540 ปาเกอถูเอ่อ ความจริงปาเกอถูเอ่อเรียกใหเ้ ขา้ เฝ้าแค่สี่คน มีปาจือและคนสนิทของเขา ตูห้ านอว้ที ่ีแปรพกั ตร์กบั ชุนถูหมีท่ีถูกจบั ตวั มา ส่วนคนอ่ืนๆ ท่ีร่วมมือจบั ตวั นางมาถูกพาตวั ไปพกั ผอ่ นในราชวงั หลวงของ ทูเจี๋ย ด่ืมเหลา้ เคลา้ นารีกนั อยา่ งอ่ิมเอมเปรมปรีด์ิก่อนจากไปในวนั พรุ่งน้ีเชา้ มิน่าชาวตา้ ถงั ถึงบอกวา่ คนต่างเผา่ หยาบชา้ ป่ าเถื่อน เร่ืองที่ขดั ต่อขนบประเพณีเช่นน้ีไม่มีทางเกิดข้ึนที่ตา้ ถงั เป็นแน่ วงั หลวงไม่ใช่สถานท่ีท่ีใหใ้ ครเขา้ ออกไดต้ ามสบาย แต่ท่ีนี่ถือวา่ การใหเ้ ขา้ มาในวงั หลวงเป็นการปูนบาเหน็จสูงสุด คนเหล่าน้ีแต่งกายกนั เตม็ ยศ มีบางคนอยากไดด้ ิบไดด้ ี บางคนมีเป้าหมายที่บอกใครไม่ได้ ดงั น้นั ตอ้ งแต่งกายใหง้ ดงามเพือ่ ใหผ้ มู้ ีอานาจพงึ พอใจ มีแต่ชุนถูหมีท่ีไม่อยากเป็นท่ีสนใจของใคร แต่กต็ อ้ งรักษาศกั ด์ิศรีของชาวตา้ ถงั เอาไวไ้ ม่ใหต้ กเป็นรองใคร ปาจือคงคิดแลว้ วา่ ถา้ ใหน้ างมีสภาพที่ไม่น่าดูคงจะสร้างความยนิ ดีใหก้ บั ปาเกอถูเอ่อได้ จึงไม่ไดบ้ งั คบั ใหน้ างเปลี่ยนเส้ือผา้ ดงั น้นั นางจึงสวมชุดที่ใส่ออกมาเดินเท่ียวในเมืองกุยฉือที่บดั น้ีสกปรกจนแทบไม่เห็นเน้ือเดิม นางถูกจบั ตวั มานานแค่ไหน ผมเผา้ หนา้ ตากไ็ ม่ไดล้ า้ งมานานเท่าน้นั แต่นางแปรงฟันอยบู่ ่อยๆ เพราะกลวั กินอาหารไม่อร่อย เส้ือคลุมท่ีนางใชต้ อนน้ีเป็นเส้ือแบบบุรุษชาวหูท่ีไม่รู้วา่ เป็นของใคร ท่ีสาบเส้ือมีแต่รอยมือที่เลอะน้ามนั จากการกินเน้ือแพะจนมนั เยมิ้ แลว้ ยงั แขง็ กระดา้ งไปหมด ยงั ดีท่ีชุนถูหมีผา่ นการใชช้ ีวติ ท่ีทรหดอดทนในยคุ ปัจจุบนั มาแลว้ ไม่อยา่ งน้นั หากเป็นหญิงโบราณที่บอบบางอ่อนแอไม่มีทางทนไดแ้ น่ อีกอยา่ งตอนน้ีสภาพของนางยงั แยก่ วา่ ขอทานเสียอีก ยงั ดีท่ีตอนน้ีเพิง่ เขา้ สู่ฤดูใบไมผ้ ลิ อากาศยงั เยน็ อยบู่ า้ ง ไม่เช่นน้นั คงมีกลิ่นหรือแมลงแปลกๆ ข้ึนเตม็ ตวั แน่ เม่ือมองตูห้ านอว้ี เห็นอีกฝ่ ายแต่งตวั อยา่ งพถิ ีพถิ นั นางฉลาดที่ไม่ใส่ชุดชาวหู สาวงามใน ราชวงั ทูเจ๋ียมีมากมาย ถา้ เกิดไม่โดดเด่นมากพอจะไม่เป็นท่ีสนใจของคนอื่น นางแต่งกายดว้ ยชุดสตรีชาวตา้ ถงั ที่นิยมกนั ในเมืองฉางอนั ปี ท่ีแลว้ ชุดรัดอกสีแดงกหุ ลาบ
สายคาดหนา้ อกท่ีมดั เป็นรูปผเี ส้ือ สีเหลืองอ่อน สวมเส้ือคลุมตวั นอกท่ีตดั ดว้ ยผา้ โปร่งสีเขียวอ่อน และผา้ คาดเอวสีเดียวกนั ท่ีเอวมีกระด่ิงไข่มุกที่กระทบกนั ดงั ติง้ ๆ เวลาเดิน รองเทา้ สีเหลืองปักลายใบไผส่ ีเขียว ทรงผมเกลา้ มวยสูง นอกจากปิ่ นปักผมรูปดอกโบตน๋ั และปิ่ นหยกมรกตแลว้ กม็ ีดอกไมด้ อกเลก็ ๆ ที่ไม่รู้จกั ชื่อปักอยดู่ า้ นขา้ ง ตูห้ านอว้เี ขา้ ใจแต่งตวั ทาใหน้ างดูเหมือนสตรีสูงศกั ด์ิที่อ่อนหวานและบอบบาง ใครเห็นใครกส็ งสาร แตกต่างกบั หญิงสาวทอ้ งถิ่นอยา่ งมาก ระหวา่ งทางที่นงั่ รถมา้ จากในเมืองมายงั ราชวงั หลวง ดึงดูดสายตาของผชู้ ายไดน้ บั ไม่ถว้ น นางกาลงั หวงั สูง ถา้ เกิดปาเกอถูเอ่อถูกใจแลว้ รับนางเป็นสนมนางใน ยอ่ มดีกวา่ อยกู่ บั ปาจือแน่นอน เป็นแค่นางสนม จะเป็นสาวบริสุทธ์ิหรือไม่กไ็ ม่สาคญั คิดวา่ ปาจือกค็ งคิดเช่นน้ีเหมือนกนั หญิงท่ีเล่นจนเบ่ือแลว้ ยงั แอบหลงรักบุตรแห่งเทพหมาป่ าคนน้ีเป็นเหมือนเผอื กร้อน รีบโยนใหพ้ น้ ไปจะดีกวา่ ขอ้ เสียท่ีเลวร้ายท่ีสุดของตูห้ านอว้กี ค็ ือคิดวา่ ตวั เองสูงส่งกวา่ คนอื่น ตอนอยฉู่ างอนั คิดวา่ นอกจากองคห์ ญิงแลว้ นางไม่เคยเป็นรองใคร มาถึงท่ีน่ีกย็ งั คิดวา่ ดว้ ยฐานะที่เคยเป็นสตรีช้นั สูงในเมืองฉางอนั อีกท้งั รูปโฉมท่ีแตกต่างจะทาใหป้ าเกอถูเอ่อสนใจ ความจริงนางงดงามและความฉลาดอยไู่ ม่นอ้ ยแต่สาหรับผชู้ ายจานวนมาก ถา้ ใหเ้ ลือกระหวา่ งผหู้ ญิงกบั อนาคตของตวั เองแลว้ สามารถทิง้ ผหู้ ญิงไดอ้ ยา่ งไม่ลงั เล ถา้ จะรับหญิงผนู้ ้นั ไวข้ า้ งกายกเ็ พื่อความสุขแค่ชวั่ ครู่เท่าน้นั จะมีใครโชคดีเหมือนชุนถูหมีที่ไดเ้ จอคนรักเดียวใจเดียวอยา่ งเยช่ า “ที่มายนื อยใู่ กลๆ้ ขา้ แบบน้ีไม่รังเกียจท่ีขา้ สกปรกหรือ” ชุนถูหมีหวั เราะเยาะ ระหวา่ งทางนางกินอาหารอยา่ งคนไม่รู้สึกหวาดกลวั แมร้ ูปลกั ษณ์ภายนอกจะดูแย่ แต่ร่างกายสมบูรณ์แขง็ แรงถึงขนาดอว้ นทว้ นข้ึนอีกดว้ ย “พดู ไปเถอะ ถึงเวลาท่ีเจา้ จะร้องไหแ้ ลว้ ” ตูห้ านอว้พี ดู เหมือนมน่ั ใจเตม็ เป่ี ยม “ท่านปาเกอแคน้ นอ้ งชายเขามาก เพราะคิดจะชิงแผน่ ดิน แยง่ ชิงตาแหน่ง แยง่ ชิงชาวบา้ นของเขา เจา้ วา่ ถา้ เกิดท่านปาเกอรู้วา่ นอ้ งชายเขารักเจา้ ขนาดน้ีจะรู้สึกอยา่ งไรนะ
คิดวา่ คงจะหาทางนอนกบั เจา้ ทนั ที แบบน้ีจึงจะเป็นการหยามหนา้ อีกฝ่ าย ระบายความเคียดแคน้ ในใจได”้ “ไม่แน่วา่ ขา้ จะมีราคาขนาดน้นั ” ชุนถูหมีโตก้ ลบั อยา่ งเฉยเมย ตูห้ านอว้เี กลียดท่าทีอยา่ งน้ีของชุนถูหมีมากที่สุด นางอยากบีบคออีกฝ่ ายใหต้ ายคามือ แต่ยามน้ีพวกนางยนื รอเขา้ เฝ้า จะทาเร่ืองที่ไม่น่าดูไม่ได้ นางพูดอยา่ งแคน้ ใจวา่ “อาซูรุ่ยรู้สึกกบั เจา้ อยา่ งไร เจา้ คิดวา่ คนอ่ืนไม่รู้หรือ ข่าวท่ีพวกเราลกั พาตวั เจา้ มาส่งมาถึงราชวงั แลว้ ไดย้ นิ วา่ ท่านปาเกอถึงกบั หวั เราะอยนู่ านดว้ ยความสะใจ” “ฟังเหมือนใกลจ้ ะบา้ แลว้ นะ” ชุนถูหมียกั ไหล่อยา่ งไม่สนใจ ยงิ่ นางไม่มีท่าทีหวาดกลวั ยง่ิ ทาใหต้ ูห้ านอว้สี ับสน เกิดความกระวนกระวายข้ึนอยา่ งบอกไม่ถูก แต่แลว้ นางกท็ ิง้ เรื่องน้ีไปโดยสิ้นเชิง ถึงชุนถูหมีจะเก่งขนาดไหนกท็ าอะไรไม่ไดน้ อกจากใชฝ้ ี ปากมายว่ั ยตุ ามประสาคนทาอาชีพหมอความเ ท่าน้นั ชุนถูหมีพูดหลอกล่อไดก้ แ็ ค่คนเบาปัญญาอยา่ งปาจือเท่าน้นั นางไม่มีทางสร้างความสับสนใหก้ บั ผทู้ ่ีมีอานาจสูงสุดของทูเจี๋ยตะวนั ตกแน่ “เจา้ วา่ ปาเกอถูเอ่อเกลียดชงั อาซูรุ่ยขนาดน้ี ถา้ เขานอนกบั เจา้ แลว้ หลงั จากน้นั จะส่งตวั เจา้ ใหล้ ูกนอ้ งคนอื่นไดน้ อนกบั นางในดวงใจของบุตรแห่งเทพหมาป่ าดว้ ยไหม” ตูห้ านอว้เี ปรยเหมือนไม่ใส่ใจ เพราะเสียงท่ีพดู เรื่อยๆ ยง่ิ แสดงใหเ้ ห็นเจตนาร้ายที่แฝงอยู่ ชุนถูหมีนิ่วหนา้ “คนเราถา้ ทาตวั ตกต่า คนอื่นถึงจะเหยยี บซ้า เจา้ เองเคยเป็นถึงสตรีช้นั สูงของตา้ ถงั เคยไดร้ ับการอบรมศึกษามาไม่นอ้ ย ถูกส่งั สอนกิริยามารยาทอนั ดี ถึงบดั น้ีจะตกอบั กไ็ ม่ถึงขนาดไร้ยางอายเช่นน้ี” พดู แต่เรื่องนอนๆ อยไู่ ด้ ราคาญหูจริงๆ แมแ้ ต่คนท่ีวา่ ความคดีข่มขืนมานกั ต่อนกั อยา่ งนางยงั ไม่ชอบคาน้ี ถึงจะเป็นหญิงชาวบา้ นท่ีไร้การศกึ ษากไ็ ม่มีทางพูดออกมาอยา่ งไม่อายปาก ก่อนหนา้ น้ีแค่คนอ่ืนเอาผา้ เชด็ หนา้ ไป ตูห้ านอว้ยี งั ทาเหมือนสร้างมลทินใหก้ บั นาง มาตอนน้ีกลบั พดู ถึงเร่ืองอยา่ งวา่ โดยไม่รู้สึกรู้สา “กไ็ ด้ ในเมื่อเจา้ พดู จาประสาชาวบา้ นขนาดน้ีขา้ กแ็ ลว้ แต่เจา้ ” ชุนถูหมีผอ่ นเสียงใหอ้ ่อนโยน ทาสีหนา้ อยา่ งคนยอมจานน “คนที่จะนอนกบั ขา้ ไดม้ ีแต่อาซูรุ่ยเท่าน้นั และพวกเรากน็ อนกนั อยา่ งมีความสุข เพราะวา่ พวกเราสองคนมีใจต่อกนั
คนท่ีรักกนั ยอ่ มมีความสุขกบั การร่วมหอ มีอะไรไม่ถูกล่ะ แลว้ เจา้ ล่ะนอนกบั ใคร แลว้ เจา้ มีความสุขไหม? ถึงขา้ ตอ้ งเสียความบริสุทธ์ิไปกเ็ พราะถูกบงั คบั ถูกคนใหร้ ้าย แต่กย็ งั ดีกวา่ เจา้ ที่ต้งั ใจแต่งตวั เพื่อมาล่อใหผ้ ชู้ ายมากหนา้ หลายตานอนดว้ ย!” “เพยี ะ!” ชุนถูหมีรู้สึกแสบร้อนบนใบหนา้ อีกคร้ัง ตูห้ านอว้โี มโหจนขาดสติ จดบญั ชี! ชุนถูหมีคิดในใจ แม่เอ๊ย! นางน่ีกเ็ ป็นพวกไดเ้ ถียงเมื่อไรกไ็ ม่ยอมแพ้ ไม่อยา่ งน้นั คงไม่ถูกตบถึงสองคร้ังแน่ ตอนน้ีคนแพแ้ ต่ฝี ปากไม่แพ้ ถึงจะปากจดั กไ็ ม่ใช่เร่ืองไม่ดี ปาจือไดย้ นิ เสียงประหลาดกห็ นั ไปถลึงตาใส่ตูห้ านอว้ี ยงั ดีที่ตอนน้ีมีนางกานลั เขา้ มาเรียกใหค้ นท้งั ส่ีเขา้ เฝ้าปาเกอถูเอ่อ ตาหนกั ท่ีรูปทรงประหลาดตกแต่งอยา่ งงดงามตระการตา มีขนุ นางและชนช้นั สูงของทูเจ๋ียพร้อมกบั นางกานลั ท่ีหนา้ ตาสะสวยยนื อยสู่ องฟากของหอ้ งกวา้ ง เม่ือเขา้ มาดา้ นใน มีกลิ่นอายของความโสมมปะปนอยใู่ นอากาศ มีบรรยากาศท่ีราวกบั วนั สิ้นโลกกาลงั ใกลม้ าถึง แต่ทวา่ คนที่อยใู่ นน้ีแทบไม่มีใครมองเห็น ไม่มีใครสมั ผสั ได้ เพราะเหตุน้ีทาใหช้ ุนถูหมีเกิดความเมตตาออกมาจากใจ ความเมตตาน้ีแผร่ ัศมีออกมาจนทาใหร้ อบกายของนางดูสวา่ งเรืองรองราวกบั มีแสงเปล่งประกาย ภายนอกดูเหมือนขอทาน แต่กลบั รู้สึกราวกบั นกั บุญ ดึงดูดสายตาของทุกคนใหต้ กอยบู่ นร่างของนาง ตูห้ านอว้ที ี่ต้งั ใจแต่งกายอยา่ งงดงามน้นั กลายเป็นตวั ประกอบที่ไม่มีความสาคญั ไปเลย “หยดุ ได!้ ” ราชองครักษต์ ะโกนข้ึน ปาจือและคนสนิทหมอบลงกบั พ้นื ทาความเคารพ ส่วนตูห้ านอว้กี ค็ ุกเข่าลงอยา่ งอ่อนชอ้ ย มีแต่ชุนถูหมีท่ียนื นิ่งอยา่ งไม่สนใจใคร “คุกเข่าลง!” ราชองครักษต์ วาดใส่ ปาเกอถูเอ่อกลบั โบกมือ หวั เราะอยา่ งเป็นต่อวา่ “อยา่ ทาใหส้ าวงามของขา้ ตกใจ ใหน้ างผยองไปก่อน มา้ พยศแบบน้ีสิดี ขา้ ชอบ! ฮ่าๆ” มีเสียงหวั เราะดงั อยา่ งไร้ยางอายไปทวั่ หอ้ งกวา้ ง ชุนถูหมีไม่สนใจ เงยหนา้ มองปาเกอถูเอ่อ
หนา้ ตาของเขาไม่เหมือนเยช่ าแมแ้ ต่นอ้ ย เพราะเยช่ าไม่ใช่ลูกของปอรุ่ยอ๋อง ยงิ่ ไม่ใช่บุตรของเทพหมาป่ าแต่อยา่ งใด แต่เขาเป็นคนเลือดผสม เป็นลูกชายของหนั โหม่ว ฮ่องเตต้ า้ ถงั กบั เมียของคนอื่น หนั โหม่วมีรูปร่างหนา้ ตาดี ส่วนหม่าล่ีกเ็ ป็นสตรีชาวหลวั ช่าท่ีงดงามมากท่ีสุด ดงั น้นั ลกั ษณะเด่นของพวกเขาจึงตกทอดมาถึงเยช่ า ปาเกอถูเอ่ออยใู่ นวยั ใกลเ้ คียงกบั หนั โหม่ว หนา้ ตากด็ ูไม่เลว แต่ไม่หล่อเหลาถึงขนาดใครเห็นแลว้ ตอ้ งอุทานดว้ ยความตกตะลึง 541 งามหรือไม่ เมื่อบวกกบั สีหนา้ ท่าทางท่ีเหมือนพวกนกั เลงสุรานารี และมีรูปร่างอวบอว้ นเลก็ นอ้ ย หากเขามายนื คู่กบั เยช่ าแลว้ แมแ้ ต่ลูกสุนขั กร็ ู้จกั เลือกวา่ ใครควรคู่กบั ตาแหน่งราชามากกวา่ กนั “ฝ่ าบาท สตรีนางน้ีงามหรือไม่ พวกเราดูไม่ออกเลยจริงๆ” มีขนุ นางใหญ่คนหน่ึงเอ่ยข้ึน “ดูหนา้ ตาสกปรกมอมแมม” ทุกคนหวั เราะกนั คร้ืนเครง หน็อยแน่ อยา่ คิดวา่ ตอนน้ีกาลงั เป็นต่อ เด๋ียวจะร้องไหข้ ้ีมูกโป่ งแทบไม่ทนั “จะตอ้ งงามแน่นอน” ปาเกอถูเอ่อพยกั หนา้ “ไม่อยา่ งน้นั นอ้ งชายขา้ จะหลงนางไดอ้ ยา่ งไร เขาคงไม่รู้วา่ นางในดวงใจกาลงั จะส่งเสียงครางอยา่ งสุขสมบนเตียงของขา้ ฮ่าๆๆ” มีเสียงหวั เราะอยา่ งบา้ คลงั่ ดงั ข้ึนอีกคร้ัง ปาเกอถูเอ่อออกคาสง่ั “พานางออกไป เฝ้าใหด้ ี ไม่ตอ้ งลา้ งตวั ใหส้ ะอาด ปล่อยไวแ้ บบน้ีขา้ จะไดต้ ื่นเตน้ ” ดวงจนั ทร์แขวนอยู่กลางท้องฟ้าทห่ี นาวเหน็บ ชุนถูหมีถูกจบั มือไพล่หลงั มดั อยกู่ บั เสาขา้ งเตียง หอ้ งนอนของปาเกอถูเอ่อตกแต่งดว้ ยสีฉูดฉาด มีกลิ่นเครื่องหอมท่ีแสบจมูกตลบอบอวล มีพรมผนื หนาและหมอนอิงวางระเกะระกะอยทู่ ว่ั พ้ืนหอ้ ง
เตียงไมท้ รงเต้ียท่ีแกะสลกั แลว้ ทาทบั ดว้ ยสีทองน้นั กวา้ งใหญ่จนน่าประหลาดใจ มีผา้ มุง้ สีแดงสดแขวนอยกู่ บั ตะขอทองคา ปาเกอถูเอ่อเดินโซเซเขา้ มา กลิ่นเหลา้ โชยมาแต่ไกล เห็นไดว้ า่ ดื่มจดั มากแค่ไหน “ถา้ นอ้ งชายของขา้ รู้วา่ คนรักของเขาตอ้ งนอนอยใู่ ตต้ วั ขา้ เขาจะรู้สึกอยา่ งไรกนั นะ ฮ่าๆ แค่คิดกส็ ะใจแลว้ ” เขายนื ห่างจากเตียงนอนสองกา้ ว พูดไปหวั เราะไป ดวงตากวาดผา่ นร่างของชุนถูหมีอยา่ งหยาบคาย “เขาคิดจะชิงบลั ลงั กก์ บั ขา้ แต่ตอ้ งเสียผหู้ ญิงของตวั เองไป แบบน้ีสมเป็นลูกผชู้ ายหรือ บุตรแห่งเทพหมาป่ าอะไรกนั มนั กแ็ ค่ลูกนอกคอกที่ยกยอ่ งออกหนา้ ออกตาไม่ได้ ไอค้ นไม่เอาไหนท่ีแมแ้ ต่ผหู้ ญิงของตวั เองกร็ ักษาไม่ได.้ ..” เขายงั พูดไม่ทนั จบกม็ ีกริชเล่มเลก็ เปล่งประกายเยน็ กระดา้ งพาดท่ีลาคอเสียก่อน “คนท่ีอาศยั การทาร้ายผหู้ ญิงมาจินตนาการวา่ ตวั เองพิชิตใตห้ ลา้ ไดน้ ้นั มนั ยงิ่ กวา่ เศษสวะเสียอีก ไม่ ยงั ทาใหค้ าวา่ เศษสวะแปดเป้ื อน ทาใหค้ าวา่ คนแปดเป้ื อน อยา่ งมากกต็ อ้ งเป็นเศษเดนมนุษย์ เป็นขยะโสโครก หรือเป็นพวกส่ิงเน่าเฟะท้งั หลายท่ีน่าสะอิดสะเอียน” ชุนถูหมีสะบดั แขนเบาๆ เชือกท่ีมดั มืออยกู่ ข็ าดเป็นเสน้ ๆ หล่นลงบนพ้ืน นางลุกข้ึนยนื ใหเ้ ห็นวา่ ตวั เองไม่ไดถ้ ูกจากดั การเคลื่อนไหว “มีใคร...” เสียงตะโกนดงั แค่น้นั กข็ าดหายไป ปาเกอถูเอ่อรู้สึกเยน็ วาบไปทวั่ ตวั จากน้นั กข็ ยบั ตวั ไม่ได้ แมแ้ ต่เสียงร้องอะไรกไ็ ม่อาจเลด็ ลอดออกมา ร่างของเขาลม้ ลงกบั พ้ืน ยงั ดีที่ลม้ ไดม้ ุมพอดี จึงมองเห็นชายคนหน่ึง คนคนน้ีสวมหมวกที่ถูกดึงลงจนต่า มีหนวดเครารกรุงรัง เส้ือผา้ ท่ีสวมใส่ยงั เป็นเส้ือผา้ เฉิ่มเชยราคาถูกเหมือนกบั คนที่เขา้ วงั เพ่อื รับการปูนบาเหน็จ ถึงแมค้ นคนน้นั จะไม่พดู อะไรแต่มีความหนกั หน่วงบางอยา่ งท่ีแผก่ ระจายจนทาใหเ้ ขาหายใจไม่ออก เขาเป็นราชา เป็นราชาแห่งเผา่ ทูเจี๋ยตะวนั ตก เขาไม่เคยกลวั อะไรมาก่อน มีคนคนเดียวที่ทาใหเ้ ขากลวั เขา้ กระดูกดา... อาซูรุ่ย! ชายคนน้นั ถอดหมวกและดึงหนวดเคราท่ีข้ึนเตม็ หนา้ ออกจนเห็นใบหนา้ หล่อเหลา ดวงตาสีเขียวเขม้ ท่ีเปล่ียนไปตามอารมณ์ของเจา้ ของพิสูจนใ์ หเ้ ขารู้วา่ นี่คือความจริง! เขาไม่ไดฝ้ ัน ไม่ไดต้ าฝาด นนั่ เป็นนอ้ งชาย เป็นบุตรแห่งเทพหมาป่ าท่ีเขาหวาดกลวั อีกฝ่ ายบุกเขา้ มาถึงตาหนกั ที่มีการอารักขาอยา่ งเขม้ งวดของเขา!
