วันทุกข์ที่ผ่านพ้น รวมเรื่องสั้น อ่านยาใจ อ่านเพื่อหัวใจอิ่มสุข

รวมเร่อื งสนั้ “วนั ทุกขท์ ่ผี ่านพน้ ” เธอเดนิ ไปเรือ่ ยๆ ไมม่ ใี ครรู้จุดหมายของเธอ มอื ของเธอ ถอื แค่กระดาษวาดรปู กับดนิ สอสี ผูค้ นทีส่ วนทางกบั เธอต่างพากนั มอง สภาพของเธอนน้ั ชา่ งดูไม่ได้เอาเสยี เลย บ้างก็กลัวชุดกระโปรง ยาวสนี ้ำเงินท่เี ธอใส่ บ้างกก็ ลวั สายตาทา่ ทางของเธอ ไม่มใี ครรเู้ ลยว่า เธอเจอกบั อะไรมาบา้ ง อะไรทำให้เธอ กลายเป็นเชน่ น้ี “ฉันเหลอื กระดาษอีกแค่สองแผ่นเท่านน้ั ” หญิงเร่ร่อนกลา่ ว เธอออกเดนิ เตร่ไปตามทาง ผา่ นไปวนั สองวนั เธอเร่ิมรสู้ กึ อ่อนแรง และหวิ โหย เธอจงึ ลงไปนง่ั พักในตรอกเลก็ ๆ ตรอกหน่งึ “ฉนั แบง่ ให้” เสียงใสๆ เสียงหนง่ึ เปลง่ ออกมาจากหญิงสาว วัยรุ่นคนหนง่ึ หญิงเร่รอ่ นไมร่ ีรอ รีบคว้าขนมปังในมือหญงิ สาววยั รุ่นทันที หญงิ คนน้นั ลงไปน่งั ข้างๆ กับหญิงเร่ร่อน เมื่อกนิ ขนมปงั เสร็จ หญงิ เรร่ อ่ นหันหนา้ ไปทางหญิงสาว แตก่ ลบั ไม่เห็นอะไรเลย นอกจากผา้ คลุมปดิ บงั ใบหนา้ ราวกับไมอ่ ยากให้มใี ครเห็น “เธอนะ่ หนา้ ตาน่าเกลียดหรือไง จะเอาผา้ ปิดหนา้ ไป ทำไมกัน” “ฉนั น่ะหรอื ฉนั ไม่เหมือนคนอื่นหรอก ฉนั ไมส่ นคำคนอน่ื ไมส่ นสายตาทคี่ นอ่ืนเขามองมาหรอก” 50 ภาพวาดของหญิงเร่รอ่ น

ประเภทเยาวชน หญิงเร่ร่อนฟังเธอพดู พร้อมมองไปยงั ชุดที่เธอสวมใส่ “เธอนะ่ นอนกับผูช้ ายเพอื่ แลกเงนิ รึไง” หญิงเร่ร่อนถาม อย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ชวี ิตฉันกม็ คี า่ แคน่ ี้แหละ ปา้ นะ่ ลองมองไปรอบตวั ฉันสิ สภาพสงั คมท่ีตอ้ งอยู่ ผ้คู นทีต่ ้องเจอ ฉันไมม่ เี งนิ จะยาไส้ ไมม่ ี ใครสนใจหรอกว่าจะเป็นหรอื ตาย พ่อกบั แม่ยังไมเ่ คยเจอหนา้ เลย ชวี ิตฉนั มันไปได้ไกลเทา่ น้ีแหละ” เธอกลา่ ว นำ้ เสยี งของเธอหนกั แนน่ แตเ่ ม่อื หญงิ เรร่ ่อนมองเข้าไป ในตาหนูน้อยจริงๆ กลบั พบความทุกข์ทต่ี อ้ งแบกรับ สายตาท่ี บ่งบอกถงึ ความเศร้า ความสน้ิ หวัง หญงิ เรร่ อ่ นเงยหนา้ มองไปรอบๆ ตวั พบวา่ ตรอกท่ีเธอได้ เขา้ ไปนัง่ พกั ชวนหดห่เู สียไมม่ ี มีแตร่ อ่ งรอยของการม่ัวสมุ เธอมอง พลางหยบิ กระดาษท่ีเหลืออยู่ออกมา “เธอน่ะ หน้าตาสวย อายยุ งั น้อยนะ น่งั ตรงน้สี ักประเดย๋ี ว ฉนั จะวาดรูปให้ดู” หนนู อ้ ยมองด้วยความงงและสงสยั วา่ ทำไมหญิงเรร่ ่อน ทีไ่ ม่มีอะไร เน้ือตวั มอมแมม ชุดขาดรุ่ย จึงมอี ารมณ์วาดรูปกนั นะ ไมน่ านหญิงเรร่ ่อนกว็ าดเสร็จอกี ตามเคยพรอ้ มกบั โชว์ให้ หญิงวยั รุ่นดู ภัทราพร รามนัฏ 51

รวมเร่ืองส้นั “วนั ทุกขท์ ่ีผา่ นพ้น” “ปา้ นะ่ วาดไมเ่ ห็นจะเหมอื นฉนั เลย ฉนั ไมไ่ ด้อยู่ใน ทุง่ ดอกไม้สเี หลืองอร่ามเชน่ น้ี ฉนั ไม่ไดม้ ชี ดุ สีขาวผอ่ งราวกบั เจา้ หญิงหรอกนะ แล้วหน้าตาของฉนั กไ็ ม่ไดม้ คี วามสขุ แบบน้นั ด้วย” หนนู ้อยกลา่ วตอบไปด้วยความแอบโมโหอยเู่ ล็กนอ้ ย “ใช่ ตอนนีเ้ ธอไม่มเี ลยสกั อยา่ ง เธออาศยั อยู่ในตรอก ซอมซ่อ ใสเ่ สอื้ ผา้ แวบๆ แวมๆ ทำตัวแข็งกระดา้ ง ไมส่ นโลก แต่ที่ ฉนั วาดนะ่ มันคอื สิง่ ทอ่ี ย่ใู นตวั เธอต่างหาก เธอจะแบ่งขนมให้ฉัน ทำไม เธอไมไ่ ด้สงสารฉนั หรอกเหรอ” หญงิ สาววยั รนุ่ นิ่งไป… “ในใจของเธอนะ่ ฉนั ยงั เห็นทุง่ ดอกไมน้ ้นั ฉันเหน็ เธอ ใสช่ ดุ พวกนน้ั ฉันเห็นเธอยม้ิ อย่างท่เี หมือนไม่ร้เู ลยวา่ ความทุกข์ คืออะไร เธอน่ะ…เธอเอาอะไรมาตดั สนิ คุณคา่ ของตวั เธอ เธอเอา อะไรมาตัดสินวา่ ชีวิตเธอจะอยู่แคน่ ี้ เธอเอาอะไรมาตัดสนิ ให้ตัวเอง ไม่มคี วามสุขกันนะ ท้ังทีช่ ีวติ ของเธอเปน็ เหมือนกบั ถนนยาว สุดลกู หูลกู ตา” หญิงสาววัยรนุ่ ทำท่าครนุ่ คิด เหมือนสำนกึ และเข้าใจใน สงิ่ ทห่ี ญงิ เร่ร่อนพดู หญงิ เรร่ ่อนกล่าว พรอ้ มหยิบกระดาษทั้งสแ่ี ผน่ ท่ีเธอมีออกมา “รูปผีเสอ้ื ท่สี วยสดสง่างาม ดูเป็นอสิ ระ กอ่ นหนา้ น้ี ต้องเป็นหนอนทีห่ น้าตานา่ เกลยี ดมาก่อน ถูกผู้คนขยะแขยง แต่มนั ก็ ไม่ไดน้ ่าเกลียดอยา่ งงน้ั ตลอดไป เปรยี บด่งั ความทกุ ขท์ ่ยี ดึ ตดิ เพยี งแคห่ น้าตา ลองมองข้ามเข้าไปภายในจติ ใจจรงิ ๆ ของคนเรา สักหนอ่ ยจะเป็นไรไป” 52 ภาพวาดของหญงิ เรร่ ่อน

ประเภทเยาวชน “รปู สายรงุ้ ฉนั นะ่ ไม่เห็นสายรุ้งจรงิ ๆ หรอก ฝนตกหนัก จนท้องฟา้ เปลีย่ นเป็นสเี ทาเขม้ แต่กไ็ มไ่ ด้หมายความวา่ ฝนจะ ตกตลอดไป ไม่ไดห้ มายความวา่ หลังฝนตก สขี องท้องฟา้ จะ มืดครึม้ แบบนี้ตลอดไปเชน่ กนั เปรียบดั่งความทกุ ขท์ ีถ่ าโถม เข้ามา ถึงแม้จะหนกั หนาเพียงไร ถ้าเราอดทนมากพอ เม่อื ผา่ นไปได้ มนั อาจจะดีกวา่ ทเ่ี คยผ่านมาก็ได้” “รูปของเธอน่ะ หญงิ สาวผ้มู คี วามสขุ แตค่ วามทุกข์เกดิ จากความคดิ ของตนเอง ก่อนที่เราจะโทษทุกส่งิ ทุกอย่าง ลองย้อน กลบั มามองตวั เองกอ่ นว่า เราพยายามทำอะไรอยา่ งเต็มท่ีหรือยงั ไมม่ อี ะไรกำหนดคณุ คา่ ตัวเราได้ นอกจากตวั เราเอง” “แล้วทำไมแผ่นสดุ ท้ายไม่มีภาพวาดล่ะ ปา้ จะเก็บไวท้ ำไม” “ผิดแล้ว… มันเป็นกระดาษเปล่าๆ แต่มหี ลายสงิ่ หลายอย่าง เปรอะเป้อื น มรี อยมากมายบนกระดาษ จนกลายเปน็ สี อมน้ำตาลไปแล้ว มนั ไมไ่ ดข้ าวเรียบอีกตอ่ ไป แต่มนั กเ็ ป็นกระดาษ อยู่ดี มนั เปน็ กระดาษท่ผี า่ นอะไรมาตัง้ มากมาย ไม่ได้ขาว สะอาดเรยี บนา่ ใชอ้ กี แลว้ แตฉ่ นั มองวา่ รอยทีเ่ กิดขน้ึ บนกระดาษ คือภาพทอี่ ยู่ในกระดาษแผ่นนี้ ฉนั ไม่ไดม้ องวา่ มนั เปน็ กระดาษ ทไ่ี ร้คา่ แตอ่ ยา่ งใด แถมมีเสน่ห์ในตัวมนั เองด้วยซ้ำ” ฝากถงึ คนท่ีได้อา่ น… ทำไมหญงิ หญิงเรร่ ่อนถงึ เข้าใจชวี ิตขนาดน้ีกนั นะ ตกลง เธอเจออะไรมาบา้ งกันแน่ ? ภทั ราพร รามนฏั 53

แลว้ คุณละ่ เขา้ ใจรสชาติชวี ิตของตัวเองมากแคไ่ หน ไมจ่ ำเปน็ วา่ คณุ อายุเท่าไร ไม่จำเป็นวา่ คุณเกิดเปน็ ใคร ไมส่ ำคัญวา่ คุณจะมีความสุขมากแค่ไหน ไมส่ ำคญั วา่ คณุ จะทกุ ขใ์ จมากเท่าใด เพราะสุดทา้ ย เด๋ียวมันกผ็ า่ นไป ถ้าชีวิตทไ่ี มเ่ จอเรอ่ื งทกุ ขใ์ จ มันจะเรียกว่าชีวิตท่ีสมบรู ณ์ แบบไหมนะ ตน้ ไม้ถา้ ไมม่ ีราก ลำตน้ คงพัดเพไปตามลม เปรยี บความทกุ ขใ์ ห้เป็นดั่งรากของต้นไมท้ ช่ี ว่ ยพยงุ ให้ ลำตน้ ม่ันคงแข็งแรง ไม่ใชเ่ ปรยี บเป็นด่งั แมลงทีค่ อยถ่วงประสบการณ์ และความพยายาม เกยี่ วกบั ผู้เขยี น ภัทราพร รามนฏั (โบนสั ) กำลงั ศึกษาอยชู่ ้นั มธั ยมศึกษาปที ่ี 5 โรงเรยี น มารีวิทย์บอ่ วนิ ปจั จบุ นั อาศยั อยทู่ ี่จงั หวัดชลบรุ ี “ภาพวาดของหญงิ เรร่ ่อน” เปน็ ผลงานชน้ิ แรก แม้จะไม่ดที ีส่ ดุ แต่มีความสุขและภมู ใิ จทไี่ ด้ เขียนขนึ้ มา



แมพ่ าหนวู าดรูป ในหอ้ งท่คี ณุ พระอาทติ ย์ สง่ แสงสีสม้ สาดเข้ามา ย้อมเขา้ กบั สที สี่ าดลงไป บนผืนผ้า แม่กำลงั ยม้ิ ไปกบั มัน หรือบางครัง้ ท่ี คุณก้อนเมฆปว่ ยแลว้ รอ้ งไห้ลงมา แมก่ ็จะรอ้ ง ตามคณุ ก้อนเมฆไปพร้อมๆ กบั การวาดรูป

แตงโม ปฏพิ ทั ธิ์ อคั ราพนู รัตน์ วันน้ีครูพิณเขาสอนเรื่องระบบหายใจในวิชาวทิ ยาศาสตร์ ครูพิณให้พวกเราลองสดู หายใจแลว้ กลน้ั ไว้ “ค้างไวส้ กั 5 วนิ าทสี ิ ทำไดม้ ย้ั ” ครพู ณิ เองกท็ ำพร้อมๆ กบั พวกเราด้วย ก็ไมม่ ใี ครทำได้ ถึง 5 วเิ ลย มีแคห่ นูทฮี่ ดึ เขา้ ไปเสยี จนหนา้ ปดู หนา้ เขยี วหมด ครูพณิ กแ็ ซวหนูใหญ่ เพ่ือนๆ กห็ วั เราะชอบใจ หนูก็เขินเปน็ นะคะคุณครู หนยู า้ ยเข้ามาเรยี นกลางเทอม เรยี นไปได้ไม่ถงึ อาทติ ย์ เลยยังไม่มเี พ่ือนสนิท วชิ าภาษาไทยคณุ ครสู งั่ ใหพ้ วกเรา เขียนเรียงความเกยี่ วกบั แม่ หนรู ้ทู นั ทที ค่ี รสู ั่งการบ้านว่า หนจู ะ เขียนอะไรลงไป มันตอ้ งเป็นเรื่องของรูปวาดจตั ุรสั โลกของเจ้ามู่ ทต่ี ิดอยู่ผนงั ห้องนอนของเราอยา่ งแน่นอน... หนูมีพอ่ ท่ไี ม่เคยอยู่บ้าน และหนูกม็ ีแมท่ ี่ชอบตหี นูแบบ ไมค่ ่อยเข้าใจว่าหนผู ิดอะไร แต่ทุกคร้ังที่แมต่ หี นู แมจ่ ะเขา้ มากอด แล้วรอ้ งไห้เปน็ ประจำ หนไู ม่รวู้ า่ ครอบครวั ของหนเู รยี กวา่ ครอบครวั สขุ สนั ต์หรอื เปล่า แตห่ นกู ไ็ มก่ ล้าจะพดู ว่าเป็น

