บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

วรัมพร “พอ่ เลยี ้ งถ่อมตวั เกินไปแล้ว แต่ผมก็คิดวำ่ สกั วันผมกบั พ่อเลยี ้ งคง มีโอกำสได้ทำธุรกิจร่วมกันนะครับ” ชยั ดิศรพูดเผื่อไว้ และหำกมีโอกำส จริงๆ เขำกค็ ดิ วำ่ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ คงไมป่ ฏิเสธ “ครับ” ขำนรับแค่สนั้ ๆ ก่อนจะเดนิ ออกไปส่งอกี ฝ่ำยเมื่อเจ้ำตัวขอ ตวั กลบั พร้อมกับบังคบั ให้กรองทองกลบั ไปด้วย เพรำะเธอมำอย่ทู ่ีบ้ำน พอ่ เลีย้ งหลำยวนั แล้ว และเขำก็ไม่ชอบให้มำอยู่ด้วย ขณะท่ีกรองทองก็ กลบั ไปกับชัยดิศรแตเ่ ธอจะกลบั มำอย่ทู ีบ่ ้ำนพอ่ เลยี ้ งต่อ เพรำะท่ผี ่ำนมำ เธอยงั ไม่มโี อกำสใกล้ชดิ พอ่ เลยี ้ ง หลงั จำกสง่ ทงั้ สองกลบั ไปแล้ว เมธำก็เดินกลบั เข้ำไปในบ้ำน กอ่ น จะโทรเรียกศรให้มำพบทบ่ี ้ำน กระทง่ั ศรมำถึงพอ่ เลยี ้ งหน่มุ กส็ ง่ั ให้เอำเงิน ไปเข้ำธนำคำร สว่ นคนสง่ั พอคว้ำหมวกคำวบอยมำได้กข็ ึน้ รถเข้ำไปในไร่ พร้อมกบั ช้องนำง ทขี่ อติดรถไปด้วยเพรำะรถทข่ี บั มำ ศรใช้ขบั เข้ำเมอื ง “ป้ำริน ป้ำคิดออกหรือยังว่ำใครจะมำอยู่ห้องเล็กข้ำงๆ ห้อง พอ่ เลยี ้ ง” หลงั จำกมองจนรถของพอ่ เลยี ้ งลบั ตำไปแล้ว แหววกห็ นั มำถำม ผ้อู ำวุโสกวำ่ ด้วยควำมอยำกรู้ เพรำะห้องจดั เสร็จแล้วแต่กย็ งั ไมเ่ หน็ มีใคร มำสกั ที “จะไปรู้ได้ไง แตแ่ กนน่ี บั วนั ยิ่งย่งุ เร่ืองของเจ้ำนำย สกั วันพ่อเลยี ้ ง จะไลอ่ อกเอำ” ป้ำรินสำ่ ยหน้ำเบำๆ หลงั พดู จบ “แสดงว่ำปำ้ ไมอ่ ยำกรู้เลย” แหววลอยหน้ำลอยตำถำมกลบั โดยมี อ้อยคอยฟังอยู่เพรำะเธอก็อยำกจะรู้เหมือนกัน แต่พอมำคิดๆ ดูแล้ว 150

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ อำจจะเป็นคุณแนนน่ีก็ได้ ท่ีหำยหน้ำหำยตำไปเลยตัง้ แต่วันนัน้ ที่โดน พอ่ เลยี ้ งขอร้องให้กลบั ไป “อยำกรู้ แต่จะไปถำมใครล่ะ หรือแกจะไปถำมพ่อเลยี ้ ง งนั้ ก็ไป เลย จะได้โดนพอ่ เลยี ้ งยงิ กลบั มำ” ปำ้ รินขแู่ ละคงไมเ่ กินจริงนกั หรอก หำก แหววไปสำระแนถำมพอ่ เลยี ้ ง “ฉนั ยงั ไมอ่ ยำกตำย ไม่ไปหรอก” “งัน้ ก็แยกย้ำยกันทำงำนได้แล้ว อยำกรู้อยำกเห็นมันได้ทุกวัน อ้อยก็เหมือนกัน” พูดจบป้ำรินก็เดินกลบั เข้ำครัว ท่ีวนั นีต้ งั้ ใจจะทำขนม ข้ำวเหนียวเปียกลำไยให้พ่อเลยี ้ งทำน ท่ีเพอ่ื นของพอ่ เลยี ้ งศิวำส่งคนนำ ลำไยมำให้ซะจนกินไม่ทนั ช่วงเย็นของวนั ท่ถี นนนอกเมอื ง เอโด้กำลังขบั รถพำชญั ญ่ำ กลบั บ้ำน หลงั จำกเขำและเธอตระเวนหำซือ้ ไม้เพอ่ื ไปสร้ำงบ้ำนพักเพ่ิม แต่ทัง้ สองเร่ิมสงั เกตได้ถึงควำมผิดปกติของรถกระบะสีดำที่ขับตำมมำ นำนแล้ว พอปลอ่ ยมนั แซงมนั ก็ไม่แซงไป “เรำจะทำไงดีล่ะ” ชัญญ่ำเหลยี วไปมองรถสีดำด้ำนหลงั ที่ขบั มำ จ่อท้ำยเป็นระยะด้วยใจต้มุ ๆ ต่อมๆ กลวั วำ่ พวกมนั จะขบั เข้ำมำชน “ปลอ่ ยให้พวกมันขบั ถำมต่อไป ว่ำแต่ในรถมีปืนหรือเปล่ำครับ” เพรำะเขำไมไ่ ด้พกมำปืนมำด้วย แล้วกไ็ มร่ ู้ด้วยว่ำกำรไปอย่ทู ี่รีสอร์ตจะทำ ให้เจอเร่ืองพวกนี ้แต่ถึงอย่ำงนัน้ เขำก็ไม่กลัวพวกมันหรอก ฝีมือขบั รถ ของเขำก็ใชย่ อ่ ย หำกมนั คดิ จะขบั ไลล่ ำ่ ได้เจอดีแน่ 151

วรัมพร “หมวยจะลองหำดูค่ะ” ขำดคำก็เปิดลนิ ้ ชักที่เต็มไปด้วยเอกสำร อดั แน่นเตม็ ไปหมดแต่ก็ไม่มปี ืนอย่ใู นนนั้ อกี อยำ่ งเธอก็ไมเ่ คยได้ยนิ ลงุ พดู ถึงปืนด้วยสิ หำกไมม่ จี ะเอำอะไรไปส้กู บั พวกมนั “ว้ำย!” เธอร้องเสยี งหลงเมือ่ พวกมนั ขบั รถเข้ำมำชนท้ำยจริงๆ “หำทเี่ กำะแล้วก็ก้มต่ำๆ ผมจะเริ่มอดั พวกมนั แล้ว” ขำดคำกห็ กั รถ เลยี ้ วเข้ำเส้นทำงกลบั บ้ำนท่ีคดเลีย้ วไปจนน่ำเวียนหวั แต่หลงั จำกเขำขบั เข้ำออกมำได้สกั พักถนนแค่นีก้ ็ทำอะไรเขำไม่ได้อีกต่อไป ทำงด้ำนรถ กระบ ะสีดำก็เร่ งเครื่ องเข้ ำมำแล้ วเบียดรถเข้ ำใส่หวังจะให้ รถตกเขำ หลงั จำกได้รับคำสงั่ มำจำกเสย่ี กิจจำว่ำให้สงั่ สอนพวกมนั ให้รู้ซะบ้ำงว่ำ อยำ่ มำทำเก่งท่นี ่ี “โอ๊ย! จะตำยไหมเนี่ย” คนทกี่ ้มต่ำและตวั เอนไปเอนมำเพรำะรถ เหวยี่ งจำกกำรถกู กระแทก ร้องออกมำเบำๆ พยำยำมหำทย่ี ดึ ไม่ให้ตวั เอง เจบ็ จำกแรงกระแทก “ก้มต่ำอกี !” เอโด้ร้องบอกเสยี งดงั ลนั่ รถ เมือ่ ถกู พวกมนั ยงิ ใสไ่ ม่ยงั้ เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! “เด๋ียวได้เจอดีแน่!” เอโด้คำรำมกร้ำวเมอื่ เสียงปืนหยดุ ไป ก่อนจะ มองผ่ำนกระจกก็เห็นวำ่ พวกมนั กำลงั จะเร่งเคร่ืองแซง เขำจึงเร่งเครื่องหนี ไปรอทำงโค้งลงเขำ “หมวยหำที่จบั แน่นๆ” ขำดคำก็ขบั รถสำ่ ยไปมำไม่ให้รถท่ีขับมำ ข้ำงหลงั แซงไปได้ ทำงด้ำนชญั ญ่ำก็พมึ พำขอให้พอ่ แก้วแมแ่ ก้วชว่ ย ก่อน จะมดุ ลงไปนงั่ ยงั ที่พกั เท้ำ เพรำะเสยี งปืนดงั ขนึ ้ มำอกี ครัง้ 152

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ สว่ นคนภำยในรถกระบะสีดำก็สบถอย่ำงหวั เสยี ที่แซงพวกมันไป ไมไ่ ด้สกั ที เพรำะใกล้ถึงทำงโค้งลงเขำแล้ว ก่อนจะหนั ไปเร่งให้เพอื่ นทท่ี ำ หน้ำขบั รีบๆ ขบั แซงมนั ไป “บ้ำเอ๊ย! มึงขับเร็วๆ สวิ ะ เดี๋ยวก็เลยทำงโค้งกนั พอดี” สบถจบก็ หนั ไปตบหวั คนขับรถ เพรำะมนั เกือบจะพำตกเขำแล้ว ขืนตกลงไปจริงๆ มหี วงั ตำยห่ำกนั พอดี “โอ๊ย! พ่ีมำตีหัวฉันทำไม” มันร้ องโอดครวญแล้วพยำยำมเร่ง เครื่องเพื่อแซงรถคันหน้ำแต่ก็ไปไม่ได้เสียที พวกมันจึงขับไล่จีก้ ่อนจะ หำทำงชนรถคนั หน้ำให้ตกเขำ โครม!! เอย๊ี ด!! เสียงดังสนั่นสลับกันไปมำ เมื่อรถสองคันเปล่ียนกันขับเข้ำไป กระแทกและเบียดจนเสียงล้อรถของกระบะสีดำเหยียบเบรกกะทันหัน เมื่อรถกำลงั จะตกไหลท่ ำงที่บนเหวลกึ ก่อนจะสง่ั ให้คนขับรีบตำมมันไป ก่อนจะพ้นทำงโค้งลงเขำ “เร็วสิวะ!” บรรจบตะโกนสง่ั ลกู สมนุ กอ่ นจะโผลห่ น้ำออกมำนอก รถเลง็ ปืนไปท่ีล้อรถด้ำนหน้ำแตก่ ย็ งิ ไม่ตรงสกั ที เพรำะรถสำ่ ยไปมำ ทำงด้ำนเอโด้กม็ องไหล่ทำงแล้วก็คดิ หนกั ด้วยใกล้จะพ้นทำงโค้ง แล้วแต่ยังจัดกำรพวกมันไม่ได้ เพรำะก่อนหน้ำมันเบรกรถได้ทันไปซะ ก่อน 153

วรมั พร “มันยังตำมมำอีกหรือเปล่ำคะ” ชัญญ่ำเงยหน้ ำขึน้ มำถำม หลงั จำกไม่ได้ยนิ เสยี งปืนแล้ว “ยงั ตำมอยู่ หมวยก้มหลบไปก่อน” สง่ั จบก็ชะลอควำมเร็วและรอ ให้พวกมนั ขบั ตำมมำทนั อดึ ใจตอ่ มำพวกมนั ก็ขบั เข้ำมำเบยี ด “ลำก่อนนะพวก” ขำดคำอดีตบอดีก้ ำร์ดหนุ่มก็เบี่ยงรถเข้ำไป กระแทกรถอกี คนั สองสำมครัง้ พวกมนั กเ็ สยี หลกั ไถลตกเหวลงไป แตก่ ็นำ่ เสียดำยท่ีเหวนีไ้ ม่ลึก ก่อนที่เขำจะเร่งเคร่ืองเพ่ือกลบั บ้ำนพักในชั่วโมง ต่อมำ ชญั ญ่ำเปิดประตรู ถออกมำในสภำพหน้ำซดี เผอื ด รู้สกึ เวยี นหวั จน อยำกจะอำเจียน จนลงุ กบั ปำ้ ท่ีมำเหน็ พอดกี ็อดห่วงไมไ่ ด้ “เมำรถหรือไงเรำ ถงึ ได้หน้ำตำซีดเซียว” ดำรินเอย่ ถำมหลำนสำว พลำงล้วงหำยำดมที่มตี ดิ ตวั เป็นประจำสง่ ให้ “ก็เมำนิดหน่อยจ้ะป้ำ แต่เด๋ียวก่อนนะป้ำ” จบคำก็มองสำรวจ ร่ำงกำยตวั เอง พอไม่เหน็ เลอื ดก็โลง่ ใจ ก่อนจะหนั ไปมองอกี คนท่ขี บั รถพำ กลบั บ้ำน เมื่อไมเ่ หน็ เขำเป็นอะไรกโ็ ลง่ ใจอกี ครัง้ “มีอะไรหรือเปล่ำ” รุ่งโรจน์ท่ีมองดูท่ำทีของหลำนสำวรู้สึกผิด สงั เกตจึงหนั มำถำมผ้จู ดั กำรหนมุ่ แทน กระทง่ั ได้รู้ว่ำมีคนขบั รถไล่ลำ่ แต่ก็ รอดมำได้เพรำะรถพวกมนั ตกเขำไปกอ่ น 154

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ต้องเป็นพวกเสยี่ กิจจำแน่ๆ ลงุ ” ชญั ญ่ำเอ่ยตอบเม่ือทกุ คนเงยี บ ไป และเธอก็ทุเลำจำกอำกำรหน้ำมืดแล้วด้วย และเธอก็คิดว่ำเดำไม่ผิด นกั หรอก ในเมอื่ เธอไม่เคยไปมเี ร่ืองกบั ใคร “แล้วจะเอำยงั ไงกนั ดลี ะ่ ” ดำรินพดู ขนึ ้ เมอ่ื นำถำดนำ้ เยน็ เจ๊ียบวำง ลงแล้วหยิบแก้วนำ้ ย่ืนให้หลำนสำวและผ้จู ดั กำรหนุ่มท่ียืนน่ิงอย่ไู ม่ไกล เพรำะเขำคิดว่ำต้องหำมอื ดีมำช่วยซะแล้ว ด้วยเกรงว่ำพวกมนั จะเข้ำมำ ทำร้ำยคนในรีสอร์ต ซงึ่ เขำคนเดียวคงดแู ลไมไ่ หวแน่ “ฉนั จะเข้ำเมืองไปหำซอื ้ ปืนมำให้คนงำนชำยเอำไว้ป้องกนั ตวั เรำ ละ่ พ่อหน่มุ ใช้ปืนเป็นหรือเปลำ่ ” รุ่งโรจน์เอย่ ถำม โดยไม่ทรำบมำกอ่ นว่ำ ผ้จู ดั กำรหนมุ่ คนนีอ้ ดตี เคยเป็นบอดกี ้ ำร์ดมำกอ่ น “สบำยมำกครับคณุ ลงุ ” เอโด้ตอบยมิ ้ ๆ “ถ้ำงนั้ กแ็ ยกย้ำยกนั ไปพกั ผ่อนเถอะ” ขำดคำของผ้เู ป็นสำมี ฝ่ำย ภรรยำก็ถือถำดนำ้ เข้ำไปเก็บในครัว เอโด้จงึ เอย่ บอกกับผ้อู ำวโุ สว่ำพรุ่งนี ้ เขำจะเข้ำไปหำซอื ้ ปืนด้วย ฝ่ำยผ้อู ำวโุ สจึงเหน็ พ้องด้วย ก่อนท่ีทงั้ หมดจะ แยกย้ำยกนั ชัญญ่ำเดินขึน้ ห้องพกั ไปอำบนำ้ จนรู้สึกสบำยตัวก็เดินมำน่ังที่ เก้ำอี ้ แล้วก็มองกล่องเก่ำๆ บนโต๊ะท่ีเธอลืมไปเสียสนิทอีกครัง้ นำน ทเี ดียวกว่ำท่เี ธอจะเปิดกลอ่ งดู ข้ำงในมีภำพถ่ำยเก่ำๆ ในวัยเด็กของเธอ กับเนตรและพี่เมธำอยู่หลำยใบ พร้ อมกับโทรศัพท์เคร่ืองเดิมที่เธอเก็บ 155

วรัมพร เอำไว้ตงั้ แต่ออกจำกบ้ำนหลงั เก่ำท่กี รุงเทพฯ เพอื่ เดินทำงไปหำป๊ ำกบั ม้ำ ทีเ่ มืองจีน “ยังใช้ได้หรือเปล่ำเนี่ย” ว่ำแล้วก็จดั กำรกดเปิดเพรำะแบตหมด เธอจึงนำไปชำร์ตเพ่อื ตรวจดวู ่ำมีใครฝำกข้อควำมอะไรไว้หรือไม่ จำกนนั้ ก็กลบั มำล้มตัวลงนอนมองหน้ำต๊กุ ตำคิตตีต้ ัวใหญ่ท่ีสภำพค่อนข้ำงเก่ำ มำกแล้ว 'ป่ านนีพ้ ีท่ าอะไรอยู่นะ' พึมพำกบั ตวั เองแตก่ ็ไม่กล้ำโทรไปถำมไถ่ เพรำะกลวั ว่ำคนทำงนัน้ จะคิดว่ำเธอคิดถึง แม้ ว่ำจะคิดถึงจริงๆ ก็เถอะ เพรำะตลอดเวลำทเ่ี จอเรื่องร้ำยมำเมอื่ ช่วงเยน็ เธอก็นึกถงึ แต่หน้ำพเี่ มธำ ตดิ๊ ...ตด๊ิ ... เสียงเรียกเข้ำดังเตือนให้เจ้ำของตื่นจำกภวงั ค์ที่กำลงั หวนคิดถึง วนั เก่ำๆ เมื่อครัง้ ยงั อย่บู ้ำนที่กรุงเทพฯ แล้วคนที่อยู่ในใจพ่ีเมธำก็คือ... เพอ่ื นรักของเธอ “หมวยนอนหรือยัง” เมธำส่งเสยี งท้มุ นมุ่ มำตำมสำย หลงั จำกคิด ว่ำวนั นีจ้ ะไมโ่ ทรมำกวนเธอแต่ก็อดคิดถงึ ไมไ่ ด้ เลยต้องโทรมำขอฟังเสยี ง ให้ชื่นใจก่อนนอน “ยงั ” เธอตอบกลบั ด้วยนำ้ เสยี งไม่สดใสทำเอำคนฟังนกึ หว่ ง “หมวยเป็นอะไรหรือเปล่ำ บอกพไ่ี ด้นะ” เขำอำสำด้วยควำมเต็ม ใจและยินดีอย่ำงยง่ิ ท่ีจะรับฟังทกุ เรื่อง ขณะที่ชญั ญ่ำก็คิด ชงั่ ใจว่ำจะเลำ่ ดีหรือเปลำ่ กระทงั่ ถกู คำดคนั้ เธอจึงเลำ่ ให้ฟังจนหมดเปลอื ก แต่ไม่ได้เล่ำ ว่ำคนท่มี ำเป็นผ้จู ดั กำรรีสอร์ตคนใหมเ่ ป็นใคร 156

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “พจ่ี ะหำมอื ดีไปช่วยดแู ล ยงั ไงหมวยกบ็ อกอำโรจน์ไว้ด้วยแล้วกัน คงไม่เกินสำมสวี่ นั พจ่ี ะเป็นคนพำไปเอง แล้วก็รับหมวยกลบั มำด้วย” เมธำจัดแจงเองเสยี เสร็จสรรพ ขณะที่ชญั ญ่ำก็ได้แต่อ้ำปำกค้ำง เพรำะไม่ได้คิดจะให้พ่ีเมธำมำรับแต่เธอจะขับรถไปเอง จะได้มีรถขับ กลบั มำเยี่ยมลงุ กบั ปำ้ โดยไมต่ ้องรบกวนพเ่ี มธำ “หมวยขอบคุณนะที่พ่จี ะส่งหำคนมำดูแลลงุ กับป้ำ ส่วนเร่ืองไป ทำงำนกบั พ่ีเมธำ หมวยขอขับรถไปเอง เวลำจะกลบั มำเยี่ยมลงุ กบั ป้ำจะ ได้ไม่ต้องหำรถขบั กลบั มำ” เธอรีบหำเหตผุ ลมำอ้ำง “ไม่ได้!” “ทำไมพต่ี ้องเสยี งดงั ใสด่ ้วยละ่ ” “พไี่ มม่ ที ำงยอมให้หมวยขบั รถมำเอง” “กแ็ ล้วทำไมจะไมไ่ ด้” “ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เข้ำใจหรือเปล่ำหมวย แล้วถ้ำไม่เชื่อฟังพี่ เจอ หน้ำเมอ่ื ไรพจี่ ะลงโทษเรำให้หนกั เลย” เขำขเู่ สยี งกร้ำว “ก็ได้ๆ” ชญั ญ่ำบอกอยำ่ งยอมแพ้ เพรำะไมอ่ ยำกเถียงด้วย ก่อนท่ี เธอจะบอกลำโดยอ้ำงว่ำง่วง ทัง้ ท่ีหลังจำกวำงสำยแล้วเธอก็นอนลืม ตำแป๋ ว ครุ่นคิดเร่ืองทเี่ จอมำไปต่ำงๆ นำนำทงั้ กลวั ทงั้ กงั วล กวำ่ จะขม่ ตำ หลบั ลงได้ก็ปำเข้ำไปเท่ียงคนื กว่ำ เช้ำวันต่อมำ คุณธัญญำมำศออกมำน่ังรอบุตรสำวคนรอง เหมอื นเช่นทกุ วนั เม่ือลกู สำวหำยหน้ำหำยตำไปไม่ยอมกลบั บ้ำน โทรไปก็ 157

วรมั พร ไม่รับ ทำเอำหัวอกคนเป็นแม่แทบแตกสลำย ด้วยกลวั ว่ำลกู สำวจะเป็น อนั ตรำย ก่อนจะใจชืน้ ขึน้ มำได้บ้ำง เมื่อสำวใช้ว่ิงเข้ำมำบอกว่ำรถของ คณุ แนนนก่ี ลบั มำแล้ว พรรณนสำเดินเข้ ำบ้ ำนด้ วยสภำพหน้ ำตำเหมือนคนไม่ได้ นอน เพรำะท่เี ธอหำยไปก็เดนิ ทำงไปกรุงเทพฯ กบั เพอื่ นกะทนั หนั เลยไมไ่ ด้บอก และก็เที่ยวเพลินจนไม่อยำกสนใจอะไร อีกอย่ำงเพ่ือนก็ไม่อยำกให้รับ โทรศพั ท์ด้วย เธอเลยตำมเลย แม้จะรู้วำ่ เป็นมำรดำโทรมำ “ยำยนสำ แกหำยไปไหนมำ บ้ำนช่องไม่รู้จกั กลบั โทรไปก็ไม่รับ” ทันทีท่ีได้เห็นหน้ำลกู สำว คนเป็นแม่ก็เอย่ ถำมทนั ทีเช่นกนั ก่อนจะมอง สำรวจลกู สำวท่มี ีเสอื ้ ผ้ำยบั ย่น “ขอไปนอนก่อนนะคะคุณแม่ แนนนี่ง่วงมำก” พรรณนสำเดินหนี จะขนึ ้ ห้องพกั แต่ถกู สำวใช้พำมำนง่ั บนโซฟำตำมคำสง่ั ของคณุ มำศแทน แม้จะดิน้ ขดั ขนื แต่สดุ ท้ำยก็จำต้องมำนงั่ ฟังมำรดำบ่น “บอกแมม่ ำเด๋ยี วนยี ้ ำยนสำ ทำไมกลบั มำสภำพนี”้ “ไปเที่ยวกับเพือ่ นมำค่ะคณุ แม่ แคน่ ีใ้ ช่ไหมคะที่อยำกรู้ แนนน่ีขอ ตวั ก่อนนะคะ” พดู จบกล็ กุ ขึน้ แตถ่ กู สำวใช้สำมคนจบั เอำไว้ “ไปเที่ยวอะไรตงั้ หลำยวนั แล้วทำไมไม่โทรบอกที่บ้ำนบ้ำง ไม่รู้ หรือไงว่ำแมเ่ ป็นห่วง แล้วจะทำอะไรก็หัดนึกถึงหน้ำตำพ่อเอำไว้บ้ำง จำ เอำไว้ว่ำเป็นถึงลกู ผ้วู ่ำฯ มำทำตวั เละเทะแบบนีไ้ ด้ยงั ไง เดี๋ยวได้อบั อำย กนั ทงั้ บ้ำน” 158

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ คนเป็นแม่อยำกจะเป็นลมวนั ละ่ หลำยๆ รอบ เพรำะนิสยั ของลูก สำวคนรองทน่ี บั วนั จะเทย่ี วหนกั บอกอะไรก็ไม่เช่ือหนกั ขึน้ ทกุ วนั “อำยทำไมคะคุณแม่ เรำไม่ได้ไปขอเงนิ พวกมนั ใช้ แล้วคุณแม่จะ ไปสนใจพวกมนั ทำไมว่ำพวกมนั จะคดิ ยงั ไงกบั เรำ แล้วจะบอกให้ว่ำแนน นี่ไม่สนใจหรอก คนมันมีปำก อยำกจะด่ำว่ำนินทำอะไรก็เร่ืองของพวก มนั ” “แตเ่ รำจะทำตวั แบบนีต้ ่อไปไม่ได้อกี แล้วนะยำยนสำ” เพรำะกลวั วำ่ สกั วนั ภำพเที่ยวผับเทีย่ วบำร์ของลกู สำวจะเกลือ่ นหน้ำหนงั สอื เอำสกั วนั ทต่ี อนนตี ้ นก็ได้แตใ่ ห้คนของสำมีคอยดอู ยู่ “ทำไมล่ะคะคณุ แม่ หรือคณุ แมค่ ิดจะให้แนนนี่ทำตัวเป็นกลุ สตรีท่ี อุดอ้อู ยู่แต่ในบ้ำนเหมือนยำยนำลีอย่ำงนัน้ เหรอคะ แนนน่ีไม่เอำด้วย หรอกค่ะ ขืนทำตัวอย่ำงยำยนำลี ชำตินีค้ งหำผวั ไม่ได้ ” พดู จบก็หวั เรำะ ออกมำเบำๆ เพรำะดทู ำ่ น้องสำวของเธอคงจะขำยไมอ่ อกแนน่ อน “ยำยนสำ!” คนเป็นแม่เรียกหำยำดมในทันที เพรำะเกิดอำกำร หน้ำมืด “คณุ แมอ่ ยำ่ ทำเป็นตกใจจะเป็นลมเลยค่ะ ใครๆ กเ็ รียกกนั แบบนี ้ ทงั้ นนั้ ” พรรณนสำหวั เรำะเสียงดงั เรียกให้คนเป็นพี่และน้องสำวคนเลก็ เดินออกมำดู วนำลีเดินเข้ำไปนั่งช่วยถือยำดมให้กบั มำรดำ ขณะท่ีชยั ดิ ศรก็เดินไปนั่งฝ่ังตรงข้ำมกบั มำรดำ แล้วมองสภำพน้องสำว ก่อนจะสำ่ ย หน้ำไปมำอย่ำงเออื มระอำ 159

วรัมพร “แกหำยหวั ไปมวั่ ผ้ชู ำยมำหรือไงยำยนสำ” ชัยดิศรเอ่ยถำมน้องสำวคนรองเสียงกระด้ำง แต่ก็ไม่รู้จะทำ อย่ำงไรกับน้องสำวที่นิสยั ดดั ยำกแล้ว เพรำะเอำแต่ใจมำตงั้ แต่เด็กๆ ทำ ให้ตอนนีถ้ ือควำมคิดของตวั เองเป็นใหญ่ ไม่ฟังทงั้ มำรดำทัง้ จำกเขำส่งั สอน ถงึ แม้เขำจะเป็นพช่ี ำยทไ่ี ม่ดแี ต่เขำก็ไม่ได้อยำกให้น้องสำวทำตวั ไม่ ดีแบบทกุ วนั นี ้ “พดู แบบนีจ้ ะหำกนั เรื่องงนั้ เหรอ!” พรรณนสำหนั มำทำตำขวำงใส่ พชี่ ำย แล้วถ้ำเธอจะไปมวั่ ผ้ชู ำยจริงก็ไม่เห็นจะเกยี่ วอะไรกบั ใคร “กแ็ ล้วมนั จริงหรือเปลำ่ ละ่ ” “จริงแล้วทำไม ไม่จริงแล้วทำไม พม่ี ีปัญหำหรือไงห๊ะ!” พรรณนสำ ตวำดใส่ “ยำยนสำ! หยดุ ก้ำวร้ำวกบั พเี่ ขำเดีย๋ วนนี ้ ะ” คณุ ธัญญำมำศปรำม ลกู สำวคนรองเสยี งดงั หลงั จำกอำกำรหน้ำมดื ทเุ ลำลงมำก “คุณแม่ก็ไปด่ำว่ำพ่ีชัยโน่นสิ เพรำะพ่ีชัยมำหำเรื่องแนนนี่ก่อน แล้วจะบอกให้วำ่ ตอนนีพ้ ชี่ ยั ตดิ นังแม่ม่ำยกรองทองจนโงหวั ไม่ขนึ ้ แล้วนะ คะคณุ แม่ สงสยั งำนนคี ้ ณุ แมจ่ ะได้แมม่ ่ำยมำเป็นลกู สะใภ้แน่ๆ” พดู จบก็หนั ไปยิม้ เยำะกบั พชี่ ำย ก่อนจะลกุ เดินหนีขนึ ้ ห้องไปเมื่อ ทิง้ ระเบดิ เอำไว้ให้พช่ี ำยอธิบำยกบั มำรดำเรียบร้อย สว่ นคณุ ธญั ญำมำศก็ หนั มำมองลกู ชำยทนั ที เมอ่ื ลกู สำวคนรองเดนิ หำยขึน้ ไปชนั้ บน 160

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ผมบอกคุณแม่ไปแล้วนะครับ” ชัยดิศรพูดสะกิดให้มำรดำหวน นกึ ถึงคำพดู ของเขำ ทเี่ ขำจะไม่มีวันเอำกรองทองมำเป็นภรรยำออกหน้ำ ออกตำแน่นอน “แล้วทีน่ ้องพดู ละ่ มนั จริงหรือเปลำ่ ” “ใช่ครับ เพรำะตอนนีผ้ มกับกรองทองกำลงั ทำธุรกิจร่วมกนั อยู่” และเร่ืองนีเ้ ขำก็ได้ปรึกษำกับบิดำเรียบร้อยแล้ว ซ่ึงท่ำนก็เห็นด้วยที่ลูก ชำยจะมงี ำนมกี ำรทำเป็นชนิ ้ เป็นอนั “ธรุ กิจอะไรกนั ทำไมแม่ไมเ่ คยรู้เร่ือง” “ผมขอโทษครับที่ไม่ได้บอกคณุ แม่ก่อน แต่ตอนนีค้ ุณแม่ก็รู้แล้วนี่ ครับ” และตอนนีเ้ ขำก็เริ่มลงมือทำแล้ว เม่ือได้วิศวกรมำดูแลงำนจำก คำแนะนำของบิดำ สว่ นเร่ืองเงิน เขำกบั กรองทองก็ลงทนุ เทำ่ กนั แตท่ ่ดี ิน เป็นของเขำคนเดียว เพรำะกรองทองถูกหลำนชำยทักท้วงว่ำไม่ให้ซือ้ ที่ ร่วมกบั เขำ แตก่ ็ยอมให้เงนิ มำร่วมทำธรุ กจิ “แล้วคณุ พอ่ ละ่ รู้เร่ืองหรือยงั ” “รู้แล้วครับ ผมไปปรึกษำกับคณุ พ่อมำก่อนแล้วครับ และตอนนี ้ ผมกล็ งมือทำงำนแล้ว อยำกให้เสร็จเร็วๆ ครับ” ทงั้ ท่จี ริงใจเขำอยำกจะให้ เสร็จวนั นีพ้ รุ่งนีเ้ ลยด้วยซำ้ เพรำะอยำกอย่กู ับกรองทองเร็วๆ หลงั จำกท่ี เขำคิดจะทำห้องเอำไว้หำควำมสขุ กบั มำ่ ยสำว “ถ้ำคณุ พอ่ คิดว่ำดแี ล้ว แมก่ ็เหน็ ด้วย แต่เร่ืองควำมสมั พนั ธ์ของลกู กบั กรองทอง อย่ำให้มนั เกนิ เลยมำกไปละ่ ” 161