ในพริบตาน้นั เองที่ปาเกอถูเอ่อเชื่อในตานานเทพหมาป่ า เขานึกเสียใจยงิ่ นกั เขาไม่ควรจบั ตวั ชุนถูหมีมาเลย เม่ือแตะตอ้ งของรักของหวงของอาซูรุ่ย ทาใหอ้ ีกฝ่ ายแสดงอภินิหารของเทพเจา้ ออกมา เทพหมาป่ าช่วยอาซูรุ่ย! อาซูรุ่ยจะมาฆ่าเขา! จะมาฆ่าเขาแลว้ ! “มาน่ี มาใหข้ า้ กอดหน่อย” เยช่ าไม่สนใจปาเกอถูเอ่อ เขายน่ื มือใหช้ ุนถูหมี “สกปรก” ไม่มีใครชอบผหู้ ญิงที่สกปรกเช่นน้ี เยช่ าไม่ไดพ้ ูดอะไร หากเดินเขา้ มารวบตวั ชุนถูหมีเอาไว้ ตอนน้ีเองที่ชุนถูหมีเชื่อวา่ เขารักนาง รักอยา่ งหมดหวั ใจ ไม่สนใจสภาพที่น่ารังเกียจของนางในตอนน้ี “ไดเ้ ห็นเจา้ ทุกวนั แต่เขา้ ใกลไ้ ม่ได้ เจา้ รู้ไหมวา่ มนั ทรมานแค่ไหน” ลมหายใจท่ีร้อนผา่ วของ เยช่ าแทรกผา่ นเส้นผมที่รุงรังเหมือนรังนกของนาง ชุนถูหมีกอดเยช่ าแน่นๆ แต่นางไม่ตอ้ งการแสดงความรักต่อหนา้ ปาเกอถูเอ่อ ดงั น้นั จึงผลกั เขาออกเบาๆ เดินมาหยดุ ตรงหนา้ ปาเกอถูเอ่อจากน้นั เตะเขาแรงๆ ทีหน่ึง “นี่แนะ ปากดีนกั นะ!” เยช่ ารีบเขา้ มาหา้ ม “อยา่ ทาเทา้ เจา้ สกปรกเลย ขา้ เอง” เขายกเทา้ ข้ึน พละกาลงั ของเยช่ ามีมากกวา่ ชุนถูหมีไม่รู้ก่ีเท่า ร่างทว้ มๆ ของปาเกอถูเอ่อถูกเตะกระเดน็ แลว้ ตกลงบนเตียงอยา่ งแรงอีกคร้ัง คราวน้ีหนา้ เขาท่ิมพ้ืน แมจ้ ะมีผา้ ปูท่ีนอนหนาๆ แต่แรงกระแทกรุนแรงจนฟันหกั ไปกวา่ คร่ึง เยช่ าเขา้ มาใกล้ พลิกตวั อีกฝ่ ายกลบั มา หยบิ มีดส้นั สองเล่มออกมาแทงแขนท้งั สองขา้ งยดึ ร่างทว้ มน้นั ไวก้ บั เตียง ปาเกอถูเอ่อเจบ็ ปวดจนแทบหมดสติ แต่เขาไม่อาจขยบั ตวั ไปไหนได้ อีกท้งั ยงั ส่งเสียงร้องกไ็ ม่ได้ ใบหนา้ มีแต่คราบเลือดและน้าลายที่น่าสะอิดสะเอียนจนแทบมองไม่เห็นใบหนา้ แทจ้ ริง มีแต่ดวงตาท่ีกะพริบและฉายความหวาดกลวั ออกมาอยา่ งชดั เจน ถา้ มีกองทพั มีการเมือง มีเมืองหลวงคอยก้นั กลางระหวา่ งเขากบั นอ้ งชายคนน้ีกย็ งั ดี แต่น่ีเป็นการพบหนา้ กนั คร้ังแรกหลงั จากอาซูรุ่ยโตเป็นผใู้ หญ่ การพบกนั คร้ังน้ีทาใหเ้ ขารู้วา่ ที่แทเ้ ขากห็ วาดกลวั นอ้ งชายถึงเพียงน้ี!
เป็นความกลวั ที่แทรกซึมจากเบ้ืองลึกของจิตใจจนตวั เขาส่นั เทิม้ ไม่มีความคดิ จะขดั ขืน มีเพยี งความตอ้ งการร้องขอชีวติ “นี่เพื่อท่านแม่กบั นอ้ งสาวขา้ ท่ีถูกท่านทรมานจนตาย” เยช่ าพูดอยา่ งเลือดเยน็ “ท่านควรดีใจ ที่ขา้ จะไม่ฆ่าคนต่อหนา้ คนรักของขา้ ดงั น้นั ท่านจะมีชีวติ อยไู่ ดอ้ ีกหน่ึงเค่อ” ปาเกอถูเอ่อยงั ตวั แขง็ ราวกบั ซากศพ เขาพูดไม่ไดข้ ยบั ไม่ได้ แต่เหมือนกบั ร่างกายกาลงั ร่าร้องวา่ เพราะอะไร! เพราะอะไร! “เจา้ คิดวา่ คนของเจา้ จบั ตวั ขา้ ไดง้ ่ายขนาดน้ีเชียวหรือ?” ชุนถูหมีคิดวา่ ปาเกอถูเอ่อคงอยากจะคลายความขอ้ งใจก่อนตาย ได้ นางจะใหเ้ ขาทรมานและแคน้ ใจไปจนตาย “ขา้ รู้วา่ เจา้ กลวั อาซูรุ่ย คิดจะหาจุดอ่อนของเขามาตลอด นน่ั กค็ ือขา้ ในเม่ือขา้ รู้วา่ ตหู้ านอว้อี ยากใหข้ า้ ทรมานเสียยงิ่ กวา่ ตาย แลว้ ยงั มีโอกาสเขา้ ไปเรือนช้นั ในของจวนแม่ทพั ขา้ จะไม่ระวงั ตวั เลยหรือ ขา้ ส่งคนจบั ตาดูตูห้ านอว้มี านานแลว้ นางทาอะไร ขา้ กร็ ู้ท้งั หมด ยกเวน้ เร่ืองท่ีนางรู้จกั กบั ปาจือ ท่ีขา้ ถูกจบั ตวั มากเ็ พราะขา้ ต้งั ใจ ออ้ ลืมบอกเจา้ ไปวา่ ขา้ มีองครักษห์ มาป่ าคอยใหก้ ารคุม้ กนั อยา่ งใกลช้ ิด แมไ้ ม่มีพวกเขา แลว้ เจา้ คิดวา่ บิดาขา้ จะปล่อยใหข้ า้ เป็นอนั ตรายไดห้ รือแลว้ จะไล่ตามปาจือไปผดิ ทิศทางไดอ้ ยา่ งไร บิดาขา้ เป็นใคร เขาเป็นถึงแม่ทพั ติ้งหยว่ น เป็นรองแม่ทพั เขตอนั ซีที่ไร้ผเู้ ทียมทาน เขาจะประมาทศตั รูเหมือนกบั พวกเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร ทาการราบรื่นขนาดน้ีกย็ งั ไม่เอะใจ โง่สิ้นดี! ขา้ ควรจะบอกวา่ เจา้ เป็นพวกไร้เดียงสาหรือเป็นพวกงี่เง่า หรือเป็นคนมองโลงในแง่ดีกนั แน่ แต่เห็นไดว้ า่ เจา้ ถูกความลาพองใจบดบงั จิตใจ ดงั น้นั รีบมอบตาแหน่งมาเสียโดยเร็ว” ทุกอยา่ งเป็นเพราะนางใชต้ วั เองเป็นเหยอ่ื ล่อ ยอมเอาตวั เส่ียงอนั ตรายเพื่อใหเ้ ยช่ าลอบเขา้ เมืองหลวงและราชวงั ของทูเจี๋ยตะวนั ตกได้ ช่วงปี ใหม่ท่ีผา่ นมา เยช่ าแอบมาหานาง พร้อมกบั พาจ่ินอีมาหาเสี่ยวฟ่ งดว้ ย ตอนน้นั นางพบวา่ ตูห้ านอว้ที าตวั ลบั ๆ ล่อๆ รู้วา่ อีกฝ่ ายตอ้ งการจบั ตวั นางส่งใหป้ าเกอถูเอ่อเพ่ือสร้างความชอบ สงครามตอ้ งมีคนตาย ยง่ิ มีสงครามยาวนานเท่าไร คนยง่ิ ตายมากข้ึนเท่าน้นั ชุนถูหมีไม่กลา้ บอกวา่ ตวั เองเป็นคนดี แต่นางหวงั วา่ สงครามจะยตุ ิในเร็ววนั เพ่อื ใหเ้ ดก็ กาพร้า ผหู้ ญิง คนแก่ที่ไร้ที่พ่ึงลดนอ้ ยลงไป และใหเ้ ยช่ ามีอนั ตรายนอ้ ยลงดว้ ย ดงั น้นั ที่วา่ จบั โจรตอ้ งจบั หวั หนา้
ถา้ ฆ่าปาเกอถูเอ่อได้ ทูเจี๋ยตะวนั ตกจะตอ้ งตกอยใู่ นความวนุ่ วาย หวั หนา้ เผา่ ใหญ่ๆ ถา้ ไม่ฆ่าตวั ตายหนีอายกต็ อ้ งเขา้ มาสวามิภกั ด์ิกบั เยช่ า แลว้ ตอนน้นั ความสุขสงบจะกลบั คืนมา ดงั น้นั ชุนถูหมีจึงตดั สินใจดดั หลงั อีกฝ่ ายดว้ ยการปล่อยไปตามน้า ทาเป็นถูกจบั ตวั มา จากน้นั ค่อยวางแผนการจดั การข้นั ต่อไป ทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนเป็นการแสดงละครท้งั น้นั ไม่มีเรื่องไหนจริงสกั เร่ือง ไม่วา่ จะเป็นการถูกจบั ตวั มาของนาง ไป๋ ซื่ออ๋ีตามหาตวั นางไม่เจอ ขบวนของปาจือกม็ ีของปลอมปนอยดู่ ว้ ยส่วนหน่ึง ปาจือมีคนอยรู่ าวหา้ สิบกวา่ คน คนเหล่าน้ีไม่ใช่คนท่ีติดตามเขามาต้งั แต่แรก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกโจรป่ าที่ถูกไป๋ ซ่ืออ๋ีกวาดลา้ งจนตอ้ งมาเขา้ ร่วมกบั เขา เรียกไดว้ า่ เป็นการรวมตวั ท่ีหลากหลาย ส่วนกลุ่มตาหมาป่ าของเยช่ าน้นั เป็นท้งั นกั ฆ่า เป็นท้งั นกั สะกดรอย เป็นนกั ปลอมตวั ซ่ึงมีฝีมือยอดเยยี่ ม ตวั เยช่ าและองครักษห์ มาป่ าถือวา่ เป็นระดบั สุดยอดในองคก์ ร ดงั น้นั เยช่ าและลูกนอ้ งสงั หารโจรป่ าไปสิบกวา่ คน แลว้ ปลอมตวั เป็นพวกน้นั เพราะเป็นชนกลุ่มนอ้ ยเหมือนกนั เครื่องหนา้ ส่วนใหญ่จะดูคลา้ ยกนั ไปหมด แต่ละคนกไ็ วห้ นวดไวเ้ ครารกรุงรัง ถา้ เกิดพดู ใหน้ อ้ ยๆ หน่อย ระวงั ตวั หน่อยกไ็ ม่มีใครมองออก 542 สองปี ดงั น้นั เมื่อชุนถูหมีตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ปาจือและตูห้ านอว้ี นางไม่หวาดกลวั แมแ้ ต่นอ้ ย ท่ีนางกลา้ ปะทะคารมอีกฝ่ ายอยา่ งไม่ไวห้ นา้ นน่ั กเ็ พราะนางรู้วา่ เยช่ าอยไู่ ม่ไกล และเขาไม่มีทางใหน้ างเป็นอนั ตรายแน่ นอกจากน้นั จิ่นอีพาองครักษห์ มาป่ าอีกกลุ่มใหญ่ติดตามหอ้ ยทา้ ยขบวนลกั พาตวั อยหู่ ่างๆ เม่ือมาถึงเมืองหลวงกย็ งั จดั การหาคนคอยรับหนา้ หาทางหนีทีไล่ เม่ือเร่ืองสาเร็จกจ็ ะไดถ้ อยไดใ้ นทนั ที
ตอนท่ีนางเขา้ วงั มา เยช่ ากพ็ าคนอื่นๆ เขา้ รับการปูนบาเหนจ็ อยตู่ าหนกั ขา้ ง ดว้ ยวรยทุ ธ์ของเขาสามารถหลบออกจากตาหนกั ขา้ งในขณะท่ีคนอ่ืนๆ กาลงั ด่ืมเหลา้ เมามาย ฆ่าราชองครักษท์ ี่เฝ้าอยดู่ า้ นนอกแลว้ เปล่ียนเป็นคนของตวั เองไดอ้ ยา่ งง่ายดาย แน่นอนวา่ ในการดาเนินแผนการช่วงแรกเยช่ าไม่เห็นดว้ ย เพ่อื ไม่ใหค้ นอ่ืนดูออก เรื่องที่นางถูกยาสลบ ไดร้ ับความทรมานจากการลกั พาตวั น้นั ตอ้ งสมจริง สาวใชท้ ้งั สองตอ้ งถูกทิง้ อยกู่ ลางทางจริงๆ แมจ้ ะมีคนมาช่วยไดแ้ ทบจะทนั ทีหลงั จากน้นั แต่กต็ อ้ งไดร้ ับความลาบากอยา่ งหลีกเล่ียงไม่ได้ ไมว่ า่ นางจะอธิบายและช้ีแจงอยา่ งไร เยช่ ากไ็ ม่ยอมตกลง เม่ือเป็นเช่นน้นั นางจึงไดร้ ่วมมือกบั จิ่นอี โดยปิ ดบงั เยช่ า รอจนไมก้ ลายเป็นเรือ เยช่ ากต็ อ้ งทาตามแผนการที่วางไว้ เยช่ าโมโหมาก นบั ต้งั แต่พวกนางรู้จกั กนั มาไม่เคยเห็นเยช่ าโมโหอยา่ งน้ีมาก่อน แต่นางมีวธิ ีเฉพาะตวั ที่จะทาใหเ้ ยช่ าหายโกรธนาง หายโกรธจ่ินอี อยา่ งมากต่อไปคงจะจบั ตาดูนางใหใ้ กลช้ ิดหน่อย “ถา้ ลงนรกแลว้ อยา่ ลืมขอบใจตูห้ านอว้ลี ่ะ” ชุนถูหมีกม้ มองผทู้ ี่เคยอยใู่ นตาแหน่งท่ีสูงสุดในแผน่ ดิน แต่ไม่มีคุณสมบตั ิคูค่ วรกบั มนั แมแ้ ต่นอ้ ย “เร่ืองใดๆ กต็ ามตอ้ งมีเหตุก่อนแลว้ มีผลตามมา มีแรงจึงไดย้ มื แรง ถา้ เกิดนางไม่คิดจะทาร้ายขา้ อยตู่ ลอดจนถึงตอนน้ีกย็ งั คงไม่หยดุ คิด ขา้ กค็ งหาโอกาสดีๆ อยา่ งน้ีไม่ได้ อาซูรุ่ยเองกไ็ ม่มีทางฆ่าเจา้ ไดอ้ ยา่ งราบรื่นเช่นน้ี “เจา้ กค็ ิดเสียวา่ ตลอดชีวติ ของเจา้ ไดท้ าเร่ืองดีๆ เป็นเรื่องสุดทา้ ย” เยช่ าพูดอยา่ งเยน็ ชา “เจา้ กร็ ู้วา่ ตอ้ งพ่ายแพใ้ หก้ บั ขา้ อยแู่ ลว้ แต่ถา้ เจา้ ยงั มีชีวติ อยู่ สงครามจะยดื เยอ้ื ไปอีกหา้ ปี ถา้ เจา้ ตายแลว้ กแ็ ค่สองปี ทูเจี๋ยจะตอ้ งสุขสงบ ชาวบา้ นทูเจี๋ยของเราจะมีความเป็นอยทู่ ี่สุขสงบ มีความรุ่งเรือง มีความเป็นอยทู่ ี่พอเพียง วนั เวลาเหล่าน้ีใกลจ้ ะมาถึงแลว้ ” ถูกตอ้ ง ถา้ เกิดผา่ นไปอีกสองปี แลว้ นางยงั ไม่แต่งงานจะตอ้ งจ่ายเงินค่าปรับใหท้ างการ แบบน้ีไม่ยตุ ิธรรมเอาเสียเลย นางรอไปถึงหา้ ปี ไม่ได้ ดงั น้นั แมค้ ร้ังน้ีจะตอ้ งเสี่ยงอนั ตรายมากแค่ไหนกต็ อ้ งทา เพราะนางตอ้ งการใหเ้ วลาท่ีไดอ้ ยกู่ บั เยช่ าอยา่ งถูกตอ้ งมาถึงเร็วข้ึน ปาเกอถูเอ่อไดย้ นิ แลว้ ดวงตาเบิกกวา้ ง มีความเคียดแคน้ ฉายชดั ไม่พอยงั มีความไม่ยอมแพ้ แคน้ ใจ สิ้นหวงั และหวาดหวน่ั อยา่ งไร้ขอบเขต นบั ต้งั แต่อาซูรุ่ยถือกาเนิดข้ึนมา
เขากบั มารดาและสมาชิกในครอบครัวต่างคิดหาวธิ ีที่จะรักษาเกียรติยศและความรุ่งเรืองของตวั เองเอาไ ว้ เพราะกลวั ทาใหเ้ ทพหมาป่ าพโิ รธ เขาถึงไม่กลา้ ฆ่าอาซูรุ่ย แต่กลบั ใชว้ ธิ ีทรมาน ทาร้ายท้งั ร่างกายและจิตใจแทน คิดจะใชอ้ าซูรุ่ยเป็นเคร่ืองมือสังหารศตั รูใหก้ บั เขา แต่ไม่รู้ทาไมอาซูรุ่ยถึงไดห้ ลุดพน้ จากความมืดมิดได!้ บุตรแห่งเทพหมาป่ าเป็นท่ีรู้จกั ไปทว่ั ดินแดนแถบน้ี นอ้ งชายคนน้ีตอ้ งการชิงบลั ลงั กข์ องเขาไป ท้งั หมดน้ีเป็นเพราะเทพหมาป่ าหรือไม่ หรือเทพหมาป่ าไดเ้ ลือกแลว้ ไม่วา่ เขาจะทาอยา่ งไรกไ็ ร้ประโยชน!์ ขณะที่คิดอยนู่ ้นั สายตาเขาตกอยบู่ นร่างของหญิงสาวท่ีสกปรกจนดูไม่ไดห้ ากดวงตากลบั เจิดจา้ สดใส เขาไม่รู้เลยวา่ เรื่องน้ีไม่เกี่ยวกบั เทพหมาป่ าอะไรท้งั น้นั แต่คนที่ช่วยอาซูรุ่ยกค็ ือสตรีผนู้ ้ี นางช่วยใหอ้ าซูรุ่ยมีชีวติ อยอู่ ยา่ งภาคภูมิและมีศกั ด์ิศรี จนกระทงั่ ช่วงชิงทุกอยา่ งท่ีเป็นของเขากลบั มา ถา้ เกิดโลกน้ีมีเทพหมาป่ าจริงๆ สตรีผนู้ ้ีกค็ ือโชคชะตาที่ดีท่ีสุดท่ีเทพหมาป่ ามอบใหอ้ าซูรุ่ย ทะเลทรายทเี่ วงิ้ ว้าง ดวงจนั ทร์กาลงั จะลบั หายไปในแสงอาทติ ย์ยามรุ่งอรุณ ดวงดาวทร่ี ะยบิ ระยบั กาลงั อบั แสง ชุนถูหมีและเยช่ าข่ีมา้ ตวั เดียวกนั เดินนาอยดู่ า้ นหนา้ สุดของขบวนผตู้ ิดตาม คนท้งั หมดออกจากเมืองหลวงทูเจ๋ียตะวนั ตกต้งั แต่เชา้ เร่งเดินทางกนั ไม่หยดุ มาตลอดสามวนั กวา่ ข่าวการตายของปาเกอถูเอ่อจะแพร่ออกมา ไม่รู้วา่ เยช่ าใชว้ ธิ ีอะไรจึงมีแต่คนพดู วา่ เป็นฝี มือของเทพหมาป่ า เพราะการรักษาความปลอดภยั ในราชวงั หลวงน้นั แน่นหนามาก ไม่เพยี งปาเกอถูเอ่อ แต่ขบวนที่ส่งนางในดวงใจของบุตรแห่งเทพหมาป่ ากต็ ายกนั หมด รวมถึงตูห้ านอว้ีท่ีเป็นที่ถูกตาตอ้ งใจของชนช้นั สูง นอกจากปาเกอถูเอ่อแลว้ คนอ่ืนๆ ลว้ นตายโดยไม่มีบาดแผลใดๆ บนตวั ส่วนหญิงสาวชาวตา้ ถงั ที่ถูกจบั ตวั มากลบั หายตวั ไปอยา่ งไร้ร่องรอย ถา้ มีใครท่ีคิดใหม้ ากหน่อยกค็ งเขา้ ใจวา่ ถูกแผนการขององคช์ ายอาซูรุ่ยตบตาเขา้ แลว้ จะมีเร่ืองบงั เอิญขนาดน้นั ไดอ้ ยา่ งไร นางในดวงใจของเขาถูกคนจบั มาได้ จากน้นั กม็ ีคนถูกฆ่าตาย มีคนจดั การเกบ็ กวาดร้ังทา้ ย มีคนปล่อยข่าวลือ คนเหล่าน้ีลว้ นทางานเขา้ กนั ไดด้ ี แต่ตอนน้ีคนในเมืองหลวงยงั ตกอยใู่ นความหวาดหวนั่ และตื่นตระหนก
มีคนที่โง่เขลาไร้ความคิด เช่ือในข่าวลือของเทพหมาป่ า ดงั น้นั ข่าวลือท่ีแปลกประหลาดน้ีจึงไดเ้ ป็นท่ีเชื่อถือในวงกวา้ ง เชา้ ตรู่ในตน้ ฤดูใบไมผ้ ลิที่หนาวจดั ชุนถูหมีถูกห่ออยใู่ ตผ้ า้ คลุมผนื ใหญ่ ซุกอยใู่ นออ้ มแขนของเยช่ า นางไดย้ นิ เสียงหวั ใจท่ีเตน้ เป็นจงั หวะของเขา มีลมหายใจร้อนๆ รดอยเู่ หนือศีรษะ ท่อนแขนแขง็ แรงยงั โอบเอวของนางเอาไว้ แมก้ ารเดินทางจะรีบเร่งและยากลาบาก แต่ในตอนน้ีนางรู้สึกจิตใจสงบน่ิงอยา่ งบอกไม่ถูก ตอนน้ีนางเขา้ ใจแลว้ วา่ อะไรคือยามมีรักน้าตม้ ผกั กว็ ่าหวาน การไดอ้ ยกู่ บั คนรักต่อใหล้ าบากแค่ไหนกย็ งั หวานชื่น “มาแลว้ ” เสียงของเยช่ าดงั ข้ึน มีความอาลยั รักแฝงเตม็ เป่ี ยม ชุนถูหมีเหลือบตามองไปยงั พ้ืนที่ราบเบ้ืองหนา้ มีขบวนมา้ เขา้ มาใกล้ เม่ือมองเห็นทิวธงที่สะบดั อยสู่ ูงข้ึนไปกร็ ู้วา่ เป็นกองทพั ตา้ ถงั ท่ีลุงสามส่งมา ขบวนทพั ที่อยหู่ นา้ สุดเป็นคาวา่ ชุนตวั ใหญ่ๆ เป็นชุนตา้ ซนั บิดาของนางท่ีนาทพั มาดว้ ยตวั เอง นางแหงนหนา้ รับริมฝี ปากท่ีร้อนระอุของเยช่ า พวกนางหนีตายกนั มาสามวนั แต่ไม่มีเวลาและโอกาสอยดู่ ว้ ยกนั แมแ้ ต่นอ้ ย ตอนน้ีเมื่อถึงเวลาท่ีตอ้ งจากลา พวกนางกเ็ กบ็ ความคิดถึงท่ีฝังลึกอยใู่ นใจไม่ไดอ้ ีกต่อไป นางจูบตอบเยช่ าอยา่ งกระหาย มีเปลวไฟปะทุอยรู่ อบตวั นิ้วมือท่ีเรียวยาวมีพลงั ของเยช่ าไลผ้ า่ นใบหนา้ ลงมาท่ีลาคอ ยน่ื มือลงไปใตค้ อเส้ืออยา่ งควบคุมตวั เองไม่ได้ นางรู้วา่ ทุกคร้ังท่ีเขามองนางจะหิวกระหายอยา่ งท่ีสุด แต่เขาพยายามสะกดกล้นั เอาไว้ ตอนน้ีไม่ใช่เวลาท่ีจะแสดงความรักต่อกนั นางควา้ มือของเขาเอาไว้ “สองปี ” นางพดู แลว้ กน็ ้าตาไหลอยา่ งกล้นั ไม่อยู่ นางตอ้ งกลบั ฉางอนั แลว้ ส่วนเขาตอ้ งกลบั ไปชิงบลั ลงั ก์ ช่วงน้ีเป็นเวลาสาคญั ท่ีสุดในการสร้างความเป็นปึ กแผน่ ใหก้ บั ทูเจี๋ย นน่ั หมายความวา่ พวกนางจะไดแ้ ต่คิดถึง แตไ่ ม่อาจพบหนา้ กนั ไดอ้ ีกนาน “สองปี ” เสียงหายใจแรงของเยช่ าดงั ข้ึน “ภายในสองปี ขา้ จะมารับเจา้ แน่นอน” ดวงตาของเขาสุกสวา่ งเสียยงิ่ กวา่ ดาวประกายพรึกที่ส่องตอนเชา้ ตรู่ ถ่ายทอดความมุ่งมนั่ อยา่ งเตม็ เป่ี ยม น่ีเป็นคาสัญญาท่ีเขาใหไ้ วก้ บั นาง
