เสน่ห์แม่หญิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๐ จากการสอบถาม ถงึ ทีม่ าที่ไปของบัว ดาวคนทบ่ี วั อาศยั ดว ย กเ็ ลา ใหฟง อยา งละเอียด วา พอไปเจอบัวท่ีไหน มาในสภาพใด พรอมนําเข็มขัดทอง และแหวนที่ติดตวั บัวออกมาใหดู กวินภพ ตืน่ ตะลึงไปชัว่ ครู พรอมคิดถงึ วนั นั้น วันทเี่ ขาเห็นแสงสชี มพูคนุ เคย จากการบอก เลาของคนท่พี บตัวของเขาเม่ือหลายปกอน แตครง้ั นเ้ี ขาไปพบหญิงสาวไมท นั จงึ เปน ลุงเย็นที่ เห็นและชว ยเหลือไว การมาไมธ รรมดา แลว การไปจะเปนแบบงายๆ ไดอยา งไร เขาอุตสาหเจอ บวั แลว OOOOOOOOOO ครวั ของบานหลังเกามอซอ ในยามน้คี ึกคักเปน อยา งมาก ปาหลานตา งชว ยกนั เรง ทํา อาหารเพื่อออกขาย เมือ่ บัวหั่นเครื่องทุกอยา ง รอใหปานาํ ไปปรุงแลว ก็หันมาจัดการกบั ขนมท่ี ตองทาํ เพอ่ื สง ขายวันนี้ บวั จักเอาขนมแชงมา ไปลองกอน หากขายพอได ก็จกั เพิ่มขนมอกี ตอนนี้ บัวนําขาวสาร ทีแ่ ชน ้าํ ไวก อนหั่นผัก ทต่ี อนน้ีขน้ึ ดีแลว มาตําดว ยครกหินจน ละเอยี ด อบดอกไมเ อาไว(ปจ จุบันใชแ ปงขาวเจา) แลนาํ ออกมานวดกับนํ้าเยน็ ใหพ อปนได จากนั้นนําลงไปตม กับน้ํารอ น คะเนพอแปงสุก กน็ ําออกมา เทนํ้าเยน็ ลา งออกใหหมดเมือก นวดตออกี คร้ัง จนเรยี บเนียนเปนเนือ้ เดยี วกัน จึงคอ ยปนเหน็ ตัวยาวรีออกกลม แลบีบใหแบน พองาม เมอ่ื ปน เสรจ็ บวั กห็ ันไปค้ันกะทิ โดยใชน้ําทล่ี อยดอกมะล(ิ นา้ํ ดอกไมอ ะไรก็ได) เอาไวจน หอม คั้นเอาแตนา้ํ กลาง กบั หัว เดาะเกลือลงไปใหอ อกเคม็ ปะแลม จงึ ต้งั ไฟพอเดือดหมนั่ คน อยาใหก ะทเิ ปน ลกู แลว เอาแปงท่ีปน เตรยี มไว เทใส เคยี่ วขนขน สง กล่ินหอมอบอวลไปทั่ว กย็ ก ลง เมือ่ เสร็จจากไขเตา บัวก็หันไปเอาแปง ท่ีเหลอื จากการตําแบงไว ตวงแปง ขาวเจา 1 สวน แปง เทา ยายมอม สองสวน นวดกับนํา้ ปูนใส เอาข้นึ ตม เหมือนไขเ ตาพอสกุ แลวเอาลงมาราด นาํ้ เยน็ นวดอีกครั้งจนไดที่ กน็ าํ มาปน ใหไ ดร ปู กลมๆ ยาวๆเอามือตบหนาใหเสมอ จึงเอามดี ตัด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๑ เปน ชน้ิ แบนๆเลก็ ๆ เปน ตวั ปลา สว นกะทิที่ค้นั แยกกลางกับหัวอกี ชดุ นํามาละลายน้าํ ตาลหมอ ใสน ํา้ ปนู ใสตง้ั ไฟเคีย่ วจนเดอื ด จึงเอาแปงท่ตี ัดลงไป เคย่ี วตอจนสุดกะทแิ ตกมันกย็ กลง ตอนนี้ เคร่อื งหวานแลเคร่อื งคาว กเ็ ตรยี มเสร็จแลว บวั และปา แจม ชว ยกนั ยกขน้ึ ไปจัด บนรถเขน็ วนั นี้ บัวขอตามไปชวยดว ย นอกจากชว ยปา ขายของแลว บัวกจ็ ักไปตลาดเพือ่ หา เครือ่ ง ท่ีจะมาทาํ ของขายชว ยปาแจมอีกดว ย ปา สง งอบใหญม าใหบวั ใส แลหาผามาปด หนา กนั ไอแดดให บวั เหน็ ดีดวย เพราะหนา ตา นาํ ปญ หามาใหบ ัวบอยครง้ั นัก สองยายหลาน ปดบานเรียบรอ ย โดยมบี วั เดนิ ไปสาํ รวจความเรยี บรอ ยอกี คร้ัง ปาแจมอด ทีจ่ ะเยาไมไดวา หากมโี จรขโมยคงโงเต็มที ทีม่ าเลอื กบา นมอซอหลงั นี้ จนบวั ตอ งหันมายม้ิ อยา ง เกอเขนิ ไมนาน ท้ังสองกเ็ ดินเข็นรถลัดเลาะไปตามถนน ผูคนในทแี่ หงนี้มิพลุกพลานนกั มนิ านก็ ผานโรงงาน มลี ูกคาประจาํ มารอซือ้ อยจู ํานวนหนงึ่ เพ่อื กินเพลาเชา บวั ชวยปา แจม เอาใสถ ุงหู หว้ิ ลอบมองวธิ กี ารตัก แลมดั ถงุ เผื่อครั้งหนา บัวจักไดท ําเปน ปา กค็ อยเชยี รใหค นซื้อขนมไปลอง เพียงแคเปด หมอ กลนิ่ หอมของดอกมะลิ แลกะทิก็ อบอวลออกมา ขายไปไดหลายถงุ ทีเดยี ว ขณะทก่ี ําลังเข็นรถออกมาจากหนา โรงงาน ปาแจม เลยบอกบวั วา หากถึงตลาด แกจักซอ้ื หมอดนิ เอาไวใสขนม จักไดห อมนานแลอนุ อยู บัวหนั ไป ยิ้มให เพลานแ้ี ดดเริ่มจัดแลว หญิงสาวสงสารปาจับใจ ตอ งทํางานเยย่ี งนี้ทุกวัน ไมนานรถเข็นกม็ าถึงตลาด ปาแจมนํารถไปจอดไวท ่ีใตตนไมใ หญ พรอมจดั วางเกาอ้โี ดย ไมม โี ตะ เอาไวใหล กู คานงั่ ขณะนี้ยังไมถึงเพลาเทยี่ ง บวั จงึ ขอปา แจมไปเดนิ ดขู องเพอ่ื เตรยี มทาํ ขนม ปาจึงยน่ื อัฐให มมิ ากนกั แตนา จะเพยี งพอ บัวไหวกอนที่จักย่ืนมือไปรับอฐั ตลาดทีน่ ี่เล็กกวาทเี่ มืองนกั แตมีคนเดนิ จับจายมากพอดูทเี ดียว บวั เดินไปบริเวณที่ขาย อปุ กรณครวั ลองดูหมอ ดินท่ปี า แจม วา ราคาแพงโขสาํ หรบั บัว แตพ่ดี าวสอนวธิ ีการใชอฐั ของทน่ี ่ี

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๒ เมอื่ บัวลองกะดู จึงเหน็ วามแิ พงเทา ใดนกั พรอมทั้งชวนคนขายคุย สอบถามเร่ืองทา เรือ แลเลา เรอื่ งมาขายของใหฟ ง จักตกั ปลากริมไขเตา มาใหล อง พ่ีสาวที่เปน คนขายกลา ววา แกมีรา นขนมแตเ ปน ขนมสาํ เรจ็ หากมขี องท่ขี ายงายๆ มติ อ ง ตักใหวุน วายกน็ ํามาฝากขายได ฝากวันนพ้ี รงุ นตี้ อนมาสง ของใหมก ็มารบั อัฐไดเ ลย บวั สนทนา กับพี่สาวถูกคอยงิ่ นกั จนไดราคาหมอ สองใบลดลงจากเดมิ มากโขทเี ดียว แกวา เปนหลานยาย แจม แกจงึ ลดให บวั ยมิ้ แลไหวขอบคณุ แลว เดนิ ออกมาจากราน เตรยี มนาํ ขนมไปใหลองชมิ เมอ่ื กลับมาถึงทีร่ ถเขน็ โดยมอื ก็แบกหมอมาสองใบ เพลานี้ ลูกคาเร่มิ มามุงจนเต็มท่หี นา รถ บวั จงึ รีบเขา ไปชวย พรอ มเลาเรอื่ งทสี่ นทนากับพสี่ าวใหฟง ขณะทีเ่ ลาบดั นี้ถว ยขนมท่ีขนม หมดมิเหลือ กองเตม็ ถังท่ปี านํามาใสจานชามเตรยี มลา ง ทุกคนทไ่ี ดล องตางบอกปา วาใหท าํ มา ทุกวัน เพราะหวานเค็มมนั แลหอมยงิ่ นัก มิเคยไดก นิ ของเยย่ี งน้ี บัวไดแ ตย้ิมบางๆ แลวเดนิ ไป ลางถวยชามเตรียมไว โดยมิลืมบอกปาใหแบง ขนมไวส องถุง นําไปใหพ ี่สาวไดช มิ ดู บดั น้ีเรมิ่ เขา ยามบา ยแลว บัวมองไปตรงทา เรอื ทไี่ มห า งออกไปนกั จากการถามพ่สี าวราน ขายของ อัฐท่ีตอ งจายไมมากอยา งท่ีบวั เปนกังวล เพราะท่ีนี่มไิ กลมาก รอเพยี งวนั ที่เรอื ของ คาสโิ นมาเทา นั้นบวั กจ็ กั ขอปา แจม ไปหาคุณพี่ OOOOOOOOOO ภายในหอ งนอนมดื ทึบแอรเ ย็นเฉียบ คุณภพ หมกตวั อยูหอ งโดยไมอ อกไปไหนไมยอม พบใคร ขา วปลาอาหารกแ็ ทบไมแตะ หนักยิ่งกวากอ นหนานีเ้ สียอกี จนปาสภุ าเปนหวง หลังจากการคนหาทีต่ ิดตอกันมาหลายวนั แตก็ไมม หี วงั ทุกคนทน่ี ่ีลว นมีแตค วามโศกเศรา วงั เวง “สบิ กวา วนั แลว ท่หี าบัวไมเจอ ลูกเอย แมนานกวา น้ี ปา ก็ยังรอนะ กลับมาเถอะ” ปาสภุ า ทอดถอนหายใจ เปนทางยาว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๓ “ปา หนูจะไปเมอื ง ปา เอาอะไรรึเปลา” ดาวน่ันเอง ทีส่ ง เสยี งออกมาขัดความเงยี บ แม ความเศรา จะมี แตชีวติ ก็ตอ งดาํ เนินตอไป เรอื ออกเพยี ง สบิ หา วนั คร้ังเทาน้ัน ตัง้ แตบัวไมอยูก็ไม มใี ครดแู ลของกนิ ของใช ตอนนี้ของขาดมาก อยา งไรกต็ อ งไปจับจา ย “หาซ้ืออะไรทีแ่ ถวนี้ไมม มี าหนอยก็ดี เผอ่ื คุณภพจะกนิ ไดบาง” ปา สภุ า แมจะเศรา หมอง แตก ็ยังหว งผเู ปนนาย “อะไรดลี ะปา งานยากเลยนะ” ดาวเกาหวั อยางคิดไมต ก “คนมุงซ้อื อะไรเยอะ แกกซ็ ื้อมาเถอะ” ปา วา พรอ มไลดาวอยา งนกึ รําคาญ OOOOOOOOOO ท่ที า เรือของตัวเมอื งในยามน้ี ยังวุนวายอยเู ชนเดิม ดาวและทพิ ย ทีเ่ ดินหาซอื้ ของใช ตามรายการ เดินมาถึงหนา รานขายขนมหวาน มคี นเขาควิ รอซอื้ อยมู ากมาย ที่โตะมีขนมไมกี่ ชนิด แตจ ํานวนมากพอดู ทิพยจ ึงสะกดิ ใหดาวดู “แบบน้รี ึเปลาดาวทป่ี า แกวา ” ดาวหนั ไปมองพรอ มยมิ้ “นี่แหละใชเ ลย คนมงุ เยอะๆ” ดาวเดินเขา ไปท่หี นา รา นขนม พรอมหยบิ ขนมตาลข้ึนมาชมิ “ชิน้ นี้ฉนั ซอ้ื นะ แตข อชิมกอ น” หลงั จากกัดไปไดห น่ึงคํา ตาก็ลุกวาวทันที “ทิพย แกวาเหมอื นไหม” ดาวยน่ื ขนมชน้ิ ที่เหลือสง ให ทิพยอ าปากรบั พรอมตาลกุ วาว เชนกัน “ถงึ ไมใ ชท่ีบัวทาํ แตก ็เหมอื นเลยดาว อนั นี้คณุ ภพกินไดแน” ทิพยพดู ออกมา อยา งทีด่ าวคิด “พ่ี เอาทกุ อยาง อยา งละ หา สบิ บาทนะ” ดาวชี้ไปทข่ี นมท่เี หลือทง้ั หมด ยังไงก็เกบ็ เงิน ปลายทางจะกลวั อะไร “อนั น้พี ่ที าํ เองรเึ ปลา ” ทพิ ยถามแมค า ที่ตกั ขนมอยู

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๔ “ไมใ ชห รอก พร่ี ับจากเกาะพยอมมาขาย ท่ีนั่นขายดีมากเลยนะ” พูดจบก็สงขนมหวาน หลายถงุ มาให ดาวสงเงินพรอ มยงั เปด ขนมกนิ อยา งเอร็ดอรอย ไมนาน ท้งั สองก็ถงึ ทาเรอื เพอ่ื เตรยี มกลบั ของมากมายพะรงุ พะรงั ไปหมด ดาวน่งั อยู ขา งๆ ของพรอ มขนมในมอื ไมน านเรอื ของเกาะก็มาเทียบทา ทัง้ สองเริ่มขนของขึ้นเรอื

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๕ ตอนที่ 10 : เจา แมข นมไทย ท่ีบา นหลงั เกา มอซอรมิ หาดเวลานี้ ปาแจมนอนไมสบาย โดยมหี ญิงสาวคอยดแู ลอยู ขางๆ หลงั จากวนั ท่ีบัวทําขนมออกขาย แลฝากขายเพม่ิ ทีต่ ลาดไดเพยี งไมนาน ก็มคี นเดนิ ทาง มาสง่ั จองขนมไปขายเปน จํานวนมาก จนบัวกบั ปาแจม ตองหยุดการขายกับขา ว เพอื่ ทาํ ขนมสง ขายทบี่ าน ในคราแรกกย็ งั พอทําสงทัน เพราะจํานวนไมมากนกั กําไรจากการขายดีเสยี ย่ิงกวา เดนิ เขน็ รถมาก แลสะดวกกวา เพราะเขามารบั ขนมทบี่ าน ปา แจม จึงหยุดการทําอาหาร เพอื่ มา ทําขนมกบั บวั สง เพียงอยา งเดียว ตื่นลกุ มาทาํ ตัง้ แตยงั มริ ุงสาง สายๆ กม็ ีคนมารับไปขายตอ ดียงิ่ นัก คราน้ีเพยี งเพลาไม นาน จากทท่ี าํ เฉพาะชวงเชา กจ็ กั ตอ งทาํ เชาบาย เพ่อื เพิ่มจาํ นวนใหเ พียงพอตอความตอ งการ ปาแจม ซ่ึงเกรงใจ จึงมปิ ฏิเสธลกู คา ทาํ งานหนักจนหนามืด แตก ระนั้นบัวก็ยงั ทาํ ตอมิใหเสยี ชื่อ พรอมดแู ลปาแจมทไี่ มสบายไปดวย เพลานง้ี านการมาก จนมอิ าจไปทท่ี า เรือตามทีก่ าํ หนดไวได หญิงสาวทําไดเพียงถอนใจ แลวตง้ั หนา ต้งั ตาปน ขนมตอ ไป ‘เรือมาเพลาหนา นะเจา คะคณุ พ่ี บวั จกั เรง ไปหา มิใหค ณุ พี่ตอ งรอนาน’ บวั คิดขณะทมี่ ือ ก็ปนขนมอยูเชนนน้ั อยางคลองแคลว มิไดสนใจสงิ่ ใดอกี จนจดั ขนมเตรียมสง OOOOOOOOOO ภายในหองครวั เวลาจวนค่ําแลว ปาสุภา กําลงั จัดของวางขนมหวาน ทด่ี าวและทิพยไป ซอื้ จากตลาดเตรียมสง ขน้ึ ไปให ไดชมิ รสชาติ ปาสภุ าก็ถึงกับอง้ึ ไปเล็กนอ ย แตไ มนานก็ย้มิ เตม็ ใบหนาอยา งมคี วามหมาย เม่ือมาถึงท่หี นา หองนอน ซ่งึ ผเู ปนเจานายไมไดออกมานานแลวก็ เคาะประตเู รียก ซงึ่ ปกตจิ ะแคเพียงนํามาวางไวให เพราะไมอยากรบกวน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๖ “ผมไมห วิ ครบั ปา ” ใบหนาของชายรา งใหญ บัดน้ีซดี เซยี วขอบตาดําคลํ้าเหมือนคนที่ ไมไดนอน โผลอ อกมาขณะทเ่ี ปด ประตู “กนิ เถอะคะ คณุ ภพ ครัง้ นค้ี ุณภพตอ งกินนะคะ” ปาสภุ าพูดข้นึ พรอมแทรกตวั เองเขา ไป ในหอ งทีแ่ อรเยน็ ฉาํ่ กวาปกติ โดยท่ีเจาของหอ งไมไ ดเชิญ ชายรา งใหญ ทําไดเพยี งถอนใจแลว เดินตามเขา มาเทานั้น บดั นปี้ าเดินมาทโี่ ตะ กนิ ขาว ภายในหองนอน ที่มคี รบทุกอยางเหมอื นหอ งคอนโดหรๆู สกั ที่ สว นของครวั ยงั สะอาดสะอา น แสดงวา ไมม ีการปรงุ อาหารอะไรเลย ปาสภุ ามองหนาชายหนมุ แลวไดแตถอนใจ ตง้ั แตร จู กั กนั มา เรอ่ื งยากเยน็ แคไ หน คุณภพไมเคยมีอาการอยางนีเ้ ลย แมถ ึงความเปนความตาย กย็ ังเฉยๆ แถมยังดูสนกุ สนานซะดวย แตค ราวนีท้ ําไมถึงหนักขนาดน้ี “คุณภพมาดนู คี่ ะ ” ปาสภุ า ชไ้ี ปท่ีถาดซง่ึ มีขนมหลายชนดิ และมโี ถปดฝาสนิทอยตู รง กลางหนึ่งโถ ชายหนุมมองตามสายตายังเลื่อนลอย ปาสุภาเอ้อื มมือไปเปดโถ เพยี งไมนาน กลิน่ ของกะทิ กับความหอมเยน็ ของดอกไมทีค่ นุ เคย บนหมอนนอนทกุ คนื วัน กล็ อยกรนุ ข้นึ มา บัดน้ี ดวงตาทไ่ี รความรูสกึ กเ็ ริ่มสองประกายออกมา กวินภพ เอื้อมมอื ออกไปอยางชาๆ เหมอื นกลัว วา ส่ิงท่ีคิดไว จะเปนแคค วามฝน มือเรยี วยาวขาวสะอาดคอ ยๆ จับชอ นดานขา งโถ ตกั ชิมขนมภายใน ไมน านก็มีรอยยมิ้ แฝงข้นึ มาท่ดี วงตา หลังจากนั้นก็นง่ั กินขนมท้งั