บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

วรมั พร “ตอนนผี ้ มอยหู่ น้ำบ้ำนคณุ หมวยแล้วครับ” เอโด้เปิดประตรู ถเมอร์ เซเดสเบนซ์รำคำหลกั ล้ำนออกมำ และกเ็ ป็นรถท่เี ขำภมู ิใจมำก เพรำะมำ จำกนำ้ พกั นำ้ แรงของตนเอง แม้เจ้ำนำยหน่มุ ยนิ ดีทีจ่ ะซอื ้ ให้กต็ ำม “หำ!!” ชญั ญ่ำอทุ ำนเสียงดัง พลอยทำให้เพ่ือนคนอืน่ ตกอกตกใจ ไปด้วย เร่งเร้ำถำมกันใหญ่ว่ำเกิดอะไรขึน้ กระท่ังได้ควำมว่ำมีเพ่ือนมำ จำกองั กฤษจะมำพกั ท่รี ีสอร์ต ทงั้ สำมคนเลยโลง่ อกไปตำมๆ กนั “พวกแกสำมคนออกไปต้อนรับคุณเอโด้ ก่อนนะ ฉันขอเปลี่ยน เสือ้ ผ้ำเด๋ียว แล้วจะตำมออกไป” เพรำะตอนนีเ้ ธอยงั อย่ใู นชดุ นอนลำย กำร์ตนู อย่เู ลย “ไมม่ ปี ัญหำ” หวำน บอลและอนั๋ ประสำนเสยี งตอบ “ไอ้บอล ไอ้อนั๋ ฉันให้ไปต้อนรับนะ ไม่ใช่ให้ไปต้อนแขกของรีสอร์ต ไปกินในเล้ำเป็ด” ชัญญ่ำเอ่ยเตือนเพอื่ นทีเลน่ ทีจริง ทำให้ได้รับค้อนอนั เบ้อเร่อจำกเพ่ือนทงั้ สอง โดยมีหวำนหัวเรำะอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่ทัง้ สำมจะ ออกไปต้อนรับแขกของรีสอร์ต และทนั ทที ่ไี ด้เห็นหน้ำผ้มู ำเยอื น สองหน่มุ ใจหญิงกว็ ดี ้ ว้ำยกนั ใหญ่วำ่ นนั่ มนั เทพบตุ รชดั ๆ “ไม่อยำกจะเช่ือว่ำไอ้หมวยจะมีเพื่อนต่ำงชำติหล่อเหลำน่ำกิน ขนำดนี ้นำ้ ลำยฉนั สอเลย” อน๋ั พดู ขึน้ โดยไม่สนใจเสียงปรำมของหวำน เพรำะไมอ่ ยำกให้แขกตกใจกนั ไปกอ่ น ทผ่ี ้ชู ำยท่ีนี่จ้องจะกนิ ผ้ชู ำยด้วยกนั เอง 50

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “แกสองคนหบุ ปำก แล้วรีบๆ ลงไปช่วยกนั หิว้ กระเป๋ ำของแขกกนั ดีกวำ่ ” หวำนสะกิดเพอ่ื นแรงๆ เพรำะจะได้รู้ตวั จำกนัน้ ทงั้ สำมก็เดินมำ หยดุ อย่ตู รงหน้ำชำยหน่มุ รูปหลอ่ หนุ่ ลำ่ บึก “ดำรินดำรีสอร์ตยินดีต้อนรับค่ะ” ทงั้ สำมประสำนเสยี งกนั แล้วยิม้ ให้กบั ผ้มู ำเยือน ทีก่ ลำ่ วทกั ทำยกลบั ไปด้วยนำ้ เสยี งท้มุ นมุ่ พลำงสอดสำ่ ย สำยตำมองหำสำวน่ำรักอกี คนที่เขำคดิ ถงึ “เดี๋ยวหมวยก็ลงมำค่ะ ว่ำแต่ให้เรำช่วยถือกระเป๋ ำนะคะ” หวำน เอย่ บอกเม่ือรู้ดวี ่ำสำยตำของผ้มู ำเยอื นกำลงั มองหำใคร “ครับ” ตอบรับแล้วก็กดยิม้ มมุ ปำก กอ่ นทเี่ ขำจะยกเอำกระเป๋ ำใบ ใหญ่สำหรับเดินทำงออกมำ ทงั้ ท่ีตัง้ ใจจะหิว้ เข้ำไปเองแต่ก็ถกู สองหนุ่ม มำชว่ ยถอื กระทั่งเข้ำมำนง่ั ในบ้ำนและได้ด่ืมนำ้ เย็นช่ืนใจก็ทำให้รู้สึกสบำย ตัวมำกขึน้ เอโด้จึงเริ่มหันมองพืน้ ที่ผ่ำนหน้ำต่ำงบำนใหญ่ด้วยควำม สนใจ เพรำะทนี่ ด่ี สู บำยตำไปด้วยต้นไม้สีเขยี วแตด่ รู กไปหนอ่ ย ทเี่ ขำกค็ ิด เอำเองว่ำคงไม่มีคนดูแล แต่ทำไมถึงไม่มีคนดูแล? ครุ่นคิดด้วยควำม สนใจ แตย่ งั ไม่ทนั ได้คดิ หำคำตอบ หลำนสำวเจ้ำของบ้ำนก็เดินออกมำ “สวสั ดีค่ะ คุณเอโด้” ชัญญ่ำกล่ำวทักทำยแม้สีหน้ำจะซีดเซียว เพรำะพิษไข้ไปบ้ำง แต่ก็รู้สึกดีขึน้ หลงั ได้ทำนยำไปอีกชุด เพ่ือออกมำ ต้อนรับแขกของรีสอร์ตท่นี ำนทีจะมคี นเข้ำมำพกั เพรำะรีสอร์ตของลงุ กบั ป้ำไม่ได้ปรับปรุงมำนำนแล้ว เลยทำให้ใครเข้ำมำกบ็ อกวำ่ ไมน่ ำ่ อยู่ 51

วรมั พร “สวัสดีครับ คุณหมวยสบำยดีนะครับ” เอโด้ทักทำยกลับพร้ อม เอย่ ถำมอย่ำงห่วงใย “สบำยดีคะ่ ” ชญั ญ่ำตอบกลบั ยมิ ้ ๆ “อยำ่ ไปเชื่อครับคณุ เอโด้ ตอนนีไ้ อ้หมวยมันเป็นไข้อยู่ แต่ไม่ยอม ไปหำหมอ มนั กลวั เปลอื งตงั ค์ครับ” บอลพดู แทรกด้วยเสยี งกลวั้ หวั เรำะ เลยทำให้โดนหวำนหยิกจนเนือ้ เขยี ว ตำมมำด้วยสำยตำดๆุ ของชญั ญ่ำ “ผมพำไปนะครับ คุณหมวย” เอโด้อำสำด้วยควำมเต็มใจแต่ก็ ได้รับกำรปฏเิ สธจำกคนป่วย “หมวยจะหำยดแี ล้ว อย่ำหว่ งเลย” ชญั ญ่ำบอกยมิ ้ ๆ “แต่ถ้ำคณุ หมวยยงั ไม่หำยป่ วย ก็โทรบอกผมได้นะครับ ผมจะพำ ไปโรงพยำบำล” “ถ้ำงนั้ หมวยขอบคณุ ลว่ งหน้ำเลยนะคะ ว่ำแต่คณุ เอโด้จะพกั อยู่ ท่ีนี่กี่วันดีคะ” ชัญญ่ำเปล่ียนเรื่อง เพรำะเธอรู้สึกแปลกๆ กับรอยยิม้ ท่ี เพ่ือนหนุ่มต่ำงแดนส่งมำให้อยู่เหมือนกัน มันดูหวำน ดูละมนุ ดูอบอ่นุ อย่ำงกบั คนรักส่งให้กันอย่ำงนนั้ แหละ เอ๊ะ! หรือว่ำคุณเอโด้จะ...เธอไม่ อยำกคดิ ต่อ เพรำะเธอรู้สกึ กับอกี ฝ่ำยแคเ่ พอ่ื นเทำ่ นนั้ ผิดกบั สองหน่มุ ใจ หญิงที่ยมิ ้ หวำนรับ ประหนึง่ วำ่ หน่มุ หลอ่ ห่นุ ลำ่ ยมิ ้ ให้กบั ตวั เอง “อย่ตู ลอดชีวิตเลยได้หรือเปล่ำครับ” เอโด้บอกยิม้ ๆ ทงั้ ริมฝีปำก และแววตำ 52

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “แหมๆ จะอย่ตู ลอดชีวิตจริงหรือเปลำ่ ละ่ ครับ” บอลกบั อน๋ั พดู รำว กบั นดั กนั ไว้ “แกสองคนหยุดพดู ได้ไหม ปล่อยให้หมวยกับคณุ เอโด้คุยกนั ไป” หวำนทำเสียงดใุ ส่ ก่อนจะลุกขึน้ แล้วลำกสองแขนของเพอ่ื นออกไปเพื่อ ปลอ่ ยให้ทงั้ สองคนคุยกันตำมลำพงั ที่เธอชกั จะสงสยั แล้วว่ำตกลงคุณเอ โด้เป็นแค่เพอ่ื นของชญั ญ่ำหรือว่ำคนรักกนั แน่ เมื่อเธอเหน็ สำยตำของคณุ เอโด้เวลำมองหมวย มนั ไมใ่ ชเ่ พอ่ื นธรรมดำ! “หมวยขอโทษแทนเพ่ือนด้วยนะคะ ท่ีทำให้คุณเอโด้รำคำญ ” ชญั ญ่ำคลย่ี ิม้ เล็กน้อย เพรำะไม่รู้ว่ำเขำจะคิดอย่ำงไรท่ีจ่ๆู เพื่อนชอบพดู แทรกอยเู่ รื่อย “ผมไม่ได้รำคำญครับ กลับชอบซะอีก เพรำะตอนนีผ้ มยังไม่มี เพอ่ื นท่ีไหนเลย นอกจำกคุณหมวย” พดู จบกห็ ันไปมองและยิม้ ให้กบั ทงั้ สำมคน ท่ไี ด้แคย่ ิม้ แห้งๆ ตอบกลบั มำ “ถ้ำงนั้ หมวยกย็ ินดีให้คณุ มำอยใู่ นกลมุ่ เพอ่ื นของเรำ มีกนั หลำยๆ คนจะได้ไม่เหงำ แต่ถ้ำมีเนตรมำอีกคนก็คงดี ว่ำแล้วก็คิดถึงเนตรมำกๆ เลยค่ะ หมวยไมไ่ ด้โทรหำมำสองวนั แล้ว” เพรำะเธอป่วยเลยไมไ่ ด้โทรหำ แล้วเธอก็คิดว่ำเนตรก็คงจะย่งุ อย่เู หมือนกนั แถมยังอ้มุ ท้องลกู คนท่ีสำม อกี ด้วย คงจะทงั้ วนุ่ ทงั้ เหนอ่ื ยกบั ตวั แสบทงั้ สองทก่ี ำลงั ซน “มำดำมเนตรคงมำอยเู่ ลยไม่ได้หรอกครับ คณุ แอชตนั หวงจะตำย ห่ำงกนั แค่คร่ึงวันยงั ไม่ได้เลยครับ” พอได้โอกำสก็แอบเม้ำท์จ้ำนำยหน่มุ 53

วรัมพร ทีแ่ ม้เขำจะลำออกมำแล้วก็ยังหม่นั ไปมำหำสกู่ นั เพรำะเขำและคณุ แอช ตันไม่ได้ เป็ นแค่บอดีก้ ำร์ด แต่ยังเป็ นเพื่อนกันมำตัง้ แต่สมัยเรียน มหำวิทยำลยั ด้วย “หมวยก็พดู ไปอยำ่ งนนั้ เองแหละค่ะ” บอกกลำ่ วจบแล้วก็หวั เรำะ เบำๆ เพรำะไม่ได้ผิดไปจำกที่เอโด้พดู เลยสกั นิด คุณแอชตันทัง้ ห่วงทัง้ หวงทัง้ หึงเนตรสิรีมำกๆ อยู่ใกล้ผู้ชำยคนไหนแทบจะไม่ได้ ก่อนจะเอ่ย ถำมอกี ฝ่ำยวำ่ จะอย่พู กั สกั กีว่ นั “อย่ไู ปเร่ือยๆ จนกว่ำคณุ หมวยจะไล่ออกจำกรีสอร์ตแหละครับ แต่เดีย๋ วจะมีเพอื่ นผมเดินทำงตำมมำอกี คน” เขำตอบด้วยนำ้ เสยี งทีเลน่ ที จริง “ถ้ำอย่นู ำนขนำดนนั้ หมวยขอให้คณุ เอโด้เป็นผ้จู ัดกำรรีสอร์ตเลย นะคะ” เธอไมไ่ ด้พดู เลน่ แตค่ ิดจะทำจริง เพรำะลงุ กบั ป้ำเหนือ่ ยกนั มำมำก แล้ว เธอเลยอยำกให้ท่ำนพกั แล้วถ้ำหำกได้เขำมำสำนต่อ บำงทีรีสอร์ ตของลงุ กบั ป้ำอำจจะฟืน้ ตวั ขนึ ้ มำกไ็ ด้ “พดู จริงพดู เลน่ ครับ แต่ผมคิดจริงจงั นะครับ” เพรำะเขำก็อยำกจะ ทำงำนอยู่เหมือนกนั หลงั จำกซุ่มเรียนภำษำ รวมไปถึงเรียนเรื่องที่เขำ สนใจระยะเวลำสนั้ ๆ เพ่ือเพ่ิมพูนควำมรู้ให้ตัวเองมำก็เยอะ และเขำก็ มนั่ ใจฝีมอื ตวั เองวำ่ ต้องทำได้ “ใครจะล้อเลน่ ละ่ คะ่ แต่หมวยขอถำมลงุ กบั ป้ำก่อนนะคะ พอดยี ัง ไม่ได้ถำมเลย” ชญั ญ่ำยิม้ เจ่ือนๆ แต่เธอมนั่ ใจวำ่ ลงุ กับป้ำจะเห็นด้วย แต่ 54

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ มนั ติดปัญหำท่ีเงินนี่สิ ไอ้เธอก็มเี งนิ เกบ็ อยไู่ มถ่ ึงแสนบำท ท่ีเธอกบ็ อกให้ ลงุ กบั ป้ำเอำของเธอไปชว่ ยพยงุ รีสอร์ตไว้กอ่ น แต่ท่ำนทงั้ สองกไ็ ม่รับ เห็น ทเี ธอจะต้องเอำเงินสว่ นนมี ้ อบให้ผ้จู ดั กำรคนใหมเ่ พอื่ ปรับปรุงรีสอร์ต “ได้ครับ” ขำดคำของหนมุ่ ฝร่ังหนุ่ ล่ำกม็ ีเสยี งโวยวำยดงั ขึน้ ทกุ คน หนั ไปมองยังต้นเสยี ง พอดีกบั ท่ีคนงำนชำยวิง่ กระหืดกระหอบมำบอกว่ำ มคี นจดุ ไฟเผำบ้ำนพกั ไปหน่ึงหลงั เพรำะยงั ไม่ได้ค่ำแรง “ไปกันเร็ว” ขำดคำของชัญญ่ำ ทกุ คนก็พำกันว่ิงเข้ำไปดูโดยมีเอ โด้วิ่งนำหน้ำไป และเมื่อไปถึงก็พบว่ำไฟกำลังโหมไหม้บ้ำนหลังต่อไป ก่อนที่ทุกคนจะว่ิงวุ่นช่วยกันดับไฟ ท่ีกว่ำจะดับได้บ้ำนพกั หลงั ที่สองก็ ไหม้ไปทงั้ หลงั “ลุง ป้ำ” ชัญ ญ่ ำเข้ ำไปกอดท่ำนทัง้ สองที่ร้ องไห้ เสียใจกับ เหตกุ ำรณ์ทีเ่ กดิ ขึน้ กอ่ นจะมเี สยี งคนงำนสห่ี ้ำคนทวงเงนิ ค่ำแรงทไ่ี มจ่ ำ่ ย “ลงุ กับปำ้ ต้องจำ่ ยค่ำแรงเดือนนีใ้ ห้พวกฉันวนั นีเ้ลยนะ ไมง่ นั้ พวก ฉนั จะเผำให้หมด” คนงำนหญิงร่ำงค่อนข้ำงอวบพดู ขึน้ เพรำะรู้มำว่ำรี สอร์ตจะไม่จ่ำยเงินเดือนเดอื นนีใ้ ห้ ทงั้ ท่สี ำมเดือนก่อนไมม่ ีคนเข้ำพกั เลย แตเ่ จ้ำของรีสอร์ตกเ็ อำเงนิ สว่ นตวั ออกมำจ่ำยให้จนหมด “ขอเวลำให้ลงุ กบั ปำ้ ฉนั หำเงนิ อกี สกั หน่อยไม่ได้หรือไงพหี่ ว้ำ พก่ี ็รู้ ว่ำตอนนีร้ ีสอร์ตไม่มีคนเข้ำมำพกั ” ชญั ญ่ำผละออกจำกอ้อมแขนของลงุ กบั ป้ำแล้วหันมำพดู กับคนงำนสำว และคงจะเป็นคนชกั นำให้คนงำนท่ี เหลอื เผำบ้ำนพกั แนๆ่ 55