หลงั จากกลบั จวนแม่ทพั ใหญ่ภายใตก้ ารนาของชุนตา้ ซนั ไป๋ ม่านจวนิ และชุนชิงหยางต่างกช็ ่วยกนั หาของบารุงร่างกายใหช้ ุนถูหมีกนั จา้ ละหวนั่ อีกท้งั ยงั หา้ มไม่ใหน้ างออกจากหอ้ งพกั ไปไหน ราวกบั ภารกิจท่ีนางเพงิ่ ทาสาเร็จน้นั เป็นอนั ตรายท่ีเรียกไดว้ า่ อยรู่ ะหวา่ งความเป็นความตาย จนตอ้ งบารุงดูแลอยา่ งดี ความจริงไม่อนั ตรายอยา่ งที่คิด เพราะมีเยช่ าอยขู่ า้ งกาย ถา้ เกิดแผนแตก พวกนางกเ็ ตรียมทางหนีเอาไวเ้ รียบร้อยแลว้ คนระมดั ระวงั อยา่ งนางยอ่ มเหลือทางถอยใหต้ วั เอง ภารกิจคร้ังน้ีถือวา่ ทดสอบฝี มือการเล่นละครของนางเท่าน้นั แต่เพอื่ ใหผ้ ใู้ หญ่ท้งั หลายวางใจ ชุนถูหมีจึงยอมอยเู่ ฉยๆ ใหพ้ วกเขาขนุ ใหอ้ ว้ นทว้ นสมบูรณ์ ในระหวา่ งน้นั มีหนงั สือพิจารณาโทษของไป๋ ซ่ืออ๋ีส่งมาจากฉางอนั แมเ้ ร่ืองท่ีเยยี่ นหุยฆ่าทงตงรุ่ยแลว้ ปลอมตวั เป็นขนุ นางราชสานกั จะไม่เกี่ยวกบั ไป๋ ซ่ืออี๋กจ็ ริง เพราะไม่มีใครเคยเจอตวั ทงตงรุ่ยมาก่อน เขามีเอกสารของทางการครบถว้ นสมบูรณ์ แต่ไป๋ ซื่ออ๋ีกย็ งั มีความผดิ ฐานบกพร่องต่อหนา้ ที่ ยงั ดีที่ชุนถูหมีช่วยไขคดี ทาใหไ้ ป๋ ซ่ืออ๋ีไดร้ ับโทษนอ้ ยลง ถูกฮ่องเตม้ ีราชโองการตาหนิ หกั เบ้ียหวดั เป็นเวลาคร่ึงปี อีกท้งั ถูกโบยอีกสามสิบไม้ ไป๋ ซื่ออ๋ีมีเงิน ถูกริบเงินเบ้ียหวดั แค่น้ีไม่มีสะเทือน อีกท้งั เขาอยเู่ ขตอนั ซีที่ห่างไกล แมจ้ ะมีตวั แทนของฮ่องเตค้ อยดูการลงโทษ แต่ใครจะกลา้ โบยไป๋ ซ่ืออ๋ีจริงๆ แค่ตีเบาๆ ไปสามสิบไมใ้ หเ้ ห็นเลือดซึมๆ ออกมาบา้ งกพ็ อแลว้ จากน้นั ไป๋ ซ่ืออ๋ีนอนฟุบอยบู่ นเตียงอยา่ ง ‘อ่อนระโหย’ เป็นเวลาสองวนั กเ็ ป็นอนั เรียบร้อย ในขณะเดียวกนั ไดย้ นิ วา่ ฮ่องเตท้ รงอนุมตั ิใหเ้ นรเทศเยย่ี นหุยไปสามพนั ล้ี ส่งไปอยทู่ ี่หนานเจียง ดินแดนทางใตท้ ี่ทุรกนั ดารและยากแคน้ ต่อไป
543 มากนั ครบ “ที่ทาการทอ้ งถ่ินคอยควบคุมเขาแค่หกเดือน จากน้นั กใ็ หท้ างานเป็นเจา้ พนกั งานท่ีนน่ั ” ไป๋ ซ่ืออ๋ีบอกชุนถูหมี “ฮ่องเตเ้ สียดายความสามารถท้งั บุ๋นท้งั บู๋ของเยย่ี นเหล่าตา้ จึงมีรับสั่งใหเ้ ขาช่วยบริหารจดั การงานราชการของทอ้ งถ่ินกบั ขนุ นางท่ีนน่ั ถา้ เกิดเขาสาแดงฝี มือไดจ้ ริงๆ ฮ่องเตย้ อ่ มใหโ้ อกาสเขาอีกคร้ังแน่นอน” “หนานเจียงมีชนเผา่ ป่ าเถื่อน มีชนกลุ่มนอ้ ยอยจู่ านวนมาก ไดย้ นิ วา่ ชาวบา้ นที่อยบู่ นเขายงั ดุร้าย ไม่มีเหตุผล อากาศช้ืน อีกท้งั ยงั มีหมอกพิษมาก คราวน้ีเรียกไดว้ า่ เป็นการทดสอบเยยี่ นเหล่าตา้ อยา่ งแทจ้ ริง” ชุนถูหมีหยดุ คิดเลก็ นอ้ ย “ไม่วา่ อยา่ งไรเขากท็ าผดิ กฎหมาย ทาความชอบเพ่อื ลบลา้ งความผดิ กส็ มควรแลว้ แต่เขาเป็นคนมีคุณธรรม หวงั วา่ คร้ังน้ีเขาจะสร้างความชอบใหก้ บั แผน่ ดินไดอ้ ีกคร้ัง ทาใหภ้ าคใตข้ องเราสุขสงบ มีความเป็นอยทู่ ี่ดี ฮ่องเตท้ รงใหโ้ อกาสเขาแลว้ ต่อไปกต็ อ้ งแลว้ แต่ความสามารถของเขา” “พดู ไดด้ ี” ไป๋ ซ่ืออี๋ยอมรับ “ฮ่องเตย้ งั ทรงพระราชทานป้ายเกียรติคุณใหก้ บั เจา้ ทุกขท์ ้งั หลายดว้ ย ป้ายแบบน้นั ถึงมีเงินกซ็ ้ือไม่ได้ ถือวา่ ชดเชยแทนเยย่ี นเหล่าตา้ ” เรียกไดว้ า่ ยนิ ดีกนั ถว้ นหนา้ เวลาผ่านไปคร่ึงเดือน ปี รัชสมยั ชิ่งผงิ่ ทสี่ ิบเก้า เดือนสาม เป็นวนั ที่ชุนถูหมีตอ้ งเดินทางจากอนั ซีกลบั ไปยงั เมืองฉางอนั ท่ีนางจากมานานกวา่ คร่ึงปี การจากลาในคร้ังน้ี มีความเศร้าเสียใจนอ้ ยกวา่ คร้ังที่แลว้ แมท้ ุกคนยงั คงเศร้าใจกบั การจากลา แต่เพราะมีประสบการณ์มาแลว้ จึงทาใจไดด้ ีข้ึน
แต่กลายเป็นชุนเสี่ยวซนั ที่เร่ิมเขา้ ใจอะไรไดบ้ า้ งถึงกบั ร้องไหโ้ ฮ ไม่ยอมใหพ้ ี่สาวจากไป ที่วา่ เลือดขน้ กวา่ น้าน้นั เป็นความจริง สายสัมพนั ธข์ องพน่ี อ้ งไม่วา่ จะอยไู่ กลเพยี งใดกย็ งั คงเหนียวแน่น ตูต้ งเฉินขอเขา้ พบขณะออกจากเมืองกยุ ฉือ “ขา้ ไม่มีหนา้ พบท่าน ดงั น้นั จึงไดม้ าส่งท่านวนั น้ี” ตูต้ งเฉินพูดผา่ นผา้ ม่านขา้ งรถมา้ “ทุกอยา่ งลว้ นแต่เป็นสิ่งที่สกลุ ตูเ้ ราทาตวั เองท้งั สิ้น แต่ท่านยงั คงใหโ้ อกาสพวกเราไดม้ ีชีวติ รอดต่อไป ไม่เคยคิดจดั การใหส้ ิ้นซาก แต่นอ้ งสามของขา้ มีความอาฆาตแคน้ เป็นส่ิงที่สกลุ ตูเ้ ราทาผดิ ต่อท่าน ขา้ กบั นอ้ งแปดจึงมาขอขมา หวงั วา่ คุณหนูชุนจะใหอ้ ภยั ” ส่ิงที่เขาพดู น้นั มาจากส่วนลึกในใจ แมจ้ ะมองไม่เห็นใบหนา้ ของเขาชดั เจน แต่ชุนถูหมียงั คงสมั ผสั ได้ เมื่อปัดผา้ ม่านข้ึนมามุมหน่ึงเห็นตูต้ งเฉินและตูห้ านเอียนคุกเข่าอยบู่ นพ้นื ดิน “รีบลุกข้ึนเถอะ ขา้ รับไม่ไหว” ชุนถูหมีมองเส่ียวฟ่ งที่อยขู่ า้ งกาย เสี่ยวฟ่ งรีบลงจากรถประคองตูห้ านเอียนและตูต้ งเฉินใหล้ ุกข้ึน “ตูห้ านอว้คี ิดร้ายกบั ขา้ ขา้ กไ็ ม่ใจอ่อน นี่เป็นเรื่องระหวา่ งพวกเราสองคน” ชุนถูหมีกล่าวต่อไป “ถา้ เกิดท่านคิดจะเป็นหมอความกค็ วรรู้วา่ ไม่อาจดึงคนอ่ืนมาเก่ียวขอ้ งดว้ ย ท่านกค็ ือท่าน นอ้ งแปดของท่านกค็ ือนอ้ งแปดของท่าน นอ้ งสามของท่านกค็ ือนอ้ งสามของท่าน เดิมทีขา้ คิดจะมอบศพของนางใหท้ ่านอยา่ งครบถว้ น แต่เสียดายท่ีขา้ ตอ้ งหนีเอาตวั รอด ดงั น้นั จึงทาไม่ได”้ “คนกต็ ายไปแลว้ ความผดิ กต็ ายไปดว้ ยกนั ส่วนร่างกายกเ็ ป็นแค่เน้ือหนงั ที่ไร้ความหมาย” ตูต้ งเฉินพดู อยา่ งยอมรับความจริง ดวงตาเป็นประกายสดใส “คุณหนูชุนรักษาตวั ดว้ ย ขา้ ตดั สินใจอยทู่ ่ีอนั ซี พวกเราคงไม่อาจไดพ้ บกนั อีก” “ได้ เจา้ กร็ ักษาตวั เช่นกนั ” ชุนถูหมีมองตูต้ งเฉินแวบหน่ึงก่อนปล่อยผา้ ม่านลง ระหวา่ งการเดินทาง มีท้งั กองทพั ที่ไป๋ ซื่ออ๋ีส่งกลบั ไปเมืองหลวงและองครักษห์ มาป่ าสิบคนท่ีเยช่ าส่งมาใหก้ ารอารักขาทาใ หไ้ ม่มีโจรป่ าที่มีตาแต่ไร้แววเขา้ มาสร้างความวนุ่ วายแมแ้ ต่นอ้ ย ระหวา่ งการเดินทางชุนถูหมีไดย้ นิ ความวนุ่ วายที่เกิดข้ึนในทูเจ๋ียตะวนั ตก บุตรแห่งเทพหมาป่ าไดร้ ับชยั ชนะไม่ขาดสาย
เผา่ ขนาดใหญ่ท่ีมีผนู้ าเป็นตระกลู ทางแม่ของปาเกอถูเอ่อยงั คงต่อตา้ นอยา่ งสุดความสามารถ แต่เช่ือวา่ ไม่นานจะตอ้ งถูกปราบลงได้ เดินทางมาเกือบสองเดือน ขบวนของชุนถูหมีกลบั สู่เมืองหลวงในช่วงตน้ ฤดูร้อน ไป๋ จิ้งหยว่ นมารับหลานสาวถึงนอกประตูเมือง เมื่อเห็นไป๋ จิง้ หยว่ นท่ีดูแก่ลงไปกวา่ คร่ึงปี ท่ีแลว้ ชุนถูหมีกร็ ู้สึกสะทอ้ นใจ “กลบั มากด็ ีแลว้ ” ไป๋ จิ้งหยว่ นลูบศีรษะชุนถูหมีเบาๆ “ไม่รู้ทาไม เจา้ ไปคร้ังน้ี ยงั ตอ้ งผจญกบั อนั ตรายที่ไม่ใหญ่ไม่เลก็ กบั ลุงสามของเจา้ ทาใหค้ วามกระตือรือร้นหลายอยา่ งของตาลดลงไป รอเจา้ ไปจากเมืองหลวงอีกคร้ัง ตาจะขอลาออกจากราชการเพ่อื เสวยสุขกบั ลูกหลานดีกวา่ ” เขาไดร้ วบรวมแผน่ ดินพร้อมกบั อดีตฮ่องเต้ ผลกั ดนั ใหฮ้ ่องเตอ้ งคใ์ หม่ข้ึนครองบลั ลงั ก์ ยามน้ีฮ่องเตท้ ุ่มเทกบั การบริหารราชการแผน่ ดิน ตระกลู ใหญ่ท่ีกมุ อานาจถูกถอดเข้ียวเลบ็ กฎหมายท่ีจะใชป้ กครองแผน่ ดินถูกส่งเสริมเขา้ มาแทนที่อยา่ งชา้ ๆ ฮ่องเตไ้ ม่ตอ้ งการเขาอีกแลว้ ส่วนเขากค็ ิดจะพกั ผอ่ นเสียที “ดีจงั เลยเจา้ ค่ะ ถึงตอนน้นั ท่านตากไ็ ปกบั หลาน” ชุนถูหมีพยกั หนา้ รับอยา่ งดีใจ กระซิบขา้ งหูของไป๋ จิ้งหยว่ น “ท่านแม่ขา้ มีนอ้ งชายท่ีน่ารักมาก ท่านตาไม่อยากอุม้ หลานชายคนน้ีหรือ” คาพดู ของนางกาจดั ความหดหู่ในใจไป๋ จิ้งหยว่ นไปจนหมดสิ้น เมื่อกลบั ถึงจวนอนั กว๋ั กง ไม่วา่ เก่อฮูหยนิ หรือหวงฮูหยนิ จะยนิ ดีอยา่ งจริงใจหรือไม่กต็ าม แต่กม็ ีการกินเล้ียงกนั ท้งั ครอบครัวกนั อยา่ งครึกคร้ืน ตกเยน็ ชุนถูหมีไปหอ้ งหนงั สือใหญ่ เล่าเร่ืองท่ีเกิดข้ึนตลอดเวลากวา่ คร่ึงปี ใหไ้ ป๋ จิ้งหยว่ นฟังอยา่ งละเอียด นางยงั จบั ความไดจ้ ากคาพูดของไป๋ จิง้ หยว่ นวา่ คิดจะใหไ้ ป๋ ซ่ืออ๋ีสืบทอดบรรดาศกั ด์ิกว๋ั กง และแต่งต้งั ไป๋ อว้เี ฟยลูกชายคนเดียวของไป๋ ซ่ืออี๋เป็นทายาท ผสู้ ืบทอด มิน่าตอนที่กินขา้ วอยเู่ ก่อฮูหยนิ ถึงยมิ้ ฝื นๆ ส่วนหวงฮูหยนิ ถึงกบั หนา้ บานเป็นจานเชิง เพราะวา่ ไป๋ อว้เี ฟยเป็นลูกชายแทๆ้ ของหวงฮูหยนิ ยงั ดีที่นอ้ งเจด็ คนน้ีแมไ้ ม่เก่งกาจสามารถมากนกั แต่กเ็ ป็นคนฉลาด เป็นคนมีความคิดความอ่านที่เท่ียงตรง จะใหเ้ ขานาพาวงศต์ ระกลู ใหก้ า้ วไปขา้ งหนา้ อีกคงไม่ได้ แต่ถา้ รักษาใหไ้ ม่ตกต่ากย็ งั ไม่เป็นปัญหา อีกท้งั เขากบั นางยงั มีความสัมพนั ธอ์ นั ดีต่อกนั
เช้าวนั รุ่งขนึ้ มรี าชโองการของฮ่องเต้เรียกให้นางเข้าวงั ตอนบ่าย ชุนถูหมีเขา้ เฝ้าฮ่องเต้ และเล่าความตามที่ไดเ้ ล่าใหไ้ ป๋ จิ้งหยว่ นฟังอีกคร้ังหน่ึง โดยเลือกท่ีจะเล่าถึงรายละเอียดของคดีจอมโจรตะวนั ตกและแผนการลอบสังหารปาเกอถูเอ่อของเยช่ า อยา่ งละเอียด นางบอกกบั ฮ่องเตว้ า่ ตอนน้ีเยช่ าสุขภาพร่างกายแขง็ แรง แลว้ ยงั จงรักภกั ดีต่อตา้ ถงั อยา่ งยงิ่ ทุกคร้ังที่นางเอ่ยถึงช่ือเยช่ า หนั โหม่วจะมีความภาคภูมิใจแสดงชดั อยใู่ นแววตา เป็นความภูมิใจของพอ่ ที่มีต่อลูก ทาใหแ้ ววตาท่ีมองชุนถูหมียงั พลอยอ่อนโยนไปดว้ ย “นงั หนูหก เจา้ ทาดีมาก” หนั โหม่วราพงึ ราพนั ขา้ ทาดีอยแู่ ลว้ ท่านเพ่งิ รู้หรือไง แมน้ างจะคิดเช่นน้ีแต่ตอ้ งทาหนา้ ตายมิ้ แยม้ ดีใจ สรรเสริญฮ่องเตไ้ ม่ขาดปาก เม่ือออกจากวงั หลวง ชุนถูหมียงั ขอ้ งใจท่ีไม่ไดร้ ับพระราชทานของรางวลั ต่อวา่ ฮ่องเตว้ า่ ข้ีงกอยใู่ นใจ กพ็ บกบั อ่ิงจือที่มาดกั รออยนู่ านแลว้ จากน้นั ชุนถูหมีเล่าเรื่องท่ีนางไดป้ ระสบพบเจอใหเ้ ขาฟังเป็นรอบที่สาม อ่ิงจือฟังแลว้ กต็ ื่นเตน้ อยา่ งท่ีสุด เร่ืองท่ีลอบสังหารปาเกอถูเอ่อน้นั ยงั ตอ้ งเกบ็ เป็นความลบั ไปอีกหลายปี แต่เร่ืองจอมโจรตะวนั ตก เขาเตรียมแต่งบทเพลงนามาแสดงใหช้ าวบา้ นตา้ ถงั ไดร้ ับรู้กนั ชุนถูหมีมองใบหนา้ ท่ีมีความสุขของอิ่งจือแลว้ กพ็ ลอยคิดถึงตูต้ งเฉิน คนเรามีความถนดั ท่ีแตกต่างกนั ถา้ ยนื อยใู่ นที่ที่ตวั เองอยากจะอยยู่ อ่ มมีความสุขที่สุดแลว้ จากน้นั ผา่ นไปไม่ถึงสามวนั มีราชโองการที่สะเทือนแผน่ ดิน สร้างความประหลาดใจใหก้ บั ขนุ นางราชสานกั อยา่ งท่ีสุด ฮ่องเตม้ ีราชโองการแต่งต้งั โอรสของเสียนอ๋อง ผดู้ ารงตาแหน่งเป็นแม่ทพั ใหญ่แห่งโยวโจว หรือหนั อู๋เวย หลานชายแทๆ้ ของตวั เองเป็นรัชทายาท จากน้นั มีราชโองการมาถึงจวนอนั กว๋ั กง แต่งต้งั ใหห้ ลานสาวห่างๆ อยา่ งชุนถูหมีเป็นบุตรบุญธรรม พระราชทานทินนามวา่ ‘องคห์ ญิงลวเ่ี ฉิง’ นบั เป็นเกียรติยศอนั สูงสุดในชีวติ หญิงสาวที่เกิดในครอบครัวสามญั ชน ทาอาชีพหมอความท่ีต่าตอ้ ย กลายเป็นหลานสาวของอนั กวั๋ กง ก่อนจะมาเป็นองคห์ ญิงแห่งตา้ ถงั จากผตู้ ่าตอ้ ยกระโดดมาเป็นหญิงสาวที่มีตาแหน่งสูงสุดในแผน่ ดิน ท่ีน่าประหลาดกค็ ือ
ราชโองการเก่ียวกบั ศกั ดินาและของพระราชทานตามบรรดาศกั ด์ิจานวนมากยงั ถูกเกบ็ ไวใ้ นวงั หลวง ไม่รู้วา่ เม่ือไรจึงจะส่งใหน้ าง การแสดงออกคร้ังน้ีเป็นการประกาศใหค้ นท้งั หลายรู้วา่ สกลุ ไป๋ หรือจวนอนั กว๋ั กงยงั คงเป็นขนุ นางที่ฮ่องเตใ้ หค้ วามเชื่อถือและโปรดปรานมากท่ีสุด ถา้ เกิดไม่มีอะไรผดิ พลาด สกลุ ไป๋ จะกลายเป็นตระกลู ใหญ่อนั ดบั หน่ึงของตา้ ถงั อยา่ งนอ้ ยฐานะของสกลุ ไป๋ จะมน่ั คงไปอีกถึงสองรุ่นอยา่ งไม่มีขอ้ สงสัย พธิ ีการแต่งต้งั พระยศน้นั มีข้นั ตอนมาก สกลุ ไป๋ กเ็ ขา้ สู่การเฉลิมฉลอง องคห์ ญิงลวเ่ี ฉิงกต็ อ้ งทนกบั งานพิธีการน้ีไปอีกเดือนหน่ึงเรียกไดว้ า่ เหนื่อยจนแทบจะไม่สบายกนั ทีเดี ยว เมื่อเรื่องต่างๆ เร่ิมเขา้ สู่ภาวะปกติ ถึงตอนน้ีนางเพ่งิ เห็นตา้ เหมิงและอีเตาที่ส่ังใหไ้ ปทางานนอกพ้ืนท่ีกลบั มา “สืบละเอียดดีแลว้ หรือ” ชุนถูหมีถาม ตา้ เหมิงพยกั หนา้ “ไดส้ ิ่งท่ีตอ้ งการแลว้ หรือ” นางถามต่อ อีเตาพยกั หนา้ เอ่ยเสริมข้ึนวา่ “ท้งั คนท้งั ของมากนั ครบแลว้ ” 544 รู้จกั หรือ? “ไม่มีใครรู้เรื่องใช่ไหม” คาถามท่ีสาม ตา้ เหมิงและอีเตาส่ายหนา้ พร้อมกนั “เรียบร้อยทุกอยา่ ง” ชุนถูหมีพอใจยง่ิ นกั ยมิ้ พร้อมพดู กบั ตา้ เหมิงวา่ “ชุมชนหยง่ ชิ่งทางโนน้ มีบา้ นสามตอนอยหู่ น่ึงหลงั ขา้ ใหค้ นไปซ้ือไวแ้ ลว้ ปรับปรุงเสร็จแลว้ เหมือนกนั แลว้ ลงเป็นช่ือของเจา้ เจา้ มีเมียมีลูก พ่อแม่กย็ งั อยดู่ ว้ ยกนั บา้ นที่อยตู่ อนน้ีคบั แคบแลว้ นอกจากเงินค่าเดินทางพิเศษคร้ังน้ีกถ็ ือวา่ ขา้ ใหบ้ า้ นเจา้ เป็นรางวลั หลายวนั น้ีเจา้ ไม่ตอ้ งมาทางาน รีบไปยา้ ยบา้ น จดั การทุกอยา่ งใหเ้ รียบร้อยแลว้ ค่อยกลบั มาทางานต่อ”
