เสน่ห์แม่หญิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๐ “ชายภพประสบอบุ ตั ิเหตุ สลบรวมเดือนกวา แลว วิทยาบอกวา หากหลอนไป ชายภพ อาจจะคืนสตไิ ด” ทา นหญิงเขา เร่ืองทนั ที อยา งเปนหวงหลานชายคนเดยี วนกั “คณุ พม่ี ริ ูสตหิ รือเพคะ!!!..” หญิงสาวอุทานออกมาอยา งตกใจจนลมื กริ ยิ า หันไปหาปา สภุ า ทีค่ ลายจากอาการสนั่ เทาเพราะบารมี เปน หนาซีดดว ยความตกใจ “ทําเยีย่ งไรดีเจา คะปาสภุ า” บัดนี้หญิงสาวเร่มิ ขอบตาแดง แสดงวาตงั้ แตบ ัวมาอยูท่นี ี่ รวมเดือน คุณพี่ของเธอนอนทนทุกขท รมานอยูเพยี งผูเดียว โดยทเ่ี ธอมสิ ามารถชว ยเหลอื คณุ พ่ี ไดเ ลย มเิ หมอื นคณุ พเ่ี พยี งแคบวั หลับก็ยงั ฝน ถึง “หลอนไปโรงพยาบาลกบั ฉันไดหรือไม” ทา นหญงิ เอยข้นึ เพอ่ื เรง เวลา หญิงผนู ี้ทาํ อะไรเชอื่ งชา มทิ นั ใจเสียจริง แมนทา นเปนถงึ หมอ มเจา นั่นกเ็ ปน เพยี งฐานนั ดร แทจริงแลว ทา นหญงิ พรรณเพญ็ แข เปนนกั ธรุ กจิ หญิงที่เปน มือขวาของเสด็จ คร้นั เม่ือทานส้ินพระชนม ทานหญิงก็สานงานตอ ไดเปน อยา งดี ซ่งึ ตา งจากเช้ือ พระวงศท่ัวไป แมน ธรรมเนียมปฏิบัติมี แตก ็มิถอื วา เปนเรื่องใหญน ัก บุตรชายแลหลานชายก็ เกงกาจในเร่อื งธุรกจิ มยิ งิ่ หยอนไปกวา กัน “ไดเพคะ ...เพียงแต....” หญงิ สาวอา่ํ อ้งึ “หลอนมอี ะไร ไหนหลอนวา หลอนหวงชายภพ” หญงิ ผนู นี้ ย่ี ังไง ฉนั มารบั เองถงึ น่ี หลอน กลับมาอํา้ อง้ึ เปน สตรคี นอ่ืนคงถือโอกาสนี้ รบี ไปหาชายภพแลว “คือ หมอมฉนั ตอ งไปสงขนมเพคะ สาํ คญั มาก หากไปมทิ นั ทางโรงแรมก็จักเสียงานใหญ แลดาทอคุณปา สุภาไดเ พคะ” บัวยังพดู ตออยางใจดสี เู สอื แตก ็กม หนา กม ตา หญิงสาวเคยทาํ งานในโรงวิเสทตนมา กอ น บัวรูดีวาเจานายมกั ปากรายใจดเี ปนสวนมาก แลว กค็ ดิ วา เร่อื งนี้สาํ คัญจรงิ ๆ แมนมไิ ด สําคญั เทา เรื่องคณุ พี่ แตค ุณพก่ี ็สลบไปรวมเดือนแลว ชาเพียงมกิ ่เี พลาคงมเิ ปนไรกระมงั แต หากบัวไปโรงแรมมทิ ัน แขกหลายสิบคนเดือดรอนเปน แน อกี ท้ังปา สุภากร็ ับปากเปน มั่นเปน เหมาะจะพลอยผดิ คาํ พูดไปดว ย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๑ “หลอ นน่มี นั ” ทา นหญงิ พรรณเพ็ญแขอยากเอด็ ก็อยากเอด็ อยากขาํ ก็อยากขํา ทานเปน นกั ธุรกจิ ทานทราบดวี าควรจัดสรรเรื่องสาํ คัญอยางไร แตไ มค ิดวา เพยี งเด็กผูหญิงคนหนงึ่ จะมา ใชวิธีนกี้ ับทาน “วิทยา ใหค นเอาขนมไปสง แทน หลอนชอื่ อะไรนะ” ทา นหญิง หันไปท่ีสตรีสงู อายขุ างๆ บัว “หมอ มฉนั ชอื่ สุภาเพคะ” ปาสภุ าปากคอสัน่ แมนเคยไปชวยในวงั ยามท่มี งี านมาบา ง แต กน็ านมากแลว ไมร ูพ ูดผิดพดู ถูกรเึ ปลา “สุภา หลอนเอาขนมไปสง นะ เสรจ็ แลวคอ ยใหคนขับรถพาไปทโี่ รงพยาบาล เผ่อื หลาน ของหลอนอาจจะตอ งอยนู าน” ทา นหญิงหาทางออกใหอ ยา งรวดเร็วหันไปมองเด็กสาว ที่บัดนี้มี รอยย้ิมออกมาเต็มใบหนา “แบบนีห้ ลอนพอใจหรือไม” ทา นหญิงคอ นกลับไปบาง พรอ มแววตาเร่มิ เอ็นดู “เชิญทา นหญงิ เสด็จเพคะ” หญิงสาวยมิ้ บาง พลางกม หนา กม ตาจนนาหมน่ั ไส ทานหญิง เองก็สา ยหนา นานแลวท่ีมมิ ใี ครกลาพูดคุยตรงๆ กับทานอยางมิเกรงกลวั OOOOOOOOOO ภายในหองพักผปู ว ยท่เี ยน็ เฉยี บ หญงิ สาวมองภาพตรงหนาอยางทรมานใจยิง่ นกั ชายอนั เปนท่ีรกั ของเธอรางกายผา ยผอมลงไปมาก มติ วั ใหญแ ขง็ แรงดั่งเชน เคย บวั กา วเขาไปอยา งชา พยายามขมใจกับภาพทีเ่ ห็น “คุณพเ่ี จาคะ บัวมาหาคณุ พ่ีแลวนะเจา คะ” มือบางคอ ยๆ เอ้อื มไปจับท่ชี ายผาหม เอาไว แลเริม่ พดู คยุ กบั รา งท่ไี มไ ดสติ “คณุ พ่ี บวั มาอยทู ่ีกรงุ เทพฯ มิคุนชนิ เลยเจา คะ ไปทใ่ี ดกแ็ สนจักยุงยากนกั ” “เพลานีบ้ ัวทาํ ขนมสง ขายดว ยนะเจา คะ ผูใ ดไดช มิ ก็ลํา่ ลอื กันวาอรอยยงิ่ นกั คณุ พอี่ ยาก ชมิ หรอื ไมเ จา คะ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๒ “บวั เกบ็ อัฐไดม ากมายเลยนะเจาคะ อกี มนิ านบวั วา จักเปด รา นขาย คุณพ่วี าดหี รือไมเ จา คะ” ทา นหญิงพรรณเพ็ญแข นง่ั อยูไมไ กลนักก็ฟงอยอู ยา งเพลิดเพลิน ไมม ีการรอ งไหโ วยวาย เสยี งดังทุกคาํ พดู และสายตาเต็มเปยมไปดว ยความรักใคร ชายภพไปหาผูห ญิงเชนนี้มาได อยา งไร คนแบบนแ้ี มนมิพอใจก็จะไมพดู แตห ากอะไรไมถูกตองก็จะตอรอง เชนท่ที านเจอมา วนั นเี้ ปนวันท่ีสามแลว ท่ีหญงิ สาวนงั่ พดู คยุ กบั รางของชายหนมุ สีหนามิไดแสดงถึงความ เบือ่ หนา ยเลยมเี พียงรอยย้มิ เทา น้นั ทานหญิงนั่งมองภาพน้ันอยา งเพลิดเพลินเชนกัน แมช าย ภพจะยงั มิมีทที าจะฟน แตน า แปลกท่คี วามกังวลของทานก็คอยๆ จางหายไปดวย “คุณพีร่ หู รอื ไมเ จาคะ วา ตอนท่บี วั เขา หอ งเคร่ืองคราแรกบวั กลัวยงิ่ นัก แตมีคณุ พค่ี อย ปลอบประโลมอยู บัวจงึ ตัง้ ใจอยางมาก บัวมอิ ยากใหคุณพ่ีผดิ หวงั ” “ครงั้ ทคี่ ณุ แมบัวสนิ้ บวั น่งั รอ งไหอยเู พียงผูเดยี วมิรจู ักทําเย่ียงไร คุณพอก็เศราสลดนกั บัวมิกลาทาํ ใหค ุณพอ ตองทกุ ขใจเพ่มิ ข้นึ มีเพียงคณุ พ่ีเทา นัน้ ท่ีอยูกบั บัว” “คณุ พี่เจา คะ วันนั้นทโี่ จรยอ งสะดมขน้ึ มาทเ่ี รอื น บัวกลัวยิง่ นกั เจาคุณพอ สน้ิ แลมเี ลอื ด เตม็ ไปหมดทั้งบาน หากมไิ ดคุณพม่ี าชวยไว บัวก็มิรูจ กั เปนเยีย่ งไร” บดั น้ีดวงตาของหญิงสาว เริ่มสั่นระรกิ มิอาจเกบ็ กลั้นนาํ้ ตาไวไ ด “คุณพี่เจา คะ...ต่ืนขึ้นมาเถิดเจาคะ หากคุณพี่มิฟน บัวจกั อยูกับผใู ด” รางกายหญงิ สาว เรมิ่ ส่นั เทา นํ้าตาหยดแลว หยดเลาไหลออกมาเตม็ หนา หญงิ สาวกม ลงซบที่มือของชายหนุม อยางหามตวั เองไมไ ดร องไหต วั โยนอยูเชนน้ัน จนแมแ ตทา นหญงิ ก็ทําตัวมิถกู รบี เดนิ เขา มาดู ใกลๆ “บัว....บวั นอ งพ่ี อยูไหน ...บวั ” เสยี งแผวเบา หลุดลอดออกมาจากริมฝปาก แมจะเบามาก แตผูห ญิงสองคนที่อยูขาง เตียงกลบั ไดยนิ อยางชัดเจน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๓ “คณุ พเี่ จา คะ...คณุ พี่ บัวอยูที่นี่ บัวอยทู นี่ ี่เจาคะ คุณพี่กลบั มาหาบวั นะเจา คะ” หญงิ สาว ทงั้ รอ งเรียกท้ังรองไห บัดนี้มือทเ่ี กาะกมุ กนั ไวเ ริม่ แนน ขน้ึ กวา เดิม “บัว... บวั ... บวั นองพี่” มนี ้ําตา ทีป่ ลายหางตาของชายหนมุ เหมอื นเพลาน้ี ทกุ ขทรมาน ย่ิงนกั “หมอ หมอ ชายภพรสู ึกตวั แลว ” ทานหญงิ รบี กดสญั ญาณแจงหมอและพยาบาล บดั น้ี หลานชายเพยี งคนเดยี วของทานรูสกึ ตวั แลว จรงิ ๆ แตค งยังไมม แี รง จําเปน อยางมากที่ตองใชตัว ชวย “หนบู ัว หลบออกมากอ นลกู ใหห มอเขาเขาไปดพู ”่ี สรรพนามเปลี่ยน ความสาํ คัญเปล่ียน ทานหญงิ รูตัว แตเ ด็กสาวท่อี ยตู รงหนาสิ ไมร ับรู อะไรเลย มเี พยี งสายตาไวม องชายทีร่ ักเทานั้น ตลอดสามวนั ที่ทา นนง่ั ฟงอยู ทานรดู ี ดวงตาคมเขม ลืมขึน้ มาอยา งยากลาํ บาก รอยยมิ้ บนใบหนาของชายหนมุ คอ ยๆ แยม ออกมาทางหญงิ สาวตัวเล็ก ทยี่ ืนยมิ้ ทง้ั น้าํ ตามองอยเู ชน กันตรงปลายเตยี ง โดยมีทา นหญิงกอด ปลอบเอาไวไมห า ง ขณะท่ีทีมแพทยแ ละพยาบาล เขามาใหก ารชวยเหลือ “บัว...คดิ ถงึ เหลือเกนิ ” เสยี งแผวเบาดังลอดออกมาจากริมฝปากท่แี หงผาก หญิงสาวเอ้อื มมอื ไปจับทป่ี ลายเทา ของชายอันเปน ทีร่ ัก เหมอื นใหร วู า เธออยูที่ตรงนี้ “คณุ พ่เี จา คะ” ใบหนาเลก็ ซบลงทต่ี รงนั้น รางกายส่นั เทา เพราะแรงสะอืน้ อยูอ ยา งเน่นิ นาน “ชายภพเปนอยางไรบา งหมอ” ทานหญงิ ตรัสถาม เมือ่ เห็นวาการชวยเหลอื เรม่ิ สงบลง แลว “คณุ ชายปลอดภัยแลวกระหมอม มเี พยี งรา งกายท่ียังมิแข็งแรงนักอาจจะตอ งฟน ฟู กลา มเนื้อบางกระหมอม ย่งิ หากรบั ประทานอาหารไดดี ไมน านก็จะกลับมาเปน ปกต”ิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๔ ทานหญงิ เพียงพยกั หนา รบั รู จากนนั้ แพทยพยาบาลออกไปกันหมดแลว ทานหญงิ กย็ มิ้ อยางโลง อก “คณุ พเ่ี จ็บตรงไหนหรือไมเจาคะ” เสียงหวาน ท่ีตอนนี้กลบั มาสดใส ไมมีน้ําตาทีใ่ บหนา อีกแลว เอยข้นึ “พ่ไี มเ ปนไร แคเหนื่อยเทา น้ันเอง” ชายหนมุ ทีใ่ บหนายงั อิดโรยเอย ข้ึน ภายนอกรางกาย ไมม ีบาดแผลบาดเจบ็ ใดๆ มเี พยี งรอยฟกช้ําทตี่ อนน้เี ร่ิมจางลงไปแลว หลงั จากนอนไมไดสติอยู นานเทา น้ัน “ถาเชนน้ันคุณพพี่ ักผอ นกอ นนะเจาคะ บัวจักอยทู ่ตี รงนม้ี ิไปไหน” มือเล็กลูบไปที่มือใหญ เบาๆ เหมอื นจะบอกใหรูวา เธอจะอยตู รงนี้ จนชายหนุม เริม่ หลับไปอกี คร้งั ดว ยความออ นเพลยี บวั หวังเพียงวาเม่ือตน่ื ขึน้ มา คุณพจ่ี ักแขง็ แรงมากกวา ขณะน้ี เสียงประตูหนาหองผปู วย เปด ขึน้ มาอยางแผวเบาอกี ครั้งจนทกุ คนหนั ไปมอง ปา สุภากับ พ่ีวทิ ยาน่ีเองทเ่ี ดินเขา มา ชว งทีบ่ วั อยทู น่ี ี่ ในเพลากอ นรุงสาง คนขับรถจะไปสง ท่บี า นเพือ่ ทํา ขนมสง ทโี่ รงแรม พอสายๆ ก็จะกลบั มาท่นี ี่ เพื่อดูแลกวินภพเปนเชน นี้ทุกวนั โดยมีปาสภุ า ทําอาหาร และนาํ เสอ้ื ผามาเปลยี่ นให สว นทานหญิงจะแวะไปที่บรษิ ทั บางเพอ่ื เซ็นตเอกสาร อาบน้ําเปล่ียนเสอ้ื ผา ทว่ี ัง มินานก็กลบั มาสลบั กันไปเยี่ยงนี้ มมิ ีผใู ดบน เหนด็ เหน่ือย “ปา สุภาเจา คะ คุณภพฟน แลวเจาคะ ” บวั เดนิ ไปหาปาสุภา ท่หี อบขาวของพะรงุ พะรัง มาถงึ พรอ มยิ้มราเริง “จรงิ เหรอลกู ดจี รงิ ฟน สักที นี่คงหลบั ไปเพราะเหนอื่ ยสนิ ะ” ปา สุภา หันไปดูชายผูเปน เจานายรา งใหญ นอนหลับไหลแตสีหนาดูมีเลือดฝาดข้ึน “ฉันกําลังกลุมใจอยูเลย” เสียงของทานหญิงท่ีอยๆู ก็ดงั เหมือนพูดกบั ตัวเอง “ทา นหญงิ มสิ บายพระทัยดว ยเรื่องอันใดหรอื เพคะ” เสยี งไมดังนกั ของบวั ดงั ขนึ้ ขณะที่ ทานหญิง ยังทาํ หนา ไมสบายใจอยูเ ชนนั้น

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๕ “กห็ มอบอกวาหากคณุ ชายรับประทานไดดี ถึงจะหาย แตชายภพทานยากเหลือเกิน เดก็ คนนี้ติดรสมือแมนกั ต้ังแตแ มเ สียก็มคิ อยยอมทานอะไร” ทา นหญิงตรัส พลางถอนหายใจ “ทา นหญิงมิตองกงั วลพระทัยไปเพคะ ตอนทีอ่ ยูเกาะหมอ มฉันกล็ องมาหลายครัง้ ทัง้ ไทย และเทศ แตก ็ไมสําเร็จ จนมาเจอหนูบัวนีแ่ หละเพคะ ทค่ี ณุ ชายทานยอมรับประทาน” ปา สภุ า เอย ขึ้นพรอมรอยยมิ้ “จริงรแึ มสุภา” ทา นหญงิ ท่บี น พร่ํากับตวั เองอยู หันมามองทใ่ี บหนา ของผูพูดโดยฉับพลัน “จรงิ เพคะทา นหญิง” ปาสุภาพยกั หนาเบาๆ พรอ มลบู ท่ีหวั เลก็ ๆ ของหญิงสาว ที่กาํ ลงั กม หนา “ดีเลย เชนน้นั วิท พาหนูบัวไปที่วัง แมส ภุ า หลอนกเ็ กบ็ ขา วของไปทนี่ ัน่ ดว ยเลยนะ ครัวที่ วงั ใหญนัก จะไดท าํ ขนมไปสง ดว ยเลยทีเดยี ว ไมต องยอ นไปยอ นมาใหป วดหัว” ทา นหญิงรบั สง่ั อยา งรวดเร็วพรอ มรอยย้ิมท่ีมมุ ปาก เหมอื นมแี ผนบางอยางในใจ “จกั ดีหรอื เพคะ บัวเกรงวา จะทาํ ใหทรงลําบากพระทัย” หญงิ สาวเอย ออกมาอยา งแผว เบา หากเพียงทาํ อาหารกม็ ิยากลาํ บากกระไรนกั แตหากตอ งขนขนมไปทําดวย แลจะทาํ ใหทาน หญงิ ลาํ บากเสียเปลา “ฉันวาดีกต็ อ งดี วังน้นั ฉันก็อยูคนเดยี ว ท่เี หลอื ก็มีเพียงบาว จะลาํ บากกระไร ดีเสยี อกี จะ ไดไมเ หงา ฉันเองกแ็ กแลว ไมนานกค็ งทาํ อะไรไมไ หว อาจจะส้ินไปมิมีใครรู กเ็ ปน ไดลูกหลานก็มิ อยดู ว ยสักคน” ทานหญงิ พดู ขนึ้ นาํ้ เสียงกึ่งประชด “ทานหญงิ ยงั ทรงแข็งแรงอยูเ ลยเพคะ ใยตรสั เชนนน้ั ” ปา สภุ า ยกมอื ขน้ึ กมุ อกอยางตกใจ แมท านหญงิ จะทรงพระชนมายมุ าก แตก็ยงั ทรงดูออนวยั และแขง็ แรงกวาคนในวัยเดยี วกนั นกั อกี ทัง้ ยังทรงสงา มิรวงโรยอยางทค่ี วรเปน ปาสภุ าท่ีอายอุ อ นกวา ยังดูแกก วาดวยซํ้า “เชน นน้ั กต็ กลงตามนี้ วิทยา พาหนูบัวไปท่วี งั นะ แลว ใหคนพาแมส ภุ าไปเก็บขา วของ บอกใหน มอนุ จดั หอ งหับเตรยี มไวด วย หองใหญขา งหอ งบรรทมของฉัน สว นแมส ุภาหลอนจะ นอนเปน เพอื่ นหนูบวั หรอื แยกไปเรอื นเล็กทวี่ า งอยูกไ็ ดน ะ เอาท่ีสะดวก” การตัดสนิ ใจทรี่ วดเร็ว ของทานหญงิ มิมผี ูใ ดคัดคา น ไดทําไดเพยี งอาปากพะงาบๆ ไปตามเทา นนั้

