บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

วรัมพร ตอนท่ี 15 ช่วงใกล้เท่ียงของวนั เดียวกนั ชญั ญ่ำถกู พำมำยังห้องทำงำนอีก ครัง้ หลังจำกเจ้ำของไร่พำเธอเดินไปดูส่วนต่ำงๆ ของไร่มำจนเร่ิมหิว เพรำะเมือ่ เช้ำเธอทำนอำหำรเข้ำไปนิดเดียว สำเหตุก็เพรำะสำวสวยท่มี ำ หำเรื่องนนั่ แหละ “นำ้ ” เมธำยื่นแก้วนำ้ เย็นเจย๊ี บสง่ ให้ “ขอบคณุ ” ชญั ญ่ำพมึ พำบอกก่อนจะยกแก้วนำ้ ดื่มอยำ่ งรวดเร็ว “เบำๆ สิหมวย เดี๋ยวก็สำลักหรอก” เขำยื่นมือไปดึงแก้ วออก เลก็ น้อย “ก็หมวยหิวนำ้ นี่” พดู จบก็ดื่มนำ้ จนหมดแก้ว อกี คนจึงส่งขวดนำ้ ให้ ชญั ญ่ำรับมำเทดมื่ จนทเุ ลำอำกำรกระหำยลงบ้ำงแล้วเธอกว็ ำงแก้วนำ้ ลง ก่อนจะถำมถึงเรื่องงำนท่ีเธอยังไม่รู้เลยว่ำต้องทำตำแหน่งอะไร “พี่ เมธำ พจี่ ะให้หมวยทำงำนอะไร แล้วทำท่ไี หน” “ก็ทำงำนในห้องสิ ใครจะกล้ำสง่ หมวยออกไปทำงำนในไร่” เขำ บอกยมิ ้ ๆ และก็เป็นยมิ ้ ท่ีน่ำสงสยั 250

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ทำไมถึงไม่กล้ำส่งไป” ชัญญ่ำถำมเสียงเขียว แววตำขุ่นคลัก เพรำะรอยยิม้ น่ำสงสยั ของพีเ่ มธำนัน่ แหละที่ทำให้เธอคิดวำ่ เขำกำลงั คิด อะไรอย่แู น่ๆ “ก็...” เขำหยดุ พดู เพอื่ แกล้งอกี คน “ก็อะไรของพ่ี พดู ให้ดีนะ ไม่งนั้ พต่ี ำยแน่” ชญั ญ่ำทำตำดใุ ส่ “ก็ถ้ำพส่ี ง่ หมวยไปทำงำนในไร่ หมวยก็ไปเก็บกำแฟพีก่ นิ หมดนะ ส”ิ “พ่ีเมธำ! หมวยไม่ใช่ตัวชะมดนะ” พูดจบก็ตำมมำด้วยเสียง ดงั เพยี ะท่ดี งั มำจำกแขนใหญ่ หลงั จำกโดนมอื เลก็ ฟำดไปหลำยครัง้ เมธำ ขยบั หนีพลั วนั “ก็หรือไม่จริง พี่จำได้นะว่ำเม่ือก่อนหมวยกินเก่ง แล้วก็กินทุก อย่ำงที่ขวำงหน้ำด้วย” คนรือ้ ฟื ้นควำมหลงั หัวเรำะเสียงดังเม่ือพูดจบ พร้อมกบั เบ่ียงตวั หลบหลกี สองมือเลก็ ท่กี ระหนำ่ ทบุ ตีไปด้วย “พดู แบบนีอ้ ยำกตำยนกั ใช่ไหม!” ชญั ญ่ำโถมตัวเข้ำไปทำร้ำยสดุ แรงที่มี แต่เธอพลำดสะดดุ ขำตวั เองล้มไปเสยี อยำ่ งนนั้ แล้วอกี คนก็รับไม่ ทนั ด้วย เพรำะมวั แตถ่ อยหนี “หมวย เป็นอะไรหรือเปล่ำ” เมธำถลำเข้ำมำหำด้วยใบหน้ำตื่น ตระหนก “เพรำะพี่น่ันแหละ” ชัญญ่ำโยนควำมผิดให้เขำ พร้อมกับสหี น้ำ เหยเก 251

