม เขาช้ีมือชไี้ ม้ เหวย่ี งทอ่ นแขนประกอบ จงั หวะคำทส่ี บถออกมา จงั หวะนน้ั เอง ผมพรอ้ มแลว้ แต่...เขา เหมอื นมองไมเ่ ห็นผม เขาไมไ่ ดพ้ ูดกบั ผม ! แทบคลง่ั ผมค่อยๆ ผอ่ นคลาย หัวใจเริม่ คลายจังหวะจาก ลน่ั กลองรบกลายเป็นคอ่ ยๆ สงบลง, สายตาเหมือนโดนมนตรา สะกด แวบแรกเรือนร่างนน้ั ทำผมจำไมเ่ คยลืม ซบู ผอม ผมเผ้า กระเซอะกระเซิงเหมือนไม่สระมาหลายเดอื น หรืออาจเป็นปี หรอื บางทีเขาอาจลืมไปแล้ววา่ มผี มตดิ อยกู่ บั ศรี ษะ เขาสวมเสอ้ื ตัวเดยี ว เสอ้ื แขนสนั้ ตวั เดยี ว แตเ่ ส้อื ที่ถูกดดั แปลงเปน็ กางเกง ชอ่ งว่างท่ถี ูกทำไวใ้ หแ้ ขนลอด เขาทำตรงขา้ มด้วยการใสข่ า เขา้ ไปแทน แลว้ รัดชายเสอื้ กบั เอวอย่างแนน่ หนา ปลอ่ ยให้ชอ่ งวา่ ง ของคอเส้ือทำเป็นช่องระบายอากาศอย่างพอดกี ับช่องขบั ถา่ ย สว่ นท่อนบนเปลอื ยเปล่า แมว้ ่าทงั้ ผมและเขาต่างคนตา่ งเดิน หา่ งกนั แลว้ แต่เขาดูเหมือนจะสาละวนอย่กู ับประโยคสบถ ที่เพยี บพรอ้ มไปดว้ ยสัตว์นานาชนิด “ไอน้ ี่บา้ ” ผมนึกในใจหลังผา่ นเรอ่ื งทที่ ำใหเ้ กอื บบ้า ไปเหมือนกัน 160 เงาในน้ำ

ประเภทประชาชนท่ัวไป น่กี ระมังที่เปน็ หนงึ่ ในข้อพงึ ระวังท่ี “จูดิง” เจา้ ของ หอ้ งพกั ในซอยรามคำแหง 63 สำทับกบั ผมไว้ต้ังแต่เพิ่งย้าย เข้ามาพัก “กลางค่ำกลางคืนริมคลองแสนแสบมนั อนั ตราย อย่าเดินไปไหนมาไหน อยา่ เดนิ คนเดียว เผลอๆ อาจถูกแทง ถกู ปลน้ ได้ หากจะไปซอย 53 ให้เดนิ ไปทางหน้ารามจะดีกว่า เดย๋ี วน้ีคนบา้ คนดีเดินปะปนมว่ั ซ่ัวกนั ไปหมด ผมเตือนแลว้ นะบงั เด๋ียวหาวา่ ผมไม่เตือนอกี ” เช้าวันร่งุ ข้นึ ผมสบโอกาสเจอจูดงิ ทเี่ ดนิ ดูความสงบ เรยี บรอ้ ยของหอพักท่ีเปดิ ให้เชา่ จูดงิ อยูต่ รงน้มี านานต้งั แตเ่ กดิ จนกระท่ังตอนนที้ ่ีอายุกว่าสสี่ ิบปี ย่อมมคี วามลบั ทผ่ี มยงั ไมร่ อู้ ีกมาก เกย่ี วกับรามคำแหง สถานทีแ่ ปลกหน้าและเร่อื งราวมากความ แปลกตา “ไอ้คนท่ีเดนิ พดู คนเดียว ใครเหรอจ”ู ผมถามทำหนา้ สงสยั เป็นสญั ญาณเสียงวา่ เช้านีเ้ ราจะสนทนาเรอ่ื งนก้ี นั จูดิงทำหน้างงๆ ชะงกั คดิ เลก็ นอ้ ย “ออ๋ ...ไอบ้ า้ นัน่ เหรอ ทำไมเหรอบัง” แกย้อนถามผม เหมือนกับว่าเพิ่งไปโดนอะไรมา “ไมม่ อี ะไรหรอกจู คอื เม่อื คืนผมเดินไปซอย 53 ไปทาง หลังคลอง เดินสวนทางกับมันนะซิ แต่มันด่าใครก็ไมร่ ตู้ อนแรก นึกว่าดา่ ผม มจี ะต่อยด้วยนะ ผมนีเ่ ตรียมแลว้ แต่มันเดนิ ผ่านไป ผมก็เลยคดิ ว่าทา่ ทางจะเพ้ยี น” สกุ รี เกษมเดชา 161

รวมเรอื่ งสนั้ “วันทุกขท์ ีผ่ ่านพ้น” “ฮ่าๆๆๆ มันไม่ได้เพ้ยี น มันบ้าเลยละ่ บงั ” แกพดู พลาง นง่ั บนเก้าอี้พลาสตกิ ทต่ี ง้ั อยู่ข้างๆ ก่อนทีจ่ ะหยิบใบจากที่วาง อยบู่ นโตะ๊ ตรงหนา้ ผม คลีใ่ บห่อยาเสน้ จดุ ไฟเป่าลมติดควันออกมา “กาแฟสกั แกว้ ไหมครบั ” ผมขัดจังหวะถามเพราะดูแลว้ เร่ืองนีน้ ่าจะยาวโขอยูเ่ หมือนกัน “ไม่ๆ ฉนั ไมก่ นิ กาแฟ ใจมันสั่น” “น่เี ขาก็มาบน่ ให้ฉนั ฟังหลายคร้งั แล้วเหมือนกัน” จดู งิ เร่ิม เอาจรงิ เอาจังกับเรอ่ื งทจ่ี ะสนทนา “วนั กอ่ นน่เี พิ่งไล่ตบผ้หู ญิงมา กอ่ นหน้านก้ี ็มาไลต่ เี ด็ก ท่เี ขามาเล่าให้ฟงั นะ ดนี ะท่พี ่ีศกั ดิ์ทเ่ี ขาเปดิ ร้านน้ำชาทอ่ี ยใู่ กลก้ บั ท่าเรอื ซอยราม 65 น่ะเข้าไปไลม่ ัน ฉันละกลุม้ ใจกบั มนั จรงิ ๆ ลกู ๆ ฉนั ก็กลัว น่ีจะเปิดตลาดใหมอ่ ยพู่ อดี เดีย๋ วคนเขากไ็ มก่ ลา้ มาเดนิ เทยี่ ว เดินซอ้ื ของ ไม่รูจ้ ะเอาอย่างไรด”ี จูดิงเร่มิ มีสีหน้าเครง่ เครียดเมือ่ พูด ถึงตอนนี้ “แล้วเขามาอยูน่ านแล้วเหรอครับจู” ผมถามแทรก ระหว่างทีจ่ ดู ิงพกั ชว่ งดดู ใบจาก “ก็มาไดส้ ักปีหนึ่งแลว้ แหละ” “บ้าจริงหรือเปล่า” เพราะมบี างคนบา้ ไม่จริงปลอมตวั มา เป็นสายขา่ วก็เพราะแถวบาทวิถีคลองแสนแสบ คนเดินไปเดินมา พลุกพลา่ น ทั้งคนเฒา่ คนแก่ วัยรุ่น เดก็ คนทำงาน ขอทาน และอีก สารพัดอาชพี ทไ่ี มเ่ ปดิ เผยตัวก็เดนิ ตรงน้ี เพ่ือหลกี เลี่ยงถนนหน้า 162 เงาในนำ้

ประเภทประชาชนท่วั ไป รามคำแหงทีค่ บั ค่งั จอแจไปด้วยผ้คู นและร้านคา้ การสญั จรรมิ คลองแสนแสบจงึ รวดเรว็ และสะดวกกว่า “ตอนแรกฉนั ก็วา่ มาหาข่าวเหมือนท่ีบงั วา่ น่นั แหละ แต่ไปๆ มาๆ ดูแลว้ ไมน่ ่าจะปลอมตัว เห็นยึดท่ใี ต้สะพาน บา้ นไม่ ต้องเชา่ ขา้ วไมต่ อ้ งซอื้ อย่ยู าวจนเหน็ น่แี หละ” จูดิงตอบ “แล้วสาเหตุท่ีบ้าเพราะอะไรครบั จู แต่แปลกนะ ทม่ี นั ไล่ แต่ผหู้ ญงิ กับเดก็ ” ผมถามไม่รรี อใหจ้ ดู ิงพน่ ควนั จากมวน ใบจากเสรจ็ “ก็เทา่ ทค่ี นโน้นคนนี้เลา่ ใหฉ้ นั ฟังมา เขาว่ามนั มาจาก ต่างจงั หวัด ข้ึนกรุงเทพมาขอลกู สาวเขาจะแตง่ เมีย แต่ญาติ ฝ่ายหญิงไมย่ กให้ คงเสยี ใจจนเสยี สตไิ ปเลย” “ก็น่าจะเป็นไปได้นะ เหน็ ไลต่ ีแต่ผู้หญงิ ” ผมย้ำสนับสนุน ในเรื่องทีแ่ กไปไดย้ นิ มา คนเราเมื่อคาดหวงั ไวม้ ากแต่เมอ่ื ผิดหวงั กม็ กั จะเสียสตไิ ดเ้ สมอ หากไม่รจู้ ักยบั ยั้งชัง่ ใจหรือเผือ่ เหลอื เผ่ือขาดไว้บ้าง โดยเฉพาะเร่อื งทเี่ กย่ี วกับอารมณ์และความรู้สกึ ผมถอนหายใจเฮอื กใหญ่ไปพรอ้ มๆกบั จดู ิง “น่าสงสาร” ผมพมึ พำเบาๆ “สงสารก็สงสารอยนู่ ะบัง นีเ่ มอ่ื คืนกอ่ นโนน้ เดก็ ๆ พวกไอน้ ดั ไอ้กัสชา ลูกบังหลที ี่ขายขา้ วแกงหนา้ รามนะ่ มาจุดประทัดโยนใสแ่ ถวๆ ทีน่ อนใตส้ ะพานแกลง้ มนั ไอบ้ า้ นนั่ กด็ า่ โวยวาย ฉันก็ไปบอกวา่ อย่าทำ อยา่ ไปแกลง้ มนั เดีย๋ วมนั สุกรี เกษมเดชา 163

รวมเรือ่ งสั้น “วนั ทุกข์ทีผ่ า่ นพน้ ” อาละวาดขนึ้ มาแลว้ จะนอนกนั ไม่ได”้ จดู ิงเล่าวีรกรรมของเดก็ กับ วรี กรรมของแกไปพร้อมๆ กัน “อ้อ...ว่าทำไมมนั ถึงไลเ่ ดก็ อย่างนน้ี ่เี อง” ผมพยักหนา้ เป็นเชงิ เขา้ ใจสาเหตุ “เฮย้ ...นี่บังไม่ไปทำงานเหรอ” “ไปครบั จู แต่วันนี้งานไม่ค่อยยงุ่ เลยไปสายๆ นิดหน่อย นั่งกินกาแฟ ดูสาวๆ เดินผา่ นหนา้ ห้องก่อน” “เพลินเลยละซิ” จูดงิ พดู พลางย้ิมพลางจนเหน็ ฟันขาว ท่กี ัดมวนใบจากท่เี หลอื อยคู่ รง่ึ ท่อน “ผมไปก่อนแลว้ บัง เด๋ยี ววนั หลังมาคุยใหม่ ไมก่ วนแล้ว” จดู ิงตดั บทสนทนา เพราะต้องรบี ไปสำนกั งานเขตเพ่อื จัดการเร่อื ง ซ้ือขายทดี่ นิ ให้แล้วเสรจ็ ตามที่บอกไว้ กอ่ นลกุ จากเกา้ อีเ้ ดนิ จากไป หลังจากทจ่ี ูดงิ เดนิ ไปแล้ว ผมเอือ้ มหยบิ แกว้ กาแฟทีช่ งไวก้ ่อนท่ี จดู งิ จะมา จนตอนนเ้ี ยน็ ชดื แลว้ แต่มันยงั ขมอยูเ่ หมอื นเดมิ จากเรือ่ งทจี่ ดู ิงเลา่ ให้ฟงั มนั ทำใหผ้ มคดิ ไปต่างๆ นานาถึงชาย คนนัน้ ชายบา้ กาแฟแม้มันจะเย็นลง แต่รสชาตขิ องมันกย็ งั ขม เหมอื นเดิม ไมว่ ่าจะเพ่ิงชงหรอื ชงทง้ิ ไว้จนเยน็ มันยังขมเหมอื น เดมิ แมว้ า่ จะลืมตาหรือปิดตาดมื่ มันช่างเปน็ ความเหมอื นท่แี ตก ต่างกับเร่ืองบางเร่อื งทผ่ี า่ นมาในชวี ิตเรา แมม้ นั จะเกดิ ขน้ึ มานาน มาก จนจำรายละเอยี ดไมห่ มด แต่มันก็เหมอื นกาแฟ ตอนปดิ ตาก็ ยังเหน็ เรือ่ งราวและรสขม 164 เงาในน้ำ

