วันทุกข์ที่ผ่านพ้น รวมเรื่องสั้น อ่านยาใจ อ่านเพื่อหัวใจอิ่มสุข

วันทุกขท์ ี่ผา่ นพน้ รวมเร่ืองส้นั อา่ นยาใจ อา่ นเพอ่ื หวั ใจอิม่ สขุ สถาบันราชานุกูล กรมสุขภาพจิต สมาคมนักเขยี นแห่งประเทศไทย ธนาคารจติ อาสา แผนงานสร้างเสรมิ วัฒนธรรมการอา่ น สสส.

วนั ทุกขท์ ผ่ี ่านพน้ : รวมเรอ่ื งสนั้ อ่านยาใจ อ่านเพอื่ หวั ใจอิ่มสขุ ISBN : 978-616-8279-13-7 พมิ พค์ ร้งั ที่ 1 : พฤษภาคม พ.ศ. 2564 จำนวนการพิมพ์ : 2,000 เล่ม บรรณาธกิ าร : สกุล บณุ ยทตั ผชู้ ่วยบรรณาธิการ : ขนษิ ฐา วชิราพรพฤฒ ชยั จักร ทวยุทธานนท์ ออกแบบปก : ปาจรีย์ พทุ ธเจรญิ ภาพประกอบ : วชริ าวรรณ ทับเสอื กฤษณะ กาญจนาภา กนั ตชิ า ภญิ โญโสภณ ประสานงานการผลติ : สริ วิ ลั ย์ เรอื งสุรตั น์ จดั พมิ พ์และเผยแพร่โดย : มลู นิธิเสริมสร้างวฒั นธรรมการอ่าน พิมพ์ที่ : บริษัท แปลน พรน้ิ ติง้ จำกัด โทรศพั ท์ : 0 2277 2222 แผนงานสรา้ งเสรมิ วฒั นธรรมการอา่ น บรหิ ารงานโดย “มูลนิธสิ ร้างเสรมิ วฒั นธรรม การอา่ น” ได้รับการสนับสนุนจากสำนักงานกองทนุ สนบั สนนุ การสรา้ งเสรมิ สุขภาพ (สสส.) ดำเนนิ งานดา้ นประสานกลไก นโยบาย และปัจจยั ขยายผลจากท้งั ภาครัฐ ภาค ประชาสังคม และภาคเอกชน ใหเ้ ออ้ื ตอ่ การสรา้ งเสริมพฤติกรรมและวฒั นธรรมการอา่ น ใหเ้ ข้าถึงเด็ก เยาวชน และครอบครวั เพ่ือร่วมสรา้ งสังคมแห่งสุขภาวะ รว่ มสนบั สนนุ การขับเคลอ่ื นนโยบาย โครงการ และกจิ กรรม เพ่อื สรา้ งเสรมิ วฒั นธรรม การอา่ นสูส่ งั คมสขุ ภาวะไดท้ ่ี มูลนธิ ิสรา้ งเสรมิ วฒั นธรรมการอา่ น 424 หมูบ่ ้านเงาไม้ ซอยจรัญสนทิ วงศ์ 67 แยก 3 ถนนจรัญสนิทวงศ์ แขวงบางพลดั เขตบางพลัด กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท:์ 0-2424-4616 โทรสาร: 0-2881-1877 E-mail: [email protected] Website: www.happyreading.in.th Facebook: https://www.facebook.com/ReadingForSpiritualFulfillment (อ่านยาใจ) 2

คำนิยม เมอื่ เราไมส่ บายใจ ตวั ของเราเองจะเปน็ เพือ่ นคลายทุกข์ได้ ดที ีส่ ุด หนงั สอื รวมเรอ่ื งส้นั เล่มน้ีเกดิ จากความตัง้ ใจท่จี ะทำให้ผทู้ ี่ ตกอยู่ในความทุกข์ไดเ้ ขยี นระบายออกมาเปน็ เรอ่ื งราว ด้วยการ ถ่ายทอดอารมณ์และความรสู้ กึ ผา่ นตัวละครตา่ งๆ อกี ทง้ั ผ้อู ่านยงั ได้รับอรรถรสผ่านตัวหนังสอื และซึมซบั ความรสู้ ึก ความสนกุ และ ทางออกของชวี ิตจากตัวละครในเรอ่ื งสน้ั ทผ่ี า่ นการคดั เลือกจาก ผทู้ รงคณุ วฒุ ทิ ้งั ด้านของสขุ ภาพจิตและผู้ทรงคณุ วุฒิทางดา้ นการ เขียนวรรณกรรม แต่ละเรอ่ื งมีจดุ เดน่ ปมคลี่คลายใหค้ ลายความ ทุกข์ ท้งั ในระดับบคุ คล ครอบครัว รวมไปจนถึงผทู้ ่มี ีปญั หาทาง สขุ ภาพจิต ด้วย ขอช่นื ชมผรู้ จนางานท่ีถา่ ยทอดอารมณค์ วามรสู้ ึก พร้อม ปรับเปลย่ี นชวี ิตจนพบคำตอบในชีวติ ในเร่อื งราวอนั แตกตา่ งทงั้ 16 เรอ่ื ง อยากเชญิ ชวนให้ผู้อ่านได้คดิ ย้อนกลับมาดูชวี ิตของตนเอง เพือ่ ส่อื สารคลายทกุ ขผ์ า่ นตวั อักษรที่ผู้ประพนั ธต์ งั้ ใจลิขติ ออกมา อยา่ งสวยงาม แพทย์หญิงมธรุ ดา สุวรรณโพธ์ิ ผูอ้ ำนวยการสถาบนั ราชานุกลู กรมสุขภาพจิต 3

คำนิยม การเขยี นคือการบอกเลา่ เรื่องราวด้วยความรสู้ กึ นึกคดิ จึง ไมแ่ ปลกทีก่ ารเขียนทำใหผ้ ูเ้ ขียนมีความสขุ แมว้ า่ เรื่องท่เี ขยี นน้นั จะ เปน็ ความทกุ ขร์ ะทมก็ตาม ทง้ั นี้ เพราะผู้เขียนไดบ้ อกเล่าถึงความรสู้ ึกทอี่ ยใู่ นใจออกไปสู่ ตัวอกั ษรแล้ว บางที...แมไ้ มม่ ีผู้อา่ น งานชิ้นน้ันกไ็ ดท้ ำหน้าท่ขี องตวั เองไปแล้ว และหากวา่ งานเขยี นช้ินนนั้ มผี ู้อ่าน…น่นั ก็ได้ทำหนา้ ท่เี พ่ิม ขนึ้ มาอกี สิ่งท่เี พ่มิ มาคอื การใหพ้ ลังแห่งชีวิต การสง่ ตอ่ ความหวงั และ ความฝัน การประสานความเข้าใจกนั ของผู้คน ดังนัน้ งานเขียนเร่ืองส้ันทุกชน้ิ ในหนังสอื เล่มนี้ จงึ เป็นงาน ท่ีมคี ณุ คา่ และมคี วามหมาย ถอื เป็นงานทจี่ ะช่วยร้อยความเข้าใจกนั และกนั มาถกั ทอเปน็ ความหวงั ความฝนั เพ่อื สง่ พลังถงึ ชวี ิตทุกชีวติ ดิฉันในนามของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย ขอแสดง ความยนิ ดกี ับทกุ ทา่ นทีร่ ว่ มกันส่งผลงานเขยี นถงึ เรื่องราว “วนั ทกุ ข์ ทีผ่ า่ นพน้ ” และขอขอบคุณทุกองคก์ รรว่ ม ทีท่ ำให้งานวรรณกรรมเป็น อกี ทางหนงึ่ ของการเช่ือมต่อ สานความหวัง สร้างความฝนั และปลกู รักให้กนั และกัน ดว้ ยรักและปรารถนาดี กนกวลี พจนปกรณ์ กนั ไทยราษฎร์ นายกสมาคมนักเขียนแหง่ ประเทศไทย 4

คำนยิ ม เวลาเปน็ ของขวญั ล้ำค่าทท่ี กุ คนไดม้ าเทา่ กนั ในแตล่ ะวัน ในตลอด 24 ชั่วโมงน้ัน เราแตล่ ะคนล้วนใช้ชวี ติ โลดแล่น บนวถิ ีทางท่ีแตกตา่ ง บางเสน้ ทางรม่ ร่ืนสะดวกสบาย บ้างลาดชนั และบา้ งขรุขระมีภัยคกุ คาม บางชว่ งชวี ิตเราคงไดเ้ ดนิ บนทาง ที่ไม่ถูกใจและยากลำบาก เราอาจพยายามหาทางสายใหม่หรอื พร่ำบน่ วา่ เม่ือไรจึงผา่ นทางสายน้ไี ป เราต่างเสียเวลาไปใน การเดนิ ทาง แตอ่ าจหลงลมื ไปวา่ เราสามารถให้เวลาเพอ่ื ดูแล ตวั ของเราเองไดเ้ ช่นกัน ธนาคารจิตอาสาเช่ือว่า การอา่ นเป็นการใช้เวลาอันอศั จรรย์ ถอ้ ยคำและขอ้ ความทีผ่ ่านตาจะสะทอ้ นใหเ้ ห็นใหท้ บทวน การเดินทาง เน้อื หาเรือ่ งราวจะช่วยใหเ้ ราไดพ้ ักได้ปลอ่ ยวางใจ ขอให้เราไดข้ อบคุณตัวเองท่ีใช้เวลาอนั มีคา่ นี้มาอา่ นเพื่อดูแลใจ เมื่อเรามอบของขวญั เวลาใหส้ ำหรบั ใจ ความเปน็ ไปไดใ้ หม่จะมี ให้เราเสมอในทุกเส้นทาง ธรี ะพล เตม็ อุดม ผอู้ ำนวยการธนาคารจิตอาสา 5

คำนิยม ชวี ติ ทเ่ี ร่งเร้ากอ่ ความเครยี ด ความวิตกกงั วลได้แสนงา่ ย ย่งิ ใน สถานการณ์ทีพ่ ลิกผนั สร้างความเจ็บปวดรา้ วรานไมค่ ุ้นเคย หรอื อึดอดั คับข้องใจ หวาดกลัว ฯลฯ เช่น การสญู เสียบุคคลอนั เปน็ ที่รัก หรือการระบาดของไวรสั โควดิ -19 ทส่ี รา้ งคลื่นความทุกข์ ความ หม่นหมองกระทบกระแทกอย่างยาวนาน กอ่ นไวรัสโควิด-19 คุกคาม กลุ่มวัยรุ่นไทยกำลงั เผชญิ ภาวะซึมเศรา้ เพ่มิ ขน้ึ 37 % แผนงานสร้างเสริมวฒั นธรรมการอ่าน สสส. สถาบนั ราชานกุ ลู กรมสขุ ภาพจิต ธนาคารจิตอาสา และสมาคมนักเขียน แหง่ ประเทศไทย ริเริม่ โครงการอา่ นยาใจ : อา่ นเพ่อื หัวใจอ่ิมสุข ขนึ้ เพอื่ เผยแพรข่ อ้ มูลและกิจกรรมปฏิบัตกิ ารในการใชพ้ ลัง การอา่ นเพื่อปลุกพลงั ใจและพลงั ชวี ิตรว่ มคลคี่ ลายสถานการณ์นี้ ด้วยมีงานวจิ ัยสนับสนนุ วา่ การอา่ นเป็นสื่อและกระบวนการสำคญั ที่สามารถผอ่ นคลายความเครียดที่ดที สี่ ุดและรวดเร็วทสี่ ดุ ถงึ ร้อยละ 68 ซ่ึงมากกว่าการฟงั เพลง ดื่มชา เลน่ วิดีโอเกม หรอื เดนิ เล่น เมอ่ื ไวรัสโควดิ -19 มาเยอื น ก่อความระส่ำระสายไปทุก หัวระแหง คณะกรรมการโครงการฯ จึงได้นำกิจกรรมสำคัญ คอื การประกวดเรือ่ งสน้ั “วันทกุ ขท์ ผ่ี ่านพ้น” เพอ่ื เป็นทางเลือก ในการเสริมพลังใจ จนไดผ้ ลงานชนะการประกวดมารวมเป็น หนังสือเลม่ นี้ การระบายตวั เองดว้ ยงานเขียนสรา้ งสรรค์ทีอ่ ิงและจดจ่อกบั ความรสู้ กึ และชวี ติ ทแี่ ท้จริง ทำให้การเขยี นมากประโยชน์ไปกวา่ การ 6

