ครูพักลักจำ คำคมคารมปราชญ์

w|^|^ แสงธรรบ ใ^ แสงสูรย์ส่องฟากฟ้า แสงจันทราส่องอัมพร แสงสุรีย์หรือจันทร หรือจะเปรืยบเทียบแสงธรรม - สิงประเสริฐ ในบรรดาผู้มีสองเท้าทั้งหลาย พระสัมมาส้มพุทธเจ้าประเสริฐสุด ในบรรดาสัตว์สี่เท้าทั้งหลาย ม้าอาซาไนยประเสริฐสุด ในบรรดาภริยาทั้งหลาย ภริยาที่เขื่อฟ้งสามีประเสริฐสุด ในบรรดาบุตรทั้งหลาย บุตรที่ว่านอนสอนง่ายประเสริฐสุด ชีวิตเรา StVH. ไ;;>-S ย่อมแปรผัน - ชั่วอาจดี ชีวิถไม่แน่นอน 1คาคะไร จะเอาอะไรแน่ เปลี่ยนจิตและนิสัย มีอาจจนวนเวียนไป ได้แน่แก่ตัวคน M :g^V: โGjHis M

จงระวิง วันและคืนสินไปดั่งไฟเผา กายของเราเปลี่ยนไปไม่คืนหลัง มีขันธ์ห้าแล้วอย่าหลงจงระวัง เมื่อกายพังคงได้ไปแต่บาปบุญ เกิถบนแลัวถับไปเรนรธธมคา สิงใดสิงหนึงพึงหมายเอาลังขาร งามตระการหรือทรามนามขยาย เมอเกิดแล้วต้องดับคืนกลับกลาย ^ เกิดฺจึงหมายถึงดับเวียนกลับกัน ความดีที่ควรคง ความถ ความดีที่นำหน้า คือความตรงต่อเวลา ความดีที่เป็นหลัก คือจรรยาสุภาพซน ^ โดยคุณคืออดทน คือรู้จักรักษาตน อีกรักลัตย์ปฏิญญา ร)ิ

หนึ่งหนักในเหตุผล หนึ่งใจตนมีเมตตา สติตั้งระวังตน คุมกายและวาจา รักนวลสงวนตัว ไม่พันพัวกับคนทราม ไม่ใจง่ายให้เสียงาน ตั้งใจพยายาม ใคร่ครวญให้ควรความ ไม่ผสีผลามให้ผิดฐาน รักซังเป็นตัวกรรม์ ที่ก่อกวนให้ทำกรรม แจ้งใจอันใดผิด เร่งเตือนจิตกำหนดจำ สำ เหนียกสำนึกนึ่า สติตั้งติดกับตน ฯ ควาบเกลีบถฟ้งเรนเหถุไหัโลกพินาศ ริษเอัยริษยา คอยอุดคร่าโลกลิบให้ฉิบหาย เห็นใครดีเกินหน้านัยน์ตาพราย คอยทำลายกลั่นแกล้งให้แหนงกัน ริษยาเหมีอนหนามยามยอกอก ที่มแหงฟกซํ้าจิตคิดป่วนป้น ใครไม่อยากหลงผิดคิดป้องกัน ตั้งจิตหมั่นมุทิตาฆ่าเสียเอย }■;>

mam msm mpm ^ftTWr^ '-วพ๓r-\" \"-7Rnw^ <Tium ปากกับไจ ยามจนคนวิ่งหนี ยามมั่งมีคนล้อมหน้า โบราณท่านกล่าวมา ไม่มีผิดสักนิดเดียว คำ พูดพิสูจน์ยาก ใจกับปากยากกลมเกลียว บางบทก็ลดเลี้ยว และบางฃ้อก็จริงใจ IP ทาถีไถัถ คิดทำดีไม่ต้องพี่งซี่งคำขวัญ รดความดีเท่านั้นย่อมดีไต้ เพียรทำดีทุกวารตลอดไป เมื่อเหตุดีย่อมให้ผลดีเอย ธรรมถาบองโลก สันเพชรที่มีค่า อยูในป่าก็ไร้แสง ของดีราคาแพง จักมีแสงเมื่อคนด มนุษย์ก็เหมีอนกัน ถกเสกสรรก็ย่อมฟ ใครใครฤาก็รู้ เพราะเขาอยู่ที่สูงเอย ,,=^ir. .jii)

