บ่วงรักสีน้ำผึ้ง

วรมั พร วำงแผนกำรลงไปค้นหำ ที่เขำคิดว่ำเพื่อนรักคงไม่เป็นอะไร ไม่นำนทีม ของผ้กู องหน่มุ ก็พำกนั เดินลดั เลำะลงไป เพอื่ ค้นหำรถท่ีประสบอบุ ตั ิเหตุ ทำงด้ำนผ้กู ำกับธงทวินก็สง่ั กำรให้ผู้กองธำวันจดั กำรเก็บหลกั ฐำนและ เคลยี ร์พนื ้ ที่ “มีหลกั ฐำนอะไรบ้ำงหรือเปล่ำหมวด” หลงั เดินตรวจรอบๆ พนื ้ ท่ี แล้ว ผู้กองหน่มุ นำมว่ำธำวันก็เดินเข้ำไปถำมหมวดที่กำลงั เร่งทำหน้ำท่ี ด้วยตอนนีท้ ้องฟ้ำกำลงั ถูกปกคลมุ ด้วยเมฆดำและฝนคงจะตกลงมำใน อกี ไม่ช้ำ อดนกึ ห่วงทีมค้นหำและผ้ปู ระสบอบุ ตั เิ หตไุ ม่น้อย เพรำะหำกฝน เทลงมำก็จะเป็นอปุ สรรคสำคญั ในกำรค้นหำ “มีเศษชิน้ ส่วนระเบิด แล้วก็กระสุนปืนเกล่ือนเลยครับผู้กอง ” หมวดชลธั ลกุ ขึน้ ตอบหลงั จำกตนและทมี เกบ็ หลกั ฐำนจดั เกบ็ หลกั ฐำนทมี่ ี เรียบร้ อยแล้ว “เรียบร้ อยหรือยังผู้กองธำวัน” ผู้บังคับบัญชำเดินมำถำม เม่ือ มองดทู ้องฟ้ำแล้วก็สมควรให้เหลำ่ ผ้ใู ต้บงั คบั บญั ชำออกจำกพนื ้ ทเ่ี กิดเหตุ “เรียบร้อยครับทำ่ น” ผ้กู องหนมุ่ บอกกล่ำวจบแล้วก็หนั ไปบอกทกุ คนให้เดินทำงกลบั สว่ นเขำก็เดนิ ไปยืนมองตรงรอยรถที่ไถลลื่นเป็นทำง ยำวลงไป ลมหำยใจร้อนๆ ถกู พน่ ออกมำเป็นระยะ เพรำะเป็นห่วงเพอื่ น ร่วมงำนนบั สบิ คนทล่ี งไปค้นหำรถที่ประสบอบุ ตั ิเหตุ ขณ ะ ที่ใครต่อใครก็ นึก ห่วงเจ้ ำของรถ ที่ประสบอุบัติเห ตุอยู่นัน้ เวลำนพี ้ อ่ เลยี ้ งหนมุ่ รู้สกึ ตวั ขนึ ้ มำแล้ว หลงั จำกเขำพยำยำมบงั คบั รถไมใ่ ห้ 200

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ ไปกระแทกกบั ก้อนหนิ และต้นไม้ใหญ่ๆ ท่ขี วำงทำงลงอยหู่ ลำยครัง้ หลำย หน แต่สดุ ท้ำยก็พลำดท่ำชนเข้ำกับต้นไม้เข้ำอย่ำงจังจนรถด้ำนหน้ำพัง ยบั “หมวย หมวย” เมธำยนื่ มอื ออกไปแตะไหลข่ องอกี คนที่ตวั เอยี งติด ประตู ส่วนตัวเขำรู้สึกเจ็บที่หวั ไหล่ด้ำนขวำ สำเหตุคงเกิดจำกขณะท่ีรถ เสยี หลกั พงุ่ เข้ำใสต่ ้นไม้ เขำเอำตวั บงั อกี คนเอำไว้ไม่ให้เธอได้รับอนั ตรำย “หมวย” เมื่อเรียกแล้วอีกคนยังไม่รู้สึกตัวก็ย่ิงทำให้เขำใจหำย ก่อนจะพยำยำมเรียกตอ่ ไปแต่เธอก็ยังไมร่ ู้สกึ ตวั เขำจึงพยำยำมออกจำก รถให้เบำที่สุด เพรำะหำกแรงไปรถจะเคลื่อนไถลไปชนก้อนหินขนำด มหมึ ำทอี่ ย่หู ่ำงออกไป กระทง่ั เขำพำตวั เองออกมำจำกรถได้แล้วก็เดินมำ เปิดประตูอีกฝ่ัง แล้วอ้มุ ร่ำงเล็กออกมำอย่ำงระมัดระวัง พร้อมกบั เสียง ขำนเรียกแหบแห้ง “หมวย ต่ืนเถอะนะ” เมธำขอร้องด้วยเสยี งแหบแห้ง กลวั วำ่ เธอจะ ไปเป็นอะไร “โอ๊ย...” คนตวั เลก็ เผยอปำกร้องแผ่วเบำ รู้สกึ เจบ็ ระบมไปทงั้ ตวั “หมวย!” เขำร้องเรียกด้วยควำมดีใจเมอ่ื เธอรู้สกึ ตวั แล้ว กอ่ นที่เขำ จะพำออกไปให้ห่ำงตวั รถ ท่ีไม่รู้ว่ำจะเกิดอนั ตรำยอะไรขึน้ มำอีกหรือไม่ ในเม่ือสภำพตวั รถด้ำนหลงั พงั ยบั “พี่...เมธำ เรำ...ตำยแล้วใช่ไหม” เธอเอ่ยถำมเสียงแหบและเบำ หวิว พลำงหวนคดิ ถึงตอนท่ีพเี่ มธำขยับเข้ำมำหันพวงมำลยั รถแล้วพงุ่ ลง 201

วรมั พร ไหลท่ ำง พร้อมๆ กบั เสยี งระเบดิ ดงั สนนั่ หวั่นไหว ตำย...เธอกบั พเ่ี มธำตำย แล้วเหรอน่ี นำ้ ตำเริ่มไหลอำบสองแก้ม “หมวย เรำยงั ไม่ตำย อย่ำร้องนะ” คนพดู ยื่นมือไปเชด็ นำ้ ตำให้ “จะ...จริงเหรอ” คนตัวเล็กมีอำกำรดีใจอย่ำงเห็นได้ชดั ก่อนท่ีเธอ จะขยบั ตวั ลกุ ขึน้ นงั่ “เบำๆ ล่ะ ว่ำแต่เจบ็ ตรงไหนบ้ำง” เมธำเอ่ยถำมอยำ่ งห่วงใย และ นกึ ขอบคณุ สวรรค์ทีย่ งั ช่วยให้เขำและเธอมชี วี ติ อย่ตู ่อ “แค่ปวดระบมไปทัง้ ตัว แข้งขำคงไม่ได้หักหรอก” พูดจบก็เร่ิม สำรวจร่ำงกำยตัวเอง และก็ไม่ได้แขนขำหักจริงๆ ก่อนที่เธอจะหันมำ สำรวจคนข้ำงกำยบ้ำง ก็เห็นเลอื ดตรงหัวคิว้ ของเขำ “พี่เลือดออก” เธอ หน้ำซีดลงกว่ำเดิม อีกทัง้ ก็เป็นห่วงคนเลือดออกมำก เพรำะจำได้ว่ำ กอ่ นที่รถจะชนต้นไม้ พเี่ มธำเอำตวั มำบงั เธอไว้ “ไกลหวั ใจพตี่ งั้ เยอะ อยำ่ ห่วงเลย” “ก็แล้วไมเ่ จ็บหรือไง” “กเ็ จบ็ แต่พที่ นได้” เขำยมิ ้ เพอ่ื ให้เธอวำงใจ แต่อกี คนไมว่ ำงใจเลย เธอหันมำฉีกเสือ้ ส่วนที่ไม่สกปรกออกไปซับเลือดให้อย่ำงน่มุ นวล เมธำ เผลอมองเธอด้วยแววตำรักใคร่ “มองอะไร” เธอถำมด้วยเสยี งเขินๆ พลำงยดั ผ้ำใสม่ ือใหญ่ไม่เบำ นกั “ก็มองหมวยไง” 202

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เลกิ มองเดี๋ยวนีเ้ ลยนะ แล้วดบู นท้องฟ้ำโน่น ฝนต้องตกแน่เลย” แววตำสวยเต็มไปด้วยควำมกังวล กอ่ นจะหนั มองรอบตวั ก็ไม่มีทใ่ี ห้หลบ ฝนได้เลย “ตกแน่ๆ” เมธำเองก็กังวลไม่น้อย ก่อนที่เขำจะเดินกลบั ไปที่รถ เพรำะจำได้ว่ำปำ้ รินเคยเอำร่มและเสอื ้ กนั ฝนใสไ่ ว้ให้ในรถ “พจี่ ะไปไหน” ชัญญ่ำร้องถำมเสยี งหลง เม่ือจ่ๆู อกี คนก็ลกุ เดิน จำกไปโดยไมบ่ อกกลำ่ ว “หมวยรออยู่น่ีแหละ พี่จะไปหำของในรถสักหน่อย” เขำหันมำ ตอบเสยี งท้มุ นมุ่ ก่อนจะหมนุ ตวั เดินกลบั ไป โดยมีเสยี งของอกี คนบอกว่ำ หยิบถุงขนมจำกร้ ำนมินิมำร์ทมำด้วย เพรำะกองทัพต้องเดินด้วยท้อง แล้วพอท้องอิ่มควำมคิดดีๆ ก็จะเกิด และเธอกับพี่เมธำก็ต้องหำทำง ออกไปจำกที่นี่ได้แน่ ไม่ถึงสบิ นำที เมธำกเ็ ดินกลบั มำพร้อมร่ม เสอื ้ กนั ฝน ขวดนำ้ และ ถงุ ขนมที่ชัญญ่ำซือ้ มำจนแน่นถุง ก่อนท่ีเขำจะวำงทุกอย่ำงลงแล้วมอง สำรวจรอบๆ ตัวว่ำจะเดินไปทำงไหนดี แล้วก็มองกลับขึน้ ไปยังพืน้ ด้ำนบนทสี่ งู ชนั แล้วกค็ งจะปีนกลบั ขนึ ้ ไปไมไ่ ด้แน่ “เอำไงตอ่ พเ่ี มธำ” “คงต้องเดินข้ำมเขำไป พพี่ อจะจำได้ว่ำฝ่ังนนั้ เป็นไร่ของเพอื่ นอำศิ วำ แล้วจำกนัน้ เรำก็กลบั บ้ ำนกัน” พูดจบก็มองไปยังทิศทำงนัน้ ด้วย 203

วรัมพร ใบหน้ำเครียดๆ เพรำะเขำกลัวว่ำอีกคนจะเดินไม่ไหว และก็คงต้องใช้ เวลำคร่ึงค่อนวนั กวำ่ จะข้ำมไปได้ “ป่ ำพวกนนั้ เหรอ” ชญั ญ่ำหันมองไปด้ำนหน้ำด้วยควำมกลวั ว่ำ จะเจอเสอื หรือไม่ก็สตั ว์ท่ีดรุ ้ำย แม้จะรอดจำกรถชนมำได้ แตค่ งจะไม่รอด เงอื ้ มมือพวกสตั ว์แนๆ่ “กลวั หรือไงเรำ” เมธำหนั มำถำมเธอด้วยรอยยมิ ้ ขำ “แล้วพี่ไม่กลวั หรือไงละ่ ถ้ำเกิดเรำไปเจอเสอื เจอช้ำง เจอกระทิง เข้ำ” “คงไมโ่ ชคร้ำยขนำดนนั้ หรอกน่ำ แตถ่ ้ำเจอแล้วมนั จะทำร้ำยเรำ พี่ ก็จะใช้น่ี” เขำโชว์ปืนพร้อมลกู กระสนุ ให้เธอดู ทำให้ชญั ญ่ำใจชืน้ ขนึ ้ มำ ได้บ้ำง กอ่ นทที่ งั้ สองจะออกเดนิ ทำงกนั สว่ นข้ำวของในรถคงต้องกลบั มำ เอำทีหลงั เพรำะถ้ำจะให้แบกไปตอนนีค้ งไมไ่ หว แต่ทงั้ สองไปได้ไม่เท่ำไร ฝนกเ็ ทกระหน่ำลงมำ ทำให้ต้องหยดุ เดินและเข้ำไปหลบใต้ซอกหินขนำด ใหญ่ ไมต่ ่ำงจำกทีมค้นหำนบั สิบคน ที่ต่ำงก็ต้องหยุดกำรค้นหำแล้วหำท่ี หลบฝนแทน เวลำเกือบสองทุ่ม รุ่งโรจน์และภรรยำ รวมถึงผู้จัดกำรหนุ่ม ตำ่ งก็รอให้ทำงชญั ญ่ำติดต่อกลบั มำ เม่ือโทรไปแล้วกต็ ิดต่อไม่ได้ เพรำะ ทำงนนั้ โทรศพั ท์คงจะแบตเตอรี่หมด “พโี่ รจน์ พโ่ี ทรไปถำมที่บ้ำนพอ่ เลยี ้ งเลยดีกว่ำ ว่ำไปถึงกนั หรือยัง ฉันใจไม่ค่อยดีเลย” ดำรินบอกสำมี หลังสำมีบอกรอดูอีกสกั เด๋ียวว่ำ 204

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ หลำนสำวจะโทรมำหรือเปล่ำ แต่รอมำสกั พักแล้วหลำนสำวก็ไม่โทร กลบั มำเสยี ที ทำงฝ่ำยผ้จู ดั กำรหนมุ่ กต็ ิดตอ่ ชญั ญ่ำไม่ได้เช่นกนั “ผมก็ว่ำดีกว่ำมำนง่ั รอให้หมวยโทรกลบั มำนะครับคุณลงุ ” เอโด้ เห็นด้วย ก่อนท่ีเขำจะรอฟังข่ำว เม่ือคณุ ลงุ กำลงั โทรไปสอบถำมที่บ้ำน ของพอ่ เลยี ้ งเมธำ “ยงั ไม่ถึงบ้ำน!” รุ่งโรจน์อทุ ำนเสยี งดงั สหี น้ำแววตำต่ืนตระหนก จนอกี สองคนชกั ใจไม่ดตี ำมไปด้วย “เกิดอะไรขนึ ้ ครับคณุ ลงุ ทำไมหมวยกบั พอ่ เลยี ้ งยงั ไปไม่ถึงบ้ำน” เอโด้ เอ่ยถำมสีหน้ ำเครียดๆ เพรำะเขำกลัวว่ำพวกที่ดักทำร้ ำยเขำ กับชัญญ่ำก่อนหน้ำนี ้ จะตำมไปทำร้ ำยเธอกับพ่อเลีย้ งเมธำระหว่ำง เดนิ ทำง “รออกี สกั เด๋ียวคงได้รู้ รอให้ทำงนนั้ โทรสอบถำมกับเพอ่ื นพอ่ เลยี ้ ง ดูก่อน” จำกนัน้ ทงั้ สำมคนก็รอให้คนทำงบ้ำนพ่อเลยี ้ งติดต่อกลบั มำ ไม่ นำนทงั้ สำมก็รับรู้เรื่องที่เกิดขนึ ้ วำ่ รถของพอ่ เลยี ้ งเมธำตกเขำเพรำะมีคน ตำมไลล่ ำ่ หมำยเอำชวี ิต จำกปำกของผ้กู องธำวนั เพอ่ื นของผ้กู องกติ ติพล ท่มี ำสง่ ขำ่ วให้คนทำงบ้ำนพอ่ เลยี ้ งเมธำทรำบ “หมวย หลำนป้ำ จะเป็นอย่ำงไรบ้ำงล่ะนี่” คนเป็นป้ำร้ องไห้ ออกมำรำวกบั สำยฝนทนั ทีด้วยควำมเป็นหว่ งหลำนสำวและพอ่ เลยี ้ งหนุ่ม ที่ก็ไม่ต่ำงจำกอีกสองคน แต่ผู้อำวโุ สกว่ำแทบจะล้มทงั้ ยืนเมื่อได้ทรำบ ข่ำว โชคดที ่เี อโด้ประคองให้นงั่ ลงได้ทนั 205