วรัมพร “ก็เห็นขอมำหลำยเดือน แต่ก็มีเงินมำจ่ำยมำเรื่อยๆ แล้วทำไม เดอื นนมี ้ ำบอกว่ำจะไมจ่ ำ่ ยละ่ ” “กเ็ รำไมม่ ีเงิน ขอผลดั ไปกอ่ นไม่ได้หรือไงพห่ี ว้ำ ถือว่ำชว่ ยๆ กนั ” “ไม่สน ยงั ไงก็ต้องจ่ำย” “ก็ได้ ฉันจะจ่ำยให้ แต่ต้องรอสนิ ้ เดือน แล้วถ้ำรับเงินเดือนแล้วพ่ี หว้ำก็ออกไปจำกที่นี่ซะ ดำรินดำรีสอร์ตไม่รับพวกไมม่ ีนำ้ ใจมำทำงำน ที ตอนไม่มีคนมำพกั ทำงเรำยงั จ่ำยเงินเดือนให้เต็มเดือนทงั้ ที่ไม่ได้ทำงำน แต่มำครำวนีไ้ ม่รู้จกั เห็นใจคนอนื่ บ้ำง” พดู จบชญั ญ่ำก็บอกให้ลุงกับป้ำ กลบั บ้ำนไปก่อน “จ่ำยจริงหรือเปล่ำ” หว้ำถำมเสียงห้วน เพรำะไม่อยำกจะเชื่อ นำ้ หน้ำหลำนสำวเจ้ำของรีสอร์ต “จริงไมจ่ ริงกร็ อดูสนิ ้ เดอื นแล้วกนั แล้วถ้ำใครคดิ จะเผำบ้ำนพักอกี ฉันจะจับส่งตำรวจให้หมด ส่วนครัง้ นี ้ฉันจะไม่ถือสำเอำควำม แต่ครัง้ หน้ำ ฉันไม่ไว้หน้ำใครทัง้ นนั้ !” ชัญญ่ำมองคนงำนสำวด้วยแววตำแข็ง กร้ำว ก่อนจะชวนคนที่เหลือกลบั บ้ำนกนั แต่ก่อนไปก็บอกว่ำใครอยำก ลำออก ก็ไปได้เลย ทำงด้ำนกลมุ่ คนงำน เม่ือคล้อยหลงั กลมุ่ เจ้ำของรีสอร์ตไปแล้วก็ ถกเถยี งกนั เสยี งดงั เม่ือมที งั้ คนอยำกออกไปและไม่อยำกออก เพรำะตำ่ ง กค็ ิดวำ่ คงต้องมีสกั วันท่ดี ำรินดำรีสอร์ตจะกลบั มำรุ่งเรืองอีกครัง้ แต่บำง คนก็ตดั สนิ ใจจะไปหำงำนทำท่อี นื่ แม้จะต้องจำกบ้ำนเกิดไป 56

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “นังหว้ำ แกลำออกไปคนเดียวเถอะ พวกฉันไม่ออกด้วยหรอก” ตวั แทนคนงำนท่ีเหลือพดู ขึน้ หลงั จำกปรึกษำกนั แล้วว่ำไม่อยำกออกไป หำงำนทำต่ำงจงั หวดั เพรำะยงั มลี กู เลก็ และแมแ่ ก่ชรำต้องดแู ล “ตำมใจ” พดู จบก็เดินแยกตัวออกไปทันที ส่วนคนงำนที่ไม่ได้ ตัดสินใจลำออกก็มำช่วยกันดูว่ำไฟดับสนิทไปแล้วหรือยัง และพอ มองเหน็ ก็คิดวำ่ ไม่น่ำทำแบบนเี ้ลย “คุณหมวย เป็ นอะไรหรือเปล่ำครับ” เอโด้เอ่ยเรียกด้วย ควำมเป็นห่วง หลงั จำกเขำมองเธอยืนอยู่หน้ำบ้ำนนำนแล้ว ตัง้ แต่ส่ง เพอื่ นๆ สำมคนกลบั บ้ำนพกั “แค่เครียดนิดหน่อยค่ะ” แต่ควำมจริงเธอเครียดมำกๆ เลย ตำ่ งหำก แต่ก็ฝืนยมิ ้ ให้กบั อกี ฝ่ำย “ถ้ำคุณหมวยไม่รังเกียจ ผมยินดีให้เงินมำปรับปรุงรีสอร์ตครับ” เพรำะเขำก็มีเงินเก็บมำกพอสมควร แล้วไหนจะเงินจำกคุณแอชตันที่ มอบให้ก่อนจะลำออกมำ “หมวยไม่รบกวนหรอกคะ่ สว่ นเร่ืองรีสอร์ต หมวยคดิ วำ่ ลงุ กบั ป้ำมี วิธีแก้ไขอยู่แล้วค่ะ คณุ เอโด้อย่ำกงั วลตำมหมวยเลยนะคะ” ทัง้ ที่ควำม จริงเธอก็ยงั ไม่รู้เหมือนกันว่ำลุงกบั ป้ำมีทำงแก้ปัญหำหรือยัง ส่วนเรื่อง เงินเดือนคนงำน เธอจะเอำเงินเก็บมำจ่ำยให้ แล้วส่วนที่เหลือก็เอำไว้ ปรับปรุงในสว่ นตำ่ งๆ ทพ่ี อจะทำได้ 57

วรัมพร “แตถ่ ้ำคณุ หมวยอยำกให้ช่วย บอกผมคนแรกนะครับ” เอโด้ยงั คง ยินดดี ้วยควำมเตม็ ใจทจ่ี ะช่วยเหลอื “ค่ะ” ชัญญ่ำขำนรับแล้วเดินไปนั่งที่ศำลำ แล้วก็หวนคิดถึง บ้ำนพกั หลงั เก่ำที่เธอเคยอย่กู ับป๊ ำและม้ำ แต่มำวนั นีเ้ ธอมีแค่ลงุ กับป้ำ เทำ่ นนั้ “ศำลำนีส้ วยนะครับ” เอโด้พูดขึน้ หลงั จำกเดินตำมเข้ำมำน่ังฝ่ัง ตรงข้ำมกบั หญิงสำว “ใช่ค่ะ เห็นแล้วทำให้คิดถึงวนั เก่ำๆ” พูดแล้วก็นำ้ ตำซึม ก่อนจะ กะพริบตำหลำยๆ ครัง้ เพื่อขับไล่ เพรำะอดีตมีไว้ให้คิดถึง ไม่ได้มีไว้บั่น ทอนชีวิตทีต่ ้องก้ำวเดินตอ่ ไป “ผมยงั จำได้นะครับ” เขำหมำยถึงศำลำข้ำงบ้ำนหลงั เก่ำของเธอ ครัง้ ที่เขำตำมคณุ แอชตนั เข้ำไปในบ้ำนของเธอเพอ่ื สอบเรื่องมำดำมเนตร “คณุ เก่งจงั ค่ะ หมวยจำได้ว่ำคุณเข้ำไปท่ีบ้ำนหมวยแค่ครัง้ เดียว เอง” “แค่ครัง้ เดยี วผมกจ็ ำได้ไม่เคยลมื นะครับ แถมวนั นนั้ ผมยงั เห็นใคร บำงคนเอำแต่กินขนมด้วย” เอโด้หัวเรำะในลำคอ สำยตำสีนำ้ ทะเลจับ จ้องไปยงั ใบหน้ำเนยี นสวย “น่จี ะเผำกนั ใชไ่ หมเน่ีย” ชญั ญ่ำหวั เรำะบ้ำง เธอยอมรับว่ำกำรได้ พดู คยุ กบั ผ้ชู ำยคนนีท้ ำให้เธอรู้สกึ ดีขึน้ มำกทีเดยี ว 58

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “ก็ไม่เชิงครับ แต่ผมชอบคุณนะครับ เป็นตัวของตัวเองดี” เอโด้ หยอดควำมนยั ท่ีซ่อนอย่ใู นหวั ใจ “ชอบได้ ค่ะ แต่อย่ำมำหลงรักกันเองก็แล้ วกัน หมวยชอบ ควำมสัมพันธ์แบบเพื่อนมำกกว่ำ เพรำะกำรเป็ นเพ่ือนกันทำให้ ควำมสมั พนั ธ์ของเรำม่ันคงกว่ำกำรเป็นคนรักกัน” ชญั ญ่ำตอบยิม้ ๆ ตำ มองตำ แล้วก็อมยิม้ แต่ไม่ได้ มีควำมนัยอะไรแฝงอยู่ เพรำะเจ้ำของ ดวงตำสนี ำ้ ทะเลหลบซ่อนแววตำได้ทนั “แตบ่ ำงค่ทู ่ีรักกนั ก็เริ่มมำจำกคำว่ำเพอ่ื นนะครับ” เอโด้บอกเสยี ง น่มุ เพรำะเขำก็หวงั ให้รักของเขำเป็นแบบนนั้ เหมือนกนั “ก็จริงค่ะ แต่บำงทีกำรเร่ิมมำจำกเพ่ือนก็ไม่ได้ดีเสมอไปนะคะ อย่ำงเช่นคนสองคนที่เห็นกันมำตงั้ แต่เด็ก แล้วพอโตขึน้ ก็เปล่ียนสถำนะ มำเป็นคนรักกนั แตผ่ ่ำนไปไม่กีป่ ี ก็เลกิ กนั แล้วพอจะให้กลบั มำคบกนั ใน ฐำนะเพอื่ น หมวยว่ำมนั ยำกมำกๆ นะคะที่จะกลบั มำอย่ใู นฐำนะเพื่อน” เธอยิม้ มมุ ปำกเลก็ น้อย “อันนีผ้ มตอบไม่ได้จริงๆ” เพรำะเขำยังไม่เคยประสบเหตุกำรณ์ แบบนนั้ เลยทำให้ไม่รู้ว่ำสภำพจิตใจจะพร้อมกลบั มำเป็นเพื่อนกบั คนรัก ได้หรือไม่ “แย่จงั หมวยนี่อยำกรู้มำกๆ วำ่ คณุ เอโด้จะกลบั มำได้ไหม” 59

วรมั พร “ถ้ำงัน้ ...เอำไว้ตอนท่ีผมได้พบเจอประสบกำรณ์แบบนีเ้ มื่อไหร่ แล้วผมจะกลบั มำตอบนะครับ” เขำบอกยิม้ ๆ แต่ก็ยงั นึกภำพนนั้ ไม่ออก อยดู่ ีนน่ั แหละ “ค่ะ หมวยจะรอฟัง” “ครับ” “หมวยว่ำเรำแยกย้ำยกันไปอำบนำ้ เข้ำนอนดีกว่ำนะคะ นี่ก็จะสี่ ท่มุ แล้ว” ชัญญ่ำเอ่ยชวน เพรำะกลวั วำ่ ลงุ กบั ป้ำจะเป็นห่วงเอำ แต่ท่ำน คงห่วงไม่มำกเพรำะเธอได้บอกไปแล้วว่ำคณุ เอโด้เป็นเพอ่ื น สองหนมุ่ สำวเดินแยกกนั กอ่ นถึงตรงบนั ไดบ้ำน เอโด้ หนมุ่ หลอ่ หนุ่ ล่ำเดินไปยังบ้ำนพกั ท่ีอย่หู ่ำงออกไปไม่มำกนัก โดยมีคนงำนคอยดูแล สว่ นชญั ญ่ำกเ็ ดินขนึ ้ บ้ำนไปท่ีตอนนที ้ งั้ ลงุ และปำ้ ยงั ไม่เข้ำนอน “ลงุ กบั ป้ำยงั ไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ” ชญั ญ่ำพยำยำมทำให้นำ้ เสยี งร่ำ เริง “ยงั หรอก แล้วพ่อหน่มุ ไปบ้ำนพกั หรือยังล่ะ” ดำรินผ้เู ป็นป้ำถำม ถึงแขกหน่มุ ทนี่ ำนๆ ที จะหลงเข้ำมำพกั ในรีสอร์ต “ไปแล้วจ้ะ” พดู จบกม็ ที ำ่ ทีอกึ อกั จนสองลงุ ปำ้ สงั เกตเหน็ “มีอะไรก็บอกลงุ กับป้ำมำเถอะหมวย” รุ่งโรจน์ผู้เป็นลุงเอ่ยถำม หลำนสำวด้วยแววตำรักใคร่ เพรำะตนและภรรยำถึงจะมีลกู ชำยแต่ก็มำ ด่วนจำกไปจำกอุบัติเหตุ แต่ก็ได้ หลำนสำวมำอยู่ด้ วยทำให้ ชีวิตมี ควำมสขุ ขนึ ้ มำก แตก่ ต็ ้องมำทกุ ข์เพรำะเร่ืองรีสอร์ต 60

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “คือ...หมวยจะให้คณุ เอโด้มำเป็นผ้จู ัดกำรรีสอร์ตของเรำ ลงุ กับ ป้ำเหน็ ด้วยไหมจ๊ะ” “รีสอร์ตกำลงั จะเจ๊งแบบนี ้ใครจะมำทำงำนกนั หมวย” คนเป็นลงุ เอ่ยตอบแล้วก็ได้แต่ส่ำยหน้ำเบำๆ แล้วน่ีก็กำลังตัดสินใจอยู่ว่ำจะขำย หรือว่ำไปก้เู งินมำปรับปรุง “เพอ่ื นหมวยคณุ เอโด้นไี่ งลงุ เขำยินดีมำทำงำนนะ” “แล้วมนั จะไปรอดหรือไงหมวย” คนเป็นลงุ ยงั นึกห่วง เพรำะกลวั ว่ำฝ่ำยนนั้ จะเข้ำมำทำแค่ครึ่งๆ กลำงๆ แล้วลำออกไปซะก่อน “ต้องรอดสิจ๊ะลงุ นะป้ำ นะลงุ ให้คุณเอโด้มำทำงำนกับเรำนะ” ชญั ญ่ำเอย่ ขอร้อง แล้วก็รอให้ลงุ กบั ป้ำได้ปรึกษำหำรือกนั อย่สู กั พกั “ลุงกับป้ำตกลง” ทัง้ สองเห็นพ้องกับควำมคิดของหลำนสำว เพรำะใจก็ยงั อยำกจะให้รีสอร์ตแห่งนีเ้ป็นสมบตั ชิ นิ ้ ใหญ่ให้กบั หลำนสำว “หมวยรักลงุ กับป้ำนะจ๊ะ” ชญั ญ่ำโผเข้ำกอดท่ำนทงั้ สอง โอกำส รอดของดำรินดำรีสอร์ตคงอยู่ไม่ไกล เพรำะเธอมั่นใจในควำมสำมำรถ ของเพอ่ื นต่ำงแดน “ไปอำบนำ้ เข้ำนอนได้แล้วนะเรำ” ผู้เป็นป้ำบอกเสียงอ่อนโยน ตำมมำด้วยเสียงของผู้เป็นลุงว่ำให้พักผ่อนเยอะๆ แล้วพรุ่งนีจ้ ะออก เดินทำงกนั แต่เช้ำ แตพ่ อเธอถำมวำ่ จะไปไหน ลงุ กลบั ไม่ตอบ 61

