เสน่ห์แม่หญิง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑ เสนห แมห ญิง นยิ าย-เร่อื งยาว : ฟรสี ไตล / อดตี ปจ จบุ นั อนาคต Tags : ยอ นยคุ เจา พอ อาหารไทย ผูแ ตง : จนั ทร ธนั วา My.iD :http://my.dek-d.com/maii-sakiya/writer/ 219,828 Views 1,805 Comments 5,022 Favorites แนะนาํ เร่ืองแบบยอ ๆ สตรีงดงามเจาระเบยี บ ผดู ูแลเคร่ืองตน ชาํ นาญในการประกอบอาหาร คาวหวาน และงานฝมอื ตอ งเดนิ ทางขา มกาลเวลา มาพบชายหนมุ เจาของคาสโิ นอารมณร อ น ทีม่ ศี ตั รมู ากมาย ชาย หนุมที่เธอเคยฝนถึงแทบทุกคนื ตง้ั แตยังเด็ก ขอ มลู เบ้อื งตนของเร่ืองนี้ สตรงี ดงามเจา ระเบยี บ ผูดูแลเครอ่ื งตน ชํานาญในการประกอบอาหาร คาวหวาน และงานฝมอื ตองเดินทางขามกาลเวลา มาพบชายหนุมเจาของคาสิโนอารมณรอน ท่ีมศี ัตรมู ากมาย ชาย หนุมท่เี ธอฝนถึงแบบเดิมซ้ําๆ วนเวยี นอยแู ทบทุกคืน ชายหนุม คมเขม นยั ตาดุ ภาพฝน ชัดเจน จนทําใหเ ขากลายเปน สว นหนง่ึ ในชีวติ ของเธอ เมอ่ื เสนแบงเวลานําพามาใหพบกนั เธอจะ จดั การกับชีวิตตัวเองอยา งไร หากชายหนมุ ตรงหนาไมเ หมือนทเ่ี คยฝนเอาไว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒ คํานยิ ม เปนนยิ ายที่อานตอนดกึ ๆและตอนหิวๆนี้ทรมานมากเลยคะ55555 อาหารแตละอยางท่ีแมบวั สรรคสรางข้นึ มานี้แบบ \"โอโ ห...แมคุณอะไรจะนา ซดใหห มดไมใ หเ หลือซกั หยด\" ชายภพนโ้ี ชคดี นะคะ นอกจากจะอิม่ ทอ ง ยงั อม่ิ อกอิ่มใจอีกตางหาก ชอบสไตลการเขยี นของผแู ตงดว ยคะ สําหรบั ตวั เรา เราคิดวา อานงานและไหลลื่นดี เนอ้ื เรื่องก็มมี าใหน า ติดตามแบบบทตอบทเลยคะ celsiusdegree97 | 2 ก.ค. 59 อา นนยิ ายเร่อื งนแ้ี ลว ขอใหคนอา นทกุ คนเตรียมตัวมาดวยนะคะ ควรกนิ ขา วมากอ นอาน เพราะ นางเอก นองบวั ของเรานั้น ทาํ อาหารเกง คนเขียนเองก็บรรยายเสียจนอยากอาหารขึ้นมา รว มกบั นิยายตอนน้นั ๆ เลย ชอบมากคะ เพง่ิ เปดเขา มาเจอแตกร็ ูเ ลยวา จะเปน แฟนนิยายเร่ืองนี้ ไปจนจบเรอ่ื ง ปล.ไมเคยเขยี นคํานยิ มใหใคร เรื่องนเี้ ปนเรื่องแรกคะ จะคอยติดตามผลงานนะคะ BabyBLove | 25 ม.ิ ย. 59 #1805 Fon // (จากตอนที่ 30) วันท่ี 23 กรกฎาคม 2559 / 10:48 อา นเพลนิ เลยสนุกมากๆคะ จะติดตามอานตอ ไปนะคะ สูๆ คะ #1804 Nong Piyanun วันท่ี 23 กรกฎาคม 2559 / 09:24 สนกุ มากกกกกกกกกกกกก อานรวดเดียวจบ ชอบมากๆเลยคะ เลาเร่อื งอาหารละเอยี ดมาก เรื่องไปไวดีไมย ดื เยือ้ สวนตวั คิดวา อานแลวยงั รสู กึ งงเรอ่ื งทามไลนน ดิ ๆคะ รอติดตามเร่ือง หนา นะคะ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓ สารบญั อัพเดท 22 ก.ค. 59 / 09:46 หนา ตอน ชื่อตอน 5 1 บทนาํ 8 2 ตอนท่ี 1 : ในฝน 20 3 ตอนที่ 2 : เด็กฝกงาน 31 4 ตอนที่ 3 : หลมุ ลึกลบั 42 5 ตอนท่ี 4 : ภาระอันยงิ่ ใหญ 53 6 ตอนท่ี 5 : กรุนกลิ่น 63 7 ตอนที่ 6 : งานราษฎร – งานหลวง 75 8 ตอนท่ี 7 : อาหารเปน ยา 83 9 ตอนที่ 8 : แตหนหลัง 94 10 ตอนที่ 9 : อาชีพใหม 105 11 ตอนท่ี 10 : เจาแมข นมไทย 115 12 ตอนท่ี 11 : เรือนขนม 125 13 ตอนท่ี 12 : เรียบงาย 137 14 ตอนท่ี 13 : หลง 149 15 ตอนที่ 14 : เขาวัง 160 16 ตอนท่ี 15 : บม เพาะ 171 17 ตอนท่ี 16 : อม่ิ – อุน 184 18 ตอนที่ 17 : ประโลม 195 19 ตอนที่ 18 : สงั หรณ 205 20 ตอนที่ 19 : ขนมทห่ี ายไป 216 21 ตอนที่ 20 : หมอมยาใหญ 226 22 ตอนท่ี 21 : หมอมยา ใหญ (2)

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔ ตอน ช่อื ตอน หนา 23 ตอนท่ี 22 : ตวั ราย 237 24 ตอนพิเศษ : ราชภักดี 248 25 ตอนท่ี 23 : อาชีพเสรมิ 252 26 ตอนท่ี 24 : มืดมดิ 263 27 ตอนท่ี 25 : เตรียมงาน 274 28 ตอนท่ี 26 : ปศ าจทาํ งาน 283 29 ตอนที่ 27 : ตดั ปก 295 30 ตอนท่ี 28 : บทสง ทา ย (จบบริบูรณ) 306 31 ตอนพเิ ศษ : ฝน ราย 317

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๕ บทนํา บนทน่ี อนสีขาวสะอาด ภายในหอ งนอนบนเรือนไทยหลังใหญ หญิงสาวหนา ตาสวยงาม ประหน่งึ นางในวรรณคดี ผิวขาวละออ ผมดําขลับยาวสลวย นอนน่งิ ลมหายใจสม่ําเสมอ ฝน ประหลาดแบบเดมิ ซํ้าๆยงั วนเวียนอยแู ทบทกุ คืน ชายหนมุ หนาตาคมเขมนัยนต าดุ ทเี่ ธอฝนถงึ เสมอ ภาพฝนชดั เจนจนทําใหเขากลายเปนสว นหน่งึ ในชีวิตของเธอ ราวกบั เปนเพือ่ นเลน ทอ่ี ยู ดวยกนั มาตง้ั แตย งั เด็ก โดยเฉพาะชว งเวลานี้ เธอย่งิ ฝน ตดิ กันมากข้นึ รงุ สางของวันใหม เปน เวลาทห่ี ญงิ สาวตองต่ืนมาเสมอ เพ่อื จัดเตรยี มเครอ่ื งเชา ใหผ ูเปน บิดา และเตรียมสํารบั สาํ หรบั ใสบ าตร เรอื นพระยาภกั ดบี ดินทรแ หง น้ี เปน ท่โี จษจนั อยางมากถงึ เรอื่ งสาํ รับคาวหวาน การเย็บปก ถกั รอย งานประดษิ ฐ และตกแตง บุตรสาวเพียงคนเดียวของ ทาน ไดไ ปรา่ํ เรียนถงึ ในรว้ั ในวงั เมื่อครง้ั ยังเยาว ความสามารถท่โี ดดเดนจนสาํ เรจ็ ในศาสตร แขนงตา งๆ เร็วกวาผทู ีเ่ รียนมาดวยกนั คร้นั เม่ือมารดาเสียชีวติ จงึ ไดข อพระราชทานพระอนญุ าต กลบั เรอื นมาดแู ลผูเปนบิดา แมเ วลานั้นบรุ ษุ แหงกรงุ รัตนโกสนิ ทรท่เี ปนขนุ นางช้นั ผูใหญนยิ มมีเมยี หลายคน แตสาํ หรับพระ ยาภกั ดีบดินทรกลบั มีเพียงคุณหญิงวาด เปน เมียเอกเพียงคนเดยี ว ในคราแรกทีข่ อออกมาดูแล ผูเปน บิดา กถ็ กู เจา นายฝา ยในผดู ํารงตําแหนง พระเคร่อื งตน ร้ังไวด วยความเสียดายในฝมอื การ ปรุงอาหาร และงานประดษิ ฐท ี่หาผเู ทยี บไดยาก แตก็จําใจตองยอมเพราะความเอ็นดูเมตตา เลย้ี งกนั มาตั้งแตยงั เยาว มิเคยไดท ดแทนคณุ บดิ ามารดา รางเลก็ ในผาสไบสีสด ใบหนาขาวสะอาดเกลีย้ งเกลา ขนตายาวงอนเปน แพ คว้ิ เรยี วได รูป รบั กบั ดวงตาคมมีชัน้ เสมอกันดังวา ถูกกรีดเอาไวอ ยางดี ผมยาวสลวยถกู มวยขึน้ มาอยา ง งา ยๆ ไมต ามสมัยนยิ ม บนเรือนรางไรเ ครอื่ งประดบั ใด มเี พียงแหวนพลอยสีแดงลอมเพชรของดู ตางหนามารดาเทานน้ั ทีส่ วมอยบู นนิ้วสะอาดเรยี วยาว หญงิ สาวเดินฝเทา เบาเขา มาภายในโรง ครวั ท่ปี ลกู หางจากเรือนใหญไมมากนัก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๖ “คณุ บวั มาพอดเี ลยเจาคะ เจา มิ่งมนั ไปไดกงุ ใหญมา เลยวา จะถามคุณบัววา จะทํากระไร ดีเจาคะ” นางแยม แมครัวเกา แกข องเรือน หันไปมองสตรีวัยแรกแยม ผเู ปน ท่รี กั ของบาวไพรภ ายใน เรอื น คณุ บัวเพง่ิ กลับมาอยูที่เรอื นแหง นี้ไดไ มน านนกั หลงั จากทค่ี ุณหญิงวาดผเู ปนมารดา เสียชวี ติ งานดูแลเรือนของมารดาตกมาอยูใ นความดูแลของคณุ บวั ท้งั หมด ดว ยผูเปน พอ มไิ ดม ี เมียหลายคน เรือนหลงั ใหญแหงน้จี งึ มีเพียงบาวไพรไมม ากนักดง่ั เชนเรือนทั่วไป งานทกุ อยา ง ถกู จัดวางอยา งเปนระเบียบตามหนา ท่ีทค่ี ณุ บัวไดจ ดั ไวใ ห คุณบัวแมอายไุ มถ งึ ยส่ี ิบดี แตง านบานงานเรอื นกม็ ไิ ดบ กพรอ ง มหิ นําซาํ้ ยังอยใู นขั้น ชาํ นาญ เพราะเขาไปฝก ฝนอยใู นวังตง้ั แตย งั เลก็ นกั ไมเ พยี งเร่อื งของคาวหวานและงานเรือน เทาน้ัน คุณบวั ยงั เปนสตรที ่รี หู นงั สือ ซึง่ นอยคนนักจะมีโอกาสไดร่ําเรียนเขยี นอา น ดวยเหตุที่ ถกู ถวายตัวเขา วงั มาแตเล็ก จึงยงั ครองตัวเปน โสดมาไดจ นอายเุ ลยวัยออกเรือน ผดิ แผกจาก สตรีทัว่ ไป \"ดเี ลยแมแ ยม บัวจะไดเ อามาทํา แสรง วากงุ ใหญ ใหคณุ พอ ทา นลองชิมดู เหน็ ทาน ปรารภวาทานกระไรไมคอ ยลง ไดเคร่อื งเทศรสจดั สกั หนอ ยจักไดเจริญอาหารข้นึ ” ใบหนา ผุดผาดมีรอยยิม้ สดใส ตอนนี้ ท่ีเรือนหลงั เล็กริมนํ้า บริเวณหนา ระเบยี งทีย่ ื่นออกมาเหมอื นทานํ้า หญิงสาวกาํ ลงั ใสบ าตรเชา ตามปกติเหมอื นเชนทุกวัน วนั นหี้ ลวงพอทานมารบั บณิ ฑบาตดวยตัวเอง ซ่ึงนอย ครงั้ นกั เพราะทานคอ นขางชราภาพมากแลว ทานมองหนาหญิงสาวพรอมสายตากงั วล “โยมบัว หลังจากนห้ี ากเกดิ เหตพุ ลิกผัน โยมจงประคองสติใหม่นั คดิ ถงึ คุณงามความดที ่ี เคยไดทาํ มาแตห นหลงั บางสงิ่ บางอยา งมันเปนกรรมมาต้ังแตภ พชาตกิ อน ที่เจาตองมาชดใชใน ชาตนิ อ้ี ยางหลบหนีมพิ น ” หลวงพอเอยขึน้ เสยี งไมดังนกั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๗ “จะมีเรอ่ื งไมดหี รอื เจา คะหลวงพอ ” หญิงสาวหนา ซดี เผือด “อาตมาก็บอกไมไดมากกวาน้ี ขอเพยี งใหโยมบวั ตงั้ สตใิ หม่ันไมว าสงิ่ อันใดจะเกดิ ขน้ึ ให คิดเสยี วา เปน กรรมมาแตหนหลัง” หลวงพอ กลาวจบเพยี งแคน นั้ ลกู ศิษยว ัดก็พายเรือพาทาน ออกไป

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๘ ตอนที่ 1 : ในฝน คาสโิ นขนาดใหญครบวงจร บนหมเู กาะสวนตัว ไมปรากฎบนแผนที่ ทางภาคใตข อง ประเทศไทย ไดถูกเปด ข้นึ อยางไมเ ปน ทางการ เงนิ สะพดั มากมาย จากเศรษฐผี รู ักความสนกุ และบรรดาไฮโซที่มีแตเปลือก หวังวาจะมารวยทางลดั สถานท่ีแหงนีร้ ับเฉพาะแขกพิเศษสงตรง มาเทาน้ัน มีเรอื โดยสารหรูและเครื่องบินสว นตัว คอยตอ นรับบรรดาแขกกระเปาหนกั ทงั้ หลาย ท้งั ไทย และตา งชาติ เปนทร่ี ูดีวา เจาของสถานท่ี คือบคุ คลท่ีไมค อ ยเปด เผยตวั ใหใครเห็นบอยนัก นอกจากระดับวไี อพีจริงๆ จึงจะมโี อกาสไดเ ห็นซ่งึ กเ็ ปนเพยี งไมกค่ี น เบือ้ งหลังของบุคคลผนู ี้ยงั เปนปริศนา นักขา ว และบรรดากลมุ ผมู ีอาํ นาจตางพยายาม อยา งมากในการหาตวั เร่ืองของเงินเปน เรือ่ งไมเขา ใครออกใคร บรรดานักธุรกจิ แถวหนา ตางหวิ กระหายในการเขามารว มลงทุน ดวยมองรายไดจ ากเมด็ เงินมหาศาล ทง้ั ทีอ่ ยากรว มหุน และยดึ ครองเปนของตัวเอง แตหลายปท ผ่ี านมาก็ยังไมมใี ครสามารถสืบเรือ่ งราวความเปน มาเปนไปได “นายครับทาเรือฝง ตะวนั ออกตรงหมูบา น มีเรอื นา สงสัยวนเวยี นอยูหลายวันแลว ครับ คน ในหมบู า นเหน็ วา ไมนา ไวใ จ เมอ่ื เชา เลยเขามาแจงกบั ทางสาํ นกั งาน” วิท หรอื วทิ ยา เปน เลขาและบอดกี้ ารดประจาํ ตัวเดนิ เขา มารายงาน หมบู านทว่ี ิทยาพดู ถงึ คอื ทีพ่ กั ของพนักงานในสว นตางๆ ของคาสิโน ที่ถกู สรา งเอาไวเปน หลังเพือ่ ใหอ ยูกันอยาง ครอบครวั และพนกั งานท่ีอยคู นเดยี ว ก็จะมตี ึกเปนหองใหอ ยู สว นคนในครอบครวั ทีไ่ มไ ดท าํ งานในคาสิโน ก็ทาํ อาชพี ประมงหาปลา เพ่ือสง ขายทีต่ วั จังหวดั โดยจะมเี รอื ของทางคาสโิ นบริการขนสงให ภายในเรอื จะมตี ูแ ชแข็งขนาดใหญส ําหรบั แช อาหารทะเลจํานวนมาก อาหารทะเลสดพวกนี้ สว นหนึง่ จะถูกนาํ ไปแปรรูปที่โรงงานในเครือ สว นหนึ่งสง เขา กรุงเทพฯ เม่อื เรอื กลบั มา ก็จะขนของสดในเมือง เขามาใหกับพนักงานเชนกนั นา นนา้ํ ที่ตง้ั ของคาสิโน หางไกลจากตวั เมอื งมาก เปนเขตหวงหามทมี่ ิใหเรือประมงทว่ั ไป หรอื เรือท่ไี มไ ดรบั อนญุ าตเิ ขามาได การหาปลาของทีน่ ี่จงึ อุดมสมบรู ณ พนักงานท่ีอาศัยสว น

