(Y) ข้างห้อง MR. 305

ผมสะด้งุ ตื่นขนึ ้ มาอกี ครัง้ ในรอบวนั แตค่ ราวนีท้ ้องฟ้ าข้างนอกมืดไปแล้ว แนน่ อนวา่ คราวนีก้ ต็ ่ืนขนึ ้ มาบนเตียงเดมิ ท่ีตื่นในตอนเช้า เสียงนํา้ ฝน กระทบหน้าตา่ งห้อง มองรอบๆ ก่อนจะตกใจที่เหน็ ไอ้หมีมนั นอนอยู่ ข้างๆ ระหวา่ งผมกบั มนั มีก้อนขนสีดําๆ กองอยู่ ผมเผลอลอบมอง ใบหน้าของอีกฝ่ ายตอนหลบั เวลาสขุ สนั ต์นอนมนั ก็ดไู มเ่ ห็นจะดเุ ลย ก็เหมือนคนปกติทวั่ ไป แตเ่ อ… หน้ามนั ใสจงั วะ ใช้ครีมอะไรเนี่ย อยากรู้ ไหนมนั บอกมนั เป็นพ่ี แตท่ ําไม หน้ามนั เหมือนยงั หยดุ เอาไว้ท่ีอายยุ ่ีสบิ ปลายๆ เองวะ ผมขยบั ตวั ช้าๆ เพ่ือท่ีจะลกุ กลบั ห้อง แตเ่ หมือนไอ้ร่างที่นอนข้างๆ มนั จะรู้ตวั เลยจบั แขน ผมไว้ ผมสะด้งุ กอ่ นจะหนั ไปตอบ ‚กจู ะกลบั ห้อง มนั มืดแล้ว‛ ‚นอนนี่แหละ‛ มนั วา่ ออกมาทงั้ ๆ ท่ีหลบั ตาอยู่ จะบ้าหรือไง! วนั นีท้ งั้ วนั จะไมใ่ ห้กไู ปไหนเลยเหรอ จะให้ขลกุ อยกู่ บั หมี กบั แมวเนี่ยนะ ห้องตวั เองก็กลบั ไมไ่ ด้ ‚ไมเ่ อา จะกลบั ห้อง‛ ‚ไฟดบั ‛ ดบั เหรอ แอร์เย็นเจ๊ยี บขนาดนีย้ งั พดู ออกมาได้ กไู มโ่ งน่ ะ ‚สขุ สนั ต์ มงึ อยา่ มาตลก ปลอ่ ย กจู ะกลบั ห้อง‛

‚แลกกนั เคยไปนอนห้องนนั้ แล้ว‛ แล้วไง เลยจะให้กนู อนห้องนีค้ ืนงนั้ เหรอ ตลกแล้ว ‚อยากดหู นงั ก็หยบิ เอา แมควางอยขู่ ้างเตียง หฟู ังเสียบอย่‛ู มนั บอกผม แหนะ เอาหนงั มาลอ่ กอู ีก ฟ้ าร้องขนาดนีม้ งึ จะให้กดู หู นงั แบบสบายใจได้ ยงั ไงวะ ‚ไมด่ เู หรอ‛ ‚จะดยู งั ไง เดยี๋ วฟ้ าลงพอดี‛ ‚เขาก็มีสายลอ่ ฟ้ าอยไู่ หม‛ ‚ไมร่ ู้ กเู ซฟตวั เองไว้ก่อน พอ่ แมส่ อนมา‛ ผมตอบไปแบบนนั้ เราสองคนก็ไมไ่ ด้พดู อะไรตอ่ จนเวลาผา่ นไป ผมนอนมองดเู พดานใน ความมืดไปเรื่อยๆ กอ่ นจะนกึ อะไรขนึ ้ ได้เลยถามคนข้างตวั ออกไป ‚สรุปแล้วมงึ อายเุ ทา่ ไร‛ ‚ทายด‛ิ ‚ขีเ้กียจทาย หวั มนั ตือ้ ‛ ‚สามสบิ สอง‛ เป็นพีต่ งั้ สีป่ ี ! โอ้ มายก้อด ‚ทีนีก้ ็เรียกพี่ได้หรือยงั ‛

เหอะ ขอโทษนะ ไมส่ ามารถเรียกไดจ้ ริงๆ จ๊ะ ซอรี่ ‚ถ้าไมเ่ รียกพี่ เดี๋ยวจะให้เรียกอยา่ งอื่น แล้วจะไมช่ อบไมไ่ ด้นะ‛ หืม...อะไร ทกุ วนั นีเ้รียกขนาดนีย้ งั ไมพ่ อใจเหรอ สรรพนามมงึ เยอะมาก นะ ‚ทํางานแคว่ งดนตรีอยา่ งเดียวเหรอ‛ ‚เปลา่ ทํางานท่ีบ้านด้วย‛ ‚งานอะไร‛ ‚อยากรู้เหรอ‛ เอ้า! กถู ามกต็ ้องแปลวา่ กอู ยากรู้สิ ไมง่ นั้ จะถามทําไม ถามอะไรโงๆ่ ‚วนั ไหนวา่ ง เด๋ียวพาไปด‛ู แล้วกจู ะไปดทู ําไม ดแู ล้วได้อะไร แคต่ อบมาก็จบแล้วไหม ทําไมชอบทํา เรื่องงา่ ยให้เป็ นเร่ืองยาก ผมนอนหงายแบบนีไ้ มถ่ นดั เลย ปกติเป็ นคน ชอบนอนตะแคง ทีนีผ้ มเลยตะแคงตวั ทวา่ ด้านที่ถนดั กด็ นั เป็ นด้านท่ีหนั หน้ากลบั ไปหาไอ้เจ้าของห้อง จงั หวะท่ีพลกิ ตวั มาขาผมก็ดนั ไปโดนขา มนั ใต้ผ้าหม่ ผมตกใจจนต้องรีบชกั เท้ากลบั ‚ถามอะไรหน่อย‛ ‚อือ‛ มนั ครางตอบผมสนั้ ๆ

‚มงึ …มงึ มีแฟนหรือยงั ‛ ผมถามออกไป อนั นีผ้ มสงสยั มาลองนง่ั ๆ นอนๆ คิดดแู ล้วผมก็ไมเ่ คยถามมนั จริงจงั เรื่องนีเ้หมือนกนั เอาแตค่ ิด เข้าข้างตวั เองวา่ ไอ้หมีมนั อาจจะชอบผม แตเ่ อาจริงๆ ผมกไ็ มไ่ ด้จริงจงั ในความคดิ นนั้ สกั เทา่ ไร เพราะหน้าตาไอ้สขุ สนั ต์มนั ก็หลอ่ หนุ่ มนั ก็ดีจะ ตายไป อยา่ งมนั เนีย่ นะจะเป็ นเกย์ ไมอ่ ะ ผมวา่ มนั ต้องมีแฟนแล้วแนๆ่ แลว้ ทาไมพอคิดว่ามนั มีแฟนแลว้ ผมถึงวูบโหวงแปลกๆ วะ... ผมชะงกั ไปเล็กเม่อื จๆู่ ไอ้หมีมนั ก็ดนั ลืมตาขนึ ้ มา ผมมองตามนั ผา่ น ความมืด ไมร่ ู้วา่ ไอ้หมีมนั กําลงั มองผมด้วยแววตาแบบไหนอยู่ ‚คดิ วา่ ยงั ไงละ่ ‛ ‚เออ่ …กวู า่ มงึ มีแล้วแหละ‛ ผมวา่ ออกไปตามที่คดิ ได้เสียงไอ้หมีมนั หวั เราะเสียงเบาๆ ‚เด็กอะไรชอบคิดไปเอง‛ เอ๊ะ! น่ีมนั วา่ ผมเหรอ เอ้า! ไอ้บ้านี่ ชกั จะกวนแล้วนะ ใครเดก็ น้อย! เด๋ียว เหอะ จะจบั แมวขว่ นหน้า ‚วา่ ใครเด็ก‛ ‚ยงั ไมม่ ี ไมม่ ีครับ‛ จๆู่ มนั ก็พดู สวนผมขนึ ้ มา ผมไมช่ นิ เลยกบั การท่ีมนั มาพดู ครับใสแ่ บบนี ้จะวา่ ยงั ไงดี มนั จก๊ั จีว้ ะ่ ผม ไมโ่ อเค

‚ไมช่ อบคนดือ้ ไมช่ อบคนโกหก‛ เอ้า...แล้วจๆู่ จะมาบอกสเปคกนั แบบนีก้ ็ได้เหรอวะ แล้วบอกกทู ําไมละ่ เนี่ย อยากรู้มากมงั้ ‚ออ่ กวู า่ กไู มไ่ ด้ถามนะ‛ ผมได้ยนิ เสียงมนั ถอนหายใจ อะไรของมนั วะ ‚นอนเถอะเจได‛ ‚เอ้า ก็กยู งั ไมง่ ว่ งอะ กจู ะกลบั ห้อง‛ ‚ถ้ากลบั ก็จะไปลากกลบั มานี่‛ โอ้! เอากบั มนั สิ ขนาดนีน้ ี่คือหนกั แล้วนะเนี่ย เรียกกกั ขงั หนว่ งเหนี่ยวได้ ปะ เออ่ ...แตผ่ ้รู ้ายแมง่ จะใจดีไปเปลา่ วะ ให้ข้าว ให้เสือ้ ผ้า ให้นอน อีก นดิ มนั จะตบตดู ร้องเพลงกลอ่ มแล้วเน่ีย ผมคดิ ไปคดิ มาก็ล้มเลกิ ความคิดจะกลบั ห้อง นอนเลน่ ไปสกั พกั อากาศเย็นๆ บวกเสยี งฝนก็ กลอ่ มผมให้หลบั ไปอยา่ งงา่ ยดาย เข้าสนู่ ิทราไปอกี ครัง้ โดยที่ไมร่ ู้เลยวา่ ยงั อยใู่ นสายตาอีกคนตลอด ‚เจได ไอเ้ ด็กดือ้ ‛

Ep.16 ‚เจ…เจ ไอ้เจ!‛ ‚เฮ้ย อะไรพี่บาร์ เรียกทําไมเสียงดงั ตกใจหมด‛ ‚มงึ อะแหละ เหมอ่ อะไร เรียกตงั้ หลายรอบ อะ เอาอนั นีไ้ ป สรุปยอดแล้ว ปิ ดบญั ชีให้ด้วย‛ พี่บาร์เดินเข้ามาโยนงานให้ แกดเู หมือนจะอารมณ์เสีย อะไรมาสกั อยา่ ง ถ้าให้ผมเดาก็นา่ จะเป็นเร่ืองคณุ ใหญ่ท่ีทําให้พ่ีแก อารมณ์เสยี ได้ ‚ก็ไปโวยวายใสน่ ้องอะ‛ เจ๊พมิ ที่เดนิ ถือเอกสารผา่ นมาเห็นแบบนนั้ ก็เลย ถือโอกาสแซว พี่บาร์ตวดั สายตามองกลบั ไป ‚ก็มนั เอาแตย่ ิม้ กบั หวั เราะอะไรไมร่ ู้ของมนั ไมฟ่ ังเสียงผมเรียก ทํายงั กบั วยั รุ่นอินเลฟิ ‛ ผมสะอกึ ไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินพี่แกบอกวา่ ผมเหมือนคนอินเลฟิ จริงเหรอ วะ ไมย่ กั จะรู้สกึ ตวั เลยวา่ เป็ นแบบนนั้ ผมก็แคอ่ ารมณ์ดีเฉยๆ ไมร่ ู้สิ วนั นี ้ อยดู่ ีๆ โลกมนั ก็สวา่ งสดใสขนึ ้ มา แบบผมตื่นขนึ ้ มากร็ ู้สกึ อากาศสดช่ืนไป หมดเลย ไมร่ ู้วา่ เป็ นเพราะของในถงุ เซเวน่ วนั นีห้ รือเปลา่

‘You are as bright as the sun.’ เหลือบมองโพสอทิ สีค้นุ ตา อยดู่ ีๆ ก็เขนิ ขนึ ้ มาเองโดยไมม่ ีสาเหตุ ผมเริ่มกลบั มาสนใจถงุ เซเวน่ นีอ้ ีกครัง้ ไมร่ ู้สิ อยดู่ ีๆ ก็เร่ิมมีไฟอยากจะ ตามจบั เขาให้ได้ มหี ลายครัง้ ท่ีแอบมโนเอาไว้วา่ มนั จะต้องเป็ นไอ้สขุ สนั ต์ พอคิดมาถงึ จดุ นีก้ ็เร่ิมชกั อยากจะรู้วา่ มนั เป็ นคนเอามาวางจริงๆ หรือ เปลา่ ถ้าไมจ่ ริงก็แล้วไป แตถ่ ้าใช.่ ..ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ จะทําอยา่ งไร ตอ่ ดี ชว่ งนีผ้ มรู้สกึ วา่ ตวั เองกบั สขุ สนั ต์เจอกนั ค่อนข้างบอ่ ย แล้วก็รู้สกึ เหมือน มนั จะมีอะไรหลายๆ ที่พอผมอยกู่ บั มนั จะทําให้บรรยากาศรอบข้างมนั เปลยี่ นไป ไมใ่ ชแ่ คน่ นั้ ผมยงั รู้สกึ แปลกๆ กบั มนั บอ่ ยขนึ ้ ไมใ่ ชแ่ คร่ ู้สกึ ตกใจ แตม่ นั ยงั มีอาการจก๊ั จีร้ ่วมด้วยซง่ึ ผมเองกอ็ ธิบายไมถ่ กู เหมือนกนั เม่ือถงึ เวลาเลกิ งาน นกึ อะไรไมร่ ู้ผมก็นง่ั รถมาลงตลาด แทนท่ีจะตรง กลบั คอนโดเหมือนทกุ วนั ตงั้ ใจวา่ วนั นีจ้ ะซอื ้ ของกินไปฝากสขุ สนั ต์บ้าง เฮ้! อยา่ ได้คิดอะไรพิลกึ ๆ ผมแคเ่ กรงใจมนั เทา่ นนั้ แหละ! กม็ นั เลน่ ซือ้ ของกินมาให้ผมสารพดั เหน็ แบบนีผ้ มเองก็หน้าบางเป็ นเหมือนกนั นะ เดินทอ่ งตลาดไปเร่ือยๆ ก็รู้สกึ เหมือนผมจะได้ของกินให้ตวั เองมากกวา่ ไอ้หมีมนั ซะอีกแฮะ ผมหวิ ้ ของกลบั จากตลาดโคตรเยอะ หวิ ้ จนปวดแขน เลยตดั สนิ ใจโบก แท็กซ่ีกลบั คอนโด พอมาถงึ คอนโด ผมจ่ายเงินเสร็จสรรพกําลงั จะหวิ ้ ของก็ดนั มีคนมาสะกิดที่ข้างหลงั เสยี กอ่ น

