เสน่ห์แม่หญิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๐ ทีห่ อ งทรงงานของทานหญิงพรรณเพ็ญแข ภายในตกึ ใหญ บดั นี้หลายชายมานง่ั อยูที่ โซฟา สง สายตากดดนั มาใหผ เู ปนยาอยูอยา งไมว างตา “นี่ชายภพมานงั่ จองหนายาทําไม ทําไมไมกลบั ไปทาํ งานทหี่ อ งตัวเอง” เสียงทานหญงิ เอย ขึ้นอยา งราํ คาญหลานชายนัก “เสดจ็ กลบั วงั กนั เถอะหมอมยา ชายคดิ ถึงบวั ” เสยี งขรึมหากเอาแตใ จในนา้ํ เสียงดงั ข้ึน ดวยเหตทุ ต่ี อ งกลับวงั พรอมหมอ มยา เพราะทานไมอ นุญาตใหขับรถมาเอง เกรงวาจะมิเปนอัน ทาํ งาน “จะหวงอะไรนกั หนา นองอยใู นวังไมม อี ะไรหรอก” เสียงตรัสของทา นยา ดังขนึ้ “อนั ตรายนักท่ีวงั ไมร ูช ายรจุ จะแวะไปรึเปลา ” เสยี งยงั เคอื งอยูเชน นัน้ “สาํ คัญนกั เรานะ ชายรุจอาจจะไมไ ดคดิ อะไรก็ได น่ีก็ใหย า ปฏิเสธกนั เขามาเปนอาทติ ย แลวนะ จนยาลาํ บากใจจะแย” ทา นหญิงถอนใจอยางเหนอ่ื ยหนา ยกบั หลาน ปกติพูดกบั คนก็ ยากนกั เรื่องรกั อยา ไปนกึ ถึง ครานเี้ กิดรกั ชอบพอขน้ึ มา ยิง่ ผานเหตกุ ารณมามากมายเชน นี้ ทา นหญงิ หว งแทนหนบู วั เสยี จริง บรเิ วณศาลารมิ สระน้าํ ยามบา ย สายลมเออื่ ยๆ สบายย่ิงนกั บัวนง่ั รอยมาลัยเพอ่ื เตรยี ม ถวายหมอมยา แลคุณภพ ไหวพ ระตามปกตทิ กุ วนั หากวนั นี้มีเร่อื งรอ นใจมใิ ครเปน ปกตินัก คิด อยไู ดไมนานก็รูสกึ เหมอื นมบี างอยา งท่ีคุนชินมาแนบอยูท่ีตัก จนทาํ ใหหญิงสาวตอ งย้มิ บางๆ ออกมา ชวงน้คี ุณภพกลบั วังเรว็ นกั จนหมอมยา ทรงดุ ดวยรบี กลับมาหาบวั “คุณภพเกเรอีกแลวหรือเจา คะ” บัวเอยขึ้นขณะท่วี างเขม็ รอยมาลัยลง แลลบู เบาๆ ท่ี หนา อกของชายหนมุ อยา งเร่ิมคนุ ชิน “งานไมมอี ะไรมาก ฉนั จดั การหมดแลว เหลือเพยี งเรอื่ งใหญทีต่ อ งรอเขาทีป่ ระชมุ วนั น้ี บัวเปนยังไงบาง” ชายหนุม เอยขึ้น พรอมจบั มือเล็กขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๑ “กม็ ิมสี ิ่งใดมากเจา คะ เพยี งแตบ วั อยากขออนญุ าตคณุ ภพ ทางโรงแรมบอกปาสภุ าวาจกั จดั งานใหญ อยากใหบัวไปชว ยทําเครอ่ื งหวานมงคลเจา คะ ไมร ูวา คุณภพเห็นวา อยา งไร” เสียง หวานเอยขน้ึ ไมด งั นัก “ไมอนญุ าต” คาํ ตอบท่ีแทบไมต อ งใชเวลาคิดหลุดออกมาจากปากชายหนุมท่นี อนสบาย อยูบนตัก จนหญงิ สาวหวั เราะคกิ ออกมา “ทางน้นั วา ตองรบั แขกผใู หญ สําคญั จรงิ ๆเจา คะ หากบัวมไิ ป เขาก็มริ ูจ กั ไปหาใครเพราะ มิมีใครชาํ นาญเรอื่ งน”้ี เสียงหวาน ยงั ออดออ นคนทน่ี อนหนุนตกั อยูเชนน้ัน “ฉนั ไปดวย” เสียงเขม เอยขึน้ อกี ครงั้ แลเขมมากกวาปกตนิ กั “คุณภพตองทาํ งานชวยหมอ มยา นะเจาคะ หากหมอ มยาทรงเหน็ วา บัวทาํ ใหคณุ ภพเสีย งานเสียการอาจจักมิพอใจบวั ได” มือเลก็ ลบู ที่ปลายคางใกลรมิ ฝปาก แผว เบาอยางเอาใจ “ถามันไมป ลอดภยั ละ” เสยี งชายหนุมเริ่มแผว ลง เมื่อมือเล็กลบู เบาๆ ท่ีแกม “บัวจกั ไปกับปา สุภา แลใหคนรถไปดวยเจาคะ” มือเล็กลบู ชาๆ ผา นริมฝปาก “ใหวทิ ไปดว ย ฉันไมไวใ จคนอนื่ เสรจ็ งานแลวรีบกลบั เลย ใหวทิ โทรรายงานฉันทกุ ๆ คร่ึง ชวั่ โมง” แมน จะอนุญาต แตหนา ตามไิ ดแ สดงออกเชน นนั้ คว้ิ เขมขมวดเกรง็ อยา งเห็นไดช ัด เหมือนกงั วลบางอยาง “คณุ ภพเจา คะ มวิ นั ใดกว็ นั หนึ่ง บวั ก็ตองออกนอกวงั หากมวั แตกลวั หรือกงั วลใจ เราจกั มิมคี วามสขุ นะเจา คะ” หญิงสาวเอย ขนึ้ อยา งเขาใจ จนชายหนมุ ตองถอนหายใจออกมา แมน พลัดพรากกันหลายคร้ัง แตเ ชน ใดชีวิตกต็ อ งดําเนนิ ตอ ไป หากมวั แตกงั วลก็จกั ทาํ ส่งิ ใดมไิ ด OOOOOOOOOO เพลาดกึ สงัดนกั เสยี งภายในวังยงั ดูสับสนวนุ วายยิ่ง หญงิ สาวทีเ่ ตรยี มตัวเขา นอนบดั นี้ แลสงสยั นกั ปกติทีแ่ หง น้หี ลังจากรบั สาํ รับเยน็ เสรจ็ ก็จกั เจรจาเรอ่ื งตางๆ ทีห่ อ งโถงรับแขกคุณพ่ี ก็จกั ฟงเพลงบาง อา นหนังสือบา ง สวนหมอ มยากจ็ กั เอนพระขนอง(หลงั ) ใหบัวนวดเฟน ให

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๒ อยา งเพลดิ เพลิน เมอ่ื ไดเ พลา ก็จกั ไหวพระแลสวดมนตแลว เขา นอน วันน้ีประหลาดนัก ขณะท่ี หญิงสาวกําลงั ลงจากเตียงเพื่อลกุ ไปดู เสียงเคาะประตหู องก็ดงั ขึ้น กอก กอก กอก รา งเลก็ จงึ เดินไปเปด ประตู แลนุงผาถงุ ผาคาดอกอยางคุน ชนิ ในยามจกั เขานอน “มอี นั ใดหรือเจาคะพีส่ วย” บัวสอบถามผูท ่มี าเคาะประตูหอง “ทา นหญงิ ใหมาเชิญคณุ บวั ไปที่หอ งรับรองแขกคะ ” พสี่ วยเอยข้นึ พรอ มรอยยมิ้ กวาง “รอบัวสักครูน ะเจาคะ” หญิงสาวพยักหนา รับรแู ลตอบกลบั แลว เดนิ เขา ไปภายในหอ ง เพ่อื หาผา มาคลมุ กาย เพยี งมนิ าน รา งเล็กก็เดนิ ลงมาจากชนั้ บนอยา งแผวเบาดังเชน เคย ขณะทีเ่ ขา มาถึง ภายในหอ งรบั แขก เพลานีบ้ รรดาบาวภายในวงั มานง่ั รวมตวั กันอยูท ีน่ ี่ ปาสภุ า นมอนุ น่ังพบั เพยี บอยดู า นขางคุณภพ ที่นั่งอยูหนา พระพกั ตรห มอมยา ทที่ รงประทับอยบู นโซฟาหรู “หนูบวั มาหายาลกู ” หมอมยาเรียกหญิงสาวรางเล็ก ท่ีบดั นปี้ ลอยผมยาวสลวย ทดั หู เอาไวอ ยา งเรยี บรอ ย ดานบนเกลาเปด หนา ผากมน โดยมิมีเครอ่ื งประดับใดๆ ใบหนา ทเ่ี ปลง ปลั่ง อยแู ลว บดั น้ีย่งิ เดน ชัดเตม็ ไปดวยความงดงาม หญงิ สาวคลานเขา เขา ไปหาหมอมยา ที่มีคุณพี่นงั่ อยอู ีกขา งหน่งึ อยูแ ลว สงยิ้มบางๆ ที่ เห็นไดนอยนักกลับมาใหห ญิงสาว “หนูบวั ยามเี รอ่ื งสาํ คญั อยากจะถามความสมคั รใจจากหนูบวั กอ นนะลกู หากหนูบัวไม เตม็ ใจกส็ ามารถปฏเิ สธได เพราะยาดๆู แลวไมมีความพรอ มเลย น่ียา กถ็ ูกพ่เี ราบงั คับมานะ หา มโกรธยาเด็ดขาด” ทานหญงิ พดู ข้ึน ขณะทีป่ รายตามองหลานชายที่ขมงึ ตาใสอ ยา งขดั ใจ เหมอื นจะบอกวา หา มปฏิเสธ “หมอมยา ทรงโปรดใหบ วั ทาํ อันใดหรือเจา คะ บัวพรอ มจะสนองพระกรุณาธคิ ุณหมอมยา ทกุ เรอ่ื ง มิวาเร่ืองนน้ั จกั ยากเย็นเพียงใด” หญงิ สาว มองหนา สตรีท่ีเธอเคารพรกั อยา งมาก พรอ มตอบกลับสายตา เต็มไปดว ยความจรงิ จัง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๓ “ไมต องตามใจยานะลกู ใหต ามใจตวั เอง” ทา นหญิงพรรณเพ็ญแข ทรงลูบท่ศี ีรษะเลก็ แผวเบาอยา งเมตตา ดเี หลือเกินทไ่ี ดม าเจอกัน อกี ทัง้ ยงั เปนคนทห่ี ลานชายคนสาํ คญั ของทาน รักยิง่ นัก “พีเ่ คา กงั วลใจเรอื่ งท่ีบวั ตองออกไปทาํ งานใหทางโรงแรม แตพเ่ี ขากเ็ ขาใจนะลกู ไมได หา มปรามเพยี งแตวาพี่เขารบเรา ยา ใหขอหมั้นหนูบวั ไวก อ น หากมเี หตุอนั ใดหนบู ัวจะไดม ี ขอ อา งไดว า มคี หู มายแลว ” ทา นยา ทรงตรสั ขึ้น มองท่ีหนาหลานชายทมี่ องหญงิ สาว ดวยสายตา เปย มไปดวยความรกั และสายตาของหญงิ สาวบัดนี้กไ็ มไดตา งกนั นกั “ต้ังแตบ ัวเกดิ มา มิวาชาติภพไหน บัวมิเคยมองผใู ดเลย ในสายตาแลหวั ใจของบวั มเี พยี ง คุณพี่เทานัน้ หากคุณพีป่ ระสงคจ กั หมนั้ หมาย บวั กย็ นิ ดีแลเตม็ ใจยงิ่ หรอื แมว นั หนึง่ ขา งหนา เรา มไิ ดอ ยเู คียงกนั บวั ก็ยังจกั รักคุณพอี่ ยูเชนนี้มิเสือ่ มคลาย” หญงิ สาวเอย ขน้ึ เสยี งแผวเบาแตมนั่ คงนกั จนคนทเี่ ปนสกั ขีพยานในบรเิ วณน้นั ตางน่ิง เงียบดว ยซง้ึ ใจ ในความรกั ของคนทั้งคู “ตง้ั แตพ ี่เกิดมาจนถงึ วันน้ี สายตาและหัวใจของพ่กี ็ไมเ คยเปนของใคร มีเอาไวเ พ่อื รอบวั คนเดยี วเทา นน้ั แลว พ่ีกจ็ ะยังเปนอยา งน้เี รื่อยไปไมเสอ่ื มคลาย” เสยี งเขมขรมึ แผวตา่ํ ดงั ขึ้น ขณะท่สี ายตาของท้ังคสู บกัน เหมอื นจะใหคําสญั ญาวา บัดนี้ เมือ่ เขาและเธอพบกนั แลว ก็ไมมชี อ งวา งอะไร เขามาอยใู นสายตาและภายในใจไดอกี “ดีแลวลูก จาํ คําทส่ี ญั ญากนั เอาไวใหมัน่ ยากนักที่จะพบกันได ถนอมและดแู ลเอาไวใหด ี นะ” ทา นหญงิ ทรงลบู หัวทัง้ สอง แมน คาํ พดู บางคาํ คนรอบขางอาจจะไมเขา ใจ แตท า นเขา ใจดี ถึงความรักของคนคนู ี้ “ชาย สวมแหวนใหนองนะลูก นี่เปนแหวนทเี่ สด็จ ทรงโปรดใหย า ในวันแตงงาน เปน แหวนสาํ คัญ แมวา แหวนของแมชายจะไมอ ยูแ ลว แตช ายพึงจําไวนะลูกชายยงั มยี า อีกคนทร่ี ัก ชายมากเหลอื เกิน” ทานยา ทรงสง แหวนเพชร ท่เี สดจ็ ประทานในวันแตงงาน ใหหลานชาย กวนิ ภพกม ลงกราบแทบเทาของหมอมยา สตรีเพียงคนเดียวที่อยเู คยี งขา งตัวเขาเสมอ ในวันที่ ออ นแอ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๔ “บวั นองพ่ี พ่ีอยากใหบ วั สวมแหวนวงนี้ไว สว นอกี วงท่ที ําใหเ ราไดพบกนั พอี่ ยากใหบวั เกบ็ ไวแตอ ยานาํ มาสวมใส บัวเขาใจพีใ่ ชร ึเปลา ” ชายหนุมพดู ข้ึนสีหนาจริงจัง หญงิ สาวทเ่ี ขารัก เพียงคนเดียว แตก ลับไดร บั แหวนของคนทเี่ ขารกั ถงึ สองคนมอบไวให “เจา คะ คุณพี่” บวั ยม้ิ ให เธอก็ตง้ั ใจเชน น้ันเหมือนคณุ พ่ี ต้งั แตเธอมาทภ่ี พนี้ เธอกม็ ิกลา แตะตองสวมใสแหวนวงนนั้ อกี เลย ยง่ิ มาอยูท ีก่ รงุ เทพฯ เธอสมั ผสั อยเู พียงครง้ั เดียวคอื ตอนเอา เขาตูเซฟที่หมอมยามอบให พรอ มกับเข็มขัดทอง “เอาละชาย สวมแหวนใหน อ งส”ิ ทา นหญิงเอยข้นึ อยางเปน พธิ ี แมน บรรยากาศโดยรอบ จะไมอ าํ นวยแลขดั ใจทา นหญงิ นัก ทีห่ ลานชายคนเดยี วมารบเรา ใหห ม้นั หญิงคนรกั แบบ กะทนั หนั เชนน้ี เมือ่ ทัง้ คสู วมแหวนเสรจ็ ทงั้ สองก็กม ลงกราบที่เทาของหมอ มยา ทา นก็อดไมได ทีจ่ ะเอยขึน้ “พธิ ีน้ีถอื วา จับจองกันไวเทา นั้นนะ เด๋ยี วอาทิตยห นา หมอมยา ใหญจ ะลงมากรุงเทพฯ เพ่ือมารับหนูบัวเปนบตุ รบุญธรรม ยา จะจัดงานใหมใ หส มเกยี รติคนในสกุล สวนเร่ืองแตงงานรอ ไปกอน ใหน อ งโตกวาน”้ี ทา นหญิงพรรณเพ็ญแขเอย ขน้ึ พรอมมองหนาหลานชายทีห่ ันมามอง ทา นดวยสายตาคมเขม ทา นเพียงยักพระขนงเบาๆ อยา งเยาหลานชาย แลว ก็หันไปลบู ศีรษะ หญงิ สาวตัวเล็กของทา น

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๕ ตอนที่ 19 : ขนมที่หายไป กอนหญงิ สาวตอ งไปแสดงงานทโี่ รงแรม กม็ หี มายแจงสาํ หรับเครื่องหวาน ทีห่ ญิงสาวจัก ตอ งทาํ ในงานแสดงครงั้ นี้ ประกอบดวยเครอื่ งหวานมงคลทั้งเกาชนดิ งานครานม้ี มิ ีสงิ่ ใดเหลือ บากวาแรงนัก มเี พียงบางอยางทย่ี ังติดคางคาใจบวั ยิง่ จนเม่ือถงึ เวลารับสาํ รบั เยน็ จงึ นําเรอื่ งไป ทลู ปรกึ ษาหมอมยา รวมถึงเรือ่ งเครอื่ งแตง กาย ทางโรงแรมวาหากสะดวกจัดหา ก็สามารถ เตรยี มมาเองได หรือไมส ะดวกทางโรงแรมก็มไี วใหพ รอมเชน กัน วาทห่ี ลานสะใภจักออกงาน ทา นหญิงกท็ รงตน่ื เตน เปน กําลงั จดั หาสง่ิ ตางๆ มาใหอยาง ครบครัน แลลองกันไปหลายชดุ กวาจกั พอพระทัย ชดุ เครื่องเพชร ถูกนํามาจัดวางมากมาย เพ่อื ใหเหมาะกับชุดไทยที่สวมใส หญงิ สาวท่ีหา งมารดามานาน กย็ ิม้ อยา งมีความสขุ เชนเดียว กบั หมอมยา ท่มี มิ ีพระราชธิดา ชายหนุมก็ไดเ พยี งเฝามองดอู ยูห างๆ ไมไ ดเขา ไปรว มวงดว ย แต กแ็ อบชายตามองตามมาอยเู สมอ ในยามเชา ทจ่ี ะตองเดินทางไปทีโ่ รงแรม ทกุ คนภายในวงั กอ็ อกมาสง อยางเอิกเกริกจน หญงิ สาวเองยงั รสู กึ เขินอายนกั บัดนหี้ ญิงสาวในชดุ ลาํ ลองงายๆ มวยผมไวอยา งเรียบรอยกาํ ลัง จะออกเดินทางโดยมีพว่ี ิทยา แลปา สภุ าคอยถือเคร่ืองแตงกาย แลเครอ่ื งประดับไวใ ห “หนบู วั เดินทางปลอดภยั นะลูก ถา ยาเสร็จงานทัน จะแวะไปรับกับพี่ชายภพนะ” ทา น หญงิ ทรงลูบศีรษะเล็กเบาๆ ขณะทหี่ ญงิ สาวเขามากราบที่พระอุระ “ที่นีอ่ นั ตราย ถาใครมาคยุ ดวยหากไมม วี ิท หรือปา สภุ า บัวไมตองไปคุยกบั เขานะ” เสยี ง เขม เอยออกมาทางดา นหลังทา นหญงิ ไมหา งนัก จนหญงิ สาวและหมอมยาหลุดขําออกมา “นองโตแลวนะ สัง่ เปนเด็กๆ ไปได” ทา นหญิง เอยข้ึนกระทบหลายชายพอไดเจบ็ คัน “หากโตแลวกส็ มรสไดส ิหมอมยา ” หลานชายตอบกลับมาอยา งไมย อมกัน จนทา นหญิง ตองตที แี่ ขนใหญเ บาๆ อยา งนึกหมั่นไส

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๖ “บัวจกั ดูแลตวั เองอยางดี คุณภพมติ องกังวลนะเจาคะ” หญิงสาวมองหนา ชายหนุม พรอมสง ยิม้ หวานให แลว กก็ ราบลาหมอ มยา และคณุ พข่ี องเธอขน้ึ รถตูหรหู ราคนั ใหญ OOOOOOOOOO ภายในบรเิ วณโรงแรมทีห่ อ งจัดเล้ียงขนาดใหญในเวลานี้ หญงิ สาวเดนิ สํารวจอยูรอบๆ กอนท่จี ะเริม่ งาน โดยมผี ูจดั การเขามาใหก ารตอ นรับเปน อยา งดี มีปา สุภาและวทิ ยาเดินตามอยู ไมห า ง งานจัดเลี้ยงน้ีทําคลายทคี่ าสโิ น แตมีซุมทด่ี ูหรหู รากวา เพราะจดั ในรม ทุกอยา งสลักเสลา งดงามอยางประณตี หญิงสาวมรี อยยิ้มอยางพอใจ เมอื่ ดเู ครื่องตางๆ ท่ีทางโรงแรมเตรียมไว หากแตก็นําของทต่ี นเองเตรียมมาบางอยา ง เพ่ิมเติมเขา มาดว ย โดยมีพวี่ ิทเปน ผูถือมาให ขณะทีเ่ ตรียมของดูสถานทีก่ นั อยนู ้ัน ไมน านกม็ ีชายหนมุ หนา ตาคุนเคย เดินเขามาทกั ผจู ัดการ พรอมจับจอ งทห่ี นา ของหญิงสาว อยางไมว างตา จนบวั เองตอ งถอนสายตากลับอยางเริ่มนกึ กงั วล “สวสั ดีครบั คุณชายรจุ มาตรวจงานเรว็ จงั เลยนะครบั ” ผจู ัดการเอยทักชายหนมุ ท่ีตายัง มองหญงิ สาวรา งเลก็ ไมห าง “มาตรวจความเรยี บรอยนะ เปน ยังไงบาง” ชายหนมุ เอย ขนึ้ นา้ํ เสียงเปน มิตร “เรยี บรอ ยดีครบั เออ ...น่คี ณุ บัว ทจ่ี ะมาทาํ ขนมไทยครบั คุณบวั น่ีคณุ รุจเปน เจาของงาน วนั นี้ ทานเจาะจงเลยนะวา งานน้ี ตอ งมีการโชววิธกี ารทําขนม แลว กเ็ ลือกขนมทีม่ าจากรานคุณ บัวดว ย” ผูจัดการเอย ขึ้นอยางนา้ํ เสยี งยนิ ดี “ยนิ ดที ่ไี ดรูจ ักครบั พอดพี ่ชี ิมแลว ชอบมาก อยากใหแ ขกไดล องชมิ ดบู าง แตถ าสั่งสาํ เร็จ อยางเดียวมาคงไมน าสนใจ เลยอยากใหมาแสดงวธิ กี ารทาํ ดวย” ชายหนุมทักทายหญิงสาว อยา งเปนมิตร จนบวั เรมิ่ คลายใจ พรอมยกมือไหวอ ยา งออนหวานอยูเชนเคย “ขอบพระคุณเจา คะ บวั จะพยายามทําสุดความสามารถมิใหเสียชอ่ื ได” หญงิ สาวตอบ กลบั ดว ยน้าํ เสยี งเรยี บน่ิง แตหากมีแววไวต ัวในน้ําเสยี ง ขณะท่ชี ายหนมุ ยงั มองหนา อยเู ชน น้ัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๗ “บวั ขออนญุ าตไปเตรยี มตัวกอ นนะเจาคะ ใกลจกั ไดเ พลาแลว เกรงจกั มิทัน” หญิงสาว กมกราบลาอีกคร้ัง กอนท่ีจะผละตวั ออกอยางรวดเรว็ มมิ องหนั มามองแมจะไดยนิ เสยี งชาย หนุมรอ งทักเหมอื นจกั คุยตอ OOOOOOOOOO ที่หอ งทาํ งานบนตกึ สงู บดั น้บี รรยากาศเต็มไปดวยความตงึ เครยี ด วิทยาโทรมารายงานถงึ ความไมป กติของงานน้ี เมอ่ื ทราบวา คุณชายอติรจุ เปน เจาของงานวันน้ี พรอ มทงั้ เจาะจงขนม ไทยใหม าโชวใ นงาน มอื ใหญก าํ โทรศัพทไวแ นนอยา งกรุน โกรธ ไมอยากเชื่อวาลางสงั หรณ ตวั เองจะแมน ขนาดน้ี “หมอมยา ชายจะไปหาบัว” ชายหนมุ เปด ประตหู อ งทรงงานของทา นหญิงอยางรอ นใจ “อะไรกนั ชายภพ ทาํ ไมถึงดวนแบบนี้ ไหนวา จะปลอยนอ งทํางานไง” ทานยา แวด ออกมา ดุหลานชายทขี่ หี้ วงนกั แตมิทันเสยี แลว เมือ่ รายงานทา นหญิงเสรจ็ ชายหนุม ก็ตัวปลวิ ออกไป ไมร อแมคํารับสั่งอนุญาต OOOOOOOOOO เสียงเครื่องดนตรไี ทย ขับกลอ มอยา งเขา กับบรรยากาศภายในงาน ทจ่ี ัดไวอ ยา งไทยนัก แขกเหร่อื เรมิ่ ทยอยมาดวยเครื่องแตงกายท่ใี ชผาไทย เมอ่ื เขา มาอยภู ายในงาน จงึ ดเู หมอื นครัง้ ท่ี บวั อยภู ายในวังนัก บรรยากาศท่ีคุนเคย เสียงดนตรขี ับกลอม แลหญิงสาวท่ีตกอยใู นภวงั ค บวั ขณะน้ีอยูใ นชุดไทยโบราณ ขลบิ ทองทง้ั ชดุ เขา รูปดสู วยงาม ยง่ิ เมือ่ สวมใสชุดเครอ่ื ง ทองเพชรซกี แลทับทรวงโบราณของทานหญิงทปี่ ระทานให ยงิ่ ขบั ผวิ ทีข่ าวผอ งใหด เู หลอื งทอง ผมถูกเกลาไวโ ดยมีปน ทองเขาชดุ กัน มอื ขาวเกล้ยี งเกลา มีเพยี งแหวนเพชรวงใหญสอ งประกาย อยไู ปมา ขณะทีเ่ ริม่ ทําขนม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๘ หญิงสาวทําเครื่องหวานมงคลอยูอ ยางไมส นใจผูใด บดั นแี้ ขกภายในงาน ตา งเขา มารมุ ลอ มมากมายดว ยความสนใจอยา งยงิ่ มิใชเพียงความสวยงามของสตรที ี่กาํ ลงั ลงมือทําขนม เทานนั้ แตดว ยความลื่นไหลเปนจงั หวะ การขยับมอื และรูปรางของขนมทีอ่ อกมาอยา งประณีต วิจิตรบรรจง ขนมไทยท้ังเกาชนดิ กเ็ ร่ิมทยอยออกมาใหเ ห็นทลี ะอยา ง แมนบนโตะรบั รองจักมี วางไวเพอื่ รองรับแขกอยแู ลว แตหากไดชมวิธกี ารทําผคู นก็สนใจนัก เม่อื ขนมท้ังเกา ชนิด (ทองหยบิ ทองหยอด ฝอยทอง เมด็ ขนุน ขนมช้นั ขนมทองเอก ขนม จา มงกฎุ ขนมถวยฟู ขนมเสนหจันทน ) แสดงครบทั้งหมดแลว บัวก็นําของทีเ่ ตรียมไวข ้นึ มา จากน้นั กเ็ ริ่มนําแปงขา วเหนียว ทีเ่ ตรียมไวจ ากการอบควนั เทยี น คร้ังละสิบหานาที หรอื จนควัน จาง ทําเชนน้นั อยถู งึ สามครั้งเพอ่ื ความหอมของแปง เม่อื ทาํ จนครบ จึงใชไดม าผสมกบั แปง ถวั่ เขยี ว แลนาํ้ หัวกะทิ ละลายผสมจนเขา กันดี ก็กรองดวยผา ขาวบาง เมอื่ เสร็จแลว กน็ ํามากวนใน กระทะทองเหลือง ไฟออนอยา งใจเยน็ พรอ มเตมิ นาํ้ ตาลไปดวย กวนเชนนั้นอยนู านนกั แตแขกเหรอ่ื กย็ ังมองตามอยอู ยางเพลิดเพลนิ จนเนอ้ื แปงรอ น ออกจากกระทะ จับตัวเปนกอ นจึงไดท่ี กน็ าํ ใบตองจากกลว ยตานี ท่ีเตรยี มไวข ึน้ มาหอ โดยตัก ใสใ บตองขนาดพอดคี ํา นาํ เมลด็ แตงโมทีค่ ว่ั เตรียมไวใ สลงไปสองเมล็ด แลวจงึ กลดั ใบตองดวย ไมไ ผ แขกทอ่ี ยโู ดยรอบตา งสงสยั ยิ่งนัก แมแตผ ทู ่อี ยูดา นขา งคอยแนะนาํ วิธกี ารขณะทบี่ ัวทํา ขนม ยงั ไมส ามารถบรรยายออกมาได เมอื่ หญงิ สาวกลัดขนมจํานวนมากมายเสร็จ แมนดู เหมอื นทําอะไรเช่ืองชา แตในความประณีตความจริงรวดเร็วนัก ขนมท้งั หมดก็ถกู หอ จนเสร็จส้นิ หญิงสาวจงึ เงยหนา ขึน้ มาสงยม้ิ บางๆ ใหแ ขกที่มุงดอู ยู “บวั ทาํ ขนมจามงกฎุ สูตรโบราณ ตาํ รับสมเด็จพระศรสี รุ ิเยนทรบรมราชนิ ี เมอื่ ครัง้ วา ราชการกํากับเครอื่ งใหญใ นโรงวเิ สทตน เจา คะ ขนมจา มงกฎุ นน้ั หากจักใหถ ึงรสควรนาํ ไปตาก สกั หนงึ่ แดด จนเกลด็ สีขาวของนํา้ ตาลข้นึ จกั กรอบนอกนุมในนะเจา คะ บวั ทาํ เปนของท่ีระลึก สําหรับแขกท่ีมารว มงานเจาคะ ” หญิงสาวเอยขึ้นเสยี งไมด ังนกั หากแตบดั น้เี จา ของงานท่ดี ูอยู ตลอดเวลา รวมไปถึงผจู ดั การโรงแรมตางปลาบปลื้มย่งิ นัก แมจ ะในคนละความหมายกต็ าม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐๙ ขณะท่รี อบขาง ตา งใหค วามสนใจกับขนมท่หี ญิงสาวทํา แลฟงคาํ อธิบายในเรอ่ื งราว ตา งๆอยางเพลดิ เพลิน พรอมรบั ของที่ระลึกเปนขนมทีถ่ กู เขา ใจผดิ มานาน แทแลวเครื่องหวานที่ เรยี กวา จา มงกุฎในปจจบุ นั คอื “ดาราทอง” หรอื “ทองเอกกระจัง” โดยเปน ขนมทเ่ี พง่ิ เกิดขึ้นจาก การชนะการประกวด ในงานฉลองปใ หม สมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม เปนนายกรฐั มนตรี ตามทีห่ มอมยา ไดเลา ขานใหฟ งเม่อื คา่ํ คืนที่ผานมา แมน บัวมคิ ุนชนิ แตก ไ็ ดฝ กหัดกอ นท่ีจะมา แสดงวธิ กี ารทาํ มิยงุ ยากอันใดนัก แตกลบั เสียดายย่ิงที่ความเขา ใจผดิ จักทาํ ใหขนมทแี่ สน ปราณตี ในอดตี หายไป ผา นเวลาไปเน่ินนาน จนบดั น้ีบรรดาแขกเหรอ่ื เริม่ ทยอยกันออกจากงาน หลังจากขอรว ม เกบ็ ภาพกับหญงิ สาว ชายหนมุ รางใหญท ี่ยืนมองอยูตลอดเวลา บัดนเ้ี ดินเขา มาหารางเล็กในชุด ไทยดว ยแววตาเปนมติ ร พรอ มกบั ผจู ดั การ ทเี่ ขา มาแสดงความยินดีดวยเชน กัน “คณุ บัว วนั นที้ างเราตองขอบคุณมากเลยนะครับ แขกท่ีมางานประทบั ใจมาก คิดวา พรุง นีค้ งมีขา วดงั ไปทัว่ แนๆ ถงึ ขนมที่หายไป” ผูจดั การเอย ออกมาอยางต่ืนเตน หญิงสาวทํา เพยี งยิม้ ออนบางสงให “พต่ี อ งขอบใจบัวมากนะ ท่ชี ว ยทาํ ใหงานสาํ เร็จลุลว งไปไดดวยดี เกนิ กวา ทีค่ าดไวม าก” ชายหนุม เอย ขึ้นพรอ มรอยยิม้ “เปนส่งิ ที่บวั สมควรทําอยูแลว เจาคะ หากมมิ ีอันใดแลว บวั ขอตวั ไปเปลย่ี นชดุ กอ นนะเจา คะ” หญงิ สาวเอย ขึน้ พรอ มเตรียมกา วเดินออกไป “วนั หนา หากพ่ีจะชวนบัวไปทานขาวบาง จะไดรึเปลา ” ชายหนุมเอย ขึ้นอีกครงั้ กอนหญิง สาวเดินออกไป จนรางเล็กตอ งหันกลับมามอง “บวั คงมสิ ะดวกเจาคะ แลคหู มายของบวั คงจักไมชอบใจเปนแน” หญิงสาวตอบเสยี ง เรียบพรอมรอยยิม้ บางๆ ท่ที าํ ใหช ายหนุม ถึงกับกํามอื แนนดวยความขัดใจ ขณะทป่ี า สภุ าท่ยี นื อยูไ มไ กลย้มิ อยา งพอใจนกั เพยี งไมนาน รางสงู ใหญข องชายทคี่ ุน เคยก็เดนิ ถมงึ ทึงเขามา บรรยากาศรอบขา งมีกลิน่ อายของความนากลัว จนหญิงสาวรูสกึ ได บัวกม ลงไหวล าคุณชายรจุ ผชู ายท่อี ยูตรงหนา แล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๐ เดินออกไปอยางเชอ่ื งชา เพอ่ื ไปหาคณุ พี่ ทก่ี ําลังเดนิ หนา ดเุ ขา ไปหาผูชาย ที่อยขู างหญิงสาว ของตน “คุณพีเ่ จาคะ บัวรสู กึ วงิ เวยี น เหมือนจักหนา มืดเลยเจา คะ” หญิงสาวรา งเล็กเอยขึ้นขณะ เดินเขาไปใกลคณุ พข่ี องเธอ พรอ มสมั ผสั ที่อกใหญอยางแผว เบา ประหนงึ่ คลายจะหมดแรง จน ชายหนมุ จากหนา ตาท่ีดเุ ขม เปลย่ี นเปน ตกใจอยา งหา มไมอ ยู “บัวเปนอะไร ทาํ ไมถงึ หนามดื ไมส บายตรงไหนรึเปลา ” ชายหนมุ รบี จบั มือเล็กมาประ คองเอาไวอ ยางหวงใย จนบดั นี้ไมสนใจรอบขาง โดยไมรูเลยวาใกลก ัน มีใครบางคนมองตาม อยางโกรธแคน มากกวาเดมิ “สงสัยผคู นจกั เยอะไปเจา คะ คุณพพ่ี าบวั ไปทหี่ องพกั ไดหรือไมเ จาคะ” หญิงสาวซบตัวลง แผวเบาเขา หาอกอุน แข็งแรง ชายหนุมย่งิ ตกใจจนทาํ สงิ่ ใดไมถูก รีบประคองรางบอบบางของ หญงิ สาวไปยงั ที่พกั โดยมปี าสุภาตามมาอยูไมห าง ภายในหองพักขณะนี้ ยาดมยาหอมถกู นํามาไวอยา งพรอ มพรัง่ ใบหนาและลําคอของ หญงิ สาว ถกู เชด็ ดวยผา เย็นอยา งหว งใย ขณะท่ีตัวยังถูกโอบซบไว พรอมเสยี งท่สี อบถามอาการ อยตู ลอดเวลา ดวงตาของใบหนา เล็กๆ คอ ยๆ ลมื ขึ้นมองหนาชายหนุม พรอมรอยย้ิม “บวั มเิ ปน ไรแลว เจา คะ คุณภพ” หญิงสาวเอย ข้นึ ขณะทมี่ อื บางลูบทแ่ี กม ของชายหนุม ทสี่ ี หนากังวลนักหนาใหสงบลง “พว่ี าไปหาหมอดีกวานะ” เสยี งไมด ังนักเอยขน้ึ เชน กนั ในยามน้ีมือใหญจ ับมอื เลก็ ท่ีอยูที่ แกม มาสูดดมอยา งคุน ชนิ ริมฝปากสมั ผัสทีฝ่ ามอื ของหญิงสาวอยา งแสนหว ง “เรากลบั วงั กันดกี วาเจาคะ ประเด๋ียวหมอ มยา จักกงั วล ขอบัวเปลีย่ นเสื้อผาสักครนู ะเจา คะ คุณภพรออยทู น่ี ่อี ยา ไปที่ใด” หญงิ สาวเนนยา้ํ กบั ชายหนมุ เธอไมอ ยากใหเ กิดเรอ่ื ง หากวา เมอื่ สักครเู ธอมิแสรงวาหนา มืด คณุ พ่ีของเธอจกั ตอ งมเี ร่ืองแน คณุ ชายรจุ เปน ถึงพระญาตทิ าง ฝง เสด็จปู หากมเี รือ่ งมรี าว ผทู ่ีเดือดรอนคงจกั เปนคณุ พ่ขี องเธอ “ได เดย๋ี วพ่ีรออยูทน่ี ี่” ชายหนุม เอยข้ึน พรอ มปลอ ยรา งเล็กออกจากวงแขน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๑ “ปาสภุ า ปา ชวยเขา ไปดูบวั ดวยนะครับ เกิดเปนลมไปอีกจะแย” ชายหนมุ หันไปบอกปา สุภาท่ีอยใู กลๆ ไมน านทัง้ คกู ห็ ายเขา ไปในหองเปลีย่ นเสอื้ ผา ดวยกนั บดั นี้แววตาหวงใยของชายหนุม กลายเปนแววตาขบขนั ไปเสยี แลว ชา งนานกั ทาํ เหมอื น เขาจะไมร ูวาแสรง ปวยเพอื่ ไมใหม ีเรอื่ ง แตเ พยี งไมน านชายหนุมกเ็ ปลีย่ นเปน ถอนหายใจ เรือ่ ง ไมจบแคนี้แน เขารูจกั ชายรจุ ดกี วา ใคร คนๆ นี้แมเ บ้อื งหนา จะยิ้มแยมมีไมตรี แตจรงิ ๆ แลวไมได เปนแบบนน้ั เลย คนที่เขาสง ไปแฝงตัวอยูกับดวย เมือ่ ครงั้ กอนเกิดอุบัติเหตุ แจงขาวใหรลู ว งหนาจงึ รอดมา ได แตก ระน้ันแมข องเขากไ็ มรอดอยูดี กวินภพกํามือแนน อยางโกรธแคน ขาดแคห ลักฐานเทานน้ั ท่เี ขายงั ไมท ําอะไร ก็เพียงเพราะเสด็จปูข องชายรุจ เปนพระเชษฐาเสด็จปขู องเขา ไมอยางง้ัน เรอื่ งไมเงยี บอยูแคน้ีแน “คณุ พ่ีเจา คะ เรากลับวงั กันเถดิ เจาคะ” รา งเลก็ ในชดุ ลาํ ลองเดินย้มิ นอ ยๆ ออกมาหาชาย หนุมทขี่ ณะนี้ก็ยนื่ มือออกไปรับ มือเล็กเอื้อมมาจับแตหากยงั เขนิ อายมิคุน ชิน “ปานน้หี มอ มยา รอแลวละ พหี่ นอี อกมาทานคงบน จมหแู น” ชายหนมุ บน ไมจ รงิ จงั นัก พรอ มเสยี งหัวเราะคกิ ของหญงิ สาวขา งๆ ทั้งสองเดนิ คยุ กนั ไปตลอดทาง โดยไมรูเลยวา มีอีก สายตาจอ งมองอยู OOOOOOOOOO เชาวันถัดมาหลังจากงานเลี้ยงท่โี รงแรม สง่ิ ท่ีไมคาดคิดเกิดขน้ึ จรงิ ตามท่ีผจู ัดการกลาวไว ทีห่ นาหนงั สอื พมิ พ มีภาพหญิงสาวในชุดไทยสีทองท้งั ชดุ ดูสวยงามย่งิ กาํ ลังทาํ ขนมไทยอยู อยา งออนชอ ย ดา นขางเปน ภาพขนมสตู รโบราณ ทบี่ ดั นหี้ าไดย ากเต็มทพี รอ มความเขา ใจผิด เรอื่ งการเรียกชื่อ หากแตเ นอ้ื ที่เดน มิใชเ รือ่ งขนม กลับเปนอีกภาพทห่ี ญิงสาวมิเคยเปนขา วทไี่ หน แลมิมีใครรจู กั กลับเดนิ จงู มือเซเลปท่ีปด ตัวอยางทีส่ ุดของวงการไฮโซ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๒ ทา นหญงิ ทรงวางหนงั สอื พิมพล งบนโตะ เสวยอยา งกลดั กลุม โดยมีหลานชายนงั่ หนา บง้ึ ตึงอยเู ชนนนั้ จนทานปวดพระเศียรยงิ่ ตัง้ แตเชามา โทรศพั ทที่วงั ดังมขิ าดสาย เพราะภาพชาย หนุม ทเ่ี ดนิ จงู มือหญิงสาวดว ยแววตารกั ใครนัก ซง่ึ เปนทร่ี กู นั ในวงกวา งวา ชายภพเยอ หย่ิงแลมิ เคยออกสอื่ ใดเลย ไมว า ใครจะติดตอ มากต็ าม แตค ราน้กี ลับควงหญิงสาวปริศนา ทีง่ ามราวกับ หญงิ ในวรรณคดีอยา งทะนถุ นอม “เอาไงดีชายภพ” ทา นหญงิ เอยขึ้นอยา งกลมุ พระทยั นกั “กไ็ มทํายังไงหรอกหมอมยา ปลอยไวเดี๋ยวก็เงียบไปเอง” เสียงฮดึ ฮดั ดังออกมาจากปาก ชายหนุม แมแตราชาศัพทกย็ งั ไมใช ที่เขาอารมณเสียไมใ ชเพราะตัวเองเปนขา ว แตบัดนีค้ นทั้ง ประเทศรจู กั บวั แลว ท้ังทีเ่ ขาพยายามเกบ็ ไวใหเงียบอยา งทสี่ ุด “แลวถามีใครขดุ คุยเรื่องหนูบวั ละ ยา ไมส บายใจเลย ชอ่ื สกุลก็ยังไมมี เรือ่ งใหญแนๆ ” ทานหญงิ เอยขน้ึ อาทิตยหนาก็จะเสร็จสิ้นอยแู ลว เพราะทานหมอมยา ใหญจ ะลงมา รอสัก หนอ ยก็มิไดห รือไร “เอาอยา งนี้ ชายพาหนบู ัวไปหาหมอ มยาใหญ ไปจดั การเรอื่ งชอื่ สกลุ ใหเรียบรอย ทีน่ น่ั อําเภอเลก็ ๆคงไมเปน ขา ว พอกลับมายาจะจดั งานหมน้ั ให ประกาศใหผ ูคนรกู ันไปเลย จะไดไมม ี ปญหาภายหนา” จากหนาทบ่ี ูดบงึ้ บดั นรี้ อยย้มิ ปรากฏท่ีหนา ของชายหนมุ ทนั ที “ใหชายไปฮันนมี นู ใชหรือไมหมอมยา ” เสยี งหยอกเยา ผูเปนยา ดงั ขนึ้ จากปากหนมุ อารมณดี “หา มเลยนะ ยาจะทลู หมอ มยา ใหญใ หจ ับตาดูไว” ทา นหญงิ ตที แ่ี ขนลา่ํ ใหญเ บาๆ พรอ ม ชีห้ นาหลานชายตวั ดี OOOOOOOOOO ท่ีประตรู ั้ว ทางเขาวังขาว บดั นเ้ี ต็มไปดวยนักขาว ที่เขา มาขอสมั ภาษณอยจู นแนน ไม เพยี งแตเฉพาะเรอื่ งขนมเทา น้ัน แตท ่ีนาสนใจ ยังมเี รือ่ งท่ีหมอ มราชวงศกวนิ ภพภาณุ วงศานุ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๓ ประพทั ธ ควงคูหญิงสาวรางเลก็ ท่อี ายุอานามไมน า จะมากนกั อกี ดว ย ซ่ึงโดยปกตจิ ะเปน ที่รูก นั วา คณุ ชายมกั ไมคอยออกไปไหน ไมอ อกงานสงั คม แถมยงั หายไปไรรอ งรอยถึงหา ป โดยไมมี ขาวคราว แตค รั้งนีถ้ ึงกับควงหญิงสาวกลางโรงแรมหรู แมจ ะรกู นั วาหญิงผปู รศิ นาคนนนั้ มารวมทํา ขนมไทย แตขา วลอื ปากตอ ปากกเ็ ปน ในทางทีไ่ มด นี ัก ไมเพยี งแคน ักขา วเทา นั้น แตห มอม ราชวงศก ัลยา กับหมอมหลวงเกศสรุ างคกเ็ ดินทางมาทีว่ งั ดว ย เปนทวี่ ุน วายยงิ่ นกั ดที ที่ า นหญงิ ทรงรบั ส่งั ใหหลานชายของทา นออกไปตั้งแตเ ชาดานทางออกสวนหลงั วงั อันกวางใหญแ หงน้ี จะ มีถนนท่ีไมคอ ยไดใ ชงานอยู การรับหนา นกั ขาวไมก ระไรนัก เพราะทา นยงั ไมม ีรบั ส่งั ใหเ ขา มา หากแตแ มล กู นสี่ ิทานจะ รับหนา อยางไรดี “ทา นหญงิ เพคะ” เสียงดงั มาแตไ กลของหมอมราชวงศกลั ยา มากอ นตัวเสยี อกี “สง เสยี งโหวกเหวกโวยวายมาเชยี ว มอี ะไรรคึ ณุ หญงิ ” ทานหญิงแสรงดขุ นึ้ เบาๆ ขณะท่ี ทรงอา นหนงั สอื เหมอื นไมร ถู ึงความเคล่ือนไหวของขา วคราว “ทานหญิงทรงทอดพระเนตรขา วหรอื ยงั เพคะ ดังไปท่ัวทง้ั เมอื ง” หมอ มราชวงศกัลยาสง หนงั สือพมิ พรายวนั มาใหทานหญิง พรอมชีภ้ าพของคุณชายท่โี ชวอยูห ราเต็มหนา กระดาษใหดู “แหม เคา ถา ยภาพสวยดนี ะ” ทา นหญิงตอบกลบั พรอ มมอี ารมณขนั ขนึ้ เลก็ นอย ขณะท่ี หญิงสาวแตงตัวจดั ดว ยเส้อื ผานําสมัย แสดงสหี นาไมพ อใจอยทู างดานขา งมารดา “ทานหญงิ เพคะ นค่ี ณุ ชายเดนิ ควงบาวรับใช ทา นหญิงมทิ รงกร้วิ เลยหรอื ไรเพคะ” เมอื่ เหตุการณไ มเปนอยา งที่คิด หมอมหลวงเกศสุรางคจึงรบี ช้จี ุดใหทนั ที “ใครบอกหลอนวา บวั เปนบาวร”ึ ทานหญงิ หันไปถามหญงิ สาว สีหนามเิ ปลีย่ นแตแววตา กลับแข็งกราวข้ึน “กน็ งั บัวมนั เปน คนดแู ลวังนน้ี เ่ี พคะ วนั นนั้ ทีเ่ กศมายงั เหน็ มนั ไปขุดดินอยทู ี่หลงั วังเลย สภาพมอมแมมยิง่ กวา อะไร”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๔ หญิงสาวพูดแลว เหยียดปากออกอยางดูถูก จนทานหญงิ สา ยหนา ในพฤติกรรม “เขา ใจผดิ ไปใหญแ ลว หนบู ัวนะเปนคหู มายของชายภพ บตุ รบญุ ธรรมของหมอมยา ใหญ” ยงั ไมทันที่ ทา นหญิงพรรณเพ็ญแข จะกลาวจบ กระเปาถอื ในมือของหมอมหลวงเกศสุ รางคก็รวงหลนลงจากมอื พรอมแววตาเคียดแคนท่ีเหมือนถูกหลอก มอื ทงั้ สองกําแนนอยาง ระงบั ความโกรธ แตก ม็ ิอาจหลดุ รอดสายตาของทานหญงิ ได OOOOOOOOOO RRRRRRR .... เสียงโทรศัพทภ ายในรถสปอรต สดุ หรูดงั ขึ้น หลังจากท่ีรถออกนอกบริเวณหลังวังไดเพียง ไมน าน มอื ใหญเ รียวยาวของผชู ายคนขับ เออ้ื มไปกดปุมรับสายที่หนา จอสมั ผสั ภายในรถ “ขอรบั หมอ มยา ชายออกมาจากวงั แลว ” ชายหนมุ ตอบดวยนาํ้ เสยี งเรยี บลน่ื ขณะที่เสยี ง ปลายสายถูกถายทอดใหไดย นิ ท้ังคันรถ ตอนนหี้ ญิงสาวที่อยูดานขางคนขับ กาํ ลังจดั แจงเครื่อง หวานทานเลนใหเ ปนระเบียบ ดว ยออกมาอยางรีบรอ นนกั “วาไงนะกระหมอ ม หมอ มราชวงศก ัลยา กบั หมอมหลวงเกศสรุ างคมาทวี่ งั ทา ทางไม พอใจบวั ” ชายหนุม พูดขนึ้ มาลอยๆ ขณะท่ีมองหนาหญิงสาว ท่บี ัดน้ีอมยิม้ หวั เราะคกิ อยู จน ชายหนุม เผลอย้มิ ตามออกมาเชน กัน “หมอ มยา มติ อ งทรงกงั วลพระทัยนะเพคะ บวั เพยี งตอบไปตามความจรงิ ท่ีคุณเกศเธอ ถาม แตเธอเขา ใจผิดไปเอง” เสยี งใสคยุ ผา นเขาไป เม่อื คราแรกที่เคยไดยนิ กป็ ระหลาดใจนัก แต พอบอยเขา กค็ ุนชิน คุณภพคอยๆ สอนหญิงสาวถงึ การใชขา วของตา งๆ จนเรยี นรูสง่ิ ทตี่ องรไู ด เกือบหมดสิน้ แลว แตก ไ็ มไดตอ งใจอะไรเปนพเิ ศษ รูเพียงเพ่อื ใชงานเทานัน้ “หนูบวั ไปทําอีทา ไหนละ ลกู ไหนเลาใหย า ฟง ซิ” หมอ มยา ถามกลับมาทางปลายสาย นํ้าเสียงมิทรงกงั วลพระทัยแลว แตห ากเหมอื นรอฟงเรื่องสนุก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๕ หญิงสาวคอยๆ เลา เร่ืองราวใหผ เู ปนยาฟง โดยมชี ายหนุมดานขางยิ้มอยตู ลอดเวลา อยา งมคี วามสขุ ‘น่ีคอื การหึงหวงของหญิงสาวของเขาสนิ ะ ชางละเมยี ดมิมีใครเกิน แลว แบบนใ้ี ครจะรูไ ด กัน’ กวินภพคดิ มอื ใหญคอยๆ เอ้ือมหามือเล็กทีว่ างอยบู นตัก จับขนึ้ มาหอมอยา งทะนถุ นอม จนทําใหการเลาเรอ่ื งของบวั ตะกกุ ตะกกั อยางนาสงสัย “ชายภพ ทาํ อะไรนอ ง ยา หามเลยนะ” เสียงแวดของหมอ มยาดงั ข้นึ จนมอื เลก็ สะดุงดงึ กลบั โดยไว ชายหนมุ ไดแตส งเสยี งจ๊ิจะ ในลาํ คอ อยางขัดใจหมอมยา ทรี่ ูท นั “แลว นี่ชายอยาขับรวดเดยี วถงึ เชยี งรายนะลกู แวะนอนกอนมันอันตราย ไปแวะนอน โรงแรมเราทตี่ ากกอนกไ็ ดน ะลูก เดี๋ยวยาใหค นเตรียมหองไวให แตห า มนอนหอ งเดยี วกนั กบั นอง นะ!!!..” หมอมยาสัง่ การเสียงเขม มาทันที ขณะทหี่ ญิงสาวดานขางหนา แดงก่ํา บีบมือเล็กของ ตัวเองแนนอยูบ นตกั อยา งทําอะไรไมถ กู คราแรกที่ออกมาจากวงั หมอมยาบอกใหร อ จะไดนั่งเครอื่ งไปเร็วกวา แตชายหนุมไมฟ ง เสียง เดนิ ไปหลังวังอยา งรวดเรว็ ลากบัวมาจากแปลงผกั บอกปา สภุ าเก็บขา วของให รบี เสียจน หญงิ สาวหายใจหอบ ยังดที น่ี มอุนเตรยี มขนมไวใ หด วย เปนขนมท่ที าํ เผือ่ ไวจ ากท่ที ําสงโรงแรม อยแู ลว เลยยังพอมเี สบียงมาบา ง แถมไมย อมใหคนตดิ ตามตามมาสักคน บอกเพียงใหน ่งั เครื่อง ไปรอบา นหมอ มยา ใหญเ ลยเทา นน้ั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๖ ตอนที่ 20 : หมอ มยาใหญ บรรยากาศสองขา งทางระหวา งข้นึ เหนอื เปนท่ตี ื่นตาตื่นใจของหญิงสาวย่งิ นกั รา งเลก็ ซัก นัน่ ถามน่ีกับชายหนุมดานขางเหมอื นเดก็ จนลืมจริตแมห ญงิ ทาํ ใหกวินภพตองยม้ิ ออกมาอยู บอ ยคร้ัง เมื่อเวลาเที่ยงทตี่ อ งแวะทานอาหาร ชายหนมุ กเ็ ลือกรานอาหารพื้นเมือง เพ่ือใหห ญงิ สาวไดลองกับของใหมๆ บางสํารบั บางอยางก็คนุ นัก สว นบางอยางกม็ เิ คยเห็น มชี ายหนุมคอย ตักและแนะนําอยไู มหา ง เม่ือเสร็จจากการรับสํารบั เทีย่ ง ก็แวะตามทีเ่ ท่ียวตางๆ ตลอดทางทผ่ี า น หญิงสาวรา งเลก็ ของเขาหอบของอยเู ตม็ สองมือ สว นใหญจะเปน ขนมที่มรี ูปรา งแปลกตา ตามประสาคนทช่ี อบ ทําอาหาร แวะชมิ ตามรานตางๆ อยไู มห ยดุ เวลาแบบนส้ี าํ หรับกวินภพชางมีความสุขนัก หนาโรงแรมขนาดใหญ ในเครอื บริษัทของหมอมยา รถสปอรต คนั หรู ว่ิงเขามาจอดโดยมี พนกั งานตอนรับมายนื รอทาอยูแ ลว เพราะมีการแจง ลว งหนาวามรี บั สั่งจากทา นหญงิ วา หลาน ชายคนสําคญั ของทา นจะมาพกั ใหจ ดั หองทดี่ ีท่สี ดุ ไวส องหอ งติดกนั “สวัสดคี ะ คณุ ชายกวินภพ ยินดตี อนรับเขาสโู รงแรมนะคะ ทานหญงิ พรรณเพ็ญแข ทรง ใหค นมาแจง วา คุณชายจะมาพัก ทางเราจัดหองรับรองทด่ี ีทส่ี ุดสองหอ งไวพ รอมแลวคะ” เสยี ง หวานนมุ ไพเราะ ของพนักงานตอ นรบั สาวสวย ท่เี ดินออกมาทันทีเมื่อเหน็ ชายหนมุ “ฉันตองการหองเดยี ว เปนหอ งใหญส องหองนอน” เสยี งเขมเอย ขน้ึ ไมไ ดสนใจพนกั งาน รอบขา งทีม่ องดูอยู “แตทา นหญิงทรงใหเปดสองหองนะคะ” พนกั งานตอนรับสาวเอยขึ้น พรอมมองทีห่ ญิง รา งเล็กท่ีเดนิ มาขา งๆ “นค่ี อื คาํ ส่งั ของฉนั ไปเปดเรว็ ๆ” เสยี งเขมเอยอีกคร้ังอยางนกึ รําคาญ จนพนกั งานตอนรับ ตองรบี เดินไปทเี่ คาเตอร หมอ มยาคิดหรอื วาเขาจะยอมปลอ ยใหหญงิ สาวของเขาอยไู กลหไู กล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๗ ตา ระหวางทร่ี อกุญแจ มือใหญกเ็ อื้อมไปกเ็ กาะกุมมือเลก็ ท่อี ยูไมหาง ขณะท่ีบวั เองมองรอบขาง มสิ นใจผใู ด กห็ นั มายิ้มใหช ายหนมุ รางใหญของเธอ “เสรจ็ เรยี บรอยแลว คะ คุณชาย หอง Royal Residence ช้ันบนสดุ สองหองนอนใหญ พรอมหองรบั รองคะ ” พนักงานตอ นรับสาว สง กญุ แจใหพนกั งานถือกระเปา พรอมมองมาท่ชี าย หนุมดวยใบหนาออ นหวาน “ขอบใจ” เสยี งทมุ ตํ่าเอย ข้นึ มไิ ดใ หความสนใจนกั มอื ใหญย ืน่ โอบที่เอวหญิงรา งเล็กขาง กายอยา งทะนถุ นอมยงิ่ พรอ มเดินจากไป พนักงานสาวทาํ ไดเ พียงมองตามดวยแววตาริษยาอยู เชน นัน้ ที่หอ งพักหรูหราช้นั บนสดุ ของโรงแรมกนิ บริเวณกวางเกอื บ หน่งึ ในสข่ี องช้นั พนักงานถือ กระเปา จดั การเปดหอง ขนของแลสาํ รวจความเรยี บรอย กอนทจ่ี ะสงเงินคา บรกิ ารให ชายหนุม กส็ ่งั ใหพ นกั งานจดั อาหารขน้ึ มาชุดใหญ เพราะนอกจากทางไกลแลวยงั แวะเที่ยวตลอดทาง กวา จะมาถึงทนี่ ่ีกค็ ํ่ามืดแลว “คณุ ภพเจา คะ หมอ มยา ทรงส่งั ใหเปด สองหองมใิ ชหรือเจา คะ” หญิงสาวเอยถามเม่ือเดนิ เขา ไปในหอ งพรอ มชายหนุม “นี่ก็สองหอ ง น่นั ไงบัวเห็นรึเปลา” กวินภพชีใ้ หดูประตูหองนอนทงั้ สองหอ ง พรอมรอยยิ้ม ท่รี ิมฝป าก “บวั ไปอาบน้าํ อาบทาเถอะ เดี๋ยวอาหารกม็ าสง แลว ” ชายหนมุ ตดั บทโดยไลห ญงิ สาวราง เล็กไปอาบนํา้ ขณะทตี่ วั เองก็เดินสาํ รวจอยูรอบๆ จนบวั หายเขาไปในหอง ขณะที่นงั่ พกั อยทู ่ีหองโถงใหญ ทีเ่ ปนหองรับแขกกลาง เสียงเคาะประตูกด็ งั ขน้ึ พรอม อาหารมาสง ชายหนมุ จงึ เขา ไปทําความสะอาดรางกายบาง นานพอสมควรแลวทีห่ ญงิ สาวหาย เขาไปในหอง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๘ โครม!!...... เสียงโครมครามเหมอื นของตก ดังออกมาจากหองนอนของหญงิ สาว กวินภพท่ีเพ่งิ ออกมาจากหองนอนไดย นิ เสยี งดงั ดว ยความตกใจ จึงรีบเปดเขา ไปดูภายใน แตก ็ไมพ บรางเล็ก ท่ีคุน เคย จนชายหนุมตองรบี เปด เขาไปในหองนาํ้ ส่งิ ทป่ี รากฏคือรา งเลก็ ขาวท่ีเปลือยเปลา น่ัง ซบอา งอาบนา้ํ อยอู ยางไมไดสติ “บัว... บัวของพีเ่ ปน อะไรไป” ชายหนมุ รองข้นึ อยางตกใจ ไวนกั จนมองตามแทบไมทนั กวนิ ภพเขาไปอมุ รา งเล็กทีเ่ ปลือยเปลาหนาซีดเผอื ดออก จากหองน้าํ มาวางท่เี ตียง หมผา ใหอยา งแผวเบา พรอ มเดินเขาไปในหอ งน้าํ เพ่อื นาํ ผาชุบนํ้า ออกมาเชด็ หนาให บดั นี้หนา เล็กของหญงิ สาวซีดนัก กวินภพ รบี โทรไปแจงที่โอเปอเรเตอร เพอ่ื ใหหาหยกู ยามาให อยางรอ นใจ “บวั ... บัว... บัวนองพ่ีเปน ไงบาง” ชายหนุมลูบใบหนาเล็กท่บี ดั นีค้ อ ยๆ ลมื ตาขนึ้ มาแลว “คุณพเี่ จา คะ บัวหนามดื ” เสียงแผว เบาเอย ขึน้ จากรมิ ฝปากเลก็ ซดี “ฟนแลว บวั ของพี่” เสยี งรอดริมฝป าก อยา งคนละเมอ ดังออกมาจากปากชายหนมุ ดวย ขวญั หาย หนาคอ ยๆ ซบลงบนแกมของหญงิ สาวที่ยงั นอนตวั ซีดอยู “บวั มเิ ปนไรแลวเจาคะ เพยี งรสู ึกวิงเวียนเลยเอนหลงั ไปสกั ครู รสู กึ ดขี นึ้ บวั เลยไปอาบน้าํ แลอาบเสร็จกลบั วูบไปเลย สงสัยมชิ ินกับการนงั่ รถนานๆ เจาคะ ” หญงิ สาวลบู แกม ของชาย หนมุ ทบี่ ัดนม้ี ตี อเคราข้นึ บางๆ อยางปลอบโยน ขณะท่ีชายหนมุ ยงั ซบนิ่งและกอดแนน อยูเ ชน นัน้ ‘ความพลดั พรากเปนแผลในใจทฝี่ ง ลกึ ...