วรัมพร “พขี่ อโทษ” พดู จบก็อ้มุ พำเธอไปนงั่ บนโซฟำ พลำงจับแขนขำของ อกี คนมำตรวจดู แต่ชญั ญ่ำร้องเสยี งหลงเมอ่ื มือใหญ่ไปโดนข้อเท้ำ “พ.่ี ..อยำ่ จบั สิ มนั เจบ็ นะ” ชญั ญ่ำเอย่ ห้ำมเสยี งแผ่ว พลำงสดู ปำก เพรำะรู้สึกเจ็บท่ีข้อเท้ำมำก นึกไม่ออกว่ำตวั เองไปทำท่ำไหนถึงได้เจ็บ ขนำดนี ้ “น่ำจะข้อเท้ำพลิก” ขำดคำก็ละมือจำกข้อเท้ำเลก็ แล้วลกุ ขึน้ ไป หำกลอ่ งยำ อดึ ใจตอ่ มำก็กลบั มำนง่ั อย่ขู ้ำงคนเจบ็ ทต่ี อนนแี ้ ววตำแดงกำ่ “พ่ีจะพำไปหำหมอ” เมธำทำท่ำจะอ้มุ คนเจ็บ ทว่ำเธอสน่ั หน้ำ ปฏเิ สธ เพรำะกวำ่ จะขบั รถไปกลบั ก็เป็นชว่ั โมงๆ กวำ่ จะไปถึงโรงพยำบำล อกี อยำ่ งเธอก็กลวั ด้วยว่ำ ถ้ำออกไปเจอพวกที่เคยตำมไลล่ ำ่ อกี คงไม่รอด เหมอื นครำวก่อนแน่ “แค่ทำยำนวดก็ได้แล้วพี่” คนไม่อยำกไปเพรำะกลวั จะถูกคนดัก ทำร้ ำยเอ่ยบอก พร้ อมกับรอยยิม้ บอกเป็ นนัยว่ำไม่ต้ องถึงกับไป โรงพยำบำลหรอก “แน่ใจเหรอ” เขำเอย่ ถำมด้วยควำมเป็นหว่ ง เพรำะมองจำกสหี น้ำ ของเธอแล้วดไู ม่ดนี กั “จริงสิ พีร่ ีบทำเถอะ จะได้เสร็จเร็วๆ” ถ้อยคำฟังดสู องแง่สองง่ำม ที่ดังเล็ดลอดออกไปจำกห้องทำงำนนัน้ ทำให้คนที่เพิ่งจะมำถึงพร้ อม ป่ินโตอำหำรกลำงวนั ถึงกบั หผู ่ึง ก่อนที่เจ้ำตวั จะเงยี่ หูฟังว่ำคนในห้องทำ อะไรกนั ต่อ แล้วจะได้เอำไปบอกป้ำรินกบั พอ่ี ้อย 252

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “ถ้ ำเจ็บก็บอกพี่นะ พี่จะทำเบำๆ” พูดจบก็เริ่มทำกำรปฐม พยำบำลตำมท่เี คยเรียนรู้มำบ้ำงสมยั เข้ำคำ่ ยลกู เสอื “อยำ่ ทำแรงนะ” ชญั ญ่ำคอยบอกเป็นระยะ เพรำะรู้ดวี ่ำมือผ้ชู ำย คงจะทำเบำไม่คอ่ ยเป็น “โอเค” ขำดคำของพ่อเลยี ้ งหน่มุ ย่ิงทำให้คนอยำกรู้อยำกเห็นเอำ หน้ ำแน บบ ำนป ระตูจนแท บจะจ มห ำย เข้ ำไป เพื่อฟั ง คำสน ทน ำขอ ง พอ่ เลยี ้ ง “เจ็บเหรอ หน้ำแดงเชยี ว” หลงั ทำกำรปฐมพยำบำลเสร็จเรียบร้อย แล้ว คนตวั โตกถ็ ำมด้วยเสยี งท้มุ น่มุ เมื่อเงยหน้ำขนึ ้ มำแล้วเห็นหน้ำเนยี น สวยแดงระเรื่อ กอ่ นท่ีเขำจะจ้องมองรำวกบั ถกู มนตร์สะกด “ปละ...เปล่ำนะ ไม่...ไม่ได้ เจ็บแล้ว” คนหน้ ำแดงตอบเสียง ตะกุกตะกกั เพรำะเธอไม่ชอบเลยจริงๆ กับนำ้ เสยี งออ่ นโยนและสำยตำ เจือควำมห่วงใยของพเี่ มธำ มองเหน็ ทีไรใจเธอก็ชกั จะเอนเอยี งไปหำเขำ ทกุ ที “แล้วทำไมหน้ำแดงละ่ ” ถำมทงั้ ไมย่ อมละสำยตำไปจำกดวงหน้ำ แดงระเร่ือ นนั่ ยิง่ ทำให้อกี คนหน้ำแดงมำกขนึ ้ “อำกำศมนั ร้อน” ชญั ญ่ำตอบเสยี งอ้อมแอ้ม ใจกค็ รุ่นคดิ อย่วู ำ่ จะ ผลกั ไสหน้ำหล่อๆ นนั่ ออกไปดีไหม แต่เพรำะใจกำลงั ถกเถียงกันอย่ำง หนกั เลยทำให้เธอได้แต่นง่ั เฉยแล้วปลอ่ ยให้คนตวั โตจ้องเอำจ้องเอำ 253