ถา่ ยทอด การระบายอารมณ์ ความรสู้ กึ ความเจ็บปวด ฯลฯ ภายใน ใจออกมา แตย่ งั ได้ช่วยเรียบเรยี งและจัดระบบความคิดท่สี บั สน ได้ ยอ้ นกลบั มาทบทวนตวั เอง ได้เหน็ มุมมองความรสู้ ึก ความคดิ การ กระทำของตวั เองกบั สงิ่ ตา่ งๆ แมแ้ ต่การเห็นขอ้ ผิดพลาดเล็กๆ นอ้ ยๆ จนถงึ ได้ทำความเขา้ ใจตัวเองมากขึ้น ย่ิงเม่อื เวลาผา่ นไป หากไดก้ ลับ มาเปดิ อ่าน กจ็ ะเพ่ิมมมุ มองใหม่ๆ เห็นแนวทางนำพาตัวเองออกจาก สถานการณน์ ้ันๆ ในแต่ละชว่ งเวลาไดแ้ จ่มชัดข้นึ และตกผลึกตวั เอง จากกระบวนการเรยี นรูช้ วี ิตจริง ขอบคุณผู้สร้างสรรค์ผลงานและคณะกรรมการทกุ ท่าน ที่นำศลิ ปะงานเขยี นจากชวี ิตเลม่ นี้มาทำหน้าทีส่ ่งตอ่ กระบวนการ เรยี นรู้ เพอ่ื เชอื้ เชญิ ผอู้ ่านใหเ้ ดินทางเข้าไปในโลกของตวั ละคร สร้าง ความรูส้ กึ รว่ ม สร้างความเขา้ อกเข้าใจ เห็นอกเหน็ ใจคนอ่นื ๆ เหน็ ความหมาย เหน็ คุณคา่ ชวี ิต เหน็ การตัดสนิ ใจในสายตาและมมุ มอง ของผอู้ ่ืน จนแปรมาสูก่ ารปลุกปลอบประโลมใจ หรือสรา้ งพลงั ใจจาก การพัฒนาความคิดรวบยอดของตนเอง ดงั ที่ เอรกิ เอมเมอรส์ นั ชมดิ ต์ (Eric Emerson Schimidt) อดตี ประธานบรษิ ทั กูเกลิ กล่าววา่ “วธิ ที ี่ดีทส่ี ุดที่จะได้เรียนรู้ บางอยา่ งจรงิ ๆ คอื การใชเ้ วลานง่ั ลง และอา่ นหนังสอื สกั เลม่ ” เมอ่ื เราต้องการการจดั การกบั เรอ่ื งยากๆ ในชวี ติ หน่ึงใน เคร่อื งมือที่มคี ณุ คา่ และสำคญั ยงิ่ ยังคงเป็นหนังสือและการอ่านค่ะ สุดใจ พรหมเกดิ ผ้จู ัดการแผนงานสรา้ งเสรมิ วัฒนธรรมการอา่ น สสส. 7

จดหมายเปดิ ผนึกถงึ น้องรักนักอา่ น 14 กมุ ภาพนั ธ์ 2563 ถงึ นอ้ งรักนักอา่ น วันก่อนเราเจอกันท่งี านหนงั สือ lit fest ที่มิวเซยี มสยาม นอ้ งบอกว่านอ้ งไมไ่ ด้อ่านหนังสือมาหลายเดือนแล้ว ด้วยหัวใจ มนั หดหู่ ห่อเห่ียว ปญั หามาจากเรอ่ื งสว่ นตัวผสมกับเรอ่ื ง บา้ นเมือง พ่ีตกใจมาก ชวนน้องไปเดนิ ดหู นังสอื แลว้ เราซื้อหนังสือ กลบั บา้ นไปคนละหลายเล่ม แล้วน้องก็ไลน์มาบอกว่ายงั ไม่ได้ อา่ นเลย ไม่มแี กใ่ จอ่าน พไ่ี ด้อา่ นไลน์ของน้องและนึกหน้านอ้ งในวันนน้ั ขึน้ มาก็ รอ้ นใจ รบี เขยี นจดหมายถึงนอ้ งน่ีแหละ ไม่อ่านไม่ไดล้ ะนอ้ งเอย๋ เพราะการอา่ นน่ีมนั คอื ชีวิต ชีวิตอยา่ งไร พ่จี ะอธบิ ายให้น้องฟงั บดั น้ี นอ้ งเอย๋ หนังสือท่เี ราอา่ นแตล่ ะเลม่ ไม่ว่าจะเขียนออกมา เปน็ ประเภทไหนแบบใดก็ตาม ล้วนออกมาจากประสบการณ์ ของมนษุ ยท์ ่ซี ้อนทับกนั มาหลายชนั้ หลายเชิง มนุษย์คนหนึ่ง ไม่ไดม้ ีแต่ตัวเองล้วนๆ หากยังมพี ่อแม่ พ่ีนอ้ ง และคนท่แี วดลอ้ ม ทั้งหมด จึงประกอบออกมาเป็นตวั ตนและความคิดอา่ นของเขาได้ มหิ นำซ้ำเขายงั อ่านหนังสอื อกี เป็นจำนวนมาก และหนงั สือ เหลา่ นน้ั ยงั มาจากมนุษย์นักเขียนท่ีมปี ระสบการณ์ซอ้ นทบั มาอกี เช่นเดียวกนั ดงั นั้น เวลาเราอ่านหนงั สือเล่มหนึ่งจงึ มปี ระสบการณ์ ซอ้ นทบั กันอยูเ่ ชน่ นน้ั นับรอ้ ยนบั พันนับหม่ืนชั้น อา ฟังดูน่าสนใจ ประหลาดมหศั จรรยใ์ ชไ่ หมล่ะ ฟังนะ ประสบการณ์เหล่านน้ั มันไม่ได้ไหลพรวดออกมา เปน็ ตัวหนงั สือกองเป็นภเู ขาเลากาจนแยกแยะไม่ได้ หากแต่มนั ผ่านการกลน่ั กรอง ตริตรอง ใคร่ครวญโดยหัวใจร้คู ิดของนักเขียน 8

คนนั้นๆ เรียบร้อยแล้ว ค่อยๆ กลน่ั ค่อยๆ กรองออกมาแบบเดียวกบั น้ำที่ค่อยๆ ตกตะกอนนอนกน้ จนน้ำใสแจว๋ นำ้ ใสแจว๋ นั่นละคอื ความ เข้าใจชีวติ ทถ่ี ่ายทอดออกมาเปน็ เลม่ หนงั สอื ให้เราได้อ่านกนั เมื่อเราได้อ่านประสบการณ์เหล่าน้นั เข้า หวั ใจของเราโดย กระบวนการผ่านสมองของเรา เราก็จะรับเอาสารจากหนงั สอื เหล่านนั้ เข้าไป มนั จะเขา้ ไปไหลรวมกบั ประสบการณท์ เี่ รามีอยู่แลว้ และก่อเกิดขนึ้ มาเป็นการเรียนรแู้ ละทำความเข้าใจไปเร่ือยๆ ทีละ เล่มสองเล่มแลว้ แตเ่ ราจะอ่าน ทกุ ครั้งทอ่ี า่ น เรากจ็ ะไดร้ ู้ ไดร้ ับ ได้ ตระหนกั กับความหมายของชวี ิตจากประสบการณเ์ หล่านนั้ บรรจบ กบั ประสบการณ์ของเราจนเกิดเป็นความเข้าใจใหมๆ่ และอาจถงึ เกดิ เป็นความหมายของชวี ิตไดอ้ ย่างน่าอัศจรรยใ์ จ นอ้ งรกั วันใดทห่ี วั ใจของเราไม่เข้ารอ่ งเขา้ รอย เกดิ ความทกุ ข์ ทุกระดบั ไม่วา่ ใครหรืออะไรเป็นต้นเหตุ ประสบการณ์และ ความเขา้ ใจของเราก็จะถลนั แล่นออกมาช่วยเราในทันที มาอุดรู มาซ่อมแซม มาชนุ มาปะ มาเชอื่ มต่อ ทำให้ความเลอ่ื นหลดุ ตกหลมุ ตกร่องเหลา่ น้นั ของเราไดก้ ลับคนื เขา้ ท่ี อาจไดใ้ นทนั ที หรอื บางครั้งอาจต้องใชเ้ วลา แต่น่นั หมายความว่า หนงั สอื ได้ เยยี วยาความโศกเศร้า ความกลวั ความหมน่ หมอง ความหดหู่ และแมก้ ระทั่งความสน้ิ หวังใหเ้ ราแล้ว และปลอบปลุกใจใหเ้ รา ลุกข้นึ สู้ชีวติ ต่อไป พี่น่ีแหละ เปน็ ตวั อย่างของผู้ถูกเยียวยาโดยหนังสือท่ี ชดั เจนท่สี ุด เชอ่ื พีเ่ ถอะวา่ การอ่านยาใจน้องของพ่ไี ด้จริงๆ และ พรอ้ มจะยาใจคนทงั้ สังคม ชมัยภร บางคมบาง (แสงกระจ่าง) ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี พ.ศ. 2557 9

..วันทกุ ขท์ ผ่ี า่ นพ้น.. \"..ประตูสกู่ ารหยัง่ รู้..นริ นั ดร์\" \"ชวี ติ ของคนเราทกุ คนมักยากทีจ่ ะเล่ยี งพ้นความทุกข์ที่ ถาโถมเข้าใสช่ ีวติ ในวิถขี องโลก ณ วนั นี้ในแต่ละวนั … มันคอื วิกฤต ของวกิ ฤตอันมสี าเหตมุ าจากสง่ิ หลากหลายคณานบั ท้ังจากความ ปรวนแปรของโลกสนั นวิ าสอนั ไม่จีรัง จากการกระทำของตัวตน อนั วกวนสบั สน และจากเงอ่ื นปมของชะตากรรมอันยากจะคาด คะเนได้ ทกุ สงิ่ ล้วนคือบริบทในการสรรคส์ ร้างนัยแหง่ ความทกุ ขใ์ ห้ กอ่ เกดิ เปน็ สาระสำนึกแหง่ เร่ืองราวอันชวนตระหนกั มนั เป็นกลไก ที่มีผู้พยายามถอดสลกั ความทกุ ขใ์ ห้ออกมาเป็นนยิ ามหมายของ การคลคี่ ลาย เหล่าน้ีคอื ความมาดหมายสมบรู ณ์ ตอ่ ประกายแห่ง คุณค่าของการตีความเจตจำนงของชวี ิตส.ู่ ..“บนั ทึกที่ผ่านพน้ ” จากเงามืดของความทกุ ข์เศรา้ ...ใหไ้ ปโอบกอดกบั ดวงตะวนั ฉาย แหง่ กาลเวลาและความหวงั “ไมม่ สี ง่ิ ใดหรอกทจ่ี ะทำร้ายและยำ่ ยี เราได้ตลอดไป... หากเราต่างรตู้ วั ทว่ั พร้อม และปรารถนาทจี่ ะ ประจนั หน้ากบั มันอยา่ งถึงทีส่ ุด” และน่ีคอื ... ความสขุ ศานติ์ทาง ปัญญาแห่งการใครค่ รวญ ท่กี ระบวนการเขียนชดุ หน่ึงได้นำพา เรามาส่.ู .. ประตูแห่งการกา้ วย่างไปสู่ “การหยง่ั ร้อู นั สงบงาม... นริ ันดร…์ ” สกุล บุณยทตั บรรณาธกิ าร 10

สารบัญ 3 4 คำนิยม ของ สถาบนั ราชานกุ ลู กรมสขุ ภาพจติ 5 คำนยิ ม ของ สมาคมนกั เขียนแหง่ ประเทศไทย 6 คำนยิ ม ของ ธนาคารจติ อาสา 8 คำนิยม ของ แผนงานสรา้ งเสริมวัฒนธรรมการอา่ น สสส. 10 จดหมายเปิดผนกึ ถึงน้องรักนักอา่ น ชมัยภร บางคมบาง 11 บทบรรณาธกิ าร สารบัญ เรือ่ งสัน้ ประเภทเยาวชน 13 บรรทกุ ทผี่ ่านพ้น พงศภคั พวงจันทร์ 15 วนั สุขของวันศกุ ร์ ภาพวาดของหญงิ เร่ร่อน กานตห์ ทยั ชนก ขอผลกลาง 31 แตงโม เฝ้ารอฤดกู าล ภัทราพร รามนัฏ 47 ฟา้ หลงั ฝน แรมโรย ปฏิพทั ธิ์ อัคราพนู รัตน์ 57 อปุ สรรคที่งดงาม กันติชา ภิญโญโสภณ 69 พชิ ญวรรณ เครือเทยี ร 81 สริ ิวรรณ์ กติ ินารถอินทราณี 91 ธนั ยชนก แสงบรรจง 105 11

เรอื่ งสัน้ ประเภทประชาชนทั่วไป 117 ไมยราบ ชาครติ แกว้ ทันคำ 119 131 ขนมผเี สือ้ วรวฒั นา อนิ ต๊ะใจ 145 159 ฟา้ หลังฝน ธารา ศรอี นรุ กั ษ์ 173 187 เงาในนำ้ สุกรี เกษมเดชา 205 219 แลว้ มนั กจ็ ะผ่านไป พรมิ า ชยารมย์ วันทกุ ข์ทผ่ี า่ นพน้ ของเด็กหญงิ ซาอดี ะ อตริ ุจ ดอื เระ วนั ฝนพรำ สริ วิชญ์ รตั นจ์ นิ ดา This too shall pass พติ ะวัน แลว้ ทกุ (ข)์ อย่างจะผ่านไป ภาคผนวก 234 234 โครงการประกวดเร่อื งสั้นอ่านยาใจ “วนั ทุกขท์ ่ีผา่ นพน้ ” 238 คำประกาศของคณะกรรมการตดั สินการประกวดเร่ืองสนั้ 240 “วนั ทุกขท์ ่ผี า่ นพน้ ” รายชื่อผู้ทรงคณุ วฒุ พิ ิจารณาผลงานที่สง่ ประกวด 12