วรมั พร ตอนท่ี 4 ช่วงบ่ำยของวันต่อมำ ที่ห้องนั่งเล่นภำยในบ้ำนพกั ของพอ่ เลยี ้ ง เมธำ สองอำหลำนกำลังน่ังคุยกันอย่ำงออกรส เพรำะพ่อเลีย้ งศิวำเพิ่ง กลบั มำจำกกำรไปทำบุญทตี่ ่ำงประเทศกับพรรคพวกวัยเดียวกนั ก่อนที่ คนเป็นหลำนจะวกเข้ำเรื่องท่ตี ้องกำรควำมเห็นจำกผ้เู ป็นอำ “อำคิดว่ำผมควรจะให้เสี่ยคเชนท์ก้เู งินอีกหรือเปล่ำครับ” เมธำ ไม่ได้มีท่ำทีเครียดจนฝ่ ำยผู้เป็นอำต้องคิดห่วง เพรำะตนม่ันใจในกำร ตดั สนิ ใจของหลำนชำย “อำบอกแล้ วไงว่ำให้ ตัดสินใจไปเลย ไม่ต้ องรอปรึกษำอำ ” พอ่ เลยี ้ งศิวำที่หนั หลงั ให้กับงำนทกุ อย่ำงเพื่อใช้ชีวิตบัน้ ปลำยอย่ำงสงบ เอย่ เสยี งนมุ่ “ครับอำ” คนเป็นหลำนไม่เซ้ำซที ้ ่ำนต่อ และตอนนีเ้ ขำก็มี คำตอบให้เสยี่ คเชนท์แล้ว “แล้วน่ีจะหำเมียเมื่อไหร่ละ่ เรำ” คนอยำกอ้มุ เหลนตัวน้อยๆ วก เข้ำมำถำมเรื่องท่ีเพง่ิ จะคยุ เลน่ กันไปเม่ือครู่อกี ครัง้ อกี ทงั้ ก็จบั สงั เกตทำ่ ที 62

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ ของผ้เู ป็นหลำน ท่ีตนก็ล้นุ มำนำนแล้วว่ำเมื่อไหร่จะแต่งงำนมีครอบครัว เสยี ที ใช้ให้ศรคอยสืบข่ำวก็ไม่ได้ควำมอะไรเลย ตนจึงตงั้ ใจมำเย่ียมและ คอ่ ยๆ ตะลอ่ มถำมเรื่องนี ้ “ยงั ไม่เจอคนท่ีใช่เลยครับอำ” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ตอบเสยี งงมึ งำ เพรำะ อนั ท่ีจริงเขำเจอเธอคนนนั้ แล้ว เพยี งแต่ไมร่ ู้ว่ำตอนนเี ้ธอไปอยทู่ ไ่ี หน “อำยกุ ็ตงั้ สำมสบิ แปดแล้ว ยงั ไม่เจอคนทใี่ ชอ่ ีกหรือไง” พ่อเลยี ้ งศิ วำสำ่ ยศีรษะเบำๆ อำยกุ ็ปนู นแี ้ ล้ว กว่ำจะเจอ กว่ำจะมีลกู และกวำ่ ลกู จะ โต พอ่ แม่กแ็ กจ่ นไม่มีแรงเลยี ้ งกนั พอดี “ครับอำ” คนเป็ นหลำนชำยบอกด้ วยสีหน้ ำเหมือนจะยิม้ มี ควำมลบั อะไรบำงอย่ำงซอ่ นอยู่ ทำเอำผ้เู ป็นอำขมวดควิ ้ เข้ำหำกนั “อำได้ข่ำวว่ำลกู สำวทำ่ นผ้วู ำ่ ฯ มำหำท่ีไร่บ่อยๆ ใชไ่ หม” “ใช่ครับอำ” คนถูกถำมเอ่ยตอบแบบไม่มีท่ำทีให้ ผู้เป็นอำจับ สงั เกตได้เลย “คนนีก้ ็ไม่ใช่” “ครับอำ” “คนนีไ้ ม่ใช่ แต่ยังไงหลำนก็ต้องแต่งงำน เด๋ียวแก่เฒ่ำไปจะไม่มี คนดูแล อีกอย่ำงไร่นีก้ ็ต้องมีผู้สืบทอดต่อ เพรำะอำอยำกให้ไร่นีค้ งอยู่ ต่อไปเร่ือยๆ หลำนคงเข้ำใจที่อำบอกนะเมธำ แต่ท่ีอำพูดไม่ได้คิดจะ เร่งรัดอะไรเรำนะ” พ่อเลยี ้ งศิวำเอ่ยเตือนหลำนชำยด้วยควำมเป็นห่วง แล้วกไ็ มร่ ู้ถงึ สำเหตจุ ริงๆ วำ่ ทำไมอกี ฝ่ำยถงึ ยงั ไมแ่ ต่งงำน 63

วรัมพร สองอำหลำนเปล่ียนมำคุยเร่ืองทวั่ ๆ ไป แต่คุยกันไปได้ไม่เท่ำไร ป้ำรินก็เดินเข้ำมำบอกว่ำผ้กู องกิตติพลมำพบ ตอนนีน้ ่ังจิบกำแฟรออยู่ หน้ำบ้ำน “อำจะค้ำงทน่ี หี่ รือเปลำ่ ครับ” หลงั จำกหนั ไปพยกั หน้ำรับทรำบกบั ป้ำรินแล้ว พอ่ เลยี ้ งหนุ่มก็หนั มำถำมผ้เู ป็นอำ เพรำะท่ำนย้ำยออกไปพกั ที่ บ้ำนอีกอำเภอหนึ่ง เพอ่ื ควำมสะดวกเวลำเดินทำงไปโรงพยำบำล เพรำะ ท่ำนเป็นโรคหอบหืด “คงไม่ล่ะ เดี๋ยววันพรุ่งนีอ้ ำจะเดินทำงไปทำบญุ ต่อ ส่วนหลำนก็ ดูแลตัวเองดีๆ” จำกนัน้ สองอำหลำนก็กล่ำวลำกันก่อนจะเดินออกไป พร้อมกนั พ่อเลีย้ งศิวำทักทำยเพ่อื นของหลำนชำยเลก็ น้อยก็กลบั โดยมี เมธำกำชับให้ปอง คนขับรถของผู้เป็นอำขับรถให้ระมัดระวัง จำกนัน้ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ กก็ ลบั ขนึ ้ บ้ำนมำนง่ั พดู คยุ กบั เพอื่ น “แกมีธรุ ะอะไรหรือเปลำ่ พล ถงึ มำหำฉนั แต่เช้ำ” “คิดถงึ แกไง ไม่ได้เจอกันตงั้ หลำยวนั ” ผ้กู องกิตติพล นำยตำรวจ หน่มุ อนำคตไกลลกู ชำยคนโตของนำยอำเภอทไี่ ม่โสดแล้ว เพรำะแต่งงำน กบั ชำลสิ ำมำได้ปีกวำ่ ๆ พดู ขนึ ้ ด้วยสหี น้ำทะเล้น “ฉันไม่ใช่เมียแก ไม่ต้องมำคิดถึง” พ่อเลยี ้ งหนุ่มตอบกลบั เสียง เข้ม “ฉนั คิดถึงแกในฐำนะเพอ่ื นโว้ย แกน่มี นั คิดมำกจริงๆ สงสยั จะโดน คนล้อมำชัวร์ว่ำท่ีแกไม่สนใจผู้หญิง เพรำะแกชอบเพศเดียวกนั ” ผู้กอง 64

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ หน่มุ สำ่ ยหน้ำไปมำให้กับถ้อยคำของเพ่ือนรัก ท่ีรู้จักกนั มำจนจะเข้ำปีท่ี ห้ำ “ไอ้พล! แกน่ีมนั วอนโดนถีบตกบ้ำนจริงๆ ปำกดเี หมือนไอ้ศรไม่มี ผิด” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ตวำดใสด่ ้วยใบหน้ำบงึ ้ ตึง “เกี่ยวอะไรกบั ผมละ่ ครับพ่อเลยี ้ ง” คนถกู กลำ่ วถึงพดู ขนึ ้ หลงั จำก ขบั รถมำรับพอ่ เลยี ้ งเข้ำไร่เหมอื นเช่นทุกวนั แตค่ ิดว่ำอกี ไม่นำนคงไม่ต้อง มำรับ เพรำะรถของพอ่ เลยี ้ งคงจะซอ่ มเสร็จแล้ว “กแ็ กสองคนปำกวอนโดนดีเหมอื นกนั ไง” พอ่ เลยี ้ งบอกเสยี งห้วนๆ พลำงมองลกู น้องกบั เพ่ือนสลบั กนั ไปมำด้วยสำยตำดุประหน่ึงเสือร้ำย ยำมหิวกระหำย แต่ก่อนท่ีทงั้ สำมจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีรถขับเข้ำมำจอด เทียบอย่หู น้ำบ้ำน และไม่ต้องบอกก็รู้ว่ำเป็นรถใคร ก่อนท่ีศรจะเดินขึน้ บ้ำนไปขอกำแฟจำกป้ำรินมำด่มื ระหว่ำงรอให้พอ่ เลยี ้ งจดั กำรพดู คยุ ธรุ ะ กบั เสยี่ คเชนท์ “สวัสดีครับเสี่ย” สองหนุ่มเพ่ือนรักผลดั กันกล่ำวทักทำยเสี่ยค เชนท์ ทีเ่ ดนิ ขนึ ้ มำบนบ้ำนพร้อมลกู น้องติดตำมอกี สองคน “ไม่คิดว่ำจะเจอผ้กู องท่ีนี่” เส่ียคเชนท์หันมำมองผ้กู องหน่มุ ด้วย ท่ำทีไม่พอใจ เพรำะกลวั วำ่ ผ้กู องหนมุ่ จะมำขดั ขวำงกำรก้เู งินของตน “ก็ที่น่ีบ้ำนเพ่ือนรักของผม ผมจะมำจะไปหรือจะอยู่ที่นี่ก็ยังได้ จริงไหมครับเสยี่ ” ผ้กู องหน่มุ ตอบกลบั ด้วยสีหน้ำเรียบเฉยแตม่ มุ ปำกกด ยิม้ นดิ ๆ 65

วรมั พร “ป้ำรินครับ พำเสี่ยคเชนท์กบั ลกู น้องไปรอในห้องรับแขกก่อนนะ ครับ อกี เดี๋ยวผมจะตำมเข้ำไปครับเสย่ี ” ท้ำยประโยคพอ่ เลยี ้ งหน่มุ หนั มำ พดู กบั แขกผ้มู ำเยือน นึกขอบคุณท่ีเพ่ือนมำได้จงั หวะพอดี เพรำะเขำก็ อยำกจะให้มีพยำนรู้เห็นในกำรคยุ ครัง้ นีเ้หมอื นกนั “เมธำ เสี่ยคเชนท์มำทำไม” ผ้กู องหน่มุ เอ่ยถำมด้วยควำมสงสยั หรือบำงทีเขำอำจจะตกขำ่ วอะไรกไ็ ด้หลงั จำกไม่ได้มำหำเพอื่ นหลำยวนั “กำลงั จะบอกแกอย่นู ี่แหละ” จำกนัน้ พ่อเลีย้ งหน่มุ ก็บอกเล่ำถึง สำเหตทุ ี่เส่ียคเชนท์มำหำให้เพื่อนฟัง ส่วนคนฟังก็ทำหน้ำประหลำดใจ ระคนตกใจ เมื่อได้รู้ว่ำเสี่ยคเชนท์ยังไม่ได้คืนเงินที่กู้ไปงวดแรกให้กับ เพอ่ื นของเขำ “แล้วครัง้ นีแ้ กจะให้ก้หู รือเปลำ่ ” ผ้กู องหน่มุ พอจะเดำใจเพอ่ื นได้ อย่บู ้ำง “อย่ำงท่ีแกคิดน่ันแหละ ไปกนั เถอะ” ขำดคำ สองหนมุ่ ก็เดนิ ไปยงั ห้องรับแขก ทตี่ อนนีอ้ ้อยและแหววได้นำนำ้ มำเสริ ์ฟให้แล้วเรียบร้อย ตำม มำรยำทของเจ้ำบ้ำนท่ีดี “คุณหมวยครับ” เอโด้ขำนเรียกคนในบ้ำน หลังจำกเขำทำน อำหำรมือ้ เช้ำไปเรียบร้อยแล้วมีควำมคิดอยำกจะให้หลำนสำวเจ้ำของรี สอร์ตพำเดนิ รอบๆ รีสอร์ต แต่มำเมยี งมองรออย่นู ำนกไ็ ม่มคี นออกมำเสีย ที เขำเลยตดั สนิ ใจร้องเรียก 66

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “คุณหมวยไม่อยู่หรอกค่ะคุณ เห็นออกไปกับลงุ โรจน์ตัง้ แต่เช้ำ แล้ว” พนกั งำนสำวทีเ่ ดินผ่ำนมำพอดีตอบแทน “ไปไหนเหรอครับ” “ฉันไม่รู้หรอกค่ะคณุ แต่คณุ ลองเข้ำไปถำมป้ำดำในบ้ำนดกู ็แล้ว กนั นะคะ นน่ั ไง ปำ้ ดำออกมำพอดี” บอกกล่ำวจบแล้วก็ขอตัวไปทำงำนที่ ต้องช่วยกันครัง้ ใหญ่ เพรำะมีคนงำนบำงคนมำรุมเผำบ้ำนพักที่เสีย หำยไปถึงสองหลงั แต่ก็ยังดีที่ยังมีบ้ำนพักเหลืออีกห้ำหลังท่ีพร้อมให้ นกั ทอ่ งเทย่ี วได้เข้ำมำพกั “สวสั ดีครับคณุ ป้ำ” เอโด้ทกั ทำยผ้อู ำวโุ สกวำ่ ด้วยรอยยิม้ แม้ลึกๆ จะแอบเสียใจอยู่บ้ ำงท่ีชัญ ญ่ ำไม่ยอมโทรบอกเขำบ้ ำงว่ำจะไปทำธุระ อะไรท่ีไหน แต่พอมำคิดดๆู แล้ว เขำก็ไมส่ ทิ ธ์ิอะไรไปละลำบละล้วงเธอ “สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม มำหำยำยหมวยล่ะสิ” ดำรินยิม้ ให้เพื่อนของ หลำนสำว ท่ีดหู น่วยก้ำนแล้วก็คงจะทำให้รีสอร์ตพฒั นำไปได้ไกลอยู่ แต่ ปัญหำก็คือ สำมีจะขอก้เู งินมำได้หรือเปล่ำก็เท่ำนนั้ เพรำะหำกไม่มีเงิน มำปรับปรุงก็คงต้องขำย “ครับ” เอโด้ขำนรับด้วยใบหน้ำเปือ้ นยมิ ้ “ยำยหมวยไม่อย่หู รอกจ้ะ พอดอี อกไปทำธุระกบั ลงุ ตงั้ แต่เช้ำแล้ว บ่ำยๆ หรือไมก่ ็เย็นๆ กค็ งกลบั กันมำแล้ว แล้วน่ีพอ่ หนมุ่ มำหำยำยหมวย มีธุระอะไรหรือเปลำ่ ละ่ ” 67

