วันทุกข์ที่ผ่านพ้น รวมเรื่องสั้น อ่านยาใจ อ่านเพื่อหัวใจอิ่มสุข

รวมเรือ่ งสัน้ “วนั ทุกข์ท่ีผา่ นพ้น” “เสร็จแล้วคะ่ ” ซาอีดะเอย่ ขนึ้ และยน่ื กระดาษสองแผน่ ใหป้ รีดา “เก็บไวใ้ หค้ นที่เราอยากใหอ้ า่ นมากทสี่ ุดเถอะ” ปรดี าส่ง กระดาษกลับให้เธอ “ค่ะ” เธอเกบ็ กระดาษท้ังสองแผ่นเข้ากระเปา๋ เป้ “วันน้อี ยากได้หนังสือเลม่ ไหนตดิ มือไปบา้ งล่ะ เอา ขอบฟา้ ขลบิ ทอง ไหม เขียนโดยนกั เขียนคนเดยี วกันกบั ที่เขียน เพียงแคเ่ มด็ ทราย” ปรีดาถาม “คุณนิด นรารักษ์ เหรอคะ” “เล่มน้ที า่ นใชน้ ามปากกา ‘อชุ เชนน’ี เปน็ รวมบทกวีน่ะ วางอยตู่ รงชนั้ หนังสือสำหรับยมื รายสัปดาห์ ไม่ตอ้ งซ้อื ยืมไดเ้ ลย” “ขอบคณุ คะ่ พรุ่งน้ีเจอกันนะคะ” 5 กลับถงึ บ้าน ซาอีดะรอให้ทกุ คนในบา้ นหลบั สนทิ เธอจึงนำกระดาษแผ่นหนึ่งไปใส่ในกระเป๋าอปุ กรณ์กรดี ยางของ พอ่ ส่วนอกี แผ่น นำไปใสใ่ นผ้ากนั เปอ้ื นของแม่ท่ใี ส่ไปขายอาหาร ทัง้ สองแผน่ เขยี นข้อความเหมอื นกัน กระท่งั ถึงเวลาเช้า ขณะท่แี ม่ ของเธอกำลังแตง่ ตวั จะออกไปขายอาหาร จึงพบว่ามีกระดาษแผน่ หนง่ึ อยู่ในผา้ กันเปอ้ื น กอ่ นจะล้วงขึน้ มาอ่าน “หนรู กั พ่อและแม่ หนูอยากเหน็ พ่อและแม่มคี วามสุข 200 วนั ทุกขท์ ่ีผ่านพน้ ของเดก็ หญงิ ซาอีดะ

ประเภทประชาชนทั่วไป ไมอ่ ยากเห็นแม่ตพี ่อและพอ่ เตะแมอ่ ีกแล้ว ไม่อยากไดย้ นิ แม่ด่าพ่อและพอ่ ดา่ แม่อีกเชน่ กัน เม่อื พอ่ และแมไ่ ม่มคี วามสขุ หนกู ็ไม่มคี วามสุข บ้านของเรา จงึ เป็นบ้านทไ่ี ม่มคี วามสุข เกอื บทกุ คำ่ คืนทหี่ นูหลงั่ นำ้ ตาอย่ใู ตผ้ ้าหม่ ในหอ้ ง ตัวคนเดยี ว มนั เจบ็ ปวดและรวดรา้ ว บางครั้งหนูกอ็ ิจฉาเพอ่ื นคนอน่ื ๆ ทพี่ อ่ และแม่ของเขา รกั กนั เป็นหว่ งกัน หากพ่อและแม่รักหนู เหมอื นท่หี นรู ักพอ่ และแม่ พอ่ และแมด่ ีกนั นะคะ มีปัญหาก็คุยกันดี ๆ ดว้ ยเหตุผล หนจู ะไดพ้ งั ทลายภูเขาความทุกข์ในใจลงบา้ ง บา้ นเรา จะไดม้ คี วามสขุ บ้าง” ทนั ใดน้นั ซาอีดะก็ว่ิงออกมาจากห้องเพื่อจะไปสถานีรถไฟ แมเ่ อย่ ประโยคจบั ใจข้ึนขณะนำ้ ใสๆ ขังอย่ใู นดวงตาท้งั สอง “แมร่ กั ลูกนะ” ซาอดี ะหยดุ นิง่ โลกทั้งใบของเธอเหมือนหยดุ หมุน เปน็ ครั้งแรกท่ีเธอไดย้ ินคำวา่ รกั จากปากแม่ “คะ่ ” เธอหนั หลังกลับไปยังตำแหน่งท่แี ม่ยนื อยู่ แม่เดนิ เขา้ มาใกล้ อ้าแขนโอบกอด เธอยืนนง่ิ ไม่แสดงปฏิรยิ าใดๆ มเี พียง ความรูส้ ึกสับสนเท่านน้ั ทีว่ งิ่ วนอย่ภู ายในใจ อตริ จุ ดอื เระ 201

“แมข่ อโทษ ท่ที ำใหล้ กู ตอ้ งทกุ ขใ์ จ ต่อไปแม่สัญญาวา่ จะคยุ กับพอ่ ดีๆ ดว้ ยเหตผุ ล” ขณะทีส่ องแมล่ ูกโอบกอดกัน ชายผเู้ ปน็ พอ่ ก็กลับมาจาก กรีดยางพอดี “พอ่ กร็ กั ลกู นะ” ซาอีดะหนั ไปหาทีม่ าของเสียง ภเู ขาความทกุ ข์เหมอื น ค่อยๆ ทลายหายไปจากใจของเธอ “ผมขอโทษนะคุณ... เร่ืองทง้ั หมดท่ผี ่านมา” พ่อเอย่ ขน้ึ “ฉันกข็ อโทษท่ีใชแ้ ตอ่ ารมณ์แกป้ ัญหา” แมเ่ อ่ยขน้ึ บา้ ง ซาอีดะจูงมือแมม่ าจบั มือพ่อ แมจ้ ะเขนิ อายลูกสาว อย่บู า้ ง แตท่ งั้ สองกย็ อมจับมือกันโดยดี “ขอให้พอ่ และแมร่ ักกนั นานๆ ไม่ทะเลาะกันอีกนะคะ” ซาอดี ะเอย่ ข้ึน กอ่ นจะหนั ไปส่งยิม้ ให้ท้งั สองดว้ ยใบหน้าท่ีอม่ิ เอิบ ไปด้วยความสขุ เกี่ยวกับผเู้ ขียน อติรุจ ดอื เระ อายุ 21 ปี เป็นคนจงั หวัดสงขลา ปจั จุบันศกึ ษาชัน้ ปีท่ี 3 คณะรฐั ศาสตร์ สาขาการระหว่างประเทศ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หลงรักตัวหนงั สอื มาต้ังแตเ่ ด็ก ชอบอา่ นงานวรรณกรรมหลากหลาย ประเภท ฝกึ ขีดเขียนบทกวแี ละเรอ่ื งส้นั อย่างตอ่ เนื่อง เคยได้รบั รางวลั ยุวศลิ ปนิ ไทย (Young Thai Artist Award) ปี 2562 และ 2563



ใช้หัวใจแกรง่ กลา้ คอยลิขิตกำหนดชวี ติ แมต้ ้องใชค้ วามเพียรพยายามมากกวา่ คน ปกตหิ ลายเทา่ ตวั กต็ าม เธอคอยเตมิ เชื้อไฟ แหง่ ความหวงั ให้ลกุ โชตชิ ่วงอยูต่ ลอดเวลา

วนั ฝนพรำ สริ วชิ ญ์ รัตนจ์ ินดา 1 โลกของหนูเป็นสีดำ... ตัง้ แตว่ ันนนั้ วันที่ฝนพรำ ท้องฟา้ ดำหมน่ สายลมครวญครางโหยหวน เรากำลงั กลับจากไปเท่ียวทะเล ตรงทางโคง้ นัน่ รถของเราล่นื ไถล สูญเสยี การควบคุม พ่อเปน็ คนขับ แม่นง่ั ข้างพอ่ หนูน่ังขา้ งหลงั ความหวาดกลวั และ เสียงกรดี รอ้ งยังดงั ก้องอยใู่ นใจหนู รถของเราตกลงข้างทาง ชนกบั ต้นไมใ้ หญ่ โลกของหนดู บั วบู ลงตง้ั แตว่ ันน้นั ชวี ิตของหนูไม่มีวันเหมือนเดมิ อีกตอ่ ไป หนตู น่ื ข้ึนมา พบกับความมืดมน ดวงตาของหนบู อดสนิท เพราะเศษกระจก กระเด็นเข้าตา พ่อกบั แม่จากหนูไปแบบไมม่ ีวันหวนกลับ สนิ้ หวัง ไร้หนทาง หนูจะมีชวี ิตอยตู่ อ่ ไปไดอ้ ย่างไร หนูเคยมีพ่อกบั แมค่ อยปกปอ้ งดแู ลและมอบความรกั ให้ ไปโรงเรยี นเรยี นหนงั สือและเลน่ กับเพ่อื นๆ เคยทำอะไรไดด้ ว้ ย ตัวเอง แต่ตอนนหี้ นแู ทบจะชว่ ยเหลอื ตวั เองไมไ่ ดเ้ ลย โลกของหนูเปลยี่ นไปตลอดกาล...

รวมเรอื่ งส้นั “วันทกุ ข์ทผ่ี า่ นพ้น” 2 ป้าสง่ หนูไปอย่โู รงเรยี นสอนคนตาบอดกรุงเทพ หนกู นิ นอนและเรียนหนงั สอื อย่ทู น่ี ่ี หนมู ีบ้านใหม่ มเี พ่อื นใหม่ มคี ุณครูคนใหม่ มีชวี ิตใหม่ แต่หนูคิดถงึ พอ่ กับแมเ่ หลอื เกนิ หนูรอ้ งไห้ทุกวนั มีคุณครูคอยปลอบใจอยู่ไม่ห่าง คณุ ครูรักหนู หนรู บั รคู้ วามรสู้ กึ นัน้ ได้ กิจกรรมทีโ่ รงเรียนพอจะช่วยให้หนลู ืมความทกุ ข์ไปไดบ้ า้ ง หนตู อ้ งมารว่ มช้นั เรียนกบั รนุ่ นอ้ งชั้น ป.1 เริม่ ท่อง ก.ไก่ แบบมี ตัวเลขตามหลัง ก.ไก่ หนึง่ สอง สี่ ห้า ข.ไข่ หนึ่ง สาม ฃ.ฃวด สาม หา้ หก บวก ข.ไข่ ค.ควาย หนงึ่ สาม หก ฅ.ฅน สาม หก บวก ค.ควาย ฆ.ระฆัง จุดหก บวก ค.ควาย ง.งู หน่ึง สอง ส่ี หา้ หก… ฮ.นกฮูก หนึ่ง สอง สาม ส่ี หา้ หก หนูตอ้ งท่องตัวอักษรภาษาเบรลล์ ภาษาเบรลล์ใชจ้ ดุ หก จุดแทนความหมายของตัวอกั ษรภาษาไทย มีสามจดุ เรยี งแนวต้ังคู่ กนั สองแถว แถวซ้ายมือนับเปน็ หนึง่ สอง สาม เรียงลงมาแถวทาง ขวานบั เปน็ ส่ี ห้า หก เรียงลงมาเหมอื นกัน นลี่ ะ่ ชวี ิตใหมข่ องหนู มันชา่ งยากลำบากเหลอื เกนิ เวลาเขยี นอักษรเบรลล์ตอ้ งใช้ สเลท กบั สไตลัส ชว่ ยเขียน สเลท คือแผ่นพลาสติกสองแผน่ ซอ้ นกัน พบั ได้เหมอื นแฟ้มเอกสาร แต่มขี นาดสัน้ กวา่ แผน่ บนมชี ่องเรียงกันเปน็ แถวแนวนอน หน่งึ แผน่ มีส่ีแถว หรอื สบ่ี รรทัดเรยี งลงมา เวลาเขยี นต้องเปิดแผน่ บนของ สเลททม่ี รี ูออก แลว้ เอากระดาษใสเ่ ขา้ ไปใหช้ ิดดา้ นพับซา้ ยมอื 206 วันฝนพรำ