วรมั พร “ร้อนได้ไง พกี่ ็เปิดแอร์ให้อย่นู ะ แถมยงั เย็นสบำยดีด้วย” นำ้ เสียง เร่ิมพร่ำอย่ำงห้ำมไม่อยู่ เม่ือยิ่งอย่ใู กล้ร่ำงกำยก็ย่ิงต่ืนเพริดเพรำะกล่ิน กำยสำวที่มนั ชกั กระต้นุ เร้ำอำรมณ์ดิบในกำยเขำจนน่ำแปลกใจ “หมวยบอกวำ่ ร้อนก็ร้อนสิ ว่ำแต่พเ่ี ถอะ จะทำอะไรอกี หรือเปลำ่ ” เป็นอกี ครัง้ ที่ทำให้คนแอบฟังอ้ำปำกค้ำง อยำกจะรีบกลบั ไปเลำ่ ให้ป้ำริน กบั พอี่ ้อยฟังใจจะขำด แต่ตดิ ทว่ี ่ำต้องรอเอำป่ินโตไปให้พอ่ เลยี ้ งก่อน “ไม่ทำแล้ว” เมธำบอกยิม้ ๆ ก่อนจะขยบั ลกุ ขึน้ แล้วเดินเอำกล่อง ยำไปเก็บ พอดีกับเสียงเคำะประตูก็ดังขึน้ เจ้ำของห้องทำงำนจึงถำม ออกไปวำ่ ใคร “แหววค่ะ แหววเอำปิ่นโตมำสง่ ” สนิ ้ เสยี งเธอกไ็ ด้ยินเสยี งอนญุ ำต เจ้ำตัวเลยดันประตูเข้ำไปพร้ อมกับสีหน้ำยิม้ ชวนให้สงสยั แล้วพอวำง ป่ินโตไว้ให้พอ่ เลยี ้ งแล้วก็รีบเดินออกมำ ตรงไปยงั มอเตอร์ไซค์แล้วข่ีกลบั บ้ำนไปด้วยควำมเร็วตำมสภำพรถท่คี อ่ นข้ำงเก่ำ ทำงด้ ำนเจ้ ำของห้ องท ำงำน ก็จัดกำรกับปิ่ นโตวำงบนโต๊ ะท ำน อำหำรเลก็ ๆ แล้วก็กลบั มำอ้มุ อกี คนให้ไปนงั่ ทำนอำหำร “จะทำอะไร!” ชัญญ่ำร้องถำม ทำหน้ำตำต่ืนตระหนก เพรำะลืม ไปว่ำตวั เองเดินไมส่ ะดวก “พจี่ ะอ้มุ ไปทำนข้ำวไง” พดู จบก็อ้มุ ไปโดยไมร่ อคำฟังอนญุ ำตจำก เจ้ ำตัว แล้วก็เร่ิมทำนมือ้ กลำงวันด้ วยกัน แบบที่อีกคนก็ทำนอย่ำง เอร็ดอร่อย แต่อีกคนทำนเหมือนไม่หิวแต่ควำมจริงแล้วเธอหิวมำกๆ แต่ 254

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ สำเหตุที่กินเหมือนไม่หิว เพรำะเธอกำลงั สงสยั รอยยิม้ ของแหววตอนที่ เอำปิ่นโตมำสง่ “หมวย เป็นอะไรหรือเปล่ำ” เมธำวำงช้อนแล้วย่นื มอื มำกมุ มอื เลก็ เอำไว้พร้อมสำยตำหว่ งใย “เปลำ่ ” ปำกบอกเปลำ่ แต่ยงั ไมเ่ ลิกทำตวั เหม่อ ท่ำทำงกนิ ข้ำวกย็ งั เหมือนเดมิ “ต้องมีสิ บอกพี่มำเถอะ เผ่ือพ่ีจะช่วยอะไรเรำได้” เขำบอกพร้อม กบั ยนื่ มืออกี ข้ำงมำกมุ ทงั้ สองมอื เลก็ เอำไว้ แววตำสหี น้ำถ่ำยทอดออกมำ อย่ำงแจ่มชดั ว่ำยนิ ดีช่วย “หมวย...สงสยั แหวว” พดู จบก็ยิม้ มมุ ปำกเลก็ น้อย เพรำะถ้ำหำก ไม่พดู หรือถำมใครเลย สงสยั คืนนีเ้ธอคงนอนไม่หลบั แน่ “แหววทำอะไร” ถำมไปแล้วก็หวนนึกถึงตอนท่ีแหววเอำป่ินโตมำ ให้ แตพ่ อนกึ ไปก็เหน็ ปกติดี เพรำะเจ้ำตวั ชอบยิม้ อยแู่ ล้ว ซ่ึงเขำกว็ ่ำมนั ไม่ เห็นจะแปลกอะไรเลย “แหววไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่ว่ำตอนนีท้ ่ีแหววเดินเข้ำมำ หมวย เห็นแหววยิม้ แปลกๆ เหมือนกบั ว่ำแหววไปเห็นอะไรมำ” พดู จบเธอก็อ้ำ ปำกค้ำงทำตำโต “แหววต้องคิดลึกเร่ืองท่ีพกี่ บั หมวยคยุ กนั แนๆ่ เลย” ชัญญ่ำหันไป มองประตหู ้องทำงำนทีป่ ิดกนั้ เสยี งอะไรไมไ่ ด้นกั หำกใครจะแอบฟัง “ว่ำไงนะ” เขำทำตำโต แล้วก็ขำขนึ ้ มำ 255