เดิมทีเงินเดือนที่ตา้ เหมิงไดร้ ับกไ็ ม่นอ้ ย แมค้ ราวน้ีจะไปทางานท่ียากลาบาก แลว้ ยงั ตอ้ งระวงั ไม่ใหค้ นอื่นรู้ เพราะกลวั จะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน แลว้ ยงั ตอ้ งแบกรับความเส่ียงเอาไวด้ ว้ ย แต่ในความคิดของเขานี่เป็นส่ิงที่ลูกนอ้ งอยา่ งเขาควรทา คิดไม่ถึงวา่ จะมีของรางวลั ใหญ่รออยู่ การอยทู่ ี่เมืองฉางอนั ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ บา้ นเรือนราคาแพง ชุมชนหยง่ ช่ิงเป็นพ้ืนท่ีทาเลดี เขาไม่เคยคิดวา่ จะมีบา้ นสามตอนที่นนั่ ไดเ้ ลย พอไดย้ นิ แลว้ กไ็ ม่รู้วา่ ควรพูดอยา่ งไร ไดแ้ ต่บอกปัดเป็นพลั วนั จนกระทงั่ ชุนถูหมีบอกวา่ เป็นของพระราชทานจากองคห์ ญิง หา้ มเขาปฏิเสธ ตา้ เหมิงจึงไดจ้ ากไปดว้ ยความยนิ ดี เขาสาบานกบั ตวั เองวา่ จะตอ้ งภกั ดีต่อคุณหนู แมต้ อ้ งแลกดว้ ยชีวติ กต็ าม “สาหรับเจา้ ...” ชุนถูหมีมองอีเตา “ไม่มีของรางวลั พิเศษ” “เพราะขา้ นอ้ ยทาไม่ดีง้นั หรือ” อีเตาถามอยา่ งนอ้ ยใจ เขาไม่สนใจกบั เงินทองของมีค่า แต่น่ีแสดงใหเ้ ห็นวา่ คุณหนูชุนไม่พอใจ “ใครวา่ เจา้ ทาไม่ดีเล่า” ชุนถูหมีหวั เราะ จากน้นั ปรายตามองก้วั เอ๋อท่ียนื หนา้ แดงอยขู่ า้ งๆ “ท่ีขา้ ใหเ้ จา้ น้นั เป็นของอยา่ งอื่น” “ของอะไร?” อีเตายงั ถามอยา่ งซื่อๆ “สาวใชค้ นสนิทของขา้ ก้วั เอ๋อ ต้งั แต่หวั จรดเทา้ นางเป็นของเจา้ แลว้ ยงั ใหส้ ินเดิมอีกจานวนมากดว้ ย” ชุนถูหมีดึงไรผมเล่น “เจา้ ไม่มีญาติพนี่ อ้ งในเมือง ส่วนก้วั เอ๋อ ขา้ กอ็ ยากจะเกบ็ เอาไวก้ บั ตวั อีกสองปี ดงั น้นั พวกเจา้ กแ็ ค่หม้นั หมาย ไม่ตอ้ งไปหาบา้ นหาช่อง เพราะวา่ ... ต่อไปพวกเจา้ ตอ้ งติดตามองคห์ ญิงอยา่ งขา้ มนั จะดีกบั พวกเจา้ มากกวา่ ” อีเตาไดย้ นิ แลว้ กด็ ีใจจนไม่รู้จะพูดอยา่ งไรดี ส่วนก้วั เอ๋อไดแ้ ต่กม้ หนา้ งุดไม่กลา้ พดู อะไร สาวใชค้ นเก่งของนางกม็ ีเวลาที่พูดไม่ออกเหมือนกนั ชุนถูหมีเองกด็ ีใจ นางกาลงั ลิม้ รสกบั อานาจขององคห์ ญิงอยา่ งสนุกสนาน ตกเยน็ นางยนื อยบู่ นช้นั สองของเรือนพกั ทอดสายตาผา่ นหนา้ ต่างที่เปิ ดกวา้ งอยไู่ ปยงั ทิศท่ีต้งั ของเรือนใหญ่ที่ไป๋ จิ้งหยว่ นพกั อยู่ จากน้นั ค่อยมองไปยงั เรือนพกั ของหลานชายคนโตก่อนคล่ียมิ้ นอ้ ยๆ ทาอะไรไว้ อยา่ งไรกต็ อ้ งชดใช้
ในโลกน้ีไม่มีปริศนาอะไรที่แกไ้ ม่ได้ มีหลายเรื่องที่ควรนามาพดู คุยกนั ใหช้ ดั เจน ในฐานะของหญิงสาวที่มีอายสุ มควรออกเรือนอยา่ งนาง แลว้ ยงั ถูกแต่งต้งั เป็นถึงองคห์ ญิง จะมีสินเดิมติดตวั นอ้ ยนิดไดอ้ ยา่ งไร เงินที่ถูกหลอกไปจะตอ้ งเอากลบั คืนมา! ทุกวนั ท่ีหน่ึงและวนั ที่สิบหา้ ของเดือน คนสกลุ ไป๋ ท้งั หมดจะตอ้ งมากินขา้ วดว้ ยกนั ชุนถูหมีมาเมืองฉางอนั หลายปี ไม่ค่อยเขา้ ร่วมกิจกรรมน้ีสกั เท่าไร ซ่ึงไป๋ จิ้งหยว่ นเองกอ็ นุญาตเป็นการเฉพาะ แต่คืนน้ีนางมาร่วม ไม่เพยี งเท่าน้นั ยงั ทาท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอยา่ ง “มีอะไรหรือ” ไป๋ จิ้งหยว่ นถามอยา่ งสนใจ “กไ็ ม่มีอะไรมากเจา้ ค่ะ” ชุนถูหมีวางตะเกียบลง “หลานมีเร่ืองคิดจะคุยกบั ท่านป่ ู ลุงรองแลว้ กพ็ ่ีใหญ่” “องคห์ ญิงมีเรื่องอนั ใดหรือ” ไป๋ ซ่ือหลินถาม แมจ้ ะถูกแต่งต้งั เป็นองคห์ ญิงแต่ชุนถูหมีบอกใหท้ ุกคนในบา้ นยงั คงทาตวั ใหเ้ ป็นปกติ เพราะฮ่องเตไ้ ม่ไดพ้ ระราชทานตาหนกั องคห์ ญิง แลว้ นางยงั เป็นลูกหลานสกุลไป๋ สาหรับคนอื่นนอกจากใหค้ วามเคารพยาเกรงนางมากข้ึน กไ็ ม่กลา้ ทาอะไรขดั ใจนาง ทุกอยา่ งกเ็ ป็นเหมือนเดิม มีแต่ไป๋ ซื่อหลินที่ยงั ยนื กรานทาตามพธิ ีการ นางพดู อยา่ งไรกไ็ ม่ฟัง ชุนถูหมีมองลุงรองดว้ ยความเห็นใจ นางเรียกแต่พวกเขาและท่านตา ถือวา่ เห็นแก่หนา้ พวกเขามากแลว้ คนอ่ืนมกั บอกวา่ ไผไ่ ม่ดีมกั มีหน่อหวาน แต่นี่ไผด่ ีๆ กลบั มีหน่อเลวๆ “มีอะไรลึกลบั นกั เชียว” เก่อฮูหยนิ แทรกข้ึน “หรือวา่ มีเรื่องสนุกทางดินแดนตะวนั ตก” แมน้ างจะพดู ใหน้ ่าสนุกแต่สายตากลบั กระวนกระวาย นางตอ้ งการเขา้ ร่วมฟังดว้ ย เพราะเรียกแต่สามีและลูกชายโดยไม่เรียกนางไปดว้ ย ทาใหน้ างรู้สึกวา่ ไม่ค่อยดี ส่วนหวงฮูหยนิ และคนอื่นๆ กส็ งสยั ข้ึนมา มีแต่ไป๋ อว้เี ฟยที่นงั่ เฉยๆ เห็นไดว้ า่ คร้ังน้ีไป๋ จิ้งหยว่ นเลือกคนไม่ผดิ “แยกยา้ ยกนั ไปได”้ ไป๋ จิ้งหยว่ นดบั ความคิดของทุกคน เมื่อมาถึงหอ้ งหนงั สือใหญ่ ไป๋ จิง้ หยว่ นนง่ั ท่ีตาแหน่งประธาน ส่วนไป๋ ซื่อหลินนงั่ อยเู่ ป็นเพอื่ นอีกดา้ นหน่ึง ชุนถูหมีและไป๋ อว้ซี ่ิวยนื อยู่
นบั ต้งั แต่คดีเรือจมท่ีมีคนตายแลว้ ไดย้ นิ วา่ เขาทาตวั สงบเสง่ียมสารวมลงไปมาก วนั ๆ เอาแต่อ่านหนงั สือเขียนอกั ษรอยใู่ นหอ้ ง ไม่ออกไปไหน ไป๋ จิง้ หยว่ นและไป๋ ซ่ือหลินต่างกพ็ อใจกนั มาก ไม่รู้วา่ เร่ืองที่กาลงั จะเกิดข้ึนน้ีพวกเขาจะรับกนั ไดไ้ หม แต่อยา่ งไรกจ็ าเป็นตอ้ งนามาพูด “เกิดอะไรข้ึนหรือ?” ไป๋ จิง้ หยว่ นถาม เมื่อเห็นสีหนา้ เคร่งขรึมของหลานสาวคนโปรดทาใหเ้ ขาลอบมองไปยงั หลานชายคนโตโดยไม่ ต้งั ใจ ไป๋ จิง้ หยว่ นเหมือนจะเขา้ ใจอะไรบางอยา่ ง “ท่านป่ ู ท่านลุงรอง ขา้ อยากใหพ้ วกท่านไดเ้ จอคนคนหน่ึง” นางพดู แลว้ กเ็ ดินไปพูดกบั ไป๋ เวย่ ที่เฝ้าอยดู่ า้ นนอกวา่ “รบกวนพ่อบา้ นไป๋ เรียกสาวใชข้ า้ เขา้ มา” ตอนน้ีเองที่เสี่ยวฟ่ งและก้วั เอ๋อ พาตวั คนมารอพบอยดู่ า้ นนอกแลว้ ไป๋ เวย่ ไม่ไดพ้ ูดอะไร แค่กม้ หนา้ รับคาส่งั ของชุนถูหมีอยา่ งนอบนอ้ ม จากน้นั กพ็ าคนท้งั หมดเขา้ มา มีคนท้งั หมดส่ีคน มีเส่ียวฟ่ ง ก้วั เอ๋อ อีเตา และชายรูปร่างสูงใหญ่ ถูกคลุมศีรษะดว้ ยถุงผา้ สีดา เมื่อเขา้ มาอีเตาเตะไปที่ขอ้ พบั ของชายคนน้นั ทาใหเ้ ขาคุกเข่าอยตู่ ่อหนา้ ไป๋ จิง้ หยว่ น จากน้นั กด็ ึงถุงผา้ ออกมา เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ท่ีดูหล่อเหลาคมคาย ชายคนน้ีเป็นชาวตะวนั ตกแต่เขามีอายสุ ามสิบกวา่ ปี เรียกไดว้ า่ เป็นชายวยั กลางคน ไป๋ อว้ซี ่ิวถึงกบั กล้นั ลมหายใจ ในหอ้ งมีแต่ความเงียบสนิท ดงั น้นั เสียงกล้นั หายใจของเขาจึงดงั ชดั เจน ทุกคนพุ่งสายตาไปยงั ไป๋ อว้ซี ่ิวเป็นจุดเดียว “เจา้ รู้จกั คนคนน้ี?” ไป๋ จิ้งหยว่ นน่ิวหนา้ เพราะเขาเป็นคนหนา้ ตายมาแต่ไหนแต่ไร ยามน้ียง่ิ ดูเคร่งเครียดมากกวา่ เดิม ไป๋ อว้ซี ่ิวหนา้ ตาไร้สีเลือด เขาลงั เลอยเู่ พียงส้นั ๆ จากน้นั กโ็ ถมตวั เขา้ มาควา้ คอเส้ือของชายคนน้นั อยา่ งโมโหจดั คารามใส่วา่ “ทวั่ ป๋ า! ท่ีแทเ้ จา้ ยงั ไม่ตาย! เจา้ ใหร้ ้ายขา้ ! บอกมาสิวา่ เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ ไม่อยา่ งน้นั ขา้ จะขอแลกชีวติ กบั เจา้ ไม่วา่ ใครกไ็ ม่ตอ้ งอยกู่ นั แลว้ !”
คาพูดน้ีเหมือนคาต่อวา่ ดว้ ยความโกรธแคน้ ใจ แต่คนที่นงั่ อยใู่ นที่น้ีต่างกฟ็ ังออกวา่ เขากาลงั บอกวา่ ถา้ ทวั่ ป๋ าพูดจาส่งเดชจนเขาอยไู่ ม่ได้ ทวั่ ป๋ ากเ็ หมือนกนั ทุกคนกต็ ายไปดว้ ยกนั เลย! ชุนถูหมียนื ดูเหตุการณ์อยนู่ ิ่งๆไป๋ จิง้ หยว่ นเห็นสีหนา้ ของหลานสาวแลว้ กเ็ หมือนจะเขา้ ใจอะไร ข้ึนมาได้ “ท่านป่ ู ท่านพ่อ!” ไป๋ อว้ซี ิ่วหมุนตวั กลบั มาคุกเข่ากบั พ้นื “คนคนน้ีกค็ ือพ่อบา้ นทวั่ ป๋ าของตาหนกั องคห์ ญิงใหญ่ ต่อมาองคห์ ญิงใหญ่ไดป้ ล่อยเขาเป็นสามญั ชน เขากบั หลวั เฝ่ ยหรันจึงไดห้ ลอกใหข้ า้ เขา้ มาเกี่ยวขอ้ งกบั การคา้ ทางทะเลของสกลุ หลวั และสกลุ ตู้ เพราะเร่ืองน้ีทาใหส้ กลุ ไป๋ ของเราตอ้ งชดใชเ้ งินจนแทบไม่มีเหลือ ขา้ เสียใจอยา่ งสุดซ้ึง ขา้ เป็นคนเลวของตระกลู ขา้ คิดวา่ เขาตายไปแลว้ แต่เขาไม่ตาย จะตอ้ งมีแผนร้ายตบตาอยเู่ ป็นแน่ ขอท่านป่ ูและท่านพ่อไดม้ อบตวั เขาใหข้ า้ ใหข้ า้ เป็นคนซกั ถามวา่ เขาหลอกลวงขา้ อยา่ งไรบา้ ง” ตอ้ งยอมรับวา่ ไป๋ อว้ซี ่ิวมีการตอบสนองอยา่ งฉบั ไว ทาแบบน้ีจะดูมีพิรุธหรือไม่ ไป๋ อว้ซี ่ิวเองกไ็ ม่แน่ใจ แต่อยา่ งนอ้ ยกเ็ ป็นทางรอดเพียงหน่ึงเดียว “ถูหมี เจา้ หาตวั คนคนน้ีเจอไดอ้ ยา่ งไร” ไป๋ จิง้ หยว่ นถามชา้ ๆ “คนอยเู่ งินอยู่ คนตายเงินหาย” ชุนถูหมีมีสีหนา้ เฉยเมย ราวกบั เขา้ ใจเรื่องราวอยา่ งถ่องแท้ “กต็ อ้ งหาตวั คนคนน้ีมาจากเงินทองของมีค่าจานวนมากนะท่านป่ ู” “เจา้ วา่ อะไรนะ!” ไป๋ ซื่อหลินถึงกบั โนม้ ตวั มาขา้ งหนา้ อยา่ งตะลึงงนั หนา้ ของไป๋ อว้ซี ่ิวซีดขาวลงจนริมฝี ปากไร้สีเลือด สภาพของเขาตอนน้ีราวกบั มนุษยโ์ ปร่งแสงที่ดูอ่อนแอเหลือกาลงั “พอ่ บา้ นทวั่ ป๋ า เจา้ จะวา่ อยา่ งไร” ชุนถูหมีไม่ตอบคาถามไป๋ ซ่ือหลิน แต่หนั มาถามตน้ เหตุ “ของมีค่าเหล่าน้นั ถูกหาเจอแลว้ และตอนน้ีกน็ ากลบั มาฉางอนั แลว้ ” ทว่ั ป๋ าไม่ไดถ้ ูกปิ ดปาก แต่ที่เขายงั ไม่พดู อะไร กเ็ พราะเกิดความสงบนิ่งเน่ืองจากความสิ้นหวงั เขามองไปยงั ไป๋ อว้ซี ิ่ว
“คุณชายใหญ่เร่ืองมาถึงข้นั น้ีแลว้ ยงั จะมีอะไรท่ีพูดไม่ไดอ้ ีก คุณหนูชุนพดู ไดถ้ ูก หลกั ฐานแน่นหนาขนาดน้ี ถึงจะไม่ยอมรับกไ็ ม่ใช่การกระทาของลูกผชู้ าย แผนการของท่านล้าเลิศแต่วา่ ยงั คงแพใ้ หก้ บั คุณหนูชุนอยดู่ ี” เพลง้ ! ถว้ ยน้าชาในมือของไป๋ ซ่ือหลินตกพ้นื เขามองลูกชายอยา่ งไม่เชื่อสายตา หมดสิ้นความกระตือรือร้นท้งั หมด แต่กลายเป็นไป๋ จิ้งหยว่ นที่เขา้ ใจในตวั หลานสาวคนน้ี ดงั น้นั เขาจึงพอจะคาดเดาอะไรไดบ้ า้ ง เขารู้วา่ วนั แรกท่ีชุนถูหมีเขา้ จวน ไป๋ อว้ีซ่ิวหาทางกลนั่ แกลง้ นาง ทาใหเ้ ขาหมดหวงั กบั หลานชายคนโต แมต้ ่อมาจะมองหลานชายใหม่อีกคร้ัง แต่สุดทา้ ยกย็ งั คงผดิ หวงั เช่นเดิม
545 ทว่ั ป๋ า “ซ่ือหลิน อยา่ เพิง่ ววู่ าม” เขาตบหลงั มือลูกชายคนรองอยา่ งเห็นใจ “ถึงเรื่องจะเลวร้ายแค่ไหนกไ็ ม่มากไปกวา่ น้ีแลว้ ถูหมีพาคนมาอยตู่ ่อหนา้ พวกเรา... ถึงววั จะหายแลว้ ค่อยลอ้ มคอกกย็ งั ไม่สายเกินไป” ไป๋ ซ่ือหลินรู้สึกเหมือนมีภูเขากดทบั หนา้ อกจนหายใจไม่ออก มือท่ีอบอุ่นของบิดาทาใหเ้ ขาต้งั สติได้ “ถูหมี เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ พอ่ บา้ นตาหนกั องคห์ ญิงกบั ของล้าค่าที่เจา้ พดู ถึงมาจากไหน” เขาหลบั ตาต้งั คาถาม “ขา้ จะเล่าเร่ืองเรื่องหน่ึงใหท้ ่านป่ ู ลุงรองและพใี่ หญ่ฟังแลว้ กนั ” ชุนถูหมีเงยหนา้ แววตาสุกสวา่ ง “ก่อนน้ีมีลูกหลานของตระกลู ใหญ่คนหน่ึง แมไ้ ม่ใช่ลูกของลูกชายคนโต แต่กถ็ ือวา่ เป็นหลานชายคนโตสายตรงของตระกลู ไดร้ ับความรักเอน็ ดูจากป่ ูและบิดาเป็นอนั มาก เขาเป็นคนยโสโอหงั มองตวั เองวา่ สูงส่งกวา่ คนอ่ืน จนกระทง่ั มีวนั หน่ึง มีญาติผนู้ อ้ งท่ีมาจากบา้ นนอก ไม่วา่ เขาจะถูกคนอ่ืนยยุ งหรือมีความคิดร้ายเองกช็ ่าง เขาเร่ิมแสดงสายตาที่คบั แคบ นิสัยท่ีไม่ยอมมองภาพรวม คิดเลก็ คิดนอ้ ยออกมา เขาถูกเล้ียงดูเพอ่ื เป็นผนู้ าตระกลู ต่อไป ยอ่ มตอ้ งมีคุณสมบตั ิท่ีสูงมาก แต่เขาทาใหป้ ่ ูของเขาผดิ หวงั แต่ถึงอยา่ งน้นั ป่ ูของเขากไ็ ม่เคยทอดทิ้งเขา เสียดายที่เขาไม่รู้จกั ปรับปรุงตวั ไม่เคยคิดถึงความต้งั ใจดีของป่ ูและบิดา กลายเป็ นคนที่มีความคิดนอกลู่นอกทาง เขารู้วา่ ไม่ไดร้ ับความเอน็ ดูจากผใู้ หญ่ในบา้ นเหมือนเดิมจึงคิดจะหาทางใหต้ วั เอง เผอื่ วนั ไหนถึงป่ ูไม่เอน็ ดูเขาแลว้ เขาจะไดม้ ีอานาจควบคุมคนในบา้ นไดอ้ ยา่ งชา้ ๆ แมร้ ูปลกั ษณ์ภายนอกของเขาจะดูงามสง่า เป็นสุภาพชน ไดเ้ คา้ ของป่ ูและบิดามาบา้ ง แต่กไ็ ม่ใช่คนมีความสามารถจริงๆ ดงั น้นั มีแต่การหาเงินเท่าน้นั ท่ีพอทาได้ เขาคิดวา่ ขอแค่มีเงินมากพอ แลว้ ค่อยหาแผนการทาใหต้ ระกลู ตกต่า รอกระทงั่ ท่านป่ ูกบั บิดาแก่ตวั ลง จดั การงานในบา้ นไม่ได้ เขากส็ ามารถรับหนา้ ท่ีดูแลตระกลู ไดอ้ ยา่ งถูกตอ้ ง” “ท่ีเจา้ พูดมาคงไม่ใช่ขา้ สินะ” ไป๋ อว้ซี ิ่วเหล่ตามอง ยามน้ีเขาไม่หวาดกลวั สีหนา้ และน้าเสียงจึงเฉยเมยอยา่ งแปลกพิกล ส่วนทว่ั ป๋ าไดแ้ ต่คุกเข่าอยเู่ งียบๆ อีกดา้ นหน่ึง
ยงั จะตอ้ งถามอีกหรือ คนโง่กย็ งั รู้เลยวา่ นางพูดถึงใคร ยงิ่ คนท่ีนงั่ อยใู่ นน้ีฉลาดกนั ท้งั น้นั นางไม่พูดออกมาโตง้ ๆ เพราะตอ้ งการรักษาหนา้ ของอีกฝ่ าย เร่ืองน้ีไม่ตอ้ งพูดกร็ ู้กนั อยู่ แต่น่ีไป๋ อว้ซี ิ่วดนั ถามข้ึนมาเอง แลว้ นางจะปิ ดบงั ไปทาไม! “ถา้ อยา่ งน้นั กถ็ ือวา่ ขา้ พูดถึงพใี่ หญ่แลว้ กนั ” สีหนา้ ของชุนถูหมีเยน็ กระดา้ ง นางไม่อ่อนขอ้ ใหไ้ ป๋ อว้ซี ิ่วแมแ้ ต่นอ้ ย “ปกติพใ่ี หญ่ไปเท่ียวเล่นกบั คุณชายตระกลู ใหญ่ท้งั หลายอยเู่ สมอ โดยเฉพาะกบั หลวั เฝ่ ยหรัน สกลุ หลวั กบั สกลุ ตูถ้ ูกฮ่องเตจ้ ดั การ หลวั เฝ่ ยหรันคิดวา่ ตวั เองเป็นคนขององคห์ ญิงใหญ่จึงยงั หลบอยใู่ นฉางอนั ไดอ้ ยา่ งปลอดภยั พีใ่ หญ่กบั หลวั เฝ่ ยหรันคุยกนั เลยรู้วา่ ท้งั สองตระกลู คิดจะทาการคา้ ทางทะเลมาก่อนหนา้ น้ี แต่เพราะสุดทา้ ยถูกลงโทษประหารชีวติ ตามกฎหมายของราชสานกั ของใดๆ ที่ออกจากจวนจะไม่เก่ียวขอ้ งกบั ตระกูลน้นั อีก สกลุ หลวั กบั สกลุ ตูย้ งั มีทายาทอยกู่ จ็ ริง แต่วา่ คนอ่ืนๆ ไม่รู้เร่ืองการคา้ น้ีเลย ทาใหม้ นั กลายเป็นของท่ีไร้คนครอบครอง หลวั เฝ่ ยหรันคิดจะทาการคา้ น้ีใหส้ าเร็จ อยา่ งนอ้ ยจะไดเ้ งินมาเกบ็ เอาไวใ้ ชย้ ามจาเป็น ถา้ เกิดถูกองคห์ ญิงใหญ่ทิ้ง ถึงตอนน้นั เขาจะออกจากฉางอนั ไปเป็นเศรษฐีในชนบทไกลๆ กย็ งั ได้ แต่ตวั เขาถูกองคห์ ญิงใหญ่ซ่อนไว้ จะออกไปไหนกล็ าบาก เลยหาตวั แทนท่ีเป็นสหายสนิทอยา่ งท่าน! แน่นอนวา่ ยงั มีพ่อบา้ นทว่ั ป๋ าท่ีเขาสนิทสนมดว้ ย เพียงแต่หลวั เฝ่ ยหรันคนน้ีเป็นพวกไม่เอาไหน ไม่รู้จกั ดูคนใหด้ ี สหายสนิทท่ีเขาเชื่อถือกลบั เป็นพวกทรยศคิดคด ขา้ พดู ถูกไหม” นางไม่ไดม้ องไป๋ อว้ซี ิ่ว แต่มองไปท่ีทวั่ ป๋ า ทว่ั ป๋ าไม่ไดต้ อบ แต่คอ้ มตวั ลงโขกศีรษะแรงๆ อีกคร้ัง เขาไม่ไดร้ ้องขอความเมตตา แต่เป็นการกม้ หวั ใหก้ บั ผเู้ ก่งกาจกวา่ คนคนน้ีถือวา่ ใจนกั เลงพอ ทาใหค้ นอื่นมองเขาดีข้ึน แต่เม่ือมองไป๋ อว้ซี ิ่ว ถึงจะถูกเปิ ดโปงแลว้ กย็ งั ไม่ยอมรับผดิ ยงั เชิดหนา้ ทาปากแขง็ ไม่มีความองอาจเอาเสียเลย เป็นพวกแพไ้ ม่เป็นแต่ชนะกไ็ ม่ได้ แบบน้ียง่ิ ทาใหไ้ ป๋ จิ้งหยว่ นและไป๋ ซ่ือหลินผดิ หวงั อยา่ งที่สุด คนคนน้ีเป็นคนของสกลุ ไป๋ แน่หรือ น่าขายหนา้ !