ประเภทประชาชนทัว่ ไป กดกระดาษเขา้ กับปมุ่ ล็อกกันกระดาษเลอื่ น เมื่อเขยี นหมดส่ีแถว แล้วก็ขยับเลือ่ นกระดาษข้นึ ไป ใชส้ ไตลสั หวั โตปลายเหล็กแขง็ เปน็ เสมอื นดนิ สอ เขียนจาก ด้านขวามาซา้ ย แล้วยงั ตอ้ งสลับแถวจดุ อักษรเบรลล์ โดยเขียนแถว หนึง่ สอง สาม ไวท้ างขวามือ และเขียนแถว ส่ี หา้ หก ไว้ทางซ้ายมอื แทนเพอ่ื เวลาพลกิ กระดาษ ใช้นว้ิ มืออา่ นอกี ด้านจะได้ จดุ ตัวอกั ษรที่หันถูกทาง กดสไตลสั ลงไปในช่องบนสเลททมี่ ีรอยขยัก ตามจำนวนจุดหกจุด แลว้ ใช้น้วิ ชซี้ ้ายค่อยๆ ไลช่ อ่ งเร่ือยไปจนสุด แถวทางซา้ ยมอื ประโยคที่หนูชอบเขียนอยู่บอ่ ยๆ มีอกั ษรเบรลล์อยู่ ทั้งหมด สบิ เกา้ ตวั ... “หนูรกั พ่อกบั แม่นะคะ” 3 หนเู ตบิ โตขึน้ ท่ีโรงเรยี นแหง่ น้ี วนั เวลาผ่านไปพรอ้ มกับ รอยบาดแผลร้าวลึกที่ค่อยๆ จางลงทลี ะนอ้ ย หนไู ด้เรยี นร้ทู กั ษะ การใชช้ วี ติ ในโลกแหง่ ความมดื มน หนเู รยี นวา่ ยน้ำเพือ่ ให้สามารถ ช่วยเหลอื ตวั เองไดใ้ นยามคับขัน หนูฝึกทกั ษะการลอยตวั บนผวิ น้ำ กระโดดน้ำ ว่ายนำ้ ท่าฟรสี ไตลแ์ ละท่ากบ ชว่ งแรกๆ หนูกลัวมาก หนกู ลวั จมน้ำ แตม่ นั กผ็ ่านไปไดด้ ว้ ยดี หนแู ละเพือ่ นๆ สามารถ ว่ายนำ้ ไดอ้ ย่างสนกุ สนาน ตอนแรกก็ใชแ้ ผ่นโฟมช่วย จบั ย่ืนไว้ สิรวิชญ์ รตั นจ์ นิ ดา 207

รวมเรื่องสน้ั “วนั ทกุ ข์ที่ผ่านพ้น” ด้านหน้า แล้วใชข้ าและเท้าตนี ำ้ ใหเ้ คลอื่ นที่ไปข้างหนา้ เสยี งเทา้ ตีน้ำของหนแู ละของเพ่อื นๆ ดงั ลน่ั ไปหมด เพ่อื นบางคนรอ้ งกรด๊ี เสยี งแหลม ทำให้รู้สึกสนุกสนานเพลดิ เพลิน ลมื ช่วงเวลาอนั โหดร้าย ไปได้ช่ัวคราว หนูชอบเล่นกฬี าอีกอยา่ งคือ โกลบอล ทจ่ี รงิ พวกผหู้ ญิง ไม่ค่อยเลน่ กัน มนั เป็นกีฬาของพวกผชู้ าย พวกผหู้ ญงิ ทช่ี อบเลน่ กม็ ีหนกู บั เพอ่ื นผหู้ ญงิ อกี สองคน รวมกนั ได้เป็นหนึ่งทมี แข่งกับทมี พวกผูช้ าย เวลาเล่น พวกหนจู ะคอยส่งเสยี งไวไ้ ม่ใหพ้ วกผชู้ าย เขา้ มาใกลต้ วั มากเกนิ ไป ทจี่ ริงเกมกฬี าชนิดนหี้ า้ มส่งเสียง รบกวนกัน แตก่ น็ นั่ แหละ พวกผ้ชู ายควรจะตอ้ งอนุโลมให้กับ พวกหนู ตอ้ งคอยฟงั เสียงกระดิง่ ที่อย่ใู นลูกบอลไว้ จบั ทศิ ทาง ลกู บอลใหไ้ ด้ว่ากลิ้งมาทางไหน ปอ้ งกันไมใ่ หเ้ ขา้ ประตู ผลัดกันเป็น ฝ่ายรุกและรบั โดยโยนลูกบอลได้แค่สองครัง้ ต้องให้เข้าประตขู อง ฝ่ายตรงขา้ ม หนูวา่ มันสนกุ ดีนะ หนูคอ่ ยๆ คุน้ ชินกบั โลกสดี ำ วนั เวลาชว่ ยหล่อหลอมและเยียวยาจติ ใจให้หนู หลกั สตู รสำคญั สำหรบั การเอาชวี ติ รอด และช่วยให้ใช้ ชีวิตในสงั คมได้อีกหลกั สตู รหนึ่งคอื การฝึกทกั ษะใชไ้ มเ้ ท้าขาว นำทาง วชิ านห้ี นตู ้องออกไปฝึกเดนิ บนทางเท้าหน้าโรงเรียน เสียงรถยนต์ดังสบั สนวุน่ วายอย่ใู กล้ๆ หนตู อ้ งใชส้ มาธิอยา่ งหนัก เดินแกวง่ ไมเ้ ทา้ ซ้ายขวาพาตัวเองเคลื่อนทีไ่ ปข้างหนา้ ย่ำเดนิ ไปตามเส้นนนู สี่เส้นบนพนื้ ทเ่ี ป็นเหมอื นเข็มทศิ นำทาง อกี อยา่ งหนงึ่ ประสาทรับสมั ผสั สว่ นอน่ื ท่ยี งั ทำงานได้ดี ตืน่ ตวั ระแวดระวงั หคู อยเง่ียฟัง จมูกคอยดมกลิ่นสง่ิ ผดิ ปกติ เท้าคอยรับ สมั ผัสเสน้ นนู บนพืน้ มือคอยรับรูแ้ รงสน่ั สะเทือน ความสูง-ต่ำ 208 วันฝนพรำ

ประเภทประชาชนทั่วไป เรียบ-ขรขุ ระ และสง่ิ กดี ขวางจากไมเ้ ท้า ไมต่ า่ งจากการใชม้ อื คลำ คร้งั แรกทฝ่ี ึกเดิน หนูกา้ วขาไมอ่ อกเลย หนกู ลวั จนตวั สน่ั จนคุณครู ต้องเขา้ มาปลอบใจ หนูกลวั เสยี งรถยนต์ กลวั วา่ จะถูกรถชน ภาพในอดตี ผดุ หลอนขน้ึ ในใจ ภาพของรถยนต์ทีส่ า่ ยไปส่ายมา ยงั กบั วง่ิ อยบู่ นน้ำ ภาพของรถยนตท์ ตี่ กลงข้างทางชนกับตน้ ไม้ เสยี งกรีดร้องขวญั ผวายงั ดงั ก้องอยูใ่ นใจหนู แตใ่ นที่สดุ หนกู ็ผา่ น มันมาได้ มคี ุณครูคอยใหก้ ำลงั ใจอยขู่ ้างๆ ในวันท่ีโลกของหนูมดื มิด หนยู ังมคี ณุ ครอู ยู่เคียงขา้ ง... 4 หนเู รยี นวชิ าเลขโดยใชล้ ูกคิดจนิ ตคณติ มนั ชา่ งแตกตา่ ง จากเม่ือตอนที่หนูยังมองเห็น หนไู ม่สามารถนับจำนวนเลข จากหน้ากระดาษได้อีกต่อไป ไมว่ ่าจะเปน็ การบวก การลบ การคณู การหาร ทุกอย่างอยใู่ นลูกคิดจินตคณิต หนูต้องเร่ิมนับ หนงึ่ ใหม่... ลูกคิดจินตคณิตเป็นกรอบส่เี หลีย่ มผนื ผา้ มีแถวแนวตงั้ อยู่ 15 แถว มีแถบคั่นแบง่ เปน็ ตอนบนกบั ตอนลา่ ง ตอนบนมลี กู กลมๆ เลือ่ นไดอ้ ยู่ 1 ลูก แทนคา่ เทา่ กบั 5 ส่วน ตอนลา่ งมี 4 ลูก แทนค่าเท่ากบั ลูกละ 1 รวมแถวแนวตง้ั ท้งั ตอนบนและตอนล่างได้ คา่ แถวละ 9 แถวทางขวามอื สุดจะเริม่ นบั เป็นหลกั หน่วย หลกั สิบ หลกั รอ้ ย ไลไ่ ปจนถงึ หลักล้านทางด้านซ้ายสุด แตถ่ า้ จะใช้จดุ ทศนยิ มกใ็ หอ้ ย่ทู างด้านขวาสดุ แทนหลกั หนว่ ย แลว้ ร่นไปตาม ลำดบั สิรวชิ ญ์ รตั น์จนิ ดา 209

