最佳女配 ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(นิยายจีนแปล) (จบตอนกลยุทธพิชิตอาหมอใจร้าย)

最佳女配（快穿）: ร้อยชาติรัก ยอดนางรอง(Quick time travel) - บทที่ 1 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซอ่ื จอมปลอม (1) บทท่ี 1 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซ่ือจอมปลอม (1) อวี่ฉีคือนางรองตวั ร้าย ถ้าจะให้พดู กนั ให้ชดั ๆ สกั หนอ่ ย งานของเธอก็คือการข้ามภพเข้า ไปสนู่ ิยายเลม่ แล้วเลม่ เลา่ สวมบทบาทแสดงเป็นนางรองผ้อู มหิตชวั่ ร้ายที่ มีชื่อเดียวกนั กบั เธอ ที่ว่ากนั วา่ สามร้อยหกสบิ อาชีพ แตล่ ะอาชีพล้วนกําเนิดผ้เู ช่ียวชาญ จรรณยาบรรณทางอาชีพและความเชี่ยวชาญของอวี่ฉีนนั้ คือที่สดุ ของ ที่สดุ นบั ว่าเป็นพนกั งานชนั้ โกลด์ของอาชีพนีเ้ลยทีเดียว ทกุ ครัง้ ที่ต้องข้ามภพ ล้วนต้องทําภารกิจสองอย่างให้สาํ เร็จ หนง่ึ ก็ คือจบั คนู่ างเอกและพระเอก ภารกิจนีค้ ล้ายคลงึ กบั งานท่ีผ้รู ่วมอาชีพสว่ นมากดําเนินกิจการอยู่ สงิ่ ที่พวกเธอต้องทําก็คือทารุณนางเอกผ้ใู สซื่อไร้เดยี งสาอยา่ งไร้ความ

ปราณี สว่ นสิ่งท่ีอวฉ่ี ีท่ีต้องทํากลบั เป็นการปกป้ องค้มุ ครองนางเอก จนกระทง่ั พวกเธอได้กลายเป็นปานแดงบนยอดดวงใจ แสงจนั ทร์ขาวนวล ที่หน้าเตียงของพระเอก ไม่ ไม่มีอะไรให้ต้องโอดครวญหรอกนะ ถงึ แม้ความออ่ นโยนดงี าม ของนางเอกจะเสแสร้งแกล้งทําก็ตาม เธอก็ยงั จะขยนั ขนั แขง็ ทํางานอยา่ ง มืออาชีพตอ่ ไปแน่นอน รับเงินเขามา ก็ต้องทํางานให้เขาไป เม่ือจบภารกิจแล้ว อวฉี่ ีก็จะ ได้รับคา่ ตอบแทนจากนางเอกมาสว่ นหนง่ึ ดงั นนั้ ในอีกแง่มมุ หนงึ่ นางเอก ทกุ คนนบั วา่ เป็นนายจ้างของเธอ และผ้รู ับจ้างท่ียอดเย่ียม จะไม่ตดั สินวา่ นายจ้างผิดหรือถกู หรอก สว่ นภารกิจที่สองที่เธอต้องทําให้สาํ เร็จก็คอื ทําให้พระรองฝ่ ายร้าย ในหนงั สอื ชอบตวั เองให้ได้ ระวงั ! เน้นยํา้ ไว้เลย ข้อนีไ้ มไ่ ด้เป็นสวสั ดิการของงานของหรอกนะ แต่เป็นปัญหาท่ีแก้ยากที่สดุ ในทกุ ครัง้ ของการข้ามภพตา่ งหาก คนที่ได้ชื่อวา่ เป็นพระรองฝ่ ายร้าย ล้วนมีจิตใจเย็นชา ที่ขนาดให้ ความอบอนุ่ อยา่ งเตม็ ท่ีแล้วก็ไม่แนว่ า่ จะละลายมนั ลงได้

แตท่ ี่โชคดีก็คอื ทกุ คนล้วนเป็นนกั แสดงมาแตก่ ําเนิด ถงึ แม้การพดู เช่นนีอ้ าจต้องสงสยั ในข้อหาโอ้อวดตวั เอง แตอ่ วีฉ่ ีนนั้ เป็นคนท่ียอดเยี่ยม ที่สดุ คนหนง่ึ จริงๆ จะแสดงเป็นคนออ่ นโยนหรือเอาอกเอาใจหรือรักลกึ ซงึ ้ กินใจก็ไม่เลวเลยทงั้ นนั้ ........................ แทบทกุ ครัง้ ท่ีลืมตาขนึ ้ มาต้องอยบู่ นเตยี ง ซงึ่ ครัง้ นีก้ ็ไมแ่ ตกตา่ ง จากข้อมลู ที่ถกู สง่ เข้าสสู่ มอง ครัง้ นีต้ วั ละครที่เธอต้องสวมบทบาท คือคณุ หนขู องบริษัทในเครือตระกลู ลู่ ‘ลอู่ ว่ฉี ี’ บทบาทของคณุ หนลู ผู่ ้นู ีถ้ กู กําหนดให้เป็นคนชอบวางอํานาจบาตรใหญ่ จดั อยใู่ นประเภทของนาง ร้ายระดบั ลา่ ง ไมม่ ีเทคนิคแสดงที่ต้องใช้ความเช่ียวชาญเอาเสยี เลย นาฬิกาปลกุ ที่ถกู ออกแบบอย่างละเอียดประณีตบนหวั เตียงแสดง เวลาหกโมงห้านาที อวฉี่ ีตืน่ ขนึ ้ อย่างกระฉบั กระเฉงไปอาบนํา้ เปลยี่ น เสอื ้ ผ้า หลงั จากเปลย่ี นชดุ ชนั้ ในแล้ว เธอก็สวมใสช่ ดุ เคร่ืองแบบนกั เรียน สะอาดท่ีวางไว้อยา่ งเป็นระเบยี บบนหวั เตียง ใช่แล้วละ่ ตอนนีร้ ่างกายนี ้ อายสุ บิ หกปี กําลงั เรียนอย่ชู นั้ มธั ยมศกึ ษาปีท่ีสี่

ยืนตรงหน้าอ่างลา่ งมือในห้องนํา้ มองตนเองในกระจก อว่ีฉีก็อดจะ แอบชมตวั เองในใจคาํ หนงึ่ ไม่ได้ว่า ‘งดงาม’ นิสยั ของลอู่ ว่ีฉีไมด่ ีเทา่ ไหร่ แตร่ ูปลกั ษณ์ถือวา่ ชนั้ หนง่ึ ตงั้ แตค่ วิ ้ งาม จนถงึ ปลายคาง ไม่มีสว่ นใดท่ีไมป่ ระณีตประหนง่ึ ภาพวาด การมีเนือ้ หนงั ท่ีสวยงามเป็นเรื่องดีอย่างหนง่ึ การสาํ เร็จภารกิจที่ สองเมื่อเทียบกนั แล้วงา่ ยกวา่ กนั มาก เธอเองก็พอใจในเร่ืองนีม้ ากเชน่ กนั อาหารเช้าของครอบครัวตระกลู ลมู่ กั เร่ิมในเวลาหกโมงคร่ึง เมื่อ จดั การเสอื ้ ผ้าของตวั เองในขนั้ ตอนสดุ ท้ายแล้ว อวีฉ่ ีก็เปิดประตแู ล้วลงไป ยงั ชนั้ ลา่ ง พลางเรียบเรียงความสมั พนั ธ์ระหวา่ งบคุ คลในหวั สมองไปด้วย นางเอกของหนงั สือนิยายเร่ืองนีช้ ื่อวา่ ‘ซ่งเชียนเชียน’ ซง่ึ ชื่อก็ เหมาะสมกบั คาแรกเตอร์ใสช่ือของนางเอกแล้ว ซ่งเชียนเชียนเตบิ โตมาในสถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้าแตเ่ ลก็ ปีท่ีเธออายุ ห้าขวบถึงได้ถกู สกลุ ลทู่ ่ีมีเพียงลกู สาวคนเดยี วเลือกมารับเลยี ้ งพร้อมกบั พระรอง ‘ต้วนจ่ินเหยียน’ แต่โชคไม่ดกี ็คอื นิสยั ของลอู่ วี่ฉีหยิ่งยโสทงั้ ยงั บ้าอํานาจ แนน่ อนว่า ต้องดถู กู พวกเขาที่เติบโตมาจากสถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้า ปกตแิ ล้วจะ

เรียกใช้คนทงั้ สองประหนงึ่ คนรับใช้ ท่าทีร้ายกาจเป็นที่สดุ คนสกลุ ลแู่ ม้ เห็นตําตา แตก่ ็กลนั้ ใจเข้มงวดกบั ลกู สาวสดุ ท่ีรักของตวั เองไมไ่ ด้ จงึ ทํา เป็นมองไมเ่ ห็นเสยี หลงั จากหนง่ึ ปีผ่านไป สองสามีภรรยาสกลุ ลกู่ ็ให้กําเนิด ‘ลเู่ ทียน เหลย่ ’ ดงั นนั้ บริษัทในเครือตระกลู ลจู่ ึงมีทายาทที่แท้จริงในทนั ที ฐานะ ของเดก็ ท่ีรับเลยี ้ งทงั้ สองในบ้านตระกลู ลจู่ ึงตกตํา่ ลงเป็นกราฟเส้นดง่ิ ถ้าจะใช้เร่ืองราวเทพนิยายมานิยามละก็ ซง่ เชียนเชียนก็คงเป็นนาง ซินผ้ถู กู เหยียบยํ่าซาํ ้ เติมท่ีนา่ สงสาร ลอู่ วฉ่ี ีและลเู่ ทียนเหลย่ ก็คอื น้องสาว และน้องชายที่ชวั่ ร้าย ที่แตกตา่ งจากเทพนิยายต้นฉบบั ก็คือเพ่มิ เติมบท ตวั ร้ายมาอีกหนง่ึ คน นนั่ ก็คือต้วนจ่ินเหยียนท่ีถกู รังแกมาพร้อมกบั นางซิน สดุ ท้ายกลบั กลายเป็นบอสตวั สดุ ท้ายของเรื่องราวทงั้ หมด ภารกิจของอว่ีฉีก็คือต้องผลกั ดนั ให้ซ่งเชียนเชียนได้คกู่ บั ลเู่ ทียน เหลย่ ทงั้ ยงั ต้องทําให้ต้วนจ่ินเหยียนชอบตวั เองให้ได้ เมื่อเรียบเรียงความคิดของตวั เองเสร็จ เธอก็เดินมาถงึ ชนั้ ลา่ ง อว่ฉี ีรู้ว่า ซรี ี่นิยายรักจําพวกตระกลู ใหญ่ ปกติแล้วนางรองตวั ร้ายมกั ได้อาศยั อยใู่ นคฤหาสน์หลงั โต เม่ือก่อนที่ข้ามภพไปมาก็ไมน่ ้อยครัง้ แต่

ไม่คดิ วา่ เร่ืองนีจ้ ะบ้าคลง่ั ขนาดนี ้วินาทีที่เหยียบยา่ งเข้าสหู่ ้องอาหาร เธอ แทบจะนกึ วา่ ตวั เองอยใู่ นห้องอาหารราชวงั ของควนี องั กฤษเสยี อีก แชนเดอเลยี โบราณสไตล์ยโุ รปโยงแขวนสงู บนเพดาน ตรงพนงั ด้านหน้าฝังไว้ด้วยชนั้ กระจกไวน์และสรุ าขนาดใหญ่ เหล้าสีสวยต้อง กระทบแสงจากโคมไฟสะท้ อนเป็ นแสงสีเข้ มทบึ พนงั ด้านซ้ายมือ แขวนไว้ด้วยภาพสนี ํา้ มนั ท่ีอบอวลไปด้วยกลน่ิ อาย ของยคุ กลาง กรอบภาพนนั้ ย่ิงเป็นศิลปะยิ่งกวา่ ภาพวาดเสียอีก ด้านหน้า พนงั คอื ต้ชู นั้ สีเข้ม ด้านบนวางไว้ด้วยเชิงเทียนโบราณ ประณีตงดงามดงั ของสะสมลํา้ คา่ ตรงกลางของเชิงเทียนทงั้ สองก็คอื ต้นู าฬิกาลกู ต้มุ สงู ขนาดครึ่งคน แคม่ องก็รู้แล้ววา่ ราคาไมธ่ รรมดา เป็นแบบอยา่ งความงามของพวกเศรษฐีใหมโ่ ดยแท้ ตระกลู ใหญ่ รํ่ารวยที่แท้จริงยอ่ มไม่ใช้เฟอร์นิเจอร์ฟ้ งุ เฟ้ อดงั ราชามาประดบั ตวั เอง สภุ าพบรุ ุษและสตรีที่แท้จริงล้วนเข้าใจวา่ สง่ิ ใดคอื ความหรูหราของการ ถ่อมตน โต๊ะที่วางไว้ตรงกลางนนั้ แทบจะยาวถึงสิบเมตร วางน่ิงอยา่ งมน่ั คง อย่บู นพรมขนยาวสีขาวครีม เก้าอีไ้ ม้แกะสลกั สิบตวั วางล้อมรอบโต๊ะ

