เสน่ห์แม่หญิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๐ คะ บวั มสิ มควรไดม ีโอกาสมาท่นี ่ีตงั้ แตแรก รางเลก็ บางโอบกอดรา งที่อวบทวมกวา ดว ยอาการ สน่ั เทาเชนกนั และทกุ อยางที่เกิดขึน้ อยูใ นสายตาของกวินภพ เสยี งปนยงั ดังไมหยดุ จนบวั รสู กึ วาเวลาชางผานไปอยา งเช่ืองชา นัก บวั คอยๆ เงยหนา ข้นึ ไปมองดูเหตกุ ารณดานหนา เรือ ผูชายคนท่ีรอ งบอกวา มีเรือบุกรุก กาํ ลังถือบางอยางคลา ย ปน แตมีขนาดใหญกวามาก สองไปทเ่ี รอื ลาํ นัน้ ที่เขา มาใกลท กุ ที เพียงไมนานเสียงกึกกอง กัมปนาทแบบทีบ่ ัวเคยไดย นิ กด็ งั ขนึ้ ตูมมมมมมม!!!! แรงของปนยักษ และแรงของระเบิดที่ตามมา ทาํ ใหเรอื เรว็ ลาํ นโี้ งนเงนอยา งรนุ แรง บัวที่ เงยหนา ข้นึ มาดู ถูกแรงเหวีย่ งของเรอื โดยมไิ ดยึดเหน่ียวสิ่งใดไว ทาํ ใหหลุดออกไปนอกตัวเรือ รางเล็กคอ ยๆ จมหายลงไปในแมนํา้ สายกวา งสุดลูกหลู ูกตา รสชาตขิ องนาํ้ เคม็ อยา งทีบ่ วั ไมเคย เจอทาํ ใหส ําลกั อยา งรุนแรง คร้งั นี้ทรมานกวาคร้งั ทีห่ นีโจรชว่ั มากนัก “คณุ พอ คุณแมเจา ขา บัวกาํ ลังจักไปหาแลว นะเจา คะ” หญงิ สาวเร่ิมดาํ ดง่ิ ลงในนํ้าที่เยน็ ขึน้ เร่ือยๆ ตอนน้ลี มหายใจที่กักเก็บไว เร่ิมแผวบางลง แลวความทรมานเขามาแทนท่ี หญิงสาวปลอ ยรา งกายใหไหลไปตามกระแสนํา้ เพราะหมด เร่ยี วแรงจะตอ ตา น สตเิ ริม่ ท่ีจะหลดุ ลอยออกจากรางแลว ขณะทค่ี วามอึดอัดกําลังทํารายราง เล็ก มีมอื ใหญเขา มาประคอง รา งบางถูกออมกอดทแี่ นน หนาโอบอุม เอาไว เพียงไมนานก็มี บางอยา งท่นี มิ่ อุน มากระทบที่ริมฝป ากบาง อากาศทีก่ าํ ลังจะหมดไดถกู เตมิ เขามาแทนที่ สติ ของหญงิ สาวคอยๆ ฟนกลบั คืนอกี ครงั้ มอื บางโอบรอบรางกายของคนตรงหนา อยา งหาที่พึ่ง ตอนนี้สตขิ องบัวกลบั มาอีกครัง้ ดวงตากลมโตมองหนาผูท ่ีเขา มาประคับประคองชวี ิต ดวยสายตาท่เี ปยมลนไปดวยความ ศรทั ธา ไมว า เมอื่ ใด คณุ พจี่ กั ตองเขามาปกปองบัวไวเสมอ แมใ นยามหลบั หรือยามทตี่ ่ืน บวั จัก ทดแทนเยย่ี งใดจงึ จะหมดสิน้ เวลานบั จากนี้ไป มวิ า คุณพ่ีประสงคส ิง่ ใด หากบัวสามารถทํา ใหก ับคุณพไี่ ด บัวก็พรอมรับดว ยความเตม็ ใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๑ “บัว บัว” เสียงพ่ดี าวตะโกนเรยี กอยบู นเรือนาํ้ ตานองเต็มใบหนา ตอนนีท้ ุกอยางสงบลงแลว คนบน เรือชว ยกันดึงผูหญงิ รางเล็ก และชายผูเปนนายขนึ้ จากนาํ้ พีด่ าวรีบเขา มาโอบกอดรางทีส่ นั่ เทา ของบวั ตอนน้สี ติของบวั เขาสูรางเตม็ ทแ่ี ลว ใบหนา ท่ซี ีดขาวกลับมาแดงจัดดงั่ ผลของตาํ ลงึ ‘เด๋ยี วนะเจาคะคณุ พ่ี เมอ่ื สกั ครทู ผ่ี านมาบวั เพิ่งแตะรมิ ฝป ากกบั คุณภพ แมนเพอ่ื แบง ลม หายใจให แตก ระนน้ั ก็มงิ ามเลย คุณพอ่ี ยา ถือโทษบวั นะเจา คะ บัวมิไดต ั้งใจ บัวมริ สู ต’ิ ยิ่งคิดถงึ เรือ่ งทผี่ า นมา ใบหนาก็ยิง่ แดงจดั ข้นึ “คุณภพ สงสยั บัวจะจับไขแ ลว คะ หนาแดงมากเลย” พ่ีดาวหนั ไปบอกคณุ ภพ ขณะท่ี ชายผูเปนนายยิม้ ออกมาบางๆ และหวั เราะในลาํ คอ “หึหึ…” แลว ก็หนั กลบั ไปทหี่ นา เรือ มมิ องหนาบวั อกี เลย เพียงไมน าน เรอื เรว็ กม็ าจอดบริเวณหนา บา นพัก พี่ดาวคอยประคองบัวเดนิ จากริมหาด มาท่บี ริเวณหนา บา น โดยทม่ี คี ุณภพและพผ่ี ชู ายที่ถอื ปน กระบอกใหญเดินตามมาดว ย เมื่อ มาถงึ ท่บี ริเวณบาน ลุงเย็นก็ว่ิงเขามาตอ นรับผเู ปนนายท่มี ิมโี อกาสไดเ หน็ บอยนัก คุณภพหนั ไป หนั มามองรอบๆ บริเวณบาน โดยหยุดมองนานทสี่ ดุ ตรงกระบะไมท บี่ ัวเตรียมไวเ พาะปลูก ไมน าน สายตาเฉียบคม กห็ นั กลับมามองทผ่ี ูหญงิ รางเลก็ ท่กี มหนา กมตา แตม ีรอ งรอย สน่ั ไหวใหเห็นอยางชัดเจน บัวคอยๆ เงยหนา ขึ้นสบตากับชายรางใหญผูนั้น ดวงตาคม คิ้วเขม เปน ระเบยี บ จมกู โดงเปน สนั รับกบั ใบหนา ผิวคล้ํากวาบวั มาก แตก ็มิเทาผชู ายทัว่ ไปบนเกาะ แหง น้ี รา งสงู ใหญเตม็ ไปดวยมัดกลา ม ที่เหน็ ไดช ดั ขณะท่ีรา งกายเปยกปอน คว้ิ เขม เลกิ สูงขึน้ พรอ มศรี ษะท่ขี ยบั พยักพเยิดไปทกี่ ระบะดนิ อยางสงสยั บวั พยักหนาชา ๆ มอื เลก็ ทั้งสองขางกมุ กันไวแ นนอยา งรสู ึกผดิ ริมฝปากของคณุ ภพมรี อยยม้ิ ปรากฏขน้ึ แมเ พียง เบาบางกท็ ําใหบ ัวคลายกงั วลลงไดบาง พรอมในใจก็คิดไปวา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๒ ‘ไหนๆ ก็ถกู จับไดแลว ถา เชนนน้ั บวั ขอดินดาํ เพิ่มเลยนะเจา คะ ยังขาดอกี มากทเี ดยี ว’ บวั ชอนตาขนึ้ มาหาคณุ ภพอกี ครัง้ สายตาคูน ั้นยังจอ งมองอยทู รี่ า งของเธอ สายตา ประสานกนั จนทําใหบ ัวเองกร็ ูส กึ เกอ เขิน เมอ่ื คาํ นึงถึงภาพใตนํ้าที่เพ่ิงเกิดขนึ้ ไดเพียงไมนาน “วันหนาทําของวางขึน้ ไปใหอีกนะ” คณุ ภพพดู ขนึ้ เสียงไมด ังนกั ขณะท่กี ําลงั เดินผานบัว แมแตล มหายใจอนุ ยงั รสู ึกไดท ่ีขางหู บอกเพียงเทานัน้ กล็ าลงุ เย็น และพี่ดาวแลวก็เดินจากไป หญงิ สาวทไ่ี ดรบั ฟง กย็ ืนตะลึงอยา งทาํ ตวั ไมถ ูก มองชายรา งสูงใหญท ี่กําลงั จะเดินลับตา อยูเปนนาน จนพีด่ าวตอ งบอกใหไ ปอาบน้าํ อาบทาแลเปลย่ี นเส้ือผาเสีย รา งเล็กจงึ คอยเดินหาย เขา ไปในเรือน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๓ ตอนท่ี 5 : กรนุ กล่ิน ภายในหองครัวใหญข ณะนี้ กาํ ลังประชมุ กนั ดวยสหี นา เครง เครยี ด งานใหญท ี่กาํ ลงั จะ มาถึง ตองการเพยี งอาหารไทยอยางเดียวเทาน้นั พนกั งานทกุ คนภายในครัวตา งๆ จึงมีความ จาํ เปน ตองเขา มาชว ยเหลือ เพราะบุคลากรไมเพียงพอ งานทน่ี ีเ่ ปนเชน น้ีเสมอ งานใหญมมิ ีเก่ยี ง งอนกัน แมจะไมถ นัดในบางเรอ่ื ง ก็ยงั สามารถเขามาชว ยเหลอื ในบางเร่ืองได บัวคิดวานา จะ เปนเพราะเม่อื ทีมไหนมีความดีความชอบ ผบู ริหารกจ็ ะใหผ ลงานทงั้ แผนก ทกุ ทมี จงึ คอย ชวยเหลอื กนั และกนั “ปาวาจะจัดเปนซุม สักสิบซมุ ขนึ้ ไปนะ อาหารสาํ เรจ็ แลว คาวหวานอยา งละสามซมุ แขก จะไดเดินไปกินไดเลย แลว ก็มซี มุ แสดงขัน้ ตอนวิธีการทาํ สองซุมดีรึเปลา ทํากันสดๆ แขกนา จะ ชอบ กระจายไปใหท ว่ั งาน ทําซุม ใหญส กั หนอย” ปาสุภา เอย ขน้ึ อยา งเปนงานเปนการ “ดเี หมอื นกนั ปา พวกอาหารสาํ เรจ็ แลว เดี๋ยวพวกฉนั เตรยี มเด็กมาดูแลให เผือ่ แขกถาม ถาแควธิ ที าํ ไมนา จะมอี ะไร” พ่จี อรจหัวหนา ครัวนานาชาติเอย ขน้ึ “ง้ันเดี๋ยวฉันเอาเด็กไปชว ยจดั เตรยี มนะพี่ เร่อื งงานหนั่ งานเตรียมของไมม ีปญ หา” เฮยี เหลา หวั หนา ครวั จีนอาสาสมัครหาลูกมอื แมน ท้ังสองทีมจะสงเด็กมาชว ย แตก็ไมสามารถปลอ ยงานท่คี รวั ของตนเองไดเ ต็มรอย แถมงานจะหนักขน้ึ อกี ดว ย เพราะใหเด็กบางสว นมาชวยที่นี่ แตถ ามงี านใหญของทมี อืน่ ๆ ครวั ไทยกจ็ ะทําเชน เดียวกัน “ตกลงตามน้ีนะ เดยี๋ วปา จะเตรยี มเมนูอาหารมาใหทมี แมค รัว สวนพิกุล ขวญั บัว ออกแบบงานแกะสลกั นะ งานของหวาน ใหท ิพยเลือกขนมมาวาจะมอี ะไรบาง แลว ลองเลอื กดู วา มีใครหนา ตาดพี อท่จี ะอวดได เตรียมไวสักสองคนนะ ซุมละคนนา จะพอ เดี๋ยวใหนางราํ ใน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๔ โรงแรมมาชวยเสริมอกี ที อนั นปี้ า อยากใหแ สดงกันแบบสดๆ สว นซมุ อาหารคาวคงเปนพวกหอ หมก งบ หรอื แจงรอนอะไรสกั อยา งทีเ่ ตรยี มสําเร็จแลว ไปนง่ึ กับยางที่นนั่ อาจจะมีมขี นมจีนไป จับสดใหแขก เพราะแขกตางชาติไมร วู ิธีกนิ แตยงั ไมสรปุ นะ ถาคิดวาจะกินยาก ปาอาจจะ เปลย่ี นเมนู ตอนนแี้ คแ บงหนาที่กันกอ น สวนพวกการแสดง คนเสิรฟ ทางโรงแรมเตรียมไว เหมอื นเดิม” หลังจากปา สภุ าประชุมเบอื้ งตน ถงึ งานที่จะจัดรมิ สระอาทิตยหนาแลว ทุกคนกแ็ ยกยาย กันออกไปเพราะรูงานเปน อยา งดอี ยแู ลว ในเวลานี้ กลุมแกะสลักกําลังปรึกษากันสหี นา เครงเครยี ด จากผลงานครั้งท่แี ลวทําให ตองทาํ งานกันอยางหนักหนวงยงิ่ ขน้ึ งานครั้งนีถ้ อื วาเปนหนาเปน ตาอยา งมาก แขกท่จี องตงั้ ใจ มาเพอ่ื ดศู ิลปะการตกแตงของไทยโดยเฉพาะ “เอาไงกนั ดลี ะ ทีน้ี คร้ังทแ่ี ลว บัวทํานกยงู ไววจิ ติ รขนาดนั้น ครงั้ นตี้ องดกี วาเดมิ ดวย” พี่ขวัญพดู ขึ้น ขณะท่ีทง้ั สามมองหนา กัน “เรอื สุพรรณหงสเ ลย ดรี ึเปลา” พีพ่ กิ ลุ ออกความคิดเห็นขึน้ มา ใหญก วานกก็ตองเรอื นล่ี ะ “เปนเรอื เชน ใดเจาคะ คลา ยเรือพระที่นัง่ ศรีสุพรรณหงส หรอื ไม” บวั ถามขนึ้ อยา งสงสยั “ใชเ ลยบัว” พีพ่ กิ ุลตอบกลบั มา “ดจี รงิ เจา คะ เราทาํ เรือพระท่นี ัง่ ศรีสุพรรณหงส แลว จดั ไวก ลางลานก็เปน สริ ิมงคลนะเจา คะ เชนนัน้ กอนเราจกั ทําการใด ขอบัวทําพิธบี วงสรวง บอกกลาวเทพยดา แมยา นาง ทปี่ ระจํา เรอื กอ นนะเจา คะ” บัวออกความคิดเห็น พ่ีๆทั้งสองคนสหี นา เริ่มดขี น้ึ “ไดเลยบวั วันมะรืนน้ที นั รึเปลา กอนท่เี ราจะเรมิ่ รา งแบบ จะไดไมม ปี ญหางานราบร่ืน ตอ งเร็วหนอ ยเพราะวา จะประมาณขนาดลาํ เรือ เพ่ือจะไดก ะจาํ นวนผักผลไมถูก” พพี่ กิ ุล ใหค วามคดิ เห็นเพิ่มเตมิ “ไดเ จา คะ พรุงนบ้ี วั จกั ไดเตรียมของรอ แตบ วั วาใชจ าํ เพาะผักผลไมแ ลจะส้นิ เปลืองนะ เจาคะ เม่ือใชเ สร็จก็ทําอยางอน่ื ตอ มิได ทิ้งไปก็เสยี ดาย หากวา เปน ใบตอง นํามาทาํ เปน ลําเรือ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๕ เลาเจาคะ พี่ๆวาจกั ดหี รือไม เพลาใชเ สรจ็ กย็ ังโชวต อ ได” พี่ทงั้ สองคนหนั มองบวั นยั นตาเปน ประกายขนึ้ มาอยา งหา มไมอยู “ดเี ลยบัว ไมเปลืองไมต องทง้ิ ของกิน แถมยงั ไมซ ้ําแบบเดมิ ดวย พ่เี ห็นดว ย” พ่ีพกิ ุล รอ ง บอกดวยความตน่ื เตน “เชน น้นั เราเอาใบตองออนแก แลกลบี ดอกไมมาแตง เติมสลับกนั ไป บวั จกั รอ ยมาลัย ตกแตงดวย สว นสํารบั คาวหวานกใ็ ชผกั ผลไมสลกั เย่ียงเดิม พวกพ่ๆี วาเปนเชน ไรเจาคะ” หญงิ สาวมองพๆ่ี ที่ตอนนี้ตาเปนประกาย แลวย้มิ ให ตอนนี้ การระดมสมองไดสน้ิ สุดลงแลว จวนเจียนจักเลิกงานเตม็ ที บรรดาพนักงานใน ครัว ตางเริม่ เก็บขา วของเครอ่ื งใช บัวเองตอนนยี้ ังอยภู ายในครัวไทย เพียงแคค ํานึงถงึ หนาคณุ พี่ แกม ของหญิงสาวกแ็ ดงระเร่ือ ไมนานนกั บัวกเ็ ดินเขา ไปหาปาสุภาเพ่ือขออนุญาตใชครวั แลเลา ถึงเหตกุ ารณแตห นหลงั ที่คุณภพชว ยเหลือชวี ิตใหผเู ปนหวั หนาฟง ปา สภุ าไดแตอมย้ิมกวา ง แล พยักหนา เปนเชิงอนญุ าต บัวเดนิ ออกไปดา นหลงั ครัว เด็ดตน แกว ที่มดี อกสีขาวกําลงั แยมกลีบสวยงาม มากิง่ หน่ึง ขนาดไมใหญน กั ลางทําความสะอาดอยา งเบามอื จากน้นั ก็นําดอกมะลิ ทต่ี ดู อกไมดานในของ ครวั ไทยออกมา เลือกดอกท่ไี มชํา้ น่งั พับเพียบ ทําบางอยา งเงียบๆ อยูที่มุมหอ ง ไมน านก็นาํ ไป ใสต ูเย็นไว หันมามองหาของสด ในตูเยน็ ขนาดใหญ ไดก งุ พริกไทย ใบมะกรดู ผกั ชี กะทจิ าก มะพราวขดู แปง ขา วเจา เมื่อไดของครบ บวั ก็เรม่ิ ลา งกุง ใหส ะอาด ปอกเปลอื กแลชกั ไสสดี ําออก นําไปสบั จนละเอยี ด แลว นาํ มนั บนหวั กงุ ที่แยกไวม าผสม จากนั้นกน็ ํารากผกั ชที ่ลี า งสะอาด นาํ มาหน่ั สวนหนึง่ แลโขลกรวมกับพริกไทยเมด็ จนละเอียดดี อกี สวนหน่ึง บัวหันไปหัน่ ใบมะกรดู กับผักชี แบบละเอียดแยกไว ไมนานก็ตง้ั กระทะ โดยใสน้ํามัน เจียวหมไู มม ากนัก เมือ่ กระทะรอนไดท ี่ ก็ใสรากผกั ชีทโี่ ขลกละเอยี ดกบั พรกิ ไทยลงไป ตามดวย กุงแลรากผักชที ีแ่ บงห่ันไวแ ลว เติมเกลือใหเ ค็มจากปกตสิ ักหนอยไวเ ผ่ือแปง จากนั้นกใ็ สน้าํ ตาล