‚พี่เจได ซอื ้ ของอะไรมาเยอะแยะ มา...ผมชว่ ย‛ เป็ นน้องกานต์นนั่ เองท่ี อาสาชว่ ยผมหวิ ้ ของบางสว่ นขนึ ้ ไปข้างบน ตอนแรกก็จะไมใ่ ห้น้องมนั หวิ ้ หรอก เกรงใจ สนทิ กนั ไหมก็ไม่ แตเ่ หน็ น้อง มนั ตงั้ ใจชว่ ยก็เออ แล้วแตน่ ้องก็แล้วกนั ‚พี่ซอื ้ อะไรมาเยอะแยะเนี่ย‛ ‚ของกินทงั้ นนั้ แหละ ไปเดินตลาดมา นานๆ ที‛ ‚ตลาดตรงแถวๆ หลงั มอหรือเปลา่ ‛ ‚ไมใ่ ชอ่ ะ พ่ีไปแถวสามแยก ไอ้ท่ีมนั ใหญ่ๆ‛ ‚อ้อ ทีหลงั พีก่ ็โทรชวนผมสกั หนอ่ ยสิ อยากไปเหมือนกนั ‛ ‚ก็ไปกบั เพ่ือนสิ‛ ‚ไมอ่ ะ ผมอยากไปกบั พ่ี จะได้สนทิ กนั ไง เออ่ ...ทําไมมองผมแบบนนั้ อะ‛ ผมมองน้องกานต์ อนั ท่ีจริงผมก็ไมไ่ ด้มีปัญหาอะไรถ้าจะมคี นมาอยาก สนิทด้วย พอดีผมเป็ นคนอธั ยาศยั ดีอยแู่ ล้ว ‚เออๆ วนั หลงั ถ้าไปเดี่ยวจะไลน์ไปบอก‛ ‚อยา่ ลืมนะครับ‛ ‚เออ ไมล่ ืมหรอกนา่ เหน็ พี่เป็ นคนแกข่ ีล้ ืมเหรอ‛ ผมย้อนน้องกลบั น่ีถ้า มนั ตอบวา่ ผมเป็ นไอ้แก่นะ ผมจะกระโดดเตะปากเลย

แฮ!่ ล้อเลน่ นะ ผมไมน่ ยิ มความรุนแรงหรอก ‚ผมไมเ่ คยมองวา่ พีแ่ ก่เลยเหอะ พอี่ อกจะนา่ รัก‛ ผมชะงกั ไปทนั ทีที่น้องกานต์บอกวา่ ผมนา่ รัก เออ่ ... ชมผ้ชู ายด้วยกนั แท้ๆ วา่ นา่ รักก็ได้เหรอวะ ชมวา่ หลอ่ ไมไ่ ด้หรือไง ทําไมต้องชมวา่ นา่ รัก ด้วย ไมเ่ หน็ จะเข้าใจน้องมนั เลย ‚นา่ รักอะไรละ่ หลอ่ ขนาดนี‛้ ผมแกล้งชกั สีหน้าดใุ ส่ น้องกานต์แกล้งยกมือสองข้างขนึ ้ เหนือหวั ‚ฮา่ ฮา่ โอเคครับๆ ผมยอม แล้ว พีห่ ลอ่ ๆ‛ ‚ก็แคน่ นั้ ‛ และแล้วเราสองคนก็เดินมาจนถงึ หน้าลฟิ ต์ น้องกานต์ท่ีมือวา่ งข้างหนงึ่ กดเรียกลฟิ ต์ให้ ‚พ่ี พ่ีได้จบมาจากม. XX มยั้ ‛ ‚ใช่ เดาถกู ด้วยเหรอเรา‛ นกึ แปลกใจเล็กน้อยท่ีมนั รู้วา่ ผมจบมาจาก มหาวิทยาลยั อะไร ‚เราเรียนมอเดียวกนั นะเน่ีย ผมนา่ จะเกิดเร็วกวา่ นีอ้ ีกนิดนงึ เนอะ‛ ดมู นั พดู เข้า แหม่... ก็จะไปเร่งพอ่ เร่งแมใ่ ห้รีบทํา มนั ก็ไมใ่ ชไ่ หมละ่ น้อง เอ้ย ‚จะรีบเกิดไปทาํ ไม มงึ อยากแกเ่ หรอ‛

‚ตอนแรกกไ็ มอ่ ยาก พอเจอพี่ก็อยากแกเ่ ลยวะ่ ‛ ‚ทําไมอะ‛ ‚ได้ขา่ ววา่ พ่ีเคยลงควิ ท์บอยที่มอด้วยเหรอ‛ มนั เปลีย่ นเรื่องเฉยเลย แตเ่ อ๊ะ! ไปรู้มาจากไหนอีก วา่ กเู คยลงอะไรแบบ นนั้ ด้วย เฮ้ย! หรือวา่ .... ‚อยา่ มองผมแบบนนั้ อนั ที่จริง...พ่ีอยา่ โกรธผมนะ คือผมวา่ ผมเจอเฟส พี่อะ‛ ‚เฮ้ย จริงอะ‛ ผมทําสีหน้าตกใจ มนั เลยควกั โทรศพั ท์ออกมาเปิ ดให้ผมดู โอเค ใช่ของกจู ริงๆ ด้วย แล้วมนั ไปเจอได้ยงั ไงวะเนี่ย ‚ป้ าแดงเจอ เลยเอาให้ดู เขาบอกวา่ พเี่ ป็นลกู ค้าประจํา ป้ าจําหน้าพีไ่ ด้‛ ผมหร่ีตามองน้องเลก็ น้อย ไมอ่ ยากจะเชื่อวา่ ป้ าแดงจะไปเจอเฟสผมได้ แล้วทีนีด้ นั จําหน้าผมได้อีก ชกั จะความจําดีเกินไปละ ออ้ ลืมไป สงสยั ผมหล่อ ป้ าแกเลยจาไดด้ ีสินะ ‚พี่ ผมเองก็ซอื ้ ของมาเยอะเหมือนกนั ท่ีห้องก็มีของกิน พ่อี ยากไปกินท่ี ห้องผมไหม‛ จๆู่ น้องมนั ก็ชวนขนึ ้ มา ผมน่ีถงึ กบั ไปไม่เป็ น ...แอบคดิ อะไรกบั กปู ะเน่ีย ‚เออ่ คือ ถ้าพไี่ มโ่ อเคก็ไมเ่ ป็ นไร ผมชวนเฉยๆ แตถ่ ้าพ่อี ยากจะมาก็ตาม สบายเลยนะพี่ ห้อง 208 พี่เคาะได้ตลอดย่ีสิบส่ีชว่ั โมงเลย‛

‚ห้องเป็ นเซเวน่ เหรอ‛ ‚ปกติผมนอนดกึ ดหู นงั ดซู รี ี่ย์ด้วยบางที‛ ‚ดเู ร่ืองไรบ้าง‛ ผมถามมนั ในขณะท่ีเราสองคนกําลงั จะเดนิ เข้าลฟิ ต์ ร้อย วนั พนั ปี เพ่งิ จะเคยเจอคนคอหนงั เหมือนกนั เลยอยากแลกเปลยี่ นหนงั กนั สกั หนอ่ ย ‚ถ้าซรี ่ีย์ก็มี GOT “ ‚เฮ้ยยย ดเู หมือนกนั !‛ ผมร้องท้วงเสยี งดงั จนคนอื่นในลิฟต์หนั มามอง เลยรีบเอามือปิ ดปากตวั เองทนั ที น้องกานต์มองผมกอ่ นจะหวั เราะออกมาเลก็ น้อย ‚จริงอะ‛ ‚จริงดิ นี่อนิ มาก เคยร้องไห้ตงั้ หลายฉาก‛ ‚ฉากไหนบ้างที่พี่ร้องวะ ผมไมเ่ ห็นจะร้อง‛ ‚เศร้าจะตาย อะ ฉากเดด็ ก็ตอนเน็ด สตาร์คโดนตดั หวั ไมร่ ้อง? ถามจริง งงง‛ ผมตกใจทนั ทีท่ีเห็นน้องมนั สา่ ยหน้า เฮ้ยย ฉากที่ผมพดู ถงึ อะมนั เป็ นฉากที่ตวั ละครหลกั โดนประหารชีวติ ใน ฐานะกบฏ โดนประหารตอ่ หน้าลกู สาวเลยนะ โห... กอู ตุ สา่ ห์เสยี นํา้ ตา ไปเป็ นลิตร มงึ ไมร่ ้องไห้น่ีใจแข็งมากน้อง ‚ฉากเจมี่โดนตดั มือ‛ ‚มนั เศร้าตรงไหนวะพี่‛

‚ฉากซานซา่ กลบั มาเจอจอห์น? ไมร่ ้อง! ทําได้ยงั ไงวะ‛ ‚ไมอ่ ะ เฉยๆ‛ ‚ไมเ่ คยร้องไห้บ้างเหรอ‛ ‚หึ ดมู าเจด็ ซซี น่ั ก็เฉยๆ อะ ไมเ่ ห็นร้องไห้ น่ีจะรอดไู ฟนอล มนั จะโอเค ไหม‛ ‚คยุ เร่ืองนีก้ บั พี่ได้เลยไอ้น้อง เดี๋ยวถ้าวา่ งอยากมาดดู ้วยกนั ปะ‛ ‚ได้เหรอ‛ น้องกานต์ดดู ีใจมากที่ผมชวนมาดหู นงั ด้วยกนั ผมวา่ น้องมนั ก็เป็ นคน นา่ รักนะ ไมแ่ ปลกใจเลยท่ีผมอยากรู้สกึ สนทิ ด้วย ‚ถงึ ชนั้ แล้ว เอาของมา เดี๋ยวขนึ ้ ไปตอ่ เอง ขอบใจมาก‛ ‚เฮ้ย เดี๋ยวผมไปสง่ ถงึ ห้องก็ได้ เอามาๆ‛ น้องมนั ดงึ เอากลบั ไปถือคืน แถมยงั มีการยกั ควิ ้ ให้ผมอีก เออ! อยากไปสง่ ก็ถือไป ชอบนกั เร่ืองลําบากเนี่ย สดุ ท้ายน้องกานต์ก็ถือของมาสง่ ให้ผมถงึ หน้าห้องจนได้ ‚ห้องพ่ีอยนู่ ีเ่ หรอ‛ ‚อา่ ห้ะ ขอบใจมาก เอ้อ เอาขนมน่ีไปกินสิ แลกกบั นํา้ ส้มรอบที่แล้ว‛ ผม ล้วงเอากลอ่ งลกู ชบุ ให้น้องไปกลอ่ งหนง่ึ น้องกานต์ยมิ ้ ก่อนจะรับมนั ไป

แตผ่ า่ นไปสกั พกั น้องมนั ก็ยงั คงยืนนง่ิ ๆ ยมิ ้ ให้ผมอยา่ งนนั้ จนผมเองรู้สกึ เก้อกระดากอยเู่ หมอื นกนั ‚อะ...อะไร กลบั ห้องดิ‛ ‚ที่ผมบอกวา่ พ่ีนา่ รักอะ มนั ไมใ่ ชแ่ คห่ น้าตาพี่นะ นสิ ยั พี่ด้วย พี่รู้ตวั ไหม วา่ พ่ีเป็ นคนที่นา่ รัก‛ อะ...ไอ้เหีย้ ผมโดนชมวา่ นา่ รักอีกแล้ว อะไรเน่ีย ทําไมน้องมนั คิดวา่ ผม นา่ รักนกั หนาวะ เอาตรงไหนมาคดิ วา่ ผมนา่ รักวะ ปากก็หมา นสิ ยั นา่ รัก ตรงไหน จริงๆ เหีย้ จะตาย ท่ีเห็นนี่คือสร้างภาพไว้ แคน่ ้องไมร่ ู้เทา่ นนั้ แหละ แตใ่ นขณะที่ผมยมิ ้ ให้น้องกลบั คืน ไอ้หมีควายห้องข้างๆ มนั ก็ดนั เปิ ดประตหู ้องออกมาพอดี ดทู า่ ทางมนั จะตงั้ เวลารอผมกลบั ห้องเอาไว้เลยมงั้ ออกมาตอนกอู ยหู่ น้า ห้องเป๊ ะๆ ตลอด มนั ขมวดคิว้ ตอนเห็นวา่ ผมยืนอยกู่ บั ใคร เฮ้ยๆ อยา่ กินน้องกานต์นะเว้ย อยา่ ทําอะไรน้องนะ ‚เออ่ …” ‚ทําไมวนั นีก้ ลบั ช้า‛ มนั ก้าวออกมาแล้วครับ ร่างใหญ่ๆ ตนั ๆ ของมนั ออกมายืนข้างๆ น้อง กานต์ที่ผมคิดวา่ ตวั สงู แล้วก็ยงั เทียบไอ้สขุ สนั ต์ไมไ่ ด้เลย ‚กไู ปตลาดมา นี่ เอาไป แลกข้าว‛ พอผมเหน็ มนั เลยจดั การย่ืนถงุ ข้าวให้