ประเภทประชาชนทัว่ ไป ผมยังนงั่ อ้อยอง่ิ อยูต่ รงนนั้ อกี พักใหญ่ เหมือนคนไมย่ นิ ดี ยนิ รา้ ยกบั คนทีเ่ ดินไปเดนิ มา จนกระทงั่ จิบกาแฟท่เี ยน็ ชดื หมด ระหวา่ งที่คิดอะไรไปเร่อื ยเปอ่ื ยก็เหลือบเห็นนาฬกิ าบอกเวลาวา่ สายมากแล้ว จึงรีบลกุ ออกจากตรงนนั้ อาบน้ำ ทำงาน ผมชอบโดยสารเรือจากคลองแสนแสบในช่วงเวลาสายๆ ไมต่ ้องแย่งกับคนอน่ื ๆ ทีเ่ บยี ดแนน่ กนั เหมอื นปลาในกระปอ๋ ง ตอนเช้าๆ คือชว่ งเวลาเร่งรบี ท่ีทกุ คนต้องแยง่ พืน้ ที่ยืนในเรอื แม้ว่าหนา้ รามคำแหงจะมีรถโดยสารประจำทางไปยงั แถวๆ สนามหลวง แตก่ ารโดยสารเรือสามารถควบคุมเวลาได้อยา่ งมาก ไมเ่ กนิ หนึ่งช่วั โมงก็ถึงแล้ว อีกอย่างทา่ เรอื กบั หอ้ งพักอยไู่ มไ่ กล เดินไมก่ ก่ี ้าวก็ถึง สะดวกกว่าการเดินไปขึน้ รถมากนัก วนั นีผ้ มเดินไปขึ้นเรอื โดยสารในคลองแสนแสบทางประตู หลงั ของหอพักจูดิง เหน็ ไอช้ ายคนน้นั พอดีทอ่ี ยูใ่ นชุดเดมิ สารรูป ทีช่ ัดข้ึนแตร่ ายละเอยี ดรวมๆ ยงั เหมือนเดิม เชา้ น้เี ขาทำงานไว กว่าผม เขาถือถุงขยะรุงรังไวใ้ นแขนขวา ขยะท่ีเป็นหนึง่ ในปัจจัยส่ี ของเขา อาหาร อาหารจากถังขยะ ผมยังแอบอมย้ิมเสยี ไมไ่ ดก้ ับ อาหารขยะที่แกถอื เพราะนี่นบั วา่ เป็นอาหารขยะจรงิ ๆ ท่ไี มต่ ้อง มีจำหนา่ ยแต่ในรา้ นคา้ หรือหา้ งสรรพสนิ ค้าใหญ่ๆ แต่ท่วงท่า ทีท่ ำใหเ้ หน็ เยาะเยย้ ผูพ้ บเห็น หย่ิงผยองกับชยั ชนะในช่วงเช้า ทผ่ี ่านมาของเขา ผมยังเดินสวนทางกบั เขาเหมอื นเม่อื คืน แตค่ ราวน้เี ขาไมเ่ กรยี้ วกราด แถมย้มิ เห็นฟนั เหลืองๆ ขุ่นมาแตไ่ กล แตเ่ ราสองคนยงั คงเดนิ สวนทางกัน และผมกไ็ ม่รสู้ ึกเครง่ เครียด เหมอื นเมือ่ คืน แต่จู่ๆ เขาทำให้ผมตกใจสุดขดี ต้งั ตัวไม่ทนั สกุ รี เกษมเดชา 165

รวมเรอื่ งสัน้ “วันทุกขท์ ่ผี ่านพ้น” มือเท้าเย็นเฉียบ หายใจไม่ทวั่ ทอ้ งอีกครง้ั เม่อื แกหยดุ เดนิ แล้วยืน อยูต่ รงหนา้ พดู กับผม พลางโน้มตวั งอเลก็ น้อย “เจ้านายมีเงินไหม”เขาพูดเสรจ็ ก็แบมือเหมอื นรู้แล้วว่า ผมตอ้ งใหแ้ น่ พลางยิม้ ย่ืนมิตรภาพจนนับฟันได้รวมๆ ห้าซ่ี ผมกระอกั กระอว่ นใจคดิ จะหวั เราะหรือจะเคร่งเครียดดี มันครึ่งๆ กลางๆ จนบอกไม่ถูก แตไ่ ดย้ น่ื ธนบตั รฉบบั ละ 20 บาท ใหไ้ ปตามคำขอ แตโ่ ดยดี “ขอบคณุ ครบั เจ้านาย แฮๆ่ ” เขาพูดพลางยกมือท่วมหัว แล้วเดินตะแคงคอจากไปพรอ้ มกบั เสียงที่บ่นพึมพำ เหมอื นคลา้ ย จะพดู คนเดียวหรอื ตัง้ ใจฟงั ดๆี ก็เหมือนจะรอ้ งเพลงเยย้ คนท่ีเดนิ ผ่านไปมา “ไอน้ ่แี กล้งบ้าหรือบา้ จรงิ ” ผมนกึ ในใจระหวา่ งทีเ่ ดนิ ต่อไปยงั ท่าเรอื แตอ่ ดขำในใจไมไ่ ด้กบั เหตุการณท์ ี่เพิ่งผา่ นพ้น บางครั้งคนเรากก็ ลวั ต้งั ไว้กอ่ นเสียจนมันนา่ หัวเราะเมื่อความ เป็นจริงผ่านพ้น เม่อื ผมโดยสารเรอื ผมไมล่ มื ทจ่ี ะมองชอ่ งใตส้ ะพานเหล็ก เลก็ ๆ สเี ขยี วทีย่ กสงู ข้นึ จากพ้นื บาทวถิ ีเลยี บคลองเล็กน้อย เพอื่ เช่ือมระหวา่ งซอยรามคำแหง 65 กับซอยรามคำแหง 63 สมอง รวบรวมภาพทีห่ ลับท่นี อนท่อี ยู่อาศัยของชายบ้าคนนนั้ กบั เรื่องท่ี แกมาขอเงนิ ผมเวทนาในใจทเ่ี ห็นสถานที่หลบั นอนของเขา มแี ค่ ผา้ ยางผกู กบั เหล็กสะพานกนั้ ทำเปน็ ห้องส่วนตัวท่เี ปดิ กวา้ ง จนคน ท่วั ไปมองเหน็ กลางค่ำกลางคนื ไม่ตอ้ งหว่ งวา่ ยุงชุมขนาดไหน อยู่ ได้ยังไงน่ี หากไมบ่ ้าคงอยู่ไมไ่ ด้จรงิ ๆ 166 เงาในนำ้

ประเภทประชาชนท่ัวไป เย็นวนั เดียวกนั น้ผี มโดยสารเรือกลับมาลงทา่ มหาดไทย เหมอื นเดิม เหมอื นตอนท่เี ดนิ ทางไป แตบ่ รรยากาศในช่วงเย็น วนั นมี้ ันตา่ งจากชว่ งเชา้ มาก ชายคนนั้นโหวกเหวกโวยวาย เหมือนของขึ้น อาการหนกั เกนิ เยียวยา ผมมองเหน็ คนขบั มอเตอร์ไซค์รบั จ้างสามถึงสี่คนดักทางเดนิ ลอ้ มหน้าลอ้ มหลงั ชายบ้าคนนั้น “ทำไม มงึ จะทำไมกู กูอยูข่ องกูดๆี จะจบั กูทำไม” เสยี ง น้ันมากอ่ นทภ่ี าพต่างๆ จะปรากฏชัดข้นึ “อ้าวจมู อี ะไรกนั เหรอ” ผมเหน็ จูดิงยนื อยตู่ รงใกลก้ ับ ทน่ี อนทีอ่ ยู่ของชายบ้านน้ั พอดี เลยสบโอกาสถามกับเรือ่ งที่ เกิดขึ้นท้ังหมด “ก็ไอ้ตอนเชา้ นะมันไลต่ บผู้หญิงอีกแลว้ นะสบิ ัง มคี น มาแจง้ ฉัน ฉันกเ็ ลยไปจ้างพวกวนิ มอเตอร์ไซคม์ าชว่ ยจับ มันหนอ่ ย” แกพดู ไปพลางแต่ตาจับอยู่ท่ีชายบา้ คนนัน้ อย่างไม่ลด สายตา “น่ีฉนั ก็เหน็ ว่าจะเปดิ ตลาดใหมห่ น้าปากซอย กลัวมัน เทีย่ วไปทำร้ายใครเขา้ ฉนั ก็คนดแู ลตลาดตอ้ งรับผดิ ชอบอกี แลว้ ใครท่ีไหนจะกล้ามาเดนิ ซื้อของ” “แล้วน่ีจับไปไว้ที่ไหนจู” ผมถามไปพรอ้ มกบั ท่จี ้อง ชายบ้านนั้ “โทรไปหาพวกรว่ มกตัญญจู ้างใหไ้ ปสง่ ทโ่ี รงพยาบาล ศรีธญั ญา ตอนนี้ก็ลอ้ มๆ มนั ไวก้ ่อนเดย๋ี วหนีอีก” สกุ รี เกษมเดชา 167

รวมเร่ืองส้ัน “วันทุกข์ท่ผี า่ นพ้น” “อ่อ” ผมส่งเสียงเข้าใจ หลังจากท่ีต่างฝา่ ยตา่ งเคร่งเครยี ดไปไดส้ ักพัก มลู นิธิร่วมกตัญญู ก็มาถึงตามทจี่ ดู ิงบอก คราวนชี้ ายบ้าอาการเริ่มดขี ึน้ เปล่ียนจาก คำดา่ ทอ สบถ มาเป็นน้ำเสียงออ่ นลงเหมอื นจะยอมแตโ่ ดยดี แตก่ ็ ยงั เตม็ ไปด้วยคำถาม “จบั ผมทำไม จะจับผมไปไหน” ผมตง้ั ใจฟงั เสียง ที่เพิ่งได้ยนิ ชายบ้าส่งเสยี งออกพดู พลางรอ้ งไหพ้ ลาง “โอ้โห...มนั แสดงละครก็เป็นโว้ย ฮา่ ๆๆ” คนขับรถ มอเตอร์ไซค์รบั จา้ งที่มารว่ มภารกิจครงั้ นโี้ พลง่ ขน้ึ มา กอ่ นทจี่ ะ สร้างเสยี งหัวเราะใหค้ นทีอ่ ยู่ในเหตุการณ์ “ฮอื ๆๆ จะจบั ผมทำไม จะจบั ผมไปไหน แลว้ ผมจะ เรม่ิ ใหมย่ งั ไง อยทู่ ีน่ พี่ อมีถังขยะใหห้ ากินบ้าง ไปที่ใหมผ่ มจะ เริ่มใหมอ่ ย่างไร สงสารผมเถอะครับ” ชายบา้ วกไปวนมาดว้ ย คำพูดเดิมๆ อยูห่ ลายรอบ ด้วยสภาพหมดอาลยั ตายอยาก แตไ่ มม่ ใี ครกลา้ เข้าไปจับแกท่ีน่ังยองๆ อย่ทู ตี่ นี สะพาน “เฮย้ ๆๆ อย่าขี้ตรงนีน้ ะมึง” จดู งิ ตะโกนกง่ึ บังคับกึ่งด่า ใหช้ ายบา้ น้นั ไดย้ นิ หลังจากทเี่ หน็ แกเรมิ่ เอาจริงเอาจังกับการ นั่งยองๆ “ผมไหว้ละครับอย่าจับผมเลย” ชายบา้ ยกมือทว่ มหัว ดว้ ยท่านง่ั ยองๆ ในระหวา่ งที่สถานการณต์ ่างฝา่ ยตา่ งอีหลัก อีเหลอ่ื ใจ จนสีหนา้ หดหู่ปรากฏออกมาจากใบหน้าของทุกคน อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ชายบา้ กระโจนหนีไปอย่างไมค่ ิดชีวติ จดู งิ และ 168 เงาในนำ้

ประเภทประชาชนท่ัวไป คณะตดิ ตามพรอ้ มคำสบถแชง่ ด่าตามหลังกวดไลต่ ามชายบ้าไป ผมได้แตย่ ืนมองด้วยความตน่ื เตน้ แลว้ เดนิ กลับห้องด้วยอารมณ์ ครง่ึ ๆ กลางๆ ไม่ร้วู า่ จะหวั เราะหรอื หดหู่กับเร่ืองทเ่ี กิดขนึ้ คืนวนั เดยี วกนั น้นั ผมนงั่ ทอดอารมณ์อยูห่ นา้ หอ้ งพกั จดู งิ เดนิ เขา้ มาแจ้งขา่ วเพ่อื ทราบ “โหยบงั กวา่ จะจับมันได้นะ เหนื่อยชิบหาย โนน่ แหละ ไปจับไดท้ ีซ่ อย 59 ผมให้พวกวนิ มอเตอร์ไซคด์ ักปากซอยท้ายซอย ไว้ แล้วล้อมจับ โอโ้ ห...เหนอื่ ย” จูดงิ พดู ไปพลางยมิ้ ไปพลาง พร้อมกับการถอนหายใจเฮอื กใหญห่ ลงั พูดประโยคนเ้ี สร็จ “จับไปศรีธญั ญาหรือจู” ผมถามเพ่อื ความชดั เจนใน ข้อมลู กอ่ นหนา้ น้ี “อือ...ใช่ พาไปรักษาปลอ่ ยไว้ไม่ไหว” พอพดู เสรจ็ จูดิงก็เดนิ ไปตรวจดปู ระตรู ้ัวที่ติดกับบาทวิถรี มิ คลองแสนแสบว่า ลอ็ กกุญแจเรยี บรอ้ ยดแี ล้วหรือไม่ ตามกิจวตั รประจำวนั ปอ้ งกนั คนไมบ่ า้ เข้ามาลกั เล็กขโมยน้อย คลอ้ ยหลังจากนนั้ สองสามวัน จูดงิ เดินมาดว้ ยสีหน้าตืน่ เตน้ เหมอื นมีเรือ่ งใหม่จะมาเล่าใหผ้ มฟังเหมอื นทกุ เชา้ หากเห็นผมน่งั จบิ กาแฟอยูห่ น้าห้อง “เฮย้ ...บัง ไอ้บ้าน่นั มนั กลบั มาแล้ววะ มนั กลับมาถกู ด้วย” พูดพลางยม้ิ พลาง ท่งึ ในความสามารถของชายบ้า แตผ่ มยงั ไม่ทันต่อความสนทนากับจูดิง ก็ตอ้ งฟังเรื่องทต่ี ่ืนเตน้ กวา่ เม่อื ลกู ชายคนเล็กวิ่งมาหาแกด้วยสีหน้าตกใจ สุกรี เกษมเดชา 169

