บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “พ่ีเมธำ ปล่อยหมวยเด๋ียวนีน้ ะ ไม่งนั้ จะหมวยจะร้องให้ลน่ั เลย” เพรำะชกั เริ่มจะไม่ชอบแววตำแล้วก็ทำ่ ทขี องอกี คน เธอเลยร้องบอกเสยี ง แข็ง สองมือเล็กก็ผลกั ไสร่ำงใหญ่โตแต่ไม่ขยับเขยือ้ นไปไหนเลย ซำ้ ยัง กอดรัดเธอจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนง่ึ เดียวกนั อยแู่ ล้ว “ถ้ำอยำกให้พ่ีปล่อย หมวยก็ตอบพี่มำก่อนว่ำจะเป็นแฟนกับพี่ แต่ถ้ำไม่ตอบ พ่ีจะกอดหมวยอย่แู บบนีแ้ หละ” คนตัวโตเอย่ บอกแบบมดั มอื ชก “เร่ืองอะไรพี่จะมำกอดหมวยไว้ทงั้ คืน” พดู จบก็ดนิ ้ รนจะไปให้พ้น อ้อมกอด สองแก้มท่ีเห่อร้ อนก็แดงจนลำมไปท่วั ทัง้ ใบหน้ำลงมำจนถึง ลำคอและคงจะแดงมำกแน่ๆ “ก็หมวยเป็นแฟนของพ่ี แล้วยงั เป็นว่ำที่แมเ่ ลยี ้ งของไร่ศศริ ัตน์อีก ด้วย พกี่ ต็ ้องกอดแฟนตวั เองได้อย่แู ล้ว” พอได้โอกำสเขำก็พดู ออกไปจน หมด ทำเอำคนฟังนงั่ น่ิงรำวกับถกู ปิดสวิตซ์ เพรำะเมื่อครู่เธอยงั ดิน้ ๆ จะ ไปให้พ้นอ้อมกอดอย่เู ลย “คนขตี ้ ู่” เธอบอกเสียงอ้อมแอ้ม ปำกอ่มิ สวยคลยี่ ิม้ เลก็ น้อย ก่อน จะรีบหบุ ยิม้ ไปเพรำะไม่อยำกให้อกี คนเหน็ 1

วรมั พร บ่วงรักสีนำ้ ผงึ้ บทประพนั ธ์/ผ้แู ต่ง : วรัมพร จำหน่ำยในรูปแบบอบี ๊คุ ส์ : เมษำยน 2559 รำคำปก : 320 บำท พสิ จู น์อกั ษร : Honey Orapim ออกแบบปก : พชิ ญวดี @ สงวนลขิ สทิ ธิ์ตำมพระรำชบญั ญตั ิลขิ สทิ ธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ำมลอกเลยี นแบบหรือดดั แปลงสว่ นใดสว่ นหน่ึงของหนงั สอื เลม่ นรี ้ วมทงั้ กำรจดั เกบ็ ถำ่ ยทอด สแกน บนั ทกึ ไมว่ ่ำจะในรูปแบบหรือวธิ ีกำรใดๆ ในกระบวนกำรอเิ ลก็ ทรอนกิ ส์โดยไมไ่ ด้รับอนญุ ำตเป็นลำย ลกั ษณ์อกั ษรจำกเจ้ำของงำนประพนั ธ์ 2

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ บทนำ 4 ปี ก่อน… เสียงกุกกกั เสมือนมีผู้บกุ รุกดังอย่หู น้ำห้องพักของสำวอวบยำม วิกำล ส่งผลให้เจ้ำของห้องท่ีต้องพกั อำศัยอยู่ตำมลำพงั หลงั จำกบิดำ มำรดำบินไปเมืองจีนเมื่อสำมวันก่อน สว่ นเธอต้องอย่จู ดั กำรเรื่องร้ำนให้ เรียบร้อยแล้วจะบนิ ตำมไปทหี ลงั “นนั่ ใคร?” “...” “ฉนั ถำมว่ำใคร” “...” ชญั ญ่ำซอยเท้ำเดินเบำๆ ไปที่ประตเู มื่อไม่ได้รับเสยี งตอบจำกผู้ บุกรุก ที่เธอเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ำเป็นคนหรือหมำแมวหลงเข้ำมำใน บ้ำน ผลัวะ! 3

วรัมพร เสยี งบำนประตถู กู ผลกั เข้ำมำพร้อมร่ำงสงู ใหญ่ค้นุ ตำ ชัญญ่ำเบิก ตำโตจนแทบถลน แล้วถอยพรืดกลบั เข้ำไปในห้องเม่ือผ้บู กุ รุกเดนิ ไลต่ ้อน “พีเ่ มธำ! พี่จะทำอะไร ออกไปนะ! ออกไป ไปสิ” ชัญญ่ำเอย่ ปำก ไลเ่ สยี งสน่ั เมธำยิม้ เย็นแล้วเดินเข้ำไปใกล้ๆ เจ้ำของห้อง ครู่หน่ึงเขำเหลือบ ไปเห็นต๊กุ ตำคิตตีต้ ัวใหญ่ ของฝำกท่ีเขำหำซือ้ มำให้กบั มือ มมุ ปำกหยัก กดยมิ ้ เหมอื นจะพอใจอย่เู นอื งๆ แล้วเบนสำยตำกลบั ไปหำหญิงสำว ชญั ญ่ำปำกคอสนั่ ไปหมด เดินถอยหนีคนตวั โตจนไม่ทนั ระวงั ทำ ให้สะดดุ ขำเตียงล้มลงไปนอนอย่กู ลำงเตียง “พีเ่ มธำ อย่ำ!” ชญั ญ่ำร้องห้ำมเสียงหลงเม่ือคนตวั โตตำมลงมำ ทำบทบั สองมือเลก็ ผลกั ไสคนท่ีทำบทบั เธอลงมำพลั วนั “ไอ้พ่ีเมธำ ลกุ ไปเด๋ียวนีน้ ะ หมวยหนัก” ชัญญ่ำเอ่ยปำกไล่เสียง หอบๆ ไมร่ ู้วำ่ ทำไมหวั ใจถึงเต้นผดิ จงั หวะไปแบบนี ้กอ่ นทีส่ องแก้มจะแดง ระเร่ือ เมื่อคนตัวโตกดริมฝีปำกลงบนซอกคอ คนท่ีไม่เคยถกู กระทำจำบ จ้วงแบบนีม้ ำก่อนตวั แข็งทอ่ื รำวกบั ถกู สำป “หมวย...หมวยโกรธพ่จี ริงๆ เหรอ” เมือ่ จบู ไซ้จนหนำใจแล้ว เสยี ง ยำนคำงเหมอื นคนเมำกด็ งั ชิดใบหนู ่มุ นิ่ม เรียกให้คนที่น่ิงงนั รู้สกึ ตวั ขนึ ้ มำ กอ่ นจะพยำยำมผลกั ร่ำงใหญ่โตออกไป แต่ก็ไมส่ ำเร็จ “หมวยคนดขี องพี่ ตอบพีม่ ำสิ” เมธำออดอ้อนทำเอำคนฟังขนลกุ พกิ ล 4

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “อย่ำมำเรียกหมวยแบบนี ้ หมวยไม่ชอบ ไม่อยำกฟังด้วย อี๋!” ชญั ญ่ำร้องบอกเสียงเบำหวิวทัง้ ที่เธออยำกจะพดู เสียงดังๆ ก่อนจะทำ หน้ำสยองไปกบั นำ้ เสยี งของพชี่ ำยข้ำงบ้ำน “คนดีของพี่ ตอบพห่ี น่อยนะ” พ่ชี ำยข้ำงบ้ำนยังคงทำเสยี งหวำน รำวกบั ผ้หู ญิง ออดอ้อนตอ่ เม่อื ไมไ่ ด้รับคำตอบจำกหญิงสำว “พี่เมธำ พี่เลิกทำเสียงแบบนีส้ ักที หมวยฟังแล้วสยองพิลึก ” ขำดคำก็ยกมือดันหน้ำหล่อคมตำมแบบฉบบั ชำยไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เอำไว้ “กร๊ีด! ไอ้พเี่ มธำอย่ำมำจูบหมวยนะ” ชญั ญ่ำร้องห้ำมเสียงหลง พลำงสะบัดหน้ำหนีมือใหญ่ที่จัดกำรล็อกหน้ำเธอเอำไว้ ทำให้ปำกหยัก พลำดไปโดนแก้มน่มุ แทน “แก้มหมวยหอมจัง ขอหอมอีกนะ” พดู จบก็กดปำกหอมดงั ฟอด ไปอีกหลำยครัง้ เรียกให้ เจ้ำของแก้มเนือ้ ตัวส่ันระคนจะจับไข้ มือที่ ผลกั ดนั ใบหน้ำหลอ่ คมเอำไว้ก็พำนออ่ นแรงไปเสยี ดือ้ ๆ เปิดโอกำสให้ปำก หยกั ไลจ่ บู ไปทงั้ สองแก้มและหยดุ นงิ่ ที่ริมฝีปำกอม่ิ สวย “พะ...พเ่ี มธำ” ชญั ญ่ำขำนเรียกเสยี งตะกกุ ตะกกั “หืม..” เมธำครำงรับในลำคอแล้วกดปำกหยักร้อนลงบนปลำย จมกู โดง่ น่ำรักแผ่วเบำ ก่อนจะหันมำใช้จมกู คลอเคลยี กับปลำยจมกู โด่ง น่ำรักแทนเรียวปำก มือใหญ่เร่ิมเคลอื่ นไหวด้วยกำรลำกไล้ไปตำมสีข้ำง ของสำวอวบทีไ่ ม่เคยอยใู่ นสำยตำ แต่เวลำนีห้ วั ใจของเขำมันรู้สกึ แปลกๆ 5

วรมั พร นับตงั้ แต่แม่สำวอวบน่ำจบั ฟัดคนนีค้ อยหลบหน้ำหลบตำเขำตลอด จน เขำเองก็ทนให้เป็นแบบนไี ้ ม่ได้อกี ตอ่ ไป จึงได้บกุ มำหำเธอถงึ บ้ำน “หยุดได้แล้วพีเ่ มธำ” สำวอวบร้องห้ำมแล้วเบ่ียงหน้ำหนีไป มือก็ ผลกั ไสร่ำงใหญ่ไปด้วย “ทำไมพต่ี ้องหยดุ ด้วยละ่ หมวย” เขำเอย่ ถำมเสยี งแหบพร่ำ รู้สกึ ว่ำ ลำคอแห้งผำก บำงสง่ิ บำงอย่ำงที่นอนสงบนิง่ มำหลำยปีก็เร่ิมขยับตัวตน จนเจ้ำของยงั นกึ แปลกใจ “กเ็ รำไม่ได้เป็นอะไรกนั นี่” ชญั ญ่ำเอย่ ตอบเสยี งสน่ั เครือ ไม่รู้ทำไม ถึงได้เจบ็ แปลบๆ ท่ีใจ “แล้วอยำกให้เป็นไหมล่ะ” เมธำถำมพร้อมรอยยิม้ มีเลศนัย แวว ตำเปลง่ ประกำยร้อนแรงจนคนที่หันมำสบตำรู้สกึ ร้อนวูบวำบไปท่ัวกำย ปำกอ่ิมสวยเม้มแน่น ทำแข็งใจมองสบตำแพรวพรำวของพ่ีชำยข้ำงบ้ำน เมื่อใจเธอก็อยำกรู้เหลือเกินว่ำท่ีพ่ีเมธำพูดออกมำนัน้ หมำยควำมว่ำ อยำ่ งไร “ว่ำไงล่ะหมวย ตอบพี่มำสิ” เมธำทักท้วงจะเอำคำตอบพร้ อม รอยยิม้ ขยบั ร่ำงกำยให้บำงสงิ่ สมั ผัสกบั ต้นขำอวบ แม่สำวอวบน่ำฟัดจะ ได้รู้ตวั ซะบ้ำงว่ำกำลงั จะทำให้เขำคลง่ั ตำย “ไมอ่ ยำกให้เป็น” ชญั ญ่ำตอบเสยี งแผ่วเบำลงเร่ือยๆ “ตอบแบบนพี ้ เ่ี สยี ใจนะหมวย” เมธำตดั พ้อ ตีหน้ำเศร้ำ 6

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “มนั ก็เรื่องของพ่สี ิ แล้วไม่ต้องแกล้งตีหน้ำเศร้ำเลย หมวยไม่เชื่อ คนอย่ำงพห่ี รอก” “ทำไมละ่ ” “ไม่มีอะไร” พดู จบก็ฉวยโอกำสที่อกี คนเผลอผลักไปให้พ้นตัวได้ ในท่ีสุด แล้วลกุ หนีออกไปจำกเตียงไปคว้ำไม้เบสบอลมำถือไว้ ก่อนจะ เอย่ ปำกไลพ่ ช่ี ำยข้ำงบ้ำนออกไปให้พ้นบ้ำน “พไี่ มไ่ ปไหนทงั้ นนั้ ” เมธำยนื กรำน “ไม่ไปใชไ่ หม” สนิ ้ เสยี ง ไม้เบสบอลก็ฟำดลงบนศีรษะของอกี ฝ่ำย ทไ่ี ม่คิดจะหลบทำให้ได้รับบำดเจ็บ เลอื ดสแี ดงค่อยๆ ไหลออกมำ เจ้ำของ ไม้เบสบอลได้แตย่ นื ตะลงึ มือไม้ออ่ นจนไม้เบสบอลหลน่ จำกมอื “พ่ีเมธำ ทำไมพี่ไม่หลบ” นำนหลำยนำทีกว่ำที่เธอจะควำนหำ เสยี งของตวั เองเจอ ก่อนจะขยับเข้ำไปใกล้ร่ำงใหญ่ ยืน่ มอื ไปกมุ มอื ใหญ่ เอำไว้ เมธำยมิ ้ บำงๆ อำกำรมนึ เมำแทบหำยเป็นปลดิ ทงิ ้ “พเ่ี มธำ หมวยขอโทษ หมวยจะพำพ่ีไปโรงพยำบำลนะ” ชญั ญ่ำ เอย่ ขอโทษด้วยเสยี งสน่ั เครือ หำกแตค่ นเจบ็ ไม่ยอมไปโรงพยำบำล เธอจงึ พำคนเจ็บไปนงั่ รอบนเตียง สว่ นตวั เองกร็ ีบไปหำกล่องยำมำทำแผล ผำ่ น ไปเกอื บยสี่ บิ นำที บำดแผลก็ถกู พยำบำลจำเป็นจดั กำรให้เรียบร้อย “ขอบใจนะหมวย 7