รวมเรื่องสน้ั “วนั ทุกข์ทีผ่ า่ นพน้ ” ครอบครวั ท่ีมืดหมน่ ดว้ ยสิ เพราะเพ่อื นรว่ มช้นั บางคน เขาไมร่ ู้ แมก้ ระทัง่ หนา้ ตาของพอ่ แม่เลย สง่ิ นีค้ ุณครบู อกให้หนูเรียกมันว่า ความสงสาร “แล้วหนลู ะ่ จ๊ะ แตงโม สงสารแม่มัย้ ” คณุ ครูถาม หนูตอ่ แตห่ นไู ม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะหนูไม่แนใ่ จเหมือนกนั วา่ หนรู ู้สกึ ยงั ไงกับแม่ของหนู รอยแผลฟกชำ้ ตามตัวเผยให้เหน็ ทกุ ครั้งที่อาบน้ำ เปน็ รอ่ งรอยของมอื แม่ทัง้ นัน้ แต่หนรู ูน้ ะว่า แม่ เสยี ใจกับสง่ิ ทีท่ ำ ไม่ง้ันคงไมร่ อ้ งไหห้ นกั หนาขนาดน้ีหรอก แตน่ ี่ไมไ่ ดแ้ ปลว่าแม่เอาแต่รอ้ งไห้หรอกนะคะ บางครัง้ แม่กม็ ี ความสขุ มากเสยี จนทำอะไรหลายๆ อยา่ งพร้อมกันไดอ้ ย่างกับ แยกร่างแนะ่ แตก่ ็ดเู หมือนจะมนี ้อยช้ินนะทีจ่ ะทำสำเร็จ แม่ของหนเู ปน็ ไบโพลารค์ ะ่ ในวนั นน้ั ใครๆ เขากร็ อ้ งไห้เศรา้ เสียใจกนั หมด มีหนู คนหน่งึ ที่ไม่ไดร้ อ้ งไห้เลย หนเู ศรา้ นะ แต่แม่เคยบอกหนูไว้วา่ ถา้ อดทนไม่ร้องได้ จะกลายเป็นผ้ใู หญ่ท่ีแขง็ แกรง่ มาก ถงึ แมว้ า่ แมเ่ องจะทำไมไ่ ดต้ ามที่พูดกต็ าม หนูเลยไมร่ อ้ งไหใ้ นวันงานศพแม่ ทกุ คนทง้ั ป้า นา้ อา กต็ ่างเขา้ มาหาหนู พาหนไู ปนู่นไปน่ีตามใจ อยากเลย หนรู ู้สึกเหมอื นตวั เองเป็นเจา้ หญงิ อยากได้อะไร อยากกนิ อะไรก็ได้หมด ต่างกบั ตอนอยูก่ บั แมล่ ิบลับ แม่นะ่ ชอบ บงั คบั ใหห้ นกู ินนู่นนี่ ขนมน่ะหา้ ม หา้ ม ห้าม ห้ามทกุ สิง่ ทีห่ นูอยาก ได้ หนูไม่เขา้ ใจเลยวา่ ทำไมต้องห้ามอะไรตัง้ ขนาดน้ัน ต้องมาคอย จับตาดหู นูตลอดเวลาว่าแอบกินขนมหรือเปลา่ ตอนอยโู่ รงเรยี น ก็เหมือนกนั วันนัน้ หนซู ้ือขนม 5 บาท จับมันเข้าปากเคย้ี ว กรุบกรอบอร่อยเหาะ แต่หนกู เ็ หลือบไปเห็นผ้หู ญงิ ขา้ งร้วั ยนื 58 แตงโม

ประเภทเยาวชน มองอยู่ ทีแรกก็ตกใจนกึ วา่ แม่ แตค่ งไม่หรอก แม่จะมาอยูท่ ีน่ ่ี ไดย้ ังไง พอกลับมาตอนเยน็ กช็ ัดเจน แม่ทำรอยฟกชำ้ เพิ่มขนึ้ มา อกี ต้ังหลายรอยเลย หนูเจบ็ นะ แตห่ นไู ม่ร้องสกั แอะ เพราะหนูเปน็ เดก็ หญิงแตงโมท่ีแขง็ แกรง่ มากๆ และกเ็ หมือนเดิม แม่จะโผตวั เข้ามากอดหลงั จากพิธีกรรมเสรจ็ สิน้ ร้องไหไ้ ปขอโทษไปลบู หัว เหมอื นกำลงั ไลด่ ูวา่ แตงโมลกู นีพ้ อเหมาะพอเจาะจะเจาะกนิ หรือยงั แตค่ งไม่มวี ันน้ันอีกแลว้ เพราะวนั นหี้ นูเปน็ เจา้ หญิง ปา้ กซ็ อ้ื ไอติมให้ นา้ กซ็ ือ้ โกโกใ้ ห้ อากซ็ ื้อเส้อื ผ้าสวยๆ ให้ (ถึงหนูจะไมค่ ่อยอยากได้เท่าไรกต็ าม) แต่วันนีจ้ งึ เรียกไดว้ า่ หนูมคี วามสขุ ค่ะ วันนเ้ี ดก็ หญิงแตงโม มีความสุขในวนั งานศพของ แม่ตวั เอง ก็ดูสแิ หม อยากไดอ้ ะไรก็ได้ ถ้าไม่ให้สุขเปน็ ทุกข์ หนวู ่า มนั ก็จะดไู ม่สัมพนั ธ์กันเท่าไรนะ หลงั จากพิธเี ผา ควันสดี ำลอยละลอ่ งค่อยๆ แฝงตวั ไปกบั คณุ เมฆขาวทจ่ี ับตัวกันเปน็ กลมุ่ กอ้ นกันอย่บู นฟา้ “เหมือนแกะดำในฝงู แกะขาวเลยเนอะ” ปา้ ท่ียืนจงู มอื หนูอยพู่ ูดขึน้ ทกุ คนเองก็มีสหี น้าท่เี ศร้า บ้างก็ร้องไห้ บา้ งก็ยนื นง่ิ กบั เสือ้ สดี ำท่ีพวกเราใส่อยแู่ ล้ว มันทำให้ดเู หมือนแกะดำบนดนิ กับ ฝูงแกะขาวบนฟ้าจริงๆ แต่แกะดำบางตัวกำลังออกจากฝูงไป เพอ่ื อะไรล่ะ ลอยไปหาแกะสขี าวท้งั ทีไ่ ม่ใช่สเี ดยี วกันกับเรา เพือ่ อะไรละ่ หนไู มร่ เู้ ลยจรงิ ๆ ปฏพิ ัทธ์ิ อคั ราพูนรตั น์ 59

รวมเร่อื งสัน้ “วันทกุ ขท์ ี่ผา่ นพน้ ” คำพดู ส่นั ๆ เมอื่ ตะกีข้ องป้าค่อยๆ แปรเปลย่ี นเป็นหยาด น้ำตาไหลลงอาบแกม้ แวน่ ตาทีใ่ สอ่ ยูฝ่ ้าข้นึ ไปตามลำดบั หนไู ม่ร้องไห้ หรอื ว่าหนเู ป็นแกะดำคูณสองกันนะ เกา้ อ้ีพลาสตกิ สแี ดงกำลังถูกทยอยเกบ็ มีรปู ของแม่ตง้ั อยู่ ยังไมถ่ ูกเคล่อื นย้ายไปไหน หนูนงั่ รอปา้ น้า อา กำลงั คุยกบั พ่อหนู ที่เพงิ่ จะมาถงึ งานเมอื่ ครูอ่ ยู่ พ่อกลับมาจากเมอื งนอกหลังจากหาย ไปนานมาก ตอนทีพ่ ่อหนเู ดินเขา้ มา หนูแทบจำไมไ่ ดเ้ ลย เพราะพอ่ มี เส้นผมครบหัวทุกเสน้ คือตอนทีเ่ ราอยู่ดว้ ยกัน พ่อหนูเขาไมม่ ผี ม แหละ หัวใสกลมเกลีย้ งเป็นเงาวบั เลย และหนจู ะชอบไปลบู หัวพ่อ เล่น พ่อก็ชอบเหมือนกนั บอกว่ามันจกั๊ จ้ีดี ทกุ คนเองกค็ งตะลงึ ดว้ ย เหมอื นกัน ตอนท่เี ห็นพอ่ เดินมาวางดอกไมก้ ระดาษตอ่ หนา้ แมน่ ะ พวกเขาเอาแต่ทำหนา้ ขึงขงั จริงจงั ใส่พอ่ ตลอดเลย มีแตห่ นูทวี่ งิ่ เข้า ไปกระโดดกอดเรียกหาพอ่ อย่คู นเดยี ว หลังจากฝนั ดไี ปกับนิทานที่พอ่ อา่ นใหฟ้ ัง แต่หนเู กดิ ปวด ช้ิงฉ่องเลยต่ืนขึ้นมากลางดกึ แม่ไม่ได้อยู่ข้างๆ อกี แลว้ เลยไมม่ ีคน พาไป ทา่ มกลางทางเดนิ มืดๆ หนูเห็นแสงไฟทีล่ อดออกมาจาก ประตูทแี่ ง้มไว้ ไมไ่ ด้ปดิ สนิท ข้างในมีลงุ ป้า น้า อา แล้วก็พ่อนง่ั อยู่ บนโต๊ะอาหารกนั ครบหนา้ เลย หนไู มไ่ ด้ตง้ั ใจจะแอบดนู ะ แตเ่ ดิน ผา่ นไป สายตาก็เหน็ หมดแลว้ วา่ ขา้ งในมีใครอยู่ แล้วทำอะไรกนั ถึงไม่ได้ยิน แตห่ นูพอจะเดาออกวา่ พวกเขาคยุ อะไร พวกเขากำลงั คุยวา่ ใครจะเลีย้ งดูหนูตอ่ ไปแน่นอน หนูอยากบอก 60 แตงโม

ประเภทเยาวชน พวกเขานะวา่ หนดู ูแลตวั เองไดเ้ พราะหนทู อดไขเ่ จยี วเป็นแลว้ แต่ หนูก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกไปเพราะถงึ พูดออกไป ผใู้ หญ่กค็ งจะหวั เราะ แลว้ ลูบหัวบอกวา่ “เป็นเด็กดีนะ” เทา่ น้นั แหละ หนูยังไมไ่ ด้เล่าใหฟ้ งั เลยสนิ ะคะว่า ตั้งแตว่ นั นนั้ ที่พ่อหนู ตบหน้าแม่แรงมาก แต่กลายเป็นวา่ พ่อโดนแม่ชกคืนตวั เซ ชนของลม้ ระเนระนาด เชา้ มาหนกู ็ไดม้ าอย่กู ับพ่อเลย คอนโด ท่ีกรุงเทพหรใู หญ่โตจนน่าใจหาย อาหารกอ็ รอ่ ย แตค่ นทหี่ นู กนิ ข้าวเยน็ ดว้ ยไมใ่ ชพ่ ่อ หนกู ินกบั เจา้ พงิ คก์ วิน ต๊กุ ตาเพนกวิน ท่ีนา่ รกั ของขวัญวนั เกดิ หนู พ่อไม่ค่อยอยบู่ ้านเลย ไม่วา่ จะตอนท่ี อยกู่ บั แม่ หรือไมม่ ีแมอ่ ยกู่ ็ตาม ไม่นานหนกู ็ไดก้ ลับมาอยู่กบั แม่เหมอื นเดิม เพราะโรงเรียนหนูก็ยังอยทู่ ีเ่ ชยี งใหม่อยู่ดี แลว้ แม่กไ็ ปรับหนูถึงท่ีดว้ ยแหละ (มาตอนพอ่ ไม่อยู่อะนะ) แต่หลังจากนั้นแมเ่ ลกิ ทำแผลฟกช้ำใหห้ นูแลว้ แม่พยายามอดกลนั้ ความรู้สึกทุกอย่าง สงบอารมณ์ตัวเองในเวลาทีม่ นั จะเปลยี่ นรา่ ง เปน็ นางมาร หนูเหน็ ไดว้ า่ แมเ่ อาไปลงกบั ภาพวาดแทนชว่ งที่หนู ไม่อยู่ แมบ่ อกวา่ แมเ่ รม่ิ หาอะไรทำ น้นั คอื ศิลปะ แม่วาดทุกอย่าง ใหเ้ ป็นสเี่ หล่ียมได้ แม้กระทง่ั หน้าของหนู และหนา้ ของแม่ หนา้ ของทกุ คนเลย แลว้ จับพกู่ ันกบั แปรงทาสีเปรอะเป้ือนเต็มหอ้ ง ไปหมด แมพ่ าหนูวาดรปู ในห้องทคี่ ุณพระอาทิตย์สง่ แสงสสี ม้ สาดเข้ามา ยอ้ มเขา้ กับสที ่ีสาดลงไปบนผืนผ้า แมก่ ำลังยิม้ ไปกบั มัน หรอื บางครงั้ ท่ีคณุ กอ้ นเมฆปว่ ยแลว้ รอ้ งไห้ลงมา แม่ก็จะร้องตาม คณุ ก้อนเมฆไปพร้อมๆ กบั การวาดรูป รอยฟกช้ำของหนูหายไป แทนที่ด้วยรอยสีที่เปรอะเปื้อน รอยยิม้ ของพวกเราสองแมล่ กู ปฏิพทั ธ์ิ อคั ราพูนรัตน์ 61