รวมเร่ืองสัน้ “วันทกุ ขท์ ี่ผา่ นพน้ ” \"ไอ้นดั ตกคลอง\" ไอน้ ดั ทเี่ อาประทดั ไปจดุ ไลช่ ายบา้ คนน้ัน ผมกับจูดิงไมร่ ีรอรีบวง่ิ ไปยงั ทเ่ี กิดเหตุ เหน็ ไอน้ ดั กำลงั วา่ ยนำ้ เข้าฝง่ั แต่เหมือนกบั คนที่วา่ ยนำ้ ไม่เป็นทำทา่ เหมือนจะจมน้ำ เสียงของคนทม่ี ารอโดยสารเรอื แสนแสบโหวกเหวกโวยวายกัน ยกใหญ่ แต่ทกุ คนไดเ้ พยี งแค่ยืนมองเอาใจชว่ ยเทา่ น้ัน รวมท้งั ผมกับจูดงิ กย็ ืนดแู บบทำอะไรไม่ถกู เพราะทกุ คนทราบดวี า่ เหตุท่ี อดตี นักรอ้ งวงบอยแบนด์ชอื่ ดงั บ้านเราเกดิ อบุ ตั ิเหตุตกคนู ำ้ แล้วเสยี ชีวิตดว้ ยสาเหตแุ บคทีเรยี เขา้ สมองจากการสำลกั น้ำ โสโครก มนั ยงั เป็นเรื่องท่ตี ามมาหลอกหลอนคนเปน็ เช่นเราๆ อยทู่ ุกวัน “เฮย้ ...ไปหาไม้มา” จูดิงพูดจบ ผมวง่ิ ไปเอาไม้ขนาดยาวท่ี อย่ใู นโรงเกบ็ ของใกลห้ อ้ งที่ผมพกั แตร่ ะหวา่ งนนั้ ชายบา้ กระโจนลงน้ำ “เฮ้ย...ตายละ่ ” จูดงิ สบถออกมาระหว่างท่เี หน็ เหตุการณ์ ต่างๆ ดำเนนิ ไป เพราะรดู้ ีวา่ ท่ผี ่านมาไอน้ ัดทำอะไรกับชายบ้านีไ้ ว้ บา้ ง ผมหันไปถามลูกชายคนเล็กของจดู งิ ว่าสาเหตุใดที่ไอ้นัดตก คลอง จึงได้ความมาวา่ ไอ้นัดจะเดนิ ไปโรงเรียนแลว้ ขว้างกอ้ นอิฐใส่ สะพานท่ชี ายบา้ นอน ชายบ้าไล่กวดจนไอน้ ัดสะดุดลม้ พลัดตก คลองไปในที่สุด ไอ้นัดหน้าตาซีดเผือด หลงั จากทตี่ ะเกยี กตะกายข้นึ มาจาก คลองแสนแสบรอดตายหวดุ หวดิ ชายบ้าเปน็ คนลงไปชว่ ยไอน้ ดั ด้วยวิธกี ารประหลาดๆ สักหน่อยไม่เหมือนในละครทีวี คอื ดงึ คอ เสื้อแลว้ ลากมาทีร่ ิมตลงิ่ คลอง ทกุ คนท่ยี นื มองเหตุการณใ์ นชว่ งเช้า นี้ตา่ งโลง่ อกโลง่ ใจ แตเ่ กือบทุกสายตายงั จบั จ้องมาท่ีชายบ้าทยี่ งั ตะโกนสบถแช่งดา่ สาดเสยี เทเสีย กบั เรอื่ งท่เี พง่ิ ผา่ นพน้ ไปหมาดๆ 170 เงาในนำ้

ประเภทประชาชนทว่ั ไป “ตรงนท้ี ีก่ ู อยา่ มาย่งุ ไปเลย อยา่ ให้เห็นว่ามาวา่ ยนำ้ เล่น แถวนีอ้ ีกนะมงึ ...” เขาพูดเสียงเหมอื นตะโกน ลำตวั ท่อนบน โผลพ่ ้นนำ้ สีดำคลำ้ ท่สี ่งประกายระยบิ ระยบั จากแสงแดด เศษขยะ ลอยเล่นเต้นไปตามจงั หวะคลน่ื น้ำ มเี พียงเงาของชายบา้ ท่ีดมู ั่นคง ไมเ่ คล่อื นไปตามจังหวะคลนื่ \"ไอน้ บี่ ้า?\" ผมคดิ เก่ียวกบั ผ้เู ขยี น สุกรี เกษมเดชา จบการศึกษานิเทศศาสตรบณั ฑิต มอ.ปัตตานี กำลังศึกษา ปรญิ ญาตรนี ิติศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั รามคำแหง เป็นอดตี ผู้สื่อขา่ วเวบ็ ไซต์ Blogmynews สำนกั ข่าว ไอ.เอ็น.เอน็ และหนังสือพิมพเ์ ดลินิวส์ ปัจจบุ ัน กลับมาอยภู่ ูมลิ ำเนาในจงั หวดั สตลู มีความสขุ ตามอัตภาพกับครอบครัว เสลกุ ก็ รๆี เตกลษอมดเดจนชหานงั สอื และการอ่านการเขียน 171

แตท่ ้อเมื่อไหร่เธอกจ็ ะย้อนกลบั มาถาม ตัวเองว่าอยากจะมชี ีวิตอยู่เพอ่ื อะไร เธอบอก วา่ เธอได้คำตอบวา่ เธอต้องอยเู่ พ่ือทำอะไร บางอยา่ งใหส้ ำเร็จ

แลว้ มันก็จะผา่ นไป พรมิ า ชยารมย์ เสียงบางเสยี งเลด็ ลอดออกมา หลังจากบราลโี กง่ คอออกแรงขย้อน ไล่ของเหลวเหนียวขน้ รสชาติขมปรา่ อมเปรย้ี วบาดคอสเี ขียวนั่น ให้ พงุ่ พรวดออกมาจากกน้ กระเพาะอาหาร ลงไปนอนสงบน่ิงไร้พษิ สงในถังรองรับอาเจยี น และบราลที ้ิงรา่ งสั่นระริก ฟบุ ลงกับขอบ เตยี งแลว้ เสียงนน้ั ดงั ไล่หลังอาการหายใจเหนอื่ ยหอบจนตวั โยน เหงอ่ื แตกพล่ักซึมกายกับความพะอืดพะอมระลอกใหม่ทร่ี อเวลา ขยอ้ นออกมา มนั กระทงุ้ เตอื นให้บราลีเตรียมรบั มือกับความทรมาน ชดุ ใหม่อย่างหวาดผวา เสียงลีบๆ เล็กๆ นนั้ คลา้ ยเสียงครางอย่างอ่อนระโหยของ สัตว์บาดเจ็บสาหัสไร้หนทางต่อสู้ เหมอื นเสยี งถอนหายใจ ทดทอ้ ของคนท่ียอมรับความพ่ายแพห้ มดรปู คล้ายเสียง โอดครวญตดั พอ้ ของคนที่ถูกปล่อยให้ทนอยู่กบั ความทกุ ขท์ รมาน อยา่ งเดียวดายนานเกนิ ไป มคี วามเศร้า สิน้ หวัง และหงดุ หงิด คละเคล้าปะปนกนั อยูใ่ นสัดสว่ นที่เกือบจะเท่าๆ กนั บราลีซึมซับดวี า่ น่ันเปน็ เสียงประทว้ งเรยี กร้องขอความ ช่วยเหลือจากรา่ งกายทอ่ี ่อนลา้ ของเธอ และรูว้ ่าอาจจะถึงเวลาท่ี เธอต้องตัดสินใจอะไรบางอยา่ งเสียที

รวมเรือ่ งสั้น “วันทกุ ขท์ ผี่ ่านพน้ ” เสยี งนี้ไม่เคยมีในคำแนะนำใดๆ ตลอดกระบวนการ ให้คำปรกึ ษาที่บราลีไดร้ ับ เพือ่ เตรยี มความพรอ้ มสำหรับการรับยา เคมบี ำบัดในคนไขม้ ะเรง็ เตา้ นมระยะสาม คำบอกเล่าของ พยาบาลผู้เป่ยี มไปดว้ ยนำ้ ใจและมีประสบการณ์พบปะกบั คนไข้ ประเภทเดยี วกับบราลีมานับไมถ่ ว้ น ในเอกสารท่ีสอดแทรกมากับ สมดุ คูม่ ือปฏบิ ัติตวั สำหรบั ผปู้ ว่ ยท่ไี ด้รบั ยาเคมีบำบัด ในตำรา ทางวิชาการเกี่ยวกับมะเร็งทกุ ชนดิ แมแ้ ตใ่ นหนังสอื ทเี่ ขียนโดย คนท่มี ปี ระสบการณ์ต่อสกู้ ับมะเร็งจนประสบความสำเรจ็ บางเลม่ ท่ี บราลีเลือกอา่ น แทบจะไม่มีใครสะท้อนความเจบ็ ปวดทกุ ข์ทรมาน นั้นได้ถงึ แก่นเท่ากบั ทีบ่ ราลีกำลังประสบอยใู่ นขณะน้ี ไว้เลย ทำไมพวกเขาเลือกจะมองขา้ มและไมพ่ ดู ถงึ เสยี งประท้วง เล็กๆ นนั่ ทำไมเลือกจะเลา่ ถึงช่วงทท่ี กุ ขท์ รมานนนั่ ไว้สน้ั ๆ ท่ือๆ ไร้อารมณ์ บอกแคว่ า่ จะออ่ นเพลยี มาก อาเจียน กนิ ไม่ได้ ปวดเมือ่ ย ตวั ทำไมไม่บอกกนั ตรงๆ วา่ ความทกุ ข์ทรมานทางกายนน่ั แสน สาหัสปางตายเพยี งไร แถมยงั ไม่มีใครพูดถงึ ความหดหู่ สน้ิ หวงั ขาดความเชือ่ ม่นั ร้สู กึ ดอ้ ยค่าทกี่ ่อตัวข้นึ อย่างเงยี บๆ ในหัวใจ ทเี่ ริม่ สับสน... ราวกบั ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ทงั้ ๆ ที่มนั แทบจะกระชากชีวิตพวกเขาไปก่อนมะเร็งนั่นเสียอกี บราลใี ช้ชีวติ จมอยู่กับความทกุ ขท์ รมานนน่ั มาร่วมสามเดือน ผ่านการได้รบั ยา เคมีบำบดั มาสามเข็ม ในจำนวนยาเคมบี ำบัดทัง้ หมดสิบหกเขม็ ท่จี ะต้องได้รบั ตามแผนการรกั ษาของหมอ ทำไมบราลจี ะไม่ร้ฤู ทธิ์ รูพ้ ิษสงของมนั และรู้ด้วยวา่ มนั ไม่ได้จำเพาะเจาะจงเลือกทรมาน เฉพาะกับบราลคี นเดียวหรอก บางทถี า้ บราลรี ู้ว่าอะไรอะไรมนั จะเลวรา้ ยอย่างน้ี บราลี อาจจะตดั สนิ ใจเลอื กทางเลอื กอื่นใหก้ บั ชีวิตกไ็ ด้ ดูเอาเถอะ 174 แล้วมนั กจ็ ะผ่านไป