ft .ฐ))<J§I ฐ า':' y,T;\" f ft: ไม่นานจากลา โลกนี้คือโรงละคร ปวงนิกรเราท่านเกิดมา ไปตามลีลาของบทละคร ต่างร่ายรำทำทีท่า บางทีก็ทุกข์หัวอกสะท้อน บางครั้งก็เศร้าบางคราวก็สุฃ พอจบละครชีวิตก็ลา มีร้างมีรักมีจากมีจร มีสลดโศกเศร้าเคล้าสุขสันต์ ชีวิตเหมีอนละครทุกตอนบท ที่สุดนั้นหลุมฝืงศพจบการแสดง มีหัวเราะร้องไห้รักใคร่กัน มองชีวิตการเล่นเซ่นโขนหนัง ดูละครโขนหนังแล้วยั้งจิต ไม่กี่ครั้งก็ลาสับกสับเข้าโลง มีทั้งโศกมีทั้งสุขทุกข์ประดัง II ศรักรารวบรวบไว้ฮ่งเสบบงบุญ อันศรัทธาความเขื่อเมื่อมีได้ ย่อมรวมไว้ซึ่งเสบียงเลียงกคล เป็นบีจจัยภายหน้าให้พาตน ลุถึงผลสูงส่งตรงต่อการ อันศรัทธาความเซึ่อเมื่อตั้งมั่น งามอนันต์มากมายหลายสถาน ย่อมสำเร็จประโยขน์รุ่งโรจน์นาน ศรัทธาท่านศรัทธาเราเขาเหมีอนกัน ฯ %ft ft I'^ Ift\"ftr ^5;--A--\"'

iO§ ใชัรางกาบใหัเจรญแก'ตน อันชีวิตร่างกายของชายหญิง ว่าตามจริงมีโทษประโยชน์หลาย หากผู้ใซ้ไม่สมเพราะงมงาย ย่อมเสียหายกลายกลับให้ยับเยิน ผู้ฉลาดใช้เป็นให้เห็นผล ก่อสร้างตนดีอนันต์น่าสรรเสริญ ให้เจริญแก่ตนคนทั่วไป ฯ ชีวิตนี้เป็นบุญคุณเหลือเกิน สังบารใม่เที่บง อันยศสักดิฃีอเสียงเพียงความฝืน ฝ่ายรูปโฉมโนมพรรณฉันบุปผา อันชีวิตเปรียบหมายเหมือนสายพีา อนิจจาไมใด้มืจีรังกาล ฯ 1% พ ควาบไม่แน่บอนไนส์งขาร เราเจ็บตายว่ายเวียนเพียรเกิดแก่ จักหาแน่นอนที่ไหนในลังฃาร ^ รคื^อร^ิ้วโรคาพาธพยาธิราน ลิ้นลมปราณแล้วก็หมดรสโลกีย์ J{c

ทาสปากไวับนใลก ชั่วดีเป็นตราประทับไว้กับโลก ยามวิโยคชีพยับสับร่างหนี ที่สูญแทัก็แต่ตัวส่วนชั่วดี คงเป็นที่ลือทั่วชั่วฟ้าดิน ^ ความคหนนนำส่ง โอ้อนิจจาซึ่งสังขาร ถูกเผาผลาญตัวยความตายมลายสูญ ทำความดีเอาไวิไตัเกื้อกูล , ไปพอกพูนชาติหน้าถ้าหากมี '. . ^ รสนระรรรม อันรสอื่นหมื่นแสนแดนมนุษย์ ชั้นที่สุดรสทิพย์สุธาหาร อร่อยรสชั่วครู่ไม่อยู่นาน ตลอดกาลแต่รสธรรมประจำใจ

สิงทชจจับปรุงแต่งบั๋นปอมเป็นไปตามขจจับ สังขาราอาศัยปัจจัยแต่ง ทรงแสดงว่าธาตุสี่นั้นมีขันธ์ เกิดฃึนแล้วเปลี่ยนแปลงทุกแห่งอัน เพราะเกิดนั้นเหตุแห่งดับกำกับกัน เวรไม่มีระงับถัวบการจองเวร แม้สถานกาลไหนในโลกนั้ อันเวรีดับเวรีไม่มีเห็น เหมือนนั้ามันราดไฟไหนจะเย็น เวรก็เซ่นเดียวกันฉันนั้นแล C# ลูกถี ลูกดีก็เป็นศรีสง่าหน้า ญาติวงศ์พงศาก็ผ่องใส แม้นญาติสนิทมิตรสหายที่ใกล้ไกล ก็พอใจสรรเสริญเจริญพร 'tc (1Mb ) (1^

กวามลุบ ความเอ๋ยความสุข ย่อมเจือทุกข์คสุกเศร้าเคล้าโลภหลง อิงอามิสติดตัณหาพาพะวง ไม่สงส่งคงสุขทุกคืนวัน ข จ่ ๆ ส่วนสุขใดไร้ราคานิรามิษ สุขสนิทจิตสบายหายหื่นหรรษ์ สุขอื่นใดไหนเปรียบหาเทียบทัน ความสุขสันต์นิรันดรสงบไม่พบเอย ความสงบ ความเอ๋ยความสงบ ในพิภพตัวเราเฝ็าแสวง ต้องพรากแหล่งล้มตายวายชีวา เกิดสงครามโลกันตร์มันร้อนแรง โลกจึงยุ่งวุ่นวายร้ายหนักหนา เพราะขาดความสงบจึงรบทุ่ง พระพุทธองค์ทรงสอนผ่อนผ่อนมา ให้เสาะหาความสงบสบสุขเอย WkT

