แสงใต้เงา [Chance Below Shadow]

1 “…ชีวิตของคนคนหน่ึง เสมือนหนึ่งหนังสือท่ีอ่านได้เพียงครั้งเดียว หรือจะค่อยๆ บรรจงอา่ นไปทลี ะตวั ลว้ นขึน้ อยกู่ บั ตนเองท้งั ส้ิน บางทอี าจจะ ไมช่ อบเนอื้ หาของหนังสือเลม่ นี้หรอื รบั เนือ้ หาบางตอนไม่ได้จรงิ ๆ...” เครดติ เน้ือหาหน้าแรกจากหนงั สอื ไฟผลาญจนั ทร์ [-จวินจอ่ื อ่เี จ๋อ] เรอ่ื ง แต่งโดย น้องแนน นนั ทิชา ออกแบบปก สงวนลิขสทิ ธติ์ ามพระราชบัญญตั ิลขิ สทิ ธ์ิ พ.ศ. 2537 หา้ มผ้ใู ดทำซำ้ ดดั แปลง ไม่วา่ จะทั้งหมดหรือส่วนใดส่วนหนึ่ง โดยไม่ไดร้ บั อนุญาต รุง่ อรโุ ณทยั





















































































4 4 “คุณนา้ อย่ากังวลไปเลยครบั คณุ น้าอาจจะยงั ไมท่ ราบ คนไทยในอังกฤษ ไมม่ ีใครท่ไี มร่ ้จู กั ไมล์ ต่างกพ็ ูดวา่ ไมล์จับงานอะไรไมม่ ีอะไรทจ่ี ะหลดุ พน้ ความสำเรจ็ ไดเ้ ลย เท่าทผ่ี มทราบมาจากพรรคพวก ส่ีปีท่นี นั่ ไมล์ไมเ่ คยหยดุ เรือ่ งเรียนและทำงาน เลย ธุรกจิ ท่เี ขาร่วมกบั เพอ่ื นท่ีนั่นประสบความสำเรจ็ อยา่ งมาก ผมยงั แปลกใจท่ไี มล์ ขายหุน้ ใหก้ ับหุ้นสว่ นท้ังหมด นา่ เสียดายมากครบั ” ศศกิ านต์มองนบั แสนอย่างเหลอื เชอ่ื เธอไมค่ ่อยรเู้ รื่องบตุ รชายมากนั่นชว่ งสปี่ ที ่เี ขาอยูท่ น่ี ่ัน เวลาไปเยี่ยมเขากอ็ ยกู่ ับ เธอตลอดในชว่ งเวลาส้ันๆ และไมเ่ คยพดู และเล่าอะไรให้เธอฟังเลย “ไมล์ เราน่าคุยกนั หน่อยนะจะ๊ ” ศศกิ านตเ์ อย่ กับบตุ รชายทนี่ อนดทู ีวแี บบ เร่อื ยเปอ่ื ย “ครับ คุณแม่มอี ะไรเหรอครบั ” “ตงั้ แตท่ ลี่ กู กลบั มา มีอะไรหลายอยา่ งในตัวลูกเปลีย่ นไปมาก” “เปลีย่ นดี หรอื เปลยี่ นไมด่ ีละครับคุณแม”่ “กท็ ง้ั สองอย่าง” “ไม่ดีคอื ะไรครับ” “ปกปิด มีความลับมากไปนะส”ิ “ผมเนยี่ นะครบั มคี วามลบั ” “ใช่ แมร่ ้นู ะวา่ ไมล์ไม่พอใจหลายๆเรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ ในชว่ งสี่ปีน้ี ตอนทไ่ี มลไ์ ม่ ได้อย่ทู นี่ ี่” “คุณแมค่ ดิ มากไปเหรอเปล่าครับ ทกุ อยา่ งกเ็ รียบรอ้ ยด”ี “รวมถึงเร่ืองของนำ้ แข็งดว้ ยอยา่ งง้นั เหรอ” ไมล์เงียบลงทนั ทีไปสักพักกอ่ น เอ่ยขึน้ อีกครั้ง “คณุ แม่ต้องการอะไรจากผมในเรอ่ื งของเดก็ คนนัน้ ” “ไมล์มองออกมาตลอดวา่ แมค่ ิดยงั ไงกบั นำ้ แข็ง” รุง่ อรโุ ณทยั