ประเภทประชาชนท่ัวไป แคใ่ หย้ าคีโมไปสามเข็มบราลียงั สะบักสะบอมจนแทบจะเอาชวี ติ ไมร่ อด บราลคี ิดไม่ออกจรงิ ๆ วา่ จะเอาแรงท่ีไหนพยุงชวี ติ เดินผา่ น ยาเคมบี ำบดั ท่เี หลอื อีกสิบสามเข็มไปไดต้ ลอดรอดฝงั่ บราลีผ่านการใหค้ โี มสองเขม็ แรกมาได้ดว้ ยการกลอ่ ม และสร้างอารมณก์ ลา้ หาญสู้ยบิ ตาแบบจะไม่มีวันยอมแพเ้ ด็ดขาด ให้ตวั เอง ใชห้ ลักฐานเชิงประจักษ์ในข้อทวี่ า่ ประเทศนี้มีคนเป็น มะเร็งนับหมืน่ นบั แสนคน ตอ่ ให้การรักษามะเรง็ จะฟังดโู หดร้าย กวา่ โรคอนื่ ๆ อยู่สกั หนอ่ ย แตท่ า้ ยทส่ี ุดก็มีคนจำนวนนับหมน่ื นับพันทเี่ ดนิ ผา่ นข้ันตอนการรกั ษามาได้อย่างปลอดภยั บราลี ต้องเป็นหน่งึ ในคนจำนวนนนั้ แม้วา่ จะประจักษด์ ว้ ยตัวเอง ในการได้รบั คโี มเข็มแรกวา่ อาการแพค้ ีโมนั้นโคตรทรมาน แตบ่ ราลยี งั ไมห่ มดกำลงั ใจจะปลุกเรา้ ความกล้าหาญในตวั ให้ ลกุ ขึ้นมาทำงานในเข็มทส่ี อง แพค้ โี มก็แพซ้ ิ น่นั คือคำท้าทายของบราลีก่อนท่ยี าแต่ละ เข็มจะถกู ส่งเข้าสู่กระแสเลอื ด สรา้ งผลข้างเคยี งใหญห่ ลวงใหก้ บั รา่ งกาย บัน่ ทอนกำลังใจนักสู้ของบราลี ตอนนนั้ บราลีช่างกล้าหาญ ทจี่ ะท้ารบอย่างนา่ เล่ือมใส ต้งั ใจแน่วแน่เสียยิ่งกวา่ ต้นไมใ้ หญ่ ทีห่ ยั่งรากฝังลกึ ลงในดนิ มาเป็นร้อยปวี ่า ยังไงเสยี จะตอ้ งพาชวี ิต เดินผา่ นความทกุ ข์ทรมานน่ันไปให้ได้ คนอ่นื ทำได้ บราลีกต็ ้องทำได้ แตพ่ อถงึ เขม็ ทสี่ าม ตน้ ไม้ใหญ่ในใจของบราลีกถ็ กู มวลมรสุมทชี่ ื่อวา่ แพค้ ีโม โหมกระหน่ำเสียจนรากคลอน ลำตน้ ง่อนแง่น ให้ตายเสยี ยังจะดีกวา่ บราลตี ัดสนิ ใจแลว้ จริงๆ บางที ความตายอาจจะทกุ ข์ทรมานนอ้ ยกว่าการทนทูซ่ อ้ี ยกู่ ับการรกั ษาที่ มแี ตจ่ ะเพ่ิมความทุกข์ทรมานใหร้ า่ งกายและจติ ใจไม่มที ีส่ ้นิ สดุ แบบนี้ พริมา ชยารมย์ 175

รวมเร่อื งสนั้ “วนั ทุกข์ท่ีผา่ นพ้น” แมจ้ ะไม่มคี ำวา่ ‘ตาย’ หลดุ ออกมาจากปากหมอสกั คำ ในวนั ทบ่ี ราลีนั่งคุยเพือ่ ทำความเข้าใจเร่ืองโรคและแผนการรักษา กับหมอเจา้ ของไข้ แตม่ ันจะต่างอะไรกนั ทำยังกะใครเขาไมร่ วู้ า่ คำวา่ มะเร็งหมายความวา่ อะไร มนั หมายถงึ เราถูกศาลพพิ ากษา ใหต้ ดั สินประหารชีวติ โดยไมม่ กี ารลดหย่อนผอ่ นโทษใดๆ ตอ่ ให้เรา สารภาพหมดเปลือก ยอมรบั ว่าเราผิดพลาด เราละเลย ยังไงศาล ก็ไมร่ ับฟัง การรกั ษาไม่ใช่การลดหยอ่ นผ่อนโทษ บราลขี อยนื ยนั เป็นแคก่ ารฎกี าตามกระบวนการของกฎหมาย แต่ข้นั ตอนมันช่าง ยงุ่ ยากทกุ ขท์ รมาน แถมยังไม่มีอะไรการนั ตผี ลลพั ธ์วา่ ศาลจะกลบั คำตดั สนิ ใหม่ พลกิ รา้ ยกลายเป็นดี ถ้าจะตอ้ งต่อสู้แบบไร้ ความหวังอย่างนี้ บราลหี มดใจจะยืนหยดั สู้แล้ว ยนิ ดีจะยอมรบั โทษประหารเสยี ดีกว่าพาชีวติ ถลำลกึ ลงไปในทางท่ไี มม่ ีอะไร รับประกันว่าชีวิตจะรอดน่นั อกี แล้ว บางทบี ราลีจะไม่ไปโรงพยาบาลอีกแล้ว บราลีบอกตัวเอง เมือ่ ค่อยๆ พยงุ กายทส่ี ัน่ เทาลุกขึ้นนั่งตวั ตรง หยบิ ขวดน้ำทว่ี างไว้ ใกล้มือมากรอกนำ้ ใสป่ าก บว้ นปากล้างคราบเคมีที่ออกมาจบั อยู่ ท่ีเยื่อบุปากท้งิ อาการขย้อนและอยากอาเจยี นนน่ั หายไปแล้ว มนั จะไม่กลบั มาอีก อย่างนอ้ ยในชว่ งเวลาครึ่งชั่วโมงข้างหนา้ บราลอี ยกู่ ับมนั จนรจู้ ักธรรมชาตขิ องมนั ดี หมายความวา่ จะไมม่ ี เข็มท่สี อ่ี ีกตอ่ ไป บราลีย้ำกบั ตวั เองอกี ครัง้ เม่อื ค่อยๆ พยงุ กาย ลกุ จากพื้นหอ้ งข้ึนไปนงั่ บนเตยี งนอน เอนศีรษะลงพงิ หวั เตียง ถอนหายใจอย่างออ่ นล้า เปิดหัวใจรับฟงั เสยี งร่ำร้องของรา่ งกาย ที่ถกู ความทุกขบ์ บี คั้นอยา่ งถึงทีส่ ดุ น้นั ใหร้ นิ รดลงมา แล้วหลงั จาก 176 แล้วมันกจ็ ะผ่านไป

ประเภทประชาชนทวั่ ไป น้นั ล่ะ หลงั จากน้นั บราลจี ะทำยงั ไงกบั ชีวิตตอ่ ไป ใช้ชวี ติ ปกติและ ยอมรับใหม้ ะเรง็ คอ่ ยๆ กัดกินชวี ิตไปตามวถิ ีของมนั หรอื วา่ จะ ทำลายชวี ิตของตัวเองไปเสียกอ่ นจะถูกมะเรง็ กัดกนิ บราลไี ม่ปฏเิ สธ หรอกว่าเคยคดิ จะฆา่ ตวั ตายเมอ่ื คโี มเขม็ ทส่ี องแผลงฤทธิ์เอาปางตาย ระหว่างกลบั ไปรับยากับทางเลือกใหมส่ องทางนัน่ บราลี เลือกวิธีหลัง บราลีไม่สามารถฝนื ปลกุ เรา้ ให้ตัวเองกล้าหาญได้อกี ต่อไป บราลเี รียกความกลา้ หาญทเ่ี คยมกี อ่ นหน้านี้คนื มาไม่ไดอ้ กี แล้ว ใครจะวา่ ขี้ขลาด ใจเสาะ ก็ยอมใหว้ า่ บราลียอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ใหย้ า ทช่ี อ่ื วา่ เอซี สองขวดนัน่ อย่างราบคาบแล้ว แมน้ ัดครั้งทส่ี จ่ี ะยงั ทิ้งระยะหา่ งจากวนั น้ีไปอกี ตง้ั เกือบ สามอาทิตย์ แต่บราลีไม่สามารถสลัดภาพแฝดนรกขาว–แดงคูน่ ้ัน ออกจากจติ ใตส้ ำนกึ ได้เลย ใจคอยแตจ่ ะเหน็ มนั แขวนเคยี งคกู่ ัน อยู่บนเสาน้ำเกลอื ในห้องพยาบาล กวกั มอื เรยี กให้เขา้ ไปหาอยา่ ง ลำพองอยูท่ ุกวินาที แคน่ กึ ถงึ มนั ใจบราลกี ็ฝอ่ ลงเหลอื ขนาดเท่า กำปน้ั เล็กๆ ของเดก็ ทารกแล้ว ยานัน่ จะถกู ใสเ่ ข้าไปในเส้นเลอื ดของบราลีทางเครื่องมือ ท่ชี ่ือวา่ พอรท์ ซึง่ หมอใชว้ ธิ ผี า่ ตัดเข้าไปฝงั ไว้ใต้ไหล่เหนือราวนมขวา เริม่ จากพยาบาลแทงเข็มเบอรย์ ่ีสิบลงไปบนผวิ หนังทท่ี ำความ สะอาดเสรจ็ แลว้ ของบราลี หนงั จะยู่ลงพรอ้ มๆ กบั อาการเจ็บ แปลบทพ่ี อทนไดแ้ ต่หลอนความรู้สกึ จากนน้ั กจ็ ะต่อสายน้ำเกลอื เข้ากบั ข้อต่อท่ีเข็ม เร่มิ จากยาน้ำแดง กอ่ นปลดปมุ่ ควบคุมแล้ว ปล่อยให้มนั หยดเปาะๆ เปาะๆ ลงในกระแสเลือดของบราลีผ่าน สายพลาสตกิ ใสๆ น่นั ... บราลีหนั หลังให้ ไมอ่ ยากแมแ้ ตจ่ ะมองมัน พริมา ชยารมย์ 177

รวมเร่อื งสนั้ “วนั ทกุ ขท์ ี่ผ่านพน้ ” อาการ คอแหง้ โพรงจมกู แห้งจะเรมิ่ ก่อนในเวลาไมเ่ กนิ หา้ นาทหี ลังยาเขา้ สกู่ ระแสเลือด ตามมาด้วยกลิ่นฉนุ ทีพ่ วยพ่งุ ขึน้ มาอวลอย่ใู นโพรงจมูกและหวั และเม่ือพยาบาลเรมิ่ ปล่อย ยาน้ำขาว ลำคอบราลกี จ็ ะอดั แนน่ ไปด้วยกลิ่นฉนุ จนรู้สกึ พะอืดพะอมและอยากขยอ้ น หัวบราลีจะหนักอ้งึ เหมอื นมีมวล น้ำหนกั เกินจำเปน็ แทรกเข้าไปซอ่ นอยู่ ขมับปวดบบี ๆ เหมือนใคร เอาคมี มาหนบี ไว้ ใหค้ วามรู้สกึ อยากปลดปลอ่ ยใหป้ ลอดโปร่ง บราลเี คยลองท้งึ ผม แตไ่ มไ่ ด้ผล และ..กอ่ นยาหยดสดุ ท้าย จะหมดสักสิบนาที กระเพาะปสั สาวะของบราลกี ็จะทนแบกรับนำ้ จำนวนเกือบลน้ ท่ีอ้ันไว้ไมไ่ หว จะเริ่มฉีร่ ดแพมเพริ ์ส ฉขี่ องบราลี ร้อนฉา่ กล่นิ ฉนุ นา่ สะอิดสะเอยี น และเม่อื เปดิ ออกดู มันเป็นสีสม้ นา่ สยดสยอง บ่ายจดั เม่อื ยาหมด บราลกี จ็ ะหิ้วท้องทหี่ ิวซก่ กลับบา้ น อยา่ งกระปลกกระเปลย้ี แมว้ า่ จะโชคดที ่ยี ังกนิ มอ้ื คำ่ ไดบ้ า้ ง แต่ โชครา้ ยทที่ ุกอย่างทใี่ สล่ งไปในทอ้ งจะถูกขยอ้ นออกมาหมดภายใน อกี ไม่เกนิ สบิ นาทขี า้ งหนา้ และอยา่ งเดยี วทีบ่ ราลจี ะทำได้ หลังจากน้นั คือ พารา่ งกายที่อ่อนแรง ทอ้ งทห่ี ิวซ่กเข้านอน แลว้ ก็ หลับไปกับฝันฟงุ้ ซา่ นระยะสน้ั ๆ สลบั กับตน่ื ข้นึ มาอาเจยี นเอาน้ำยอ่ ย ในกระเพาะออกมานับครงั้ ไม่ถว้ น เชา้ วันรงุ่ ขน้ึ และอกี เจ็ดวนั เจด็ คนื นบั จากนั้น บราลีจะตนื่ ขึ้นมาพรอ้ มผิวกายทร่ี อ้ นรมุ่ ราวกบั มีกระไอแดดพวยพุ่งออกมาจากภายในตวั ตลอดเวลา แก้มแดงกำ่ คอแห้ง นำ้ ลายขม จมกู อวลไปดว้ ยกลิน่ ฉุนของยาจากเหง่อื และ ลมหายใจ ท้องหิวซก่ อย่าวา่ แต่จะเอาอาหารใสป่ ากเลย แคไ่ ด้กลิน่ ก็อาเจยี นเสียจนไม่รู้จะเอาแรงทไ่ี หนมาอาเจยี น มีบางช่วงที่บราลี หิวจดั และพอจะฝืนใจกินได้ แต่อนจิ จา สงิ่ ทพี่ อจะส่งเขา้ ไปหล่อ 178 แลว้ มนั กจ็ ะผ่านไป