วรัมพร “ครับคณุ แม่” ขำนรับจบแล้วกข็ อตวั ออกไปข้ำงนอก โดยมมี ำรดำ และลกู สำวคนเลก็ มองตำมจนลบั ตำไป ท่ำนก็หันมำดมยำดมต่อ เพรำะ ถงึ อยำ่ งไรก็ยงั หนกั ใจเร่ืองควำมสมั พนั ธ์ของลกู ชำยกบั มำ่ ยสำวอย่ดู ี เมื่อ ทำงกรองทองก็มขี ำ่ วกบั ผ้ชู ำยมำกหน้ำหลำยตำจริงๆ ตงั้ แต่สำมีตำยจำก ไป “คิดอะไรอยู่เหรอคะคุณแม่” วนำลีเอ่ยถำมมำรดำด้ วยเสียง หวำนๆ ทำให้มำรดำมกี ำลงั ใจขนึ ้ มำ “ก็เร่ืองพี่ๆ ของเรำสองคนนั่นแหละนำลี ว่ำแต่เรำเถอะ ไม่เห็น ออกไปไหนเลย ป่ ำนนีเ้ พ่อื นๆ ไม่ลมื หน้ำไปแล้วหรือ” ท่ำนพดู ด้วยเสียง ติดหวั เรำะ หำกแต่สหี น้ำยงั ดเู ครียดไมต่ ำ่ งจำกเดมิ “ไม่ลืมหรอกค่ะคณุ แม่ นำลีโทรหำกันประจำ แต่ที่ไม่ได้ ออกไป เจอกนั เพรำะเพ่อื นๆ ของนำลีแยกย้ำยกนั ไปทำงำนค่ะ คงยำกที่จะนัด เจอกนั ได้” “แล้วเรำละ่ ไมอ่ ยำกออกไปทำงำนบ้ำงหรือ จะเข้ำกระทรวงไหนดี ละ่ แม่ว่ำคณุ พอ่ ฝำกงำนให้ได้อย่แู ล้ว” เพรำะท่ำนเองก็สนับสนนุ ให้ลกู สำวคนเล็กออกไปเจอผ้คู นบ้ำง เพรำะลกู สำวคนเล็กไม่ค่อยออกไปข้ำง นอก นอกเสยี จำกมีงำนเลยี ้ งท่ีต้องไปกบั ตนถงึ จะยอมไป “นำลีไม่มีวนั ให้คุณพ่อใช้เส้นสำยพำนำลีเข้ำทำงำนแน่ๆ ค่ะคุณ แม่ หำกนำลจี ะทำงำน นำลกี ็จะใช้ควำมสำมำรถของตัวเองค่ะ” วนำลี บอกด้วยสำยตำแนว่ แน่ 162

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “แม่ดีใจท่ีเรำคิดได้แบบนี ้เพรำะแม่ก็พดู ไปอย่ำงนนั้ แหละ” ท่ำน ยิม้ ออ่ นโยน “แสดงว่ำเมอื่ ครู่คณุ แม่พดู ลองใจนำลเี หรอคะ” วนำลเี อยี งคอถำม พร้อมรอยยิม้ และไม่ได้รู้สึกโกรธมำรดำเลยที่พดู ออกมำแบบนนั้ เพรำะ เธอจะได้มีโอกำสบอกท่ำนไปด้วยวำ่ ไม่มีทำงใช้เส้นสำยของบิดำ “แม่กไ็ ม่ได้ตงั้ ใจหรอก เรำอยำ่ คิดมำกไปเลย” “นำลีไม่ได้คิดมำกค่ะคุณแม่ นำลีแค่สงสยั ว่ำแต่คุณแม่เข้ำไป ชว่ ยนำลที ำขนมนะคะ นำลจี ะเอำไปให้คณุ พอ่ ท่ีบ้ำนด้วยค่ะ” ขำดคำของลกู สำวคนเลก็ คณุ ธัญญำมำศก็ลกุ ขึน้ แล้วเดนิ ตำมลกู สำวเข้ำไปในครัว เพื่อหำอะไรทำจะได้ลืมๆ เร่ืองหนักใจที่เกิดเพรำะลกู ชำยและลกู สำวคนรองลงบ้ำง แม้ไมม่ ำกแตก่ ็ยงั ดีกวำ่ น่ังอยเู่ ฉยๆ 163

วรมั พร ตอนท่ี 10 สปั ดำห์ต่อมำในช่วงเย็นของวนั พอ่ เลยี ้ งไร่กำแฟศศริ ัตน์กพ็ ำชำย ฉกรรจ์ที่ตนรู้จักดีมำช่วยดูแลงำนที่รีสอร์ตของรุ่งโรจน์ และตอนนีเ้ ขำ กำลังพำคนทงั้ หมดไปท่ีรีสอร์ต หลังจำกโทรสอบถำมผ้เู ป็นอำและรู้ว่ำ ตอนนที ้ ่ำนอย่ทู น่ี นั่ “อำโรจน์ สวสั ดคี รับ” เมธำกลำ่ วทกั ทำยผ้อู ำวโุ ส พร้อมกบั แนะนำ ให้หน่มุ ฉกรรจ์ทงั้ สคี่ นได้รู้จกั ด้วย “อ้ำวมำกันแล้วรึ สวสั ดีหลำนชำย สวัสดีหน่มุ ๆ” เจ้ำของรีสอร์ต ทกั ทำยกลบั พร้อมกับมองสำรวจสห่ี น่มุ ท่ีหลำนชำยของเพอื่ นพำมำด้วย อย่ำงพนิ ิจ และก็พงึ พอใจเพรำะหน่วยก้ำนดี ทำ่ ทำงก็น่ำจะมีวชิ ำป้องกัน ตวั กนั ทกุ คน สว่ นสหี่ น่มุ ก็กลำ่ วแนะนำตวั กนั ทลี ะคนจนครบ รุ่งโรจน์จึงได้ พำทกุ คนขนึ ้ รถไปเพอื่ ดรู อบๆ รีสอร์ตก่อนท่ีจะมืดคำ่ ไปกวำ่ นี ้ ขณะท่พี อ่ เลยี ้ งหนมุ่ ก็ถำมหำชัญญ่ำ จนได้รู้ว่ำตอนนชี ้ ัญญ่ำกลบั บ้ำนไปแล้วเพือ่ เตรียมจัดกระเป๋ ำไปทำงำนท่ีไร่ศศิรัตน์ แต่บังเอญิ ได้พบ 164

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ กับผ้จู ัดกำรหนุ่มเสียก่อน เจ้ำตัวจึงเปล่ียนใจขึน้ ไปจัดกระเป๋ ำด้วยกำร บอกกบั ผ้จู ดั กำรหนมุ่ ว่ำมีเร่ืองจะบอก ด้ำนเอโด้ หลงั จำกฟังจำกนำ้ เสยี งของเธอแล้วก็ทำเอำเขำรู้สกึ ใจ หำยอย่ำงบอกไม่ถูก เขำรู้สกึ เหมือนว่ำเธอกำลงั จะจำกไป แต่เธอจะจำก ไปไหนได้ ในเมอื่ ทนี่ ค่ี ือบ้ำนและทีท่ ำงำนของเธอ “หมวย มีปัญหำเป็นอะไรหรือเปลำ่ ผมยินดชี ว่ ยนะครับ” หลงั จำก พำกนั มำน่ังบนศำลำได้สักพกั แล้วแต่ชัญญ่ำไม่พดู อะไรเลย เขำจึงเป็น ฝ่ ำยถำมออกไปอย่ำงร้อนใจ เพรำะคิดว่ำสิ่งที่เขำกำลงั สังหรณ์ใจมัน อำจจะเป็นจริง แล้วชญั ญ่ำจะไปไหน? “หมวยไม่มีปัญหำอะไรหรอก แต่ว่ำหมวยจะต้องไปทำงำนที่อื่น ค่ะ อำจจะไปสำมเดือน หกเดือน หรือไม่ก็ปีหนึ่งค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วย นำ้ เสยี งเร่ิมสน่ั ๆ เพรำะคิดวำ่ ต้องจำกบ้ำนไปกท็ ำให้ใจหำย “ทำไมต้องไปครับ แล้วเหตผุ ลทตี่ ้องไปคืออะไรครับ ผมพอจะชว่ ย อะไรได้ไหม ที่จะทำให้หมวยไมต่ ้องไป ผมไมอ่ ยำกให้หมวยไปไหน” เขำ รู้สกึ เสียใจไม่น้อย เม่อื ต้องมำรู้วำ่ คนท่ีแอบรักจะจำกไป และก็ไม่รู้วำ่ เธอ จะไปนำนแคไ่ หน “แต่มันจำเป็นค่ะ ตอนแรกหมวยก็ไม่ไปหรอกค่ะ แต่พอลงุ บอก เร่ืองเงินท่ีเอำมำปรับปรุงรีสอร์ต ทำให้หมวยต้องเปลี่ยนใจไปทำงำนกับ คนทำงโน้นค่ะ” ชัญญ่ำเงยหน้ำขึน้ มองค่สู นทนำ เห็นสีหน้ำและแววตำ ของเขำดเู ศร้ำๆ ก็ย่ิงทำให้เธอลำบำกใจ แต่เธอคงจะกลบั คำไม่ได้อกี แล้ว 165

วรัมพร ไม่งนั้ ลงุ โรจน์จะดไู ม่ดีในสำยตำของพเ่ี มธำ และที่สำคัญพี่เมธำก็ให้เงิน ลงุ เธอมำปรับปรุงรีสอร์ต จนตอนนมี ้ ีแขกเข้ำมำพกั เร่ือยๆ แล้ว “หมวย ผมเคยบอกไปแล้วว่ำผมยินดชี ่วย เป็นแสนเป็นล้ำนผมก็ ให้ได้” เขำยินดีด้วยควำมเต็มใจ ไม่ได้หวงั จะอวดรวยกบั เธอเลยสกั นิด แต่มนั คงไม่แปลกอะไรนักหรอก เพรำะเขำก็เพ่งิ จะมำอยู่ท่ีน่ีได้ไม่นำน คณุ ลงุ คณุ ป้ำคงไมค่ ดิ จะมำรบกวนอะไรเขำ “หมวยรู้ว่ำคุณยินดีช่วยหมวย แต่ถึงหมวยจะไปบอกลุงว่ำคุณ ยนิ ดีช่วย ยงั ไงลงุ กค็ งไมเ่ ห็นด้วยท่จี ะให้คุณออกเงนิ ก่อนหรอกค่ะ เพรำะ ทกุ วนั นีค้ ุณกท็ ่มุ เททำให้รีสอร์ตดขี ึน้ มำกๆ แล้ว เพยี งเท่ำนนั้ ลงุ กบั ปำ้ ก็ดี ใจมำกแล้วค่ะ” พดู จบกย็ มิ ้ มมุ ปำกให้ “ผมเข้ำใจครับ” ปำกบอกเข้ำใจแต่เขำก็ยงั ไม่อยำกให้เธอไปไหน อย่ดู ี ใจก็นึกอยำกรู้ว่ำคนที่คณุ ลงุ ไปก้เู งินมำปรับปรุงรีสอร์ตเป็นใครกัน หำกเจอตัว บำงทีเขำอำจจะขอใช้หนีแ้ ทนเพอ่ื ไม่ให้เธอจำกไปไหน แต่พอ มำคิดๆ ดูอีกที กำรห่ำงกันอำจจะทำให้เธอคิดถึงเขำ แล้วสักวันอำจ ควำมคิดถึงอำจจะกลำยเป็นควำมรักขนึ ้ มำก็ได้ ใครจะไปรู้ พอคิดมำถึง ตรงนี ้ปำกหยกั สวยรำวกบั ผ้หู ญิงก็กดยิม้ มมุ ปำก เพรำะอย่ำงน้อยๆ ก็มี ข้อดีสำหรับกำรจำกลำกนั ในครัง้ นี ้ “แต่คณุ โทรหำหมวยได้ตลอดย่สี บิ สชี่ วั่ โมงเลยนะคะ ถ้ำหมวยไป แล้ว” เม่ือเห็นสีหน้ำของอีกคนดีขึน้ แล้ว เธอจึงเอ่ยบอกเขำด้วยเสียง สดใส แม้ในใจจะยงั รู้สกึ โหวงๆ อยกู่ ต็ ำม 166

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “ผมเกรงใจ” “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ เรำคนกันเองทัง้ นัน้ อีกอย่ำงหมวยก็อยำกรู้ ควำมเคล่ือนไหวของรีสอร์ตด้วย ไม่รู้ว่ำจะมีแต่สำวๆ มำพักหรือเปล่ำ เพรำะผ้จู ดั กำรรีสอร์ตหลอ่ ขนำดนี”้ เธอฉีกยมิ ้ กว้ำงไม่แพ้หน่มุ หลอ่ “ถ้ำงนั้ ผมก็ไม่เกรงแล้ว คิดถึงหมวยตอนไหนผมจะโทรหำทันที” ขำดคำของผ้จู ัดกำรหน่มุ ทงั้ สองก็หวั เรำะกันเบำๆ โดยไม่รู้เลยว่ำตอนนีม้ ี ใครบำงคนลงจำกรถเดินมำหยดุ อยใู่ กล้ๆ ศำลำแล้ว แต่ก็ได้ยินไมช่ ัดเจน ว่ำคนในศำลำคุยอะไรกันบ้ำง แต่เท่ำที่เห็น ดูเหมือนจะมีควำมสขุ กัน เหลอื เกนิ 'ไหนอาโรจน์บอกไม่มีคนมาจีบหมวย แลว้ หมอนีเ่ ป็นใครกนั ' คน เพ่ิงมำถึงครุ่นคิดอย่ใู นใจ ตำคมก็จ้องมองไปที่สองหน่มุ สำวบนศำลำไม่ วำงตำ เขำกำลงั ตัดสินใจว่ำจะเข้ำไปหำตอนนีเ้ ลยหรือว่ำรออกี สกั พกั ดี แต่สดุ ท้ำยแล้วสองเท้ำใหญ่ก็ดันหยุดน่ิงอย่กู ับที่ รำวกบั มีใครมำกดตรึง เอำไว้ “คณุ เอโด้ หมวยมีเรื่องจะถำมคะ ว่ำจะถำมหลำยวนั แล้วแต่ก็ลืม ทกุ ที” เมื่อนึกบำงอย่ำงได้เธอจึงเอย่ ปำกถำมอกี ฝ่ำยซะกอ่ น เพรำะไมร่ ู้ว่ำ เขำจะเต็มใจบอกหรือไม่ “ถำมได้เลยครับ ผมยินดีตอบทกุ เรื่อง” แม้แต่เรื่องหวั ใจเขำกย็ ินดี จะตอบ หำกเธอถำม 167

วรัมพร “งนั้ หมวยไม่เกรงล่ะนะ เพรำะหมวยจะถำมเรื่องสว่ นตวั ของคุณ นิดหน่อย” เธอหยุดยิม้ แล้วพูดต่อ “คุณเอโด้ไม่ได้เป็นบอดีก้ ำร์ดให้คุณ แอชตันแล้วเหรอคะ” ชญั ญ่ำทำตำแป๋ วใส่ เพรำะเธอก็สงสยั มำหลำยวัน แตล่ มื ถำม หนำซำ้ ยงั ชวนเขำมำทำงำนด้วยอกี “ผมลำออกมำตำมหำควำมรักครับ คณุ แอชตนั เลยให้ผมลำออก” บอกกล่ำวจบแล้วกดยิม้ มมุ ปำก มองสบประสำนสำยตำกบั ดวงตำกลม สวย ส่วนคนแอบมองอย่กู ็เริ่มหน้ำเครียด สนั กรำมบนหน้ำนูนขึน้ อย่ำง เด่นชดั “แล้วเจอหรือยงั ละ่ คะ” ชญั ญ่ำเอย่ ถำมเสยี งใส “ก็...น่ำจะเจอแล้วครับ แต่ผมคิดว่ำเธอยังไม่รู้ตัว” แววตำเปล่ง ประกำยบำงอย่ำงแต่ก็รีบซ่อนเร้นเอำไว้ เพรำะยงั ไม่อยำกเปิดเผยควำม ในใจในตอนนี ้ด้วยรู้ดวี ่ำเธอให้เขำเป็นได้แคเ่ พอ่ื น “หมวยขอให้คณุ สมหวงั ในควำมรักเร็วๆ นะคะ” “ขอบคุณครับ” เอโด้และชัญญ่ำลกุ ขึน้ ยืนแล้วยิม้ ให้กัน ก่อนท่ี ผ้จู ัดกำรหน่มุ จะขอกอดอกี ฝ่ำย เพรำะรู้ดีว่ำพรุ่งนีเ้ ช้ำเธอก็จะเดินทำงไป ทำงำนท่ีอนื่ แล้ว ชญั ญ่ำเอียงคอมองคนขอกอดเล็กน้อยก่อนจะยอมให้ เขำกอด ทำเอำอกี คนตำลกุ วำว ควำมหงึ หวงสำดซดั เข้ำใสร่ ำวกบั พำยบุ ้ำ คลงั่ 168

