ฤดูดาว

651/763 “จะ้ ...ไม่เปน็ ไร” ดรสาตอบส้นั ๆ แล้วก็ต้องชะงกั ไปอกี คร้งั หนึ่งเมอ่ื แลเหน็ นัยนต์ าสแี ดงก่ำราวสีเลือดหลายคู่ ท่ีแวววาวสะทอ้ นมาจากโพรง แตกของหนา้ ผาขา้ งตัว แมไ้ ม่เห็นตัวของมนั หากเพยี งแค่แววตาดรุ ้ายกระหายเลือด ก็ เพยี งพอแล้วทห่ี ญงิ สาวจะรูแ้ ละบอกได้ว่ามันคอื อะไร... ดรสาหลบั ตาแนน่ แลว้ รบี สาวตวั ข้ึนไปอยา่ งรวดเร็ว รอ้ งบอกกับ สินธพและโคลนิ ท่ตี ามหลงั มาวา่ “ระวังชอ่ งแตกตรงนีด้ ว้ ยนะคะ ฉันเหน็ มกี ะนาแปะยอ้ งหลายตัวอยู่ ในนน้ั ...” ทั้งทมี่ ัน่ ใจวา่ น้ำมันเอ้อื งหอม สามารถปอ้ งกนั แมงมมุ พิษได้ แต่ ขบวนไตเ่ ขาก็พยายามเลีย้ วเปลี่ยนทิศทางให้หา่ งจากรอ่ งแตกของหน้าผา ไป เพือ่ ความปลอดภยั เมอ่ื ใกลจ้ ะถึงยอดสงู สดุ ของหน้าผา แขนท้ังสองขา้ งของดรสาลา้ ไป หมด ขาก็ออ่ นเปลย้ี จนแทบจะก้าวต่อไปไมไ่ หว... หากทันทที ี่หลอ่ นโผลพ่ ้นหนา้ ผาขึ้นมาถงึ ท่รี าบกว้างใหญ่ ดรสากต็ อ้ ง อ้าปากคา้ ง นัยนต์ าดำกลมโตเบกิ กวา้ ง ดว้ ยความต่ืนตะลงึ เปน็ ท่สี ุด ดว้ ย ตลอดท้งั ชีวติ ของหลอ่ นทเี่ ปน็ ตัวตนขึ้นมานัน้ ดรสาไม่เคยคิดเลยว่าจะมี โอกาสไดพ้ บกับสิง่ ประหลาด ความนา่ มหัศจรรยอ์ ยา่ งท่ีกำลงั ปรากฏอยู่ เบอ้ื งหน้าของหลอ่ นในเวลานีม้ าก่อนเลย...

๔๒ แสงสสี ้มอมทองจบั ขอบฟ้าที่ไกลโพน้ สอ่ งสะทอ้ นก้อนเมฆให้แปร สเี ปน็ ชมพอู มแดงสวย สายลมเย็นยามเชา้ แผว่ รำเพยมาไล้ผวิ กายออ่ น ละมุนของหญงิ สาว ดรสาเบิกตากว้างจ้องมองดซู ากปรักหกั พงั ของกองศลิ าเบือ้ งหน้า ดว้ ยความร้สู ึกสบั สนอลหม่านในใจ ปลายแหลมของเล็บท่ีจิกลงในฝ่ามอื ท่ี กำจนแนน่ ยืนยันให้หลอ่ นรวู้ ่าภาพทีป่ รากฏตรงหนา้ นั้น มใิ ชภ่ าพฝัน แสงอาทิตย์ยามเช้าสอ่ งลอดสายหมอกขาวขุ่นลงมาแตะต้องก้อน ศิลาแลง ใหส้ ีสนิมแดงเปล่ียนเป็นสกี หุ ลาบอ่อนงามจบั ตาจบั ใจ เหนือศรี ษะขนึ้ ไปนั้น นกกาจากป่าเบ้ืองหน้า ขยับปกี บินเสยี งดงั พบ่ึ พบ่ั เตรยี มออกหากนิ ...ดอกไมป้ ่าดอกกระจ้อยร่อย เริม่ คลก่ี ลีบสีสวย บานรบั แสงอรุณท่ีกำลังจะฉายสาดมาในเวลาอีกไมน่ านนัก... สายหมอกรอบกายยงั คงไหลวนเออื่ ยอ่อนไปตามแรงของสายลม หอบพาเอาความเย็นชมุ่ ฉำ่ ใจ มาใหก้ ับบรรดาผ้คู นทยี่ นื รวมกลมุ่ กนั อยู่ ขอ้ ความทพ่ี อ่ ครพู รหมมนิ ทร์ปรวิ รรตมาจากหนังสือเขียนไทยโบราณ นั้น ดูเหมือนจะหวนกลบั เขา้ มาสคู่ วามคิดของหญงิ สาวอกี ครั้งด้วยหล่อน

653/763 อ่านลายมอื ของพ่อครูผู้นน้ั ในสมดุ เล่มเก่าหลายครง้ั หลายหน...อา่ นแลว้ อา่ นอกี จนจำได้ขึ้นใจ... ...คนั เถิงแกร่ าชชกิจแลว้ ทา่ นค็พลิกข้นึ มาห้นั แล อยลู่ ูนหลัง หมอ คล้องช้าง ซ้ำไพคลอ้ งช้างแถมยังทสิ สะหนเหนอื จ่มิ ลอม เวยี งแสนเพ็งได้ ชา้ งแดงตวั กล้าแถมตัว ๑ ยงั ท่ีน้นั หั้นแล แลว้ จ่งิ นำเอาเข้าสเู่ วยี งในสกราช ๑๑๗๙ ตัว คม็ ใี นวันนนั้ หนั้ แล... ...เวยี งแสนเพ็ง... มเี วียงแสนเพง็ จริงอยา่ งตำนานวา่ ...และบัดนี้ หลอ่ นกำลังอยู่ทเ่ี วยี ง แสนเพ็ง... ดรสาเหลอื บมองไปโดยรอบกายด้วยความเตม็ ตน้ื กับรูส้ กึ ตน่ื ตาตนื่ ใจ เพราะซากอาคารปรักหกั พังบนท่รี าบเหนือหน้าผาท่เี พียรไต่ขน้ึ มานั้น มี อยมู่ ากมายหลายหลาก กระจดั กระจายอยทู่ ั่วไป กะดูครา่ วๆ ด้วยสายตา ไม่นา่ จะตำ่ กวา่ สิบแห่ง... น่ีไม่ใช่มาพบเขา้ เพยี งบางสว่ นเทา่ นั้นนะ....ดรสาบอกกับตนเอง...แต่ มาพบเมืองเขา้ ทั้งเมอื งเลยทเี ดยี ว... ขา้ งอาคารบางแหง่ ทเี่ หลือแตเ่ สาศลิ า มสี ิ่งก่อสร้างทรงระฆงั สงู ยอด หักหายไปนานนมแลว้ รอบฐานมีรปู ปนู ป้นั ลกั ษณะคลา้ ยกับชา้ ง ดูแลว้ เหมือนกับเจดีย์ที่วดั ชา้ งลอ้ ม อนั เป็นสถาปตั ยกรรมโบราณรว่ มสมัยกับ สโุ ขทัย...

654/763 ยังจะฐานอาคารสงู ที่มบี ันไดนาคทำจากศลิ า ทอดขึน้ ไปเปน็ ชั้นอกี เลา่ ... หล่อนมั่นใจวา่ ไมเ่ พียงแตพ่ บเมืองโบราณตามตำนานของคนเย้า เทา่ นน้ั หากบัดนี้ หลอ่ นกำลังยืนอย่กู ลางเวยี งเลยเชยี วละ ถดั จากทงุ่ หญา้ สูงเกือบถึงเอวไปไม่ไกลนั้น ดรสาแลเหน็ มเี ศษศลิ า กองทับถมกนั อยู่สงู ราวกบั เนินเขาขนาดย่อม บอกให้รวู้ ่าสถานท่ีตรงนนั้ ครง้ั หน่งึ เคยเป็นอาคาร หรือส่งิ กอ่ สร้างขนาดใหญ่ และมีความสำคญั ... หนา้ กองศิลา ซ่งึ ดูคล้ายกบั เป็นหม่อู าคาร มเี สาสงู สองตน้ พนื้ ผิวปนู กะเทาะจนสามารถเหน็ รอยร้าว หยดั ตระหงา่ นราวกบั เสาวหิ ารของกรีก รอ่ งรอยบนเสาทัง้ สอง บง่ บอกว่าผา่ นกาลเวลาเน่นิ นานเพยี งไร... ระหวา่ งเสาศลิ าท้งั สอง มีคานทส่ี กดั จากศลิ าแลงเชอ่ื มเข้าดว้ ยกัน ตรงกง่ึ กลางของคานศิลาน้ัน มรี ่างตะคุ่มของนกขนาดใหญส่ งบนง่ิ อยู่... เมื่อสังเกตเห็นจะงอยปากงองุ้ม และขนาดท่ีใหญโ่ ตของนกน้นั ดร สาบอกได้ในทันทีว่าเปน็ นกเงอื ก... “นก...คณุ สินธพ...ดูทางดา้ นโนน้ สิคะ มนี กเงือกด้วย...” ดรสาละล่ำละลัก หนั ไปบอกกับชายหน่มุ ทย่ี ืนอยู่ทางด้านหลัง ชี้นว้ิ ที่ สั่นระรกิ ดว้ ยความตื่นเตน้ ไปทางเสาสองต้นนน้ั ในใจหวนนกึ ไปถงึ ครอบครัวนกเงอื กที่หลอ่ นและเขาชว่ ยเอาไวจ้ ากมือของคนใจบาป...

655/763 พวกมนั หายไปจากบา้ นของหลอ่ นนานแล้ว...นกเงือกตัวน้ัน จะใชพ่ ่อ นกหัวหนา้ ครอบครวั หรอื ไม.่ . ชายหนมุ่ พยายามเพ่งมองดูนกเงอื กบนเสาศิลาด้วยความสนใจ สกั พกั หน่งึ ก็บอกกับดรสาว่า “รปู สลักน่ะ...ผมว่าไมใ่ ชน่ กจริงหรอก...ดรสา...” “เหนาะโกบ๊ ...นกเงือก...” แม่เฒ่าชราหนั มากลา่ วกับชายหน่มุ หญิง สาวทง้ั สอง บนใบหน้าของนางมรี อยยิม้ ประหลาด “นกเงือก ศิลา...ธั้มเถา...เทพแหง่ ความซอ่ื สัตยแ์ ละความคดิ ถงึ ...” ดรสาหันมาสบตากับสนิ ธพ กเ็ หน็ อีกฝา่ ยขมวดค้ิวอยแู่ ลว้ ด้วยไม่ เขา้ ใจวา่ อตู๋ าผเู้ ฒา่ กำลังจะบอกอะไร ดรสานกึ ถึงเหรียญนกเงือก ที่คร้ังหน่งึ แม่เฒ่าชราเคยใหห้ ล่อนเอาไว้ และหญิงสาวพกตดิ ตวั เอามาดว้ ย...หลอ่ นรีบลว้ งเอาเหรยี ญประหลาดนั้น ขึน้ มาจากกระเปา๋ กางเกง และสง่ ใหก้ บั สินธพดู “อะไรครับ” สนิ ธพรบั เหรียญจากดรสาไป “บัดยวิ้ เหนาะ” อู๋ตาหัวเราะเสยี งก้อง “เหรียญศกั ดสิ์ ทิ ธร์ิ ูปเทพเจา้ ธมั้ เถา...เหรยี ญแหง่ ราชวงศ์แสนเพง็ ...เหรียญแหง่ ซิบเมย้ี นเม่ียน...ท่เี หรยี ญ นั้น จะสลักนามเจ่ยี ห่งุ เมี้ยน...ผีหลวงทีป่ กป้องค้มุ ครองผาช้างร้องเอาไว้...”

656/763 “มินา่ เล่า” ดรสาปะติดปะตอ่ เร่ืองเข้าด้วยกนั “อ่ำเฟยตัวปลอม ไม่ใช่ ซิบเม้ียนเมยี่ น ก็เลยไมม่ ีเหรยี ญนี้ แถมยงั ไม่รอู้ กี ดว้ ยว่า ผหี ลวงชอ่ื อะไร...” ดรสาหันไปเล่าเหตุการณใ์ นคนื วันพระจนั ทร์เพญ็ คร้ังท่ีแล้ว ใหก้ ับ สินธพฟงั โดยยน่ ยอ่ เพือ่ ให้ชายหนุ่มเขา้ ใจวา่ เกดิ อะไรขน้ึ “อูต๋ าใหเ้ หรียญนี้กับฉนั แลว้ ใหฉ้ ันถามอำ่ เฟยว่าผีหลวงช่อื อะไร...อำ่ เฟยไม่ใช่ซิบเมย้ี นเม่ียนตวั จรงิ ก็เลยตอบคำถามนัน้ ไม่ได้...” “ถงึ เวลาทตี่ อ้ งชำระสะสางเรือ่ งราวทกุ อยา่ ง” อู๋ตาเอ่ยเสยี งราบเรียบ “อนี า่ งเกยี ะ องี รู ้าย หลอกลวงผู้คนมานานนักหนา บัดน้ีหมดเวลาของมนั แล้ว...” “ทำไมอำ่ เฟยถงึ ต้องปลอมตัวเป็นอตู๋ าดว้ ยคะ” ดรสาอดถามไมไ่ ด้ “ซิบเมีย้ นเมี่ยน เปน็ ตำแหน่งที่มเี กยี รติ ผู้คนให้ความเคารพนับถือ” แมเ่ ฒา่ ถอนหายใจ “เยยี ผดิ เอง...เรา...เยียกับแต้ ใชท้ างลัดในปา่ โหง ด้ัน เดินมาจนถงึ เวียงแสนเพง็ เมื่อฤดดู าวคร้ังท่ีแล้ว...หากเกดิ เร่ืองรา้ ยข้นึ เสยี ก่อน...” แมเ่ ฒา่ ชราไม่ยอมบอกว่าเร่อื งรา้ ยที่วา่ นน้ั หมายถงึ เร่อื งอะไรหาก กลับเลา่ ตอ่ ไปดว้ ยขอ้ ความที่ไม่ปะติดปะต่อ “เยียถูกลงโทษจากเมอื งฟา้ ใหต้ ้องอยชู่ ดใชบ้ าปท่ีทำ...เยียต้องทนรอ จนถึงวนั ฤดูดาวครั้งนี.้ ...เยยี พยายามเดินกลบั ผาชา้ งร้อง ทงั้ ท่ีตากม็ องไม่