รวมเร่ืองสั้น “วนั ทกุ ขท์ ีผ่ ่านพน้ ” เริ่มปรากฏต่อกนั มากขึ้น แตแ่ มก่ ็ยังเป็นแม่ ถงึ จะยังคงจ้ำจีจ้ ำ้ ไช อยเู่ หมอื นเกา่ แตก่ น็ ้อยลงไปเยอะ พักหลังซือ้ ขนมเขา้ บา้ นแหละ แมเ่ ศรา้ นอ้ ยลง หรือแค่ไมเ่ ศร้าให้หนูเห็นหรอื เปล่าไมร่ ู้ แต่หนรู ู้ได้ วา่ หนูรักแม่มากขนึ้ หนรู ักหอ้ งแสงส้ม หนูรักแปรงวาดรปู และ ดนิ สอ หนรู ักสีทต่ี ิดหน้าติดมอื ของเรา หนูรักทนี่ ี่จรงิ ๆ ไม่อยากให้ หายไป แตส่ ุดท้าย แมก่ ็จากไปดว้ ยโรคมะเรง็ วนั นน้ั จ่ๆู พกู่ นั ในมอื กห็ ลดุ ลงมือ แม่ตวาดเสียงดงั ล่ันอกี คร้งั เมอ่ื หนูถามวา่ แม่เป็นอะไร แลว้ ก็เขา้ มากอดหนพู ลางร้องไห้ ตอนนน้ั หนเู กดิ กลัวข้ึนวา่ มันจะหายไป หอ้ งแสงส้มและพกู่ ันดนิ สอ มันจะหายไป สสี าด ติดไมต้ ดิ มอื ตดิ หน้าติดแก้มติดผมติดจมกู มนั จะหายไป แล้วหนู ก็รอ้ งไห้ ถ้าไมน่ ับตอนเรายงั เป็นทารกน้อยอยู่ น่ันเป็นครงั้ แรก ทีร่ อ้ งไห้ต่อหนา้ แม่ แม่กร็ ้องไห้เช่นกัน หนรู ้องขอแม่วา่ อย่าเปลยี่ นไปนะ อยา่ เปล่ยี นไป แม่ก็เอา แตพ่ ดู ขอโทษ เหมือนแตก่ อ่ น แตไ่ ม่นานจากน้นั แม่ก็เข้าโรงพยาบาล แมไ่ ม่ให้หนูเข้าไปเย่ียมเลย ยงั ไงกไ็ มย่ อม พอ่ กไ็ มก่ ลา้ ขัดใจแม่ คงเปน็ เพราะหมดั แมน่ ่าจะหนักนา่ ดู แล้วในเชา้ ของวันหน่ึงฟา้ กำลงั จะสว่าง พระทา่ นกำลังจะ เดนิ มาบณิ ฑบาต พ่อปลุกหนูขึ้นมาอาบนำ้ แต่งตวั อยา่ งเรง่ ดว่ น บอกวา่ จะไปหาแมก่ นั หนดู ใี จมากทแ่ี ม่ยอมใหไ้ ปหาเสียที หนูตง้ั ใจ วาดรปู หลายชิ้นมากเลย เพ่อื จะเอาไปให้แม่ดู แต่พอไปถึงเตยี ง ของแมก่ ็มคี ุณหมอ คุณพยาบาลยืนลอ้ มกนั เตม็ เลย พอเดนิ เข้าไป พวกเขากย็ ิ้มให้หนูแลว้ บอกวา่ แมห่ นไู ปสวรรคแ์ ลว้ นะ หนูไม่ เข้าใจเลยวา่ จะใหห้ นมู าทำไมตอนน้ี ตอนทีแ่ มไ่ ม่ต่ืนข้ึนมาดรู ปู ของหนอู กี แล้ว 62 แตงโม

ประเภทเยาวชน หนเู ปิดประตูท่ีแงม้ นนั้ เข้าไป ทุกคนในนนั้ ตกใจใหญ่ ทห่ี นมู าอยตู่ รงน้ี ปา้ รีบเดินพรวดเข้ามาถามวา่ “ปวดชิง้ ฉอ่ งเหรอ” หนพู ยกั หน้าแล้วป้าก็พาหนไู ป แล้วเขา้ นอนตามระเบยี บของเดก็ ดี สดุ ทา้ ยหนกู ไ็ ดม้ าอย่กู ับพอ่ ที่กรุงเทพและทำเร่อื งยา้ ย จากเชียงใหมม่ าอยแู่ ถวนานานานพอสมควร พ่อลำบากมากเลย กว่าจะทำใหท้ กุ คนยอมได้ เห็นก้มหัวต้ังหลายครั้งแน่ะ แต่พอมาอยกู่ ับพ่อแล้ว พอ่ กด็ ูจะพยายามจดั เปลย่ี นเวลา มเี วลามาอยู่กบั หนทู ุกม้อื เยน็ และเล่านิทานก่อนนอนทุกคนื เจ้าพงิ คก์ วนิ ก็มาอย่ดู ้วยกัน ก่อนจะกูด๊ ไนทแ์ ลว้ “คิส” หนา้ ผาก พอ่ ถามว่าเรากลบั ไปท่ีบ้านเชยี งใหมม่ ัย้ หรอื วา่ อยากอยนู่ ี่ หนไู ม่รเู้ ลยวา่ อยากอย่ไู หนกนั แน่ ก็ได้แตบ่ อกวา่ อยู่ไหนกไ็ ด้ทพี่ อ่ อยูด่ ว้ ย สุดท้ายเราได้กลับไปท่บี ้านเชียงใหม่ แตไ่ มไ่ ด้ไปอยหู่ รอก ไปเกบ็ ของเพ่ือทจี่ ะขายบ้าน แลว้ จะไปอยกู่ นั ถาวรที่กรงุ เทพ พ่อบอกว่าจะหาซื้อบ้านหลงั เล็กๆ อย่กู ันเอาแบบท่ีมันใกลโ้ รงเรยี น ดว้ ยดีมยั้ หนูว่ากด็ ีเลย จะได้ไปเข้าแถวทัน พ่อบอกโชคดนี ะ ตอนนี้ปดิ เทอมอยู่ จะไดไ้ มย่ ุง่ ยาก จัดการธรุ ะใหเ้ สร็จแลว้ ๆ ไปเลย แต่หนูก็อดจะบอกลาเพือ่ นๆ ในชน้ั เรียนด้วยน่ะสิแบบนี้ เราเก็บของเก็บบา้ นเหมือนได้เลน่ เกมหาสมบตั กิ ันเลย หนกู บั พอ่ ช่วยกันขนสง่ิ ทีไ่ ม่ตอ้ งการแลว้ ออกไป บา้ งกช็ ั่งกโิ ลขาย บา้ งกท็ ง้ิ และทุกครัง้ ทพี่ ่อจบั ของของแมข่ ึน้ มาดู ตาพอ่ จะเรม่ิ แดง และรอ้ นผา่ ว หนรู ู้ว่านี่คอื อาการคนที่กำลงั จะร้องไหอ้ อกมา แตใ่ น ห้องแสงสสี ม้ หนไู มอ่ ยากท้ิงมนั เลย ทง้ั ห้อง ทงั้ ของ เหลา่ กระดาษ ท่ีรา่ งไว้ยงั วาดไม่เสร็จ พ่กู นั แกว้ นำ้ และสีทเ่ี ปรอะเป้ือนเตม็ ห้อง แบบขัดไมอ่ อกย้อมด้วยแสงส้มจากคุณพระอาทติ ยท์ ่ีสาดเขา้ มา ปฏิพัทธ์ิ อคั ราพูนรตั น์ 63

รวมเรื่องส้นั “วนั ทุกข์ทผ่ี า่ นพ้น” พอ่ ดตู กอกตกใจมากท่ีรวู้ า่ รูปพวกน้ีแม่เป็นคนวาด “พ่อไมเ่ คยคิดมาก่อนว่าแมจ่ ะมีหวั ศิลป์ขนาดน้”ี พอ่ พูดกบั หนู หลังจากเปดิ ห้องมาดู แลว้ เราสองคนกช็ ่วยกนั ประดบั รูป นานาใสก่ รอบ เพื่อจะเอาไปตดิ ไว้ท่บี า้ นกรุงเทพ รูปสเ่ี หล่ียมของแม่ รปู วงกลมของหนแู ละจัตรุ สั ของ พวกเรา พวกเราช่วยวาดภาพจตั ุรัสขึ้นมาระบายสลี งไป แม่กับหนู เรียกรูปนีว้ ่าโลกของเจา้ มู่ เราจะอยูก่ ันในนป้ี กปอ้ งกันและกนั ตลอดไป หนกู เ็ ลยช้ีใหเ้ หน็ รปู ท่หี นูวาดกับแม่ และวาดเองคนเดียว ใหพ้ อ่ ด้วย “หนกู ็หัวศิลป์ไมแ่ พ้แม่เหมอื นกนั ” พ่อยมิ้ หวั เราะ ชอบใจใหญ่ อุ้มหนขู น้ึ ทำสงู ๆ แบบทหี่ นชู อบใหพ้ ่อทำตอนเดก็ (หมายถงึ ตอนเล็กๆ เลยอ่ะ) แล้วพอ่ กก็ อดหนูไว้ในอ้อมอก รัดแนน่ เหมือนจะไม่ได้กอดกนั อกี กอดกันแน่นในห้องแสงสม้ สเี ปรอะเป้อื น เหมือนตอนที่แม่กอดหนวู ันนน้ั กอดสุดทา้ ยของเรา หนูเริ่มกลวั ขนึ้ มาอยา่ งบอกไม่ถกู กลัววา่ พอ่ ก็จะท้ิงหนูไปอีกคน หนูเลยกอดตอบพ่อแน่นเหมือนกัน หนูหนั ไปมองเหลา่ รูปวาด ทีป่ ระดบั ใส่กรอบอยา่ งดีน้นั แล้วหนกู ็ร้องออกมา หนรู อ้ งไห้ กับอะไรเหรอ หนบู อกไมถ่ กู กบั การตอ้ งจากบา้ นหลงั นี้ หรือการท่ี แมจ่ ากหนไู ป หรอื หนกู ำลังกลัวการเตบิ โตในวันข้างหนา้ กลวั การ ตอ้ งร่ำลากนั โดยไมไ่ ดบ้ อกกลา่ ว หนูโฮใสพ่ อ่ วา่ อย่าทง้ิ หนูไปนะ พ่อยิ้มแลว้ บอกว่าไม่ท้ิงเด็ดขาดพลางลบู หวั ไปดว้ ย จากนน้ั เราเกย่ี วก้อยสัญญากัน หลงั ประกาศขายบ้านหลังน้นั เสร็จ ย้ายของผา่ นรถทวั ร์ หนูกำลังจะได้ย้ายมาอยถู่ าวรที่บา้ นกรงุ เทพ เพอ่ื นๆ หนบู างคนมา ส่งหนูด้วยแหละ 64 แตงโม

ประเภทเยาวชน “รไู้ ดไ้ งวา่ เรากำลังไปแล้ว” หนถู าม พวกเพอื่ นๆ ชีไ้ ปที่ คณุ ครเู อผนู้ ่ารกั ยนื อยขู่ ้างหลงั โบกมอื เบาๆ ให้ หนูกบั เพอ่ื น ก็กอดกันเกลยี ว บางคนรอ้ งไห้ “ยงั ไมต่ ายสกั หนอ่ ยจะรอ้ งไหท้ ำไม เฟซบุ๊กก็มี กโ็ ทรคยุ แบบ Face Time ก็ได้” “มันไม่เหมอื นกนั ” เพอ่ื นสนทิ หนตู อบ“งน้ั เธอมองแมเ่ ธอ จากรปู กไ็ ด้ส”ิ หนไู มพ่ ดู อะไรออกไป ยมิ้ แลว้ กอดกลับ โบกมอื อำลา แล้วจากกนั ไป บางทกี ็คดิ สิง่ น้ีคือความคดิ ถงึ หรือเปล่านะ บางคนื ท่นี อน กอดพอ่ หนูรู้สึกอยากไดก้ อดจากแม่บา้ งแต่มนั ไมม่ อี ีกแลว้ มนั ไม่ เหมือนกนั ท่วี ่ากค็ งจะเปน็ แบบนเ้ี อง รสอาหารกด็ ว้ ย พ่อกท็ ำ อรอ่ ยนะแต่ส้แู ม่ไม่ได้ เสียงหวั เราะกน็ กึ ถงึ พอ่ หวั เราะเสยี งดัง กงั วานมาก ไม่เหมอื นแมท่ ชี่ อบยมิ้ มุมปากสง่ เสียงคกิ คกั ออกมา เบาๆ แต่ถา้ ร้องไหก้ ับตวาดเมื่อไรกงั วานสูพ้ ่อได้เลย อารมณ์ข้ึนลง ของแม่ไม่ได้ทำใหห้ นูเกลียดแม่ ไมไ่ ดส้ งสารแม่ ไมไ่ ด้โกรธแม่ เพราะหนเู ข้าใจวา่ แมเ่ ปน็ อะไร หนูน่ะอยากเปน็ ลกู ท่ดี ี ทีจ่ ะอยู่ ขา้ งแมไ่ ดเ้ สมอ อยากจะนง่ั อยบู่ นตกั แมใ่ นห้องแสงส้ม สีเปรอะเปือ้ นน้ันอีกคร้ัง หนูคิดถงึ เสยี งหัวเราะกบั แสงคณุ พระอาทติ ย์ และดินสอสนี ำ้ หมกึ ทีส่ าดลงไปเปน็ รูปรา่ งบา้ ง ไมเ่ ปน็ รปู บ้าง แตไ่ ม่เคยสนใจหรอก มนั จะสำคญั ตรงไหนนอกจาก เราไดท้ ำมันด้วยกนั เปน็ ความสนุกจนลืมเวลาไปเลยเม่ืออยู่ท่นี ่นั ปฏิพทั ธ์ิ อคั ราพูนรตั น์ 65

ใช่ หนูม่ันใจแล้วแหละว่าหนรู กั แมท่ ่ีสดุ เลย และจะรัก และคิดถึงตลอดไป จาก เด็กหญงิ แตงโม ป.4/6 หนอู ่านเรอื่ งตวั เองจบ ไมน่ า่ เช่ือวา่ จะมเี พือ่ นบางคน ในช้นั เรยี นถงึ กับร้องไห้ คุณครพู ิสมัยเองก็เช็ดน้ำตาทีห่ ยดลง เล็กน้อย เสยี งปรบมือดงั ลน่ั หนดู ใี จท่ที ุกคนชอบเรอ่ื งของหนู ดีใจ ท่ที กุ คนชอบเรือ่ งที่มแี มก่ บั พอ่ แล้วก็หนู เรียงความน้โี ดนหกั ไป 1 คะแนน เพราะลายมือไกเ่ ข่ีย หนกู ห็ ัวเราะแหะ แหะ กลบเกลอ่ื นไป หนูขอกระดาษนัน้ จากครู คืน คณุ ครกู ็ให้แตข่ อซรี อ็ คซเ์ กบ็ ไวก้ อ่ น แล้วพอเลกิ เรียน หนวู ิง่ กลบั บา้ นไปท่รี ปู วาดจัตุรสั แลว้ นำเรยี งความแปะไว้ขา้ งๆ เปน็ ความหมายท่ีอยู่ค่กู ันตลอดไป รปู วาดจตั ุรัสถกู ใส่กรอบติดไวบ้ นผนงั ห้องนอนของพ่อ และแตงโม ถา้ มองดๆี เราจะเห็นความปรารถนาของผวู้ าด มันถกู เขยี นไวว้ า่ “แม่รักลูกนะ” เกี่ยวกบั ผูเ้ ขยี น ปฏพิ ัทธ์ิ อัคราพนู รัตน์ เริม่ หัดเขยี นหนังสอื เม่อื อายุ 16 ปี แต่เขินอาย เกินกว่าจะใหใ้ ครอ่าน ส่งงานประกวดเปน็ ปแี รก ปจั จุบันยังคงเรยี นรู้ ขดี เขยี นอยูต่ ลอดเวลา ชอบเคีย้ วจอลลแี่ บรส์ ีแดงเปน็ ชวี ติ จติ ใจ



ในระหว่างทางของการมชี วี ิตอยู่ เรามี หลายส่ิงหลายอย่างทีจ่ ะต้องเรียนรแู้ ละทำ ความเขา้ ใจ ทุกความกา้ วหนา้ และการเตบิ โต ล้วนแตต่ ้องใชเ้ วลาทง้ั ส้ิน