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “หมวย” นำ้ เสียงห้วนจัดท่ีดังขึน้ บ่งบอกอำรมณ์เจ้ำของเสียงได้ เป็นอยำ่ งดี พร้อมกบั ร่ำงสงู ใหญ่เข้ำไปยนื อย่ใู นศำลำ ทำให้สองหน่มุ สำว ทย่ี ืนกอดกนั ผละห่ำงจำกกนั ในทนั ที ชญั ญ่ำตกใจไม่น้อยเมื่อได้เห็นว่ำพี่เมธำอย่ทู ่ีน่ี สว่ นสองหน่มุ วยั ใกล้กนั และร่ำงกำยก็กำยำด้วยกนั ทงั้ ค่ตู ่ำงจ้องมองหน้ำกนั และกนั นง่ิ งนั เมธำตกใจไมน่ ้อยทไ่ี ด้เหน็ บอดกี ้ ำร์ดของคนบำงคนทแ่ี ย่งอดีตดวงใจของ เขำไป สว่ นเอโด้ก็แปลกใจระคนตกใจไม่ต่ำงกนั เมื่อได้เห็นคนเคยสนิท ของชัญญ่ำมำที่น่ี เพรำะตัง้ แต่เขำมำอย่กู ็ไม่เคยเห็นหน้ำอกี ฝ่ำยเลย เอ โด้จึงคิดว่ำต่ำงคนตำ่ งแยกย้ำยกนั ไปแล้ว สองหน่มุ จ้องตำกันอยนู่ ำน เม่ือตำ่ งฝ่ำยกด็ ูออกว่ำคิดอะไรอย่ใู น ใจ ทำเอำคนกลำงได้แต่มองคนนัน้ ทีคนนีท้ ี สมองคิดอะไรไม่ออกเลย จริงๆ ในตอนนี ้ “พี่...เมธำ มะ...มำได้ ไง” หลังปล่อยให้ บรรยำกำศรอบตัวตึง เครียดมำนำนพอสมควร คนกลำงเลยถำมออกไปด้ วยนำ้ เสียง ตะกุกตะกัก ก่อนจะเดินเข้ำไปจบั แขนใหญ่ของเอโด้ให้ออกมำห่ำงๆ พ่ี เมธำ แต่กำรทำเช่นนนั้ กลบั ย่ิงกระต้นุ ให้อำรมณ์หงึ หวงของพ่อเลยี ้ งใกล้ จดุ แตกดบั สองมอื ใหญ่กำแน่นจนเส้นเลอื ดนนู ปดู ออกมำอย่ำงเด่นชดั “พอ่ เลยี ้ ง ผ้จู ดั กำร หมวย เข้ำบ้ำนกันได้แล้ว ฝนทำท่ำจะตกลง มำแล้ว” เสยี งของป้ำรินฉดุ รัง้ ให้สองหนุ่มเบือนหน้ำออกไปจำกกันแล้ว 169

วรัมพร หนั ไปยิม้ ให้กับผ้อู ำวุโส ไม่นำนท่ำนก็เดินกลบั เข้ำไป สองหนุ่มเลยหัน กลบั มำมองสำวสวยทยี่ ืนตรงกลำง “หมวย เข้ำบ้ำนไปก่อน” สองหนมุ่ พดู รำวกบั นดั หมำยกนั เอำไว้ “เออ่ ...ไปพร้อมกันนี่แหละ ฝนจะตกแล้ว” ชัญญ่ำเอย่ บอกเสียง แผ่วเบำลงเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้ ำมองคนนัน้ ทีคนนีท้ ี แล้วก็รู้สึกถึงพลัง บำงอย่ำงทำให้เธอไม่อยำกจะยืนอยตู่ รงนีอ้ กี ต่อไป แต่หำกเธอไปแล้วพี่ เมธำกบั คณุ เอโด้มเี รื่องกนั ใครจะห้ำมละ่ “หมวย พบ่ี อกให้เข้ำบ้ำน” เมธำบอกเสียงต่ำลกึ โดยไม่ละสำยตำ ไปจำกใบหน้ำหลอ่ เหลำของหน่มุ ฝรั่ง ทเ่ี ป็นบอดีก้ ำร์ดของมหำเศรษฐีคน ดงั แต่เพรำะอะไรทำไมถึงได้มำอย่ทู ่นี ่ี “หมวย เข้ำบ้ำนไปก่อนนะครับ” เอโด้ขอร้องอกี คน เพรำะเขำคิด ว่ำตวั เองมเี ร่ืองจะต้องคยุ กบั อกี คนอยำ่ งลกู ผ้ชู ำย “ไปก็ได้ แต่อย่ำตีกันจนตำยล่ะ หมวยขีเ้ กียจเก็บศพ แต่ทำงท่ีดี กอ่ นจะตีกัน วำงเงนิ ไว้กอ่ นนะ สมัยนีค้ ่ำทำศพมันแพง” พดู ทิง้ ท้ำยไว้แค่ นนั้ ก็เดนิ ออกไป ปลอ่ ยให้สองหนมุ่ ยืนประจนั หน้ำกันอย่นู ำนกว่ำจะมคี น พดู “คณุ มำทน่ี ท่ี ำไม” เมธำเปิดฉำกถำมกอ่ น “แล้วคุณล่ะมำทำอะไรที่นี่” เอโด้ถำมกลับเสียงกระด้ำงไม่แพ้ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ “ผมมำรับหมวยไปอย่กู บั ผม” พดู จบกย็ มิ ้ อยำ่ งเป็นตอ่ 170

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ผมว่ำคุณคงเข้ำใจอะไรผิดหรือเปล่ำครับ” เอโด้แสยะยิม้ บ้ำง เพรำะชญั ญ่ำไม่ได้คดิ จะไปอย่ดู ้วยแตไ่ ปทำงำนด้วยตำ่ งหำก “คุณต่ำงหำกที่เข้ำใจผิด เพรำะที่ผมมำในวนั นีก้ ็เพื่อมำรับหมว ยไปอย่ดู ้วยกนั ” เมธำยงั คงยนื ยนั เจตนำของตวั เอง “ผมไม่เถียงว่ำคุณมำรับหมวย แต่เหตผุ ลท่ีหมวยจะไปกบั คณุ ก็ คือไปทำงำนกับคุณ ไม่ใช่ไปอยู่กับคุณ กรุณำเข้ำใจให้ถูกต้องด้วยนะ ครับ” เอโด้ทำหน้ำกวนๆ เพรำะเขำชักไม่ชอบรอยยิม้ ของอีกฝ่ำยเข้ำให้ แล้ว “เหตุผลก็ไม่ได้ต่ำงกนั ” พดู จบก็เฝำ้ มองท่ำทขี องหน่มุ ฝรั่ง แล้วถ้ำ เขำเดำไมผ่ ิดแล้วละ่ ก็ หมอน่ีกำลงั จะจีบชญั ญ่ำแน่ๆ แต่อยำ่ ฝันไปเลยว่ำ จะจบี ได้ เพรำะเขำไม่มีวนั ยอมให้มนั มำจบี ! “ถ้ำอย่ำงนัน้ เรำก็มำสู้กันแบบลูกผู้ชำยดีไหมล่ะ” เอโด้พูดขึน้ อย่ำงไม่เสียเวลำ เพรำะดูเหมือนเขำจะเสียเปรียบมำกทีเดียว เม่ือคน ตรงหน้ำสนทิ สนมกบั ชญั ญ่ำมำตงั้ แตเ่ ด็ก “ทำไมผมต้องทำแบบนัน้ ในเมื่อผมรักของผมมำส่ีปีแล้ว” เมธำ ยิม้ อย่ำงเป็นต่ออกี ครัง้ แต่หำรู้ไมว่ ่ำหน่มุ ฝร่ังกร็ ู้สกึ ไมต่ ่ำงกนั เทำ่ ไร “คณุ แน่ใจเหรอว่ำคณุ รักหมวย” เพรำะเขำรู้ควำมสมั พนั ธ์เกำ่ ๆ นี ้ จำกปำกของมำดำมเนตร แต่มำดำมเนตรไม่เคยคิดเกินเลยนอกจำกคำ วำ่ พชี่ ำย 171

วรมั พร “ผมแน่ย่ิงกว่ำแน่ซะอกี ว่ำแต่คุณเถอะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนมำให้ จีบแล้วหรือไง ถงึ มำย่งุ กบั แฟนคนอน่ื แบบนี”้ คนขตี ้ ่รู ีบหำเหตุผลมำบอก เพื่อให้อกี ฝ่ำยถอนตวั ไปซะตอนนี ้ดีกว่ำมำทำตวั เป็นคแู่ ข่งหวั ใจของเขำ ท่ีเขำมนั่ ใจวำ่ เขำจะต้องทำให้ชญั ญ่ำรักเขำได้เหมือนเดมิ ในไม่ช้ำ “หมวยไม่เคยบอกผมเลยวำ่ มแี ฟนแล้ว” เอโด้ยิม้ เยำะจนพ่อเลยี ้ ง หนมุ่ หน้ำเสยี ไปนิดหน่อย แตก่ ็ปัน้ หน้ำได้เรียบน่งิ เหมอื นเดิม “ผมวำ่ คณุ ไมไ่ ด้ถำมเองตำ่ งหำก” “นนั่ ไม่ใช่ปัญหำ เพรำะตงั้ แต่ผมมำอย่ทู ีน่ ี่ หมวยไม่เคยพดู ถึงคุณ เลย” “ถ้ำงนั้ ก็มำตกลงกันอย่ำงลกู ผ้ชู ำย” เพรำะพูดตอบโต้กันไปมำก็ ย่งิ ทำให้เสยี เวลำ เขำจะได้ไปหำหลำนสำวเจ้ำของบ้ำน ทำให้คนทีค่ ิดว่ำ เป็นต่อรีบเอ่ยถึงข้อเสนอไปทันที แต่ไม่ว่ำจะยังไงเขำไม่มีวันแพ้แน่ๆ เพรำะคนท่ตี ้องแพ้คือไอ้หน่มุ ฝร่ัง “ได้!” เอโด้ตอบรับโดยไมต่ ้องไตร่ตรองให้เสียเวลำ กอ่ นท่ตี ำ่ งฝ่ำย จะจ้องหน้ำกนั อย่ำงไม่มีใครยอมใคร สว่ นบรรยำกำศรอบๆ กำยก็เต็มไป ด้วยเม็ดฝนท่ีกระหน่ำเทลงมำอย่ำงไม่ลมื หลู ืมตำ รำวกบั จะส่งสญั ญำณ รับรู้ถึงข้อตกลงระหวำ่ งลกู ชำยแท้ล้ำนเปอร์เซน็ ต์ของทงั้ สองคน ขณะเดยี วกนั นนั้ คนภำยในบ้ำนกเ็ ฝำ้ มองมำท่ีศำลำ และอดสงสยั ไม่ได้วำ่ สองหน่มุ ทำอะไรกนั อย่ถู ึงไม่เข้ำบ้ำนเสียทีทงั้ ท่ีฝนกต็ กหนกั และ ศำลำนนั่ กไ็ ม่ได้ช่วยค้มุ กนั ฝนได้มำกมำยนกั 172

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “เปียกกนั หมดแล้วล่ะมงั้ นั่น” เจ้ำของบ้ำนบ่นกับภรรยำ ท่ีกำลัง นึก สังหรณ์ ใจอยู่ว่ำผ้ ูจัด กำรห นุ่ม ค งไม่ได้ คิ ด แค่ อย ำกเป็ นเพื่อน กับ หลำนสำวของตนแน่ๆ ก่อนจะหันมองหลำนสำวที่น่ังอ่ำนหนงั สือนิยำย อยโู่ ดยไมส่ นใจสองหน่มุ แตค่ วำมจริงแล้วคนเป็นหลำนอ่ำนหนงั สอื แทบ จะไม่รู้เรื่อง เพรำะนึกสงสัยว่ำสองคนนัน้ คุยอะไรกันตัง้ นำน จะว่ำคุย เพรำะไม่เจอกนั นำนก็คงไม่ใชห่ รอก เพรำะพเ่ี มธำกับคุณเอโด้ไม่ได้สนิท กนั แม้จะเจอกนั บ้ำงก็ตำมที “หมวย พอ่ เอโด้รูปหลอ่ นน่ั เป็นเพือ่ นเรำจริงๆ ใชไ่ หม” ดำรินเออื ้ ม มือไปหยิบหนงั สือนิยำยออกจำกมือของหลำนสำว พร้อมกับจ้องมองดู อำกำร “เพื่อนจริงๆ จ้ะป้ำ ว่ำแต่ป้ำถำมทำไมจ๊ะ” ชญั ญ่ำเอียงคอมอง ด้วยควำมสงสยั “ป้ำว่ำพอ่ เอโด้คงไม่ได้คิดกับเรำแค่เพือ่ น แล้วท่ียงั ไม่เข้ำบ้ำนกนั ทงั้ สองหนมุ่ น่ี คงจะมีเร่ืองกนั หรือไม่ก็ตกลงอะไรกันสกั อย่ำงแนๆ่ ” ดำริน พูดไปตำมท่ีคิดสงสัย ซ่ึงคงไม่ผิดไปจำกที่คิดนักหรอก แต่อยู่ท่ีว่ำ หลำนสำวจะเลือกรักใคร และเลือกใครให้อยแู่ ค่ในฐำนะเพอื่ น แต่ว่ำจะ ไปสองหนุ่มนนั้ ก็มที ุกอย่ำงท่สี สู กี ันมำกๆ ทงั้ ควำมหลอ่ ฐำนะ หน้ำที่กำร งำน และควำมขยนั ขนั แข็ง ต่ำงมพี ร้อมกนั หมด แตป่ ระเดน็ สำคญั อยทู่ ี่ว่ำ ชัญญ่ำจะมอบหัวใจให้ใครก็เท่ำนัน้ แต่งำนนีเ้ ห็นทีจะต้องมีคนหนึ่ง ผิดหวงั และมีคนหนง่ึ สมหวงั ชวั ร์ 173

วรัมพร “ป้ำริน! ปำ้ ริน! ป้ำคิดอะไรอยจู่ ๊ะ” ชัญญ่ำเขยำ่ แขนผ้เู ป็นป้ำเบำๆ เมื่อขำนเรียกหลำยครัง้ แล้วก็ไม่ยอมตอบ สว่ นลงุ ของเธอ เดินไปหยิบร่ม และออกไปรับสองหนมุ่ กลบั เข้ำบ้ำน “เรียกซะตกใจเลยนะเรำ” คนเป็นปำ้ ยกมือทำบอก กอ่ นจะหนั มำ มองหลำนสำวแล้วถำมว่ำ “เรำคิดกบั พอ่ เอโด้แค่เพอื่ นเท่ำนนั้ ใชไ่ หม” “แค่เพ่ือนจริงๆ จ้ะป้ำ” หลำนสำวตอบเสยี งหนักแน่น เพรำะเธอ คงไม่เอำหวั ใจไปเสยี่ งกับใครอีกแล้ว แต่หำกสวรรค์จะกลนั่ แกล้งให้เธอ เผลอใจให้ใครคนไหนอีก เธอกค็ ิดว่ำตัวเองพร้อมจะเผชิญหน้ำกับควำม รักอกี ครัง้ แต่ครัง้ นีเ้ ธอจะเปิดเผยไปเลย จะได้ไม่ต้องมำชำ้ ใจจนแทบจะ กินไม่ได้นอนไม่หลบั มำเป็นปีอกี “ถ้ำงนั้ เรำกต็ ้องชดั เจน คนอนื่ จะได้ไม่คิดวำ่ เรำมีใจให้” “หมวยชัดเจนตงั้ แต่แรกอย่แู ล้วจ้ะป้ำ” พดู จบก็มองผ่ำนสำยฝน ออกไปท่ีศำลำ และก็เห็นลงุ กำลังเดินกำงร่มพร้ อมกับถือร่มไปสองคัน เดินตรงไปที่ศำลำ ขณะที่คนบนศำลำก็ยงั มองกันด้วยสำยตำเชือดเฉือน อยู่ “บอกข้อเสนอมำได้เลย” เมธำเป็นฝ่ำยพดู ขนึ ้ ก่อน เพรำะหำกมวั แต่จ้องกนั ไปจ้องกนั มำ คงไมไ่ ด้ข้อสรุปสกั ที “คุณห้ำมใช้ควำมสนิทสนมในวัยเด็กในกำรจีบหมวย” เอโด้เอ่ย ตอบเสยี งเรียบ และเพรำะเหตนุ ีแ้ หละท่ีทำให้เขำชักหวน่ั กลวั วำ่ ตวั เองจะ พำ่ ยแพ้ 174