ประเภทประชาชนทว่ั ไป เลี้ยงชีวติ ได้เปน็ แคเ่ ศษอาหารฉกี เปน็ ช้ินเลก็ ๆ สักชิน้ มันเล็กเสยี จนบราลีนึกสงสยั ว่า ชาตทิ แ่ี ลว้ ทำกรรมอะไรไวถ้ งึ ไดถ้ กู สาปให้ ปากเหลือเทา่ รูเข็ม ใสอ่ าหารไปเลี้ยงชีวิตไดท้ ีละเสน้ ยงั กับเปรตขอ ส่วนบุญ แม้ว่าอาการเพลยี จะคอ่ ยๆ ดขี น้ึ ในอาทติ ย์ที่สอง แตท่ ้อง ของบราลีกย็ ังรับอาหารได้นอ้ ย และพอเรม่ิ กนิ ได้บ้าง ปากบราลี จะเริม่ เปน็ แผล เกรยี มแตก พอข้นึ อาทิตย์ที่สาม ความทรมานจะ เริม่ คลายลง แต่พอเร่ิมกนิ อาหารไดบ้ ้างทั้งสามมื้อ กถ็ ึงเวลาทีจ่ ะ ต้องไปเตมิ ยาครง้ั ใหม่ แลว้ ความทุกขท์ รมานชดุ เดิมกจ็ ะเวยี นกลบั มาทักทาย อกี รอบ จะยกเวน้ กแ็ ตใ่ นวันท่สี บิ ของการไดร้ ับยาเข็มหลัง ผมของบราลีจะไมร่ ว่ งอกี แล้ว เพราะมนั ไดร้ ว่ งหมดหัวภายใน สามสิบนาทเี สยี ตงั้ แตว่ ันทีส่ ิบของการไดร้ ับยาเขม็ แรกแลว้ ตอนน้ี บราลีกลายเปน็ คนหัวโลน้ ไปแลว้ ไม่เฉพาะท่ีหัว เส้นขนทกุ ทีข่ อง บราลีรว่ งหมดแลว้ มะเรง็ ทำใหบ้ ราลกี ลับไปใชช้ ีวติ เดมิ ๆ ไม่ไดอ้ ีกต่อไป หน้าท่กี ารงานท่กี ำลังกา้ วหนา้ เงินทองท่ตี ้องหาเล้ยี งชวี ิต ตาราง นดั หมายรายปีทีแ่ น่นเอ้ียด อาหารกลางวนั มอื้ สนุกกบั เพอื่ นๆ เวลาเดนิ ตลาดนดั สดุ สปั ดาห์ งานเลีย้ ง เวลาออกกำลงั กายยามคำ่ วนั เวลาสงบสขุ กับครอบครัว ทุกอย่างล่มสลายไปพรอ้ มกบั มะเรง็ และแผนการรกั ษายาวนานของหมอ แตร่ าวกบั ว่า ชีวติ บราลี มเี รื่องให้หัวใจแตกสลายไม่พอ มะเร็งยังส่งยาเคมบี ำบดั พวกน้นั มาสร้างความแตกสลายทางกายให้แบกรับไว้อกี พริมา ชยารมย์ 179

รวมเรือ่ งส้ัน “วันทุกข์ที่ผ่านพ้น” แต่นบั จากนาทีน้ไี ป บราลีจะหยุดแบกรบั สิ่งท่ีมะเรง็ หยบิ ยืน่ มาให้แล้ว บราลีบอกกับทอ้ งไส้ทรี่ ้องจ๊อกๆ ขออาหารราวกบั จะ ปลอบประโลมมนั ดเู อาเถอะว่ายาพวกนนั้ ทำอะไรกบั ระบบตา่ งๆ ในรา่ งกายบ้าง มนั ทำทกุ อยา่ งรวนไปหมด หวิ จนท้องก่วิ ก็กิน ไมไ่ ด้ ทนอีกนดิ เถอะ รอให้พิษสงของยามนั ถกู ขับออกมาให้หมดก่อน แล้วค่อยกลับมากินให้อม่ิ หนำ แตท่ อ้ งไสไ้ ม่ยอมรบั รู้ดว้ ย มนั เอาแต่ อ้าปากรอ้ งประท้วงว่าหิว หวิ และหวิ เหมือนลูกนกในรังอ้าปากรอ อาหารจากแมน่ ก นม่ี ันกี่โมง กี่ยามแลว้ ละ่ ตสี าม บราลบี อกตัวเอง เม่อื สอ่ งเวลาเอาจากหนา้ จอโทรศัพท์ ต่อใหก้ นิ ได้ ก็คงไมม่ ีปญั ญา หาอาหารมาปอ้ นให้หรอก ลำพงั บราลีจะเอาเร่ียวแรงที่ไหนไปเข้า ครัว และบราลกี ไ็ ม่อยากปลกุ ใครให้ลุกขึน้ มาทำอาหารกลางดึก ไมอ่ ยากเปน็ ภาระใคร นอนเถอะ บราลีบอกตัวเอง แตข่ ม่ ตาเท่าไรกไ็ ม่หลับ ร่างกายมนั ทกุ ข์ทรมานเสยี จนหลับไม่ลง บราลีหยบิ โทรศพั ท์ท่ี วางขา้ งตัวข้นึ มาอยา่ งเคอื งข่นุ เบ่ิงตาดมู นั ไปสะเปะสะปะอย่าง คนไม่ร้จู ะหาอะไรทำ ทห่ี น้าจอโทรศพั ทบ์ อกว่ามีสายทีไ่ มไ่ ดร้ บั ราวสิบสาย บราลีไม่รบั สายใครเลย ยังไม่อยากพดู กบั ใคร ขอ้ ความ ทางไลน์ก็ไมอ่ า่ นและพยายามจะไมแ่ ตะต้องมนั ดว้ ย กลัวว่าจะ เผอเรอไปแตะปมุ่ อา่ นขอ้ ความเข้า แลว้ คนเหลา่ นัน้ จะรูค้ วาม เคลอ่ื นไหวของบราลี แม้รูว้ ่าไม่ถูกตอ้ งที่ทำตวั ยังกะเดก็ เลน่ ซอ่ นหา ราวกับอาชญากรท่ีกำลังหลบซอ่ นตัวจากการตามลา่ ของ ตำรวจ แตบ่ ราลไี ม่รจู้ ะทำยงั ไงจรงิ ๆ ทกุ เบอร์โทรศัพท์ และทกุ ข้อความทางไลน์ล้วนมาจากคน ที่มคี วามสมั พนั ธ์กับบราลไี ม่ทางใดกท็ างหนึ่ง ผรู้ ว่ มงาน เพื่อน 180 แล้วมันกจ็ ะผา่ นไป

ประเภทประชาชนทั่วไป ญาติพี่น้อง ยกเว้นขอ้ ความทางไลน์จากเจา้ ของนามที่ชอ่ื วา่ “เพลง” บราลสี งสยั มาหลายวนั แลว้ วา่ คนทไี่ มม่ ีรายชือ่ ใน ทำเนียบผู้ใกลช้ ิดกับบราลีคนน้ีเปน็ ใคร ทำไมขยันสง่ ขอ้ ความมา ทุกวนั รวมๆ แลว้ ตอนนน้ี า่ จะมมี ากกว่าสิบขอ้ ความ หรอื ว่าจะลอง เปิดอ่านข้อความที่สง่ มาดู เถอะนา่ บราลบี อกตัวเองเม่ือตดั สินใจ แตะมือลงไปเปิดอา่ นขอ้ ความ มีข้อความส้ันๆ เขยี นมาถงึ บราลี อย่างเชน่ ว่า “พี่ลีเป็น อยา่ งไรบ้างคะ” “หนูร้เู รือ่ งของพีล่ จี ากพช่ี ายท่ีทำงานกับพ่ีลีคะ่ ” “ให้คีโมหรือยังคะ” “หนกู ำลังให้คโี มเขม็ ท่ีสาม” บราลีมือไมส้ ัน่ เมอื่ อา่ นมาถงึ ข้อความน้ี เธอเปน็ คนไข้มะเร็งเหมือนบราลียังงั้น หรอื และเธอกำลงั อยูใ่ นขนั้ ตอนการรกั ษาเหมอื นกัน บราลตี ่นื ตวั จนแทบจะลืมเสยี งประท้วงของทอ้ งไสแ้ ละรา่ งกาย เพลงบอกว่าเธอตัง้ ใจจะโทรมาคยุ กับบราลี แต่วา่ ตอนนี้ เธอไมม่ เี สยี งพดู เธอพูดไมไ่ ด้มารว่ มเดือนแล้ว หมอสงสัยวา่ กอ้ น (มะเร็ง)อาจจะไปกดทับเส้นประสาทเก่ยี วกับเสียงของเธอ เธอบอกว่าน่ีเปน็ การรกั ษามะเรง็ ทีก่ ลับมาเปน็ ใหม่ในรอบสบิ หา้ ปี ให้ตายเถอะ บราลีอุทานอย่างทึง่ จัด นกึ ไมอ่ อกว่าเพลงเอาความ เขม้ แข็งที่ไหนมาใชช้ ีวิตอยกู่ บั มะเร็งทกี่ ลับมาเปน็ ใหม่ และทำให้ เธอพูดไมไ่ ด้ กลวั มย้ั บราลีนกึ อยากจะเขยี นขอ้ ความถามเธอไป แต่คดิ วา่ ไมเ่ หมาะ เพราะเธอเขียนเชยี ร์บราลมี าว่า ‘สนู้ ะคะพี่ เราจะ ผ่านมนั ไปดว้ ยกัน’ แลว้ จะถามวา่ อะไรละ่ น่ีเป็นคร้ังแรกทบี่ ราลีนึก อยากจะคยุ กบั ใครสกั คนจรงิ ๆ จังๆ หลังจากรู้วา่ ตวั เองปว่ ยเปน็ มะเร็ง ถามเรอ่ื งใกลต้ วั ดีไหม นนั่ นา่ จะดีทส่ี ดุ “แพม้ ากมัย้ คะ” พรมิ า ชยารมย์ 181

รวมเรือ่ งส้นั “วนั ทุกข์ท่ีผา่ นพน้ ” บราลพี มิ พข์ อ้ ความลงไปพรอ้ มกบั อาการพะอดื พะอมระลอกใหม่ ท่ีถาโถมเข้ามา ทอ้ งขยอ้ นและเริม่ โก่งคออาเจยี นอีกครัง้ เพลงสง่ ขอ้ ความมาในเชา้ วันรุ่งขึน้ บอกว่าเธอแพม้ าก อา่ นจากทเี่ ล่ามา ดเู หมือนเธอจะแพ้มากกวา่ บราลเี สยี อกี แตน่ า่ แปลกที่บราลอี า่ นไมพ่ บความทดทอ้ โอดครวญในนำ้ เสียงทเ่ี ล่ามา เธอเลา่ ยงั กับมันเปน็ เรอ่ื งปกตธิ รรมดา แถมยงั เผ่อื แผ่วธิ ีการเอาชนะ อาการแพม้ าให้อย่างมีน้ำใจ ตอนหนง่ึ เธอบอกบราลีหลงั จากคุยกัน พกั หนึง่ วา่ “หนขู ออนญุ าตไปเคลยี ร์งานกอ่ นนะคะ แลว้ จะกลบั มา คยุ ใหม”่ เพลงเลา่ วา่ เธอเป็นนักวิจยั ทำงานวจิ ยั ชุมชน ช่วงทล่ี งพนื้ ทีไ่ ม่ได้ เธอกจ็ ะใชเ้ วลาวา่ งเคลยี ร์เอกสารทคี่ ่ังค้าง แมเ่ จ้าโว้ย! บราลี อทุ านอย่างทงึ่ เป็นครัง้ ทเี่ ท่าไรกไ็ มร่ ู้ นีเ่ ธอยังมีแรงกายแรงใจลาก สังขารไปทำงานอกี หรอื นน่ั หนยู ังอยากจะมชี วี ิตอยู่ เธอสง่ ข้อความบอกมา เม่ือ บราลถี ามว่า ทำไมเธอถงึ ได้ดเู ขม้ แข็ง ไม่หดหู่ และไมต่ ่นื ตระหนก เลยสกั นดิ บราลกี อ็ ยากจะมีชวี ติ อยู่ ถา้ เพลงบอกวา่ การมชี ีวติ อยู่ คอื เป้าหมายของเธอ บราลีกม็ ีเป้าหมายเดยี วกบั เธอ เคยทอ้ กับ การรกั ษาบ้างไหม พอถามไป เธอก็ตอบกลบั มาโดยไม่ปดิ บังวา่ ‘เคย ออกบ่อย’ แตท่ อ้ เม่ือไหร่ เธอกจ็ ะย้อนกลบั มาถามตัวเองวา่ อยาก จะมชี วี ิตอยเู่ พ่อื อะไร เธอบอกวา่ เธอได้คำตอบวา่ ต้องอยเู่ พอื่ ทำ อะไรบางอยา่ งให้สำเรจ็ มเี รื่องสว่ นตวั บางเรื่องท่ีเธอยงั ทำไมเ่ สร็จ บางเรื่องก็แค่คดิ ไวย้ งั ไม่ได้ทำ ยังมีเร่อื งส่วนรวมบางเร่ืองทอ่ี ยาก จะทำใหส้ ำเรจ็ มันอาจจะไมใ่ ช่เรอ่ื งย่ิงใหญ่ขนาดโลกต้องจำ แต่ เรื่องเลก็ ๆ ที่เธอทำก็สง่ ผลกระทบในทางท่ดี กี บั คนบางคน บาง กลมุ่ เธออยากรับผิดชอบมันใหล้ ลุ ่วง ดังน้นั เธอต้องอดทนและ 182 แลว้ มนั กจ็ ะผา่ นไป