สงบสุบทสูงสุถ สูงเอ๋ยสูงสุด ในพุทธภาษิตให้คิดหา ว่าสุขอื่นทั่วไปในโลกา จะยิ่งกว่าสงบใจนั้นไม่มี อันสุขอื่นหมายความถึงกามสุข ยังมีทุกข์วนวัฏฏะโอฆะสี่ ความสงบสุขล้นพ้นโลกีย์ เป็นสุขที่สูงสุดโลกุตร์เอย 0 ธรรมทแทั สุขเอยสุขโข สุขภิญโญยิ่งใหญ่สุขไพศาล มีลาภยศสุขสรรเสริญเกินประมาณ มิข้านานสุขดับทุกข์กสับมา สุขสงบเพราะพบพระสัทธรรม อันเป็นคำสั่งสอนในศาสนา จิตวิมุตหสุดจากอาสวา สุขยิ่งกว่าความสุขใดในโลกา

เมื่อจิถสงบจะนบสุข ความเอยความสุข เคล้าคลุกอามิสหม่นหมอง แม้มีมากมายก่ายกอง ก็ต้องมีทุกข์เจือปน ความสุฃที่นบว่าเลิศ สุขเกิดจากจิตแกฝน สำ รวมระวังรังตน จวบจนจิตสงบพบสุขเอย ■1;% หบุถแสวงบอบสงบ สุขเอยสุขใจ แสวงหาไปจบภพทั้งสาม มีแต่สุขคลุกเคล้าทุกข์เฝืาตาม มิพบความสุขแท้แก่ชีวา รุ่นวายจิตคิดอยากหลุดแสวง จืงรู้แจ้งสมจินต์สิ้นกังขา หยุดแสวงย่อมสงบสบปัญญา จืงรู้ว่าสงบยิ่งสุขจริงเอย © บินบาน อันนิพพานนี้ไซรัIฃ่เรื่องยาก ซึ่งล้าหากเห็นภัยในสงสาร ถ้ารักโลกก็ติดโลกอยู่ดักดาน เรื่องนิพพานพ้นวิสัยอย่าใคร่เลย

บลกรรมทำไวัเอง ควรจะเชื่อคำปราชญ์ทางศาสนา ท่านเทศน์ว่าไม่มีใครได้ข่มเหง กรรมของตนผลกรรมทำไว้เอง เอาตาเต็งคือปีญญาเป็นตราฃู ส์งบารไม่เที่บง อันสังขารสัตว์นี้ไม่มีสุช เพราะมีทุกข์เต็มเข็ญในเบญจขันธ์ ไม่เที่ยงแท้แก่ชราทั่วหน้าอัน หมดทั่งนี้นล้วนวิน้ตอน้ตตา ถึงใครจะเยียวยารักษาไว้ กคงไม่มุ่งมาดปรารถนา รูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสอุบตมา ล้วนซักพาไท้ทะยานการโลกีย์ ฯ Jm)] f^i

$5๙^ มีผินทองไม่เท่าความถีทึ่ทำ ตัวตายซื่อยังอยู่คู่ฟ้า ความดีนาจงสงวนควรถนอม ถึงจะมีเงินทองกองตั้งพร้อม ฤาจะหอมเท่าความดีที่มีมา ตายดีกว่าจะอยู่ต่อสู้ทุกข์ หามีสุฃอะไรในโลกา คือเวียนว่ายตายเกิดกำเนิดมา สังขาราเป็นทุกข์บ่สุฃเอย ะชุ«โไฒะ พ ควานไม่มีโรค[รนลากอันประเสริฐ ลาภย่อมเกิดจากงานการที่ทำ อิฏฐผลของกรรมเกิดตามคั่น ถ้าเกิดโรคาพาธก็ขาดพสัน เหตุฉะนั้นไม่มีโรคเป็นโขคดี ปี!' ควานไม่ประนาทเรนทางอนตะ ไม่ประมาทคือไม่ขาดสติคิด จะกอปรกิจสิ่งใดใจแน่วแน่ คณความดีมีถ้วนมิปรวนแปร ฉะนี้แหละจึงตรัสว่าไม่ตาย ปี ~ปี! (ปี[\"'พ '''\\ปี'''Ml'''1ปี}ปีf' ีป' )'ปีM 'ปี/)Ml \"ปี))^^ ^ ปปีี' ปีปี)J 'ปีปีr '\"'kปีปี ปีปีปี ปีปีปี ปีป)ี ปีปีปี 'ปีปีปี \\