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๖ เลก็ นอยพอกลมกลอมมิใหร สู ึกหวาน เม่อื ทกุ อยางสกุ ดี บวั ก็เอายกลง แลเอาใบมะกรดู กับผกั ชี ท่ีหนั ไว โรยจนทัว่ คนใหเ ขา กนั จากนั้นก็นาํ หัวกะทิที่เตรียมไว ผสมกับแปงขาวเจาจนเขากนั ดี กน็ ําหางกะทิเตมิ ลงไป เพ่มิ ระวงั อยา ใหเหลวนักใหพ อละเลงได โดยทดลองเอามือชบุ ดู แปง ติดท่ีหลังมือแลว เปน พอ จากน้ันบวั กน็ ําหมอบรรจนุ าํ้ หอผา ขาวเน้ือดีที่ผกู ตงึ ไวแลว โดยใชผ าขาวอกี ผนื แทนหยวก กลว ยคาดหมอจนแนน เจาะผาขาวทร่ี ิมปากหมอพอใหไ อนํา้ ออกได ตักแปงทผี่ สมไวดแี ลว นาํ มาเทไวตรงกลาง ละเลงใหกลมบางเสมอ กันปด ฝาไวสกั ครจู นแปงพอง ก็ตักไสท่เี ตรียมไว ขนาดหน่ึงคาํ พอดี วางลงตรงกลาง จากนนั้ กน็ ําไมพายคอ ยแซะพับใหส วยงาม วางใสจ านทีร่ อง ดว ยใบตองทเ่ี ตรยี มไว หยอดหัวกะทิขนผสมเกลอื เลก็ นอ ยลงไป พอใหม ันขนึ้ เพอ่ื เพิม่ ความมนั แลมิใหต ดิ กบั ชนิ้ อ่นื บวั นัง่ อยูเชนนน้ั อยางใจเย็นเนิ่นนาน ทุกขนั้ ตอนเปนไปดว ยความใสใจ จนไดป ริมาณพอ รบั ประทานสาํ หรับคนตัวใหญ ขณะท่ที ําใบหนา ของชายผเู ปน ทัง้ คนคอยดแู ลเมอื่ ในอดตี แลผู คอยปกปอ งในปจ จุบัน ปรากฎมาใหเหน็ เสมอ หญงิ สาวรูส กึ มีความสุขและอม่ิ เอมใจ เมอ่ื จดั แตงทุกอยางเสรจ็ ส้นิ แลว บวั ก็จดั การนําฝามาครอบ วางไวบนถาดทอง แลเดินไปหยบิ ของท่ีอยู ในตเู ยน็ มาวางเคียงคู จากนั้นกน็ าํ ผา ขาวมาคลมุ แลว เดนิ ออกจากหอ งไป OOOOOOOOOO กอก กอก กอก ... เสยี งไมดงั นักท่ีหนาหอง ไมนานรา งสงู ใหญก ม็ าเปด ประตู ไมมีใครอยทู ่ีน่ันเชนเดมิ มี เพยี งถาดทคี่ ลมุ ผา สขี าวสะอาดเอาไว รอยยิม้ มีใหเ ห็นทใี่ บหนา ขณะท่เี ดินถือถาดเขาไปในหอง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๗ มอื เรยี วยาวคอยๆ วางถาดลงอยา งแผวเบา เหมอื นกลวั จะแตกหักไดงา ย ขณะท่ีน้ิวมอื คอยๆ หยบิ ผา ขาวออก สิ่งท่ปี รากฏภายใตผ าคลมุ คือ กระแตตวั นอ ยบนกิ่งของดอกแกว กวินภพคอ ยๆ หยิบ กระแตตัวนอยขึน้ มาเบาๆ แลว สดู กลน่ิ หอมเยน็ ท่ลี อยกรุนออกมา จากนัน้ ก็เดนิ ไปทเ่ี ตยี งนอน ยกกระแตนอ ยขนึ้ มาสดู กลิน่ อีกคร้ัง แลว วางลงอยา งแผวเบาไวทีข่ างหมอน เหมือนกบั วา ตองการใหกล่นิ น้นั ติดใหเนนิ่ นานทสี่ ุด เมอ่ื เดินกลบั มาถงึ โตะ กเ็ ปด ฝาทีม่ ีลายวิจติ บรรจงออก อยา งชา ๆ ของวางหนา ตาสวยงามปรากฏใหเหน็ เชน เดียวกบั รอยย้มิ ของผูเปด ขาวเกรยี บแกว ใสบาง โรยราดดว ยกะทิขน มัน ชายหนมุ คอยๆ ใชสอ มจิม้ เพ่อื ชมิ รส ในใจ คดิ ไปถงึ ผูหญงิ รางเลก็ แสนซน ทเ่ี ขาไดชวยชวี ิตไวเ มือ่ วาน ผูหญิงทคี่ งหาไมไ ดอีกแลวใน ปจ จุบนั กรยิ ามารยาทเรยี บรอ ยงดงามพดู จาไพเราะ เพยี งถูกสัมผัสกเ็ ขินอายจนไมอ าจปด มิด หรอื แมอยูในภาวะอันตราย แตก็ยังใจเดด็ ปกปอ งคนอ่ืน ดื้อซนแมในเขตทเ่ี ขาหวงหา มก็ยังเขา ไป ท่ีสาํ คญั ฝมอื ในการทําอาหารแบบน้ี สามารถทาํ ใหเขา ท่เี คยลิม้ รสเฉพาะของเฉกเชน เดียว กันนี้มาต้ังแตเ ด็กสามารถกนิ ได ชายหนุม คิดไปพลางจนไมรูตัววา ขาวเกรียบแกว หมดจาก จานไปเมอื่ ใด OOOOOOOOOO ครวั ไทยยามเชา นอกจากบรรดาอาหารของแขกทมี่ าเขา พัก แลแขกทีห่ อ งอาหารแลว หลายวันมานี้ ยังมหี นาท่กี ารจดั เตรยี มขา วของสว นงานตางๆ ทป่ี า สภุ ามอบหมายไวใหเ พิ่มเติม มาดว ย งานในสว นของกลมุ ที่ตอ งสลกั จัดแตงบรรดาผกั ผลไม ไดขอเขา ปรึกษากับหัวหนาใหญ ของครวั ไทย โดยเลาแผนงานท่ไี ดประชมุ กนั มาอยา งครบถว น ปาสุภา มสี หี นา ภูมิใจกับสง่ิ ท่ีได ยิน เม่ือเหน็ วา ผเู ปน หัวหนามิขดั บัวจงึ ไดข ออนุญาตทาํ เครือ่ งสังเวยเทวดา เพราะการจัดสราง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๘ เรอื พระทนี่ งั่ ศรีสพุ รรณหงส มิใชเ รื่องทจ่ี ะกระทําไดโ ดยพละการ ตอ งมีการบอกกลา วเทพยดา แมยา นาง ที่ประจําเรือกอ น มเิ ชนน้นั งานการอาจจะมสิ ําเร็จลลุ วงได “ปาสภุ าเจา คะ บัวอยากขออนญุ าตจัดทาํ เคร่ืองไหว เพอ่ื บวงสรวงเทวดา กอนจักเริ่มงาน ไดหรือไมเจาคะ” บวั ขออนุญาตจากปาสภุ าผูเ ปนหัวหนา เพราะงานสาํ คญั เยย่ี งน้ี มิอาจทาํ ไดโดยพละการ แลกม็ ิรูดวยวา ทแ่ี หงนี้ จะเชือ่ ท่ีเรื่องนี้อยูหรอื ไม “ไดสิบวั ดีเลยไหนๆ ก็จะทําแลว ปาวาทาํ เครือ่ งไหวศ าลพระภูมิดวยนะลูก ปกตจิ ะถวาย แบบชุดเลก็ ทกุ วัน ตง้ั แตป ามาอยูท่นี ก่ี ับคณุ ภพ เพ่ิงเคยทาํ แคตอนท่ีมาตั้งศาลใหมๆ คร้งั เดียว เองลกู ถอื โอกาสไหวพรอมกนั ไปเลย” ปาสุภาเอย ขึน้ หญงิ สาวมีสีหนา ดขี นึ้ คนทดี่ ินแดนแหงนกี้ ม็ ีธรรมเนียมปฏิบตั ิทค่ี ลายคลึง กันกบั ท่ีท่บี วั มา “ถา เชนนน้ั บวั จะเตรยี มเคร่อื งสงั เวยเทวดา แลเครื่องกระยาบวชพระภูมเิ ลยนะเจา คะ ตองเพ่ิมของหลายส่งิ เด๋ียวบวั จักจดใหเ จาคะ เพียงแตเร่อื งโหร ทต่ี องมาทาํ พธิ ีเลาเจา คะ ที่แหง น้ีจกั หาไดห รือไม” บวั ถามขึน้ อยางกงั วลใจ “บัวหมายถงึ พราหมณ ใชรึเปลา ลกู ทเี่ มอื งมี เดยี๋ วตอนออกไปซื้อของชว งบา ย ปา ใหค น ไปเชญิ ทา นให” ตัวปา สภุ า แมบางครงั้ สงสัยในวธิ ีการพูดของหญงิ สาว แตดวยความทผี่ า นรอนผา น หนาวมามาก ประกอบกบั สมยั เมื่อครงั้ ยงั สาว ไดมโี อกาสเขา รว มเปนลูกมอื การทาํ อาหารในพธิ ี บอยครงั้ แมไมไดฝก มาจากในรว้ั ในวัง แตก เ็ คยสมั ผัสบุคคลเหลา นัน้ คลายมากทง้ั กริยา มารยาท และฝม ือ เพียงแตป าสภุ า ยังหาคําตอบไมไ ดว า บวั อายุแคน้ีทาํ ไมถงึ ไดมฝี ม อื มากขนาดน้ี ดูแค ตอนทาํ อาหารและข้ันตอน ปา สภุ ากท็ ราบได อกี ท้งั เด็กผูหญิงคนน้ี ไมเคยมีความลับ มีสง่ิ ใดก็ เลาจนหมดสิน้ หากเรอ่ื งการมาทีน่ ่เี ปนเร่ืองทไ่ี มอยากเลา ปา สุภา ก็ไมคดิ จะถามถงึ ใหอดึ อัดใจ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕๙ ปา สุภา เคยถามถงึ ท่ีมาจากดาว คนที่นับถอื ปาเหมอื นญาติสนิท ที่เปน คนนําบัวมาฝาก เพียงแคผิวพรรณหนาตา ก็รไู ดเลยวาไมสามารถเปน ญาตกิ ันไดเลย ขเู ข็ญเล็กนอย ดาวก็เลาให ฟงจนหมดส้ิน นาสงสารจริง อายุนอ ยเพยี งแคนี้ จะตองมาตกระกาํ ลําบากไมม ีญาตพิ น่ี อง “ดเี ลยเจา คะ คุณปา เชนน้นั บัวจดสิง่ ท่ตี องใชก อนนะเจาคะ คนื นีบ้ วั จกั ไดเตรียมของ เพลาเชา ก็เร่ิมพธิ ีไดเลย” บัวเอยออกมา พรอมย้ิมใส “เรว็ แบบน้เี ลยเหรอลกู บวั จะเตรยี มทนั เหรอ” ปาสภุ า ถามข้ึนอยางเริม่ เปนกังวล “บัวคิดวา ทันนะเจาคะ พพ่ี กิ ลุ กับพข่ี วัญจะชวยดว ย เพราะกลวั วา จะไมท นั งานออกแบบ แลกะจํานวน เคร่อื งทีต่ องใชใ นงานอาทิตยห นาเจาคะ บัวอยากไหวขออนุญาต กอ นที่จะเริ่มลง มือ” บวั เอย ขึ้น ขณะที่มือ กจ็ ดส่ิงท่ตี อ งการลงไป OOOOOOOOOO งานครวั ยามนเ้ี รงรีบนกั ของ ท่ที างเรอื ไปจับจา ยซอื้ หามา เพือ่ เตรียมทําเครอ่ื งไหว มากมาย ตอนนท้ี ุกคนภายในครัวไทย ลงมอื ชวยกนั ทํา แลแยกคาวหวาน ตามท่บี วั จดบันทึกไว ให ของไหวมติ า งเชนไรกบั ปจจุบันนัก แตกระนนั้ กย็ งั มผี ทู ร่ี ูสึกผิดแผกสอบถามมา เหตใุ ดปลา หางสด(ปลาชอ น)จักตองตมยาํ ทง้ั ตวั แลหวั หมเู หตุใดตอ งมเี ทา แลหางมาดวย บัวกม็ ิทราบได เพยี งแตเ ปน เครอ่ื งไหว ที่จดั มาเชนน้ันเปนธรรมเนียมปฏบิ ตั ิ แตครง้ั อยใู นโรงวิเสทตน เวลาผา นไป จนเลยเพลาเลิกงานนานแลว สํารับคาวแลผลไม ถกู จัดเตรียมไวอ ยาง ครบถว น เหลอื เพียงสาํ รับหวานอกี ไมกอ่ี ยา ง ที่ไมยากเทา ใดนัก เครอื่ งสงั เวยเทวดาจัดเคร่อื ง หวานชดุ ใหญ สิบหกชนิด มีพีๆ่ ท่หี อ งเครือ่ งหวานชวย แลสํารับหวานสวนใหญ ทําเปนประจาํ อยแู ลว เหลอื เพียงขนมตม ขาวแดง แลบวั ลอยเทา น้ัน บวั จงึ อาสาอยทู ําตอ ใหพๆ่ี กลับเรอื นเถิด วนั พรุง จกั มีงานอกี มากนัก ทง้ั ยังตองจัดโตะ เตรยี มพธิ ีตงั้ แตยํ่ารงุ เพลาน้ภี ายในครวั ไทย บัวทาํ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๐ สํารับหวานทีข่ าด ทุกอยา งครบแลว บัวกน็ ําดอกมะลิมารอยมาลัย พับกลีบบวั เพือ่ เตรยี มถวาย พระพทุ ธรูป ทีห่ อ งพระใหญภ ายในสวนโรงแรม ที่บวั ไปแอบสาํ รวจเจอ ตอนท่ีไปสงอาหารให คณุ ภพ เมอ่ื รอ ยพวงมาลัย แลพบั ดอกบัวสําเร็จแลว บัวก็รามือจากดอกไมน น้ั เพ่อื หาถาดเตรยี ม ขน้ึ ไปไหวพ ระ พลนั สายตากเ็ หลือบมองไป เห็นผูชายรา งสงู ใหญท่คี ุนเคย นงั่ อยทู เ่ี กา อไ้ี มหา ง จากบวั มากนกั มองจองอยเู ชนนน้ั มริ วู า มานานแลว หรอื ไม เมือ่ สบตา หญิงสาวกมหนาทีแ่ ดงระ เร่ือมองไปทพ่ี นื้ อยา งทําตวั ไมถ ูก “คณุ ภพลงมาท่นี ีไ่ ดเ ยยี่ งไรเจาคะ ตอ งการใชส อยสง่ิ ใดใยมใิ หค นลงมาบอกกลา ว จกั ได มิตองลําบาก” เสียงแผวเบาพดู ขึ้น โดยไมส บตามาทีผ่ ูฟง “ฉันหวิ นะ” เสยี งเขมเอยข้นึ ไมด งั นักเชน กัน วันนีเ้ ขานงั่ รอทห่ี อ งใหประตูดานหนา ดัง จนเวลาผา นไป นานก็ไมมสี งิ่ ใดเกดิ ข้ึน พอเหน็ วา ดกึ มากแลว ดวยความสงสยั วา หญิงสาวไปท่ไี หน จึงไดลงมาดู ท่คี รัว กะเอาไววา หากไมเ จอก็จะไปดูทบ่ี า น ผูหญิงแบบบัว ไมม ที างที่จะละเลยหนา ท่ี เขาคิด เชน น้ัน ตอ งมีสาเหตุอะไรสักอยา ง ท่ที าํ ใหผ ูหญงิ ตัวเลก็ ไมม าสง ของวา งเหมอื นอยางทเี่ คย หรอื วาจะไมส บาย เปน ความเคยชินไปเสยี แลว ทีท่ ุกคนื ตอ งมีของวา งมาตง้ั รอ และดอกไมทมี่ กี ลนิ่ หอมเยน็ อยขู างหมอน ยิง่ เม่ือเขาเดนิ เปดประตเู ขามาในครัวไทย หญงิ สาวรางเล็กในชดุ เชฟสขี าว กาํ ลัง นัง่ พับเพียบบรรจง รอ ยมาลัยอยา งตงั้ ใจ น้ิวมือขาวสะอาด ทํางานอยางเปน จงั หวะชวนให หลงไหล ผมทถ่ี กู มวยไวไ มแ นน มาก จนลูกผมลงมาเคลียทหี่ นาผากมนไดร ูป เขาน่ังมองภาพนน้ั อยูน าน จนหญงิ สาวเริ่มขยับตัว ถงึ ไดร ูสึกวา เขาน่งั อยู “บวั ขอประทานโทษเจา คะ ทลี่ มื บอกใหคุณภพทราบ พอดีบวั ตองเตรยี มเคร่อื งไหวว นั พรงุ เจาคะ เกรงวา จักมทิ ัน มวั แตจดั การนั่นนจี่ นลมื เวลา”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๑ บัวกมหนา อยางรูสกึ ผิด หลายวันมาน้ี บวั นําของวางไปวางทีห่ นา หอ งทกุ วัน ตอนเชา เหลือเพียงจานปริศนาวางเปลากลับมา ใหบรรดาหัวหนาหองครัวตา งๆ วิภาควิจารณ “คณุ ภพอยากทานกระไรเจาคะ เดย๋ี วบัวจักทาํ ให” ใบหนาเลก็ เงยมองผูชายรางใหญ ตรงหนาอยางกลา ๆ กลวั ๆ “ไมด กี วา แลวน่จี ะเอาดอกไมไ ปไหน” กวินภพถามข้ึน หลังจากเห็นหญงิ สาวตั้งใจทาํ อยู นานทงั้ ทต่ี อนนก้ี ็ดกึ มากแลว “บัวจกั เอาไปถวายท่ีหองพระเจาคะ ตง้ั แตบ วั มาอยูท ี่นี่ ยังมมิ ีโอกาสไดไ หวพระเลย ยาม เชา กม็ ิมพี ระสงฆบ ิณฑบาต วนั กอนตอนทบี่ วั ไปสงของวา ง เห็นดานขา งหอ งคณุ ภพ มโี ตะหมู บูชาขนาดใหญ แลพระพทุ ธรูปหลายองค บัวเลยจกั นําพวงมาลัย แลดอกบัวไปถวายเจาคะ” หญงิ สาว อธบิ ายยาวเหยยี ด ดวยเกรงวาตนจกั มคี วามผิดเพิ่ม จากการลกั ขโมยดนิ ดํา ฐานที่มขิ ออนุญาต เขาไปทห่ี อ งพระ “ดี ถา ง้ันฉนั ไปดว ย” ชายรา งใหญ เอ้อื มมือไปหยบิ ถาดดอกไม พรอ มเดินนําหนา ออกไป โดยบัวยังยืนหนา ต่ืน กบั เหตุการณท ี่เกดิ ขน้ึ แตก็ว่งิ ตามไปอยา งรวดเร็ว ตลอดทางที่ไปหองพระ ทง้ั สองคนมิไดพ ดู จากนั แมแตเ พียงคาํ เดียว ความใกลชดิ ทีม่ าก ที่สดุ คงเปนเพยี งยามท่ีกราบพระคกู ัน เมอ่ื ทุกอยา งเสรจ็ สนิ้ กวินภพก็เตรยี มเขาหอ ง คงไมด ีนัก หากเขาจะเขาใกลผูหญงิ คนน้มี ากเกนิ ไปในเวลาดึกดืน่ แมว า จะไมม ีใครพดู อะไรใหเ ขาไดย ิน แตหากมีเสียงนนิ ทาเขาหูผหู ญงิ ตวั เลก็ ๆ คนน้ี คงจะไมด แี น เพราะบวั ไมเหมอื นผูหญิงท่วั ไป คง รสู ึกเสยี ใจและคิดมากเกนิ กวา ท่คี วรเปน ก็ได “กลบั บานเถอะ ดกึ แลว” เสยี งเครงขรมึ ดงั ขน้ึ ขณะที่กําลงั จะเปดประตูเขา หอง “คุณภพเจา คะ” หญงิ สาวรางเลก็ เอย ข้นึ จนทาํ ใหคนท่ีกําลงั จะเขาหองชะงกั มอื เลก็ สอด เขาไปในกระเปาเส้อื ท่ีเอว เพียงแคออกพนกระเปาในเส้ือสะอาดสขี าว กล่ินกรุน ของดอกมะลิก็ ลอยออกมา กระแตตวั เล็กบนกิง่ ของดอกแกว ถูกยนื่ สง มาใหอยางชา ๆ “บวั ทาํ ไวใหคณุ ภพเจาคะ เผ่ือวา ดึกมากเกนิ ไปไมเหมาะจะรบั ของวาง อยา งนอ ยมี ดอกไมสงกลิ่นหอม จักทาํ ใหน อนหลบั ไดสบายขนึ้ นะเจาคะ” หญงิ สาวเอยขึ้นพรอมรอยย้ิม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๒ แมวาเธอจะไมม ีเวลาพอ ในการทําของวา งขนึ้ ไปให เพราะเกรงจะดึกมากเกินไป แตเ ธอก็ อยากใหคณุ พ่ีของเธอ นอนไดอ ยางมีความสขุ เมือ่ ครัง้ ทค่ี ุณหญิงวาด คุณแมข องบวั ยังมีชวี ติ อยู ทา นก็จักรอยมาลัยไวท ่หี ัวนอนใหคุณพอทุกคืน ทานวา กลน่ิ หอมเย็น จักชวยใหห ลบั สบาย แตหากบวั รอ ยมาลยั ใหค ณุ พ่ี กจ็ ะเปน การเอิกเกรกิ แลมคิ วร บัวจงึ ทํามาลยั กระแตตวั เลก็ ให แทน หวงั เพยี งวา คณุ พีจ่ ักนอนหลบั ฝน ดเี หมอื นเชนบวั มือใหญคอ ยๆ ยน่ื ไปหาตวั กระแตอยางเช่ืองชา พรอ มสัมผสั มอื ทีเ่ ล็กบางเอาไวอ ยา งแผว เบา เพียงไมน านก็ลบู มอื ผานมือเลก็ รับกระแตตวั นอ ยจากมอื ทขี่ าวสะอาด หญิงสาวกมหนา ที่ ข้นึ สีแดงระเร่อื ขนึ้ อยา งรวดเร็ว เม่ือเหน็ คุณพข่ี องเธอคอยๆ ยกตวั กระแตขึน้ มาสดู กลนิ่ หอม “ขอบใจมาก” ชายหนมุ ชอ นตาคมเขม มองหญิงสาวตัวเล็กทบ่ี ดั นว้ี างตวั ไมถูก ทัง้ ขวย เขิน ทัง้ เอียงอายสารพดั มอื เลก็ จับกมุ กนั ไวแนน “ไปเถอะ ดกึ มากแลว” กวนิ ภพตอบเสียงแผว เบา ใจนกึ อยากเดินไปสง แตหญิงสาวคง ลาํ บากใจ จงึ ตอ งปลอยใหไ ปเพียงเทา นกี้ อน “บวั ไปกอนนะเจา คะ” หญิงสาวยกมอื ข้ึนไหวค ณุ ภพ หรือคณุ พ่ีของเธอ ไมว าจะเปนใน ฝน หรือเปน เรื่องจริง คุณพข่ี องเธอก็มไิ ดเปลย่ี นแปลงไปเลย แมบ างคร้งั ดูดดุ นั ใจรอ น แตเนื้อ แทกลบั อบอนุ อยางมาก “หากพรงุ นีเ้ ชา คณุ ภพวาง บัวอยากใหลงไปทห่ี นาศาลพระภมู ิดวยนะเจา คะ ทีน่ ี่เปน ที่ ของคุณภพ เทวดาฟา ดนิ ทานจักไดชว ยคุมครอง” บวั เอย ขนึ้ หลังจากท่นี ึกไดกอนเดินออกไป เหตกุ ารณทีถ่ ูกลอบยงิ ยงั อยูในความทรงจํา อนั ตรายมากมายท่มี ารุมลอม เธอเขา ใจแลว วาทาํ ไม ปา สภุ าถงึ ไดหวงคณุ ภพนัก กวนิ ภพพยักหนา เบาๆ กอ นทผี่ ูหญิงรางเล็กจะเดนิ ออกไปจนลบั ตา ชายหนุมกลบั เขา มา ทหี่ อง ยกกระแตตวั นอยขนึ้ มาสดู ดมกล่ินอกี ครัง้ แลว วางไวทข่ี างหมอน เปด กลอ งไมขางหัวเตียง มองไปทกี่ ระแตหลายตวั ท่ีอยูในนน้ั พรอ มดอกบัวพับกลีบทแ่ี หง ไปแลว ดวยสายตาเครง เครยี ด ทอ่ี านไมออก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๓ ตอนท่ี 6 : งานราษฎร - งานหลวง รงุ สางของวันใหม หองครวั ไทยเพลานี้ บรรดาเหลา พนกั งานแผนกตางๆ พากนั มารว มพิธี ดวย เพอื่ เปน สริ มิ งคลแกตัว เพราะบนเกาะท่ีโดดเด่ียว หาโอกาสเชน นไ้ี ดนอ ยมาก แมน ไมครบ องคพิธีสมบูรณ ดว ยมไิ ดนมิ นตพระ แลมไิ ดด ูฤกษยาม แตป า สุภาก็บอกบัวใหคลายใจวา หาก เราตง้ั ใจแลศรัทธา กม็ นิ าจกั เปนกระไร ดวยเพลาท่ีรบี เรงกระชัน้ แลความสะดวกของพระทาน หากจักนิมนตมาทเ่ี กาะแหง น้ี คงตองไปรบั เสยี ตง้ั แตย งั มยิ ามสามดี จักเปนการรบกวนทา นเสีย เปลา บวั จึงเร่มิ เบาใจไดบ า ง ดว ยเหตุผลของปา สภุ าน้นั บัวกเ็ ห็นจริง ตอนนี้ เครื่องสังเวยเทวดา แลเครอื่ งกระยาบวชพระภมู ิ ถูกยกมาเตรยี มพรอ มไวแ ลว สว นบายศรี แลเครื่องไหวอ ่ืนพ่ๆี หอ งดอกไมเ ปน ผูอ าสาจัดเตรยี มให ของมากมาย ชว ยกันคน ละถาดสองถาด มินานกแ็ ลวเสร็จ ผูท่ตี องทาํ งาน ก็ใสช ุดทาํ งานสีขาวเปนปกติ สวนผทู ีย่ ังมิถงึ กะทาํ งาน กพ็ รอ มใจกนั แตงชดุ ขาว บวั เองก็มิคาดคิด วาสิง่ ท่ตี นขอใหปา สุภาทาํ จะมีผคู น สนใจเยีย่ งน้ี คดิ เพียงอยากใหงานราบรนื่ สะดวก การทําบญุ ของคนท่นี ่ี ยังเปนเชนที่บัวจากมา งานบุญงานกุศลยังเปน ทีส่ นใจดยี ่งิ ทา นโหร หรือทนี่ ี่เรียก พราหมณผ ทู าํ พิธี ปา สภุ าใหเชิญทานมาที่นี่ตงั้ แตเ มื่อวานแลว ตอนนข้ี องทกุ อยางเร่มิ จดั เตรียมอยางพรอ มพรงั่ โดยแยกโตะใหญ หนงึ่ โตะเปนเครื่องกระยา บวชพระภมู ิ แลอกี สองโตะ เปนเครื่องสังเวยเทวดา บรรยากาศเตม็ ไปดว ยความเงยี บ ไมน านนัก รางสงู ใหญพ รอมคุณเลขา แลคณุ พี่โหดบนเรือกเ็ ดินมาพรอมชุดสีขาว บรรดาพนกั งานตา ง แสดงความต่ืนเตนดีใจใหเ ห็นท่ีใบหนานายใหญ ปกติแลว คุณภพมกั จะเกบ็ ตวั มิคอยลงมา สงุ สิงกบั พนกั งาน จะใหค ุณเลขาเปนผูทอ่ี อกมาแทน ปา สภุ าทาํ หนาที่เดินไปเชิญคุณภพมาท่ี หนา โตะพิธี แลมาลากบวั ไปอยูขา งๆ คุณภพเพราะถือไดว า เปนแมงาน ไมนานนักพิธีกเ็ ริ่ม เสียงสวดมนตบ ทตางๆ ดงั เปนจังหวะเรยี บรน่ื ทกุ คนภายในพื้นทีต่ า งน่ิงสงบดว ยความ ตัง้ ใจ ขณะที่หญิงสาวหลับตา เพ่อื ฟงเสียงบทสวดมนต มินานนกั บัวกม็ คี วามรูสกึ แปลก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๔ ประหลาดอยางบอกไมถ กู เย็นเบาสบาย และคนุ ชนิ บัวลืมตาชา ๆ หนั ไปมองผูชายรา งใหญที่ อยูข า งกาย คุณพี่กห็ นั มามองบัวเฉกเชน เดยี วกัน แตที่ตางคอื บรรยากาศรอบตัวเพลานมี้ ไิ ด เปนเฉกเชนเดมิ คุณพใ่ี นชดุ ทบี่ ัวคนุ เคยเหมอื นคร้งั ยังมไิ ดม าอยทู ี่แหง นี้ แลรอบขา งก็ยังมเิ หมอื นที่คาสโิ น เพลานี้ บัวแลคณุ พี่ อยูทห่ี นา ศาลพระภมู ิไมรูปเรอื นไทยหลงั เล็ก มองไปโดยรอบ เปนเรอื นหลงั ใหญ ดานขางก็มิเหมอื นเรือนพระยาภกั ดบี ดนิ ทร ...ทีน่ ที่ ่ีใดกนั ? บวั หันกลบั มามองคณุ พอ่ี กี คร้ัง บัดน้มี ีรอยยมิ้ บางสงกลับมาให เสียงสวดมนตจ บไปแลว แตบวั ยังมองเหมอ อยเู ชนเดิม จนปา สภุ าตอ งสะกิดแขนเล็ก เบาๆ เพื่อรบั ธูปจากบวั ไปใสใ นกระถางผรู วมพิธี ขณะทีพ่ ราหมณผ ูทําพธิ ี กาํ ลังอัญเชญิ เทพ พรหมเทวา มารับเครอ่ื งสักการะ มินานหลงั จากธปู หมดพธิ กี แ็ ลวเสร็จ โดยที่บัวยงั น่ิงคางมอง หนา ผูเปนท้ังเจานาย และคณุ พอี่ ยเู ชน นนั้ “คุณภพเหน็ กระไรแปลกๆ หรือไมเจา คะ” ริมฝป ากบางถามขึ้นแผว เบา “ไมเหน็ มีอะไรแปลกนิ ทุกอยา งเคยเห็นมากอนแลว ทั้งน้ัน” ผูชายรางสูงใหญ ตอบ กลบั มาพรอ มย้มิ บางใหบวั อกี ครง้ั กอนท่ีจะเดนิ ออกไปพรอมคนสนิทท้ังสอง ตอนนี้ ทุกคนภายในครวั เริม่ จดั การแยกอาหารมงคลเปน ชุดๆ นําไปแจกจายใหกับแผนก ตางๆ อยางท่ัวถึง แมวาบัวจะยงั คํานงึ ถงึ เรอ่ื งท่ีเพง่ิ เคยเกิดขึ้น แตก ย็ ังแอบคดิ วา ตนเองอาจจะ มนึ เมากลนิ่ ธูปก็เปนได จึงทําใหสตไิ มสมประดี ดว ยงานทเี่ รง รบี ทัง้ ตองชว ยกนั แยกของไหว แล งานในครัวไทย ทาํ ใหไมม ีเวลาคิดสิง่ ใดมาก ย่งิ วันน้ี เปน หนาท่ีทําอาหารของครวั ไทย ตอ งจัดไป ใหค ณุ ภพดว ย บัวจึงลมื สงิ่ ทเ่ี หน็ ในเวลาไมน าน สาํ รบั เทย่ี งวนั นบ้ี ัวตงั้ ใจจกั ทําไกผัดขงิ แลแกงค่ัวสม ตะพาบ ท่บี วั ขอแบง หัวหมูไหวม าใช แทน เพ่อื ใหคุณภพไดลอง แลไดก ินของไหวมงคลเพลาเท่ยี ง รสจดั สักหนอยจะไดเ จริญอาหาร ข้นึ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๕ ตอนน้ีบัวเขามาท่หี อ งครัวใหญ ท่ีจักใชเ ฉพาะเพลาอาหารม้ือเยน็ ที่ปาสุภาจัดเตรียมไว ให เมอื่ คดิ รายการสาํ รับได บวั ก็เรม่ิ หาพรกิ แหง กระเทียม หอม ขาสดขดู ขาวหนั่ แวน ตะไครสด ห่ันละเอยี ด เย่อื กะป รากผักชีสดพริกไทย ลกู ผักชี ยี่หรา เกลือ แลนาํ ของทั้งหมดมาโขลก รวมกัน จกั ไดเคร่ืองทเี่ รียก พรกิ ขิง บัวเร่ิมตม กะทจิ นเดือดหอม แลเอาหัวหมทู ี่ห่ันดีแลวลงไปกวนจนกะทิแตกมนั เอาพริกขงิ ท่ีตําดแี ลว ลงไปผัดพอมกี ลิน่ หอม เติมนา้ํ ปลา แลเอาหางกระทลิ างครกพริกขงิ เทตามลงไป พอ เดือดดีแลว กเ็ อาน้ําสมมะขามเปยก นา้ํ ตาล ตามดว ยผลระกาํ ห่ัน แลผลมะอึกสดหั่นลงไป ชิม รสไดต ามตองการ แลว กโ็ รยดว ยใบมะกรดู หันฝอย ต้ังไฟออนๆเอาไว ไมน านกแ็ ลว(เสรจ็ ) บวั ก็หันไปเตรยี ม เครือ่ งไกผ ดั ขงิ (เกาเหลาบดู ) นําเนือ้ ไก เน้ือหมู เครอ่ื งใน เห็ดหูหนูขงิ แปงสาลี ตนหอม กระเทียม พริกไทย นํา้ ตาล นํ้าเคยดี (นํ้ากะป) น้าํ สม ผกั ชี เมือ่ ไดข องครบ แลว หญิงสาวกเ็ รมิ่ หั่นไกช ิ้นเขื่องขนาด หนงึ่ นิ้ว เครื่องในห่นั ชิ้นเทา กัน แตก ระเพาะน้นั หนั่ ริ้ว เล็กๆใหต ิดกัน แลห่ันขวางอีกคร้ังหนง่ึ เพอ่ื ใหเปนรูปดอกไม นําไปลา งใหส ะอาด นาํ้ เนื้อหมูมา หัน่ ชนิ้ เทาไก เหด็ หูหนแู ชนํ้าไวใ หบ าน ขิงซอยช้ินยาวบางเสมอกนั สว นตนหอมหั่นยาวประมาณ องคุลหี น่งึ จากน้ันบัวก็หนั ไปตง้ั กะทะ พอรอนดี กน็ ําเน้ือหมทู เี่ ตรียมไวติดมนั เล็กนอ ยไปผัด พอเร่ิม น้าํ มนั ออกดี จงึ ใสก ระเทยี มทท่ี ุบเตรยี มไวไ ปเจียวจนเหลือง นาํ เน้ือไกแ ลเคร่ืองในใสตามลงไป เติมน้ําเคยดี นาํ้ ตาลทราย นํา้ สม ชิมดรู สชาติ ใหแ กหวานแลเปรย้ี วนําไวนดิ หนงึ่ เม่อื ชิมไดร สท่ี ตองการ บัวก็เอาเหด็ หหู นู ขิง แลตน หอมตามลงไป คนใหท ่ัวพอสกุ กเ็ อาแปง ละลายนํ้าเทลงไป ผัดพอใหขน จึงนําพรกิ ไทยเทตาม แลตกั ใสจาน โรยดวยผักชี เม่อื ไดไกผ ัดขิงแลว บัวกห็ ันไปตกั แกงคว่ั สม ตะพาบทเี่ ดอื ดดีแลว ใสในผอบปดฝา จากน้ันกย็ กไปสงปา สภุ าที่หองครวั ไทย ปาจดั การเตรียมขาวสวย แลไกตมสับ ท่ีแบงไวจ ากการ ไหวเ พิม่ เตมิ ไปดว ย คงจะเหมอื นบวั ทีก่ ลัวคณุ ภพมไิ ดกินของมงคล ปาสุภายมิ้ ใหบ วั กอ นยก สํารบั ใหญมอ้ื แรก จากฝม ือแมค รัวคนใหมไปวางไวที่โตะ ไมน าน พ่ีบอยหัวหนา พนักงานเสิรฟก็ มารับสาํ รบั ตามเวลา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๖ หลังจากสงครามในหองครวั ยามเที่ยงผา นไป ทีมสลักผักผลไม ก็เรมิ่ ประชมุ เตรียมงาน กัน เรอื พระที่นั่งศรสี ุพรรณหงส ที่พ่ีพกิ ุลวาดแบบมา คอนขางใหญ แลวจิ ติ รบรรจงเปนอยา ง มาก “พ่ีวา ตรงน้เี ราใชใบตอง ไลส ีออนแกนะ สว นดานบนสลับกลีบดอกไม” พ่ีขวญั เริม่ เสนอ ความคิดเหน็ “ดีเจาคะ บวั จกั เตรยี มรอยมาลัยใหญคลองดว ย” บวั ออกความคิดเห็น “แลวพูห อยละ เราจะใชอะไรด”ี พ่ีพกิ ลุ ถามข้นึ “สุวรรณหงสทรงพหู อ ย งามชดชอยลอยหลงั สนิ ธุ เพยี งหงสทรงพรหมมินทร ลินลาศเลื่อนเตอื นตาชม” บัวเอย บทเหเรอื ของเจาฟา ธรรมธิเบศรฯ ออกมาอยา งแผว เบา พรอ มเอยข้ึน “บัววา รอยเปนระยา ทรงเครื่อง ดีหรือไมเจา คะ” บัวมองท่ภี าพแลวเอยออกมา พ่ที ้งั สองคน ตาลุกวาวเม่ือนึกถึง พ่พี ิกลุ กบั พ่ีขวัญ เรยี น ดา นการแกะสลกั มา ยอ มตองผานการเรียนงานฝมืออ่นื ๆมาเชน กัน เชนการรอยมาลัย แลงาน ใบตอง เพราะเปนศลิ ปะแขนงใกลเคยี งกัน ยง่ิ ตองมาประจําโรงแรมที่หา งไกลแบบน้ี ย่ิงตองฝก ใหค รบทกุ ดาน “ดีเลยบัวพี่เห็นดว ย ง้นั บวั รอ ยมาลัย แลว ก็ทาํ พูหอยดวยนะ เดี๋ยวพ่ีกะจาํ นวนใบตองกบั ดอกไม แลว ก็พวกผลไมท่ตี องเตรียมแกะสลัก พีพ่ กิ ลุ เอย บอก เม่อื การเตรียมงานทกุ อยา งเรียบรอยแลว ก็แยกกนั ไปทํางานตามทีไ่ ดรบั มอบหมาย เวลาบา ยคลอยจวนเจยี นเลิกงาน พ่บี อยกว็ ง่ิ หนา ตน่ื เขามาทคี่ รัวใหญ โดยมบี รรดา หัวหนา ครัวมารวมกันเชนเดมิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๗ วนั น้ี เปนหนา ท่คี รัวไทย โดยฝมอื บุคคลนริ นาม ทีท่ ุกคนเขา ใจวา เปนปาสุภา ซง่ึ บวั เหน็ วา ดยี งิ่ ทเ่ี ขา ใจเยีย่ งนั้น อาหารในถาด หมดเกอื บจะทุกอยา ง ยกเวน เพียงไกไ หวเทานนั้ เปน ที่ฮือฮาของบรรดา คนในครัว “สรปุ วาครวั ไทยทาํ สําเรจ็ ภารกจิ ลลุ วงไมตองมาลนุ กันอีกแลว นะ” เฮยี เหมา พดู ขนึ้ “โลงไปที หลายปแ ลว ท่ีคณุ ภพไมแ ตะอาหารเลย เอาเปนวาตอ ไปหากคุณภพอยากกิน อยางอ่ืนคอยสั่งเปนม้อื ๆ ไปแลวกันนะปา ฉนั กลวั ทาํ ไปแลว แกไมกินอีก ลองกนั มาต้งั หลายป” พีจ่ อรจครวั นานาชาติใหความคดิ เห็นบา ง ลองกนั มาหลายปแลว ขอเพยี งผูเปน นายกนิ ได เขาก็ไมไดร สู ึกวา แพห รอื ชนะอีกแลว “เอางัน้ กไ็ ด กินไดซะทปี า กโ็ ลง แยกยาย แยกยาย” ปา สุภาพูดจบ ก็หัวเราะเดนิ กลับ อาณาจกั รครวั ไทยของแก หากใหค นภายนอกเดา เหมอื นวา ปาจะดใี จเพราะครัวไทยชนะ แตไ มใ ชเ ลย แกรูสกึ ดีใจที่ ไดป ลดภาระไปใหบัวมากกวา OOOOOOOOOO เวลาการจัดเตรยี มงานทหี่ นกั หนวงไดจบสน้ิ ลงแลว ทุกแผนกทาํ งานกันอยา งหนกั แทบ ไมไ ดหลับไมไดนอน โดยเฉพาะทมี สลกั ผกั ผลไม ทต่ี อ งทาํ งานหามรงุ หามคา่ํ เพราะงานปราณตี รายละเอียดเยอะ ตองพับใบตองไลส ีอยางละเอียดทลี ะช้นิ อีกท้ังยังตอ งแกะสลกั ผักผลไมเพื่อ เตรยี มสาํ รบั สาํ หรบั อาหารเวลานที้ ้ัง สามคนน่ังทอดอาลัยอยา งหมดเรี่ยวหมดแรง อกี ไมนาน งานเลีย้ งก็จะเริม่ แลว เวทีการแสดง ซมุ ตางๆ จัดเตรียมไวอ ยางครบครนั โดยเฉพาะแขก ท่เี ร่มิ มาแอบสองมองดพู ื้นทีจ่ ดั งานอยา งอดใจไมได บา งกเ็ รม่ิ ถา ยรปู เกบ็ ไวเ ปน ท่รี ะลึก แตก็ยังไมมีใครกลาเดนิ เขามาภายในเพราะยังไมถงึ เวลา ไมนานพบี่ อยหวั หนา เด็กเสริ ฟ กว็ ่งิ กระหดื กระหอบ เขา มาทางหญงิ สาวท้งั สามคน ท่ีน่งั ชมผลงานตัวเองอยู