“สองตระกลู น้ีไม่เคยทาการคา้ ทางทะเลมาก่อน แต่คร้ังน้ีพวกเขาเหมือนขนสินคา้ ตา้ ถงั เอาไวเ้ ตม็ ลาเรือ คิดจะแลกเปลี่ยนสินคา้ แปลกๆ และไมท้ ่อนจากตงอิ๋งกลบั มา แลว้ ค่อยขายเพื่อทากาไร แต่ความจริงใตท้ อ้ งเรือน้นั มีเงินทองของมีค่าจานวนมาก” “สองตระกลู น้ีเห็นวา่ ท่าทางไม่ดี จึงคิดขนยา้ ยสมบตั ิหนีไป” ไป๋ ซื่อหลินทางานอยกู่ รมคลงั ดงั น้นั จึงละเอียดอ่อนกบั เรื่องเงินๆ ทองๆ มาก ชุนถูหมีพยกั หนา้ “หลวั เฝ่ ยหรันเป็นลูกชายคนโปรดของแม่ทพั หลวั จึงรู้เรื่องน้ีมาบา้ ง ดงั น้นั ท้งั พ่ีใหญ่และทว่ั ป๋ าจึงรู้เรื่องไปดว้ ย แต่คนที่คิดวา่ ตวั เองฉลาดทาไมถึงทาเรื่องโง่ๆ เช่นน้ี ผลท่ีไดจ้ ากการกระทาน้ีกค็ ือสลดั คนโง่ใหห้ ลุด ทิ้งชีวติ นอ้ ยๆ ของเขาใหไ้ ปดิ้นรนเอาตวั รอดเอง” พูดมาถึงตรงน้ีนางเดินมาหยดุ อยหู่ นา้ ไป๋ อว้ซี ิ่ว ไป๋ อว้ซี ่ิวมีรูปร่างหนา้ ตาค่อยไปทางไป๋ จิง้ หยว่ น มีรูปร่างสูงผอม แมช้ ุนถูหมีจะถือวา่ เป็นหญิงรูปร่างสูงโปร่งแลว้ กย็ งั สูผ้ ชู้ ายไม่ได้ ยามน้ีจึงตอ้ งแหงนหนา้ มองเขา แต่ไม่รู้ทาไมไป๋ อว้ซี ่ิวจึงรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ ายมองอยา่ งเหยยี ดหยาม ทาใหเ้ ขาไม่พอใจอยา่ งมาก ถึงกบั ถอยหลงั ไปกา้ วหน่ึง “พใ่ี หญ่ฉลาดจริงๆ แต่เสียดายท่ีไม่ใชใ้ นทางที่ดี” ชุนถูหมีเอ่ยชมจากใจจริง เสียงถอนใจของนางกเ็ ป็นความจริง “คิดจะสลดั หลวั เฝ่ ยหรันโดยไม่ใหใ้ ครรู้ใครเห็น ไม่ทาร้ายชีวติ เขาแต่กต็ อ้ งไม่ใหเ้ ขาสงสัย ไม่ใหเ้ ขาโกรธแคน้ ถึงขนาดเปิ ดโปงทุกอยา่ งจนจบเห่ กต็ อ้ งทาใหเ้ ห็นวา่ เป็นอุบตั ิเหตุที่ไม่คาดฝันเท่าน้นั ทางท่ีดีจะตอ้ งใชค้ นท่ีมีสมคั รพรรคพวกเป็นนกั เลงหวั ไมเ้ พื่อสร้างเรื่องท่ีน่าเหลือเช่ือน้ีข้ึนมา “เขาทาอะไร!” เสียงของไป๋ ซ่ือหลินเคร่งเครียด ตอนน้ีเขาตาหนิตวั เองเป็นที่สุด เขาเป็นขนุ นางที่ภกั ดี เป็นลูกชายที่กตญั ญูรู้คุณ เป็นท่านลุงท่ีหวั เก่าคร่าครึ แต่กเ็ ป็นพอ่ ที่น่าสงสาร “พ่ใี หญ่ช่างวางแผนนกั เขาลงมือทางานโดยไม่มีใครรู้” ชุนถูหมียงั คงแหงนหนา้ มองไป๋ อว้ซี ิ่ว “ขา้ คิดวา่ ท่านเป็นพวกคุณชายเสเพลมาตลอด แต่ขา้ คิดผดิ ไป ดงั น้นั ขา้ จึงถูกหลอกใช้ แลว้ ท่ีน่าหวั เราะยงิ่ กวา่ น้นั กค็ ือ ตวั เองยงั ดีใจไปดว้ ย นบั วา่ โง่เขลายง่ิ นกั ”
“กจ็ ริงไหมล่ะ” ไป๋ อว้ซี ่ิวพน่ เสียงเยาะ “แต่คนเรา มีใครไม่เคยทาเร่ืองโง่ๆ กนั บา้ ง แมแ้ ต่ลุงรองท่ีทาอะไรถูกตอ้ งมาตลอด แมแ้ ต่ท่านป่ ูท่ีมีสติปัญญาล้าเลิศ แมแ้ ต่ฮ่องเตผ้ ทู้ รงปรีชาสามารถ ไม่มีใครไม่เคยพลาด นี่เขาเรียกวา่ เป็นคนไม่ใช่เป็นเทพ ใครบา้ งไม่เคยทาผดิ วา่ กนั ตามจริงแลว้ แมข้ า้ จะรู้สึกละอายใจอยบู่ า้ ง แต่กไ็ ม่โทษตวั เอง เพราะขา้ ฉุกคิดข้ึนไดแ้ ลว้ กอ็ าศยั จงั หวะน้ีหาขอ้ พริ ุธของท่านเจอจนได้ พ่ีใหญ่ท่านวา่ สุดทา้ ยแลว้ ใครชนะ” “เจา้ !” ไป๋ อว้ซี ่ิวโมโหจนหนา้ เขียวไปหมด มือท่ีอยใู่ ตแ้ ขนเส้ือกาแน่น เขาอยากบีบคอหญิงคนน้ีเสียเด๋ียวน้นั แต่ทวา่ เขาไม่กลา้ ! เขาไม่กลา้ พอท่ีจะทาเช่นน้นั สาหรับบิดา เขาไม่รู้สึกอะไร แต่กบั ท่านป่ ูยงั คงมีความเกรงกลวั อีกอยา่ งสาวใชท้ ่ีมีวรยทุ ธของชุนถูหมีกย็ งั จอ้ งเขาไม่วางตา ยงั มีไป๋ เวย่ เฝ้าอยขู่ า้ งนอก... “เป็นเร่ืองหยา่ ร้างของชุนชุนกบั องคห์ ญิงใหญ่” ไป๋ จิ้งหยว่ นที่ไม่พูดไม่จาอยนู่ านเป็นฝ่ ายเอ่ยข้ึนอยา่ งเนิบชา้ ฟังไม่ออกถึงความรู้สึกในตอนน้ี “ถูกตอ้ ง” ชุนถูหมีพยกั หนา้ “ท่านป่ ูท่านฉลาดที่สุด เรื่องหยา่ ร้างของชุนชุนกบั องคห์ ญิงใหญ่ แมพ้ วกเขาเป็นสามีภรรยาท่ีเขา้ กนั ไม่ไดม้ านานหลายปี แต่ท่ีหยา่ กบั องคห์ ญิงใหญ่กเ็ พราะนางทาใหค้ นของเขาตาย แต่ทวา่ ระหวา่ งน้นั กม็ ีคนผลกั ดนั ทาใหเ้ รื่องเกิดข้ึน ชุนชุนเป็นคนจงรักภกั ดี ยอ่ มไม่พูดวา่ คนคนน้นั เป็นใคร แต่มีคาพดู ท่ีพูดไดด้ ี วา่ ไม่มีความลบั ในโลก เม่ือทาแลว้ กย็ อ่ มมีร่องรอยใหเ้ ห็น เพราะพใ่ี หญ่ด่ืมเหลา้ กบั ชุนชุน ฟังเขาระบายความอดั อ้นั ตนั ใจ เลยยเุ ขาวา่ จะทนต่อไปไม่ได้ ตอ้ งหาทางหยา่ ขาดใหไ้ ด้ พวกเขาคุยเรื่องน้ีกต็ อ้ งคุยกนั ที่ร้านอาหาร พอขา้ มีขอ้ สงสยั จึงไปถามไถ่จากร้านอาหาร แค่น้ีกไ็ ม่ยาก คิดวา่ พี่ใหญ่กบั ชุนชุนต่างกเ็ ป็นคนมีชื่อเสียงในเมืองฉางอนั อยา่ งไรกต็ อ้ งมีคนจาพวกเขาไดอ้ ยแู่ ลว้ แค่น้นั กย็ งั ไม่เท่าไร แมแ้ ต่การลงมือกบั สาวใชข้ ององคห์ ญิงใหญ่ซ่ึงเป็นคนของชุนชุน กห็ นีไม่พน้ พ่อบา้ นทวั่ ป๋ าที่หลอกใชน้ างกานลั คนสนิทสองคนขององคห์ ญิงใหญ่ที่ช่ือเส่ียวลวกี่ บั เสี่ยว หงนน่ั สินะพ่อบา้ นทว่ั ป๋ ารูปร่างสูงใหญ่หนา้ ตาหล่อเหลา
ถึงจะถูกปล่อยจากการเป็นทาสแลว้ กย็ งั เขา้ ออกตาหนกั องคห์ ญิงอยปู่ ระจา ดงั น้นั เขาจึงเป่ าหูพวกนางอยบู่ ่อยๆ แค่น้ีง่ายจะตาย” ทว่ั ป๋ าโขกศรี ษะกบั พ้ืนอีกคร้ังดว้ ยความเล่ือมใส เขาเกิดมาเป็นทาสต่าตอ้ ย แต่บอกตวั เองเสมอวา่ จะยอมรับแต่คนฉลาดเท่าน้นั เขาเคยคิดวา่ ไป๋ อว้ซี ่ิวเป็นคนคนน้นั แต่วนั น้ีรู้แลว้ วา่ ชุนถูหมีฉลาดมากกวา่ ชะตาชีวติ มกั จะเป็นเช่นน้ี! 546 เป็ นเขาน่ันเอง “ชีวติ คนคนหน่ึงเชียวนะ!” ชุนถูหมีชูนิ้วช้ีตรงหนา้ ไป๋ อว้ซี ่ิว “เพ่ือฮุบสมบตั ิเอาไวค้ นเดียว จะตอ้ งกาจดั หลวั เฝ่ ยหรันใหไ้ ดก้ ่อน แลว้ จะทาอยา่ งไรถึงจะกาจดั เขาได้ ดงั น้นั ตอ้ งใหช้ ุนชุนขอหยา่ เพื่อใหช้ ุนชุนขอหยา่ กต็ อ้ งเอาชีวติ คนของเขา ชีวติ คนคนหน่ึงสาหรับพี่ใหญ่แลว้ เป็นอะไร เป็นแค่เศษหญา้ เป็นเศษดินท่ีอยแู่ ทบเทา้ หรือเป็นกอ้ นหินบนพ้นื ท่ีไม่สลกั สาคญั !” ไป๋ อว้ซี ิ่วไม่คิดจะถอยแต่สายตาของชุนถูหมีดูบีบค้นั จนเขาควบคุมตวั เองไม่ได้ ถอยหลงั ไปอีกหลายกา้ ว “ท่านรู้วา่ ขา้ มีความสามารถในการวา่ ความ ดงั น้นั จึงยใุ หช้ ุนชุนมาหาขา้ เม่ือขา้ ช่วยเขาใหช้ นะคดี ยอ่ มตอ้ งเปิ ดโปงเรื่องของหลวั เฝ่ ยหรันอยแู่ ลว้ ดงั น้นั ฮ่องเตจ้ ะตอ้ งพิโรธไล่เขาออกไปจากฉางอนั จนถึงตอนน้ีเป็นตายอยา่ งไรกไ็ ม่รู้ได้ ถึงเขาจะมีชีวติ อยมู่ าหาพวกท่านแลว้ จะทาอะไรได้ เรือกจ็ มไปแลว้ เงิน-ทุน-สูญ-หาย!” ในหอ้ งท่ีเงียบสงดั มีแต่เสียงหายใจหนกั ๆ ของชุนถูหมี ปกตินางจะรักษาความเป็นมืออาชีพเอาไว้ แต่วนั น้ีนางทาไม่ได้ นางโมโห นี่ไม่ใช่ศาล แต่กเ็ ป็นพ้ืนท่ีสาหรับไต่สวน นางไม่ควรใหอ้ ารมณ์เขา้ มาครอบงาระหวา่ งการทางาน แต่นางทนไม่ได!้ จะโลภมากเห็นแก่เงิน คิดร้ายเล่นงานคนอ่ืนกย็ งั พอเขา้ ใจได้ แต่จะทาร้ายใชช้ ีวติ คนอื่น ใชค้ วามเป็นครอบครัวเดียวกนั มาหลอกล่อเอาเงินของที่บา้ นไปจนหมดเพื่อปกปิ ดความร่ารวยที่ตวั เอง ไดร้ ับมาไม่ได!้
ในโลกน้ีไม่วา่ คนอ่ืนจะแตะตอ้ งอะไรกไ็ ม่เป็นไร นอกจากความรู้สึกของคนในครอบครัวเดียวกนั คนรักหรือมิตรสหายท่ีจะแตะตอ้ งไม่ได!้ ถา้ นางเจอคนที่ทาเช่นน้ีไม่วา่ อยา่ งไรกไ็ ม่มีทางใจอ่อน “แลว้ น่ีเป็นแค่ชีวติ เดียวอยา่ งน้นั หรือ” ชุนถูหมีพดู ต่อไป “ไม่ใช่! แต่เป็นแปดชีวติ คนแปดคนตอ้ งตายเพอื่ ตอบสนองความทะเยอทะยานท่ีนอ้ ยนิดของท่าน! พอ่ คา้ เลก็ ๆ เหล่าน้นั ตอ้ งเขา้ ร่วมการคา้ คร้ังน้ีกเ็ พราะปกปิ ดเป้าหมายแทจ้ ริงของการคา้ คร้ังน้ีต่างหาก ถา้ เกิดมีแค่สองตระกลู สกลุ หลวั กบั สกลุ ตูท้ าการคา้ ขาย ไม่แน่วา่ ทางการอาจเกิดความสงสัย ท่านรู้วา่ การจมเรือจะทาใหพ้ วกเขาฆ่าตวั ตาย แต่กย็ งั ปล่อยใหม้ นั เกิดข้ึน เพียงเพอื่ บงั คบั ใหจ้ วนอนั กวั๋ กงของเราออกมารับผดิ ชอบ ท่านรู้ดีถึงนิสัยเมตตาเท่ียงธรรมของท่านป่ ู ท่านป่ ูยอมควกั เงินหมดตวั เป็นการชดเชยใหก้ บั พอ่ คา้ เหล่าน้นั กจ็ ริง แต่ที่ทากเ็ พื่อช่วยท่าน! ตอนน้ีสกลุ ไป๋ มีแต่เปลือก ถา้ มีลมพายพุ ดั แรงๆหน่อยกล็ ม้ ครืนไดท้ นั ที ถึงตอนน้นั แลว้ ท่านกม็ ีเงินมหาศาลอยขู่ า้ งนอก ค่อยนากลบั มาช่วยเหลือตระกลู จะบอกวา่ เป็นเงินที่ไดจ้ ากการทาการคา้ ขา้ งนอก ทาใหส้ กลุ ไป๋ ซาบซ้ึงบุญคุณของท่าน น่ีเป็นการปูทางเพอ่ื ความเป็นผนู้ าตระกลู ต่อไปในอนาคต!” เมื่อไดย้ นิ ถึงตรงน้ีไป๋ ซ่ือหลินถึงกบั ควบคุมตวั เองไม่อยู่ ตบหนา้ ไป๋ อว้ซี ิ่วอยา่ งแรง เขาออกแรงท้งั หมดท่ีมีจนไป๋ อว้ซี ่ิวถลาลงกบั พ้นื ชนเขา้ กบั โตะ๊ ตวั เลก็ ที่วางน้าชาจนลม้ ระเนระนาด จากน้นั ไป๋ ซื่อหลินคุกเข่าลงต่อหนา้ ไป๋ จิ้งหยว่ น คร่าครวญดว้ ยความเสียใจและทรมานใจอยา่ งสุดซ้ึง น้าตาไหลนองหนา้ “ท่านพอ่ ลูกอกตญั ญู ลูกสอนลูกทรพอี ยา่ งน้ีออกมาได!้ ลูกอกตญั ญู!” เขาพูดแลว้ กโ็ ขกศีรษะดงั ตึงๆ ไม่หยดุ ไม่ย้งั มือใหก้ บั ตวั เองจนหนา้ ผากแตก มีเลือดไหลออกมา ชุนถูหมีเขา้ มาหา้ มไวแ้ ต่นางหา้ มไม่ไหว ดีท่ีไป๋ เวย่ ไดย้ นิ เสียงผดิ ปกติจึงเขา้ มาขา้ งใน ฝืนดึงตวั ไป๋ ซื่อหลินข้ึนมา “เจา้ ลูกอกตญั ญู” ไป๋ จิ้งหยว่ นยงั คงพดู อยา่ งเนิบชา้ แต่ฟังออกถึงความสนั่ เครือที่สะกดไม่อยู่ “ลูกอกตญั ญูเป็นความผดิ บิดา เจา้ ใหก้ าเนิดเดก็ ทรพอี อกมาใหส้ กลุ ไป๋ ขา้ กโ็ มโหมากพออยแู่ ลว้
ถา้ เกิดเจา้ เป็นอะไรไปอีก... พใ่ี หญ่เจา้ กไ็ ม่อยแู่ ลว้ นอ้ งสามเจา้ อยขู่ า้ งนอก สกลุ ไป๋ มีแต่คนแก่และเดก็ กบั ผหู้ ญิงท้งั น้นั ต่อไปเจา้ จะใหใ้ ครดูแล” ไป๋ ซ่ือหลินนิ่งขึง เหมือนถูกน้าเยน็ สาดเขาใส่ ไป๋ เวย่ และชุนถูหมีถือโอกาสน้ีพยงุ เขามานง่ั บนเกา้ อ้ี ไม่มีใครสนใจไป๋ อว้ซี ิ่วที่เลือดไหลออกทางจมูก ชุนถูหมีเองกค็ ุกเข่าลง “ท่านป่ ู ลุงรอง ขา้ ผดิ เอง ขา้ ควรแยม้ เร่ืองน้ีใหพ้ วกท่านฟังหน่อย แต่คนของขา้ ไม่พอ กลวั วา่ ทว่ั ป๋ าจะมีช่องทางติดต่อกบั พ่ีใหญ่อยา่ งลบั ๆ แลว้ ทาใหค้ วามลบั ร่ัวไหล หากพีใ่ หญ่หนีออกไปได้ ต่อไปกย็ งั ไม่รู้วา่ จะเกิดเร่ืองอะไรข้ึนอีก” ไม่อาจนาตวั ไป๋ อว้ซี ่ิวส่งทาการได้ ไม่อยา่ งน้นั จะเป็นผลร้ายกบั สกลุ ไป๋ อยา่ งคาดไม่ถึง ระหวา่ งความรู้สึกกบั กฎหมาย น่ีเป็นคร้ังแรกท่ีนางเลือกอยา่ งแรก เพราะผลร้ายน้นั ไดถ้ ูกชดเชยแลว้ คนท่ีตายท้งั หมดนอกจากสาวใชข้ องชุนชุนแลว้ ไม่ใช่จะบริสุทธ์ิท้งั หมด ดงั น้นั นางไม่จาเป็นตอ้ งกาจดั ญาติเพือ่ ผดุงคุณธรรม “ลุกข้ึนเถอะ ลาบากเจา้ แลว้ ” ไป๋ จิ้งหยว่ นโบกมือ เสี่ยวฟ่ งและก้วั เอ๋อรีบเขา้ มาประคองชุนถูหมีลุกข้ึน “โชคดีท่ีป่ ูยงั มีเจา้ ลุงรองยงั มีเจา้ ไม่อยา่ งน้นั บา้ นเราคงจบสิ้นเพราะเจา้ หลานทรพคี นน้ี!” แมไ้ ป๋ จิง้ หยว่ นจะเจบ็ ปวดทรมานใจเพยี งใด แต่เขากร็ ู้วา่ จะตอ้ งจดั การไป๋ อว้ซี ิ่วที่มีความคิดชวั่ ร้ายใหเ้ ร็วที่สุด ไม่อยา่ งน้นั สกลุ ไป๋ จะตอ้ งโชคร้าย ดีไม่ดีจะตกอบั อีกไม่นาน “เจา้ สงสัยขา้ ไดอ้ ยา่ งไร!” บดั น้ีเร่ืองถูกเปิ ดเผยหมดแลว้ ไป๋ อว้ซี ่ิวถามเสียงอูอ้ ้ีเพราะฟันหกั ไปสองซี่ “ขา้ คิดวา่ ตวั เองวางแผนไดอ้ ยา่ งสวยงาม รอบคอบ ไร้ช่องโหว!่ ” น่ีเป็นเรื่องที่ทุกคนอยากรู้ รวมถึงทว่ั ป๋ าดว้ ย “ถา้ ไม่อยากใหค้ นรู้กจ็ งอยา่ ทา” ชุนถูหมีพดู เสียงกระดา้ ง “ในโลกน้ีไม่มีการทาผดิ ท่ีสมบูรณ์แบบ ถา้ พูดถึงคดีน้ีกม็ ีพิรุธอยสู่ ามขอ้ ขอ้ แรก กค็ ือเจิ้งโหยว่ เหวยคนน้นั ”
เมื่อเห็นความสงสยั ของไป๋ จิง้ หยว่ นและไป๋ ซื่อหลินแลว้ ชุนถูหมีอธิบายต่อไปวา่ “คนท่ีออกมาพดู แทนเดก็ หนุ่มที่ช่ืออู๋เฟยในวนั ที่คนพวกน้นั มาฆ่าตวั ตายหนา้ จวนของพวกเรา คนท่ีพยายามทาเร่ืองราวใหใ้ หญ่โตอยา่ งไรเล่าเจา้ คะ” “เป็นเขานนั่ เอง!” ไป๋ จิง้ หยว่ นจาไดแ้ ลว้ “ดูหนา้ ตาสุภาพเรียบร้อย แต่แววตาหลุกหลิก” “ถูกตอ้ งเจา้ ค่ะ” ชุนถูหมพี ยกั หนา้ “ขา้ ไม่เชื่อวา่ เขาจะทาเพอื่ ความยตุ ิธรรม เลยเรียกคนไปสืบประวตั ิของคนคนน้ี พอสืบไปสืบมากย็ งั สืบไม่ได้ ตอนหลงั เป็นใตเ้ ทา้ คงั ลอบใหค้ นมาบอกวา่ เจิง้ โหยว่ เหวยคนน้ีเก่ียวขอ้ งกบั สกลุ ไป๋ ของเรา” “เป็นอว้ซี ิ่ว!” ไป๋ ซื่อหลินตบที่เทา้ แขนทนั ที “ตอนน้นั เขาเอาอยา่ งคนอ่ืนเล้ียงที่ปรึกษาไวใ้ นบา้ น ยงั ไม่ทนั เป็นผนู้ าตระกลู กท็ าอยา่ งน้ี ถูกลูกเรียกมาตาหนิ แลว้ ใหค้ นเหล่าน้นั แยกยา้ ยกนั ไป เรื่องน้ีไม่มีใครรู้สักเท่าไร หรือวา่ เจิง้ โหยว่ เหวยกเ็ ป็นหน่ึงในน้นั ” “ลุงรองเดาไดถ้ ูกตอ้ งเจา้ ค่ะ” ชุนถูหมีชมไป๋ ซื่อหลิน นางกลวั วา่ เขาจะโมโหจดั นอกจากจะมีเมียไม่ไดค้ วามแลว้ มิหนาซ้ายงั มีลูกไม่เอาไหน ไม่รู้จกั อะไรควรไม่ควร แมเ้ ขาเองกม็ ีส่วนรับผดิ ชอบอยบู่ า้ ง แต่นิสยั เดิมกไ็ ม่ไดเ้ ลวร้าย ชุนถูหมีรู้สึกเห็นใจลุงรองอยา่ งยง่ิ “ขอ้ ที่สองกค็ ือ เรือกบั เส้นทางเดินเรือ” ชุนถูหมีพูดต่อไป นางมองไปท่ีไป๋ อว้ซี ่ิว “ตา้ ถงั ของเรามีฝี มือการต่อเรือที่ยอดเยย่ี ม ส่วนใหญ่เป็นโรงต่อเรือของทางการ จะมีของชาวบา้ นทว่ั ไปบา้ งแต่กเ็ ป็นจานวนนอ้ ย แลว้ ยงั ตอ้ งใหท้ างการคอยควบคุม ส่วนใหญ่จะอยแู่ ถบเฉวยี นโจว ทางโนน้ ต่อเรือเดินทะเล มีความแขง็ แรงทนทาน ทนต่อพายลุ มแรง เรียกไดว้ า่ เกิดอุบตั ิเหตุนอ้ ยมาก ขา้ ส่งคนไปสืบดูพบวา่ ก่อนและหลงั จากเกิดอุบตั ิเหตุเรือชน มีเรือสองลาท่ีต่อจากเฉวยี นโจวออกทะเลไปท่ีตงอ๋ิง เรือลาหน่ึงเป็นของสกลุ ตูก้ บั สกุลหลวั ออกจากท่าเหวนิ เติง ช่ือว่าเรือหมนั่ หวนั ส่วนอีกลาหน่ึงช่ือวา่ จินซิง ออกจากเมืองหยางโจว แลว้ เสน้ ทางเดินเรือเส้นน้ีเพ่ิงเปิ ดใชไ้ ดไ้ ม่นาน เป็นเสน้ ทางจากท่าหมิงโจวของเมืองหยางโจว ล่องไปทางทะเลตะวนั ออก จนกระทงั่ ถึงเกาะจ่ือเจียของตงอิ๋ง จากน้นั แล่นไปเรื่อยๆ ผา่ น จิงซงผู่ ป๋ อตวั จนถึงเมืองจูจ้ ่ือ เส้นทางน้ียงั จะส้ันกวา่ เส้นทางเดินเรือที่เรือหมนั่ หวนั ใช้ ไม่มีท่าเรือใหห้ ยดุ พกั ระหวา่ งทาง ถา้ เกิดลมดีๆ ใชเ้ วลาหกเจด็ วนั กถ็ ึงเกาะจื่อเจียแลว้ ประมาณสิบวนั กไ็ ปถึงตงอ๋ิง ท่านวา่ บงั เอิญไหม ที่เรือสองลาออกจากโรงต่อเรือท่ีเดียวกนั ท้งั รูปร่าง วสั ดุที่ใช้ และเวลาผลิตกเ็ หมือนกนั ทุกอยา่ ง”