อย่างเป็นระเบยี บ แตท่ ่ีวางอปุ กรณ์ชดุ รับประทานอาหารนนั้ มีเพียงสี่ท่นี ง่ั เทา่ นนั้ ตงั้ แตว่ นั ท่ีลเู่ ทียนเหลย่ เกิดมา ซง่ เชียนเชียนและต้วนจิ่นเหลย่ ก็ ไม่ได้รับอนญุ าตให้ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกบั คนของตระกลู ลอู่ ีก แนน่ อนวา่ นี่ต้องเป็นสิ่งท่ีลอู่ วฉี่ ียแุ ยงให้เกิดขนึ ้ พ่อและแม่สกลุ ลนู่ ง่ั อยใู่ นตาํ แหนง่ ของตวั เองแล้ว อวฉ่ี ีเดินเข้าไป ทกั ทายอรุณสวสั ดิ์ สกลุ ลคู่ นพ่อเพียงพยกั หน้าน้อยๆ ครัง้ หนง่ึ สว่ นสกลุ ลู่ คนแมย่ ิม้ อย่างออ่ นโยนและพดู วา่ ‚วนั นีท้ ําไมถงึ ได้ตื่นเช้าขนาดนี‛้ ประโยคนีแ้ ท้ท่ีจริงแล้วเทียบเทา่ กบั การพดู อรุณสวสั ดิ์ มิได้มี ความหมายจะสอบถามอย่ใู นนนั้ เทา่ ใดนกั อวี่ฉีจงึ เพียงยิม้ ๆ แล้วลาก เก้าอีข้ องตวั เองก่อนจะนงั่ ลง ผ่านไปไมน่ าน ซง่ เชียนเชียนก็สะพายกระเป๋ าของตวั เองรีบลงมา จากชนั้ บน เมื่อผ่านโต๊ะอาหารก็ก้มหน้าลง ทําทา่ ทีเหมือนลกู สะใภ้ถกู รังแก พลางพยกั หน้าให้พ่อแม่สกลุ ลอู่ ย่างมว่ั ซวั่ ยิ่งไมก่ ล้ามองไปทางอวฉ่ี ี ท่ีนงั่ อยดู่ ้านข้าง พร้อมหยิบขนมปังในตะกร้าไม้ฉลตุ รงกลางโต๊ะยาวสอง แผน่ แล้วไปเรียนทนั ที อว่ฉี ีมองเธอจากไป ไม่ได้จงใจกลนั่ แกล้ง

นางรองตวั ร้ายเป็นเพียงแคอ่ าชีพของเธอ แตไ่ ม่ได้หมายความวา่ เธอจะชวั่ ร้ายจริงๆ ท่ีจริงแล้วเธอเป็นคนดีที่มีสตสิ มั ปชญั ญะสมบรู ณ์ และ ก็เป็นนางร้ายที่มีหลกั การกบั คนอ่ืนเขาอยเู่ หมือนกนั กฎของนางรองผ้ชู ว่ั ร้ายข้อทหี่ นง่ึ ต้องรังแกนางเอกตอ่ เม่ืออยตู่ ่อ หน้าพระเอกเท่านนั้ แตต่ อนนีล้ เู่ ทียนเหลย่ ไม่อยู่ เธอจะแสดงอะไรไปก็คง ไมม่ ีผ้ชู มมาสนบั สนนุ หรอก ปกติแล้วเมื่อซง่ เชียนเชียนเดนิ จากไป ต้วนจ่ินเหยียนจะลงจากห้อง มาชนั้ ลา่ ง อว่ฉี ีปาดเนยบนขนมปังสีขาวเหมือนใจไมอ่ ยกู่ บั เนือ้ กบั ตวั แต่หู กลบั กางออกฟังการเคล่อื นไหวของชนั้ บนอยู่ ผ่านไปประมาณสามนาที ชนั้ สองก็มีเสยี งปิดประตเู บาๆ แว่วมาให้ ได้ยิน ตามมาด้วยเสียงฝี เท้าที่ดงั ขนึ ้ ในความนมุ่ นวลประกอบด้วยความ เกียจคร้าน เพียงแตฟ่ ังดไู มค่ อ่ ยมีพลงั ต้วนจิ่นเหยียนถกู ทิง้ ไว้ท่ีสถาน เลยี ้ งเดก็ กําพร้าในฤดหู นาว ยืนอย่บู นหิมะหนง่ึ วนั หนง่ึ คืนเตม็ ๆ ตงั้ แตน่ นั้ มาก็เรือ้ รัง ร่างกายไม่คอ่ ยจะดมี าโดยตลอด เพียงชว่ั ครู่ เงาร่างผอมสงู ก็ปรากฏกายขนึ ้ บนบนั ได อวีฉ่ ีเหลอื บมอง ด้วยหางตา ถึงแม้จะสวมใสช่ ดุ นกั เรียนเย็บโหลตวั หลวมโพรก แต่ก็ยงั

สามารถมองออกวา่ ร่างผอมบางเพียงใด มองจากที่ไกลๆ มีลกั ษณะของ คนขีโ้ รค แตกตา่ งจากซ่งเชียนเชียน ต้วนจิ่นเหยียนแม้จะมีความดําทะมนึ บรรจอุ ยเู่ ตม็ ร่าง แต่เปลอื กนอกกลบั เสแสร้งเป็นคนอ่อนโยนมีมารยาทยิ่ง กวา่ ใคร ใบหน้าคล้ายสวมใสห่ น้ากากยิม้ น้อยๆ อย่เู สมอ ดไู ปแล้วอ่อน น้อมถ่อมตน แตภ่ ายใต้เปลือกนอกท่ีออ่ นโยนนีซ้ ่อนไว้ด้วยความ ทะเยอทะยานอนั บิดเบยี ้ วอปั ลกั ษณ์ สิบปีตอ่ จากนี ้เขาได้วางแผนฆา่ สองสามีภรรยาสกลุ ลู่ แย่งชิงเครือ บริษัทตระกลู ลมู่ าจากมือของลเู่ ทียนเหลย่ คหู่ มนั้ ของลเู่ ทียนเหลย่ ซง่ เชียนเชียน เขาก็ชว่ งชิงมาครอบครอง น่ีคือคนที่มีจิตใจลาํ ้ ลกึ ท่ีสดุ คนหนง่ึ และหนง่ึ ในภารกิจการมาท่ีน่ีของอว่ีฉี ก็คือหาวิธีการทําให้สนุ ขั ป่ า ห่มหนงั แกะตวั นีช้ อบตวั เองให้ได้ เขาเดนิ ยิม้ ๆ เข้ามาทกั ทายยามเช้า ด้วยทา่ ทีเป็นธรรมชาติ รอยยิม้ บนใบหน้าอ่อนโยนสะอาดสะอ้าน ใครก็ไม่อาจหาข้อตาํ หนิ เห็นเขาหยิบขนมปังสองแผน่ กําลงั จะไป อวี่ฉีก็เอย่ ปาก ‚รอเด๋ียว‛

ต้วนจิ่นเหยียนคงนกึ ประมาณวา่ เธอต้องการหาเรื่องแกล้งตนเอง รอยยิม้ ที่มมุ ปากจงึ ชะงกั ค้างไปชว่ั ครู่ นยั น์ตาดาํ ลกึ ลาํ ้ ภายในดวงตา เรียวยาวคนู่ นั้ ฉายแววเบ่ือหน่ายและนา่ สะพรึง แตฉ่ บั พลนั เขาก็ยกมมุ ปาก ยิม้ อยา่ งอ่อนโยนอย่างที่สดุ ‚มีธรุ ะหรือ‛ ‚อืม‛ อวี่ฉีรับคําหนงึ่ เพ่ิมระดบั เสียงอีกนิด ‚แมบ่ ้านจาง หยิบจาน อาหารมาอีกชดุ ‛ พอสนิ ้ เสยี ง ไม่เพียงต้วนจิ่นเหยียนท่ีหนั มามองอย่างไม่อาจซอ่ น ความแปลกใจไว้ได้ ขนาดพอ่ แม่สกลุ ลกู่ ็ยงั เงยหน้าขนึ ้ มา สีหน้าแสดง ความสงสยั ในเม่ือต้องแสดงเป็นลอู่ วีฉ่ ีที่หยิ่งยโสโอหงั ก็ต้องแสดงความหยิ่ง ยโสให้ประจกั ษ์ ไม่เชน่ นนั้ คงไมใ่ ชน่ างรองตวั ร้ายท่ีแท้จริง แตจ่ ะเป็น นางเอกใสซ่อื ทห่ี ่มด้วยหนงั ของนางร้าย ‚รีบนงั่ ลงสิ‛ อว่ฉี ีจงใจใช้นํา้ เสยี งรําคาญพดู อยา่ งรวดเร็ว ‚อีกเดยี๋ ว ฉนั จะถามการบ้านหลายข้อ‛ ต้วนจิ่นเหยียนองึ ้ ไป แตก่ ็ยงั คงนง่ั ลงข้างกายเธอ เขาหยิบขนมปังมา สองแผ่น เหลอื บมองเนยแขง็ ท่ีวางอยหู่ ่างออกไปไกล ก่อนจะไมส่ ง่ เสยี ง ใดๆ อยา่ งรู้ตวั แล้วก้มหน้าจิบกาแฟท่ีวางอยขู่ ้างมือคาํ หนงึ่

ท่าทีของเขาอยใู่ นสายตาของเธอทงั้ หมด อวี่ฉีดนั เนยไปทางมือเขา คล้ายไมร่ ู้ตวั จากนนั้ ก็ก้มหน้าปาดเนยของตวั เองด้วยสหี น้าไร้อารมณ์ ประสบการณ์ข้ามภพมามากมายหลายครัง้ บอกกบั เธอว่า รายละเอียดจะเปล่ยี นแปลงทกุ อยา่ ง เม่ือเทียบกบั คาํ พดู หวานซงึ ้ ปาน นํา้ ผงึ ้ รายละเอียดเลก็ ๆ บางอย่างสามารถสนั่ คลอนหวั ใจที่ดาํ ยิ่งกวา่ ถ่าน ของพระรองได้มากกวา่ แตต่ ้องจดจําไว้วา่ ไม่สามารถทําจนเกินเลยไป ไม่วา่ เรื่องใดถ้าทํา เวอ่ ร์เกินล้วนดเู สแสร้ง อวฉ่ี ีรู้ว่าตวั เองต้องแสดงเป็นคณุ หนใู หญ่ท่ีมีนิสยั หย่ิงยโสร้ายกาจ ถงึ แม้จะเป็นห่วงเป็นใยใครก็จะไมท่ ําอย่างอ่อนโยนเอา ใจใสม่ ากมาย ต้วนจ่ินเหยียนเห็นเนยถกู ดนั มาหยดุ อยขู่ ้างมือของตวั เองก็ต้อง ชะงกั ไป นิว้ มือขาวผ่องลบู ขอบถ้วยกาแฟอย่างไม่รู้ตวั สดุ ท้ายก็ยงั คงไม่ ขยบั ตวั อย่างระแวดระวงั อยา่ งที่คิดไว้ เม่ือต้องคลกุ คลีกบั ตวั ร้ายมากเข้า เธอก็รู้แล้ววา่ คน พวกนีม้ ีความระแวงในใจสงู ไม่อาจยอมรับนํา้ ใจที่ผ้อู ่ืนจๆู่ ก็แสดงออกมา อย่างกะทนั หนั ได้ในทนั ที ย่ิงไม่ต้องพดู ถึงผ้อู ื่นคนนีท้ ี่รังแกเขาเพ่ือความ สาํ ราญของตวั เองมาโดยตลอด

มือ้ เช้าผา่ นไป บอกลาพอ่ แมแ่ ล้ว อวฉ่ี ีก็หยิบกระเป๋ าหนงั สอื ท่ี แมบ่ ้านจางวางไว้ด้านข้างแล้วเดนิ ออกไปข้างนอก ต้วนจิ่นเหยียนเองก็ ตามมาอย่างรู้ตวั คฤหาสน์ตระกลู ลหู่ า่ งจากโรงเรียนไม่ใกล้ พ่ีน้องตระกลู ลจู่ ะมี คนขบั รถไปสง่ สว่ นซง่ เชียนเชียนและต้วนจิ่นเหยียนจะต้องข่ีจกั รยานไป เอง เหน็ ต้วนจ่ินเหยียนจะไปเขน็ รถจกั รยานตวั เอง อว่ฉี ีก็เข้าไปฉวย ข้อมอื ของเขาไว้ แสดงสีหน้าทวงบญุ คณุ พร้อมใช้นํา้ เสียงเยอ่ หยิ่งเยน็ ชา พดู วา่ ‚ฉนั บอกแล้วไง วา่ ฉนั มีคําถามจะถามนะ่ ‛ พดู จากบั คนฉลาดผอ่ นแรงไปมากจริงๆ ต้วนจ่ินเหยียนได้ยินก็ชะงกั ฝี เท้า เพียงสายตามองผา่ นไปยงั ข้อมือขวาท่ีถกู เธอจบั ไว้ นยั น์ตาดาํ ซ่อน แววสบั สนในความรู้สกึ สมั ผสั ท่ีมือคอ่ นข้างเย็น เลก็ บางจนไมเ่ หมือนข้อมือของเดก็ ผ้ชู าย อายขุ นาดนี ้เพยี งครู่เดยี วอวีฉ่ ีก็อดรู้สกึ เหน็ ใจไม่ได้ นี่เป็นเร่ืองปกติ เธอ เป็นคนดที ี่มีสตนิ กึ คิดปกติ เหน็ คนอ่ืนใช้ชีวติ อย่างลาํ บากก็ต้องรู้สกึ เห็น ใจเป็นธรรมดา การเกิดความเหน็ ใจตอ่ เป้ าหมายของภารกิจก็เป็นเร่ืองดี