รวมเร่อื งสนั้ “วนั ทุกข์ท่ีผ่านพน้ ” ถา้ นับ 1 กเ็ ลื่อนลูกบนสุดของตอนลา่ งขนึ้ ไป 1 ลูก จนถงึ แถบคั่นแบ่งตอน ถา้ นับ 2 กเ็ ล่ือนขึ้นไป 2 ลกู ตอนล่างสุดจะนบั ไดถ้ ึง 4 เพราะมีแค่ 4 ลูก ถ้านับ 5 ก็ให้เลอื่ นลกู ของตอนบนลงมา จนถงึ แถบคัน่ แล้วเล่อื นลกู ของตอนล่างทง้ั 4 ลกู ออกจากแถบ คั่นลงมา เวลาจะนบั ค่า ใหน้ บั เฉพาะลกู ท่อี ยูช่ ิดกับแถบคนั่ แบง่ ตอนเทา่ นั้น นับท้งั ตอนบนและตอนลา่ งรวมกัน จะนบั ได้ถึง 9 โดย เลอื่ นลูกของตอนล่างขน้ึ ไปทงั้ 4 ลูก รวมกบั ลูกดา้ นบนท่มี ีค่า 5 ได้ เปน็ 9 การบวกเลขกท็ ำโดยเลือ่ นคา่ ลกั ษณะเดยี วกนั เชน่ 1+1 ก็เล่ือนด้านลา่ งขนึ้ ไปทลี ะ 1 ลูก สองคร้ัง รวมกันอ่านค่าได้เป็น 2 หรอื 5+2 กเ็ ล่อื นลกู บนลงมา 1 ลูก กบั เล่อื นลูกลา่ งขึ้นไป 2 ลกู รวมกันได้เทา่ กบั 7 ส่วนการลบ การคณู การหารกท็ ำในรปู แบบ เดียวกัน ในลกั ษณะหลักละ 9 ค่า ถา้ มีมากกวา่ หนงึ่ หลกั ก็เพ่ิมหลกั เข้าไป และทส่ี ำคญั หนูต้องทอ่ งสตู รคูณให้ได้ถึงแม่ 9 หนู คอ่ ยๆ เคยชนิ กบั การเรยี นเลขแบบใหม่ทใี่ ชเ้ พียงแคม่ ือหยบิ จับ ลบู คลำ มองเห็นตัวเลขดว้ ยมโนภาพในจนิ ตนาการอันแสนล้ำลกึ นอกจากนี้หนยู ังได้ปัน้ แป้งโดว์ ได้ชนื่ ชมศิลปะภาพนูน โดยใชม้ ือลบู คลำ และได้เรยี นคอมพิวเตอรเ์ ม่อื เขา้ สชู่ นั้ ป.5 เม่ือถึง ตอนนี้ การเรยี นหลกั ๆ จะอยู่ในคอมพิวเตอร์ ไดฝ้ กึ พมิ พ์ภาษา เบรลล์บนคอมพวิ เตอร์ ตัว s d f j k l บนคียบ์ อรด์ ใชแ้ ทนจุด 6 จุดของภาษาเบรลล์ แลว้ แสดงผลออกมาท่ีเคร่ืองแสดงผล อกั ษรเบรลล์ที่เป็นกล่องเล็กๆ มปี มุ่ นูนข้ึนมาเปน็ จุดของภาษา เบรลล์ เพอ่ื ให้ใช้นิว้ มือสมั ผัสอ่านได้ 210 วันฝนพรำ

ประเภทประชาชนท่ัวไป มันคอื ชีวติ ใหม่ของหนูท่เี หน็ แสงสว่างจางๆ ปรากฏอยู่ ปลายอุโมงค์ฝนั ... 5 “จากผลการทดสอบ นอ้ งค่อนขา้ งมีพฒั นาการทด่ี ี ครับ” นักจติ วทิ ยาเดก็ พเิ ศษชายหนมุ่ รูปงามพดู กบั คณุ ครู ประจำชนั้ ป.5 “คะ่ เราดีใจทเ่ี ธอมีพฒั นาการท่ีดขี นึ้ ตามลำดบั ผลการเรยี น ของเธอกอ็ ยู่ในเกณฑด์ นี ะคะ เราจะดูแลเธออย่างดตี อ่ ไปคะ่ ” คณุ ครู ตอบกลบั “นอ้ งมีปญั หาอะไรท่นี ่าสนใจม้ยั ครับ” เขาปอ้ นคำถาม “ไมม่ นี ะคะ แต.่ .. เอิ่ม... รสู้ กึ ว่านอ้ งจะชอบพดู คนเดยี ว อยบู่ อ่ ยๆ” “ขอบคณุ ครบั คณุ ครลู องสงั เกตดตู ่อไปนะครบั ผมจดั การ ไปแลว้ ” “เหรอคะ ขอบคณุ คะ่ ” คณุ ครดู ทู า่ ทางแปลกใจเล็กนอ้ ย “ผมใหน้ อ้ งหัดเขยี นไดอารี่ทุกวนั ก่อนนอนครับ มันชว่ ย ให้เธอระบายอารมณค์ วามรู้สึกท่ีอัดอ้นั ออกมา และทส่ี ำคญั การเขียนไดอาร่ยี งั ช่วยให้สมองจัดเรียงข้อมลู ให้เปน็ ระเบยี บ ทำใหส้ มองพรอ้ มทีจ่ ะรับขอ้ มูลใหม่ๆ สง่ ผลใหเ้ กิดการเรยี นร้ทู ่ีมี ประสทิ ธิภาพมากกวา่ เดมิ ครับ” สิรวิชญ์ รตั น์จนิ ดา 211

รวมเรอื่ งสัน้ “วนั ทุกขท์ ผี่ ่านพ้น” 6 ศภุ วชิ ญม์ าพบกับ ด.ญ.ธิดา ในตอนสายของวนั นต้ี ามนดั เพ่อื ทดสอบพัฒนาการดา้ นต่างๆ ของสาวนอ้ ยผูม้ ีความบกพร่อง ทางการมองเหน็ ด.ญ.ธดิ า ตอ้ งการความใสใ่ จเป็นพเิ ศษ เพราะเธอ สูญเสียดวงตาไปพร้อมกบั ครอบครัวของเธอ “สวัสดจี า้ น้องธิดา พว่ี ชิ ญน์ ะครบั เป็นยังไงบา้ งครับ” ชายหนุ่มเอย่ ทักทายเด็กหญงิ แล้วเออ้ื มไปจับมือของเธอไว้ เหมือนกับการจับมือทกั ทายทว่ั ไป แตจ่ บั แช่ไวเ้ ช่นนัน้ ตลอดเวลา ทพี่ ดู คยุ กัน การจับมือคอื การสอื่ ใจถึงใจแทนการสบตากนั “กด็ นี ะคะ ช่วงนี้หนโู ฟกสั ไปท่ีเร่ืองเรยี น เพราะใกล้จะขน้ึ ป.6 แล้วคะ่ ” เด็กหญงิ ตอบ พร้อมกบั กระชับฝ่ามอื ให้แนบแน่น ย่ิงกวา่ เดมิ “เย่ียมเลยครับ นอ้ งธิดาทำถกู ต้องแล้วครับ” เขากลา่ ว ชืน่ ชมให้กำลังใจ “แต่...พี่วชิ ญ์คะ หนูมีเร่ืองอยากปรกึ ษาหนอ่ ยได้มย้ั คะ” “ไดส้ ิครบั เชญิ เลย” “หนูจะไดเ้ รยี นต่อในระดับสูงๆ มย้ั คะ่ แล้วหนจู ะเรียน อะไรดีคะ” “ได้เรยี นสิ ถ้าหนูตงั้ ใจเรยี นและเรียนเกง่ ๆ หนจู ะไดท้ ุน เรยี นต่อแน่นอนครับ ส่วนถ้าถามวา่ จะเรยี นอะไรดี ง้ันพขี่ อถาม กลับว่า หนอู ยากทำงานอะไรแบบไหนล่ะ ?” 212 วนั ฝนพรำ

ประเภทประชาชนทัว่ ไป “หนูชอบคอมพวิ เตอร์นะคะ หนูวา่ ถา้ เก่งคอมพิวเตอร์ มนั น่าจะเอาไปประกอบอาชพี ไดเ้ ยอะค่ะ ” “โอ้...เย่ียมเลยครับ ขอให้ความฝนั เปน็ จรงิ สๆู้ นะครบั พีเ่ ปน็ กำลังใจให้ และเชื่อว่าหนตู ้องทำได้แนน่ อน อ่อ...แลว้ อย่าลมื ฝกึ ภาษาอังกฤษใหเ้ กง่ ๆ ดว้ ยนะครับ” เม่อื สนทนากนั เสร็จเรยี บร้อย ศภุ วชิ ญก์ ำหนดให้ ด.ญ.ธิดา ทำแบบทดสอบ และไม่ลืมท่จี ะแนะนำใหเ้ ธอหดั เขียนไดอาร่ี ทุกวันกอ่ นนอน เขียนบันทึกเรือ่ งราวในชวี ิตประจำวนั และทกุ อยา่ ง ที่อยากระบายออกมา... 7 ฉนั เกลยี ดวนั ฝนพรำ! หญิงสาวคดิ ดงั ๆ ในใจเพียงลำพัง เธอเดินคลำทางกลับบ้านพกั ใกลๆ้ หลังจากเลิกงาน สายฝน โปรยปรายลงมาแบบไม่ร้เู น้ือรตู้ วั อาจเป็นเพราะเธอมองไม่เห็น ความมดื ครึม้ ของฤดมู รสุมที่ปกคลมุ อยู่ตง้ั แตเ่ ชา้ เสน้ ผม พราวพร่างไปด้วยหยาดหยดน้ำทโี่ ปรยปลวิ ลงมาจากฟากฟ้า แต่ยงั ไม่ทันท่ีจะเปยี กช่มุ โชกไปทั้งตัว เธอก็เดนิ เข้าสชู่ ายคาบา้ น อนั แสนอบอุ่น โดยมีไมเ้ ทา้ ขาวนำหนา้ บ้านเดย่ี วช้นั เดียวมรี ัว้ รอบขอบชดิ ดูเหมอื นจะเหมาะกับ ผมู้ ีความบกพร่องทางการมองเห็นเช่นเธอ สายฝนเย็นฉำ่ ยังคง โปรยปรายลงมาอยา่ งไมห่ ยุดหย่อนจนค่ำมืด องึ่ อ่างประชัน เสยี งรอ้ งอยู่กับจักจั่นเรไร ความเหงาท่เี ดินทางมาจากสดุ ขอบฟ้า เข้าครอบงำดวงจิต พลันหวนคิดทบทวนช่วงชีวิตท่ผี ่านมา สิรวชิ ญ์ รัตนจ์ นิ ดา 213

รวมเร่ืองส้ัน “วนั ทกุ ขท์ ีผ่ ่านพ้น” ...ในทสี่ ุดฉนั กไ็ ด้เปน็ โปรแกรมเมอรอ์ ยา่ งทห่ี วงั ไว้ โดยมี พี่วิชญค์ อยให้กำลงั ใจอยเู่ คียงขา้ ง ผา่ นวนั และคนื อันแสนยาก ลำบากจนกลายเปน็ ความเคยชิน ต้องใชค้ วามเพยี รพยายาม มากกว่าคนปกตหิ ลายเทา่ ตวั แต่ฉันก็ทำมนั ไดส้ ำเร็จ ฉนั ไดท้ ุน เรยี นตอ่ จนจบปริญญาตรีสาขาวศิ วกรรมซอฟต์แวรโ์ ดยเรยี น ร่วมกับคนปกติทว่ั ไป มันอาจตอ้ งใช้ตวั ช่วยมากหน่อย โชคดี ทมี่ ผี ูใ้ จบุญบริจาคคอมพวิ เตอรโ์ น้ตบกุ๊ และอุปกรณ์เสรมิ สำหรบั ผบู้ กพรอ่ งทางการมองเห็น พร้อมติดต้งั โปรแกรมอา่ นหน้าจอ มาให้เรียบร้อย มีคู่บัดดส้ี ายตาปกตคิ อยใหค้ วามช่วยเหลอื และ คอยพิมพ์เลก็ เชอร์เป็นไฟลเ์ อกสารให้ เพอ่ื เอาไว้อ่านผา่ น โปรแกรมตาทิพย์ทอ่ี ่านทกุ อย่างบนหน้าจอออกมาเป็นเสียง ภาษาไทย การเขยี นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ไม่ใช่สิ่งทย่ี ากเยน็ เกนิ ไป การเขยี นจะใชโ้ คด้ อักษรภาษาอังกฤษและเครือ่ งหมายตา่ งๆ บนคยี บ์ อร์ด โดยอาศัยการพมิ พ์สมั ผัส การทำงานทกุ อยา่ งบน คอมพิวเตอรจ์ ะอาศัยโปรแกรมอา่ นจอภาพแลว้ แสดงผลออกมา เปน็ เสียงให้ไดย้ ิน ไม่ต่างจากการมองเหน็ เลย อกั ษรเบรลล์ ทเี่ รยี นมาตอนเด็กเพยี งแคช่ ่วยใหอ้ ่านออกเขยี นได้ รู้ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ รวมถงึ ตัวเลขและสญั ลักษณ์ต่างๆ ไมค่ ่อยไดใ้ ช้ ในการเรียนระดับทส่ี งู ข้ึน มนั อ่านได้ชา้ และไมส่ ะดวกเท่ากบั การฟังเทก็ ซ์บนไฟล์เอกสาร... ดวงจิตนอ้ มคดิ ไปถงึ งานท่ยี งั คง่ั คา้ งอยู่ ผบู้ ริหารตอ้ งการใหอ้ ัปเดตฐานขอ้ มลู บุคลากรภายใน มหาวทิ ยาลัย เน่อื งจากมกี ารปรบั เปลีย่ นโครงสร้างใหม่ รวมถึง ตอ้ งการเพ่ิมฟังกช์ นั อำนวยความสะดวกใหมๆ่ เข้าไปดว้ ย โคด้ 214 วันฝนพรำ

