บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

วรัมพร เหมือนกบั รู้จกั กนั เพรำะหลำนสำวไม่เคยพดู ถึงผ้ชู ำยคนไหนเป็นพิเศษ เลยตงั้ แตม่ ำย้ำยมำอยดู่ ้วย “พเ่ี มธำ” ชัญญ่ำถลึงตำข่นุ คลกั ไปให้ เพรำะอีกฝ่ำยขัดขวำงกำร เดินทำงกลบั ของเธอ “มีข้อเสนอกบั อำแล้วใชไ่ หม” รุ่งโรจน์เอย่ ถำมด้วยเสยี งเรียบๆ “ครับอำ” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ยิม้ เลก็ น้อยเมื่อพูดจบ ก่อนจะหันไปมอง สบตำกับหลำนสำวของอำโรจน์ ท่ีชัญญ่ำก็เล่ำให้เขำฟังหมดแล้วว่ำ หลงั จำกย้ำยไปอย่จู นี ได้แค่ปีเดียวป๊ ำก็จำกไป หลงั จำกป๊ ำจำกไป ม้ำของ เธอก็มำล้มป่ วยแล้วจำกไปอกี คน ชัญญ่ำเลยมำอยู่กับลงุ และป้ำตำม คำสงั่ เสียของมำรดำท่ีได้ติดต่อกับลงุ โรจน์และป้ำดำก่อนจะป่ วยหนัก และสนิ ้ ใจไปในทสี่ ดุ “งัน้ ก็ว่ำมำเลย” คำตอบผู้เป็นลงุ ทำเอำหลำนสำวที่นั่งแอบมอง คนนนั้ ทีคนนีท้ ี เพรำะไมเ่ ข้ำใจท่ลี งุ กบั พเ่ี มธำพดู 'ข้อเสนออะไรกนั นะ แลว้ ลงุ มาคยุ ธรุ ะอะไรกบั พีเ่ มธาล่ะ' ชญั ญ่ำ สะบดั ศีรษะไปมำเบำๆ เพรำะไม่อยำกจะคิด อกี อย่ำงเธอก็คิดวำ่ เดี๋ยวลงุ กค็ งจะบอกเธอ “ผมอยำกให้หมวยอย่ทู ำงำนกบั ผมท่ีนี่ครับ สว่ นเร่ืองงำนในรีสอร์ ตของลุง หำกไม่มีคนช่วยดูจริงๆ ผมจะช่วยดูแลครับ” ขำดคำของ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ชญั ญ่ำกร็ ีบค้ำนก่อนที่ลงุ จะพดู “หมวยไมท่ ำด้วยนะ” “เบำๆ หนอ่ ยนะเรำ” รุ่งโรจน์ดหุ ลำนสำวที่ค้ำนเสยี งดงั 100

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “หมวยขอโทษจ๊ะลงุ แต่หมวยไม่ทำงำนท่ีนนี่ ะ” “นะครับอำโรจน์” เมธำเอย่ ขอควำมเห็นใจ เพรำะเขำไม่อยำกให้ เธอห่ำงกำยไปไหนอกี และท่ีสำคัญเขำก็กลวั จะมีหนุ่มๆ มำจีบเธอด้วย แตเ่ อ...เขำยงั ไม่ได้ถำมเลยวำ่ เธอแตง่ งำนหรือยงั “อำไม่มีปัญหำอะไรหรอก เพรำะอำรับปำกแล้วว่ำจะยอมรับทุก ข้อเสนอ แต่เร่ืองนีอ้ ำลำบำกใจจริงๆ” เพรำะไมอ่ ยำกฝืนใจหลำนสำวด้วย กำรบงั คบั ให้มำทำงำนท่นี ต่ี ำมควำมประสงค์ของพอ่ เลยี ้ งหนมุ่ “หมวยไม่มำทำงำนที่นน่ี ะลงุ หมวยอยำกอยใู่ กล้ๆ ลงุ กบั ป้ำ” พดู จบก็แอบยิม้ ดีใจท่ีลงุ ไม่บงั คับเธอ แต่ว่ำระหว่ำงลงุ กับพี่เมธำมีกำรย่ืน ข้อเสนอกนั ทำไมละ่ “หมวยเกลยี ดพ่ีขนำดนนั้ เลยหรือไงถึงไม่อยำกมำทำงำนกบั พ่ี” แววตำของเขำมแี ววน้อยใจปะปนอยู่ ก่อนจะมองสบตำกบั ดวงตำกลมโต ทำให้คนท่ลี ำบำกใจก็คอื รุ่งโรจน์ ท่ีหลำนชำยของเพอื่ นมนี ำ้ ใจช่วยเหลอื เร่ืองเงินไปชว่ ยรีสอร์ต ของตน “เรำเกลียดพ่ีเขำรึ” คนเป็นลงุ ถำมหลำนสำวขึน้ บ้ำง เพรำะใจก็ อยำกจะให้หลำนสำวมำช่วยงำนทำงนี ้ เพื่อเป็นกำรตอบแทนควำมมี นำ้ ใจของเขำท่ีช่วยเหลอื เรื่องเงนิ ทอง “เปลำ่ ” ชญั ญ่ำตอบเสียงอ้อมแอ้ม พลำงเงยหน้ำขึน้ มองเจ้ำของ บ้ำนเพยี งแวบเดยี วก็เมนิ หน้ำหนี เพรำะไมอ่ ยำกสบตำด้วย 101

วรัมพร “แล้วทำไมไม่อยำกทำงำนละ่ แต่ลงุ วำ่ เรำลองเปลยี่ นท่ีทำงำนดกู ็ ดีเหมือนกนั เรำจะได้มีไอเดียอะไรไปปรับปรุงรีสอร์ตของเรำไง” คนเป็น ลงุ ลองเสนอแนะดู เผ่อื หลำนสำวอำจจะเปลยี่ นใจมำทำงำนท่นี ี่ สว่ นเรื่อง รีสอร์ตกค็ งต้องให้พอ่ หน่มุ เพอื่ นของหลำนสำวชว่ ยดแู ลไปกอ่ น “กห็ มวยอยำกทำงำนท่ีรีสอร์ตของลงุ กบั ป้ำมำกกวำ่ แล้วถ้ำหมวย มำทำงำนท่ีนี่ใครจะอย่ดู แู ลลงุ กบั ป้ำละ่ ไม่เอำหรอก ยังไงหมวยก็ไม่ทำ หมวยไมอ่ ยำกอยไู่ กลบ้ำน” ชญั ญ่ำพยำยำมยกเหตผุ มมำอ้ำงด้วยกำรปัน้ สหี น้ำให้ดหู มน่ หมอง เพอ่ื ที่ลงุ จะได้ไม่หวำ่ นล้อมเธออกี “หมวยหำข้ออ้ำงไม่มำ เพรำะหมวยเกลยี ดพี่” ครำวนีพ้ อ่ เลยี ้ งเป็น ฝ่ำยพดู ขนึ ้ ชญั ญ่ำจงึ เงยหน้ำมองอตั โนมตั ิ “กแ็ ล้วแต.่ ..พจ่ี ะคดิ แล้วกนั อกี อยำ่ งหมวยก็มีงำนทำอยแู่ ล้ว” เธอ เอย่ ตอบแบบไม่ค่อยแนใ่ จนกั “พีร่ ู้ว่ำหมวยมีงำนทำ แต่ที่รีสอร์ต อำโรจน์บอกกับพ่มี ำว่ำเพงิ่ รับ ผ้จู ัดกำรคนใหม่เข้ำมำดูแลงำน ไม่จำเป็นท่ีหมวยจะต้องอย่ดู แู ล เพรำะ แค่อำโรจน์คนเดียวก็จดั กำรงำนได้” คนอยำกให้เธอมำอย่ใู กล้ๆ พยำยำม หำเหตุผลมำทกั ท้วงให้เธอยอมอย่ใู ห้ได้ แตห่ ำกยงั ไม่ยอม...เห็นทีจะต้อง หำวิธีทำให้ยอมโดยไม่มีข้อแม้ “น่ีพ่ีว่ำหมวยไม่มีควำมสำมำรถหรือไง” ชัญญ่ำโพล่งขึน้ ด้วย ควำมโมโห แต่พอรู้ตวั ก็พยำยำมระงบั อำรมณ์เอำไว้ “พเ่ี ปลำ่ ” ตอบไปแล้วก็กดยมิ ้ บนมมุ ปำก 102

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เปลำ่ ได้ไง เม่ือกีพ้ ่ีพดู ว่ำแค่ลงุ คนเดียวก็จัดกำรงำนได้แล้ว” โต้ กลับเสียงเขียว นัยน์ตำขุ่นคลักยำมมองสบกับดวงตำคม ทำงด้ำนผู้ อำวโุ สก็มองสองหน่มุ สำวสลบั กันไปมำ พร้อมกับสำ่ ยหน้ำเบำๆ แต่ตนก็ เหน็ ด้วยกบั หลำนชำยทวี่ ่ำไม่ต้องให้หลำนสำวอย่ชู ว่ ยงำนท่ีรีสอร์ต แต่ให้ มำช่วยงำนที่ไร่นีแ้ ทน “ก็ถ้ำหมวยมีควำมสำมำรถจริงๆ ก็มำทำงำนกบั พี่สิ” สีหน้ำของ เขำเตม็ ไปด้วยกำรท้ำทำย “หมวยทำแน่ๆ แต่ไม่ใช่มำทำงำนกับพ่ี” ชญั ญ่ำยังคงยืนกรำนที่ จะปฏิเสธกำรมำทำงำนที่ไร่เสียงแขง็ ใบหน้ำสวยเชดิ ขนึ ้ เลก็ น้อย เลยไม่รู้ ว่ำตอนนที ้ งั้ สองหน่มุ ตำ่ งวยั กำลงั มองสบตำกนั และกนั อยำ่ งรู้ควำมนยั “หมวย เรำออกไปรอลุงข้ ำงนอกก่อน ” คนเป็ นลุงเอ่ยบอก หลำนสำวเสยี งเรียบ และชัญญ่ำก็รู้ดีว่ำไม่ควรไปเซ้ำซีถ้ ำมวำ่ ให้ออกไป ทำไม เธอจงึ จำใจต้องลกุ ออกไปรอข้ำงนอกด้วยใบหน้ำบดู บงึ ้ คล้อยหลงั ชัญญ่ำไปไม่นำน เมธำก็ลุกเดินออกมำแนบหน้ำกับ ประตดู วู ่ำชญั ญ่ำยงั แอบฟังอยหู่ รือไม่ แต่เมื่อสถำนกำรณ์ข้ำงนอกเงียบ กริบ เขำกเ็ ดินกลบั มำน่งั ทเี่ ดิม ขณะท่ชี ัญญ่ำก็ไม่ได้อยำกจะสนใจเรื่องที่ โดนไล่ออกมำ เธอจึงเดินเข้ำไปในครัว ก็เห็นแหววกำลงั นงั่ ฟังเพลงจำก โทรศพั ท์อยู่ เลยเคำะนวิ ้ กบั โต๊ะเบำๆ เพอ่ื ให้อกี คนรู้ตวั 103

วรมั พร แหววจดั กำรหำนำ้ หำขนมมำให้แขกคนสำคญั ของพ่อเลยี ้ ง แล้วก็ คยุ กนั เพื่อฆำ่ เวลำระหว่ำงรอลงุ ขณะที่คนเป็นลงุ ก็กำลงั เสนอให้พอ่ เลยี ้ ง หน่มุ คิดหำวิธีทำให้หลำนสำวของตนยอมทำงำนอยทู่ นี่ ด่ี ้วยควำมเตม็ ใจ “อำโรจน์ไม่ได้บอกหมวยเร่ืองเงนิ ใช่ไหมครับ” เมธำเอย่ ถำมด้วยสี หน้ำครุ่นคิด เพรำะบ้ำงทีอำจต้องใช้เหตุผลนีเ้ พอื่ ทำให้ชญั ญ่ำมำทำงำน ด้วย “อำไมไ่ ด้บอก” “แล้วอำคิดว่ำถ้ำอำบอกเรื่องเงนิ ไป อำว่ำหมวยจะยอมมำทำงำน กบั ผมหรือเปลำ่ ครับ” “อำกต็ อบไม่ได้ แต่อำคิดวำ่ ถ้ำหลำนสำวอำรู้ คงจะคิดหำหนทำง หำเงินให้ได้มำกๆ แล้วก็เอำมำคืนเรำมำกกว่ำ” และเพรำะแบบนีถ้ ึงไม่ บอกหลำนสำวก่อน “ถ้ำงนั้ เรำก็ใช่วิธีนีไ้ มไ่ ด้ แล้วจะทำยงั ไงดีละ่ ครับอำ” เขำกห็ นกั ใจ ไม่แพ้กัน แต่ถ้ำจะให้เขำไปบงั คับหรือโกหกให้มำทำงำนด้วย เขำไม่ทำ เด็ดขำด เพรำะหำกชญั ญ่ำรู้ควำมจริงทีหลงั จะพำนโกรธเขำแล้วหนไี ปอกี “ถ้ำไม่รีบร้อนให้หลำนสำวอำมำทำงำนด้วย อำกค็ ิดว่ำถ้ำกลบั ถึง บ้ำนแล้ว อำจะบอกเรื่องเงินท่ีอำยืม เผ่ือว่ำหลำนสำวอำจะคิดทบทวน เรื่องกำรมำทำงำนกบั เรำ” 104

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เอำงนั้ ก็ได้ครับอำ แต่ผมมีเรื่องหนึ่งอยำกจะขอให้อำช่วยผม” สี หน้ำท่ำทีมีควำมเกรงใจปรำกฏให้เห็น ก่อนจะบอกเล่ำเร่ืองเม่ือส่ีปีก่อน ให้ผ้อู ำวโุ สฟังวำ่ เขำรู้สกึ เช่นไรกบั หลำนสำวของท่ำน “ก็ถึงว่ำ ทำไมเรำกับหลำนสำวอำ พอเจอกันก็จ้ องกันตำไม่ กะพริบ” ทำ่ นบอกด้วยสหี น้ำเปือ้ นยิม้ และก็ยินดีหำกหลำนสำวจะตกลง ปลงใจกบั พอ่ เลยี ้ งหน่มุ อนำคตไกลคนนี ้หลงั จำกได้ฟังเรื่องรำวหนหลงั วำ่ รู้จกั กันมำตงั้ แต่เด็กๆ เม่ือครัง้ อย่บู ้ำนที่กรุงเทพฯ แต่ก็มีเรื่องเข้ำใจผดิ กนั นิดหน่อย และไม่ได้ปรับควำมเข้ำใจกันเพรำะหลำนสำวตนจำกไปไม่ บอกลำ “แล้วอำโรจน์จะช่วยกันไม่ให้ผ้ชู ำยมำจีบหมวยได้หรือเปลำ่ ครับ คือผม...ผมหวงครับ” บอกควำมรู้สกึ แบบไมป่ ิดบงั แม้จะมอี ำกำรเขินอำย อยบู่ ้ำง แต่หำกเขำไมพ่ ดู เขำอำจจะเสยี ชญั ญ่ำไปตลอดชวี ติ “หลำนสำวอำยังไม่มีแฟน แล้วก็ไม่มีใครมำจีบแน่นอน เพรำะมี สองหน่มุ คอยสกรีนให้อยู่” ทำ่ นหมำยถึงสองหน่มุ ทีใ่ จเป็นหญิงอย่ำงบอล และอนั๋ “สองหนมุ่ เลยหรืออำ!” “เรำไม่ต้องตกใจไปหรอก สองหนุ่มท่ีอำพดู ถึงนีน้ ่ะร่ำงกำยเป็น ชำยแต่ใจเป็นหญิง แล้วก็คบหำเป็นเพอื่ นกนั มำนำนแล้วละ่ ” ทำ่ นบอกให้ อกี ฝ่ำยสบำยใจเมือ่ เห็นสหี น้ำท่ำทำงตกอกตกใจ “ครับ” เมธำขำนรับด้วยรอยยมิ ้ เก้อๆ 105