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๖ “ไป..ไปกันไดแ ลว เดี๋ยวคณุ ชายต่นื มาจะไมมีอะไรกนิ ” วาจบทา นหญงิ ก็โบกมอื ไล คนทั้ง สาม ทําไดเพยี งเดนิ ออกไปอยางงนุ งงเทา น้ัน OOOOOOOOOO ประตูรัว้ ไกลสดุ ลูกหูลกู ตา ในขณะนร้ี ถคันใหญสดี าํ กําลงั ขบั ผานเขา ไปอยางชา ๆ ปา สภุ า มองไปรอบๆอยางตืน่ เตน แตห ญิงสาวกลบั มิมที าทางอนั ใด วิทยาท่ีน่งั อยูดานหนา กบั คนขับ คอยสังเกตการณ อยางที่ทา นหญงิ รบั ส่งั กอนออกเดินทางมาทนี่ ่ี กอ็ ดแปลกใจไมไ ด ต้ังแตท่เี กาะแลว หญิงสาวคนนีไ้ มเคยแสดงความตนื่ เตนหรือ ประหลาดใจกบั หลายอยา งทีเ่ หน็ ไมวาความยิง่ ใหญข องคาสโิ น เมื่อรวู าคณุ ภพเปนถงึ เจาของ เกาะรา่ํ รวยมหาศาล หรือแมแ ตวังทีใ่ หญโ ตแหงน้ี ซึ่งตา งจากผูหญิงคนอืน่ แตกลบั มีทาทางตื่นเตน กบั เตาอบ ตเู ยน็ ลฟิ ท ความประหลาดใจ ทาํ ใหนา ติดตามดูยง่ิ นัก วทิ ยาคดิ ไมนานรถก็ขับเขา มาจอดท่หี นา วงั สีขาวขนาดใหญ บดั นบ้ี รรดาบาวก็เดินออกมาคอยรบั เพราะวิทยาโทรมาถายทอดคําส่ังไวก อนแลว “คณุ บวั หรือเปลาคะ ทา นหญงิ รบั ส่งั ใหนมจดั หองไวใหแลว คณุ บัวจะข้นึ ไปดูความ เรยี บรอยเลยหรอื ไม” นมอนุ หากจะนับ ก็ถอื ไดวา เปนคนสนิทของทา นหญงิ และเปน ผทู ีเ่ ลี้ยง คุณชายมา “สวัสดเี จาคะ คณุ ปาคงเปนนมอุนใชห รอื ไมเจาคะ” บวั กม ลงกราบนมอุนอยางชาๆ จน ใบหนา ชราเห่ยี วยนย้มิ ออกมา ‘กริ ิยางามนัก’ “บัวอยากไปทคี่ รัวเลยเจาคะ เด๋ยี วมทิ ันคุณภพจกั ตืน่ กอ น” หญงิ สาวพดู กบั หญงิ ชรา พรอ มรอยยิม้ สดใสเชนกนั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๗ ขณะนี้ บวั อยทู ่ีครวั ไทยขนาดใหญ ซงึ่ มีขา วของเครอ่ื งใชครบครนั สว นปาสุภา คณุ วิทยา ใหคนขับรถพาไปเก็บของตามรับสั่งของทา นหญิงแลว บัวเรมิ่ เดนิ สํารวจไปรอบๆ ครวั อยางตก อยใู นภวงั ค ไมน านก็นาํ ปลากระพง ขา วสาร มันหมู กงุ ถ่ัวลสิ ง หอม กระเทียม รากผกั ชี เนือ้ หมู แปงขนมจบี มารวมกันไว นาํ มันหมู เน้อื หมู แลเน้อื กุงนาง มาห่ันสี่เหลย่ี มช้นิ เลก็ ๆ หัวหอมมาหน่ั ขนาดเทากัน กระเทยี ม นาํ มาปอกเปลือกทบุ ใหแ ตก แลวนาํ รากผกั ชที ่ีลา งสะอาด นํามาโขลกรวมกบั พริกไทย กระเทียม ทีแ่ บงไวส วนหนง่ึ จนละเอียด นาํ มันหมทู ห่ี ั่นไว ลงไปคนในกะทะจนน้ํามัน ออกมีกลิ่นหอม กต็ กั มนั ทส่ี ุกจนแหง เหลอื งขน้ึ เหลือไวเ พียงพอควร เอากระเทยี มที่เหลอื แบง ลง เจียวจนเหลอื ง แตอ ยา ใหเหลอื งจนพอดี เผื่อมาสกุ ขางนอกอกี นดิ หน่ึงจึงตกั ขน้ึ แลวนําเครอ่ื งที่ โขลกในครกลงเจยี วตามผดั จนหอม เทเนือ้ หมู กุง หอมทหี่ ่นั เปน ส่ีเหลย่ี มตามลงไป ใสน ํา้ ปลา นาํ้ ตาล เหยาะลงผัดพอท่วั ชมิ รสจนพอดกี ็ยกขนึ้ อยาผดั นานนักแหง ไปไสจ ัก แข็ง แลว เอาถว่ั ลิสง กระเทยี มเจยี ว กากหมูท่แี ยกไวคนใหเ ขา กัน เอาผัดชีลงเคลา หากชอบ แบบมไี ขเจยี วซอยกผ็ สมลงไป จากนั้นก็เอาแปง ญวณ หรอื เรียกวา แปง ขนมจีบ เคลา กบั น้าํ เย็นพอใหหมดเมล็ด ปน ให เปน กอ น เอาน้วิ เจาะตรงกลางตม ดว ยน้ําเดือด คะเนประมาณแปงสกุ จงึ ตักข้ึนใสน า้ํ เยน็ ลา ง จนหมดเมือก ก็นําออกมาใสอา ง นวดทง้ั ทยี่ ังรอน กดทีละนิดจนเขากนั ดี กวักน้าํ เยน็ ใสน ดิ หนอ ย จากนนั้ กป็ น เปน กอน กลับไปตมอีกครั้ง ขณะนี้บรรดาบา ว แลคุณนมตางก็มายนื ดูวธิ ี ทําอาหารของบวั อยา งเงยี บๆ มิกลาสง เสียง เมื่อแปง ทต่ี มรอบสองสุกดี แตอ ยา มากนักมเิ ชน น้นั จกั ดาํ บวั ก็นาํ มาวกั นา้ํ เย็นใส นวดจน แปงนิ่ม โดยใชไ มก ลมมาคลงึ เม่อื นวดนํ้าเย็นจนนิ่มดีแลว ก็นาํ มาคลงึ เขา เปน กอนยาวๆ มใิ ห เล็กนกั หอ ไวเ ปนกอ นๆ(ใชใบตองหอ จกั ดนี กั ) นาํ แปง สว นหนง่ึ ทม่ี ไิ ดป น บดละเอียดมาทาท่ีมอื เพือ่ มใิ หติด จับแปงทไี่ ดท ่ี คะเนวาพอประมาณ ก็แผแปงข้ึนเปน รปู หมอ หรือเรยี กวา ปน หมอ เมือ่ บางเสมอกนั ดี จงึ เอานว้ิ หวั แมมือสอดลงไปทีห่ มอ เอาน้วิ ขา งขวาจับกลีบทลี ะนิดเวยี นไปจน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๘ รอบ เมือ่ เสร็จก็นําใสทีผ่ ดั ไวมาใส เอาน้ิวกดที่ไส มอื หนง่ึ รวบคอหมอ เรยี กวา เขา หวั คอ ยๆ กระดกิ ไปทีละนดิ จนติดกนั สนิท จึงปนหัวข้นึ จนแหลมสูง เมอ่ื เสรจ็ ปดขนมไวอยาใหโดนลม มิ เชนนัน้ จะแตก บัวปน อยเู ชน นั้นอยางใจเยน็ จนเต็มลังถึง หรอื ซึงสําหรบั น่ึง เทน้าํ ลงไปท่ีหมอ ใบลาง คะเนอยา มากหรือนอ ยเกนิ ไป หากน้ํามาก จกั ทว มจนแฉะ แตห ากนอ ยมาเติมทีหลงั ขนมจีบจะกระดาง เม่ือเสรจ็ ชว ง เวลาที่รอขนมสุก บัวก็นาํ ปลากระพงมาแล เอาเน้ือพนื้ ทอ งมาหน่ั บางๆ ลาง นํ้าจนสะอาด จึงนาํ นาํ้ มนั หมเู ทลงกระทะต้งั ไฟจนรอน นาํ กระเทียมทบุ เทลงเจียวไปจนหอม ก็ นาํ เนอ้ื ปลาทแ่ี ลไวค นใหท่ัว ใสน้าํ ปลาลงไปพอสมควร นาํ นํา้ ผดั กาดดองในกระปุก เทตาม เล็กนอ ย เมื่อเสรจ็ ก็ตกั ใสหมอแยกไว นาํ ขา วสารมาซาว จนหมดฝุน ละออง สรงขึน้ จนเสด็จนํา้ ลงไปผดั ท่ีกะทะเดมิ จงึ เทนํ้าซุป ใส ตมจนขาวแตกเมด็ สวย ชมิ ดูจดื เค็มตามชอบจึงเอาพรกิ ไทยใส บัวยังไมใสต ้ังโอ แลผกั ชี เพราะยังมิรับประทาน ผัดจักสลดได เพียงแคแ ยกทกุ อยางไวเ ทาน้ัน “นมอุนมีปน โตใสสํารบั หรอื ไมเ จาคะ หรือสง่ิ ใดก็ไดท ีม่ ีฝาปด มิดชิดเกบ็ ความรอ นสัก หนอ ย ไปถงึ ทีโ่ รงพยาบาลจกั ไดย ังอุนรอ นอยเู จา คะ” หญิงสาวหนั ไปถามนมอุน แลบา วท่อี ยูดา นขา งพากนั เรงไปหาของมาใสใ หหญงิ สาว เปน กลอ งเก็บความรอ นพรอมกระเปา บุผา หนา ดีย่ิงนัก บวั เริม่ จดั สํารบั สาํ หรบั คนปว ย แลทา นหญงิ ที่อยูเฝาไข ปรมิ าณมากมายนัก บวั เดนิ ไปที่ ลังถึง ตอนน้ีขนมจีบคะเนวา ไอน้ําหยดลงเมด็ แลว จงึ ยกลง บัวเอาใบตองฉกี ทําเปนฝอย แลว ทา น้าํ มันหมู เปดฝาลังถึงขึ้นนํามาปดน้ํามันทงั้ ท่ียังรอ นๆ จงึ หยบิ ขนมมาทลี ะลกู บี้ลงเสยี ทหี นง่ึ เพื่อใหคลายตัว กลีบกระจายไมติดกัน แลว จัดเรียงลงในกลอ งเก็บความรอ น ท่บี า วในวงั เตรียม มาให

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕๙ เมือ่ เสร็จ ก็ไปดขู า วทตี่ มไว เมด็ แตกสวยงามดี ก็ตักใสก ลองเก็บความรอน แยกปลาทผ่ี ดั ไว แลผักทหี่ นั่ บรรจขุ องท้งั หมด ลงในกระเปาถึงสองใบใหญจ ึงจักหมด ขนมจีบบวั ทาํ เผื่อไวสอง ลงั ถงึ เผือ่ นมอนุ แลพๆ่ี ในวงั ท่คี อยชวยเหลือ “นมอุนเจา คะ บวั ทาํ ขนมจบี ไวใหนมแลพๆี่ ดวยนะเจา คะ บวั จกั ตองไปแลวประเดี๋ยวคณุ ภพจกั รอนาน” หญิงสาวเอย ขนึ้ ขณะท่คี นในบานตางยมิ้ แยม แลรบี มาชว ยยกของ ไมนานรา งเล็กก็หายเขา ไปในรถ แลว กเ็ ดนิ ทางออกจากวงั ไป ไมแมแตจะเดนิ สํารวจ หรือ สอบถามอะไรเลย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๐ ตอนท่ี 15 : บม เพาะ เพลาลว งเขา มา จนถงึ บา ยคลอ ย ขณะทภี่ ายในหอ ง ตอนนี้ชายหนมุ ตืน่ มานานแลว น่งั หนามสิ บอารมณอ ยบู นเตยี ง โดยไมแตะตอ งขาวปลาอาหาร ทีท่ างโรงพยาบาลจดั มาใหเ ลยสกั นดิ “ชายภพ ทานเสียหนอ ยจะไดมีแรง” ทานหญงิ ตรัสออกมา พรอ มยืนกอดอกอยทู ่ีดานขา ง “ชายไมหิว” เสียงเขม ขรึมตอบกลับมาเรยี บๆ “ชายเราไมใ ชเ ด็กแลวนะ นลี่ ว งจะเขาสามสิบอยมู ะรอมมะรอ ทําไมถึงไดก ินยากกินเยน็ แบบน”้ี ทานหญงิ เอ็ดหลานชายอยางมพิ อพระทยั ตง้ั แตป ระสบอุบตั เิ หตุกลับมาเม่ือ หา หกปท แี่ ลว กม็ ยิ อมทานอะไรโดยงายเลย และมัก ดอื้ แพงอยูเชน น้ี ทานหญงิ เองก็ทรงหวงมาก ย่งิ ไปอยทู ี่เกาะออนวอนขอรอ งเชนไร หลานชายคน เดียว ก็ไมคดิ จะกลบั มา ในคราแรกทท่ี า นอนุญาต คดิ วา จะไปเพียงไมนานเพอ่ื รกั ษาแผลใจ แต น่ีกระไร ไปสรางคาสิโนเสยี ใหญโต ทานตอ งบังคบั ถามจากวิทยา จงึ จักไดความ หากทานคาดมิ ผดิ หลังจากท่ีหาย กค็ งรีบกลับไปที่เกาะอีกเชนเคย เมื่อกอ นไมเ หน็ ด้อื ขนาดน้ี สงครามเงียบระหวา งยา หลาน บัดนยี้ ังระอุไปทวั่ หองพักผูปว ย จนเสียงทป่ี ระตดู ังข้นึ เสียงไมด ังนกั หญงิ สาวรา งเลก็ เดนิ เขามาพรอ มรอยยม้ิ มอื ขา งหนงึ่ ถอื ตะกราผลไม ทเี่ หลือคุณ วิทยาชวยเหลือ หอบมาใหอ ีกสองกระเปา ใหญ นกึ ขนั ยา หลานเปน กําลัง “บวั ทําขาวตมปลากระพงมาใหคุณภพเจา คะ เพงิ่ หายปว ย สาํ รบั ยอ ยงา ยสกั หนอ ยคง จกั ดี” บวั ยิ้มข้ึนมา ขณะที่เดินไปเตรียมสํารบั โดยท่ีไมสนใจความรอนระอขุ องสงคราม มอื ก็ตัก ขา วตมเปลา ใสถวยใบใหญท ตี่ อนน้ยี ังรอ นอยู จากน้นั ก็ตักปลาท่ผี ัดไวหลายช้นิ ลงไป เติม พริกไทย กระเทียมเจยี ว แลผกั โรยดูนากินยงิ่ นัก “คุณภพทานกอนนะเจาคะ แลวจกั ทาํ อะไรกค็ อยทาํ ” บัวสงยิ้มให

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๑ จากนน้ั ก็หนั มาเปด ขนมจีบใสจาน นาํ กระเทียมเจยี วมาโรย แนมดวยผกั ชี แลมีพรกิ ข้หี นู เมด็ เล็กใสลงมาดวยเพอื่ แกเ ลยี่ น “ทา นหญงิ เสวยขนมจบี กอนนะเพคะ บวั ทาํ มาเยอะเลย เสวยงา ยมเิ ลอะเทอะ” หญงิ สาว สงจานขนมจีบมาใหท านหญงิ ซง่ึ บดั น้ีคนทงั้ สองทาํ หนา มิถกู แลแยกกันไปคนละมมุ จากนัน้ บวั ก็เดินมาท่ีตะกรา ผลไม ทปี่ อกเปลอื กสลักเสลาไวอ ยา งงดงาม จดั เรียงแบงออกเปน สองจานเลก็ วางรอไวท่โี ตะใกลๆ ทา นหญิง มองขนมจีบท่บี ัวจดั มาใหอ ยางประหลาดใจ สมัยน้ียงั มีผูใดทาํ ขนมจีบเชนน้ี อยอู กี หรอื อยางไร ปกตมิ แี ตเพยี งแปง สําเรจ็ นาํ มาหอ หากอยากเสวยแบบนตี้ อ งสงั่ ใหค รวั ภายในวงั ทาํ มาให ซึง่ ผทู ่รี ูสตู ร กเ็ หลอื ไมม ากแลว “นหี่ ลอนทาํ เองร”ึ ทา นหญิงทรงตรสั ขนึ้ หลงั จากชมิ ไปไดห น่ึงคาํ “เพคะ บวั เหน็ วาทา นหญงิ ไมนยิ มเสวยภายในหองน้ี บัวเกรงวา จักหวิ เลยทาํ มาถวายเพื่อ รองทอ งเพคะ” จากท่บี วั สังเกตมา ทา นหญิงจักไมเ สวยภายในหองนี้ แตจ กั ใหค นจัดใหท ีด่ า น นอกเปนสัดเปนสวน ซ่ึงกเ็ สวยไดไมม ากนักเพราะเปน หว งหลาน บัวจงึ ไดทาํ เครือ่ งวางมาถวาย “รสชาติดี หลอนไปเรยี นจากทไี่ หนมา” ทานหญิง ตักชมิ อยอู ยางเพลิดเพลนิ “หมอ มฉัน เรยี นทีโ่ รงวเิ สทตน ตง้ั แตยังเลก็ เพคะ” หญิงสาวตอบอยา งกม หนาอยูเชน นน้ั ทานหญงิ เงยพระพักตร ขนึ้ มาอยางรวดเร็ว แตหลานชายทา นเร็วกวา นัก “บวั ฉนั กนิ ไมได แขนไมม แี รง” ชายหนมุ ทเี่ งียบฟงมานานเอยขึ้น พรอมมองพระพักตรผ ู เปน ยา สายหนาเบาๆ อยางหา มปราม “คณุ ภพตกั มิไดหรอื เจาคะ ประเด๋ยี วบวั จกั เรยี กนางพยาบาลมาใหน ะเจา คะ” อยทู น่ี ่ีมา นานบวั กพ็ อทจี่ ะรวู า หากมีอนั ใดนางพยาบาลสามารถชวยเหลือได “ฉันหวิ แลว บัวมาปอ นฉนั หนอ ย” เสียงไมด งั นัก แตใบหนา เรียบเฉยอยา งอานไมออก มี เพยี งทา นหญงิ เทานนั้ ทย่ี ้ิมอยูในใบหนา อยา งเงยี บๆ “เออ ...จกั ดีหรอื เจาคะ หากบวั ทาํ ส่งิ ใดพลาด จักมีผลตอ การรกั ษาหรือไมเ จาคะ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๒ บวั มริ ูว า ท่ีแหงน้ีโรงแพทยโรงหมอดูแลกันเยย่ี งไร หากเธอทําสิง่ ใดผิดพลาด แลว คุณพี่ อาการทรดุ ลงไปอีกจักทําเยีย่ งไรกนั “ไปเถอะบวั พ่ขี องหลอนหิวจะแยอยแู ลว ” ทา นหญงิ เอย ข้นึ พรอ มเสียงขบขนั หญิงสาวนง่ั อยูข างๆ ชายหนมุ ทข่ี ณะนี้มองจอ งเธอดวงตามิไหวตงิ มอื เล็กคอยๆ ตัก ขาวตมทย่ี งั อุนอยางสั่นเทาตกประหมา จนขา วในชอนกระเซ็นออกบางสว น บวั รวมรวมสติ หายใจเขา อีกครง้ั กอ นจับชอนใหแนน ขน้ึ แตยงั มิทนั ทชี่ อนจะพนขอบถวย มือใหญก ็เขามาจบั มือของหญงิ สาวเอาไว พรอ มยกชอนข้นึ ไปทปี่ าก มองสบตาใบหนา เล็กทีบ่ ดั นแี้ ดงจัดดวยความ เกอเขนิ “บัวเอาปลาชน้ิ น้ัน” เสยี งเขม ขรึมพูดไมด ังนัก แตบดั นี้ใบหนา ใกลก นั เหลือเกิน แลมือก็ยัง เกาะกมุ กนั อยู จนบัวมิรูจกั ทําเชน ไร ทานหญิงก็เสไปอานนิตยสารทาํ เปน มมิ อง บัวจงึ ทําได เพยี งเขินอายตอไปอยูเชน นน้ั จนขาวหมดถว ยใหญ หลังจากทีค่ ณุ ภพฟน มาไดห ลายเพลา การรักษาแลการบําบดั กจ็ วนเจยี นจกั จบสน้ิ นอกจากการรกั ษาทางการแพทยแ ลว คุณภพก็มยิ อมใหผใู ดแตะตองสมั ผัสรา งกายเลย จงึ เปน ภาระทีท่ า นหญงิ มอบหมายใหบวั ทํา โดยการสอนเช็ดเน้ือเชด็ ตวั ใหอยางเปนขน้ั ตอน คณุ ภพก็ดี ใจหาย น่งั นิ่งเส้ือมสิ วมอยูเชนน้นั คราแรกหญิงสาวกเ็ กอ เขินมิกลา มอง แตห ากทําใจกลาลืมตา ขนึ้ มาส่งิ ท่ีหญิงสาวเหน็ กลับไมเปนอยา งท่ีคิด แมรางกายจกั บางลง จากทบี่ วั เคยเห็นยามท่ีคณุ ภพสวมเส้ือ แตน ัน่ มิใชสงิ่ ทที่ ําใหเธอ ตกใจ แตห ากเปนรอยทม่ี อี ยูเตม็ ตวั ตา งหาก ที่ทําใหบ วั กลน้ั นํา้ ตาเอาไวมอิ ยู มอื เลก็ คอ ยๆ ลูบ หนาอกท่ีมีรอยดาบมากมาย นิ้วลบู ผา นแตละรอยแผลอยา งแผวเบา กลวั วาหากแรงไปจกั ทําให เจบ็ ขนึ้ มาได หญิงสาวยังลูบทีละแผลอยูเชน นั้นโดยมมี ือใหญ ท่บี ัดนีม้ าเกาะกุมไวตามอยูไม หา งอยางตกอยใู นภวังคเ ชน กัน ‘ดานหลงั มรี อยหวาย จากการทเี่ จาคณุ พอเขาใจคุณพผ่ี ดิ ครง้ั ท่ีไปชว ยบัวเมือ่ ภพกอ น’ หญงิ สาวคดิ ขณะตกอยูในภวังค