การแสดงจะได้สมจริงขนึ ้ อีกหน่อย ในบางครัง้ ไม่หลอกตวั เองให้ได้ ก็คง ยากที่จะหลอกคนอื่น แต่ตอนนีย้ งั ไม่ถึงเวลาแสดงความเห็นใจ เขายงั คงสงสยั และระแวง เธออยู่ ในที่สดุ อวีฉ่ ีก็ปลอ่ ยมือเขาอย่างเย็นชา เปิดประตรู ถแล้วเข้าไปนงั่ ด้านใน เม่ือขนึ ้ รถแล้ว ต้วนจ่ินเหยียนก็ถามขนึ ้ ‚คําถามอะไร‛ อวีฉ่ ีมองเขาครัง้ หนงึ่ ก่อนจะหยิบสมดุ แบบฝึกหดั ออกมาเลม่ หนง่ึ แบบสมุ่ q คณุ หนทู ี่คาบช้อนทองมาเกิดมกั ขีเ้กียจเรียนหนงั สือ น่ีเป็นสจั ธรรม ผลการเรียนของลอู่ วี่ฉีไม่ดมี าโดยตลอด แต่เธอไมค่ าดคิดวา่ จะไมด่ ถี ึง ขนาดนี ้หน้าสมดุ การบ้านที่ต้องสง่ วนั นี ้เพยี งทําไปสองสามข้อเทา่ นนั้ นอกนนั้ วา่ งเปลา่ กลวงโบ๋ แต่เพราะวา่ เคยผา่ นนิยายมาหลายเร่ือง ไมน่ านอวี่ฉีก็ไหวตวั ทนั ก่อนจะชีไ้ ปยงั ข้อท่ยี งั วา่ งเปลา่ อยา่ งเอาแตใ่ จ ‚พวกนี ้ทําไม่เป็นสกั ข้อ เดยี ว‛

......................... วนั ท่ีสองอวฉี่ ีก็ยงั คงให้ต้วนจิ่นเหยียนรัง้ อยกู่ ินอาหารเช้าด้วยกนั นง่ั รถไปโรงเรียนด้วยกนั วนั ที่สาม วนั ท่ีสี่ก็ยงั คงเป็นเชน่ นี ้ สิบวนั ผา่ นไป ไม่ต้องรอให้อว่ีฉีเอ่ยปาก นี่ก็กลายเป็นกิจวตั รไปเสยี แล้ว ต้วนจิ่นเหยียนทมุ่ เทการแสดงออกทางสีหน้ามาก อมยิม้ ออ่ นโยน อยตู่ ลอดเวลา แตบ่ างครัง้ อว่ฉี ีก็ยงั คงเหน็ ความระแวงสงสยั ท่ีซ่อนอย่ลู กึ ที่สดุ ในดวงตาคนู่ นั้ ไมเ่ ป็นไร นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านนั้ ถงึ แม้หวั ใจจะเย็นชายิ่งกวา่ นี ้ ใจจะแข็งย่ิงกวา่ นี ้เต็มไปด้วยความระแวงมากกวา่ นี ้วนั เวลาผ่านไปนาน ก็ต้ องเกิดเป็ นความรักแน่นอน บทท่ี 2 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซอ่ื จอมปลอม (2) บทท่ี 2 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซ่ือจอมปลอม (2)

ลอู่ ว่ีฉีกบั ต้วนจ่ินเหยียนตา่ งเรียนอยชู่ นั้ มธั ยมปีที่สี่ และก็ถกู จดั ให้ อย่หู ้องเดียวกนั พอดิบพอดี ในห้องสว่ นมากเป็นลกู หลานคนรวย เหยียบย่ําคนจนประจบคนรวย กระทํากนั อยา่ งชํานิชํานาญ และโชคไมด่ ีที่ลอู่ วี่ฉีไมใ่ ชค่ ณุ หนผู ้เู รียบร้อยที่ ถกู อบรมสง่ั สอนมาดี ไมเ่ ข้าใจสกั นิดวา่ สงิ่ ใดคือเอาใจเขามาใสใ่ จเราและ การเคารพผ้อู ื่น พอเปิดเรียนวนั แรกก็กระพือเร่ืองราวที่ซ่งเชียนเชียนและต้ วนจ่ินเหยียนมาจากสถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้าออกไป ต้วนจ่ินเหยียนยงั ดี เขา เก่งเรื่องการลอ่ ลวงเดก็ สาว ผ้หู ญิงในห้องสว่ นมากจะเข้าข้างเขา แต่ซง่ เชียนเชียนคอ่ นข้างอเนจอนาถกวา่ มาก แม้เธอจะอย่มู ธั ยมสาม แตข่ า่ ว แพร่ไปอยา่ งรวดเร็ว ไมน่ านเธอก็ถกู คนทงั้ หมดหลีกเล่ียงให้อย่อู ย่างโดด เด่ียว ไม่มีเพื่อนเลยสกั คน …………………… ช่วงหลายวนั นี ้อว่ีฉีท่ีเดิมทีเคยดถู กู ต้วนจ่ินเหยียนจๆู่ ก็ไปกลบั พร้อมกบั เขา เพ่ือนร่วมห้องตา่ งแปลกใจ จึงพากนั วพิ ากษ์วิจารณ์เรื่องนี ้ กนั ใหญ่โต

ลอู่ วฉ่ี ีเป็นทงั้ คณุ หนขู องเครือบริษัทตระกลู ลู่ ทงั้ คนก็สวยนา่ รัก ผ้ชู ายในห้องสว่ นมากล้วนเอาใจเธอ เพียงแตล่ อู่ วฉี่ ีมีนิสยั เย่อหยิ่ง ไม่เคย ถกู ใจใครเลยสกั คน เดมิ ทีเธอไมม่ องใครเลยก็ไม่เป็นอะไร ในใจของทกุ คนคอ่ นข้าง ยอมรับได้ แตจ่ ๆู่ มาใกล้ชิดกบั ต้วนจิ่นเหยียนเป็นพิเศษ ก็เลยเริ่มไมพ่ อใจ กนั ขนึ ้ มา อีกทงั้ ในสายตาของพวกเขา ต้วนจ่ินเหยียนก็เป็นแคเ่ ดก็ กําพร้า อะไรก็ไมส่ ามารถเทียบตวั เองได้สกั อย่าง ในใจย่ิงยอมรับไม่ได้มากขนึ ้ ไป อีก จงึ เริ่มหาเร่ืองกลน่ั แกล้งต้วนจิ่นเหยียน เริ่มแรกก็เป็นแคแ่ กล้งกนั เลก็ ๆ น้อยๆ อยา่ งซ่อนสมดุ การบ้าน อวีฉ่ ี เห็นอย่แู ก่ตา ต้วนจิ่นเหยียนไมบ่ อกกบั เธอ เธอก็ได้แต่ทําเป็นไม่รู้ การจะเป็นนางรองตวั ร้ายได้นนั้ ต้องมีความเชี่ยวชาญในอาชีพ การ วางกลอบุ ายทําดตี ่อเป้ าหมายอยา่ งทมุ่ เททงั้ ตวั ทงั้ ใจไม่สามารถ รับประกนั ได้วา่ จะทําภารกิจได้สาํ เร็จ อาจถึงขนาดทําให้เขารู้สกึ วา่ เป็น เร่ืองสมควรทําอยแู่ ล้วก็ได้ วธิ ีการท่ีชาญฉลาดจริงๆ ก็คอื การมองดเู ขาถกู คนทงั้ หมดกลน่ั แกล้งผลกั ไสทีละนิดๆ รอจนเขานา่ สมเพชน่าอดสจู ริงๆ แล้ว ขอแคม่ อบความเป็นห่วงสกั เลก็ น้อย ก็เพียงพอแล้ว

ขอยกตวั อยา่ งแล้วกนั เหมือนกบั เจ้าหญิงท่ีเจริญเตบิ อยใู่ นราชวงั สวมชดุ ผ้าแพรกินอาหารเลศิ รส บริวารแวดล้อมรับใช้ จะไปจะมานงั่ รถหรู ดงั นนั้ เม่ือเจ้าชายข่ีม้าขาวมารับเธอไป บางทีเธอก็อาจจะรังเกียจที่ม้าขาว ของเจ้าชายไมพ่ ่วงพีองอาจสงา่ งามพอก็เป็นได้ แตถ่ ้าเจ้าหญิงคนนีพ้ ลดั พรากไปอย่โู ลกภายนอก เคยเป็นสาวใช้ เคยเป็นขอทาน ความลําบากของชีวติ เคยลมิ ้ รสมาทงั้ หมดแล้ว เช่นนนั้ เมื่อเจ้าชายข่ีม้าขาวมาปรากฏกายตอ่ หน้าเธอ แล้วยิม้ ชวนเธอข่ีม้าไป ด้วยกนั เธอก็จะรักเจ้าชายสดุ ชีวิตจิตใจ จดุ มงุ่ หมายของอวฉ่ี ีก็คือทําให้ต้วนจ่ินเหยียนเป็นดงั เช่นประการ หลงั จากนนั้ ย่ืนมือไปให้เขาในชว่ งเวลาเลวร้ายที่สดุ ถ้าจะให้เธอวางอบุ ายกบั คนดีที่ใสซื่อบริสทุ ธ์ิเช่นนี ้บางทีเธออาจจะ ใจอ่อนลงั เล แตต่ ้วนจ่ินเหยียนไมเ่ หมือนกนั เขาถกู ลขิ ิตให้เป็นตวั ร้าย แน่นอน คนเย็นชาอมหิตไม่เก่ียวข้องกบั คนดเี สียเท่าไหร่ จะรังแกเขาไปก็ คงไมม่ ีความรู้สกึ ผิดอะไรมาก ซง่ึ แท้จริงแล้ว ต้วนจิ่นเหยียนก็ไม่ใชค่ นดจี ริงๆ นนั่ แหละ เขาประสาทไวพอท่ีจะสมั ผสั ได้วา่ ช่วงนีท้ า่ ทีของอวฉี่ ีที่มีตอ่ เขา เปลยี่ นแปลงไป แม้จะไมร่ ู้เหตผุ ลของการเปล่ยี นแปลงนี ้แตก่ ็ไม่เป็นไร ถ้า

เธอเร่ิมรู้สกึ ดีตอ่ เขาจริงละก็ งนั้ ...บางทีอาจต้องหาวิธีใช้ประโยชน์จากมนั ให้ดี ชีวิตที่อาศยั ใต้ชายคาผ้อู ื่นนนั้ ยากลาํ บาก ถ้าสามารถทําให้อวีฉ่ ีหลง รักตวั เองได้ เช่นนนั้ ทงั้ หมดก็คงจะไมเ่ หมือนเดิมอีกตอ่ ไป ท่ีจริงแล้วก่อน หน้านีเ้ขาก็เคยลองทําแบบนีม้ าก่อน เพียงแตค่ ณุ หนใู หญ่ผ้นู ีม้ ีเหย่อหยิ่ง จนเข้ากระดกู ดาํ ขนาดขีเ้กียจแม้จะเหลอื บตามองเขาสกั ครัง้ ยิ่งไม่ต้อง พดู ถงึ เกิดความหลงใหลในตวั เขาเลย แตค่ รัง้ นีโ้ อกาสมาถึงแล้ว เขาจะต้องคว้าเอาไว้ให้ดี เกมกลนั่ แกล้งปัญญาออ่ นเหลา่ นนั้ เขาไม่เคยเก็บมาใสใ่ จ ถ้าเขาคิด จะทําจริงๆ มีวิธีการอยา่ งน้อยสบิ อยา่ งท่ีจะทําให้พวกเขาหยดุ การกระทํา เช่นนี ้แตเ่ ขาก็ไมไ่ ด้ทํา เขาค้นุ เคยกบั จิตใจของเดก็ สาว ลอู่ วี่ฉีที่เป็นคนนิสยั เยอ่ หยิ่งยโส แบบนี ้ถ้าไม่สามารถทําตวั ให้ดีเดน่ กวา่ เธอ เธอจะไม่มองคณุ สกั สายตา แตก่ ารรับมือกบั เดก็ สาวท่ีมีนิสยั เหย่อหย่ิงก็ยงั มีอีกวิธีการหนงึ่ นนั่ ก็คอื กระต้นุ ความเป็นแมแ่ ละความรู้สกึ อยากปกป้ องในจิตใจของพวกเธอ ออกมาให้ได้ พดู กนั ตรงๆ ก็คอื ท่ีจริงแล้วเขากําลงั แสดงแผนการทรมานตวั เอง

แตผ่ ลลพั ธ์ไมด่ ีอย่างท่ีเขาคาดการณ์ไว้ ไมส่ ิ ต้องพดู วา่ ไร้ผลโดย สนิ ้ เชิง ลอู่ วี่ฉี่คล้ายไม่รู้เรื่องเหลา่ นีเ้อาเสียเลย เขากดั ฟันอดกลนั้ ไม่พดู จา อย่นู าน แตเ่ ธอก็ไมส่ งั เกตเห็นเลยแม้แตน่ ิดเดยี ว หรือวา่ แผนการทรมานตวั เองจะยงั ไมร่ ุนแรงพอกนั …………………… ก็เป็นเชน่ นีเ้อง ภายใต้การปลอ่ ยปละละเลยอยา่ งจงใจของคนสอง คนที่ตา่ งมีใจไม่ซื่อ การกลนั่ แกล้งเลก็ ๆ น้อยๆ จงึ ลกุ ลามเลยเถิด จนกระทง่ั หลงั เลิกเรียนวนั หนง่ึ อวีฉ่ ีรอแล้วรออีกก็ยงั มาเห็นต้วนจ่ิน เหยียนกลบั มาที่ห้องเรียน คงไมไ่ ด้เกิดเรื่องหรอกนะ สองคาบสดุ ท้ายเป็นคาบวิชาพละ ถ้าเป็นเดก็ นกั เรียนชายคนอ่ืน บางทีเธออาจเข้าใจไปวา่ เขาเลน่ บาสจนลืมเวลา แตต่ ้วนจ่ินเหยียนจะไม่ เป็นแบบนนั้ เขาเป็นผ้ใู หญ่ไมเ่ หมือนเดก็ ชายในวยั เดยี วกนั เมื่อตดั จิตใจ ทะเยอทะยานท่ีซอ่ นอยภู่ ายใต้เปลอื กนอกแล้ว ท่ีจริงแล้วเขาก็เป็นคนท่ี พงึ่ พาได้ที่สดุ คนหนงึ่ เม่ือถงึ เวลานดั กลบั บ้านพร้อมกนั แล้วเขายงั ไมม่ า ก็