วรมั พร “ผมไม่มีธุระอะไรหรอกครับคุณป้ำ พอดีผมอยำกจะเดินเที่ยว รอบๆ รีสอร์ตครับ เลยว่ำจะมำชวนคุณหมวยให้ พำไป ” เอโด้ บอก จดุ ประสงค์กำรมำของตนเอง แล้วกร็ อฟังวำ่ ทำ่ นจะวำ่ อะไรหรือไม่ “ยำยหมวยไม่อยู่นะสิ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ คนงำนก็ไม่อยู่ ไป ช่วยกันรือ้ บ้ำนท่ีไฟไหม้ ” ป้ำดำดูกังวลเล็กน้อย เพรำะไม่อยำกให้เพื่อน ของหลำนสำวเบ่อื ท่จี ะต้องอย่ทู ่นี ี่ “ไมเ่ ป็นไรครับคณุ ปำ้ เดยี๋ วผมเดินดคู นเดยี วก็ได้ครับ” “เอำงนั้ ก็ได้ ว่ำแต่ขี่มอเตอร์ไซค์เป็นไหมน่ะเรำ ถ้ำขี่ได้กเ็ อำไปเลย ป้ำไม่หวงหรอก แต่อย่ำข่ีออกไปนอกเขตรีสอร์ตซะละ่ เด๋ียวจะเกิดเร่ือง เอำ” ผ้อู ำวโุ สกวำ่ เอย่ เตือนด้วยควำมหวงั ดี เพรำะเจ้ำของทีท่ ีอ่ ย่ตู ิดกนั ไม่ ชอบให้ใครเข้ำไปยมุ่ ยำ่ มในที่ของตน “ขไ่ี ด้ครับคณุ ปำ้ แต่ทำไมคณุ ปำ้ ต้องห้ำมไม่ให้ผมขอี่ อกนอกเขตรี สอร์ตด้วยละ่ ครับ” ควิ ้ หนำทงั้ สองข้ำงขมวดย่งุ ด้วยควำมสงสยั “ป้ำกลวั เจ้ำของท่ีมันจะยิงเอำน่ะสิ แต่ถึงยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วย ละ่ ” เพรำะกลวั ว่ำฝ่ำยนนั้ จะหมนั่ ไส้เสยี งรถแล้วจอ่ ยิงดบั เอำ เม่อื เจ้ำของ ที่ทอี่ ยตู่ ดิ กนั เป็นนกั เลงทงั้ นนั้ “ครับป้ำ” เอโด้ขำนรับควำมห่วงใยจำกผ้อู ำวโุ สกวำ่ ด้วยควำมเต็ม ใจ แล้วก็เดินไปท่ีมอเตอร์ไซค์แล้วขึน้ คร่อมขยับท่ำทำงให้เข้ำท่ีเตรียม สตำร์ทออกไป แต่เสียงเจ้ำของรีสอร์ตก็บอกกับเขำว่ำรับเขำเข้ำทำงำน 68

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ เป็นผ้จู ดั กำรรีสอร์ตแห่งนีแ้ ล้ว และสัปดำห์หน้ำจะประกำศให้พนักงำน ทกุ คนทรำบ เอโด้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเรื่อยๆ จนผ่ำนกล่มุ คนงำนที่กำลงั ช่วยกัน จดั เก็บเศษซำกไม้ท่ีถูกไฟไหม้แล้วจึงหยุดเดินลงมำดู กลมุ่ คนงำนก็หัน มองแล้วก็พำกนั ยิม้ เมื่อต่ำงก็เดำว่ำแขกหน่มุ คนนีเ้ ป็นแฟนกับหลำนสำว เจ้ำของรีสอร์ต “ผมชว่ ยครับ” เอโด้อำสำ “ไม่ต้องครับ พวกเรำทำกันเองได้ครับ” เทพ คนงำนชำยร้องห้ำม เสยี งหลง เมื่อแขกของรีสอร์ตจะก้มเก็บซำกไม้ที่เปือ้ นไปด้วยผงสดี ำ กบั แรงหนนุ ของคนงำนท่ีเหลอื ท่ีไม่ต้องกำรให้แขกหนมุ่ มำช่วย “แล้วนใ่ี กล้เสร็จกนั หรือยงั ครับ” “ไมเ่ กินเทีย่ งพวกเรำกจ็ ดั กำรเรียบร้อยแล้วครับ คณุ ...” เทพอำ้ องึ ้ “เอโด้ครับ ผมเป็นเพอื่ นกบั คณุ หมวย” “ครับคณุ เอโด้” “ถ้ำงัน้ ผมช่วยนะครับ” ขำดคำของแขกหนุ่ม เหล่ำคนงำนก็ ประสำนเสียงตอบรับ ก่อนท่ี เทพจะเอะใจว่ำตนเห็นคุณ เอโด้ ขี่ มอเตอร์ไซค์มำ “คุณเอโด้ จะไปไหนเหรอครับ” เทพเอ่ยถำมด้วยควำมสงสัย เพรำะหำกแขกหน่มุ หลงไปยงั ที่ของพวกท่ีทำตัวเป็นนักเลงมีหวงั ได้ลำ โลกไปวนั นแี ้ น่ 69

วรัมพร “ผมจะขี่วนๆ รอบรีสอร์ตน่แี หละครับ อยำกจะดวู ่ำรีสอร์ตของคณุ หมวยสวยแค่ไหน เห็นคุณหมวยคยุ โม้ไว้เยอะมำก” เอโด้ตอบยิม้ ๆ แบบที เลน่ ทจี ริง แล้วก็ไมต่ ้องสงสยั เลยวำ่ อกี ฝ่ำยจะทกั ถำมเพรำะเหตใุ ด “ถ้ำอยำ่ งนนั้ คณุ เอโด้อยำ่ ไปทำงนนั้ ก็แล้วกันครับ” เทพชนี ้ ิว้ ไปยงั ทิศเหนือที่มองเห็นภเู ขำเรียงรำยสลบั ซับซ้อนดสู วยงำม ด้วยควำมเป็น ห่วงควำมปลอดภยั ของแขกหนมุ่ “ขอบคณุ ทเ่ี ตอื นครับ ผมไปก่อนนะครับทกุ คน” “เด๋ยี วกอ่ นครับคณุ เอโด้” เทพเรียกรัง้ ไว้พอดีกบั ที่สนขีม่ อเตอร์ไซค์ มำพอดีจึงขอให้สนขี่ไปเป็นเพอ่ื นด้วย “ดีเลยครับ ผมกำลังอยำกได้เพื่อนไปด้วยพอดี” เอโด้ยิม้ รับกับ ควำมมีนำ้ ใจของเหลำ่ คนงำน ก่อนที่สนจะข่ีนำแขกหน่มุ ออกไปโดยไมล่ มื พกปืนไปด้วย สว่ นเหล่ำคนงำนท่ีเหลือก็ช่วยกันทำงำนและต่ำงก็ถกเถียงกัน เร่ืองของแขกหนมุ่ เม่ือมีบำงคนไมเ่ ชื่อว่ำแขกหน่มุ หน้ำฝร่ังแต่พดู ไทยชัด จะเป็นแค่เพอ่ื นของหลำนสำวเจ้ำของรีสอร์ต ท่บี ้ำนพักของพ่อเลีย้ งหนุ่ม ภำยในห้องรับแขกกำลงั ตกอยู่ ในควำมเงียบ และแขกผู้มำเยือนก็มีสีหน้ำโกรธอย่ำงเห็นได้ชัด เมื่อ พ่อเลีย้ งหนุ่มมีข้อแม้ในกำรยืมเงินว่ำต้องเอำเงินที่กู้ไปครัง้ แรกมำคืน เสยี กอ่ น ถงึ จะให้ก้รู อบใหม่ได้ 70

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ตกลงตำมนีน้ ะครับเส่ีย” พ่อเลยี ้ งหน่มุ พดู ขึน้ เมื่อเส่ยี คเชนท์ไม่ พดู อะไรออกมำเลย “ฉนั ต้องกำรใช่เงินด่วนจริงๆ พ่อเลยี ้ ง ให้ก่อนไม่ได้หรือไง” เส่ยี ค เชนท์ยงั ต๊ืออย่ำงไม่ยอมแพ้ เพรำะยงั ไงก็ต้องเอำเงินจำกพ่อเลยี ้ งให้ได้ แม้ตอนนีต้ นจะพอมเี งินอยบู่ ้ำงแต่มนั ก็ไม่มำกพอจะเอำมำใช้หนีไ้ ด้ และ ถ้ำยงั ไมไ่ ด้เงินไปใช้หนี ้โรงงำนแปรไม้ต้องถกู เสยี่ กจิ จำยึดไปแน่ๆ “ไม่ได้หรอกครับเสย่ี ข้อตกลงกค็ อื ก็ข้อตกลง” “พอ่ เลยี ้ ง!” เสยี่ คเชนท์กดเสยี งต่ำลกึ อำรมณ์เดือดพลำ่ นแตก่ ็ทำ อะไรเจ้ำของบ้ำนไมไ่ ด้ เพรำะยงั ต้องตอ่ รองเอำเงนิ ไปจำ่ ยคืนให้เสยี่ กจิ จำ ที่ตนไปก้มู ำเมื่อสองเดือนก่อน ไม่เช่นนนั้ อกี ฝ่ำยจะบุกเข้ำมำยึดโรงงำน แปรไม้ของตน “ผมวำ่ แทนท่ีเสย่ี จะกลบั ไปเอำเงินมำจำ่ ยหนีก้ ้อนเก่ำให้ผมดีกว่ำ จะมำนั่งมองหน้ำผมอย่แู บบนีน้ ะครับ” เมธำพดู ช้ำชดั ทกุ ถ้อยคำ ย่ิงเป็น แรงกระต้นุ ให้อำรมณ์ของเสยี่ คเชนท์ร้อนรุ่มยิง่ กว่ำเดมิ เป็นร้อยเท่ำ “กค็ นไมม่ ีเงนิ จะไปสรรหำมำจำกทไ่ี หนกนั ละ่ พอ่ เลยี ้ ง” “แตผ่ มคิดว่ำเสยี่ มีทำงหำเงนิ ได้อยแู่ ล้วครับ เอำเป็นวำ่ เสยี่ กลบั ไป หำเงินมำคืนผมก่อนดีครัว สว่ นผมจะรอเอำเงินให้เสย่ี กู้” พดู จบก็ลกุ ขึน้ ยืน หนั ไปมองสบตำกับเพอ่ื นที่กล็ กุ ขึน้ ยืนไล่เลยี่ กัน ขณะที่เส่ยี คเชนท์ก็ มืดมนหนทำงจะหำเงินมำใช้หนีพ้ ่อเลยี ้ งหน่มุ แตจ่ ่ๆู ก็คิดขึน้ มำได้ว่ำจะ ทำอย่ำงไร จึงหนั ไปสงั่ ให้ลกู น้องกลบั 71

วรมั พร “กลวั โว้ย” เกริกพดู ขนึ ้ ลอยๆ แล้วเดินตำมหลงั ผ้เู ป็นนำยไปพร้อม กบั ลกู น้องอีกคนที่เดนิ ตำมมำ แต่ก่อนจะไปก็หนั มำมองฝ่ำยพอ่ เลยี ้ งด้วย แววตำลกุ โชนด้วยแรงโทสะ สกั วนั เขำจะหำทำงมำกระทบื ไอ้พอ่ เลยี ้ งกบั ไอ้ผ้กู องคนนีใ้ ห้ได้พอ่ เลยี ้ งหน่มุ และผ้กู องอนำคตไกลเดนิ ออกมำสง่ พวก เสยี่ คเชนท์กลบั จังหวะนนั้ เองกม็ รี ถกระบะสขี ำวขบั เข้ำมำจอด สองหน่มุ ทอ่ี ย่บู นบ้ำนหนั มองหน้ำกนั โดยไม่ได้นดั หมำย “ธุรกิจเงินกู้ของแกดีจริงๆ ว่ะ ดูสิ กลับไปรำย ก็มีอีกรำยมำ” ผู้ กองกติ ตพิ ลทำเสยี งล้อเลยี น “ฉันไม่ได้ทำเป็นธุรกิจโว้ยไอ้พล น่ีแกหำเร่ืองจับฉันเข้ำคุกโทษ ฐำนเป็นเจ้ำหนีโ้ หดหรือไง” แต่เขำไม่เคยใช้วิธีอย่ำงที่ออกข่ำวกันโครมๆ เพรำะหำกใครไม่มีจำ่ ยเขำก็ไม่ได้ไปเร่งรัด แตก่ บั เสยี่ คเชนท์ทไ่ี มย่ อมจำ่ ย เขำจำเป็นต้องเล่นบทโหดไปบ้ำง แต่ก็โชคดีที่เพือ่ นรักไม่จับเขำเข้ำคุก เพรำะมันรู้เต็มอกว่ำเขำปล่อยเงินกู้ แต่ระบบเงินกู้ของเขำไม่ได้เก็บ ดอกเบยี ้ โหดเหมือนรำยอ่ืนๆ แถมบำงรำย เขำไม่ได้เก็บดอกเบยี ้ เลยด้วย ซำ้ “ถ้ำแกโหดเมื่อไหร่ฉันจะจับแกเอง” ผู้กองหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง ก่อนท่ีสองหน่มุ จะมองไปท่ีคนเปิดประตูรถลงมำ และผ้กู องหนมุ่ ก็ขอตวั กลบั บ้ำนกอ่ นเมอ่ื เหน็ เพอ่ื นมีแขกมำหำอกี รำย “อำโรจน์” เมธำพึมพำเบำๆ แล้วโบกมือให้เพื่อนรัก ก่อนจะเดิน เข้ำไปจบั มือผ้เู ป็นอำทเ่ี ดนิ ขนึ ้ มำบนบ้ำน 72

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “สวสั ดีครับอำโรจน์” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ทกั ทำยด้วยสหี น้ำดีใจ เพรำะ ไม่ได้พบอำโรจน์มำสำมปีแล้วตงั้ แตอ่ ำศวิ ำของเขำวำงมือจำกงำน “อมื ...สวัสดีพ่อเลีย้ ง เป็นไงบ้ำงละ่ เรำ สบำยดีใช่ไหม” รุ่งโรจน์ ทักทำยหลำนชำยของสหำยเก่ำด้ วยสีหน้ ำอิดโรย เพรำะขับรถ ผลดั เปลี่ยนกบั หลำนสำวมำไกล และตอนนีห้ ลำนสำวก็บอกขอรออย่ใู น รถสกั พกั และหำกลงุ ยงั ไมล่ งมำจะขนึ ้ ไปตำมเอง “สบำยดีครับอำโรจน์” บอกกลำ่ วจบแล้วก็พำผ้อู ำวโุ สกว่ำเข้ำไป นง่ั พกั ในห้องนงั่ เลน่ ท่ีก็นำ่ เสยี ดำยทอี่ ำของเขำไม่ได้อยทู่ ่บี ้ำนด้วยตอนนี ้ “แล้วนี่ศิวำได้มำเยี่ยมเรำบ้ำงหรือเปล่ำล่ะ” รุ่งโรจน์เอ่ยถำมถึง สหำยเก่ำท่ีไม่ได้ติดตอ่ กนั นำนแล้ว เพรำะตนกท็ งั้ ยงุ่ และเครียดกับงำนท่ี ทำอย่จู นสขุ ภำพทรุดโทรม “มำวันนีเ้ ลยครับอำโรจน์ นี่ผมก็เสียดำยอยู่เหมือนกันท่ีอำศิวำ กลับไปก่อน เลยอำศิวำเลยไม่ได้เจออำโรจน์” พ่อเลีย้ งหนุ่มทำหน้ ำ เสยี ดำย “เอำนำ่ หลำนชำย ยงั ไงสกั วนั ก็ได้เจอหน้ำกนั แล้วนี่เมยี เรำลกู เรำ ไม่อยู่หรือไง บ้ำนช่องถึงได้เงียบเชียบ” ถำมแล้วก็มองหำบุคคลที่ว่ำ เพรำะหลำนชำยของสหำยคนนีก้ อ็ ำยอุ ำนำมจะสร้ำงครอบครัวได้แล้ว “ผมยังไม่ได้แต่งงำนครับอำโรจน์” คนถูกทักว่ำมีเมียมีลกู แล้ว ตอบกลบั พร้อมยิม้ กว้ำง อำทงั้ สองคนนีเ้หมือนกนั จริงๆ มำเห็นหน้ำเขำก็ ถำมถึงเมียของเขำ ทงั้ ที่เขำยงั ไม่มีเลย 73