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๘ “แยแ ลวบัว ปา สภุ าเรียกใหไ ปพบดว น มเี ร่ืองใหช ว ยแบบปฏเิ สธไมได” พ่บี อย บอกเพียง แคน ้นั กร็ ีบกวกั มอื ใหบวั ว่งิ ตามไป หญิงสาวทั้งสามคน มองหนากันเลกิ ลกั แลว่งิ ตามพบ่ี อยไปยังหอ งครัวไทยอยา งรวดเรว็ ขณะนภ้ี ายในหอ งครัว บรรดาพนกั งานตางยืนปรกึ ษาหารือกนั ดวยสีหนา เครง เครยี ด โดยมพี ่ี ทพิ ยผดู ูแลเคร่อื งหวาน นงั่ หนาซดี ไมม สี ีอยูกลางวงลอ ม “มากนั พอดีเลย ปา มเี ร่ืองจะปรึกษาพวกเราทุกคนโดยเฉพาะบวั ” ปาสุภาเอย ข้ึนสีหนา ยงั ดเู ครง เครียด “มสี ง่ิ ใดหรือเจาคะปา สุภา” หญงิ สาวรางเล็กเอยข้ึนเสยี งไมด ังนกั “ก็ทิพยนะ สิ ถายทองรุนแรง คิดวาคนื น้คี งน่ังซุมไมได ปาตอ งหาคนมาแทน ทนี ้งี านรับ แขก ตองใชค นทหี่ นา ตาดี และรปู รางสะโอดสะองสกั หนอ ยเพ่ือใหง านนา ดู ปาเลยอยากถามบัว วา พอจะทาํ ขนมไทยเปนรเึ ปลาลูก” ปา สุภาเอยข้ึน พ่ขี วญั กบั พี่พกิ ุลเขา ใจไดด ี เพียงยมิ้ ปนหัวเราะเล็กนอ ย เพราะคนหนง่ึ ก็ ทว ม อีกคนกค็ ลํา้ แบบคนอยูทะเล แมที่น่จี ะมีคนหลายเชอ้ื ชาติ แตห ากพอเลือกสรรคนที่งามตา ไดก็นา จะดีกวา “กพ็ อทําไดบางเจาคะ วาแตป า สภุ าจกั ทําเครื่องไทยชนดิ ใดบา งเจาคะ” หญงิ สาวเอย ถามข้นึ สหี นามิไดต น่ื เตน กระไรนัก ดว ยเพลาทม่ี ีการจัดเลี้ยงแขกบานแขก เมืองภายในวงั บวั มักจะถูกเลือกเพือ่ ใหเปนผแู สดงวธิ ีการทาํ เคร่ืองคาวหวานเสมอ ดวยมีฝม อื แลหนาตางดงาม “ไมม อี ะไรมากหรอกบัว แคทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เพราะขนมอยา งอ่นื เตรียมไว หมดแลว อนั นแ้ี คท ําสดเพอื่ ใหแขกดู เลยเลอื กขนมที่รูจักกนั เปนสว นใหญ” ปาสุภา บอกหญงิ สาวรา งเลก็ ตรงหนา “ไดเจา คะปาสุภา” บวั ย้ิมรับ ขณะท่ีสหี นา ปา สภุ าดขี ้นึ เหลือเวลาอีกไมนานจะเริ่มงานแลว โชคดีจรงิ ๆ ที่พอ รูว า บัวมฝี มอื ในการทําอาหาร ขนมไทยก็นาจะทาํ ไดเ ชนกัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖๙ “ดีเลยบัว รีบไปเปล่ียนเส้ือผาเรว็ ๆ งานจะเร่ิมแลว” ปา สภุ าเรง สวนพ่ที พิ ยย ืน่ ชดุ ใหด ว ย ใบหนาซีดเซยี ว “พิกุล กับขวัญไปชวยนอ งใสชดุ นะ” ปา สภุ าเอยขึน้ ขณะที่บวั ดชู ดุ ท่จี ะตอ งใส “มเิ ปน ไรเจา คะ ชุดเชนนีบ้ วั สวมใสได ฝากพ่ีขวญั และพ่ีพิกุล ดแู ลเรอ่ื งจัดวางเคร่อื งคาว หวานดวยนะเจาคะ บวั คงมิอาจชว ยเหลอื ไดแลว ” หญิงสาวหนั ไปบอกพี่พกิ ุล แลพีข่ วัญ พ่ีทง้ั สองคนพยกั หนา ตอบมาและยม้ิ ให บวั จงึ ได คลายใจแลเดนิ ออกไปเปลีย่ นผา นงุ บรรยากาศภายในงานขณะนี้ แขกเหร่อื เร่มิ ทะยอยเขามาแลว แสงไฟสีสมออ นดอู บอุน เสียงบรรเลงดนตรีไทยดงั ระร่ืนไปทว้ั งาน เมือ่ ผสมกับกลน่ิ ของดอกไมยิ่งหวานจับใจนกั เรอื พระ ที่นัง่ ศรีสุพรรณหงส ท่จี ัดแสดงบรเิ วณลานกลางงานริมบึงบัว เปน ทส่ี นใจอยา งมาก บรรดา แขกเหรือ่ ตางเขา มาช่ืนชม แลสัมผัสดวยความแปลกใจ ถึงวัสดุทใ่ี ช และการประดษิ ฐประดอยที่ วิจติ รตระการตา มเิ คยไดเ หน็ ทใี่ ด บางยนื ถกกนั บางกถ็ ายรปู อยไู มห าง บัดน้ี กลุม ผแู สดงศิลปะทางอาหาร เร่ิมเดินอยางเชอ่ื งชา ในชดุ ไทยสไบแลโจงกระเบน ทองเหลอื งอรา ม เขามาเขามานงั่ ประจําท่ี เหตุทตี่ องใชโจงกระเบน แทนผาถุงทด่ี ูสวยงาม เรยี บรอ ย ปา สภุ าใหเหตุผล วา เพอื่ จะไดขยับขยายรางกายไดง า ย มริ ุม ราม เพราะเราตอ ง ทํางานไปดว ย สวยไปดว ย สตรีรา งเลก็ ที่เดนิ มาหลงั สดุ เปนที่สนใจของทุกคนในงาน เพียงปรากฏตวั กท็ ําให แขกเหรอื่ นง่ิ คา ง มิใชเ พียงความงดงามออนชอ ยเทานั้น แตก ลับมคี วามกลมกลนื ในบรรยากาศ ไดอ ยางนา เหลือเช่อื ทกุ การกาวยา ง การน่ัง แมแตก ารจบั สไบ กด็ ลู ่นื ไหลดเู ปนธรรมชาติ ตอนน้ี หญิงสาวเร่มิ ตอกไขเปด ลงในถวยลายครามทจ่ี ดั เตรยี มไว แยกไขแดง โดยใชม อื เรียวบางชอ นออกอยา งเรยี บงา ย ไมน านไขแ ดงทีร่ ีดไวเ จาะเอาแตด า นใน โดยเอามวกดา นนอก ออกกไ็ ดเกอื บคอ นชามใหญ ใชไ ขเปด ประมาณ ย่สี ิบฟอง ตจี นขนึ้ ฟู

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๐ เคร่ืองใชสะดวกสบายนกั หากเปนทีท่ ีบ่ วั จากมา จกั เอาไมผา เปนสีแ่ ฉก แลหาสงิ่ ใดมาขัด รัดเชอื กไว มิขึ้นฟงู ายเยย่ี งนี้ เม่ือไขแดงขึ้นฟไู ดท่ีมมิ ากไป คะเนดแู ตพอดี ก็หนั มาต้ังกะทะ ทองเหลือง นํานํา้ ตาลมาเชือ่ มใหข นพอดี มใิ หแ กจนเปนยางมะตมู ตงั้ ไฟเดอื ดแลว ก็ใหยกลง การหยอดทองหยิบน้ัน ตองหยอดขณะที่น้ําตาลเช่ือมน่ิง จึงจัดเปนวงสวย มอื เลก็ คอยๆ บรรจง เอาชอนตักไขแดงที่เตรียมไว หยอดตําแหนง เดมิ มเิ คลื่อนจนไดแผนกลมมิใหญน ัก ขนาด พอดี พลกิ ไปมาแชมชา พอนํ้าตาลเดอื ดไขสุก ก็ใชกระชอนชอนขน้ึ มาพักไวจานใหญ แลนาํ ตะเกียบคีบ ขณะทีก่ าํ ลงั รอน เหน็ หาหยบิ (ซ่ึงเรยี กวา ดอกจอก) วางลงในถวยเลก็ ใหอยูต วั จากนน้ั ก็เรมิ่ ลงมือทาํ ฝอยทอง แลทองหยอด ทุกอิรยิ าบถ น่มิ นวลออนชอย แลมีสมาธิ มิสนใจ ผูค นรอบขา ง มเิ ขินอาย แลมิสบตาใคร จงึ มริ วู า มสี ายตาของใครบางคนจองมองอยู ขณะท่ี การแสดงวิธที าํ อาหารแลขนมผานพน ไปคอ นคนื บดั นงี้ านเล้ียงจักเริ่มเขม ขนเต็ม ที บรรดาแขกเหรอ่ื ทอี่ มิ่ หนําสําราญ กเ็ ร่ิมดมื่ กินสรุ าเมรยั มไิ ดสนใจงานศิลปะอกี แลว เหลา ผู แสดงการทําอาหาร เริ่มทะยอยกันเดนิ ออกไป เหลือเพียงบวั ทย่ี ังทาํ ใหแหมม ผหู ญงิ ท่ีมารอเปน ชดุ สุดทาย จึงไดออกจากบริเวณชา กวา ผูอ่นื เมอื่ จดั เครอ่ื งหวานชดุ สุดทายใหแขกเรยี บรอ ย หญิงสาวรา งเลก็ กเ็ ดินออกจากงานไป อยางเงียบๆ มิไดห นั ไปมองผูใด เมอื่ เดนิ มาถงึ ทางเดนิ คอ นขา งมืด ก็มีรา งสงู ใหญข องใครบาง คนท่ีบวั มิเคยเห็นหนา มาขวางเอาไว พรอ มกลิ่นสุราเมรยั คลงุ กระจายไปทวั่ กาวยางมาหาหญิง สาวอยา งชา ๆ ดว ยสายตาหื่นกระหายทา ทางนา กลวั บัวถอยหลังอยา งขวัญหาย ชายผูนแี้ ตง กายดวยเสื้อผามีรสนิยมเชน เดียวกับคุณพ่ี หนา ตารึก็คมเขม ดูหลอเหลา ใยมกี ิรยิ าตํา่ ทรามถึง เพยี งนี้ “บัวขออนุญาตผา นทาง เพอ่ื ไปทคี่ รัวนะเจา คะ” หญงิ สาวบอกออกไปอยา งใจดสี ูเ สอื แล เดนิ เลียบเคียงอีกฝง ใหหา งจากชายรางสูงใหญผ นู ั้นทส่ี ดุ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๑ ยงั มิเดินผานดี มือใหญก ็มาควา ท่ีขอแขนเล็ก แลวกระชากไปใกลตัว หญงิ สาวทต่ี อนนี้ หวาดกลัวอยา งเตม็ ที่ พยายามดงึ ยอ้ื แขนที่ถูกจับไวอ ยา งสุดแรง พลันระลกึ ไปถึงพวกโจรชว่ั ท่ี กักขฬะแลหนื่ กระหายทีบ่ ัวเคยหนมี า ตอนนี้รา งนอ ยสั่นเทาดว ยความกลวั เพราะมสิ ามารถสู แรงมอื ใหญนั้นไดเ ลย “อยา ทําสะดีดสะดง้ิ รรู เึ ปลา วาฉันเปน ใคร ไปกบั ฉนั เดีย๋ วจะจายใหอยา งงาม” เสยี งพูดปนกล่นิ ของสรุ า ทําใหบัวยงิ่ นกึ หวาดกลัว คนทนี่ ใ่ี ยเห็นผูหญิงเปนของซอ้ื ขายดั่ง หญิงงามเมอื งเชน น้ี รางเลก็ ดน้ิ รนสุดแรง จนทําใหผ ชู ายคนนัน้ อารมณฉนุ เฉยี ว ทัง้ ฉดุ กระชาก ลากถูก็ยงั มิยอม ประหนง่ึ สจู นตัวตาย เมอ่ื เห็นผหู ญงิ ทีอ่ ยากได ไมม ีทาทางจะคุยไดง ายดวยเงนิ จึงใชกําลังในการจัดการแทน แรงจากกําปน ใหญ ทก่ี ระทบเขา กับหนา ทอ งของรา งเลก็ ทาํ ใหบัว ถงึ กบั ทรดุ ฮวบไป ทง้ั น้ําตาทย่ี ังนองหนา “หมดสิ้นแลว รา งกายทีส่ ถู นอมไวม ใิ หแ ปดเปอ นมลทนิ บัดนจี้ กั ตองมาแปดเปอนราคี คาว ชั่วชีวิตของบวั นน้ั สัมผัสผูชายเพียงคุณพอ แลคุณพเี่ ทา น้นั หากวันนบี้ ัวจักตอ งหมนหมอง โดยมสิ มยอม กม็ ิใครม ชี ีวติ อยอู ีกตอไป” บวั คดิ ไดเพียงแคน ั้น รางนอ ยก็คอ ยสน้ิ สติไป OOOOOOOOOO ภายในหองนอนกวาง หญงิ สาวตัวนอยในชดุ ไทย มีเส้อื สูทสวมทบั อยนู อนหลบั ไหลอยา ง ไมไดส ติ ที่หางตายงั มคี ราบนา้ํ ตาหลงเหลืออยู ตัวเล็กเพยี งแคน้ี บอบบางถงึ เพยี งนี้ แคค ิดกวิน ภพก็กํามอื แนน จนเสน เลือดท่มี ือข้ึน วันน้เี ขายืนมองหญงิ สาวอยูท ่ีระเบยี ง ทุกอากัปกริ ิยาอยู ภายในสายตาโดยตลอด จนเห็นความผดิ ปกติของชายคนหน่งึ ท่ีมองจอ งอยใู กลๆเปน เวลานาน โดยทร่ี า งนั้นไมรสู กึ ตัว เหมอื นเชน ทุกคร้ังเม่อื ทํางาน จะคลา ยวา เขา ไปอยอู กี โลกหนึ่ง ไมส นใคร

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๒ เพยี งไมน าน ทเ่ี ขาละสายตา เพอ่ื เดินเขาไปหารางเลก็ ทเ่ี ดนิ ออกจากงาน เสียงการตอ สูดิน้ รนก็ ดังข้นึ ไมมีแมก ารกรีดรองเหมอื นผูหญงิ ทวั่ ไป เมอ่ื เขาเดินไปถึง เหน็ เพียงผูชายรางสงู ใหญ กําลังอุมรา งเล็กในชุดไทย ที่ไมไดส ติ ไวเทาความคิด โดยทีไ่ มรูตวั มือเขากเ็ ตม็ ไปดว ยเลือด พรอมกองซากบางอยา ง ท่ีมองดู เหมือนไมใ ชม นษุ ย หญิงสาวในชดุ ไทย ทต่ี อนน้หี ลดุ ลยุ ไมเปนระเบยี บ จนตัวเขาเองตอ งถอด เสอ้ื สูทท่ีสวมอยูมาคลุมให จากสภาพท่ีเห็นแขนขา และหนา ทองใตส ไบ มรี อยแดงแสดงใหเห็น วาบัวสูจนยอมตายเหมือนกัน หากวา ตื่นขน้ึ มา สภาพจติ ใจจะเปน อยางไร เขาไมส ามารถ คํานวณไดเลย รา งเลก็ ตรงหนา เริ่มขยับตัวเลก็ นอย ดวงตาสวยไดร ปู ลมื ขึ้นอยา งเชอื่ งชา พรอ มนาํ้ ตาท่ี ไหลรินออกมา อาการส่นั เทาเร่มิ มีใหเ ห็น จนตัวเขาเองตองเอ้อื มมือไปสัมผัสมอื เล็กบางเพื่อ ปลอบโยน เพียงสัมผสั แผวเบา มือนั้นกก็ ระตกุ ข้นึ ไปวางทีห่ นาอก เพือ่ จบั มอื อกี ขางกาํ ไวแ นน “อยา ทําบัวเลยเจา คะ บวั กลวั แลว” รา งเล็กยกตวั ข้นึ มากอดเขา เอาไว กม หนาตวั สั่นเทา ทัง้ ท่ีหนา ทอ งยังเจ็บระบม อยา งไม อยากรับรูอ ะไร “บัว น่พี เี่ อง” เสียงนุมหวานลกึ ทีค่ ุนเคยดงั ข้ึนมา จนหญิงสาวตอ งรีบหนั กลบั ไปมอง ความทุกขท่เี กบ็ กน้ั เอาไว บดั นีไ้ ดถาโถมมาใสต ัวเธอเสยี แลว รางเล็กตรงหนารอ งไหจ นตวั โยน นา สงสารยง่ิ นัก “คณุ พ่เี จา ขา บัว...บวั แปดเปอนมลทนิ เยยี่ งนี้ มิมีหนา จกั พบคุณพ่ีไดแลว ฮอื ออ...” เสียงหญิงสาว รา่ํ ไหสะอึกสะอนื้ พดู จาแทบฟง ไมเปนภาษา “บวั …บวั ยังไมเ ปนอะไรนะ พไ่ี ปชว ยบัวไวทัน” เสยี งของผชู าย ท่ีเหมอื น แลไมเหมือนวา อยูด วยกนั มาต้ังแตเดก็ เอย ขึน้ ไมดังนกั “แต..