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๓ มิใชเพียงแคกวนิ ภพ ทมี่ องหญงิ สาวรา งเล็ก แมแตทา นหญิงเองก็มองภาพนนั้ อยา งนกึ สงสัย ในคราแรกท่ีทานฟงบวั เลาเรอ่ื งตา งๆ ทา นคิดวาบวั คงพูดจรงิ บาง โกหกบาง เพอ่ื ให นา สนใจ เพราะบางเร่ืองทเ่ี ลามนั ไมม ีทางเปนไปได แตห ากตอนนี้ รอยตา งๆ ทอ่ี ยูบนตัวของ คณุ ชาย กลบั ทบั ซอ นกนั ไดอยา งพอดี ผา ชบุ น้ําเร่มิ เชด็ ท่ีตัวชายหนมุ ตอนน้ีมมิ อี าการเกอ เขนิ แลว มเี พยี งความตง้ั อกตัง้ ใจ เทา นน้ั โดยมีทา นหญิงคอยสอนอยูม หิ าง นอกจากการเช็ดตวั ทถี่ กู ตอ งแลว ทานก็สอนใหตัด เลบ็ แลตดั ผมใหดว ย คนคูน้รี างกายชางแตกตา งกนั นัก ผหู น่งึ สูงใหญดงั ยักษปกหลนั่ อีกผูหนงึ่ กเ็ ล็กดัง่ ตกุ ตากระเบ้ือง ทา นหญิงมองภาพน้ันแลว ก็สา ยหวั เบาๆ เพลาผานไป จนบัดน้ีการดูแลผปู ว ยเสรจ็ สน้ิ แลว คณุ หมออนุญาตใหกวินภพกลับบานได แมนรางกายยงั ไมแขง็ แรงเต็มรอ ย แตก ็เรมิ่ เดินเหนิ ไดส ะดวก เพราะไดร บั อาหารทีด่ ี ประจวบ กับรา งกายแขง็ แรงอยูเปนทนุ เดมิ ในขณะทีบ่ ัวกาํ ลงั จัดของ เพ่ือเตรียมเดินทางกลบั ก็มเี สียง หนง่ึ ดงั ขน้ึ “หมอ มยา หลงั จากนชี้ ายจะเดนิ ทางกลบั ไปรักษาตวั ทีเ่ กาะ เพราะไมไดด ูแลมานานแลว ชายเปน หวงทรงอนุญาตดว ย” เสียงเขมแกมขมขเู ล็กๆ ดงั ข้นึ “ยาอนญุ าต” ทา นหญิงตอบกลบั มาอยา งรวดเรว็ แทบไมต อ งคดิ อะไร จนชายหนุมงุนงง ปกติกวาจะขอไดยากย่งิ นกั หมอ มยามักมีเหตุผลรอ ยแปดอยเู สมอ “แตหนบู วั ตอ งอยกู บั ยา” ทานหญงิ ตอบกลบั มาเสียงเขม แกมขูเ ชนกัน “ไมไ ด บวั ตอ งไปกบั ชาย” หลานชายตอบกลบั อยา งไมย อม “หนบู วั อยใู นความอุปการะของยา ขนขาวขนของเขา วังยา ก็ตอ งเปน คนของยา ” ไมมกี าร ยอมกนั ระหวางยาหลาน แมมไิ ดเปลี่ยนทา ทาง มีเพยี งการปะทะคารมดวยทา ทีท่ีนิง่ เฉย แตก็รู ไดวา มีสงครามเลก็ ๆ เกดิ ข้นึ แลว “จรงิ เหรอบัว”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๔ กวนิ ภพ หนั หนาอยางรวดเร็วไปหาหญงิ สาวท่ีตอนนีท้ าํ ตัวไมถกู ทาํ ไดเพียงพยักหนารบั เบาๆ ‘ก็ทานยาใหบ วั ไปทําอาหารทวี่ งั น่เี จา คะ...ไมค ิดวา ’ บวั คิดเพียงในใจ “งัน้ ชายจักสมรสกบั บวั ” ขอ ตกลงใหม ถูกคิดข้ึนดวยนสิ ัยอนั รวดเรว็ เชน เดยี วกบั ผเู ปน ยา “ไมได” ทา นหญิงตอบกลบั มาเสียงเขมเดด็ ขาดเชน เดยี วกนั “ทําไมมิทรงอนญุ าต หมอ มยา กพ็ อพระทัยบวั หรอื หมอมยา จะกีดกันความรกั ของชาย เพราะบัวไมม ชี าติตระกลู ท่ีดี เชนนัน้ หรอื กระหมอ ม” กวินภพ งดั ไมแขง็ มาตอรอง ทานยา เกลยี ดเรอ่ื งเชนน้ียิง่ นกั ดวยเปนนักธุรกจิ สมัยใหม มิไดอินังขงั ขอบอันใดกบั สกุล เพราะเชน ไรกก็ าํ หนดตามฝา ยชายอยูแลว มิไดมอี นั ใดเสยี หาย “ชายภพ มองดูนอ งสิ ยงั เลก็ เพยี งแคน ยี้ งั มสิ กุ งอมดเี ลย มิสงสารนอ งหรอื อยา งไร รออกี สองสามปยาถึงจะอนญุ าต” ทา นหญงิ บอกเหตุผล ทกี่ วินภพมอิ าจเถยี งได “ชายจะมิทําอันใดบัวกอ นถึงเวลาทเี่ หมาะสม” ฟางเสนสดุ ทา ยท่ีนํามาใช ผเู ปนยา ยิ้มที่ มมุ ปากทันที “ง้ันก็รอเวลาที่เหมาะสม ยาจะบม เพาะใหด รี อเลยเชียวละ ” ผเู ปน ยา ยม้ิ อีกคร้งั อยา งผูมชี ยั มาทางกวินภพ โดยมีหญงิ สาวทอี่ ยใู นเหตกุ ารณ ยืนหนา แดงทําตวั มิถกู และวิทยาท่หี นั หนา เขา กําแพง ไหลส นั่ ไหว ขมเสยี งหัวเราะเอาไวแ ทบไมอ ยู OOOOOOOOOO หอ งทาํ งานขนาดใหญบ นชน้ั สงู สุดของตึกหรู หนาโตะทาํ งานของผูบ ริหารขณะนี้ เปนไป ดว ยความคกุ รนุ ชายรา งสูงเขา มารายงานความคืบหนา ของงานท่ีไดร บั มองหมายใหไ ปทํา แต พลาดพลัง้ ไมส ําเร็จ ปง!!!... เสยี งทุบโตะดังสน่ัน จากผูเปนนายดงั ขนึ้ ดว ยอารมณห งดุ หงิด “วาไงนะ ไอภพไมต าย แถมฟน ขึน้ มาแลว ดว ย” เสยี งเขม ดวยอารมณฉนุ เฉยี วดงั ขึน้ มา อยางหา มอารมณไวไมอยู มือทง้ั สองขางกาํ แนนจนเสนเลอื ดปูดโปน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๕ หลายครงั้ แลว ทเี่ ขาพยายามกําจดั เสีย้ นหนามอยางกวินภพ ตงั้ แตม นั เกิดมากแ็ ยงทุก อยางไปจากเขา ท้งั อาํ นาจ เงนิ และธุรกิจ เม่ือหกปกอน เขาคิดวากําจัดมนั ไปไดแ ลว แต หลงั จากนัน้ แคป เดยี ว มนั กก็ ลบั มาเอาทกุ อยา งไปจากเขาอีก โครงการท่ีเขาวาดฝน ไว ทุกอยา ง กวนิ ภพทําลายฝน ของเขาจนหมดสิ้น “แลวผหู ญิงทีฉ่ ันใหส บื ไดความวายังไงบา ง” เสียงกรนุ โกรธดังขึ้นมาอกี ครง้ั หวงั วา คาํ ตอบ จะทําใหอ ารมณด ขี น้ึ มาไดบาง “เรารูแ ควา เปน คนที่ทาํ ขนมมาสงใหโรงแรม หลานของคนชอื่ สุภาพแมค รวั เกา ทน่ี นั่ แตไม รวู าหายไปไหน เราใหคนไปเฝา ท่หี นาบาน กไ็ มมีใครกลบั ไปเลยครับ” ชายรา งสงู ใหญ ในชุดสูท สีดํา ตอบกลับมาเสยี งเรียบ “แลว ทําไมไมเฝาทโ่ี รงแรม” เสยี งฉุนเฉียวดังขึ้นมาอกี ครง้ั อยา งระงบั อารมณไ มอยู วันนี้ ไมมีขา วดอี ะไรเลยหรือไง “ผมใหลกู นองเฝามาสองอาทิตยแ ลว ครับ แตไ มมีวแ่ี ววเลย รูอกี ทีคือขนมไปถงึ ทแ่ี ลว ถามผจู ัดการ แกก็วาทางนั้นจา งใหค นมาสง ทุกวัน แตไมซ ้ํากัน โทรหาคนท่ีชือ่ สุภาก็ไมตดิ นอกจากแกมีเรื่องตดิ ตอ แกถงึ จะโทรมาหา ทางผูจดั การเห็นวา ของมาสงดี ก็ไมไดสนใจอะไร ครบั ” เสยี งทีร่ ายงาน ยังคงราบเรยี บเชน เดมิ “อะไรวะ!!!...แคผูหญงิ คนเดยี ว ยังตามหาไมได ไป ไสหัวออกไปใหหมด” เสยี งตะโกนไล ดังข้ึนอีกคร้งั ขณะทช่ี ายรา งใหญหลายคน เดินออกไปจากหอ งดว ยสายตาหวาดกลวั แตม ี เพยี งคนเดยี วเทานัน้ ท่ยี งั เฉยเมยิ อยูเ หมือนเดิม OOOOOOOOOO “บวั ...บวั ....บวั อยูไ หน” ชายรางสูงใหญ รองเรียกเสียงไมดังนกั ขณะเดนิ ลงมาจาก บันไดวนกลางวัง ของทานหญงิ พรรณเพ็ญแข

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๖ “นชี่ ายภพ จะเรียกใชกระไรแมบัว ต้ังแตเชา ตรขู นาดน”้ี เสยี งทา นหญงิ ทข่ี ณะนกี้ าํ ลัง เสวยสาํ รับเชา ท่ีบัวจดั เตรยี มไวใหอยนู ั่นเอง “ชายหาผา เช็ดตวั ไมเ จอ เลยจะใหบวั ไปชวยหาใหส กั หนอย” เสยี งขรึมตอบกลบั หนา ตา ไมร ูสกึ รสู า พรอมหนั ไปหาบา วใหจ ดั สาํ รบั ให “แลวนไี่ หนวา จะไปรกั ษาตวั ที่เกาะ เม่อื ไหรจะไปสักที อยนู ่ีขวางหขู วางตายา นกั ” ทา น หญิงพดู ขึน้ เยา หลานชายเพียงคนเดยี วของทาน คาดไวต ัง้ แตแรกไมม ผี ิด หลานทา นติดแมบ ัวนัก จากท่วี ทิ ยาเลาใหฟ ง ทานมิสงสยั เลยวา ทาํ ไมจึงเปนเชนน้นั ขนาดตัวทานเองที่เพงิ่ เจอไมนานยงั นึกเอ็นดู วนั แรกทเ่ี จอทานจึงจัดการ รวบรดั ตัดตอน ใหบ ัวกบั แมสุภายา ยมาอยทู ่ีนี่ หากบวั อยู มีหรือท่หี ลานทา นจะปลอยใหค ลาด สายตา เพราะคลาดคร้ังใดกห็ ายไปเสียทกุ คร้ัง “กระหมอ มยงั ไมหายดี ท่ีเกาะก็ไมม อี ะไร เลยอยากอยเู ปน เพือ่ นหมอ มยา เกรงวา จะ เหงา” นํ้าเสยี งเรยี บเฉยเชนเดมิ ตอบกลับมา ในขณะที่เร่มิ รบั สํารับอยา งเพลดิ เพลนิ “แลวทาํ ไมไมก ลบั ไปอยูบาน ไปสรา งไวเสียใหญโ ต บา วทบ่ี านตวั เองรึก็มากมายเต็มบาน มาอาศยั อยูทน่ี ่ี มเิ สียเกียรตร์ิ ึ” ทา นยา ยงั เยา ตอ ตามประสา หลายวนั แลว ทีก่ วินภพออกจากโรงพยาบาล ก็ยายมาอยทู ่วี ังของหมอ มยา เปนชวงเวลา ท่วี งั แหงนี้ กลับมามีความสุขพรอมหนา อีกคร้ัง บรรดาบา วไพรก ็พลอยมคี วามสุข พวกเขาจําได ดี หลังจากทค่ี ุณภพกลบั มาจากอบุ ตั ิเหตุทีห่ ายตัว ดวยสภาพบอบช้ํา ในเวลานั้นคณุ ชายทาํ ใจ เร่ืองคุณแมม ไิ ด เหมอื นหลายความผิดหวังเสียใจประเดประดังเขามา มองไปทม่ี มุ ใดของวังก็ เหน็ เพยี งภาพของแม จึงขอทานหญงิ ออกไปสรางเรือนอยเู อง แมกระน้นั ก็ยงั ทําใจมไิ ดอยดู ี จน ตองไปอยูที่เกาะ ชวงเวลาทที่ กุ ขท รมานชางยาวนานนกั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๗ “ฝุนเยอะ กระหมอมมิไดไปนานแลว ” เสยี งตอบกลบั ยังน่งิ เฉย ตอนนี้ชายหนมุ หนั มา สนใจของหวาน ทบ่ี ัวเตรยี มไวใ หม ากกวา “ชายภพ พรอ มที่จะคุยกับยาหรอื ยัง” นํ้าเสยี งของทา นหญิงพรรณเพ็ญแข บัดนแี้ ปร เปล่ียนเปนจริงจงั ขึ้นมา ทานรอจนถงึ เวลาเหมาะสม เพอื่ ถามความจริงกับหลาน “พรอ มกระหมอม เชิญหมอ มยา เสด็จ” ชายหนุม เงยหนา สบตาผเู ปน ยา ดม่ื น้ําหลงั จากที่ วางชอนขนมทจี่ ัดการเรียบรอ ยหมดไปแลว ลง จากนน้ั ก็เดินนําเสด็จหมอมยา เขาไปที่หอ ง ทํางาน OOOOOOOOOO ท่ศี าลารมิ น้าํ ดานหนา วังขณะน้ี บัวกําลงั รอยมาลัยเพื่อเตรียมถวายพระอยูรวมกันกับ บา ว โดยมนี มอุน กับปาสุภานง่ั สนทนาอยูข างๆ บรรดาบา วเลก็ ๆ ตา งต้งั อกตง้ั ใจเรยี นรูเ ปนอยาง ดี ดวยทน่ี ม่ี กี ฎระเบียบที่ไมเขม งวดนัก ทานหญงิ กท็ รงงานหนักมิไดท รงประทบั อยูท ีว่ ังเทาใด กลบั มาเสวยเฉพาะสาํ รับเยน็ ซึง่ ก็มไิ ดใหจดั เตรียมมากนัก เพราะทรงเรยี บงา ยอยา งยงิ่ ตั้งแต หลานชายมอิ ยดู ว ย การจดั สาํ รบั หรือพิธีรตี องตา งๆ ก็คอยๆหายไป ดวยรบั ใชเ จานายอยูเพยี ง พระองคเดยี ว “หนบู ัวรอยมะลไิ ดง ามจรงิ นะแมสภุ า งานบานงานเรือนรกึ ็เชย่ี วชาญ กิริยามารยาทก็ แสนจะออ นชอ ยหากอยูทน่ี ี่ เจานายในวังคงจะอารมณเยน็ ขึ้นมากเชยี วละ ” นมอนุ ผรู ูนิสยั เจานายเปนอยา งดเี อย ข้นึ เจานายของเธอน้นั แมคนภายนอก จะมองวาเยือกเย็นดจุ นางพญาเขา ถึงไดยาก แต แทจ ริงแลวเม่อื อยกู ับหลาน ทา นทรงขเ้ี ลน เยาแหยก ันอยมู หิ าง ครงั้ นี้ทา นก็คงจะแกลง หลานอกี เชน เคย ดทู า นสนกุ สนานยงิ่ นกั หลานเองแมเ ยอื กเย็นเปน น้ําแข็ง แตเมื่ออยูกับหมอ มยา ก็ กลายเปน เดก็ เลก็ ๆ ไปเหมอื นกัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๘ “ใชค ะ แถมยงั ขยันขนั แขง็ อีกดวย นีร่ านรวงทเี่ กาะจะเปนยงั ไงบา งก็ไมรู ดหู นูบัวกห็ ว ง มากอยู” ปาสภุ าเอยขน้ึ หากทานหญิงมิทรงอนุญาตใหห ญงิ สาวกลับ ตวั เธอคงตอ งลงไปดแู ทน หาโทรศพั ทไปไวทรี่ านสกั เครื่อง หากมีอะไรดว นจะไดโทรมาได “ยงั ไงก็อยูท่นี กี่ อนเถอะนะ สงสารทานหญงิ ทานอยูพระองคเ ดยี วมานานเหลือเกิน แมน มีบุตรกส็ ิ้นเร็วนกั เหลอื เพียงคุณชายเทา น้ัน เครอื ญาตทิ ม่ี ีก็เพียงอยากลางผลาญสมบตั ทิ า น” นมอนุ เอย ข้ึนพรอมถอนใจ OOOOOOOOOO บรรยากาศภายในหองทํางานทวี่ งั ขาวขณะนี้ ทานหญิงพรรณเพญ็ แข เมอ่ื ไดฟง เรือ่ งราว ตางๆ ของหลานชาย พระพกั ตรกส็ ลดลงยงิ่ นกั เรือ่ งราวแมนจกั นา เหลอื เชอ่ื แตห ลักฐานตา งๆ ตามรา งกายของหลาน และเร่อื งท่ีบัวเลา ตอนท่คี ุณชายยังไมฟ น ก็ประจวบเหมาะเขา กนั ไดพอดี คงเหลอื เพยี งขอดแู หวนมรดกของเสดจ็ ท่ที า นเคยประทานใหห มอ มเจา เกษมรังสรรค บดิ าของ คุณชายเพ่ือเปนเปน แหวนแตงงานเทาน้ัน หากภายในแหวนสลกั นาม ‘ราชภกั ด’ี เรอ่ื งนีค้ งเหลือ เชอ่ื ย่ิงนกั “หมอ มยาทรงเห็นวาเปน อยา งไรกระหมอม” แมมีเรื่องถกเถยี งกนั บอยคร้งั แตม เิ คยสัก ครงั้ ท่ีเปน เร่อื งจริงจงั คณุ ชายรูพระทัยหมอมยาดี ทุกอยางเหมอื นการแขงขันทางเชาวปญญา ผใู ดเพลยี้ งพลํา้ ก็ถือวาเปน ผแู พ มิมีโกรธเคือง เชน ครั้งนีท้ ีห่ มอ มยาเอาบัวไวเปนประกนั เพื่อให เขาอยูท่ีน่ซี ง่ึ ตัวเขาเองกร็ ู แตก ็มิไดวา อะไร เพราะทา นกเ็ สียสละใหตวั เขาเองไปอยูเกาะถึงหา ป เชนกนั “แสดงวาตอนนหี้ นบู วั ไมมชี ่อื สกลุ อยทู ีแ่ หง นใี้ ชหรอื เปลา ชายภพ” กวนิ ภพ พยกั หนา เบาๆ เปน เชงิ ตอบรบั ทานยา คิดอยางผใู หญ เปน เร่ืองทีเ่ ขาไมเคยคดิ ถึงเสยี ดว ยซํ้า

