ฤดูดาว

151/763 ยังไมท่ ันจะได้พดู อะไรตอ่ ดรสากช็ ะงกั ไปนิดหนึง่ เม่อื หางตาเห็นเงา ร่างดำทะมนึ ของใครคนหน่ึงไหววบู อยูต่ รงแนวตน้ ไม้ ท่ีขึน้ อยทู่ างดา้ น ใต้ ระเบยี งบ้าน “เอ๊ะ...ใครน่ะ...” หญิงสาวสง่ เสยี งรอ้ งด้วยความแปลกใจ และผดุ ลุกข้ึนสาวเทา้ กา้ ว ยาวๆ ไปยงั รมิ ระเบยี ง เพื่อจ้องมองเงาดำนัน้ ใหถ้ นดั ชดั ยิง่ ขน้ึ ทา่ มกลางแสงกระจ่างของดวงดาวและดวงจนั ทร์ ดรสาคดิ วา่ หล่อน เห็นรา่ งทบ่ี ิดเบี้ยวราวกบั ขอนไมแ้ กท่ ่ผี พุ งั ... แม้จะอยไู่ กลจนมองเห็นรายละเอยี ดไดไ้ มช่ ดั เจน หากดรสาจดจำ ร่างทอ่ี ยู่ในชดุ เย้าทเี่ ก่าคร่ำคร่านั้นไดเ้ ป็นอยา่ งดี ความทรงจำท่ีนา่ หวาดหว่นั ถงึ ตอนเช้าของวันท่ีว่งิ หนฝี นกลับบา้ น โดยผ่านปา่ โหงมากับหมวยเจ็ง ย้อนกลบั คืนสหู่ ล่อนอีกครง้ั หนึ่ง... ดรสารู้สกึ เยน็ ยะเยือกเมอื่ นึกไปถึงใบหน้าท่นี า่ หวาดกลัว และมอื ที่ เหยี่ วยน่ ซึง่ ลูบไล้ใบหน้าของหล่อนไปมา... อูต๋ าบา้ ... แม่เฒา่ คนที่หมวยเจง็ ทำทา่ กลัวนักหนา และเรียกนางวา่ อู๋ตาบ้า นั่นเอง... แมเ่ ฒ่าตาบอด เดินฝ่ามาไดอ้ ยา่ งไรจนถึงไร่ของหลอ่ น เพราะระยะ ทางจากป่าโหงมาถึงท่นี ไี่ กลไม่ใชน่ ้อย...

152/763 “อะไรคะ” ปา้ แสงดาวางผ้าและเขม็ ในมอื ลงในทนั ที และรบี เดินมา สมทบกบั หล่อน เมอ่ื เห็นแววหวาดหวน่ั ในสีหน้าของหญิงสาว “นั่น...” เพียงแวบเดียวทีด่ รสาหันมาหาป้าแสงดา และหันกลบั ไปชมี้ ือใหอ้ กี ฝ่ายดหู ญิงชราท่ยี ืนอยูต่ รงราวป่า ท่ามกลางแสงสลัวของราตรกี าล ดรสาก็ ไดพ้ บแต่เพียงความว่างเปล่า... “ไหนคะคณุ บี ใครกัน” ปา้ แสงดาชะโงกมองไปทางซา้ ยและขวาสลับ กนั “คุณบีตกใจอะไร ป้าไมเ่ หน็ มอี ะไรเลย...” “บี...” ดรสาขมวดคว้ิ ดว้ ยความประหลาดใจ เปน็ ไปได้อย่างไรท่หี ญงิ ชราผู้นน้ั จะหายตวั ไปไดอ้ ย่างรวดเรว็ ถึง เพยี งน.ี้ ..หรอื ฉนั จะตาฝาด...หลอ่ นถามตนเอง ก่อนจะยืนยนั หนกั แนน่ วา่ ไม่ใชต่ าฝาด...หลอ่ นเหน็ อ๋ตู าบา้ จริงๆ ดรสาจ้องมองแสงห่ิงหอ้ ยที่ยังกะพรบิ วิบวาวอยเู่ หนอื ยอดหญ้า ดว้ ย ความรู้สึกที่ระคนกันระหวา่ งความพศิ วงและความหวาดกลัว...แต่ในทา้ ย ทส่ี ุด หญงิ สาวกต็ ัดสินใจทจ่ี ะไม่บอกกับปา้ แสงดาวา่ เมอ่ื สกั ครทู่ ี่ผ่านมานั้น หลอ่ นเห็นอะไร ดว้ ยไมอ่ ยากใหอ้ กี ฝ่ายหน่ึงตกใจ ดงั นน้ั ดรสาจึงบอกแต่ เพียงวา่ “ไม.่ ..ไมม่ อี ะไรคะ่ ปา้ บคี งจะตาฝาดไปเท่านน้ั เอง...”

๑๑ อาจเปน็ เพราะเร่อื งเล่าของแสงดาเม่อื ตอนหวั คำ่ กเ็ ปน็ ได้ ท่ีทำให้ ดรสานอนกระสบั กระส่ายท้ังคนื แถมยังฝันถงึ เรอ่ื งราวตา่ งๆวุ่นวายไป หมด หลอ่ นฝันเห็นรถมา้ ทีล่ อยลงมาจากทอ้ งฟา้ ฝันเหน็ ดอกเอ้อื งสีทอง คล่กี ลบี บานทา่ มกลางแสงจันทร์กระจ่างฟ้า เปลง่ ประกายสุกสกาวราวกบั ทองคำบริสทุ ธิ์ ได้ยนิ เสยี งองึ อลและความโกลาหลอลหม่านของผู้คนที่ กำลังวิ่งกนั อยา่ งสบั สน เพ่อื หนภี ยั อะไรบางอย่างทีม่ องไมเ่ ห็น มนษุ ย์คนแลว้ คนเล่าทล่ี ้มลง เม่ือตอ้ งแสงประหลาดซึ่งสาดสอ่ งลงมา จากทอ้ งฟา้ รา่ งกายของคนเหลา่ นน้ั แปรเปลี่ยนกลายไปเป็นสัตวร์ า้ ยนานา ชนิด...บา้ งกม็ ขี างอกออกมามากมายราวกับแมงมมุ บ้างกล็ งเดินสข่ี าราวกับ พยัคฆราช... ดรสาสะดุ้งตน่ื ขึ้นมาเองพรอ้ มกับนำ้ ตานองสองข้างแก้ม ความร้สู กึ ของหล่อนในเวลาน้นั ดจู ะผสมปนเปกันระหวา่ งความเศร้าสลดหดหู่ และ ความโกรธแค้นในอะไรบางอยา่ งทีห่ ล่อนก็อธบิ ายไม่ถกู

154/763 หญิงสาวรู้สกึ ปวดหวั ตบุ เม่อื มองออกไปนอกหน้าตา่ ง จงึ เห็นวา่ เปน็ เวลาสายมากแลว้ และแสงตะวนั อันอบอนุ่ ทส่ี ่องลอดมา่ นเขา้ มาเปล่ง ประกายสีสม้ สดสวย ความทรงจำเมอื่ คืนทผี่ า่ นมายอ้ นกลับมาส่หู ลอ่ นอยา่ งรวดเรว็ ... เร่อื งเลา่ ของชาวผาช้างรอ้ ง เก่ยี วกบั เมอื งโบราณท่ามกลางขุนเขา ที่มี ช่ือวา่ เวียงแสนเพง็ กับเร่อื งราวพลิ ึกพลิ ่นั ซงึ่ เกิดข้นึ ทีน่ ั่นเม่อื นานแสนนาน มาแลว้ ยังจะอู๋ตาบ้าคนนนั้ อกี ... ดรสาสะบดั ศีรษะโดยแรง เพอ่ื ขับไล่ความหนกั อึง้ ที่ทวมี ากขน้ึ เสยี จน หลอ่ นรู้สึกคร่ันเนื้อครั่นตวั คลา้ ยจะเป็นไข้ ก่อนจะเข้านอนเมื่อคนื น้ี ทา่ มกลางแสงสลวั รางของดวงดาวและดวง จนั ทร์ หล่อนคิดวา่ เห็นรูปเงาของหญงิ ชราตาบอดผมู้ ีใบหนา้ อนั จะแสน อปั ลกั ษณ์ผู้นน้ั ทช่ี ายป่าข้างบ้าน จรงิ หรอื ฝัน... หลอ่ นเหน็ หญิงชราผนู้ น้ั จรงิ ๆ หรือว่าความหวาดกลัวในจติ ใจของ หลอ่ นสร้างมโนภาพขึน้ มาเพื่อหลอกหลอนกันแน่ ถา้ เปน็ ความจรงิ คนแกแ่ ถมยงั ตาบอดเช่นน้ัน จะเดนิ มาจนถงึ ไร่ ผาสุกไดอ้ ยา่ งไร...และหากเปน็ เช่นน้นั จริง หญงิ ชราผู้นัน้ มจี ุดประสงค์อัน ใดกนั

155/763 ดรสารู้สกึ หนาวยะเยือกจนร่างสน่ั สะท้าน หล่อนคงจะเร่มิ เป็นไข้แน่ แลว้ ... หญงิ สาวเดนิ มะงุมมะงาหราไปทโี่ ตะ๊ นงั่ ทำงานภายในหอ้ ง หยบิ เอา กระปกุ ยาแก้ปวดลดไขข้ ้ึนมา เปิดฝาเทยาออกมาสองเมด็ ใสป่ ากและดื่มน้ำ ตามไป ปา้ แสงดาออกไปทไ่ี ร่สมุนไพรแลว้ ตง้ั แตเ่ ชา้ มืด ดว้ ยชว่ งเดอื นนเี้ ปน็ ชว่ งทต่ี ้องเรง่ ลงกลา้ ไมส้ มนุ ไพรรุ่นใหม่ เพื่อให้โตทนั หน้าฝนทก่ี ำลังจะมา ถึงในอกี ไม่ชา้ หญงิ สูงวยั ตระเตรยี มอาหารเอาไวใ้ ห้ดรสาอยา่ งเรยี บร้อย อยบู่ นโตะ๊ ในห้องอาหาร พรอ้ มกบั โน้ตแผ่นเลก็ ทเี่ ขยี นบอกเอาไว้ว่าหล่อน ไปทีไ่ หน อาซองขับรถคนั เดียวทมี่ เี ขา้ เมืองเพื่อไปรบั พสั ดไุ ปรษณยี ์ และ จดหมายจากทท่ี ำการไปรษณยี ์ในตัวเมืองเหมอื นกับสัปดาหท์ ่ีผ่านมา สว่ น หมวยเจง็ เดินไปโรงเรยี นแล้ว ทง้ั เรอื นใหญจ่ ึงเหลอื แต่หลอ่ นเพยี งคนเดยี ว วันนี้หล่อนนดั กับวชิ ยั เอาไว้ว่า จะเอาอาหารไปใหแ้ มน่ กเงอื กดว้ ยกัน และชายหนุม่ คนนนั้ ยงั สญั ญาอีกด้วยว่าจะพาหลอ่ นเดนิ ดูไร่สม้ ให้ท่วั หลงั จากให้อาหารนกเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ ดรสาสลดั ความคดิ สบั สนทัง้ หมดทิ้งไป ขณะเหลอื บมองดเู หรียญ เงนิ โบราณรปู นกเงอื ก ทว่ี างอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแปง้ หลอ่ นหยิบมันขน้ึ มา และหย่อนใส่กระเปา๋ กางเกงยนี

156/763 หญงิ สาวบอกไมถ่ ูกเหมือนกนั ว่าทำไมถึงอยากเอาเหรียญประหลาด นไี้ ปด้วย...บางทีหลอ่ นอาจจะเอาใหว้ ชิ ยั ดู และลองถามฝ่ายนนั้ วา่ เขาเคย เห็นเหรียญแบบน้ีบ้างไหม เขาอยู่ทน่ี ี่มานานสามปีแล้ว วิชยั มาท่ีผาชา้ งร้อง พร้อมๆ กับการมา ของดอกเตอรส์ ินธพและสวนสม้ ของฝา่ ยนน้ั ดังน้นั จงึ มคี วามเปน็ ไปไดว้ ่า เขาอาจจะเคยเหน็ เหรียญแบบนีม้ าบ้าง... เม่ืออาบนำ้ แต่งตัวเสร็จ อาการปวดศีรษะและครนั่ เนอ้ื คร่นั ตัวของ ดรสาดีข้ึนมาก เห็นจะเป็นดว้ ยยาแกป้ วดลดไขท้ ี่หลอ่ นกินเข้าไปน่นั เอง เจา้ กกู๋ ี๋ตัวใหญ่ทเ่ี กาะขอนไมอ้ ยู่ที่ช้ันลา่ ง ขยบั ปกี พึบพ่บั ท่าทาง กระฉับกระเฉงเมื่อหลอ่ นเดินลงบันไดเรอื นและแวะเข้าไปเพอ่ื ทักทาย “สวัสดีจา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง” เจ้านกเอียงคอมองหล่อนดว้ ยความสนใจ เม่ือหลอ่ นหยบิ เอากลว้ ย นำ้ วา้ ผลไมใ่ หญ่มากจากหวสี ่งให้ เจ้านกเงือกทำทา่ ทางลงั เลเล็กนอ้ ย กอ่ นท่ีจะใชจ้ ะงอยปากที่โคง้ ใหญ่ รับกลว้ ยจากมอื ของดรสาไปดว้ ยความสภุ าพ หญงิ สาวจอ้ งมองมันอยชู่ ว่ั ขณะ แตก่ ไ็ ม่เหน็ เจา้ นกเงอื กกนิ กลว้ ยลงไปสักที หล่อนคดิ ว่ามันอาจจะ อายไม่อยากกินอาหารตอ่ หนา้ หญงิ สาวจงึ หยิบยา่ มที่หมวยเจง็ เตรยี ม อาหารใส่เอาไว้ใหข้ ้ึนสะพายบ่า และเดินม่งุ หน้าไปทางต้นหวา้ ใหญท่ ้ายไร่ อันเป็นจดุ นัดพบกับชายหน่มุ คนนนั้