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๙ ใหญก ็จะอยกู ันเปน ครอบครวั ผูหญิงทํางานท่คี าสโิ น สว นผชู ายมกั ทาํ ประมง เพราะเปนรายได เสรมิ ทด่ี ี ทุกสิบหาวนั กจ็ ะมเี รือสาํ หรับข้นึ ฝง เพื่อใหไปจบั จา ยซือ้ ของ ทํางานกนั เต็มทห่ี กเดือน หยดุ สองเดอื นเพอ่ื ใหพ ักสลับกันไป แตสว นใหญก็ไมคอ ยมีใครไปไหน เพราะทน่ี ี่คอนขาง สะดวกสบาย ออกจากเกาะ ก็เหมอื นขาดรายได พนกั งานจึงใหค วามสําคัญกบั ความปลอดภัย ของคาสโิ นแหงนม้ี าก เพราะเปน เหมอื นอูข าวอนู ้าํ ท่มี ัน่ คงของพวกเขา การดแู ลสถานทแี่ หง น้จี งึ ตอ งดุดันและเด็ดขาด มีอะไรเล็ดลอดผานสายตาไมไ ด “ไปดูกนั หนอยส”ิ กวินภพ หรือทีบ่ รรดาพนักงานและลูกนองตา งเรียกวา คณุ ภพ ชายผู เปนนาย และเปน เจาของคาสโิ นปรศิ นา ตอบกลบั มาพรอ มรอยย้ิมบางๆ อยา งนึกสนกุ เรือเร็วออกจากฝงพรอ มอาวธุ ครบมอื ชายวัยฉกรรจห ลายคนที่มาจากหลายท่ีที่ไม สามารถบอกได แตห ากดูจากหนาตากส็ ามารถรูไ ดว าที่มาไมธ รรมดา ตา งยอมทํางานถวายหวั ใหผเู ปนนายทั้งส้นิ เพราะนอกจากการงานและโอกาสทห่ี ยิบยน่ื ใหแลว ความบา ระห่าํ ไมก ลัว ตายของคุณภพ ทาํ ใหแ มแตพวกเขาเองยังเกรง สมยั ท่ีสรา งคาสโิ นแหงนีเ้ มือ่ หาปก อน ที่นีร่ อน ระอลุ กุ เปน ไฟ พวกท่ีถกู ขัดผลประโยชนในทอ งที่ และตางทอ งท่ีมีจํานวนมาก แมแตป ระเทศ ใกลเคยี งทีม่ คี าสโิ นเหมอื นกันกไ็ มเ วน เกาะแหงนีไ้ มเ พียงแตมีคาสิโนขนาดใหญ แตก ลบั มสี ถานทีอ่ าํ นวยความสะดวกแบบ ทนั สมยั ครบวงจร ประหน่งึ เปนสวรรคส ําหรับนักเทยี่ ว ดว ยความเปน สว นตวั ทําใหบรรดา นกั การเมือง ดารา ผูมีช่อื เสยี งทัง้ ในและตางประเทศจองกนั เขา มาไมข าดสาย แมไมเลนการ พนนั ก็มาพักผอ นหยอนใจเพ่อื หลีกหนคี วามวุนวาย ยิ่งทาํ ใหส ถานทแ่ี หงนี้ มีชอื่ เสียงจองท่ีพัก ยากย่ิงกวา เขาเมอื งลบั แล “นายครับตรงนั้น” วิทยา เลขาและการดคใู จ กระซบิ เสยี งไมด งั นกั พรอ มช้ีมอื ไปหาเรือ เรว็ อกี ลาํ ท่ีจอดหลบอยูท ี่ซอกหนิ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๐ ปง ปง ปง !!! กวินภพยงิ ปน ขึน้ ฟา เพอ่ื เชค็ วาคนพวกน้มี าดีหรือมารา ย ไมน านกม็ ีการยิงโตกลบั ดว ย อาวธุ สงครามครบมอื แบบรัวมาไมยั้งเชนกนั “ระเบดิ พวกมนั ” รอยย้มิ เยาะ ผุดขน้ึ ท่ีใบหนาคมเขม อกี ครงั้ เหมอื นเปน เร่ืองสนุก เครอ่ื ง ยงิ จรวดอารพ ีจีถกู นาํ ออกมาใช โดยอดตี หนว ยรบพิเศษฝม ือดี ทถ่ี กู ใสร า ยจนตองออกจาก ราชการ OOOOOOOOOO เวลาพลบค่าํ ทเ่ี รือนพระยาภักดีบดินทร หญิงสาวบตุ รตรเี จาของเรอื น กําลงั บรรจงพับ กลบี ดอกบัว เพื่อเตรยี มถวายในหองพระรอผูเปน บิดากลบั วันนพ้ี ระยาภักดบี ดนิ ทร ออกวา ราชการกบั เจานายภายในวงั คํา่ แลว คุณพอทานยงั ไมก ลับ ในใจก็อดทีจ่ ะเปน หวงมิได ไมนาน เสยี งฝเ ทาก็ดังท่ีหนาประตูทางเขาเรอื น รา งสูงใหญข องผเู ปน บิดาก็พนประตูเรือนขนึ้ มา สีหนา ไมใ ครด ีนัก “งานราชการมิราบรืน่ ฤาเจาคะ” บัวถามผูเปน บิดาเมื่อเห็นสีหนาไมส ูดี “ในเพลาน้ี สถานการณบ า นเมืองไมใครจ ักปลอดภัยนัก โจรยอ งสะดม กาํ ลังออกอาระ วาด โจรกลุมน้ี เปนโจรที่มีความรทู างวชิ าอาคม สามารถสะกดใหเจาทรพั ยหลบั แลวคอยเกบ็ กวาดเอาทรัพยท ั้งปวงไปได บวั เจา ตอ งระวงั ตัวใหมาก อยา ลงจากเรือนหลังพระอาทติ ยต กเชียว หนาลูก” ผเู ปน บดิ าเอยข้ึน ดว ยนาํ้ เสยี งกลดั กลมุ ดวยบตุ รสาวของทา นน้นั เปนท่หี มายปองของชายมากมาย ต้ังแตอ อกมาจากวงั มผี ใู หญ หมายทาบทามก็หลายบาน แตท า นยงั มติ อ งใจบานใดเปนเปนพิเศษ ดวยวาทานกบั คุณหญงิ วาดกพ็ บกันสมยั ยงั เยาว พัฒนาความสัมพันธจนไดอ อกเรือนเคยี งคูกนั ผดิ แผกจากบา นอ่ืน ท่ี ไมเคยเหน็ หนาคา ตากนั มากอ นกม็ าอยกู ินกัน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๑ “คุณพอมารบั สาํ รับเยน็ กอนเถดิ เจา คะ เรอ่ื งอ่นื อยา เพิง่ คดิ กระไรเลย พาลจะทาํ ให หมนหมองรบั ขา วไมลง วนั นีบ้ ัวทาํ พลากงุ ใหญดวยนะเจา คะ จัดจานสกั หนอ ย คุณพอ จะไดร ับ ขาวมากข้นึ เจา คะ” บตุ รสาวเอย ขนึ้ พรอมรอยยิม้ พลางตกั ขา วสง ใหบิดา “บวั คิดกระไร กับเรื่องออกเรือน” ผูเปนบดิ าถามข้ึน ทา นทราบดีวา บุตรสาวของทา นยงั ไมใ ครค ิดเร่อื งนี้ เพราะเพงิ่ ออกมา จากวงั ไดไ มนานนัก ตัวทานเองก็เพ่งิ สบโอกาสไดอ ยกู ับบุตร หลงั จากที่คุณหญิงวาดเสยี หาก บุตรสาวจะเปนสาวเทือ้ ข้ึนคาน ทานก็มวิ า กระไร สดุ แทแ ตความประสงค “บัวแลวแตค ุณพอเจาคะ หากวา คุณพอ เห็นเหมาะสมบวั กม็ ขิ ัดของ” บุตรท่ดี ี ตอ งเชือ่ ฟงบดิ ามารดา หญงิ สาวคดิ แบบน้ันมาเสมอ แมภายในใจยังอยากจะอยู ปรนนบิ ตั ิผเู ปนพอ แตห ากเห็นวาเหมาะสมหรือสมควร ผูเปนบตุ รก็มิควรคัดคาน “วันนพ้ี ระยาประเสริฐภกั ดี ทานมาทาบทามบัวใหก บั บุตรชายคนเลก็ ของทาน พอยังมไิ ด ตอบรบั หรือปฏเิ สธ เพียงรบั ปากทา นวาขอใหทัง้ สองคน ไดม ีโอกาสพูดคุยเสวนากันกอ น หาก บัวเห็นชอบอยางไรจึงคอ ยวากัน” พระยาภกั ดีบดนิ ทรเอย ขนึ้ กับบุตรสาวอันเปน ทรี่ กั ในเพลานี้ ทานเหลือพียงแคบวั คนเดียวเทา น้นั ตัวทา นเองก็มิอยากบงั คบั จติ ใจลูก “เจา คะ บวั จะทําตามท่ีคุณพอ เห็นควร” ภายในหองนอน หลงั จากทีร่ ับสํารับคํ่า และถวายดอกบวั ในหอ งพระแลว บวั ถอนลม หายใจเบาๆ พรอมเงยหนาขึ้นมองไปที่ดวงจันทร “คุณพี่เจาคะ หากวา บวั ออกเรือนไปแลว การฝน ถงึ คณุ พ่ี จะผิดกระไรหรอื ไมเจาคะ บัว ขอโทษ” หญิงสาวพดู กบั ตวั เองแผว เบา พรอ มคอ ยๆ เอนกายลงบนทน่ี อน ในความฝนผชู ายคนน้ี อยเู ปน เพื่อนกบั เธอมาตง้ั แตเล็กๆ คอยปลอบโยนยามทเ่ี ธอเหงา เม่อื ตอ งถูกสงถวายตัวเขาวัง ภายในนน้ั มแี ตการแกง แยงชิงดี บัวเพยี งแคตั้งใจทําสง่ิ ท่ีถกู สอนใหดีท่ีสุด แตกย็ ังมวิ ายถูก ริษยา อยูภ ายในวงั บัวไมม แี มแ ตม ติ ร มีเพียงพี่ชายในความฝนเทานัน้ ท่คี อยปลอบประโลม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๒ “บวั ...บัว...บวั นอ งพี่ ตนื่ !!!..ต่ืนเด๋ียวนี้ บัว บัว” เสยี งเรียกภายในความฝน ทาํ ใหห ญงิ สาวคอ ยๆ ลืมตาท่ีหนกั อง้ึ ขน้ึ มา รางกายเหมอื นไม สามารถขยบั ตามใจได เสียงดาบจากภายนอกกองกงั วาลไปทว่ั บัวพยายามฝนลุกข้ึนอีกครัง้ แลว คลานไปทป่ี ระตู แงมบานประตูออกชา ๆ มองไปตามเสยี งดาบที่ดงั อยู ภาพท่เี หน็ ทําใหบวั ตอ งเอามือปด ที่ปากตนเองเพ่อื กลัน้ เสียงสะอนื้ ดา นนอกเต็มไปดวยคนตาย เลอื ดนองอยูเตม็ พน้ื ผูช ายหลายคนกาํ ลังรอื้ คน ขาวของ ที่ ประตหู อ งของคณุ พอ บัวเหน็ รางของพอ นอนหงายจมกองเลือดไมขยบั ไหวติง คุณพอสิ้นแลว รวมถงึ คนในบานดว ย แมหากตอ งตายบวั กไ็ มน ึกเสียใจ แตหากตองถูกหยามเกียรติบวั คงไม อาจตายตาหลบั ได รางเล็กท่ีสัน่ เทาคอ ยๆ ปน จากหอ งลงไปทางหนาตาง ตบุ !!!....เสยี งดงั ของรางหญิงสาวท่รี ว งลงสูพ นื้ การกระแทกทาํ ใหข อเทาพลกิ จนบวั ตอ ง รอ งออกมา “เหย!!! มคี นกําลังหนี” เสียงดังกอ งมาจากบนเรอื น บวั รีบลากขาที่เจ็บระบมหนีอยางยากลําบาก เรือนใหญห างจากรมิ นํา้ พอสมควร บวั ตดั สนิ ใจแลวหากจะตายก็ตองตาย แตจะมิยอมถกู หยามใหเ สยี เกียรตเิ ปน แน ชายฉกรรจหลาย คนใกลจะมาถึงตัวของหญิงสาวแลว หนา ตาบอกไดถ ึงความกักขฬะหยาบคาย “อีนหี่ นา ตาหมดจด งามหยาดเยิ้มแทเ ชยี ว กขู อจองคนแรกนะโวย ” เสยี งของคนทน่ี าจะ เปน หวั หนา กลมุ โจรดงั ขน้ึ “มงึ พนจากมนตส ะกดกไู ดเ ยี่ยงใดกัน” ผูชายอีกคน ท่ีมีรอยสกั นากลัวกพ็ ดู ขนึ้ เสยี งดัง ตามมา บัวยงั พยายามลากสงั ขารตวั เองทขี่ าเจบ็ มาอยางชาๆ จวนเจียนจะถงึ ริมแมน้ําหนาบาน โดยผชู ายกลุมน้เี ดนิ ตามไมเรงรีบนกั เหมือนหยอกเยากบั เหยือ่ ใหก ลัวถึงขีดสดุ ตอนน้มี อื ใหญ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๓ สกปรกหลายมือเรม่ิ เขามาใกลตวั เธอมากขึ้น อกี เพยี งนิดเดียวเทานนั้ บัวจะถึงทา นาํ้ แลว นํ้าตา ของหญงิ สาวเรมิ่ ไหลนอง เธอคงหนไี มท ันเปน แน ตมู มมม!!!!!!! เสยี งระเบิดดงั สนัน่ ขน้ึ จากที่ใดมิทราบได โจรกลุม นน้ั ถงึ กบั ผงะตัวดว ยความตกใจ มอง หาทม่ี าของเสยี งกึกกองกัมปนาทที่ไมเคยไดยิน บัวฉวยโอกาสในจงั หวะนี้ กลน้ั ใจจากความ เจบ็ ปวด วงิ่ ไปทีท่ านํ้าพรอมกระโดดลงไปอยา งรวดเร็ว “คุณพอ คุณแมเ จาคะ บัวกาํ ลังจะไปหาแลว เจาคะ ” รางเล็กดาํ ดง่ิ ลงไปใตน้ําลึก บัวดใี จ เหลือเกินในตอนน้ี ทีต่ นเองวายน้ําไมเ ปน แมบา นอยตู ิดแมน ้าํ ใหญ แตตัวเธอกอ็ ยภู ายในวังมา แตย ังเล็ก ไมมีโอกาสจะไดล งน้ําเฉกเชนผูอ ่ืน “คุณพเ่ี จา คะ บวั คงไมมโี อกาสไดฝน ถงึ คณุ พอ่ี ีกแลว บัวหวงั เพียงวาหากบัวตายไป จะมี โอกาสไดพ บกับคุณพ่ีทีม่ ใิ ชเ พียงความฝน ” รา งเล็กคอ ยๆ จมหายไปใตกน แมน้ําทเ่ี ยน็ เฉยี บ มือท้ังสองกางออกปลอ ยรา งกายใหไ หล ไปตามกระแสน้าํ เหมอื นยอมรับความตายในครง้ั นี้ OOOOOOOOOO เสียงดังสนัน่ ของจรวดอารพ จี ี ท่ตี กอยใู กลเ รอื เร็วลํานั้น เปนเพยี งแคก ารขูใหหวาดกลัว หากวาไมยอมหยดุ คงตองลงมอื ขั้นเด็ดขาด กวินภพ มองจอ งไปทเี่ รือผบู ุกรุกซงึ่ ขณะนเี้ ริ่ม หวาดกลวั และหนั หัวเรือออกจากนา นน้าํ ในเขตของเขาแลว เสยี งหัวเราะชอบใจของลูกนอ งดัง กองไปทว่ั อยางสะใจ “คุณภพนา จะใหผ มสอยมันใหรว งเลยนะครบั ปลอ ยไวก ็เปน อันตราย” อดีตหนว ยรบ พิเศษปลดประจําการ หนั มาหาผูเปน นาย พดู ขึ้นดว ยนํ้าเสยี งดุดนั มองตามเรอื ลําน้นั ไปอยา ง เขน เขย้ี ว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๔ “ไมตอ งหรอก แคน้ีพวกมันก็หดหัวไปอีกนานเลยละ ฉันยงั ไมอ ยากตอ งทําลายหลกั ฐาน มาก เสียเวลาทาํ มาหากินเปลาๆ” กวนิ ภพตอบ พรอ มยกมือข้นึ สง่ั คนขับเรือใหห ัวกลบั ยังคาสิโน พลันสายตาก็เหลอื บไป เห็นแสงสีชมพู ทีใ่ กลๆ ริมโขดหนิ ฝงชายหาดของหมบู า น ควิ้ เขมขมวดข้ึนเลก็ นอย กอ นที่จะส่ัง ใหค นขบั เรอื หนั หวั เรอื เปล่ยี นไปทางแสงสีชมพนู นั้ “มอี ะไรเหรอครบั นาย” วทิ ถามขึน้ หลังจากเห็นผูเปนนายส่งั เบนหัวเรอื “ฉันเห็นอะไรบางอยางท่โี ขดหินตรงนนั้ ” กวนิ ภพ ชไี้ ปตรงทีม่ าของแสงบริเวณโขดหิน ไกลจากเรือออกไปพอสมควร แตเ พยี งไม นานนัก เรอื เร็วกไ็ ปถึงจุดหมายทีต่ อ งการ บรรดาชายหนมุ ท่ีอยบู นเรือ ตางพากนั เดนิ ลงมา สํารวจบรเิ วณท่ผี ูเ ปนนายชี้มอื มา “ไมมอี ะไรเลยครบั คณุ ภพ” เสยี งใครคนหน่ึงรอ งบอก ขณะที่ใชเ วลาพอสมควรในการเดนิ หา “ฉันคงตาฝาดไป กลบั กนั เถอะ” กวนิ ภพบอกลูกนอง แตภายในใจ ยังเหมอื นมบี างสง่ิ คางคาอยู OOOOOOOOOO ในบานพกั ของพนักงานคาสโิ นหลังหนึง่ หญิงสาวรางเล็กสะโอดสะอง สวมชุดแบบไทย ผา สไบนงุ โจง ท่ไี มไดเ ห็นบอ ยนักนอนสลบไสลไมไ ดสติ โดยมสี มาชิกในบา น ยนื มองดอู ยดู วย ความเปนหว ง “พอ น่ีพอ ไปเก็บไดมาจากท่ไี หนเนีย้ นางราํ ในหองอาหารหรอื เปลา” ดาว ลูกสาววยั ใกลเคยี งกบั หญิงสาวหรืออาจจะแกก วาเล็กนอย เอยขึน้ อยางสงสัย “ไมร เู หมอื นกนั วะ ขา เห็นสลบอยตู รงโขดหนิ ปลอ ยท้งิ ไวก ็กลวั คล่ืนพดั ตกทะเลลงไปอกี เลยแบกกลบั มานีล่ ะ” ชายสูงอายผุ ิวดํากรา น รูปรางผอมบางแตแ ขง็ แรงเกินอายุ ตอบกลบั มา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๕ “ฉันวา คงเปนนางราํ ท่ีหองอาหารแหละ แถวนคี้ งไมมคี นนอกลอยมาไดหรอก เด๋ียวฟน มา ก็คอยถามดูแลว กัน พอออกไปกอนฉนั จะเปล่ยี นชุดใหผหู ญิงคนนี้ เกดิ ปอดบวมข้ึนมาจะ ลาํ บาก ตัวยง่ิ เล็กๆ อยูดว ยกินขา วกินปลามัง่ หรอื เปลาไมร ู ผอมบางจรงิ ๆ” หญงิ สาวผิวคลาํ้ รา งทว ม เอย กับผูเปนพอ กอนทจี่ ะเดนิ ไปหาชดุ เสอ้ื ผา มาเปลี่ยนให “คณุ พอ เจา ขา คุณแมเ จา ขา อยูทไี่ หนเจาคะ” เสียงละเมอแผว เบาดังออกมาจากปากเล็ก ทีซ่ ดี เซียวเพราะความหนาวเย็น รางนอยๆ สั่นเทากอดตวั เองเอาไวแนน ปลายหางตายังมคี ราบ น้าํ ตาใหเ ห็น “นาสงสารแทแ ท” ชายสงู อายเุ อยขึ้น กอนทจ่ี ะเดินออกจากหองของลูกสาวไป หลงั จากเปลย่ี นเสอ้ื ผา เช็ดหนาตาเนื้อตวั ใหหญิงสาวเสรจ็ ดาวก็ออกไปทาํ อาหารเย็น ตามปกติ สกั พกั ใหญ หญงิ สาวท่ีนอนหลับอยูบนที่นอนกค็ อยๆ ลมื ตาตน่ื ขนึ้ มา ดวงตาสวย กระพริบถ่ีมองไปทรี่ อบๆหอ งหนา ตาแปลกประหลาดไมค ุนเคย รา งเลก็ กส็ ะดงุ เฮือก ยกตัวขึน้ สองมือประสานกันที่หนาอก มองไปรอบๆ ไมนานกก็ ม ลงมองทีร่ างกายตนเอง นาํ้ ตากเ็ ริ่มไหล ออกมาจากดวงตาสวย “น่เี ราหนีไมรอด จนทําใหตนเองตอ งมรี าคีคาวกระนั้นหรอื ” หญงิ สาวรองไหจนตวั โยน แมจ ะพยายามกลั้นนํา้ ตาเอาไว แตก็มิอาจกลั้นเสียงสะอื้นได “จกั เอาหนาท่ีใดไปพบคุณพอ กบั คุณแมบนสรวงสวรรคก ันเลา รางกายแปดเปอ นมลทิน เย่ยี งนี้ ก็มคิ วรท่ีจกั มชี วี ติ อยูอกี ตอไป” คดิ ไดเ พยี งไมน าน ประตหู องกเ็ ปด ออก หญงิ สาวรางกายสนั่ เทาดว ยขวญั หายในคราแรก ทถ่ี ูกขม เหง ตนเองนั้นมริ ูสตบิ ัดนี้สตคิ รบถว นแลว หากตอ งโดนยาํ่ ยอี ีกคราจกั ทนอยูไ ดเยยี่ งไร “อา ว ตื่นแลว เหรอ พอดเี ลยพท่ี ํากับขาวเสรจ็ เด๋ยี วรอพอ มากอ นแลวมากนิ ขาวกัน แลว นนั่ รอ งไหทําไม” เสียงสตรีรางใหญ ผวิ คลาํ้ ดแู ปลกตา พูดจาดว ยสําเนียงหวนๆ มคิ ุนเคย หญิง นางนเ้ี ปนใครกันเลา หรอื เปน หญงิ บาํ เรอของโจรกลมุ น้นั เย่ียงเดียวกบั เรา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๖ “พ่ที า นเปน ผูใ ด อยาทําสิง่ ใดบัวเลย บวั กลวั แลว สงสารลูกนกลูกกาตาดาํ ๆ เถดิ หนาเจา คะ” บัวยกมอื ขึน้ ไหว ตัวสั่นงนั งก พรอ มนาํ้ ตาท่ไี หลริน “เปน อะไร พูดเปน ลเิ กไปได พชี่ ื่อดาว ไมทาํ อะไรเราหรอก พอ พีเ่ หน็ เรานอนสลบอยูที่โขด หิน เลยอุมพามาทบ่ี านนแ่ี หละ” ดาวอธบิ ายใหห ญิงสาวเขาใจ ดวยเวทนาสงสารคงกระแทกหิน จนสติเลอะเลอื น “แลว ผานุงบวั เลาเจาคะ” หญิงสาวถามขน้ึ หนา แดงดัง่ ลูกตําลึง ต้ังแตเตบิ โตมาจนเปน สาว มมิ ีผใู ดเคยเห็นรา งกายทเี่ ปลือยเปลา มากอน ดวยอยูในวงั มาแตเล็ก พอมาถึงเรอื นแมมี บา วไพรค อยดแู ล แตบ ัวมกั จะทาํ ทกุ ส่ิงดว ยตนเองเหตุ เพราะเคยชนิ เสยี แลว “พเ่ี ปลย่ี นใหเ องแหละ มนั เปยกกลัวเราจะไมสบายเอา แหวนเรากอ็ ยบู นโตะวงใหญเปน ลเิ กเชยี ว แลว เปนไงดขี ึ้นบา งรยึ งั ” ดาวบอก พลางเอามือไปอังทหี่ นาผากเกลย้ี งเกลานน้ั “บัวมิเปนไรแลวเจาคะ ขอบพระคณุ พี่ทา นมาก บุญคุณครงั้ นบ้ี ัวจกั มลิ ืมเลอื น” หญิงสาว ย้ิมออกมาได เมือ่ คดิ วา ตวั เองคงรอดพนจากกลมุ โจรกกั ขฬะพวกน้ัน “โอย ยยย อยา ไปคิดมาก วาแตเราเปน นางรําทหี่ องอาหารเหรอ” ดาวเริม่ ถามหญิงสาว ถึงทมี่ าท่ไี ป “บัวมไิ ดเ ปน นางรําดอกเจาคะ แตบัวเคยดูแลเครอ่ื งตนมากอน” หญงิ สาวตอบตาใส “เคร่ืองตน อะไรพ่ีไมรูจกั ” ดาวสีหนางุนงง เด็กคนนีท้ าทางจะโดนกระแทกแรงจริงๆ “เคร่อื งเสวยนะเจา คะ จําพวกอาหารคาวหวาน” “ออ...ทาํ กับขา วนเ่ี อง” ดาวพูดพรอ มสา ยหนา ไปมา จะพดู ใหฟ ง ยากทาํ ไมเนี้ย “ชอ่ื บวั ใชรเึ ปลา เอาละ ออกไปกนิ ขา วกัน ทาทางพอจะกลับมาแลว ” ดาวพูด พรอมเดนิ นําออกไปจากหอ ง หญิงสาวพยักหนา นอ ยๆ แลว คอยๆลกุ จากทีน่ อน เดินเสยี งแผวเบาตามออกไป