วรัมพร “จะขอบใจทำไมล่ะ หมวยเป็นคนทำให้พี่บำดเจ็บ หมวยก็ต้อง ดูแลพี่สิ” บอกเสียงอ้อมแอ้มแล้วรีบก้มหน้ำก้มตำหลบหนีสำยตำเจ้ำชู้ กรุ้มกร่ิม ทเี่ ธอไม่เคยคดิ มำก่อนเลยวำ่ พเ่ี มธำจะทำสำยตำแบบนีใ้ ส่ กอ่ น จะสะด้งุ สดุ ตวั เมอ่ื จ่ๆู มือใหญ่ก็จบั บงั คบั ให้เธอนอนรำบไปบนที่นอนน่มุ “พะ...พ่ีเมธำ พี่จะทำอะไรหมวย” คนถูกบังคับเอ่ยถำมเสียง ตะกกุ ตะกกั พลำงขนื ตวั เอำไว้สดุ แรงแต่กส็ ้แู รงของคนตวั โตไมไ่ ด้ “ขอพจ่ี บู หมวยได้ไหม” เมธำเอย่ ขอแบบหน้ำด้ำนๆ เลยทำให้คนที่ ถูกบงั คับให้นอนรำบกบั พืน้ ที่นอนน่มุ ตำโตจนแทบถลนออกมำนอกเบ้ำ ยกมือดันแผงอกกว้ำงเอำไว้สดุ แรงเกิด นำทีถัดมำก็ส่ันหน้ ำปฏิเสธ แต่ เมอ่ื นกึ ขนึ ้ ได้วำ่ พรุ่งนีเ้ช้ำเธอกจ็ ะไปจำกทน่ี แ่ี ล้ว สองมอื จงึ ค่อยๆ ผละหำ่ ง จำกแผงอกกว้ำง เมธำยมิ ้ ออ่ นโยน โน้มใบหน้ำลงมำประกบปำกลงบนริมฝีปำกอิ่ม อย่ำงนุ่มนวล ปลำยลนิ ้ อ่นุ ค่อยๆ แทรกผ่ำนกลบี ปำกอ่ิมเข้ำไปควำนหำ นำ้ หวำนจำกโพรงปำกเล็ก จำกน่มุ นวลจึงเร่ิมทวีควำมร้อนแรง มือใหญ่ ลบู ไล้ไปทั่วกำยสำว เม่ือควำนพบสำบเสือ้ ก็สอดผ่ำนเข้ำไปช้ำๆ เพ่ือ สมั ผสั ผิวเนือ้ เนียนน่มุ ชญั ญ่ำนอนตวั สนั่ เทำรำวกบั ลกู นกตกนำ้ มือเล็กเร่ิมเคลือ่ นไหว ไปตำมเรือนกำยใหญ่บ้ำงด้วยควำมใคร่รู้ พร้อมกบั เสียงกระซิบชวนขน ลกุ ของคนเหนือร่ำง 8

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “สอดมือเข้ำมำในเสือ้ พ่ี เหมือนท่ีพี่ทำกับหมวย” เมธำกระซิบ เสียงกระเสำ่ จำกที่คิดว่ำแค่จูบเห็นทีคงต้องทำมำกกว่ำนนั้ เสียแล้ว ตะ ขอบรำถกู ปลดอย่ำงเบำมือ เมื่อดอกบวั อวบอม่ิ ทงั้ สองเป็นอิสระ มอื ใหญ่ ก็เคลอ่ื นเข้ำไปฟอนเฟน้ ด้วยลมหำยใจติดขดั จนต้องยอมถอนจบู ออกมำ จบู ไซ้ทวั่ ลำคอขำว “พะ...พ.่ี ..พเ่ี มธำอย่ำนะ ไหนว่ำจะแค่จบู ไง” ชัญญ่ำร้องห้ำมเมื่อ ยอดถนั สสี วยถกู ปลำยนวิ ้ กระต้นุ เร้ำ “พขี่ อโทษ” เมธำยอมละมือห่ำงผิวเนือ้ เนยี นน่มุ ด้วยควำมเสยี ดำย “กลบั บ้ำนพีไ่ ปเลยนะ” เจ้ำของบ้ำนเอย่ ปำกไลแ่ ล้วขยับหนี โดย ไม่ลืมรวบเอำผ้ำห่มมำคลุมร่ำงกำย แต่ไม่ทันได้ตัง้ ตัว เรือนกำยหนักก็ พลกิ ตวั เข้ำมำสวมกอด “พเ่ี มธำ! ปลอ่ ยหมวยนะ อดึ อดั นะเน่ีย มำกอดอย่ไู ด้” คนถกู กอด เอย่ สงั่ เสยี งเขียว ทบุ ตีสลบั ผลกั ไสร่ำงใหญ่ไปด้วย แต่กต็ ้องหยดุ ชะงกั ทุก สิ่งเมื่อเจอคำขู่ เธอจึงได้แต่นอนน่ิงให้คนตวั โตกกกอดอย่อู ย่ำงนนั้ เมื่อ โดนข่วู ำ่ หำกไมใ่ ห้กอดก็จะจบั ปลำ้ ทำเมีย แม้ว่ำเธอก็อยำกจะอย่ใู นฐำนะ นนั้ ก็ตำม แต่กร็ ู้ดวี ่ำในหวั ใจของพเ่ี มธำมีเพยี งเนตรสริ ีคนเดียวเทำ่ นนั้ สองหนมุ่ สำวนอนกอดกนั และกนั ไปจนเกือบรุ่งเช้ำ คนถกู กอดมำ ตลอดค่ำคืนถึงกลับบิดตัวไปมำเพื่อขับไล่ควำมเมื่อย และทันทีที่พำ ตวั เองออกมำจำกอ้อมกอดแสนอบอนุ่ ได้ เธอกย็ ืนมองคนนอนหลบั สนิท บนเตียงเพอื่ ซึมซบั ทุกสงิ่ ท่ีหลอ่ หลอมออกมำเป็นผ้ชู ำยชื่อเมธำ คนที่เธอ 9

วรัมพร ไม่อยำกมอบหัวใจให้เลย เพรำะรู้ตัวดีว่ำไม่ใช่ผ้หู ญิงในฝันของเขำ แต่ก็ หกั ห้ำมใจไมไ่ ด้ “พ่ีเมธำ หมวยรักพี่นะ” เธอพึมพำแผ่วเบำพร้อมนำ้ ตำคลอเบ้ำ กอ่ นจะถอนสำยตำจำกภำพเบอื ้ งหน้ำ แล้วเดินเข้ำห้องนำ้ ทำธุระสว่ นตัว จนเรียบร้อย ก็ออกมำยืนมองคนบนเตียง เธอหนั ไปมองตุ๊กตำคิตตีต้ ัว ใหญ่สลบั กับคนที่นอนบนเตียงอยู่หลำยนำที ก่อนหนั ไปอ้มุ ตุ๊กตำคิตตี ้ พร้อมกระเป๋ ำเดินทำง เดินออกไปจำกห้องพกั จำกนนั้ เจ้ำตวั ก็มำยืนมอง บ้ำนที่เคยอำศยั มำตงั้ แตเ่ กดิ ด้วยนำ้ ตำนองหน้ำ “ลำก่อนนะคะพี่เมธำ ลำก่อนบ้ำนที่รัก หมวยคงไม่มีโอกำสได้ กลบั มำอย่ทู ี่บ้ำนหลงั นีอ้ กี แล้ว” บอกลำด้วยเสียงสนั่ เครือ แล้วเดินลำก กระเป๋ ำออกไปตำมถนนเพอ่ื เรียกแท็กซี่ไปส่งยังสนำมบิน ผ่ำนไปช่วั โมง กว่ำๆ เธอก็เดินทำงมำถึงสนำมบินท่ีใกล้ถึงเวลำขึน้ เคร่ืองเต็มทีแล้ว ดวงตำกลมโตที่เต็มไปด้วยนำ้ ตำพยำยำมมองหำใครบำงคนแต่ก็ไม่พบ จงึ ได้แต่ก้มหน้ำก้มตำเดนิ เข้ำไปรอขนึ ้ เครื่อง ทำงด้ำนคนที่ยงั นอนหลบั บนอย่บู นเตียงกม็ ำสะด้งุ ตืน่ เพรำะเสยี ง เอะอะหน้ำบ้ำน เขำลุกขึน้ น่ังพร้ อมกับยกมือเสยผมลวกๆ พลำงนึ ก ทบทวนเหตุกำรณ์ แล้วก็เผยอยิม้ สีหน้ำดูมีควำมสุข ก่อนจะมองหำ เจ้ำของบ้ำน 10

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “หมวย หมวย” เมธำเดินหำเจ้ำของบ้ำนให้ว่นุ แต่กลบั ไมพ่ บแม้เงำ จึงเดินออกมำหน้ำบ้ำนเพอื่ ถำมหำชญั ญ่ำ แต่เมื่อได้คำตอบ ร่ำงใหญ่ก็ แทบทรุดลงไปกองกบั พนื ้ ตำคมแดงก่ำ ‘อาหมวยย้ายไปอยู่จีนกับป๊ าม้าตง้ั แต่เช้า แล้วบ้านหลังนี้ป๊ า อาหมวยก็ขายแลว้ ดว้ ย สงสยั จะไม่กลบั มาอยู่ทีน่ ีแ่ ลว้ ละ่ ไหนวา่ ตอนแรก บอกจะให้คนเช่า แต่ไปๆ มาๆ ทาไมขายเลยก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วนี่ อาหมวยไม่ได้บอกพ่อเมธาหรอกหรือ แปลกจริงๆ ป้าก็เห็นพ่อเมธากับ อาหมวยสนิทกนั จะตาย’ คำตอบท่ีได้รับยังดงั ก้องอย่ใู นใจ เขำเฝ้ำรอข่ำวครำวของชญั ญ่ำ จำกวนั เป็นเดือน...จำกเดอื นเป็นปี...จำกหนึง่ ปีเป็นหลำยปี ก็ยงั ไม่ได้ขำ่ ว ของชญั ญ่ำ...สำวน้อยร่ำงอวบที่ไม่เคยอย่ใู นสำยตำ แต่เวลำนีเ้ ธอกำลงั จะทำให้เขำคลงั่ ตำยเพรำะควำมคดิ ถึง 11

วรมั พร ตอนท่ี 1 'หมวยก็ขอแช่งให้พีอ่ กหกั รกั คดุ ต๊ดุ เมิน แลว้ แมแ้ ตเ่ กย์ก็ไม่เอาพี'่ 'หมวยก็ขอแช่งใหพ้ ีอ่ กหกั รกั คดุ ต๊ดุ เมิน แลว้ แม้แตเ่ กย์ก็ไม่เอาพี่' “ปัดโธ่เว้ย! ฝันอกี แล้ว” เจ้ำของเสยี งสบถดังลน่ั ห้องนอน ขยบั ตวั ขนึ ้ นงั่ พงิ หวั เตียงด้วยสภำพหน้ำตำงัวเงยี ไมร่ ู้กคี่ รัง้ เข้ำไปแล้วทเ่ี ขำฝันแต่ เร่ืองเดิมๆ พลำงแหงนหน้ำขนึ ้ มองเพดำนห้อง 'หมวย เธอจะตามหลอกหลอนพีไ่ ปถึงไหน' เขำครุ่นคิดอย่ใู นใจ ก่อนจะกวำดตำมองรอบๆ ห้อง ที่สภำพห้องก็ไม่ต่ำงจำกวันอ่ืนๆ ลม หำยใจร้อนผ่ำวถูกพ่นออกมำเป็นระยะ ทำไมคำภำวนำกอ่ นนอนของเขำ ไมเ่ ป็นจริงเสยี ที ทงั้ ที่ทกุ คนื เขำจะภำวนำขอให้ใครบำงคนมำอย่ทู น่ี ่ี 'พีค่ ิดถึงเธอ...หมวย' เม่ือควำมคิดถึงที่เขำมีไปไม่ถงึ คนที่จำกไป นำนทำให้เขำก้ำวลงจำกเตียง ท่ีหลับตำลงครัง้ ใดก็ฝันถึงแต่เรื่องเดิมๆ ร่ำงกำยำเดินมำหยุดท่ีกระจกบำนใหญ่ เงำสะท้อนในนัน้ คือตัวเขำใน สภำพผมยงุ่ เหยิง และจ่ๆู กม็ ภี ำพของใครบำงคนปรำกฏขนึ ้ มำ เขำสะบัด ศรี ษะแรงๆ แล้วเพง่ มองเงำในกระจกอกี ครัง้ กเ็ หน็ ว่ำเงำในนนั้ คือเขำ 12

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เธอหนพี ไ่ี ปไม่บอกลำกนั สกั คำ แล้วยังจะตำมมำหลอกหลอนให้ พท่ี รมำนอกี หรือไงหมวย เธอใจร้ำยกบั พี่มำกไปแล้ว” เมธำพดู กบั กระจก ที่เขำก็อยำกจะให้ทุกส่งิ ที่เขำคิดและพดู ไปถึงเธอ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพรำะทกุ วนั นเี ้ขำยงั ไมเ่ คยได้ข่ำวของเธอเลย ก๊อก! ก๊อก! “พอ่ เลยี ้ ง ตื่นหรือยงั คะ น่ีป้ำเอง” เสยี งเคำะประตแู ละเสียงเรียก คุ้นหูดังฉุดรัง้ ให้คนที่ยืนครุ่นคิดถึงวันเก่ำๆ ดึงตัวเองให้กับมำอยู่กับ ปัจจบุ นั ท่ีไม่มีพเี่ มธำ ไม่มหี มวย ไมม่ ีเนตร ที่เคยพดู คยุ หวั เรำะและเถยี ง กนั อกี ต่อไป “พอ่ เลยี ้ ง พอ่ เลยี ้ ง” ป้ำริน แม่บ้ำนวยั สส่ี บิ ห้ำขำนเรียกอีกครัง้ ด้วย ควำมเป็นห่วง เพรำะกลวั ว่ำพ่อเลยี ้ งคนใหม่แห่งไร่กำแฟศศิรัตน์จะเป็น อะไรไป “ครับป้ำริน มีอะไรหรือเปล่ำครับ” เมธำ หรือ พ่อเลยี ้ งเมธำ ในวัย สำมสิบแปดปี ขำนรับเสียงท้มุ น่มุ นึกเดำว่ำป้ำรินคงเป็นห่วงเขำแน่ๆ ที่ ตนื่ สำยกว่ำทกุ วนั “ลกู สำวท่ำนผ้วู ่ำฯ มำรอพ่อเลยี ้ งอย่ทู ี่ห้องรับแขกค่ะ” ป้ำรินเอ่ย บอกเพอื่ ให้พอ่ เลยี ้ งรับรู้ แล้วจะได้รีบลงไปพบลกู สำวท่ำนผ้วู ่ำฯ ที่ตอนนี ้ กำลังทำหน้ำบอกบุญไม่รับอยู่ หลังจำกตนห้ ำมไม่ให้ ขึน้ ไปรบกวน พอ่ เลยี ้ งถงึ ห้องพกั “ครับ เด๋ียวผมออกไปครับ” บอกกล่ำวไปแล้วก็หนั ไปมองตัวเอง ในกระจก ท่ีตอนนีเ้ ขำรู้สึกเบ่ือหน่ำยเอำมำกๆ เพรำะไม่อยำกไปยุ่ง 13