ประเภทประชาชนทัว่ ไป ท่เี ขียนค้างไว้เมือ่ ตอนกลางวนั ผุดขึน้ ในมโนโสตท่ีค่อยๆ จางลง เรอื่ ยๆ ... Mysql> load data infile “newdepartment_edu- inno.txt” into table d19 ; Query OK , 5 rows affected ( 0.09 sec ) Records : 5 Deleted : 0 Skipped : 0 Warnings : 0 …………… ...มโนทวารแวว่ ได้ยนิ เสยี งเพอื่ นรว่ มงานรอ้ งทักถึงเสียง อา่ นโคด้ จากโปรแกรมอ่านจอภาพท่ีดงั รวั อย่างรวดเรว็ เนื่องจาก ถกู ปรับให้เรว็ ขน้ึ หลายเท่าตวั จนเพ่อื นร่วมงานทบี่ งั เอิญเข้ามาใน ห้องฟังไม่รเู้ ร่ือง ซึ่งเปน็ ผลจากการฝึกฝนทักษะการใชโ้ สตประสาท มาต้งั แตเ่ ดก็ เพราะตามองไม่เห็นแสงสีใดๆ ... จิตรู้สำนึกของหญงิ สาวค่อยๆ เลือนรางลงเคลม้ิ หลบั เคลิ้มตนื่ ร้สู กึ ว่ามีภาพนิมติ ของใครคนหน่งึ ปรากฏอยู่ปลายเตียง นอน “เกง่ มากนะลกู ธดิ านอ้ ยของแม”่ จติ รสู้ ำนกึ อันบางเบา ไดย้ ินเสยี งของแม่พูดกบั เธอ หญงิ สาวตกใจต่ืนจากภวงั ค์ รู้สกึ วา่ หัวใจเต้นแรง ความ ยนิ ดปี รีดาเออ่ ล้นท่วมท้นออกมาเป็นหยดหยาดน้ำตา แม!่ !... เสยี งอนั แหบแห้งหลุดออกมาจากลำคออันแหง้ ผากของเธอ สิรวชิ ญ์ รัตนจ์ นิ ดา 215

รวมเร่อื งสนั้ “วันทุกขท์ ี่ผ่านพน้ ” 8 ด่ังขนุ เขาตระหง่านง้ำ ด่ังสายน้ำเย็นเยยี บไมไ่ หวติง แตไ่ หลเออ่ื ยอิง่ อยู่เบอื้ งล่าง ดงั่ แสงสว่างอบอ่นุ สดใสแห่งวนั ใหม่ และทอ้ งฟา้ กระจา่ งใสหลังพายุฝนโหมกระหนำ่ ด่ังสายลมเย็นฉ่ำ โชยช่นื ชโลมดวงจิต ดงั่ มติ รแท้ผู้แข็งแกรง่ และผง่ึ ผายสงา่ งาม หญงิ ชราผมสีเทาผู้มองเห็นชีวิตเป็นดง่ั เช่นบททดสอบ ท่ีตอ้ ง นอบนอ้ ม เรยี นรู้ และฟนั ฝา่ วันคนื พน้ ผ่านเป็นด่ังไมใ้ กลฝ้ งั่ จวนเจยี นถงึ ขอบตลิง่ หญิงชราผ้ใู ห้คำจำกดั ความของชวี ิตว่า “ชีวติ คือการตอ่ สู้” และเธอไดพ้ สิ ูจนแ์ ล้วว่า เธอคอื “ผชู้ นะ” ในเกมแหง่ ชีวิต หญงิ ชราผทู้ ไี่ ม่เคยก้มหนา้ ให้กับโชคชะตา แต่ใชห้ วั ใจแกร่งกลา้ คอยลขิ ติ กำหนดชีวติ แม้ต้องใชค้ วามเพียร พยายามมากกว่าคนปกตหิ ลายเท่าตัวก็ตาม เธอคอยเติมเชือ้ ไฟ แห่งความหวังให้ลกุ โชตชิ ่วงอยตู่ ลอดเวลา ผมู้ องโลกในแง่ดีและ มีทางออกใหก้ บั ชวี ติ เสมอ ในวันที่ชีวิตกา้ วล่วงสวู่ ัยเกษียณ เธออม่ิ เอมและรสู้ กึ ว่า ชีวิตชา่ งมคี วามสุขเหลือประมาณ เปน็ ผลบญุ แห่งความบากบัน่ ทุ่มเทไม่ยอ่ ทอ้ เธอสั่งอาหาร ซอื้ ข้าวของเคร่อื งใชจ้ ำเปน็ และเรียก รถโดยสาร ผา่ นทางแอปพลเิ คชนั ออนไลน์ เธอยังใช้เฟซบกุ๊ และ ไลนเ์ พ่ือคลายเหงา โดยใชร้ ะบบวอยซโ์ อเวอรใ์ นสมาร์ตโฟนเปน็ ตัวชว่ ย เธอหยิบสมุดไดอาร่สี ภาพเกา่ เหลืองออกมาเปดิ อา่ น สมดุ ไดอาร่ีทเี่ รม่ิ บันทกึ เปน็ ภาษาเบรลล์ไว้ต้งั แต่ตอน ป.5 มันเปน็ แผน่ กระดาษทีถ่ กู เยบ็ เข้าเลม่ ภายหลัง ในขณะทกี่ ัดแซนด์วิช 216 วนั ฝนพรำ

ประเภทประชาชนทัว่ ไป โฮลวีทและจบิ น้ำนมถ่วั เหลอื งรสจืด รำลึกทบทวนชีวติ ในวยั เด็ก ด้วยความรู้สึกด่ืมดำ่ ล้ำลกึ เกินกว่าจะบรรยายออกมาได.้ .. “โลกของหนูเป็นสีดำ... ตง้ั แตว่ นั นัน้ วันทฝี่ นพรำ ท้องฟา้ ดำหมน่ สายลมครวญครางโหยหวน เรากำลงั กลบั จากไปเทีย่ ว ทะเล ตรงทางโคง้ น่นั รถของเราล่ืนไถล สูญเสยี การควบคุม พอ่ เปน็ คนขบั แมน่ ัง่ ขา้ งพ่อ หนูนงั่ ขา้ งหลงั ความหวาดกลัว และเสยี งกรีดร้องยงั ดงั กอ้ งอยใู่ นใจหนู รถของเราตกลงขา้ งทาง ชนกบั ต้นไม้ใหญ่ โลกของหนดู บั วูบลงตัง้ แต่วันน้ัน ชีวติ ของหนู ไมม่ วี นั เหมือนเดมิ อกี ตอ่ ไป หนตู น่ื ขึน้ มาพบกับความมืดมน ดวงตาของหนูบอดสนทิ เพราะเศษกระจกกระเดน็ เขา้ ตา พอ่ กบั แม่จากหนูไปแบบไมม่ ีวันหวนกลับ สนิ้ หวงั ไร้หนทาง หนูจะ มีชีวติ อยูต่ อ่ ไปไดอ้ ย่างไร...” เกี่ยวกบั ผู้เขียน สิรวิชญ์ รตั น์จนิ ดา จบการศึกษาเกียรตินิยมดา้ นปรัชญา นักเขยี นแนว Fiction และ Non-Fiction ผลงานพ็อกเกต็ บ๊กุ ไตรลกั ษณใ์ นควอนตมั และ สมองควอนตมั ดึงดดู ความสำเร็จ สริ วิชญ์ รัตน์จนิ ดา 217

ถา้ แมย่ ม้ิ ทุกคนในบา้ นเรากจ็ ะย้ิมไปดว้ ย ภูวา่ ท้ังคุณตาคณุ ยายแลว้ กภ็ ดู ้วย เราอยาก ใหแ้ ม่กลบั มาหัวเราะดังๆ กลบั มาโวยวายวนี ๆ เหวย่ี งๆ เวลาภดู อ้ื ไดเ้ หมือนเดมิ นะครับ

This too shall pass แลว้ ทกุ (ข)์ อย่างจะผา่ นไป พติ ะวนั “การใหอ้ ภัย...ไมอ่ าจเปล่ียนแปลงอดีตได้ แตก่ าร ใหอ้ ภยั น้นั ... อาจเปล่ยี นแปลงอนาคตได”้ คำสอน ท่านพุทธทาสภิกขุ ชีวันค่อยๆ พบั กระดาษใบนอ้ ยท่ีคดั ลอกข้อความธรรมะ ของทา่ นพุทธทาสด้วยลายมือนนั้ สอดลงในช่องสำหรบั ใสร่ ปู ถา่ ย ในกระเปา๋ สตางคอ์ ย่างทะนุถนอม เธอมองเลยออกไปนอก กระจกบานใหญ่ของร้านกาแฟเจ้าประจำ ท่ีเธอมกั จะมานั่งคอย เพอ่ื รบั ลกู ชายกลับบา้ นหลงั เลกิ เรยี น ภาพเดก็ ชายวยั รนุ่ กลมุ่ หนึ่ง เดินออกมาจากรัว้ โรงเรียน เมื่อมาถึงบรเิ วณทางแยกก็หันไป ตบหลัง ตบไหล่ หวั เราะเฮฮา ส่งเสียงร่ำลากัน ก่อนจะเดิน แยกยา้ ยกนั ไป เดก็ ชายรา่ งสงู ใหญ่ ใบหน้าคมเขม้ หันไปโบกมอื ใหเ้ พอ่ื นกอ่ นจะเดินเข้ารา้ นกาแฟ เมื่อเหน็ ชีวนั ก็ยม้ิ ให้ แล้วเดิน ตรงเขา้ มาหา