ประเภทประชาชนทั่วไป ปรบั ความคดิ ใหม่ “หนูกแ็ คท่ ำความทุกขใ์ หญห่ ลวงนั่นใหม้ นั เล็ก ลง ดว้ ยการอยกู่ ับปัจจบุ ันให้มาก และบอกกบั ตวั เองวา่ แลว้ ทกุ อย่างก็จะผา่ นไป” บราลกี ็ยงั ทำเร่อื งสว่ นตวั บางเรอื่ งไม่เสรจ็ มีเรอ่ื งทีค่ ิด จะทำ แตย่ งั ไม่ไดท้ ำ และกอ็ าจจะไม่มโี อกาสไดท้ ำหากเลือกจะ ยอมแพ้ มีเร่ืองสว่ นรวมทยี่ งั สะสางไมเ่ สรจ็ และจำเปน็ ต้อง สะสาง อยา่ งนอ้ ยที่สุดกเ็ พ่อื สง่ ต่อให้คนทมี่ ารบั ช่วงต่อทำงานได้ ง่ายข้นึ ให้งานทส่ี ่งผลกระทบต่อชวี ติ ของคนบางกลมุ่ มีความ ต่อเนื่อง….ราวกับมีใครส่องไฟฉายเขา้ มาในถ้ำมืดมิดทบ่ี ราลเี ข้าไป ซ่อนอยู่ ฉายใหบ้ ราลีเห็นภาพผู้หญงิ กระวนกระวายที่เดินหลงเขา้ ไปใชช้ วี ิตในอนาคต ลนลานหวาดหวนั่ กบั เรอ่ื งท่ยี งั ไมไ่ ดเ้ กิดขน้ึ อยา่ งนา่ เวทนา ถ้าแพ้คีโมเข็มที่สาม บราลีกแ็ คร่ บั มือกับมนั ไม่เหน็ ตอ้ งคิดล่วงหน้าไปถงึ ความทกุ ขท์ รมานในเข็มทส่ี ที่ ีย่ งั มาไมถ่ ึง บราลี จะมีชีวติ อยู่รอดไปไดส้ กั กว่ี นั จะตายเสยี กอ่ นจากการได้รับคีโม หรือตายจากมะเรง็ เป็นเร่อื งของอนาคต ทตี่ ้องทำคือ รบั มอื กบั วนั นี้ และทำให้มนั ผา่ นไปอย่างราบรนื่ ท่ีสุด พรุง่ นีจ้ ะยากหรอื งา่ ยกว่า จะสำคัญตรงไหน เมื่อในทสี่ ุดมนั ก็จะผ่านไปจนถงึ วนั ท่งี ่ายทีส่ ุด เข้าสักวนั ขอแคม่ ีใจท่ี ฮึดสเู้ ท่าน้ัน “หน้าตาสดใสมาก” น่ันคอื คำทกั ทายของพยาบาลเมื่อไป ใหค้ โี มเขม็ ทีส่ ี่ บราลยี ม้ิ รบั คำทกั ทายนน้ั นกึ รวู้ า่ ก่อนหน้านี้ บราลี คงจะทำใหเ้ ธอยุง่ ยากใจในการรับมอื กับบราลีมาก “รา่ งกายปรบั ตั วกบั ยาไดแ้ ล้วใชม่ ย้ั คะ” เธอถาม บราลตี อบวา่ “เข็มทสี่ ามนีแ่ ทบ จะไม่เปน็ ผเู้ ป็นคนค่ะ” เธอชะงกั มือที่กำลังจบั สายนำ้ เกลอื ไมพ่ ูด แตส่ ่งสายตาถาม “ฉนั ก็แคท่ ำความทุกขใ์ หญ่โตมหมึ าทเี่ คยแบกไว้ พริมา ชยารมย์ 183

ให้มนั เล็กลง โฟกัสอยู่แต่กับปจั จุบนั และกบ็ อกตัวเองวา่ แลว้ ทุก อย่างกจ็ ะผา่ นไป” บราลีบอกด้วยใบหน้ายิม้ ยอ่ ง “สดุ ยอดคะ่ ” เธอบอกอย่างจริงใจ และโดยทีบ่ ราลีไม่ทัน ได้คาดคิดเธอกถ็ ามวา่ “พอจะวา่ งวนั ไหนบ้าง อยากจะชวนคนเกง่ ไปแบ่งปนั วิธคี ิดให้คนอน่ื ๆ ทยี่ งั แบกทุกขไ์ ว้ หาวธิ วี างไมไ่ ด้ ฟังบา้ ง” บราลไี มไ่ ด้เกง่ กล้าหรอก แต่บราลีรู้เคลด็ ลับของมันแล้ว ทา่ มกลางความออ่ นแอนนั่ บางคร้ังเราแค่ตอ้ งการความเขม้ แข็ง พลัง และความมนั่ คงทางอารมณอ์ ยา่ งท่ีไม่เคยต้องการมาก่อน จากใครสกั คนเพอื่ ปลุกความเข้มแข็ง พลังและความมน่ั คงทาง อารมณ์ที่สงบนงิ่ อยู่ในตวั เราใหผ้ งาดขน้ึ และยอมรับวา่ ไม่มอี ะไร แข็งแกร่งกว่าใจทีฮ่ ึดสู้ กแ็ คบ่ อกตัวเองวา่ แลว้ ทกุ อยา่ งกจ็ ะผา่ น ไปกเ็ ทา่ นัน้ และบราลกี ็ยนิ ดจี ะเผอื่ แผเ่ คล็ดลับนี้ไปยงั เพอ่ื นร่วมทุกข์ ของบราลีทกุ คน เหมือนท่เี พลงมีนำ้ ใจเผือ่ แผ่มาให้บราลี เกยี่ วกบั ผเู้ ขียน พรมิ า ชยารมย์ เป็นคนจงั หวดั นครศรีธรรมราช ปจั จบุ ันรบั ราชการ การเขียนหนงั สอื คอื ความฝันในวยั เด็กทท่ี อ่ งเป็นมนตราประจำตัว จนเตบิ ใหญ่ หลงั จากเอางานประจำบา้ ง ความวุ่นวายในชวี ติ แตล่ ะ ช่วงเวลาบา้ งมาเปน็ ข้ออ้างผลัดวันประกันพร่งุ มาจนเกอื บคอ่ นชีวิต ปนี เ้ี ป็นปีท่ีตัดสนิ ใจจะเขยี นและเล่าเรื่องอยา่ งจรงิ จังเสยี ที



สิ่งสำคัญทผี่ เู้ ขยี นไดม้ อบใหผ้ า่ นอกั ขระ อักษรที่เรยี งแถวกนั อยบู่ นหน้ากระดาษ น่นั คอื ขอ้ คิด กำลังใจ และหนทางพาตัวเองใหพ้ ้นจาก ความทุกขแ์ ละโศกเศร้า

วนั ทกุ ขท์ ผ่ี า่ นพ้นของเด็กหญงิ ซาอดี ะ อตริ ุจ ดือเระ 1 รถไฟขบวนท้องถิ่น ยะลา-นครศรีธรรมราช จอดเทียบชานชาลา ชุมทางหาดใหญ่ ผโู้ ดยสารท้งั พ่อค้าแมข่ ายทีห่ อบสนิ ค้ามายัง ตัวเมอื ง เด็กวยั หน่มุ สาวทีพ่ ากันมาเทย่ี ว และคนเฒ่าคนแก่ท่ี แวะเวียนมาเยีย่ มเยียนลกู หลาน ต่างรีบกา้ วลงจากขบวนรถ บ้างกเ็ บยี ดแทรกกนั ดอื้ ๆ จนเกอื บผลกั ใหค้ นอ่นื ตกขบวนรถไป อย่างไมแ่ ยแส เดก็ หญิงอายเุ พ่งิ ย่างเขา้ สบิ ห้า ถกั เปยี ยาวถึงบ่า ดวงตากลม ผิวคลำ้ หลีกตวั ออกมาจากความวุ่นวาย เธอรอให้ ผูโ้ ดยสารคนอนื่ ๆ ลงจากขบวนจนหมด แล้วจงึ กา้ วตามลงไป “มอไซค์มั้ยครับ”ชายขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างสามส่คี น ตรงทางออกสถานีเอ่ยถาม “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ ” เด็กหญงิ ตอบกลับ ส่งย้มิ มุมปากให้ และ รีบซอยเท้าไปยังอาคารพานิชย์ฝงั่ ตรงข้าม

รวมเรื่องสั้น “วนั ทกุ ข์ท่ผี า่ นพ้น” “สวัสดจี ้ะ สนใจหนงั สอื เลม่ ไหนเป็นพิเศษ สอบถามพี่ได้ นะหน”ู พนักงานสาวเอย่ ทกั ทาย เด็กหญิงไมเ่ อ่ยตอบ เพยี งแค่พยักหนา้ สง่ เป็นสัญลักษณ์ ให้ จากนน้ั เธอจึงเดินไปรอบๆ ผา่ นหนังสอื หลายหมวดหมู่ กระท่ังถึง ช้ันวางหนงั สอื หมวดวรรณกรรม เด็กหญิงหยุดนงิ่ และกวาดสายตา มองหาหนังสอื บางเล่มทต่ี อ้ งการ สักพกั จงึ เอ้ือมมอื ไปหยบิ หนงั สือ ปกแดงเขยี นว่า “เพยี งแค่เม็ดทราย” ออกมา เครอ่ื งปรบั อากาศภายในรา้ นทำงานอยา่ งรหู้ น้าทปี่ รับ อากาศไม่ให้รอ้ นหรอื หนาวจนเกินไปเหมาะแก่การน่งั อา่ นหนงั สือ และจิบเอสเพรสโซร้อนๆ สักแก้ว ขณะท่เี สยี งเพลงจากลำโพง เลก็ ๆ ก็บรรเลงบทเพลงสบายๆ ระร่นื หูอย่างไม่ขาดสาย เดก็ หญงิ นัง่ ลงบนโซฟาสีเทา เธอเปดิ หนังสอื ด้วยแววตาเปลง่ ประกายความ ตื่นเต้น แม้ไม่มเี อสเพรสโซมาจิบใหช้ มุ่ คอแต่เพยี งแค่หนังสอื เล่ม เดยี วก็พาเดก็ หญงิ โลดแล่นไปสทู่ อ้ งทงุ่ แห่งความสุขได้แลว้ เธอตั้งใจ อา่ น ผา่ นไปเกือบสองชั่วโมงจนเผลอหลบั ไปโดยไมร่ ้ตู ัว “นอ้ งคะ อีกสิบหา้ นาทีรา้ นจะปิดแล้ว” พนกั งานสาว ปลกุ เด็กหญิงพรอ้ มกับใช้มอื เขย่าตัวเธอ “กโ่ี มงแล้วคะพี”่ เด็กหญิงถามขณะยงั อยูใ่ นอาการงวั เงยี “หา้ โมงเยน็ แลว้ จ้ะ” พนกั งานสาวตอบ “ขอโทษนะคะ พอดหี นูเผลอหลับไป” เด็กหญงิ กลา่ ว ขอโทษ ใบหน้าของเธอแสดงอาการเขนิ อาย 188 วนั ทุกข์ท่ผี ่านพ้นของเดก็ หญิงซาอีดะ

ประเภทประชาชนทั่วไป “ไมเ่ ป็นไรจะ้ พรงุ่ นี้ค่อยมาอ่านต่อนะ” พนักงานสาว สง่ ย้มิ ใหเ้ ธอ ตะวันค่อยๆ อสั ดงตรงเสน้ ขอบฟา้ บง่ สัญญาณวา่ ความมดื แห่งคำ่ คนื กำลังเคลื่อนเข้าปกคลมุ ยามโพล้เพล้เชน่ น้ีไม่มีรถไฟ ขบวนใดแล่นผา่ นระหว่างสถานชี มุ ทางหาดใหญ่-จะนะ อีกแลว้ เด็กหญงิ ผมเปยี ตอ้ งเดนิ ทอดน่องจากรา้ นหนังสือไปหนา้ หอนาฬิกา ระยะทางประมาณ 2 กโิ ลเมตร เพื่อโดยสารรถสองแถว กลบั บ้าน “ลงตรงไหนล่ะไอห้ นู” คนขบั รถถาม “ตรงห้าแยกจะนะคะ่ ” เดก็ หญิงตอบ เขม็ บนหอนาฬกิ าช้บี อกเวลาหนง่ึ ทมุ่ ตรง นายหัวออกรถ แล่นไปตามถนน ผ่านตึกรามบา้ นช่อง แสงสจี ากหลอดไฟและ ตึกสงู ทีย่ ืนเด่นอยใู่ จกลางเมืองหาดใหญ่ส่องสวา่ งสวยงาม กระทง่ั แล่นเข้าสูเ่ ขตอำเภอนาหม่อม ความครกึ ครืน้ ยามคำ่ คนื จงึ ถูก แทนทีด่ ว้ ยความเงียบสงบ สองข้างทางรายล้อมไปดว้ ยต้นไมท้ ้ัง ใหญเ่ ล็ก แตย่ ามรัตติกาลอนั มืดมดิ ทวิ ทศั น์ธรรมชาตกิ ลับให้ ความร้สู ึกลึกลับน่ากลวั มากกวา่ สายลมพัดโชยผา่ นเข้ามาสัมผสั ใบหน้าของเด็กหญงิ เธอนงั่ เหมอ่ ลอยประหน่งึ คนไร้วิญญาณ ทง้ั ท่ี ภายในใจ ภเู ขาแห่งความทุกขต์ งั้ ตระหงา่ นอยเู่ ต็มอก และย่ิงใกล้ ถงึ บา้ นมากเทา่ ไร ภูเขาลูกนน้ั ก็เหมอื นจะขยายใหญ่มากขน้ึ “กร๊งิ ” เธอกดกรง่ิ ส่งสัญญาณบอกคนขบั วา่ ถึงที่หมาย อตริ ุจ ดอื เระ 189