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖๙ “ถา เชน นนั้ ตอ งทําเรือ่ งช่ือสกลุ ยา จะจดทะเบียนเปนหลานกอน” ทานหญงิ พรรณเพ็ญ แขเอยขน้ึ เสียงไมดังนกั “ไมไดนะหมอมยา แลวบวั จะแตงงานกบั ชายไดอ ยา งไร” หลานชายเอยขน้ึ จนทานยา ตองถลึงตาใส “จดสกุลเดิมสิ เพลาน้ีก็มเี พยี งทา นยา ใหญของชาย ยงั คงสกุลเดิมเพยี งผูเดยี ว เพราะ ทานไปอยูทา มกลางธรรมชาตมิ ยิ ุงโลกภายนอก ยาจะลองปรกึ ษาทานหญงิ พดี่ ู” ทานหญิงเอย ข้ึนอยา งมแี ผนการ มองมาทห่ี ลานชายท่บี ัดน้ีมีรอยยิ้มบางๆ จากหนา ที่เครง ขรึมเสมอ “แตม ีขอแลวเปล่ียน” ทา นหญิงเอย ขนึ้ “ถาเชน นน้ั กแ็ บบเดมิ นี่แหละกระหมอ ม ชายจะเอาบัวไปไวท่ีเกาะ” กวินภพ พูดข้นึ มา ทันที มยิ อมทาํ ตามแผนการทา นหญงิ โดยงา ย “ชายมสิ งสารนองรึ อยแู บบไมม ชี ่อื สกลุ หากจักตอ งสมรสกันภายหนามลี ูกมหี ลาน มรดกมากมาย ชายจกั มอบใหใ คร หรอื แมบ ัวทไี่ มมตี ัวตนบนโลกน”้ี ทานหญงิ กลาวข้นึ เสยี ง เรยี บเฉย “ง้ันชายก็จะไปจดชือ่ สกลุ ธรรมดาๆ ก็ไดก ระหมอ ม” ทานชายยังหาทางออกใหตัวเอง “กต็ ามใจชายนะ อยากใหแมบ ัวเปน เมียรอง เมียบา วเปนยายดํา ยายแดงท่ีไหนยา ก็จะ ไมส นใจ เวลาท่ีหนบู ัวโดนคนรอบขางดแู คลน ชายทนไดร ึ หากชายเปนสามญั คงมกิ ระไร แตนี้ เปนถงึ หมอมราชวงศ ชายคงมไิ ดยนิ เสียงผคู นนนิ ทาหรอก แตหนบู วั น่ีสิ จะทนไดเทาใดกัน” เสียงเอยข้ึนอยางเปนตอ แตนง่ิ เฉยอยูเชนเดิม “หมอ มยา ประสงคส งิ่ ใด ก็ทรงรบั ส่งั มาเถิด” กวินภพ กาํ มอื แนนอยางพายแพ สมัยทไ่ี มม ี บวั เปนขอตอ รองยงั พอสสู ีกนั อยบู าง แตน่ไี มม ที างเลยทีเ่ ขาจะเอาชนะหมอมยา ได “ยาอยากใหช ายมาบริหารงานแทนยา ตอนนยี้ า ก็แกแลว อยากจะพักบาง ชายพอจะทาํ เพ่อื ยาไดหรือไม” อยางไมคาดคดิ สงิ่ ที่ทานยาขอ กลบั เปนเรือ่ งทเี่ ขาสมควรทาํ มาตงั้ นานแลว หากไมม วั แตหนีจากความทกุ ขใจ โดยไมมองคนรอบขางวาหว ง และรอตวั เขามานานขนาดไหน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๐ “สวนงานทเี่ กาะ ชายจะไปบา งยา ไมวา หาคนเขา ไปบรหิ ารแทนเสยี ใหเ ปนเรื่องเปน ราว ชายเหน็ วาอยา งไรบาง” ทานหญงิ มองสบตาผูเปน หลาน เธอรอมานานมากแลว หากไมใ ชก วนิ ภพเธอกไ็ มควรใหส งิ่ ท่เี ธอและเสดจ็ สรางมากับใคร “กระหมอ มจะพยายามอยางสุดความสามารถ หากแตหมอมยา จะทรงกรณุ าสอนงานให ชายดว ย” กวินภพเอยขน้ึ ดวยนํ้าเสียงจรงิ จัง สบตาหมอมยา ผหู ญงิ ที่คอยดแู ลเขามาตลอดไม วา เขาจะอยูในสภาพเชน ไร ตองการอะไร ไมเ คยสักคร้ังท่ผี หู ญงิ คนนีจ้ ะปฏิเสธ หรอื ทอดทงิ้ OOOOOOOOOO ทีศ่ าลารมิ นาํ้ หญิงสาวยังคงรอยมาลัยเพอ่ื เตรียมถวายพระอยูเชน นน้ั อยา งเงียบๆ บรรดาบาวเล็กใหญ บัดนี้ตางแยกยา ยกันไปทาํ งานตางๆ ตามหนาที่ คร้ังน้ีรอ ยหลายพวงนักจงึ ใชเวลานาน หญงิ สาวมสี มาธอิ ยูในภวังคอยางเนิ่นนาน จนมารสู กึ ตวั อีกคร้ัง กม็ ีศรี ษะของชาย หนุมมาอยูบนตักเสียแลว เสยี งหายใจทสี่ มํา่ เสมอบงบอกวา คณุ พ่ขี องเธอกาํ ลงั หลบั บัวได เพยี งยม้ิ ท่ีใบหนา เบาๆ มิกลาขยบั กาย เกรงวาคนทนี่ อนหลบั สบายจักตื่น จนเพลาผานไปเนิน นาน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๑ ตอนที่ 16 : อ่มิ - อนุ เพลาลวงผา นไปเนิ่นนานแลว คุณพี่ก็มิมที ที าวา จะขยับไปทใี่ ด ในคราแรกกเ็ กอเขินยิง่ นกั เอยี งอายจนทาํ ส่ิงใดมิถูก แตพอมาถึงยามนี้ ความปวดเม่ือยกลบั เขามาแทนที่เสยี แลว “คุณภพเจา คะ..คุณภพตืน่ เถดิ เจาคะ” เสยี งกระซบิ แผวเบา เกรงจักทําใหผ ทู ีน่ อนอยู สะดงุ ตกใจ มอื เลก็ บางลูบเบาๆ ทใ่ี บหนา คมเขม “คดิ อยวู า บัวจะทนไดนานแคไหน” เสยี งชายหนุมตอบกลับมาไมด ังนกั พรอมรอยยม้ิ ทรี่ มิ ฝปาก จริงๆแลวเขากไ็ มไดคดิ จะหลบั เพยี งแคอ ยากรวู า แมห ญงิ โบราณเฉกเชนบัว จะมคี วาม อดทนมากขนาดไหนจนเผลอหลบั ไปจริงๆ “คณุ ภพต่นื เถิดเจาคะ บวั จะไดจ ัดเตรยี มสํารับเยน็ ให เลยเพลามามากแลว ประเดยี๋ วคุณ ภพตอ งรบั ยา ตามทค่ี ุณหมอสั่งนะเจา คะ” บัวกมหนา ลงบอก คนทยี่ งั นอนในทาเดิมที่บนตัก “หอมจงั ” ชายหนุมเอยข้นึ จนทาํ ใหหญิงสาวหนา แดงซานดว ยเขินอาย เมอ่ื มือเลก็ ๆ บดั นี้ ถกู เกาะกุมดวยมือใหญแลเอาไปสัมผัสท่ีปลายจมูก “กลิน่ ดอกมะลินะ เจา คะ” หญิงสาวตอบกลับมาไมเ ต็มเสียงนัก ดวยทําสิง่ ใดมถิ กู แตก ม็ ิ ปด ปอ ง “บัว ฉันรบั ปากกบั หมอมยา วา จะชว ยงานทานท่นี ี่ ตวั ทา นเองกพ็ ระชนมายมุ ากแลว อยากใหทา นไดพ กั ผอ นบาง บวั อยูกับฉนั ไดหรือไม” อยางไมอ อ มคอ ม ชายหนมุ ถามหญิงสาว ขณะทมี่ ือเล็กๆ ก็ยังถูกจบั ไวใ กลจ มูกอยเู ชน นัน้ เขารวู าแมหากบอกบัว บวั กจ็ ะทาํ ตาม แตเ ขา อยากใหบัวไดแ สดงความรสู ึกนกึ คิด เหมือนคนสมยั นีท้ ่กี ลา ออกความคิดเห็น มิใชเ ปน เพียงผู ตามเฉกเชนสมัยกอน “บัวอยูไดท ุกท่ีที่มคี ณุ ภพ มิคิดหนหี ายไปไหนเจาคะ เพยี งแตบวั ก็หวงปา แจมนัก อยูผู เดยี วงานการคงจักรดั ตวั มาก” หญิงสาวเอยตอบดวยสีหนากังวล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๒ “ไมเ ปน ไรหรอกเรือ่ งนนั้ ฉันบอกปา สุภาแลวเห็นวาปา จะลงไปดู แลว หาคนมาชว ยเหลอื ใหงานเดินหนา ไดอยางเรยี บรอ ยกจ็ ะกลบั มาดแู ลบัวทีน่ ”ี่ กวนิ ภพ มองหนาหญิงสาวพลางเอา มือเลก็ ลงมาแนบอก “ถา เชนน้ันบวั ก็คลายใจเจาคะ เกรงจักนําภาระไปใหปาแจม แลวมิยอมสานตอ ใหแลว เสรจ็ ” มีรอยย้ิมเล็กๆ เกิดขึน้ ท่ีใบหนาของหญิงสาว ขณะที่ชายหนมุ ยม้ิ ตอบพลางลกุ ขึ้นจากตัก “เขา วังกนั เถอะ ฉนั หิวจะแยแลว” กวินภพ มองหญงิ สาว ท่ียังนง่ั น่ิงอยเู ชนนนั้ มขิ ยับไป ไหน “คอื ...บวั ลกุ มไิ ดเจา คะ ” หญิงสาวกม หนา เอยี งอายอยางมิรูจกั กลา วเชนไร ก็คณุ พ่ขี อง เธอนอนหนนุ เสยี จนเหนบ็ ชาขน้ึ ตามขาไปจนหมด เมอ่ื ชายหนุม ไดยินก็ถึงกับหัวเราะคิกออกมาไมดังนัก จนหญงิ สาวคอนกลบั เล็กนอย เหมือนโทษวาเปน ความผิดของเขา “มา เดย๋ี วพ่ชี วยประคอง” หญงิ สาวหนา แดงซานขึ้นอกี ครงั้ มิบอ ยนัก ท่ีกวินภพจะแทน ตวั เองวา พีใ่ นยามท่มี สี ติ ในครง้ั แรกชายหนมุ คดิ วา ยังไมอยากผูกมดั หญิงสาว แตตอนนค้ี งไมได เสียแลว “เจา คะ คุณพ่ี” เสยี งบวั ตอบกลบั พรอ มยิม้ นอยๆ ทาํ ใหตวั กวินภพเองก็ถงึ กบั หนาแดงซาน โดยไมรูสาเหตเุ ชนกนั บวั เองคงคดิ เหมือนกนั กับเขา ไมเ คยเรียกวา คุณพี่ในขณะที่เขามสี ติ OOOOOOOOOO ดานหนาทางเขาตําหนัก ทา นหญิงท่ที รงประทบั อยูแถวนัน้ ถงึ กบั ตองเสดจ็ เขา มาหา เม่ือ เหน็ ชายหญิงเดนิ ประคองกนั เขา มาอยา งทุลักทเุ ล “หนบู วั เปนอะไรชายภพ” เสยี งเอด็ ดงั ข้นึ อยางตกใจ “ไมเ ปนไรหรอกหมอ มยา อยาทรงตกพระทัย หมอ มฉนั แคนอนตกั นานไปหนอยเทานนั้ ” กวนิ ภพ เอยขนึ้ พรอมยักคว้ิ นอยๆ ใหหมอ มยา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๓ “ปลอ ยมอื เลย ยาเผลอเปน ไมไ ดตองคอยกล่นั แกลง นอ ง หนบู วั มาหายามา ชายภพน่ี กระไร นอ งเปน สาวเปน นางประเดย๋ี วก็จะมัวหมองไป” ทานหญงิ พรรณเพ็ญแข เยา ทเี ลน ทจี ริง แตจะเปนจรงิ ซะสว นมาก “แบบนกี้ แ็ ยส หิ มอ มยา ชายคงตองรบั ผิดชอบดวยการสมรสแลว ละ ” กวนิ ภพเอยขน้ึ จน ทานหญงิ ตอ งตีที่แขนเบาๆ อยา งหม่นั ไส บวั ที่ยนื อยตู รงนัน้ บดั น้มี ิรูจักทาํ ตัวเชนไร ทําไดเ พยี งขอประทานอนญุ าตเพือ่ ไปเตรยี ม สํารบั แลว กห็ ายตวั ไปอยา งรวดเรว็ จนทา นหญงิ ตอ งชี้หนาอยา งคาดโทษหลานชาย OOOOOOOOOO บนโตะอาหารเพลานี้ เครอื่ งเยน็ ไดจดั เตรยี มไวอยางเรยี บรอ ย สวยงามวิจิตรบรรจงเฉก เชนทกุ วนั แตวันนกี้ ลบั พิเศษขึน้ ดว ยบวั จัดเตรียมเคร่ืองทีม่ รี สจัดจานกวาปกติไวดวย “วันนมี้ ีอะไรบา งหนูบัว มาน่งั เลยวนั นีเ้ หน่ือยมาทั้งวนั แลว เดยี๋ วใหเดก็ ๆ ตักขาวแทน” ทา นหญงิ ผูโปรดในฝม อื การทําอาหารของบวั ยงิ่ นกั เฉกเชนเดยี วกบั หลาน ทรงตรสั ถามพรอม มองไปท่ีสาํ รับ “สํารบั วนั นี้ บัวทํารสจดั จา นกวาเดิมสักหนอยเพคะ ทานหญงิ จกั ไดเจริญอาหารขึน้ เพราะปกติ บวั ทํารสไมจดั นักคณุ หมอสัง่ หา ม เหน็ วา คณุ ภพยงั มิควรรับของทเี่ สาะทอ ง ดว ยมไิ ด รับอาหารนานจักออ นแออยูเ พคะ” หญิงสาวเอยขึ้น พรอมย้มิ เลก็ ๆ อยูเ ชน เดมิ “ไหนดูซิมีอะไรบาง ตมยาํ กุง ทอดมนั ปลาตมน้าํ ออย กบั นํา้ พริกผกั หลามรึ ไมไ ดเสวย นานมากแลวนะ วิธกี ารยงุ ยากเหลอื เกนิ หนบู ัวนี่ดจี ริง” ทานหญิงตรัสข้ึน พรอ มตักชิมนา้ํ แกงใน ตมยาํ กุง “รสชาตดิ จี ริง ไมคาว แตกลน่ิ ของกุงและความหอมหวานยังอยคู รบ” ทานหญิงเร่ิม วจิ ารณอ าหารทลี ะจานอยางเชนทุกวัน ดวยใบหนา มีความสุข

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๔ “บัวเห็นทโี่ รงแรมทาํ ใสขา และนมลงไปดว ย บัวกน็ กึ แปลกใจเพคะ ขา จักทําใหค วาม หอมหวานของกงุ หายไป จะใสเ ฉพาะตะไครเ พ่อื ดับความคาวของกงุ เทานั้น และมีประโยชน ทางยาดวยเพคะ หากรับสํารับเย็นมากเกนิ ไป ตะไครจกั แกท องอืดไดนะเพคะ” หญิงสาวตอบ กลบั ทา นหญงิ ถงึ กบั ขาํ ออกมา เพราะตง้ั แตบัวมาทาํ อาหารให ทงั้ ปา ทั้งหลานรบั ประทาน มากกวา ท่ีเคยนัก “แลว ปลาตมน้าํ ออ ย กบั นา้ํ พริกผกั หลามน่ีละ ” ทานหญงิ เรมิ่ ตกั เนอ้ื ปลาชอน นําผกั มา วาง และตกั นํา้ พรกิ ราดชิมรส แลว ทรงยิ้มอยางพอพระทยั “ปลาหาง(ปลาชอน) บวั นํามาลา งใหหมดเมือกเพคะ แลวเอาน้าํ ปนู ใสลา งอกี คร้ังมใิ ห คาว นําไปผ่ึงใหเ กรด็ แหง จากนนั้ กต็ ั้งหมอนํา้ ออ ย ปดฝาเค่ียวจนขน งวดเนือ้ ปลาสกุ เปนสี เหลอื งสวย เมื่อยามจกั จดั สํารบั จงึ คอ ยลอกเกลด็ และหนังออกเสยี แลวจึงราดนา้ํ ออ ยตม ท่ี เหลือลงไปเพคะ” หญิงสาวพูดนํ้าเสยี งเรยี บลื่น จนผูที่นงั่ ฟง ก็พลอยเคลบิ เคลิ้มตามไปดวย “สวนผกั หลาม บัวใหลุงชดิ ที่ทําสวน หากระบอกไมไผมาใหเ พคะ บรรจผุ ักท่ีตอ งการให แนนดี กเ็ ตมิ กะทลิ งไปจนทว มผกั สักสององคลุ ี เอาเปลือกมะพราวแลวกใ็ บตองอุดไวจ นแนน แลว เผา หลามตอนไฟลกุ จนกะทเิ ขา ในผกั ชุมดีกเ็ ปน อนั ใชไ ด กล่ินหอมของไมไผ กับเย่อื ไผสด รสชาติจกั ดีกวา ผักตม ธรรมดาเพคะ บัวเตรียมผักสดไวใ หด วย เผ่ือทา นหญิงทรงอยากเสวย เพคะ สว นเครอื่ งจม้ิ กจ็ ดั เคม็ แลเปร้ยี วสกั หนอยเพคะ เพราะปลามีรสชาตอิ อกหวานอยแู ลวจึง จกั พอดี” “ดีจรงิ แบบน้ฉี นั ตอ งอวนแนเลยหนูบัว” ทานหญิงหนั มายมิ้ ใหอีกคร้งั โดยมีชายหนมุ ดานขา ง ทย่ี มิ้ อยอู ยา งพอใจเชน กัน “ชายภพบอกหนบู ัวแลวใชห รือไม เรอื่ งทจี่ ะมาชวยงานยา” ทา นหญิงทรงตรสั ถาม ขณะท่ี บดั น้ที กุ คนเริ่มลามอื จากเครื่องคาว เตรยี มรบั เคร่ืองหวาน “บอกแลว กระหมอ ม บวั มมิ ปี ญหาอะไร ตดิ เพียงหว งรา นทเ่ี ปดอยทู ่เี กาะจะมมิ ีผดู แู ล เทานนั้ ” กวนิ ภพ หันไปบอกหมอมยา พรอ มมองกระทอนลอยแกว ทเ่ี ปน ดอกดสู วยงามนัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๕ “เชนนั้นยากจ็ ะมอบหมายงานใหห นบู วั นะลกู เพราะยา กับพีต่ องออกไปทํางานขา งนอก มีหนูบัวคอยดูแลความเรียบรอยของวังยา คงเบาใจ” ทา นหญงิ ยิ้มใหเดก็ สาวอยา