ฤดูดาว

๑๓ ดรสาร้สู ึกวา่ รา่ งกายหนาวสนั่ ข้ึนมาอยา่ งไม่อาจจะหักหา้ ม เมอื่ ได้ ฟงั คำพดู ทำนองน้ันจากต่อนอู ผเู้ ป็นหวั หนา้ หม่บู ้าน... หล่อนถอนหายใจลึกและยาว เมอื่ หลบั ตาและนกึ ไปถงึ ภาพของฝงู แมงมมุ ทมี่ ขี นเส้นสัน้ ๆ สขี าวราวกับปยุ นนุ่ ปกคลุมตามลำตวั กบั เข้ียว แหลมโค้งท่พี รอ้ มจะเขา้ จู่โจมเหย่ือของมนั ทกุ ขณะ... กะนาแปะยอ้ ง... ต่อนอเู รียกแมงมุมเพชฌฆาตนนั่ ว่ากะนาแปะย้อง และดรสาแน่ใจ เหลือเกินวา่ มนั เป็นแมงมุมชนิดเดียวกนั กบั ท่ีไต่อยบู่ นมือของอตู๋ าบา้ ที่ ราวปา่ โหง... ท่าทางของชายวัยกลางคน บิดาของหมวยเจง็ ดูเคร่งเครียดมาก เมอ่ื เอ่ยถึงแมงมุมประหลาด และการมาปรากฏตวั ของพวกมนั ท่ีดูเหมอื นวา่ จะพว่ งเอาลางร้ายมาดว้ ย หลอ่ นรวู้ า่ ตอ่ นอพู ูดจริง...มแี ววหนักแน่นอยู่ในดวงตาเจนโลกค่นู นั้

202/763 ท้ังหมดจงึ ไดแ้ ต่จ่อมจมอยู่ในความเงยี บสงบและความคดิ คำนงึ ของ ตน เม่อื ตอนทตี่ ามกนั มาตามทางเดนิ เพ่ือมุ่งหนา้ กลบั หมบู่ ้าน แม้ใบหนา้ ของเด็กหญิงไมแ่ สดงความรู้สกึ ใดออกมากต็ าม หาก หมวยเจง็ จบั มือของหลอ่ นเอาไว้จนแนน่ มือของเด็กหญงิ เยน็ เฉียบและสั่น ระรกิ และดรสารดู้ วี า่ ภายใตท้ ่าทางน่ิงเฉยของเด็กหญงิ รุ่นสาวนัน้ หมวยเจง็ กำลงั หวาดกลวั ดรสายอมรบั ว่าตวั ของหล่อนออกจะกลวั อยบู่ ้าง แต่พอถามตนเอง แลว้ ดรสาก็ให้สงสยั ขน้ึ มาครามครันว่า ทจ่ี รงิ แล้วหลอ่ นกำลงั หวาดกลัวตอ่ ส่งิ ใด...สตั วร์ า้ ยอย่างกะนาแปะย้องนน้ั น่าหวาดกลวั แน่ละ หากแต่ตอนนท้ี ี่ พวกมนั หนหี ายไปหมดแล้ว เหตุใดหล่อนยังรู้สกึ หวาดกลวั อย.ู่ .. เรากำลังกลวั อะไร...กลัวอนาคตทย่ี งั มาไม่ถึงอย่างนั้นหรือไร หรอื หลอ่ นกำลังกลัวลางรา้ ยทต่ี ่อนอูวา่ หรือว่ากลัวภูตผปี ีศาจ สงิ่ ทอ่ี ยเู่ หนือ การพิสจู น.์ .. แมไ่ มเ่ คยสอนให้หลอ่ นกลัวผี ต้ังแต่เดก็ มาแลว้ แมไ่ มเ่ คยหลอกให้หล่อนหยุดรอ้ งไห้ โดยให้ เหตุผลว่าเด๋ียวผจี ะมากนิ ตับ หรือว่าเด๋ยี วผีจะมาแลบลน้ิ ปลนิ้ ตาหลอก เหมอื นกบั พอ่ แม่ของเดก็ คนอ่ืนท่หี ลอ่ นเคยรู้จัก ดรสาจงึ เป็นเดก็ ที่ไม่เคย กลวั ผแี ละความมืด

203/763 ย่ิงเมอ่ื เตบิ โตขนึ้ ดรสาก็รู้วา่ แท้ที่จริงแลว้ มนุษยม์ คี วามกลัวอยใู่ น หวั ใจ... เร่ืองราวอันสับสนอลหม่านทีเ่ กิดขน้ึ ในสังคมของมนุษย์ ล้วนแลว้ แต่ มกี ำเนิดมาจากความกลวั ในหัวใจ มนษุ ยฆ์ า่ สตั วก์ ็เพราะมนษุ ย์กลัววา่ สตั ว์ จะมาทำร้ายตนเองเขา้ ก็เลยตอ้ งชิงลงมือฆา่ สตั ว์เสยี กอ่ น มนุษย์มักหวาดกลัวในอำนาจธรรมชาติ และสิ่งทอ่ี ยนู่ อกเหนือการ ควบคุมเสมอ มนุษย์กเ็ ลยสร้างภูตผี สร้างส่งิ ท่ีมองไม่เห็นพสิ ูจนไ์ ม่ได้ขึ้น มา เพื่ออธิบายถึงสง่ิ ต่างๆ ทเ่ี กดิ ข้นึ เพอ่ื หาคำตอบใหก้ บั ความหวาดกลวั ของตน สงั คมของมนุษยจ์ งึ มีเร่ืองราวของความลกึ ลบั และภูตผปี ศี าจ มากมาย เคียงคกู่ ันมาอยา่ งแยกไมอ่ อก ท่ัวทั้งโลก ทกุ ประเทศ ทกุ ภาค ทกุ ทอ้ งถน่ิ ล้วนแตม่ เี ร่ืองเลา่ ทำนองน้ี... ยิง่ เมืองไทยสมัยกอ่ น การนบั ถือภูตผีของชาวชนบทนั้นมมี ากมาย นัก ไมต่ อ้ งดอู ่นื ไกลทอ่ี ่นื ดแู คค่ นเย้าทีผ่ าชา้ งร้องน่ีกเ็ ปน็ ตวั อยา่ งทด่ี ี... คนทน่ี ่ีนับถอื ดวงวญิ ญาณและภูตผี คนเย้ามผี ที ี่เคารพอยมู่ ากมาย ไมว่ ่าจะเป็นผีฟ้าหรือเม่ียนหงุ่ ผีหลวงประจำหม่บู ้านหรอื เจยี หงุ่ เม้ียน...ผี ลมทเ่ี รียกขานวา่ สะเตี๋ย... ผีป่าหรอื ลมเดยี เมีย้ น สว่ นผที ี่อยใู่ นไร่กค็ อื เดียเมีย้ น...

204/763 คนสมยั ใหมส่ ่วนมากมกั กล่าวหาวา่ การนับถือผเี ป็นเรื่องงมงายไร้ สาระ หากดรสากลับมคี วามคิดทต่ี รงกนั ข้าม...หญิงสาวเชื่อว่า การนบั ถือผี เปน็ ภูมปิ ญั ญาอนั แยบยลของชาวบ้านในสมัยก่อนมากกว่า การนับถือผี เคารพผี เปน็ จารตี เปน็ ความเชือ่ เปน็ เครอ่ื งมือสำคัญ ของมนษุ ย์ที่ใช้จดั ระเบียบในสังคม โดยไมต่ ้องอาศัยตำรวจหรอื กฎหมาย อยา่ งกับทุกวันน้ี หนุ่มสาวสมัยกอ่ น แม้แตจ่ ะจับไม้จับมือกัน ก็ตอ้ งเป็นห่วงกลัวว่าจะ ผิดผี และเกิดเรื่องราวอัปมงคลข้ึนเพราะถูกผลี งโทษ ลองเป็นสมยั นน้ี ะ่ หรือ...ดรสาอมย้ิม...ผีท่ีเปน็ ผู้คอยคุมดูแลเร่ืองจารีตระหว่างชายหนมุ่ กับ หญงิ สาว จะตอ้ งทำงานกนั หัวไม่ได้วางหางไม่ไดเ้ วน้ ... อีกตวั อยา่ งหนึง่ ทดี่ รสาเหน็ วา่ เป็นสิง่ ท่ีดมี ากทีส่ ุด เท่าท่ีสงั คมมนษุ ย์ จะสรา้ งคติความเชือ่ ข้นึ มาไดก้ ็คอื ความเคารพยำเกรงของชาวบ้านที่มใี ห้ กับผขี นุ น้ำ... ผขี นุ น้ำเป็นผีท่ีปกปกั ดแู ลรักษาผืนป่าอนั เปน็ ต้นกำเนดิ ของสายน้ำ หมู่บ้านทางภาคเหนอื ท่เี คารพผีขุนน้ำ ปา่ ตน้ น้ำจะไดร้ บั การพทิ กั ษเ์ อาไว้ เปน็ อย่างดีทีส่ ดุ หวั หน้าหมบู่ ้านและผเู้ ฒา่ ผูแ้ ก่จะไมอ่ นุญาตให้ใครผู้ใด บกุ รุกเขา้ ไปในป่าบรเิ วณน้ันเปน็ อันขาด แตเ่ พราะโลกหมนุ ไปจนตามไมท่ ัน และศกั ดิศ์ รขี องคนท่ีตีค่ากนั ดว้ ยน้ำเงนิ มากกวา่ นำ้ ใจ...หลายท้องทใ่ี นเวลาน้จี ึงสญู เสยี ปา่ ต้นนำ้ ไปอย่าง นา่ เสยี ดาย

205/763 ดรสาเดินนกึ เร่ืองราวตา่ งๆ เพลนิ ไป จนเดินมาถงึ ตัวหมู่บ้านโดยไม่ รตู้ วั หมวยเจง็ กระตุกมือของหล่อนเบาๆ และร้องบอกว่า “แต้จะแวะไปหาอู๋ตาอำ่ เฟยกอ่ นคะ่ อีน่ าย” นางอำ่ เฟยที่หมวยเจ็งเอ่ยชื่อออกมานน้ั เปน็ ซบิ เมีย้ นเมยี่ น หรอื หมอผปี ระจำหมบู่ า้ นผาชา้ งรอ้ ง “เยียจะแวะไปบอกนางอ่ำเฟยเรือ่ งกะนาแปะย้องหนอ่ ยอน่ี าย”ตอ่ นอู หันมาบอกกับหญิงสาวทตี่ ามมาขา้ งหลัง “ตอ้ งไปเตือนใหน้ างอำ่ เฟยรสู้ ัก หนอ่ ย ยงั ฮอ้ ย...พรุง่ น้ีเป็นคืนเพญ็ นางอ่ำเฟยจะทำการเซน่ ผหี ลวง...เจยี ห่งุ เม้ียน...อาจจะตอ้ งถามไถ่ผีหลวงถึงเรื่องราวทเี่ กดิ กบั อนี่ าย วนั น้ี บางที กรรมการในหมบู่ า้ นตอ้ งประชมุ หารือกัน เซยี ะ...” ตอ่ นอูเรียกหมวยเจ็งดว้ ยคำพูดทชี่ าวเยา้ ใชเ้ รยี กบตุ รสาว และสั่งว่า “เซยี ะไปเปน็ เพอ่ื นอีน่ ายเดินกลบั ไร่เสยี ดว้ ยกัน...อนี่ ายครบั ...” ประโยคหลังเขาบอกกับดรสา ดว้ ยสายตาที่เป่ียมไปด้วยความจงรกั และหว่ งใย “อี่นายอย่าแวะเข้าไปในป่าอีกนะครบั ตรงกลับบา้ นเสยี เลยทเี ดยี ว กลบั จากบ้านนางอำ่ เฟยแล้ว เยียจะแวะเอานำ้ มันเออ้ื งหอมไปใหอ้ นี่ ายเอา ไว้ใชป้ ้องกันตัว...”

206/763 ดวงดาวทกี่ ะพริบวบิ วาวอยู่เบือ้ งนอกหนา้ ตา่ ง ดสู วยงามราวกับมี ใครสกั คนที่มอี ำนาจวเิ ศษ ตดิ ปีกโบยบนิ ขึ้นไปเบ้อื งบน และเอากากเพชร ไปโปรยเอาไว้จนเตม็ ฟากฟา้ สายลมราตรที ่ีลอดผ่านผ้ามา่ นฝา้ ยทอมอื สี เขียวอ่อน พาเอากลน่ิ หอมแปลกๆ จากราวไพรมาดว้ ย ดรสายนื พงิ กรอบหน้าตา่ ง เง่ยี หูฟังเสยี งหรีดหรงิ่ เรไรเพลนิ ไป สว่ น สายตาทจ่ี อ้ งจบั อยู่ทด่ี วงดาวนับพนั นับหมน่ื เลอ่ื นกลับมาจอ้ งมองซอง จดหมายที่วางอยูบ่ นโตะ๊ เขียนหนงั สือ หลังจากทแี่ ยกกับต่อนอเู ม่อื ตอนใกล้บา่ ยของวัน และเดินกลบั มาถงึ บา้ นนัน้ ปา้ แสงดาย่ืนจดหมายฉบบั หนง่ึ ใหก้ ับหลอ่ น บอกเพียงสัน้ ๆ วา่ อา ซองเพง่ิ ไปรบั จากไปรษณีย์ในตัวเมอื งมาเม่ือตอนสายของวันนี้ ใช้สายตามองปราดดูแค่ลายมือ หลอ่ นกจ็ ำได้วา่ เปน็ จดหมายจาก ปารมี ดรสาอมยิม้ เมื่อนึกไปวา่ น้องสาวของหลอ่ นต้องใชค้ วามพยายาม มากเพียงใด จึงจะยอมจับปากกาขนึ้ มา เพื่อตัง้ ตน้ เขียนจดหมายหาหล่อน มีเพยี งวิธีน้ีวธิ ีเดยี วเทา่ น้ันทน่ี ้องจะติดต่อกบั หลอ่ นได้ ดว้ ยดงดอยที่ หา่ งไกลอย่างผาชา้ งรอ้ งน้นั ไมม่ ีแมแ้ ตไ่ ฟฟา้ เพราะฉะนน้ั ไม่ตอ้ งพดู ถึง โทรศัพท์บา้ นและสญั ญาณโทรศพั ทม์ อื ถอื ดรสารดู้ ีว่าสาวนกั ธุรกิจ ท่เี คยชนิ กับวทิ ยาการของโลกสมัยใหม่อยา่ ง ปารมี นยิ มการเขยี นอีเมลหรอื ไมก่ ส็ ่งข้อความส้ัน SMS มากบั โทรศพั ท์