เรอื่ งส้ัน ประเภทเยาวชน 13

นเี่ อง คือทางเลือกท่สี อง... ความกลา้ ที่จะเผชิญหน้ากับความจริงและพยายาม เปลี่ยนแปลงมัน นา่ เสยี ดายทค่ี นส่วนมาก ไมไ่ ดใ้ ช้

บรรทุกท่ีผา่ นพ้น พงศภคั พวงจันทร์ ร่างของเดก็ ชายสัน่ สะทา้ นเงยหนา้ มองหญงิ ตรงหน้า พร้อมเอย่ ถาม ดว้ ยน้ำเสียงประหวั่น “รถบรรทกุ เหรอครบั ? ผมจะหามันได้ที่ไหน? รถบรรทกุ ทนี่ ำพาความสขุ มนั ...” “รถบรรทุกสัมผสั ไดถ้ งึ ความทุกข์ระทม เพยี งก้าวออกมา บนถนน ความสุขกจ็ ะเขา้ มาหา” “ผมเคยได้ยนิ วา่ หากใครข้ึนไปจะกลับออกมาไม่ไดอ้ ีก” “นัน่ คอื สิง่ ที่เกิดขึน้ หากเลือกทางทหี่ นง่ึ มีทางเลือก สองทาง ผ้หู ญงิ ท่สี วมชดุ ราตรสี ีฟา้ ...เธอจะอธบิ ายทุกอย่าง กฎเพ่ิง เปลี่ยนแปลงเมอ่ื ไมน่ านมานี้ ทกุ อย่างเริม่ ต้นในคืนท่เี ด็กสาวคนหน่ึง กา้ วขึ้นมาบนรถ” “ใครเหรอครับ?” “เด็กสาวท่ชี อ่ื พมิ พ์ เธอคอื คนที่ทำการปฏวิ ัติความสขุ อัน เปน็ นิรันดร.์ ..” ...................

รวมเร่อื งสั้น “วนั ทุกขท์ ่ผี า่ นพน้ ” ตะวนั เพ่งิ ลาลับขอบฟ้า...หนง่ึ ทุม่ สิบห้านาที ทัว่ บริเวณ ไม่ปรากฏแสงสว่าง ตกึ รามบ้านช่องปดิ มืด รถราไม่ผ่านมาใหเ้ หน็ ทุกอย่างเงยี บสงบราวกับไม่ใชถ่ นนในเมืองหลวง ฉนั หอบกระเปา๋ นั่งรมิ ฟตุ พาทพรอ้ มหยิบแซนด์วิช สำเร็จรปู ออกมากนิ ขนมปังเยน็ เฉียบ ควบคูไ่ ปกบั บรรยากาศ ท่ีหนาวเหนบ็ พานใหค้ ดิ ถึงผา้ หม่ อุ่นๆ บนเตียง ครน้ั ใบหน้า เมินเฉยไมป่ รากฏความรู้สึกของชายคนนน้ั ผดุ ข้ึนมาในหัว ความโหยหาดงั กล่าวกห็ ายลบั ...พอ่ ไมเ่ คยหวั เราะ เหมือนแม่ ฝ่ายหลังจากไปแลว้ เมือ่ หนึ่งปีก่อน โลกของเด็กสาววัยสบิ เจ็ดปี อย่างฉนั พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ เสยี งลอ้ รถบดถนนดงั แวว่ คร้ันหันไปมองรถบรรทกุ คันใหญ่ก็แลน่ เฉียด ฉันตะโกนสดุ เสียง ก่ึงเดนิ ก่งึ วิ่งพร้อมลาก กระเป๋าตามไปอยา่ งทุลกั ทุเล แต่จนแลว้ จนรอดเสียงนัน้ ก็แผว่ จางลงเร่อื ยๆ...ทุกอยา่ งจบสน้ิ คนขบั ไม่ได้ยิน ฉนั ถกู ทงิ้ ไวบ้ น ถนน คกุ เข่าอย่บู นพ้ืนพรอ้ มสะอึกสะอ้นื ราวกบั คนเสียสติ แตท่ ันใด รถบรรทกุ กห็ ยดุ ชะงกั ฉนั เหน็ ดังนัน้ จงึ รีบว่ิง ตรงไปยงั พาหนะท่ีจอดอยใู่ นความมืด รถบรรทกุ ตคู้ อนเทนเนอร์ สนี ้ำเงนิ ประดับดวงไฟสดใส แว่วเสยี งเสียดสที นั ทีทป่ี ระตูตู้ เปิดออก หญิงสาวในชุดราตรสี ีฟ้ากา้ วออกมา แม้แตใ่ นความมดื สลัว ใบหนา้ อาบรอยยิ้มกด็ ผู ดุ ผ่อง ดวงตาสฟี า้ ปรากฏเด่นชัด มอื เพรยี วกวกั เรียกฉัน กอ่ นทร่ี ่างบางจะหนั หลงั เดนิ กลบั เข้าไป โดยไมเ่ อ่ยคำใดออกมา 16 บรรทกุ ท่ีผา่ นพน้

ประเภทเยาวชน ฉันว่งิ กระหืดกระหอบตามเข้าไป ดา้ นในโอ่โถงเกนิ กว่า จะเป็นตู้บรรจสุ ินคา้ ฉนั กำลังยืนอยูใ่ นห้องคลา้ ยผับบาร์ ท่ีปราศจากกลิน่ บุหรี่ คนนบั สบิ เต้นรำโดยไม่ขยับปาก ท่วงท่า เชอื่ งช้า ราวกบั กาลเวลาถกู ควบคุม มเี พียงหญิงสาวคนนัน้ ทีด่ เู ฉิดฉาย ชุดราตรียาวระพืน้ สะทอ้ นแสงสีน้ำเงนิ จนเกดิ ประกายระยบั “หนมู าทน่ี ี่เพ่ือความสุข...ความสขุ จะคงอยู่ตลอดกาล ไม่มีพ่อทถ่ี ูกครอบงำด้วยความเศรา้ ไม่มพี อ่ ที่เมนิ เฉย ไรซ้ ่งึ ปฏกิ ิริยาราวกบั รา่ งไร้ชีวิต น่ีคอื ทางแรก ส่วนทางเลือกทส่ี อง... ไม่ร้คู งจะดเี สียกว่า” หญงิ สาวเอย่ ขนึ้ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นา่ แปลกท่มี นั ทำใหฉ้ นั นึกถึงใบหน้าของแม่ นกึ ถงึ ขา้ วผัดทที่ า่ นเคยทำให้กนิ สิง่ เหล่านั้นจางหายไปต้งั เเต่เมอ่ื ไหร?่ ใช่แลว้ มันเร่ิมตน้ เมอื่ หน่งึ ปีก่อน ในวนิ าทที ด่ี วงตาของแม่ปดิ สนทิ นำ้ เสียงของท่าน ราวกบั มดี คมกรดี เฉอื นความสุขไมใ่ หเ้ กิดขนึ้ อกี ต่อไป ไมใ่ ชแ่ คค่ วามสุข...แตย่ งั รวมถงึ พอ่ คนเดมิ รูปเกา่ ๆ ของ ท่าน...ชายหนุม่ เจา้ ของรอยยิ้มออ่ นโยน ถูกเกบ็ ไวใ้ นกระเปา๋ สตางค์ของฉัน เฝา้ รอวนั ที่อกี ฝา่ ยหวนกลบั มา ความสญู เสยี เปลี่ยน ความอารใี หก้ ลายเปน็ ความหดหู่ พอ่ กลายเป็นคนเก็บตัว พรำ่ เพอ้ ถึงอดีตทไี่ มม่ วี นั หวนคนื บางครงั้ กด็ ืม่ เหลา้ จนเมามายแลว้ ลกุ ข้นึ มาทำร้าย ความสูญเสียและน้ำนรก...อบายมุขเลวระยำท่ีกำเนดิ ขึ้นเพ่ือบ่นั ทอนจิตใจโดยแท้ พงศภัค พวงจันทร์ 17

รวมเรอื่ งสน้ั “วนั ทุกข์ทีผ่ ่านพ้น” ออ่ นแรง...ทั้งอ่อนเปล้ยี และเหน่อื เพลีย ราวกับอวัยวะ ทุกสว่ นหยดุ ทำงานเช่นเดียวกับกาลเวลาบนรถบรรทุก ดวงตา ของฉนั คอ่ ยๆ ปดิ ร่างทิ้งตัวในออ้ มแขนของหญิงสาวท่เี ข้ามา รองรับ สัมผัสทศ่ี ีรษะนุม่ นวล แล้วสตขิ องฉันก็ดับวูบ มอื กำ กระเป๋าสตางค์ ซ่ึงบรรจุรปู ถ่ายของพ่อไว้แนน่ ฉนั ลมื ตาอีกคร้ัง และพบวา่ ตัวเองกำลงั ยนื อยใู่ นห้องโถง ภายในรถบรรทุกคนั เดิม ชายหญิงนับสบิ เต้นรำตามบทเพลง ท่ีไม่อาจไดย้ ิน ฉนั จับมอื อยกู่ ับชายคนหนึ่ง ท่าทางเลื่อนลอย แตส่ งบสขุ เคลอ่ื นคล้อยตามจงั หวะเดมิ ๆ ซ้ำแลว้ ซำ้ เลา่ ราวกบั หุ่นยนตท์ ี่ถูกตง้ั โปรแกรม ชายหญงิ อีกคูเ่ คลอ่ื นผา่ น ครั้นสบตา ก็พบวา่ อีกฝา่ ยคอื เพ่ือนรกั ของฉัน...อิม เสียชีวิตไปแล้วเม่ือสองเดอื นก่อน ความใฝ่ฝันของเธอคือตามพาหนะวเิ ศษซ่งึ เปน็ ท่กี ลา่ วขานวา่ สามารถมอบความสขุ นริ นั ดร์ให้พบ เธอไมเ่ คยทำสำเร็จ เพราะใน คนื สุดทา้ ยท่เี ราคุยกันทางโทรศัพท์...อิมหลบั ไปและไมต่ ่นื ข้ึนมา อีกเลย ฉันสบตากับเพอ่ื นผู้ลว่ งลับ ดวงตาของอกี ฝ่ายเปีย่ มไป ดว้ ยความสุข ไมต่ ้องถามถึงรอยยมิ้ มันเด่นชดั อยบู่ นใบหน้า ผิดกับภาพจำของเด็กสาวทีถ่ ูกกลั่นแกล้งจากเพ่อื นรว่ มชัน้ อิมสวมชุดตัวเดียวกบั ตอนพบศพ เสือ้ ยืดตวั เกง่ และกางเกง ขาส้นั สีดำ “อา้ ว พิมพ์ เธอก็อยู่ทน่ี ีเ่ หมอื นกนั เหรอ?” นำ้ เสยี ง เลอื่ นลอยเอ่ยทัก อีกฝ่ายไมใ่ ช่อิมคนเดมิ อีกแลว้ “มาสิฉันจะ 18 บรรทกุ ที่ผา่ นพน้

ประเภทเยาวชน แนะนำเพื่อนๆ พวกเขาเป็นมิตร เราเลน่ ดว้ ยกนั ทกุ วัน พรงุ่ น้ี ก็จะถึงวันเกดิ ของฉนั จะมีขนมเคก้ มวี าฟเฟิลทเ่ี ราชอบ ม.ี ..” ...แม้แตน่ ำ้ เสียงก็ยงั คล้ายกบั หนุ่ ยนต์ ฉันผละจากคู่เตน้ แปลกหน้า ว่ิงหนีจากอมิ ทห่ี ัวเราะในลำคอ กระทง่ั ชนเขา้ กบั รา่ งของใครคนหน่ึง หญงิ สาวผมยาวในชุดสีขาว เจ้าของใบหน้า อารีและแฝงไว้ดว้ ยอารมณ์ขนั ...แม่ยืนอยู่ตรงนัน้ ไมไ่ ด้เตน้ รำ กับใคร ร่างผอมดสู ุกสวา่ ง รอยยมิ้ สดใสในแบบทฉ่ี ันจำได้ เราโผเขา้ กอดกันและกัน สัมผสั ของทา่ นช่างอบอ่นุ แม้แต่ กลิน่ กายกย็ งั เจือดว้ ยน้ำหอม ถัดจากรา่ งของแม่ พอ่ เดนิ เขา้ มา พร้อมรอยยม้ิ ในแบบท่ฉี ันโหยหา ทา่ นโผเขา้ กอดเราท้งั สอง อ้อมแขนใหญ่พอที่จะโอบรดั ฉนั กับแม่เอาไวอ้ ยา่ งไม่อึดอดั ทกุ อย่างกลบั คนื สปู่ กติ เรากลายเปน็ ครอบครวั แสนสุข อยา่ งที่ ควรจะเปน็ แต่ทีน่ ่ีไม่ใชบ่ ้าน คนทั้งสามไมใ่ ชพ่ อ่ กบั แม่ ความคดิ ชัว่ วบู ผุดขึน้ มาในหัว ฉับพลนั รา่ งของทงั้ คู่กห็ ายลับ ทกุ คนในห้อง หยดุ ชะงกั อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง มเี พียงหญงิ สาวคนเดิมทีเ่ ยือ้ งยา่ ง เขา้ มาดว้ ยทว่ งทา่ งามสง่า “หนูขอทางเลือกท่สี อง” ฉันเอ่ยดว้ ยน้ำเสยี งหนักแน่น อกี ฝ่ายขมวดควิ้ แววตาขบขัน “งนั้ หรือ? ฉันยงั ไมไ่ ด้บอก ด้วยซำ้ ว่าทางเลือกที่สองคอื อะไร” “ทางเลอื กแรกไมใ่ ช่ความสขุ น่นั ไม่ใชพ่ ่อกับแม่ ท่นี ี่ ไมใ่ ช่บา้ น...” พงศภัค พวงจนั ทร์ 19