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๗ ดา นนอก ของเรือนที่พักรูปรา งประหลาดเปนลานทรายกวา ง มแี มนํ้าใหญส ีใสสดุ ลูกหูลูก ตาอยางท่ีบัวไมเ คยเหน็ มแี หอวนหอ ยระโยงระยาง ปลาแหงตากไวระเกะระกะไปหมด บัวคัน มือ อยากจะจัดการใหเปน ระเบยี บเรียบรอยย่งิ นัก มองออกไปกข็ ัดหขู ัดตาชอบกล “พอ เปน ไงบางไดป ลามาเยอะรเึ ปลา ” พดี่ าว ตะโกนถามชายสงู อายุผวิ สคี ลาํ้ แบบเดียวกัน พรอมเดินเขา ไปรบั ของในมอื “ไดเยอะเหมอื นทุกวนั แหละ นีพ่ อเอาไปลงเรอื ใหญไ ปขายแลว เก็บปลาสดมาแค 2-3 ตวั พอกิน มีกุงกบั หอยดว ยนดิ หนอ ย เผือ่ เอง็ อยาก “อา ว!!!...อีหนฟู นแลว เหรอเปนไงบา ง” ชายสงู อายุ หนั มาถามหญงิ สาว ท่ยี ืนน่งิ ตาแปว ฟงเสยี งสนทนาไปมา “ดขี ้ึนแลวเจาคะ คณุ ลุงคงเปน คุณพอของพ่ีดาวใชห รือไมเจาคะ” บัวถาม พรอ มรอยย้ิมที่ แกมใส “พดู ซะเพราะเชยี ว ขา เปนพอเจา ดาวมนั ชือ่ วา เย็น วา แตเอง็ ไปนอนทําอะไรอยูท่ซี อกหิน ตอนแรกนกึ วา ตายไปซะแลว ลองเอามือไปองั จมกู ดเู หน็ วา หายใจ เลยแบกกลบั มาน่ลี ะ ” ลุงเยน็ เอย ถามขณะท่ยี งั เก็บเคร่ืองมอื ทาํ มาหากิน “บวั กม็ ริ ไู ดเจาคะ รูสติบัวกม็ าอยทู ่ีแหงน้แี ลว บัวจาํ กระไรมไิ ดเลย” หญงิ สาวตอบพรอ ม กับกม หนา สลดลง คุณแมก็ส้นิ แลว คุณพอกส็ ้ินตามไปอกี คน เหลือเพียงตัวคนเดยี วจะทําเยย่ี ง ไรตอ ไปได “ไมเ ปนไร กอ็ ยมู ันดว ยกนั ที่น่ีแหละ จนกวาบวั จะจาํ อะไรได บา นนพ้ี ่กี ับพออยูก นั แคส อง คน แมก ็เพิ่งตายไป บา นก็ไมตองเชา เดีย๋ วถา เบอื่ พ่จี ะฝากงานให คุณภพเจาของเขาใจดี” ดาวพูดขนึ้ ขณะท่ีเหน็ หนาสลดของหญิงสาว คงมเี หตกุ ารณบางอยา งท่กี ระทบกระเทอื น ใจเกิดขนึ้ หากเมอ่ื ไหรที่บวั จําเรื่องได กค็ อ ยมาวากันอีกที ตอนนกี้ ็ถอื วาทําบญุ ทําทานไปกอ น ไหนๆ ที่น่กี ไ็ มไ ดมคี าใชจา ยอะไร ของกินกห็ าไดท่ัวไป “จรงิ หรอื เจา คะพ่ดี าว บวั ขอบพระคุณพี่ดาวมากนะเจา คะ บัวจะทํางานบา นงานเรอื น ตอบแทนพอทบ่ี วั จะชว ยไดกอ น หากพอมงี านแลกเบ้ยี อฐั ได บวั จะเอามาคนื ใหก บั พด่ี าวเจาคะ ”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๘ หญิงสาวมรี อยยมิ้ ผดุ มากขึน้ ท่ใี บหนา อยางนอยเธอก็มีเรอื นอาศัยไดอยางปลอดภัย ไม ตอ งระเหเรรอน “พดี่ าวเจาคะ ที่นค่ี อื ท่ีแหงใดกนั บัวมคิ นุ เคยเลย แมน ํา้ กวา งใหญเย่ียงนบ้ี วั กเ็ พิ่งจักเคย ไดเห็น” เสียงเจอ้ี ยแจว ถามไมห ยดุ ขณะท่กี ําลังหาสํารับกับขา วชว ยพ่ดี าว “น้าํ แบบนเี้ ขาเรียกทะเลไมใ ชแ มน ํ้า สวนที่น่เี ปนเกาะแถบๆ สตูลนีแ่ หละ แตออกมาอกี ไกล” ดาวอธบิ าย แมจะสงสยั วา หญิงสาวมาท่ีเกาะนี้ไดอยา งไร แตเมอื่ คดิ ไปวาสมองกระทบ กระเทือน เลยไมอยากซกั มาก “คือทใี่ ดกนั แลวกรงุ รัตนโกสนิ ทร อยไู กลจากทีน่ ่ีมากหรอื ไมเ จาคะ” บัวเอยถามขณะท่ี กาํ ลังพจิ ารณากับขาวบนแครท ่ีวางหนา บา น “กรุงรตั นโกสินทรไ หน ไมม หี รอก มแี ตเ กาะรตั นโกสินทรท กี่ รุงเทพฯ นนู ” เสียงลงุ เย็น สอดแทรกมาแทนเสยี งพ่ีดาว “ชางมนั เถดิ เจาคะ แมนวาบวั กลับไปทีแ่ หง น้นั กม็ มิ ผี ูใ ดแลว ” หญงิ สาวเอย ขน้ึ กับตวั เอง น้าํ เสียงแผวเบา คณุ พอ กับคุณแม และบรรดาบาวไพรกส็ ้นิ ไปหมดแลว ตัวเธอเองควรจักลมื เร่อื งน้เี สียใหสิน้ อยางนอยเธอยังมีคณุ พี่ของเธออยู แมเพยี งในฝน กต็ าม “พี่ดาวเจาคะ อันน้ีเรยี กวา กระไรหรอื เจา คะ” บัวเอาชอ นกลาง ทต่ี นเองเอามาใสไวใน สาํ รับกับขา ว ตักข้นึ มาดู “ฮา ฮา ฮา อนั นเี้ รยี กแกงคัว่ ดูไมเหมอื นใชร เึ ปลา เจา ดาวมันทาํ กบั ขาวไมคอ ยเปน หรอก พอแมมนั ตาย ขาก็ตองกระเดอื กของพวกน้ที ุกวัน” ลงุ เยน็ ผเู ปน พอ หัวเราะขึน้ ขณะท่พี ่ี ดาวคอ นหนาเปนจวัก “บัวรแู ลว เจาคะ ตอ ไปบัวจักชวยพดี่ าวทาํ ขา วปลาอาหาร แลงานบานงานเรอื นนะเจา คะ” บวั หันไปมองยม้ิ ใหพ่ีดาว สาวรา งทว มยม้ิ ตอบกลับมา “ดีเลย พี่ก็เบอ่ื ทจี่ ะทาํ แลว ทํางานก็เหนื่อยตอ งมาทาํ กับขาวอกี ยากกย็ าก แตบ ัวทาํ แค ตอนเยน็ กพ็ อนะ เชา กับเทย่ี งพ่ีกินท่ีคาสโิ นได สว นพอ ก็ออกเรือแตเ ชา ” ดาวหนั ไปบอกหญิงสาว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๑๙ “เออ!! สว นเสื้อผา บวั กใ็ สของพี่ไปกอน หลวมไปสักหนอย เรอื จะออกไปเมืองอีกสองวัน คอยออกไปซอ้ื กัน แวะไปเอาเงนิ คาปลาดวย” พี่ดาวพูดไปพลางกินขา วไป บัวไมถ นัดใชช อน แตเมื่อเห็นทุกคนกนิ ขาวดว ยชอน เธอก็ตอ งใชเ ฉกเชน คนอ่ืน เชนเดยี วกบั ทเ่ี จานายในวังเคยสง่ั สอนมา “เขาเมอื งตาหลิ่ว ตองหลิ่วตาตาม” “บวั เกรงใจพี่ดาวยิง่ นักเจาคะ หากบวั พอหางานทม่ี ีเบย้ี อัฐมาได บัวจักชดใชค นื ใหพ ่ดี าว นะเจา คะ” บัวหนั ไปมองพ่ดี าว ผหู ญงิ ท่ีเพิ่งพบหนา แตเ ปย มไปดวยน้ําใจ “ลําบากมากต็ อ งชว ยกนั มีมากชวยมาก มนี อ ยชวยตามกาํ ลงั บัวจําเอาไวนะ” ลงุ เย็น ตอบกลับมาพรอ มสงยิม้ เมตตามาให บัวกมลงกราบผมู พี ระคณุ ท้งั สองนํ้าตาปรมิ่ จะไหล “เอา ๆ อยา มวั รอ งไห รีบกนิ ซะคํ่าแลว เด๋ยี วพรุงน้พี ่ีกับพอตอ งออกไปทํางานแตเชา บัวอยู คนเดยี วไดนะ ทนี่ ี่ปลอดภยั ไมม อี ะไรหรอก เด๋ียวพี่พาบวั ไปรจู กั คนอืน่ ๆ เขาจะไดไ มรังแกเอา” ค่ําคนื นแ้ี ปลกประหลาดกวา ทุกคืน แมบานเรอื นหลงั ไมใ หญ ไมอบอนุ เชนทเ่ี คยอยมู า แต บัวกร็ สู กึ ปลอดภยั เปนอนั มาก ขางๆ บวั พ่ีดาวนอนหลับไปแลว คงเพราะเหน่อื ยจากการทํางาน บัวยิม้ ในใจดวงตาคอยๆ หลบั ลงชา ๆ “คณุ พอ คุณแม คุณพี่เจาขา บัวมาอยูในท่ีแหงใหมม ิคนุ เคย คุมครองบวั ดว ยนะเจาคะ” บวั ราํ พึงในใจ พรอ มลมหายใจทส่ี มํา่ เสมอ แลวกค็ อยๆ นง่ิ หลบั ไป