วรมั พร “เอ้ำ! เรำยงั ไมแ่ ต่งงำนอกี รึ” คนเป็นอำทำหน้ำแปลกใจ “ยงั หรอกครับ ขอเวลำอกี สกั พกั ใหญ่ๆ” แต่ก็ไม่รู้ว่ำพอเวลำผ่ำน ไปพกั ใหญ่แล้ว เขำจะเจอเนือ้ ค่หู รือยงั “ศวิ ำไม่เร่งเรำแยเ่ ลยรึ” “ก็...คงเร่งมงั้ ครับ แต่ผมยงั ไม่เจอใครครับ เลยยงั ไม่ได้แต่งงำน” ตอบไปแล้วก็หันไปมองป้ำรินท่ีนำนำ้ และของว่ำงมำให้ ก่อนท่ีทงั้ สองจะ ได้รู้ว่ำคณุ รุ่งโรจน์ เพอ่ื นเกำ่ ของพอ่ เลยี ้ งศิวำไม่ได้ขบั รถมำคนเดียว และก็ พลอยโลง่ ใจเพรำะทกุ คนพำกนั เป็นห่วงควำมปลอดภัยของอกี ฝ่ำยท่ีต้อง ขบั รถไกลๆ “แล้วทำไมหลำนสำวคุณอำไม่เข้ ำมำในบ้ ำนด้ วยล่ะครับ ” พ่อเลีย้ งนุ่มเอ่ยถำมด้ วยควำมสงสัย ใจก็นึกอยำกจะเห็นหน้ ำอยู่ เหมือนกนั จะได้ทำควำมรู้จกั เป็นพเ่ี ป็นน้องกนั ไว้ “เด๋ียวกค็ งขึน้ มำ” ขำดคำของผ้อู ำวโุ สกว่ำ พ่อเลยี ้ งหนมุ่ ก็บอกให้ ป้ำรินไปบอกแหววให้ช่วยไปดูแลหลำนสำวของอำโรจน์ สว่ นเขำและอำ โรจน์ก็พูดคุยกันพร้อมทงั้ ถำมสำรทุกข์สุกดิบ แล้วผู้อำวุโสกว่ำจึงบอก เหตุผลท่ีเดินทำงมำท่ีนี่ ซ่ึงทำงพ่อเลยี ้ งหน่มุ ก็ยินดีและเต็มใจช่วยเหลือ อยำ่ งเต็มที่ “อำขอบใจมำกๆ ท่ีช่วยเหลอื อำ” รุ่งโรจน์เริ่มมีควำมหวงั ท่ีจะทำ ให้รีสอร์ตกลบั มำรุ่งได้อีกครัง้ เพรำะเงินช่วยเหลือจำกหลำนชำยของ 74

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ สหำยเก่ำท่ีตนก็บอกให้หลำนชำยทำสญั ญำเงนิ ก้ขู ึน้ มำแต่เมธำบอกว่ำ ไมต่ ้องทำ “ผมกข็ อบคณุ คณุ อำมำกครับทนี่ กึ ถงึ ผมคนแรก” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ สง่ ยิม้ ให้ผ้อู ำวโุ ส ที่ตอนนสี ้ หี น้ำท่ำนดมู ีควำมสขุ ขนึ ้ กวำ่ ตอนแรกทพี่ บกนั ทำ ให้เขำพลอยมีควำมสขุ ไปด้วย “แล้วหลำนชำยจะไม่ทำสญั ญำจริงๆ รึ อำว่ำหลำนควรทำ จะได้ เหมอื นคนอนื่ อำไม่อยำกใช้สทิ ธ์ิในฐำนะที่เป็นเพอื่ นกบั ศวิ ำแล้วมำทำตวั เหนือกว่ำคนก้รู ำยอน่ื ” ผ้อู ำวุโสบอกอย่ำงเกรงใจ เพรำะเงนิ ของพอ่ เลยี ้ ง หนมุ่ ให้มำกถึงห้ำแสนบำท ทงั้ ท่ตี นขอก้แู ค่สองแสนบำทเทำ่ นนั้ “อำโรจน์อย่ำคิดมำกเลยครับ” “ถ้ำอย่ำงนนั้ หำกหลำนชำยอยำกมีข้อเสนอหรือข้อแลกเปล่ยี น อะไรกบ็ อกอำได้เลย อำยนิ ดีรับทกุ ข้อเสนอ” “ครับอำโรจน์” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ตอบรับยิม้ ๆ และใจเขำกร็ ู้สึกเหมือน มอี ะไรมำสะกิดบอกว่ำเขำม.ี ..เขำม.ี ..เขำมีข้อแลกเปลยี่ น แตม่ นั คืออะไร เขำก็ยงั พดู ออกไม่ได้สกั ที ชัญญ่ำเปิ ดประตรู ถออกมำยืนมองรอบบ้ำน หลังจำกน่ังขับ รถเปล่ียนกบั ลงุ มำนำน ทำให้เธอนง่ั ยืดแข้งยืดขำอยใู่ นรถนำนพอสมควร จึงได้ เปิ ดประตูออกมำสูดอำกำศที่แม้ แดดจะแรงแต่ก็ไม่ได้ ร้ อนอบอ้ ำว บรรยำกำศที่นี่เงียบสงบน่ำอย่ไู ม่แพ้บ้ำนลงุ กับป้ำ แตว่ ่ำที่นี่จะเงียบมำก เป็นพเิ ศษ สองเท้ำเลก็ ๆ เดินไปเมียงมองข้ำงบ้ำน เห็นมีศำลำใกล้ลำธำร 75

วรัมพร ก็นึกอยำกไปน่ังพกั รอลงุ คุยธุระกับเจ้ ำของบ้ำน ท่ีเธอก็รู้แค่ว่ำที่นี่เป็น บ้ำนหลำนชำยของเพอื่ นเก่ำลงุ “ท่ำทำงนำ้ จะเย็น ไปเล่นดีกว่ำ” เธอพึมพำเบำๆ แล้วเร่งเดินไป ตำมทำงเดิน แต่พอจะถึงศำลำอยู่แล้วก็มีเสียงใครบำงคนดังมำจำก ด้ำนหลงั เสยี ก่อน “แกเป็นใคร มำทำอะไรท่ีบ้ำนพ่อเลยี ้ ง” พรรณนสำตวำดถำมไป ทันที เมื่อทันมำเห็นว่ำมีผู้หญิงมำบ้ำนพ่อเลีย้ งและท่ำทำงมันก็ไม่ใช่ แม่ม่ำยกรองทอง จังหวะนนั้ แหววก็เดินถือถำดนำ้ และขนมตำลท่ีป้ำริน ทำเสร็จใหมๆ่ ลงมำด้วย แต่เมื่อไมพ่ บหลำนสำวของคุณอำโรจน์เลยเดิน กลับขึน้ ไปถำมป้ำรินให้แน่ชัด ว่ำคุณอำโรจน์มำกับหลำนสำวจริงหรือ เปลำ่ “ฉันเหรอ” ชญั ญ่ำชีน้ ิว้ มำที่ตวั เอง พลำงทำตำใสซื่อ คิดอย่วู ่ำจะ บอกดไี หมวำ่ มำทำอะไร “ก็แกนะสิ นงั โง่!” พรรณนสำตอบเสยี งสะบัด แล้วก็มองสำรวจอกี ฝ่ำยตงั้ แต่ศีรษะจรดปลำยเท้ำ กอ่ นจะเหยยี ดปำกออกอยำ่ งดแู คลน “ทำไมฉันต้องตอบคุณด้วยคะ” ชัญญ่ำทำหน้ำไม่พอใจใส่สำว สวยทเ่ี ธอก็ไมร่ ู้เหมือนกนั ว่ำเป็นใคร ท่ีอย่ๆู ก็โผลพ่ รวดมำหำเรื่องทงั้ ท่เี ธอ เพงิ่ จะมำถงึ “แกต้องตอบฉนั ว่ำมำทำอะไรทนี่ ี่” 76

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “มำทำงำนมงั้ คะ” ชัญญ่ำตอบสง่ ๆ เพรำะอยำกให้สำวสวยคนนี ้ ไปให้พ้นๆ เสยี ที “ทำงำนอะไร!” “เอ้ำ! ก็ทำงำนไงคุณ ไม่เข้ำใจเหรอคะ หรือว่ำตัง้ แต่เกิดมำจำก ท้องพอ่ ท้องแม่ไมเ่ คยทำงำน เลยรู้ไม่จกั คำวำ่ ทำงำน” ชญั ญ่ำทำหน้ำเซ็ง ใส่ “ตอบแบบนีแ้ กหำเร่ืองฉันนี่ แกไมร่ ู้หรือไงวำ่ ฉนั เป็นใคร ถงึ คดิ จะ มำหำเรื่องฉัน” พรรณนสำยกมือกอดอกพร้ อมกับทำหน้ำเชิดๆ แล้วเบ้ ปำกใสอ่ ีกฝ่ำย ที่คงจะเป็นลกู คนงำนไม่ได้เรียนหนงั สอื แนๆ่ ถงึ ไม่รู้ว่ำเธอ เป็นใคร “แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่ำคณุ เป็นใคร ในเม่อื ตวั คุณยงั ไมร่ ู้ตวั เองเลย ว่ำเป็นใคร” ชญั ญ่ำบอกเสยี งกวนๆ เพรำะเธอไม่ชอบใจกบั ทำ่ ทำงของแม่ สำวสวยคนนีท้ ่ีคงจะเป็นลกู คนรวยชวั ร์ “แกไปมดุ หวั อยทู่ ่ีไหนถงึ ไมร่ ู้วำ่ ฉนั เป็นใครห๊ะ!” “นี่คณุ ! ถ้ำคุณอยำกให้ฉนั รู้ว่ำคณุ เป็นใคร ครำวหลงั ก็เขียนป้ำย ห้อยคอไว้นะคะ ฉันจะได้รู้ว่ำคณุ เป็นใคร” ชญั ญ่ำทำหน้ำเบื่อโลก เพรำะ ไม่คดิ ว่ำจะมำเจอคนประเภทนี ้ “แก!” พรรณนสำตวำดอย่ำงโมโห 77

วรมั พร “อกี อย่ำงนะคุณ กรุณำติดป้ำยชื่อพ่อแม่ไว้ด้วยนะคะ ฉนั จะได้รู้ ว่ำคณุ เป็นลูกใคร” พดู จบก็หันหลงั จะเดินหนี แต่อีกฝ่ำยกลบั ยื่นมือมำ กระชำกไหลใ่ ห้หนั กลบั ไป ชญั ญ่ำพยำยำมระงับอำรมณ์โกรธของตวั เองไว้ สองมือก็กำแน่น แนบกบั ลำตวั เพรำะไม่อยำ่ งงนั้ เธอคงจะต่อยเข้ำทห่ี น้ำสวยๆ ของอกี ฝ่ำย แน่ “แกเจอดีแน่ นังบ้ำ! แล้วก็จำเอำไว้ว่ำฉันเป็นลูกสำวของผู้ว่ำฯ จงั หวดั นี ้ส่วนแก รีบไปเก็บข้ำวของออกไปจำกจงั หวดั นีไ้ ด้เลย ฉนั จะให้ คนของพอ่ มำไลแ่ กออกไป” พรรณนสำยกอำนำจของพอ่ มำขม่ ขู่ “โห! มีพอ่ เป็นถึงผ้วู ่ำฯ เชียวเหรอ” ชญั ญ่ำตำโต แม้จะตกใจแต่ก็ ไม่กลวั หำกจะต้องไปจำกที่นี่ เพรำะถ้ำหำกแม่สำวคนนีจ้ ะให้คนของพ่อ มำไล่ เธอกจ็ ะไปหำพรรคพวกมำประท้วงให้ดู “ใช่! รู้แล้วก็ขอโทษฉนั เด๋ียวนี ้แล้วแกก็ออกไปจำกบ้ำนพอ่ เลยี ้ ง ซะ จำเอำไว้ว่ำเจ้ำของบ้ำนนีเ้ ป็นของฉันคนเดียว คนอ่ืนไม่มีสิทธ์ิ “ พรรณนสำวำงมำดเหนือกว่ำ ขณะท่ีชัญญ่ำก็มองด้วยหำงตำแล้วเดิน ออกไปโดยไม่สนใจเสยี งร้องเรียกของอกี ฝ่ำย เพรำะเธอไมผ่ ิด เร่ืองอะไร จะต้องไปขอโทษ! 78

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ ตอนท่ี 5 “ป้ำริน! เสยี งใครมำเอะอะน่ะ” แหววถำมขนึ ้ เมอื่ ได้ยินเสยี งแว่วๆ เข้ำมำในห้องครัว “เสยี งหลำนสำวอำโรจน์ละ่ มงั้ แกรีบๆ ลงไปดเู ร็ว” ขำดคำของป้ำ ริน แหววก็รีบลงจำกไปแล้วมองไปยังต้นเสียง เธอก็เห็นลูกสำวผู้ว่ำฯ กำลงั เดนิ ตำมผ้หู ญิงอกี คน ที่คงจะเป็นหลำนคณุ อำโรจน์ ครัน้ พอมองหำ รถของลกู สำวผ้วู ำ่ ฯ ก็ไมม่ ีจอดอยู่ 'ใหค้ นมาสง่ แลว้ จะคิดจะให้พอ่ เลีย้ งขบั รถไปส่งบ้านชวั ร์ๆ' แหวว พมึ พำในใจก่อนจะว่ิงมำหยดุ อยขู่ ้ำงๆ สำวสวยทแี่ ต่งตวั ด้วยเสอื ้ ยดื พิมพ์ ลำยและกำงเกงยีนสเี ข้ม “แกหลกี ไปเด๋ยี วนนี ้ งั ขขี ้ ้ำ!” พรรณนสำตวำดไลค่ นมำขวำง “แหววไมห่ ลกี ค่ะคณุ แนนน่ี” แหววปฏิเสธเสยี งดงั ฟังชดั “แกอยำกโดนตบแทนมันหรือไง” พรรณนสำง้ำงมือขึน้ สูง นึก เกลยี ดบรรดำสำวใช้ในบ้ำนพอ่ เลยี ้ งมำกกวำ่ เดิมเป็นร้อยเท่ำ 79

วรมั พร “คณุ แนนน่ีห้ำมทำอะไรแขกคนสำคัญของพ่อเลยี ้ งนะคะ” แหวว ยกเหตุผลมำอ้ำง สว่ นคนถกู พดู ถึงก็มองคนทงั้ สองสลบั กนั ไปมำ แต่ก็นึก ขอบคุณผู้หญิงช่ือแหววคนนีเ้ หมือนกันท่ีเข้ำมำขัดขวำง ไม่ให้ควำม อดทนของเธอระเบดิ ออกมำ เพรำะเสยี งแหลมปรี๊ดของลกู สำวผ้วู ่ำฯ ท่ีไม่ รู้จะตำมด่ำว่ำเธอไปถึงไหน อีกอย่ำงเธอก็ไม่คิดจะมำเป็นแฟนพ่อลง พอ่ เลยี ้ งอะไรนน่ั สกั หนอ่ ย ทำไมจะต้องมำขดั ขวำง “สำคญั งนั้ เหรอ” ยงิ่ ฟังพรรณนสำก็ยงิ่ ไม่พอใจ เพรำะเธอไม่คดิ จะ ยอมให้ใครมำสำคญั กบั ที่นไี่ ปมำกกว่ำเธอ “ใชค่ ่ะคณุ แนนน่ี” ขำดคำของแหวว คนในบ้ำนกเ็ ดนิ มำถงึ พอดี “พอ่ เลยี ้ ง แม่น่ีสำคญั กบั พอ่ เลยี ้ งตรงไหน” พรรณนสำเปิดฉำกใส่ ทันที ก่อนจะเดินเข้ำไปสอดมือคล้ องแขนใหญ่ ท่ีตอนนีพ้ ่อเลีย้ งหนุ่ม กำลงั ตกอย่ใู นภำวะแทบหยดุ หำยใจ ที่ก็ไม่ต่ำงจำกชัญญ่ำเช่นกนั สอง หน่มุ สำวที่จำกกนั ไปนำนร่วมสป่ี ีมองสบตำกนั และกันนิ่งนำน ทำให้คนที่ เหลอื มองสองหน่มุ สำวสลบั กนั ไปมำ “พอ่ เลยี ้ งครับ” ศรขำนเรียกเป็นคนแรก พร้อมกับสงั เกตท่ำทีของ พอ่ เลยี ้ งกบั หลำนสำวคณุ อำโรจน์ไปด้วย “หมวย” รุ่งโรจน์เอ่ยเรียกหลำนสำว ด้วยควำมสงสัยว่ำทำไม หลำนชำยกบั หลำนสำวถึงได้มองตำกนั ไมก่ ะพริบแบบนี ้ 80