207/763 มอื ถือ มากกว่าน่งั ลงกบั โตะ๊ ทำงานเพอ่ื เขยี นจดหมายด้วยลายมือของ ตนเอง น้องไม่ไดเ้ ล่าถึงพอ่ สักคำ และดรสารดู้ วี ่าพอ่ คงไม่อยากพดู ถงึ หลอ่ น เทา่ ใดนัก ปารมีบอกมาในจดหมายวา่ คดิ ถึงหล่อนมาก ซงึ่ ดรสากเ็ ชือ่ ว่า นอ้ งร้สู ึกอยา่ งน้นั จรงิ ๆ ไม่เช่นน้ัน น้องจะไมเ่ ขยี นมาหาหล่อนอยา่ งน้ี นอกจากบอกวา่ คิดถึงแล้ว ปารมยี ังเล่าเรอื่ งธรุ กิจพนั ล้านทพี่ อ่ มอบหมายให้ดแู ล มีความเคร่งเครียดเจืออยใู่ นหลายถ้อยประโยคที่นอ้ ง เลา่ มา แต่หลอ่ นรู้ดวี ่านอ้ งเป็นนกั สู้ อุปสรรคทั้งหลายท่ีเกิดขึ้นน้นั ไมน่ าน ปารมกี ็จะมวี ธิ จี ัดการกบั มนั ความนา่ สนใจอยูท่ ่ตี อนท้ายของจดหมายมากกวา่ ... ปารมขี อร้องแกมบังคับดรสา ให้ช่วยตอ้ นรบั ขับสูเ้ พอื่ นคนหน่งึ ของ หลอ่ น ทกี่ ำลงั จะเดนิ ทางมาผาช้างร้องเพอ่ื ทำงานวิจัยเกีย่ วกบั พันธ์ไุ ม้ในปา่ เพอ่ื นคนนัน้ ของปารมีเป็นคนอังกฤษและเป็นนกั อนุกรมวธิ าน ซง่ึ มี อาชพี เก่ยี วกับการจำแนกแยกแยะพืชพรรณไม้ รวมทงั้ คอยเก็บรวบรวม ศึกษาเรอื่ งราวของพรรณไม้ต่างๆ เพื่อนของหล่อนบางคนเรยี กนักอนกุ รมวธิ านพวกน้ี ดว้ ยคำสแลงวา่ พวก Plant Hunter หรือนกั ล่าพรรณไม้ด้วยซ้ำไป แต่นน่ั เป็นสแลงทพ่ี วกหลอ่ น-นักนิเวศวทิ ยา เรยี กกันอย่างลอ้ เล่น เพราะนักอนกุ รมวธิ านไมไ่ ดเ้ กบ็ เอาพรรณไม้ไปขายเพื่อเล้ียงปากเลย้ี งทอ้ ง

208/763 หากนกั อนุกรมวิธานพืชจะเก็บรวบรวมพรรณไม้ปา่ จากท้องถ่นิ ตา่ งๆ ท่วั โลก เพือ่ ศกึ ษารปู ร่างหนา้ ตาของพันธไ์ุ ม้ชนดิ นน้ั ๆ โดยละเอียด ต้ังแต่ ระบบของราก ลำตน้ ใบ ดอกและผล เพอื่ ให้ทราบถงึ จำนวน ชนิดของ ตน้ ไม้นั้น รวมท้ังถ่นิ กำเนิดและการกระจายพนั ธ์ุ ข้อมลู ทงั้ หมดทนี่ ักอนุกรมวิธานพชื รวบรวมเอาไวน้ น้ั จะเปน็ ประโยชนอ์ ย่างมากต่อการอนุรกั ษ์ป่าไม้และพรรณพชื รวมไปถึงทรัพยากร ธรรมชาตอิ ื่นๆ แมย้ งั ไม่ชดั เจนวา่ โคลินมงุ่ หน้ามาทผ่ี าชา้ งร้อง เพอื่ ตอ้ งการศึกษา พนั ธไุ์ มช้ นิดใด และเพอ่ื อะไร หากดรสากย็ นิ ดีทจ่ี ะชว่ ยดูแลเขาอยา่ งที่ ปารมขี อร้องมาในจดหมาย จากทป่ี ารมีเลา่ มา เวลานีโ้ คลินอยู่ที่กรงุ เทพฯ แล้ว เขากบั เพือ่ นอีก หน่งึ คนจะเดินทางมาถึงน่าน ดว้ ยเท่ยี วบินสายของวันเสาร์ อกี สามวนั หลงั จากวันทหี่ ล่อนไดร้ บั จดหมายนี้ ซึง่ นน่ั มเี วลาเพียงพอที่หล่อนจะบอกให้ปา้ แสงดาเตรียมห้องพกั กบั ห้องทำงานใหก้ ับแขกของปารมี ดรสาผละจากหน้าต่างหอ้ งนอน และมาทรดุ นงั่ ลงบนเกา้ อบ้ี ุนวมซง่ึ ดู นา่ สบาย เบื้องหนา้ โตะ๊ ทำงานตวั เกา่ แกข่ องแม่ ท่ีหล่อนให้อาซองและ หมวยเจง็ ชว่ ยยา้ ยเขา้ มาไวใ้ นห้องส่วนตวั ของหลอ่ น ดรสาหยบิ จดหมายของปารมีเกบ็ ใสใ่ นลน้ิ ชกั และเลือ่ นสายตาไป จ้องจบั ที่วตั ถุอีกสองส่ิงทว่ี างน่งิ อยู่ภายใต้แสงเหลอื งนวลจากไฟโคม ซึ่ง กระแสไฟฟ้านน้ั มาจากเครือ่ งปนั่ ไฟจากเรอื นเล็กทางด้านหลังเรอื นใหญ่

209/763 หล่อนยนื่ มือเรียวยาวไปหยิบเอาเหรียญท่เี กา่ คร่ำคร่า ซึง่ ได้มาจาก หญิงชราตาบอดท่ีหมวยเจง็ เรยี กว่าอตู๋ าบา้ มาเพง่ พนิ ิจพิศดอู กี ครั้งหนงึ่ กอ่ นทจ่ี ะวางกลับลงไป และหยบิ เอาก่ิงสม้ ซ่ึงแอบหักมาจากสวนทางดา้ น ในของดอกเตอร์สินธพ รวมท้งั ผลสม้ ท่ีหลอ่ นแอบปลดิ จากตน้ ขึ้นมาจาก ยา่ ม นีก่ ็อีกสองปรศิ นาที่หลอ่ นยงั ไขไม่ออก เหรยี ญโบราณรูปนกเงอื กทีห่ ลอ่ นไม่เคยเหน็ มากอ่ นเลย และสม้ ท่ีมี รปู ลักษณ์ผดิ แปลกไปจากท่หี ลอ่ นเคยรู้จกั และเคยคนุ้ ... หล่อนเพง่ิ ได้มเี วลามานง่ั นกึ ยอ้ นหลังไปถึงเหตกุ ารณ์เม่อื ตอนเชา้ และต้ังข้อสงั เกตขนึ้ มาวา่ ตน้ ส้มทดี่ อกเตอรส์ นิ ธพปลูกเอาไว้ท่ีสวนส่วนใน สดุ นน้ั นอกจากจะตดิ ผลทง้ั ทย่ี ังมีอายไุ มม่ ากแล้วน้นั ใบ ดอก และผล ของตน้ ส้มที่หล่อนแอบเดด็ ใสย่ ่ามมานั้น ยังมลี ักษณะทผ่ี ิดแผกแตกตา่ ง ไปจากใบสม้ ดอกส้ม และผลส้มทั่วไปโดยสิ้นเชงิ กลีบดอกสีขาวอมส้มทีแ่ ข็งราวดอกไมพ้ ลาสติกและกล่นิ อันหอมแรง กับใบสเี ขียวเขม้ ทป่ี ลายแตกออกเปน็ สองแฉก และผลท่ีมรี ปู ลักษณแ์ ปลก ตา... ดรสามัน่ ใจว่าดอก ผลและใบของต้นส้มท่ีหลอ่ นเหน็ เปน็ เชน่ นี้ทกุ ต้น...หล่อนไม่ไดบ้ งั เอญิ หยิบเอาใบ ผลและดอกทีพ่ ิการมาเป็นแน่ น่ีจะต้องเปน็ ส้มพันธุ์ใหมท่ ห่ี ลอ่ นไมเ่ คยรจู้ กั มาก่อน

210/763 และสม้ พันธ์ุนจ้ี ะตอ้ งมีความสลกั สำคญั มากพอท่ีตาดอกเตอรน์ ัน่ จะ ต้องเอามาแอบปลูกเอาไว้ในสวนสว่ นทีอ่ ยหู่ ่างไกลจากสายตาคน การท่โี คลิน...นกั อนกุ รมวธิ านพชื คนนั้น มาผาช้างร้องนกี่ ด็ ีเหมอื น กัน ดรสานกึ ...อยา่ งนอ้ ยๆ เขากอ็ าจจะชว่ ยหล่อนจำแนกส้มทห่ี ลอ่ นเด็ด มาใหร้ ไู้ ด้ ว่าเป็นสม้ พนั ธใ์ุ ด...ใชส่ ม้ พันธ์ุใหมอ่ ยา่ งทห่ี ลอ่ นนึกสงสยั อยู่หรือ ไม่ แตเ่ พอื่ ความแน่นอน ดรสาเดนิ ไปหยบิ เอากลอ้ งถา่ ยภาพระบบ ดจิ ทิ ัลที่วางอยใู่ นตู้ขา้ งเตียง ข้ึนมาถ่ายเกบ็ รายละเอียดของก่งิ กา้ น ใบ ผลและดอกของส้มจากสวนด้านในของดอกเตอรส์ ินธพทุกแงม่ มุ เพื่อ เตรียมเอาไว้สำหรบั ส่งไปทางอเี มล เมือ่ ไดม้ โี อกาสลงไปทต่ี ัวเมอื งน่านเพอ่ื ขอรอ้ งใหด้ อกเตอรแ์ ฟรงค์ อาจารยท์ ี่ปรึกษาของหลอ่ น ซง่ึ เป็นผู้เชย่ี วชาญ เกี่ยวกบั พันธ์ุไม้ ชว่ ยวิเคราะหใ์ หอ้ ีกแรงวา่ ภาพของส้มท่ีหล่อนส่งไปใหด้ ู นน้ั มชี อ่ื ว่าอะไร นี่ยงั ไม่นบั กองทพั แมงมมุ เขย้ี วขาว ทดี่ าหน้ากนั เข้ามาหาหลอ่ นท่ี ระหวา่ งทางกลบั บ้าน เมอ่ื ตอนใกล้เที่ยงของวนั น้อี กี นะ... กะนาแปะยอ้ ง... ตอ่ นอูเรียกมนั ว่ากะนาแปะยอ้ ง และท่าทางท่ีดูเครง่ เครียดอย่างมาก ของอีกฝา่ ย ทำใหด้ รสาเชือ่ ว่าการปรากฏตวั ของเจา้ สัตว์รา้ ยแปดขานี้น้ัน เปน็ ปรากฏการณท์ ีไ่ ม่ธรรมดา...

211/763 ตอ่ นอูนำเอาน้ำมนั วา่ นหอม ท่ีบรรจเุ อาไวใ้ นซองยานัตถุ์ขนาดเล็กมา ให้หลอ่ นเมอื่ เวลาบ่ายคล้อย หลังจากทเ่ี ขาไปพบกบั นางอ่ำเฟยหมอผขี อง หมูบ่ า้ น เพื่อพูดคุยกนั เรียบรอ้ ยแล้ว ตอนที่ต่อนอยู ื่นขวดนำ้ มนั ใหก้ ับหลอ่ นนั้น ชายวัยกลางคนบอกกับ หล่อนวา่ “น้ำมนั ว่านหอมเป็นของเก่าแกแ่ ต่ร่นุ โอ้งกู๋องตา กลัน่ จากดอกเออื้ ง นับรอ้ ยชนิด โดยใชเ้ วลานานนบั ปี กล่นั เสร็จก็แจกจ่ายกันในหมบู่ า้ น เอา ไว้ใช้ในชว่ งฤดดู าว...” “ทำไมถงึ ต้องเอาไว้ใชใ้ นชว่ งฤดูดาวด้วยละ่ ” ดรสานกึ สงสยั “เพราะเป็นชว่ งเวลาท่ีกะนาแปะยอ้ ง และสัตวร์ า้ ยทัง้ หลายจะออกมา จากป่าโหงนะ่ สคิ รบั ” ตอ่ นอูเลา่ ดว้ ยน้ำเสยี งราบเรยี บ “ฤดดู าวเป็นชว่ งเวลา ทเ่ี ออื้ งแสนเพ็งจะบาน...และกลายร่างเป็นนางอั้วแสนเพง็ รอคอยใหแ้ ถน เมอื งแมนมารบั นางกลบั เมอื งแถน เปน็ ช่วงเวลาสำคญั ทนี่ ักผจญภยั พอ่ มดหมอผีทงั้ หลายรอคอย...” “กะนาแปะย้องปรากฏตัวออกมาเพียงเพอ่ื จะคอยป้องกนั เอาไว้ ไม่ ใหใ้ ครเข้าใกล้เวยี งแสนเพ็งอยา่ งนน้ั เองหรือ” ดรสาเร่ิมปะตดิ ปะตอ่ เรื่องราวเขา้ ด้วยกัน “ใช่ครับ” ตอ่ นอพู ยักหน้ารับ “โอง้ กอู๋ งตาเล่าสืบกันมาวา่ หนทางท่ี จะไปสเู่ วยี งแสนเพ็งก็คือต้องฝ่าปา่ โหงเขา้ ไป...”

212/763 “แล้วตอ่ นอเู คยไปจนถงึ เวียงแสนเพง็ น่ันไหม” นำ้ เสียงของหญงิ สาว แผ่วเบา ดว้ ยความรู้สกึ บางประการท่ีบอกไม่ถูก เมอ่ื เอ่ยถงึ ชอ่ื เวยี งโบราณ นนั่ ... ชาวเยา้ ทผ่ี าช้างร้องนห่ี วาดกลัวปา่ โหงกนั ทกุ คน ค่าท่ีเป็นดนิ แดน ตอ้ งห้าม เป็นป่าต้นน้ำท่มี ผี ีมากมายสงิ สถติ อยู่ และยงั เป็นป่าสำหรบั ประกอบพธิ กี รรมตา่ งๆ ของหมบู่ ้าน... ไม่มผี ใู้ ดได้รับอนญุ าตให้ย่างกรายเข้าไปในเขตหวงห้ามนน้ั ... ผเู้ ดยี วท่ีอาจจะเข้าไปไดบ้ า้ งเป็นคร้งั คราวก็คือ ผ้ทู ่ีเป็นหวั หนา้ ของ หมู่บา้ นและซบิ เมี้ยนเม่ียน หมอผีประจำเผ่าเทา่ น้นั น่เี องคือเป็นภูมิปัญญาของท้องถิน่ ที่สร้างคตคิ วามเชื่อดงั กล่าวขึ้นมา เพ่ือใชบ้ งั คบั ควบคุมกันเอง และนน่ั เปน็ ผลดที ่ที ำให้บรเิ วณตน้ น้ำยังไมถ่ กู รุกราน... “บ่ครบั ” ตอ่ นอูส่ายหนา้ “เยียเคยเข้าไปปา่ โหงกจ็ ริง แต่ไม่เคย ล่วงเลยไปจนถึงดอยลกึ ทเี่ ปน็ เขตของเวยี ง...พวกเยียถกู ห้ามอย่างเด็ดขาด ถงึ จะเป็นซิบเม้ียนเม่ยี นก็เถอะอ่นี าย เพราะที่น่นั เปน็ เขตตอ่ แดน ระหว่าง เมอื งมนุษย์และเมอื งฟ้า...เปน็ เขตต้องห้ามอยา่ งเดด็ ขาด ขืนใครลว่ งล้ำเขา้ ไปแลว้ ละก็ หากไมต่ ายไปเสียกอ่ น กจ็ ะตอ้ งกลายเป็นบ้าไป...”