นา กลัวเหลอื เกนิ ’ บวั คิด ขณะทโี่ อบปลอบชายหนมุ ทร่ี างใหญกวาตนเองมาก โดยลืมนกึ ไปวา รา งของ ตนเองบดั น้เี ปลือยเปลาอยู “เออ คุณพี่เจาคะ คณุ พ่ีอุมบัวออกมาหรือเจา คะ” เสียงแผว เบาถามขึ้น พรอ มใบหนาท่ี แดงกาํ่ กวาทกุ คร้งั เหมือนวาจะระเบิดออกมาใหไ ด “ใช” หนาคมเขม เงยจากข้นึ มาสบดวงตาใส ที่มแี ววส่ันไหวอยา งทาํ ตวั ไมถ กู “บวั บัว...” ยังไมท นั จบคําพดู หญิงสาว มือใหญกเ็ อือ้ มไปลูบที่ศีรษะอยา งปลอบโยน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑๙ “บวั จาํ ไดร ึเปลา วา พ่อี ยูกบั บัวมาตงั้ แตเด็กจนโตเปน สาว” ชายหนุมเอย ข้นึ ขณะที่ สายตายงั สบกนั ใบหนายงั ใกลช ดิ กันจนรสู กึ ถึงลมหายใจบางๆ “อยาเขินอายไปเลย บัวไมไดทาํ อะไรผิด มันเปนเหตสุ ดุ วสิ ยั ทไี่ มอ าจหลีกเลีย่ งได” ชาย หนุมพูดตอ ขณะทหี่ ญิงสาว เรมิ่ มีรอยยิม้ บางๆ ที่สีหนา “หากเปนคุณพ่ี บัวก็พรอมทจ่ี ักมอบกายใหด วยความเต็มใจเจา คะ” หญิงสาวเอยเสยี ง แผวแตใบหนาจริงจงั ชายหนมุ กม ลงจบู เบาๆ แตห นกั แนน ทีห่ นา ผากเล็ก จนหญงิ สาวตกประหมา หนา แดงเร่ือ ยิง่ กวาเดมิ นกั ริมฝปากของชายทร่ี ักยงั คงวนเวยี นตอมาที่แกมใสอยา งชา ๆ เพ่อื สูดกล่นิ ความ หอม หญิงสาวคอยๆหลบั ตาลงขณะที่ปลายจมูกโดงเปน สนั ลากผานมาที่แกม จนรมิ ฝปาก อบอุนสมั ผสั ท่ีรมิ ฝปากบางของหญงิ สาวอยางแผว เบา เพียงไมน านนกั ชายหนุม กถ็ อนริมฝปาก อยางชาๆ แตม ิไดผละออกไปไกลนัก “บัวนอ งพี่ บัวเปนผูหญิงท่ีสําคัญ และมคี า กับพี่มาก พไี่ มยอมใหค วามแปดเปอน หรอื ความผดิ ทางใจใดๆ มาทําลายความสขุ ของบัวเด็ดขาด พรี่ อได รอจนกวาทุกอยา งจะถูกตอง พ่ี อยากใหบัวเปนเจาสาวท่ีสวยงามที่สุดของพ่ี บัวจะไดย ้มิ ตอหนาทกุ คนไดอ ยางภมู ิใจ รวมถงึ พอ กบั แมท ีอ่ ยบู นสวรรคด วย” ชายหนมุ เอย ข้ึน พรอมมองหนาหญงิ สาวที่รกั อยา งจรงิ จัง และหนักแนนในคาํ พดู ‘เขารดู ีวาหญงิ สาวเตม็ ใจเพราะความรกั แตตวั ของหญงิ สาวเองก็จะรสู ึกผดิ และ ความผดิ น้ีจะติดตวั ไปตลอด ผูหญิงที่ยอมแมแลกดวยชีวิต เพ่ือมิใหตนเองตองมวั หมอง เขาจะ ทําลายลงไดอ ยางไร’ ชายหนุมคดิ ขณะทบี่ ดั นห้ี นา เลก็ ของหญิงท่ีรกั มีน้ําตาหยดนอยๆ ไหลออกมา พรอม ใบหนา ทมี่ ีรอยยมิ้ “บวั ขอบพระคุณคุณพม่ี ากนะเจา คะ” หญิงสาวคอยๆ ลกุ ขน้ึ จากท่นี อน จบั ผา หมปด บังท่ี หนา อกไวแมจะไมเ รยี บรอ ยนกั พรอมกมลงกราบบนอกใหญข องคณุ พ่ีของเธอ อยางเปย มลนไป ดวยความรกั ยง่ิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๐ OOOOOOOOOO หลงั จากเหตกุ ารณว ูบวาบผา นไป กวนิ ภพก็ปลอยใหห ญงิ สาวแตงตวั โดยตนเองออกไป รอทโี่ ตะ อาหาร เพยี งไมนานรางเล็กในชดุ ผาถุง พันผา คาดอกพรอ มผาคลมุ กเ็ ดินออกมาอยาง เขนิ อาย “ปาสภุ ามิไดเตรยี มชดุ นอนใหบวั เลยเจา คะ มีเพียงเคร่อื งนอนที่ใชป ระจําเทา นั้น” บวั ยม้ิ ใหช ายหนุม ที่นงั่ ย้ิมอยูทโี่ ตะ อาหารสายตาเยาแหย “พชี่ อบ ...บวั มากินขา วกอ นเถอะ เด๋ียวจะไดกนิ ยาทางโรงแรมจดั มาไวใ หแลว ” ชายหนุม บอก พรอ มเดนิ ไปรบั หญิงสาวมานัง่ ท่โี ตะ อาหารมากมายนักวางอยเู ตม็ ไปหมด กวินภพคอ ยๆ สอนวิธกี นิ อาหารแบบฝรงั่ ที่มเี ปน เซต การใชช อ นใชม ีดอยางครา วๆ โดยมหี ญงิ สาวน่ังฟง ตา กลมใสอยา งต้ังใจ จรงิ ๆ เขาก็ไมไดต ้งั ใจวา จะสอนวันนห้ี รอก แตเ ห็นวา อยทู ห่ี องพอดี หญิงสาวจะไดลอง อยา งอ่นื บางแตกม็ าปว ยเสยี กอน จงึ บอกเพียงคราวๆ เพ่ือใหรบู า งเทานัน้ หลังจากท่ีทานอาหารเสรจ็ เรียบรอ ยแลว กวนิ ภพก็เดนิ ไปสงหญงิ สาวภายในหอ งนอน จัดการหม ผา ตรวจดคู วามเรยี บรอ ยตา งๆ และเตรยี มปดไฟ “คุณพีเ่ จา คะ” เสียงไมด งั นกั เอย ขึ้น ขณะทเ่ี ขากําลงั จะเดินออกจากหอง ชายหนมุ จึงเดิน เขาไปหาเสียงที่ไดยนิ “วา ไงคะ” เสียงไมดงั นกั เอยขนึ้ พรอมเดนิ มาหา ลบู ศรี ษะเลก็ ทอ่ี ยบู นหมอน “วันน้ีรีบรอ นออกมา บัวยังมมิ สี ิง่ ใดเตรยี มไปกราบหมอ มยา ใหญเ ลยเจา คะ” หญงิ สาว เอยขึ้นอยางนึกได “นัน่ สิ พ่กี ็ลืมไปเลย บวั อยากเอาอะไรไปกราบหมอ มยาใหญล ะ ” ชายหนุมเอย ถาม ขณะทีห่ ญิงสาวลุกข้นึ นง่ั บนทนี่ อน “บัวก็มทิ ราบเจา คะ ทา นทรงโปรดอะไรเปน พิเศษหรอื ไมเ จาคะ” หญิงสาวจองชายหนุม ดวงตาใสอยางมแี ววตื่นเตน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๑ “พีก่ ไ็ มร ูเหมอื นกัน รแู ตทานเจาระเบยี บมาก จนไมไ ดเสกสมรสมาจนถงึ ทุกวนั น้แี หละ เดย๋ี วลองโทรถามหมอ มยาดูดีกวา” กวนิ ภพ เดนิ หายออกไปจากหองนอนหญงิ สาว ไมนานนกั ก็ เดินกลบั เขามาพรอมมือท่กี ดโทรศพั ท และเปดเสียงลําโพงใหหญงิ สาวไดย นิ ดว ย “หมอมยา ชายเองนะกระหมอม” กวินภพพูดขน้ึ ขณะทม่ี เี สยี งทา นหญิงรับโทรศัพท “ชายภพ ทาํ ไมโทรมาเอาปานนี้ ยา กงั วลจนตองโทรถามทางโรงแรม โทรศัพทก ไ็ มเปด แลวทําไมดอื้ นอนหองเดยี วกับนอ ง” หมอ มยาแวด เสียงข้ึนมาอยางรวดเรว็ เพราะเปน หวงหลาน “ชายเบอื่ นกั ขาว เลยปด เครือ่ งไวข อรบั หมอมยา ลมื ไปเลย” ชายหนมุ เอยตอบ พรอ มหัน หนา ไปยิม้ ใหห ญงิ สาวท่นี ั่งฟงอยูดว ย “หนูบัวเปนไงบางลูก เดนิ ทางราบรื่นดีรเึ ปลา ” หมอมยา รีบถามถงึ หลานสาวคนใหม อยางเปนหว ง “หนา มืดเปนลมไปสิหมอ มยา ดีนะท่ีชายอยชู วยไวท ัน” ชายหนุมตอบกลับ พรอ มหญิง สาวที่น่งั หนา แดงระเรอื่ อยขู า งๆ “อะไรนะ ทําไมละชาย นอ งเปนอะไร” เสยี งตกใจดังขึ้นจากอีกฝง ของโทรศัพท “นง่ั รถนานไปหนอ ย คงเพลยี นะหมอ มยา ตอนนีไ้ มเ ปนไรแลว” ขณะทีช่ ายหนุม กาํ ลังจะ เลาใหหมอมยา ฟง หญงิ สาวทนี่ ่งั หนา แดงอยู เงยหนาขน้ึ อยา งขอรองใหปดเปน ความลับ จน ชายหนุมพยกั หนา ตัดบทจบเพยี งแคนนั้ “แลวน่ีนอ งอยูท ่ีไหน ดูแลนอ งใหดี เกดิ เปน ลมเปนแลงไปอีกจะทํายงั ไง” เสียงหว งกงั วล ลอดผานมาอีกครั้ง “อยทู ่ีนีแ่ หละหมอ มยา ดีนะชายใหมาอยหู องเดยี วกนั ถา แยกกนั คงนอนสลบอยูค นเดียว ไมฟนหรอก” น้าํ เสยี งยวั่ เยา ลอดผา นมาทางหมอมยา จนทานแวดเรื่องท่ีนอนหองเดียวกนั มา อกี หยอกเยา กันอยูนาน จนหญงิ สาวดา นขา ง ตอ งหลุดหวั เราะตามไปดวย ‘คณุ พีข่ องเธอเปน คนหลากหลายอารมณย ิ่ง เพลาอยูก ับหมอมยา แลเหมอื นเดก็ นกั ยาม อยูกับเธอกเ็ ตม็ ไปดว ยความหวงใยแลโอนออน แตค รั้นอยตู อ หนา ผูอ่นื กลบั หย่ิงจองหองมิ พดู จาเสวนาดวย ไมแมแตจ กั มรี อยยิม้ ใดๆ ดูดุดัน’

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๒ หญิงสาวคดิ ขณะทมี่ องหนา ชายหนุม ทเี่ ยา ทานยาอยูอยางสนุกสนาน “เขาเรอ่ื งดีกวาหมอ มยา บวั กงั วลเร่ืองไปหาหมอ มยา ใหญ ไมม อี ะไรติดมือมาเลย ทาํ ยังไงดกี ระหมอม” กวินภพถามดวยนํา้ เสียงจริงจัง “ยาใหน มอุนเตรียมใหแ ลวลกู ลองดทู ี่ตะกราใหญอ กี ใบนะ ทไี่ มใชเสบยี งเดินทาง เปน ขนมอีกชุดท่ีหนบู วั ทํานั่นแหละ แตจดั แตงไวงดงามกวาอันที่ใหพวกเรากินเลนกลางทาง” หมอ มยา เอยขน้ึ หญงิ สาวจึงยม้ิ ออกมาได ยงั มตี ะกราอกี ใบท่มี ีผา คลมุ เอาไว เธอมิได เปด ออกดูเพราะมัวแตเ รง รีบ “หมอ มยา เพคะ หมอ มยา ใหญด หุ รอื ไมเ พคะ” หลงั จากหญิงสาวฟง อยนู านจงึ อดไมไดท่ี จะถามข้นึ มาเพราะกังวลเร่ืองนีอ้ ยนู านแลว “ไมด ุหรอกลูก แตท านเจา ระเบียบมาก มาที่วังยา ทีไรกบ็ น เร่ืองความไมเรียบรอ ยทกุ ที แหมก็ยา เปน นักธุรกิจ พห่ี ญงิ ใหญอ ยแู ตใ นวงั กบั เจา นายมาตง้ั แตยงั เยาว จะใหเ หมือนกันได อยางไร” หมอมยา ตรสั ขึ้นอยา งนกึ ขบขนั ถึงความหละหลวมของตนเอง “หนูบัวไมตองกงั วลนะลูก ทย่ี า ไมบ อกเพราะรวู าหนูตองเอาชนะใจหมอ มยาใหญได ที่นา กงั วลกวา คอื ทา นไมทราบเรอื่ งหนบู วั กับชายภพ ชายก็อยาทาํ อะไรไมง ามนะ เขาใจรึเปลา ” หมอมยา วกเขา หาหลานชายทนั ที “งั้นชายคงตองทาํ ขา วสารเปน ขา วสุกแลว ละหมอมยา มีหลานใหทา นสกั คน ครานจะดี ใจจนลืมเคือง” กวินภพเอยข้ึน มองหนา หญงิ สาวที่บดั น้กี มหนา มอื จับกนั บบี แนน จนตัวหดเลก็ ลงกวา เดมิ มากอยา งเขินอาย เมือ่ นึกถึงเหตกุ ารณทเ่ี พง่ิ ผานมา “ชายภพ!!!!!...” เสยี งทานหญิงดังข้ึนมาอีกครั้ง “ชายทลู ลาเลยนะกระหมอ ม เวลานอนไมพอ พรุง นี้จะไมสดใส” เสียงชายหนมุ เยา ทา น ไปอกี คร้งั แตก ็มไิ ดว างหทู นั ที ลา่ํ ลาจนทานสบายใจ แตก ็ยังมิยอมรบั ปากใดๆ เรอื่ งขาวสารเปน ขาวสกุ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๓ เมื่อวางโทรศพั ทแลว ชายหนุม ก็กม หนา ลงมองหนาเลก็ ๆ ของหญิงสาวทเ่ี ขินจนไมยอม เงยขึ้นมาต้ังแตตอนท่คี ุยโทรศัพทจนถงึ ตอนน้ี จนเขาอดไมไ หวตอ งเชยคางหญงิ สาวขึ้นมา ริม ฝป ากอบอุนสัมผสั แผว เบา ที่หนา ผากของหญงิ สาว จากน้ันก็จบั รางเลก็ ในชุดผาถงุ ผา คาด อยางโบราณคอยๆ เอนตวั ลงนอน หม ผาใหอยา งเรยี บรอย “นอนหลบั ฝน ดีนะนอ งของพ่ี” มือลูบท่ีศรี ษะเบาๆ จนหญงิ สาวมรี อยยมิ้ ออกมา ก็ลุกแลว เดินออกจากหอ งไป OOOOOOOOOO กลางดกึ คืนเดยี วกนั ในคฤหาสนกลางเมือง มีเงาชายหนมุ รา งใหญ ขณะน้กี าํ ลังดมื่ อยทู ่ี ริมสระนา้ํ ภายในใจหวนคาํ นงึ ถึงหญิงสาว ทีเ่ ขาหลงรกั ตั้งแตคร้ังแรกเห็น เม่ือเดนิ ชนกันท่ี โรงแรม คร้งั ที่สองเมือ่ หญิงสาวกาํ ลังทําอาหารภายในครัวใหญ ท่ีวังของทา นหญิงพรรณเพ็ญแข สว นครั้งทีส่ ามนั้น เขาคิดวาการถอนตัวเริ่มไมงา ยนัก ครั้งแรกเพยี งสะดุดตา ครั้งทีส่ องสะดุดที่ ใจ คร้ังท่สี ามไซรต ราตรึงในความทรงจาํ แตเ ม่อื คดิ ถงึ ภาพท่อี อกมาบนหนาหนังสือพิมพ หญิงสาวทห่ี มายตา กบั ผูชายทเี่ ปน ขวาก หนามทุกอยา ง ไมค ดิ วา โลกแหง ความแคน มนั จะแคบถึงเพียงนี้ มือทถ่ี อื แกวเคร่ืองดมื่ เร่มิ กําเขา หากันแนนจนแตกออกเปนเสย่ี งๆ สีแดงจากเลือดผสมกับแอลกอฮอล แดงฉานไปทว่ั บริเวณรมิ สระ สมองคดิ ตรองแผนการ โดยท่ไี มร ูสกึ ถึงความเจบ็ ปวดทีม่ ีผา นเขามา ไมนานนกั คนสนทิ รางใหญกเ็ ดินเขามาหา เพื่อรายงานความคืบหนาท่ีไดไปสบื มา โดย สายตามองจอ งเลือดทีม่ อื ของผเู ปนนาย “เราสบื มาไดวาคุณภพเดนิ ทางไปที่เชียงราย กับผหู ญิงคนนัน้ เพอื่ หาทานหญงิ โสภีเพญ็ ครับ” คนสนิทมองชอ นตาข้นึ หาผูเปนนาย ทตี่ อนน้ีมีอารมณก รนุ โกรธอยูอยา งเต็มท่ี “ดี ฉันจะไดจ ัดการในใหจบๆ ไปสักท”ี เสียงดงั เอย ข้ึน พรอ มกบั มือทค่ี ลายเศษแกวออก “ใหผ มไปเรยี กคนมาทาํ แผลใหด รี ึเปลา ครับ” ชายชุดดําเอยขน้ึ เสยี งไมด งั นัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๔ “ไมตอง” ผูเปน นายตอบกลบั มา พรอ มมอื ท่ีโบกไล ใหออกไป ชายรางใหญใ นชุดสูทจงึ เดินถอยหลงั แลวเดินจากไป OOOOOOOOOO อากาศยามเชา ทหี่ นา โรงแรมตอนนี้ดียง่ิ นัก หมอกลงจัดจนทําใหก ระจกหนารถขนึ้ ฝา มไี อ นาํ้ จับ หลงั จากที่ทานอาหารเชาเสรจ็ ชายหนุมหญิงสาวก็เตรียมตวั ออกเดินทางตอ บวั สํารวจ ของฝากที่หมอ มยาเตรียมไวใหในตะกรา ดา นหลงั คนขบั แลวยม้ิ ออกมาอยา งพอใจ ขนมมงคล ทัง้ เกา ถกู จัดเขาชุดอยา งสวยงาม อากาศเยน็ จึงยังทําใหสดใหมอ ยู “เปนไง เรียบรอ ยรึเปลา ” ชายหนมุ เอยถามขนึ้ พรอ มมองที่มือเลก็ ของหญิงสาว “เรยี บรอยสวยงามเจาคะ หมอมยา เตรียมไวใหอ ยา งดเี ชียว” หญงิ สาวหันมายม้ิ ใหอยาง พอใจ จนกวนิ ภพแอบคดิ ไปวา หมอ มยาเตรียมของพรอ มขนาดนี้ เหมือนรูล ว งหนา วา จะใหเขา มาอยูแลว “ง้ันเราไปกันแถอะ บานหมอมยาใหญอกี ไกลเชียว ตอ งข้ึนเขาดว ย” เพียงไมน าน หลงั จากทบ่ี อกหญิงสาวใหเ ตรยี มตัวเดนิ ทาง โทรศัพทข องชายหนุมก็ดงั ขึ้น กวนิ ภพมองทีห่ นาจอโทรศพั ท พรอ มเดนิ หางออกไป หญิงสาว ทีข่ ณะน้ีกาํ ลังวุนวายกับการจัดขาวของ มองตามแตไ มไดใสใจนัก จนชายหนมุ เดินกลบั มาในเวลาเพียงไมนาน “มีอนั ใดหรอื เจาคะคุณพ่ี” หญิงสาวเอย ถาม ขณะท่เี ขา ไปนงั่ ประจาํ ในรถ พรอมรัดเขม็ ขดั ตามทเ่ี คยถูกสอนไวเ พอื่ ความปลอดภัย “ไมม อี ะไร วทิ โทรมาบอก วาใหเ ขมรออยทู ่เี ชียงรายแลว เตรียมรถคนั ใหมสําหรับข้นึ เขา ไวให” กวนิ ภพ หันใปบอกหญงิ สาวท่ยี ้ิมให หลงั จากทเ่ี ตรยี มตวั พรอ มแลว “ทางขนึ้ เขาลําบากมากหรอื เจา คะ” บัวหนั มาถามใบหนา กังวลใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๕ “ไมลําบากหรอก แตถา รถสงู จะสะดวกกวา เผ่อื บวั อยากไปนาํ้ ตก หรอื ไปดชู าวเขา” ชาย หนมุ ตอบกลับพรอ มลบู ท่ศี ีรษะเล็กเบาๆ ใหห ญิงสาวคลายใจ การเดินทางไปเชยี งราย ไมล ําบากกระไรนัก หญงิ สาวฟงเพลงที่เปดคลอไปชา ๆ พรอม มองบรรยากาศแปลกตา อกี มือก็ปอนขนมคนขบั อยไู มห า ง เหน็ ท่ีใดสวย ก็แวะเทย่ี วอยางเชนท่ี เคยเปนมา จนมาถึงเชยี งราย กเ็ ลยเพลาเที่ยงมานาน เมื่อมาถงึ ทห่ี มาย หนา โรงแรมของหมอมยา ท่ีเชยี งใหม ก็มีพี่เขม บอด้กี ารดที่ดูแลคาสโิ น เดินเขามาหา โดยมีพนักงานตอ นรบั เขา มาเชิญคณุ ชายกวินภพหลานคนสาํ คัญของเจาของ โรงแรมแหง นี้ เขาท่หี องอาหาร “บัวไปกบั พนกั งานกอนนะ พ่มี อี ะไรจะสง่ั เขมนิดหนอ ย” ชายหนุม หนั ไปบอกหญิงสาว รางเล็กที่ยืนรออยู พรอ มลบู ท่ศี ีรษะเบาๆ เอยี งหนามาแนบชิด มองหนาพนักงานสายตาดุดัน เหมือนใหพ นกั งานทีน่ ร่ี ูวา ผูหญิงคนน้ีสําคัญใหด แู ลอยา งดี “เจาคะ คณุ ภพ” หญิงสาวตอบกลบั พรอมอมย้ิมนอ ยๆ ยามอยูตอ หนาคนอน่ื หญงิ สาวมกั ไมเ รยี กเขาวาคุณพี่ เพราะเขนิ อายนกั ไมน านรางเล็กกห็ ายเขาไปดานในกับพนักงาน เหลือเพยี งชายรางใหญสองคนทีย่ ังคุยกัน อยูใ บหนาเครงเครียด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๖ ตอนท่ี 21 : หมอมยา ใหญ (2) ทด่ี านหลงั ของโรงแรม หลังจากทีท่ ้ังหมดทานอาหารเทีย่ งเรยี บรอยแลว พนกั งานตาง ทยอยขนของภายในรถสปอรตหรู มาไวท ่รี ถจ๊ปี สดี าํ คนั ใหญม ารอทาไวอ ยแู ลว เม่ือมาถงึ หญิง สาวกเ็ ขาไปสาํ รวจขาวของตามความเคยชิน จะไดไ มห ลงลมื สิง่ ใด ไมนานก็หนั มายมิ้ ใหชาย หนมุ ทีม่ องดูอยู กวนิ ภพ หนั ไปพูดคุยบางอยา งกบั เขม อกี ครั้ง กอนขึ้นรถคนั ใหญขบั ออกไป โดย มีเขมท่ีขับรถสปอรตตามมาหางๆ จนคอยลับหายจากสายตา “คณุ เขมไมไปทบี่ า นหมอ มยาใหญกบั เราหรอื เจา คะ” บวั เอยถามเสยี งไมด งั นกั พลางเอา ขนม ทห่ี มอมยาเตรียมเปนเสบยี งออกมาปอ นขายหนมุ เพราะทานอะไรไดนอ ยเหลือเกนิ ขณะที่กาํ ลังปอนขนมอยูน ้ัน ชายหนมุ กจ็ บั มือเรียวบางเอาไวไ มแนนนัก รับขนมทีถ่ กู สง มาโดยที่ริมฝปากสมั ผัสกบั ปลายนวิ้ ขาวสะอาด จนหญงิ สาวรสู กึ ไดถึงสมั ผสั ที่อนุ รอ น ตองหัน หนา จากที่มองถนน ไปมองทม่ี อื ชายหนุมหนั หนา มาสบตาอยไู มน าน กบ็ รรจงจบู ชาๆ ผา นฝา มอื นมุ เนิ่นนาน หญงิ สาวไดแ ตกม หนาดว ยความเขินอาย พูดจาอนั ใดไมออก ‘คณุ พี่ของเธอกช็ างกระไรนัก ปากบอกจกั ถนอม แตกด็ อมดมมหิ ยดุ หยอนจนรางกาย บอบช้าํ ไปหมดแลว ’ บวั คดิ พรอมกมหนา แดงระเร่อื อยูเชนน้นั ขณะทมี่ อื ใหญกย็ งั เกาะกุมไวท ต่ี กั ของตนเอง ตลอดทางโดยมมิ ีคําพดู ใดๆ นอกจากยกขึน้ มาหอมที่หลังมอื อยเู ปนระยะ ประหนงึ่ ติดกลิน่ ที่ หอมหวานนน้ั เสียแลว ขบั รถมาไดพักใหญ ถนนหนทางเรมิ่ ไมก วางใหญอ ยางที่เคย สองขางทางเตม็ ไปดวยปา และหุบเหว จนบัวอดที่จะรสู ึกหวาดกลัวไมไ ด ชายหนมุ ก็ขบั ไมเรว็ นกั เหมือนวาจะรถู ึงความ หวาดกลัวนั้น ตวั กวินภพเอง กม็ คี วามทรงจาํ ท่ีไมด นี กั ทหี่ บุ เหว แตหากความกลัวกลับไมมาก เทาเมอื่ กอน เพราะเหมอื นวา มีสิ่งทีส่ าํ คญั กวา ตองปกปอง บัดน้ีมืออีกขา งของหญิงสาว ก็มา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๗ เกาะกุมแขนใหญของคนขับเอาไวอ ยางไมร ูต ัว โดยเฉพาะรางเลก็ ท่หี อมกรนุ ขยับเขามาใกล อยางอยากจะอยใู หห างจากหบุ ดานขา งทส่ี ุด “บวั กลวั เหรอ” เสียงขรมึ เอยขึน้ ไมไดน ัก “บวั มเิ คยเห็นเจา คะ จกั วา กลัวก็ไมใ ช จกั วาต่ืนเตน กไ็ มเ ชงิ เพียงแตม องไปแลว รูสกึ หายใจไมท ว่ั ทองเจา คะ” หญิงสาวตอบกลับมา ดวยเคยอยเู พยี งในวงั แลบา นรมิ นาํ้ มาเห็นหบุ ผาใกลเ พยี งนี้ กเ็ พ่งิ เคยเปนครง้ั แรก เมอ่ื ผา นพน ชว งหุบไป หญงิ สาวจงึ เพ่งิ รูต วั วา ตนเอง ไปเกยอยูทีค่ นตัวใหญ จนแทบจะอยู บนตกั แลว บวั รีบขยบั ตวั ออกพรอมยิม้ แกเขินอาย จนคนดา นขางมีเสยี งหัวเราะเบาๆ ออกมา “เดี๋ยวก็ถงึ ทางเขา ไรแ ลวละ” ชายหนมุ เอยขน้ึ บอกเพ่อื ใหห ญงิ สาวคลายกังวล เพียงไมนาน รถก็เลย้ี วเขา บรเิ วณทางเขา ไรช า ทางถกู ทาํ ไวอ ยา งดี ไมลําบากนกั เพียงแต คดเคย้ี วมาก เพราะเปน ทางเหมอื นวาจะทั้งขึ้นและลงเขาท่ซี ับซอ น จนมาถึงประตทู ่ีเปน ไมคั่นไว กม็ ีคนทเ่ี ฝา เดินเขา มา พอเห็นวา เปน ชายหนุมหลานเจา ของไร กร็ บี มาเปดให เม่ือรถผาน ทางเขา มาแลว หญงิ สาวก็ต่นื ตาต่ืนใจจนหา มอาการไมอ ยู ดานขางฝง บัวนั่งเปน ไรชาขนาด ใหญส ดุ ลกู หลู กู ตา อยา งสวยงามเปน ระเบยี บตามเนนิ เขาที่สลับซับซอน “คราแรก บวั เขา ใจวาหมอ มยา ใหญอ ยทู เ่ี รือนเหมอื นทั่วไปเจาคะ มิคดิ วา ทมี่ าอยูไกลถึง เพยี งนเี้ พ่ือมาปลูกพืช” หญงิ สาวเอยขนึ้ เหมอื นละเมอ ขณะมือเลก็ ทั้งสองขาง ทาบตดิ อยกู ับ ใบหนา เลก็ ๆ ทต่ี อนนแี้ ทบจะติดเปน เนื้อเดียวกนั กบั กระจกดานขาง จนชายหนุมหวั เราะออกมา อีกครงั้ อยางขบขัน ในทาทางแบบเดก็ ๆ ของหญงิ สาว ‘ก็สมควรแลวละ ทหี่ มอมยา ยงั ไมย อมใหสมรส บวั ควรมเี วลาไดเ รยี นรูเรอื่ งตา งๆ หาก กลายเปน ภรรยา ผูหญงิ คนนจี้ ะทงิ้ ทกุ อยางเพ่ือมาทําหนา ท่ีนัน้ ใหดแี นๆ โดยเฉพาะหากมลี กู คง ยากท่เี ขาจะพาออกไปไหนได’ ขณะทคี่ ิดเพลินๆ อยู หญิงสาวก็หันมาย้มิ เต็มใบหนา พรอ มช้ใี หด ชู าวเขาท่ขี นชาออก มาจากไรอยางตนื่ ตาตน่ื ใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๘ นานพอสมควร จากทางเขา ไรม าถึงบรเิ วณเรือนของหมอ มยา ใหญ บรรยากาศแวดลอม ไปดว ยตนไมรมรนื่ นัก บัดนีร้ ถคนั ใหญจอดสนิทท่ถี นนบรเิ วณทางเขา เรอื นไทยแหงน้ี กวา งใหญ ยงิ่ กวากวา เรือนพระยาภกั ดบี ดนิ ทรเ สยี อกี หากแตโ ปรงสบาย มชี น้ั ตางๆ ลดหลั่นกนั ลงมาดูเปน ธรรมชาติ บรเิ วณโดยรอบ ก็มีเรอื นหลงั นอยใหญอกี หลายหลัง คุณพ่ีวา ทานเอาไวรบั รองแขก ทมี่ าขอชมไร ทั้งสองคน ลงมาจากรถไดเ พียงไมน าน กม็ ีหญงิ สาวสองคนในชุดพ้นื เมือง สวมใสผา ซน่ิ เสื้อแขนยาว พรอมผมทม่ี วยไวอยา งเรยี บรอ ย ลงมาตอ นรบั ดว ยสําเนียงท่บี ัวมิคนุ เคย แตหาก เขาใจไดไมย าก เพราะชากวาสาํ เนยี งของพ่ีดาวมากนัก “เชิญคณุ ชายกับคุณบัวคะ ทา นหญงิ โสภีเพญ็ ทรงประทับรอทบ่ี นเรือนแลว” หญิงสาวทง้ั สองเดินมารับของฝากจากมือหญงิ สาว แลวเดินนําออกไปอยา งเชอื่ งชา ทางเดินภายในเรือนคอ นขางซับซอ น หากเพยี งไมน าน กเ็ ดินมาถงึ ทีห่ องรบั รองแขก ดา นหลงั เปนประตูระเบียงกวา ง มองเห็นไรชาอยสู ุดลกู หลู ูกตา สวยงามจนหญงิ สาวมรี อยย้มิ ออ นๆ ออกมาทใ่ี บหนาแววตาเปนประกาย “เชญิ คะ ทานหญิงประทบั รออยูท ห่ี อ งน”ี้ หญิงคนหนึง่ เอยขน้ึ ขณะทีก่ วินภพพยกั หนา อยางรบั รู แลวเดนิ นาํ เขา ไป โดยมีหญงิ สาวรางเล็ก เดินตามอยางแผว เบาเชน ท่เี คย เมื่อเขาไปถึงภายใน สุภาพสตรมี อี ายทุ ดี่ งู ดงาม คลา ยคลึงกบั หมอมยา หากทวมกวา แล ดกุ วามากนัก นั่งหลงั ตรง ใบหนาเชดิ ขนึ้ เล็กนอย อยา งเจานายทีบ่ วั เคยสมั ผสั มากอน กลน่ิ อาย ของทานคนุ เคย จนบัวยม้ิ ออกมาเลก็ นอ ย พลางคอยๆ ยอ ตัวคลานเขา อยางเช่อื งชา เขาไปหา พรอมกมลงกราบอยา งทเ่ี คยทํา เมื่อตอ งเขา ถวายงานผใู หญในวงั ทา นหญิงหันมามองหนา หญงิ สาว พรอ มมองไปที่หลานชายคนเดียวของทาน ที่มใี บหนา ยมิ้ แยม มองทานอยเู ชน กนั เปนใบหนา แบบเดมิ ทน่ี านมากแลว ไมมีโอกาสไดเ ห็น เม่ือครง้ั เกิด อุบัตเิ หตุที่หลานชายทานหายตัวไป

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒๙ เมือ่ พบตัว หลงั จากนน้ั ถึงหนึง่ ป ก็พบบรเิ วณทางมาอาณาจักรของทาน ซง่ึ เปนบริเวณที่ เกิดอบุ ตั เิ หตุ ทา นเองเสด็จไปดูสภาพหลานชายกอ นใคร กวนิ ภพมารกั ษาตัวอยูท น่ี ใ่ี นชวงแรก กอ นทจ่ี ะถกู สงตวั ไปท่ีกรงุ เทพฯ แลวก็หนีไปอยูเกาะ ทา นไมเ คยเห็นรอยยม้ิ เลยตัง้ แตพ บตวั หลาน จนมาเห็นในครัง้ นี้ “หลอนชอ่ื บัวรึ เห็นหญงิ แขบอกวา หลอ นจําช่อื ตวั เองไมไ ด แตน องหญงิ เมตตานักจะให ฉันรับเปน บุตรบญุ ธรรม” เสียงทา นหญงิ โสภเี พญ็ เอยขึน้ หลงั จากทีร่ ับไหวท กุ คนแลว ดว ย ใบหนาเรียบเฉยอยเู ชนเดิม แตส ายตามองจอ งท่ีแหวนเพชรบนนวิ้ เรยี วบาง ทานกเ็ ขา ใจ บางอยาง “เพคะ” เสียงตอบสั้นๆ ไมดงั นกั ออกมาจากรางเล็กท่มี องหนา ทา นอยางมไิ ดหวาดกลวั จนทา นเองยงั แปลกใจ “ฉนั ขอเวลาท่จี ะทําความรจู กั วา ทีบ่ ุตรบุญธรรมของฉนั สกั หนอยแลว กัน” ทานหญงิ เอย ข้นึ อกี ครง้ั น้ําเสยี งยงั คงเครง ขรึมแลไวต วั อยูเ ชนนั้น หากแตร า งเล็กกลับมี รอยย้ิมบางๆ ทใ่ี บหนา OOOOOOOOOO หลงั จากทก่ี ราบทานหญิงเรียบรอ ยแลว ทา นก็รบั ส่ังใหเ ด็กภายในเรือน พาหญิงสาวและ หลานชายของทานเขาทพ่ี ัก โดยบัวพกั อยูท ่ีเรอื นหลังใหญก ับทาน สวนหลานชายทานใหพกั ท่ี เรอื นรับรอง เพราะชายหนมุ เคยพักทีน่ ่นั มากอน ดว ยชอบความเปน สว นตัว หลานชายก็มไิ ดขัด ใจทาน เมือ่ ทงั้ สองจัดการเก็บขาวของตางๆ เวลาก็ลว งมาถึงเยน็ มากแลว ทโ่ี ตะอาหารกม็ ีการจัด สํารับสําหรับแขก ตามเวลาเหมอื นเชนทุกวันปกติ อาหารสว นใหญจ ะเปน อาหารพน้ื เมอื งของ ท่ีน่ี หมอมยาใหญร ดู วี า หญิงสาวน้นั มฝี มือทาํ อาหารคาวหวานเปน เลิศ รวมถงึ งานบานงาน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๐ ฝม อื เพราะหญงิ แขเลาเรื่องตา งๆ ใหทานฟง มาหมดแลว รวมถึงกิริยามารยาททท่ี า นเหน็ ตัง้ แต คราแรกทเี่ ขา มา แตส งิ่ ท่ที านอยากรู มีเพยี งอปุ นสิ ัยใจคอเพียงเทาน้นั หลานชายเพยี งคนเดียวของทาน หากตองตกลงใจกบั หญงิ สกั คน มนั มไิ ดม ีเพยี งแคง านบานงานเรอื น เพราะเรือ่ งพวกนสี้ ามารถ ฝกหัดกนั ได แตตอ งเปนคนที่สามารถรว มทุกขร วมสุขกนั ไดดวยถงึ จะดียิ่งนกั เพยี งไมน าน หลังจากท่ีแจงเรือ่ งเวลาอาหาร ใหกับแขกทมี่ าพักไดทราบ บดั น้รี างเลก็ และ รางใหญข องหลานชาย กเ็ ดนิ เขา มาจากประตูดานหนา พรอ มของในมือดูพะรุงพะรงั นัก “นัน้ หอบอะไรกนั มานะ” ทา นหญงิ โสภเี พ็ญ เอยถาม เม่ือมองเหน็ ตระกรา ในมอื ของ หลายชาย “ชายพาบัว ไปเกบ็ ดอกบวั ถวายพระกระหมอ ม บวั วามานอนที่เรือนน้ีครั้งแรก อยาก กราบพระเพ่ือเปน สริ มิ งคลสักหนอย แตหาดอกมะลิไมไ ด ชายเลยพาไปเกบ็ บวั ท่บี งึ บัวดา นหลงั กระหมอ ม” ชายหนุม เอย ขึ้น ขณะที่วางตะกรา บวั พรอมพาหญิงสาวไปลางไมล างมอื “ทานหญงิ โสภเี พ็ญ กราบพระกับบวั ดวยนะเพคะ เหน็ พีๆ่ ท่ีเรือนบอกวา ทา นหญงิ มิคอ ย มีเวลาสักเทาใด มวั แตท รงงานท่ีไรชามไิ ดหยดุ ” หญงิ สาวกมหนาเอย ข้นึ เสียงไมดังนกั พรอ มนั่ง ลงท่ีโตะ อาหารฝงซายมือของทาน โดยมีกวินภพเล่ือนเกาอี้ให “ดเี หมือนกันนะ อยูท ่นี ่ีไมม ีเวลาสกั เทาไหร งานไรงานสวนกแ็ บบนี้แหละ ไมคอยวา ง” ทา นหญงิ เอยข้นึ เหมอื นจะบอกใหร วู า ทา นเปนชาวไร งานการลําบากนัก “เชนนั้น วนั พรุงบวั ขอพระราชทานอนุญาต ตามเสด็จไปที่ไรดวยนะเพคะ เผือ่ วาจัก ชวยงานทา นหญงิ ไดบาง” หญิงสาวเอยข้นึ พรอ มย้ิมนอ ยๆ ใหท า นหญงิ ทีม่ องมาที่เธอ อาหารตรงหนา รูปรา งแปลกยง่ิ นกั จนหญิงสาวมองดวยความต่ืนตาตื่นใจ ตกั ชมิ ของท่ี อยตู รงหนา ดวยใบหนามีรอยย้มิ “ทา นหญงิ อาหารจานน้ีเรยี กวา กระไรเพคะ บวั มเิ คยเหน็ มากอ น รสฝาด อมเปรี้ยว แปลกดเี พคะ” หญิงสาวเอย ถามขน้ึ เมอื่ ชมิ รสอกี คํา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๑ “แกงผกั เฮอื ดนะ เปนแกงพน้ื บา น จะมใี หก นิ ชวงหนา หนาวน่แี หละ ปล ะคร้ังเดียว” ทานหญิงตอบกลบั สหี นามไิ ดยม้ิ แยม แตก ็มิไดบ้งึ ตึง ขณะทมี่ องหญิงสาวตกั อาหารจานตอ ไป “สว นน้นั เรยี ก ไขป า ม ‘ปาม’ เนี่ยเปนคาํ เรยี กลกั ษณะการทาํ อาหารท่ีไมใ ชน า้ํ มัน แตจะ นําอาหารท่ีเปน ของเหลว ใสใ นกระทงใบตองหรือหอดวยใบตอง แลวนําไปยา งดว ยไฟออน มากๆ จนสกุ ” ทา นหญงิ อธิบายอาหารไปเรอื่ ยๆ ทีละอยางดวยความเพลิดเพลนิ จนหญิงสาวแอบหัน ไปสบตา และย้มิ นอยๆ ออกมาใหคุณพ่ีของเธอ แลวหันกลับไปต้งั ใจฟง ทานหญิงอธิบายตอ เมื่อรบั อาหารเสร็จเรียบรอ ย หญงิ สาวกเ็ ดินไปท่ีหนาเคาเตอรอาหาร เพ่อื นําขนมมงคลท่ี เตรียมมาไว มาถวายทานหญงิ โดยมคี นรบั ใชของเรอื น เตรียมจานใบเล็กไวใ ห “ทานหญงิ เพคะ บัวมาคราน้ีเรงรบี นัก มิไดเ ตรยี มของมาถวายทา นหญงิ หากแตบัวมี ขนมมงคลที่ทาํ เอง หมอมยา ทรงจดั เตรยี มไวใ หม าถวาย บัวขออนญุ าตมาพํานกั อยูทนี่ ี่ ขอทาน หญิงทรงกรุณาดว ยนะเพคะ” หญงิ สาวยกถาดขนมมงคลท้ังเกา เขา มาถวายทานหญิงดวยรอยยิ้มเลก็ ๆ ท่ใี บหนา ผดุ ผอ ง จนทานหญงิ เองกม็ รี อยยมิ้ ออกมาเชนกัน “ไหนมาลองชมิ ซิ วา จะอรอยสมคําเลาลือรึเปลา” ทา นหญงิ โสภีเพญ็ กลบั มามีใบหนา เรียบขรึมอกี ครั้ง พรอมใชส อมเลก็ จิม้ เสวยขนมทีละชนดิ ใบหนา อ่มิ เอมนัก รสดี หอมหวาน อยางโบราณท่ที า นเคยเสวยมา มนิ าเลา หญงิ แขจงึ ไดถกู ใจนกั หลงั จากรบั สาํ รับเสร็จสน้ิ แลว ทา นหญิงก็มานงั่ เอนหลงั อยทู ีห่ อ งรับแขกใหญ ทเี่ คยใหบวั แลคณุ ชายเขา มากราบ ตอนน้ีประตูระเบยี งถูกเปดออกกวา ง อากาศคอนขา งเยน็ แตยงั ไมเย็น จดั นกั ภายนอกมีแสงไฟเปน จุดๆ จากไรชาดูสวยงาม หญิงสาวมองอยางหลงไหลในบรรยากาศ ยิง่ นัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๒ เพียงไมนาน หญิงสาวก็เดินออกไปที่บริเวณระเบียง พรอ มดอกบัวทเี่ กบ็ มาเมือ่ ตอนเยน็ ไปหลบมุม นั่งพบั เพยี บเกบ็ ปลายเทา อยทู ีต่ ่ังใหญค ลายแคร แตเ ปนไมส กั สวยงาม เร่ิมพับกลีบ บัวสชี มพูอยางเชื่องชา ปราณีตตามนิสัย หญงิ สาวบัดนปี้ ลอ ยผมสลวยทัดหูไวดูเรียบรอ ย แมวา อยูในชุดปจ จุบนั แตก ลบั มองเหน็ ภาพซอน ประหนึ่งนุง ผาถงุ ใสสไบอยางคนสมยั กอน แมแ ต ยาหลาน ยงั มองอยดู วยความเพลินตา ชว งเวลาสงบผานไปอยางเนิน่ นาน จนหญงิ สาวคิดวานาจักไดเ พลาเขาบรรทมของทา น หญงิ จึงไดเ ดนิ อยางแผว เบาเขาไปหา พรอ มทูลเชญิ เสดจ็ ไปกราบพระ แลมองหนาคณุ พขี่ อง เธอเพ่อื ใหไ ปดว ยกัน ดอกบวั พบั กลีบดูสวยงามปราณตี นัก ‘หญงิ คนน้ี จะออ นหวานเกนิ ไปกวา ท่จี ะดแู ลหลานทานไดห รอื ไม ชายภพนัน้ ศัตรรู อบ ดาน อันตรายรอบตวั หากไมเขม แข็งพอ หญงิ สาวคนนที้ นหลานของทา นไมไดแน’ คิดไปทานก็ทาํ ไดเ พียงถอนหายใจถอื วาเปนเรื่องของชะตาลิขติ ก็แลวกนั OOOOOOOOOO เพลาเชา ตรู หมอกลงจัดจนแทบมองระยะไกลไมเ ห็น บดั น้ีหญงิ สาวรา งเล็กลงมา จัดเตรยี มอาหารแลว ภายในครวั เพลาน้ีเงียบนกั แมแตแมบา นกย็ ังมิมา อากาศเย็นเชนนไ้ี ด ขาวตม รอนๆ คงจกั ดี หญิงสาวเปดตเู ยน็ เพอื่ เตรยี มเคร่ือง จดั การนาํ ไกมาลา งทําความสะอาด ตดั เปน ทอ นทุบกระดูกจนแตก เทลงหมอทเ่ี ตรียมไวเคี่ยวจนเปอ ย นาํ กานพลูท้ังดอก พริกไทยเม็ด เกลอื นิดหนอ ย แลหอมใหญเ คย่ี วจนเดือด คอยๆ ชอน ฟองออก จนน้าํ ในหมอ เปน สีขาวขนุ ดีแลว จึงตักเน้ือไกอ อกมา หญงิ สาว ยกรนิ นา้ํ ไกใ สตะแกรง กรองจนสะอาดดี ก็นาํ ขาวสารท่ีลา งไวดแี ลว รินน้าํ แกงใสล งไป เคีย่ วอกี คร้งั จนขาวแตกเมลด็ บานดี จงึ ผสมน้าํ เคยดี (ใชน้าํ ปลาได) ปรงุ รสตามชอบ จากนนั้ กฉ็ ีกไกเ ปน ช้ินเลก็ ผสมลงไป นํา พรกิ แดงมาโรยหนา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๓ กวาจักเคีย่ วนํ้าซปุ ตอ งใชเ วลานานนกั บัดน้ที า นหญิง แลชายหนมุ กเ็ ดนิ มาถึงทโ่ี ตะ อาหารแลว เมื่อเสรจ็ หญงิ สาวก็เพ่ิงจักรูสติ มองไปรอบครัว เห็นแมบานยืนดอู ยดู ว ยรสู กึ บกพรอ งใน หนาท่ี เธอจึงยิ้มให อยา งบอกวาเธอต้ังใจจกั ทําเอง มิไดบกพรอ งที่ใด แมบา นจึงคลายใจลง ตางพากันมาชว ยยกขา วตมออกไปเสริ ฟ “ยามเมือ่ จักรบั ประทานนนั้ ใหตักใสถวย โรยหนา ดว ยต้งั โอ แนมกับขนมปง ชิน้ เลก็ ๆ ทอดใหเหลืองกรอบ จักทําใหรสดขี ึน้ นะเจา คะ” หญงิ สาวบอกชายหนุม ขณะที่นาํ ถว ยขา วตม มาให สบตาทา นหญงิ เลก็ นอ ย เหมือนวาอาหารเชนนท้ี า นทรงทราบอยแู ลว เปนแน เพราะตอง ทาํ ใหเ จานายเปนสํารับเชาเม่อื นานมาแลว ทา นหญงิ พยักหนา พรอมยมิ้ นอ ยๆ พลางจบั ขนมปง ทอดกรอบโรยทขี่ า วตม อยางคุนเคยดี เมอื่ รับสํารบั เชา เสร็จส้ิน ถึงเพลาที่ทา นหญงิ ทรงเสดจ็ ออกไปทรงงานภายในไร โดยมี หญิงสาวขอติดตามไปดว ย เนอ่ื งจากอยากรูอ ยา กเห็นย่ิงนักกบั การทําไรชา ชายหนมุ หาผามา คลุมหนาให แลขอหมวกจากทา นหญิงมาใหดวย กันการเปนลมเมอ่ื ถกู แดด แลกนั ผคู นเหน็ หนา กวนิ ภพคอยๆ พนั ผาทีห่ นาเล็กๆ ของหญงิ สาว พรอมใสหมวก หาเสอื้ แขนยาวมาสวมใหอ ีกชนั้ จนทา นหญิงทีย่ นื อยูขางๆ หม่นั ไสหลานชายตนเองยิง่ นกั “ชายภพ ชายวา ชายหว งหนบู ัวเกนิ ไปรเึ ปลาลูก” เสียงหมอมยา ใหญด ังขึ้น ‘พ่นี อ งอปุ นสิ ยั คลายกันย่งิ นัก’ หญงิ สาวคดิ พรอ มกม หนาแดงอยา งเขนิ อาย “ไมห รอกหมอ มยาใหญ หากทําไดช ายจะอมุ ไวตลอดเลย” พูดจบดว ยความวองไว ชาย หนุม หอมทแ่ี กม หญงิ สาวผา นผา ทีค่ ลุมไว จนหมอมยาใหญถงึ กับสา ยหนา ในความทะเลน แต ทานกย็ นิ ดีนัก ท่ีหลานทานกลบั มามรี อยยมิ้ อีกครง้ั “แลววนั น้ี ชายไมล งไปดไู รกบั ยา เหรอ” หมอมยาใหญ ถามขนึ้ อกี คร้ัง ขณะกาํ ลงั ขนึ้ รถไป ที่ไร

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๔ “ไมละ ขอรับหมอมยาใหญ ชายมีธรุ ะสําคัญ เชญิ เสด็จเลยฝาบาท ฝากดแู ลบัวดวยนะ ขอรบั ” ชายหนุมย้มิ ใหห มอ มยา ใหญ แลว เออ้ื มมือไปจับมอื เล็กๆ ไวพ รอ มรอยยม้ิ เชน กัน เพียงไมน านเม่ือยา และหญงิ คนรักเดินทางออกไปท่ไี ร รถสปอรตคนั หรกู ข็ บั เขา มา พรอ มเขม คนสนทิ “เรยี บรอยรึเปลา ” กวนิ ภพถามข้ึนดวยใบหนาเครงเครยี ด “เรียบรอยครับคณุ ภพ แตเ ราตอ งรีบหนอ ย” เสียงเขมเอย ข้ึนอยางนา กลวั กวินภพพยกั หนาพรอ มกา วข้ึนรถ OOOOOOOOOO ภายในบรเิ วณไรชา ที่ใหญโตสุดลูกหูลูกตาอากาศเย็นสบาย หญงิ สาวรา งเลก็ และหญิง สูงอายกุ าํ ลงั จับจูงกนั เดินอยูรอบบริเวณไมเ รว็ นกั ทานหญงิ อธบิ ายถึงวธิ กี ารตา งๆ ในการทาํ ไร ชาอยอู ยา งเพลิดเพลิน เดนิ กนั อยา งไมร ูเ หน็ดเหนอ่ื ย ทางหญิงสาวกต็ ง้ั ใจฟงแลเรยี นรู ถามน่ันน่ี อยไู มหยดุ ทางผูใหญกส็ อนงานใหอ ยา งต้ังอกตัง้ ใจ เมอ่ื เรยี นรกู ันไปไดพ กั ใหญ ทา นหญิงก็ทรงชวนข้นึ ไปทพ่ี ักสาํ หรับนกั ทองเท่ยี วเพอ่ื ชมิ ชา ท่ีเปนผลผลติ ของไร บรรยากาศของท่พี ักชิมชาดยี ่ิงนกั กลน่ิ หอมจากใบชากรุนออกมาเบาๆ บรรยากาศเงียบสงบแบบนีน้ ี่เอง ท่ที ําใหหมอ มยาใหญยอมทงิ้ เมอื งกรงุ มาอยูทนี่ ่ี “บวั อยากลองทําขนมมาคกู บั นํ้าชา ทานหญงิ วาดีหรือไมเ จาคะ นาจะตองออกหวานสกั หนอ ยเพือ่ ใหรสของชาเดน ขึ้น จดั สาํ รบั เปน คาํ ๆ ใสมาใน กระทงเลก็ หลายๆ อยาง” บวั เพอออกมาเบาๆ นึกไปถึงการทําขนมกินคกู ับชา จนทานหญิงเองก็มีรอยย้ิมออกมา ตั้งแตห ญงิ สาวมาท่ไี ร มกั ถามนนั่ ถามน่ี จนทานตอ งตรัสมากกวา ปกติ บวั เหมือนเดก็ ที่อยากรู อยากเห็นตลอดเวลา ทานชอบคนแบบน้ีนัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๕ บม๊ึ !!!!!! บรรยากาศภายเงียบสงบอยูไดเพียงไมนาน ก็มีเสยี งระเบดิ ดงั สนั่น ทีด่ านหุบเหวตรง ถนนทางผานเขาไร ซึง่ จากบรเิ วณที่หมอ มยาใหญ และบัวอยไู มไกลมากนกั มเี พียงปาขวางกน้ั จงึ ไดยินเสียงดังอยา งชดั เจน ทานหญิงโสภีเพ็ญ พระหตั ถสนั่ อยา งไมร ตู วั จนแกว ชาตกลงทพ่ี ้ืน แตกกระจาย “ชายภพ...” เสยี งไมดงั นักเหมอื นรําพึง รอดออกมาจากรมิ ฝป ากของสตรที ี่เคยเขม แข็ง แตบัดนี้กลบั ซดี ไมม ีสเี ลอื ด เสียงเดิม ท่เี ดิม “ทานหญงิ เพคะ” หญิงสาวรา งเล็กรบี ผวาเขา ไปรบั เมื่อเห็นวาบดั นีท้ า นไมม ีแมแ รงจะยนื เสยี แลว “ใหค นออกไปดสู ิวาเสยี งนนั่ คือเสียงอะไร!!” หญงิ สาวตะโกนดังกอ ง หันไปส่ังคนงานใน ไร ทีข่ ณะนีผ้ ูเปนยา เองยงั ตกพระทัย “รีบไปแจงคนรถดว ย ฉันจะพาหมอมยา ใหญก ลับเรอื น” คาํ ส่ังดังขนึ้ อกี คร้ัง พรอมหนั ไป มองหนาพนักงานชงชาดว ยสายตาเด็ดเดี่ยว เพียงไมน าน รถก็ขบั เขามารบั หญิงรางเลก็ ท่ยี ังยืนสั่งงานตางๆ แทน พรอมประคองทาน หญิงออกจากทพ่ี ักดืม่ ชา แมมือเลก็ จะสัน่ ดวยพอท่จี ะเดาเหตุการณอ อก เพราะเคยไดย นิ เร่ือง อุบตั ิเหตุมาบาง แตเพลาน้ี เจาของไรไมมีเร่ยี วแรงพอทจ่ี ะสงั่ การใดๆ จงึ มีเพียงเธอเทาน้ันท่ีตอง เขม แขง็ บัดนรี้ ถไดม าจอดที่หนาเรอื นแลว บรรดาคนรับใช ตางรีบเขา มาประคองทานหญิงโดยทม่ี ี มือเล็กจับจูงอยูไมห า ง เมอื่ มาถึงบนเรอื น บวั ก็ส่งั ใหคนรบั ใชหายาหอม ยาลม และตนเองก็หา ผามาชุบน้าํ เชด็ พระพักตรแ ลเนื้อตัวใหท านหญิงเพือ่ ใหสดชน่ื ขน้ึ แมม สี ีหนากงั วล แตกย็ งั เดด็ เดีย่ วอยเู ชน นนั้ “ทานหญงิ ขอรบั รถคณุ ภพตกเขา ทีเ่ ดิมเลยขอรับ” คนงาน ทหี่ ญงิ สาวใชไ ปดูสถานท่ีเกิด เหตุ กลับมารายงานอยา งรอ นใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๖ “ดูแนแ ลว เหรอ” หญิงสาวถามขน้ึ นาํ้ เสียงเยน็ เยียบอยา งนากลวั “แนครบั คุณบัว รถสปอรตท่ขี ับออกไปเมื่อเชา กบั คณุ เขม คนเปด ประตไู รก ็ไปดดู ว ยครับ แตอยูล กึ เหลือเกินมองเห็นเพียงลางๆ เราใหคนลงไปสาํ รวจอยคู รบั ” คนงานรายงานกลบั มา อยางรวดเรว็ หญงิ สาวหนาซดี เผือดลงอีกคร้ัง แตย งั สั่งงานตอ อยา งเขมแข็ง โดยมีทานหญิง นอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยไู มห า งนัก “หาใหเ จอ อยางเรว็ ที่สดุ เกณฑค นงานผูชายในไรออกไปหา” หญงิ สาวสง่ั อกี คร้ัง เธอรดู ี วาคณุ พ่ขี องเธอ สําคญั กับทุกคนขนาดไหน คําสั่งของเธอจงึ ไมถ อื วาละเมิดความหว งใย ทาน หญงิ มองจองรา งเลก็ อยางไมเ ชอื่ สายตา วา ผูหญิงทท่ี านเหน็ วา ออนแอมาตลอด บัดน้แี ข็งแกรง ย่งิ นกั “หนูบวั ไมก ลัวเหรอลกู ” ทานหญงิ เอย ถามดว ยความไมเ ขาใจ หากวาเกิดอะไรขนึ้ กบั ชาย ภพ คนท่จี ะไดร ับผลกระทบมากที่สุด นาจะเปนหญงิ รา งเลก็ คนน้ี จรงิ ๆ เธอนา จะเปนคนทีล่ ม พบั ไปมากกวาทา น “กลัวเพคะ หากแตถ า บวั มิเห็นรางคณุ พ่ีกับตา บัวจักมิปกใจวา คณุ พี่มีอนั ตราย” สายตา มุงม่นั ของหญิงสาวสองประกายชัดเจน แมแฝงดวยแววตากังวล ‘กวา จะมาพบกนั ได คณุ พ่เี กอื บตายตั้งกค่ี รงั้ ครน้ั พอมาพบกนั แลว จักตายลงงายๆ เย่ียง นี้ไดอยา งไร’ หญิงสาวคดิ พรอมสดู หายใจลกึ เขา ปอดอยา งเรียกสมาธิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๗ ตอนที่ 22 : ตัวราย ภายในหองพระบนเรอื นหลงั ใหญ หญงิ สาวนัง่ อยูในความมดื เพียงผูเ ดยี ว หลงั จากท่ี ปลอบประโลมหมอมยา ใหญ แลพาเขา ไปนอนพกั แลว บดั นค้ี วามรูสึกกลวั ถาโถมเขา มามากนกั จนมอิ าจกล้ันนา้ํ ตาเอาไวได รางเลก็ คดุ คอู ยูภ ายในหองอยา งหาทีพ่ ่งึ ทางใจ ความเขมแขง็ ใน วันนี้ เปน เพยี งส่งิ ที่เธอสรางขึ้นมาเพ่อื ใหหมอมยาใหญเบาใจเทา นั้น เหมือนคร้ังที่คณุ แมสอน มา ยามท่ีคุณพอ ออกไปราชการทหาร แตห ากบัดนี้กลั้นไวไ มไ หวอีกแลว “คุณพี่เจา คะ ขออยา ใหค ุณพเ่ี ปนอันใดเลย บวั สญั ญาวาบวั จกั เขมแขง็ หากมิพบเหน็ ราง