157/763 “ไม่ต้องหว่ งลูกเมยี ของเธอนะ” ก่อนจะออกจากบา้ นไป ดรสาหันไป บอกกับนกเงอื กเหมือนพดู กับคน “ฉันจะไปดแู ลใหเ้ อง” จนจวนจะถงึ ต้นหว้าแลว้ นั่นละ ทด่ี รสาไดย้ นิ เสยี งขยบั ปกี ของนกตัว ใหญบ่ นิ โฉบข้ามศรี ษะหลอ่ นไปในทางทศิ เดยี วกนั หญิงสาวเงยหนา้ ข้นึ มอง ก็เหน็ เจา้ นกก๋กู ต๋ี วั พ่อ ที่หลอ่ นเพ่งิ แวะ ทกั ทายเม่ือครู่ใหญ่ กางปีกกว้างโบยบนิ ไปยงั ต้นหว้าด้วยทา่ ทาง กระตอื รือรน้ จะงอยปากของมนั คาบเอากล้วยน้ำว้าผลเลก็ ที่หญงิ สาวเพง่ิ สง่ ใหเ้ มอ่ื ครใู่ หญ่มาด้วย พอ่ นกถลาขึน้ ไปเกาะกง่ิ ตน้ หวา้ หนา้ รงั ของมัน และส่งเสยี งร้องดัง เอ๊กิ เอ๊กิ ด้วยความเบกิ บานใจ สกั พักใหญ่ ดรสาและชายหนุ่มท่ียืนอยใู่ ต้ ต้นหว้านน้ั กไ็ ดย้ นิ เสยี งของแม่นกและลูกนกรอ้ งประสานกันดว้ ยความ ยนิ ดี ทค่ี รอบครัวนกเงอื กของมนั ไดม้ ีโอกาสกลับมาอยกู่ ันพรอ้ มหน้าอีก คร้งั หน่ึง “ดจี ังนะคะ” หล่อนย้ิมอยา่ งมคี วามสุข ใหก้ บั ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืด และกางเกงยนี เหมอื นกบั หล่อน “ฮื่อ” ชายหนมุ่ พยักหนา้ ใหห้ ลอ่ น ดรสาเห็นรอยย้มิ อบอ่นุ เกลอื่ นอยู่ ในดวงหน้าคมสันของเขา “ตกลงเรากเ็ ลยหมดหนา้ ท่ีพอ่ ทูนหวั แม่ทูนหัวไป โดยปริยาย”

158/763 “ดแี ล้วละค่ะ” ดรสาว่า “พ่อนกหายดี แม่นกกับลกู จะไดม้ คี วามสุข วา่ แตค่ ุณเถอะ คอยคมุ คนของคุณให้ดกี แ็ ลว้ กัน อย่าให้มาเทีย่ วยิงนก หรือมาจับไปอกี ” พ่อนกเงือกเกาะกง่ิ หว้า และสง่ เสยี งรอ้ งโตต้ อบกับนางแม่นกไปมา ราวกบั จะเล่าเรื่องราวท่ีเกิดขึ้นใหล้ ูกเมยี ฟัง ก่อนท่ีจะขยบั ปีกบินหายไปใน ปา่ ลกึ อกี คร้ัง และยอ้ นกลับมาหลงั จากนนั้ อีกพักใหญ่ พรอ้ มกบั สัตวท์ ่ีดู คล้ายกบั งูเขยี วตัวเลก็ ๆ ในจะงอยปาก เพ่ือปอ้ นให้กับแม่นกและลกู นกใน รงั “ดอกเตอรอ์ อกคำส่ังยำ้ กับทกุ คนแล้ววา่ หา้ มจบั สตั วป์ า่ ทผ่ี าชา้ งรอ้ ง อกี ” น้ำเสยี งของเขาม่ันคงเดด็ เด่ยี ว สายตาทจี่ บั จ้องดคู รอบครวั นกเงือกมี แววมุง่ มั่น “ถ้าใครทำอย่างนัน้ นอกจากจะถกู ไล่ออกแล้ว ยังจะถูกดำเนนิ การตามกฎหมายดว้ ย” “โอโ้ ห” ดรสาทำหน้าล้อเลยี น “เอาจรงิ จังเลยนะคะ” “ก็เธอตอ้ งการเช่นนน้ั ไม่ใช่หรอื ” ชายหนมุ่ ย้อนถาม “แล้วถ้าเกดิ แม่วลยั อะไรคนนัน้ อยากจะไดล้ กู นก หรือลูกกวางหรือ ลกู สตั ว์ตวั ไหนข้นึ มาอีกล่ะ ดอกเตอรจ์ ะกล้าขัดใจหรอื เห็นคนทส่ี วนว่าแก เป็นน้องคนเลก็ ดอกเตอร์ชอบตามใจอยเู่ ร่อื ย” ดรสาแกลง้ ถาม “พัชรวลยั กเ็ หมือนกัน เม่อื มาอย่ทู นี่ ่ี พชั รวลัยกต็ อ้ งเคารพกฎของที่ น”ี่ ชายหนุ่มย้ำ “จะมาเอาแตใ่ จตัวเองไม่ได้”

159/763 “แลว้ อย่างคุณจะทำอะไรได้ คณุ กแ็ คล่ ูกจา้ งของดอกเตอรแ์ คน่ น้ั เอง” ดรสายอ้ นถาม หลายวนั ทม่ี ภี ารกจิ พ่อแม่จำเปน็ ท่ีต้องมาชว่ ยกนั ดูแลนก เงอื ก ทำให้หลอ่ นไดร้ ู้จักชายหนุ่มคนนนั้ มากขนึ้ ถึงวนั น้หี ล่อนกบั เขาจงึ สนทิ สนมกนั มากพอที่จะหยอกเยา้ กนั ได้ ดรสาไม่วายสงสัยว่าคนทดี่ เู ฉลียวฉลาด และบุคลกิ ทา่ ทางดดู ีมีความ รู้อย่างเขา จะทนทำงานกับตาแก่ดอกเตอรใ์ จร้ายคนน้ีอยู่ทำไม ซึ่งทง้ั หมดนห้ี ลอ่ นกไ็ ม่รูห้ รอกว่า ชายหนุม่ ท่ีกำลงั มองดหู ลอ่ นอย่าง พินิจพเิ คราะหน์ น้ั ก็สงสยั ไมแ่ พก้ ันว่าเหตุใดหล่อนจึงเฉลยี วฉลาด และมี ท่าทางร่าเรงิ แจ่มใสเกินกวา่ สาวเย้าคนใดในหมบู่ า้ น...แถมหลังจาก วันแรก ที่พบกัน หล่อนไม่เคยสวมชุดเยา้ อกี เลย... “ฉันกไ็ มต่ อ้ งทำอะไร ปลอ่ ยให้ท่านดอกเตอร์เปน็ คนจัดการ” ชาย หนมุ่ พูดนำ้ เสยี งปนหัวเราะ “ท่าทางรา้ ยไม่ใช่เล่น แมพ่ ัชรวลัยคนนี”้ ดรสาพึมพำเสยี งเบา“แต่ ทา่ ทางดอกเตอรค์ งจะร้ายกว่า” “ร้ายส.ิ ..รา้ ยท้ังค่นู น่ั ละ” ชายหน่มุ หัวเราะหๆึ ในคอ ตายจริง...ดรสาอทุ าน พลางนึกอยภู่ ายในใจว่าไม่นา่ เลย...ใครจะรวู้ า่ หูของเขาจะดีถึงเพยี งน้ี “จะไม่ให้รา้ ยได้อย่างไร เปน็ นอ้ งสาวคนเลก็ ถูกตามใจเสียเคยตวั ” ชายหน่มุ ว่า

160/763 “แกแ่ ลว้ ละสิคะ แล้วไม่ได้แตง่ งานออกเรอื นไปหรือ คุณวลยั นะ่ ค่ะ ถึงไดม้ าเกาะอยกู่ บั พี่ชายอยา่ งน้ี” ดรสาพยายามถามล้วงเอาข้อมูลจากอกี ฝา่ ยใหม้ ากทส่ี ดุ เทา่ ที่จะทำได้ “เธออยากจะไปดูสวนสม้ นกั ไมใ่ ช่หรือ” จู่ๆ ชายหนุ่มกเ็ ปล่ยี นเรอื่ ง โดยฉบั พลัน จนดรสาตงั้ ตวั ไมท่ ัน “เออ้ ...ค่ะ” หล่อนจึงพยักหน้าดว้ ยความงุนงง...ท่าทางเขาคงไม่อยาก เอาเรอ่ื งของเจ้านายมานนิ ทา “งั้นก็ไปกันได้แล้วละ สายกว่านป้ี ระเดยี๋ วแดดจะร้อน...” เขาหนั มาบ อกกับหล่อน แล้วสาวเทา้ ยาวๆ เดินนำหน้าไปทางต้นสม้ ซ่ึงยืนรายเรยี งกนั อย่างเปน็ ระเบยี บ ท่ามกลางแสงแดดอันอบอุน่ ของตะวันสาย ชายหนุ่มและหญิงสาวในชุดเส้อื ยดื สีขาวและกางเกงยีน เดินเคียง กนั ไปตามแนวทางเดนิ ระหว่างต้นสม้ ทป่ี ลูกเปน็ แถว ภายใต้รม่ เงาของกง่ิ กา้ นสาขาซ่งึ แผ่กระจายปกคลุมจนรม่ ครมึ้ สีเขยี วเขม้ ของใบสม้ ตัดกนั กบั สที องของผลส้มเกิดเปน็ ภาพทสี่ วย งาม มสี ายลมเยน็ แผว่ รำเพยมาจากขนุ เขา หากสวนสม้ ท่ีหล่อนกำลงั เดนิ อยู่นไ้ี ม่ได้ตั้งอยูท่ ผี่ าชา้ งรอ้ ง หล่อนคงจะรสู้ กึ สบายใจมากกวา่ น้ี

161/763 ดรสาอดหวนนึกไปถงึ ตอนทค่ี าเรนจากเรอ่ื ง Out of Africa เดิน ชมไร่กาแฟของตนเองขน้ึ มาไม่ได้...หล่อนว่าหลอ่ นเขา้ ใจความรสู้ กึ ของ หญิงสาวคนนน้ั เป็นอย่างดี... “แปลก” ดรสาบน่ พึมพำ เมื่อสงั เกตเห็นคนงานทง้ั หลายท่ีเดนิ สวน หลอ่ นไป เหลือบมองมายังชายหนุม่ ดว้ ยท่าทางหวาดเกรง บางคนสง่ ยม้ิ ให้ กบั เขา บางคนยกมือขน้ึ ไหว้ แลว้ ก็ก้มหน้างดุ ๆ เดินต่อไป ไม่กล่าววา่ กระไร ...แน่ละ...กเ็ ขาเปน็ หัวหนา้ ของคนพวกนัน้ นีน่ ะ...หลอ่ นบอกกับตนเอง “แปลกอะไร” ชายหนมุ่ หนั มาเลกิ คว้ิ ถามหญิงสาวร่างโปรง่ บางท่ีเดนิ เคียงกนั มา “ทำไมนายของคุณไมจ่ ้างคนพ้นื บา้ นท่ีนเี่ อาไว้ทำงานนะ” ดรสาขมวด ควิ้ “ไหนๆ กม็ าทำสวนทน่ี ีแ่ ล้ว นา่ จะจ้างคนท่ีนี่เพอื่ เปน็ การกระจาย รายได้ ทรัพยากรดนิ น้ำ ป่าท่ีพวกคุณใช้กนั กเ็ ปน็ ของคนที่นท่ี ้งั นั้น ยงั จะยาฆ่าแมลงและอะไรต่อมิอะไรทเี่ กดิ จากสวนสม้ ของพวกคุณอีก ใจคอ เขาจะไม่ใหอ้ ะไรกลบั คืนแกค่ นที่นบี่ ้างเลยหรืออย่างไรอยา่ งนอ้ ยๆ เขากน็ ่า จะมีการจา้ งงานคนทผี่ าชา้ งร้องบา้ ง...น่อี ะไร...เอาแตค่ นเมอื งมาทำทงั้ น้ัน” “ฉนั เช่อื วา่ ‘เขา’ ก็อยากจะจ้างคนพ้ืนท่ีอยเู่ หมือนกนั ” ชายหน่มุ ทอด ถอนใจ ใบหน้าสง่างามมแี ววลังเลอยู่แวบหนงึ่ ก่อนทเ่ี ขาจะเลา่ ต่อไปวา่

162/763 “เธอรู้ไหม ข้อดขี องการวา่ จา้ งคนท่ีมาจากในเมืองน้นั กค็ อื หาก เมือ่ ใดทพ่ี วกเขาก่อปญั หาอะไรสกั อยา่ งขึน้ มา เรากแ็ ค่เลกิ จา้ งพวกเขาและ สง่ ใหก้ ลบั บ้านไป ปญั หาทุกอยา่ งก็จะจบลงเพียงแค่น้นั ...แตห่ ากเราจ้างคน ในพ้นื ท่ี แล้วคนในพืน้ ทเ่ี กดิ กอ่ ปัญหาขน้ึ มา...เราเลกิ จา้ งเขาได้กจ็ รงิ แต่ บ้านของเขาอยทู่ น่ี ี่ พรรคพวกพน่ี ้องของเขากอ็ ยทู่ ี่น.ี่ ..เธอคดิ หรอื ว่า จะไม่ เกิดมีปัญหาอนื่ ตามมา...” “คณุ มองโลกในแง่รา้ ยเกินไป” ดรสาจอ้ งหน้าเขานิ่ง ความหงดุ หงดิ ในใจเรมิ่ กรุ่นข้นึ มาอกี ครง้ั หล่อนจงึ หนั ไปพูดเสียงแขง็ กับชายหน่มุ ว่า “คนท่นี ี่มจี ติ ใจดีงามทั้งนั้น” ชายหนุม่ แลเห็นความเกรย้ี วกราดในดวงตาของหญิงสาวอกี แล้ว จงึ ชวนให้เปลย่ี นเรอื่ งคุยก่อนทท่ี วั รส์ วนส้มจะจบลงกอ่ นเรม่ิ ตน้ เขาคดิ ว่าหญิงสาวคนน้เี ป็นคนแปลก...มคี วามอ่อนหวานและ เกรย้ี วกราดผสมอย่ดู ้วยกันอย่างแยกไม่ออก... ดวงตาคงู่ ามของหลอ่ น แลดเู หมือนกับทะเลที่คลืน่ ลมเงยี บสงบ ซ่งึ ในนาทีถัดมาอาจจะเกดิ พายุรนุ แรงขน้ึ มา โดยไมม่ ีสญั ญาณใดเตอื น ลว่ งหนา้ มากอ่ น “คุยเรื่องอืน่ กนั ดีกว่า วันนีอ้ ากาศดี เราอย่าคยุ เรอ่ื งทเ่ี ข้าใจยากเลย นะ ฉันมีเรื่องจะเลา่ ให้ฟัง ถึงจะเป็นสาวเย้าอยทู่ น่ี ่ี แตเ่ ธอรไู้ หม เขาเล่ากัน วา่ เมือ่ ปีพ.ศ. ๒๔๘๐ อดตี ศกึ ษาธกิ ารจังหวัดน่าน ชอ่ื อาจารยค์ ำรพ นุช นิยม เปน็ ผทู้ ี่ริเร่มิ นำเอากง่ิ ตอนของสม้ เขียวหวานมาปลกู เปน็ คนแรก”