213/763 “แลว้ ต่อนอจู ะเชือ่ ไดอ้ ย่างไรกัน วา่ มเี วยี งแสนเพ็งจริงๆ มเี ออ้ื งแสน เพ็งจริงๆ ในเม่ือตอ่ นอเู องกไ็ ม่เคยเห็น แล้วท่ีจริงกไ็ มม่ ีใครในหมบู่ า้ น เคยเหน็ มากอ่ น” ดรสาถามด้วยความอยากรู้มากกวา่ อย่างอ่นื “มเี วียงแสนเพ็งแน”่ ตอ่ นอูยนื ยนั เสียงหนกั แนน่ “อยา่ งน้อยกม็ ีคน เคยไปเห็นมาแล้ว...” “ใครกัน” คราวนด้ี รสาสงสัยอยา่ งจรงิ จงั ...อะไรบางอย่างทำใหห้ ล่อน รู้สกึ เย็นยะเยือกขน้ึ มาอกี วาระหนึ่ง “อตู๋ าบ้า...” คำนนั้ ลอดออกมาจากลำคอหนาแข็งแรงของต่อนออู ย่าง แผ่วเบา จนดรสาแทบจะไม่ไดย้ นิ หญิงสาวจงึ ถามซำ้ วา่ “ใครกันนะ...” “อู๋ตาบา้ ครบั อ่นี าย...” ตอ่ นอเู ลา่ แบบไม่คอ่ ยจะเตม็ ใจสกั เทา่ ใดนกั “มีผูห้ ญิงบ้าอาศยั อย่แู ถวปา่ โหงคนหนงึ่ ...อน่ี ายคงไม่เคยเหน็ ” อนี่ ายคงไม่เคยเหน็ ...ดรสานึกทวนคำของตอ่ นอู พอ่ ของหมวยเจง็ จะว่าอย่างไรนะ หากรวู้ ่าไม่เพียงแตไ่ ดพ้ บ หากอ๋ตู าบ้าท่ตี อ่ นอูพดู ถงึ นนั้ ยังจบั เนอ้ื ตอ้ งตัว และพูดจาดว้ ยถอ้ ยคำแปลกหกู ับหลอ่ นมาแล้วด้วย “อู๋ตาบา้ ...” ดรสาทวนชื่อน้นั ดว้ ยทา่ ทางเล่อื นลอย “ครบั ...ว่ากนั วา่ แกเป็นบ้าเพราะแกเดินเที่ยวไปจนถึงเวียงแสนเพ็ง ไดไ้ ปเห็นอะไรทเ่ี ป็นสิ่งต้องห้าม...แตจ่ ะจริงแคไ่ หนนั้น ไมม่ ีใครรแู้ นช่ ัด เพราะแกไม่เคยสุงสิงกบั ใคร แกจะอยแู่ ถวป่าโหง บางทีกห็ ายไปโดยไม่มี

214/763 ร่องรอย นานๆ กจ็ ะมาโผล่ใหใ้ ครเหน็ สักคร้ัง วบู ไปวูบมาเหมอื นผีมาก กวา่ คน” ดรสานง่ิ งนั ไปด้วยนกึ ไม่ถงึ อตู๋ าบา้ ...กะนาแปะย้อง... ทั้งหมดนจ่ี ะมีอะไรเกี่ยวพันกันอยู่หรือไม.่ .. หากว่าใช่ เรอ่ื งทงั้ หมดนเี้ ขา้ มาพันพัวเกย่ี วขอ้ งกับหล่อนได้อย่างไร “อน่ี ายรับเอาน้ำมันไปไว้เถอะครบั ” ตอ่ นอสู ง่ ขวดนำ้ มันใหก้ บั หลอ่ น “มันมีความสำคัญมาก มนั อาจจะชว่ ยอน่ี ายได้ในภายภาคหน้า” “ไม่ได้หรอก” ดรสายืนยันหนักแนน่ “ต่อนอเู กบ็ เอาไวใ้ ชเ้ ถิด ของ เกา่ ของแก่ เอามาให้ฉนั เสยี แล้วต่อนอจู ะใชอ้ ะไรเล่า กะนาแปะยอ้ งทำรา้ ย ฉันได้ ก็ทำรา้ ยต่อนอูไดเ้ หมอื นกัน ตอ่ นอตู ้องออกไปในปา่ บ่อยๆ ฉันเอง เสยี อกี อยูแ่ ตท่ ใ่ี นไร่ ในบา้ น ต่อนอูเก็บเอาไว้ใชเ้ องเถดิ ” “กะนาแปะย้องไปได้ทกุ ท่ี หากเหย่อื ของมนั ไม่มา พวกมนั กจ็ ะเปน็ ฝา่ ยออกลา่ เหยอ่ื เอง...เอา๊ ของเยยี ” ตอ่ นอูหมายถงึ เมียของเขา หรือแมข่ อง เด็กสาวทมี่ ารับใชอ้ ยู่กับดรสา “นางมะเย่ียนมีอกี ขวดหนง่ึ เยียเลยอยาก ให้อน่ี ายเก็บนำ้ มันขวดนีเ้ อาไวใ้ ช้” ดรสาจงึ จำใจรบั เอานำ้ มันขวดเลก็ ท่ีมกี ล่นิ หอมเอยี นๆ เหมือนกับ ดอกไมเ้ ก่าเกบ็ ที่อกี ฝ่ายส่งให้

215/763 “อน่ี ายต้องหยดใสต่ ัวนะครบั ” เขาคะยั้นคะยอหล่อน ดว้ ยสายตา ที่ เปย่ี มไปด้วยความวิตกกงั วล “จะไปไหนมาไหนระยะน้ี เยียขอรอ้ งใหอ้ ี่ นายเอานำ้ มนั ว่านหอมนี้ หยดใส่ตวั หรือเส้ือผ้าสักหยดสองหยด พอกะนา แปะย้องได้กล่ินมันจะหนีไป ไมม่ าแผ้วพานอ่นี าย” “ดูเหมือนตอ่ นอูจะกลวั มากกวา่ ฉันเสียอีก” ดรสาวา่ ย้มิ ๆ ทั้งที่ ภายในใจเริ่มนึกประหว่นั ขึน้ มาไม่ใช่น้อย “ครับอน่ี าย” นัยน์ตาสสี นมิ เหลก็ ทม่ี ีแววครา้ มคมอยภู่ ายในจอ้ ง มองมายังหลอ่ น “เยียกลวั กะนาแปะยอ้ ง เย้าทกุ คนที่นี่กลวั กะนาแปะย้อง เพราะพวกเฮาร้ดู วี า่ กะนาแปะยอ้ งรา้ ยกาจเพียงใด” คำเตอื นในประโยคตอ่ มาของเขา ทำให้ขุมขนของดรสาลกุ ชนั ข้ึนมา อกี ครั้ง ด้วยความหนาวยะเยอื กแลน่ ร้ิวไลม่ าตามสันหลงั ผนวกดว้ ยความ ร้สู กึ หวาดหว่นั คร่นั คร้ามอยา่ งบอกไม่ถูก “เวลาทก่ี ะนาแปะย้องเลน่ งานใคร มันจะตอ้ งมเี หตุผลบางอยา่ ง...อ่ี นายคง...เอ้อ...คงมีอะไรบางอย่างทท่ี ำให้กะนาแปะยอ้ งมุ่งทำรา้ ยเอาแบบ นั้น พวกมนั จะไมห่ ยุดแน่ หากยงั ทำไม่สำเร็จ อนี่ ายระวงั ตัวเอาไว้นะครับ ถ้าไม่จำเปน็ แลว้ เวลามดื ค่ำอยา่ เดินทางไปไหนคนเดยี ว...จะไปไหนเอานงั หมวยเจ็งไปด้วย...แลว้ อยา่ ลมื น้ำมันว่านหอม”

๑๔ อาจจะเป็นเพราะทงั้ วันท่ีผา่ นมา มเี รอ่ื งใหต้ น่ื เต้นและเก็บเอามา ครุ่นคิดมากมาย ดรสาจงึ ฝันร้าย และนอนกระสับกระส่าย หลบั ๆ ตืน่ ๆ ท้ังคืน ความฝันของหล่อนสบั สนว่นุ วาย จับตน้ ชนปลายอะไรไม่ได้ และ เมอื่ ตนื่ ข้นึ มา ดรสาจดจำอะไรไม่ไดเ้ ลย นอกจากความหวาดกลวั ในอะไร บางอย่าง ท่ียงั ตดิ ค้างอยูใ่ นหว้ งแห่งความคดิ คำนงึ หญงิ สาวเหลือบมองดนู าฬิกาทห่ี วั เตยี งเหน็ ว่าเป็นเวลาใกลจ้ ะตีสีแ่ ล้ว หล่อนจงึ ตดั สินใจลกุ ขึน้ จากทน่ี อนอนุ่ สบาย ตรงเข้าห้องนำ้ เพอื่ ล้างหนา้ ลา้ งตา แทนท่จี ะนอนแช่อย่ภู ายใต้ผ้าหม่ ลา้ งหนา้ แปรงฟนั เสร็จเรยี บรอ้ ย ดรสากเ็ ปดิ หนา้ ตา่ งหอ้ งนอนกว้าง เพอ่ื สดู อากาศบริสทุ ธิ์ยามเชา้ ทขี่ อบฟ้าดา้ นตะวันออก แสงสชี มพูออ่ นเรืองของตะวันเชา้ ทอทาบ เหลยี่ มเขา สายหมอกขาวขุ่นยงั คงลอยออ้ ยอ่งิ จบั ยอดไม้

217/763 ดรสาแหงนหน้าขน้ึ มองทอ้ งฟา้ ที่ยังคงเป็นสีครามเขม้ และดาวยงั เกลื่อนกลาด อกี ไม่นานแสงตะวันก็จะสาดส่องไปท่ัว และสรรพชีวิตกจ็ ะ คืนสูค่ วามสบั สนว่นุ วาย เอิก เอก๊ิ เอกิ เอกิ๊ กก... หลอ่ นไดย้ นิ เสยี งพ่อนกกู๋ก๋ี ท่ีชว่ ยชีวติ เอาไวจ้ ากคนงานไร่ส้มสง่ เสียง ร้องมาจากชัน้ ล่างของตัวเรือน พร้อมกับเสียงกระพอื ปีกพึ่บพบ่ั ดงั กึกก้อง ทา่ มกลางความสงัดเงียบของเชา้ มดื ราวกบั เสยี งโบกของใบพดั ขนาดใหญ่ กอ่ นทพ่ี อ่ นกจะบินโผออกไป โดยมที ิศทางม่งุ ไปส่ตู น้ หว้าท้ายไร่ ซง่ึ แม่นก และลกู นกอาศยั อย่ทู ่นี ัน่ นับจากวันที่หลอ่ นชว่ ยชวี ิตพ่อนกตวั นน้ั และนำมนั มารกั ษาอาการ บาดเจบ็ พ่อนกกู๋กีก๋ ด็ เู หมือนจะรวู้ า่ คนที่นี่มีจิตใจเมตตา เพราะพ่อนก สมคั รใจทีจ่ ะไม่ไปไหนไกล แม้เม่ือบาดแผลท่ีปีกของมนั จะหายเป็นปกตดิ ี แลว้ กต็ าม พ่อนกย้ายนิวาสสถานมาอยทู่ บี่ ้านของหล่อนเปน็ การถาวร เหมอื นกับเป็นสมาชกิ คนหน่งึ ของครอบครวั ไปเสียแลว้ ดรสาไม่รู้วา่ แต่ก่อนพ่อนกอยทู่ ่ีไหน อยอู่ ย่างไร หากเด๋ียวนที้ กุ วัน เม่ือตะวันตกดิน เจา้ นกเงือกกรามชา้ งตัวใหญ่ก็จะบนิ กลับมาเกาะคอนทีอ่ า ซองทำเอาไว้ให้ และหลบั อยตู่ รงน้ัน จวบจนตะวันเช้าเร่ิมเรื่อเรืองมันกจ็ ะ บนิ ออกไปจากบา้ น หายหน้าหายตาไปทงั้ วัน เพอ่ื หาเหยอ่ื กบั อาหารไปให้ กับแมน่ กและลูกนก ทร่ี ออยใู่ นโพรงต้นหวา้ จนตะวนั ลับเหล่ยี มเขานน่ั ละ มันจึงจะกลบั มาอีกครง้ั

218/763 ดรสาโหยง่ เท้าเดนิ ออ้ มหมวยเจ็งท่ีนอนขดคู้ หลบั ตาพรม้ิ ดว้ ยความ สบายอย่บู ริเวณหน้าเตยี งของหลอ่ น และแง้มประตหู อ้ งนอนของตนเอง ออกมา พยายามให้เกิดเสียงเบาทสี่ ดุ เพราะเป็นเวลาเช้าท่ที ุกคนยงั คง หลับใหล ดรสาเดนิ ไปทางหอ้ งเตรียมอาหาร หยบิ แกว้ กาแฟมากดน้ำร้อน ก่อนจะหยิบเอาขวดกาแฟตกั ผงกาแฟจนเตม็ ช้อนใสล่ งไป ตามด้วยนำ้ ตาล สองช้อน และหล่อนเลือกทจี่ ะไม่ใส่ครมี เทยี ม... คืนที่นอนไมห่ ลับเชน่ น้ี หลอ่ นอยากจะดืม่ กาแฟเขม้ ขน้ เพ่อื จะ กระตุ้นใหต้ าสว่างอย่ไู ดท้ ง้ั วัน... ยงั มอี ะไรท่ีหลอ่ นต้องทำอกี มากนกั ดว้ ยวนั นเี้ ป็นวันพระจนั ทรเ์ พ็ญ ซงึ่ นางอำ่ เฟย หมอผแี หง่ ผาชา้ งร้องจะทำการเซ่นสรวงเจียหุง่ เมยี้ น หรือผี หลวงแห่งหมู่บา้ น... ปา้ แสงดาบอกกบั หล่อนว่า ที่นางอำ่ เฟยเชญิ ผหี ลวงใหล้ งมาในวันน้ี นน้ั ดว้ ยนางตอ้ งการจะถามผีหลวงวา่ อนญุ าตใหน้ างขายสทิ ธ์ิถอื ครอง ท่ดี นิ จำนวนหลายสบิ ไรข่ องนางซง่ึ อยู่ติดกบั ปา่ โหงให้กบั ดอกเตอร์สินธพ หรอื ไม่... หญงิ สาววางแกว้ กาแฟในมอื ลงกระทบกับจานรองบนโต๊ะ เสยี งดงั แกรกใหญ่ เม่อื นกึ ถงึ ว่าแมห่ มอแห่งผาช้างรอ้ งดจู ะมแี ผนการยอกยอ้ น ไม่ ใชน่ ้อย...