รวมเรอ่ื งสนั้ “วันทกุ ข์ท่ผี า่ นพน้ ” คนขับเบรกรถชา้ ๆ เด็กหญงิ กา้ วลงจากรถและย่ืนคา่ โดยสาร ให้ 30 บาท จะนะ แม้จะเป็นเสมือนประตูผ่านสู่จังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่พลุกพลา่ นไปด้วยรถราและผู้คนจำนวนมาก แตย่ ามค่ำคนื นัน้ เงยี บสงบ มีเพยี งรูปปนั้ นกเขาชวาเท่านัน้ ที่ยืนสงา่ อยบู่ นหอนาฬกิ า เดก็ หญิงเดินเข้าไปน่งั ตรงศาลารอรถ เธอยังไม่อยากกลบั บ้านเวลานี้ จนกวา่ จะแนใ่ จว่าทุกคนในบ้านหลับสนทิ แล้ว ราตรนี ้ีพระจันทร์สอ่ งแสงสีเหลอื งนวลเตม็ ดวง บนผืนฟ้า สดี ำกป็ ักสร้อยรอ้ ยหม่ดู าวระยบิ ระยบั ไว้สวยงาม เดก็ หญิง แหงนมองอย่พู ักใหญ่ ถอนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขนึ้ เดินกลับ บ้านของเธอไป 2 นกเขาชวาส่งเสียงขนั ร้องแต่เช้าตรูป่ ลกุ เดก็ หญงิ ให้ต่ืน กอ่ นใครในบา้ น เธอรีบอาบน้ำแต่งตวั แงะกระปุกออมสนิ ของ ตัวเอง หยิบเงินจำนวนหน่งึ ใสก่ ระเปา๋ กระโปรง และวิ่งออกจาก บา้ นตรงไปยงั สถานรี ถไฟ เขา้ แถวซอ้ื ตั๋วปลายทางสถานหี าดใหญ่ ราคา 8 บาท ก่อนจะหยอ่ นกน้ ลงนง่ั รอขบวนรถบนเก้าอีไ้ ม้ตวั เก่า ดว้ ยความหวัง “ไกย่ ่างสองไม้ ข้าวเหนยี วหนึ่งห่อ ทัง้ หมดเท่าไหร่คะ” “ไกส่ องไม้ 10 บาท ข้าวเหนยี วห่อนงึ 5 บาท ทง้ั หมด 15 บาทจ้ะหน”ู แม่ค้าคิดสตางค์ 190 วันทุกขท์ ่ผี า่ นพน้ ของเด็กหญงิ ซาอีดะ

ประเภทประชาชนทั่วไป ไม่ทนั จะได้ยกไก่ยา่ งข้ึนกัด เสียงนายสถานีกด็ ังขนึ้ ไมน่ านนกั เสียงหวูดรถไฟกด็ ังตามมา เดก็ หญิงเกบ็ ขา้ วเหนียวไกย่ ่าง ขึน้ ไปกนิ บนขบวนรถ เม่ือรถจอดเทยี บชานชาลาสถานชี ุมทางหาดใหญ่ เธอไมร่ รี อเหมือนครง้ั กอ่ นๆ แตก่ ลบั วง่ิ พรวดลงจากรถก่อนใครๆ ตรงไปยงั อาคารพานิชย์หลงั เดมิ “หาหนงั สอื เล่มนี้อย่รู เึ ปลา่ ” พนกั งานสาวเอ่ยขนึ้ กอ่ นจะ เดนิ นำไปยังโซฟาสเี ทา “ใชค่ ่ะ หนูกำลังหาหนงั สือ เพยี งแค่เมด็ ทราย” เดก็ หญงิ ตอบ “นั่งก่อนสิ ช่ืออะไรเอย่ เรา” พนกั งานสาวถาม “ซาอีดะค่ะ” เด็กหญิงตอบ “ช่ือแปลกดี แปลว่าอะไรเหรอ” พนักงานสาวถามต่อ “แมบ่ อกวา่ เปน็ ภาษาอาหรบั คะ่ หมายถงึ ความสุข” “ความหมายคล้ายกับช่อื พ่เี ลย พ่ีชือ่ ปรดี ากแ็ ปลว่าความ ยินดี อิม่ เอิบใจ” “ค่ะ”ซาอดี ะตอบกลบั สนั้ ๆ “วา่ แต่ทำไมมาอ่านหนังสอื ทน่ี ่ีทุกเสาร์อาทิตยล์ ่ะ” “หนูเปล่ามาขโมยหนังสือนะคะ” ซาอดี ะรีบเอ่ยขึ้น สหี น้า ของเธอค่อยๆ ซดี ลง อติรุจ ดอื เระ 191

รวมเรอื่ งสัน้ “วันทกุ ขท์ ่ีผา่ นพ้น” “พี่ไม่ไดค้ ดิ เชน่ นนั้ หรอก แค่อยากร้วู ่าทำไมถึงชอบมาอ่าน หนังสอื วันเสาร์อาทติ ยป์ กติเดก็ สว่ นใหญไ่ ปเท่ยี วกับเพ่อื นๆ หรอื ไม่ก็ นอนเลน่ ใชช้ วี ติ อยกู่ ับครอบครวั ท่ีบ้าน” ซาอดี ะนิง่ เงียบไปครู่หนงึ่ กม้ ลงหลบตาคนตรงหน้า “บา้ นนัน่ แหละทท่ี ำให้หนมู าที่นี่” ซาอดี ะพมึ พำกบั ตัวเอง แตเ่ สียงของเธอดงั พอใหป้ รดี าไดย้ นิ “บ้าน...ทำไมเหรอ” ปรดี าถามต่อด้วยความฉงนฉงาย ขณะท่ีซาอดี ะยังกม้ หนา้ ลงตำ่ มือท้งั สองของเธอประสานกนั แนน่ “บ้านหนกู ็ไมต่ า่ งอะไรกับสมรภมู ิสงคราม พอ่ กบั แม่ ทะเลาะกันทุกวัน ไม่มีใครรกั หนู ไมม่ ีใครสนใจ” “พ่อแม่ของหนทู ะเลาะกนั ทำไมเหรอ” “พอ่ ติดน้ำกระท่อม เงินท่ีได้จากการขายนำ้ ยาง ในแต่ละวนั หมดไปกับนำ้ กระทอ่ ม สว่ นแมเ่ ป็นคนอารมณร์ ้อน แคเ่ หน็ หน้าพ่อก็พรอ้ มจะระเบิดอารมณใ์ สไ่ ดท้ ุกเม่อื บางวนั ถึงขั้น ตบตกี นั คำด่าทอแล่นเขา้ มากองในใจของหนูทกุ วนั หนูทนไมไ่ หว จรงิ ๆ ค่ะ เสารอ์ าทิตย์ไม่ไดไ้ ปโรงเรยี น หนเู ลยต้องหาทที่ ี่พาตวั เอง หลบหนมี าจากสมรภมู นิ ัน้ ” “แลว้ ทำไมเลอื กรา้ นหนังสือละ่ ” ปรีดาถามตอ่ “ครูคนนงึ เคยบอกว่า เมื่อใดท่ที กุ ขใ์ จใหพ้ าตวั เองไปยัง ทท่ี ี่อยู่แลว้ มคี วามสขุ ทำในสิ่งทต่ี วั เองรัก” 192 วนั ทุกข์ทผี่ ่านพ้นของเดก็ หญงิ ซาอีดะ

ประเภทประชาชนทั่วไป “ร้านหนังสือคอื ทที่ เ่ี ธอมีความสขุ และสิง่ ทเี่ ธอรกั คือการ อ่านหนังสอื ?” ปรีดาเลกิ คิ้ว “ใช่ค่ะ โดยเฉพาะหนงั สือวรรณกรรม” “พี่ก็เปน็ เหมือนเราน่ันแหละ รักการอ่านหนังสือเปน็ ชีวติ จติ ใจ ยอมลาออกจากตำแหนง่ พนกั งานธนาคารเงินเดือน สองหมนื่ กวา่ มาซบกองหนังสอื พวกน้ี ถึงเงนิ เดอื นไมส่ ูงเท่า อาชพี เดิม แต่พกี่ ม็ คี วามสุข ไมเ่ บือ่ และก็อยากมาทำงานทกุ วัน” “เออ่ เห็นหน้าหนูแลว้ กอ็ ดคดิ ถงึ ลกู สาวพ่ไี มไ่ ด้ ถ้าเขา ยังอยู่ คงอายุร่นุ ราวคราวเดียวกับหนูเลย” ปรดี าเล่าตอ่ สีหนา้ ของเธอบ่งบอกความอาลัยอาวรณท์ ่ีว่งิ วนอยูภ่ ายในใจ “พมี่ ลี กู สาวดว้ ยเหรอคะ” “ใช่จ้ะ แต่เขาจากไปต้งั นานแลว้ พรอ้ มกับผูช้ ายทีพ่ ี่รักท่ีสุด” “อุบตั เิ หตุเหรอคะ” “อมื ...บางทีพีก่ ค็ ิดวา่ มนั เปน็ อุบตั ิเหตุนะ แต่มนั ก็เป็น ความผิดของพเ่ี องแหละ สิบกวา่ ปีทแ่ี ล้วขณะพ่ีกำลังสาละวน อยู่กบั การเตรยี มอาหาร ลูกสาวทเี่ พ่ิงจะเดนิ ไดไ้ มก่ ีเ่ ดือนกเ็ ดนิ เตาะแตะออกไปหลังบา้ น พีไ่ ม่ทนั ระวังจนเธอตกลงไปใน บ่อเลยี้ งปลา สามีของพีก่ ระโดดลงไปชว่ ยโดยไม่สนใจว่า บ่อนน้ั ลกึ แค่ไหนจนเขากจ็ มหายตามลูกสาวไป พ่ีพยายามโทรหากภู้ ยั ใหม้ าชว่ ยนะ แต่ทุกอยา่ งมันเกดิ ขน้ึ เร็วมาก การสญู เสยี ครัง้ นน้ั ยงิ่ ใหญม่ ากสำหรบั พ่ี พีเ่ ก็บตัวเงียบอยู่ในบา้ นเป็นแรมปพี ยายาม ฆา่ ตัวตายไปสามคร้งั แตก่ ไ็ ม่เป็นผล มคี นมาช่วยไดท้ ันตลอด จนวัน อติรจุ ดือเระ 193

รวมเรอื่ งส้นั “วนั ทุกขท์ ่ีผ่านพน้ ” หน่งึ พห่ี ยบิ หนังสือเล่มน้ีมาอา่ น” ปรีดาเล่าและยกหนงั สือ เพยี งแค่ เมด็ ทราย ขึน้ “หนูก็ชอบค่ะ แตเ่ พ่งิ อ่านไปไดแ้ คส่ ามเรื่อง” ปรดี าลกุ ขึน้ จากโซฟาตรงไปยงั เคาน์เตอร์คิดเงนิ ย่นื หนังสอื ให้เพอื่ นอกี คนกอ่ นจะเดินกลับมายังโซฟาตัวเดมิ และย่ืนหนงั สอื เพียงแคเ่ ม็ดทราย ให้ซาอีดะ “น่ี พี่ซือ้ เปน็ ของขวัญใหเ้ ราในโอกาสท่ไี ด้รู้จกั กันเป็น ครั้งแรก” “ขอบคณุ ค่ะ” ซาอดี ะยน่ื มือไปรับ เธอดีใจอยา่ งมากจน เออ่ ล้นออกมาเปน็ ยิม้ กวา้ ง “อ่านใหจ้ บนะ แลว้ สัปดาหห์ นา้ มาเล่าให้พฟี่ งั วา่ มีอะไร อยู่ในหนังสือเล่มนีบ้ า้ ง” “ค่ะ หนจู ะต้ังใจอ่านเลย” ซาอีดะรบั ปาก ปรดี าลกุ ขึน้ ยืน และเข้ามากมุ มอื เธอกอ่ นจะเอย่ ข้ึนวา่ “สู้ๆ สกั วันหนกู จ็ ะผ่านพ้น ความทุกข์ไปได้ เหมอื นทพี่ เ่ี คยผ่านมา” 3 เชา้ วนั จันทร์มาถงึ เด็กหญิงซาอีดะแตง่ ตัวไปโรงเรียน แมข่ องเธอออกไปรบั จา้ งขายอาหารเชา้ ท่ีร้านตรงเย้อื งหา้ แยก ไฟแดง สว่ นพ่อไปกรีดยางตงั้ แต่ตีสองยังไมก่ ลบั มา โรงเรยี น ของเธอห่างจากบา้ นเพยี งหนง่ึ กโิ ลเมตร จึงสามารถเดนิ เท้าไปกลบั โดยไมเ่ คยมีใครไปรบั ไปส่ง 194 วนั ทกุ ข์ทผ่ี า่ นพน้ ของเดก็ หญิงซาอดี ะ