เฝา้ รอฤดูกาล กันติชา ภญิ โญโสภณ “เมื่อไหรก่ นั นะที่ฉันจะเติบโตมากพอ เติบโตไปเป็นคนทสี่ ง่างาม และนา่ ภูมิใจ” “เมอ่ื ไหรท่ ี่ดอกไมข้ องฉนั จะเบง่ บาน” ณ เมอื งแหง่ หน่ึงซ่ึงปกคลุมไปด้วยพืชพรรณนานาชนดิ ถูกปกคลุมรายล้อมไปดว้ ยตน้ ไมใ้ บหญา้ ทุกหนทกุ แห่ง ไรซ้ ึ่ง สงิ่ ปลกู สร้างทค่ี นุ้ ตาเหล่ามนษุ ยท์ ้งั หลาย เพราะเมอื งนีค้ ือเมอื ง ของเหลา่ ภตู จิ ว๋ิ ตวั นอ้ ย ผู้บังเกดิ มาพร้อมกบั ตน้ กลา้ ทีจ่ ะเตบิ โต ไปเปน็ ดอกไม้อันงดงาม แตง่ แตม้ สสี ันให้กบั พืน้ ทสี่ ีเขยี วอนั กว้างใหญ่ไพศาลแหง่ นี้ ยามรุ่งสางของวนั หนึง่ ในชว่ งฤดูใบไม้ผลิ มตี น้ กล้า ตน้ นอ้ ยค่อยๆ ผุดข้ึนมาจากเมลด็ พันธใุ์ ต้พ้นื ดิน พรอ้ มกับการ เกดิ ใหม่ของภูตจิ ว๋ิ ตนหนึง่ เธอมหี น้าตาละมา้ ยคลา้ ยกบั เด็กผหู้ ญิง หนา้ ตาจ้ิมล้ิมท่ัวไป เพยี งแตเ่ ธอมีใบหทู แ่ี หลม มขี นาดตัวเลก็ จวิ๋ กวา่ ฝ่ามือของมนษุ ย์และมีปีกหน่ึงคู่ทค่ี ลา้ ยกับผเี ส้ือ

รวมเรื่องสน้ั “วนั ทกุ ขท์ ีผ่ า่ นพ้น” น่ีเปน็ การเร่มิ ตน้ ของชวี ติ ใหม่ทั้งสอง ภตู ิจ๋ิวและตน้ กล้า จะตอ้ งเติบโตไปพร้อมกนั เพราะจิตวิญญาณคร่ึงหนึ่งของเธอเชอ่ื ม ทง้ั สองชีวิตนไ้ี ว้ด้วยกัน ถ้าหากตน้ กลา้ เห่ยี วเฉาหรอื ล้มตาย อายขุ ยั ของเธอกจ็ ะลดลงและหมดไปในที่สุด แตถ่ ้าหากเธอ สามารถปกปอ้ งและดูแลตน้ กลา้ จนมนั เตบิ ใหญแ่ ละผลิบานได้ เธอกจ็ ะสามารถดแู ลพรรณไมอ้ น่ื ๆ ใหเ้ จริญงอกงามและทำให้ พวกมันใหก้ ำเนิดชีวติ ใหมไ่ ด้อกี ด้วย หากวนั ใดทง้ั สองชีวติ น้ี หมดสนิ้ อายุขัยและจากไป กย็ ังคงมีชวติ ใหมท่ พ่ี วกเขาเคยสรา้ งไว้ ดำรงอยู่ วนเวยี นเปน็ วฏั จกั รแบบน้ีไปช่ัวนิรันดร์ เจา้ ภตู ติ ัวน้อยคอ่ ยๆ ลกุ ขึน้ ยืนและสำรวจเรอื นร่างของ ตวั เองอย่างถถ่ี ว้ น จากน้นั ก็ใช้ปีกของตัวเองบินว่อนไปมา อย่างคลอ่ งตวั และกลบั มาเพ่งมองทต่ี ้นกลา้ ต้นน้อยทีเ่ ป็น อีกคร่ึงหน่งึ ของชวี ติ ตนเองด้วยความฉงนสงสยั เราเกดิ มา พร้อมกัน แล้วฉันจะร้วู ธิ ดี แู ลเธอไดอ้ ยา่ งไรกนั นะ “สวสั ดีสาวน้อย น่นั คงเป็นต้นกล้าของเธอสนิ ะ” ผมู้ าใหม่ ทีบ่ นิ ผา่ นมาทักทายดว้ ยน้ำเสียงแจม่ ใส “ใช่ พวกเราเพงิ่ เกดิ พร้อมกนั เมอ่ื ไมน่ านนเี้ อง” เจ้าตวั เล็ก เปล่งเสียงตอบกลบั “ยินดีด้วยนะ ขอให้มคี วามสุขกับชวี ติ ใหม”่ เธอกลา่ ว ก่อนทกี่ ำลังจะบินจากไป “ข้ามีคำถาม” ภูตจิ ๋ิวเกิดใหมร่ งั้ เธอไวด้ ว้ ยการเร่มิ บท สนทนาอีกคร้งั 70 เฝา้ รอกาลเวลา

ประเภทเยาวชน “วา่ มาเลย” เธอตอบพร้อมหันกลบั มาอีกครง้ั “ขา้ จะดแู ลตน้ กลา้ ตน้ นอ้ี ย่างไรด”ี “แลว้ ต้องใชเ้ วลานานเทา่ ไหร่กว่าตน้ กลา้ จะโตพอท่จี ะ ออกดอก” “คอยระวงั พวกแมลงท่ีจะมากัดกิน ใหแ้ สงแดดและน้ำ ทเี่ พยี งพอ เทา่ นน้ั เอง” “ส่วนเวลานานแค่ไหนข้าก็ตอบไม่ได้” “แตจ่ ำไวน้ ะวา่ พวกมนั มีฤดกู าลเบง่ บานเปน็ ของตวั เอง” “ดูแลตัวเองและเจา้ ตน้ กล้าน้ใี ห้ดไี ปพรอ้ มกับการรอคอย เวลา” เธอพูดพลางส่งย้ิมใหภ้ ูติจ๋วิ เกดิ ใหม่อย่างเป็นมิตรกอ่ น ที่จะบินจากไป หลงั จากวนั น้ันเปน็ ตน้ มา เจ้าภตู จิ ๋ิวเรยี นรู้วธิ ีดูแลตน้ กลา้ ของตนเองเพิ่มขน้ึ ทุกวัน อันท่จี ริงเธอเองก็ลองผิดลองถูกมา มากมายหลายวธิ ี เพราะเปน็ ต้นกล้าของเธอ เธอจงึ ไมส่ ามารถ เลี้ยงดูมนั ได้ด้วยวิธขี องภตู ิจิ๋วตนอื่น ตน้ กล้าของเราแต่ละตน้ ไม่ เหมือนกันเลยสักนดิ บางครงั้ อาจดูคลา้ ยกันแต่ความจรงิ น้ันไม่ใช่ อย่างท่ีคดิ เธอจำเป็นทีจ่ ะตอ้ งทำความรจู้ ักกับตน้ กลา้ ของเธอเอง จนคนุ้ ชิน ต้นกลา้ ของเธอชอบความชืน้ ในดนิ ทพ่ี อเหมาะพอดี และ มันเป็นตน้ ไม้กลางแจ้งทด่ี ูจะชอบแสงอาทติ ย์มากเปน็ พเิ ศษเลย กันตชิ า ภญิ โญโสภณ 71

รวมเรื่องสัน้ “วันทุกข์ทผี่ ่านพน้ ” ทีเดยี ว ความร้สู ึกตอนทรี่ ากของมันคอ่ ยๆ แผข่ ยายโอบกอดกนั และ กนั คงเป็นอะไรท่ีอบอุ่นดีทา่ มกลางความเยน็ ช้ืนใต้พื้นดนิ นนั้ วนั เวลาคอ่ ยๆ หมนุ ผ่านไป แสงแดดเจิดจ้าบนผนื ฟา้ และสายลม เอือ่ ยๆ ที่พดั ผา่ นมา รวมถงึ สายฝนทีเ่ ย็นฉ่ำ ทุกสรรพส่ิงลว้ นช่วย กนั ประคบั ประคองตน้ กลา้ น้ใี ห้เตบิ โต ตน้ กล้าของเธอค่อยๆ สงู ข้ึน ตอนน้ีเริ่มแตกยอดใบใหม่ออกมาทกั ทาย แตก่ ็ยังไร้วแี่ ววท่ีจะผลิ ดอกบานออกมาให้เชยชม การรอคอยท่ีไมม่ ีทที ่าวา่ จะสน้ิ สดุ ลง จากวันเปน็ เดือน ท่ีเร่ิมยาวนานข้นึ เร่ือยๆ ผ่านมาจนถึงวนั นี้ ในเมืองมภี ตู ิจวิ๋ ตัวน้อย และตน้ กล้าเกิดขนึ้ มาใหม่อย่างมากมาย ตน้ กล้าของภูติจิ๋ว หลายตนทีเ่ กิดมาพร้อมๆ เธอ กลับเริ่มพากนั ออกดอกบานสะพร่ัง มที ั้งดอกกหุ ลาบ ดอกทิวลปิ ดอกป๊อปปี้ และดอกไม้แหง่ ฤดใู บไม้ผลิ อีกนานาชนดิ ดอกไม้พวกนน้ั มีสสี ันทสี่ วยงามตระการตาเหลือเกิน เจ้าภตู จิ ิ๋วเกิดใหม่พวกน้นั ดมู ีความสขุ จรงิ ๆ มีเพยี งต้นไม้ของเธอ ทย่ี งั คงมีเพยี งกงิ่ ก้านและใบสเี ขยี ว ไร้สีสนั ของดอกไมง้ าม แสงไฟ แห่งความหวังช่างริบหร่ีเหมือนเปลวเทยี นทกี่ ำลังจะมอดดับลง เพราะไม่วา่ จะทำอย่างไร ดอกไม้ของเธอก็ยงั ไม่ออกดอกเสยี ที เธอกำลงั จะถอดใจและหนั หลังใหค้ วามพยายามในคร้ังนขี้ อง ตนเอง ถงึ แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แก่ใจก็ตามว่าอายุขัยของเธอจะสนั้ ลง แต่มันกค็ งดีกวา่ การจมปลักอยกู่ บั ความสิน้ หวงั ที่กำลงั เผชิญอยูใ่ น เวลาน้ี เธอไมเ่ อาใจใสต่ ้นไมข้ องเธอเหมือนที่เคย ต้นไมข้ องเธอก็ คอ่ ยๆ เหย่ี วเฉาลง จากทเี่ คยมใี บไม้สีเขยี ว แต่ในวนั นีม้ ันกลบั เปลี่ยน สกี ลายเปน็ สเี ขียวที่ซดี ลง ซีดลงเร่อื ยๆ และเริ่มรว่ งโรย พลังชวี ิต 72 เฝ้ารอกาลเวลา

ประเภทเยาวชน ของเธอเองกเ็ ช่นกนั เธอบินไดช้ ้าลง สีปีกของเธอเองกเ็ ริม่ ซดี จาง เช่นเดยี วกับสขี องใบไม้ จากที่เคยมรี อยยิ้มและเสียงหวั เราะท่ี สดใส วนั นก้ี ลับเหลือเพยี งความเงยี บ เธอนับถอยหลงั เวลาของ ตวั เองทุกวนั ในห้วงเวลาน้ีมันชา่ ง ขมขื่นและทรมานเหลอื เกนิ เมอ่ื ช่วงเวลาของฤดใู บไม้ผลผิ า่ นพน้ ไป ฤดูร้อนกำลังจะ มาถงึ ในอกี ไม่ช้า แต่ช่างนา่ เสยี ดายท่ีเธอก็คงไม่ไดอ้ ยรู่ อพบเจอ ความสดใสในช่วงฤดูถัดไปท่ีกำลงั จะมาถึงน้นั “ท่รี ัก ทำไมเจา้ ถงึ ดูเหยี่ วเฉาขนาดน้”ี เพ่ือนของเธอทบ่ี นิ ผ่านมาร้องถามดว้ ยความกงั วล “ข้ากำลังจะตายในอกี ไมช่ า้ ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสยี ง ทีโ่ รยรา “เจ้าไมอ่ ยากอยูร่ อชมเหลา่ ดอกไมแ้ ห่งฤดูรอ้ นเบง่ บานหรอื ” “ข้าเพ่ิงเคยเหน็ เพยี งครั้งเดียว แตพ่ วกมันสวยจรงิ ๆ นะ” “ข้าอยากใหเ้ จา้ ไดเ้ หน็ มันสกั คร้ัง” ภูตจิ ๋ิวตนน้นั คอ่ ยๆ บินลงมาและนัง่ ลงใกล้ๆ “ดอกไม้ของเจา้ บานแล้วหรอื ” เธอถามเพอ่ื นตัวจวิ๋ ข้างกายดว้ ยความสงสยั “ยงั หรอก ขา้ กำลงั รออยู่” เขาตอบด้วยน้ำเสียงทดี่ ูไมม่ ี ทา่ ทีทรี่ อ้ นใจเลยสกั นดิ “เจ้าไมร่ สู้ ึกสน้ิ หวังบ้างหรอื ” เธอแปลกใจ กนั ติชา ภญิ โญโสภณ 73

รวมเร่ืองสัน้ “วนั ทุกขท์ ผี่ า่ นพน้ ” “เจา้ รจู้ กั ห้วงเวลาของฤดูกาลหรอื ไม”่ เขาถามกลับ “แนน่ อน ขา้ รู้จัก เคยมีภตู ิจ๋ิวตนหน่งึ บอกกบั ขา้ ไว้ใน วนั แรกทข่ี ้าเกดิ มา” “ตน้ ไมท้ กุ ต้นมีชว่ งเวลาเบ่งบานเป็นของตนเอง เจา้ รูใ้ ช่ หรอื ไม”่ “แต่ฤดูกาลของข้ามนั ยังมาไม่ถงึ เสยี ที ข้าร้สู กึ สิน้ หวังกบั การรอคอยแลว้ ล่ะ” เธอเร่ิมเศร้าอีกครัง้ “ดอกไม้ของขา้ เปน็ ดอกไมป้ ระจำฤดหู นาว” “ถดั ไปอีกหลายฤดู กวา่ ทีข่ ้าจะไดเ้ หน็ มันแย้มบาน ออกมาอกี ครง้ั ” “ข้าเคยรู้สึกเช่นเดียวกบั เจ้า ในตอนท่ขี ้ารอคอยตน้ ไม้ ของข้าให้ออกดอกครัง้ แรก” “แล้วเจ้าผา่ นช่วงเวลานนั้ มาได้อยา่ งไรกนั ” “เจ้าใช้เวทมนตร์หรือ” เธอคะยั้นคะยอถามคู่สนทนา ดว้ ยความใคร่รู้ “ข้าไม่ไดใ้ ชพ้ ลังวิเศษหรอกนะ” “แลว้ เจา้ ใชอ้ ะไรหรือ ช่วยบอกข้าท”ี “ขา้ ใช้ส่งิ ท่เี รียกว่าความหวงั ” เขาตอบพลางส่งยิ้มใหเ้ ธอ 74 เฝา้ รอกาลเวลา