มีเพียงความเป็นไปได้อย่างเดยี วเท่านนั้ นน่ั ก็คอื เขาได้ตกอย่ใู น สถานการณ์ยงุ่ ยากแล้ว แม้อวฉี่ ีจะภาวนาเฝ้ ารอให้เกิดสิ่งนีข้ นึ ้ แตเ่ ม่ือวนั นีม้ าถงึ จริงๆ เธอ กลบั รู้สกึ ไม่สบายใจ ไมเ่ หมือนกบั พระรองตวั ร้ายแตก่ ่อนท่ีเธอเคยจีบมา ต้วนจ่ินเหยียนมี สขุ ภาพไม่ดี สามวนั ห้าวนั จะป่ วยสกั ครัง้ หนงึ่ ถ้าถกู เดก็ บ้าที่กําลงั อยู่ ในช่วงวยั รุ่นพวกนนั้ กลนั่ แกล้งหนกั มือเกินไป ไมแ่ น่ว่าอาจถกู เลน่ งานจน พงั ก็ได้ อว่ีฉีรีบฉวยกระเป๋ าหนงั สือวง่ิ ลงจากตกึ พลางวิ่งพลางใช้มือถือโทร หาต้วนจ่ินเหยียน สดุ ท้ายเพยี งได้ยินเสยี งวา่ อีกฝ่ ายได้ปิดมือถือไปแล้ว อวี่ฉีคิดเลก็ น้อย ก่อนตดั สนิ ใจวา่ ยงั ไงก็ลองไปดทู ่ีสนามกีฬาสกั ครัง้ ครัง้ สดุ ท้ายท่ีเจอต้วนจ่ินเหยียนคอื ท่ีสนามกีฬา ถ้าเขาถกู รัง้ ตวั ไว้ท่ี อ่ืนจริง ก็ควรจะเป็นระหวา่ งทางกลบั ไปห้องเรียน ออกจากอาคารเรียนแล้วเลยี ้ วครัง้ หนงึ่ เดนิ ไปได้ไมไ่ กล อว่ีฉีก็ต้อง องึ ้ ไป ขนาดมือถือที่กําแน่นไว้ในมือตกลงพืน้ ไปเม่ือไหร่ก็ยงั ไมร่ ู้ตวั

ท่ีสนามหญ้าเขียวหลงั อาคารเรียน มีทางเดินเลก็ สายหนง่ึ เดก็ นกั เรียนท่ีเกเรท่ีสดุ ในห้องหลายคนล้อมต้วนจ่ินเหยียนอยตู่ รงนนั้ อยา่ ง แน่นหนา หนงึ่ ในนนั้ ยงั ถือสายยางท่ีภารโรงใช้รดนํา้ สนามหญ้า ฉีดนํา้ พงุ่ ตรงไปยงั ตวั ของต้วนจ่ินเหยียน ‚ลกู นอกคอกท่ีไม่มีใครต้องการ พงึ่ ใบบญุ ตระกลู ลไู่ ด้ก็ควรจะ ซาบซงึ ้ กะลาหวั มึ งแล้ว ยงั คดิ หวงั อวฉ่ี ีอีกหรอ‛ ‚ขนาดพอ่ แม่มึ งยงั ไม่เอาไว้ อว่ีฉียิ่งไมต่ ้องการมึ ง ขนาดถือรองเท้า ของเธอมึ งก็ยงั ไมค่ คู่ วร‛ ‚ไมถ่ กู ชะตามึ งมานานแล้ว ทงั้ วนั เอาแตย่ ิม้ นา่ สมเพช มีแตผ่ ้หู ญิง บ้าผ้ชู ายเทา่ นนั้ แหละท่ีจะถกู ใจมงึ ‛ ทงั้ ตวั ของต้วนจิ่นเหยียนถกู ฉีดนํา้ จนเปียกโชก ไรผมนมุ่ ดาํ ขลบั ลู่ แนบกบั หน้าผาก ดสู ะบกั สะบอมเป็นท่ีสดุ รอยยิม้ ไม่หวนั่ ไหวต่อทกุ ส่ิงบน ใบหน้าไม่มีอีกแล้ว กลบั กลายเป็นสหี น้าซดี ขาวของคนป่ วย รูปปาก งดงามไม่ยกยิม้ น้อยๆ เหมือนเม่ือก่อน แตก่ ําลงั เม้มแนน่ หนาวสนั่ จนม่วง เขียว อากาศปลายฤดรู ้อนต้นฤดใู บไม้ร่วง ในเวลานีค้ อ่ นข้างเยน็

เสอื ้ คลมุ ด้านนอกของเขาไม่รู้ไปอยทู่ ี่ไหน บนร่างเหลือเพียงเสอื ้ เชิต้ ขาวท่ีถกู ดงึ จนยบั ยู่ เมื่อถกู นํา้ ก็ย่ิงโปร่งใส เปียกแชะแนบเนือ้ ลใู่ ห้เห็น รูปร่างทอ่ นบน บอบบางเสยี จนน่าตกใจ คล้ายรู้สกึ ได้ถงึ สายตาของอวฉ่ี ี มือของเขาที่บงั หน้าไว้ค่อยๆ คล้อย ลงตํา่ วนิ าทีท่ีสองคสู่ ายตาประสานกนั ริมฝี ปากบางที่เย็นจนเป็นสีมว่ ง ของต้วนจิ่นเหยียนยกยิม้ น้อยๆ มอบรอยยิม้ คอ่ นข้างอิดโรยให้แก่เธอ รอยยิม้ บางๆ เพียงเทา่ นนั้ เม่ือเทียบกบั รอยยิม้ ที่จงใจให้อยทู่ ี่มมุ ที่ สมบรู ณ์แบบก่อนหน้านี ้รอยยิม้ นีไ้ มง่ ดงามอยา่ งนนั้ แตย่ ่ิงดจู ริงใจ คล้าย คนที่ดนั ทรุ ังกระเสอื กกระสนมานานในท่ีสดุ ก็ได้รับการปลดปลอ่ ย รู้สกึ เหมือนโลง่ ใจได้แล้ว อว่ฉี ีรีบซอยเท้าวง่ิ ไป แล้วตะคอกเสยี งเย็น ‚หยดุ เด๋ียวนี‛้ ด้วยตระกลู และรูปลกั ษณ์ ทําให้ชื่อเสยี งความนา่ เกรงขามของลอู่ วี่ ฉีสงู ลิ่วเป็นอนั ดบั ต้นๆ ของชนั้ มาโดยตลอด เดก็ ชายหลายคนเห็นเธอเดิน มาแล้วก็ต้องชะงกั ไป อดจะถอยหลงั ไปสองก้าวไม่ได้ หนงึ่ ในคนต้นเร่ือง คล้ายยงั ไมร่ ับรู้ถงึ สถานการณ์ท่ีแท้จริง จงึ เดนิ ออกมาหน้าพดู จายิม้ แย้ม ‚อวีฉ่ ี พวกเรากําลงั ชว่ ยเธอสง่ั สอนคางคกท่ีคดิ กินเนือ้ หงส์ฟ้ าตวั นี‛้

เมื่อเหน็ เธอมาถงึ ต้วนจ่ินเหยียนท่ีเดิมทีกง่ึ คกุ เขา่ อยกู่ นั พืน้ ก็โงนเง นลกุ ขนึ ้ ยืน ดวงตาดาํ วาวจ้องจริงจงั อยแู่ ตเ่ ธอเพียงคนเดยี ว คล้ายทงั้ โลก นีน้ อกจากเธอแล้วก็ไม่เหน็ คนอื่นอีก ‚หลกี ทางไป‛ ผลกั คนออกไป อวฉ่ี ีเดินไปข้างหน้าหลายก้าวแล้ว พยงุ แขนของต้วนจิ่นเหยียน ก่อนขมวดควิ ้ น้อยๆ ‚นายยงั โอเคมยั้ ‛ แม้จะถามอย่างนี ้แตส่ มั ผสั เยน็ ชืน้ ท่ีมือก็บอกกบั เธอแล้ววา่ สถานการณ์ของอีกฝ่ ายยํ่าแย่จนถงึ ขีดสดุ แล้ว อย่างที่คิดไว้วนิ าทีต่อมาต้ วนจ่ินเหยียนก็เร่ิมไอ ร่างกายบอบบางสนั่ ระริกไม่หยดุ ท่ามกลางลมหนาว ในยามเย็น อวฉี่ ีมองเขาอยา่ งเป็นกงั วลครัง้ หนง่ึ ก่อนจะถอดเสอื ้ คลมุ บนร่าง ของตวั เองแล้วคลมุ ไปท่ีร่างของเขา ‚นายทนอีกหน่อย ลงุ หวางรออย่ทู ่ี หน้าประตโู รงเรียนแล้ว บนรถยงั มีเสอื ้ ผ้าสาํ รอง‛ ต้วนจ่ินเหยียนหลบุ ตาห้ามเธอ ลกู ตาดาํ วาบแววยินดีที่เหยื่อติดกบั จนได้ แตน่ ํา้ เสียงยงั คงใสซอื่ ออ่ นโยนเหมือนเม่ือก่อนไมเ่ ปลย่ี นแปลง ทงั้ ยงั ผสมความลแุ ก่โทษและอดึ อดั เอาไว้ ‚ไมต่ ้องหรอก เด๋ียวเสอื ้ คลมุ ของ เธอจะเปียกไปเสียเปลา่ ๆ‛

แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ ายมีภายในดาํ ป๋ีๆ และรู้ว่าเขาล้วนเสแสร้งแกล้งทํา แต่ภารกิจท่ีสองทําให้เธอไม่อาจไมแ่ สดงทําเป็นถกู เขาหลอกสําเร็จ คลมุ เสอื ้ ให้เขาอยา่ งเงียบงนั อวฉ่ี ีพยงุ เขาเดนิ ไปทางประตโู รงเรียน นกั เรียนชายที่ถกู เมินเฉยหลายคนตามไปพวั พนั อย่างไม่ยอมแพ้ ‚อวฉ่ี ี เธอไม่ได้ถกู ใจเจ้านี่หรอกใชไ่ หม‛ อวี่ฉีชะงกั ฝี เท้าลง ไม่ได้หนั หน้ากลบั ไป เธอมองตรงไปข้างหน้า พดู ด้วยเสยี งเยน็ เป็นนํา้ แข็ง ‚นบั แตน่ ีเ้ป็นต้นไป ต้วนจ่ินเหยียนเป็นคนของ ฉนั ถ้าพวกนายกล้าแตะต้องเขา ก็อย่าโทษวา่ ฉนั ไม่เกรงใจแล้วกนั ‛ ต้วนจ่ินเหยียนที่เดมิ ทีมองฉากนีอ้ ย่อู ย่างวา่ นอนสอนง่ายคล้ายจะ คาดคดิ ไมถ่ ึงวา่ เธอจะเอ่ยคาํ พดู ประเภทนีอ้ อกมา เขาต้องตะลงึ งนั ไป พร้อมนกั เรียนชายพวกนนั้ บทที่ 3 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซื่อจอมปลอม (3) พอกลบั ถึงคฤหาสน์ตระกลู ลู่ อวฉ่ี ีก็ไม่ได้กลบั ห้องของตวั เองเหมือน เม่ือก่อน แตต่ ามต้วนจ่ินเหยียนไปที่ห้องของเขา

เทียบกบั ห้องนอนที่หรูหราอลงั การถึงขีดสดุ ของลอู่ วีฉ่ ีแล้ว ห้องนอน ของเขาธรรมดากวา่ มาก มีเพียงเตยี งนอนหลงั หนงึ่ โต๊ะตวั หนงึ่ เก้าอีต้ วั หนงึ่ และต้เู สอื ้ ผ้าอีกตู้ เฟอร์นิเจอร์โทนสีขาวดาํ ดสู ะอาดสะอ้านเป็นผ้ใู หญ่ กลบั ทําให้แลดู ผ่อนคลายมากกว่าห้องนอนท่ีทําให้ผ้คู นตาลายของลอู่ วฉ่ี ีมากมาย ต้วนจิ่นเหยียนนง่ั ลงบนเก้าอีข้ ้างโต๊ะเขียนหนงั สอื ปิดปากไอสอง ครัง้ ก่อนจะพดู วา่ ‚ผมต้องการอาบนํา้ เปลยี่ นเสอื ้ ผ้าแล้ว‛ อวฉี่ ีได้ฟังคําก็รีบปรับเป็นนํา้ เสยี งประชดเยอ่ หย่ิง ‚สภาพของนาย อาบนํา้ ได้หรือไง‛ พดู จบก็ไม่รอให้เขาตอบ ย่อตวั ลงแล้วยื่นมือไปพบั ขา กางเกงข้างขวาของเขาทนั ที ก่อนหน้านีต้ อนที่พยงุ เขาเดนิ ก็สงั เกตเหน็ แล้ว ท่าทางการเดินของ เขาไมเ่ ป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะขาข้างขวา ที่จริงเธอรู้ว่าถงึ แม้เขาจะบาดเจบ็ แตก่ ็คงไม่เป็นแผลท่ีร้ายแรง ต้อง อยใู่ นขอบเขตท่ีเขาสามารถดแู ลจดั การเองได้แน่นอน แตถ่ ้าอยากพิชิต เป้ าหมายให้สําเร็จ แม้จะไมม่ ีโอกาสก็ต้องสร้างโอกาสขนึ ้ มา น่ีเป็น ความรู้ความสามารถทางอาชีพท่ีพนกั งานระดบั ชนั้ โกลด์ควรมี