219/763 ถงึ จะกลบั มาไดเ้ พียงเดอื นกวา่ แตด่ รสาก็อา่ นเกมครง้ั นีอ้ อก อำ่ เฟยไมใ่ ช่คนโง่ นางย่อมรดู้ วี ่าหากขายทด่ี นิ ไป นั่นจะสร้างความ ไมพ่ อใจให้กับคนสว่ นใหญ่ของหมบู่ ้านอย่างแน่นอน ดว้ ยทีด่ นิ บรเิ วณน้นั เป็นส่วนหน่ึงของปา่ ตน้ นำ้ ท่ีเหลอื อยู่น้อยมากแลว้ และยงั เปน็ ที่ผนื สดุ ทา้ ย ทที่ างการออกสทิ ธใิ์ หถ้ อื ครองได้ กอ่ นจะเขา้ สู่เขตป่าโหง ซึง่ ถือว่าเป็นปา่ อนุรักษ์ ป่าต้องหา้ ม เปน็ ป่าพิธีกรรมและเป็นป่าตน้ น้ำของหมู่บ้าน ท่ีหา้ ม ชาวบา้ นเข้าไปกระทำการใดๆ อำนาจเงินที่ตาแกด่ อกเตอร์ตวั รา้ ยคนนน้ั ทมุ่ ลงมาให้ คงจะมากพอที่ นางอ่ำเฟยจะเพิกเฉยตอ่ กฎของในหมูบ่ ้าน วธิ เี ดียวที่จะลดแรงกดดนั ของคนในหม่บู า้ นได้กค็ ือ ตอ้ งขอยมื ปาก ของผีหลวงมาบอกอนุญาตนนั่ ละ ดรสาไม่อยากเชื่อวา่ คนทีเ่ ป็นถงึ ซิบเม้ยี นเมย่ี นของหมบู่ า้ นจะกล้าทำ เชน่ นี้ แม้ไมไ่ ดเ้ ปน็ คนเย้า หากดรสาอยู่กบั คนเยา้ มานานพอท่ีจะรู้วา่ ซิบ เมยี้ นเม่ยี น หรือหมอผีของหมบู่ ้าน เป็นบคุ คลทคี่ นเยา้ ใหค้ วามเคารพ นบั ถือสูงสุด ดูไปแล้วนา่ จะมากกวา่ หัวหน้าท่ีทำหน้าที่ปกครองหมบู่ ้านเสยี ด้วยซำ้ ไป เพราะซิบเมีย้ นเม่ยี นจะเปน็ บคุ คลท่ีประพฤตติ นอยูใ่ นศีลใน ธรรม มคี วามยตุ ธิ รรม และเป็นผู้ประกอบพธิ ีกรรมทุกอยา่ งของหมบู่ ้าน นับตงั้ แต่มคี นเกดิ จนตาย เรียกไดว้ ่าวถิ ีชีวติ ของคนท่ีผาชา้ ง-ร้องน้ี ตอ้ ง ผ่านมอื ของนางอำ่ เฟยมาแล้วถ้วนทั่วทุกตัวคน...

220/763 มองอีกมมุ หนึง่ ซบิ เมย้ี นเมยี่ นยังมีฐานะเป็นคนกง่ึ เทพเจา้ อกี ดว้ ย เนือ่ งจากเปน็ ผทู้ ่มี หี นา้ ท่ตี ดิ ตอ่ สอ่ื สารกบั ภูตผีทง้ั หลายท่ใี หค้ วามคมุ้ ครอง หม่บู า้ นอยู่ ดงั นน้ั เม่ือซบิ เม้ียนเมยี่ นพูดอะไรออกมาคำหน่งึ ทุกคนใน หมู่บา้ นต้องหยดุ และรับฟงั ... “นางอ่ำเฟยเป็นซบิ เมีย้ นเม่ยี นท่ีประหลาดที่สดุ เท่าที่ป้าเคยเหน็ มา” ดรสาจำไดว้ า่ คร้งั หน่ึง ปา้ แสงดาเคยปรารภใหห้ ล่อนฟงั “ทำไมล่ะคะป้าดา” ตอนนนั้ ดรสาถามไปด้วยความสงสยั “ปา้ ว่าแกเปน็ คนแปลก” พ่เี ลยี้ งสูงวัยส่ายหนา้ “ไมร่ สู้ ิ...ป้ากบ็ อกไม่ ถูก ดูแกแปลกๆ ปลอมๆ อยา่ งไรก็ไมร่ ู้...บางคร้ังกด็ ูนา่ นับถือ บางครัง้ กด็ ู ไม่นา่ ไว้วางใจ...คุณบเี คยเห็นตาของแกไหมล่ะคะ ปา้ วา่ มนั เหมอื นงพู ิษ” ดรสาจดจำดวงตาท่ีลกึ ลำ้ ดำสนิทของหญิงชรา ท่ีมศี ักดเิ์ ป็นหมอผี ของหมู่บา้ นคนนัน้ ไดด้ ี หล่อนออกจะเห็นด้วยกับทปี่ า้ แสงดาพดู เพราะ นยั นต์ าคู่นน้ั บางครงั้ กม็ แี ววลึกลับซ่งึ หลอ่ นอ่านไม่ออกเจอื อยู่ ในยามที่ จอ้ งมองมายงั หลอ่ นและแม่ “ตอ่ นอเู คยเล่าใหป้ ้าฟงั ดว้ ยนะคะว่า พธิ กี รรมบางอยา่ งที่แกทำนนั้ ไม่ ถกู ต้องอย่างตำราเก่าของหมบู่ ้านเสียด้วย...ยาท่ีแกผสม บางคร้ังก็ใชไ้ ด้ผล ดี บางครั้งก็เหมือนกับไม่ได้ผลยงั ไงไมร่ ู้ ทัง้ ที่คนปว่ ยท่ีไปหาแกน้ัน กเ็ ป็น คนปว่ ยดว้ ยโรคแบบเดียวกัน” ป้าแสงดาเล่าต่อ “ป้าดาหมายความวา่ ยงั ไงคะ” หลอ่ นเอยี งคอถามดว้ ยความสงสัย

221/763 “ต่อนอมู ันวา่ เหมือนกับนางอ่ำเฟยไมร่ ู้จรงิ ...คือ...จะใหป้ า้ เล่า อยา่ งไรดีนะ...” แสงดายกมอื ขน้ึ เกาศรี ษะด้วยไม่รวู้ ่าจะเลือกใชถ้ อ้ ยคำใด ดี จนในทสี่ ดุ เธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอย่ ออกมาวา่ “เหมือน กับแกเปน็ หมอผปี ลอมนะ่ คะ่ คณุ บี...แบบแกล้งๆ ทำเพ่อื หลอกคนใน หมบู่ ้าน ไปวนั ๆ ทัง้ ท่ีจริงแลว้ ไมร่ ู้อะไรทถี่ ูกต้องและเปน็ ความจรงิ เลยสัก อย่างเดยี ว...” ดรสานกึ ถงึ ตรงนกี้ ็เลยเผยอย้มิ ออกมาจนได้ และเมอ่ื ย้มิ ออกมา ความเครง่ เครยี ดและหมกมนุ่ กค็ อ่ ยผ่อนคลายลง แมข่ า...เรือ่ งคร้ังน้ีชา่ งทา้ ทายหนเู หลือเกนิ วา่ ทำอยา่ งไรหนูจะรกั ษา ปา่ ผืนนี้เอาไวไ้ ด.้ ..คราวน้คี ู่ตอ่ ส้ขู องหนูไม่ใช่แต่ตาแก่ดอกเตอรน์ ั่นคนเดียว เสยี แลว้ หากยังมีแมห่ มอผีท่ีไมร่ วู้ า่ เปน็ หมอผีจรงิ หรือหมอผีเกน๊ นั่ อีก...และหากว่าหนแู พค้ ราวน้ี ผาช้างร้องจะตอ้ งเสยี ผนื ป่าท่ียังอดุ ม สมบรู ณไ์ ปเป็นสวนสม้ อกี ผืนหน่ึง อย่างสดุ ทจ่ี ะแก้ไขอยา่ งแน่นอน... ดังนั้นในตอนแดดสายหลงั จากทจี่ ดั การเร่ืองการงานและดูแล ระบบบัญชี รายรบั รายจ่ายในไรเ่ สร็จเรียบรอ้ ยแล้ว ดรสาจึงตดั สินใจ จะ ออกไปในหมู่บา้ นอกี ครงั้ หนงึ่ โดยมจี ุดมุง่ หมายอยทู่ ่ีบา้ นของนางอำ่ เฟย ซิบเมี้ยนเมี่ยนของผาชา้ งรอ้ ง ก่อนจะออกจากบา้ น ดรสาหยิบเอาชุดเย้าท่ีพับเก็บเอาไวอ้ ย่าง เรียบร้อยในตเู้ สอ้ื ผา้ ขนึ้ มาสวมอีกครัง้ และครัง้ นห้ี ลอ่ นสวมด้วยตัวเอง

โดยไม่มหี มวยเจง็ ช่วยอย่างคร้ังแรก 222/763 ก่อนหน้านน้ั นานแลว้ เพราะเด็กหญงิ ออกไปโรงเรยี น หลงั จากโพกผ้าท่ีศรี ษะเสรจ็ ดรสาเหลือบมองขวดน้ำมันเอือ้ งหอม บนโตะ๊ เคร่อื งแป้ง ซ่ึงต่อนอูเปน็ ผู้นำมาให้หล่อน พลางชง่ั ใจอยู่พักใหญว่ ่า ควรจะหยิบขึ้นมาใช้ อย่างท่บี ิดาของหมวยเจ็งบอกแกมขอร้องเอาไว้หรอื ไม่ ท้ายที่สุด ดรสากต็ กลงใจหยบิ เอาขวดยานัตถ์ขุ วดจ๋ิว ทีบ่ รรจนุ ้ำมัน ซึ่งกลน่ั สกดั มาจากเอื้องดอยหลายร้อยชนิด ขึ้นมาเปดิ ฝาออกและหยดใส่ ชายผา้ โพกศรี ษะที่ห้อยลงมาข้างหูสองสามหยด แล้วเดินออกจากห้องไป กลิน่ หอมหวานเอยี นๆ เหมือนกับดอกไมเ้ กา่ เก็บกรุน่ กำจายจากตวั ของหลอ่ น ดรสาจามฟุดฟิด ดว้ ยไม่เคยคนุ้ กับกลน่ิ นนั้ หากอาการคัน ยบุ ยิบในจมกู เปน็ อยู่ไมน่ านก็หายไป เมื่อหล่อนเดนิ ออกจากบ้านมาไกล พอสมควร ต้ังแต่กลบั มาทผ่ี าช้างรอ้ ง หล่อนเทยี่ วท่องสำรวจดนู นั่ นใี่ นหมู่บ้าน เรอ่ื ยไปหลายแหง่ หากยังไมเ่ คยเลยสักคร้ังท่หี ญงิ สาวจะแวะไปเยี่ยมนาง อ่ำเฟย... บ้านของนางอำ่ เฟยตัง้ อย่บู นลาดไหลเ่ ขา ดอยเดียวกันกับที่เป็นท่ีตัง้ ของโรงเรียนแห่งแรกและแหง่ เดยี วของผาช้างรอ้ ง

223/763 เดนิ ออกจากไรผ่ าสุกของหล่อน ลัดเลาะไปตามทางเดินทที่ อดสงู ข้ึน ไป ผา่ นสวนส้มของดอกเตอรส์ ินธพไปอีกเกือบสองกโิ ลเมตร กจ็ ะมที าง เดินแยกจากเสน้ ทางหลกั นำไปส่บู ริเวณบ้านของนางอำ่ เฟย เพราะเป็นแม่หมอประจำหมบู่ า้ น นางอำ่ เฟยจึงออกจะมีฐานะท่ีดกี วา่ ชาวบ้านโดยทั่วไป ดงั น้นั บ้านของนางจึงปลกู เสยี ใหญโ่ ต ผิดจากบ้านของ เย้าคนอน่ื ๆ ดรสามองดูกพ็ อจะบอกได้ว่า บา้ นหลงั ที่อย่ปู จั จุบันของนางอ่ำเฟย และลกู ๆ นั้น นา่ จะเพ่งิ ปลกู ขึ้นใหมไ่ ม่นานนัก แทนท่ีจะเป็นบ้านชน้ั เดยี ว ปลูกดว้ ยไมไ้ ผ่ ใชพ้ ืน้ ดินตา่ งพื้นบา้ น บา้ นของนางอำ่ เฟยกลับปลกู เปน็ แบบสองช้นั ยกพน้ื ใตถ้ นุ สูง เสาบา้ นและฝาประกอบมาจากไม้สกั ทงั้ หลัง ส่วนที่เปน็ หลังคาของบา้ นแทนที่จะมงุ ดว้ ยแฝก หรอื ใบหญ้าคากม็ ุงด้วย สังกะสแี ขง็ แรง แตก่ ระน้ัน ประตูของบ้านก็ยงั สรา้ งตามความเชอ่ื ของคนเยา้ คอื ประตทู ใี่ ช้สัญจรเข้าออกประจำวันน้ันจะอยทู่ างดา้ นข้างของตวั บ้าน ใน ขณะทท่ี างดา้ นหนา้ จะมปี ระตูทปี่ ิดตายอยบู่ านหนงึ่ หรอื ที่เรียกกนั วา่ ประตู ผี ซึ่งประตนู ้ีจะเปิดใชเ้ มอื่ มีเหตุการณส์ ำคญั เกิดข้นึ เชน่ การแต่งเอา ลูกสะใภเ้ ข้าบา้ น หรอื ยกศพออกจากบ้าน เสยี งสนุ ขั ทแี่ มห่ มอผีเลีย้ งเอาไว้ใตถ้ ุนบ้านเหา่ ดงั ขรม เม่อื ดรสาเยีย่ ม หน้าเขา้ ไปในอาณาบริเวณ

224/763 ดรสาแลเห็นเด็กชายวัยประมาณสองขวบผหู้ น่งึ สวมแต่เส้ือแบบของ เด็กชาวเย้า ไม่สวมกางเกง โผล่ออกมาทรี่ ะเบยี งบา้ นช้นั สองเพื่อดวู ่าสุนขั เหา่ ใคร สักพักก็มสี ตรีสาวอายอุ านามไม่น่าจะเกินยส่ี ิบ เยีย่ มหนา้ ออกมาดู บา้ ง “เม่ย ต้าย โจ๋ว หะยุ้ง เยยี เญย เปีย้ ว?๑” สตรผี นู้ ้ันรอ้ งถามหลอ่ น ใบหน้าบ้งึ ตึงราวไมส่ บอารมณท์ ี่เหน็ คน แปลกหนา้ แมอ้ ยผู่ าช้างรอ้ ง และคลกุ คลีกบั ชาวเย้ามานาน หากเรือ่ งของภาษา เยา้ กลับกลายมาเปน็ ขอ้ ดอ้ ยของหลอ่ น ด้วยไม่เพียงแต่พดู ไม่ได้ ดรสายงั ฟังไม่เขา้ ใจอีกด้วย หากเปน็ คำงา่ ยๆ อย่างเยียที่แปลวา่ ผมหรือฉัน หรือ เอยี ด อี ปัว › หนึง่ สอง สาม แล้วละก็ หลอ่ นพอจะฟงั ออกอยูบ่ ้าง “เม่ย ต้าย โจ๋ว หะยงุ้ เยีย เญย เปยี้ ว?” หญงิ สาวผนู้ น้ั ตะคอกถามซำ้ อกี เมอื่ ยงั ไม่ไดร้ บั คำตอบจากดรสา ส่วนเด็กชายทีเ่ ป็นบตุ รของหล่อนผนู้ นั้ เดินมายนื อยทู่ ร่ี มิ ระเบียง แล้วแอน่ กายปัสสาวะลงมา ดรสากระโดดหลบปสั สาวะของเดก็ ชาย ด้วยความรสู้ กึ ก่งึ ฉวิ กง่ึ ขนั กอ่ นจะรอ้ งบอกกบั หญิงผู้เปน็ มารดาเดก็ ไปว่า