วรัมพร เก่ยี วกบั ลกู สำวของทำ่ นผ้วู ่ำฯ ท่ีกำลงั จะหมนั้ กับนำยแบบหน่มุ แต่เธอก็ มำหำเขำทไ่ี ร่แทบทกุ วนั จนเขำเองกท็ งั้ แปลกใจทงั้ เบื่อระคนกนั ร่ำงกำยำทยี่ ืนจ้องมองเงำตัวเองผ่ำนกระจกอย่อู ดึ ใจกเ็ ดินไปคว้ำ ผ้ำเช็ดตวั ก่อนจะตรงดง่ิ ไปยงั ห้องนำ้ อำบนำ้ จดั กำรตวั เองอย่ำงรวดเร็วก็ เดินลงมำชัน้ ล่ำง ด้วยเสือ้ เชิต้ แขนยำวลำยตำรำงสีนำ้ เงินสลับขำว กำงเกงยนี สีซีด ก่อนจะหนั ไปคว้ำหมวกคำวบอยมำถอื ไว้ แล้วเดินตรงไป ยงั ห้องรับแขก “พ่อเลยี ้ งจะรับกำแฟเลยหรือเปล่ำคะ” แหวว สำวใช้วยั ย่ีสบิ ต้นๆ ท่ีถกู ป้ำรินสง่ั ให้มำรอรับใช้พอ่ เลยี ้ งเอย่ ถำมเสยี งใสทนั ทีท่ีได้เห็นพอ่ เลยี ้ ง เดินมำถงึ หน้ำห้องรับแขก “เอำไปให้ในห้องรับแขก” พูดจบก็เดินตรงไปยังห้องรับแขกที่ ตอนนีม้ สี ำวสวยนงั่ รออย่นู ำนแล้ว ซำ้ ยงั หงดุ หงดิ จนสดุ จะทน เพรำะเธอ มำรอตัง้ แต่เช้ำแต่พ่อเลีย้ งกลบั ไม่ลงมำพบเสยี ที หนำซำ้ ยังโดนนังป้ำ คอยขดั ขวำงไมใ่ ห้เธอขนึ ้ ไปตำมพอ่ เลยี ้ งอกี 'ถ้าฉนั ไดเ้ ป็นเมียพ่อเลีย้ งเมือ่ ไร จะไล่มนั ออกทง้ั หวั ดาหวั ขาวเลย คอยดู' หญิงสำวครุ่นคดิ อย่ำงอำฆำต ท่ีคนในบ้ำนพ่อเลยี ้ งคอยขดั ขวำง แล้วแตล่ ะคนก็ทำเป็นหวงพอ่ เลยี ้ งรำวกบั วำ่ เป็นเมยี พอ่ เลยี ้ ง “สวสั ดีครับคุณแนนนี่” เสยี งทกั ทำยท้มุ นมุ่ จำกเจ้ำของบ้ำน ทำให้ สำวสวยหนั มำหำด้วยควำมดใี จระคนตกใจ เมอื่ จ่ๆู คนท่ีเธอนง่ั รอมำนำน กม็ ำยนื อยใู่ กล้ๆ 14

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “สวัสดีค่ะพ่อเลยี ้ ง” แนนนี่ หรือพรรณนสำ สำวสวยดีกรีนักเรียน นอก นิสยั ชอบดูถกู คนและหำกอยำกได้สง่ิ ไหนเธอก็ต้องได้ไม่ว่ำจะใช้วิธี อะไร ทกั ทำยกลบั เสยี งหวำน พลำงเดินเข้ำมำสอดมือรวบแขนใหญ่เอำไว้ “กำแฟหวำนน้อยมำแล้วคะ่ พอ่ เลยี ้ ง” แหววเอย่ บอกพร้อมกับเดิน เข้ำไปวำงกำแฟบนโต๊ะกระจก แล้วถอยห่ำงออกมำ สว่ นพ่อเลยี ้ งก็ปลด มอื ของสำวสวยออกอยำ่ งสภุ ำพ ก่อนทแี่ ขกสำวจะหนั ไปถลงึ ตำเขียวปัด ใสส่ ำวใช้ท่เี ข้ำมำขดั จงั หวะ “คุณแนนนี่ครับ จะรับอะไรเพ่ิมไหมครับ” พ่อเลยี ้ งหน่มุ เอ่ยถำม สำวสวยเสยี งท้มุ นมุ่ “ไม่คะ่ ” สำวสวยตอบกลบั ยิม้ ๆ “ออกไปได้แล้ว แหวว” พ่อเลีย้ งหนุ่มเอ่ยปำกบอกสำวใช้ท่ีทำ อดิ ออดไม่อยำกออกไป เพรำะเจ้ำตัวอยำกจะอย่ดู วู ่ำลกู สำวผ้วู ่ำฯ ที่ทำ ตวั อย่ำงกบั นำงร้ำยในละครจะออดอ้อนให้พอ่ เลยี ้ งพำไปไหนอกี คล้อยหลังสำวใช้ไปแล้ว สำวสวยก็เดินเข้ำมำเกำะแขนของ พอ่ เลยี ้ งตอ่ พลำงแนบลำตวั กบั แขนใหญ่พร้อมเสยี งออดอ้อนทกี่ ็ไม่ผดิ ไป จำกทแี่ หววคำดไว้สกั นิด “พ่อเลีย้ งขำ วันนีเ้ รำไปทำนอำหำรในเมืองกันนะคะ นะคะ พอ่ เลยี ้ ง” พรรณนสำเอ่ยออดอ้อนเม่ือพอ่ เลยี ้ งเอำแต่เงียบ ซำ้ ยงั ปลดมือ เธอออกอีกครัง้ เธอจึงต้องยอมปล่อยทัง้ ท่ีไม่เต็มใจ เพรำะอยำกจะ 15

วรมั พร ใกล้ชิดเขำให้มำกๆ ก่อนจะมีสำวแก่แม่มำยท่ีจ้องตำเป็นมนั ทกุ ครัง้ ท่ีได้ พบกนั มำคว้ำเขำไปก่อน เมอ่ื เธอได้ขำ่ ววำ่ มแี ม่มำ่ ยยงั สำวมำที่ไร่บอ่ ยๆ “ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดวี นั นผี ้ มต้องเข้ำไปดงู ำนในไร่ครับ” “แต่คนงำนในไร่พอ่ เลยี ้ งออกเยอะแยะ ก็ให้คนพวกนนั้ ทำงำนกนั ไปกอ่ นสคิ ะ” “ผมเป็นเจ้ำนำยจะมำผิดคำพูดไม่ได้ครับคุณแนนน่ี” เมธำเร่ิม ออ่ นใจกบั สำวสวย เพรำะเม่อื วำนเขำบอกกบั คนงำนไปแล้ววำ่ จะเข้ำไปดู ไร่ หลงั จำกสองวนั ก่อนติดธรุ ะในเมืองเลยไม่ได้เข้ำไปดู “แต่แนนนี่ต้องกำรให้พ่อเลีย้ งพำไปทำนข้ำวนะคะ อีกอย่ำง พ่อเลยี ้ งก็ทำผิดกับแนนนี่ ท่ีให้แนนนี่นั่งรอตัง้ นำน” พรรณนสำทำเสียง กระเง้ำกระงอด ไม่พอใจทอี่ กี ฝ่ำยขดั ใจ “ผมขอโทษท่ีทำให้คุณรอนำน แต่ผมไปไหนไม่ได้จริงๆ ครับ ” เมธำพยำยำมระงบั ควำมเหน่ือยหน่ำยบนสีหน้ำเพ่ือไม่ให้ลกู สำวผ้วู ่ำฯ เห็น แต่ลกึ ๆ แล้วก็อยำกจะให้เธอเหน็ อย่หู รอก ว่ำเขำลำบำกใจแค่ไหนท่ี จะต้องมำคอยตำมดแู ลเธอ ส่วนสำเหตกุ เ็ พรำะคำฝำกฝังจำกท่ำนผู้ว่ำฯ ตอนพบกันในงำนแต่งงำนของลกู ชำยท่ำนนำยอำเภอ ท่ีพรรณนสำบอก กับคนเป็นพอ่ ว่ำอยำกจะมำเท่ียวไร่กำแฟของเขำ ทำให้เขำต้องรับปำก ท่ำนผ้วู ่ำฯ ด้วยควำมเกรงใจ แล้วก็มำตกอย่ใู นอำกำรกลนื ไม่เข้ำคำยไม่ ออกอย่ทู กุ วนั นี ้ 16

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ 'ยงั ไงก็ทนๆ เอาหน่อยแล้วค่ะพ่อเลี้ยง ป้าว่าถ้าคุณแนนนี่หม้นั แลว้ ก็คงไม่มาที่นีอ่ ีก' คำบอกเล่ำของป้ำรินที่พยำยำมบอกให้เขำอดทน ดงั ก้องอยใู่ นใจ ทำให้เขำไมร่ ะเบิดควำมอดั อนั้ ออกมำ “แนนนี่ไม่ยอมรับคำขอโทษของพอ่ เลยี ้ งหรอกค่ะ ถ้ำพอ่ เลีย้ งไม่ พำแนนน่ีไปทำนอำหำรในเมือง” เพรำะเธอเบื่อท่ีจะต้องทำนอำหำร พนื ้ บ้ำนที่แมบ่ ้ำนของพอ่ เลยี ้ งทำมำให้ทำนเหมือนวนั กอ่ นๆ “ถ้ำงัน้ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วครับ ขอตัวก่อนนะครับ” บอก กล่ำวจบก็เดินออกไปพร้ อมกับสั่งให้ สำวใช้ทำกำแฟมำให้ อีกแก้ ว ระหว่ำงรอให้หัวหน้ำคนงำนขบั รถมำรับ เพรำะรถที่เขำใช้เป็นประจำส่ง เข้ำอู่ “พอ่ เลยี ้ ง! พอ่ เลยี ้ งจะมำทิง้ แนนนี่ไว้แบบนีไ้ ม่ได้นะ” พรรณนสำ เดนิ ตำมออกมำตอ่ ว่ำอกี ฝ่ำยด้วยสหี น้ำบดู บงึ ้ “ก็แล้วใครเชิญหล่อนมำท่ีน่ีล่ะ แต่ฉันว่ำพ่อเลีย้ งคงไม่ได้เชิญ หล่อนมำ แต่เป็นหล่อนนั่นแหละที่มำหำพ่อเลีย้ งถึงบ้ำน เพรำะควำม กระสนั อยำกในตวั มนั เรียกร้อง” คนท่เี อย่ ตอบลกู สำวผ้วู ำ่ ฯ หำใช่พอ่ เลีย้ ง หนุ่ม แต่เป็นแม่ม่ำยยังสำวและสวยที่ลงจำกรถมำถึงพอดี สำยตำของ สองสำวมองประสำนกนั รำวกบั จะฆ่ำกนั ให้ตำยไปข้ำงหนึง่ “ก็แล้วใครใช้ให้หลอ่ นเสนอหน้ำมำตอบฉนั นังแม่ม่ำย” พรรณน สำโต้กลบั เสียงดงั เหมอื นจะตวำดจนทำให้คนในบ้ำนออกมำมงุ ดู ที่บำง 17

วรมั พร คนถึงกับล้นุ ให้สองสำววำงมวยกันเหมือนในละคร เพรำะจะได้รู้กันไป เลยว่ำใครจะได้มำเป็นแมเ่ ลยี ้ งแห่งไร่ศศริ ัตน์ “ฉนั เป็นแม่ม่ำยแล้วไงยำยคณุ หนู” “แม่ม่ำยหน้ำด้ำนไง ผวั ตำยไปแค่ปีเดยี วก็เร่หำผ้ชู ำยไปนอนด้วย” พรรณนสำบิดปำกอยำ่ งนึกชงั อกี ฝ่ำย “ก็แล้วคุณละ่ ยำยคุณหนูผ้ดู ีเป็นถึงลกู สำวท่ำนผู้ว่ำฯ แต่มีนิสัย อย่ำงกับพวกนำงอจิ ฉำในละครท่ีไร้สมอง วนั ๆ คิดแต่จะจับผ้ชู ำยคนนนั้ คนนีใ้ ห้ได้” “นังกรองทอง!” พรรณนสำตวำดเรียก ตำคู่สวยแทบจะถลน ออกมำนอกเบ้ำ เมอ่ื ศตั รูตวั ฉกำจมำด่ำตนว่ำไร้สมอง “จะทำอะไรฉนั ยำยคณุ หนู เข้ำมำสิ เข้ำมำเลย แม่จะตบให้ปำก ฉกี ” กรองทองท้ำทำยอยำ่ งไม่หวนั่ กลวั อำนำจของอกี ฝ่ำยที่เป็นถึงลกู สำว ผ้วู ่ำฯ “คนต่ำๆ อย่ำงแกฉันไม่มีวันเอำมือของฉันไปถกู ตวั แกหรอก นัง แม่ม่ำยหน้ำด้ำน” หญิงสำวที่ถือตนว่ำดีกว่ำใครๆเชิดหน้ำขึน้ พร้อมกับ กดยมิ ้ หยนั ทีม่ มุ ปำก “หลอ่ นมนั ก็คณุ หนไู ร้สมอง พ่อแมอ่ ตุ สำ่ ห์ส่งไปเรียนถึงเมืองนอก แต่นิสยั กลบั ต่ำไพร่กว่ำฉนั ตกลงว่ำหลอ่ นไปเรียนหำควำมรู้หรือไปเรียน อยำ่ งอน่ื มำกนั ละ่ ถึงได้กลบั มำทำนิสยั แบบนที ้ ีน่ ่ี” กรองทองในวยั สำมสบิ สำมที่ต้องมำเป็นม่ำย เพรำะสำมีอำยมุ ำกกวำ่ เธอสำมรอบมำด่วนจำก 18

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ ไปซะก่อน เลยได้แต่ว้ำเหว่อย่นู ำน กระท่ังได้พบกบั พ่อเลยี ้ งเมธำแห่งไร่ ศศริ ัตน์ ทำให้เธอมีควำมหวงั ว่ำจะต้องแต่งงำนกบั พอ่ เลยี ้ งเมธำให้ได้ แต่ ดนั มำมียำยคณุ หนูท่ีใช้อำนำจพอ่ คอยขัดขวำง ทงั้ ที่ตวั เองกำลงั จะหมนั้ กบั นำยแบบหน่มุ ที่นักข่ำวสำนักดงั ๆ หรือแม้กระทงั่ นกั ข่ำวท้องถิ่นต่ำง กระพือข่ำวนีก้ ันเป็นเดือน พลำงตวัดหำงตำใสพ่ ร้ อมกับปำกก็เบะออก อย่ำงรังเกียจอกี ฝ่ำยไม่ตำ่ งกัน ท่ีคอยด่ำว่ำคนอน่ื ต่ำทงั้ ท่ีตัวเองกเ็ ดินดิน เหมอื นกนั ! “แก นงั กรองทอง” พรรณนสำโกรธจนหน้ำดำหน้ำแดง “หล่อนคิดจะทำอะไรฉัน” กรองทองเชิดหน้ำใส่ เพรำะต่ำงฝ่ ำย ตำ่ งก็ไม่ยอมลดละให้กนั “นงั แมม่ ำ่ ยไพร่ สกปรก หน้ำด้ำน” “หลอ่ นมนั กไ็ พร่ไม่ตำ่ งจำกฉนั เท่ำไรนกั หรอก นงั คณุ หนไู ร้สมอง” “นงั กรองทอง! แกด่ำฉนั เหรอ” “ใช่! ฉนั ด่ำหลอ่ นอย่”ู เสยี งโต้เถียงระหว่ำงสองสำวยังคงตอบโต้กนั ไปมำ โดยไม่สนใจ ฟังคำห้ำมปรำมของพ่อเลยี ้ ง ป้ำริน และอ้อย แม่ครัวประจำบ้ำนพกั หลงั งำม ท่ีทำจำกไม้สกั แบ่งแยกห้องได้เป็นสดั ส่วนและพนื ้ ไม้ยังเงำวับ จน ทำให้บ้ำนหลงั นีเ้ป็นที่หมำยตำของผ้มู เี งิน ที่อยำกจะได้ทงั้ บ้ำนและที่ดิน แห่งนี ้เพรำะที่น่ีอำกำศเย็นสบำยตลอดปี มีลำธำรนำ้ ใสๆ อย่รู อบไร่ ทำ ให้นักธุรกจิ จำกทงั้ ในตวั เมืองลำปำง เชียงใหม่ และกรุงเทพฯ ต่ำงอยำก 19