รวมเรื่องสัน้ “วันทุกขท์ ่ผี า่ นพน้ ” “สวสั ดีครบั แม”่ เด็กชายพนมมือสวัสดี แล้วก้มลงกอด ชีวนั พลางหอมแกม้ ซา้ ยขวา “ภูหิวจัง ขอส่ังนมเยน็ กอ่ นกลับบา้ นนะครบั ” ชวี ันยิ้มรับและพยกั หน้าให้ “ภตู ะวนั ” ลูกชายคนเดยี ว ของเธอ คนที่เธอบอกกับตัวเองว่า “คือชีวิตท่มี ีเพยี งชวี ติ เดยี ว ของเธอ”ด้วยวา่ หากไมม่ ภี ูตะวนั แลว้ ชวี ติ ของเธอก็ไมอ่ าจเป็น ชีวติ ตอ่ ไปได้ ชีวันมองตามหลงั ลกู ชายซงึ่ เดินไปสงั่ เครื่องดมื่ ที่พนกั งาน แล้วเธอก็หนั กลบั มาอ่านหนังสอื ตอ่ “แมค่ รับๆ ฮา่ ๆ ” เสียงเจา้ ลกู ชายเรียกเธอปนเสยี งหัวเราะรว่ นพลางเดินถอื แก้วนมเยน็ ตรงมาทเ่ี ธอ ชีวันเงยหนา้ มองดว้ ยความแปลกใจ “อะไรครบั ลูก ขำอะไรเนี่ย” “พคี่ นขายครบั เขาถามภวู ่ามผี า้ อนามยั ไหมนอ้ ง ใส่ผ้า อนามัยด้วยนะ ภูเลยขำกลิ้งเลย แลว้ ภกู ็ถามกลบั ไปวา่ พ่หี มายถงึ หนา้ กากอนามยั หรอื เปลา่ ครบั พเ่ี ขาคงรวู้ า่ พดู ผดิ เขาหนา้ แดง เลยครับ ฮา่ ๆ” ชีวนั ฟงั ลกู ชายเล่าแล้วพลอยรู้สึกขำเลยหวั เราะไปกบั ลูก ชายด้วย แต่เมือ่ เธอนกึ ไดก้ ็รีบทำท่าทางบอกใหล้ ูกหวั เราะเบาๆ และเตอื นลูกชายวา่ “ ไม่เอาลูก พเ่ี ขาจะรู้สึกไม่ดนี ะ ไปหวั เราะเขาน่ะ” “ครับ กภ็ ขู ำอะแม่ แตภ่ ขู อโทษพเี่ ขาแลว้ ครับ พ่ีเขายัง ตลกตวั เองเลย น่ีภกู ลัน้ หัวเราะแทบแยค่ รบั ฮ่าๆ” 220 This too shall pass แล้วทกุ (ข์)อย่างจะผ่านไป

ประเภทประชาชนทั่วไป แลว้ เด็กชายภูตะวันก็ทำท่าจะระเบดิ เสยี งหัวเราะออกมา อกี ชวี ันเหน็ ทา่ ทางของลูกจึงรบี พดู ขนึ้ ก่อน “ ไปๆ กลับกันดีกวา่ ปา่ นนี้คุณตาคุณยายรอแยแ่ ลว้ ” สองแม่ลูกพากันเกบ็ กระเปา๋ ไปพลางหัวเราะคิกๆ คักๆ ไปพลาง แล้วเดนิ ไปทร่ี ถญปี่ ุน่ สีขาวซึ่งชวี ันใช้มาตงั้ แต่ร้ตู ัวว่า ต้ังทอ้ ง ก่อนหนา้ นี้เธอเป็นผหู้ ญงิ ประเภทลุยไหนลยุ กัน เปน็ นักวจิ ยั ทีอ่ อกภาคสนามในพน้ื ทีท่ ่รี ถธรรมดาเขา้ ไมถ่ ึง รถคู่ใจ ของเธอจงึ เปน็ ประเภท 4 wheel drive คนั ใหญท่ ่ใี ครเห็นก็ไม่ อยากจะเชื่อวา่ เจา้ ของรถจะเปน็ ผู้หญงิ ตัวเล็กๆ ไปได้ เมอ่ื แรก แตง่ งานนัน้ ชีวนั ยังรักที่จะทำงานในพืน้ ทีห่ า่ งไกล ยังมคี วามสุขกบั การได้เขา้ ไปชว่ ยเหลือผู้ยากไร้ตามชายขอบของแผน่ ดิน ชีวิตคูข่ องเธอกับสามีจึงต้องอยู่กันคนละฟากฝง่ั ของประเทศ การไดพ้ บกนั แตล่ ะครงั้ จงึ ต้องรอเวลาและโอกาสทจ่ี ะว่างตรงกัน ส่วนใหญ่แลว้ สามขี องเธอมกั จะเป็นฝา่ ยเดินทางมาหา และในหลายตอ่ หลายคร้งั แทนที่จะได้ใช้เวลาพักผ่อนอยดู่ ้วยกัน เขากลบั ต้องติดตามเธอไปทำงานภาคสนามรว่ มกับทีมวิจัยจนหมด โอกาสท่จี ะได้อยู่ดว้ ยกนั ตามลำพงั แตช่ ีวันก็ยังคงเลอื กท่ีจะใช้ชีวิต อยา่ งน้นั เนอ่ื งเพราะเธอเชอื่ วา่ ความรักคือความเขา้ ใจ ไว้ใจ และใหอ้ ิสระซึ่งกันและกนั เพ่อื ให้ท้ังคู่ต่างไดท้ ำในสง่ิ ท่เี ปน็ ความ ฝันและความสุขของตนเองได้เต็มที่ และเพราะเธอเชือ่ วา่ หากสามี ของเธอมคี วามสุข เธอกย็ อ่ มมสี ุขด้วย และเขาคงคิดไม่ต่างกัน และเธอกใ็ ช้ชีวติ เชน่ น้ี จนกระท่งั วนั ทรี่ ู้ว่ามอี ีกหน่งึ ชวี ติ ซึ่งเปน็ ของขวัญจากฟากฟ้าสง่ มาอยกู่ ับเธอแล้ว เม่อื เธอแจง้ ข่าวดเี รือ่ ง การมาถงึ ของเจา้ ภตู ะวนั ใหส้ ามแี ละครอบครวั ทราบ ทุกคนตา่ ง พิตะวัน 221

รวมเรอ่ื งสั้น “วนั ทกุ ขท์ ี่ผา่ นพน้ ” ดีใจและพากันกงั วลถึงการทำงานของเธอว่าจะสง่ ผลกระทบ ถึงลูก เธอจงึ ตดั ใจขาย “พีน่ ลิ ” รถค่ใู จคนั โปรดของเธอเพือ่ แลกกบั “นอ้ งนวล” คันกะทัดรัดทีข่ บั ได้น่มุ นวลกว่า และรวมถึงงดการทำ วจิ ัยภาคสนามท่ีตอ้ งออกไปสมบุกสมบันด้วยเพ่อื ความปลอดภัย ของ “เจ้าภู” หรือ “เด็กชายภูตะวัน” ผู้ซึ่งเป็นดั่งดวงตะวัน ส่องทางให้ชีวิตของเธอนับแต่นั้น ชีวันคิดว่าความสุขในชีวิตคู่ ของเธอควรจะดำเนินต่อไปเหมือนในถ้อยคำที่เธอบรรจงเลือก ถ่ายทอดลงบนบัตรเชิญงานแต่งงานว่า “Happily Ever After” แต่ความสุขชั่วนิรันดร์แบบนั้นกลับไม่มีอยู่จริง ************************ “เอสเพรสโซร้อนไดแ้ ล้วค่ะ” ชีวันหันไปตามเสียงแล้วกไ็ ดพ้ บกับรอยยม้ิ สดใสของบาริสต้า สาวน้อยท่ียนื อยหู่ นา้ เคานเ์ ตอร์ เธอลุกขน้ึ เดนิ ไปรบั กาแฟทส่ี ัง่ ไว้ พลางสงั เกตเหน็ วา่ บนจานรองถว้ ยกาแฟนั้นมีการด์ ใบเล็กทีเ่ ขยี น ขอ้ ความสัน้ ๆ ด้วยลายมือวางอยู่ ชีวนั อา่ นขอ้ ความบนการด์ นัน้ แลว้ เผลออมยิ้ม เสียงสาวนอ้ ยคนเดมิ พดู ข้ึน “ที่ระลึกจากทางรา้ นค่ะ หนทู ำเอง ส่วนขอ้ ความนน่ั หนู เอามาจากหนงั สือคะ่ ” ชีวันมองการด์ ใบนน้ั แลว้ อา่ นข้อความเบาๆ “This too shall pass...” เธอเงยหน้าสบตาสาวน้อยเจ้าของการ์ด “ขอบคุณ มากค่ะ เป็นขอ้ ความเตือนสตไิ ดด้ ีทเี ดยี ว” 222 This too shall pass แลว้ ทุก(ข์)อย่างจะผ่านไป

ประเภทประชาชนทั่วไป “ดีใจทคี่ ณุ ชอบค่ะ ในรา้ นมหี นังสือรวมข้อความดๆี อย่หู ลายเล่มนะคะ อยูท่ ชี่ นั้ หนังสอื ขา้ งประตทู างเข้า คุณหยิบ มาอา่ นได้นะคะ” ชวี นั พยักหน้ายิม้ ใหเ้ ป็นการขอบคณุ แลว้ เดนิ ไปหยิบ หนังสอื เลม่ หนึง่ มาวางท่ีโต๊ะ เธอค่อยๆ ด่มื กาแฟไปพรอ้ มๆ กับเปดิ หนังสืออา่ นไปทีละหนา้ ชวี นั เชือ่ ว่าการอา่ นหนงั สอื จะชว่ ย ทำใหเ้ ธอมสี มาธิ มสี ตอิ ยู่กับปัจจบุ นั ไม่กงั วลไปลว่ งหนา้ กับ เหตกุ ารณ์ท่ียงั ไมเ่ กดิ ขึ้น ทว่าตวั อักษรทอี่ ยูต่ รงหน้าน้ัน บางข้อความ ก็เป็นเหมือนสายลมเย็นทใ่ี ห้ความเพลิดเพลินใจแล้วผา่ นเลย แต่ บางข้อความกลบั เหมือนลมแรงทตี่ รงเข้ากระแทกหวั ใจให้วบู ไหว ไดเ้ ชน่ กัน ทว่ งทำนองเนิบช้าของเสยี งเพลงจากในร้าน ทำให้ชีวนั จมอยูก่ บั ความคดิ คำนงึ ภาพเหตุการณข์ องวันเวลาทที่ ำใหช้ วี ติ ของเธอเปลยี่ นแปลงไปตลอดกาลคอ่ ยๆ ชดั เจนขึน้ วันที่เธอเพลดิ เพลนิ กบั การคัดลอกขอ้ ความถูกใจจากหนังสอื ในรา้ นกาแฟ รา้ นโปรด กาแฟในถ้วยหมดไปตงั้ แต่เมอื่ ใดชวี นั ไม่ทันรตู้ วั ดว้ ยเธอ มวั หลงเพลิดเพลนิ อยใู่ นสวนอักษรของหนงั สอื เลม่ นั้น จนกระทัง่ มี เสียงเคาะโตะ๊ ดงั ข้ึน เธอจึงละสายตาจากหนังสือมองไปยงั ทม่ี า ของเสียงและเงยหน้าขึ้น เม่ือเห็นใบหนา้ ท่ีคนุ้ เคยนั้น เธออดทจ่ี ะ เหลอื บไปมองข้อความในการ์ดใบเล็กทเ่ี ธอจดขอ้ ความเอาไว้ไม่ได้ “This too shall pass” เธอบอกตวั เองในใจกอ่ นจะเอย่ ปาก ทกั ทาย เจา้ ของเสียงเคาะโตะ๊ นน้ั “ณะ น่งั กอ่ นสิ จะด่ืมอะไรไหมคะ” ร่างสงู โปร่งนน้ั เลือ่ นเก้าอม้ี านง่ั ทางฝงั่ ตรงขา้ มกับเธอ เขายงั คงคลอ่ งแคล่วและสงา่ งามสมกับภาพลักษณข์ องผูบ้ ริหาร พติ ะวนั 223