นอกจากคณุ พอ แลคุณพี่ บัวกม็ ิเคยใหช ายใดถูกเน้ือตองตัว แลสมั ผสั รา งกายใหมัว หมองเลยนะเจา คะ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๓ เสียงหญงิ สาวเรมิ่ สงบลง บัดนี้แกมทีซ่ ีดเผอื ด กลับเปลงปล่ังขนึ้ อกี ครง้ั ถึงแมบ วั จะเกง มี ความสามารถ แตแทจริงแลว เธออยภู ายในวงั มาต้ังแตย ังเล็ก ถกู เสี้ยมสอนใหเ ปนบตุ รทีด่ ีตอ บดิ ามารดา แลตองสงวนกายไวเ พอื่ ผูชายอันเปนทร่ี กั แตเพียงผเู ดียว มเิ ชนนน้ั จกั กลายเปน หญิงมมิ คี า โลกภายนอก เร่ืองความเปนไปของชาวบา น มิเคยรบั รู บัวรูเพียงผชู ายมหี ญิงไดห ลายคน แตห ญิงจักมชี ายท่รี กั ไดเ พยี งคนเดียวเทาน้ัน แมวาคณุ พอ จะมมิ ีผูอืน่ มคี ณุ แมเ พียงผเู ดยี ว แต การมีเมยี ไดห ลายคน เปน ส่งิ ทบี่ ัวรับรูแลเขาใจ “บัวยงั เหมือนเดิม ไมไ ดห มองมวั อะไรเลย” พูดจบ มอื ใหญก ็เอ้ือมไปเชด็ น้ําตาที่ขางแกม ใหอ ยางแผวเบา ใบหนา เลก็ กม ลงอยางเกอ เขนิ เอียงอาย แตก ม็ ไิ ดปดปอง คร้นั เมอ่ื ไดส ตจิ ึงคดิ ไดวาน่มี ิใชค ณุ พข่ี องเธอ แตเ ปน คณุ ภพเจาของเกาะแหงนี้ ฉบั พลันบวั ก็เหลือบไปเหน็ หลงั มือที่ เปอ นเลือดของคุณภพ มือเลก็ ความือใหญทข่ี า งแกม ลงมาดอู ยา งรวดเรว็ “คณุ ภพมีแผลนี่เจาคะ” กวนิ ภพ ท่ีมองจองหนาอยไู มนานก็หลดุ ขาํ ออกมา อารมณ เปล่ียนไดรวดเรว็ จรงิ ๆ “ไมเ ปน ไรหรอก แคน ดิ หนอยนะ ” ชายหนมุ ที่บัดน้ีหวั เราะกไ็ มไ ด รอ งไหก ไ็ มออกตอบ กลับมา “ทําเย่ียงไรดเี จาคะ สมุนไพรทน่ี ก่ี ็มมิ ี บวั จักลงไปทแี่ ปลงปลกู หามาทํายาใหค ณุ ภพกอน นะเจาคะ” หญิงสาวยงั คงหนาตื่นอยางทาํ ตวั ไมถูก ลมื มารยาทกลุ สตรีทีเ่ คยมีจนหมดสนิ้ “งั้นบวั ลงไปขอยากับปา สภุ ามาใหฉ นั ก็พอ ไมม ีอันตรายอะไรแลวละ” ชายหนมุ บอก กอ นทจี่ ะเหน็ รา งเลก็ กระโดดลงจากเตยี งอยา งลมื เจ็บ วง่ิ ไปทีป่ ระตู แม ลืมมารยาทไปบา ง แตก ย็ ังกา วยา งแผวเบาเสมอ ไมน านรา งเล็ก กอ็ อกจากหองไป พรอ มเสอ้ื สทู ท่ีสวมทับสไบสีทองอราม หลงั จากนั้นไมน าน เสยี งเคาะประตูก็ดังข้นึ พรอมรา งเลขาคนสนทิ ทก่ี าวเขามา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๔ “นายครับ เราจัดการสงผูชายคนนนั้ ออกจากเกาะไปกบั เรือแลวครับ สภาพดไู มไดเ ลย แตจากทีส่ ืบมา มันเปน ลกู ของคนใหญคนโตพอสมควรทีเดยี วที่มาพักผอนท่ีน่ี ไมแ นวาตอไป ทางเราอาจมปี ญหาไดค รบั ” วิทยารายงาน แตส ีหนา กม็ ไิ ดดตู ่ืนเตนหรอื เดือดรอ นอะไร “ดี ปลอ ยใหมเี ร่อื งไปเลย ฉันไมไดสนุกมานานแลว” รา งใหญของผเู ปน นาย กลับมาเหีย้ มโหดอีกครงั้ อยางท่ีเคยเปน ‘งานนคี้ ุณภพตองเลน สนกุ อยางถงึ ใจแน’ วทิ ยาคิด พรอมรอยยม้ิ เห้ยี มเกรียม เชน กนั กับผูเปนนาย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๕ ตอนที่ 7 : อาหารเปนยา หลังจากเหตกุ ารณเ ม่อื คืนทีผ่ านมา ปา สุภากใ็ หบวั พักท่ีบา น ยงั มิตองออกไปทาํ งาน ตอนที่บัวลงไปขอยา เพอื่ นาํ มาใหคณุ ภพ ปา สภุ าทเ่ี ห็นสภาพหญิงสาวผมเผา ยงุ เหยงิ แลตาม เนื้อตัวแขนขา มรี อยบอบชาํ้ เปน วงกวาง เส้ือสูททค่ี ลุมกายอยูแมจะปกปดรางกายได แตเมอ่ื มองดอู ยางจรงิ จงั สไบทสี่ วมใส กม็ ไิ ดเรยี บรอ ยสวยงาม เพลานน้ั ปาสุภาถึงกับโกรธเกร้ียว อยา งรุนแรง แลอาสาขึ้นไปใสย าใหคณุ ภพ และพูดคุยปรึกษาดว ยตัวเอง “คุณภพ ปา ไมย อมนะคะ ตองจัดการขั้นเดด็ ขาด มาทาํ หนูบัวอยางนี้ไดยังไง” ปาสุภา อารมณค ุกรุน ขณะท่ีมือกข็ ยบั ใสย าใหผเู ปน นาย ทีย่ มิ้ บางอยูขณะนี้ “ผมสงมันออกจากเกาะไปแลว ครับปา ไมตอ งเปนหวง” แมจ ะเปน ถงึ เจา ของอาณาจกั ร แหงน้ี แตคุณภพ ก็ใหความนับถือปา สภุ าเสมอื นญาติผใู หญ ดว ยรวมสรางกนั มาตัง้ แตเริม่ อกี ทัง้ เรอื่ งเกย่ี วกับอาหารของทีน่ ีท่ ้งั หมด ก็มอบหมายใหปา ดูแลไดอ ยางเต็มท่ี ซึง่ พนกั งานสวน ใหญก ็ทราบดี “ดีแลวคะ คนอะไรหยาบชา ขนาดแขกคาสโิ น หรือแขกที่ผับ ยังไมม ใี ครกลาทํารา ย พนักงานของท่นี ี่เลย มนั ใหญม าจากไหนกัน” ปาสุภา ยังมอี ารมณกรนุ โกรธในใจ เอย ขน้ึ อีกครงั้ ขณะเร่มิ พนั ผาพันแผลใหเ จานายที่เธอ เคารพรกั โดยมบี ัวมองอยูขางๆ ฟง บทสนทนาแลพยกั หนาตามหงึกๆ คาสโิ นแหงนี้อยบู นเกาะ ทโ่ี ดดเด่ียวแบบปด ลกู คาทมี่ าพกั มกี ารคดั เลือกมาเรยี บรอยแลว ตองมเี งินมากพอจึงจะ สามารถมาทน่ี ี่ได ทีไ่ มม ีใครหาเร่ือง เพราะรูดีวา หากมปี ญหาอยบู นเกาะกลางทะเล คงมิใช เรื่องดแี น กอนออกมาจากหอง คณุ ภพและปา สุภา จึงบอกใหบัวกลบั ไปพกั คราแรก คุณภพจกั เอา เรือเร็วสงหาหมอในเมือง แตบ ัวมเิ ปนไรมากแลว แลเข็ดจากการน่งั เรอื จงึ บอกปด ไป ปาสุภาจัด ยารูปรา งไมคนุ เคย มาใหจาํ นวนหน่งึ ดว ย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๖ เชา วนั น้ี บัวหยดุ อยทู บ่ี าน แลตรงกบั วันหยุดพี่ดาวพอดี ก็มมิ กี ระไรมากนัก มเี พียงกลมุ พนักงานทีห่ ยดุ เชน กัน มาน่งั สนทนาทแ่ี ครหนาบา น ดวยเพอ่ื นพ่ีดาว ท่ีอยบู านพกั หลงั ไมไ กล กนั นกั เพิ่งจกั คลอดลกู อวบอวนนา รกั โดยดานขางวงสนทนา บวั กาํ ลงั ขุดดินดําท่ีไปนํามาเพม่ิ มาจากน้าํ ตก ดแู ลแปลงผกั ท่ี กําลังผลิพอไดกนิ แลตน มะลิท่ีติดสินบนไว กเ็ รม่ิ มปี มุ ดอกออกมาใหเ ห็น ครงั้ นี้ บัวตกั มาเพียง หนาดินกระจายๆ ไปทวั่ บรเิ วณ ปอ งกันคุณพ่เี ดินตกหลมุ บาดเจ็บอีก เวลาผานไปไมน าน พที่ ี่คลอดลกู กบ็ นวา น้าํ นมไมพอเลย้ี งลกู แก คงตอ งไปหาซื้อนมผง เล้ียงเดก็ ทใ่ี นตวั เมอื งมาเก็บไว ตอ งส้ินเปลอื งอยางมากแนๆ บวั หันไปมองเด็กผูช ายตวั อวนกลม แลวยมิ้ ออกมานอ ยๆ “พ่ีสายหยดุ ใหบ ัวลองทาํ แกงเลยี ง เรยี กน้าํ นมดกู อนดหี รือไมเ จาคะ หากนาํ้ นมไมมา จรงิ ๆ จักคอยเสรมิ อีกหลายเพลากวาเรือจะออกไปตวั เมือง” บัวหันไปถามแมข องเจาเด็กตวั อว นกลม ทบี่ ดั นีก้ าํ ลังนอนหลับอยบู นทน่ี อนบนแคร “ดสี ิบัว ถาไดผลพี่จะไดไมตอ งซื้อนม ไมง ัน้ เปลืองแยเ ลย แลวอีกหลายวนั ดว ยเรือถงึ จะ ออก” พีส่ ายหยุด หันมาตอบอยางดีใจ ยงั ไงเสีย หากมีชอ งทางทาํ ใหน ํ้านมไหลยงั ไงกด็ ที ส่ี ุด “ไดเ จาคะ ตอนนี้ตัวเลก็ หลับแลว พสี่ ายหยุด มาดูวธิ ีทาํ ดวยกด็ ีนะเจาคะ เผอื่ วา บวั ไป ทาํ งาน พี่สายหยุดจักไดทําเองได หญงิ สาวเอยขน้ึ พรอ มเดินเขา ไปภายในครวั โดยมพี ่ีสายหยุด เดินตามไปไมร อชา ตอนนี้ บัวเร่ิมมองหาเครือ่ งทต่ี องใช หลงั จากกลบั มาจากเมืองครานั้น ครวั ทีน่ กี่ ็เริม่ มขี อง ที่จําเปนครบถว น โดยพี่ดาววางมือจากครัวไปอยา งถาวร ปลอ ยทกุ อยา งใหเปน หนา ท่ีของบวั ถึงคราวของขาด กใ็ หร บี บอก พี่ดาวจกั รบี หามาให เครื่องปรงุ ทส่ี ําคัญของแกงเลียง มิมีอะไรมาก บัวหยบิ กะป หอมแดง กระชายสด กงุ แหง ปน และพริกไทยดํา จาํ นวนไมม ากออกมา จากน้นั เดนิ ไปที่ตเู ยน็ หากุงสดทีม่ ตี ิดไวประจํา ปอก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๗ เปลือก และชักไสสีดําออก ผาทก่ี ลางหลังพอใหส วยงาม เสรจ็ แลวกพ็ ักไว ใบแมงลักขาดมไิ ด บัวเดินออกไปท่ีแปลงผัก ทต่ี อนนีผ้ กั มากมายเร่มิ ชชู อ ใหเหน็ บัวเลอื กเดด็ ใบแมงลัก บวบเหล่ยี ม ทก่ี ําลงั งาม แลเดนิ ถือตระกรา ไปทรี่ วั้ ไดตําลงึ มากาํ ใหญ สว นฟงทองมเี หลือจากครงั้ ท่ีทาํ แกงบวดใหพ ่ดี าวครึ่งลกู นํามาห่นั ชน้ิ ขนาดพอดีคาํ พดี่ าวเดนิ เขามาถงึ ในครวั ไดหัวปลขี นาดใหญมาหนง่ึ หัว ท่ีบวั ไหววานพี่ดาวเขาไปเกบ็ ท่ี ขางปา ตอ งหามกอ นเดินเขามาในครวั ตอนน้ีของที่ตอ งการเตรียมครบหมดแลว บัวก็นําหมอ ใส นาํ้ ตัง้ ไฟ ขณะท่ีรอนา้ํ เดือด กห็ ันมาโขลกหอมแดง กะป พรกิ ไทยดํา กระชายสด กุงแหง จน ละเอยี ดดี เมอ่ื นํา้ เดือด กน็ ําเครื่องทเ่ี ตรียมไวใ สลงไป กลนิ่ หอมเริม่ กระจายออกมาจาก เครอื่ งแกง ก็นาํ กงุ สดใสตามลงไป แลวตามดวยผักท่ีสกุ ยาก เชน หวั ปลีหน่ั หยาบ บวบเหลย่ี ม ฟกทอง หลังจากนั้นกช็ ิมรส “บวั ไมใ สเ คร่อื งปรงุ เหรอ” พี่สายหยดุ ถาม ขณะที่เหน็ หญิงสาว เริ่มชมิ นา้ํ แกงแลว “มติ องปรุงรสเจา คะ กะปท ําใหเค็มอยแู ลว แลความหวานของผกั เขามาผสม จักกลม กลอมยิ่งขึน้ ” บัวตอบกลบั ขณะทเี่ ตรยี มเอาตาํ ลงึ แลใบแมงลักที่เหลอื ตามลงไป เมอื่ ทกุ อยา ง เสรจ็ ส้ินแลว “พ่ีเหน็ ที่ตลาดเขาใสข า วโพดออน กบั แครอทดวย บวั ไมใ สเหรอพเ่ี ห็นมขี า วโพดออนใน ตเู ย็นดวยนะ”พสี่ ายหยดุ ถามขึ้นอกี ครง้ั ขณะที่บวั ตักแกงลงในถวยขนาดใหญ “หากตองการกินเพ่ือเรียกนาํ้ นม มิควรใสเ จาคะ แกงเลยี งเปน ยาเย็น หากใสพริกสด แล ขา วโพดออน ทเี่ ปน ผกั รอ นกจ็ กั มไิ ดผล แกงเลียงจกั ขาดความสมดุล หากตอ งการเผ็ดกใ็ ส พริกไทยไดบ า งเจาคะ ยงิ่ กินตอนท่ยี งั รอนยง่ิ ดีนะเจา คะ เสียดายมมิ ีเหด็ มิเชนน้นั จกั ดูนา กิน กวานีเ้ จา คะ มาเถิดพ่สี ายหยดุ มาลองชิมด”ู บัวบอกพีส่ ายหยุด พรอมถอื ถว ยแกงเลยี ง เดินนําออกไป ขณะท่พี สี่ ายหยุด กค็ ดขา ว ตามมาดวย “อรอ ยมากเลยบวั ” พ่ีดาวพดู ขนึ้ พรอ มรอยยิม้ ขณะทีม่ อื ถอื จานขา วไวเม่ือใดมิรไู ด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๘ “แลว มนั มีอะไรทกี่ ินแลวดมี งั่ ละ บวั เผ่ือพีจ่ ะไดจดไว” พสี่ ายหยุดมองบัว อยางเร่ิมมี ความหวงั ขนึ้ มา “ท่ีบัวพอจะรกู ็มี หวั ปลี ขิง มะละกอ ฟกทอง กุยชา ย ตําลงึ ใบกะเพรา ใบแมงลัก พรกิ ไทย มะรุม เจาคะ ดีทัง้ นนั้ แตอ ยา งอนื่ ก็ตอ งกนิ เพ่ิมเตมิ ดวยนะเจาคะ จะไดบ าํ รงุ รางกาย” บัวนั่งไลเรียงใหพ่ีสายหยดุ ฟง เร่อื งอาหาร และคณุ คาตางๆ ทางยา เรอ่ื งน้ี เปนเร่ืองทบ่ี วั ถูกส่ังสอนมาอยางเขมขน เพราะอาหารคอื สว นที่สาํ คญั สาํ หรบั เจา นายภายในวงั อกี ทัง้ ยังเปน ยามิใหเจา นายเจ็บปวย แลใชรกั ษาไดดวย เคร่อื งปรุงรอนเย็น ถกู จบั ใหท อ งจาํ ต้งั แตยังเด็กเม่อื เขาวงั ในคราแรกทเี ดยี ว เวลาผา นไปเร็วย่ิง วงสนทนาตอนนี้ เรม่ิ แตกระแหงไปคนละทิศละทาง เพราะตองกลบั ไปเตรียมของสาํ หรบั เพลาเย็น บัวเองกเ็ ชน กนั หลงั จากเสร็จจากสํารบั เยน็ แลว บวั ก็กลบั เขามาที่หองนอน ขณะท่พี ด่ี าว ยังน่งั รับลมกับ ลงุ เย็น อยูท่แี ครหนาบาน ความทรงจาํ บางอยาง ท่ีพยายามลมื ก็กลับมาอีกหลงั จากเหตุการณ ทีถ่ ูกลวนลามเมือ่ คืน บวั พลันนึกไปถึงเร่อื งโจรยองสะดมกักขฬะ แลคุณพอที่สนิ้ บุญยังตดิ ตา แมว า อยูทนี่ ่ีจะมมิ ีปญหา แตก ็อดท่จี กั คดิ ถึงเมอื่ วันวานคร้ังอยูท่เี รือนมิได บวั ดงึ ลิ้นชัก ออกมาเบาๆ หยบิ กลอ งเล็กทพ่ี ีด่ าวหามาใหท ีอ่ ยูขางเข็มขดั ทอง เปด ดภู ายในเปน แหวนพลอยสี แดงลอ มเพชร ของดูตางหนาคณุ แมท่ีคณุ พอทานสวมใหในวันแตงงาน หลังจากที่คุณแมส ิ้นบุญ พระยาภักดบี ดินทรผ ูเ ปนพอ กไ็ ดมอบไวให แลดา นหลงั สลักสกุลเอาไว นี้คงเปน เครอ่ื งยนื ยันสิง่ เดียว ท่ีบอกไดว าตนเองเปน ใคร มสี าแหรกมาจากที่ใด บัวเก็บแหวนเขา ไปตามเดิม พรอมถอนหายใจอยางแผวเบา ‘คุณพ่เี จาขา วนั น้นั ทบี่ วั เหน็ ท่ีหนาศาลพระภูมใิ ชค ุณพห่ี รอื ไมเ จาคะ แลวคุณภพเปนผูใ ด เหตใุ ดจึงหนาเหมือนคุณพเ่ี ย่ียงนี้ หากคุณพม่ี ีตวั ตนจริงจกั มาหาบัวไดหรอื ไมเ จา คะ เพียงแคในฝน กย็ งั ดี’ บวั ราํ พึงในใจ เมือ่ รางกายบอบช้ํา จิตใจก็พลอยออ นแอไปดวย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗๙ OOOOOOOOOO เวลาน้ี ภายในหองทํางานของกวนิ ภพ วิทยาเลขาคนสนิท กเ็ ขามารายงานเร่อื งสําคญั จากเหตกุ ารณท เ่ี พ่ิงเกดิ ขน้ึ เม่ือไมนาน “ตอนน้ที างกรุงเทพฯ กําลงั รอ นใจมากครบั คนที่คณุ ภพจัดการไปวนั น้ันเปนหลานของผู ท่ีมีอํานาจอยางมากในขณะนี้ ผมวา คุณภพคง ตองลงไปจัดการดวยตวั เองแลวละ ครับ” วิทยารายงาน ขณะทน่ี าํ้ เสยี ง ก็ยังราบเรียบเปนปกติอยเู ชนเดมิ “หหึ ึ ทแ่ี ทก็ใหญไ มเ บา ดีเหมอื นกัน ไมไดไ ปบานใหญนานแลว เดีย๋ วพรุง น้ฉี ันจดั การงาน ท่นี ก่ี อน เผ่ือวาไปนาน มะรนื นีเ้ ตรียมเครื่องบนิ ไวดว ย” น้าํ เสียงของผเู ปนนาย กม็ ิไดอาทรรอน ใจไมตางกัน กวินภพ นัง่ คดิ อะไรบางอยางอยูค นเดยี ว ไมน านก็สง่ั เลขาหนาหอ งใหตามเขม อดีต หนว ยรบพิเศษฝม อื ดีทถ่ี ูกใสรายจนตอ งออกจากราชการ เขามาพบ “คุณภพคะ คุณเขม มาแลว คะ ” เสยี งเลขาหนา หองกดผานอนิ เตอรค อมรายงาน “ใหเ ขามาเลย” ผูเปน นายสงั่ “ครับคณุ ภพ” เสียงเขมเอย ข้นึ หลังจากทีเ่ ดนิ เขา มาภายในหอง “เขม วนั มะรืนฉนั จะไมอ ยูที่น่ีนะ อาจจะซักพกั ใหญเ ลย ใหหาคนมาคมุ เพม่ิ ดวย ฉนั วา ชว งน้ีมีอะไรแปลกๆ” ผูเปน นายส่งั น้าํ เสยี งไมป กตอิ ยางทีเ่ คยเปน “อะไรทาํ ใหค ุณภพคดิ แบบน้ันครับ” อดีตหนว ยรบพิเศษถามข้นึ “ไมรูสิ ฉันแคสังหรณใ จ ไปเถอะ เตรยี มคนใหพ รอ ม” หลังจากที่เขม ออกไปแลว กวนิ ภพ เอนหลงั ลงที่เกาอี้พรอ มถอนหายใจ ‘กลับมาพหี่ วงั วา เราจะยังไดอยดู วยกันนะ’ ชายหนมุ หลับตาแลว ถอนใจชา ๆ คิดถึง เรือ่ งราวในอดีตท่เี คยผานมา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๐ OOOOOOOOOO ทค่ี รวั ไทย เชาวนั นบี้ วั กลบั มาทาํ งานตามปกติ ทุกคนภายในหองตางเขา มารุมลอ มที่ หญงิ สาว ถามไถถงึ เรอ่ื งราวทเี่ กดิ ข้ึนจนแทบฟงไมทัน บัวไดแ ตเ พียงย้มิ ให เพราะปา สภุ าแยง ตอบจนหมดส้ิน นานพอสมควร วงสนทนาก็เริ่มแตกกระจายกันไปทาํ งาน “บัวอาทติ ยน้ไี มตอ งทาํ อาหารขนึ้ ไปใหค ุณภพนะลกู ทานจะไปจัดการธรุ ะทีก่ รุงเทพฯ” ปา สุภา หนั มาบอกบวั เสยี งไมดงั นกั “หรือเจา คะคุณปา คุณภพจักไปวนั ใด นานหรือไมเจา คะ” บัวเอย ถาม สหี นา เปน กังวล คุณพข่ี องเธอจักไปทีใ่ ดกนั “ไปพรุง นี้เชา วนั นแี้ กใหเ ลขาโทรมาบอกวา งดเชา กบั เทยี่ งเลย เด๋ยี วแกจัดการเองในหอ ง เพราะตองรีบทํางานใหเสรจ็ ” ปาสภุ า บอกกลบั มา ขณะกาํ ลงั หนั ไปดาพบ่ี อย ที่มาแอบกินอาหาร การงานในครัว ยงั เปนเชน เดิมเหมอื นทกุ วัน มิหนักหนานกั เพราะงานใหญเ พ่งิ ผานพนไป ตอนนไ้ี ดเ วลาเลกิ งานแลว บวั ขอปา สุภาใชค รัวเชน เดมิ โดยทป่ี า กม็ ถิ ามกระไร เพียงย้มิ ใหแ ลว ก็ เดินออกจากหองไป แมนวาคณุ พี่จกั สัง่ งดอาหารเชา เทยี่ ง แตม ิเหน็ วาจกั ส่งั งดของวา ง ถา เชนนนั้ บัวจักจดั สํารับของวา งใหนะเจาคะ ตอนนบี้ วั เอาเมลด็ อัลมอนด มาแชน้าํ รอ นใหเ ปลือกรอ น แลว นาํ มา ตําใหล ะเอียด ไมนานก็หนั ไปเช่ือมนา้ํ ตาลใหขนกรองแลว พักไว จากนนั้ ก็นําไขไกมาแยกไขแดง ตีใหฟ ูมากกวา ตอนที่ทาํ ทองหยอด เมอื่ ไดทกี่ พ็ กั ไว นาํ เมล็ดอลั มอนดต ําไวแลว เทลงในนา้ํ ตาล ยกข้ึนตัง้ ไฟอกี ครัง้ กวนใหเ ขากัน ตองระวังกนกระทะไหม เม่ือเห็นวาขนดีแลว จงึ นําไขท เ่ี ตรยี มไว และน้ําดอกไมเ ทศ (น้ําดอกกุหลาบ) น้าํ หญาฝร่นั ผสมลงไปดว ยกัน บดั นก้ี ล่ินหอมของนํ้าดอกไมเ ทศ ตลบอบอวลไปท่วั บรเิ วณ เมอ่ื กวนจนขน ก็