ไอ้หมีมนั ก้มลงมองโดยที่ไมไ่ ด้รับไป กอ่ นที่มนั จะตวดั สายตาไปมองถงุ ในมือของน้องกานต์ มงึ กําลงั จะจบั ผดิ อะไรอีกแล้วเนี่ย ‚อนั นีน้ ้องกานต์ ท่ีกเู ลา่ ให้ฟัง สว่ นนี่ชื่อสขุ สนั ต์ เขาอยหู่ ้อง 305 เพื่อน ร่วมชนั้ พ่ีเอง‛ ไอ้หมีไมท่ กั ทายเพ่ือนใหมแ่ ม้แตค่ ําเดียว ยงั คงยืนมองน้องอยอู่ ยา่ งนนั้ สายตาท่ีใช้มองน้องก็อยา่ งเหีย้ ม เหมือนแค้นอะไรน้องมากนกั หนา น่ีพวกมนั สองคนเคยเจอกนั หลงั ไมค์มาก่อนไหมนะ สายตาดจู งเกลียด จงชงั กนั มากเลย ‚ถือไว้ เดี๋ยวเข้าไปกินข้างใน‛ ไอ้หมีมนั พดู โดยที่ยงั มองหน้าน้องกานต์ อยู่ ตอนนีเ้หมือนมนั สองคนกําลงั ทําสงครามยอ่ มๆ ผมคดิ วา่ ผมควรเบรก พวกมนั กอ่ นที่มนั จะฟัดกนั จะวา่ ไป... ตอนนีเ้หมือนกําลงั ดสู ารคดีหมี ควายจะตกี บั มนษุ ย์เลย ‚กินในห้องกนู ะ่ นะ เฮ้ย กวู า่ …‛ ผมพดู ตอ่ ไมอ่ อก เม่ือไอ้หมีมนั เลน่ ตวดั สายตามาหาผมบ้างแล้ว กลืนนํา้ ลายลงคออกึ ใหญ่ อะไรอะ กไู ปพดู ผิด หมู งึ ตรงไหนอีกเหรอ โอ้ย ทําอะไรไมเ่ คยจะถกู ใจแมง่ เลย ไอ้เจคนนี ้ เครียด! ‚เข้าห้อง‛ หลงั จากที่มนั จ้องหน้าน้องกานต์อย่นู าน มนั กเ็ ดนิ มาหาผม แล้วสงั่ ให้ผมเดินเข้าห้องตวั เอง

ผมได้แตพ่ ยกั หน้างงๆ เออเว้ย เด๋ียวนีจ้ ะเข้าห้องตวั เองก็ต้องมีหมีมาคมุ เหรอวะ ชกั จะงงแล้วนะเว้ย ‚พ่ีเจครับ‛ ยงั ไมท่ นั ท่ีผมจะได้เดินเข้าห้อง น้องกานต์ที่ยืนรออยกู่ ็ เรียกชื่อขนึ ้ มา ‚ที่พี่ชวนผมมาห้องพี่อะ ผมตกลงนะพ่ี โทรเรียกผมได้เลย สําหรับพ่ี ผมวา่ งตลอดแหละ เดี๋ยวจะหาของกินมาด้วย วนั นีผ้ มขอบคณุ มากนะพ่ี เอาไว้คอ่ ยไลน์คยุ กนั เหมือนเดิม ผมไปแล้วนะครับ ฝันดีครับพ่ี เจ แล้วก็สวสั ดีครับ คณุ พ่ีเพอื่ นร่วมชนั้ พเ่ี จได‛ น้องมนั พดู ไปพลางมอง หน้าไอ้หมีไปด้วย ก่อนจะหนั มายิม้ ให้ผมแล้วเดนิ ผา่ นไป จๆู่ ประตหู ้องผมมนั ก็ถกู ปิ ด แรงกระแทกไมเ่ บามือนกั ทําเอาผมตกใจ หนั ไปมองข้างตวั ก็เห็นเป็ นไอ้หมีเวรคกู่ รรมกําลงั ยืนเท้าเอวจ้องมองผม อยู่ ‚อะ…อะไร มองกทู ําไม‛ ‚ไปชวนอะไรมนั ‛ ‚อยา่ ไปหาเรียกคนอ่ืนวา่ มนั แบบนนั้ สวิ ะ เสียมารยาท‛ ‚ชวนอะไร‛ อะ ทําไมรู้สกึ เหมือนโดนดอุ ีกแล้ว ฮือออออ ‚ก็ชวนมาดหู นงั ท่ีห้อง น้องมนั ชอบดหู นงั เหมือนกนั ‛ ‚ชวนมาดทู ่ีห้องเลยเหรอ ชวนผ้ชู ายเข้าห้องเลย?‛

เอา้ ! กูผิดอะไรอีกล่ะ กูมองนอ้ งมนั เป็นนอ้ งชายคนหน่ึงอะ มึงนนั่ แหละ คิดอะไรของมึง ‚กกู ็ผ้ชู ายไหม หลีก จะไปหาข้าวกนิ แล้ว หวิ ‛ ผมตดั สินใจเดนิ หนีไอ้หมี สขุ สนั ต์ เดินไปแกะกบั ข้าว แกะของกินเทใสจ่ านชาม แตย่ งั ไมท่ นั จะได้ ตกั เข้าปาก ไอ้หมีมนั ก็เลน่ ตะปบมือผมเอาไว้กอ่ น ‚มีไลน์กนั ด้วย แล้วคยุ ไลน์กนั ด้วย บอ่ ยไหม?‛ ‚อะไรเน่ีย อะไรของมงึ กจู ะกินข้าว‛ มงึ ดเู ชอร์ลอ็ ค โฮมแล้วอนิ เหรอ ถามจริงๆ ‚คยุ กบั มนั บอ่ ยไหม‛ ‚ไมบ่ อ่ ย เคยคยุ กนั ครัง้ เดียว ทําไมต้องเรียกน้องวา่ มนั ด้วยอะ นสิ ยั ไม่ ดีวะ่ ‛ ผมเอ็ดใสม่ นั ก็ดดู ิ โตกวา่ เขาตงั้ ก่ีปี ทําไมไมม่ ีมารยาทเอาเสียเลย รู้จกั เขาดีไหมก็ไม่ ไปเรียกเขามนั ๆ อยนู่ นั่ แหละ ‚จะดเู ร่ืองอะไรกนั ‛ ‚ห้ะ?‛ จๆู่ มนั จะเปล่ียนเรื่องมนั ก็เปล่ียนของมนั เฉยเลย ไมบ่ อกหวั ข้อให้ ผมรู้กอ่ นด้วย ‚หนงั อะ ดเู รื่องอะไรกนั ‛ ‚ก็ทวั่ ไป‛

‚เร่ืองอะไร‛ เอ้า มนั จะมาอยากรู้ทําไมวะเนี่ย ปกตไิ มย่ กั เห็นมนั จะสนใจเร่ืองหนงั เร่ืองอะไรพวกนีเ้ ลย “Game of throne บ้าง แล้วก็พวกหนงั ใน Netflix ทวั่ ไปอะแหละ ถาม ทําไม มงึ จะไปดหู รือไง‛ ‚อือ‛ โอ้โห… เจ็ดซีซน่ั เลยนะเว้ย มงึ ตอบมน่ั ใจจงั เลยนะ กวู า่ มงึ จะรอดถงึ ซี ซนั่ สามไหม กถู ามก่อน ‚ถามจริงนะสขุ สนั ต์ จะดไู ปทําไมวะ ปกตกิ ็ไมเ่ หน็ มงึ ดหู นงั ‛ ‚ใครบอก‛ เอ้า กกู ็เดาเอาได้ไหมละ่ เหน็ วนั ๆ ทําอะไรบ้างนอกจากเลน่ ดนตรีแล้วกเ็ ลน่ กบั แมวดํา ‚อะ…” ‚จะดหู นงั กบั มนั เม่ือไหร่‛ ‚อยา่ เรียกน้องกานต์วา่ มนั นะ‛ ต้องบอกอกี กี่รอบเน่ีย ‚จะดเู มื่อไหร่กเ็ รียกด้วย‛ เอ้า! จๆู่ ก็อยากมีสว่ นร่วมด้วยเฉยเลย

‚เออๆ พกั เรื่องนีไ้ ว้กอ่ น จะกินข้าว‛ และแล้วผมก็ตดั จบเรื่องทกุ อยา่ ง ด้วยตวั เอง นงั่ ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป หวิ มากครับ อตุ สา่ ห์หวิ ้ กลบั มา จากตลาด นง่ั กินไปเรื่อยๆ จๆู่ ผมก็โดนจโู่ จมเข้าท่ปี ลายจมกู ไอ้หมีมนั นง่ั ดีๆ ไม่ เป็ น ชอบทาํ ตวั เป็ นคนสมาธิสนั้ ตอนนมี ้ นั กําลงั เอามือมนั มาบีบจมกู ผม แล้วบดิ ไปมาเบาๆ ทําเอาผมเผลอปลอ่ ยช้อนหลน่ กระทบจานดงั เคร้ง อะ...อะไรวะเนี่ย มนั มาอารมณ์ไหนของมนั ‚หมน่ั ไส้‛ เอ้า! อยดู่ ีไมว่ า่ ดกี ็จะมาหมน่ั ไส้กแู บบนีก้ ็ได้เหรอพอ่ คณุ ! ‚ฮื่อ อยา่ จบั เดี๋ยวสวิ ขนึ ้ ‛ ‚ปลอ่ ยให้เดินคนเดียวไมไ่ ด้เลย มีแมลงมาตอมตลอด‛ มนั บน่ อะไรของมนั ไมร่ ู้ ผมไมเ่ ข้าใจ อะไร แมลงตอมใคร ตอมกู? ถยุ กู ไมใ่ ชข่ ีเ้ถอะไอ้หมีผี ‚น่ี!‛ ผมจบั อ้งุ ตีนหน้าๆ ของมนั แล้วดึงออกจากหน้าตวั เองทนั ที ไอ้หมี มนั เลกิ ควิ ้ รอเหมือนจะรอดวู า่ ผมจะทําอะไรกบั มนั ฮย่ึ ! ใชส่ ิ กมู นั ไอ้เจ ผอมแห้งแรงน้อย จะไปทําอะไรไอ้หมีควายแบบมนั ได้ละ่ ผมเลยได้แต่ จบั ข้อมือมนั เอาไว้แล้วตีมือมนั คืน ‚มงึ ไมใ่ ชเ่ ดอเนรีส กไู มใ่ ห้มงึ มาจบั กู งา่ ยๆ นะเว้ย!‛ ‚ใครคือเดอเนรีส‛

‚กไู มบ่ อก ไปตามดเู อาเองสิวะ อะกใู บ้ให้วา่ แฟนกเู องงงงง‛ ผมลาก เสยี งใสม่ นั เผลอตีหน้าทะเล้นออกไปด้วย ไอ้หมีมนั เลยเหมือนจะ หมนั่ ไส้ขนึ ้ มาอีกรอบ เลยใช้อ้งุ ตีนทงั้ สองข้างของมนั มาจบั แก้มผมแล้ว ยืดแก้มออก ไอ้สขุ สนั ต์! เจ็บๆๆๆ ‚อือ้ ออ‛ ‚แฟนเหรอ หน้าตาแบบนีน้ ะ่ นะยงั จะมแี ฟน‛ โอ้ย! ดถู กู กเู หรอ อยา่ ให้กมู ีแฟนนะ กจู ะเอาเขามาฟาดหน้ามงึ ! ‚เขาไมเ่ อาหรอก มีแตก่ เู นี่ย‛ มนั พดู อะไรสกั อยา่ งบุ งบิ ๆ ผมเองก็ได้ยินไม่ ชดั เพราะมวั แตต่ อ่ ส้กู บั มือหนาๆ ของมนั ไอ้เหีย้ มือสากมาก ทําไมไมร่ ู้จกั บํารุงมอื เลยวะ ขดั ใจ แล้วดู ผมจบั แขน มนั งีก้ ็ทงั้ หนาทงั้ ตนั นี่มนั หมีชดั ๆ มนั ไมใ่ ชค่ นแล้ว! ‚ทีหลงั อยา่ ไปเฟรนด์ล่ีกบั ใครมาก กเู หนื่อย‛ ‚เหนื่อยไร! โอย จะฆ่ากนั หรือไงวะ!‛ ในที่สดุ ผมก็เอามือมนั ออกจาก แก้มผมได้ นง่ั ลบู แก้มตวั เองป้ อยๆ พลางเหลือบมองไอ้ตวั การ ถา้ หนา้ ยานนะ จะใหจ้ ่ายคา่ ร้อยไหมกบั ฟิ ลเลอร์ให้ ฮ่ึย! ‚ดือ้ ขนาดนีย้ งั จะมีคนสนใจอีก‛ ‚ใครดือ้ มงึ เลกิ บอกวา่ กดู อื ้ สกั ทีเถอะ กไู มใ่ ชเ่ ด็กสบิ ขวบนะเว้ย‛

‚ก็ดือ้ ตลอด กบั พี่นี่ดือ้ ตลอด‛ ‚เอ้า!‛ ‚แตด่ ือ้ แคก่ บั พี่ก็แล้วกนั ถ้าไปดอื ้ ข้างนอกกบั น้องบางคนแล้วจะโดน ไมใ่ ชน่ ้อย‛ . . ‚เฮีย จะถึงคิวเราแลว้ นะเวย้ ดูอะไรอยู่วะ หนา้ เครียดเชียว‛ ‚เชีย่ ไอด้ ิน เฮียดู game of throne ว่ะ นีเ่ ฮียติดหนงั ติดซีรี่ย์ถึงขนาดเอา มาดดู ว้ ยเลยเหรอวะ‛ ‚ไม่ไดต้ ิด แต่เด็กมนั ติด ใหท้ าไง‛ ‚เฮียๆ ผมเองก็ดนู ะ เฮียดเู อาใจผมเหรอวะ โอย้ ซ้ึง‛ ‚โหย มน่ั หนา้ นะมึงอะไอเ้ ชีย่ เต‛้ ‚เอา้ ก็กู...” ‚หบุ ปากไป‛ ‚โหเ่ ฮีย ใจร้ายจงั วะกบั นอ้ งกบั นงุ่ เนีย่ ใช่ส้ิ นอ้ งไม่ใช่คนนนั้ นี่‛ ‚เดีย๋ วไอเ้ ต‛้ ‚ฮน่ั แน่ จะงอ้ อะดิ‛