657/763 เหน็ ....มเี พียงกะนาแปะย้องที่เป็นมิตร คอยกระซบิ นำทางให้กับเยยี จน กระท่งั กลับไปถึงป่าโหง...แล้วพบเขา้ กับอีนา่ งเกียะและแตข้ องมัน...แทนที่ พวกมันพ่อลูกจะช่วยเหลือ กลบั ชว่ งชิงทุกอยา่ งจากเยียไป แลว้ เอาคนตาบ อดอยา่ งเยยี ไปทงิ้ ในปา่ โหง...” นำ้ เสยี งของนางหม่นเศร้า พลอยทำให้ดร สาและสนิ ธพรู้สึกเศร้าหมองไปด้วย “พวกมันคงคดิ วา่ เยยี ตายไปแลว้ ...แตพ่ วกมันคดิ ผดิ ...” อ๋ตู าชรา หัวเราะเสียงข่ืน พลางระบายเรือ่ งราวภายในใจออกมายืดยาว อย่างท่ีไม่ เคยพูดให้ใครฟังมาก่อน “เมือ่ ความผดิ บาปยังไมไ่ ดร้ ับการชำระลา้ ง...เยยี กย็ งั ไปไหนไม่ไดท้ ง้ั นน้ั ....” “ทำไมอู๋ตาไม่เขา้ ไปในหมูบ่ ้าน เปดิ เผยความจรงิ น้ีให้พวกเยียรเู้ สีย นานแล้ว พวกเยยี จะได้ขับไล่นางอ่ำเฟยตวั ปลอมไปเสยี จากหม่บู ้าน แลว้ อู๋ ตาจะไดก้ ลับไปเปน็ ซบิ เม้ียนเม่ยี นท่แี ท”้ ตอ่ นอูถามขึน้ เป็นครงั้ แรก “เพราะยงั ไมถ่ ึงเวลา...” อู๋ตาตอบสั้นๆ แล้วกห็ นั กลับไปจับจอ้ งแสง ตะวันท่เี รม่ิ สว่างมากขนึ้ ทกุ ขณะ แล้วเงียบไปในทา้ ยทส่ี ุด “โอ..ก้อด...พระเจ้า...” โคลินเพ่ิงโผลต่ ามหลงั ขน้ึ มาจากหน้าผาเป็น คนสดุ ทา้ ย เขาอดทจ่ี ะอทุ านออกมาไม่ได้ เม่ือเห็นเมอื งรา้ งทอ่ี ยตู่ รง หน้า...ดวงตาสีฟ้ากระจา่ งใสเป็นประกายหมายมนั่ ... ชายหนมุ่ ชาวองั กฤษรีบควานหากล้องถ่ายรูปในเป้สะพายหลังออกมา เก็บภาพความประทบั ใจตรงหน้าเอาไว้...

658/763 “เวยี งแสนเพ็ง...Ancient City of Thousand Moon...เหมอื นที่ บนั ทกึ กล่าวเอาไว.้ ..มีเมืองนี้จรงิ เสียดว้ ย” “บนั ทกึ ...บนั ทกึ อะไร” สินธพรสู้ ึกแปร่งหู เมื่อได้ยนิ ชายหนมุ่ ชาว อังกฤษเอ่ยด้วยความต่ืนเตน้ ดีใจ หากชายหนุ่มผู้น้ันเอาแต่สนใจอยกู่ ับ การถ่ายรปู โดยรอบบริเวณ ไมไ่ ดส้ นใจในคำถามของสินธพเลยแม้แต่นอ้ ย “คุณปู่ของโคลินกับเพื่อน เคยมาศึกษาพรรณพืชที่ผาชา้ งรอ้ ง” ดรสา กระซบิ ตอบ “จดบนั ทึกถงึ เวียงแสนเพ็งเอาไว้ดว้ ย...เคยได้ยินไหมคะ หมอคาร.์ ..นายแพทย์ เอ. เอฟ. จี. คารน์ ่ะคะ่ ” “อ้อ” สนิ ธพพยกั หน้า หากในดวงตาสเี ขม้ ราวท้องฟา้ ยามรตั ตกิ าล ของเขา มแี ววบางอยา่ งฉายวูบขน้ึ มา “โคลินกค็ งจะเป็นนักสำรวจพรรณ พชื เหมอื นกบั ปู่ของเขาสนิ ะ...นา่ ชืน่ ชมมาก” “คะ” ดรสาขมวดค้วิ ด้วยความสงสยั “ช่ืนชมอะไรคะ” “กอ็ าชีพนี้น่ะ จะตอ้ งเสียสละทัง้ เงินทองและเวลา...แสดงวา่ มนั ตอ้ ง อยใู่ นสายเลอื ดของเขาจรงิ ๆ น่นั ละ ถึงไดอ้ ุทศิ ตัวขนาดนี้...ไมอ่ กี ทีกต็ อ้ ง เป็นเศรษฐี ถึงได้มที นุ รอนออกสำรวจพรรณไม้ไปทว่ั โลก...” “เหมอื นกบั ว่าโคลินทำงานบรษิ ัทนะคะ” ดรสาเหลอื บตามองดโู คลิน ทเ่ี ดนิ ห่างออกไป พลางลดเสยี งลงให้แผว่ เบากว่าเดมิ

659/763 และเมือ่ นกึ ถึงอีเมลฉบบั ที่โคลนิ ส่งถึงเพ่อื นของเขา ก่อนจะออก เดินทางมาเวยี งแสนเพ็งข้ึนมาได้ ดรสากบ็ อกกบั ชายหนุม่ เพ่มิ เติมวา่ “ถา้ จำไม่ผดิ ...ฉนั วา่ บรษิ ัททเ่ี ขาทำงานชอ่ื ลนิ น์...ลนิ น์ อะไรสกั อยา่ งนีล่ ะคะ่ ” “ออ้ เหรอ...” สินธพพยกั หน้าอย่างไม่สูจ้ ะใสใ่ จนกั “นึกออกแล้วละ..Linn. Plant Company...” ดรสาดดี นิ้วเสียงดงั เปาะ “แต่ฉนั ไม่ค่อยแน่ใจนกั หรอกนะคะ เหน็ ในอีเมลท่ีเขาเขียนถึงเพื่อน แวบเดยี ว...” “เอ...” คราวนี้สนิ ธพขมวดคว้ิ อาจเปน็ เพราะอดนอนมาทง้ั คนื ความคิดของเขาจงึ ไม่เฉียบคมเทา่ ที่เคย “ชอื่ บริษทั ฟงั ดคู นุ้ ๆ นะ...เหมอื น เคยไดย้ ินทีไ่ หน แตผ่ มนกึ ไม่ออก...” หากยงั ไมท่ นั ที่สองหนุม่ สาวจะพูดอะไรกนั ตอ่ ไป อูต๋ าผู้เฒ่ากห็ นั มา จ้องมองใบหน้าของแตล่ ะคน ราวกับวา่ นยั นต์ าท่ีมืดบอดของนาง สามารถ ใชก้ ารไดด้ ี...หญิงชราแสยะย้ิมจนแลเห็นเข้ียวแหลมคมท่ขี า้ งมมุ ปาก... “พวกเม่ยควรพักผอ่ นเอาแรง...” อูต๋ ากลา่ วดว้ ยเสียงแหบแหง้ “ราตรี สนิ้ สุดลงแล้ว และบัดนี้ เยยี พาพวกเม่ยมาถงึ เวียงแสนเพง็ สมตามท่ี หวัง...เก็บเรยี่ วแรงเอาไวส้ ำหรบั คนื นเี้ ถิด เพราะคนื พระจันทร์เพ็ญทก่ี ำลัง มาถงึ จะเป็นคนื ทย่ี ิ่งใหญ่...เกนิ กวา่ ใครจะเคยคาดคดิ ” “เดย๋ี วกอ่ น อตู๋ า”

660/763 ดรสารอ้ งเรยี ก เมือ่ เหน็ อูต๋ าผู้เฒา่ เดนิ ดุ่มไปในพงหญา้ โดยมุง่ หนา้ ไปทางกองศิลาทอี่ ยูใ่ กลต้ วั มากทีส่ ดุ “มอี ะไรรึ อ่นี าย...” อตู๋ าผเู้ ฒ่าหนั กลบั มา “อตู๋ าจะไปไหนคะ แล้วเราจะตอ้ งทำอะไรกนั ต่อไป” ดรสาถามในใจ รสู้ ึกถึงความผิดปกติบางประการ ซึ่งไมส่ ามารถอธิบายใหส้ ินธพหรอื ผ้ใู ด เข้าใจได้... “เยยี จะต้องไป...” มรี อยย้มิ ปริศนาอยบู่ นใบหนา้ ชราภาพ “หมด หนา้ ทขี่ องเยยี ...เยียพาพวกเมย่ มาถึงเวยี งด้วยความเรียบรอ้ ย...ถึงเวลาท่ี เยียจะไปเสียที...” “ไหนวา่ มาถงึ เวยี งแสนเพง็ แลว้ จะช่วยพวกทถ่ี กู กะนาแปะย้องกัดได้ ไงล่ะ” ดรสารสู้ ึกกงั วลใจ ดว้ ยเปน็ หว่ งคนเจบ็ หลายสบิ คนซงึ่ นอนรอคอย ความช่วยเหลอื อยทู่ ผี่ าชา้ งร้อง “ยารกั ษาพวกนั้นอย่ทู ่ไี หน...” “ไมม่ ียา...” อตู๋ าตอบเสียงเยยี บเยน็ กอ่ นจะหัวเราะเสยี งแหลม “อะไรนะ” เสยี งของหญิงสาวมคี วามตระหนกอยใู่ นนั้น “อู๋ตาวา่ ไม่มี ยาหรอื ” “อ๋ตู าหลอกพวกผมใหม้ าท่ีนอ่ี ย่างนน้ั หรอื ” สินธพสืบเทา้ ข้นึ มายืนอยู่ เคยี งข้างดรสา พลางจับมอื เย็นเยยี บของหญิงสาวเอาไวจ้ นแน่น...

661/763 “เยียไม่มียาให้” อ๋ตู ายงั คงพดู มีเสยี งหวั เราะเจอื อยเู่ ป็นระยะราว กำลงั สมเพชคนตรงหน้าของนางเสยี เตม็ ประดา “แต่เยียไมโ่ กหก...ซบิ เมย้ี นเม่ยี นทแ่ี ท้จรงิ ไมเ่ คยโกหกใคร...” “อูต๋ าหมายความว่าอยา่ งไร ฉนั ไมเ่ ข้าใจ” ดรสาพยายามใชน้ ำ้ เยน็ เข้าลูบ “อู๋ตาจะบอกว่า เราเดนิ ทางกันมาไกลขนาดน้ี แล้วไม่มยี าให้ หรอื ...กไ็ หนอ๋ตู าบอกว่า...” “เยยี บอกวา่ คำตอบอยทู่ เี่ วียงแสนเพง็ ...” อู๋ตาอำ่ เฟยสวนคำดรสา “เยียไมไ่ ด้บอกว่ามยี าทน่ี ี่....” “แลว้ ฉันจะต้องทำอย่างไร” ดรสาเริ่มหมดความอดทน “ชีวิตคนตง้ั มากมาย รอใหเ้ รากลับไปช่วยเขานะคะอตู๋ า...รบี บอกฉนั มา แลว้ เราจะได้ รบี กลับไปช่วยพวกนนั้ ...” อู๋ตาผเู้ ฒา่ สา่ ยหนา้ ไปมาช้าๆ หากรอยยม้ิ ปริศนายงั คงเกล่อื นบน ใบหนา้ “เยยี ไม่ร้.ู ..หมดหน้าทีข่ องเยยี แล้ว...” รา่ งของอ่ำเฟยเร่ิมถอยหา่ งดรสาและกลมุ่ ที่เดินทางมาพร้อมกับ หล่อน ราวกับสายหมอกที่ถกู แรงลมพดั กระจัดกระจาย... ดรสารสู้ กึ หนาวยะเยอื ก เพราะหล่อนแนใ่ จวา่ อตู๋ าผูเ้ ฒ่าไม่ได้ เดนิ ...หากกำลังลอยไปเหนือยอดหญ้าตา่ งหาก...

662/763 “เดี๋ยวกอ่ น...อยา่ เพงิ่ ไป...” ดรสาสลดั มอื หลดุ จากอุ้งมืออบอุ่นของ สินธพ แล้วว่ิงตามหลังอู๋ตาไป “รอ...” เสยี งของอตู๋ าชราสะท้อนก้องไปทว่ั บรเิ วณ “รออยู่ทน่ี ี่ จนกวา่ จะถงึ ยามพระจนั ทร์เพ็ญขึ้นถงึ กึง่ กลางฟ้า...อัว้ แสนเพง็ จะกลบั คนื รา่ งขึน้ มา อีกครัง้ ...แถนเมอื งแมนจะมารบั คนรกั กลบั เมืองฟ้า...ทกุ อยา่ งจะไดร้ บั การ ชำระสะสางในคำ่ คนื น.้ี ..ความรกั ...ความแคน้ ท่ีเป็นกรรมผูกพันกันมา เนนิ่ นาน บัดนถ้ี ึงเวลาแล้ว...” “ใหต้ ายเถอะ...อู๋ตาต้องบา้ ไปแล้วแน่ๆ” สนิ ธพมที ่าทางหวั เสยี อยา่ ง เหน็ ได้ชดั “ผมเตือนคุณแลว้ ใชไ่ หมดรสา วา่ เราไมค่ วรตามอตู๋ าบ้ามาท่ีนี่ เลย...เหน็ ไหมวา่ สดุ ทา้ ย ก็ไมม่ อี ะไรอย่างทผี่ มว่าจริงๆ” “นน่ั สิบ”ี โคลินซงึ่ พอจะฟงั ภาษาไทยเข้าใจบา้ งเสริมขน้ึ “ดอกไมจ้ ะ กลายเป็นคนไปไดอ้ ยา่ งไร...” สีหน้าขมวดมนุ่ ของดรสาเปยี่ มไปด้วยความสบั สน หญงิ สาวพยายาม ครุ่นคดิ ถงึ คำพดู ของอูต๋ าอ่ำเฟยท่ีกำลงั เดินห่างไป หญิงสาวกวาดสายตามองไปโดยรอบ และโสตประสาททร่ี ะวงั ระไว ของหลอ่ น กแ็ ว่วได้ยินเสียงรอ้ งไห้คร่ำครวญของสตรนี างหนึ่งขึน้ มาอีก คร้ัง ท่ามกลางความเงยี บสงัดของธรรมชาตยิ ามเช้า

663/763 หากเมื่อเหลือบมองสินธพที่ยนื เคียงอยดู่ า้ นขา้ ง กไ็ ม่เห็นว่าชายหนุ่ม จะแสดงท่าทีอะไรออกมา น่นั หมายถึงวา่ มีเพยี งแต่หล่อนเทา่ นัน้ ทีไ่ ด้ยนิ เสียงรอ้ งไห้น.้ี .. อะไรบางอยา่ งกระจ่างวบู ขนึ้ มากลางใจของหลอ่ น... เหมือนกบั มใี ครเอ้อื มมอื ไปเปิดไฟ แลว้ ห้องท่ีเคยมดื มนอนธการ ก็ กลบั สว่างกระจ่างจนแลเห็นทกุ สิ่งทกุ อย่างไดอ้ ยา่ งชดั แจง้ ดรสาจงึ ร้องถาม อตู๋ าผูเ้ ฒ่าขึ้นว่า “หากเรอ่ื งราวท้งั หมดไดร้ ับการชำระสะสาง...วญิ ญาณท่ีแค้นเคืองได้ รบั การชดใชอ้ ยา่ งสาสม...คนเจบ็ ท่ีไมร่ เู้ รอ่ื งรู้ราวอะไรเลยพวกนนั้ จะ สามารถฟนื้ กลบั คืนมาไดอ้ ีกคร้ังหน่งึ ใชไ่ หมคะ อู๋ตา...” “รอเวลาพระจันทรเ์ พ็ญ...” เสียงของอตู๋ าชราแผว่ เบาเหมอื นกับสาย ลม พร้อมกับสายหมอกพัดหมุนวนอยรู่ อบกายของนาง “รอใหถ้ ึงเวลา นั้น...แลว้ ทุกอย่างจะกระจ่างออกมาเอง...” “เดย๋ี วสคิ ะอตู๋ า” ดรสายกมอื ห้าม เมอ่ื ร่างของหญิงชราเริ่มรางเลอื น ไป ราวกับสายหมอกตอ้ งเปลวแดด “เดย๋ี วก่อน...” หญิงสาวออกวงิ่ ลยุ ดงหญา้ ข้างหน้าไปหาอตู๋ าชรา ซง่ึ ดูเหมือนจะลอย ห่างออกไปทุกขณะ โดยมีสนิ ธพ ต่อนอแู ละโคลินว่งิ ตามหลงั ไปตดิ ๆ “แต้...”