“ฉันไมร่ ้หู รอกนะวา่ เธอพูดวา่ อะไร 225/763 เฟย...อยู่ไหมจะ๊ ...” แต่ท่มี าน่.ี ..ฉันมาหาอู๋ตาอำ่ “เมย่ ต้าย โจว๋ หะย้งุ เยีย เญย เปยี้ ว?” หญงิ ผู้น้นั ยงั คงถามหล่อน ดว้ ยคำถามเดมิ ในขณะท่ีดรสาไดแ้ ต่ยกมอื ขน้ึ เกาศีรษะ ดว้ ยไม่ร้จู ะทำ อย่างไรตอ่ ไปดี “อูต๋ าอำ่ เฟย” หลอ่ นตัดสนิ ใจตะโกนเรียก “อ่ำเฟย...อยไู่ หมคะ” คราวน้ผี ้หู ญิงคนนั้นเดินจ้ำพรวดมาท่ีริมระเบียง คว้าเดก็ ชายท่ีเพิง่ ปัสสาวะลงมาจากระเบยี งเขา้ เอวแล้วส่งเสยี งเกรีย้ วกราดใส่ดรสา แม้ฟังไม่ออก หากดูจากอากัปกริ ิยาแลว้ ดรสาก็บอกตนเองไดว้ า่ ผู้หญิงคนน้คี งไม่ยินดีต้อนรบั หลอ่ นสกั เท่าใดนัก ดงั น้ันหญิงสาวจงึ ตดั สิน ใจทจ่ี ะหันหลงั กลบั ในใจคิดเพยี งว่าจะกลับไปต้ังหลกั กอ่ น แลว้ ค่อยกลบั มาอกี คร้งั ในยามคำ่ ที่นางอ่ำเฟยจะทำพธิ ีเซน่ ผีหลวง หากเม่อื หันหลงั กลับมานั้น ดรสากเ็ กอื บจะผงะหงายหลังไปดว้ ย ความตกใจ เมอื่ ใครคนหนง่ึ โผลม่ ายนื เงียบๆ อยขู่ า้ งหลังหล่อน ราวกับ ภตู ผปี ีศาจปรากฏกาย “เมย่ ออ๋ ย ม่งิ หาย?” สตรีชรารูปรา่ งสงู ใหญท่ ยี่ นื เผชิญหน้ากบั หลอ่ นนนั้ เพ่งสายตาที่มี แววลกึ ล้ำมองมาที่หญิงสาวอย่างคร่นุ คิด

226/763 “เม่ย ออ๋ ย มิ่ง หาย?” หญิงชราผู้นน้ั ถามซำ้ ด้วยเสยี งต่ำในลำคอ หากเมื่อเหน็ วา่ ดรสาไม่เข้าใจ จงึ เปล่ยี นคำถามใหม่เป็นภาษาไทยว่า“เธอมา ทำอะไรท่ีนี่?” “อตู๋ า...” ดรสาครางทั้งท่ใี จยงั สัน่ ระรัว หากหลอ่ นก็จำได้วา่ สตรีชราที่ มที า่ ทางแขง็ แรงผนู้ ี้ก็คอื นางอำ่ เฟย ทหี่ ล่อนต้งั ใจมาหาน่นั เอง “บอกธุระของเธอมา แล้วรีบกลบั ไปเสยี ” อำ่ เฟยพดู กับหล่อนเสยี ง หว้ น แม้ไมใ่ ช้นำ้ เสียงตวาด เหมือนกับผหู้ ญงิ ที่อยบู่ นระเบียงบา้ น หากมี ความไม่พอใจคุกรุ่นอย่ใู นกริ ิยาทา่ ทางของนาง “ฉันชื่อดรสา เปน็ ลูกของคุณผาสุก ทไี่ ร่ผาสกุ โนน่ นะ่ คะ่ ” ดรสา พยายามตงั้ สติ “ฉนั เพิ่งกลับมาได้เดอื นกว่าๆ เลยอยากจะแวะมาเย่ยี มอู๋ ตาน่ะจะ้ ” นางอ่ำเฟยยงั คงจ้องมองหลอ่ นเขมง็ ดูราวกบั ว่าตอ้ งการจะวเิ คราะห์ ลกึ ลงไปถึงความรู้สกึ ทแี่ ทจ้ รงิ หญงิ ชราที่เป็นหมอผีแห่งหมู่บ้านพดู ต่อไป ด้วยน้ำเสียงราบเรยี บ ปราศจากอารมณ์ “เยยี ไมม่ ีเวลามากนัก ต้องตระเตรยี มเซน่ ผหี ลวงค่ำนี้ ถา้ ไมม่ ีอะไร แล้วละก็ กลับไปเสียเถอะ” แมห่ มอไมย่ อมเรียกหลอ่ นวา่ อี่นาย ซึง่ เปน็ คำเรียกอยา่ งใหเ้ กยี รติ และเคารพเหมือนกับท่ีคนอนื่ ในหมบู่ า้ นเรยี กหลอ่ น

227/763 ทจี่ ริงดรสาไมเ่ คยถอื ยศถืออย่าง วา่ นางอ่ำเฟยหรอื ทกุ คนทผ่ี าช้าง ร้องจะต้องเรยี กหล่อนวา่ อี่นายอยา่ งนอบน้อม เพราะทกุ คนท่ีอยทู่ ีน่ ่ีต่าง เป็นไทแกต่ ัว และมอี าชีพเป็นอสิ ระเสยี เป็นสว่ นใหญ่ ดงั นัน้ จงึ ไมม่ ีความ จำเปน็ อันใด ท่คี นในหมู่บ้านจะตอ้ งเรียกหล่อนว่าอนี่ าย แต่ทที่ ุกคนพร้อมใจกันเรยี กหล่อนว่าอี่นาย กเ็ พราะให้เกยี รตวิ ่า หล่อนเป็นลูกสาวของแม่ ผูม้ ีเชื้อสายราชวงศน์ ่านมากกว่า...ถงึ แม้วา่ สาย ตระกลู ข้างแม่ของหล่อน จะเป็นสายตระกูลทค่ี อ่ นขา้ งห่างจากตระกูลเจ้า หลวงกต็ ามที หากทุกคนในหมู่บ้านพรอ้ มใจกนั ใหค้ วามเคารพแมแ่ ละเลย เผ่ือแผม่ าจนถงึ หลอ่ นซง่ึ เปน็ บตุ รสาวด้วย... กบั อีกประการหนงึ่ ก็คือคุณความดที ่แี ม่อุทศิ ตน ทำให้กับคนที่ผาชา้ ง ร้องมาตลอดชีวติ คนส่วนใหญข่ องทน่ี จ่ี งึ รกั แมข่ องหล่อน และเลยเผื่อแผ่ ความรกั มาถึงหล่อนด้วย... และส่ิงน้นั อาจจะทำให้อ่ำเฟยไมพ่ อใจ เพราะการมาของแม่ทำให้ บทบาทและความสำคัญของนางลดลงไป... “ฉันทราบมาวา่ อตู๋ าจะเซ่นผหี ลวง เพื่อต้องการจะถามเรอ่ื งขายทีด่ ิน ใหก้ บั ดอกเตอรส์ ินธพดว้ ย อยา่ งนัน้ ใชห่ รอื ไม”่ ดรสาตดั สนิ ใจจู่โจมถาม โดยไม่อารัมภบทใด เน่อื งจากรู้ดีว่านางอ่ำเฟยเรม่ิ อยใู่ นอารมณไ์ ม่อยาก คุยข้นึ มาเสยี แลว้ “น่ันไม่เห็นมีอะไรเก่ียวกบั เธอสักนิด” นยั นต์ าของนางอำ่ เฟยยังคง นิง่ สนทิ เหมือนกับบ่อน้ำลกึ ทมี่ องไม่เหน็ กน้ บงึ้

228/763 “เขาขอซอ้ื เทา่ ไหร”่ ดรสาถามตอ่ ไป โดยไมส่ นใจว่านางอ่ำเฟยจะ แสดงท่าทางอยา่ งไร หญงิ สาวยิงประโยคเดด็ ที่ทำให้นางอำ่ เฟยถึงกบั ชะงัก ไป “ฉนั กส็ นใจอยากซอ้ื เหมอื นกัน” “หา้ แสน...” นางอ่ำเฟยบอกเสยี งราบเรียบ “มีสวนสม้ แห่งอ่ืนใหส้ าม แสน แต่ดอกเตอร์ใหร้ าคาหา้ แสน แลว้ เธอจะใหเ้ ทา่ ไหรล่ ะ่ ” ห้าแสน... ดรสาสูดลมหายใจลกึ และยาว ความโมโหเรม่ิ คุกรุน่ อยภู่ ายในจน หล่อนรู้สกึ แน่นหน้าอก หญงิ สาวกำมือทัง้ สองข้างแนน่ เสยี จนเลบ็ จกิ ลงไป ในฝา่ มืออ่อนนุ่ม... เพยี งหา้ แสนเทา่ นนั้ เองหรอื กบั ปา่ ทีป่ ระเมินคา่ ไมไ่ ด้... ในความรู้สกึ ของหลอ่ น เงินหา้ แสนไม่ใชเ่ งินจำนวนมากเลย สำหรบั ผมู้ อี ันจะกนิ หากคา่ ของมนั คงมากมายเหลอื เกนิ กบั คนพน้ื เมอื งทน่ี ี่ ดรสาไม่ไดอ้ ยากแช่งหรอื คดิ ในแงท่ ี่เลวร้าย หากในความรสู้ กึ ของ หลอ่ น หญงิ สาวสงสยั ในใจว่า นางอำ่ เฟยตอ้ งการเงินมากมายอย่างนน้ั ไป ทำไม ในเม่ือประเมินดว้ ยสายตา อายุของแมห่ มอแห่งหมู่บา้ นนั้น ไม่นา่ จะ ต่ำกวา่ แปดสบิ ปี... นางอำ่ เฟยอายุมากขนาดนั้นแลว้ ชวี ติ ของนางอาจจะเหลืออยเู่ พียง ไมน่ านนกั และชวี ติ ท่ีเหลือของนางก็คงไม่ไดอ้ พยพโยกยา้ ยไปไหนไกล จากผาช้างร้อง...แล้วแม่หมอผีตอ้ งการเงินไปเพ่ืออะไร...

229/763 หากปลอ่ ยให้มีคนอน่ื ซ้ือไปดว้ ยเงินจำนวนหา้ แสน ตอ่ ให้มเี งินมาก กวา่ ห้าแสน ดรสารดู้ ีว่าไม่มที างทจ่ี ะซือ้ กลบั คืนมาได้อยา่ งแน่นอน หรอื หากซื้อกลับคืนมาได้ ถึงเวลานนั้ ก็ไมน่ ่าจะมคี วามสมบูรณ์ของผนื ปา่ หลง เหลอื อยอู่ ีกแล้ว “เจด็ แสน...” ดรสาตอบไปในทันใด ทัง้ ที่ทงั้ เนื้อทัง้ ตวั ของหล่อน และเงนิ สดที่ หมนุ เวยี นอยู่ในไรผ่ าสกุ ในเวลานี้ มีอยู่ไม่ถึงสามแสน... แตห่ ล่อนตอ้ งตดั สนิ ใจบอกกบั หมอผีแหง่ หมู่บา้ นไปเชน่ นั้นเพราะ เป็นทางเดยี วท่ีจะยอ้ื เอาสิทธิถือครองท่ดี นิ มาจากมือของดอกเตอร์ สินธพ ได้ “ตกลงไหมอตู๋ า” ดรสาตามตดิ โดยไมย่ อมใหอ้ ่ำเฟยได้คิดหรือตง้ั หลัก “ฉันขอซ้อื สทิ ธ์ิถอื ครองท่ดี นิ เป็นเงินเจ็ดแสน” และนน่ั ทำให้ดรสาเห็นความหว่ันไหว ทเี่ กิดขน้ึ เป็นครงั้ แรกใน แววตาของนางอำ่ เฟย เอาละ...หญิงสาวเริม่ ใจชน้ื ...เรานา่ จะมาถูกทางแลว้ ทุ่มเงินให้มาก กว่าอีกฝา่ ย หากอำ่ เฟยตอ้ งการจะขายที่ใหก้ ับใครก็ได้จริง แมห่ มอแห่งผา ชา้ งรอ้ งกน็ า่ ที่จะตดั สินใจขายให้กับหลอ่ น ซึง่ เป็นผูท้ ีใ่ หร้ าคาสงู สุด... ถ้านางอำ่ เฟยตกลง ปารมีคงพอจะมเี งนิ ใหห้ ล่อนหยบิ ยืมได้สักกอ้ น หนงึ่ หรอก...