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “ได้!” เมธำตอบรับอย่ำงไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ “ถ้ำงนั้ ก็ตกลงตำมนี ้แต่ผมมีอกี ข้อที่อยำกจะบอกคุณ ก็คือเรื่อง โทรศัพท์ เพรำะผมกับหมวยตกลงกันว่ำจะโทรหำกันได้ตลอดย่ีสิบสี่ ชว่ั โมง” พดู จบกก็ ดยิม้ มมุ ปำก เมือ่ ได้เหน็ สนั กรำมบนหน้ำของอกี คน “ได้!” ครำวนีเ้ มธำกดั ฟันยอมรับข้อเสนอ กอ่ นท่ีกำรสนทนำจะยตุ ิ ลง เม่ือเจ้ำของบ้ำนเดินกำงร่มมำถึงพอดี ทำเอำสองหนุ่มรู้สึกผิดมำก ทีเดียวที่ให้ท่ำนตำกฝนมำรับแบบนี ้จึงพำกนั ขอโทษแล้วรับร่มมำคนละ คนั แล้วแยกย้ำยกันกลบั แต่วนั นีถ้ ือว่ำพ่อเลยี ้ งหน่มุ มีแต้มเป็นต่อเพรำะ ได้พกั อยบู่ ้ำนหลงั เดยี วกนั กบั ชญั ญ่ำ ชัญญ่ำรือ้ เสือ้ ผ้ำออกจำกตู้ แล้วก็ต้องมำน่ังเลือกว่ำจะเอำ ชดุ ไหนไปบ้ำง ด้วยควำมรู้สกึ ใจหำยทว่ี นกลบั มำทำให้เธออยำกจะร้องไห้ เพรำะตงั้ แต่มำอย่กู ับลงุ และป้ำ เธอก็ไม่เคยไปไหนไกลๆ จำกพวกท่ำน เลย 'เราต้องอยู่ได้...อยู่ได้...อยู่ได้' เธอบ่นอยู่ในใจ แล้วก็น่ังมอง เสอื ้ ผ้ำทพี่ บั ได้หลำยตวั แล้วด้วยนำ้ ตำคลอเบ้ำ แตก่ ็ต้องพยำยำมกลนั้ เอำ ไม่ให้ร้องไห้ออกมำเพรำะเธอไม่ได้ไปอย่เู ลยเสยี หน่อย อกี อย่ำงเธอก็จะ กลบั มำหำลงุ กับป้ำทุกเดือน คิดได้เท่ำนีก้ ็หันมำจัดเสอื ้ ผ้ำและข้ำวของ ส่วนตัวลงกระเป๋ ำเดินทำงใบใหญ่ ท่ีพอจัดเสร็จก็ให้ นึกแปลกใจ เหมือนกนั ท่ขี ้ำวของมนั เยอะรำวกบั จะย้ำยบ้ำน ก๊อก...ก๊อก... 175

วรมั พร เสียงเคำะประตูที่ดังขึน้ ทำเอำเจ้ำของห้องถึงกบั หันขวับไปมอง ตอนนีจ้ ะสี่ท่มุ แล้ว ใครกันมำเคำะห้องเธอ ในเม่ือลงุ กับป้ำเข้ำนอนตอน สำมทมุ่ เป็นประจำทกุ วนั “ปำ้ เหรอจ๊ะ” ถำมออกไปแล้วก็รอฟังด้วยสภำพหน้ำนวิ่ คิว้ ขมวด “พี่เอง” คนด้ำนนอกขำนตอบเบำๆ เพรำะกลวั เสียงจะดงั รบกวน คณุ อำทงั้ สอง “พเี่ มธำ มำเคำะห้องหมวยทำไม กลบั ไปเลยนะ เดี๋ยวถ้ำลงุ กบั ป้ำ ต่ืนมำเห็น พี่โดนยิงแน่” บอกออกไปด้วยควำมตกใจและไม่คิดว่ำอีกคน จะกล้ำทำถงึ ขนำดนีด้ ้วย “พไ่ี ม่ไป หมวยออกมำคยุ กบั พห่ี นอ่ ยนะ” “ไมเ่ อำไมค่ ยุ จะนอนแล้ว” เธอตอบด้วยกำรเอำหน้ำแนบกบั ประตู ไว้ เพอื่ ไมใ่ ห้เสยี งดงั ไปถงึ ห้องของลงุ กบั ปำ้ “ถ้ำหมวยไม่ออกมำ พกี่ ็จะยนื อย่ตู รงนีใ้ ห้อำโรจน์เอำปืนมำยิง” “อยำกตำยนกั ก็ยืนอย่นู ั่นแหละ หมวยไม่ออกไปคุยด้วยหรอก” ปำกบอกอยำ่ งไมส่ นใจแต่ใจกลบั นึกหวนั่ กลวั วำ่ ลงุ อำจจะยิงพเี่ มธำแน่ๆ หำกตื่นมำเห็นพเี่ มธำยนื อย่หู น้ำห้องของเธอ แล้วไมต่ ้องให้บอกหรอกว่ำ จะยิงทิง้ เพรำะอะไร แต่เธอก็ตัดสินใจลำกกระเป๋ ำไปไว้ข้ำงโต๊ะอ่ำน หนังสอื แล้วกลบั มำทิง้ ตัวลงนอนทนั ทีเม่ือปิดไฟในห้องเรียบร้อย ทำเอำ คนทีร่ อเจอหน้ำได้แต่ยืนทำหน้ำเป็นหมำเหงำอย่ตู ำมลำพงั เพรำะตงั้ แต่ 176

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ อำโรจน์ไปตำมท่ีศำลำจนทำนอำหำรค่ำ เขำก็ยงั ไม่ได้คุยกบั เธอเลยสัก คำ แล้วใจเขำกอ็ ยำกจะรู้มำกว่ำหน่มุ ฝร่ังนนั่ มำท่นี ่ไี ด้ยงั ไง “หมวย” เขำลองเส่ยี งขำนเรียกอกี ครัง้ แต่ก็ไร้เสยี งตอบรับ ทว่ำ เมธำไม่ยอมแพ้ ร้ องเรียกจนคนท่ีปิดไฟหวังจะนอนต้องลุกขึน้ น่ังแล้ว เหลยี วมองไปที่ประตดู ้วยควำมสบั สนว่ำจะออกไปดีไหม “หมวย” “ไปคุยก็ได้” ขำดคำประตหู ้องก็ถกู เปิด กอ่ นที่เจ้ำของห้องจะเดิน ออกมำแล้วเดินนำออกไปให้ห่ำงๆ ห้องพกั ของลงุ กบั ปำ้ “พนี่ ึกว่ำหมวยจะใจดำปลอ่ ยให้พถี่ กู ยิงตำย” สหี น้ำดใี จจนปิดไม่ ปิด ทำเอำอกี คนมองค้อนพร้อมกบั เบ้ปำกใส่ ก่อนจะยกมือกอดอก ตำ จ้องมองออกไปเบอื ้ งหน้ำนอกบ้ำนทตี่ อนนฝี ้ นเริ่มเบำบำงลงแล้ว “ก็อยำกจะใจดำอยู่หรอก เงินที่กู้มำจะได้หำยกนั เพรำะเจ้ำหนี ้ ตำย ลกู หนีก้ ็เลยไมร่ ู้จะเอำเงนิ ไปคืนที่ใคร” “เรำน่ีใจร้ ำยขึน้ ทุกวัน” พูดจบก็เดินไปยืนประกบข้ ำง เว้ น ระยะห่ำงแค่เออื ้ มมอื “อย่ำมำว่ำหมวยนะ พี่ต่ำงหำกที่ผิด ที่มำรบกวนเวลำนอนของห มวย” เธอหันมำตอบเสียงเรียบๆ ก่อนจะหนั ไปมองภำพบรรยำกำศยำม ค่ำคนื ทีพ่ อค่ำท่ีน่ีกจ็ ะเงยี บ และคนทีม่ ำพกั รีสอร์ตนีก้ ช็ อบควำมเงยี บสงบ กนั ทกุ คน 177

วรมั พร “พข่ี อโทษ” เขำบอกด้วยเสยี งท้มุ น่มุ กอ่ นจะหมนุ ตวั โดยใช้สะโพก พงิ กบั ระเบยี งบ้ำน เพอื่ จะได้มองหน้ำสวยใสได้ตลอดเวลำท่ีคยุ กนั “ไหนว่ำมีเร่ืองจะคุย ไม่เห็นพูดสักที” บอกเสียงแข็งเพ่ือกลบ เกลอื่ นอำกำรที่ทำให้ใจเต้นระรัว เพรำะโดนสำยตำของคนบำงคนจ้อง มองรำวกบั จะหำลำยแทงสมบตั ิ “พค่ี ิดถึงหมวย” เมธำบอกควำมในใจโดยไม่รู้สึกกระดำกอำย ผิด กบั คนฟังทห่ี น้ำเร่ิมร้อนขึน้ ทกุ วนิ ำทีจนต้องพยำยำมระงบั อำกำรเอำไว้ “แค่นีเ้ หรอ” เธอถำมเสียงแข็งเพ่ือกลบเกลื่อนอำกำรเขินของ ตวั เอง “ยังมีอีก แต่พีอ่ ยำกรู้ว่ำหมวยคิดถึงพ่ีบ้ำงไหม” พดู จบเขำก็ขยับ เข้ำไปใกล้เธออกี นิด “ไม่มเี วลำคิดถงึ หรอก งำนหมวยเยอะ” เพรำะไม่อยำกตอบตรงๆ ด้วยกลวั ว่ำพีเ่ มธำจะเสียใจ แต่เอ๊ะ...ทำไมเธอจะต้องไปกงั วลด้วยว่ำเขำ จะรู้สกึ อยำ่ งไร แต่จะให้พดู ใหมก่ ็ไม่ทนั แล้ว “งำนเยอะหรือว่ำหมวยไม่ได้นึกถึงพ่ีเลย” นำ้ เสยี งเขำตัดพ้อจน คนฟังรู้สกึ ได้ เธอหนั ไปมองหน้ำหลอ่ เหลำแค่เสยี ้ ววินำทีกเ็ มินหน้ำไปอกี ทำง เพรำะไม่รู้ว่ำจะพูดแก้ตัวไปทำไมในเม่ือเธองำนเยอะจริงๆ ในช่วง สองสปั ดำห์มำนี ้แต่ยอมรับว่ำใจก็คิดถึงคนข้ำงๆ เหมอื นกนั “พหี่ มดเร่ืองจะคยุ หรือยงั หมวยจะได้ไปนอน” 178

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ยงั พี่อยำกถำมเรื่องของผู้ชำยคนนนั้ ที่หมวยไปกอดตอนหัวค่ำ เขำมำอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วหมวยให้เขำกอดทำไม” ยิ่งต้องพูดถึงภำพนัน้ ก็ วนเวียนเข้ำมำในหัวจนใจของเมธำร้อนรุ่ม เพรำะอ้อมกอดนนั้ ต้องเป็น เขำคนเดยี วทที่ ำได้ “พเี่ คยเห็นหน้ำมำแล้ว เพรำะคณุ เอโด้ เป็นบอดกี ้ ำร์ดคณุ แอชตนั แต่ตอนนีล้ ำออกมำทำงำนเป็นผ้จู ัดกำรท่ีรีสอร์ตของลุง สว่ นเร่ืองกอด หมวยกบั เขำกอดกนั เพอ่ื ลำเทำ่ นนั้ ไมไ่ ด้คดิ เป็นอย่ำงอ่นื ” พดู จบกเ็ หลอื บ ตำมองคนข้ำงๆ ถ้ำตำเธอไมฝ่ ำดละ่ ก็ เธอเห็นพเ่ี มธำยมิ ้ ด้วย แตท่ ำไมเธอ จะต้องไปอธิบำยด้วยว่ำกอดกันเพรำะอะไร น่ีเธอ...กลวั พเ่ี มธำจะโกรธ ขนำดนนั้ เลยเหรอน่ี คิดแล้วกย็ งั แปลกใจตวั เอง “แล้วทำไมต้องกอดกนั ด้วย แคจ่ บั มอื ก็พอแล้ว” 'เพราะพีห่ วง' เขำ คดิ ต่อในใจ “กค็ ุณเอโด้ขอกอด หมวยก็เลยให้กอด แล้วเพื่อนกอดกนั ก็ไม่เห็น จะแปลก” ชญั ญ่ำลอยหน้ำลอยตำตอบ “อะไรนะ!” “เบำๆ สพิ ี่ เดีย๋ วลงุ กบั ปำ้ กต็ น่ื กนั พอดหี รอก” ชญั ญ่ำใช้มือฟำดไป บนอกกว้ำงเบำๆ เป็นกำรปรำม แต่พอเธอจะชกั มือกลบั มำ ก็ถกู มอื ใหญ่ คว้ำหมบั “ปล่อยมือหมวยเดี๋ยวนีน้ ะ” ชัญญ่ำบอกเสียงเขียว นัยน์ตำขุ่น คลกั 179

วรัมพร “พีจ่ ะปลอ่ ย ถ้ำหมวยรับปำกวำ่ จะยอมทำสญั ญำกบั พี่” คนฉวย โอกำสขอตอ่ รองด้วยเสยี งท้มุ นมุ่ “สญั ญำอะไรของพ่ี บ้ำหรือเปล่ำ จู่ๆ จะมำให้หมวยสญั ญำ ไม่ เอำด้วยหรอกนะ” เธอพยำยำมจะกระตุกมือออก แต่มือพ่ีเมธำสงสยั จะ ตดิ กำวตรำช้ำงเอำไว้ ทำให้เธอดึงไม่ออกเสียที จนเป็นเธอท่ีรู้สกึ เจ็บมือ ซะเอง “ถ้ำงนั้ พกี่ จ็ ะจบั มือหมวยไว้แบบนีแ้ หละ” “ไม่กลวั โดนยงิ ทิง้ หรือไง” “ตำยก็ดี หมวยจะได้ร้องไห้เสยี ใจท่ีพ่จี ำกไป” เขำพดู ทีเล่นทีจริง แตค่ นฟังไม่อยำกฟังอะไรแบบนีเ้ลย “พ่นี ่ี ทำไมชอบแช่งตวั เองให้นกั นะ หมวยกต็ กลงก็ได้ พพี่ ดู มำได้ เลย” ชญั ญ่ำบอกเสยี งฉนุ ๆ เพรำะไมช่ อบให้เอำเร่ืองตำยมำพดู เลน่ “ต่อไปนีห้ มวยห้ำมให้ผ้ชู ำยคนไหนกอด ยกเว้นพี่ สญั ญำได้ไหม” เขำจริงจังจนอีกคนได้แต่มองตำแป๋ ว “ว่ำไงล่ะหมวย อย่ำเอำแต่ทำ ตำแป๋ ว” เสยี งท้มุ น่มุ ดงั กระต้นุ ให้อกี คนรับปำก “หมวย...หมวยขอเพ่ิมบอลกับอน๋ั ได้ไหม สองคนนีต้ ัวเป็นผ้ชู ำย แตใ่ จเป็นหญิง หวงั ว่ำพ่จี ะอนโุ ลม” ชญั ญ่ำตอ่ รองจบกฉ็ ีกยมิ ้ กว้ำงเม่ือได้ เหน็ หน้ำดๆุ ของพเ่ี มธำ “ยังไงก็เป็นผู้ชำย พ่ีไม่อนุญำต” คนหวงปฏิเสธแบบไม่คิดให้ เสยี เวลำ 180