วรัมพร “คนสมัยนีเ้ ป็นอะไรกนั ไปหมด ทำไมต้องเขน่ ฆ่ำกันขนำดนีด้ ้วย” สองสำมีภรรยำพึมพำออกมำตลอดเวลำ นำ้ ตำก็ไหลนอง กังวลไป สำรพดั ใจก็ภำวนำขอให้สง่ิ ศกั ด์ิสทิ ธ์ิชว่ ยค้มุ หลำนสำวกบั พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ “คณุ ลงุ คณุ ป้ำครับ ผมขอพำคนที่ไร่ไปสกั สองสำมคนนะครับ จะ ได้ช่วยกันออกตำมหำหมวยกบั พอ่ เลยี ้ ง ชว่ ยๆ กนั ผมว่ำไม่นำนเรำต้อง เจอสองคนนัน้ แน่ๆ ครับ” เมื่อท่ำนทัง้ สองพยักหน้ำรับ เขำก็รีบออกไป ตำมคนทบ่ี ้ำนพกั กระท่ังมำกนั ครบแล้วก็ขับรถออกไปทนั ที ขณะท่ีสองผู้ อำวุโสก็พำกนั เดินเข้ำห้องพระ เพอื่ ขอพรให้ท่ำนค้มุ ครองทกุ ๆ คนให้รอด ปลอดภยั กลบั มำ ช่วงสำยของวันถัดมำ พรรณนสำเลีย้ วรถเข้ำมำจอดเทยี บ หน้ ำบ้ ำนด้ วยควำมเร็วเพรำะต้ องกำรมำเอำเรื่องพี่ชำยให้ ถึงที่สุด หลงั จำกรู้ขำ่ วเร่ืองพอ่ เลยี ้ งเมธำ ทผ่ี ่ำนมำหน่ึงคืนแล้วแต่กย็ งั หำกนั ไมพ่ บ “ยำยนสำ แม่บอกกค่ี รัง้ แล้ววำ่ ให้ขบั รถระวงั ๆ หนอ่ ย” คณุ ธัญญำ มำศตอ่ ว่ำบตุ รสำวคนรองทนั ทีที่เดินออกมำพบลกู สำว “คุณแม่อย่ำเพ่ิงมำส่ังสอนแนนนี่ได้ไหมคะ แนนนี่มีเร่ืองต้อง เคลียร์กับพ่ีชัย พ่ีชัย! พี่ชัย! มดุ หัวอยู่ที่ไหน ออกมำเดี๋ยวนีน้ ะ พ่ีชัย!” พรรณนสำตะโกนเรียกเสยี งดงั อยำ่ งไม่เกรงใจมำรดำทค่ี อยปรำมอยู่ “ยำยนสำ หยดุ สง่ เสยี งดังได้แล้ว แล้วเรำไปมีเร่ืองอะไรกบั พีเ่ ขำ” คนเป็นแมร่ ัง้ แขนลกู สำวให้เดินตำมไปนงั่ ในห้องนงั่ เลน่ 206

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “พชี่ ยั มำ คณุ แม่ก็ลองถำมดูสคิ ะว่ำพ่ีชัยไปสร้ำงเร่ืองอะไรไว้ แต่ แนนน่ีว่ำคุณแม่เตรียมรอต้อนรับตำรวจได้เลยค่ะ” พรรณนสำเอ่ยตอบ มำรดำเสยี งกร้ำว เพรำะตอนนเี ้ธอโกรธพชี่ ำยมำก “แกมำกลำ่ วหำอะไรฉนั อกี ยำยนสำ” ชยั ดิศรทเี่ ดินลงมำทนั ได้ยิน สงิ่ ท่นี ้องสำวบอกมำรดำจึงถำมขนึ ้ ด้วยควำมสงสยั “หึ! พอี่ ย่ำมำแกล้งทำเป็นไม่รู้เร่ืองไปหน่อยเลย ในเม่ือตวั พ่ีเป็น คนสงั่ ให้ลกู น้องไปทำ” พรรณนสำเบ้ปำกใสพ่ ชี่ ำย ท่กี ล้ำทำร้ำยคนท่ชี อบ ได้อยำ่ งไรกนั แล้วตอนนพี ้ อ่ เลยี ้ งจะเป็นตำยร้ำยดียงั ไงก็ไมม่ ใี ครรู้ เมือ่ ไม่ มใี ครได้ข่ำวอะไรอกี เลย นอกจำกขำ่ วรถของพอ่ เลยี ้ งเมธำโดนคนร้ำยไล่ ลำ่ จนตกเขำ “แกพดู ให้มันดีๆ หน่อยยำยนสำ ฉันสง่ คนไปทำอะไรใครท่ีไหน” คนเป็นพี่ยงั คงงงกบั สิ่งที่น้องสำวกลำ่ วหำ เพรำะตงั้ แต่เม่ือวำนเขำก็อยู่ กบั กรองทองตลอดจนกลบั เข้ำบ้ำนตอนตสี ี่ “นสำ เรำพดู ให้มนั รู้เรื่องหน่อยได้ไหม” คนเป็นแมพ่ ดู ขนึ ้ กอ่ นทล่ี กู สำวคนรองจะตวำดใสพ่ ชี่ ำย ท่ีดจู ะโกรธเคอื งกนั อยไู่ มน่ ้อย “คุณแม่ไม่ได้ยนิ ข่ำวหรือไงคะว่ำตอนนีพ้ อ่ เลยี ้ งเมธำอำจจะตำย ไปแล้วก็ได้ เพรำะพี่ชัยส่งคนไปดักทำร้ำยจนรถพ่อเลีย้ งตกเขำ ตอนนี ้ พวกตำรวจยงั ตำมไม่พบ” พรรณนสำเปิดปำกเล่ำสิ่งท่ีได้ฟังต่อๆ จำก เพื่อน และเธอก็ปักใจเชื่อทันทีว่ำคนท่ีอยู่เบือ้ งหลงั ก็คือพ่ีชำยของเธอ เพรำะนงั แมม่ ำ่ ยเป็นต้นเหตุ 207

วรัมพร “ยำยนสำ! แกกำลังกล่ำวหำฉัน” ชัยดิศรตะคอกใส่น้องสำว แต่ ทงั้ หมดยังไม่ได้ทนั พดู อะไร เสียงทรงอำนำจของหัวหน้ำครอบครัวก็ดัง ขนึ ้ มำเสยี กอ่ น “มีเร่ืองอะไรกัน!” สนิ ้ เสยี งถำม ท่ำนผ้วู ่ำฯ ก็มองหน้ำลกู ทงั้ สอง สลบั กนั ไปมำ “ก็พีช่ ยั ส่งคนไปทำร้ำยพ่อเลยี ้ งเมธำจนเป็นข่ำวใหญ่อย่ใู นตอนนี ้ ยงั ไงละ่ คะคณุ พอ่ ” พรรณนสำรีบเข้ำไปฟอ้ งก่อนใคร และเธอก็รู้ดวี ่ำบดิ ำ จะจดั กำรเร่ืองนีใ้ ห้อยำ่ งถึงที่สดุ “ผมเปล่ำครับคณุ พอ่ ยำยนสำกุเรื่องขนึ ้ มำเองทงั้ หมด เพรำะเม่ือ วำนผมอย่กู ับกรองทองตลอด” ชยั ดิศรรีบอธิบำยเพรำะไม่อยำกให้บิดำ เข้ำใจตนผดิ “ก็เพรำะนังแม่ม่ำยนไ่ี ง พีถ่ ึงได้ส่งคนไปฆ่ำพอ่ เลยี ้ ง เพรำะพกี่ ลวั วำ่ พอ่ เลยี ้ งจะมำแยง่ นงั กรองทองไป” “ยำยนสำ!” สันกรำมบนหน้ำคนเป็นพ่ีนูนเด่นชัด พลำงมอง น้องสำวด้วยแววตำโกรธขงึ ้ ไม่รู้คิดเป็นตุเป็นตะแบบนีไ้ ด้ยงั ไง เพรำะเขำ ไม่มีวนั ไปฆ่ำผ้ชู ำยอกี คนเพอ่ื แย่งชิงผู้หญิง ในเม่ือมีผ้หู ญิงอยำกเข้ำหำ เขำมำกมำย แต่ตอนนีเ้ ขำสนใจแค่กรองทองอย่กู เ็ ทำ่ นนั้ แตถ่ ้ำเบอ่ื กรอง ทอง เขำก็พร้อมจะหำผ้หู ญิงคนใหม่ทนั ที “คุณพ่อดูพชี่ ัยสิคะ พี่ชัยตวำดใสแ่ นนน่ี แล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก ด้วย” 208

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “นสำ หยุดพูดก่อนจะได้ไหม แล้วให้พี่เขำพดู บ้ำง” คนเป็นแม่ ปรำมด้วยสำยตำดุๆ แล้วท่ำนก็ไม่เช่ือท่ีลูกสำวพดู สกั นิด เพรำะถึงลกู ชำยจะเจ้ำช้บู ้ำงแต่ก็ไม่ได้มีจิตใจโหดเหีย้ มจนฆ่ำคนได้รำวกบั ผกั ปลำ “พดู แก้ตวั นะเหรอคะคณุ แม่ คุณพอ่ คะ คณุ พ่อต้องจัดกำรเร่ืองนี ้ ให้แนนนี่นะคะ ไม่งนั้ แนนนี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย เพรำะคนท่ีพีช่ ยั สง่ั ฆ่ำคือ คนท่ีแนนน่ีชอบและจะแตง่ งำนด้วย” พรรณนสำบอกอยำ่ งเอำแต่ใจ “ยำยนสำ พดู อะไรออกมำ เรำจะหมนั้ กบั แฟนอย่แู ล้วนะ ยงั จะคิด ไปแตง่ งำนกบั คนอน่ื อกี หรือไง” คนเป็นแมแ่ ทบจะลมจบั เมื่อจ่ๆู ลกู สำวก็ บอกวำ่ อยำกแตง่ งำนกบั พอ่ เลยี ้ งทงั้ ท่มี แี ฟนอยแู่ ล้ว งำนหมนั้ ก็กำหนดขนึ ้ มำแล้วในอกี สำมวนั “แนนนไ่ี มห่ มนั้ แล้ว” พรรณนสำบอกอยำ่ งไมใ่ สใ่ จ “นสำ” ครำวนีเ้ป็นบดิ ำทข่ี ำนเรียก พลำงเดินไปนงั่ ข้ำงๆ ภรรยำ ที่ ตอนนีล้ ูกสำวคนเล็กกำลงั ประคองให้ดมยำดม อยู่ หลังจำกเข่ำอ่อน เพรำะลกู สำวคนรองบอกจะไมห่ มนั้ ทงั้ ท่คี นรู้กนั ไปทวั่ บ้ำนทั่วเมอื งแล้ว “คุณ พ่อห้ ำมดุด่ำว่ำแนนน่ีนะคะ ” พรรณ นสำบอกเสียง กระเง้ำกระงอด เพรำะรู้ดีวำ่ ใช้ไม้นีเ้มอื่ ไรบิดำจะใจออ่ น “เรำเปล่ยี นใจง่ำยแบบนี ้ไม่คิดถึงหน้ำตำพ่อแม่บ้ำงหรือไง” คน เป็นพอ่ บอกด้วยเสยี งทรงอำนำจ ท่ที กุ คนในบ้ำนตำ่ งเกรงขำม “ก็แล้วคณุ พอ่ จะให้แนนนี่ทำยังไงล่ะคะ แนนน่ีเบื่อแล้ว ไม่อยำก หมนั้ ” 209

วรมั พร “ยงั ไงกต็ ้องหมนั้ แล้วค่อยไปถอนหมนั้ ทหี ลงั เอำแล้วกนั ” คนเป็น พอ่ ยื่นคำขำด เพรำะไมอ่ ยำกให้ครอบครัวมำตกเป็นขปี ้ ำกชำวบ้ำน “ไม่ค่ะ! แนนน่ีไม่หมนั้ ” พรรณนสำปฏิเสธเสยี งแข็ง แต่เม่ือบิดำ ยน่ื คำขำดว่ำถ้ำไม่หมนั้ กจ็ ะยดึ บตั รเครดติ ให้หมด เธอจงึ จำใจยอมให้งำน หมนั้ เกิดขึน้ ต่อ ก่อนท่ีเธอจะลกุ ขึน้ เดินกระแทกเท้ำออกไปโดยไม่สนใจ เร่ืองของพชี่ ำยอกี ตอ่ ไป “ชยั ลกู ไม่ได้ทำอย่ำงน้องกล่ำวหำใช่ไหม” คนเป็นพอ่ หันมำถำม ลกู ชำยด้วยสำยตำพินิจพิเครำะห์ เพรำะโดยนิสยั แล้วลกู ชำยไม่ใช่คน โหดเหีย้ ม “ผมไมไ่ ด้ทำครับ หำกคณุ พอ่ คณุ แม่ไมเ่ ชอ่ื ไปถำมกรองทองแล้วก็ คนงำนของผมได้เลยครับ เพรำะผมอย่คู ยุ กับวิศวกรแล้วก็คนงำนทงั้ วัน ก่อนจะกลบั เข้ำบ้ำนครับ” เขำไม่ยอมบอกว่ำเพ่ิงกลบั เข้ำบ้ำนในตอน เกือบเช้ำวนั ใหม่ “พอ่ เชื่อใจชยั แล้วตอนนงี ้ ำนคืบหน้ำไปถึงไหนแล้ว” “กำลงั ทุบของเก่ำทิง้ ครับคุณพ่อ ถ้ำวนั นีค้ ุณพ่อว่ำงไปดงู ำนกับ ผมได้นะครับ” “ก็ดีเหมือนกัน แล้วคุณล่ะ ไปหรือเปล่ำ” ประโยคท้ำยๆ หันไป ถำมภรรยำที่ตอนนีส้ ีหน้ำยังดไู ม่ค่อยจะดีนกั ก่อนจะย่ืนมือไปลบู ศีรษะ ของลกู สำวคนเลก็ อยำ่ งออ่ นโยน “สบำยดีใช่ไหมเรำ” 210

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “นำลีสบำยดีค่ะคณุ พอ่ ” วนำลียิม้ หวำนให้กบั บิดำ ก่อนที่เธอจะ เดินออกมำสง่ ท่ำนกบั พี่ชำยไปดงู ำนกัน แล้วเธอ จึงเดินกลบั เข้ำมำดแู ล มำรดำต่อ โดยกำรให้ท่ำนขึน้ ไปนอนพกั บนห้อง กระท่ังเปิดประตอู อก จำกห้องมำรดำก็พบพสี่ ำวยนื รออยู่ “พี่นสำมีอะไรกบั นำลเี หรอคะ” คนเป็นน้องมองตำปริบๆ เพรำะ พส่ี ำวเอำแตจ่ ้องมองเธอ “แกกส็ วยดีน่ี แต่เตยี ้ ไปหน่อย” พดู จบก็เบ้ปำกเลก็ น้อย “พนี่ สำพดู ธุระของพมี่ ำเลยคะ่ ” วนำลไี มพ่ อใจท่ีโดนพสี่ ำววิจำรณ์ เพรำะเธอทนได้หำกใครจะมำว่ำแต่กบั พ่ีน้อง ถ้ำมำว่ำกันแบบนีบ้ ่อยๆ เธอเองกส็ ะกดกลนั้ อำรมณ์โกรธไมไ่ หวเหมอื นกนั “มำกับฉัน” พรรณนสำจบั แขนน้องสำวพำเข้ำไปยงั ห้องนอนของ เธอ ก่อนจะปิดประตตู ำมหลงั “ธรุ ะสำคญั มำกเหรอคะพน่ี สำ” คนเป็นน้องถำมด้วยสหี น้ำแปลก ใจ เพรำะพส่ี ำวจดั กำรกดลอ็ กประตรู ำวกบั กลวั ใครจะมำได้ยนิ “ยำยนำลี แกอยำกมีแฟนหรือเปล่ำ” พรรณนสำพดู เข้ำเรื่องเพื่อ ไมใ่ ห้เสยี เวลำ “พน่ี สำถำมนำลแี บบนีท้ ำไมคะ” “แกอยำ่ มำทำตำซื่อๆ กบั ฉนั ได้ไหม ฉนั รู้หรอกน่ำวำ่ แกก็แอบชอบ ผ้ชู ำยอย่เู หมือนกัน ไม่งนั้ คงไม่พร่ำพรรณนำลงไดอำรี่หรอก” เพรำะเธอ แอบเข้ำไปดตู อนที่โดนบดิ ำบงั คบั ไม่ให้ยกเลกิ งำนหมนั้ นน่ั แหละ จนเกิด 211