230/763 “เยียต้องถามผีหลวงกอ่ น” นางอ่ำเฟยเร่ิมเสียงอ่อนข้ึนมา“เจียหุ่ง เมยี้ น - ผีหลวงอาจไม่อนญุ าตใหข้ ายก็ได้ เพราะทข่ี องเยียอยตู่ ดิ กับป่า โหง...” “แตถ่ า้ ผหี ลวงยอมใหข้ าย” ดรสาถาม พรอ้ มกบั นกึ เยาะในใจว่า มี หรอื ที่ผีหลวงของนางอ่ำเฟยจะไม่ยอมใหข้ าย “อ๋ตู าจะขายใหฉ้ นั ใช่ไหม...” นางอำ่ เฟยไมต่ อบอะไร เพยี งแตเ่ ดนิ หัวเราะเสียงแผว่ เบาในลำคอ แลว้ ข้นึ เรือนไป...หากน่ันก็เพยี งพอแลว้ สำหรบั ดรสา ที่จะรคู้ ำตอบของอีก ฝ่าย... ๑ ภาษาเย้า หมายความวา่ มาทำอะไรทบ่ี ้านของฉัน

๑๕ ดรสากลบั ออกมาจากบ้านของนางอ่ำเฟยดว้ ยความสบาย อกสบายใจ หญงิ สาวรูส้ กึ สุขใจเสียจนแอบฮัมเพลงโปรดอยูใ่ นลำคอ ขณะ ที่มุง่ หน้าเดินกลบั บ้านทา่ มกลางแสงแดดอบอุน่ กับสายลมแผ่วรำเพย ทางเดินทท่ี อดยาวจากดอยทางเบื้องหลัง ชนั ขึ้นแลว้ ก็ลาด สลับกัน ไปมาราวกบั จังหวะเสียงสูงต่ำของโน้ตดนตรี ตรงหนา้ ของหล่อนมีทิวเขา ทอดยาวตอ่ เน่อื งกนั เกิดเปน็ เทือกอันสลบั ซับซอ้ น ภเู ขาส่วนมากยงั มสี ี เขยี วขจีของต้นไมอ้ ยู่ ในขณะที่บางแห่งเริ่มมีรอยแหวง่ ว่นิ ใหเ้ ห็นดินแดง กลายเปน็ เขาหวั โลน้ เนอ่ื งมาจากต้นไมท้ ่ปี กคลมุ ถกู ตดั ทำลายไป น่าตกใจเมือ่ หล่อนเห็นข้อมูลลา่ สดุ ของเมืองไทย ท่ีเคยมีปา่ อยู่มาก กว่าหกสบิ เปอรเ์ ซน็ ตข์ องพ้ืนท่ีประเทศทงั้ หมด เหลอื อยเู่ พียงไม่ถึงยีส่ ิบห้า เปอรเ์ ซ็นต์ในปจั จบุ นั ... เมอื่ ป่าหายไป สง่ิ ท่ไี ด้รับผลกระทบตามมาก็คือสายน้ำซ่ึงหลอ่ เลย้ี ง ชวี ติ ลำธารน้ำใสทเ่ี คยไหลเร่อื ยลงมาจากภสู ูงที่หลอ่ นเคยเหน็ เมื่อสบิ กวา่ ปกี อ่ น มาบดั นี้แหง้ เหือดหายไป และหลอ่ นตง้ั ปณิธานเอาไวว้ า่ จะตอ้ งนำ

232/763 มนั กลบั คนื มาใหไ้ ด้ เท่าทกี่ ำลังแรงกายของผหู้ ญิงตัวเลก็ ๆ คนหนง่ึ จะทำ ได้ แม่ทำได้ หล่อนกต็ อ้ งทำได.้ .. เมือ่ แรกย้ายมาอยู่ในหม่บู า้ นแหง่ น้ี แมต่ อ้ งตอ่ สู้กบั ความเข้าใจผิด ของคนทีผ่ าช้างร้องอยู่นาน กวา่ ทที่ กุ คนจะเขา้ ใจว่า ท่ีแมเ่ ปน็ ห่วงใยปา่ นัน้ เปน็ เพราะเหตุใดกัน เมือ่ ชาวบา้ นเข้าใจและใหค้ วามร่วมมอื แมก่ ต็ ้องเรม่ิ หันมารับมือ และตอ่ สูก้ ับนายทนุ จากในเมอื งใหญ่ ทมี่ ุง่ หน้าเข้ามาเพ่อื หา ประโยชนจ์ ากผนื ปา่ ท่ผี าช้างร้องอกี หลายคร้งั ที่หลอ่ นเหน็ แมท่ ้อแท.้ .. ทุกครั้งทแ่ี มท่ อ้ แม่จะตรงเข้าไปน่งั พักในห้องพระ จดุ ธปู เทยี นและ สวดมนต์เพอื่ ทำจิตใจใหส้ งบ นอกจากไหว้พระแลว้ แม่ยงั มภี าพพระบรม ฉายาลกั ษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชนิ ีนาถแขวนเอาไว้บชู า แม่จะบอกหลอ่ นเสมอว่า “จำไว้นะบี พระองค์ท่านทรงงานหนกั เพอ่ื ผืนแผน่ ดินไทย เพ่อื คน ไทยทกุ คน แล้วเราซ่ึงเปน็ ขา้ แผ่นดนิ จะนง่ิ อยเู่ ฉย โดยไม่ยอมทำอะไรสัก อยา่ งได้อย่างไรกนั ...” แมค่ ัดลอกพระราชเสาวนยี ์ของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชนิ -ี นาถ ลงในกระดาษด้วยลายมือสวยงาม และใสก่ รอบแขวนบนผนังในหอ้ ง ทำงาน

233/763 ดรสาจดจำขอ้ ความน้นั ได้ทกุ ถอ้ ยประโยค “...พระเจ้าอยหู่ ัวเป็นนำ้ ฉนั จะเปน็ ป่า ปา่ ท่ีจะจงรกั ภกั ดตี อ่ น้ำ พระเจา้ อยหู่ ัวสรา้ งอา่ งเกบ็ นำ้ ฉนั จะปลูกป่า...” และพระราชเสาวนยี ์ของสมเดจ็ พระนางเจา้ ฯ พระบรมราชนิ นี าถ ท่ีมี ใหก้ บั ปวงชนชาวไทยน้ีนน่ั เอง ท่ีทำให้แมม่ ีกำลงั ใจยืนหยดั ตอ่ สู้ ทำในส่งิ ที่ ทุกคนพากนั กงั ขาวา่ แม่ซ่ึงเป็นผ้มู ีเช้อื สายแหง่ เจา้ หลวงเมืองนา่ น จะตอ้ ง เหนือ่ ยแรงทำไปเพือ่ อะไร... ดรสาเดนิ เลาะเรือ่ ยมาภายใตร้ ม่ เงาของต้นไม้สูงใหญ่ ท่ีชเู รอื นยอด ข้นึ สานกันขนดั แนน่ ราวกบั เปน็ หลังคาใบไม้ ดอกเออ้ื งสสี วยท่ีเกาะคาคบไมอ้ ยู่ ไกวตัวหยอกลอ้ ไปตามจงั หวะ ของสายลมเลน่ อยา่ งเพลิดเพลิน ดรสาสง่ สายตามองดดู ว้ ยความช่นื ชม หากเมอ่ื นึกถงึ แมงมมุ ประหลาดทีเ่ พง่ิ พบเมื่อวานน้ี หญงิ สาวจงึ เปลี่ยน ความคิดทีจ่ ะแวะชมดอกไมไ้ ปเสีย แม้ว่าเม่ือตอนก่อนจะออกจากบา้ น หล่อนหยดน้ำมันเออ้ื งหอมทีต่ ่อนอยู ืนยนั หนักแน่นวา่ ใช้ปอ้ งกนั กะนา- แปะย้องได้ บนผ้าโพกศรี ษะแล้วก็ตาม เม่ือเดนิ เขา้ ใกลเ้ ขตหมู่บา้ น แนวตน้ ไม้ที่ข้ึนเบียดเสยี ดกันตาม ธรรมชาตนิ ั้น กเ็ ปลย่ี นไปเป็นแนวของต้นส้มที่ปลูกหา่ งกันเปน็ ระยะอย่างมี ระเบยี บ

234/763 กง่ิ ก้านของต้นส้มที่มผี ลสที องหอ้ ยระยา้ น้นั ได้รับการตกแต่งเอาไว้ เป็นอยา่ งดีด้วยนำ้ มอื มนุษย์ นนั่ คงจะเปน็ ภาพทส่ี วยงามน่าชม หากสวนส้มน้ีไมไ่ ด้อยทู่ ี่ผาช้าง- ร้อง ดรสานกึ เขม่นอยู่ในใจ... อย่างน้อยแววตากระหายเงนิ ของนางอำ่ เฟย กท็ ำให้หลอ่ นสบายใจ ไปไดอ้ ีกระยะหน่ึงละวา่ หล่อนจะยงั คงรกั ษาผนื ปา่ ทต่ี ดิ กับสวนสม้ น้ีเอาไว้ ได้ เมอ่ื ทดี่ ินผืนนัน้ ตกเปน็ ของหลอ่ น อย่างนอ้ ยกเ็ ปน็ การปอ้ งกันในข้ันต้น ไมใ่ ห้สวนส้มของดอกเตอร์สนิ ธพขยายตวั ไปมากกว่าน้ี หล่อนเดินฮมั เพลง พร้อมกบั มองนั่นมองนี่เสียเพลินจนไมท่ ันได้ สังเกตเหน็ วา่ บรเิ วณทางเขา้ สวนส้มของดอกเตอรส์ นิ ธพนน้ั มใี ครยืนคอย หลอ่ นอยู่ “หมวยเอ...” เสียงของชายหนุ่มในชุดเสอ้ื ยืดกางเกงยีนกบั รอยย้มิ อัน คุ้นตา ท่ียืนอยตู่ รงหน้าทางเข้าสวนสม้ รอ้ งทกั ด้วยความร่าเรงิ “อ้าว คณุ นะ่ เอง” ดรสาสะดงุ้ เฮือก เกอื บจะลมื ไปแล้วว่าเขากำลัง เรยี กชื่อของหล่อน หมวยเอ...หลอ่ นบอกตวั เองหนักแนน่ ...ทอ่ งเอาไว้ ท่องเอาไว้ ตอนนี้ ฉันชอื่ หมวยเอ ไม่ใช่ดรสา... “สวสั ดคี ่ะ” หล่อนรอ้ งทกั พรอ้ มกบั เหลือบมองใบหนา้ ใสกระจ่าง ของอีกฝา่ ยดว้ ยความรู้สกึ ท่พี ลอยสดช่ืนไปด้วย

235/763 รอยย้ิมของผู้ชายคนนี้ทำใหโ้ ลกแจม่ ใส และรอบขา้ งของเขามแี ต่ ความสดชน่ื ...ดรสาจงึ ชอบท่ีจะจ้องมองรอยยม้ิ ของเขาครงั้ ละนานๆ “คณุ มาทำอะไรตรงนคี้ ะ” “แต่งตวั เสยี สวยเชยี ว” เขาแหย่หล่อนแทนที่จะตอบคำถาม “ไปไหน มาละ่ ...ไปโรงเรยี นมาหรอื ” “เปลา่ ค่ะ” หลอ่ นไมอ่ ยากตอบว่าไปไหนมา ทางเดินทางด้านหลงั ของหล่อนน้ัน ทอดยาวไปสู่โรงเรียน และ ระหว่างทางเดนิ นนั้ มเี พยี งบา้ นของนางอ่ำเฟยเพียงหลังเดียวเท่านน้ั เลย จากด้านหลังของโรงเรยี นไปหน่อยก็จะเปน็ เขตปา่ โหง ท่ไี มม่ เี ย้าคนไหน อยากจะย่างกรายผา่ นไปนัก ดงั นั้นหากเดินมาตามทางสายน้ี ถา้ ไม่ใช่ มุ่งหน้าไปยังโรงเรยี น ก็หมายความวา่ คนผนู้ ัน้ น่าจะไปหาแมห่ มอผอี ำ่ เฟย นนั่ เอง “น.ี่ ..คณุ วิชยั ” ดรสารบี ชวนชายหน่มุ คุยเรอ่ื งอื่น ดว้ ยไม่อยากใหเ้ ขา ร้วู า่ หลอ่ นไปไหนมา “คนงานทโ่ี ดนงูเหา่ กัดนน่ั เปน็ อยา่ งไรบ้าง” ชายหนมุ่ ส่ายหนา้ ทำปากเบ้ พรอ้ มกับถอนใจยาว “ท่าทางจะแย่ กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลก็นานโขอยู่ หมอฉดี เซรมุ่ แก้ พิษงใู หแ้ ลว้ แต่บรเิ วณแผลใตจ้ ากทใ่ี ช้เชอื กขันชะเนาะ ดเู หมือนจะเน่า ไม่ รู้เน่าเพราะพิษงูหรือเน่าเพราะขนั ชะเนาะนานเกินไปหน่อยกไ็ ม่รู้...หมอเลย

236/763 เอาตัวไวท้ โี่ รงพยาบาลกอ่ น เห็นวา่ อาจจะตอ้ งตดั ขาท้งิ หากสองสามวัน แลว้ แผลยงั ไมด่ ขี ้ึน” “แยเ่ นอะ” ดรสาพยกั พเยิด วา่ จะไม่แสดงความคดิ เห็นอะไรออกมา แลว้ เชียว หากอดมิได้ หลอ่ นจึงเหน็บไปกับชายหน่มุ ผซู้ ึ่งรเู้ หน็ เหตุการณ์ ท้งั หมดมาตง้ั แต่เร่มิ ตน้ ว่า “แตก่ ด็ ี จะได้รวู้ ่าเวลาไมม่ ีขา เดนิ ไม่ไดแ้ ลว้ จะ รูส้ ึกอยา่ งไร ตอนยิงนกเงอื กละก็ไมเ่ คยคดิ ว่าเวลาที่นกเงือกปีกหักบินไม่ ได้ นกจะรสู้ กึ อยา่ งไร” “เฮ้อ...” ชายหนุ่มทำเสยี งถอนใจ นัยน์ตาคมวาวของเขาจ้องจบั ที่ ใบหน้านวลเนียนของหญิงสาวอยา่ งใชค้ วามคิด “เธอน่ีเป็นคนเจ้าคดิ เจา้ แคน้ ไม่ใชเ่ ล่น นเี่ กิดวนั หน่งึ เธอเกลยี ดฉนั ข้ึนมา เราคงจะไมไ่ ด้มาคุยกัน อย่างนอี้ กี ” “โอย๊ ” ดรสารอ้ งลัน่ รบี ยกมือข้ึนโบกไปมา ใครจะโกรธชายหนุ่มทมี่ ีจิตใจดี อ่อนโยนต่อสตั วน์ อ้ ยใหญ่ และทา่ ทางดูมีเมตตากรุณา อย่างผชู้ ายคนที่ยนื อยตู่ รงหน้าของหล่อนได้ลง “ฉันจะไปโกรธคณุ เรือ่ งอะไร คณุ ใจดอี อก ไม่เหน็ ได้ทำอะไรใหน้ ่า รังเกยี จสักหนอ่ ย” “ใครจะไปร”ู้ เสียงของเขาแผว่ เบาในลำคอ “สักวนั หนงึ่ เธออาจจะ เกลียดฉัน จนไม่อยากมองหน้ากนั เลยก็ได”้

237/763 “ไม่มที าง” ดรสาย้มิ กว้างจนเห็นฟนั ขาวท่เี รียงรายอย่างเป็นระเบยี บ งดงาม “รับรองวา่ ฉนั ไม่มวี นั จะโกรธคณุ หรอก ฉนั สญั ญา...” ชายหนุ่มหัวเราะหหึ ึ หากความกงั วลในใจนั้นดูยังไมค่ ่อยจะคลาย ลงไปสักเทา่ ใดนัก ต่างคนต่างนิ่งไปครหู่ นง่ึ เขาก็เป็นฝ่ายชวนหล่อนคุยขนึ้ มาว่า “ฉนั วา่ จะมาชวนเธอไปดูลูกนกเงือกน่ะ” “อา้ ว” ดรสาขมวดคว้ิ ใจหายวบู ขึ้นมา “ลูกนกเปน็ อะไรไปคะ” “ไมม่ อี ะไรตอ้ งตกใจหรอก” เขาขนั ท่าทางตกใจของหลอ่ น “ฉนั สงสัยวา่ วันน้ลี กู นกอาจจะเจาะโพรงออกมากเ็ ป็นได้” “จริงเหรอคะ” ดรสากระโดดเข้าไปหาชายหนุ่ม คว้ามือของเขามา เขยา่ แรงๆ ด้วยความยนิ ดี “ฉนั ไมเ่ คยเห็นตอนท่ลี กู นกเงอื กเจาะโพรงออก มาเลย คณุ รู้ได้อยา่ งไรกนั คะว่าจะเป็นวันน”้ี ชายหนุ่มย้มิ กวา้ งขวาง หากมที ่าทางเขินจนหนา้ แดงเมื่อบอกกบั หล่อนว่า “เม่อื เชา้ ฉันไปทตี่ น้ หว้ามา นึกวา่ อาจจะได้เจอเธอทน่ี ่ัน ระหวา่ งท่ี รอเธออยู่แมน่ กกำลงั เริม่ เจาะโพรงออกมา พอแม่นกออกมาจากโพรง กจ็ ะ ถึงเวลาของลูกนกตามออกมาด้วย...” “อะไรนะคะ” ดรสาเบิกตากวา้ งดว้ ยความยนิ ดี “แล้วลูกนกโตพอที่ จะออกมาได้แล้วหรือคะ”