วรัมพร จบั จองพนื ้ ดินแห่งนีเ้ พือ่ สร้ำงรีสอร์ตเรียกให้นักท่องเที่ยวเข้ำมำ แต่กลบั ไม่มีใครได้ท่ีดินผืนนีไ้ ป เม่อื พอ่ เลยี ้ งประกำศชดั ว่ำไม่ขำย และยังนำป้ำย ไปติดไว้หน้ำไร่ว่ำ 'ไร่ศศิรัตน์ไม่มีวันขำยให้ใคร' เพื่อตัดปัญหำบรรดำ เศรษฐีท่ีสง่ คนมำติดต่อ หรือไม่ก็ส่งนำยหน้ำมำติดต่อ จะได้เลิกมำยุ่ง วนุ่ วำยกบั ไร่เขำเสยี ที “กรองทอง แนนน่ี คุณสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ผมรำคำญ” เมธำโพลง่ ขนึ ้ มำขดั จงั หวะสองสำวทีอ่ ้ำปำกเถยี งกนั ฉอดๆ ด้วยสหี น้ำเบ่ือ โลก ก่อนจะเดนิ ลงจำกบ้ำนไป แต่ยงั ไมท่ ันจะเดนิ พ้นหน้ำบ้ำน ก็ถกู มำ่ ย สำวกลนิ่ หอมยว่ั ยวนโผเข้ำมำกอด พลำงซบหน้ำแนบกบั อกกว้ำง “พอ่ เลยี ้ งจะไปไหนคะ” ม่ำยสำวเอย่ ถำมเสียงหวำน พลำงเบียด ตวั เข้ำหำกำยแกร่งท่เี ตม็ แน่นไปด้วยกล้ำมเนือ้ เพยี งแคแ่ นบชดิ กำยก็ร้อน วบู วำบ โดยมสี ำยตำลกุ โชนของพรรณนสำจ้องมองอยู่ ก่อนจะยมิ ้ ออกมำ เม่อื ม่ำยสำวถกู ดนั ออก แล้วถ้ำเธอตำไม่ฝำด เธอเห็นแววตำโกรธขึง้ ของ พอ่ เลยี ้ งด้วย “ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็หมุนตัวเดินไปทันที ใจก็นึกโมโห หวั หน้ำคนงำนอย่ไู มน่ ้อยท่ีไมม่ ำสกั ที ทงั้ ที่ควำมจริงแล้วยงั ไมถ่ งึ เวลำมำ รับเลยต่ำงหำก ทำงหวั หน้ำคนงำนจึงยงั ไม่ออกจำกไร่ทเี่ ข้ำไปเกบ็ กำแฟ กนั ตงั้ แต่เช้ำ “สมนำ้ หน้ำ” พรรณนสำว่ำกระทบคนทถ่ี กู ทิง้ ด้วยสหี น้ำสะใจ “หลอ่ นสมนำ้ หน้ำฉนั หรือไง นงั คณุ หนู” 20

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “กม็ กี นั อย่แู ค่สองคน แล้วแกคิดวำ่ ฉนั จะว่ำใครห๊ะ!” “ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ำคนไร้สมองอย่ำงหล่อนอำจจะกำลงั ว่ำตัวเอง อยกู่ ไ็ ด้ ที่มำหำพอ่ เลยี ้ งแต่เช้ำ แต่สดุ ท้ำยพอ่ เลยี ้ งก็ไมส่ นใจ” พดู ทิง้ ไว้แค่ นนั้ ก็เดินกลบั ไปท่ีรถ เพรำะไม่อยำกจะตอแยกบั อีกฝ่ำยที่นับวนั จะหมำ บ้ำขึน้ ทุกวัน แล้วอกี อย่ำงตอนบ่ำยๆ เธอก็มีนดั กบั ชัยดิศร ลกู ชำยเพียง คนเดียวของท่ำนผ้วู ่ำฯ อีกด้วย แม้จะไม่ชอบน้องสำวของเขำ แต่อย่ำง น้อยๆ กำรทเ่ี ธอคบหำกบั ลกู ชำยท่ำนผ้วู ำ่ ฯ มนั กจ็ ะทำให้เธอปลอดภยั ใน ระดบั หนึ่ง เพรำะชยั ดิศรไมม่ ที ำงยอมให้คนเป็นพอ่ มำทำอะไรเธอ “แน่จริง แกอย่ำเพิ่งกลับสิ” พรรณนสำรีบเดินลงมำหำเร่ืองต่อ เพรำะเธอก็อยำกให้ยำยแมม่ ำ่ ยคนนีเ้ลกิ ยงุ่ กบั พอ่ เลยี ้ งเมธำซะที “ฉนั ไม่อยำกคยุ กบั หมำบ้ำ” ขำดคำก็เปิดประตูรถเข้ำไปนง่ั เพียง ครู่เดียวรถคันงำมมรดกอีกอย่ำงหน่ึงที่สำมีวัยชรำทิง้ ไว้ก็เคลื่อนตัว ออกไป ปลอ่ ยให้อกี ฝ่ำยกรีดร้องอยำ่ งเจ็บใจ กอ่ นจะเดินกระทืบเท้ำกลบั ขนึ ้ บ้ำนไปเอำกระเป๋ ำ เม่ืออย่ตู อ่ พอ่ เลยี ้ งกไ็ ม่สนใจ “คณุ แนนนจ่ี ะกลบั เลยเหรอคะ” สำวใช้ชือ่ แหววทำเสยี งดดั ๆ ให้ดู จริต ถำมลูกสำวท่ำนผู้ว่ำฯ ที่หน้ำบอกบุญไม่รับ ก่อนจะหันไปยิม้ กับ เพอ่ื นร่วมงำนชือ่ อ้อย ที่ได้แตส่ ำ่ ยหน้ำไปมำให้กบั ท่ำทีของแหวว “ใช่!” พรรณนสำตอบเสยี งสะบดั เพรำะแม่สำวใช้มำยนื ขวำงทำง อยู่ เลยต้องตอบแล้วให้มนั ไปไกลๆ 21

วรมั พร “แต่คณุ แนนนีห่ วิ ไม่ใชเ่ หรอคะ อยทู่ ำนข้ำวที่บ้ำนพอ่ เลยี ้ งกอ่ นนะ คะ วนั นีม้ ีอำหำรเยอะแยะเลยค่ะ ทัง้ แกงอ่อมกบ นกตะค่มุ ผัดเผ็ด ลำบ หวั กิง้ ก่ำ ผดั กะเพรำองึ่ อำ่ ง เนือ้ งแู ดดเดียวกม็ ำ แล้วยงั มีหนนู ำย่ำงเกลอื เค็มน้อยๆ กินกบั นำ้ พริกฝีมือพอี่ ้อย เด็ดสดุ ยอดไปเลยนะคะคุณแนนนี่” บอกกลำ่ วจบแล้วกห็ นั ไปยิม้ ให้กบั แมค่ รัวคนเกง่ ชอบใจที่ได้แกล้งอกี ฝ่ำย ที่คิดจะมำจับพ่อเลีย้ ง เพรำะผ้หู ญิงแบบนีไ้ ม่เหมำะจะมำเป็นแม่เลีย้ ง แห่งไร่ศศิรัตน์เลยสกั นดิ “กรี๊ด!! นังบ้ำ แกกินไปคนเดียวเถอะ ทุเรศที่สดุ ” สิน้ เสียงแหลม บำดหู กระเป๋ ำในมือก็ฟำดลงบนศีรษะของแหววท่ีหลบไม่ทันเลยโดน ฟำดไปเตม็ ๆ ก่อนที่สำวสวยจะเดนิ ออกไป “ยำยคุณหนบู ้ำฟำดมำได้ เจ็บนะโว้ย” สนิ ้ เสยี งโอดครวญก็ถกู พ่ี อ้อยตำหนิยกใหญ่ เพรำะเรื่องนีเ้ป็นเร่ืองของเจ้ำนำย คนใช้อยำ่ งพวกเธอ ไมม่ สี ทิ ธ์ิไปยงุ่ “เอำนำ้ แดงไปให้คนงำนไป แหวว” พูดจบก็เดินไปหยิบกระติก นำ้ แข็งและนำ้ หวำนสแี ดงหอมอร่อยมำย่ืนให้แหววทย่ี งั น่ังหน้ำบดู อย่บู น พนื ้ “ทำไมต้องเป็นฉันด้ วยพอี่ ้อย น่ีฉันเจ็บหัวอยู่เลยนะ” แหววโอด ครวญหน้ำตำเหยเก ซำ้ ยงั เจบ็ ใจยำยคณุ หนไู มห่ ำย “ก็ใครใช้ให้แกไปย่งุ กับคณุ แนนน่ีล่ะ น่ีก็ดีเท่ำไรแล้วท่ีคุณแนนนี่ ไม่ฟำดจนแกสลบ เอำน่ี แล้วก็รีบไป” อ้อยเร่งเร้ำ เพรำะตอนนีค้ นงำน 22

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ น่ำจะอยู่ท่ีโรงค่ัวกำแฟกันหมดแล้ว คนไม่อยำกไปเลยจำต้องเดินหิว้ กระตกิ สองใบไปให้คนงำนในไร่ ท่ีป่ ำนนีค้ นคงไปที่โรงควั่ กำแฟ หรือบำง คนก็ออกไปจดั กำรงำนตำมหน้ำท่ีของตน “อ้อย พ่อเลีย้ งไปไหนล่ะ” ศร หัวหน้ำคนงำนวัยอ่อนกว่ำ พ่อเลยี ้ งสำมปีเปิดประตูรถกระบะออกมำแล้วถำมหำพอ่ เลยี ้ ง หลงั จำก เขำมองไปยังท่ีน่ังประจำของพ่อเลีย้ งแล้วไม่พบ ทัง้ ท่ีปกติหำกรถที่ใช้ ประจำสง่ เข้ำอู่ พอ่ เลยี ้ งจะนงั่ จิบกำแฟรอบนชำนบ้ำน “เดินไปทีธ่ ำรนำ้ ข้ำงบ้ำนครู่ใหญ่แล้วละ่ พล่ี องไปตำมดู แต่พรี่ ะวงั อยำ่ ไปพดู อะไรให้พอ่ เลยี ้ งหงดุ หงิดเอำละ่ เดี๋ยวระเบิดลง” อ้อยเอย่ เตือน ด้วยควำมเป็นห่วง เพรำะเธอเดำว่ำพ่อเลีย้ งยังคงอำรมณ์ไม่ดีอยู่แน่ๆ หลงั จำกเช้ำมำกต็ ้องมำเจอสองสำวทะเลำะกนั ดงั ลน่ั บ้ำน “พตี่ กขำ่ วอะไรหรือเปลำ่ อ้อย” ศรถำมกลบั หน้ำนวิ่ คิว้ ขมวด “เมื่อเช้ำเกิดสงครำมชิงรักหกั สวำทจ้ะพี่ พ่อเลยี ้ งเลยโมโหตวำด ใส่สองสำวเลยนะพ่ี ฉันก็เลยเตือนๆ พี่ให้ระวังอำรมณ์พ่อเลยี ้ งหน่อย” อ้อยเอย่ ตอบแล้วยิม้ น้อยๆ เพรำะเธอเองก็ไม่อยำกจะเลำ่ อะไรมำกมำย นกั หรอก แต่ที่ต้องบอกก็เพรำะเป็นห่วงอกี ฝ่ำย “คณุ แนนน่ีกับคณุ กรองทองล่ะสิ” ศรคำดเดำก่อนที่อ้อยจะพยัก หน้ำรับเบำๆ แล้วบอกให้ศรรีบไปตำมหำพอ่ เลยี ้ งเข้ำไร่กัน เพรำะตอนนีก้ ็ สำยมำกแล้ว 23

วรัมพร “ไปสพิ ”ี่ อ้อยเร่งเร้ำเมอ่ื อกี ฝ่ำยดเู หมอื นจะไมอ่ ยำกไป และคงเป็น เพรำะกลัวอำรมณ์ ของพ่อเลีย้ งแน่ๆ แต่จะว่ำไปพ่ีศรก็เจอมำทุก สถำนกำรณ์แล้ว ไม่เห็นจะต้องกลัวว่ำพ่อเลีย้ งจะเตะหรือถีบจนหน้ำ หงำย “ถ้ำพไี่ ปแล้ว อ้อยคดิ ถึงพบ่ี ้ำงนะ” “ไปเลย” อ้อยไล่แล้วหมนุ ตัวเดินเข้ำไปในบ้ ำนช่วยงำนป้ำรินต่อ ด้วยใบหน้ำเขินอำย กอ่ นจะรีบปรับสหี น้ำเม่ือเดินมำเจอป้ำริน ที่คอยสง่ั สอนว่ำจะทำอะไรก็อย่ำให้มันเกินงำมนัก สว่ นศรก็เดินไปตำมลำธำรจน มำพบพอ่ เลยี ้ งนง่ั อำ่ นหนงั สอื พมิ พ์แล้วกจ็ ิบกำแฟอย่ทู ่ศี ำลำใกล้ลำธำร “พอ่ เลยี ้ งครับ” ศรสง่ เสยี งมำก่อนตวั “มำแล้วเหรอ” “ถ้ำผมไม่มำ พ่อเลยี ้ งจะเหน็ ผมยืนอย่ตู รงนีเ้หรอครับ” ศรยิม้ หน้ำ ทะเล้น เพรำะนิสัยเขำเป็นอย่ำงนีเ้ ลยทำให้โดนพอ่ เลยี ้ งเตะและถีบอยู่ บ่อยๆ แต่พอ่ เลยี ้ งก็ไมไ่ ด้เตะถีบจริงจงั “วอนโดนบำทำอีกแล้วนะแก” เมธำจัดกำรพบั หนงั สอื พมิ พว์ ำงไว้ แล้วยกกำแฟขึน้ ดื่มจนหมดแก้วก็ลกุ ขึน้ ยืนเต็มควำมสงู ทำเอำหวั หน้ำ คนงำนถลำถอยหนไี ปทนั ทเี ชน่ กนั “อย่ำนะครับพอ่ เลยี ้ ง วนั กอ่ นโดนเตะไปยงั ไม่หำยดีเลย” ศรทำท่ำ ลบู สะโพกตัวเองหลังจำกเมื่อวำนเย็นโดนบำทำพ่อเลยี ้ งเข้ำจงั เพรำะ 24

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ปำกไม่ดเี ร่ืองสำวๆ ท่คี อยมำหำถึงบ้ำนแต่พ่อเลยี ้ งไมส่ นใจใครเป็นพเิ ศษ สกั คน 'เอ...หรือว่าพ่อเลีย้ งจะมีคนรกั อยู่แลว้ ตอนทีอ่ ยู่กรุงเทพฯ แต่ถา้ มี แลว้ ทาไมพ่อเลีย้ งไม่พามาอยู่ทีไ่ ร่ดว้ ยซะเลย' ครุ่นคิดอยคู่ นเดยี วแต่กห็ ำ คำตอบไม่ได้ เพรำะพอ่ เลยี ้ งไม่เคยพดู ถงึ หรือแม้แต่รูปสกั ใบกไ็ มเ่ คยมีติด ไว้ในบ้ำน ทงั้ ท่พี อ่ เลยี ้ งศวิ ำบอกให้รีบหำเมีย “ปำกแกมันวอนหำเร่ืองไง เลยต้องโดนบำทำบ่อย” พดู จบก็คว้ำ หมวกคำวบอยมำสวม แล้วเดนิ นำหวั หน้ำคนงำน เพอื่ ทโ่ี รงควั่ กำแฟ “ทำไมพอ่ เลยี ้ งไมส่ นใจคณุ แนนนล่ี ะ่ ครับ เธอเรียนจบมำจำกเมอื ง นอกเชียวนะครับ แถมยังเป็นถึงลกู สำวผ้วู ่ำฯ ผมล่ะสงสยั จริงๆ ว่ำทำไม พอ่ เลยี ้ งถึงไม่จีบมำเป็นแฟน ท่ีไร่จะได้มีแม่เลีย้ งซะที” ศรท่ีเดินตำมมำ ติดๆ ถำมออกไปแม้จะต้องโดนบำทำก็ตำม แต่เขำก็ต้องถำมเพรำะมัน ค้ำงคำใจ อกี อย่ำงพ่อเลยี ้ งศิวำก็วำนให้เขำมำถำมเร่ืองนีด้ ้วย ว่ำตกลง เมธำจะจีบใครกนั แน่ ระหว่ำงลกู สำวผ้วู ำ่ ฯ กบั กรองทอง ท่ีตกพมุ่ ม่ำยมำ หลำยปี “แกไม่เบื่อจะถำมฉนั บ้ำงหรือไง ไอ้ศร” พ่อเลยี ้ งหน่มุ หันมำถำม เสยี งเข้ม แล้วใช่ว่ำเขำจะไม่แต่งงำนแต่เขำรอใครบำงคนท่ีเงียบหำยไป นำน เขำอยำกรู้ว่ำเธอสบำยดีหรือไม่ แล้วแตง่ งำนหรือยงั 'ไม่ ไม่มีทางที่หมวยจะแต่งงานไปแลว้ ' เขำพยำยำมคดั ค้ำนใจ ตวั เองท่ีคิดว่ำเธอแตง่ งำนไปแล้ว 25