วรัมพร ควำมคิด บำงอย่ำงขึน้ มำ อกี อย่ำงพก่ี ับน้องใช้ผ้ชู ำยคนเดียวกันก็คงไม่ เป็นอะไรหรอก “พนี่ สำแอบดขู องสว่ นตวั ของคนอน่ื แบบนไี ้ มด่ ีนะคะ” แม้จะตกใจ กบั สิ่งท่ีพ่สี ำวบอกมำ แต่เธอก็พยำยำมกล่ำวเตือนพสี่ ำวให้รู้บ้ำงว่ำกำร เข้ำไปย่งุ กับของส่วนตัวคนอ่นื มันเสยี มำรยำท แม้ว่ำจะเป็นพี่น้องคลำน ตำมกนั ออกมำก็เถอะ แต่จำกนีไ้ ปควำมลบั ของเธอจะต้องเปิดเผยให้คน ในครอบครัวรู้แนๆ่ “แกคิดว่ำฉันอยำกดมู ำกหรือไง ฉนั ก็แค่เข้ำไปเอำยำสระผมของ แกมำใช้ แตบ่ งั เอญิ ไปเห็นกลอ่ งสวยๆ บนโต๊ะอำ่ นหนงั สอื ของแกกอ่ น ฉนั เลยเปิดดูจนได้รู้ว่ำแกมันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนท่ีคณุ แม่เข้ำใจ” พรรณนสำหวั เรำะเยำะ เมอื่ ได้เห็นสหี น้ำซีดเผือดของน้องสำว “พี่นสำ” วนำลีทำหน้ำเหมือนจะร้องไห้เข้ำไปทกุ ที แต่ควำมจริง แล้วเธอก็เหมือนผ้หู ญิงทวั่ ๆ ไปทอี่ ยำกจะแสดงควำมรักแตก่ ห็ ำแฟนไม่ได้ เพรำะใจเธอยงั เฝำ้ คิดถึงแตผ่ ้ชู ำยคนนนั้ ท่ไี ม่รู้จกั ชอื่ “แกผดิ เองทไ่ี มเ่ กบ็ ควำมลบั เอำไว้ดีๆ” พรรณนสำไหวไหลอ่ ย่ำงไม่ ใสใ่ จ แต่ใจแอบยมิ ้ เพรำะเธอมไี ม้เดด็ ท่จี ะทำให้น้องสำวยอมตกลงแล้ว “พีน่ สำเอำเร่ืองนีม้ ำพดู กับนำลี เพรำะต้องกำรอะไรจำกนำลีคะ” นำ้ เสยี งของเธอเร่ิมสนั่ เครือ 212

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “แกนี่รู้ใจฉนั สมกับท่ีเป็นน้องสำวของฉันจริงๆ ยำยนำลี” พดู จบ เธอก็พำน้องสำวไปน่ังริมเตียง กอ่ นจะหนั ไปยิม้ หยิบอปุ กรณ์แตง่ หน้ำมำ แตง่ ให้น้องสำวจนลบภำพสำวหน้ำตำซื่อๆ ซดี ๆ ออกไปจนหมด “พ่ีนสำแต่งหน้ำให้นำลที ำไมคะ” แม้จะถำมอยู่ตลอดเวลำแต่ก็ ไม่ได้คำตอบเสยี ที เธอจึงต้องเอ่ยปำกถำมอีกครัง้ เม่ือพี่สำวนำอปุ กรณ์ แตง่ หน้ำไปเกบ็ เข้ำทีเ่ หมือนเดมิ แล้ว “แกไปยืนสอ่ งกระจกดูสิ แล้วบอกฉันว่ำชอบหรือเปล่ำ” พรรณน สำยมิ ้ ร้ำยลกึ “ค่ะ” วนำลีรับคำแผ่วเบำแล้วก็ลุกเดินไปยืนอยู่ตรงกระจกบำน ใหญ่ เธอเห็นภำพตัวเองสวยคล้ำยกบั พี่สำวมำกๆ ทำให้ปำกเลก็ คลย่ี ิม้ อยำ่ งพงึ พอใจ “แกชอบหรือเปลำ่ ” “ชอบค่ะ พน่ี สำแต่งหน้ำเกง่ จงั วนั หลงั พน่ี สำสอนนำลบี ้ำงนะคะ” เพรำะเธอก็อยำกจะฉีกภำพจืดชืดของตัวเองเป็นสำวเปรีย้ วอย่ำงพ่ีสำว บ้ำง เผ่ือจะได้พบกับใครคนนัน้ อีกครัง้ แล้วเขำอำจจะชอบท่ีเธอเป็น ผ้หู ญิงเปรีย้ วๆ “ได้สิ ถ้ำแกรับปำกฉนั เร่ืองหน่ึง” “นำลรี ับปำกทุกเรื่องค่ะ” พูดออกไปโดยไม่รู้เลยว่ำจะนำควำม ลำบำกใจกลบั มำให้ตวั เอง 213

วรัมพร “แกต้ องหมัน้ แทนฉัน” พรรณนสำจับตัวน้ องสำวให้ หันมำ เผชิญหน้ำ พร้อมกบั สง่ สำยตำดกุ ร้ำวไปให้เพอ่ื ให้น้องสำวกลวั แล้วจะได้ ไม่มีทำงปฏเิ สธ “คือ...” “แกไมต่ ้องมำคอื อะไรทงั้ นนั้ ! ตกลงแกจะหมนั้ หรือเปลำ่ แฟนฉนั คนนีห้ ล่อมำกนะ” เพรำะเธอเคยพำมำพบบิดำมำรดำแค่สองครัง้ เท่ำนนั้ แตน่ ้องสำวไม่ยอมออกมำดดู ้วย เลยไมไ่ ด้เหน็ หน้ำกนั มำกอ่ น “นำลขี อโทษนะคะพน่ี สำ เพรำะเรื่องนีน้ ำลีไม่กล้ำรับปำกหรอก คะ่ ” “ถ้ำแกไม่รับปำกจะหมนั้ แทนฉนั ฉนั ก็จะเอำเร่ืองท่ีแกชอบผ้ชู ำย จนเพ้อหำทุกคืนไปบอกคุณแม่ แล้วแกคิดดู ถ้ำคณุ แม่รู้ว่ำแกมีนิสัยแก่ แดดตัง้ แต่เรียนอยู่ปีหน่ึง คุณแม่จะรู้สึกยังไง” พรรณนสำหยิบยกเอำ ควำมลบั มำขม่ ขู่ ท่เี ธอคิดว่ำมนั ใช้ได้ผลทเี ดยี ว “แต่เขำเป็นแฟนของพนี่ สำนะคะ ทำไมพ่นี สำถึงจะให้เขำหมนั้ กบั คนอนื่ ” วนำลที ำหน้ำสงสยั จนหน้ำย่งุ “ฉนั ใจดีไง ถึงได้ยกแฟนตวั เองให้แก สว่ นแกก็ควรจะดใี จ ท่ีจะได้ มีแฟนเหมือนคนอ่นื ๆ สกั ที” พรรณนสำยิม้ ร้ำยโดยท่ีคนเป็นน้องไม่ทัน เห็น เมื่อคนเป็นน้องเอำแต่ครุ่นคิดเรื่องควำมลบั ทปี่ กปิดใครต่อใครเอำไว้ แล้วเธอก็ไม่อยำกให้ มำรดำรู้ด้ วยว่ำแอบชอบผู้ชำยตัง้ แต่เข้ำเรียน มหำวิทยำลยั 214

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “แล้วคณุ พอ่ คณุ แม่พช่ี ยั ละ่ คะ พน่ี สำคิดวำ่ ทกุ คนจะยอมเหรอ” “แกไม่ต้องสนใจคนอ่นื หรอก เพรำะถ้ำแกยอมหมนั้ เองก็ไม่มีใคร คัดค้ำนแล้ว” พรรณนสำพยำยำมหว่ำนล้อมให้น้องสำวเห็นด้วย ก่อนที่ เธอจะยกเอำเรื่องควำมลบั มำพดู อีกครัง้ เม่ือน้องสำวไม่ยอมตอบตกลง เสียที แต่ในท่ีสุดเธอก็ไม่ต้องหมนั้ กบั นำยแบบหนุ่มแล้วเพรำะน้องสำว ยอมหมนั้ แทน “แกทำตวั ดีแบบนี ้ฉันก็รับรองว่ำจะไม่พดู เรื่องควำมลบั ของแก” พดู จบก็ไลน่ ้องสำวออกจำกห้อง สว่ นเธอกเ็ ข้ำไปนอนแชน่ ำ้ ในอำ่ งจำกชุ ช่ี อยำ่ งสบำยอำรมณ์ 215

วรมั พร ตอนท่ี 13 “พ่ีเมธำ น่ีสวนท่ีพี่บอกจะพำมำใช่ไหม” ชญั ญ่ำร้องออกมำด้วย ควำมดใี จเพรำะไม่ต้องนอนในป่ ำเป็นคืนทส่ี องเม่ือพ้นป่ำมำแล้วก็ได้พบ กบั สวนผลไม้ที่กำลงั ตดิ ดอกเพอ่ื ออกผลผลติ “น่ำจะใช่ ถ้ำเพอ่ื นของอำพไี่ ม่ขำยทไี่ ปซะก่อน” เมธำจ้องมองไป ยงั ภำพเบือ้ งหน้ำด้วยควำมรู้สกึ โลง่ ใจทีส่ ำมำรถพำอกี คนออกจำกป่ ำมำ ได้ เพรำะถ้ำขนื ยงั ติดอย่ใู นป่ำต่ออกี สกั คนื สองคืน เขำกลัววำ่ เธอจะเป็น อะไรไป “ถ้ำงนั้ เรำก็ไปกันเลยนะ หมวยอยำกไปถึงไร่ของพ่ีจะแย่แล้ว” เพรำะเธอเหนื่อยมำกและอยำกจะโทรหำลุงกับป้ำด้วย ป่ ำนนีท้ ่ำนคง กำลงั รออยู่ “งนั้ ไปกัน” เมธำย่ืนมือมำกมุ มือเล็กเอำไว้ ใจก็อดไม่ได้ว่ำหำกมี คนงำนในไร่มำเจอจะยิงเขำกับชญั ญ่ำหรือเปล่ำ โทษฐำนบุกรุกไร่โดย ไม่ได้รับอนุญำต แต่ทัง้ สองเดินไปได้ไม่กี่ก้ำวก็ได้ยินเสียงดังมำจำก ด้ำนหลงั 216

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “เฮ้ย! ไอ้เมธำ” ผ้กู องกิตติพลร้องเรียกด้วยควำมดีใจ เมอื่ แนใ่ จว่ำ แผ่นหลงั กว้ำงนน่ั คือเพ่ือนรักของตน ท่ีหำยไปทงั้ คืนกบั อีกครึ่งวัน ผ้กู อง หน่มุ หันไปยิม้ กบั ทีมค้นหำท่ีแบกกระเป๋ ำใบโตมำด้วย หลงั จำกพวกเขำ พบเจอกอ่ นจะมำพบรถในสภำพพงั ยบั จนคิดว่ำคนในรถคงไม่รอด แต่พอ ตรวจดูแล้วกลับไม่พบใครเลย ทำให้ทุกคนมีควำมหวังกันว่ำคนในรถ ยงั คงมชี ีวิตอยู่ “ไอ้พล” เมธำพึมพำช่ือเพ่ือน แล้วก็ต้องผงะไปเลก็ น้อยเมื่อจ่ๆู ผู้ กองหน่มุ ก็ดนั โผเข้ำมำกอดเขำซะงัน้ “ฉันดีใจว่ะที่ยังเห็นแก” ผู้กองหนุ่มบอกด้ วยนำ้ เสียงตื่นเต้ น เพรำะเขำหว่ งมนั ตลอดตงั้ แตเ่ กิดเรื่อง “ไอ้พล แกเลกิ กอดฉันได้แล้ว แกน่ีมัน ทำท่ำดีใจยงั กับเจอเมีย” เมธำบอกเสยี งห้วนๆ พร้อมกบั ตีหน้ำดุดนั ใส่เพอื่ น ที่กำลงั ยิม้ ให้กับสำว สวยข้ำงกำยเขำ ก่อนที่ผ้กู องหน่มุ จะบอกให้ทุกคนพกั กันสกั ครู่แล้วค่อย เดินทำงกนั ตอ่ “เฮ้! เพ่อื น สำวน้อยคนนีใ้ คร” ผ้กู องหน่มุ ถำมยิม้ ๆ พร้อมกับแอบ สงั เกตท่ำทีของเพอ่ื นไปด้วยว่ำรู้สกึ อยำ่ งไรกบั สำวน้อยคนนี ้ “หมวย เป็นหลำนสำวอำโรจน์ เพ่ือนของอำศิวำ” เมธำแนะนำ เพยี งแค่นนั้ กย็ น่ื มอื ไปตบไหลเ่ พื่อน ทจ่ี ้องคนข้ำงกำยของเขำอย่ไู ด้ 217

วรัมพร “ว้ำว! คนกันเองนี่นำ” ขำดคำก็หนั ไปทกั ทำยคนที่ตวั เองเรียกว่ำ สำวน้อย ขณะท่ีคนถกู เรียกว่ำสำวน้อยก็ได้แต่ทำหน้ำเหมือนกินยำขม เพรำะเธอรู้สกึ ขนลกุ กบั คำขำนเรียกนน่ั ไมน่ ้อยเลย “ไอ้พล ไปกนั ได้แล้ว” หลงั จำกปลอ่ ยให้เพอ่ื นคยุ กบั ชญั ญ่ำได้ไม่ก่ี คำ เมธำกเ็ รียกให้เพอื่ นออกเดนิ ต่อ “น่ีสวนใครวะเพื่อน แกรู้จักหรือเปล่ำ” ขณะเดินผ่ำนสวนเพ่อื ไป พบเจ้ำของสวน ผ้กู องหน่มุ ก็เอย่ ถำมขึน้ มำด้วยควำมสงสยั เพรำะเขำก็ ไมเ่ คยมำแถวนีด้ ้วย “น่ำจะเป็นสวนของเพื่อนอำศิวำ” ตอบเสยี งเรียบๆ แล้วก็เร่งเดิน ไปให้ถึงบ้ำนเจ้ำของสวน แต่ยงั ไม่ทันได้เดินเข้ำไปพบเจ้ำของบ้ำน กม็ ำ เจอคนงำนยืนถือปืนเลง็ เข้ำใส่ “พวกคุณเป็นใคร” หนึ่งในสำมถำมขึน้ พร้ อมกับสง่ ซิกให้เพื่อน ออกไปตำมเจ้ำของสวน “ใจเย็นไอ้น้อง พวกเรำมำดี” ผ้กู องหน่มุ พดู ขึน้ พร้อมกบั ให้คนใน ทีมละมอื ห่ำงจำกอำวธุ เพอื่ ให้อกี ฝ่ำยแน่ใจวำ่ เขำมำดีจริงๆ “จะดีหรือไม่ดี ก็หยดุ อย่ตู รงนนั้ ห้ำมใครขยบั จนกวำ่ เจ้ำของสวน จะมำ” ชำยคนเดิมสงั่ พร้อมกบั กระชับอำวธุ ในมือไว้มั่น ก่อนท่ีต่ำงฝ่ำย ต่ำงนิ่งเฉยเพอ่ื รอให้เจ้ำของสวนออกมำ 218