163/763 ชายหนมุ่ เร่มิ เรือ่ งเลา่ ของเขา ขณะทพ่ี าหล่อนเลย้ี วหลบกลมุ่ คนงาน สองสามคนทกี่ ำลงั ปนี บันไดตกแต่งทรงพุ่มของต้นส้ม เพ่ือให้ต้นได้รับแสง อยา่ งมีประสิทธภิ าพอยู่ “ฉนั พอจะเคยรู้มาอย่บู า้ งหรอก” ดรสาทำเสยี งสะบัด รู้สึกหงดุ หงิด และไมพ่ อใจอะไรต่อมิอะไรรอบกายขึน้ มา โดยปราศจากเหตุผล “ไมเ่ หน็ จะอยากฟงั เลย น่าเบ่ือจะตายไป” ดรสายกเทา้ ขึ้นเตะกอ้ นหนิ เตะต้นไม้ใบหญ้าท่ีขน้ึ อยสู่ องขา้ งทางที่ เดนิ ผา่ นไป ดว้ ยใบหน้าที่บึ้งตึง หล่อนสะบัดแขนไปมาเหมอื นกบั เด็กหญงิ ท่นี ึกอยากไดอ้ ะไรสักอยา่ ง แล้วกลับไม่ไดอ้ ย่างใจ “แตฉ่ นั อยากเล่าน”่ี ชายหน่มุ เห็นทา่ ทางนัน้ ของดรสา กห็ ัวเราะจน เห็นไรฟนั ขาวสะอาด ใบหน้าคมเข้มของเขาที่มไี รหนวดและเคราเขยี วจางท่ี สองข้างแกม้ ทำใหเ้ ขาดเู ป็นหนมุ่ สุขภาพดี “นานๆ จะมคี นหลงมาเปน็ เหย่อื ฟังเรือ่ งเล่าของฉันสักท”ี “เกบ็ เอาไปเล่าให้อีตาดอกเตอร์สินธพ หวั หน้าใหญข่ องคุณ กับยาย วลัยอะไรนนั่ ฟงั เถอะ” หญงิ สาวทำท่ากระฟัดกระเฟียด หากโดยส่วนลึก แล้ว หลอ่ นก็ยังอยากฟังเรอ่ื งเลา่ ของชายหนุ่มอยู่ดี “โอ๊ย” เขาโบกมือพลางหวั เราะขัน “พวกนนั้ เขาฟังบอ่ ยเสียจนเกบ็ เอา มาเล่าเองได้แล้วละ”

164/763 เขาหนั มาทางหล่อน พร้อมกบั ล้วงมือไปหยบิ หมวกปีกกว้างท่ีทำมา จากผา้ ฝา้ ยสีนำ้ ตาลอ่อน ซง่ึ เขายัดใส่เอาไวใ้ นเปท้ ี่สะพายหลงั อยอู่ อกมาส่ง ใหห้ ญิงสาวที่ร้อนแดดจนหน้าแดง “เอา้ ...ใส่ซะ เดย๋ี วแดดจะเผาจนผิวเสียละก็ นา่ เสยี ดายแย่เลย” ดรสาเหลอื บมองชายหนุม่ ว่าจะมาไม้ไหน แรกทีเดียวหลอ่ นคดิ ว่าจะ ทำหยงิ่ ไม่ยอมรบั เอาหมวกจากเขา แต่แลว้ ก็ต้องใจออ่ นเมอ่ื เห็นสายตา หว่ งใยของอกี ฝา่ ย หล่อนจงึ รบั มาสวมเอาไวบ้ นศีรษะอย่างเสยี ไม่ได้ “แล้วไงต่อคะ” หลอ่ นเลยอารมณ์ดขี นึ้ มานิดหนง่ึ “ตน้ สม้ เขยี วหวานจากกิ่งตอนทอี่ าจารยค์ ำรพปลกู แทนทจ่ี ะออกผล เป็นสีเขียวเหมอื นสม้ เขยี วหวานท่ัวไป กลับออกผลเปน็ สีสม้ ทอง รสหวาน หอม อรอ่ ยกว่าพันธด์ุ ง้ั เดิม” ชายหนุ่มเล่าด้วยสายตาเปี่ยมความสขุ “นกั วิทยาศาสตรห์ ลายคนเชอ่ื วา่ เปน็ เพราะอิทธพิ ลความแตกตา่ งของอากาศ ในช่วงกลางวนั และกลางคนื ทีน่ า่ น ซง่ึ ตา่ งกันถึงแปดองศาเซลเซียส และ น่เี องทท่ี ำให้เม็ดสคี าร์ทีนอยดใ์ นผิวส้ม เปลย่ี นจากสีเขียวเปน็ สสี ้มทอง ส้มสที องเปน็ ท่นี ิยมมากทำให้มกี ารปลกู กนั แพรห่ ลายจนทำให้น่านมี ชอื่ เสียง” “และนายทนุ อย่างนายของคณุ ก็เลยขึ้นมาเพือ่ กวา้ นซอ้ื ทท่ี ำสวนส้ม เพราะทน่ี ม่ี ีสิ่งซง่ึ ท่อี นื่ ไมม่ ี นน่ั คือความแตกต่างกันของอุณหภมู ”ิ ดรสาสรุป ให้

165/763 ชายหนุ่มไมต่ อบอะไรหญงิ สาวนอกจากยม้ิ ให้ และจ้องมองหญงิ สาว เป็นคร้งั ท่นี ับไม่ถ้วนของวนั นน้ั “มนั อาจจะมอี ะไรอยา่ งอน่ื อกี กไ็ ด้ ท่ีทำใหส้ ้มที่น่มี ผี ลสีทองสวยและ รสอร่อย นอกเหนอื ไปจากอณุ หภูมิ...เธอไมอ่ ยากรู้หรอื ไง” ชายหนุ่มพูด หลังจากท่ีต่างฝา่ ยต่างก็เงียบกนั ไปพักใหญ่ “ไมเ่ ห็นจะอยากรเู้ ลย” หล่อนทำปากยื่นจมกู เชิดอยา่ งไม่สบอารมณ์ “แต่ฉันอยากรู้” ชายหนุม่ ว่า “กเ็ ร่ืองของคุณ” ดรสาพึมพำกอ่ นจะบน่ ออกมาเสยี งดัง เม่ือตลอด สองข้างทางที่เดนิ ตามหลังชายหนุ่มคนนัน้ ไป มแี ต่ตน้ ส้มเตม็ ไปหมด “แลว้ นค่ี ณุ จะพาฉันไปไหนกัน มองไปทางไหนกม็ แี ตส่ ้ม สม้ ส้ม” “อ้าว” ชายหนุ่มหวั เราะขัน “กเ็ ธออยากจะมาทัวรส์ วนส้มนนี่ ะแลว้ คณุ คาดหวังจะเจออะไรละ่ ลำไยง้ันหรอื ” “ตาบ้า” ดรสาหันมาค้อนเขา ร้สู กึ ใบหนา้ ร้อนผ่าวข้นึ มาโดยไม่อาจจะหักห้าม ได้ ชายหนุ่มเห็นดังนัน้ ก็เลยไมพ่ ูดอะไร นอกจากเร่งฝเี ท้าเดนิ ลกึ เขา้ ไป ในแนวตน้ ส้มท่ีอย่สู วนด้านใน สวนในสว่ นที่ชายหนมุ่ พาหลอ่ นเดนิ ลว่ งเข้ามานัน้ ดรสากะประมาณ วา่ น่าจะอยเู่ กอื บกง่ึ กลางของไร่ ด้วยมองไปทางไหนกเ็ หน็ แต่ต้นส้มเต็มไป

166/763 หมด ไกลออกไปแลเห็นทิวเขาทท่ี อดต่อเน่อื งกนั เปน็ เทอื กยาวสีนำ้ เงนิ เข้ม ปนดำในระยิบแดดสาย หญงิ สาวอดนกึ เลน่ ๆ ไมไ่ ดว้ า่ หากวันนชี้ ายหนุ่มไมไ่ ด้นำหลอ่ นเขา้ มาแลว้ ละก็ เห็นทหี ลอ่ นจะหลงทางเอาได้งา่ ยๆ ด้วยต้นส้มทุกต้นดหู นา้ ตา เหมอื นกันไปเสียทัง้ น้นั เดินเขา้ มาแลว้ ร้สู กึ เหมือนอยใู่ นเขาวงกต เบอื้ งหนา้ ของดรสามีต้นไมส้ งู ใหญจ่ ำพวกกระถนิ ณรงคถ์ กู ปลูกขน้ึ มา เพื่อใช้เป็นแนวกนั ลมใหก้ บั ตน้ ส้ม และยงั เปน็ แนวแบ่งแยกระหว่างต้น สม้ ในสวนส่วนใน ออกจากตน้ สม้ ในสวนรอบนอกอกี ด้วย ใตต้ ้นกระถินณรงค์เป็นร้วั ลวดหนามขงึ กัน้ อาณาเขต ดรสาเพง่ มอง แนวร้วั เต้ียๆ และรสู้ ึกประหลาดใจข้นึ มาครามครัน... ทำไมเขาถงึ ตอ้ งแยกสม้ ส่วนนี้ออกจากส้มรอบนอกดว้ ยนะ...หลอ่ น ถามตนเอง หากหล่อนไมส่ ามารถตอบได.้ ..เดนิ ดูต่อไปกแ็ ลว้ กนั ... ชายหนุ่มเดินนำหลอ่ นเลยี้ วผา่ นบานประตเู หล็กเข้าไปในสวนส้มส่วน ใน เสียงสนุ ัขพันธุไ์ ทยหลังอานหลายตวั ส่งเสยี งเห่าดงั ขรม กอ่ นที่จะโผล่ หน้ามาให้เห็น ทนั ทที พ่ี วกมนั เห็นชายหน่มุ ทเ่ี ดนิ นำดรสาเขา้ ไป เสียงเห่ากรรโชก ของพวกมันก็เปลย่ี นเปน็ เสยี งงีด้ ง้าด และพากันกระดกิ หางไปมาด้วย ความรา่ เริงยนิ ดี

167/763 ชายหนุม่ ทรดุ กายน่งั ยองๆ ลงกบั พนื้ และบรรดาสุนัขเหล่านน้ั ก็ว่ิง มารายล้อม เลียหนา้ เลียตาเขา สองสามตัวในนั้นหันมามองหล่อนพรอ้ ม กับส่งเสียงคำรามในลำคอ ชายหน่มุ หันมาเห็นดรสายนื นิ่งดว้ ยความหวาดกลัววา่ สุนขั เหล่านน้ั จะกระโจนเข้าใส่ เขาจึงเรียกมนั เข้ามาใกล้ และยกมอื ขา้ งท่ียงั ว่างอยขู่ น้ึ ลบู ศีรษะของมัน และก้มลงทำปากขมบุ ขมิบเหมอื นกับจะพูดอะไรกบั พวก มนั “ไมเ่ ปน็ ไรแล้วละ” เขาหนั มาบอกกับหล่อนดว้ ยสีหน้ายิ้มแย้ม “พวก มันจะไมท่ ำอะไรเธอ ถ้าเธอจะตามฉนั มาเงยี บๆ” ดรสาจึงเดนิ ตามชายหนมุ่ ไปทางด้านใน โดยมสี ุนัขหลากสีหลาย พนั ธ์ุตามหลังหลอ่ นมาเป็นโขยงใหญ่ ถดั จากรั้วลวดหนามเขา้ มาเกือบยสี่ ิบเมตร ดรสาเห็นตน้ สม้ ท่ีมีขนาด ยอ่ มกว่าตน้ สม้ ทางสวนด้านนอก ขึน้ เรียงรายอยา่ งเปน็ ระเบยี บ เมอ่ื เดนิ ใกล้เข้าไปอกี หน่อย ดรสากส็ ังเกตเหน็ วา่ ตน้ ส้มในน้ี มี ลกั ษณะแปลกไปจากตน้ ส้มท่ีอยูท่ างดา้ นนอกทห่ี ลอ่ นเหน็ ตน้ ส้มทอี่ ยทู่ างตรงหนา้ ของหลอ่ นน้ัน ดเู หมอื นกับเปน็ ส้มรุ่นเดก็ ที่มี อายไุ ม่น่าจะเกินสองหรอื สามปี ลำต้นของมนั สงู เทา่ กบั ความสงู ของชาย หนุ่มคนทยี่ นื อมย้มิ จนเห็นลักยมิ้ บนสองขา้ งแกม้ เทา่ น้นั หากตน้ ส้มเหลา่ นั้นกลับมผี ลสสี ม้ อมทองห้อยระย้าดกจนเตม็ ต้น...

168/763 แมไ้ มม่ คี วามรู้เร่ืองของการทำสวนส้ม หากหล่อนรวู้ ่า ต้นสม้ ท่ีปลูก บำรุงและดแู ลจนพอจะเก็บผลไดน้ ้ัน นา่ จะมอี ายไุ มต่ ่ำกวา่ สามปีเปน็ อย่าง น้อย...หากตน้ ส้มตรงหน้าของหลอ่ นดูแปลกประหลาด เพราะยังอายุไม่ มาก กลับมีผลดกดืน่ จะวา่ เปน็ ส้มจ๊ีดท่ีนยิ มปลกู เป็นไมป้ ระดับน้นั ไม่ใช่แน่ เพราะตน้ ส้ม จี๊ดมีขนาดเลก็ กว่าตน้ ส้มตรงหนา้ ของหล่อนหลายเทา่ นัก “สม้ ...” หล่อนอ้าปากจะถามออกไป หากชายหนุม่ ชิงพดู ตัดหน้าดร สาข้นึ มาเสียกอ่ น “เธอจะถามว่าส้มอะไรอยา่ งนั้นใช่ไหม” มีรอยย้มิ ในดวงตาพราวแสง คนู่ ้ัน ดรสาพยักหน้าหงกึ ๆ ด้วยความอยากรู้ พรอ้ มกันน้ันก็สูดเอากลนิ่ หอมอ่อนๆ ของดอกส้มกระจริ ิดบางสว่ นที่ยงั คงคลก่ี ลีบสีขาว เบง่ บานอยู่ บนตน้ ผีเสอ้ื ตัวเลก็ ตวั นอ้ ยทบี่ นิ ว่อนอยู่ทว่ั ไปในสวน ก็คงจะเหน็ ด้วย เหมอื นกบั หลอ่ น มันจงึ บินดอมดมดอกส้มที่สง่ กลิน่ หอมรวยรนิ จากดอก หน่ึงไปอกี ดอกหน่งึ ดว้ ยความรา่ เริง... “สม้ พันธุ์ใหม่...” “ส้มพนั ธุ์ใหม่...” ดรสาทวนคำของเขา

169/763 “ส้มส่วนมากมลี ำต้นสูง กง่ิ ใบแผเ่ ป็นพมุ่ กว้าง กนิ เนื้อทแี่ ละตอ้ งการ น้ำมาก บางชนดิ กม็ คี วามทนทานต่อสภาพอากาศและศตั รูพชื ได้ไมด่ ี บาง ชนิดมผี ลดกแตใ่ หน้ ้ำน้อย” ชายหน่มุ พยายามอธิบายให้หญิงสาวทยี่ นื ทำ ตาแป๋วฟงั “สรุปว่าไมม่ ีส้มพันธุ์ไหนเลย ที่มคี ุณสมบัติท่ดี ที ุกอย่างเหมอื น ในอดุ มคติ...ดังนน้ั เจ้าของสวนทีน่ ี่ก็เลยคิดจะสร้างสม้ พนั ธ์ใุ หม่ข้ึนมา...” ดรสาอ้าปากค้าง ดวงตาเปย่ี มลน้ ไปดว้ ยแววฉงน และกอ่ นทห่ี ล่อน จะทนั ไดถ้ ามอะไรตอ่ ไป เสยี งสุนัขกลุ่มท่ีไม่ได้ตามหลอ่ นและชายหนุ่มมา ก็ส่งเสียงเหา่ ดังขรมอยูป่ ากทางเขา้ สวนส้มชน้ั ใน พวกมนั เหา่ กันอยู่พกั ใหญ่กเ็ งยี บเสียงไป และอกี อึดใจถดั มา กม็ ี ชายวัยกลางคนผ้หู นงึ่ วิง่ กระหดื กระหอบมายังบรเิ วณที่หล่อนและชายหนมุ่ ยนื อยู่ “มีอะไรนายลอ” ชายหนุ่มถามชายผู้ที่เพ่งิ มาใหม่ ชายวัยกลางคนผู้น้นั เหลอื บมองหญงิ สาวแปลกหนา้ ท่ยี นื อยคู่ ู่กับ หัวหน้าของเขา และหันกลับมามองทช่ี ายหนุ่มอีกทหี น่งึ เมื่อเหน็ วา่ หัวหนา้ ของเขาพยกั หนา้ ใหเ้ ป็นเชิงอนุญาต ชายผู้นนั้ จงึ เอ่ยดว้ ยน้ำเสียงทีเ่ ปี่ยมไป ดว้ ยความตระหนกว่า “เกิดเรอ่ื งใหญแ่ ล้วครบั ”