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๐ ตอนท่ี 2 : เดก็ ฝก งาน บัวตื่นข้ึนมาในเพลารุง สางตามปกติ แตขณะน้ที ่เี รอื นกลับเงียบเชียบ พ่ดี าวลุกจากท่ี นอนไปเสียแลว หญิงสาวไดแ ตก นดาตนเองในใจ คนทน่ี ีเ่ หตุใดจงึ ตืน่ กันตัง้ แตพระอาทิตยย งั มิ ขึน้ เยยี่ งนี้ ตนเองเปนผอู าศัยกลบั นอนไมรูนอนคไู มเ ห็น บัวรบี ลุกขนึ้ อาบน้ําผลัดผา ตามทพี่ ่ดี าว ไดสอนไวเ มือ่ คนื ขาวของท่นี ี่หนา ตาประหลาดย่งิ นัก แตก็สะดวกดี บวั ชอบหอ งท่เี รียกวาหอ งน้ํา เพราะไมต อ งผลดั ผากลางแจง แมย ังเคอะเขนิ ท่ตี องเปลือยเปลา แตกท็ าํ ความสะอาดไดดีย่งิ นัก เมอ่ื อาบน้าํ ชาํ ระรางกายแลว บวั กม็ าทีต่ ูเส้อื ผา พดี่ าวสอนอะไรมากมาย เสอื้ ตัวเล็กท่ี ตอ งสวมไวด า นในพ่ีดาวบอกวา คนทีน่ ่ีนยิ มย่ิงนกั บัวกซ็ อ นรปู เหมือนกนั ใสข นาดเดียวกับพด่ี าว ได เสือ้ รปู ทรงประหลาดคลายเอาผา สไบมาหอไว แตแ นนหนากวา เวลาขยับกม็ ติ อ งกลวั วาจะ หลุดรวง บัวชอบยง่ิ เสื้อตัวนอกทีใ่ สซ อ นทบั กม็ ิดชิดดี มิตองเปลอื ยไหล หญงิ สาว ย้มิ ไปพลางแตง ตัวไปพลาง ยังมซี บั ดานในทพ่ี ่ดี าวบอกวาตองแกะของใหม มิ ใหใชรว มกัน พอไปทีใ่ นเมืองพดี่ าวจกั เลือกสรรให เพลาน้ี ใหบวั ใสข องท่ีคลา ยโจงกระเบน เรียก กางเกงขายาวไปกอน แตขนาดออกจะใหญเกินไปสกั หนอ ย จงึ ตอ งหาเชอื กมาผกู รัดไวแ ทนเข็ม ขดั ทอง พ่ีดาววาอยทู ีแ่ หง นี้ มิควรใสของมีคา ลอตาลอ ใจพวกโจร ขณะเดินออกจากหอ งหญงิ สาวก็รูสึกประหลาดใจ ราวกบั เพ่ิงคํานงึ ขึน้ มาได ขอเทาที่เคยปวดเมื่อยามหนีพวกโจรตอนนี้ มิ มอี าการใดทกุ อยางเปน ปกติ ชา งดีจรงิ หญิงสาว เดนิ สํารวจตรวจตราไปรอบบรเิ วณเรือน มหี ลายสิง่ ทยี่ ังมิเปนระเบียบเรยี บรอย มองสองขาวของเคร่ืองใชฤ าก็หนาตาประหลาด ตทู ่ีใสอาหารก็สดุ แสนวิปลาส เหตอุ ันใดจึงมีไอ เย็นออกมา ขาวปลาแลพชื ผักภายในกย็ ังสด เมื่อตรวจตราทุกอยางสิ้นแลว หญิงสาวก็เริ่มเก็บ กวาดทาํ ความสะอาดเรอื นทีพ่ ัก เก็บแหอวนระโยงระยางขัดหูขดั ตาใหเขาทเี่ ขาทาง อกี ทั้งปลา ตากแหง กน็ าํ มาจัดเสียใหม ใหไอความรอ นผา นเขา ไดอ ยางท่ัวถึง จนกระทง่ั เพลาลวงเลยผาน ไปมาก จึงคดิ ไดวาตองหาสํารบั รองทอ งสักหนอย สํารบั เมือ่ คํ่าของพี่ดาว รสชาติมิคุน แลจัดจาน เกินควรสาํ หรับบัว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๑ มองไปรอบๆ มมิ ีเตาไฟแลว จักทําอาหารไดเ ยี่ยงใดกัน คงตองออกไปหาฟนเพือ่ ทาํ เตาหุง หาเสยี แลว กระมงั รางเลก็ ถือตะกรา หวายออกไปดา นหลงั ของเรอื น ซงึ่ เปนปา ไมทบึ เทาใด เดิน ไปเพยี งไมน านก็เห็นธารนาํ้ ตกใส ดนิ แถบนด้ี ีนักเหมาะแกการเพาะปลูก บวั เดินลดั เลาะไปมา ภายในปา เก็บไมฟ น เก็บกลวยไดม ากโข ขณะทีก่ ําลังจะเดินกลบั สายตากเ็ หลอื บไปเห็นผูช าย รางใหญน อนอานหนงั สือที่โขดหินริมน้าํ ตก ใบหนา ดานขาง ทําใหบ ัวถงึ กบั ยนื นิง่ อยูเ ชน น้นั “คุณพเ่ี จาขา...” เสียงแผว เบาลอดรมิ ฝปากสวยไดร ปู เพียงไมน าน ใบหนา ซีกน้นั ก็หันมาหญงิ สาวรา งเลก็ ทย่ี ืนจองมองอยูกอ นอยางไมวางตา “มองอะไร ไมไปทํางานทําการหรือไง” ใบหนาทค่ี ุนเคย แตค าํ พูดกลบั ตางออกไป สายตาดุดันนากลัว มองมาที่รา งเล็กดวยหาง ตาอยางไมใสใ จ พูดจบกห็ นั กลับอานหนงั สอื ตอ พรอมถอนหายใจเสียงดงั อยา งราํ คาญ บวั ได แตย นื ตวั ส่ันอยูเชน นั้นดว ยหัวใจท่ีแตกสลาย ผชู ายหยาบคายคนน้ี มใิ ชค ุณพี่ของบัวเปนแน บวั ตองตาพราเลือนไป คิดเสร็จหญงิ สาวกห็ ันหลังเดนิ จากไปไมเหลียวมามองอีก มเี พยี งคราบ นํา้ ตาบนหนาเทานน้ั ทท่ี าํ ใหรวู าขวัญหายไปเทาใด รางสูงใหญ ทีอ่ า นหนังสือรมิ น้าํ ตกขณะนี้ กก็ าํ ลงั หัวเสียอยเู ชนกนั เขาเคยสัง่ หา ม พนกั งานแลววาในเขตตรงน้ี ไมใ หพ นักงานมาเพน พา นทน่ี ี่ มพี นื้ ท่มี ากมายใหพ ักผอน เขาขอ แคพ น้ื ทีต่ รงนี้ เพื่อหลีกหนีความวุนวาย กย็ ังมผี ูหญิงที่หวังจะรวยทางลดั แสรง หลงทางเขา มา เสมอจนทาํ ใหเบือ่ หนา ย OOOOOOOOOO เวลาลวงเลยมาถึงพลบค่ํา หลังเรือนท่ีพกั คนงานยังมีควนั ไฟลอยออกมา กล่ินเครื่องเทศ พรกิ แกง หอมตลบอบอวลไปทัว่ จนคนที่ผานไปผานตอ งมาแวะเขา มาดู พ้นื ที่แถวนเ้ี ปน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๒ บานพักพนกั งาน จึงทําใหรจู ักกันเปนอยางดี อีกทง้ั เมื่อตอนคาํ่ ท่ีแลว พี่ดาวก็พาบัวไปแนะนาํ ให บานใกลเรือนเคยี งรูจกั บา งกเ็ อาของมาฝาก บางกแ็ วะมาพูดคยุ “โอโ ห...บัวบา นสะอาดมาก แลวนี้ทําอะไรควันตลบไปสามบานแปดบา น” พ่ดี าวเดินเขา มาพรอมลงุ เยน็ ผูเปน บดิ าท่ใี นมอื มีกุง มปี ลาตดิ มอื มาดวยตามปกติ “บวั ทาํ ปลารมควันเจา คะ บัวเหน็ ปลาที่ตากไวไมแหง ดี กลัววาจะมกี ลิ่น เลยเอาออกมา รมควันเสียหนอยเจา คะหอมดี เอาไวท าํ ปลาแหง แตงโม เผอื่ วาไปทีเ่ มอื งจะมีแตงโมมาไวแกรอ น เจาคะ” หญิงสาวเอย ขึน้ เม่ือเหน็ คนทําสองทําหนาไมเ ขาใจ “ไปอาบนํา้ อาบทา เถิดเจา คะ เดย๋ี วบัวจดั ผกั เคียงสักหนอย สํารับเยน็ ก็พรอ มแลว นะเจา คะ” บวั หนั มาบอก ขณะที่มือก็ปอกนัน่ น่ี ใหวุนวายไปหมดที่แครหนาเรือน ใชเวลาไมน านนกั พดี่ าวและลุงเย็น กต็ ัวหอมฟงุ ออกมาทห่ี นา เรอื น “ไหนมีอะไรกินมง่ั พห่ี วิ จะแย” พด่ี าวพูดพรอมเดินมาทางแครท ี่บัวเตรียมสํารับอาหารไว “โอโห!!!...บัวน่ีมันอะไรกนั ถึงกบั แกะสลกั ผกั เชียวเหรอ” พ่ีดาวเหน็ การจัดสาํ รับกบั ขา ว ถงึ กับอุทานข้นึ มา ต้งั แตเกิดมาจนปานน้ี ไมเคยกนิ อะไรปราณีตเชนน้ีมากอน อยางมากก็เห็นท่ี หองอาหารเทา น้นั ดาวยังเคยบอกกบั เพ่อื นพนกั งานวา หากมาเสริ ฟ ตรงหนา คงไมก ลา กนิ แน ประดษิ ฐประดอยสวยงามขนาดนี้ “ท่นี ี่ไมน ิยมหรอื เจา คะ” บวั หนาถอดสีทนั ที ไมคดิ วาเธอจะทาํ ผดิ พลาดเยยี้ งนี้ “ไมใ ช ไมใ ช พีแ่ คคดิ วามันสวยจนไมก ลากนิ แถมเสยี เวลาดว ย ปกติพลี่ างๆ สะบัดๆ กัด มนั ท้งั ลูกเลย ไหนวันนท้ี าํ อะไรกิน” พ่ดี าวพดู เชน น้นั บัวจึงยม้ิ ออกมาได “บวั ทํานาํ้ พริกกุงสด แกงกลวยดบิ แลว กม็ ีปลายา งเจาคะ พอดบี วั ไปไดก ลวยจากในปา ตอนไปหาฟน พ่ดี าวทีน่ ีม่ มิ เี ตาไฟหรือเจาคะ แลวพ่ีดาวทาํ อาหารเย่ียงไร นีบ่ ัวตอ งกอ เตาขน้ึ มา ใหม เลยทาํ สํารบั เสรจ็ จวนเจียนจะคา่ํ เจาคะ” หญงิ สาว มองหนา หญิงรา งอวบคอนขา งคลํา้ อยางสงสยั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๓ “ออ...ทีน่ ี่ใชเตาแกส นะ เดีย๋ วกนิ ขาวเสรจ็ แลว จะสอนให” พ่ีดาวเอยออกมาขณะท่ีมอื ก็ ชักเขาชักออก ไมกลาหยบิ จบั อาหาร “พอ พอ วามนั สวยเกินไปรเึ ปลา” ดาวหนั ไปถามผูเปน พอ “เออ !!! ทีข่ า ยังไมกิน ก็เพราะมันสวยน่แี หละ เอาวะมาลองชมิ ด”ู ลงุ เยน็ พดู พรอ มลงมือ ตักอาหาร ใชเวลาเพียงไมน านนกั อาหารก็หมดลง ไมเ หลือแมแตผกั ที่แกะสลกั ไวมากมาย พอ ลูก ตา งวางจานทว่ี างเปลา เอนกายไปดา นหลงั “อรอ ยมากเลยบัว ลุงไมไดกินของอรอยแบบนี้มานานมากแลว ตงั้ แตเมียตายไป” ลุงเยน็ เอยขึ้น ขณะทีม่ อื กล็ บู ทอ งท่ีบวมเปง “เครอ่ื งปรุงท่นี ยี่ งั ขาดอกี มากเชียวเจา คะ บัวทําตามท่ีพอจะปรงุ ไดไ ปกอน หากวา ไดเขา เมอื งเฉกเชนที่พ่ดี าววา บวั จกั ขออนุญาตหาเครื่องมาเพิ่มเติมไดหรือไมเ จา คะ” บวั หันไปย้มิ ใหพ ่ี ดาว ท่ีตอนนีก้ ็อยูในทาทีไ่ มต า งจากพอ “ไดเลยบวั อยากไดอะไรบอกพมี่ าเลย พหี่ าใหท กุ อยา ง” หญิงสาวรางทวม หนั มาบอก ชวี ิตจะสุขขนาดไหน ทาํ งานเหน่ือยแลวไดมากินอาหารดๆี แบบน้ี “ก็มิมีสิง่ ใดมากดอกเจาคะ พวกเครื่องปรุงท่ัวไป บวั อยากซ้อื เมล็ดผักดวยเจา คะ เหน็ ทีด่ ินดา นหลงั ตรงแถวน้ําตกงามดี จะไดมีผักสดไงเจาคะ สาํ รบั น้มี ีเพียงไมกี่อยางท่พี อหาได เทานั้น” บวั พูดขึ้น ขณะที่พ่ดี าวตกใจหันกลับมามอง “บวั วาที่ไหนนะ” นา้ํ เสียงตกใจดังขน้ึ “ตรงนํา้ ตกดา นหลงั เจา คะ” หญงิ สาวตอบกลับดว ยใบหนาตกใจเชนกนั “พ่ลี มื บอกวาตรงนัน้ เขาไมใ หเขานะ หากบัวอยากไปน้ําตกตอ งไปอีกฝง ฝง นคี้ ณุ ภพทา น ขอไวพักผอ น บวั ไมเหน็ ใครใชรเึ ปลา” ดาวถามขน้ึ อยา งรอ นรน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๔ “ไมเ หน็ ใครนีเ่ จา คะ” บัวไมอยากใหพ ดี่ าวไมส บายใจจึงจําใจตองปด ทีแ่ ทผ ชู ายคนนน้ั ช่อื ภพ มินา เลา ถงึ ดู ฉนุ เฉียวใสเธอนัก ทแี่ ทแ ลว กเ็ ปน เขตหวงหาม บัวเขาใจแลวรอยย้มิ นอ ยๆ ก็ปรากฎท่ใี บหนา “ดีแลว ถือวารอดไป อยา เขาไปตรงนั้นอกี นะบัว ที่เดยี วเทา นั้นแหละ ทอ่ี นื่ ไมเปนไร” ดาว พูดขึน้ ขณะท่มี อื ก็ถือถวยกลว ยเชือ่ มเอาไว ‘เชนน้นั บวั แอบไปเอาแคดินมาไวป ลูกผกั คงมิเปน กระไร’ บัวแอบคิดในใจ ดินดีออกปาน นน้ั ขอบวั นิดๆหนอยๆ นะเจา คะ รบั รองบวั จะเงยี บทส่ี ดุ ไมรบกวนเลย ขณะทบ่ี วั กําลงั ตกอยใู นภวังคความคิด พีด่ าวก็พดู ข้นึ ทามกลางความเงียบ “บวั พี่ไปถามทางบคุ คลใหแ ลว นะ เคา วา มตี ําแหนงวางอยู พรุง น้ีใหเขาไปคุยวาเราทาํ อะไรเปน มง่ั พีบ่ อกวาบวั เปนนองพีม่ าจากตางจังหวดั ขาวของโดนขโมยไปหมดไมมีหลกั ฐาน อะไรเลย เคาวาไมเปนไร ใหเ ขาไปคุยกอน” บัวยิม้ ออกมาไดท ันที หากวามีงานทํา จกั ไดมเี บ้ีย อัฐไวจบั จา ยภายในเรอื น แบงเบาภาระพดี่ าวกับลุงเย็นได “ไดเจาคะ บัวจกั ต้งั ใจทาํ งานใหด เี ชียว” บัวหนั มายมิ้ กับพี่ดาว และลงุ เย็นผูเมตตา OOOOOOOOOO ชว งสาย ท่ีครวั ใหญ ภายในบรเิ วณหอ งจัดเลยี้ ง เหลาบรรดาหวั หนาเชฟจะมารวมกันทุก วัน เพ่ือจดั การกับงานสาํ คญั หองอาหารคาสิโนแหง นี้ จะมีอยูหลายโซน ทง้ั สวนรานอาหารไทย อาหารนานาชาติ เบเกอร่ี คอฟฟช ็อป ผบั บาร แบงแยกกนั ออกไปทว่ั ทงั้ คาสิโน ทพ่ี ัก ริมสระ ดาดฟา และทีพ่ ักผอนหยอนใจอื่นๆ เพ่ือใหเ พยี งพอตอ ความตอ งการของลกู คา ในสวนครัว ใหญ จะเปน ครัวรวมสาํ หรบั งานจดั เลย้ี ง งานตอนรบั แขกคนสาํ คัญ เมื่อมีงานเหลา บรรดา หัวหนา เชฟจะมารวมกนั อยูทนี่ ี่เพ่ือระดมสมอง และงานที่สาํ คัญสุดในครงั้ นี้ คือการทาํ อาหาร ท่ี เจา ของอาณาจกั รสวรรคบนเกาะแหง น้ี ทานใหไดม ากขึน้ กวาปกติ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๕ พนักงานเสิรฟ แตงกายสภุ าพดวยสูทเต็มยศ เดนิ ถือถาดอาหาร ทเ่ี อาไปใหน ายชัน้ บน เดนิ กลบั ลงมาอยางสหี นา เครงเครียด อาหารนํากลับมา แทบจะไมพรองลงเลย “คณุ ภพ กนิ แคน เ้ี องเหรอ” หัวหนาเชฟอาหารนานาชาติ กลา วขนึ้ อยางกลุมใจหนัก นายของพวกเขาทานอะไรยาก มาก ไมว า จะเปลย่ี นเปน สัญชาตไิ หนก็ไมเคยถูกปาก ตวั ผูเปน นายไมไ ดเดือดรอ นอะไร แต บรรดาพนกั งานในครวั ตา งเปน หว ง จนอยกู นั อยา งไมปกติสุข “กินนอยแบบนี้ เกดิ ไมสบายไปจะทาํ ยังไงละ น่ีกล็ องกนั มาหมดแลว ทง้ั ไทย ทงั้ เทศ อยากกินอะไรก็ไมบ อก บอกแควา กนิ ไดหมด” หวั หนาเชฟอาหารไทย กเ็ อยข้ึนตามดวยน้ําเสียงหนกั ใจเชน กนั “ถามคุณภพเลยดไี หมปา วาทานอยากกนิ อะไร” บอย หวั หนาพนักงานเสิรฟ ประจาํ หองอาหารเอยถามปา สุภา หวั หนาครัวไทย “ไมไ ด ปาเคยถามแลว คุณภพก็บอกวา กินไดห มด ถามไปก็ไดค าํ ตอบเดิม” ปาสุภา ผคู ร่ําหวอด วงการอาหารไทย พูดขน้ึ พรอมถอนหายใจ “พ่ีผมก็แทบพลกิ ตําราแลว นะ แพงขนาดไหนส่ังมาไกลขนาดไหน คุณภพไมส นเลยพ”่ี จอรจ หวั หนา เชฟนานาชาติพดู ขึ้นบาง ทา ทางหนกั ใจเชนกนั “ถา กนิ นอ ยแบบน้ี ปาวาแยแนเลย นค่ี ณุ ภพก็กนิ แตกาแฟ อยา งอนื่ ไมเอาเลย” การประชมุ ระดมสมองเปนไปอยา งเขมขน สตู รไหนวา เด็ด สูตรไหนวาโดน กห็ ามาลอง กนั จนเกอื บหมด ขณะทีท่ ุกคนทาํ หนาเครง เครียดอยูน นั้ ประตูครัวใหญก ็ถูกผลักออก แสงทล่ี อด ผานเขามา เหมอื นแสงจากสวรรค ทุกคนหันไปมองตะลึงคาง “อาว!!! อีดาว เขามาทําไมเนี้ย เอ็งไมไปทําความสะอาดรึ ประเดย๋ี วกลุม นักทศั นาจรก็จะ เขา แลว นะ” ปาสุภา พดู ขึ้นเสียงดงั แสงบาอะไรจะมาโปรดตอนน้ี “แหมปา คุณฉวีฝา ยบุคคล ใหห นูพาเดก็ มาฝาก พอจะมีอะไรใหมนั ทํารเึ ปลา เดก็ ฝก งาน นะ ปา พอเขาครวั ได ทําความสะอาดเปน หวั ไวฝกสักหนอ ยรับรองเกง”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๖ ดาวพูดเชยี รใ หบวั เต็มท่ี ถึงแมอ าหารที่บัวทําจะอรอ ย แตก็ไมร ูว าจะเพียงพอสาํ หรับท่ีนี่ หรือเปลา เพราะตนเองก็ล้นิ จระเข อกี ทง้ั บวั ไมร ูเร่อื งขา วของเครอ่ื งใชเ ลย ใหเ ปน เดก็ ฝก งานกับ ปา สภุ านี่แหละดีทส่ี ดุ เพราะแกใจดี ไมเ จายศเจา อยางเหมอื นหวั หนา คนอื่น ทีถ่ อื วามตี าํ แหนงก็ ชูคอเสยี สงู สง “ไหนๆ อีหนมู าใหป า ดหู นว ยกานส”ิ ปา สภุ าหัวหนาครวั ไทย กวกั มือเรียก “เรียกปาวาปา สภุ ากไ็ ดนะ ไมตอ งเรยี กหัวหนาหรอกปาไมชิน ไหนเราทาํ อะไรเปนบา ง ตัว เล็กสะโอดสะอง ผิวพรรณผดุ ผอ งแบบนี้ จะไหวเหรอวะไอดาว” ปาสภุ าผหู ญงิ ที่นา จะมอี ายุ มากทสี่ ุดในบรรดาเชฟดว ยกนั รสมืออาหารไทยไมเปน สองรองใคร แขกตา งพากันติดใจจนตอ ง กลับมากนิ อกี ครง้ั เสมอ “ไหวปา หนูไมอ ยากใหมันออกไปเสริ ฟ หรืออยูขา งนอก เอาไวใ นครวั น่ีแหละปา มันเปน เดก็ บานนอก หัวออนไมทนั คน เด๋ียวทาํ ขายขี้หนา ” ดาวบอกกบั ปาสุภา เพราะจากทด่ี าวรูจกั บวั มา บวั เปน เดก็ ท่ไี มรเู ร่อื งโลกภายนอกอะไร เลย แมแ ตเ ครือ่ งใชพ ืน้ ฐานกย็ งั ไมรูจัก มาอยทู ี่น่ี เปน เด็กฝกงานจะไดคอ ยๆ เรยี นรู “ชอื่ บวั ใชรเึ ปลา ทําอะไรในครวั เปนบา งละ ดูมือไมสิ ปา นึกวานางรํานางละคร มือบาง จรงิ แมค ณุ ” ปา สุภาพดู พรอมสํารวจรา งกายเล็กบางของบวั ขณะท่ีคนอื่น กําลังตกตะลึงใน ความงาม “บัวพอทาํ ไดเจา คะ บวั เคยเปนลกู มอื ทําเครื่องใหญ ในโรงวิเสทตน ตอ มาก็กํากบั เครอื่ ง ตน ดวยตนเองในคราหลัง แตพ อคณุ แมทา นสิน้ บัวกข็ อกลบั มาทดแทนคุณบิดา เลยมไิ ดส านตอ งานเจา คะ ” เสียงไพเราะออนหวานไมด ังนกั เปลง ออกมาจากสตรรี า งเล็กทา ทางบอบบาง ทุก คนในบรเิ วณ มองกันตาคา ง แทบไมมีใครฟงเนื้อหาทอี่ อกมาเลย ปง!!! เสียงทบุ โตะ ดังสน่ัน มาจากปาสุภาทีย่ นื ตาเขียวอยู แกรูสกึ ถูกชะตากบั เดก็ คนน้นี ัก พูดจาไพเราะออ นหวาน แมส งิ่ ทเ่ี ธอพูด จะฟงไมค อยเขาใจเทาไหร