ประเภทเยาวชน เธอน่งิ เงียบไปสักพกั หนงึ่ ความคดิ ของเธอกำลังคอ่ ยๆ ตกตะกอน แทจ้ รงิ แลว้ สิง่ ทีต่ อนนเ้ี ธอต้องการมากทส่ี ดุ กค็ งจะเป็นความหวัง ความศรทั ธา และการยืนหยัดรอคอย “ตอนนเ้ี จา้ ยังอยากเห็นต้นไม้ของเจ้าเติบโตต่อไปอกี หรือไม”่ เขาเรม่ิ บทสนทนาอีกคร้งั เธอเพยี งแค่พยักหนา้ แทนการตอบรับ “กลบั ไปดูแลต้นไมข้ องเจ้าเถอะนะ” “ขา้ คดิ ว่า มันคงกำลงั รอเจ้าอยู่เชน่ กัน” เขาลูบทีห่ ลังมอื ของเธออย่างออ่ นโยนหลงั จากทบี่ ทสนทนาจบลง และเขากค็ อ่ ยๆ บินจากไป เธอรวบรวมพลังกายท้ังหมดที่ยังเหลืออยู่ ลุกยนื ขน้ึ อีกครงั้ และเดนิ ตรงเข้าไปหาตน้ ไม้ของเธอ รา่ งเลก็ ค่อยๆ โอบกอด ลำตน้ ของตน้ ไมต้ รงหนา้ ด้วยความรู้สึกเสียใจทเี่ คยคิดที่จะ ทอดทงิ้ มัน หลังจากวันนัน้ เธอกลับมาดแู ลต้นไมข้ องเธอเชน่ เดิม ฟื้นฟจู นตน้ ไมค้ อ่ ยๆ กลบั มาสดใสและมีชีวิตชีวาอีกคร้งั เช่นเดยี ว กบั ตวั เธอเองทีก่ ลบั มาแข็งแรงและพลงั ชวี ิตเตม็ เป่ยี ม ทกุ วัน ของเธอผ่านพ้นไปไดด้ ว้ ยสิ่งท่ีเรยี กวา่ ความหวงั เธอเฝ้าทะนถุ นอม ต้นไม้ต้นนอ้ี ย่างดที ี่สดุ อย่างเตม็ กำลงั ความสามารถ จนกระทงั่ มี ดอกตมู งอกออกมาใหเ้ ธอไดช้ น่ื ใจ จุดหมายปลายทางท่เี ธอรอคอย กใ็ กล้เขา้ มาขึน้ ทกุ ที อีกไม่นานก็จะเป็นช่วงเวลาของฤดรู ้อนแล้ว กันติชา ภญิ โญโสภณ 75

รวมเร่ืองส้นั “วนั ทกุ ขท์ ผี่ า่ นพน้ ” กลางคืนอนั มืดสนิทและเงยี บสงดั ของคืนน้กี ำลงั จะ ผ่านไป ดวงดาวและดวงจันทรก์ ำลงั จะลาลบั ขอบฟา้ ไป วนั ใหม่ กำลังจะมาถึง การเร่มิ ต้นของฤดกู าลใหมก่ เ็ ชน่ กนั ทุกฤดกู าล ต่างกห็ มนุ เวยี นผันเปล่ยี นมาเพื่อพบเจอและจากลาอยู่เสมอ เสยี งของพวกนกนอ้ ยใจดีทรี่ ้องเพลงปลกุ ใหเ้ ธอตน่ื ข้นึ มา จากห้วงนทิ ราในเชา้ วนั ใหม่ที่สดใสนี้ มีการเปล่ยี นแปลงบางอย่าง เกดิ ขึ้นกับต้นไมข้ องเธอ ดอกที่เคยตูมเม่อื วาน วนั นีม้ นั กลายเป็น ดอกทบี่ านสะพรงั่ แลว้ และมันก็หันหนา้ รับแสงอาทิตย์ อยา่ งเฉิดฉาย ดอกไม้ของเธอคอื ดอกไม้ชนิดหนึ่งทม่ี กี ลีบดอก สีเหลอื งอรา่ มตาซ้อนทบั กันอยู่หลายช้ัน และมเี กสรสีน้ำตาล อยูต่ รงกลาง เธอบินไปมาอย่างรวดเรว็ ด้วยความปติ ยิ ินดี ยนิ ดีต้อนรับเจา้ ดอกทานตะวัน ขา้ สัญญาว่าข้าจะปกป้องและดแู ลรักษาเจา้ ให้ดที ส่ี ดุ จนกว่าอายุขัยของพวกเราจะสิ้นสดุ ลง และแล้วภูตจิ ว๋ิ ก็ไดเ้ ห็นดอกไม้ของตนเองสมตามความตั้งใจ ดอกไม้จากต้นไมข้ องเธอ อกี ท้งั ยงั ไดเ้ ห็นหมมู่ วลดอกไมใ้ นฤดูรอ้ น ทง้ั หลายพากนั บานสะพรง่ั แตง่ แต้มสีสนั อันสดใสในพ้นื ที่ สีเขยี วแห่งน้ี ใชเ้ วลาอกี สักพักกวา่ ฤดูกาลนีจ้ ะผา่ นไป ดอกไม้ พวกนี้อาจจะร่วงโรย แตท่ ัง้ นกี้ ็รว่ งโรยเพ่ือเปน็ สัญญาณบง่ บอกว่า พวกมนั กำลังจะผลดิ อกใหม่ออกมาใหเ้ ชยชมเม่อื ฤดูกาลนี้ เวียนกลับมาพานพบอีกครงั้ หนง่ึ ในฤดกู าลใหมน่ ้ีมีดอกไมม้ ากมายทีผ่ ลดิ อกแรกแย้มออกมา อยา่ งพรอ้ มเพรยี งกัน ทกุ ฤดกู าลจะมีทง้ั เหล่าต้นกลา้ เลก็ และ 76 เฝา้ รอกาลเวลา

ประเภทเยาวชน ภูตจิ ว๋ิ ท่เี กิดใหม่ หรืออาจจะเป็นตน้ ไม้ที่เร่มิ เผยดอกอันสวยงาม ออกมาใหช้ น่ื ชมอยเู่ สมอ พวกเขาตา่ งก็มชี ีวิตอยู่เพ่อื รอคอย ช่วงเวลาเบง่ บานของตนเอง เช่นเดยี วกันกับมนษุ ย์อย่างพวกเรา ในระหวา่ งทางของการมชี วี ติ อยู่ เรามหี ลายสิ่งหลายอย่าง ทจ่ี ะตอ้ งเรยี นรู้และทำความเข้าใจ ทกุ ความก้าวหน้าและ การเตบิ โตลว้ นแตต่ อ้ งใชเ้ วลาทัง้ สิ้น ดอกทานตะวนั หนั หนา้ เข้าหาแสงสว่างของดวงอาทิตย์ อยูเ่ สมอ พวกเรากเ็ ปรยี บเหมือนกับดอกทานตะวนั หรอื แม้กระทง่ั พชื พรรณนานาชนดิ ท่ลี ว้ นตอ้ งพงึ่ พาแสงอนั อบอนุ่ นนั้ ในการเจรญิ เตบิ โต อีกทงั้ ยงั หล่อเล้ียงให้เรายังมชี ีวติ ต่อไป ต่อใหใ้ นโลกนจี้ ะมชี ่วงเวลาท่ีมพี ายุโหมกระหนำ่ ท้องฟ้า อึมครึม หรือแม้กระทงั่ ยามราตรที ม่ี ืดมดิ แตอ่ ดใจรอคอยเพยี งชวั่ ครู่ แสงสว่างนั้นก็จะกลบั มา เยี่ยมเยือนผืนฟ้ากว้างนีอ้ กี คร้ัง ตราบใดทด่ี วงอาทติ ยย์ ังไมส่ นิ้ แสง พวกเรากจ็ ะไม่ส้ินหวงั และหมดศรัทธา โปรดดูแลต้นไม้แหง่ ชีวติ นี้ใหด้ ี พวกมันกำลังเตบิ โตขึน้ ทกุ วัน รดนำ้ ใหช้ มุ่ ฉ่ำด้วยน้ำตาและหยาดเหงือ่ ของความเหนือ่ ยล้า และบากบนั่ แสงแหง่ ความหวังและไฟแหง่ ความฝนั จะเปรียบดงั แสงอาทติ ย์ท่จี ะชว่ ยหล่อเล้ยี งใหต้ น้ กลา้ นีเ้ ติบใหญ่ และความรัก กนั ตชิ า ภิญโญโสภณ 77

เปรยี บเหมอื นกบั ดิน ดนิ ทจ่ี ะคอยโอบอมุ้ และยึดเหนย่ี วรากของ ต้นไมต้ ้นนเี้ อาไว้ให้ม่ันคงไมโ่ อนเอน ขอให้คุณเชือ่ มน่ั อย่เู สมอว่า สักวันหน่ึงเมอ่ื ฤดูกาลของคณุ มาถึงแล้ว ดอกไมข้ องคณุ จะผลิบาน คณุ จะไดช้ นื่ ชมสสี นั อันงดงาม และไดส้ ูดดมกลิน่ อันหอมหวาน ของมันอย่างแน่นอน ภาพประกอบ โดย กันติชา ภิญโญโสภณ เกย่ี วกับผเู้ ขียน กันตชิ า ภญิ โญโสภณ นักเขยี นอายุน้อยที่หลงรกั ในการเขียนหนังสอื นามปากกา “ฟ้าคราม” เจา้ ของผลงานบทความในแอปพลิเคชัน Storylog ใชช้ อ่ื วา่ Sundaykid



อย่าโทษฟ้า โทษดาว โทษคนอื่น หรือ โทษตวั เองว่า ทำไมเกิดมาต้องเจออะไรแบบน้ี ในชวี ติ เพราะเหตุการณร์ ้ายๆ ท่ที ำใหเ้ รามี ประสบการณ์ในการดำเนนิ ชีวติ เม่อื ผา่ นไปได้ เราก็จะพบเจอเร่ืองราวท่ีดีๆ เสมอ

ฟา้ หลงั ฝน พชิ ญวรรณ เครือเทียร คุณเชอ่ื ไหมวา่ “ฟา้ หลงั ฝนน้นั ย่อมสวยงามเสมอ” สว่ นตวั ของ ฉนั นั้นเชอื่ เหลือเกินวา่ ท้องฟา้ หลงั ฝนตกหนกั มักจะมี ความสว่างสดใส และมีสายร้งุ สายใหญโ่ ผลอ่ อกมากินนำ้ อยเู่ สมอ ซง่ึ เปรยี บได้กับชีวิตของคนเราทุกคน ตลอดชว่ งชวี ิตยอ่ มจะ พานพบประสบเจอเรอื่ งราวเลวร้ายทเี่ ป็นดั่งพายุฝนทโี่ หม กระหน่ำลงมาใหใ้ จรสู้ ึกทอ้ แท้และสน้ิ หวงั แตห่ ากเรามรี ม่ หรือ สามารถว่งิ ผ่านสายฝนหา่ ใหญเ่ ข้าไปหลบบรเิ วณอาคารได้ หลังจากฝนหยดุ แล้วก็จะเห็นท้องฟา้ ทีส่ วา่ งพรอ้ มกับแสงอาทิตย์ เจิดจ้า และตามด้วยสายรุง้ สายใหญท่ ่ีสวยงาม เช่อื ได้เลยวา่ มนั จะ ทำใหเ้ รายมิ้ ได้กวา้ งอยา่ งแนน่ อน แตห่ ากจะกล่าวไปลอยๆ เช่นนี้ คงจะมองภาพไมอ่ อก ดังนน้ั ฉนั จงึ อยากจะนำเสนอเรอื่ งราว ของคนคนหนง่ึ ที่สามารถกล่าวไดอ้ ย่างเต็มปากเลยวา่ ชีวติ ของเธอ ตอนน้เี ปรยี บเป็นฟา้ หลังฝนจรงิ ๆ เธอคนน้นั คอื คนใกลต้ วั ของฉนั เอง เธอคอื เพ่อื นของฉันคะ่ เพื่อนของฉัน เธอช่อื แอมค่ะ ในวันแรกของการเข้าเรียน ปรบั พื้นฐานช้นั มัธยมศกึ ษาปที ่ี 4 ตวั ฉนั เปน็ เด็กใหมไ่ มค่ อ่ ยได้ร้จู กั ใคร แต่คนแรกทฉ่ี ันร้จู ักและไดพ้ ูดคยุ กนั คือ แอม

รวมเรอ่ื งสน้ั “วันทกุ ข์ท่ผี ่านพ้น” แอม “หวดั ดี เราแอมนะ” ฉัน “อืม เราเพยี วนะ” เธอเข้ามาทักทายและทำความรู้จกั กบั ฉนั บุคลกิ ดูสดใส และรา่ เริงมาก แต่ในบางครงั้ บางมมุ เธอกลับดูซึมและไมพ่ ูดไมจ่ า ดูเกบ็ ตวั และโลกส่วนตวั สูง นบั ต้ังแตว่ ันนนั้ จนถงึ วนั เปดิ เทอม วนั แรก ฉันเจอเธออีกครัง้ และได้เรม่ิ สงั เกตพฤติกรรมของเธอ เธอมกั จะมีอารมณท์ ซี่ มึ บอ่ ยมากข้นึ พยายามตีตัวออกหา่ งจาก คนอน่ื ๆ ไปมาก ใส่หูฟังและน่ังอยมู่ มุ หอ้ งเงยี บๆ คนเดยี ว ฉันเข้าไปคยุ กบั เธอ เธอกม็ ักจะถามคำตอบคำ จนทำใหฉ้ นั ร้สู กึ ไม่สบายใจเลย ตงั้ แตน่ นั้ ฉันกส็ งั เกตเธอมากขน้ึ คอยถามเพ่ือนว่า เธอทำอะไร ช่วงน้ีเธอเปน็ อะไรยังไงบ้าง จนเมอ่ื ฉนั ไดย้ นิ ขา่ วจาก เพ่ือนๆ ว่า มีคนกระโดดลงสระบวั บริเวณทา้ ยของโรงเรียน เพ่ือน “ไดย้ นิ ขา่ วว่ามคี นโดดสระบวั แหละ” ฉนั “แล้วเป็นไงบา้ ง” เพ่ือน “เหน็ วา่ มีครูผ่านไปเห็นเลยช่วยไว้ได้ทนั น่าจะไม่เปน็ อะไรแลว้ ” ฉนั “ดีแลว้ ล่ะ รูไ้ หมว่าเปน็ ใคร” เพอื่ น “ได้ยนิ วา่ จะเป็นแอมนะ” ฉนั “จรงิ เหรอ!” ตอนทฉี่ ันไดย้ ินว่าเปน็ แอม ฉันตกใจมาก พยายามถาม เพ่ือนให้ได้มากทส่ี ุดวา่ เรื่องราวมนั เป็นมายงั ไง ทำไมแอม ถึงทำแบบนนั้ คำตอบทีไ่ ดค้ อื เธออกหักจากรนุ่ พ่คี นหนึง่ แถมยังมี 82 ฟ้าหลังฝน