รวมเรอื่ งส้นั “วันทกุ ข์ท่ผี ่านพ้น” “ช่างเป็นเดก็ ท่ีไรเ้ ดยี งสา” หญงิ สาวกล่าวขัดรอยย้ิม อยา่ งผู้เหนือกวา่ “ความสุขมาถึงทง้ั ที กลบั ไม่เลอื กท่จี ะไขวค่ วา้ บางสงิ่ ก็จำเป็นต้องใชภ้ าพมายา ไม่ตา่ งจากเด็กสมัยใหมท่ ี่ดู ภาพยนตร์ แล้วเกิดแรงบนั ดาลใจ ภาพยนตร์ก็คอื ภาพมายา ไม่มสี ่ิงไหนเกดิ ขึน้ จริง แมแ้ ต่การวาดรปู แบบท่ีหนูชอบ ทัง้ หมด ก็ล้วน...” “ทางเลอื กท่สี อง” คร้ังน้ฉี นั เปน็ ฝา่ ยขดั “หนูต้องการมนั ไม่ใช่ภาพมายา แต่เปน็ ความจริง” คู่สนทนาถอนหายใจ แววตาเย้ยหยันแปรเปลี่ยน เปน็ สงสาร “ได.้ ..ถ้านน่ั คอื ส่งิ ที่หนูตอ้ งการ” คำตอบรับส้นั ๆ แต่กลับทำให้โลกทงั้ ใบหมนุ ควา้ ง ฉนั ทรุด ลงกบั พื้น หลับตา...ไมร่ ูส้ กึ อะไรอีกเลย สมั ผัสแรกที่ไดร้ ับคือฟูกนุม่ ๆ ฉันลมื ตา และพบวา่ ตวั เอง กำลังนอนอยูบ่ นเตียง สวมเสอ้ื ผ้าชุดเดียวกับที่ใสใ่ นรถบรรทกุ วนิ าทีน้นั ฉนั ร้ตู วั ว่าไมเ่ คยเดนิ ออกจากบา้ น ส่งิ แรกท่ีทำคือล้มตัว ลงบนเตียง ปรารถนาทีจ่ ะพบความสขุ สดุ ท้าย กต็ นื่ ขึน้ มา บนถนนรกรา้ ง พบเจอกบั หญิงสาวปริศนา...ทุกอย่างคอื ความฝัน หรือนีจ่ ะเป็นสาเหตุท่อี มิ จากไป? เพือ่ นรกั ของฉันหลบั ลง... ไมต่ ่นื ขึ้นมาอกี เธอเลอื กท่ีจะอยูใ่ นรถบรรทุกคันนน้ั ความสุข อนั เปน็ นิรนั ดร์ซงึ่ ป้ันแต่งด้วยภาพลวง อาการเจ็บแปลบปรากฏขึ้นตรงฝ่ามอื ครัน้ ก้มมอง กพ็ บเมลด็ พนั ธทุ์ รงสามเหลีย่ ม ดูเหมือนเมล็ดผลไม้แต่เป็น 20 บรรทุกทีผ่ า่ นพ้น

ประเภทเยาวชน ผลไมช้ นดิ ไหน? หรือน่ีจะเป็นทางเลอื กท่ีสอง...เมล็ดพชื จะช่วยให้ มคี วามสขุ ได้อย่างไรกนั ? ฉันลงมาจากช้นั สอง พ่อยงั ไมต่ ่ืน ทา่ นแทบไม่ออกมา จากหอ้ งอกี เลยนับต้งั แตเ่ หตุการณ์ในครง้ั น้นั ดวงตาเล่ือนลอย ไร้ชีวติ เมนิ เฉยตอ่ ทุกการกระทำ ขยับตามสัญชาตญาณ พนื้ ฐาน เหม่อมองรปู ของแม่โดยไมส่ นใจสิ่งอนื่ อาการเหลา่ นนั้ ทำให้จิตใจของฉันหดหู่ตาม ดวงตาของทา่ นถา่ ยทอดความทกุ ข์ ระทม ราวกับมีดคมท่ชี ำแรกลงในจติ ใจของผ้พู บเห็นอย่างไม่ ปรานปี ราศรยั ฉนั ตดั สินใจเดินออกจากบ้าน ตรงไปท่สี วนกอ่ นจะหยอ่ น เมลด็ ปริศนาลงในดนิ ไม่มอี ะไรเกิดขน้ึ นฉี่ นั คาดหวังอะไร? เมลด็ ยอ่ มไมเ่ ติบโตกลายเปน็ ต้นไมย้ ักษเ์ หมือนในนทิ านหลอกเดก็ หากเป็นเช่นน้ัน นน่ั กค็ อื ภาพมายา...มายาคือส่งิ ทไ่ี ม่จริง คิดมาถึง ตรงน้ี ฉันสำเหนียกไดว้ ่าตัวเองกำลงั โหยหาส่งิ ลวงเหลา่ นั้น ในเมอ่ื เร่ืองจริงไมส่ ามารถแกไ้ ขทุกอย่าง เร่ืองลวงกค็ งเปน็ ทางเลอื ก ท่ีดีทส่ี ุด อยา่ งน้อย มายากย็ ังเตม็ ไปด้วยความสขุ หาใช่ความทกุ ข์ จากการพยายามคน้ หาแสงสว่างที่ไม่มีอยจู่ ริง ฉนั กลบั เข้าบ้าน สถานทที่ เี่ ตม็ ไปด้วยกลน่ิ อายของ ความเศร้า ราวกบั บรรยากาศทกุ กระเบียดน้ิวเจือด้วยสเี ทาสลบั ดำ ไม่มสี ขี าว ไม่มสี ีใดอืน่ ถึงกระนั้น โชคชะตากย็ ังไม่เลวร้าย มันยัง มอบโอกาสให้เมลด็ ปริศนาได้เติบโตภายในเคหสถาน ทีผ่ ู้อยอู่ าศัยแทบไม่เหลือแมล้ มหายใจ พงศภคั พวงจันทร์ 21

รวมเรอื่ งสัน้ “วันทกุ ขท์ ผี่ ่านพน้ ” ภายในสองวนั เมล็ดเตบิ โตข้นึ มาจนสงู ราวเมตรเศษ ฉันอย่ใู นความฝัน รถบรรทุกจอดอยูเ่ คยี งข้าง หญิงสาวในชดุ ราตรี ยนื อยหู่ า่ งๆ อกี ฝ่ายไมพ่ ูดอะไร มีเพียงแววตาที่ปรากฏความสงั เวช หญิงสาวหันไปมองอกี ดา้ นหนง่ึ เดก็ ชายนบั สบิ ในสภาพ รอ่ แร่ สวมใสเ่ ส้ือผา้ เกา่ ขาดและสกปรก เดินตรงมายังรถบรรทุก พรอ้ มกม้ กราบแทบเท้า พวกเขาปรารถนาความสุข ไมส่ นใจวา่ จะเปน็ ภาพมายาหรือความจริง ขอเพียงหลุดพ้นจากความทกุ ข์ หลดุ จากอาณตั แิ ห่งความเจ็บปวด ฉนั ตน่ื ข้ึนมาอกี ครั้ง ในข่าวปรากฏภาพครกึ โครมเกี่ยวกับ เด็กเร่ร่อนนับสิบท่ี ‘ไหลตาย’ พร้อมกันในคืนเดยี ว ไหนจะครสู าว ทีก่ ลายเปน็ เจ้าหญงิ นทิ รานอนอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายอาทิตย์ ไม่ร้วู ่าคดิ ไปเองหรอื เปล่า แตใ่ บหน้าทีป่ รากฏในขา่ วดูเหมอื น หญิงสาวในชดุ ราตรไี มม่ ผี ิด “เราคอื คนพเิ ศษ เหนือกวา่ ผ้ทู ี่จมอยกู่ ับความทุกข์ระทม คนอ่ืนๆ เรามสี ทิ ธเ์ิ ลือกมากกวา่ พวกเขา มากบั ฉนั แล้วหนู จะไดร้ วู้ า่ สุขนิรันดร์เปน็ อย่างไร” เสยี งของอีกฝา่ ยดงั ขนึ้ แจม่ ชัด ในหัวแม้จะกำลงั ลมื ตา “แลว้ คุณล่ะ ความสุขนิรันดรข์ องคุณคืออะไร?” ฉนั ถามกลับเสยี งเยน็ “มันคอื สง่ิ ที่ฉันกำลังทำอยู่ ฉนั เคยมีชีวติ แบบหนู คนปกตทิ ถ่ี กู ทำรา้ ย กระทั่งไดพ้ บกับรถบรรทกุ คนั นั้น มันบอกว่าฉนั พเิ ศษ...พิเศษเหนือคนอนื่ เพราะสามารถเอาชนะ 22 บรรทุกทผี่ า่ นพ้น

ประเภทเยาวชน ความทุกขไ์ ด้ มันมอบหน้าทใ่ี หมใ่ ห้ฉนั ผู้คมุ รถบรรทกุ แหง่ ความสุขอนั เปน็ นิรนั ดร”์ “นนั่ คอื ความสขุ ของคณุ งัน้ หรือ? มอบความสขุ ใหผ้ ู้อื่น ทำให้พวกเขาตกอยู่ในภาพมายา” “มีทางเลือกอยสู่ องทาง...” “ซึง่ คุณไม่ไดบ้ อกทางทสี่ องแก่พวกเขา คุณบอกว่า ฉันเป็นคนพเิ ศษ ใช.่ ..นัน่ คือ เหตผุ ลทฉี่ ันเอย่ ถามทางเลอื กท่สี อง คนปกติเลือกทางแรก แลว้ จมอยกู่ ับความสุขจอมปลอมนั้น ตลอดไป ความทุกขไ์ ม่ไดผ้ า่ นพน้ เพยี งแค่ถูกขวางกัน้ ดว้ ยความสุข เพียงฉาบฉวย คุณขงั พวกเขาไวใ้ นอาณตั ิ ทง้ั หมดเพือ่ ตอบสนอง ความสุขของตนเอง” เงยี บ...ไมม่ เี สียงตอบรบั รออยเู่ กอื บสิบนาที จึงตัดสนิ ใจ ลกุ จากเตยี ง พอลงมาชั้นล่าง ภาพทเี่ หน็ ก็ทำให้ดวงตาของฉนั เบกิ โพลง...พอ่ กำลังทำร้ายตัวเอง คตั เตอร์เล่มคมกรีดลงบน ข้อมอื ซ้ำแลว้ ซ้ำเล่า ฉันพงุ่ เข้าไปหา กระชากอาวธุ มคี มออก ผลท่ไี ด้รับคือฝา่ มอื ของทา่ นทต่ี บฉาด ผลกั รา่ งจนเซไปทหี่ น้าต่าง วนิ าทที ีล่ ุกข้นึ สายตาก็เหลือบไปเห็นตน้ ไม้ด้านนอก ตน้ กล้าทเี่ คยสงู ระดับเอว บดั นก้ี ลับโตขึ้นจนยอดอ่อน อยเู่ หนอื ศีรษะ ฉนั มองภาพน้นั พรอ้ มผดุ ยิ้ม สติของพ่อ หวนกลับคนื ทา่ นน่งั กอดเขา่ บนพ้ืน พรอ้ มร้องไห้...น่าแปลก ท่ีภาพนนั้ ไม่สร้างความเจบ็ ปวดใหฉ้ นั อย่างเคย ตรงกันขา้ ม ความหวงั กับหลง่ั รนิ รบั รูไ้ ด้ว่าทกุ อยา่ งกำลังจะจบลงในอีกไม่ช้า พงศภคั พวงจันทร์ 23