4 5 “ครับ” ไมลย์ อมรับ “ไมล์ฟังแมน่ ะ นำ้ แขง็ ก็คือนำ้ แข็ง เธอไมใ่ ช่ตัวแทนของใคร แม่ไม่ไดเ้ อา เธอมาเป็นตัวตายตัวแทนให้กับใคร จริงอยู่ว่าด้วยความเหมือนของท้ังสองคนใน ตอนแรกดงึ ดดู แมใ่ หเ้ ขา้ ไปหาเธอ แต่ตลอดสองสามปีที่ผา่ นมา น้ำแข็งกค็ อื นำ้ แข็ง เธอทง้ั น่ารกั กตัญญู แม่อยากให้ลูกมองนำ้ แขง็ คนน้ี มองอยา่ งเปน็ ธรรม” “เปน็ ธรรม? ผมใหค้ วามเป็นธรรมกบั ใครไม่ได้หรอกครับ เพราะทกุ ครง้ั ท่ี ผมเห็นหน้าเธอ น้ำแข็งของผมก็อยู่ตรงหน้าผม ผมต้องย้ำบอกตัวเองในทันทีว่า ไม่ใช่ ได้โปรดเขา้ ใจผมดว้ ยนะครับ” “ไมล์ ลกู กำลงั จะหมายความว่า ลูกไม่ยอมรบั น้ำแขง็ แม้ในฐานะอนื่ ก็ไม่ ได้อยา่ งงน้ั เหรอ” ไมล์หันไปมองทางอ่ืน ไม่ตอบคำถามน้นั ออกไปให้มารดาได้ยิน แมเ้ ขาจะได้คำตอบอย่ใู นใจแล้วว่า ‘ ไม่ได้’ “ไมม่ ีฐานะอะไรจะใหท้ งั้ น้ันครับ” ศศิกานต์ร้องบอกตัวเองไวว้ า่ ให้ใจเยน็ ๆ สปี่ ีทไ่ี มล์ไปจากเมืองไทย เธอคิด ว่าหลังจากท่ีเขากลับมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น แต่เวลาและระยะทางไม่ได้ช่วย เยียวยาไมล์เลย เธอคงต้องทำอะไรสักอยา่ ง และจะชา้ ไม่ไดด้ ้วยและในเยน็ วนั นัน้ ศศิกานตเ์ ดินทางไปหานำ้ แขง็ ทีบ่ า้ นของเธอ “คณุ ปา้ !” นำ้ แข็งแปลกใจ ไม่ใช่วา่ ผู้มีพระคุณจะไมเ่ คยมาทนี่ ี่ แตเ่ วลา แบบนม้ี นั น่าจะเปน็ เรือ่ งทสี่ ำคญั มาก “ถา้ ปา้ ไม่มาคยุ กบั น้ำแข็งวันนี้ คืนน้ีปา้ คงนอนไม่หลบั แนๆ่ ” ค้ิวเรียวของ นำ้ แขง็ ขมวดเขา้ หากันทันที และหลังจากท่ีศศกิ านตก์ ลับไป น้ำแขง็ ได้แตน่ ั่งเหมอ่ และคร่นุ คิดเรอื่ งท่ศี ศิกานต์มาคยุ แกมขอร้องแบบท่เี ธออยากจะปฎเิ สธแตก่ ็ทำไมไ่ ด้ “เป็นอะไรไป” ป้านัน เอ่ยถามหลานสาวที่นงั่ เหมอ่ มาสกั พักจนเธออดเปน็ หว่ งไม่ได้ “ปา้ นำ้ แขง็ จะทำยังไงดีคะ?” รุง่ อรุโณทยั