238/763 “เธอไม่ไดส้ งั เกตเลยหรอื เรามาเฝ้าดลู ูกนกตั้งหลายครงั้ ตอนนเี้ สยี ง ของลูกนกเริ่มเปลย่ี นไปแลว้ ...” “ใช่คะ่ ...ลูกนกร้องเสยี งดงั ขึ้น รอ้ งเหมอื นกบั คนร้อง กก กก กก...” ดรสาทบทวนท่ีชายหนุม่ ว่า แลว้ ก็เหน็ จรงิ ดว้ ยตลอดระยะเวลาที่ หลอ่ นกบั เขาชว่ ยกนั หาอาหารมาปอ้ นนกแมล่ กู ในโพรง จนพ่อนกเงอื กหาย ป่วย และออกหาอาหารมาให้ลกู เมยี ของมนั เองนนั้ หล่อนและชายหนุ่มก็ ยงั คงแอบตดิ ตาม เฝ้าดูพฤติกรรมของครอบครัวนกเงอื กมาโดยตลอด ช่วงสองสามวนั มาน้ี เสยี งแหลมเลก็ ของนกเงอื กเริม่ ทุม้ กงั วานขน้ึ แลออกเสยี งเหมือนคนร้องดัง กก กก กก อยา่ งทห่ี ลอ่ นวา่ “นั่นละหมวยเอ” ชายหนุ่มยักคิว้ ใหด้ รสา “เวลาท่ีเสียงของลกู นกรอ้ ง ดงั กก กก...น่ันหมายความวา่ ลกู นกเตบิ โตขนึ้ มาก และพร้อมจะเจาะ โพรงออกมาแล้ว” “ตายจรงิ งั้นเรารีบไปกนั เถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันดู ฉันไม่อยากพลาด เวลาสำคัญน้ีเสียด้วย” ดรสาฉุดมือใหช้ ายหนมุ่ ออกว่ิงตามไปตามทาง ท่ีมงุ่ ไปสไู่ ร่ผาสกุ หากชายหนุ่มรั้งมอื ของหลอ่ นเอาไว้ แล้วทำปากบุย้ ใบ้ใหเ้ ข้าไปทางไร่สม้ “ลดั ผา่ นไร่สม้ ไปดีกวา่ น่าจะเร็วกว่าไปทางไร่ผาสุก”

239/763 ดรสาทำทา่ ลังเลเล็กนอ้ ย เม่อื นกึ ถึงผหู้ ญงิ บนรถเขน็ ไฟฟา้ ซ่งึ หลอ่ น เพิ่งปะทะมาเมอื่ วานนี้ ดงั น้ัน หล่อนจึงขืนตวั เลก็ น้อยดว้ ยความลังเล ไม่ ยอมวิ่งไปตามแรงดึงของเขา “อ้าว” ชายหนมุ่ เลิกคว้ิ “เปน็ อะไรไปล่ะ ไปทางน้ลี ะ ลัดเรว็ ดี” “ฉนั ...เออ้ ...ฉนั ไม่อยากเขา้ ไปในสวนสม้ แลว้ ละ” ดรสาบอกกบั เขา พร้อมกบั ลังเลอย่ชู ว่ั อดึ ใจหนง่ึ แล้วจงึ ตัดสินใจเลา่ เรอ่ื งทเ่ี พิง่ ประสบมา ดว้ ยโดยนิสัยสว่ นตัวแลว้ หล่อนเปน็ คนที่ไมช่ อบ ออ้ มคอ้ มส่งิ ใด “คุณรูไ้ หมว่าเมื่อวานฉนั เจอใคร หลงั จากท่ีคุณพาคนงาน ไปโรงพยาบาล” “คุณเจอใคร?” “พัชรวลยั ...” ดรสาเอ่ยเสยี งเรยี บ “ฉันเจอคุณพัชรวลยั น้องสาวของ ตาดอกเตอร์เจา้ ของไร่นี่” “แล้วเกิดอะไรขึ้น?” “เจอหน้ากนั ปุ๊บ ไม่ทนั ได้พดู จาทักทายกัน แมว่ ลัยอะไรนนั่ กร็ ้อง แรกแหกกระเชอ ไลฉ่ นั เสยี ลนั่ สวน หาว่าฉันบุกรกุ เขา้ มาบา้ งละ หาว่าฉนั จะเขา้ มาขโมยของบา้ งละ” ดรสาเล่าอยา่ งพร่งั พรู “วะ...เอ้อ...คณุ วลยั กอ็ ยา่ งนี้ละ” ชายหน่มุ เสมองไปทางทศิ อ่นื “คน พิการมกั จะหงดุ หงดิ อารมณเ์ สยี งา่ ย...อย่าไปถือสาเธอเลย...”

240/763 ดรสามวั แตเ่ ล่าเหมอื นกบั เดก็ ฟอ้ งครูว่าถกู เพือ่ นแกลง้ หล่อนจงึ ไม่ ทนั เหน็ สหี นา้ และแววตาทีเ่ ปล่ยี นไปของชายหนมุ่ “นายของคุณ...ตาดอกเตอร์นั่นกเ็ หลอื เกิน ท่าทางคงจะตามใจน้อง จนเสียคน พอไมไ่ ด้ด่ังใจกเ็ อาแตส่ ่งเสียงร้องกร๊ีด กรี๊ด” “แลว้ เธอไปทำอะไรเขา้ ละ่ คุณวลยั ถึงไดอ้ าละวาดเอาอยา่ งนั้น” ชาย หนุ่มเอยี งคอ สง่ สายตาเมยี งมองมาที่ดรสา “ก็...ก.็ ..” คราวน้ีถงึ ทที ห่ี ล่อนจะเปน็ ฝา่ ยอดึ อัดบ้าง กใ็ ครจะอยาก เล่าล่ะวา่ หลอ่ นเทย่ี วเดนิ ไปทั่ว จนกระทง่ั หลงเขา้ ไปถึงบา้ นของเจา้ ของ สวนส้ม “ฉนั ก็เดินไปเรื่อยๆ จะออกจากสวนกลับบา้ นไป ก็พอดคี ณุ วลัยเขน็ รถโผลอ่ อกมาพอดี ก็เท่านัน้ ...แล้วเธอกโ็ วยวายใสฉ่ ัน วา่ ฉนั เข้ามาในไร่ได้ อย่างไร แลว้ กไ็ ลใ่ ห้ฉนั รีบออกไปเร็วๆ คณุ ไมไ่ ด้ยนิ น่ี...เธอไล่ฉนั อยา่ งกับ ไลห่ มไู ล่หมา เปน็ ผ้หู ญงิ ที่นสิ ัยแย่ทีส่ ุดเทา่ ที่ฉันเคยพบเคยเหน็ มาเลย” ดรสาถอนหายใจ “ฉนั ไมไ่ ดเ้ จตนานะคะคุณวิชยั ฉันแคจ่ ะหาทางออกจาก ไร่ ก็ไรข่ องคณุ กวา้ งจะตาย ฉนั ก็ต้องเดินหลงเป็นธรรมดา” หลอ่ นหาคำอธิบายใหก้ ับชายหนุ่มไดใ้ นทา้ ยท่สี ุด สบายใจขึ้นมา หน่อย เพราะหลอ่ นไม่ไดโ้ กหกเขา เพียงแตเ่ ล่าใหฟ้ งั ไม่หมดเท่านั้นเอง “เธอไม่คดิ ว่าคณุ วลยั เป็นผู้หญงิ ทน่ี ่าสงสารหรือ...พิการอยา่ งนัน้ แลว้ ยังหงดุ หงดิ อารมณ์รา้ ยอีกต่างหาก” นำ้ เสยี งและสายตาของชายหนมุ่

241/763 เหมือนจะหย่ังลึกลงไปถงึ ความคิดของหญงิ สาวรา่ งสูงโปรง่ ที่ยืนอยู่ เบื้องหน้า “คนพิการท่ีอารมณ์ดี มองโลกในแงด่ ีกม็ ถี มไปนคี่ ะ” ดรสาตอบหลัง จากน่ิงไปครใู่ หญ่ “ฉันว่าอยู่ทก่ี ารเลยี้ งดู และคนรอบข้างที่แวดล้อมเธอ มากกว่า ทที่ ำใหเ้ ธอกลายเปน็ คนอารมณร์ ้ายแบบน้ัน” “ทจ่ี รงิ ก็น่าจะเปน็ อย่างนัน้ หากว่าคุณวลัยพกิ ารมาตั้งแตเ่ ด็กก่อนหน้า ทจี่ ะเปน็ แบบน้ี คุณพชั รวลัยเปน็ ผู้หญงิ มีความหวัง มีชีวติ ทส่ี ดใส เป็น ผู้หญงิ ที่น่ารกั มากเหมือน...” เขาสะกดปลายล้นิ ของตนเองเอาไว้ไดท้ นั ท่วงที กอ่ นจะที่จะหลดุ ออก มาว่า...เหมือนคุณน่นั ละ... ...กอ่ นหน้าจะเปน็ แบบนี้ พัชรวลัยเปน็ ผหู้ ญงิ ที่น่ารกั มาก เหมอื นกบั คุณน่นั ละ... ในใจของชายหนมุ่ รำ่ รอ้ งว่าอย่างน้นั หากเขากลับเก็บคำพูดประโยค สุดท้ายนน้ั เอาไวใ้ นใจ “แตแ่ ลว้ โรคร้ายก็ทำให้ชวี ิตของเธอดบั สลายลงไป...เคยเดนิ ไดก้ ็เดนิ ไมไ่ ด.้ ..เคยมคี นรกั ก็กลบั กลายเป็นไมม่ ี...ชีวิตของพชั รวลัยไม่เหลือ อะไร ให้เธอภาคภมู ใิ จได้เลย...”

242/763 “มสี ิคะ” แววตาของดรสามุ่งมัน่ ลึกลงไปในใจ หลอ่ นเริ่มเห็นใจ หญงิ สาวใบหน้าสะสวย หากเป่ยี มไปดว้ ยอารมณ์อนั เริงแรงผนู้ นั้ ขึน้ มาที เดยี ว... ดอกเตอรส์ นิ ธพ พี่ชายของพัชรวลัย คงไมใ่ ชผ่ ชู้ ายละเอยี ดอ่อน อะไรนกั ... “ฉันว่าเธอยังจะต้องมีความหวัง...คนเราไมว่ า่ จะยากดีมจี น ไมว่ ่าจะ พิการหรือเจ็บป่วยรา้ ยแรง สงิ่ หนง่ึ ท่ีทกุ คนมกี ค็ อื ความหวงั ชีวิตของคน เราอยไู่ ดด้ ว้ ยความหวงั นะคะคุณวชิ ยั ...คนท่ีไม่มคี วามหวัง ก็คอื คนทไี่ ม่มี ชวี ิต แม้วา่ จะยงั มลี มหายใจอยู่...” “ฉันอยากให้คณุ วลัยมาไดย้ ินทเ่ี ธอพดู อยา่ งตอนนี้จัง” ชายหนุ่ม หมายความอยา่ งทเ่ี ขาพูดจรงิ ๆ “อยา่ งน้อยนี่อาจทำให้วลัยฉกุ คิดอะไรขน้ึ มาได้บา้ ง แทนทจี่ ะเอาแตโ่ ทษบุญกรรมและโชคชะตา” ดรสาทำคอยน่ เม่ือสบสายตาของชายหน่มุ และพอจะเดาไดว้ า่ อกี ฝา่ ยคดิ อะไรอยใู่ นใจ “ไม่นะคุณวิชัย...ฉนั ไมไ่ ปพูดกบั คุณวลัยนะ” หล่อนส่ายหนา้ เมือ่ นึก ถงึ วา่ ฝา่ ยน้นั จะเกรยี้ วกราดสกั เพียงใด หากเหน็ หลอ่ นโผล่หนา้ เข้าไปอีก “เธอเกลียดฉนั อยา่ งกับอะไร อย่าให้ฉันต้องไปเจอเธออกี เลย คณุ กพ็ ูด อย่างที่ฉันพูดไดน้ ค่ี ะ”

243/763 “คณุ รไู้ หม” ชายหนมุ่ จ้องมองใบหนา้ ของดรสา ด้วยสายตาอ่อน ละมุน “ว่าบางครัง้ คนท่อี ยู่ใกลก้ ันมากจนเกนิ ไป เวลาจะพูดอะไร มกั ไม่ คอ่ ยมีความหมายเหมือนอย่างคนทอ่ี ยหู่ ่างไกลกนั พูดตักเตอื นกันหรอก” ดรสายังคงสา่ ยหนา้ ยนื กระต่ายขาเดียว “ไมเ่ อา ไมใ่ ช่เรือ่ งของฉนั สักหน่อย...นัน่ มันเร่อื งของคณุ กับนาย ของคณุ และนอ้ งสาวนายของคุณตา่ งหาก...ไหนคุณว่าจะชวนฉนั ไปดลู ูกนก เจาะโพรงออกมาไง รีบไปกนั ดกี ว่า สายมากกวา่ นฉ้ี ันกต็ อ้ งกลับไรแ่ ล้ว” ประโยคสุดท้ายหล่อนรบี เปลยี่ นเรอ่ื งคยุ ดว้ ยร้สู กึ ว่าหัวหนา้ คนงานที่ ยืนทำหนา้ มยุ่ อยตู่ รงหนา้ ของหลอ่ น ชกั จะหมกม่นุ เอาจริงเอาจงั กบั เร่ือง ของพชั รวลัยข้นึ มาเสียแลว้ ดังนนั้ สองหนุ่มสาวจึงพากันเดนิ เคียงกนั ไปภายใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ และสายลมสบายทีโ่ บกโบยมาจากขุนเขา โดยมจี ดุ มุ่งหมายอยทู่ ีต่ ้นหวา้ ที่ หยดั ยนื อยู่ระหว่างเขตแดนของสวนสม้ และไรผ่ าสุก “ถ้าคณุ เคยเหน็ ตอนท่ลี กู นกเจาะรังออกมา คุณจะรู้วา่ พวกมันไม่เคย ออกจากรังหลังเทีย่ งเลย” ชายหนุ่มเอย่ ขนึ้ เมื่อทั้งคเู่ ดินมาจนถึงบรเิ วณตน้ หว้าใหญ่ ดรสาเดนิ ยอ่ งตามหลงั ชายหนุ่มไปซ่มุ แอบอยใู่ นพงหญ้าหนาทบึ ท่ี อยไู่ ม่ไกลจากโคนต้นหวา้ นัก ด้วยขัน้ ตอนทลี่ ูกนกจะเจาะโพรงออกมานั้น เปน็ ชว่ งเวลาสำคัญมากช่วงหน่ึง แมพ้ ่อนกแมน่ ก คุ้นเคยกบั หล่อนและ