ฌีบรเบากิเลส ภาพธรรมซาติฉายแสงแจ้งกระจ่าง แนะนำทางพุทธธรรมตามความหมาย ดำ ริออกจากกามเพื่อทำลาย เชื้อโรคร้ายโมหะอวิชชา ความมัวมืดจืดจางจิตว่างเปล่า เพียรเพ่งเผากิเลสและตัณหา แจ้งสัจจสภาวสุญตา มืปีญญาวิมุตสุดทุกจริง เป็นผู้รูผู้ตื่นผู้เบิกบาน พระนิพพานธรรมเลิศประเสริฐยิ่ง พ้นอำนาจชาติชราอย่าประวิง สันติล่งธรรมชาติปราศทุกข์เอย พ^ รัเกิถถับ ความร้ลิกผิดถูกไม่ผูกไว้ จิตไม่ไหวเพราะสงบอย่างครบล้วน จิตรู้แจ้งด้วยวิชชาไม่แปรปรวน จิตนี้ล้วนบริสุทธี้เป็นจุดเดียว ความรู้เห็นต่างต่างปล่อยวางหมด จิตรู้รสพระธรรมไม่เกาะเกี่ยว จิตรู้จิตอยู่รํ่าไปสบายเทียว จิตไม่เที่ยวหลงกามมีความเย็น ความสุขทุกข์มืปรากฏล้วนเกิดตับ จิตระงับคิดรู้และความเห็น ความรู้แจ้งธรรมชาติตามกฎเกณฑ์ จิตไม่เอนแอบอิง สิ่งทั่วไป ฯ ■5 JD

เถินทละกัาว จะเป็นสุฃก็ต้องทุกฃํไปพลางก่อน จะเป็นก้อนทีละน้อยค่อยผสม จะเป็นใหญ่เป็นศรีที่นิยม ก็ต้องก้มจากตํ่ากระทำไป o หนคำ□นทา ถึงพระพุทธองค์ทรงพิสุทธี้ ยอดมนุษย์ลำเลิศประเสริฐศรี ตรัสรู้มรรคผลพ้นโลกีย์ , , ก็ยังมีคนนินทาว่าเหมือนกัน กล่าวไปใยคนธรรมดาสามัญสัตว์ จะทานทัดการนินทาเห็นน่าขัน เหตุดังนั้นอย่าเอาใจไปผูกพัน นินทาน้นแค่ลมปากฝากใคร่ครวญ ทุกสิงลัวนเส์อมไป รูปและนามแปรปรวนล้วนเสื่อมไป เรีอนไฟไหม้ทุกข์แท้แลไม่เที่ยง มีสติติดต่อให้พอเพียง อย่ามัวเลี่ยงหลีกหลบหลงกบดาน '/'โ C1

F สิงที่เหลออบ่ '||1| ตาใสใสใจซื่อซื่อมือนิ่มนิ่ม หน้ายิ้มยิ้มผมยาวยาวงามราวฝืนิ่ จะเห็นอยู่อย่างนี้สักกี่วัน นานนิรันดรหรือจะมีในชีวิต กฎและกรรมนำหนุนบุญและบาป ส่งและสาปทุกสัตว์ให้ตัดสิทธิ้ อย่าหลงตัวมัวเขลาเบาความคิด อย่าหลงติดแต่กรรมไม่ทำดี ดอกไม้แต่ละดอกซื่งออกข่อ เพียงเพื่อส่อภุมรินด้วยกลิ่นสี ความสวยใข่มืค่าชั่วตาปี เหมีอนมาลียามโรยไปตามกาล กับรูปรสกลิ่นเสียงดูเพียงไหน ย่อมดับไดีไปโดยวันที่ฝันผ่าน เป็นทางที่ต้องเดินมาเนิ่นนาน สู่สถานที่ใครใครหลีกไม่พ้น คือกระท่อมที่มีสีนี้าผึ้ง ที่พักซื่งข่วยดับความสับสน มันเป็นจุดสุดสิ้นความดิ้นรน ทิ้งให้คนอยู่หลังหลั่งนี้าตา โลกทั้งโลกจะหยุดตรงจุดนี้ ไร้สิ่งที่กีดขวางอยู่ข้างหน้า ร่ายระบำควันไฟในห้องพีา ปล่อยวิญญาณให้รับชั่วกับดี m

โลก Tnss หลง โลภโกรธหลงมีผลส่งให้!ลกร้อน ดั่งนั่งนอนเหนือกองไฟไร้สุขี ปล้นสะดมฆ่าฟ้นกันทุกวันปี เพราะธรรมดีเป็นนํ้าดับแสนจับใจ Ivvv



(ท)