ไมน่ านขากางเกงก็ถกู ถลกขนึ ้ จนถงึ ข้อเท้า สหี น้าของต้วนจ่ินเหยียน แปรเปล่ียนไปเลก็ น้อย แทบจะเผยอาการร้อนรนออกมาอย่หู ลายสว่ น เขาดงึ เท้ากลบั ไป แล้วกดมือของเธอไว้ ‚ไม่เป็นไรหรอก‛ อว่ีฉีเห็นสหี น้าของเขาที่ปกตจิ ะไม่หวนั่ ไหวตอ่ สง่ิ ใดเผยอาการเช่นนี ้ อยา่ งหาได้ยากยิ่ง ก็อดจะชะงกั ไปไม่ได้ แตเ่ ขาก็ต้องยอมแพ้ความเฉียบ ขาดของเธอ รอจนมือของเขาย่ืนออกมาห้าม เธอก็ถลกพบั ขากางเกงถึง หวั เข่าของเขาแล้ว ท่ีหวั เขา่ มีบาดแผลโดดเดน่ สายตาอยจู่ ริงๆ ถลอกจนเป็นรอยเลือด แดง แตก่ ็ไม่ได้รุนแรงมากมาย ท่ีดงึ ดดู สายตาของผ้อู ื่นจริงๆ คอื รอยไหม้ ขนาดหนงึ่ ฝ่ ามือบริเวณกลางหน้าแข้งตา่ งหาก แผลนีค้ งได้รับมาเป็นเวลาคอ่ นข้างนานแล้ว ผิวหนงั บริเวณนนั้ ไม่ได้ ขาวเนียนเหมือนผิวรอบๆ แตเ่ ป็นสชี มพเู ข้ม นนู เว้าไม่เรียบเสมอกนั มอง ไปแล้วนา่ เกลยี ดอปั ลกั ษณ์ อว่ฉี ีจําไมไ่ ด้วา่ ในข้อมลู ได้เอ่ยเรื่องเขาได้รับบาดเจบ็ แผลไฟไหม้ที่ บ้านตระกลู ลู่ เชน่ นนั้ ก็คงจะเกิดเร่ืองเมื่อครัง้ เขายงั อยทู่ ่ีสถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้า บางทีอาจเป็นเร่ืองท่ีเกิดครัง้ พอ่ แม่แท้ๆ ของเขายงั อยู่ ไมว่ ่าจะ เป็นสถานการณ์ใด จะอยา่ งไรก็ต้องไม่เป็นความทรงจําที่ดแี น่นอน

อวี่ฉีทําเป็นไมเ่ หน็ มนั แล้วท่มุ เทสมาธิไปที่บาดแผลที่หวั เข่าของเขา อีกครัง้ ‚ฉนั จะไปเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลมา‛ เจอพวกตวั ร้ายมามาก จึงพลอยเข้าใจจิตใจพวกเขาอย่บู ้างเลก็ น้อย ไมใ่ ชท่ กุ คนท่ีปิดบงั บาดแผลของตวั เองจะรอการปลอบโยนอยา่ งออ่ นโยน จากคนๆ หนง่ึ ไปทงั้ หมด ท่ีจริงแล้ว พวกตวั ร้ายเหลา่ นีอ้ ําพรางบาดแผล ของตวั เองเมื่ออย่ตู อ่ หน้าคณุ ก็เพื่อไมอ่ ยากให้คณุ ได้เห็น หนงึ่ ก็เพราะ พวกเขาหยิ่งในศกั ด์ศิ รีของตวั เองมากกวา่ คนปกติทวั่ ไป และการไมอ่ ยาก ให้คนอ่ืนจบั จดุ ออ่ นของพวกเขาได้ก็เป็นเหตผุ ลอีกข้อหนงึ่ ถ้าคณุ มโนไป เองทะเลอ่ ทะลา่ เข้าไปถามอยา่ งหว่ งใยปลอบโยนเขา กลบั จะได้ผลลพั ธ์ ในทางตรงกนั ข้าม ‚ไม่ต้องหรอก ผมทําเองได้‛ ต้วนจิ่นเหยียนปฏิเสธเธอ พลางขยบั ขา อย่างไมเ่ ป็นธรรมชาติ เขาจามออกมาทีหนง่ึ ก่อนจะยิม้ บาง ‚แผลเป็น ค่อนข้างนา่ เกลยี ด‛ อวฉ่ี ีเงยหน้ามองเขา จ้องมองนยั น์ตาดาํ ที่งดงามคนู่ นั้ ชว่ั ครู่ เมื่อ แนใ่ จวา่ ประโยคนีข้ องเขาพดู อย่างจริงใจ ไมใ่ ชก่ ารแสร้งทําเป็นน้อยใจถงึ พยกั หน้าน้อยๆ แล้วลกุ ขนึ ้ ยืน

ในเวลานีท้ ่ีไม่สมควรทําท่ีสดุ คือพดู อยา่ งมทุ ะลอุ อกไปวา่ ฉนั ไมร่ ู้สกึ ว่านา่ เกลยี ด จากนนั้ ก็เอาแตใ่ จดนั ทรุ ังจะทายาให้เขาให้ได้ การทําแบบนี ้ ไม่เพียงเห็นตวั เองเป็นที่ตงั้ ทงั้ ยงั โหดร้ายอีกด้วย รังแตจ่ ะทําลาย ความรู้สกึ ดีๆ ที่สะสมไว้โดยไม่เกิดประโยชน์ใดๆ เลย อวฉี่ ีพยกั หน้าตอบรับ ‚งนั้ นายทายาเอง แล้วก็อย่าอาบนํา้ ไมง่ นั้ แผล จะอกั เสบ‛ พอพดู จบ ประตกู ็ถกู เคาะดงั ขนึ ้ สามครัง้ สามครา มีมารยาท อย่างยิ่ง ต้วนจ่ินเหยียนสง่ เสยี งดงั ขนึ ้ เลก็ น้อย ‚เข้ามาได้ ประตไู มไ่ ด้ลอ็ ก‛ นอกประตลู อดเสยี งบิดลกู บิดประตเู ข้ามาให้ได้ยิน อว่ีฉีหางตา กระตกุ น้อยๆ นกึ ขนึ ้ ได้วา่ ตอนที่ตวั เองเข้ามาเผลอลอ็ กประตไู ปแล้ว อวี่ฉีเดินไป สดุ ท้ายเพงิ่ จะเปิดประตอู อก ร่างเลก็ ร่างหนง่ึ ก็ถลาเข้า มาอยใู่ นอ้อมกอดเธอตามแรง ร่างหอมๆ น่มุ ๆ ของเดก็ สาวอิงแนบในอ้อมอก สองมือวางไว้ท่ี หน้าอกของตวั เองอยา่ งร้อนรน ดวงตาขาวดํากระจ่างคลอไปด้วยนํา้ ตา ของความตระหนกตกใจ ถงึ แม้รูปลกั ษณ์จะแคจ่ ดั อยใู่ นระดบั ปานกลาง ถึงคอ่ นข้างสงู แตเ่ วลานีท้ า่ ทีเชน่ นีก้ ลบั ทําให้ผ้คู นรู้สกึ อยากกินเธอไป ทงั้ ตวั

อวี่ฉีรู้สกึ ค่อนข้างโชคดีท่ีคนเปิดประตเู ป็นเธอ ถ้าเปล่ียนเป็นต้วนจิ่น เหยียนละก็ ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถสงบน่ิงไมห่ วนั่ ไหวได้เหมือนเธอหรือ เปล่า ซ่งเชียนเชียนยืดตวั ตรงจากตวั ของเธอมือไม้พลั วนั ใบหน้าเลก็ นนั้ ซดี เผือดจนน่ากลวั คล้ายกบั เพิ่งถลาเข้าไปอยใู่ นอ้อมกอดของศพโบราณ อายพุ นั ปีไมป่ าน เธอคล้ายต้องการเอย่ ขอโทษ แต่พอเผยอปาก กลบั ตกใจจนพดู ไมอ่ อกสกั ประโยค ขอบตาจงึ แดงก่ําอยอู่ ยา่ งนนั้ อวี่ฉียืนกอดอกพิงขอบประตู มองกระตา่ ยน้อยตวั นีต้ ื่นตระหนกด้วย ความรู้สกึ สนกุ กระตา่ ยน้อยเหน็ เธอทําทา่ เช่นนีก้ ็ยิ่งตกใจจนเขา่ อ่อน ใบหน้าขาว มองไปทางต้วนจ่ินเหยียนที่อย่ใู นห้องด้วยสายตาขอความช่วยเหลอื ต้วนจิ่นเหยียนยงั ไม่ทนั ได้พบั ขากางเกงลง ซง่ เชียนเชียนชะงกั ไป แอบเหลือบมองอวฉี่ ีที่อย่ดู ้านข้างครัง้ หนง่ึ ถึงมองเขาด้วยความเป็นห่วง ‚นายบาดเจ็บหรอ‛ ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ตาม การปลอ่ ยให้นางเอกกบั พระรองตวั ร้ายอยู่ ด้วยกนั ก็ไมเ่ ป็นวธิ ีที่ชาญฉลาด

อว่ฉี ียืดตวั ตรง บดบงั สายตาของซง่ เชียนเชียน ตอบแทนต้วนจ่ินเห ยียนก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปาก ด้วยนํา้ เสยี งสนั้ กระชบั ‚อืม ได้รับบาดเจบ็ นิดหนอ่ ย‛ พดู แล้วก็โอบเอวของซง่ เชียนเชียนแล้วลากเธอออกไปข้างนอก ก่อนปิดประตกู ็หนั ไปมองด้านในครัง้ หนงึ่ เห็นต้วนจิ่นเหยียนกําลงั จบั จ้อง มาทางนีจ้ ริงๆ อยา่ งที่คดิ ไว้ ก็พยกั เพยิดหน้าให้เขา ‚พกั ผ่อนให้ด‛ี พดู จบ แล้วก็ปิดประตตู ามหลงั ทนั ที อวีฉ่ ีพาซ่งเชียนเชียนมาจนถึงหน้าประตหู ้องของลเู่ ทียนเหลย่ เธอ ก้มหน้าลงไปมองนางเอกท่ีตกใจจนเออ๋ ไปแล้ว ก็อดจะยิม้ แล้วตบศีรษะ เธอเบาๆ ไมไ่ ด้ ‚เทียนเหลย่ คะแนนไมค่ อ่ ยดี เธอช่วยเขาทบทวนหน่อย ก่อนอาหารมือ้ เยน็ ฉนั หวงั วา่ จะไมเ่ หน็ เธอเดินออกมาจากห้องนี‛้ พดู จบ แล้วก็เปิดลกู บดิ ประตหู ้อง แล้วยดั นางเอกเข้าไปข้างใน เพียงแตอ่ ว่ฉี ีคดิ ไม่ถงึ วา่ จนกระทงั่ หลงั อาหารเยน็ แล้วซง่ เชียนเชียน กบั ลเู่ ทียนเหลย่ ก็ไมไ่ ด้ปรากฏกาย ต้วนจ่ินเหลย่ เองก็เช่นกนั แรงดงึ ดดู ระหวา่ งพระนางนนั้ รุนแรงมาก เธอก็แคผ่ ลกั ดนั ไปเบาๆ ตามสถานการณ์เทา่ นนั้ เอง พวกเขาทงั้ สองก็ตวั ติดเป็นก้อนเดียวกนั แล้ว วนั ถดั มาซง่ เชียนเชียนก็ตามก้นลเู่ ทียนเหลย่ มาด้วยท่าทางสะใภ้ใหม่ผู้ เขินอาย

ลเู่ ทียนเหลย่ ทําหน้าเหม็นตดจะให้เธอนง่ั ร่วมโต๊ะอาหารเช้าให้ได้ ซง่ เชียนเชียนองึ ้ ไปก่อนจะลอบมองไปทางอวีฉ่ ี ด้วยสีหน้าหวาดระแวงไม่ สบายใจ ‚เทียนเหลย่ ให้เธอนงั่ ก็นง่ั ลงส‛ิ อวฉ่ี ีจงใจพดู ด้วยนํา้ เสียงเยน็ ชา คล้ายเก็บกดความไม่พอใจไว้เตม็ ท่ี เสียดายท่ีลเู่ ทียนเหลย่ มีประสาทเส้นหนาทบึ ยงั คงฟังไมอ่ อกอย่ดู ี ทงั้ ยงั ไม่มีความรู้สกึ สงสารนางเอกเลยสกั นิด กลบั ยิม้ แล้วตบบา่ ของซง่ เชียนเชียน ‚นง่ั ลงสิ พี่ยงั ให้เธอนงั่ ลงได้แล้วเลย‛ ‚....‛ จๆู่ อวี่ฉีก็เกิดความรู้สกึ เหน็ ใจซง่ เชียนเชียนขนึ ้ มาเสียแล้ว เธอ กระแอมครัง้ หนง่ึ ‚ฉนั กินอิ่มแล้ว พวกเธอตามสบายแล้วกนั ‛ พอ่ แม่สกลุ ลอู่ อกไปบริษัทแตเ่ ช้า อวี่ฉีพลางขนึ ้ ไปชนั้ บน พลางใช้มือ ถือสง่ เมสเสสลากบั ครูประจําชนั้ ต้วนจิ่นเหยียนเดิมทีก็มีร่างกายสขุ ภาพไมค่ ่อยดีอยแู่ ล้ว ยงั เปียกมะ ลอกมะแลกไปทงั้ ตวั เม่ือวานทงั้ ไอทงั้ จาม คิดวา่ สถานการณ์คงไม่ดนี กั เม่ือวานตอนอาหารเย็นไมไ่ ด้ลงมากิน วนั นีก้ ็ไม่ได้ตน่ื ขนึ ้ มากินอาหารเช้า ไมแ่ น่วา่ อาจกําลงั ไข้ขนึ ้ อย่กู ็ได้