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “ใครหน้ำไหนมนั บังอำจบกุ รุกสวนข้ำวะ” นำ้ เสียงแข็งกระด้ำงดงั มำแต่ไกล ก่อนท่ีเจ้ำของเสยี งจะเดนิ มำถึงในเวลำต่อมำพร้อมปืนยำวใน มือ “อ้ำว! ผู้กองพล พ่อเลยี ้ งเมธำ” สนิ ้ คำของเจ้ำของสวนก็มีอย่คู น หนงึ่ ที่อดสงสยั ไมไ่ ด้ว่ำเจ้ำของสวนรู้จกั เขำได้อย่ำงไร สว่ นอกี คนกก็ ระซิบ บอกให้ชัญญ่ำไหว้ท่ำน เพรำะท่ำนเป็นผ้ใู หญ่อกี คนท่ีเขำนบั ถือ “สวสั ดี ครับอำวิสทิ ธ์ิ” จบคำทกั ทำยของเมธำ ก็ตำมด้วยเสยี งของชัญญ่ำ และผู้ กองหนมุ่ ทย่ี งั สงสยั ไม่หำยว่ำอกี ฝ่ำยรู้จกั เขำตอนไหน เพรำะเขำเพง่ิ จะได้ พบหน้ำก็วนั นี ้ “เชิญๆ ทกุ คนเข้ำไปดื่มนำ้ ในบ้ำนกนั ก่อน” วสิ ทิ ธ์ิ ชำยวยั เกือบหก สบิ แต่ยังคงแข็งแรงรำวกับหน่มุ ๆ ชกั ชวนทุกคนให้เข้ำไปในบ้ำน กระทง่ั มำถึงบ้ำนและดื่มนำ้ ทำนอำหำรจำกฝีมือภรรยำของวิสิทธิ์กันเรียบร้อย หมดแล้ว เจ้ำของบ้ำนกถ็ ำมถงึ เรื่องรำวท่ีเกิด เพรำะได้ยนิ ข่ำวเช่นกันว่ำ เจ้ำของไร่ศศิรัตน์ถกู ลอบฆ่ำ หนำซำ้ นกั ข่ำวท้องถ่ินยงั พำกันประโคมข่ำว อกี วำ่ เมธำเสยี ชีวิตไปแล้ว “เรำนีม่ นั บ้ำระห่ำจริงๆ ว่ำแต่โทรบอกศิวำก่อนเถอะ ป่ำนนศี ้ ิวำคง กำลงั รอฟังข่ำวอยู่ แล้วผ้กู องล่ะจะทำยงั ไงต่อ” ประโยคท้ำยๆ เจ้ำของ บ้ำนหนั ไปถำมผ้กู องหน่มุ หลอ่ ท่ีสำวๆ ในระแวกนีร้ ู้จักดีว่ำหลอ่ เหลำ่ แต่ก็ ต้องอกหกั เพรำะผ้กู องหน่มุ แต่งงำนมีครอบครัวไปเมอื่ ปีที่แล้ว ส่วนตนก็ รู้จกั เพรำะเคยพบทำ่ นนำยอำเภออย่หู ลำยครัง้ และท่ำนก็พดู ถึงลกู ชำยท่ี 219

วรมั พร เป็นตำรวจอย่บู อ่ ยๆ แล้วพอได้เห็นหน้ำค่ำตำแล้วก็พอจะเข้ำใจว่ำทำไม สำวๆ ถึงได้คลง่ั ไคล้ ก็เพรำะควำมหล่อเข้มแถมยังจริงจงั กับกำรทำงำน เลยทำให้ได้ใจสำวๆ ทงั้ จงั หวดั “ผมแจ้งเร่ืองไปทำงผ้กู ำกบั ตงั้ แต่พบเจอรถแล้วครับ สว่ นตอนนีก้ ็ คงต้องหำรถกลบั โรงพกั กนั แหละครับ” เพรำะเร่ืองท่ีเพอ่ื นเขำยังไม่ตำย ตำมทน่ี กั ข่ำวเขียนข่ำวกนั เขำคงต้องให้เพอ่ื นเป็นคนตดั สนิ ใจว่ำจะเอำไง ตอ่ “เร่ืองนนั้ ไม่ต้องห่วง” บอกกลำ่ วจบก็หนั ไปเรียกบอกลกู น้อง ว่ำให้ จดั เตรียมรถสองคนั “ขอบคณุ นะครับคณุ วิสทิ ธ์ิ” พดู จบก็หยดุ หำยใจก่อนจะถำมตอ่ วำ่ รู้จักเขำได้อย่ำงไร กระท่งั ได้ฟังเร่ืองรำวจำกปำกผ้อู ำวโุ ส ก็ทำเอำผ้กู อง หน่มุ ยิม้ เขินๆ เม่ือรู้ว่ำเขำดังเพรำะควำมหลอ่ ทงั้ ทเี่ ขำก็ไม่ได้คิดว่ำตัวเอง หลอ่ ไปกว่ำใครเลย ก่อนที่ทกุ คนจะพำกันเตรียมตวั เดินทำงกลบั หลงั จำกพกั จนหำย เหนื่อยและได้อมิ่ ท้องจนมีแรงออกเดินทำง ผ้กู องหน่มุ รอให้ทุกคนขึน้ รถ แล้วกห็ นั มำถำมเพอ่ื นรักว่ำจะทำไงตอ่ “ฉนั บอกอำศิวำไปว่ำอย่ำเพิ่งบอกใครว่ำฉันยงั ไม่ตำย เพรำะฉัน อยำกรู้ว่ำใครเป็นคนบงกำรเรื่องนี”้ พดู จบก็หนั มองคนข้ำงกำยที่ยังคงมี ท่ำทีเหน่ือยๆ อยู่ แต่ก็ดูดีขึน้ มำกเพรำะภรรยำของอำวิสิทธ์ิได้พำไป อำบนำ้ เปลย่ี นเสอื ้ ผ้ำ 220

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “มนั จะปิดได้นำนแคไ่ หนวะเพอ่ื น” “ฉันก็ไม่ได้ตงั้ ใจจะปิด แค่ไม่อยำกให้ใครรู้เยอะก็เท่ำนัน้ ” เมธำ บอกเสยี งกวนๆ “เออ! แต่ฉนั จะบอกให้แกรู้ไว้ตอนนีเ้ ลยว่ำ ฉนั ต้องรำยงำนเร่ืองนี ้ กบั เจ้ำนำยของฉนั ” ขำดคำของผ้กู องหนมุ่ ทงั้ หมดก็พำกนั ขนึ ้ รถ โดยที่รถ คนั หนึง่ ม่งุ ตรงไปทไี่ ร่ศศิรัตน์ สว่ นอกี คนั มงุ่ ตรงไปยงั สถำนตี ำรวจ “ลุงโรจน์ ! ป้ำดำ! ผู้จัดกำรขับรถมำโน่นแล้วค่ะ” หวำนท่มี ำ รอฟังข่ำวเพื่อนตงั้ แต่เช้ำร้องบอกทันทีท่ีได้เห็นรถของรีสอร์ตขับเข้ำมำ โดยมีบอลกบั อน๋ั ออกไปยนื รอฟังขำ่ วด้วยควำมร้อนใจ “หวำนไปหำนำ้ เยน็ ๆ มำให้พวกเขำหนอ่ ย” ดำรินเอย่ บอกเพอ่ื นรัก ของหลำนสำว กอ่ นจะเดนิ ออกไปรอพร้อมกบั สำมี “สวสั ดีครับคุณลงุ คุณป้ำ” นำ้ เสียงทักทำยดูเหนื่อยอย่ำงเห็นได้ ชดั จำกนนั้ ก็พำกันเดินเข้ำไปในบ้ำน ด่ืมนำ้ เย็นๆ พอให้ไล่ควำมเมื่อย ออกไปได้บ้ำง เอโด้ก็บอกให้หน่มุ ๆ ท่ไี ปกบั เขำแยกย้ำยกนั ไปพกั “ได้เรื่องอะไรบ้ำงไหม” รุ่งโรจน์เอย่ ถำมด้วยควำมร้อนใจไมแ่ พ้คน อน่ื ๆ เพรำะคนทำงบ้ำนพอ่ เลยี ้ งก็ยงั ไมไ่ ด้ข่ำวของพอ่ เลยี ้ งเหมือนกนั สว่ น ขำ่ วจำกทำงตำรวจก็แจ้งแค่วำ่ พบรถของพอ่ เลยี ้ งแล้ว แต่กไ็ มย่ อมบอกวำ่ สองคนนนั้ เป็นตำยร้ำยดอี ย่ำงไร “ไมค่ รับ พวกผมพยำยำมตำมหำกนั แล้ว แต่ก็ไม่พบพอ่ เลยี ้ งกบั ห มวยครับ” 221

วรมั พร “แล้วทำงคณุ ลงุ ละ่ ครับ ตำรวจบอกอะไรอกี บ้ำงครับ นอกจำกพบ รถของพอ่ เลยี ้ ง” เอโด้ถำมกลบั “ก็ได้ข่ำวมำแค่นัน้ แหละ ว่ำแต่เรำไปอำบนำ้ อำบท่ำพักผ่อนสกั หน่อยเถอะ เด๋ียวจะป่ วยเอำได้ แล้วถ้ำลุงได้ข่ำวเร่ืองอะไรจะให้คนไป บอก” เพรำะดูจำกสภำพหน้ำตำแล้วก็นึกห่วง ผู้อำวุโสจึงบอกให้ชำย หน่มุ รุ่นลกู กลบั ไปพกั ผอ่ น พร้อมกับให้เพอ่ื นของหลำนสำวไปบอกให้แม่ ครัวจดั หำอำหำรไปให้หน่มุ ๆ ทเี่ พง่ิ กลบั มำ “ครับ” เอโด้ขำนรับแผ่วเบำ ร่ำงกำยแทบจะล้มทงั้ ยืนเพรำะไม่ได้ หลบั ได้นอนกนั เลย แล้วก็โด๊ปแต่กำแฟกันตลอดเวลำท่ีตำมหำพ่อเลยี ้ ง กบั ชญั ญ่ำ ตดิ๊ ...ตด๊ิ ... เสยี งเรียกเข้ำทีด่ งั ต่อเนื่องนนั้ หยดุ รัง้ ให้ร่ำงสงู หมนุ กำยหนั มำด้วย ควำมหวังว่ำจะเป็นชัญญ่ำ หำกแต่เม่ือได้เห็นสีหน้ำประหลำดใจของผู้ อำวุโสที่กำลงั จ้องมองหน้ำจอเครื่องมือสื่อสำร ทำให้เขำอำสำรับสำย แทน “สวสั ดีครับ” เอโด้กรอกเสยี งเรียบๆ ไปตำมสำย “คณุ เอโด้ นี่หมวยเองนะคะ พอดีหมวยยมื โทรศพั ท์คนอน่ื โทรค่ะ” ขำดคำนนั้ เอโด้ก็ผละโทรศพั ท์ออกมำกดเปิดลำโพงพร้อมกบั บอกทกุ คน วำ่ ชญั ญ่ำโทรมำ ก่อนท่ีทกุ คนจะแย่งกนั ถำมว่ำปลอดภัย ไมเ่ ป็นอะไรใช่ ไหม จนคนถกู ถำมต้องร้องบอกให้ถำมทลี ะคน 222

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “หมวย คุณปลอดภยั ดีนะ” เอโด้เอย่ ถำมขึน้ บ้ำง หลงั จำกให้คุณ ลงุ คณุ ป้ำถำมหลำนสำวไปสกั พกั แล้ว “หมวยปลอดภยั ดีคะ่ ” ชญั ญ่ำเสยี งเบำลงเร่ือยๆ เพรำะเกรงใจคน ที่อยใู่ นรถ “ขอบคณุ สวรรค์ท่ีคณุ ปลอดภยั ผมเป็นห่วงคณุ แทบบ้ำเลย” ปำก หยกั คลยี่ ิม้ กว้ำง อำกำรเมือ่ ยล้ำหำยเป็นปลดิ ทิง้ “หมวยขอบคณุ นะคะ ท่ีคณุ เป็นห่วงหมวย แต่หมวยขอวำงสำย ก่อนนะคะ เกรงใจคนอ่ืน” เธอหมำยถึงคนในรถท่ีตอนนีน้ ัง่ เงยี บกนั หมด ยกเว้นเธอ “เดี๋ยวก่อนครับ ตอนนหี ้ มวยอยทู่ ีไ่ หน” “หมวยกำลงั ไปทไี่ ร่ของพอ่ เลยี ้ งคะ่ คณุ เอโด้คะ คือหมวยมเี รื่องจะ ขอให้คุณไปบอกกับทุกคนว่ำ อย่ำเพง่ิ ไปบอกใครว่ำหมวยกับพอ่ เลยี ้ งยัง ไม่ตำย” เมื่อนกึ ขึน้ ได้เธอก็รีบบอกเรื่องท่พี เ่ี มธำยงั ไมอ่ ยำกให้ใครรู้ว่ำเธอ และพ่ีเมธำรอดมำได้ เผ่ือจะได้เบำะแสคนร้ำยบ้ำง เพรำะเธอก็ชักจะ สงสัยเหมือนกันว่ำตกลงคนร้ ำยมันต้องกำรฆ่ำเธอหรือพ่ีเมธำ หรือ ต้องกำรฆำ่ ทงั้ สองคน “ผมจะบอกทกุ คนให้ครับ แล้วผมฝำกหมวยบอกพอ่ เลยี ้ งด้วยว่ำ ถ้ำหำกต้องกำรให้ช่วยอะไร บอกผมมำได้เลย” หลังจำกทำงนนั้ ขำนรับ แล้วเขำก็กดวำงสำย แล้วหันไปยิม้ กับทกุ คนท่ีก็โลง่ ใจไปตำมๆ กัน เม่ือ ชญั ญ่ำและเมธำปลอดภยั 223

วรัมพร “ไปพักเถอะพอ่ หน่มุ ” ดำรินเอ่ยบอกผู้จดั กำรหนุ่มท่ีดจู ำกสีหน้ำ แล้วคงไม่ได้รู้สกึ เหน่อื ยเหมือนตอนมำถงึ บ้ำนแน่แล้ว “ครับ” พดู จบก็ยืน่ โทรศัพท์สง่ คนื ให้ผ้อู ำวุโส กอ่ นจะเดินกลบั บ้ำน ไปพกั ผอ่ น แล้วพรุ่งนีก้ ็จะกลบั มำใช้ชีวติ ปกตติ ำมเดิม ช่วงค่ำของวันเดยี วกัน เส่ียกิจจำและลูกน้องก็เดินทำงมำ พบเสยี่ คเชนท์ถงึ บ้ำนพกั หลงั จำกผ่ำนมำวนั หน่ึงแล้วแต่ทำงเสย่ี คเชนท์ ยงั ไม่ยอมจ่ำยคำ่ จ้ำงสว่ นที่เหลอื ให้กบั ลกู น้องของตน “เชิญนั่ง” เจ้ำของบ้ำนผำยมอื เชิญแขกคนสำคญั ให้นงั่ ลง เม่ืออกี ฝ่ำยเดนิ มำถึงห้องรับแขกในเวลำไลเ่ ลยี่ กบั ท่ลี กู น้องของตนมำรำยงำนว่ำ เสย่ี กิจจำมำพบ “ดูท่ำทำงเสย่ี จะอำรมณ์ดี” เสย่ี รุ่นน้องสพั ยอกด้วยใบหน้ำเรียบ เฉย ทงั้ ทใ่ี จกำลงั เคืองอกี ฝ่ำยท่ีไม่ยอมจ่ำยคำ่ จ้ำงให้ลกู น้องตนหลงั จำก จดั กำรสง่ ไอ้พอ่ เลยี ้ งเมธำไปเฝำ้ ยมบำลได้แล้ว “เอำเครื่องดืม่ อะไรดลี ะ่ เสย่ี กจิ ” พดู จบกก็ ระดกเครื่องดม่ื ในมือจน หมดแก้ว “อะไรก็ได้” นำ้ เสียงบง่ บอกว่ำชกั เร่ิมมอี ำรมณ์คกุ รุ่นอย่ใู นอก เม่ือ เสย่ี คเชนท์ดจู ะไม่ทกุ ข์ร้อนกบั กำรมำของตน “ไปโมโหใครมำละ่ เสย่ี กจิ ” “ผมว่ำเส่ียเองก็นำ่ จะรู้” ขำดคำก็รับแก้วเครื่องดื่มมำเทลงคอจน หมดแก้วไปอกี คน 224