รวมเรอื่ งสัน้ “วนั ทกุ ข์ทผ่ี ่านพ้น” โตข้นึ แล้ว...ต้นไมใ้ กลจ้ ะโตเตม็ ที่ วนั ต่อมา มนั เติบโตจนสูง ระดับเดียวกับหน้าตา่ งช้นั สอง ใบออ่ นกลายเปน็ ใบแท้ ดอกท่ีเคย หุบซอ่ น บัดนีก้ ลับผลิบานเปน็ สีแดงดุจพรู่ ะหงส่งกลิ่นหอมยิง่ กวา่ ดอกไม้ทุกดอกทฉี่ นั รจู้ ัก คล้ายกับกล่ินเฉพาะตวั ของอะไร บางอย่าง น่าแปลกท่มี ันทำใหน้ ำ้ ตาของฉนั ไหลลงมาตามแก้ม พอ่ แทบไม่เคยออกจากหอ้ ง ทว่าครั้งนี้ รา่ งในชดุ เส้อื กล้ามและกางเกงขาสน้ั กลับมายืนอยตู่ รงบนั ได หัวเราะ ในลำคอสลับกับร้องไห้ ท่านอยใู่ นสภาพเมามาย ขวดเหลา้ ปรากฏ อยใู่ นอ้อมแขน ถูกทุบจนเกดิ รอยร้าวรูปสามเหล่ยี ม หากทบุ อีกครั้งคงเกดิ เป็นปากฉลาม ฉันรู้สกึ เหมือนหวั ใจหยดุ เตน้ ในเสยี้ ววินาที “เราไปหาแมด่ ว้ ยกันนะลูก” ทา่ นเอย่ ดว้ ยนำ้ เสยี ง ราบเรียบ เย็นชา ฉันวงิ่ เข้าไปห้าม ย้อื ยุดกนั ชั่วขณะ กอ่ นจะถูก มอื หนาผลักอย่างแรง โลหติ ไหลซมึ ออกจากศรี ษะทก่ี ระแทกผนงั พอ่ ไม่สนใจส่งิ อ่ืน ท่านทบุ ขวดลงกบั พ้ืน กลายเป็นอาวธุ ปลายแหลมอยา่ งสมบูรณ์ ฉนั กรีดรอ้ งสุดเสยี ง น้ำตาไหลทะลกั อยา่ งไมอ่ าจปดิ กน้ั ทวา่ วนิ าทนี ั้น กลน่ิ หอมบางอย่างก็โชยเขา้ มา ทางหน้าต่าง...กล่ินของดอกไม้ปริศนา ช่างคุ้นเคย แต่นึกไม่ออกว่า เป็นกลน่ิ ของอะไร ฉับพลัน ขวดเหลา้ กต็ กกระแทกพื้นจนแตกกระจาย พ่อทรุดลงคุกเขา่ น้ำตาไหลอาบแก้ม ขณะเรียกชอ่ื ของหญิงสาว คนหนง่ึ “ปลา...” 24 บรรทุกท่ีผา่ นพน้

ประเภทเยาวชน ปลา คำคำนีแ้ จม่ ชดั อยู่ในมโนภาพ น่นั คอื ช่ือเลน่ ของแม่ พอ่ ไม่เคยเอ่ยคำนีอ้ กี เลยนบั ต้ังแตเ่ กิดเหตรุ ้ายเม่ือหน่ึงปกี อ่ น กลิ่นหอมทค่ี ละคล้งุ อยโู่ ดยรอบ...มันคอื กลิน่ น้ำหอมทีแ่ มเ่ คยฉีด ใบหนา้ ของพอ่ ยงั ปรากฏความเมามาย หากแต่ออ่ นโยน และสงบ ร่างใหญ่หันไปมองรอบข้าง มือทง้ั สองยน่ื ออกมาราวกบั พยายามไขว่ควา้ ส่ิงท่มี องไม่เหน็ กล่นิ นนั้ ทำให้ฉันนึกถงึ อะไร บางอย่าง สเี ทียนท่เี ก็บไวใ้ นลนิ้ ชกั ขา้ งหวั เตียง บัดน้ี ถกู หยบิ ออกมาพรอ้ มวาดลวดลายลงบนผนงั ...ภาพของเราสามพอ่ แม่ลูก ท่ีจับมอื กนั ภายในหวั ใจดวงใหญ่ มองผิวเผิน คลา้ ยภาพวาด ของเดก็ อนุบาล ใช.่ ..มันเป็นอยา่ งนนั้ จรงิ ๆ พอ่ เคยบอกว่า ฉนั ตอนเดก็ คือสงิ่ ล้ำคา่ รอยยิ้มสดใสและไร้เดยี งสา ทา่ นมักมอง ภาพนั้นพรอ้ มพดู ว่า ‘เดก็ นอ้ ย’ ซำ้ แลว้ ซ้ำเล่า ฉันโผเขา้ กอดพ่อ ไม่ขยะแขยงต่อกลน่ิ เหล้า โอบกอด ใหแ้ นน่ ท่สี ุด กล่นิ ของดอกไมท้ ำใหฉ้ ันสำเหนยี กถึงความผดิ ของตน...พ่อไมใ่ ช่คนเดยี วทีเ่ ปลย่ี นไปเม่อื หนง่ึ ปกี ่อน ฉนั เอง กไ็ มต่ า่ งกันนกั รอยย้มิ ไร้เดยี งสาแปรเปล่ยี นเปน็ ดา้ นชา เราสองคน ทะเลาะกนั บอ่ ยขึ้น ผลการเรยี นของฉนั ตกต่ำ พอ่ ตกงาน ความเครยี ดครอบงำทุกความรู้สกึ ชว่ งเวลาแหง่ ความทุกขร์ ะทม ...แทนท่ีจะผ่านพ้น กลบั ทวีความรนุ แรง จิตใจด้านดีถกู กลบฝัง ปดิ ทบั ด้วยความเครยี ด ฤทธิส์ รุ า และภาพจำของลูกสาวท่เี ปล่ียนไป พอ่ นำมอื มาวางในหวั ใจดวงใหญ่ มันสน่ั ระรกิ ราวกับ จิตใจกำลังต่อสู้ ใบหน้าของท่านดฉู งน ทุกอย่างตาลปัตรในเสีย้ ว พงศภัค พวงจันทร์ 25

รวมเรือ่ งสัน้ “วันทกุ ข์ท่ผี า่ นพน้ ” วินาที ดูไปดมู ากค็ ลา้ ยกับในภาพยนตร์ หารไู้ ม่วา่ ส่ิงเหลา่ นี้ สามารถเกดิ ข้ึนจรงิ ร่างทเ่ี หลอื เพียงชวี ิต ไร้จิตวิญญาณ ฟื้นตัว เพยี งแคม่ บี างอยา่ งมากระทบ กลนิ่ นน้ั คอื ภาพมายาหรอื ไม่? บางครัง้ การพงึ่ มายาก็ไม่ใช่ ทางเลอื กทแี่ ย่ เพียงแคใ่ ช้มันเป็นทางผ่านจากความจริงท่ี ทกุ ข์ระทมไปยังความจริงทีเ่ ปย่ี มไปดว้ ยความสขุ ฉันมองหยดนำ้ ตาทไ่ี หลอาบแกม้ ของพอ่ ...ทกุ อยา่ งจบลง รอยยิม้ ของท่านกลบั คืนมาอีกครั้ง พ่ออาจไม่ไดส้ ัมผสั แค่ กลน่ิ นำ้ หอม ดวงตาของทา่ นยงั เลื่อนลอย จับจอ้ งไปยังบางสง่ิ ท่มี องไมเ่ หน็ บางทอี าจเป็นภาพของแม่ทส่ี ่งย้มิ น่มุ นวลมาให้ ก่เ็ ป็นได้ น่คี ือสิ่งทรี่ ถบรรทกุ คันนั้นมอบให้ ความสขุ อนั เปน็ นริ ันดร์ ณ โลกแหง่ ความจรงิ ทีภ่ าพลวงเป็นเพียงส่วนประกอบ นีเ่ องคือ ทางเลอื กทส่ี อง... ความกลา้ ท่ีจะเผชิญหนา้ กับความจรงิ และ พยายามเปลยี่ นแปลงมัน นา่ เสยี ดายทคี่ นส่วนมากไมไ่ ด้ใช้ เหตุเพราะผคู้ มุ เห็นวา่ เปน็ ทางเลือกท่ยี ากกวา่ จึงไม่เปดิ โอกาส ให้รับรู้ นอกหน้าต่าง รถบรรทุกคันเดิมแล่นมาจอดหน้าบ้าน หญิงสาวในชุดราตรียืนอยู่ตรงนั้น จับจ้องมาที่ฉันอย่างรู้ ชะตากรรม เธอบอกว่าเราเป็นคนพิเศษ ผู้ท่รี ักในการมอบความสุข ให้ผู้อื่น ใบหน้าอย่างผู้เหนือกว่าหายไป ทิ้งไว้เพียงความอ่อนโยน อย่างที่ควรจะเป็น...เธอเองก็รับรู้ถึงความผิดของตนแล้วเช่นกัน 26 บรรทุกที่ผ่านพน้

ประเภทเยาวชน ...ความสขุ ตอ้ งการผ้คู ุมทมี่ อบทางเลือก มายาแท้ หรอื มายาในโลกแหง่ ความจริง รถบรรทุกเลอื กฉนั เป็นตน้ แบบสำหรับการเปลยี่ นแปลง เรียบร้อยแลว้ ................... “แลว้ ...เกดิ อะไรขน้ึ กบั พมิ พ์ครับ? หมายถึง...” “เธอเป็นผ้เู ลอื ก ความสขุ ไมจ่ ำเปน็ ต้องอยใู่ นภาพมายา เสมอไป แน่นอน พิมพ์เลือกทางทีส่ อง เธอไดใ้ ช้ชีวติ กับพ่อ อยา่ งมีความสุข” “ทางเลือกท่สี อง...ไม่ มนั เหลอื เชอื่ เกนิ ไป ผม...” “เธอคดิ ว่าฉนั มาอยตู่ รงนไ้ี ดอ้ ยา่ งไร?” “ผมไมร่ ดู้ ้วยซ้ำว่าคณุ เป็นใคร” “ฉนั เป็นคร”ู นำ้ เสยี งของอีกฝา่ ยน่มุ นวลลงอย่าง เหน็ ได้ชดั “เป็นครทู ห่ี ลงผิด หลงคิดวา่ ตนเป็นคนพิเศษเหนอื กวา่ ใคร รถบรรทุกเลือกฉนั ในคืนหน่งึ ให้ทำหนา้ ทีส่ ่งมอบความสขุ ฉนั คดิ แทนพวกเขา ครอบงำจิตใจของทกุ คน จากหวงั ดเี ป็น หวังรา้ ย ถงึ กระนัน้ รถบรรทกุ กย็ ังใหโ้ อกาส มนั ใหโ้ อกาสฉัน กลบั ตัว ไดม้ อบความสุขใหผ้ อู้ ่ืนดว้ ยวิธีท่แี ตกต่าง” สน้ิ เสียงของหญิงสาว ถนนรกร้างกป็ รากฏเสียงล้อรถ บดพ้นื คอนกรตี เดก็ หนมุ่ อ้าปากค้าง มองยานพาหนะขนาดใหญ่ ทแ่ี ลน่ ตรงเข้ามาอย่างรวดเรว็ พงศภคั พวงจนั ทร์ 27

“ขอตอ้ นรับสคู่ วามสุขอันเปน็ นริ ันดร์ ทางเลือกมีอยู่ สองทาง ตามท่ฉี ันอธบิ ายใหฟ้ ัง” ผคู้ มุ รถบรรทุกกลา่ วอย่าง ชัดถ้อย ชุดที่สวมใสเ่ รม่ิ แปรเปล่ียน จากเสือ้ ผา้ ธรรมดากลายเปน็ ชดุ ราตรสี ฟี า้ นำ้ เสยี งทมุ้ ลึกจรงิ จงั ขึน้ มาในเสย้ี ววินาที “รถบรรทกุ มาถงึ แลว้ ทางไหนล่ะทเ่ี ธอจะเลือก?” เก่ียวกบั ผู้เขยี น พงศภคั พวงจันทร์ ศึกษาอยู่ช้นั มัธยมศึกษาปที ่ี 6 โรงเรยี นอรรถมิตร กรุงเทพฯ ชื่นชอบการเขยี นตง้ั แตช่ นั้ มัธยมต้น ยามว่างชอบอา่ นหนังสอื และ จินตนาการถึงเรือ่ งราวเพ้อฝันอันเป็นวัตถุดบิ ชั้นดีสำหรับงานอดเิ รก



ฉนั อยากจะถามว่า แล้วแมย่ งั คดิ ถึงพอ่ ไหม แต่ฉนั ก็เดาว่า แมค่ งตอบเหมือนวนั ทเ่ี ผาพ่อ คือ ความทรงจำดีๆ ของพ่ออยู่ในใจแมแ่ ลว้