วรัมพร “เอำละ่ อำคงต้องกลบั แล้วละ่ หลำนชำย” “เดีย๋ วผมขบั รถไปสง่ นะครับ” เขำอำสำด้วยควำมเต็มใจ เพรำะจะ ได้ไปเหน็ กบั ตำว่ำบ้ำนทีช่ ญั ญ่ำอำศยั อยเู่ ป็นอย่ำงไรบ้ำง “ไม่ต้องหรอก เด๋ียวอำก็เปลยี่ นกันขบั กบั หมวยเหมือนตอนขำมำ นนั่ แหละ” เพรำะทำ่ นห่วงกลวั ว่ำอกี ฝ่ำยจะต้องขับรถกลบั ดึกๆ ดื่นๆ ตำม ลำพงั “แตผ่ มเป็นหว่ งอำครับ” “ขอบใจมำกหลำนชำย แต่อำกลบั ได้ ส่วนเรำก็อย่ดู แู ลงำนเถอะ อำมำรบกวนนำนแล้ว” “เอำงนั้ ก็ได้ครับ ส่วนเงิน เด๋ียวผมจัดกำรโอนเข้ำบัญชีของอำให้ นะครับ แต่อำอย่ำลมื สง่ เลขทีบ่ ญั ชีมำให้ผมนะครับ ผมจะได้รีบจดั กำรให้ เลย” ขำดคำของพ่อเลยี ้ งหน่มุ ฝ่ำยผ้อู ำวโุ สก็เรียกหำหลำนสำว พอเจอ หน้ำกันก็ให้ไหว้ลำเจ้ำของบ้ำน ก่อนทเ่ี จ้ำของบ้ำนหนมุ่ รูปหลอ่ จะเดนิ มำ สง่ ถึงรถ และเฝ้ำมองจนรถกระบะลบั ตำไป ก่อนที่รถของศรจะขบั กลบั มำ พร้อมข้ำวของเตม็ รถ “เป็นไงบ้ำงแก” “ก็เกือบจะหูชำไปเหมือนกนั ครับพ่อเลีย้ ง คณุ แนนนี่บ่นไม่หยุด เลยครับ” ศรเอย่ ตอบแล้วก็หนั ไปชว่ ยป้ำรินกบั อ้อยขนข้ำวของขนึ ้ บ้ำน 106

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ รุ่งโรจน์ และหลำนสำวขับรถกลับมำถึงบ้ำนตอนทุ่มกว่ำ และพอลงจำกรถได้ หลำนสำวก็ลงมำยืดเส้นยดื สำยอย่ขู ้ำงรถ ส่วนตนก็ เดินเข้ำไปนงั่ พกั ในบ้ำน “ได้ควำมว่ำยังไงบ้ำงล่ะพ่ี” ป้ำดำเอย่ ถำมสำมี หลงั จำกหำนำ้ มำ ให้ “ทำงนนั้ ให้ก้มู ำห้ำแสน” “ห้ำแสน!” คนเป็นภรรยำเผลออทุ ำนเสียงดัง ก่อนฝ่ ำยสำมีจะ ปรำมไม่ให้พดู ดงั โดยให้เหตผุ ลวำ่ ยงั ไม่ได้บอกเรื่องนีก้ บั หลำนสำว “จริงๆ ไปขอก้แู คส่ องแสนแต่ทำงนนั้ ให้มำห้ำแสน พรุ่งนีก้ ค็ งจะได้ เงิน แล้วนพ่ี อ่ หนมุ่ คนนนั้ รู้หรือยงั ละ่ ว่ำจะให้มำเป็นผ้จู ดั กำร” “รู้แล้วพ่ี ว่ำแตพ่ ไี่ ปอำบนำ้ ก่อนเถอะ ฉนั จะหำข้ำวให้กิน” พดู จบก็ เรียกให้หลำนสำวเข้ำบ้ำนไปอำบนำ้ อำบท่ำแล้วออกมำกินข้ำวกนั กระทงั่ อำหำรค่ำของทัง้ สำมผ่ำนพ้นไปแล้ว ชัญญ่ำก็เดินลงมำนั่งที่ศำลำหน้ำ บ้ำน ใจกไ็ พลค่ ดิ ไปถงึ ใครบำงคนที่บงั เอญิ ได้พบกนั อกี ครัง้ “ไมอ่ ยำกจะเชื่อเลยว่ำหมวยจะเจอพ่อี ีก” พึมพำออกมำ โดยไม่รู้ วำ่ ตอนนไี ้ มไ่ ด้นง่ั อย่ตู ำมลำพงั “บ่นอะไรอยู่ครับคุณหมวย” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึน้ ไม่ดังมำกนัก เพรำะเกรงใจลงุ กบั ป้ำท่คี งเข้ำนอนไปแล้ว “อ้ำว คณุ เอโด้ ยงั ไม่นอนเหรอคะ” เธอเอย่ ถำมเสยี งใส ทงั้ ทีใ่ นใจ ยงั ครุ่นคิดถึงแตพ่ ชี่ ำยข้ำงบ้ำนอยู่ 107

วรัมพร “ยังครับ ผมรอคุณหมวย เป็นห่วงมำกด้วยท่ีไม่กลบั มำสกั ที แต่ พอเดินมำเห็นรถของคณุ ลงุ จอดอยู่ ผมก็เลยเดินมำท่ีน่ี เพรำะคิดว่ำคณุ น่ำจะอย่ตู รงนี”้ พดู จบกน็ ง่ั ลงฝ่ังตรงข้ำมกบั หญิงสำว “งนั้ หมวยขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเป็นห่วง แต่หมวยปลอดภัย และสบำยดีมำกๆ คะ่ ” “ครับ” เขำขำนรับด้วยรอยยิม้ แล้วก็คุยกันด้วยเร่ืองทั่วไปนำน พอสมควร เขำจงึ ถำมเร่ืองเสย่ี กิจจำ “โดนไลย่ ิง!” คนฟังตกใจจนหน้ำซีดเมื่อรู้ว่ำอกี ฝ่ำยขับรถไปเท่ียว รอบๆ รีสอร์ตแล้วไปเจอลกู น้องของเสี่ยกิจจำไล่ยิงเอำ และโชคดีมำกที่ เขำไมเ่ ป็นไร “พวกมนั คงไม่ได้ตงั้ ใจหรอกครับ” พดู เพอื่ ให้อกี ฝ่ำยสบำยใจ “คนพวกนนั้ ไมม่ ีหรอกคะ่ ทจ่ี ะไม่ตงั้ ใจยงิ หมวยว่ำคณุ อย่ำไปแถว นนั้ เลยนะคะ หมวยกลวั จะเกิดเร่ืองร้ำยแรงกว่ำวนั นีค้ ่ะ อีกอย่ำงพวกเรำ ก็ไมอ่ ยำกจะยงุ่ เก่ยี วกบั พวกนนั้ ด้วย เพรำะขืนไปย่งุ มหี วงั โดนพวกมนั ฆ่ำ หมกรีสอร์ตแน่ๆ” ชัญญ่ำนึกกลัวว่ำเร่ืองมันจะบำนปลำยไปกันใหญ่ เพรำะคณุ เอโด้บอกว่ำยิงปืนใส่พวกมันไปด้วย แล้วถ้ำเกิดเร่ืองขึน้ มำจะ ทำไงดี เพรำะเคยไปแจ้งตำรวจแล้ว ทำงตำรวจกบ็ อกว่ำให้พยำยำมเลยี่ ง อย่ำไปทน่ี น่ั “แตท่ ่ตี รงนนั้ เป็นของคุณลงุ กับคณุ ป้ำของคณุ นะครับ ทกุ คนทน่ี ี่มี สทิ ธิ์ไปได้” เขำรู้สกึ ไม่พอใจอย่ำงมำกท่ีฝ่ำยนนั้ ทำตวั เหนือกฎหมำย และ 108

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ ที่สำคญั บริเวณนนั้ ก็เป็นกรรมสทิ ธ์ิของคณุ รุ่งโรจน์ด้วย พวกมนั ไมค่ วรมำ วำงอำนำจโดยถือว่ำเป็นทต่ี ิดกนั “โห! ไปก็โดนยิงทิง้ นะสิ ปลอ่ ยๆ ไปเถอะค่ะ จะได้ไม่ต้องมำยุ่ง เกีย่ วกนั ” ชญั ญ่ำทำหน้ำสยอง น่ีก็ยังนึกไม่ออกว่ำหำกวนั นีเ้ ป็นเธอเองที่ พำคุณเอโด้ไปเที่ยวรอบๆ รีสอร์ตแล้ว เธอจะเป็นอย่ำงไรบ้ำงหำกโดน พวกนนั้ ไลย่ ิงเอำ “ปลอ่ ยไมไ่ ด้ครับ ถ้ำปลอ่ ยนำนไปพวกมนั ได้ใจแน่ และผมก็สงสยั ว่ำมนั ต้องทำอะไรสกั อย่ำงทไี่ ร่นนั่ ” “สงสัยอะไรเหรอคะ” ชัญญ่ำเอ่ยถำมด้วยควำมสงสัย เพรำะ ตงั้ แตเ่ ข้ำมำอย่ทู ี่นล่ี งุ กบั ป้ำก็สงั่ ห้ำมเลยวำ่ อย่ำไปแถวนนั้ เด็ดขำด “ผมก.็ ..สงสยั ไปเร่ือยแหละครับ” “อ้ำว! พดู ซะหมวยอยำกรู้ แล้วก็ไมบ่ อก” ชญั ญ่ำทำหน้ำเสยี ดำย “ก็ไม่มีอะไรจะบอกครับ” เอโด้พดู ยิม้ ๆ แล้วที่เขำไม่บอกวำ่ สงสยั อะไรกเ็ พรำะไม่อยำกให้เธอกังวล กลวั เมอื่ ลำงสงั หรณ์มนั บอกกบั เขำว่ำ คนของเสี่ยกิจจำต้องซ่อนของผิดกฎหมำยเอำไว้ท่ีไร่แน่นอน แต่จะเป็น อะไรเขำคงต้องสบื ให้รู้ เพอ่ื ท่ีคนในรีสอร์ตจะได้อย่แู บบไม่ต้องระแวง “งนั้ ถ้ำมเี รื่องสงสยั คณุ เอโด้บอกหมวยเร็วๆ นะคะ หมวยอยำกรู้” “ครับคณุ หมวย” “คณุ เอโด้ หมวยว่ำเรำมำเปลีย่ นสรรพนำมเรียกกันและกนั ดีไหม คะ เรียกคณุ ๆ แล้วหมวยรู้สกึ ยงั ไงกไ็ มร่ ู้” ปำกอมิ่ คลยี่ ิม้ นดิ ๆ เม่ือพดู จบ ท่ี 109

วรมั พร อีกฝ่ ำยก็ตกลงว่ำจะเรียกกันแค่ชื่อเท่ำนัน้ โดยไม่มีคำอะไรมำนำหน้ำ กอ่ นท่ีทงั้ สองจะแยกย้ำยกนั ไปพกั “หมวย ฝันดีนะครับ” “งัน้ …เช่นกันค่ะ” ชัญญ่ำเดินขึน้ บ้ำนโดยมีอดีตบอดีก้ ำร์ดหนุ่ม เฝำ้ มองจนเธอปิดประตบู ้ำนเรียบร้อย เขำจึงเดินกลบั ทีพ่ กั บ้ำง กลำงดึก บริเวณรัว้ บ้ำนหลังใหญ่ มีกลุ่มคนกำลังด้อมๆ มองๆ เข้ำไปภำยในตวั บ้ำนเพอ่ื มองสตั ว์ท่ีไวต่อกำรรับรู้ กระทงั่ ไม่พบเจ้ ำ สตั ว์อย่ำงท่ีนึกหวน่ั ทงั้ หมดก็รีบกระโดดข้ำมรัว้ เข้ำไปด้วยควำมชำนำญ ก่อนจะแยกย้ำยกนั ไปตำมจดุ ต่ำงๆ เพอื่ คอยระวงั มีสำมคนงดั แงะเข้ำไป ภำยในตัวบ้ำนได้แล้ว ก่อนจะพำกันขึน้ ไปชัน้ บนที่มีห้องอยู่หลำยห้อง แล้วแบ่งกนั ไปทำงำน โดยส่วนหนึ่งไปหำของมีค่ำเพื่อเอำไปขำยใช้ หนี ้ อกี ส่วนเดินหำห้องนอนเจ้ำของบ้ำน กระท่ังพบก็จัดกำรกับประตู แล้ว ยอ่ งเข้ำไปอย่ำงเงียบเชียบ บนเตียงนอนมีคนนอนหลบั สนิทอยู่ ผ้ำห่มขยบั มำอย่ทู ่ีเอวทำให้ พวกมนั เหน็ เนินอกท่โี ผลพ่ ้นชดุ นอนผำ่ นแสงไฟจำกด้ำนนอกตวั บ้ำน “แม้เจ้ำโว้ย ท่ำทำงจะอกใหญ่เต็มมือไม่เบำ” เกริก มือขวำของ เสยี่ คเชนท์พดู ออกมำด้วยแววตำห่นื กระหำย “เสี่ยจะไม่ว่ำเอำหรือพี่ ถ้ำพี่จะ...” ลกู สมุนตัวดำอ้วนใหญ่พูด ขึน้ มำ แล้วก็จ้องไปยังร่ำงที่นอนหลบั สนิทบนเตียงด้วยแววตำกระหำย อยำกไมแ่ พ้หวั หน้ำมนั 110

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ใครบอกเสยี่ กจู ะตดั ลนิ ้ มนั ” เกริกขลู่ กู สมนุ ทม่ี ำด้วยเสยี งเหีย้ ม “แตผ่ ้หู ญิงคนนีเ้ สย่ี อยำกได้นะพ่ี ถ้ำพจ่ี ะทำจริงๆ ไมก่ ลวั แม่กรอง ทองจะไปบอกเสย่ี หรือไง” มนั เตอื น เพรำะยงั ไม่อยำกตำยตอนนี ้ “มึงคิดว่ำแม่น่ีจะกล้ำไปบอกใครหน้ำไหนวะว่ำโดนผ้ชู ำยเอำทำ เมยี ตงั้ สี่คนพร้อมกัน” เกริกเลยี ริมฝีปำกด้วยควำมกระหำย แต่หำรู้ไม่ว่ำ คนบนเตียงรู้สกึ ตวั แล้ว และตอนนกี ้ ำลงั ควำนหำปืนท่ีตนซอ่ นไว้ใต้หมอน สองกระบอก ที่สำมีได้เตือนไว้วำ่ ให้มีไว้ตลอดเวลำ และให้ซอ่ นไว้ในบ้ำน ตำมทต่ี ่ำงๆ เผ่ือเกดิ เรื่องไม่คำดฝันจะได้เอำมำป้องกนั ตวั “ถ้ำพวกแกไม่กลวั ก็เข้ำมำ” คนท่ีอย่บู นเตียงอำศยั จังหวะที่พวก มนั เอำแตพ่ ดู กนั ลกุ ขึน้ ไปยืนชิดผนงั แล้วพร้อมกบั ปืนในมือ โดยก่อนจะไป ก็กดป่มุ เตอื นให้คนในบ้ำนรับรู้เรียบร้อย “ถ้ำฉันกลัว ฉันจะมำบุกมำถึงท่ีหรือไงจ๊ะกรองทองคนสวย ” ขำดคำของมนั เสยี งปืนก็ดงั ขึน้ สองนดั ตดิ ๆ ก่อนทม่ี นั จะค่อยๆ ทรุดลงกับ พนื ้ “พ่เี กริก!!” เหลำ่ คนที่เหลือพำกนั ขำนเรียก ส่วนคนเป็นหัวหน้ำก็ โดนยิงทีข่ ำและมอื ท่ีถอื ปืน “เกง่ นักเหรอนงั น่ี” คนโดนยิงถำมด้วยควำมคับแค้นใจ เพรำะไม่ คดิ วำ่ ผ้หู ญิงที่วนั ๆ เอำแต่แตง่ ตวั สวยจะยิงปืนแม่นขนำดนี ้ “ออกไปจำกบ้ำนฉัน” กรองทองยิงข่พู วกมนั ไปอกี หลำยนัด พวก มนั พำกนั ถอยร่นไปทห่ี น้ำต่ำง เพรำะหำกไปที่ประตคู งเจอคนในบ้ำน 111