วรมั พร “ไม่เบ่ือหรอกครับพ่อเลีย้ ง ผมอยำกรู้จะแย่แล้วว่ำใครจะมำเป็น แม่เลยี ้ ง” ศรยิม้ ทะเล้น ก่อนจะเดินไปเปิดประตใู ห้พ่อเลยี ้ งเข้ำไปข้ำงใน สว่ นเขำกเ็ ดนิ กลบั มำท่ีประจำคนขบั “ฉันไม่แต่งงำน” พ่อเลยี ้ งหน่มุ พูดขึน้ เม่ือรถเคล่ือนออกมำได้สัก พกั “ไม่แตง่ งำนกแ็ ย่เลยนะครับ” ศรหยุดรถแบบกะทนั หนั แล้วหันมำ มองพ่อเลยี ้ งด้วยสหี น้ำประหลำดใจ ใจก็หวนั่ กลวั วำ่ พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ จะเป็น พวกชอบไม้ป่ำเดยี วกนั “มนั จะแยย่ งั ไงไอ้ศร” ถำมด้วยสำยตำดๆุ “แย่ตรงท่ีไร่ของพ่อเลีย้ งจะไม่มีคนมำสืบทอดต่อไงล่ะครับ ถ้ำ พ่อเลยี ้ งไม่แต่งงำน” พดู ไปแล้วใจก็ยังคิดวนเวียนอยู่แต่ว่ำพอ่ เลยี ้ งเป็น เกย์...พอ่ เลยี ้ งเป็นเกย์ไมเ่ ลกิ 'ตายโหงแน่ ถ้าพ่อเลี้ยงเกย์ แถมกูก็โสดด้วย' ศรได้แต่ภำวนำ ขอให้พอ่ เลยี ้ งไม่ได้เป็นอย่ำงที่ตนคิด เพรำะกลวั พอ่ เลยี ้ งจะมำปลำ้ เมื่อ เขำชอบผ้หู ญิง “ฉนั ไม่ได้บอกว่ำชำตนิ ีจ้ ะไมแ่ ต่งงำนนะไอ้ศร แกน่มี นั วอนโดนถีบ ร่วงรถจริงๆ” เพรำะเขำรอเธอคนนัน้ กลบั มำแล้วจะสำนสมั พนั ธ์กับเธอ ใหม่ และเขำมน่ั ใจว่ำเธอยงั ไมม่ ีใครแน่นอน “โธ่พอ่ เลยี ้ งครับ อย่ำถีบกนั สคิ รับ แล้วท่ผี มพดู ไปก็แค่ตกใจ วำ่ แต่ พอ่ เลยี ้ งเลง็ สำวคนไหนไว้ครับ ถ้ำไม่ใชค่ ณุ แนนนก่ี บั คณุ กรองทอง” 26

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “ยงุ่ !” “อ้ำว!” “แกต้องมำอ้ำว ขบั รถไป” “บอกนิดเดียวก็ได้ครับพ่อเลีย้ ง นะครับ ผมอยำกรู้” ศรยังเซ้ำซี ้ เพรำะถ้ำหำกตนรู้ว่ำพ่อเลีย้ งมีสำวในดวงใจอย่แู ล้ว จะได้คำบข่ำวไป บอกพอ่ เลยี ้ งศิวำที่อยำกอ้มุ หลำนจะแย่แล้ว แตก่ ็ไม่มีลกู เป็นของตัวเอง จึงได้มอบไร่ศศิรัตน์ให้กบั หลำนชำยเพยี งคนเดียวได้ดแู ลต่อ และหวังให้ หลำนชำยแตง่ งำนสร้ำงครอบครัวมีเหลนให้อ้มุ แต่เมธำก็ไม่แต่งงำนเสยี ที “ไอ้ศร!” คนไม่อยำกบอกตวำดใส่ “กค็ นมนั อยำกรู้นค่ี รับ” “ขืนแกยงั เซ้ำซี ้เดี๋ยวพ่อถีบร่วงรถ” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ตงั้ ท่ำจะทำอย่ำง ทีพ่ ดู จริงๆ “อย่ำนะครับพ่อเลีย้ ง เด๋ียวรถตกเขำกนั พอดี” ศรร้องห้ำมเสียง หลง เมือ่ เท้ำของพอ่ เลยี ้ งมำทห่ี ลงั เขำแล้ว “ครำวหลงั แกก็อย่ำถำมเรื่องนีอ้ ีก ไม่งัน้ ฉันจะไม่พูดแต่จะถีบ เลย!” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ บอกเสียงห้วนจัด แต่ใช่ว่ำเขำจะไม่รู้ว่ำคุณอำอยำก อ้มุ เหลนแค่ไหน แต่ไอ้เขำก็ยงั ไมอ่ ยำกแต่งงำนตอนนี ้เพรำะใจเขำมันยัง ไม่เปิดรับใครเลย “ครับพอ่ เลยี ้ ง” ศรขำนรับเสยี งออ่ ยๆ 27

วรัมพร “ดี!” พ่อเลีย้ งโต้กลับเสียงห้วน แล้วหันหน้ำไปมองบรรยำกำศ นอกรถทีเ่ ตม็ ไปด้วยภเู ขำปกคลมุ ด้วยต้นไม้เขยี วขจีทงั้ เลก็ ใหญ่สลบั เรียง รำยกนั ไป ก่อนท่ใี จจะกระหวดั ไปคดิ ถงึ ใครบำงคน 'เธอลืมพีแ่ ล้วจริงๆ งนั้ เหรอ หมวย' พ่อเลยี ้ งหน่มุ ครุ่นคิดอย่ใู นใจ ทงั้ คิดถึงทงั้ น้อยใจ ท่ีเธอไปโดยไม่ยอมบอก แถมยงั ไม่ร่ำลำ ทงั้ ท่ีเธอก็มี เบอร์โทรของเขำ แต่ทำไมไม่ติดต่อกนั กลบั มำบ้ำง อกี ด้ำนหนึง่ ของจงั หวดั ลำปำง กลมุ่ คนท่ีกำลงั นง่ั ล้อมวงพดู คยุ กนั อย่ำงสนุกสนำน เพรำะนำนๆ ทีเพ่ือนจะมำกันครบ แต่มีอยู่หนึ่งคนท่ี ไม่ได้โต้ตอบกบั เพอ่ื นสกั พกั แล้วเพรำะยงั จำมไมห่ ยดุ “ฮดั เช้ย!!” “สงสยั จะมีคนคิดถึงไอ้หมวยแน่ๆ มนั เลยจำมไม่หยดุ ” บอล หน่มุ หน้ำสวยพดู ขึน้ ทำให้เพอื่ นที่เหลือพำกนั หวั เรำะ แล้วก็แซวเพอื่ นสำวคน ท่ีถกู รุมแซว 'นอกจากเนตรแล้ว ยงั จะมีใครคิดถึงไอห้ มวยคนนีไ้ ด้อีก' คนถูก แซวพมึ พำในใจ แล้วก็หนั หน้ำหนีไปทำงอืน่ เพรำะไมอ่ ยำกให้เพอ่ื นเห็นสี หน้ำทีก่ ำลงั น้อยใจของตวั เอง 'หมวยไม่ใช่สเปกพี'่ คำนีเ้ธอยงั จำได้ไม่เคยลมื 28

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ ตอนท่ี 2 เอยี๊ ด!! เสยี งเบรกรถดงั สนัน่ หว่นั ไหวหน้ำท่ีบ้ำนพกั หลงั ใหญ่ของมำรดำ เพรำะบิดำและมำรดำแยกกันอยู่ตัง้ แต่บิดำเป็นผู้ว่ำฯ เรียกให้สำวใช้ ภำยในบ้ำนพำกันออกมำมุงดูว่ำเกิดอะไรขึน้ ก่อนท่ีคุณธัญญำมำศ ภรรยำของท่ำนผ้วู ่ำฯ จะเดินออกมำตำมหลังสำวใช้ด้วยควำมตกใจไม่ ต่ำงจำกคนอนื่ ๆ “รถคณุ แนนนคี่ ่ะคณุ มำศ” แมวและก่ิงแก้ว สำวใช้วยั ใกล้เคียงกนั บอกเสยี งประสำน “แล้วทำไมยำยนสำถึงได้ขบั รถแบบนีล้ ่ะ นมศรี ไปดยู ำยนสำให้ ฉนั ทีว่ำเป็นอะไรถึงได้ขบั รถแบบนี ้ทำเอำคนตกอกตกใจกนั ทงั้ บ้ำน” พดู จบก็สำ่ ยหน้ำเบำๆ อยำ่ งเออื มระอำนสิ ยั ลกู สำวคนกลำง “ค่ะ คณุ มำศ” แม่นมศรีขำนรับแล้วเดินออกไป แต่เดินไปได้ไม่ก่ี นำที ลกู สำวคนกลำงแสนสวยของคุณมำศก็เดินมำถึงก่อนด้วยใบหน้ำ บดู บงึ ้ 29

วรัมพร “นสำ” ผ้เู ป็นแม่เอ่ยเรียกเม่ือคนเป็นลกู เดินเบียดแม่นมเข้ำมำใน บ้ำน “อะไรอกี ล่ะคะคุณแม่” พรรณนสำย่ิงทำหน้ำบอกบุญไม่รับมำก ขึน้ เมื่อมำรดำเอ่ยเรียกช่ือเลน่ แสนเชย แต่เธอก็เบ่ือที่จะบอกให้คนใน บ้ำนเรียกเธอว่ำแนนนีแ่ ล้ว “คุณแนนน่ีพดู ดีๆ กับคณุ แม่หน่อยสคิ ะ” แม่นมศรีปรำมสำวสวย ท่ีตนเลยี ้ งมำตงั้ แต่แบเบำะด้วยควำมสงสำรคณุ มำศ ท่ีตัง้ แต่คณุ นสำก ลบั มำจำกเมอื งนอกกต็ ดิ นสิ ยั ฝร่ังมำ เลยทำให้พดู จำไมเ่ รียบร้อย “อย่ำย่งุ ได้ไหมนม แนนน่ีร้อนจะตำยอย่แู ล้วเน่ีย ยังจะมำพดู ให้ อำรมณ์เสยี เข้ำไปอกี ” พรรณนสำต่อว่ำแมน่ มด้วยสหี น้ำไม่พอใจ “ยำยนสำ! อย่ำมำขึน้ เสียงใส่แม่นม เรำน่ียังไงกัน นิสัยแข็ง กระด้ำงขนึ ้ ทกุ วนั ” คณุ ธัญญำมำศปรำมลกู สำวเสยี งดงั เพรำะไม่พอใจที่ พรรณนสำนบั วนั กก็ ระด้ำงกระเด่อื งตอ่ คนในบ้ำนหนกั ขึน้ “ก็แนนนี่บอกว่ำแนนน่ีร้ อน แล้วแม่นมมำพดู น่ันน่ีทำไม แนนนี่ รำคำญ” พรรณนสำบอกเสียงสะบัด เพรำะเธอไม่ผิดแต่เป็นแม่นมเอง ต่ำงหำกทมี่ ำพดู จำไม่เข้ำหเู อง “ขอโทษแม่นมเดี๋ยวนีย้ ำยนสำ แล้วต่อไปจะพดู อะไรหรือจะด่ำว่ำ ใครกห็ ดั รู้จกั เดก็ รู้จกั ผ้ใู หญ่ซะบ้ำงนะเรำ” คณุ ธญั ญำมำศเอย่ สง่ั ลกู สำวท่ี หน้ำตำโกรธขงึ ้ เพรำะเธอหงดุ หงิดตงั้ แต่ออกจำกบ้ำนพ่อเลยี ้ ง แล้วยงั มำ เจอเรื่องบ้ำๆ กบั นำยแบบหน่มุ อกี ท่ีห้ำมไม่ให้เธอไปย่งุ กบั พอ่ เลยี ้ ง 30

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “อะไรนกั หนำคณุ แม่ แนนนไี่ ม่ผิดสกั หน่อย” “ไม่เป็นไรค่ะคณุ มำศ นมไม่ถือสำคุณแนนนี่หรอกค่ะ คุณหนูคง จะร้อนเลยหงดุ หงิด” แมน่ มศรีพดู แทรกขึน้ ก่อนท่ธี ัญญำมำศจะต่อว่ำลกู สำวไปมำกกวำ่ นี ้ “นมก็ให้ ท้ ำยยำยนสำอยู่เรื่อย แล้วดูสิ นับวันยำยนสำก็ยิ่ง ก้ำวร้ำว ฉนั คิดผิดจริงๆ ที่ยอมให้คุณจักรส่งยำยนสำไปเรียนเมืองนอก ตงั้ แต่เดก็ ” เพรำะหำกรู้วำ่ ลกู กลบั มำแล้วจะนสิ ยั เช่นนี ้ตนคงไมส่ ง่ ไปแนๆ่ นี่ก็โชคดีที่ลกู สำวคนเล็กไม่ยอมไปเรียนเมืองนอกเพรำะอยำกอย่กู ับตน ใกล้ๆ แม่ “ไม่พดู แบบนีอ้ กี นะคุณมำศ เดี๋ยวคณุ แนนน่ีจะเสยี ใจเอำนะคะ” แม่นมศรีค้ำน เพรำะกลัวว่ำพรรณนสำจะพำลโกรธแล้วหนีเตลิดไป เหมือนอย่ำงท่ีเคยข่ตู อนจะคบหำกับนำยแบบหน่มุ เมื่อทำงคุณมำศไม่ อยำกให้ลูกสำวไปคบหำกับคนทำอำชีพแบบนัน้ เพรำะกลัวว่ำฝ่ ำย นำยแบบหนุ่มท่ีวันๆ คงต้ องเจอสำวสวยมำกหน้ ำหลำยตำจะมำ หลอกลวงลกู สำว “กม็ นั จริงทกุ อยำ่ งนะนมศรี” “คุณแม่เลิกว่ำแนนน่ีเรื่องนีซ้ ะทีเถอะค่ะ เพรำะถึงแนนน่ีจะนิสัย แบบนี ้แตแ่ นนนี่กเ็ รียนจบกลบั มำ ไมใ่ ชค่ นบำงคนที่สง่ ไปเรียนก็เรียนไม่ จบ จนต้องซมซำนกลบั มำเรียนมหำลยั ฯ ในไทย” พรรณนสำบิดปำกออก นนั่ กเ็ พรำะเธอดกี วำ่ พช่ี ำยก็ตรงนี ้เลยทำให้บิดำมกั ตำมใจเสมอ 31