หมดอยางเงยี บๆ “ปา ของพวกน้ีเอามาจากที่ไหน” หลังจากล้มิ รสจนแนใจ กวิภพก็ถามผูห ญงิ มอี ายทุ ย่ี ืน ยม้ิ อยขู า งๆ “เจา ดาว กับทพิ ยไ ปเมืองเมือ่ เชา น้คี ะ เหน็ วามรี านขนมมาเปดใหม คนมุงซอ้ื กันเยอะ พอ ไปถามคนขายก็บอกวารับมาจากเกาะพยอม คนทาํ เปนปา กบั หญิงสาวตัวเลก็ คนนงึ คะ” ปา สุภา รายงานผูเปนนาย แมความหวงั ไมม าก อยางนอยก็ยงั มีความหวงั “ฉันจะออกไปขา งนอก บอกวิทยาเตรยี มเรอื ดวย” กวินภพ หันไปบอกปาสภุ า “คุณภพคะ นดี่ ึกมากแลว พรงุ นีเ้ ถอะนะคะ ปาเปน หว ง หวงแคบัวคนเดยี วปากจ็ ะแยแลว นะคะ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๗ หญิงมีอายเุ อยขึ้นอยา งขอรอง แคสญู เสยี บัวก็มากแลว ถา ตองเสียคณุ ภพอีกคนคราวนี้ ไมไหวจรงิ ๆ ในทะเลเวลากลางคนื ไมเ หมือนที่อ่นื ท้ังอนั ตราย มืดไปรอบดาน หากมอี ะไรเกดิ ขึ้น คือไมร อดอยางเดียว “ไดครบั ปา งนั้ บอกวทิ เตรยี มเรอื ใหผมแตเ ชา นะครับ” กวินภพถอนหายใจ แตก ็ยอม เพราะปา สภุ ากเ็ ปรียบเสมอื นญาติอกี คนท่เี ขาเคารพ และมองรปู การณกเ็ ห็นวาอนั ตรายเกินไป หญงิ ตรงหนา ยม้ิ ขึน้ มาได พรอมถอื ถาดเดินออกจากหอ งไป ‘พีห่ วังวา คนทท่ี ําขนมคงจะเปน บวั นะ” กวนิ ภพ ยมิ้ ขึน้ มาอยางเงียบๆ คราวน้ีคงตอ งให ตามติดกันเปนเห็บหมัดทเี ดยี ว OOOOOOOOOO เชา ตรทู ีท่ า เรอื ของคาสิโน ตอนน้ีเรอื พรอมแลว แตผ ทู ่จี ะเดินทางกลับมเี ยอะอยางท่ีชาย หนมุ คิดไมถงึ เม่อื ทราบขา ววา คณุ ภพจะไปตามหาบวั ทุกคนทีไ่ มไ ดท ํางานวันนีก้ ็พรอ มใจกัน ขอตามไปดว ย จนผูเปนนายไดแตสายหนา ความเปนหว งมันหา มกันไมไ ด เขาเขา ใจดี “ฉนั ใหไปแคด าว กบั ทพิ ยนะ ทีเ่ หลือรอฟง ขา วอยทู ่ีนีแ่ หละ” ผูเ ปนนายเอยข้นึ เสียงเขมขรึม อยา งนอยเอาคนไปดวยจะไดชวยกันมองหา ยิ่งสนิทกบั หญิงสาวคงจะยงิ่ ดี เผอ่ื มเี หตุจาํ เปนบางอยาง ทําใหห ญิงสาวไมสามารถมาได พนกั งานสองคน ของเขานแี่ หละจะเปน คนพามา หากเปน ปา สุภา ก็ดจู ะลาํ บากเกนิ ไป จงึ บอกใหร อฟงขาวทีน่ ี่ กวินภพ คิดต้งั แตเม่ือคืนหลงั จากท่ีปาสภุ าออกไป อะไรทาํ ใหห ญงิ สาวกลบั มาหาเขา ไมได ทั้งท่ีอยูไมไกลนัก นา นนา้ํ เขามายากก็จริง แตก ็รอู ยูแลว วา จะมเี รอื ของเกาะเขาไปเมอื ง แตน่เี วลาผา นไปเกอื บ สิบหา วนั กไ็ มไดข าว ตองมอี ะไรบางอยางท่ีทาํ ใหหญงิ สาวกลบั มาหาเขา ไมไ ด ถา ผหู ญงิ คนนั้นไมใ ชบัว กอ็ าจจะมีเหตุบางอยางแตเ ขากไ็ มอ ยากคดิ รอใหถ งึ ตวั กอนคอ ย วา กัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๘ ตอนนที้ ุกคนข้นึ เรือเร็วพรอมแลว ตัวเขา บอดี้การด ถือปนเตรยี มพรอ มสคี่ น และพนักงาน สองสาว ครงั้ น้ีใชเรอื ที่ใหญกวาท่ีเคยมาก แตก ็ยงั คงความเรว็ อยู หญิงสาวทงั้ สอง เปน พนักงาน มานาน ตางรดู วี า บริเวณนา นนํ้าแถบนไ้ี มป ลอดภยั จงึ ไมไดต่นื กลัวกับปน เห็นเพียงสหี นา ตืน่ เตนเทาน้ัน เกอื บสองชั่วโมง ระยะทางจากเกาะออกมาที่เมอื ง เพอ่ื แวะสอบถามสถานทที่ าํ ขนม และ อีกครง่ึ ชั่วโมง ก็มาถึงทเ่ี กาะพยอม เกาะขนาดไมใหญไ มเ ล็ก มีหมูบานชาวประมงอยรู มิ หาด โดยรอบ อาหารทะเลถกู นาํ มาตากไวม ากมาย ของทีน่ ่สี วนใหญ จะถกู สงไปทีเ่ มอื งเพื่อ นาํ ออกไปขายตอ ทง้ั ของสดและของแหง เรือเรว็ เร่ิมขับชาลง เพื่อสาํ รวจไปรอบๆ บรเิ วณรมิ หาด กวา จะวนมาถงึ จดุ ท่ีตองการ กใ็ ชเวลานานพอสมควร ตอนนสี้ ายตาหลายคูเริม่ มองหา อยางจริงจงั ไมนานกม็ าถึงหนา หาดหน่ึง ทม่ี ีการตากปลาตางจากชาวบา น โดยมผี ูหญงิ รา งเลก็ สวมงอบ พันผา ปดหนา ไวมิดชิด นงุ ผาถุงแบบชาวเล และเสอื้ เชิ้ตแขนยาวมอซอ กําลังตากปลา ในตะกรา อยา งตัง้ อกตง้ั ใจ ไมสนคนรอบขางทเี่ มยี งมอง เม่ือเห็นภาพหญงิ สาวตากปลา สอง สาวบนเรือ ตา งหวั เราะพรอมนาํ้ ตา มองจากสภาพท่เี ห็น รูปรา งนี้ ตวั เล็กกวา ชาวบา นชาวชอ ง ไมผดิ แน แมไมเหน็ หนากจ็ ําได กวินภพทยี่ นื อยูท่ีหัวเรือ ถอนหายใจออกมาเหมือนปลดปลอ ย ความทกุ ขท ่สี ะสมมาท้งั หมด “บัวววว......” เสยี งตะโกน ดงั มาแตไกล จากบนเรือขณะที่ยังไมเ ทยี บฝง ดี แตหญิงสาวรางเลก็ หาได รูสกึ ตวั ไม ยงั ต้ังอกตง้ั ใจตากปลาอยางมสี มาธิ จนคนท่ีอยบู นเรือ ตองปนปา ยลงมาเพือ่ รบี ไปหา กวนิ ภพ ทีม่ องอยไู ดแ ตนึกขนั สมกับเปน บวั จรงิ ๆ เวลาทท่ี าํ อะไร มักมสี มาธิมากโดยไมสนใจ รอบขา ง อยา งท่ีเขาเคยเหน็ มาแลว หลายคร้งั สองสาวทีว่ ง่ิ ลงไปจากเรือ ขณะนี้กไ็ ปถงึ บัวอยางเหนอื่ ยหอบ พรอมสะกดิ ใหรสู ึกตวั ไม นาน หญิงสาวกห็ ันมามองพรอมถอดหมวก และผาคลมุ ยิม้ เตม็ สีหนา แตกย็ งั ไมเสียกริ ิยาที่นง่ิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐๙ เรยี บรอ ยอยูเสมอ จนดาว และทพิ ย กระโดดเขา ไปกอดพรอมรองไห จึงไดรว มกนั รองไหระงม ผู ทเ่ี พิ่งเดนิ ตามมาถึงตางยนื ดูเหตกุ ารณก็พากันหัวเราะ มีเพยี งกวินภพ ทีย่ ิ้มบางๆ และมองอยู โดยมสี ายตาของหญงิ สาวทมี่ องอยูเชน กัน ตอนน้ี ทกุ คนเดินมาถงึ หนา บาน หลังจากชวยบวั ตากปลาจนเสร็จ ตางพากนั ถามไถถงึ ทม่ี าทไ่ี ปวา รอดมาไดอ ยา งไร โดยทบ่ี วั มไิ ดเลารายละเอยี ดมากนกั เลา เพียงตนเองตดิ อวนลาก ปลาของลุงแยม มาเทานน้ั แลว กช็ วยปาแจมทําอาหาร แลทาํ ขนมขาย จนพี่ดาวไปไดช ิม แล ตามเจอ “ดแี ลว บวั ขวญั เอยขวัญมา พี่มารบั กลับบา นเราแลว” ดาวรองบอก พรอ มเอามือลูบท่ีหัว เล็กๆ “ใชบ วั ปา สภุ าบน คิดถึง รอ งไหจ นกนิ ไมไดนอนไมห ลบั ” พที่ ิพยเ อย ขึน้ เหมอื นแยง กันคยุ เพราะความต่นื เตน หญงิ สาวรางเลก็ ไดแตก มหนาเหมือนคิดอะไรบางอยาง สีหนา ไมส ดู นี กั มองเขา ไปใน บา น พรอ มทงั้ เอย ออกมาเบาๆ “บัวยังกลบั เพลานมี้ ไิ ดเ จา คะ” เสยี งแผว เบาพรอ มใบหนาท่กี ม ต่ําอยางรูสึกผดิ ไมกลาแม จะสบตาคณุ พี่ บดั นี้ทุกคนรอบบริเวณตางพากนั นิ่งเงียบ โดยเฉพาะผเู ปน นายแววตาแข็งกราว ขนึ้ ทันที “ทาํ ไมละบัว คุณภพทา นอตุ สาหมารับแตเชา ” พสี่ าวทีต่ อนนีไ้ มร าเริงแลวเอย ข้นึ “บวั จําเปนตองอยูจริงๆ เจาคะ ปาแจม ไมส บาย แลบวั ยงั ตองทําขนมสง หากผดิ สัญญา ปา แจม จักเดือดรอ นไดเจาคะ ” เสยี งยังเบา แลตอนน้ี เร่มิ มีอาการส่ันเพิ่มมาอกี ดวย ทกุ คนน่ิงอึ้งไป ไมรูจะพดู อะไรตอได จนตอนน้ีบรรยากาศโดยรอบอมึ ครมึ เหมอื นจกั เกิด พายุใหญขน้ึ มาทันที หญิงรางเลก็ ทาํ ไดเ พียงกม หนา กมตา ดวยอาการสน่ั เทาอยา งกลั้นสะอ้ืน “ฉนั จะหาคนมาดแู ลให” เสียงไมด ังนัก แตเ ครงขรึมจนนากลัว ดังขนึ้ จากทางดา นหลัง ของดาว และทิพย บัวท่สี น่ั อยแู ลว บัดนเี้ พิ่มความต่ืนกลวั เขาไปอีก แตก็ยงั ใจสู

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๐ “มไิ ดเ จาคะคณุ ภพ แลผใู ดจักทําขนมเลาเจา คะ แมนปาแจม หาย แตก ็จกั ถูกดาทอ ตามหลงั บวั รสู ึกผิดเจาคะ แลว บวั กย็ ังมบี างเหตผุ ล ทไ่ี มสามารถบอกไดดว ยเจาคะ” หนากมตํ่า อกี คร้ัง เสียงแผว ไมเ ตม็ ปาก แตย งั อาจหาญหาขอ อาง ‘นส่ี นิ ะเขาเรยี กปากกลาขาสั่น’ ชายหนมุ คดิ “ถาอยากอยทู ีน่ ี่ ไมกลบั กต็ ามใจ” พดู เพียงเทา น้ันแลว รางสงู ใหญก ็เดนิ หนั หลงั จากไป ทกุ คนในบรเิ วณไดแตยนื อ้งึ โดยเฉพาะหญิงสาว ตอนน้ีนาํ้ ตาทเ่ี กบ็ ไวไ หลเตม็ ใบหนาแลว “คุณภพเจา คะ” บัวรบี ว่งิ ตามอยา งเสียกริ ยิ า ไปหาคนรา งใหญ ทก่ี าํ ลังเดนิ ออกหา ง “บัวมไิ ดเ หน็ วาคุณภพมสิ าํ คญั นะเจา คะ เพยี งแตป า แจม เปนผูชวยชีวติ บัวไว บวั จกั ท้ิงไป ไดเ ยี่ยงไร” หญิงสาวละล่าํ ละลกั แทบไมเปนภาษา กวินภพ เพียงแคมองดหู ญิงสาวท่แี สนรัก อยางครุนคดิ “ฉนั กไ็ มไ ดว าอะไร ถาอยากอยกู อ็ ยู” พูดจบกเ็ ดินขึน้ เรอื ไป โดยทบ่ี รรดาพนักงานและ ผตู ิดตามรบี ตามไปอยางลมื ตวั “บวั แลว พ่จี ะรบี แวะมาหานะ” ดาว และทพิ ย รีบเขามาหาบวั ที่รอ งไหตวั โยนอยอู ยาง ปลอบโยน จนพี่ชายหนาโหดตะโกนเรยี ก จงึ ไดร บี ผละออกมา เวลานบี้ ัวคุกเขา อยูบนผนื ทราย ไดแ ตรอ งไหอ ยางทาํ อะไรไมถ กู ผชู ายอนั เปน ทร่ี ัก ไม แมแตจักหนั กลับมามอง บวั นั่งอยเู ชนนน้ั จนเรือลับตาไป บวั เดินกลบั เขา มาในบาน ดวยใบหนา โศกเศรา ‘ความรกั แลหว งใยของเธอ เหตใุ ดจงึ เปราะบางเย่ียงน้ี เธอเลอื กท่จี ะทดแทนบุญคุณ มากกวา ความรักไดเยย่ี งไร แตหากเธอตอ งทิง้ ใหปา แจม ตองประสบกบั ปญ หาเพียงผูเดยี ว ก็ เปน ไปมิได ใยคณุ พ่ีมิฟงเหตุผลแลชวยบัวหาทางออก กลับโกรธเกร้ียวแลหนีไปเชนน้ี แลวบวั จัก ทําเย่ยี งไร’ มือเลก็ ๆ ปาดน้าํ ตา ท่บี ดั น้ไี หลนองเต็มหนา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๑ ประตหู นาบา นเปด ออก พรอ มรา งของปา แจม ทีย่ งั ซีดเผือด เดินเขา มาหาบวั ดว ยสหี นา ตกใจ “เปนอะไรลูก ใครรงั แก” ปา แจมเชด็ นาํ้ ตาให พลางลูบหวั อยางปลอบโยน บวั เลา เรือ่ งท่ี เกิดข้นึ เมอ่ื บายใหป า ฟง พรอมเสยี งสะอ้ืนท่ีกล้ันมิได ย่งิ ทําใหทรมานแลพูดไมอ อก “ไมเ ปน ไรนะลกู เด๋ียวคณุ เขากห็ ายโกรธ ไวรอเรอื มาบวั คอยตามไปนะ ไมตอ งหว งปา ปา อยูได” ปา แจม บอกออกมาอยา งใจดี ‘แลว แบบนี้ บวั จักหนไี ปสบายเพยี งลําพงั ไดเย่ยี งไร คุณพจี่ กั ใหบ ัวเปนคนมิรูคุณหรือ กระไรกนั ’ บวั คิด แลว กเ็ รม่ิ รอ งไหอกี ครงั้ จนพลบค่ํากระทั่งลงุ แยม กลบั มา กวาที่ทกุ อยา งจะสงบลง บดั นี้แมวาจะเสยี ใจมากเทา ใด บวั ก็ยงั ตื่นมากอนเพลาเชาเชน เดมิ เพอ่ื เตรียมทําขนมสง ขาย โดยมปี า แจมทอ่ี าการดีขนึ้ แลวมาชว ยจับของเลก็ ๆ นอยๆ เพราะบัวไมอยากใหอาการปา ทรุดลงไปอีก หญงิ สาวนงั่ ทําขนมอยางมสี มาธิอยเู ชน เดิม จนมิรูวาเพลาผา นไปนานเทาใด ปา แจม กส็ ะกิดใหบ ัวดูบางอยางทีข่ างบา น เพลานฟี้ า ยงั มิกระจา งดี มรี ถคนั ใหญม ากมายหลาย คนั ขนไม แลอิฐหนิ ปูนทรายเขา มา แลมีรถหนา ตาประหลาดแลน ตามมาเปน ขบวน ปา แจม และ บัวจงึ เดินออกไปดู พรอมตะโกนรอ งถาม “เขามาทําไมท่ีน่ีนะ พอ” ปา แจมถามคนท่ีขับรถหกลอนําขบวนมา “เคาสง่ั ใหมาสรางบา นตรงนน้ี ะปา ” ผูชายท่ีขบั หกลอ ตะโกนกลบั มา เพราะรอบบริเวณ เสียงเคร่ืองรถดงั มากในตอนน้ี “มาผดิ ท่ีรึเปลา ที่นที่ ่ีดนิ ฉัน ไมมีการสงั่ มาทําอะไรนะ” ปา แจมรองบอก คิดวา คนขับหก ลอ คงเขาใจผิด ท่ีน่ีเปนท่ดี ินมรดกตกทอดของแก เปนท่ดี ินใหญพอสมควรทบ่ี วั ยึดไวต ากปลา เพิม่ จากดานหนาบาน เปนสมบตั ชิ น้ิ เดยี วที่ไมวาอยา งไรกไ็ มยอมขาย “ทน่ี แ่ี หละไมผิดหรอก ลงมา ลงมา วดั ทด่ี ซู ”ิ ผชู ายทีน่ าจะเปนหัวหนา เดินลงมาจากรถ แลเรียกลูกนองไปวดั พื้นทว่ี างขางบา น ตรงดา นหนา ติดชายหาด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๒ “อะไรกัน ออกไปจากท่ีฉันนะ นี่ทม่ี รดกของฉนั ” ปา แจมรอ งขนึ้ อยา งตกใจ โดยมีบวั กอด แขนอยูขา งๆ ไมนานรถยนตค ันใหญส ีดาํ สามคนั ก็ขบั เขามาจอดไมไ กลนัก โดยมีพ่หี นา โหด ท่ีบัว คนุ เคย เดินลงมาเปดประตดู านหลัง แลคนทเ่ี ดนิ ออกมาก็คนุ ยิง่ นัก นํ้าตาของหญิงสาวเริ่มไหล รินอยางตัง้ ตวั ไมท นั อีกคร้งั “คณุ พีเ่ จา คะ....” เสยี งลอดออกจากรมิ ฝป าก อยา งพล้ังเผลอ บดั นีร้ างสูงใหญ พรอมเลขาคนสนิท เดนิ เขา มาหาปา แจมทีย่ นื อยขู างบวั พรอมยกมือ ไหวอ ยางท่ีไมเคยเห็นที่ไหน “ผมอยากขอบคณุ ทีไ่ ดชว ยชีวติ คนสาํ คัญของผมไว หากไมมีปากับลุง กไ็ มรวู าบัวจะเปน อยางไรบาง บัวยืนกรานวา จะคอยดแู ลผมู พี ระคุณอยูท่ีนี่ และไมอยากผดิ สัญญากบั ลกู คา ทํา ใหปา ตองเดอื ดรอ น ผมเลยจะมาสรา งบา