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “งนั้ หมวยกไ็ มต่ กลง แล้วถ้ำใครมำขอกอด หมวยก็จะให้กอดหมด แหละ” “ตกลงก็ได้” เมธำยอมรับข้อตอ่ รองด้วยควำมจำใจ กอ่ นท่ชี ญั ญ่ำ จะขอตวั ไปนอนแต่ก่อนไปกถ็ ำมถงึ คณุ ป้ำ เพรำะจำได้ว่ำตอนไปท่ีบ้ำนพ่ี เมธำกบั ลงุ เธอไม่เห็นเห็นคณุ ปำ้ อย่ทู ่ีบ้ำนด้วย “แม่พส่ี ำยไปตงั้ แต่สำมปีก่อนแล้ว ท่ำนป่ วยเป็นมะเร็ง ท่ีกวำ่ พจ่ี ะ รู้กส็ ำยไปแล้ว เพรำะแม่ไม่ยอมบอก” “หมวยเสียใจด้วยนะพี่เมธำ” ชัญญ่ำบอกเสียงสนั่ เครือ เพรำะ เข้ำใจควำมรู้สกึ ของกำรสญู เสยี “ขอบใจจ๊ะ หมวยไปนอนเถอะ ดึกแล้ว” “อมื ” ชญั ญ่ำครำงรับในลำคอก่อนจะเดินแยกออกไป ด้ำนเมธำก็ มองตำมไปพร้อมกบั กดยมิ ้ มมุ ปำก ครู่ต่อมำจงึ ได้เดนิ กลบั ห้องพกั บ้ำง 181

วรัมพร ตอนท่ี 11 เช้ำวันรุ่งขนึ ้ รถยนต์สญั ชำติญี่ป่ นุ ขบั เลยี ้ วเข้ำมำในอำณำเขตสบิ กว่ำไร่ของเสย่ี กจิ จำทเี่ ปิดเป็นโรงงำนขนำดกลำงอย่ใู กล้กบั บ้ำนพกั และ โดยมำกไม่มใี ครรู้ว่ำโรงงำนนที ้ ำอะไรกนั แน่ เพรำะพนกั งำนทกุ คนมกั ปิด ปำกเงยี บหำกพ้นเวลำกำรทำงำน ที่ได้เงินดกี ว่ำแรงงำนขนั้ ตำ่ ในปัจจบุ นั ถึงสองเท่ำ ทำให้พนักงำนทกุ คนไม่คิดจะพดู เร่ืองงำนท่ีตนเข้ำไปทำใน ทกุ ๆ วนั “บ้ำนเสยี่ กิจจำใหญ่โตเหมือนกนั นะครับเสี่ย” คนทีจ่ ้องมองรอบๆ บ้ำนตงั้ แต่เข้ำมำพดู ขนึ ้ ด้วยแววตำเปลง่ ประกำยบำงอยำ่ ง ซ่ึงไมต่ ่ำงจำก คนเป็นนำยเท่ำไรนกั เมอื่ ตนก็นกึ ชอบท่นี ี่เช่นกนั “มนั กต็ ้องใหญ่โตตำมกำลงั เงนิ ที่ไอ้กิจจำมนั ทำอยทู่ ี่นีไ่ ง” คนเป็น นำยชีไ้ ปท่ีโรงงำนท่ีอยู่ห่ำงจำกตัวบ้ำนไปไกลพอสมควร ท่ีตนก็ยังไม่รู้ เหมือนกนั ว่ำที่โรงงำนน่นั ผลติ เครื่องสำอำงจริงหรือเปลำ่ ทำไมไอ้กิจจำ ถงึ ได้รวยแบบก้ำวกระโดดนกั 182

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “โรงงำนผลติ เคร่ืองสำอำงไมใ่ ชเ่ หรอเสย่ี ” เกริกถำมตอ่ ขณะที่คน เป็นนำยทำเพียงแค่พยักหน้ำให้ ก่อนจะพำกันลงจำกรถเมื่อรถมำจอด เทยี บหน้ำบ้ำน แต่กอ่ นจะลงจำกรถ เสยี่ ผ้เู ป็นนำยก็ไม่ลมื ถำมเร่ืองสง่ คน ไปสะกดรอยตำมไอ้พอ่ เลยี ้ งเมธำ ที่เป็นตวั ต้นเหตทุ ำให้เขำขำยท่ีขำดทนุ และเมื่อได้รู้ว่ำตอนนีไ้ อ้พ่อเลีย้ งหนุ่มกำลังจะเดินทำงกลับไร่พร้อมกับ ผ้หู ญิง แม้จะสงสยั วำ่ ผ้หู ญิงที่มำด้วยเป็นใครกต็ ำมแต่ก็ไมม่ ีเวลำซกั ถำม กอ่ นจะพำกนั ลงจำกรถเมื่อมีคนของเส่ียกิจจำสค่ี นเดินลงมำดวู ่ำใครกัน มำพบเสย่ี เพรำะวนั นเี ้สยี่ ไมไ่ ด้แจ้งไว้วำ่ จะมแี ขกมำพบ “เสี่ยคเชนท์” หนึ่งในสี่หนุ่มร่ำงยักษ์พดู ขึน้ ด้วยสีหน้ำแปลกใจ เพรำะตงั้ แต่อกี ฝ่ำยเอำเงนิ มำไถ่ทคี่ ืนก็หำยหน้ำหำยตำไปเลย แต่ไม่คิด วำ่ วนั นจี ้ ะมำพบเสย่ี ของตนถงึ บ้ำนพกั “เสย่ี กจิ จำอย่หู รือเปลำ่ ” “อย่คู รับ เชิญด้ำนในครับ” ชำยคนเดิมผำยมือเชิญแขกของเสี่ย กิจจำเข้ำไปในบ้ำน โดยที่เสยี่ คเชนท์ให้เกริกและชำติ สองลกู สมนุ มือดี ทีส่ ดุ ในตอนนตี ้ ำมเข้ำไปด้วย สว่ นอกี สองคนให้รออยทู่ ร่ี ถ เม่ือเดินมำถึงในห้องโถง คนใช้ในบ้ำนก็เดินนำแขกไปพบเสี่ยท่ี ห้องอำหำร ท่ีตอนนีเ้ ส่ียกิจจำน่ังทำนอำหำรกับสำวๆ อยู่ ทำเอำพวก เสยี่ คเชนท์อดนึกอิจฉำไม่ได้ เพรำะไอ้กิจจำทำแบบนีโ้ ดยท่ีภรรยำไม่ว่ำ กลำ่ ว นน่ั ก็เพรำะฝ่ำยภรรยำหวำดกลวั สำมี เลยไม่กล้ำมีปำกเสยี งด้วย 183

วรัมพร “มองเหมือนอิจฉำผมเลยนะเส่ียคเชนท์” เส่ยี กิจจำท่ีวยั ออ่ นกว่ำ อกี ฝ่ำยสองปีพดู ขึน้ ก่อนจะให้สำวสวยห่นุ นำงเอกหนงั เอวีลกุ ออกไปนง่ั ที่ เก้ำอตี ้ วั ใกล้ๆ “ก็ชีวิตเส่ียมันน่ำอจิ ฉำหรือเปล่ำล่ะ” พูดจบก็น่ังลงตำมคำเชิญ ของเจ้ำของบ้ำน ทีก่ อดจบู ลบู คลำเนือ้ ตวั สำวสวยโดยไมส่ นใจสำยตำใคร กระท่งั ทงั้ หมดรับประทำนอำหำรเช้ำเรียบร้อยโดยที่เสี่ยคเชนท์รับเพียง กำแฟดำ จำกนัน้ เสี่ยกิจจำก็บอกให้เส่ียคเชนท์ไปรอท่ีห้องรับแขกที่มี ประตปู ิดมดิ ชดิ ป้องกนั ไมใ่ ห้คนในบ้ำนทำตวั สอดรู้สอดเหน็ “เสย่ี คเชนท์” เจ้ำของบ้ำนขำนเรียกเมอ่ื ลกู น้องของอีกฝ่ำยจะตำม เข้ำไปในห้องด้วย “ไม่เป็นไร ฉันไม่เคยมีควำมลบั กบั มนั สองคน” ขำดคำของเส่ยี ค เชนท์ เจ้ำของบ้ำนก็เดินนำเข้ำไป ตำมด้วยลกู น้องห่นุ ยักษ์สองคน แล้ว พวกเสี่ยคเชนท์ก็เดินตำมเข้ำไปก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลง จำกนัน้ ภำยในห้องก็ตกอย่ใู นควำมเงยี บไปอดึ ใจ “มีอะไรก็ว่ำมำเลยเสย่ี ” เจ้ำของบ้ำนพดู เปิดทำงให้ เพรำะคำดเดำ ไมผ่ ิดนกั หรอกวำ่ เสยี่ คเชนท์คงจะมเี ร่ืองให้ช่วยอยำ่ งแนน่ อน “ฉันต้องกำรได้คนของเส่ียไปทำงำนให้ ” คเชนท์บอกด้วยสหี น้ำ เคร่งขรึม เพรำะแค้นเคืองทุกคนท่ีเก่ียวข้องเม่ือถกู กดรำคำที่ดิน และที่ จำเป็นต้องขำยก็เพรำะต้องกำรเงินมำใช้ลงทุนกับโรงงำนแปรรูปไม้ ที่ ตอนนเี ้ริ่มทำรำยได้เข้ำมำบ้ำงแล้ว 184

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “คนของเสย่ี ก็มีฝีมอื อย่แู ล้ว ไม่เห็นจะต้องมำขอคนของผมไปเลย” สหี น้ำท่ำทำงไม่ได้แสดงออกชดั เจนว่ำจะปฏิเสธหรือไม่ปฏิเสธ นัน่ ทำให้ เสย่ี คเชนท์นึกโมโหไม่น้อยท่ไี อ้เสยี่ รุ่นน้องทำเป็นเลน่ ตวั “ถ้ำใช้คนของฉนั พวกมนั ก็ต้องรู้วำ่ ใครทำ” “แล้วคนของผมละ่ เสยี่ ถ้ำโดนจบั ได้ คนของผมก็แย่สคิ รับ” “แต่ได้ข่ำวว่ำคนของเสยี่ ทำงำนไม่เคยพลำด” เพรำะอยำกได้คน ไปใช้งำนทำให้ต้องรีบหำเร่ืองมำอ้ำง เพ่ือจะได้ใช้คนแบบทันใจ ในเม่ือ ตอนนีไ้ อ้พอ่ เลยี ้ งหน่มุ มนั ออกจำกไร่มำแล้ว ครัน้ จะทำอะไรกส็ ะดวกกว่ำ กำรท่ีมนั หมกตวั อย่ใู นไร่ “เสย่ี จะเอำไปจดั กำรใคร” “ไอ้พอ่ เลยี ้ งเมธำ แล้วก็พรรคพวกของพวกมนั ” เสย่ี คเชนท์กระตกุ ยิม้ เหีย้ มหลงั พดู จบ แววตำแข็งกร้ำวขนึ ้ “เจ้ำของไร่ศศิรัตน์” เสีย่ กิจจำคล้ำยจะพมึ พำกับตัวเองมำกกว่ำ จะพูดกับคู่สนทนำ ที่ก็ดูจะสนใจไม่น้ อยท่ีอีกฝ่ ำยพูดเหมือนมีอะไร บำงอย่ำงซ่อนเร้นอยู่ แต่งำนนีห้ ำกไอ้พอ่ เลยี ้ งมนั ตำย ไร่นน่ั ต้องเป็นของ ตนเพยี งคนเดยี วเทำ่ นนั้ ไอ้กิจจำไม่มสี ทิ ธ์ิมำเอำไป “เสีย่ จะให้คนหรือเปลำ่ ” เพรำะอยำกได้คนไปจัดกำรเร็วๆ ทำให้ เสยี่ คเชนท์เร่งเร้ำ เพรำะหำกชกั ช้ำอำจต้องรอโอกำสอกี นำน “แล้วต้องกำรก่คี น” 185

วรมั พร “สำมหรือสคี่ นก็ได้” เส่ยี คเชนท์ยิม้ ดีใจเม่ือกำลงั จะได้คนมีฝีมือ แต่ควำมจริงคนของตนก็มีฝีมือไม่แพ้คนของอีกฝ่ ำย แต่งำนนี ้ หำก ผิดพลำดคนท่ีจะรับเครำะห์คนแรกก็คือไอ้กิจจำ และเพรำะเหตนุ ีจ้ ึงได้ เดินทำงมำขอยมื คนไปทำงำนสำคญั ในครัง้ นี ้ “ได้เลยเสย่ี แต่งำนนีค้ งต้องมคี ่ำเหน่ือยกนั สกั หน่อย” เส่ยี รุ่นน้อง ทำท่ำครุ่นคดิ พร้อมกบั มองหน้ำเสยี่ คเชนท์ไปด้วย ทำให้เสย่ี คเชนท์กดั ฟัน กรอด แตถ่ งึ อย่ำงนนั้ กย็ อมวำงเงนิ ให้ “นแ่ี ค่ค่ำจ้ำงลว่ งหน้ำสองแสนบำท แต่หำกไอ้พอ่ เลยี ้ งมนั ตำย ฉัน จะจำ่ ยให้ทนั ทีห้ำแสน” “แค่ห้ำแสนจะพอได้ไงละ่ เสยี่ คเชนท์ ค่ำหัวไอ้พ่อเลยี ้ งคนนีอ้ ย่ำง ต่ำต้องหน่ึงล้ำน” เส่ียกิจจำเริ่มหน้ำเลือดจนอีกฝ่ ำยชักจะโกรธแต่ก็ พยำยำมเกบ็ อำกำรเอำไว้ “ตกลง!” เสย่ี คเชนท์ยอมแบบไมม่ ีข้อแม้ “ภพ แกไปจดั คนให้เสีย่ คเชนท์ไปสำมคน” เมอื่ ตกลงกนั เรียบร้อย เจ้ำของบ้ำนกห็ นั ไปสงั่ คนสนิท “ครับเสย่ี ” หน่มุ ร่ำงยกั ษ์ผ้มู ีใบหน้ำดตุ ลอดเวลำ ก้มศีรษะเลก็ น้อย แล้วก็เดินออกไปจำกห้องรับแขก เพ่ือไปคัดเลือกคนไปรอเสี่ยคเชนท์ท่ี หน้ำบ้ำนพกั โดยไม่ลมื กำชบั วำ่ หำกงำนพลำดให้ทิง้ หลกั ฐำนทพ่ี อจะสำว ไปถึงเสย่ี คเชนท์ไว้ด้วย แตห่ ำกงำนสำเร็จจะได้รับค่ำจ้ำงอยำ่ งงำม 186

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “ไอ้ภพ แกจดั กำรเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” หลงั จำกยืนรอจนกระท่งั รถของเส่ยี คเชนท์พร้อมกบั ลกู น้องตนขบั ออกไปแล้ว จึงได้หันมำถำมคน สนิท เพรำะงำนนีเ้ ดำได้เลยว่ำฝ่ำยนนั้ ต้องกำรให้คนของเขำเป็นแพะรับ บำปแน่นอน หำกงำนผดิ พลำด “เรียบร้ อยครับเส่ีย” ภพกดยิม้ มุมปำกเล็กน้อย ก่อนจะย่ืนมือ ออกไปรับเงินหน่ึงปึกจำกผ้เู ป็นนำย พร้อมกบั คำสงั่ ว่ำให้เอำไปแจกจ่ำย ให้ท่ัวทกุ คน ก่อนท่ีคนสง่ั จะกลบั เข้ำไปในบ้ำนเพื่อหำควำมสขุ กบั สำวๆ ตอ่ เมธำอำสำยกกระเป๋ ำใบใหญ่ของชัญญ่ำ ท่พี อทุกคนเหน็ ก็ พำกันมองอย่ำงตกใจเพรำะมนั ใหญ่รำวกบั จะย้ำยบ้ำน ก่อนจะนำไปขึน้ รถ ก่อนหน้ำผู้จัดกำรหนุ่มท่ีกำลังจะอ้ำปำกขอเป็นคนอำสำ แต่งำนนี ้ เมธำไวกวำ่ “ลุงกับป้ำดแู ลตัวเองด้วยนะจ๊ะ” ชญั ญ่ำบอกเสียงสนั่ เครือ เม่ือ เวลำท่ตี ้องจำกลงุ กบั ป้ำไปใกล้เข้ำมำทกุ ทแี ล้ว “เรำอย่ำห่วงเลย ลงุ กบั ป้ำแขง็ แรงจะตำยไป” คนเป็นป้ำยกมอื ลบู แก้มหลำนสำวด้วยแววตำอำลยั อำวรณ์ไม่แพ้กนั “ถึงจะแขง็ แรงแต่หมวยก็ยงั หว่ งอยดู่ ี” นำ้ ตำของเธอคลอเบ้ำทนั ที เมือ่ พดู จบ “อยำ่ ร้องไห้สเิ รำ แคไ่ ปทำงำนเอง ไม่ได้ย้ำยไปอย่ตู ่ำงประเทศเสยี หน่อย ไม่เอำอย่ำร้ องๆ พ่อเลีย้ งพำยำยหมวยไปได้แล้ว ขืนอยู่นำนๆ 187