บุญ r

m อานาจนระรคนตรบ cj เ^ 0 รตนาวุธ ทสุดน ขออานาจ มีพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ นึกสิ่งใด ให้เด้ ตามจำนง ทั้งมั่นคง อายุนาน วรรณะงาม ทั้งความสุข ทั้งกำลัง ยังสมบูรณ์ V1 V สมบตสาม ทังเพมพูน พรอมธรรม มนุษย์สมฟ้ต สวรรค์ นิพพานตาม ให้สมความ ม่งมั่น หกท่านเอย -

V sssmuสงส์กาจุน เหมือนมีเครื่องคุ้มก้นกายาอ่น บำ รุงบุญบำราบบาปมลาย 'ๆ ■-า ผลลัพธ์จะสำเร็จ กุศลกรรม ทวยเทพ ณ สากล ก็เพราะเหตุสิผลิตผล ธ จะดลไฉนฤา กรรมคนสิคือเหตุ จะเผด็จวิบากคือ ทวยเทพจะมืหรือ ก็เพราะกอปรกุศลกรรม

-5 อปาหมี่นบญนัอบ การสั่งสมก่อสร้างฃึ่งทางบุญ คือสร้างคุณความดีไม่มีเน่า จะนำสุขมาให้สู่ใจเรา ใหม่หรือเก่าให้ผลดลบันดาล อย่าดูหมิ่นบุญกรรมว่าทำน้อย จะไม่ด้อยตามด้องสนองผล แม้ตุ่มนํ้าเปิดง่ายรับสายชล ย่อมเต็มล้นด้วยอุทกที่ตกลง อันนักปราชญ์สั่งสมบ่มบุญบ่อย ทีละน้อยทำไปไมโหลหลง ย่อมเต็มด้วยบุญนั่นอย่างมั่นคง บุญย่อมส่งพบสถานวิมานทอง ชุมหนึ่งจงจำคือ บุมทรัผบทงเจ็ถ ทำ บุญบุญนำไป ความเชื่อถือพระรัตนตรัย ชุมสองคือมีคืล สู่ความสุชมิรู้วาย ชุมสามคือความอาย กอบสุจริตไม่ชาดสาย ต่อความชั่วไม่พัวพัน ชุมสี่มีความกลัว ความทุจริตให้ชยัน -

ขุมห้ามีความหมั่น สดับฟ้งและสืกษา ขุมหกการอารี เฉลี่ยสุขบางเวลา ขุมเจ็ดคือป็ญญา รู้ซัดแจ้งมิสงสัย ผู้มีขุมเหล่านี้ ปราชญ์เซิดซี้มั่งมีกระไร เป็นคนไม่จนใจ ชีวิตเป็นประโยชน์จริง บุญ ทาน กาวบา อันทานสืลเนกฃัมม์จำเอาไว้ ปัญญาใช้รอบรู้ดูเหตุผล วิริยะเพียรกล้าอุตส่าห์ทน นีตอนต้นนับมาห้าพอดี อันขันติสัจจะอธิษฐาน เมตตาหว่านหวังไว้ให้สุขศรี อุเบกขาอีกช้อสิบพอดี เพียงเท่านี้ท่องให้ขึ้นใจเทอญ ร!นี้'โร «ไนี้โร พโ0'1«. cWMi kSME. .5Mh^ ►ร่! นี้นี^้ ^นี้^'^

rinถีปอบมีสุบ บุญกุศลตนสร้างถูกทางธรรม โจรไม่นำหนีไปที่ไหนได้ เมือทำดีดีกชิดติดตามไป ส่งผลให้มืสุฃทุกวันคืน '\"ร96^ บุญปาสุขมาให้ในเวลาสิบฮวิถ อันกุศลผลบุญหนุนทะบุก ย่อมนำสุขมาให้หลายสถาน ชีวิตดับลงขันธ์หันตามกาล บุญบันดาลสุขเข้าหาเราเอง ป็ถหลักทางกุศล อันการไม่ทำบาปทั้งปวงนั้น แลนุ่งหมั่นสืบสร้างทางกุศล ขำ ระจิตมิให้มืทีกังวล นี่หลักด้นศาสนาอย่าเชีเอนเอย 21

บู้ชก(๓นรรรมเบนบู้เจริญ ผู้ชอบธรรมได้แต่ทำกรรมที่ชอบ จิตรอบคอบสุจริตไม่คิดแน ประพฤติแต่ความดีที่ยั่งยืน ก็แช่มชื่นเจริญสุขทุกราตรี ร:;.. ^p I - .^'^'\\ i

iiilSlHIllli IliHiBIBiBiS



\"K^CP๑ :.i'