นหลังใหมเอาไวให ตรงทวี่ าง ไมทราบวา ปาจะ อนญุ าตหรอื เปลาครับ ผมอยากใหบวั ไดล องทําอะไรท่ีตัวเองรกั อยางต้งั ใจ อีกไมน านท่นี ี่จะคับ แคบเกนิ ไป” คาํ พดู ทีย่ าวทส่ี ดุ ตัง้ แตบวั เคยไดย ินมา ออกจากปากของผูชายทเ่ี ธอรกั และเคารพย่ิงกวา สิง่ ใดในเวลานี้ เปน คนทเ่ี ขาใจตวั เธอดที ่ีสุด น้ําตาของปาหลาน ตางไหลออกมาอยา งต้นื ตัน ที่ แหงนเี้ ปนทผี่ ืนใหญ มบี านของปา ตง้ั อยโู ดดเดี่ยว แมว าแกจะไมร่าํ รวย แตแกก็ไมเ คยคดิ จะขาย “ไดส ิคะ ไดคะ” ปา พดู ไดเพียงเทานน้ั กพ็ ดู ตอ ไมอ อก “คุณภพ” บัวก็พูดไดเพียงแคนน้ั เชนกนั เมือ่ ตกลงทุกอยางเสรจ็ ส้นิ บัวก็ดงึ ชายเสือ้ คณุ ภพใหเดนิ ตามเธอไปทร่ี ิมทะเล ทั้งสองยืน อยูข างกนั ทามกลางบรรยากาศยามเชา ไมน านนักเสียงบางเบาของหญิงสาวกด็ งั ขึ้น “บวั คดิ วา คุณภพจกั ชังบวั จนมอิ าจเหน็ หนา กันอีกแลว” ตอนนนี้ ้าํ ตาทีแ่ หงเหอื ด กลับ ปริ่มออกมาอีกคร้ัง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๓ “ฉนั ไมเคยโกรธบัว” ไมน านเสียงเงียบขรมึ กด็ ังตอบมา “แลเมอื่ วานเหตใุ ดคุณภพมิคุยกบั บัว คณุ ภพเดนิ หนบี วั ไป บัวคดิ วา บวั คิดวา” เสียง สะอกึ สะอน้ื ดงั ออกมา พรอ มมือใหญทเ่ี อือ้ มอยางชา ๆ ลูบแผว เบาท่แี กม เปยกช้ืน พรอ มถอน หายใจ “เพราะบัวไมยอมปรกึ ษาฉันกอ น ฉันเลยอยากใหบัวรูวา ความผดิ หวังมนั เปน อยา งไร” กวินภพจบั ท่ีแกมใส ขณะทคี่ นตวั เลก็ กแ็ หงนหนามองดวงตาเร่ิมมปี ระกายความหวังมากข้ึน “บัวขอโทษเจาคะ เพลาหนา บัวจกั ปรึกษาคุณภพกอน บวั กลัวคณุ ภพมิยินยอมจงึ ไดทํา เย่ียงน้ัน” บวั เอยพรอ มนํ้าเสียงรูสึกผดิ “ดีแลว คร้งั หนา อยาตัดสินใจเร่อื งแบบน้คี นเดียว ฉันมเี หตุผลพอ หากไมมีปากบั ลงุ กค็ ง ไมม ีบัวมายนื อยูต รงน้ี วาแตอีกเร่อื งท่ีบอกไมไ ดคอื เรือ่ งอะไร” เสียงเขมถามอยางตอ งการ คําตอบ หญงิ สาวกม หนาลงแกม แดงเปลง ปล่งั อยา งรวดเรว็ แตป ดมไิ ดอ ีกแลว จงึ ไดแ ตเ อียงอาย แลตอบกลบั ออกมาเบาๆจนกวนิ ภพตองกม ลงไปใกลๆ “คอื บัว บวั คดิ จกั หาอฐั เจาคะ บวั มาอยตู ัวคนเดยี วที่นี่ มิมีสมบตั แิ ลคณุ พอ คณุ แม หาก บวั มิมเี งินทองติดตวั เปนสมบัติ ยามท.ี่ ...ยามท่ี ....” บัวอํ้าอ้งึ อีกครัง้ จนชายหนมุ ตองกมหนา ลง ไปใกล สมั ผัสไดถึงกล่ินหอมลอยกรนุ ออกมา “ยามท่อี ะไร” เสยี งแผวตํา่ ทีข่ า งหู ทําใหบ ัวเกอ เขินยิ่งนักจนจักทาํ กระไรมิถกู แตก ม็ ไิ ด ถอยหาง ดว ยมือของคณุ พ่ีโอบรอบเอวบางอยู “ยามที่ ยามที่บัวออกเรอื น คนจกั ครหาเอาไดเ จาคะ วาเปนหญิงสิน้ ไรไมตอก มมิ สี มบัติ คคู วร แลญาตพิ ่ีนอ งก็มมิ ี” บัดนีห้ นาหญงิ สาวแดงย่งิ กวา ลกู ตําลึง “ฉันมเี งนิ เยอะแยะ ทาํ งานกบั ฉันกไ็ ด” กวินภพพูดขึ้นอยา งเยา แหย เมอื่ รวู ตั ถปุ ระสงค ของหญงิ สาว “มนั มเิ หมอื นกันดอกเจา คะ หากบวั ยงั ทํางานกับคุณภพ กป็ ระหน่งึ บวั มไิ ดส รา งดว ย ตนเองยังเอาอฐั กับคุณภพ คนก็จกั ครหาเชนเดิม อยาโกรธบวั เลยนะเจาคะ” หญิงสาวหลดุ ปาก อยา งลมื ตวั แลเงยหนา ข้นึ มองอกี ครงั้ บดั นหี้ นาใกลกันจนสมั ผัสถงึ ลมหายใจได

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๔ เปน อยา งที่เขาคิด บวั เปน แบบน้เี สมอ ไมว า จะภพชาติไหน เด็ดเดี่ยว แนว แน ไมเคยรอง ขอ มีแตทาํ เพือ่ ผอู นื่ จริงๆ เขารูจดุ ประสงคข องหญิงสาวตง้ั แตเ มอ่ื คนื แลว เหมือนคร้งั ท่ีตอ งหนี ตามกันไป บัวก็ไมเ อาสมบตั ิของพอแมม าแมแตช้ินเดยี ว มีเพียงแหวนพลอยแดงลอมเพชรที่เขา เคยใหเ ทา น้ัน บวั บอกเพยี งวา หากบวั ไปกบั เขา บวั ก็มิอาจเนรคุณเจา คณุ พอ แลเจาคณุ แมโดย การหยิบฉวยสมบตั ิมาไดห ากเราทาํ ผดิ เราตองรับผลกรรมนนั้ บัวยอมลาํ บากได เราจักไปสรา ง เรือนใหมโดยนํา้ พักนํา้ แรงของเรา หญงิ สาวตวั เลก็ บอกอยางเดด็ เดีย่ ว จากทเ่ี ขารกั มาก กย็ ่ิง มากขึ้นกวา เดิม บัวในขณะนก้ี ไ็ มตา งกนั เลย ชายหนมุ คอยๆ กม หนาชา ๆ จบู ทแ่ี กม ใสอยา งแผว เบาเพยี งไมนานก็ถอนริมฝป าก ออกมา แลว รวบรางเล็กนน้ั ไวในออมแขน /‘อะไร ท่ีทําใหเ ขามีโอกาส ไดรกั ผหู ญงิ คนนี้อกี ครั้ง’ /

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๕ ตอนที่ 11 : เรือนขนม ผา นมาหลายเพลาแลว หลังจากวนั ที่คณุ ภพใหค นขนของเขา มากอ สรา งเรอื น ตอนนกี้ าร ถมทใ่ี หเสมอดําเนนิ การเสร็จแลว วันพรุงก็จักเร่ิมมีการตงั้ เสาเรอื น บัวในตอนนเ้ี สรจ็ จากการทํา ขนมเพ่ือสงขายในชว งเชาแลว คณุ ภพใหค นมาเทปนู แลเพิ่มพื้นทใี่ หช ่ัวคราวกอนเรอื นท่กี าํ ลัง สรางจักเสรจ็ เมอ่ื วางมอื จากเครอ่ื งหวานแลว ก็หันมาเตรยี มสํารบั เชาอยางทกุ วนั บัวหันไปหยิบไกท ง้ั ตัวในตูเย็นออกมา ผาทอ งแลลา งใหส ะอาด หนั่ เปน ทอนๆ ใสลงในนาํ้ เดอื ดตมใหส กุ กต็ กั ออกมาพกั ไว จากนน้ั ก็เอาขาวสารท่ลี างจนหมดฝุนแลวสักสามนํา้ รินออก จนสะเด็ด เอาลงไปตมในหมอ นํา้ ตม ไก ตง้ั ไฟเคีย่ วไปใหเ มด็ แตกดี กห็ นั ไปตงั้ กะทะ เอามนั หมทู ี่ หน่ั ชิน้ เลก็ เตรยี มไว ลงไปเจยี วบนกะทะทีต่ ั้งไฟ พอนํ้ามันเรม่ิ ออกดมี ัน หมสู ุกแหงสกั หนอ ย ก็ เอากระเทยี มทุบลงเจยี ว ดูอยาใหเ หลอื งมากเกินไป เพราะจักมาสุกขางนอกอกี นิดหนึง่ เมอื่ เสร็จบวั ก็แยกใสถ ว ยไว แลหนั มาฉกี ไกท ่ีไมร อนจัดเปน เสนฝอย แยกใสถ วยอกี ตา งหาก หนั ไปหัน่ ผักชสี าํ หรบั โรยหนา ทุกอยางแบง ไวเ ปน ถว ยๆ เพื่อมิใหส ลด แลผใู ดหิว ตอ งการมากนอยก็มาตกั ไดตามแตใจ เพลาน้ี ขาวที่ตม ไวเ มด็ แตกสวยงามดีแลว บัวจงึ จักใส น้ําปลาดี พริกไทยปน ปรุงรสตามชอบ เม่อื ทกุ อยางเสรจ็ บวั กน็ าํ ถว ยมฝี าปด ตักขาวตม แลนํา ไกทฉ่ี ีกไวโรยดา นหนง่ึ ผักชอี กี ดา นหนึง่ แลกระเทยี มเจียวหมูอกี ดานหน่ึง ตอกไขท ี่ลวกไวล งไป แลโรยพริกไทยตาม จากนนั้ ก็ปด ฝาวางไวบ นถาด เตรียมน้ําใบเตยหวานนอยในนาํ้ แขง็ ไว ดานขา งถว ย แลปดฝาใหเ รียบรอ ย หญิงสาวรา งเลก็ เดนิ ถอื ถาดออกไปบรเิ วณหนา บา นรมิ หาด ที่ขณะนีผ้ ชู ายรปู รา งสูง ใหญ กาํ ลงั น่ังหยอนอารมณแลจิบกาแฟรอ หันหนาออกไปริมทะเล มคี วามสขุ จนนา หม่ันไสย่ิง นกั ต้ังแตวันนัน้ คณุ ภพก็ใหคนขนตเู หล็กขนาดใหญ (คอนเทรนเนอร) มาตั้งทห่ี นา บาน ดา นขางทาํ หลังคาย่ืนออกมา แลมีเกา อพ้ี กั ผอนพรอมแปลผกู แขวน หลงั จากมาวางตแู หล็กก็มี พนักงานมาวางจอ แลตอ สายดแู ลว วนุ วายยิ่ง คณุ วิทยาแจง วาคือระบบกลองวงจรปดของ โรงแรม แลคาสโิ น หากมีสง่ิ ใดผดิ ปกตคิ ุณภพจะรูไดท นั ทว งที

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๖ เอกสารมากมายถกู จัดเรียงไวใ นตู เปนทีเ่ อิกเกรกิ นกั จนปาแจม เยาวา คณุ ภพยา ยหอ ง ทํางานเพือ่ มาเฝา บัว คราแรกบัวก็ยินดีย่งิ ขวยเขนิ นัก แตเ พยี งไมน าน รายการสาํ รับก็ถกู เขียน สงมาทุกวนั เสียยาวเหยยี ด โดยมีชายรางใหญนงั่ รอ นอนรออยา งสขุ ใจย่งิ ยงั ดีอยูบ างท่ีคณุ พ่ีมิ เรงรบี ใหบัวจดั หลงั จากท่ีลกู คา มารบั ขนมแลวชว งเชา แลสายๆ ใหเอาของวางไปให เมอื่ ลกู คา มารับของรอบบายเสรจ็ กเ็ ตรียมสาํ รับเที่ยง แลของวางบาย จากนั้นกส็ าํ รบั เยน็ เปน ที่เวยี นหัว เหลือประมาณ คณุ ภพ จะมาที่นแี่ ตเ ชา ตรูกอ นแสงยามเชาจะสอ ง แลจะกลับไปท่เี กาะ ยามอาทิตยตก แลวโดยมพี เี่ ขม หนาโหด แลลูกนอ งมาสอดสองยามค่ําคืน บริเวณรอบๆ เรอื น ปา แจม บอกวา คณุ ภพมิอยากนอนคา งอางแรมทีเ่ รือนน้ี เกรงจักเปน ทค่ี รหานินทา แลมงิ าม จกั มาเฉพาะเพลา มีแสงเทา น้นั บัวเดนิ ถอื ถาดมาจนเกอื บถงึ คุณภพทกี่ าํ ลงั สบายอยกู ห็ นั มามอง “คุณภพ รับสํารบั เชากอ นนะเจา คะ บัวทาํ ขา วตม ไกฉีก แลนาํ้ ใบเตยมาเจาคะ ” เมอ่ื จบ ประโยค ชายหนมุ ก็หันไปยิ้มแลเปดสํารับคอยๆ กนิ มิพูดอนั ใด จนหมด จึงไดเอย ออกมาเสียงไม ดงั นัก “ปา สุภาแกขอมาอยูกับบัวดวย แกเปนหว ง และแกก็อยากปลอ ยงานทคี่ รวั ไทย เพราะแก ก็แกม ากแลวบวั จะวายงั ไง จริงๆ ดาวกบั ขวัญกอ็ ยากมา ติดท่มี ภี าระครอบครัว ฉันเลยบอกวา คดิ ถึงก็คอยมาเย่ียม” พีข่ วัญ ครูคนแรกทีส่ อนงานครัวใหบ ัว วันที่คุณภพมาหาบวั ท่นี ่ี แกตดิ ธรุ ะสําคญั จึงสงพี่ ทิพยท ที่ ําเคร่อื งหวานมาแทน เพราะเห็นวาไปพบขนมบัวท่ีตลาดพรอ มพดี่ าว “ดีจริงเจาคะ บัวก็เปน หวงปาสุภา แลวันมีงานเลยี้ ง เหน็ แกทาํ เสร็จนัง่ เหนอื่ ยหมดแรง บวั ใจมดิ ียิง่ หากคุณภพเห็นวา สมควรบวั ก็มิขัดเจา คะ ปาแจม จกั ไดมีเพื่อนสนทนา แลบัวกค็ ุยมิ คอ ยจักคลองนกั ” อายหุ า งกันวาคุยยากแลว มีหลายสง่ิ ที่น่ีบัวเองก็มริ ูจักมากมาย ปา แจม เอย สง่ิ ใดบัวได เพยี งเออออตามเทา นน้ั หากปาสุภามาอยูดว ย จักไดเ ปนเพื่อนกันยามแกเ ฒา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๗ “คงหลงั จากทบ่ี า นเสรจ็ นะ ตอนนี้ฉนั ใหแ กสอนงานคนทจี่ ะมาแทนอยู บานยังไมเสรจ็ มา อยู จะพลอยลําบากกันไปหมด” คณุ ภพเอย ขน้ึ พรอ มย้ิมบางๆ ท่ใี บหนา “คณุ ภพจักทําเรือนแบบใดเจา คะ บัวดมู ใิ ครอ อก” หญิงสาวถามข้ึนขณะท่ีเห็นแปลน เรือนบนโตะพักผอ น “ฉันวา จะทาํ บานไมส องช้ันสขี าว ใหด โู บราณสักหนอ ยนะ ตอ ดา นขา งไวใหบ ัวทาํ ครัว ผลิตขนม สว นดานหนา ทําเปนหนา รานไวว างของโชว ใหค นซอ้ื กลับบา นได ขา งบนจะมี หอ งนอนยนื่ ยาวออกไปใหกวางหนอย จะไดม ีใตถ นุ เอาไวนั่งพักผอ น” ชายหนมุ พดู ใหห ญิงสาว ฟง พรอมช้ไี ปทแี่ บบแปลนของบานทีละจุด “ดีจริงเจา คะ บัวชอบ” รอยยม้ิ ใสอยางเด็กเตมิ เต็มทใี่ บหนา “บวั ไปเตรยี มทําขนมชวงบายเถอะ เด๋ยี วฉันเขาไปทาํ งานในหองสกั หนอย มอี ะไรกเ็ คาะ เรยี กนะ” เสยี งขรึมไมด ังมากเอย ขนึ้ พรอ มยดื ตัว กมหนา ลงหอมทศี่ รี ษะของคนทต่ี ัวเลก็ กวา เบาๆ กอ นเดินเขา ไปในตูเ หล็กเย็นเฉียบ สวนหญงิ สาวยงั ยนื อยดู วยอาการตกใจทําตวั มิถกู ยามเชาวันน้ี เปนวันที่ตอ งต้ังเสาเรือน บวั ลุกมาเตรียมของไหวตา งๆ ตัง้ แตอาทิตยย งั มิ ขึ้นกบั ปาแจม เสยี งดงั โหวกเหวกโวยวายมาจากภายนอกเรอื น จนหญิงสาวตองลุกไปดู ผูหญิง ทีค่ ุนเคยกําลงั เดินเขา มาใกลเ รอื น พรอ มคณุ ภพ แลคนสนิท “บวั ววว...” เสยี งตะโกนรอ งเรยี กจากพดี่ าว ที่หอบขา งของพะรงุ พะรังมา โดยดานขา งมี ปา สุภา พข่ี วัญ แลพที่ ิพย หญงิ สาวเหน็ ภาพนั้นแลว กย็ ม้ิ เต็มสีหนา “มาไดเย่ียงไรกันเจา คะ” บัวเอยทกั แลเดินเขาไปไหวปาสุภา พรอมบุคคลท้งั หมด หนั ไป มองคณุ ภพทีอ่ ยทู างดา นหลงั ยิ้มบางๆ สงไปให คณุ ภพพยักหนา เบาๆ พรอมเดินหายไปท่ีตู เหล็กขนาดใหญเ ชนท่เี คย “ก็เม่อื วาน คณุ วิทยาบอกวา วันนี้ บวั จะต้งั เสาเอกบา น พ่ีเลยไปขอคณุ ภพตามมาดวย เผือ่ จะไดชว ยจัดเตรียมของ คดิ ถึงจังเลย” พ่ดี าวเอย ข้ึน พรอมเดินมากอดหญงิ สาว “บัวกร็ ะลึกถึงเจาคะ ” หญงิ สาวเอยขน้ึ พรอมรับกอดเบาๆ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๘ “ปา สุภาเปน เยี่ยงไรบางเจา คะ คณุ ภพแจงวาปา สภุ าจักมาอยูกับบวั บัวดีใจย่งิ นกั เจาคะ คราแรกบัวจกั ไปหา แตตดิ ทีต่ องทําขนมสง แลเตรียมตั้งเสา บวั ขออภยั ที่มไิ ดเ ขา ไปกราบปา หลงั จากทร่ี อดมาไดนะเจา คะ” บัวเดนิ ไปกราบทห่ี นาอก ของปาทเ่ี คารพย่ิง โอบกอดเบาๆ แลจงู พาเขาไปในเรือน “ไมเปนไรบวั รอดมาไดก ด็ แี ลว ปา เปนหวง ปา อยากมาชวยเรือ่ งการขาย คิดวาบัวไม ชํานาญ อีกอยา งปา กอ็ ายเุ ยอะแลว เบื่องานครัวที่คาสิโนเต็มที แตค งตองรอสอนคนใหมใ หเ กง กอ นถงึ จะมาได ไมงน้ั กไ็ มว