(Y) ข้างห้อง MR. 305

‚อือ้ ‛ คําพดู ปลอบใจของสขุ สนั ต์ทําให้ผมรู้สกึ ใจชืน้ ขนึ ้ มา อยา่ งน้อยก็มี กําลงั ใจในการท่ีจะกล้าทําอะไรสกั อยา่ ง ผมวา่ สิ่งที่ผมกําลงั คิดจะทํามนั เป็ นอะไรที่หนกั หนามากๆ ใครจะไปรับได้ท่ีวนั หนงึ่ ลกู ชายหวั แก้วหวั แหวนคนเดียวจะเป็นแบบนี ้แคค่ ดิ ก็กลวั ขนึ ้ มาแล้ว ตอนไอ้นนท์ บ้านมนั ก็แทบแตกเหมือนกนั แต่ยงั ดีท่ีบ้านมนั มีลกู ชายอีกคน แตผ่ ม... ผมเป็ นลกู ชายคนเดียวของบ้าน แล้วไมเ่ คยจะมีทา่ ทีวา่ จะคบ ผ้ชู ายมาก่อน ผมกลวั มากๆ วา่ พวกเขาจะคดิ แบบนนั้ กบั ผม ผมกลวั มาก จริงๆ หลงั กลบั มาจากห้องสขุ สนั ต์ ผมก็ได้แตน่ งั่ จ้องเบอร์แม่ในมือถือ มนั เครียดจนไมร่ ู้จะทําอะไรกอ่ นดี ไมร่ ู้วา่ ถ้าโทรไปจะพดู อยา่ งไรหรือจะ เริ่มต้นจากเรื่องไหนกอ่ น ทกุ อยา่ งมนั ดพู ดู ยากทํายากไปซะหมด เฮ้อ... พอจะเอาเข้าจริงๆ ผมก็กลบั มาเป็ นไอ้เจคนขีก้ ลวั แบบนี ้ เอาวะ! เป็ นไงกเ็ ป็ นกนั ! ผมกลนั้ ใจกดโทรออก ตงั้ สติ สดู ลมหายใจเข้าออกลกึ ๆ ฟังเสียงรอสาย ด้วยใจต้มุ ตอ่ ม ตอนนีผ้ มนง่ั ไมต่ ิดแล้ว ได้แตเ่ ดินวนไปวนมารอบห้อง [ฮลั โหล วา่ ไงเจ] ระ…รับแล้ว แมร่ ับแล้ว

‚หวดั ดีแม‛่ [วา่ ไงไอ้ลกู ตวั ดี ชว่ งนีไ้ มค่ อ่ ยโทรมาหาพอ่ กบั แมเ่ ลยนะ] ‚ครับ เออ่ แม…่ ผมมีเร่ืองจะบอก‛ [จะบอกอะไรละ่ ] ‚เออ่ …‛ ไอ้เหีย้ ! พดู ไมอ่ อก [วา่ ไง เอ้อ! นี่รู้ไหม ไอ้บมู รุ่นเดยี วกนั กบั แกมนั แตง่ งานแล้วนะ ได้ไปงาน แตง่ มนั ไหม เจ้าสาวมนั ส๊วยสวย แมเ่ ห็นในเฟส] ‚อะ…เหรอ‛ [มานกึ ถงึ ลกู ตวั เอง เอ้อ เมื่อไหร่แกจะหาสะใภ้ให้แม่สกั ทีเน่ีย โตจนมี งานมีการทาํ แล้วก็รีบหาแฟนเร็วๆ] โอ้ยแม่ ก็เรื่องนีแ้ หละที่จะบอก โอย…ไมร่ ู้จะพดู ยงั ไงดี มนั ตดิ อยทู่ ่ีปาก เน่ีย! ฮืออ ไมก่ ล้าแล้วอะ พอแมพ่ ดู มาแบบนีผ้ มก็ชกั จะไปตอ่ ไมถ่ กู อยู่ เหมือนกนั นะ [หาแฟนสกั ทีสเิ จ ไมม่ ีสาวมาคยุ บ้างหรือยงั ไง] ‚มะ..แม‛่ [เออ วา่ ] เอาวะ! ต้องเสยี่ งดสู วิ ะไอ้เจ!

‚ผม..ผมมีแฟนแล้วนะ‛ ผมพดู ออกไป ได้ยนิ เสียงแมก่ รี๊ดออกมาจาก ปลายสาย เสยี งแมด่ ีใจทําเอาผมยงิ่ ใจเสียขนึ ้ เรื่อยๆ พอมารู้วา่ แมเ่ ขาคาดหวงั เร่ือง นีผ้ มก็ยิ่งไปไมเ่ ป็ น ไมร่ ู้วา่ จะพดู อะไรตอ่ ได้แตย่ ืนน่งิ ๆ กมุ เสอื ้ ตวั เองแนน่ [พอ่ เอ้ย ไอ้เจมนั หาสะใภ้ให้เราได้แล้วนะ] เสียงแมต่ ะโกนบอกพอ่ แบบนนั้ ผมยงิ่ หอ่ ตวั ลงเร่ือยๆ ไมน่ านนกั พอ่ ก็เข้า มาอยใู่ นสายด้วย นาํ ้ เสยี งดีใจของฝั่งนนั้ ทําให้ผมรู้สกึ เหมือนตวั เองโดน บีบให้ตวั เลก็ ลงเรื่อยๆ จนย่งิ ควานหาต้นเสียงตวั เองแทบไมเ่ จอ ตอนนี ้ ผมกลวั มากๆ กลวั จนไมร่ ู้วา่ จะยงั ไงแล้ว [เอ้า วนั ไหนวา่ งๆ กพ็ าเขามาหาพอ่ กบั แมห่ นอ่ ย แฟนแกทงั้ คน นี่นกึ วา่ จะไม่แฟนแล้วนะเนยี่ ] ‚พอ่ ..แม‛่ [เอ้อ วา่ ไงไอ้ลกู หมา] ‚แฟน..แฟนผม..” [เขาทํางานอะไร อายเุ ทา่ ไรแล้วละ่ ] ‚แฟนผม…เขาเป็ นผ้ชู าย‛ ...พดู ออกไปแล้ว ผมพดู ออกไปแล้ว อีกฝ่ังเงียบไปทงั้ คู่ ผมเองเลยยิ่งใจไมด่ ี ถงึ กบั นงั่ ลงกบั พืน้

เครียดมาก ยอมรับวา่ ตอนนีเ้ครียดมากกวา่ ท่ีเตรียมใจไว้ พวกเขาไมพ่ ดู อะไรนานเกือบนาที แตเ่ ป็ นเกือบนาทีที่เกือบจะทําให้ผมขาดใจตายได้ [แกวา่ ยงั ไงนะ!!] เสียงพอ่ เป็ นคนตอบกลบั มากอ่ น ได้ยนิ นํา้ เสียงแบบนีข้ องพอ่ แล้วผมก็ ถงึ กบั นํา้ ตาคลอออกมา ‚แฟนผม..เป็ นผ้ชู าย‛ [กเู ลยี ้ งมงึ มาไมด่ ีหรือยงั ไงวะเจ!] ‚ฮกึ …” [มงึ ทําอะไรของมงึ อย!ู่ คดิ บ้างไหมวา่ พดู อะไรออกมา! // พอ่ ! ใจเยน็ ก่อน!] จริงๆ ด้วย พอ่ กบั แมร่ ับไมไ่ ด้…เขารับไมไ่ ด้ ผมนํา้ ตาไหลทนั ทีที่ได้ยนิ พอ่ ตะคอกใสแ่ บบนนั้ สกั พกั สายก็ตดั ไป ผม เผลอปลอ่ ยโทรศพั ท์ให้ร่วงลงไปกบั พืน้ ตอนนีผ้ มไมม่ ีแรงจะทําอะไรแล้ว ได้แตน่ ง่ั เครียดอยอู่ ยา่ งนนั้ มนั เหมือนโลกท่ีผมรักที่สดุ ถลม่ ลงตรงหน้า คําพดู ของพอ่ ยงั คงตอกยาํ ้ วนเวียนอยใู่ นหวั ดอู ยา่ งไรกร็ ู้วา่ พวกเขาไมม่ ี ทางยอมรับเรื่องนีแ้ น่ๆ ไมไ่ หว ผมรับมนั ไมไ่ หวจริงๆ ตอนแรกทค่ี ิดวา่ มนั จะแย่ พอเอาเข้าจริงๆ มนั แยก่ วา่ มาก มนั แยแ่ บบแยท่ ่ีสดุ ตอนนีพ้ อ่ กบั แม่เหนั หลงั ให้ผมแล้ว เรียบร้อย ผมโคตรจะออ่ นแอ ไมร่ ู้เลยวา่ ต้องทําอยา่ งไรตอ่ ไป

กอ้ ก กอ้ ก ผมพาตวั เองกลบั มาที่ห้อง 305 เคาะแล้วรอสกั พกั เจ้าของห้องกป็ รากฏ ตวั ให้เหน็ สขุ สนั ต์ดจู ะชะงกั ไปเล็กน้อย มนั เดนิ เข้ามาใกล้กอ่ นจะ เรียกช่อื ผม ‚เจได‛ ‚บ..บอกแล้ว บอกไปแล้ว‛ ผมก้มลงมองมือท่ีสน่ั เทาของตวั เอง กอ่ นเนือ้ ตวั เร่ิมสนั่ ตามจนอีกคนจบั สงั เกตไุ ด้ สขุ สนั ต์รีบดงึ ผมเข้าไปกอดและลบู หลงั ผมไปมา มนั กอดผมแนน่ มาก ผมเองในตอนนีก้ ็ไมร่ ู้วา่ จะทํายงั ไง เลยได้แตก่ อดตอบคืนไป ‚ไมเ่ ป็ นไร พ่ีอยตู่ รงนี‛้ เสียงท้มุ ๆ ของอกี คนยงั คงพดู กลอ่ มผม แตน่ นั่ ไมไ่ ด้ทําให้ผมใจเย็นลง เลย นํา้ เสียงของพอ่ ยงั คงดงั ก้องในหู ผมไมร่ ู้เลยวา่ พอมาถงึ จดุ นีแ้ ล้วจะ ทํายงั ไงตอ่ ไป ‚เราจะผา่ นมนั ไปด้วยกนั ‛

EP. 29 ผมไมร่ ู้วา่ จะทําอยา่ งไรตอ่ ดี น่กี ็ผา่ นไปสองวนั แล้วท่ีผมกบั ทาง บ้านไมไ่ ด้ติดตอ่ กนั อีก ผมกลบั มาทํางานด้วยความข่นุ มวั ในหวั ยงั คง เอาแตก่ งั วลเรื่องที่เกิดขนึ ้ สขุ สนั ต์ก็เป็ นหว่ ง คอยมาเคาะห้อง คอยให้ กําลงั ใจอยเู่ ร่ือยๆ แตไ่ มว่ า่ จะทําอยา่ งไรผมก็ไมอ่ าจจะทําใจให้เลิกกงั วล ได้ สิง่ ท่ีผมกลวั ท่ีสดุ ...คือการโดนครอบครัวหนั หลงั ให้ ‚มงึ มนั จะต้องมีทางออก‛ พิงพดู กอ่ นจะเดินมาจบั ไหล่ ตอนนีเ้พื่อนผม ทราบขา่ วกนั ครบทกุ คนแล้ว เพราะฉะนนั้ วนั นีม้ นั ก็เลยบกุ มาหาผมถงึ ห้องเพ่ือมาปรึกษาหาทางออกกนั ‚กโู ดนแบบท่ีไอ้นนท์โดนเลยวะ่ ‛ ‚มงึ ยงั ไมโ่ ดนขนาดกู มงึ ยงั ไมโ่ ดนขว้างเก้าอีใ้ ส่‛ นนท์ท้วงขนึ ้ มากอ่ นจะชี ้ แผลเป็ นที่หางควิ ้ ให้ดู บ้านมนั เป็ นบ้านท่ีโคตรจะอนุรักษ์นยิ ม เขาไม่ ยอมออกจากกรอบความคดิ เดิมเลย ไมว่ า่ ไอ้นนท์จะท้วงอยา่ งไรก็ตาม ตอนนนั้ มนั ทะเลาะกบั ที่บ้านหนกั มาก แตเ่ ร่ิมมาดีขนึ ้ เพราะพอ่ แมม่ นั ยอมรับในตวั ต้นได้บ้างแล้ว