วรัมพร “ฝำกไว้ก่อนเถอะนังตัวแสบ” สิน้ คำพวกมันก็พำกันหนีออกไป อยำ่ งทุลกั ทุเล พร้อมกับคนอนื่ ก็พำกันเข้ำมำ ไฟในห้องสวำ่ งวำบจำกมือ ของผ้เู ป็นหลำนชำยเจ้ำของบ้ำน “อำกรอง เป็นอะไรหรือเปลำ่ ครับ” พงศกรถลำเข้ำไปถำมผ้เู ป็นน้ำ ด้วยควำมเป็นหว่ ง “อำไม่เป็นไรหรอกปูน” พูดจบก็ส่งปืนให้กับหลำนชำย โชคดี เหลอื เกินท่ีเธอเช่ือสำมีท่ีตำยไปแล้วว่ำให้ไปเรียนยิงปืน เพรำะมันได้ใช้ จริงๆ ถ้ำเธอยิงปืนไม่เป็น คงต้องโดนไอ้พวกสวะทำร้ำยแน่ กอ่ นจะหนั ไป สง่ั ให้คนใช้มำจดั กำรกบั เลอื ดให้เรียบร้อย “โทรแจ้งตำรวจนะครับอำ” “แต่อำไม่อยำกให้มีเรื่องนะปนู ” “อำรู้เหรอครับวำ่ พวกมนั เป็นใคร” “คนของเสย่ี คเชนท์” “ย่ิงเป็นพวกมนั อำย่ิงต้องแจ้งตำรวจนะครับ ไม่งนั้ พวกมันก็จะ บกุ เข้ำมำทำร้ำยอำอกี นะครับ” พงศกรเตอื นด้วยควำมเป็นห่วง “แล้วปนู คดิ ว่ำตำรวจจะช่วยเหลืออะไรพวกเรำได้มำกกว่ำกำรรับ เรื่องไว้ละ่ ” เพรำะเธอคิดว่ำมีตำรวจบำงนำยรับสินบนจำกเส่ียคเชนท์ เร่ืองค้ำไม้ ทำให้ตำรวจไม่อยำกทำคดีทเี่ กี่ยวข้องกบั เสยี่ คเชนท์ แจ้งไปก็ เร่ืองเงียบเหมือนคนอ่ืนๆ ท่ีเคยมีเร่ืองกับเส่ียคเชนท์ แล้วนี่เธอจะทำ อยำ่ งไรต่อไปดี 112

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ 'พ่อเลี้ยง' คิดถึงแล้วเธอก็อยำกจะแต่งงำนกบั พ่อเลีย้ งเมธำซะ เร็วๆ พวกเสย่ี คเชนท์จะได้ไม่มำย่งุ ว่นุ วำย แต่ปัญหำคือพ่อเลยี ้ งไม่ได้รัก ชอบเธอ “แล้วเรำจะปล่อยให้พวกมันมำคุกคำมเรำแบบนีเ้ หรอครับอำ กรอง” พงศกรโกรธแค้นจนอยำกจะบกุ ไปฆ่ำพวกมันซะตอนนี ้แต่เขำก็ ต้องหยุดยัง้ ควำมคิดเอำไว้ เพรำะถ้ำไปแล้วเขำตำยขึน้ มำ ใครจะอยู่ ปกปอ้ งอำกรอง “ปูนวำงใจเถอะ อำคิดว่ำพวกมันคงไม่กลบั มำเร็วๆ นีห้ รอก แล้ว อำจะให้แม่สองคนนีม้ ำนอนกบั อำทกุ คนื ” “เอำงัน้ ก็ได้ครับอำ” สิน้ คำของหลำนชำย กรองทองก็บอกให้ หลำนชำยไปนอนตอ่ สว่ นเธอก็แยกไปนอนทีห่ ้องรับรองแขกแทน 113

วรัมพร ตอนท่ี 7 “วนั นีม้ ีอะไรกินบ้ำงครับ ป้ำริน” เสียงเจ้ำของบ้ำนดงั แว่วเข้ำมำ กอ่ นเจ้ำตัวจะเดนิ มำถึงโต๊ะอำหำร ทำเอำสองแม่ครัวและแหววพำกันหัน ไปยิม้ “ปำ้ ทำลำบหมกู บั ต้มจืดไว้ให้คะ่ ” “ของโปรดผมเลย ป้ำรินครับ วนั นีช้ ว่ ยโทรถำมเรื่องรถที่อใู่ ห้ผมที นะครับ” หลงั ตักข้ำวเข้ำปำกไปได้ไม่ก่ีคำก็เงยหน้ำบอกทันทีท่ีนึกขึน้ ได้ เพรำะเอำรถไปสง่ หลำยวนั แล้ว “เดยี๋ วปำ้ จดั กำรให้คะ่ พ่อเลยี ้ ง” พดู จบป้ำรินก็เดนิ ออกไปโทรถำม อทู่ ันที กระทง่ั ได้ควำมว่ำวันนีบ้ ่ำยๆ เด็กท่ีอจู่ ะเอำรถมำส่งให้ จึงจะเดิน กลบั เข้ำไปรำยงำนพอ่ เลยี ้ ง แตก่ ้ำวไปได้แคไ่ มก่ ่กี ้ำวก็ได้ยินเสยี งรถขบั เข้ำ มำจอดเทยี บอย่หู น้ำบ้ำน อดึ ใจต่อมำก็ได้เหน็ โฉมหน้ำเจ้ำของรถ “สวัสดีค่ะป้ำริน” กรองทองทักทำยผู้อำวุโสกว่ำเสียงหวำน หำกแตส่ หี น้ำดไู มด่ ีนกั 114

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “สวัสดีคะ่ คณุ กรอง พอ่ เลยี ้ งทำนอำหำรเช้ำอย่คู ะ่ คณุ กรองจะรอ หรือว่ำจะเข้ำไปพบพอ่ เลยี ้ งเลยละ่ ป้ำจะได้บอกพอ่ เลยี ้ งให้” “กรองไปรอท่ีห้องรับแขกดีกว่ำ แต่ป้ำอย่ำลมื บอกพอ่ เลยี ้ งนะคะ ว่ำกรองมำ” กรองทองยิม้ ให้กับผู้อำวุโส เพรำะเธอคิดว่ำกำรสร้ ำงมิตร ดกี วำ่ สร้ำงศตั รูเหมือนเชน่ ท่พี รรณนสำทำ และไม่เคยคิดจะเกรงใจใครใน บ้ำนนนี ้ อกจำกพอ่ เลยี ้ งเมธำ “เดยี๋ วปำ้ บอกให้ค่ะ” ปำ้ รินยมิ ้ ให้กบั แขกของพอ่ เลยี ้ ง “ขอบคณุ ค่ะป้ำ” กรองทองเดินแยกตวั ออกไปน่งั รอที่ห้องรับแขก โดยไม่ต้องมีใครพำไป เพรำะเธอมำท่ีนี่บ่อย สว่ นป้ำรินก็เดินเข้ำไปบอก พอ่ เลยี ้ งหน่มุ วำ่ มแี ขกมำพบ “กรองทอง” คิว้ เข้มขมวดย่งุ เม่ือทรำบว่ำม่ำยสำวมำ ทงั้ ที่เขำคิด วำ่ วนั นคี ้ งจะไม่มใี ครมำ “ค่ะพ่อเลีย้ ง” ป้ำรินขำนรับคำแล้วหนั ไปสงั่ แหววให้ไปจดั กำแฟ และขนมไปให้คุณกรองทอง ทำงด้ำนกรองทองก็น่งั รอพ่อเลยี ้ งหน่มุ อยู่ ไมถ่ ึงสบิ นำทีเธอก็ได้พบพอ่ เลยี ้ ง “พ่อเลยี ้ ง” กรองทองโผเข้ำไปกอดร่ำงกำยำแน่น นำ้ ตำเออ่ คลอ สองเบ้ำตำ “คณุ กรองปลอ่ ยก่อนครับ” เมธำพยำยำมดนั ร่ำงบำงออก 115

วรมั พร “อย่ำเพิ่งเลยนะคะ ขอกรองได้พิงพกั อกี สักครู่นะคะ กรองกลวั ” ม่ำยสำวบอกเสยี งสน่ั เครือ เพรำะไม่รู้จะหนั หน้ำไปพง่ึ ใครจริงๆ เรื่องท่ีคน ของเสยี่ คเชนท์บกุ เข้ำไปหวงั จะทำร้ำย “ปลอ่ ยผมเถอะครับ มนั ไมเ่ หมำะนะครับ” “กรองขอโทษนะคะที่ทำให้พ่อเลยี ้ งไม่พอใจ” ม่ำยสำวยอมถอย หำ่ งออกมำแต่โดยดี ด้วยรู้นิสยั พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ว่ำไมช่ อบให้ใครมำเซ้ำซี ้ “ไม่เป็นไรครับ แตค่ ณุ อย่ำทำแบบนอี ้ กี ก็แล้วกนั ครับ” “คะ่ กรองจะจำไว้” “ว่ำแต่เมื่อครู่ผมได้ยินว่ำคณุ กลวั กลวั อะไรเหรอครับ” ถำมจบก็ ทิง้ ตวั ลงนง่ั บนเก้ำอหี ้ วำยอย่ำงดีฝ่ังตรงข้ำมกบั แม่สำวที่นง่ั ลงไปก่อนหน้ำ ไมก่ ว่ี ินำที “เสีย่ คเชนท์” กรองทองบอกไปแค่นัน้ ก็หยุดไปอึดใจ ก่อนจะเล่ำ เรื่องที่เกิดขึน้ เมื่อคืนให้พ่อเลีย้ งหนุ่มฟังด้วยเสียงส่ันเครือ แม้ตอนนี ้ หลำนชำยจะหำคนมำคอยช่วยค้มุ กนั เพม่ิ แล้ว แต่เธอกย็ งั ไม่วำงใจ “ผมคิดว่ำพวกนนั่ คงต้องกำรอะไรจำกคุณ” บอกกลำ่ วไปแล้วก็ หวนคิดไปถงึ เรื่องทเ่ี สย่ี มำพบเรื่องเงนิ หรือว่ำเส่ียคเชนท์จะสง่ ลกู น้องไป ปล้นบ้ำนกรองทอง “พ่อเลยี ้ งหมำยถึงตวั กรองเหรอคะ” แม้เธอจะรู้ว่ำเสี่ยคเชนท์พึง พอใจในตัวเธอ แต่ก็ทำอะไรนอกหน้ำไม่ได้เพรำะยงั มภี รรยำ แต่นน่ั ก็ถือ 116

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ เป็นโชคดีของเธอที่ภรรยำของเสย่ี คเชนท์ยังอยู่ เพรำะหำกไม่อย่เู ธอก็ไม่รู้ เหมอื นกนั วำ่ ไอ้เสย่ี มนั จะทำอะไรกบั เธอบ้ำง “ผมคดิ วำ่ ไม่ใชแ่ คน่ นั้ ” “หมำยถงึ เงนิ ทองของกรองเหรอคะ” “ครับ” มมุ ปำกหยักกดยิม้ เล็กน้อย เพรำะเขำมัน่ ใจว่ำเดำไม่ผิด นกั หรอก “ถ้ำอย่ำงนนั้ ข่ำวที่คนลอื กันว่ำเสี่ยคเชนท์มำก้เู งินกบั พอ่ เลีย้ งแล้ว ไม่มีเงินมำใช้หนีก้ เ็ ป็นจริง” กรองทองคำดเดำไปตำมท่ีเธอเข้ำใจ เพรำะ กำรท่ีเส่ยี คเชนท์สง่ คนมำในบ้ำนเธอ คงไม่ได้มีจุดประสงค์ทำร้ำยอย่ำง เดียวแตจ่ ะเอำเงินทองของเธอด้วย และกค็ งจะเอำมำใช้หนพี ้ อ่ เลยี ้ ง “มขี ำ่ วแบบนดี ้ ้วยเหรอครับ” เขำทำหน้ำประหลำดใจไมน่ ้อย “แทบจะลือกันข้ำมอำเภอแล้วล่ะค่ะพ่อเลีย้ ง ว่ำแต่เรื่องมันเป็น จริงอย่ำงที่กรองเข้ำใจใช่ไหมคะพอ่ เลยี ้ ง” ม่ำยสำวถำมอย่ำงใคร่รู้ แต่ก็ ยงั นกึ ไมอ่ อกวำ่ จะทำอย่ำงไรดี “ก็ใช่ครับ” “แล้วแบบนีก้ รองจะไมแ่ ย่เหรอคะพอ่ เลยี ้ ง กรองกลวั พอ่ เลยี ้ งต้อง ช่วยกรองนะคะ” ม่ำยสำวแสดงท่ำทีหวำดกลวั ออกมำจนคนมองคิดว่ำ เธอแสร้ งทำ 117

วรัมพร “ทำไมคุณไม่แจ้งตำรวจล่ะครับ อีกอย่ำงผมก็ได้ข่ำวว่ำคณุ สนิท สนมกบั ลกู ชำยท่ำนผ้วู ่ำฯ บำงทเี ขำอำจจะช่วยคณุ ได้มำกกวำ่ ผม” เพรำะ เขำกไ็ มร่ ู้จะไปชว่ ยอะไรเธอได้มำกไปกวำ่ ให้ระมดั ระวงั ตวั เอง “กรองกับคุณชัยรู้จกั กันจริงค่ะ แต่คุณชยั คงช่วยอะไรกรองมำก ไม่ได้หรอกค่ะ กรองเลยต้องมำขอควำมช่วยเหลือจำกพอ่ เลีย้ ง” เพรำะ เธอเดำวำ่ คณุ ธัญญำมำศไม่อยำกให้ลกู ชำยคนเดยี วมำย่งุ กบั เรื่องพวกนี ้ แน่ๆ หำกรู้ว่ำเธอมีปัญหำกบั เสย่ี คเชนท์ ท่ีตอนนีท้ ำงกำรกำลงั จับจ้อง เร่ืองทำผดิ กฎหมำยอยู่ “แล้วคณุ จะให้ผมช่วยอะไรละ่ ครับ” “กรอง...กรองอยำกขอมำพกั อย่ทู ี่บ้ำนของพอ่ เลยี ้ งสกั ระยะได้หรือ เปลำ่ คะ กรองกลวั จริงๆ นะคะท่ีจะต้องอย่ทู ่ีบ้ำน” กรองทองตหี น้ำเศร้ำ และหำกพอ่ เลยี ้ งอนญุ ำตเธอกจ็ ะใช้โอกำสนที ้ ำให้พอ่ เลยี ้ งรักเธอให้ได้ “ก็ได้ครับถ้ำคุณต้องกำร แล้วคณุ จะมำอย่เู มื่อไหร่ครับ ผมจะได้ ให้ป้ำรินเปิดบ้ำนไว้ให้” พ่อเลีย้ งหนุ่มหมำยถึงบ้ำนพกั ท่ีเขำมีไว้รับรอง เพอ่ื น “เปิดบ้ ำนทำไมคะพ่อเลีย้ ง” สีหน้ ำมีแววผิดหวัง เพรำะสิ่งท่ี พอ่ เลยี ้ งพดู มำนน่ั หมำยควำมว่ำเธอจะไมไ่ ด้อย่บู ้ำนหลงั นีก้ บั พอ่ เลยี ้ ง “กถ็ ้ำคณุ จะพกั ผมก็จะให้คณุ ไปพกั ท่ีบ้ำนรับรองครับ” “ไม่เห็นต้องลำบำกป้ำริน พอ่ เลยี ้ งให้กรองพักที่บ้ำนนีก้ ็ได้นะคะ กรองคดิ ว่ำบ้ำนนนี ้ ่ำจะมอี ย่หู ลำยห้อง แล้วคงไม่มีใครมำพกั อยู่” 118