เดินถึงชนั้ สอง อว่ฉี ีก็มาถงึ ปากประตหู ้องของเขา เคาะเลก็ น้อย ‚เข้า ไปได้ไหม‛ ไม่มีการตอบรับ แม้การเข้าห้องนอนของผ้อู ่ืนโดยไมไ่ ด้รับอนญุ าตจะคอ่ นข้างเสยี มารยาท แตเ่ ม่ือแสดงเป็นลอู่ ว่ฉี ีที่มีนิสยั เหย่อหย่ิงจองหองร้ายกาจก็ไม่ ต้องมีมารยาทอะไรมากมายอย่แู ล้ว เธอจึงรออย่ชู ว่ั ครู่ก่อนจะเข้าไปใน ห้องอยา่ งไม่ลงั เล ต้วนจ่ินเหยียนนอนหนั หลงั ให้ประตอู ยบู่ นเตียง จากมมุ ของเธอ สามารถเห็นได้เพียงแตผ่ มน่มุ ดาํ ท่ีละท้ายทอยขาวผ่องของเขาเทา่ นนั้ บนร่างของเขาทบั ด้วยผ้าหม่ หน้าชนั้ หนงึ่ ถงึ แม้จะเป็นเช่นนีก้ ็ยงั สามารถมองเห็นวา่ ร่างผอมบอบบางเพียงใด หยดุ อย่ทู ่ีประตคู รู่หนงึ่ เธอเดินเข้าไป อ้อมปลายเตียงไปยืนตรงหน้า ของต้วนจ่ินเหยียน สงั เกตมองเขาจากในมมุ สงู เลกิ ควิ ้ น้อยๆ เห็นที่บริเวณหางตามีสีแดงอยา่ งผิดปกติ ทงั้ ขอบตาก็ มีมีรอยคลาํ ้ บางๆ ปากที่เคยช่มุ ชืน้ ในเวลานีค้ อ่ นข้างขาวและแตกแห้ง คง จะไข้ขนึ ้ แนแ่ ล้ว ทงั้ ยงั ไข้ขนึ ้ สงู เสียด้วย

เพียงแต่ เขาหลบั สนิทจริงๆ หรือเปลา่ นนั้ ยงั ต้องถกกนั อีกที ขนตายาวกระพือสนั่ ระริกเบาๆ ลกู ตาภายใต้หนงั ตากรอกไปมา เลก็ น้อย บางทีอาจฝันร้าย บางทีอาจแกล้งหลบั อวฉ่ี ียืนอย่คู รู่หนงึ่ ก่อนที่จๆู่ จะก้มตวั ลงอยา่ งกะทนั หนั แล้วหยดุ ก่อนที่แนบกบั หน้าเขาในระยะประชิด อืม แกล้งหลบั ไมผ่ ิดแน่ ถ้าหลบั จริงๆ คงไม่รู้สกึ วา่ เธอกําลงั เข้าใกล้อย่างกะทนั หนั แตเ่ ม่ือ ครู่กล้ามเนือ้ ของเขากลบั เกร็งเลก็ น้อยชวั่ เสยี ้ วเวลาที่เธอเข้าใกล้ เพียงแตท่ ําไมต้องแกล้งหลบั ด้วยละ่ ลองทดสองเธอหรอ หรือกําลงั ใช้แผนทรมานตวั เองอยู่ ไม่วา่ จะเป็นอยา่ งไหน เธอสามารถใช้กลซ้อนกลเลห่ ์ซ้อนเลห่ ์ได้ อยา่ งสะดวกขนึ ้ พอดี อีกฝ่ ายให้โอกาสเธอแสดงท่าทีขนาดนี ้ถ้าไม่ใช้ประโยชน์สกั หน่อย คงผิดตอ่ เกียรตยิ ศช่ือเสียงอนั ดงี ามของพนกั งานระดบั ชนั้ โกลด์แนเ่ ลย

อวีฉ่ ีคอ่ ยๆ คกุ เข่าอยตู่ รงหน้าเตยี งของเขา ย่ืนมือขวาออกไปลบู ข้าง แก้มเขาอยา่ งออ่ นโยน ท่าทางออ่ นโยนจนเหมือนกําลงั สมั ผสั เคร่ือง กระเบอื ้ งลาํ ้ คา่ คล้ายรักถนอมอยา่ งท่ีสดุ นิว้ มือขาวผ่องค่อยๆ ไล้ผา่ นควิ ้ งาม หางตา สดุ ท้ายลากมาถงึ บนริม ฝี ปากท่ีซีดขาวถึงขีดสดุ ชะงกั เลก็ น้อย เธอก้มศีรษะลงไป จมุ พิตประทบั ริมฝี ปากบางของ เขาอย่างแผ่วเบา ต้วนจ่ินเหยียนภาควยั รุ่นยงั ไมไ่ ด้ฝึกยทุ ธถึงระดบั ชนั้ จกั รพรรดิแห่ง การแสดงในอีกสิบปีต่อจากนี ้เม่ือถกู อวี่ฉีจบู เข้าให้ก็ตกใจจนกล้ามเนือ้ ใบหน้าแขง็ ค้าง แตบ่ อสก็คอื บอส เพยี งเสยี ้ ววินาทีก็ผ่อนคลายกลายเป็น สหี น้าของคนกําลงั หลบั สบายได้เหมือนเดมิ บทที่ 4 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซื่อจอมปลอม (4) บทที่ 4 กล ยทุ ธพิชิตพระรองใสซอ่ื จอมปลอม (4)

อว่ฉี ีจ้องเขาอยนู่ าน กลนั้ ใจแล้วกลนั้ ใจอีกก็บงั คบั มมุ ปากตวั เองท่ี คอยแตจ่ ะยกขนึ ้ ไมไ่ ด้ เพ่ือป้ องกนั ไม่ให้ตวั เองหวั เราะออกมาตอ่ หน้าต้วน จิ่นเหยียน เธอจงึ รีบออกจากห้องไปอยา่ งรวดเร็ว แล้วลงไปชนั้ ลา่ ง สง่ั ให้แมบ่ ้านจางต้มข้าวต้มและทําอาหารรสอ่อนหลายอยา่ งแล้ว ตวั อวี่ฉีเองก็ไปยงั ห้องครัวแล้วเทนํา้ อนุ่ แก้วหนงึ่ ก่อนจะขอยาลดไข้จาก แม่บ้านจาง แล้วยกของทงั้ หมดกลบั ไปที่ห้องของต้วนจิ่นเหยียน บอสวยั ละออ่ นยงั คงพยายามแสร้งหลบั อย่างยากลําบาก อว่ีฉีปิด ประตจู ากด้านใน เดนิ เข้าไปวางแก้วนํา้ และยาบนโต๊ะข้างหวั เตียงอย่าง แผ่วเบา จากนนั้ หมนุ ตวั ไปเปิดมา่ นออกอีกหน่อย ให้แสงสวา่ งของดวง อาทิตย์ด้านนอกลอดเข้ามาได้ เมื่อทําทงั้ หมดเสร็จแล้ว เธอก็ไปห้องนํา้ เพอ่ื หาผ้าสะอาดชบุ นํา้ บดิ หมาดๆ นํากลบั มาวางบนหน้าผากของต้วนจ่ินเหยียน พร้อมดงึ ผ้าห่มให้ เขาด้วย

ต้วนจิ่นเหยียนคล้ายยงั ไม่เตรียมตวั จะตนื่ ขนึ ้ มา อว่ีฉีหวั เราะแบบไร้ เสียง ก่อนจะเดินไปเลือกหนงั สอื บนชนั้ เลม่ หนงึ่ นํามาอา่ นท่ีเก้าอีข้ ้างหวั เตียง ยงั ดที ี่หนงั สือท่ีหยิบติดมือมามวั่ ๆ เลม่ นีม้ ีเนือ้ หาไมเ่ ลวเลย หรือบาง ทีอาจเป็นรสนิยมของต้วนจิ่นเหยียนที่ไมเ่ ลวก็เป็นได้ นี่เป็นชดุ รวมบทความผลงานของยิบราน* นกั ประพนั ธ์ชื่อดงั ของ เลบานอน อวีฉ่ ีเปิดอ่านไปสองหน้า เห็นบทสนทนาหนงึ่ ที่น่าสนใจมาก ‘การคงอยหู่ มายถงึ เข้าใจวา่ คนดีและคนชวั่ นนั้ เดิมทีก็เป็นพี่น้องท้อง เดียวกนั บิดาของพวกเขาก็คือ ‘ราชาแห่งความเมตตา’ หนง่ึ ในพวกเขา เกิดก่อนอีกฝ่ ายเพยี งชวั่ ครู่ ด้วยเหตนุ ีพ้ วกเราถงึ เรียกคนแรกวา่ เป็น เจ้าชายท่ีสวมมงกฎุ ’ ถ้าไม่ได้อา่ นบริบทโดยรอบก่อนและหลงั ประโยคนีด้ แู ล้วนอกรีตผิด ขนมธรรมเนียมเป็นท่ีสดุ แต่กลบั น่าสนใจกวา่ พนั บทท่ีต่างเขียนในทํานอง ความดีงามเหมือนกนั ไปหมด อวี่ฉีจึงอ่านตอ่ ไปด้วยความสนใจ จนลืม เวลาไปอย่างไมร่ ู้สกึ ตวั รอจนในที่สดุ เธอรู้สกึ ล้าและแหงนคอที่เม่ือยขบ ถึงเหน็ วา่ นาฬิกา ปลกุ บนโต๊ะแสดงเวลาผา่ นไปชว่ั โมงครึ่งแล้ว

เธอกินอาหารเช้ามา ดงั นนั้ จงึ ไม่รู้สกึ รู้สาอะไร เพยี งแตไ่ ม่รู้วา่ คนที่ พลาดอาหารมือ้ เยน็ บวกกบั มือ้ เช้าไปอย่างต้วนจ่ินเหยียนจะรู้สกึ ยงั ไงบ้าง คิดว่าเขาก็ควรจะ ‘ตื่นขนึ ้ มา’ ได้แล้ว อวีฉ่ ีวางหนงั สอื ในมือลง แล้ว กมุ มือขวาของเขาที่อย่นู อกผ้าหม่ เบาๆ ส่ิงใดคือแก่นแท้ของการเฝ้ าไข้คนป่ วยงนั้ หรือ นนั่ ก็คือในชว่ั วินาทีท่ีเขาฟืน้ ตนื่ ขนึ ้ มาจากความเจบ็ ปวด รอยยิม้ หนงึ่ คอ่ ยๆ เผยให้เขาเหน็ ภายใต้แสงสวา่ งอบอนุ่ ของดวงอาทิตย์ ถ้าเวลา นีก้ มุ มือเขาไว้ด้วยก็จะย่ิงได้ผลดที ่ีสดุ ถึงแม้บอสต้วนจะแกล้งหลบั แต่ทงั้ ความเจบ็ ป่ วยและเหนื่อยล้าเป็น ความจริง ไม้นีส้ มควรจะได้ผลถึงจะถกู รออย่ปู ระมาณสบิ ห้านาที ขนตาของต้วนจิ่นเหยียนก็กระพริบน้อยๆ อวฉี่ ีเข้าใจได้ในทนั ทีวา่ นี่คอื อาการบง่ บอกวา่ เขากําลงั จะตืน่ แล้ว เธอจดั ทา่ และองศาการนงั่ ในชวั่ พริบตา ก่อนหน้านีก้ ็บอกไว้แล้ววา่ อว่ฉี ีเป็นสดุ ยอดนางรองตวั ร้ายระดบั แนวหน้าของวงการ การแสดงของเธอแทบไร้ท่ีตาํ หนิ เมื่อต้องการทําให้ คนๆ หนง่ึ ซงึ ้ ใจอย่างตงั้ ใจเตม็ ที่แล้ว น้อยคนนกั ที่จะโชคดีรอดพ้นไปได้ ย่ิง

ไมต่ ้องพดู ถึงเดก็ น้อยท่ีเตบิ โตมาจากสถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้า ขาดความรัก ความอบอนุ่ หว่ งใยมาตงั้ แตเ่ ลก็ เลย ดงั นนั้ เมื่อต้วนจิ่นเหยียนคอ่ ยๆ ลืมตาคนู่ นั้ ขนึ ้ มา ก็ได้เห็นภาพภาพ นี ้ แสงอาทิตย์อบอ่นุ และเจิดจ้าทะลผุ า่ นกระจกหน้าตา่ งเข้ามาในห้อง คล้ายกําลงั เพ่ิมเติมรัศมีออ่ นหวานให้แก่เดก็ สาวท่ีนง่ั อย่ขู ้างเตยี ง ใบหน้า ของเธอเพราะวา่ ย้อนแสงทําให้มองเหน็ ไม่ชดั เจน แตน่ ยั น์ตาท่ีงดงามคู่ นนั้ กลบั เป็นสงิ่ ท่ีเดน่ ชดั ท่ีสดุ ในสายตาอนั พร่ามวั ของเขา ดวงตาที่ปกติจะเตม็ ไปด้วยความเยอ่ หยิ่งในเวลานีก้ ลบั ไมม่ ีร่องรอย ความหยิ่งยโสและดถู กู เลยแม้แต่นิดเดียว เพียงมองแคเ่ ขา ทงั้ จดจ่อและ จริงจงั ยงั มีความหว่ งกงั วลที่ไม่อาจสมั ผสั ถงึ ได้โดยงา่ ย ตอ่ จากนนั้ คล้าย จะเห็นวา่ เขาตืน่ ขนึ ้ มา เม่ือชะงกั ไปครู่หนง่ึ ม่านตาดาํ ก็ค่อยๆ ย้อมด้วย ความยินดี เขาเห็นเธอคล้ายยกมมุ ปากยิม้ แย้ม เดก็ สาวท่ีคอยแตเ่ คร่งสีหน้า กดดนั ผ้อู ่ืนอย่ตู ลอดพอยิม้ แล้ว ดงั กบั นํา้ แข็งหลอมหมิ ะละลาย ผืนธาร นํา้ แข็งแตกละเอียด ทงั้ คล้ายบปุ ผาหลายก่ิงก้านบานสะพร่ังพร้อมกนั