วรัมพร “พ่ขี ำอะไร” ชัญญ่ำหน้ำตึงใส่ เพรำะหำกเธอเดำไม่ผิด แหววจะ ต้องเอำเร่ืองนีไ้ ปคยุ กบั ปำ้ รินแล้วก็คนอนื่ แน่ ครำวนีเ้ ธอคงได้เอำป๊ีบคลมุ หวั “ขำที่หมวยคิดมำกไปไง ไม่มีอะไรหรอก เรำทำนข้ำวต่อเถอะ” เมธำปลอ่ ยมือจำกมือเลก็ ก่อนจะบอกให้อกี คนทำนข้ำวตอ่ เพรำะเร่ืองท่ี เธอคิดมนั ไร้สำระเอำมำกๆ แตห่ ำรู้ไม่ว่ำตอนนแี ้ หววกำลงั เลำ่ เรื่องทีไ่ ด้ยนิ มำให้ปำ้ รินและอ้อยฟังอยำ่ งออกรส “นังแหวว แกนี่ชักจะเอำใหญ่ คิดเป็นตุเป็นตะไปได้ กะอแี ค่เสยี ง คุย” ป้ำรินมอบมะเหงกให้แหววไปอีกหนึ่งครัง้ จำกท่ีเพิ่งจะมอบให้ไป ก่อนหน้ำ หลงั จำกเจ้ำตวั เล่ำว่ำพอ่ เลยี ้ งมีอะไรกับหลำนสำวคณุ อำโรจน์ ตอนกลำงวนั ท่ีตนไม่เชื่อหรอกว่ำพ่อเลยี ้ งจะทำอย่ำงนนั้ เพรำะพอ่ เลยี ้ ง เป็นสภุ ำพบรุ ุษ แถมยงั ไมเ่ คยไปเทยี่ วเร่ืองอย่ำงว่ำด้วย “แต่ฉันได้ยินจริงๆ นะป้ำ พ่ีอ้อย ได้ยินทัง้ อย่ำทำแรงนะ หมวย เจบ็ นะ แถมเสยี งของพ่อเลยี ้ งยงั ฟังแปลกๆ ด้วยนะป้ำ พอ่ี ้อย” แหววเลำ่ ไปก็ทำหน้ำตำต่ืนเต้น รำวกบั เข้ำไปร่วมอยใู่ นเหตกุ ำรณ์ “หยุดเลยนังแหวว” ป้ำรินตวำดห้ำม เพรำะชกั จะทนฟังเรื่องบดั สี ไมไ่ หวแล้ว “เอ้ำป้ำ! นี่ป้ำไม่เช่ือฉนั เหรอ” แหววทำหน้ำเซ็งเม่ือป้ำรินไม่เช่ือที่ เธอพดู ทงั้ ๆ ที่เธอได้ยนิ มำกบั หู 256

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ไม่รู้ แต่ไมอ่ ยำกฟังเร่ืองพวกนี ้แล้วก็จำเอำไว้ว่ำอย่ำพดู เรื่องนีใ้ ห้ ใครฟังอกี ” เพรำะถ้ำรู้ถึงหูพอ่ เลยี ้ งก็ไม่รู้ว่ำแม่แหววชอบสำระแนจะโดน ไลอ่ อกหรือเปลำ่ “โหป้ำ! ใครจะกล้ำไปเล่ำล่ะ ฉันก็แค่บอกป้ำกับพ่ีอ้อยนี่แหละ” แต่เธอก็หวงั จะมโี อกำสเลำ่ ให้พศี่ รฟังบ้ำง โดยไมร่ ู้เลยวำ่ ตอนนีม้ ีบุคคลท่ี สำมเข้ำมำทันได้ยินทุกคำ และตอนนีก้ ำลังยืนกำมือแน่นอย่ำงเจ็บใจ ระคนแค้น ก่อนท่ีเจ้ำตัวจะเดินลงจำกบ้ำนไปที่รถ แล้วขับออกไปหำ เจ้ำของบ้ำนที่ไร่ด้วยอำรมณ์คกุ รุ่นแนน่ อยใู่ นอก “สวัสดคี ่ะคุณกรองทอง” ช้องนำงกล่ำวทกั ทำย หลังจำกเงย หน้ ำจำกงำนที่เพิ่งจะก้ มหน้ ำทำได้ ไม่ถึงสิบ นำทีด้ วยควำมแป ลกใจ เพรำะโดยปกติแล้วม่ำยสำวไม่เคยมำหำพอ่ เลยี ้ งที่ไร่เลย “พอ่ เลยี ้ งอยหู่ รือเปลำ่ ” “อย่ใู นห้องค่ะ” พดู จบก็ลกุ ขึน้ หวังจะเคำะห้องสง่ สญั ญำณบอก พอ่ เลยี ้ งก่อน แต่กลบั ถูกม่ำยสำวเดินมำขวำงแล้วบอกด้วยสำยตำว่ำให้ นัง่ ลง เลขำสำวท่ีใกล้ลำคลอดจำต้องนัง่ ลงและไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้ มำ่ ยสำวเข้ำห้องทำงำนพอ่ เลยี ้ งไป 'หวงั วา่ คงไม่เกิดเรื่องนะ' เธอพึมพำในใจ เพรำะกลวั วำ่ จะเกิดศึก ชงิ ชำยขนึ ้ เมื่อพนกั งำนคนใหม่ที่จะมำทำงำนแทนระหวำ่ งเธอลำคลอดก็ อย่ใู นห้องด้วย 257

วรมั พร ขณะเดยี วกนั คนท่ีเพิง่ เดนิ เข้ำไปในห้องทำงำนของพ่อเลยี ้ งหน่มุ ก็เข้ำไปกอดพ่อเลยี ้ งทันทีโดยไม่สนใจเลยว่ำจะมีใครนั่งอย่ใู นห้องด้วย หรือไม่ “คณุ กรองทอง” คนถกู กอดปลดมือของม่ำยสำวออกพลั วนั กอ่ นที่ เขำจะได้รับอสิ ระ จงึ เดินมำนง่ั ข้ำงชญั ญ่ำ “อ๊ยุ ! นี่พอ่ เลยี ้ งมีแขกอย่ดู ้วยเหรอคะ กรองต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีกรองมองไม่เหน็ ว่ำแต่เธอเป็นใครคะพอ่ เลยี ้ ง” ทงั้ ควำมจริงเธอเห็น แต่แรกแล้ว ปำกเรียวสวยส่งยิม้ หวำนไปให้พ่อเลีย้ งหน่มุ โดยท่ีตวัดตำ มองไปยังคนท่ีเป็นส่วนเกินระหว่ำงเธอกับพอ่ เลยี ้ งด้วยสำยตำไม่พอใจ และถ้ำเดำไม่ผิด คงจะเป็นผ้หู ญิงคนนีล้ ่ะมัง้ ท่ีสำวใช้เอำไปพูดกันว่ำมี อะไรกบั พอ่ เลยี ้ งในห้องทำงำน “หมวยเป็นเลขำของผม” เขำตอบคำถำมของอีกฝ่ ำยเสียง รำบเรียบ ใจก็คิดว่ำวนั นีม้ ันเกิดอะไรขึน้ ตอนเช้ำพรรณนสำกม็ ำหำเร่ือง ให้เขำปวดหวั พอตกบ่ำยก็เป็นกรองทอง ที่เขำก็ยงั ไม่รู้เหมือนกนั ว่ำเธอ มำทำไม หลงั จำกบอกวำ่ จะขอกลบั ไปอยบู่ ้ำน ขณะท่ีชญั ญ่ำก็นง่ั น่ิง แต่ก็แอบคิดในใจว่ำพเี่ มธำเสน่ห์แรงจริงๆ ตัง้ แต่เปลี่ยนอำชีพมำเป็นพ่อเลีย้ งแห่งไร่ศศิรัตน์ 'เอ...ตกลงพี่เมธา แตง่ งานหรือยงั นะ แลว้ คณุ ปา้ ไปอยู่ทีไ่ หนละ่ ' เพรำะเธอกล็ มื นึกถงึ ไปเสยี สนิท แล้วทงั้ ลงุ ทงั้ พ่เี มธำก็ไม่เคยพูดถึงคณุ ป้ำเลยด้วย แต่เธอต้องถำม แนๆ่ รอให้เลกิ งำนก่อนเถอะ 258

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “แล้วช้องนำงล่ะคะ พ่อเลยี ้ งจะไลอ่ อกหรือคะ ถึงได้หำเลขำคน ใหม่” ม่ำยสำวเดินไปนั่งใกล้ๆ พ่อเลยี ้ ง พร้อมกับย่ืนหน้ำเข้ำไปหำ เพื่อ หวงั จะให้ผ้หู ญิงอกี คนได้รู้ตวั ซะบ้ำงวำ่ อยำ่ คดิ มำแขง่ แยง่ พอ่ เลยี ้ งกบั เธอ “เปลำ่ ครับ” “เปล่ำ แล้วทำไมพอ่ เลยี ้ งถึงต้องหำเลขำใหม่ด้วยละ่ คะ แต่กรอง ว่ำดูท่ำทำงเลขำคนใหม่ของพ่อเลีย้ งคงจะทำงำนไม่เก่งหรอกนะคะ ” ประโยคท้ำยๆ เธอหนั ไปยิม้ ดูแคลนระคนเย้ยหยนั คนข้ำงกำยพ่อเลีย้ ง หนมุ่ ทำเอำชญั ญ่ำแทบปร๊ีดแตก “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่ำครับ” เมธำรีบพดู ก่อนท่ีคนตัวเล็กข้ำง กำยจะอำรมณ์ระเบิด ด้วยรู้ดวี ำ่ ชญั ญ่ำไมช่ อบให้ใครมำดถู กู แบบที่กรอง ทองกำลงั ทำ “แหม...พ่อเลีย้ งล่ะก็ ทำไมต้องถำมแบบนัน้ ด้วยล่ะคะ ในเม่ือ กรองกม็ ำหำพอ่ เลยี ้ งออกจะบอ่ ย จริงไหมคะ” ม่ำยสำวยน่ื มือออกไปแตะ แขนใหญ่ เพื่อให้อีกคนรู้ว่ำเธอกบั พอ่ เลยี ้ งสนิมสนมกนั จนถึงขนั้ ถกู เนือ้ ต้องตวั กนั ได้ “แต่วนั นผี ้ มมธี รุ ะดว่ นครับ ยงั ไงผมขอตวั กอ่ นนะครับ” พดู จบกล็ กุ ขนึ ้ ยืนพร้อมกบั หันไปพยกั หน้ำกับคนตวั เล็ก ก่อนจะโน้มตวั ลงไปอ้มุ เข้ำ มำในอ้อมแขน 259