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ผมไม่สะดวกครับ” “ถ้ำงนั้ ก็แล้วแต่ควำมสะดวกของพอ่ เลยี ้ งค่ะ กรองขอตวั กลบั ก่อน นะคะ พรุ่งนีบ้ ่ำยๆ กรองจะเข้ำมำพกั คะ่ ” มำ่ ยสำวเอย่ บอกเสยี งหวำนผิด กับนำ้ เสียงตอนมำลิบลบั ด้ำนพ่อเลีย้ งหนุ่มก็ทำเพียงแค่ยิม้ มุมปำก เลก็ น้อยเท่ำนนั้ กเ็ ดินออกไปสง่ หญิงสำว พอรถของม่ำยสำวขบั ออกไป รถ ของศรก็มำถงึ พอดี “แหวว ไปหยิบหมวกมำให้ ที” ส่ังจบไม่ก่ีวินำทีก็ได้ หมวกมำ ก่อนที่เขำจะเดินกลับเข้ ำไปในห้ องทำงำน แล้ วจัดกำรเอกสำรให้ เรียบร้อยเพอื่ ให้ศรนำไปทำธุรกรรมทีธ่ นำคำรแทน “พร้อมแล้วก็ไปกันเลยครับพ่อเลีย้ ง” ศรพูดขึน้ เมื่อพอ่ เลีย้ งเดิน ออกมำจำกห้องทำงำนพร้อมกบั ในมอื มีซองสนี ำ้ ตำลมำด้วย “เด๋ียวฉันไปเอง ส่วนแกไปธนำคำรแทนฉนั หน่อย เอำน่ีเอกสำร” พดู จบก็ยื่นซองให้ศรแล้วบอกว่ำไปโอนเงิน และศรกเ็ ป็นอนั รู้กนั ดีวำ่ ต้อง ไปทำอะไรอย่ำงไรบ้ำง เจ้ำตัวจัดกำรเก็บซองสนี ำ้ ตำลใส่กระเป๋ ำสะพำย ของตวั เอง ก่อนจะรอคำสง่ั ต่อไปของพ่อเลยี ้ งหน่มุ เผ่ือว่ำพอ่ เลยี ้ งจะให้ ใครไปกบั เขำด้วย และเขำก็ได้อ้อยไปเป็นเพอื่ น “พอ่ เลยี ้ ง เรื่องรถทำงอแู่ จ้งว่ำจะเอำมำสง่ บำ่ ยนคี ้ ่ะ” รถของศรขบั ออกไปไม่นำนป้ำรินก็พูดขึน้ เพรำะตนก็เกือบจะลืมบอกเรื่องนีก้ ับ พอ่ เลยี ้ งไปเสยี สนทิ 119

วรัมพร “ครับ ผมเตรียมเงนิ ค่ำซอ่ มรถไว้ในห้องทำงำนแล้วครับ ถ้ำรถมำ ปำ้ ก็จดั กำรได้เลยครับ แล้วผมก็ฝำกไปดูบ้ำนรับรองด้วยนะครับ พอดีว่ำ กรองทองจะขอมำอำศัยสักระยะ” พูดถึงเร่ืองนีแ้ ล้ วก็ใจไม่ค่อยดี เหมอื นกนั เพรำะกลวั วำ่ หำกชัญญ่ำตกลงยอมมำทำงำนกับเขำ แล้วมำ เจอกรองทองอย่ทู ี่นี่ ชญั ญ่ำจะโกรธเคืองเขำหรือเปลำ่ แต่คงไม่...เพรำะ เขำบริสทุ ธ์ิใจ ไม่เคยคดิ เกินเลยกบั กรองทองไปมำกกวำ่ คนรู้จกั ในช่วงบ่ำยของวัน รุ่งโรจน์และคู่ชีวิตรวมไปถึงหลำนสำว และชำยหน่มุ ผ้จู ดั กำรคนใหมข่ องดำรินดำรีสอร์ต กเ็ ดนิ มำถึงล้ำนกว้ำงที่ ร่มร่ืนด้วยต้นไม้ที่ให้ร่มเงำ หลงั จำกได้สงั่ ให้คนงำนในรีสอร์ตมำประชุม ร่วมกนั “ท่ีลุงกับป้ำนัดพวกเรำมำประชุมวันนี ้ อย่ำบอกนะว่ำจะปิดรี สอร์ต” สมร แม่ครัวประจำรีสอร์ตที่ยงั ปักหลักส้ไู ม่ถอยไปกับเจ้ำของรี สอร์ต ที่แม้จะย่ำแย่จนถึงขดี สดุ แตต่ นก็ไม่คิดจะลำออก เพรำะคิดว่ำสกั วนั ทกุ อย่ำงจะดีขึน้ แต่พอมำวนั นีร้ ู้สึกใจหำยพิกล ก่อนตำมมำด้วยเสียง คนงำนอน่ื ๆ ท่ีกไ็ มอ่ ยำกให้ปิดรีสอร์ตเช่นกนั “เงียบกนั กอ่ นครับ” เอโด้ขอร้องให้ทกุ คนเงียบ และกท็ ำเอำทกุ คน แปลกใจอย่เู หมือนกัน ว่ำทำไมแขกหนุ่มต้องมำประชมุ ร่วมกับพวกตน ด้วย “ลุงกับป้ำไม่ได้คิดจะปิดรีสอร์ต แต่ท่ีเรียกให้ทุกคนมำในวันนีก้ ็ เพรำะวำ่ ทำงเรำจะแนะนำให้ทกุ คนรู้จกั กับผ้จู ัดกำรคนใหม่ของรีสอร์ต 120

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ และคนที่จะมำเป็นผ้จู ดั กำรคนใหม่ก็คือ คณุ เอโด้ ” สนิ ้ คำของหลำนสำว เจ้ำของรีสอร์ต เหล่ำคนงำนก็พำกันฮือฮำ แปลกใจระคนดีใจ ท่ีจะมี ผ้จู ดั กำรหล่อเหลำมำทำงำน ดีกว่ำคนเก่ำที่พอรู้ว่ำรีสอร์ตจะไปไม่รอดก็ หนีหำยไปเลย “ผมเอโด้ ยินดีที่ได้รู้จกั และยินดที จี่ ะได้ร่วมงำนกบั ทกุ คนครับ” เอ โด้กลำ่ วแนะนำตัวอย่ำงเป็นทำงกำร พร้อมกบั ภำพยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ของ เหล่ำคนงำนสำวๆ ที่บำงคนก็โสด บำงคนก็ไม่โสด แต่ก็อดจะยิม้ ไม่ได้ เพรำะผ้จู ดั กำรคนใหมห่ ลอ่ รำวกบั หลดุ มำจำกนติ ยสำร “พวกเรำก็ยินดีท่ีจะได้ทำงำนกับผ้จู ดั กำร” ทุกคนต่ำงพดู พร้อม เพรียงกนั โดยไม่ได้นดั หมำย “เป็นอนั วำ่ เข้ำใจกนั หมดแล้วนะ” รุ่งโรจน์พดู ขนึ ้ ทกุ คนต่ำงพำกนั พยักหน้ำรับ แล้วก็แยกย้ำยกนั ไปจดั กำรงำนตำมหน้ำที่ หลงั จำกเมอ่ื วนั ก่อนชัญญ่ำได้มำบอกให้ช่วยกันจัดกำรร่องรอยไฟไหม้ให้เรียบร้ อย เพรำะมีแขกจะมำพกั สองคน เธอจึงไม่อยำกให้แขกเห็นร่องรอย เดย๋ี วจะ พำนคิดไปว่ำรีสอร์ตของเธอไมป่ ลอดภยั “จะจัดกำรยงั ไงกต็ ำมสบำยเลย อำนำจทงั้ หมดลงุ ยกให้เรำแล้ว” เมอ่ื ทกุ คนแยกย้ำยไปกนั หมดแล้ว รุ่งโรจน์ก็หนั มำพดู กบั ผ้จู ดั กำรคนใหม่ เพรำะตอนนตี ้ นได้เงินจำกหลำนชำยเพอื่ นมำแล้ว “ผมอยำกได้ดอกไม้มำลงตรงทีบ่ ้ำนไฟไหม้ไปสองหลงั ครับ จะได้ ให้แขกที่มำพกั มีมมุ ถ่ำยรูปบ้ำง แล้วผมก็จะกนั้ ที่ตรงบ้ำนพกั หลงั สดุ ท้ำย 121

วรัมพร แล้วกส็ ร้ำงบ้ำนพกั ขึน้ มำอกี สำมหลงั ครับ คณุ ลงุ เหน็ ด้วยไหมครับ” คนไฟ แรงเสนอแนะไปทันที เพรำะเขำคิดมำดีแล้วตงั้ แต่ได้ไปเที่ยวดรู อบๆ รี สอร์ต โดยมชี ญั ญ่ำยมิ ้ ให้กำลงั ใจอย่ไู มห่ ำ่ ง “จัดกำรเลย ถ้ำคิดว่ำส่ิงไหนดี แล้วก็ไม่ต้องรอปรึกษำลุงหรอก เพรำะลงุ จะยกทกุ อย่ำงให้หลำนสำว เรำสองคนก็ปรึกษำหำรือกนั เองเลย สว่ นเร่ืองคำ่ ใช้จ่ำยเดยี๋ วลงุ จดั กำรให้” ประโยคท้ำยๆ ทำเอำหลำนสำวฟัง แล้วก็งงมำกทีเดียวว่ำลงุ ไปเอำเงนิ มำจำกไหนกนั แตเ่ ธอจะไมถ่ ำมตอนนี ้ หรอกรอให้อยกู่ นั สำมคนดีกวำ่ “ครับ” ตอบรับอย่ำงผดิ หวงั เล็กน้อย เพรำะเขำตงั้ ใจวำ่ จะเอำเงิน ส่วนตัวมำช่วยที่น่ี แต่ในเมื่อคุณลุงมีเงินแล้ว เขำก็จะลงมือทำงำนให้ เต็มท่เี พอ่ื ให้ดำรินดำรีสอร์ตกลบั มำรุ่งเรืองให้ได้อกี ครัง้ หลังจำกยืนคุยกันต่อสักพัก ลุงโรจน์และภรรยำก็ขอตัวกลับ บ้ำนพกั โดยมชี ัญญ่ำตำมไปด้วยเพ่อื ถำมเรื่องเงนิ แล้วปลอ่ ยให้ผ้จู ดั กำร คนใหม่ทำงำน “ลงุ หมวยมีเรื่องจะถำมจ้ะ” เอ่ยขึน้ เม่ือเข้ำมำในบ้ำน และตอนนี ้ ลงุ กำลงั จะจดั กำรเร่ืองตำ่ งๆ ให้ “ถำมมำสิ ลงุ ตอบได้หมดแหละ” ท่ำนเปิดทำงให้ถำมด้วยสีหน้ำ เรียบเฉย “คอื ...ลงุ จะเอำเงนิ ทไ่ี หนไปให้ผ้จู ดั กำรปรับปรุงรีสอร์ตจ๊ะ” ถำมไป แล้วเธอก็รอฟังอย่ำงใจจดจ่อ กระทงั่ ได้รู้ว่ำลงุ ไปก้เู งินมำจำกพเี่ มธำ 122

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “แต่ทำงพ่อเลีย้ งไม่ได้เร่งรัดให้เรำเอำไปคืนหรอก เรำอย่ำทำ เครียดไปเลยหมวย” คนเป็นลงุ ปลอบหลำนสำวท่ีกำลงั ทำหน้ำนิ่วคิว้ ย่น เข้ำหำกนั “เพรำะแบบนีใ้ ช่ไหมจ๊ะ ลงุ ถึงอยำกให้หมวยไปทำงำนกบั พเี่ มธำ” จำกนำ้ เสยี งใสๆ กลำยเป็นเหงำหงอยลงอย่ำงเห็นได้ชดั เธอชกั จะลำบำก ใจแล้วละ่ สทิ ไ่ี ม่ไปทำงำนกบั พเ่ี มธำ ทงั้ ทพ่ี เ่ี มธำช่วยเหลอื ลงุ “ลุงไม่ได้บังคับ แต่ลุงก็คิดว่ำดีเหมือนกันถ้ำเรำจะไปช่วยงำน พ่อเลีย้ ง สนิทสนมกันมำก่อนด้วยน่ี ทำงำนร่วมกันได้สบำยอยู่แล้ว ” เพรำะเห็นดีเห็นชอบด้ วย แล้ วถ้ ำทำงรีสอร์ตไปได้ ดีเมื่อไรก็จะให้ หลำนสำวกลบั มำช่วยงำน แต่ตอนนีต้ นคิดวำ่ หลำนสำวน่ำจะไปทำงำน กบั พอ่ เลยี ้ งสกั ระยะ เพอ่ื รักษำนำ้ ใจทพี่ อ่ เลยี ้ งให้เงินมำอย่ำงงำ่ ยดำย “แล้วลงุ รู้หรือเปล่ำล่ะจ๊ะว่ำเขำจะให้เงินเดือนหมวยเท่ำไร ถ้ำ เงินเดอื นไม่เยอะ หมวยไม่ไปนะ” เพรำะเธอคิดว่ำหำกไปก็จะได้มเี งินไม่ น้อยก็มำกละ่ เพอ่ื เอำไว้ใช้คืนพเี่ มธำ “พดู แบบนีแ้ สดงว่ำจะไปทำงำนกับทำงนนั้ แล้วละ่ สิ” ดำรินเย้ำผู้ เป็นหลำนสำว ก่อนจะหันมำยิม้ กบั สำมี ซึ่งดีใจไม่น้อยที่หลำนสำวยอม จะไปทำงำนกบั พอ่ เลยี ้ ง “ที่หมวยจะไปนี่ไมไ่ ด้อยำกไปนกั หรอก แต่ท่ีหมวยยอมไปเพรำะ อยำกได้เงินต่ำงหำก” พดู จบก็ยมิ ้ หน้ำเจอื่ นๆ 123

วรมั พร “เรื่องเงินเดือนต้องไปถำมทำงพ่อเลยี ้ งเอำว่ำจะให้เท่ำไหร่ แต่ลงุ วำ่ ไปทำฟรีเลยกไ็ ด้ ไหนๆ พอ่ เลยี ้ งกใ็ ห้เงนิ ลงุ มำเยอะแยะ” “เร่ืองอะไรหมวยจะทำงำนให้ฟรีๆ ล่ะลุง เงินยืมก็ส่วนเงินยืม เงินเดือนหมวยกส็ ว่ นของเงนิ เดือนหมวยนะ ถ้ำไม่ให้เงนิ เดอื น หมวยก็ไม่ ไป” คนเป็นหลำนแก้ต่ำงด้วยใบหน้ำงองำ้ “ลงุ วำ่ พอ่ เลยี ้ งคงไม่ให้เรำทำงำนฟรีหรอกน่ำ อย่ำไปคิดมำก แล้ว นี่ตกลงจะไปทำงำนจริงหรือเปล่ำ ลงุ จะได้โทรไปบอกทำงพ่อเลยี ้ ง” สี หน้ำท่ำนดูดีใจจนปิดไม่มิด ทำเอำคนเป็นหลำนเงยหน้ำขึน้ มำแล้วก็อด จะค่อนขอดไมไ่ ด้ “อย่ำเพิ่งบอกดีกว่ำจ้ะ หมวยอยำกอยู่ช่วยคุณเอโด้ทำแปลง ดอกไม้ให้เสร็จกอ่ น แล้วก็รอรับแขกทจี่ ะมำอำทติ ย์หน้ำด้วยจ้ะ” “ลงุ ตำมใจเรำ” “ขอบคุณค่ะลุง งัน้ หมวยไปทำงำนก่อนนะจ๊ะ คิดว่ำวันนีจ้ ะ ออกไปหำซอื ้ ดอกไม้เลย ทำเร็วๆ จะได้เสร็จด้วย” แต่ท่ีเธออยำกให้เสร็จ เร็วไม่ใช่อยำกรีบไปหำใครบำงคนหรอกนะ แต่เธออยำกให้แขกที่จะมำ นน่ั ได้เห็นแปลงดอกไม้เลย ดีกวำ่ ปลอ่ ยให้โลง่ ๆ รุ่งโรจน์และดำรินมองตำมหลงั หลำนสำวไปแล้วก็ใจหำยเม่ือ หลำนสำวจะไปอย่ทู ่ีอน่ื สองสำมภี รรยำหันมองหน้ำกันด้วยแววตำเศร้ำ อยำ่ งเหน็ ได้ชดั แต่ก็เจอื ควำมสบำยใจบ้ำง เพรำะหลำนสำวไปทำงำนกับ คนรู้จกั 124