ประเภทเยาวชน เรอ่ื งครอบครวั เข้ามาซ้ำอกี ทำใหส้ ภาพจิตใจย่ำแย่ และเธอเป็น โรคซมึ เศร้า เพราะเหตผุ ลพวกนีจ้ ึงทำให้เธอคิดทำแบบน้นั ลงไป นอกจากเรอื่ งน้ที ่ีทำให้ฉนั ตกใจแล้ว อีกเรื่องทฉ่ี ันเพงิ่ ร้แู ละช็อก มากเหมือนกนั คือเธอพกคัตเตอรม์ าโรงเรียนทกุ วนั และสิ่งท่ี เธอทำคือการกรีดขอ้ มือของตัวเอง ตัง้ แต่ที่ฉันรู้เร่ืองนี้ ฉันกเ็ ร่ิม สังเกตข้อมือของเธอ บอ่ ยครั้งทฉ่ี ันจะเห็นเธอตอ้ งไปพบครู หรอื จู่ ๆ กเ็ กิดรูส้ กึ เศรา้ และรอ้ งไห้ออกมา และจะมีรุ่นพ่คี นหนึ่งที่ต้องเขา้ มาปลอบเธอ เธอเร่ิมซมึ มากขึ้น มากจนทำใหฉ้ นั เพ่ือนคนอน่ื ๆ และครูเปน็ กงั วลกันมาก กลัววา่ วันหน่ึงเธอจะกรีดข้อมือตัวเอง จนเหตุการณท์ ่ีไมด่ เี กิดขึน้ ดงั นน้ั ครเู ลยยึดคัตเตอรจ์ ากเธอ แตท่ ุกคร้ังที่ยดึ เธอก็จะไปซอื้ ใหมเ่ สมอ จนครูต้องขอให้เพอ่ื น ทุกคนชว่ ย รวมถึงฉันดว้ ย ครงั้ หนง่ึ ท่ีครูคุยกับฉนั เรือ่ งแอม ครู “ช่วงนี้แอมเป็นไงบา้ ง” ฉัน “ก็ดีขน้ึ นะคะ” ครู “ดีแล้วๆ พยายามชวนแอมคุยเยอะๆ นะ เพราะตอนนี้แอมยงั พกคตั เตอร์อย่เู ลย เมือ่ วานครูเพง่ิ ยึดมา วันน้เี หน็ อกี แลว้ ” ฉนั “จรงิ เหรอคะ ง้ันเดี๋ยวหนูจะพยายาม ชวนแอมคยุ เองคะ่ ” ครู “ขอบใจนะจ๊ะ” ฉัน “คะ่ ” ฉันพยายามชวนแอมคุยเยอะขนึ้ ถึงแมเ้ ธอดูไม่คอ่ ยอยาก จะคยุ สกั เทา่ ไหร่ แตเ่ ธอกค็ ุยเยอะขึ้นมากแล้ว ถอื วา่ เปน็ สัญญาณ ทด่ี ีสำหรบั อาการของแอมเอง แตถ่ ึงอยา่ งนน้ั กย็ งั น่าเป็นห่วงอยดู่ ี พชิ ญวรรณ เครอื เทียร 83

รวมเรื่องสนั้ “วันทุกขท์ ีผ่ า่ นพ้น” แตใ่ นช่วงสถานการณแ์ บบนนั้ แลว้ คงทำอะไรได้ไม่มาก เพราะสิ่งที่ เกิดขึ้นมันอยู่ในจิตใจของแอมเอง ฉันจะเขา้ ไปยุ่งมากก็คงจะ ไม่ดีไม่เหมาะ อาจจะแยล่ งกว่าเดิมด้วยซ้ำ ฉันเลยทำไดแ้ ค่เฝา้ ดู หา่ งๆ อยา่ งห่วงๆ เทา่ ทฉี่ ันไดส้ งั เกตเหน็ ในช่วงนั้นคือ แอมร่าเริง ข้ึนมาก แถมไม่พกคตั เตอรแ์ ลว้ ฉนั รู้สกึ ดีใจมากๆ ที่เธอเริม่ มี อาการดขี ึ้น เหน็ ไดช้ ัดเลยอกี อยา่ งคอื เธอกนิ อาหารมากกว่าเดมิ จากทีฉ่ ันแทบจะไม่เคยเห็นเธอกนิ อะไรเลย แต่เม่ืออาการดขี ้ึน เธอก็เรม่ิ กนิ ขา้ วมากข้นึ ในชว่ งแรกเธอขอมานง่ั กินขา้ วกลางวนั ร่วมดว้ ยกับกลุ่มเพ่อื นๆ ของฉัน แอม “เพยี ว ตอนเท่ียงเราไปกินข้าวด้วยนะ” ฉนั “ได้ๆ” แอม “ขอบคณุ จ้า” ฉนั “จา้ ไมเ่ ป็นไร” ฉนั สังเกตไดว้ า่ เธอกนิ น้อยมาก ฉันทนไม่ไหวเลยหลอกลอ่ แกมบังคับใหเ้ ธอกนิ ขา้ วให้หมดให้ได้ สุดท้ายเธอก็กินหมดจริงๆ ฉันดีใจมาก เธอก็รสู้ กึ ตกใจและดีใจมากเหมอื นกัน แอม “อ่ิมแล้ว” ฉนั “แอม เหลืออีกตงั้ เยอะ กนิ ใหห้ มดเรว็ ” แอม “มนั อิม่ แลว้ ” ฉัน “อกี นิดเดียว 8 คำ ๆ” เพ่อื น “ใชๆ่ อกี 8 คำ พอเลย” แอม “ก็ได้ๆ 8 คำพอนะ” 84 ฟ้าหลังฝน

ประเภทเยาวชน ฉัน “เดยี๋ วเคา้ ตักให้” แอม “เยอะมาก” ฉนั “เยอะอะไร พอดีช้อนไง” แอม “ไดก้ ไ็ ด”้ ... ฉนั “อกี คำเดียวๆ จะครบ 8 แลว้ ” แอม “ครบแล้ว” ฉนั “ดีมาก อ้าว ขา้ วหมดแลว้ แอม” แอม “เราไม่เคยกนิ ข้าวหมดเลยนะ ขอบคณุ นะ วนั หลังเรามากนิ ด้วยอีกนะ” ฉัน “ยินดจี า้ ” เธอบอกกับฉันว่าเธอไมเ่ คยกินข้าวหมดเลยสกั ครง้ั เธอชอบที่ฉนั คอยคมุ ให้เธอกนิ ข้าว หลังจากวนั นนั้ เธอจงึ มา กนิ ขา้ วเท่ียงกับฉนั และกลุ่มเพอ่ื นๆ ของฉันตลอด แต่ไมน่ านมาก เท่าไร เธอกไ็ มค่ ่อยมากินขา้ วเทย่ี งกบั พวกฉันแล้ว เพราะเธอไป กนิ ขา้ วกบั กลมุ่ เพอ่ื นของเธอแทน ฉันไมไ่ ด้โกรธ แต่กลบั ดใี จมากๆ ที่อย่างนอ้ ยเธอก็มเี พอื่ นเปน็ กลมุ่ แลว้ ฉันไดแ้ ต่เฝ้าดเู ธออยา่ ง ห่วงๆ เลก็ น้อย แตก่ พ็ อวางใจไดแ้ ล้วบา้ ง เพราะเธอยิม้ หวั เราะ ได้ง่ายและมากขนึ้ กวา่ เม่อื ก่อนเยอะมากๆ อาการของเธอดีขน้ึ และสดุ ท้ายเธอกห็ ายดเี ปน็ ปกติ กลบั มาย้ิมแยม้ ร่าเรงิ สดใสได้แล้ว แตด่ ว้ ยงานและการบ้านถาโถมเขา้ มาเยอะมาก ทำใหฉ้ ัน ไมค่ ่อยวา่ งไปคุยเลน่ กบั แอม แอมกไ็ มค่ ่อยวา่ งเหมอื นกนั ฉันเลย ไมไ่ ด้เหน็ วา่ เธอเปน็ ยงั ไงบ้างแลว้ จนกระท่ังวันหนงึ่ ที่พวกเรา พิชญวรรณ เครือเทียร 85

รวมเร่อื งส้ัน “วนั ทุกขท์ ผ่ี ่านพน้ ” ทกุ คนมีโอกาสได้ไปศกึ ษาและเรยี นรคู้ วามรู้วทิ ยาศาสตรใ์ หมๆ่ ทีอ่ งคก์ ารพพิ ิธภัณฑ์วิทยาศาสตรแ์ หง่ ชาติ หรือเรยี กสน้ั ๆ ว่า อพวช. คืนหนึง่ หลงั จากทำกจิ กรรมเสรจ็ เรยี บร้อย กลบั มาอาบนำ้ พักผอ่ น แล้วกเ็ ตรียมนอน ด้วยท่ฉี นั นอนเตยี งใกล้กนั กบั แอม ฉนั จึงได้ไปนัง่ คยุ กับเธอสกั พกั ก่อนทีจ่ ะตอ้ งนอนหลับพกั ผ่อน เพอื่ เตรยี มพร้อมรา่ งกายในกจิ กรรมวันต่อไป ฉนั “แอม ทำไมยงั ไมน่ อนเหรอ” แอม “เดีย๋ วอกี สกั พกั ” ฉัน “น่ังคุยด้วยไดไ้ หม” แอม “ไดๆ้ ” ฉัน “แอม ถ้าเราถามเร่ืองนี้เธอจะโกรธเราไหม” แอม “เรื่องอะไร” ฉนั “เรอ่ื งโรคซมึ เศรา้ ” แอม “ออๆ ไม่โกรธๆ” ฉัน “งนั้ เราถามได้ใช่ไหม” แอม “ได้ๆ ถามมาเลย” ฉนั “คอื เราสงสยั วา่ ทำไมเธอถงึ เป็นโรคซึมเศร้าเหรอ” แอม “กแ็ บบว่าเรื่องครอบครวั แหละ ท่ีบา้ นมีปัญหาเยอะ ทะเลาะกนั บอ่ ยดว้ ย เราเลยนา่ จะเก็บกดความรสู้ กึ แล้วก็ร่นุ พี่คนหน่งึ ทีส่ นทิ ด้วยมากๆ พ่เี ขาเปน็ โรคซมึ เศร้าดว้ ย แลว้ เราก็เครยี ด มนั เลยเป็นม้ัง” ฉัน “อมื แลว้ ตอนกรีดขอ้ มอื มนั รู้สกึ ยงั ไง ไมเ่ จ็บเหรอ” 86 ฟา้ หลังฝน

ประเภทเยาวชน แอม “ไมน่ ะ มันไมร่ สู้ ึกอะไรเลย รสู้ กึ แคอ่ ยากทำใหม้ นั ระบาย ความร้สู กึ ออกมาใหไ้ ด้ นา่ จะดา้ นชาไปแล้วม้งั เลยไมร่ ู้สึกเจ็บอะไร” ฉนั “แลว้ มันเปน็ ยงั ไงเหรอ ความรูส้ กึ ท่ีจู่ๆ กร็ อ้ งไหอ้ อกมาแล้วก็เหมอ่ ตอนน้นั รู้สกึ อะไร” แอม “ไม่รเู้ หมอื นกัน จู่ ๆ มันกร็ สู้ กึ อยากจะรอ้ งไห้ รสู้ ึกไมไ่ หวกับชวี ติ แล้ว” ฉัน “รูส้ กึ อยากตายไหม” แอม “ใชๆ่ มนั จะรสู้ ึกแบบไม่ไหวแล้ว อยากตายใหจ้ บๆ ไปจากโลกนี้ จะได้ไม่ตอ้ งเจอเร่อื งแบบนีอ้ ีกแลว้ ” ฉนั “ทำไงถึงไม่อยากฆา่ ตัวตายแล้ว อาการหายดีขนึ้ มากแบบน้”ี แอม “อาจจะเพราะเรารสู้ ึกวา่ พีท่ ี่เราสนทิ ดว้ ยอกี คนหนึ่ง กเ็ ป็นโรคซมึ เศรา้ เหมอื นกนั แลว้ มันไม่มีใครมาปลอบใจพ่เี ขาได้ ถ้าไม่ใช่เรา ถา้ เราเปน็ อะไรข้ึนมาพเี่ ขาจะทำยังไง อกี อย่างคอื คนอน่ื ๆ ในครอบครวั ทค่ี อยสนับสนุนแลว้ ก็รอ เราเรยี นจบ รอเรามาดูแลอยู่ ถ้าเราจากโลกนไี้ ปคงไมค่ อ่ ยดีแน่ แบบตอนคดิ มันก็มภี าพลอยข้ึนมาเตือนสติไม่ให้คิดทำเลยจริงๆ” ฉนั “เธอก็เลยตดั สินใจไมท่ ำแลว้ ” แอม “ใชๆ่ หยุดคดิ ไปเลย แล้วก็พยายามดูแลตัวเองให้ดขี ึน้ มากขึน้ ” ฉัน “ดมี ากเลยนะ เกง่ จังเลยท่ีคิดไดอ้ ยา่ งนัน้ ” แอม “จรงิ ๆ เรากร็ ู้สกึ ภมู ิใจกบั ตัวเองนะทีส่ ามารถเอาชนะ และผ่านมันมาได”้ พิชญวรรณ เครือเทียร 87

รวมเรอ่ื งสน้ั “วันทกุ ขท์ ่ีผ่านพน้ ” ฉนั “เธอภูมใิ จในตัวเอง คนอื่นๆ กภ็ มู ใิ จในตวั เธอเหมือนกนั รวมถงึ เราด้วยนะ” แอม “จริงเหรอ ขอบคุณนะ” ฉนั “ตอนนมี้ ันกด็ กึ มากแลว้ เราไปนอนกนั เถอะ” แอม “โอเค ฝนั ดนี ะ” ฉนั “ฝันดีจ้า” หลังจากคืนนัน้ ฉันก็สนิทกับแอมมากข้นึ กว่าเดิม อาจ เป็นเพราะเธอยอมเลา่ เรอ่ื งราวของเธอใหฉ้ ันฟังก็ได้ ฉันไม่แน่ใจวา่ การท่ีแอมดสู ดใสและพูดคุยกบั คนอื่นมากข้นึ หลงั จากกลับจาก อพวช. น้นั มันเปน็ เพราะเธอไดร้ ะบายสิ่งที่อดั อน้ั อยูใ่ นใจออกมา แลว้ หรอื เปลา่ แต่ถ้าเธอสดใสขน้ึ ไม่วา่ จะเหตผุ ลอะไร มนั กค็ ุ้มคา่ มากๆ ปจั จบุ นั น้แี อมเป็นคนที่พดู คยุ กบั เพ่ือนไดเ้ ยอะมาก เธอไม่ตีตัวออกห่างเพื่อนแล้ว แต่เธอพยายามเข้าหาเพ่ือนแทน ซงึ่ มันเปน็ ส่งิ ทีด่ ีมาก คณุ ครูหลายคนที่คอยกงั วลเร่ืองเธอ ก็สบายใจและวางใจมาก เพราะเธอมคี วามกล้าทจ่ี ะเข้าสังคมแล้ว ในการทำกิจกรรมตา่ งๆ เธอกก็ ลา้ มากข้ึน ผลท่ีตามมาคือเกรด ที่สวยงาม เพราะเธอมคี วามม่นั ใจในการทำงานมากขึน้ และ บอกไดเ้ ลยวา่ ชวี ิตของแอมตอนน้ีนน้ั ดีมากจริงๆ จากเร่ืองราวของแอมทฉี่ ันได้กลา่ วเลา่ ใหฟ้ ังกนั น้ัน คงจะทำใหม้ องภาพถงึ คำว่า “ฟา้ หลังฝนย่อมสวยงามเสมอ” ได้อย่างแน่นอน และฉันเชอ่ื ว่าเรอื่ งราวน้จี ะเป็นสง่ิ ทปี่ ลอบใจ ทกุ คนทเ่ี จอเร่ืองราวเลวร้ายในชีวิตว่า อยา่ โทษฟ้าโทษดาว โทษคนอนื่ หรอื โทษตัวเองว่า ทำไมเกิดมาตอ้ งเจออะไรแบบน้ี 88 ฟา้ หลงั ฝน