ถ้าพอ่ แมผ่ มยอมรับในตวั สขุ สนั ต์...มนั จะโอเคไหมนะ แล้วจะทําอยา่ งไร ให้เขายอมรับได้ดี ‚พอ่ กบั แมม่ งึ เขาไมโ่ อเคทงั้ คเู่ ลยเหรอ‛ ‚พอ่ นา่ จะหนกั แตแ่ ม.่ ..ไมร่ ู้สิ‛ ผมยกมือขนึ ้ มาก่ายหน้าผากตวั เอง ‚บางทีแม่มงึ อาจจะโอเคกวา่ พอ่ มงึ ลองเข้าทางแมม่ งึ ดิ‛ ตะวนั เสนอ ความคดิ นีข้ นึ ้ มา ผมเองก็มองวา่ วิธีนีน้ า่ สนใจ แตก่ ็ยงั ไมแ่ นใ่ จนกั วา่ แม่ จะโอเคจริงๆ อยา่ งที่คิดไว้ไหม เพราะแคแ่ ม่ไมพ่ ดู มนั ไมไ่ ด้แปลวา่ แมจ่ ะ รับได้นี่ ผมก้มลงมองมือถือท่ีวางอยไู่ มไ่ กล ใจหนงึ่ มนั ก็อยากจะโทรไปหาพอ่ คยุ ให้ทา่ นเข้าใจอีกสกั ครัง้ แตพ่ อเอาเข้าจริงๆ ผมก็อดกลวั ไมไ่ ด้อยดู่ ี เฮ้อ งานยากเลยวะ่ ไอ้เจเอ้ย ‚เจได‛ ยงั ไมท่ นั ไรก็มีอีกคนเข้ามาในห้อง สขุ สนั ต์เดินเข้ามานง่ั ข้างๆ ไมพ่ ดู ไม่ จา ผมเลยได้แตม่ องหน้ามนั เพราะไมร่ ู้จะพดู อะไรเหมือนกนั ‚ถ้าเกิดวา่ มนั มาถงึ ขนั้ นีแ้ ล้ว กวู า่ มงึ ต้องพาพเ่ี ขาไปหาพอ่ กบั แม่ มงึ ‛ นนท์เสนอขนึ ้ มา จะให้ผมพาสขุ สนั ต์ไปท่ีบ้านเหรอ ขอร้อง แคน่ ีก้ ็รู้แล้ววา่ เขาไมโ่ อเค แล้ว ถ้าผมพาสขุ สนั ต์ไปมนั จะไมโ่ ดนแหกอกเอาเหรอวะ

‚กเู หน็ ด้วยนะ‛ ‚แต.่ .เขาไมย่ อมแนๆ่ ‛ ‚มงึ ก็พาไปแบบไมต่ ้องบอกดิ‛ ‚พอไปถงึ แล้วยงั ไง โดนไลต่ ะเพิดแนๆ่ ‛ ‚พ่ีอยากไป‛ ผมหนั ขวบั ไปมองอกี คนทนั ที พอเห็นสีหน้าจริงจงั ก็ทําผมยงิ่ เครียดไป มากกวา่ เดมิ อีก ไอ้หมีมนั กระชบั มือผมแน่นขนึ ้ เพ่ือยํา้ ให้ผมรู้ถึงความ ตงั้ ใจของมนั ‚แตพ่ ี่อาจจะโดนไลเ่ ลยนะ พอ่ ผมไมย่ อมแน่ๆ‛ ‚พ่ีบอกแล้วไง เราจะผา่ นไปด้วยกนั ‛ ผมอดซงึ ้ กบั คาํ พดู มนั ไมไ่ ด้ โอย... ผมวา่ บางทีผมอาจจะคิดถกู แล้วท่ีเลือกคบคนนี ้ ‚ถ้าพจ่ี ะไป เจจะพาไป‛ ผมไมย่ อมให้สขุ สนั ต์รับมือกบั ท่ีบ้านผมคนเดียว แนๆ่ ไมว่ า่ อยา่ งไร ถ้ามนั พงั หรือจะเกิดอะไรขนึ ้ อยา่ งน้อยผมก็ขอให้ได้สู้ ไปกบั พ่ีมนั พอ่ ผมเป็ นคนหวั โบราณไหมนะ่ เหรอ เอาจริงๆ ผมก็เคยเหน็ พอ่ บน่ คนที่รักเพศเดียวกนั บ้าง ไมส่ ิ...ต้องบอกวา่ เชิงดา่ ไปเลยมากกวา่ ตอนนนั้ ผมเองก็ไมไ่ ด้คิดอะไร แถมเผลอมีบางครัง้ ท่ีเห็นด้วย เพราะไม่

คดิ วา่ โตมาแล้วผมเองจะได้เข้าใจโลกมากขนึ ้ ไง ตอนนนั้ ผมเองยงั เดก็ ความคิดยงั ไมก่ ว้างมากพอ ตอนนีผ้ มเข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้ววา่ ส่ิงที่สําคญั ท่ีสดุ มนั ไมใ่ ชเ่ พศ ไมใ่ ช่ สงั คมอยา่ งที่เคยยดึ ติดมาตลอด ‚มงึ จะโทรหาแมม่ งึ ไหม หรือจะโผลไ่ ปเลย‛ พอไอ้พิงมนั ถามมาแบบนี ้ ผมเองกเ็ ลยตดั สนิ ใจได้วา่ จะโทรไปหาแมก่ ่อน ผมหยิบโทรศพั ท์ขนึ ้ มา เข้าดเู บอร์ที่ค้นุ ตาก่อนจะเดินออกไปคยุ ตรง ระเบียงห้อง สดู ลมหายใจเข้าเลก็ น้อยกอ่ นที่จะคอ่ ยๆ กดโทรออก เสยี ง รอสายทําเอาผมใจสนั่ ไปด้วย ผมล้นุ อยทู่ กุ วินาทวี า่ แมจ่ ะยอมรับสายผม อีกครัง้ หรือเปลา่ ถ้าแมไ่ มย่ อมรับสายผมแล้วล่ะวะ...ผมจะทําไงดี ให้ตายสิ ผมทนไมไ่ หวหรอกนะถ้ามนั เกิดเร่ืองแบบนนั้ ขนึ ้ ‚อะ...‛ รับแล้ว...แมร่ ับสายผมแล้ว ผมไมไ่ ด้ยินเสียงอะไรกลบั มา ยอมรับเลยวา่ นาทีนนั้ ผมพดู ไมอ่ อก แตผ่ ม รู้วา่ แมย่ งั คงรอฟังอยอู่ ีกด้าน ผมกํามือตวั เองแนน่ กอ่ นที่จะพดู ออกไป ‚มะ..แม‛่ [...]

เมื่อไมไ่ ด้ยินเสียงแมต่ อบกลบั ก็ยิ่งใจเสียขนึ ้ ไปอกี ได้แตต่ ระหนกอยู่ อยา่ งนนั้ ‚เจ..เจวา่ จะกลบั บ้านนะ เจจะพาแฟนเจไปด้วย เจอยากให้แม่รู้จกั ‛ [...] ‚แมพ่ ดู อะไรสกั อยา่ งได้ไหมอะ อยา่ เงยี บใสเ่ จได้ไหมแม่‛ สดุ ท้ายผมก็ทนไมไ่ หว พดู ออกไปแบบนนั้ จนได้ ผมก้มหน้ารอฟังสิง่ ที่แม่ จะพดู กลบั มา [ท่ีเจบอกแมม่ า มนั จริงๆ ใชไ่ หม] แม่ถามกลบั ผมแอบได้ยนิ ด้วยวา่ นํา้ เสียงแมส่ นั่ แคไ่ หน พอได้ยินแบบ นนั้ มนั ก็ย่ิงทําให้ผมรู้สกึ ตวั เลก็ ลงไปอีก ‚อือ้ ‛ [แม่ไมร่ ู้จะพดู ยงั ไงเจ…แมไ่ มร่ ู้] ‚เจรักเขา เจเองก็ไมร่ ู้วา่ มนั เกิดอะไรขนึ ้ แตเ่ จรักเขาไปแล้วแม่ ฮกึ …‛ สดุ ท้ายผมก็กลนั้ นํา้ ตาไว้ไมอ่ ยู่ หยดนาํ ้ อนุ่ ๆ เริ่มมารวมกนั ท่ีกระบอกตา จนมนั ร้อนผา่ ว ผมสารภาพออกไปทกุ อยา่ ง ในใจตอนนีค้ ดิ แคท่ ําอยา่ งไร ก็ได้ ขอแคอ่ ยา่ งเดียว ขอแคแ่ ม่เข้าใจผม ขอแคน่ นั้ [เจ ทําไมเป็ นแบบนี ้ทําไม] ‚จะ..เจขอโทษ เจขอโทษ‛

[ตอบสเิ จ มนั่ ใจจริงๆ เหรอวา่ รัก ไมใ่ ชแ่ คเ่ พราะหลงเฉยๆ บางทีเจ อาจจะ…] ‚เจรักเขา‛ ผมยํา้ กลบั ไปอีกครัง้ เพ่ือให้แมม่ น่ั ใจ และก็เพื่อยาํ ้ กบั ตวั เอง ด้วย ผมพร้อมท่ีจะเททกุ อยา่ งเพื่อสขุ สนั ต์ ผมอยากจะอยกู่ บั เขาแบบนี ้ ตอ่ ไป ผมอยากมีเขาในทกุ ๆ วนั ชีวิตนี ้ผมเองกเ็ พิง่ จะเคยรักใครมากขนาดนีเ้ป็ นครัง้ แรก ผมไมร่ ู้วา่ มนั จะ ยาวนานไหม หรือจะลม่ ไปตอนไหนก็ไมร่ ู้ แตผ่ มแคอ่ ยากทําทกุ อยา่ ง เทา่ ท่ีจะรักษามนั เอาไว้ได้ ผมไมอ่ ยากกลบั มานงั่ เสียใจถ้าวนั หนงึ่ มนั จบ ลง ผมจะทํามนั ให้ดีท่ีสดุ ‚เจขอนะแม่ ขอให้ลองเปิ ดใจให้เขาสกั ครัง้ เจขอแคน่ ี…้ ” [แกมนั่ ใจนกั เหรอ วา่ เขาจะอยกู่ บั แกจริงๆ] “..” [แกรู้ได้ยงั ไงวา่ คบกบั …ผ้ชู ายแล้วมนั จะมีความสขุ ] ‚แม่ แมฟ่ ังเจนะ‛ ผมสดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ ‚เจเองกไ็ มม่ น่ั ใจวา่ เจกบั เขา เราสองคนจะรักกนั มากขนาดนนั้ ไหม เราสองคนจะอยดู่ ้วยกนั ไปอีกนาน เทา่ ไร มนั ก็ไมม่ ีใครรู้‛ [ตะ..]

‚แตเ่ จก็ไมอ่ ยากให้มนั พงั แม่ น่ีมนั ความรู้สกึ เจเลยนะ มนั เป็ นครัง้ แรกท่ี เจเคยทําอะไรเพื่อใครสกั คนมากขนาดนี ้อยา่ งน้อยๆ …เจก็ได้รักใครสกั คนนะแม่ นะ... แมอ่ ยา่ ตดั สินวา่ เขาไมด่ ีเพียงแคเ่ ขาเป็ นผ้ชู ายได้ไหม‛ [ถ้าแกยงั ยืนกรานแบบนนั้ …แมก่ ็ไมว่ า่ อะไร] ผม..ผมไมไ่ ด้หฝู าดใชไ่ หม ที่แมพ่ ดู ออกมาแบบนี ้แสดงวา่ แมย่ อมรับแล้วใชห่ รือเปลา่ [แตแ่ ม่จะบอกอะไรเอาไว้อยา่ งหนงึ่ นะเจ ถ้าแกพาเขากลบั มาที่นี่ มนั จะ ไมใ่ ชค่ วามคดิ ท่ีดีหรอกนะ] “…” [แมอ่ าจจะพอทําใจได้ แตก่ บั พอ่ ..แม่ไมค่ ดิ วา่ เขาจะยอมหรอก] ‚ไมเ่ ป็ นไรแม่ ขอแคเ่ จได้ลองดู นะ‛ [แมเ่ ตือนแกแล้วนะเจ] แมพ่ ดู ออกมาแบบนนั้ ก่อนที่จะวางสายไป ผมได้แตย่ ืนเหมอ่ ลอยอยอู่ ยา่ งนนั้ ไม่รู้วา่ นานเทา่ ไรที่จๆู่ พนื ้ ท่ีข้างกาย ผมก็มีอีกคนมายืนอยขู่ ้างๆ สขุ สนั ต์ออกมายืนข้างผมโดยท่ีไมพ่ ดู อะไร เราสองคนปลอ่ ยให้ความเงยี บมนั อธิบายทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ ง สกั พกั ผมก็รู้สกึ ได้ถงึ แรงกระชบั ที่ฝ่ ามือ ก้มลงมองดกู ็เห็นมือของอีกคนกําลงั กมุ มือผม เอาไว้ ผมเงยหน้ามองสขุ สนั ต์ แววตาหว่ งใยจากอีกฝ่ ายถกู สง่ มาให้ ‚โอเคไหม‛