างใจ” ปา สุภาเอยขน้ึ พรอ มลูบหัวหญิงสาวเบาๆ เปย มดว ยความ เมตตาพรอ มยิม้ ให 'เรอ่ื งอาหารคุณภพ กไ็ มต อ งเปนหว งอีกแลว ดวย' ปาสุภาคิดในใจพรอมอมย้มิ “พี่กอ็ ยากมาชว ย ติดท่ตี อ งดแู ลพอ น่ีแหละ แกแกแลว นี่พีก่ ็เอาของๆ บวั มาใหด วยนะ คณุ ฉวีบคุ คล กฝ็ ากเงนิ เดือนมาให ทีบ่ วั ทํางานมา” พ่ดี าวเอยขนึ้ ชูกระเปา ใบไมใ หญน ักใหด ู พรอ มย่ืนซองเงินเดอื นสง มาให บวั รบั มาพรอมไหว “มากมายเย่ยี งน้ีเลยหรือเจา คะ” บัวเปด ซองเงินดูภายใน “ไมเยอะหรอกบวั เงินเดือนกป็ ระมาณนีแ้ หละ” พ่ีขวัญเอย ข้นึ บา ง เพราะเงียบมานาน “ไหนมามีอะไรใหพ วกพช่ี วย เดย๋ี วไมท ัน” พขี่ วัญเอย ข้ึนมาอีก หลังจากกลาวจบ คน ทง้ั หมด เดนิ เขา มาภายในเรือนหลังเล็ก ทีม่ ีขาวของมากมายที่ตอ งจดั เตรยี ม บวั แนะนาํ ใหท กุ คนรจู กั กบั ปา แจม แลว คนทงั้ หมดกล็ อมวงพดู คุยไปพลาง จัดของไปพลาง ปาสภุ า กบั ปาแจม แลถูกคอกนั ยิ่งนักอยา งทบ่ี ัวคดิ ไว หญงิ สาวก็ไดแ ตย ิม้ ดีใจ “เออ บวั พี่ถามหนอ ยสิ สงสัยมานานแลว ” พ่ขี วัญนนั่ เองท่เี ปนคนกลา วขน้ึ “วา เยยี่ งไรเจาคะพ่ขี วญั ” หญงิ สาว เงยหนา ขึ้นมาจากขา วของ สบตาพี่สาวผูเปน ครูคน แรกในหองครัว “ทําไมบัวถึงพูดแปลกๆ เจา คะ เจา ขา เหมือนคนโบราณ” พ่ขี วัญถามอยา งสงสัย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑๙ “บัวพูดเชน น้มี านานจนชินเสยี แลว เจาคะ มทิ ราบไดว า แปลกเยีย่ งไร” หญิงสาวมไิ ดมี ทา ทีแปลกใจกับคาํ ถามนัก เธอเองกเ็ คยคิดเชนกนั วา ไมเหมือนคนที่นี่ แตรอบตวั เธอที่เรอื น คนงาน ลว นสนทนากนั ดว ยหลายภาษา เธอจึงมคิ ิดอะไรตอ “กภ็ าษาไมเ หมอื นที่คนอื่นพูดกัน บวั ไมล องหัดพดู เหมือนคนอนื่ ละ เขาจะไดไมมอง แปลกๆ” พขี่ วัญถามตอ มือก็ยงั ทํางานไปดวย จนปาสภุ าตอ งพดู แทรกออกมา “เอ็งจะถามทําไมขวญั ก็เหมอื นเจา ดาวมนั แหละ ใหม ันพูดภาษากลางฟงดูเปนภาษาท่ี ไหน บัวพดู แบบนป้ี า กว็ า นา ฟง ด”ี ปาสุภาเอยขน้ึ พรอมมองท่พี ่ดี าว “กจ็ รงิ นะปา มนั ชิน ถงึ ต้งั ใจกห็ ลงอยดู ี คนยง่ิ มองหนักกวาเดิมอกี ” พี่ดาว ผูติดสําเนยี ง ใต พยักหนา หงึกหงกั อยางเหน็ ดว ย การสนทนายงั ดําเนนิ ตอ ไป จนของทัง้ หมดจดั แตงเสร็จเรยี บรอย บัวก็เรมิ่ เตรยี มของที่ ตอ งทําขนมเพือ่ จดั สง มีคนมาชวย งานการจึงสําเรจ็ ไดไมยากนกั บัดนขี้ องกส็ ําเรจ็ พรอมสงแลว แลของพิธกี ส็ าํ เรจ็ แลวเชน กนั ปา สภุ า กบั ปาแจม ยังคุยกันออกรส สวนพี่ดาวกบั พขี่ วัญก็เรม่ิ จดั การกบั สาํ รบั เชาท่บี วั เตรียมไวให บนมอื ของหญงิ สาวมถี าดอาหารดงั เชน ทกุ วนั ไมนานราง เลก็ กเ็ ดนิ ออกไปหาชายรางสูงใหญ ทจี่ ิบกาแฟอยูดา นนอก “คณุ ภพ รับของเชา กอ นนะเจา คะ” บวั วางถาดลงทีโ่ ตะอยางเบามือ พรอ มมองไปรอบๆ “คณุ วทิ ยา กบั คุณเขม มิอยหู รอื เจาคะ บัวเตรียมของเชาไวใ หในครวั เจาคะ” บัวเอยถาม เม่ือไมเห็นคนสนทิ ของคณุ ภพ “ไมอ ยหู รอก เขมคงไปรบั พระนะ สว นวิทเหน็ วาจะไปคุยกับหวั หนาคนงาน” คุณภพเอย พลางก็รับสาํ รบั เชา ไปพลาง โดยมีบัวน่งั อยูขา งๆ เพลานเ้ี รมิ่ มแี สงอาทิตยอ อกมาใหเห็นแลว ชางงามตานัก “บัวขอขอบคุณคุณภพมากนะเจาคะ ทพี่ าปาสภุ าและพๆ่ี มาหา คราแรกที่บวั มาอยทู น่ี ี่ บัวกงั วลย่ิงนักแตก็พยายามมิพดู ทําไดเ พยี งคอยๆ ปรบั ตวั โชคดีย่ิงทีไ่ ดเ จอกบั ทกุ คน” บวั เอย ขึ้น แมชีวิตเธอจะประสบเร่ืองรา ยมามาก แตก ็ยังพอมีเรอื่ งทด่ี เี กดิ ขึน้ ดวย นบั วามแิ ยเ กนิ ไปนัก เหมือนทีห่ ลวงพอ ทานวา กอ นทบี่ วั จะมาทน่ี ี่

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๐ ‘ขอเพยี งใหโยมบวั ต้งั สตใิ หม ั่นไมวา ส่ิงอันใดจะเกิดขึน้ ใหคดิ เสยี วาเปนกรรมมาแตหน หลงั ’ คาํ สอนของหลวงพอ ทีบ่ วั เจอวันสุดทายทใ่ี สบาตรยังท่หี างไกล ดังกอ ง ขณะท่บี ัวคิด คุณ ภพ เพยี งมองแลยิม้ ออนๆมาใหแตก อ็ นุ ใจย่งิ นัก เพลานี้ พธิ ีกรรมในการตัง้ เสาเรือนเสร็จสิ้นลงแลว มมิ สี ง่ิ ใดลาํ บากนกั เพยี งนิมนตพ ระ ทา นมาทําพธิ ี แลเตรียมเครอื่ งใหค รบกจ็ บส้นิ หากจกั ยาก คงเปนตอนทข่ี ึน้ บา นใหมอกี ครงั้ บรรดาพ่ๆี ที่มาชว ยงานก็เรม่ิ เปด วงการกนิ แลสนทนากันอยางมิเบ่อื หนาย บัวทาํ ไดเพียงยิ้มฟง บทสนทนาไปตาม มนิ านนัก ก็จดั สาํ รบั เทยี่ งไปใหคณุ ภพอยางท่เี คย ยังมิทันถงึ ตูเหล็กทค่ี ุณภพอยู รางใหญก เ็ ดินสวนออกมาอยา งรวดเรว็ ดวยสหี นาขึงขงั เมื่อเห็นหญิงสาวจึงเดินชาลง “ฉนั ตองรีบไปทีเ่ กาะกอนนะ บอกพวกปา สภุ าดว ยวา ใหอ ยูทีน่ ่กี อ น” คุณภพหนั มาบอก กลา วกอ นจบั มือเลก็ ของบัวไวเ บาๆ ไมนานนกั กเ็ ดนิ ผละออกไป “พี่วทิ มสี ง่ิ ใดเกดิ ข้ึนหรอื เจาคะ” บัวถามวทิ ยาเลขาทเี่ ดินตามนายออกมาอยางรอ นใจ “คุณภพเหน็ คนบกุ รุกท่กี ลอง กาํ ลังจะมกี ารวางระเบิดทีเ่ กาะ พี่ตองไปกอ น” วทิ ยาพดู เพยี งแคนั้นก็ผละออกไปเชน เดยี วกัน บรรยากาศภายในบา นหลงั เล็ก เพลาน้ีเตม็ ไปดวยความกงั วลแลรอนรมุ ปา สภุ า สน่ั อยา งหา มตัวเองไมไ ด ทกุ คนกพ็ ลอยเปน กังวลไปดวย สว นผหู ญิงรางเลก็ ที่นาจะเปนกงั วลยิ่ง กวาใคร กลับนัง่ รอยมาลัยอยางนง่ิ เงียบมีสมาธิ เกนิ กวาทใี่ ครจะกลารบกวน หลงั จากทค่ี ุณภพออกไป บัวก็เขา มาแจงขาวใหปา สภุ าและพี่ๆ ทราบถงึ เหตุการณตางๆ จากนั้นกน็ ง่ั นิง่ อยพู ักใหญ จึงไดเปด ตูเ ย็นเอาดอกมะลิที่มีประจาํ อยแู ลว ข้นึ มา รอยอยา งเงยี บๆ ในคราแรก ปาสุภาคิดวา หญงิ สาวคงหาอะไรทําแกก ังวล จงึ ปลอ ยใหน ่ังรอยเงยี บๆ เชน นัน้ อยู เน่ินนานมไิ ดถ ามความ บัวเองก็มไิ ดพดู จาเยี่ยงไร จนปา สุภาอดท่ีจะเปน หวงมไิ ด “บัวเปน อยางไรบา งลกู ” มือทเี่ ห่ยี วยนตามวัย ลบู หัวเล็กอยางปลอบโยน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๑ “บัวมิเปน ไรเจาคะ บัวจักรอ ยมาลยั ถวายพระ นําสงบญุ กุศลเพ่ือจกั ใหค ณุ ภพแคลว คลาดจากภยันตรายท้ังปวง” บวั ยิม้ บางๆ ตอบกลบั ปา สุภา บวั จําไดดี มอี ยคู รงั้ หนงึ่ ที่เธอกลบั อยูเปนเพอื่ นคุณแมที่บาน เนื่องดวยคณุ พอ ตองไปออก รบ บา นเมืองยามนัน้ ยงั มสิ งบนัก บวั ไดเ พียงรํ่าไหอยา งมิอาจทนไดไ หว เพลาผานไปเช่อื งชา อยา งทุกขทรมาน จนคุณแมเดินเขา มาปลอบโยน แลชวนรอ ยดอกไมถวายพระ “คุณแมมหิ วงคณุ พอหรือเจา คะ” บัวถามออกมาอยางมิรูเ ดยี งสา พรอมน้ําตาท่ีนองอยู เตม็ ใบหนา “ท้งั หว งแลกังวลทเี ดียวแหละ แตจกั ทําเชน ใดไดนอกจากตองรอเทา นน้ั บวั ลองมองไปท่ี รอบๆ เรอื นหนาลกู บา วไพรมากมายหากวา แมม เิ ขม แขง็ ผูใดจกั ดูแลสานตอได คุณพอ ไปออก รบเพื่อบา นเมอื งเปน หนาท่ี สว นแมน ้ันทําทุกอยา งเพือ่ ครอบครัว แลบรวิ ารในเรือนกเ็ ปนหนาที่ เชน กัน แมจักตองเขมแข็ง มเิ ชนนัน้ คณุ พอ ของบัวก็จกั เปน กงั วล แลลงั เลใจในยามท่อี อกรบมิมี สมาธิ แตหากแมเขมแขง็ คุณพอ ของบวั ก็จกั คลายใจแลเขมแข็งไปดวยเชน กนั ” คุณแมสอนบวั ขณะท่ีน่ังรอ ยมาลัย โดยมีบา วไพรรายลอมอยูดานขาง “บวั เขา ใจแลว เจา คะคุณแม บวั จักเขม แข็ง” เดก็ สาว “ดีแลวลกู หากวันหน่งึ ลกู จกั ตองออกเรือน บัวตอ งเปนหลังเรือนที่เขม แข็งใหกบั ผัว เขา ใจ หรอื ไม” คณุ หญิงวาด บอกพรอ มลูบหวั ลกู สาวตัวเล็ก ท่ีเคยมีชีวิตอยูเ พยี งในวงั บวั คิดถงึ เรือ่ งราวในคร้งั อดตี ที่ตนเองยงั มคี รอบครวั ที่อบอุน มาครานเ้ี หลอื เพียงผูเดียว ลําพังยงิ่ จกั ตอ งเขมแข็งเชนเดยี วกับคณุ แม เศรา เสยี ใจดาทอตอ โชคชะตาชีวิตแลวทาํ ส่งิ ใดได เลา หวงหาอาลัยแลว ทําส่ิงใดไดเลา หากเพลานีส้ ิ่งท่ที ําไดมีเพยี งสง ผา นความหว งใยแลมทิ าํ ให ผูเ ปน ทีร่ ักรอบขางกงั วลใจไปดว ยเทา น้ัน บัวรอยมาลยั ดอกมะลิ จนครบจาํ นวนสมาชิกภายในบา น กเ็ พลาค่ําลงแลว ยังมิมีขาว คราวอนั ใด จงึ ไดชวนปา สุภา ปา แจม แลพ่ีๆ ไหวพ ระเพอื่ ใหคลายกังวล ทุกคนตา งยนิ ดียงิ่ ความหวงกงั วลอาจมิไดลดนอ ยลง แตกค็ ลายใจไปไดมาก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๒ เมอ่ื เสร็จบัวจึงเตรียมเสือ้ ผา แลจัดแจงทห่ี ลบั ทนี่ อนไวให เรือนแมจ ะหลงั เล็ก แตปูผา นอนอยูรวมกนั ก็มอิ ดึ อดั อันใด ปาแจม แลลงุ แยม นอนภายในหอ ง สวนปา สุภา บัวแลพีๆ่ นอนที่ กลางบา น ไมน านทุกคนกห็ ลับไป เพราะความเหน่อื ยลา จากทต่ี องเตรยี มของเมือ่ ยามเชา แล เสยี กาํ ลังใจจากความหว งกังวล จึงทาํ ใหหลับงา ยยิ่งนัก บัวเดนิ ออกมาท่ีหนาเรอื น มองทพ่ี ระจันทร ท่ีเพลาน้ีลอยเดน ทามกลางแมน ้ําสายใหญ (ทะเล) สดุ ลูกหลู ูกตาแลนากลวั “คุณพีเ่ จาขา บัวหลับฝนถึงคณุ พี่ต้ังแตเ ปน เด็กจนโต เพิง่ จกั มโี อกาสไดพบไดอ ยูดวย คณุ พี่อยา เปน อนั ใดนะเจา คะ แมนชาติภพที่แลว เรามไิ ดอ ยูรว มกนั แตชาตภิ พน้บี ัวใหสจั สาบานวา จกั รักเพยี งคุณพีผ่ เู ดยี วเทา นน้ั แมน คุณพจ่ี ักรักบัว จาํ บวั ไดหรือไมก ็ตาม” บัวราํ พงึ กบั ดวงจันทร นึกถงึ เหตกุ ารณ ท่ไี ดไปพบเห็นมาเมื่อคร้ังถกู ลกั พาจนจมน้ํา คนรักทตี่ องพลัดพรากจาก กันเพราะความไมเ หมาะสม น่ีเปน อกี เหตผุ ลหน่งึ ทท่ี าํ ใหบ วั ขอมาอยูท่นี ่ีเพ่อื หาอฐั สรางเน้ือ สรางตวั ถงึ แมนคุณพจ่ี ักมาสรางเรอื นให ก็มไิ ดเ ปนการหมน่ิ เกียรต์ิแตอ ยางใด บัวมาอยทู ่ีน่มี มิ ี สง่ิ ใดตดิ ตัว หากเปน คุณพ่ี ทมี่ าชว ยคํา้ จนุ ในการเร่มิ ตน บวั กย็ ินดยี งิ่ แตห ากมิมแี มลูทางตอง คอยขออัฐอยูร า่ํ ไป บวั คงสังเวชตนเองยงิ่ นกั บัวยังรําพึงอยเู ชน น้ันเปน เวลาเนนิ่ นาน โดยมิรวู ามีผูใดมาทางดานหลัง มือใหญโ อบกอด หญิงสาวเอาไวอ ยา งแผว เบาจน ทาํ ใหรา งเล็กรสู กึ ตัว หนั หนากลบั ไปอยางรวดเร็ว เพยี งเห็น หนาผูที่อยูดา นหลัง นํา้ ตาทก่ี กั เก็บไวอ ยา งอดทนกไ็ หลทะลกั อยา งหามมิอยู บวั ใชม ือเลก็ โอบ กอดชายผเู ปนทีร่ กั อยา งลมื ตวั ลมื แมค วามเปนกุลสตรีทเี่ คยถูกสง่ั สอนมา เพยี งไมน านเมอ่ื หญงิ สาวไดส ติ ก็ดันรา งใหญออกหางตัว แตมือยงั จับทีไ่ หลใหญเอาไว พรอ มสํารวจโดยรอบ “คุณภพเปน อยา งไรบางเจาคะ” บัวจบั คนทตี่ วั ใหญกวา หมนุ ซา ยหมนุ ขวา จนแนใจวา มิ มแี ผลอนั ใดจงึ ยมิ้ ออกมาได “ฉันไมเ ปน ไร กวาจะไปถึงเกาะ พวกการด ก็จดั การหมดแลว ” กวนิ ภพ ตอบกลับอยางมิ ใหหญิงสาวเปนกงั วล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๓ วนั น้ี หลังจากทเี่ ขาเห็นคนทาทางมพี ิรุธและไมคนุ หนา ในจอท่ตี ดิ ตงั้ ไวท ่ตี ูคอนเทรนเนอร เดนิ เขาไปที่หอ งควบคมุ ไฟฟาพรอ มถือกระเปาแปลกๆ เขาก็โทรบอกหนว ยรักษาความปลอดภยั ทีม่ ีอยทู ่ัวเกาะใหไปสกัดไว ความจริงท่เี ขาไปเกาะ กเ็ พียงแคจ ะไปเคน หาผบู งการเทาน้ัน เขา สงสัยวาเปนพวกไหนกนั แน พวกทบี่ กุ รุกเขามาจนตองตามไปเกบ็ บนนา นนา้ํ หรือพวกท่ลี ักพา ตัวบวั แลว ท้ังสองกลุมจะเปน พวกเดียวกนั หรือไม ปกติเขาก็ไมใสใ จในเรอ่ื งนี้เทา ไหร เพยี งแคไ ลไ ป หากฝนมากกฆ็ า ท้งิ เกาะกลางทะเล แบบนีใ้ ครจะมาเอาความผิดได อีกอยา งแถวเปนนานน้ําของเขาดว ย แตค รัง้ นมี้ ันบกุ เขามาวาง ระเบิดถงึ ในโรงแรม ถอื วา อุกอาจมากเก็บไวไ มไ ด หลังจากท่เี คนความจริงดว ยวธิ ีสุดประหลาด มากมาย ผบู กุ รุกก็ยอมสารภาพ แตกไ็ มถ งึ ตวั การใหญ เขาจงึ ใหเ ขม ไปสืบตอ แลวกน็ ั่งเฮลคิ อป เตอร มาท่ีนี่ จนเห็นหญิงสาวยืนน่งิ มองทด่ี วงจันทรอ ยเู นิ่นนาน “มายืนทาํ อะไรตรงนี้ ดกึ แลว ทําไมไมเขา นอน” ชายหนมุ ถามพรอ มมองหญิงสาวที่ยังอยู ในออ มแขน “บัว