วรมั พร ชญั ญ่ำตำโตเท่ำไข่ห่ำน แต่ก็จำต้องยอมให้เมธำอ้มุ เพรำะตอนนี ้ เธอยังเดินไม่สะดวก ขณะที่ม่ำยสำวก็เฝ้ำมองด้วยสำยตำโกรธเคืองที่ พอ่ เลยี ้ งหกั หน้ำเธอด้วยกำรไปอ้มุ แม่นน่ั “ผมขอตวั กอ่ นนะครับ” ขำดคำกเ็ ดินเบย่ี งออกไป “พ่อเลีย้ งจะไปไหนคะ” กรองทองเดินตำมมำถำมด้วยนำ้ เสียง เรียบน่ิง หลงั จำกระงับควำมโกรธเกรีย้ วเอำไว้ได้ทัน ก่อนจะถำมเสียง กรำดเกรีย้ ว ซ่งึ นน่ั ไม่เป็นผลดกี บั เธอเลย “ผมจะพำหมวยไปหำหมอครับ” บอกกลำ่ วจบแล้วก็เดนิ ออกจำก ห้องทำงำน พร้อมๆ กับคนท่ีก้มหน้ำก้มตำทำงำนกันอยู่ก็เงยหน้ำมอง แล้วก็อ้ำปำกค้ำงตำโตกนั แทบทกุ คน และหนง่ึ ในนนั้ กค็ อื ศร “พ่อเลีย้ งจะไปไหนครับ” ศรเดินเข้ำไปถำม พร้ อมกับยืนกนั ท่ำ ไม่ให้ม่ำยสำวเข้ำใกล้พอ่ เลยี ้ งไปด้วย สร้ำงควำมไม่พอใจให้กับม่ำยสำว เป็นอยำ่ งมำก “ฉนั จะพำหมวยไปหำหมอ สว่ นแกก็ชว่ ยดงู ำนทำงนีใ้ ห้ดีด้วย” สง่ั จบก็เดินตรงไปท่ีรถท่ีมีพนกั งำนหญิงเปิดประตูไว้ให้แล้ว เขำจัดกำรพำ คนในอ้อมแขนเข้ำไปนงั่ แล้วเดนิ อ้อมมำนงั่ ที่ประจำคนขบั “กรองจะไปรอพอ่ เลยี ้ งที่บ้ำนนะคะ” กรองทองยงั ไม่ลดละควำม พยำยำมท่จี ะอย่กู บั พอ่ เลยี ้ ง ด้วยกำรผลกั อกหัวหน้ำคนงำนให้หลกี ทำง แล้วเดินมำบอกพอ่ เลยี ้ งได้ทนั 260

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “อย่ำดีกว่ำครับ เพรำะผมไม่รู้ว่ำจะกลบั มำกี่โมง คณุ กลบั บ้ำนไป กอ่ นเถอะครับ” “แต่กรอง...” “ผมไปก่อนนะครับ” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ พดู แทรกขึน้ ก่อนท่ีม่ำยสำวจะ ได้พดู จบประโยค ไม่นำนก็ขับรถออกไปเพอื่ พำอกี คนไปอนำมัยท่ีอย่อู กี อำเภอแต่ไม่ไกลจำกไร่ของเขำมำกนกั ส่วนคนถกู ทิง้ อย่ำงม่ำยสำวก็ได้ แต่มองตำมรถไปจนลบั ตำ ก่อนจะเดินกลบั ไปขึน้ รถด้วยสหี น้ำบอกบุญ ไมร่ ับ 'ถ้ากรองไม่ได้พ่อเลีย้ ง ใครหน้าไหนก็ต้องไม่ได้เหมือนกนั ' ม่ำย สำวพึมพำอย่ำงมำดหมำย พร้อมกับใช้มือทุบพวงมำลยั ด้วยควำมคับ แค้นใจ ที่จ่ๆู ก็ดนั มีคู่แข่งเพ่ิมมำอกี คน และดทู ่ำแม่คนนีจ้ ะจัดกำรยำก กว่ำพรรณนสำ แต่ไมว่ ่ำจะยำกเย็นแค่ไหนเธอก็ต้องแย่งชงิ พอ่ เลยี ้ งมำให้ ได้ “พ่ีจะพำหมวยไปหำหมอจริงเหรอ” ชัญญ่ ำเอ่ยถำมขึน้ หลงั จำกนง่ั รถออกจำกไร่มำได้สกั ระยะ ใจกย็ งั นึกสงสยั วำ่ สำวสวยดดู ีไม่ แพ้คนเมื่อเช้ำเป็นใคร มคี วำมสำคญั ยงั ไงกบั พเี่ มธำ 'แต่เอ๊ะ...เธอจะอยากรู้ไปทาไม ในเมือ่ ไดเ้ ป็นอะไรกบั พีเ่ มธาเสีย หน่อย' คิดจบแล้วเธอก็พยำยำมสลดั ควำมคดิ บ้ำๆ ออกไปจำกหวั แต่ยิ่ง สลดั ก็ยง่ิ คิด 261

วรมั พร “กไ็ ปจริงสิ ถำมทำไมละ่ ” เขำหนั มำถำมจบกห็ ันกลบั ไปมองถนน ตอ่ “ก็...หมวยคิดว่ำพี่กำลงั หนีผ้หู ญิงคนนนั้ ว่ำแต่พจ่ี ะหนีเธอทำไม ละ่ สวยดีออก” ถำมออกไปแล้วก็รอฟังด้วยใจล้นุ ระทึก แล้วก็ไม่รู้ว่ำตัว เธอจะรับได้ไหมกบั คำตอบของพเี่ มธำ ท่ีอำจจะบอกว่ำผ้หู ญิงคนนนั้ เป็น แฟนพเ่ี อง หรือไมก่ ภ็ รรยำของพเี่ อง “พไี่ มไ่ ด้หนี แต่พรี่ ำคำญมำกกว่ำเลยอยำกออกมำให้พ้นๆ” เพรำะ เขำรู้สกึ แบบนนั้ จริงๆ แล้วยิ่งมีชญั ญ่ำอยดู่ ้วยเขำย่ิงไม่อยำกจะเจอผ้หู ญิง คนไหนนอกจำกชญั ญ่ำคนเดยี ว “พี่พดู แบบนีถ้ ้ำเธอมำได้ยินคงเสียใจน่ำดู เพรำะเท่ำท่ีหมวยดู หมวยว่ำเธอแคร์พ่ีมำกๆ เลยนะ แล้วดูจะหึงด้วยที่เห็นพ่ีอยู่กบั หมวย” เธอนกึ เห็นใจจำกใจจริง เพรำะพเี่ มธำพดู แรงเกินไป “แต่พี่พดู กบั หมวยคนเดียวนะ” เมธำเร่ิมรู้สึกว่ำบำงทีเขำอำจจะ พดู แรงไป แต่ถึงจะแรงเขำก็พดู ออกมำจำกควำมรู้สึกจริงๆ และตงั้ แต่ได้ พบกบั กรองทองและพรรณนสำ เขำก็ไม่เคยมีท่ำทีอะไรสนใจทงั้ สองคน มำกเป็นพเิ ศษเลยด้วย “ยงั ไงพก่ี ็ไมค่ วรพดู นะ ขนำดหมวยฟัง หมวยยงั รู้สกึ จี๊ดๆ ทีใ่ จเลย” “พขี่ อโทษนะ ต่อไปพจี่ ะระวงั เร่ืองกำรพดู ” เมธำบอกอยำ่ งรู้สกึ ผิด 262