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๑ ชิมรส หวานมากนอ ยตามแตใ จ รสชาติพอดแี ลว แลขน จนกดพมิ พไ ดก ็ยกลง บัวเร่ิมเอา ทองคาํ เปลวช้ินเลก็ ๆ เข่ยี ลงท่ีพิมพจากนั้นก็ตักขนมทขี่ นไดท่ีลงไป อดั ใหเ ต็มพิมพเมื่อเสร็จก็ เคาะออก ทองจักตดิ อยทู ่ีตรงหนา เอาขนมที่เสรจ็ แลว คอยๆ วางท่ีโถแกว ขนาดไมใหญนักทีละ ชน้ิ จนเต็ม ก็จดั การอบควันเทียนทงิ้ ไว เม่ือเสรจ็ บัวกเ็ ดนิ ไปท่ีตูเย็น นําเนื้อหมู มนั หมู เน้อื ปูตมสกุ เนือ้ ไก น้ํากะทิ ผกั ชี ออกมา จากนัน้ บวั กน็ าํ เน้ือทง้ั สอี่ ยา ง มาสับรวมกันจนละเอียด จึงนาํ รากผักชี พริกไทย กระเทยี มปอก ตําเขา ดว ยจนแหลกดี กน็ ํามาคลุกกับเนื้อท่ีเตรียมไว เมือ่ เขา กนั ดแี ลว กน็ าํ ไขเ ปด สามฟองตใี ห ข้นึ เล็กนอ ย สวนอีก สองฟองใชเฉพาะไขแ ดงแยกไวต างหาก นําไขท่ตี ไี วเรียบรอ ยแลว ผสมลง ในเนื้อทีค่ ลุกไว เตมิ น้าํ ปลา นํ้าตาลหมอ แลหัวกะทิขนหยอดตามลงไป เคลาใหเขา กนั อกี ครั้ง (หากไมม ่นั ใจรสชาติ ใหตกั ลงในใบตองเล็กนอ ย ลองยางชมิ ดู)เมอื่ ไดรสพอดแี ลว ก็เอาหอม ผกั ชี ท่ีหัน่ ละเอยี ด โรยตามลงไป เสร็จแลว ตกั ใสในถวยใบเลก็ ๆ เอาไขแ ดงทแ่ี ยกไวเ ฉพาะ ทาที่ หนา เอาผักชโี รยทับอีกคร้งั จดั ลงลังถงึ นงึ่ ใหสุก ขณะท่รี อ บัวก็เดนิ ไปเก็บกิง่ ดอกแกว มารอยกระแตเชน เดิม ตอนนี้ภายในลงั ถึง ไอน้าํ แล กลนิ่ อาหาร หอมออกมาตลบอบอวลแลว บวั กเ็ ดนิ ไปจดั เรียงไวในจานที่มฝี าครอบ เพือ่ มิใหเ ยน็ เสียกอน แลว เดนิ ไปท่ีโถ นาํ เทยี นอบออกมา ปด ฝาเขา ไปแบบเดิมจนมดิ ชิด นาํ ใสถ าดรวมกนั จัดการคลุมผา สขี าวสะอาด เดนิ ออกจากหอ งครัวไป กอก กอ ก กอ ก เสียงประตหู นา หองไมดังนักเชนทุกคืน กวินภพเดนิ มาเปดเชน เดิม แตครัง้ น้ีตา งออกไป หญิงสาวรางเลก็ ยืนถอื ถาดรอเขาเกอ เขินอยูทหี่ นาหอง จนทําใหเขาเองก็ประหลาดใจ “บัวรมู าวา คณุ ภพจะไปเมอื งหลวงวนั พรงุ บวั จึงทําทองเอกมาไวใหค ุณภพ ระหวาง เดนิ ทางเกรงวา จักหวิ เจา คะ แลบวั กท็ ํามาอว น มาเปนของวาง เหน็ วามิไดร ับสิ่งใดเลยเพราะมวั แตท าํ งาน” หญงิ สาวหนาแดงระเรอื่ กมหนาขณะทพี่ ูด และไมค ดิ จะเดินเขาหองเขาเลย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๒ “ขอบใจมากนะ” กวินภพ ตอบกลับ เออ้ื มมอื หนงึ่ ไปรบั ถาด อกี มอื ดึงขอมอื เล็กๆ เพ่ือให เขา ไปในหอง เพียงไมน านผูห ญิงทีต่ ัวเลก็ กวา เขามาก ก็มายืนอยูดา นขา งโตะ กินขาวภายใน หอง ขณะทม่ี ือยงั เกาะกุมกนั อยู ชายหนุมรา งสูงใหญน งั่ บนโตะ โดยทมี่ ีถาดวางอยขู างๆ มือ เรียวยาวเปดผา คลมุ ชา ออกอยา งเบามือ เพยี งเปดผา กลิ่นหอมของเทยี นท่ีรมขนม ก็กรุน ออกมา ประสานกบั กลนิ่ ดอกมะลิ และดอกแกว ทกี่ ระแตนอ ยปนอยู ชายหนมุ ดึงรา งเล็กเขามาหา มือหนึ่งโอบเอวบางไวอยางแผว เบา อกี มือหนงึ่ ใชน ้วิ คอ ยๆ เข่ียที่ลกู ผมทีล่ ลู งมาเพราะเหงือ่ ซึม คงเปนตอนทต่ี ง้ั ใจทาํ อาหารใหเขา รางกายเลก็ ๆ สัน่ เทา ดว ยไมเ คยอยใู กลบ รุ ุษมากขนาดน้ีมากอ น(ในยามทร่ี สู กึ ตวั ) แตก็มิไดคดิ หนหี รือปด ปอง เพยี ง กมหนา นอ ยๆ จนชายหนุม ตอ งเชยคางขึ้นมาเพื่อใหมองเหน็ หนา “พ่ีไปไมนาน ถาจัดการปญ หาเสร็จ จะรีบกลบั มา” เสยี งทมุ ตา่ํ เอย ข้ึนไมด ังนัก พรอ มรมิ ฝป ากทีข่ ยับอยางเช่อื งชา เขามาหาหนา ผากมนได รูป หญงิ สาวเขนิ อาย จนจดั ทาวางมอื วางไมไมถ กู ดูเงอะงะชอบกล ชายหนุม จึงคอยๆ จบั แขน เลก็ ท้ังสองขางมาโอบท่ีเอวตวั เองไว ท้ังสองน่ิงอยูเชน นัน้ เน่ินนาน โดยไมก ลา ววาจาใด

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๓ ตอนท่ี 8 : แตห นหลัง บนเครอ่ื งบนิ สวนตัว ในยามเชา ขณะทีเ่ ดินทางออกจากเกาะไปกรุงเทพฯ เบาะท่ีนง่ั ขา ง กาย มีโถขนมทองเอกหอมฟุงอยู ภาพหญงิ สาวท่ีคนุ เคยยงั อยูในความทรงจํา รางกายหอมกรุน นุมนม่ิ และบอบบาง ไมน าเชื่อวาจะแอบขนดนิ ท่ีน้าํ ตกของเขา ไดมากมายถึงเพียงนั้น แคค ดิ ไป ถึงหญงิ สาวท่เี หงอ่ื โทรมกาย ขณะท่ีเขาแอบมองดูอยูหางๆ รอยยิม้ ท่ีมมุ ปาก กแ็ ยมออกมา จากน้ันไมนานกก็ ลับมาเครงเครยี ดอีกคร้งั การทเ่ี ขาตอ งออกมาจากเกาะ ไมน า จะเปนเหตุ บงั เอญิ ใชเวลาไมนานนัก กวนิ ภพก็เดนิ ทางมาถงึ กรุงเทพฯ โดยมชี ายรางใหญใ นชดุ สดี าํ หลาย คน มารอรับที่ลานจอดสนามบิน “มันอยทู ไ่ี หน” ผูเปนนายเอยถาม ขณะที่เลขาคนสนทิ เปดประตูรถคันใหญสีดําดา นหลัง ให พรอมมืออีกขางทถ่ี อื โถขนมไว “ตอนนี้ยงั อยูทบี่ า นรักษาตัวครับ คนของเราเฝาดูอยู คณุ ภพจะเขา ไปจรงิ ๆ เหรอครับ พวกผมจัดการใหด ีกวา” ชายชุดดาํ เอยขึ้นหนาตาเครง ขรึม “ไมต อง เรื่องนฉ้ี นั จัดการเอง” กวนิ ภพ กลา วจบกเ็ ดนิ ข้ึนรถ โดยมรี ถสดี าํ คันใหญป ระกบ หนา หลงั อีก สองคัน OOOOOOOOOO ภายในหองครัว ที่คาสิโนใหญบ นเกาะทีโ่ ดดเดี่ยว วนั น้ี บวั แทบไมมีสมาธใิ นการทาํ งาน เมอ่ื คํานงึ ถงึ เร่ืองท่ีเกดิ ข้ึน หนาหญิงสาวก็แดงเปน ลกู ตําลงึ จนปาสุภายังเปนหว งคิดวา จับไข มาคอยคลําเนอื้ ตัว และบอกใหหญงิ สาวออกไปพัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๔ เมื่อคนื หลังจากทน่ี ิ่ง อยใู นทาเหมอื นวา จะซบองิ กันเนิ่นนาน คุณภพกพ็ าบัวมาสงที่หนา เรือน โดยจูงมือเลก็ ไวตลอดทางทีเ่ ดินมา เพลาค่ําแลว ในยามน้นั มิมีพนักงานมาเดินพลกุ พลาน ทงั้ คูเดนิ เคยี งขา งกนั โดยมิมคี ําพูดใดตลอดท้ังเสนทาง หญงิ สาวทําไดเ พียงกม หนา เอียงอายทาํ สง่ิ ใดมิถกู หากมผี ูใดเหน็ ภาพซอนทางดา นหลัง เสมือนเหตกุ ารณเยี่ยงนี้ เคยเกิดขึ้นมากอ นใน มโนสาํ นกึ ของบวั ชา งคนุ เคยนัก เมอ่ื ถงึ ที่หนาเรอื น คณุ พ่ีคอ ยๆ เอามือลูบที่แกม ใสแผวเบา พรอ มเอย วาจาแปลกๆ “ไมว า อะไรจะเกิดขนึ้ จําไวเสมอวา พ่ีไมเ คยตองการอยหู างจากบวั …เขาบา นเถอะ” มือทล่ี บู แกมคอ ยๆ ลดลงจนแนบท่ขี างกาย ไมนาน ก็เดินหนั หลงั จากไปไกลจนลบั ตา ในตอนนี้ บวั เดนิ ออกจากหองครวั มาทร่ี ิมนา้ํ ตกในปาตอ งหาม นง่ั เหมอมองสถานที่ท่ี เจอกับคณุ ภพครั้งแรก ผูท่มี ีหนาเหมือนคุณพ่ี ไมค ิดวาเพยี งเจอกนั ไมน านนัก กลับมีเหตกุ ารณ มากมายเกิดขน้ึ ‘คุณภพจักใชคนท่ีบัวรอคอยมาต้งั แตย ังเลก็ หรือไมเ จา คะ’ คิดไดเ พยี งไมน าน โลกทง้ั หมดก็มืดดบั ไป เพราะมีอะไรบางอยางมาคลมุ ทีห่ ัว หญิงสาว รา งเล็กตวั ลอยขึ้น อยางมิอาจตอ ตา นได สองมือสองเทาดนิ้ รนแตก ็ไมเ ปนผล “ใชอ ีนร่ี เึ ปลาวะ ทค่ี ุณดนัยตอ งการตัว” เสียงดดุ ันนา กลวั ดังข้นึ “ใชแ นพ ี่ คนนแี้ หละ” ชายอีกคน ตอบกลบั พรอมสง รปู ที่ถา ยไวในงานมาใหดู “เออ ดที ีม่ ันมาน่ังที่น่ี ปลอดคนดี พามันไปที่เรือหลังเกาะเลย” เสียงชายทีเ่ หมือนจะเปน หัวหนา คนเดมิ ตอบกลับมาอยา งนากลัว หญงิ สาว ขณะน้ีถูกแบกไวทบ่ี า จนตวั ระบมไปหมด นานพอสมควร กวา ที่จะมาถึงยงั เรอื ทจ่ี อดเอาไวห ลงั เกาะท่ีเปลยี่ วไมม ีคน เพลาน้ี เรือเร่มิ เคลือ่ นทแ่ี ลว บวั ท่ียงั อยูในถุง พยายามด้ิน รนจนหลดุ ออกมาได รอบตวั มีแตผูชายรูปรา งสงู ใหญน า กลัว มคี นหนง่ึ ทีห่ นา ตาคุนเคย เหมือน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๕ คนท่ีอยบู นเกาะ แตบ ัวจําไมไดวา คอื ใครเดินเขามาหา แลเอาเชือกมดั ที่มือและเทา แมน พยายามดิน้ รนขดั ขนื ก็ไมเปน ผล “จับบัวมาทาํ ไมเจาคะ” เสยี งหญงิ สาวเอย ข้ึนถาม “พดู เพราะจริงอนี ี่ ก็ไปโปรยเสนห ไวท ่ไี หนบา งละ เขาถงึ ไดใหม าจบั ตวั เนยี้ ” ผูชายเสียง ดุดนั ตอบกลบั มา “บัวไมเ คยทาํ เย่ียงน้ันนะเจาคะ” เสียงสน่ั เทาของหญิงสาวดงั ขึ้น ‘นม่ี ันเรอ่ื งอันใดกนั ’ “เงียบไมตอ งพูดมาก เดีย๋ วขากจ็ ับมัดปากไวแ ลว จะลาํ บาก อกี ไมน านกถ็ งึ ทแ่ี ลว เอง็ ก็จะ ไดส บายไปตลอดชวี ิต” พดู จบ ชายคนนัน้ กห็ ันหลังเดนิ ออกไป OOOOOOOOOO ท่หี นา คฤหาสนหลงั ใหญ รถคนั สีดําทง้ั สามคันมาถึงทดี่ านหนา แลว วิทยาเล่ือนกระจก บอกยามรักษาการหนาประตรู ว้ั ไมน านประตูกเ็ ปดออก รถทั้งหมดแลนเขา ไปในบานไมเรว็ นกั จนถงึ ประตทู างเขา ชายรา งใหญใ นชุดสทู สดี าํ เดนิ ออกมาสายตาดดุ ัน จนคนรบั ใชที่มาคอยทา กลัวจนตวั ส่ัน ขณะมาเชิญใหไปที่หอ งรบั แขก โซฟาขนาดใหญเ วลาน้ี ผชู ายสองคนกาํ ลังน่ังตรงขา มกนั บรรยากาศไมนาเขาใกล “แกจะเอายังไง” กวนิ ภพเอยขึน้ ใบหนา เรยี บเฉยไมมคี วามรูส กึ “ก็ไมเ อายงั ไง แกสงนังนน่ั มาใหฉ นั ไมง นั้ ลุงฉัน ไมปลอ ยใหแ กไดอ ยูอยา งสบายแน” ผูช ายอกี คนพดู ข้ึน คลายวา เหนอื กวา “แกแนใ จเหรอทีม่ าตอรองกับฉนั ” รางสูงยดื ตวั ขน้ึ พรอมปนในมือสองไปท่ีหนา ผากของคนตรงขา ม จนมองตามไมทนั เหลาผชู ายรางใหญรอบตัว ตางชักปนในมอื ออกมาอยางรวดเรว็ ตามผูเ ปนนาย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๖ “แก แกกลาเหรอ” บัดนคี้ นท่ีคิดวาตวั เองเปน ตอ เริม่ มอี าการปากคอส่ัน ไมค ิดวาใครจะ กลา ดหู มิ่นไมเ กรงกลัวอํานาจ หลานชายเพยี งคนเดียว ของรฐั มนตรที ่ยี ิง่ ใหญข ณะนี้ “แกกลาหาเรือ่ ง โดยท่ไี มส บื ประวัติของฉนั ไดยงั ไง ขอเตอื นอีกครัง้ หากแกยงุ กบั ผูหญิง คนน้ันอกี ฉันไมเอาแกไวแน” กวินภพ พูดขน้ึ เสยี งเขม อยา งนา กลัว กอ นลดปนลงแลวเดนิ ออกไป ไมหันกลบั มามองอกี ดนยั ชายหนมุ ที่มรี อยบนแผลหนายบั เยนิ จากการปะทะคร้งั ท่แี ลว บัดนีห้ นา ย่งิ ซดี ลงไป จากเดมิ อกี เพราะไมเ คยเจออะไรแบบนม้ี ากอ น รีบโทรศัพทด วยมอื ทส่ี ัน่ เทา พดู คุยไดไ มนาน เหงื่อกาฬ ก็แตกซา นอยา งตกตะลึง แลว รบี โทรศัพทอีกครั้ง ดว ยมือท่ีส่ันเทาย่ิงกวา เดิม “เอาอีน่นั ท้งิ ไป” คาํ สงั่ เสียงดังออกมาจากรมิ ฝปาก พรอมโทรศัพททีเ่ ลื่อนหลุดจากมือ นัง่ ลงอยา งหมดแรง OOOOOOOOOO บนเรอื ทล่ี อยอยูกลางทะเล หางออกจากเกาะไปมากในขณะนี้ ชายรา งใหญ มองผหู ญงิ ตวั เล็ก ท่ถี ูกมดั มอื มดั เทา หนา ซีดเผอื ดอยูดานขาง กอ นท่ีจะหันไปสง่ั ลกู นอ งที่อยบู นเรอื “โยนมนั ทงิ้ ไป นายสงั่ มา อีน่ีเปน ผหู ญิงของคณุ ภพ” คนเปน หัวหนา ตะโกนอยา งหัวเสยี ไมคิดวา ผหู ญงิ ท่ถี ูกจา งวานใหมาลักพาตัว