664/763 เสยี งส่นั พรา่ ของหญิงชราทร่ี ่างเรมิ่ จะเลอื นลาง เร่ิมเปลีย่ นเป็นเสยี ง ใสเสนาะเหมือนเด็กสาว พรอ้ มกนั นัน้ รา่ งทค่ี ดโค้งและงอง้มุ เหมือนไมช้ รา ก็เร่มิ เหยียดยดื ก่อนจะหดหายและแปรเปล่ียนไปตอ่ หนา้ ต่อตาของดรสา และพวก รา่ งชราภาพของอตู๋ าบา้ แปรเปลย่ี นเป็นเดก็ สาวสวยใส อย่างรวดเรว็ ราวภาพฝัน...จากน้นั กค็ ่อยสนั่ พรา่ และเลือนหายไปเหมือนกับสายหมอก ตอ้ งแสงอรณุ ... “แต.้ ..รอเยยี นานไหมจะ๊ ...เยียกลับมาแล้ว...เยียกลบั มาหาแต้แล้ว...” เสยี งใสกระจ่างของเด็กหญงิ หน้าตาสะสวย ในชุดเครื่องแตง่ กายของ เด็กสาวชาวเยา้ ปรากฏขึ้นมาต่อหนา้ ของคนทงั้ สี่ สายลมแรงพดั มาวูบหนึ่ง พาให้สายหมอกท่ีลอยหนา แตกกระจัด กระจายออกจากกนั พรอ้ มกับรา่ งหญงิ ชราซึ่งกลายมาเปน็ เด็กสาว หายวับ ไปกบั ตา... ดรสาซึ่งวงิ่ นำหน้าผูช้ ายอีกสามคนอยขู่ ้างหน้า ถงึ กับหยดุ ชะงักลงใน ทนั ใด เมื่อกา้ วไปถงึ บรเิ วณซง่ึ อ๋ตู าชราเลอื นหายไป... หญิงสาวยกมอื ขึน้ อดุ ปาก แลว้ ร้องหวีดข้นึ มาดว้ ยความตระหนก และกอ่ นท่ีหญงิ สาวจะเซล้มลง สนิ ธพกก็ ้าวพรวดเขา้ ไปถึงรา่ งผอมบางของ หล่อน แล้วโอบหญงิ สาวเข้าไว้ในวงแขน...

665/763 เม่ือเขาเหลือบมองส่ิงทีเ่ ป็นตน้ เหตุ ซง่ึ ทำให้ดรสาหวาดกลวั เปน็ ทีส่ ุด นนั้ ชายหนมุ่ เองก็ตอ้ งผงะไปด้วยนึกไมถ่ งึ เชน่ กัน... ภาพโครงกระดูกสีเหลอื งนวลเพราะความเก่าแก่ จำนวนสองโครง ท่ี ซุกซอ่ นอยทู่ า่ มกลางพงหญา้ สรา้ งความสลดใจให้กับเขามากกวา่ ความ หวาดกลวั ... ด้วยโครงกระดกู ท้ังสอง...โครงหน่ึงมีขนาดเลก็ เทา่ กับเด็กหญงิ อายุ ไมเ่ กินสบิ สองปี กับโครงขนาดใหญ่ ซ่งึ มลี ักษณะเป็นโครงกระดกู ของเพศ ชายน้ันกอดกนั แน่น ราวกบั กำลังหวาดกลวั ต่ออะไรบางอย่างก่อนท่ีจะเสีย ชีวติ ไป... แขนขาท่ีงอและขัดไขวก้ นั น้ัน บง่ บอกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัส ของรา่ งทั้งสอง... และสินธพกลนื นำ้ ลายเหนียวลงคอไปดว้ ยความยากลำบาก เพราะ บดั น้ีเขารแู้ ล้วว่า โครงกระดกู ทงั้ สองนัน้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากอตู๋ า ทน่ี ำทางพวกเขามาจนถงึ เวยี งแสนเพง็ และบดิ าของหล่อนนั่นเอง!

๔๓ “เร่ืองมันเกิดมานานนกั หนาแล้วละครบั อี่นาย...ต้ังแต่ฤดดู าว ครง้ั ท่ีแลว้ นับไปก็กว่าแปดสบิ ป”ี ต่อนอเู ริม่ เรื่องเล่าของเขา หลงั จากที่ทุกคนชว่ ยกันขดุ หลมุ ฝงั โครง กระดกู ทง้ั สองเสร็จเรียบร้อย แล้วเดินตามกนั ไปหาทำเลใต้รม่ ไม้ท่รี ่มเงา ครึ้มเพ่ือน่งั พักผอ่ น “เร่ืองเปน็ อยา่ งไรหรอื จ๊ะ ตอ่ นอ”ู แมม้ ือจะมวั สาละวนอยู่กับการลำเลยี งเอาอาหารแห้ง น้ำ และขนม ปงั กรอบออกมาจากเป้ แล้วสง่ ใหก้ ับเพอ่ื นร่วมทาง หากดรสากย็ ังคงตง้ั ใจ ฟงั “เยยี เกดิ ไมท่ ันหรอก แต่แตเ้ ลา่ ใหฟ้ งั ...ฤดดู าวครง้ั กอ่ น แต้ของอ่ำ เฟย พาลูกสาวออกเดินทางมาทเ่ี วียงแสนเพ็งนี่ โดยลัดมาทางปา่ โหง...แลว้ ก็หายสาบสญู ไป ก่อนท่ีจะมีคนพบอำ่ เฟยกระเซอะกระเซิงกลับมาท่ี หมู่บา้ น...ตอนนนั้ ก็เล่าลอื กันไปต่างๆ นานา บ้างกว็ า่ แต้ของมันตายอยเู่ สยี ทใี่ นป่าโหง เพราะทำผิดผ.ี ..บา้ งกว็ า่ ถูกแถนฟ้าลงโทษ...ไมม่ ใี ครรู้ความจริง

667/763 วา่ เกิดอะไรขนึ้ จนกระทง่ั นางลูกของมนั กลับมาท่ีหมบู่ า้ นสืบทอด เป็นซิบ เมี้ยนเม่ียนแทนพอ่ หากก็ไม่เคยปริปากเล่าอะไรให้ใครฟงั ...” “ซึ่งนั่นกค็ ืออ่ำเฟยตัวปลอม” ดรสาสรุป “ใชค่ รับ...” ต่อนอูพยกั หนา้ รบั “เราไม่รหู้ รอกวา่ อ่ำเฟยคนนนั้ เป็น ตัวปลอม เพราะซิบเมย้ี นเมยี่ นเล้ยี งลูกสาวเอาไวแ้ ต่ในบ้าน จงึ ไมเ่ คยมี ใครเหน็ หนา้ อำ่ เฟยมาก่อน...เม่อื เด็กผหู้ ญงิ คนหนึ่งกลบั ออกมาจากป่าโหง แล้วบอกกบั ทกุ คนว่าเป็นอำ่ เฟย ทกุ คนกเ็ ลยพรอ้ มท่ีจะเชื่อ และยกให้เป็น ซิบเม้ียนเม่ยี นแทน” “วิญญาณของอ่ำเฟยตัวจรงิ คงวนเวียนรออยนู่ านนกั หนา...” เสยี ง ของหญงิ สาวเศร้าสร้อย “มคี นเคยเห็นอ๋ตู าบา้ น่ี แวบไปแวบมาทแ่ี ถวป่าโหง” ต่อนอูว่า“แต่ ใครจะคดิ ว่าน่นั เป็นเพยี งวิญญาณ...” “แกคงตอ้ งรอจนกว่าจะถงึ คนื ฤดดู าว...และนำฉัน...เอ้อ...เรา...กลบั มาที่นี่” ดรสาถอนหายใจ พรอ้ มกบั รินกาแฟจากกระตกิ น้ำรอ้ นใส่ในแก้ว กระดาษ ก่อนจะสง่ ใหก้ บั ชายหนมุ่ ทง้ั สาม “แกพาเรามาทีน่ ่ีทำไมกัน...” สนิ ธพขมวดคว้ิ “ฉนั กไ็ ม่ร้”ู ดรสาส่ายหน้า “คงตอ้ งรอจนกว่าจะถงึ เทย่ี งคืนเสียก่อน อย่างทอ่ี ตู๋ าวา่ ”

668/763 “เอือ้ งแสนเพง็ ด้วยครบั อนี่ าย” ต่อนอูเสรมิ ขึน้ “เราต้องหาเอ้อื งแสน เพง็ ใหพ้ บ ท่ีอู๋ตาบอกกับเรา เร่อื งนตี้ อ้ งเกี่ยวกับเอ้อื งแสนเพง็ ....” “ดรสา...” หลังจากนง่ิ เงยี บไปพกั ใหญ่ สนิ ธพกเ็ รียกชื่อหลอ่ นด้วย นำ้ เสียงต่นื เต้น “บางทเี ออื้ งแสนเพง็ อาจจะเปน็ ยากไ็ ดน้ ะ...” “นน่ั สนิ ะ” ดรสาเบิกตากว้าง ดว้ ยไม่ทนั ได้คิดมาก่อน “เออื้ งแสนเพง็ อาจจะเปน็ ยาแกพ้ ษิ ของกะนาแปะยอ้ งกไ็ ด.้ ..” “เอ้ืองแสนเพง็ หรอื ?” นำ้ เสยี งของโคลินมีความต่นื เต้นไมแ่ พ้กัน “เรา ตอ้ งชว่ ยกันหาใหพ้ บนะ...ดอกกล้วยไม้ดินที่บานทกุ ๆ แปดสบิ ป.ี ..และบาน อยเู่ พียงคนื เดียวในวันพระจนั ทรเ์ พ็ญ...” “ดคู ณุ สนใจเอือ้ งแสนเพ็งมากทเี ดยี วนะโคลิน” สนิ ธพทำเสียง ราบเรยี บ “ลองคดิ ดสู ิ วา่ น่จี ะเป็นการค้นพบทีย่ ่งิ ใหญ่สักเพยี งไหน...กลว้ ยไมส้ ี ทอง...” โคลนิ มีนยั น์ตาเคลมิ้ ฝัน “ดอกกล้วยไมป้ ระหลาดในตำนาน...ใคร จะเชือ่ วา่ มีอย่จู รงิ ...หากเราพบเออ้ื งแสนเพ็ง...นี่จะเป็นการค้นพบท่ยี ่งิ ใหญ่ ทสี่ ดุ ในประวัติศาสตร์ของวงการพฤกษศาสตร์...” “ถ้าเป็นอย่างทต่ี ำนานวา่ ” ดรสาขมวดค้วิ นำ้ เสียงเปย่ี มไปด้วยความ ครนุ่ คิด “เออ้ื งแสนเพ็งนา่ จะมีเพยี งแคต่ น้ เดียวเทา่ นัน้ ...เพราะเอ้อื งแสน เพ็ง ก็คอื นางอั้วแสนเพ็ง ทถ่ี ูกดารกาประกายสาปใหก้ ลายเป็นดอกไม้...”