งเมตตา “เรอ่ื งน้หี มอ มฉันเตม็ ใจอยา งยง่ิ เพคะ แตห มอมฉนั ขอทําขนมสง ทโ่ี รงแรมเชน เดิมได หรอื ไมเพคะทา นหญิง” หญิงสาวกม หนากม ตา อยางเกรงพระทัยย่ิงนัก มาอาศัยเรอื นทา นยงั ขอส่งิ น้ันสิ่งน้ีใหเคืองพระทัย “เรียกหมอ มยาแบบชายภพ แลว แทนตวั เองวาบัวก็ไดนะยาอนญุ าต สวนเร่ืองท่ีจะทาํ ขนมสง ยาก็เห็นวาดี เปน หญงิ หากวามีชอ งทางหาเบย้ี อัฐเองได ผัวจะไดไมข ม เหง” ทา นยา ปรายหางตามองมาทห่ี ลานชาย ทห่ี นั มามองหนา ทา นยาอยเู ชนกนั จนหญงิ สาว ถงึ กับกม หนา งดุ ดวยความเขินอาย “ขอบพระทัยเพคะหมอมยา เชน น้นั หากเสวยสํารบั หวานเสรจ็ กอ นบรรทมบัวอยากเชญิ เสดจ็ หมอ มยา กราบพระกบั บัวท่หี องพระไดห รือไมเพคะ บวั รอยมาลัยเตรียมไวแ ลว คณุ ภพ ดวยนะเจาคะ เพ่ิงผา นเรื่องรอ นใจมา จติ ใจจกั ไดสงบเจา คะ” หญิงสาวสง สายตาจรงิ จังมาให จนยา หลานตองพยักหนา มรี อยยิ้ม ความรูส ึกอุนวาบท่ี หัวใจเชน นดี้ ยี ่ิงนัก แมแตบา วที่อยูรอบขา ง บัดนกี้ ม็ ีรอยยมิ้ อยูเชน กนั OOOOOOOOOO เพลาเชา ในวันท่ีคุณภพตองไปเรียนรงู าน เพื่อสานตอธุรกจิ ของทา นหญิงยา บวั ตน่ื มาแต รุง เชากวา ปกติ เพื่อเตรียมของใสบาตรใหมากขึ้นจากที่เคย แลเตรียมทาํ สาํ รับเชา เมือ่ ทุกอยาง เสร็จสน้ิ ก็ไดเ พลาที่ทา นหญิง เสดจ็ ลงมาพอดี ดวยมีการทูลไวตงั้ แตเมอื่ ค่าํ คืนทผี่ า นมา หลงั จากไหวพระเสรจ็ แลว รวมถึงคณุ ภพทีเ่ ดนิ ตามลงมาไมห า ง วันน้ีคุณพหี่ ลอเหลาย่ิงนัก ผมถูกจดั ไวอ ยางเรียบรอย พรอ มทงั้ ชดุ สทู ทดี่ ูภูมิฐานนาํ สมัย จนบัวเองกอ็ ดที่จะเหลยี วมองมิได เมอ่ื ครั้งท่ีอยเู กาะ คณุ พเ่ี พยี งสวมเสอื้ ผาสบายๆ เนน สที ึบ เทา นั้น แตเ พลานี้แมนสจี ักยงั อมึ ครมึ เชนเดิม แลดดู ดุ นั ประเหมาะกับรางสงู ใหญท ่ีบดั นี้

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๖ กลา มเน้ือเรม่ิ กลับมาเหมอื นเดิมอีกครง้ั ย่งิ ทําใหด นู ากลัว แตบ ัวกลับรูสึกถงึ ความนา เกรงขาม นา เช่ือถือเสยี มากกวา คณุ วิทยาคนสนทิ เดินไปรับกระเปา เอกสาร โดยมีหญงิ สาวย้มิ นอยๆ อยู มิไกลนัก “ทูลเชญิ เสดจ็ เพคะหมอ มยา คุณภพดว ยนะเจาคะ บวั เตรียมของใสบ าตรไวใ หท ด่ี าน นอกแลวเจาคะ ลงุ ชดิ กําลงั ไปนิมนตพ ระทานท่รี ับบิณฑบาตร ทผี่ านมาทางหนาวังเขามานะเจา คะ” หญิงสาวเอยขนึ้ พรอ มเดินนาํ บุคคลทงั้ สองออกไป ไมน านนัก เมื่ออม่ิ อกอ่ิมใจจากการทําบุญยามเชาแลว ทา นหญงิ กบั คุณภพ ก็รับสาํ รบั เชาท่ีบัวเตรียมไวจนเรียบรอย เปนของวางงา ยๆ อยางทน่ี มอุน สอน ไสก รอก ไขด าว ไขค น ขนม ปง แลกาแฟเปน ส่ิงทีข่ าดมไิ ด นมอนุ บอกวา ทานหญงิ ทรงโปรดแบบเรียบงา ย และรวดเรว็ ใน เพลาเชา หากเสวยมากเกนิ ไป จกั ไมสบายเน้อื ตัว บางเพลา กส็ ลบั กับขา วตม แลซุปบา ง “หมอ มยา เพคะ บัวเตรียมสํารับวาง แลสาํ รบั เท่ียงไวใ หดวยเพคะ หมอ มยาเสวยนอ ยยิง่ นัก จกั มิมีแรงทาํ งาน ของวางยามทีท่ รงหวิ จกั มหิ นกั เกนิ ไปเพคะ” บัวเดนิ ออกมาจากครัว พรอมสํารบั ทีจ่ ดั เตรยี มไว แยกเปนสองชุดใหญ มกี ระเปา บุผา หนา เพื่อมใิ หอ าหารสลดโดยงา ย ทานหญิงหนั มายิม้ แลลบู ศรี ษะเบาๆ อยา งเมตตา ‘น่ีสินะทเ่ี ขาเรียกวา บา นจรงิ ๆ’ ทา นหญิงคิดพลางยม้ิ สงใหห ญงิ สาว คาํ นึงถงึ เมอ่ื สมัยทที่ านชายสะใภ แลคุณชาย เมอื่ กอ นย่ิงนัก บรรยากาศอบอนุ แบบเดิมกลับมาอกี ครงั้ “ของคณุ ภพก็มนี ะเจาคะ บัวแยกไวจ ากสาํ รับหมอมยา เผ่ือคุณภพรบั มากหมอมยาจัก เสวยมอิ ิม่ หนาํ เจาคะ ” หญิงสาวชอนตามองไปท่คี ณุ พี่ ขณะน้ที ําหนาเขน เคยี่ วอยูมหิ า ง จน หมอมยาตองหลดุ เสยี งขบขันออกมา “ขอบใจบวั มากนะ” กวินภพ เอยขึ้นเสยี งทุมตํ่า พรอมกมลงหอมทแ่ี กม ใส ขณะท่ยี ังมี รอยยม้ิ ยว่ั อยู เพียงแผวเบาก็ถอนริมฝป ากออก จนหญิงสาวและบา วรอบขา ง ตา งพากนั กม หนา กมตาดวยเขินอายนัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๗ ‘บวั มนิ า ไปเยา คุณพีเ่ ลย” หญงิ สาวคดิ ท้งั ทยี่ งั กมอยเู ชนน้ัน จนมีเสยี งดังข้นึ มา “ชายภพ!!!!..” เสียงตวาดจากหมอ มยา พรอมพระหตั ถทเี่ ออื้ มไปบิดแขนลาํ่ ใหญของ หลานชายอยางรวดเร็ว “ไปไดแ ลว ขึน้ รถไปเลย แกลง นอ งอยูได ดซู ิหนา แดงเปน ลกู ตําลึงไปหมดแลว” หมอมยา เอยขนึ้ พรอ มทรงพระสรวล เพียงไมนาน รถคนั ใหญก อ็ อกไปนอกบริเวณเขตวังจนลับตา บัวหนั ไปย้มิ ใหบรรดาบาวที่ ตอนนพี้ ากันเขนิ ตาม จนบวั ตอ งรบี เดินหนีเขา ไปทําขนมภายในครวั เมื่อคนื ทา นหญงิ ทรง มอบหมายงาน แลเบ้ยี อัฐคา ใชจายไวใหม ากมายนัก ทา นวา ใหเก็บไวใ นเซฟ ทา นสอนวิธปี ด แล เปดให ทา นวาหากฝากทธ่ี นาคาร บัวกจ็ ักพลอยยุงยาก มีเวลาจงึ จักใหคณุ ภพไปสอน หากตองการซอ้ื หาส่ิงใดมติ อ งออกไปนอกวงั เพราะหลานชายทา นกาํ ชบั ไว ใหเ ขียนบอก คนขบั รถทท่ี า นมอบไวใหด แู ล ท้งั ในเรือ่ งการสงขนม แลจบั จาย จึงทาํ ใหบัวมติ อ งกงั วลมาก วันนป้ี า สภุ ากจ็ กั เดนิ ทางไปทเ่ี กาะแลว คณุ ภพแจงวา ไดจ ัดเตรยี มที่นง่ั บนเครอ่ื งบินให ปาสุภา จักไดมิเหน่อื ย แลจกั ไดร บี กลับมาเพือ่ อยเู ปนเพือ่ นบวั หญิงสาวคดิ ไปพลางทาํ ขนมที่ตองสง โรงแรมไปพลาง เพลานี้มียอดการส่ังมากยิ่งกวาเดมิ นัก เพราะจักเอาลงทสี่ าขารา นตางๆ ดว ย บัวตกอยูในภวงั คการทําขนม อยางท่ีบรรดาบา วพ่ๆี คนุ เคยเสียแลวเพลาน้ี OOOOOOOOOO ภายในหองทํางานใหญโตหรูหรา ตอนน้ียา กบั หลาน กําลังปรึกษาสอนงานกันดว ยความ เครงเครยี ดเน่ืองจากไมไดเ ขา มาเปนเวลานาน ในชว งทกี่ วนิ ภพเขาโรงพยาบาล เมือ่ ชายหนุม เขามาดเู อกสารก็มจี ุดสงสัยบางอยา ง จึงเรียกรื้อเอกสารยอ นหลงั ท้งั หมด และปรกึ ษากับทา น หญงิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๘ “ทา นหญงิ เพคะ หมอ มราชวงศกลั ยา กับหมอมหลวงเกศสรุ างค มาขอเขาเฝา เพคะ” เสียงเลขาหนาหองดังออกมาทางอนิ เตอรค อม “แมล ูกคูน ้จี ะมาทาํ ไมกันบอ ยๆ นะ” ทานหญงิ ทรงตรัสเสียงไมดงั นกั หันมาทางคุณชายสี พระพกั ตรไมส ูด ี “ใหเ ขามา” ทานหญงิ ทรงตรัสผา นเคร่อื งตอบรับกลบั ไป ประตทู ีห่ นาหองทรงงานเปดออก พรอมสองแมล ูกที่แตง กายดวยเสื้อผานาํ สมัย เดนิ เฉิด ฉายเขามาภายใน กราบทานหญิงทป่ี ระทับรออยทู ี่โตะทรงทํางาน พรอมหนั มาทําตาเปน ประกายทช่ี ายหนุมรปู งามท่ีนงั่ อยฝู ง ตรงขาม “มาทาํ ไมรแึ มก ลั ยา” ทา นหญิงทรงตรสั ถาม เพื่อหยดุ ตาทเี่ ปน ประกายปานจะกลนื กิน หลานชายของทาน “เออ...คอื หมอ มฉนั พาหมอมหลวงเกศสรุ างค บุตรสาวมาเขา เฝาเพคะ เห็นบน พรํา่ วา ระลึกถึงทานหญงิ นกั อยากทําขนมมาใหท านหญิงลองเสวยดูเพคะ” หมอมราชวงศกัลยา จบี ปากจบี คอ พรอ มดันลกู สาว ที่ทําทา เหมอื นเอยี งอายชายหนุม เขาไปใกลๆ ทโี่ ตะทรงงาน “ขนมฝม อื หมอ มฉนั เองเพคะ” หญิงสาววางตะกรา ขนมเคกและคกุ กีท้ ี่โตะทรงงาน พรอ ม ชมอยตาไปท่ชี ายหนมุ ท่นี ั่งหนาขรึมมยิ ้มิ แยม อยเู ชน นัน้ “ขอบใจมากแมเ กศ แตก ลบั กันไปไดแ ลวละ ฉันมงี านตอ งปรึกษากับชายภพอีกมากนัก” ทานหญงิ ตดั บททันที เมอื่ เหน็ วา ดูไมป ลอดภัยสาํ หรบั หลานของทาน “น่คี ณุ ชายภพหรือเพคะ หมอ มฉนั เคยไดย นิ เพียงแตช ่ือ มเิ คยเหน็ ตวั จริงสกั ครงั้ ” เกศสุรางคเ อย ขึน้ โดยท่สี ายตายังมองทช่ี ายหนุม ทา ทางเอียงอายอยเู ชนนน้ั “ชายภพไปอยทู ีเ่ กาะ เพง่ิ จะกลับมาชว ยงานฉันนะ” ทา นหญงิ ตอบกลบั อยางไวมารยาท “ทานหญงิ เพคะ ถา เชนนั้นทรงจัดงานเลีย้ งตอนรับคณุ ชายดหี รือไมเ พคะ หมอมฉนั ขอ เปนแมงานใหเอง จะไดเชิญบรรดาญาตมิ ิตรมารว มดวยเพคะ ทว่ี งั ทานหญงิ กเ็ งียบเหงามานาน แลว ” หมอมราชวงศก ัลยาผูเปน แม หาโอกาสสรางความสนิทสนมทันที

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗๙ “จะลําบากคุณหญิงซะเปลา นะ สิ มใิ ชเ รอื่ งใหญโตอะไรนัก” ทานหญงิ กลา วออกมาเชิง ปฏิเสธ “มิลาํ บากเลยเพคะ เดก็ ๆ จะไดทําความรจู ักกันไว หมอมฉนั จะพาอัศนลี กู ชายไปเขาเฝา ทา นหญงิ ดว ยเพคะ เกงเรือ่ งธุรกิจยงิ่ นกั เผอ่ื ทา นหญงิ จะทรงใชส อย” คณุ หญิงกลั ยาพูดเองเออ เองไดค ลองปากนัก จนทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข สายหนาอยางระอา เพียงไมน านหลังจากทีก่ ลา วจบ คณุ หญิงกัลยากท็ ูลลากลบั เพอ่ื ไปจดั เตรียมงาน โดยขอ พระราชทานอนญุ าตเขาไปจดั เตรยี มงานทว่ี ัง ทานหญิงจะทรงปฏเิ สธก็มทิ นั การเสียแลว ดว ย เปน เครอื หา งๆจงึ ตอ งแข็งบาง ออ นบา งตามประสานักธุรกิจ “ทาทางแมเกศสรุ างค จะพึงใจชายนะ” ทา นหญงิ ตรสั ขน้ึ ไมจ รงิ จังนกั หลงั จากที่สงั เกต วา เกศสุรางค มองหลานชายอยา งไมว างตา ‘ผูหญงิ สมัยนช้ี า งมิไวก ิริยาเอาเสยี เลย’ ทา นหญงิ ทรงคดิ พลางสายหนา “หมอ มยาโปรดหรอื กระหมอ ม หากหมอ มยา โปรด ชายกพ็ รอมจะตามใจหมอ มยา ” ชายหนมุ เอย ขนึ้ เสียงไมดังนกั ใบหนา เรียบเฉยอยา งทเ่ี คย แตคว้ิ กลบั เลกิ ข้นึ เลก็ นอยอยา งยว่ั โทสะ จนหมอ มยาตอ งบิดทตี่ นแขน “เดย๋ี วเถอะ ทําเปนพูดไป หากยา โปรดจรงิ ชายนั่นแหละจะตองมากราบกรานยาใหถ อน รบั ส่ัง” ทานหญงิ ตรัสข้นึ โดยทช่ี ายหนุมเอามือลบู ท่ตี นแขนทีย่ ังเจ็บดว ยโดนบดิ พรอมเบห นา อยางจะบอกวา เขาเพยี งพดู เลนเทา น้นั “ไดเวลาสํารับเทย่ี งแลว ไหนดูซิวันน้หี นูบวั ทาํ อะไรมาบาง” ทา นหญงิ เอยขนึ้ พรอมเสด็จ ไปที่โตะอาหารทถี่ ูกจดั เตรียมไวหองขางๆ โดยมีหลานชายท่ยี ม้ิ พรอ มสา ยหนา แตก็เดินตามมา ไมห าง OOOOOOOOOO

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๐ ภายในวังขาว ที่สวนรกรางบรเิ วณดา นหลังของวงั บวั แลลุงชิดคนสวน ในขณะนก้ี ําลงั ปรกึ ษาหารือกัน เร่ืองทําแปลงปลูกพชื ผกั สวนครัว แลดอกไมเ ครอื่ งหอมตา งๆ ท่บี ริเวณนี้ กวางขวางสดุ ลกู หูลกู ตายง่ิ นกั บดั นี้มีเพียงไมผลทีม่ มิ ีผูดูแลใสใ จ บัวจงึ ชวนลุกชดิ มาเดินสํารวจ แกเลา ใหฟ ง วา วงั นี้ สมยั ทเี่ สดจ็ ยงั มิสนิ้ พระชนม มบี าวไพรมากมายทีเ่ ขามาขอพึง่ พาบารมี หากแต เสด็จทาน มีเพียงทา นหญิงพรรณเพ็ญแข เปน เมียเอกผูเดียว มิมีเมยี รอง เมียบาว ดวยทรงทํา แตธุรกิจมิมเี วลามากนัก และมโิ ปรดในเร่อื งน้ี เลยทรงตดั ปญ หา ดว ยการใหเ งนิ บา วเพอ่ื ออกไป ต้ังตวั บา งก็ไปคา ขาย บา งกท็ ํางานใหเสดจ็ ทาน มีเพียงสวนนอยเทานน้ั ท่ีเปนบา วสว นพระองค ของทานแลทา นหญิง ที่มยิ อมไปไหน จึงเหลอื เพียงเทา ทีเ่ ห็น ในคราแรกกม็ ีมากกวาน้ี แตค ราพอทา นชายบดิ าของคุณชายภพส้นิ มารดาก็มาส้นิ ตาม คุณภพกห็ ายตวั ไป ทานหญิงเลยทรงใชว ิธีเชนเดียวกับเสดจ็ ทา นตรัสวา ตัวทา นน้ันก็แกล งมาก แลว หากทา นสิน้ ไปอีกพระองค บรรดาบา วท่ีอยูท่ีน่กี ็จะลาํ บาก หากใครพอมีลทู างเชน ใดก็ให ทลู ทา น ทานจะทรงใหท ุนทรพั ย เพ่ือนําไปลงทุนใหจนต้ังตวั ได กเ็ ลยเหลอื บา วนอ ยอยางทเี่ ห็น บัวฟง ทีล่ งุ ชดิ พดู ก็ไดเพียงถอนหายใจอยางนึกหวงหมอ มยา เรือ่ งของเธอวารนั ทดแลวท่สี ูญเสยี บดิ ามารดา แตจิตใจคนเปนแม ท่ีเห็นลกู หลานลมตายเจ็บปว ยเลา จะทุกขส ักปานใด “ลงุ ชดิ บัววาจักเอาพืน้ ทต่ี รงน้ี ทําแปลงปลูกพชื ผกั แลดอกไมท ําเครอื่ งหอม ลงุ ชิดเห็นวา เปน เยย่ี งใดเจา คะ” บวั ชี้บริเวณดินดํา ที่แดดสองถึงมมิ ไี มใหญบดบงั อยขู างคลองท่ีขดุ ไวอ ยู รอบบริเวณดานหลงั วัง แมจ ะมิมผี ูส นใจเขา มา แตที่บรเิ วณน้ที านหญงิ ก็ทรงใหลงุ ชิดดแู ลเปน อยางดี หญามิรกรงุ รังอยา งท่ีบัวคดิ ลุงวา แกจางคนแถวนนั้ มาถากถางเดอื นละสองครง้ั มิใหมี สตั วอ ันตรายหลบซอนทํารา ยคนในบา นได “หนบู ัวจะทําใหลาํ บากทาํ ไมครบั กซ็ ือ้ หามาเลยไมงา ยกวาเหรอ” ลงุ ชดิ ถามหญิงสาว ผหู ญิงสมยั นีม้ กั จะนกึ ถึงความสะดวกสบายเปนหลกั จะทนเปอ นดิน เปอ นโคลนไปทาํ ไม เงินทองท่ีทา นหญิงทรงใหไวก ม็ ีมากมาย บางครง้ั แกกไ็ มเขา ใจหญิงสาว เหมอื นตอนท่ีใหแ กไปตัดไมไ ผม าหลามผัก วธิ ีการยงุ ยากแตห ญงิ สาวกย็ งั ทาํ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๑ “มนั มิเหมอื นท่เี ราปลกู เองเจา คะลงุ ชิด เพลาเราจกั ใชก็เดินมาเดด็ มขิ าดเหลือตองคอย รอ แตห ากตองซ้ือทกุ อยา งใสต เู ยน็ ก็แลจกั มากมายเกินไปจนตองท้งิ เสีย บัวเสยี ดายอัฐยิ่งนัก” เธอจําได หลังจากท่มี าอยวู งั แหง นี้ การจับจายนน้ั มกั มากมายจนเหลอื เฟอ แมน ทาํ สํารับ บาวดวยยงั เหลือทิ้ง นมอนุ เคยบอกวา ทานหญิงมักใหซ ือ้ ไวใ หค รบ เผ่อื วา ตอ งการส่งิ ใดจะไดไม ขาด เปน เชนนต้ี ง้ั แตส มยั ที่แมคุณภพอยู ทา นมฝี ม ือเรอ่ื งการทําเครื่องคาวหวานยง่ิ นัก ทา น หญงิ แลคณุ ภพจึงทานยากเชน ปจจุบัน เพราะติดรสมือไปเสียแลว “ถา งัน้ ตรงนเี้ หมาะท่ีสดุ หนูบวั เพราะแดดสอ งถงึ ติดนาํ้ ดว ย แถมเปน บริเวณกวา งที่สดุ ” ลงุ ชิดหันมายิ้มใหห ญิงสาวอยางชอบใจ มินา ทา นหญิงถงึ ไดท รงโปรดนกั ทง้ั สองปรกึ ษา และลงมือขดุ ดินเพอ่ื เตรียมแปลงปลกู อยูนาน แมล ุงชดิ จะหามหญงิ สาวก็ ขุดดว ยความชาํ นาญอยูเชน นัน้ มฟิ ง เสียง เพยี งย้ิมสง มาใหจ นลุงชิดออ นใจ บัวในยามนเ้ี หงอ่ื ตก จนเปยกชุมไปทั้งหลัง แลผมท่ีมวยไวก็มิเปน ระเบยี บเรยี บรอ ย มีเพียงใบหนา เทา นัน้ ท่ยี ังคง งดงามแตก็แดงเปลงปลงั่ เกินธรรมดาไปมาก “คุณบวั คะ คุณบวั ” พ่สี วยบาวในครวั วงิ่ มาหาบัวกระหืดกระหอบ “มสี ิ่งใดหรือเจาคะพ่ีสวย ว่ิงมาเสยี เรงรบี ” บวั หันไปหาขณะทจี่ บั จอบยืนเทา สะเอวพกั เหนอื่ ย “หมอ มราชวงศก ัลยา กบั หมอมหลวงเกศสุรางคมาคะ กําลงั จะเดนิ เขาไปในวงั แลว ” พ่ี สวยรีบเขามารายงานตามทีน่ มอนุ สงั่ เพราะเพลานี้ บัวเปน คนทม่ี ีอาํ นาจสูงสุดในวงั ทานหญิง ทรงมอบหมายไวแ ลว “ใครรึพี่สวย” บัวถามตอขณะทตี่ อนนเี้ รม่ิ วางจอบแลเดนิ นาํ ไปแลว “เปนพระญาตหิ า งๆ คะ ทา นหญิงไมท รงโปรดใหผใู ดเขามาในวังนกั พ่ีเลยรีบมาบอกคณุ บวั ” พ่สี วยรายงานตอ บัดน้ีท่ีหนาประตูวงั มนี มอุนยนื กนั อยเู ปนปกติ หากมิมรี ับสั่งจากทา น หญงิ จะไมอ นุญาตใหผ ใู ดเขา มา “มอี ันใดกันเจาคะ” หญงิ สาวเดนิ เช่ืองชา แผว เบา เขามาสอบถามดว ยทที าออ นหวานยิง่ นกั ขณะท่แี มล ูกยืนอยูดานหนา ประตู

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๒ “ฉันไดร ับคาํ สง่ั จากทา นหญงิ ใหมาดูสถานท่จี ัดงานเลย้ี งตอนรบั คุณชายภพ แตนมอุน มาขวางทางฉันไว เพราะตอ งรอคาํ อนุญาตจากคนชอื่ บัว ทด่ี แู ลวังน”ี้ คณุ หญงิ กลั ยาแวด ขนึ้ มา เสยี งดงั อยา งขัดใจ “ดฉิ นั ชื่อบวั เจาคะ เปน ผดู ูแลวังแหงน”้ี บัวเอย ตอบนํา้ เสยี งเรียบๆ จนทําใหท้ังแมแ ละลกู มองหญงิ สาว ตงั้ แตหวั จรดปลายเทาอยางนกึ ดถู กู “หลอ นนนี่ ะ เปน คนดแู ลวงั ของทา นหญงิ สภาพหลอ นไมน าจะใช” คุณเกศผทู แ่ี ตง ตัวนาํ แฟชน่ั เอย ขน้ึ อยางนึกเหยียดหยาม “ดฉิ ันนแี่ หละเจาคะ ” บัวเอย ขึน้ อกี คร้ังสหี นายังคงนิ่งอยเู ชน เดิม “ฉนั จะเขา ไปสํารวจวัง เพื่อเตรยี มสถานทีจ่ ัดงาน ชว ยอาํ นวยความสะดวกดวย” คณุ หญงิ กลั ยาเอย มองหญงิ สาวดวยหางตา และคณุ เกศ ก็ดเู ชิดหนา ขน้ึ ดวยอยา งพรอมเพรยี ง “คงมไิ ดหรอกเจา คะ” หญงิ สาวตอบ ขณะทเี่ งยหนาสบตากับคุณหญิง ท่ีบัดนเ้ี ร่ิมเปลยี่ น สีหนาเปน โกรธจดั “ทาํ ไมจะไมไ ด หลอนเปนใคร ทานหญงิ รบั สง่ั มาแลว นะ” เกศสรุ างคเอย ข้ึนเสยี งดงั “รบั สั่งตอนไหนหรือเจา คะ นมอุนเจาคะ ทา นหญิงทรงมรี ับส่งั ผานทางโทรศัพทเขามา หรอื ไมเ จาคะ” บวั หันไปมองนมอุน ทยี่ นื ยม้ิ อยู “ไมมคี ะหนูบัว วนั นีท้ านมีเพยี งรับสัง่ ใหห นูบัวเตรียมสํารับเยน็ ไวตามเวลาปกติ เพราะ ทา นกับคณุ ชายจะออกมาจากบริษัทเรว็ หนอย เมอื่ สกั ครูน ี้เองคะ มีเพยี งแคน น้ั ” นมอุน หันไป ย้ิมใหหญิงสาว “แตฉ นั เขาไปเฝา เสดจ็ มาเมอื่ ชวงเชา ทานประทานอนญุ าตแลว ฉนั ตองเขา ไปไดส”ิ คุณหญงิ กลั ยา เอยข้ึนอยางไมย อมแพเ ชน กนั “เอาเชนน้ดี ีหรอื ไมเจา คะ บัววา รอมรี ับส่งั จากทา นหญงิ กอนจงึ คอ ยมาอีกครั้ง” หญิงสาว ยงั นํา้ เสยี งนม่ิ นวล ใบหนามรี อยย้มิ เล็กๆ อยูเ ชน นน้ั ไมเ หมาะกบั สภาพยบั เยินจากการขดุ ดิน เลย นมอนุ เหน็ สภาพหญงิ สาว บวกกริ ยิ าทีแ่ สดงชางขดั กนั นัก “ฉนั จะทูลทานหญิงวา หลอนไมยอมใหฉันเขาไปทํางาน”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๓ คุณหญิงกัลยา ยังไมยอมลา ถอยงายๆ “เชน น้ันไดความวากระไร แจง บัวดวยนะเจา คะ แตหากมิมรี ับส่งั บัวทมี่ ีหนา ที่ดูแลทว่ี ัง แหง น้ีก็มอิ าจใหเ ขาไปไดเ จา คะ บวั ขออนญุ าตไปขุดดินกอนเจา คะ ลงุ ชิดรอแยแลว” หญงิ สาว กมลงกราบดว ยกริ ิยาออ นหวานอยูเชน เดิม แลว เดนิ จากไปอยา งแผวเบา โดยมิ สนใจแมจ ะมองหนั หลงั กลับไปดู สีหนา โกรธเกรยี้ วของผใู ด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๔ ตอนท่ี 17 : ประโลม รถตคู นั หรูสดี าํ แลนเขา มาจอดที่หนาทางเขาวงั ประตูอัตโนมตั ขิ องรถเลือ่ นออก โดยมี ชายรา งสูงใหญ ในชดุ สูทเขมขรึมกาวเทาออกมา พรอมเอือ้ มมือเขา ไปรับ หญงิ สูงอายุดูสูงสงา ดุจนางพญา ทีบ่ ัดน้มี ีรอยย้ิมทใี่ บหนา สงมาใหหญงิ สาวที่กมลงกราบรอรับ “วาไงหนูบัว ไดข าววามรี ะเบดิ มาลงทวี่ งั ร”ึ ทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข เอยถามหญิงสาว ดว ยนํา้ เสยี งขบขนั เพราะแมลกู โทรมาทูลรายงานทา น ต้ังแตยังไมเ สด็จออกจากบริษทั “มิมีอนั ใดเพคะหมอมยา บัวเพยี งทําตามรบั สั่ง หากมมิ คี าํ สง่ั บวั กอ็ นุญาตใหเขา วงั มิได เพคะ” หญิงสาวยังตอบน้ําเสยี งเรยี บน่ิงอยูเ ชนเคย ขณะท่ีมือเลก็ บางก็เออื้ มไปรบั ทานหญิง “แลว มิกลัวรึ ทา ทางจะเอ็ดตะโรใชเ ลน” ทานหญงิ ลูบทหี่ วั เล็กๆ อยา งเมตตา โดยมีชาย หนมุ มองนงิ่ อยไู มห า ง “บวั ชนิ เสยี แลวเพคะ เม่อื ครงั้ ทบ่ี วั รบั ใชภายในวงั มแี บบนใี้ หเหน็ บอ ยนักเพคะ” หญงิ สาว ตอบขณะทย่ี ังกม หนา กมตา เมอ่ื คร้งั ท่เี ธอทํางานอยูภายในวงั บรรดาบา วไพรแ ลคนรับใชต า งอยแู ยกกนั อยางแบง ฝก แบงฝา ย เลหก ลภายในวงั น้ันลกึ ลับซบั ซอนยิง่ ตา งทาํ ทกุ วถิ ีทาง เพอ่ื ใหเปน ท่ีโปรดปรานของ เจา นายชน้ั สูง บัวอยูภายในวังชัน้ ในมาตงั้ แตเ ดก็ นกั ยิ่งเม่อื คร้งั ชวยเปน ลูกมือกาํ กับเครอ่ื งใหญใ นโรง วิเสทตน ทถ่ี อื เปนเสมือนคลงั ท่ีสาํ คัญ คาํ ส่งั ในตาํ หนกั ตา งๆ แลความอจิ ฉาริษยาของช้นั เจา นายย่งิ มากนัก จนหญิงสาวตอ งขอออกไปฝกสอนงานใหกุลธิดา ของบรรดาเจานายแทน เพอื่ ตดั ปญหา “ยา อนุญาตใหส องคนนนั้ เขา มาดแู ลสถานที่ ไมคดิ วา จะเขามาเรว็ ถึงขนาดนี้ คดิ วาเยน็ จึงจะบอกหนบู ัว ตอไปคงยงุ ยากกวานแ้ี น” ทานหญงิ ตรสั ขึ้นดว ยนาํ้ เสยี งทรงกงั วลนกั หญิงสาวตรงหนา บอบบางเชนน้ี ไหนเลยจะรับมือกบั พระญาติของพระองคได ย่งิ มี คุณชายเปนทหี่ มาย คงจะมีจรติ รอยแปดทีเดียว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๕ “หมอมยาอยาทรงคิดใหก งั วลพระทัยเลยเพคะ จักพาลทําใหป ระชวรได หากวาเปนรับส่ัง จากหมอ มยา บัวจักใหความชวยเหลือในเรือ่ งตา งๆ มใิ หเ ส่อื มเสียมาถึงพระเกยี รติได” หญิงสาวตอบ พลางยิ้มเล็กๆ เชน ทกุ ครง้ั “เชน นั้นก็ดี ไหนเปนยังไงบา งวันนี้ นมอนุ บอกวาถึงกบั ไปรอื้ สวนหลงั วงั เชยี วร”ึ ทา นหญงิ ตรสั ถาม เม่ือนมอนุ รายงาน หลังจากทท่ี ูลเรือ่ งสองแมลูกมาอาละวาด “บัววาจกั ทาํ แปลงปลกู พชื ผกั แลดอกไมทําเครอ่ื งหอมเพคะ ซือ้ หามากไปจนทงิ้ ขวางบวั เสียดายอัฐยง่ิ นกั ” หญิงสาว กม หนา งุดหลบสายตาของชายหนุมรา งใหญ ดว ยเคยทาํ ใหเ จบ็ ตวั จากทเ่ี ธอไป ขุดหลุมขโมยดนิ ทป่ี า ตอ งหา ม ชายหนุมถึงกบั ยิม้ ขําออกมาจากใบหนา เครง ขรมึ จนหมอ มยา สงั เกตได จงึ เกดิ การตรสั ถามกันเปนพัลวัน เปนที่ขบขันบนโตะ สาํ รบั เย็นของวนั เลยทเี ดียว OOOOOOOOOO ภายในคฤหาสนหลังใหญ หมอ มราชวงศก ัลยา และหมอ มหลวงเกศสุรางค ทบี่ ดั น้ยี งั โกรธแคนอยา งถงึ ท่ีสุด หลายปที่พยายามเขา หาทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข แตก ย็ ังมิเคยประสบ ผลสักคร้ัง มาบัดน้หี ลานชายคนเดียวของทา นกลับมาแลว ความหวงั ใหมเร่ิมเปนประกายขึ้น “หญิงเกศ ลกู ตอ งพยายามทกุ วถิ ที าง เพื่อสมรสกบั คุณชายภพใหไ ดนะ สมบัติมากมาย มหาศาล อกี ทงั้ ธุรกจิ ที่ย่งิ ใหญ บัดน้มี ีเพียงคุณชายเทา นัน้ เปนผสู บื ทอด” คณุ หญิงกัลยาเอย ขน้ึ กับบตุ รสาว ท่บี ดั น้กี ท็ าทางหลงรักชายหนุมเขาแลวเชน กนั “ไมตองหวงคะ คุณหญงิ แม เกศไมยอมใหพลาดอยา งแนนอน ความสวยของเกศไมมีทาง ท่คี ณุ ชายปฏิเสธได” หญิงสาวเอย ข้ึนอยา งหมายมนั่ OOOOOOOOOO

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๖ กอ ก กอ ก กอ ก มเี สยี งเคาะประตหู องนอนของหญงิ สาวไมดงั นกั “คณุ ภพ...” หญงิ สาวรางเล็กในชดุ ผาถงุ แลผา คาดอกสําหรับเตรียมเขา นอน อยางทเี่ คย ชนิ เม่อื ครั้งอยทู ่เี รอื นเกา ท่ภี พอดตี เปดประตดู วยสหี นา ตกใจ แตมิมากนกั เพยี งกม เอยี งอายอยู เทา นัน้ “ฉันขอเขา ไปคยุ ดวยไดห รอื ไม” เสียงเครงขรึมเอยขึน้ ไมดงั นัก หญงิ สาวเบี่ยงกาย เลก็ นอ ยเพ่อื เปดทางอยางอนุญาต ภายในหองนอนใหญ ท่ที านหญิงเตรียมไวใ ห มีหอ งรบั แขกขนาดไมใหญม ากอยูด ว ย จงึ ทาํ ใหมดิ นู าเกลียดนัก เพราะยังมีฉากก้นั หองนอนอยู ชายหนุม เดนิ มานัง่ ทโ่ี ซฟา ดว ยใบหนา กลัดกลมุ “ฉันจําเปนตองมาคยุ กบั บวั กอนทจ่ี ะเกดิ ปญ หา” ชายหนมุ เอย เสียงขรมึ เขามัน่ ใจวาใน วนั หนา ท่สี องแมล กู เขามาเตรยี มจัดงานภายในวัง ตองสรางความยงุ ยากใจใหก ับบัวเปน แน เร่อื งนท้ี ําไมเขาจะไมร ู เมือ่ สมัยทท่ี า นพอ และคณุ แมย ังอยู หลายครั้งทม่ี บี รรดาญาตหิ างๆ พยายามจับคใู ห ซง่ึ ในครัง้ นัน้ เขายังเครง ในธรรมเนยี มปฏิบัตอิ ยูมาก แลวมาเกิดเหตุพลิกผัน สําคญั ชวง หาหกป จนไมมใี ครเขาหนาทานหญงิ ไดอ ีก เพราะทานทรงเก็บตัวทําแตธรุ กิจเทานั้น “คุณภพมีเรอ่ื งอนั ใดหรือเจาคะ” หญิงสาวเอยข้นึ ขณะนั่งเรียบรอ ยเกบ็ ปลายเทา อยรู ิม โซฟายาว ทห่ี า งจากชายหนมุ มมิ ากนัก “ฉนั อยากใหบัวม่ันใจ เราผานอะไรดว ยกันมามากนกั ไมวายงั ไง บวั คือคนท่สี าํ คัญกับฉนั มากท่สี ดุ ” ชายหนุม เอย ดว ยนํ้าเสียงหนกั แนน “บวั มสิ งสัยในเรื่องน้นั ดอกเจาคะ หากแตบัวก็เขา ใจวาถา คณุ ภพจักมีเมียเอก หรือมเี มยี บา ว ก็เปน ธรรมเนยี มทีถ่ ือกนั มาอยูแลว” หญิงสาวตอบกลับอยา งมีนัยยะแฝงในน้ําเสียง “เสดจ็ มีหมอมยา เปน เมยี เอกเพียงองคเ ดียว ทานพอ กม็ คี ณุ แม เปน เมียเอกเพียงคน เดียว บวั คิดวาฉนั ควรทําตามธรรมเนยี มท่ยี ึดถือหรอื ไม” ชายหนุม กลา วอยา งจรงิ จงั อีกครง้ั มือ เอื้อมมา จบั มือทบี่ อบบาง เอาไวอยา งแผวเบา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๗ “เชน น้นั บัวจักถอื คาํ ม่นั ของคุณพีเ่ ปนสําคัญ มิวา เกิดอนั ใดขน้ึ บัวจักถนอมแลดแู ลเอาไว เปน อยา งดี” หญงิ สาว มองหนาชายอันเปน ที่รักยงิ่ ของเธอ ส่งิ ท่ีเธอตอ งการในตอนนี้ มีเพียง คาํ อนญุ าตเทา นั้น ซ่ึงเธอถอื วา ไดม าแลว ‘สามชาติสามภพเชยี วหนา กวา จกั ไดม โี อกาสมาครองรกั กนั ตอ งผา นความทรมานทกุ ข ยากมาเทาใดเสยี เลอื ด เสยี น้าํ ตา หรือแมแตช ีวติ มามากขนาดไหน รอยแผลท่มี อี ยเู ตม็ กายคุณ พี่ของเธอเปน เครอื่ งยืนยนั ไดด ี เธอมิยอมสญู เสยี อีกครั้งเปน แน เธอแลคุณพ่ีเคยใหคาํ ม่ันมาแลว แมภายหนา จักลําบากเพยี งไร เธอก็จักติดตามไปจนไดค รองรกั กนั ’ หญงิ สาวคดิ พลางตกอยูในภวังคเชนนน้ั มริ ูสกึ ตัว จนสมั ผสั บางเบามาถึงทร่ี ิมฝปาก “คณุ พ่ี...” เสยี งหญิงสาวเบานกั ขณะที่รมิ ฝป ากอกี ฝา ยคอ ยๆ ถอนออกเช่ืองชา แตยัง วนเวียนอยูเชนนั้นอยางขม ใจ “พ่ีรอคอยบวั มานานเหลอื เกิน” ชายหนุมเอย ขึน้ แผวเบา ขณะท่มี ือใหญค อยๆ โอบกอด รางนั้นไวอยางทะนุถนอม เหมอื นกับวากลวั จะสญู เสียอกี ครั้ง “บวั มิจากไปไหนอกี แลวเจา คะ มิวา จกั มอี ปุ สรรคใดมากีดขวาง” หญงิ สาวเอยข้นึ เพ่ือให ความมั่นใจกับชายหนุม เธอจําไดวา กอ นทคี่ ณุ พ่ีของเธอจะฟน ใบหนา ทกุ ขทรมานทพี่ ร่ําเอยถงึ ช่ือของเธอ แลคร้งั ทีเ่ ธอตายอยูต รงหนา ชายที่เขมแข็งผนู ้ี กอดรา งไรวญิ ญาณของเธอเอาไว ประหน่ึงใจจะขาด เมอื่ ตอนทอ่ี ยกู ับผูอนื่ คุณพขี่ องเธอเขมแขง็ นัก นา กลัวจนมมิ ีใครกลาเขา ใกล แตเ ม่ือยาม อยูกับเธอ ท่ีผา นเหตกุ ารณเลวรา ยมาดว ยกนั คณุ พ่ีกลบั ออนแอยงิ่ ดว ยกลวั สูญเสยี หญิงสาว กอดตอบกลบั แผว เบา เหมอื นบดั นค้ี นท้งั สองคอยปลอบประโลมกันและกันอยูอ ยา งเนิ่นนาน กอก กอ ก กอก เสียงประตทู ่ีหนา หอ งของหญิงสาวดังอีกครง้ั บัดนคี้ นทง้ั คูผละออกจากกันอยางตกใจ พรอมเสยี งหวั เราะไมดังนักจากคณุ พีข่ องเธอ จนเธอตอ งมองคอน กอนทีจ่ ะเดนิ ไปเปดประตู ชายหนุมกม ลง หอมท่หี นา ผากของหญิงสาว อยางรวดเรว็ อีกคร้ัง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๘ “พจี่ องไวกอ นนะ” พูดจบกส็ ง ยิ้มใหแลวเดินไปที่ประตู หญงิ สาวนงิ่ คางอยเู ชนนั้นลูบท่ี แกมใสเบาๆอยา งเขินอาย “ชายภพ ยาบอกแลวใชร เึ ปลา วาอยาแกลงนอ ง นีเ่ ขามาถงึ ในหอ งเชยี วรึ ขนาดตดิ กับ หอ งของยากไ็ มมีเกรงกลัว” หมอ มยาดุชายหนมุ ไมจริงจังนัก พรอมตที แ่ี ขนใหญเบาๆ “กระหมอม แคมาปลอบขวัญนอ งเทาน้นั เองหมอ มยา มิไดท าํ สงิ่ ใดเกินเลย” ชายหนมุ ตอบกลับอยา งทีเลน ทจี ริง หันไปท่ีหญงิ สาวที่กมหนากม ตาอยูเ ชน นั้น “ยาจะทํายังไงกบั แกดชี ายภพ” หมอ มยา แวด ขึ้นมา พรอมนมอุนท่ีกลั้นขําอยดู า นหลัง “ถาหมอมยามใิ หช ายแตง กับนอ ง ก็หม้ันไวก อ นดีหรือไมก ระหมอ ม พลาดพลงั้ ไปจกั ไดมิ มผี ูใดครหา” ชายหนมุ ยงั ยิ้มย่วั ผูเ ปน ยาอยูเ ชน นนั้ “รอไปกอ น ยา เพิง่ คยุ กบั หมอมยา ใหญเสร็จ กําลังจะมาบอกกลา วหนบู วั ก็มาเจอแมว ขโมยตวั ใหญน่ีแหละ หลบไปซ”ิ หมอ มยา เอาพดั ประจาํ ตัวเขี่ยชายหนุม ใหพ น ทาง กอนเดนิ เขา มาภายในหอ งของหญงิ สาว ขณะท่รี างใหญก ็เดนิ ตามมาไมหา ง หญงิ สาวเปลย่ี นจากนั่งบนโซฟา ลงมานงั่ ทพี่ ืน้ เพ่ือให หมอมยา น่งั แทน “นีห่ นบู ัว ยาตอ งมาถามความสมคั รใจกบั หนูบัว กอนที่จะดําเนินการอะไร เหน็ ชายภพวา หนบู วั จาํ ชื่อและนามสกุลจรงิ มไิ ดร”ึ ทา นหญิง ทรงตรัสถาม แบบมริ ูค วามจริง เพือ่ ไมใหน มอุน สงสัยเปนกงั วล “เออ ...เพคะหมอมยา ” บวั ตอบอยางรเู หตกุ ารณเ ชนกนั “ยาเพงิ่ คุยปรึกษากับพ่หี ญิงใหญข องยาเรอ่ื งหนูบัว ทา นไมมีบตุ ร อยูเ พยี งองคเ ดยี วที่ บานทางภาคเหนอื ทานฟงเรือ่ งของหนบู ัวก็ทรงเมตตามาก และทรงยนิ ดรี บั หนูบวั เปนบตุ รบุญ ธรรม โดยใชสกลุ เดมิ ของยา หนูบวั ยินดหี รอื ไม” ทา นหญิงกลาวอยา งเมตตา แมน เปนบุตรบญุ ธรรม จะไมมศี กั ดิ์และสทิ ธ์ิเทียบเทา ราชนกิ ลู แตห ากบัวไดใ ชสกุลเดิมของทา น ทานก็ยินดีนัก “เปนพระเมตตาเพคะหมอมยา บวั มคิ ดิ วา จะไดรับพระกรุณาจากหมอมยาถึงเพียงนี้ หากมีอันใดท่ีบัวสามารถสนองพระกรณุ าธคิ ณุ ของหมอมยา ได ทรงรบั สง่ั เลยนะเพคะ บัวยินด”ี

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘๙ หญิงสาว กมลงกราบทเ่ี ทาของทานหญงิ พรรณเพ็ญแข ในความกรุณาตอ เธอยิง่ นกั มอง ทพ่ี ระพกั ตรข องทา นหญงิ อยา งซาบซ้ึงในความเมตตา “หนูบวั แคดูแลหลานของฉันใหด กี พ็ อ” ทานหญงิ กลา วขน้ึ พรอ มยม้ิ ใหกับหญงิ สาว “สว นชาย หา มเขาหอ งนอ งอีก เดีย๋ วผอู ื่นเหน็ นองจะเสยี หาย รอเร่ืองสกุลเรยี บรอย ยาจะ คุยเรื่องหม้นั หมายอีกคร้ัง เขา ใจรึเปลา ” ทานยาเอย ข้นึ พรอมช้ีทหี่ นาหลานชาย “ทราบแลว กระหมอ ม” ชายหนมุ มีรอยยมิ้ ออกมาเตม็ ใบหนา หนั มองท่หี ญงิ สาว ทก่ี ม หนา กม ตาเขินอายอยูเ ชนเดมิ OOOOOOOOOO เพลาเชาของทวี่ งั ผานไปเฉกเชนทุกวัน บวั จดั สํารบั สําหรับใสบ าตรยามเชา สาํ หรับทุกคน เตรียมสํารับเชาที่วงั แลเตรียมสาํ รับวาง แลสํารับเทย่ี งสําหรบั เสวยทีบ่ รษิ ทั สายๆ เมอื่ ทําขนม หวานสงโรงแรมเสร็จ บัวกจ็ ะเดินเขา สวนเพ่อื ดูแลแปลงผัก ท่ีบดั นถี้ ากถางพืน้ ท่ี เพื่อเตรียมลง เมลด็ ไวเ รียบรอยแลว “คุณบัว คุณบวั คะ” เสียงพีส่ วยดงั มาแตไกล บัวรูไ ดท ันทวี าบดั นีห้ มอมราชวงศก ัลยา กบั หมอ มหลวงเกศสรุ างค คงจะมาถงึ แลว จงึ วางมอื จากการขดุ ดินท่ีทาํ อยู “หมอ มราชวงศก ัลยา กบั หมอ มหลวงเกศสรุ างคม าแลว คะ ” เสยี งพส่ี วยดงั ขึน้ เม่อื มาใกล ถึงหญิงสาว “ขอบคณุ มากเจา คะพ่ีสวย ประเดย๋ี วบัวจักไปดแู ลคณุ หญงิ เองเจาคะ” หญงิ สาวเอย ขึน้ ไมด งั นักพรอ มรอยย้มิ เชนเดมิ “คณุ บัวระวังดวยนะคะ ทา ทางเอาเร่ืองนาด”ู พ่สี วยบอกหญงิ สาวอยา งหวาดๆ หญิงสาว เพยี งหนั มายม้ิ ใหแลวเดนิ จากไป มาถึงทีบ่ รเิ วณประตูหนาวัง หมอมราชวงศกัลยา กับหมอ มหลวงเกศสุรางคย นื รออยกู อ น แลวอยางผทู ี่เหนือกวา เมื่อหญิงสาวเดนิ มาถึงก็ยกมอื ข้ึนไหวบ คุ คลทัง้ สองอยา งนอบนอ ม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๐ “บวั ขอประทานโทษนะเจา คะ ทเ่ี มื่อวานมไิ ดใหคณุ หญิง และคณุ เกศเขาดูสถานที่ ตอง ทาํ ใหเ สียเวลา” หญิงสาวเอย ขึ้นพรอ มรอยยม้ิ ทใี่ บหนา ทําใหผ ูทตี่ ัง้ หลกั มาหาเรื่อง ถึงกับถอยทัพ เปลีย่ น ทาทีไปทนั ที “ถือวาเธอไมรูก ็แลว กนั ฉนั จะไมเ อาเรื่อง ทีน้ีรูแลว กช็ วยอํานวยความสะดวกใหฉ นั ดวยก็ แลว กนั ” คณุ หญงิ กลั ยา มองทีห่ ญงิ สาวทาทางไมมพี ิษภยั อะไร ดซู ื่อๆ คงทําตามหนา ทเี่ พยี ง เทา นน้ั ย่ิงดูจากการแตง กายยงิ่ ไมนากังวล ถึงจะดูงามแตก็จืดชืดนกั เกศสรุ างคเอง เมอ่ื เห็นคุณหญงิ แมม ีทาทางออ นลง ตนเองกพ็ ลอยออนลงไปดวย ไมรวู า จะลดตวั ไปมเี รอ่ื งกับบา วทาํ ไม สูเอาไวใชเพ่ือสอดแนมคณุ ชายคงดีกวา ทาทางซอื่ ๆ แบบนคี้ ง ทาํ ตามโดยงา ย “ถาเชน นนั้ เชญิ คณุ หญิง แลคุณเกศเดนิ ชมรอบๆ วังไดเ ลยเจาคะ สถานที่สวนไหนเหมาะ กบั การจดั งานรืน่ เริง บัวจกั ไดใ หคนสวนเตรียมพื้นที่ใหพรอม” หญงิ สาวยม้ิ ออน พรอ มเดิน นําหนาเพื่อดสู ถานที่ แมแ ตนมอนุ แลพส่ี วย ยงั มองตามอยา งแปลกใจ “เธอนี่กด็ นี ะ อยทู ี่นีม่ านานรึยงั ละ ” เกศสุรางคเอย ถามขึ้น ขณะเดนิ มาถึงริมสระวายน้าํ “มนิ านเจาคะ ทา นหญิงใหบวั ดแู ลวัง ขณะที่ทา นเสดจ็ ไปทรงงาน” หญิงสาวเอย ตอบ นาํ้ เสยี งเปนมติ ร “แลว คณุ ชายกลบั มานานแลวเหรอ” เกศสุรางค เริม่ สอบถามเร่ืองชายหนมุ มาแบบ เนียนๆ มมิ องหนาบวั ประหนึง่ วา เปน เรือ่ งมสิ าํ คัญนัก จนบวั เองมรี อยย้ิมบางๆ ท่ีมุมปากเล็ก “มินานเจา คะ บวั ทราบเพยี งวา คณุ ชายทา นอยูที่โรงพยาบาลเปนเดอื น ทา นหญิงจึงสง บัวมาดูแลวัง เตรียมเรือ่ งอาหารตอนที่ทานพํานักอยโู รงพยาบาล เพื่อดแู ลคุณชาย” บวั ตอบ กลบั ไปตามความจรงิ มิโปป ด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๑ “งัน้ แสดงวาคณุ ชายก็เพ่ิงเขา วังไมนาน แลวมีผูหญงิ มาหาทานบางรึเปลา ” คุณหญงิ กัลยา เอย ถามขน้ึ บาง หลงั จากท่ีฟง การสนทนามานานแลว “มิมเี จาคะ บวั เห็นเพยี งออกไปพรอมทา นหญิง แลวก็กลับวังพรอ มทา นหญงิ แตห ากมี อยูภายนอกบวั ก็มทิ ราบไดเจา คะ” หญิงสาวตอบดวยเสยี งเรียบน่งิ พรอมรอยย้ิมอยเู ชน เคย “ดี ถา งัน้ เธอชว ยสอดสองใหฉนั หนอยนะบัว เดยี๋ วฉันมเี งินพเิ ศษให” เกศสุรางคเ อยอยาง มีแผนการในนํา้ เสยี ง “จักดหี รอื เจา คะ บวั มอิ ยากเปนขาสองนาย มนั มิงาม” บัวตอบกลบั สายตาเหมอื นลังเล “ดสี ิ ไมมอี ะไรเสียหายหรอก มีแตเร่ืองดีๆ สําหรับคณุ ชายทัง้ นั้น” คุณหญงิ กลั ยา สาํ ทับ เพือ่ ยืนยนั “เชน นั้นคงไดเ จาคะ” หญิงสาวกมหนา กมตา เสยี งแผวเบา หลงั จากที่เดินสาํ รวจจนทัว่ วัง ก็สรปุ วา จะจัดท่ีริมสระนํ้า แขกเหรื่อประมาณ สิบหา ถึง ยส่ี บิ คน เปน พระญาติของทานหญิง การจัดสถานทีแ่ ลอาหาร มิตองลําบากคนในบานเพราะ คุณหญงิ จะสง่ั จากโรงแรมมาทําใหทั้งหมด เพยี งแคต องคอยอํานวยความสะดวกใหเทาน้นั การอาํ นวยความสะดวกใหหมอ มราชวงศก ัลยา กบั หมอ มหลวงเกศสรุ างค เปนไปดวย ความเรียบรอยราบรืน่ บัวยนื สง จนรถของคนทัง้ สองหายลบั ตาออกไปจากวงั รอยยมิ้ เล็กๆ ก็ผุด ขน้ึ อกี คร้ัง พรอมเดินเขาสวน ไปเตรียมดนิ สําหรบั แปลงปลูก OOOOOOOOOO หองทํางานขนาดใหญบนชั้นสงู สดุ ของตกึ หรู ขณะนช้ี ายรา งสงู ใหญเ ขา มารายงานผเู ปน นายถึงจดหมายเชิญเพื่อไปงานเลย้ี งตอนรบั ‘หมอมราชวงศก วนิ ภพภาณุ วงศานุประพัทธ’ เพยี งแคเ ห็นชอื่ ของคนบนซอง มอื ใหญของเจาของหองทํางาน ก็ส่นั ดว ยความโกรธแคน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๒ “นถ่ี งึ ขนาดจัดงานเล้ยี งตอนรบั กนั ใหญโ ตขนาดน้ีเลยเหรอ” เสยี งเขม ลอดผา นไรฟนมา อยางระงบั ไมอ ยู “ทา นจะไปรึเปลาครับ” เสยี งขรึมของลกู นอ งคนสนทิ ถามขน้ึ “ไปสิ ฉันกอ็ ยากไปดหู นามันเหมือนกัน” รางใหญใ นชุดสูทดํา โคง คาํ นับพรอมเดินออก จากหองไปดวยรอยยิม้ บางอยางท่มี มุ ปาก OOOOOOOOOO ในยามเชา ของวันงาน เปน วนั ท่ีภายในวังวนุ วายยิ่งนัก บรรดาผูมหี นา ทีต่ กแตง ตางเขา มามากมายเปนทเี่ อกิ เกริกยิ่ง จนหญงิ สาวตอ งกุมศรี ษะ กับคนจาํ นวนมากท่ีสง เสียงดงั ไมหยุด นมอุนแลบรรดาบา วภายในวัง ตา งมาชว ยเสริฟของวา งแลนาํ้ ตามทห่ี ญงิ สาวไดจดั เตรียมไวให สว นหมอ มราชวงศก ลั ยา และหมอ มหลวงเกศสุรางค หลงั จากท่ีมาวนั นั้น กม็ าอกี ครง้ั ในเชาของ วนั น้ี เพียงไมนานกก็ ลับไป แลวาจกั ไปเตรยี มตวั เพือ่ มางาน “คุณบวั เขา ไปพกั กอนก็ไดนะคะ เด๋ยี วทางนพี้ ี่สวยกับบา วเลก็ ๆ จะจัดการเองคะ” พีส่ วย เอย ขน้ึ อยา งเปนหวง เพราะหญงิ สาวมไิ ดห ยุดมอื เลยตั้งแตเ ชา “มเิ ปนไรเจาคะพส่ี วย ประเดยี๋ วชว งบายๆ คุณภพ แลทานหญงิ จักเสดจ็ กลับ บัวอยากให งานแลวเสร็จกอนทานเสด็จมาถึงเจา คะ มอิ ยากใหท รงทอดพระเนตรเห็นภาพมิงามตา” หญิง สาวเอยขนึ้ ขณะที่เดินตอเพ่ือดกู ารเตรียมงานในพน้ื ท่ีตา งๆ บัดนี้ เพลาลว งมาถงึ ยามบา ยคลอย ใกลจ ักเริ่มงานเลี้ยงสงั สรรคแลว รถตคู ันใหญข อง ทา นหญิงและคณุ ภพ ก็กลบั มาถึงพอดี บัวจึงรีบเขาไปรบั เสดจ็ ทานหญิง “เปนอยา งไรหนบู ัว งานการเรียบรอ ยดีหรอื ไม” ทานหญงิ ทรงตรสั ถาม พรอ มมองไป รอบๆ อยางพอใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๓ “เรยี บรอ ยดเี พคะ หมอ มยาเสด็จเขาขา งในวังกอ นนะเพคะ ทางน้ีบัวจัดใหค นเตรียม ตอ นรับแขกเหร่ือไวแ ลว” หญิงสาวเอยขึน้ พรอ มรอยยิ้มมาทางทา นหญิง แลคุณชายท่ียนื อยูไม ไกลนัก “บวั ก็ไปเตรยี มตัวเถอะ เห็นวาชายภพ ใหค นมาจัดเตรยี มชุดใหแ ลว มิใชร ”ึ ทานหญิงเอย ข้นึ พรอมลูบแขนเลก็ ๆ แผวเบา “บัวคงดูความเรียบรอ ยบรเิ วณรอบๆ งานนะเพคะ บวั มชิ นิ กบั ผูคนมากหนา หลายตา” หญงิ สาวกมหนา อยางขออนุญาต ทา นหญิงพยักหนา เบาๆ เปนเชิงอนญุ าต โดยมีกวนิ ภพยิ้ม พอใจอยใู กลๆ จนทา นหญงิ รูสกึ หมน่ั ไสในความขห้ี วงยิ่งนัก “ดีแลว บวั อยา ใหคนเห็นมากเลย” เสยี งเขมทุมดงั ขน้ึ อยา งพอใจ ไมนานนกั ท้ังทานหญงิ และคณุ ภพก็เดินเขาวงั ไปเพ่อื เปล่ียนเครือ่ งแตงตวั OOOOOOOOOO เสยี งไวโอลนี ขบั ขานบรเิ วณสระนํ้า ทําใหบ รรยากาศดูหรหู รายงิ่ นกั บรรดาแขกเหรื่อตาง เริ่มทยอยเดินทางเขามา งานเลี้ยงเปน แบบบฟุ เฟ มิเปน ทางการนัก แตกม็ โี ตะ สาํ หรับผูใหญจดั วางไว