งดงามดงึ ดดู ผ้คู นจนพดู ไม่ออก มองไปคราเดียว ก็รู้สกึ เหมือนเวลาหยดุ น่ิงลง ต้วนจ่ินเหยียนชะงกั ไปครู่หนง่ึ ก่อนสง่ ยิม้ อ่อนล้าให้เธอโดยสนั ชาต ญาณ ‚รู้สกึ เป็นอย่างไรบ้าง‛ ตอนถามประโยคนีอ้ วี่ฉีเก็บรอยยิม้ กลบั คนื มาแล้ว กลบั กลายสภาพเป็นสีหน้าเย็นชาอย่างที่เป็นมา ของใดล้วนลาํ ้ คา่ ท่ีน้อยสิง่ เพราะปกติลอู่ ว่ีฉีไม่ยิม้ ดงั นนั้ พอเวลา เธอยิม้ ถึงได้งดงามน่าตน่ื ตะลงึ ที่สดุ ต้วนจิ่นเหยียนไอสองครัง้ เพ่ือไลเ่ สยี ง แตน่ ํา้ เสียงก็ยงั คงแหบแห้ง เหมือนคนป่ วยอยดู่ ี ‚ทําไมเธอไมไ่ ปเรียน‛ อว่ฉี ีจ้องตาเขาครู่หนง่ึ ไมไ่ ด้ยิม้ ดงั นนั้ จงึ แลดเู คร่งขรึมเป็นอย่าง มาก ‚ฉนั เคยพดู แล้ววา่ นายเป็นคนของฉนั ‛ ‚....แล้ว‛ ต้วนอวี่ฉีไมร่ ู้วา่ ทําไมถึงเลย่ี งการสบสายตา ขนตายาว กระพริบถี่ ด้วยสติปัญญาของเขาจะไมเ่ ข้าใจความหมายในคาํ พดู ของเธอได้ ยงั ไง ในเวลานีถ้ ามออกมามีความเป็นไปได้อยา่ งเดยี วคอื แกล้งโง่ เดก็

สาวบางคนแกล้งโงด่ ้วยสีหน้าไร้เดียงสาเพ่ือต้องการให้เดก็ ชายพดู จา หวานซงึ ้ ตอ่ อีกนิด สว่ นต้วนจิ่นเหยียนแกล้งโง่...หรือวา่ คิดจะปฏิเสธเธอ ท่ีจริงแล้วด้วยสายตาหยง่ั เชิงสถานการณ์เพ่ือให้ได้ประโยชน์สงู สดุ โดยไม่เลอื กวธิ ีการของเขา ไม่วา่ อยา่ งไรก็ตามก็เป็นไปไมไ่ ด้ที่จะปฏิเสธ เธอท่ีมีสทิ ธิครอบครองบริษัทในเครือตระกลู ลู่ อว่ฉี ีไม่คอ่ ยเป็นกงั วล เท่าไหร่นกั เพียงแตบ่ างทีเขาอาจกําลงั อยากเลน่ เกมเลน่ ตวั ว่ิงหนีเพ่ือลอ่ ให้เข้าไปจบั ก็ได้ อว่ฉี ีไมเ่ ตรียมจะมอบโอกาสนีแ้ ก่เขา พลนั เคร่งสหี น้าแล้วพดู เสยี ง เย็น ‚ดงั นนั้ ฉนั จงึ ไมค่ ิดจะทิง้ แฟนที่กําลงั ไข้ขนึ ้ ไปโรงเรียนคนเดยี ว‛ เดมิ ทีต้วนจิ่นเหยียนกําลงั ใช้แขนยนั ตวั เองเพื่อลกุ ขนึ ้ นงั่ ได้ยินเธอ พดู อย่างนีถ้ ึงกบั แขนอ่อนล้มลงไปนอนแผหรากบั เตยี งทงั้ อย่างนนั้ สีหน้า แลดเู ออ๋ ๆ งงๆ คล้ายช็อกอะไรอยา่ งแรง อว่ฉี ีเหน็ สหี น้าเขาเป็นอย่างนี ้ก็อดเกิดความรู้สกึ อยากแกล้งขนึ ้ มา ในใจไมไ่ ด้ จงึ เอียงกาย ใช้เข่าข้างหนงึ่ ยนั ไว้กบั ขอบเตยี งแล้วก้มตวั ลง สองมือดนั ไว้ท่ีสองด้านศรี ษะของเขา ก่อนใช้เสยี งต่ําพดู เหมือนกําลงั ไม่ พอใจ ‚นายจะไม่ยอมหรือไง‛

ใบหน้างดงามของอว่ฉี ีกลบั แสดงท่าทีเฉียบขาด อีกทงั้ ทา่ ทางท่ี ก่อให้เกิดสภาวะกดดนั ถึงขีดสดุ ขนาดต้วนจ่ินเหยียนเองยงั อดรู้สกึ กลวั ขนึ ้ มาไมไ่ ด้ ‚หืม‛ อวฉ่ี ีหร่ีตามองเขา ‚จะไมย่ อมจริงๆ หรือไง‛ ต้วนจ่ินเหยียนตงั้ สตกิ ลบั มาได้ หลบุ ตาลงแล้วพดู เสียงแผว่ เบา ‚ก็ เปล่า‛ ใช้ตาํ แหนง่ ภมู ิศาสตร์ทางธรรมชาตทิ ่ีได้เปรียบกวา่ เธอจ๊บุ ที่ หน้าผากของเขาทีหนงึ่ ด้วยทา่ ทีเห็นเป็นเรื่องสมควรแล้ว ‚เดก็ ดี‛ เห็นเขาคล้ายหลดุ เข้าไปสใู่ นสถานะเคร่ืองแฮงค์อีกครัง้ อว่ีฉีก็กลนั้ ขําแล้วลกุ ขนึ ้ จากเตียง ‚ยากบั นํา้ วางอย่ทู ี่หวั เตยี ง อย่าลืมกินเสยี ละ‛ เม่ือเธอเดนิ ออกไปจากห้องกําลงั จะงบั ประตปู ิด จๆู่ ต้วนจิ่นเหยียน ก็เปิดปากพดู ‚เธอจะไปไหน‛ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายออ่ นแอพลอยทําให้จิตใจออ่ นแอตามไป ด้วยหรือไม่ บอสต้วนในเวลานีถ้ ึงมีนํา้ เสียงเหมือนเดก็ ตวั น้อยขาด ความรู้สกึ ปลอดภยั เสยี ได้ เพียงแต่ไมร่ ู้วา่ นี่แสร้งทําหรือวา่ เป็นเร่ืองจริง กนั แน่

ฝี เท้าของอว่ฉี ีชะงกั ครู่หนง่ึ สดุ ท้ายก็ยงั ไม่พดู อะไร เธอปิดประตู อย่างแผ่วเบา ลงไปห้องครัวชนั้ ลา่ ง แล้วตกั ข้าวต้มมาถ้วยหนงึ่ ต้วนจิ่นเหยียนคล้ายจะนกึ วา่ เธอจากไปแล้ว เห็นเธอยกถ้วยข้าวต้ม มาปรากฏกายจึงค่อนข้างแปลกใจ ยดั ถ้วยข้าวต้มไว้ในมือของเขา อวีห่ มนุ ตวั ไปนง่ั ลงด้านข้าง ‚กินสิ เม่ือวานเยน็ กบั วนั นีเ้ช้านายไม่ได้กินข้าวนี่‛ ที่จริงแล้วเหน็ เขามีท่าทีอ่อนแอ ทงั้ ยงั ใช้ข้อมือเลก็ บางประคองถ้วย ข้าวต้มก็ทําให้ผ้คู นตื่นตระหนกกงั วลใจอยเู่ หมือนกนั แตอ่ ว่ีฉีก็ไม่ได้แสดง ตวั จะเข้าไปป้ อนข้าวต้ม สาํ หรับคณุ หนใู หญ่ผ้แู สนเยอ่ หยิ่งแล้ว วนั นีเ้ธอ แสดงท่าทีได้อ่อนโยนมากเกินพอแล้ว ถ้าทําอีกคงจะแลดเู จตนาเกินไป ต้วนจิ่นเหยียนคอ่ ยๆ ใช้ช้อนคนข้าวต้ม เอ่ยนํา้ เสียงราบเรียบ ‚แผล ไหม้ท่ีตรงขา ได้รับมาเมื่อตอนไปถงึ สถานเลยี ้ งเดก็ กําพร้าใหมๆ่ ‛ อวี่ฉีได้ฟังก็ต้องชะงกั ไป ไมค่ าดคดิ วา่ เขาจะเร่ิมลงฉายหนงั ‘เร่ือง เบอื ้ งหลงั ’ รวดเร็วถึงขนาดนี ้จงึ รีบวางท่าทีจริงจงั ‚ฮืม‛ ‚เดก็ มาใหม่ทกุ คนต้องถกู แกล้ง‛ เขาค่อยๆ พดู ออกมา นํา้ เสยี งแหบ แห้งเลก็ น้อย แตก่ ลบั ปราศจากความออ่ นโยนจอมปลอมในยามปกติ ฟัง

แล้วร่ืนหขู นึ ้ มาก ‚พวกเขาให้ไปหาของอย่างหนงึ่ ที่ห้องครัว ผมก็ไป แต่ยงั หาไมเ่ จอพวกเขาก็ปิดประตขู งั เสยี ก่อน ในห้องครัวมืดๆ อะไรก็มองไม่ เหน็ ผมขอร้องให้พวกเขาเปิดประตู แตพ่ วกเขากลบั ลอ็ กเอาไว้ จากนนั้ ก็ หวั เราะขําอยดู่ ้านนอกอย่างนนั้ ...‛ เขาพดู ยิม้ ๆ เพียงแตร่ อยยิม้ ท่ีมมุ ปาก คอ่ นข้างแข็งกระด้าง ‚ท้ายท่ีสดุ คนทงั้ หมดก็จากไป ทิง้ ผมเอาไว้คนเดียว ...‛ ในเวลาแบบนีไ้ ม่วา่ พดู อะไรไมส่ ้ไู มพ่ ดู อะไรเลย อวฉ่ี ีเขยิบเข้าไปนง่ั ใกล้ คดิ จะกมุ มือของเขา แต่พบวา่ ในมือของเขามีถ้วยข้าวต้มอยู่ มือท่ียก ค้างกลางอากาศต้องวกกลบั สดุ ท้ายตกลงทผ่ี มดํานมุ่ ของเขา แล้วลบู อยา่ งต้องการปลอบโยน ต้วนจิ่นเหยียนท่ีถกู ปฏิบตั ิอย่างหมาน้อยชะงกั ไป สีหน้าเหมือนองึ ้ น้อยๆ นานทีเดยี วถึงตงั้ สติได้ เพยี งแต่จะอย่างไรก็บวิ ้ อารมณ์ความรู้สกึ โศกเศร้ารันทดไมไ่ ด้อีกแล้ว จึงพดู เลา่ ตอ่ ไปอย่างแห้งแล้งวา่ ‚จากนนั้ ผม ก็ชนกานํา้ ร้อนท่ีกําลงั ต้มอย่‛ู บทที่ 5 กลยทุ ธพิชิตพระรองใสซือ่ จอมปลอม (จบ)

เดิมทีต้วนจ่ินเหยียนเคยคดิ ว่าการมีแฟนที่มีนิสยั เยอ่ หย่ิงทงั้ ยงั มี รัศมีกดดนั ผ้คู นจะเป็นเรื่องยากลําบากแสนสาหสั ในเมื่อเดก็ สาวที่ถกู ประคบประหงมดง่ั ดาวล้อมเดือนจนเติบใหญ่คงจะไม่สนใจความคดิ เหน็ ของผ้อู ื่นอยไู่ ม่มากก็น้อย คงเหยียบยํ่าศกั ดศ์ิ รีของผ้อู ่ืนได้โดยไม่ออมมือ อย่างที่กลา่ วกนั ไว้ว่าเคียงข้างราชาดงั่ เคยี งข้างราชสีห์ แต่ ความเป็นจริงเหนือความคาดหมายของเขาไปมาก ถงึ แม้เม่ือ มองจากที่ไกลๆ ลอู่ วฉ่ี ีจะคล้ายกหุ ลาบผ้แู สนหยิ่งผยอง งดงามแตม่ ีหนาม แหลม เม่ือเดด็ ดอกมาดชู มกลบั พบวา่ เธอเป็นดอกม่ตู นั เห็นแก่สว่ นรวม รู้จกั ผอ่ นหนกั ผ่อนเบา ไมไ่ ด้ทําให้ผ้คู นลาํ บากใจเลย อนั ที่จริง อยกู่ บั เธอแล้วเขารู้สกึ สบายใจ ไม่เกิดความรู้สกึ เหน่ือยล้า จิตใจเหมือนอย่กู บั เดก็ ผ้หู ญิงคนอ่ืน เธอพดู ไม่มากและไม่ตอแย ไม่เหมือนคนบางคนท่ีวนั นงึ ๆ โทรตาม สิบกวา่ สายหรือเมสเมสหาสิบกวา่ ข้อความ ต้องคอยออกแรงโอเ๋ อาใจ ตลอดเวลา ดไู ปแล้วเธอเหมือนจะชอบเผด็จการ แตท่ ี่จริงแล้วเคารพการ ตดั สินใจของคนข้างกาย ไมว่ า่ เรื่องใดล้วนครุ่นคิดอยา่ งรอบคอบ ไมเ่ คย ทําให้ใครรู้สกึ กระอกั กระอว่ น