669/763 “ผมว่าเราพักกนั ให้หายเหนื่อย กนิ อาหารเที่ยงเสร็จแลว้ ช่วงบา่ ยๆ เราช่วยกนั ออกคน้ หาเอือ้ งแสนเพง็ ดกี วา่ ” สนิ ธพเสนอ ชายหน่มุ เหลือบ มองนาฬกิ าขอ้ มือ ท่ีบ่งบอกถึงเวลาวา่ สายมากแล้ว กอ่ นจะพูดต่อไปวา่ “ผมลองสงั เกตดู เห็นวา่ บริเวณทเี่ ปน็ เวียงแสนเพ็งน่ีกว้างขวาง มาก...เราไม่มที างรเู้ ลยวา่ เออ้ื งแสนเพง็ จะข้ึนอยู่ทไ่ี หน รปู ร่างลกั ษณะจะ เปน็ อยา่ งไรก็ไมร่ ู้ และเรามีเวลาถึงแคเ่ ที่ยงคืนน้ีเทา่ นน้ั ที่จะตอ้ งหาดอก เอื้องนใ้ี หพ้ บ...” ดวงตะวันเคล่อื นคล้อยไปจนเกอื บจะตรงศรี ษะแลว้ และเงาของ ตน้ ไมก้ ็หดส้นั ลงไป เหล่านกกาท่บี นิ เวียนว่อนอยู่ท่วั ท้องฟา้ ในยามเชา้ เรม่ิ หายตวั ไปดว้ ยตอ้ งการหลบแสงแดดที่แผดกลา้ บนฟากฟ้าจึงเหลอื เพียง ปุยเมฆขาวสะอาด ที่ลอยกระจัดกระจายอย่ทู ่วั เวง้ิ ฟ้าครามเท่านนั้ อากาศปลายฤดหู นาวบนยอดดอยสงู เทียมฟ้า ยงั คงเย็นสบายแม้วา่ จะเป็นเวลาใกล้เท่ยี งก็ตาม จากการเดินทางทแ่ี สนจะยาวไกล ประกอบกบั ไมไ่ ดน้ อนมาทงั้ คืน สนิ ธพ ต่อนอแู ละโคลนิ จงึ ยังคงเอนกายพิงโคนตน้ สกั ใหญ่ ซึ่งขนึ้ อยกู่ ลาง เวียงแสนเพ็ง และหลับสนิทอยใู่ นนิทรารมณ์ คงมีเพยี งหล่อนเทา่ น้นั ทีน่ อนไมห่ ลับ แม้ร่างกายจะเหนือ่ ยลา้ ไม่น้อย

670/763 มคี วามคิดวุ่นวายสับสน เวียนวนอยภู่ ายในใจ ไมว่ ่าจะเปน็ เรือ่ งของ ตำนานเวยี งแสนเพง็ เร่ืองคนเจ็บซงึ่ นอนรอความชว่ ยเหลืออยทู่ ห่ี มู่บา้ น และเรอื่ งราวต่างๆ อกี หลายหลาก ทเ่ี กดิ ข้นึ กบั หลอ่ นภายในชวั่ เวลาไมก่ ่ี เดอื นทกี่ ลับมาบา้ น... สัญชาตญาณบางประการในจิตสว่ นลกึ ของหลอ่ นบอกกับตวั เอง วา่ ...อีกไมน่ านเรอื่ งราวท้งั หลายแหลก่ ็จะจบส้ินลง... ในเมอ่ื หล่อน...หรือคนท่หี ล่อนเคยเป็น...ผูกมนั ขึ้นมา...หล่อนกจ็ ะ ต้องเปน็ คนคลายปมนนั้ ด้วยตนเอง...เพ่อื ใหเ้ รอ่ื งท้ังหมดจบลง... หากจะจบลงในลกั ษณะใดน้นั หล่อนยังไมส่ ามารถบอกได้ ดรสาไม่เคยเช่ือเรือ่ งชาติภพ เพราะแมเ่ คยสอนไม่ให้หลอ่ นยดึ ตดิ กบั อดตี แม้วา่ หลักคำสอนทางพระพทุ ธศาสนา จะมคี วามเชื่อในเรือ่ งของการ เวยี นว่ายตายเกดิ แฝงอยูด่ ว้ ยกต็ าม... หากวันนี้ เมื่อได้เห็นโครงกระดกู ของอ่ำเฟยและผเู้ ป็นบดิ า...ตัวรใู้ น กายของหลอ่ น กด็ ูเหมอื นจะเริ่มตน่ื ข้ึนมา.. หล่อนนกึ ร้ใู นเรอื่ งทเ่ี คยสงสัยภายในใจมาเน่นิ นาน พร้อมกบั การนึก รู้น้นั ภาพมากมายหลายหลาก กป็ รากฏข้นึ ในหว้ งมโนความคิด...ภาพ ความวุ่นวายโกลาหลของผคู้ น ภาพของเมืองท่ีล่มสลาย...ภาพของอัคคี และเปลวเพลงิ สสี ้มทแ่ี ลบเลีย...และสุดท้ายคือภาพของสตรผี ูห้ นง่ึ ซง่ึ

671/763 งดงามอย่างทไ่ี ม่เคยเหน็ มากอ่ น...สตรที นี่ ัง่ โหยไห้อาลยั ในคนรกั ปม่ิ ว่าจะ ขาดใจ... ภาพทั้งหลายเหล่านั้น ลว้ นเป็นภาพที่หลอ่ นไม่ไดเ้ หน็ ด้วยดวงตา หากสมั ผสั ไดด้ ว้ ยดวงใจ และไม่สามารถอธิบายกับใครออกมาเป็นคำพดู ได้... แมไ้ ม่มคี ำตอบชัดเจน หรอื หลักฐานทางวิทยาศาสตรท์ สี่ ามารถ พิสจู น์ได้ หากดรสามัน่ ใจมากเหลอื เกิน วา่ เรื่องราวท้งั หมดเกี่ยวขอ้ งกับ หล่อนโดยตรง... อีกเพียงไมก่ ่ชี วั่ โมงเทา่ นั้น กจ็ ะได้รกู้ นั ... หญงิ สาวหยบิ เอาเป้สะพายหลังท่ีวางองิ กบั สัมภาระของคนอ่นื ข้นึ มา เปดิ และหยบิ หนงั สือท่ตี ิดมาดว้ ยข้นึ มาเพอ่ื อา่ นฆ่าเวลา ปกเก่าคร่ำครา่ เป็นรูปชายหนมุ่ และหญิงสาวท่นี ่ังอยทู่ า่ มกลางท้อง ทุ่งสีทองของอาฟริกาแลดูกระจา่ งทา่ มกลางแสงแดดอบอุ่น...ไกลไปทาง ดา้ นหลงั ของชายหญิงคู่น้นั มีแนวเขาทอดยาวสดุ ลูกหูลกู ตา ดรสาพลกิ หนงั สือในมอื ไปยงั หนา้ ท่ีต้องการโดยเร็ว... หญงิ สาวไลส่ ายตาไปตามตัวอกั ษร ท่ีผเู้ ขียนบรรจงถา่ ยทอดความ งดงามของป่าอาฟริกาไปทลี ะหน้า ด้วยความซาบซึง้ ใจ... อาฟรกิ าทก่ี อ่ นหน้านัน้ มปี า่ ไมม้ ากมาย มีสตั ว์ปา่ อุดมสมบูรณ์ หาก บดั น้ี จำนวนของปา่ ไม้ และสัตว์ป่าลดลงอย่างรวดเร็วจนนา่ ใจหาย...

672/763 กวา่ ตน้ ไมห้ นง่ึ ตน้ จะเตบิ ใหญใ่ หร้ ม่ เงากบั ผู้คนที่ผา่ นทางมา ลว้ น ตอ้ งใชเ้ วลานบั สิบนบั ร้อยปี หากสามารถถูกทำลายลงไดใ้ นชว่ั พริบตา... ดรสาอดคิดไมไ่ ด้ว่า อาจจะสายไปแลว้ ก็ได้ ทจี่ ะปลุกจิตสำนึกใหก้ บั คนรุ่นของหลอ่ น...คนรนุ่ ต่อไปต่างหาก ทจี่ ะมคี วามสำคญั และก้าวขน้ึ มา เป็นผหู้ มนุ โลกตอ่ ไป...หากมีโอกาส หลอ่ นจะสานฝันของแมใ่ หเ้ ป็นจริง... “คุณชอบ Out Of Africa หรือ” เสียงคุ้นหูของชายหน่มุ ที่ดังขนึ้ มาจากทางเบ้ืองหลงั ทำเอาดรสาถึง กบั สะดงุ้ “คะ...” หล่อนรสู้ ึกหน้าแดงข้ึนมาโดยไมม่ ีเหตผุ ล “เออ้ ...ใชค่ ่ะชอบ มาก...” “บอกผมได้ไหม วา่ ทำไมคณุ ถึงชอบ” สนิ ธพขยบั นั่งลงเคียงกนั กับ หลอ่ น “บอกไม่ถกู หรอกค่ะ” ดรสาเหยยี ดริมฝีปากยิม้ ออ่ นโยน “ชอบไป หมดทกุ อยา่ ง ตั้งแต่การใช้ภาษาบรรยาย และพรรณนาโวหารท่ีสวยงาม เหมือนภาพวาด...สวยเสียจนเหมือนกับวา่ เราสามารถเข้าไปน่ังอยใู่ นฉากได้ ยงั จะเร่ืองราวความขัดแย้งระหว่างคนผิวขาวกบั คนพืน้ เมอื ง เรื่องของ ธรรมชาตแิ ละส่งิ แวดล้อม...นา่ เสียดายท่ตี วั นวนยิ าย พลาดรางวลั โนเบลไป อย่างนา่ เสยี ดาย...”

673/763 “เหรอครับ” สนิ ธพหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมนึกวา่ คณุ ชอบโรเบริ ์ต เรดฟอรด์ ทเ่ี ล่นเปน็ พระเอกเสยี อีก” “วา่ ไม่ไดน้ ะคะ” ดรสาหวั เราะออกมาบา้ ง ความเครง่ เครียดตลอด หนึ่งวันและหนึ่งคนื ท่ีผา่ นมา เหมอื นจะคลายลงไปบา้ ง “ฉนั ก็แอบชอบอยู่เหมอื นกัน แต่เขาเลน่ เรื่องนน้ี านมาแลว้ นค่ี ะตง้ั แต่ ปี ๑๙๘๕ โนน่ ...มาดเู รอ่ื งหลงั ๆ ตอนนชี้ ักไมไ่ หว รอยย่น รอยตีนกาชกั จะเตม็ ใบหนา้ หลอ่ เหลา” หลอ่ นส่ายหนา้ ไปมา “ตอ้ งใชภ้ าพรีทชั ช่วยสดุ ฤทธิ.์ ..แยจ่ งั นะคะ ฝรัง่ ผชู้ ายน่ีบทจะแก่ แกเ่ ร็วจรงิ ๆ” “แต่คณุ กช็ อบเขาไมใ่ ช่หรอื ” สินธพทำเสียงอุบอิบอยใู่ นลำคอพลาง ทำทา่ ทางบุ้ยใบไ้ ปทางชายหนมุ่ ชาวองั กฤษที่เอนหลังใชห้ มวกใบกวา้ งคลุม หนา้ นอนหลบั สนทิ อยู่ทางดา้ นหลัง “นค่ี ณุ ...หาเรือ่ งจริงเชยี ว...” ดรสาร้องเสยี งแหลม เมื่อพอจะนกึ เดา ไดว้ า่ อีกฝา่ ยหมายถงึ อะไร “ฉันไม่ได้คิดอะไรกับโคลินเขาเลยนะ เบริ ด์ ...เออ้ ...น้องสาวฉันน่ะค่ะ สง่ ตวั มาใหฉ้ ันช่วยเปน็ ธุระ ดูแลเขา ระหว่างทีข่ นึ้ มาศึกษาพรรณไม้ทีผ่ าช้างรอ้ ง...กเ็ ท่านนั้ ...” “ผมกช็ อบ Out Of Africa มากเหมือนกนั ” สินธพรบี เปลย่ี นเร่ือง พร้อมกบั รอยยม้ิ ทย่ี ังกรนุ่ อยู่ในดวงหน้า “แตผ่ มชอบไมเ่ หมอื นคุณหรอก นะ” “ยังไงคะ” ดรสาเอียงคอถาม

674/763 “ผมชอบในแง่ของปรชั ญาการดำเนินชวี ติ ท่แี ฝงอยูใ่ นเร่อื งตา่ งหาก” สนิ ธพพยายามอธิบาย “ความรกั ของคนสองคนในเรอ่ื ง เปน็ ความรักทต่ี รง กันขา้ มกันอยา่ งสน้ิ เชิง...” “เดนนิส กับคาเรน...” ดรสาจำชือ่ ของตัวเอกทงั้ สองได้ขน้ึ ใจ “คาเรนรกั เดนนิสมาก และอยากครอบครองให้เขาอยกู่ บั เธอ...เป็น ของเธอ...คดิ และทำอยา่ งทเี่ ธอคิด” สนิ ธพเลา่ เสยี งเรยี บเรอื่ ย “แต่เดนนิส สอนให้คาเรนรูจ้ ักความรกั อกี แบบหนง่ึ ...ความรักท่ีอิสระ และไมถ่ กู ครอบงำดว้ ยความเป็นเจา้ เข้าเจา้ ของ...” “แตน่ า่ เศรา้ นะคะ” หญิงสาวพมึ พำ “สุดทา้ ยเดนนสิ ก็ตอ้ งจากคาเรน ไปตลอดกาล...” “ผมวา่ การจากไปของเดนนิส เหมอื นกับเป็นบทเรียนสุดท้าย ทสี่ อน ให้คาเรนรู้ว่า ไม่เคยมีใครครอบครองอะไรไดจ้ รงิ ๆ หรอก...ไมว่ า่ ความรกั ทเี่ ธอคิดนั้นจะยง่ิ ใหญแ่ ละน่าเสนห่ ามากสักเพียงใด...” เขากำลังจะบอกอะไรกบั หล่อนหรอื เปลา่ ...ดรสาอดสงสยั ขน้ึ มาลึกๆ ในใจไม่ได.้ .. สินธพพูดถงึ ความรกั ของคนสองคน ทม่ี ีแนวความคิดแตกต่างมาก จนสดุ จะประสาน...และสองคนต่างก็ยึดมัน่ ถือมั่นในแนวความคิดของตน ไมย่ อมจะกา้ วเข้ามาพบกันที่กลางทาง จนท้ายที่สุดเม่ือคดิ เสียใจ ทกุ อยา่ ง กส็ ายจนเกินการ...

675/763 เขาหมายถงึ ตวั เขาและหล่อนหรอื ไม่หนอ... ดรสาหนั ไปทางชายหนุ่ม กพ็ บว่าสินธพนัง่ จอ้ งมองหลอ่ นอย่แู ล้ว ดว้ ยสายตาท่ีเตม็ ไปดว้ ยแววเรงิ รอ้ นอย่ใู นนัน้ และน่ันทำใหห้ ลอ่ นร้สู ึก อ่อนไหวจนตอ้ งเบอื นหน้าหนี “ดรสา...” ชายหนุม่ เอ้อื มมอื มาจับมือของหล่อนเอาไวจ้ นแน่น “จน ถงึ ตอนนี้ คุณยงั ไมร่ หู้ รือว่า ผมคดิ ยงั ไงกบั คุณ...” “ฉนั ...ฉนั ...” เป็นครัง้ แรกอีกเชน่ กัน ที่คนเกง่ กลา้ อยา่ งหล่อนต้อง อับจนถอ้ ยคำ “อ่ีนาย...” เสียงของต่อนอนู ่นั เอง ทที่ ำให้ดรสาตอ้ งรีบสลัดมือของ ชายหนมุ่ เพ่อื ใหม้ ือของหลอ่ นเป็นอสิ ระ “โอ๊ะ...” ต่อนอรู ้องเสียงดัง เมอื่ พบวา่ ตวั เองกำลงั เขา้ มาขัดจังหวะ สนทนาของสองหนุ่มสาว “ขอโทษครับ...เยียไมร่ วู้ ่า...” “ไม่มอี ะไรหรอกต่อนอู” ดรสารบี ลกุ ข้นึ พยายามปรบั ความรู้สึกให้ กลบั มาเป็นปกตเิ หมอื นเดมิ “จวนเทีย่ งแล้วละ ฉันจะไปเตรียมอาหารให้ พวกเรากินกัน...” เวลาหลังจากอาหารกลางวนั เป็นเวลาทท่ี ุกคนตอ้ งเรง่ ทำงานเพือ่ แข่งกบั เขม็ นาฬกิ าซง่ึ เดินหนา้ ไปทกุ ขณะ...