รวมเรื่องส้ัน “วันทกุ ขท์ ี่ผ่านพ้น” หนุม่ ไฟแรงของสถาบนั การศึกษาทีม่ ชี อ่ื เสียงอนั ดับตน้ ๆ ของ ประเทศ “ไม่ตอ้ งมากพธิ ีหรอกครับ ณะไม่มีเวลามาก แคว่ นั จดั การ เซน็ ใหเ้ สรจ็ ก็พอ จะได้จบๆ เสียท”ี ชวี ันมองตรงไปยังใบหนา้ ทีเ่ รียบเฉยนัน้ แมก้ ่อนหนา้ นี้ เธอเคยหวังวา่ เขาคงจะมาเจรจากบั เธอเฉกมิตร เฉกคนที่ใช้ ทะเบยี นสมรสร่วมกันมายาวนานถงึ สบิ ส่ีปี คำพดู คำจาของเขา คงมีเย่อื ใยหรอื มีทางเลอื กอ่ืนใดให้เธอบ้าง แตส่ งั เกตจากน้ำเสยี ง และกิริยาทา่ ทางแลว้ เธอคงหมดหวังเปน็ แน่ “วนั ขอ...” “วันไมค่ วรจะขออะไรจากณะอกี ” คนตรงขา้ มเธอโพล่ง ขนึ้ มาทนั ที “เราตกลงกนั แล้ว ในเอกสารสญั ญาการหยา่ ก็ระบุ ชัดเจนแล้ว น่วี นั จะยอื้ เวลามานานเกินไปแล้วนะ” ชวี นั สดู หายใจลึกข่มสารพัดความรสู้ กึ ท่ปี ระเดประดังเข้า มา ก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสยี งเรยี บๆ ว่า “วนั ไมไ่ ด้จะขอเพ่ือตวั เองคะ่ วนั แคจ่ ะถามเรือ่ งลกู ...” “ยงั ไงณะกเ็ ป็นพ่อของลกู เปน็ ไปตลอดชีวติ นัน่ ละ่ ” เขาก็ยงั คงคุ้นเคยกบั การพูดโพลง่ ทะลุกลางบทสนทนา เหมือนในทกุ คร้ังทมี่ ีความคดิ เหน็ ไมต่ รงกับผู้อื่น ความเช่ือม่ัน ในความร้คู วามสามารถของตนเองมสี ว่ นชว่ ยให้ชุษณะก้าวข้ึนสู่ ตำแหน่งผ้บู ริหารในองคก์ รได้ไม่ยากนกั และเขาเชือ่ วา่ ความก้าวหน้าท่ีไดร้ ับมาอย่างอยา่ งรวดเรว็ หลังจากเรียนจบระดบั 224 This too shall pass แลว้ ทุก(ข)์ อยา่ งจะผ่านไป

ประเภทประชาชนท่ัวไป ปริญญาเอกจากต่างประเทศไดไ้ ม่นานนี้ ควรจะเปน็ ส่งิ ทท่ี ำให้ชีวนั ยอมตัดสินใจลาออกจากงานมาอยูก่ บั เขาเสียที แต่ชีวนั กย็ งั คง ยืนกรานทจี่ ะทำงานของตนเองตอ่ ไป ด้วยเหตผุ ลที่ว่าเธอผกู พัน กับที่ทำงานของเธอ และการอย่กู นั คนละทีก่ ็ไมไ่ ดส้ รา้ งปัญหา อะไรให้ชีวิตคู่ ซึง่ เขาคิดว่ามันไมเ่ ข้าทา่ เอาเสียเลย “แต่เรือ่ งค่าเลี้ยงดูลกู ณะให้ได้แค่เดือนละหา้ พัน ณะมี ภาระตอ้ งรบั ผดิ ชอบอีกเยอะ ลูกโตแลว้ ให้หดั ดูแลการใช้จา่ ยเอง ไดแ้ ล้ว สว่ นเรื่องคา่ ใชจ้ า่ ยอน่ื ๆ ของลูกอย่ามาให้ณะรบั ผดิ ชอบ อยูค่ นเดยี ว ตอ้ งแบง่ กันคนละครง่ึ ตามในสญั ญาน่นั อ้อ! แลว้ อย่าเอาข้อกฎหมายอะไรมาเล่นแง่กนั ล่ะ ใหม้ ันจบแบบ ไมม่ ีปัญหาดกี ว่า” ชวี ันสงั เกตเห็นแวววูบไหวในสายตาของเขา แตม่ นั เป็น เพียงครเู่ ดยี วจรงิ ๆ “เข้าใจคะ่ แต่วนั อยากจะใหณ้ ะบอกความจรงิ กบั วนั ว่า ทำไมอยดู่ ีๆ ณะถงึ ต้องขอหย่า ในเมื่อเราไม่เคยมีปัญหาขัดแยง้ อะไรกนั เลย เหตุผลของณะทว่ี ่า ไมร่ ักแลว้ มนั ฟังดูแปลกๆ นะคะ ความรักมันหายไปดือ้ ๆ ไดด้ ว้ ยหรอื คะ” “อย่าสงสัยอะไรใหม้ ากเลย วันยอ้ นคดิ ดูใหด้ ีๆ เองเถอะ ว่ามนั ไมใ่ ชค่ รั้งแรกที่ณะพูดกับวันเรื่องน้ี ท่ีผา่ นมาณะพยายาม ใหโ้ อกาสทงั้ ตัวเองและวันแลว้ แตค่ ำตอบของณะก็เหมือนเดมิ คอื ณะไม่ไดร้ กั วันเหมือนท่ีณะเคยคดิ ว่าใช่ เรามีเวลาเรียนรู้กนั น้อยมากกอ่ นท่จี ะแตง่ งานกัน แต่งแล้วกไ็ ม่เคยได้อยู่ดว้ ยกัน วันก็ยังคงอยู่ท่นี ่ี อยกู่ บั งานท่ีวันรักโดยไม่เคยคิดวา่ ณะจะรสู้ กึ ยงั ไง ตอนทณี่ ะต้องไปอยอู่ งั กฤษ ณะเคยขอให้วันลาออกจากงาน พิตะวนั 225

รวมเรื่องส้นั “วันทกุ ข์ท่ีผา่ นพ้น” ไปอยกู่ บั ณะ วันกไ็ ม่ไป 7 ปี ท่ีณะต้องอยู่คนเดยี ว ต้องดูแลตวั เอง ในทที่ ไี่ มใ่ ชบ่ า้ น มันนานนะวัน แต่ณะก็ยงั หวงั วา่ เมอื่ ณะกลับมา วนั จะลาออก จะพาลกู ย้ายไปอยูเ่ ปน็ ครอบครัวดว้ ยกนั แต่วนั ก็ยงั คงปฏเิ สธ วันทำตามใจตัวเองมาตลอด วนั ไมเ่ คยไดท้ ำหน้าทขี่ อง คู่ชีวิตทตี่ อ้ งดแู ลกันและกันเลยสกั คร้ัง กบั พอ่ แมข่ องณะ วนั ก็ไม่ เอาใจใส่ วนั รกั แตล่ กู และพ่อแมข่ องวนั เท่านัน้ เวลาทณ่ี ะมีความ ทกุ ข์ ไหนล่ะ ภรรยาของณะอยูท่ ่ีไหน มนั เป็นอยา่ งน้ีมาตลอดชวี ิต การแตง่ งานของเรา ณะเลยตอ้ งกลบั มาถามตัวเองวา่ ตกลงเรา รกั กันจรงิ หรอื เปลา่ เรายงั ตอ้ งเปน็ ครอบครัวเดยี วกนั หรอื เปล่า และการทณ่ี ะได้คำตอบแบบนี้ มนั ก็ไม่ใชเ่ ร่ืองแปลกหรอก” ตลอดเวลาท่ีชุษณะพูด ชวี ันได้แต่เพยี งน่ังฟงั เงียบๆ ในหัวของเธอมภี าพความทรงจำมากมายยอ้ นเขา้ มากระทบใจ ระลอกแล้วระลอกเลา่ สิ่งท่เี ขาคิด สิ่งทีเ่ ขาตัดสินตคี วามจากการ กระทำของเธอ มันเป็นเพยี งภาพการรับรดู้ ้านเดียวของเขาเท่านน้ั ยังมเี หตุผลอีกหลายอย่างที่เธอไม่เคยได้บอกเขา เหตผุ ลท่ีเธอ คดิ เอาเองวา่ การมอบความไวว้ างใจใหอ้ สิ ระในการใช้ชวี ิตแกเ่ ขา ให้เขาทำงานที่เขารักได้ตลอดเวลาทต่ี ้องการ ให้เขาใช้เวลาในการ ศกึ ษาเลา่ เรียนและท่องเทย่ี วไปยังท่ีตา่ งๆ ในตา่ งประเทศอยา่ ง เตม็ ที่ โดยไมต่ ้องกังวลถึงเรอื่ งอน่ื ใด เพือ่ ท่ีเขาจะไดป้ ระสบความสำเรจ็ ตามความฝนั ของเขา สง่ิ เหลา่ นน้ั คอื การแสดงความรักและ ใหเ้ กยี รติของภรรยาทพี่ งึ กระทำต่อสามี แต่วนั น้ี เธอร้แู ลว้ วา่ การคิดเอาเองแตฝ่ า่ ยเดยี วโดยไมเ่ คยไดถ้ าม ไม่เคยได้บอกเหตุผล กบั เขา มันกลบั กลายเป็นการปดิ ประตอู นาคตของความเป็น ครอบครัวด้วยตวั ของเธอเองในวันนี้ 226 This too shall pass แลว้ ทกุ (ข์)อยา่ งจะผ่านไป