จะเปนคนทไี่ มควรยุง ผูชายทีบ่ วั คนุ หนาเดินเขา มา พรอ มลากตวั หญิงสาวไปทีด่ านหลงั ของเรอื เม่อื ถึงที่กป็ ลด เชอื กทีม่ ัดมือมัดเทาออก “พี่ขอโทษจริงๆ พ่ีมีเรื่องตอ งใชเงนิ พช่ี วยบัวไดแคน ้ี หวังวา บัวคงโชคดีเอาตัวรอดได” พูดจบ พีช่ ายทห่ี นา คนุ เคย ก็ผลักบัวออกจากเรือลงไปในนํ้า โดยทง้ิ เชอื กทีม่ ัดตามลงไป “พี่ ผมจัดการเรียบรอ ยแลวครับ แลว เร่อื งเงนิ ละ” ชายคนนนั้ เดนิ กลับมาหาผูทเี่ ปน หวั หนา พรอ มถามขึน้ อยา งกลาๆ กลวั ๆ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๗ “เออ เหมอื นเดิม เอ็งกลบั ไปที่เกาะ ทาํ เปนไมรูไมเหน็ อะไรนะ เดีย๋ วศพมันลอยขน้ึ มาคนก็ คงคดิ วา มนั ตกนํา้ ตายไปเอง” รา งเลก็ ที่ขณะน้ีกําลังจมลงไปในนํ้าอยางไมส ามารถชว ยตัวเองได ราํ พึงเพยี งในใจ ‘คุณพเ่ี จาคะ ครั้งน้ีบวั คงไมอ าจรอดชวี ิตแนแ ลว แตหากวา บญุ ยงั พอมีเหลือ บวั สญั ญา เจา คะ วา จกั หดั วายน้ําโดยพลนั ’ คิดไดเพียงเทานั้น รา งเลก็ ก็คอ ยๆ จมลงไป OOOOOOOOOO ริมแมน ้ําสายใหญ หญิงสาวรปู รางบอบบาง นุงหม ผา แถบแลโจงกระเบน ผมปก สนั้ (ทรง ผมมหาดไทย)ใสทองแลแหวน แสดงใหเหน็ วาเปน เจานาย ตอนนก้ี าํ ลงั ยนื สง่ั บา วไพรใ หช วย ประคองชายหนมุ ขน้ึ มาจากนาํ้ ดว ยทา ทีเปนกังวล ‘น่นั บวั แลคุณพ่ี เหตอุ ันใดจงึ เหน็ เยีย่ งน’้ี บัว ทีต่ อนนย้ี นื เปน เงารา ง กาํ ลังมองดูเหตกุ ารณ ที่เกิดขึ้นอยา งใกลช ดิ โดยคนทีอ่ ยูรอบๆ มองไมเ หน็ ตวั ‘หรอื บัวจักตายเสียแลว จึงเปน วญิ ญาณรอนเรมาถงึ ทีแ่ หงนีไ้ ด’ หญงิ สาวทาํ ทา เหมอื นจะ รอ งไห แตไมนาน กจ็ อ งมองเหตกุ ารณท ีเ่ กดิ ขนึ้ ตอ อยา งสงสัย “ทา น ทา น ตืน่ เถดิ ” หญิงสาวทหี่ นาตาเหมือนบวั สงเสยี งเรียกไมด งั นกั สําเนียงติดจะ เหนอ ๆ บวั มคิ ุนชิน แลเอามือตบหนาเบาๆ เพื่อใหรสู ึกตัว คณุ พท่ี แ่ี ตง กายเย่ียงคุณภพ ยังนอน สลบไสลไมไดสติ หญงิ สาวจึงไดสัง่ ใหบ าวแบกข้นึ เรอื นไป “เปนเย่ยี งไรบัว ไดส ตหิ รือไม” ผชู ายมีอายุ ถามหญงิ สาวที่เดินขึ้นเรอื น ตามชายหนมุ ท่ี ถกู บาวไพร ยกมาวางทกี่ ลางเรอื น

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๘ ‘ใบหนาเชน เดยี วกับบวั ใยช่อื จงึ ยงั เหมอื นกันอีกเลา เจาคะ” รา งโปรง ใส ท่เี ดินตามขนึ้ มา อยา งเชื่องชา เอย ข้ึนอยา งมึนงงแลสงสยั แตห ากมิมีผใู ดไดยิน “ยังมิไดส ติเลยคะเจาคุณพอ ” “ฟน แลวขอรับนายทา น” บา วคนหน่ึง สวมโจงมอซอมิใสเส้อื ผิวดําคล้ําเอย ขนึ้ “ท่นี ่ที ีไ่ หน” เสยี งแผว เบา หลดุ ออกมาจากชายรา งใหญ ท่ีเพงิ่ ไดสติ “ฟน แลวรพึ อ ท่นี ่เี รอื นพระยาราชภักดีอยางไรเลา เปน มาอยา งใดจงึ มาตดิ อยทู ท่ี านาํ้ แหง นี้” พระยาราชภักดี ชายสูงอายผุ ูเปนพอ ถามขึ้น เพียงไมน าน รอบตวั ของบัวก็เปล่ียนไป ตอนน้ีหอ มลอ มไปดว ยบาวไพร แลดเู หมือนอยูที่ ใตถุนเรือน บัวมองไปรอบๆ ‘คณุ พี่ถูกบาวไพรจ บั ตัว’ หญงิ สาวอุทานดวยความตกใจ ยามน้ีคณุ พ่ีของเธอ แตงกาย เยยี่ งบา วไพรในเรือน โจงสีมอซอแลมิสวมเสอื้ ผวิ คลํ้าลงกวา เดิมยิ่งนกั รางทส่ี ูงใหญอยูแลว บดั นี้เต็มไปดว ยมดั กลา มนา มอง “สนั ดานจัญไรไมร ักดี ขาสอู ุตสาหส งเคราะหช วยเหลือไว แตกลับกนิ บนเรือนข้รี ดบน หลังคา จบั มนั โบยใหหลาบจําบัดเด๋ยี วน”ี้ บาวผูชายหลายคน เดินกรเู ขามาชว ยกนั จบั คุณพี่ผกู ไวท ข่ี อ่ื คาน แลมีเสยี งรา่ํ ไหข องหญงิ สาวประหนง่ึ ใจแทบขาดอยูไมไ กลนัก เสียงหวายทฝ่ี า อากาศไปกระทบแผนหลัง ดังกองเพียง ไมก่คี รง้ั เลือดกซ็ ึมออกมาเต็มแผน หลงั โดยมิมแี มเ สียงรองของคณุ พ่ี “เจาคณุ พอ อยา ทําอะไรคณุ พี่เลยเจาคะ บวั ไมดเี อง” เสยี งรอ งหามปรามดงั จนแทบจะขาดใจ เชน เดียวกบั รางอากาศ ทม่ี องอยกู เ็ ตม็ ไปดว ย น้ําตา ขณะทบ่ี าวผูหญิงก็ชวยกันจบั รา งเล็กไว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘๙ “กลา เรียกไอสถุลตาํ่ ชา วาคณุ พ่เี ชยี วรึ โบยอีกเอาใหม นั หลงั ขาด” เสยี งเหี้ยมโหดดดุ ัน ดงั มาจากพระยาราชภักดี ขณะที่บาวผูชาย กําลังเง้ือหวายสดุ มอื เพื่อโบยตอ รา งเลก็ ก็หลดุ จากการเกาะกุมของ บาวไพร แลเอาตัวเขามาขวางไว จนทําใหแ ผน หลงั เลก็ บาง โดนหวายมีเลอื ดซมึ ออกมาเชนกัน “บัว มึงออกมาบดั เดย๋ี วน”้ี เสยี งคาํ รามของผูเปนพอ ดงั กึงกองอกี ครง้ั พรอ มบาวไพรทม่ี า ดงึ ตวั หญิงสาวออกใหหาง ตอนนห้ี วายไดถกู เง้ือข้ึน รางโปรงแสงที่รองไหจนตวั โยน กว็ ่งิ เขา มาขวางคณุ พีข่ องเธอไวเชน กนั แตมมิ ีผลอนั ใด เลย หวายน้นั ผา นรางเธอไป บดั นเี้ ลือดทแี่ ผน หลงั ของคุณพซี่ ึ่มออกมาเตม็ ไปหมด แตบ ัวมิอาจ ชวยเหลือได “กูจักจับมึงใสต ะกราลางนํ้า จกั ไดม ิตอ งเหมน็ ฉาวโฉไ ปทัว่ แวน แควน เอามันไปขังไวที่ หอ ง” หลงั จากคาํ สงั่ ฟา ผา จากปากผเู ปน พอหลดุ ออกมา รา งของหญิงสาว ก็ถกู ลากถลู ูถูกงั ข้ึน ไปบนเรือน มเี พยี งเสียงครํ่าครวญอยางนา สงสารโหยหวนมาไมห ยดุ บดั น้คี ุณพข่ี องบวั สลบไปแลว รา งโปรงไดแตร องไหค รํ่าครวญอยเู ชน กัน หญิงสาวรอ งไห อยูเยยี่ งน้ัน จนเสียงทกุ อยา งเงยี บลงไปแลว บัวจงึ คอยๆ ลมื ตามอง บัดนเ้ี ปน เพลาคํา่ รอบกายมีแตความมืด ขา งกายมีชายหญงิ นงั่ อยูหนาศาลพระภมู ิเกา ใตต นไทรท่ีรมิ นาํ้ อยา งเงยี บเชยี บ ควนั ของธปู เหมอื นมา นหมอกบางๆ ภาพน้ีชา งคนุ ตานกั “พส่ี ัญญาไมวาจะเกิดชาติไหน พ่ีจะรกั บัวของพ่คี นเดยี วเทาน้ัน จะไมมีใครพรากเราจาก กันได” เสยี งคณุ พี่ เอย ขึ้นอยา งหนกั แนน มอื พนมไวอ ยางต้งั ใจ แลมองไปทหี่ นา ของหญิงอนั เปน ทีร่ ัก “บวั กข็ อใหสตั ยสัญญาเจาคะ ไมวา จกั เกิดอนั ใดขน้ึ บัวจกั รกั เพยี งคณุ พภี่ พเทาน้ัน ตราบ จนส้นิ ลมหายใจ” หญงิ สาว หันไปมองหนาชายพลัดถ่ินอันเปน ท่รี ัก หากแมนเพลาน้ี มไิ ดสมรัก กนั อยา งถูกตอง แตก จ็ ักยังรกั แลดูคณุ พี่ ใหสมกบั ที่คณุ พี่ ใหความรกั บัวมา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๐ รางโปรงแสง มองดูเหตุการณอ ยา งตื่นตะลึง ขณะชายหญงิ เดินจงู มือกนั ออกมาจาก ศาลพระภูมิเจา ที่พรอมหอ ผา หากแมน มสิ ามารถครองเรอื นอยูรวมกนั ได กจ็ ักไปสรางเรือนใหม เคียงคูกัน ‘คุณภพ’ เสยี งแผวเบา ลอดออกมาจากรมิ ฝปากของรางโปรง ใส เพียงไมนานก็มีเสยี งดงั ขึน้ รอบกาย บดั นท้ี ง้ั สองอยทู ่ีกลางปา รกทบึ ชายฉกรรจห ลายคน หอมลอมพรอมมือทถี่ อื ดาบ “อนี ่ชี างงามแท ถือวาพวกมงึ โชครายแลวกัน ท่ีมาเจอพวกกู” ชายผิวคล้ํา ทา ทางสกปรก แลรอยสกั เตม็ ตวั พดู ขนึ้ พรอ มเสยี งหวั เราะดังกอ ง โดยทผ่ี ชู ายลักษณะเดียวกัน มองที่หญงิ สาว รางเล็กอยางหน่ื กระหาย คณุ พีเ่ อาตัวมาขวางยืนบังรา งเล็กไว อยางปกปองพวกกลุมโจรทําทาไมใครพอใจนกั ทมี่ ี คนมาขัดขวางทง้ั หมดจึงเขา มารมุ คณุ พี่ ท้งั ตอยตี แลเอามดี ดาบฟน คุณพีส่ อู ยา งมิยอมแพ จน มโี จรหนง่ึ ในนัน้ พลาดโดนคณุ พี่ถีบจนดาบหลุดมือ บดั นค้ี ุณพ่เี ลอื ดไหลโทรมกาย สตแิ ทบไมมี อยูแลว แตก ็ยงั พยายามยนื หยดั เพอ่ื ปกปองหญงิ อนั เปนทรี่ กั “คุณพเ่ี จา คะ หากแมนชาติหนา มีจรงิ เราคงจกั ไดค รองรักกัน แตช าติน้ีเราทาํ บุญรว มกนั มานอ ยนกั หากมิใชคณุ พี่แลว บัวกจ็ กั มขิ อรักกับผูใ ด แมน ในชาตหิ นา บัวไปเกิดในภพไหน บัว ขอใหส ตั ยสัญญา วาจักรกั คุณพีเ่ พียงผูเ ดยี ว แลตามหาคุณพจี่ นไดครองรกั กนั ทกุ ชาตไิ ป” ชาย หนมุ ท่เี ลอื ดโทรมกาย หนั ไปมองหญิงคนรักอยางตกตะลงึ แตไ มอ าจเขา ไปหาได ‘หากมิมบี ัว กจ็ ักมติ อ งมีการแยง ชงิ กันอกี ’ หญิงสาวคิดขณะท่ีมองดูชายคนรักท่ตี อ สูมิ ไหวอีกแลว ‘หากแมนในครงั้ นคี้ ณุ พี่มิอาจรอด บวั กจ็ กั มขิ อมชี วี ติ อยู แตห ากคณุ พี่รอดไปได ไมว า เวลานานสกั เทา ใด บัวก็จักตามรักคณุ พท่ี กุ ชาติภพไป’ มือเล็กทจี่ บั ดาบของโจรทีท่ ําหลุดเอาไว กลัน้ ใจอยา งเต็มที่ เสอื กแทงดาบเขา ไปท่ี รา งกายอยางสดุ แรง เสียงดาบท่ีทะลุผานเนื้อ พรอมรอยยิม้ ทหี่ ันมาหาชายคนรัก ทําใหคน ตรงหนา ใจแทบขาดตาม ไมน านรา งก็ทรดุ ลงไปกองกบั พ้ืน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๑ “ไม........” เสยี งตะโกนดงั ปานใจจะขาด ของผูชายท่ีไมม แี มเ รี่ยวแรง บดั นีไ้ ดเ ขามาโอบ อมุ รา งไรวิญญาณของหญิงสาวคนรกั ไว รอบกายเต็มไปดว ยซากศพ รา งโปรง บาง มองเหตกุ ารณท ่ีเกดิ ขนึ้ ทกุ อยา ง ดว ยนา้ํ ตานองหนาเชนกัน ในยามนั้น สายตาของคุณพ่ี ไมม แี ววตาของคนที่มีชีวิตอกี แลว ไมว าผูใดเดนิ มาขวางคณุ พ่ีกจ็ ัดการทงั้ หมด อยางโหดเหย้ี มไมม ีสติ บัวมองภาพน้นั มไิ ดหวาดกลัว แตกลบั เจ็บปวดท่ีหวั ใจยง่ิ นกั คณุ พีร่ ักเธอ ถึงเพยี งนี้ หากเธอมีโอกาสไดกลบั ไป เธอจักมยิ อมใหค ณุ พี่ตองเจ็บปวดอีก “บวั วววว...” คุณพ่ี กอดทร่ี า งไรว ิญญาณของหญงิ อันเปนท่ีรักจนแนน ตะโกนเหมอื นใจ แทบขาด พรอมนํา้ ตาทน่ี องเต็มใบหนา ประหนง่ึ วาจะทาํ ใหร างไรว ญิ ญาณฟน หลบั คืนมาได บัวมองทภ่ี าพน้ันอีกคร้ังไมนาน ทุกอยา งก็ดับมืดลง OOOOOOOOOO ทค่ี ฤหาสนหลังใหญดูคลายวัง ภายในหอ งน้ําสวยหรู รา งใหญภ ายใตฝ กบวั แผนหลงั เต็ม ไปดว ยรอยแผลในอดตี อยูในทา นั้นเนิน่ นานเพอ่ื ผอ นคลาย เย็นนว้ี งศาคณาญาติจะเขามารวม รับประทานอาหารดวย เน่ืองจากไมเ จอหลานรักมาเน่ินนาน หลงั จากเหตกุ ารณประหลาดเม่ือ หลายปท ี่เขากลบั มา ดว ยรา งกายและจิตใจท่บี อบชาํ้ เกินกวาจะเยยี วยา จงึ ไมมใี ครคดั คานเมื่อ เขาคิดจะไปทาํ คาสิโน บนเกาะทเ่ี ปนมรดกหางไกล หลังจากออกมาจากหอ งนํ้า แตงตวั ไดไ มน าน กม็ ีโทรศพั ทรายงานจากบนเกาะ วา หญิง สาวหายตัวไป บัดนแ้ี ววตาท่ีโกรธแคนกลบั มาอีกคร้ัง เขาจะยอมใหเ หตุการณเ ชน น้เี กดิ ขึ้นอีก ไมได ในครงั้ แรกท่ีเหน็ รางเลก็ รมิ นํ้าตก เขายังคดิ วา ตวั เองเพียงตาฝาดไป แตไ มใชเ ลย แมแ ตร ส มือ ท่ีทาํ ของวาง แทนคําขอโทษมาใหย ังเหมอื นกัน และภาพท่ศี าลพระภมู ิ ทําใหเ ขามน่ั ใจวา บัว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๒ หาทางกลับมาหา ตามทใ่ี หสญั ญาไว เพยี งแตวา จาํ อะไรไมไ ด เขาจึงยังใจเย็นเพราะวางใจวา หากอยทู ่ีเกาะจะปลอดภัย “เตรียมเคร่ืองบนิ เดีย๋ วน้ี!!!” เสยี งดังอยางเก็บอารมณไ มอ ยู สงคาํ สั่งผานโทรศัพท ถึง เลขาคนสนิท ท่ตี กใจ เพราะไมเคยเห็นอารมณของนาย เปน เชนน้มี านานแลว ขณะทีก่ วนิ ภพ เดินมาดานลาง บรรดาคนรบั ใชห ลายคน ท่เี ตรียมของขน้ึ โตะ ตางหันมา มอง โดยมนี มทิพย ผูทีเ่ ล้ยี งดูมาแตเกิด เดินเขามาถามไถอยางตกใจ “คุณหนูจะไปไหนคะ เพิ่งกลับมา” เสียงนมทิพยเ อย ข้ึนทนั ที ทีเ่ หน็ คุณหนูอันเปนท่รี ัก กาํ ลังจะเดนิ ออกไป ดวยใบหนา เครง ขรมึ “นม ฝากบอกยกเลิกอาหารเย็นนะ ฉันตอ งรีบไปทเ่ี กาะ” พดู เพียงแคน ั้นรา งใหญก เ็ ดินลับ หายไป OOOOOOOOOO “คุณพ่ี....