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ถ้ำเป็นเรื่องนนั้ ไม่มีปัญหำ ถ้ำจดั กำรไอ้พอ่ เลีย้ งเมธำได้จริงๆ” เพรำะตอนนีเ้ ริ่มมีข่ำวลือเข้ำมำแล้วว่ำไอ้พ่อเลยี ้ งกับผ้หู ญิงของมันยงั มี ชีวติ อยู่ “เสย่ี พดู แบบนีห้ มำยควำมวำ่ ไง” เสยี่ รุ่นน้องเอย่ เสยี งกร้ำว เพรำะ ระหว่ำงเดินทำงมำนีล้ กู น้องก็ไม่ได้แจ้งข่ำวอะไร สว่ นไอ้พอ่ เลยี ้ งหำกมนั ไม่ตำยกบ็ ้ำไปแล้ว ในเมอื่ รถไถลตกลงไปจนมองไม่เหน็ “ก็หมำยควำมว่ำลกู น้องของเส่ียกิจทำงำนไม่สำเร็จยงั ไงละ่ ” พดู จบก็กระตกุ ยมิ ้ เหีย้ ม อดนกึ เสยี ดำยเงนิ ทจ่ี ำ่ ยลว่ งหน้ำไมไ่ ด้ แตก่ ็จะปลอ่ ย ให้พวกมนั ใช้เงินกนั ไปกอ่ น เพรำะเม่ือถึงเวลำเขำจะทวงคนื ให้หมด “เสี่ยพูดแบบนี ้แสดงว่ำจะไม่จ่ำยค่ำจ้ำงให้ลูกน้องผมงนั้ เหรอ” สนิ ้ เสยี งพดู ก็ตำมมำด้วยเสยี งแก้วดงั กระทบกบั พนื ้ โต๊ะตำมแรงอำรมณ์ “ฉันก็ไม่ได้พดู ว่ำจะไม่จ่ำยเงินให้ลกู น้องเสี่ยนี่ แต่งำนนี ้ ถ้ำไอ้ พอ่ เลยี ้ งมนั ยงั ไมต่ ำย ลกู น้องเสยี่ ก็ไมไ่ ด้คำ่ จ้ำงสว่ นทีเ่ หลอื ” “แล้วเสย่ี รู้ได้ยงั ไงว่ำมนั ยงั ไมต่ ำย ลกู น้องผมไลย่ ิงมนั จนรถตกเขำ แล้วถ้ำมนั ไมต่ ำย ป่ำนนมี ้ นั คงตำมลำ่ คนที่เลน่ งำนมนั แล้ว” “อย่ำอำรมณ์เสียสิ เอำเป็นว่ำถ้ำฉนั มั่นใจว่ำไอ้พ่อเลีย้ งมันตำย จริง เสยี่ กจิ ก็พำลกู น้องมำเอำเงนิ สว่ นทีเ่ หลอื ไปได้เลย ฉันไม่มปี ัญหำอยู่ แล้ว ถ้ำทำงำนสำเร็จ” “เอำงนั้ ก็ได้” ตอบไปแล้วก็หันไปทำงลกู น้องพร้อมกับสงั่ ให้กลับ ด้วยเสียงเกือบจะตะโกนบอก ด้ำนเจ้ำของบ้ ำนก็บอกเพียงว่ำขอไม่ 225

วรัมพร ออกไปสง่ เม่ือลกู น้องเดินเข้ำมำเหมือนมีเร่ืองจะรำยงำน ยิ่งทำให้เส่ีย กจิ จำเคืองอกี ฝ่ำยมำกขนึ ้ เป็นร้อยเทำ่ “เอำไงดีครับเสี่ย” หลงั จำกเดินออกมำถึงหน้ำบ้ำนแล้ว สมนุ มือ ขวำก็หนั ไปถำมผ้เู ป็นเจ้ำนำยด้วยสหี น้ำเจ็บแค้นไมต่ ำ่ งจำกผ้เู ป็นนำย “มนั กบั ฉนั ได้เห็นดีกนั แน่ ส่วนพวกแก ทำไมไมท่ ิง้ หลกั ฐำนให้มัน โยงมำถงึ ไอ้เสยี่ คเชนท์บ้ำงวะ” คนกำลงั โมโหหนั ไปถำมลกู น้องท่ีถกู สง่ ไป ทำงำนด้วยเสยี งลอดไรฟัน “รถตำรวจกำลงั มำครับเส่ีย พวกผมเลยรีบพำกันออกมำ” ชำย หน้ำโหดหนึ่งในผ้ทู ำงำนเอำชีวิตพ่อเลีย้ งแห่งไร่ศศิรัตน์เอ่ยตอบด้วยสี หน้ำหวำดกลวั เพรำะกลวั จะโดนสง่ั เก็บ โทษฐำนทำงำนไมส่ ำเร็จ “โงแ่ บบนีไ้ งเลำ่ ถงึ ได้โดนไอ้เสย่ี คเชนท์มนั หลอกใช้งำน” “ครัง้ หน้ำผมจะไมใ่ ห้พลำดอกี แล้วครับเสย่ี ” “มึงคิดว่ำจะมีโอกำสอีกหรือไงห๊ะ! ไอ้โง่ ลองมันรอดตำยมำได้ มันคงไม่ปล่อยให้พวกมึงไปตำมฆ่ำได้ง่ำยๆ อีกแล้ว” พดู จบก็เดินไปขึน้ รถ แตก่ ่อนไปกห็ นั ไปสงั่ ให้ลกู น้องสำมคนหลบไปอย่ทู อี่ นื่ สกั พกั เพรำะถ้ำ หำกไอ้พอ่ เลยี ้ งมนั ตำยขนึ ้ มำ ตำรวจได้ออกลำ่ ตวั แน่! 'วนั นีฉ้ นั จะยอมแกไปก่อนไอค้ เชนท์ คราวนีฉ้ นั ไม่ยอมแกแ้ น่' เสี่ย กิจจำพึมพำอย่ใู นใจ ก่อนที่รถจะเคลอื่ นออกจำกรัว้ บ้ำนของคเชนท์ สว่ น เจ้ำของบ้ำนกก็ ำลงั รับฟังคำรำยงำนจำกลกู น้อง 226

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ “แกแน่ใจว่ำไอ้พ่อเลีย้ งมันยังไม่ตำย” คนเป็นนำยถำมยำ้ เสียง กร้ ำว “แนใ่ จครับเสยี่ พอดผี มให้เมยี เพอื่ นไปถำมคนในโรงพกั มำครับ” “น่ำเจบ็ ใจนกั ! เสียเงินไปฟรีๆ ตงั้ ห้ำแสน” ใบหน้ำเห่ียวย่นเครียด ขมึงเพรำะเสยี ดำยเงนิ ที่จำ่ ยไป โดยท่ีพวกลกู น้องของกจิ จำทำงำนไม่ได้ เรื่อง “แล้วเสยี่ จะให้คนของเรำไปจดั กำรมนั เองไหมครับ ตอนนเี ้ลยก็ได้ ครับ คนของเรำพร้อมอย่แู ล้ว” สมนุ มือขวำพดู ขึน้ เม่ือเห็นสหี น้ำเครียด จดั ของผ้เู ป็นนำยแล้วกน็ กึ แค้นแทน “แกคิดวำ่ จะทำอะไรมนั ได้อีก ไอ้เกริก” เพรำะตนคิดว่ำเมธำคงจะ ระวงั ตวั แจแนๆ่ โอกำสทจี่ ะฆำ่ อกี ฝ่ำยคงไม่งำ่ ยนกั “แล้วถ้ำตำรวจจบั คนของเสยี่ กจิ ได้ เรำจะทำยงั ไงกนั ดคี รับ” “ไม่ต้องทำอะไรทงั้ นนั้ งำนนีเ้รำไม่เกี่ยว!” ขำดคำก็กดยิม้ มมุ ปำก เพรำะต่อให้พวกของกิจจำบอกว่ำใครจ้ำง ตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้ เพรำะ เขำมีเส้นสำยอยใู่ นนนั้ “ครับเสยี่ ” เกริกหนั ไปยมิ ้ กบั ลกู น้องด้วยรอยยมิ ้ สะใจ เพรำะงำนนี ้ หำกพลำด พวกกิจจำกโ็ ดนฝ่ำยเดยี ว “ไอ้เกริก แกสง่ ลกู น้องไปสบื ดวู ำ่ ผ้หู ญิงท่ีอย่กู บั ไอ้พอ่ เลยี ้ งเป็นใคร แล้วมำบอกฉัน” ส่ังจบก็โบกมือไล่ ภำยในห้องรับแขกจึงเหลือเพียง เจ้ำของบ้ำนทย่ี งั ครุ่นคดิ อะไรตอ่ อกี สกั พกั จงึ ขนึ ้ ไปพกั ผอ่ น 227

วรัมพร รถยนต์แบบส่ีประตสู ีแดงขับเข้ำมำจอดเทยี บหน้ำบ้ำนของ พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ในเวลำเกือบสท่ี ่มุ โดยมีคนในบ้ำนน่งั จบั กล่มุ รออย่นู ับสิบ คน เพรำะต่ำงก็อยำกรู้ข่ำวของพอ่ เลยี ้ ง สว่ นคนงำนที่เหลอื กพ็ ำกันไปรอ ฟังขำ่ วทบ่ี ้ำนพกั ของแต่ละคน “พ่อเลีย้ ง!!” ศรโพล่งขึน้ เมื่อพ่อเลีย้ งหนุ่มเปิดประตูรถออกมำ กอ่ นที่ทกุ คนจะกรูกนั ลงไปต้อนรับ ปำ้ ริน อ้อย แหวว และคนงำนหญิงอกี หลำยคนพำกนั ร้องไห้โฮด้วยควำมดีใจ “ร้องไห้กนั ทำไม” พอ่ เลยี ้ งหนมุ่ เอย่ ถำมโดยไมเ่ จำะจงใคร กอ่ นจะ เออื ้ มมอื ไปกมุ มอื เลก็ ที่ตอนนกี ้ ำลงั งวั เงยี เพรำะเจ้ำตวั หลบั มำตลอดทำง “ป้ำดีใจจริงๆ ที่พ่อเลยี ้ งปลอดภัย” พูดจบก็ยกมือปำดนำ้ ตำทิง้ กอ่ นจะหันไปบอกให้ทุกคนหยดุ ร้องไห้ได้แล้ว แล้วก็สงั่ ให้คนแยกย้ำยกัน กลับเพ่ือพ่อเลยี ้ งจะได้ขึน้ บ้ำนไปพักผ่อน และไปพบพ่อเลีย้ งศิวำที่บิน กลบั จำกกำรไปทำบญุ ทอ่ี นิ เดียทนั ทีหลงั ทรำบขำ่ วเร่ืองหลำนชำย “ปำ้ รินครับ ผมฝำกพำสองหน่มุ ไปบ้ำนพกั ด้วยนะครับ” เขำหนั ไป ทำงสองหน่มุ ท่ีขบั รถพำมำสง่ “เดย๋ี วปำ้ จดั กำรให้ค่ะ พอ่ เลยี ้ งขึน้ ไปพบพอ่ เลยี ้ งศวิ ำเถอะคะ่ ” พดู จบก็หันไปพยักหน้ำให้แหววไปด้วยกัน ก่อนจะเดินนำสองหนุ่มไปยัง บ้ำนพกั พร้อมกบั จดั หำอำหำรมำให้ สว่ นทำงด้ำนเมธำก็พำชญั ญ่ำมำส่ง ทหี่ ้องพกั แล้วบอกให้อำบนำ้ เข้ำนอนได้เลยถ้ำหำกไม่หิว “ตกลงเรำหวิ หรือเปลำ่ ” เมธำถำมเสยี งออ่ นโยน “ไม่หวิ เลย หมวยขออำบนำ้ นอนเลยนะ” 228

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “อืม” เขำขำนรับในลำคอ ก่อนจะเดินออกจำกห้องพักของเธอ แล้วเดินไปทหี่ ้องนงั่ เลน่ เพอ่ื พบผ้เู ป็นอำ “อำครับ” เจ้ำของเสยี งยืนตวั ตรงอย่หู น้ำห้องนงั่ เลน่ ที่ตอนนีผ้ ้เู ป็น อำกำลงั นงั่ เหม่ออยู่ เพรำะเป็นหว่ งหลำนชำยเพยี งคนเดยี ว “หลำนอำ ไมเ่ ป็นอะไรใชไ่ หม” ผ้อู ำวโุ สลกุ ขึน้ มองหลำนชำยตงั้ แต่ หวั จรดเท้ำกพ็ บวำ่ หลำนชำยกลบั มำโดยไมบ่ ำดเจบ็ อะไร “ผมปลอดภยั ครับอำ” “อำคิดว่ำจะไม่ได้พบหน้ำหลำนอกี แล้ว อำเป็นห่วงแทบแย่เลย” ท่ำนยิม้ ด้วยควำมดีใจ ก่อนจะบอกให้หลำนชำยไปอำบนำ้ เสยี ก่อน แล้ว คอ่ ยกลบั มำคยุ กนั ใหม่ “นำ้ เย็นๆ ค่ะพ่อเลีย้ ง” ขำดคำนัน้ พ่อเลีย้ งหนุ่มก็รับนำ้ มำด่ืม ก่อนจะเดินเข้ำห้องพกั ไปอำบนำ้ ชำระร่ำงกำยจนหำยจำกควำมเมอ่ื ยล้ำ จงึ ได้เดนิ ออกมำนงั่ พดู คยุ กบั ผ้เู ป็นอำต่อทโ่ี ต๊ะทำนอำหำร “หลำนพอจะรู้หรือเปลำ่ วำ่ เป็นฝีมอื ใคร” พอ่ เลยี ้ งศิวำเอย่ ถำมขึน้ หลงั ปล่อยให้หลำนชำยทำนอำหำรจนอ่ิมแล้ว เพรำะนึกสงสัยเหลือเกิน ว่ำใครกนั ท่ีทำแบบนี ้ในเม่ือตงั้ แต่ทำไร่มำตนไม่เคยมีเร่ืองผิดใจกบั ใคร เลย พอมำถึงรุ่นหลำน หลำนชำยตนก็ไม่เคยไปมีเร่ืองผิดใจกับใครอีก เหมือนกนั “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับอำ แต่พรุ่งนีผ้ มจะลองถำมหมวยดูครับ เพรำะก่อนหน้ำนนั้ หมวยกโ็ ดนคนตำมฆำ่ เหมือนกนั ครับ” 229