๑๑ ดรสาแลเห็นความเครง่ ขรึมท่วี าบขึ้นจับบนใบหนา้ ของชายหน่มุ ในทันทีทสี่ ิน้ สุดเสยี งบอกเลา่ ของคนงานชายวัยกลางคนผูน้ ั้น “เกิดอะไรขน้ึ ” ชายหนมุ่ หันไปถามเสียงต่ำอยภู่ ายในลำคอ “ไอเ้ มน่ นะ่ สิครบั หัวหน้า” ชายวัยกลางคนผนู้ ัน้ ละล่ำละลกั สีหนา้ ตืน่ ตกใจ “ไอเ้ ม่นโดนงูเห่ากัด” “ตายละ” ใบหน้าของชายหนมุ่ เครง่ เครียดมากยงิ่ กวา่ เก่า “แลว้ ตอน นนี้ ายเมน่ อยทู่ ่ีไหน ไปทำอะไรเข้าถึงไดถ้ ูกงูกดั เวลาสายอย่างน้ีไมใ่ ชเ่ วลา ที่งเู ห่าออกหากนิ นีน่ ะ” “มแี ม่งเู ห่าในโพรงทจี่ อมปลวกท้ายสวนครบั ทา่ ทางมนั คงจะวางไข่ อยทู่ ี่นน่ั ” นายลอเล่าด้วยสีหน้าหวาดหวัน่ “ไอเ้ ม่นมนั ผา่ นไปเท่ียวยิงนก แถวนน้ั นางแม่มันคงตกใจเลยไลฉ่ กเอาปางตาย” เมน่ ...เม่น... ดรสาทวนช่อื นัน้ อยูใ่ นใจกลบั ไปกลบั มาด้วยรสู้ กึ เคยคุ้นกบั ช่อื นน้ั เหมอื นเคยได้ยินช่ือนจี้ ากที่ไหนมากอ่ น น่ิงคิดอยคู่ รหู่ น่ึง หญงิ สาวก็แทบ

171/763 จะร้องอ๋อออกมา เมื่อจำได้แล้วว่านายเม่นกค็ ือคนเดยี วกนั กบั คนงานชาย ทา่ ทางกักขฬะ ซ่งึ เปน็ ผ้เู หนยี่ วไกปืน ยงิ พ่อนกเงือกท่ีตน้ หวา้ ทา้ ยไรข่ อง หลอ่ นน่นั เอง... กรรม... ดรสาสรุปในทันที...นี่นา่ จะเป็นกรรมท่ีนายเม่นกระทำเอาไว้กับพ่อนก เงอื กนั่นเอง เดยี๋ วนกี้ รรมตามสนองคนชัว่ รวดเรว็ ทนั ใจ ไมต่ อ้ งรอจนถงึ ชาตหิ นา้ เสียแลว้ คดิ ขึ้นมาไดอ้ ยา่ งนัน้ ใบหนา้ ของหญิงสาวกเ็ ลยเบิกบานข้นึ มาอย่าง ไมอ่ าจจะหา้ มได้ และน่นั ยิ่งทำให้สายตาของชายวยั กลางคนท่ีจ้องมองมา ยงั หล่อน มีแววประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “เตรยี มเอารถคันใหญ่ออก พาไปโรงพยาบาลเดีย๋ วนเี้ ลย” ชายหน่มุ ออกคำสั่งด้วยส้มุ เสยี งเดด็ ขาด “ขนื ช้าเดีย๋ วจะไม่ทันการ” “หวั หนา้ จะใหใ้ ครขับครับ ตอนนี้คุณ...” นายลออา้ ปากเหมือนกบั จะ พูดอะไรออกมา หากชายหนุ่มชิงพูดขน้ึ มาเสียก่อนว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะขับเอง” ผาช้างรอ้ งไมม่ ีโรงพยาบาลหรอื แม้แต่สถานีอนามยั ด้วยเปน็ เพียง หมบู่ า้ นเย้าเลก็ ๆ อยู่บนดอยทหี่ า่ งไกล เส้นทางตดิ ตอ่ กบั ตัวอำเภอทอ่ี ยู่พืน้ ราบเบอ้ื งล่าง มเี พียงถนนลกู รังสายหลักเพยี งสายเดียวเทา่ นน้ั สถานี อนามยั ที่อยใู่ กลท้ สี่ ดุ เป็นของหมู่บ้านถัดไปซึง่ หา่ งออกไปเกือบสามสบิ

172/763 กิโลเมตร สว่ นโรงพยาบาลในตัวอำเภอน้นั แทบไมต่ อ้ งพูดถึง ด้วยอย่หู ่าง ออกไปมากกวา่ นกั ปกตแิ ลว้ ทกี่ ลางหมูบ่ า้ น มอี าคารท่ีชาวบ้านชว่ ยกันปลกู ดว้ ยไมส้ อง ชั้น หลังคามุงหญ้าแฝก ใช้เป็นท่ีทำการของกล่มุ กรรมการบริหารหมบู่ ้าน ตามทร่ี ฐั บาลและองคก์ ารบรหิ ารสว่ นท้องถิ่นสนับสนนุ ใหแ้ ตล่ ะหมูบ่ า้ นมี การจดั การปกครองกนั เอง ทนี่ ั่นจะมียาสามญั ประจำบ้านจำพวกแก้ปวด ลดไข้ ยาใส่แผล ยา ล้างแผล ยาแกท้ ้องอดื ทอ้ งเฟอ้ อยู่หลายขนานด้วยกนั มากเพียงพอจะให้ ชาวบา้ นหยิบฉวยมาใช้ไดใ้ นเบือ้ งตน้ เมอ่ื เกดิ อาการเจ็บปว่ ย แตห่ ากมีใครทไี่ มต่ อ้ งการกนิ ยาแผนปัจจบุ ัน ในหม่บู า้ นกย็ งั มอี ำ่ เฟย ซึง่ เป็นหมอผีประจำเผา่ หรือที่ชาวบ้านเรยี กด้วยภาษาเย้าว่าซิบเมยี้ นเม่ยี น เปน็ ทางเลือกในการรักษาพยาบาลอกี สถานหนง่ึ เมื่อครั้งทหี่ ลอ่ นยงั ไมไ่ ดไ้ ปเรียนท่ีอังกฤษ ดรสาเคยตามแม่ไปใน หมู่บ้าน และเหน็ นางอ่ำเฟยรกั ษาคนป่วยหลายคร้ัง มีอยหู่ นหนงึ่ หญิงสาวจำไดว้ า่ เหน็ สตรีชราผนู้ ั้นหยิบสมนุ ไพรสดและ แหง้ ที่นางมีอยมู่ ากมายภายในบ้าน มาผสมเข้าด้วยกันอย่างคลอ่ งแคล่ว หลงั จากทีซ่ ักถามและตรวจดอู าการของคนเจบ็ เรยี บร้อยแล้ว วา่ กันวา่ หลงั จากกินยาของอำ่ เฟยไปไดไ้ ม่นาน เด็กเย้าที่เป็นไข้ ตวั ซดี จนเหลืองคนนนั้ ก็ดูจะหายไข้ กลับมาแขง็ แรงดดี งั เดมิ

173/763 แตก่ ็ไมใ่ ชว่ ่าแมห่ มออำ่ เฟยจะรกั ษาชาวบ้านได้หายทุกรายไป ดรสา เคยเหน็ บางรายทมี่ ีอาการหนกั หนาสาหสั เสียชวี ิตคามือแมห่ มอผีมาแลว้ ก็ มี กระนัน้ ทุกคนก็ยงั คงใหค้ วามนับถือซิบเม้ยี นเม่ียน ซ่ึงเปน็ ผู้มีความ สำคญั และมีฐานะทางสังคมสงู ท่ีสดุ ในหม่บู า้ น แม้แต่หัวหนา้ หมู่บา้ นกย็ งั ต้องใหค้ วามเคารพ เน่ืองจากซบิ เมี้ยนเมยี่ นนั้น นอกจากจะเปน็ หมอ พ้นื บ้านแลว้ ยงั เปน็ ผปู้ ระกอบพธิ ีการสำคญั ทกุ อยา่ งในหมู่บ้านอีกด้วย แตเ่ หตทุ เี่ กดิ กับคนงานทช่ี อ่ื เม่นคร้งั นี้ ดจู ะเหลือมอื ของซบิ เมี้ยน- เมยี่ นเสยี แลว้ เพราะลงถกู งูเห่ากดั ทางรอดเดยี วกค็ ือ ต้องรบี พาคนเจ็บ ไปสถานพยาบาลซงึ่ อยใู่ กล้ทส่ี ุดเพือ่ ฉดี เซรมุ่ แก้พิษงู ดรสาไม่แน่ใจว่าท่สี ถานอี นามัยแม่คะนิ้งซึ่งอยใู่ กลผ้ าชา้ งร้องทสี่ ุด จะมีเซรุม่ ทีต่ ้องการหรือไม่ หากไมม่ กี ค็ งตอ้ งหอบหิ้วกนั ไปถึงโรงพยาบาล ประจำอำเภอทีอ่ ยไู่ กลออกไปอกี “หมวยเอ” ชายหนุ่มหนั มาบอกกบั หล่อนดว้ ยเสียงเร่งรอ้ น เขาเรยี ก ซ้ำเสยี งเข้ม เมื่อเหน็ ดรสายงั คงจมอยู่ในความคดิ คำนึง “หมวยเอ...ใจลอย ไปถงึ ไหน...หมวยเอ...” ดรสาสะดงุ้ เฮอื ก เม่ือชายหนุ่มเรยี กหล่อนเสียงดงั “มวั ใจลอยอยู่ได้” ชายหนุม่ พึมพำ สายตาท่มี องหล่อนมามีแวว ขบขัน

174/763 หล่อนรสู้ กึ คันปากข้ึนมาจนอยากจะตอบออกไปว่า ไม่ไดใ้ จลอยไป ไหนหรอก แต่ที่สะดุง้ ก็เพราะหล่อนลมื ไป ว่าตอนนตี้ นเองกำลังอยใู่ นร่าง ของสาวเย้าชอื่ ‘หมวยเอ’ ซง่ึ เพิ่งจะตง้ั ขน้ึ มาต่างหาก “คะ” หล่อนเอียงคอมองอกี ฝา่ ยด้วยความสงสัย “ฉันตอ้ งขอโทษดว้ ย วันน้ีเธอกลับบ้านไปกอ่ นก็แลว้ กัน เกดิ มธี รุ ะ ดว่ นเสยี แล้ว เอาไวว้ ันหลังฉนั จะพาเธอเดินเที่ยวใหม่” ชายหนุ่มบอกกอ่ น จะเดินตามหลังของนายลอไป เขาไม่วายหันกลบั มาตะโกนถามหลอ่ นด้วย ความเป็นหว่ ง “เธอกลับเองถูกใช่ไหม เดินยอ้ นกลับไปตามทางเกา่ นะ่ ” “ถกู จ้ะ ไมต่ ้องหว่ งฉันหรอก พาคนของคุณไปรกั ษากอ่ นเถอะ” หลอ่ นตอบเขาไป ทง้ั ๆ ที่ไม่มัน่ ใจวา่ จะไมเ่ ดินหลงทาง ด้วยตน้ ส้มทร่ี าย เรยี งอยใู่ นสวนด้านนอกนน้ั แต่ละต้นล้วนมีหนา้ ตาและรูปทรงเปน็ พมุ่ คลา้ ยคลงึ กนั ไปท้งั นัน้ นอกจากตน้ ไมท้ กุ ตน้ ดจู ะเหมือนกันแล้ว ยงั จะเจา้ สุนัขไทยอกี โขยง ใหญ่ทย่ี งั เดนิ วนเวียนทำจมูกฟุดฟดิ อยไู่ ม่ไกลตวั หล่อนนั่นอกี ...ดรสาได้ แต่ภาวนาภายในใจ ขออย่าให้พวกมันนกึ มนั เขย้ี ว อยากขย้ำน่องเรยี วใน กางเกงยนี ของหลอ่ นข้ึนมาในเวลานก้ี ็แล้วกัน ดรสารสู้ กึ หงดุ หงิดข้นึ มาเล็กน้อย ท่ีจ่ๆู ตาหวั หนา้ คนงานผนู้ ั้นก็เอา หลอ่ นมาทง้ิ เอาไว้ให้อยู่ลำพงั กลางสวนส้มขนาดใหญ่ แต่พอมานกึ อีกที หญงิ สาวกลับรู้สกึ ว่านี่อาจจะเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เดินสำรวจดลู ู่ทาง และ ความเปน็ ไปภายในสวนส้มของดอกเตอร์สินธพเสยี เลย

175/763 สนุ ัขไทยฝงู ใหญท่ ี่สง่ เสียงเห่ากรรโชกตอนทีห่ ล่อนโผลเ่ ขา้ มาใน สวนสว่ นในพร้อมกับชายหนมุ่ หวั หนา้ คนงานน้ัน ว่งิ ตามหลังชายหนมุ่ เงยี บ หายไปหมด นนั่ ทำใหด้ รสารู้สึกผอ่ นคลายความหวาดวติ กลงไปได้มากพอดู เพราะแม้หลอ่ นจะรักสัตว์และชอบเล่นกับสุนัข แต่หล่อนไม่คอ่ ยแนใ่ จสัก เท่าใดว่า สนุ ัขฝงู นนั้ จะยอมเปน็ มติ รกับหลอ่ นหรอื ไม่ โดยเฉพาะยามท่ี เจ้านายของพวกมนั ไม่ได้อยู่ดว้ ยกันกบั หล่อนเชน่ ในเวลานี้ เมื่อทงั้ คนทั้งสุนขั พากันหายไปหมด และหล่อนยนื อย่ทู า่ มกลางตน้ ส้มนบั ร้อยเพียงลำพัง ความเงียบก็เรม่ิ คืบคลานเขา้ มา ดรสาชอบความเงียบ เพราะในความเงียบ ความคิดของหลอ่ นมกั จะ ทำงานไดด้ เี ป็นพเิ ศษ หญิงสาวรูส้ ึกวา่ สวนสม้ ของดอกเตอร์สินธพคนน้ี ดแู ปลกประหลาด ไปกว่าสวนส้มอ่นื ๆ ทหี่ ลอ่ นเคยเหน็ มา ดรสาบอกไมไ่ ด้วา่ ความรู้สึกท่ี หลอ่ นว่าแปลกนน้ั คอื อะไร ทแ่ี น่ๆ สวนสม้ ส่วนในทีช่ ายหนุม่ หวั หน้าคนงานพาหล่อนเข้ามาดูนน้ั ตอ้ งไมใ่ ช่สวนสม้ ธรรมดาแน่ เพราะสม้ ท่ีปลกู อยู่ในสวนส่วนนี้ ดูไม่ เหมอื นกับสม้ ทปี่ ลกู เอาไวเ้ พือ่ เก็บเก่ียวผลผลิตในสวนด้านนอก ตน้ สม้ ทขี่ ้นึ อยู่รายรอบหล่อนในเวลาน้ี เปน็ ต้นส้มเต้ยี ๆ กิ่งก้านแผ่ ขยายอยา่ งไม่เป็นระเบยี บ อายุของตน้ ส้มท่ีหล่อนเห็นไมน่ ่าจะเกินสองปี