คณุ พ่ีบวั จกั รออยตู รงนี้อยา งมน่ั คง จนกวาคุณพีจ่ ักหาทางกลบั มาได” หญงิ สาวรําพึงในใจอยูเชน นั้น เพราะจนถงึ เวลานี้กย็ ังหารา งชายหนุมไมพบ แมใ ห คนงานเดินในรศั มีทก่ี วา งแลว สง่ิ ประหลาดเกิดขนึ้ กบั ชีวติ เธอนับครง้ั ไมถวน ทุกอยา งลวนมี ความหวงั รางเล็กสดู หายใจเขา ปอดอีกครง้ั ปาดนํา้ ตาจากใบหนา แลวกเ็ ดินออกจากหองพระ ดวยเสยี งเงียบกรบิ เขาไปในหองนอน OOOOOOOOOO คฤหาสนห ลงั ใหญเ วลาน้ี เสยี งหวั เราะกกึ กอ งของคุณชายอตริ จุ ดังไปทวั่ รมิ สระนํา้ เมื่อ คนสนทิ เอาภาพซากรถท่ีลุกเปนไฟหลายภาพจากมอื ถือใหดู “สะใจกนู ัก เปนไงละ เลน กับใครไมเลน มาเลน กับอตริ จุ แคเ รอ่ื งธุรกิจไมพ อ ยงั มาแยง ผหู ญิงทก่ี อู ยากไดอ กี ตายท่เี ดียวกบั แมมันแหละดี จริงๆ มนั ควรตายไปต้ังนานแลวดว ย” เสยี งดงั พดู ขนึ้ พรอมหัวเราะดวยความสะใจ “คุณชายจะทํายังไงตอไปครับ” ชายรา งใหญ ถามข้ึนพรอมชอนตาเล็กนอ ย มีรอยย้ิมที่ มุมปาก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๘ “เด๋ยี วคงเปน ขาวใหญ ธุรกจิ ในเครอื ตอ งสัน่ ไหวอีกคร้ัง ครั้งทแ่ี ลวที่หมอ มยาเล็กไม จดั การอะไร เพราะยงั ไมไดแ ตง ต้งั ผสู บื ทอด แตค ร้งั น้ีถา ยโอนงานใหไอภพไปแลว คงมี ระสํา่ ระสายบางละ สักพกั ฉนั จะเฝา เสด็จ” ชายหนมุ เอย ขนึ้ มือทีถ่ อื แกว เคร่ืองด่ืมกจ็ ิบอยา งสขุ ใจ “คณุ ชายไมเขาไปหาพรุง น้ีเลยละ ครับ หากวา คนอน่ื เขา ไปกอ น ทานหญิงอาจจะเอน เอียงได อีกท้งั คณุ บัวคงตองการคนปลอบ” ชายรา งใหญในชดุ สทู พูดขึ้นมาอกี คร้ังน้าํ เสียง ราบเรียบ แตหากมีรอยย้ิมบาง อยา งทีม่ ีใหเ หน็ อยเู สมอ “จริงของแก ตอนน้ีนอ งบัวอาจจะตองการคนปลอบใจ” พดู จบกก็ ระดกแอลกอฮอลอ ีก ครัง้ จนหมดแกว สมองก็พลันนกึ ถงึ หญิงสาวรางเล็กท่ีนา ทะนุถนอม พรอมคลึงแกว ในมอื อยา งมี ความหมาย OOOOOOOOOO บา นรา งหลังเกา ภายในปาไมไกลจากทีเ่ กิดเหตนุ ัก กลมุ ชายรา งใหญทบ่ี ัดนีถ้ ูกมัดไวที่เสา บา น ดวยสภาพสะบักสะบอม รอบกายเตม็ ไปดว ยชายหนาตาดดุ ัน หนง่ึ ในน้นั คืออดีตหนวยรบ พิเศษฝม อื ดี ทถ่ี ูกใสรายจนตอ งออกจากราชการ กําลงั ยิม้ เยาะอยูอ ยา งพอใจ โดยมีชายหนุม รางใหญน่งั ไขวห างดอู ยดู วยใบหนาเรยี บเฉย “มันไมยอมสารภาพครับคณุ ภพ” เขมคนสนทิ บอกผเู ปน นายออกมาอยา งไมไ ดร อนใจนัก เพราะคุณภพวางแผนจบั หนนู า ราํ คาญอยูแลว วนั กอน หลงั จากท่ีชายหนุมออกจากวงั ขาว ตวั เขมเองกโ็ ทรบอกสายท่แี ฝงตวั อยขู า งกาย ชายรจุ ใหทําเปน รายงานผูเปน นาย คนโงๆ ก็คิดอะไรโงๆ คดิ วาวิธีเดิมจะไดผ ล โดยคุณภพนาย ของเขา พยายามขับรถแวะทน่ี ่นั ท่ีน่ี เพอ่ื ใหคนท่สี ะกดรอยตามทัน จากน้ันกเ็ ปลยี่ นรถใหเ ขาทาํ เปน ไปนอนพักท่ีโรงแรมแทน โดยทต่ี วั เองออกไปทางดา นหลัง เพ่อื ใหเหยอื่ มีเวลาไดเตรียมการ สวนตัวคุณภพ ก็ไปสงคณุ บัวเพ่ือไมใ หเ ปน อนั ตราย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓๙ พอตอนเชา เขาก็ทําทเี ปน คุณภพ ขบั รถเขาไรแกลงไมเ หน็ พวกทขี่ ับตาม พยายามใหม นั ปาดไมสําเร็จ เพือ่ พวกมนั ไดรอคําสง่ั ใหม นนั่ ถอื วา คณุ ภพไดใ หโอกาสแลว แตพวกมนั ก็ยังไม ยอมหยุด จนเขาและคุณภพมาถงึ ทห่ี มาย การอา นใจคนโงท ีค่ ดิ วาตวั เองฉลาดน้ันงา ย มันทาํ เพอื่ ความสะใจ มนั อยากใหค ุณภพเจบ็ ปวด จึงเลือกสถานท่ที ีแ่ มค ณุ ภพตาย หลงั จากทมี่ าถงึ หนา ผาที่เกิดเหตุ กลมุ นกั ฆากเ็ ตรยี มจะปาดรถสปอรตคนั หรูเชนท่ีเคย แตส ายเกนิ ไปเสยี แลว เพราะเขมใหค นมาลอ ม เตรียมจับเพื่อหาหลักฐานมดั ตัว เหตุทีต่ องยอม ท้ิงรถ เพ่อื จะไดม ภี าพสงไปยงั ผบู งการ และคุณภพตอ งการใหม นั ยามใจ เดินเขา ไปสารภาพ ดว ยตวั เอง “ตกลงแกจะไมบอกใชรึเปลา วา ใครเปน คนส่ัง” ชายหนมุ เดนิ ยา งสามขมุ เขามาหาอยา ง นกึ รําคาญ เสียเวลาอยกู ับหญงิ สาวมานานแลว ปา นนคี้ งกังวลแย “ไม ถา พวกผมบอกพวกผมกต็ าย” คนทเี่ หมอื นจะเปน หัวหนาพดู ขนึ้ แตห ากไมก ลามองสายตาดดุ นั นั้น เพียงอดึ ใจลาํ กลอ ง ปนสีเงนิ ยวงกม็ าจอ ท่ีหนา ผาก ไมม ีแมแ ววตาสัน่ ไหวของคนทถี่ ืออยแู มแตนอย มเี พียงทาทาง สบายๆ เหมือนอยากใหเ ร่อื งนร้ี บี จบๆ ไป “ไมบอกแกกต็ ายอยูดี” เสียงทมุ ตาํ่ เอยขึ้น พรอ มพยกั หนา ใหเ ขม คนสนิท ขณะท่เี ขมก็ ลวงมือไปหยบิ โทรศพั ทเ พื่อเปดเสียงทีอ่ ัดใหฟง /“เราสืบมาไดว า คณุ ภพไปท่ีเชียงราย ไปหาทา นหญงิ โสภีเพ็ญ ครบั ” /// /“ดี ฉันจะไดจ ัดการใหจ บๆ ไปสักท”ี / เสียงคุนเคย ดงั ผานคลปิ ในโทรศัพท จนทาํ ใหกลมุ นักฆา ถงึ กับทําหนา ไมถกู “แกคิดวานายของแกจะคุมกะลาหัวไดเหรอ” เสยี งทมุ ตํา่ ดุดนั เอย ขึ้นอีกครัง้ บัดนบ้ี รรดานกั ฆา ตางหนา ซีดเผอื ด คนส่ังเขาเปน ถงึ ผมู อี าํ นาจ แตหากมีหลักฐานขนาด นี้ คนมอี ํานาจดวยกัน นายเขากค็ งไมร อด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๐ “ผมยอมบอกแลว ครับ แตทา นอยาฆาผมเลยนะครับ” กวินภพคอยๆ เอาปน ลงจากหนาผากของเหยื่อท่ีรอ งขอชีวิต ไมน านกเ็ ดินออกไปจาก หอ ง ใหอ ดตี หนวยรบพเิ ศษจดั การตอ ทเี่ ขาตอ งการคาํ สารภาพจากนกั ฆา พวกน้ี เพราะ หลกั ฐานทีไ่ ดมาไมเ พียงพอ สายของเขาพลาด ไออ ติรจุ มนั ไมเอย ชือ่ หากจะใหจ บตอ งตีใหตาย ไมใชแคใ หหลงั หัก มือเรียวยาวลวงท่ีกระเปา กางเกง ขณะที่เดินออกมาหาทส่ี งบเพ่อื โทรศัพทแ จงถงึ แผนข้ัน ตอไป เสยี งโทรศพั ทดงั อยูไมนานนักเหมอื นวาอีกคนก็รออยเู ชนกนั “หมอมยา ชายจัดการเรยี บรอยแลวนะขอรบั เปนไปตามทชี่ ายคาดไว หมอ มยา ตอง ตดั สินใจแลว ละ ” เสยี งเขมกรอกผานโทรศพั ทหาผเู ปนยา ที่รเู ร่อื งน้ดี ี เพราะมีการปรกึ ษากนั มาแลว หากแต ขาดเพียงหลกั ฐาน และไมค ิดวา หลานของเสด็จจะกลาถงึ เพียงน้ี “ชายไมไดทาํ ถึงตายใชร เึ ปลาลูก” ทา นหญิงพรรณเพ็ญแข ถามกลับเสยี งยังน่งิ อยู เชน เดิม ดวยโกรธแคน แทนหลานรกั “ไมห มอ มยา เด๋ียวชายสง คลิปเสียงท้ังหมด รวมถงึ คําสารภาพ แลว ก็ภาพที่รถตกเขาให หมอมยา ทเ่ี หลอื แลว แตหมอ มยา จะทรงโปรด ชายเบื่อริ้นไรพวกนีเ้ ต็มที มันนา ราํ คาญ” ชายหนุมตอบกลับไมอาทรรอนใจอะไรนกั เขาเบ่ือท่ีจะเลน สนกุ แลว นอกจากหลักฐานการฆาตกรรมทไี่ ด ยังมีเรื่องการโกงดวย แตก็ยงั ติดท่เี สด็จปูซ ่ึงเปน พี่ชายแทๆ ของเสดจ็ ปขู องตน จงึ คิดวาควรใหหมอมยาเปนผูจดั การดีกวา เพราะมันหมายถงึ เครอื ญาติ วงศต ระกูลหากเปน เขาเอง ชายรุจคงไมม ที างรอดแน “ไมเ กินพรงุ นี้เด๋ยี วมันกม็ าหาหมอ มยา อยากเปนทายาทสืบตอธุรกิจใจจะขาด” ชายหนุมพดู ขน้ึ แบบเหยียดๆ อีกคร้ัง หลังจากที่สายของเขาโทรมารายงานเรื่องวาแหยรัง แตนไปเรียบรอ ยแลว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๑ “คร้งั น้ียาจะทลู เชิญเสดจ็ ปูมารบั รดู วย ชายไมตอ งเปน หวง ใครเปนศัตรกู บั หลานยา ยา ไมเอามันไวเหมือนกัน” เสยี งเดด็ ขาดจากสตรีทเ่ี ขาเคารพรกั นกั บางครง้ั ตัวกวินภพเองยงั เคย คิดเลยวา เขาคงไดนิสัยดุเดือดน้ีมาจากหมอ มยาเปนแน หลังจากทีโ่ ทรศัพทเสร็จไมน าน เขม กเ็ ดนิ ออกมาพรอ มคลปิ เสยี งทีต่ อ งการ เพ่ือให เจานายของเขาไดฟง “จริงๆ แกไมเหน็ ตอ งซอมมันเลย ขมู นั แตแ รกก็จบแลว เสยี เวลาจริงๆ” ชายหนมุ เอยขน้ึ ขณะท่สี ง หลกั ฐานตางๆ ใหผ ูเ ปนยา “แหมคุณภพ ผมไมไ ดล งไมล งมอื มานานแลว ก็ตองมีอยากซอมบาง เดยี๋ วขึ้นสนมิ หมด” อดีตหนว ยรบพิเศษ เอย ข้นึ พรอ มชกลมเหมือนวายังไมส ะใจ จนผเู ปน นายไดแตสายหนา “เขม เดยี๋ วบอกใหน องกลบั มาไดแ ลว นะ งานจบแลว” เสียงคําส่ังดังขึ้น หลังจากชาย หนุม เงยหนา จากโทรศพั ทเมือ่ สงหลกั ฐานทกุ อยา งแลว ปรากฏรอยิม้ ของคนสนทิ ทห่ี ยุดชกลม กะทนั หนั “แลวถามันยงั กลบั มารบกวนคณุ ภพไดละครบั ” เขม เอยข้ึนอยา งกังวล รูเขารูเรายอ ม ดีกวา “แกคิดวาคนโงๆ แบบนนั้ จะทําอะไรฉนั ไดเหรอ บอกใหกลบั มา อยทู ่นี ่นั นานเกินไปแลว” ชายหนุม เอย ข้นึ อกี คร้ังอยางใหค วามมั่นใจ หากมปี ญหากค็ อ ยแกก นั ไป แตเ ขาพรากพ่ีนอ ง มาถงึ หา ป สมควรไดเวลาแลว ที่ตอ งปลดปลอ ยความเสยี ใจ แตว าเมอ่ื กอ นเขาลมื คดิ เรือ่ งน้ี “ครบั คุณภพ” เสยี งขานรับดงั ลั่นปา บง บอกถงึ ความพอใจอยางถงึ ทีส่ ุด นองของเขม อาสาเขา ไปในรงั ของอตริ ุจ กอ นหนาทจ่ี ะเกดิ อุบัตเิ หตุ ความรูส กึ ผดิ ท่บี อกนายชา เกินไปจงึ ได เกิดเรอ่ื ง ทาํ ใหย ังอยูทนี่ นั่ เพ่อื หาหลักฐานตามท่ไี ดปรึกษากบั พ่ชี าย หากแตหนง่ึ ปห ลงั จากที่ นายกลบั มาจากการหายตวั การจะกลบั มาชว ยพีช่ ายดูแลนายก็เสยี ดายโอกาส จงึ ปรึกษากันวา จะอยสู ืบตอ จนกวาจะกาํ จัดเสยี้ นหนามของนายได บัดน้ีงานสาํ เรจ็ แลว ภาระทกุ อยางถกู ปลด ลงอยางสวยงาม หวงั เพียงวามนั คงไมมโี อกาสโงหัวขึน้ มาไดอ กี เทาน้ัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๒ OOOOOOOOOO ประตบู านใหญ หนาหอ งนอนบนเรือนไมเ ปดออกชา ๆ แสงดวงจันทรจ ากหนา ตา งกระทบ ใบหนา เล็กทีน่ อนหลับสนทิ สองแกม ใสยงั มรี องรอยนํ้าตาปรากฏใหเ หน็ ชายหนมุ รา งใหญข ยบั เขาไปน่งั บนเตยี งแลว คอ ยๆ สอดตวั เขา ไปหาหญงิ สาวท่ีนอนหลบั อยู สอดแขนโอบกอดไวอ ยาง แผวเบา เพียงไมน านรางเล็กก็ขยบั เหมือนวามิไดน อนหลบั สนทิ นกั ดวงตาเปด ออกเหมอื นวายงั อยูในความฝน ใบหนา ของชายที่เฝารอมาตลอดทง้ั วัน บัดน้ี เขามาใกลจนสมั ผสั ไดถ งึ ลมหายใจ มือบางสน่ั นอยๆ เออ้ื มเขาไปสัมผสั ท่ีใบหนาของชายหนุม เพือ่ ใหรูว ามิใชค วามฝน ปลายน้วิ ลากผานดวงตาที่ยงั ปด อยู ผานจมูกโดงเปน สนั ผา นรมิ ฝปาก ทอี่ บอุน นาํ้ ตาหยดนอยๆ กเ็ รมิ่ ไหลออกมาจากทดี่ วงตา แลวซกุ ใบหนา เขา ท่อี กใหญ หัวใจยงั เตน ใหไดย นิ รา งกายยังอบอุน เพียงไมน านแขน ใหญก็โอบกระชับรา งเลก็ ใหเ ขามาใกลชดิ สง่ิ ทขี่ วางอยตู อนนม้ี ีเพยี งเสอ้ื และสไบผนื บางเทาน้ัน รมิ ฝป ากอบอนุ กมลงมาจูบซับท่หี นาผากมน ไลผ า นความอบอุนไปทส่ี องแกม ที่มนี า้ํ ตาอยา ง ปลอบประโลม จนผานมาทร่ี ิมฝป ากบาง การสัมผสั ครงั้ นี้มีความอบอนุ แทรกผานเขามาไม เหมือนทกุ คร้งั หากแตริมฝปากเลก็ ก็รับสัมผัสอบอนุ นนั้ อยางเปนธรรมชาติแมมชิ าํ นาญ เหมือนพยายามพสิ ูจน วา คณุ พี่ของเธอยังมีชีวติ อยูจริงๆ เนนิ่ นาน ทรี่ างกายแนบชิดกันอยูเ ชนน้ัน ชายหนมุ ถอนริมฝปากออกอยางชา ๆ เมือ่ เห็นวา หญงิ สาวเริม่ หมดอากาศหายใจเพราะความไมชํานาญ มอื ใหญโอบกระชบั รา งหญิงคนรกั อีก คร้งั ใหใ บหนาเลก็ ซกุ แนบทีห่ นา อก ‘เขาทาํ ใหหญงิ สาวตองทกุ ขท รมานอีกครงั้ อยางที่ไมเ คยคิดจะทาํ ’ กวินภพคดิ พรอมกอดรางนม่ิ ท่กี อดตอบเขาอยแู นน อยา งหวาดกลัว และคลายใจผสม ปนเปกันไป “พีข่ อโทษ” เสียงทมุ ต่ําเอย ขน้ึ ไมด ังนกั ขณะทกี่ ม มองหนา หญิงสาวท่แี นบอก บดั นนี้ ้ําตา มาจากที่ไหนไมท ราบไหลรินออกมาเปน สายอีกคร้ัง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๓ “บัวมิเปน อนั ใดเจา คะ บวั รอ บวั รอคณุ พี่ได” เสียงสัน่ เครืออยางกลัน้ สะอื้น ลอดออกมา จากรมิ ฝป ากบางทมี่ องจองเขาอยู ชายหนุมย้ิมนอ ยๆ กอนท่จี ะจบู ซับบนหนา ผาก แลวลบู หลังอยา งปลอบประโลมอยูนาน จนรา งทอ่ี ยใู นออ มแขนคอยๆ หายใจสม่าํ เสมอ และหลับไปเพราะเหนื่อยลา ตัวชายหนุมเองก็ คอยๆ หลบั ตามไปโดยทีย่ งั กอดรางของหญิงสาวไวแ นน เหมือนกลัววาจะตอ งพรากจากกัน OOOOOOOOOO ในยามกอนรุง สางท่ฟี ายงั มืด ซงึ่ เปนเวลาทหี่ ญิงสาวตองตื่นข้นึ มาทํางานบาน ดวงตา กลมโตคอ ยๆ ลมื ขน้ึ ภาพชายหนมุ ตรงหนา ท่คี ิดวา เปน เพียงฝน บัดนปี้ รากฏขน้ึ จริงๆ ใบหนาคม อยูใกลห นาหญิงสาวจนจมูกสัมผสั กนั บดั นี้ความเขินอายเขา มากระทบเตม็ ที่ เม่ือคนื มิใชฝน หญงิ สาวรีบตะแคงหนั หลัง ถดตัวออกมาจากแขนใหญแข็งแรงอยางยากลําบาก เหมอื นวา ย่ิง พยายามจะออกมา วงแขนยิ่งกระชบั แนน เขา “จะไปไหน” เสยี งของคนตัวใหญดงั ขึ้น พรอมริมฝป ากจูบพรมทแ่ี ผนหลงั เกลย้ี งเกลาบน รางท่มี เี พยี งผา สไบรัดไว “คณุ ภพเจา คะ” เสียงไมดงั นกั รอดออกมาจากรมิ ฝปากเล็ก ไมบอกก็รูวาบดั น้หี นาคงแดง จัด จนชายหนมุ นกึ อยากแกลง ใหส มความคิดถงึ มือใหญจงึ คอยๆ จบั ทีไ่ หลของหญงิ สาวใหห ันหนาเขามาหาตนเอง จนตอนนส้ี ายตาจอง กนั ริมฝปากเล่อื นเขา มาหาหญิงสาวอกี ครั้งอยา งชา ๆ บวั ทาํ ไดพ ยี งหลับตาปอยูเ ชนน้ัน ‘ไหนวา จักถนอมบัวไงเจาคะ’ บวั รําพงึ ในใจ อยา งไมเ ขาใจคณุ พ่ีของเธอ หากแตรออยนู านก็มมิ ีสิง่ ใดมาสัมผัส หญิง สาวจงึ คอยๆ ลมื ตาขน้ึ เหน็ เพยี งรอยยิ้มของคนตรงหนาแววตาไมน า ไวใจ ไมนานกอ นจะคิด อะไร ชายหนมุ กมหนา ลงจบู ทบ่ี รเิ วณหนา อกขาวอวบอิ่ม ทีพ่ นผา คาดออกมาของหญงิ สาวดวย ความรวดเร็ว จนคนตรงหนา ทําตวั ไมถกู นงิ่ คางไป