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “พอ่ เลยี ้ ง” พรรณนสำทงั้ ร้องเรียกทงั้ เขยำ่ แขนไปด้วยเพอื่ เรียกสติ ของพอ่ เลยี ้ งหน่มุ ท่ีไม่รู้จะจ้องนงั น่นั ทำไมนกั หนำ สวยก็ไม่ได้ สวยอะไร มำก เสอื ้ ผ้ำกด็ รู ำคำถกู ไม่เหน็ จะมีอะไรให้น่ำมองนำนขนำดนนั้ เมธำไมไ่ ด้สนใจเสยี งขำนเรียกจำกคนรอบกำย เพรำะเขำยงั อยใู่ น อำกำรดีใจ ตกใจ และแปลกใจ มันปนเปกันไปหมด เม่ือจ่ๆู เขำก็ได้พบ คนที่หำยไป ในเขตบ้ำนของตัวเอง เมธำยื่นมือไปกอบกุมมือบำงเอำไว้ แล้วขยบั เข้ำไปใกล้ๆ เธอ ทงั้ ท่ีมอี กี คนคอยเกำะแขนอยู่ ชญั ญ่ำเพงิ่ จะรู้สกึ ตวั ก็ตอนท่ีไอร้อนจำกมือของพชี่ ำยข้ำงบ้ำนแผ่ กระจำยไปทวั่ มอื ของเธอ ก่อนท่ีเธอจะดงึ ออกแต่มหี รือท่ีพ่อเลยี ้ งหน่มุ จะ ยอมปลอ่ ย “ปละ...ปลอ่ ยนะ” ชญั ญ่ำร้องห้ำมเสยี งตะกกุ ตะกกั ใจก็ เต้นไม่เป็นส่ำ เพรำะใครจะคดิ ว่ำกำรมำเป็นเพอ่ื นลงุ ในครัง้ นีจ้ ะทำให้เธอ ได้พบกบั คนที่แอบรัก ทงั้ ๆ ทไี่ ม่ควรไปรัก เพรำะเธอไม่ใชส่ เปกเขำ “ไม่ปล่อย” เมธำปฏิเสธเสียงนุ่ม พลำงบีบมือบำงเบำๆ โดยมี รุ่งโรจน์ ปำ้ ริน ศร อ้อย แหววและพรรณนสำ เฝำ้ มองทกุ กำรกระทำนนั้ อยู่ ตำไม่กะพริบ ทุกคนล้วนสงสยั มีเพยี งพรรณนสำที่เพ่ิมควำมเกลียดชัง ผ้หู ญิงท่ีพ่อเลยี ้ งหนุ่มจับมือเข้ำไปด้วย เธออยำกจะรู้นักว่ำผู้หญิงคนนี ้ เป็นใคร “ปล่อยส”ิ ชญั ญ่ำหนั มองรอบๆ ตวั ก็มสี ำยตำหลำยคคู่ อยมองอยู่ ทำให้สองแก้มของเธอแดงระเรื่อ พยำยำมจะดึงมือออกให้ได้ แตม่ อื ของพี่ 81

วรัมพร เมธำกเ็ หนียวหนบึ รำวกับกำวตรำช้ำง แล้วนเี่ ธอจะทำอย่ำงไรดลี ่ะ ถึงจะ ไปให้พ้นๆ คนเหลำ่ นีท้ จี่ ้องมองเธอตำไมก่ ะพริบ 'อายนี่นะ' เธอพึมพำในใจ พร้อมกับถลึงตำเขียวใส่เจ้ำของมือ เหนียว แต่เจ้ำของมือกลับทำหน้ำไม่รู้ไม่ชี ้ซำ้ ยังยิม้ ให้อีก ว่ำแต่จะยิม้ ทำไมนกั หนำ กแ็ คค่ นเคยรู้จกั มำพบกนั กแ็ คน่ นั้ เอง “ปลอ่ ยนะ” เมือ่ ดึงมือออกไมส่ ำเร็จ เธอจึงร้องเสยี งสง่ั เขียว “พี่ไม่ปล่อยให้หมวยหนีพไ่ี ปไหนอกี แล้ว ไม่รู้หรือไงว่ำพ่คี ิดถึงเรำ แค่ไหน ตงั้ แต่เรำจำกกนั ” คำตอบของพอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ทำเอำหลำยคนถึงกบั ชอ็ ก แต่กบั ศร หวั หน้ำคนงำนถึงกับยิม้ แก้มปริ ท่ีแท้เหตผุ ลที่พ่อเลยี ้ งไม่ ชอบคณุ พรรณนสำกบั คณุ กรองทอง กเ็ พรำะมสี ำวในดวงใจอยแู่ ล้วนเ่ี อง 'ถึงกบั แทนตวั เองวา่ พี่ แถมยงั คิดถึงด้วย สงสยั จะสนิทชิดเชื้อกนั มากแน่ๆ นีม่ นั ข่าวดีแบบดีสุดยอดในรอบหลายปี ของพ่อเลีย้ งศิวาเลย คราวนี'้ ศรคิดในใจแล้วกย็ ิม้ ออกมำทำงสหี น้ำ และเรื่องนีเ้ ขำต้องรีบโทร ไปรำยงำนพอ่ เลยี ้ งศิวำแบบดว่ นจี๋ ขอแคร่ อจงั หวะปลกี ตวั ออกไปซะก่อน “พูดอะไรเน่ีย” ชัญญ่ำต่อว่ำต่อขำนพี่ชำยข้ำงบ้ำนด้วยใบหน้ำ แดงระเรื่อ พำนทำให้คนอ่ืนๆ พำกันอมยิม้ มีเพียงพรรณนสำท่ีไม่ยิม้ คง เพรำะแบบนีน้ ่ีสินะพอ่ เลยี ้ งถึงไม่ค่อยสนใจเธอ ยิ่งคิดยิ่งเห็นภำพควำม สนิทสนม ก็ยิ่งทำให้โกรธ เธอจึงเดินกระทืบเท้ำขึน้ ไปรอพอ่ เลยี ้ งบนห้อง แล้วก็อย่ำหวงั ว่ำจะได้มีควำมสขุ กบั นงั ผ้หู ญิงนี ้ คล้อยหลงั ของพรรณนสำไปแล้ว ทกุ คนก็หนั มำมองสองหนมุ่ สำว ต่อ และก็เพิ่งจะนึกขึน้ ได้ว่ำควรจะปล่อยให้ คนทัง้ คู่ท่ีอำจจะเคยมี 82

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ ควำมหลังกันมำก่อนได้อยู่กันตำมลำพัง คิดได้ดังนัน้ ก็พำกันแยกตัว ออกไป “คุณปล่อยมือฉันได้แล้ว มำจับอย่ไู ด้ น่ำรำคำญ” ชัญญ่ำบอก ฉนุ ๆ เพอ่ื กลบเกลอื่ นอำกำรท่ีเป็นอยจู่ นหน้ำแดงระเรื่อไม่เลกิ “ทำไมต้องพดู กับพีแ่ บบนีด้ ้วย” พอ่ เลยี ้ งเอ่ยตดั พ้อและเขำก็รู้สกึ น้อยใจด้วย “ก็แล้วคณุ จะให้ฉนั พดู แบบไหนละ่ คะ” ชญั ญ่ำถำมกลบั โดยไม่คดิ จะมองหน้ำอกี คน พลำงกำมอื ที่ถกู ปลอ่ ยให้เป็นอสิ ระแน่น เพรำะเธอรู้สกึ ได้วำ่ มนั สนั่ แตส่ นั่ เพรำะสำเหตอุ ะไร เธอกต็ อบไม่ได้เหมอื นกนั “หมวย พไ่ี ม่ชอบให้หมวยพดู แบบนีก้ ับพ่นี ะ” เมธำปรำมเสยี งดๆุ หำกยงั เป็นเด็กเหมอื นแตก่ ่อนละ่ ก็ เขำจบั หวดก้นแน่ “แบบไหนล่ะคะ” เพรำะไม่อยำกตกอยู่ในสภำพคนชำ้ ใจ ท่ีกว่ำ เธอจะทำให้มันจำงลงกท็ รมำนน่ำดู เธอจึงไม่อยำกจะเข้ำไปย่งุ เก่ียวกบั เขำอกี “ถ้ำหมวยยงั ไม่หยุดพดู แบบนี ้พ่ีจะลงโทษหมวยแล้วนะ” เมธำขู่ อย่ำงออ่ นใจกับท่ำทีห่ำงเหินของหญิงสำว ที่เขำรู้จักมำตัง้ แต่เด็กๆ แต่ ตอนนีค้ วำมรู้สึกของเขำมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว จำกเอน็ ดู...กลำยเป็น ควำมรู้สกึ แบบหน่มุ สำว แต่พอจะบอกให้เธอรับรู้ ก็ดนั หนหี ำยไปซะก่อน แต่จะไปโทษใครได้ละ่ นอกจำกโทษตวั เองทรี่ ู้สกึ ช้ำไป 83

วรมั พร “คณุ จะลงโทษอะไรฉันคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสกั หน่อย แล้วนี่ คณุ จะมำยืนอย่ตู รงนีท้ ำไม ผ้หู ญิงคนนนั้ ไปตงั้ นำนแล้วนะคะ” ชญั ญ่ำรีบ หำเหตุผลมำกล่ำวอ้ำง ให้ตัวเองอยู่ห่ำงๆ เขำเพ่ือควำมปลอดภัยของ หวั ใจ “หมวย” เมธำกดเสียงต่ำลกึ สันกรำมบนหน้ำนูนขึน้ จนเด่นชัด พลำงย่ืนมือออกไปจบั สองแขนเรียวเอำไว้ แล้วดนั เธอเข้ำมำอย่ใู นอ้อม กอด “ปลอ่ ยฉนั นะ” ชญั ญ่ำตะเบง็ เสยี งสง่ั ด้วยหน้ำตำตื่นตระหนก “พไ่ี มป่ ลอ่ ย” สนิ ้ เสียง ปำกหยกั ร้อนก็ทำบลงบนปำกอมิ่ สวยทนั ที ชญั ญ่ำตวั แขง็ ทอื่ รำวกบั ถกู สำป เลยทำให้เธอไม่มที ่ำทขี ดั ขนื เมธำจึงจบู ดื่มด่ำกับปำกอ่มิ สวยจำกทงั้ อำรมณ์คิดถึงและอำรมณ์โกรธท่ีเธอพดู จำ เหินห่ำงกบั เขำ จุมพิตหวำมไหวดำเนินต่อไปเรื่อยจนคนถกู ปลำ้ จูบแทบ หมดอำกำศหำยใจ แต่ในวินำทีถัดมำ เธอก็มีโอกำสได้สดู เอำอำกำศเข้ำ ไปหล่อเลีย้ งร่ำงกำย เม่ือปำกหยักร้อนค่อยๆ ถอยห่ำง เมธำยอมรับว่ำ เสยี ดำยรสหวำนไม่น้อย แต่ก็ต้องตดั ใจถอนจบู ออก “ทำบ้ำอะไรเน่ีย!” ชัญญ่ำเงือ้ มือขึน้ สูงหวังจะตบส่ังสอนคนที่ บงั อำจมำจบู เธอ “ถ้ำหมวยตบ พี่จะจบู ” เมธำทำหน้ำทะเล้นใส่ พลำงกระชับอ้อม กอดให้แน่นขึน้ จนแทบจะหลอมรวมเป็นหน่ึงเดียวกัน ทำเอำบรรดำคน แอบดยู ิม้ ล้นุ ไปตำมๆ กนั 84

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “ก็ลองจูบอีกสิ หมวยจะทำให้พี่เป็นหมนั เลย” คนตัวเล็กกว่ำเชิด หน้ำขนึ ้ อย่ำงไม่เกรงกลวั “จะทำขนำดนนั้ เลยเหรอ” ถำมไปแล้วก็คอยระวงั เข่ำของเธอไป ด้วย เพรำะยงั ไม่อยำกเป็นหมนั ตอนนี ้ด้วยกลวั ว่ำจะไม่มีทำยำทมำสำน ต่อกิจกำรไร่กำแฟ “ก็ไม่เคยพูดเลน่ ” เธอพยำยำมดนั ร่ำงกำยำออกไป และก็เพงิ่ จะ ได้เหน็ ว่ำพเี่ มธำผวิ คลำ้ ลงไปมำกทีเดียว “พร่ี ู้ แต่หมวยอยำ่ ทำพเ่ี ลยนะ” เมธำทำเสยี งออดอ้อน เรียกให้คน ในอ้อมกอดเบ้ปำกออกเลก็ น้อย เพรำะฟังแล้วมนั จกั จชี ้ อบกล “ปลอ่ ยได้แล้ว” เพรำะไมอ่ ยำกจะต่อปำกต่อคำด้วยเธอจึงเอ่ยสงั่ เสยี งเขียว พลำงใช้มือทบุ อกแกร่งไปด้วยเพอื่ ให้เขำปลอ่ ยเร็วๆ “พเ่ี จบ็ นะหมวย” เขำแสร้งตสี หี น้ำเจ็บปวด “อย่ำมำสำออย ปลอ่ ย!” ครำวนีน้ ำ้ เสยี งเธอห้วนจดั “ถ้ำจะให้พป่ี ลอ่ ย หมวยกจ็ บู พก่ี ่อนสิ” คนเจ้ำเลห่ ์บอกข้อตอ่ รอง “อยำกเป็นหมนั นกั ใชไ่ หม” ทำ่ ทำงของเธอไม่ได้ล้อเลน่ เพรำะเธอ จะหำจงั หวะอดั เข่ำใสเ่ ขำให้จบุ เจ็บหน้ำเขยี วไปสำมสวี่ นั เลย “หมวยใจร้ำยขึน้ เยอะเลยนะ” แม้จะบอกวำ่ เธอใจร้ำยแต่เขำก็ยงั ไม่คลำยอ้อมกอด เพรำะอยำกได้จบู หวำนๆ จำกเธอสกั ครัง้ 85

วรมั พร “ทงั้ โหดทงั้ ร้ำยเลยแหละ จะลองดสู กั ครัง้ ไหมละ่ ” ชัญญ่ำกดยิม้ มมุ ปำก ทำทีไม่กลวั คนตัวใหญ่ทัง้ ที่ใจเธอก็แอบหวัน่ กลัวอย่เู หมือนกัน แตเ่ ธอไม่ได้กลวั วำ่ พเี่ มธำจะทำร้ำย แตก่ ลวั จะโดนเขำจบู เอำมำกกวำ่ “โอเค พจ่ี ะปลอ่ ยหมวย แต่เรำไปนัง่ คยุ กันทศ่ี ำลำได้ไหม พม่ี ีเรื่อง อยำกถำมหมวยเยอะเลย” พ่อเลยี ้ งหน่มุ ยน่ื ข้อต่อรองอกี ครัง้ เพรำะดทู ่ำ ข้อแรกเขำคงไม่มหี วงั แล้ว “ไม่อยำกคยุ ” เพรำะเธออยำกไปห่ำงๆ เลยไม่อยำกจะอยกู่ ันสอง ต่อสองอีกแล้ว ใจก็อดค่อนขอดผ้เู ป็นลงุ ไม่ได้ที่ไม่ลงมำตำมเลย ซำ้ ยัง ปลอ่ ยให้เธออยตู่ ำมลำพงั อกี “หมวย” เขำทำเสยี งดอุ กี ครัง้ “ก็คนมันไม่มีอะไรจะคุย แล้วพะ...เอ่อ...แล้วคุณจะให้ฉันอย่คู ุย อะไรด้วยล่ะคะ” เธอยัง้ ไม่พดู คำว่ำพ่ีได้ทัน แต่แม้จะทันแต่เธอก็ได้รับ สำยตำดดุ นั ท่มี องปรำม “พี่จะจบู อีก แล้วครำวนีจ้ ะจูบให้ขำดใจไปเลย ถ้ำหมวยยงั จะพดู ฉันกับพ่ีอีก แล้วพ่ีก็ไม่กลัวหรอกว่ำหมวยจะทำให้พี่เป็นหมัน เพรำะ ผ้หู ญิงตวั แค่นีพ้ เ่ี อำอย่”ู เมธำบอกเสยี งดไุ มแ่ พ้สหี น้ำ “คยุ ก็ได้” ชญั ญ่ำรับปำกอย่ำงไม่มีข้อแม้ ก่อนท่ีเธอจะถูกจับมือ พำไปนั่งท่ีศำลำ แม้ตอนแรกอยำกจะนัง่ แทบขำดใจ แต่พอต้องมำนงั่ อยู่ กบั พช่ี ำยข้ำงบ้ำนคนนกี ้ ็ทำให้เธอรู้สกึ ไมอ่ ยำกนง่ั เลย 86