676/763 ทกุ คนมีความเหน็ ตรงกนั วา่ คำตอบของปัญหาทกุ อย่าง อยทู่ ี่ดอก เอือ้ งแสนเพง็ ... สินธพตั้งตน้ เป็นหวั หน้าทมี สำรวจ แบ่งคนออกเป็นสองกลมุ่ คือตวั ของเขาซ่งึ แยกไปกบั ตอ่ นอู สว่ นดรสาไปกับโคลนิ ... แรกทเี ดยี วนัน้ เขาคิดจะแยกไปกบั โคลนิ ให้หญิงสาวไปกบั ต่อนอู ดว้ ยมองดแู ล้ว ต่อนอนู า่ จะเป็นผทู้ ด่ี ูแลดรสาได้ดที สี่ ดุ ในสถานการณ์เชน่ น้ี หากคนที่มปี ญั หากลบั กลายเป็นชายหนุ่มชาวองั กฤษคนนั้น ด้วยเขา ตอ้ งการจะไปกับดรสา หญงิ สาวจึงตดั บทว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้โคลนิ ไปกับต่อนอกู ค็ ุยกนั ไม่รู้เรอ่ื ง ไปกับฉัน ดกี วา่ ” “อีน่ ายต้องระวังเอ้ืองแสนผาให้มากไว้นะครับ...” “เอื้องแสนผา...” ดรสาทวนช่อื นน้ั ด้วยความรูส้ กึ เคยคนุ้ “ฉันรูส้ ึก เหมือนเคยไดย้ นิ หมวยเจ็งเตอื นให้ระวงั เอ้ืองแสนผามาเหมอื นกัน” “อีน่ ายกับนายฝรงั่ เอาผา้ น้คี าดจมูกเอาไว้ดกี วา่ ครับ” ตอ่ นอูฉีกผ้าขาวทช่ี ุบนำ้ ผสมน้ำมนั ท่ีมกี ลน่ิ หอมเอยี นๆ เหมอื นกับ กลน่ิ ของนำ้ มนั เอื้องหอมส่งใหก้ บั ทุกคน “เอื้องแสนผาเปน็ ดอกไม้พิษ จะเบง่ บานทุกฤดูดาว...” ชายชาวเย้า อธบิ าย “เปน็ กลว้ ยไมด้ ิน ดอกสมี ว่ งอ่อนสวยงาม ลอ่ ให้คนเขา้ ไปใกลเ้ พ่อื

677/763 ดอมดม...แต่หากใครเผลอดมกลิน่ เข้าแล้วละก็ เปน็ ได้หลบั ใหลไปตลอด กาล...” “นา่ กลัวจงั เลย” สินธพมสี ีหน้าเคร่งขรึม “มีกลว้ ยไม้แบบนด้ี ว้ ยหรอื ” “เปน็ กับดักธรรมชาติอย่างหนง่ึ ครบั ...” ตอ่ นอวู ่า “ท้ังกะนาแปะยอ้ ง และเออ้ื งแสนผา...ลว้ นแลว้ แตเ่ ป็นสิ่งที่ป้องกันเวียงแสนเพ็งเอาไวจ้ ากการ รับรขู้ องผคู้ นภายนอก โดยเฉพาะเวลาสำคญั ท่ีสุด ซึ่งเออื้ งแสนเพ็งจะคืน ร่างกลับเปน็ นางอ้วั แสนเพ็ง...ด้วยเหตุนี้ เราจะพบสองสง่ิ ในชว่ งเวลาฤดู ดาวเท่าน้นั ” “ในป่าลึกอย่างนี้ อะไรก็มไี ดท้ ั้งนน้ั ละ” โคลินตอบ น้ำเสยี งตดิ จะ อวดโอ่ “อย่างกล้วยไมใ้ นปา่ อามะซอน ท่ีเล่าลอื กันว่า กนิ คนเป็นอาหาร ...ผมกเ็ คยเหน็ กบั ตามาแล้วนะ...” สนิ ธพเหลอื บมองโคลนิ ดว้ ยสายตาไมค่ ่อยชอบใจนัก หากไมเ่ สีย เวลาตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งดว้ ย “ถ้าเช่นนนั้ หกโมงเยน็ พวกเรากลบั มาพบกนั ท่ีนี่ ไม่วา่ จะเจอเอือ้ ง แสนเพง็ หรอื ไม่ก็ตาม” ชายหนุ่มกำชบั หญงิ สาวและโคลิน ก่อนจะเดินแยก กนั ไปคนละทาง ก่อนจะลบั สายตาไปนน้ั ชายหนมุ่ ไม่วายตะโกน ไล่หลัง มาดว้ ยความเปน็ หว่ งว่า “ระวงั ตัวด้วยนะ...ดรสา...” ทางทดี่ รสาและโคลินเดินมาด้วยกนั น้นั เปน็ ทศิ ทางทมี่ ุ่งไปทางทศิ ตะวันออก มีท่หี มายคอื สง่ิ กอ่ สร้างรกรา้ งบนเนนิ เขาสูงเบอื้ งหนา้

678/763 โคลนิ เดินผวิ ปากเป็นเพลงโปรดของเขาไปอย่างสบายใจ ขณะทด่ี รสา กงั วลวา่ จะหาเอ้ืองแสนเพง็ พบหรอื ไม่ ดว้ ยพนื้ ทีข่ องเวยี งร้าง กว้างขวาง มากเกนิ กวา่ ที่หลอ่ นเคยคาดคิดเอาไว้ “เราเริม่ กนั ทเ่ี นินโนน้ กอ่ นดีไหมคะ” ดรสาชี้มอื ไปยังเนินท่ีหมายตา เบื้องหน้า “ท่าทางนา่ จะเปน็ สถานที่สำคัญ เพราะอยกู่ ลางเวียง เลย...แถม ยังอย่บู นเนินเสยี ด้วย...” โคลนิ พยักหนา้ หงึกๆ หากสายตากลบั สอดส่ายจับจอ้ งมองต้นไม้โดย รอบกาย “ผมคิดวา่ เราน่าจะพยายามมองหาบริเวณซงึ่ เป็นที่โลง่ เอาไว้” เขา บอกกบั หญงิ สาวด้วยทา่ ทางครนุ่ คิด “ตามบันทึกของคารล์ บรรยายเอาไว้ ว่า เอื้องแสนเพง็ มีลกั ษณะเหมือนกบั กลว้ ยไมด้ ิน...กล้วยไมด้ นิ มักชอบ บรเิ วณทโี่ ปรง่ โลง่ เหมือนกบั ทงุ่ กวา้ ง...เพราะได้น้ำ ไดล้ มอย่างเต็มท่.ี ..อาจ จะเปน็ รองเท้านารีชนดิ หนง่ึ กไ็ ด.้ ..ใครจะรู.้ ..เมอื งไทยของคุณมีรองเทา้ นารี มากมายหลายชนิด บางชนิดไมเ่ คยพบที่ไหนมาก่อน บางทนี ี่อาจจะ เป็นรองเท้านารพี นั ธท์ุ ี่หายากก็เปน็ ได้” “ฉันไมม่ ีความร้เู รื่องของรองเท้านารี หรือกลว้ ยไมด้ ินอยา่ งกับคณุ หรอกนะคะโคลิน...แตต่ ามความคดิ ของฉัน...ฉันว่าน่าจะมองหาบริเวณที่ เป็นปราสาท หรือเขตพระราชฐานมากกว่า” ดรสาพูดในสงิ่ ทีห่ ล่อนคิด “เพราะเอื้องแสนเพ็ง เกดิ จากการทน่ี างอว้ั แสนเพ็งถกู สาป...อวั้ แสนเพ็งเปน็

679/763 เจ้าหญงิ ...ดังนน้ั เอ้ืองแสนเพง็ น่าจะข้นึ อยู่ในบริเวณทีเ่ ปน็ ปราสาท ราชฐาน...” แมจ้ ะถกเถียงกนั ในเรอ่ื งของความคิดเหน็ หากดรสาไมไ่ ด้ หมายความจรงิ จังอะไรนกั ดังนัน้ หล่อนจงึ ชว่ ยโคลินสอดสา่ ยสายตามอง หาเอ้ืองแสนเพ็ง ท่ีอาจจะขึ้นแทรกอยู่ตามพงหญ้าไปดว้ ย เม่อื เดนิ เขา้ ใกลเ้ นินสูง หล่อนกแ็ ลเหน็ ดอกกลว้ ยไมส้ ีม่วงสวยสะดุด ตาชูชอ่ ระเหดิ ระหง อยปู่ ะปนกบั หญา้ คาเตีย้ ๆ คำเตอื นของตอ่ นอู ที่วา่ ให้ระวงั เอื้องแสนผาย้อนกลบั มาใน ทันใด...ดรสาจึงหยบิ เอาผ้าชุบน้ำมันเอ้อื งหอมทฝี่ า่ ยนั้นให้ ขน้ึ มาคาดจมกู เอาไวด้ ว้ ยความระมัดระวงั พรอ้ มกบั สง่ สัญญาณใหโ้ คลินทำแบบเดยี วกัน เมือ่ ผ่านเขา้ ไปใกล้ดอกไม้สอี ่อนละมนุ ตาน้ัน ดรสาก็รสู้ กึ ได้ถงึ ความ ผิดปกติ ด้วยเป็นดอกไมช้ นดิ เดียวท่ไี รผ้ เี สอ้ื หรือแมลงมาดอมดม ยกเว้น แต่เจา้ สตั ว์ตวั อ้วนกลม สีขาวดุจปุยนนุ่ ทเ่ี กาะและไต่ตามกา้ นดอกดว้ ย ทา่ ทางทะมัดทะแมง... “กะนาแปะยอ้ ง...” ดรสาอทุ านเสยี งออู้ ผี้ า่ นผา้ ที่คาดปิดทั้งปากและ จมูก พร้อมกนั นัน้ ก็นึกเสียววูบขึน้ มา ด้วยนำ้ มันเอือ้ งหอมท่ีมีอยตู่ ดิ ตัวนั้น ใชไ้ ปจนหมดแลว้ ... ดรสาพยายามย่องใหฝ้ เี ทา้ เบาท่ีสดุ เพ่อื ท่พี วกมันจะไดไ้ ม่รู้สกึ ตัว...

680/763 เม่อื เดินผา่ นดงเออื้ งแสนผาไปได้แล้ว หญงิ สาวกลบั เพิง่ นึกอะไรขน้ึ มาได้ จึงหันไปบอกกับโคลนิ ทย่ี ่องตามหลงั มาติดๆ ด้วยความยนิ ดีว่า “โคลนิ ...ฉนั นึกอะไรบางอยา่ งออกแลว้ ...” “อะไรครบั แมผ่ ึง้ นอ้ ย” โคลนิ ตามความคิดของดรสาไมท่ ัน “เหน็ กะนาแปะย้องพวกนัน้ ไหม...” ดรสาชี้มอื ไปทางดงเอ้ืองแสนผา ทช่ี ชู ่อดอกสีมว่ งแนน่ ขนดั แทรกอยู่ในดงหญ้าทีเ่ พง่ิ เดนิ ผ่านกันมา โคลนิ มองตามมอื ทหี่ ญิงสาวชี้ พร้อมกบั พยักหน้าหงึกๆ เป็นครง้ั ท่ี นบั ไม่ถ้วน “เรารีบย้อนกลับไปทีด่ งเออ้ื งนัน่ เรว็ เขา้ ...”

๔๔ ดรสาเดนิ นำหนา้ โคลิน ย้อนกลบั ไปทางดงหญ้าคา ซงึ่ มกี ล้วยไม้ ดินชชู อ่ ดอกสมี ว่ งออ่ นลออตาอยู่แน่นขนัดอย่างรวดเร็ว หลอ่ นพยายามสอดสา่ ยสายตา เลือกเอาตน้ ทไี่ มม่ ีแมงมมุ สขี าวเกาะ อยู่ แล้วดึงกล้วยไมน้ น้ั ข้นึ มาทั้งต้น ส่งใหก้ ับโคลนิ รับไปใส่ถุงพลาสติก ชนิดพิเศษ ซงึ่ เขาเตรยี มมาดว้ ย สำหรบั เกบ็ ตวั อยา่ งต้นไม้ “คณุ เห็นกะนาแปะย้องพวกนั้นใชไ่ หมคะ” ดรสาชใี้ ห้โคลินดแู มงมมุ เพชฌฆาต “พวกมนั กำลังกินนำ้ เล้ียงลำตน้ ของเอ้อื งแสนผา...เอือ้ งแสนผา เปน็ ต้นไมม้ ีพษิ พษิ ของมัน หากสูดดมเขา้ ไป กจ็ ะทำให้คนนอนหลบั ไปไม่ รเู้ รอื่ ง น้ำหลอ่ เล้ยี ง หรือน้ำหวานของดอก กน็ ่าท่ีจะมีพษิ เช่น เดียวกัน...ดังนัน้ ...” “ดงั นัน้ หากกะนาแปะย้องดูดกนิ นำ้ หวานจากดอกเออ้ื ง กะนา-แปะ ยอ้ งก็จะมพี ษิ เหมอื นกนั กบั เอื้องแสนผา” โคลนิ ดดี น้ิวเสยี งดังเปาะ “บรา โว...” “ใช่...” นยั น์ตาของดรสาเปลง่ ประกายยินดี “ถ้าเราสามารถหายาแก้ พษิ เอ้ืองแสนผาได้...เรากอ็ าจจะรกั ษาคนเจบ็ ทหี่ มูบ่ า้ นได้...”