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๗ “ออกไปทาํ งานทาํ การใหห มดทุกคนเลยนะ อยามายุง กบั เดก็ ฝก งานของขา” แมท นี่ จ่ี ะเปน คาสิโนใหญ แตก ็ไมไดตดิ กับโลกภายนอก นอกจากตอ หนาแขกทมี่ าพกั แลว คนทน่ี ่กี อ็ ยูกนั อยา งพ่งึ พาอาศยั สนิทชดิ เชือ้ กันเปนอยางดี ทาํ งานที่เดยี วกนั พักใกลกัน มองเห็นกันอยูเพยี งแคน้ี แมแตพนักงานตา งชาติ พอนานเขา กพ็ ากันดงึ เอานิสัยแบบนมี้ ากัน หมด มแี ตเพยี งความตัง้ ใจในเร่อื งงานเทา นั้น ท่ีทกุ คนยังเหมอื นเดิม ท่ีนี่เสมอื นบาน ทีร่ วมกนั สรางมา เพียงหา ป คาสิโนแหง นี้ก็มชี ่ือเสียง และหนงึ่ ในนั้นคือ ดานรสชาติอาหาร “เอาละไมเ ปน ไร เดี๋ยวบัวลองมาทํางานกับปา กอน เริม่ จากงานเลก็ ๆ พวกทําความ สะอาด ลา งถวยชามนะลกู เดยี๋ วมีพที่ เี่ ขาทําอยูคอยสอน ท่นี ใ่ี ชเครือ่ ง มอื บางๆ คงไมเ ปอย หรอก” ปา สุภาพูดพรอมเดนิ นําออกจากครัวใหญ เพอ่ื ไปครัวอาหารไทยซึง่ เปนอาณาจกั รของแก “ดาว แกกไ็ ปทํางานไดแลว ไมตอ งหว ง เด๋ยี วปาดแู ลหนบู ัวให วาแตเบิกชดุ พนกั งานมารึ ยัง” ปา สภุ าหนั ไปถามดาว ท่พี ยักหนาหงกึ ๆ ใหม องไปท่มี ือบวั ที่ถือถุงใสช ุดเครอื่ งแบบอยู “รูง านดมี ากจะไดไ มตอ งเสียเวลา วนั นนี้ กั ทัศนาจรกลมุ ใหญลง ดวยตอ งทาํ บฟุ เฟอาหาร นานาชาติ บัวมาก็เจองานหนักเลยลกู ” ปาสุภาตบทไี่ หลเ ล็กเบาๆ แลวเดนิ หัวเราะจากไป “พดี่ าวเจา คะ บวั แตงชดุ แบบน้ไี มใ ครถนดั พีด่ าวชว ยสอนบวั ไดหรอื ไมเจาคะ” บัวมองท่ถี ุงใสเ ส้ือผา อยางหนักใจ “ไป .. เดี๋ยวพี่พาไปหองพนักงาน” พ่ดี าวสงยมิ้ พรางเดนิ นาํ หนา ไป บวั ยิ้มตอบกลบั แลว เดนิ ตามไปอยางแผว เบา ท่หี อ งพักพนักงาน มตี ูเหล็กมากมายเรียงรายอยู พี่ดาวพาบวั เดนิ ไปตทู ่ีวา ง จดั แจงเปดตู พรอ มสอนลอ็ คกุญแจ จับแตง ตวั ชดุ สวมใสไ มย ากอยางทีบ่ วั คิด เสอ้ื ผาขาวสะอาด ตลอดทงั้ มี หมวก และผากนั เปอนแมชุดใหญไปสักหนอย เด๋ียวคอ ยกลับไปแกท ่ีบานก็ได เม่อื ปดตลู ็อคทุก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๘ อยา งเรยี บรอ ย พ่ีดาวกม็ าสงบวั ไวทีค่ รวั ไทย ภายในครัวขนาดใหญ ทุกอยางเปนระเบยี บสะอาด สะอาน บวั ชอบใจนกั มสี ง่ิ ของมากมายทีบ่ วั ไมใครเคยเห็น หญิงสาวถอนหายใจออกมาแผวเบา อยา งใหก ําลังใจตนเอง ท่นี ี่คอื อนาคตของบวั สถานการณภายในครัวเวลาน้ี วนุ วายยง่ิ กวา สนามรบ อยา งทบ่ี วั ไมเคยเหน็ มากอ น ทุก อยา งดรู บี เรง ขาวปลาอาหาร ถกู นํามากองรวมกนั มากมายเหลอื คณา ทุกคนแยกหนาท่กี นั ทํา อยา งเปน ระบบ บัวมหี นา ท่เี กบ็ ลาง งานไมยากนัก พี่ขวัญสอนบัวใหใ ชเ ครื่องมอื เครอ่ื งไม และ การจัดเรยี ง ไมนานบวั กช็ ํานาญในการแยกคราบเศษอาหาร มีเครื่องประหลาดเยีย่ งน้ีชา งดแี ท ทกุ คนทํางานเร็ว บวั ตองพยายามปรบั ตัวใหเ รว็ ตามไปดวย แมจ ะขัดกับส่งิ ทีถ่ กู สอนมาตงั้ แต เดก็ แตก ม็ หิ นักหนาเกินกาํ ลงั ผา นไปเพียงครงึ่ วนั รา งกายก็เริ่มอยตู วั ตอนนี้ ไดเวลาอาหารเทยี่ งแลว ทกุ คนผลัดกนั ไปทานอาหารท่จี ัดเตรียมไว เปนหมอ ใหญ ใครกนิ มากกินนอ ยกต็ กั กันเอง มีกบั ขาวงา ยๆ อยู สามถงึ สอ่ี ยาง “บวั ไปกินขา วกอ นลกู เดีย๋ วเปนลมเปนแลงไป” ปา สุภาแมครวั ใหญ หนั มาบอกหญิง สาว ที่ตอนนี้ งว นอยูกบั การแกะหอมกระเทยี ม ทําเคร่อื งแกง “เจา คะคณุ ปา” บัวตอบกลับ หนั ไปแกะหัวสดุ ทายในมือ แลวรีบไปทโี่ ตะอาหาร ตอนน้มี ี พ่ีขวัญ กําลงั น่งั กนิ อยูก อนแลว “มาวนั แรก กเ็ จองานหนักเลยนะบัว ปกติกไ็ มวนุ วายแบบนหี้ รอก วันน้ีนักทัศนาจรกลมุ ใหญล งเลยหนักหนอย” พีข่ วญั หันมาบอกเพราะนึกสงสาร เห็นหญิงสาวทํางานไมห ยุดมือ “มิเปนกระไรดอกเจา คะ ชวงมงี านสมโภช บัวก็เคยประสบมากอน เครื่องไมเ ครอ่ื งมอื มิ สะดวกเยี่ยงน้ี ตอ งเตรยี มตวั กนั หลายเพลาทีเดียว” บัวพูดขนึ้ พรอ มมือทต่ี ักอาหารตามแบบพ่ขี วัญ ปกตบิ วั เคยกินแตอาหารแยกสํารบั ตกั ราดแบบนีเ้ ห็นเพยี งบา วไพรทาํ กัน แตนั้นมิใชป ญ หาตอนนี้ บวั หวิ จนแทบไมม ีแรงท่จี ะตรกึ ตรอง สงิ่ ใดแลว

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๒๙ “บวั พูดเพราะแบบแปลกๆ นะ แตก ด็ ี เหมาะกับหอ งอาหารไทยโบราณดี” พี่นชุ พูดพรอ ม ยม้ิ แลวเดินถอื จานที่กนิ หมดแลวออกไปดวย วนั นี้มีแกงสม ปลาทอด และผดั ผกั ดนู า กนิ สมเปน อาหารของครัวไทย เน้ือสัตวหากิน ยากมาก ไมว า จะเปนหมู เปน ไก ถาอยทู บี่ านสวนใหญจ ะเปน ปลา เปน กงุ เสยี มาก หากอยาก กินหมู กินไก ก็ตอ งสั่งใหบา วไพรเ ชือดเปน ท่ีนาสงสารยง่ิ บวั ตักอาหาร แลว กม็ าน่ังกนิ เฉก เชนเดยี วกับทุกคน อาหารรสชาติพอใช ขาดเพยี งความหอมและรสที่กลมกลอม ปลาทอดกแ็ ฉะ เกนิ ไปสกั หนอย มกิ รอบนอกนมุ ใน สว นผดั ผักสลดไปแลว คงเพราะท้ิงไวนาน เมือ่ บวั ทานอาหารเสร็จ กก็ ลบั เขามาทาํ งาน ตอนนี้อาหารไดถกู จดั เตรยี มไวห มดแลว เหลอื เพยี งถึงเวลา กป็ ระกอบปรุงรสใหสดใหม หญิงสาวหันไปรอบๆ เห็นวงสลกั ผักผลไม กําลังขะมักขะเมน เรงรีบรบั แขกจาํ นวนมาก มีคนแกะสลกั อยูเ พยี ง สองคนเทา นน้ั คนอ่ืนๆ คอย มองจอ งก็เปนไดเพยี งกาํ ลงั ใจเทานนั้ หญงิ สาวรางเล็ก เดนิ เขาไปใกลก ับวงแกะสลัก มองท่ีรูปภาพตน แบบ มีทงั้ สลกั ผลไม เพ่อื ใหแ ขกทเี่ ขาพัก และสลักเพือ่ ประกอบอาหารคาวหวาน ลวดลายมิใครยากนกั รูปแบบน้ี บวั เคยฝก สอนใหเ หลากลุ ธดิ า ท่ีมาฝกงานฝายในมากอน “ใหบ วั ชว ยดหี รอื ไมเจา คะ” เสยี งใสเอยข้ึน ขา งวงแกะสลักที่เรงรบี “บัวทําเปน เหรอ วันน้ี พิกลุ ไมม า ไมรจู ะทนั รเึ ปลา มเี วลานอ ยแลวดว ย” พี่ขวัญนนั่ เองเปน ผูเอย ขนึ้ หากไมตอ งสอนงานบัว ก็นาจะมเี วลามากกวา นี้ ขาดคนไปคน หน่งึ งานถึงกับลน มือทเี ดยี ว “พอไดเจาคะ ใหบ วั ชว ยเถดิ หนาเจาคะ วนั น้ี พี่ขวญั เสยี เวลาสอนงานบวั ตลอดทงั้ เชา ” บวั เอย ข้ึน อยางรสู กึ ผดิ “บัวแกะแบบไหนไดล ะ ลองดูส”ิ พี่ขวญั ชีไ้ ปทีร่ ูปตางๆ ทีเ่ ตรียมไว “พ่ีพิกุล ตองสลักแบบใดหรือเจาคะ” บวั มองท่ีภาพ พรอมเอยขึ้น

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๐ “ของพี่พิกลุ ยากนะ นรี่ ูปน.ี้ .แกะฟกทองเปนลายลิ้นมงั กร เอาไวเ ปน ผอบสําหรบั ใส น้ําพรกิ แลวกผ็ กั เครื่องเคยี ง” พขี่ วัญ ช้ใี หบัวดูรูปตางๆ ที่เปน หนา ทข่ี องพ่ีพกิ ลุ “จะใชเพลาใดเจา คะ อกี นานหรอื ไม หากนาน บัวจกั สลักกลบี หยกั นอ ยลงสักหนอ ย แต หากใชเลย บัวจักทํากลีบเลก็ ละเอยี ด บวั เกรงวาจะเห่ยี วเฉาไปแลว ไมงามเจาคะ” หญงิ สาวบอก ขณะท่มี องหาฟงทองลกู ขนาดพอเหมาะ “ละเอียดเลยบัว เดีย๋ วพเี่ อาใสต ูเ ยน็ ไว จะใชคอยเอาออกมารบั รองไมเ หี่ยว” พีข่ วญั ยิม้ อยางมคี วามหวงั ท่ใี บหนา เวลาเพียงไมนาน พนักงานทําอาหารทค่ี รัวไทยแทบทกุ คน ตา งทยอยเดนิ มา มุงดฝู มอื การแกะสลกั ทีป่ ระณีตบรรจง ไมเ พียงออนชอยงดงาม แตยงั เร็วมากอยา งคนทชี่ ํานาญ ทกุ คน แทบไมม ีใครกลาหายใจแรง เพราะกลวั มดี จะพลาดไปโดนกลบี บางของผลฟกทองรวงหลน ตาง พากนั ลนุ อยูเ งยี บๆ เวลาผานไปจนทุกคนแทบไมร สู กึ วานานหรอื ไม ชุดเครือ่ งเคียงน้ําพริกก็เสร็จ ส้ิน รวมไปถึงผกั ทต่ี อ งใชก ็ถูกสลักเสลางดงาม “พอใชไ ดห รือไมเจาคะพ่ขี วัญ” หญิงสาวเงยหนาข้ึนจากผลงาน ความท่มี สี มาธิ ทําใหไม ทราบวามีผูคนรายลอมอยมู ากมาย หญิงสาวกม หนาดวยอาการเกอ เขนิ “ดที สี่ ดุ เลยบัว สวยทส่ี ุดเทาทีพ่ ี่เคยเห็นมา” พ่ขี วัญยิม้ เตม็ ใบหนา เหมือนวาคลายทกุ ขจ ากเรือ่ งน้ไี ปได งานฝม อื เปนงานท่ีหาคนทํา ไดย ากย่งิ บัวเคยสอนกุลธิดา ของขาราชการชั้นผใู หญมาหลายตอ หลายรุน หาที่มีฝมือนนั้ ยาก นัก ย่งิ ตองมาอยูบนเกาะทีโ่ ดดเดีย่ วเชน นี้ มไิ ดส ําแดงฝม ือใหคนประจกั ร นอ ยนักจกั ตัดสินใจ มาอยูบัวคิดเชน นนั้ แมว าเวลาสถานทตี่ างกนั แตอ ุปนสิ ยั ของคนคงมติ า งกนั เทา ใด “ใหบัวชวยอกี นะเจาคะ” หญิงสาวหนั ไปยมิ้ ใหกบั พ่ีขวัญ ครคู นแรกท่สี อนงานครวั ในท่ี ไมคนุ เคยแหงนีใ้ ห พีข่ วญั พยักหนาอยางดใี จ รวมถงึ ทุกคน ก็พลอยไดผ อ นคลายไปดวย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๑ ตอนท่ี 3 : หลมุ ลึกลบั บดั น้ี เวลาลว งมาถึงยามคํา่ แลว บรรดากลุมนักทัศนาจรท่ีเร่ิมทยอยมาถงึ ตา งก็แยกยา ย กันไปพกั ผอน อาบน้ําชาํ ระรางกาย เตรยี มลงมารบั ประทานอาหารค่ํา ทที่ างคาสิโนจัดเตรยี มไว ให ภายในหอ งครัว เรม่ิ วนุ วายอีกครัง้ บรรดาเคร่ืองเคราตางๆ ทถี่ ูกจดั เตรยี มไว เร่ิมถูกนาํ มา ปรงุ เปน อาหาร ผใู ดมหี นา ที่ผัดก็ผัด แกงกแ็ กง ทอดก็ทอด ถูกแยกกันไวอยา งเปนสดั เปนสวน สําหรบั บวั น้ัน เม่ือไดลงมือทาํ งานแกะสลกั แลว หนาที่ใหมท ่เี พิม่ ขึ้นคอื การจดั เรียงตกแตงให สวยงาม เพราะไมม ีใครกลาขยบั ยกออกไป เกรงวา จะเสียหาย ตอนน้บี ัวและพข่ี วัญ เร่ิมทยอยนาํ ผกั ผลไมทไ่ี ดเ ตรียมไว ออกมาจดั ตกแตง ทีโ่ ซนอาหาร ไทย โดยถกู แยกเปน สว นของอาหารคาวหวานอยา งชัดเจน พ่ีขวัญเปนผูคอยแนะนําถึงทิศ ทางการจดั ต้ัง โดยบัวดูแลในสว นอาหารคาว พขี่ วญั ดูแลในสว นของหวาน ซึ่งประกอบดว ย ผลไมหลากหลาย ที่สลักเสลาอยางงดงาม และขนมไทย หนา ตาสวยสดหลายชนดิ บวั ในตอนนี้ กําลงั ประกอบช้ินสว นของฟกทอง ทส่ี ลกั เปน บางอยาง ทด่ี า นหัวโตะของ อาหารคาวอยา งตั้งใจ โดยมีบรรดาพนกั งานเสิรฟ เดินเขา มามองจอ ง แตล ะสวนทีเ่ ตรยี มมามอง แทบไมอ อกวา คืออะไร พนักงานเร่ิมเดนิ มามากข้ึน เพราะสงสยั ใครรู บวั คอ ยๆ หยิบฟกทองท่ี สลกั เสลาแลว ทีละช้นิ อยา งบรรจง และมีสมาธิ เรม่ิ ประกอบชิน้ สว นเขาดว ยกนั จนมองเห็นเปน รปู รางคลายนก แตด สู งางาม คอยาวคลายหงษ บนสวนหวั มีหงอนแผเ ปนพดั แตเพียงไมนาน แพนหางก็เร่มิ ปรากฎใหเ ห็น ภาพนกยงู สองตัวกําลังเก้ียวพาราสีกัน ตัว หน่งึ รําแพนหางเพ่อื โชวคู สวนอีกตวั ปลอยหางตกลูด ูงดงาม ทาทางเอียงอาย บัวเงยหนาขึน้ จากผลงาน เดินหางออกไปเพื่อใหเ ห็นชัดเจนมากขน้ึ โดยมไิ ดสนใจรอบขา ง ไมน านกเ็ ร่ิม ประดบั ตกแตงดอกไม ผคู นโดยรอบเงียบเชยี บ มเี พียงเสียงหายใจทีแ่ ผว เบา ดวยเกรงวา จะ รบกวนสมาธิ ผูหญิงที่ไมเคยเหน็ หนา