4 6 “เรอ่ื งท่คี ณุ ศศกิ านต์ทาบทามหนูไวใ้ ห้กบั คณุ ไมล์ใช่มั้ย” “ค่ะ” “แลว้ น้ำแขง็ มใี ครอน่ื ท่ีให้คิดเปน็ พเิ ศษเหรอยัง?” “เรื่องแบบนน้ั ป้าก็รวู้ า่ หนยู งั ไมไ่ ด้คิดเลย” “ถ้าง้ันก็ลองดูกบั คณุ ไมลไ์ ม่ไดเ้ หรอ” “ป้าก็ร้วู า่ เขาเป็นใคร แล้วหนูเป็นแคอ่ ะไร ผ้หู ญงิ แบบหนมู ันจะคคู่ วรกบั เขาเหรอคะ” “เร่อื งฐานะ ป้าไมเ่ ถียงหนูหรอก แต่คุณค่าของคนเราไม่ได้วัดกันตรงนนั้ ความดมี ันคงทนถาวรกว่าไมใ่ ชเ่ หรอ และปา้ คิดวา่ คณุ ศศกิ านตก์ ค็ ดิ แบบน้ี วันน้เี ขา ถึงมาคุยกับหนูไง” “ปา้ ไมร่ หู้ รอกคะ่ ในแตล่ ะครั้งที่หนกู บั คณุ ไมล์ได้เจอกนั เขาแทบจะไม่มอง หน้าหนเู ลย สาเหตุหนูกร็ อู้ ยู่ แต่หนผู ดิ อะไรเหรอคะ” ป้านันยมิ้ เลก็ ๆออกมา “ถ้างัน้ หนูก็ทำใหเ้ ขารสู้ ิวา่ หนูเปน็ ใคร” น้ำแขง็ หันมามองปา้ นนั อย่างไม่ อยากเชอื่ ว่าป้านนั จะพูดออกมาแบบน้ี การแสรง้ ว่ารักโดยที่ไม่รกั มนั กย็ ากมากอยแู่ ล้ว แล้วการท่ีเรารกั แต่แสรง้ วา่ ไมร่ ักโดยที่ภายใตก้ ารแสร้งว่าไมร่ กั นั้นต้องแสรง้ ว่ารกั มนั ไมง่ ่ายเลย ในเช้ารุ่งขึ้นน้ำแข็งที่ไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษากำลังเดินมาตามทางเหมือน ทุกวนั ในตอนเชา้ แตว่ นั นีม้ อื เธอสองขา้ งหอบหว้ิ ถุงขนาดใหญ่ซง่ึ ด้านในบรรจกุ ล่อง พลาสติกใสๆข้างในบรรจุขนมไว้มากมาย น้ำแข็งรู้สึกเพลียอย่างมากเพราะเมื่อคืน เธอนอนแทบไมห่ ลับ สมองคดิ แตเ่ รือ่ งของไมล์วนเวียนไปหมด “หน้าซีดๆ เปน็ อะไรไปเหรอเปล่าครบั ” ลงุ ใบทว่ี ง่ิ เขา้ มาช่วยนำ้ แขง็ เอ่ย ถามอย่างเป็นหว่ ง ร่งุ อรโุ ณทัย

4 7 “ขอบคุณค่ะ เมื่อคืนน้ำแข็งนอนไม่ค่อยหลับ เช้านี้ก็เลยเพลียมากค่ะ” นำ้ แขง็ พดู พรอ้ มกบั สง่ ถุงในมอื ให้ลงุ ใบ “ง้ันเดี๋ยวท้ังหมดนี้ ลุงเอาไปส่งท่ีร้านให้เองแล้วกัน คุณไปพักเสียหน่อย เถอะครบั ” นำ้ แข็งยมิ้ อย่างซาบซงึ้ ใจ และเรง่ ฝีเทา้ เข้าสูอ่ าคารบ้าน สมองของเธอ เรมิ่ คิดถงึ ที่นอนน่มุ ๆเสยี แลว้ ไมล์ทย่ี นื มองอยู่ มองตามการเคล่อื นไหวของน้ำแข็งตลอด เขาสวมชุดออก กำลังกายเรยี บร้อยแลว้ จงึ เดนิ ไปยงั ประตู เมือ่ เขาเปิดประตเู ปน็ ชว่ งที่นำ้ แขง็ กำลงั เปดิ ประตหู อ้ งนอนของคุณแมเ่ ขาพอดี ไมล์ขมวดคิว้ เข้าหากนั ทนั ที หอ้ งนอนคณุ แม่ เขาจำได้ แม้ต้งั แต่กลบั มาไมล์ยงั ไม่เคยเข้าไปในหอ้ งนัน้ เลยก็ตามที และด้วยความ สงสยั ไมล์จงึ เดนิ ไปยนื อยูห่ น้าประตูห้อง มอื คอ่ ยๆเอือ้ มเพอื่ เปดิ ประตู และมนั ไม่ได้ ล็อค ไมล์จงึ ผลกั เขา้ ไป แน่นอนเขามีสทิ ธิอยแู่ ล้วทีจ่ ะเข้าห้องนี้ โดยท่ีไมล์ไม่รวู้ า่ หอ้ ง น้ีแมข่ องตนไดย้ กให้กบั น้ำแขง็ แล้ว ! ไมลท์ ่ีเดินเขา้ ไป ไม่คิดวา่ จะเหน็ ภาพอะไรแบบน้ี นำ้ แข็งในชดุ เดรส ตอน ท่ีเธอสวมขณะเดนิ และยนื มนั กย็ าวพอดเี ข่า แตพ่ อเธอนอนทัง้ ๆท่สี วมชุดน้อี ยู่ ชาย กระโปรงมันเลิกสูงขึน้ มากเผยเรียวขาขาวเลก็ ๆ กบั ขอบบราสีชมพหู วานกลางลำตัว ไมลย์ ืนนงิ่ ค้างสายตาจบั จอ้ งมองอย่างลมื ตวั กเ็ ขามันคอื มนุษย์ และเปน็ มนุษยท์ ่ี เปน็ ผชู้ ายแขง็ แรงมากด้วย ไมล์สะบัดศีรษะไปมา เรียกสติของตัวเองคืนกลับมา และพยายามคิด ทบทวนว่าทำไมน้ำแข็งถึงมานอนบนเตียงของแม่เขาได้ แต่แล้วเมื่อไมล์มองรอบๆ ห้อง ทุกอยา่ งแปลกตามาก เขาจำห้องของแมไ่ ด้ นอกจากเฟอรน์ ิเจอรช์ น้ิ ใหญๆ่ แล้วอย่างอน่ื ก็ดเู หมอื นจะเปลีย่ นแปลงไปท้ังหมด นำ้ แขง็ ท่หี ลบั ไปทันทเี ม่ือหัวถึงหมอน ไมร่ ตู้ วั เลยว่าตอนนี้มีแขกทีไ่ มไ่ ด้รับ เชิญกำลังเดินไปรอบๆห้องด้วยความสงสัย ในห้องนี้มีภาพกลุ่มสามคนท่ีมีแม่เขา คุณตาและน้ำแขง็ และอกี สองสามภาพก็เป็นภาพแม่เขากับนำ้ แขง็ ทใี่ ห้ใครมอง รงุ่ อรุโณทัย

4 8 ภาพนั้นก็จะเห็นความรักใคร่ท่ีแม่เขามีให้กับน้ำแข็งอย่างไม่ปิดบัง แต่ที่แปลกคือ ทำไมต้องมีภาพเด่ียวของเขาอยู่ในกรอบรูปคู่กับเธอด้วย ไมล์หยิบข้ึนมาและมอง ภาพตัวเองกบั นำ้ แขง็ สลบั กัน และจู่ๆ ไมล์ก็ตัดสินใจแกะกรอบรูปนั้นเพื่อจะดึงภาพของตัวเองออกมา เสียงท่ีไม่ดังมากของวตั ถุกระทบกัน แต่ก็ทำใหน้ ้ำแขง็ รสู้ ึกตวั เมอื่ ดวงตาของเธอเปิด กว้างขึ้น สิง่ แรกท่ีเธอเหน็ กค็ ือลูกชายอดีตเจ้าของห้อง “คณุ ไมล์!” ไมล์แคห่ ันกลับมา และเหน็ ว่านำ้ แข็งรบี ลกุ ขนึ้ นัง่ และดึงผ้าหม่ ข้ึนมาคลมุ ตวั เองไว้จนถึงเอว “ไมต่ อ้ งตนื่ ตระหนกขนาดน้นั เพราะวา่ ฉนั เหน็ จนจินตนาการไดห้ มดแลว้ ” นำ้ แข็งอา้ ปากคา้ ง แกม้ แดง เธออายจนไม่ร้จู ะเอาหน้าไปแทรกไวต้ รงไหน “ต่อมความเป็นสุภาพบุรุษของคุณมันชำรุดเหรอยังไง” น้ำแข็งตอกกลับ อย่างอดไม่ได้ ไมล์ขยับเพียงสองก้าวเขาก็มาอยู่บนเตียงน่ังคร่อมทับขาน้ำแข็งไว้ทันที พรอ้ มกับคว้ามือเธอไวด้ ว้ ยมอื ที่ว่างอยู่ “ปลอ่ ยฉันนะ!” นำ้ แข็งบดิ มือท่ถี กู รดั ไวโ้ ดยชายตรงหน้าทีม่ ือของเขาใหญ่ กว่ามอื เธอมาก เธอหลบหลีกไมท่ นั เม่ือเขาเข้ามาในระยะประชิดอยา่ งรวดเร็ว “บอกจุดประสงคข์ องเธอมา” ไมล์ เสียงแขง็ กร้าวใส่น้ำแข็ง “จุดประสงค์บ้า จดุ ประสงคบ์ อ อะไร” “เธอนมี้ ันเปน็ เด็กไร้สัมมาคารวะจริงๆ” “เออ! ถ้าง้ันกป็ ลอ่ ยฉันเสียท”ี น้ำแขง็ เสยี งแขง็ ใส่ และออกแรงในการดึง ขอ้ มอื ตวั เองมากขึ้น “ถา้ อยากใหป้ ลอ่ ย กบ็ อกมา วา่ ตอ้ งการอะไร เธอตอ้ งการอะไรท่เี ข้ามายงุ่ วุ่นวายกบั ครอบครัวของฉัน!” ไมลเ์ สียงแขง็ กรา้ วมากข้ึน เพราะยังไงวนั นีเ้ ขาต้องร้ใู ห้ ได้ รุ่งอรุโณทัย

4 9 “แลว้ มันเรื่องอะไรของคุณด้วย เพราะคนท่ีตอ้ งการใหฉ้ นั เขา้ มา คือ คุณ แม่กบั คณุ ตาของคุณ” “อยา่ มายอกย้อนนะ! ยายเดก็ บา้ !” ไมล์ แข็งกรา้ วมากขึน้ เทา่ ทวี เขาไม่ เคยเจอใครทดี่ ้อื และไรซ้ งึ่ ความเกรงกลวั และเกรงใจในตัวเขามาก่อนเลย “บ้า! คุณน้นั แหละทบี่ ้า เคา้ อยขู่ องเคา้ เฉยๆ กถ็ ูกเข้ามาหาเรอ่ื ง ฉันตา่ ง หากท่ตี ้องเป็นฝ่ายถามว่า คณุ ตอ้ งการอะไรจากฉันคุณไมล”์ นำ้ แขง็ แขง็ สมชอื่ แต่ เธอก็ไม่เย็นพอในเรื่องอารมณ์ตามชื่อสักเท่าไหร่ แม้เธอจะตกเป็นรองคนตรงหน้า พอดกู ็ตามทเี ถอะ “ฉนั ตอ้ งการรู้ว่าเธอต้องการอะไร ท่เี ข้ามายงุ่ กับคณุ แม่และคณุ ตาของฉนั ” น้ำแข็งถอนหายใจครง้ั ใหญ่ ใบหนา้ บูดบง้ึ ดว้ ยความไม่พอใจ จะให้เธอตอบไปแบบ ไหนล่ะ ก็ในเม่ือเธอไม่มีอะไรท่ีต้องการในครอบครัวนี้ ครอบครัวที่มีแต่ให้เธอมา ตลอดหลายปีมานี้ “ไม่ม”ี ไมล์คิว้ ขมวด ไม่เขา้ ใจ “ไม่มอี ะไร ฉนั