กรรม-วบากกรรม

mm โลกนคืออะไรกันแน่ โลกเรานี้ ทีแท้ คือโรงละคร ไม่ต้องสอน แสดงถูก ทุกวิถี ออกโรงกัน จริงจัง ทั้งตาปี ตามห่วงที อวิซซา จะลากคอ กรงไก่ โลกนี้คือ เขาใส่ไว้ จะนำไป แล่เนี้อ ไม่เหลือหลอ จิกกันเอง ไต้ลงคอ ! -' ฉันนึกกลัวเอย ฯ เฝืาตั้งขอ ในกรง รบกัน yvTtty'yfSyfๆ^^f)ๆT

<เ®^> มันมเท่านเอง ต้องเวียนเกิด เวียนตาย ตามบุญบาป เมื่อไรทราบ ธรรมแท้ ไม่แปรผัน สบายครัน ไม่ต้องเกิด ไม่ต้องตาย จบกันเอย ฯ ใครหาพบ มีเท่านั้น เห็นเพื่อนล้ม อม่าบ่นคน ให้จมหาย ^ ดีลักหน หากไม่ตาย แล้วอย่าข่ม มีกลับจน บางที แล้วแต่กรรม คนที่ซั่ว กลับดี เกิดเป็นคน '^.ฟ^'

พ-^K \">;$■ -y:,; > <y> yy- <4;> <^;;::/ ></v<?\\ >-r/v >i_y ■}., \\. ^'f 'r- \\< * -/' n3~ พ'''' \"C^'''n3\" ' r v' กรรมม่อมจำแนกสัตว คำ ว่ากรรม คือการทำ ของปวงสัตว์ เลวประณีต เป็นเครื่องวัด ฃีดเสันกั้น หรือชั่ว สัตว์จะดี ก็ตัวกรรม แปงให้ วิไลเลว เป็นเครื่องบั่น ท่านรักดี รกถิ ซึ่งความชั่ว อย่าหลวมตัว หนีออกไป จงหนี ในตัณหา เข้าใกล้ สติป้ญญา ให้ใกล จนลิบตา y ไตร่ตริตรอง มใว 'vV >'■-«y-££๔t๔5-i<£s> £<'y:๔>-<y'■๔>'--££$>££i£$■££๔>,'

■Ow' %ะพ'--Ok'skk'\" >!<-'-KK OsO-Ol?-Oi< 'เ^ <0\\> VK>พK>-0V พ';; พ\\> <?;><A>พ รักษาดนให้นันชั๋ว รักษาตัว กลัวกรรม อย่าทำซั่ว จะหมองมัว หม่นไหม้ ไปเมีองผี จงเลือกทำ แต่กรรม ที่ดีดี จะได้มี ความสุข พ้นทุกข์ภัย >\"• แรงกรรมหนักกว่าสิงใถใถ อันแรงยนต์ แรงกล แรงกงจักร อันแรงข้าง แรงยักษ์ แรงหนักหนา แรงสิ่งอื่น ดื่นดาษ ในโลกา ก็ไม่แรง แข็งกล้า กว่าแรงกรรม 'r-<:0}v);> <5x> <5V'พ -C/-o-■%>พ๙''<CAi>/-gV'^

- ทุกลงลิวนแบิบ่าบถอแรปกรรม สว่างอื่น อันใด ในอากาศ โม่โอภาส เท่าสว่าง ตะวันฉาย เข้มแข็ง แรงสิ่งอื่น ที่แรงร้าย ก็แพ้พ่าย แรงก์รรม ที่ทำ มา

คนเบลาปอบมัวเมาในควานชั๋ว อันคนโง่ เมามัว ปานผึ้งหลวง ผลทั้งปวง สำ คัญว่า ชั่วหวาน ที่รุกราน ก่อเหตุชั่ว ส่งกำลัง จึงงงง่วน รับทุกข์ คนใดโง่ อวถถ ร๚ูกโง่ พอจะโอ่ กลับนึก แต่โง่คาด ปรีชาฉาน ปีญญา คนนั้นท่าน เป็นปราชญ์ชาญ ว่าฉลาด ว่าโม้ โง่คักดาน ร^''

> <V'> <v> <V')- -C;-;/เ^ - -(■■\",.'-''ไ- .\"'ไ^ 4 A' -•■ ' ■•' y^ )-\"v V\" <๙'5- € 'C' มัจจุราซ ^Ig มุเหี้ยมโหด <0^r^^> เราไม่โกรธ สมรเสมอ ไม่เลือกเว้น มัจจุราช นํ้าใจเธอ เมื่อได้เจอ ชาติมัจจุ รับเอาไป ด้วยเหตุนี้ เพราะเธอทำ ท่านทั้งผอง พึงตรึกตรอง ใครใคร อันสดใส มีซีวิต แล้วเป็นจับ โปรดพึง กุศลไป คราวสิ้นใจ มองกฎ สมสุขเทอญ ฯ สร้างบุญ จักไร้ทุกข์ mm คนลัมอม่าบัาม เห็นเพื่อนล้ม แล้วอย่าข่ม ให้จมหาย ดีลักหน หากไม่ตาย บางที มีกลับจน แล้วแต่กรรม คนที่ซั่ว กลับดี เกิดเป็นคน ไม่แน่ น>A' }'\"A _ - v,^ ;V /■- y. > V' ' -w-