บัวเปนหว งคณุ ภพเจาคะ ” หญิงสาวตอบกลับ พรอมหลบสายตาเล็กนอ ย มอื ใหญ เอื้อมมาชอ นทค่ี าง ใหใบหนาเล็กเงยข้นึ เพอ่ื สบตา “ฉนั ไมเ ปน ไร” ชายหนุม กม ลงหอมทศี่ ีรษะหอมกรุนของหญิงสาวอยางแผว เบา กอดราง เล็กเอาไวแ นบกาย ‘ตอ ไป เขาคงตอ งคดิ เร่ืองการทําใหบ ัวเปน หวงนอยลงกวาน’ี้ เขาไมรวู า บวั จะรูหรือไมว า เขาเคยเจอบัวมากอนหนานี้ เขารูว าบัวไมใ ชคนท่ีน่ี การมา ของหญงิ สาวไมป กติ และบวั มีแหวนของเขาทเ่ี คยใหบวั ทีเ่ ปนคนรกั ไว เปนสมบตั ชิ ้ินเดยี วท่ตี ิด ตวั เขาเม่ือไปท่นี ัน่ แตบ วั กลับไมเคยพูดถึงหรือถามเรือ่ งราวระหวางกัน ความรสู ึกของเขานั้น เตม็ เปยมอยแู ลว ในตอนน้ี เหลือเพียงความรสู กึ ของบวั เทา นัน้ เขาไมอยากเรงรัดอะไร เพราะเคย มคี วามผดิ พลาดมาแตคร้งั อดตี หากเขาไมใจรอน ชวนบวั หนไี ปดวยกัน พยายามสรางเนื้อสราง ตัวใหสมหนาสมตา บัวก็ไมต องมาตายอยางนาอนาถ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๔ “เขาไปนอนเถอะ วันนฉ้ี ันจะนอนอยูทีน่ ี่ไมไ ปไหน” กวนิ ภพ กลาวพรอ มเดนิ จูงมือเลก็ ๆ ไปสง ทห่ี นาบา น “คณุ ภพรอบวั ทนี่ ส่ี กั ครหู น่ึงนะเจา คะ” หญงิ สาวพูดข้ึน ชายหนมุ จงึ พยกั หนาเบาๆ รา งเลก็ เดนิ หายเขา ไปในบา น ไมนานนกั ก็สง กระแตนอ ยบนกิ่งแกวมาใหชายหนมุ กวนิ ภพย้ิมให พรอ มเอ้ือมมือไปรบั อยา งแผวเบา ยกกระแตตวั นอยขึ้นมาดอมดม พรอ มมองทหี่ ญงิ สาวรางเลก็ ไมนานนกั บัวกค็ อ ยๆ ขยับรางกายอยา งเหนยี มอายเขา ไปในบาน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๕ ตอนที่ 12 : เรียบงาย ฟา ยังมสิ างดี แตเพลานีภ้ ายในเรือนหลงั เลก็ กลน่ิ ของพรกิ แกงหอมตลบอบอวลไปทั่ว บริเวณ เสยี งการทาํ ครัวสมํ่าเสมอ มิดงั มากแลนาฟง แมน มไิ ดรบกวนการนอน แตกลนิ่ อาหารท่ี ลอยออกมา พรอมหมอกควนั ในยามเชา น้ัน กลับทําใหผูยงั หลับอยู ตื่นขน้ึ มาพรอมความหวิ หลังจากที่บวั ตนื่ นอนข้นึ มา ดว ยจิตใจปลอดโปรง เพยี งแคเ พราะคุณพกี่ ลับมาอยาง ปลอดภัยแลว จึงไดลุกขึ้นมาทําสํารับเชา เตรยี มใหคุณพีแ่ ลทุกคนภายในเรอื น รวมถึงคนทม่ี า สรางเรือน ที่พากนั ทาํ งานหนักแลหกั โหมใหแ ลวเสร็จอยา งเรว็ วนั บวั เลอื กทําแกงเน้ือหมอใหญ ใครใครก นิ กบั ขาวก็กิน ใครใครกินกับขนมจีนก็ยงั ได ทําเล้ยี งคนมากนกั หากทาํ หลายอยาง อาจจะมิทนั การ บวั นาํ พริกแหง ตะไคร ขา กระเทียม รากผกั ชี พริกไทย ลูกผักชี ลูกยี่หรา ผลจันทรเทศ เกลอื เย่อื เคย(กะป) ผวิ มะกรดู ท่ลี างนํ้าดีแลว มาโขลกใหละเอียด น้ําปลาดี แลนํ้าตาลหมอ เติม ใสม ิมากมินอ ย จากน้นั ก็มาหนั่ เน้ือววั เปนช้ินบางๆ เมอื่ เสรจ็ นํามาลางน้ําจนสะอาดดี คัน้ ใหให สะเด็ด นํามาพกั โดยหอ ใบมะละกอไว หนั ไปตงั้ หมอ นํานํ้ามันหมเู ทใส ตามดว ยกระเทยี มทบุ แกะกลีบ ผดั จนหอมดีก็นาํ เนอ้ื ที่ พักไว ใสต ามลงในหมอ ผัดกบั นํา้ มนั กระเทียมจนหอม ใหน้ําแหง แลวตกั เนือ้ ออกมาพกั ไว นํา นํ้ากะทิทค่ี ั้นเตรยี มไวเอาเฉพาะหวั เทลงในหมอแลเคยี่ วตอ จนเดือด แตกมนั หอม บวั กต็ กั หาง นํ้ากะทิทีแ่ ยกไว เทลงในพรกิ ขิงเครือ่ งแกงท่ีโขลกเล็กนอย คนใหเขา กนั จากนน้ั กเ็ ทลงไปในหัว กะทิทแ่ี ตกมนั ผดั คนไดเขากนั จนกลน่ิ พริกแกงเริ่มออก จงึ เอาเน้อื วัว ท่รี วนนา้ํ มนั ไวใ สต ามลงมา ปด ฝาใหเ ดอื ดอีกครั้ง ก็นําหางกะททิ ่ีเหลอื เท ลางครก แลเติมลงในแกงจนหมดเติมนา้ํ ปลาดี แลนํา้ ตาลหมอ เดาะลงไปเพียงนิดหนอ ยมิให หวาน ชมิ รสดูเมื่อไดตามตองการ บัวกป็ ด ไฟ หากจักรับประทาน จงึ คอยอุนหมอ อกี ครัง้

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๖ จากนนั้ บัวกห็ นั มาทําน้ํายาเหนอื สาํ หรบั ผูท่ีมิทานเน้อื พน้ื ที่ที่บวั อยนู ั้น บัวไดเรียนรูจาก ปาแจมวา มีผูคนหลายเชอื้ ชาติ แลหลายศาสนาทีเดยี ว บางกลุมมทิ านหมู บางกลุมมิทานเน้ือ จกั บงั คบั เขามไิ ด เมือ่ ครง้ั ทีบ่ ัวอยเู ปนลูกมือทาํ เครอื่ งใหญใ นโรงวเิ สทตน จกั ตองทาํ เครื่องใหญ เพอ่ื รบั คณะทูตท่มี าจากดินแดนหางไกล กจ็ ักมคี าํ สง่ั งดเน้ือบา ง งดหมูบาง จงึ มเิ ปน ภาระใน ความเขาใจของบัวมากนกั บวั หนั ไปลา งปลาชอ น แลขอดเกลด็ จนสะอาดดีแลว จงึ เอาเครือ่ งปรุง คือหอม กระเทยี ม กระชายตะไคร ขา ที่ลางสะอาดดแี ลว นําทกุ อยางไปตมในนา้ํ หางกะทิจนเปอย ก็ใชก ระชอนตัก ออกมา ตาํ ใหละเอียด เน้ือปลาแล ลอกหนัง แกะกางออก นําแตส วนเน้อื มาตาํ รวมกนั เอา กระชอนกรองน้าํ หางกะทิอีกครั้ง จึงนาํ หวั กะทิมาผสมใสพรกิ แกง ที่โขลกไวพ รอ มเน้ือปลา เค่ยี ว จนขนนํา้ ออกเปนสีเหลืองนวลจงึ เอาน้ําเคยดี (นํ้ากะป) ปรงุ รสเพม่ิ ตามชอบ เค่ียวตอ จนขนตง้ั ไฟออ นไว บวั นาํ กงุ สดมาปอกเปลือก ชักไสสดี าํ ออก แลลา งดว ยน้ําสะอาด แยกมนั ทีห่ วั กุง ไว จากน้ันนาํ มาสับพรอมกบั มนั เมอ่ื เสร็จก็ใสใ นกะทะท่เี ติมน้ํามนั หมูไว รวนแตพ อสกุ เปนเคร่อื ง เคียงขนมจีน ลางผกั เคร่อื งเคียงอกี หลายชนิด นาํ มาแยกไวท ี่ถาด ห่นั ซอยใหสวยงามเพ่ือ สะดวกในยามรับประทาน ถวั งอกเดด็ รากทีส่ กปรก ลวกนํ้ารอ นแลโรยขม้ิน พอเหลอื งกต็ ักขึ้น เมื่อทุกอยา งเสร็จ บัวกน็ าํ หมอเล็กมาตักแบงไวในเรือนสวนหนึง่ สาํ รับของคณุ ภพ จดั เตรยี มไวอ ีกสวนหน่งึ ทเี่ หลือนาํ ออกไปต้ังที่โตะ สําหรบั ชา งทมี่ าสรางเรอื น บัดน้ีเรอื นเริม่ เห็น พืน้ ทีช่ ดั มเี ชอื กเสนเล็กขงึ เปน รูปเปนรางข้ึนมาพอใหบ ัวมองเหน็ ได วาจักทําแปลงปลูกผกั แล ดอกมะลติ รงสว นใด พด่ี าว ทม่ี คี วามรสู กึ เร็วกบั เรอ่ื งอาหาร ลกุ ข้ึนมากอนใครแมอาทิตยยังมขิ น้ึ ดี เดินมาเปด ซงึ นง่ึ ขนมตาล ทบ่ี วั เตรยี มแปง หมกั ไวด ีแลวเมอื่ คืนดู เพราะตอนน้กี าํ ลงั ไอขึน้ หอมฟงุ ไปทัว่ บาน ไมน านก็เปด หมอแกงตา งๆ มยิ อมทกั บัวสกั คาํ จนบวั ตองย้ิมขนั คาดวา พ่ีดาวคงลุกตามกล่นิ มา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๗ เปนแน บัวจงึ เรยี กใหร ูส ติ แลบอกใหไ ปอาบนา้ํ ทําความสะอาดรางกายกอน อาหารก็จกั เสร็จ พอดี เมื่อทกุ อยา งเสรจ็ ส้ิน กไ็ ดเ วลาอาหารพอดี บัดนีค้ นทม่ี าทํางาน ตางก็ลกุ ขน้ึ ตามกลิ่นมา เฉกเชนเดยี วกับพดี่ าว บัวจดั สํารับตางๆ ไวบนโตะใหญท ่ดี า นนอก แลชอ นสอมไวพรอม ตกั มาก นอ ยตามแตใจ สว นคนภายในเรือน บัวก็จัดแบงไวใ หเฉกเชน เดียวกนั ท้ังสํารบั คาวหวานพรอม พรั่ง ไมนาน บัวกเ็ ดนิ ถือถาดอาหารมาหาชายหนุมรางใหญ ทบ่ี ัดนีอ้ าบนํา้ เปลยี่ นเสอ้ื ผา รา งกายหอมฟงุ จบิ กาแฟสบายใจหันหนาไปท่ีริมหาด “คณุ ภพเจา คะ รบั สํารบั เชา กอ นจกั ไดม แี รงทาํ งานเจาคะ” ชายหนุมหนั มามองหญิงสาว พรอมยม้ิ ให สํารบั ท่บี วั จัดเตรียม เปน แกงเน้อื เมอื่ เปด ฝาออก กลน่ิ หอมของเครือ่ งแกงก็ลอยออกมา จากทย่ี งั ไมหวิ ก็กลายเปน หิว ขาวสวยสขี าวหอมฟงุ อยา งขา วใหม ดา นขางเปนขนมตาลโรยดวย มะพราวออน พรอ มนาํ้ มะตูมสีเหลืองนากิน ชายหนมุ ยิ้มอยา งสขุ ใจ แลว จงึ คอยๆ ละเลยี ดกิน ทุกอยา งบนถาดจนหมดสน้ิ โดยมีหญงิ สาวนง่ั พบั กลบี บวั อยูขา งๆ เพอ่ื เตรยี มนําไปเปลย่ี นทห่ี ง้ิ พระ /'ความรสู ึกสงบ สบายใจทไี่ มไดเ จอมานาน' / เพลาผานไป บวั ขณะนี้กาํ ลงั ลา่ํ ลา ปา สภุ า แลพๆี่ ที่จกั เตรียมเดนิ ทางกลบั ยงั เกาะ พีด่ าว หอบขาวของแลขนมนมเนยอยเู ตม็ มือ จนปาสภุ าตอ งหันมามองคอน ขณะทป่ี า ก็เขามาลบู หนา ลูบหัวของหญงิ สาวรา งเล็กอยางอาลยั อาวรณ “เดยี๋ วพอบา นใกลเสร็จ ปาจะมาอยดู วยนะลกู จะไดชว ยดูแลรานรวงใหเ ขา ท่ีเขาทาง” ปาสภุ า บอกนา้ํ เสยี งเมตตา พรอมหนั ไปหาปา แจม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๘ “เธอ ดูแลหลานฉันดๆี นะ อกี ไมนานเราคอ ยมาอยูเปนเพ่อื นกนั ตอนแก” ปาสุภาหนั ไป บอกปาแจม แลลุงแยม ทเ่ี ขากนั ไดเ ปน อยา งดี เม่อื ทกุ คนออกจากเรือน ท่นี ก่ี ็เงียบเหงานกั OOOOOOOOOO วนั เวลาผานลว งไป บวั แลปาแจม ก็ยังต้งั หนาตง้ั ตาทาํ ขนมอยเู ชนเดมิ เพลานรี้ ายการสงั่ มากมาย จนปาตองหาลกู มือมาเพ่มิ แตล ะคนเรียนรงู านไดเ ปน อยางดี โดยมบี วั คอยสอนอยูไม หาง งานการมิหนักอยา งทีเ่ คย คุณภพก็ยงั มาทน่ี ่ีทุกวันอยางสมา่ํ เสมอ หากวนั ใดมามไิ ดจ รงิ ๆ ก็จกั ใหค ณุ วิทเลขา แวะมาเอาสาํ รบั ครบทกุ ม้อื อยา งเชนเคย บวั หนั ไปมองเรือน ทตี่ อนนี้เสรจ็ เรยี บรอ ยดีแลว เรอื นหลงั ใหญส ขี าว ดา นลา งมหี อง สําหรบั วางขนม ถกู ตกแตง ไวอ ยางสวยงาม มีระเบียงยื่นออกมาใหลกู คาไดนงั่ กนิ ขนม ดา นหลัง เปน แปลงปลกู ผักท่เี ตบิ โตงดงามดี บดั น้ีปาสภุ ากไ็ ดย ายเขามาอยู แลรกั ใครกลมเกลียวกับปา แจมยง่ิ นัก ลูกคา มาจากทตี่ า งๆ ก็มักแวะมาเย่ียมเยอื น จนบัวประหลาดใจวา ทราบถึงเรอื่ งน้ีได เยี่ยงไร ทีแ่ หง นห้ี างไกลจากเมอื งนัก หากจกั แวะคงตองตง้ั ใจเพ่ือมาจงึ จะถึงได เพลาน้ี ทุกอยา งดูพอเหมาะสมลงตัว มิมสี ิง่ ใดนา เปนกังวล บวั เดนิ ไปทรี่ อบๆ แปลงผักใน ยามเทยี่ ง เหน็ ผักทีป่ ลกู ไวก าํ ลงั งอกงามดี ก็นาํ ไมท ่ีอยใู กลๆ มาพรวนดินเพือ่ ใหร ากชอนไชได งาย ทาํ ไดเ พยี งมนิ าน บัวก็รสู กึ หววิ ในหัวใจ จนพล้ังเผลอทําไมทีก่ าํ เพอ่ื พรวนดินบาดมอื จน เลือดซมึ เปน แนวยาว “บวั ...เปนยงั ไงบางลูก เอามือมาใหป าดูซ”ิ ปา สภุ าทม่ี าหาเพื่อนาํ ขนมสูตรใหมมาใหชมิ เดนิ มาเหน็ เขา พอดี จงึ รบี ลากจงู พาหญงิ สาวเขา ไปทาํ แผลที่ในบาน “บวั มเิ ปนไรเจาคะปา สุภา บวั เหมอ จงึ พลาดทําไมโ ดนมือ แผลมิใหญนัก ปามิตองเปน หวงนะเจา คะ” หญิงสาวรีบบอก ดว ยเหน็ หนา ตาเปน หว งของปา สภุ า

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒๙ “คงเหมอคิดถงึ คุณภพละสิ ไมมาเสียหลายวัน เหน็ วาตอ งไปกรงุ เทพฯ ดวน” ปาสภุ าแกลง เยา จนหญงิ สาวหนาแดงดวยความเอียงอาย คุณพีม่ าลาํ่ ลาเพื่อไปเมือง กรงุ เมอื่ คืนวาน เพยี งแคคดิ ถงึ ใบหนาก็เริ่มออกสมี ากขึน้ กวา เดมิ หลงั จากทีท่ าํ แผลเสร็จ บวั ก็ดแู ลลูกคาจนบายคลอ ยคอ นเย็น ขณะน้มี ีลูกคา มิมากนกั ภายในราน เพราะจวนไดเพลาเกบ็ ของแลว ขณะที่ทุกคนเริม่ ทยอยกลับ เสยี งปงปง กด็ งั มาจาก ทห่ี นา เรอื น ไมน านก็ปรากฏรางพ่ดี าว ทีว่ ิง่ กระหืดกระหอบเขามา เหง่ือกาฬแตก เต็มท่ใี บหนา พรอมหายใจหอบเหน่อื ย “บวั แยแลว” จบประโยค กห็ ายใจรบั อากาศเขาไปเพิ่ม “วาไงไอดาว ขาลนุ ตามจนจะขาดใจตามไปดว ย” ปาสภุ าแวด ใสพ ด่ี าว จนพี่ดาวตองสูด หายใจเขาเต็มปอดอกี ครงั้ เพือ่ ใหม ีกาํ ลังพูดตอ “คุณภพ คณุ ภพเกิดอุบัตเิ หตปุ า” ดาวพดู จบ พรอมเสียงดงั จากกลองพยาบาล ทีม่ อื บัว รว งหลนลงทพี่ น้ื “วา ไงนะไอดาว เอง็ รูไดยงั ไง คณุ ภพทานอยทู ่ีกรงุ เทพฯ นะ” ปาสภุ าถามข้ึนละลํา่ ละลัก หวังใหเรอื่ งนีเ้ ปน เพยี งการเขา ใจผิดของดาว “กเ็ ม่อื เท่ียงเกอื บบาย คุณวทิ โทรมาหาพ่ีเขมบอกขา วเรอ่ื งคณุ ภพ พเ่ี ขมเลยมาบอกคุณ ฉวใี หด ูแลพนักงานใหเรยี บรอ ย แลวกร็ บี ออกไปเลย คณุ ฉวีมาแจกแจงงานฉนั ก็เลยแอบถามจน ไดค วามนี่แหละ” พ่ีดาว เลา ยาวถงึ ที่มาทไี่ ป เพ่อื มใิ หปาสุภาดา ซํ้า “โถ คุณภพของปา จะเปน อยางไรบาง ....