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ คนในศำลำนง่ั เงียบไปนำนพอสมควร สว่ นคนทแ่ี อบดกู พ็ ำกนั โดน เคำะกลำงศีรษะจำกมือของปำ้ รินที่มำเหน็ เข้ำพอดี หลงั จำกตนไปอย่คู ยุ กบั เพอ่ื นรักของพอ่ เลยี ้ งศิวำมำ “ป้ำรินมำเคำะหัวผมทำไมเน่ีย เจ็บนะป้ำ” ศรโอดครวญเป็นคน แรก พลำงมือลบู หวั ป้อยๆ “ก็แล้วพำกันมำมุงดูพ่อเลีย้ งทำไม อ้อยก็เป็นไปกับเขำ” ท้ำย ประโยคป้ำรินหนั มำต่อว่ำอ้อย ท่ีไม่ค่อยชอบย่งุ ว่นุ วำยกบั เรื่องเจ้ำนำย แตพ่ อมำครำวนีก้ ด็ นั มำแอบดดู ้วยอกี คน “ก็คนมันอยำกรู้น่ะป้ำ” สิน้ คำของอ้อย ป้ำรินก็สง่ั ให้ทุกคนแยก ย้ำยกนั ไปทำงำนได้ ศรจงึ รีบเดนิ ออกมำทนั ที แล้วกโ็ ทรรำยงำนพอ่ เลยี ้ งศิ วำเร่ืองทจ่ี ะได้หลำนสะใภ้ แต่ทำงนนั้ ตดิ ไปทำบญุ เลยสงั่ ให้จบั ตำดเู อำไว้ แล้วจะรีบกลับมำดูหน้ำหลำนสะใภ้ ทำงด้ำนอ้อยกับแหววก็ทำหน้ำ เสยี ดำยทไ่ี ม่ได้แอบดเู จ้ำนำยอกี เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! เสียงปื นดงั ติดต่อกันตำมหลังสองหนุ่มท่ขี ่มี อเตอร์ไซค์ผ่ำน ไปได้แค่วนิ ำที ทำเอำสองหนมุ่ ขบั รถเป๋ ซ้ำยเป๋ ขวำหลบกระสนุ กันแทบไม่ ทนั เพรำะท่ีตรงนีย้ งั ไม่ใช่เขตของพนื ้ ท่ีของพวกทำตัวเป็นนกั เลงไม่เกรง กฎหมำย เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! 87

วรัมพร เสยี งปืนยงั ต่อมำอีกสองนัดพร้อมๆ กับกำรปรำกฏตัวของผ้เู ป็น เจ้ ำของอำวุธปลิดชีพ ท่ีผู้คนจำนวนมำกมักมีไว้ป้องกันตัวจำกภัย อนั ตรำยท่ีอำจจะเกิดขึน้ แบบไม่รู้ตัว เช่นที่สองหน่มุ กำลงั ถกู ชำยฉกรรจ์ สำมคนวง่ิ ไลย่ งิ ไมห่ ยดุ “เร็วครับ คณุ เอโด้” สนร้องเรียกชำยหน่มุ ทีข่ ับรถมำตำมหลงั เสยี ง ดงั “สน มีปืนหรือเปลำ่ ” เม่ือขับรถมำเทียบกันแล้วเอโด้ก็ถำมหำปืน พอได้มำก็ยง่ิ สวนกลบั ไปบ้ำง ทำเอำพวกมนั วงิ่ หนีวถิ ีกระสนุ กนั ไปคนละ ทศิ ละทำง “เฮ้ ย! ไอ้คนท่ียิงปืนมำเป็นใครวะ กล้ำดียังไงมำยิงปืนใส่กู” บรรจบ คนเฝ้ำท่ีดินของเสีย่ กิจจำสบถออกมำ ก่อนจะยื่นหน้ำออกจำก ต้นไม้ เพอ่ื มองคนข่ีมอเตอร์ไซค์ที่หำ่ งออกไปเรื่อยๆ อยำ่ งใคร่รู้ เพรำะคน ในรีสอร์ตไมเ่ คยมใี ครกล้ำถงึ กบั มำยงิ ปืนใสพ่ วกเขำ “น่ำจะเป็นนกั ท่องเทยี่ วที่รีสอร์ตของไอ้แก่นนั่ แน่ๆ พ่ี” ไอ้ไม้ สมนุ ของบรรจบโพลง่ ตอบออกไป แล้วกโ็ ผลห่ น้ำออกไปดพู วกมนั บ้ำง ตำมมำ ด้วยไอ้เทดิ ท่ีอย่ใู นสภำพมนึ เมำกโ็ ผลอ่ อกมำดูพร้อมเสยี งอ้อแอ้ “หุบปำกเลยไอ้เทิด ไอ้เวรกินเหล้ำแต่หวั วันเลยนะมึง ถ้ำเส่ยี มำ เจอ มึงโดนแน่” พูดจบก็เดินมำตบกะโหลกไปทีแล้วสงั่ ให้กลบั ไปท่ีพกั ที่ สร้ำงเป็นบ้ำนไม้หลงั เล็กๆ เอำไว้ ใจกย็ ังนกึ แค้นไอ้สองตวั นนั่ ไม่หำย แต่ สกั วนั จะต้องเจอหน้ำมันจงั ๆ ขณะเดียวกัน สองหนมุ่ ที่ข่ีมอเตอร์ไซค์เพ่ือ 88

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ กลับไปยังท่ีพักก็หยุดรถใกล้ๆ กับลำห้วยที่ติดต่อกลบั รีสอร์ต พลำง สำรวจร่ำงกำยวำ่ โดนยิงตรงไหนแล้วไมร่ ู้ตวั หรือเปลำ่ “สน นำยโดนยิงน่ี เป็นอะไรมำกหรือเปลำ่ ” หลงั จำกสำรวจตวั เอง แล้วไม่มบี ำดแผลอะไร เอโด้จงึ หนั ไปมองทำงสนทีแ่ ขนเสอื ้ มเี ลอื ดออก “แค่ถำกๆ ครับ คณุ เอโด้” สนบอกอย่ำงไม่ยห่ี ระ “ว่ำแต่คนพวกนัน้ เป็นเจ้ำของท่ีฝ่ังนัน้ เหรอ” เมื่ออีกฝ่ ำยไม่เป็น อะไรมำกจงึ วกเข้ำมำถำมถงึ พวกท่ีไลย่ งิ “เป็นแคล่ กู น้องของเส่ียกจิ จำเท่ำนนั้ ล่ะครับ แตผ่ มวำ่ พวกมันหวง อย่ำงกับเป็นเจ้ำของที่ซะเอง” สหี น้ำสนยงั คงเต็มไปด้วยคำถำม เพรำะ ตนทำงำนท่ีน่ีมำสองปีแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่ำเส่ยี กจิ จำจะหวงที่หวงทำง ทำไมนกั หนำ แค่เดนิ ไปเฉยี ดพวกมนั กช็ กั ปืนออกมำยิงแล้ว “เส่ยี กิจจำเป็นใครกนั ” เอโด้ซกั ถำมอย่ำงใคร่รู้ เพรำะไหนๆ เขำก็ ต้องทำงำนอย่ทู ่นี แี่ ล้ว ควรได้รู้บ้ำงว่ำใครเป็นใคร และมีอิทธิพลมำกน้อย แค่ไหน “คนแถวนีร้ ู้กันดีว่ำเส่ียกิจจำเป็นเสย่ี เงินก้คู รับ แถมยังปล่อยให้ บำงคนก้เู ป็นล้ำนเลยนะครับ” เพรำะได้ฟังคนเลำ่ ตอ่ ๆ กนั มำ และคนทมี่ ำ ยืมเงินเป็นล้ำนนน่ั ก็ไม่ใช่ใครท่ีไหน แต่เป็น สส. คนดงั ของอำเภอนีน้ น่ั เอง “เป็นล้ำนเหรอ” เอโด้พมึ พำพอให้อีกฝ่ำยได้ยนิ แล้วก็นกึ สงสยั ว่ำ เสย่ี กจิ จำคนนที ้ ำงำนอะไรกนั แน่ นอกจำกปลอ่ ยเงนิ กู้ 89

วรัมพร “ใช่ครับ แต่ผมก็ไม่รู้แน่ชดั หรอกครับ พอดีฟังคนอืน่ เล่ำต่อๆ กัน มำ แล้วคนทีน่ ีก่ ไ็ ม่รู้หรอกว่ำจริงๆ แล้วเสย่ี กิจจำมีธุรกจิ อะไรบ้ำง” สนไหว ไหล่น้อยๆ เพรำะเขำไม่ได้อยำกรู้ลกึ อะไรขนำดนนั้ แต่ก็พอจะเล่ำให้แขก หน่มุ คนนีฟ้ ังได้ตำมที่รู้มำ “ก็คงจะมที รัพย์สมบตั ติ กทอดมำจำกพอ่ แม่ละ่ มงั้ ” หำกแต่ใจของ เขำกำลงั คิดว่ำเสยี่ กจิ จำอำจจะทำธรุ กิจผดิ กกฎหมำยก็เป็นได้ แต่จะทำ จริงหรือเปลำ่ เขำคดิ ว่ำจะลองไปถำมชญั ญ่ำดู เผ่ือจะรู้อะไรมำกกวำ่ คำ บอกเลำ่ ทเ่ี ลำ่ ตอ่ ๆ กนั มำ “คณุ เอโด้ครับ คือผมลมื บอกไปว่ำคนแถวนีไ้ มม่ ีใครกล้ำยงิ ปืนใส่ พวกมนั นะครับ มคี ณุ เอโด้นี่แหละครับคนแรกเลย” พดู จบกย็ ิม้ เจื่อนๆ ใจ ก็นกึ กลวั อย่เู หมอื นกนั ว่ำพวกของเสย่ี กจิ จำจะมำตำมเอำคนื ท่ีรีสอร์ต “จริงเหรอ” เอโด้ขำนรับด้วยสหี น้ำเรียบเฉย เขำไม่ได้กลวั พวกมัน เลย แต่เป็นห่วงคนอ่นื ๆ ในรีสอร์ตมำกกว่ำ หำกมันจะตำมมำเอำคืน แต่ ถ้ำมนั มำจริง เขำก็ไม่มที ำงยอมให้พวกมนั ทำอะไรใครแน่! “จริงแท้แน่นอนครับ แล้วผมก็กลวั ว่ำพวกมันจะตำมมำเอำคืน ด้วยครับ ครำวนีค้ งแยแ่ น่ๆ” เพรำะคิดว่ำพวกลกู น้องเสยี่ กจิ จำคงไม่ยอม ให้เร่ืองนีจ้ บงำ่ ยแน่ หำกยงั ไมไ่ ด้เอำคนื คนทย่ี งิ ปืนใส่ “มผี มอยทู่ งั้ คนจะไปแยไ่ ด้ไง” “พวกมนั มคี นเยอะกวำ่ เรำนะครับ” สนยงั ไมค่ ลำยควำมกงั วล \"ไมเ่ อำนำ่ สน อยำ่ เพง่ิ กลวั เรื่องทยี่ งั มำไมถ่ งึ เลย\" 90

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ครับ ถ้ำงนั้ ...เรำกลบั กนั เถอะครับคุณเอโด้ ” สนเอ่ยชวน เพรำะ กลวั ว่ำถ้ำอยตู่ รงนีน้ ำนๆ เด๋ียวพวกเสย่ี กจิ จำจะพำพวกมำถลม่ เอำ “อืม...งัน้ ไปกันเลย” ขำดคำของผู้จัดกำรหนุ่ม ทัง้ สองก็ขี่ มอเตอร์ไซค์กลบั ท่ีพกั ภำยในศำลำ เมธำยังคงซักถำมเร่ืองรำวต่ำงๆ จำกชัญญ่ำ ไม่หยุดปำก เพรำะสว่ นมำกแล้วเจ้ำตวั ไม่ค่อยจะตอบเรื่องของตัวเองสกั เทำ่ ไร ทำเอำเขำหงดุ หงดิ ไปเหมอื นกัน “หมวย จะบอกพี่ได้หรือยงั วำ่ คนื นนั้ หนพี ไี่ ปทำไม” เมธำยงั คงทวง ถำมจะเอำคำตอบให้ได้ “ใครหนีคณุ ” ชญั ญ่ำยังคงใช้คำพดู เหินห่ำง แม้จะถูกข่อู ย่บู ่อยๆ กต็ ำม แตเ่ ธอรู้ดีวำ่ พเี่ มธำคงไม่จบู เธออกี แล้ว “หมวย!” เมธำเสยี งดังใส่ ก่อนจะย้ำยตวั เองไปนงั่ ชดิ พร้อมกบั กมุ มือเลก็ ยกขำข้ำงหนึง่ ทบั ขำเธอไว้ป้องกนั ไม่ให้ลกุ หนี “ทำบ้ำอะไรเนี่ย ออกไปห่ำงๆ เลยนะ” ชัญญ่ำบอกเสียงฉุนจัด รู้สกึ เจ็บขำบ้ำงแล้วเม่อื อกี คนทิง้ นำ้ หนกั ลงมำทบั “พไ่ี ม่ไปไหนทงั้ นนั้ ถ้ำหมวยยงั ไมต่ อบคำถำมพ่ี” เมธำย่ืนหน้ำเข้ำ ไปใกล้ๆ จนสมั ผสั ได้ถงึ ลมหำยใจของกนั และกนั สองแก้มของชญั ญ่ำเหอ่ ร้อนกอ่ นจะคอ่ ยๆ กลำยเป็นสแี ดงเพรำะ เขินอำย ส่วนอีกคนเมื่อรู้ว่ำอีกฝ่ ำยเขิน ก็ขยับให้ปลำยจมูกโด่งชนกับ 91

วรัมพร ปลำยจมูกน่ำรัก ย่ิงทำให้ชัญญ่ำเขินหนักขึน้ ไปอกี ก่อนจะถลึงตำขุ่น ขวำงใสเ่ ขำ “ตอบมำ” เขำยงั คงคำดคนั้ จะเอำคำตอบให้ได้ ปลำยจมกู กเ็ ขี่ยๆ เล่นไปด้วย เรียกเสียงหวั เรำะคิกคกั ของศร อ้อยและแหววที่หวนกลบั มำ แอบดตู อ่ หลงั จำกป้ำรินหมดคำจะห้ำมปรำม “ไม่มีอะไรจะให้ตอบ” ชญั ญ่ำเอ่ยตอบเสียงอ้อู ใี ้ นลำคอ เพรำะถูก อกี คนแกล้งอยู่ “ม”ี คนอยำกรู้ใจแทบขำดบอกเสยี งตำ่ “บอกว่ำไมม่ ีๆ พไี่ ม่เข้ำใจหรือไง” ชญั ญ่ำหลดุ คำสนิทสนมออกมำ ในทสี่ ดุ เรียกรอยยมิ ้ ให้อกี คนได้มำกทเี ดยี ว “ก็พ่ีไม่เข้ำใจไง ว่ำคืนท่ีเรำนอนด้วยกันทัง้ คืน แล้วพอเช้ำมำ หมวยก็หนีพี่...” เมธำยังไม่ทันหลุดปำกคำว่ำไปก็มีเสียงขุ่นคลักดัง ขดั จงั หวะ “หยุดพูดนะ หมวยไม่ได้เต็มใจนอนด้วยซะหน่อย แล้วที่เรำนอน ด้วยกนั ก็ไม่ได้มีเร่ืองแบบนนั้ ด้วย พพี่ ดู อะไรระวังปำกบ้ำงสิ เกิดใครมำได้ ยนิ หมวยเสียหำยนะ” ชญั ญ่ำพดู แทรกขนึ ้ ด้วยควำมโมโหระคนเขินอำย แต่เจ้ำตวั คงไม่รู้ว่ำสำมคนที่แอบฟังอย่ถู ึงตอนที่พ่อเลยี ้ งหน่มุ พดู ก็พำกัน ลกุ ขึน้ เม่ือได้ยินเสยี งของสำวสวยแต่อำรมณ์ร้ำยกำจอยำ่ งพรรณนสำ 92

