form_พิพิธ_4

ลา เลสโรน่า “ลา เลสโรน่า” (La Llalona) หรอื ที่รูจ้ ักในชาวเมก็ ซโิ กนามว่า “สาวร่�ำ ไห”้ ที่มักจะคอยหลอกผ้คู นอยรู่ ิมแม่น้ำ� เรื่องราวของเธอเล่าว่า เธอเป็นแม่หมา้ ยลกู ติด 2 คน ครั้งหนึ่งเธอไดแ้ ตง่ งานใหม่กบั ชายผหู้ นง่ึ ที่เป็นคนเสเพล และเขาไดย้ ื่นค�ำ ขาดกับ เธอระหวา่ งเขากับลูกของเธอ ด้วยความรักทที่ ำ�ใหเ้ ธอตาบอด เธอไดเ้ ลอื กความรกั ทม่ี ี ตอ่ ชายผนู้ ี้มากกว่าลกู ๆ ของเธอ ลา เลสโรนา่ ได้นำ�ลกู ท้งั สองไปโยนลงในแมน่ �้ำ โดยหวงั ว่าชายหน่มุ จะรกั เธอมากขึ้น หารู้ไม่วา่ การกระทำ�ของเธอต้องสรา้ งความ ผิดหวังให้แก่เธอ เพราะแมก้ ารเสยี สละท่ยี ิ่งใหญน่ อกจากจะท�ำ ใหช้ ายหน่มุ ไม่ได้หันมาแล เธอแม้แตน่ ้อย เธอยงั ถกู ตอ้ งค�ำ สาปท่เี ป็นบาปหนา เพราะฆ่าลูกของตวั เอง เธอไดก้ ลายเป็น ผรี า้ ยที่สิงสอู่ ยูต่ ามแม่น้ำ� กลา่ วว่าในยามค�่ำ คนื จะมีเสยี งโหยหวนเรียกวา่ “ลูกจา๋ ลูกอยู่ไหน” อย่างน่ากลัว และสยดสยองกบั ผู้อยู่เรือนเคยี งใกลก้ บั แม่น�้ำ มีบางคนบอกว่าเหน็ เธอในชุดสขี าวคลุมหวั เดินรอ้ งเรยี กลูกของเธอ ท่ีโดดเด่นและชวนขนลุก คือ ดวงตาที่แดงก่�ำ และรอ้ งไหเ้ ป็นสาย เลือดอยู่ตลอดเวลา อนั ตรายท่ีควรพึงระวงั เธอเปน็ ทส่ี ุด คือ เธอมักจะเข้าใจผิดว่าเดก็ ท่ี หลงไปใกลแ้ ม่น้ำ�วา่ เปน็ ลูกของเธอ ลา เลสโรนา่ จะคอยลกั พาตวั ลูกคนอื่นไป แตเ่ ม่อื เธอค้น พบว่าเดก็ คนท่ีเธอพามาไม่ใชล่ กู ของเธอ ผีรา้ ยตนนก้ี ็จะกดเดก็ ให้จมนำ�้ ตายในท่สี ุด ในบางพื้นท่ีของเมอื งซานต้า เฟ่ (Santa Fe) กว็ ่าเธอเปน็ สาวที่ถูกฆ่าตายพรอ้ ม กับลูกท้ังสองดว้ ยกรรไกร หรือไม่เธอก็เป็นสาวทพี่ ลดั พรากหลงปา่ กับลูก แตท่ ุกเร่ืองจะ ลงท้ายด้วยการทเ่ี ธอเปน็ ผรี ้ายออกตามหาลกู และลักพาตวั เด็กท่ีเคราะห์ร้าย



























โรงแรมอาถรรพ์ ห่างจากเมืองเมก็ ซโิ ก ซิตี้ไปเพยี ง 2 ช่ัวโมงดว้ ยการเดนิ ทางโดยรถบัส จะมีโรงแรม ที่มคี าซ่า เจต (Casa Jade) ตั้งอยู่กลางเมืองเกเรตาโร ่ (Querétaro) โรงแรมแห่งนม้ี ีคาำ ราำ่ ลือในช่ือเสยี งเร่อื งผที ด่ี ุมาก ประวตั ขิ องสถานทแ่ี หง่ นีเ้ คยเป็นสถานพยาบาลรกั ษาคนสติฟ่นั เฟอื นในอดีตช่วงราวก่อนสงครามโลกครั้งทีห่ นึง่ มาก่อน และวิธกี ารรักษาสมยั นน้ั กถ็ ือวา่ ทารณุ และผดิ ปกติจาก ณ ปัจจุบันมาก เพราะหมอทีน่ นั่ จะใช้ไฟฟา้ ชอ็ ตหรือไมก่ ็จบั คนไข้ ถว่ งนำ้าเพื่อทำาการรกั ษา คนไขส้ ่วนใหญ่ท่นี น่ั มกั จะจบชวี ิตลงก่อนท่จี ะมีโอกาสได้ออกมาสู่ โลกภายในนอก จนเม่ือเวลาผ่านไปโรงพยาบาลบา้ แห่งน้กี ไ็ ด้ถูกปิดตวั ลง เน่ืองจากมเี หตุวปิ รติ ร เกินกวา่ ทผ่ี ูค้ นภายในเมอื งจะยอมรบั ได้ ทางผูด้ แู ลก็ไดเ้ ปลยี่ นสถานทแ่ี หง่ นีม้ าเป็นสวน นนั ทนาการเล่นกฬี า จำาพวกฟติ เนส เทควนั โด้ คาโปเอร่าสาำ หรับเยาวชน ทวา่ มีพยาน ผู้ที่มาใช้บริการสถานที่แห่งน้ีต่างพูดเป็นเสียงเดียวว่าที่แห่งนี้มีอาถรรพ์อะไรบางอย่าง ยงั คงสงิ สอู่ ย ู่ ยกตัวอยา่ งเชน่ คร้งั หนง่ึ ขณะทผ่ี ู้ใช้ฟติ เนสกาำ ลงั ออกกาำ ลังกายอยู่นน้ั จ่ ู ๆ เครอื่ งออกกาำ ลังกายกล็ ม้ ระเนระนาดราวกับมใี ครมาผลกั มัน ทั้งทภ่ี ายในหอ้ งน้นั ไม่มี แม้แตล่ มสักวูบ หรืออีกเร่อื งทม่ี ีคนเลา่ วา่ พบเห็นเด็กชายปริศนาวัย 8-9 ขวบยืนจ้องหน้า คนคนนน้ั ทีช่ นั้ สอง (ท้ังท่ีทกุ คนพดู เปน็ เสียงเดียวว่าทน่ี ัน่ ไม่มเี ดก็ ลกั ษณะแบบนั้นเขา้ มา หรืออาศัยอย)ู่ จนเป็นเหตทุ าำ ใหเ้ ขาล้มป่วยทงั้ ท่สี ขุ ภาพเขาแขง็ แรงมาก ๆ โดยมเี รอ่ื งหน่ึง ทีส่ รา้ งความหวาดผวามากที่สดุ เม่อื มชี ายไร้บา้ นคนหน่ึงท่ีแอบลกั ลอบเขา้ ไปในนั้นนอน ตายอยบู่ นชนั้ สองอย่างไมม่ ีสาเหตุ ซ่งึ คนพดู กนั วา่ เขาท่ีจะเขา้ มาขโมยของไดถ้ กู ฆ่าโดยผี ในทแ่ี หง่ นัน่ เน่ืองจากอาถรรพ์ของสถานที่น้ันแรงกล้าจนไม่อาจจะเปิดใช้บริการได้อีกต่อไป ทแ่ี หง่ นี้จงึ ไดถ้ ูกปดิ ตัวลงอีกครงั้ ซ่งึ หลายปีต่อมาก็มนี กั ลงทนุ ท่ไี ม่ไดร้ เู้ ร่ืองราวเก่ียวกับทน่ี ี่ ซอ้ื ไปเปดิ โรงแรม และจนถงึ ตอนนี้แขกที่มาเข้าพักโรงแรมแห่งนก้ี ็ยงั เห็นสงิ่ ลกึ ลับของคำาว่า วิญญาณ (ยนื ยนั ว่ามอี ะไรทน่ี ั่นจริงจากผู้เขยี นท่ีไปเข้าพกั มาแล้ว)

หมอก “หลังจากทเ่ี ธอหนไี ปหลบอยู่ใตเ้ ตยี งไดส้ กั พัก ต่อมาก็มแี ต่ความเงยี บอยรู่ อบๆ ทันใด นัน้ มันก็ แฮ่ฮฮ!!! เสยี งรอ้ งตกใจดังล่นั ทัว่ ทงั้ ป่า “ฮ่าๆๆ สดุ ทา้ ยพวกนัน้ กต็ ายกันหมดเลยยย!” คาลอสชายหนมุ่ ตัวล�ำ่ ใหญ่หัวเราะชอบใจทีส่ ามารถทำ�ใหเ้ พอื่ น ๆ ของเขาหวาดกลวั ไป กบั เรือ่ งเลา่ ของเขาได้ เพ่ือนทั้งส่คี น คาลอส , กามิรา่ , ฮวน , ซานโตส ไปตัง้ แคมปก์ ลางปา่ ในชว่ ง วนั หยดุ พักรอ้ น พวกเขาไดต้ ดั สินใจทจ่ี ะเดนิ ทางเขา้ ป่าลึกมากกวา่ จะอยใู่ นจดุ ตัง้ แคมปเ์ ดมิ สาเหตุ ก็เพราะจุดตงั้ แคมปเ์ ดิมน้ันมากมายไปด้วยผคู้ น อีกท้ังการเขา้ ไปในปา่ ลกึ มนั ดจู ะเปน็ เรื่องทน่ี ่า ทา้ ทายและสนุกมากกวา่ โดยเฉพาะเมอ่ื ตอนเชา้ วนั นีท้ ี่พวกเขากำ�ลงั จะเดินทางเข้ามาถงึ กลางป่า แห่งนี้ และเสน้ ทางที่พวกเขาส�ำ รวจและตง้ั ใจจะมา มีป้ายตัวสีแดงใหญเ่ ขยี นวา่ “อันตราย หา้ ม เข้าโดยเดด็ ขาด” แต่พวกเขาก็เลือกทีจ่ ะไมส่ นใจและลอดปา้ ยมงุ่ หนา้ มายงั ปา่ แห่งน้ี พวกเขาใช้ เวลาทง้ั วนั กว่าจะมาถงึ จุดทีพ่ ักตามแผนท่ที เี่ ขาต้ังใจจะมากางเตน็ ท์ หลงั จากทอี่ าบนำ้�ล้างตวั ท่ี แมน่ �ำ้ ทอี่ ยูต่ ิด พวกเขาก็กอ่ ไฟท�ำ อาหาร ระหวา่ งน้ันเพอ่ื เพมิ่ ความสนกุ ของทรปิ ครั้งนี้จงึ ตัดสินใจ เล่าเร่อื งผีในปา่ กัน “เฮ้ย! ฮวนมนั ไปฉนี่ านจงั ไมใ่ ชม่ นั ไปอึหรอกเหรอ ? ” ซานโตสถามหาเพอื่ นที่ หายไปนาน “เธอกล็ องไปดูสิ เผ่ือจะชว่ ยอะไรมันได้ ฮ่าๆๆ” กามริ ่าเพ่อื นหญิงสาวคนเดยี วในกลุ่ม บอก “น่นั ไง! เดินออกมาแลว้ ” คาลอสชี้ไปท่ีชายหนุ่มรา่ งทว่ มก�ำ ลังเดินออกจากหลังต้นไม้ พวกเขามองเห็นเพอื่ นคนน้แี ต่เพียงลาง ๆ เพราะเน่อื งจากหมอกทล่ี งจัด จนท�ำ ใหบ้ รรยากาศรอบ ๆ ทึบไปด้วยหมอก ถึงแม้จะมแี สงจนั ทรก์ บั กองไฟ แต่พวกเขากไ็ มส่ ามารถมองเหน็ อะไรทัง้ สิน้ ได้ เลย “เฮ้! ฮวน แกพลาดตอนจบของเรอ่ื งฉันแล้วละ่ คราวนตี้ าแกเลา่ บา้ งแลว้ ” ซานโตสตบ ไหลฮ่ วนตอนท่ีก�ำ ลังนง่ั ลงมาร่วมกับเพ่อื น ๆ เขา “จะใหฉ้ นั เล่าตอ่ เลยเหรอ ?” ฮวนเหมอื นยงั นกึ เรอ่ื งท่ีจะเล่าไมอ่ อก “ใชส่ ิ นอกจากจะตาแกเลา่ เรือ่ งตอ่ จากฉนั แล้ว ก็เปน็ ตาฉันทจ่ี ะไปฉตี่ อ่ จากแกด้วย ฮา่ ๆ ๆ” พูดจบเขากล็ กุ ขึ้นยืนและก้าวเทา้ เดนิ ไปยงั จุด ๆ เดยี วกับทฮ่ี วนเพง่ิ เข้าไปฉ่ี บรรยากาศเงียบลง ทนั ที ไม่มใี ครพูดอะไรตอ่ จนกระทัง่ พูดกามิรา่ ทำ�ลายความเงยี บ “อ้าว เลา่ สฮิ วน นกึ นานไปแลว้ นะ” ฮวนเงยหน้าข้ึนจากกองไฟดว้ ยสีหน้าทง่ี ุนงง