วรัมพร “หมวย นี่ใครกัน” พ่อเลีย้ งแสร้ งทำเป็นถำม เพรำะก็ได้ รู้ข่ำว มำแล้วจำกศร “เอ่อ...หมวยเป็นหลำนสำวของอำโรจน์ครับ พอดีว่ำผมอยำกให้ มำชว่ ยงำนท่ีไร่ครับ ผมก็เลยไปรับด้วยตวั เอง แล้วก็พำกนั ไปเกิดเรื่องซะ ก่อนครับ” เขำมีท่ำทีเก้อเขินจนผ้เู ป็นอำอมยิม้ น้อยๆ “คงเป็นคนสำคญั กบั เรำมำกละ่ สิ ถึงต้องขบั รถไปรับด้วยตวั เอง” “ก.็ ..ครับ” ตอบรับด้วยท่ำทีเขนิ หนกั กว่ำเมื่อครู่ “แล้วทำงรุ่งโรจน์เขำยอมให้หลำนสำวมำทำงำนกบั เรำด้วยควำม เต็มใจ หรือว่ำเรำไปบีบบงั คบั ” “อำโรจน์เต็มใจครับ” รีบตอบโดยไม่เสียเวลำคิด เพรำะกลัวว่ำ อำศิวำจะเข้ำใจผิดไปกนั ใหญ่ แม้ว่ำตอนแรกชญั ญ่ำจะไมย่ อมมำทำงำน กบั เขำก็เถอะ แต่ตอนนีเ้ ธอเป็นคนเต็มใจมำเอง เพรำะฉะนนั้ กถ็ ือว่ำเขำ ไม่ได้บงั คบั “แล้ว...” พอ่ เลยี ้ งศิวำพดู ทงิ ้ ไว้แค่นนั้ “แล้วอะไรครับอำ” คนตำมไมท่ นั เพรำะอำกำรเขินๆ ถำมกลบั ด้วย หน้ำนิ่วคิว้ ขมวด “แล้วแม่หนหู มวยละ่ เต็มใจมำหรือว่ำไม่เตม็ ใจ” “เตม็ ใจมำสคิ รับ อำอย่ำมองเหมอื นผมเป็นตวั ร้ำยสคิ รับ” ขำดคำ ของหลำนชำย พ่อเลยี ้ งศิวำกพ็ ยกั หน้ำรับยิม้ ๆ กอ่ นจะบอกให้หลำนชำย 230

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ ไปพกั ผ่อนเพรำะเหน่ือยมำทงั้ วันแล้ว สว่ นเรื่องคนร้ำยก็คงต้องปลอ่ ยให้ เป็นหน้ำท่ขี องตำรวจสบื หำตอ่ ไป 231

วรัมพร ตอนท่ี 14 วนั ต่อมำชัญญ่ำแง้มประตูออกมำเบำๆ ก่อนจะย่ืนหน้ำออกมำ เมียงมองรอบบ้ำนแต่ก็ไม่เห็นใคร เธอจึงเดินออกมำด้วยกำรย่องเบำ เพรำะกลวั ว่ำถ้ำเดินแรงจะเกิดเสียงดังรบกวนเจ้ำของบ้ำนเพรำะตอนนี ้ ยงั เช้ำอยู่ สองเท้ำเลก็ พำเจ้ำของเดินออกมำท่ีหน้ำบ้ำน เธอยนื ยืดเส้นยืด สำยอยู่สกั พัก ก็เหลอื บไปเห็นผ้สู งู วยั คนหน่ึงกำลงั นั่งบนเก้ำอโี ้ ยกอ่ำน หนงั สอื อยู่ 'มีคนตืน่ ก่อนเราซะอีก' บ่นพมึ พำจบแล้วกเ็ ดนิ เลย่ี งๆ ออกมำเพอื่ ไม่ให้รบกวนสมำธิของทำ่ น แต่ยงั ไม่ทันจะก้ำวพ้นไปไหน เสยี งจำกคนที่ นง่ั บนเก้ำอโี ้ ยกกข็ ำนเรียกเสยี กอ่ น “มำน่ีสิแม่หนู มำน่งั คยุ กับอำหน่อย” ท่ำนขำนเรียกด้วยนำ้ เสยี ง ออ่ นโยน “ค่ะ” ชัญญ่ำรับคำแผว่ เบำพลำงเดินเข้ำไป ก่อนจะถูกเชิญให้น่งั ฝั่งตรงข้ำม พร้อมๆ กับท่ีอ้อยก็ยกเครื่องดื่มมำให้ ผ้อู ำวโุ สกว่ำจึงสงั่ ให้ อ้อยไปหำอะไรร้ อนๆ มำให้แม่หนูหน้ำตำน่ำรัก ท่ีเดำว่ำต้องเป็นคนที่ 232

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ หลำนชำยขบั รถไปรับถึงท่ี และหลงั จำกเธอได้เคร่ืองด่ืมเป็นโกโก้มำดื่น จนพร่องไปครึ่งแก้วแล้ว ผ้อู ำวโุ สกวำ่ จึงเปิดปำกคยุ “เป็นไงบ้ำงล่ะเรำ เม่ือคืนนอนหลับสบำยดีไหม” ถำมจบแล้ว พ่อเลีย้ งศิวำก็หวนคิดถึงวันวำน จนพอนึกออกว่ำเพ่ือนเก่ำเคยบอกอยู่ เหมือนกันว่ำมีหลำนสำว แต่อย่กู บั พ่อแม่ที่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยได้กลบั มำ เยี่ยมเท่ำไรนัก เพรำะต่ำงก็มีภำระหน้ำท่ีท่ีต้องทำกัน แต่ไม่รู้ว่ำทำไม เพอื่ นเก่ำถึงได้พำหลำนสำวมำอยดู่ ้วย “หลบั สบำยดีค่ะคุณอำ...” ชัญญ่ำยิม้ เล็กน้อยบนมมุ ปำกเพรำะ ยงั ไมร่ ู้จกั ชอื่ ผ้อู ำวโุ ส “อำศิวำ เป็นอำของพอ่ เลีย้ งเมธำ สว่ นเรำก็ไม่ต้องเกร็งมำกนัก หรอก อำไมด่ ”ุ ทำ่ นบอกกลำ่ ว พร้อมกบั สหี น้ำทแี่ ตง่ แต้มไปด้วยรอยยมิ ้ “อ๋อค่ะ” ชัญญ่ำขำนรับด้วยรอยยิม้ กว้ำง พยำยำมจะลดอำกำร เกร็งๆ ของตัวเองลง กระทั่งเธอทำตัวได้ปกติในเวลำต่อมำ ก่อนจะยก แก้วโกโก้ดืม่ จนหมด “แล้วนเ่ี มธำบอกหนหู รือยงั ละ่ วำ่ จะให้มำทำงำนตำแหน่งอะไร” “หมวยก็ยงั ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่งำนตำแหน่งอะไรหมวยก็ทำได้ หมดแหละคะ่ ขอแคม่ ีเงินเดือนให้กพ็ อ” พดู จบก็ยกมอื ปิดปำกแทบไม่ทัน ท่เี ผลอหลดุ ปำกพดู ออกไปทงั้ ที่เธอตงั้ ใจจะพดู เร่ืองนีก้ ับพี่เมธำคนเดียว เท่ำนัน้ เพรำะเธอคิดว่ำคุณอำศิวำคงจะคิดว่ำเธอมำทำงำนใช้หนีท้ ่ีลุง ของเธอก้ยู มื เงินไป 233

วรัมพร “เป็นอะไรล่ะเรำ” ผู้อำวโุ สมองท่ำทีเด็กสำวครำวลูกด้วยสีหน้ำ สงสยั “คือ...หนูขอโทษค่ะที่พดู เรื่อง...เร่ืองเงินเดือน ทงั้ ท่ีลงุ ของหมวย มำก้เู งินพเี่ มธำไป” เธอยิม้ หน้ำเจื่อนๆ “จะขอโทษทำไมล่ะ ทำงำนก็ต้องได้เงินเดือนอยู่แล้ว มันไม่ได้ เกยี่ วกนั เลยกบั เร่ืองเงนิ ทล่ี งุ ของเรำยืมไป” “ค่ะ” เธอขำนรับเสียงดงั และโล่งใจที่ผู้อำวุโสเข้ำใจ แต่จะว่ำไป เธอก็ยงั ไมร่ ู้เลยวำ่ พเี่ มธำให้มำทำงำนตำแหนง่ อะไร “อำขอถำมเรื่องของเรำกับพ่อเลีย้ งได้ไหม” ผู้อำวุโสถำมเสียง รำบเรียบ พลำงดูท่ำทีของเด็กสำวรุ่นลกู ไปด้วยว่ำมีท่ำทีลำบำกใจอะไร หรือไม่ หำกลำบำกใจตนก็จะไมซ่ กั ถำม “ได้ค่ะ” ชัญญ่ำตอบรับด้วยรอยยิม้ ก่อนจะเล่ำให้ท่ำนฟังว่ำเธอ และพี่เมธำไปรู้จักกันได้อย่ำงไร ขณะที่พ่อเลีย้ งศิวำก็รับฟังด้วยสีหน้ำ เรียบนงิ่ และพยักหน้ำรับเป็นบำงครัง้ กระทั่งฟังเด็กสำวครำวลกู บอกเล่ำ จบทำ่ นก็ยิม้ ออกมำ “แล้วทำไมเรำถึงได้มำอย่กู ับรุ่งโรจน์เขำล่ะ อำจำได้ว่ำรุ่งโรจน์ บอกว่ำเรำอยกู่ บั พอ่ แม่” ผ้อู ำวโุ สซกั ถำมต่อ เพรำะยงั นึกสงสยั ว่ำพอย้ำย ไปอยู่จีนกันทัง้ ครอบครัวกันหลำยปีแล้ว แต่ทำไมเด็กสำวครำวลกู ถึง ได้มำอย่กู บั ผ้เู ป็นลงุ ได้ 234

บว่ งรักสนี ำ้ ผงึ ้ “ป๊ ำกับม้ำหมวยเสียไปแล้วค่ะคุณอำ ลุงโรจน์กับป้ำดำก็เลย รับหมวยมำอยดู่ ้วยหลงั จำกเสร็จจำกงำนศพของม้ำ” นำ้ เสียงของเธอสนั่ เครือไปเลก็ น้อย “อำเสียใจด้วยนะ แต่พ่อกับแม่หนูไปสบำยกันแล้ว อำว่ำหนูไม่ ควรโศกเศร้ำ เพรำะเด๋ียวพอ่ แมท่ อี่ ย่บู นสวรรค์จะไมม่ คี วำมสขุ ” “ค่ะคณุ อำ” ขำดคำของเธอ ก็มเี สยี งท้มุ น่มุ ดงั มำแต่ไกลก่อนท่ีตวั จะเดินมำถงึ “ตน่ื แล้วรึเรำ” คนเป็นอำหนั ไปพดู กบั หลำนชำยทเ่ี ดินเข้ำมำด้วยสี หน้ำแจ่มใส ต่ำงจำกเมื่อวำนที่ดูสหี น้ำไมด่ ีนกั จนตนนึกหว่ ง แต่พอเห็นสี หน้ำในเช้ำนีแ้ ล้วกโ็ ลง่ อก “ครับอำ ว่ำแต่คยุ กบั อะไรกนั อยคู่ รับ” เจ้ำของเสยี งเดินไปนง่ั ข้ำงๆ สำวสวยแล้วก็หันไปยิม้ ให้ จนชัญญ่ำทำหน้ำเหวอใส่ เพรำะพ่ีเมธำยื่น หน้ำมำยิม้ ใกล้เธอจนจมกู แทบจะชนกัน และที่สำคัญมีคุณอำศิวำอยู่ ด้วย “คุยเรื่องเรำไง” พ่อเลีย้ งศิวำตอบด้วยรอยยิม้ มีเลศนัย เพรำะ ตงั้ แตร่ ู้เรื่องรำวหนหลงั ของหลำนๆ ทงั้ สองแล้ว ตนก็คิดว่ำทงั้ สองต้องลง เอยกนั แน่นอน ต่อไปทไ่ี ร่จะได้มเี ด็กมำวิ่งเลน่ เสยี ที “เร่ืองผม?” เมธำทำหน้ำตกใจจนคนเป็นอำอดหวั เรำะไมไ่ ด้ 235

วรมั พร “อมื ...” คนเป็นอำขำนรับในลำคอ แถมยงั ทำทำ่ ทำงน่ำสงสยั เลย ย่งิ ทำให้คนเป็นหลำนนึกสงสยั ระคนระแวงว่ำอำของตนคยุ เร่ืองอะไรของ เขำกนั แน่ “แต่ชวี ิตผมอำก็รู้หมดแล้วนะครับ” “หมดที่ไหนล่ะ” พูดจบก็หันไปยิม้ ให้ กับอีกคนท่ีน่ังอยู่ข้ ำง หลำนชำย แต่ก็ยงั ไม่ได้พดู อะไรกนั ต่อ แหววก็เดินมำบอกว่ำอำหำรเช้ำ พร้อมแล้ว ทงั้ หมดจึงไปทำนอำหำรเช้ำด้วยกนั กอ่ น แตท่ ำนไปได้ไมเ่ ทำ่ ไร ก็มีแขกมำพบพ่อเลยี ้ ง โดยที่แหวววิ่งหน้ำตงั้ เข้ำมำบอกว่ำเป็นลกู สำว ของท่ำนผ้วู ำ่ ฯ “หนูแนนน่ียังไปมำหำส่เู รำอย่หู รือเมธำ” ผ้อู ำวโุ สเอ่ยถำมอย่ำง ประหลำดใจระคนสงสยั เพรำะใครๆ ต่ำงก็รู้ว่ำลกู สำวของท่ำนผู้ว่ำฯ กำลงั จะหมนั้ กบั นำยแบบหนมุ่ ท่คี บหำกนั มำได้ปีกวำ่ “ครับอำ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินคำว่ำเพ่ือนครับ” จบ คำพูดของเมธำไม่ก่ีวินำที ร่ำงเพรียวระหงของพรรณนสำก็เข้ำมำใน ห้องอำหำร หลงั จำกเค้นถำมหำเขำจำกสำวใช้รับทว่ี ่ิงหน้ำตงั้ เข้ำมำกอ่ น หน้ำไม่ก่ีนำที “พอ่ เลยี ้ ง! แนนนี่ดีใจที่สดุ เลยที่พ่อเลยี ้ งไม่ได้เป็นอะไร” พรรณน สำโผเข้ำกอดพ่อเลีย้ งหนุ่ม ทงั้ ท่ีอีกฝ่ ำยยังถือช้อนตักข้ำวอยู่ เลยทำให้ ช้อนในมือหลน่ กระทบจำนเสยี งดงั เมื่อถกู จโู่ จม 236

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ “คณุ แนนนี่ ปลอ่ ยผมเถอะครับ” พอ่ เลยี ้ งหน่มุ ปลดมือเหนียวหนึบ ของหญิงสำวออก ก่อนจะหันมำมองผ้เู ป็นอำสลบั กับชัญญ่ำ พร้อมกับ สอื่ สำยตำบอกเป็นนยั วำ่ เขำไมไ่ ด้คดิ อะไรเกนิ เลยกบั พรรณนสำ “ไม่เอำค่ะ แนนน่ีคิดถึงพ่อเลยี ้ ง แล้วก็เป็นห่วงพ่อเลยี ้ งแทบตำย ตอนรู้ขำ่ ว พอ่ เลยี ้ งต้องให้แนนน่ีกอดพอ่ เลยี ้ งนำนๆ นะคะ” พรรณนสำบ อกเสียงหวำนแต่เต็มไปด้วยควำมจริตจกร้ำน โดยไม่สนใจคนร่วมโต๊ะที่ เป็นถงึ อำของเจ้ำของไร่ “หนูแนนนี่” พ่อเลยี ้ งศิวำบอกเสียงต่ำลึกพร้อมกับสง่ สำยตำไป ปรำม “อุ๊ย! คุณอำ อยู่ด้วยเหรอคะ” แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือจำก พอ่ เลยี ้ งหน่มุ “หนูปล่อยให้พ่อเลีย้ งเมธำทำนข้ำวต่อเถอะ” แม้สีหน้ำจะเรียบ เฉยแต่นำ้ เสียงกลบั เต็มไปด้วยอำนำจ และก็สำมำรถทำให้พรรณนสำย อมปล่อยมือ จึงได้เห็นว่ำตอนนีม้ ีใครอีกคนมำร่วมโต๊ะด้วย เธอยื่นมือ ออกไปกระชำกไหลใ่ ครคนนนั้ จนแทบจะร่วงจำกเก้ำอแี ้ ตด่ ีที่เมธำมำรับไว้ ได้ทนั “แนนนี่!” พ่อเลีย้ งหนุ่มคำรำมกร้ ำว แต่มีหรือที่พรรณนสำจะ สนใจ เพรำะเธอหนั มำจ้องหน้ำผ้หู ญิงอกี คนทีเ่ คยเห็นมำครัง้ หน่ึงแล้ว “แกมำทำอะไรที่น่ี” เจ้ำของร่ำงเพรียวระหงตวำดถำมอย่ำงไม่ เกรงใจเจ้ำของบ้ำน 237