วันสุขของวนั ศุกร์ กานตห์ ทยั ชนก ขอผลกลาง สวัสดีค่ะ ฉันช่ือวนั ศุกร์ ที่ชอื่ นีเ้ พราะฉันเกิดวันศกุ ร์ แตก่ ็มีหลายคนคดิ วา่ ช่อื “วันสุข” ซ่ึงแม่กบ็ อกว่าดีแล้ว จะไดม้ คี วามสุขในทุก ๆ วัน ฉันมพี ชี่ ายหน่ึงคน ชือ่ “ตน้ ป”ี ถ้ารู้ที่มาของช่อื ฉนั คงไมต่ อ้ งถามนะคะวา่ ทำไมพ่ชี าย ถงึ ช่ือตน้ ปี ครอบครัวเรามกี ันอยู่ 4 คน มพี อ่ แม่ พี่ตน้ ปี และฉัน พตี่ น้ ปอี ายุ 16 ปี เป็นพี่ฉันสองปี แม่ทำงานเป็นพยาบาล สว่ นพ่อ ทำงานอสิ ระท่เี ขาเรียกกันวา่ ฟรแี ลนซ์ พอ่ รบั จา้ งถา่ ยรปู ในงาน ต่างๆ ฉนั กับพช่ี ายจงึ มีรูปสวยๆ มาลงเฟซบกุ๊ เสมอ เวลาเรา ไปเทีย่ วไหนต่อไหนดว้ ยกัน แมข่ องฉันเปน็ คนเจา้ ระเบยี บและคอ่ นข้างดุ พี่ต้นปี แอบกระซบิ ว่า เพราะเป็นพยาบาลน่ีแหละ ถึงไดเ้ จ้าระเบยี บ

รวมเร่ืองสนั้ “วันทุกข์ทผี่ า่ นพ้น” เรียบร้อย ในขณะทีพ่ อ่ เปน็ คนงา่ ยๆ สบายๆ ไม่คอ่ ยมีกฎเกณฑ์ และฉนั กับพีจ่ งึ สนทิ กับพ่อมากกวา่ แม่ ครอบครวั เราเหมือนจะ มคี วามสขุ เพราะถึงแมจ่ ะเจ้าระเบยี บ แตแ่ มก่ ใ็ หอ้ สิ ระฉันกบั พ่ี ทำอะไรๆ ท่ีอยากทำโดยไมม่ าคอยบงั คับ ส่วนพ่อกต็ ามใจฉนั ทุกเร่อื ง อยากได้อะไร พอ่ กห็ ามาให้ งานของพอ่ เป็นงานท่ไี มแ่ นน่ อน ต้องเดนิ ทางไป ต่างจังหวดั หรือบางครงั้ กไ็ ปคา้ งทีอ่ ่ืนหลายๆ วัน เพราะพอ่ บอกวา่ “มีงานถา่ ยรปู ” ฉันกับพ่ตี น้ ปีเลยชนิ กับการทพ่ี ่อไมอ่ ยู่ บา้ นหลายๆ วนั บางทีพอ่ กลับมาวนั สองวัน แลว้ ก็ออกไปใหม่ แล้วแมเ่ องก็ไมค่ ่อยถามว่าพ่อไปไหน เพราะแม่เองก็งานย่งุ เหมือนกนั บางวนั แมต่ ้องเขา้ เวรดกึ ๆ กลบั มาอีกทีกเ็ ชา้ แตฉ่ นั กบั พ่ีกไ็ มร่ สู้ กึ ว่าขาดความอบอ่นุ นะ เพราะวันท่ี พอ่ หรือแมอ่ ยู่บา้ น ทัง้ พ่อกับแมก่ ็ใหเ้ วลากับฉันและพอ่ี ย่างเต็มที่ หรือเพราะฉนั มีเพอื่ นเยอะกไ็ ม่รู้ เลยทำให้ไมค่ อ่ ยรู้สึกเหงา เม่ือชว่ งทฉ่ี ันอยู่ ม.ตน้ ฉนั รูส้ กึ ว่าพ่อน่าจะทำงานหนักมากกวา่ เดิม เพราะพอ่ ไมค่ ่อยอย่บู า้ น แต่ทุกคร้ังท่ีไมอ่ ยู่บา้ น พอ่ กจ็ ะโทรหา หรือไม่กไ็ ลนค์ ยุ กบั ฉนั และพต่ี น้ ปที งั้ ก่อนไปโรงเรียนและเย็นหลงั เลิกเรียน ....................................................... จนฉันข้นึ ม.3 วันแรกของการเปิดเรยี น ปกติ ทกุ วันแรกของการเปิดเรยี น พ่อจะไปส่งฉัน แต่ปนี ี้ พ่อไปต่างจงั หวดั พอ่ ไลนม์ าบอกวา่ 32 วันสุขของวันศกุ ร์

ประเภทเยาวชน “พ่อกลับมาไม่ทนั หนใู ห้แม่ไปส่งนะลกู ” ฉนั แปลกใจนดิ หนง่ึ ท่พี ่อไม่โทรบอกแม่ กลบั มาบอกฉนั เม่อื ฉันหันไปบอกแม่ ฉนั รู้สึกว่าแมเ่ งยี บไป แลว้ ก็พยักหน้า แตไ่ ม่พดู อะไร จากน้นั กเ็ รยี กฉันและพต่ี น้ ปีข้ึนรถเพือ่ ไปส่งท่ี โรงเรยี น ในระหว่างนัง่ รถไปโรงเรียน ฉันแอบมองหน้าแม่ เพราะรูส้ ึกว่าแม่เงยี บผิดปกติ ปกติ แม่ต้องหาเรอ่ื งมาคุยมาถาม หรอื ไมก่ ม็ าบน่ ฉัน แตว่ นั นี้ แมไ่ มพ่ ูดอะไรเลย ฉนั เพ่ิงสงั เกตวา่ หลายเดือนทีผ่ า่ นมา เวลาพ่อไป ต่างจงั หวัด พ่อจะโทรมาหาฉันหรอื ไมก่ พ็ ่ตี น้ ปี และเมอ่ื พอ่ กลับมา บ้าน ก็เป็นชว่ งทแ่ี ม่ไปเข้าเวร พอ่ กับแมเ่ ลยเจอกันน้อยลง ฉันยังพกความร้สู กึ ในส่ิงผดิ ปกตเิ หลา่ นี้เข้ามาในโรงเรียน แล้วก็เอาหลายๆ เร่ืองมาจบั แพะชนแกะ และเกบ็ มาคดิ ตลอด ช่วั โมงเรยี น จนดีนา่ เพอ่ื นสนทิ ทน่ี ัง่ ข้างๆ ฉันสงั เกตได้ “นังศกุ ร์ แกเป็นไรวะ นีค่ รมู องหลายรอบแล้วนะเว้ย” ฉนั สะดุง้ เฮอื ก หนั ไปหวั เราะแหะๆ “หรอ เออ ใจลอยไปหน่อย” “อา้ ว แกนี่” ดนี ่าเกาหวั แกรกๆ ช่วงเทย่ี ง ฉันก็ยงั น่ังเขี่ยขา้ วในจาน พรอ้ มกับคดิ ปะติดปะต่อเร่ืองต่างๆ ทีผ่ า่ นมา ฉันเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าสองสามเดอื นทผี่ า่ นมา ต้งั แต่ช่วง สงกรานต์ กอ่ นเปิดเทอม ปกตพิ อ่ จะพาแมก่ บั ฉนั ไปเทยี่ ว กานต์หทัยชนก ขอผลกลาง 33

รวมเรอ่ื งสน้ั “วนั ทกุ ขท์ ผี่ ่านพน้ ” ทะเล หรอื ไม่กไ็ ปเยี่ยมคณุ ป่คู ุณย่าทน่ี ครสวรรค์ แต่ปีน้พี อ่ บอกวา่ “ตดิ งานด่วน นา่ จะไปหลายวนั เอาไว้คราวหนา้ มีวนั หยดุ ยาวๆ พอ่ จะพาไปเทยี่ ว” ฉนั งอนพอ่ ไปหลายวนั จนพ่อต้องซื้อตุ๊กตามาง้อ เพราะฉนั มัวแต่งอนเร่อื งไม่ได้ไปทะเล ฉันลมื ไปวา่ คนื ก่อนทีพ่ ่อจะไปตา่ งจังหวัด พอ่ คยุ อะไรกบั แมไ่ ม่ร้อู ยใู่ นครวั และเสียงดังเหมอื นจะทะเลาะกนั แต่พอฉันเดนิ เขา้ ไป พอ่ ก็เงียบ และเดนิ กลบั เขา้ หอ้ งนอน ตอนน้นั ฉนั มัวแต่หงุดหงดิ อยากไปเท่ียว เลยไมไ่ ด้สงั เกต ว่าแมเ่ ริม่ ผดิ ปกตติ ัง้ แต่วนั นั้น แล้วจากวนั นั้น แม่กไ็ ม่คอ่ ยยม้ิ เกง่ เหมอื นเดมิ .............................................................. “เฮ้ย ศกุ ร์ ไหวป่าววะเนย่ี ” เสยี งดีน่าดงั ขา้ งหูพร้อม ตแี ขนฉนั ดังเพยี ะ “โอ๊ย...ไรวะ” ฉนั โวยวาย “นีเ่ รยี กหลายรอบแล้วนะเว้ย แกจะเขี่ยขา้ วหาเลขท้ายสองตวั เรอะ ไมก่ ินเน่ีย” ดีนา่ ทำทา่ หงดุ หงดิ “เออๆ โทษ” ดีน่าเปน็ เพือ่ นสนิทฉัน ฉันคิดวา่ นา่ จะเลา่ อะไรใหฟ้ งั ได้ มนั คงเก็บความลบั และใหค้ ำปรกึ ษาได้ดี “ดีนา่ ฉนั สงสัยอะไรอย่างวะ่ แตแ่ กห้ามบอกใครนะเวย้ ” 34 วนั สขุ ของวนั ศกุ ร์

ประเภทเยาวชน ดนี ่าทำท่าหผู ึ่ง ขยบั ตวั เบยี ดเข้ามา จนฉันแทบตกเกา้ อี้ “ไรวะ หรอื ว่า..” ดนี ่าทำท่ามองซา้ ยมองขวา “หรอื ไอธ้ ี มันขอแกเป็นแฟนแลว้ ” “ไอบ้ า้ ” ฉนั เผลอตะโกนลนั่ แลว้ ทุบดีนา่ เสยี งดงั อก๊ั ธี เป็นเพอ่ื นร่วมหอ้ ง ท่ฉี ันสงสยั ว่านา่ จะจบี ฉันมาต้งั แต่ ม.2 เทอมปลาย แตเ่ ขากไ็ มบ่ อกอะไรมากกว่าเอาขนมมาฝาก และ ส่งสตกิ เกอร์ไลน์เชยๆ มาทักฉนั ทกุ เชา้ “ฉนั สงสยั ว่าพอ่ จะมี เมยี น้อยวะ่ ” “เฮ้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คราวน้ดี นี ่าตะโกนดังกวา่ ฉัน จนครูเวรทีย่ ืนเฝา้ นกั เรยี นอยู่ หนั มาทำตาดุ เยน็ วนั นน้ั ระหว่างฉันรอพี่ตน้ ปเี รียนพเิ ศษและรอแม่ มารบั ปกติ พต่ี ้นปีจะเลกิ เรยี นช้ากวา่ ฉนั ประมาณ 30 นาที เมื่อลงมาได้สักพัก แมถ่ ึงจะมารบั ในระหว่างน้ี ฉนั จงึ มีเวลา นานพอท่ีจะคุยกบั ดนี ่าตอ่ เนอื่ งจากเรอื่ งเม่อื กลางวัน “ไหนแกวา่ พ่อแกมเี มยี น้อยหรอ แกร้ไู ด้ไงวะ” ดนี า่ ทำทา่ สงสัย “ฉันก็ไมร่ หู้ รอก เดาไปงน้ั แหละ” “อ้าว ไอน้ ่ี ตกลงวา่ ไง” ฉันเลยลำดับเรอื่ งราวต่างๆ เร่มิ ต้นต้ังแตว่ นั นี้ ทพ่ี อ่ ไมม่ าส่ง ทัง้ ทที่ กุ เทอม ยุง่ แคไ่ หนพอ่ กจ็ ะมา แลว้ ค่อยไปธรุ ะ แลว้ พ่อกไ็ มค่ ุยกับแม่ แตค่ ุยกับฉนั แทน กานต์หทัยชนก ขอผลกลาง 35

รวมเรื่องส้ัน “วันทกุ ขท์ ผ่ี า่ นพน้ ” ตอนแรกดีนา่ หาว่าฉนั คดิ มาก แค่เรอื่ งพอ่ ไม่มาสง่ กไ็ มน่ า่ จะแปลวา่ พ่อเปล่ียนใจ จนฉนั ตอ้ งเถียงว่ากิจกรรมสง่ ไปโรงเรียน วันเปดิ เทอม มันคอื เรื่องสำคัญสำหรับครอบครวั เรา และพ่อกเ็ คยบอกวา่ “ยุ่งแค่ไหน วนั เปิดเทอม พอ่ กจ็ ะเป็นคนมาสง่ หนูเอง” แลว้ ฉนั ก็เลา่ ยอ้ นไปถงึ เรือ่ งราวทเี่ คยเกิดขึน้ และเรม่ิ เอา หลายๆ เหตุการณม์ าปะตดิ ปะตอ่ กัน แตฉ่ ันมองข้ามเพราะมวั แต่ เอาเวลาไปคิดเร่อื งอื่น พ่อจะมงี านค่อนขา้ งเยอะ มโี ทรศพั ทเ์ ข้ามาบ่อย น่นั ก็เปน็ เรือ่ งธรรมดา บางทฉี ันยงั แอบไปชะโงกดูวา่ ใครโทรเขา้ มา ฉนั เพิ่งนกึ ไดว้ า่ ตง้ั แต่ช่วงปิดเทอม ม.2 ท่ีผ่านมา พ่อจะ ปิดเสียงโทรศัพท์ และเมือ่ มโี ทรศัพทเ์ ข้ามา พอ่ จะรีบหยบิ โทรศัพท์ แล้วออกไปรับข้างนอก แต่ตอนน้นั ฉันคดิ ว่าพอ่ อาจจะคยุ ธรุ ะ สำคญั แลว้ กลัวเสยี งฉนั จะดังรบกวน ฉนั เพ่ิงจำได้วา่ มวี ันหนงึ่ พ่อออกไปทำธุระอะไรสักอย่าง แลว้ กลบั เข้ามา พอ่ บอกว่าลืมของ วนั น้ันพ่อตดิ เครื่องยนต์ไว้ ทั้งๆ ทีพ่ อ่ กเ็ ข้ามานานพอสมควรเกือบสบิ นาที วนั นัน้ ฉนั บ่นว่า “ทำไมพอ่ ไมด่ ับเคร่ืองก่อน เขา้ มากต็ ั้งนาน” ฉันนกึ ออกแลว้ !!! วนั นัน้ พ่ตี น้ ปบี อกว่า “สงสัยพ่อพาใครมาดว้ ยมงั้ ” 36 วันสขุ ของวนั ศกุ ร์