“อ่อ... งนั้ ... เรอ่ื งนีล้ ะกัน จะได้เขากับบรรยากาศตอนนี้ดี... พวกแกจ�ำ ไดใ้ ช่มั้ยวา่ ตอน เราเข้าในป่าน้ี มันมปี ้ายบอกว่าห้ามเขา้ นะ่ ฉนั รูแ้ ล้ววา่ ทำ�ไม... เพราะมนั เคยมีคนหายตวั ไปอย่าง ลึกลับในป่าแห่งนี้” ทุกคนในกองไฟเริ่มใหค้ วามสนใจในเรือ่ งเล่า เริ่มชะลอการดมื่ กนิ ขนมทว่ี างอยู่ รอบ ๆ “เรอ่ื งนเ้ี กิดขึน้ ได้ไมน่ านนี้เอง แตค่ นกพ็ ยายามปดิ ขา่ ว กอ่ นหนา้ นี้ปา่ นเ้ี คยเปิดให้นักท่อง เทีย่ วปา่ เหมือนเราเขา้ มาได้ แต่ตอนนท้ี ี่มันถูกห้าม... เพราะมันมคี นหายตวั ไป...” เสียงลมและ ลมหนาวพดั ประกอบกบั เรือ่ งราวเขา้ กับบรรยากาศเรื่องเลา่ สยองขวัญ “เรอ่ื งมนั เร่ิมตน้ ข้นึ เม่ือมกี ลุ่มนักศึกษาสคี่ นมาเท่ยี วท่ปี า่ แห่งน้ี จริง ๆ ก่อนทีพ่ วกเขา จะเขา้ มาในน้ี มีเจา้ หน้าทเี่ ขาเตือนว่าอย่าเขา้ เพราะคนื นจ้ี ะมหี มอกลงจดั ถ้าเกิดหลงข้นึ มาจะ ไมม่ ที างออกมาจากปา่ นีไ้ ดเ้ ลย” กามริ า่ กดั ฟันแน่นดว้ ยความทเ่ี ปน็ คนกลัวเร่ืองเลา่ สยองขวัญงา่ ย ส่วนคาลอสยมิ้ อยา่ งรู้สกึ สนุก เพราะรู้สกึ วา่ เรื่องเล่ามนั เหมาะกบั สถานการณ์แบบน้ีดี ดวงตาของ ฮวนเปิดตากว้างภายใตแ้ สงไฟของกองไฟ เขายังคงเลา่ ตอ่ ไป “เมอ่ื นกั ศกึ ษามาถงึ จุดทพ่ี กั พวกเขา ก็เริ่มจัดเตรียมข้าวของและกางเตน็ ท์ ท่นี ่าสยองทสี่ ุดก็คือ พวกนัน้ พกั จดุ เดยี วกบั ทเ่ี ราอยูใ่ นตอนนี้ เลย” กาน�้ำ รอ้ นท่ตี ้งั อยถู่ ูกยกมารินใส่แก้วโดยคาลอส เขาเตรยี มจะทำ�กาแฟด่ืมส�ำ หรบั แก้อาการ งว่ ง ซงึ่ มนั จะช่วยให้เขาอยู่ดึกได้กว่านี้ส�ำ หรับในการฟังเร่ืองเล่าสยองขวัญต่อไป “และมนั กอ็ ย่างทีเ่ จา้ หน้าทเี่ ขาบอกเลย มีหมอกลงจัดมาก มองอะไรแทบไมเ่ ห็นเลย” หญงิ สาวคนเดียวภายในกลมุ่ มองไปรอบ ๆ เธอรูส้ ึกเหมือนกับวา่ เรอ่ื งราวช่างคลา้ ยคลงึ กบั ความ รสู้ กึ ในตอนนมี้ าก เพราะ หมอกในตอนน้ลี งหนาจนไมส่ ามารถมองอะไรเห็นได้เลย มีเพียงเสยี ง แมลงตวั เล็กตวั นอ้ ยทีด่ งั ลอดผ่านเบ้ืองหลงั พวกหมอกหนา “บรรยากาศทช่ี า่ งแสนจะนา่ กลวั ทำ�ใหพ้ วกเขาอยากเปลีย่ นใจทีจ่ ะกลบั ไปบา้ น แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะหมอกทม่ี ากเกนิ กว่า จะทีม่ องเหน็ ทางเดนิ ออก พวกเขาจ�ำ ใจต้องอยู่ท่ีนใี่ นคืนน้.