เพ่ือใหส ะดวกสบายแลสนทนาพดู คุยกนั ไดโดยงาย งานนเ้ี นน ความเรียบงายรมิ สระ จงึ มิ ตอ งใสชุดทเี่ ตม็ ยศ สว นใหญแขกทม่ี ากจ็ กั แตงชดุ แบบลําลอง ขณะน้ี หญงิ สาวไปเปลีย่ นชดุ เพ่อื ใหเขากับงานแลว ชุดที่สวมใส เปนเพยี งเดรสลูกไมสี ชมพู ที่คุณพี่ใหค นจดั หามาใหเ ลือกกวารอ ยชดุ พรอ มผมท่ีมวยขนึ้ ไวหลวมๆ เพอ่ื สะดวกในการ ทํางาน เพลานี้ คุณพใี่ นชุดลาํ ลอง สีเขมอยา งที่เคย แตหากดหู ลอ เหลายิ่งนัก จนหญิงสาวที่ มองดอู ยหู างๆ ยังรูสึกหลงใหล กําลังเดินเขา มาพรอมประคองแขนทา นหญิง ทีแ่ มใสช ดุ เรยี บ งาย ก็ยังดูสงา ด่ังนางพญาอยูเชน เคย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๔ ไมนานนักหมอ มราชวงศกัลยา กับหมอมหลวงเกศสรุ างค ก็เขามาในชดุ สวยเครอื่ งเพชร ประโคมมาอยา งหรูหรา พรอมชายทน่ี า จะเปนสามแี ลลกู ชาย เขามาหาทานหญงิ พดู คยุ อยา ง เพลดิ เพลิน โดยคุณเกศมองทีค่ ณุ พ่ี แววตาออนหวานยง่ิ นัก แตคณุ พี่กลับมชิ ายตาแล เชิดหนา ตาดุอยเู ชนน้ัน จนบัวอดที่จกั หลดุ ขําในทาทีเสียไมได ดา นทางเขาชายรางสูงใหญค นหนึง่ กาํ ลงั เดินมาหาทา นหญิง พรอ มคนสนิทติดตามมา ดวยดูนากลัวยิ่งนัก บวั มองภาพน้ันรสู กึ เหมือนมีอะไรคา งคาใจบางอยาง เหมือนวา เธอเคยเห็น ชายคนนที้ ี่ไหน แตกลับนึกไมอ อก ทาทางดูสนิทสนมกบั ทา นหญงิ ย่ิงนกั ผชู ายคนนี้เปน ใคร บัว มองอยูอ ยางไมวางตา จนรสู ึกไดวา มีอกี สายตามองมาทีเ่ ธออยเู ชน กนั แตแ ววตานากลวั กวา นัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๕ ตอนท่ี 18 : สังหรณ หลงั จากโดนสายตานา กลวั มองมา หญิงสาวรางเลก็ ทีแ่ อบอยรู ิมพมุ ไม กท็ ําไดเพยี งยิ้ม หวานสงกลับไปให จนชายหนมุ มรี อยยมิ้ ท่มี มุ ปาก หากไมสังเกตกแ็ ทบจะมองไมเห็น บัวเรม่ิ เดินไปรอบๆ งานมิไดเขามาภายใน เพ่อื ตรวจดคู วามเรียบรอ ย เพลาน้ี แขกเหรื่อพากนั มาจน แนนงาน เกินกวาที่คุณหญงิ กลั ยาแจงไวม ากนัก แตยงั ดี ทส่ี ่ังทาํ อาหารเผ่อื ไวอยา งเหลอื เฟอ เมอื่ ดแู ลว มมิ อี ะไรนาหว ง หญงิ สาวจงึ เดนิ เลียบรมิ วงั เพอื่ กลับไปทห่ี องครวั เตรียม บางอยา ง ผา นมมุ มืดเพยี งไมนาน ก็มีมือใหญกํายําเขามาโอบกอดรา งเลก็ จากทางดา นหลงั จน หญิงสาวสะดุงตกใจดน้ิ ขลุกขลกั แตเ พียงไมน านกไ็ ดก ล่ินหอมที่คนุ เคยกรนุ ออกมา จากทีด่ ิ้นรน จงึ เปลีย่ นเปน ใบหนา แดงระเรอ่ื “เม่อื ก้ีมองดใู ครอย”ู เสียงเขม ขอู ยขู า งหไู มด ังนัก แตใกลชดิ ยงิ่ “มิมอี ันใดเจาคะ บวั เพียงรูสกึ คุน หนายิง่ นกั แตคิดไมออกวา เคยเห็นทใ่ี ด” หญิงสาวตอบ กลบั นํ้าเสียงมดิ ังนัก มอื เลก็ ลูบเบาๆ บนแขนใหญแขง็ แรงที่โอบกอดอยทู างดา นหลัง “คุณภพปลอ ยกอ นนะเจา คะ ประเดี๋ยวมคี นมาเหน็ เขา จักไมง าม หมอ มยาจะเอด็ คณุ ภพ ได” หญิงสาวเอยข้นึ อีกครั้ง ขณะทีช่ ายหนมุ กมลงแผวเบา สดู กล่นิ หอมท่ซี อกคอขาว ไมน านจงึ ปลอยแขนออกจากการกอดกมุ แตย ังจบั มอื เรียวบางเอาไว “คนที่บวั มองอยคู อื คุณชายอตริ จุ นะ เปน พระราชนัดดา(หลาน)ของเสดจ็ ปู ทางฝงพระ เชษฐา(พ่ีชาย) แลว ก็เปนหนึง่ ในหุนสว นบริษัททร่ี วมสรา งกันมาสมัยทีเ่ รมิ่ ตกทอดมาถึงชายรจุ ท่เี ขามาบรหิ ารตอ ” ชายหนุมพดู ขนึ้ สีหนาไมสูดนี กั เพราะบดั นก้ี ารตรวจสอบบญั ชยี อนหลัง อาจจะมีสวนเกีย่ วของกับอติรจุ ดวย “อาจจะเปนเพียงคนทห่ี นาเหมือนกนั เจาคะ บัวเพยี งอยากมองใหแ นใ จเทา น้ัน หากวาปา สุภาอยดู วยคงจักไดค วามอะไรบาง เพราะบวั มเิ คยไปไหนผเู ดียว มกั มปี า สภุ าอยดู ว ยเสมอ” หญิงสาวเอยขึน้ อีกคร้ัง มิไดสนใจชายหนุมแปลกหนาอีกแลว นอกจากคนตรงหนา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๖ “คณุ ภพหวิ หรอื ไมเ จาคะ บวั กําลังจะเขา ครัวไปเตรียมสํารบั วา งให คุณภพแลหมอมยา มิ คอยเสวยสง่ิ ใดเลย บวั เกรงวา จักบรรทมมสิ บาย เลยจกั เตรยี มเครอ่ื งมหิ นกั มาก ไวใหห ลงั งาน เลิกเจาคะ ” หญิงสาวมองชายหนุม ที่บัดนล้ี บู มือเลก็ ๆ อยอู ยางใสใ จ “ก็ดีเหมือนกนั อาหารไมค อ ยถกู ปากเทาไหร วาแตบัวไมไ ดสนใจชายรจุ หรอกนะ” กวินภพถามใบหนา น่งิ มองทแ่ี ววตาของหญงิ สาว ทบี่ ดั น้ีมีรอยย้มิ นอ ยๆ ออกมาอยา งหยอกเยา ไมนานรางเล็ก กย็ กมอื ของชายหนมุ ท่จี ับเลน มือของเธออยูข ึน้ มา ปากเรยี วบางของหญิงสาว สัมผัสทหี่ ลังมอื อยางรวดเรว็ แตเนน ย้ํา จากนั้นก็กม หนาเขนิ อาย “บวั ไปเตรียมสํารับคาํ่ ไวร อนะเจาคะ” ใบหนาเล็กยม้ิ เอยี งอาย บดั นี้แดงจดั ซับไปดวย เลอื ดฝาด และหันหลงั เดนิ จากไป โดยปลอยใหชายหนมุ น่งิ คา งอยเู ชนนน้ั มทิ ันตงั้ ตวั หลังจากทีห่ ายตระหนก กบั การกระทําที่มเิ ปนกุลสตรขี องตนเอง บวั ก็จบั ทห่ี นา อกใจยัง เตน อยมู ิเปน สํ่า ไมน านหญงิ สาวกส็ ดู ลมหายใจเขาลกึ เพื่อต้ังสติ แลว จึงเดินเขามาเตรยี มเครื่อง วางท่ภี ายในครัว ดว ยใบหนา ย้ิมแยมแกมแดงระเรื่อ สาํ รับสําหรับเพลาค่าํ นนั้ มิควรหนักจนเกินไปนกั บัวหนั ไปเตรยี มแปงขา วเจา แปงมัน แปงเทายายมอ ม แลมาละลายกับน้าํ จนเขา เปน เนอ้ื เดียวกันดี จากนน้ั ก็ตง้ั กะทะทองเหลืองตั้ง ไฟกลาง เคีย่ วแปงอยางชา ๆ จนสกุ แหง กล้ิงได ก็ยกลงนวดแปงขณะที่รอ นอกี ครง้ั ใหนิ่มดี ก็พัก แลคลุมผา เอาไว จากนน้ั บวั ก็หันมาต้ังกะทะ ใสหัวกะทิไมมากนัก ต้ังไฟพอเดอื ดหอมกล่ินกะทิก็ใส กระเทียม พริกไทย แลรากผัดชีทโ่ี ขลกไวลงไป คนจนเขากนั ดี ก็นําเนื้อปลาชอนยา งท่ีขูดยี ขยํา กับขาออ นท่เี ตรยี มไวแลว ลงไปผัดจนหอมตลบไปท่วั ปรุงรสดวยนํ้าปลานาํ้ ตาลจนรสจัด แล แหง ดกี ็ยกลง หญงิ สาวนาํ ไสป ลา แลแปงท่ีเตรยี มไวมาปน อยางละเมยี ดสวยงามดวยความตั้งอกต้ังใจ จนมริ ูสึกตัว วามีใครบางคนแอบมองอยูอยา งเงียบๆ ดวยใบหนาตนื่ ตะลงึ ทําทา จะเดนิ เขามา หาหลายคร้ัง แตค งดวยสถานท่ีที่ไมเหมาะสมจงึ ทาํ ไดพ ียงยืนดูอยหู า งๆ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๗ คณุ ชายอติรุจ หนมุ รางสูงใหญเ ดินตามกล่นิ อาหารมาอยางสงสยั ใครรู เพราะหอมตลบ ออกไปถึงดา นนอก ขณะทีเ่ ขามาทําธรุ ะบรเิ วณใกลๆ กับครัว “ตามหามาตงั้ นาน ทีแ่ ทอยทู ี่นี่เอง” มรี อยยิ้มบางอยา งท่มี มุ ปากผดุ ขึน้ เพยี งไมนานกเ็ ดิน หายกลับเขาไปในงาน บดั น้ี ทง่ี านไดเวลาทบี่ รรดาแขกเหร่ือ เร่ิมทยอยกลับแลว กอ นจะกลบั ตา งกพ็ ากนั เขามา ทลู ลาหมอ มยา เพอื่ ฝากเน้ือฝากตัว ฝากบรรดาลกู สาวลูกชาย จนทานตองคอยพยกั หนา แล แยม พระโอษฐให “หมอมฉนั ทลู ลาทานหญงิ นะเพคะ หากทา นหญิงทรงโปรดคนชวยงาน หมอ มหลวงอัศนี อาจจะพอชวยทา นหญิงทรงงานไดนะเพคะ” หมอ มราชวงศก ัลยา ฝากฝง ลกู ชายเพยี งคนเดียว กอ นกลับ แลหมอมหลวงเกศสรุ างค ก็เดนิ เขา มาเช่ืองชากรีดกราย ชมอ ยตาใหชายหนุมทีอ่ ยู ดา นขางทา นหญิง ซง่ึ ตลอดท้งั เวลาจัดงาน ไมแมจ ะมองหนา ทงั้ ที่น่ังอยูม ิหา ง จนหญงิ สาวและ มารดารสู ึกขัดใจ ในความเยิ่อหย่งิ ยิง่ นกั หลังจากท่ี หมอ มราชวงศกัลยา กบั หมอมหลวงเกศสรุ างคแ ละครอบครัว กลับไปแลว คณุ ชายอติรุจ กเ็ ดนิ เขามาทลู ลาเชนเดียวกัน ดวยใบหนาย้มิ แยมอยา งเปน มติ ร “ทานหมอ มยา ชายไดย นิ ขาวจากบรรดาคนที่มางาน วาทว่ี ังแหงนี้ มแี มค รวั ฝม ือดีนัก ครัง้ หนา ชายขอประทานอนุญาต เขามาลองชิมบางไดห รือไมกระหมอม” ใบหนา ยิ้มแยมอยาง ทีเ่ คย มองมาท่ีทา นหญงิ จนชายหนมุ ท่อี ยดู า นขางรูสึกถงึ ความผิดปกติ เพราะชายรุจ มักจะไว ตวั ไมเคยมาทีว่ ังแหง นีห้ ากไมใชเ รื่องงาน หรอื สงสยั อะไรบางอยา ง ท่เี ขากําลงั ตรวจสอบอยู “ไดส ชิ ายรุจ อยากมาเมอ่ื ไหรก ม็ าไดนะ ฝากทูลเสด็จปดู ว ยวายาระลกึ ถึง” ทา นหญงิ พรรณเพ็ญแข ตอบกลบั อยางใจดี ชายหนมุ กราบลา กอ นที่จะเดินกลับออกไป โดยมีชายรา ง ใหญเดินตามหลัง เพยี งไมน านเมือ่ แขกเหรื่อเร่ิมซาลง บวั ก็มารับเสดจ็ หมอ มยา กลบั เขา ไปภายใน ชายราง สงู ใหญท ีเ่ พง่ิ เดนิ ออกไปไดไ มไกล หันกลับมามองหญิงสาว ทบี่ ดั น้ีประคองทา นหญงิ พรรณเพ็ญ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๘ แข โดยมชี ายหนุมอีกคนมองอยอู ยางไมวางตา ดวยใบหนา มรี อยยิ้มเลก็ นอยอยา งท่ไี มไ ดเ ห็น บอยนกั มือทงั้ สองของผูท่มี องอยู กาํ แนนเขา หากันอยา งสะกดอารมณไวไ มอยู จนรางทงั้ สาม หายเขาไปในภายวงั OOOOOOOOOO หลงั จากงานเลยี้ ง บัดนก้ี ็ลว งเลยมากวาอาทติ ยแลว ปา สภุ ากลบั มาพรอมขาวของ มากมาย ทตี่ ิดมอื มาฝากนมอุนแลบา วตางๆ สวนใหญจกั เปนของทะเล ปา สุภาวารา นรวงของ บัว บัดน้ีดาํ เนนิ การไดอยางดนี ัก ปา ตรวจคณุ ภาพขนมทกุ ถาด รสมือมผิ ิดเพ้ียนสมทบ่ี วั ตงั้ ใจ ถา ยทอดไว ตดิ เพยี งคนทําไมพ อเทานัน้ ปาเลยตองอยูนาน เพอ่ื จดั หาคนมาไวใหเรยี บรอ ยกอน พ่ดี าวแลพข่ี วัญ บนคดิ ถึงบวั ยง่ิ นัก หากหยุดคราหนา จกั ตามลงมาเย่ยี ม เมื่อมาถึงปา สภุ าแล นมอนุ ก็ขลุกอยดู วยกนั ทงั้ วัน คุยเรือ่ งตางๆถกู คอยงิ่ นัก แปลงปลกู ผกั หญาของบัวเอง ขณะน้ีกเ็ ริ่มแตกเมลด็ เปนตน ออน โดยมลี งุ ชิดคอยดูแลให เปนอยา งดี บรรยากาศราบรื่นสงบดยี ง่ิ นกั “คณุ บัว คณุ บวั คะ” เสยี งพส่ี วยดงั มาใกลๆ สวนผักทา ทางรีบรอน “มีอันใดเจา คะพีส่ วย วง่ิ มาเสยี รีบเรง เชียว” หญิงสาวถาม ขณะทเี่ ก็บหญา ท่ีเกิดบน แปลงผัก “มีโทรศพั ทจ ากหมอมหลวงเกศสุรางคค ะ คณุ บัวรบี ไปรบั เถอะคะ ” พ่สี วยแจงใหท ราบ หญงิ สาวจึงลามือจากบรรดาวชั พชื “คุณเกศมเี รอ่ื งอันใด พี่สวยพอจักรหู รือไมเจา คะ” บวั ถามขณะที่เดินแผว เบาเขาไปในวัง “พ่กี ไ็ มรูเ หมอื นกนั คะ แตน ้ําสียงดูกราดเกรยี้ วชอบกล” พี่สวยตอบกลบั มา พรอ มเรง เดิน ตามรางเล็ก ท่เี หมอื นจะชาแตก ลับเร็วนัก แถมไมม เี สียงอกี ดวย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙๙ “สวัสดีเจา คะ คณุ เกศ มีธรุ ะอนั ใดกบั บัวหรอื เจาคะ” หญิงสาวกรอกเสยี งผานหโู ทรศพั ท ดวยความคุนเคย เพราะเธอตองรับโทรศพั ทค ุณพีบ่ อ ยยิ่งนักตอ วัน “น่บี ัว ฉันมเี ร่อื งจะถามหนอย” เสียงรอนใจ กรอกผา นโทรศัพทม าอกี ฝง “วาอยา งใดเจาคะ” เสยี งเย็นเรยี บลื่น ตอบกลับ “คณุ ชายภพมใี ครรึเปลา เธอบอกมาตามความจรงิ นะ อาทติ ยกวาแลว ฉนั ตามหาตัวเขา ไมเจอเลย ไปท่ที ํางานก็มแี ตบอกวา ไมอ ย”ู คาํ ถามเปน ชดุ ลอดผานมาทางโทรศัพท จนหญงิ สาวยม้ิ ออกมาเบาๆ “บวั กม็ ิทราบไดเจา คะ หากทว่ี ังน้กี ็มิมีผใู ดมาหานะเจาคะ หรือคุณภพจกั หลบหนา คุณ เกศ” หญิงสาว พดู ดวยเสียงเรยี บล่ืนสมํา่ เสมออยเู ชนเดิม “เธอคิดแบบนนั้ เหรอ หรือฉันควรไปรอทว่ี ังด”ี เกศสุรางค เอยขนึ้ อยางรอนใจ เพราะ หมอมราชวงศกัลยาผูเปนแม ก็เรงรัดเธอเหลือเกิน ปลอยเนนิ่ นานไปคงไมดแี น “คุณเกศทั้งสาวแลสวยสดงดงามออกปานน้ี มาหาผูชายถงึ ท่ีเรือนจกั ดีหรือเจาคะ หาก ผคู นเอาไปนนิ ทา จักพลอยเสือ่ มเสียถงึ สกลุ ไดนะเจาคะ” หญงิ สาวใหค ําแนะนํา แลยิ้ม ออ นหวานผา นทางโทรศพั ท ทมี่ เี สียงฮดึ ฮดั ขัดใจแลว วางสายไป ไมแมจ กั บอกลาบวั สักคํา “เปน ไงบา งคะคณุ บวั ” พส่ี วยถามอยางกังวลใจ “มมิ อี นั ใดน่ีเจาคะพี่สวย คุณเกศเพียงถามถึงคณุ ภพเทาน้นั ” หญิงสาวพดู เสียงเรียบมิ แสดงทา ทางอันใด จนพี่สวยบา วในวังสงสัย “คุณบวั ไมกงั วลเหรอคะ วาเธอจะมาเกาะแกะคณุ ชาย” คนถามก็ถามขน้ึ อยางอดไมไ ด “บวั จักกังวลทําไมหรอื เจา คะ หากมิเชอ่ื ใจกัน บวั ตางหากท่จี ักทาํ ใหค ุณภพกังวล แลมิ เปน อันทํางาน หากคณุ ภพมที าทีบาง คณุ เกศคงมโิ ทรหาบวั ถึงท่นี หี่ รอกเจาคะ” กลา วจบหญิง สาวกเ็ ดนิ ตวั ปลวิ ออกไปแปลงผกั ปลอ ยใหคนถามสงสัยงงงวยอยูเชน น้นั หรือนค่ี ือเหตุท่หี ญิง สาวเปนมติ รกบั คุณเกศ คราแรกคดิ วา กลัว แตค งมใิ ชเชนน้ันเสียแลว OOOOOOOOOO