ปกติเธอมีทา่ ทีเย็นชา แตท่ ี่จริงแล้วหยอกให้ยิม้ ขํางา่ ยดายมาก ทา่ ทางยิม้ แย้มของเธอนนั้ สวยงามที่สดุ …… ท่ีจริงต้วนจิ่นเหยียนก็คอ่ นข้างนา่ อเนจอนาถอยไู่ มน่ ้อย ตงั้ แตเ่ ลก็ จนโตถ้าไม่ได้เจอกบั เดก็ สาวนิสยั ไร้ระเบยี บชอบใช้ความรุนแรงท่ีสถาน เลยี ้ งเดก็ กําพร้า ก็เจอแตก่ บั คณุ หนบู ้านรวยที่มีนิสยั เอาแต่ใจท่ีโรงเรียน ดงั นนั้ ขอเพียงเป็นสงิ่ ที่เดก็ ผ้หู ญิงพอมีการอบรมสง่ั สอนคอ่ นข้างดสี กั หนอ่ ยทําได้ ในสายตาของเขาก็เป็นเรื่องหาได้ยากย่ิงแล้ว ในความเป็นจริงนี่ยงั ไม่ใชว่ ทิ ยายทุ ธทีแ่ ท้จริงของอวี่ฉี เพือ่ แสดงเป็น คณุ หนใู หญ่แสนเยอ่ หย่ิง เธอได้ลดมาตรฐานความสามารถของตวั เองลง มาสองขนั้ แล้วด้วยซาํ ้ ยงั ดที ่ีต้วนจิ่นเหยียนก็ไมไ่ ด้มีความต้องการสงู สง่ อะไร แคน่ ีก้ ็ดเี พียงพอแล้ว พริบตาเดียว ก็ยา่ งเข้าเดือนสบิ สอง อากาศคอ่ ยๆ หนาวเย็นลง เรื่อยๆ เสอื ้ ผ้าบนร่างก็คอ่ ยๆ หนาขนึ ้ เร่ือยๆ เช่นกนั ตอนท่ีต้วนจ่ินเหยียนเปิดประตตู ้เู สอื ้ ผ้าออกมาก็ต้องชะงกั ค้างไป ทงั้ เสอื ้ ไหมพรม เสอื ้ คลมุ กนั ลม เสอื ้ ขนเป็ดที่ยงั ตดิ ป้ ายแบนด์เนมอย่ถู กู ยดั ไว้เตม็ ตู้

มีเพียงความเป็นไปได้หนง่ึ เดียวก็คือลอู่ วี่ฉี วนั ตอ่ มา คําพดู ท่ีเขาตระเตรียมไว้มากมายไมไ่ ด้พดู ออกมาเลยสกั ประโยค เพราะวา่ เธอไมไ่ ด้ถามคําถามสกั คร่ึงประโยควา่ เขาชอบเสอื ้ ผ้าที่ เธอให้หรือไม่ หรือเสอื ้ ผ้าที่เธอมอบให้สวยหรือเปล่า เธอเพียงมองเสือ้ คลมุ ที่เขาเปลยี่ นมาสวมบนร่าง จากนนั้ ก็ยิม้ แล้วพดู คาํ หนงึ่ วา่ หลอ่ ดี ตงั้ แตว่ ินานนั้ ต้วนจิ่นเหยียนก็รู้สกึ วา่ ตวั เองไมส่ ามารถใช้สายตา มองเหย่ือมองเดก็ สาวคนนีไ้ ด้อีกตอ่ ไป เขาถงึ ขนาดนบั ถือเธอด้วยซาํ ้ เธอ ไมถ่ ามวา่ เสอื ้ ตวั ไหนดหี รือเปล่า และไมพ่ ดู วา่ เสอื ้ ผ้าตวั น้นู ตวั นีเ้ป็นแบนด์ เนมอะไร ใช้เงินซอื ้ มาเท่าไหร่ เธอต้องเลือกอย่นู านเพียงใด เธอเพียงชม คําเดียววา่ หลอ่ ดี โดยใช้นํา้ เสียงจากใจจริงของเธอเอง ลอู่ ว่ีฉีหย่ิงยโสเป็นความจริง แตเ่ ป็นหย่ิงอย่างมีนํา้ ใจกว้างขวาง คนบางคนเสยี สละเพียงเลก็ น้อยก็สามารถกลา่ วถึงไปนานครึ่งคอ่ น เดือน แตเ่ ธอไมใ่ ช่ ต้วนจ่ินเหยียนพลนั รู้สกึ โชคดี เพราะวา่ มีแฟนเป็นเธอ ……

อีกไม่กี่วนั ก็เป็นเทศกาลคริสมาสแล้ว คนขบั รถขบั รถมารับพวกเธอ ด้วยใบหน้ายิม้ แย้ม อวฉี่ ีมองเห็นของขวญั หอ่ ด้วยกระดาษแสนสวยท่ีวางอยบู่ นข้างที่นงั่ คนขบั ‚มอบให้ภรรยางนั้ หรือ‛ ‚ไมใ่ ช่ครับ ให้ลกู สาว เธอขอผมมานานแล้ว‛ คนขบั พลางประคอง พวงมาลยั พลางพดู ด้วยรอยยิม้ อว่ีฉียิม้ น้อยๆ ‚คณุ เป็นพอ่ ทีด่ ี‛ คาํ พดู นีท้ ําให้ต้วนจ่ินเหยียนต้องหนั มามองเธอ เธออดเลกิ ควิ ้ ขนึ ้ น้อยๆ ไม่ได้ ‚ทําไมหรอ‛ ต้วนจ่ินเหยียนยื่นมือออกมาลบู จมกู นิว้ ชีเ้รียวยาวและข้อตอ่ ชดั เจน ไล้ผา่ นสนั จมกู โดง่ ทกุ ท่าทางล้วนดชู ื่นตาสบายใจ คล้ายกําลงั เคอะเขิน เขายกยิม้ มมุ ปากพดู วา่ ‚ช่วงนีเ้ธอเหมือนจะยิม้ บอ่ ยนะ‛ ใจต้องกระตกุ ครัง้ หนงึ่ อว่ฉี ีลอบดา่ ตวั เองวา่ ชว่ งนีช้ กั จะผ่อนปรน ตวั เองมากไปเสยี แล้ว จึงรีบเก็กทา่ เยน็ ชาสงู สง่ ทนั ที ‚งนั้ หรอ‛

บางทีอาจเป็นเพราะทา่ ทางร้อนรนของเธอพบเหน็ ได้ยากย่ิง ต้วนจิ่น เหยียนจงึ ยกยิม้ หยอกเธออยา่ งอารมณ์ดี ‚เธอควรจะยิม้ ให้มากหน่อย เธอยิม้ แล้วสวยมากๆ‛ ‚....‛ อวี่ฉีจ้องเขาอยชู่ ว่ั ครู่ ก่อนจะกลนั้ ยิม้ ตอ่ ไปไม่ไหว ‚นายเองก็ เหมือนกนั ‛ น้อยครัง้ ท่ีต้วนจิ่นเหยียนจะถกู หยอกล้อ หลายวินาทีผา่ นไปเขาถงึ ไหวตวั ทนั วา่ ‘นายก็เหมือนกนั ’ นนั้ หมายความวา่ ยงั ไง ครู่หนง่ึ ที่รอยยิม้ ของเขาเปลยี่ นเป็นแขง็ ค้าง กระแอมแห้งๆ อยหู่ ลายครัง้ คล้ายทําตวั ไมถ่ กู ก่อนจะเล่ยี งสายตาไป ในรถเงียบมาก จากนนั้ ไม่นานความเงียบนีก้ ็ถกู ทําลายลง เสียงริง โทนคอ่ นข้างแสบแก้วหดู งั ขนึ ้ คนขบั รถเหลือบมองมือถือท่วี างอยดู่ ้านข้าง ครัง้ หนง่ึ ไม่ได้รับสาย คงกําลงั พะวงวา่ น่ีเป็นเวลางานไมส่ มควรรับสาย สว่ นตวั อวีฉ่ ีมีสายตาคอ่ นข้างดีมาก มองไปแวบเดียวก็เห็นวา่ ที่แสดงบน หน้าจอมือถือคือคําวา่ ‘เมียเลิฟ’ ‚รับเถอะ ไม่เป็นไร‛ เป็นภรรยาของเขาโทรมาจริงๆ บอกวา่ ลกู สาวประสบอบุ ตั เิ หตทุ าง รถยนต์ระหวา่ งกลบั บ้านหลงั เลิกเรียน กําลงั ชว่ ยชีวติ อยู่

เบรกถกู เหยียบกะทนั หนั อวฉ่ี ีและต้วนจ่ินเหยียนเอียงตวั ไปข้างหน้า เลก็ น้อยด้วยแรงเฉื่อย กลอ่ งของขวญั สชี มพกู ลงิ ้ ตกลงไปจากบนเก้าอี ้ อวี่ฉีอดสงสารไมไ่ ด้ จงึ เอ่ยปาก ‚คณุ ไปโรงพยาบาลเถอะ พวกเรา จะกลบั กนั เอง ยงั ไงก็เหลือระยะทางอีกไม่ไกลแล้ว‛ คนขบั มองเธออย่างขอบคณุ แตเ่ หน็ ได้ชดั วา่ กําลงั รู้สกึ ผิด แต่อวีฉ่ ี และต้วนจ่ินเหยียนได้ลงจากรถไปอยา่ งรวดเร็วเสยี แล้ว ‚ขอบคณุ มากครับ‛ คนขบั พดู สองคาํ นีแ้ ล้วก็รีบเหยียบคนั เร่ง หมนุ พวงมาลยั จากไปในทิศทางหนง่ึ อยา่ งจรวด เวลาเพยี งแคห่ กโมงเย็น ฟ้ าก็มืดเกือบหมดแล้ว ถนนกว้างที่ถกู ปก คลมุ ด้วยร่มไม้ไมม่ ีรถสกั คนั หนงึ่ มองลอดผ่านพมุ่ และกิ่งก้านสาขาของ ไม้ใหญ่ พอจะเห็นรําไรวา่ เบอื ้ งหน้ามีคฤหาสน์เดยี่ วตงั้ อยหู่ ลายหลงั ไมเ่ หมือนกบั สภาพอบอนุ่ ในรถ อากาศด้านนอกหนาวเย็นจนถงึ กระดกู เพยี งพ่นลมหายใจเพียงเลก็ น้อยก็สามารถเกิดไอขาวออกมา อวีฉ่ ีซอยเท้า แล้วคล้องแขนของต้วนจ่ินเหยียนอย่างเป็นธรรมชาติ ‚พวกเราเดนิ เถอะ‛

ลมยามเยน็ พดั ผา่ นใบหน้า เพียงรู้สกึ แตเ่ จ็บและแสบ ไอร้อนบนร่าง แทบจะเหือดหายไปหมดเกลยี ้ งแล้ว สว่ นไอเยน็ ก็ชอนไชเข้าสซู่ อกคอเสอื ้ และชายแขนเสอื ้ ไมห่ ยดุ เยน็ จนร่างสะท้าน เงาของทงั้ สองภายใต้ไฟถนนถกู ลากยาวออกไป กลบั แอบอิงอยู่ ด้วยกนั เดินไปได้สกั ครู่ มือที่อย่ภู ายนอกก็ถกู ลมเย็นเป่ าจนแทบเป็นนํา้ แข็ง มือของอวีฉ่ ีที่คล้องไว้กบั พบั ข้อศอกย้ายไปด้านหลงั น้อย ก่อนมดุ เข้าไป ด้านในกระเป๋ าเสอื ้ ของเขา เดมิ ทีที่คดิ อยากหาไออนุ่ กลบั ต้องตกใจที่ พบวา่ มือของเขากลบั เหมือนกบั ตนเองที่ต้องลมด้านนอกอยนู่ าน เย็นแข็ง มากมาย เธอจงึ อดหนั ไปมองไม่ได้ ‚โทรเรียกให้คนขบั รถมารับไหม‛ ลเู่ ทียน เหลย่ ควรจะถงึ บ้านแล้ว ให้คนขบั ท่ีรับสง่ เขามารับสกั รอบก็ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่อะไร ต้วนจ่ินเหยียนซดื จมกู ครัง้ หนงึ่ บางทีอาจเป็นเพราะรูจมกู คงตนั ไป แล้ว นํา้ เสียงของเขาจงึ คอ่ นข้างอดุ อู้ ‚ไมต่ ้องหรอก จะถงึ อยแู่ ล้ว‛ อว่ีฉีพลนั ชะงกั ฝี เท้า ต้วนจิ่นเหยียนเองก็หยดุ ลงอยา่ งสงสยั หนั ไป เห็นเธอกําลงั ปลดผ้าพนั คอของตวั เอง ก็อดถามขนึ ้ มาไมไ่ ด้ ‚ทําไมหรอ‛