“บางทสี นิ ธพอาจจะช่วยได”้ โคลนิ เสนอความเห็น 682/763 ผูเ้ ชี่ยวชาญเร่อื งพันธุกรรม กับเรอ่ื งเซลลว์ ทิ ยา...” “เขาเป็น “ถา้ จะตอ้ งรอใหส้ กัดยาได้ ฉันว่าคนพวกน้นั อาจจะตายไปก่อนแล้ว” ดรสาถอนหายใจ “ข้ันตอนไมน่ า่ จะงา่ ยอยา่ งท่ีเราคดิ นะคะ...ฉันกำลังคิดถงึ ในอนาคตนะ่ คะ่ ...หากเราคดิ ยาแกพ้ ิษกะนาแปะย้องได้ พวกมันกจ็ ะไม่ใช่ สง่ิ ทน่ี า่ กลวั อีกตอ่ ไป...คณุ รูจ้ ักคุณสินธพหรือคะ โคลนิ ” ดรสาชวนชายหนมุ่ ที่กำลงั เทนำ้ ยาจากขวดแก้วสีใสในเปส้ ะพายหลัง ใส่ในถุงเกบ็ ตวั อย่างพืช กอ่ นจะออกเดินเคยี งกัน เพือ่ ยอ้ นกลับไปยังเนนิ เขาทางดา้ นหนา้ “นกั วิทยาศาสตร์เกง่ ๆ ดา้ นเซลล์วิทยามไี ม่มากนักหรอกครับ ทั่ว โลกมนี บั ตัวคนได้” โคลินเลา่ เสียงเรียบเร่ือย “เวลามีประชุมวิชาการสำคัญ อะไร กม็ กั จะไดเ้ จอกนั อยู่บา้ ง...” “คณุ เคยพบกับเขาหรือคะ” ดรสาพยายามซอ่ นความสงสยั เอาไว้ภาย ใต้นำ้ เสียงทด่ี ูเหมือนไมส่ นใจอะไร หากที่จรงิ แล้วหล่อนกำลังเงยี่ หรู อฟัง คำตอบด้วยใจจดจ่อ “ก็...เคยเหน็ กนั หนสองหนในงานประชุมวชิ าการเกยี่ วกับพรรณไม้นะ่ ครับ” นำ้ เสยี งของชายหนมุ่ ดเู หมอื นจะอกึ อักไปเล็กนอ้ ย “สนิ ธพเปน็ คน เอเชยี ผมดำ ตาดำ หน้าตาดี แตกตา่ งจากพวกเรา กเ็ ลยเป็นที่สังเกต จดจำไดง้ ่าย...ไม่น่าเชอ่ื นะว่าโลกกลมขนาดนี้ ใครจะเชอื่ ว่าผมได้มาเจอกบั เขาทนี่ ี่อีกคร้ัง...บนเมอื งรา้ งกลางดงดอย”

683/763 ดรสาเหลอื บมองดูเสีย้ วหน้าคมสันของโคลิน ดว้ ยสายตาครนุ่ คดิ หากไมไ่ ดถ้ ามอะไรออกไปอีก ดว้ ยหลอ่ นกำลังสงสัยอะไรบางประการหาก ข้อสงสัยของหลอ่ นนัน้ ยังไมม่ ขี อ้ สนบั สนนุ เพยี งพอ ดรสาจงึ ไมก่ ลา้ เอย่ อะไรออกมาอกี แรกทเี ดยี ว หญิงสาวคิดว่าเนนิ เขาทอี่ ยู่เบื้องหนา้ เป็นเพยี งเนินเขา เต้ียๆ หากเม่ือเดนิ เข้ามาจนใกล้ จงึ ได้เหน็ วา่ ทีเ่ รยี กวา่ เนินนั้น เหน็ จะมิ ได้เสยี แลว้ ดว้ ยความสูงไม่แตกต่างอะไรกับภูเขาขนาดยอ่ ม... ดรสาขยบั เปส้ ะพายหลงั ไปมา ดว้ ยรสู้ กึ ถงึ นำ้ หนักของเป้ท่ีเพ่ิมมาก ขน้ึ ทุกขณะ ตามระยะทางท่หี ล่อนก้าวไป หญงิ สาวใช้ผ้าเชด็ หนา้ ในมือซับเหง่ือเม็ดเลก็ ๆ จำนวนมากมายที่ผดุ พรายขึ้นบนหนา้ ผากกลมมน... ตรงเชงิ เขาดา้ นหน่งึ นนั้ มีเศษศิลารปู รา่ งลกั ษณะราวกับเป็นขัน้ บันได หกั พกั กองระเกะระกะอยู่...บนกองศิลานัน้ มที อ่ นที่ดเู หมือนกบั เปน็ เศียร ของพญานาคซอ้ นทบั กัน...ใตจ้ ากทอ่ นหนิ กลมมนท่ีดูแลว้ เหมอื นกับเป็นลำ ตัวนาคน้นั มแี ผ่นศิลาแบนๆ มลี วดลายจารึกสลกั เอาไว้ “โคลนิ คะ...” ดรสาตนื่ เตน้ จนหวั ใจเตน้ โครมคราม เมอ่ื เดนิ เขา้ ไปจน ใกล้ และเห็นลวดลายบนแผ่นศลิ านน้ั ได้ชดั เจน “ดูแผน่ ศิลานส่ี ิ...”

684/763 แม้แผน่ ศิลาท่ีหลอ่ นเหน็ จะเป็นเพียงสว่ นหน่ึงของภาพขนาดใหญ่ หากบริเวณปากงองุ้มของรปู สตั ว์ท่ปี รากฏชัดในแผน่ ศลิ า ซง่ึ ดรสาหยบิ ขน้ึ มาถือเอาไว้ในมอื บง่ บอกไดว้ ่าเปน็ สว่ นจะงอยปากของนกเงือก... “เหมอื น Horn Bill Beak...ปากของนกเงือก” โคลนิ ชะโงกหนา้ ไป ดู “ใช่...นี่เปน็ รปู นกเงอื ก...โคลิน” ดรสาใชม้ อื อกี ขา้ งท่ีไมไ่ ด้ถืออะไร เขย่าแขนของชายหนมุ่ ดว้ ยความยนิ ดี “ฉันวา่ เรามาถูกที่แลว้ ละ...อั้ว-แสน เพ็งเป็นเจ้าหญิงของเวยี งแสนเพ็ง...และอตู๋ าเฒ่าบอกกับเราวา่ นกเงอื กเป็น สัญลกั ษณข์ องราชวงศ์แสนเพง็ ...ถา้ ทบี่ รเิ วณนมี้ ีรูปของนกเงือกอยู่ แสดง ว่าน่าจะเป็นบรเิ วณพระราชวัง หรืออะไรทำนองนัน้ ...” โคลนิ เงยหน้าขึ้นมองซากอาคารทถี่ กู ทง้ิ ร้างอยบู่ นยอดเขา แล้วก็ พยักหนา้ ให้กบั ดรสาเปน็ ทำนองเหน็ ด้วย แลว้ เลยเหนย่ี วเถาวลั ย์ทห่ี ้อย ระโยงระยาง อยูใ่ นบรเิ วณทีน่ า่ จะเคยเป็นบนั ได พรอ้ มกับไตน่ ำขึน้ ไปก่อน การไต่ขึน้ เนนิ เขาในคร้ังนี้ ไม่ใชเ่ รือ่ งยากลำบากเหมอื นกบั ตอนที่ไต่ หน้าผาขึน้ มาบนเวียงแสนเพง็ ด้วยความลาดชนั และความสงู น้ันนอ้ ยกวา่ กันมาก และทางที่โคลินไตน่ ำหนา้ ข้ึนไปนั้น ยงั มีรอ่ งรอยของบันไดศลิ าอยู่ อยา่ งชดั เจน ดงั นน้ั ใช้เวลาเพียงไม่ถงึ คร่ึงชว่ั โมง ชายหนมุ่ และหญิงสาวท้ังสองก็ ข้นึ มาถงึ บริเวณยอดเนิน...

685/763 เม่ืออยใู่ นทสี่ ูง ดรสาจึงมองเห็นอาณาบรเิ วณของเวียงแสนเพง็ ได้ โดยรอบ...หญงิ สาวจงึ เหน็ ว่า เนนิ เขาท่ีหล่อนกำลังยนื อยนู่ ้นั มชี ัยภูมอิ นั เหมาะสมยง่ิ นัก ดว้ ยเปน็ เนนิ เขาทอี่ ยู่กลางเวยี ง ไมว่ า่ จะมองไปยงั ทิศใด จะสามารถเห็นตวั เมอื งไดโ้ ดยตลอด ถดั จากบริเวณที่ดรสาปนี ขึ้นมานั้น มีฐานรูปสเี่ หลย่ี ม ก่อดว้ ยศิลา ของอาคารขนาดใหญ.่ ..โดยรอบฐานมีรูปสลักนกเงอื กรายเรียง...บางตวั นนั้ ยงั สมบรู ณ์ บางตัวนน้ั กร่อนพงั ไปตามกาลเวลา บางตัวมตี ะไคร่นำ้ และมอ สจบั จนเขียว... บนพื้นอาคารมีเสาทสี่ กดั จากศลิ าแลงรายเรยี ง หา่ งกันเป็นระยะ สว่ นหลงั คาขา้ งบนนน้ั ไมม่ ีใหเ้ หน็ แล้ว ดว้ ยเวียงวงั สมัยเกา่ ก่อนน้นั หลังคา ชว่ งบนมักทำมาจากเครอ่ื งไม้ เมือ่ ถูกทิ้งร้าง ผ่านกาลเวลามานานเนิน่ เชน่ น้ี กค็ งไม่มสี งิ่ ใดหลงเหลือให้เห็นเปน็ หลักฐาน โคลนิ เป็นคนปนี ข้ึนไปบนฐานอาคารแหง่ นน้ั ก่อน โดยมีดรสาตาม หลังไปราวกับต้องมนตรา... สวย...สมบูรณ์เหลอื เกนิ ...ดรสาพมึ พำกับตนเอง หล่อนไมเ่ คยเหน็ โบราณสถานใด ยงั คงมสี ภาพสมบูรณ์เช่นนมี้ า กอ่ น...นกั โบราณคดที ั้งหลายหากรู้เขา้ จะต้องตืน่ เตน้ เปน็ ทสี่ ุด ดว้ ยดรสา คดิ วา่ ไมเ่ คยมีใครกลำ้ กรายยา่ งเทา้ ผา่ นเข้ามาในอาคารแห่งน้ีมากอ่ นเลย นับจากทเ่ี วยี งแสนเพง็ ล่มสลายพังทลายลง...

686/763 มีผนังอาคารเพยี งด้านเดยี วเท่านัน้ ทีย่ งั คงยนื หยัดท้าทายกาลเวลาอยู่ อวดศลิ ปกรรมท่ีงดงามของชา่ งฝีมือชาวเวยี งแสนเพ็ง ให้โลกได้เหน็ และ รับรู้ ลวดลายสลกั เสลาบนผนังอาคารท่ียังหลงเหลอื อยู่ สวยงามและ ละเอียดลออมากจนไม่นา่ เชื่อวา่ นน่ั คอื ลวดลายทีส่ ลกั ขนึ้ มาจากก้อนหนิ “โอ ก้อด...พระเจา้ ...” หล่อนได้ยนิ โคลนิ ครางมาจากดา้ นหน้า“สวย อะไรอยา่ งน.้ี ..” หญงิ สาวนึกเดาไดว้ ่าชายหนุ่มชาวอังกฤษผ้นู ้ัน จะตอ้ งตื่นตะลึงไม่ แพ้หลอ่ น... เสียงขยับปีกพึบ่ พบั่ ทดี่ งั แหวกข้นึ มาท่ามกลางความเงียบสงบของ ยอดเขานน้ั เกือบทำให้ดรสาส่งเสียงรอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจ หากเมือ่ หญงิ สาวเห็นนกเงอื กตน้ เสยี งไดถ้ นดั ตา หญิงสาวกต็ อ้ งเบิกตากวา้ งดว้ ย ความยนิ ด.ี .. ต่อใหเ้ วลาผ่านไปนานแคไ่ หน หลอ่ นกจ็ ำนกเงือกตัวน้ันไดเ้ ป็นอยา่ ง ด.ี .. ปกี ข้างหนึ่งทคี่ ดโคง้ ของมันนัน้ เป็นสญั ลักษณเ์ ฉพาะตวั ของกกู๋ ี๋ทถี่ ูก มนุษยใ์ จบาปยงิ แลว้ หลอ่ นช่วยชีวติ ของมันเอาไว.้ .. “กกู๋ ๋.ี ..” ดรสาร้องด้วยนำ้ เสียงยินดี หยาดนำ้ ใสเออ่ ล้นข้นึ มาใน ดวงตา เม่อื กูก๋ ต๋ี วั นั้นบนวนไปมาเหนือศีรษะของหลอ่ น กับสง่ เสียงรอ้ งดัง กอ้ งไปทั้งหบุ เขา

687/763 เอก๊ิ กกกกก...เอ๊ิกกกกกก... พ่อนกสง่ เสยี งร้องด้วยความยนิ ดไี มแ่ พ้หลอ่ น สักพกั หนึง่ ดรสาก็ ไดย้ นิ เสยี งพึ่บพั่บบนิ มาจากทางทิศท่ีเปน็ ปา่ กอ่ นทนี่ กเงอื กอกี สองตวั จะ โผล่ออกมาจากม่านใบไมใ้ ห้เห็น... เอิ๊กกกกกก...เอิ๊กกกกกก... นางนกแม่ลูกสง่ เสียงรอ้ งยินดี และดรสาจำนางนกแม่ลกู ได้ในทันที นั้น... ความหว่ งใยที่ซ่อนลึกอยใู่ นดวงใจ ตัง้ แตว่ นั แรกที่รวู้ า่ ครอบครวั นก เงอื กบนิ ไปจากไรผ่ าสกุ แล้วไม่หวนกลับมาอีก สลายไปในบดั ดลด้วย บดั นี้ ดรสารแู้ ล้ววา่ พวกมนั ยงั อยู่อยา่ งสขุ สบายดี ในท่ีซง่ึ เป็นถน่ิ ของพวก มนั ... ในเวยี งแสนเพง็ ซึง่ จะเปน็ ท่ีอันเหมาะสม และปลอดภัยที่สดุ สำหรับ นกเงือกทัง้ หลาย... นกเงอื กสามตัวบินวนเป็นวงกลม พร้อมกับสง่ เสียงรอ้ งดว้ ยความ ยินดอี ยหู่ ลายรอบ กอ่ นทีน่ กตวั พ่อจะสง่ เสียงราวกับเป็นสญั ญาณบางอย่าง แลว้ จากนนั้ ครอบครัวนกเงือกกบ็ ินลบั หายไปในพุ่มไม้ซงึ่ อยไู่ ม่ไกลนัก... สนิ ธพ...

688/763 ดรสานกึ ถึงชายหนมุ่ ผนู้ ัน้ ขึ้นมาในทนั ใด ด้วยหล่อนและเขาช่วยกนั ฟูมฟกั ถนอมกลอ่ มเกล้ยี ง ประคับประคองแมน่ กและลูกนกเงือกดว้ ยกัน มาหลายสปั ดาห์.. เมอื่ ได้มาพบกบั ครอบครัวนกเงอื กอีกครง้ั สนิ ธพจงึ เป็นคนทดี่ รสา นกึ อยากให้อยดู่ ้วยกนั กบั หลอ่ นมากท่ีสดุ ในยามน้ี ดรสาพยายามหนั มองไปโดยรอบ หวังวา่ อาจจะเห็นชายหนุ่มคนน้ัน กบั ตอ่ นอเู ดินคน้ หาเอื้องแสนเพง็ อยู่ทตี่ รงไหน หากบริเวณที่หล่อนอยนู่ น้ั สูงเกนิ กวา่ จะมองเหน็ รายละเอยี ดเบ้อื งลา่ งได้ชัดเจน... โคลนิ ซ่งึ ไมร่ ู้เรอ่ื งรู้ราวอะไรของหลอ่ นดว้ ย ได้แต่ยืนมองนกเงือก ด้วยความสนใจ “มนี กเงอื กมากอย่างน้ี แสดงวา่ ป่าในบริเวณนี้ยงั สมบูรณ์ดมี าก” เขา ว่า พลางเหลียวมองไปโดยรอบซากปรักหกั พงั “แลว้ ทำใหเ้ ราไม่ตอ้ งกลวั งู อีกด้วย...” ดรสาร้ดู เี ลยเชียวละวา่ ฝร่ังมกั จะกลัวงมู ากกว่าอะไรอน่ื ด้วยเป็น สัตว์เขตรอ้ นทพ่ี บไมบ่ อ่ ยนกั ในปา่ แถบยโุ รป โดยเฉพาะงทู ม่ี ีพษิ ร้ายอยา่ ง เชน่ งเู หา่ หรืองจู งอาง ตอนท่ีออกภาคสนามครั้งแรก สมยั ท่ีหลอ่ นยังเรียนหนังสอื อยทู่ ี่ องั กฤษน้ัน ดอกเตอร์แฟรงค์อาจารยข์ องหล่อน มกั จะเตือนให้ระวังงู เสมอ...