จิคที่กัดประมาท n ความลุ่มหลง ส่งจิต ติดประมาท หำ ให้ขาด สติ มิสงสัย ก่อกิเลส เกิดป้ญหา ซักพาไป ความอยากได้ สิ่งต่างต่าง ย่างเช้ามา เพราะพลโลก ทั้งมวล ล้วนอยากได้ จึงต้องไว ใช้แข่ง แย่งขึ้นหน้า แย่งกันกิน แย่งกันใช้ แย่งไคลคลา เป็นอันว่า รับภัย ไปด้วยกัน

ชั๋วถีปอมแตก(ทาง ถึงเปลี่ยนแปลง มีประโยชน์ ทั้งสดแห้ง สัตว์ที่ดึ เป็นชี้เถ้า เชายังใช้ ย่อมใซ้ได้ มีคุณ ก็อุ่นใจ แต่คนชั่ว ชั้นกระดูก เป็นหยูกยา นี๋ใช้ยาก ยงตายซาก ตัวจ้ญไร แสนจัญไร ยิ่งไร้ค่า มีชำ นาญ ชาญวิชา พร้อมทั้งมี สร้างงาน การที่ดี สืลธรรม ประจำด้วย วอดวาย ตายเป็นผี ถ่ายรอย ร้อยทวี ได้ประโยชน์ โชติช่วงเอย

' ' •-■Vไi ' ละชั๋วกลัวกรรม รักษาตัว กลัวกรรม อย่าทำซั่ว จะหมองมัว หม่นไหม้ ไปเมืองผี จงเลือกทำ แต่กรรม ที่ดีดี จะไตัมี ความสุข พ้นทุกข์ภัย ฯ ร^ 1สืนบถเ0นนอบ ความเห็นผิด เป็นขอบ ครอบงำจิต จึงมืดมิด มิเห็นแสง แห่งสุขลันต์ แย่งทุกวัน มืเบียดเบียน เสียดแซง ยุ่งภันไป เกิดฆ่าฟ้น รบพุ่ง ตัวมืโซค การแก่งแย่ง แช่งซั่ว พ้นล่วงได้ กันเพียงไร ไม่ข้ามโลก นำ ตน นี้แน่นอน ฯ. ลงทุนแรง แช่งข้น วนอยฺใน โลกีย์

> \"X<4:^<4๕๕•๕'<๕ ม่วงตัณหา อัประมาทปราชญ์ซมนิยมนัก ว่าเป็นมรรคครรไลอันใหญ่หลวง ให้ประซาสาธุชนคนทังปวง พ้นจากปวงตัณหาสิ้นราคี ViTtafl^14^3)14 (แ^^ @®s ความชั่วกลั้วจิต หยดนำหลากจากผา ซนคีลาพาหลั่งไหล ปีเดือนเคลือนนานใป ปรากฏร่องใหญ่ยาวครัน เปรียบความซัวกลัวจิต แม้น้อยนิดคิดผกผัน ปล่อยปละละนานวัน เติบใหญ่พลันมหันต์ซัด /\"ร

หากคนในชาถิบาถสืล ชาติใดเมื่อไร้ศีล ยุคทมิฬก็ยิ่งมาก มันแสนจะลำบาก คือยุ่งยากไปตามกัน คิดแล้วน่าอนาถ ประซาชาติในทุกวัน ใครเล่าจักประกัน ชีวิตนั้นของท่านนา อย่าว่าแต่อื่นไกล องค์ท่านไท้และเทวา ยังมิปลอดภัยนา เราเห็นว่าบ่สุฃเอย พ-^\"' โ1าถืไดัดี ดีาฟ้วไดัซั๋ว กรรมนั้นหรือคือสิ่งที่ตนทำ สัตว์มีกรรมเป็นของตนไม่หล่นหนี ล้าทำชั่วทุกข์จะตามมาราวี ล้าทำดีก็สุชจริงเช้าสิงใจ C'i.