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๒ ทุกกริ ยิ าอาการ สวยงามเปนไปดวยความล่ืนไหล ประหนง่ึ พวกเขากาํ ลังชมการแสดง รางกายเล็กบางสะโอดสะอง ใบหนา หมดจดเกลย้ี งเกลา ไมม แี มเคร่ืองสําอางประทินผิว ผมยาว ทถี่ กู มวยไวด านหลัง เหง่ือซึมเลก็ นอยเปน ประกายงดงาม ดูเปนธรรมชาติ จนเม่อื สวนท่ีสาํ คญั เสรจ็ ส้นิ หญิงสาวกเ็ ริม่ นาํ ผกั ที่แกะสลกั ไวด แี ลว ขึ้นมาวางบนพาน ทอง เคร่อื งเคยี งนาํ้ พริกชนดิ ตา งๆ ถูกจัดวางอยา งพอเหมาะพอดี แมแ ตถาดอาหาร ที่ปกตจิ ะ จดั วางเรียงกนั หญิงสาวผนู ก้ี ็จัดหาดอกไมมาประดับประดาใหสวยงาม จนมองไมเ หน็ รปู ทรง ของถาด รถเข็ญอาหารเร่มิ ทะยอยมาจากครวั ไทย โดยมีปา สุภา เปนผคู วบคุมไดมาถงึ แลว แมแตตวั หวั หนา ครวั ไทยเอง ยังยืนองึ้ มองดวยสีหนา ชน่ื ชม ในคราแรก ทีบ่ ัวชวยแกะสลักกว็ ามีฝมอื แลว เมื่อเสร็จตามแบบทตี่ องการ หญงิ สาวกลับ ขออนญุ าตทาํ บางอยางเพ่มิ เติม คนท่ไี มเคยแกะสลัก ยอมไมเขา ใจช้นิ สวนตางๆ ทีถ่ กู แกะข้ึน ไมมกี ารวดั ขนาดรปู ทรง เพียงแตแกะเปน ชน้ิ ๆ ไมน กึ วา เมอ่ื เสรจ็ นํามาประกอบกัน จะไดเปน นกยงู คู ทสี่ ัดสว นพอเหมาะพอดี หองอาหารแหง น้ชี ่ือหอ งนกยูง แมท ุกครั้งของการจัดโตะของ ครวั ไทย จะมีการแกะสลักที่งดงามอยแู ลว แตในครัง้ นีช่ า งแตกตา งออกไป ปาสภุ ายนื ยมิ้ ชืน่ ชม ผลงานอยูอยางเงียบๆ ไมเ พยี งแตถ ูกชะตาเทา น้นั ในเวลาน้ี ปาสุภามีความช่ืนชมเพ่ิมเตมิ เขา มาดว ย ทั้งเรือ่ งมารยาท และการถอ มเนอื้ ถอมตวั คา่ํ คนื แหงความโกลาหลผานพน ไปแลว บรรดาแขกที่เขา มาหอ งอาหาร ตา งชมไมขาด ปาก ถงึ ความวิจิตบรรจงของโซนอาหารไทย บางกถ็ า ยรปู เก็บไว บา งกม็ ายนื ชื่นชมผลงาน ทํา ใหว นั นใ้ี นสวนครวั ไทยปลาบปลื้มใจยิง่ นกั บวั ท่ีเกบ็ ของอยภู ายในครัว ไมไดไปมองสองเฉกเชน ผอู ่ืน มเี พียงพ่ีๆ ในครวั เดนิ มาบอกใหท ราบเทาน้ัน ซึ่งหญงิ สาวกไ็ ดเพยี งยม้ิ รับนอ ยๆ “บวั พขี่ อบใจมากเลยนะวันน้ี ไมไ ดบ ัวพี่แยแนๆ “ พขี่ วญั เดนิ เขา มาหาพรอ มรอยย้ิม ไม มคี วามรษิ ยา เหมอื นอยางท่บี ัวเคยเจอ น่สี นิ ะทีป่ า สุภาบอกวา พวกเราทาํ งานกนั เปน หมคู ณะ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๓ ตอ งคอยชว ยเหลอื กนั อยา คิดวาตวั เองเกงเพียงคนเดียว ตวั คนเดียว ไมมีทางจกั ทาํ งานใหญ สาํ เรจ็ ได “มเิ ปนไรดอกพ่ีขวญั บัวยินดเี จา คะ พขี่ วัญยังชว ยสอนงานตางๆ กับบวั มากมาย หากพ่ี ขวญั มสี ิ่งใด ท่ีบัวพอจักชวยได ก็บอกเลยนะเจาคะ” หญิงสาวยม้ิ รบั อยูทีน่ ชี่ างดจี ริง ตอนอยูภายในวัง หากบัวสําแดงฝม อื ก็จะถูกกระแนะ กระแหน จนตวั บัวเองตองหันมาเอาดีทางครสู อนกลุ ธิดาแทน เพอ่ื มิตอ งไปแกงแยงตําแหนงผูใ ด แตกระน้ัน กย็ งั ตองมากาํ กับเครอื่ งตน ของเจา นายตามคําสั่ง เปน เหตใุ หอ ึดอดั ใจย่งิ “บัว!!...กลบั บานกนั เถอะ” เสยี งพด่ี าวมารบั บัวกลับบา น วันนี้ ทกุ คนทาํ งานเกินเวลาไปคอนดึก เนอื่ งจากปา สภุ า บอกวา กลวั หากเปล่ยี นกะแลว คนที่มาเขาแทนจะมิสามารถประกอบสงิ่ ท่ีบัวทําได ทุกคนจึงอยู ดวยกนั หมด จนงานเสร็จส้นิ ซ่งึ ในวนั พรงุ ปา สุภา กอ็ นญุ าตใหเขา งานสายได โดยจะใหอ ีกทีม หน่ึงมาทดแทน หองครัวท่ีนี่ เปด ตลอดท้งั วันทั้งคนื มมิ ีหลบั ไหล เหลา นักการพนันและบรรดาผทู ี่ ดม่ื เท่ียว พากนั สนกุ สนานเต็มท่ีมพิ กั ผอน เพราะถือวามาปลดปลอยตามท่ปี า สภุ าวามา ทนี่ ี่จึง มีพนักงานเปนจาํ นวนมาก เพอื่ สลับสบั เปลี่ยนหมุนเวียนกนั ไป มิใหง านหนักนกั “บัวไปกอ นนะเจา คะพี่ขวญั ปา สุภา จาน ชาม เครือ่ งครวั ตางๆ บัวเกบ็ ลา งเรียบรอยแลว เจาคะ” หญงิ สาวหนั มาบอกหวั หนา ทน่ี ่งั เม่ือยอยทู เ่ี กาอี้ พรอมย้ิมหวานสง ให “ไอดาว เอง็ พานอ งกลับดีๆ นะคนนข้ี า หวง” ปาสภุ า ตะโกนสง่ั พด่ี าว “ไปเถอะลกู ไปพักผอ น พรงุ นี้บา ยๆ คอ ยเขา มากไ็ ด” ปาสภุ าบอก ขณะทมี่ อื กโ็ บกไล วันน้ี เปน วนั ที่ยาวนานแตเพลิดเพลินนัก บวั ไดเรียนรูอะไรหลายๆ อยางท่ไี มเคยไดมี โอกาสทํา เชน การใชเคร่ืองลา งจาน การดไู ฟจากเตาทเี่ รยี กวา แกส อุปกรณเครื่องใชห นาตา พิสดาร ทอ่ี าํ นวยความสะดวกไดเ ปนอยา งเหลือเชือ่ บัวตน่ื เตนกบั สิง่ ใหม ท่ไี ดเรียนรูอยา งมาก

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๔ เพยี งไมน าน บัวและพ่ดี าวก็กลบั มาถึงเรือน ท่ีทํางานไมไกลจากที่เรือนพกั เพียงเดนิ เทา ลดั เลาะไปทางดา นหลัง ผานดงไมท ีบ่ งั สายตาจากแขก ไมน านก็กลับมาถึงเรือนได สะดวก สบายยงิ่ นัก OOOOOOOOOO ทีห่ อ งผูบ รหิ ารคาสิโนในยามเชา ขา วเร่ืองการจดั งานเมื่อคืน กําลงั เปนหวั ขอ สนทนาท่ี สําคัญ บรรดาแขกทีม่ าพกั กลมุ ใหญ ตา งประทับใจในรสชาตอิ าหาร และฝมือการตกแตง ประดบั ประดาที่วจิ ิตรบรรจง ทีส่ ําคญั แขกมาพักสวนใหญ เปน ชาวตางชาตทิ ่ีมชี อื่ เสยี งเปน สวนมาก ภาพท่บี นั ทกึ ถูกนําขน้ึ บนโลกออนไลน เปนทีก่ ลา วขวญั ถงึ มากมาย สาํ นักงานใหญใน กรงุ เทพฯ ที่คอยดูแลเรอ่ื งการจองคิวเขา พัก ถงึ กับตองโทรมาแจง ความผดิ ปกตใิ นครั้งนี้ “เมื่อคืนนม้ี ีอะไร” ผเู ปนเจาของ และเปนเจานายถามวิทยาเลขาประจาํ ตัว “ทหี่ องอาหารใหญ โซนครวั ไทย มกี ารแชรภ าพโตะ อาหาร ท่มี กี ารจัดแตง ไวสวยงามมาก ครับ เพ่ือนๆของแขกคนทปี่ ลอยรูปไป ถงึ กบั โทรเขามาจองกันไมข าดสาย” วิทยา เปดภาพบนไอแพดใหเ จา นายดู เมอ่ื กวินภพเห็น ถงึ กับตอ งอึ้งไปทีเดียว ฝม ือราว กับผูทฝ่ี กหดั มาจากในร้วั ในวงั “ไมเ หมอื นเดิมทเี่ คยทํา ใครเปนคนจัดแตงของพวกน”ี้ กวนิ ภพถามขน้ึ ขณะทต่ี ายังมองดู นกยูง ทีส่ วยสงา คูนน้ั “เห็นวาเปนเดก็ ฝกงานในครวั ครบั ” วิทยาตอบกลบั “ผลงานดีมาก เรยี กมาพบฉันหนอยแลว กนั แลวอยาลมื ใหรางวลั ผลงานดเี ยี่ยมของ แผนกนี้ดว ยนะ ตอไปไดทํางานกนั มือเปน ระวิงแน” กวินภพ ย้ิมบางท่ใี บหนา ครง้ั แรกที่มาเปดคาสโิ นแหงนี้ เขาเพียงแกเบอื่ อยากหาอะไร ทาทายทํา และหลีกหนีจากบางอยา งเทา น้ัน ไมคิดเลยวา จะเจรญิ รงุ เรืองขนาดน้ี

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๕ ท่ีหองครวั ใหญ กิจวัตรประจาํ วันเฉกเชน เดมิ ยังมใี หเหน็ บรรดาหัวหนา ครวั ตางมารอดู ผลงานจากถาดอาหารของเจา นาย วนั น้ีเปน หนา ทีข่ องครัวอาหารจีนเปน ผูเ ตรยี ม ไมน านประตู ใหญก ็เปดออก บอย หวั หนาพนกั งานเสิรฟ เดินถือถาดมาเชนทกุ วัน สา ยหนา ใหทกุ คนอยา งรู คาํ ตอบ บรรดาหวั หนา ตางพากนั สายหวั ตาม ท้งั กลดั กลุม ทงั้ ปลงกับความยากลําบากของ โจทยคร้งั นี้ “ปา ฉนั หมดปญญาแลว นะเนี้ย ครง้ั น้ี สตู รฮอ งเตเ สวยหลงั ข้นึ ครองบัลลังกเ ชยี วนะ หา กนิ ท่ไี หนไมได! !!” หัวหนา ครัวจีน สา ยหนา อยางปลงๆ “ไปหาสูตร ที่ฮอ งเตกนิ แลวข้นึ สวรรคเลยเปนไงเฮีย เผอ่ื จะไดผ ล” บอย หวั หนา พนักงาน เสริ ฟ พูดออกมา พรอมเสยี งดังท่ศี ีรษะ เพราะหวั หนา ทุกครวั พรอ มใจกันตบที่หวั “คะนองปากไป เดี๋ยวเอง็ น่นั แหละทจ่ี ะไดขึ้นสวรรค” เฮยี เหลา เจา ของครัวจนี พดู ขึน้ โดย ทบ่ี อยยงั ลบู หวั ตวั เองอยูป อยๆ ขณะทก่ี ําลงั ถกเถียงกนั ถงึ เร่อื งสตู รอาหาร ประตบู านใหญก็เปดออก โดยมีวิทยา เลขา ของคุณภพเดนิ เขามา “ปาสภุ า คนทีแ่ กะสลักเมอื่ วานอยทู ่ีไหน คณุ ภพทานเรียกพบนะ ผลงานดจี นทําใหคน โทรมาจองท่ีพกั สายแทบไหม” วทิ ยาเอยขน้ึ ทามกลางกลมุ หวั หนาหอ งครวั สญั ชาตติ างๆ “ไมอ ยหู รอกคณุ วิทยา เมื่อคืนกวาจะกลบั กเ็ กือบสองยาม สงสัยนอนสลบอยมู ั้ง จัดคน เดยี วเลย” ปา สุภาตอบกลบั มา ตนเองน้ันกก็ ลบั ดึก แตดวยเปนหวั หนา จึงตองมาจดั เตรียมคิว อาหารกอ น แลว จงึ จะไดก ลบั ไปพกั ไมเชน นน้ั ลูกมอื กจ็ ะไปไมถูก ที่มาเชา นก้ี ็เพราะเมอ่ื วานปา สภุ า ลืมเขยี นคิวทงิ้ ไว “อาวเหรอ งนั้ กไ็ มเปน ไร แตเม่ือคืนทกุ คนทาํ งานดีมากนะ แขกชมไมข าดปากวา จดั สวยงาม อาหารอรอยทกุ อยาง คณุ ภพเลยใหม าแจง วาสิน้ เดอื นนี้ จะมพี ิเศษใหแผนกอาหาร ทั้งหมด”

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๖ วิทยาพูดไป พลางเหน็ ทุกคนสหี นาดีใจ ตนเองก็เปนสขุ การบรหิ ารงานของคุณภพ เปน เชนน้ี ใครทาํ ผลงานดีก็จะมรี างวลั สวนใหญจะใหทัง้ แผนกเลย เปน กศุ โลบายเพอ่ื สรา งความ สามคั คี แมไ มไ ดใ หบอยครัง้ นกั แตครง้ั น้ี ก็ถือวา เปนผลงาน ท่ีตอยอด ไดอยางมากมายทีเดียว OOOOOOOOOO ขณะนี้ทีบ่ ริเวณบา นพัก บวั ตนื่ มาต้ังแตเ ชา ตรเู ชนเคย แมว า เม่อื วานจะทํางานหนกั และ นอนดกึ แตร า งกายก็พักผอ นไดเ พยี งแคนน้ั ดว ยความเคยชนิ ตอนน้ีหญงิ สาวกําลงั เดนิ ถอื เสียม และตระกรา หวายเขา ไปในเขตปา ตองหา ม ทุกกาวยา งเปนไปดว ยความเงียบ บวั คอยๆ เดิน หลบตามพุมไม สอดสอ งมองหารางใหญของผูช ายที่เหมือนจะคุนเคยแตไมคนุ เคย ตั้งแตมาอยู ท่ีแหงน้ี บวั กไ็ มไดฝน ถงึ คุณพอ่ี กี เลย อาจจะเปนเพราะเหน่ือยจากการทาํ งานบวั คิดเชนนั้น เมอ่ื เห็นวา ทางโลงสะดวกแลว บวั กเ็ ตรียมลงมือขุดดินดําบริเวณใกลนา้ํ ตก ดนิ แหงนี้อดุ ม สมบูรณด ยี ง่ิ นกั เศษใบไมสะสมมากมายเหมาะแกก ารเพาะปลูก เมอื่ วาน กอนออกไปทาํ งาน บวั ใหล ุงเยน็ หาถงั ขนาดใหญที่ไมใชแลว มาให เพื่อทําการหมกั ดินสาํ หรบั เพาะปลูก บริเวณเรือน มีแตทรายปลูกสิ่งใดคงไมขน้ึ แตท ี่นีก่ ็เปนเขตหวงหามเขา มาปลูกก็ไมไ ด บัวจึงตองแปลงกาย เปนขโมย เพอื่ มาเอาดินไปเพาะปลูกแทน “เจา ท่ีเจาทางเจา ขา อยา วากระไรบวั เลยนะเจาคะ บัวขอดินไปปลกู ผัก แลดอกมะลิ เพือ่ ที่จะนํามารอ ยเปนพวงมาลยั ถวายทา น อนุญาตบิ ัวดว ยนะเจาคะ” บวั ขออนุญาตพรอมติดสนิ บนเล็กนอ ย เมอ่ื บอกกลาวจบ บวั ก็จรดหนา ผากลงบนน้ิวท่ี ประนมไว จากนั้นก็เริม่ ขุดดนิ ใสตระกรา หวาย ใกลเ พลาย่ําเที่ยง จกั ตอ งไปทํางานแลว บวั ขนดินไปไดหลายรอบ เหง่ือเปย กชืน้ เต็มแผน หลัง โชคดเี หลือเกนิ ท่วี ันนี้คุณพีน่ ากลัว มไิ ดเขา มาทน่ี ่ี บัวจัดการเกบ็ เครอื่ งมอื ตางๆ แลขนดิน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๗ ในตะกรา กลับเรอื น เพื่อไปชาํ ระทําความสะอาดรา งกาย เตรยี มพรอ มเพลาเขา งาน เดนิ มาไดไม ไกลนกั กม็ เี สียงรองดงั ข้ึนบริเวณใกลน า้ํ ตก ท่ีบัวเพิ่งจักออกมา บวั ชะงักเง่ียหูฟง กม็ ิมีเสยี งใด อีก ทกุ อยา งเงียบเปนปกติ มเี พียงเสียงนา้ํ ตกเทานน้ั คงจะหแู ววไปกระมัง ดินมากมายทีข่ นมาตอนน้ี อยูใ นถงั ใหญทลี่ ุงเยน็ เตรยี มไวให หากปรงุ ดนิ จนไดท่ี ลุงวาจะ ทาํ กระบะแปลงปลูกใหบวั ตอนนี้ทกุ อยา งเสรจ็ สิ้นแลว รา งเลก็ เดินกลบั เขา ไปในบานเพื่อ เตรียมพรอ มในการทํางาน OOOOOOOOOO ภายในหองครวั วนั นี้เริ่มสงบแลว ปา สุภา เพยี งแครบั คาํ สั่งจากแขก เพอ่ื ทาํ อาหารตามที่ พพี่ นกั งานสงเขา มา แมจ ะทํางานมือเปนระวิง แตยงั พอมเี วลาไดหายใจหายคอบาง มิหนักหนา เทาเม่อื วาน บัวทําความสะอาดเคร่ืองครัว และแกะสลักผกั แชเ ย็นไวจ ัดจานชาม เพ่ือสงใหแขก หลังบายกอ นชวงเพลาอาหารคํา่ เปนอีกชวงที่ทกุ คนไดม ีเวลาพัก เพราะแขกเหร่อื ไมมากแลว ความสงบเริ่มคืบคลานมาอกี ครั้ง ทกุ คนนั่งพักเหนื่อยไดเ พยี งไมนาน ประตใู หญหนา หองครวั ไทยกเ็ ปด ออก พ่บี อย หวั หนาพนักงานเสริ ฟ เวลานี้เหงือ่ กรานไหลไปท่วั ใบหนา ทา ทางกระหืด กระหอบ “มีใครตายไอบ อยวงิ่ มาซะเสยี งดังเลย” ปา สุภาถามขึ้นดว ยสะดุงตกใจขณะกาํ ลงั พกั ผอน “ไมม ใี ครตายหรอกปา แตค ุณภพลมขาแพลง ไมรใู ครใจกลาเหลอื เกนิ ไปขุดหลมุ ตรง น้ําตกแก” พ่ีบอย ละลํ่าละลกั ออกมา ทั้งท่ียงั หอบหายใจ “เหย !!! คณุ ภพเปนยังไงบางไอบอย ใครวะมือบอนขวัญกลาแบบน้ี” ตอนนี้ สหี นา ทุกคนภายในครวั ทา ทางโกรธจดั ดวยคุณภพ เปน ทร่ี กั และเคารพอยางมาก แคก ินอะไรไมไ ดก็เครียดกนั จะแย นม่ี าบาดเจ็บอกี ขา วปลากไ็ มกนิ จะเอาสารอาหารท่ไี หนมา หลอเล้ยี งรางกายใหหายปว ย