ประเภทเยาวชน แสดงวา่ พี่ต้นปรี อู้ ะไรบางอย่างมากอ่ นฉัน!!! และฉันนกึ ออกแลว้ !!! มีวนั หน่งึ แม่ถามฉันว่าสิ้นเดอื นวันหยุดยาว หนอู ยากไป ทะเล หรอื ไปเทีย่ วภเู ขา พอฉันบอกว่า “แล้วแมว่ ่างพาหนไู ปหรอ” แม่กอดฉัน แล้วบอกวา่ “ว่างสิ ตอ่ ไป แมจ่ ะพยายามหาเวลาพาหนไู ปเที่ยวเอง” ทำไมฉนั ไม่ร้อู ะไรมาก่อนหนา้ น้ีเลย .................................................................. ทัง้ หมดนี้ คือส่งิ ที่ฉนั เลา่ ให้ดนี ่าฟัง ดนี า่ กอดอกนง่ั ฟงั อย่างต้งั ใจ และสรปุ ตอนทา้ ยสนั้ ๆ อยา่ งผทู้ รงภมู ิวา่ “จากทีฟ่ งั มา พ่อแกมีกก๊ิ ชวั ร”์ จากนนั้ ก็ยิงคำถามมารัว ๆ “แลว้ แกจะทำยงั ไงตอ่ ไป แกจะถามพอ่ แกไหม” “แล้วแกจะบอกแมแ่ กไหม วา่ แกรู”้ “แล้วแกจะไปแหกอกนงั เมยี นอ้ ยน่นั ว่าแย่งพอ่ แกมา ไรง้ีป่าว” ฉันได้แต่สา่ ยหนา้ กานต์หทัยชนก ขอผลกลาง 37

รวมเร่อื งสั้น “วนั ทุกข์ที่ผา่ นพน้ ” “ยังไมร่ ู้เลย ชัน้ ยงั ไม่ได้เตรยี มตัวรับสภาพแบบนี้อ่ะ” ฉนั พดู และหมายความอย่างนนั้ จรงิ ๆ ครอบครัวของฉันเปน็ ครอบครวั ที่อบอนุ่ และมคี วามสุข มาก่อน พ่อฉนั อารมณด์ แี ละใจเย็น จนใครต่อใครบอกว่าพ่อเป็น หัวหน้าครอบครวั ที่ดี ส่วนแม่ แม้จะเจา้ ระเบียบและดุบ้าง แตท่ ุกคน ก็จะพดู เสมอว่า “พอ่ โชคดมี ากทีไ่ ด้แม่มาเปน็ ภรรยา” สว่ นฉันกบั พต่ี น้ ปี กไ็ ม่เคยเกเร ทำอะไรเสียหาย ไม่เคย ดื้อกบั พอ่ แม่ ฉันอาจจะไม่ได้เรยี นเก่ง ไม่ได้มคี วามเป็นผูน้ ำ แบบพตี่ น้ ปี แต่ฉันก็เปน็ ลกู ท่ดี ีมาตลอด ฉนั ไมเ่ คยทำอะไรผิด ทำไมฉนั จะตอ้ งเจออะไรแบบนี้ คำถามน้วี นเวยี นอยูใ่ นหวั ฉันมาตลอดหลายวัน จนฉัน ไมก่ ลา้ จะพูดกบั แม่ เพราะกลวั จะเผลอถามหรอื แสดงอะไรออกมา หลังจากนัน้ มาอกี หลายวัน พ่อกลบั มาค้างทบ่ี ้าน มาชว่ ย ซ่อมทอ่ น้ำที่แตก ชว่ ยเปลย่ี นหลอดไฟในครวั คืนนนั้ พอ่ กับแม่ คยุ อะไรกันบางอยา่ งค่อนข้างนาน และไม่ได้ทะเลาะกันเสียงดัง เหมอื นท่ฉี นั เคยได้ยิน แตม่ ันกเ็ ป็นความนานทฉ่ี นั รสู้ กึ อดึ อดั ตอนเช้า พ่อไปส่งฉนั ทโี่ รงเรยี นมโี ทรศัพทเ์ ข้ามา พ่อรีบ รบั ก่อนท่ีฉนั จะเหน็ แลว้ กต็ อบส้ันๆ แค่ “อมื ..” “รแู้ ลว้ ” “เดย๋ี วไปรบั ” 38 วันสุขของวนั ศกุ ร์

ประเภทเยาวชน ฉันอยากจะถามวา่ พ่อคุยกับใคร แต่พอ่ ไม่เปดิ โอกาส ให้ถาม พ่อคยุ กบั ฉันเรือ่ งเรียน เร่ืองพ่ตี น้ ปี แล้วถามถงึ เรื่องธี เพื่อนที่มาจีบฉนั แต่พ่อก็ไมไ่ ดใ้ หเ้ วลาฉันได้ถามอะไรกลบั .................................................. ฉันเกบ็ ความสงสยั ว่า “พอ่ คยุ กบั อะไรกับแม”่ เอาไวใ้ นใจ และต้ังใจว่า เยน็ น้ี เป็นตายรา้ ยดียังไง ฉันจะตอ้ งถามพอ่ หรือแม่ ให้รูเ้ รอื่ ง ฉนั จะไมเ่ ก็บความสงสัย และคิดเองเออเองคนเดยี วอีก ตอ่ ไปแลว้ แตเ่ ยน็ วันนั้น แม่ไม่ไดม้ ารบั ฉนั แมใ่ ห้นา้ ขวัญ ท่ที ำงานท่เี ดยี วกับแม่ และลกู นา้ เรียนโรงเรยี น เดยี วกบั ฉนั มารบั แทน หน้าตาน้าขวัญเหมือนรอ้ งไห้มา พอเหน็ ฉนั กบั พี่ต้นปี นา้ ขวญั ก็เข้ามากอดเราสองคน แล้วบอกว่า “แม่ให้น้ามารบั หนูไปโรงพยาบาล” ฉันมองหน้าพต่ี น้ ปี ทำทา่ งงๆ กำลงั จะถามว่า ทำไม ต้องไปโรงพยาบาล ทำไมไมส่ ่งฉันกลบั บา้ น พ่ตี น้ ปีเห็นน้าขวญั ตาแดงๆ เลยสะกดิ แขนฉนั ไว้ไมใ่ ห้พดู ฉันเลยตอ้ งยอมขนึ้ รถไป แตโ่ ดยดี และในระหวา่ งที่น่งั ไปในรถ พี่ต้นปีเอาโทรศพั ทม์ ือถือ ทเี่ พง่ิ ได้คืนหลังจากตอ้ งไปฝากคณุ ครปู ระจำชนั้ ไวม้ าเล่น ฉนั ก็ทำ กานต์หทยั ชนก ขอผลกลาง 39

รวมเรอ่ื งสนั้ “วันทุกข์ท่ผี ่านพ้น” แบบเดยี วกัน เพราะไม่มอี ะไรทำ และหน้าตาน้าขวญั กด็ เู ศรา้ จนฉันไม่กล้าชวนคยุ อะไร แตเ่ มอ่ื เปิดมือถือ เข้าเฟซบุ๊กตัวเอง ฉันตัวชา มอื สัน่ จนมือถอื หล่น แลว้ กร็ ้องกรด๊ี ออกมา เสยี งล่นั นา้ ขวญั ทก่ี ำลงั ขบั รถ ถึงกบั สะดุง้ เฮอื ก เม่ือเหน็ ว่า ฉันเป็นอะไร กร็ ีบร้องบอกพีต่ น้ ปเี สียงดัง “ต้นปีดนู อ้ งเร็วลกู ” พต่ี ้นปที ่ีนั่งขา้ งคนขบั รบี กา้ วไปนง่ั ขา้ งๆ ฉันขา้ งหลงั แลว้ กอดฉันไว้แนน่ ตาแดงก่ำ พี่ตน้ ปีคงเหน็ ขอ้ ความเดยี วกับทฉี่ นั เหน็ เป็นขอ้ ความจาก หวั หน้างานของแม่ โพสตท์ ่หี น้าเฟซบุก๊ แม่ โดยแทก็ ฉันและพี่ตน้ ปี “RIP พ่อเอก ขอเปน็ กำลังใจให้แม่บี พตี่ น้ ปี และน้องวันศกุ ร์” และมขี อ้ ความอีกมากมายเตม็ หน้าเฟซบุ๊ก ทฉ่ี นั ไมไ่ ด้อา่ น อกี แล้ว เพราะนำ้ ตากลบตาจนพูดอะไรไมอ่ อก ฉนั รอ้ งไหโ้ ฮ มาตลอดทาง สว่ นพีต่ ้นปีก็กอดฉนั แนน่ ท้งั ทพ่ี ี่ตน้ ปีก็น้ำตาคลอ ตลอดเวลา เม่ือมาถงึ โรงพยาบาล ฉนั ไม่รูใ้ ครต่อใครมากันเยอะ ไปหมด ทุกคนมากอดแม่ และกอดฉันกับพต่ี น้ ปีไว้แนน่ และฉนั ไดร้ วู้ า่ น้าขวัญต้งั ใจจะพาฉันมาหาพอ่ แตม่ าไม่ทนั พ่อขับรถประสานงากับรถสบิ ลอ้ ทขี่ ับกนิ เลนเขา้ มา รถพอ่ แหกโคง้ ลงขา้ งทาง 40 วันสขุ ของวนั ศุกร์

ประเภทเยาวชน พ่อตายทันทใี นท่ีเกิดเหตุ และหมอพยายามชว่ ยปั๊มหวั ใจ แตพ่ ่อไมก่ ลับมา พ่อไปกับผู้หญงิ คนหนง่ึ ผูห้ ญิงคนน้ันบาดเจ็บสาหสั และ มาตายท่ีโรงพยาบาล มคี นเห็นเหตุการณบ์ อกวา่ รถพ่อเพง่ิ เลี้ยวออกมาจาก โรงแรมแห่งหนง่ึ แถวๆ นั้น งานศพของพ่อ มีคนมามากมาย ทัง้ ทเี่ ปน็ ญาติๆ เพอ่ื นพ่อ เพ่อื นแม่ และคณุ ครูที่โรงเรยี นของฉัน ทุกคนเขา้ ไปกอดแม่ มีข้อความเป็นกำลงั ใจส่งมามากมาย ฉนั เหน็ แมร่ ้องไห้วันทีร่ บั ศพพอ่ วนั เดยี ว จากนน้ั แมก่ ็ไม่เคย ร้องไหอ้ ีกเลย วนั หนงึ่ ในวันสวด ฉันไดย้ ินเสยี งแวว่ ๆ จากคณุ ป้า ข้างบา้ นทีม่ าฟงั สวดศพดว้ ย “แมบ่ ใี จเย็นมาก เปน็ ชนั้ นะ ตายก็ไมเ่ ผาผ”ี “ใช่ผัวไปตายกับเมยี น้อย เป็นนีน่ ะ จะประจานทั้งค”ู่ ตลอดงานศพพ่อ จนถึงวันเผา แม่ทำตัวเป็นปกติมาก แมก่ ย็ ังทำอะไรๆ ใหฉ้ นั และพต่ี น้ ปีตามปกติ ทุกวัน แม่จะเอาอาหาร ที่พ่อชอบมาวางไวข้ า้ งๆ โลง แลว้ เคาะพดู อะไรบางอย่าง วนั เผา แม่บอกให้ฉนั ไปกราบลาพอ่ แต่แมไ่ ม่เขา้ ไป เม่ือฉันถามว่า “แลว้ แมไ่ มไ่ ปดูพอ่ หรอ” กานต์หทยั ชนก ขอผลกลาง 41