วรมั พร ร้องไห้ตำบวมแน่” คนเป็นปำ้ หนั ไปเร่งพ่อเลยี ้ งหนมุ่ ทเี่ ดินกลบั มำยงั จดุ ท่ี ทกุ คนยนื อยพู่ อดี “หมวยไปนะจ๊ะลงุ ป้ำ” ชัญญ่ำโผเข้ำกอดทงั้ สองอีกครัง้ ก่อนจะ ผละออกแล้วหนั ไปหำผ้จู ดั กำรหนมุ่ “เดินทำงปลอดภยั นะครับ” เอโด้อวยพรอยำ่ งคนใจหำย ทต่ี ่อจำก นีไ้ ปเขำจะไม่ได้เหน็ หน้ำเธอเหมอื นทกุ วนั อกี แล้ว “ขอบคณุ คะ่ คณุ เอโด้ หมวยฝำกดแู ลลงุ กบั ป้ำด้วยนะคะ แล้วถ้ำ มอี ะไรก็โทรหำหมวยได้ตลอดนะคะ” พดู จบก็ยมิ ้ ให้ แล้วจงึ เดินไปกบั ว่ำท่ี เจ้ำนำยที่อดีตเคยเป็นพช่ี ำยข้ำงบ้ำน แต่ไม่ทนั จะได้ขึน้ รถ เพือ่ นๆ ของ เธอก็วิ่งเข้ำมำ “ไอ้หมวย แกจะไปจริงเหรอ” บอลกับอั๋นพูดจบ ก็ตำมมำด้วย เสยี งของหวำนท่ีพดู ประโยคเดยี วกนั รำวกบั นดั หมำยกนั มำก่อน “จริงสิ แต่พวกแกไม่ต้องห่วงหรอก ฉนั จะกลบั มำหำพวกแกทุก เดอื น” “กวำ่ จะกลบั มำก็ตงั้ เดือน พวกฉนั คิดถึงแกแย่” หวำนพดู ขนึ ้ ด้วย นำ้ ตำคลอเบ้ำ เพรำะตัง้ แต่คบหำเป็นเพ่ือนกันมำ ยังไม่เคยจำกกันไป ไหนเลย “หมวยก็คิดถึงทกุ คน” ขำดคำก็ผลดั กันกอดลำ แต่ก่อนท่ีเธอจะ เดินไปขึน้ รถ บอลก็หันไปถำมพ่อเลีย้ งหนุ่มว่ำรับคนงำนเพ่ิมหรือไม่ เพรำะตนอยำกจะไปอยใู่ กล้ๆ เพ่ือน 188

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “รับแน่นอนครับ แต่คงต้องรออกี สกั พกั ” เมธำยมิ ้ ให้เพอื่ นๆ ทกุ คน ของชญั ญ่ำ ก่อนจะพำเธอเดินไปขนึ ้ รถ เพรำะกลวั ว่ำหำกชกั ช้ำจะถึงบ้ำน ดึกเกินไป รุ่งโรจน์และภรรยำ เอโด้ รวมถงึ บอล อน๋ั หวำน และคนงำนที่วำ่ ง จำกงำนท่ีออกมำส่งหลำนสำวเจ้ำของรีสอร์ตไปทำงำนท่ีอ่นื ก็พำกนั มอง ตำมท้ำยรถกระบะไปจนลบั ตำจึงได้แยกย้ำยกนั มีเพียงผ้จู ัดกำรหน่มุ ท่ี ยงั คงยืนน่ิงอย่ทู ่เี ดิม นำนหลำยนำทกี ว่ำท่เี ขำจะเดนิ ไปทม่ี อเตอร์ไซค์แล้ว ขี่ออกไปทห่ี น้ำรีสอร์ตท่ีเขำกำลงั ให้คนงำนทำปำ้ ยชือ่ รีสอร์ตขนึ ้ มำใหม่ “เป็นไงบ้ำงครับผ้จู ดั กำร” เทพ หวั หน้ำคนงำนประจำรีสอร์ตเอ่ย ถำม หลงั จำกให้ผ้จู ดั กำรหน่มุ ตรวจดแู ปลงดอกไม้ใต้ปำ้ ยชอ่ื รีสอร์ต “โอเคครับ” ผู้จัดกำรรูปหล่อตอบรับ เสียงฟังดูเหน่ือยๆ ไม่มี ชีวิตชีวำก็ทำเอำคนงำนท่ีกำลงั ช่วยกันเคลยี ร์พืน้ ท่ีหลงั จำกทำงำนเสร็จ พำกันหันมองหน้ำกนั โดยไม่ได้นัดหมำย แต่ก็ยังไม่ได้ซุบซิบถำมกันก็มี รถยนต์สแี ดงยีห่ ้อดงั ขบั มำจอดหน้ำรีสอร์ตเสยี ก่อน และตอนนีค้ นในรถก็ กำลงั กร๊ีดกรำดกนั อยเู่ มอ่ื เหน็ ผ้ชู ำย “ยำยจีจี!้ เก็บอำกำรบ้ำงเถอะแก น่ีขนำดเห็นแค่ด้ำนข้ำงแกยัง กรี๊ดเป็นเปรต ถ้ำเจอตวั ตรงๆ ไม่ร้องโหยหวนดงั ไปแปดป่ ำช้ำเลยหรือไง ว่ำแต่แกแน่ใจนะว่ำใช่ท่ีนี่” คนท่ีถกู คะยนั้ คะยอให้มำเท่ียวปรำมเพื่อน ด้วยสหี น้ำเออื มระอำ แต่ถงึ อย่ำงนนั้ เธอก็รักเพอื่ นทเี่ จอผ้ชู ำยทีไรกรี๊ดเป็น เปรตทกุ ที เพรำะร่วมทกุ ข์ร่วมสขุ กนั มำตงั้ แตห่ ำเงินเรียนมหำวทิ ยำลยั 189

วรมั พร “มนั ต้องใช่สยิ ำยรุ้ง ฉนั ยำ้ ถำมญำตมิ ำแล้ววำ่ ช่ือดำรินดำรีสอร์ต” จีจีบ้ อกอย่ำงมั่นใจ แล้วท่ีเธออยำกมำท่ีรีสอร์ตนีม้ ำกๆ ก็เพรำะญำติๆ เพงิ่ จะมำพกั ผ่อนกนั แล้วกลบั ไปคยุ กนั ใหญ่วำ่ ผ้จู ัดกำรรีสอร์ตหลอ่ อย่ำง กบั พระเอกฮอลลีว้ดู เธอเลยไปคะยนั้ คะยอแกมขอร้องให้เพื่อนมำเท่ียว ด้วยกนั หลงั จำกโหมทำงำนกนั มำทงั้ เดือนจนแทบไมม่ วี นั พกั “งนั้ จะรออะไรละ่ แกลงไปบอกสวิ ่ำจะมำพกั ” สำวสวยอกี คนที่น่ัง ประจำท่ีคนขบั พยักหน้ำสำทบั เพรำะเธอก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกว่ำ ตก ลงรีสอร์ตนพี ้ ร้อมจะให้คนพกั หรือยงั ในเม่ือปำ้ ยชอ่ื รีสอร์ตสงสยั จะเพง่ิ ทำ “แล้วแกไม่ลงไปด้วยกันหรือไงยำยรุ้ง” เธอถำมไปอย่ำงนัน้ เอง เพรำะใจจริงกอ็ ยำกจะเห็นหน่มุ หลอ่ ก่อนเพอื่ นอยแู่ ล้ว “ไม่ละ่ ฉนั จะรออย่ใู นรถ แต่ถ้ำมอี ะไรไมช่ อบมำพำกล เดย๋ี วฉนั จะ รีบลงไป” คนถกู ชวนปฏเิ สธ เพรำะตอนนเี ้ธอแต่งตวั ลอ่ แหลมเกินไป สว่ น ยำยเพอ่ื นตวั ดใี สช่ ดุ เรียบร้อยกวำ่ เธอ “แล้วจะเสยี ใจท่ีไมไ่ ด้เหน็ หน้ำคนหลอ่ ออ๋ ! แต่ถ้ำหนมุ่ หลอ่ จะลำก ฉันไปข่มขืน แกไม่ต้องลงไปช่วยฉันนะยำยรุ้ง เพรำะว่ำฉันเต็มใจโดน” พดู จบจีจีก้ ็หวั เรำะคิกคักเห็นเป็นเร่ืองสนุก ก่อนจะเปิดประตูรถออกไป แล้วยมิ ้ ให้กบั ชำยหนมุ่ ทีแ่ ตง่ ตวั ดที ส่ี ดุ ในกล่มุ และเธอก็เดำวำ่ จะต้องเป็น ผ้จู ดั กำรคนทญี่ ำติของเธอเพ้อพกอยหู่ ลำยวนั แนๆ่ “สวสั ดีครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปลำ่ ครับ” เอโด้พดู ขึน้ กอ่ น เพรำะ ดทู ำ่ แล้วหญิงสำวคงจะจ้องเขำอกี นำน 190

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “พดู แบบนีแ้ สดงว่ำเต็มใจช่วยใช่ไหมคะ” จีจี ้สำวโคโยตีค้ ลี่ยิม้ พร้อมกบั สง่ สำยตำหวำนปำนนำ้ เช่ือม ใจก็เต้นตึกตักๆ เม่ือได้กล่ินของ นำ้ หอมท่ปี นมำกบั เหงื่อจำกร่ำงสงู สง่ำ “ครับ” เขำตอบรับด้วยรอยยิม้ ท่ชี วนให้โคโยตีส้ ำวใจละลำย ใช่ว่ำ เธอจะไม่เคยเจอคนหลอ่ มำก่อน แต่สำหรับคนที่ยืนอย่ใู กล้ๆ นีห้ ลอ่ มำก แล้วกล้ำมก็โตนำ่ ลบู ไล้อยำ่ งมำก “จีจีก้ ับเพ่ือนจะมำพกั ที่รีสอร์ตค่ะ ไม่ทรำบว่ำยังมีท่ีพกั วำ่ งเหลือ ให้จีจีก้ บั เพื่อนได้พกั หรือเปลำ่ คะ” เธอหนั ไปที่รถบอกเป็นนยั ว่ำมีอกี คนท่ี จะมำพกั “ยนิ ดีครับ เดย๋ี วขบั รถตรงไปจะมพี นกั งำนรอรับอยคู่ รับ” เอโด้ผำย มือเชญิ แตส่ ำวสวยยงั คงยืนอดิ ออดเหมอื นจะมเี รื่องให้ชว่ ย “ไปไกลหรือเปลำ่ คะ พอดีจีจีก้ บั เพ่อื นขบั รถมำจำกกรุงเทพฯ น่ะ ค่ะ แล้วตอนนีเ้ พอื่ นจีจีเ้ มื่อยมำกค่ะ” เธอหนั ไปมองเพื่อนท่ีอย่ใู นรถอีก ครัง้ ทำเอำเพอ่ื นในรถชกั จะสงสยั ขึน้ มำแล้ววำ่ แมเ่ พอ่ื นตวั ดีจะทำอะไร “ไมไ่ กลครับ แต่ถ้ำเพอ่ื นคณุ ขบั รถไมไ่ หวจริงๆ ผมยินดีขบั ให้ครับ” เขำยินดีบริกำรให้อย่ำงเต็มท่ี เพรำะแขกที่รีสอร์ตจะได้ประทับใจแล้ว กลบั มำอีก ครำวนีร้ ีสอร์ตก็จะไปได้สวยและมีเงินเข้ำมำมำกๆ จนทำให้มี เงินไปใช้หนใี ้ ห้พอ่ เลยี ้ งเมธำ ท่ตี อนนพี ้ ำคนที่เขำรักไปทำงำนด้วย “ขอบคณุ คะ่ ” พดู จบโคโยตีค้ นสวยก็เดินกลบั ไปท่ีรถ แล้วบอกให้ เพอ่ื นลงมำเพอื่ ให้หน่มุ หลอ่ ขบั รถให้แทน 191

วรมั พร “แกจะใช้เขำทำไมยำยจีจี”้ เพอื่ นสำวท่ีรอในรถเสยี งเขียวใสเ่ พอ่ื น ตัวดีที่ชอบเจ้ำกีเ้ จ้ำกำรซะทุกเร่ือง และตอนนีเ้ ธอก็ยังขับรถไหว ไม่มี ควำมจำเป็นที่จะต้องให้ใครมำขบั แทน “เอำน่ำยำยรุ้ง นำนๆ ทีจะมีหนุ่มหล่อมำขับให้ แกรีบไปน่ังข้ำง หลงั เร็ว แต่ไม่ดีกว่ำ แกน่ังค่ไู ปกบั เขำเลย เผ่ือแกจะเกิดอำกำรสปำร์คๆ กบั เขำไง” จจี สี ้ รุปเองเสร็จสรรพ กอ่ นจะหนั ไปบอกหน่มุ หลอ่ วำ่ พร้อมแล้ว แล้วเธอกเ็ ดนิ ไปเปิดประตรู ถด้ำนหลงั ทำให้เพอ่ื นอกี คนยืนเออ๋ อยขู่ ้ำงรถ “พร้อมไหมครับ” เขำถำมสำวสวยอีกคนท่ียืนอย่ขู ้ำงรถด้วยเสียง ท้มุ น่มุ เม่อื เหน็ เธอยืนนง่ิ มำครู่หน่ึงแล้ว “พะ...พร้อมคะ่ ” รุ้งตะวนั สำวโคโยตแี ้ สนสวยท่ีมงี ำนไม่เว้นแตล่ ะ วนั พอๆ กบั เพอื่ นตวั ดที หี่ ำเร่ืองแล้วกท็ ำให้เธอมำรับหน้ำแทน “ถ้ำงนั้ เชญิ ครับ” เอโด้เดินอ้อมไปเปิดประตรู ถ “ขอบคณุ นะคะ” เธอบอกเสียงอ้อมแอ้มก่อนจะหันไปทำตำขวำง ใส่เพ่ือนตัวดี ก่อนท่ีอีกคนจะเข้ำมำทำหน้ำที่ขับรถพำเข้ำไปในรีสอร์ต ผำ่ นไปย่ีสบิ กว่ำนำที รถก็มำจอดหน้ำรีสอร์ต สองสำวลงไปจดั กำรเร่ืองที่ พกั โดยมีหน่มุ หลอ่ คอยนำทำงให้ สร้ำงควำมประทบั ใจให้สองสำวไมน่ ้อย กระท่งั มำถึงห้องพกั ทงั้ สองสำวก็ทิง้ ตวั ลงบนโซฟำยำวคนละตวั เพรำะ เมอื่ ยล้ำจำกกำรเดนิ ทำง “ยำยรุ้ง แกวำ่ ผ้จู ดั กำรคนนีเ้ป็นไงบ้ำง” หลงั จำกพกั ผ่อนกนั มำสกั พกั ใหญ่ จจี กี ้ ล็ มื ตำมองเพดำนแล้วกถ็ ำมควำมคิดเห็นจำกเพอ่ื นทไ่ี ม่ยอม 192