วรมั พร “ฉันเคยบอกคณุ ไปแล้วว่ำมำทำงำน” ชญั ญ่ำเอย่ ตอบเสยี งเรียบ เกรงใจคณุ อำศิวำไมน่ ้อยท่ีเธอเป็นต้นเหตใุ ห้อกี ฝ่ำยเสยี งดงั ลน่ั “งำนในไร่หรืองำนในม้งุ พอ่ เลยี ้ งของฉนั กนั ละ่ นงั หน้ำด้ำน” “ฉนั ขอเตือนให้คุณระวงั คำพดู ของตวั เองด้วย และกรุณำมีควำม เกรงใจเจ้ำของบ้ำนบ้ำงนะคะ” ชัญญ่ำลกุ ขึน้ ยืนประจันหน้ำกบั อกี ฝ่ ำย ด้วยแววตำแข็งกร้ำว เพรำะเธอชกั จะทนไม่ไหวแล้วที่โดนด่ำวำ่ หน้ำด้ำน ทงั้ ทีเ่ ธอไมไ่ ด้ไปทำอะไรเลย ก่อนทีเ่ ธอจะหนั ไปสง่ สำยตำขอโทษคณุ อำศิ วำ พร้อมกบั เสยี งของเมธำทบี่ อกให้พรรณนสำกลบั บ้ำนไปกอ่ น “แนนน่ีไมก่ ลบั !” “ถ้ำคุณไม่กลบั ก็อย่ำทำตัวแบบนีอ้ ีก หัดเกรงใจคุณอำของผม บ้ำง” เมธำบอกเสียงกร้ำว พลำงมองสำวสวยด้วยสำยตำไม่พอใจท่ีเธอ มองไม่เหน็ หวั คณุ อำของเขำ ทงั้ ทท่ี ำ่ นอำยคุ รำวพอ่ ของเธอ “หึ!” พรรณนสำสะบัดหน้ำใส่คนท่ีส่งั ให้เธอเกรงใจใครต่อใคร ก่อนจะกระแทกตัวลงน่ังแล้วก็ยกมือไหว้ขอโทษผู้อำวุโสอย่ำงไม่เต็มใจ นกั แต่ท่ีทำกเ็ พรำะเธอต้องกำรเอำใจพอ่ เลยี ้ งเมธำ “หมวย ทำนข้ำวต่อนะ” เมธำหันไปจับมือเล็กบีบเบำๆ พร้อมกับ ทำหน้ำขอร้ อง ชญั ญ่ำจึงยอมน่งั ลงทำนอำหำรต่อด้วยอำกำรกลืนข้ำว แทบไม่ลง กระทงั่ อำหำรเช้ำผ่ำนไปได้ด้วยดี เธอจึงเดินตำมปำ้ รินเข้ำไป ในครัว โดยที่เมธำกร็ ัง้ เธอไว้ไมท่ นั เพรำะถกู พรรณนสำเดินมำขวำงเอำไว้ ส่วนพอ่ เลยี ้ งศิวำก็ได้แต่มองแล้วส่ำยหน้ำเบำๆ ก่อนจะออกไปเดินย่อย 238

บว่ งรกั สนี ำ้ ผงึ ้ อำหำร พอดีกับศรที่ขับรถมำถึงพอดี พ่อเลีย้ งศิวำจึงสงั่ ให้ศรไปตำม หลำนชำยไปทำงำน เพ่ืออย่หู ่ำงจำกลกู สำวท่ำนผู้ว่ำฯ เพรำะอีกฝ่ ำยมี แฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ท่ำนจึงไม่อยำกให้หลำนชำยเข้ำไปย่งุ เก่ียว ด้วย “พอ่ เลยี ้ งจะไปไหนคะ” พรรณนสำเดนิ ตำมพร้อมถำมเสยี งแหลม สงู เมื่ออีกคนปลดแขนเธอออกแล้วเดินหนีไป ก่อนท่ีเธอจะหันไปทำตำ ข่นุ ขวำงใสอ่ กี คนที่เดินเข้ำมำไมใ่ ห้ส้มุ ให้เสยี ง “ผมมีงำนต้ องทำ คุณกลับไปก่อน” บอกอย่ำงคนสะกดกลัน้ อำรมณ์ไม่ให้ตะคอกใสอ่ กี ฝ่ำย เพรำะเขำยงั โมโหไม่หำยท่ีเธอทำเหมือน ไมเ่ กรงใจอำศิวำ “แนนน่ีไม่กลบั ” เพรำะเธอต้องกำรอย่ขู ดั ขวำงคนหน้ำด้ำนไม่ให้ ออดอ้อนออเซำะพอ่ เลยี ้ ง “ถ้ำงัน้ คุณก็ต้องอย่ทู ี่นี่” บอกกล่ำวหญิงสำวจบแล้วเขำก็หันไป บอกให้ศรออกไปรอข้ำงนอกก่อน ส่วนคนส่งั ก็เดินไปตำมใครบำงคนท่ี ตอนนีก้ ำลงั ช่วยคนอน่ื ๆ อย่ใู นครัว ทงั้ ที่โดนป้ำรินห้ำมแล้วว่ำไม่ต้องทำ แตอ่ กี ฝ่ำยก็ยงั ดอื ้ ดงึ จะทำ “พอ่ เลยี ้ ง” อ้อยเอ่ยเรียกเมื่อหันมำเห็นชำยหน่มุ เป็นคนแรกและ คนสดุ ท้ำยที่หันมำก็คือชญั ญ่ำ ที่ตอนนีใ้ จเธอมันรู้สกึ แปลกๆ ตงั้ แต่เห็น สำวสวยเข้ำมำกอดพเ่ี มธำ ทงั้ ที่เธอคิดว่ำคงไมไ่ ด้รู้สกึ รู้สำอะไรอกี แล้วกับ 239

วรมั พร กำรจะได้เห็นพเี่ มธำอย่กู บั ผ้หู ญิงคนอนื่ แตไ่ มร่ ู้ทำไม พอเห็นเข้ำจริงๆ ใจ มนั ถึงได้รู้สกึ หวงแบบนี ้ “หมวย เข้ำไปในไร่กบั พน่ี ะ” หลงั จำกยิม้ บำงๆ ให้กบั ทกุ คนแล้ว ก็ เดินไปจบั แขนเรียวพร้อมกบั เอย่ เสยี งท้มุ นมุ่ “อมื ...” เธอขำนรับในลำคอ ทงั้ ที่ใจตอนแรกไม่อยำกไป แตพ่ อนึก ได้ ว่ำเธอมำท่ีน่ี เพื่อทำงำนเลยเปลี่ยนใจ ตอบรับ คำชวนน่ันแทนกำร ปฏิเสธ แต่พอออกมำจำกห้องครัว ก็มำเจอสำวสวยตีหน้ำยักษ์ใส่เสีย อยำ่ งนนั้ “พ่อเลยี ้ งจะพำมันไปไหน” พรรณนสำเอ่ยถำมรำวกบั ว่ำเป็นเจ้ำ ข้ำวเจ้ำของเมธำ “คณุ อย่ำเรียกหมวยแบบนีอ้ กี ” เขำบอกเสยี งห้วนจดั แล้วก็หันมำ พยกั หน้ำบอกให้คนข้ำงตวั ไปทำงำน โดยมแี หววย่ืนหมวกมำให้สองใบ “พ่อเลยี ้ ง! พ่อเลยี ้ งจะพำนงั ...ยำยน่ันไปไหน” พรรณนสำยังคง ตำมมำรำวีไม่เลกิ “ผมจะไปทำงำน คุณกลับไปก่อนเถอะ วนั นีผ้ มไม่ว่ำง” พูดจบก็ หันไปส่งซิกกับศร แล้วให้อีกฝ่ ำยมำกันไม่ให้พรรณนสำตำมไปท่ีรถ เพรำะถ้ำขืนให้ตำมไปวันนีค้ งไม่ได้งำน ขณะท่ีพรรณนสำก็พยำยำมจะ เดินหนีหวั หน้ำคนงำนด้วยใบหน้ำโกรธจดั ที่มนั มำขวำงไม่ให้เธอไป จน ตอนนรี ้ ถของพอ่ เลยี ้ งขบั ออกไปแล้ว 240

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ไอ้กระจอก! หลีกไป” พรรณนสำตวำดใสเ่ สยี งดงั ลน่ั เรียกให้คน ในบ้ ำนเดินออกมำมุงดูไม่เว้ นแม้ แต่พ่อเลีย้ งศิวำ ที่พอเห็นรถของ หลำนชำยออกจำกบ้ำนไปแล้วก็โลง่ ใจ “ถึงผมจะกระจอกแต่ผมก็ทำผ้หู ญิงท้องได้นะครับ” ศรตอบกลบั หน้ำทะเล้น “ไอ้บ้ำ! ไอ้ทุเรศ! ถ้ำแกแตะต้องตัวฉนั ฉันจะให้คณุ พอ่ มำฆ่ำแก แน่” พรรณนสำขดู่ ้วยกำรใช้บำรมผี ้ใู ห้กำเนิด เมอ่ื ทำอะไรอกี ฝ่ำยไม่ได้ “โธ่คณุ แนนนี่ เก่งจริงอยำ่ ใช้บำรมพี อ่ มำข่มข่คู นอน่ื สคิ รับ” นำนที จะได้ต่อปำกตอ่ คำกบั คณุ หนคู นสวยสกั ที ศรเลยเย้ำแหยไ่ ม่หยดุ ย่ิงสร้ำง ควำมข่นุ เคอื งให้กบั อกี คน “ฉนั จะใช้แล้วมันหนกั หวั แกหรือไงไอ้กระจอก หลีกไป!” เธอตวำด ใส่เสียงดังอย่ำงไม่สนใจเลยว่ำจะมีใครอยู่ในบ้ำนบ้ำงหรือไม่ เพรำะ ตอนนีเ้ ธออยำกจะไปให้พ้นๆ ที่น่ีแล้วหลงั จำกพ่อเลยี ้ งหนีเข้ำไร่ ซ่ึงเธอไม่ มีทำงตำมไปหรอก เพรำะกลวั ร้อน “ไปก็ได้ครับ” ศรไหวไหล่แล้วเดินหลกี ทำงให้ เพรำะเขำกันหญิง สำวได้สำเร็จแล้ว สว่ นพรรณนสำก็เดินลงจำกบันไดโดยไม่ร่ำลำเจ้ำของ บ้ำนสกั คำ ก่อนจะขับรถออกไปด้วยควำมเร็ว ศรจึงเดินลงจำกบ้ำนไป ทำงำนบ้ำงหลงั จำกกลำ่ วสวสั ดีพ่อเลยี ้ งศิวำเรียบร้อย แต่ยงั ไม่ทันจะได้ ก้ำวลงบนั ได อ้อยกบั แหววก็เดินเข้ำมำหำ 241

วรัมพร “พี่ศร พี่ไปพูดแบบนัน้ กับคุณแนนน่ีทำไม ไม่กลัวตำยหรือไง” อ้อยชิงถำมก่อนที่แหววจะเอย่ ปำกถำม เพรำะเธอก็นึกห่วงศรท่ีไปพดู ล้อเลน่ กบั ลกู สำวผ้วู ำ่ ฯ “อ้อยหงึ พเี่ หรอจ๊ะ” ศรทำหน้ำทะเล้น “ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพ่ี ฉันจะไปหึงทำไม อย่ำมำมว่ั นะ” อ้อยรีบ ตอบด้วยกลวั อกี ฝ่ำยจะคิดไปไกล เพรำะเธอไม่คิดจะหำสำมีเป็นคนในไร่ หรอก หลงั จำกรู้จกั กนั จนรู้ไส้รู้พงุ มำหมดแล้ว “พี่ก็แค่พูดแหย่ไปเท่ำนัน้ แหละ พ่ีไปล่ะ” พูดจบก็เดินไปทันที เพรำะกลวั ว่ำพ่อเลีย้ งจะด่ำเอำที่ไปทำงำนช้ำ ส่วนสองสำวก็เข้ำไปใน บ้ำนเพ่ือทำงำนต่อ สว่ นทำงด้ำนคนที่ศรกลวั ว่ำจะด่ำตน ก็ขบั รถไปตำม ถนนเร่ือยๆ และพดู อย่คู นเดียว เพรำะคนข้ำงๆ เอำแตน่ ง่ั เงยี บกริบ “หมวยหงึ พเี่ หรอ” หลงั บอกกลำ่ ววำ่ ไม่ได้รู้สกึ อะไรกับพรรณนสำ มำตลอดทำงแต่คนฟั งก็ยังเงียบมำตลอดเช่นกันจนเขำต้ องถำมออกไป ตรงๆ “จะบ้ำเหรอ หมวยจะไปหึงพี่ทำไม” ชัญญ่ำตอบกลบั เสยี งดังฟัง ชดั และรวดเร็วแบบไมห่ ยดุ คดิ ให้เสยี เวลำ “ไม่หึง แล้วทำไมเงียบตลอดเลย” พดู จบก็เหลียวมองเสยี ้ วหน้ำ เนยี นสวย กอ่ นจะหนั ไปมองถนนเหมอื นเดิม “ก็ไม่รู้จะพูดอะไรน่ี อีกอย่ำงกำรท่ีเรำน่ังเงียบ มันก็ไม่ได้ผิด กฎหมำยเสียหน่อย เพรำะฉะนัน้ พี่อย่ำมำกล่ำวหำว่ำท่ีหมวยเงียบ 242

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ เพรำะหมวยหึงพเี่ ร่ืองคณุ แนนนี่” ขำดคำกเ็ มนิ หน้ำหนั ไปมองทิวทศั น์ข้ำง ทำง เพอ่ื ไม่ให้อีกคนเห็นสีหน้ำท่ีตอนนีเ้ ธอเร่ิมรู้สกึ ว่ำมันเห่อร้อนขึน้ มำ แบบไมร่ ู้สำเหตุ “หึงพสี่ กั หนอ่ ยนะ” “ไม่หึง” เธอขำนตอบเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนจะโล่งใจที่ไม่ต้องตอบ คำถำมอะไรอกี เพรำะพี่เมธำเลยี ้ วรถเข้ำมำจอดหน้ำร้ำนที่เธอคิดวำ่ คง เป็นร้ ำนขำยกำแฟให้กับนักท่องเที่ยวหรือไม่ก็ผู้คนท่ีขับรถผ่ำนไปมำ กระท่ังเดินเข้ำมำก็เป็นร้ำนขำยกำแฟจริงอย่ำงที่เธอคำดเดำ ก่อนที่พ่ี เมธำจะพำเธอไปแนะนำกบั พนักงำน แล้วต่อด้วยพำไปดหู ้องทำงำนท่ีมี พนักงำนอย่รู ำวสิบกว่ำคนได้ แต่พอแนะนำให้รู้จักแล้ว เธอก็ยงั ไมร่ ู้อย่ดู ี วำ่ พเี่ มธำจะให้เธอมำทำงำนในตำแหน่งอะไร ช่วงสำยของวนั จจี เี้ พ่งิ จะเดนิ ออกมำจำกห้องนอน ท่ตี อนนี้ เธอชกั จะติดใจบรรยำกำศเงยี บสงบเข้ำให้จนไม่อยำกกลบั ไปอย่ใู นเมือง ทีเ่ ต็มไปด้วยแสงสี เพรำะอยจู่ นเบอ่ื และชนิ ตำจนไม่มอี ะไรให้น่ำต่นื เต้น “ต่ืนแล้วเหรอแก” รุ้งตะวนั เหลยี วไปถำมเพ่ือน ก่อนจะหนั มำนั่ง พบั ผ้ำเพอื่ เตรียมตวั กลบั กรุงเทพฯ “อืม...ว่ำแต่แกเถอะทำไรอยู่” จีจีเ้ ดินมำชะโงกดแู ล้วก็ตำโต เมื่อ เห็นเพอ่ื นกำลงั นงั่ พบั ผ้ำ 243