‚เดอเนอรีสนีจ่ ะตายซีซน่ั ไหนวะ อยากด‛ู ‚ถยุ !‛ Ep.17 ตอนนีเ้ป็ นเวลาสามทมุ่ กวา่ แล้ว ผมกย็ งั คงนง่ั ดหู นงั อยา่ งท่ีทําเป็ นปกติ นงั่ ดไู ปเรื่อยๆ จนจบเรื่อง จๆู่ ผมก็ดนั รู้สกึ หวิ ขนึ ้ มา เลยกะจะเดินลงไป หาซอื ้ ของกินที่เซเวน่ ด้านลา่ ง เดินออกมาจากห้องก็เผลอมอง ห้อง 305 วนั นีท้ งั้ วนั ผมยงั ไมเ่ จอไอ้หมีเลย มนั หายไปไหนของมนั นะ ปกติคือจะต้องออกมาโวยวายโครมครามพงั ตกึ แตว่ นั นีห้ ายหน้าไปเลย ชา่ งมนั ผมไมส่ นหรอก! ผมเลือกที่จะลืมไอ้หมี ก่อนจะลงไปหาของกนิ แล้วกลบั ขนึ ้ มาดหู นงั ตอ่ แตไ่ ปๆ มาๆ ผมก็ดนั อดสงสยั ไมไ่ ด้วา่ ไอ้หมีมนั หายไปไหนของมนั ไอ้ ครัน้ จะโทรไปหากไ็ มก่ ล้าโทร หรือจะไลน์ไปดี แตจ่ ะคยุ วา่ อะ หายไป ไหนงีอ้ อ่ บ้าแล้ว มนั แปลกๆ อะ แคม่ นั หายไปวนั เดียวผมต้องไป เดือดร้อนตามหามนั ด้วยหรือไงวะ

โอ้ย! จะว้าวนุ่ ไปไหนนกั หนาวะไอ้เจได เช้าแล้ว…แตก่ ็ยงั ไมเ่ หน็ ว่ีแวว ตกเยน็ กลบั มา ผมกย็ งั ไมเ่ จอ เช้าของอีกวนั ผมกย็ งั ไมเ่ จออีก จนตอนนีส้ ี่ทมุ่ แล้ว ผมก็ยงั ไมเ่ จอไอ้หมีเจ้าของห้อง 305 เฮ้อ! เป็ นเอามากนะกเู น่ีย ตอนนีผ้ มกําลงั นงั่ มองมือถือในมือตวั เอง ไมเ่ ข้าใจเลยวา่ ทาํ ไมพอไอ้หมี ไมโ่ ผลห่ น้ามากวน มนั ถงึ ได้ทําให้ผมว้าวนุ่ ฟ้ งุ ซา่ นเหมือนหมารอเจ้าของ ได้ขนาดนี ้ เอ๊ะ...น่ีกเู พ่งิ เปรียบมนั วา่ เป็ นเจ้าของ แล้วตวั เองเป็ นหมาเน่ียนะ! เอาวะ! โทรไปถามมนั สกั นดิ ก็ได้ แคน่ ดิ เดียวจริงๆ นี่ไมไ่ ด้เป็ นหว่ งหรือ อะไรหรอกนะ แคก่ ลวั มนั ตายหา่ ตายโหงอยทู่ ่ีไหนสกั ท่ี ในฐานะเพ่ือน ร่วมชนั้ ที่ดีก็ควรที่จะรับรู้ขา่ วสารกนั ไว้ ผมตดั สินใจกดโทรออก รอสกั พกั ก็มีเสียงคนรับ [สวสั ดีครบั ] เฮ้ย...นี่ไมใ่ ชเ่ สียงไอ้หมี เสยี งใครวะเนี่ย

‚เออ่ น่ีใชเ่ บอร์ของสขุ สนั ต์ไหมครับ‛ ผมถามกลบั ออกไปด้วยความ สภุ าพ เอ…กวู า่ ก็ถกู เบอร์นะ ปกติตอนมนั โทรมาก็ใช้เบอร์นีน้ ี่หวา่ [อ่อ มนั ป่วยครบั นอนอยู่ มีอะไรก็ฝากเอาไวไ้ ดค้ รบั ] เอ้า น่ีมนั ป่ วยเหรอ มนิ า่ ละ่ ไมเ่ จอมนั เลย แปลกใจเหมือนกนั แฮะ ไมน่ กึ วา่ หมีควายร่างกํายําแบบมนั จะล้มป่ วยเป็ นเหมือนกนั กบั เขาด้วย [เอ่อ แลว้ มีธรุ ะอะไรกบั มนั หรือเปล่าครบั ] ‚เปลา่ ครับ ผมเป็ นเพื่อนเขาเฉยๆ แล้วนี่…ได้อยทู่ ่ีห้องไหมครับ‛ [เปลา่ ครบั อยโู่ รงพยาบาล XX มนั ป่ วยเป็นไขห้ วดั ใหญ่ เลยตอ้ งอยู่ โรงพยาบาลสกั พกั น่ะครบั ] เป็ นไข้หวดั ใหญ่เลยเหรอวะ ไปโดนมาจากไหนละ่ นนั่ เห็นยงั ดีๆ อยเู่ ลย ไมใ่ ชร่ ึไง จๆู่ ก็จะมาเป็ นไข้หนกั ขนาดนกี ้ ็ได้เหรอวะเนยี่ ‚ออ่ ครับ‛ [ถา้ ไม่มีอะไรผม…/ใครโทรมาวะ] จๆู่ ก็มีเสยี งแหบๆ แทรกเข้ามาในสาย ผมเดาวา่ นนั่ คงจะเป็นเสียงของ ไอ้เจ้าของเครื่อง จากนนั้ ผมก็ได้ยินเสยี งคนโวยวายไปมาแล้วก็เสียงยอื ้ แยง่ อะไรกนั ก็ไมร่ ู้ ...เกิดอะไรขนึ ้ ทางนนั้ วะเนี่ย ‚เออ่ ฮลั โหลครับ? คณุ ? มีอะไรหรือเปลา่ ?‛

[เจได แค่ก!] คราวนีไ้ อ้เจ้าของเคร่ืองตวั จริงมนั ยดึ สญั ญาณเอาไว้แล้ว พอได้ยินเสียง มนั ไอแบบนีผ้ มก็ชกั จะเป็ นหว่ งมนั ขนึ ้ มาหนอ่ ยๆ ‚เออ กเู อง ไปนอนตอ่ ไป กโู ทรมาถามสารทกุ ข์เทา่ นนั้ แหละ นกึ วา่ ตาย ไปแล้ว‛ [นีโ่ ทรมาเหรอ] เสยี งมนั แหบมาก จากปกติที่วา่ มนั เสียงนา่ กลวั อยแู่ ล้ว พอมาแบบนีม้ นั ยิ่งดเู หมือนหมีไปมากกวา่ เดิมอีก ‚เออ แคน่ ีน้ ะ‛ [เดีย๋ ว! แค่กๆ /จะเสียงดงั ทาเหีย้ ไร เขาก็อยู่ในสายแหละไอส้ สั ] เออ ผมก็เหน็ ด้วยกบั เพ่ือนมนั นะ จะรีบตะโกนทําไม ผมก็ยงั ไมไ่ ด้จะวาง สายทนั ทีสกั หน่อย ‚วา่ ไง‛ [เดีย๋ วจะออกโรงพยาบาลพรุ่งนี]้ ตลกแหละ ไข้หวดั ใหญ่ใครเขารักษากนั วนั สองวนั จะรีบออกมาทําอะไร ‚ตลก รีบเหรอ มงึ จะหนีหมอมาทําไม‛ [หายแลว้ ] ...น่ีอะนะใกล้หาย ใกล้ตายสไิ มว่ า่

‚นอนไป กจู ะไปนอนแล้ว แคน่ ีแ้ หละ‛ [เดีย๋ ว หอ้ ง 2210 นะ] ผมชะงกั ไปเลก็ น้อย ก่อนจะนกึ ออกมาได้วา่ ห้องท่ีมนั บอกนา่ จะเป็ นห้อง ท่ีมนั พกั ที่โรงพยาบาล ผมเลือกท่ีจะไม่ตอบกลบั แล้ววางสายไป เอาไงดีวะ จะไปเยี่ยมมนั หรือไมไ่ ปดี แตถ่ ้าจะไปเยี่ยมแล้วผมจะอยยู่ งั ไง วะ ดทู า่ ทางรอบตวั มนั ก็นา่ จะมีแตเ่ พื่อนมนั เตม็ ไปหมด ผมกลวั เข้าไป ยืนแล้วอดึ อดั เปลา่ ๆ น่ีดิ ถ้าผมไปเย่ียมมนั ดแู ปลกจะตายไป เข้าไปแล้ว ก็ทําไงตอ่ อะ ไมค่ อ่ ยได้ไปเยี่ยมคนไข้ซะด้วยสิ ไมร่ ู้วา่ ต้องทําอะไรยงั ไง ต้องซอื ้ อะไรไปฝากคนป่ วยดี ผมควรไปเยี่ยมมนั ดีไหมเน่ีย แตม่ นั ก็เพ่ือน บ้านคนหนงึ่ เลยนะเว้ย เฮ้อ…เอายงั ไงดีวะ สดุ ท้ายแล้ว เย็นวนั ตอ่ มาผมก็นง่ั รถมาลงโรงพยาบาลจนได้... วนั นีท้ งั้ วนั โทรศพั ท์ผมมีสายเข้าตลอด ซง่ึ สายนนั้ ไมใ่ ชใ่ คร เป็ นไอ้ หมี 305 คนเดียว แตผ่ มก็ไมไ่ ด้รับสายมนั นะ ไมร่ ู้จะรับไปทําไม น่ีดู ทา่ ทางแล้วคงอยากให้ผมไปเยี่ยมมนั มาก จะมาอยากเห็นหน้ากทู ําไม นกั หนาก็ไมร่ ู้ แล้วเน่ีย...ผมที่ทงั้ หลอ่ แล้วกเ็ ป็ นคนดีขนาดนีเ้ลยอตุ สา่ ห์มี เมตตามาเยี่ยมหมีป่ วยตวั โตๆ คา่ ตอบแทนอะไรกไ็ มไ่ ด้ เผลอๆ มาเป็ น ทาสมนั อีก เพ่ือนบ้านดีกวา่ นีม้ ีอกี ไหม! น่ีถ้าออกโรงพยาบาลแล้วยงั ทํา นิสยั เสียใสอ่ ีกนะ จะทวงบญุ คณุ ให้หนกั เลย คอยด!ู ผมเดินเข้าไปยงั ซูเปอร์มาร์เก็ตใต้ตกึ โรงพยาบาลเพ่ือเลอื กของไปเย่ียม ไอ้หมี เดนิ ไปเดินมาก็ดนั ได้ของมาเยอะแยะเต็มมือ เออ่ … แล้วปกตคิ น

ป่ วยโรคไข้หวดั ใหญ่น่ีกินอะไรเป็ นอาหารนะ มีส้ม นํา้ ขิง เอานมไปด้วย แล้วกนั ขณะที่ผมกําลงั จะเดนิ ไปจา่ ยเงนิ ก็ดนั เดนิ ผา่ นซ้มุ ของกระจ๊กุ ก ระจก๊ิ เห็นกิ๊บตดิ ผมในตะกร้าแล้วกอ็ ดนกึ ถงึ ไอ้หมีมนั ไมไ่ ด้ เพราะผม หน้าของสขุ สนั ต์คอ่ นข้างยาวเทอะทะ มนั ชอบปัดม้าอยบู่ อ่ ยๆ เหน็ ทีไรก็ อดรําคาญแทนไมไ่ ด้ ซอื ้ ไปให้มนั สกั อนั ก็แล้วกนั ผมจงใจเลือกเอาก๊ิบ ตดิ ผมรูปกระตา่ ยสีชมพแู หววไปให้ เอาให้มนั กระอกั เลือดตายไปเลย พอจา่ ยเงินเสร็จผมก็เดนิ ขนึ ้ ตกึ ไปท่ีห้อง 2210 เจอช่ือมนั เดน่ หราก็เลย ถือวสิ าสะเปิ ดเข้าไป เฮ้ย…ทําไมเสียงมนั โหวกเหวกโวยวายดงั จงั วะเน่ีย ผมคอ่ ยๆ ย่ืนหน้าเข้าไปดู เห็นมนั กงึ่ นอนกง่ึ นง่ั อยบู่ นเตยี ง รอบๆ ตวั มี เพื่อนผ้ชู ายสามสี่คนกําลงั นงั่ ดบู อลอยขู่ ้างๆ โอ้โห…นี่มงึ ป่ วยไข้หวดั ใหญ่จริงปะเนีย่ และดเู หมือนจะมีเพ่อื นคนหนง่ึ ของมนั เหน็ ผมเลยรีบชีม้ าทางนี ้ผมก้าว ออกไปยืนในห้องอยา่ งเคอะเขนิ เพราะไมร่ ู้จะทําตวั อยา่ งไร ไอ้หมีกบั เพ่ือนท่ีเหลือกเ็ ลยหนั มามองตาม กอ่ นท่ีจๆู่ ความอลหมา่ นจะเกดิ ขนึ ้ ภายในห้อง เพื่อนไอ้หมีกระวีกระวาดเอาผ้าหม่ ไปคลมุ ร่างโตๆ ของมนั แล้วพากนั เกบ็ กวาดขนมเอยนํา้ เอยสารพดั อยา่ ง จนในท่ีสดุ ก็ปิ ดทีวีทงิ ้ ไป ผมที่ยืนมองดเู หตกุ ารณ์ทงั้ หมดก็ยง่ิ ทําตวั ไมถ่ กู เข้าไปใหญ่ อะไรของพวกมนั วะเน่ีย หมีน่ีเป็ นแบบนกี ้ นั ทกุ ตวั ไหมนะ ‚เออ่ เจไดใชป่ ะ‛ เพื่อนคนหนง่ึ ของมนั เอย่ ถามชื่อผมออกมา

ผมพยกั หน้าเล็กน้อยเป็ นเชิงตอบกลบั ในนีม้ ีคนหนงึ่ ที่ผมค้นุ หน้า จําได้ วา่ เคยเจอตอนไปเคาะห้องไอ้หมีครัง้ กอ่ น ‚ผมแคเ่ อาของมาเยย่ี มไอ้…เออ่ สขุ สนั ต์นะ่ ครับ น่ีครับ‛ จๆู่ ผมก็กลาย ร่างเป็ นคนเรียบร้อย ก็แหงละ่ ผมเพิง่ จะเคยเจอเพ่ือนมนั อยา่ งเป็ น ทางการครัง้ แรก จะให้ไปเสียมารยาทใสก่ ็ไมใ่ ช่ ผมเดินเอาของไปวางไว้ที่ข้างเตยี งไอ้หมี มองไปบนเตียงก็เห็นแตร่ ่างโตๆ กําลงั คลมุ ผ้าหม่ อยู่ แหม…เม่ือกีย้ งั นงั่ ดบู อลกบั เพื่อนตาแป๋ วอยเู่ ลย ‚งนั้ ผมกลบั แล้วนะครับ‛ ‚เอ้อ เด๋ียวสิ ยงั ไมไ่ ด้รู้จกั กนั เลย น่ีวา่ นนะ สว่ นนนั้ ก็ต้า แล้วก็ไอ้คนที่นง่ั อยตู่ รงมมุ ห้องคนนนั้ ช่ือกล้วย‛ พ่ีคนท่ีใสแ่ วน่ ดทู า่ ทางจะเป็นมติ รที่สดุ แนะนําให้ผมรู้จกั ทกุ คน ผมก้มหวั ให้ กอ่ นที่จะหมนุ ตวั เตรียมจะออกจากห้อง แตจ่ ๆู่ พี่แวน่ แกก็ วิง่ มาดกั หน้าผมเอาไว้ ‚เออ่ พวกพี่วา่ จะลงไปหาข้าวกนิ วะ่ ไอ้สขุ สนั ต์มนั ก็ป่ วย หมอบอก อาการมนั ทรุด เจไดดมู นั ให้หนอ่ ยนะ เดย๋ี วพวกพี่จะลงไปหาข้าวกิน กอ่ น‛ พี่แกพดู เร็วๆ พดู เองเออเองเสร็จสรรพ โดยที่ผมไมท่ นั ได้ท้วงเลย สกั คํา สดุ ท้ายแล้วผมก็ได้แตย่ ืนงงๆ มองพวกพ่ีแกออกไปจากห้องจน หมด เหลือแคผ่ มกบั ไอ้คนป่ วยตวั โตสองคน

เฮ้อ...อะไรวะ น่ีไอ้หมีมนั คบกบั คนพวกนีเ้ป็ นเพ่ือนเหรอเนย่ี แปลกคน กนั จงั ผมหนั กลบั ไปมองคนบนเตียง ค้นุ ๆ เหมอื นฉากในหนนู ้อยหมวกแดงเลย หมาป่ าปลอมตวั มาหรือเปลา่ ก็ไมร่ ู้ หายใจดงั ชะมดั ‚น่ี‛ ผมเดินเข้าไปสะกิดขาคนป่ วย ‚เฮ้ กมู าเย่ยี มอะ มงึ ไมต่ ้องมาหลบ เม่ือกีย้ งั นง่ั ดบู อลตาแฉะอยเู่ ลย‛ ผมเดินไปข้างเตยี งกอ่ นจะดงึ ผ้าหม่ ออก เผยให้เหน็ ไอ้หมีควายกําลงั นอนมองมาที่ผม หน้ามนั ซีดไปเยอะ เหมือนกนั แฮะ ‚กินข้าวยงั ‛ ผมเลือกที่จะถามมนั แต่ไอ้หมีมนั ก็ยงั เอาแตเ่ งียบ ‚เอ้าไอ้น่ี ทําไมปลอ่ ยให้กพู ดู คนเดียว เดี๋ยวกกู ลบั แล้วนะ‛ โมโหแล้วนะเว้ยยย โมโหแล้ว พดู ด้วยก็ไมพ่ ดู ด้วย ‚หนาว…‛ สดุ ท้ายมนั ก็พดู ออกมาเบาๆ ผมได้ยนิ มนั บอกมาแบบนนั้ ก็มองหารีโมทที่วางอยไู่ มไ่ กล ปรับแอร์ให้ มนั กอ่ นจะมานง่ั ข้างๆ ‚หายยงั ‛ ไอ้หมีสา่ ยหน้าน้อยๆ ผมมองเห็นผ้าหม่ ท่ีดงึ ออกเม่ือกีก้ ็เลยดงึ ขนึ ้ มาหม่ ให้มนั คืนเหมือนเดิม ตอนนีม้ นั เหมือนหมีควายป่ วยๆ ตวั หนง่ึ ในสวนสตั ว์เลย ‚แล้วกนิ ข้าวหรือยงั ‛ ‚กินแล้ว‛

‚มงึ ไปโดนมายงั ไง ไอ้เชือ้ เน่ีย‛ ‚ไมร่ ู้ ตอนแรกก็ปวดหวั เฉยๆ สกั พกั มนั ก็หนกั ขนึ ้ เร่ือยๆ ไมม่ ีแรง‛ โหย…ดหู น้ามนั ตอนนีด้ ิ ตอแหลปะเน่ีย ‚ดีขนึ ้ ยงั ‛ ‚ยงั ปวดหวั เจบ็ คอ‛ แหม่ ไอ้คนที่ดบู อลคนเม่ือกีห้ ายไปไหนวะ ทําไมเหลอื แตไ่ อ้ขีโ้ รคใกล้ ตายนอนอยตู่ รงนี ้แหม! ‚เม่ือกีม้ งึ เชียร์บอลไง‛ ‚เปลา่ เชียร์ นงั่ ดเู ฉยๆ แคก่ ๆ!‛ มนั พยายามจะแย้งกลบั เลยทําให้ไอ ออกมา พอได้มาฟังเสยี งไอจริงๆ ของมนั แบบนีผ้ มก็ชกั สงสารมนั ขนึ ้ มา เลย ไอเหมือนจะเจบ็ คอมาก หน้าก็แดง ผมเลยคว้าเอาแก้วนํา้ อนุ่ ข้างๆ มาย่ืนให้มนั กิน ‚จะลกุ ขนึ ้ มาทําไมวะ‛ ไอ้หมีมนั ดือ้ พยายามยนั ตวั ลกุ ขนึ ้ มานง่ั จนได้ ผม เลยต้องรีบเข้าไปประคองมนั ‚ไมค่ ิดวา่ จะมา แล้วโทรไปทําไมไม่รับ‛ ‚กยู งุ่ ไง ทํางานทงั้ วนั ‛ ผมตอบ พลางเอาแก้วนาํ ้ ไปวาง แตไ่ อ้หมีก็ย่ืนอ้งุ ตีนมาจบั ไว้ ‚จะมาจบั มือทําไม ปลอ่ ย!‛ ผมตกใจท่ีอยดู่ ีๆ มนั ก็มาจบั มือ กนั แบบนี ้

คนเขาเป็นลูกมีพอ่ มีแม่ มึงมาเล่นจบั มือกูแบบนีไ้ ดไ้ ง ผิดผีหมด ‚หนาว‛ ‚หนาวแล้วมนั เกี่ยวอะไรกนั ‛ ‚มือมงึ อนุ่ ‛ มนั ตีเนียน ก่อนจะใช้มืออีกข้างมากมุ เอาไว้ อยดู่ ีๆ ผมก็ใจเต้นตกึ ตกั ขนึ ้ มาแบบไมม่ ีปี่ ไมม่ ีขลยุ่ ไอ้บ้านี่...อะไรวะ ‚ไมเ่ กี่ยว กจู บั ถงุ แกงมา ปลอ่ ยมือกไู ด้แล้ว‛ ผมพยายามท่ีจะดงึ มือ ตวั เองออก แตไ่ อ้หมีมนั ก็ยงั ไมย่ อมปลอ่ ย ผมก็เลยปลอ่ ยให้มนั นง่ั ลบู มือ อยอู่ ยา่ งนนั้ โอ้โห...สองมือมนั คอื มิดมือผมเลยวะ่ อะไรจะใหญ่ขนาดนนั้ ‚มือเล็กจงั วะ...‛ มนั บน่ งบุ งิบ แตผ่ มดนั หดู ีได้ยิน ไอน้ ี!่ มือมึงตา่ งหากทีใ่ หญ่เกินชาวบา้ นชาวเมืองเขา ‚ปลอ่ ยได้ยงั ‛ ผมบอกไปแบบนนั้ แตม่ นั ก็ยงั ไมป่ ลอ่ ย พลิกมอื ผมไปมา เหมือนกําลงั จะสงั เกตอุ ะไรบางอยา่ ง ผมมองมนั ทําแบบนนั้ โดยไมห่ ้าม ไอ้หมีตอนนีเ้หมือนมนั จะแรงหายไปครึ่งหนง่ึ เลย หน้าตาก็ดโู ทรมมาก ผมใช้มืออีกข้างควานหากิ๊บที่ซอื ้ มาในถงุ ก่อนจะติดไปท่ีผมมนั ไอ้หมี ชะงกั แล้วมองผมทนั ที ตดิ ตอนนีแ้ หละครับไมง่ นั้ รอมนั มีแรงผมก็โดนตบ หน้าแหกกนั พอดี

‚กเู หน็ มงึ ชอบรําคาญผมตวั เอง ติดไว้ ออกโรงพยาบาลแล้วคอ่ ยไปเลม็ ออกซะ‛ พอพดู เสร็จมนั ก็จ้องมองผมอยอู่ ยา่ งนนั้ จนผมอดรู้สกึ แปลกๆ ไมไ่ ด้ อะ..อะไรเลา่ จะมาจ้องกนั นิง่ ๆ แบบนีแ้ ล้วไมพ่ ดู อะไรก็ได้เหรอวะ ทาํ อยา่ งนีก้ กู ็ไปไมเ่ ป็ นดิวะ ‚จะ...จ้องกทู ําไม‛ ‚ไหนลองแทนตวั เองวา่ เจไดสิ‛ ว้อททท อะไรของมงึ เน่ีย มามขุ ไหนอีก ‚บ้ารึไง กไู มท่ ํา‛ ‚นะ‛ ‚โน นอนลงไปเลย เลอะเทอะวะ่ ‛ ผมผลกั มนั ให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดมิ รอบนีท้ ําสําเร็จเพราะไอ้สขุ สนั ต์ไมม่ ีแรงจะมาส้ผู มได้ ผมดงึ ผ้าหม่ ขนึ ้ คลมุ หน้าอกมนั ก่อนจะตบปๆุ อือ้ หือ้ ไอ้นี่มนั จะแนน่ ทกุ สว่ นเลยรึไงวะ กถู ามจริง ‚เจได‛ ‚เพ้อเจ้ออะไรอีก นอนก็นอนไป ไหนวา่ ปวดหวั อือ้ ๆ‛ เหมือนมนั จะ หมน่ั ไส้ผมอีกแล้ว ไอ้หมีใช้อ้งุ ตีนหน้าของมนั มาบีบปากผมเอาไว้เบาๆ กอ่ นจะสา่ ยไปมา

โอโ้ ห..รอบทีแ่ ลว้ คือเล่นจมูกไปไม่พอ รอบนีค้ ือเล่นปากเล่นใช่ไหม ชกั จะถึงเนือ้ ถึงตวั กูเกินไปแลว้ นะ! ‚โอ้ย อยา่ จบั ด!ิ๊ จะโกรธแล้วนะ‛ ผมดงึ มือมนั ออก และมองกลบั ไปด้วย สายตาดๆุ เผื่อมนั จะกลวั บ้าง แตก่ ็ไมเ่ ลย มนั เอาแตน่ อนยมิ ้ อะไรของมนั ก็ไมร่ ู้ ลอยรึไง พีม้ าเหรอมึงอะ หนา้ ตาน่ากลวั มากว่ะตอนนี้ ‚ยมิ ้ อะไร‛ ‚ยมิ ้ ก็ไมไ่ ด้?‛ ‚ไมช่ อบเวลามงึ ยมิ ้ อะ‛ ‚พ่ีชอบเวลาเจยมิ ้ ‛ บรื้ออออ ขนลกุ มึงจะมาพีจ่ ะมาเจทาซากอะไรวะ คิดว่ากูจะเขินเหรอไง ไม่มีทางโวย้ ยยย ‚ยมิ ้ บ้ายมิ ้ บอ เลอะเทอะไปใหญ่แล้วนะมงึ อะ‛ พอผมพดู ออกไปแบบนนั้ แทนท่ีไอ้หมีจะเลกิ ยมิ ้ มนั ดนั ยมิ ้ ตอ่ ยมิ ้ จนเห็นเขีย้ วสองข้าง ผมเคยชม มนั ไปรึยงั นะวา่ เวลายิม้ แล้วหน้าตามนั ดีขนึ ้ มาอีกร้อยเท่า แตต่ อนนีค้ ือ ต้องตดั ด้วยกิ๊บสีชมพู อ้อ...อีกอยา่ งท่ีเพงิ่ สงั เกตเุ ห็น มนั มีไฝใต้ตาเล็กๆ ด้วย ไอ้หมีจบั มือผมไปเลน่ อีกรอบ ไอ้ครัน้ จะดงึ ออกมนั ก็ไมย่ อมปลอ่ ย นง่ั ยือ้ ยดุ กนั อยอู่ ยา่ งนนั้ จนสดุ ท้ายผมก็ต้องปลอ่ ยเลยตามเลย นง่ั ฟังมนั บน่

เร่ืองมือผมง้งุ งงิ ้ ๆ อยอู่ ยา่ งนนั้ ดทู า่ ทางมนั จะชอบเลน่ มือผมมาก เหน็ มือ ผมเป็ นของเลน่ หรือไง ‚นวิ ้ ยาว‛ ‚นวิ ้ มงึ ก็ยาว ยาวกวา่ กอู ีก‛ ‚ทําไมข้อมือเล็ก‛ มนั วา่ กอ่ นจะกํารอบข้อมือผม โอย้ …กูกลายเป็นคนแคระไปเลยอะ ‚มงึ นนั่ แหละ acromegaly” ‚หืม?‛ ‚โรคของคนท่ีฮอร์โมนเกิน กระดกู ใหญ่‛ ‚ไมไ่ ด้ใหญ่แคก่ ระดกู ‛ มนั วา่ ขนึ ้ มา ทําเอาผมงง กอ่ นที่จๆู่ สายตาของ มนั จะหลบุ ลงต่ํา ผมเผลอมองตามจนรู้วา่ มนั หมายถงึ อะไร ทะลง่ึ วะ่ ! ผมใช้มืออีกข้างตีมนั เสียงดงั มนั ก็เลยกงึ่ หวั เราะกงึ่ ไอออกมา ‚ทเุ รศวะ่ ‛ ‚เจได‛ ‚อะไร‛ ‚พ่ีงว่ ง‛ มนั วา่ ก่อนจะดงึ มือผมไปแนบแก้มตวั เอง พลกิ เป็ นตะแคงข้าง ก่อนจะนอนมองหน้าผมทงั้ อยา่ งนนั้

ไอ้นี่ ใจกกู ระตกุ อีกแล้วเห็นไหม! ‚งว่ งก็นอนดวิ ะ เอามือกคู ืนมาได้แล้ว‛ ‚ยืม‛ ยืมก็บา้ แลว้ ปล๊อยยย จะกลบั หอ้ งไปดหู นงั ต่อแลว้ วว ‚เจได…” ‚เออ!‛ ‚เม่ือไหร่จะยอมเรียกวา่ พ่ีสกั ที‛ มนั หลบั ตาลงก่อนจะพดู ออกมาแบบนนั้ ผมนงั่ เงียบไปทนั ที เอาจริงๆ ผมก็ไมร่ ู้วา่ เมื่อไหร่ ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ ทําไม ไมย่ อมเรียกมนั วา่ พี่สกั ที แตก่ ็ดมู นั ทําตวั ดิ ทําแบบนีแ้ ล้วจะให้ผมเรียกพ่ี ได้ยงั ไงกนั ชอบกดขี่ ชอบบงั คบั เผลอๆ ก็ชอบดอุ ีก ใครมนั จะไปดดี ้วย ได้ถามจริง อยากให้คนอ่ืนเขาเรียกพ่ีก็ทําตวั ให้มนั นา่ เรียกหน่อยดิวะ ทาํ แบบนีแ้ ล้วใครเขาจะเรียกลง ฮย่ึ ! นง่ั ไปสกั พกั ผมก็รู้สกึ ได้วา่ ไอ้หมีควายมนั หลบั ไปแล้ว พอมาเป็ นไข้แบบ นีด้ ทู า่ ทางมนั จะหลบั งา่ ยกวา่ ปกติ เสียงลมหายใจของมนั ดงั สม่ําเสมอ ผมคอ่ ยๆ ดงึ มือตวั เองออกจากการเกาะกมุ ของคนตวั โต ก้มมองดหู น้า ตอนหลบั ผมลองใช้มือสมั ผสั อณุ หภมู ิจากตวั มนั แตก่ ็เผลอจบั หน้ามนั เอาไว้น่งิ ๆ แบบนนั้ ใช้นวิ ้ โป้ งสมั ผสั โหนกแก้มแล้ววนไปมา จๆู่ ผมก็รู้สกึ เหมือนมีกระแสอะไรสกั อยา่ งวิง่ จากปลายนิว้ มือเข้าสรู่ ่างกาย ไมร่ ู้ เหมือนกนั วา่ เกิดอะไรขนึ ้ โลกหมนุ เร็วหรือวา่ นํา้ ขนึ ้ นํา้ ลง หรือจะเป็ นแรง

โน้มถ่วง สมั พทั ธภาพอะไรก็แล้วแต่ ผมถงึ รู้สกึ วา่ ตวั เองคอ่ ยๆ เคลอ่ื นตวั เข้าไปใกล้หน้ามนั เรื่อยๆ รู้ตวั อีกทีผมก็ห้ามตวั เองตอนนีไ้ มท่ นั แล้ว …ผมหอมแก้มสุขสันต์ ไมม่ ีเหตผุ ล ไมม่ ีคําแก้ตวั อะไรทงั้ นนั้ รู้แคว่ า่ จๆู่ กเ็ ผลอทําลงไปแล้ว ผมรีบวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลด้วยใบหน้าแดงๆ แบบนนั้ มองเห็น หน้าตวั เองผา่ นกระจกลิฟต์ก็แทบชอ็ กกบั สิ่งท่ีเพง่ิ ทําลงไป ผมหอมแก้มสขุ สนั ต์ ไอ้หมีห้อง 305 คนที่ชอบดุ คนท่ีชอบบงั คบั ผม คน ท่ีเป็ นผ้ชู าย! ใจผมเต้นแรงมากจนกลวั วา่ มนั จะเป็ นอะไรไป ผมรู้สกึ เหน่อื ยมากกบั แค่ การลงจากตกึ มาขนึ ้ รถแท็กซ่ี นง่ั กมุ หวั ใจตวั เองมาตลอดทาง ตอ่ ให้ เหตกุ ารณ์นา่ อายแบบนนั้ จะผา่ นมาแล้ว แตผ่ มก็ยงั ตกใจกบั ส่ิงท่ีเกิด ขนึ ้ อยู่ ไมน่ า่ เช่ือวา่ ผมจะกล้าทําอะไรแบบนนั้ ลงไป ผมหอมแก้มผ้ชู าย ด้วยกนั ผมแอบฉวยโอกาสตอนที่มนั หลบั อยู่ โอ้ย แคน่ ีก้ ไ็ มร่ ู้วา่ จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหน อายวะ่ อายมากๆ ผมกลวั วา่ ถ้าเกิดไอ้สขุ สนั ต์มนั รู้เรื่องนี ้ถ้ามนั รู้วา่ ผมทําอะไรลงไป ถ้ามนั รู้... มนั ยงั จะดีกบั ผมอยไู่ หม หรือมนั จะเกลียดผมไปแล้ว โอ้ย...ไมไ่ ด้ จะ ให้มนั รู้ไมไ่ ด้

ทอ่ งไว้ๆ มนั หลบั อยู่ ในห้องนนั้ ก็ไมม่ ีใคร เกบ็ เป็ นความลบั ไอ้นะไอ้เจ! หรือวา่ ไอ้การท่ีหวั ใจผมเต้นแรงขนาดนีม้ นั อาจจะเป็ นตวั พสิ จู น์วะ ...วา่ จริงๆ แล้ว ผมตา่ งหากที่อาจจะเป็นคนชอบมนั เสียเอง Ep.18 นบั ตงั้ แตว่ นั ที่ผมไปเย่ียมสขุ สนั ต์ทโ่ี รงพยาบาลก็ผา่ นมาสามวนั ได้แล้ว ผมไมไ่ ด้ไปเย่ียมมนั อีก พอๆ กบั ท่ีไมไ่ ด้รับขา่ วสารอะไรเลยจากทางนนั้ เชน่ กนั ผมเลือกท่ีจะหลบหน้าไอ้หมีทงั้ ๆ ที่เป็ นคนทําเรื่องนา่ อายแบบ นนั้ ลงไปเอง ผมวา่ ตอนนีผ้ มโคตรจะสบั สนเลย ผมไมร่ ู้วา่ ผมกําลงั ทํา อะไรอยู่ ผมตงั้ ใจวา่ จะจีบนิม่ แตด่ นั ไปแอบหอมแก้มไอ้ตวั ผ้ขู ้างห้อง แบบนนั้ ผมงงตวั เองไปหมดแล้ว ‚เจ เจ! เหมอ่ อะไรเนี่ย‛ ผมสะด้งุ เลก็ น้อยเม่ือถกู สะกิดท่ีสีข้าง นิ่มมอง มากอ่ นจะเอามือผ่านผา่ นมาข้างหน้าผมแล้วยิม้ ออกมา ตอนนีผ้ มกําลงั เดินอยใู่ นห้างสรรพสินค้าแหง่ หนง่ึ กบั น่ิม เราสองคน ตดั สนิ ใจที่จะมาดหู นงั ด้วยกนั หลงั เลิกงาน

‚อะ...เออ่ โทษที เราแคห่ วิ ๆ‛ ‚เน่ีย บอกแล้วให้กนิ กอ่ นด‛ู ‚ก็มนั อยากดมู ากกวา่ น่ี‛ ผมตอบออกไปแบบนนั้ แต่เอาจริงๆ ตอนที่ดู หนงั ผมก็แทบจะไมค่ อ่ ยมีสมาธิเทา่ ไร มนั ดไู มค่ อ่ ยรู้เร่ืองด้วยซาํ ้ ไป ทงั้ ท่ี กอ่ นจะมาผมอยากดเู รื่องนีม้ ากแท้ๆ มวั แตค่ ิดอะไรไมร่ ู้อยใู่ นหวั ตีกนั วนุ่ วาย ‚น่ีๆ กินร้านนีป้ ะ เขาบอกวา่ ได้เยอะ‛ นิ่มชีป้ ้ ายร้านอาหารญี่ป่ นุ ร้านหนง่ึ ผมพยกั หน้าเออออตามท่ีเธอเลือก ‚หยู ยย ดดู ิ นา่ กนิ มากกกก‛ น่ิมยมิ ้ กว้างเมื่อพนกั งานยกอาหารมาวางเส ริฟตรงหน้า ผมมองเธอยมิ ้ ๆ นม่ิ เป็ นผ้หู ญิงน่ารักและสดใสมากๆ เธอเหมือนมีพลงั แหง่ ดอกไม้หรืออะไรสกั อยา่ งที่ทําให้คนท่ีอยรู่ อบตวั มีความสขุ อนั ท่ีจริง ผมควรจะดีใจนะท่ีได้มาในวนั นี ้มนั เหมือนเดทแรกของเราสองคน แตไ่ ม่ รู้ทําไม ลกึ ๆ แล้วผมถงึ รู้สกึ เหมือนกําลงั ฝื นอะไรสกั อยา่ ง ‚กินปะ อะเราให้‛ เธอวา่ กอ่ นจะคีบเนือ้ ปลาชนิ ้ ใหญ่เอามาให้ผม ‚อร่อยมะ‛ ‚อร่อยดี เข้าใจเลือกร้านนะ‛ ‚เราก็มาตามเพจในเฟสนะ่ เพจอร่อยไปแดก รู้จกั ไหม‛

‚รู้ดิ ไมค่ ดิ วา่ นิม่ จะตามจริงๆ นะเนี่ย‛ ‚หนงั วนั นีใ้ ห้เทา่ ไรคะคณุ เจได‛ น่ิมยื่นมือที่กําไว้มาตรงหน้าผม ‚อืม ให้เจ็ดพอ นกึ วา่ จะตลกวา่ นี ้แตฝ่ ื ดหลายฉากมาก‛ ผมพดู พลางคีบ อาหารให้นิม่ คืนบ้าง ‚สงสยั จะจริง เราเหน็ เจไดนงั่ นิง่ ตลอดเร่ืองเลย ทงั้ ๆ ที่เราหวั เราะแทบ ตาย สงสยั เราเส้นตนื ้ ไปหนอ่ ย‛ ‚อา่ ห้ะ‛ ผมตอบกลบั ไปแคน่ นั้ เพราะจๆู่ ก็ไมร่ ู้จะตอบอะไรกลบั ไป ‚แล้วปกตเิ จไดชอบดหู นงั ประเภทไหนเหรอ‛ ‚อืม…ปกติถ้าดกู ็มกั จะเป็ นหนงั แอคชน่ั กบั ไซไฟซะมากกวา่ ‛ ‚คนละแนวเลยนะเนี่ย‛ นม่ิ แซว ผมเองก็เลยได้แตย่ ิม้ กลบั ไปบางๆ ระหวา่ งท่ีรับประทานอาหาร เราสองคนก็ไมไ่ ด้คยุ อะไรกนั มากมาย แค่ นงั่ กินไปเรื่อยๆ มีบางชว่ งเหมือนกนั ท่ีผมก็เผลอเหมอ่ ๆ ไปบ้างจนได้นิม่ เรียกสตกิ ลบั มา สดุ ท้ายแล้วผมก็ทนไมไ่ หวต้องขอนม่ิ ลกุ ไปเข้าห้องนํา้ สกั พกั ผมเดินเข้ามาทําให้ธุระเรียบร้อยก่อนจะยืนมองตวั เองในกระจก จๆู่ ก็เผลอนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์นา่ อายนน่ั อกี รอบ ผมขยีห้ วั ตวั เองทนั ที อยา่ ไปนกึ ถงึ ! ลืมๆ มนั ไป! ทวา่ ยงั ไมท่ นั ที่ผมจะได้ก้าวออกมาจากห้องนํา้ จๆู่ โทรศพั ท์ของผมก็มี สายเรียกเข้าเสยี กอ่ น ผมมองดเู บอร์ที่โทรเข้า มนั เป็ นเบอร์ของสขุ สนั ต์

เอาไงดีวะ…รับไมร่ ับ แตถ่ ้ารับจะพดู อะไรละ่ โอ้ยยยย สดุ ท้ายผมก็ได้แตป่ ลอ่ ยมนั ทงิ ้ ไว้จนสายตดั ไป หลงั จากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว นิ่มเสนอที่จะพาไปเดนิ ช้อปปิ ง้ เล็กน้อย ผมเองก็ไมไ่ ด้มีธุระอะไรที่ต้องรีบไปทําตอ่ อยแู่ ล้ว เลยตกลงไป เดนิ ด้วยกนั ระหวา่ งท่ีมองดเู ธอเดนิ เลอื กเสือ้ ผ้าร้านนนั้ ทีร้านนีท้ ี สาย เรียกเข้าจากเบอร์เดมิ ก็ยงั คงยิงมาตลอด แตผ่ มก็เลอื กที่จะลืมๆ มนั ไป ‚เจได เดี๋ยวเราไปดสู กินแคร์แป๊ บเดียว แป๊ บเดียวจริงๆ รอเราตรงนนั้ ก็ได้ นะ‛ ‚โอเค ไมต่ ้องรีบกไ็ ด้ เรารอได้‛ ‚ฮือออ นา่ รักมาก เดี๋ยวเรามา‛ น่มิ พดู จบก็เดนิ ไปยงั ร้านท่ีตงั้ อยไู่ มไ่ กล ผมเลยพาตวั เองไปนงั่ รอน่ิมที่หน้าร้าน ควกั มือถือออกมา พอเหน็ จํานวน สายท่ีไมไ่ ด้รับบนหน้าจอแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกรอบ เดาวา่ ตอนนี ้ มนั คงจะออกจากโรงพยาบาลมาแล้วละ่ มงั้ อนั ท่ีจริงวนั นีไ้ มใ่ ชว่ นั แรกที่ มนั ติดตอ่ ผมมา ตงั้ แตว่ นั ที่กลบั มาจากโรงพยาบาลมนั ก็ตดิ ตอ่ มา แตผ่ ม ก็ทําแบบนี ้เลือกที่จะไม่รับสาย ผมมาคิดดแู ล้วนะ ผมวา่ เร่ืองระหวา่ งผมกบั สขุ สนั ต์มนั มากเกินไปแล้ว ไมใ่ ชว่ า่ ผมแอนตีก้ บั การท่ีเห็นชายกบั ชายรักกนั แตผ่ มแค่...ผมไมอ่ ยาก เป็ นเกย์

ใช่ ผมกลวั ผมกลวั อะไรหลายอยา่ ง มนั ไมใ่ ชท่ กุ คนจะรับเรื่องนีไ้ ด้ ถ้าพอ่ แม่ผมรู้ มนั จะเป็ นอยา่ งไร ถ้าญาตขิ องผมรู้ ถ้าคนท่ีทํางานรู้ แล้วมนั จะ เป็ นอยา่ งไรตอ่ ไป ผมเห็นมาแล้ว ตอนทเี่ ห็นนนท์คบกนั กบั ต้นแรกๆ ผม กบั เพอ่ื นๆ ก็เป็ นคนพาพวกมนั สองคนก้าวผา่ นปัญหาพวกนนั้ มนั เจอ หนกั มากพอสมควร ก่อนท่ีจะมารักกนั ได้ ผมยอมรับวา่ ผมไมอ่ ยากเจอ อะไรแบบนนั้ ผมกลวั ผมไมไ่ ด้เข้มแข็งเหมือนนนท์ ไมไ่ ด้มองโลกในแงด่ ี เหมือนต้น ความจริงแล้วผมมนั ก็แคไ่ อ้เจคนขีข้ ลาด ถ้าเป็ นผม มนั คงจะ ไปได้ไมไ่ กลแบบสองคนนนั้ ก็ได้ ผมวา่ ผมรู้สกึ อะไรสกั อยา่ งกบั ไอ้สขุ สนั ต์ไปแล้ว... ผมอยากหยดุ กอ่ นที่ทกุ อยา่ งมนั จะยากไปมากกวา่ นี ้ผมไมอ่ ยากรักมนั ตอนนีผ้ มอาจจะแคส่ บั สน มนั อาจจะเป็นเพราะผมเจอมนั บอ่ ยเกินไปก็ ได้ ใครจะไปรู้ละ่ ‚เราซอื ้ เสร็จแล้ววว กลบั กนั เลยไหม ขอโทษนะที่พาเดินซะทว่ั เลย เจได คงเม่ือยแล้วแหละ กลบั กนั เหอะเนอะ‛ นม่ิ เดินมาเรียก ทาํ ให้ผมหลดุ ออกจากภวงั ค์ความคิดของตวั เอง แตท่ นั ทีที่ผมลกุ ขนึ ้ ยืน โทรศพั ท์ผมก็ สน่ั ขนึ ้ มาอีกรอบ นม่ิ ยืนมองเม่ือเหน็ วา่ ผมมีสายเข้า ครืดดด ครืดดด ‚เออ่ เจไดจะรับโทรศพั ท์ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราจะเดินไปรอ...” ‚ไมเ่ ป็ นไรนิ่ม เพอ่ื นโทรมาเฉยๆ‛ ผมตอบน่มิ ไปแบบนนั้ แล้วปลอ่ ยให้ โทรศพั ท์มนั สนั่ แบบนนั้ ไปเร่ือยๆ

เราสองคนเลือกท่ีจะนง่ั แท็กซ่ีกลบั ผมนง่ั ไปสง่ นมิ่ ท่ีคอนโดกอ่ นจะนงั่ ตอ่ ไปลงคอนโดตวั เอง และขณะที่กําลงั จะแตะการ์ด ห้องข้างๆ ก็ดนั เปิ ด ประตอู อกมาเสยี ก่อน สขุ สนั ต์ คนทีผ่ มไม่อยากเจอมากทีส่ ดุ ในตอนนี้ ‚โทรไปทําไมไมร่ ับ แล้วนี่ไปไหนมา กลบั ค่ํา‛ มนั ยิงคําถามใสผ่ มทนั ที ผมทําเป็ นไมส่ นใจกอ่ นจะเปิ ดประตหู ้อง แตไ่ อ้หมีเหมือนรู้ตวั เลยรีบเดิน มาปิ ดประตเู อาไว้ ‚ถอย กจู ะเข้าห้อง‛ เผลอทําเสียงเยน็ ชาใสม่ นั จนผมเองก็ยงั นกึ อยากตี ปากตวั เอง ‚โทรไปทาํ ไมไมร่ ับ‛ ผมมองมนั สีหน้าไอ้หมียงั คงไม่ดีขนึ ้ เท่าไรนกั มนั ผอมลงไปเยอะ แตน่ น่ั ก็ไมไ่ ด้ทําให้มนั ดดู ีน้อยลง เอ้า! แล้วน่ีผมจะมาชมมนั ทําไมวะ ‚ไมว่ า่ ง จะให้กเู ข้าห้องได้หรือยงั กจู ะไปอาบนํา้ ‛ ‚ไมว่ า่ งทงั้ วนั ?‛ ‚เออ กไู มว่ า่ ง ยงุ่ ทงั้ วนั จบยงั ‛ พอเหน็ มนั เงียบไป ผมก็เลยเงียบไปบ้าง มนั จ้องหน้าผมน่ิงๆ ‚แล้วไปไหนมา กลบั คํ่า‛

‚ทําไมกตู ้องบอกมงึ ด้วย‛ ผมถามกลบั มนั ชะงกั ไปเลก็ น้อย ผมบิดแขน ตวั เองให้หลดุ จากมือมนั ใช้ความพยายามอยสู่ กั พกั จๆู่ มนั ก็ยอมปลอ่ ย ‚เป็ นอะไร‛ ‚ไมไ่ ด้เป็ นอะไร ถอยสกั ที กจู ะเข้าห้อง‛ ผมพยายามท่ีจะดนั ตวั มนั ออก แตไ่ อ้หมีก็คือหมี มนั ไมข่ ยบั เขยอื ้ นอะไรเลย ‚เจได รู้ตวั ไหมวา่ โกหกไมเ่ กง่ ‛ ‚เออ!‛ สดุ ท้ายผมกอ็ ดที่จะตะคอกใสม่ นั ไมไ่ ด้ สขุ สนั ต์ยืนมองผมนงิ่ ๆ เอาวะ! เป็ นไงเป็ นกนั มาถงึ ขนาดนีแ้ ล้ว กบู อกไปเลยก็ได้ ‚จะอะไรกบั กนู กั หนาวะ! จะมายงุ่ กบั กทู ําไม รําคาญ หลกี ! ทําขนาดนี ้ คือยงั ไมช่ ดั เจนใชไ่ หมวา่ คนเขาไมอ่ ยากยงุ่ ด้วย ต้องรอให้พดู ตรงๆ ใช่ ไหมถงึ จะรู้เรื่อง!‛ ผมตะเบ็งเสียงใสอ่ ยา่ งที่ไมเ่ คยทํามากอ่ น สขุ สนั ต์นิ่ง ไปเลยที่เหน็ ผมทําแบบนี ้ผมผลกั มนั อยา่ งแรงจนมนั เซไปสองสาม ก้าว ‚เลกิ ยงุ่ วนุ่ วายกบั กไู ด้แล้ว! มงึ ชอบกหู รือไงฮะ ถงึ ได้ยงุ่ กบั กขู นาด นี!้ ‛ ‚เออ‛ มนั ตอบกลบั มาสนั้ ๆ แคน่ นั้ แตเ่ ลน่ ทําเอาผมช็อกค้างไปเลย จาก ที่เคยคิดไปเองมาตลอด พอมาได้ยินเองจากปากมนั แบบนกี ้ ็ทําให้ผมไป ไมเ่ ป็ นอยเู่ หมือนกนั ...กวู า่ แล้ว ‚ก็ชอบ ก็เลยต้องทําแบบนี ้ผิดหรือไง‛ “…”

‚พ่ีผิดเหรอ ถ้าพอ่ี ยากให้เรารู้‛ มนั สาวเท้าเข้ามาหาผม แต่ผมกถ็ อยหลงั หนีจนมนั ชะงกั ไป ‚แล้วเคยคิดบ้างไหมวา่ กอู ยากรู้หรือเปลา่ ‛ “…” ‚กไู มไ่ ด้เป็ นเกย์ กไู มไ่ ด้ชอบผ้ชู าย…” “…” ‚เป็ นแคค่ นข้างห้องกกู ็พอ กใู ห้มงึ ได้แคน่ นั้ แหละ กไู มไ่ ด้อยากมีมงึ ใน ชีวติ ถงึ ขนั้ นนั้ ‛ ผมบอกออกไปแบบนนั้ แต่พอยงิ่ พดู ผมก็รู้สกึ โคตร อยากจะทบุ ปากตวั เอง ไอ้หมีมนั นงิ่ ไปจนผมเริ่มใจเสีย เราสองคนยืนนิ่งๆ แบบนนั้ โดยที่ไมพ่ ดู อะไรกนั เกือบนาที ผมกําลกู บิดแนน่ จนเหงื่อเตม็ มือ ไมเ่ คยรู้สกึ ทรมาน ใจกบั เวลาไมถ่ งึ นาทีขนาดนีม้ าก่อน ผมอยากให้มนั ผา่ นไปไวๆ หรือไมก่ ็ ย้อนกลบั ไป ผมเริ่มเกลียดทกุ อยา่ งท่ีทําให้เราสองคนต้องมายืนนง่ิ ๆ ไม่ พดู อะไรกนั อยแู่ บบนี ้ ‚อือ ไมช่ อบก็บอกไมช่ อบดีๆ ก็ได้‛ “…” ‚ไมเ่ ห็นจําเป็ นต้องผลกั พ่ีแรงขนาดนีเ้ลย‛ มนั วา่ แคน่ นั้ ก่อนจะมองมาที่ ผม สายตาของมนั ยง่ิ ตอกยาํ ้ ให้ผมรู้วา่ ตวั เองทําอะไรลงไป นํา้ เสียงท่ีมนั

พดู ออกมาก็พอรู้วา่ มนั ยากแคไ่ หนกวา่ จะพดู ออกมาได้ ผมมองมนั พา ตวั เองกลบั เข้าห้องไปโดยไมเ่ อย่ รัง้ อะไรสกั คํา สขุ สนั ต์เดินกลบั เข้าห้อง ไปช้าๆ สว่ นผมก็รีบหนั หลงั วิง่ เข้าห้องตวั เองกอ่ นจะทรุดตวั ลงนง่ั พิงบาน ประตู เม่ือกี…้ ผมทําอะไรลงไปวะ ทงั้ ๆ ท่ีความจริงผมควรจะโลง่ ใจไปแล้ว ผมควรท่ีจะสบายใจที่ปฏเิ สธมนั ได้ แตผ่ มกลบั ต้องมานง่ั ก้มหน้าสํานกึ ผดิ แบบนี ้นี่มนั อะไรกนั ผมแมง่ … แมง่ อะไรวะ ยิ่งคดิ ก็ยิง่ เตลิดเปิ ดเปิ งไปกนั ใหญ่ ตอนนีผ้ มยิง่ สบั สนกบั ตวั เองมาก กวา่ เดมิ เป็ นร้อยเทา่ นง่ั กมุ หวั ตวั เองอยอู่ ยา่ งนนั้ บางทีก็กระแทกหวั ตวั เองเข้ากบั บานประตู รู้สกึ ผดิ เสียจนไมก่ ล้าจะทําอะไร รู้สกึ เหมือนยงิ่ ทําอะไรก็จะย่ิงแยไ่ ปกนั ใหญ่ ผมกลวั …ผมไมร่ ู้เลยวา่ ทาํ อะไรลงไป ผมไมร่ ู้วา่ จะทําอยา่ งไรตอ่ ไป ถ้าลยุ จีบน่มิ แบบจริงจงั ผมจะลืมสขุ สนั ต์ได้ใชไ่ หม ผมแคอ่ ยากเป็ นผ้ชู ายปกตทิ วั่ ไป ผมรับไมไ่ หวหรอก ผมไมไ่ ด้อยากเป็ น เกย์นะเว้ย!! สดุ ท้ายแล้วผมก็ต้องทนกบั ความคดิ แบบนนั้ ไปทงั้ คืน นอนกอดความคดิ ฟ้ งุ ซา่ นของตวั เองไปทงั้ แบบนนั้ จนแทบจะไมไ่ ด้นอน ผมลกุ ขนึ ้ มา