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “พวกแกทำอะไรกันอยู่ตรงนี”้ พรรณนสำตวำดถำมรำวกับเป็น เจ้ำของบ้ำนเสียเอง โดยมปี ้ำรินเดนิ ตำมมำยนื สำ่ ยหน้ำระอำกบั นิสยั ของ หญิงสำว หลงั จำกตกั ขนมหวำนไปเสริ ์ฟให้คณุ รุ่งโรจน์แล้ว “พวกเรำ...ก็ไม่ได้ทำอะไรนีค่ ะคณุ แนนนี่” อ้อยเป็นคนตอบ “แต่ฉันไม่เช่ือ เดินออกมำ” พรรณนสำเดินเข้ำไปผลักไหล่อ้อย และแหววออก แล้วตำมมำด้วยไหลข่ องศร จึงได้เห็นวำ่ ตรงนนั้ มชี อ่ งกว้ำง พอสมควรและสำมำรถมองเห็นคนทนี่ งั่ อยใู่ นศำลำ “หน้ำด้ำนทีส่ ดุ ! กล้ำมำออเซำะพอ่ เลยี ้ งของฉนั เหรอ” “คณุ แนนนี่คะ พอ่ เลยี ้ งไม่ใช่สง่ิ ของท่ีใครจะมำอ้ำงเป็นเจ้ำของได้ นะคะ แต่ถ้ำคณุ คิดว่ำพอ่ เลยี ้ งเป็นสงิ่ ของท่ีหยิบจบั เอำมำเป็นของตัวได้ แต่คณุ แนนน่ีกไ็ มใ่ ชเ่ จ้ำของพอ่ เลยี ้ งอย่ดู ีแหละค่ะ เพรำะก็อย่ำงท่เี ห็นว่ำ ตอนนีพ้ ่อเลยี ้ งเธอมีคนรักอย่แู ล้ว” ป้ำรินท่ีอดไม่ไหวเลยพดู เตือนอกี ฝ่ำย ไป แล้วตนก็มั่นใจว่ำผู้หญิงหน้ำตำน่ำรักคนนัน้ คงเป็นคนพิเศษมำกๆ สำหรับพอ่ เลยี ้ งแหง่ ไร่ศศริ ัตน์แนน่ อน “ผู้หญิงหิวเงินมำกกว่ำล่ะสิ” พรรณนสำเบ้ปำกใส่ผู้อำวุโสกว่ำ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ออกไปเพื่อไปจัดกำรกับผ้ ูหญิ งหน้ ำด้ ำนท่ีมำ ออเซำะพอ่ เลยี ้ งของเธอ สว่ นทำงด้ำนคนทน่ี งั่ อยใู่ นศำลำก็ยงั ไมเ่ ลกิ แกล้ง กนั และดทู ่ำพอ่ เลยี ้ งหนมุ่ จะแกล้งหนกั ขึน้ เร่ือยๆ หำกยงั ไมไ่ ด้รับคำตอบ “หยดุ นะ” 93

วรัมพร “ก็ตอบพมี่ ำ ไม่งนั้ พจี่ ะจบู เรำจริงๆ ด้วย” แววตำเขำจริงจงั จนคน มองสบตำเริ่มใจไม่ดี “หมวยไม่ได้หนีพ่ี แต่วันนัน้ เป็นวนั ที่หมวยต้องเดินทำงไปหำป๊ ำ กบั ม้ำท่ีจีนพอดี แต่พไ่ี ม่ตื่นพร้อมหมวยเองน่ี หมวยเลยไมอ่ ยำกปลกุ พม่ี ำ บอกลำ เร่ืองมันก็มีแค่นีแ้ หละ” ชญั ญ่ำโพล่งออกไปในท่ีสดุ แต่ในควำม เป็นจริงแล้วเธอคิดหนไี ปโดยไม่บอกลำจริงๆ ในเม่ือพเ่ี มธำพดู ออกมำเอง ว่ำเธอไมใ่ ชส่ เปก แล้วเธอจะบอกลำไปทำไม! “เหตผุ ลฟังไม่ขึน้ เลย แบบนีต้ ้องโดนจบู ” ขำดคำก็ทำบปำกหยัก ลงบนปำกอมิ่ สวย แต่เขำจบู เพยี งแค่วินำทีเดียวก็ผละออก เพรำะกลวั จะ มีคนมำเหน็ และมนั คงไมเ่ หมำะนกั แตห่ ำรู้ไมว่ ่ำมีหลำยคนเหน็ ไปแล้ว “พเี่ มธำ! ถ้ำขนื พย่ี งั ทำรุ่มร่ำมกบั หมวยอกี หมวยจะฆำ่ พี่” ชญั ญ่ำ เอย่ ขเู่ สยี งสงู “ถ้ำพี่ตำย หมวยก็ร้ องไห้จนตำบวม” ปำกหยักยิม้ กว้ำง รู้สึกว่ำ โลกนีม้ ันน่ำอยู่ขึน้ เยอะมำกๆ ตัง้ แต่ได้พบหน้ำแม่สำวน้อยตัวอวบแต่ ตอนนหี ้ ่นุ ดี แตก่ ็ไมไ่ ด้ผอมมำกจนกอดแล้วกระดกู ทม่ิ มือ “เฮอะ! ใครจะร้อง อย่ำมำกล่ำวหำ” ประโยคท้ำยเสยี งของเธอ แผ่วเบำลงเรื่อยๆ เพรำะถ้ำเป็นจริงเธอร้องไห้เจด็ วนั เจด็ คืนชวั ร์ “พี่ไม่ได้กล่ำวหำ แต่พเ่ี ช่ือหมดใจเลยว่ำหมวยจะต้องร้องไห้แน่ๆ ถ้ำหำกพ่ีตำย” พดู จบก็กดปำกลงบนแก้มนุ่มแล้วผละออกมำสบตำกับ เธอ 94

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “พี่เมธำ” ชัญญ่ำมองค้อนอยำ่ งน่ำรัก เมื่อถูกขโมยหอมแก้มทงั้ ที่ เธอเพงิ่ จะห้ำมไปหยกๆ ว่ำอย่ำมำทำรุ่มร่ำม “ก็คนมันคิดถึงมำกนี่ เลยอยำกหอมไปทงั้ ตัว” เมธำแสร้งทำเป็น บอกเสียงกระเส่ำ แต่คนน่ำรักข้ำงกำยยังไม่ทันได้ตอบกลับ เสียงของ พรรณนสำก็ดงั ขนึ ้ มำเสยี ก่อน “แกมนั ...ยำยหน้ำด้ำน” พรรณนสำถลำเข้ำไปหวงั จะฉุดกระชำก คนทพ่ี อ่ เลยี ้ งกอดออกมำ แต่พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ขดั ขวำงเอำไว้ “คณุ หยดุ ได้แล้ว แนนนี่” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ เอย่ เรียกเสยี งกระด้ำง เม่ือ เธอไม่ยอมถอยหำ่ งจำกชญั ญ่ำ “พ่อเลีย้ งจะไปปกป้องมันทำไม ยำยนี่มันหน้ำด้ำน แล้วท่ีมันมำ กบั ไอ้แก่นั่นก็เพรำะจะมำจบั คุณนะ แนนน่ีดูมนั ไม่ผิดหรอก” เพรำะเธอ เชื่อมน่ั ในสำยตำของตวั เองเลยตวำดใสเ่ จ้ำของไร่ไปด้วยควำมโมโห “แนนนี่! คุณหยุดก้ำวร้ำวถึงผู้ใหญ่ท่ีผมนับถือซะ” ใบหน้ำของ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ขรึมขนึ ้ จนน่ำกลวั “พอ่ เลยี ้ งหลงมนั แล้วละ่ สิ ถึงได้ปกปอ้ งพวกมนั ทงั้ ทร่ี ู้ว่ำไอ้แก่มัน เอำผ้หู ญิงมำเพื่อปอกลอก” พรรณนสำบอกเสยี งสะบัด ไม่เข้ำใจวำ่ ทำไม ถึงมอี ปุ สรรคเยอะเหลอื เกินกบั กำรทเี่ ธอจะชอบผ้ชู ำยสกั คน เพรำะเธอคดิ ว่ำจะไมห่ มนั้ กบั นำยแบบหน่มุ แล้ว หลงั จำกฝ่ำยนนั้ มีดแี ค่ก็หลอ่ แล้วยงั ขี ้ หึงเธอเข้ำไปอีก เธอก็ยิ่งไม่อยำกจะหมนั้ หมำยด้วย แต่จะให้เธอไปโทษ 95

วรมั พร ใครได้เมื่อตอนนีป้ ระกำศไปว่ำจะหมนั้ กนั ก็เพรำะตอนนนั้ เธอยงั หลงใหล นำยแบบหนมุ่ แต่ใครจะไปคดิ ว่ำพอนำนวนั เข้ำจะทำให้เธอเบอ่ื “คณุ แนนน่ี!” เขำตวำดกร้ำว “พอ่ เลยี ้ งจะทำอะไรแนนนี่งนั้ เหรอ แตถ่ ้ำคิดจะทำอะไร ก็ช่วยคิด ให้ดีๆ ก่อนนะคะ เพรำะแนนนี่ไม่ใชล่ กู สำวชำวบ้ำนธรรมดำ เหมือนยำย หน้ำด้ำนนน่ั !” “คุณแนนน่ี คุณกลบั ไปก่อนเถอะ ผมมีธุระต้องจัดกำรอีกหลำย อย่ำง” พ่อเลยี ้ งหนุ่มเอ่ยปำกไล่ เพรำะรู้สึกเหนื่อยหน่ำยที่จะต้องมำฟั ง หญิงสำวอวดอ้ำงว่ำตวั เองเป็นลกู ใคร “นพ่ี อ่ เลยี ้ งกล้ำไลแ่ นนนีง่ นั้ เหรอ” “ผมไม่ได้ ไล่ แต่แค่ขอให้ คุณกลับไปก่อน เพรำะผมมีธุระ ” พอ่ เลีย้ งหน่มุ บอกอย่ำงใจเย็น ก่อนจะเรียกให้ศรมำขบั รถไปส่งลกู สำว ผ้วู ่ำฯ กลบั บ้ำน หลงั จำกเธอบอกไม่ได้เอำรถมำ เพรำะวนั นีเ้ ธอตงั้ ใจจะ ให้พอ่ เลยี ้ งพำไปเท่ียวในตวั เมือง ไม่ใช่อดุ อ้อู ย่แู ต่ไร่ แต่ดนั มำถกู ไล่กลบั เพรำะไอ้แกก่ บั ยำยหน้ำด้ำน “ถ้ำพ่อเลีย้ งอยำกให้แนนน่ีกลับ พ่อเลีย้ งก็ต้ องไปส่งแนนน่ี ” พรรณนสำต่อรอง “ขอโทษครับ แต่วนั นีผ้ มไปส่งคุณไม่ได้จริงๆ ศร!” ท้ำยประโยค พอ่ เลยี ้ งหน่มุ หนั ไปเรียกศรที่ขบั รถมำรอนำนแล้ว โดยมปี ้ำรินและอ้อยรอ จะไปด้วยเพรำะจะเข้ำไปหำซือ้ ข้ำวของในห้ำงพอดี ส่วนพรรณนสำก็ 96

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ สะบดั หน้ำเดินขนึ ้ รถไป เพรำะไม่อยำกจะตอแยให้พอ่ เลยี ้ งรำคำญเธอไป มำกกว่ำนี ้ 97

วรัมพร ตอนท่ี 6 เมธำพำชญั ญ่ำเดินขึน้ ไปพบอำโรจน์ ที่ตอนนีร้ ออย่ใู นห้องน่งั เล่น นำนแล้ว มือใหญ่โอบไหล่มนไว้ตลอดทำงและชัญญ่ำก็เบ่ียงออกไป ตลอดทำงเช่นกัน ก่อนที่เธอจะฉกุ คิดขึน้ มำได้ว่ำ พเ่ี มธำไม่น่ำไปไลส่ ำว สวยคนนนั้ เลย “คุณเม...พ่ีเมธำ ไม่น่ำไลแ่ ฟนพี่ไปเลยนะ ระวงั เธอจะน้อยใจเอำ นะ” ชัญญ่ำเปลย่ี นสรรพนำมได้ทันเมื่อคนข้ำงกำยมองมำด้วยสำยตำ ดดุ นั สว่ นใจเธอนนั้ กร็ ู้สกึ แปลบๆ “พไ่ี มไ่ ด้พดู ว่ำไลน่ ะหมวย พแี่ ค่ขอร้องคณุ แนนน่ีให้กลบั ไป เพรำะ พ่มี ีธุระสำคญั กับอำโรจน์ แล้วคุณแนนน่ีก็ไม่ใช่แฟนพี่ เข้ำใจหรือเปลำ่ ” เขำมองสบตำกับดวงตำกลมโตอย่ำงลกึ ซึง้ หำกอีกคนกลบั เมนิ หน้ำหลบ ไปก่อน “หมวย” มือใหญ่ยื่นไปจับบังคับใต้คำงมนให้หันกลบั มำ พร้อม เอย่ เสยี งออ่ นน่มุ 98

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ออื ้ ” ชญั ญ่ำครำงรับในลำคอ ก่อนจะปัดมอื ใหญ่ออกไปจำกคำง ของตน แล้วหมุนตัวเดินนำไปรออยู่ไม่ห่ำงจำกเจ้ำของบ้ำนมำกนัก เพรำะเธอเองก็ไมร่ ู้วำ่ ตอนนลี ้ งุ โรจน์รออยทู่ ่ีไหน “ทำไมไม่ไปละ่ ในบ้ำนพีไ่ มม่ ีตวั ประหลำดหรอกนะ” เสยี งท้มุ น่มุ ดงั อยเู่ หนือศีรษะ ทำให้เธอรีบขยบั หนีไปทนั ทีด้วยอำรำมตกใจ 'จะเข้ามาทาไมใกลๆ้ ' คนเริ่มหน้ำแดงบ่นพมึ พำอย่ใู นใจ ก่อนจะ เดินตำมแรงจูงของคนตัวโตไปยงั ห้องนั่งเลน่ ที่ตอนนีเ้ ธอเห็นลุงนั่งอ่ำน หนงั สอื ฆำ่ เวลำอยู่ “ลงุ ” ชัญญ่ำสะบัดมือออกจำกมือใหญ่ รีบไปน่ังข้ำงๆ ผู้เป็นลุง พร้อมขำนเรียกเสยี งหวำนเจ๊ยี บ เพรำะเธออยำกจะกลบั บ้ำนจะแยแ่ ล้ว “อ้ำว! มำกนั แล้วเหรอ แล้วนี่เรำจะมำอ้อนอะไรลงุ อกี ” คนเป็นลงุ เอนตวั เลก็ น้อยเพอ่ื มองหลำนสำว เพรำะรู้ดถี ้ำหลำนสำวมำด้วยทำ่ ทีและ เสยี งแบบนีค้ งจะมำออดอ้อนขออะไร “ลงุ คุยธุระเสร็จหรือยงั จ๊ะ ถ้ำเสร็จแล้วเรำกลบั บ้ำนกันนะ ป่ ำนนี ้ ป้ำดำมองหำแล้ว” ชัญญ่ำหำข้ออ้ำงเพ่อื จะได้ไปจำกที่น่ี แม้จะดีใจที่ได้ พบพีช่ ำยข้ำงบ้ำนอกี ครัง้ แต่เธอกบั พเี่ มธำไมไ่ ด้สนิทสนมกนั เหมือนกอ่ น อกี แล้ว ตงั้ แต่งำนแตง่ ของเพอ่ื นรัก “พี่ยงั คุยธุระกับอำโรจน์ไม่เสร็จ” เมธำตอบแทนผู้อำวุโสกว่ำ ที่ ตอนนีย้ ังอยำกจะรู้เหมือนกันว่ำสองหนุ่มสำวมีท่ีไปที่มำยังไงถึงทำ 99