วรมั พร “เก็บของเตรียมตัวกลบั ไง ว่ำแต่แกไปเก็บของได้แล้ว ทำนข้ำว เสร็จจะได้กลบั กรุงเทพฯ กัน” พดู จบก็ถือผ้ำที่พับเรียบร้อยเดินเข้ำห้อง แล้วหยบิ กระเป๋ ำมำวำงบนเตียง แตเ่ พอื่ นรักก็รัง้ มือเอำไว้ “อย่ำเพงิ่ เก็บเลยยำยรุ้ง อย่ตู อ่ อกี สกั สองวนั นะ” “อย่มู ำสำมวนั แล้วแกยงั ไม่พออีกหรือไง บอกตรงๆ ฉันเสยี ดำย เงิน แคส่ ำมวนั นกี ้ ห็ ลำยแสนแล้วด้วย แกไปเก็บเสอื ้ ผ้ำได้แล้ว จะได้กลบั ” เพรำะเธอมภี ำระที่ต้องใช้จ่ำยอกี มำก เลยต้องรีบกลบั ไปทำงำน “กฉ็ ันยงั ไม่อยำกกลบั น่ี แกอย่ตู ่อนะ นะนะ” จีจีอ้ อดอ้อน พลำงตี หน้ ำเศร้ ำ “ไม่เอำ อีกอย่ำงรอวันว่ำงๆ ก็ค่อยมำพกั ใหม่ก็ได้ ผู้จัดกำรสุด หลอ่ ของแกคงไม่ลำออกไปกอ่ นหรอกนำ่ ไปสิ ไปเก็บเสอื ้ ผ้ำ” “ฉันไม่ได้ กลัวเร่ืองนัน้ แต่ท่ีฉันอยำกอยู่ต่อเพรำะฉันชอบ บรรยำกำศเงียบสงบของที่น่ีต่ำงหำก น่ำนะ อย่ตู ่ออกี สกั สองวนั นะ” จีจี ้ ยงั ไม่ละควำมพยำยำมท่จี ะขอให้เพอื่ นอยพู่ กั ผ่อนตอ่ “แกน่ี” รุ้งตะวันทำหน้ ำดุใส่ ใจหนึ่งอยำกอยู่พัก แต่อีกใจก็ เสยี ดำยเงินที่สญู ไป “เอำงแี ้ ล้วกนั หลงั จำกกลบั ไปกรุงเทพฯ ฉนั จะยกเงินจำกงำนแรก ให้แกทงั้ หมดเลย” จีจยี ้ ื่นข้อเสนอเพรำะอยำกอย่ตู ่อ แล้วก็ไม่นึกเสยี ดำย เงินเลยที่ต้องยกให้เพ่ือนทงั้ หมด เพรำะเธอไม่มีพ่อแม่ตงั้ แต่จำควำมได้ และมีเพยี งยำยที่ตอนนกี ้ ส็ ขุ สบำยดีจำกเงินทองท่สี ง่ ให้เป็นประจำ 244

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ฉนั ไม่เอำเงินแกหรอก แต่ฉนั จะอย่ตู ่อก็ได้ แค่สองวันนะ เพรำะ ฉันต้องรีบไปหำเงิน” ในท่ีสุดเธอก็ยอมตกลงเลยทำให้ เพื่อนรักเข้ ำ สวมกอด พร้อมกับหอมแก้มซ้ำยขวำ ก่อนจะถกู เจ้ำของแก้มฟำดเพยี ะ เข้ำให้ เพรำะรู้สึกจักจีท้ ุกครัง้ เวลำโดนเพ่ือนหอมแก้ม กระท่ังสองสำว ทำนอำหำรเช้ำที่สำยกว่ำทกุ วนั ก็พำกนั ออกจำกห้องพกั เพอ่ื เดนิ เลน่ “นี่! ยำยจีจี ้แกจะไปเดินเล่นจริงเหรอ” รุ้งตะวนั เอย่ ถำมเพื่อนที่ คะยัน้ คะยอให้ออกจำกบ้ำนพักไปเดินเล่นกัน แต่เธอรู้ดีว่ำเพื่อนตัวดี อยำกเจอใครบำงคนมำกกวำ่ “กจ็ ริงนะสิ แต่ฉนั วำ่ คงไม่ต้องเดินหรอก พอดฉี นั เพง่ิ นึกได้วำ่ เม่ือ วำนฉันเห็นผ้จู ดั กำรสดุ หล่อออกมำยืนรับรถจกั รยำนตงั้ หลำยคนั ฉนั ว่ำ คงเอำมำให้นักเที่ยวป่ันรอบรีสอร์ตแน่ๆ ไปหำผ้จู ดั กำรกนั เถอะ” พดู จบก็ คว้ำแขนเพ่ือนพำเดินล่ิวไปยังจุดหมำย จนได้พบกับผู้จัดกำรสุดหล่อ กำลงั ทำงำนอยู่ จจี เี ้ดินปร่ีเข้ำไปเป็นคนแรก “สวัสดีค่ะคุณผู้จดั กำร” จีจีก้ ลำ่ วทักทำย แล้วก็ลืมไปเสยี สนิทว่ำ เธอกับเพ่ือนยังไม่รู้จักช่ือผู้จัดกำรสุดหล่อคนนีเ้ ลย เพรำะมัวแต่เรียก ผ้จู ดั กำรๆ ตลอด “สวสั ดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” เอโด้วำงมือจำกงำนมำ ทกั ทำยสำวสวยที่คนหน่ึงยืนอย่ใู กล้พร้อมกบั ยิม้ แย้มน่ำรัก สว่ นอกี คนก็ ยนื ซะไกลด้วยใบหน้ำเรียบเฉย 245

วรัมพร “มีแนๆ่ คะ่ แต่อยำ่ งแรกเลยบอกชอ่ื ผ้จู ดั กำรมำก่อนดีกว่ำค่ะ” พดู จบกเ็ ธอก็ยิม้ หวำนแล้วหนั ไปยิม้ ให้กบั เพอ่ื นท่ีทำหน้ำยกั ษ์ใส่ ก่อนจะปัน้ หน้ำเรียบเฉยตอ่ เพรำะถ้ำทำนำนเดี๋ยวคนอนื่ จะมองเห็น “ผมเอโด้ครับ” “ว้ำว! ช่ือเก๋จงั จีจคี ้ ่ะ สว่ นเพื่อนจีจชี ้ อื่ รุ้ง” จีจหี ้ นั ไปยิม้ หน้ำเป็นให้ เพื่อน แล้วจึงหันมำบอกให้ผู้จัดกำรหนุ่มจัดหำรถจักรยำนให้สองคัน เพรำะเธอกับเพื่อนอยำกจะป่ันไปดูรอบรีสอร์ต พร้ อมกับหวังที่จะให้ ผ้จู ดั กำรรีสอร์ตไปเป็นเป็นไกด์นำทำงด้วย “เดี๋ยวผมป่ันไปเป็นเพอื่ นครับ” ขำดคำของผ้จู ัดกำรหน่มุ จจี ีก้ ็ฉีก ยิม้ กว้ำงเมื่อส่ิงที่คำดหวังกลำยเป็นจริง ก่อนที่เธอจะเดินไปลำกแขน เพอื่ นให้มำเลอื กจกั รยำน และพอพร้อมกเ็ ริ่มปั่นกนั ออกไป โดยทีส่ องสำว กส็ งั เกตเหน็ วำ่ ผ้จู ดั กำรหน่มุ รูปหลอ่ พกปืนมำด้วย “คุณเอโด้ ” ควำมอยำกรู้ทำให้จีจีเ้ อ่ยถำมขึน้ แม้จะโดนเพื่อน ปรำมไว้แตเ่ จ้ำตวั ก็ไม่สน “ครับ” “คือ...จีจีอ้ ยำกถำมว่ำทำไมคุณต้องพกปืนไปด้วยละ่ คะ หรือว่ำ ทีน่ ่ีมพี วกนกั เลง” “ก็...ประมำณนนั้ ครับ แต่คณุ สองคนไม่ต้องกลวั ครับ ผมจะดูแล แขกของรีสอร์ตอย่ำงดคี รับ รับรองวำ่ ไม่มีพวกไหนมำทำร้ำยคณุ สองคน ได้” ขำดคำก็เปิดยิม้ จนเห็นฟันขำวสะอำดเรียงรำยกนั และน่ันทำให้จีจี ้ 246

บว่ งรักสีนำ้ ผงึ ้ เรียกเพอ่ื นเบำๆ วำ่ ให้หนั มำยมิ ้ กบั ผ้จู ดั กำรหนมุ่ บ้ำง เม่ือเพอ่ื นของเธอดนั ไปมองโนน่ นน่ี น่ั ข้ำงทำงแทนท่ีจะมองหน่มุ หลอ่ “กรองทอง! น่ันคุณจะไปไหน” หลังจำกทำนมอื้ เท่ยี งด้วยกัน เรียบร้อยแล้ว ชัยดิศรก็เอย่ ถำมม่ำยสำวที่ดูรีบร้อนจะกลับ ทัง้ ที่เพ่ิงจะ ทำนอำหำรเสร็จ “ฉันมีธุระ ขอกลบั ก่อน” กรองทองบอกเสียงเรียบๆ ทงั้ ท่ีเธอร้อน ใจแทบแย่หลงั จำกทรำบข่ำวว่ำพ่อเลยี ้ งยังไม่ตำย แต่กลับมำพร้อมกับ ผ้หู ญิง ท่ีเธออยำกจะไปเห็นหน้ำตงั้ แต่เม่ือวำนแล้วแต่ก็ไปไม่ได้ เพรำะ ชยั ดิศรกกั ขงั เธอด้วยเพลงิ สวำททงั้ คนื “ธรุ ะอะไร” พดู จบก็ยน่ื มือไปรัง้ แขนม่ำยสำวให้นง่ั ลงท่เี ดิม “ถ้ำฉันบอกว่ำเป็นธุระส่วนตัว คุณยังจะถำมฉันอีกหรือเปล่ำ” กรองทองเร่ิมอำรมณ์เสยี ใส่ เพรำะเธอรีบแต่อกี คนก็มำรัง้ ไว้อยไู่ ด้ แม้จะ บิดแขนออกเท่ำไรกไ็ มห่ ลดุ เสยี ที “คณุ ต้องตอบผม กรองทอง” ชยั ดิศรก็อำรมณ์เสยี ไม่ตำ่ งจำกมำ่ ย สำว เพรำะวันนีเ้ ขำอยำกอยู่กับเธอทัง้ วันทัง้ คืน แม้ว่ำเม่ือคืนจะผ่ำน สมรภมู ิรักกนั มำแล้ว แต่เขำกย็ งั ไมพ่ อ “แตเ่ รำตกลงกนั แล้วว่ำจะไมก่ ้ำวกำ่ ยกนั ทำไมคณุ ไม่จำ” พดู จบก็ สะบัดหน้ำหนีไป เพื่อข่มอำรมณ์คุกรุ่นของตัวเองเอำไว้ เพรำะถ้ำจะ แตกหกั กบั เขำไปเลยเธอก็ทำไมไ่ ด้ เพรำะอยำ่ งน้อยๆ กำรมเี ขำอยใู่ กล้ชิด แบบนี ้เสย่ี คเชนท์มนั กต็ ้องเกรงใจชยั ดศิ รบ้ำง 247

วรมั พร “กผ็ มหวงคณุ ” เขำบอกควำมในใจอย่ำงที่ใจรู้สกึ ในตอนนี ้เพรำะ ถ้ำเขำเดำไม่ผดิ กรองทองจะต้องไปบ้ำนพอ่ เลยี ้ งเมธำแน่! “หวงยงั ไงคะ หึงหวงหรือหวงก้ำง” แม้จะรู้สกึ ดีที่ได้ยนิ แต่เธอคิด ว่ำเขำก็พดู ออกไปอยำ่ งนนั้ เพรำะต้องกำรให้เธออยกู่ บั เขำ “กรองทอง!” “ปลอ่ ยฉนั ฉันจะรีบไป” กรองทองพยำยำมปลดมือของชำยหน่มุ ออกจำกแขน แต่ก็ไม่สำเร็จอกี ตำมเคย หนำซำ้ เขำยังรัง้ ตวั เธอเข้ำไปกอด จบู ทงั้ ที่อำจจะมีใครเข้ำมำ ม่ำยสำวพยำยำมห้ำมชำยหนมุ่ แต่กว่ำท่ีเขำ จะปลอ่ ยเธอกต็ วั ออ่ นระทวย “กรอง คุณอย่ำไปเลย อยู่กับผมนะ” ปำกพร่ำบอกด้วยนำ้ เสียง แตกพร่ำ มือไม้กเ็ ริ่มลบู ไล้เนือ้ ตวั ม่ำยสำว “แต่ฉนั ...ต้องไป” เพรำะเธอต้องกำรไปดูหน้ำผ้หู ญิงทพ่ี อ่ เลยี ้ งพำ มำอยดู่ ้วยในบ้ำนหลงั เดยี วกนั ตำ่ งจำกเธอทถี่ กู ไลใ่ ห้ไปอยบู่ ้ำนอกี หลงั “ถำมจริงเถอะว่ำไปหำมันแล้วคุณได้นอนกับมันหรือเปล่ำ แล้ว มนั ทำถึงใจแบบท่ีผมทำให้คุณหรือเปล่ำ” ชัยดิศรพดู ด้วยควำมหึงหวง ระคนโมโห ท่มี ำ่ ยสำวยงั คงดอื ้ ดงึ จะไปให้ได้ “ปล่อยฉันนะ” แม้ร่ำงกำยจะไวต่อกำรถูกปลุกเร้ ำ แต่เธอก็ยัง พยำยำมจะหกั ห้ำมตวั เอง พร้อมกบั ผลกั ไสกำยใหญ่ออก แตแ่ รงทมี่ ีน้อย นิดก็ไม่อำจผลกั ไสเขำไปไหนได้จงึ ถกู ปลำ้ จบู อกี ครัง้ จนแทบหมดอำกำศ หำยใจ 248

บว่ งรกั สีนำ้ ผงึ ้ “ตอบผมมำส”ิ ชยั ดิศรเคลื่อนปำกไปยงั ซอกคอขำว หลงั จำกปลำ้ จบู ปำกสวยจนบวมเจ่อ “ไม่” ม่ำยสำวเอย่ ตอบเสียงแผ่วพลวิ ้ ร่ำงกำยร้อนวูบวำบไปทั่ว ร่ำงเพรำะมือร้ำยกำจท่ีสอดผ่ำนกระโปรงสนั้ เข้ำไปสมั ผัสควำมงดงำม กลำงร่ำงจนเธอเริ่มน่งั ไม่ติด ก่อนที่ร่ำงของเธอจะถกู ผลกั ให้นอนรำบไป กบั โต๊ะอำหำร ไม่นำนเพลิงสวำทก็ลกุ โหมไหม้คนทงั้ สองโดยไม่สนใจว่ำ อำจจะมีใครเข้ำมำเห็น 249