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “พ่จี ะโทรบอกทำงพ่อเลยี ้ งเลยหรือเปลำ่ ล่ะ หรือว่ำจะรอให้ใกล้ๆ วนั ทหี่ ลำนเรำจะไป แล้วคอ่ ยโทรบอกพอ่ เลยี ้ ง” “โทรบอกวนั นี ้ทำงพอ่ เลยี ้ งจะได้สบำยใจขนึ ้ มำบ้ำง” เพรำะตนคิด ว่ำหำกคนทำงนนั้ รู้ว่ำหลำนสำวตนจะไปทำงำนด้วย คงจะยมิ ้ ดใี จไมน่ ้อย ตด๊ิ ...ตดิ๊ ... เสียงโทรศัพท์ดังเตือนก่อนท่ีเจ้ำของจะกดโทรออกซะด้วยซำ้ ไป แต่พอเพ่งมองช่ือคนโทรเข้ำมำเท่ำนัน้ ก็หันไปยิม้ กับภรรยำ แล้วเอียง โทรศพั ท์ให้ดู “ว่ำไงหลำนชำย อำกำลงั จะโทรหำเรำอย่เู ลย” “อ้ำวเหรอ พอดีผมก็จะโทรบอกลุงเร่ืองเงินว่ำผมจัดกำรให้ เรียบร้ อยแล้วครับ” “อำได้รับแล้ว ขอบใจมำกหลำนชำย เรำบอกอำแล้ว อำก็มีข่ำวดี จะบอกเรำเหมือนกัน” พดู แล้วก็หันไปยิม้ กับภรรยำท่ีเข้ำใจเรื่องรำวทุก อย่ำงดี เพรำะหลังกลับมำจำกบ้ ำนเพ่ือนเก่ำ รุ่งโรจน์ก็เล่ำเรื่องของ หลำนสำวท่ีรู้จกั สนิทสนมกนั ดีกับพอ่ เลยี ้ งหน่มุ แห่งไร่กำแฟศศิรัตน์และ ฝ่ำยนนั้ ขอร้องให้กนั ไมใ่ ห้ผ้ชู ำยคนไหนมำจีบหลำนสำวให้ผ้เู ป็นภรรยำฟัง “ขำ่ วดีอะไรครับอำ” ถำมไปแล้วก็ล้นุ รอฟังด้วยใจจดจอ่ “หลำนสำวของอำยอมไปทำงำนกบั เรำแล้วนะหลำนชำย แต่เขำ บอกขอเวลำทำงำนท่รี ีสอร์ตกอ่ นสกั อำทิตย์สองอำทิตย์ แล้วจะไปทำงำน กบั เรำ ยงั ไงอำก็ฝำกดแู ลหลำนสำวของอำด้วยนะ” บอกไปแล้วกใ็ จหำย เมือ่ หลำนสำวทอี่ ยดู่ ้วยกนั มำหลำยปีจะไม่อยใู่ กล้ๆ 125

วรมั พร “ผมสญั ญำวำ่ จะดแู ลหมวยอย่ำงดีที่สดุ ครับ อำโรจน์ไม่ต้องเป็น ห่วงนะครับ” ปำกหยักคล่ียิม้ ไม่หบุ ทำเอำเหลำ่ คนงำนมองแล้วก็พำกนั ยิม้ เพรำะไม่เคยเห็นพอ่ เลยี ้ งยิม้ น้อยยมิ ้ ใหญ่แบบนี ้ “ขอบใจมำกหลำนชำย แล้วอำก็วำงใจให้เรำดูแลหลำนสำวของ อำ” พดู จบก็กดวำงสำย เพรำะคดิ วำ่ ตอนนที ้ ำงหลำนชำยของเพอ่ื นคงจะ ทำงำนอยจู่ ึงไมอ่ ยำกรบกวนเวลำงำน ขณะทกี่ ่อนวำงสำย พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ก็ บอกว่ำจะไปรับชญั ญ่ำด้วยตวั เอง ชัญญ่ำขับรถกระบะมำท่ีหน้ ำรีสอร์ตแล้วเดินลงไปมองหำ ผ้จู ดั กำรคนใหม่ ท่พี อรับตำแหน่งป๊ บุ กแ็ จกแจงงำนรัวๆ เลย ทำให้เธอดใี จ ไม่น้อยเลยที่ได้ทำงำนกับคนเก่งๆ แต่ก็น่ำเสียดำยที่เธอต้องจำกไป ทำงำนทีอ่ น่ื “ผ้จู ัดกำร คุณหมวยมำโน่นค่ะ” ขวญั กบั เปรีย้ ว สองคนงำนสำว รีบบอกอย่ำงพร้อมเพรียง เม่ือทงั้ สองหันไปเห็นหลำนสำวเจ้ำของรีสอร์ ตก่อนผ้จู ดั กำรหนมุ่ “ครับ” ขำนรับด้วยรอยยิม้ เลยเป็นเหตใุ ห้สองสำวมีแรงทำงำนขึน้ อีกเป็นกอง ก่อนจะพำกนั เหลียวไปมองผ้จู ัดกำรกับหลำนสำวเจ้ำของรี สอร์ตแล้วกพ็ ำกนั ยมิ ้ แล้วจงึ ละสำยตำมำจดจ้องกบั งำนตรงหน้ำตอ่ “วนั นีท้ ำงำนไม่เหน่ือยเลย แกวำ่ ป่ ะยำยขวญั ” เปรีย้ วพดู ขนึ ้ ก่อน จะหวั เรำะคิกคัก เพรำะรู้สึกอย่ำงนนั้ จริงๆ ตงั้ แต่รู้ว่ำที่รีสอร์ตมีผ้จู ดั กำร คนใหม่ 126

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เหมือนกนั เลยแก” ขำดคำของขวัญ สองสำวก็เหลียวไปมองคน ทงั้ สองท่ีตอนนีก้ ำลงั พำกันขึน้ รถท่ีคงจะเข้ำเมืองไปหำซือ้ ดอกไม้มำลง แน่ๆ เพรำะผ้จู ัดกำรบอกให้เตรียมพนื ้ ทใ่ี ห้เรียบร้อย ขณะทสี่ องหน่มุ สำว ท่ีสองสำวกำลงั พดู ถึง ก็พำกันขบั รถตระเวนไปรอบเมืองเพื่อหำซือ้ ต้น กหุ ลำบ ทงั้ สองจอดรถท่ีร้ำนขำยต้นไม้ดอกและไม้ประดับที่นอกตวั เมือง มำไกลพอสมควร และพำกันเข้ำไปเลือกซือ้ จนได้มำเกือบเต็มหลงั รถ กระบะ “เอโด้...เฮ้อ เรียกช่ือคณุ เฉยๆ แล้วหมวยกระดำกปำกชอบกล เอำ เป็นว่ำหมวยขอเรียกว่ำคุณเอโด้เหมือนเดิมนะคะ สว่ นคุณก็เรียกหมวย แค่นีพ้ อนะคะ” หลังจำกพำกันกลับเข้ำมำในรถแล้ว เธอก็พูดขึน้ เบำๆ พร้อมกับล้วงเอำผ้ำเช็ดหน้ำมำซับเหง่ือบนหน้ำ ก่อนจะหันไปยิม้ แล้ว หยิบกระดำษทิชชูย่ืนให้ผ้จู ัดกำรหนุ่ม เพรำะตอนใกล้เท่ียงอำกำศร้อน อย่ำงกบั เตำอบ “ตำมสบำยเลยครับ” พูดแล้วก็ยิม้ ให้กันและกัน ก่อนจะขับรถ ออกไปตระเวนหำต้นไม้อีกสักอย่ำง เพรำะท่ีร้ำนนีม้ ีแต่ต้นกุหลำบ แต่ กอ่ นจะไปทงั้ สองก็แวะทำนมอื ้ กลำงวนั ด้วยกนั ก่อน จงึ ไปตระเวนหำต่อท่ี กวำ่ จะกลบั ถึงรีสอร์ตก็ปำเข้ำไปหกโมงเย็น ก่อนจะมีคนงำนช่วยกนั ขน บรรดำต้นดอกไม้ลงจำกรถ 127

วรมั พร “เฮ้อ เสร็จซะที” ทกุ คนพำกนั ร้องออกมำเป็นเสยี งดงั กัน ก่อนจะ พำกนั แยกย้ำยกลบั บ้ำนพกั “หมวยครับ เด๋ียวผมเดินไปสง่ นะ” เอโด้อำสำเม่ือคนงำนกลบั กนั ไปหมด จงึ เหลอื เพยี งแคเ่ ขำและชญั ญ่ำ “หมวยกลบั เองได้ค่ะ คณุ เอโด้กลบั บ้ำนพกั เถอะค่ะ จะได้พกั ผอ่ น เร็วๆ” กอ่ นที่สองหนมุ่ สำวจะโบกมือลำให้กนั และแยกกนั กลบั 'ผมจะทาให้คุณรักผมให้ได้ คุณหมวย' เขำพึมพำก่อนจะละ สำยตำจำกร่ำงเลก็ ที่ไม่รู้เลยว่ำมใี ครมองตำมอยู่ แม้จะรู้ว่ำมีสิทธิ์เป็นได้ แคเ่ พอ่ื น แต่เขำก็ไม่อำจห้ำมหวั ใจไม่ให้รักเธอได้...ฉะนนั้ เขำจงึ ต้องทำให้ เธอรักเขำอย่ำงคนรัก “กรองทอง! คุณหำยไปไหนมำ” เสียงทักห้วนจัดบ่งบอก อำรมณ์เจ้ำของเสยี ง น่ันทำให้คนท่ีเพ่ิงจะเดินเข้ำมำยงั ห้องนง่ั เลน่ ชะงัก ปลำยเท้ำไปเลก็ น้อย ก่อนจะเดินเข้ำไปนง่ั ด้วยสหี น้ำเรียบเฉย แล้วที่เธอ กลับเข้ำบ้ำนช้ำก็เพรำะหลังจำกไปหำพ่อเลีย้ งเมธำมำ เธอก็ไปทำน อำหำรกบั นำยแบบหนุ่มว่ำท่ีค่หู มัน้ ของพรรณนสำ ก่อนจะไปจบกันบน เตียงเม่อื ต่ำงกเ็ หงำไม่แพ้กนั “กรองทอง ผมถำมคุณอยู่ ไม่ได้ยินหรือไง!” ชัยดิศรตวำดเรียก ด้วยควำมโมโห เพรำะเขำมำรอนำนแล้วแต่เธอไมก่ ลบั บ้ำนสกั ที “ฉนั ไปหำพอ่ เลยี ้ งมำ แล้วกเ็ ลยไปหำอะไรทำน แล้วก็อย่กู บั เพอื่ น พอใจหรือยงั ” กรองทองบอกเสยี งสะบดั ไมพ่ อใจทีอ่ กี ฝ่ำยตะคอกใส่ 128

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “คุณจะไปหำมันทำไม หรือว่ำคุณมีผมคนเดียวมันไม่พอสนอง อำรมณ์ของคณุ ” ชัยดิศรบอกเสียงกร้ำว ใบหน้ำเครียดขรึมมำกขึน้ อีก เมอื่ รู้ว่ำค่ขู ำไปหำไอ้พอ่ เลยี ้ งมำ “ฉันจะไปหำใครหรือนอนกบั ใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคณุ เพรำะเรำ ไมไ่ ด้เป็นอะไรกนั คณุ อย่ำลมื ว่ำเรำตกลงกนั ว่ำจะไมก่ ้ำวกำ่ ยเรื่องสว่ นตวั กนั แล้วฉนั กไ็ มเ่ คยก้ำวก่ำยเร่ืองสว่ นตวั ของคณุ เพรำะฉะนนั้ คณุ ห้ำมมำ ย่งุ เรื่องสว่ นตัวของฉัน” พดู จบกล็ กุ ขึน้ เพ่อื ขนึ ้ ห้องไปอำบนำ้ เพรำะตอนนี ้ เธอร้ อนจะแย่แล้ว “อยำกผ้ชู ำยทีเดียวหลำยๆ คนทำไมไม่บอกผมล่ะ ผมจัดหำให้ คณุ ได้นะกรองทอง” “ขอบคุณนะคะที่คิดอยำกจะช่วยเหลือฉัน แต่คุณไม่ต้องมำ ลำบำกหำให้ฉนั หรอก เพรำะฉนั มีปัญญำหำผ้ชู ำยมำนอนด้วยได้สบำย มำก” ม่ำยสำวกดยิม้ สะใจมุมปำก เพรำะผู้ชำยที่ว่ำเป็นว่ำที่ คู่หมัน้ น้องสำวของเขำนน่ั เอง “ไอ้พ่อเลีย้ งน่ันนะเหรอ” เขำบอกด้วยอำรมณ์หวงของ และไม่ ชอบให้ใครมำแตะต้องของโดยท่ีเขำไมอ่ นญุ ำต “คณุ เข้ำใจถกู แล้วละ่ คณุ ชยั เพรำะพ่อเลยี ้ งก็เป็นหน่ึงในผ้ชู ำยท่ี ฉันนอนด้วย” ม่ำยสำวกดยิม้ สะใจท่ีได้เห็นสหี น้ำประหนึ่งว่ำหึงหวงเธอ จำกอกี ฝ่ำย 129

วรัมพร “แต่คณุ กร็ ู้ว่ำไอ้พอ่ เลยี ้ งคนนีน้ ้องสำวผมชอบอยู่” แตเ่ ขำไม่ได้คิด จะขดั ขวำงเพอ่ื เปิดทำงให้น้องสำวแตเ่ ป็นเพรำะเขำหวงมำ่ ยสำวคนนี ้ “แล้วคุณได้ถำมน้องสำวของคุณหรือเปล่ำล่ะ ว่ำพ่อเลีย้ งเมธำ ชอบน้องสำวของคณุ หรือเปลำ่ หรือคิดจะมำสง่ั ห้ำมฉนั เพ่ือให้น้องสำว ของคณุ จบั พอ่ เลยี ้ งได้ง่ำยๆ เหรอคะ” “กรองทอง!!” “อย่ำมำตวำดฉันอีก ฉันไม่ชอบ แล้วก็กลับไปก่อน วันนีฉ้ ันไม่ อยำกเห็นหน้ำคุณ” กรองทองเอย่ ปำกไล่ เพรำะเธอเหนื่อยมำทงั้ วันแล้ว ไม่อยำกจะมำโต้เถียงกับเขำในตอนนี ้แต่มีหรือท่ีชัยดิศรจะยอมกลบั ไป โดยไม่ได้หำควำมสขุ กับม่ำยสำวซะก่อน ตลอดทัง้ คืนม่ำยสำวจึงต้อง รองรับอำรมณ์เขำไปค่อนคืน ก่อนทชี่ ยั ดิศรจะลกุ ขึน้ แต่งตวั เดินทำงกลบั บ้ำนพกั เพรำะไม่อยำกให้มำรดำมำไม่สบำยใจว่ำเขำไปค้ำงกบั กรองทอง 130