รวมเรื่องสั้น “วนั ทุกขท์ ่ผี ่านพ้น” แม่ยิ้มๆ แลว้ บอกวา่ “ไมห่ รอก แม่มคี วามทรงจำทด่ี ขี องพ่ออยใู่ นใจแล้ว” สว่ นศพของผู้หญงิ คนนั้น เผาหลงั จากงานพ่อผ่านไป แมไ่ ปงานผู้หญิงคนน้นั ด้วย พ่อแมข่ องผหู้ ญงิ คนนน้ั หลบตา ไม่กลา้ สู้หน้าแม่ ฉันไม่เขา้ ใจว่า ทำไมแมถ่ ึงตอ้ งไปงานเขา ทั้งทเ่ี ขา แย่งพ่อไปจากแม่ และเขาเป็นส่วนหนึง่ ทำใหพ้ ่อตาย แตฉ่ นั ก็ ไมก่ ล้าถาม วนั สุดทา้ ยท่ีฉันไดอ้ ยกู่ ับพอ่ คือวนั ลอยอังคาร แม่พาฉนั และพ่ตี น้ ปไี ปลอยอังคารพ่อยงั ทะเลแห่งหน่ึงท่ี ครอบครัวเรา เคยมาเป็นครั้งสดุ ทา้ ย วนั นนั้ แม่ยม้ิ แย้มแจม่ ใสเปน็ ปกติ และฉนั กต็ ดั สินใจที่จะ คุยกบั แมเ่ รอื่ งนี้ “แม่ร้เู รื่องพอ่ มคี นอ่นื นานหรือยังคะ” แมย่ ิ้ม “แม่รู้ตงั้ แตว่ นั แรกทพ่ี ่อมีแล้วล่ะ เขาวา่ ผู้หญิง มเี ซนสด์ ี หนเู ชือ่ แม่ไหมละ” (เชอื่ สิ เพราะฉันเองก็เซนส์ดี แต่แค่ฉันไปสนใจเร่ืองอื่น มากกวา่ เท่านั้นเอง) “แล้วทำไม....” แม่คงรูว้ ่า ฉันจะถามอะไร 42 วนั สุขของวนั ศุกร์

ประเภทเยาวชน “แม่ไม่โกรธพ่อหรอก เขาเลอื กทางเดินชีวติ ของเขาเอง ส่วนแม่ทำหน้าทขี่ องแม่อยา่ งดีทส่ี ดุ แล้ว” “ชีวิตคนเรา มนั มีทัง้ สุขและทกุ ข์คะ่ วนั ศกุ ร์ ทสี่ ำคัญ คอื เวลาเจอความทุกข์ เราจะผ่านมนั ไปยังไง แมม่ หี นู แมม่ พี ่ตี ้นปี หนูคือความสุขของแม่” “หนยู ังตอ้ งเจอเรื่องอะไรอีกมากมายในชีวติ ความทุกข์ มันเขา้ มาแล้วก็จากไป ไม่มีอะไรอยกู่ บั เรานานหรอก แต่หนตู อ้ งมี ชีวติ ตอ่ ไปอยา่ งมคี วามสุข นั่นแหละสำคญั ทีส่ ุด” “แลว้ ตอนนี้แม่มีความสุขไหมคะ” ฉันถามแบบเดก็ อยากรอู้ ยากเห็น “มคี วามสขุ มากคะ่ เพราะความสขุ ของแม่ อยตู่ รงน้ีไง” แมก่ อดฉันและพ่ตี ้นปี ฉันอยากจะถามว่า แล้วแมย่ ังคิดถงึ พ่อไหม แต่ฉันก็ เดาว่า แม่คงตอบเหมอื นวันทเ่ี ผาพอ่ คอื ความทรงจำดีๆ ของพ่อ อย่ใู นใจแม่แล้ว ฉนั ไมร่ ้วู า่ ฉันจะมชี ีวิตอยา่ งมคี วามสุขไดเ้ หมือนวันท่ี พอ่ เคยอยไู่ หม แตฉ่ นั รูว้ า่ ทกุ ครั้งทีฉ่ ันมีปญั หาฉันจะตอ้ งผา่ นมนั ไปใหไ้ ด้ดว้ ยความเขม้ แข็งอย่างทีแ่ ม่เปน็ วนั น้ี ฉันอาจจะยงั โกรธพอ่ แต่ฉันกร็ ้วู า่ ความโกรธมนั จะ ค่อยๆ จางหายไป เหลอื แตค่ วามทรงจำดีๆ ทฉี่ ันจะตอ้ งจดจำไว้ และในวันน้ี ฉันมีแมท่ ี่รักฉนั มีพ่ตี ้นปที แี่ มจ้ ะชอบแกล้งฉัน แตว่ ันท่ี กานต์หทัยชนก ขอผลกลาง 43

พ่อเสียแล้วพี่ต้นปีกอดฉนั ไวแ้ น่น ฉนั กไ็ ดร้ ้วู า่ อ้อมกอดของพตี่ ้นปี อบอุ่นไม่แพ้อ้อมกอดของพอ่ เลย ถ้าพ่อมโี อกาสไดย้ ินฉนั ฉนั คงจะบอกพ่อวา่ “ครอบครวั เราสบายดี และหนูจะมีชีวิตอยา่ งมีความสขุ ในทกุ ๆ วนั พ่อไมต่ ้องห่วงหนนู ะคะ” เกยี่ วกับผ้เู ขยี น กานต์หทยั ชนก ขอผลกลาง (กานดิศ) อายุ 14 ปี เปน็ ชาวจังหวดั นครราชสมี า ปัจจุบนั ศกึ ษาอยู่ชัน้ มัธยมศกึ ษาปีท่ี 3 (หลกั สูตรสอง ภาษา) โรงเรยี นสารสาสน์วเิ ทศนครราชสมี า



สำหรบั ฉัน ฝนทีต่ กอย่ตู รงหนา้ มันคือ สายรุง้ ลุงจะเลือกมองว่าวนั นี้ท้องฟา้ เป็น สีเทาหมน่ หรอื จะมองวา่ ไม่นาน หลงั จากน้ี อาจจะมสี ายรุ้งทอดยาว ไม่มฝี นไหนทจ่ี ะตก ตลอดไป

ภาพวาดของหญงิ เร่รอ่ น ภทั ราพร รามนฏั ไหนหรอื ความจีรงั บนโลกใบน้ี อะไรท่ีจะคงอยตู่ ลอดไป “ไม่มี” “ไมม่ ีอะไรจรี งั ยัง่ ยนื ” “ไม่มอี ะไรคงอยตู่ ลอดไป” หญิงสาวเรร่ ่อนคนหน่ึงกลา่ ว พร้อมกับวาดรูปไปพลางๆ เธอเคยมีทุกอยา่ ง เงนิ ทอง ชอ่ื เสยี ง ลาภยศ เพอ่ื นฝงู แตว่ นั น้เี ธอ กลายเปน็ เพยี งแคค่ นเรร่ อ่ นหนา้ ตามอมแมมไปเสยี แล้ว เธอเริม่ ออกเดนิ เตร่ไปตามทาง เสยี งลากชายกระโปรงสี น้ำเงินเขม้ ของเธอดงั พร้อมกับเสียงก้าวเท้า เธอเดนิ ไปเร่อื ยๆ แลว้ พบกบั หนอนตัวหน่ึงบนใบไม้ “แหวะ… แกช่างนา่ เกลียดอะไรเชน่ น”้ี เดก็ น้อยคนหนึ่ง กำลงั จอ้ งมองดูหนอนด้วยความขยะแขยง เธอเดนิ ไปใกลๆ้ หนอนและเดก็ คนน้นั เดก็ นอ้ ยมองหนา้ เธอดว้ ยความงง และแอบกลัวในเวลาเดยี วกัน “คณุ กำลังจะทำอะไรครับ” เด็กน้อยกลา่ วด้วยความสงสัย

รวมเรอื่ งสัน้ “วันทกุ ข์ทีผ่ ่านพน้ ” หญงิ สาวเรร่ ่อนหยบิ กระดาษพรอ้ มดนิ สอสีข้ึนมา นน่ั เปน็ สง่ิ เดยี วท่เี ธอพกมา และเปน็ สง่ิ เดยี วทเ่ี ธอมี “หนมู องวา่ มนั นา่ เกลียดเหรอ” หญงิ เรร่ อ่ นกลา่ วด้วย นำ้ เสยี งห้วนๆ พร้อมกบั ย้ิมมุมปาก และวาดภาพเจ้าหนอนตัวนั้น เดก็ นอ้ ยสงสยั ว่าทำไมเธอถึงเลอื กวาดสัตว์ทหี่ นา้ ตา นา่ เกลียดเชน่ นี้ แต่ไม่นานเธอกว็ าดเสรจ็ พร้อมโชวใ์ หเ้ ดก็ นอ้ ยดู เขาทำหน้างงว่าทำไม เธอจงึ วาดผีเสื้อทม่ี ีลวดลายสวยงาม สีม่วงนำ้ เงินสด มีปกี แผ่ขยายใหญ่ “นัน่ …น่นั มันไม่ใช่หนอนนี่ครบั คุณวาดผเี ส้ือทำไมกนั ” “ใช่สิ นแี่ หละหนอน หนอนที่หนา้ ตาอัปลักษณก์ ไ็ ม่ได้ คงสภาพนตี้ ลอดไปหรอกนะ สักวันมนั กลายเปน็ ผีเส้ือที่โผบิน ไปไดอ้ ย่างอิสระ”หญิงสาวเร่ร่อนกล่าวมมุ ปากของเธอคล้ายกับ กำลงั ยมิ้ แตด่ วงตาของเธอกลับมนี ำ้ ตาคลอเบา้ เต็มไปหมด พร้อมเดินจากไป เธอเดนิ ไปเรอ่ื ยๆ รู้ตัวอกี ทีก็คำ่ เสียแลว้ ไมน่ านเธอเจอ ศาลาไมเ้ กา่ ๆ เธอจงึ ตัดสนิ ใจนอนทศ่ี าลานัน้ “เปาะแปะๆ เปร้ียง โครม!!” จูๆ่ เสยี งฝนดังข้ึน เธอ สะลมึ สะลอื ต่นื ข้นึ มาและพบว่านีเ่ ชา้ เสียแล้ว เธอพบกบั คณุ ลุง เก็บขยะคนหนึ่งนั่งอยใู่ นศาลาเดียวกับเธอ แตค่ ุณลุงคนน้นั หน้าตา เต็มไปดว้ ยความโศกเศร้า เขาเพียงแต่นง่ั มองดฝู นทถี่ าโถมลงมา เนื้อตวั คุณลุงมอมแมมเยยี่ งหญงิ เรร่ อ่ น 48 ภาพวาดของหญงิ เร่รอ่ น

ประเภทเยาวชน “ลุงจะออกไปเก็บขยะเหรอ ตอนน้ฝี นตกหนักนะ” เธอกลา่ วดว้ ยเสยี งหว้ นๆ “ลงุ เดนิ ทางมาตัง้ ไกลแต่ตอ้ งมาหยดุ ทศ่ี าลาเกา่ ๆ อกี ตามเคย เหมือนกับชีวิตของลุงพยายามทำอะไรตง้ั มากมาย สิ่ง ตอบแทนท่ไี ดค้ ือ หนส้ี ิน การดูถกู เหยยี ดหยาม ความรูส้ กึ ทม่ี ใี ห้ ตวั เองมีแตค่ วามตำ่ ต้อย แตต่ รงสดุ ทางก็ยงั ไม่เจอความสุขอกี ตามเคย” ลงุ กลา่ ว สีหนา้ ของลุงยงั ยม้ิ แต่เปน็ การยิ้มแนวประชด ตวั เองเสยี มากกวา่ “ลุง… ลงุ น่ังมองฝนที่ตกตอนน้ีสิ ฉนั กำลังจะวาดมัน” หญิงเรร่ ่อนกลา่ ว พลางหยิบกระดาษและดนิ สอสขี ้ึนมา ไม่นานหลอ่ นกว็ าดเสร็จ “น่มี นั ไม่ใชน่ ี่ ฉันไมเ่ ห็นจะเห็นสายรงุ้ ตรงไหนเลย เธอวาดอะไรของเธอ” “สำหรบั ฉนั ฝนที่ตกอย่ตู รงหนา้ มนั คือสายรุ้ง ลุงจะ เลอื กมองว่าวนั นีท้ ้องฟา้ เปน็ สีเทาหมน่ หรือจะมองว่าไมน่ าน หลงั จากน้ีอาจจะมีสายร้งุ ทอดยาว ไม่มฝี นไหนที่จะตกตลอดไป ในเม่ือผา่ นอะไรมามากมาย อดใจรอดสู ายรงุ้ ท่ีกำลงั ทอดยาว หนอ่ ยไมไ่ ดเ้ ชยี วหรอื ” หญงิ เร่ร่อนกล่าวตอบ สายตาเธอคลอ ไปดว้ ยนำ้ ตาอีกครั้ง แต่เธอกย็ ังคงย้ิมมมุ ปาก ไม่นานฝนจะหยดุ ตก เธอเดินออกจากศาลาไม้แหง่ นนั้ เดนิ ไปตามทางข้างหน้าโดยไมห่ ันกลับมามองศาลาไม้ จนหายลับ ไปจากสายตาของลุงเกบ็ ขยะ ภัทราพร รามนฏั 49