ไมเ่ ข้าใจ” “โอย้ !!! อะไรของคณุ เนี่ยะ ฉันตอ้ งมาแปลไทยเป็นไทยอกี เหรอ ก็เขา้ ใจ นะว่าคุณมนั ลกู ครงึ่ แต่คุณก็เติบโตมาท่เี มอื งไทยนานหลายปี ถงึ จะไปๆมาๆ บ้าง กต็ ามทีเถอะ” “นเี่ ธอ รู้เรอื่ งของฉนั ดว้ ยเหรอ?” ไมล์ถามกลบั ด้วยความรู้สกึ แปลกๆ ท่จี ูๆ่ ก็ เกิดข้ึนมา “ไม่รู!้ ปลอ่ ยฉนั สกั ที ฉันต้องไปเรยี นแลว้ ” น้ำแข็งเบื่อทจ่ี ะต้องมาสาธยาย อะไรต่อมิอะไรใหก้ ับเขาคนตรงหน้าไดฟ้ ังในสถานการณ์แบบนี้ ที่นม่ี ันบนเตยี งนอน นะ รุ่งอรุโณทยั

5 0 “นี่เธอ!!!...ฉันไม่ได้น่ารำคาญแบบน้ัน อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นกับคน อย่างฉนั นะ” น้ำแข็งอ้าปากหวอ เหลือเชอ่ื เอาเข้าไป ผู้ชายคนนเี้ ปน็ อะไรมากมั้ย เขา จะเอายังไงกบั เธอเน่ยี ะ “แลว้ จะปล่อยฉนั ไดเ้ หรอยงั ?” “แล้วเธอตอบคำถามฉันมาแล้วเหรอ?” “ตอบไปแลว้ ไงวา่ ไมม่ ี ไมม่ อี ะไรในครอบครวั ของคุณท่ฉี ันตอ้ งการ จบปะ๊ ” น้ำแขง็ ย้ำถามกลับ “หนา้ ฉันดูปญั ญาออ่ นมากม้ัย?” นำ้ แข็งถอนหายใจอกี ครั้ง พร้อมมองบน ตามอารมณท์ เี่ กดิ ขนึ้ ตอนนี้ “แล้วอยากได้คำตอบแบบไหนไม่ทราบ วา่ มา จะพูดให้ไดย้ นิ จะไดแ้ ยก ยา้ ยกันสักท”ี ไมล์ยิม้ “ต้องการฉนั ” ! นำ้ แข็ง ดงึ ดวงตากลับมามองหนา้ เขา เขาคนตรงหนา้ ทยี่ ม้ิ ให้กบั เธอ “หลงตวั เองมากเกินไปแลว้ นะคะ” “เธอยงั มหี น้ามาวา่ ฉนั หลงตวั เองอีกเหรอ หลกั ฐานมันชัดเจนขนาดน้”ี “หลักฐาน หลกั ฐานอะไร?” “เธอบอกว่าจะไปเรียนโดยทีใ่ ส่ชุดนไ้ี ปอยา่ งงน้ั เหรอ ก้มมองตัวเองหนอ่ ย” นำ้ แข็งเงยี บเสยี งลง และกม้ หน้าหลบสายตาของไมล์ ใบหนา้ เธอแดงกำ่ บอกแล้ว มนั ยากจรงิ ๆ กับการท่เี ธอเองก็แอบพึงพอใจเขาไมน่ ้อย แต่ตอ้ งแสร้งเปน็ ไม่พึงพอใจ “ออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องฉัน” น้ำแข็งที่ไมร่ ู้จะทำอยา่ งไรดี จงึ คดิ วา่ การไล่เขาให้ออกไปจากหอ้ งนี้ดีที่สุด “บา้ นเธอเหรอไง?” เสยี งตอบกลบั อย่างเยย้ หยนั้ “ง้นั ฉันไปเอง” นำ้ แขง็ บิดขอ้ มอื ตวั เอง และพยายามจะขยบั ตวั เองใหอ้ อก จากบนเตยี งนอน รงุ่ อรุโณทยั