ดาวแกรรู เึ ปลา ” ปาสภุ าหันไปถามคนสงขาวอกี คร้ัง พรอมหนั ไปมองหญิงสาวตวั เล็ก ทน่ี งั่ หนาไมม ีสีเลอื ดอยขู างๆ มือทัง้ สองกาํ แนน เขาหากนั จึงเออ้ื มมอื ไปลบู เบาๆ อยา งปลอบโยน “เขาวา มคี นตามไลยงิ ปา คุณภพไมย อม เลยยิงสวนกันไปมา แลวรถก็ควาํ่ ที่เหลือฉันไมรู แลว คุณฉวีไมย อมบอก นฉ่ี ันตอ งกราบกรานทเี ดียวนะ ถึงไดข าวนมี้ า” พ่ีดาวหันไปบอกปา พรอ มหยบิ ขนมที่เหลือจากถาด มากินดว ยความหิว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๐ “ปา สภุ า บัวอยากไปหาคุณภพเจาคะ” เสียงแผว เบา หลดุ ออกจากปากอยางยากลาํ บาก นัก “จะไปยังไงบัว บวั ไมเคยไปกรงุ เทพฯ บา นคุณภพอยูท ไ่ี หนกไ็ มร”ู พด่ี าวรีบพดู ขึน้ อยา ง ตกใจ ขณะทขี่ นมยงั คาอยทู ป่ี าก “บัวก็มริ ไู ดเจาคะ บวั รูแ คบัวจกั ตองไป” นา้ํ ตาเร่มิ ไหลจากดวงตา คร้ังนมี้ ิเหมือนคร้ังท่ี คณุ พีอ่ อกไปหาผทู ่วี างระเบิด แตค ุณพข่ี องเธอกาํ ลังเจบ็ อยู ใครจกั ดแู ล จะกินอยเู ยีย่ งไร ในยาม น้ีบัวมริ ูจักทําเชน ไร รเู พยี งตอ งไปหาคณุ พ่ีเทานั้น “ปา พาไปเอง ปาเคยอยกู รงุ เทพฯ และยงั มีบานอยูทน่ี น่ั อกี อยา งปา เคยไปบา นคุณภพ” ปา สุภาพดู ขึน้ ดวงหนา เลก็ ๆ หนั มาย้ิมบางอยา งมีความหวัง “แลว ที่นล่ี ะปา ไปกนั หมดใครจะด”ู พีด่ าวถามขึ้นอกี คร้ัง “เดย๋ี วปา ดใู หเ อง ลูกมือตอนนี้กใ็ ชก ารไดแ ลว เพราะหนบู ัวสอนเอาไวอยางดี ไมต องหว ง” ปา แจม พูดข้นึ บาง เพราะนัง่ ฟง อยูเห็นหนา หญงิ สาวกส็ งสารจบั ใจ แมน ทง้ั คูม ไิ ดแ สดงตัววาเปน คูรักกนั ไมวาบหวามหวอื หวาเหมือนคนสมยั ใหม แตก ารกระทําทเ่ี รยี บงายดหู ว งใยกนั อยางเปน ธรรมชาตทิ แี่ สดงออกถึงกัน ปาแจมกร็ ูไ ดวา ทง้ั สองผกู พนั กันมากขนาดไหน “งั้นฉันไปดวย” พด่ี าวพูดขึ้นอยางเปน หว งเชน เดยี วกนั “เอง็ ไมต อ งไป คอยฟง ขา วอยูที่นี่ เสยี ดายโทรศัพทป า ก็ไมมี ท่ีรา นนกี้ ไ็ มมี ไมร ูจ ะสง ขา ว กนั อยา งไรเอ็งกลบั ไปท่คี าสโิ นแลว กร็ อฟงขา วนะ พอปา ไปถึงทีก่ รงุ เทพฯ จะซ้ือโทรศัพทสกั เครือ่ ง แลว จะโทรมาหา เผ่ือมีความคบื หนาอะไรบาง” ปาสุภานิง่ คดิ กอ นท่จี ะบอกกับดาว “แบบนั้นกไ็ ดป า เด๋ยี วฉันรออยทู คี่ าสิโนรอฟงขาวจากทางนนั้ คอยรายงานปา นะ” ดาวตอบกลับอยางเหน็ ดว ย พลางเอามอื ลูบที่มอื เลก็ ของบวั อยางปลอบใจ ระยะทางจาก คาสิโนมาท่นี เี่ สยี เวลามากนักทําใหขาวลา ชา ไมสามารถไปหาไดท นั ทว งที ขออยาใหค ุณภพ เปนอะไรไปเลย แมน ดาวจะไมประสาเร่อื งพวกนเ้ี พราะมัวแตหวงกนิ แตก็ดอู อกวา คนู ้มี ิธรรมดา ตอนน้ดี าวสงสารบวั จบั ใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๑ “เราไปกันเลยไดหรือไมเ จาคะ” หญิงสาวเอย ขึ้นอกี ครั้ง นํ้าเสยี งยงั เจืออาการสั่นเทาอยู หากไปถงึ ชาเลา คณุ พี่จักเปน เยย่ี งไร ภาพทคี่ ุณพเ่ี น้ือตวั เตม็ ไปดว ยเลอื ด โอบกอดบัวท่สี น้ิ ใจไป แลว ยังติดตา แมมิรวู าจากน้นั คุณพเ่ี ปน เยย่ี งไรเพราะฟน เสียกอน แตบ วั ก็มอิ ยากใหเกิดขนึ้ อกี “ไมไดห รอกลกู ตอนนี้รถหมดแลว คืนน้ีบวั เกบ็ ของกอน พรงุ นน้ี ง่ั เรอื ไปท่ใี นเมืองแลวคอย ขน้ึ รถไปตอนเชา” ปาสภุ า บอกกลับมาอยา งเหน็ ใจ ภายในหอ งพระ บัดนี้เต็มไปดวยกลน่ิ ควนั ธปู แลกล่ินดอกไม หญงิ สาวน่งั นงิ่ อยูเชนนน้ั เนนิ่ นาน จนปาสุภา ตองใหดาวทว่ี ันนี้ขอนอนท่ีนแี่ ลว ออกไปพรอมกนั ในตอนเชา เขามาตาม “บวั ไปนอนเถอะ เด๋ียวจะไมม ีแรง กรงุ เทพฯ ไกลมากเลยนะ ไปเชา วันนอี้ าจจะถงึ ดึกๆ ตองเก็บแรงเอาไวใหม ากๆ” “เจาคะ พด่ี าว” บวั ตอบกลบั พลางลุกเดนิ ตามเขาไปในหอ งนอน จากนน้ั กเ็ ริ่มเกบ็ กระเปา โดยมีพ่ีดาวและปา สภุ าดอู ยูขา งๆ “บัว เขม็ ขัดทอง กับแหวนอยูทไ่ี หน” พี่ดาวเอย ขึ้นอยางนกึ ได วา ตนเองนําของมาใหบัว ตอนทีต่ ง้ั เสาเอก บัวเดินไปเปดล้นิ ชกั ในตูอ ยา งเงยี บๆ เอาของทัง้ หมดยน่ื ใหพ ีด่ าว “เกบ็ ไวลึกๆ ทซี่ อกกระเปา เผื่อจาํ เปน ยังพอเอามาแลกเปนเงนิ ไดมากโขนะ อยาลืมละ พ่ี ยดั เอาไวตรงน”ี้ พ่ีดาวยัดเข็มขดั ทองกบั แหวนแยกกนั ไว มองหนา ปา สภุ าพยักหนาใหรบั รู ปา สุภาพยักหนา ตอบกลับมา พรอ มลบู ทีห่ ัวเล็กๆ อยางปลอบโยน “เด๋ยี วกไ็ ดเ จอแลว ลูก ไมเ ปนไรนะ” หญงิ สาวพยักหนา แลว ทุกคนก็เอนกายลงนอน เพลาเชา อาทติ ยย ังมิขน้ึ ดี บัวลงมาทค่ี รวั เพ่อื ลํา่ ลาปา แจม แลแจกแจงงานใหกับเด็กๆ ทมี่ าชวยทําขนม เมือ่ วางใจแลวทงั้ สามก็เดินทางไปที่ในเมือง โดยมเี รือของลุงแยมเปน ผไู ปสง เม่อื ไปถึงพด่ี าวก็วงิ่ ไปซื้อตวั๋ รถมาเตรียมไวให จากนน้ั ก็อวยพรแลย้าํ กบั ปาสุภา วาไปถงึ ใหรบี ซ้อื โทรศพั ทเลย อยาลมื เด็ดขาด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๒ บัดนีท้ ้งั สองปา หลาน ก็เดินทางออกจากเมืองแหง ทะเล เพอ่ื ไปยงั เมอื งศวิ ิไลซที่ผหู นง่ึ หนี จากมาเพ่อื รักษาแผลในใจ แลอีกผูหน่ึงจากมาเพอ่ื หาผูเปนท่ีรัก OOOOOOOOOO กวา จักเดนิ ทางมาถงึ ที่แหงน้ลี าํ บากยง่ิ นัก ระยะทางท่ีแสนยาวไกล แลรถก็แนนขนดั อยา งท่ีบัวมิเคยเจอ ดีท่ปี าสภุ าคอยอธิบายเรอ่ื งตางๆ ใหฟ ง แมนความทุกขจักยังอยู แตกแ็ ฝง ความตนื่ ตาต่ืนใจไวพ รอมกัน ถึงจดุ หมายปลายทางทต่ี องการแลว แตเ พลานี้มืดมดิ นกั ปาสุภา จงึ บอกบัววาใหเ รากลับไปต้ังหลกั ท่ีบานกอน แมน ยามน้ีไปหาคณุ ภพ ก็คงมมิ ใี ครจกั อยาก ตอนรบั แลอนั ตรายดวย ปาสภุ า จึงโบกรถสเี หลืองเขียวที่เรยี กวา แท็กซ่ี สะดวกดียงิ่ นักมิหลบั มินอนกนั เลย กวา จักผา นรถท่ตี ดิ ขดั ออกมาไดก ็ใชเ วลานานโข จนมาถึงเรอื นช้ันเดยี ว บัดนีห้ ญา ขึ้นรกรา ง รถท่ี อาศัยมาจงึ จอด ปาสภุ าจายเงินเสร็จก็บอกใหบวั ลงจากรถ “บัว ทน่ี ี่บา นปา รกไปหนอ ยเพราะไมมีคนอยู ทนนอนคืนนี้ไปกอนนะลกู ” ปาสุภาพดู จบ พรอมไขประตรู วั่ แลพาบัวเดนิ เขา ไปในบา น “มิเปน ไรเจาคะ ปาสภุ า เด๋ยี ววันพรงุ บัวจักชว ยเก็บกวาดนะเจา คะ เรอื นปา สุภานาอยูยิ่ง นกั ” หญงิ สาวตอบกลบั มาพรอมมองไปรอบๆ พลนั สายตาเหลือบไปเห็นภาพครอบครวั พอแม ลกู จงึ คอยเอ้ือมมอื ไปหยบิ ขึน้ มาปด ฝุนอยางระมัดระวัง “บัวขอโทษนะเจาคะคุณปา ทตี่ อ งพามาร้อื ฟน ความหลงั เย่ยี งน้ี” หญิงสาวพอรเู รอ่ื งของ ปาสภุ าจากพดี่ าวมาบา ง วาท่แี กหนีไปทาํ งานทีเ่ กาะ เพราะพยายามจะลมื ความทรงจาํ ที่ เจ็บปวด เม่ือสามีและลกู เสยี ชวี ิตจากอุบัติเหตุพรอ มกัน แกทนอยูบ า นหลังน้ไี มได ทุกพนื้ ทที่ ่แี ก อยู มีภาพความทรงจาํ เต็มไปหมด จงึ ไดตดั สนิ ใจท้ิงทกุ อยา ง เพอื่ มาอยูทเ่ี กาะกลางทะเลแสน ไกล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๓ “ใหบวั เปนลูก เปนหลานปา สภุ าไดหรือไมเจาคะ” แมว า ปาแจมจกั เปน ผใู หชวี ติ แตปา สภุ าเปนผูใหทางเดนิ เสมอ บวั กราบชาๆ ลงทอ่ี กในขณะทปี่ า สภุ าพยายามกล้ันน้าํ ตาดวยความ ตื้นตัน “ไดสลิ กู ได ได” หญิงมีอายุ โอบกอดรางเลก็ เต็มแขน อยา งมอบความอบอุน ทั้งหมดที่มีให OOOOOOOOOO เพลาเชา วนั น้ี บวั ต่ืนมาทําความสะอาดเรอื น แลจดั เกบ็ สวนบางสวนรอปาสภุ า ที่ทํา สาํ รบั เชา อยางยิม้ แยม ใบหนาเตม็ ไปดวยความหวัง ‘วันน้ีบวั จกั ไดเจอคุณพี่แลว นะเจา คะ’ ยมิ้ ไปทาํ งานไปอยา งมริ เู หน็ดเหน่ือย จนปาสุภาเรยี กเขาไปอาบนํ้าแตง ตวั เพราะสาํ รับ พรอมแลว กินเสร็จจกั ไดออกเดินทางกัน วันนป้ี า สุภาทําสํารับงายๆ เปน แกงจดื แลหมูทอดกระเทยี ม ดวยความรอ นใจ อยาก ทราบขาวคราวของผเู ปนนาย เมอื่ ทงั้ สองปาหลาน จัดการกับรา งกายแลสํารบั เสรจ็ กพ็ รอมออก เดนิ ทาง ออกจากเรอื นครานี้ มมิ รี ถมารออยา งเชนเดิม ปาบอกวาที่นีเ่ ปน ซอยเขามา ตอ งเดิน ตอ ไปอกี สักหนอ ยจนถงึ ถนนใหญจึงจะมรี ถ เมื่อปดประตูเรอื นแลบวั เดินตรวจความเรยี บรอย ตามนิสัยเสรจ็ แลว ก็พากันเดินออกไปเหงอื่ ยังมิทันตก กถ็ ึงทีห่ นา ปากทางเขา บัดนีร้ ถราว่งิ กนั ขวักไขว ตา งจากหนา เรือนยงิ่ นกั ปาสภุ าโบกรถอยางท่เี คย เวลาผานไปนานพอสมควร รถกม็ าจอดท่หี นาเรอื นหลังใหญปด มิดชิด มีเพียงคนทปี่ า สุภาเรยี กวา ยามเทานน้ั นั่งอยทู ี่ตูหนาเรือน จงึ เดินเขา ไปหา “นพ่ี อ จําฉนั ไดรึเปลา ที่เคยมาทน่ี ก่ี บั คุณภพ” ปา สุภา ทกั ยามคนหน่งึ ท่แี กจําได

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๔ “จําไดส ิ ปาทที่ ํากบั ขา วอรอยๆ ทําไมจะจาํ ไมได” พ่ยี ามคนหน่ึง เดนิ ออกมาจากประตู ตรงตู “คณุ ภพอยูรึเปลา ฉันมธี ุระดวยนะ” หญงิ มอี ายุถามกลับ “ไมเ หน็ มานะปา ตั้งแตไปพรอ มปา คุณภพก็ไมไดมาเลย ปา ไปกบั ทานไมใ ชเหรอ” พย่ี าม ตอบกลับมาทา ทางแปลกใจ “พอไมรไู ดยังไงละ กค็ ณุ ภพมากรุงเทพฯ ไมมาที่นีจ่ ะใหไปที่ไหน” ปาเองกถ็ ามอยา ง สงสยั “ไมนะปา นอกจากทพ่ี าปา มา ผมก็ไมเ คยเห็นแกมากอนหนานี้หรอื หลังจากน้ีเลย ถงึ จา ง ใหพ วกผมมาเฝา แลวกใ็ หค นมาทาํ ความสะอาดไวไง” เม่ือไดคําตอบปา สุภาแทบทรดุ แกไมคิด วาผูเปนนาย แมจะมคี วามลับมาก แตกไ็ มคิดวาจะเปน เรอ่ื งน้ีดวย บานหลังใหญ ใครจะซื้อท้ิง ซ้ือขวางเชนน้ี ตอนน้หี ญิงสาวท่ียืนอยูข างๆ ปา สุภากห็ นาซดี ไปเชนกนั เมื่อเห็นปาทําสีหนาไมส บายใจ “แลวพอจะรทู อ่ี ยูคุณภพรึเปลา” ปาสภุ าพยายามถามตอ เพ่อื ใหไ ดค าํ ตอบท่ีตองการบา ง “ไมรูเลยปา บรษิ ัทสง ผมมาเฝาผมกม็ าเฝา ไดเ งินเยอะ แถมไมม ีปญหาดวย เลยไมอ ยาก ถามอะไรมาก กลวั จะตกงาน” พยี่ ามตอบกลบั มาอยา งรูสกึ ผดิ เมอื่ เหน็ หนา ผหู ญิงทง้ั สองคน หลงั จากท่ีออกมาจากบานหลงั ใหญไมไ ดคาํ ตอบอะไร ปาสุภาเลยปรึกษากบั บวั วา ตอ ง หาซื้อโทรศัพทส ักเคร่อื งกอ น เพือ่ โทรหาดาวถามขาวคราวทางนั้น บวั พยกั หนาอยา งเห็นดวย จงึ พากนั เดนิ ทางตอ “ดาวนป่ี าเอง ทางน้ันเปนยังไงบาง ไดข า วคุณภพรึเปลา ” ปา สุภาพดู ผา นโทรศพั ทท่ซี อ้ื ใหมใ นรานสะดวกซอื้ หนา ปากซอย “ปาๆๆ ...ถงึ แลว เหรอเปน ยงั ไงบาง นี่เบอรป าใชร ึเปลา ” พี่ดาวตะโกนตอบกลับมาเสียง ดัง จนปาตอ งดา ไปหนึ่งยก จงึ ตงั้ สติตอบคําถามได

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๕ “ไมไดขา วอะไรเลยปา นีค่ ุณวทิ ยา กับคุณเขม ก็หายเงียบไปเลยแลวทางนนั้ ละปา ” พ่ีดาว ตอบกลบั มา น้ําเสยี งไมใครด ีนกั อยา งนกึ เปน หวง “ทางน้กี ็ไมไดขาวเลย ปา วาจะลองไปดทู ีโ่ รงแรมที่เคยทํางาน วามีใครพอจะรูจกั คณุ ภพรึ เปลา แกเคยไปหาปาบอ ยๆ สมยั ท่ชี วนมาทาํ งานท่เี กาะ” ปาสภุ าเรม่ิ หาทางอีกครง้ั “ไดปา เดยี๋ วฉันจะพยายามหาขาวทางน้ีนะ วา พอมใี ครรูจกั บานคณุ ภพทก่ี รงุ เทพฯ รึ เปลา ” หลงั จากพดู คยุ กนั อกี นานก็วางสายลง ทงั้ สองปาหลานจึงเร่ิมเดนิ ทางกันตออยางไมยอ ทอ เพลาน้เี ย็นมากแลว ทกุ ท่ที ีไ่ ปมเี รอื่ งทปี่ า สภุ าคิดวาเหลอื เชื่อ แลอศั จรรยใจทีส่ ดุ คือมิมี ใครรจู กั คุณภพเลย เพียงแคเ คยเห็นแตก็มริ ูวาเปน ผูใดมาจากไหน สมควรแลวทเ่ี ปน เย่ยี งน้ัน ปา สภุ าวา แมแ ตคาสิโนใหญข นาดนัน้ ยังมมิ ีผใู ดรวู า ใครเปนเจาของ ‘การหาตัวคุณภพเพลานี้มงิ า ยเสยี แลว ’ บวั ราํ พึงในใจ ทัง้ สองเดนิ ทางกลับมาต้งั หลักที่บาน ก็พลบคาํ่ เตม็ ที เหนื่อยกายมเิ ทา ใด เหนื่อยใจน้นั สาหัสนกั คณุ ภพบาดเจบ็ แลหาตวั มเิ จอ เบอรของคนสนิทแลคณุ ภพเอง ก็ถอื เปน ความลับอีก อยา ง บดั นีท้ ุกสิง่ ดมู ดื มนไปหมด บัวเดินมาหาปา สภุ า ทบ่ี ดั นีน้ ง่ั นวดขาดว ยความปวดเมือ่ ย จงึ ย่นื มอื ออกไปชวยนวด ปาสุภายิม้ ใหพรอ มลูบหวั อยา งเมตตา “ปาสุภาเจาคะ หากบัวอยากขอบางอยางจักไดหรือไมเ จาคะ” หญงิ สาวเอย ข้นึ เสยี งแผวเบา “ไดสิลูก มอี ะไร” ปาสภุ ารับคําอยางงา ยๆ ในชีวิตแกนอกจากคุณภพแลว ก็มบี ัวนแี่ หละท่ี แกรกั ยง่ิ นัก “บวั อยากอยูต ามคณุ ภพจนเจอเจา คะ ” สายตาของหญิงสาวขณะน้เี ปยมไปดวยความ แนว แนม ่นั คง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๖ “ไดสิ ปา ก็จะทําอยา งน้ันอยแู ลวละ ถางั้น พรุงนกี้ โ็ ทรบอกดาวใหไ ปบอกแมแจมวาเราอยู ตออีกสกั พกั ใหญ ไมต องเปน หวง หากมีขา วจากที่เกาะ กใ็ หด าวโทรมา จะไดทันทวงท”ี ปา สภุ าพดู ขนึ้ อยา งเหน็ ดว ย /‘คณุ พเ่ี จาคะมิวาจะยากเย็นสกั เทา ใด บวั สัญญาวาจักตามหาคุณพี่จนเจอ’/