ผมสา่ ยหน้าไปมาเลก็ น้อย ‚แม…่ เหมือนจะโอเคมงั้ ไมร่ ู้สิ แตอ่ ยา่ งน้อย เขาก็ยอมฟัง แมบ่ อกวา่ อยา่ กลบั ไปท่ีบ้าน เพราะพอ่ ..พอ่ คงไมย่ อมฟัง แบบนีแ้ นๆ่ ‛ ‚เจได ฟังพ่ีนะ‛ ‚อือ้ ‛ ‚พี่บอกแล้วใชไ่ หม วา่ มีอะไรเราก็จะไปด้วยกนั พีไ่ มป่ ลอ่ ยให้เรารับเร่ือง นีไ้ ว้คนเดียว‛ สขุ สนั ต์หนั หน้ามาหาผมกอ่ นจะจบั มือเอาไว้ทงั้ สองข้าง แววตาจริงจงั ของมนั ทําให้ผมรู้สกึ มนั่ ใจเพ่มิ ขนึ ้ มาก ‚วนั ศกุ ร์นี ้พี่จะไปบ้านเรา โอเคไหม‛ ‚อือ‛ ผมพยกั หน้าตอบรับแม้ในใจจะไมอ่ ยากสกั เทา่ ไร ผมกลวั พ่ีมนั รับ ไมไ่ หว ผมกลวั วา่ ถ้าโดนอะไรมากๆ เข้า พีม่ นั จะเป็ นคนปลอ่ ยมือผมไป เอง ยอมรับวา่ กลวั จริงๆ ‚เราเป็ นแฟนกนั นะเจได‛ มนั วา่ ออกมาแบบนนั้ ก่อนที่จะคอ่ ยๆ โน้มหน้า ลงมาจบู ผมเบาๆ ผมหลบั ตา ยอมรับสมั ผสั นนั้ สขุ สนั ต์แคป่ ลอ่ ยให้ สมั ผสั นม่ิ นวลปลอบประโลมผม มนั ไมไ่ ด้ลว่ งลาํ ้ หรือทําอะไรหวือหวา มากกวา่ นนั้ มนั แคป่ ระทบั เอาไว้เบาๆ กอ่ นท่ีจะผละออกมาจ้องตาผมใน ระยะประชิด ‚มนั จะต้องผา่ นไปได้ เชื่อพ่ี‛

นาทีนี ้ผมไมร่ ู้แล้ววา่ โลกภายนอก พอ่ แมห่ รือวา่ สงั คมจะมองเราสองคน ยงั ไง เขาอาจจะยอมรับหรือไมย่ อมรับพวกเราก็ชา่ ง ผมจะพิสจู น์ให้เขา เหน็ วา่ รักระหวา่ งเรามนั ก็เกิดขนึ ้ ได้ และมนั ก็มีความสขุ มากขนาดไหน แตส่ ่งิ หนง่ึ ท่ีผมจะไมย่ อม …ผมจะไมย่ อมเหน็ แววตาแตกสลายจากอีก คน ผมจะไมม่ ีวนั ให้เขาต้องเสยี ใจเดด็ ขาด ผมรู้สกึ ดีมากกบั ความรักท่ี อีกฝ่ ายมอบให้ ผมจะทําทกุ อยา่ งเพ่ือตอบแทนความรักในครัง้ นี ้ ผมมนั่ ใจ วา่ ถ้าเรามกี นั อยแู่ บบนี ้เราจะต้องหาทางผา่ นมนั ไปให้ได้ ผม มน่ั ใจจริงๆ วนั นีเ้ป็ นวนั ศกุ ร์ วนั ท่ีผมกบั สขุ สนั ต์จะเดนิ ทางกลบั ไปยงั บ้านของผม ตงั้ แตต่ อนบา่ ย แมผ่ มโทรมาอกี รอบเพื่อขอให้ผมเปลี่ยนใจและอยา่ พา เขากลบั ไป ตอนแรกผมก็เร่ิมลงั เล จนสดุ ท้ายสขุ สนั ต์ก็ยืนยนั วา่ จะมาให้ ได้ ผมเลยยอมพาอีกคนมาด้วย ใช้เวลาไมก่ ่ีชว่ั โมง สขุ สนั ต์ก็ขบั รถพามาจนถงึ บ้าน ผมเหน็ ประตบู ้าน ตวั เองอยไู่ มไ่ กลกเ็ ผลอกมุ มือตวั เองอีกรอบ ไมเ่ คยมีครัง้ ไหนที่กลบั บ้าน ด้วยความทกุ ข์ใจขนาดนีม้ าก่อน เหมือนสขุ สนั ต์จะรู้ก็เลยยนื่ มือมาจบั ไว้ เบาๆ พอขบั เข้ามาถงึ ตวั บ้าน คนงานท่ีอยใู่ นฟาร์มก็มองมาที่รถของสขุ สนั ต์ ผมรู้สกึ กลวั มากๆ กบั สายตาของพวกเขา พอจอดรถเรียบร้อยแล้ว สขุ สนั ต์ก็ลงรถไปก่อน คนงานทงั้ หมดพอเหน็ สขุ สนั ต์ก็พากนั คยุ ซบุ ซบิ จน

ผมไมก่ ล้าจะทาํ อะไรเลย หนั ไปมองสขุ สนั ต์ที่มองมาทางผมอยกู่ อ่ นแล้ว สายตามนั เหมือนกบั ยํา้ ให้ผมมีแรงอกี ครัง้ ผมสดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ กอ่ นจะลงรถบ้าง ‚โอเคไหม‛ ‚อือ้ ‛ เดาวา่ ท่ีคนงานซบุ ซบิ กนั นา่ จะเพราะสงสยั วา่ อีกฝ่ ายเป็ นใครมากกวา่ นนิ ทาเรื่องที่ผมเป็ นอะไรกบั มนั พอ่ กบั แมผ่ มคงไม่เอาเร่ืองทค่ี ยุ ไปบอก ใคร ดงั นนั้ ผมเลยเดาเอาวา่ พวกเขาแคม่ องเพราะเป็ นคนแปลกหน้ามา บ้านแคน่ นั้ ผมพาสขุ สนั ต์เดินเข้าบ้านโดยที่ไมส่ นใจสายตานบั สบิ คนู่ นั้ พอเข้ามาในบ้านก็มองเห็นแมอ่ ยไู่ มไ่ กล และพอแมเ่ หน็ ผมก็รีบเดินเข้า มาหาทนั ที ‚แม‛่ ‚บอกแล้วใชไ่ หมวา่ อยา่ มา!‛ แม่เดินเข้ามาจบั แขนผม ทําหน้าเหมือนจะ ร้องไห้ที่เหน็ ผมมายืนอยตู่ รงนี ้ ผมบีบมือแมเ่ บาๆ ‚ผมต้องมา‛ ‚สวสั ดีครับ‛ สขุ สนั ต์ยกมือไหว้ แมไ่ มไ่ ด้รับไหว้ ทําเพียงมองมนั ด้วยหางตาเทา่ นนั้ สขุ สนั ต์เลยได้แตย่ มิ ้ บางๆ จนผมอดใจเสียแทนแฟนตวั เองไมไ่ ด้ ‚กลบั ไปซะ ตอนนีย้ งั ทนั พอ่ ไมอ่ ยแู่ ตอ่ ีกเด๋ียวก็กลบั ‛

‚ไม่ ผมจะต้องให้พอ่ กบั แมย่ อมรับให้ได้‛ ‚เจได ฟังแมน่ ะ…” ‚ใครมาวะไอ้ชาต!ิ ‛ จๆู่ ก็มีเสยี งตะโกนอยทู่ ี่หน้าบ้าน ผมกบั แม่ถงึ กบั ชะงกั ไปทนั ที ไมค่ ิดวา่ คนท่ีถกู พดู ถงึ เมื่อครู่จะโผลม่ าเร็วขนาดนี ้ใจผมเต้นแรงมากขนึ ้ เม่ือต้อง เผชิญหน้ากบั ใครอีกคน ผมคอ่ ยๆ หนั หลงั ออกไปมอง ไมน่ านนกั ผ้ชู าย วยั หกสบิ ต้นๆ ก็เดินเข้ามาในบ้าน อีกฝ่ ายดจู ะชะงกั ไปเหมือนกนั ที่เห็น ผมยืนอยู่ แตพ่ อสายตาของพอ่ เลื่อนไปมองวา่ ผมพาใครมาด้วย พอ่ ก็ เดนิ เข้ามาหา ก่อนท่ีจะฟาดหลงั มือลงมาท่ีหน้าผมทนั ที ผมหน้าหนั ไป ตามแรง ยอมรับวา่ ตกใจจนทําอะไรไมถ่ กู ‚พอ่ !‛ ‚แกยงั กล้าพามนั กลบั มาอีกเหรอวะ!‛ ‚พอ่ ใจเย็น!‛ ‚ไอ้เจ! ทําไมแกทําแบบนี!้‛ พอ่ ตวาดจนผมแทบจะไมม่ ีแรงยืนตอ่ หน้า ผมยงั รู้สกึ เจบ็ จากการท่ีโดนพอ่ ตบเมอื่ ครู่ ผมคอ่ ยๆ เงยหน้าขนึ ้ เห็นแม่ พยายามที่จะรัง้ พอ่ เอาไว้ สว่ นสขุ สนั ต์ก็พยงุ ตวั ผมเอาไว้อยู่ ผมไมร่ ู้แล้ววา่ ตอนนีร้ ะหวา่ งร่างกายกบั หวั ใจอะไรมนั เจบ็ กวา่ กนั ‚เจ กลบั ไปซะ แมข่ อร้อง‛

ผมเหน็ แมน่ ํา้ ตาไหลแบบนนั้ ก็ยิ่งเสียใจ ผมเสียใจท่ีทกุ อยา่ งออกมาเป็ น แบบนี ้แตไ่ อ้ครัน้ จะให้ผมยอมรับในส่ิงที่ผมไมไ่ ด้เป็ น ผมกท็ นไมไ่ ด้ เหมือนกนั ‚พ..พอ่ ‛ ‚ยงั กล้าเรียกกวู า่ พอ่ อีกเหรอ!‛ ผมสะอกึ ไปเลยเม่ือโดนคนเป็ นพอ่ ถามมาแบบนนั้ ‚คณุ ลงุ ครับ ฟังพวกผมกอ่ นนะครับ‛ ‚มงึ ไมต่ ้องมาพดู ! มาทางไหนไปทางนนั้ ! อยา่ มาให้กเู หน็ หน้า!‛ พอ่ ไม่ รอฟังท่ีสขุ สนั ต์กําลงั จะพดู แถมยงั ไลใ่ ห้ออกไปจากบ้านอกี ตอนนีผ้ ม เข้าใจความรู้สกึ ของนนท์ขนึ ้ มาทนั ทีเลย ผมเข้าใจเลยวา่ ส่ิงที่มนั เผชญิ มนั ยากขนาดไหน ‚ผมขอร้องละ่ ครับคณุ ลงุ ฟังพวกเราสกั ครัง้ ‛ ‚กจู ะไปฟังพวกมงึ ทําไม! อะไรทําให้พวกมงึ คิดแบบนี!้ ทเุ รศ!‛ ผมชะงกั ไปเลยตอนโดนพอ่ ดา่ มาแบบนนั้ พอ่ สะบดั แขนให้หลดุ จากแมก่ อ่ นที่จะเดินหนีขนึ ้ ไปบนบ้าน แม่เรียกตาม กอ่ นที่จะรีบเดนิ ตามขนึ ้ ไป เสียงตงึ ตงั ดงั เข้ามาในหผู ม นานเข้ามนั ก็ แทบจะไมร่ ู้สกึ อะไรอีก มนั เจ็บจนไมร่ ู้จะบอกวา่ อยา่ งไรดี ไมค่ ิดเลยวา่ มนั จะร้ายแรงขนาดนี ้

แคผ่ มรักผ้ชู ายด้วยกนั เขาต้องมองผมเหมือนไมใ่ ชล่ กู ขนาดนีเ้ลย เหรอ… ‚เจได‛ ‚ฮกึ …ไมเ่ ป็ นไร ไมเ่ ป็ นไร‛ ผมบอกให้มนั สบายใจกอ่ นจะปาดนํา้ ตาออก จากหน้า สขุ สนั ต์ใช้มือขนึ ้ มาลบู เบาๆ ตรงข้างท่ีโดนตบไป มนั ไมไ่ ด้ทาํ ให้ความ เจ็บหายไป เพียงแตน่ น่ั ก็มีคา่ มากพอท่ีจะทําให้ผมยงั พอมีแรงส้ตู อ่ ขอ แคม่ ีมนั อยขู่ ้างๆ แบบนี ้ผมก็ยงั ไหว ‚เจจะทําให้พอ่ กบั แมย่ อมรับพ่ีให้ได้‛ ‚ไมใ่ ชแ่ คเ่ จ พ่ีก็ด้วย‛ “…” ‚ตอนนีเ้ราอาจจะไมไ่ ด้ให้เวลาพอ่ เจได้เตรียมตวั เตรียมใจ คณุ ลงุ เขาเลย ยงั ไมพ่ ร้อมฟัง แตพ่ เ่ี ชื่อวา่ ถ้าเราให้โอกาสเขาได้หยดุ คดิ มนั อาจจะดีขนึ ้ ‛ “…” ‚จําได้ใชไ่ หม ช้าๆ คอ่ ยๆ ไป‛ สขุ สนั ต์ปลอบผมเบาๆ มือหนาที่กําลงั ลบู หวั ผมให้ความรู้สกึ อบอนุ่ และวางใจ ผมพยกั หน้าตอบรับความออ่ นโยน จากอีกฝ่ าย ไมร่ ู้วา่ ตอนนีค้ นบนบ้านจะเป็ นอยา่ งไร จะยงั คงโมโหอยู่ หรือจะใจเยน็ ลงบ้างแล้วกไ็ มร่ ู้ แตผ่ มไมย่ อมแพ้หรอก ผมจะทําให้พอ่ กบั แม่ยอมรับเร่ืองนีใ้ ห้ได้