ประเภทประชาชนท่ัวไป ซาอดี ะเปน็ เด็กขยนั และตัง้ ใจเรียน เธอสอบไดล้ ำดับที่ 1 ของห้องมาต้ังแตช่ ้นั มัธยมศกึ ษาปที ี่ 1 ครูในโรงเรยี นทกุ คนก็ ชืน่ ชมว่านิสัยดีมมี ารยาท ทุกครงั้ ทีย่ ่ืนใบแสดงผลการเรยี น ให้แมแ่ ละพ่อดู หากเป็นเด็กคนอน่ื คงร้องขอของขวญั ช้นิ ใหญ่ เช่น รถจกั รยานคนั ใหม่ โทรศัพท์มอื ถือสกั เครอ่ื งไปแลว้ แต่สำหรบั ซาอดี ะไม่เคยร้องขอส่งิ เหล่าน้นั เลย สิง่ เดียวทีเ่ ธอปรารถนาจาก แม่และพอ่ น่นั คอื ทัง้ สอง รกั เขา้ ใจ และพูดคยุ กันด้วยเหตผุ ล เธอไมอ่ ยากได้ยินคำด่าทอ การทะเลาะตบตีกนั อีกแล้ว แตเ่ ธอกไ็ ม่ เคยกลา้ พอท่ีจะลั่นขอออกไป เพราะกลัวแมห่ รอื พอ่ จะดุท่ไี ปย่งุ เรื่องของท้ังคู่ ยามเย็นแสงแดดออ่ นแรงลง ฝงู นกกระยางบนิ ผ่าน น่านฟา้ รถราบริเวณหา้ แยกไฟแดงจะนะเพม่ิ ขนึ้ หนาตา ซาอดี ะ สะพายกระเปา๋ เดนิ กลบั บ้านพรอ้ มกับเพอื่ นของเธออีกสองคน ตวั เมอื งจะนะไมก่ วา้ งมาก บ้านเรอื นส่วนใหญต่ ง้ั เรยี งติดกันเป็น ทวิ แถว เธอจงึ มเี พ่ือนเดินกลับบา้ นด้วยทกุ เย็น “เงินขายน้ำยางหายไปไหนหมดวนั น้ี เอาไปทำเร่อื งบา้ ๆ มาอีก เมื่อไหร่จะเจรญิ กบั เขา” “เรอ่ื งอะไรของเอง็ กบ็ อกวา่ เอาไปปะยางรถไง” “เพ่งิ ปะไปวนั พธุ ทแี่ ลว้ รถบา้ อะไรปะบ่อยขนาดน”ี้ “กย็ างมันรั่วอีกไงวะ” อติรุจ ดือเระ 195

รวมเร่ืองส้นั “วันทกุ ขท์ ีผ่ า่ นพน้ ” “อยา่ ว่าฉันไมร่ นู้ ะพี่ ตอนเท่ียงเหน็ อยู่กับตาว่ายืนซอ้ื น้ำแขง็ น้ำโคก้ กินเขา้ ไป เอาเขา้ ไปใหต้ ายคาที่เลย ฉนั กบั ลกู จะได้ อย่อู ยา่ งมีความสุข” ซาอีดะยนื นงิ่ ฟังเสยี งทะเลาะอยหู่ น้าบ้าน ขณะนำ้ ตา คอ่ ยๆ ไหลอาบแกม้ เธอยดั มอื เข้าไปในปากเพื่อกลน้ั เสยี งร้องไห้ ไม่ให้ดงั ออกมา และรบี ว่งิ ไปโดยไม่สนใจวา่ เหตกุ ารณห์ ลงั จากนน้ั จะเปน็ อยา่ งไร ย่งิ รบั รยู้ ่งิ ปวดร้าว ภูเขาความทกุ ขย์ ่ิงขยายใหญ่ข้ึน ในใจของเธอ สายลมยามค่ำคนื พดั โชยความหนาวเหน็บสัมผัสกาย เดก็ หญงิ ร่างบางน่ังนง่ิ อยูภ่ ายใต้ความมดื ดำของราตรที ีเ่ งยี บสงบ สวนเด็กเลน่ ใกล้สถานรี ถไฟยามน้ีแทบจะไม่มีผู้คนผา่ นไปมา เธอเปิดกระเปา๋ สะพาย หยิบหนงั สอื เพยี งแค่เมด็ ทราย ปกสีแดง ออกมา ลกุ ขึน้ ไปยังมา้ นงั่ อกี ตวั ทแ่ี สงไฟสอ่ งถงึ แลว้ จึงคอ่ ยๆ เปิดไปยงั หนา้ ทคี่ ั่นไว้ด้วยกระดาษคนั่ หนงั สอื เธอเริ่มกวาด สายตาอา่ น “ทางออกของมนษุ ยอ์ ยทู่ ไี่ หน? บ่ายวนั น้ันอากาศร้อน เป็นบา้ โลกทง้ั โลกดผู า่ วระอไุ ปหมด เมฆดำๆ กดก้อนอนั หนกั อึง้ ของมนั ต่ำลงมาๆ ทวั่ ทกุ ทศิ มันทำให้คดิ ไปถึงกระทะใบมหึมาซ่ึง ครอบลงมา*...” (จากหนงั สือเพียงแคเ่ มด็ ทราย หน้า 27) ผ่านไปหนา้ แลว้ หน้าเลา่ เธอหลดุ หลงเข้าไปในภวังค์ของ หนงั สอื อยา่ งเพลิดเพลนิ ความทกุ ขใ์ นใจเลอื นรางหายไปชัว่ ขณะ ความสุข สนกุ สงสาร เห็นใจตวั ละครทป่ี รากฏในหนงั สอื เคล่อื น 196 วันทุกขท์ ผ่ี ่านพ้นของเดก็ หญิงซาอดี ะ

ประเภทประชาชนท่ัวไป เข้ามาแทนที่ คล้ายกับว่าตวั ละครเหลา่ นน้ั เป็นเพ่ือนทมี่ ีตวั ตน ของเธอจรงิ ๆ บางเร่อื งจุกเขา้ ไปในใจ เพราะตรงกับชีวิตของเธอ อย่างบอกไมถ่ ูก กระนั้นสิ่งสำคัญทีผ่ เู้ ขียนได้มอบใหผ้ ่านอักขระ อกั ษรที่เรียงแถวกันอยบู่ นหน้ากระดาษ นั่นคอื ขอ้ คิด กำลงั ใจ และ หนทางพาตวั เองให้พน้ จากความทกุ ขแ์ ละโศกเศร้า ซาอีดะมองดเู ข็มนาฬิกาตรงขอ้ มอื ดา้ นซ้ายบอกเวลา สองทุ่ม เธอเกบ็ หนงั สอื เขา้ กระเปา๋ และลกุ ข้ึนจากม้าน่งั เมอ่ื ถึง บ้าน เธอหวงั วา่ สงครามคงจะจบสิ้นและคนในบ้านคงเขา้ นอนกัน หมดแลว้ 4 หลังจากรอคอยอย่างใจจดใจจอ่ แต่แลว้ วนั หยดุ สดุ สปั ดาห์ก็เวียนมาบรรจบอีกคร้งั ซาอดี ะออกจากบ้านแต่เช้า ไปรอรถไฟท่สี ถานีจะนะ แม่และพ่อไม่เคยเอ่ยปากถามว่า เธอไป ไหนหรือไปกับใคร เช่นทกุ ครง้ั ท่ีผ่านมา พวกเขาแทบไมไ่ ดส้ นใจชีวติ ประจำวนั ของลูกสาวคนเดยี วของตวั เองเลยแม้แต่นอ้ ย แม่สนใจ แตเ่ ร่อื งเงินๆ ทองๆ ส่วนพอ่ ก็ใช้ชีวติ ในแตล่ ะวนั เปลอื งไปกับน้ำ กระท่อม “สวสั ดีคะ่ พี่ปรีดา” “หวัดดจี ้ะซาอดี ะ เสารน์ ี้มาถงึ แต่หัววันเลยนะเรา” “อาจเป็นเพราะวนั น้รี ถไฟมาชา้ ไปแคส่ บิ หา้ นาทีมั้งคะ” อตริ ุจ ดอื เระ 197

รวมเรอ่ื งสั้น “วนั ทกุ ข์ท่ผี ่านพ้น” “นง่ั อา่ นหนังสอื ตรงโซฟาก่อนสิ พ่เี ช็กสตอ็ กหนังสอื เสรจ็ เดี๋ยวตามไปนั่งคยุ ด้วย” “ตามสบายเลยค่ะพี่ หนูรอได้” ระหว่างนัง่ รอ ซาอดี ะหยบิ หนงั สือปกแดงเล่มเดิม ขน้ึ มาอา่ น แมจ้ ะอ่านจบเล่มไปแลว้ หนง่ึ รอบ แต่บางเรอื่ ง บางตอน และบางตัวละครยงั ตดิ ตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ “อะ ชานมไขม่ กุ เย็นๆ สักแกว้ กอ่ น” ปรดี ายื่นแกว้ ชานมให้ “ขอบคณุ คะ่ พ่”ี “อ่านจบแลว้ ยังเล่มน้ี” “จบแล้วคะ่ ผเู้ ขยี นใช้ภาษาไดส้ ละสลวยสวยงามมากเลย หนูชอบ” “นิด นรารักษ์ เคยเปน็ ศิลปนิ แหง่ ชาติ หนงั สือทุกเลม่ ของท่านล้วนแต่งดงามทง้ั สำนวนภาษาและเนอื้ หา ว่าแต่ประทับใจ เรอื่ งไหนในเลม่ เปน็ พิเศษรเึ ปลา่ ” “เร่ืองทางออกของมนุษย์ค่ะ” “พก่ี ช็ อบเร่ืองนน้ี ะ และอีกเร่อื งก็คอื เพียงแคเ่ ม็ดทราย ทงั้ สองเรอ่ื งช่วยใหพ้ ีก่ ้าวขา้ มความทกุ ข์เรื่องลูกและสามีไดเ้ ยอะเลย” “ใช่ค่ะ หนกู ็วา่ หนังสือช่วยบรรเทาความทกุ ข์ใหห้ นไู ด้ ไม่นอ้ ย โดยเฉพาะเวลาทเี่ กดิ สมรภูมใิ นบา้ น” 198 วันทุกขท์ ผ่ี า่ นพน้ ของเดก็ หญิงซาอดี ะ

ประเภทประชาชนทวั่ ไป “พูดถึงบา้ น ว่าแตอ่ าทิตย์ทีผ่ า่ นมาดขี น้ึ ไหม” “เหมอื นเดิม ไมส่ ิ หนักกวา่ เดมิ ด้วยซำ้ เมือ่ วานแม่เพิง่ ตีพ่อด้วยกระทะ พ่อสวนกลับดว้ ยมอื หยาบๆ หนนู อนฟังเสียง การสูร้ บอยู่ใต้ผา้ หม่ แต่ไมร่ ้หู รอกคะ่ ว่าใครแพช้ นะ ร้แู ค่วา่ พอ่ ออกไปนอนนอกบา้ น” “หนูเคยคุยเร่ืองนก้ี ับแมห่ รอื พอ่ แบบจรงิ จงั ไหม” “ไมเ่ คยคะ่ แม่ดุ พ่อก็ดุ หนูไม่กล้า” “ง้ันลองเปลี่ยนมาเขียนไหม” ปรีดาเสนอก่อนจะลุกขึน้ ไปหยิบกระดาษขาวหน่ึงแผ่นพร้อมปากกาอีกหนึ่งดา้ มยนื่ ใหเ้ ธอ “เขยี นความร้สู กึ ทีอ่ ัดอน้ั อยใู่ นใจของหนูออกมา คอ่ ยๆ บรรจงเขียนลงไปนะ มีอะไรบา้ งทที่ ำใหเ้ ราเป็นทกุ ข์ ระบาย ออกมาได้มากเท่าไหร่ยง่ิ ดี” “คะ่ ” เธอตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะจบั ปากกาเขยี นลงไป บนกระดาษ ระหว่างนั้น ปรีดามองใบหนา้ ของเธอด้วยแววตาทแี่ ฝง ความคดิ ถึงเอาไว้ หว้ งคำนงึ ถึงลูกสาวปรากฏข้ึนในความทรงจำ หากยงั มชี วี ิต เขาและซาอีดะอาจได้เปน็ เพอื่ นกนั แม้จะเข้มแขง็ และผา่ นพน้ วนั ทกุ ข์ทีแ่ สนโศกเศร้ามาไดห้ ลายขวบปี แต่ความรกั และสายสมั พนั ธก์ ับสายเลอื ดเพียงหนง่ึ เดียวกม็ เิ คยเลือนราง จางหายไป ปรดี าไมเ่ คยคิดจะแต่งงานใหม่ หัวใจทัง้ ดวงของเธอ บอบชำ้ เกนิ จะเปดิ รับใครคนอื่นเขา้ มาได้ อตริ ุจ ดือเระ 199