244/763 ชายหนุ่มมากเพยี งใด หากไมเ่ ปน็ การดแี น่ท่ีจะปรากฏกายออกมาให้ ครอบครวั นกเงอื กเหน็ ในชว่ งเวลาสำคญั แบบน้ี “ทำไมละ่ คะ” ดรสากระซบิ ถาม พร้อมกันนน้ั กร็ สู้ กึ ทึง่ ในความรขู้ อง ชายหนมุ่ เพราะหลอ่ นเองเรียนเร่ืองระบบนิเวศมาหลายปีดดี ัก หากความรู้ ท่ีชายหน่มุ เล่าใหฟ้ ังน้ี เป็นความรูท้ ี่หาไม่ได้จากตำราเรยี นเลม่ ไหน “ไมม่ ใี ครรู้ว่าทำไม แตน่ ักชีววิทยาสันนิษฐานว่า ทมี่ ีช่วงเวลามา กำหนดน้ี น่าจะเกยี่ วกับเรือ่ งการปรับตัวของลกู นก” ชายหนุ่มฉดุ มอื ของหญิงสาวใหห้ มอบนัง่ เคยี งกนั ในพงหญ้านน้ั ไหล่ ตอ่ ไหล่เบยี ดกันจนชายหนุ่มรู้สึกไดถ้ ึงความอบอุ่นจากร่างแบบบางของ หญงิ สาวชาวเยา้ ...ทน่ี ง่ั เงี่ยหูฟังเขาอยู่ด้วยความสนใจ หญิงสาวชาวเยา้ หรือ... ชายหนุ่มถามตวั เองเป็นครง้ั ทีน่ บั ไมถ่ ว้ น เขาคดิ วา่ หล่อนตอ้ งไมเ่ ลา่ ความจริงให้เขาฟังทัง้ หมด...เพราะไม่ว่าจะ หนา้ ตา ผิวพรรณ หรือแมแ้ ต่สำเนียงการพดู ของหญงิ สาวทน่ี ัง่ เคยี งอยู่น้ี ไมเ่ หมือนคนเย้าเลยแม้แต่นอ้ ย ถงึ แม้หลอ่ นจะยนื ยันว่า พอ่ แม่ของหล่อน ส่งหลอ่ นไปเรยี นหนงั สอื ทโี่ รงเรยี นในเมอื งก็ตาม... “เธอลองคดิ ดสู ิ” ชายหนุ่มเล่าต่อ เม่อื หญิงสาวทำเสียงกระแอมให้ เขารู้สึกตวั “ลกู นกอยใู่ นโพรงที่ท้งั แคบและมืดมิดกบั แมน่ กมาตัง้ นานนม แลว้ จๆู่ วนั หนง่ึ มันกต็ อ้ งออกมาเผชญิ กบั โลกกวา้ งภายนอกต้องหัดขยบั

245/763 ปีกบนิ ดงั น้นั เมอ่ื ออกจากรงั มาใหม่ๆ มันจึงตอ้ งการเวลาเพอื่ ปรบั ตวั พกั ใหญ่ ทีน้ีถา้ ออกจากรังมาชว่ งบ่าย ยังปรบั ตวั ไมท่ ันได้ยังบนิ ไมท่ ันชำนาญ ก็มืดเสยี แลว้ ” “ถา้ ลูกนกออกมาชว่ งบ่ายหรอื วา่ ใกล้ค่ำ ก็จะมโี อกาสตกเปน็ เหยือ่ ของสตั ว์อ่ืนไดโ้ ดยงา่ ย” เหน็ ไหมล่ะ...ชายหนมุ่ กระซบิ กับตนเอง...ว่าแลว้ ว่าหลอ่ นไมน่ า่ จะใช่ สาวเย้า ดว้ ยวงจรความคิดของหลอ่ นทำงานรวดเรว็ ปรดู ปราดอยา่ งคนที่มี การศึกษาในระดับเดยี วกันกบั เขา... กก กก กก... เสยี งลูกนกร้องดงั มาจากในโพรงของต้นหว้า ดึงความสนใจของสอง หนมุ่ สาวไปจากเร่อื งทสี่ นทนากนั ทรี่ อยแตกของโพรง ซึง่ เดมิ พอ่ นกใช้เป็นชอ่ งทางในการปอ้ นอาหาร ใหก้ ับเมียและลกู ของมนั น้นั บดั นม้ี รี อยแยกกว้างมากกวา่ ทุกวนั ด้วยนาง นกแมเ่ จาะโพรงแทรกกายออกมากอ่ น จากนนั้ นกเงือกพ่อและแม่ ก็จะบินไปคาบเอาเหยื่อมาล่อที่ปากโพรง โดยไม่ยอมปอ้ นสง่ ให้ เอิก เอิก๊ เอิก เอิ๊กกกก... ดรสาเห็นพ่อนกแมน่ กท้ังสองบินวนเวยี นไปมา และได้ยินเสียงร้อง กอ้ งกังวาน ทีแ่ ม่นกและพ่อนกสง่ เสียงเร่งเรา้ ให้ลูกนอ้ ยเจาะรงั ออกมา

246/763 กก กก กก... เสยี งรอ้ งของลูกนก ดังผสานกบั เสียงดงั ปอ๊ ก ปอ๊ ก เมือ่ ลูกนก พยายามใช้จะงอยปากกะเทาะวัสดุท่ีปดิ ปากโพรง ใหห้ ลดุ ออกทีละนอ้ ย... ดรสาเผลอจบั มอื ของชายหนมุ่ ท่ีน่งั ไหล่ชนกันเอาไว้ และบบี มือ อบอนุ่ ของอีกฝ่ายจนแน่นด้วยความตื่นเตน้ เม่ือเหน็ ว่าโพรงท่ลี กู นกใช้ จะงอยปากกะเทาะค่อยกวา้ งขน้ึ ทกุ ที จนกระทั่งลูกนกสามารถโผลส่ ่วนหัว ของมันออกมาได้ “ดสู ิคะ ออกมาแล้ว...” ดรสาครางเสยี งแผว่ เบาในลำคอ นยั นต์ าสุก สกาวราวดาวพราวแสงของหล่อนจอ้ งจบั ทโ่ี พรงต้นหวา้ แนว่ นงิ่ “ฮื่อ...” ชายหนมุ่ พลอยต่ืนเตน้ ไปด้วย หวั เลก็ กระจอ้ ยรอ่ ยของนกเงอื กโผล่ออกมามองโลกภายนอกด้วย ทา่ ทางขลาดกลัว...โลกเบ้ืองนอกคงจะยง่ิ ใหญม่ ากมายเหลอื เกิน สำหรับ ชวี ติ เล็กๆ อยา่ งลกู นก กก กก กก... ลกู นกสง่ เสียงร้องเรียกพอ่ แม่ ในขณะท่ีนกพอ่ แม่ของมนั ยงั คงบิน วนเวียน และจอ้ งมองลกู น้อยของมนั ด้วยความอดทน นยั นต์ าของลกู นกสกุ กระจา่ ง และสะท้อนแสงแดดสายเป็นเงางาม เสยี จนดรสาและชายหนมุ่ แลเห็นได้ และช้ชี วนกันใหม้ องดู

247/763 จะงอยปากของลกู นกยังสัน้ และไม่มโี หนกปรากฏอย่างในนกทีโ่ ต เตม็ ท่แี ลว้ ขนท่ขี น้ึ ปกคลมุ ตัวยงั ไมเ่ ต็ม โดยเฉพาะสว่ นคอทีด่ จู ะหรอมแห รมประปราย ลกู นกตัวนั้นชะโงกตวั สว่ นบนออกมา พรอ้ มกับการเหยียดปีกทั้ง สองข้างกางออก ดรสาเห็นมนั จ้องมองพอ่ และแม่ดว้ ยความกระตอื รอื รน้ พึ่บ พึ่บ... เสียงลูกนกที่เร่ิมขยับปกี เพอ่ื โบยบนิ แม้จะไม่ดงั กงั วานอยา่ งนกโต หากในความเงียบสงบของยามสาย เสยี งน้ันดังพอที่หล่อนจะไดย้ นิ อยา่ ง ชัดเจน “เอา้ อบ๊ึ ...บินสิจะ๊ ...บนิ ไปเลย...” ดรสาเผลอสง่ เสยี งร้องออกมาแผ่วเบา ด้วยลุ้นลูกนกเสยี จนสุดตวั เมือ่ ลกู นกโผล่ร่างทั้งหมดออกมาและเกาะขอบโพรงเอาไว้ กบั ทำทา่ ทาง ลงั เลว่าควรจะโผบนิ ไปหาพอ่ และแมข่ องมนั ดีหรือไม.่ .. ลูกนกเหลียวซ้ายแลขวาอยู่อกี พักใหญ่ จนท้ายที่สดุ เมอื่ พอ่ นกและ แมน่ กหยดุ บนิ วนเวียน หากแตเ่ ปล่ยี นทิศทางบนิ จากไปในทางทศิ ที่ไปไร่ ผาสุก เจ้าลกู นกจงึ ตัดสนิ ใจไดใ้ นนาทนี นั้ ... มนั โผออกมาจากโพรง พรอ้ มกับพยายามกระพอื ปีกเพ่ือประคองตวั ใหล้ อยอยกู่ ลางอากาศ

248/763 ร่างเล็กจ้อยของมนั ซวนเซไป ราวเรอื ไรห้ างเสอื ไปในจังหวะแรกท่ีเริ่ม บนิ หากหลงั จากท่ีมนั สามารถกะทศิ ทางและควบคุมการกระพอื ปกี ได้แลว้ เจา้ ลูกนกกบ็ ินได้ราบร่ืนมากขนึ้ และพอ่ นกบินยอ้ นกลับมาเพอ่ื รับใหล้ กู น้อยบนิ ตามไปด้วยกนั ... ดรสานำ้ ตารื้นเมอื่ เหน็ ภาพธรรมชาติที่นา่ ประทับใจ ซ่ึงหล่อนไม่เคย เห็นมาก่อนเลยในชีวิต และไม่แนว่ ่าจะมีโอกาสไดม้ าเห็นจังหวะเวลาท่ี งดงามเช่นนอ้ี ีกเม่อื ใด ครอบครัวของนกเงือกพอ่ แมล่ กู บินเคยี งกนั ไปในเวง้ิ ฟา้ คราม ด้วย ท่วงทสี ง่างามและเปี่ยมไปดว้ ยความสุข เหมือนกันกับที่ดรสาโผเข้ากอด ชายหนุ่มทน่ี ั่งเฝ้าสังเกตนกอย่ดู ้วยกันจนแนน่ อยา่ งลมื ตวั ดว้ ยความสุข เป่ียมล้นอยู่ภายในหัวใจดวงนอ้ ยทเี่ ตน้ ตกึ ตกั โครมคราม และมคี วามรกั ความอบอุน่ สุกสว่างอยู่ในสว่ นลึก...ไมต่ ่างจากนกเงือกครอบครัวนั้น

๑๖ เมื่อชายหน่มุ แยกกบั หมวยเอ เขาก็ไปเดนิ ตรวจตราดสู ้มในสวน เมื่อเสร็จและกลบั เขา้ มาในบ้านนั้นเปน็ เวลาบา่ ยคล้อย ดวงตะวนั เรม่ิ อ่อน แสงไปมากแล้ว นอ้ งสาวของเขาเข็นรถพงุ่ ตรงมาหา ในทันทีทเี่ ขาโผลห่ น้าเข้ามาจาก ระเบยี งกว้าง ราวกบั ว่าหลอ่ นกำลงั รอคอยอยนู่ านแลว้ “พชี่ าย” เสียงเรยี กของพัชรวลยั ค่อนขา้ งกรา้ ว ภายใต้ดวงหน้ากบั ใน แววตาของน้องสาว มคี วามข่นุ ขอ้ งหมองใจกร่นุ อยู่ “พีช่ ายไปไหนมาคะ” “ออ้ ...น้อง” สินธพยกมอื ขึ้นเกาศีรษะแกรก รสู้ ึกเหมอื นตกเปน็ จำเลยของหญิง สาวรา่ งผอมบางในเก้าอรี้ ถเข็น ท่จี อ้ งเขาด้วยสายตาคมวาวข้นึ มาทเี ดยี ว ตอ่ ใหเ้ ก่งกับใคร รา้ ยกาจกบั ใครแคไ่ หน เขามกั จะยอมอ่อนขอ้ ให้ กับพัชรวลยั เสมอ เมื่อนอ้ งทำเสียงคาดค้นั เชน่ น้นั เขากไ็ ด้แตต่ อบไปด้วย เสียงออ่ นอ่อยวา่

250/763 “พเ่ี ดนิ ตรวจดงู านในไร่ แล้วก็แวะดูต้นส้มทที่ ดลองปลูกในสวนขา้ ง ในมาน่ะ” ชายหนุม่ ส่งเสียงกระแอมเลก็ นอ้ ย ก่อนจะชวนหญงิ สาวคุยต่อ ไป “บ่ายวันนี้ นอ้ งทำอะไรบา้ ง อ่านหนงั สอื นิยายทพ่ี ่ซี อ้ื มาจากในเมอื งจบ หรือยงั ถ้าจบแล้ว วันพรุ่งนี้ตอนพีเ่ ขา้ เมืองไป จะไดห้ าซื้อเร่ืองใหม่ๆ มา ให้ อยากไดเ้ รือ่ งของใครนอ้ งจดช่ือมาได้เลย” แทนที่จะตอบคำถามของพี่ชาย หลอ่ นกลบั พุง่ ความสนใจท้งั หมด ไปยงั เรื่องที่คุกรุ่นอยู่ในใจ “ทำไมพ่ีชายไมใ่ หค้ ณุ วิชัยเขาไปดสู วนส้มละ่ คะ งานงา่ ยๆ แคน่ ี้ไม่ เหน็ ต้องไปดเู องเลย กะแค่ตน้ สม้ เทา่ น้นั ” พัชรวลยั ทำปากยืน่ และทำเสียง รวน เหมือนกับทกุ ครัง้ เวลาที่มีเรอ่ื งไมพ่ อใจซอ่ นอยู่ “แต่น้องกร็ นู้ ี่ว่า ตน้ สม้ พิเศษพวกน้ัน...” เขายงั เอย่ ไมท่ ันจบประโยค พัชรวลัยก็สวนข้ึนมาเสียก่อนว่า “พชี่ ายไม่สนใจวลยั เลย ปล่อยให้วลัยอยู่แต่กับพ่ีเตือนทงั้ วนั วลยั เบ่ือมาก ไดย้ นิ ไหมคะวา่ วลยั เบ่ือ...” สนิ ธพเคยชนิ กับอารมณอ์ ยา่ งนี้ของน้องสาวมานานนกั หนา นานมาก เสยี จนเขาแทบจะลืมไปแล้วว่าสาวน้อยทีส่ ดใสคนเดิมนน้ั หายไปเสียทไ่ี หน ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ อาจจะต้ังแตต่ อนทน่ี ้องสาวของเขาถูกโรคร้ายเล่นงานก็เปน็ ได้...สินธพถอนใจ