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ตอนท่ี 8 “อำกรอง จะไปไหนครับ” พงศกรที่เดนิ ลงมำจำกห้องพกั และเห็น อำสำวกำลังลำกกระเป๋ ำเดินทำงออกจำกบ้ำนเลยถำมไปด้วยควำม สงสยั เพรำะเม่ือคืนเขำเลกิ งำนดึก กลบั มำอำกรองก็เข้ำนอนไปแล้วเลย ไม่ได้ถำมไถ่กนั “อำนึกว่ำเรำออกไปทำงำนแล้วซะอีก” กรองทองหนั มำหลำนชำย แล้วถำมด้วยควำมประหลำดใจ เพรำะปกติพงศกรจะออกจำกบ้ำนตงั้ แต่ เจด็ โมงเช้ำเป็นประจำ ทำให้เธอไม่คอ่ ยได้พบหน้ำเขำ “วนั นขี ้ อเข้ำช้ำสกั วนั ครับ” พงศกรบอกยิม้ ๆ เพรำะตงั้ แต่เข้ำไปรับ ตำแหน่งประธำนบริษัท อัครำพัฒน์ฟู้ด แทนสำมีของอำกรองทองที่ เสยี ชีวติ ไป เขำกไ็ ปทำงำนเช้ำตลอด “จะเข้ำช้ำเข้ำเร็วก็ไมม่ ีใครไปวำ่ เรำหรอก” “ถงึ จะไม่มใี ครว่ำ แต่ผมกไ็ ม่ควรเข้ำบริษัทช้ำนะครับ เด๋ยี วลกู น้อง เห็นจะทำตำมเอำ” พงศกรบอกเสยี งกลวั้ หัวเรำะ ก่อนจะเดินตรงไปยัง 131

วรัมพร ห้องทำนอำหำร เม่ือผู้เป็นอำชวนไปหลงั จำกเจ้ำตัวเปล่ียนใจจะยังไม่ ออกไปท่บี ้ำนพอ่ เลยี ้ งตอนนี ้ “วำ่ แตอ่ ำจะไปไหนครับ” “อำจะไปพกั ท่ีบ้ำนของพ่อเลยี ้ งเมธำสกั ระยะ ปนู อย่ทู ำงนีก้ ็ดแู ล บ้ำนให้ดีด้วยละ่ ” เพรำะเธออยำกจะอย่หู ่ำงๆ จำกเสย่ี คเชนท์และชยั ดศิ ร สกั ระยะ และท่สี ำคญั จะได้มโี อกำสใกล้ชิดพอ่ เลยี ้ งให้มำกขนึ ้ ด้วย “อำคิดดีแล้วเหรอครับ ผมรู้สึกเกรงใจพ่อเลยี ้ ง” แม้จะไม่เคยเห็น กันมำก่อน เพรำะพอ่ เลีย้ งเมธำคนท่ีอำกรองพดู ถึงอย่บู ่อยๆ ไม่ค่อยจะ ออกจำกไร่เท่ำไร นอกจำกมีเรื่องจำเป็น แล้วถ้ำออกจำกไร่ก็เดินทำงไป ตำ่ งประเทศเลย ทำให้เขำไมม่ ีโอกำสได้ทำควำมรู้จกั เสยี ที “อำคิดดีแล้วล่ะ ปูนอย่ำกังวลไปเลย อีกอย่ำงถ้ำอำไปอยู่กับ พอ่ เลยี ้ ง เสย่ี คเชนท์มนั คงไม่ตำมไปตอแยอำถึงทน่ี น่ั หรอก” เพรำะเธอรู้ดี ว่ำหำกไม่จำเป็นจริงๆ เสย่ี คเชนท์ไมม่ ีทำงย่ำงกรำยเข้ำไปที่บ้ำนพอ่ เลยี ้ ง แต่หลงั ๆ มำคงจะไปบ่อยเพรำะต้องไปก้เู งนิ จำกพอ่ เลยี ้ งนนั่ เอง “แล้วอำจะไปนำนหรือเปลำ่ ครับ” “อำก็ตอบไม่ได้หรอก แตถ่ ้ำที่บ้ำนมเี รื่องอะไรปนู กโ็ ทรหำได้ตลอด นะ” คนเป็นอำยิม้ มมุ ปำก เพียงแค่นัน้ ก็เร่งให้หลำนชำยทำนอำหำรเช้ำ แล้วจะได้ออกไปทำงำน กระทง่ั สองอำหลำนทำนมอื ้ เช้ำเรียบร้อยก็พำกนั เดนิ ออกมำทรี่ ถ แต่ทงั้ สองยงั ไม่ทนั ได้ขนึ ้ รถ ก็มีรถคนั ค้นุ ตำขบั เข้ำมำเส่ยี ก่อน 132

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เสยี่ คเชนท์” พงศกรพึมพำหน้ำเครียดอย่ำงเหน็ ได้ชัด เพรำะเขำ ยงั โกรธที่ลกู น้องของไอ้เสยี่ บกุ เข้ำไปในห้องของอำกรองไม่หำย “จะรีบไปไหนกันละ่ ” เสยี งของเสย่ี คเชนท์ดงั ขึน้ ก่อนที่ตัวจะเดิน มำหยดุ ตรงหน้ำสองอำหลำน “เส่ียมีธุระอะไร” กรองทองเอ่ยถำมเสียงเรียบ หำกแต่สีหน้ำบ่ง บอกชัดเจนว่ำไม่ยินดีทีอ่ กี ฝ่ำยพำพรรคพวกมำที่บ้ำน กอ่ นจะหนั ไปบอก ให้หลำนชำยออกไปทำงำนก่อนจะไปสำย เพรำะตอนนีเ้ ธอมีคนดูแลอยู่ แล้ว ขณะท่ีพงศกรก็หนั ไปหำสำมหน่มุ ร่ำงกำยำที่เพือ่ นตำรวจจดั หำมำ ให้คอยดูแลอำของเขำ บอกเป็นนัยว่ำอย่ำให้ไอ้เส่ียคเชนท์ทำอะไรอำ กรองทองของเขำ “เสย่ี คิดถงึ มำหำไมไ่ ด้หรือไง” คนพดู ทำแววตำเจ้ำช้กู รุ้มกริ่มใส่ “ฉนั ว่ำเสีย่ เอำเวลำไปคิดถงึ เมียไม่ดีกว่ำเหรอ เพรำะฉนั ไม่อยำก ได้ควำมคิดถึงของเส่ีย” กรองทองรู้สึกเกลียดชังท่ำทำงของคเชนท์จน อยำกจะอำเจียนออกมำซะตอนนี ้ “อยำ่ พดู ถึงเมยี เสยี่ ดกี ว่ำกรองทอง เสยี่ ฟังแล้วอำรมณ์เสยี ” พดู ไป แล้วก็เกิดอำกำรหวั เสียแบบสดุ ๆ เพรำะตนอยำกจะหย่ำกับเมียมำนำน แต่กห็ ยำ่ ไม่ได้สกั ที เพรำะถ้ำหย่ำตนต้องจำ่ ยเงินให้ภรรยำห้ำสบิ ล้ำน “ถ้ำเสยี่ ไม่อยำกให้ฉนั พดู ถงึ เมยี เสยี่ ก็พดู ธุระมำ ถ้ำไมม่ ีธรุ ะเสย่ี ก็ พำคนของเสยี่ กลบั ไปซะ” มำ่ ยสำวตอบกลบั เสยี งเรียบเช่นเดมิ พลำงมอง 133

วรมั พร ฝ่ ำยตรงข้ำมด้ วยหำงตำ เพรำะตนรังเกียจพรรคพวกของเส่ียจนไม่ อยำกจะเสวนำด้วย “แล้วจะให้คยุ ตรงนีเ้ลยหรือไง กรองทอง” เสย่ี คเชนท์กวำดตำมอง รอบๆ บ้ำน แล้วมำหยดุ ท่ีสำมหน่มุ กำยำท่ียืนประกบมำ่ ยสำวอย่ดู ้วยแวว ตำไม่พอใจ เพรำะไมช่ อบให้ม่ำยสำวอยใู่ กล้ผ้ชู ำยคนไหน “งัน้ ก็เชิญ” ม่ำยสำวเชิญอย่ำงไม่เต็มใจนัก แต่เป็นเพรำะเธอ อยำกให้พวกเส่ียกลับไปเร็วๆ จึงจำต้องเชิญเข้ำบ้ำน กระทั่งมำถึงแล้ว เสย่ี คเชนท์ก็บอกธรุ ะของตวั เองทนั ที “แล้วไหนล่ะโฉนดที่ดินของเส่ีย ถ้ำไม่เห็นโฉนดฉันก็ไม่เอำด้วย” กรองทองถำมถึงทันทีเมื่อเสย่ี คเชนท์ต้องกำรเอำที่เดินตรงห้องแถวมำ ขำยให้กบั มำ่ ยสำว เพอ่ื ต้องกำรเงินไปใช้หนไี ้ อ้กิจจำ “โฉนดอย่กู บั ไอ้พ่อเลยี ้ ง” พดู ถึงแล้วก็แค้นมนั ไม่หำย ที่พอนดั ให้ ไปหำแล้วก็ไม่ได้เงิน แถมมันยงั บีบบังคับให้เอำเงินมำจ่ำยหนีก้ ้อนแรก กอ่ นอกี “แล้วเสยี่ จะเอำมำขำยให้ฉนั ทำไม ในเม่อื โฉนดไม่ได้อย่กู บั เสยี่ ” “เสย่ี จะพดู ตรงๆ เลยก็แล้วกนั ว่ำตอนนีเ้ ส่ียต้องกำรเงิน แล้วท่ีดิน ตรงนนั้ รำคำมนั กน็ ำ่ จะได้รำวๆ สบิ กว่ำล้ำน ถ้ำได้มนั เสย่ี รับรองวำ่ ขำยได้ รำคำดีกว่ำนีแ้ น่ๆ” คนอยำกได้เงินพยำยำมหว่ำนล้อม และท่ีดินตรงนัน้ ตนก็ไมไ่ ด้ตีรำคนเกนิ จริงสกั นิด เพรำะทำเลดี ตดิ ถนนใหญ่ 134

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “แล้วทำไมเส่ยี ไม่ขำยให้คนอ่นื ละ่ หรือไม่กข็ ำยให้พอ่ เลยี ้ งไปเลย ก็ได้ ไหนๆ โฉนดท่ีดินก็อยู่กับพ่อเลีย้ งอยู่แล้ว หรือว่ำที่เสี่ยไม่ขำยให้ พอ่ เลยี ้ ง เพรำะเสยี่ ไมอ่ ยำกจะเอำเงินทีก่ ้มู ำคืนให้พอ่ เลยี ้ งกนั ละ่ ” “กรองทอง” เสย่ี คเชนท์คำรำมกร้ำว “เอำเป็นว่ำถ้ำฉนั ได้เห็นโฉนด ฉันก็จะรับไว้พิจำรณำก็แล้วกันนะ เสย่ี ” “จำ่ ยเงินคำ่ ทมี่ ำให้กอ่ นไม่ได้หรือไง แล้วเธอก็ตำมไปเอำโฉนดกบั ไอ้พ่อเลีย้ ง ได้ข่ำวว่ำไปมำหำส่กู นั บ่อย” เส่ียคเชนท์กระตุกยิม้ มุมปำก อย่ำงมำดหมำยวำ่ จะได้เงิน “ไม่มีใครทำธุรกิจกันแบบนีห้ รอกเสี่ย ถ้ำเส่ียไม่ตกลงตำมท่ีฉัน บอกไป เส่ียก็เอำที่ไปบอกขำยกับคนอ่ืนเถอะ” พดู จบก็ลกุ ขึน้ ยืน บอก เป็นนยั ว่ำให้กลบั ออกไปได้แล้ว “ถ้ำงนั้ เสยี่ ขอยน่ื ข้อเสนอใหม่” “ก็ว่ำมำสิ” กรองทองรอฟังด้วยท่ำทีน่ิงเฉย แต่พอได้ฟังข้อเสนอ แล้วก็ได้แต่ทำหน้ำเบ่ือหน่ำย ทัง้ ที่มันไม่ใช่กงกำรอะไรของเธอท่ีจะไป ขอร้องให้พอ่ เลยี ้ งคืนโฉนดที่ดินให้ “ตกลงหรือเปลำ่ กรองทองคนสวย” เสย่ี คเชนท์คำดคนั้ แตต่ นก็คิด ว่ำระหว่ำงท่รี อเงนิ ขำยท่ี จะเอำสร้อยเพชรของภรรยำไปขำย มนั คงพอใช้ หนใี ้ ห้ไอ้กจิ จำได้บ้ำง 135

วรัมพร “ฉันจะลองพดู ให้ก็แล้วกัน เสี่ยพำคนกลบั ไปได้แล้ว” สนิ ้ คำของ ม่ำยสำว สำมหนุ่มร่ำงกำยำก็เดินออกมำเชิญพวกเสี่ยคเชนท์ออกไป ทงั้ หมดเดินออกมำที่หน้ำบ้ำน ก็ได้เห็นรถของลกู ชำยของท่ำนผ้วู ่ำฯ ขับ เข้ำมำจอดเทียบ เลยยิ่งทำให้เสี่ยคเชนท์ไม่พอใจมำกขึน้ เมื่อมีผู้ชำย หลำยคนมำตดิ พนั ม่ำยสำว “สวสั ดีครับเสี่ย ไมค่ ดิ วำ่ จะมำเจอเสยี่ ที่นี่” พดู จบเขำก็เดินไปโอบ ไหลม่ ำ่ ยสำวอยำ่ งแสดงกำรเป็นเจ้ำของ “สวสั ดีคณุ ชยั ” แม้จะไมช่ อบอกี ฝ่ำย แตก่ จ็ ำต้องทกั ทำยชำยหน่มุ รุ่นลกู “เสยี่ มำทำอะไรที่นี่” “ธุระส่วนตวั ” บอกกลำ่ วไปแคน่ นั้ ก็เดินไปขนึ ้ รถ ปลอ่ ยให้เจ้ำของ บ้ำนและลกู ชำยของทำ่ นผ้วู ำ่ ฯ มองตำมจนลบั ตำไป กรองทองจึงปลดมือ ของชำยหนมุ่ ออก “คุณมำหำฉนั มีอะไรหรือเปลำ่ ” ม่ำยสำวเอ่ยถำมไปทนั ทีเมื่อเดิน กลบั เข้ำมำในบ้ำนและสงั่ ให้คนออกไป ทำให้ภำยในห้องรับแขกมีเพียง เธอและลกู ชำยท่ำนผ้วู ่ำฯ “ไอ้เสย่ี นน่ั มนั มำทำไม” เขำถำมกลบั พร้อมกบั เดนิ ไปนง่ั เบยี ดม่ำย สำว พำดแขนไปตำมควำมยำวของพนักโซฟำเรียบหรู ดูเป็นกำรโอบ เจ้ำของบ้ำนกรำยๆ 136