ประเภทเยาวชน ในชีวิต เพราะเหตุการณ์ร้ายๆ ท่ีทำให้เรามีประสบการณใ์ นการ ดำเนินชวี ิต เม่ือผ่านไปได้ เราก็จะพบเจอเร่ืองราวทดี่ ๆี เสมออย่าง เช่นแอม เมื่อเธอผ่านโรคซมึ เศร้ามาได้ ชวี ิตของเธอกด็ ขี นึ้ มาก มแี ตส่ ิง่ ดีๆ ในชีวติ ดังนน้ั หากเจอเหตุการณท์ ่ีเลวรา้ ยแคไ่ หน หนกั เพียงใด โปรดจงรไู้ วว้ ่าส่ิงดีๆ จะยืนรออยอู่ กี ฝ่ังทางซ่งึ เป็นทางที่เรา ต้องข้ามมันไปใหไ้ ด้ และหากทอ้ แทเ้ มือ่ ใดขอใหจ้ ำไว้วา่ “ไม่มีใคร เคยพบคนทีแ่ ข็งแกรง่ ทผี่ า่ นมาได้งา่ ย โดยไมต่ ่อสู้อะไรเลย” เก่ียวกบั ผเู้ ขียน พชิ ญวรรณ เครอื เทียร นักเรียนช้นั มัธยมศกึ ษาปีท่ี 5 โรงเรยี นบวั ขาว อำเภอกฉุ ินารายณ์ จังหวดั กาฬสนิ ธุ์ พชิ ญวรรณ เครอื เทียร 89

ทุกๆ วันที่ 9 เดอื น 9 ของทุกปี พนื้ ทนี่ ้ี จะฝนตกทง้ั วนั และหากผู้ใดทไ่ี ปอยู่ใต้ต้นไม้ ใหญก่ ลางท่งุ และหลับไป เมือ่ ตนื่ มาจะลืมความ ทรงจำเลวร้ายในอดีตท้ังหมด จะเหลอื แต่ ความทรงจำดๆี และความรสู้ กึ ดีๆ

แรมโรย สิรวิ รรณ์ กติ นิ ารถอินทราณี สายลมพดั ผา่ นอากาศ ตน้ หญา้ ปลดิ ปลวิ ตามทว่ งทำนอง ของลม เสียงย่ำเท้าเปน็ จังหวะสม่ำเสมอเป็นเสียงควบคูก่ นั ไปกับลมราวกบั กำลังเลน่ ดนตรสี ดร่วมกับธรรมชาติ เจ้าของเสยี ง ยำ่ เท้าหน่งึ คอื เด็กสาวอายุ 17 วยั แห่งช่วงคาบเกย่ี วระหว่างโลก แห่งความฝนั และโลกแหง่ ความจรงิ เดก็ สาวในรองเท้าหนังสีดำ คู่โปรดเดนิ จำ้ อา้ วตามคนในรองเทา้ บทู สีนำ้ ตาลเฮเซลนัท สรี องเท้า นัน้ เหมอื นกับสีผมของเธอคนนั้นไม่มีผิด เด็กสาวเดินทางมากบั ผู้นี้เป็นระยะเวลาวันหนึ่ง แต่กไ็ มอ่ าจทราบไดว้ า่ ผสู้ ีเฮเซลนัทคนน้ี ชือ่ ว่าอะไร ครน้ั ถามไปคนผนู้ ก้ี ไ็ มย่ อมตอบ เธอจงึ ไดแ้ ตเ่ ดินตาม ตอ้ ยๆ โดยทใ่ี นหวั มีคำถามลา้ นคำถาม “แรมโรย เราควรพักท่ีใตต้ น้ ไมน้ ีก้ ่อน” ชื่อของเด็กสาว ถูกเรียกจากคนนำทาง แรมโรย พยักหนา้ เชงิ เหน็ ดว้ ยแล้วจงึ เดินนำไปน่ังทีต่ ้นไม้ใหญ่ เฮเซลนัทก็เดินตามมาหยอ่ นก้น ลงน่งั ข้างๆ เธอ คนคนนี้ไม่มีชอื่ เรียกคงจะแปลก แรมโรยคิดว่า คงจะเรยี กคนคนน้ีว่าเฮเซลหรือเฮเซลนทั ไปกอ่ น ทัง้ คู่นั่งข้างกัน

รวมเร่ืองส้ัน “วนั ทกุ ขท์ ผี่ ่านพ้น” โดยไมม่ บี ทสนทนา อาจเป็นเพราะความเหนอื่ ยจากการเดนิ เทา้ หรือไมก่ ็อยากนง่ั มองกลุม่ เมฆทเี่ คลอื่ นตวั บนทอ้ งฟ้าเสมอื นกำลงั วงิ่ ไล่จบั กนั โดยทม่ี ที อ้ งฟ้าเปน็ พน้ื ท่ใี นการเล่น แรมโรยเหมอ่ มอง ทอ้ งฟา้ พลางคิดไปเรอ่ื ยเปือ่ ย คดิ ถงึ เมอื่ แรกพบตอนเจอเฮเซล คดิ ถึง...การเดนิ ทางคร้ังนี้ ... แรมโรย เป็นช่อื เรยี กของเดก็ สาวคนหน่ึง แตเ่ ด็กสาวคนนี้ กลบั เกลยี ดคำน้ที ส่ี ุด เกลียดซะจนอยากสำรอกออกมา แต่ความ เปน็ จรงิ เธอไม่ไดเ้ กลยี ดคำว่าแรมโรยหรอก เธอเกลียดชื่อเรียก ของเธอต่างหาก คงดหี ากไม่มีใครรชู้ ือ่ เรา แรมโรยคดิ แบบนี้ อย่ใู นหัวเสมอมา ในโลกแหง่ ละครเวทนี ี้ ทุกคนมบี ทบาทของ ตน แรมโรยรดู้ วี ่าตัวเองนน้ั ก็มบี ทบาท แต่เพยี งเธอไม่เข้าใจวา่ ทำไมว่าเธอตอ้ งแสดงบทบาทน้ี เธออาศยั อยู่ในหมู่บา้ นเล็กๆ ในแถบพ้ืนท่ีที่อากาศ เย็นสบายตลอดทง้ั ปี บริเวณโดยรอบเธอมักมองเห็นแต่ต้นสน และทุง่ หญา้ แรมโรยเกิดมาในบทบาทท่ยี ึดเหนยี่ วของพอ่ แม่ เดก็ นอ้ ยผมสดี ำสนิทและถกู ตดั ส้นั มาตลอด เพราะแมบ่ อกวา่ ผมยาวนนั้ รุงรัง เธอมีตาสีดำเหมือนผม หากแต่คงมีเพียง แสงประกายจากตาเปน็ สิ่งท่ที ำใหผ้ มกบั ตานัน้ ต่างกัน เดก็ นอ้ ย มกั เห็นพ่อและแมต่ ะโกนใสก่ ัน ทุบตีกนั บา้ ง บางครั้งพ่อแมเ่ ล่น เกมอะไรกันนะเธอคิดในใจ และต้ังแตจ่ ำความได้ เธอมกั จะได้ยนิ ประโยคประโยคหนงึ่ ซำ้ ๆ ไดย้ นิ จนทอ่ งได้ข้นึ ใจ เหมือนกับ บทสวดของศาสนา เธอท่องประโยควา่ พอ่ แมย่ งั อย่ดู ้วยกันก็ 92 แรมโรย

ประเภทเยาวชน เพราะลูก ในทแี รกเธอเขา้ ใจวา่ พ่อและแมน่ น้ั รักกนั และรักแรมโรย เลยอยดู่ ว้ ยกนั สามคน แตพ่ อเธอโตขนึ้ จนรคู้ วามขนึ้ เธอกไ็ ด้รู้ว่า ประโยคที่เธอท่องจำไดข้ ึ้นใจนัน้ ความหมายทแ่ี ทจ้ ริงมนั ชา่ งนา่ สมเพช และเกมท่ีพอ่ แม่เลน่ กันนน้ั ก็นา่ สะอิดสะเอียนไม่ต่างกัน แรมโรยรวู้ า่ เธอเปน็ โซ่พันธนาการพ่อและแมส่ องคน และเมอ่ื เธอ รูค้ วาม โซ่พันธนาการเสน้ น้นั กไ็ ดเ้ หลอื เพียงเสน้ เดียว พอ่ เป็นฝ่าย ปลดโซ่นีอ้ อกไป แตพ่ ่อไมไ่ ด้บอกแม่ แรมโรยแอบดูแมท่ ่ีรอ้ งไห้ อยา่ งบ้าคลั่งในห้องนอนใหญ่เพยี งคนเดียว แมจ่ กิ หัวและขว่ น ตวั เองพรอ้ มบ่นพึมพำเบาๆ ซึ่งในความเงียบนนั้ แรมโรยได้ยิน ทแี่ มพ่ ดู พึมพำชดั เหมอื นมคี นมากระซิบข้างหู แมพ่ ดู วา่ ทำไม ท้งิ มันไว้กบั กูคนเดยี ว ณ วนิ าทนี ้นั ในหวั ก็มีคำถาม ขึน้ มาซำ้ ๆ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมละ่ ทำไมกัน ตั้งแต่วันท่ีพอ่ ได้จากไป รายได้กน็ อ้ ยลงเช่นเดยี วกบั ความสัมพันธ์ของเดก็ สาวและแม่ทยี่ ิง่ แย่ลงเร่ือยๆ แรมโรย ตอ้ งทนฟงั คำด่าทอต่างๆ บอกว่าตัวเธอน้นั เปน็ ภาระ ซ่ึงเธอกร็ ู้ตวั ดีวา่ ตนนน้ั เปน็ ภาระไมต่ า่ งกัน ตอนนี้เธอเรม่ิ ไม่แนใ่ จ บางทกี ารให้ แมต่ บตเี ธอคงดเี สียกวา่ ใหแ้ ม่พดู จาวา่ เธอ จนกระท่งั เชา้ วนั หนง่ึ ที่ ท้องฟา้ ปกคลมุ ไปด้วยสายไหมสเี ทา ในวนั น้ันไมม่ ีโซท่ ี่ล่ามไว้ กบั เธออีกต่อไป แรมโรยตน่ื มาเวลาเดิมและทำกจิ ธรุ ะของเธอ ดงั เดมิ เธอและแม่หาเลีย้ งตวั ได้โดยการขายของเกา่ วันนก้ี เ็ ชน่ เคย เธออยู่เฝ้าร้านทง้ั วัน ปกติแล้วแม่จะแวะมาบ้างครหู่ นึ่ง หรอื ไมก่ ็ กลับมาตอนเย็น เด็กสาวไม่เคยถามวา่ แม่ไปไหนและไมค่ ดิ จะถาม ดว้ ย ในวันนแ้ี มไ่ ม่กลบั มา ในวันพรงุ่ นแ้ี ม่ก็ไมก่ ลบั มา ในวนั ตอ่ ๆ ไป แมก่ ไ็ มก่ ลบั มา...อกี เลย แรมโรยไม่ได้รู้สึกเสยี ใจ หรอื ดีใจเป็น สริ ิวรรณ์ กิตนิ ารถอินทราณี 93

รวมเรอ่ื งสัน้ “วนั ทกุ ข์ที่ผา่ นพน้ ” พิเศษ ในตอนนีเ้ ธอกลับไมร่ ูส้ ึกอะไรเลย ไมม่ คี วามรู้สกึ ใดทั้งสนิ้ เธอใช้ชวี ิตไปเรอื่ ยๆ เงนิ กล็ ดลงเรอ่ื ยๆ เช่นกัน แต่เดก็ สาวไมไ่ ด้รู้สึก กังวลมากนัก อาจเพราะเธอไม่มเี ปา้ หมายใดๆ ในชวี ติ แตแ่ ลว้ วนั หน่ึง... ‘กอ๊ กๆ’ เสียงเคาะประตูยามเชา้ ประตูไมท้ ร่ี ับบทบาทเปิดปิดบา้ น มาตลอดหลายสบิ ปตี ้งั แต่วันท่พี ่อจากไปกไ็ มม่ ีเสียงนมี้ านานแล้ว แรมโรยนั่งอยูใ่ นบ้านของเธอกำลงั จะกินขนมปงั เกา่ ๆ ที่หมดอายุ ไปรยึ ังกไ็ มท่ ราบ เด็กสาวมองเหม่อไปท่ปี ระตสู กั ระยะเวลาหนงึ่ พอนึกขึน้ ได้ว่ามคี นเคาะประตกู เ็ ดินด่มุ ๆ ไปเปิด พลางคดิ ในใจ บา้ นนเี้ ป็นบ้านเชา่ รึเปลา่ นะ เจา้ ของทแ่ี ทจ้ รงิ จะมายึดบา้ นรึเปลา่ แตเ่ ม่อื เปดิ ประตูออกมาพบแตค่ วามว่างเปลา่ บางทีอาจเปน็ พวก เด็กซนในหมบู่ ้าน แตเ่ มอื่ หันหลังกลับไปกำลงั จะเดินเข้าบ้าน เธอ ถูกดึงแขนไวโ้ ดยใครบางคน แรมโรยสะดงุ้ รีบหนั ไปมอง คนตรงหน้าเธอเป็นเด็กสาวอายุรนุ่ ราวคราวเดียวกบั เธอ สูงไมต่ ่าง จากเธอสักเท่าไหร่ คนคนนผ้ี มยาวสีนำ้ ตาลเฮเซลนทั สวยงาม แสงที่กระทบบนผมทำใหผ้ มสเี ฮเซลนทั ยิ่งเปล่งประกายเข้าไป ใหญ่ ดวงตาของคนคนนีก้ ็สเี ดียวกบั ผมเช่นกัน ร่างนัน้ สวมเส้อื แขนยาวจีบปลายและสวมเสอื้ กัก๊ ทับสีนำ้ ตาลเข้มเหมอื นไม้แก่ ซึ่งเข้ากบั กางเกงขาส้นั เปน็ อย่างดี และสวมรองเทา้ บูทสเี ฮเซลนัท เหมือนกบั สผี ม หลงั จากพินจิ หน้าตาและการแต่งตัวดแู ล้ว ดูเหมอื น ว่าจะไมใ่ ช่คนในหมบู่ ้านนี้ แรมโรยพิจารณาแล้วจงึ คิดในหวั ว่า คนคน น้มี าหาเธอทำไม ก่อนท่จี ะเอย่ ปาก ถามคนตรงหน้าก็ยิ้มอย่างเป็น มติ รให้และพูดกบั เธอ 94 แรมโรย