นางหยดุ เลก็ นอ้ ย เห็นไป๋ อว้ซี ิ่วหนา้ เป็นสีเทาราวกบั คนตาย นางมองไปยงั ทว่ั ป๋ าอีกคร้ัง เห็นความยกยอ่ งเลื่อมใสฉายชดั อยใู่ นดวงตาของเขา พวกเขาคงคิดไม่ถึงวา่ เวลานางสืบคดีจะสืบไปถึงรายละเอียดเช่นน้ี ยงั มีเร่ืองท่ีพวกเขาไม่รู้อีก “ขอ้ ที่สามกค็ ือ คนที่ไดป้ ระโยชน”์ ชุนถูหมีแบมือออก “จากคดีน้ีดูแลว้ เหมือนเป็นอุบตั ิเหตุทางทะเล แต่ละคนตอ้ งแบกรับความเสียหายดว้ ยกนั ถา้ เกิดสวรรคไ์ ม่เป็นใจกไ็ ม่มีใครไดป้ ระโยชนจ์ ากเร่ืองน้ี แต่วา่ ความจริงเป็นเช่นน้ีหรือ ในช่วงที่เรือจมไม่มีลมพายรุ ุนแรง ดว้ ยคุณภาพเรือของตา้ ถงั แลว้ ไม่มีทางจมไดแ้ น่นอน พี่ใหญ่คิดถึงขอ้ น้ีจึงเกิดคาพดู ที่วา่ มีกระแสน้าไหลกลบั แลว้ มีหมอกลงจดั ทาใหช้ นกบั เรือท่ีชื่อซุ่นสุ่ย คนของขา้ ไดถ้ ามชาวประมงที่ออกเรือมานาน ต่างกไ็ ม่ชดั เจนกบั เรื่องน้ีดงั น้นั จึงบอกไดว้ า่ เป็นปรากฏการณ์ท่ีพิเศษมาก ดงั น้นั ขา้ กค็ ิดวา่ จะมีอุบตั ิเหตุเกิดข้ึนจริงหรือ 547 ทาสัญญามิตรภาพ พอ่ บา้ นทวั่ ป๋ าตายไปแลว้ จริงไหม คดีน้ีคนท่ีถูกกนั ออกไปต้งั แต่แรกกเ็ ป็นพ่ีใหญ่ไม่ใช่หรือ ความคิดของคนเรามกั มีจุดบอด หรืออาจบอกไดว้ า่ มีความเช่ือถือในตวั ญาติพน่ี อ้ ง หรือเพราะการสูญเสียผลประโยชนท์ าใหเ้ ราละเลยอะไรไปบางอยา่ ง แต่วา่ สุดทา้ ยใครที่ไดป้ ระโยชนจ์ ากเร่ืองน้ีจึงจะเป็นประเดน็ สาคญั ! “ดงั น้นั เจา้ จึงสงสัยขา้ หาทางตรวจสอบขา้ เป็นพิเศษ” ไป๋ อว้ซี ิ่วไม่คุกเข่าแลว้ เขาทิ้งตวั อยบู่ นพ้ืนดา้ นหน่ึง “แลว้ เจา้ สืบเจอไดอ้ ยา่ งไร ถา้ จะใหข้ า้ ตายกค็ วรใหข้ า้ ตายตาหลบั ” “เรือที่ออกจากท่าจะตอ้ งมีสินคา้ ไม่อยา่ งน้นั จะถูกสงสัย ขา้ สืบชดั เจนแลว้ วา่ เรือหมน่ั หวนั ออกทะเลอยา่ งปกติ แต่ท่านไม่อาจใหส้ ินคา้ ท้งั หมดจมลงในทะเลไปดว้ ย จะตอ้ งหาทางยา้ ยออกมา
แลว้ ค่อยเปล่ียนเป็นสินคา้ อยา่ งอื่นแทน ไม่วา่ จะทาอยา่ งไหน ท่านตอ้ งมีเรืออีกลา แลว้ เรือลาน้ียงั ตอ้ งใชช้ ื่อหมนั่ หวนั และตอ้ งจมต่อหนา้ ต่อตาลูกเรือซุ่นสุ่ย แบบน้ีจึงจะทาใหห้ ลกั ฐานขาดตอนได้ เรือล่ม เงินกห็ าย ท่านตอ้ งมีเรือที่เหมือนกนั อยา่ งไม่ผดิ เพ้ียน ดงั น้นั ขา้ จึงสืบตามเบาะแสดา้ นน้ีจนพบเรือจินซิงท่ีออกเรือตอนท่ีเรือหมนั่ หวนั ควรกลบั มาถึงท่าเรือแ ลว้ ตอนท่ีเรือออกจากท่าน้นั จมน้ามากแสดงวา่ ขนสินคา้ จานวนมาก ท่ีน่าประหลาดกค็ ือจินซิงขนสินคา้ ข้ึนเรือตอนกลางคืน แรงงานท่ีท่าเรือยงั พดู เล่นกนั วา่ หีบไมน้ ี่หนกั มากเหมือนใส่กอ้ นหินเอาไว้ แลว้ ตอนท่ีกลบั มาถึงหยางโจว ยงั มีคนพบวา่ ลูกเรือลาน้ีมีมากผดิ ปกติ มากกวา่ เรือทว่ั ไปถึงคร่ึงหน่ึง ขา้ ยงั ไหวว้ านใหพ้ ระภิกษทุ ่ีจะกลบั ไปตงอิ๋ง ช่วยพาอีเตาออกไปถึงนอกแควน้ ถึงรู้วา่ เรือจินซิงไม่ไดไ้ ปถึงจุดหมายเลย น่ีเพราะอะไร พ่อบา้ นทว่ั ป๋ า เจา้ พูดเองแลว้ กนั ขา้ จะช่วยขอร้องท่านป่ ูให้ บา้ นเราไม่มีการต้งั ศาลเต้ีย ขอเพียงแต่เจา้ บอกความจริงใหห้ มด อยา่ งมากกป็ ล่อยเจา้ ไป ต่อไปหา้ มเขา้ แผน่ ดินตา้ ถงั อีกเป็นอนั ขาด” ทว่ั ป๋ าเงยหนา้ มองชุนถูหมี จากน้นั ค่อยยมิ้ ออกมา คนคนน้ีแมจ้ ะมีอายสุ ามสิบกวา่ แต่กลบั เปล่งประกายความหล่อเหลา มิน่าตอนน้นั องคห์ ญิงใหญ่จึงถูกใจ มิน่านางกานลั ท้งั สองจึงถูกเขาควบคุมได้ “เรือหมนั่ หวนั นาสินคา้ จากตา้ ถงั ออกจากท่าเรือเหวินเติง ไปจนถึงท่าเรือตงอ๋ิงเพื่อแลกไมท้ ่อน เงินทองท่ีอยใู่ นน้นั ไม่ไดถ้ ูกแตะตอ้ ง” ทว่ั ป๋ าพูดความจริงอยา่ งเนิบนาบ เสียงของเขาน่าฟัง “จากน้นั ไม่ไดก้ ลบั เหวนิ เติงทนั ที แต่ไปหยดุ รอท่ีเกาะร้างไร้ผคู้ นเกาะหน่ึง มาตอนน้ีเรือจินซิงออกจากหยางโจว แลว้ เล้ียวออกจากเส้นทางเดิมไปยงั เกาะร้างแห่งน้นั ขนไมท้ ่อนจากเรือหมน่ั หวนั มานิดหน่อย กอ็ ยา่ งที่คุณหนูชุนพดู เรือสองลาเหมือนกนั แค่ทาสีเขียนช่ือเรื่อเสียใหม่คนอื่นกม็ องไม่ออกแลว้ จากน้นั เรือจินซิงที่เปล่ียนช่ือเป็นหมนั่ หวนั ตอ้ งหาเรือซุ่นสุ่ยเพอื่ ชนใหเ้ กิดอุบตั ิเหตุ ซ่ึงก่อนหนา้ น้นั กไ็ ดถ้ ามเส้นทางที่ซุ่นสุ่ยจะแล่นผา่ นมาแลว้ แบบน้ีลูกเรือซุ่นสุ่ยกเ็ ป็นพยานไดว้ า่ มีอุบตั ิเหตุจริงๆ ถา้ เกิดทางการตรวจสอบกจ็ ะเห็นไมท้ ่อนลอยอยใู่ นน้าหรือถูกซดั เขา้ ฝั่งเป็นหลกั ฐาน คุณชายไป๋ วางแผนไดอ้ ยา่ งรอบคอบ ลูกเรือท่ีเขา้ ร่วมงานน้ีทุกคนเป็นคนท่ีขา้ นอ้ ยหามา พวกเขาเป็นโจรสลดั กนั ท้งั น้นั ขา้ เลยใชโ้ อกาสน้ีแกลง้ ตายไปดว้ ย
และน่ีเป็นสาเหตุที่ทาไมลูกเรือของจินซิงเวลากลบั ถึงฝั่งจึงมีมากข้ึน เพราะตอ้ งรับลูกเรือที่ถูกช่วยหลงั จากเรืออีกลาจมกลบั มาดว้ ย ส่วนคนท่ีถูกรายงานวา่ ตายไปแลว้ กใ็ หห้ ลบไปอยทู่ ี่อ่ืน แลว้ เรือหมนั่ หวนั ที่เปลี่ยนช่ือเป็นจินซิงกไ็ ปท่ีหยางโจว นาของกลางท่ีถูกนาไปแลกเป็นเงินกลบั มาดว้ ย ถา้ รวมสมบตั ิส่วนอื่นท่ียงั เหลืออยกู่ บั จานวนเงินที่มีอยทู่ ้งั หมดกไ็ ดห้ น่ึงแสนตาลึง” หน่ึงแสนตาลึง! มากกวา่ เงินที่ชดเชยใหเ้ จา้ ทุกขถ์ ึงสามเท่า! ทว่ั ป๋ าพดู ไปเรื่อยๆ แต่ในใจของคนอื่นที่อยใู่ นท่ีน้ีกลบั คิดอยแู่ ค่วา่ ไป๋ อว้ซี ่ิว เจา้ มนั เห้ียมนกั ! มาถึงตอนน้ีเร่ืองราวกระจ่างชดั เจน แต่ไป๋ ซ่ือหลินถามต่อไปวา่ “หลานหก เจา้ หาสมบตั ิพวกน้ีเจอไดอ้ ยา่ งไร” ถา้ ไม่มีของกลางกไ็ ม่มีทางจบั ตวั ทวั่ ป๋ า ไม่มีทางเปิ ดโปงแผนร้ายของลูกชายเลวๆ ของเขาได้ “ลุงรอง เม่ือครู่หลานบอกแลว้ วา่ มีคนไม่พอใช้ หลานส่งอีเตาและตา้ เหมิงออกไปหาหลกั ฐานเป็นงานที่รัดตวั มาก เฟิ งขว้ งและเสี่ยวฟ่ งยงั ติดตามหลานไปอนั ซี ดงั น้นั หลานเลยใชว้ ธิ ีท่ีโง่ที่สุดกค็ ือ รอ ในเม่ือแน่ใจวา่ เป็นหยางโจวแลว้ หลานกร็ อใหพ้ ่ใี หญ่กบั ทวั่ ป๋ ามาติดกบั การไดโ้ ชคท่ีไม่สุจริตน้นั ตอ้ งรีบนาออกมาใหเ้ ร็วท่ีสุด แต่วา่ พ่ใี หญ่กบั ทว่ั ป๋ าระมดั ระวงั ตวั อยา่ งมาก ไม่ไดเ้ คลื่อนไหวมาเลยคร่ึงปี ความอดทนอดกล้นั นี่นบั วา่ น่าชมเชย จนกระทง่ั หลานกลบั มาถึงฉางอนั พวกเขาจึงไดล้ งมือ แลว้ ความพยายามอยทู่ ี่ไหนความสาเร็จกอ็ ยทู่ ่ีนน่ั ลูกนอ้ งของเฟิ งขว้ งท่ีรับหนา้ ที่เฝ้าอยทู่ ี่หยางโจว จบั ตาดูความเคล่ือนไหวของเรือจินซิง สุดทา้ ยกส็ ามารถปิ ดคดีน้ีไดอ้ ยา่ งสวยงาม สมบตั ิพวกน้นั กบั พใ่ี หญ่กแ็ ลว้ แต่ท่านป่ ูกบั ลุงรองวา่ จะจดั การอยา่ งไรต่อไป” แมน้ างจะชอบเงินมากแค่ไหนแต่กไ็ ม่ละโมบอยากไดข้ องของคนอ่ืน นางยดึ คติที่วา่ คนเราชอบเงินกต็ อ้ งหามาอยา่ งสุจริต บทสรุปสุดทา้ ยกค็ ือ สกลุ ไป๋ หกั เงินของกลางเอาไวส้ ่ีหม่ืนตาลึงเพอื่ ชดเชยเงินท่ีจ่ายออกไป ส่วนท่ีเหลือบอกวา่ เจอสมบตั ิท่ีสกลุ หลวั และสกลุ ตูซ้ ่อนเอาไวโ้ ดยบงั เอิญเลยส่งใหก้ รมคลงั เป็นผจู้ ดั กา ร เก่อฮูหยนิ ‘ป่ วยหนกั ’ ไป๋ อว้ซี ิ่วมีความกตญั ญู ส่งมารดากลบั ไปบา้ นเกิด แลว้ ตดั สินใจอยทู่ ่ีนน่ั ปลูกผกั ทาไร่เพื่อปรนนิบตั ิมารดา ไป๋ จิง้ หยว่ นส่งคนไปคอยดูแล
แต่ความจริงคือส่งไปควบคุมและจบั ตาดูความประพฤติ คิดวา่ ชาติน้ีไป๋ อว้ซี ่ิวคงไม่ตอ้ งฝันวา่ จะไดก้ ลบั มาฉางอนั อีก เขาอยชู่ นบทแต่งงานมีภรรยา มีครอบครัวที่สุขสงบไดก้ น็ บั วา่ โชคดีมากแลว้ ทว่ั ป๋ าถูกส่งออกนอกแผน่ ดินตา้ ถงั หลงั จากน้นั กไ็ ม่รู้ร่องรอยอีกเลย ชุนถูหมีเช่ือวา่ ท่านตาไม่มีทางปิ ดบงั เร่ืองน้ีกบั ฮ่องเตแ้ น่ หลกั การดารงอยขู่ องสกลุ ไป๋ กค็ ือ มีเร่ืองอะไรตอ้ งเปิ ดเผยกบั หนั โหม่วทุกอยา่ ง และเพราะเหตุน้ีทาใหส้ กลุ ไป๋ ไม่เคยถูกระแวงมาก่อน พริบตาเดียวชุนถูหมกี อ็ ายุครบยสี่ ิบปี นางกลายเป็นหญิงสาวทึมทึกของเมืองฉางอนั ไปแลว้ และเพราะยงั ไม่ไดอ้ อกเรือน ทาใหน้ างตอ้ งจ่ายเงินค่าอากรใหก้ บั ทางการเป็นกอ้ นเลก็ ๆ น่ีทาใหน้ างอารมณ์เสียยงิ่ นกั ไม่มีผชู้ ายแต่งงานดว้ ยกน็ ่าสงสารพอแลว้ นี่ยงั ตอ้ งจ่ายเงินใหท้ างการ ไร้เหตุผลสิ้นดี! โชคดีที่สานกั หมอความไป๋ ชุนของนางไดเ้ ปิ ดทาการมาสกั ระยะหน่ึงแลว้ หมอความท่ีผา่ นการฝึ กอบรมของนางมีความสามารถในการวา่ ความสูงมาก แค่เพงิ่ วา่ ความกช็ นะติดตอ่ กนั หลายคดี นางยงั เปิ ดใหก้ ารช่วยเหลือวา่ ความใหก้ บั ชาวบา้ นท่ียากจน ตอนน้ีสานกั หมอความของนางมีชื่อเสียงเป็นท่ีร่าลือในหมู่ชาวบา้ น ป้ายสานกั หมอความไป๋ ชุนน้นั เป็นลายมือของไป๋ จิ้งหยว่ น เดิมทีฮ่องเตค้ ิดจะเป็นคนเขียนใหแ้ ต่ถูกชุนถูหมีปฏิเสธ นางไม่ตอ้ งการใหส้ านกั หมอความของนางกลายเป็นหน่วยงานราชการ แบบน้ีไม่มีอิสรเสรี ถา้ เกิดมีชาวบา้ นคิดจะฟ้องขนุ นางกจ็ ะจดั การลาบาก แต่วา่ คนที่สามารถปฏิเสธความหวงั ดีของฮ่องเตไ้ ดก้ ค็ งมีแต่นาง องคห์ ญิงลวี่เฉิงเท่าน้นั คุณหนูของตระกลู ไป๋ ต่างกอ็ อกเรือนกนั ไปหมดแลว้ เพราะที่บา้ นกลบั มาร่ารวยอีกคร้ัง สินเดิมของเจา้ สาวจึงมีจานวนมาก ไม่ตอ้ งพูดวา่ คนเหล่าน้นั ซาบซ้ึงใจในตวั นางมากเท่าไร ยงั มีชุนชุนที่ซาบซ้ึงบุญคุณของนางมาก เมื่อกลบั มารับตาแหน่งท่ีฉางอนั แลว้ กไ็ ปๆ มาๆ ท่ีสานกั หมอความของนางอยเู่ ป็นประจา สุดทา้ ยไม่รู้ทาไมถึงไดช้ อบพอกบั ไป๋ อว้หี ลิงไปได้ ท้งั สองคนมีอายหุ ่างกนั ค่อนขา้ งมาก แต่ลูกสาวสายรองของจวนอนั กวั๋ กงสามารถแต่งใหก้ บั ลูกชายของแม่ทพั ใหญ่จว่ั เวยเว่ยไดก้ น็ บั วา่ เป็น การแต่งงานที่ดีมาก แมช้ ุนชุนจะเคยแต่งงานกบั องคห์ ญิงมาก่อน
แต่ตอนน้ีองคห์ ญิงใหญ่ออกเรือนไปกบั ขนุ นางเลก็ ๆ ท่ียา้ ยไปประจาในแดนใต้ ส่วนองคห์ ญิงเกา้ กอ็ อกเรือนไปลว่ั หยาง มีความเป็นอยทู่ ี่ดีกวา่ มาก จากน้นั ทางอนั ซีมีข่าวส่งมาวา่ ชุนถูหมีไดน้ อ้ งชายอีกคน ข่าวน้ีท่านยายของนางเป็นคนนากลบั มาเอง แลว้ ยงั นาข่าวดีของเยช่ ากลบั มาดว้ ย ตอนน้ีเยช่ าฟ้ื นฟูร่างกายที่ไดร้ ับความเสียหายจากการฝึ กเคลด็ วชิ าล้าฟ้าจนดีเหมือนเดิม แต่ไม่วา่ อยา่ งไรยงั ตอ้ งใชเ้ วลาฟ้ื นฟูไปอีกสกั ระยะหน่ึง อยา่ งนอ้ ยเขากไ็ ม่มีอนั ตรายถึงแก่ชีวติ มีแต่การออกรบท่ีบา้ ระห่าของเขาต่างหากที่จะเกิดอนั ตรายข้ึนได้ เดือนอา้ ยของปี น้ี มีข่าวดีมาจากเทือกเขาอลั ไต ขนุ นางที่ภกั ดีกบั ปาเกอถูเอ่อถูกกาจดั จนสิ้นซาก อาซูรุ่ยรวบรวมแผน่ ดินของทูเจี๋ยไวเ้ ป็นหน่ึงเดียว ครองตาแหน่งเป็นราชาแห่งทูเจ๋ีย เขาดาเนินการท้งั หมดไดโ้ ดยใชเ้ วลาไม่ถึงสองปี เดือนสามปี เดียวกนั ฮ่องเตต้ า้ ถงั ทาสญั ญาเป็นมิตรกบั ราชาทูเจ๋ีย เปิ ดชายแดนทาการคา้ ขาย มีราชทูตนามวา่ จ่ินอี ซ่ึงเป็นขนุ นางใกลช้ ิดอนั ดบั หน่ึงของราชาทูเจ๋ีย ถูกส่งเป็นตวั แทนมายงั เมืองฉางอนั หลงั จากจิ่นอีปรึกษาหารืองานราชการเสร็จแลว้ กข็ อมาเยยี่ มคารวะท่ีจวนอนั กวั๋ กงเป็นการเฉพา ะ ชุนถูหมีคิดวา่ เยช่ าจะฝากของอะไรมาให้ แต่ปรากฏวา่ นอกจากไม่ไดอ้ ะไรแลว้ ยงั จะเสียสาวใชไ้ ปอีกคน
548 ราตรีนีย้ งั อกี ยาว จ่ินอีมาเพอ่ื สู่ขอเสี่ยวฟ่ งอยา่ งเป็นทางการ ชุนถูหมีที่ทรมานกบั ความคิดถึงจนเกิดความเสียใจและแคน้ ใจไดห้ าเรื่องจิ่นอีสารพดั แต่สุดทา้ ยนางกต็ อบตกลง แลว้ ยงั เสียสินเดิมใหเ้ สี่ยวฟ่ งติดตาม จ่ินอีกลบั ไปยงั ทูเจ๋ียเป็นจานวนมาก เดิมทีเส่ียวฟ่ งไม่ยอมไปจากชุนถูหมี แต่ไม่รู้วา่ จ่ินอีเกล้ียกล่อมอยา่ งไร นางถึงกบั ดีใจเป็นหนกั หนา บอกกบั ชุนถูหมีวา่ “คุณหนูดีกบั บ่าวจริงๆ เจา้ ค่ะ ใหส้ ินเดิมกบั บ่าวต้งั มากขนาดน้ีถา้ ต่อไปจ่ินอีรังแกบ่าว บ่าวจะไดม้ ีเงินใชช้ ีวติ ของตวั เอง” “หน็อยแน่ เจา้ นี่ไม่ไหวเลย” ชุนถูหมีไม่พอใจ “วธิ ีของเจา้ น่ีใชไ้ ม่ไดเ้ ลย” “ถา้ เกิดเขารังแกบ่าว แลว้ บ่าวจะทาอยา่ งไรดีเจา้ คะ?” เสี่ยวฟ่ งทาหนา้ ไม่ถูก “ฟ้องเขาหรือ?” “จะฟ้องอะไรของเจา้ กจ็ ดั การซดั ใหห้ นกั ๆ ไปเลย! เอาใหน้ ่วม!” ชุนถูหมีพดู อยา่ งหนกั แน่น “วรยทุ ธเจา้ สูงขนาดน้ีอีกท้งั ยงั จะมีขา้ ใหท้ า้ ย ถา้ เกิดเขากลา้ รังแกเจา้ กจ็ ดั การซดั ใหต้ วั บวมไป เลย! ดูสิวา่ ยงั จะกลา้ ขดั ขืนไหม” จิ่นอียนื ฟังอยอู่ ีกดา้ นหน่ึงถึงกบั เหง่ือตก วนั ท่ีสิบสองเดือนสี่ของปี เดียวกนั หนั โหม่วมีราชโองการ ใหอ้ งคห์ ญิงลวเ่ี ฉิง หลานสาวของเสนาบดีไป๋ เสกสมรสกบั ราชาอาซูรุ่ยเพื่อเชื่อมสัมพนั ธ์ของตา้ ถงั และทูเจี๋ย ชุนถูหมีคิดไม่ถึงวา่ นางจะไดพ้ บหนา้ กบั เยช่ าดว้ ยวิธีน้ี ยงิ่ คิดไม่ถึงวา่ จะมีโอกาสไดอ้ ยกู่ นั จนแก่เฒ่า และยง่ิ คิดไม่ถึงวา่ นอกจากจะทะลุมิติเวลามาเกิดใหม่แลว้ นางยงั ไดเ้ ป็นองคห์ ญิงท่ีถูกส่งไปแต่งงานเชื่อมสัมพนั ธ์กบั ต่างแควน้ ในความดีใจน้นั มีความเสียใจแฝงอยู่ เพราะการไปยงั สถานท่ีใหม่นางจะตอ้ งละทิง้ อะไรมากมายทางน้ี “กฎหมายตา้ ถงั เรียกไดว้ า่ ใกลเ้ ป็นระบบท่ีสมบูรณ์แลว้ มีหมอความท่ีอบรมออกมาจานวนมากไม่ตอ้ งอาศยั หลานแลว้ สินะ ถึงไดเ้ ตะหลานไปที่ทูเจ๋ีย ฮ่องเตน้ ี่นะ พอถึงฝ่ังกถ็ ีบหวั เรือส่งอีกแลว้ ” เสียงบ่นกระปอดกระแปด