689/763 การที่พบมนี กเงอื กอยู่ในบริเวณเนินเขาแห่งนี้ จึงเป็นขอ้ ไดเ้ ปรียบ ประการหนงึ่ ด้วยดรสาเองกม็ น่ั ใจเชน่ เดียวกนั กับโคลินว่า โอกาสที่จะพบ อสรพิษรา้ ย จะลดลงไปมาก เพราะอาหารหนงึ่ ของนกเงือกก็คอื งนู ัน่ เอง... แสงแดดทส่ี ่องลอดซากปรักหักพังของอาคารน้นั เปน็ สีส้ม อบอุน่ ...และน่ันบอกใหด้ รสารูว้ ่า เวลาไดล้ ว่ งเลยไปมากแล้ว และเม่อื เหลือบมอง ดูนาฬกิ าอกี ครั้งหนง่ึ นัน้ ก็ต้องตกใจ เพราะจวนจะห้าโมงเย็น อยู่รอมร่อ... ทนี่ ัดกนั วา่ จะกลับไปพบกันตอนเวลาหกโมงเยน็ นั้น จึงเปน็ สง่ิ สดุ วิสัยทจ่ี ะทำได้เสียแล้ว หล่อนและโคลินเดนิ มาไกลเกนิ กวา่ จะยอ้ นกลับไป ได้ภายในเวลาเพยี งหนึง่ ชั่วโมง... ทส่ี ำคญั หลอ่ นและโคลินยงั ไม่ได้สำรวจสถานที่แห่งนี้ใหถ้ ว้ นท่ัว เลย....ดรสาม่ันใจวา่ มโี อกาสสูง ทจี่ ะพบเอือ้ งแสนเพ็งทน่ี ่ี แสงตะวนั ทอ่ี ่อนลงทุกขณะ เป็นตวั เร่งใหด้ รสากับโคลนิ รีบเดนิ ตรวจดูทกุ ซอกมุมของอาคาร เพอ่ื แขง่ กับเวลา... “เจอไหมคะ” ดรสาถามโคลนิ ทเี่ ดนิ ย้อนกลับมาจากทางด้านหลังของ อาคาร ด้วยใบหนา้ เหนด็ เหนื่อย... โคลนิ ถอนหายใจยาว พรอ้ มกับส่ายหน้าไปมา ท่าทางหงดุ หงิด “ไม่เจอ” เสียงของเขาหว้ น และน่นั ทำให้ดรสารู้สึกแปลกใจ เพราะ คนท่นี ่าจะหงุดหงิดไมส่ บายใจ น่าจะเปน็ หลอ่ นมากกว่า

690/763 “ใจเยน็ ๆ ก็ได”้ ดรสาพยายามปลอบใจชายหนุ่ม “ช่วยกันหาตอ่ ไปดี กว่าค่ะ...เวลาไมค่ อยทา่ ...” “คณุ แนใ่ จนะ แมผ่ ึ้งนอ้ ย...วา่ ดอกไมน้ ่าจะอยู่ทีน่ ี่” นำ้ เสียงของโคลิน เหมือนจะคาดค้นั ความอดทนของเขากำลังจะส้นิ สดุ “ผมไม่อยากเสยี เวลาอกี แล้ว ... “ฉนั กไ็ ม่รูแ้ น่นอนหรอกคะ่ ” ดรสาสา่ ยหน้าไปมา “เพยี งแต่เอาข้อมลู ทุกอย่างมาคดิ รวมกนั ...ฉนั มัน่ ใจว่าอาคารที่เรายนื อยนู่ ่ี เปน็ สว่ นหนงึ่ ของ พระราชฐานแนน่ อน...และเอื้องแสนเพง็ ก็ควรจะอยู่ทีใ่ ดทหี่ น่ึงใกลๆ้ นี่ละ” “มีแคค่ นื นคี้ นื เดียวเทา่ นน้ั นะแม่ผ้ึงน้อย...ท่ีเออ้ื งแสนเพ็งจะบาน...” นำ้ เสียงของหนมุ่ อังกฤษท้มุ ต่ำอยู่ในลำคอ “ถา้ พลาดจากคนื นไี้ ป เราตอ้ ง รอจนกวา่ จะถึงฤดูดาวครง้ั หน้า...น่นั หมายถึงตอ้ งรออีกหนงึ่ พันพระจนั ทร์ เพญ็ ...กก็ วา่ แปดสบิ ป.ี ..ผมไมย่ อมหรอกนะ เราตอ้ งหาใหพ้ บวา่ เออื้ งแสน เพง็ อย่ทู ไี่ หน ตอ้ งหาให้พบกอ่ นเวลาเทย่ี งคืน...” โคลนิ ยงั คงบ่นอะไรตอ่ ไปยดื ยาว อยา่ งท่ดี รสาแทบไมเ่ ช่อื วา่ ชาย หนุ่มหนา้ ตาคมเข้ม บุคลกิ ลักษณะทนั สมยั จะแปรเปลยี่ นกลับกลายไปได้ ถึงเพียงนี้ หากความสนใจของหล่อนเปลีย่ นไปจากโคลนิ เมอ่ื เสยี งรอ้ งแหลม ของพอ่ นกเงือกย้อนกลบั มาอีกครงั้ เอ๊ิกกกกกก...เอ๊กิ กกกกก...

691/763 พ่อนกเงอื กท่บี นิ หายไปพรอ้ มกับครอบครวั หวนกลบั มายงั บริเวณที่ ดรสากำลังก้มๆ เงยๆ เพอ่ื ค้นหาเอ้ืองแสนเพง็ เอก๊ิ กกกกก...เอิ๊กกกกกก...เอิก๊ กกกกก...เอิก๊ กกกกก... พอ่ นกสง่ เสียงร้องถๆี่ ตดิ ๆ กนั หลายคร้ัง ราวกับตอ้ งการเรยี กรอ้ ง ความสนใจจากหลอ่ น... ในตอนแรกดรสากไ็ มไ่ ดส้ นใจอะไรมากนัก หากยงิ่ เหน็ ว่าหลอ่ นไม่ ไดส้ นใจ พอ่ นกก็พยายามส่งเสียงรอ้ งให้ดงั มากข้นึ ทกุ ขณะ... เมอื่ ดรสายังไม่สนใจอกี คราวน้ีพอ่ นกกเ็ รม่ิ บนิ โฉบลงมาหาหญงิ สาว แลว้ ใชจ้ ะงอยปากท่ีแข็งแรงจิกเสื้อของหญงิ สาว แล้วบนิ สงู ขึน้ ไป จากน้นั สักพัก กจ็ ะทงิ้ ตัวลงมาหาดรสาเพอ่ื จกิ เสอ้ื แล้วบนิ สูงขน้ึ ไป เปน็ เชน่ น้ีสลับ กับส่งเสยี งร้องดงั ๆ หลายครงั้ ... “จะบอกอะไรฉันหรือ” ดรสาอมยม้ิ และนกึ ขนั ท่าทางแปลก ประหลาดของพอ่ นก... แต่แลว้ เม่อื หลอ่ นเงยหนา้ ขึ้นมองดูพอ่ นกทบ่ี นิ หมุนวนเปน็ วงกลม สลับกับสง่ เสียงรอ้ งดงั ไปมา หญิงสาวกเ็ ร่ิมรู้สึกว่าพอ่ นกกำลงั จะส่ือสาร อะไรบางอยา่ งให้หล่อนไดร้ ู้... เอ๊ิกกกกกก...เอกิ๊ กกกกก... เสยี งร้องแหลมบาดหคู รง้ั หลังสุดนัน่ เอง ที่เป็นประดจุ แสงเรืองรอง ซงึ่ วาบสว่างขนึ้ มาทา่ มกลางราตรอี นั มืดมดิ ...

692/763 ดรสามีสีหนา้ ยนิ ดี หวั ใจเต้นโครมครามด้วยความต่นื เต้น...เพราะ หากสิ่งทหี่ ลอ่ นกำลงั คิดอยใู่ นใจนั้นถกู ต้องแล้วละก็... หลอ่ นจงึ รอ้ งเรยี กหาโคลิน ท่ีกำลังเดินกลบั ไปกลบั มาทางอกี ดา้ น หนง่ึ ของซากอาคารดว้ ยใบหน้างองำ้ ด้วยความหงุดหงิด “โคลนิ คะ...ทางนีค้ ะ่ ...ฉันคดิ วา่ เราได้คำตอบแล้วละ...ตามฉันมาเร็ว เขา้ ” แม้จะเป็นเวลาบ่ายคลอ้ ย หากสายหมอกบางเบา ยงั คงคล่ีคลมุ ไป ทว่ั ทงั้ บริเวณเวยี งรา้ ง แสงแดดทส่ี าดสอ่ งลอดมาจงึ ไมแ่ รงกลา้ อย่างที่ควร จะเป็น แต่กระนั้นความอบอ้าวของอากาศ กท็ ำให้แผน่ หลงั เส้อื ของชาย หน่มุ เปียกชุ่ม สินธพถอดหมวกทส่ี วมตดิ ศรี ษะออกโบกไปมา แลว้ บอกกบั ชายชาว เยา้ ทเี่ ดินเคียงกบั เขาว่า “พกั กันสักหน่อยก่อนกไ็ ด้นะตอ่ นอู เราไม่ไดห้ ยุด กนั เลยตง้ั แตบ่ า่ ยโมง...นเี่ กอื บหา้ โมงเย็นแล้ว ด่ืมน้ำแล้วนงั่ พกั ขากนั หนอ่ ย ดีกว่า” โดยไมร่ อคำตอบของอีกฝา่ ย สนิ ธพเปน็ ฝ่ายนง่ั ลงก่อน โดยเลือกเอา ก้อนศลิ าท่จี มอยใู่ นพน้ื ดนิ ครงึ่ หนง่ึ แทนเก้าอี้ แล้วหยบิ เอาขวดน้ำด่ืมจาก เปส้ ะพายหลงั ออกมาสองขวด

693/763 “เราย้อนกลับกนั ไหมครับดอกเตอร์” ต่อนอถู ามเสียงเบาพรอ้ มกบั เออ้ื มมอื ไปรบั น้ำดม่ื ขวดหน่ึงทส่ี นิ ธพสง่ ให้ ด้วยความรสู้ กึ เกรงใจ“ใกลจ้ ะ ถึงเวลานัดพบกับอ่นี ายแล้ว ขนื เราเดนิ หน้าตอ่ ไป มหี วังกลับไปไม่ทัน...” สนิ ธพยกขวดน้ำขน้ึ ดมื่ ดว้ ยความกระหาย เมือ่ ดมื่ เสร็จเขาแหงนหนา้ ขนึ้ มองดวงตะวนั บนฟ้า ทเี่ คลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตกดว้ ยสายตา เคร่งขรึม จากนัน้ กเ็ หลอื บมองดูนาฬิกาท่ีข้อมอื ของตนเอง แล้วบอกกับ ชายวยั กลางคนวา่ “ดเี หมือนกนั ไมร่ วู้ ่าสองคนน้ันพบอะไรบ้างไหม หรือว่าคว้านำ้ เหลว อยา่ งเรา...” “ดอกเตอรค์ รับ” เสียงทต่ี ่อนอเู อย่ คอ่ ยเสียจนเกอื บเปน็ กระซบิ นัยนต์ าของชายวัยกลางคนมแี ววกรง่ิ เกรงแลว้ น่ิงเงยี บไปพักใหญ่ กอ่ นที่ จะตัดสนิ ใจเอ่ยส่งิ ทคี่ ดิ เอาไวอ้ อกมาในทา้ ยทสี่ ดุ “ผมอาจไมใ่ ช่คนเกง่ ไมไ่ ดเ้ รยี นสูงอยา่ งดอกเตอร์ แต่ผมคิดวา่ เวลา ของเราเหลือน้อยลงไปเร่ือยๆ หากเรามวั แต่ควานหาเหมือนกับเหวีย่ งแห ไปเร่อื ยๆ อย่างท่ีเราทำกันอย่.ู ..ต่อใหถ้ งึ เทีย่ งวันพรุง่ น้ี กห็ าเอื้องแสนเพ็ง ไมพ่ บแน่...เราตอ้ งคดิ ใหมค่ รับดอกเตอร.์ ..แทนที่จะตะลยุ หาเอือ้ งแสนเพ็ง ไปทุกอาคารแบบนี้ เราน่ามาลองคดิ ดูว่าเอื้องแสนเพง็ ควรจะอยทู่ ี่ไหน...เรา ตอ้ งหาเออ้ื งแสนเพง็ ใหพ้ บก่อนเทีย่ งคืนคืนน้ี เพราะไมอ่ ยา่ งนนั้ ท่ีเรา ลงทนุ ลงแรงด้นั ด้นจนมาถงึ ทีน่ ่ี กเ็ ป็นอนั สูญเปล่า...” “แล้วตอ่ นอคู ิดว่าอยา่ งไรล่ะ”

694/763 นำ้ เสียงของสินธพเยน็ ชา ดว้ ยรสู้ ึกรับไม่ไดท้ ช่ี ายชาวเยา้ มายืนพูด แสดงความคดิ เหน็ ของตน เหมือนกบั ตอ้ งการจะส่งั สอนเขา สนิ ธพรู้ดีว่าตนเองมีอัตตาสูงเพียงใด เขาเรียนสูง จบถึงปรญิ ญา เอก...หากใครรวู้ า่ ดอกเตอร์อยา่ งเขาถกู ชาวเขาซง่ึ มคี วามรูเ้ พียงน้อยนิด สอนให้คดิ เสียใหมอ่ ย่างน้ี คงเปน็ เร่อื งนา่ อบั อาย “ผมเชอื่ และคิดอยา่ งท่ีอีน่ ายดรสาคิด” ต่อนอกู ลา่ วเสยี งหนกั แน่น แมจ้ ะเกรงใจชายหนุ่มตรงหน้าสักเพียงไร หากตัดสนิ ใจแล้วว่าจะต้องพดู ออกมาใหส้ นิ ธพฟัง “เออ้ื งแสนเพง็ จะตอ้ งอยูใ่ นซากอาคารทเี่ ปน็ ปราสาท....เอือ้ งแสนเพง็ คอื นางอั้วแสนเพง็ ท่ตี อ้ งคำสาปของดารกาประกาย...ดังนัน้ นางจึงควรจะ ต้องอยใู่ นพระราชฐานของนาง...เออ้ื งแสนเพง็ ควรจะตอ้ งอยทู่ น่ี ั่น...” “กแ็ ลว้ ทีไ่ หนละ่ ท่ีตอ่ นอคู ดิ ...” สนิ ธพถาม ชายชาวเย้าชมี้ ือไปที่เนินดินขนาดใหญ่ ซ่งึ มองเหน็ อยลู่ บิ ๆ ทา่ ม กลางสายหมอกออ่ นจาง สินธพเพ่งมองไปทางทศิ ทตี่ ่อนอูชี้ แลว้ เห็นว่าบนยอดซ่งึ รางเลอื นอยู่ ในสายหมอกนั้น มีซากปรกั หักพงั ทดี่ เู หมอื นกบั วหิ าร หรืออาคารขนาด ใหญอ่ ยูท่ า่ มกลางแมกไมร้ ม่ ครม้ึ