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๔ “พชี่ อบท่บี วั ใสช ดุ แบบน”้ี พดู จบ ชายหนุมก็จูบทีห่ นาผากคนท่ีน่งิ คาง อยางรวดเร็วอกี คร้ัง พรอ มยม้ิ กวางแลวเดินออกจากหองไป OOOOOOOOOO ทีร่ ิมระเบยี งขนาดใหญบ นเรอื นในยามเชา บัดนี้หมอ มยาใหญแ ละหลานชายกาํ ลงั ปลอบ ประโลมกันอยู โดยมีหญิงสาวน่งั อยูหา งๆ ยังมิกลา เขาใกลดว ยเขนิ อายนกั จนหมอมยา ใหญ สงสัยแตม ไิ ดถ ามกระไร ชายหนมุ เร่ิมเลาเหตุการณท ีเ่ กิดขน้ึ ใหฟ ง อยา งละเอียด มีสายตาโกรธ แคนของหญงิ สาวท้งั คู คนหนงึ่ แสดงออกอยา งเปด เผย สว นอีกคนกาํ มือแนน กัดฟนอยเู งยี บๆ เมอื่ เลาเหตุการณจ นจบ ทีเ่ หลือคงเพยี งรอฟง ขา วจากหมอมยาท่ีอยูกรงุ เทพฯ เทาน้ัน วาจะ จดั การเร่ืองทงั้ หมดอยา งไร “ไหน หนบู ัวมาหายา ซลิ กู ” หมอมยาใหญเ รียกหญิงสาวรางเล็ก ดวยนํา้ เสียงเอน็ ดนู ัก ตางจากที่มาคราแรก จนหลานชายมีรอยย้ิมออกมาใหเ หน็ “เมือ่ วานบัวทําใหย า เหน็ แลววา หนูเขม แขง็ ไมใชม ีเพยี งมารยาททเี่ รียบรอย หรือฝมอื ใน การทาํ อาหารเทา นั้น แตยา วา หนสู ามารถดูแลหลานของยาและบานไดอยางดีเลยละ” หมอมยา ใหญต รสั ขึ้นมอื ลบู ทศ่ี ีรษะเลก็ ๆ ของหญงิ สาวทีบ่ ัดนี้ กม ลงกราบทีป่ ลายเทา ของทานแลว “แตย ากเ็ ห็นดวยกบั ยาเล็กนะ วา ยังไมถ งึ เวลาทีท่ ้งั สองคนจะสมรสกัน” หมอ มยาใหญ ปรายตามองชายหนมุ ทีห่ นั ขวบั มาหาทาน รอยยิม้ ทม่ี ีเมื่อสักครูปลิวออกจากใบหนา แลว “กช็ ายดูนอง ยังมยิ ่ีสบิ ดีเลย ตวั เล็กแคนี้ แลวดตู ัวเราซิ ใหญอ ยางกบั ยักษ” หมอมยา ใหญตรัสเพยี งแคนน้ั กไ็ มมองหนา หลานชายอีก มีเพยี งหญงิ สาวทอ่ี ยูดานขาง กมหนาหวั เราะอยูอ ยา งปด ไมมิด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๕ “เชนนัน้ ชายคงตองทําขาวสารใหเปน ขาวสกุ จริงๆ เสยี แลว กระมงั ” ชายหนุมเอย ขน้ึ มอง หญิงสาวพรอ มยกั ควิ้ อยา งมคี วามหมาย จนหนา ทเ่ี คลา เสยี งหัวเราะ เปลยี่ นเปนตะลงึ ลานทํา ตัวไมถูก “ทานหญงิ บวั ขอประทานอนญุ าตไปท่คี รวั นะเพคะ” หญงิ สาวรบี หาทางหนจี ากเรอื่ งท่นี า เขินอายคร้ังนี้ทานหญิงโสภเี พญ็ เพียงพยกั เศียรเบาๆ แลวหันไปตหี ลานชายทท่ี ะลึง่ ตงึ ตงั จน หญงิ สาวลบั กายหายไป “ไมไดมแี คเ ร่อื งน้ีใชร ึเปลาชาย” หมอ มยา ถามเสียงเขม “ขอรับหมอ มยา ชายสืบมาไดอีกวา ชายรจุ มันไปรวมมอื กบั ตางประเทศ เพือ่ ทําลาย คาสิโน เรายงั ถอนไมห มด” เสยี งเขมเอยข้นึ เหตกุ ารณท่ีคาสโิ นโดนถลมหลายครงั้ ในตอนแรก เขาคดิ วาคงเปน ผูม อี ิทธพิ ลแถวนนั้ แตจรงิ ๆ ยังมที ลี่ กึ มากกวานนั้ อีก “เมือ่ หลายวนั กอน ลูกนอ งชายก็โทรมาบอก วา มีเรือแปลกๆ มาดอมๆ มองๆ ทเี่ กาะ ขอรบั หมอมยา” หมอ มยา ใหญ ก็เฉกเชน เดียวกบั หมอ มยาเลก็ คือรทู ุกเรือ่ ง แมแ ตเรือ่ งเม่อื วาน หากแตทา นอยากรนู สิ ยั ลกึ ๆ ของหญงิ สาวเทาน้ัน วา เมือ่ อยูในสถานการณร า ยแรงจะทาํ เชน ไร ซึ่งผลลพั ธ เกนิ กวา ท่ที า นคาดการณไ วม าก “แลว ชายจะทาํ ยังไง จะไปเกาะแลว พาหนบู ัวไปดว ยร”ึ หมอ มยา ใหญ เอย ขึ้นอยา งกังวลนกั “ชายไมอยากอยหู างจากบัวแลว ขอรับหมอมยา ท่นี ่นั อนั ตรายเกนิ ไป หากมากกวานช้ี าย เกรงวาบวั จะรับไมไ หว ตอนน้ีชายใหเขม บอกนองกลับมาแลว อาจจะสง สองคนน้ันใหไปดูแลที่ เกาะแทนเพราะชายไวใ จ สวนตัวการใหญ เรารอมันเคลือ่ นไหวกอนคอยจัดการทเี ดียว หากไม เคล่ือนไหวกไ็ มต อ งทําอะไร” ชายหนมุ เอย ข้นึ หมอมยามองที่หนา ชายหนมุ บดั นหี้ ลานของทา นรักชวี ิตขนึ้ มาบางแลว หากเปนแตก อ น คงลยุ เองใครรง้ั กไ็ มอ ยู เหมือนไมค ิดจะมชี วี ิตอีกแลว “ดแี ลว ชายลูก อยทู น่ี ด่ี ูแลหนูบัวนะ กวา จะรักกันไดยากเหลอื เกิน” หมอมยา ลบู ทศี่ ีรษะ ของหลานชายเบาๆ อยา งรักใคร

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๖ คนอยางทาน มีหรือจะยอมจดใครเปนบุตรบุญธรรมงา ยๆ โดยไมร ูเหตกุ ารณทั้งหมด หากวาทานหญงิ พรรณเพ็ญแข เกงเรื่องธุรกจิ แลว ทา นทีส่ รางไรขนาดใหญท่สี ุดของภาคเหนือ จนตดิ อนั ดบั ชาสงออกมากที่สดุ ของประเทศมาดวยตวั คนเดยี วแลว ทา นยอมมีเขย้ี วเลบ็ มากกวา แนน อน “พรงุ น้ี ยาจะพาหนบู วั ไปจดทะเบยี นเปนบุตรกอนนะ รบี จดั การซะเดี๋ยวเกิดเร่ืองวุนวาย ยา คุยกับทานนายอาํ เภอแลว ทานรบั ปากวา จะชว ยใหดําเนินเรือ่ งเร็วทีส่ ุด แมไ มม ีชือ่ สกลุ แต รบั เปนบุตรบญุ ธรรมโดยใชส กุลยา เอง มิไดไ ปสวมใคร ทานวา ไมน ามีปญ หาอะไร” ทา นหญิงบอกหลานชาย ทพี่ ยักหนา รบั พรอ มมีรอยยม้ิ บางๆ ‘โชคดจี รงิ แมวา รอบขา งเขามแี ตผ หู ญิง แตทุกคนลว นแลวแตเกง และนากลวั ท้ังสนิ้ ’ กวินภพคิด ทัง้ สองนัง่ คยุ กันเชนนั้นอยนู านมาก จนรา งเลก็ ทห่ี ายเขาไปในครัวปรากฏตัวขึน้ พรอ ม ถาดขนม และรอยย้ิมใส เหมอื นวา ไดทาํ สิ่งที่ถูกใจนักหนา จนลืมเร่อื งทเ่ี ขนิ อายอยูจ นส้นิ “ทา นหญงิ เพคะ บัวทําเครื่องหวานท่ีทูลทา นหญิงไวเ มอื่ วาน มาใหล องทอดพระเนตรดู เพคะ วา พอจกั ใชไดหรือไม” หญิงสาวคลานเขาเขาไปหาอยา งชํานาญ พรอมยกถาดขนาดไม ใหญนัก ใหทานหญิงทรงทอดพระเนตร ขนมไทยสสี นั สวยงามหลายอยา ง ถกู จัดวางไวในกระทงใบตองขนาดเลก็ แบง เปนคําดู นารบั ประทานย่งิ นกั หญิงสาวไดค วามคดิ นีม้ าจากโรงแรมท่ีทําขนมสง จากท่ีสวยงามอยแู ลว กลบั สามารถเพิ่มมลู คาขึน้ มาไดอีกเม่อื นาํ มาจดั แตง ย่งิ เมอื่ เหน็ ชดุ นาํ้ ชาของทานหญิงทว่ี างอยู บนถาดไม ชา งดเู หมาะสมกลมกลืนกันนัก “เรยี กหมอมยา ใหญ แบบที่เรียกหญิงแขก็ไดน ะหนบู วั และอกี ไมน านก็ตอ งเรยี กเปน หมอมแมใ หญแ ทนยา จะย่ิงดูสาวขนึ้ ไปอกี ไหนมาใหย าดูซ”ิ ทา นหญิงยม้ิ ข้ึน อยา งมอี ารมณขัน จนหญงิ สาวหวั เราะคิกตาม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๗ “เพคะหมอ มแมใหญ” หญิงสาวเอยเยาหมอมยา ใหญ พรอ มรอยยม้ิ สดใสอีกครง้ั จนเกดิ เสยี งหวั เราะขบขันในวงสนทนา โดยทไี่ มมใี ครเอะใจเลยวา บดั นอี้ าํ นาจการตอรองไดถกู เปลี่ยน มอื เสียแลว “ดจี ริงหนบู ัว สวยงามเหมาะกับชาของยามาก อกี ท้งั ยังหอมหวานดดี วย เดย๋ี วอีกสกั สอง วันเราลองเอาไปทีเ่ รือนรับรองดู จะมีแขกเขามาเทีย่ วชว งวนั หยดุ หากขายดียา ยกใหห นูบัวหมด เลย” หมอมยา ใหญเอย ขนึ้ พรอ มหยบิ ชมิ ขนมอยา งเพลดิ เพลิน “หมอ มยาใหญไมท รงทราบ เดี๋ยวน้บี วั จะรวยกวาชายอยแู ลว มที ัง้ รา นที่เกาะ ทําขนมสง ท่โี รงแรม มาที่น่หี มอมยายงั จะหาชอ งธุรกิจใหอ ีก แลว ตอไปชายจะเอาอะไรมาตอ รองหนูบวั ของหมอมยาละ” กวินภพเอยขึ้นอยางทเี ลน ทจี ริง หญิงสาวของเขาเกง นกั ไปอยทู ่ีใดก็เปนดอก เปนผลไปหมด “หนูบัวจาํ ไวน ะลูก กอ นท่เี ราจะไปดูแลใคร ตอ งดแู ลตัวเองใหไดกอน” คนทํางานเชนทา น มชิ อบใจเลย ท่เี ดย๋ี วนี้ผูหญิงมกั ตอ งคอยพึ่งพาผชู ายตลอดเวลา จนโดนกดขด่ี แู คลน การอยู ดวยกันกต็ อ งชวยเหลอื กนั มากบา งนอยบางตามท่ีเห็นสมควร ขนาดหญิงสาวรูว า ผชู ายตรง หนา มเี งนิ อยูมากมาย มิใชแคข องตัวเองเทานน้ั มรดกท้งั หมดของยา ทง้ั สองจะไปที่ไหนได ถา ไมใชหลานคนนี้ หากทานจะเลอื กคนมาสมรสกบั หลานทส่ี าํ คญั ของทา น กต็ องเปน คนที่รจู ัก ตวั เอง มิมองสิ่งของเชน นี้แหละ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๘ ตอนพเิ ศษ : ราชภักดี เสยี งรอ งไหกระจองงองแงของเด็กทารก ทีเ่ รือนพระยาภักดบี ดนิ ทร ดงั อยูไ มห ยุด จน บัดน้บี รรดาบาวไพร ตา งวงิ่ ข้นึ ลงบนเรอื นอยใู หวนุ วายนกั เพือ่ หาของมาหลอกลอ แลตามหมอ เขามาดู “คุณหญงิ วาดขอรบั จากที่ตรวจดูอาการก็มิเห็นมีส่งิ ใดผดิ ปกติเลย หรือจักเปนไปไดวา ผีกละมาหยอกลอ เพ่อื จะกนิ ตับไตใสพงุ ลองสะหนามที่ใตถนุ เรอื นดดู หี รอื ไมข อรบั ” ทา นหมอแนะนาํ คณุ หญิง เพราะทําเชน ใดเดก็ หญงิ ผูน ี้กม็ ิหยุดรองไห จนเงารางชายหนมุ ทีอ่ ยูดา นขาง ถึงกบั สา ยหนากับความเชือ่ แบบโบราณน้ี “ดีเหมือนกัน หากวาเปนดั่งท่ีทานหมอวา กจ็ กั ไดป กปองลกู บัวอกี ทาง เด็กคนน้ียามเกดิ ก็ยากนัก ยามจักโตก็ยิ่งยาก ปว ยไขมหิ ยดุ หยอ น” คณุ หญิงวาด กลา วกับทานหมอ มิรสู าเหตุมา จากแหวนหรอื ไม ในคราที่พระยาภกั ดีบดินทร มาสขู อคณุ หญงิ วาดทค่ี บหาดูใจมาต้งั แตเล็ก ก็ใหบรรดา บาวไพรยกหีบทองของหมน้ั มาใหท า นเลือก ตามประเพณที ส่ี บื มาแตเกา ของสกุล ภายในหีบมี แหวนมากมายแลเครื่องประดบั ท่ีเขา ชุด หากแตคุณหญงิ กลับตองใจ แหวนพลอยแดงลอมเพชร เกา แกวงหน่งึ ทีม่ ิมีสะใภใดเลือก เมอ่ื ทา นจบั ตวั เรือนแหวนข้นึ มาดูย่ิงตองใจนักอยางมิอาจหามได แมน มผี ูใดทกั ทวงวา แหวนวงนีม้ ปี ระวัติสืบตอ ถงึ ความรักทรี่ นั ทดแสนทา นก็มฟิ ง ดือ้ รน้ั อยางทมี่ ิเคยเปน จนพระยา ภกั ดีบดนิ ทรต องเอด็ ผูคนรอบขาง ทา นวา หากคุณหญงิ วาดเลอื ก หมายถึงน่ันคือส่ิงทด่ี ที ่ีสุด เพอ่ื จบปญ หาท้ังปวง ตงั้ แตอ อกเรือนกันมามเิ คยมีปญ หาใด มีเพียงบตุ รคนน้ีเทา นั้นท่ีเจ็บปวย แลรอ งไหไ มห ยดุ จนทาํ ใหท านทุกขใจนัก เพยี งไมนาน ท่ีคุณหญงิ วาดราํ พงึ กับตนเองอยางสงสารบตุ รสาวอันเปนท่รี ัก เสยี งรองท่ี เคยดงั อยกู ลบั เงยี บ พรอ มมเี สียงหวั เราะเอ๊ิกอากออกมา จนทําใหผ ูเปนแมนา้ํ ตารนิ ไหลดวย ความดีใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔๙ “คุณพีล่ ูกเราหยดุ รองแลว เจา คะ” คุณหญิงหนั ไปหาพระยาภกั ดีบดินทร ท่นี งั่ อยูบนตัง่ ไม ดานขาง จนทานยิ้มออกมา หากแตม ิมใี ครรวู าเหตุที่ทําใหเด็กหญงิ หยดุ รองนั่น เปนเพราะมเี งาของชายหนุมปรากฏ อยูขา งๆ มือเล็กปอมทข่ี าวผุดผอ งอวบอว น กาํ นวิ้ มอื ใหญไ วแ นนอยา งมิยอมปลอยออก ในครา แรก ชายหนุม คิดวา เม่ือหลบั คงจะยอมปลอย แตก ลับมใิ ชเลย ไมว าจะหลับหรอื ตน่ื ในยามกนิ ยามนอน ยามอาบนา้ํ พูดงายๆ คอื ในทกุ ยาม มือนอยๆ นจ้ี ะเกาะกมุ เขาเอาไวต ลอดเวลา หากแมนชายหนมุ ปลอยออก กจ็ ะรองไหจนเปนที่นา สงสาร ทั้งสองกมุ มอื กันอยอู ยา งนัน้ เร่ือยมาจนยา งเขาหาขวบ ทช่ี ายหนุมยังปลอยใหมือเลก็ จับอยูไม ปลอ ย จนถงึ วันหนงึ่ พระยาภกั ดีบดินทร แลคุณหญงิ วาดทําบญุ เรือน จึงไดนิมนตพ ระเพอื่ มาให ศลี ใหพ ร ครน้ั พอจกั นิมนตท านกลบั วดั หลวงพอ ชราจึงไดเขามาสนทนาดว ย แลทา นวา บตุ รสาว คนน้ี ใหสง เขาไปทาํ งานทวี่ ังแลหาวชิ าความรใู หมาก จักมผี ลดใี นภาคหนา หลวงพอมองทห่ี นา ของเด็กสาว แลมองชายหนมุ ที่จบั จูงมือเล็กๆ นัน้ อยู “โยมอยูตออกี หนอยนะ มีเร่อื งทโ่ี ยมจกั ตองชว ยเหลอื อีกมาก” หลวงพอกลา วเพยี งแคนั้น ก็ลงจากเรือนไป OOOOOOOOOO บรรยากาศความหอม ของกลนิ่ ควันเทียนคกุ รุนอยทู ่วั บริเวณ เด็กหญิงรา งเล็กใบหนา สดใส ผมดาํ ขลบั เปน มัน ดวงตากลมโต อยใู นชุดสไบ โจงกระเบนเดินอยางเรียบรอยเขามา ภายในหอ งเครอ่ื ง กับผเู ปนมารดา เพลานี้ เด็กหญงิ ถูกถวายตัวเขา มารบั ใชภายในวงั มเี ด็กอีก หลายคนท่ถี ูกสงเขา มาเชน กนั โดยจะถูกสงตวั ไปฝก แขนงตางๆ ไมวาจะเปนศิลปะการขับรอง และฟอ นราํ การประดิษฐดอกไมเ ครอื่ งหอม งานเย็บปก ถักรอย และศลิ ปะการจัดทําอาหาร