ผมไมร่ ู้วา่ เรื่องนีจ้ ะจบอยา่ งไรหรือจะใช้เวลานานเทา่ ไร ผมกแ็ คห่ วงั วา่ มนั คงจะไมเ่ ลวร้ายไปกวา่ นี ้ผมอยากให้เราทงั้ หมดมีความสขุ ถงึ แม้วา่ ตอนนีจ้ ะไมร่ ู้วา่ ต้องหนั ไปทางไหนเลยกต็ าม ผมขอแคไ่ ด้โอกาสอธิบายเทา่ นนั้ แค่นนั้ ก็พอ

EP.30 ผมกลบั เข้ามานง่ั ในห้องนอนของตวั เองพร้อมกบั สขุ สนั ต์ อดคดิ ถงึ เร่ืองท่ี เพ่งิ ผา่ นมากไ็ มไ่ ด้ สขุ สนั ต์เห็นผมหน้าเครียดเลยเดินมาบีบไหลเ่ บาๆ ‚นน่ั รูปเจเหรอ‛ สขุ สนั ต์ชีไ้ ปที่รูปบนโต๊ะก่อนท่ีพี่มนั จะเดินไปดใู กล้ๆ ‚อือ้ ตอนนนั้ อยมู่ อสาม‛ มนั ยกมาเทียบกบั หน้าผมในตอนนี ้แล้วก็ทําหน้าตาแปลกๆ ‚หน้าไมเ่ หน็ เปล่ียนเลยวะ‛ บน่ ง้งุ งงิ ้ ๆ ตามสไตล์หมตี วั โขง่ กอ่ นจะเดนิ สํารวจรอบๆ ห้อง เห็นนนั่ เหน็ น่ีมนั ก็ทกั ก็ถามไปเร่ือย เพ่งิ เหน็ ด้านอยากรู้อยากเห็น ของมนั ก็วนั นี ้ ‚โปสเตอร์หนงั เตม็ ห้องเลย‛ พ่ีมนั กวาดสายตาดไู ปรอบๆ ห้อง ‚ห้องพ่ีก็โปสเตอร์วงดนตรีเต็มห้องเหมือนกนั ไหม‛ ‚ในต้นู ี่คือแก้วนํา้ หมดเลยเหรอ‛ วา่ ยงั ไมท่ นั ขาดคําสขุ สนั ต์ก็เดนิ ไปดตู ู้ เก็บแก้วนํา้ ทงั้ แก้วนํา้ จากโรงหนงั บ้าง อะไรบ้างผมก็เก็บไว้ แตล่ ืมไปวา่ ประตมู นั พงั ผมบอกไมท่ นั ตอนนีป้ ระตตู ้บู านน้อยๆ ก็เลยหลดุ ตดิ มือไอ้หมีมนั ออกมา มนั ชะงกั ไปเลย

‚ฮา่ ฮา่ ประตมู นั พงั โทษที บอกไมท่ นั ‛ ผมเดนิ เข้าไปหากอ่ นที่จะซอ่ ม ประตู พอซอ่ มเสร็จผมก็เหน็ วา่ สขุ สนั ต์กําลงั มองมา มนั ยมิ ้ บางๆ กอ่ นจะ ลบู หวั ผม เนี่ย ผมชอบนะเวลาท่ีมือใหญ่ๆ ของมนั ลบู หวั ไมร่ ู้สิ เหมือนมือมนั มีพลงั วิเศษที่ไมว่ า่ ผมจะคดิ อะไรอยใู่ นหวั มนั กค็ อ่ ยๆ จางลงไปทนั ที ‚ทําหน้าเหมือนหมาเลย‛ ‚อ้าวเฮ้ย‛ ผมตวดั สายตามองมนั ก่อนจะฟาดมือไปท่ีแขนลา่ํ ๆ สขุ สนั ต์ หวั เราะออกมาน้อยๆ สกั พกั ก็จงู ผมกลบั ไปนอนเลน่ บนเตียง เรานอน มองหน้ากนั สกั พกั แตม่ องไปมองมาผมก็ชกั เขิน ทนสายตามนั ไมค่ อ่ ย ไหว ภูมิตา้ นทานมนั ต่ามาก สงสยั ตอ้ งไปหาฉีดวคั ซีน ‚มาเลน่ เกมสารภาพไหม‛ ‚หือ‛ เกมอะไรของหมีอีกละ ‚สารภาพมาวา่ ตวั เองมีเร่ืองอะไรทอี่ ีกคนยงั ไมร่ ู้‛ มนั วา่ พลางยื่นมือมา จบั หน้าจบั ตาผมเอาไว้ ‚แล้วจะรู้ได้ไงวา่ พดู ความจริงอะ‛ ‚เดี๋ยวเราก็รู้‛ ‚แล้วเกมนีม้ นั จะมีรางวลั อะไรสําหรับคนชนะละ่ ‛

สขุ สนั ต์ยิม้ น้อยๆ จนเหน็ เขีย้ วเลก็ ๆ อดหมนั่ ไส้ไมไ่ ด้วะ่ แฟนใครวะทําไม มีเสนห่ ์ได้มากขนาดนี ้ ‚เด๋ียวก็รู้‛ ชกั จะเกลียดคําวา่ เด๋ียวก็รู้ของมนั จงั เลย ‚เจกอ่ นส‛ิ โอเค กกู อ่ นก็กกู อ่ น ‚เออ่ …‛ ผมไลน่ กึ ในหวั วา่ ตวั เองเคยทําอะไรท่ีสขุ สนั ต์มนั ไมร่ ู้ กอ่ นจะนกึ ถงึ เร่ืองทโี่ รงพยาบาลได้ อยุ่ ... ชกั เริ่มไมก่ ล้าจะสารภาพแล้วนะเนี่ย อายวะ่ ‚เจ..เจเคยแอบหอมแก้มพี่ตอนเข้าโรงพยาบาลตอนนนั้ อะ‛ สารภาพ ออกไปแล้วกเ็ หน็ แตร่ อยยมิ ้ ของไอ้หมีมนั เป็ นของตอบกลบั ผมตีความสี หน้าแววตาแบบนนั้ ของมนั ไมอ่ อก ไมร่ ู้มนั จะเขนิ หรือรู้สกึ อะไรยงั ไง รู้แต่ วา่ ตอนนีส้ ายตามนั ชกั จะหวานหยาดเยมิ ้ เร่ือยๆ โอย…เพราะแบบนีใ้ ชไ่ หมหมีมนั เลยกินนํา้ ผงึ ้ อะ ‚ตาพี่แล้ว‛ ‚พ่ีเหรอ‛ ผมล้นุ กบั การรอฟังคําสารภาพของอีกคน ...มนั อมยมิ ้ อีกแล้ว ‚ที่พ่ีจะพดู ก็คือ...ที่เราหอมแก้มพ่ีวนั นนั้ พ่ีรู้‛

วะ…ว้อททท! ผมตกใจเลยนะเน่ีย เหีย้ เหีย้ มากกก ไมค่ ดิ เลยวา่ จะโดนหมีควายมนั เลน่ เลห่ ์ โอ้ย! เจบ็ ใจอะ ผมเผลอตีแขนมนั ไปอีกที ฮอ่ ย เขนิ เว้ยยยย! ‚เขนิ เหรอ‛ ยงั จะมีหน้ามาถามกอู ีก! ‚รอบนีต้ าพ่ีกอ่ น พอแล้ว เลกิ แซวสกั ที! หยดุ ยมิ ้ !‛ ผมสง่ั ให้มนั หยดุ ยมิ ้ แตห่ มีมนั ก็ยงั ยมิ ้ ลอ่ หน้าลอ่ ตาผมอยไู่ ด้ ‚โอเคๆ ตาพี่นะ‛ ผมตงั้ ใจฟังความลบั ของไอ้หมี อยๆู่ ก็เกิดมีแรงบนั ดาลใจอะไรไมร่ ู้ถงึ ขนึ ้ ลกุ ขนึ ้ นงั่ จ้องหน้ามนั เลย กอ็ ยากรู้อะ ‚เจเจอพ่ีครัง้ แรกเมอ่ื ไหร่‛ ‚ไมไ่ ด้ให้ถามกลบั นะ‛ ‚ตอบมากอ่ น‛ ‚อืม…‛ ผมนง่ั คิดทบทวนไปถงึ วนั ท่ีผมเจอมนั ครัง้ แรก วนั นนั้ ก็นา่ จะ ประมาณเกือบปี มาแล้วหรือเปลา่ วะ เอ..เผลอจะปี หนงึ่ แล้วมงั้ ผมจําได้แคว่ า่ มนั เป็ นวนั ที่สขุ สนั ต์มนั ขนอะไร สกั อยา่ งเข้าห้อง แตบ่ งั เอิญทําของตก ผมเลยชว่ ยเก็บให้ จําได้วา่ ตอน

นนั้ เรียกเทา่ ไรมนั ก็ไมห่ นั เพราะมนั ใสห่ ฟู ังอยจู่ นผมเดนิ เข้าไปสะกิด ตอนแรกที่เห็นก็ไมถ่ กู ชะตาแล้วอะ ‚นา่ จะตอนต้นปี นนู่ แหละมงั้ โอ้ น่ีกผ็ า่ นมาเกือบปี แล้วนะ‛ ‚เชื่อไหม พ่ีเคยเจอเรากอ่ นหน้านนั้ ‛ ‚หืม‛ ผมแปลกใจท่ีมนั บอกวา่ เคยเจอผมมากอ่ น ‚พี่เคยเจอหน้าเราท่มี หาวิทยาลยั ‛ ‚จริงดิ‛ ‚อือ ไปรับปริญญาแฟนไอ้สามนั เหน็ เราขนึ ้ วงดนตรี‛ ผมเองก็จาํ ไมค่ อ่ ยได้วา่ ตอนนนั้ มนั ชว่ งไหน แตพ่ อนกึ ๆ ไปก็เริ่มจะจําได้ บ้าง นา่ จะเป็ นวนั ท่ผี มกบั เพื่อนกลบั ไปเท่ียว open house ของ มหาวทิ ยาลยั ที่จบมา เฮ้ย...นน่ั มนั ก่อนที่ผมจะย้ายมาอยคู่ อนโดนีอ้ ีกนะ! ‚ตอนนนั้ ไมร่ ู้วา่ ใคร มองแตเ่ จ น่ารักดี‛ เขนิ ... เขนิ ... เขินตายไปเลย นี่ไมช่ อบให้ใครมาชมวา่ นา่ รักนะ แต่พอสขุ สนั ต์ชมผมก็รู้สกึ วา่ อยากฟังบอ่ ยไปเสียอยา่ งนนั้ เลย น่ีไมไ่ ด้เวอ่ ร์นะ ฮย่ึ ยยยย ‚ผ้ชู ายเสือ้ สีขาวฟ้ าลายทาง กางเกงยีนส์ กบั หมวกแก้ปสีส้ม พี่จําหน้า เขาได้ขนึ ้ ใจเลย‛

ละ…ละเอียดเนอะ เร่ิมแปลกๆ แล้วไหมเน่ีย ‚ไมร่ ู้ทําไมจําหน้าได้ แตร่ ู้ไหม ตอนพ่ีเจอเจครัง้ แรก โคตรดีใจ‛ ผมเห็นแววตาแบบนีข้ องอีกคนก็เริ่มพดู อะไรไมอ่ อก สขุ สนั ต์เอามือผม ไปจบั เลน่ จงั หวะท่ีมนั ช้อนตามองนี่ ผมจะตายให้ได้เลย ‚ถามหาวาร์ปแทบตาย ไมอ่ ยากเช่ือวา่ จะอยหู่ ้องข้างกนั ‛ ‚จริงออ่ ‛ ผมแกล้งกวนตีนกลบเขิน หมีมนั ก็เลยเอามือผมไปดมเลน่ ๆ ‚ซีดีตกวนั นนั้ มนั ไมไ่ ด้ตกนะ พี่โยน‛ หะ..ห้ะ! เดี๋ยว อนั นมี ้ นั หมายถงึ วนั ที่ผมเก็บของให้มนั หรือเปลา่ วะ เฮ้ย อยา่ บอกนะวา่ ท่ีกอู ตุ สา่ ห์เก็บของให้ คือมงึ ตงั้ ใจโยน โหยย ร้ายวะ่ ร้ ายโคตร! ‚คนเขาอตุ สา่ ห์เก็บให้!‛ ‚ทําไงได้ ต้องสร้างสถานการณ์เอง‛ ‚โว๊ะ! ไมค่ ยุ กบั คนเจ้าเลห่ ์แล้ว!‛ ผมทําทา่ จะผละออก ไอ้หมีเลยใช้สอง มือมากอดผมไว้กอ่ นจะดงึ ลงให้นอนไปทบั บนตวั มนั อกี ที พออยใู่ กล้กนั แบบนีห้ มีเลยยื่นหน้ามาจ๊บุ ปากผมเบาๆ เนี่ย สกินชิพเก่งอกี แล้ว! เก่งจงั วะ ละลายกนั วนั ละหลายๆ รอบ ‚ชอบกอ่ นแล้วทาํ ไมต้องทําตวั ไมด่ ีใสด่ ้วย‛

‚ไมด่ ียงั ไง หืม‛ ‚ก็..พดู ไมด่ ี ทําตวั ไมด่ ี‛ ‚พี่ก็เทคแคร์เราตลอด เรานนั่ แหละไมร่ ู้ตวั ซ่อื บอื ้ ซ่อื บือ้ จนเหนื่อยไปตงั้ หลายรอบ‛ เอ้า! มาวา่ กอู ๊ีก ใครมนั จะไปรู้ละ่ วะวา่ มาจีบ ตอนแรกๆ มนั ดเู หมือนไม่ ชอบหน้าจะตายไป ก็เข้าหามาแบบนนั้ ใครมนั จะไปคิดออก จีบคนไม่ เป็ นก็บอกมาเถอะวะ่ กาก! แต…่ กากๆ แบบมนั ก็ดนั เป็ นแฟนผมได้นี่หวา่ เขินอีกละ่ ชงเองเขินเอง โว้ยยย! ‚พี่พยายามมาตงั้ นาน เพราะแบบนีพ้ ่ีถงึ จะไมป่ ลอ่ ยเราไปงา่ ยๆ‛ ‚อือ‛ ‚อีกแคน่ ิดเดียว พเ่ี ช่ือวา่ สกั วนั พอ่ เจจะต้องเข้าใจ‛ ‚ครับ‛ ‚อยขู่ ้างกนั แบบนีแ้ หละ พี่ไมป่ ลอ่ ยเราไปไหนหรอก‛ สขุ สนั ต์พดู มาแบบ นีผ้ มก็เลยใจชืน้ ขนึ ้ มา เริ่มมีกําลงั ใจไปตอ่ ส้กู บั พอ่ ตอ่ ไมว่ า่ ยงั ไงผมก็จะ ทําให้พอ่ เข้าใจให้ได้ ผมจะทําทกุ อยา่ งเพ่ือรักษาคนคนนีเ้อาไว้เอง!

เช้าวนั ต่อมา ผมลงมาหาแมท่ ี่ครัวเห็นแมก่ ําลงั ทําอาหารอยู่ พอสง่ เสียง เข้าไปแม่ก็ได้แตห่ นั หน้ากลบั มายิม้ บางๆ ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆ ‚พอ่ … เป็ นยงั ไงบ้าง‛ ‚ไมเกรนขนึ ้ นนั่ แหละ อายมุ ากแล้ว‛ แมพ่ ดู ออกมาเหมือนนี่เป็ นเรื่อง ปกติแตผ่ มน่ีสิท่ีคิดมาก พอ่ อายมุ ากแล้ว พอมีเรื่องใหญ่ๆ แบบนีม้ า กระทบมนั ก็อดจะเป็ นหว่ งไมไ่ ด้ แม่เหน็ สีหน้าผมไมด่ ีก็เลยวางของในมือแล้วเข้ามาหา ‚เจได‛ ‚ครับ‛ ‚รู้ใชไ่ หมวา่ พอ่ เขาหวั ดือ้ หวั รัน้ เหมือนแกนนั่ แหละ‛ ‚ครับ‛ ‚ให้เวลาพอ่ เขาหนอ่ ย แกกร็ ู้ใชไ่ หมวา่ นี่มนั ไมใ่ ชเ่ รื่องงา่ ย‛ ผมฟังทกุ คําท่ีแม่บอกอยา่ งตงั้ ใจ แมเ่ ห็นผมยงั ไมเ่ ลกิ ทําหน้าเครียดก็เลย ยื่นมือมาลบู หวั ‚แม่เป็ นแมแ่ ก แม่รู้วา่ ถ้าแกจริงจงั กบั อะไรจริงๆ แกจะเป็ นยงั ไง ให้เดา ละ่ ก็ กวา่ จะยอมรับได้ก็ลําบากเหมือนกนั ละ่ สิ‛ ผมได้แตพ่ ยกั หน้าเบาๆ

‚พอ่ เขานอนอยบู่ นห้อง จะเข้าไปหาก็ได้นะลกู แตร่ ะวงั อยา่ ทําให้เขาลกุ ขนึ ้ มาเตะได้ละ่ ‛ ‚ผมเข้าไปได้จริงๆ เหรอ‛ ‚เจได แกเป็ นลกู พอ่ กบั แมน่ ะ ถ้าเรื่องแคน่ ีม้ นั ทําให้พอ่ กบั แมต่ ดั ขาดแก มนั ก็ไมใ่ ชแ่ ล้ว‛ แม่พดู กอ่ นจะดงึ ผมเข้าไปกอด ผมกอดแมค่ ืนเตม็ แรง นานมากๆ แล้วที่ผมไมไ่ ด้กอดแมแ่ น่นขนาดนี ้ไมร่ ู้วา่ ผา่ นไปกี่ปี แมผ่ อม ลงไปเยอะ ดทู า่ ทางงานในฟาร์มก็นา่ จะหนกั ผมผละออกมาจากแมก่ อ่ นจะหอมแก้มแมส่ องข้าง พลนั สายตาก็หนั ไป เหน็ สขุ สนั ต์ยืนมองอยตู่ รงหน้าประตู ‚แมค่ รับ นนั่ พ่ีสขุ สนั ต์‛ ‚อือ้ แมร่ ู้‛ แมม่ องไปท่ีแฟนตวั โตของผม ผมไมร่ ู้วา่ ตอนนีแ้ ม่จะโอเคไหม หรือจะยงั คงมองสขุ สนั ต์ในแงล่ บอยู่ ผมได้แตก่ งั วล แตส่ กั พกั แมก่ ็กวกั มือเรียกสขุ สนั ต์ให้เข้ามาหา ‚มาชว่ ยทํากบั ข้าวหนอ่ ย‛ ‚ครับ‛ ผมเหน็ แบบนนั้ ก็ยิม้ กว้างทนั ที สขุ สนั ต์เห็นรอยยมิ ้ ผมก็พลอยยมิ ้ ไปด้วย ผมเดนิ ไปจบั มืออีกฝ่ ายเบาๆ ก่อนจะเดนิ ออกมา ลองปลอ่ ยให้แม่อยกู่ บั สขุ สนั ต์ เผ่ือเขาสองคนจะได้คยุ อะไรกนั มากขนึ ้ สว่ นผมก็เดนิ กลบั ขนึ ้ มา

ชนั้ บนของบ้าน ยืนมองประตหู ้องท่ีอยไู่ มไ่ กล ผมสะบดั หวั เล็กน้อยกอ่ น จะเดินไปที่ห้ องนนั ้ ผมควรเคาะกอ่ นไหม หรือจะเข้าไปเลย กอ้ ก กอ้ ก ก้อก ผมเคาะประตหู ้องไปสามครัง้ ก็ยงั ไมไ่ ด้ยินเสียงอะไรตอบกลบั มา ได้ยนิ แตเ่ สยี งกกุ กกั ๆ เบาๆ เลยยืนทําใจ พอจะเคาะอีกทีประตหู ้องก็เปิ ดออก กอ่ น เผยให้เห็นชายสงู วยั ยืนอยตู่ รงหน้า ผมทําตวั ไมถ่ กู ไมร่ ู้วา่ จะเริ่มคยุ กบั พอ่ อยา่ งไรดี พอ่ มองหน้าผมแคแ่ ป๊ บเดยี วก่อนท่ีจะปิดประตใู สห่ น้าผมดงั ปัง พอ่ จะไมฟ่ ังผมจริงๆ เหรอ… ผมยืนมองบานประตตู รงหน้าด้วยอารมณ์หลากหลาย ทงั้ เสียใจ ทงั้ น้อยใจ ทงั้ โกรธ แตเ่ หนือสงิ่ อ่ืนใด ผมเป็นหว่ งพอ่ ผมเป็ นหว่ งมากๆ ย่ิง ได้ยนิ แมบ่ อกมาวา่ พอ่ ไมเกรนขนึ ้ ผมยง่ิ โมโหตวั เอง ผมพอรู้วา่ พอ่ เสียใจ และผดิ หวงั กบั ตวั ผมมากแคไ่ หน ‚พอ่ …‛ ผมสง่ เสียงออกไป ไมร่ ู้วา่ ตอนนีจ้ ะมีใครฟังอยหู่ รือเปลา่ หรือ เป็ นแคก่ ารคยุ กบั บานประตโู งๆ่ เทา่ นนั้ ‚พอ่ ฟังผมนะ ผมขอโทษสําหรับ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา่ ง ผมขอโทษท่ีทําให้พอ่ ผิดหวงั ผมขอโทษท่ีทําให้พอ่ เสียใจ‛ “…”

‚แตผ่ มเองก็แคอ่ ยากให้พอ่ เข้าใจ สง่ิ ที่เกิดขนึ ้ ผมยอมรับวา่ ผมตงั้ ใจ ผม เป็ นคนตดั สินใจเองทกุ อยา่ ง มนั เคยพลาด มนั เคยทําให้ผมเจบ็ มา เหมือนกนั ‛ “..” ‚แตผ่ ม...ผมก็คงเสยี ใจ ถ้าหากวา่ ย้อนเวลากลบั ไปได้ ผมวา่ ผมก็ทํา อยา่ งเดิมอยดู่ ี‛ ผมพดู ไปเทา่ ไรประตหู ้องกไ็ มม่ ีว่ีแวววา่ จะเปิ ดออก ผม เองก็เลยได้แตย่ ืนมองอยอู่ ยา่ งนนั้ พอ่ คงจะไมอ่ ยากเหน็ หน้าผมแล้ว ‚ผมอยากถามพอ่ อะไรอยา่ งหนง่ึ ‛ “...” ‚ผมผดิ มากเหรอท่ีผมเป็ นแบบนี ้การท่ีผมชอบเพศเดียวกนั มนั ทําให้ส่ิง ท่ีผมทํามามนั ไมม่ ีความหมายเลยใชไ่ หมพอ่ แคเ่ พราะผมมีแฟนเป็ น ผ้ชู าย มนั ทําให้ผมไมใ่ ชไ่ อ้เจได ไมใ่ ช่ไอ้ลกู หมาของพอ่ เลยเหรอ ผม เสียใจนะ‛ สดุ ท้ายผมก็ยอมแพ้ เดินคอตกกลบั มาจากห้องนนั้ ผมกลบั ลงมาหาแม่ ในห้องครัว ปรับสีหน้าให้เป็ นปกตกิ ่อนจะเข้าไป มองเห็นแฟนตวั เองคยุ กบั แมไ่ ด้แบบนีผ้ มก็ใจชืน้ ขนึ ้ มาหนอ่ ย ‚คยุ อะไรกนั ‛ ‚แกมาก็ดี มายกไปวางไว้ตรงโต๊ะหนอ่ ยมา‛

ผมเดินไปรับถ้วยแกงจากแม่ กล่นิ แกงหอมฉยุ ชวนให้ผมคิดถงึ สมยั เดก็ ๆ ผมชอบกนิ แกงเขียวหวาน และวนั นีแ้ มก่ ็ทําแกงเขียวหวานให้ผมกินด้วย สิ ‚แล้วแฟนเราทํางานอะไร‛ ‚ผมเป็ นสตั วแพทย์ครับ แตก่ ็มีบ้างที่ไปทํางานวงดนตรี แตก่ ็ทําแคว่ นั ศกุ ร์‛ สขุ สนั ต์ตอบแมด่ ้วยความนอบน้อม ผมละ่ อยากจะอดั เสียงมนั เอาไว้จริงๆ ‚พาเจไดไปท่ีบ้านหรือยงั ‛ ‚พาไปมาแล้วครับ‛ ‚แล้วท่ีบ้าน..” ‚แม่ผมโอเคครับ แมช่ อบเจได น้องชายผมก็ชอบเจได พวกเขาเอน็ ดนู ้อง มากๆ‛ ไอ้ยกั ษ์พดู ไปยิม้ ไปเหมือนพ่ีมนั มีความสขุ มาก ผมเห็นแบบนนั้ ก็ พลอยอมยิม้ ไปด้วย ได้ยนิ พ่ีมนั เรียกผมวา่ น้อง เขนิ วะ่ ใจบางเทา่ นีเ้ลย ‚เหรอ…‛ แมผ่ มตอบแคน่ นั้ กอ่ นที่จะไม่มีใครพดู อะไรตอ่ พวกเราสามคนกินข้าวเงยี บๆ ผมเองก็แอบอดึ อดั นะที่ต้องมานง่ั กินข้าว เงียบๆ แบบนี ้ ‚เจไดมนั เป็ นเด็กดอื ้ หวั มนั รัน้ ความคิดมนั เปลีย่ นยาก‛