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “อืม” ชญั ญ่ำขำนรับในลำคอ ก่อนท่ีทัง้ สองจะนั่งเงียบไปตลอด ทำง จนมำถึงสถำนีอนำมยั ท่ีตอนนีม้ ีชำวบ้ำนมำเข้ำคิวรอรับบริกำรกัน เยอะทเี ดียว เพรำะทน่ี ่ใี กล้กว่ำกำรเดินทำงไปพบหมอในตวั จงั หวดั และกวำ่ จะถึงควิ เธอได้พบหมอก็ปำเข้ำไปเกือบห้ำโมงเย็นเลยทำ ให้กลบั ถึงบ้ำนเกือบท่มุ โดยทีห่ มอก็ห้ำมเธอเดินสกั สำมส่ีวนั เพรำะหำก เดนิ ตอนนอี ้ ำจจะระบมและปวดหนกั ขึน้ “มำกันแล้วรึ” พ่อเลีย้ งศิวำเดินออกมำรับสองหนุ่มสำว โดยท่ี หลำนชำยของตนอ้มุ หลำนสำวของเพอ่ื นเก่ำเข้ำมำในบ้ำน “ครับอำ” พดู จบกเ็ ดินพำคนในอ้อมแขนไปนงั่ บนเก้ำอที ้ ี่ตรงหน้ำมี อำหำรหลำยอย่ำงวำงย่ัวนำ้ ลำยอยู่ ชัญญ่ำถึงกับกลืนนำ้ ลำยดังอึก เพรำะท้องเธอร้องตงั้ แต่ขบั รถออกจำกอนำมยั แล้ว “กนิ ข้ำวกนั ” ผ้อู ำวโุ สที่นง่ั อย่หู วั โต๊ะพดู ขนึ ้ ทนั ทีที่ได้เห็นอำกำรหิว ของหลำนสำว โดยมีป้ำริน อ้อย และแหววยืนมองอยู่ห่ำงๆ โดยเฉพำะ แหววทม่ี องแล้วก็ยิม้ จนโดนป้ำรินหยิกจนเนือ้ แทบหลดุ “ปำ้ มำหยกิ ฉนั ทำไมเนย่ี ” แหววโอดครวญหน้ำตำเหยเก “ก็แล้วแกยิม้ ทำไม!” ป้ำรินดเุ สยี งเบำ เพรำะกลวั เสยี งจะดงั ไปถึง พอ่ เลยี ้ ง ครำวนีค้ งได้เป็นเรื่องแนๆ่ “เอ้ำป้ำ! ยิม้ กไ็ ม่ได้อกี หรือไง” แหววทำหน้ำทะเล้น “ถ้ำแกยิม้ แบบไม่คิดเรื่องบัดสอี ย่ใู นหวั กไ็ ม่มใี ครห้ำมแกหรอกนัง แหวว ไปเลย เข้ำไปอย่ใู นครัวโน่น” ป้ำรินจับแขนของแหววบงั คับให้เข้ำ 263

วรัมพร ไปอย่ใู นครัวเสยี ก่อนท่จี ะสง่ เสียงดงั ไปถงึ พอ่ เลยี ้ ง อกี ทงั้ ก็นึกเออื มระอำ แมแ่ หววเกินจะทน เพรำะชอบสอดรู้สอดเหน็ ดีเหลอื เกิน “ป้ำคงไม่เชื่อคำพดู ยำยแหววนะ” อ้อยท่ีเงียบอย่สู ักพกั ถำมขึน้ สว่ นตวั เธอไมเ่ ช่ือเด็ดขำดว่ำพอ่ เลยี ้ งจะกล้ำทำแบบนนั้ “นี่ก็อีกคน ไปเลย ไปอย่ใู นครัวกันให้หมด” ป้ำรินหยิกแขนของ อ้อยไปอกี คนพร้อมกบั สำ่ ยหน้ำไปมำ “แล้วใครจะอยชู่ ว่ ยป้ำละ่ ” “ทำคนเดียวได้ ไปได้แล้ว” พร้อมกบั สง่ สำยตำดๆุ ไปปรำมก่อนท่ี อ้อยจะยอมเดินเข้ำไปในห้องครัว โดยมีแหววเลำ่ เร่ืองที่ได้ยนิ มำให้ฟังไม่ หยดุ เลยโดนป้ำรินทำโทษด้วยกำรมอบมะเหงกให้คนละที หลงั จำกเดิน เข้ำมำบอกสองสำวให้เข้ำไปเก็บจำนชำม “ป้ำ” สองสำวทำหน้ำบดู พอๆ กนั เมือ่ โดนทำโทษเสยี แรง “ไม่ต้องมำเรียก ออกไปเก็บจำนชำมกนั ได้แล้ว แล้วก็หุบปำกกัน ซะบ้ำง ถ้ำยงั อยำกทำงำนทน่ี ต่ี อ่ ” “จ้ำป้ำ” สองสำวทำท่ำรูดซิปปำก พร้ อมกับท่ีศรก็เดินเข้ำมำใน ครัว ที่วนั นเี ้จ้ำตวั ขอมำทำนมอื ้ ค่ำด้วย เพรำะเบอื่ กบั ข้ำวฝีมอื ตวั เองแล้ว “น้องอ้อยกับน้องแหววไปทำอะไรกนั มำจ๊ะ ถึงได้โดนปำ้ รินดุ” ศร เอ่ยถำมด้วยเสยี งกลวั้ หัวเรำะ เพรำะเขำมำทนั ได้เห็นสองสำวโดนป้ำริน มอบมะเหงกให้ 264