ประเภทประชาชนท่วั ไป “เซน็ ชอื่ ในเอกสารเสียทีเถอะ ณะมงี านท่จี ะตอ้ งไปทำต่อ” ประโยคสุดท้ายของเขาปลกุ ให้ชีวันต่นื จากความคิดคำนงึ น้นั “ณะมคี นอน่ื หรือเปล่าคะ” ชีวันตดั สินใจถามเขาไปตรงๆ ชุษณะมองชีวนั แลว้ ถอนหายใจอย่างเบือ่ หน่าย “บอกแล้วไงว่าไม่ตอ้ งพยายามหาคำตอบหรอก วันไมเ่ คย ทำหน้าทข่ี องตวั เองใหด้ ี ถา้ มีใครทเี่ ขาพร้อมจะทำหน้าท่นี ้นั แลว้ ณะจะให้เขาได้ทำ มนั กไ็ ม่แปลกหรอก เราไมต่ อ้ งพูดถงึ เร่ืองน้ี กันแล้วไดไ้ หม เพราะสาเหตมุ นั ไม่ได้อยู่ทค่ี นอ่ืน มันเป็นเพราะ เราไม่ได้รักกนั เรารกั ตวั เองมากกวา่ กเ็ ท่านัน้ เองครับ” ชีวันน่งิ มองเขาอยู่ชั่วครกู่ อ่ นที่เธอจะตดั สินใจหยิบปากกามา เซน็ ชอ่ื ลงในเอกสารสญั ญาการหย่า หยดนำ้ ตาทเ่ี ธอไม่เคยคิดวา่ จะมี เสยี งสะอน้ื ทีเ่ ธอไม่เคยคิดว่าจะใหเ้ ขาได้ยนิ มันกลบั พรั่งพรู ออกมาไม่ขาดสาย ชีวันตกใจกบั สภาพของตัวเอง เธอละลำ่ ละลกั เอย่ ปากขอโทษชุษณะซำ้ แล้วซำ้ เลา่ “ขอโทษคะ่ วนั ขอโทษ วนั ไม่ได้อยากจะร้องไห้ วันขอโทษ” ภาพของคนท่ีกำลังจะกลายเปน็ อดตี ภรรยาของตวั เอง ท่ีฟมู ฟายร้องไห้อยอู่ ยา่ งน้นั ทำให้ชษุ ณะแปลกใจ ตลอดเวลา ท่แี ตง่ งานกนั มา เขาไมเ่ คยเหน็ เธอแสดงความอ่อนแอใหเ้ หน็ แมเ้ พยี งครง้ั เธอทำใหเ้ ขาร้สู กึ อยู่เสมอว่า เธอเข้มแข็งและไมย่ อม พึ่งพาใครแมแ้ ต่ตวั เขาซง่ึ เป็นสามี เธอไม่เคยแมแ้ ต่จะเอ่ยปาก ออดออ้ นขอของขวัญหรือของกำนลั ใดๆ จากเขา ไมเ่ คยตาม หึงหวงเขาอย่างท่ีผูห้ ญงิ ที่อยู่ห่างจากสามีควรจะทำ ซ่งึ น่ีเป็น เร่ืองทที่ ำให้เขารู้สึกว่า ชีวันน้นั แสนจะเย่อหย่งิ และไมเ่ คยยอม พิตะวัน 227

รวมเรอ่ื งสั้น “วนั ทกุ ข์ท่ีผา่ นพน้ ” ปรบั ตัวใหเ้ หมาะสมกบั บทบาทของภรรยาเสียที และลกั ษณะ ความยโสแบบนกี้ ถ็ กู ถา่ ยทอดไปสู่ภตู ะวนั ลูกชายคนเดยี วของเขา และเธออีกดว้ ย เขาจึงเก็บสะสมความไม่ชอบใจน้มี าเนนิ่ นาน มนั นานจนเขาแทบไมร่ ูต้ ัวเลยวา่ ความไมช่ อบใจนม้ี ันเขา้ ไปแทนท่ี ความรกั ที่เคยมใี หเ้ ธอต้งั แตเ่ มื่อไรกัน จนกระท่งั เมื่อสถานการณ์ โรคระบาดทำใหเ้ ขาไมส่ ามารถเดนิ ทางไปหาภรรยาและลกู ไดเ้ ปน็ เวลาหลายเดอื น และในระหว่างนั้นเขาก็พบวา่ ความน่ารกั ความ ออ่ นหวานทชี่ ีวันไม่เคยมีให้เขา กลบั มีอยูอ่ ยา่ งมากมายในตวั ของใคร คนหนงึ่ ชุษณะกลับไปแลว้ หากแตช่ ีวนั ยังคงนง่ั อยทู่ ่เี ดิม น้ำตา ของเธอเหือดแห้งไปนานแล้ว แตค่ วามเจ็บปวดจากคำพูดของ ชษุ ณะยงั คงทำรา้ ยเธออยู่ เธอไม่เคยถามเลยว่าเขาคดิ อย่างไร เธอคดิ เองเออเองมาตลอดว่า การปล่อยใหเ้ ขามีอสิ ระในการใชช้ ีวิต อย่างเต็มท่ีคือสิ่งทีถ่ กู ต้อง เธอไม่เคยสนใจเลยวา่ เขาจะเจบ็ ปวดใจ บ้างไหมทไี่ มม่ โี อกาสได้ทำหน้าทขี่ องสามแี ละพ่ออย่างท่คี วรจะ เป็น เพราะความคิดต้ืนๆ ของเธอท่ีวา่ เธอไมอ่ ยากเป็นภาระให้เขา และอยากใหเ้ ขาภมู ิใจวา่ เธอดูแลตัวเองกับลกู ได้ เธอร้สู ึกว่า ตัวเองนัน้ โง่เสยี เตม็ ที และเฝ้าโทษตัวเองอยอู่ ย่างน้ัน “วันน้คี ณุ พมี่ าเร็วจังนะคะ น้องภเู ลกิ เรียนเรว็ หรอื คะ” เสยี งทกั ทายจากผู้ปกครองเพือ่ นร่วมห้องของภตู ะวัน ปลุกเธอให้ต่นื จากภาพความคดิ นน้ั “ออ้ ! ค่ะ วนั นเี้ ลกิ งานเร็วเลยมาเร็วหนอ่ ยคะ่ กะวา่ จะ อา่ นหนังสือรอไปพลางๆ ดว้ ยคะ่ ” 228 This too shall pass แลว้ ทุก(ข)์ อย่างจะผา่ นไป

ประเภทประชาชนทวั่ ไป “อ๋อ! ถา้ อย่างน้ันเชิญตามสบายนะคะ” ผู้ปกครอง เพือ่ นร่วมหอ้ งของภูตะวันย้มิ ใหแ้ ลว้ เดนิ เลี่ยงไปอกี โตะ๊ หนงึ่ ชวี นั ยม้ิ ตอบ เธอหันมองไปนอกกระจกแล้วก้มมอง นาฬกิ าข้อมอื อกี ครึง่ ชวั่ โมงเจา้ ภขู องแม่จึงจะเลกิ เรียน การไดม้ ารับมาสง่ ลกู ทีโ่ รงเรยี นดว้ ยตนเองทุกวนั แบบน้ี คือความ สขุ ใจของเธอ ชีวันเคยคิดวา่ เธอเหมือนคนไรค้ า่ เธอร้สู กึ หมด ความมั่นใจในทุกอยา่ งนบั จากวนั ทช่ี ษุ ณะมาขอหยา่ ขาดและเดิน ออกจากชีวติ ของกันและกนั ไปในวันนัน้ ในวันทีเ่ ธอจมอยู่กบั ความ ทุกข์โศก ไม่อยากแมแ้ ต่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตวั เพ่ือขบั รถไปส่ง ลูกที่โรงเรยี นเหมอื นทกุ ครัง้ ไมอ่ ยากตอบคำถามใคร ไมอ่ ยาก ทำอะไรท้ังสิน้ แตค่ ำพูดเพียงบางคำของภูตะวนั กลับทำให้เธอ ได้สติ และหยุดคดิ ทบทวนจนกลบั มาเข้มแขง็ ไดอ้ ีกครง้ั “ภูจะไม่ปลอบแมด่ ้วยคำพดู หวานๆ หรอก เพราะแม่ไมใ่ ช่ คนทเ่ี ชอื่ อะไรแบบนน้ั ภูร้วู ่าแมเ่ สียใจเพราะรู้สกึ ผดิ ต่อพอ่ ใชไ่ หมครบั ” ชีวันมองหน้าลูกชาย แลว้ นำ้ ตาก็ไหลรินลงมาอีก “แม่ขอโทษภู แม่ทำให้พอ่ เขาทิง้ ภไู ป” “แม่อย่าโทษตวั เองเลย เมอ่ื ทกุ อย่างมนั เกิดข้นึ แลว้ มนั ผ่านไปแลว้ แม่กลบั ไปแก้ไขอะไรไมไ่ ดอ้ กี แล้วนะครบั ” “แต่แมผ่ ดิ แมค่ ิดผิด แม่เชื่อวา่ ตวั เองทำในส่งิ ท่ีถกู มาตลอดท้งั ๆ ทม่ี นั ไมใ่ ชเ่ ลย แมเ่ ป็นคนทำใหพ้ ่อเขาหมดรัก เพราะนสิ ยั แย่ๆ ของแม่เอง” ชวี นั พูดไปสะอน้ื ไป ภตู ะวันเดินเขา้ มากอดแม่ของตนเองไว้ พิตะวัน 229



ประเภทประชาชนทวั่ ไป “ภคู ิดได้ไงลกู นค่ี ำพูดภูชว่ ยเบรกความคดิ แย่ๆ ของแม่ ได้หัวทม่ิ เลยนะ” ภตู ะวนั หวั เราะร่วน พลางกอดชวี ันไว้ “แม่ยิม้ แล้ว ภดู ใี จจัง ภไู ม่ได้คิดเองหรอกครบั คำสอน ของทา่ นพทุ ธทาสน่ะครับ ภจู ำมาจากตอนทที่ ่านเจา้ คณุ อาจารย์ ท่านสอนภตู อนเป็นเณร แล้วแม่เห็นด้วยไหมล่ะครับ” ชวี นั กอดลกู ตอบแลว้ ยม้ิ ให้ เธอรู้สกึ เหมอื นมีใครมา คลายเชือกทรี่ ัดเธอเอาไว้ออกไปจนหมด “เหน็ ดว้ ยครับ ขอบคณุ ภมู ากนะลูก” ************************ “แม่ครบั ....แม่ครับ....แม่ แม่ เปน็ อะไรเนย่ี นง่ั ย้มิ ใจลอย ไปไหนแลว้ ” ชีวนั สะดงุ้ หนั ไปมองภตู ะวนั แล้วหวั เราะ “อะไร แม่เผลอยมิ้ เหรอเน่ยี เปลา่ สักหน่อย แลว้ ภูเดินมา เมอื่ ไรล่ะ แมไ่ มท่ นั เห็นเลย” “กน็ ไ่ี ง แมม่ ัวแต่ใจลอยคิดถงึ บฟุ เฟต่ ์ซาซมิ ิหรอื ไมก่ ็กำลงั วางแผนหนีเทย่ี วอยแู่ น่ๆ เลยไม่รวู้ ่าภูเดินมาเรยี กแม่ตั้งหลายที แนะ่ อย่านะ หา้ มวางแผนหนีไปคนเดียว พาภูไปด้วยซะดๆี ” สองแมล่ กู เดนิ กลบั ไปที่รถดว้ ยกนั คยุ ไปหวั เราะไปอย่าง สนกุ สนาน ขณะขบั รถกลบั บา้ น ภูตะวนั ผลอ็ ยหลบั ไป ชีวนั เหลยี ว ไปมองหนา้ ลกู ชาย เธออมยิม้ น้อยๆ พลางคิดว่านานแค่ไหน แลว้ หนอทีเ่ ธอไมไ่ ด้สดู หายใจอยา่ งเตม็ อก ไมไ่ ดห้ วั เราะอยา่ ง เตม็ เสียง ไมไ่ ด้มเี วลาใส่ใจดแู ลลกู ดแู ลตวั เองและครอบครวั พิตะวนั 231