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “มำบอกขำยท่ีตรงห้องแถวให้ฉัน แต่ไม่มีโฉนดมำ ฉนั เลยไม่ตก ลง” บอกกลำ่ วแล้วก็หวนนกึ ถงึ เร่ืองท่ีสำวใช้ในบ้ำนเลำ่ กนั ว่ำ ห้องแถวนนั้ ไม่ค่อยมีคนพกั กนั แล้ว เพรำะสภำพมันทรุดโทรมไม่น่ำอยู่ ซำ้ ยังมีขโมย เข้ำไปขโมยของอย่บู อ่ ยๆ แต่เจ้ำของห้องแถวกลบั ไม่ใสใ่ จ “ที่ดนิ งนั้ เหรอ” แววตำเขำมีประกำยบำงอยำ่ ง เพรำะเขำอยำกจะ ทำธุรกิจบ้ำง หลงั จำกโดนน้องสำวตวั ดแี ขวะอย่ปู ระจำว่ำไม่มีงำนทำ ทงั้ ที่ตวั คนพดู ก็ไม่ทำดีแต่ไปหำผ้ชู ำย แต่ช่วงสองสำมวันมำนีเ้ ขำก็ไม่เห็น น้องสำวเลย ไม่รู้ว่ำไปอย่กู บั ผ้ชู ำยคนไหน “คณุ ทำหน้ำเหมือนอยำกได้ท่ดี ิน แต่ฉนั บอกก่อนนะว่ำโฉนดทดี่ ิน ตอนนอี ้ ย่กู บั พอ่ เลยี ้ ง” “ไม่เหน็ จะยำก คุณก็แค่เอำเงินไปใช้หนีแ้ ทนไอ้เสย่ี น่นั แค่นีเ้ รำก็ ได้โฉนด ผมอยำกจะสร้ำงอพำร์ตเมนต์ให้พวกฝรั่งเชำ่ ” ชำยหนมุ่ คิดอยำ่ ง มำดหมำย ตอนนที ้ ลี่ ำปำงนกั เทยี่ วต่ำงชำติกำลงั หลงั่ ไหลมำเทยี่ ว เพรำะ มีจดุ ขำยกต็ รงธรรมชำติ แถมทีต่ รงนนั้ กเ็ ดินทำงไปไหนสะดวกสบำย “คุณจะเอำมำทำอะไร” ม่ำยสำวเอียงคอมำมองชำยหนุ่มด้วย ควำมสงสยั กระทง่ั ได้คำตอบว่ำจะอพำร์ตเมนต์ ท่ีเธอก็คดิ วำ่ มนั น่ำจะดี มำกๆ เพรำะที่ตรงนนั้ ทำเลดี “แล้วคุณรู้หรือเปล่ำไอ้เสีย่ มันเป็นหนีพ้ อ่ เลยี ้ งเท่ำไหร่” คนอยำก ได้ทซ่ี ักถำมต่อ เพรำะถ้ำขืนชกั ช้ำ บำงทไี อ้เส่ียมนั อำจจะเอำที่ไปขำยให้ คนอน่ื ซะกอ่ น 137

วรัมพร “ฉนั ไมร่ ู้ แตเ่ สย่ี คเชนท์ตอ่ รองขอให้ฉนั ไปขอโฉนดจำกพอ่ เลยี ้ งมำ ก่อน แล้วจะขำยทใ่ี ห้ฉนั รำคำที่กค็ งสบิ ขนึ ้ ล้ำน” “ห้ำล้ำนก็พอ ถ้ำไอ้เส่ียมันไม่เอำก็ตำมใจมัน” ชยั ดิศรต่อรองจน เสยี่ คเชนท์แทบไม่ได้อะไรเลย แล้วก็มนั่ ใจว่ำไอ้เส่ียมนั จะต้องตกลงตำม รำคำนีใ้ นเมือ่ มนั อยำกได้เงนิ จนตวั สน่ั “ถ้ำงนั้ ก็ตำมใจคณุ ” พดู จบก็เบ่ียงหน้ำหนีเมื่ออกี คนโน้มหน้ำลง มำซุกไซ้ซอกคอ “อย่ำหนีผมสิกรองทอง” ชำยหนมุ่ เอย่ ห้ำมเสยี งสนั่ กระเสำ่ พลำง สอดมือเข้ำไปสมั ผสั ทรวงอกอวบใหญ่ “แต่ฉนั จะออกไปข้ำงนอก” ม่ำยสำวบอกเสยี งพร่ำสนั่ เมื่อถกู ปลกุ เร้ำร่ำงกำยหนกั ขึน้ เรื่อยๆ “คณุ ได้ออกไปแน่ๆ แต่ต้องหลงั จำกผมหำควำมสขุ กบั คณุ สกั รอบ สองก่อน” สนิ ้ เสียงกระเส่ำเขำก็ลกุ ขึน้ ยืนเต็มควำมสงู ก่อนจะรัง้ ให้ม่ำย สำวลกุ ตำมแล้วโอบประคองพำกันขึน้ ไปหำควำมสขุ บนห้องนอนของ ม่ำยสำว หลังจำกรอจนพ่อเลีย้ งหนุ่มทำนอำหำร ท่ีวันนีส้ ำยกว่ำทุก วนั เรียบร้อยแล้ว ป้ำริน อ้อยและแหวว พำกนั งงไม่น้อยเมอ่ื จ่ๆู พอ่ เลยี ้ งก็ บอกให้ออกไปน่ังรอหน้ำบ้ำนสักครู่ ส่วนคนบอกก็เดินเข้ำห้องทำงำน หยิบสมดุ จดโน้ตกับปำกกำมำเขียนแล้วก็ฉีก ก่อนจะเดินออกจำกห้อง ทำงำน 138

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “ป้ำรินครับ” ขำนเรียกแล้วก็ย่ืนกระดำษให้ ก่อนจะหยิบเอำเงิน ออกมำปึกใหญ่ “ให้ป้ำซือ้ ทงั้ หมดเลยหรือคะ” หลังจำกไล่อ่ำนแล้วก็นึกสงสยั อยู่ เหมือนกัน ว่ำพ่อเลยี ้ งจะให้หำซือ้ ชุดท่ีนอนใหม่ทำไม เพรำะท่ีบ้ำนก็ยัง เหลอื อกี หลำยชดุ ท่ยี งั ไม่ได้เปิดใช้ “ครับป้ำ อ้อยกับแหววก็ไปด้วย จะขับรถไปกันเองหรือวำนให้ คนงำนขับไปก็ได้นะครับป้ำ ผมไปล่ะครับ” พูดจบก็คว้ำหมวกมำสวม แล้วก็เดินลงบ้ำนตรงไปยงั รถ จดุ ม่งุ หมำยกค็ ือท้ำยไร่ เพรำะมีคนเอำพวก ขยะมำทิง้ ท่กี ไ็ มร่ ู้วำ่ เป็นขยะพวกสำรพษิ หรือไม่ “ไหนป้ำ ขอดหู น่อย” เมื่อรถของพ่อเลยี ้ งขบั ออกจำกบ้ำนไปแล้ว แหววทอี่ ยำกรู้อยำกเห็นกแ็ ยง่ กระดำษในมอื ปำ้ รินไปอำ่ น แล้วกต็ ำโต “พ่อเลยี ้ งสงั่ ให้ซือ้ ชุดท่ีนอนใหม่ยงั กับจะซือ้ ให้ลกู เลยพี่อ้อย” ว่ำ แล้วก็ยน่ื ให้อีกฝ่ำยดู ทก่ี ็ทำหน้ำประหลำดใจไม่แพ้กนั ก่อนจะโดนป้ำริน เร่งให้ไปตำมคนงำนมำขบั รถให้ เพรำะอ้อยกบั แหววยงั ขบั รถไม่ค่อยเก่ง ไปไกลๆ แบบนีก้ ลวั จะเป็นอนั ตรำย เกอื บยส่ี ิบนำทีทงั้ หมดก็เดนิ ทำงเข้ำ เมอื งไปหำซอื ้ ของตำมคำสงั่ ของพอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ที่ตอนนกี ้ ำลงั มองดคู นงำน เอำถงุ ป๋ ยุ ออกไปให้หำ่ งจำกเขตไร่ “ไอ้ศร เป็นถงุ อะไร” หลงั จำกปลอ่ ยให้ศรและพวกคนงำนอีกสำม คนไลเ่ ปิดดถู งุ ดอู ยอู่ ดึ ใจ เขำกถ็ ำมขนึ ้ 139

วรัมพร “เป็นพวกเสอื ้ ผ้ำเก่ำๆ ครับ แล้วกม็ พี วกขวดนำ้ หอม โลชนั่ ครับ แต่ ว่ำอ่ำนฉลำกมันไม่ได้ ครับ ไม่รู้ว่ำเป็นของพวกเครื่องสำอำงไม่ได้ มำตรฐำนหรือเปล่ำ” ศรวำงมือแล้วหนั มำตอบ ใจก็อยำกจะรู้เหมือนกัน วำ่ ใครมนั ขนเอำมำทิง้ ท่นี ่ี “ใครวะเอำมำทิง้ เจอตัวเม่ือไหร่พอ่ จะทิง้ ให้หมดเลย” เมธำบอก อย่ำงหวั เสยี “เอำไปตำมหำเจ้ำของดไี หมครับพอ่ เลยี ้ ง” คนงำนหนมุ่ วยั ยี่สบิ ห้ำ เอย่ ถำม เพรำะก็อยำกจะรู้เหมอื นกันวำ่ ใครมนั มักง่ำยขนำดนี ้ยังดีที่มัน ไม่เอำพวกสำรเคมีมำทิง้ ไว้ด้วย “คงหำเจอหรอกไอ้โต ไม่รู้วำ่ มนั เป็นใครด้วย” พดู จบก็คิดอยอู่ ดึ ใจ ก่อนสงั่ ให้โตและคนงำนอีกสองคนจดั กำรเอำไปทิง้ ไว้ท่ีถงั ขยะทำงเข้ำไร่ เพอื่ ให้รถขยะมำเกบ็ “ได้ครับพ่อเลยี ้ ง” รับคำแล้วก็รีบจดั กำรตำมคำสง่ั ส่วนพ่อเลยี ้ ง หนุ่มและศรก็พำกันเดินตรวจท้ำยไร่ ก่อนท่ีศรจะเสนอให้สร้ ำงบ้ำนพกั คนงำนไว้แถวนีอ้ ีกสักสองสำมหลัง เพรำะยังมีคนงำนบำงส่วนยังไม่มี บ้ำนพกั และตอนนกี ้ ็อำศยั อยกู่ บั ญำติๆ “งนั้ แกกจ็ ดั กำรได้เลยไอ้ศร จะได้ไม่มีคนมกั งำ่ ยเอำข้ำวของมำทิง้ อีก” พ่อเลีย้ งหนุ่มเห็นด้วย ก่อนจะพำกันขึน้ รถไปยังโรงคั่วกำแฟ เมื่อ ตรวจดแู ล้วไมม่ ีใครเอำอะไรมำทิง้ อกี 140

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ เมื่อมำถึงโรงคั่วกำแฟ ศรก็แยกตัวออกไปจัดกำรติดต่อช่ำงมำ สร้ำงบ้ำนพกั ตำมคำสงั่ ของพอ่ เลยี ้ งหน่มุ ส่วนพอ่ เลยี ้ งรูปหล่อก็เข้ำไปดู คนงำนกำลังค่ัวกำแฟ ท่ีกำลังจะได้ท่ีและพร้ อมจะแพ็คส่งออกหลำย ประเทศอยู่ และเขำกำลังจะทำกำรส่งออกไปยังทวีปยุโรปเพื่อขยำย ตลำด “พ่อเลยี ้ ง มิสเตอร์กอร์ดอนโทรมำค่ะ” พนักงำนสำวเดินมำขำน เรียก ก่อนจะเดินนำพอ่ เลยี ้ งหน่มุ กลบั ไปรับโทรศพั ท์ทหี่ ้องทำงำน “สวสั ดีครับคุณกอร์ดอน” ทักทำยกลบั ไปตำมสำย ก่อนจะเริ่มคยุ กนั เรื่องธุรกิจเมื่อทำงนนั้ ตกลงทำสญั ญำซอื ้ ขำยกำแฟจำกไร่ไปจำหนำ่ ย ทอี่ อสเตรีย ทนี่ บั เป็นขำ่ วดใี นรอบคร่ึงปีหลงั “ถ้ ำงัน้ หำกผมเคลียร์งำนที่น่ีเรียบร้ อย ผมจะเดินทำงไปดู โรงงำนผลติ ของคณุ นะครับ” “ยนิ ดีครับคณุ กอร์ดอน แล้วถ้ำหำกคณุ มีกำหนดวนั ทแ่ี นน่ อน กใ็ ห้ เลขำโทรมำแจ้งทำงเรำได้เลยครับ ผมจะให้คนไปรับคณุ ที่สนำมบนิ ” “ครับ ยนิ ดีทไี่ ด้ร่วมทำธุรกิจด้วยกนั ครับ” “เช่นกันครับ” ขำนรับจบแล้วก็กดวำงสำยเมื่อทำงนัน้ กล่ำวลำ ก่อนที่เขำจะมองโทรศัพท์อย่อู ดึ ใจก็ยิม้ นดิ ๆ ที่มมุ ปำก แล้วเดินออกไปดู งำนต่อ ท่เี ขำมีแผนขยำยกำรผลติ เพอ่ื ให้เพียงต่อควำมต้องกำรของตลำด ที่กำลงั เจริญเติบโต พ่อเลีย้ งหนุ่มดูงำนจนกระท่ังเย็นก็เดินทำงกลับ บ้ำนพกั และได้รู้ว่ำตอนนกี ้ รองทองรออยทู่ หี่ ้องรับแขก 141

วรมั พร “สวสั ดีครับคณุ กรองทอง มำนำนหรือยงั ครับ” ขำดคำก็ถอดหมวก ย่ืนให้แหววเอำไปเกบ็ พร้อมกบั รับแก้วนำ้ เย็นเจยี๊ บจำกอ้อย กอ่ นจะเดิน ไปนงั่ บนเก้ำอฝี ้ ั่งตรงข้ำมแขกสำวที่มำพร้อมกระเป๋ ำใบโต “กรองเพ่ิงมำถึงก่อนหน้ำพ่อเลยี ้ งไม่ถึงสิบนำทีค่ะ กรองต้องขอ โทษด้วยนะคะที่บอกว่ำจะมำตอนเช้ำแต่มำเสียเย็น” ม่ำยสำวเอ่ยบอก เสยี งหวำน สำยตำของเธอก็จบั จ้องไปยงั แผงอกกว้ำงที่สะท้อนขนึ ้ ลงตำม แรงหำยใจด้วยควำมคิดที่เตลดิ ไปไกลจนหน้ำเหอ่ ร้อน “เอ่อครับ ถ้ำงัน้ เด๋ียวผมจะให้แหววพำไปบ้ำนพักครับ แหวว!” ท้ำยประโยคหันไปเรียกสำวใช้ ไม่กว่ี ินำทีแหววก็เปิดประตูเข้ ำมำ ทำเอำ ม่ำยสำวหงุดหงิดเพรำะเธอยังไม่อยำกไปแต่อยำกอย่กู ับพอ่ เลยี ้ งต่ออีก สกั หนอ่ ย แตก่ จ็ ำต้องไปเมอื่ พอ่ เลยี ้ งเชอื ้ เชิญอกี ครัง้ และพอมำถงึ เธอกไ็ ล่ ให้แหววกลบั ไปทนั ที กอ่ นจะทงิ ้ ตวั นงั่ บนเตียงด้วยสหี น้ำบงึ ้ ตงึ 'พอ่ เลีย้ งนะพ่อเลีย้ ง ทาไมจะตอ้ งรีบไลก่ รองมาดว้ ย' เธอบน่ ในใจ แล้วก็ยิ่งหงดุ หงิดมำกขนึ ้ ไปอกี เม่ืออำกำรบำงอย่ำงก่อเกิดแต่หำใครมำ ช่วยดบั ไม่ได้เลย แถมเร่ืองทด่ี ินของเสยี่ คเชนท์กย็ งั ไมไ่ ด้พดู อกี เพรำะอำกำรร้อนรุ่มรุมเร้ ำ เธอจึงเดินเข้ำไปอำบนำ้ ขบั ไล่ควำม ร้อนรุ่มออกไป แต่ใจก็ยงั คิดถงึ แผงอกกว้ำงๆ แสนน่ำซบของพอ่ เลยี ้ งหนมุ่ อย่รู ่ำไป 142