176/763 หากมผี ลห้อยระยา้ เตม็ ไปทัง้ ต้น ทำใหก้ ง่ิ ของมันลูต่ ่ำลงจนคนงานต้องตดั ไมไ้ ผ่มาเป็นไม้ค้ำยันไมใ่ หต้ ้นลม้ ลง “...ไมไ้ ผน่ ี่ก็เป็นปญั หา...” ดรสาจำจดหมายทแ่ี ม่เขียนไปหาทอ่ี ังกฤษ เพื่อเล่าถงึ สถานการณ์ ความเปล่ียนแปลงทผี่ าชา้ งรอ้ งได้เป็นอย่างดี “...ตอนนี้ป่าไผ่ของผาช้างรอ้ งดจู ะไดร้ ับผลกระทบไม่นอ้ ย สวนส้มที่ เกดิ ขึน้ ใหมต่ อ้ งการไมไ้ ผม่ ากมาย สม้ หนง่ึ ต้นตอ้ งใชไ้ มไ้ ผ่ไมต่ ำ่ กวา่ สบิ ลำ เพื่อคำ้ ยันไม่ใหล้ ม้ ส้มหนงึ่ ไร่มสี ้มประมาณแปดสิบตน้ หนูลองคำนวณดู จะเห็นวา่ ต้องใชไ้ ผ่ไม่ต่ำกวา่ หน่ึงพันลำต่อไร่...สม้ สวนหนึง่ มีหลายรอ้ ยไร่ โดยเฉพาะสวนส้มของดอกเตอรส์ ินธพดูจะใหญ่ที่สุดกว่าสวนสม้ ราย อืน่ ...เม่ือบีเรียนจบกลบั มาบ้านเรา ก็คงจะไดเ้ ห็นวา่ ปา่ ไผ่ทหี่ นูเคยรอ้ งตาม จะไปหาหน่อไม้กบั ป้าแสงดานน้ั เวลานี้ถกู โค่นหายไปเสียหมดแลว้ ...” ดรสายืน่ มอื ไปแตะผลส้มสีเหลืองทองซ่ึงอยูใ่ กลท้ ส่ี ุด พลางเขม้น มองอย่างคร่นุ คดิ ดว้ ยเปน็ ส้มทม่ี ีลกั ษณะแปลกตา ไมเ่ คยเหน็ ท่ีไหนมา กอ่ นเลย... ผลสม้ ในมือของหล่อนเปลอื กไม่หนามากเหมือนกบั ส้มตรา ในขณะ เดียวกันก็ไม่บางเหมือนกบั สม้ เขยี วหวานธรรมดา สขี องส้มสดสวยหากไม่ ไดม้ สี ีสดเหมือนกบั ส้มฟรีมองต์ที่มผี ลสีเขม้ สะดดุ ตา ก้นของผลแบนราบ ไม่หวำเปน็ สะดือเหมอื นกบั ส้มโชกนุ ...

177/763 ส้มในมอื ของหลอ่ นนัน้ กลมแปน้ เปลอื กขรุขระไม่มากและมสี ีเหลือง ส้มอมทอง ผลของสม้ ปราศจากแมลงศตั รูพชื เจาะไชใหเ้ ป็นริว้ รอย...สรปุ แลว้ ดรสาบอกไมไ่ ดว้ า่ เป็นส้มพันธุใ์ ด ด้วยในชีวติ ของหล่อนน้ัน ไม่เคย เห็นส้มแบบนี้มากอ่ น แตจ่ ะแปลกอะไร เพราะในปจั จุบันนี้พืชพันธตุ์ ่างๆ ในโลก มกี าร ปรับเปลย่ี นสายพนั ธดุ์ ้วยวทิ ยาการสมัยใหมท่ างพันธุกรรม จนคนธรรมดา อย่างหล่อนตามไม่ทัน ใครจะรู้ บางทีส้มทหี่ ล่อนเห็นอยนู่ อ้ี าจจะเปน็ สม้ สายพันธ์ุใหม่ ท่ีมี คนผสมขน้ึ มากเ็ ป็นได.้ .. มัวแตค่ ุยเรือ่ งโน้นเรือ่ งนี้ จนลืมถามเรอ่ื งสำคัญไปเสยี สนทิ ...ดรสา หมายม่นั ปนั้ มือเอาไว้ว่า พบกนั คราวหนา้ หลอ่ นจะตอ้ งหาโอกาสถามวิชัย วา่ เจา้ นายใหญข่ องเขา...ดอกเตอรส์ ินธพนั้น เปน็ ดอกเตอรจ์ บสาขาอะไรมา กันแน่ ถงึ ไดห้ ันเหเปล่ียนชีวติ มาเปน็ ชาวสวนส้มแบบน้ี... ดรสาแอบเด็ดส้มบนต้น แลว้ หย่อนผลสม้ นัน้ ใส่ยา่ มใบเลก็ ๆ ท่ี หล่อนสะพายตดิ มาดว้ ย...หล่อนต้งั ใจวา่ จะลองเอาไปใหห้ มวยเจ็งกับอา ซองดูสกั หน่อย บางทีสองคนนน่ั อาจจะรกู้ ็ไดว้ า่ เปน็ สม้ อะไร... กลนิ่ หอมหวานอมเปรี้ยวของสม้ กรุ่นตดิ มือของหล่อนเหมอื นกับ พรมนำ้ หอมนก่ี อ็ ีก ทท่ี ำใหด้ รสาต้องเลิกคว้ิ ดว้ ยความประหลาดใจ เพราะ ไมม่ สี ม้ พนั ธ์ุไหนมกี ลนิ่ หอมเช่นน้.ี ..ดงั นนั้ นอกจากจะแอบเอามาแต่ผลสม้ ดรสาจงึ แอบเด็ดเอาใบส้มและดอกสม้ สีขาวดอกกระจริ ดิ ตดิ มาดว้ ย

178/763 หลงั จากเกบ็ ตัวอยา่ งดอก ใบและผลของสม้ พันธ์ุประหลาดลงในย่าม เรียบร้อยแลว้ หล่อนกเ็ ดนิ คดิ อะไรตอ่ มิอะไรเรื่อยเป่ือย ลดั เลาะไปตาม แนวของตน้ สม้ ในสวนส่วนใน จนมาโผล่เอาท่ีทางเดนิ คอนกรตี เล็กๆ สาย หนงึ่ ซงึ่ หล่อนจำได้ว่าไม่เคยเหน็ เส้นทางสายน้ใี นตอนแรก สงสัยว่าจะเลย้ี วผดิ จนหลงออกมาอกี ทางหนึง่ เป็นแน่...ดรสาบอก กบั ตนเอง กส็ ้มแต่ละต้นมีหน้าค่าตาเหมอื นกนั ออกอย่างนั้น แตท่ างสายนี้จะทอดไปสทู่ ่ีใดกนั ดรสาไดแ้ ต่นกึ สงสัย...และทาง เดยี วทจ่ี ะทำใหห้ ายสงสยั ได้กค็ ือ ต้องเดนิ ตามทางคอนกรีตเล็กๆ น้ไี ป สายลมเย็นพัดมาอย่างเออ่ื ยอ่อน แสงแดดสายทอลอดร่มเงาของ ต้นไมส้ งู ใหญ่สองข้างทางเดิน ที่กิง่ กา้ นถูกตัดแตง่ เอาไว้อยา่ งเปน็ ระเบยี บ ลงมาด้านลา่ ง นอกจากสขี าวอมชมพอู อ่ นของดอกไม้น้อย ท่โี รยตัวลงมาจาก กลั ปพฤกษต์ น้ สูงแลว้ กลีบสขี าวอมเหลืองทองของกาสะลองดอกนอ้ ย ก็ พลอยทงิ้ ตวั พรูลงมาพรอ้ มกบั สายลม ราวกับรม่ ชูชีพลำเล็กๆ ดรสาเดนิ หลบหลกี ดอกปบี สขี าวและกลบี กลั ปพฤกษส์ ชี มพอู ่อน ที่ ทอดระเกะระกะอย่บู นทางเดิน ดว้ ยไมต่ ้องการจะเหยียบยำ่ ลงไปบนกลีบ ของดอกไม้ให้ชอกชำ้ ตาแก่ดอกเตอร์น่ีรสนยิ มดีไม่ใชเ่ ลน่ ...ดรสานกึ อยใู่ นใจ

179/763 เพียงแคเ่ หลอื บมองแวบแรกกส็ ามารถบอกได้วา่ ต้นไม้ที่รายลอ้ มอยู่ รอบหลอ่ นนนั้ ไม่ใช่ต้นไมท้ ข่ี น้ึ เองตามธรรมชาติ เหมอื นกบั ไม้น้อยใหญ่ ในไร่ผาสกุ แน่ หากแตเ่ ปน็ ต้นไมท้ ่ีเจ้าของสวนจงใจปลกู ใหไ้ ด้ระยะเป็น ระเบยี บสวยงาม และต้นไม้ใหญ่ขนาดน้ี อายุนา่ จะเกินกวา่ สามปที ด่ี อกเตอรส์ นิ ธพ อพยพมาอยแู่ น่ แสดงวา่ ตาดอกเตอร์คนนี้คงจะใชเ้ งนิ ท่มุ ซ้ือเอาต้นไม้ที่ ใหญย่ ืนตน้ ตระหง่านแล้ว มาจดั ใหเ้ ป็นสวนแบบทหี่ ล่อนเหน็ อยู่ตรงหน้า.... นกปา่ สแี ดงสวยสองสามตวั บินโผจากกงิ่ ไมห้ นึ่งไปยงั อีกก่ิงหน่ึง พร้อมกับส่งเสยี งรอ้ งเพลงสำเรงิ สำราญ ดรสาแหงนมองดนู กนอ้ ยเหล่าน้นั ด้วยความเพลิดเพลินใจ ทางเดนิ คอนกรีตเลี้ยวซอกซอนซา้ ยขวาไปตามหม่ไู ม้ และดรสาก็ เดินตามไปเรอ่ื ยๆ เหมือนหน่ึงต้องมนตรา จนกระท่งั ยอดแหลมของ หลงั คาบ้านหลังหนึง่ โผลพ่ ้นยอดอันหนาทึบและเขยี วขจมี าให้เห็นนั่นละ หลอ่ นจึงชะงักเทา้ ท่กี า้ วด้วยความเพลดิ เพลนิ ลง ดว้ ยรสู้ กึ วา่ หลอ่ นเดนิ เขา้ มาลกึ เกนิ ไปเสียแลว้ ... ตัวบา้ นไม้สองช้ันขนาดใหญ่ ปลูกตามแบบเรอื นล้านนาที่มกี าแลอยู่ บนหนา้ จั่ว ด้านหน้าของบ้านเปน็ ระเบยี งกวา้ ง พน้ื ปูดว้ ยดนิ เผาสีแดงเข้ม มเี ก้าอ้ียาวทำดว้ ยไมย้ างวางอยเู่ ปน็ สัดส่วนสำหรบั นั่งเลน่ ตามแนวของ ระเบียงมีกระถางเคลือบสนี ้ำเงนิ แกข่ นาดใหญ่ ปลูกไม้นำ้ จำพวกบัวตั้ง ประดับ

180/763 เหนือระเบยี งขึ้นไป เปน็ หลงั คาธรรมชาติ ทเ่ี กดิ จากก่ิงของต้นไม้ที่ ปลูกอยรู่ อบบา้ นยน่ื เข้ามาสอดประสานกนั เกดิ เปน็ ร่มเงาครึม้ เย็น ดรสาได้ยินเสยี งกึกกัก เหมอื นกับโลหะอะไรสกั อย่างเสยี ดสกี บั พืน้ คอนกรตี ดงั ขึ้นมาจากทางเบื้องหลัง พร้อมกันน้นั เสียงแหลมและ เกรย้ี วกราดของใครคนหน่งึ กรดี ดังขึน้ มาทา่ มกลางความเงยี บสงบ “ใครนะ่ ” ดรสาหนั ขวับกลบั ไปยงั ต้นเสียงน้นั แลว้ กใ็ จหายวาบ เม่ือเห็นสตรี สาวผูห้ น่ึงกำลังจ้องมองเขมง็ มาทหี่ ล่อน ดรสาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เม่ือเห็นถนดั ว่า สตรีสาวผู้นน้ั นงั่ อยู่บนรถเข็น และเสียงกกึ กกั ที่หลอ่ นไดย้ นิ นนั้ เป็นเสียงทเ่ี กดิ จากล้อ ของรถเขน็ เบยี ดกระทบกบั พนื้ ถนนคอนกรตี นน่ั เอง สตรสี าวผนู้ ้ันมีผมยาวสลวย ปล่อยยาวเคลียใบหนา้ รูปไขง่ ดงาม รมิ ฝปี ากของเธอปราศจากเครอ่ื งสำอางแตะแตม้ หากเปน็ สแี ดงสดตาม ธรรมชาติ จมูกของอกี ฝา่ ยเชดิ ขน้ึ เลก็ นอ้ ย บ่งบอกถงึ ความเป็นคนเจ้า อารมณ์ ดวงตาสีดำขลบั ราวกับนลิ เหมือนกบั ดวงตาของใครทดี่ รสานกึ คุ้น หากยังนกึ ไม่ออกในเวลาน้ี จะตา่ งกนั อยบู่ า้ งกต็ รงทด่ี วงตาของสตรสี าว ซงึ่ กำลังจ้องมายังหล่อนนัน้ เปย่ี มไปดว้ ยความไมพ่ อใจทคี่ กุ รนุ่