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ยงุ่ !” ขำดคำสองสำวก็หนั ไปจดั กำรล้ำงจำนชำม สว่ นป้ำรินกจ็ ดั อำหำรเพื่อทำนร่วมกัน โดยที่ป้ำรินอ่ิมก่อนคนอ่ืน ตำมด้วยอ้อย ส่วน แหววกินอย่ำงอ้อยองิ่ เพรำะต้องกำรให้ป้ำรินกบั พอี่ ้อยกลบั บ้ำนพกั กนั ไป กอ่ น เพอ่ื ทเ่ี ธอจะได้เลำ่ เร่ืองทไี่ ด้ยนิ มำให้พศ่ี รฟัง “เกบ็ จำนชำมล้ำงไปให้หมดละ่ ยำยแหวว” ปำ้ รินเอย่ กำชบั “รับทรำบจ้ะป้ำ” แหววขำนรับเสยี งหวำนหลงั จำกอำสำจะเก็บ กวำดห้องครัวเอง ก่อนท่ีป้ำรินกับอ้อยจะเดินออกจำกห้องครัวเพือ่ กลับ บ้ำนพกั แต่พอ่ เลยี ้ งมำขอให้อ้อยไปช่วยดชู ญั ญ่ำในห้องกอ่ น เพรำะคงทำ อะไรไม่สะดวกนกั “ได้ค่ะพ่อเลีย้ ง ป้ำกลับไปก่อนนะจ๊ะ” พูดจบก็เดินตำมหลัง พ่อเลยี ้ งไป เพื่อช่วยชัญญ่ำอำบนำ้ ที่เจ้ำตัวสน่ั หน้ำปฏิเสธลกู เดียว แต่ ด้วยสภำพร่ำงกำยไม่เออื ้ อำนวย เธอเลยต้องยอมให้พี่อ้อยช่วยจดั กำร จนตอนนีม้ ำนอนบนเตียงเรียบร้อย คนมำชว่ ยเลยได้กลบั บ้ำนไปอำบนำ้ นอน สว่ นภำยในห้องนอนก็มีคนบำงคนทย่ี งั ไม่ยอมออกไป “ออกไปได้แล้วพ่ีเมธำ หมวยจะได้นอนสักที” เธอเอ่ยปำกไล่ หลงั จำกทนนอนให้อกี คนมองมำนำนพอแล้ว “แน่ใจวำ่ นอน ไม่ใชล่ กุ ขนึ ้ มำนงั่ แชททงั้ คนื ” เพรำะเหน็ โน้ตบ๊กุ วำง อย่บู นโต๊ะข้ำงเตยี ง ส่วนชญั ญ่ำก็บน่ ปำกขมบุ ขมบิ เพรำะดเู หมือนอกี คน จะจำแมน่ เหลอื เกนิ ว่ำเธอชอบแชทจนดกึ ดน่ื 265

วรมั พร “อย่ำมำกลำ่ วหำนะ ถ้ำไม่มีหลกั ฐำน” เธอโต้กลบั เสยี งอ้อมแอ้ม เพรำะที่พดู มำคือควำมจริงเลยแหละ และที่สำคัญก็ต้องเข้ำเว็บส่อง หน่มุ ๆ ห่นุ ลำ่ ด้วย “จะเอำหลกั ฐำนจริงหรือเปลำ่ ละ่ พจ่ี ะได้นงั่ เฝำ้ เรำที่นีเ่ ลย” “บ้ำเหรอ! ใครจะยอมให้พม่ี ำนั่งเฝ้ำ ออกไปได้แล้ว” เธอมองค้อน อกี คนอยำ่ งลมื ตวั “นัน่ มองค้อนด้วย” ปำกหยกั ฉีกยิม้ กว้ำง เพรำะอำกำรท่ีเห็นเม่ือ ครู่น่ำรักจริงๆ “ไปได้แล้ว” พูดจบเธอก็ดึงผ้ำห่มมำคลุมหน้ำเพื่อปิดบังอำกำร เขิน 'แกทาแบบนน้ั ทาไม...ทาไม' เธอก่นด่ำว่ำตวั เองในใจท่ีเผลอไปทำ แบบนัน้ ก่อนจะนอนฟังเสียงว่ำอกี คนออกไปหรือยงั กระท่งั ได้ยินเสยี ง ปิดประตู จึงได้ดึงผ้ำห่มออกมำแล้วก็ขยับลกุ ขึน้ นง่ั พงิ หัวเตียง เปิดไลน์ แล้วแชทคยุ กบั เนตร เพอื่ นรัก 266