‚แม‛่ ‚รักกนั ก็ดแู ลกนั ให้ดี อยา่ ทําลกู ชายแมเ่ สียใจ แมข่ อแคน่ ี‛้ พอแมพ่ ดู ออกมาแบบนีผ้ มเองก็พดู อะไรไมอ่ อก ได้แตว่ างช้อนแล้วเดิน เข้าไปกอดแมท่ นั ที ผมไมเ่ คยรู้สกึ โลง่ ใจขนาดนี ้แม่กอดผมกลบั และลบู หวั ผมไปมา ผมนํา้ ตาซมึ ท่ีแม่ยอมรับในส่งิ ที่ผมเป็ นได้ หนั ไปมองสขุ สนั ต์ท่ีนงั่ อยไู่ มไ่ กล ผมเห็นมนั ยมิ ้ ออกมา เป็ นยมิ ้ ท่ีมีความสขุ จากใจ จริงๆ ‚ผมขอโทษนะแม‛่ ‚อือ แมเ่ องก็แกแ่ ล้ว หาคนมาดแู ลแกได้ก็โอเค‛ ‚แมไ่ มโ่ กรธผมเหรอท่ีผมอาจจะไมม่ ี…” ‚ก็รับเลีย้ งมาสกั คนสิ‛ ‚แม‛่ ‚คดิ วา่ แมแ่ คร์สายเลือดมากหรือยงั ไง ท่ีแมใ่ สใ่ จก็แคแ่ กมีความสขุ หรือ เปลา่ แคน่ นั้ แหละ คนเป็ นแมเ่ ขาคดิ แคน่ ี‛้ ‚ขอบคณุ ครับแม่ ขอบคณุ ครับ‛ ผมไมร่ ู้เลยวา่ เราสองคนแมล่ กู กอดกนั นานเทา่ ไร ลืมไปเลยวา่ กําลงั กิน ข้าวอยู่ ตอนนีผ้ มมีความสขุ มาก ผมอยากจะขอบคณุ แมอ่ ีกร้อยล้าน รอบ ผมดีใจมากๆ ท่ีแม่ยอมรับได้ และรู้วา่ แมเ่ องก็ลําบากใจที่จะต้อง

เจอเร่ืองแบบนี ้แตผ่ มเช่ือวา่ ถ้าแมผ่ มยอมเข้าใจได้ สกั วนั พอ่ ผมก็ต้อง เข้าใจได้ ตอ่ ให้มนั อาจจะต้องใช้เวลานาน ซงึ่ นานเทา่ ไรผมกไ็ มร่ ู้หรอก แตต่ ราบใดที่ผมยงั รักผ้ชู ายคนนี ้ผมเองก็ต้องทําให้พอ่ มองเหน็ ให้ได้ วา่ สงิ่ ที่ผมทํา มนั ไมใ่ ชแ่ คค่ วามผิดพลาด ผมอยากให้พอ่ รู้ วา่ ผมเองกส็ ามารถรักใครสกั คนเหมือนท่พี อ่ รักแมไ่ ด้ เหมือนกนั

EP.31 วนั นีเ้ป็ นวนั อาทิตย์แล้ว ตอ่ ให้ผมอยากอยแู่ คไ่ หนยงั ไง ผมก็ต้องกลบั ไป ทํางาน ผมเกบ็ ของกอ่ นจะลงมายืนลาแม่ที่หน้าบ้าน ใจก็ยงั คงหว่ งพอ่ ที่ อยขู่ ้างบน แมเ่ ห็นผมแบบนนั้ ก็เลยเดินมาเข้ามาจบั แขนเบาๆ ‚ไมต่ ้องหว่ ง แมจ่ ะพยายามพดู ให้อีกแรง‛ ‚ขอบคณุ มากนะแม‛่ ‚แกเป็ นลกู ชายฉนั น่ี ถ้าตาเฒา่ นน่ั ยงั ไมย่ อม เดย๋ี วจะจดั การให้‛ ผมเห็น แม่พดู ออกมาแบบนนั้ ก็หวั เราะเล็กน้อย เราทงั้ คกู่ อดลากนั แมล่ บู หวั ผม ไปมา ‚อยา่ ดือ้ กบั พเ่ี ขานะรู้ไหม‛ โอ้ย ทําไมทกุ คนต้องชอบพดู วา่ กจู ะดอื ้ ห้ามดือ้ อยา่ ดอื ้ พดู อยนู่ นั่ แหละ อะไรวะ ‚แมช่ อบพี่เขาไหม‛ ‚อืม…” ผมล้นุ กบั คาํ ตอบมากๆ แมโ่ ยกหวั ผมเบาๆ ‚แม่ยงั ไมบ่ อกหรอก‛ ‚เอ้า แม‛่

‚นนู่ แฟนแกขบั รถมาแล้ว‛ แมบ่ อกพลางชีใ้ ห้ผมดู สขุ สนั ต์ขบั รถมาใกล้ และลงจากรถมาหาผมกบั แม่ ผมจบั มือแม่ครัง้ สดุ ท้ายก่อนจะเดินผละ ไปขนึ ้ รถ ทวา่ สขุ สนั ต์กลบั โดนแมร่ ัง้ เอาไว้เสยี กอ่ น ‚ดแู ลเจไดด้วยนะ‛ ‚ครับผม‛ ‚อยา่ ทําเขาเสยี ใจ‛ ‚ผมสญั ญาครับ‛ แมย่ มิ ้ ออกมาหลงั จากได้ยินคาํ สญั ญาจากปากของอีกฝ่ ายแล้วโบกมือ ลาผมสองคน สขุ สนั ต์เดินกลบั มาที่รถ เราสองคนขนึ ้ รถแล้วแตส่ ายตา ผมก็ยงั คงมองขนึ ้ ไปบนบ้าน ไมร่ ู้วา่ พอ่ จะมองอยหู่ รือเปลา่ หรือวา่ พอ่ จะ ไมส่ นใจกนั แล้วกไ็ มร่ ู้ ‚อยากกินอะไรไหม เยน็ นี‛้ ไอ้หมีถามขนึ ้ หลงั จากรถเคล่ือนออกมาจาก บริเวณบ้านได้สกั พกั ‚เราแวะข้างทางไปเลยก็ได้ จะได้ไมต่ ้องทํากนิ ยาก‛ ‚โอเคครับ‛ ‚พ่ี‛ ‚วา่ ยงั ไง‛ สายตาของสขุ สนั ต์มองไปท่ีถนนข้างหน้าอยา่ งคนตงั้ ใจขบั รถ ผมมองมนั กอ่ นจะถามออกไป ‚พี่โอเคไหมกบั ที่บ้านเจ‛

‚พี่โอเค พี่ชอบบ้านเจนะ สวยดี‛ โว้ยยย! กไู มไ่ ด้หมายถงึ แบบนนั้ ไหมไอ้แฟนบ้าน่ี ‚ตลกเหรอ‛ ‚ก็เจถามพ่ีวา่ โอเคกบั บ้านไหม‛ แหนะ มงึ ยงั มีหน้ามากวนตีนกอู ีกนะ ผมหนั หน้าหนีไปทําปากมบุ มบิ ๆ จนมนั หมนั่ เขีย้ วดงึ จมกู ผมซะแรง โอ้ย! ลงไม้ลงมืออีกแล้ว ไหนเม่ือกีส้ ญั ญากบั แมซ่ ะดิบดี ‚พี่เข้าใจ พี่โอเค อยา่ คิดมากเร่ืองพี่สิ‛ ‚ก็มนั …” ‚ชอบลกู ชายเขา ก็ต้องชอบพอ่ แมเ่ ขาด้วย ซง่ึ พี่ก็ชอบทงั้ พอ่ ทงั้ แมเ่ รา เลย‛ ‚แล้วพีไ่ มโ่ กรธพอ่ เหรอ‛ ‚พี่เข้าใจ คนเราพอต้องมายอมรับอะไรท่ีไมช่ อบ มนั ก็ยากกนั ทงั้ นนั้ ‛ ‚อือ้ ‛ ‚อือ้ นี่คือเข้าใจไหม‛ ‚เข้าใจแล้วคร้าบบ‛ ผมลากเสียงยาวจนไอ้หมีหมนั่ ไส้เลยยน่ื มือมาถหู วั ผมจนฟู

เราสองคนคยุ กนั เร่ืองโน้นเร่ืองนีไ้ ปตลอดทาง พยายามที่จะไมค่ ยุ เร่ือง เครียดๆ มีแวะกินของกินบ้าง ใช้เวลาเดินทางหลายชว่ั โมงสดุ ท้ายก็ มาถงึ คอนโด ด้วยความเมื่อยล้าพอกลบั มาถงึ ท่ีนอนผมกร็ ีบล้มตวั เองลง ไปทนั ที ผมนอนหลบั ไปทงั่ อยา่ งนนั้ แอบได้ยนิ สขุ สนั ต์บน่ เร่ืองท่ีไมย่ อม เปลี่ยนเสือ้ ผ้าก่อน แตผ่ มไมส่ นใจนกั หรอก สนใจแคจ่ ะนอนเทา่ นนั้ แหละ ผมไมร่ ู้วา่ หลบั ไปนานเท่าไร แตส่ ะด้งุ ต่ืนขนึ ้ มาอีกทีก็ตอนตีห้า ผมยนั ตวั เองลกุ ขนึ ้ มากอ่ นจะเดนิ ไปล้างหน้าล้างตา ไมเ่ หน็ สขุ สนั ต์แล้วแฮะ เดาวา่ มนั คงกลบั ไปอยทู่ ี่ห้องมนั นน่ั แหละ ผมเดินไปเอาเสอื ้ ผ้ากลบั มา อาบนาํ ้ แตง่ ตวั เตรียมออกไปทํางาน สกั พกั เสยี งเคาะประตหู ้องก็ดงั ขนึ ้ เดนิ ออกไปดกู ็เหน็ สขุ สนั ต์ยืนอยู่ ผมแปลกใจเลก็ น้อยเพราะตงั้ แตเ่ ป็ น แฟนกนั มนั ก็ไมเ่ คยเคาะห้องเลย พอกลบั มาเคาะแบบนีม้ นั ก็เลยอด แปลกใจไมไ่ ด้ ‚ข้าวเช้า‛ มนั บอกพลางย่ืนถงุ ของกนิ ให้ดู ‚นี่ลงไปซอื ้ ของกนิ มาให้เหรอ‛ ‚อือ‛ โอยยย เทคแคร์กดู จี ๊นนนน ‚เข้ามาด‛ิ ผมเปิดประตอู อกกว้างและชวนอีกคนเข้ามาในห้อง เราสอง คนนง่ั กินข้าวเช้าด้วยกนั จนได้เวลาที่ผมต้องออกไปทํางาน สขุ สนั ต์

อาสาจะไปสง่ แตผ่ มปฏเิ สธเพราะเห็นวา่ เมื่อวานมนั ขบั รถจนเม่ือยแล้ว ไมอ่ ยากให้พี่มนั ไปๆ มาๆ รถในเมืองยงิ่ ตดิ อยดู่ ้วย ‚เจได‛ ‚หืม‛ ‚ชว่ งนีพ้ ่ีอาจจะไมค่ อ่ ยได้อยคู่ อนโดนะ‛ อีกฝ่ ายบอกก่อนจะเดินเอามือ มาโยกหวั ผมไปมา ‚อ้าว‛ เห็นผมทําหน้าสงสยั มนั ก็เลยหอมแก้มมาอีกรอบ เอ้า... อะไรเนี่ย ‚ต้องไปทาํ ธุระ‛ ใจจริงก็อยากจะถามแหละวา่ ธุระอะไร แตม่ นั ก็ดจู ะเป็ นการอยากรู้อยาก เห็นจนเกินไป ไมอ่ ยากจะไปจ้จู ีม้ นั ด้วย แคร่ ับรู้วา่ มนั ไปทําธุระก็พอแล้ว ‚แล้วจะไปเมื่อไหร่‛ ‚เยน็ นีม้ งั้ ‛ ทําไมมนั รีบจงั อะ เพ่งิ กลบั มาเมื่อวานเองนะเว้ย ‚อา่ ‛ ผมตอบไปแคน่ นั้ เพราะไมร่ ู้จะตอบอะไร สขุ สนั ต์เดินเข้ามากอด ‚เรายงั โทรคยุ กนั ได้ตลอด โอเคไหม‛ ‚อือ้ ก็ไมเ่ ห็นได้อะไรสกั หนอ่ ย‛ ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม ไอ้หมีมนั เลยกอด ผมแนน่ ขนึ ้