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๗ ตอนที่ 13 : หลงทาง วนั เวลาผา นไปอยา งเชอ่ื งชา บัวยงั อยูที่บา นของปา สภุ า เพลาน้ี เจด็ วันแลว ยงั มิมคี วาม คืบหนาอันใด ทเ่ี กาะกม็ มิ ีผูใดกลบั ไปแมเ พยี งคนเดยี ว นานเย่ียงน้ีการอยูอยางท้งิ ลมหายใจไป วันๆ คงมีเพียงแตทกุ ขท รมานเทานน้ั หากยงั มิมีขา วอาจจักเปนเรอ่ื งทด่ี ี คุณพี่คงจะยงั มสิ ิน้ แมน บาดเจ็บมากมายมิเหมือนเดิม อยางไรเสีย บัวก็ใหส ัจสาบานวา บัวจักรอคณุ พ่เี พียงผเู ดย่ี ว เทานัน้ “ปาสุภาเจา คะ” ปา สภุ าท่ีขณะนี้กาํ ลังนง่ั ถกั ริมผา มานอยูขางๆ เชน เดยี วกบั บวั ก็หันมา เมอื่ ไดย นิ เสียงของหญงิ สาว “วา ไงลกู ” ปา สภุ าถอดแวน สายตา พลางวางเข็มในมือหันมาคุย “บัววา เราจกั ทาํ ของขายดีหรอื ไมเจาคะ อยูเชนน้ีบวั เหน็ วามิมีคณุ คาอันใด เบ้ียอัฐก็จกั หมดไปเสียเปลา บวั มอิ ยากใหป า แจม คอยสงอฐั มาใหล าํ บากเจาคะ” บัวเอย ข้นึ เสยี งไมดงั นกั เกรงวาจกั ทาํ ใหป าสภุ าลําบาก เพยี งเทา น้กี ล็ าํ บากมากแลว “ดสี ิบวั ปาก็วา จะชวนอยู เมื่อวานลองโทรไปท่ีโรงแรมถามถึงคุณภพ เหน็ ผูจดั การวา ขนมไทยรา นท่เี คยทําสง ยา ยไปอยูกบั ผวั ฝรง่ั ท่ีเมอื งนอก หารานอ่ืนก็รสชาติไมดเี ทา ปาก็วา จะ บอกบวั แตเห็นเศรา ๆอยคู งไมอยากทําอะไร” ปาสุภารบี ตอบมาอยา งดใี จ แกไปคุยโมกบั ผจู ดั การไววาเจอคนทําขนมไทยอรอยมาก จะทํามาใหชมิ พดู จบกเ็ พิ่งคดิ ไดว าบัวอาจจะไม อยากทํา “จรงิ หรือเจาคะ บัวอยากทาํ เจาคะ ตอ งทําเยี่ยงไรบา งเจาคะ” บัวตอบกลบั มาอยาง ตื่นเตนดใี จ “ง้นั วนั น้ีเราออกไปซือ้ ของกัน บัวไปดใู นครัววาขาดอะไรบา ง พรุงน้พี อทาํ เสรจ็ กเ็ อาไปให ผูจดั การชมิ ถา ผานก็ไดทําสง ที่นเ่ี ขาตองการเยอะ รบั รองบัวไมเหงาเลยละ ถา บัวตกลงปาจะได โทรไปบอกเขา” ปา สุภาพูดยังไมทันจบประโยคดี หญงิ สาวก็ยิ้มแลพยักหนาเรว็ ๆ อยา งลมื กิรยิ า จนปาสุภาหลุดขํา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๘ ‘ในทสี่ ดุ ก็ย้ิมไดส กั ท’ี ปา สภุ าคิดในใจ เวลาท่บี ัวเศรา ทุกขใจ ทกุ อยา งรอบตัวมันกด็ หู ดหู ตามไปดว ย ปาสุภา รีบโทรแจง ใหท างผูจ ัดการโรงแรมทราบก็ดใี จใหญ เพราะลกู คาถามหาจนไมร ูจะ ตอบวา ยงั ไงใหร ีบทํามาสงแตเชา เผอื่ ขายใหล ูกคา ชมิ ดว ย ถา ผา นก็เร่ิมสงไดเลย บัวในตอนน้ี เดินหายเขา ไปในครวั เพอื่ เช็คของต้งั แตปา สุภายงั ไมบอกอะไร จนปา เองกอ็ ดขนั ไมได ทา ทาง จะเก็บกดมาก ไมนานทัง้ คกู ็ออกจากบา นเพ่อื ไปซอ้ื ของ OOOOOOOOOO หนา หองผปู วยช้นั พเิ ศษท่ีถกู ปด ไวท ัง้ ชนั้ ในโรงพยาบาลมีช่ือเสยี งแหงหนึง่ เตม็ ไปดวย การดชดุ ดาํ ปอ งกนั อยอู ยางแนนหนา บัดน้ีสตรีมอี ายุ ท่ดี ทู รงอาํ นาจดง่ั นางพญาเดนิ มาถึงที่ หนา หอง โดยการด ท้งั หมดตา งโคงคํานับอยา งเคารพยาํ เกรง เมื่อเขามาถงึ ภายในหอ ง รา งสงู ใหญข องหลานชายเพียงคนเดียวที่รกั ยิง่ ยงั นอนสลบไสลไมไ ดสติ โดยมีแพทยแ ละพยาบาล คอยดแู ลอยางใกลช ดิ “คุณชายยังมิไดสตอิ ีกหรอื ” เสยี งทรงอาํ นาจ แตยงั มีความส่นั ไหวในนํา้ เสียงดังขึน้ “เชิญเสด็จขอรบั ทา นหญิง คณุ ชายยงั มไิ ดสตเิ ลยขอรับ เบ้ืองตนอาการมิมสี งิ่ ใดผิดปกติ เลย ทางเราก็พยายามหาสาเหตขุ องอาการแตกม็ พิ บ เหมอื นวา คณุ ชายทรงหลบั อยูเทาน้ัน” แพทยผเู ฝาดูแลอาการ ตอบกลับมาดวยสหี นา ไมสบายใจ “พดู ธรรมดาเถอะ น่มี นั ยุคสมัยไหนแลว ” ทานหญงิ พรรณเพ็ญแข เอย ข้นึ ดว ยนาํ้ เสียงไม ดังนัก บดั นย้ี ศถาบรรดาศักด์ิ เปน เพยี งสิง่ ท่ตี ดิ กายมาเทานนั้ แมนมีเงินทองมากมายและ อาํ นาจบารมี แตห ลานชายเพยี งคนเดียว ทีเ่ กิดจากบุตรชายของทาน ทา นมิสามารถชวยส่ิงใด ไดเลย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓๙ หลงั จากเสียบิดาไปเมื่อหลายปกอ น เพียงมินานนกั ก็ตองสูญเสียมารดาดวยอบุ ตั ิเหตุอีก คน และตัวทานชายเองกไ็ ดห ายไปถึงหน่ึงป หลังจากน้ันจึงพบแตรางทน่ี อนสลบไสลบาดแผล เต็มตวั ครั้นหายฟน คืนสติกม็ พิ ูดอนั ใด มีเพยี งรา งกายท่บี อบชาํ้ และหวั ใจทแ่ี ตกสลาย จากท่เี คยทาํ ตามธรรมเนยี มปฏบิ ตั ิมากอนอยางเครงครดั กม็ ทิ ําสง่ิ ใดอกี เลย จนวนั หนึง่ มาทูลขอท่ดี นิ มรดกผนื ใหญก ลางทะเล ผเู ปนยาสงสารหลานย่งิ นัก จงึ ไดยกเลกิ ธรรมเนยี ม ปฏบิ ตั ิ แลปลอยหลานรกั ทําทกุ สง่ิ ทกุ อยางตามใจนานถงึ หาป และมาถูกลอบทาํ รายในครั้งนี้ “สบื ไดความวา อยา งไรบาง ใครท่มี ันบงั อาจมาลอบทาํ รายหลานของฉนั ” เสียงกรา วทรง อาํ นาจจากสตรีรางเลก็ แตเดด็ เดี่ยวดั่งนางพญา เอยถามวทิ ยาคนสนิท ที่ติดตามกวินภพมา ตง้ั แตค ร้ังยังเลก็ “เรากาํ ลังสืบหากันอยา งเต็มท่ีขอรบั ทา นหญิง” วทิ ยาตอบกลบั พรอ มกม หนา “ตามหามันใหเจอ ไมว า จะดวยวธิ ไี หน ฉนั วา มันอาจจะเปน พวกเดยี วกับตอนทท่ี าํ ใหรถ ทา นชาย ตกเขากับมารดากเ็ ปนได” ตดี๊ ด ตี๊ดดดดด ต๊ดี ดดดด จบคําพดู ของทานหญิงพรรณเพ็ญแขเพียงไมนาน เคร่ืองตรวจชีพจรทีร่ า งคนปวยก็เกิด เสียงดงั ขน้ึ บัดนรี้ างกายทใี่ หญโ ตเกรงแนน อยางทุกขทรมาน บรรดาแพทยต างรีบเขามาดูดวย อาการตื่นตกใจ “เกิดอะไรข้นึ ชายภพ ชายภพ” เสยี งผเู ปนยา ดังขนึ้ OOOOOOOOOO “คุณแม คุณแมอยาปลอ ยมือจากชายนะ” เสียงรองบอกผเู ปนมารดา ท่บี ดั น้เี ลอื ดอาบเต็มทศ่ี รี ษะ ดวยอุบัตเิ หตุ มรี ถวิง่ ตดั หนา ขณะท่ีอยูบนเขา จนทําใหร ถวิง่ ตกลงสูห นาผา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๐ กวินภพ ในตอนน้ันมีสตริ ูท กุ อยางวามีรถตามมา ขณะทเ่ี ดินทางพาผูเปน มารดาไป พักผอ นยงั ภาคเหนือ แตก ็ไมทนั การเสียแลว ทําไดเพยี งดงึ ผูเปนมารดาออกจากรถ แตกย็ ังไม พนหบุ เหว บัดน้ชี ายรางสูงใหญ จับมอื มารดาไวข ณะท่ีตวั เองกเ็ กาะก่งิ ไมบรเิ วณหนาผาสงู “คุณชายปลอยแมเ ถอะลูก ไมง้นั เราจะตายดวยกนั ” ผเู ปน มารดาเอยแผวเบาดว ย น้ําเสยี งหมดแรง “ไม ชายไมปลอย” ขณะทช่ี ายหนมุ พยายามสุดแรง ท่จี ะดึงมารดาข้ึนมา มอื เลก็ ๆ อีกขา ง ที่มไิ ดถ ูกเกาะกมุ ก็เอื้อมมาสัมผัสมอื ของผูเ ปนบุตรแผวเบา พรอ มยิ้มใหเปน ครั้งสดุ ทา ย “แมร ักลกู นะ” จากนั้นมือเล็กก็แกะมอื ทถ่ี ูกเกาะกมุ อยู กวินภพพยายามจบั ไวแ นนแตก็ไม สามารถเหนย่ี วรง้ั ได มอื เล็กคอ ยๆ รูดออกจากมือใหญ แมพยายามรั้งไวก็ไมเ ปนผล บดั น้มี ือ ของผเู ปน มารดารูดผา นองุ มอื ใหญมาจนถึงท่ีปลายน้ิว รา งเลก็ รว งลงสูใ ตหุบเหวดวยใบหนาท่ี ยังมีรอยยม้ิ สงมาใหล ูกชาย คณุ แม! !!! ...เสียงตะโกนกอ ง หากก็มอิ าจฉุดร้งั รางนนั้ ได หมดสิน้ ทุกสง่ิ ทุกอยา งแลว เขาไมส ามารถชวยเหลอื ผหู ญิงท่ีรักเพยี งคนเดยี วได มอื ท้งั สองกําแนน มอื ขา งท่ีเกาะกุมมอื มารดาเอาไวไ มอยู กาํ บางอยา งที่เหลอื เปน ชิน้ สุดทายท่ีเอาไวด ู ตางหนา แตจ ะมปี ระโยชนอ ะไร หากชวี ติ น้ีเขาไมเหลอื ใครอีกแลว มืออกี ขางที่กาํ ก่ิงไมไวคอยๆ ปลอ ยออก รางใหญกาํ ลังรว งลงสูหุบเหวตามมารดา ท่ีบัดน้ีหายวับไปไรร อ งรอย OOOOOOOOOO มานหมอกแผวบางทพี่ รางตาเรม่ิ กระจา ง ภาพหญิงสาวทกี่ วินภพคดิ ถงึ มาเนิน่ นาน บัดนี้ มาปรากฏท่ีตรงหนา หญิงสาวรางเล็กกําลังยนื มองดูชายแปลกหนา ที่มแี ผลบาดเจบ็ ไมร สู กึ ตัว โดยมบี า วคอยทาํ แผลใสย าให ดวงหนา ท่ีคํานึงหามาเนน่ิ นานบดั น้เี รม่ิ กระจางชัดเจน “บัว...” เสยี งแผว เบา หลุดรอดออกมาจากริมฝปากราวกบั ความฝน ที่เปน จริง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๑ “ชอย ตรงน้ันดว ย เห็นหรอื ไม” เสียงใสทค่ี ุนเคยดงั ข้นึ พรอ มชี้บอกบาวใหด ทู ่ีแขนของ ชายหนมุ ขณะที่กาํ ลังทายาใหท เี่ รือนของบาว “เจา คะ คณุ บวั ดูซิมือกาํ อนั ใดอยมู ยิ อมปลอ ย แมน บา วผูชายมางัดเทาใดกม็ ิออก” บา วตอบกลับ พลางสบถในลําคอ พรอมรอยยิ้มของผเู ปนนาย ทแี่ ยมออกมาอยางนึกขัน กวินภพมองภาพนน้ั อยางคดิ ถึง นค่ี งเปน ตอนทห่ี ญิงสาวชว ยเขาข้นึ มาจากนํ้า นอนจบั ไข ไมไดส ติอยเู ม่อื นกึ ยอ นไปเพียงไมนาน กลิ่นอาหารกม็ าปะทะท่ีจมกู “กินเสียหนอยเถดิ ยังมิมสี ่งิ ใดตกถงึ ทอง ตง้ั แตส รางไข” หญิงสาวท่ียืนอยูห ลงั บา วไพร เอย ข้ึน ขณะทีช่ ายหนุม นั่งเหมอลอย มือยงั กาํ ทแ่ี หวนมิยอมปลอ ย เหมอื นวาตกอยูในภวงั ค เพยี งผูเดียว “กนิ เสียหนอยเถิด ยังมิมีส่งิ ใดตกถงึ ทองตงั้ แตส รางไข” คาํ พดู เดิมซํา้ ๆ อยเู ชน น้นั ทกุ วนั จนทําใหช ายหนุมเร่มิ หันมามองสบตา แลวกม ลงกนิ ขาวกบั ปลาแหง อยา งเงียบๆ เมื่อหมดก็ กลับไปมองเหมอ เชน เดิม แตด วงหนา สวย บัดน้ีกลับเรม่ิ มีรอยย้มิ แหงความหวัง “เหตุอันใดจึงมานัง่ อยทู นี่ ่ี บาวไพรพ ากนั ไปกนิ ขาวหมดแลว หนา เดย๋ี วจกั หมดมไิ ดก นิ บวั มิรูดว ย” เสยี งคุนชนิ ดงั ข้นึ ท่ีดานหลงั ขณะที่มองเหมอ อยรู มิ น้าํ ชายหนมุ หนั ไปมองหญิง สาวรางเล็กเสียงเจือ้ ยแจว ดา นหลังเปนบา วที่ถอื ตะกรา ใสด อกไม แลว ก็เมินหนั หลังกลบั ไม สนใจ “คุณบัวอยา ไปยุงกบั มันเลยเจาคะ ทาทางจักวิปลาสหลายเพลาแลว ยังมยิ อมเจรจาสกั คาํ ” เม่อื ไดฟ งคําพดู ของบาว หญงิ สาวก็ไดเ พียงถอนหายใจ แลเดินหลบเล่ียงไป “บวั มีสม สกุ ลูกไมม าดว ย อยากชมิ หรอื ไมเจาคะ” มือเลก็ ยื่นผลไมม าท่ีตรงหนา ดวงตาที่ เฉยเมย บัดนี้เร่มิ มีแววตาขึน้ มาบา งแลว “วนั นี้บัวหดั ทาํ ขนมมาดวยเจา คะ ลองชมิ ดูดีหรือไม”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๒ รอยยมิ้ ทมี่ เี สมออยา งมิเคยยอทอของหญงิ สาว ทาํ ใหชายหนุมเร่ิมรสู กึ ตัว ตื่นจากความ เศรา “วนั นีบ้ ัวรอ ยมาลัยมาดวยเจา คะ เข็มตาํ มอื เจ็บเหลอื เกนิ ” มือเลก็ ยื่นมาตรงหนา ชาย หนุมเพียงมองดูและเร่ิมมีรอยยิม้ บางๆ “วันนบ้ี ัวทํากระแตมาฝากคุณพ่ีเจา คะ เปน ตวั แรกท่ีงามถึงเพียงนี้เลยหนาเจา คะ” กระแต บนกงิ่ ดอกแกว สภาพยับเยินถูกยื่นมาท่ตี รงหนา จนชายหนุมตอ งหลุดขาํ ออกมา แลว ยนื่ มือ ออกไปรบั กวินภพมองภาพเหตุการณท เ่ี คยผานมา อยางเพลดิ เพลนิ จนเหมือนวา หลงลมื บางสงิ่ บางอยา งไป OOOOOOOOOO เวลาผา นไปจกั ครบเดอื นแลว มมิ ีว่แี ววของคุณพี่เลย บวั นัง่ มองเหมอ อยูท ่หี นาเรือนหลัง เล็กของปาสุภา ‘คุณพ่จี ักคํานงึ ถึงบัวบางหรือไมเ จา คะ’ หญิงสาว ปาดน้ําตาออกจากดวงหนาอยา งแผวเบา บอ ยครั้งทห่ี ญงิ สาวออกมานัง่ มองเหมอเชน น้ี เพอ่ื มใิ หป าสุภาเปน กงั วล บดั นี้กิจการการ ทาํ ขนมสง โรงแรมเปนไปไดด วยดี ทําใหบ ัวพอท่จี ักผอ นจากความคิดถึงลงไดบาง “บัว ปาเสรจ็ แลวเราไปกนั เถอะ” ปา สภุ าเรียกหญงิ สาวมาจากขา งในเรือน ตอนน้ไี ดเวลา ตองไปสงขนมทโ่ี รงแรมแลว หญงิ สาวเดินจึงเขาไปหา ทห่ี นาโรงแรมในยามเชา ผคู นยังไมมากมายนัก ปา กับหลานเดินถอื ตะกราใสข นมเต็มท้ัง สองมอื สองไมแลดมู ิคลองตัวนัก หญงิ สาวเดินกมหนากมตาตามนิสัย จนมองไมเห็นรา งสูงใหญ ที่ยนื ขวางอยู ทําใหเ ดินเขา ไปชน ยงั โชคดีทข่ี นมมหิ ลุดออกจากมอื หญงิ สาวไดแตถ อนหายใจ อยา งโลง อก พลางแหงนหนาขน้ึ ไปมอง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๓ “บัวขอประทานโทษเจา คะ ทเี่ ดินมิดูทาง” เสียงเล็กแผว เบาเอยขึน้ อยา งตกใจ รอบกาย ของชายคนนน้ั มีชายชดุ ดาํ แลนากลัวอยูเ ตม็ ไปหมด “ไมเ ปนไร เจบ็ ตรงไหนรึเปลา ” เสยี งนุมลึกเอยขน้ึ พรอ มมองไปรอบๆ หญงิ สาว “มิเปนไรดอกเจาคะ บัวขอตวั นะเจา คะ” บวั รีบเดนิ ตามปาสภุ า ท่ยี นื รออยอู อกไปอยา ง นกึ กลวั สาย ตาสองปา หลาน รีบเดินไปยงั หองอาหารของโรงแรมมหิ ันกลับมามองอีก “ใหค นไปสืบมาซิวาผูหญงิ คนนั้นเปน ใคร” สายตาคมมองรา งเลก็ ทีเ่ ดนิ หายไป พรอ ม รอยยิม้ ทมี่ ีความหมายบางอยา งทรี่ มิ ฝป าก OOOOOOOOOO ชวยบัวดว ยเจาคะ ปลอ ยนะ ปลอ ย!!!!! เสยี งรองดงั ขึ้นท่ีริมชายปาหลงั เรือน ทาํ ใหชายหนมุ ทอี่ ยแู ถวนนั้ ตองรบี ตามออกไปดู ภาพทเี่ ห็นคอื ชายผิวดาํ ทาทางกกั ขฬะ กําลังฉุดครา หญงิ สาวรางเล็กทีค่ นุ เคย “มึงปลอยบัวเดี๋ยวนีน้ ะ!!..” เสียงตวาดดังมาจากชายหนุม ท่ีมิเคยพดู เลยมาเปน เวลานาน ดังกงั วานขึ้น พรอ มเทาใหญถบี ทีอ่ กของผูช ายแปลกหนา จนปลวิ โดยมทิ นั ต้ังตัว ราง เลก็ หลดุ ออกจากมอื ทเ่ี กาะกมุ ว่ิงมาทด่ี า นหลังชายหนุม “มงึ ไสหวั ออกไป” เสียงตวาดดงั อีกครัง้ อยา งนากลัว จนชายแปลกหนาตองรีบวง่ิ หนีหัว ซกุ หัวซุน “คณุ พ่ี บวั กลวั เจาคะ ” รา งส่ันเทา กอดเขาไวแ นน จนเขาตอ งยกมอื ลูกที่หลังอยา ง ปลอบโยน ทั้งสองกอดกนั อยอู ยา งนน้ั เน่นิ นาน จนไดยนิ สยี งฝเทามากมายเดนิ เขามาหา “ไอภ พ ไอข ้ขี าสนั ดารจนั ไรไมรักดี ขาสอู ตุ สา หสงเคราะหช ว ยเหลอื ไว แตกลับกนิ บนเรอื น ขีร้ ดบนหลังคา พวกมงึ ไปจับตวั มัน กจู กั โบยมันใหห ลังขาด” พระยาราชภกั ดี ตะโกนกอ งอยาง โกรธแคน บตุ รสาวเพียงคนเดยี วกลบั ทาํ ตัวไมร ักดี

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๔ “เจา คุณพอ เจาขา มิใชเ ยย่ี งนนั้ นะเจา คะ” หญิงสาวรอ งไหปรมิ่ ใจจะขาด แตก ็มมิ ีผูใด สนใจ ความรกั ความผกู พันของคนทงั้ คู ถกู บมเพาะข้ึนอยางชา ๆ เปนเวลาเนิ่นนาน กวาจะ รูสึกตวั ก็มิเปน อยา งท่ีคดิ เสยี แลว รางกายทีบ่ อบชํา้ จากการโดนหวายโบย ยังมิเจบ็ เทาการเหน็ หญงิ สาวรา งเล็กบอบบางเชนนั้น ว่งิ มาขวางรับหวายเอาไว ชายหนุม ไดแตกดั รมิ ฝปาก จนเลอื ด ไหล เสยี งรองไหครา่ํ ครวญ ดังมาจากภายในหอง มิมีทีทา วา จะหยดุ ลงงา ยๆ จนแมแ ตพ ระยา ราชภักดผี เู ปนบดิ า ยังรูสกึ เศราสลดตามบุตรสาวคนเดยี วอันเปน ทีร่ กั ทา นเลี้ยงดบู ตุ รสาวมา อยา งตามใจเสมอมเิ คยบงั คบั เหตุใดบวั จึงทําเย่ยี งน้ี ชายผูนั้นเปน เพยี งคนแปลกหนา ทีม่ ิรูทีม่ า ที่ไป ทา นจักใหบ ตุ รสาวโดนครหาไดเย่ียงไร บตุ รสาวเจ็บปวด ทา นเจบ็ กวา หลายเทา นัก กวนิ ภพ มองดูผเู ปนพอของหญงิ สาวคนรกั อยางเขาใจ ในครั้งนั้นท่เี ขาตดั สินใจทาํ ลงไป เพียงเพราะหาทางออกใหตวั เองไมไ ด มาอยูอยางไพร ความรักไมมีทางจะสมหวงั จึงตดั สินใจ ทาํ สงิ่ ที่ผิดพลาดลงไป OOOOOOOOOO ภายในหองผปู ว ย รา งสงู ใหญย งั นอนไมไ ดส ติอยูเชนนั้น โดยมีทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข เฝา ดหู ลานชายเพียงคนเดยี วของทา นอยไู มหางเชน กัน บัดน้สี กลุ ทานเหลือเพยี งทานชายผู เดียวเทา นน้ั ที่เหลอื ก็เปน เพยี งเครือหางๆ ทีห่ วังมรดก ลกู ชายเพียงคนเดียวก็อายสุ ้นั หลานกจ็ กั มาสัน้ ตามอกี หรืออยางไร ใบหนาเศราหมอง จนคนสนิทอยางวทิ ยา กอ็ ดที่จะหดหูตามมิได “ทานหญิงขอรับ หากกระหมอ มจะทลู บางอยา ง มทิ ราบวาทา นหญิงจะวากระไรหรือไม ขอรับ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๕ อยางอดทนไมไหวอกี แลว วทิ ยาคนสนทิ ทร่ี บั รูทุกอยาง จงึ ขอประทานอนญุ าตคณุ ชาย เพยี งในใจแลวเอยข้ึน “วา มา” เสียงยังทรงอํานาจเฉกเชนเดมิ ดังข้ึน “กระหมอ มพอจะมวี ธิ ที ่ีทา นชายจะฟน คืนสติได” วทิ ยาเอยขอแมไ มแนใ จนักหากพอจะ เปนหนทางที่ชวยคุณภพได เขาก็พรอมท่ีจะทาํ ทกุ อยา ง “ไมว าวิธไี หน จะสาํ เร็จหรือไม ฉันยินดลี องท้งั หมดขอเพียงใหชายภพฟน ” คําสง่ั เด็ดขาด ดังขน้ึ อยา งมิลงั เล ของทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข ทาํ ใหว ิทยาถงึ กับถอนหายใจโลง อกมา พรอม เลา เร่ืองราวทั้งหมดบนเกาะ ใหท า นหญงิ ฟงอยา งไมป ด บัง OOOOOOOOOO ทห่ี นาศาลพระภมู เิ กา ใตตน ไทรท่รี ิมน้าํ ในยามดกึ ชายหญิงคูหนึ่ง กาํ ลงั กราบไหว สาบานรกั แทนการจัดทาํ พิธี กอนท่ีจะจากทแี่ หงนี้ไปดว ยกนั “บัว พี่มีเพยี งแหวนของแมเ ทา นน้ั ท่ีมคี ามากกวา ชวี ิตพ่ีในตอนน้ี พีใ่ หบ ัวเพอ่ื เปน เคร่อื ง ยืนยันวา จะรักบัวไมมีวันเปลยี่ น ตอหนาสิง่ ศักดส์ิ ทิ ธิ์กบั พอ และแมข องพ่ี” ชายหนุม จบั มอื บางคอ ยๆ บรรจงสวมแหวนพลอยแดงลอมเพชร แหวนแตงงานของพอ และแม ท่ตี ดิ มาในขณะทีเ่ กิดอุบัตเิ หตุ “ขอบพระคุณคณุ พเี่ จาคะ ” บวั ไหวชายหนุมที่อกอุน ทงั้ คคู อยๆ ตะกองกอดกันเดินจากที่ แหงนี้ไป โดยไมคาดคิดวาจะมีเหตุการณรายเกิดขึ้น กวินภพ ทมี่ องดภู าพน้นั ไดแตส ลดใจ ความผดิ พลาดกลบั มายา้ํ เตอื นความทรงจาํ อกี คร้ัง เขาไมสามารถปกปองหญงิ อันเปนท่ีรกั ไดแ มแ ตค นเดียว ไมว า จะเปนคุณแม หรอื แมแ ตบวั ภาพ ชายหนมุ ทีก่ อดศพหญงิ สาวท่รี า งกายเต็มไปดวยเลือด ทาํ ใหผูที่ยืนดูอยูไมห า ง เกดิ อาการสั่น เทาอยางทไ่ี มเ คยเปน มากอน บดั น้ีเสียงฝเทา จํานวนมากเดินเขามาใกลพรอ มคบเพลิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๖ พระยาราชภกั ดี พรอ มบาวไพร ออกมาตามหาบุตรสาวอนั เปนที่รกั ภาพทป่ี รากฏ ตรงหนา มีเพียงแคกองซากศพของโจร และผชู ายทเี่ ปนคนรักของบตุ รสาวน่ังกอดรา งไร วญิ ญาณอยา งมิรสู ึกตัว ทา นมองภาพนั้นอยเู นิน่ นานดวยความเศราโศกอยา งขมใจไวมสิ ง เสยี ง ใด จนชายหนุมคอยๆ เงยหนา ขนึ้ สบตา รา งใหญว างรา งเล็กทอ่ี อ มแขนลงอยา งแผว เบาทะนถุ นอม จากน้นั กพ็ นมมือกม ลงกราบ ทา นที่พ้ืนดนิ อยา งขออโหสกิ รรมในเรื่องที่ทําไว ไมนานกเ็ อาดาบที่อยบู นรา งของหญิงอนั เปนท่ี รกั จวงแทงตนเองอยา งรวดเร็วมิทันแมแ ตจ ักหา มปราม รางใหญทรดุ ลงไปกอดทรี่ างเลก็ เพียงมิ นานกเ็ ลอื นหายไปจนบา วไพรท เี่ หน็ ตา งพากนั แตกตน่ื ขวญั หาย กวนิ ภพ มองเหตุการณอยเู ชนน้ัน ไมไ ดหางไปไหน เพราะหลงั จากทีเ่ ขาฟน ทีโ่ รงพยาบาล เวลาน้นั กไ็ มรวู าเหตกุ ารณต อไปเปนอยา งไร พระยาราชภักดี เดินเขา ไปดรู างไรว ญิ ญาณของบตุ รสาว อยางมิเกรงกลัวเฉกเชน บาว ไพร ความรักของคนทัง้ คนู าเวทนาย่ิงนกั แมน จักหนีไปอยูรว มกนั ยังทาํ มิได ทา นมองท่มี อื บตุ รสาว พรอ มถอดแหวนพลอยแดงลอมเพชรจากมอื บาง เพียงมินานเสียงดังอยา งหนกั แนน ของพระยาราชภกั ดกี ็ดงั ข้นึ จนบา วไพรทก่ี ําลังตะลึงในเหตกุ ารณถ ึงกบั เงยี บสนิทลง “พวกมงึ จกั จําไวใ หเปน ธรรมเนยี มท่เี ด็ดขาด ใหน าํ แหวนวงนี้ใสไวรว มกับหบี ทองของ หมั้นทุกคร้งั ไป หากลูกหลานกูคนใดเลอื กมาใช ใหส ลักชอื่ กู *ราชภักดี* ไวท แ่ี หวน แมนชาตินี้ บตุ รกูจักมิสมหวังในรกั พวกมึงจกั จําไวใ หมัน่ กู ‘พระยาราชภกั ดี’ จักตามไปทาํ ใหพวกมันได ครองคกู ัน มิภพใดก็ภพหน่ึง” คําสาบานของผเู ปน บดิ าดงั ขึ้นอยางเดด็ เดย่ี ว แมแ ตตัวกวนิ ภพเองยังมนี า้ํ ตาออกมา อยางเศราสลดในเหตุการณคร้งั นี้ แตกเ็ พียงไมนาน วญิ ญาณเขาก็เหมือนถูกดดู ไปยังท่ใี ดทีห่ นึ่ง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๗ OOOOOOOOOO ภาพเรือนไทยหลังใหญไมค ุนเคย บัดนม้ี งี านแตง ดูเอกิ เกรกิ ชายหนุมเดนิ ขึ้นไปท่เี รือน บาวสาวกาํ ลังเขา พธิ กี ราบไหวผ ูใหญใ นงาน เสยี งเคร่อื งดนตรไี ทยเหกลอมดอู บอนุ แทบจะไม รูสกึ ตวั บัดนีม้ ีมอื เลก็ ๆของเดก็ หญงิ คนหน่ึงมาเกาะกุมเขาไว และมองแหงนหนาข้ึนมายม้ิ อยา ง สดใสให ตอนนี้บาวสาวกําลงั สวมแหวนใหก ันทา ทางดูมคี วามสขุ โดยเฉพาะแหวนวงนน้ั รปู รา งคนุ ตานัก ไมน านเด็กหญิงทีเ่ กาะกมุ มือของเขาไวก เ็ ดนิ หายเขาไปทีเ่ บอื้ งหนา ภาพน้นั พรอ มกับ ภาพบรรยากาศรอบๆตวั ของกวนิ ภพก็เปลี่ยนไป เสยี งรอ งไหของเด็กทารกดังอยูไ มห ยุด ผเู ปน แมท า ทางกลุมใจย่งิ นกั จนตวั เขาเองตอ ง เดนิ ไปดูใกลๆ พรอ มเอามอื เขีย่ ทีแ่ กม ของเดก็ นอย ไมนานเสยี งหัวเราะ เอ๊กิ อา กทง้ั นํ้าตากด็ ังข้ึน แทน กวนิ ภพอยทู ี่นั่นกบั เด็กสาวอยางเพลิดเพลนิ จนไมร วู า เวลาผานไปนานเทาไหร รา งเล็ก คอยๆ เติบใหญเ ขาอยูเ ปนเพือ่ นและคอยปลอบประโลมเมอื่ เดก็ หญงิ มคี วามทุกขจ ากการ สญู เสียแม จนวนั หนง่ึ เหตกุ ารณไ มคาดฝนก็เกิดข้ึน ขณะนท้ี กุ คนในบานหลับไมร ูเ ร่ืองรูร าว กม็ โี จร หลายคนบกุ ขึน้ มาทบี่ า น ฆา ทกุ คนทอี่ ยทู ี่นนั่ กวินภพรีบเขา ไปท่ีหอ งหญิงสาวพรอมตะโกนรอ ง เสียงดงั เพ่ือใหรสู กึ ตวั “บัว...บวั ...บวั นองพี่ ต่นื !!!.. ตืน่ เดยี๋ วนี้ บัว บวั ” กวาที่หญงิ สาวจะรูสกึ กเ็ กอื บท่จี ะเอา ชวี ิตไมรอด กวนิ ภพตามบัวลงไปถึงทา น้ํา จนเห็นวาไมนาจะหนพี น นํา้ ตาหญิงสาวไหลอาบเต็ม ใบหนา ‘น้ําตา’ กวินภพ ราํ พงึ พรอ มมองทห่ี ลงั มือ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๘ “คณุ พ่ีเจาคะ...ตืน่ ข้ึนมาเถดิ เจาคะ หากคุณพ่ีมฟิ น บวั จกั อยกู ับผูใด” เสยี งเรียกแผวเบา พรอมเสียงรอ งไหอยา งนาสงสารดงั ขนึ้ ตอนนี้หัวใจเขาเจ็บย่งิ นัก กวนิ ภพบัดนไ้ี ดสติแลว เขามัว มาทาํ อะไรอยทู ี่นี่ หยดนํ้าใสหลายหยดเปย กท่ีหลังมอื โดยมริ วู า มาจากท่ีใด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔๙ ตอนท่ี 14 : เขาวัง เพลาสายของวนั หนาเรือนชั้นเดียวมใิ หญนกั ของปาสภุ า ขณะทบ่ี วั และปาสุภากาํ ลงั รบี เรง ปดประตู เพ่ือจักออกไปสง ขนมใหโ รงแรมทคี่ รงั้ นสี้ ง่ั เขา มามากนัก เพราะมกี ารจดั งาน เล้ยี ง แตย ังมิทันพน รัว้ เรือน ก็มรี ถหรูสดี ําหลายคันขับเขา มาจอดขวางไว จนปา สุภาตองดงึ มอื หญิงสาวไวเพือ่ ไมใ หเดนิ เขา ไปใกล ผูชายหนาตาคุนเคย ออกมาจากประตดู า นคนขับของรถคันกลาง จากนั้นเดินไปเปด ประตูดา นหลงั บัดน้ีสตรีมีอายทุ ่ที รงอํานาจดง่ั นางพญา แลดูนาเกรงขามเดนิ ออกมาดวยทีทา สงางาม มินานนกั กม็ าถงึ ทป่ี ระตรู ้วั โดยมพี ่ีวิทยาเดนิ นาํ มา หญิงสาวทีถ่ ือถุงขนมเต็มสองมอื ใบหนา เตม็ ไปดว ยรอยยิม้ หนั ไปสบตาปาสุภาทกี่ าํ ลัง ยนื หนาซีดเผือด “ทา นหญงิ ขอรับ น่คี ุณบัวท่ีผมกระหมอมเลาใหฟ ง ” ทานหญงิ พรรณเพ็ญแข พยกั หนา รบั รู แตก ร็ สู ึกประหลาดใจเลก็ นอย ที่เด็กสาวมิมที ีทายําเกรง เฉกเชนคนอื่นท่ีเจอทาน ขนาด หญิงมีอายขุ า งๆ ยงั ตวั สนั่ เทาดวยบารมี “บัว นที่ า นหญิงพรรณเพ็ญแข เปนทานยาของคณุ ภพ” วิทยาแนะนาํ ใหบ ัวรูจกั แตหาก มไิ ดแนะนาํ วากวินภพเปนคณุ ชาย หญิงสาวรา งเล็ก วางถงุ ทีอ่ ยูในมือลงอยา งชา ๆ พรอมกราบทานหญงิ ซงึ่ ทา นกเ็ พียงพยกั หนาเบาๆ “หลอ นชือ่ บวั ร”ึ เสยี งไมดังมากนัก แตยงั ทรงอาํ นาจถามมาทีห่ ญิงสาว “หมอมฉันชอ่ื บวั เพคะ” หญิงสาวตอบพรอ มกมหนา กมตา แตก ็มไิ ดแสดงทา ทอี นั ใดจน ตวั ทา นหญิงถงึ กบั เลิกควิ้ ข้นึ อยางประหลาดใจ “เหน็ วิทยาบอกวา หลอ นสนิทกบั ชายภพร”ึ ยังมิทันจบประโยคดี หญิงสาวกเ็ งยหนา ข้ึน อยางรวดเรว็ เพียงไดยนิ ชื่อของคนทีเ่ ธอคนึงหามานาน “หมอมฉนั กม็ ทิ ราบเพคะ วา สนทิ หรอื ไม เพียงแตบ ัดน้ีมิทราบขาวคราวกห็ ว งยิง่ นักเพคะ” บวั ตอบตามความเปน จริงมิปดบงั