อยา่ งท่ีควรจะทำเหมอื นในวันนี้ เธอเคยคิดวา่ ความทุกขท์ ีผ่ ่าน เขา้ มาอย่างไม่ทนั ตง้ั ตัวน้นั สร้างความเจ็บปวดและทำลาย ความเช่อื มน่ั ในตนเองของเธอไปแทบไม่มเี หลือ จนไม่คดิ วา่ จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไดอ้ ีกแล้ว แตท่ ส่ี ดุ แล้วไม่ว่าทุกข์หรือสขุ สุดทา้ ยมันกจ็ ะผ่านไปเชน่ เดยี วกนั และความผดิ พลาดในอดีต จากใครกต็ ามท่สี รา้ งความเจ็บปวดใหแ้ ก่เรา จนคิดว่าไมอ่ าจให้ อภัยไดอ้ กี แล้ว แมแ้ ตต่ วั เราเอง หากแต่เมื่อยอมรบั ว่า “การให้ อภยั ...ไมอ่ าจเปลี่ยนแปลงอดีตได้ แตก่ ารให้อภยั นัน้ ...อาจ เปลย่ี นแปลงอนาคตได”้ เราก็จะหลดุ พน้ จากบว่ งความคดิ ทรี่ อ้ ยรัด รงั้ เราเอาไวใ้ ห้จมอยูก่ ับกองทุกข์ที่ผา่ นมา และกา้ วเดนิ ต่อไปสู่ วนั พรุ่งน้ีอย่างรู้เท่าทนั ความทุกข์นัน้ ไดเ้ ช่นกนั เกย่ี วกับผูเ้ ขียน “พิตะวนั ” เป็นคุณแม่ของเด็กชายผู้ซ่งึ ฝันไวว้ ่าโตขนึ้ จะเปน็ คนธรรมดาทมี่ คี วามสขุ เปน็ อาจารย์ปา้ ของเหล่ายอดมนษุ ยน์ กั ศกึ ษา บนดอยชายแดน และเป็นคุณครูเล็กๆ ของศูนย์ดนตรี กวี ศลิ ป์ โรงเรยี นสบื ศลิ ปแ์ ผน่ ดินลา้ นนา ผ้ซู ึ่งฝันเอาไว้ว่า จะใชเ้ วลาอา่ นและ เขียนหนงั สอื อยา่ งมคี วามสขุ ทุกวันหลงั เกษียณ





รายละเอยี ดการประกวดเรอ่ื งสัน้ อ่านยาใจ “วันทกุ ข์ทผ่ี า่ นพ้น” 1. ระดับการประกวด แบ่งเปน็ 2 ระดับ ได้แก่ 1.1 ระดบั เยาวชน ที่มีอายุระหว่าง 13-18 ปี 1.2 ระดบั ประชาชนทว่ั ไป 2. ข้อกำหนดและเง่อื นไข 2.1 เปน็ งานเขียนประเภทเร่ืองส้ัน (ผูเ้ ขียนตอ้ งตัง้ ช่อื เร่ืองเอง) เขียนเป็นภาษาไทย ความยาวไมเ่ กนิ 7 หน้ากระดาษ A4 พมิ พด์ ว้ ย คอมพิวเตอรโ์ ดยใชต้ วั อักษร TH Sarabun New ขนาด 16 point หรือเขียน ด้วยลายมอื ตัวบรรจงใหอ้ ่านได้ 2.2 ผลงานท่ีส่งเข้าประกวดต้องเขยี นขึน้ ใหม่ไมเ่ คยตพี ิมพ์ เผยแพร่ในสอ่ื ใดมากอ่ น ไม่เคยไดร้ บั รางวลั จากการประกวดและตอ้ ง ไม่เป็นผลงานทล่ี อกเลียนแบบหรือดดั แปลงผลงานของผูอ้ ื่น หากมีการ ละเมิดลิขสทิ ธ์ิ ผู้ส่งผลงานตอ้ งรบั ผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว 2.3 คณะกรรมการตดั สนิ ขอสงวนสทิ ธ์ิที่จะไม่ให้รางวลั ในกรณผี ลงานทสี่ ง่ เข้าประกวดไมถ่ งึ เกณฑ์มาตรฐานทก่ี ำหนด และผลการตดั สนิ ของคณะกรรมการถือเปน็ ท่ีสน้ิ สุด 2.4 ผลงานท่ีได้รบั การคัดเลือกและไดร้ ับรางวัล ผู้จดั การ ประกวดมีสทิ ธใ์ิ นการจัดพมิ พค์ รง้ั แรกและสามารถนำไปเผยแพรเ่ พอ่ื ก่อ ประโยชนต์ ามวัตถปุ ระสงค์ของโครงการ 3. เกณฑก์ ารพิจารณาตัดสนิ เป็นการตดั สนิ โดยคณะกรรมการ ผู้ทรงคุณวุฒิ โดยพจิ ารณาจาก 3.1แก่นหรือแนวคดิ ของเรอ่ื งซึง่ สอดคล้องกับหวั ขอ้ การประกวด 3.2 ความคดิ สรา้ งสรรค์ 3.3 คุณคา่ ทางวรรณศลิ ป์ 235

4. รางวลั การประกวด ผู้ชนะการประกวดในแต่ระดับจะไดร้ ับ โลเ่ กยี รตยิ ศ พร้อมเงินรางวลั ดังน้ี 4.1 ระดับเยาวชน 4.1.1 รางวลั ชนะเลศิ เงนิ รางวัล 8,000 บาท 4.1.2 รางวลั รองชนะเลศิ อันดบั 1 เงนิ รางวัล 5,000 บาท 4.1.3 รางวลั รองชนะเลิศอันดบั 2 เงินรางวลั 3,000 บาท 4.1.4 รางวลั ชมเชย 5 รางวัล เงินรางวัลๆ ละ 2,000 บาท 4.2 ระดบั ประชาชนทั่วไป 4.2.1 รางวัลชนะเลศิ เงินรางวัล 10,000 บาท 4.2.2 รางวัลรองชนะเลศิ อนั ดับ 1 เงนิ รางวัล 8,000 บาท 4.2.3 รางวลั รองชนะเลศิ อนั ดับ 2 เงินรางวัล 5,000 บาท 4.2.4 รางวลั ชมเชย 5 รางวัลๆ ละ 3,000 บาท 5. วธิ สี ง่ ผลงาน 5.1 ผปู้ ระกวดระดับเยาวชน ส่งผลงานพร้อมแนบสำเนา บัตรประจำตัวนกั เรยี น/นกั ศกึ ษาหรอื บัตรประชาชนพรอ้ มรับรอง สำเนาถูกต้อง 5.2 ผู้ประกวดระดับประชาชนทัว่ ไป ส่งผลงานพรอ้ มแนบ สำเนาบัตรประจำตวั ประชาชน พร้อมรบั รองสำเนาถกู ตอ้ ง 5.3 สง่ ผลงานพร้อมเอกสารแนบในชอ่ งทางดังต่อไปนี้ 5.3.1 ส่งรูปแบบไฟล์ Word และ PDF มาท่ี E-mail: arnya- [email protected] ทง้ั น้ี การส่งผลงานเขา้ ประกวดจะสมบรู ณ์ เมอ่ื เจา้ หนา้ ท่ี แจ้งตอบรับผลงานเรียบร้อยแลว้ เท่านนั้ 5.3.2 สง่ ในรูปแบบเอกสารทางไปรษณยี ์ลงทะเบยี นไปยัง สมาคมนักเขยี นแหง่ ประเทศไทย เลขที่ 31 ซอยกรุงเทพ-นนทบุรี 33 236

แขวงบางซ่อื เขตบางซอ่ื กรุงเทพฯ 10800 (วงเลบ็ มมุ ซอง “ประกวด เรอ่ื งสัน้ อ่านยาใจ”) 5.4 ช่วงเวลาการสง่ ผลงาน ตงั้ แตบ่ ัดนถ้ี งึ วนั ท่ี 31 กรกฎาคม 2563 ในกรณสี ง่ ผลงานทางไปรษณีย์ ถือวันประทับตราไปรษณยี ์ต้นทาง เป็นสำคญั 6. การประกาศผลและการมอบรางวลั 6.1 ประกาศผลการประกวดภายในเดือนตุลาคม 2563 ทาง เวบ็ ไซต์ https://thaiwriter.club/ 6.2 การมอบรางวัล คณะผจู้ ัดประกวดจะแจง้ วนั เวลา และสถานท่ใี ห้ทราบอีกครง้ั ติดตามรายละเอียดไดท้ เ่ี วบ็ ไซต์ https://thai- writer.club/ 7. การติดต่อและสอบถามขอ้ มูลเพิ่มเตมิ สมาคมนกั เขยี นแหง่ ประเทศไทย เลขท่ี 31 ซอยกรุงเทพ-นนทบุรี 33 แขวงบางซื่อ เขตบางซื่อ กรุงเทพมหานคร 10800 โทร 02-9109565 เวบ็ ไซต์ https://thaiwriter.club/ E-mail: [email protected] 237

คำประกาศของคณะกรรมการตดั สนิ การประกวดเร่อื งส้นั “วนั ทุกขท์ ่ผี ่านพน้ ” 238

239

รายชื่อผ้ทู รงคณุ วฒุ ิพจิ ารณาผลงานท่สี ง่ เข้าประกวด คณะกรรมการคดั กรองเรื่องสนั้ ประธานกรรมการ 1. นายจรูญพร ปรปักษป์ ระลยั กรรมการ 2. นายอดิศร ไพรวัฒนานพุ นั ธุ์ กรรมการ 3. แพทยห์ ญงิ มธุรดา สุวรรณโพธ์ิ กรรมการ 4. นางสาวระพพี รรณ พฒั นาเวช กรรมการ 5. นางสาวอรพนิ ท์ คำสอน กรรมการ 6. นายสปุ ัน รกั เช้ือ กรรมการ 7. นายบารมี สมาธปิ ญั ญา คณะกรรมการตัดสินเรือ่ งสนั้ 1. แพทยห์ ญิงมธุรดา สุวรรณโพธิ์ ทป่ี รกึ ษา 2. นางชมัยภร บางคมบาง ประธานกรรมการ 3. นางกนกวลี กันไทยราษฎร์ กรรมการ 4. ผู้ช่วยศาสตราจารยส์ กลุ บณุ ยทตั กรรมการ 5. นางนรภี พ จริ ะโพธิรัตน์ กรรมการ 6. นายวิชชา ลนุ าชัย (ประชาคม ลุนาชัย) กรรมการ 240

ÔąöĀŞąìďîŦìÔąöÕõąõđøÔÕĀÚďöąĒþşÔúąş ÚÕúąÚĀĀÔēî ďîŦìÔąöďîŕçöĄíîöăýíÔąöæÕŢ ĀÚ×ìĀìĊė ďÕşąôąďèôć ďèôĖ ĒìèĄúďöąĒþôş ąÔõėÚć ĕÕìĘĉ ýúŞ ìÔąöďÕõĈ ìďîŦìÔąöõĀŞ ďĀąđøÔÔúąş ÚêĈėēçşöĄíôąĒìÝúĈ èć ĒþşďÕąş ēîĀõĒČŞ ìđøÔďøĖÔĕÕĀÚèúĄ ĀÔĄ üöêĈďė öąýöşąÚÕĉĘì ďñĀėĊ ēîÕõąõđøÔ×ìĀìĊė ĒþşďÕąş ĒÛÝĈúèć ĒþşôąÔÕìĘĉ êĄĘÚýĀÚĀõŞąÚďîìŦ ÔöăíúìÔąöñĄåìąÝúĈ ćè ßöĆ÷õøǰïćÜÙöïćÜǰ ĒÿÜÖøąÝŠćÜ ǰ ýĉúðŗîĒĀŠÜßćêĉǰÿć×ćüøøèýĉúðşǰðøąÝĞćðŘǰģĦĦĨ ÖøøöÖćøÖĞćÖĆïìĉýìćÜĒñîøąïïÿęČĂĒúąüĉëĊÿč×õćüąìćÜðŦââćǰ ĒúąÖøøöÖćøïøĉĀćøĒñîÙèąìĊęǰĩǰÿÿÿ