วรัมพร “มันเก่ียวอะไรกับฉัน ยำยนสำ” คนถูกพูดพำดพิงเดินออกมำ พร้อมสีหน้ำไมพ่ อใจท่โี ดนน้องสำวตวั ดีแขวะทงั้ ที่เร่ืองมันก็ผ่ำนมำหลำย ปีแล้ว “กท็ ำไมมนั จะไมเ่ ก่ียว ในเม่ือพเ่ี รียนไมจ่ บจริงๆ” คนเป็นน้องตวดั หำงตำใส่ “ยำยนสำ!” ชยั ดิศร ลกู ชำยคนโตของท่ำนจกั รภพและคณุ ธญั ญำ มำศ ตวำดใส่ผู้เป็นน้องสำว ท่ีเจอหน้ำกันทีไรก็หำเร่ืองให้เขำโมโหอยู่ เร่ือย “ทำไม” พรรณนสำลอยหน้ำลอยตำใสผ่ ้เู ป็นพที่ ี่กำหมดั แนน่ “ตำชัย ยำยนสำ พอสกั ที จะเถียงกันให้อำยคนใช้หรือไง” คุณ ธัญญำมำศบอกเสยี งกรำดเกรีย้ ว อยำกจะเป็นลมไปตรงนี ้ที่ลกู ทงั้ สอง เจอหน้ำกนั กห็ ำเรื่องทะเลำะกนั ทกุ ที “คุณแม่” วนำลี สำวสวยหน้ำตำจิม้ ลิม้ ว่ิงเข้ำมำประคองมำรดำ เอำไว้ หลงั จำกได้ยินเสียงเอะอะดังไปถึงหลงั บ้ำนที่เธอกำลงั ปลกู ต้น กหุ ลำบอยู่ เลยนกึ หว่ งมำรดำกลวั วำ่ ทำ่ นจะเป็นลม “นำลี พำแม่ไปน่ังพกั กอ่ นนะลกู ” คณุ ธัญญำมำศเอย่ บอกลกู สำว คนเลก็ ด้วยสหี น้ำเครียดจดั และก็เพรำะแบบนีต้ นถึงได้ขอแยกมำอย่กู ับ ลกู ๆ เพรำะกลวั ว่ำท่ำนจกั รภพจะพลอยทกุ ข์ใจไปด้วย เมือ่ ต้องมำเจอลกู ทะเลำะกนั ไม่เว้นแตล่ ะวนั 32

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “คณุ แม่จะรีบไปไหนล่ะคะ อยถู่ ำมลกู ชำยก่อนสิคะว่ำจะออกไป ไหน” พรรณนสำบอกมำรดำกอ่ นที่น้องสำวจะพำเข้ำไปในบ้ำน เพรำะเธอ รู้ดวี ำ่ พชี่ ำยกำลงั จะออกไปไหน “แกกลบั เข้ำบ้ำนไปเลยยำยนสำ ไม่เห็นหรือไงว่ำคุณแม่กำลัง เครียด แล้วจะพดู หำเรื่องทำไมอกี ” ชยั ดศิ รปรำมน้องสำวคนรองเสยี งแขง็ “ก็ถ้ำคุณแม่รู้ว่ำพี่ไปติดแม่ม่ำยอย่ำงนังกรองทอง คุณแม่จะ เครียดมำกกว่ำนีอ้ ีก” อกี ครัง้ ท่ีพรรณนสำลอยหน้ำลอยตำยวั่ โมโหผ้เู ป็น พชี่ ำย “จริงหรือเปล่ำชัย” คุณธัญญำมำศเอ่ยถำมลูกด้ วยท่ำทีตกใจ เพรำะรู้มำว่ำกรองทองกำลงั ชอบพออย่กู บั ผ้ชู ำยคนหนึ่ง แต่ตนก็ไม่รู้ว่ำ ใคร “แค่คบแก้เบื่อครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับ ผมรับรองว่ำผมจะไม่ เอำแม่ม่ำยมำเป็นลกู สะใภ้คุณแม่แน่นอนครับ” เพรำะเขำคบหำกับอีก ฝ่ำยแคเ่ ลน่ ๆ เพอื่ รอให้พบเจอตวั จริงกเ็ ท่ำนนั้ อกี อย่ำงเขำกบั กรองทองก็ ตกลงกนั แล้ววำ่ จะไม่ผกู มดั กนั “ถ้ำงนั้ แม่ก็สบำยใจ แต่ลกู จำเอำไว้นะ อย่ำไปย่งุ กบั คนมเี จ้ำของ แล้วจะทำอะไรก็รักษำหน้ำตำคุณพ่อของเรำบ้ำง เรำสองคนอย่ำลมื ว่ำ คุณพ่อเป็นผ้วู ่ำฯ ของจังหวัดนี”้ ผ้เู ป็นแม่เอ่ยเตือนสติลกู ๆ ทัง้ สำมคน รวมไปถึงคนรับใช้ในบ้ำนด้วย 33

วรัมพร “แล้วคณุ แมแ่ นใ่ จเหรอคะว่ำพช่ี ยั จะไมเ่ อำแม่มำ่ ยมำเป็นลกู สะใภ้ จริงๆ แนนนี่ได้ข่ำวมำว่ำถงึ กบั ค้ำงคนื อย่ดู ้วยกนั เลยนะคะ” “พอสกั ทีเถอะยำยนสำ เรำจะไปไหนก็ไป” คนเป็นแม่ปรำมเพรำะ ไมอ่ ยำกจะปวดหัวอีกแล้ว เม่ือแค่นีก้ ป็ วดจนจะระเบิดอย่รู อมร่อ ก่อนจะ หันมำบอกแม่นมและลกู สำวคนเล็กให้พำเข้ำไปพกั ในสวนหลงั บ้ำน หำ ธรรมชำตชิ ่วยทำให้จิตใจสงบลงบ้ำง ปลอ่ ยให้คนท่ีเหลอื ยนื กนั อย่เู ดิม “ยงั จะยืนดอู ะไรกนั อกี ไปกนั ได้แล้ว” พรรณนสำตวำดใสเ่ หลำ่ คน รับใช้ที่ดูจะสนใจกับเร่ืองเจ้ำนำยอย่ไู ม่น้อย แต่พอเจอตวำดเข้ำไปก็รีบ แยกย้ำยกนั “ยำยนสำ แกไม่น่ำพดู เรื่องกรองทองให้คุณแม่รู้” ชยั ดิศรพูดขึน้ เม่ือบริเวณนนั้ เหลอื กนั แค่สองคนพน่ี ้อง เพรำะเขำก็ตงั้ ใจไว้แล้ววำ่ จะไม่ บอกเรื่องนีก้ บั ใคร แต่เรื่องมันแดงเพรำะน้องสำวคนรองดันไปเจอเขำที่ ร้ ำนอำหำร “อย่ำมำหำเร่ือง” พดู จบก็สะบดั หน้ำเดินขึน้ ห้อง ส่วนคนเป็นพ่ีก็ มองตำมสกั พกั กเ็ ดนิ ไปยงั โรงรถ ขบั รถออกไปยงั บ้ำนพกั ของกรองทอง ทำงด้ำนสวนหลงั บ้ำน คณุ ธัญญำมำศกำลงั เฝำ้ มองดลู กู สำวคน เล็กท่ีตัง้ ใจทำแปลงดินเพ่ือปลูกกุหลำบด้วยรอยยิม้ และก็เห็นจะมีแต่ วนำลคี นเดยี วทไี่ มเ่ คยทำให้ตนหนกั ใจ 34

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “นำลี หนใู ช้จอบใช้เสยี มระวงั หน่อยนะ” คนเป็นแม่เอย่ เตือนด้วย ควำมเป็นห่วง เพรำะลูกสำวไม่ยอมให้คนสวนมำทำให้ บอกอยำกจะ ตงั้ ใจทำเอง “ค่ะคณุ แม่ นำลจี ะระวงั ให้มำกๆ ค่ะ” วนำลหี นั มำตอบแล้วยิม้ จน ตำหยี จำกนัน้ ก็ตัง้ อกตัง้ ใจทำงำนตรงหน้ำต่อ แต่ลึกๆ ในใจแล้ว เธอ กำลงั คิดถึงใครบำงคนที่บังเอิญพบกันในร้ ำนหนังสือเมื่อสองปีก่อน เพรำะเธอก็มวั แต่เลือกหนงั สอื ทำสวนอยู่ เลยไม่ทนั สงั เกตว่ำมีใครกำลงั เดนิ มำ เลยชนกนั เข้ำอยำ่ งจงั เธอเสยี หลกั ล้มแต่มีมอื ของคนๆ นนั้ มำชว่ ย ไว้ 'ขอบคณุ ทีช่ ่วยนะคะ ทง้ั ทีฉ่ นั เดินไม่ดูเอง' 'ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดเช่นกนั ทีเ่ ดินไม่มอง' 'ฉนั ผิดเองคะ่ ' 'ผมสิครบั ทีผ่ ิด มวั แตเ่ หม่อ' ในวนั นนั้ เธอและผ้ชู ำยแปลกหน้ำแต่ใจดี เถียงกนั ไปมำจนคนเร่ิม มอง เธอเลยยอมให้เขำเป็นฝ่ำยชนะ แล้วเรำสองคนก็จำกกนั โดยไม่ทนั ได้ ถำมชื่อ ทำให้เธอไม่รู้เลยว่ำผ้ชู ำยแปลกหน้ำคนนัน้ เป็นใคร และมำทำ อะไรที่ลำปำง ช่วงค่ำของวัน เจ้ำของไร่กำแฟศศิรัตน์ก็กลับมำถึงบ้ำนพัก แล้วกย็ ืนมองจนกระทั่งศรขบั รถออกไปยงั บ้ำนพกั ของตนเอง เขำจึงเดิน 35

วรัมพร เข้ำไปในบ้ำน มปี ้ำริน อ้อยและแหววมำคอยรับใช้เหมอื นเช่นทกุ วนั แตใ่ น ค่ำวนั นี ้สหี น้ำของทกุ คนดอู หิ ลกั อเิ หลอื่ ชอบกล “มอี ะไรหรือเปลำ่ วำ่ แตน่ น่ั รถบ้ำนใครกนั ไปจอดซะไกล” พดู จบก็ ถอดหมวกย่นื ให้แหววเอำไปเก็บ “รถเสย่ี คเชนท์คะ่ พอ่ เลยี ้ ง” ปำ้ รินเอย่ บอก “เขำมำทำไมอกี ” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ พมึ พำคล้ำยไมอ่ ยำกให้ใครได้ยนิ “มำยืมเงินอกี แน่ๆ ค่ะพอ่ เลยี ้ ง” แหววโพลง่ ขึน้ เลยทำให้โดนหยิก ไปตำมระเบยี บ “จะมำทำไมให้เสยี เวลำ ของเกำ่ กย็ ังไม่คนื ” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ ทำหน้ำ เบ่ือหน่ำย เพรำะของเก่ำเสยี่ คเชนท์ยงั ไมค่ ืน แตด่ นั จะมำเอำของใหม่ “แล้วพอ่ เลยี ้ งจะทำอยำ่ งไรละ่ ” ปำ้ รินเอย่ ถำมด้วยควำมเป็นห่วง “ไปรอก่อน ผมจะไปอำบนำ้ กอ่ น” พดู จบกเ็ ดินขึน้ ห้องไปทนั ทีโดย ไม่สนใจว่ำเสยี่ คเชนท์จะมำรอนำนหรือยงั คล้อยหลงั พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ไป ทงั้ ปำ้ ริน แหวว อ้อย ยงั คงยนื อย่ทู ่เี ดิม สหี น้ำของแหววดอู ยำกรู้อยำกเห็นว่ำผ้หู ญิงท่แี ตง่ เปรีย้ วจ๊ีดเป็นใคร สว่ น ปำ้ รินและอ้อย สหี น้ำดกู งั วล เพรำะกลวั วำ่ จะเกดิ เรื่อง “แหวว รีบไปตำมศรมำ กำชับให้ มำเร็วๆ ด้วย แล้วก็ไปตำม คนงำนชำยมำสกั สองสำมคน” ป้ำรินหันมำสง่ั สำวใช้ เพรำะเสยี่ คเชนท์ก็ ไม่ได้มำตำมลำพงั แล้วนี่ก็ไปนัง่ รออย่ใู นห้องรับแขกด้ำนนอก เม่ือตนไม่ ยอมให้เข้ำไปรอในห้องรับแขกด้ำนในตวั บ้ำน 36

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “จดั ให้เดี๋ยวนีเ้ ลยป้ำ” ขำดคำแหววก็เร่งฝีเท้ำลงจำกบ้ำนไป คว้ำ จกั รยำนได้ก็ปั่นไปยงั บ้ำนพกั ของศร รำวสบิ กวำ่ นำทีก็มำถึงหน้ำบ้ำนพกั ของศร แตก่ ็ทำเอำคนมำบอกข่ำวหอบแฮ่ก “พศ่ี ร พศี่ ร อย่หู รือเปลำ่ เฮ้ย! ถ้ำอย่กู ต็ อบมง่ั ส”ิ แหววตะโกนเรียก เสยี งดงั ลน่ั “มำแล้วๆ” ศรทอ่ี ย่ใู นชดุ ทำงำนตงั้ แต่เช้ำโผลห่ น้ำออกมำ “ไปบ้ำนพอ่ เลยี ้ งดว่ นเลยพ”่ี แหววละลำ่ ละลกั บอก “เกิดอะไรขึน้ แหวว” ศรนึกสงสยั อยเู่ หมือน เพรำะตอนไปสง่ เขำก็ เหมือนจะเห็นรถใครมำจอดอยู่ ไอ้เขำไม่ได้เอะใจอะไร เพรำะคิดว่ำเป็น รถของเพอ่ื นบ้ำนทแ่ี วะมำเยย่ี มพอ่ เลยี ้ ง “สงสยั เสี่ยคเชนท์จะมำก้เู งนิ พอ่ เลยี ้ ง แล้วอกี เดี๋ยวฉนั ว่ำต้องเกิด เร่ืองแน่ พีร่ ีบไปบ้ำนพอ่ เลยี ้ งล่ะ ป้ำรินสง่ั มำ เดยี๋ วฉันจะไปตำมคนงำนท่ี บ้ำนพกั มำอีกสกั สำมคน” พดู จบกข็ ึน้ คร่อมจกั รยำนปั่นออกไป ทำงด้ำน ศรก็ผลนุ ผลนั ไปขนึ ้ รถขบั ไปยังบ้ำนพ่อเลยี ้ งทนั ที เพรำะรู้ดีว่ำเสี่ยคเชนท์ ร้ำยไม่เบำ แถมมันยังติดหนีพ้ ่อเลีย้ งอีกห้ำแสนบำทหลังยืมไปเมื่อหก เดอื นก่อน บอกจะคืนภำยในสองเดือน แต่สดุ ท้ำยก็มำต่อรองขอยืดเวลำ ไปอกี เป็นปี ภำยในห้องรับแขกของพ่อเลีย้ งเมธำตกอยู่ในภำวะเงยี บงนั มำร่วมชว่ั โมงแล้ว แตเ่ จ้ำของบ้ำนกไ็ มป่ รำกฏตวั เสยี ที กำแฟและนำ้ เปล่ำ 37

วรมั พร ทค่ี นในบ้ำนจดั หำมำให้หลำยรอบก็หมดลงไปอกี ครัง้ พร้อมๆ กบั อำรมณ์ คกุ รุ่นทีอ่ ยใู่ นอกของเสยี่ คเชนท์ “ทำไมมนั ยงั ไม่ลงมำอีก” เสย่ี คเชนท์ เจ้ำของโรงงำนไม้แปรรูปบ่น ออกมำด้วยใบหน้ำโกรธขงึ ้ เพรำะนง่ั รอนำนแล้ว “ใจเย็นก่อนเถอะครับเส่ีย เรำจำเป็นต้องเอำเงินจำกไอ้พ่อเลยี ้ ง มนั นะครับ รอให้ได้เงินมำก่อน แล้วค่อยสะสำงเร่ืองทม่ี นั ปลอ่ ยให้เส่ยี รอ นำน” เกริก มือขวำของเสย่ี คเชนท์เอย่ บอกให้ผ้เู ป็นนำยใจเย็น เพรำะหำก ใจร้อนโรงงำนไม้แปรรูปได้พงั พนิ ำศแน่ แล้วไหนยงั ต้องหำเงนิ ไปประกนั ตวั ลกู น้องอกี สองคน “ฉนั นง่ั รอมนั เป็นชวั่ โมงแล้ว แต่มนั กย็ งั ไม่มำ แคน่ ฉี ้ นั กใ็ จเย็นมำก พอแล้ว ไอ้เกริก” เสย่ี คเชนท์บอกด้วยสหี น้ำหงดุ หงิด และหำกไม่ต้องกำร ยมื เงนิ จำกไอ้พอ่ เลยี ้ งคนนี ้ตนกค็ งไมม่ ำนงั่ รอให้เสยี เวลำ “ผมรู้ครับเส่ยี แต่เรำจำเป็นครับ” พูดจบก็ขยับถอยห่ำงออกไป เพรำะกลวั ว่ำผ้เู ป็นนำยจะโมโห ฟำดมือมำใสเ่ อำ ก่อนจะได้คุยเร่ืองยืม เงินกบั เจ้ำของไร่กำแฟศศริ ัตน์ ขณะที่อกี คนนง่ั รอจนหงดุ หงดิ สว่ นอกี คนหลงั จำกอำบนำ้ เปลยี่ น เสอื ้ ผ้ำจนร่ำงกำยสดชืน่ แล้ว กเ็ ข้ำครัวบอกให้เดก็ ๆ ตงั้ โต๊ะ แล้วก็นง่ั กินไป เรื่อยๆ โดยมีป้ำริน อ้อย อยู่คอยรับใช้หำกพ่อเลีย้ งต้องกำรอะไรเพ่ิม ก่อนทแี่ หววจะกลบั มำหลงั จำกจัดกำรตำมคนมำให้หมดแล้ว และตอนนี ้ 38

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ ศรก็รอดูสถำนกำรณ์อยู่หน้ ำบ้ ำน ก่อนท่ีป้ำรินและแหววจะกระซิบ กระซำบกนั จนได้ควำมว่ำเรียบร้อยแล้ว ป้ำรินก็เบำใจไปมำก “วันนีพ้ ่อเลีย้ งทำนเยอะจริงๆ อ้อยคงดีใจ” ป้ำรินพูดขึน้ เม่ือ พอ่ เลยี ้ งจดั กำรอำหำรเกอื บหมดพร้อมข้ำวสวยร้อนๆ อกี สองจำนพนู “หวิ ครับปำ้ เดี๋ยวผมขอตวั ก่อนนะครับ” พดู จบกล็ กุ ขึน้ เดินออกไป ยงั ห้องรับแขกด้ำนนอกตวั บ้ำน ท่ีเอำไว้รับรองแขกที่ไม่ค่อยสนิทชิดเชือ้ กนั เทำ่ ไร ขณะเดียวกันคนภำยในห้องรับแขกก็เริ่มเสยี งดงั ขนึ ้ เร่ือยๆ เมื่อ เจ้ำของบ้ำนยงั ไม่เข้ำมำ เสยี่ คเชนท์ตบฝ่ำมือลงกบั พนื ้ โต๊ะเสยี งดงั เม่ือยิง่ รอกย็ ง่ิ แค้น “จะไปไหนครับเสย่ี ” เกริกมือขวำเอย่ ถำมขนึ ้ เม่ือผ้เู ป็นนำยผดุ ลุก ขึน้ ยืน โดยที่คนในห้องไม่รู้ว่ำตอนนีเ้ จ้ำของบ้ำนได้เดินมำถึงแล้วแต่รอ จงั หวะเข้ำไป “ฉนั ไม่รอมันแล้ว” ผ้เู ป็นนำยตอบเสยี งกระชำกแล้วผลนุ ผลนั จะ เดินออกไป พอดีกบั ท่เี จ้ำของบ้ำนเลอ่ื นประตูไม้ที่ฝังกระจกใสแจ๋วไว้ช่วง บนเข้ำมำ พ่อเลยี ้ งหนมุ่ มองหน้ำคนในห้องรับแขกเล็กน้อยแล้วเดนิ ไปนง่ั โดยไม่พูดอะไร เกริกจึงพยักหน้ำให้เส่ียคเชนท์ กลบั มำน่ังเจรจำกู้เงิน เพรำะตนก็นึกห่วงสมนุ ที่อยู่ในคุกเหมือนกนั หำกช้ำอำจจะถกู ฆ่ำตำย เสียก่อน หลังจำกมันเข้ำไปย่งุ เก่ียวกบั พวกนักเลงอีกกล่มุ ท่ีค้ำยำ ทำง ตำรวจจงึ ยอมให้ประกนั ตวั ออกมำ 39

วรมั พร “เสยี่ มีธรุ ะอะไรกบั ผมเหรอครับ ถึงได้มำหำถึงบ้ำน ทงั้ ท่ไี ม่เคยมำ หำผมนำนแล้วตัง้ แต่มำกู้เงินไปครำวก่อน” พ่อเลยี ้ งหนุ่มเอ่ยถำมช้ำๆ ชดั ๆ เมื่อฝ่ำยตรงข้ำมยอมกลบั มำนง่ั ท่ีเดิม “พ่อเลีย้ งน่ำจะรู้นำนแล้วว่ำผมมำรอ พ่อเลีย้ งไม่น่ำทำแบบนี”้ เสย่ี คเชนท์ไม่ตอบแต่ต่อว่ำเจ้ำของบ้ำนด้วยใบหน้ำเคร่งขรึม เพรำะยงั ไม่ หำยแค้นอกี ฝ่ำยท่ีปลอ่ ยให้รอมำชว่ั โมงกว่ำ ซำ้ ร้ำยไปกว่ำนนั้ ยังต้องมำ หน้ำชำเพรำะเงินห้ำแสนบำทที่ตนได้สญั ญำวำ่ จะเอำมำคืน แต่กย็ งั ไมไ่ ด้ เอำมำคนื ให้เพรำะเงินขำดมอื “แต่เส่ียก็น่ำจะรู้ว่ำผมทำงำนกลบั ค่ำมืดทุกวัน อีกอย่ำงเส่ียก็ ไม่ได้นัดผมไว้ด้วย วำ่ แต่เสย่ี มำวนั นีม้ ีธรุ ะอะไรกบั ผมครับ” แม้จะพอเดำ ได้ว่ำอกี ฝ่ำยมำที่นี่เพรำะอะไร แต่ก็ทำทีถำมออกไปอย่ำงนนั้ ก่อนจะกด ยิม้ มมุ ปำกนดิ ๆ เสย่ี คเชนท์แทบจะงดั เอำปืนมำยิ่งปำกพอ่ เลยี ้ งเพรำะเกลยี ดชงั สดุ ชีวิต ก่อนจะสะกดกลนั้ อำรมณ์พล่งุ พล่ำนของตนเอำไว้แล้วเอ่ยปำกถึง กำรมำในวนั นี ้ “ฉนั จะมำก้เู งินกับพอ่ เลยี ้ งอกี ห้ำแสน” สนิ ้ คำของเสยี่ คเชนท์ ทำ ให้คนท่ีแอบฟังอย่หู ูผงึ่ ตำโตไปตำมๆ กัน ก่อนทท่ี ุกคนจะแยกย้ำยเม่ือป้ำ รินเดินมำตบไหลเ่ บำๆ ว่ำให้รีบออกไป “ของเก่ำเสย่ี ยังไม่เอำมำคืนผมเลย” เมธำตอบกลบั ด้วยท่ำทีไม่ ทกุ ข์ร้อน เพรำะเขำมีโฉนดท่ีดินของห้องแถวในตวั เมืองอย่ใู นมือ 40

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ก็ตอนนีฉ้ ันไม่มีเงิน” เส่ียคเชนท์บอกเสียงห้วนจัด พยำยำมข่ม อำรมณ์เอำไว้จนสองมือทกี่ ำแนน่ มเี ส้นเลอื ดนนู ปดู อย่ำงเด่นชดั “แต่ผมกย็ ืดระยะเวลำใช้หนใี ้ ห้เสยี่ จำกหกเดือนเป็นหนึง่ ปีแล้ว” “กฉ็ นั บอกว่ำฉนั ไมม่ ีเงินยงั ไง” “ถ้ำงนั้ ผมก็ให้เสีย่ ก้เู งนิ อีกไม่ได้จนกว่ำเสยี่ จะจ่ำยของเก่ำมำให้ ครบซะก่อน” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ บอกเสยี งเรียบแม้อกี ฝ่ำยจะตะคอกใส่เขำก็ไม่ บ้ำโมโหตำม “พ่อเลยี ้ งเมธำ” เสยี่ คเชนท์กดเสยี งต่ำลกึ สดู ลมหำยใจเข้ำปอด ช้ำๆ ลกึ ๆ เพอื่ ไม่ให้งดั ปืนออกมำจอ่ ยงิ อกี ฝ่ำยให้ดบั ดนิ ้ อย่ใู นห้องนี ้ “ถ้ำเสีย่ ไม่จำ่ ยหนีเ้ ก่ำ ทด่ี ินในโฉนดท่ีเส่ยี เอำมำคำ้ ประกัน จะตก เป็นของผมทนั ที” พอ่ เลยี ้ งพูดเตือนให้อีกฝ่ำยได้รู้ เพรำะเขำรู้ดีว่ำท่ีตรง นนั้ ก็เป็นแหลง่ ทำเงนิ อกี ที่ แม้จะไม่มำกเหมอื นโรงงำนไม้แปรรูป แต่หำก ขำดไป เสย่ี คเชนท์ก็แทบจะไม่มรี ำยได้ทำงอน่ื มำเสริม “ก็ฉนั ยังไมม่ มี ำจำ่ ย พอ่ เลยี ้ งจะข่มขเู่ อำอะไรนกั หนำ” เสย่ี คเชนท์ โต้กลบั เสยี งกร้ำว ขณะทเี่ กริกกโ็ มโหไมน่ ้อยไปกว่ำผ้เู ป็นนำย “ผมไม่ได้ข่เู สย่ี นะครับ แคพ่ ดู ให้ฟัง” “กค็ นมนั ไมม่ ีเงนิ มำจ่ำย หรือพอ่ เลยี ้ งจะให้ฉันออกไปปล้นใครมำ จำ่ ยหนีห้ รือไง” พดู ไปแล้วก็มำฉุกคิดว่ำ หำกปล้นได้เงินมำก็ไม่ต้องบำก หน้ำมำขอกู้เงินไอ้พ่อเลีย้ งหน้ำเลือดคนนี ้ ปำกหยักสีคลำ้ กดลึกแล้ว คลำยออก เพรำะไมอ่ ยำกให้อกี ฝ่ำยรู้วำ่ ตนคิดอะไรอยู่ 41

วรัมพร “บ้ำนเมืองมกี ฎหมำยครับเสย่ี แล้วถ้ำเสยี่ ทำจริง ยงั ไงกถ็ กู ตำรวจ จบั ” เพรำะตำรวจอำเภอนีเ้ ป็นคนตรงทำงำนด้วยใจจริง ไม่เคยคิดจะรับ สนิ บนจำกใคร แม้จะมีคนมำเสนอให้ “ใครมนั จะหำเร่ืองเข้ำไปนอนคกุ ละ่ พอ่ เลยี ้ ง” “ก็ไม่รู้สิครับ ผมก็แค่พูดไปเร่ือย” พูดจบพ่อเลีย้ งหนุ่มไหวไหล่ น้อยๆ แล้วหำกเขำมองไม่ผิด เขำเห็นเสี่ยคเชนท์หนั ไปสบตำกับลกู น้อง อยแู่ วบหนึ่ง และเขำก็เดำวำ่ สองคนนีต้ ้องมแี ผนอะไรอยใู่ นใจแนน่ อน “แล้วตกลงจะให้ฉนั กู้เงินหรือเปลำ่ ” เส่ียคเชนท์วกกลบั มำเร่ือง เดมิ “ไมไ่ ด้ครับเสย่ี ” “แต่ฉันต้องกำรใช้เงิน พ่อเลีย้ งน่ำจะเห็นใจกนั บ้ำง” คนมำขอกู้ เงินเริ่มเสียงดงั ขึน้ มำอกี ครัง้ และครัง้ นีก้ ็แสดงสหี น้ำว่ำไม่พอใจแบบไม่ ปิดบงั อกี ต่อไป “เสยี่ กต็ ้องเห็นใจผมบ้ำงนะครับ ถ้ำมีคนมำก้ยู ืมแล้วไม่คืนหลำย คน ผมก็อำจจะแย่ เพรำะผมไม่ได้ปล่อยให้เสี่ยกู้คนเดียว” เพรำะเขำ ช่วยเหลือคนในอำเภอนีห้ ลำยคน ตำมกำลังกำรใช้หนีข้ องแต่ละคน หลงั จำกเดือดร้อนมำขอก้กู ับเขำ แล้วแต่ละรำยก็ไม่เคยมปี ัญหำเหมือน เสย่ี คเชนท์ 42

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “แต่ตอนนีฉ้ ันไม่มีเงินมำให้ แล้วพ่อเลีย้ งจะให้ฉันเอำเงินจำกท่ี ไหนมำใช้หนี ้แตถ่ ้ำพอ่ เลยี ้ งให้ก้อู กี ห้ำแสน ฉนั จะรีบเอำไปต่อยอดหำเงิน มำคืนพอ่ เลยี ้ งให้หมด” “ยงั ไงกไ็ มไ่ ด้ครับเสย่ี ” เมธำยงั คงยืนยนั คำเดมิ “แล้วถ้ำฉันเอำโฉนดที่ดินมำให้อีก พ่อเลีย้ งจะให้ กู้หรือเปล่ำ” เสย่ี คเชนท์ถำมเสยี งกร้ำว “ท่ีดินตรงไหนละ่ ครับเสีย่ ” ถำมเพรำะอยำกจะรู้วำ่ อีกฝ่ำยจะเอำ ทีด่ นิ ตรงไหนมำคำ้ ประกนั อีก เพรำะเท่ำทร่ี ู้ก็เหลอื แค่โรงงำนไม้กบั บ้ำนท่ี อำศยั อยทู่ กุ วนั นี ้ “ท่ีบ้ำนที่ฉนั อย่นู ี่ไง รำคำหลกั ล้ำนเชียวนะพ่อเลีย้ ง” เส่ียคเชนท์ ตำวำววับด้วยควำมหวงั ที่จะได้เงินก้อนใหญ่เอำมำช่วยพยุงโรงงำนไม้ ของตน “ผมขอคิดดูก่อน” พ่อเลีย้ งขอเวลำ เพรำะเรื่องนีเ้ ห็นทีเขำต้อง ปรึกษำคุณอำก่อน แม้ท่ำนจะให้เขำตัดสินใจเองทุกเรื่องก็ตำม แต่ถึง อยำ่ งไรเขำกต็ ้องปรึกษำท่ำนดู “จะคิดอีกก่ีวันล่ะพ่อเลีย้ ง ฉันร้ อนเงิน” เสี่ยคเชนท์มีสีหน้ำไม่ พอใจเมือ่ อกี ฝ่ำยขอเวลำคิด “สองวนั ” “นำนไปหรือเปลำ่ พอ่ เลยี ้ ง” 43