อาบนาํ ้ แตง่ ตวั ไปทํางานตงั้ แตห่ กโมงเช้า พอเปิ ดประตอู อกมาก็ต้อง ตกใจที่เห็นใครบางคนยืนอยหู่ น้าห้อง ‚อะ…” เป็ นน้องกานต์ที่ยืนอยตู่ รงนนั้ …ในมือของน้องถือถงุ เซเวน่ ใบโตเอาไว้ ให้ ตายสวิ ะ ชีวิตผมจะเจอเรื่องพีคๆ อกี สกั ก่ีเรื่องกนั แค่นีก้ ็ยงั ไมพ่ อหรือไง ‚พ่ีเจได คือผม...” ‚ทีหลงั ไมต่ ้องเอามาแล้วนะ‛ ‚ผมอธิบายได้นะพี่‛ น้องมนั พยายามจะอธิบาย สรุปแล้วคนท่ีเป็ นเจ้าของถงุ เซเวน่ ทกุ เช้ากค็ ือน้องกานต์ ผมเลยได้แตย่ ืน น่งิ ๆ มองน้องมนั อยอู่ ยา่ งนนั้ ผมเองกส็ งสารท่ีต้องเหน็ คนเสียใจ ผมไม่ ชอบเหมือนกนั ท่ีต้องเป็ นคนใจร้าย ใครจะรู้วา่ ตอนนีผ้ มเกลยี ดตวั เอง แทบจะตายอยแู่ ล้ว ‚เราเข้ามาหาพ่ีก็เพราะวา่ เราชอบพีใ่ ชไ่ หม‛ ‚ครับ‛ ‚ขอโทษนะ แตพ่ ี่ไมไ่ ด้คดิ กบั เราแบบนนั้ พอได้แล้วนะ ตดั ใจเถอะ‛ ผม พดู แคน่ นั้ กอ่ นจะรีบเดนิ ออกมา พลนั หางตาก็เหลือบมองบานประตู ห้อง 305 ย่ิงมองก็ยงิ่ ทําให้นกึ ถงึ ส่งิ ท่ีเกิดขนึ ้ เม่ือคืน ผมรีบสะบดั หวั ไล่ ความคดิ ตวั เองแล้วมงุ่ หน้าตอ่ ไป เลือกท่ีจะลงรถกอ่ นถงึ ที่ทํางานแล้ว

เดินไปเรื่อยๆ ใช้ความคดิ กบั ตวั เองให้มาก แตไ่ มว่ า่ ผมจะคดิ อะไรหรือจะ ทําอะไร ภาพพวกนนั้ มนั ก็ยงั ตามเข้ามาแทรกในความคดิ ผม จนกระทง่ั ตอนนี ้...ตอนท่ีพี่บาร์เดนิ เข้ามาดา่ เพราะผมไมม่ ีสมาธิทํางาน ‚มงึ เป็ นอะไรเจได กสู งั่ อะไร‛ ‚...สรุปยอดครับ‛ ‚แล้วมงึ ก็ยงั เอาแตน่ งั่ เหมอ่ แบบนีน้ ะ่ นะ? กบู อกวา่ ต้องได้ภายในวนั นีใ้ ช่ ไหมเจ แตน่ ่ีมนั จะห้าโมงเยน็ แล้ว มงึ ทําอะไรอย่!ู ต้องใช้เข้าประชมุ พรุ่งนี ้ เช้านะเว้ย!‛ ‚ครับพี่ ผมจะรีบทําตอ่ เดย๋ี วนี‛้ ‚บาร์ มงึ ก็ใจเย็นดิ‛ เจ๊พมิ เห็นเหตกุ ารณ์ไมด่ ีเลยรีบเข้ามาปราม พี่บาร์ดหู วั เสียกวา่ ทกุ ครัง้ มนั ก็สมควรแล้วท่ีผมจะโดนดา่ พแ่ี กสงั่ แล้ว ผมก็เอาแตเ่ หม่อจนงานมนั ไมเ่ สร็จแบบนี ้ ‚เจได มงึ ไมเ่ คยเป็ นขนาดนีน้ ะ ตอ่ ให้กจู ะรักมงึ เหมือนน้องเหมือนนงุ่ แต่ ถ้ามงึ ทําผดิ กกู ็ต้องดา่ เหมือนกนั ‛ พ่ีบาร์พดู ไว้แคน่ นั้ กอ่ นจะเดินกลบั ไปที่ โต๊ะตวั เอง เจ๊พมิ เดินมาให้กําลงั ใจผม ผมเลยพยกั หน้าเบาๆ ไปให้ สดุ ท้ายแล้วผมก็ ต้องนงั่ ตดิ โต๊ะอยอู่ ยา่ งนนั้ จนกระทง่ั เลยเวลางาน ผมทําไปเร่ือยๆ รู้ตวั อกี ทีทกุ คนในแผนกก็หายไปหมดแล้ว ตอนนีข้ ้างนอกฟ้ ามืดจนผมต้องเดิน ไปเปิดไฟให้สวา่ งแล้วกลบั มาทํางานตอ่ รู้สกึ งว่ งบ้าง ปวดคอบ้าง แต่

สดุ ท้ายงานก็เสร็จ ผมนงั่ เช็คความเรียบร้อยก่อนจะจดั การพิมพ์ออก มาแล้วเดนิ เอาไปวางไว้ที่โต๊ะของพ่ีบาร์ ตอนนีก้ ็สามทมุ่ แล้ว ผมเดินออกมาจากท่ีทํางานด้วยความเมื่อยล้า ยืน รอรถแทก็ ซ่ีแตก่ ็ยงั ไมม่ ีคนั ไหนรับ สดุ ท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการนงั่ วินมอ เตอร์ไซค์กลบั ผมลากตวั เองกลบั มาท่ีห้องได้ในที่สดุ พอเจอเตยี งก็เทตวั ลงไปทนั ที โอย…ทําไมมนั เป็ นได้ขนาดนีเ้นี่ยไอ้เจ เฮ้อ… ผา่ นมาได้สองอาทิตย์กวา่ แล้วที่ผมไมไ่ ด้เจอเจ้าของห้อง 305 อีกเลย ผม ยงั คงใช้ชีวิตตามปกติ ตื่นเช้า ไปทาํ งาน กลบั มานอนตายรังที่ห้อง จะมี เพมิ่ ขนึ ้ ก็แคเ่ ร่ืองที่ผมเริ่มจีบน่ิมอยา่ งจริงจงั ถ้ามีเวลาตรงกนั เม่ือไรก็จะ ชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกนั พาไปช้อปปิ ง้ ดหู นงั เดินเลน่ อยา่ งที่คิดเอาไว้ แตไ่ มว่ า่ อยา่ งไรผมก็ไมส่ ามารถที่จะเลกิ คิดถงึ คนคนหนง่ึ ได้ สดุ ท้ายผมก็ ต้องพงึ่ งาน ผมเริ่มโหมงานจนพี่ๆ ในแผนกถงึ กบั ตกใจที่เห็นผมตงั้ ใจ ขนาดนี ้ ‚เจได มงึ เก็บกดจากที่กพู ดู วนั นนั้ หรือไง‛ ‚เปลา่ น่ีพี่ ผมทํางานดีก็ดีแล้วไมใ่ ชห่ รือไง‛ ‚ก็ใช่ แตน่ ี่มนั …มงึ โหมเกินไป งานนีเ้ดดไลน์ตงั้ ปลายอาทติ ย์ มงึ ใช้เวลา ทําสามวนั เสร็จแบบนี ้กเู ป็ นหว่ งมงึ นะเว้ย‛ พ่ีบาร์เดนิ เข้ามาพดู กบั ผม

แตผ่ มก็ทําแคย่ ิม้ ตอบไปเทา่ นนั้ ชว่ งนีใ้ ครๆ ก็มองวา่ ผมขยนั ขนึ ้ แต่หารู้ ไมว่ า่ ผมทําไปทงั้ หมดก็เพื่อแค่จะได้ไมต่ ้องคดิ ถงึ ใครบางคนก็เทา่ นนั้ ‚ขอบคณุ มากนะเจไดที่พาเรามาเลีย้ งวนั นี ้แบบอิม่ มากเลย‛ ‚ดีใจนะที่นม่ิ ชอบ ขนึ ้ ห้องไปเถอะไป ฝนเร่ิมตกแล้ว‛ ‚เออ่ …เดี๋ยวกอ่ น‛ ‚หืม‛ ผมชะงกั เมื่อนมิ่ จบั แขนเอาไว้ น่ิมทําทา่ เหมือนจะพดู อะไรสกั อยา่ ง ออกมาแตก่ ็ยงั อํา้ ๆ องึ ้ ๆ ‚วา่ ยงั ไง มอี ะไรเหรอ‛ ‚คือ…เราแคอ่ ยากถามให้แน่ใจ‛ ผมตงั้ ใจฟังทนั ทีเมื่ออีกคนดจู ริงจงั กวา่ ทเ่ี ป็ น นิ่มดจู ะกําลงั รวบรวม คําพดู สกั พกั เธอก็ถอนหายใจอยา่ งแรงแล้วพดู ออกมา ‚เจได…จีบเราอยใู่ ชไ่ หม‛ ‚อือ้ ‛ ผมตอบกลบั ไป นม่ิ กลนั้ ยมิ ้ กอ่ นจะหนั กลบั มาพดู กบั ผม ใบหน้าเธอขนึ ้ สีระเร่ือขนึ ้ เลก็ น้อย ‚เจได ชอบเราจริงๆ ใชไ่ หม‛ ...มนั เป็ นคําถามท่ีงา่ ยมากๆ ให้เด็กอนบุ าลตอบมนั ยงั ตอบได้ แต่ สําหรับผม การท่ีนิม่ ถามมาแบบนีผ้ มกลบั ได้แตน่ ่ิง รอไปสกั พกั นม่ิ ก็ดู เหมือนจะใจเสีย ผมเลยยิม้ ออกมาแล้วยน่ื มือไปโยกหวั เธอเบาๆ

‚พรุ่งนี.้..เราจะบอกทกุ อยา่ ง‛ ผมบอกนม่ิ ไปอยา่ งนนั้ ก่อนที่จะกลบั คอนโด ตอนนีผ้ มไมไ่ หวแล้ว ไมว่ า่ ยงั ไงผมก็ต้องจบเร่ืองนีใ้ ห้ได้กอ่ นที่ผมจะทํา อะไรโงๆ่ ลงไปอีก ผมโทรเรียกเพอ่ื นๆ ทงั้ สามให้มาหาท่ีห้อง ตอนแรก พวกมนั ก็งอแงเมื่อเหน็ วา่ ผมไมม่ ีเหล้าให้ แตพ่ อนํา้ เสียงผมเริ่มจริงจงั ขนึ ้ พวกมนั ก็พร้อมใจกนั ออกมาหาผมทนั ที ไมว่ า่ จะอยา่ งไร ผมต้องเลกิ ทําอะไรท่ีมนั โงไ่ ปกวา่ นีไ้ ด้แล้ว… ‚สรุปคือ...มงึ ยงั ไงนะเจ มงึ พดู เร็วไป พวกกฟู ังไมท่ นั ‛ ไอ้พงิ ถามกลบั เมื่อ ผมเลา่ ทกุ อยา่ งให้มนั ฟัง พวกมนั สามคนดจู ะสนใจในเรื่องของผมมาก ผมมองไอ้พงิ ตาขวางกอ่ นจะพดู อกี รอบ ‚กชู อบคนคนหนง่ึ ชื่อนิ่ม พรุ่งนี ้ กกู ะจะขอเขาเป็ นแฟน แตก่ ยู งั รู้สกึ วา่ มีอีกคนที่กกู ็ชอบ แตก่ ู...กคู บกบั เขาไมไ่ ด้ ชา่ งเหอะ... ก็อยา่ งที่บอก มงึ วา่ กคู วรจะขอนม่ิ คบไปเลยไหม‛ ‚มงึ แนใ่ จนะวา่ มงึ ชอบคนท่ีช่ือน่มิ ‛ ตะวนั ถาม ‚อือ กวู า่ นม่ิ เขาก็นา่ รักดีอะ สดใส ร่าเริง พดู จานา่ รัก ทํางานเกง่ เขาดี ทกุ อยา่ งเลยมงึ ‛ ‚แล้วอีกคนละ่ ‛ ตะวนั ถามอกี รอบ ผมชะงกั ไปเลก็ น้อย กอ่ นจะคอ่ ยๆ บรรยายเรื่องเกี่ยวกบั ไอ้หมีให้พวกมนั ฟัง

‚เขา…ดีกบั กหู ลายอยา่ ง คอยดแู ลกู คอยให้คําปรึกษา เป็นทกุ อยา่ งให้กู เขาทําหลายๆ อยา่ งให้กู ควบคมุ กไู มใ่ ห้ทํานนู่ นี่ที่มนั แยๆ่ แต่ก็นนั่ แหละ กอู าจจะหวนั่ ไหวเพราะอยดู่ ้วยกนั บอ่ ยก็ได้ปะวะ มนั ไมไ่ ด้แปลวา่ กชู อบ เขาหรอกมงั้ ‛ ‚มงึ ชอบใครสกั คนเพราะอะไรวะเจได เพราะเขาเป็ นคนท่ีดีทกุ อยา่ ง เหรอ‛ นนท์ถามบ้าง ผมถงึ กบั ไปไมเ่ ป็ น มนั ก็จริงของมนั เอาจริงๆ พวกมนั ก็นา่ จะมีคําตอบ อยใู่ นใจอยแู่ ล้ววา่ ผมชอบใคร แตน่ น่ั แหละ มนั ติดอยตู่ รงที่เหตผุ ลเดียว ‚มงึ ก็รู้ตวั เองดีนะเจได วา่ มงึ ไมไ่ ด้ชอบคนที่ช่ือนิม่ มงึ อยา่ มาเถียงไอ้ตวั ดี‛ ‚กเู หน็ ด้วยกบั ไอ้นนท์ มงึ จะไปลากเขาให้มาจมกบั ความรักหลอกๆ ของ มงึ เหรอ มงึ ไมส่ งสารเขารึไง‛ ไอ้พิงวา่ ผมแบบนนั้ ‚กกู ็ชอบน่มิ นะเว้ย!‛ ผมรีบแย้งทนั ที ‚แตม่ งึ ไมไ่ ด้ชอบเขามากพอท่ีจะรักกนั ไงเหีย้ มงึ ชอบเขาแคเ่ พราะมงึ รัก อีกคนไมไ่ ด้ กลู ะ่ อยากรู้จริงๆ วา่ ทาํ ไมมงึ ถงึ ไมร่ ักคนท่ีมงึ ชอบซะมนั จะได้ จบๆ‛ ไอ้พงิ เอามือขยีห้ วั ตวั เอง ‚ไหน มนั มีปัญหาอะไร ทําไมถงึ รักเขา ไมไ่ ด้วะไอ้น่ี มงึ พดู มาซิ‛ ถ้าเปรียบเทียบเป็ นตวั ละครในเกมออนไลน์ที่พงิ ชอบเลน่ มนั ก็นา่ จะ เป็ น fighter หรือตวั ที่คอยโจมตีผมอยบู่ อ่ ยๆ แตม่ นั ก็ดนั ตรงประเดน็ จกึ ้ ๆ