ประเภทเยาวชน “แรมโรยไมต่ ้องกลัวเราไปหรอก เราไมท่ ำอะไรเธอแน่นอน เราแค่เอาจดหมายมาให้” คนตรงหน้าปลอ่ ยมอื จากแขนของ เดก็ สาวผมสีดำ แล้วกย็ ืน่ ซองจดหมายสฟี า้ มาให้ แรมโรยรับมาดว้ ย ความงงงวย “ถ้าเธออ่านจดหมายเสรจ็ แลว้ เธอจะรเู้ ร่ือง ฉนั จะนงั่ รอ หน้าบา้ น” คนแปลกหน้าคนนปี้ ิดประตแู ละเดนิ ออกไปรอแถวๆ หนา้ บ้าน แรมโรยถือจดหมายมานงั่ ตรงโซฟา เธอพลกิ ดซู องรอบๆ และคอ่ ยๆ บรรจงฉีกซองจดหมายบรเิ วณปลายจดหมาย ภายใน มกี ระดาษสคี รมี เกา่ ๆ พับซ้อนกันอยูใ่ นจดหมาย เด็กสาวคอ่ ยๆ คล่ีกระดาษใหเ้ ปดิ ออกโดยที่ซองจดหมายยา้ ยไปอยู่บนตกั กระดาษแผ่นนีม้ ีขอ้ ความจำนวนหนงึ่ ไม่ถึงกับเต็มกระดาษ เธอค่อยๆ อ่านข้อความในจดหมายแลว้ พบวา่ เนือ้ ความของ จดหมายน้ีเขียนถงึ “เรนโซน” วา่ เรนโซนเป็นพืน้ ทีบ่ รเิ วณทุ่งหญ้า กลางหุบเขา เนเดียร์ ท่ีอยู่ทางตะวนั ออกเฉยี งเหนือของหม่บู า้ นนี้ ในทกุ ๆ วนั ที่ 9 เดือน 9 ของทุกปี พน้ื ที่นีจ้ ะฝนตกทัง้ วันและหาก ผใู้ ดทไ่ี ปอยู่ใต้ตน้ ไมใ้ หญ่กลางทุ่งและหลับไป เมื่อตนื่ มาจะลืม ความทรงจำเลวรา้ ยในอดีตทงั้ หมด จะเหลอื แตค่ วามทรงจำดีๆ และความรูส้ กึ ดีๆ หรอื เรียกไดว้ ่าเรนโซนเป็นพ้ืนท่ีสำหรับการ เรมิ่ ตน้ ใหม่ เมื่อแรมโรยอา่ นจบ ความรู้สกึ แรกทีเ่ ธอคิดเลยคอื “น่มี นั อะไรกนั เน่ยี ” ทำไมผู้หญิงคนนถ้ี งึ เอาจดหมายมาให้เธอ แลว้ ข้อความในจดหมายนม่ี ันอะไรกนั พวกตม้ ตนุ๋ งนั้ เหรอ แตถ่ ึง กระนั้นเธอเดนิ ไปหนา้ บา้ นตามคำบอกของคนแปลกหนา้ คนน้ันใน ตอนแรก คนในรองเท้าบูทยังคงนั่งรอหน้าบา้ น และเมื่อเห็น เดก็ สาวผมดำเดนิ ออกมาหนา้ บา้ น คนคนนน้ั กร็ บี ปร่ีเขา้ มาหาแรมโรย ทนั ที สริ ิวรรณ์ กิตินารถอนิ ทราณี 95

รวมเรือ่ งสนั้ “วนั ทกุ ขท์ ีผ่ ่านพน้ ” “อ่านจบแล้วใชม่ ัย้ ปะไปกันเถอะ” คนตรงหน้าพูดจบ แล้วก็จับมือเธอจะลากไปท่ีไหนสักท่ี แรมโรยรบี สะบัดมือออก ทนั ที ดว้ ยความตกใจและสบั สน คนผมสเี ฮเซลนทั ทำหน้างงและ กำลังจะเอย่ ปากพดู อะไรบางอยา่ ง แต่แรมโรยกร็ ีบตัดบท “นค่ี ณุ น่ะเป็นใคร จะมาลากฉนั ไปไหน แล้วเอาจดหมายน่ี มาให้ฉันทำไม ข้อความในจดหมายก็อะไรไมร่ ู้ เอานิยายแฟนตาซี มาใหอ้ า่ นเหรอ เปน็ พวกสิบแปดมงกฎุ สนิ ะ ออกไปเดี๋ยวน้ี!” แรมโรย พูดดว้ ยความไม่สบอารมณ์ น่เี หมอื นเป็นครงั้ แรกในรอบสบิ ปี ท่ตี ะโกนเสียงดัง คนตรงหนา้ ไม่ได้มที า่ ทตี กใจมากนัก ดูออกจะ ใจเยน็ มากเสยี ดว้ ย ซง่ึ ต่างกับแรมโรยในตอนนม้ี าก “ฉนั คงลมื พูดส่ิงสำคัญไปสนิ ะ ฉนั จะตอบคำถามเธอเอง ทุกคำถามเลย” “…” “ก่อนอนื่ คือฉันบอกช่อื ให้เธอไม่ได้ มนั เปน็ กฎของตระกูล ฉนั ตระกลู ฉันเป็นตระกูลเก่าแก่หน่งึ และเนอ้ื ความในจดหมาย น้นั เป็นเรือ่ งจรงิ ทไ่ี ดร้ ับการส่งตอ่ มาหลายตอ่ หลายร่นุ จนถึงร่นุ ฉนั หนา้ ทข่ี องตระกูลฉนั คอื พาคนที่มเี รอื่ งราวทเี่ ลวร้ายไปเพ่ือเยยี วยา คนเหล่านี้ เธออาจสงสัยวา่ ทำไมฉนั ถงึ ร้เู รื่องอดตี ของเธอ จริงๆ คอื ฉันไม่ไดร้ ู้หรอกแต่วา่ ทกุ คนในตระกลู ฉันจะมตี าแหง่ เงา จะเหน็ ออร่ารอบๆ ตวั คนว่ามคี วามมดื ดำแคไ่ หน ฉันมาท่หี มบู่ า้ นน้ี สักพักแล้ว และเธอเปน็ คนท่ีมีออรา่ รอบตวั ดำมืดท่สี ดุ เธอจะเชอื่ หรอื ไมเ่ ช่ือกไ็ ดน้ ะ” คนตรงหน้าพูดจบกท็ ำสีหนา้ ภาคภมู ใิ จสุดๆ แต่แรมโรยกลบั รูส้ กึ เหมือนโดนหลอกกวา่ เดิม เธอพอจะรวู้ ่า โลกนี้ 96 แรมโรย

ประเภทเยาวชน มีสิ่งมหัศจรรยม์ ากมายและตระกูลเกา่ แกท่ ่ีมีพลังวิเศษ แตว่ ่ามนั ไกลตวั เธอมาก “ขอโทษนะ ฉันไม่เชือ่ และถงึ เปน็ จริงกไ็ ม่สนดว้ ย เชญิ คณุ ไปลองหาคนอื่นเถอะ” แรมโรยทำทจี ะหันหลงั กลับไป แตค่ นผมสี เฮเซลนัทกย็ ังคงรั้งมอื ของเธอไว้ “น่ีแรมโรย...เธอจะใชช้ วี ิตไปแบบน้ีจริงๆ หรอ ฉนั ขอ สาบานว่าทฉี่ ันพูดมาคือเร่อื งจรงิ ฉนั จะพาเธอไปทเี่ รนโซน ฉนั จะให้ล็อกเกตทส่ี ำคญั ที่สดุ ในชีวติ ของฉนั ทม่ี อี ญั มณีราคาสงู ฝังไว้เป็นเครอื่ งประกันกับเธอ หากฉนั โกหกเธอกเ็ อาไปขาย ได้ราคาเลยนะ” คนตรงหน้าหยบิ ล็อกเกตตามทพ่ี ดู มาไวท้ ่มี ือเธอ และบีบมอื เบาๆ ราวกบั เปน็ การขอร้อง แรมโรยครุน่ คิดกบั ตัวเอง ถา้ โกหกก็คงไมใ่ ห้ของสำคัญขนาดนี้ เมือ่ พจิ ารณาล็อกเกตน่ีดูแล้ว กห็ นกั พอตวั และมีอญั มณีจริงๆ ถ้าเจา้ ของตาสเี ฮเซลนทั คนนี้ โกหกเราก็จะเอาน่ีไปขายไดร้ าคาดี และในสถานการณท์ เ่ี ลวร้าย ท่สี ดุ เราอาจโดนฆา่ ตาย ตาย? พอคดิ คำน้ีไดอ้ ยูๆ่ ก็คิดว่า หากตาย กค็ งไม่เป็นไร มีแตไ่ ด้กับได้ทุกทาง “แค่นอนคนื เดียวแลว้ พรุ่งนเี้ ช้ากลบั เลยใชม่ ย้ั …” คนตรงหน้าตาเปน็ ประกายพยกั หนา้ ดว้ ยความดีใจจนออกนอกหนา้ “งน้ั แรมโรยเราไปกันเลยเถอะนะ” ... นี่กเ็ ป็นที่มาของการเดนิ ทางครัง้ นี้ ใต้ต้นไมท้ ีก่ ำลัง พกั อยนู่ แี้ รมโรยจับในกระเป๋าเสอื้ ของเธอเพือ่ เชก็ ลอ็ กเกตท่ีเป็น สริ ิวรรณ์ กติ นิ ารถอินทราณี 97

รวมเรือ่ งสัน้ “วันทกุ ขท์ ผ่ี ่านพน้ ” เครอ่ื งประกันการเดินทางครง้ั นี้ เฮเซลนัทบอกว่า อีกไมน่ าน เราใกล้จะถงึ หบุ เขา เนเดียร์ แล้ว แรมโรยทย่ี งั นั่งเหมอ่ มองกลุ่ม ก้อนเมฆก็ไม่มที ่าทีทจี่ ะละสายตาจากมนั เหมอื นหลุดเขา้ ไปอยู่ บนท้องฟา้ ซะแลว้ “แรมโรย ท่ผี า่ นมาเหน่ือยมยั้ ” จูๆ่ เฮเซลนัทกเ็ อย่ ขน้ึ มา แรมโรยทีใ่ นทแี รกน่ังเหมอ่ มองไปเร่อื ยๆ ก็รูส้ กึ สะดุดขน้ึ ทนั ใด ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดอาการจุกแน่นทีค่ อ เหนอ่ื ยมยั้ งั้นเหรอ เธอไม่ เคยนึกถึงเลย “ถามทำไม” “ไมร่ ู้สิ เพราะเธอดเู ศร้าดูเครยี ดตลอดเวลาละ่ มง้ั ” “เรารบี เดินทางกนั ต่อเถอะ รบี ไปเรนโซนใหจ้ บๆ” แรมโรย ตดั บทและลกุ จากตน้ ไม้ทันที เธอเปน็ ฝ่ายเดินนำอยา่ งชา้ ๆ เสยี ง ลำธารเลก็ ๆ ขา้ งทางไหลบรรเลงเปน็ เพลงทีช่ ว่ ยไม่ใหร้ อบกายน้ัน เงียบ เวลายามนีห้ ากดจู ากแสงของสุรยิ นั แลว้ คงใกล้จะเยน็ เตม็ ที และใกล้จะถงึ ท่ีหมายแล้วดว้ ย “นแ่ี รมโรย ตอ่ จากนีเ้ ธอกจ็ ะมคี วามสขุ มากๆ แล้วล่ะ ฉันเชอ่ื ” เจา้ ของรองเทา้ บทู เป็นคนเริ่มบทสนทนาอีกครั้งขณะท่ี ทั้งคเู่ ดินข้างขนาบค่กู นั ไป “แตฉ่ ันไมเ่ ช่ือ ความสขุ นะ่ ไม่มีจริงในโลกใบน้ีหรอก แค่เกิดมาก็ถือวา่ เปน็ ความทกุ ข์แลว้ ” แรมโรยพดู ตอบไป เธอไม่เคยเข้าใจคำว่าความสขุ แม้เพยี งนิดเดยี ว ตา่ งกบั ความทุกข์ ทค่ี อ่ นขา้ งจะสนิทชดิ เชื้อมาเปน็ เวลานาน หากความสขุ คือความ 98 แรมโรย

ประเภทเยาวชน เครียด ความอดอยาก ความทรมาน ความเจบ็ ปวด เธอคงเป็นคน ที่มีความสุขท่ีสดุ ในหมู่บ้านแล้วละ่ “ทีผ่ า่ นมาเธอคงเจอแต่ความทุกข์สนิ ะ” คนขา้ งกาย เดก็ สาวผมดำพูด แลว้ กเ็ อ้อื มมาบบี มอื เบาๆ แรมโรยทำนิง่ เธอไม่ ชอบให้มใี ครมาพดู ทำนองวา่ น่าสงสาร หรอื เหน็ ใจเธอ เธอไม่ ต้องการแม้แตเ่ พยี งนดิ เดียว ส่ิงเหลา่ น้มี แี ต่จะทำใหเ้ ธอสมเพช ตวั เองยงิ่ เขา้ ไปใหญ่ “ฉันกไ็ ม่ไดท้ กุ ข์ เลิกทำเหมอื นฉันทุกขม์ ากเสียที” เจ้าของเรอื นผมสเี ฮเซลนัทหันหนา้ มาและทำสีหนา้ ประหลาด จะยิ้มก็ไมย่ ิม้ จะเศร้ากไ็ ม่เศรา้ จนเจา้ ของผมสดี ำตอ้ งดีดหน้าผาก เฮเซลนทั ไปดว้ ยความหมนั่ ไส้ “โอ๊ยดีดหนา้ ผากทำไมเน่ยี ” “ก็เธอทำหน้าตาประหลาดใสฉ่ นั ทำไมล่ะ” “กแ็ รมโรยน่ะส.ิ .. โกหกไม่เนยี นสักนิด....” “อะไร ฉนั โกหกอะไร?” “เธออาจโกหกฉนั ได้นะแตเ่ ธอโกหกตวั เองไม่ไดห้ รอก โกหกฉนั ไมไ่ ดด้ ว้ ย ลมื หรือ ฉันมตี าแห่งเงา” แรมโรยพลางคิด หลังจากเฮเซลนัทพูดจบ โกหกตัวเองง้ันหรอ ฉนั ไม่ได้โกหกตัวเอง เสยี หนอ่ ย “จ้าๆ เจ้าแม่ตาแหง่ เงา” แรมโรยวา่ พลางทำหน้าเออื มๆ “นล่ี ้อฉันหรอ!” สริ ิวรรณ์ กติ นิ ารถอินทราณี 99