คุณพ่ี” รา งเล็กสะดงุ เฮอื กสดุ ตวั พรอมนา้ํ ตาทีน่ องหนา เหตุการณต างๆ ท่ีได เห็นมายังฝง อยูในความทรงจาํ ประตูเกา ๆ ท่หี องเปด ออกเมอื่ ไดยินเสียงละเมอ ขณะที่หญงิ สาว ก็หนั ไปมองอยางตกใจเชนกัน บวั มองรอบๆ หองทไ่ี มคนุ เคย แตภายนอกไดยินเสียงคลืน่ ดัง่ เชน เรอื นของพ่ดี าว ‘เธอรอด’ บวั คดิ “เปน ไงบางหนู ปวดหวั รเึ ปลา” หญงิ วยั กลางคน ตวั คอ นขา งอวบกวา พ่ดี าว พดู ดวย สําเนยี งคลา ยกนั เดนิ เขา มาจบั ที่หนาผากเล็กมน “บวั มาอยทู ่นี ี่ไดเยย่ี งไรเจาคะ” เม่อื เห็นหญงิ สูงวยั กวา ทาทางใจดี บวั จงึ ผอนกังวลลงได บาง “พูดเพราะจริง ปา กอ็ ยากรูเหมือนกัน เมือ่ วาน ผวั ปา ไปลากอวนแลว หนูก็ติดมาดว ย ที แรกนึกวา ตายไปแลว รอดมาไดถือวา ปาฏิหาริยเ ลยนะเน้ยี ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๓ ปา ใจดีพดู ข้นึ พรอ มลูบหวั บัวอยางแผว เบา หญิงสาวกมลงกราบคณุ ปา ใจดี แววตาสัน่ ไหวเศราโศกเปล่ยี นไปแลว ‘บัวจกั ตามหาคณุ พ่จี นเจอตามทไี่ ดใหสตั ยสัญญาไวเจาคะ ’ ใบหนาเล็กมแี ววตาม่ันคง ริมฝปากมรี อยยิ้มอยา งมีความหมาย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๔ ตอนที่ 9 : อาชพี ใหม เวลาน้ี ทีค่ าสิโน บรเิ วณหนา บานพกั คนงาน บรรดาพนักงานชายและกลมุ ชาวประมงได พากันถือคบเพลิงไฟฉาย และอปุ กรณต างๆ ท่ีสอ งแสงได อกี ท้งั ยงั พกอาวธุ ไปอยางครบมอื ตั้งแตมคี าสโิ นบนเกาะแหงนี้ ไมเ คยมีเหตุการณเชนน้ีเกดิ ขึ้นเลย ปาสุภากบั พีด่ าว ตาง พากันนัง่ รองไหสะอกึ สะอน้ื อยทู แี่ ครหนาบา นอยางทําตัวไมถ ูก เมือ่ วาน หลงั จากทปี่ า สุภาใหบวั ออกไปพัก เพราะเห็นทา ทางไมปกติ หนา แดงสลบั ซดี อยู เชนนนั้ จนเวลาเยน็ เกือบคํา่ ซงึ่ เลยเวลาเลิกงานไปนานมากแลว ดาวกไ็ ดเ ดนิ มาตามหา เพราะ เหน็ วา ผิดปกติ ท่บี ัวยงั ไมกลับบาน เมอ่ื คนื พ่ีๆ ทคี่ รวั กับปา สภุ าก็พากันนงั่ รออยูท ่บี า นท้งั คนื พอ ดาวและพนักงานในครัวผชู าย ตา งพากนั เดินตามหาทั่วบริเวณที่บวั นาจะไป แตก ไ็ มพ บ จนผา นคืนไป กย็ ังไมมีใครเหน็ รอ งรอย วนั นี้ในตอนเชา กลุมที่เขากะบา ยกม็ าชว ยหา รอบๆ พืน้ ท่โี รงแรม พอกะเชา เลิกจึงประชุมกนั วา คงตองกระจายไปรอบเกาะ สว นปาสุภา แจง คุณภพ ไปต้งั แตเ ม่ือเยน็ แลวดวยความเปนหว ง แมบัวจะมาอยทู ่นี ่ีไมนานนัก แตด ว ยเปน คนไม ชางพดู มารยาทเรียบรอยงดงาม และชว ยเหลือแบงงานมาทาํ เสมอ ทาํ ใหเปน ทีร่ ักของทุกคน แมแตค นในหมูบา นเอง เวลาที่บัวทําอาหารเสร็จ ก็จะคอยใหพ่ีดาว เอาไปแบง ปน ใหเ สมอ “ออกไปหาดานหลงั เกาะ ถาใครเหน็ รอ งรอยอะไรใหวทิ ยุเขามา” เสยี งน่งิ ขรึม กลา วดว ย สีหนาเปนกังวล กวินภพ มาถงึ ตง้ั แตเมื่อคนื แลว และยังอยทู ีน่ จ่ี นถงึ เวลานก้ี บั พนกั งานไมไ ดไป ไหน คนบนเกาะตอนนี้ ไมม ีใครสนใจถึงความหวงใยของคุณภพ ที่มีตอเดก็ สาวแลว เพราะทุก คนตางเครงเครยี ดเชน กัน มนั ไมใชแคที่บัวหายตวั ไป แตม นั หมายถงึ ความปลอดภัยบนเกาะ ของพวกเขา ทีท่ ี่เสมอื นแมน ้าํ สายใหญท ่คี อยหลอเลีย้ งชีวิต เกิดเหตกุ ารณแ บบน้ไี ดอยางไร ตอนนบี้ รรดาพนกั งานผูชาย และผูเ ปนนายเดินไปออกไป แลว โดยมีเหลาพนักงานผูหญงิ ชว ยกนั เตรยี มขาวปลาอาหารไว เวลาผานไปนานจนเกอื บรุง สาง เสยี งวทิ ยุกลาง ทอ่ี ยูหนาบานก็ดังขึน้

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๕ “คณุ ภพครบั ท่ีริมหาดดานหลังมรี อยมดี ถางปา และตรงทรายมคี ราบนํ้ามนั เรอื ครบั ” ปา สุภาที่ ในมอื ถือทพั พีอยูถ ึงกบั ทาํ ทพั พีรวงหลน ดวยความตกใจ “แสดงวาโดนพาออกจากเกาะไปแลว” ไมนาน นํ้าตาที่แหง จากใบหนา กลบั ไหลออกมา อีกครงั้ เมอ่ื คิดไปถึงตอนทต่ี ัวเองตอ งเสียสามี และลกู สาวไปดวยอบุ ัตเิ หตุอยางฉบั พลนั ไมทันได ทาํ ใจ บวั อายุรนุ ราวคราวเดยี วกับลกู สาวปา สุภา จงึ ทาํ ใหค วามอบอุนกลับมาหลอ เลี้ยงหัวใจอกี ครัง้ “วทิ ยุแจงทางสํานักงานใหญใหเ ตรียมฮอ(เฮลิคอปเตอร) หลายๆ ลาํ เลย พรงุ นีฉ้ นั จะ สํารวจนา นน้ําของเราทงั้ หมด” คาํ ส่ังเด็ดขาดดงั ข้นึ มาจากวิทยุสวนกลาง ทกุ คนแมม ีหวัง แตกด็ ูเหมอื นหมดหวังหนึง่ วัน สองคืน ถา ไมมอี ะไรกค็ งไปไกลมากแลว แตถ า มีอะไรคงเปน เพียงศพ พวกเขาไมอยากจะคดิ เลยนายของพวกเขาคงคิดเชนเดยี วกัน แตก ็ยงั อยากทําอยางสุดความสามารถ มอื ของผูเปน นาย ตอนนก้ี ําแนน อยางเกบ็ อารมณ แตบ รรยากาศรอบตัว แลดูเปน สีดําอยางนา กลัว OOOOOOOOOO ภายในเรือนหลังเล็ก เพลาเชา ตรู พระอาทติ ยย งั มิขึ้นดี บัวในชุดผา ถุงแลเสอื้ ยืดเกา ๆ มดั ผมมวยเก็บเรียบรอ ยไวดานหลงั กําลังชว ยปา แจม ห่นั ซอยผกั แลเนอ้ื จํานวนมาก แมน บา นจะ เกามอซอ แตก็มีเครอื่ งครัวครบครันย่งิ นกั เพราะปา แจมมอี าชีพทําอาหารออกขาย โดยใช รถเขน็ เดินเรื่อยไปในยามเชา จนถงึ ตลาด ปา แจม วา ใชเ วลามินานนักอาหารกจ็ กั หมด แลบายลุงแยม ผวั ของปา กจ็ ะนําของทะเลท่ี หาได สว นหนงึ่ ขายท่ีทา สวนหนงึ่ นํามาคัดแยกไวก ิน แลทาํ อาหารไปขายตอ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๖ “ปา แจมเจาคะ ท่นี ีค่ อื ทใี่ ดหรอื เจา คะ” บวั ถามขน้ึ ขณะทก่ี ําลังปอกหอมกระเทยี มชว ยปา เมอื่ คนื หลงั จากฟน มากม็ ไิ ดสอบถามสง่ิ ใดมาก บวั ก็หลบั ไปเพราะความเหนอ่ื ยลา พอเชาต่ืนมา กเ็ หน็ ปาเตรยี มอาหารเลยเดินมาชว ยแบงเบา “ทน่ี ี่ช่อื เกาะพยอมลกู หางจากเมอื งไมมากนกั นัง่ เรือสักครงึ่ ชวั่ โมงก็ถึง” ปา แจม ตอบ พรอ มคนแกงแลชมิ รสไปดวย “หรือเจา คะ หากวา บวั ตอ งการจกั ไปคาสิโนแลโรงแรม ทีเ่ กาะกลางทะเล จกั ไปไดเ ยี่ยงใด เจา คะ” หญิงสาวถามตอ อีกครง้ั เพือ่ วางแผนบางอยางในใจ “บัวเปน คนของคาสโิ นนีเ่ อง มินา ชดุ ท่ใี สต อนมา มสี ัญลกั ษณคนุ ๆ ปาก็ไมร เู หมือนกนั คนท่ีนี่ ไมม ใี ครกลาเขา ใกลห รอก เปน เขตหวงหาม เรอื แปลกๆ เขาไปไมโดนระเบดิ ทงิ้ ก็โดนไล ยงิ ออกมา” ปาแจม หนั มามองหนา บวั ดว ยสายตาสงสาร แตไมอ าจชว ยได “บัวลองโทรเขา ไป ใหเขามารบั ดรี เึ ปลา ” ปา แจม ลองใหความคิดเห็น “โทรอนั ใดหรือเจาคะ บวั มริ จู กั ” หญงิ สาว หนั กลับมามองหนา แววตางงงวย “อืมมม..เปนเครอ่ื งทก่ี ดเบอรแลว สามารถคุยกันได แตถ า บัวไมรูจกั ก็คงไมม ีเบอรอยูดี บัวไปอยูท ่ีไหนมาลกู ถงึ ไมร ูจ ักของพวกนี้” ปา แจมถอนหายใจ อยางหมดหนทาง คนแถวน้รี ูดวี า อาณาเขตไหนหา มเขา คนแบบไหนอยาไปยงุ ซงึ่ ก็เขา ใจไดดไี มไ ดเ ดอื ดรอ นอะไร เพราะหากิน คนละทางอยูแลว “เชนนั้นวนั น้ีวนั ที่เทาใดเจา คะ” บวั นกึ ได หันมามองปาใจดีอยางมคี วามหวงั “วันที่ สองลกู ปาจําไดดี เพ่งิ โดนหวยกินไปเม่ือวาน” พูดจบกเ็ อามอื เทาสะเอว คนแกงใน หมอ อยา งหงุดหงิด ‘วนั ทส่ี อง เรือทค่ี าสิโน มาทกุ วันที่ หนึง่ กับสบิ หา’ บวั คดิ พลางยิ้มในใจ อยา งนอ ยกย็ ังพอ มีหนทาง ตอนนี้เธอเองกต็ อ งหาเบีย้ อัฐไวจับจายสกั หนอ ย เผอ่ื เอาไวตอนไปเมอื ง “ปาแจมเจาคะ ปา ทาํ เพียงสาํ รบั คาวหรือเจา คะ” หญิงสาวถามขน้ึ เสียงใส “ใชลูก ปาทาํ คนเดยี ว แคนีก้ เ็ วลาไมพอแลว ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๗ ปา หนั มาตอบเสยี งที่เจอ้ื ยแจว อยางไมเบ่ือหนาย แกไมม ลี ูกอยูกับลุงเพยี งสองคน ไดบวั มาชว ยหันผักเตรยี มอาหาร งานแกเบาไปเยอะ ไมนาเชอื่ วา เดก็ รนุ ใหม จะคลอ งงานครวั ขนาดนี้ “เชน น้นั หากชว ยปา แจม แลว บัวจกั ขออนุญาตทาํ ของหวานเพิ่มไดห รอื ไมเ จาคะ เผ่ือวา จกั ไดม เี บย้ี อัฐเพิม่ แลมติ องลําบากปาแจมนานนัก บวั เกรงใจเจา คะ” เมื่อคนื กอนนอน ปาแจม สอบถามความเปน มาเปนไปของบัวบา งแลว กเ็ กดิ ความสงสาร ชวนใหอยูด ว ย จนกวาจักหา ชอ งทางขยับยายได “จนของคาว ขา วส้นิ กินของหวาน ทงั้ ออยตาล กลว ยสม ขนมโก คร้ันกนิ อม่ิ ยมิ้ ยอง จนทองโร กพ็ อโพล เพลค า่ํ ย่ําระฆงั ” บัวเอย ขึ้น “แบบที่พระอภยั มณี ทที่ านสนุ ทรภู กลา วไวไ งเจา คะ กนิ อิ่มยม้ิ ยอ งจนทอ งโร จกั ไดครบเจาคะ” หญงิ สาวเอย ขน้ึ แลหัวเราะเบาๆ “ดีเลยบัว บวั มาชว ยในครัว เวลาเหลอื เยอะ ลูกคาปา กบ็ น วา นา จะมขี องหวาน เพราะ อาหารใตเผ็ดทุกอยาง บวั วา ทําอะไรดลี ูก” ปา ใจดี พูดพรอมยิ้มเต็มหนา “บัววาจกั ทํา ขนมแชงมา นะเจาคะ เหน็ มีมะพราวหลายตน ทนี่ ่ี จักไดม ติ องส้ินเปลืองอัฐ มาก จับจา ยเพยี งแปง นํ้าตาลหมอ แปงขา วเจา แปง เทายายมอ ม ขาวสาร นํา้ ปนู ใส แลมะลิสัก หนอ ยก็พอเจาคะ” บัวหาขนมที่มีวธิ ที าํ ไมยากนกั ยามเม่ือขายกต็ กั เพยี งอยา งเดยี ว “ขนมอะไรลูก แชงมา ปา ไมเ คยไดย ิน” ปาแจม ถามอยางนกึ สงสัย “ขนมปลากรมิ กับขนมไขเ ตา ท่ีนํามาตักรวมกันเจา คะ พอจักคนุ หรือไมเ จา คะ” บัวอธิบายใหปา แจมฟง “ออ ...ปลากริมไขเ ตา ดสี ลิ กู ทาํ เปน หมอ วางไวขา งแกง รถเข็นปานาจะใสไ ด ตกั งายดี ดว ย” “หากวา จกั พอขายได แลมเี วลา บัวจกั เพิม่ ขนมตาลอกี ดหี รอื ไมเ จา คะ” หญงิ สาวรางเลก็ ถาม ขณะทชี่ วยปา ขนหมอใสร ถเข็น เพอื่ เตรียมนาํ ของไปขาย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๘ “ดสี ิ ท่ีทางฟากโนน ตรงปา มตี นตาลหลายตนเลย เด๋ยี วปา ใหลุงเกบ็ มาให วาแตบ วั ทํา เปนเหรอลูก” ปา แจมถาม ขณะท่ตี อนนผี้ ดั แปงหนาขาว เตรยี มออกไปตลาดแลว “พอเปน บา งเจา คะ ปาแจมจกั ใหบวั ไปชวยขายดหี รอื ไมเ จา คะ” เสียงหญงิ สาวถาม ออกมาดว ยเปน หว ง รถเข็นทาทางหนกั ยิง่ นกั “ไมเ ปนไรลกู บวั อยทู ีน่ แี่ หละเดย๋ี วบายๆ ลุงก็จะเอาอาหารทะเลมา เผ่อื บัวอยากกนิ อะไร กท็ าํ เลยนะ ยงั ไมห ายดี เดีย๋ วเปนลมลมพับไป สวนของทาํ ขนม เดีย๋ วปา ไปหาซื้อไวใ ห” ปา ใจดีเอยขนึ้ พรอมยิ้มละไมใหห ญงิ สาว ‘โชคดีเหลอื เกินบวั เอย เจอคนชัว่ แตกม็ าเจอคนดี คงเปน ผลบญุ แลกรรมแตชาติปางกอ น ตามท่หี ลวงพอ ทา นกลา วไว กอ นท่จี ะพลดั มาทแ่ี หง น’้ี หญิงสาว รําพึงถงึ โชคชะตาตนเอง แล คดิ ถึงหนาชายทีร่ กั ตั้งแตอดตี จวบจนปจ จบุ นั แมในฝนกย็ งั พบเจอ คงจักเปน วาสนา ท่บี ัวตอง เปนของคุณพคี่ นเดียวกระมัง OOOOOOOOOO เพลาบา ยคลอย เสยี งของรถเขน็ ก็ดังขนึ้ ใกลๆ เรือน บัวทต่ี อนนี้เหง่ือโทรมกาย กร็ บี เดนิ เขาไปรับปาแจม ทก่ี ลบั มาจากการขายของ ดวยใบหนา ยม้ิ แยม สดใส “ขายดีหรอื ไมเจาคะปา แยม ” บัวเดินไปรบั ของจากรถบางอยา ง เพื่อใหรถเบาข้นึ หากให บวั เข็น ก็จักคว่ําไปเสียเปลา ดวยมเิ คย สกั หนอ ยคงตองหัดเขน็ ดู จกั ไดชว ยปา ได “ขายดลี ูก แตป า แวะไปซือ้ ของเลยกลับชา ไปหนอ ย ของทจ่ี ะใหบัวทําขนมไง ปาไป ประกาศกับลกู คา แลว ทําสดุ ฝม อื เลยนะ” ปา แจม พดู พลางลูบหัวเลก็ ๆ แกไมเ คยมีลูกมหี ลาน เห็นบวั ก็นึกเอน็ ดู ไมน านทั้งสองกเ็ ดินเขาไปถึงบรเิ วณบา น ท่ีบดั น้ีทกุ ส่ิงทุกอยางเขาท่ีเรียบรอ ย สะอาดสะอาน “โอโ ห บวั เก็บซะเรยี บรอยเลย แลว นนั่ ทาํ อะไรไวล ูก”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙๙ ปา แจม ถามขนึ้ ขณะทเ่ี ห็นเสาตง้ั อยู ยังดูไมเ ปนรูปเปนราง “บัววา จักทําท่ีตากปลาใหมเ จาคะ อันเกาแลจักพังเสียใหได ประเด๋ียวพอลงุ แยม กลบั มา ปลาที่เหลอื มิไดใ ช บัวจกั ตากแหง เสยี บางคราปา แจมจักไดทอดไปขายเพม่ิ เจา คะ” หญงิ สาวหันมาย้มิ ขณะทีเ่ ดินไปทีเ่ สาทีต่ ั้งอยู เธอหมายวาจะตากปลาแบบทเ่ี หน็ บน เกาะ เอาหางผกู กนั แลพาดไว พอแหง ปลาเปนตัวสวยงามดี ปลาใหญก ต็ ากแบบเดมิ คอื แผ กวาง “ดจี รงิ แลวนี่กินขาวกินปลาหรอื ยงั ลูก เด๋ียวปาจะไดเ ขา ครวั ” ปา แจม พูดขึ้น พรอม ชวยกนั เก็บขาวของกบั หญงิ สาวตวั เล็กนารักแสนขยนั “นน่ั ลงุ แยม มาแลว เจา คะ ” บวั เอยขน้ึ พรอ มชมี้ ือ แลเดนิ ไปชว ยขนขาวของ เพลาอาหารเย็น ผา นไปอยา งเรยี บงาย ปา แจมทาํ นํ้าพริก แลผัดกงุ ท่ีลงุ แยมนํามา พรอ ม ผักเคยี งหลายชนดิ ไมน านทงั้ คูกเ็ ขา นอน ขณะทีบ่ วั ยังเกบ็ ของบางอยางอยทู ่หี นาเรือน แลมอง ไปทด่ี วงจันทร นกึ ถงึ หนา ชายอันเปนทรี่ ักแลเคารพ ‘คุณพี่จักเปน เยยี่ งใดบา งเจาคะ รอบวั มินานบวั จักเกบ็ สะสมอฐั แลไปรอคุณพี่ทเ่ี มอื งใน อกี ไมก ่เี พลานเี้ จา คะ ขอคุณพอี่ ยา รอ นใจกระไรเลย’ หญงิ สาวยงั นั่งน่งิ เหมือนสงความระลึกถึง มากมายไปหาคนทอี่ ยูหางไกล OOOOOOOOOO ในขณะท่ีตอนน้อี กี ฝง ของทะเล การคนหายงั เปน ไปอยา งตอ เนื่องทัง้ ทางน้าํ และทาง อากาศ แตไ มมแี มว่แี ววของหญงิ สาวรา งเลก็ เลย ชายหนุม เจาของเกาะ ยังไมพกั ผอ นต้งั แตก ลบั มาถึง จนปาสุภาอดทีจ่ ะเปนหวงไมไ ด บอกกลา วกด็ ้อื ดงึ แมค วามหวังรบิ หร่ีเต็มที แตกวินภพ ก็ ไมม ที ีทาวา จะถอดใจ หากเปนผหู ญงิ ปกติก็เร่อื งหนึง่ แตนีค่ อื บัว ผูทม่ี าจากดินแดนแสนไกล