“ปากพดู อยา่ งน้ีแต่ใจคงบินไปแลว้ กระมงั ” นานๆ ทีท่ีไป๋ จิ้งหยว่ นจะมีอารมณ์แหยห่ ลานสาวเล่น “เจา้ วางใจเถอะ ขบวนราชทูตท่ีฮ่องเตส้ ่งั ใหไ้ ปส่งเจา้ กค็ ือพ่อของเจา้ กบั ลุงสาม ฮ่องเตย้ งั มอบกองทหารเป็นสินเดิมใหเ้ จา้ จานวนหน่ึง พวกเขาจะประจาอยทู่ ่ีทูเจ๋ีย คนท่ีเป็นหวั หนา้ กค็ ือพอ่ ของเจา้ แมด้ ินแดนตะวนั ตกจะไม่เจริญรุ่งเรืองเหมือนฉางอนั แต่อยา่ งนอ้ ยพวกเจา้ กไ็ ดอ้ ยพู่ ร้อมหนา้ ” “จริงหรือเจา้ คะ! เรื่องจริงใช่ไหม” ชุนถูหมีแทบจะกระโดดตวั ลอยดว้ ยความตื่นเตน้ จะไปที่ไหนกไ็ ม่เป็นไร จะไปดาวองั คารกไ็ ดข้ อแคม่ ีครอบครัวอยพู่ ร้อมหนา้ แลว้ ยงั มีเยช่ าอยขู่ า้ งกาย แค่น้ีนางกย็ อมสละไดท้ ุกอยา่ ง อีกอยา่ งระบบยตุ ิธรรมของตา้ ถงั ถูกสร้างข้ึนมาแทบจะสมบูรณ์ แต่ทูเจี๋ยไม่ใช่ นางยงั มีเรื่องใหท้ าอีกมาก ไม่เพยี งแค่เป็นพระชายาของเยช่ า กฎหมายเป็นหลกั การท่ีมีความสาคญั มาก มีคนจานวนมากที่คิดวา่ มนั ใชเ้ พอ่ื ลงโทษคนอ่ืน แต่ความจริงมนั เป็นการกาหนดขอบเขต เป็นการปกป้องคนอ่ืน ถา้ ระบบกฎหมายของที่ใดกต็ ามไดถ้ ูกกาหนดข้ึนมาใหเ้ ขา้ กบั ประชาชน และประชาชนทาตามกฎหมาย รักษากฎหมาย ท่ีนนั่ จะมีความเจริญรุ่งเรือง ทาอะไรกจ็ ะมีความยตุ ิธรรมและสบายใจ ไม่ตอ้ งคอยหวาดกลวั อิทธิพลและอานาจท่ีสูงกวา่ แต่ทวา่ เมื่อมองดูไป๋ จิง้ หยว่ นที่เศร้าใจแลว้ ชุนถูหมีกส็ งสารข้ึนมาทนั ที “ท่านตา ท่านลาออกจากราชการแลว้ ไปเสวยสุขกบั หลานที่ทูเจี๋ยเถอะเจา้ ค่ะ ท่านยายจะตอ้ งตามท่านแม่ไปแน่ ถึงตอนน้นั พวกเราจะไดอ้ ยกู่ นั พร้อมหนา้ แมท้ ่านตากบั ท่านยายเคยบอกวา่ ไม่ถึงปรโลกจะไม่พบหนา้ แต่ท่ีดินแดนตะวนั ตกกด็ ูเวงิ้ วา้ งคลา้ ยปรโลกอยไู่ ม่นอ้ ยเลยนะเจา้ คะ!” นางพูดเช่นน้ีไป๋ จิ้งหยว่ นที่กาลงั เศร้าใจถึงกบั ยมิ้ ออก “ตาถวายฎีกาขอเกษียณอายแุ ลว้ แต่ฮ่องเตย้ งั คิดจะใหต้ าอยตู่ ่อไปอีกสามปี หลงั จากน้นั แลว้ ตากอ็ ยากไปเท่ียวชมดินแดนแถบโนน้ ดูบา้ ง ชว่ั ชีวติ ตายงั ไม่เคยไปแถบน้นั มาก่อน ในเมื่อมนั จะตอ้ งกลายเป็นส่วนหน่ึงของตา้ ถงั ไม่ชา้ กเ็ ร็ว ถา้ อยา่ งน้นั ไปอยสู่ ักสองสามปี กไ็ ม่เลว ถึงตอนน้นั เจา้ อยา่ รังเกียจตาแลว้ กนั ” “ต้งั สามปี เชียว” ชุนถูหมีอยากจบั ตวั ท่านตาใส่รถเขน็ แลว้ เขน็ ไปเด๋ียวน้ี “แบบน้ีท่านกบั ท่านยายกต็ อ้ งแยกจากกนั อีกแลว้ ” ไป๋ จิง้ หยว่ นกระแอมเบาๆ ใบหนา้ เหี่ยวๆ มีสีเลือดจางๆ คลา้ ยกบั เขินอาย “ความจริง คราวน้ีท่ียายเจา้ นาข่าวมาบอก ตาก.็ .. ตากว็ างแผนจนไดพ้ บหนา้ นาง
อายกุ ป็ ูนน้ีแลว้ ยงั จะติดใจกบั เร่ืองสมยั หนุ่มสาวท่ีทาผดิ พลาดไปทาไม สรุปวา่ ตาเกล้ียกล่อมใหย้ ายเจา้ อยฉู่ างอนั อีกสามปี ตาจะใหฐ้ านะที่ถูกตอ้ งกบั นาง บอกวา่ เป็นภรรยาคนแรกที่หายสาบสูญไปนานหลายปี ฮ่องเตจ้ ะช่วยปกปิ ดเรื่องน้ี...” “ท่านตาท่านน่ีมือไวใจเร็วจริง ทาใหห้ ลานเป็นห่วงไปเองแทๆ้ ” ชุนถูหมีดีใจแทนท้งั สองคน “นาง... นางกท็ าเพอ่ื เจา้ นางรู้วา่ เจา้ อยากใหค้ รอบครัวของเราอยพู่ ร้อมหนา้ กนั ดงั น้นั ตาตอ้ งขอบใจเจา้ ” สองตาหลานมองตากนั แลว้ หวั เราะอยา่ งมีความสุข ช่วงเวลาที่เตรียมการออกเรือนของชุนถูหมี อีเตาและก้วั เอ๋อไดเ้ ขา้ พธิ ีววิ าห์กนั อีเตาเป็นลูกกาพร้า เขาตดั สินใจพาก้วั เอ๋อไปยงั ดินแดนตะวนั ตก ติดตามชุนถูหมีไปดว้ ย แต่เสียดายที่ตา้ เหมิงมีครอบครัวอยเู่ มืองฉางอนั ชุนถูหมีจึงไดข้ อใหค้ งั เจิ้งหยวนช่วยเหลือใหต้ า้ เหมิงเขา้ ทางานเป็นขนุ นางฝ่ ายบูใ๊ นตา้ หล่ีซื่อ การเตรียมตัวออกเรือนดาเนินไปจนถึงเดือนแปด ดอกหอมหม่ืนล้ีส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ขบวนเจา้ สาวเร่ิมออกเดินทางจากฉางอนั วนั น้นั คนทวั่ ท้งั ฉางอนั ต่างมาส่งนาง ชุนถูหมีต้ืนตนั ใจจนน้าตาเอ่อลน้ ก่อนหนา้ น้ีหนั อู๋เวยและคงั เจิง้ หยวนไดม้ าล่าลากบั นางเป็นการส่วนตวั ฮ่องเตแ้ ละอ่ิงจือต่างกไ็ ดพ้ ดู คุยกบั นางไปแลว้ ส่วนศกั ดินาและของพระราชทานประจายศองคห์ ญิงกถ็ ูกส่งมาให้ ทาใหส้ ินเดิมของชุนถูหมีมีจานวนมหาศาล คงั เจิ้งหยวนแต่งงานแลว้ ส่วนหนั อู๋เวยไดร้ ับพระราชทานสมรสใหก้ บั หญิงสาวตระกลู โอวหยาง ความรักท่ีพวกเขามีต่อชุนถูหมียงั คงเกบ็ ไวใ้ นใจส่วนลึก มาบดั น้ีหนั อู๋เวยกลายเป็นรัชทายาท ชุนถูหมีไดร้ ับแต่งต้งั เป็นองคห์ ญิง ท้งั สองคนจึงไดช้ ื่อวา่ เป็นพน่ี อ้ งกนั “หากขา้ มีนางขา้ งกาย ขา้ ยนิ ดีละทิง้ ทุกอยา่ ง” หนั อู๋เวยมองตามขบวนเจา้ สาวที่ไกลออกไปดว้ ยดวงตาแดงก่า เขารู้สึกเหมือนหวั ใจถูกควกั ออกไป หญิงคนน้ีเป็นคนท่ีเขารักอยา่ งสุดหวั ใจ นางกาลงั จะเป็นของคนอ่ืน อยหู่ ่างจากเขาสุดหลา้ ฟ้าเขียว
“แต่ทวา่ นางไม่ใช่หญิงธรรมดาทว่ั ไป ในใจของนางมีแผน่ ดิน” คงั เจิ้งหยวนถอนใจ แมเ้ ขาจะเสียใจแต่กย็ งั ยมิ้ ได้ “องคร์ ัชทายาทเองกต็ อ้ งปกครองแผน่ ดิน ดงั น้นั กย็ งั มิไดแ้ ยกจากนาง” บุรุษหนุ่มรูปงามและสูงศกั ด์ิที่สุดในเมืองฉางอนั ปี น้นั กาลงั จะกลายมาเป็นผปู้ กครองแผน่ ดินตา้ ถงั และขนุ นางสาคญั ในอนาคต พวกเขาทอดสายตามองไปยงั ทิศตะวนั ตกที่ห่างไกลและเวงิ้ วา้ ง แมจ้ ะเสียใจเพยี งใดแต่กย็ งั มีความหวงั ในหวั ใจ ขบวนเจา้ สาวเดินทางไดช้ า้ มาก เกือบหน่ึงเดือนแลว้ เพิง่ เขา้ สู่เขตแดนทูเจ๋ีย คืนน้ีหลงั จากชุนถูหมีอาบน้าลา้ งหนา้ และปลดเคร่ืองประดบั ออกหมดแลว้ และกาลงั จะเขา้ นอน ทนั ใดน้นั นางกร็ ู้สึกถึงบางสิ่ง เป็นความรู้สึกที่ผดิ ปกติ เป็นความรู้สึกท่ีไม่เคยจืดจาง มีคนลอบเขา้ มาในกระโจมนอนของนาง! เม่ือเงยหนา้ ข้ึน เห็นบุรุษท่ีนางไม่ไดเ้ ห็นมานานยนื อยไู่ ม่ไกล บุรุษชุดดาที่พดั พาลมของทอ้ งทุ่งมาดว้ ยน้นั กาลงั ยนื อยเู่ บ้ืองหนา้ ทาใหน้ างนึกวา่ ตวั เองกาลงั ฝันไป “ขา้ เคยบอกใหเ้ จา้ รอขา้ ” เขาพูด “ขา้ รอแลว้ ” นางพูด “ขา้ บอกวา่ ภายในสองปี ” “อืม น่ียงั ไม่ถึงสองปี ” เขาเดินเขา้ มาใกลย้ นื่ มือมาร้ังตวั นางเขา้ ไปกอด ร่างกายสัน่ เทิม้ ดว้ ยความคิดถึงที่สงั่ สมมานาน ยามน้ีไดร้ ับการปลดปล่อยเสียที เพราะออ้ มกอดของเขาทาใหน้ างน้าตาไหล จุมพิตที่หิวกระหายของเขาทาใหน้ างตวั อ่อนราวกบั ข้ีผ้งึ “ไม่ไดน้ ะ วนั น้ียงั ไม่ใช่วนั เขา้ หอ” ยามที่ถูกอุม้ มาวางบนเตียง นางพยายามใชเ้ หตุผลเสน้ สุดทา้ ยท่ีมีอยู่
“ยงั มีอีก นิสัยแบบน้ีตอ้ งเปล่ียนใหม่แลว้ ” เสียงของชุนถูหมีส่นั เครือภายใตก้ ารจุมพิตและลูบไลข้ องอีกฝ่ าย “เป็นถึงราชาทูเจี๋ยท่ียงิ่ ใหญ่ยงั จะแอบกระโดดเขา้ ทางหนา้ ต่างอีก” “กข็ า้ กระโดดจนเป็นนิสัยแลว้ ” เยช่ าหวั เราะ “ขา้ รอไม่ไดอ้ ีกแลว้ วนั น้ีจะเป็นวนั เขา้ พธิ ีของพวกเรา” เขาหยบิ ผา้ สีแดงท่ีเตรียมเอาไวม้ าคลุมศีรษะของนาง จากน้นั เปิ ดข้ึนชา้ ๆ ท้งั ๆ ท่ีเพิ่งเห็นหนา้ กนั ไป แต่คร้ังน้ีกลบั รู้สึกต่ืนเตน้ ยนิ ดี ถึงขนาดไม่อาจละสายตาได้ นางเป็นของเขา! นางเป็นของเขาแลว้ ในท่ีสุด นอกกระโจม ชุนตา้ ซนั ท่ีไดเ้ ลื่อนตาแหน่งเป็นแม่ทพั ข้นั สามช้นั โทไดย้ นิ เสียงของตกและเสียงประหลาดบางอยา่ งดั งมาจากดา้ นในกระโจมของลูกสาว เขาตกใจกลวั คิดวา่ ยงั มีคนของปาเกอถูเอ่อลอบเขา้ มาทาอนั ตรายลูกสาว จึงคิดจะบุกเขา้ ไปในกระโจม เส่ียวฟ่ งที่เป็นหน่ึงในผมู้ าตอ้ นรับขบวนเจา้ สาว และก้วั เอ๋อที่ติดตามรับใชอ้ ยไู่ ม่ห่างรีบเขา้ มาขวางเขาเอาไว้ พวกนางถึงกบั แต่งเร่ืองไปเรื่อย แลว้ ยงั รับรองอยา่ งแขง็ ขนั วา่ ไม่มีอะไรในน้นั กวา่ จะเกล้ียกล่อมแม่ทพั ชุนใหก้ ลบั ไปได้ ราตรีน้ียงั อีกยาวนกั เสน้ ทางท่ีตอ้ งเดินไปกย็ งั อีกไกล เสียงแห่งความสุขสมท่ีถูกสะกดกล้นั ไวน้ ้นั เป็นเสียงท่ีพวกนางคุน้ เคยมาก่อน ถา้ ฟ้าไม่สวา่ ง เสียงน้ีคงไม่มีทางหยดุ ลง หนทางขา้ งหนา้ กาลงั รอพวกเขาอยู่
ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 ตอนพเิ ศษ 1 ความน่ากลวั ของคุณพ่อลกู ส่ี “ทกุ คนยืนตรง!” ชุนถูหมพี ดู ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขณะนั่งอยู่กลางโต๊ะเขยี นหนังสือตวั มหึมา ฟากซา้ ยและขวามีผใู้ หญห่ น่ึงและเดก็ ส่ี ท้งั หมดลุกข้ึนยนื แลว้ โคง้ ใหก้ บั ศาลอยา่ งสารวม “ต่อไปจะประกาศระเบียบปฏิบตั ิขณะอยใู่ นศาล” เมื่อท้งั หา้ คนนง่ั ลงแลว้ ชุนถูหมีกล่าวต่อไป “ข้อแรก หา้ มออกจากศาลกลางคนั รวมถึงขอเขา้ หอ้ งสว้ มกไ็ ม่ได้ ข้อสอง ถา้ ยงั ไม่ถึงข้นั ตอน การโตแ้ ยง้ ใครตอ้ งการพูดอะไรตอ้ งไดร้ ับความเห็นชอบจากศาลเสียก่อน ข้อสาม หา้ มไม่ใหโ้ จมตีตวั บุคคล ไม่วา่ จะเป็นวาจาหรือการกระทา รวมถึงการกดั ดึง ท้ึง ผลกั หิ้ว หรือโยนออกไปขา้ งนอกเป็นตน้ ข้อส่ี หา้ มไม่ใหร้ ้องไหอ้ ยา่ งไร้เหตุผล ข้อห้า ไม่วา่ จะมีฐานะตาแหน่งใด อายเุ ท่าไร ไม่มีสิทธิพเิ ศษในศาลท้งั สิ้น ทุกคนมีความเสมอภาค ข้อหก หา้ มแกลง้ ทาท่าน่าสงสาร หวา่ นเสน่หย์ ว่ั ยวนใจ แกลง้ ทาท่าน่าสงสารหรือเล่นหูเล่นตาอะไรกนั ทานองน้ีกห็ า้ มเดด็ ขาด ข้อเจด็ การออดออ้ นใชไ้ ม่ไดผ้ ล ดงั น้นั อยา่ คิดท่ีจะใช้ มีอะไรกใ็ ชเ้ หตุผลมาโตก้ นั ข้อแปด หลงั จากศาลตดั สินแลว้ ทุกคนจะตอ้ งประกาศยอมรับคาตดั สิน จะฟ้องร้องต่อไม่ได้ ไม่ยอมรับคาตดั สินไม่ได้ และจาเป็นตอ้ งดาเนินการตามน้นั ทนั ที ข้อเก้า
พฤติกรรมและคาพูดของผเู้ ก่ียวขอ้ งท้งั สองฝ่ ายจะไดร้ ับการคุม้ ครองจากศาลและผดู้ าเนินการไต่สวน เมื่อศาลมีคาตดั สินแลว้ หา้ มท้งั สองฝ่ ายผกู ใจเจบ็ หรือคิดจะแกแ้ คน้ ใดๆ และข้อสิบ เม่ือใดท่ีเกี่ยวกบั ความเป็นส่วนตวั สามารถร้องขอใหห้ ลบหลีกได้ ระเบียบสิบขอ้ น้ีทุกคนฟังชดั เจนหรือยงั ” หวั ดาๆ ท้งั หา้ พยกั รับหงึกๆ ระเบียบปฏิบตั ิในศาลสิบขอ้ น้ีดูเหมือนจะมากไปหน่อย แต่ทาอยา่ งไรได้ มกั มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดข้ึนเสมอ การพูดคุยที่ใชร้ ูปแบบเหมือนการโตแ้ ยง้ ในศาลแบบน้ีเกิดข้ึนมาแลว้ ไม่นอ้ ยกวา่ สามสิบคร้ัง แต่ไม่เคยมีคร้ังไหนท่ีปิ ดศาลไดอ้ ยา่ งราบรื่น “ดีมาก ต่อไปกเ็ ร่ิมแนะนาตวั เอง เร่ิมจากผฟู้ ้อง ใหไ้ ล่ไปตามอายจุ ากนอ้ ยไปมาก” ชุนถูหมีตบแท่นไมค้ ร้ังหน่ึง แหม สะใจจริงๆ! ก่อนหนา้ น้ีนางรับหนา้ ที่เป็นหมอความ วา่ ความโตแ้ ยง้ ใหล้ ูกความมาตลอด เมื่ออยใู่ นศาลผพู้ ิจารณาคดีจะไดน้ ง่ั ส่วนนางตอ้ งยนื แลว้ ยงั ตอ้ งคาดเดาความคิดของผพู้ ิจารณาคดีใหไ้ ดเ้ พ่ือใหต้ วั เองมีขอ้ โตแ้ ยง้ ท่ีถูกตอ้ ง ไดร้ ับการสนบั สนุนไดง้ ่ายข้ึน แต่ช่วงหลงั ๆ น้ี นางเริ่มหลุดพน้ วงั วนน้นั แลว้ “ขา้ แต่ศาลท่ีเคารพ ขา้ คือผฟู้ ้องอนั ดบั หน่ึง หนั ลวล่ี ว”่ี แม่หนูนอ้ ยเอ่ยข้ึนดว้ ยน้าเสียงของเดก็ เลก็ พร้อมกบั ยอ่ ตวั ทาความเคารพอยา่ งไดม้ าตรฐานและน่ารักเป็นอยา่ งยง่ิ ชุนถูหมีตอ้ งพยายามกล้นั ยมิ้ ที่ใหค้ วามเอน็ ดูไวเ้ ตม็ ท่ี “ปี น้ีขา้ อายหุ กปี เป็นธิดาองคท์ ่ีสี่ของราชาทูเจ๋ีย อาซูรุ่ย พระมารดาของขา้ คือองคห์ ญิงตา้ ถงั องคห์ ญิงลวเ่ี ฉิง เป็นหมอความหญิงคนแรกของตา้ ถงั ชุนถูหมี” เมื่อเดก็ นอ้ ยแนะนาตวั จบแลว้ กค็ านบั แลว้ นงั่ ลง น่ารักจงั เลย อยากหยกิ แกม้ แดงๆ น้นั จงั ! “ขา้ แต่ศาลที่เคารพ ขา้ เป็นผฟู้ ้องอนั ดบั สอง หนั ฝ่ าฝ่ า” มีแม่หนูนอ้ ยอีกคนหน่ึงลุกข้ึนมา หนา้ ตาท่าทางเหมือนกบั หนั ลวลี่ วไี่ ม่ผดิ เพ้ียน แต่ไม่วา่ ใครกส็ ามารถแยกพวกนางไดอ้ ยา่ งชดั เจน เพราะหนูนอ้ ยหนั ฝ่ าฝ่ าดูเขม้ แขง็ มากกวา่ แมอ้ ายยุ งั นอ้ ยแต่นางยนื ตวั ตรงอยา่ งหยงิ่ ทะนง หนั ฝ่ าฝ่ าและหนั ลวลี่ วเี่ ป็นลูกสาวฝาแฝดของชุนถหู มีและเยช่ า พวกนางยงั มีพชี่ ายอีกสองคนคือ หนั เจิง้ องคช์ ายใหญ่และหนั อ้ี องคช์ ายรอง
เยช่ ามีชื่อแซ่อยา่ งชาวทูเจ๋ีย แต่หลงั จากเขารวบรวมแผน่ ดินทูเจ๋ียเขา้ ดว้ ยกนั แลว้ กม็ ีความสมั พนั ธ์อนั ดีกบั ตา้ ถงั อีกท้งั ยงั เปิ ดชายแดนเพอื่ ใหช้ าวบา้ นท้งั สองแควน้ คา้ ขายกนั อยา่ งเสรี จึงไดร้ ับพระราชทานแซ่จากฮ่องเตต้ า้ ถงั ใหใ้ ชแ้ ซ่หนั ดงั น้นั ตอนน้ีเขาจึงมีสองแซ่ ลูกสาวลูกชายจะใชแ้ ซ่ทูเจ๋ียเมื่ออยขู่ า้ งนอก แต่ถา้ อยกู่ นั เป็นส่วนตวั จะใชช้ ื่อแซ่อยา่ งชาวตา้ ถงั สาเหตุเนื่องจากอะไรน้นั ทุกคนต่างกร็ ู้ดีอยู่ ยามท่ีชุนถูหมีถูกส่งมาแต่งงานเช่ือมไมตรีน้นั นางไดร้ ับการแต่งต้งั เป็นองคห์ ญิงแห่งตา้ ถงั ดงั น้นั ลูกๆ ของนางกบั เยช่ าจึงมีฐานะท่ีสูงส่ง เป็นหน่ึงในราชนิกลุ ของท้งั สองแควน้ เมื่อหนั เจิง้ ท่ีมีอายสุ ิบปี และหนั อ้ีที่มีอายแุ ปดปี แนะนาตวั เองเสร็จแลว้ กถ็ ึงคราวของผถู้ ูกฟ้องบา้ ง เยช่ ารู้สึกวา่ อานาจของความเป็นพอ่ ถูกล่วงเกิน แต่ผทู้ าหนา้ ที่ศาลขณะน้ีเป็นหญิงท่ีเขารักอยา่ งสุดหวั ใจ พวกเขาแต่งงานมาสิบกวา่ ปี ไม่เพียงความรักไม่จืดจางแต่ยงั ผกู พนั กนั มากข้ึน ส่วนผฟู้ ้องที่ยนื อยา่ งเป็นการเป็นงานอีกดา้ น เป็นลูกๆ ท่ีท้งั น่ารักท้งั น่าตีของพวกเขา ดงั น้นั เขาจาเป็นตอ้ งสะกดแรงโทสะเอาไว้ “ขา้ แต่ศาลท่ีเคารพ ขา้ คือผถู้ ูกฟ้อง เป็นราชาแห่งทูเจ๋ีย นามวา่ อาซูรุ่ย หรืออีกช่ือหน่ึงวา่ เยช่ า ใตห้ ลา้ น้ีขา้ เป็นคนที่รักพระชายาของขา้ มากที่สุด” เขากล่าว “ผดิ ระเบียบ!” หนั อ้ีแยง้ ข้ึนทนั ที “เสดจ็ พ่อใชว้ ธิ ีประจบอยา่ งน้ีไม่ได้ มีระเบียบหา้ มไวช้ ดั เจน” “พเี่ องกท็ าผดิ นะ ยงั ไม่ถึงข้นั ตอนโตแ้ ยง้ แลว้ ศาลยงั ไม่อนุญาต พีจ่ ะพูดข้ึนมาเองอยา่ งน้ีไม่ได”้ หนั ฝ่ าฝ่ าดึงแขนพช่ี ายคนรองไว้ ชุนถูหมีภูมิใจยงิ่ นกั ลูกสาวคนท่ีสามของนาง สามารถสืบทอดอาชีพของนางไดอ้ ยา่ งแน่นอน แลว้ นางยงั เช่ือวา่ จะตอ้ งทาไดด้ ีกวา่ ดว้ ย อยา่ งที่เขาวา่ คล่ืนลูกหลงั ดงั กวา่ คล่ืนลูกหนา้ ดวงตาของนางเพิง่ จะเร่ิมโคง้ ดว้ ยความพงึ พอใจ พลนั นึกข้ึนไดว้ า่ น่ียงั อยใู่ นศาลที่ตอ้ งทรงความยตุ ิธรรมเอาไว้ นางพยายามทาใหต้ วั เองมีท่าทางเคร่งขรึม “ท้งั สองฝ่ ายต่างกท็ าผดิ กนั คนละคร้ัง ดงั น้นั ถือวา่ หายกนั ไป” “รับทราบ” หนั ลวลี่ วีล่ ูกสาวคนท่ีสี่มีความเป็นกลุ สตรีอยา่ งเตม็ เปี่ ยม เรียกไดว้ า่ เป็นคนท่ีเติมเตม็ ส่วนท่ีชุนถูหมีขาดไปในชีวติ ไดอ้ ยา่ งสมบูรณ์ ท่าทางของลูกสาวคนท่ีส่ีดูงามสง่าและชดชอ้ ยยง่ิ นกั