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ทำงด้ำนคนที่ทำให้ม่ำยสำวเกิดอำกำรร้อนรุ่มไปท่ัวกำยก็ขึน้ ไป อำบนำ้ จนสดชื่น ก็เดินลงมำทำนอำหำรเย็นและถำมถึงของที่ให้ไปซือ้ ก็ ได้ควำมวำ่ จดั หำมำครบทกุ อย่ำง “พรุ่งนีอ้ ้อยกับแหววไปจัดกำรเปลี่ยนชุดเคร่ืองนอนในห้องเล็ก ด้วยละ่ เด๋ียวจะมคี นมำพกั ” “ได้ค่ะพอ่ เลยี ้ ง” สองสำวประสำนเสยี งกันตอบ แต่ก็ยงั นึกสงสัย กนั อย่วู ่ำใครจะมำพกั แต่คงต้องเป็นคนสำคญั แน่ๆ พอ่ เลยี ้ งถึงได้ให้พกั ห้องติดกนั “เกบ็ จำนชำมเสร็จก็กลบั บ้ำนพกั กนั ได้เลย” พดู จบก็ลกุ ขึน้ ยืนเพือ่ ออกไปเดินย่อยอำหำรท่ีทำนเข้ำไปจนอ่มิ แปล้ แต่พอนึกขึน้ ได้ ว่ำตอนนี ้ กรองทองขอมำอำศยั อย่ดู ้วย เขำก็เปลย่ี นใจนง่ั ลงที่เดิม ทำเอำสองสำว และปำ้ รินหนั มองหน้ำกนั โดยไมไ่ ด้นดั หมำย “พ่อเลยี ้ งจะรับอะไรเพิ่มหรือเปลำ่ ป้ำจะได้จัดมำให้ ” ป้ำรินเอ่ย ถำมอย่ำงสงสยั “ไม่ละ่ ครับ แต่ผมกำลงั คิดอะไรอยู่ ขอเวลำคิดนิดหนึง่ ครับ” บอก กลำ่ วแล้วก็น่ิงไปสกั พัก เพรำะเขำกำลงั คิดว่ำระหว่ำงที่ชญั ญ่ำยงั ไม่มำ อยู่ ควรจะให้ป้ำรินกบั สองสำวมำอย่เู ป็นเพ่ือนดีหรือไม่ ขืนให้เขำอย่บู ้ำน ตำมลำพงั แล้วกรองทองมำหำท่บี ้ำน มนั คงจะดไู ม่ดีแน่ๆ 143

วรมั พร “ตัง้ แต่คืนนี ้ ป้ำริน อ้อย แล้วก็แหวว ย้ำยมำนอนบนบ้ำนนีน้ ะ ครับ” เพรำะบ้ำนหลงั นีม้ ีอยสู่ องห้องใหญ่และสองห้องเลก็ ซึ่งพอจะให้ทงั้ สำมคนนอนอยรู่ ่วมกนั ได้ สว่ นห้องใหญ่อกี ห้องเป็นห้องของอำศิวำ “คะ่ ” รับคำแบบงงๆ กนั กอ่ นจะรีบจดั กำรเกบ็ จำนชำมไปล้ำงแล้ว จะได้กลบั มำนอนที่น่ีตำมคำสง่ั ของพ่อเลยี ้ ง ที่ทงั้ สำมต่ำงลงควำมเห็น เป็นเสยี งเดียวกนั ว่ำ ป้องกนั ไม่ให้คณุ กรองทองขึน้ มำอย่สู องต่อสองกับ พอ่ เลยี ้ ง ภำยในห้องนอน ชัญญ่ำเดินถือกล่องท่เี ธอซ่อนไว้นำนแล้ว ไปท่ีหน้ำตำ่ งเพอื่ ปัดฝ่นุ แต่มองไปเหน็ ผ้จู ดั กำรสดุ หลอ่ นง่ั อย่ทู ศี่ ำลำหน้ำ บ้ำนพกั จึงวำงมือจำกกลอ่ งท่ีฝุ่นจับจนหนำไว้บนโต๊ะริมหน้ำต่ำง แล้ว เดินลงไปหำคนในศำลำ “อะแฮ่ม! มำนง่ั คดิ ถึงใครอยเู่ อย่ ” เมอ่ื มำถงึ แล้วแต่ดเู หมือนอกี คน จะเหมอ่ ไปถึงไหนๆ เธอจงึ เดนิ เข้ำไปใกล้แล้วกท็ ำเสยี งดงั ใส่ “หมวย ผมตกใจหมดเลย” เขำไม่ได้พดู เกินจริงเลยเมือ่ จ่ๆู กไ็ ด้ยิน เสยี งเธอ “โห! ผู้ชำยขวัญอ่อน” เธอฉีกยิม้ กว้ำงทำเอำคนมองจ้องตำไม่ กะพริบ “ผ้ชู ำยก็ขวัญอ่อนเป็นนะครับ” เอโด้ถอนสำยตำจำกใบหน้ำสวย แล้วตอบยมิ ้ ๆ หวั ใจพองโตขนึ ้ ทกุ วนั เพรำะเขำได้อยใู่ กล้เธอตลอดเวลำ 144

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “หมวยก็ไม่ได้ว่ำอะไรน่ี ว่ำแต่คุณมำน่ังคิดถึงใครอยู่เหรอคะ” ชญั ญ่ำทำหน้ำทำตำอยำกรู้จนอกี คนยน่ื มือมำขยีผ้ มเล่น ทำเอำเธอแสร้ง ทำหน้ำงำ้ ใส่ “ก็คิดถึงไปเร่ือยแหละครับ แล้วทำไมหมวยยงั ไม่นอน ดกึ แล้วนะ” เขำคิดถึงคนท่ีถำมอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะบอกให้เธอรับรู้ เพรำะยังไงก็ต้อง ทำงำนด้วยกนั ทกุ วนั อย่แู ล้ว “ก็กำลังจะนอนค่ะ แต่เห็นคนบำงคนน่ังอยู่คนเดียวกลัวว่ำจะ เหงำ หมวยเลยเดนิ ลงมำอยเู่ ป็นเพอื่ น” “ขอบคณุ นะครับท่ีกลวั ผมเหงำ แตผ่ มไมเ่ หงำหรอกครับ หมวยขึน้ ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว” เพรำะเกรงใจสำวสวยท่ีจะต้องมำนง่ั เป็นเพอ่ื น ทงั้ ทใ่ี จจริงเขำกอ็ ยำกให้เธออยเู่ ป็นเพอื่ น “ถ้ำงนั้ ...หมวยไปนอนนะคะ” เธอทำตำมอย่ำงว่ำง่ำย แต่ที่ยอม ไปเป็นเพรำะเธอคิดว่ำอกี ฝ่ำยน่ำจะอยำกอยตู่ ำมลำพงั มำกกว่ำ เธอโบก มือลำแล้วหมนุ ตัวเดินกลับบ้ำน และพอเข้ำไปอยู่ในห้องนอนแค่วินำที เดยี ว เสยี งโทรศพั ท์ก็ดงั รบกวน “เบอร์ใคร” พมึ พำเบำๆ กก็ ดรับสำย “หมวย นอนหรือยงั ” “พี่เมธำ” เธอทำหน้ำประหลำดใจรำวกับเห็นปีศำจ เม่ือจ่ๆู คนท่ี โทรมำกค็ ือพเ่ี มธำ แต่อกี ไม่กว่ี นั ก็จะเป็นเจ้ำนำยของเธอแล้ว แต่โทรมำได้ ไง เธอไมเ่ คยให้เบอร์โทรไว้ 145

วรมั พร “ใช่พ่ีเอง หมวยคิดว่ำใครล่ะ” ถำมไปแล้ว ใจก็นึกกลัวว่ำเธอ อำจจะรอรับโทรศพั ท์จำกผ้ชู ำยคนอนื่ “พร่ี ู้เบอร์หมวยได้ไง” ถำมออกไปแล้วก็นกึ ได้วำ่ อำจจะเป็นลงุ ก็ได้ ทีใ่ ห้เบอร์เธอกบั พเี่ มธำ 'ลงุ นะลงุ ไม่นา่ ใหเ้ บอร์หมวยไปเลย' “ง่ำยนิดเดียว” เมธำตอบกลบั มำตำมสำยด้วยเสยี งท้มุ นมุ่ ควำม เหน่ือยล้ำจำกกำรทำงำนมำทัง้ วันหำยเป็นปลิดทิง้ เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ของอดตี เด็กสำวตวั น้อยบ้ำนใกล้เรือนเคียงกนั “แล้วพีม่ ีธรุ ะอะไรกบั หมวยหรือเปลำ่ หมวยง่วงแล้วจะนอน” เธอ หำข้ออ้ำง เพรำะยงั ไมร่ ู้สกึ ง่วงนอนเลยสกั นิด แต่ตอนนีเ้ ธอยงั ไม่อยำกจะ ได้ยนิ เสยี งของพเ่ี มธำ เดย๋ี วจะพำนนอนไมห่ ลบั ทงั้ คืน “ธุระคดิ ถงึ คิดถงึ มำกด้วย แต่ไม่รู้ว่ำหมวยจะคิดถงึ พหี่ รือเปลำ่ ” “บ้ำ! มำคิดถึงหมวยทำไม” เธอตอบกลบั เสยี งกระชำก หำกแต่ ใบหน้ำกลบั แดงก่ำเพรำะอำกำรเขินอำย แต่พอรู้ตวั วำ่ จะไปอำยทำไมก็ รีบสลดั ควำมรู้สกึ ออกไปทนั ที “พตี่ ้องบ้ำแน่ๆ ถ้ำหมวยไม่มำอยใู่ กล้พี่” นำ้ เสยี งเขำออดอ้อน “อยำกบ้ำก็ตำมใจพแี่ ล้วกัน เพรำะหมวยยงั ไม่ไปตอนนี”้ ตอบไป โดยไม่รู้ตัวว่ำนำ้ เสียงนัน้ ฟังดูน่ำรักแค่ไหน ทำเอำอีกคนยิม้ กว้ำง ไม่รู้ เหมือนกนั ว่ำจะนอนหลับหรือเปล่ำคืนนี ้เพรำะมัวแต่นึกถึงหน้ำคนบำง คนท่ีเขำกำลงั โทรหำอยู่ 146

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “นีห่ มวยง่วงแล้ว ขอนอนก่อนนะ” หลงั จำกคุยกนั มำนำนเธอกช็ ัก จะตำปิดแล้วจึงบอกคนในสำยไป เพรำะดจู ำกกำรคยุ หำกไม่บอกวำ่ งว่ ง เขำคงไมย่ อมวำงสำยง่ำยๆ แน่ “ถ้ำงัน้ ...ก็นอนหลบั ฝันดีนะ” พูดจบไม่กี่วินำทีอีกคนก็วำงสำย สว่ นเขำกเ็ อำแตน่ ัง่ จ้องมองโทรศพั ท์รำวกบั นั่นคอื ใบหน้ำของอกี คนท่ีวำง สำยไปแล้ว 147

วรมั พร ตอนท่ี 9 สำมวันต่อมำ ชยั ดิศรก็เดินทำงมำที่บ้ำนของพ่อเลยี ้ งหน่มุ พร้อม เงินห้ำแสนบำท เพอื่ เอำมำแลกกบั โฉนดที่ดินของเสย่ี คเชนท์ ที่พอมนั รู้ว่ำ เขำจะซือ้ ก็มำคะยนั้ คะยอขอเงินมดั จำคำ่ ทีไ่ ปหนึ่งล้ำนบำท ตอนแรกเขำ ก็ไม่คิดจะให้มันหำกมนั ไม่ตกลงเร่ืองท่ีดินในรำคำห้ำล้ำนบำท แต่ด้วย ควำมอยำกได้เงนิ ของเสย่ี คเชนท์ เขำจึงได้ที่ดินตรงนนั้ ในรำคำถกู มำก “สวัสดีครับคุณชัย” เจ้ำของบ้ำนรูปหล่อกล่ำวทักทำยแขกหนุ่ม แล้วเชิญให้นง่ั คนถูกเชิญพอนัง่ เรียบร้อยก็วำดมือโอบไหลข่ องม่ำยสำว เพื่อแสดงควำมเป็นเจ้ำของ โดยหำรู้ไม่ว่ำพ่อเลีย้ งไม่ได้คิดเกินเลยกับ ม่ำยสำวขณะที่กรองทองกพ็ ยำยำมปรำมด้วยสำยตำแต่กไ็ มเ่ ป็นผล “น่ีเงินทงั้ หมดห้ำแสนบำทไม่รวมดอกเบีย้ แต่หำกพอ่ เลยี ้ งจะคิด ดอกเบยี ้ เพม่ิ ตอนนกี ้ ็ได้นะครับ” ชยั ดิศรพดู ขนึ ้ เสยี งเรียบ มอื ก็บบี ไหลข่ อง ม่ำยสำวแรงๆ เพอ่ื บงั คบั ไมใ่ ห้เธอสะบดั ไหลอ่ อก “ผมไม่คดิ หรอกครับ เพรำะผมบอกกบั เสยี่ ไปว่ำจะไม่คดิ ดอกเบยี ้ ” วำ่ แล้วกส็ ง่ เงนิ ให้ช้องนำง ท่กี ำลงั อ้มุ ท้องได้หำเดอื นเอำไปนบั และพอนับ 148

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ ก็ครบตำมจำนวน จึงหยิบโฉนดท่ีดินของเสี่ยคเชนท์ท่ีเอำมำกู้เงินไป ให้กบั พอ่ เลยี ้ ง “พอ่ เลยี ้ งใจดีแบบนีน้ ่ีเอง สำวๆ ถึงได้หลง” พดู จบก็หนั ไปมองคน ข้ำงกำย ซ่งึ เป็นหนึง่ ในสำวทอ่ี ยำกจะได้พอ่ เลยี ้ งหน่มุ คนนี ้ “ไม่ถงึ ขนำดหรอกครับคณุ ชัย” พดู จบกย็ ิม้ นิดๆ ก่อนจะย่ืนโฉนด ท่ดี นิ ของเสยี่ คเชนท์ให้กับอกี ฝ่ำย ทร่ี ับมำอำ่ นแล้วกดยิม้ มมุ ปำก เพรำะท่ี ตรงนีร้ ำคำหลกั สิบล้ำนแตต่ นได้มำในรำคำเพยี งแค่ห้ำล้ำนบำท จะว่ำไอ้ เสยี่ มนั โง่ก็โงจ่ ริงๆ ท่ียอมขำยขำดทนุ “ว่ำแต่พ่อเลยี ้ งไม่คิดจะทำธุรกิจร่วมกบั ผมบ้ำงหรือครับ ผมยินดี นะครับหำกพอ่ เลยี ้ งต้องกำร” หลงั จำกดโู ฉนดเรียบร้อย ชัยดศิ รกเ็ งยหน้ำ ขึน้ มำถำมพ่อเลีย้ งหนุ่มด้วยควำมหวังว่ำจะมีคนมำร่วมหุ้นอีกสกั คน เพรำะเขำเองก็ยงั ไม่รู้เหมือนกันว่ำบิดำจะให้เงินมำลงทนุ เท่ำไหร่ แต่ใน สว่ นของกรองทองคงไม่มปี ัญหำเรื่องเงินลงทนุ “ไม่ล่ะครับ แค่งำนท่ีไร่ผมก็ไม่มีเวลำไปทำอย่ำงอ่ืนแล้ว” เมธำ ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลำ และเขำก็รู้เรื่องนีต้ ัง้ แต่ท่ีกรองทอง ปรึกษำเรื่องหนีข้ องเส่ียคเชนท์แล้ว ซ่ึงเขำก็ยินดีจะคืนโฉนดให้ หำกทำง เสยี่ คเชนท์ยนิ ยอมให้ชยั ดศิ รใช้หนแี ้ ทน “น่ำเสียดำยจริงๆ ครับ ผมกำลังอยำกทำงำนกับคนเก่งอย่ำง พอ่ เลยี ้ งอยพู่ อดี “ผมกไ็ ม่ได้เก่งอะไรขนำดนนั้ หรอกครับคณุ ชยั ” 149