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๘ “อยาใหข า รนู ะวา เปนใคร แมจ ะจบั หักแขนหักขาเลยคอยด”ู ปา สภุ า ผรุสวาทเสยี งดัง ในขณะทบี่ ัวยืนหนา ซีด ตวั ลบี เลก็ อยูท่ขี างอางลา งจาน “แยแ ลว ..เสียงนั้นที่แทก ็....” บวั ครางกับตวั เองเบาๆ บดั นเี้ หง่ือกาฬแตกซา นไปท่วั หนาผากกลมกลึง เจา ที่เจาทาง คุม ครองบวั จริงๆ ดว ย แตใยมิคุมครองเจา ของเกาะเลาเจาคะ บวั จกั ทาํ เยี่ยงใดดี หากบอกไป แลว ถกู ไลออกจากเกาะ บัวจกั ไปอยูท ี่ใด หลมุ ก็ออกจะใหญโต ใยมิยอมมองนะคุณพ่เี จา ขา ขณะท่บี วั กําลงั คํานึงถึงเรอื่ งที่ไดยิน ปาสุภาจงึ เอย ขึ้นมาวา “ทาํ ยังไงดลี ะทนี ี้ ขา วปลากก็ ินยากเหลือเกิน แถมเดินเหนิ กไ็ มส ะดวก นา สงสารแทๆ คณุ ภพของปา ” ปาสุภา เปน แมค รวั ที่คุณภพไปขอใหม าชวยดวยตัวเอง ใชเวลาอยนู าน กวา ปาจะยอมมา บกุ เบิกทีแ่ หงนด้ี วยกัน ต้งั แตส มยั เร่ิมมาสํารวจเกาะทเ่ี ปนมรดกตกทอด ที่แหงนย้ี งั ไมมอี ะไรเลย ประจวบเหมาะกบั สามี และลูกสาวเสยี ชวี ิตดว ยอุบตั ิเหตพุ รอ มกัน แกก็เหมือนไมม ีใคร จงึ ได ตดั สนิ ใจออกจากหองอาหารที่โรงแรมใหญในเมือง เพ่ือมาอยูเกาะแหงนี้ หลงั จากปฏเิ สธไป หลายครัง้ หวงั เพียงวาบรรยากาศใหมๆ จะชว ยรกั ษาแผลภายในหัวใจได คุณภพ จึงถอื วา เปน คนทส่ี ําคัญยงิ่ นกั ตอนนีท้ กุ คนภายในหอ งครัวไทย ไมม ใี ครมกี ระจติ กระใจทํางาน และคิดวา ความรสู ึก แบบน้ี นา จะเปนกับพนกั งานบนเกาะแหงนที้ ุกคน หญิงสาวตนเหตุกไ็ ดแตเงยี บ มิกลา บอก กลา วสง่ิ ใด ความถูกตอ งกส็ ว นหน่ึง ความกลวั ก็สวนหนง่ึ หากวาบัวถกู ไลออกไปจากท่ีนี่ จักไป ทแี่ หงใดตอบัวมอิ าจรูได ดวงตานอ ยๆเรมิ่ มีนา้ํ ตาเออ ออกมา อยา งคนทมี่ คี วามผิดติดตวั เวลาผา นไปนาน จวนเจยี นใกลจ ะเลิกงานแลว บัวขอปา สภุ าอยูต อ เพอื่ จดั การกบั ขาว ของเคร่ืองใชใหเรียบรอ ย และฝากบอกกับพ่ดี าววา วนั นบี้ วั อาจจะกลบั ค่ําสกั หนอย ไมต อ งรอ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๓๙ กินขา ว ตอนนที้ กุ คนภายในครัวไทย เรม่ิ ทยอยออกไปเกือบหมดแลว เหลือเพยี งบางสวนทร่ี อรับ กระดาษคาํ สั่ง จากแขกทีม่ าพักยามคา่ํ ภายในหอ งพักผอนพนกั งาน ชว งดกึ มีคําสง่ั ไมม ากนัก ภายในครวั จึงวางเปลา บวั เดินออกไปริมบึงขางนอกอยา งคน รูส กึ ผดิ ยืนอยไู มนานก็พับขากางเกงแลวเดนิ ลุยนํ้าลงไปในบงึ บัว ไดใ บบวั ใหญแ ละดอกบวั มา จํานวนหน่งึ จัดแจงลางทาํ ความสะอาด แลวเดนิ กลับเขา ไปในครัว ตอนน้ีบวั เริม่ เปด ตูเย็น เพอ่ื คน หาของที่ตอ งการ หมูสับ กงุ หวั หอม กระเทียม พรกิ ถว่ั ลสิ ง เม่อื ไดค รบแลว ก็เร่มิ ลงมอื สับหมูและกุงใหละเอยี ด หนั่ หัวหอมเปน ลกู เตาสวยงามเสมอ กนั ซอยพริกช้ีฟาแดงสีสด และบบุ ถวั่ ลสิ ง ดวยสีหนา เศราสรอย จากนั้นก็เร่มิ หันไปโขลกราก ผักชี พริกไทย กระเทียมพักไวรอผดั ไมน านหญงิ สาวรา งเลก็ ก็เริม่ ตง้ั กระทะไฟออน ผดั เครือ่ ง พรอมปรุงรสจนงวดแหง กลิ่นหอมฟุงกระจายไปท่ัวบรเิ วณ เม่อื ไดไ สพ รอ มแลว บัวกน็ ําไขเ ปด ท่ี ตีจนข้นึ ฟองดี เอานวิ้ มอื เรยี วบางจุมลงแลว สะบดั ไปที่กระทะเคลือบนํ้ามนั บางๆ ไฟไมแรงนกั เปนตาขายเหลอื งทองสวยงาม ขนาดไมใหญม ากอยา งประณีตบรรจง จนไขเ ปด ท่ีเตรยี มไวหมด ชาม จากนนั้ บัวก็เตรยี มถาดขนาดไมใ หญน ัก วางใบบวั ทีท่ าํ ความสะอาดดีแลวไวดา นบน เร่มิ หอ ไสท ีผ่ ัดจนแหง ดี กับไขต าขายทเ่ี ตรียมไว โดยวางพริกแดงซอยและใบผักชีลงไปกอ น จากนัน้ คอ ยวางไสตามลงไปกะขนาดใหส วยงาม หอเปนรูปส่เี หล่ียมพอดคี ํา บวั นัง่ หอ และ จัดเรียงแววตายังคงเศราหมอง “คณุ พีอ่ ยา โกรธบวั เลยหนาเจาคะ ตอไปบัวจักระวังมากกวา น้ี ไมข ุดเปน หลมุ ลกึ จะตกั เฉพาะตรงหนา ดนิ ไป คุณพจ่ี ักไดมิตอ งเจบ็ ตวั อีก” บัวราํ พึงกับตัวเองในใจ ขณะเริ่มพบั กลีบดอกบัวท่เี ตรยี มไว อยา งประณตี บรรจง หากเธอ ไมไปเอาดนิ ท่นี นั่ จะเพาะปลูกไดเ ย่ียงไรกนั เธอจะปองกนั มิใหค ุณพี่ไดรบั อันตรายสิ ถึงจะ เหมาะสม

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๐ ตอนนี้ อาหารจากใจของบวั เสรจ็ สิ้นแลว เตมิ ใบผกั ชดี านบนและพริกซอยอกี เล็กนอยเพื่อ ความสวยงาม ดา นขางเปนดอกบัวท่บี รรจงพบั กลีบวางไว พรอ มกระดาษที่เขียนขอความ บางอยา ง เม่อื ทุกอยางเสร็จเรียบรอย บัวก็เอาผา ขาวสะอาดคลมุ เดนิ แผว เบาอยา งคุน เคยไปตาม ทาง กอ นเลกิ งาน บัวแสรงถามถึงที่พักของคุณภพไวแ ลว เผ่ือวามเี รอ่ื งดว นหรือถกู เรยี กใชจกั ได ทันทว งที พบี่ อยมไิ ดสงสัยกระไร เพราะมไิ ดเ ปน เรื่องลับของพนกั งาน มีเพยี งแขกเทา น้ัน ทีถ่ ูกสง่ั หา มไวม ใิ หรูวา เจาของทีน่ ่ีคอื ใคร และนี่คือคําสงั่ เดด็ ขาดอกี อยางของคณุ ภพ นอกจากเขตปา ตอ งหาม รางเลก็ คอยๆ เดนิ ไปตามบันไดหนไี ฟ คุณภพอยูทชี่ ้ันบนสดุ ของโรงแรม ไกลมากสาํ หรับ บวั แตหองเล็กๆ ทพี่ ีข่ วัญเคยพาข้ึนไปสง อาหารใหแขก บัวกม็ กิ ลา ขึน้ ลําพัง ทั้งแคบทั้งอึดอดั นานพอสมควร กวา บัวจะเดินข้ึนมาถงึ หนา หองของคุณภพ ผชู ายทีห่ นาเหมือนคณุ พ่ีราวกับคน คนเดยี วกนั บวั วางถาดทีค่ ลุมผาไว เคาะประตูเบาๆ แลว คอ ยๆ วิ่งหนีหายไปอยา งรวดเร็ว “บวั มิมอี ันใดเพียงพอทจ่ี ักขอโทษคณุ พีไ่ ด มเี พียงอาหารที่บัวชํานาญเทานัน้ ดึกดื่น ปา นนีแ้ ลว สํารบั หนกั ไปเกรงวา คุณพีจ่ กั ไมส บาย รองทอ งสกั หนอ ย รับคาํ ขอโทษจากบัวดวยนะ เจาคะ” บวั ราํ พึงในใจ ขณะทเ่ี ดนิ ลงมาจากบนั ไดหนไี ฟ เพ่ือกลับเรือนทพ่ี กั OOOOOOOOOO กอ ก..กอ ก...กอก เสยี งไมดงั นกั ทห่ี นา ประตู ขณะท่กี วินภพ กําลังนง่ั อา นหนงั สอื อยบู นโซฟา ขอ เทาทถ่ี กู พนั ดว ยผากอ ซ พาดอยูบนโตะรับแขก หนาโซฟา กวินภพ หนั ไปมองตามเสียงอยา งหัวเสีย นกึ ถึงเลขา รูว า เขาขาเจบ็ ทาํ ไมไมเปดเขา มาเลย ชายรางสูงใหญค อ ยๆ ขยับชา ๆ ไปท่ปี ระตูอยาง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๑ ไมถ นดั นกั กระชากประตเู ปด ออกอยางหงดุ หงิดแตก ไ็ มเห็นผใู ด มองลงไปทพ่ี ืน้ หนา ประตพู บ เพยี งถาดทคี่ ลมุ ผา ขาวสะอาดอยูดา นหนา จงึ ถอื เดินกลับเขา มาในหอง สงสัยพวกพนักงานจะเปน หวง แตเห็นวา ดกึ แลว จงึ ไมกลาอยรู อ จากทหี่ งดุ หงิดอารมณ เสีย กก็ ลับมรี อยย้ิมบางๆ ท่ใี บหนา คมเขม มือเรยี วยาวคอ ยๆ ดงึ ผาท่ีคลุมออก มองเหน็ ดอกบัว สีชมพู ทถ่ี ูกพับกลีบไวอยา งงดงามออนชอ ย อาหารหนา ตาคุนเคย แตไ มพบบอยนกั ทเ่ี กาะแหง นเ้ี พราะไมม ใี นเมนปู รากฏออกมาใหเห็น พรอ มกระดาษสชี มพเู ขยี นหวัดแบบโบราณ “เห็นหรุมรุมทรวงเศรา รุมรุมเราคอื ไฟฟอน เจบ็ ไกลใจอาวรณ รอนรมุ รุมกลมุ กลางทรวง” รอยย้ิม ปรากฏที่ใบหนา คมเขมอกี ครง้ั คราวน้ีมากกวาเดิม เขาเขาใจมันดี คนผูนค้ี งเปน คนทําใหเ ขาเจ็บ และคงรสู ึกเศราเสียใจเจ็บปวดไปดว ยเชนกัน กวินภพคอ ยๆ หยบิ อาหารขึน้ มา อยา งตอ งมนต รสชาตทิ ี่คนุ ลิ้น เพยี งไมน าน หรุม หลายช้ินภายในถาด ทร่ี องดวยใบบวั ก็หมดลง นานแคไ หนแลว ที่เขาไมไดร ูส กึ เชนน.ี้ ...ใครกนั นะ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๒ ตอนที่ 4 : ภาระอันยง่ิ ใหญ เชา วันน้ีที่หองครัวใหญ บรรดาพนกั งานในสวนของครวั ไมว า จะเปน หวั หนา หอ งครัว พนกั งานเสริ ฟ แมแตพ นักงานทําความสะอาด ก็มามุงทโ่ี ตะกลางใหญ เสยี งวิพากษว จิ ารณด ัง ระงมไปท่ัว พ่บี อย หัวหนา เด็กเสริ ฟ ถึงกับหยิบโทรศัพทม ือถือข้ึนมา ถายรปู เกบ็ ไวเ ปนทรี่ ะลกึ “มอี ันใดกันหรอื เจาคะปาสุภา เหตใุ ดจงึ มีคนมากมายเยยี่ งน้ี” บวั ถามอยางสงสยั ปกติ แมทุกสายของวนั จะมกี ารหอ มลอม เพอื่ ดูผลงานอาหารทจ่ี ดั ใหคณุ ภพ วา รับไปก่มี ากนอย แต เหตุอนั ใดวันน้ี ผคู นตา งมารุมลอมมากมายเยี่ยงน้ี จนเปนที่เอิกเกริก “บวั มาดนู ”่ี พีบ่ อย หัวหนา พนักงานเสิรฟ กวกั มือเรยี กหญิงสาวรางเล็ก จนบัวตอ งเดนิ เขาไปหา “มอี นั ใดเจา คะพี่บอย” บัวถามข้ึนเมื่อเดนิ ไปถึงหนา โตะ พี่บอยหยบิ บางอยา งขึน้ มาใหดู มนั คอื ถาดทม่ี ีใบบวั วางอยดู านบน สวนดา นขาง ถาดที่ เพิ่งยกขึน้ เปนสํารับเชา ทีพ่ รอ งไปเพียงเลก็ นอ ย วันนค้ี งเปนหนา ทข่ี องครัวนานาชาตเิ พราะ อาหารมคิ นุ ตา “นี่ไงบัว พี่เอามาจากหองคณุ ภพเม่ือเชาหมดเกลยี้ งเลย ตอนนีก้ าํ ลงั เถียงกันอยูว า มันคือ อะไร” พ่ีบอย ท้ังดม ทงั้ ตะแคงดู เพอ่ื หาสว นที่พอจะหลงเหลือบนใบบวั บวั มองทา ทขี องพ่บี อยแลว กอ็ ดท่จี ะขันมิได แตบ ัวทําไดเ พียงกม หนา จกั บอกผูใดไดว า บัวทําเครอ่ื งวา งไปขอโทษคุณภพ หากผใู ดรูความ พาลจักดาทอบวั เทา นน้ั ทที่ ําใหเ จานาย บาดเจบ็ หลังจากถกเถยี งกนั อยูนานมิมีคําตอบ ก็ตา งพากันแยกยายไปทาํ งานในท่ขี องตนเอง ปา สุภาเองกย็ ังคงกลัดกลุม ในเร่อื งนี้ ตลอดทั้งเชาดวยเปน หวงคณุ ภพ หากพอจกั มสี ิง่ ใดท่กี นิ ไดจกั ไดส รรหามาทําให ในตอนนี้บัวเองกม็ ิอาจเปน คนโปปดได ความรมุ รอ นภายในใจจากการปดบัง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๓ ซอ นเรนมนั เปน ทุกข เม่ือคืนหลังจากเอาเครือ่ งวา งไปขอขมาคณุ พ่ี ใจของบัวกย็ งั มเิ ปน สขุ หาก ไดส ารภาพความผิดนี้กบั ใครสกั คน จะพอทาํ ใหความผดิ ในใจลดลงหรือไมหนอ “ปาสุภาเจาคะ มาทางนี้กับบัวสกั ครไู ดหรอื ไมเจา คะ” บวั เดินเขา ไปหาปาสุภา ทเี่ ปนดงั่ ผใู หญท เ่ี คารพ และเปน หัวหนา ปา สุภาวางมอื จากงาน ที่ทาํ เดินตามบัวมาดวยสีหนา สงสยั ใครรู “ปา สภุ าเจา คะ บัวมเี ร่ืองสารภาพ บวั ทําความผดิ รายแรงมากจนมอิ าจใหอภยั ได แตบวั ก็ กลดั กลุม เกนิ กวาจะเกบ็ ไวแ ตเ พียงลําพงั ” บัวกม หนาอยา งสาํ นึกผดิ ปาสภุ ามสี ีหนากงั วลใหเ ห็น “คอื บัว......” บวั เลา เหตุการณทีเ่ กดิ ข้ึน ใหป าสภุ าฟงอยางไมป ด บังซอ นเรน เร่ืองไปลกั ขโมยดนิ ดาํ ที่ ปา ตอ งหา ม อีกทัง้ เรอื่ งทแ่ี อบเอา หรมุ ไปขอโทษคณุ ภพ สีหนาของบวั ในตอนน้ซี ดี เซียวปาน กระดาษขาว เพียงไมน าน หลงั จากท่ปี า สุภาหายจากการตกตะลึง ก็หัวเราะเสียงดังออกมา อยางกล้นั ไมอ ยู “บวั เอย ลูก ไมเปน ไรเลย บวั ไมไ ดคิดรายคณุ ภพ แบบนป้ี าคอ ยสบายใจหนอย ปา คิดวา มี ใครมาลอบทาํ รายคณุ ภพรึเปลา แกศัตรเู ยอะ วาแตบ ัวทาํ ยังไงใหค ณุ ภพกนิ ไดล กู ” หลงั จากท่ีปาสภุ าหัวเราะจนอิม่ เอมแลว กห็ นั มาทําหนา จรงิ จังกับหญิงสาว “บวั ก็ทาํ ตามปกตนิ ะเจา คะคุณปา สงสัยคณุ ภพคงจะโหย เพราะทานอะไรมคิ อยจกั ได” บัวเอย ขนึ้ ตามทีค่ ดิ เครอ่ื งวางทํางายนัก มิมีสง่ิ ใดซบั ซอน ปาสภุ านง่ิ เงยี บไปสักครู กเ็ อย บางอยางขึน้ “เอาอยา งนี้ ม้ือเทยี่ งบวั ลองทาํ อะไรสกั อยางหน่ึง ขนึ้ ไปพรอ มอาหารเทยี่ งนะ ปาอยากรู บางอยาง” ปา สุภาพดู ขึน้ พรอมสง สายตาจรงิ จังมาทบี่ ัว “จักดหี รอื เจาคะ หากผูอ ื่นรวู าบวั ทาํ เครอื่ งเท่ียงใหเ จานาย อาจจกั ดาทอบัวได” บวั ยัง คดิ ถงึ เรอ่ื งในครงั้ กอ นทถ่ี กู ใชใ หทาํ เชน น้ี กลับถกู กลา วหา วา ทําตัวเสมอผกู าํ กับดแู ลเคร่ืองตน