แอ้กก จะฆา่ กเู หร๊อ! ปลอ่ ยกอ่ นสิวะ ‚เดี๋ยวก็กลบั มาแล้ว‛ ‚ปลอ่ ยกอ่ นๆ จะไปทํางานแล้ว‛ ไอ้หมีหวั เราะเสยี งเบากอ่ นจะยอมปล่อย แตพ่ อผมทําหน้ามยุ่ มนั ก็จะพงุ่ มาจบั แก้มอีกที ผมเลยรีบเบย่ี งตวั หนีมนั หนอยย... จบั จนกจู ะชํา้ หมดแล้วโว้ยย ไอ้หมีโบกมอื ลา ปลอ่ ยให้ผมลงจากคอนโดแล้วนงั่ รถไปทํางาน พอมาถงึ ท่ีทํางานบรรดาพ่ีแกก็เข้ามารุมผมถามถงึ เรื่องทบี่ ้านทนั ที ผมเองก็ไมร่ ู้ จะตอบอะไรเลยบอกไปแคว่ า่ อยใู่ นชว่ งกําลงั คยุ ตอนพกั เที่ยง ผมเดนิ มาเจอนิม่ โดยบงั เอิญ นิ่มชะงกั ไปในตอนแรกกอ่ นที่ เธอจะยมิ ้ กว้างให้ ผมเลยเดินเข้าไปทกั ทายเธอ ‚ไงเจได‛ ‚อือ้ สบายดี นมิ่ อะ‛ ‚โอ้ย ระดบั นี ้สบายมาก กะวา่ จะลางานไปเที่ยวเกาหลีเนี่ย‛ ‚จริงดิ‛ ‚จริงจ้ะ‛ อีกฝ่ ายวา่ ด้วยนํา้ เสียงรื่นเริง กอ่ นท่ีจะขยบั เข้ามาใกล้ ‚อยาก เห็นแฟนเจอะ‛ นิม่ ป้ องปากกระซบิ

ผมแปลกใจ แตก่ ็ไมไ่ ด้ถามวา่ อีกฝ่ ายรู้เร่ืองนีไ้ ด้อยา่ งไร ‚ชว่ งนีเ้ขาไปทํา ธุระอยนู่ ะ่ คงยงั ไมไ่ ด้มาสง่ หรอก‛ ‚ว้า เสียดายจงั ‛ ‚เสียดายอะไร‛ ‚เอ้า! ก็เราอยากเหน็ คนนนั้ ของเจมง่ั อะ‛ ผมเหน็ น่ิมทําหน้างอแงแบบนีก้ อ็ ดตลกไมไ่ ด้ เราสองคนยืนคยุ แลกเปลี่ยนเรื่องราวกนั ไปมาสกั พกั ก็แยกย้ายกลบั แผนกใครแผนกมนั นง่ั ทํางานยาวจนบา่ ย ผมก็ลกุ จากโต๊ะจะเดนิ ไปห้องนาํ ้ แตบ่ งั เอญิ สายตาผมมนั ดีหรือขีเ้สือกก็ไมร่ ู้ ผมเดนิ ไปแอบอยตู่ รงมมุ กอ่ นจะลอบ มองไปที่คนสองคนกําลงั ยืนอยใู่ นที่ลบั ตาคน …นน่ั มนั พี่บาร์กบั คณุ ใหญ่น่ีหวา่ ทําไมต้องมาคยุ กนั สองคนในซอกนีด้ ้วย กเู สือกกอ่ น! ผมไมร่ ู้วา่ สองคนนนั้ คยุ อะไรกนั พยายามท่ีจะเง่ียหฟู ังแล้วแตก่ ็ไมไ่ ด้ยนิ รู้แตว่ า่ จๆู่ พบ่ี าร์ก็ถกู คณุ ใหญ่ดงึ เข้าไปจบู ตอ่ หน้าตอ่ ตา ผมถงึ กบั ชอ็ ก อ้าปากค้างไปเลย โอ้วว มายย ก้อดดด!!! ผมรีบเดนิ กลบั มาจากมมุ นนั้ มานง่ั สงบสตอิ ารมณ์ทีโ่ ต๊ะทาํ งานตวั เอง ทนั ที

ชะ..เชี่ย สองคนนนั้ ทําไมจบู กนั ได้วะ โอย…มีซมั ติงกนั ตงั้ แตเ่ มื่อไหร่วะเนี่ย แตพ่ ระคณุ เจ้าครับ...เขาจบู กนั รุ่นพ่ีท่ีผมเคารพกบั ทา่ นประธานบริษัท เขา จบู กนั ! ก็ปกติเห็นไอ้พ่บี าร์มนั เอาแตเ่ ขมน่ คณุ ใหญ่ แอบดา่ ลบั หลงั ไมร่ ู้ก่ีรอบตอ่ ก่ีรอบ อยากรู้จริงๆ วา่ ทําไมถงึ จบลงแบบนี ้นง่ั คดิ ไปคดิ มาอยคู่ นเดียว สกั พกั สายตาก็เห็นพี่บาร์เดนิ กลบั มาทํางานที่โต๊ะ ผมแอบลอบมองพ่ี บาร์ก็ไมเ่ หน็ ความผดิ ปกตอิ ะไรเลย พ่ีบาร์กลบั มานงั่ ทํางานตามเดิมเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขึน้ ‚พ่ีบาร์คะ เสร็จแล้วคะ่ ‛ ‚โอเค เอาวางไว้ตรงนนั้ แหละ‛ ‚ปากพี่ไปโดนอะไรมาเนี่ย บวมเชียว‛ ผมเหน็ พี่บาร์เขมน่ ตาใสพ่ นกั งานอีกคนก่อนท่ีเธอจะเดนิ หนีไป สรุปแล้ว ของดีวนั นคี ้ ือการท่ีพี่บาร์นง่ั ทาํ งานหน้าแดงทงั้ บา่ ยเลยเว้ย เฮ้ยย

ผมกลบั มาถงึ ห้องก็เหน็ หน้าห้องมีโพสอิทแปะเอาไว้อยู่ มนั เขียนเอาไว้ วา่ ฝากดแู ลคณุ นายด้วย พอเปิ ดประตหู ้องเข้าไปกเ็ หน็ คณุ นายกําลงั นอนหลบั อยขู่ ้างต้รู องเท้า เอ้อ พอ่ มงึ ก็ไมเ่ อามงึ ไปด้วยเลยวะ อยากรู้จริงๆ วา่ ไปทาํ ธุระอะไร ผมกลบั มานง่ั กินข้าว พลางมองเจ้าลกู แมวดํากินอาหารอยไู่ มไ่ กล ก้ม มองดมู ือถือตวั เองกไ็ ด้แตช่ ง่ั ใจวา่ จะกดโทรออกหรือรอให้มนั โทรมาดี กลวั วา่ ถ้าโทรไปแล้วจะเป็ นการรบกวน เผื่อมนั กําลงั ทําธุระสําคญั อยู่ แต่ ครัน้ จะให้รอมนั โทรกลบั มา วนั นีก้ ็รอมาทงั้ วนั แล้วยงั ไมเ่ หน็ มีสายเข้า จากเบอร์หมีผีเลยสกั อนั เดียว ไมใ่ ชว่ า่ เราไมเ่ คยหา่ งกนั เพยี งแตม่ นั ไมเ่ คยจะชนิ เลยสกั ครัง้ เฮ้อออ คดิ ถงึ ตวั ตนั ๆ ของมนั จงั วะ ‚พอ่ มงึ กําลงั ทําอะไรอยวู่ ะคณุ นาย ทําไมไมโ่ ทรมาสกั ที‛ ถงึ ขนั้ คยุ กบั แมวแล้วตอนนี ้ คณุ นายไมต่ อบผม เอาแตก่ ้มหน้าก้มตากินอาหารแมวของมนั เห็นหาง น้อยๆ สะบดั ไปมาก็อดใจเอามือไปเก่ียวเลน่ ไมไ่ ด้ เหงาจงั วะ เหงาใจอะ น่ีขนาดหา่ งกนั แคว่ นั เดียว กไู มไ่ ด้เวอ่ ร์จริงๆ ผมตดั ความฟ้ งุ ซา่ นทงิ ้ ไปกอ่ นจะเดนิ ไปล้างจาน อาบนาํ ้ จนเดินกลบั มา เคลียร์งานตอ่ ก็ยงั คงไมม่ ีสายเข้ามา สดุ ท้ายผมก็ทนไมไ่ หวต้องเดนิ ไป คว้าโทรศพั ท์แล้วกดโทรออกเอาเอง

มงึ ไมโ่ ทรกโู ทรก็ได้วะ! แม่ง! ตูด้ ดด ตดู้ ดด ตูด้ ดดด ผมชกั จะร้อนใจหนอ่ ยๆ ท่ีมนั ไมย่ อมรับสายสกั ที เสียงรอสายดงั ขนึ ้ ก่ี รอบตอ่ ก่ีรอบก็ไมร่ ู้ ผมเองก็ได้แตน่ ง่ั กดโทรออกอยอู่ ยา่ งนนั้ …ไมห่ รอกมงั้ คงไมใ่ ชแ่ บบที่คดิ หรอก ผมวา่ สขุ สนั ต์คงยงั ไมว่ า่ งแหละ แตแ่ หงนมองนาฬกิ ามนั ก็ปาไปส่ีทมุ่ แล้ว มนั คงไมใ่ ชแ่ ล้วละ่ ถ้ามนั จะยงั ยงุ่ หรือไมอ่ ย่างนนั้ มนั ก็คงนอนไป แล้วมงั้ ผมน่ีคดิ มากไปเรื่อยแล้ววะ่ ! เลอะเทอะๆ ไอ้เหยี ้ ไมไ่ ด้คยุ วนั เดียวก็ไมเ่ ป็ นไรหรอก เดี๋ยวมนั ก็โทรกลบั มาอะแหละ ผมวางโทรศพั ท์ กอ่ นจะเดนิ ไปอ้มุ คณุ นายมานอนด้วยกนั บนเตียง นอนเกาคอคณุ นาย ไปเร่ือยๆ คณุ นายก็คอ่ ยๆ หลบั ตาลง จนในที่สดุ คณุ นายก็ผลอ็ ยหลบั ไป เหลือให้ผมยงั คงนอนมองอยอู่ ยา่ งนนั้ เฮ้อ…ทําไมคืนนีม้ นั เหงาขนาดนีน้ ะ ผมต่ืนขนึ ้ มาในเช้าของอีกวนั ซงึ่ ก็เป็ นอกี วนั ที่ไมม่ ีสขุ สนั ต์ ผมเข้าไป อาบนาํ ้ แตง่ ตวั เตรียมจะไปทํางานตามปกติ ไมล่ ืมท่ีจะให้นํา้ ให้อาหาร คณุ นาย พอเช็คทกุ อยา่ งวา่ เรียบร้อยแล้วผมกอ็ อกมาจากห้อง แตย่ งั ไม่ ทนั ไรโทรศพั ท์ผมกส็ น่ั พอเหน็ เบอร์ท่ีโทรเข้ามามนั ก็อดดีใจไมไ่ ด้ ‚ฮลั โหล‛ ผมกดรับทนั ที

[สวสั ดีตอนเช้าครับ] ใจก็อยากจะถามคาํ ถามอะไรมากมาย แตพ่ อมานงั่ คิดๆ ดแู ล้ว มนั ก็คง จะไมส่ ําคญั สกั เทา่ ไร เลยเลอื กท่ีจะลืมข้อสงสยั ทงั้ หลายแหลแ่ ล้วคยุ กบั มนั แบบปกติ ‚เป็ นไงบ้าง‛ [ก็..ลําบากพอสมควร] ‚ออ่ ..‛ ผมได้แตต่ อบไปแคน่ นั้ เพราะไมร่ ู้วา่ อีกคนกําลงั ทําอะไรอยู่ สขุ สนั ต์บอกมาวา่ ลาํ บาก ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ มนั ลาํ บากตรงไหนอะไร ยงั ไง [เจได] ‚หือ‛ [กินข้าวหรือยงั เมื่อวานไมไ่ ด้โทรไป ขอโทษนะ] ‚ไมเ่ ป็ นไรๆ น่ีกําลงั จะออกไปทํางานแล้ว‛ [คดิ ถงึ ] นํา้ เสียงท้มุ ลอดมาตามสาย ผมหน้าร้อนทนั ทีท่ีได้ยินคําๆ นีจ้ ากมนั ก่อน ไมค่ ดิ วา่ มนั จะพดู คาํ นีก้ บั ผมเลยนะเน่ีย [คดิ ถงึ ไหม]