ี ..” ฮวนสง่ สายตาไปรอบ ๆ เหมอื น กบั เขามองเหน็ บางสง่ิ บางอยา่ ง มีรอยยิ้มปรากฏบนหน้าของคาลอสอย่างพงึ่ พอใจ เขาชอบเรอื่ ง ท่ีฮวนเลา่ ได้ถึงอารมณท์ ่ีแสนจะนา่ กลวั มากๆ แม้แต่เขาเองก็รูส้ ึกคล้อยตามไปกบั เรอ่ื งราว “แต่ ปญั หาไมไ่ ด้มเี พยี งแค่นนั้ พวกเขายงั ไม่ไดก้ ่อกองไฟเลย นอกจากนั้นพวกเขาก็ยังไม่มีฟืนพอทจี่ ะ จดุ ไฟดว้ ย พวกเขาตัดสนิ ใจให้เพอื่ นสองคนทม่ี คี วามกลา้ มากทส่ี ดุ ออกไปหาฟืนใชใ้ นการจดุ ไฟ... เพอื่ นทั้งสองคนออกไปหาฟืน ส่ิงสดุ ท้ายท่เี พอ่ื นอีกสองคนเห็นกค็ อื พวกเขาถูกหมอกกลืนหาย ไป” เสียงของฮวนเงยี บและมองไปข้างหลัง เหมอื นกับมบี างอย่างกำ�ลงั มองเขาอยู่ “สิบนาทกี แ็ ล้ว ยี่สิบนาทกี ็แล้ว ไม่มีใครกลบั ออกมาสักที เพือ่ นคนท่ีสามเหน็ ทา่ ไม่ดเี ลย ตดั สินใจออกไปตาม โดยท่ไี มฟ่ ังค�ำ บอกห้ามปรามของเพ่ือนคนสดุ ทา้ ย แต่สุดทา้ ยเพอื่ นคนท่สี าม กย็ ังออกไปเพียงลำ�พงั ” คนฟงั เงียบอย่างใจจดใจจ่อดว้ ยความล้นุ วา่ จะเปน็ ยังไงต่อไป ไม่มใี คร ขยบั ใด ๆ ท้งั สน้ิ “หลังจากทป่ี ล่อยให้เพอ่ื นคนสดุ ท้ายอยู่คนเดียวเพยี งล�ำ พงั นานถงึ คร่ึงชวั่ โมง มนั ช่างเปน็ เวลาที่ยาวนานเหลอื เกนิ เพราะตง้ั แต่เพือ่ น 2 คนแรกหายไป มันก็ปาไปเกอื บชว่ั โมง

แลว้ ... แตแ่ ลว้ ...” ทุกคนนิง่ เพ่ือรอคำ�ตอบ ฮวนจ้องมองทั้งสองคนดว้ ยสายตาท่นี ่าสะพรงึ กลวั กบั สง่ิ ตอ่ ไปทก่ี �ำ ลงั จะบอก และแลว้ กเ็ ฉลยออกมาวา่ “สดุ ทา้ ยพวกมันกก็ ลบั มาทีเ่ ตน็ ท์ท้ังหมดนนั่ แหละ ทท่ี ัง้ หมดหายไปนาน เพราะเจา้ สองคนแรกมันไปหลงอย่ใู นหมอกหาทางกลับไมเ่ จอ ฮ่าๆ ๆๆ!” คาลอสกับกามิร่าที่กำ�ลังลุ้นเร่ืองราวจนเกร็งไปท้ังตัวถึงกับถอนลมหายใจออกอย่างแรง ไหล่ของผู้ฟังทง้ิ ลงมาข้างลำ�ตวั ดว้ ยความอารมณเ์ สยี คาลอสผดิ หวงั อยา่ งมากทอ่ี ุตสาหค์ ดิ ว่าเรอื่ ง ราวต้องจบลงอย่างนองเลอื ด สว่ นหญิงสาวกลับแอบดใี จและตลกท่มี ันเปน็ เพียงมุขตลกที่แต่งขึน้ โดยฮวนเทา่ น้นั “โห... ทุเรศมากเลย ฉนั กน็ กึ วา่ มนั จะมสี ตั วป์ ระหลาดหรอื ผีออกมากินพวกนนั้ ไปหมด” หญิงสาวบ่นประปอดประแปด ส่วนคนเล่าถอดสีหนา้ ท่นี า่ กลวั เปน็ หนา้ ทะเลน้ เขาสะใจทีห่ ลอก 2 คนไดส้ ำ�เรจ็ “ไอ้เราก็คดิ ว่าเป็นเรือ่ งจริง ก็วา่ อยูถ่ ้าเคยมีเร่ืองอะไรแบบน้ีในที่นฉ้ี ันกค็ งจะได้ยนิ บา้ ง แล้ว” ทกุ คนหัวเราะอยา่ งขบขนั ในมุขตลกของหนมุ่ ร่างท้วม แต่แลว้ คาลอสกท็ ักขึ้นมาว่า “ทำ�ไมซานโตสมนั ไปนานจงั นะ ?” ชายหนุ่มหนุ่ ล่�ำ เรมิ่ สังเกตว่าเพือ่ นของเขาไปนานเกนิ กวา่ ทีค่ น ปกตจิ ะใช้เวลาฉี่ “นน่ั สิ เธอลองไปดูหน่อยดีกวา่ คาลอส เขาไปนานเกินไปแล้วจริง ๆ” หญิงสาวเห็นด้วย โดยทีไ่ มร่ รี อคาลอสพยกั หนา้ หน่งึ คร้ังก่อนที่จะลุกข้ึนม่งุ ไปยงั จุดทท่ี ซี่ านโตสหายตวั ไป “ระวังจะเจอผหี มอกเหมอื นเรื่องท่ีฉันเลา่ นะ” ฮวนขอู่ ยา่ งมชี ยั กอ่ นที่คาลอสจะโบกไม้ โบกมือทำ�ทีเปน็ ไม่สนใจโดยทไ่ี มห่ ันกลบั มามอง สกั พกั คาลอสกห็ ายไปในหมอก ระหวา่ งน้นั กามิ ร่ายกกานำ�้ มารินใส่แกว้ เธอบา้ ง “นีฮ่ วน เรือ่ งเมื่อกีแ้ ต่งเองสด ๆ เลยเปล่าเนี่ย ?” “เปล่า... มนั เปน็ เรื่องจรงิ นะ...” ฮวนยม้ิ ทมี่ ุมปากอย่างมีเลศนยั จากน้นั เขาก็หยบิ บุหร่ี จากกระเปา๋ เสื้อและไฟแชค็ “ทส่ี �ำ คญั ฉันยังเล่าไมจ่ บดว้ ย...” เขาจดุ ไฟทบ่ี ุหร่ที ค่ี าบอยู่ พ่นควนั ผ่านกองไฟจนมาโดนหน้าหญิงสาว ซ่งึ เธอกม็ องหนา้ เขาอยา่ งงุนงงและคดิ วา่ ฮวนกำ�ลังจะปล่อย มขุ อะไรอีก “หลังจากที่ทงั้ 3 กลบั ออกมาจากหมอก นกั ศึกษาคนเดยี วทไ่ี ม่ไดเ้ ขา้ ไปในหมอกนน้ั เริ่มสังเกตเห็นเพ่อื น ๆ ของเขามีทา่ ทีแปลก ๆ” คราวนก้ี ามนิ า่ เร่ิมย้มิ แห้ง ๆ เธออยากให้เพอื่ น คนอื่นกลบั มากอ่ นทีฮ่ วนจะด�ำ เนินเรอื่ งราวน้ีตอ่ ไป เพราะการที่เธอต้องทนฟงั เรอ่ื งสยองเพียงคน เดยี ว มนั ท�ำ ใหเ้ ธอรูส้ กึ กลัวมากเกินไป “ทั้ง 3 คนเดนิ ตวั อ่อน ๆ เหมอื นถุงลมทไ่ี ม่อะไรภายใน ร่างกายนอกจากลมเปล่า พวกนน้ั พูดจาแปลก ๆ และชักชวนใหล้ องเขาไปดูจดุ ท่ีพวกเขาเพ่ิง ออกมา และบอกว่ามีของนา่ สนใจอยากใหเ้ หน็ อยใู่ นน้ัน” สายตาของฮวนจอ้ งมองกามิรา่ อยา่ งไม่ ละเว้นแมแ้ ตส่ กั วนิ าทเี ดยี ว มีบางอยา่ งบอกหญงิ สาวว่าฮวนไม่ใชเ่ พ่ือนคนเดิมท่ีเธอรจู้ ัก ฮวนขยับ

ตัวเขา้ ไปใกล้กามริ า่ มากข้นึ ซึ่งถงึ แมเ้ ธอไม่ได้ขยับหนี แต่เธอกร็ สู้ กึ กลวั ในเพ่ือนชายคนนีเ้ ป็นอยา่ ง มาก “มีบางอย่างในหมอกได้เปลีย่ นตวั พวกเขาหรือไมก่ ็เขา้ สงิ เพอ่ื น ๆ ของเขา ซง่ึ พวกมันก็ ต้องการท�ำ เชน่ เดียวกบั นักศกึ ษาคนสุดทา้ ยดว้ ย เขาเร่มิ สังเกตเห็นเพ่ือนอีกสามคนวา่ มีควนั ออก มาจากซอกเล็บ หู แม้แต่ในปาก” กามริ ่าเรม่ิ สงั เกตว่าขอบตาลา่ งของฮวนมีควันออกมาเลก็ น้อย ซึ่งมนั ผิดปกติทค่ี วนั บหุ ร่ีจะออกมาได้ เธอ อยากทีจ่ ะลุกข้ึนไปใหห้ า่ งจากเขา แต่เขาได้ใชแ้ ขนโอบ ไหล่ไม่ใหเ้ ธอไปไหนได้ เพ่ือนอกี สองคนของเธอยงั คงไม่มีท่าทีจะกลับมา ความคิดทจ่ี ริงจังของเธอ กำ�ลังบอกวา่ เธอวา่ เรื่องเล่าทีฮ่ วนบอกมนั เป็นความจริง บางอย่างอาจจะเปลี่ยนตวั ฮวนในตอน แรกท่เี ขาเขา้ ไปฉ่ี วนิ าทที เ่ี ขากลบั ออกมานัน้ ชายหนมุ่ ก็ไมใ่ ช่เขาคนเดมิ ท่ีเธอรู้จกั แล้ว ฮวนยังคงไม่ ใสใ่ จวา่ เธอจะรสู้ ึกยังไง เขายังคงเลา่ เรอ่ื งราวสยองขวญั น้นั ตอ่ “นักศึกษาคนสดุ ทา้ ยปฏเิ สธทจี่ ะไป แต่กไ็ รผ้ ล เมอ่ื เขาถูกเพอื่ นอกี สามคนลาก เข้าไปยัง ป่าลึก... เขา้ ไปในหมอก” หน้าผากของหญงิ สาวมีเหง่อื ผดุ ขน้ึ มา เธอไม่กล้าท่ีจะมองหน้าฮวน แต่มี ควนั บางอยา่ งลอยผ่านหน้าเธอมาตลอด ซึง่ ทศิ ของควันมนั ลอยมาจากทางทฮ่ี วนนั่งอยู่ เธอคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ไปทางฮวนด้วยหัวใจท่ีเตม็ ไปดว้ ย ความกลวั สุดขีด และแล้วเธอก็ตกตะลงึ เม่อื ดวงตาของฮวนไม่มแี มก้ ระทง่ั ตาดำ� มีเพียง ควันสีเทาท่ีลอยอย่ใู นเบา้ ตาเขาแทนลกู ตาทมี่ ันควรอยู่ ตามมาดว้ ยรอยยิม้ ที่กว้างส่งให้หญงิ สาว อยา่ งน่าสะพรึง “พวกเขาอยากไดเ้ พอ่ื นคนสุดทา้ ยไปอยดู่ ้วย...” พดู จบฮวนกอ็ า้ ปากขน้ึ อย่างไมม่ ีสาเหตุ มีควันออกมาจากปากเขามากมายเกินกว่าท่ีควันบุหร่ีจะออกมาจากร่างกายของมนุษย์คนหน่ึงได้ หญิงสาวสะบดั แขนของหนมุ่ ร่างทว้ มออกจากไหล่เธอ ซึ่งทันทีท่เี ธอหลุดจากพนั ธนาการเธอก็ว่งิ อยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ เธอมงุ่ หนา้ ไปยงั จดุ ท่ีคาลอสกับซานโตสหายตัวไป ถงึ แมจ้ ะเปน็ ชว่ งเวลากลางคนื ในป่า แต่เธอก็คงสามารถมองเหน็ รอบ ๆ จากแสงจันทรไ์ ด ้ “คาลอส! ซานโตส!” ระหว่างทางวิ่งเธอตะโกนเรยี กเพ่ือนอีกสองคน แตก่ ไ็ ร้เสยี งตอบ ระหว่างน้ันเธอต้องคอยระวังไม่ให้ชนต้นไม้และคอยหันกลับไปมองฮวนว่าได้ตามเธอมาด้วยหรือ เปลา่ ในจิตใจเธอรสู้ ึกโดดเดยี่ วและเตม็ ไปด้วยความกลัว เธอหวังเพียงจะไดพ้ บใครสักคนท่ีหายตวั ไปกอ่ นหน้าน้ี และแล้วเธอกส็ มใจ เมือ่ เพือ่ นท้ังสองคนของเธอยนื หันหลังอยู่ “ซานโตส! คาลอส! ชว่ ยดว้ ย! มีอะไรบางอยา่ งสงิ ฮวนอยู่ เราตอ้ งรีบหนอี อกไปจาก...” กามริ ่าหยุดชะงกั เธอสังเกตเหน็ หมอกควนั ออกจากนวิ้ และเทา้ ของชายหนุม่ ทง้ั สอง กามริ า่ ลมื ไป วา่ ซานโตสกับคาลอสเองกเ็ ขา้ ไปใน “หมอก” ดว้ ยเช่นกนั ตอนน้ีเธอเหลอื เพียงตวั คนเดียวแลว้ รา่ งท้งั สองหันกลับมา ดวงตาของพวกเขาว่างเปล่ามเี พียงควนั ท่ลี อยอยู่ในน้นั พวกเขายมิ้ ให้เธอ อย่างสยดสยอง นำ�้ ตาของกามริ า่ เริ่มไหลนองอาบแก้มอยา่ งไม่อาจอดกล้ันได้ มีเพียงความกลัวท่ี

เต็มไปในจิตใจของเธอ เธอค่อย ๆ ถอยออกห่างจากอดตี ท่ีเคยเปน็ เพอื่ นทั้งสอง แตก่ ็ไม่อาจจะไป ไหนได้ เม่อื มมี อื จบั ที่ไหล่ของหญงิ สาว เธอคอ่ ย ๆ หนั กลับไป สติของเธอแตกกระเจงิ ไรท้ ศิ ทาง ฮวนที่มคี วันออกมาจากหู ตา จมูก ปาก เปน็ เจา้ ของมอื นัน้ นั่นเอง เขายม้ิ กว้างใหก้ ามนี ่าอีกครงั้ “สุดท้ายนักศึกษาคนสดุ ทา้ ยถกู หมอกควนั เข้าไปในร่างกายกดั กนิ เครื่องใน ทุกคนก็เลยได้อยใู่ น ป่าแห่งนด้ี ว้ ยกนั ตลอดไป... ตั้งแต่นน้ั มาไมเ่ คยมีใครเจอพวกเขาอกี เลย...” มเี พียงเสยี งกรดี ร้อง คร้งั สดุ ทา้ ยของหญิงสาวที่ดงั ทัว่ ป่า ก่อนท่ที กุ อยา่ งจะกลบั มาสงบเงยี บลงอีกครั้ง ไมม่ ีใครได้พบ เจอหนุ่มสาวพวกนีอ้ กี เลย มีแต่เพยี งเรื่องราววา่ พวกเขาถูกส่งิ หนง่ึ เอาตวั ไป ซึง่ มันกค็ ือ “หมอก”

























คนื วันคนตาย ชว่ งปลายเดือนตุลาคมของทกุ ปี เมก็ ซิโกจะมเี ทศกาลทเี่ รยี กกันว่า “วันแหง่ ความ ตาย” หรือวา่ “The day of the dead” ซึง่ เทศกาลน้หี ากเปน็ ในเมืองใหญ่ ๆ จะมีการจัด ขบวนพาเหรดตงั้ แต่วนั ท่ี 31 ตุลาคมไปจนถงึ วนั ท่ี 1 พฤศจิกายน โดยชาวเม็กซกิ ันเชอื่ วา่ ใน ช่วงน้ันจะเป็นชว่ งเวลาทว่ี ิญญาณของคนตายจะกลบั มายังโลกมนุษย์อกี ครง้ั เพื่อท่จี ะได้พบ เจอกบั ญาติและคนทีพ่ วกเขารัก เทศกาลนจ้ี ะเปน็ เสมือนคล้ายกบั วนั เชง็ เมง้ ของชาวจนี เหล่าญาติพนี่ ้องของคน ตายจะมารวมตัวกันที่สุสานจากนั้นก็ตกแต่งประดับประดาสุสานของผู้ตายด้วยดอกไม้ สีสนั ต่าง ๆ (เนน้ สีเหลอื งกับส้มเป็นหลกั ) และมีการจุดเทยี นรอบสถานที่ เมือ่ ตกถึงชว่ ง เวลาตอนกลางคนื กจ็ ะมเี สียงดนตรีสดมาบรรเลง เพอ่ื เปน็ การกนิ ด่มื และรอ้ งร�ำ ท�ำ เพลง เสยี งดังกลางสสุ านเสมอื นว่าพวกเขาก�ำ ลงั เฉลิมฉลองทไ่ี ดก้ ลับมาพบเจอกนั อีกครงั้ พอ มาถึงวนั ท่ี 2 พฤศจิกายน กจ็ ะเปน็ ชว่ งเวลาทฉี่ ลองใหก้ บั วญิ ญาณผ้ตู ายทเ่ี ปน็ เด็กหรอื อายนุ ้อย