วรัมพร “ถ้ำงนั้ ผมก็ไม่คิด แล้วเส่ียก็ไปหำกู้กับคนอื่นได้เลย” เพรำะใน จงั หวดั นีไ้ ม่ค่อยมีคนให้ก้นู ัก แม้จะมีให้กู้เงินก็ให้กู้เฉพำะคนท่ีรู้จักกัน หรืออย่ใู นละแวกเดียวกนั ไมใ่ ชต่ ่ำงอำเภอเหมือนท่เี ขำใจดปี ลอ่ ยก้ใู ห้ แต่ คนทม่ี ำก้ตู ้องมหี ลกั ทรัพย์คำ้ ประกนั นนั่ ก็คอื โฉนดที่ดิน “กไ็ ด้” เสย่ี คเชนท์รับปำกอย่ำงไม่ค่อยเตม็ ใจ “อกี สองวนั เสยี่ ก็มำเอำคำตอบจำกผมได้เลย” “กลบั !” คนหงดุ หงิดไม่ตอบอะไร นอกจำกหนั ไปเรียกคนของตน ให้กลับ กระทั่งเส่ียคเชนท์และคนติดตำมเดินพ้นห้องรับแขกไปแล้ว พอ่ เลยี ้ งหน่มุ กล็ กุ เดนิ ตำมมำหยดุ ท่ีหน้ำบ้ำนมองกล่มุ คนเดนิ ไปท่รี ถด้วย สีหน้ำเรียบเฉย เลยทำให้ป้ำรินและคนอื่นๆ อดสงสัยไม่ได้ว่ำตกลง พอ่ เลยี ้ งเครียดหรือไมเ่ ครียดกนั แน่ที่เสย่ี คเชนท์มำรบเร้ำขอก้เู งิน “ไปนอนกันเถอะป้ำ เดี๋ยวคงได้ รู้กันแน่ๆ ว่ำพ่อเลีย้ งจะให้เส่ียค เชนท์ก้เู งินหรือเปลำ่ ” พดู จบอ้อยกพ็ ยกั หน้ำสำทบั ให้ป้ำรินกลบั บ้ำนพกั ท่ี อย่หู ่ำงจำกบ้ำนของพ่อเลยี ้ งไปสำมร้อยเมตร แตก่ อ่ นจะเข้ำไปในบ้ำนกนั ปำ้ รินก็เดินไปปรึกษำกับศรว่ำจะให้คนมำเดินเฝ้ำดีไหม ซึง่ ศรก็เห็นด้วย จงึ ได้จดั เวรยำมเฝำ้ ดแู ลบ้ำนพอ่ เลยี ้ ง สว่ นทไ่ี ร่และโรงควั่ กำแฟกม็ ีคนงำน ชำยชว่ ยๆ กนั ดแู ล 44

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ตอนท่ี 3 ช่วงสำยของวันถัดมำ หลงั จำกทุกคนออกไปท่ีรีสอร์ตกันแล้วก็ เหลือเพยี งหลำนสำวเจ้ำของบ้ำนที่วันนีป้ ่ วย ผ้เู ป็นลงุ และป้ำจึงให้หยุด พกั จนกว่ำจะหำยโดยมีหวำนคอยอยู่เป็นเพือ่ นและจะมีสองหนุ่มแต่ใจ เป็นหญิงตำมมำอยเู่ ป็นเพอื่ นด้วย “หมวยไปหำหมอนะ” หวำนเอ่ยชวนเพรำะเป็นห่วงอำกำรของ เพอื่ น “ไม่ล่ะ เปลืองตังค์” ชัญญ่ำ ในวัยย่ีสิบห้ำปีขยับปำกตอบเสียง แผ่วเบำ เพรำะฤทธ์ิยำทผี่ ้เู ป็นป้ำเอำมำให้กนิ หลงั ทำนอำหำรเช้ำ “หมวย แกจะงกไปถึงไหนเน่ีย ลงุ กบั ป้ำกับแกก็บอกแล้วว่ำถ้ำไม่ ไหวให้โทรไปบอกจะได้พำไปโรงพยำบำล” หวำนออ่ นอกออ่ นใจเหลอื เกิน กับควำมงกของเพ่ือน ทัง้ ที่ตัวเองไม่สบำย นอนตัวร้ อนจี๋ แล้วเธอก็ อตุ สำ่ ห์จะพำไปเอง เพรำะไม่อยำกรบกวนเวลำงำนของลงุ โรจน์กบั ปำ้ ดำ เลยวำ่ จะพำไปเอง 45

วรมั พร “ฉนั ไมไ่ ด้งกนะหวำน แตเ่ ดยี๋ วฉนั ก็หำย” เพรำะทกุ ครัง้ ท่ปี ่วยเธอก็ แค่กินยำที่ลงุ กับป้ำหำมำให้ ไม่กวี่ ันก็หำยแล้ว และครัง้ นีก้ ็เชน่ กนั กินยำ ไปแล้วสองวันยังไงก็ต้องหำย อีกอย่ำงเธอก็ไม่อยำกจะเสียเงินเพ่ือ ประหยัดชว่ ยลงุ กบั ป้ำท่ธี รุ กิจรีสอร์ตกำลงั ย่ำแย่ ซำ้ ร้ำยพนักงำนก็ข่วู ำ่ จะ ประท้วงหำกไมไ่ ด้เงินเดือน “ไม่ไปโรงพยำบำล เพรำะไม่อยำกเสียตงั ค์เน่ียนะไม่งกของแก เอำงีแ้ ล้วกัน ฉนั จะจ่ำยค่ำรักษำให้แกเอง” หวำนอำสำ เพรำะอยำกให้ เพอ่ื นหำยป่วยเร็วๆ “ไม่เอำ ฉนั ไม่ไป” ชญั ญ่ำยงั ดอื ้ ดงึ ไม่ยอมไปอยดู่ ี “ถ้ำแกป่ วยตำยในขณะที่ยังหำผัวไม่ได้ ระวังสวรรค์จะถีบลง มำนะไอ้หมวย” เสียงแหลมของบอลดงั แทรกขึน้ กอ่ นทีเ่ จ้ำตัวและอน๋ั จะ เดนิ เข้ำไปชะโงกดเู พอ่ื น “แกน่มี นั ...ปำกวอนโดนตบจริงๆ” แม้ไมค่ ่อยจะมีแรงแตช่ ัญญ่ำก็ ขยับปำกโต้กลับเพื่อนตัวดี ท่ีวันๆ เร่งแต่จะให้เธอหำสำมี อ้ำงว่ำจะ สำมสบิ แล้ว อ้ำงวำ่ ผ้ชู ำยเหลอื ไม่มำก อ้ำงว่ำช้ำๆ เดี๋ยวคนปำดหน้ำและ อกี มำกมำยท่ีเพอ่ื นตัวดีชอบยกมำอ้ำง แต่เธอก็ไม่คิดจะหำใครมำให้เป็น ภำระหวั ใจ “ไอ้หมวยมนั ตอบโต้ได้แบบนี ้แกสบำยใจได้เลยยำยหวำน รับรอง วนั นีบ้ ่ำยๆ หรือไม่ก็พรุ่งนี ้ไอ้หมวยหำยป่ วยแน่นอน” บอลพดู ด้วยเสียง กลวั้ หวั เรำะ ตำมมำด้วยเสยี งหวั เรำะแสนดดั จริตของอน๋ั ตดิ๊ ...ตด๊ิ ... 46

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ สเ่ี พอื่ นรักทีค่ บหำกนั มำได้สป่ี ีกบั อกี สองเดือนหยดุ กำรโต้คำรมกัน ไปโดยปริยำย เม่ือเสียงโทรศัพท์ของคนป่วยดังขดั จงั หวะ กอ่ นที่อนั๋ หน่มุ หน้ำสวยจะรีบไปคว้ำมำแล้วเอำมำสอ่ งดเู บอร์กันสำมคน ส่วนเจ้ำของ โทรศัพท์ก็ได้แต่นอนมองตำปริบๆ และคิดว่ำคงเป็นเพื่อนรักที่ไปสร้ำง ครอบครัวอยอู่ งั กฤษโทรมำแน่นอน “หมวย เบอร์ใครกไ็ มร่ ู้โทรมำเน่ยี ” หวำนหนั ไปถำมเพอื่ นพร้อมกับ ฟำดมือลงบนมอื ของอน๋ั เบำๆ เมอื่ ฝ่ำยนนั้ ไมย่ อมสง่ โทรศพั ท์ให้เสยี ที “เร็วๆ สิอนั๋ เดี๋ยวก็วำงสำยกันพอดี อดรู้เรื่องหมดว่ำใครโทรมำ” บอล ร่งเร้ำเพ่อื น จำกนัน้ ทัง้ สำมก็รอฟังอย่ำงใจจดใจจ่อว่ำอำจจะเป็น หน่มุ ท่ีไหนมำโทรมำหำเพอื่ นรักของตนก็เป็นได้ สว่ นคนที่กดรับโทรศัพท์ ด้วยควำมงง เพรำะเบอร์นีเ้ ป็นเบอร์ใหม่ของเธอท่ีใช้มำตงั้ แต่ย้ำยไปอยู่ จนี เธอก็ยังไม่เคยให้เบอร์กบั ใครเลยนอกจำกลงุ โรจน์ ป้ำริน เนตร และ เพอ่ื นทงั้ สำมทนี่ ง่ั อย่ตู รงนี ้ “สวสั ดีค่ะ” ชัญญ่ำกรอกเสยี งแหบพร่ำเพรำะอำกำรเจ็บคอดังไป ตำมสำย “สวัสดีครับ คุณหมวยหรือเปล่ำครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลที่ตอบ กลบั มำยิ่งทำให้เจ้ำของโทรศัพท์งงมำกขึน้ กว่ำเดิม ก่อนท่ีเจ้ำตัวจะเอำ มือปิดโทรศพั ท์ไว้แล้วหนั มำกระซบิ กระซำบกบั เพอ่ื นว่ำใครโทรมำก็ไม่รู้ “ใช่ค่ะ หมวยเอง วำ่ แต่คณุ เป็นใคร แล้วรู้เบอร์ของฉนั ได้ยังไงคะ” ชญั ญ่ำเอย่ ถำมด้วยสหี น้ำแปลกใจ 47

วรมั พร “ผมเอโด้ บอดีก้ ำร์ดของคณุ แอชตันครับ” เอโด้ มำสโซ วอลเลส หน่มุ หล่อรำวกบั นำยแบบบนปกนิตยสำรท่ีตอนนีไ้ ด้ลำออกจำกกำรเป็น บอดีก้ ำร์ดให้ กับเจ้ ำนำยหนุ่มอย่ำงคุณแอชตันเรียบร้ อยแล้ว เพื่อ มำตำมหำรักแท้ จำกนัน้ เขำก็ตัง้ ใจเรียนภำษำไทยกับมำดำเนตรสิรี ภรรยำสดุ ทีร่ ักของคณุ แอชตนั ท่มี ำดำมก็ไม่ได้อยำกสอนเขำเลยเพรำะยงั จำได้ดีวำ่ เขำทำอะไรไว้กบั มำดำมเมอ่ื ครัง้ นนั้ “เอโด้ ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิเอโด้ ฉันสั่งให้ปล่อย ” เนตรสิรี พยายามยือ้ ตวั เองออกจากมือของเอโด้ “เสียใจด้วยนะครับคุณเนตร ผมขดั คาส่งั เจ้านายของผมไม่ได้ แล้วคุณแอชตันก็ส่ังให้คุณเนตรรออยู่ในห้อง ห้ามออกไปไหนโดย เดด็ ขาดจนกว่าคณุ แอชตนั จะมาถึง” “แต่ขอฉันไปพบผู้หญิงคนนนั้ ก่อนไม่ได้หรือไง แค่ห้านาทีก็ได้ แล้วฉนั จะรีบกลบั ข้ึนมาก่อนที่คณุ แอชตนั จะมาถึง ฉนั รับรองวา่ ไม่ทาให้ คณุ เดือดร้อนแน่ นะเอโด้ ให้ฉนั ออกไปเถอะ” เนตรสิรีพยายามตอ่ รอง “ยังไงก็ไม่ได้ครับ ผมว่าคุณเนตรเข้าไปน่ังรอคุณแอชตนั ใน ห้องพกั จะดีกว่านะครับ” เอโดย้ งั คงยืนกรานปฏิเสธ “จาไวเ้ ลยนะเอโด้ ถ้าคณุ มีเรื่องเดือดร้อนอะไร ฉันจะไม่ช่วยคุณ เลย คนใจดา” แต่เม่ือมำดำมเนตรสิรีรู้เหตุผลว่ำเขำตัง้ ใจเรียนภำษำไทยและ ลำออกจำกกำรเป็นบอดีก้ ำร์ดของคณุ แอชตนั เพรำะอะไรเท่ำนนั้ มำดำม 48

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ก็เต็มใจสอน ทำให้เขำพดู ภำษำไทยได้คลอ่ ง แม้จะไม่ชัดเจนเทำ่ เจ้ำของ ภำษำกต็ ำม “คณุ หมวย คณุ หมวยครับ” เอโด้ขำนเรียกไปตำมสำยเม่ือทำงนนั้ เงียบหำยไป ในขณะท่ีชัญญ่ำก็ใช้มือปิดโทรศพั ท์เอำไว้แล้วกบ็ อกเลำ่ ว่ำ คนโทรมำเป็นใครให้เพื่อนๆ ทัง้ สำมฟัง ที่แต่ละคนฟังแล้วก็หน้ำตำตื่น อยำกรู้จกั กนั จนตวั สนั่ “คะ่ คณุ เอโด้ หมวยขอโทษด้วยนะคะท่ปี ลอ่ ยให้คณุ เรียกตงั้ นำน” ชญั ญ่ำขำนรับด้วยควำมโลง่ ใจเม่อื รู้วำ่ เป็นใครกนั ที่โทรมำ เพรำะลกึ ๆ ใน ใจแล้วเธอก็กลวั เหมือนกันว่ำจะเป็นใครบำงคนโทรมำซะอีก แต่เขำจะ โทรมำหำเธอได้อย่ำงไรในเมื่อโทรศพั ท์เคร่ืองเก่ำถูกเก็บใส่กล่องไปแล้ว พร้อมกบั ต๊กุ ตำคิตตีต้ วั ใหญ่ “ไม่เป็นไรครับ ว่ำแต่คุณหมวยสะดวกจะให้ผมไปพบท่ีบ้ำนได้ หรือเปล่ำครับ พอดีผมรู้มำว่ำคุณลงุ คุณป้ำของคุณมีรีสอร์ต เลยอยำก เข้ำไปพกั แล้วผมจะได้อย่ใู กล้ๆ คณุ หมวยด้วย” เอโด้พดู แบบไม่อ้อมค้อม เพรำะเขำกลวั ว่ำจะมใี ครมำตดั หน้ำจบี เธอก่อนเขำ ในเมอ่ื เธอคอื ผ้หู ญิงที่ เขำคิดจะแตง่ งำนด้วย “ได้สิคะ และยินดีมำกๆ ด้วยค่ะ” ชัญญ่ำยิม้ แก้มปริ เรียกให้ บรรดำเพ่ือนทงั้ สำมมองค้อนปะหลบั ปะเหลือก เพรำะก่อนหน้ำยงั นอน ซม แต่พอได้คยุ กบั ผ้ชู ำยเท่ำนนั้ แหละ ยมิ ้ แปน้ 49