181/763 “ว่าไง...แกเป็นใคร เข้ามาในเขตบา้ นของฉนั ได้อยา่ งไร ฉันถามทำไม ถงึ ไม่ตอบ” “ฉนั ...เออ้ ...ฉนั ...” ดรสาคนเกง่ คราวนเ้ี ก่งไม่ออก เพราะรูส้ กึ ว่า ตัวเองกำลงั มคี วามผดิ ด้วยเป็นฝ่ายท่บี กุ รกุ เข้ามา สตรสี าวผนู้ ้นั ใชม้ ือขวากดปุ่มควบคุมขนาดเล็กบนเท้าแขน ควบคมุ ใหร้ ถเขน็ เคล่ือนตรงเข้ามาหาหล่อน ...รถเขน็ ไฟฟ้านเ่ี อง... ดรสามองดว้ ยสายตาทงึ่ จัด เพราะไม่เคยนกึ มาก่อนว่าทา่ มกลางดอย สงู ดงลึก จะมบี ้านหลงั ไหน มีเคร่ืองมืออุปกรณ์ทนั สมัยอยา่ งนีอ้ ยดู่ ้วย เม่ือหญิงสาวผนู้ ั้นเคลื่อนใกล้เข้ามา ดรสาจึงเหน็ ไดช้ ัดว่า รา่ งกาย ทอ่ นลา่ งของเธอผู้นัน้ มผี ้าแพรสเี ขยี วออ่ นคลมุ ขาที่ลบี เลก็ อยู่ “แก - เปน็ - ใคร?” น้ำเสียงของสตรีผู้นนั้ คาดคั้น พร้อมกันน้นั เธอกห็ ยิบกระดง่ิ แกว้ ใส ท่ีวางอย่บู นตกั ขนึ้ ส่ันเปน็ สญั ญาณ “ฉันชอ่ื หมวยเอ อยใู่ นหมบู่ า้ นน่ีเอง” “อ้อ ชือ่ อย่างน้ีคงเปน็ เยา้ สินะ” น้ำเสยี งและสายตาท่ีมองมาทางดรสา เตม็ ไปด้วยความเยาะเยย้ ถากถาง “มปี ญั ญาใสเ่ สือ้ ยดื กางเกงยีนกับเขา ดว้ ยหรือ ใครบริจาคมาให้ละ่ ” “นคี่ ณุ ” ดรสาเสียงเข้ม “เยา้ อย่างฉันกม็ ีปญั ญาทำงานหาเงินได้ เหมอื นกนั ละ อย่าดถู กู กันใหม้ ากนกั เลย”

182/763 “ฉันไมไ่ ด้ดถู กู ” หญิงสาวคนนนั้ เบป้ าก สีหนา้ ยังคงเตม็ ไปด้วยความ เหยียดหยาม “แตฉ่ ันพดู ความจรงิ คนอย่างพวกแกจะมอี ะไร เลกิ ปลูกฝ่ิน กต็ อ้ งมารบั จ้างเขากินไปวันๆ ...แลว้ แกเขา้ มาในนี้ไดอ้ ย่างไร เข้ามาทำไม ในสวน...สวนของพีช่ ายฉนั ไมเ่ คยรบั คนงานเย้า นคี่ งคิดจะมาขโมยอะไร ไปละส”ิ สายตาของอีกฝา่ ยทม่ี องมายงั หลอ่ นเขมง็ ทำให้ดรสาโมโหจนหนา้ แดงก่ำ มือสองขา้ งจบั ยา่ มทีส่ ะพายไหล่เอาไวจ้ นแน่น ...สวนของพ่ชี ายฉัน... ผู้หญงิ คนนพ้ี ดู วา่ ...สวนของพช่ี ายฉนั ... ถา้ เชน่ น้ัน หมายความว่าผู้หญิงคนนี้คือพชั รวลัย นอ้ งสาวของ ดอกเตอรส์ นิ ธพ หญงิ สาวทส่ี ่ังคนงานไปจับเอาลกู นกเงือกมาให้เล้ยี งอยา่ ง น้นั หรอื ... ดรสาจ้องมองใบหนา้ สวยงามของอีกฝ่ายด้วยนกึ ไม่ถึง...ป้าแสงดา ไมเ่ คยบอกหลอ่ นเลยว่า พชั รวลัยเปน็ คนพกิ าร... “อบี ้า อีหัวขโมย ออกไป ไป๊...” พชั รวลัยกรีดรอ้ ง “จะวา่ อะไรใคร กรุณาคดิ และใชส้ มองของคุณตรองดูเสียกอ่ นนะ คะ...ฉนั ไมไ่ ดเ้ ปน็ ขโมยอย่างท่ีคณุ กล่าวหา ฉันแค่เข้ามาเดินเที่ยวเฉยๆ”

183/763 ดรสาอดไม่ได้จึงโตต้ อบออกไปบา้ ง หลอ่ นไมอ่ ยากบอกความจรงิ วา่ เป็นใคร...อย่างน้อยกใ็ นตอนน้ี หล่อนยงั ไม่อยากให้ใครรฐู้ านะทีแ่ ท้จริง ของตัวเอง จนกว่าหล่อนจะได้ข้อมูลทต่ี อ้ งการเสยี ก่อน... ขนื ให้รูว้ ่าหล่อนคือดรสา นายหญงิ คนใหม่ของไรผ่ าสุก หล่อนอาจ จะเปน็ ฝ่ายเสยี เปรยี บกไ็ ด้... “มาเดนิ เท่ยี ว” น้องสาวของดอกเตอร์สนิ ธพทวนคำด้วยเสียงที่แหลม บาดหู แสดงให้รู้ถงึ อารมณโ์ มโหทก่ี รุ่นอยูภ่ ายใน “ทน่ี ่สี วนสม้ ของ ดอกเตอรส์ นิ ธพนะยะ ไมใ่ ช่สวนสาธารณะที่จะใหใ้ ครก็ได้เขา้ มาเดนิ เท่ยี ว เล่น” “ฉนั ไม่ได้มาเองนะ” ดรสาเรม่ิ หงดุ หงดิ ข้นึ มาบา้ ง เมอื่ เห็นอีกฝ่าย ตวาดเอาราวกับหล่อนเปน็ เบยี้ ล่าง หรอื เปน็ ทาสกไ็ ม่ปาน “คณุ วชิ ัยหวั หนา้ คนงานของคุณ พาฉนั มาเดินดูสวนต่างหาก” “โกหก” หญงิ ผูน้ ้ันตวาด “วิชยั จะพาแกมาไดย้ ังไง ก็เขาไมอ่ ย”ู่ “ฉนั ไมร่ ู้ เขาพาฉนั เข้ามาจรงิ ๆ ไมเ่ ชน่ นน้ั ฉนั จะเข้ามาทน่ี ี่เองได้ อย่างไรกนั ” ดรสาเถยี ง พลางยกมอื ขา้ งหน่ึงขึ้นมาเท้าเอว “เขาเพงิ่ จะออก ไปธรุ ะเมื่อก้นี ้ีเอง” “ฉนั ไมส่ นใจหรอกนะว่าแกเปน็ ใคร หรอื วา่ ใครจะพาแกมา แต่ตอน นแ้ี กออกไปจากทนี่ ไ่ี ด้แล้ว” สตรีสาวบนเก้าอ้ีรถเข็นออกปากไล่ดรสา พร้อมกับโบกมอื ไปมาเหมอื นกับไลห่ มไู ล่หมา “ไป ไป๊”

184/763 ดรสาโมโหจนลมออกหู น่ีถ้าพัชรวลัยไม่พิการ หลอ่ นคงจะตอ้ ง ส่ังสอนใหห้ ญิงสาวรจู้ ักมีมารยาทมากกว่านีส้ ักหนอ่ ย อาจจะเป็นด้วยความโมโห ดรสากเ็ ลยสาวเทา้ เดนิ ไปหยุดอยตู่ รง หน้ารถเข็นของพัชรวลยั ทีเ่ อาแต่สง่ เสยี งกรดี ร้องเพ่อื ไลห่ ล่อน ดรสาจ้องหนา้ อีกฝ่ายเขมง็ ท่าทางอย่างกับตอ้ งการจะเอาเร่อื ง “อีบา้ ...แกจะทำอะไรฉัน...ไป ไป๊...ออกไปเดย๋ี วนีน้ ะ...” อีกฝา่ ยรอ้ ง กรดี ออกมาด้วยความตกใจ ทีเ่ หน็ ดรสาเอาจรงิ ดว้ ยการย่างสามขมุ ตรง เข้าไปหา พัชรวลยั ส่ันกระดิ่งแก้วในมอื ส่งเสียงรวั ดงั ลัน่ ด้วยความหวาดกลัว มอื อีกข้างกดปุ่มใหร้ ถเข็นถอยกลบั ไปตามทางเดินคอนกรตี “ช่วยด้วย...ชว่ ยวลยั ด้วย...อผี ูห้ ญิงคนนี้มันจะฆ่าวลยั ...”

๑๒ ดรสาอ้าปากค้างดว้ ยความตกตะลงึ ทำอะไรไม่ถูก หล่อนได้แต่จอ้ ง มองหญิงสาวหน้าตาสะสวย ซงึ่ นงั่ อยูบ่ นรถเขน็ ไฟฟา้ ส่งเสียงกรดี รอ้ ง พร้อมกับส่ันกระด่งิ ในมอื รัวเรว็ ราวกับวา่ เจ้าหลอ่ นกำลงั เผชิญหน้าอยกู่ บั ฆาตกรใจโหดก็ไมป่ าน “ใครกไ็ ดช้ ่วยวลยั ดว้ ย อีคนเยา้ มนั บกุ รกุ เขา้ มาในสวนเรา มันจะฆา่ วลัย” “เด๋ยี วสิคุณ ใครจะฆา่ คณุ กัน” ดรสาละลา้ ละลงั ทำอะไรไมถ่ กู เพราะไมน่ ึกว่าจๆู่ หญิงสาวทน่ี ่งั อยู่ตรงหน้า จะมีอารมณท์ ี่เปลยี่ นแปลงไป อย่างรวดเรว็ เชน่ นี้ หลอ่ นจงึ ได้แตห่ ันซ้ายหันขวาไปมา พลางเอ้ือมมอื ไปแตะแขนผอม เลก็ ของอีกฝ่ายเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกสตใิ ห้เจ้าหลอ่ นหยุดส่งเสยี ง “หยุด ส่งเสยี งร้องไดแ้ ลว้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรคุณสักหนอ่ ย” “ไมไ่ ดท้ ำอะไรเหรอ” พัชรวลยั กระชากแขนออกจากมอื ของดรสา “ก็ แกกำลังจบั แขนฉันอยูน่ ่ไี ง แกจะฆา่ ฉนั ใช่ไหม อีบ้า ปลอ่ ยฉนั นะ...ช่วย ดว้ ย...”

186/763 ดรสาถอนใจยดื ยาว ดว้ ยไมร่ ู้ว่าควรจะโมโหหรือควรจะสมเพช ผูห้ ญงิ คนตรงหน้านีด้ ี และขณะท่ียังตัดสินใจไมถ่ กู วา่ หลอ่ นควรจะทำ อะไรตอ่ ไปดีน้นั ใครคนหน่ึงก็ว่งิ ออกมาจากตัวเรอื นหลังใหญ่ ทอี่ ยตู่ รง หน้า “คณุ วลัย เปน็ อะไรไปคะ ไม่ต้องกลัวนะคะ พีต่ าอยู่นแ่ี ลว้ ” ดรสาสังเกตเห็นว่า สตรีวยั กลางคนรูปร่างสูงใหญร่ าวกบั ผู้ชาย ที่เพงิ่ วิง่ ออกมาดว้ ยอาการรีบรอ้ นนัน้ สวมเสื้อสขี าว นงุ่ ผา้ ซิน่ สนี ำ้ เงินเข้ม ทา่ ทางเหมอื นกับเปน็ แม่บ้านหรือพเี่ ลยี้ งของพัชรวลยั “พเ่ี ตือนตา ชว่ ยวลัยดว้ ย” พัชรวลยั ยงิ่ กรีดร้องดังกวา่ เก่า เมอ่ื เห็น พรรคพวกของหล่อนวง่ิ มา “ผหู้ ญงิ คนนีม้ นั ทำรา้ ยวลยั ” แม่บ้านที่ชอ่ื เตือนตาจ้องมองมาท่ีหล่อนเขม็ง และเมื่อแนใ่ จแลว้ วา่ หล่อนเปน็ ตน้ เหตทุ ่ีทำใหห้ ญิงสาวในความดแู ล สง่ เสียงรอ้ งโหยหวนราว กับคนบ้า คุณแมบ่ า้ นรา่ งยกั ษ์ก็ตรงเข้ามาเลน่ งานดรสาในทนั ที “แกเปน็ ใคร” ยายแมบ่ ้านรา่ งยักษ์ทำท่าทางขมงึ ทึง มองตรงมายัง หลอ่ นด้วยสายตาทไี่ ม่เปน็ มิตร “ฉันตอบนายของเธอไปแล้ว เพราะฉะนัน้ ฉันจะไม่ตอบเธออีก” ดรสาตอบเสียงเย็นชาเหมอื นกับท่าทาง หล่อนขยับถอยหลังไปเลก็ นอ้ ย เม่ือเหน็ ทา่ ทางคุกคามของอีกฝ่าย

187/763 “แกเข้ามาในนไ้ี ดย้ งั ไง แลว้ จะทำอะไรคณุ วลยั ” คณุ แมบ่ ้านยิงคำ ถามใสเ่ ป็นชุด ชนิดไม่ทันให้ดรสาต้งั ตวั “มันเปน็ พวกคนเยา้ ในหม่บู ้าน” พชั รวลัยรบี ฟอ้ งผู้หญงิ คนนัน้ ด้วย ทา่ ทางราวกบั เด็กข้ีฟ้อง ทงั้ ๆ ที่อายุอานามของหลอ่ นน้ัน ดรสามองดูแลว้ ไม่น่าจะต่ำกว่ายี่สบิ เจ็ด ยส่ี บิ แปด “เป็นคนในหมู่บ้าน” นยั นต์ าของคุณแมบ่ ้านมแี ววฉงน แล้วสง่ เสียง รัวเปน็ ชุด “แลว้ เขา้ มาในไรเ่ ราไดอ้ ย่างไรกนั ...วา่ ไงแก ตอบฉนั มาสิว่าแก เขา้ มาท่ีนไ่ี ด้อยา่ งไร แถมเขา้ มาจนถึงบา้ นพกั ของคณุ ทา่ นอย่างนอี้ กี ด้วย แกไมร่ หู้ รือไงว่าที่นี่ไม่ใชท่ สี่ าธารณะ ที่แกนึกจะเทีย่ วเพ่นพ่านไปมาไดต้ าม ชอบใจ” “คุณวชิ ัยพาฉนั มาเทย่ี วดูสวน” ดรสาตอบสั้นๆ อยา่ งเสียไมไ่ ด้ ใจ นึกขึ้นมาวา่ พอกนั เลย ท้ังนายทัง้ บ่าว...นขี่ นาดเจอแค่นอ้ งสาวเท่านน้ั นะ ขนื ไดเ้ จอตาดอกเตอรอ์ กี คน เหน็ ทีหลอ่ นคงจะแย่ และพร้อมกนั นัน้ หญงิ สาวกเ็ รม่ิ มองซ้ายขวาเพ่ือหาทางหนีทไี ล่ เพราะใจนึกถึงสุนขั ไทยฝูงทอี่ ยู่ทางดา้ นในสวนขึน้ มาไม่ได้ หากยาย แมบ่ ้านคนนีเ้ กดิ เรียกสุนัขกลมุ่ น้ันขึ้นมาละก็ เหน็ ทีหลอ่ นคงจะไม่รอด “วชิ ยั ไม่มีสิทธจิ์ ะทำอย่างนัน้ ถงึ แม้วา่ เขาจะเปน็ หัวหนา้ คนงานท่ีนกี่ ็ ตาม” สตรผี ู้น้นั กลา่ วด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก ซ่ึงดรสาแยกไมอ่ อกวา่ เจ้า หล่อนไมพ่ อใจใครกันแน่