695/763 จากระยะไกล ชายหนุ่มคดิ วา่ เห็นนกขนาดใหญส่ องสามตัวบนิ วนเวยี นไปมาเหนือเนนิ เขานัน้ จะงอยปากงองุม้ ของพวกมัน ดคู ลา้ ยกับ นกเงอื ก “ที่นน่ั ละครับ...บนยอดเนินนัน้ ...” “ทำไมตอ่ นอถู งึ เช่ืออย่างนนั้ แน่ใจไดอ้ ย่างไรวา่ ทีน่ นั่ คอื ปราสาทของ อว้ั แสนเพ็ง...” สินธพทำเสยี งเหมอื นไมเ่ ชื่อถือ เขายักไหลก่ อ่ นจะเอย่ ต่อไป วา่ “ตำนานก็คอื ตำนาน...อย่าเอานยิ มนยิ ายอะไรเลย...เอ้ืองแสนเพง็ เปน็ กลว้ ยไมด้ นิ น่าจะขึ้นอยู่ตามพืน้ ดินที่แห้ง อากาศและน้ำถา่ ยเทได้ด.ี ..มาก กว่าจะไปอยู่บนยอดเขาแบบนั้น” “เยยี กไ็ ม่ทราบหรอกครบั ” ต่อนอกู ม้ หนา้ ซอ่ นดวงตาที่อึดอัดไม่ สบายใจเอาไว้จากชายหนมุ่ “เพยี งแต่คดิ เอาเอง...ทง้ั หมดน่ันอาจจะผิดก็ ได้...” “เอาเถอะ เอาเถอะ” สินธพโบกมือไปมา แล้วลกุ ขน้ึ ยนื “กลบั ไปที่ จดุ นดั พบก่อน เจอดรสาแลว้ คอ่ ยคดิ กันอีกท.ี ..” “ผมวา่ ผมเดาใจอ่ีนายได้...อน่ี ายกับนายฝร่ัง ต้องไปที่เนนิ เขานน่ั แน่” ตอ่ นอูพมึ พำกบั ตนเองเบาๆ ระหว่างทางทีเ่ ดินย้อนกลบั ไปยังจุดนัดพบนัน้ ต่อนอนู ำชายหนุ่มลดั ไปอีกทางหน่ึงทีร่ ะยะทางใกลก้ วา่ คร้ังแรก

696/763 แม้ลัดกวา่ หากเดินลำบากกวา่ ดว้ ยทางทเ่ี ดินฝ่าไปนนั้ เปน็ ท่งุ หญ้า สูงเกือบเท่าเอว แตล่ ะก้าวทแ่ี หวกเดนิ ไปนนั้ ชายหนมุ่ จะต้องคอยระวงั ไม่ ใหเ้ หยยี บกลว้ ยไม้ดนิ ขนาดเลก็ ซงึ่ ขน้ึ แทรกอยเู่ ปน็ ระยะ “ป่าแถบนสี้ มบรู ณ์มากทีเดยี ว” ชายหนุม่ พมึ พำเบาๆ เมื่อกวาด สายตามองดูพชื พรรณไม้ ซึ่งมีอยหู่ ลากหลาย ทงั้ ไมเ้ ลก็ ไม้ใหญ่ กล้วยไม้ บนคาคบและกลว้ ยไม้ดนิ ท่ียงั อุดมสมบรู ณ์ “เพราะยงั ไมม่ ีใครเคยเขา้ มาถงึ น่ะสิครบั ” ตอ่ นอูไดย้ ินที่ชายหน่มุ พดู จึงอดตอบออกมาไม่ได้ ดว้ ยมคี วามรู้สึกอดึ อดั ใจหลายประการ “ถ้าพวก พรานปา่ เขา้ มาถึงละก็ รบั รองไม่มเี หลอื ...พวกมันต้องขนเอาไปขายจน หมด...ผมกับคุณผาสุก...แมข่ องอีน่ าย พยายามนกั ท่ีจะให้ชาวบา้ นเขา้ ใจ ถึงความสำคญั ของพชื ป่า และความหลากหลายทางชีวภาพ ไมใ่ ห้พวกเขา เก็บเอาตน้ ไมพ้ วกนั้นไปขาย” “น่าเศร้านะ” สินธพพยกั หนา้ เห็นด้วยกบั ต่อนอู ด้วยเคยเห็น กลว้ ยไมป้ า่ มากมาย ถกู ชาวบ้านซึ่งไมเ่ ข้าใจถึงความสำคัญ เกบ็ เอาไปขาย ตามตลาดในเมือง... เขาเคยคิดวา่ กล้วยไม้พวกนน้ั จะเศรา้ ใจมากเพยี งใด ท่ตี อ้ งถกู จบั เอา ไปใส่กระถาง เติบโตในสภาพท่ีไม่เปน็ อิสระเหมือนกบั ทเ่ี คยอยู่ในปา่ เขา... เพอื่ นคนหนึง่ ของเขา ซงึ่ ชอบซ้อื ตน้ ไม้ป่าเหล่านั้นเคยบอกวา่ การที่มี คนเอากลว้ ยไมจ้ ากปา่ มาขายในเมอื ง นบั เป็นสิ่งดี ด้วยเป็นการอนุรักษ์

697/763 ตน้ ไม้ไปในตัว...มีคนทะนถุ นอมขยายพนั ธุ์ ให้นำ้ ให้ป๋ยุ ช่วยให้ไมส่ ญู พนั ธ์ไุ ปเสียในป่า...หากเหตผุ ลนน่ั ทำให้สนิ ธพยิ่งรสู้ กึ สลดใจ เม่อื ผูบ้ ริโภคยงั คงมคี วามตอ้ งการเช่นน้.ี ..จงึ ไม่ใชเ่ ร่อื งประหลาด อะไรทธี่ ุรกจิ ของผ้ลู กั ลอบขายกลว้ ยไม้ป่า ขายสตั วป์ ่า จึงเจรญิ รุ่งเรอื งไม่ หยดุ ยั้ง ไมใ่ ช่แตร่ บกบั ชาวบ้านและพรานปา่ เท่านนั้ ยงั จะบรษิ ทั ตา่ งชาติอีก มากมาย ท่ีลกั ลอบเขา้ มาขนเอากล้วยไม้ปา่ และพรรณไม้ต่างๆ จากป่า เมอื งไทยไปเพ่ือขยายพนั ธุ์ และดดั แปลงพนั ธขุ์ ายส่งเป็นธุรกจิ ใหญ่โต... เขาอยใู่ นวงการ GMOs มานานพอจะรู้ถึงสายสนกลในของบรษิ ัท พวกนี้ดี หลายบริษัทมวี ิธีการแยบยลลกั ลอบเข้ามา โดยใชก้ ารวิจัยสืบค้น ทางวชิ าการบังหนา้ หากเบอ้ื งหลงั นัน้ ก็ไมต่ ่างจากโจรในคราบผู้ด.ี .. หลายบรษิ ัทถงึ กบั ถกู ข้ึนบัญชีดำว่าเปน็ บรษิ ทั อันตราย หลายประเทศ ไมย่ อมออกวซี า่ ให้กับนกั วิทยาศาสตร์ที่ทำงานใหบ้ รษิ ัทเหลา่ นน้ั ด้วยถอื วา่ เป็นบุคคลต้องหา้ ม... อย่างบรษิ ทั ล่าสดุ ทีก่ ำลังมีปญั หากับกลุ่มอนุรักษ์ธรรมชาตใิ นยโุ รป ซึ่งเพื่อนของเขาเลา่ มาให้ฟัง.... “ตายละ...ฉบิ ...” สินธพชะงกั กกึ เมื่อถ้อยคำที่ไดส้ นทนากบั ดรสาเม่อื คนื ก่อนนัน้ ย้อนกลับมาในความคิดคำนึงของเขาอีกครงั้ หน่ึง...

698/763 Linn. Plant company... “แยแ่ ลว้ ...” เขาอทุ านเสยี งดงั ล่นั เสียจนตอ่ นอซู ึง่ นำทางอยดู่ า้ นหน้า ตอ้ งรีบวงิ่ ยอ้ นกลับมา ด้วยคิดว่าเกิดเหตรุ า้ ยใดกับชายหนุม่ “อะยะอะหยงั ...เกิดอะไรข้ึนครบั ดอกเตอร์...” สายตาของตอ่ นอู สงสยั “ตอ่ นอ.ู ..นายวา่ ดรสาอยู่ทน่ี ั่นใชไ่ หม...” สินธพชีน้ ว้ิ มือท่ีส่ันเทาไปยงั เนินเขาท่ีแลเห็นอยู่ลิบๆ “ผมคอ่ นข้างแน่ใจเชน่ นัน้ ครับ...อน่ี ายเปน็ คนคิดไว ตดั สนิ ใจไวเธอ ต้องไปทเี่ นินนั่นแน”่ ต่อนอยู นื ยนั หนักแนน่ “ท่นี ั่นเป็นเนนิ ปราสาท...มี โอกาสสงู มากทจ่ี ะพบเออ้ื งแสนเพ็ง” “ตอ่ นอ”ู นำ้ เสยี งของสินธพเคร่งขรมึ ดุดนั ไมต่ า่ งจากแววตาและ สหี นา้ “เราตอ้ งรบี ไปท่ีนน่ั เด๋ยี วน้เี ลย ไปทางไหนก็ได้ ให้ถึงเนนิ ปราสาท โดยเร็วทีส่ ุด....ดรสากำลงั ตกอยู่ในอันตราย...”

๔๕ “ตอ่ นอ.ู ..ทางนล้ี ัดทสี่ ดุ แลว้ หรือ” ชายหน่มุ รอ้ งถามชายเย้าท่ใี ช้มีดในมือฟนั พงหญ้ารกเรอ้ื เบ้ืองหน้า เพื่อแหวกทางให้เดินได้โดยสะดวก “ครับ” ตอ่ นอตู อบแตเ่ พียงส้นั ๆ หากใบหน้าเครง่ ขรึมไมแ่ พ้สนิ ธพ ระหว่างทางทีเ่ รง่ ฝเี ท้า มุ่งหนา้ ไปยังเนินเขาใหญก่ ลางเวยี งน้ัน สินธพ เลา่ เรอ่ื งราวและขอ้ สันนิษฐาน ทค่ี ดิ เช่อื มโยงกันอย่ใู นใจทั้งหมดให้กับตอ่ นอูฟังโดยละเอียด และน่ันทำให้ตอ่ นอูมีอาการรอ้ นรนไมต่ า่ งจากเขา ต่อนอูไม่พดู อะไรออกมาอกี เลย หากท่าทางท่ีเขามงุ่ มั่นลยุ ดงหญา้ และพมุ่ ไม้ใหญไ่ ปอย่างรวดเร็วน้นั ทำให้สนิ ธพรวู้ ่าต่อนอเู ป็นหว่ งดรสาไม่ น้อย เมื่ออยกู่ ลางทุ่งหญา้ เวิง้ วา้ ง สินธพรสู้ กึ ไม่มน่ั ใจว่าทิศทางท่ตี อ่ นอนู ำ เขาไปนนั้ จะเป็นทิศทางทถ่ี ูกตอ้ งหรือไม่ ดว้ ยเดินกนั มาเกอื บหนึ่งชว่ั โมง แตก่ ็ยังไมถ่ ึงเนนิ เขาเบื้องหนา้ สักที มหิ นำซำ้ เนนิ ใหญ่นั้นยังดูเหมอื นจะ อยู่ห่างเหมือนเดิมด้วยซ้ำ

700/763 “มที างไหนไปเร็วกวา่ น้อี ีกไหม...ฉันเปน็ หว่ งดรสา” สนิ ธพร้องเรง่ มา จากข้างหลงั “เยียกห็ ่วงอ่ีนายไมแ่ พ้ดอกเตอร์เหมอื นกนั ” ต่อนอูพดู โดยไม่หัน หลังกลบั มามองหนา้ เขา “ขอใหว้ างใจเถดิ ...เยียเป็นลูกบา้ นปา่ อยู่กับปา่ กับเขามามากกวา่ อายขุ องดอกเตอรเ์ สยี อีก...” สนิ ธพจงึ เงยี บเสียงลงไปได้ หากเดินกันไปได้อกี พกั หนง่ึ กอ็ ดจะเอย่ ถามมาอกี ไมไ่ ด้ ด้วยความกังวลใจ “ถา้ เราไปถงึ ท่นี ่ันแลว้ ไม่พบกบั อี่นายของต่อนอลู ะ่ ...เราจะทำอยา่ งไร ตอ่ ไปกนั ดี...จะไปตามหาดรสาทไี่ หนอกี ...น่ีก็จวนจะคำ่ แลว้ ...” “พบสิครบั ” ต่อนอูพยายามปลอบใจชายหนุ่ม ที่บดั นมี้ ีท่าทางเหมือน กับเปน็ เพยี งเดก็ หนมุ่ คนหนงึ่ เทา่ นน้ั ไมม่ ีความอวดโอแ่ ละหยิง่ ยโสใด เหลืออยแู่ ม้แตน่ อ้ ย... ต่อนอรู ู้ดวี ่ามเี พียงฤทธริ์ กั เท่านน้ั ทท่ี ำให้ชายผทู้ รงภูมิปัญญากลบั กลายเปน็ เด็กหนุ่มผขู้ ลาดเขลาได้ถึงเพยี งน้ี ดูตาก็เหน็ ไปถงึ ใจ...ตอ่ นอแู อบอมยิ้ม แม้ว่าใจจะหว่ งหญงิ สาวผเู้ ปน็ นายหญิงแห่งไร่ผาสกุ ไมน่ อ้ ยไปกวา่ กนั ... ทเี่ คยสงสยั วา่ ดอกเตอร์หนมุ่ ตกหลมุ รกั อ่นี ายดรสาน้นั แน่แล้วด้วย แววตาวบั วาว ยามทเี่ ขาจ้องมองอนี่ ายคนงาม กบั ความร้อนรนราวมไี ฟเผา