ลูกท้งั สี่คนหนา้ ตาไปทางพ่อกนั หมด เครื่องหนา้ ท้งั หมดคมคาย มีดวงตาสีเขียวสดใส มีบางคร้ังที่ชุนถูหมีรู้สึกเหมือนวา่ ตวั เองกาลงั เล้ียงลูกแมวฝงู ใหญ่อยู่ “ตอนน้ีศาลจะประกาศถึงขอ้ พิพาทในวนั น้ี” ชุนถูหมีกลบั เขา้ สู่กระบวนการไต่สวนอีกคร้ัง นางยกขอ้ โตแ้ ยง้ ท่ีเกิดข้ึนคร้ังน้ีข้ึนมาแลว้ กล่าววา่ “ใหท้ ้งั สองฝ่ ายนาหลกั ฐานออกมาแสดง” “สามารถหยดเลือดพสิ ูจน์ได”้ หนั เจิ้งยนื่ แขนออกมา “เพอื่ พิสูจนว์ า่ เสดจ็ แม่เป็นแม่แทๆ้ ของพวกเรา” ลูกชายคนโตอายเุ พิง่ สิบปี แต่มีรูปร่างสูงใหญ่กวา่ เดก็ วยั เดียวกนั อาจเป็นเพราะเขาฝึ กวรยทุ ธมาต้งั แต่เดก็ อีกท้งั ยงั ถูกเล้ียงดูเพ่อื ใหร้ ับหนา้ ที่เป็นราชาทูเจ๋ียองคต์ ่อไป ดงั น้นั ไม่วา่ จะเป็นคาพูดหรือการกระทาดูมีความหนกั แน่นน่าเกรงขาม ท่าทางของเขาเมื่อโตข้ึนจะตอ้ งเป็นหนุ่มหล่อท่ีหาตวั จบั ไดย้ ากเป็นแน่ เม่ือมองลูกชายคนโตแลว้ ชุนถูหมีกเ็ สียดายไม่อยากยกเขาใหก้ บั หญิงคนใดในอนาคตแมแ้ ต่นอ้ ย ต้งั แต่โบราณนานมา แม่สามีกบั ลูกสะใภม้ กั เขา้ กนั ไม่ค่อยไดก้ เ็ พราะเหตุน้ี เยช่ ากระแอมสองที พร้อมกบั ส่งสายตามองไป พวกเขาเป็นสามีภรรยากนั มานาน ยอ่ มมีใจผกู พนั ไม่ตอ้ งพดู เขากร็ ู้วา่ อีกฝ่ ายคิดอะไร เยช่ า: ทูนหวั ขา้ รักเจา้ ดงั น้นั เจา้ ตอ้ งวางตวั เป็นกลาง ชุนถูหมี: ขา้ ไม่เป็นกลางตรงไหน? เยช่ า: สายตาท่ีเจา้ มองลูกๆ เหมือนอยากจะกระโดดไปหอมแกม้ พวกเขาทุกๆ คน ชุนถูหมี: กพ็ วกเขาน่ารักน่ีนา ทาอยา่ งไรได้ เยช่ า: อยา่ งน้ีเท่ากบั ทาร้ายจิตใจของขา้ ขา้ ควรถามวา่ ทาอยา่ งไรมากกวา่ ชุนถูหมี: ขา้ จะชดเชยให้ เจา้ กร็ ู้ “เสดจ็ แม่ เสดจ็ พอ่ !” หนั อ้ีทนไม่ไหว “พวกท่านจะมาเล่นหูเล่นตากนั อยา่ งน้ีไม่ได!้ นี่อยรู่ ะหวา่ งการไต่สวน ทาตวั สารวมหน่อย” “จริงดว้ ย หากพวกท่านทาอยา่ งน้ี ถา้ ผลการตดั สินออกมา ลูกจะขอใหเ้ ป็นโมฆะ” หนั ฝ่าข่มขู่ แค่กๆๆ ชุนถูหมีรีบกระแอมไอก่อนทาหนา้ ตาเคร่งขรึมตามเดิม เจา้ เดก็ แสบนี่ไม่ไวห้ นา้ ใครแมแ้ ต่นอ้ ย เป็นพวกระเบิดโป้งป้างไดท้ ุกเมื่อ แลว้ ผหู้ ญิงคนไหนจะทนเขาได้ แลว้ ยงั มีนงั หนูตวั แสบน่ีอีก อยา่ ฉลาดนกั จะไดไ้ หม
ถา้ อยา่ งน้นั พวกเจา้ กอ็ ยกู่ บั แม่ไปตลอดชีวติ จะดีกวา่ แมแ้ ต่กบั ลูกชายคนรองนางกย็ งั เสียดาย แลว้ นบั ประสาอะไรกบั ลูกสาวฝาแฝดท้งั สองคน จะมีผชู้ ายคนไหนที่คู่ควรกบั ลูกๆของนาง “พระชายาของขา้ เจา้ กาลงั คิดไปถึงไหนอีกแลว้ ” เยช่ าอ่อนใจ “กไ็ ดๆ้ ” ชุนถูหมีโบกมือเป็นการรอมชอม “หลกั ฐานอะไรพวกน้ี กม็ ีความจริงท่ีสามารถพสิ ูจนไ์ ดแ้ ลว้ วา่ ศาลเป็นแม่แทๆ้ ของพวกเจา้ คนท่ีถูกฟ้องกค็ ือพ่อแทๆ้ ของพวกเจา้ แลว้ พวกเรากเ็ ป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กนั ดี” “ขอแยง้ !” หนั ฝ่ าฝ่ าตะโกนข้ึน “คาวา่ รักใคร่น้นั เป็นคาขยายความ ขออยา่ ไดน้ ามาใชใ้ นระหวา่ งการโตแ้ ยง้ อนั เป็นทางการในศาล” “คาแยง้ ... มีผล” ชุนถูหมหี ่อเห่ียวทนั ที การจะเป็นผพู้ พิ ากษาที่ดีน่ีไม่ใช่จะเป็นกนั ไดง้ ่ายๆ “เขา้ สู่การโตแ้ ยง้ ได”้ นางตดั สินใจปล่อยเลยตามเลย “ชุนถูหมีเป็นมารดาแทๆ้ ของพวกเรา ดงั น้นั ตามหลกั การแลว้ ควรจะอยกู่ บั พวกเรา” หนั ฝ่ าฝ่ าเป็นฝ่ ายพูดข้ึน “นางเป็นพระชายาของขา้ กต็ อ้ งนอนเตียงเดียวกบั ขา้ สิ” เยช่ าใชค้ าพดู ท่ีไม่สุภาพนกั “ท่านไม่เมตตาผนู้ อ้ ย” หนั เจิ้งโตก้ ลบั “เจา้ ไม่เคารพผใู้ หญ่” เยช่ าไม่ยอม “ท่านไม่มีความกรุณาของบิดา” หนั อ้ีแยง้ ข้ึน “เจา้ ไม่มีความกตญั ญูของบุตร” เยช่ าถลึงตาใส่ “ความจริงแลว้ พวกเราสามารถทาตาราง แบ่งเวลาของเสดจ็ แม่กบั เสดจ็ พอ่ ได”้ หนั ลวลี่ วพี่ ดู อยา่ งอ่อนหวานตามรูปแบบของเจา้ หญิงนอ้ ย “ไม่ได้ นางเป็นของขา้ ! ท่แี บ่งใหพ้ วกเจา้ บา้ งกถ็ ือวา่ พอ่ กรุณามากพอแลว้ อีกอยา่ งเวลาท่ีพอ่ ออกวา่ ราชการหรือตอ้ งทางานอะไร นางกอ็ ยกู่ บั พวกเจา้ ไม่ใช่หรือ วนั ๆ พ่อทางานอยา่ งลาบากเพ่ือใหพ้ วกเจา้ มีกินมีใช้ เล้ียงพวกเจา้ ใหเ้ ติบโต แลว้ ยงั ตอ้ งคอยดูแลราษฎรทูเจ๋ียท้งั หมด แต่ละวนั พ่อยงุ่ ขนาดไหนพวกเจา้ กร็ ู้ดี พอมีเวลาวา่ งถึงจะไดอ้ ยกู่ บั เสดจ็ แม่ของพวกเจา้ บา้ ง พวกเจา้ ยงั จะแยง่ พ่ออีก ในฐานะราษฎร พวกเจา้ ไม่ภกั ดี ในฐานะบุตรธิดา พวกเจา้ ไม่กตญั ญู วา่ กนั ตามมโนธรรมสานึกพวกเจา้ ไม่มีคุณธรรม
วา่ กนั ตามความจริง พวกเจา้ ไม่มีความยตุ ิธรรม การกระทาท่ีไม่ภกั ดี ไม่กตญั ญู ไม่มีคุณธรรม นบั วา่ ไม่มีความยตุ ิธรรม...” ชุนถูหมีไดแ้ ต่นงั่ กลอกตา จาเป็นตอ้ งพดู จารุนแรงกบั เลือดเน้ือเช้ือไขของตวั เองขนาดน้ีไหม แมแ้ ต่คาพูดภกั ดีกตญั ญูอะไรพวกน้ีกง็ ดั ออกมาพดู เยช่ าที่อยอู่ ีกดา้ นหน่ึงยงั พูดจอ้ ไม่หยดุ ก่อนแต่งงานกนั นางไม่เคยรู้วา่ เขาพูดเก่งอยา่ งน้ี ก่อนหนา้ น้ีเขาดูเป็นหนุ่มหล่อพูดนอ้ ยต่อยหนกั แต่หลงั จากเป็นพ่อคนแลว้ กก็ ลายเป็นคนพูดมาก แลว้ ยงั มีความสามารถในการโตว้ าทีข้ึนมาทีเดียว แน่นอนวา่ เขายงั มีกาลงั วงั ชาท่ีนางสามารถสมั ผสั ไดใ้ นดา้ นอื่น หลงั จากหน่ึงชวั่ ยาม ยงั พดู ไม่หยดุ สองชว่ั ยามผา่ นไป กย็ งั พูดไม่หยดุ สามชว่ั ยามผา่ นไป กย็ งั ไม่หยดุ จนถึงสี่ชว่ั ยาม ผฟู้ ้องท้งั สี่ ไม่วา่ จะเดก็ เลก็ หรือเดก็ โตต่างกห็ ลบั กนั คาศาล ชุนถูหมีเองกฟ็ ุบอยบู่ นโต๊ะอยา่ งจะหลบั มิหลบั แหล่ ดงั น้นั การเปิ ดศาลครอบครัวคร้ังท่ีสามสิบเอด็ ยตุ ิลงอยา่ งไม่มีขอ้ สรุป เยช่ ากม้ หนา้ มองเดก็ นอ้ ยๆ ท้งั ส่ี รู้สึกปากคอแหง้ ผาก เขารู้สึกวา่ การรับมือกบั ลูกๆ ยงั จะยากกวา่ รับมือกบั ศตั รูนบั พนั เสียอีก แต่ถึงอยา่ งน้นั เขากม็ ีความสุขท่วมทน้ แต่เขาไม่มีทางพูดออกมา มองไปที่ศาลอีกคร้ัง กเ็ ห็นสตรีท่ีทาใหเ้ ขาหวน่ั ไหวไดท้ ุกคร้ังนอนฟุบอยบู่ นโต๊ะ ดงั น้นั เยช่ าเรียกนางกานลั ใหอ้ ุม้ ลูกๆ ออกไป พากลบั ไปนอนที่หอ้ งของแต่ละคน ส่วนเขาเดินมาท่ีโต๊ะแลว้ ยน่ื มือไปอุม้ ผพู้ ิพากษาจาเป็นข้ึนมา “ท่านทาผดิ ระเบียบแลว้ ” ชุนถูหมีพูดเสียงหวาน “การพิจารณาคดียตุ ิแลว้ ไม่จาเป็นตอ้ งใชก้ ฎหมายมาจากดั พฤติกรรมขา้ ” เยช่ ากม้ หนา้ ใชป้ ลายคางถูหนา้ ผากของชุนถูหมี “พวกเรากลบั ตาหนกั กนั เถอะ แลว้ เจา้ คิดจะลงโทษขา้ อยา่ งไรกต็ ามใจ ขา้ ไม่ขดั ขืนแน่นอน” เขาเรียนรู้ที่จะพูดจาแทะโลมอีกฝ่ าย
“แต่ท่านไม่ควรทากบั ลูกขนาดน้นั ” ชุนถูหมีไม่พอใจ “พวกเขายงั เดก็ อยู่ ถา้ ใหเ้ จอความพา่ ยแพเ้ ร็วเกินไปจะไม่ค่อยดี” “อยา่ งอื่นกย็ งั ไหว แต่เร่ืองที่เจา้ เป็นของขา้ เรื่องที่ขา้ มีอานาจเหนือเจา้ แมจ้ ะเป็นลูกของพวกเรากต็ าม แต่ขา้ กย็ อมไม่ได้ ตอ่ ไปเมื่อพวกเขาโตข้ึน จะตอ้ งมีคนที่ตวั เองชอบ มีคนที่ตวั เองรักอยา่ งสุดซ้ึง ทุกคนตอ้ งแยกยา้ ยไปมีครอบครัว แต่วา่ ขา้ มีเพยี งเจา้ มีแต่เจา้ คนเดียว...” ไดย้ นิ เขาพูดเช่นน้ีชุนถูหมีใจอ่อนทนั ที แต่พอกม้ หนา้ อีกคร้ังกพ็ บวา่ ตอนน้ีนางกบั เขาเหลือเพียงเส้ือผา้ ช้นั ในเท่าน้นั ราชาทูเจ๋ียช่างเป็นคนมือไวใจเร็ว ทาอะไรรวดเร็วเสียจริงๆ “แหม... ท่านน่ี...” ชุนถูหมียงั ไม่ทนั พดู จบ จริงๆ นางอยากจะบอกวา่ คุณพอ่ ลูกส่ีคนน้ีนี่น่ากลวั ที่สุด ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 ตอนพเิ ศษ 2 หัวใจคนเราใช้เหตุผลมาควบคุมไม่ได้ ฮ่องเต้ไท่จง หนั โหม่ว สวรรคต ณ พระตาหนักหันฟง แห่งเมืองฉางอนั ด้วยพระชนมพรรษาห้าสิบพรรษา ในปี เดียวกนั หนั อู๋เวย หลานชายผดู้ ารงตาแหน่งรัชทายาทในขณะน้นั ข้ึนครองราชยแ์ ทน เปล่ียนช่ือรัชสมยั เป็นหยง่ ชิ่ง ขณะน้นั เขาอยใู่ นวยั สามสิบสองพรรษา ฮ่องเตข้ องราชวงศถ์ งั ท่ีผา่ นมาแมจ้ ะมีอยสู่ ององคแ์ ต่กถ็ ือวา่ เป็นประมุขที่เก่งกาจและมีความสา มารถอยา่ งแทจ้ ริง พวกเขาไดส้ ร้างความเจริญรุ่งเรืองใหก้ บั ตา้ ถงั ในโลกคู่ขนาน ไม่วา่ จะเป็นประชาอยรู่ ่มเยน็ ประเทศเขม้ แขง็ มีวฒั นธรรมและความเจริญไปทวั่ แผน่ ดิน ตลอดการปกครองของพวกเขามีการปรับปรุงแกไ้ ข ‘กฎหมายตา้ ถงั ’
ใหเ้ ป็นหลกั ในการปกครองแผน่ ดิน เพอื่ ใชเ้ ป็นเขม็ ทิศในการนาพาประเทศใหก้ า้ วหนา้ และมีวนิ ยั ไม่วา่ จะเป็นทางการหรือชาวบา้ นต่างใชช้ ีวติ อยใู่ นกรอบของกฎหมายอยตู่ ลอดเวลา ถือไดว้ า่ เป็นการปกครองที่ล้าหนา้ แควน้ อ่ืๆ ในยคุ น้นั ตา้ ถงั เป็นแผน่ ดินที่กา้ วหนา้ และเจริญรุ่งเรืองยง่ิ นกั แต่ทวา่ โลกน้ีไม่มีอะไรท่ีสมบูรณ์แบบ อยา่ งแผน่ ดินตา้ ถงั ในตอนน้ี ไม่วา่ จะเป็นขนุ นางใหญ่ในราชสานกั หรือชาวบา้ นสามญั ชนตวั เลก็ ๆ ต่างเสียดายและเป็นกงั วลอยกู่ บั เรื่องเร่ืองหน่ึงอยา่ งมาก นน่ั กค็ ือฮ่องเตไ้ ม่มีรัชทายาท พวกเขาเสียดายท่ีฮ่องเตผ้ ูม้ ีความสามารถเยยี่ งน้ีไม่มีผสู้ ืบทอด และท่ีกงั วลกค็ ือ ถา้ เกิดแผน่ ดินตอ้ งเปลี่ยนไปเป็นของคนแซ่อื่น จะไม่เกิดความโกลาหลวนุ่ วายไปทวั่ แผน่ ดินหรือ ฮ่องเตห้ นั อู๋เวยเคยมีคู่หมายมาก่อน เป็นหญิงสาวจากตระกลู โอวหยางที่เป็นหน่ึงในหา้ ตระกลู ใหญ่ ไดย้ นิ วา่ สตรีผนู้ ้ีรอบรู้ในศาสตร์ต่างๆ อ่อนโยนอ่อนหวาน มีคุณสมบตั ิเหมาะกบั การเป็นฮองเฮายง่ิ นกั แต่เสียดายคร้ังท่ีอดีตฮ่องเตย้ งั มีพระชนมช์ ีพอยู่ ฮ่องเตอ้ งคป์ ัจจุบนั ยงั ดารงตาแหน่งเป็นรัชทายาท พระชายารัชทายาทในตอนน้นั กเ็ สียชีวติ ลงเพราะป่ วยหนกั หลงั จากน้นั อดีตฮ่องเตย้ งั ทรงหาหญิงสาวท่ีเหมาะสมใหก้ บั รัชทายาทในตอนน้นั อีกหลายคน แต่วา่ ไม่มีใครไดร้ ับแต่งต้งั เป็นพระชายาเลย จนมาบดั น้ีฮ่องเตห้ นั อู๋เวยข้ึนครองราชยม์ านานแลว้ มีการคดั เลือกสาวงามเขา้ ตาหนกั ในอยหู่ ลายคร้ังกจ็ ริง แต่ตาแหน่งฮองเฮากย็ งั วา่ งเปล่า ส่วนพระสนมคนอ่ืนๆ มชี าติกาเนิดท่ีไม่สูงนกั ฮ่องเตใ้ หค้ วามรักใคร่กบั พวกนางอยา่ งเท่าเทียมกนั จนกระทง่ั ถึงรัชสมยั หยง่ ชิ่งที่สิบสาม ฮ่องเตใ้ นวยั สี่สิบหา้ ปี กย็ งั ไม่มีพระสนมคนโปรดเลยสกั คน แมแ้ ต่พระโอรสที่จะสืบทอดบลั ลงั กก์ ย็ งั ไม่มี ไม่มีพระโอรส! การมีลูกหลานสืบทอดบลั ลงั กน์ ้นั เป็นเร่ืองสาคญั อยา่ งมากสาหรับราชวงศ์ มีคนบอกวา่ ฮ่องเตเ้ ป็นผูท้ ี่ยดึ มน่ั ในความรัก เพราะทรงมีความรักในตวั พระชายาโอวหยางอยา่ งลึกซ้ึงจึงไม่ยอมแต่งต้งั ฮองเฮา ถา้ ไม่มีฮองเฮา ไม่มีแม่แห่งแผน่ ดินจะทาใหข้ าดสมดุล มีแต่หยางไม่มีหยนิ ทาใหพ้ ระสนมคนอื่นๆ ไม่อาจมีทายาทไดเ้ ลยสักคน
มีคนบอกวา่ ฮ่องเตไ้ ม่สนใจกบั เรื่องทางน้ี ไม่เห็นหรือวา่ หญิงสาวตาหนกั ในยงั มีนอ้ ยกวา่ ในอดีตที่ผา่ นมาไม่วา่ จะยคุ สมยั ใด แต่ในรัชสมยั ของฮ่องเตห้ นั อู๋เวยตาหนกั ในท่ีกวา้ งใหญ่กลบั มีคนอยกู่ นั ไม่ถึงคร่ึง มีคนบอกวา่ เพราะคนตระกลู หนั มีลูกยาก ไม่เห็นหรือวา่ อดีตฮ่องเตก้ ไ็ ม่มีทายาท ตอ้ งมอบบลั ลงั กใ์ หก้ บั หลานชายแทๆ้ ส่วนฮ่องเตอ้ งคป์ ัจจุบนั กโ็ ชคร้ายเสียยงิ่ กวา่ แมจ้ ะมีหลานชายกจ็ ริงแต่กเ็ ป็นหลานชายห่างๆ มีคนบอกอีกวา่ ฮ่องเตม้ ีปัญหาใน... เรื่องอยา่ งวา่ “ฝ่ าบาททรงข้ึนครองราชยใ์ นปี น้นั ถูหมีกใ็ หก้ าเนิดลูกสาวฝาแฝด แลว้ ก่อนหนา้ น้ีนางกย็ งั มีลูกชายสองคน ระหวา่ งน้นั ยงั รับลูกสาวบุญธรรมอีกคนหน่ึง” ในหอ้ งทรงพระอกั ษร คงั เจิ้งหยวนที่บดั น้ีดารงตาแหน่งเป็นตา้ ซือคง ขนุ นางข้นั หน่ึงช้นั เอก และไดร้ ับการแต่งต้งั เป็นอ๋องไท่ผงิ เพียงคนเดียวในรัชกาลน้ีกาลงั พูดโนม้ นา้ วใจฮ่องเต้ “ดงั น้นั คนเขากม็ ีลูกเตม็ บา้ นไปแลว้ ขอฝ่ าบาทอยา่ ไดห้ วงั อะไรลมๆ แลง้ ๆ ไดโ้ ปรดแต่งต้งั ฮองเฮาเถิดพ่ะยะ่ ค่ะ” เขายงั ไม่ไดบ้ อกวา่ อาซูรุ่ยมีร่างกายแขง็ แรง แผน่ ดินทูเจี๋ยกม็ ีแต่ความสุขสงบ คิดจะใหร้ าชาทูเจี๋ยจากไปก่อนแลว้ ค่อยหาทางแต่งงานกบั พระชายาม่ายของอีกฝ่ าย... เขาคิดวา่ ต่อใหพ้ วกเขาสองคนตายไปก่อน สองสามีภรรยานน่ั กค็ งจะมีชีวติ อยตู่ ่อไปอยา่ งมีความสุข “เจา้ คิดวา่ ขา้ กาลงั รอถูหมีอยอู่ ยา่ งน้นั หรือ” หนั อู๋เวยเลิกคิ้ว ถามยมิ้ ๆ กาลเวลาทาใหค้ วามอ่อนวยั หายไป เหลือความเป็นผใู้ หญ่ มีความชาญฉลาด และมีความคิดเฉียบคม แต่ทวา่ กาลเวลาไม่อาจลบลา้ งบุคลิกที่เตม็ ไปดว้ ยความสดใสเจิดจา้ ราวกบั แสงตะวนั ไม่อาจเปลี่ยนแปลงใบหนา้ หล่อเหลาของเขาไดม้ ากนกั รูปร่างที่สูงใหญ่ผ่งึ ผาย มีริ้วรอยแห่งวยั ที่ยงิ่ ทาใหเ้ ขาดูมีเสน่หแ์ บบหนุ่มใหญ่ไดอ้ ยา่ งน่าประหลาด ผชู้ ายประเภทน้ีเป็นที่หลงใหลของหญิงสาวทว่ั ไปอยแู่ ลว้ นบั ประสาอะไรกบั คนท่ีเป็นฮ่องเตอ้ ยา่ งเขา แต่ทวา่ จิตใจของหนั อู๋เวยน้นั มน่ั คงนกั
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