188/763 “ฉันไมท่ ราบ” นำ้ เสยี งของดรสาราบเรยี บ หล่อนยงั ยนื ยนั เหมอื น เดมิ “เขาเชญิ ให้ฉนั มา ฉนั ไมไ่ ดม้ าเอง” “ไลม่ ันออกไปพี่เตือนตา ไลม่ ันออกไปเดย๋ี วนี”้ พัชรวลยั กรดี ร้องข้ึน มาอกี พลางยกมอื ข้นึ ทงึ้ ผมของตวั เองไปมา “วลยั เกลยี ดมนั วลยั ไม่ ถูกชะตากับมัน” “แตเ่ ขาเป็นแขกคุณวชิ ัยนะคะ” เตือนตาเริ่มลงั เล “ออกไป ออกไป๊” พัชรวลัยไมฟ่ งั เหตุผลอะไรเสียแล้ว และพอกรีด ร้องมากเข้า หลอ่ นก็ยกมือขนึ้ กมุ หน้าอกกบั ทำปากพะงาบๆ หอบหายใจ ถ่ีๆ เหมอื นคนจะขาดใจ “ช่วยดว้ ย วลัยหายใจไมอ่ อก...ไลม่ นั ออกไป พ่ีตา...ไลม่ ันไปเดีย๋ วน”้ี “ค่ะ ค่ะ คณุ วลัย พีต่ าจะไลม่ ันไปเดี๋ยวนล้ี ะค่ะ” เตือนตาละล่ำละลกั กอ่ นจะหนั มาทางหล่อน “ไง ได้ยินแล้วไมใ่ ชห่ รอื ออกไปได้แล้ว ขืนแกยัง ขดั ใจคุณวลยั ฉันจะเรียกคนงานมาลากตวั แกออกไปเอง” “งน้ั ฉนั กข็ อโทษด้วย ฉันกลับไปกไ็ ด”้ ดรสาตดั สนิ ใจวา่ ถอยกลับไป กอ่ นนา่ จะดีทส่ี ุดในสถานการณข์ ณะน้ี หญิงสาวแลซ้ายแลขวาก็ไม่เหน็ ใครที่จะชว่ ยหลอ่ นไดส้ ักคน ขืน ดนั ทุรงั อยตู่ อ่ ไป ก็คงไม่ไดอ้ ะไรขึน้ มา ดไี มด่ อี าจจะเพล่ียงพล้ำเสียที ผหู้ ญิงทา่ ทางรา้ ยกาจทัง้ สองน่ีกเ็ ปน็ ได้ อีกทั้งหล่อนเองกย็ งั ไม่อยากจะ

189/763 เปน็ ตน้ เหตทุ ำให้พัชรวลัยต้องขาดใจตายไปเสยี ก่อน เพราะขดั ใจทหี่ ลอ่ น ไม่ยอมเชื่อฟัง “แตช่ ว่ ยบอกทางกลับไปใหฉ้ ันด้วย จะใหฉ้ นั ออกไปทางไหนได้ล่ะ” เตอื นตาชน้ี ิ้วไปทางข้างหลงั ของหลอ่ น กับบอกวา่ “เดินยอ้ นกลบั ไป ตามทางเดินน้ี แล้วแกกจ็ ะเห็นทางออกไปหมู่บ้านเอง” ดรสาหนั หลังกลบั ไปช้าๆ มอื ท่จี บั ยา่ มเกรง็ แน่นด้วยความร้สู ึกหลาย อย่างท่ีประดังกนั ขึน้ มา หล่อนแอบหนั กลบั ไปมอง ก็เหน็ วา่ ผู้หญิงคนท่ีนั่งบนเก้าอ้ีรถเข็น จ้องมองมาทางหล่อนด้วยสายตาที่เป่ียมไปด้วยชัยชนะ ท่าทางหายใจไม่ ออกเหมือนจะขาดใจตายไปเม่อื สักครนู่ นั้ หายไปเปน็ ปลิดท้งิ เสียงของ พีเ่ ลย้ี งของพัชรวลัยดังสำทบั ไลห่ ลังหล่อนมาอีกว่า “แลว้ อย่ากลับเขา้ มาอกี นะ ไรน่ ้ีไม่ตอ้ นรบั ใครท้งั น้ัน ไร่น้ีไมใ่ ชท่ ่ี สาธารณะทใ่ี ครนึกจะมากม็ า นกึ จะไปก็ไป เขา้ ๆ ออกๆ ไดต้ ามใจ ชอบ...ขนื แกกลบั มาอกี ครงั้ รับรองได้เจอดแี น.่ ..จำเอาไว้...” ดรสาเดนิ ไปตามทางคอนกรตี ท่ีดอกเตอรส์ นิ ธพคงจะทำเอาไว้เป็น พเิ ศษ เพ่อื ให้น้องสาวของเขาสามารถนงั่ รถเขน็ ออกไปไหนมาไหนไดด้ ว้ ย ตัวเอง นับวา่ เป็นพี่ทร่ี กั นอ้ งไม่นอ้ ย...หลอ่ นนึก...

190/763 ทางเดนิ ทอดยาวและเลย้ี ววกวนไปใตร้ ม่ เงาของแมกไม้ จนมาส้ินสดุ ลงท่ีรั้วลวดหนาม และประตูไม้บานหนาซงึ่ เปิดแง้มเอาไว้ ดรสาหนั กลบั ไปมองทางทห่ี ลอ่ นเพ่งิ เดนิ ผ่านมา พยายามจดจำ รายละเอยี ดเอาไวใ้ ห้มากท่ีสดุ และเมื่อหล่อนเดนิ พน้ ประตูออกไปนน้ั ก็ พบว่าประตูบานนี้เปน็ ทางออกอกี ดา้ นหนึ่งของสวนส้ม ทางเดินลูกรงั สายหลักของหมู่บา้ นทอี่ ยู่ตรงหน้าของหล่อนน้หี ากเล้ียว ไปทางขวามือและเดินขึ้นไปตามทางทล่ี าดชัน ก็จะไปจนถงึ โรงเรียนที่ หมวยเจง็ พาหลอ่ นไปพบกับครูผกากรองเมื่อวันแรกๆ ทห่ี ล่อนกลับมาถึง ผาช้างร้อง หญิงสาวแหงนหน้าขน้ึ ดูพระอาทิตย์ ทบ่ี ัดนี้สาดแสงแรงกลา้ อยเู่ กอื บ ถงึ ก่งึ กลางศรี ษะ กับทอ้ งของหล่อนท่เี ริ่มส่งเสียงร้อง กพ็ อจะบอกเวลาได้ วา่ น่าจะใกลเ้ ท่ียงเต็มแก่ ดรสาจงึ เลี้ยวไปทางซ้ายมือ และเดนิ ลงไปตาม ทางทีท่ อดลงไปสหู่ มบู่ ้านท่ีแลเหน็ หลงั คามุงแฝกอยลู่ บิ ๆ หญงิ สาวเดินทอดน่องไปอย่างไม่เร่งรอ้ น สายตาชืน่ ชมกับธรรมชาติ สองขา้ งทางดว้ ยความเพลดิ เพลิน ฤดหู นาวเช่นเดือนนมี้ ดี อกไมป้ า่ บานสลอน สีแดง สชี มพู สีเหลือง สีส้มสดใสข้นึ สลบั กันไป แตะแตม้ ปา่ ให้แลดูมีชีวิตชีวา บนคาคบของตน้ ไมม้ ดี อกเออื้ งปา่ สเี หลืองสลบั น้ำตาลชชู อ่ ยาวระหง แกว่งไกวกา้ นไปมาราวล้อเล่นกับสายลมท่โี ชยผ่าน ดแู ล้วเหมือนกับผ้ึงตวั

191/763 น้อยๆ กำลงั บนิ เรงิ ลม เหน็ เช่นน้ัน หญิงสาวจงึ อดไม่ไดท้ จ่ี ะสาวเท้าเข้าไป ใกลต้ ้นไมใ้ หญ่ เพือ่ ที่จะไดช้ ื่นชมดอกกลว้ ยไมไ้ พรให้ชัดถนดั แกต่ า หล่อนเดนิ ตรงไปยังโคนต้นไมร้ าวกับต้องมนตร์ นยั น์ตามัวจอ้ งจับ อยแู่ ต่ทเ่ี อ้อื งผ้ึงบนคาคบไม้ด้วยความสนใจ ไมไ่ ด้สงั เกตเลยวา่ ทพี่ งหญ้าที่ โคนต้นไม้ใหญน่ ัน้ มีอะไรกำลงั รอคอยหลอ่ นอย.ู่ .. อะไรบางอย่างทีก่ ำลังรอคอยหล่อนอยใู่ ต้โคนต้นไม้ใหญ่ มรี ปู รา่ ง อว้ นกลม และมขี าจำนวนมาก...พวกมนั คอ่ ยเคลือ่ นกายออกมาจากพุ่มไม้ ใบบงั อยา่ งเชื่องช้า พวกมันท้ังหลายไตต่ าม หนุนเนอ่ื งกันข้นึ มาบนใบอนั ยาวเรียวของหญ้าแฝกโดยไม่ขาดสาย ขนสขี าวบนลำตวั ของมันหนาแนน่ ราวกับกำมะหยี่ ขาทงั้ แปดของมนั ขยับยุ่บยบั่ สบั สน สีขาวกระจ่างราวกบั ปุยนุน่ ของมนั ส่องสะทอ้ นกบั แสง แดดทท่ี อลอดพุ่มใบดกหนาจากเบือ้ งบน จนกระทงั่ ทำให้สีขาวนัน้ กระจ่าง สะดุดตาของหญงิ สาว ดรสาชะงกั เมื่อเดินเขา้ มาจนถึงโคนของตน้ ไม้และเหน็ ส่งิ ที่กำลังรอ คอยหล่อนอยไู่ ด้ชัดถนดั ตา หญิงสาวยกมือข้นึ อุดปาก เพ่ือไม่ให้ตนเอง ส่งเสยี งกรดี รอ้ งออกมาด้วยความตกใจ... บนใบสีเขียวเรยี วยาวของตน้ หญ้า บัดนถี้ ูกปกคลุมเอาไวด้ ้วยส่ิงมี ชีวิตบางอย่างท่ีมสี ีขาว ร่างกลมปอ้ มและมีขาเหยยี ดยาวออกโดยรอบถึง แปดขา คลา้ ยกับแมงมมุ

192/763 สายตาของหลอ่ น สบกบั ดวงตาสีแดงราวสเี ลือดของสตั วท์ ี่มรี ปู ร่าง คลา้ ยกบั แมงมุมเข้าโดยบงั เอญิ และสายตานั้นกท็ ำให้ดรสารูส้ ึกเย็นเยียบ ขุมขนทั่วท้ังรา่ งกายลุกชันอยา่ งมอิ าจจะหกั ห้ามได้...เพราะในดวงตาสแี ดง กำ่ ค่นู ้ันเตม็ เปีย่ มไปดว้ ยความอาฆาตมาดรา้ ย และความหิวกระหาย... น่นั ทำให้ดรสาต้องผงะถอยหลงั ไปอย่างไม่ทันรตู้ วั ... หล่อนไมก่ ลัวแมงมมุ ...หากแต่แมงมมุ สขี าวตรงหนา้ นี้ ดไู ม่เหมอื น กบั แมงมุมชนิดใดทีห่ ลอ่ นเคยรู้จกั มาทัง้ สนิ้ ... แมงมุมทา่ ทางดรุ า้ ยพวกนี้ มนี ยั นต์ าทน่ี ่าหวาดกลัว...ดวงตาแดงกำ่ ของพวกมนั เหมอื นกับคนทมี่ คี วามเคียดแคน้ บรรจุเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม... ลกั ษณาการคืบคลานตรงมายงั หลอ่ น บอกให้รวู้ า่ พวกมนั ไม่น่าจะ ประสงค์ดอี ยา่ งแน่นอน... ย่งิ ดรสามที า่ ทางหวาดกลวั มากเทา่ ใด แมงมุมประหลาดเหล่านน้ั ก็ ค่อยคบื คลานโผลร่ ่างออกมาจากซอกมมุ ของพงหญา้ จากตรงนน้ั จากตรง นี้ จนรอบกายของหลอ่ นมีแต่แมงมุมสีขาวเต็มไปหมด... อาจเปน็ อปุ าทานหรือความกลัวที่ทำให้ดรสารู้สกึ เหมอื นกบั วา่ แมงมุมสขี าวเหล่านัน้ อ้าปากอวดเขยี้ วอันแหลมคมของพวกมัน และกำลัง เตรยี มจะขยำ้ ฝังคมเข้ียวเขา้ กับผู้ใดทเ่ี ฉียดเขา้ ไปใกล้

193/763 เสียงแกรกกรากดังมาจากปากแหลมคมของแมงมุมยามทีม่ นั ขยบั เข้ียว...และอย่างช้าๆ พวกมันคบื คลานลงจากใบไม้ เพอื่ ตรงมาหาหญิงสาว ทย่ี ืนสน่ั เทาดว้ ยความหวาดกลวั แมงมมุ ตัวที่อยู่หนา้ สดุ ท้ิงตวั จากเรียวหญ้าลงมาบนพนื้ ดนิ ขยับ เขี้ยวแหลมคมของมันไปมา และคอ่ ยคบื คลานมาหาหล่อน ทีละน้อย...ที ละน้อย... ขาทั้งสองของดรสาชาจนแข็งราวกับกลายเปน็ กอ้ นหนิ ไปเสียแล้ว และแวบหนึง่ น้นั หล่อนกน็ ึกออกข้ึนมาในทนั ทวี ่าเคยเหน็ แมงมมุ นี้ท่ไี หน... ดรสามั่นใจแน่นอนว่ามนั เป็นแมงมมุ ชนดิ เดียวกนั กับท่ีหล่อนเห็น เกาะแขนอันเหีย่ วยน่ ของหญงิ ชราท่าทางแปลกประหลาด ซ่งึ หล่อนเคยพบ ที่ราวป่า... หลอ่ นจำนัยนต์ าแดงกำ่ ราวกับถ่านไฟของมันได.้ .. หนี... อนุสตสิ ่วนลึกท่ีสุดบอกกับหลอ่ นวา่ อยา่ งนนั้ หากแตเ่ ทา้ ทง้ั สองข้าง ของหล่อนกลับไม่เป็นใจ เพราะดรสาไม่สามารถขยับเคลอื่ นไหวไดด้ งั ใจ นึก แมงมุมสีขาวนับร้อยตัวยังคงหนุนเนื่องออกมาจากใตพ้ งหญา้ โดยไม่ ขาดสาย ทุกตัวจอ้ งดวงตาสีแดงจบั ดวงหนา้ ของดรสา ขาทง้ั แปดของมัน เคล่ือนไหวโดยมที ิศทางมุ่งตรงมาหาหล่อน

194/763 หนงั ตาของดรสาหนักอึง้ ราวกับตอ้ งมนตรส์ ะกด ลมหายใจเร่มิ ขัด แน่นอยู่ในหนา้ อก หัวใจเตน้ รัวเร็ว หญิงสาวรูส้ กึ ว่าเหงือ่ กาฬของตนเอง แตกพลก่ั ทั้งทีอ่ ากาศรอบกายเยน็ สบาย... “อีน่ าย...อี่นายคะ...” เสียงใสๆ ของหมวยเจ็งท่กี ำลงั เดินมาตามทาง นน่ั เอง ทป่ี ลกุ ใหห้ ล่อนมสี ติกลับคืนขน้ึ มาอีกครั้งหนง่ึ “อนี่ ายมาทำอะไร อยู่ตรงน”้ี “หมวย...หมวยเจ็ง” ดรสาหันไปหาเดก็ หญงิ ชาวเย้าท่เี พ่ิงจะกลบั มา จากโรงเรียน ริมฝีปากของหลอ่ นสั่นระริก น้ำเสียงที่เรยี กชื่ออกี ฝา่ ยหนึง่ นัน้ แหบพร่า หมวยเจง็ ไม่ไดเ้ ดินมาคนเดยี ว หากมีชายชาวเย้าวัยกลางคนผูห้ นงึ่ เดินตามมาดว้ ย ชายผนู้ ้ันอายุอานามดแู ลว้ ไม่น่าจะต่ำกว่าสีส่ บิ ปี ตดั ผม สั้นโพกผา้ สดี ำ สวมเสือ้ หลวมๆ แขนยาว ตรงปลายของแขนเสือ้ มแี ถบผา้ สีขาว กับกางเกงขายาวสีเดียวกนั กับเสือ้ ดรสาจำต่อนอู บดิ าของหมวยเจง็ ได้ แม้ว่าจะไม่ไดพ้ บกนั มานาน หลายปี หากชายวยั กลางคนผู้นก้ี ็ยงั เหมอื นเดมิ และดไู มแ่ ก่ลงไปกวา่ เมอ่ื คร้งั สดุ ท้ายท่ไี ดพ้ บกนั สกั เทา่ ใด มกี ลนิ่ หอมหวานเอียนๆ เหมอื นดอกไมเ้ ก่าเกบ็ หรอื น้ำมนั อะไรบาง อยา่ งโชยมาจากร่างสงู ใหญ่ของต่อนอู...