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ มแี ฟนเสยี ทีตงั้ แต่ปีหน่ึงแล้ว แม้จะมีคนมำจีบแต่เพื่อนเธอก็ไม่สนใจใคร สกั คน ทงั้ ท่กี ็มหี น่มุ หลอ่ รวยและพร้อมจะทมุ่ เตม็ ท่ีแต่เพอ่ื นเธอกไ็ มส่ นอยู่ ดี “แกถำมทำไม” ถำมจบแล้วรุ้งตะวนั ก็ลมื ตำขึน้ มองเพดำนบ้ำง ใจ กไ็ พลค่ ิดถึงวนั เก่ำๆ ที่กว่ำจะมีเงินใช้ไม่ขำดมือเหมือนทกุ วนั นี ้เธอกบั จีจี ้ ผ่ำนอะไรกนั มำบ้ำง มันเต็มไปด้วยกำรชิงดีชิงเด่น จนทะเลำะเบำะแว้ง กนั เป็นประจำ แต่เธอกบั เพอ่ื นกอ็ ดทน จนตอนนีก้ ลำยมำเป็นโคโยตีท้ ีท่ ำ เงนิ ได้มำกสดุ แต่แม้จะได้เงินมำกแค่ไหน มนั ก็ยงั ไมเ่ พยี งพอกบั คำ่ ใช้จ่ำย เพรำะแม่ของเธอติดกำรเลน่ ไพ่อย่ำงหนัก สว่ นพ่อท่ีแยกทำงไปตอนนีก้ ็ ทำงำนไมไ่ หวแล้วเพรำะอำยุมำก เลยต้องเป็นเธอที่มำรับภำระส่งเสียลกู ใหมข่ องพอ่ สำมคนให้ได้เรียนหนงั สอื “กฉ็ นั อยำกรู้” “จะอยำกรู้ไปทำไมยำยจีจี ้แกกร็ ู้วำ่ ฉนั ไม่มีเวลำจะไปรักใครหรอก เพรำะภำระฉนั เยอะ” แต่แม้จะลำบำกแค่ไหนเธอกท็ นได้ เพอื่ ให้ทกุ คนใน ครอบครัวที่แม้จะไม่อบอนุ่ เหมือนครอบครัวอนื่ ๆ แต่เธอกย็ ินดีทำเพอ่ื ทกุ คน “แหม...แกก็น่ำจะหำผัว...อุ๊ย! หำแฟนสักคนมำช่วยคิดหำ ช่องทำงทำเงินไง” จีจีข้ ยบั ลุกขึน้ นัง่ แล้วฉีกยิม้ กว้ำง เพรำะเธอเผลอพดู ตรงไปหน่อย 193

วรมั พร “แกคิดวำ่ จะมีใครมำชว่ ยฉนั ถ้ำมำรู้ว่ำฉนั มีภำระอะไรบ้ำง แกเลกิ พดู เรื่องนีไ้ ปเถอะ แล้วรอให้ฉนั หำเงินสง่ ไอ้สำมตัวเรียนจบมหำลยั มบี ้ำน ให้แม่กับพ่อคนละหลงั เม่ือไหร่ก่อน ฉันจะมีแฟนให้แกเห็นทนั ที” พดู จบ เธอกล็ กุ ขึน้ นง่ั บ้ำง แล้วก็มองหน้ำเพอ่ื นอย่อู ึดใจ ก่อนจะขอตวั ไปอำบนำ้ สว่ นจีจกี ้ ็ออกไปนง่ั ท่ีระเบียง พอดกี บั ทพ่ี นกั งำนนำอำหำรว่ำงมำเสริฟ์ ให้ เธอจึงน่ังทำนฆ่ำเวลำระหว่ำงรอเพ่ือนออกจำกห้องนำ้ แล้วจึงเข้ำไป อำบนำ้ บ้ำง บนถนนทำงหลวงท่ีไม่ค่อยมีรถมำว่ิงสวนมำกนัก รถของ พอ่ เลยี ้ งแหง่ ไร่ศศิรัตน์กำลงั มงุ่ หน้ำจะเลยี ้ วเข้ำเส้นทำงไปกลบั ไร่ท่ตี ้องขบั อกี รำวๆ สองชวั่ โมงกวำ่ จะถงึ บ้ำน “พเ่ี มธำ เด๋ยี วหมวยขบั ให้” เธอหนั ไปมองเสยี ้ วหน้ำคนที่ทำหน้ำที่ ขบั รถมำร่วมชั่วโมงด้วยควำมเป็นห่วง เพรำะเมื่อคืนกว่ำจะได้นอนก็ปำ เข้ำไปเกือบเท่ยี งคืนแล้วยงั ตน่ื กนั แตเ่ ช้ำด้วย “ไมเ่ ป็นไร พยี่ งั ไหว” “ถ้ำไม่ไหว พีบ่ อกหมวยได้นะ” ชัญญ่ำขนั อำสำด้วยควำมเต็มใจ และกเ็ ข้ำใจดีวำ่ กำรขบั รถนำนมนั เหนอื่ ยแคไ่ หน “รับทรำบครับ” เมธำทำเสยี งทะเล้น แม้ว่ำลึกๆ แล้วเขำก็เหนื่อย เหมือนกัน แตค่ ิดว่ำขบั ไปอกี หน่อยจะมปี ๊ัมนำ้ มนั เขำก็คดิ จะแวะพกั ทำน กำแฟแล้วค่อยไปต่อ และไม่นำนก็มำถึงปั๊มนำ้ มัน เมธำนำรถไปเติม นำ้ มนั จนเตม็ ถงั กข็ บั ไปจอดหน้ำห้องนำ้ ให้คนมำด้วยได้เข้ำไปทำธรุ ะ พอ 194

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ คล้อยหลงั ชญั ญ่ำไปไม่กี่นำที กร็ ู้สกึ เหมอื นตกเป็นเป้ำสำยตำของใคร แต่ เขำยงั ทำทีนิ่งเฉยและรอให้ชญั ญ่ำออกจำกห้องนำ้ ท่ีไม่ถึงห้ำนำทีเธอก็ เดนิ ออกมำ “พจ่ี ะเอำไรไหม หมวยจะเข้ำไปมนิ ิมำร์ท” เธอเอย่ ถำมเมอ่ื เหลยี ว ไปเหน็ ร้ำนสะดวกซอื ้ ชื่อดงั “ไปด้วยกันน่ีแหละ” พดู จบก็พำกันเดินไป แต่ระหว่ำงเดินเขำก็ คอยสำรวจรอบๆ กำยไปด้วย แต่ก็ไมพ่ บควำมผิดปกตอิ ะไร เพรำะแต่ละ คนกก็ ้มหน้ำก้มตำเดิน หรือไมก่ ็ยนื รอซอื ้ สงิ่ ของท่วี ำงขำยตำมไหลท่ ำง ชญั ญ่ำเลือกซือ้ ขนม นำ้ เปล่ำ และผ้ำเย็น แล้วก็เดินไปจ่ำยเงิน ก่อนจะพำกนั เดินออกมำ จำกนนั้ ก็ไปที่ร้ำนกำแฟท่ีใช้นกแก้วและน่นั ทำ ให้เขำเหน็ กลมุ่ คนที่มองมำท่ีเขำและชญั ญ่ำเป็นระยะ “ไปกันเถอะหมวย” เมธำกระซิบบอกอกี คนเบำๆ เม่ือได้กำแฟมำ คนละแก้ว สว่ นชัญญ่ำก็ไม่ได้นึกสงสยั อะไร กระท่ังน่งั รถออกจำกปั๊มมำ ได้สกั พกั ใหญ่ๆ เธอก็เหน็ รถขบั จมี ้ ำตอ่ ท้ำย ทงั้ ทม่ี นั กแ็ ซงไปได้ “หมวยหยบิ ปืนในลนิ ้ ชักออกมำ” เมธำสงั่ เสยี งเข้ม พร้อมกบั มอง ผำ่ นกระจกหลงั เป็นระยะ ดูวำ่ พวกมันจะเอำยงั ไง แต่ท่ีสงสยั คือพวกมัน เป็นใครกนั “หมวยขับรถให้ไหมพี่” หลังจำกส่งปืนให้แล้วเธอก็อำสำเป็น คนขบั เพอื่ ให้อกี คนมสี มำธิในกำรปะทะกบั คนในรถทข่ี บั จที ้ ้ำยมำเรื่อยๆ ปัง! 195

วรมั พร เสยี งกระแทกดงั สนนั่ หลงั จำกพวกมนั ขบั รถเข้ำมำชนท้ำย ซึ่งก็ทำ ให้รถด้ำนหน้ำเสยี หลกั เซไปเหมือนกนั กอ่ นจะเลยี ้ วรถกลบั ขนึ ้ มำบนถนน ได้ในเวลำต่อมำ “โอ๊ย ตำยแน่ ครำวนีต้ ำยแน่ๆ ทำไมจะต้องมำเจอเรื่องแบบนีอ้ ีก แล้วนะ” ชัญญ่ำร้องเสยี งหลงเมื่อต้องมำเจอพวกไลล่ ่ำอีกหน แต่ครำวนี ้ เธอมำกบั พเ่ี มธำ “พ่ีไม่มีวันให้พวกมันทำอะไรหมวยได้หรอก ไม่ต้องกลวั นะ พจี่ ะ ปกป้องหมวยด้วยชวี ิตของพี่” เมธำพดู ปลอบพร้อมกบั สงั่ ให้เธอหมอบต่ำ มอื ของเขำข้ำงหนึ่งก็กระชบั ปืนทอ่ี ดั กระสนุ ไว้แน่น อกี มอื กจ็ ับพวงมำลยั เพอื่ ไม่ให้รถเสยี หลกั ตกลงไหลท่ ำงทีช่ นั ใช้ได้ รถสองคันขับเบียดกันไปมำ ก่อนท่ีพวกมันจะขับไปจ่อท้ ำย เหมือนเดิม แล้วกข็ บั เข้ำมำชนเป็นระยะจนรถคนั หน้ำเสยี หลกั ไถลลงไหล่ ทำงไปหลำยครัง้ กระทง่ั กลบั ขนึ ้ มำขบั รถบนถนนได้ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ก็ยงิ ปืน ใส่พวกมัน ทำให้พวกมันชะลอควำมเร็วห่ำงออกไป เขำจึงเร่งเคร่ืองขับ หนีพวกมนั ไปให้พ้นไหลท่ ำงทีช่ นั เสยี ก่อน “พี่เมธำ มันยังตำมมำ” ชัญญ่ำร้ องบอกเมื่อเงยหน้ ำขึน้ มอง กระจกด้ำนข้ำง “หมวยขบั รถเกง่ ใช่ไหม” 196

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “สบำยมำก” ชญั ญ่ำให้ควำมม่ันใจเพรำะปกติเธอก็ขับรถขึน้ ลง เขำอย่บู ่อยๆ และทำงเส้นนีก้ ็เคยมำครัง้ หนึ่งแล้วด้วย หำกได้ขบั ผ่ำนอีก ครัง้ เธอก็ไมม่ ีปัญหำอยแู่ ล้ว “งนั้ มำขบั ” ขำดคำนนั้ เธอก็ย้ำยตวั เองเข้ำไปแทน แม้จะทุลกั ทเุ ล แต่ก็ผ่ำนไปได้ด้วยดี ส่วนอีกคนก็หนั ไปมองพวกมันที่ขับรถจเี ้ ข้ำมำใกล้ เร่ือยๆ แล้วเสยี งปืนกด็ งั ขนึ ้ หลำยนดั สองหน่มุ สำวก้มหลบกนั แทบไม่ทนั “เหยียบคันเร่งอีกหมวย” เมธำส่งั สำวสวย ก่อนจะหันมำยิงใส่ พวกมนั บ้ำง ก่อนท่ีทงั้ สองฝ่ำยจะยงิ ปืนใสก่ ันไม่ยงั้ ขณะที่ควำมเร็วของ รถกไ็ ม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย แม้ว่ำทำงข้ำงหน้ำเป็นทำงโค้งหกั ศอกท่ีจะ ทำให้เกิดอบุ ตั เิ หตไุ ด้งำ่ ย “นังนั่นมันขับรถใช้ได้นี่หว่ำ” หัวหน้ำทีมที่มำปลิดชีวิตพ่อเลีย้ ง หนมุ่ พดู ขนึ ้ เม่อื จดั กำรกบั รถคนั หน้ำไมไ่ ด้เสยี ที “เล่นของหนักเลยไหมพี่ รับรองมันตำยกันยกรถแน่” คนเป็น ลกู สมนุ หนั ไปหยิบของหนกั ท่วี ่ำมำยืน่ ให้หวั หน้ำ “ดีเหมือนกนั จะได้ตำยห่ำกนั ไปให้หมด กจู ะได้กลบั ไปหำสำวๆ ซะที คิดถึงเป็นบ้ำ” พดู จบมันก็โผล่หน้ำออกไปพร้อมกับโชว์ของในมือ แล้วกย็ ิม้ เยำะให้คตู่ อ่ สู้ “ซวยแล้ว” เมธำพมึ พำ เมอื่ เห็นวำ่ ตอนนพี ้ วกมนั ถืออะไรอยู่ “ซวยอะไรพ่ี” ชัญญ่ำถำมด้วยควำมสงสยั โดยไม่ละสำยตำไป จำกถนน 197

วรัมพร “มันเลน่ ระเบิด” พดู จบก็คิดหำวิธีหลบพลงั ระเบิด ที่หำกโดนเข้ำ ไปเขำกบั ชญั ญ่ำคงไปเฝำ้ ยมบำลกนั ได้เลย “ตำยแน่!” เธออทุ ำนตำโต “ไม่หรอก หมวย” สนิ ้ เสยี งนนั้ ระเบิดในมือพวกมนั ก็ลอยละลวิ่ มำ ที่รถ เมธำถลำเข้ำไปหกั พวงมำลยั ให้ลงไปวิ่งตำมควำมลำดชนั พร้อมกับ เสยี งระเบดิ ทด่ี งั สนนั่ หวนั่ ไหว “พวกมนั จะตำยไหมพ่ี” ไอ้คนเป็นลกู สมนุ เอ่ยถำม หลงั จำกจอด รถลงมำมองแตก่ ็ไม่เหน็ รถคนั ดงั กลำ่ วแล้ว คำดวำ่ คงพลกิ คว่ำตำยในอยู่ ก้นเขำไปแล้ว “มึงก็ลองขับรถพ่งุ ลงไปดู จะได้รู้ว่ำตำยห่ำหรือเปล่ำ” คนเป็น หวั หน้ำตะคอกใส่ “ไม่เอำหรอกพี่!” มันทำหน้ำหวำดกลวั ก่อนท่ีพวกมันจะพำกัน กลบั เพอ่ื ไปรับเงินค่ำเหนอื่ ย พอดกี ับที่เสยี งคล้ำยหวอรถตำรวจดังมำแต่ ไกล ทำให้พวกมนั รีบพำกนั ออกไปจำกจดุ เกดิ เหตุ 198

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ ตอนท่ี 12 เอยี๊ ด! เอย๊ี ด! เสยี งล้อรถตำรวจดงั ครืนไปกบั ถนนตำมแรงเหยยี บเบรกรำวห้ำถึง หกคัน หลังจำกมีคนแจ้งเข้ำไปว่ำได้ยินเสียงคล้ำยระเบิด เจ้ำหน้ำที่ ตำรวจจึงมำกันเกือบทงั้ โรงพัก นำทีมมำโดยผู้กำกับธงทวิน ผ้กู องกิตติ พลและผ้กู องธำวนั ถดั ไปก็รถพยำบำลและรถก้ภู ยั “ผู้กำกับครับ” ผู้กองกิตติพลขำนเรียกพร้ อมกับก้ำวมำยืนด้วย ท่ำทีเกรงขำมอย่ใู กล้ๆ ผ้บู งั คับบญั ชำ หลงั สบื ได้เร่ืองแล้ววำ่ รอยรถท่ีไถล ลงไปนนั้ อำจจะเป็นรถของพอ่ เลยี ้ งเมธำแห่งไร่ศศิรัตน์ เมื่อกล้องวงจรปิด ทต่ี ดิ หน้ำร้ำนค้ำวสั ดกุ ่อสร้ำงจับภำพเอำไว้ได้ โดยมรี ถกระบะอกี คนั ขบั จี ้ ตำมไป “ผ้กู องจดั ทมี ลงไปค้นด้ำนลำ่ งได้เลย” “ผมขออำสำนำทีมเองครับท่ำน” “จัดกำรได้ เลยผู้กอง ผมอนุญำตให้ คุณนำทีมค้ นหำลงไป” หลงั จำกรับคำส่งั จำกผู้บังคับบัญชำแล้ว ผ้กู องหนุ่มก็เรียกรวมพลแล้ว 199