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๔ “ไมเ ปนไร ทาํ เลยปา ไมวา” ปาสภุ าพดู ขึน้ พลางยิ้ม “ถาเชนน้นั ปา สภุ ามบิ อกผใู ดวาบัวทํา ไดหรือไมเ จาคะ” หญิงสาวตอ รองเลก็ นอย ดวย เกรงวาหากคณุ พ่ที ราบเรอ่ื งแลไตส วน จกั พลอยทาํ ใหรูวา บัวเปน คนทาํ ใหเจบ็ แลไลออกจาก เกาะไป “ได เปนความลบั ” ดว ยความอยากรู ปาสุภาจึงรับปากหญงิ สาว “เจา คะคณุ ปาสภุ า” บวั ยม้ิ รับ พรอ มเดนิ ไปทต่ี ูเก็บอาหารสด เพลานจี้ วนจักเทย่ี งแลว มมิ ีเวลามากนัก บัวเรมิ่ มองหาเครื่องปรุง ท่นี ่ีอยูบ นเกาะอาหาร ทะเลอุดมสมบรู ณด ี กุง หอยปปู ลาสดใหมมากมาย ไมน านบวั กเ็ ริม่ โขลกพรกิ แกง โดยมีปา สุภา ยืนมองอยูขา งๆ พรกิ แหง กระเทยี ม ขา ตะไคร เยอื่ เคย(กะปกุง เคย) ถูกนาํ มาใสใ นครกโขลก เปน จงั หวะอยางชํานาญ เม่อื ละเอยี ดดีแลว ก็นําปลาฉลาดยา ง แกะเอาเฉพาะเนือ้ ใสต ามลงไป โขลกอีกครัง้ ใหเ ขากนั ดี หญิงสาว กเ็ ดินไปเลือกปูทะเลขนาดพอเหมาะ ทุบกามแลวตัดเปนทอ นๆ ต้ังเตาเพื่อ เคยี่ วกะทิ พกั ใหญเ มอื่ กะทิเร่มิ แตกมันหอมอบอวล ก็นําปูทะเลสดที่เตรยี มไวสําเรจ็ แลว ลงไป ในหมอ หนั เติมนา้ํ สะอาดเลก็ นอ ยลงในเครอ่ื งแกง คนใหละลายเขา กันดีกเ็ ทตามลงไป เค่ียวจน เดือดทวั่ ถึงกัน กลิน่ พริกแกงเริ่มหอมไปทว่ั กเ็ หยาะน้ําปลา เติมนาํ้ ตาล หญิงสาวก็หนั ไปเอาผัก กดู ทหี่ ่นั เปนทอน เลอื กเฉพาะท่ีออ นๆไวแ ลว เทลงหมอ เมือ่ ผักกดู สุกดีก็ชิมรส หญิงสาวมีรอยยิ้ม ทีใ่ บหนา หนั ไปหยบิ ชอนมาตกั น้ําแกงค่วั ในหมอ สง ใหป า สภุ าชมิ ปาสุภามรี อยยมิ้ ที่ใบหนา เชนกัน บัวเร่ิมจดั เตรยี มโถสําหรับใสแกงคั่วปูทะเล โดยจัดผกั กดู ไวด านลาง ปูสีแดงสดอยู ดา นบน ปด ฝาเพือ่ ใหก ลิน่ หอม แลความรอนยังคงอยู จัดแจงยกไปรวมกบั อาหารอยางอืน่ ภายในสาํ รบั ไมน าน พีบ่ อยก็นําขน้ึ ไปใหคณุ ภพท่ีช้ันบน บวั กลับมาทาํ หนา ทลี่ างจานชาม และแกะสลักผกั ผลไมเ ชน เดมิ วนั น้ีแขกไมม ากนัก นกั ทัศนาจรกลมุ ใหญกก็ ลับกันหมดแลว งานท่นี ่ีมไิ ดห นักตลอด มเี บาบางหนักบาง พรงุ น้ีเปน วนั หยุดของบัวและพ่ดี าว บวั ดีใจเปนอยา งมากท่จี ะไดไปในเมือง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๕ “อาทิตยห นา กม็ ีงานใหญอีกแลวนะบวั เหน็ วา จะมงี านเลีย้ งแขกตา งชาติ อยากจัดงาน แบบไทยเปน ซุมตางๆ ริมสระนาํ้ ใหญ ครวั ไทยเลยตองทาํ งานหนกั เพราะนกยูงแกะสลกั ของบวั นะเนย้ี ” พ่ขี วัญพดู ข้ึนแลว หันมายมิ้ เลา ถึงเรอื่ งท่คี ุณวทิ ยาเลขาคณุ ภพ มาแจงเรือ่ งรางวัลพเิ ศษ ทีใ่ หแผนกอาหาร “ดจี ริงเจา คะ บวั จกั ไดมีอัฐไปจบั จา ยเมลด็ ผกั ดนิ ก็ปรงุ ไวแ ลว” บัวยม้ิ พรอ มคดิ ในใจ “จักตอ งขอหยิบยืมอฐั พดี่ าวกอ น เพราะของบัวออกมิทนั ไดเมื่อใดจงึ คอยใชค ืนคงมิ เปน ไรกระมงั ” คิดไปถึงยืมอฐั พดี่ าว บัวกป็ ลอยเสยี งหวั เราะเบาๆ ออกมา ตอนน้ีเพลาบา ยคลอย จวนเจยี นจะเลกิ งานแลว พี่บอยเดนิ ถอื ถาดอาหารคุณภพกลับมา โดยท่ีหวั หนา แผนกตางๆ มามงุ ดอู ยา งผดิ วสิ ัย เพราะปกตจิ ะระดมพลกันเพยี งชวงเชา เทา นั้น อาหารของคุณภพ จักจัดจากครวั เฉพาะเพลาเชา แลเที่ยง สว นเพลาเยน็ คณุ ภพบอกวามติ อ ง จดั บางคราตองออกไปสงั สรรคก บั ลูกคาท่ีสําคัญ จงึ มคิ อยแนน อนวา จกั อยหู รือไม หากตองการ วันใดจกั ใหเลขาโทรแจง เปนวันๆ ไป “ไหนไอบ อยมาดูสิ ปา สุภาไปโมไววา ไดสูตรมาใหมเ ปนไงบา ง” เฮียเหลาครัวจีน ตะโกน ขึ้น ตอนนเี้ ฮียเปล่ยี นชดุ เตรียมกลบั เรือนพักแลว คงจะรอดูผลอยู ตามทป่ี าสภุ าไปปาวประกาศ เอาไว.... 'ปาไปเอาความมน่ั ใจแบบน้ีมาจากท่ีใดกัน'..บวั คดิ “ผางงงงง....!!” พบี่ อยทําเสยี งประกอบ ขณะที่วางถาดลง อาหารภายในถาดไมพรอ งเชน เคย เฮยี เหลาตอนน้หี ัวเราะดังลัน่ อยางสะใจ จะมสี ตู รเด็ดสูตรโดนที่ไหนสามารถทําใหคณุ ภพ กนิ ไดก นั พวกเขาระดมหัวกนั มาต้งั หลายปย ังไมส ําเรจ็ ขณะทที่ กุ คนกําลงั จะเดนิ แยกยา ยกัน ออกไป พีจ่ อรจ ครวั นานาชาติก็พูดข้นึ วา “อาหารไมพ รอง ทําไมขาวหมด” พรอ มชี้มอื ไปที่จานเปลา เพียงไมน าน ทุกคนกม็ องไปที่ โถปรศิ นาท่ีปด ฝาอยู พรอ มช้มี ือ

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๖ “ไอบอยเปด ” พีบ่ อยเอ้ือมมอื ไปเปด ฝาโถปรศิ นาอยา งชาๆ ภายในโถเต็มไปดวยซากปูท่ี ถูกเอาเนื้อออกจนหมดส้ินแลว ไมน านเสยี งหัวเราะของใครบางคนก็ดงั ขึน้ เสียงปา สภุ านัน่ เองท่ี หวั เราะอยางสะใจ พรอ มเดนิ มาตบบาบัวเบาๆ อยา งท่ีมมิ ีผูใดทนั สงั เกตุ “งานหนักหนอ ยนะบัว” พรอ มหัวเราะเสยี งดงั อีกคร้ัง แลว เดินออกจากหองครวั ใหญไป OOOOOOOOOO เชา ของวันใหมทอ่ี ากาศแสนสดใส วนั นีพ้ ดี่ าวจักพาบัวเขาเมอื ง ตอนนี้ กระบะท่ลี ุงเยน็ ทาํ เอาไวใ ห เสรจ็ เรียบรอยแลว เปน กระบะไมสูงเกือบเทา เอวบวั สามกระบะใหญ แลยาวเกอื บเทา บริเวณบา น ลุงบอกวาจะไดม ดี นิ พอใหผกั ลงรากได สงสยั บัว ตอ งไปแอบเอาดินมาเพม่ิ อีก ตอนนี้ดินทปี่ รงุ ไวไ ดทีแ่ ลว หลายวนั กอ นบัวกไ็ ปแอบขอ ขา ตะไคร ที่ครวั ไทยมาหลายตน เอามาแชนาํ้ ไว เริม่ มปี มุ รากขน้ึ มาใหเ หน็ บางแลว อกี ไมนานก็พรอมลงดิน บวั จดส่งิ ตางๆ ท่ตี อ งการมามากมาย จาํ พวก เคร่อื งปรุงทีย่ ังขาด พี่ดาวคาํ นวณอัฐใชม ากโขจนบวั ตกใจ แตพ ีด่ าวบอกวาไมม าก ยงั ไมถงึ หา รอยบาทดว ยซ้ํา คนทน่ี ี่ใชอ ัฐกนั สิน้ เปลอื งเสียจรงิ เมื่อวาน หลังจากท่ปี า สุภาเดินกลบั ไปทค่ี รัวไทย ก็มอบหมายหนาที่ใหบัวเปน ผูดูแล เครอ่ื งไทยใหค ุณภพ เพียงสามวนั ตอครั้งเทา น้ัน โดยประกอบไปดว ย เครอ่ื งเชา แลเท่ียง สว นท่ี เหลือเปนของครัวอ่ืนๆสลบั กันไป งานไมล ําบาก แตมทิ ราบวาคณุ พี่จักตอ งใจหรือไม ...รอยยิ้ม นอยๆ ปรากฏที่หนา หญิงสาว ขณะทีก่ ําลังคดิ อะไรเพลนิ ๆ “บัว ไปกันไดแลว เดีย๋ วเรือออกกอ น” พดี่ าวตะโกนเรยี ก พรอ มกวักมอื แลวช้ไี ปทที่ าเรอื

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๗ ทาเรือ อยูไมหา งจากบรเิ วณบา นพกั เทา ใดนกั ตอนน้บี ัวกับพ่ดี าวมาถงึ ท่ีเรอื แลว เรอื ไม ลําใหญ มสี องชนั้ มีหองสําหรบั ใหหลบลม แลมไี มแ ผน เอาไวนั่งเปนแถว พนักงานหลายคนมา นั่งจนเกือบจะเต็มแลว พี่ดาวจูงบัวใหไ ปน่งั ทีแ่ ถวดานหนา มองเห็นทะเล พด่ี าวบอกวากลวั บัว จะเมาคล่ืน พ่ดี าวชางมริ กู ระไรเลย บวั เปน ลูกแมน ํา้ นะเจาคะ บา นติดกบั แมนํ้าตง้ั แตเ กดิ โตมา กบั นาํ้ “อึก...แคก แคก..” “บัวเปน ไงบา ง พี่วาแลว วาตอ งเมาเรอื ออกมาหมดรึยัง” พด่ี าว พาบวั มาอาเจียนท่ีดานหลงั เรือ ตอนนีก้ ําลงั ลบู หลงั ใหอ ยางเวทนาสงสาร แตก ็ แอบหวั เราะอยูดานหลงั “บวั ปวดหวั เจาคะ” เสยี งหญิงสาวบอกมาอยางแผวเบา ขณะท่ีตวั ยงั โงนเงนเพราะแรง คลนื่ ปะทะเรอื “เด๋ยี วกถ็ ึงแลวบัว น่ียาดม ดมกอ นจะไดด ขี ้ึน” พด่ี าวยืน่ หลอดเล็กๆ สขี าวมาให พรอ ม นํา้ เปลา กล่ินมคิ ุน เคย แตกส็ ดช่นื ดี พักใหญๆ เรือก็จอดเทียบทา บวั ยังโงนเงนอยแู มจ ะลงมาทที่ า เรอื แลว ดที มี่ ีพด่ี าวคอย ประคองเอาไว ท่แี หง น้ปี ระหลาดนัก บานเรอื นสูงใหญม คิ ุนเคย อยูต ดิ ๆกัน เหมือนคราแรกท่ีบวั เห็นโรงแรม และคาสโิ น ทนี่ ีม่ ีแตข องมิเคยพบ ดีวาการอยูก ารกนิ การพูดคยุ ยังเหมือนกบั ท่ีบวั เคยอยมู าบาง มิตา งกันเทา ใดนกั ตอนนีพ้ ่ีดาวลากจงู บวั ไปท่ตี ลาด แมว า จะลงมาบนผืนดนิ แลว ก็ยังมิเห็นจกั ดขี ้ึน พีด่ าวเลยบอกใหบวั นัง่ รอทใ่ี ตรม ไมใกลๆ กอน เดีย๋ วจักไปซ้อื ของตามรายการ ท่ีบวั เขียนไวมาให แลจักซอื้ ซบั ในกางเกง กบั เส้อื ตวั เลก็ ดานในมาใหด ว ย ‘ผคู นท่ีนีส่ บั สนวุน วายกนั ไปหมด ทกุ อยา งดูรีบเรงเหมือนหอ งครัวไทย ตอนทก่ี ลมุ นกั ทัศนาจรเขา ยิ่งนั่งมองบัวย่ิงมอี าการมนึ งง หรือเปนเพราะหิว เครอื่ งเชาทรี่ บั มา กห็ มดไปกบั

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๘ ปลาในทะเลแลว มองไปรอบๆ กม็ มิ ีผูค นทร่ี ูจ ัก อฐั กม็ ไิ ดขอพี่ดาวไว’ ...หลังจากคิดเร่อื งตางๆ วุนวายไปหมด บัวก็คอ ยๆ ขยบั ลุกขนึ้ จากใตตนไม หวงั วาจะใหเลือดลมเดินสะดวกขึ้น เพยี งไม นานกร็ ูสึกวา ทุกอยางคอ ยๆ ดบั วบู “เหย!!!...” เสียงผชู าย!! หญงิ สาวอทุ านขึน้ ในใจ ขณะทต่ี อนน้ีรางกายไมมแี มแ รงจะขยับตัว ดวงตา กลมคอยๆ ลมื ข้นึ อยางยากลําบาก ภาพชายหนุมที่คุน เคย “คณุ พีม่ าชวยบัวหรือเจาคะ” เสียงแผวเบาดังออกมาจากปากเลก็ ไดร ูป ทตี่ อนน้สี ีซดี จน แทบเปน สีเดยี วกบั ผวิ กาย จากนนั้ สติกค็ อ ยๆ ดับวบู ไป OOOOOOOOOO ในความฝน คณุ พ่โี อบกอดปลอบประโลมบวั เอาไว ดั่งเชนเคยเปนมา ความอบอนุ พาด ผา นเขาไปที่หวั ใจ นานแลว ท่ไี มไดฝ น ถึงคุณพี่เย่ยี งนี้ “คณุ พี่เจาขา บัวคิดถึงคณุ พเ่ี หลอื เกิน” มอื บางลบู ไปท่ีหัวใจของชายผทู ่ีคอยอยูขางกายเสมอ ใบหนาขยับเขา หาอกอนุ สบาย ทีต่ อนนี้ กอดแนบกระชับรา งเล็กใหเขา มาใกล “บัว...บัว” เสยี งของพ่ีดาว พ่ดี าวมาอยูในความฝนของบัวไดเยี่ยงไรกัน ดวงตานอยๆ คอ ยลืมขึ้นไม ยากลาํ บากเหมอื นคราแรก แรงลมทีป่ ะทะใบหนา ทาํ ใหบวั เร่มิ รูส กึ ดขี ึน้ “เปนไงบางบัว ไหวรึเปลา ” พีด่ าวถาม ขณะที่บวั กาํ ลังมองไปรอบๆ “ทีน่ ี่ทใ่ี ดกนั เจาคะพ่ดี าว” หญงิ สาวท่ตี อนนห้ี นาตาเร่มิ มีสเี ลือดแลว ถามขึ้นเสียงไมดังนัก “บนเรือคณุ ภพ บวั เปน ลมไป พ่ีเลยบอกวาบวั เมาเรอื พ่ใี หนัง่ พักรออยทู ใ่ี ตตน ไม แลว อยูๆเราก็เปนลม ดีที่คุณภพอยตู รงน้นั รบั เอาไวทันไมง ้นั แยแนๆ ” พ่ีดาวบอก ขณะทคี่ นฟง ตอนน้จี ากหนามีสี ก็เรมิ่ กลับมาซีดเผือดอีกครั้ง

เ ส น ห แ ม ห ญิ ง โ ด ย จั น ท ร ธั น ว า ห น า ๔๙ บัวมองไปรอบๆ มีผูช ายตัวสงู ใหญบ ริเวณหนา เรือหลายคน โดยเฉพาะคนทีบ่ ัวคนุ เคยยืน เดนตระหงานรางสูงใหญก วา ใครเพอื่ น บัววาบวั นา จะตัวไมถ งึ ไหลคุณภพดวยซ้าํ เหมือนคุณพี่ ในฝนกต็ ัวสงู ใหญเชนน้ี เรือของคุณภพเปน เรือลําเลก็ กวาทีบ่ ัวโดยสารมา แตเร็วกวา มาก “ดนี ะทีค่ ณุ ภพอมุ บวั ขน้ึ มาทเ่ี รือ ถาพ่อี ยกู ับบัวคนเดียว กไ็ มร ูจะทาํ ยงั ไงดเี หมอื นกัน คุณ ภพวากลบั เรือทา นดกี วา เพราะเรว็ และไมก ระแทก กลบั ลําเดิมบัวไมนารอด” พีด่ าวตามมาตอกย้าํ ใหบ วั หนาซีดลงกวา เดมิ ‘คุณภพอุม บัวขึ้นมาบนเรือ แลวทบี่ ัวฝน วาไปอิงแอบคณุ พี่เลา เจา คะ คงไมใช ..ฝน กฝ็ นซิ ..บัวมไิ ดต้ังใจแตะตองชายอื่นนอกเหนือจากคุณพน่ี ะเจาคะ บวั มิรูสต’ิ บวั คดิ พรอมสายหวั ไป มา ขณะท่หี นากแ็ ดงปนซีดสลับกัน จนพด่ี าว ตองเอามอื มาองั ทีห่ นา ผาก เพราะคดิ วา บัวไขขึ้น บวั มองชายรางสูงใหญอ ยา งกลา ๆ กลัวๆ ขณะทีช่ ายคนนั้น ไมไดเ หลยี วมองมาที่บวั เลย ตอนน้ีเวลาก็ผา นไปนานโขแลว คงเกือบจะถึงเกาะในอกี ไมน าน “คณุ ภพครับ มีเรือมาทางน”ี้ เสยี งตะโกนดงั ขึ้น มาจากผชู ายรา งใหญ นากลวั ท่มี ใิ ชคณุ เลขา พรอมชม้ี ือใหผ ูเปนนายดู กวินภพ หยบิ กลองสองทางไกลขึน้ มาอยา งรวดเรว็ “เปนเรอื ผบู ุกรุก แถมอาวธุ ครบมือซะดว ย” หลังจากน้นั ก็ลดกลอ งสองทางไกลลงจาก ใบหนา หันไปมองทผ่ี หู ญิงท้งั สองคนทอ่ี ยดู า นหลังของเรอื สง่ั ใหนอนหมอบ ดวงตาคมเขม มแี วว สะทา นเล็กนอยเหมือนกาํ ลังหนักใจอยางมาก พรอ มหนั ไปส่งั ลูกนองทง้ั หมดดว ยความรวดเรว็ “จัดการมันใหหมด!!!..” ขณะทต่ี ะโกนสัง่ รางใหญกห็ ันไปควา ปนลาํ ยาว สดี าํ มะเม่ือม ข้ึนมาพรอมเล็งไปท่ีเรอื ผบู กุ รกุ ปง ปง ปง !!! เสยี งปน หลายนัดดังสน่นั ไมหยุด จนบวั ตองเอารา งเล็กๆ ของตนเองเขาไปโอบกอดพี่ดาว ที่นอนส่ันอยอู ยา งปกปอง ผหู ญิงคนนีเ้ ปนคนชวยชีวติ บวั บัวจะใหพ ดี่ าวเปนอะไรไปมไิ ด ครงั้ น้ี พ่ดี าวตองมาโชครายเพราะบวั ไมสบาย อยางนอ ยหากมีเหตุอันใดเกิดขึน้ ขอใหเปน บวั เถิดเจา