195/763 “อี่นาย” หมวยเจ็งสงั เกตเห็นความผิดปกติของนายสาว จงึ เหวยี่ ง กระเปา๋ นักเรยี นที่สะพายอยบู่ นบ่าทิ้งไป และว่ิงตรงมาหาหญิงสาวท่ียืน หายใจหอบ ใบหน้าซดี เซยี วอยู่ใต้โคนต้นไมใ้ หญ่ข้างทางเดนิ “อีน่ ายเป็นอะไรไปคะ หน้าอ่นี ายซด้ี ซดี ไมส่ บายหรอื เปล่าคะ” “ระวังหมวยเจง็ ” หลอ่ นรบี ร้องเตอื นเด็กสาว “แถวนี้มีตัวอะไรกไ็ ม่ รู้...น่ากลวั เหลอื เกนิ ” “ไหนคะ” หมวยเจ็งเหลียวซ้ายแลขวา มองไปโดยรอบบริเวณ เพอ่ื หา ‘ตัวอะไร’ ทดี่ รสาว่า “ไมเ่ ห็นมตี วั อะไรที่อี่นายวา่ เลย” ดรสารีบหนั กลบั ไปมองพงหญ้าคาใต้โคนต้นไม้ ที่ซง่ึ เคยมีแมงมมุ สี ขาวดวงตาแดงกำ่ ท่าทางแลดูนา่ หวาดกลวั เกาะอยู่จนเหน็ ขาวโพลนเต็ม ไปหมด แล้วก็ตอ้ งประหลาดใจเมื่อพบวา่ ทว่ั ทงั้ บรเิ วณนั้นว่างเปลา่ ปราศจากว่ีแววของ ‘ตัวอะไร’ ทีห่ ลอ่ นกำลังหวาดกลัว... “ก็...” ดรสาขมวดค้วิ สีหนา้ ทา่ ทางประหลาดใจเป็นล้นพน้ ... เป็นไปได้อยา่ งไร...กเ็ มอ่ื สักครูน่ ้ี รอบตวั หล่อนยงั มีแมงมุมสีขาว ทา่ ทางมุง่ ร้ายหมายขวญั อยมู่ ากมายนบั สบิ นบั รอ้ ยตัว แต่ตอนน้ี พวกมันกลับอันตรธานหายไปทัง้ หมดอยา่ งเงียบเชียบ และปราศจากรอ่ งรอย... ไปไหน...พวกมันหายไปไหน...

196/763 เหนือศรี ษะของหล่อนข้นึ ไป เออ้ื งผึ้งสีเหลอื งดอกนอ้ ยยังไกวตัวไป ตามสายลมอยา่ งรา่ เริง ราวกับไมไ่ ดร้ ับรแู้ ม้แตน่ อ้ ยวา่ เกดิ อะไรขน้ึ กบั หญิงสาวซงึ่ ยนื ตกตะลึงอยูท่ างดา้ นล่าง “อ่นี ายเหน็ ตวั อะไร” ต่อนอเู อย่ ถามหลอ่ นขนึ้ เปน็ ประโยคแรก พร้อม กนั นั้น สายตาของเขากส็ อดส่ายมองไปโดยรอบบริเวณ “ไม่...ไม่มอี ะไร...” ดรสาตะกกุ ตะกกั “ฉนั คงตาฝาดไปนะ่ ” ต่อนอูไม่ได้สนใจกบั คำตอบของหลอ่ น หากก้มหน้ากม้ ตาแหวกพง หญ้าหนาทึบน้นั เพื่อคน้ หาอะไรบางอยา่ ง ดรสาจับมือของหมวยเจ็งเอาไวจ้ นแน่น เมื่อบิดาของเด็กหญงิ หนั กลับมาทางหลอ่ น พร้อมกับชแู มงมมุ สขี าว เหมือนกบั ที่หล่อนเหน็ มาเม่ือ สกั ครนู่ ้ใี หด้ ู “ไอน้ ่ีใชไ่ หมครบั ?” แมงมุมสขี าวในมือของตอ่ นอู เหมือนกบั ฝูงแมงมมุ ทด่ี าหน้ากนั เขา้ มาคกุ คามหลอ่ นทุกประการ ต่างกันแต่เพยี งทว่ี ่า แมงมมุ สีขาวในมือของ ต่อนอมู ขี นาดเล็กจ๋วิ และนอนแน่นง่ิ ไม่ไหวตงิ ราวกบั ปราศจากชวี ติ ... ดรสาพยักหน้านอ้ ยๆ แทนคำตอบ หลอ่ นวา่ หลอ่ นเปน็ คนกลา้ ไม่ กลัวอะไรง่ายๆ แตเ่ มอ่ื ได้เห็นสงิ่ ทตี่ ่อนอชู ูให้ดู หลอ่ นกอ็ ดทีจ่ ะหนาวเยอื ก ขนึ้ มาอีกครงั้ ไม่ได้ “กะนาแปะยอ้ ง...” ตอ่ นอสู ง่ เสียงครางในลำคอ

197/763 “อะไรนะตอ่ นอ”ู ดรสาขมวดควิ้ เพราะแน่ใจวา่ ไมเ่ คยไดย้ นิ ชอ่ื แปลกประหลาดท่ตี ่อนอเู รยี กมากอ่ น “กะนาแปะยอ้ งครับอ่ีนาย...ไอเ้ ขยี้ วขาว...” ตอ่ นอหู ันมาจ้องมองดร สาด้วยสายตาทม่ี ีแววกงั วลฉายลึก “เหมอื นแมงมมุ ...แตฉ่ ันไมเ่ คยเหน็ แมงมุมสีขาวทีม่ ีเขย้ี วยาวอยา่ งน้ี มาก่อนเลย” เสยี งท่ลี อดออกมาจากลำคอของดรสายังคงแผว่ เบา “มันมอี ยูท่ ีน่ ท่ี ี่เดยี วครับอน่ี าย...กะนาแปะยอ้ ง...แมงมมุ พษิ ...”ตอ่ นอู ถอนหายใจยาว “ต่อนอวู า่ มีท่ผี าชา้ งร้องท่เี ดยี วรึ” ดรสาสงสยั “ฉนั กอ็ ยทู่ ่ีผาชา้ ง-รอ้ ง มาตง้ั นาน แตท่ ำไมถึงไม่เคยเห็นแมงมมุ แบบน้มี ากอ่ นเลย” ต่อนอูขว้างซากแมงมมุ สีขาวในมือท้ิงไปในพงหญา้ ก่อนจะหนั กลบั มาเลา่ ใหห้ ลอ่ นฟงั ว่า “กะนาแปะยอ้ งจะปรากฏตวั ออกมาในชว่ งฤดดู าว เทา่ น้นั ครับอนี่ าย” “ฤดดู าว...” ดรสาทวนคำของอกี ฝา่ ย ...นีเ่ ปน็ คร้งั ทสี่ องแลว้ ทห่ี ล่อน ได้ยินคำว่าฤดดู าว ต่อนอเู ล่าตอ่ ไปว่า “โอง้ กู๋องตา๑ เลา่ กนั มาแต่นมนานว่า มกี ะนา- แปะยอ้ งท่เี วยี งแสนเพง็ ...” และนก่ี ็เป็นอกี ครงั้ ที่หล่อนไดย้ นิ เรือ่ งของเวยี งแสนเพง็ ...

198/763 “พวกมันมอี ยูม่ ากมายรายรอบเวียง สบื ลูกสบื หลาน...พวกมันจะ คอยปกป้องเวียงเอาไว้จากผู้รกุ ราน...ทุกๆ ฤดดู าว พวกมันจะอพยพ เคลือ่ นยา้ ยลงมาทผ่ี าชา้ งรอ้ ง อันเป็นหมบู่ า้ นสุดทา้ ย ทเ่ี ป็นปากทางเข้าไปสู่ เวยี ง...” “ทำไมมันตอ้ งลงมาทนี่ ด่ี ว้ ยละ่ ต่อนอ”ู ดรสาอดไม่ไดท้ จี่ ะถาม“หรอื ว่า...” หล่อนล้วงมอื ลงไปในกระเปา๋ กางเกงด้วยความเคยชิน หากคร้งั น้ี ปลายนิ้วของหลอ่ นไปกระทบเขา้ กบั วัตถุอะไรบางอยา่ งทม่ี ีรปู รา่ งแบน เหมือนกับเหรยี ญ เหรียญนั้นนน่ั เอง... เหรียญนกเงอื กทอ่ี ตู๋ าบ้ายดั ใสม่ อื หลอ่ นมาเม่อื หลายวนั กอ่ น และวัน นด้ี รสาหยิบเอามาดว้ ย เพ่ือจะอวดให้เพอื่ นใหม่ของหล่อน ทีเ่ ปน็ หัวหนา้ คนงานของไร่ส้มดอกเตอร์สินธพดู หากแต่เกดิ เรอื่ งร้ายข้ึนกับคนงานของ เขาเข้าเสยี ก่อน หล่อนกเ็ ลยไมม่ โี อกาสจะทำอยา่ งทตี่ ้งั ใจ หรือว่าจะเป็นเพราะเหรยี ญอนั น้ี ไมน่ ่า...ดรสาสะบดั หน้าแรงๆ เพ่อื ไล่ความคดิ สบั สนของหล่อนทิง้ ไป ต่อนอดู ูเหมอื นจะไม่สนใจทา่ ทางของดรสา เพราะเขาชงิ เล่าออกมา เสยี กอ่ นว่า

199/763 “เพราะพวกมันรู้วา่ เมอ่ื ฤดูดาวมาถงึ เม่อื ใด จะมีผู้คนมากมายที่ ตอ้ งการจะมงุ่ หน้าไปสู่เวยี งแสนเพง็ ด้วยจุดประสงคต์ า่ งๆ กนั ...และพวก มนั ก็จะตอ้ งปกป้องเวยี งเอาไว้จากการรุกรานของคนเหล่านั้น...อา...นี่ หมายความว่าฤดดู าวมาถึงแล้วอยา่ งแนน่ อน พวกมันจึงพากันออกมาเชน่ น้.ี ..” “แตฉ่ นั ไมไ่ ด้เปน็ ผูบ้ ุกรุกนี่นาตอ่ นอู” ดรสาขมวดคิ้ว เปลี่ยน ความคดิ ท่จี ะเลา่ เรอ่ื งเหรยี ญนกเงือกใหอ้ ีกฝา่ ยหนง่ึ ฟัง “แล้วทำไมพวกมนั ถงึ ต้องการจะทำรา้ ยฉันด้วยล่ะ พวกมันออกมากันเต็มไปหมด แลว้ พอตอ่ นอกู บั หมวยเจง็ มา พวกมนั ก็พากนั หนีหายไปหมด” “นำ้ มันวา่ นหอม” ตอ่ นอบู อกหญิงสาว พลางปลดผ้าโพกศรี ษะสีเขม้ ออกมาโบกไปมาในอากาศตรงหน้าหล่อน การท่ีตอ่ นอูกระทำเชน่ น้ี เป็นคำตอบทำให้ดรสารวู้ า่ กลน่ิ หอม หวานเย็นๆ เหมือนกบั ซากดอกไม้เก่าเกบ็ ทีเ่ กิดขนึ้ พรอ้ มกับการมาปรากฏ กายของสองพอ่ ลกู นน้ั มที ี่มาจากไหน “พวกมันกลัวน้ำมันว่านหอม” ตอ่ นอวู า่ “ท่ีพวกมนั รบี หนไี ปอย่าง เรง่ ร้อนนน้ั ก็เพราะพวกมันเกรงนำ้ มนั ว่านหอม...มันจงึ รบี ล่าถอย...หนเี สีย จนเหยียบกันตาย...” “แตฉ่ นั กย็ งั ไม่เข้าใจอยู่ดวี ่ามันโผลอ่ อกมาท่ีน่ีทำไม” ดรสาเหลียว มองไปมาโดยรอบกาย หลอ่ นบน่ พมึ พำอยา่ งไม่ไดต้ ้องการคำตอบ จรงิ จัง นัก “ทตี่ รงนไ้ี มเ่ ห็นมีอะไรสกั หนอ่ ย”

200/763 หากแตค่ ำตอบท่ีหลอ่ นได้รับจากต่อนอนู ้ัน กลบั ทำใหด้ รสาหนาว ยะเยือกเป็นครั้งท่ีนบั ไม่ถ้วน “การทกี่ ะนาแปะยอ้ งมารวมกลุ่มกนั ครัง้ ใหญ่ และพากันออกมา ปรากฏให้คนเห็นอย่างน้ี พวกมันจะตอ้ งรู้วา่ อกี ไม่นานจะต้องมีอะไรบาง อยา่ งท่สี ำคัญมากเกดิ ข้นึ ...อ่นี าย...พวกมนั รูอ้ นาคต...อีกไมน่ านหมบู่ า้ นของ เราต้องเกดิ เร่ืองอะไรสกั อย่างแน่...” ๑ โอง้ กู๋องตาเป็นภาษาเย้า หมายถึงป่ยู า่ ตายาย