บ่วงกรรมที่ทาไวั อันบ่วงกรรมทำไว้ในปางหลัง เป็นพืขยังปางนึ๋ให้มีผล หว่านพืขดีผลดีมีแก่ตน หว่านพืชซั่วกลั้วผลที่คับแค้น '•รุ่พ^'' สัตวโลกบ่อนเป็นไปตามกรรม อันสัตว์โลก่จะโซคดีหรือมีซัว กรรมของตัวที่กระทาจะนำไป มีลาภยศสรรเสริญเจริญใจ ^ หรื,อเที่อมไซร้แล้วแต่กรรมที่ทำเอง ร®ร จง□จารณาตนถัวบตน!อง จงพิจารณาตนเองให้เกรงบาป ละกรรมหยาบไค้บ้างหรือยังขม คุณความดีคงทนหรือจนจม ที่ลั้งสมเอาไว้ให้พิจารณ์ ^โร ฟ้ร^^> ร

เล่หกลมนษบ มวลมนษย์สุดจะเชื่อเบื่อเต็มทน มีเล่ห์กลมากมายหลายสถาน คิดแล้วน่าอนาถชาติคนพาล เทียวรุกรานรามาประซาซน คีอเห็นแก่ตัวไม่กลัวบาป หมายเอาลาภให้มากใส่ปากตน ถึงใครจะแช่งด่าทำหน้าทน ทุรฃนเช่นนี้อัปรีย์เอย การส์งสมบาปนำทุกบ์มาใหั แม้นผู้ใดใครสั่งสมซึ่งกองบาป ประพฤติหยาบไตรทวารพาลถลำ ผลทีตนก่อสร้างเป็นทางนำ เอาทุกข์ชำมาให้ตราบวายปราณ

'^-:=''-=-: '^=ร=- \\-}C: -;-'น-' ''น-^ '^v.A \"^v. น .-^ ■-'ไ/'VC\\r 1\\V//C'\\>^'■rr ■•/ >/ 'Vy'VC\"r \"'ไ- Y--^A rV'V V V' VAv\\^ -/^ไ)V!\\ ชวิตใครใคร|1รัก ซวิตใครใครกรักประจักษ์'ชัด มนุษย์สัตว์หวังอยู่อย่างสุขสันต์ ไฉนจงมุ่งรายทำลายกัน กรรมตามทันเห็นอยู่เคยรู้มา A,.A' glilg กางแห่มาร อวิชชา โมหะ อกุศล ห่อหุ้มจิตมืดมนจนตายด้าน เพราะหลงใหลเพลิดเพลินเดิน'VIางมาร เที่ยวทะเยอทะยานฟ้งช่านไป \"^...•.ร?^' <^า^ ร^ กรรมชั๋ว คอ (ไวมาร กรรมใดที่ทำประจำจิต กรรมนั้นย่อมตามดิดทุกลถาน ทำ ชั่วมากกรรมชั่วคือตัวมาร ต้องตามผลาญทุกชาติอนาถเอย A A' '\"■A / A, ,./\"'\"' . ,.r - - /ไ-:- A._)' .A .A.ไ;.-'y\"~! 4 \"ไ.. . .ไ''' N. -./■ \" - ไ' '•ไ--'-'>'''sV \\. V \\ r( -\\ r \\

1 i / ■>. i! ^ • X _/ 'พ;พp ■ '\"' -V^ yj''\\ -.,■• ■ PC' V Y ■(PC-พ-C'C-' ■(■ -\"■-■• p 01^ ตาบn\\jiOu ความเจ็บปวดของวานปีที!.ด้รั'บ ความแตกดับของพรุ่งปีทีจะเหน กับวันนี้ที่คล้ายตายเย็นเย็น คือคนเป็นที่สิ้นใจไปก่อนตาย CSv -r^- <^ท^ Ifl บาบอๆกัผ ยามชะตาอาภัพอับฃีวิต โอญาติมิตรเมินหมดแสนอดสู 4/ «) _ J 'รุรุ่ พ ว่าเขาดูหมิ่นเราเข้าตาจน ฯ เคยเคารพรกเคร่พง เดิรู้ <ร^^j!xร^ ส^ กรรมถี กรรมชั๋ว ทำ กรรมใดแล้วจิตใจไม่เดือดร้อน จะนั่งนอนขืนใจได้สุขสันต์ อวยผลให้ใจเย็นเป็นนิรันดร จงร้ทันว่านั่นกรรมทำไว้ดื ทำ กรรมใดแล้วร้อนใจในภายหลัง บางครังหลังนำตาพาโศกเศร้า ประสบทุกข์โทษร้ายภัยไม่เบา จงรู้เท่าว่ากรรมนั้นทำไม่ดื ๆ ไ-/\" > /(

บาปหรอบุญ ข้างบุญแรงก็แบ่งบาปให้สาบสูญ บุญก็พูบเพิ่มให้ดังใจประสงค์ ข้างบาปแรงกแบ่งให้ปลดปลง บาปก็คงวิ่งเข้าเป็นเจ้างาน จำ แนกกรรม 1^' อันตัวกรรมคือการงานนั้นจำแนก กรรมดีแจกให้เราดีมีเหมาะสม ทำ กรรมใดจีงควรใฝ่ใจนิยม เร่งปรารมภไคร่ครวญอย่าด่วนทำ