‚คะ..คิดถงึ อะไรละ่ วนั เดียวเองไหม‛ ผมแกล้งปากแข็งไปงนั้ ทงั้ ๆ ท่ี ความจริงคือยืนบิดจนจะเป็ นเกลียวโปเตโต้อยแู่ ล้ว ฮอ่ ลลลล~ เขินเว้ยย [แปลวา่ ไมเ่ หรอ] โหยย พอ่ ค๊ณู ณณ เสียงหงอยๆ แบบนีค้ อื เดาหน้าตามนั ออกได้เลยวา่ มนั จะต้องทําหน้าหมีควายเศร้าๆ แน่ ‚ไม…่ ไมค่ ดิ ถงึ ก็บ้าแล้ว‛ ผมอ้อมแอ้มๆ ตอบ แอบได้ยินเสียงหวั เราะ เบาๆ มาตามสาย [อะไรนะ ไมไ่ ด้ยิน] ‚เออๆ ! คิดถงึ ! จบยงั !‛ [ครับ พ่คี ิดถงึ เจนะ] เน่ีย พอเกรีย้ วกราดใสห่ นอ่ ยก็มาเสียงหวานใส่ ปรับอารมณ์ไมท่ นั โว้ย ‚อือ้ ‛ [เด๋ียวก็กลบั แล้ว รอทําธรุ ะท่ีน่ีเสร็จก่อน หวงั วา่ มนั คงจะไมน่ าน] ที่มนั พดู แบบนี ้แปลวา่ มนั ก็ยงั ไมร่ ู้ใชไ่ หมวา่ จะได้กลบั มาเมอ่ื ไหร่… ผมไมร่ ู้หรอกนะวา่ มนั กําลงั คดิ จะทําอะไร แตท่ ่ีแนๆ่ ผมมน่ั ใจวา่ สขุ สนั ต์ จะไม่ทําให้ผมเสียใจเดด็ ขาด ผมมน่ั ใจ ผมเช่ือใจมนั สิ่งที่มนั ทําไปมนั ต้องมีเหตผุ ลอะไรสกั อยา่ ง ถ้ามนั ไมพ่ ดู ออกมา ผมก็จะยงั ไมถ่ ามออกไป ก็แล้วกนั

แตท่ ่ีรู้ๆ ตอนนี ้มงึ รีบกลบั มาได้แล้ว แคน่ ีก้ ็คดิ ถงึ จนไมร่ ู้จะยงั ไงแล้ว โว้ยยยย EP.32 สขุ สนั ต์ไปทําธรุ ะเกือบอาทติ ย์แล้ว ผมได้แตต่ ิดตอ่ อีกฝ่ ายผา่ น ทางโทรศพั ท์ ไมร่ ู้วา่ อีกคนจะกลบั มาเม่ือไหร่ ไมร่ ู้ด้วยซํา้ วา่ มนั ไปทํา อะไรนกั หนา เลยตดั สินใจวา่ วนั นีแ้ หละจะโทรไปถามให้มนั รู้แล้วรู้รอด อดทนกบั ความสงสยั ของตวั เองแบบนีม้ นั ไมใ่ ชไ่ อ้เจไดเอาเสียเลย ตกเย็นผมก็นง่ั รถกลบั จากท่ีทํางานตามปกติ แวะซอื ้ ของกินนดิ หนอ่ ย กลบั ขนึ ้ มาบนห้องผมก็ตอ่ สายหาคนที่หายไป ยืนรอสายอยสู่ กั พกั อีก ฝ่ ายก็รับ ‚สขุ สนั ต์‛ [ไงเจ กลบั ถงึ ห้องแล้วเหรอ]

‚อือ้ ‛ [อยา่ ลืมให้อาหารคณุ นายนะ] ‚ถามอะไรหน่อยได้ไหม‛ อีกฝ่ ายไมไ่ ด้ตอบอะไรกลบั มาผมเลยเดาเอาวา่ มนั คงจะรอผมถามอยู่ ‚พ่ี...ไปทําธรุ ะอะไร‛ เสยี งจากปลายสายเงียบหายไปจนผมชกั จะใจเสยี แตส่ กั พกั มนั ก็ตอบ กลบั มา [เจอยากรู้เหรอ] เออด!ิ กนู ง่ั เฝ้ ามือถือเช้าเยน็ จนจะบ้าตายอยแู่ ล้วเนี่ย! แฟนไปไหนไปทํา อะไรกไู มร่ ู้เลย! [เอาเป็ นวา่ …ไว้คยุ กนั ที่ห้อง พ่ีกําลงั จะถงึ ] มนั บอกวา่ มนั กําลงั จะกลบั มา ผมก็เลยดีใจขนึ ้ มานิดหนง่ึ หายหน้าหาย ตาไปหนง่ึ อาทติ ย์ ผม เออ่ หมายถงึ ไอ้คณุ นายมนั คิดถงึ จนเอาแตร่ ้อง เมีย้ วๆ ทงั้ วนั เน่ีย! หลงั จากท่ีวางสาย ผมก็สง่ั ข้าวสง่ั ไก่มารอแฟนตวั ดกี ลบั มากินด้วยกนั ผมเดนิ ไปอาบนาํ ้ แตง่ ตวั รอบหนงึ่ ก็ยงั ไมม่ ีว่ีแวววา่ อีกฝ่ ายจะมาถงึ นงั่ ไถ โทรศพั ท์เลน่ นนั่ นนู่ นี่ก็ยงั ไมม่ ีสญั ญาณจากอีกคน สดุ ท้ายก็ต้องมานงั่ โงๆ่ กบั แมวดํารอแฟน ผมนง่ั มองนาฬกิ าเหมือนจะสามารถเร่งเวลาได้ จนตอนนีก้ ็สองทมุ่ แล้วมนั ก็ยงั ไมโ่ ผลม่ าสกั ที ผมเริ่มขีเ้กียจรอแล้วเลยจะ

หยบิ โทรศพั ท์ขนึ ้ มาโทรตามอีกครัง้ ทวา่ เสยี งเคาะประตหู ้องก็ดงั ขนึ ้ มา เสียกอ่ น ‚พอ่ มงึ มาแล้ว‛ ผมก้มไปอ้มุ คณุ นายกอ่ นจะตรงด่งิ ไปท่ีประตดู ้วย ความเร็ว พอเปิ ดประตอู อก คนท่ีผมเห็นดนั ไมใ่ ชแ่ ฟนตวั เอง แตเ่ ป็ นคนท่ี ทําเอาผมแทบจะทรุดลงไปนงั่ กบั พืน้ พ...พอ่ ก!ู พอ่ กเู อง! ‚พ...พอ่ ‛ พอ่ ยนื อยหู่ น้าประตู มองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ ผมได้แตก่ ลืนนํา้ ลาย เหนียวๆ ลงคอ สกั พกั พอ่ ก็เดินเข้ามาในห้อง เผยให้ผมมองเหน็ คนอีกคน ท่ีตามมาด้วย ‚พี่...พ่ีไปพาพอ่ มาเหรอ‛ ผมเดนิ เข้าไปถามสขุ สนั ต์ นกึ ตกใจท่ีอีกคนดู ทา่ ทางโทรมขนึ ้ หน้าคลํา้ แดดขนึ ้ ไม่รู้วา่ ไปทําอะไรมา สขุ สนั ต์ยกั ควิ ้ ใส่ ผมก่อนจะจบั หลงั ดนั ให้เข้ามาในห้อง ผมเหน็ พอ่ เดินสํารวจห้องกเ็ ผลอ เกร็งขนึ ้ มาโดยอตั โนมตั ิ ‚ห้องแกเหรอ‛ ‚ค..ครับ‛ ‚รกฉิบหาย‛ พอ่ วา่ ก่อนจะเดินไปนงั่ โซฟา ผมเลยรีบเดนิ ไปหยิบเอานํา้ เย็นเทใสแ่ ก้วแล้วเอาไปวางไว้ข้างหน้าพอ่ ทนั ที ‚มานง่ั ทงั้ คนู่ นั่ แหละ‛

ผมกบั สขุ สนั ต์รีบหาที่นงั่ กนั ทนั ที พอ่ นงั่ จบิ นํา้ ไปเร่ือยๆ แตย่ งั ไมเ่ ข้า ประเดน็ สกั ที มนั อดึ อดั อยหู่ นอ่ ยๆ ที่ต้องมานง่ั เงียบๆ ตอ่ หน้าพอ่ แบบนี ้ ทงั้ ท่ีเราสองคนเวลาเจอหน้าคือต้องวง่ิ เข้ากอดกนั แล้วแท้ๆ อีกอยา่ งผมยงั สงสยั อยเู่ ลยวา่ พอ่ ไปเจอกบั สขุ สนั ต์ได้อยา่ งไร แล้วทําไม ถงึ มาท่ีนี่ น่ีพอ่ หายโกรธแล้ว หรือยงั ไง? ผมไมเ่ ข้าใจ ‚ไอ้เจ‛ ‚ครับ‛ ผมรีบขานรับ ‚ไอ้หนมุ่ น่ีมนั ดแู ลมงึ ดีไหม‛ พอ่ ถาม ‚ดี ดีครับ‛ ‚ไปบ้านมนั มาแล้วเหรอ‛ ‚ครับพอ่ ‛ ‚ถ้ากไู มใ่ ห้คบ จะทํายงั ไง‛ พอ่ ถาม สายตาของพอ่ ทําเอาผมกลวั จนเสียว สนั หลงั หนั ไปมองสขุ สนั ต์ที่นง่ั อยขู่ ้างๆ มนั ก็เอาแตบ่ ีบมือผม แตไ่ มพ่ ดู อะไรออกมาสกั คํา เอาละ่ งานนี ้ซวยกอู ีก ‚เจ ….ไมเ่ ลกิ ได้ไหมพอ่ ‛ ผมตอบออกไป หวงั วา่ สีหน้าเว้าวอนของผมคง จะทําให้พอ่ ใจออ่ นขนึ ้ มาบ้าง

‚คบมนั แล้วมีอะไรดี เสยี ช่ือเสียง เสยี อนาคต แกจะมีลกู หลานให้กไู มไ่ ด้ แล้วใครจะดแู ลฟาร์มตอ่ ไหนจะชาวบ้านอีก มงึ รับไหวเหรอเจได‛ พอ่ กอดอกถามผมเสียงเครียด ดทู รงนีแ้ ล้วพอ่ คงจะเอาจริง ผมยืดอกเรียกความมนั่ ใจ ‚เมื่อกอ่ นก็แคร์แบบท่ีพอ่ แคร์ แตร่ ู้แล้ว…ผมรู้ แล้ววา่ การแคร์สงั คมไมไ่ ด้ทําให้มีความสขุ เลย ผมต้องหลอกตวั เอง ต้อง ฝื นทําในสิง่ ที่ตวั เองไมไ่ ด้เป็ น ผมรับได้ในจดุ นนั้ มากกวา่ ถ้าจะโดนสงั คม ดา่ หรือประณามยงั ไงก็ชา่ ง แตผ่ มเช่ือวา่ เข้มแข็งพอ ผมจะพสิ จู น์ให้เขา เหน็ วา่ ผมมีความสขุ ‛ ผมตอบออกไปแบบนนั้ กอ่ นจะทําใจกล้าดงึ มือ ออกจากมือสขุ สนั ต์ ผมเดินไปยืนตรงหน้าพอ่ กอ่ นจะลดตวั ลงนงั่ คกุ เขา่ พอ่ มองลงมาแตผ่ มตีความจากสายตาคนู่ นั้ ไมอ่ อก ผมกํามือเลก็ น้อย ก่อนจะพดู ตอ่ ‚ผมรู้วา่ พอ่ ผดิ หวงั แตพ่ อ่ ให้โอกาสผมได้ไหม ผมขอโทษที่ทําให้ตระกลู เสยี หาย ผมขอนะพอ่ ขอให้ผมได้ใช้ชีวติ คกู่ บั เขา ผมรักเขาจริงๆ นะ พอ่ ‛ ผมวา่ ออกไป พอ่ มองมานิ่งๆ ผมเลยพนมมือขนึ ้ ช้าๆ ก่อนจะกราบ ลงไปท่ีเขา่ ของอกี คน เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วตอนที่สมั ผสั จากพอ่ ลบู เบาๆ ที่หวั [C1] ผมเงยหน้าขนึ ้ มามองพอ่ ตวั เองด้วยความตกใจ ‚พอ่ สง่ แกมาได้แคน่ ี ้พอ่ พาแกเข้าเรียน พาหดั ขบั รถ จนเห็นแกเรียนจบ มีงานทํา มีครอบครัว ถ้าใครสกั คนจะดแู ลตอ่ ...ก็คงเป็ นมนั น่ีแหละ‛ พอ่ วา่ กอ่ นที่จะเบนสายตาไปมองอีกคนท่ีนง่ั อยไู่ มไ่ กล ผม..ผมไมไ่ ด้หฝู าดไปใชไ่ หม